ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΒΙΒΛΙΟ 8ο

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ:

ΒΙΒΛΙΟ 1ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟΠΑΡΑΞΕΝΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ2ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣΒΙΒΛΙΟ 3ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑΞΙΔΙΑΣΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΒΙΒΛΙΟ 4ο:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΚΟΣΜΙΚΕΣΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΒΙΒΛΙΟ 5ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣΜΕ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟΒΙΒΛΙΟ 6ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ 7ο:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ «ΚΑΡΕΛ»

ΑΠΟ ΤΗΝ WORLD SCIENCE FICTION ASSOCIATION

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΑΣΟΣ

Σειρά Επιστημονική Φαντασίας

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος .................................. 7

Τζώρτζ Χέρνυ Σμιθ: ΤοΙμάτζικον.............11

Ρέυ Μπράντμπερυ: Νυχτερινήσυνάντηση.....25

Τζων Μπράννερ: Ο πατέρας τουψεύδους.....41

Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ: Ο άνθρωποςαπό

το άγνωστο........................... 137

Τσαρλς Χάρνες: Η νέα

πραγματικότητα......165

Ρόμπερτ Σέκλυ: Οιδαίμονες................233

Άρθουρ Κλαρκ: Το τείχος ίουσκότους......253

Ρίτσαρντ Μάθεσον: Ταχυδακτυλουργική

παράσταση ........................... 285

Υπήρχε — ναι υπήρχε — κάποτε έναςφιλόσοφος που τον έλεγαν Ντεκάρτ ήΚαρτέσιο, ο οποίος είπε:

Gogito ergo sum.

Και πίστεψε ο δύστυχος ότι έτσι έλυσετο πρόβλημα!

Μετά πέθανε. Ο Ντεκάρτ, γιατί τοπρόβλημα εξακολουθεί να ζει.

Όχι, το πρόβλημα δεν είναι πού θαβρούμε κάποιον που να ξέρει λατινικά γιανα μας μεταφράσει τι είπε ο Ντεκάρτ.Αυτό λύνεται εύκολα. Ανοίγουμε έναλεξικό και ανακαλύπτουμε ότι τα λόγιατου Ντεκάρτ μεταφράζονται κάπως έτσι:

Σκέφτομαι άρα υπάρχω.

Λαμπρά. Αλλά για ν’ αποδείξω ότι«σκέφτομαι» πρέπει να έχω ήδη αποδείξειότι «υπάρχω», και το όλο ζήτημα είναι

ταυτόσημο με το άλλο περιβόητοφιλοσοφικό πρόβλημα: η κότα έκανε τοαβγό ή το αβγό την κότα; Τελικά το μόνοσίγουρο που αποδεικνύει το Cogito ergosum είναι κάποιες γνώσεις λατινικών απότη μεριά του Ντεκάρτ.

Εξάλλου, αν πάρουμε σαν μέτρο τηςπραγματικότητας τη ρήση του Ντεκάρτ,τότε πάρα πολύ ελάχιστοι άνθρωποιπρέπει να υπάρχουν σε τούτο τον κόσμο.Γιατί;

Σκεφτείτε το!

Σκεφτείτε το!

Σκεφτείτε το — για το δικό σας το

καλό — γιατί μπορεί τελικά ο Ντεκάρτνα έχει δίκιο. Μη σας πάρω στο λαιμόμου.

Ευτυχώς, σχεδόν όλα τα διηγήματατούτης της ανθολογίας απαιτούν από τοναναγνώστη να σκεφτεί. Και επειδή ησκέψη είναι συχνά πικρή, μπορεί να τηνπάρει κανείς σε χάπι ζαχαρωμένο μεψυχαγωγία. Άλλωστε η συνταγή —σκέψη με ζαχαρένια φλούδα ψυχαγωγίας— είναι και μια ακόμη περιγραφή τηςΕπιστημονικής Φαντασίας. Αν και, όπωςανέφερα πιο πάνω, η σκέψη δεν είναι καιτόσο σίγουρη εγγύηση της ύπαρξης,είναι καλύτερα να σκέφτεστε δίχως ναυπάρχετε, παρά να υπάρχετε δίχως νασκέφτεστε.

Όμως, κάποιος Μπέρκλυ ήτανφιλόσοφος, και νομίζω ότι είχε θίξει μιαπολύ πιο ενδιαφέρουσα όψη του όλουπροβλήματος της ύπαρξης:

Υπάρχει πραγματικότητα δίχως κάποιασυνείδηση που να την αντιλαμβάνεται;είχε αναρωτηθεί.

Αν η πραγματικότητα εξαρτάται από τησυνείδηση, μήπως η πραγματικότηταείναι απλώς δημιούργημα τηςσυνείδησης; Μήπως δεν είναι κάτι τοσυγκεκριμένο, αλλά αλλάζει όταναλλάζει και η συνείδηση που τηναντιλαμβάνεται; Αλλά γιατί ναπεριοριστούμε στον παλιό, φίλτατοεπίσκοπο Μπέρκλυ; Μήπως δεν έχουμε

την πολύ πιο σύγχρονη επιστήμη τηςΧαολο-γίας;

Ήδη από το 1931, με το μεταθεώρηματου Γκαίν-τελ, είχε αμφισβητηθεί τοαπόλυτο των μαθηματικών αξιών. Χάοςυπάρχει στη διαδικασία της φύσης,υποστηρίζει και ο Δρ. Κέννεθ Ουίλσονπου κέρδισε το Νομπέλ Φυσικής του1960. Και σήμερα, ο Δρ. ΜίτσελΦάιγκενμπάουμ αποδεικνύει ότι όχι μόνοη προέκταση και των πιο απλώνμαθηματικών εξισώσεων καταλήγει στοχάος αλλά και η όποια τάξη πιστεύουμεότι υπάρχει στο σύμπαν είναι προέκτασητου δικού μας μυαλού και όχι κάτιαυθύπαρκτο.

Κοντολογίς, δεν υπάρχει κανπραγματικότητα, μια και η έννοια της μησταθερής, της μεταβαλλόμενηςπραγματικότητας είναι τελικάαυτοανάιρούμενη. Τότε, τι υπάρχει;

Μα σκέτες λέξεις, που κι αυτέςχάνονται όταν δεν υπάρχει και κάποιος νατις σκεφτεί.

Και τι μας μένει;

Το χάος!

Το χάος είναι η εύπλαστη, η άμορφη...η πέρα από τις λέξεις ουσία-που-δεν-είναι-ουσία του σύμπαντος. Από εκεί τομυαλό μας αντλεί υλικό και πλάθει

πραγματικότητες. Το χάος είναι σανζυμάρι. Η επίσημη πραγματικότητα δενείναι παρά αυτό το ζυμάρι ψημένο καισταθεροποιημένο σ’ ένα καρβέλι ψωμί.

Αλλά όταν φάμε και χωνέψουμε τοψωμί μπορούμε να πλάσουμε ένα άλλο,με άλλο σχήμα. Δεν έχουμε παρά ναπλάσουμε μια νέα πραγματικότητα απότο χάος.

Το χάος, ο τάφος κάθε ουτοπίας, γιατίη κάθε ουτοπία είναι στατική και η κάθεστατικότητα είναι δυστο-πία.

Το απίθανο, το εκπληκτικό, τοσαγηνευτικό, το ελεύθερο, τοδημιουργικό χάος. Το χάος, όπου τα

πάντα μπορούν να συμβούν και τα πάντασυμβαίνουν. Το χάος απ’ όπουξεπήδησαν οι θεοί, και στο οποίο θαξαναγυρίσουν για να ξαναγεννηθούν.Γιατί το χάος είναι σαν την πηγή τηςαιώνιας νιότης, όπου καθετί διαλύεταιόταν γεράσει γιο να ξαναγεννηθεί νέο σ’έναν καινούριο κόσμο.

Το Χάος είναι το λίκνο του Φοίνικα.

Και ο κάθε καινούριος κόσμος είναιοπωσδήποτε καλύτερος από τον παλιό;

Όχι βέβαια. Τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Αλλά αυτό κάνει ακόμη πιο ενδιαφέροντο πράγμα.

Γιώργος Μπαλάνος

TO IMATZIKON

του Τζωρτζ Χένρυ Σμιθ

Το πρόβλημα των τεχνητώνπαραδείσων είναι βέβαια ένα από τα πιογνωστά της εποχής μας. Λέγεται ότι ταναρκωτικά διαδίδονται ταχύτατα παντού,

ακόμη και σε μέρη που δύσκολα θαφανταζόμαστε. Για παράδειγμα,ψιθυρίζεται ότι πρόσφατα ο Άγιος Πέτροςέπιασε ένα αγγελάκι που αντί να κάθεταιπάνω σ’ένα σύννεφο καθόταν κάτω απόένα σύννεφο. Αυτό δε θα ήταν ιδιαίτεραπερίεργο αν το σύννεφο δεν έβγαινε απότο στόμα του μικρού αγγέλου. Όπως απο-καλύφθηκε στην ανάκριση, το αγγελάκι,αντί να χρησιμοποιήσει το λιβάνι του σεκάποιο θυμιατό, το είχε βάλει σε μια πίπακαι το κάπνιζε. Βέβαια, περιττό να σαςπω πού ξαπόστειλαν ύστερα τοαγγελάκι... αλλά το πρόβλημα δεν είναιεκεί. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι τι σόιτεχνητούς παραδείσους προσπαθούσε ναβρει το αγγελάκι.

Και πού είναι η Άλλη Πραγματικότητα;

Α... θα τη δείτε διαβάζοντας το διήγημα.

Γ. Μ.

Ο Ντάντορ έγειρε πίσω στο ζεστόμετάξι του καναπέ και τεντώθηκενωχελικά. Ύστερα άφησε τα μάτια του ναπεριπλανηθούν στο ψηλό ταβάνι τουπαλατιού του και μετά να χαμηλώσουνστην όμορφη ξανθιά που ήτανγονατισμένη στα πόδια του. Η ξανθιάτέλειωνε τη φροντίδα του άψογουπεντικιούρ του, ενώ η φιλήδονηκαστανομάλλα με τους χυτούς γοφούςκαι τα σαρκώδη κόκκινα χείλη έσκυβε νατου ρίξει άλλη μια ρόγα σταφυλιού στο

στόμα.

Ο Ντάντορ περιεργάστηκε την ξανθιά,που τ’ όνομά της ήταν Σέσιλυ, κιαναλογίστηκε τις άλλες υπηρεσίες πουτου είχε προσφέρει στη διάρκεια τηςνύχτας. Ήταν καλή... πολύ καλή. Αλλάσήμερα την έβρισκε βαρετή, όπως βαρετήέβρισκε και την καστανομάλλα — πώς τηλέγαν αυτή, αλήθεια; — όπως βαρετέςέβρισκε και τις χυμώδεις δίδυμεςκοκκινομάλλες, όπως....

Ο Ντάντορ Χασμουρήθηκε. Μα, γιατί,.Θεέ μου, ήταν όλες τους τόσοεκνευριστικά ερωτιάρες, και τόσοπρόθυμες να του ικανοποιήσουν το κάθεκέφι και καπρίτσιο;

Θα’ λεγε κανείς, σκέφτηκε με μιαπικρόχολη γκριμάτσα, ότι όλες ήτανδημιουργήματα της φαντασίας του. Ήμάλλον — και μόνο που δε γέλασε στησκέψη

— σαν να ’ταν δημιουργήματα τηςμεγαλύτερης απ’ όλες τις εφευρέσεις τουανθρώπου, του Ιμάτζικον.

«Ορίστε, δεν είναι ωραία; » έκανε ηΣέσιλυ, και τραβήχτηκε πίσω για ναθαυμάσει με καμάρι τη δουλειά της. ΟΝτάντορ ένιωσε γελοίος.

Ύστερα η Σέσιλυ τον έκανε να νιώσειακόμη πιο γελοίος, όταν έσκυψε καιφίλησε με φλογερά κόκκινα χείλη το δεξί

του πόδι. «Ω Ντάντορ! Δεν ξέρεις πόσοσε λατρεύω! » του ψιθύρισε.

Ο Ντάντορ αντιστάθηκε στονπειρασμό να δώσει μια γερή κλοτσιά μετο φρεσκοπεριποιημένο πόδι του σταστρογγυλά και προκλητικά της πισινά.Συγκρατήθηκε όμως, γιατί ακόμη και σεκάτι τέτοιες στιγμές, όταν η ζωή μετούτες τις γυναίκες άρχιζε να τουφαίνεται εξωπραγματική, προσπαθούσενα είναι όσο μπορούσε πιο ευγενικόςμαζί τους. Ακόμη και όταν η λατρεία καιη αγάπη τους απειλούσαν να τονπεθάνουν από βαρεμάρα, προσπαθούσενα είναι καλός κι ευγενικός.

Έτσι, αντί να κλοτσήσει τη Σέσιλυ,

προτίμησε να χασμουρηθεί.

Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν το ίδιο.Τα γαλανά μάτια της άνοιξαν διάπλατααπό φόβο. Ακόμη και η καστανομάλλασήκωσε τα πελώρια μάτια της από τοσταφύλι που κρατούσε, και τα χείλη τηςάρχισαν να τρεμουλιάζουν.

«Δε... δε σκοπεύεις να μαςεγκαταλείψεις, ε; » ψέλλισε με αγωνία ηΣέσιλυ.

Ο Ντάντορ Χασμουρήθηκε πάλι καιτης χάιδεψε αφηρημένα το κεφάλι.«Μονάχα για λίγο, αγαπούλα».

«Ω Ντάντορ! » έσκουξε η

καστανομάλλα. «Δε μας αγαπάς; »

«Ντάντορ, μη μας αφήνεις, σεπαρακαλώ», έκανε η ξανθιά ικετευτικά.«Θα κάναμε το παν για να σε κάνουμεευτυχισμένο! »

«Το ξέρω», τη διαβεβαίωσε, στέκονταςόρθιος και τεντώνοντας το κορμί του.«Είστε και οι δυο πολύ γλυ-κιές. Αλλάκατά κάποιο τρόπο νιώθω μέσα μου ναμε τραβά—»

«Μείνε σε παρακαλώ», τονπαρακάλεσε η καστανομάλλα, πέφτονταςστα πόδια του. «Θα κάνουμε ένα ωραίοπάρτι με σαμπάνιες. Θα σουπροσφέρουμε ό, τι ποθεί η ψυχή σου. Θα

πάμε να φωνάξουμε και τις άλλεςκοπέλες... Θα χορέψω για χάρη σου... »

«Λυπάμαι, Δάφνη», την έκοψε,έχοντας θυμηθεί τελικά τ’ όνομά της.«Αλλά, κορίτσια, αρχίσατε να μουφαίνεστε εξωπραγματικές. Και ότανσυμβαίνει αυτό, είμαι αναγκασμένος ναφύγω».

«Μα... » — η Σέσιλυ έκλαιγε τώρα μετέτοια αναφιλητά που με δυσκολίαέβγαζε τις λέξεις — «όταν μας αφήνεις...είναι σχε... σχεδόν... σαν να... να μαςγυρίζεις... το διακόπτη».

Τα λόγια της τον μελαγχόλησαν κάπως,γιατί, από μια άποψη, ήταν αλήθεια. Όταν

έφευγε ήταν σχεδόν σαν να τις έσβηνεγυρίζοντας ένα διακόπτη. Αλλά, αλήθειαή όχι, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα,γιατί η έλξη που ένιωθε να τον τραβά σ’εκείνο τον άλλο κόσμο ήτανακατανίκητη.

Έριξε μια τελευταία ματιά στηναπίστευτη χλιδή του τεράστιου παλατιούτου, στην ομορφιά των γυναικών και στοζεστό ήλιο που χυνόταν μέσα από ταπαράθυρα- ύστερα από λίγο όλα αυτάείχαν χαθεί.

Το πρώτο πράγμα που άκουσεβγαίνοντας από το Ιμάτζικον ήταν το

ουρλιαχτό του ανέμου- το πρώτο πράγμαπου ένιωσε ήταν το φοβερό κρύο.

Το επόμενο που τον χτύπησε στ’ αφτιάηταν η τραχιά φωνή της γυναίκας του.«Ώστε δέησες επιτέλους να βγεις απόδαύτο, αχαΐρευτε; » του φώναξε. «Καιρόςήταν, χαραμοφάη, μισή μερίδα άντρα! »

Είχε στ' αλήθεια επιστρέψει στονΝεστρόντ, στην πιο παγωμένη κόλασηπου ο άνθρωπος είχε αποικίσει στοσύμπαν. Κατ' επανάληψη ο Ντάντορείχε πάρει την απόφαση να μηνξαναγυρίσει ποτέ εκεί. Αλλάξαναγύριζε... πίσω στον Νεστρόντ, καιστη γυναίκα του τη Νόνα.

«Αρκετό καιρό έλειψες, αναίσθητε! »βρυχήθηκε η Νόνα Ηταν μια πελώριακοκαλιάρα, με λιγδιάρικα μαλλιά πουκρέμονταν σαν μαύροι σπάγκοι. Τοπρόσωπά της ήταν φαρδύ καιπλακουτσό, με στενά χείλη και στραβά,κιτρινισμένα δόντια

θεέ μου, είναι κακάσχημη,συλλογίστηκε ο Ντάντορ κοιτάζοντάςτη. Δίπλα της η Σέσιλυ και οι άλλεςήταν θεές.

«Και καλά έκανες που γύρισες, γιατίοι τταγόλυκοι έχουν αρχίσει ναξεθαρρεύουν, και χρειαζόμαστεπαγωμένη τύρφη για τη φωτιά, και... »

Ο Ντάντορ στεκότανασάλευτος εκεί, ακούγοντας τοατελείωτο κατεβατό από τιςαγγαρείες που του είχεετοιμάσει η- γυναίκα του. Μααναρωτήθηκε από μέ-σα τουγιατί η Νονα δε φώναζεκάποιον από τους αγα -πητικούς της από τα ορυχεία να τιςκάνουν; Ηξερε, δίχως ναχρειάζεται να του το πουν ότιοι εραστές.

της μπαινόβγαιναν συνέχεια εκεί ότανεκείνος απου-

σίαζε. Η Νόνα ήταν τόσο άπιστη όσο καιασχημομού-

ρα. Κι εφόσον αναλογούσαν είκοσιάντρες για κάθε γυναίκα σε τούτο τονπλανήτη, της δίνονταν άφθονες

ευκαιρίες να τον κερατώνει.Και ο στάβλος χρειάζεται

νέα στέγη. τέλειωσε η γυναίκατου. Μην παίρνοντας άμεση

απάντηση κόλλησε απειλητικά

το πρόσωπό της στο δικό του.

Μ' άκουσες τι σου είπα; Αυτέςοι δουλειές πρέπει να γίνουνε.

Σ' άκουσα αναστέναξεκαρτερικά ο Ντάντορ.

«Τότε τι στέκεσαι σαν κόπανος;Κάτσε να περιδρο μιάσεις το πρωινόσου και μετά τράβα έξω να δουλέψεις».

Το πρωινό ήταν ένα χοντρό, σιτεμένοκομμάτι χοι ρινό, όλο ξίγκι, κι ένα

πιάτο χλιαρός χυλός. Του κάθι σε στολαιμό, αλλά τελικά κατάφερε να τοπάει κάτω Ύστερα φόρεσε τηθερμοφόρμα και τις γούνες του καικίνησε για την πόρτα.

«Ξέχασες, ζωντόβολο! » του φώναξεη γυναίκα του. παίρνοντας μιαπροστατευτική μάσκα προσώπου απότα συμπράγκαλα που γέμιζαν τοτραπέζι και πετώντας την προς τομέρος του. «θες να ξυλιάσει η μύτη σουκαι να σου πέσει; »

Ο Ντάντορ φόρεσε τη μάσκα τουγοργά για να κρύψει την οργή από τοπρόσωπό του ύστερα άνοιξε την πόρτακαι βγήκε έξω. Ο άνεμος τον

χαστούκισε στο πρόσωπο, στέλνονταςένα χαλάζι από παγοκρύσταλλο στημάσκα του. Ο Νεστρόντ! θεέ μου, γιατίστον Νεστρόντ; Ατενίζοντας το παγερότοπίο, αναλογίστηκε με λαχτάρα τησχετική ζεστασιά της καλύβας του. Ησκέψη του πέταξε στο μαύροθαλαμίσκο του Ιμάτζι-κον. Στεκότανστη μόνη λεύτερη γωνιά της καλύβας,και ήταν ο μοναδικός δρόμος φυγήςπίσω προς,..

Αλλά όχι, δεν μπορούσε να γυρίσειτόσο σύντομα. Τον περίμεναν τόσες καιτόσες δουλειές εδώ. Έτσι, με τοτσεκούρι στον ώμο, άρχισε να βαδίζειστην παγωμένη ερημιά του αρχαίουβάλτου απ όπου προμηθεύονταν την

παγωμένη τύρφη που χρησιμοποιούσανγια καύσιμο.

Όλο το πρωί, με τον άνεμο ναλυσσομανά γύρω του και το φοβερόκρύο να κάνη μαρτύριο την κάθε τουανάσα, έκοβε και στοίβαζε τα κομμάτιατης παγωμένης τύρφης. Κάποια στιγμή,ο ξεπλυμένος κίτρινος ήλιος έσκασεμύτη φευγαλέα πίσω από τα σύννεφα

των παγοκρυστάλλων ο Ντάντορκοίταξε και είδε ότι ήταν σχεδόν πάνωαπό το κεφάλι του. Καιρός να γυρίσει.Έδεσε μια μεγάλη στοίβα από τιςπλάκες της τύρφης, τις ζαλώθηκε στονώμο του και πήρε το δρόμο τηςεπιστροφής προς τις ελεεινές καλύβες

του οικισμού του Νεστρόντ.

Η Νόνα του πέταξε μπροστά του έναμπολ με νερουλή σούπα κι ένα κομμάτιμπαγιάτικο ψωμί, αποκαλώντας τογεύμα. Ο Ντάντορ τα έφαγε αμίλητοςκαι μετά τράβηξε για το πίσω μέρος τηςκαλύβας για να περάσει το απόγευμασκάβοντας το νέο βόθρο.

Το σκάψιμο έκανε την πρωινήδουλειά να μοιάζει με κούραανάπαυσης. Το χώμα ήταν παγωμένοσαν πέτρα από τη μέρα που ο Νεστρόντπρωτάρχισε να περιστρέφεται γύρωαπό τον αδύναμο ήλιο του. Ωσπου νασουρουπώσει, η ράχη, η μέση και ταπόδια του πονούοαν αβάσταχτα. Αν και

δεν είχε προχωρήσει ούτε μισό μέτρο,ο ερχομός της νύχτας τον υποχρέωσενα σταματήσει τη δουλειά- επέστρεψεξεθεωμένος στην καλύβα με μίαμονάχα σκέψη στο μυαλό του., νακοιμηθεί.

Το ουρλιαχτό που τον έκανε νατιναχτεί από τον πρώτο ανήσυχο ύπνοτου φαινόταν να ’ρχεται από τα βάθητης ίδιας της κόλασης.

«Τι... τι ’ταν αυτό; » μουρμούρισενυσταγμένα.

«Οι παγόλυκοι, ηλίθιε! Τι άλλο; »γρύλισε η Νόνα από δίπλα του.«Λιμπίζονται τα ζωντανά μας και

προσπαθούν να μπουν στο στάβλο!Άντε έξω να τους σταματήσεις! »

Ο Ντάντορ σηκώθηκε μουδιασμένοςκαι άρχισε να ντύνεται, ενώ άλλο έναδαιμονικό ουρλιαχτό έσκισε τη νύχτααπέξω. Άπλωσε το χέρι για το ντουφέκιλέιζερ, όταν η Νόνα γκάρισε πάλι.«Άντε, παρ’ τα πόδια σου! Αυτά ταθηρία μπορούν να κομματιάσουν τους

I TO IMATZIKON 19

I -

κορμούς στον τοίχο του στάβλου σαννα ’ταν σπιρτόξυλα».

Ο Ντάντορ στάθηκε έξω από τηνπόρτα με το φακό στο ένα χέρι και τοντουφέκι στο άλλο. Είδε τους πα-γόλυκους σχεδόν αμέσως. Ήταν δύοφοβερά εξάπο-δα τέρατα. Το ένα τουςστεκόταν στα τέσσερα πίσω πόδια τουκαι με τα πελώρια σαγόνια του έκοβεκομμάτια ολόκληρα από τον τοίχο τουστάβλου. Ο Ντάντορ μπορούσε ν’ακούσει τα τρομαγμένα μουγκανητάτων αγελάδων από μέσα.

Άρχισε να βαδίζει με δυσκολία στοχιόνι προς το θηρίο. Εκείνο τονάκουσε και γύρισε τα φλογεράκόκκινα μάτια προς το μέρος του. Γιαμια στιγμή συνέχισε να κομματιάζει ταξύλα του τοίχου, αλλά μετά γύρισε και

όρμησε με μεγάλα σάλτα καταπάνωτου.

Αιφνιδιασμένος ο Ντάντορ δενπρόλαβε να πετάξει το φακό και νασηκώσει το όπλο του σε θέση βολής.Έτσι αναγκάστηκε να ρίξει από τούψος της μέσης, και η ακτίνα πέτυχετο τέρας στον ώμο.

Δεν έφτανε αυτό για να τοσταματήσει. Ο Ντάντορ παραμέρισεσβέλτα καθώς το πελώριο πλάσμαπερνούσε από δίπλα του, και μετά τουδιέλυσε το κεφάλι. Το ακέφαλο κουφάριγλίστρησε τσουλιστά στο χιόνισκορπίζοντας αίμα παντού, και τότε λίγοέλειψε να χάσει και ο Ντάντορ τη ζωή

του. Αυτό γιατί, για ένα κλάσμαδευτερολέπτου, είχε ξεχάσει ότι τοπλάσμα είχε και σύντροφο.

Το θυμήθηκε μονάχα όταν το θηρίοτον χτύπησε από πίσω και τον έστειλε νασωριαστεί φαρδύς πλατύς στηνπαγωμένη γη. Την άλλη στιγμή τοτερατώδες πλάσμα βρισκόταν από πάνωτου ο Ντάντορ ούρλιαξε νιώθοντας ένανύχι ν’ αποσπά κομμάτια από τη σάρκατου μηρού του, ενώ τα πελώρια σαγόνιαζύγωσαν προς το λαιμό του.

Ο φακός είχε γλιστρήσει από το χέριτου, αλλά το ντουφέκι εξακολουθούσε νακρέμεται με το λουρί από τον ώμο του.Το δάχτυλό του βρήκε τη σκανδάλη και

την τράβηξε με την ισχύ του στο φουλ. Ηακτίνα λέιζερ διέλυσε το ένα πόδι τουπαγόλυκου από το γλουτό και κάτω, καιτο πλάσμα έπεσε πέρα νεκρό καθώς τοέβρισκε και μια δεύτερη. Ύστερα οΝτάντορ ένιωσε το σκοτάδι να τοντυλίγει.

Όταν άνοιξε πάλι τα μάτια του είδε ότιήταν ξαπλωμένος στο τραπέζι τηςκαλύβας. Η Νόνα και ένας άγνωστοςέσκυβαν από πάνω του.

«Ωραία τα Κατάφερες καιπετσοκόφτηκες τούτη τη φορά! » γρύλισεη Νόνα μόλις τον είδε ν’ ανοίγει τα μάτιατου.

«Το πόδι χρειάζεται ακρωτηριασμό»,είπε ο ξένος.

«Είσαι γιατρός; » ρώτησε ο Ντάντορ μεβραχνό ψίθυρο.

«Ο μοναδικός που θα βρεις από δω ώςτον Άλφα του Κενταύρου», αποκρίθηκε οάλλος.

«Ο πόνος είναι αβάσταχτος... δενμπορείς να μου δώσεις τίποτα για τονπόνο; »

«Σου έδωσα ήδη την τελευταία μουμορφίνη. Πίσω στη Γη μπορεί να σώζαμετο πόδι σου, αλλά εδώ... » Έκανε μιααόριστη κίνηση ανημποριάς.

Ο Ντάντορ ένιωθε το σκισμένο πόδιτου σαν να ’ταν βουτηγμένο σε λιωμένοσίδερο. Έκανε ένα μορφασμό πόνου καιμετά είδε το αχνό χαιρέκακο χαμόγελοστα χείλη της Νόνα καθώς έλεγε, «Δίχωςμορφίνη ή άλλο παυσίπονο, το κόψιμοτου ποδιού του θα πονάει σαν μαρτύριοτης κόλασης, ε, γιατρέ; »

«Έχω φέρει ουίσκι στο αμάξι μου»,αποκρίθηκε ο γιατρός. «Θα πάω να τοφέρω».

Όταν απομακρύνθηκε ο γιατρός, ηΝόνα έσκυψε πάνω από τον Ντάντορ καιτον κοίταξε στα μάτια. «Θαβλαστημήσεις την ώρα που γεννήθηκες,κούκλε μου. Θα σε πονέσει όσο με

πονούσες κι εσύ κάθε φορά που έφευγεςκαι με παράταγες έτσι. Κάθε φορά πουχωνόσουν σ’ εκείνο το μαύρο σουκουτί».

«Όχι, Νόνα, όχι! Δεν πονούσες! Εσύδεν—» Σκόπευε να πει ότι αυτή δεν είχεκαν την ικανότητα να πονά. Αλλάσυγκρατήθηκε, γιατί δεν ήταν σίγουροςαν αυτό ήταν αλήθεια.

«Μ’ ένα πόδι μονάχα δε θα μπορείς ναφτάσεις από μόνος σου σ’ εκείνο τοκαταραμένο μηχάνημα», του είπεμοχθηρά. «Έτσι θα μένεις πάντοτε εδώκαι θα είσαι καλός μαζί μου».

«Νόνα! Όχι! Δεν καταλαβαίνεις! » Ο

Ντάντορ άρχισε να την ικετεύει, αλλάεκείνη την ώρα γύρισε ο γιατρός, μ’ έναμπουκάλι ουίσκι στη μαύρη τσάντα του.

«Έλα, ρούφα του γρήγορα», είπε,δίνοντας στον Ντάντορ το μπουκάλι.

Ο Ντάντορ το ήπιε σχεδόν μονορούφι.Αλλά το ουίσκι δεν τον βοήθησε καιπολύ.

Ο γιατρός έκοβε και πριόνιζε. ΟΝτάντορ ήταν σίγουρος ότι το κρανίο τουθα άνοιγε στα δυο από τα ουρλιαχτά τουκαι μόνο. Ήταν στιγμές που αναρωτιότανγιατί οι κατάρες του δεν έσπαζαν ταλουριά που τον κρατούσαν ακίνητο ή δενέκαναν επιτόπου στάχτη τους δυο

βασανιστές του.

«Νομίζω τελειώσαμε», είπε κάποιαστιγμή ο γιατρός, καθώς ο αβάσταχτοςπόνος έσυρε πάλι ανελέητα τον Ντάντοραπό τα βάθη της λιποθυμίας του. «Μένειμονάχα να καυτηριάσουμε την πληγή,αλλιώς θα πεθάνει από αιμορραγία.Βλέπεις, δεν έχω και τίποτα καλύτεροαπό τη φωτιά για δαύτο. Έλα να μεβοηθήσεις να πυρώσω τούτη τη μασιά,γυναίκα».

Ο Ντάντορ συνήλθε εντελώςπρολαβαίνοντας τη ματιά που του έριξε ηΝόνα πάνω από τον ώμο της, πρινκοιτάξει με μίσος προς το Ιμάτζικον.Ήταν σαν να του έλεγε καθαρά, «Ανήκεις

σε μένα τώρα... σε μένα και μόνο. Τέρματα ξεπορτίσματά σου με δαύτο».

Δεν μπορεί να του το ’κανε αυτό! Ήταναδύνατο! Γιατί του συμπεριφερόταν έτσι;αναρωτήθηκε ο Ντάντορ μέσα από τηθολούρα της μορφίνης, του αλκοόλ καιτου πόνου. Αλλά δεν μπορούσε να βρεικαμιά απάντηση.

Ενώ η γυναίκα του κι ο γιατρόςαπομακρύνονταν για να ετοιμάσουν τοσίδερο με το οποίο θα καυτηρίαζαν τοαπομεινάρι του ποδιού του, το μαύρο,στενόμακρο σαν φέρετρο κουτί τουΙμάτζικον γέμισε τα μάτια και το μυαλότου.

Αν ο πόνος δεν ήταν τόσο αβάσταχτοςκαι πέρα από κάθε λογική, ίσως οΝτάντορ να μην έβρισκε το κουράγιο νακυλήσει από το τραπέζι στο πάτωμα καιν’ αρχίσει να σέρνεται προς το μαύροθαλαμίσκο, αφήνοντας πίσω του μιαγραμμή αίματος. Ο μαύρος θαλαμίσκος...Κατά κάποιο τρόπο το ’ξερε ότιαντιπροσώπευε την ανακούφιση από τονπόνο, μια υπόσχεση ενός έσχατουκαταφύγιου.

Κατάφερε να τον φτάσει δίχως να τονπάρουν είδηση και, με μια υπέρτατηπροσπάθεια, μπόρεσε ν’ ανασηκωθείαρκετά για να πιέσει την παλάμη του στοκατάλληλο σημείο. Ο αισθητήρας τηςσυσκευής, που ήταν το μοναδικό εμπόδιο

ανάμεσα σε τούτο και σ’ εκείνο το άλλοσύμπαν, αναγνώρισε αμέσως τηνταυτότητά του και του άνοιξε.

Περισσότερο νεκρός από ζωντανός, οΝτάντορ σωριάστηκε μέσα στοΙμάτζικον, και η πόρτα έκλεισε αθόρυβαπίσω του.

«Ω, Ντάντορ! Ντάντορ, καλέ μου! »φώναξε χαρούμενα η Σέσιλυ μόλις τονείδε, αγκαλιάζοντας τον με τα βελούδινα,ζεστά χέρια της.

«Αγαπούλη, ξαναγύρισες! » τουψιθύρισε χαδιάρικα η Δάφνη.

«Είμαστε τόσο ευτυχισμένες που σεξαναβλέπουμε! » γουργούρισε σιγανά ηκοκκινομάλλα Τέρρι.

«Είμαστε τόσο ευτυχισμένες που σεξαναβλέπουμε! » επανάλαβε και η δίδυμηαδερφή της, η Τζέρρι.

«Κι εγώ είμαι ο ευτυχέστερος απ’όλους! » τις διαβεβαίωσε ο Ντάντορκοιτάζοντας κάτω στο πόδι του... στοεντελώς ανέπαφο και γερό πόδι του. Δενένιωθε τον παραμικρό πόνο τώρα.«Δόξατω Θεώ! » ψιθύρισε. «Δόξα τωΘεώ! Ξαναγύρισα! »

Το Ιμάτζικον είχε κάνει καλά τηδουλειά του! Την είχε κάνει τέλεια, για

μια ακόμη φορά! Τον είχε μεταφέρει πέρασ’ ένα κόσμο φαντασίας, και μετά τονείχε φέρει πάλι πίσω στηνπραγματικότητα... στην υπέροχη, τηθεσπέσια πραγματικότητα!

Ο Ντάντορ ανακάθισε και κοίταξεολόγυρα στο ζεστό, θαυμάσιο κόσμοτου. Ήταν ο κόσμος της Γης του 22300μ. Χ., ο κόσμος εκατό χρόνια μετά τοΛοιμό. Η επιδημία του είχε χτυπήσειεκλεκτικά στα αρσενικά γονίδιαμειώνοντας τον αντρικό πληθυσμό σελίγες χιλιάδες άτομα, κάνοντας έτσι τονκάθε άντρα επίκεντρο λατρείας καιπάθους ενός χαρεμιού γυναικών.

Πολλοί από τους επιζήσαντες άντρες

δεν είχαν καταφέρει ν’ αντέξουν τοστρες. Μια ζωή όπου ήταν αντικείμεναλατρείας ενός πλήθους γυναικών, μια ζωήόπου τα πάντα ήταν δικά τους, είχεαποδειχτεί αφόρητη γι αυτούς.

Μετά είχε έρθει ο Ιμάτζικον, μιαεφεύρεση που έφτιαχνε όποιο κόσμοεπιθυμούσε ο καθένας, έναν κόσμο πουφαινόταν απόλυτα πραγματικός. Μερικοίάντρες είχαν χρησιμοποιήσει το Ιμάτζικονγια να πλά-σουν ακόμη πιο εξωτικούς καιθαυμαστούς κόσμους από εκείνον όπουζούσαν, αλλ’ αυτό ήταν απλώς μια πιοχορταστική μερίδα από το ίδιο φαγητό.Το αποτέλεσμα ήταν να νιώθουν πιοανικανοποίητοι από ποτέ.

Ο Ντάντορ είχε φερθεί πολύ φρόνιμα.Με το δικό του Ιμάτζικον είχεδημιουργήσει έναν ολότελα διαφορετικόκόσμο... έναν κόσμο παγωνιάς καιτρόμου, που λεγόταν Νεστρόντ. ΟΝτάντορ είχε συνειδητοποιήσει μιαμεγάλη αλήθεια.

Τι αξίζει ο ουρανός δίχως κάτι να τονσυγκρίνεις; Δίχως μια γεύση κόλασηςαπό καιρό σε καιρό, πώς θα μπορούσεκανείς να εκτιμήσει τον παράδεισο;

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

του Ρέυ Μπράντμπερυ

Ο Ρέυ Μπράντμπερυ είναι ένας από τουςσυγγραφείς που ειλικρινά τους ζηλεύω,για τη μαγεία της πένας τους.Οπωσδήποτε είναι και ένας από εκείνους— όχι ο μόνος — που επηρέασαν το δικόμου ύφος γραφής. Κάθε διήγημα τουΜπράντμπερυ είναι ένα μικρό ή μεγάλοαριστούργημα — και δεν αναφέρομαιαποκλειστικά στο χώρο τηςΕπιστημονικής Φαντασίας. Έχουν έναλυρισμό που δε γίνεται ποτέ γλυκερός, μια

ποίηση που ποτέ δεν είναι ψεύτικη καιμια φιλοσοφία που ποτέ δεν είναικουλτουριάρικη. Και πάνω απ' όλα,έχουν μια ανείπωτη νοσταλγία για όλαεκείνα που τα νιώθουμε, αλλά δύσκολαμπαίνουν σε λέξεις.

Στη Νυχτερινή Συνάντηση, με μιααπλότητα που μονάχα ένας μεγάλοςσυγγραφέας μπορεί να πετύχει δίχως ναγίνει γελοίος, ο Μπράντμπερυ θίγει τηβασική ουσία της έννοιας«πραγματικότητα»: ότι είναι μια καθαράανθρώπινη, εντελώς σχετική αντίληψη.

Και αν δε συμφωνήσετε μαζί μου, μηντο παίρνετε κατάκαρδα. Σ’ αυτούς τουςπρολόγους δεν εκφράζω παρά μονάχα

την καθαρά προσωπική μου γνώμη.

Γ. Μ.

Πριν πάρει την ανηφοριά για τουςγαλάζιους λόφους, ο Τόμας Γκομέζσταμάτησε για καύσιμα στο απόμακροβενζινάδικο.

«Σαν πολλή μοναξιά έχεις εδώ, ε,παππού; » έκανε ο Τόμας.

Ο γέρος σκούπισε με το πανί του τοπαρ-μπρίζ του μικρού φορτηγού. «Δενείναι κι άσκημα».

«Πώς σου φαίνεται ο Άρης, παππού; »

«Καλός είναι. Πάντοτε υπάρχει κάτικαινούριο να δεις. Όταν πρωτόρθα εδώπέρυσι το ’χα πάρει απόφαση να μηνπεριμένω τίποτα, να μη ζητώ τίποτα καινα μη με ξαφνιάζει τίποτα. Πρέπει ναξεχάσουμε τη Γη και τη ζωή που ξέραμεκάποτε. Πρέπει να μας απασχολεί μονάχααυτό που έχουμε εδώ, και το πόσοδιαφορετικό είναι. Και μόνο το ναπαρατηρώ τον καιρό είναι μεγάληδιασκέδαση. Είναι ο αρειανός καιρός.Καυτός σαν την κόλαση τη μέρα,παγερός σαν το θάνατο τη νύχτα. Είναιδιασκέδαση να βλέπεις διαφορετικάλουλούδια, διαφορετική βροχή. Ήρθαστον Άρη για να περάσω τα γεράματάμου, και ήθελα να βρω έναν τόπο όπου τοκαθετί είναι διαφορετικό. Ένας γέρος έχει

ανάγκη από διαφορετικά πράγματα,ξέρεις. Οι νεαροί δεν κάνουν κέφι νακουβεντιάζουν μαζί του, και τουςσυνομηλίκους του τους βρίσκει φοβεράβαρετούς. Έτσι σκέφτηκα ότι τοκαλύτερο που ’χα να κάνω ήταν να βρωένα μέρος όσο πιο διαφορετικό γινόταν,όπου θ’ αρκούσε ν’ ανοίξω τα μάτια μουγια να δω και κάτι το ενδιαφέρον.Αγόρασα τούτο το βενζινάδικο. Αναρχίσει να πέφτει πολλή δουλειά, θατραβήξω για κανέναν άλλο παλιό δρόμοόπου δεν έχει τόση κίνηση, όπου θαμπορώ να βγάζω ίσα ίσα όσα χρειάζομαιγια να ζω και θα μου μένει χρόνος για ν’απολαμβάνω τα διαφορετικά πράγματαπου υπάρχουν εδώ».

«Ανακάλυψες τη φιλοσοφία της ζωής,παππού», χαμογέλασε ο Τόμας, με ταμελαχρινά χέρια του ακουμπισμέναχαλαρά στο τιμόνι. Ένιωθε ωραία.Δούλευε σε μια από τις καινούριεςαποικίες, δέκα μέρες σερί και δύο σχόλη,και τώρα πήγαινε σ’ ένα γλέντι.

«Τίποτα δε με ξαφνιάζει πια» συνέχισεο γέρος. «Απλώς κοιτάζω. Απλώς ρουφώεμπειρίες. Αν δεν μπορείς να δεχτείς τονΆρη έτσι όπως είναι, καλύτερα ναγυρίσεις στη Γη. Το καθετί είναι τρελόεδώ πέρα, το χώμα, ο αέρας, τα κανάλια,οι ιθαγενείς — δεν έχω δει κανένανακόμη, αλλ’ ακούω ότι υπάρχουν — ωςκαι τα ρολόγια. Ακόμη και το δικό μουρολόι συμπεριφέρεται παράξενα. Ναι,

ακόμη κι ο χρόνος είναι τρελός εδώ πέρα.Έρχονται στιγμές που νιώθω σαν να ’μαιολομόναχος, δίχως δεύτερη ψυχή σε όλοτον πλανήτη. Θα ’βαζα και στοίχημα γι’αυτό. Άλλες φορές, πάλι, νιώθω σανοχτάχρονο παιδί, και με ανάλογο μπόι,ενώ το καθετί γύρω μου είναι ψηλότερο.Χριστέ μου, αυτός είναι τόπος για έναγέρο! Μου χαρίζει ζωντάνια και μεκρατάει ευτυχισμένο. Ξέρεις σαν τιμοιάζει ο Άρης; Μοιάζει με κάτι που μουέκαναν δώρο κάποια Χριστούγεννα πρινεβδομήντα τόσα χρόνια. Δεν ξέρω αν τα’χεις δει ποτέ- λέγονταν καλειδοσκόπια.Είχαν χρωματιστά γυαλάκια, χάντρες καιδεν ξέρω τι μέσα σ’ ένα σωλήνα. Τακρατούσες στον ήλιο, κοίταζες από τηνάλλη μεριά, και το θέαμα σου ’κοβε την

ανάσα. Δεν μπορείς να φανταστείς τισχέδια έβλεπες! Λοιπόν, κάπως έτσι είναικι ο Άρης. Απόλαυσέ τον. Μη ζητάςτίποτε άλλο απ’ αυτό που είναι. Χριστέμου, το ’ξερες ότι τούτος δω ο δρόμοςφτιάχτηκε από τους Αρειανούς κι έχειηλικία πάνω από δεκάξι αιώνες; Και δεςπόσο καλά κρατάει ακόμη! Ενάμισιδολάριο για τη βενζίνα, ευχαριστώ, καικαλή σου νύχτα».

Ο Τόμας πήρε πάλι τον αρχαίο δρόμο,γελώντας σιγανά.

Ηταν ένας μακρύς δρόμος πουξετυλιγόταν μέσα στο σκοτάδι και τουςλόφους. Κρατούσε το τιμόνι και, κατάκαιρούς, άπλωνε το χέρι στο καλάθι με το

κολατσιό δίπλα του και τσίμπαγε κάτι.Οδηγούσε σταθερά για καμιά ώρα τώρα,δίχως να έχει συναντήσει άλλο αμάξι στοδρόμο, δίχως να έχει δει κανένα φωςμονάχα ο δρόμος που τραβούσεμπροστά, το βουητό τη μηχανής του, καιο Άρης σιωπηλός ολόγυρα. Ο Άρης ήτανπάντοτε σιωπηλός κόσμος, αλλά ηαποψινή νύχτα ήταν πιο ήσυχη από κάθεάλλη. Η έρημος και οι άδειες κοίτες τωνθαλασσών έφευγαν δεξιά κι αριστεράτου, με τα βουνά ν’ αχνοφαίνονται στοφόντο των άστρων.

Απόψε η μυρωδιά του Χρόνουπλανιόταν στον αέρα. Ο Τόμαςχαμογέλασε κι έπαιξε μ’ αυτή τηφαντασία στο μυαλό του. Ήταν κι αυτή

μια σκέψη. Ποια να ’ταν στ’ αλήθεια ημυρωδιά του Χρόνου; Μύριζε σκόνη,ρολόγια κι ανθρώπους. Κι αναναρωτιόσουν ποιος να ’ταν ο ήχος τουΧρόνου, αυτός ήταν σαν νερό πουκελάρυζε σε μια σκοτεινή σπηλιά και σαναπόμακρες φωνές και σαν χώμα πουέπεφτε σε άδεια καπάκια κουτιών, καισαν βροχή. Και για να το πάει ακόμη πιοπέρα, σαν τι έμοιαζε τάχατες ο Χρόνος; ΟΧρόνος έμοιαζε σαν νιφάδες χιονιού πουέπεφταν σιωπηλά σ’ ένα σκοτεινόδωμάτιο ή σαν βουβή ταινία σ’ ένανπαλιό κινηματογράφο ή σαν εκατόδισεκατομμύρια πρόσωπα να πέφτουναργά σαν μπαλόνια, κάτι προς το χάοςκαι το τίποτα. Και απόψε — ο Τόμαςέβγαλε το χέρι του από το παράθυρο να

νιώσει τον άνεμο — απόψε μπορούσεςσχεδόν και ν’ αγγίξεις το Χρόνο.

Οδηγούσε το φορτηγό του μέσα απότους λόφους του Χρόνου... Ένιωσε μιαανατριχίλα στο σβέρκο και ανακάθισεαπότομα, κοιτάζοντας το δρόμομπροστά.

Σταμάτησε το αυτοκίνητο σε μιαμικρή, νεκρή, αρειανή πόλη, έσβησε τημηχανή και άφησε τη σιγαλιά ολόγυρανα τον τυλίξει. Κάθισε εκεί, δίχως ν’ανασαίνει, αγναντεύοντας πέρα τα άσπρακτίρια στο φεγγαρόφωτο. Ήτανακατοίκητα από αιώνες. Τέλεια καιάψογα ερειπωμένα, ναι, αλλά τέλεια.

Άναψε πάλι τη μηχανή κι έκανε κάναδυο χιλιόμετρα, μπορεί και παραπάνω,πριν σταματήσει πάλι. Εκεί βγήκε από τοαμάξι, πήρε μαζί του το καλάθι με τοφαγητό και τράβηξε ώς ένα μικρό ύψωμααπ’ όπου μπορούσε ν’ αγναντέψει τησκονισμένη πόλη που άφησε πίσω του.Άνοιξε το θέρμος του και γέμισε έναφλιτζάνι με καφέ. Ένα νυχτοπούλιφτερούγισε πάνω από το κεφάλι του. ΟΤόμας ένιωθε πολύ ωραία εκεί, πολύγαλήνια.

Θα είχε περάσει κάνα πεντάλεπτο,όταν ακούστηκε ένας ήχος. Πέρα στουςλόφους, εκεί που έστριβε ο αρχαίοςδρόμος, το μάτι του έπιασε μια κίνηση.Διέκρινε ένα αμυδρό φως και μετά

άκουσε κάτι σαν μουρμουρητό.

Ο Τόμας γύρισε αργά με το φλιτζάνιτου καφέ στο χέρι.

Και είδε να προβάλλει από τουςλόφους κάτι το παράξενο.

Ήταν μια μηχανή που έμοιαζε μεσμαραγδοπράσινο έντομο, σαν αλογάκιτης Παναγίας που ταξίδευε ντελικάτοστον κρύο αέρα, δυσδιάκριτο, μεαμέτρητα πράσινα πετράδια νατρεμοσβήνουν σ’ όλο του το κορμί, ενώτα μάτια του λαμπύριζαν, ίδια μεκόκκινα πολυπρισματικά ρουμπίνια. Ταέξι πόδια της μηχανής ανεβοκατέβαινανστον αρχαίο δρόμο, μ’ έναν ήχο σαν

περαστικό πρωτοβρόχι. Και από τη ράχητης μηχανής ένας Αρειανός με μάτια απόαναλυτό χρυσάφι ατένιζε από ψηλά τονΤόμας σαν να κοίταζε στα βάθη ενόςπηγαδιού.

Ο Τόμας σήκωσε το χέρι του καισκέφτηκε Καλησπέρα, αυτόματα, αλλάδε σάλεψε τα χείλη του γιατί τούτος ήτανένας Αρειανός. Αλλά ο Τόμας είχεταξιδέψει στα γαλάζια ποτάμια της Γης,είχε ανταμωθεί με ξένους στο δρόμο, κιείχε φάει με ξένους ανθρώπους σε ξένασπίτια, με μοναδικό του όπλο πάντοτε τοχαμόγελο. Δεν κρατούσε ντουφέκι, ούτεκαι ένιωθε τώρα την ανάγκη για κάτιτέτοιο, έστω κι αν η καρδιά του πετάρισεγια λίγο.

Τα χέρια του Αρειανού ήταν κι αυτάάδεια. Για μια στιγμή έμεινανκοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στοδροσερό αέρα.

Πρώτος αντέδρασε ο Τόμας.

«Καλησπέρα! » είπε.

«Καλησπέρα! » είπε και ο Αρειανόςστη γλώσσα του.

Δεν κατάλαβαν ο ένας τον άλλο.

«Είπες καλησπέρα; » ρώτησαν και οιδυο.

«Τι είπες; » ρώτησαν πάλι και οι δυο, ο

καθένας σε διαφορετική γλώσσα.

Στάθηκαν κι οι δυο τουςσυνοφρυωμένοι.

«Πώς σε λένε; » ρώτησε ο Τόμας στ’αγγλικά.

«Τι γυρεύεις εδώ; » ρώτησε ο άλλοςστ’ αρειανά.

«Πού πηγαίνεις; » ρώτησαν και οι δυο,σαστισμένα.

«Με λένε Τόμας Γκομέζ»

«Με λένε Μουέ Κα».

Κανένας δεν κατάλαβε, αλλά με ταλόγια χτύπησαν το δάχτυλο στο στήθοςτους και το μήνυμα έγινε σαφές.

Ύστερα ο Αρειανός γέλασε.«Περίμενε! » Ο Τόμας ένιωσε έναάγγιγμα στο κεφάλι του, αν και κανέναχέρι δεν τον είχε ακουμπήσει. «Ορίστε! »είπε ο Αρειανός στ’ αγγλικά. «Τώραμπορούμε να συνεννοηθούμε! »

«Έμαθες τόσο γρήγορα τη γλώσσαμου! »

«Απλό πράγμα! »

Κοίταξαν για μια στιγμή, σιωπηλοί κιαμήχανοι και οι δύο, το φλιτζάνι του

αχνιστού καφέ στο χέρι του Τόμας.

«Κάτι διαφορετικό; » ρώτησε οΑρειανός, κοιτάζοντας μια τον Τόμαςμια τον καφέ, εννοώντας ίσως και ταδυο.

«Να σου προσφέρω μια κούπα; »προθυμοποιήθηκε ο Τόμας.

«Ευχαριστώ». Ο Αρειανός κατέβηκεαπό τη μηχανή του. Ο Τόμας γέμισε έναακόμα φλιτζάνι με αχνιστό καφέ και τοπρότεινε προς τον Αρειανό.

Τα χέρια τους συναντήθηκαν και —σαν ομίχλη — πέρασαν το ένα μέσα απότο άλλο.

«Ιησούς Χριστός! » φώναξε ο Τόμας,αφήνοντας να του πέσει το φλιτζάνι.

«Στο όνομα των θεών! » έκανε και οΑρειανός στη γλώσσα του.

Μια παγωνιά κι ένας τρόμος τους είχετυλίξει.

Ο Αρειανός έσκυψε να πιάσει τοφλιτζάνι, αλλά δεν μπόρεσε να τοαγγίξει.

«Χριστέ μου! » ψέλλισε πάλι ο Τόμας.

Ο Αρειανός προσπάθησε πάλι και πάλινα πιάσει το φλιτζάνι, αλλά στάθηκεαδύνατο. Τελικά σηκώθηκε, έμεινε για

μια στιγμή συλλογισμένος, και μετάτράβηξε ένα μαχαίρι από τη ζώνη του.

«Έι! » φώναξε αλαφιασμένος ο Τόμας.

«Με παρεξήγησες. Έλα, πιασ’ το! »τον παρότρυνε ο Αρειανός και του τοπέταξε.

Ο Τόμας έκανε χούφτα τις παλάμεςτου, αλλά το μαχαίρι πέρασε μέσα απότα χέρια του κι έπεσε στο χώμα.Έσκυψε να το σηκώσει, αλλά δενμπόρεσε καν να το αγγίξει, καισηκώθηκε πάλι ανατριχιάζοντας.

Γύρισε και κοίταξε προς τον Αρειανόκαι τον ουρανό πίσω του.

«Τ’ άστρα! » είπε

«Τ’ άστρα! » είπε και ο Αρειανός,κοιτάζοντας με τη σειρά του προς τονΤόμας.

Τ α άστρα φαίνονταν αστραφτερά καικαθάρια πίσω από τη φιγούρα τουΑρειανού, σαν σπίθες ενσωματωμένεςστη διάφανη φωσφορική μάζα μιαςθαλάσσιας μέδουσας. Μπορούσες ναδεις τ’ άστρα να τρεμοφέγγουν σανβιολετιά μάτια στο στομάχι και τοστήθος του Αρειανού, και ναστραφταλίζουν σαν κοσμήματα στονκαρπό του.

«Μπορώ να δω από μέσα σου! » είπε

ο Τόμας.

«Κι εγώ το ίδιο! » αποκρίθηκε οΑρειανός, κάνοντας παραπίσω.

Ο Τόμας ψαχούλεψε το κορμί του,ένιωσε τη ζεστασιά και αναθάρρησε.Είμαι αληθινός, σκέφτηκε.

Ο Αρειανός άγγιξε τη μύτη και ταχείλη του. « Έχω σάρκα», είπε σχεδόναπό μέσα του. «Είμαι ζωντανός».

Ο Τόμας κοίταξε με ορθάνοιχτα μάτιατον ξένο. «Και αν εγώ είμαι αληθινός,τότε εσύ πρέπει να ’σαι πεθαμένος».

«Όχι, εσύ είσαι ο πεθαμένος! »

«Είσαι φάντασμα! »

«Είσαι οπτασία! »

Στέκονταν δείχνοντας ο ένας τον άλλο,με τ’ άστρα να φέγγουν μέσ’ από τοκορμί τους σαν στιλέτα, σανπαγοκρύσταλλο και σαν πυγολαμπίδες.Μετά άρχι-

σαν να ψηλαφίζονται πάλι, ο καθέναςβρίσκοντας τον εαυτό του γερό, ζεστό,ταραγμένο, σαστισμένο, τρομαγμένο-

και ο άλλος, α ναι, ο άλλος παρέκειήταν ο εξωπραγματικός, έναφασματικό πρίσμα που λαμπύριζε μετο φως των μακρινών κόσμων.

Είμαι μεθυσμένος, σκέφτηκε οΤόμας. Δε θα πω λέξη σε κανέναναύριο για τούτη την ιστορία, τίποτα, τοπαραμικρό.

Στέκονταν εκεί στον αρχαίο δρόμο,σαν μαρμαρωμένοι και οι δυο.

«Από πού ήρθες; » ρώτησε τελικά οΑρειανός.

«Από τη Γη»

«Πού είν’ αυτή; »

«Εκεί». Ο Τόμας έγνεψε προς τονουρανό.

«Πότε; »

«Φτάσαμε πριν ένα χρόνο και βάλε,δεν το θυμάσαι; »

«Όχι»

«Και όλοι εσείς είχατε πεθάνει, εκτόςαπό ελάχιστους. Είσαι σπάνιο είδος,δεν το ’ξερες; »

«Δεν είναι αλήθεια».

«Ναι, νεκροί, όλοι σας. Είδα τακουφάρια σας. Μαυρισμένα μέσα σεδωμάτια, σε σπίτια, εντελώς άψυχα.Χιλιάδες τέτοια»

«Είναι γελοίο αυτό που λες. Είμαστεολοζώντανοι! »

«Φίλε μου, δεχτήκατε εισβολή,μονάχα που δεν το ξέρετε. Ελόγου σουθα πρέπει να ξέφυγες».

«Δεν ξέφυγα- δεν υπήρχε τίποτα γιανατού ξεφύγω. Τι θες να πεις; Εγώπηγαίνω τώρα σε μια γιορτή στοκανάλι, κοντά στα Όρη Ενιάλ. Εκείήμουν και χτες βράδυ. Δε βλέπεις τηνπόλη εκεί κάτω; » ρώτησε δείχνοντας οΑρειανός.

Ο Τόμας κοίταξε και είδε τα ερείπια.«Μα, η πόλη

που μου δείχνεις είναι νεκρή εδώ καιχιλιάδες χρόνια».

Ο Αρειανός γέλασε. «Άκου νεκρή!Εκεί κοιμήθηκα χτες! »

«Κι εγώ ήμουν εκεί την περασμένηβδομάδα, και την προπερασμένη, καιμόλις πριν λίγο πέρασα από μέσα. Είναισκέτα ερείπια. Δε βλέπεις τιςγκρεμισμένες κολόνες; »

«Τις κολόνες; Τις βλέπω και πολύκαθαρά μάλιστα. Το φεγγαρόφωτοβοηθάει. Οι κολόνες είναι ολόρθες».

«Η σκόνη σκεπάζει τους δρόμους»,είπε ο Τόμας. «Οι δρόμοι είναι

ολοκάθαροι! »

«Τα κανάλια είναι κατάξερα εκεί».

«Τα κανάλια είναι γεμάτα μενεξελίκρασί».

«Η πόλη είναι νεκρή».

«Είναι ολοζώντανη! » επέμεινε οΑρειανός, γελώντας πιο πολύ τώρα. «Α,κάνεις μεγάλο λάθος. Δε βλέπεις ταφώτα της γιορτής; Υπάρχουν όμορφεςγόνδολες, λεπτόκορμες σαν κοπελιές,και όμορφες κοπελιές λεπτόκορμες σανγόνδολες κοπελιές με το χρώμα τηςάμμου, κοπελιές με φλογερά λουλούδιαστα χέρια. Τις βλέπω, μικροσκοπικές

φιγούρες, να τρέχουν στους δρόμουςεκεί κάτω. Εκεί πηγαίνω κι εγώ τώρα,στη γιορτή. Θα κάνουμε βαρκάδες στανερά όλη τη νύχτα- θα τραγουδήσουμε,θα πιούμε, θα κάνουμε έρωτα. Μα πώςδεν τα βλέπεις; »

«Φίλε, η πόλη που μου λες είναιπεθαμένη, σαν ξεραμένη από τον ήλιοσαύρα. Ρώτησε όποιον θες από μας.Εγώ, που λες, πάω στην Πράσινη Πόληαπόψε-είναι η νέα κοινότητα πουστήσαμε κοντά στο δρόμο του Ιλλινόις.Τα ’χεις μπερδέψει τα πράγματα.Φέραμε μαζί ένα εκατομμύριο κυβικάπόδια ξυλείας από το Όρεγκον και δυοντουζίνες τόνους καλά ατσάλινα

καρφιά και φτιάξαμε με δαύτα ταομορφότερα χωριουδάκια που είδεςποτέ. Απόψε θα καεί το πελεκούδι σ’ένα απ’ αυτά. Δυο ρουκέτες φτάνουναπό τη Γη με τις γυναίκες και τακορίτσια μας. Θα έχουμε χορούς, καιουίσκι—»

Ο Αρειανός φάνηκε να ταράζεταιτώρα. «Προς τα κει, είπες; »

«Να και οι ρουκέτες». Ο Τόμαςπροχώρησε ώς το φρύδι του λόφου κιέδειξε πέρα χαμηλά. «Τις βλέπεις; »

«Όχι»

«Μα, πανάθεμά σε, εκεί είναι! Εκείνα

τα μακρόστενα ασημένια πράγματα».

«Δε βλέπω τίποτα».

Τώρα ήταν η σειρά του Τόμας ναγελάσει. «Μα εσύ είσαι εντελώςστραβός! »

«Σου λέω ότι βλέπω θαυμάσια. Εσύπρέπει να είσαι ο στραβός».

«Όμως βλέπεις την καινούρια πόληέτσι δεν είναι; »

«Βλέπω μονάχα τον ωκεανό, με τανερά σε άμπωτη».

«Τα νερά, που λες, έχουν εξατμιστείεδώ και σαράντα αιώνες».

«Έλα, τέρμα τ’ αστεία. Τοπαρατράβηξες».

«Είναι αλήθεια, σου λέω».

Ο Αρειανός σοβάρεψε απότομα. «Γιαπες μου πάλι, στ’ αλήθεια δε βλέπειςτην πόλη όπως σ’ την περιγράφω; Μετις κολόνες της κατάλευκες, τιςντελικάτες βάρκες της, τα φώτα τηςγιορτής — εγώ τα βλέπω ολοκάθαρα!Και άκου! Δεν ακούς τη μουσική; Δενείναι διόλου μακριά».

Ο Τόμας αφουγκράστηκε και μετά

κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Δενακούω τίποτα».

«Κι εγώ, από την άλλη μεριά», είπε οΑρειανός, «δεν μπορώ να δω τα όσα μουπεριγράφεις. Τι να πει κανείς; »

Και πάλι ένιωσαν παγωνιά. Ήταν σαννα έρρεε πάγος στις φλέβες τους.

«Λες να...; »

«Τι πράγμα; »

«Είπες ήρθατε από τον ουρανό; »

«Από τη Γη»

«Το “Γη” είν’ ένα όνομα, ένα τίποτα»,απάντησε ο Αρειανός. «Αλλά... καθώςανέβαινα τα πέρασμα πριν από μια ώρα...» Άγγιξε το σβέρκο του. «Ένιωσα... »

«Μια παγωνιά μήπως; »

«Ακριβώς»

«Και τώρα τι νιώθεις; »

«Πάλι μια παγωνιά. Κάτι περίεργο.Ήταν σαν κάτι ν’ άλλαξε στο φως, στουςλόφους, στο δρόμο», μουρμούρισε οΑρειανός. «Κάτι το παράξενο στο δρόμοκαι το φως, και για μια στιγμή ένιωσασαν να ήμουν ο τελευταίος ζωντανόςάνθρωπος στον κόσμο... »

«Το ίδιο κι εγώ! » έκανε ο Τόμας, καιήταν σαν να μιλούσε σ’ έναν παλιό,αγαπημένο φίλο, με τον οποίοαντάλλασσε τα μυστικά της καρδιάς του,νιώθοντας να τον ζεσταίνει η κουβέντα.

Ο Αρειανός έκλεισε τα μάτια του καιμετά τ’ άνοιξε πάλι. «Αυτό δεν μπορεί νασημαίνει παρά ένα πράγμα. Πρέπει ναέχει να κάνει με το Χρόνο. Είσαι μιαεικόνα από το Παρελθόν! »

«Όχι, εσύ είναι από το Παρελθόν», είπεο Γήινος, έχοντας τον καιρό νασυλλογιστεί καλύτερα.

«Φαίνεσαι τόσο σίγουρος. Πώς μπορείςν’ αποδείξεις ποιος είναι από το

Παρελθόν και ποιος από το Μέλλον; Σεποια χρονιά είμαστε; »

«Στο δύο χιλιάδες ένα! »

«Και τι σημαίνει αυτό για μένα; »

Ο Τόμας το συλλογίστηκε καιανασήκωσε τους ώμους του. «Τίποτα».

«Είναι σαν να σου έλεγα ότι είμαστεστο 4462835 Σ. Ε. Κ. Δε σημαίνει τίποταή και κάτι λιγότερο από το τίποτα! Πούείναι το ρολόι για να μας δείξει πώς είναιτ’ άστρα; »

«Μα τα ερείπια το αποδεικνύουν!Μαρτυρούν ότι εγώ είμαι το Μέλλον, εγώ

είμαι ο ζωντανός ενώ εσύ είσαι ο νεκρός!»

«Το καθετί μέσα μου το αρνείται αυτό.Η καρδιά μου χτυπά, το στομάχι μουπεινά, το στόμα μου διψά. Όχι, όχι,κανένας από τους δυο μας δεν είναι ούτενεκρός ούτε ζωντανός. Κι όμως είμαστεπιο ζωντανοί από καθετί άλλο. Είμαστεκάπου ανάμεσα, θα ήταν ίσως το πιοσωστό. Δυο περαστικοί ξένοι πουαντάμωσαν μέσα στη νύχτα, αυτόείμαστε. Δυο περαστικοί ξένοι. Ερείπια,είπες; »

«Ναι. Φοβάσαι; »

«Ποιος θέλει να δει το Μέλλον; Ποιος

το βλέπει ποτέ; Ένας άνθρωπος μπορεί ν’αντιμετωπίσει το Παρελθόν, αλλά νασκεφτεί ότι — οι κολόνες είναιγκρεμισμένες, είπες; Και οι θάλασσεςάδειες, τα κανάλια ξερά, οι κοπελιέςπεθαμένες και τα λουλούδια μαραμένα; »Ο Αρειανός έμεινε σιωπηλός για μιαστιγμή, αλλά μετά κοίταξε μπροστά.«Μαε/Voi εκεί. Τα βλέπω. Δε μου φτάνειαυτό; Είναι εκεί τώρα, και με περιμένουν,ό, τι κι αν λες εσύ».

Και τον Τόμας τον περίμεναν οιρουκέτες, εκεί μακριά, και η πόλη, και οιγυναίκες από τη Γη. «Δεν πρόκειται νασυμφωνήσουμε ποτέ», μουρμούρισε.

«Ας συμφωνήσουμε να

διαφωνήσουμε», είπε ο Αρειανός. «Τισημασία έχει ποιος είναι το Παρελθόν καιποιος το Μέλλον, αν είμαστε και οι δύοζωντανοί; Ό, τι είναι να γίνει θα γίνει,αύριο ή και σε δέκα χιλιάδες χρόνια. Πώςξέρεις αν εκείνοι οι ναοί εκεί κάτω δενείναι οι ναοί του δικού σου πολιτισμούεκατό αιώνες από σήμερα, ερειπωμένοικαί γκρεμισμένοι; Δεν το ξέρεις. Τότε μηρωτάς. Αλλά η νύχτα δεν κρατά πολύ.Δες, οι σπίθες από τις φωτιές της γιορτήςπετούν κιόλας στον ουρανό, μαζί με ταπουλιά».

Ο Τόμας άπλωσε το χέρι του. ΟΑρειανός έκανε το ίδιο.

Οι παλάμες τους δεν άγγιξαν πέρασαν

η μια μέσα απ’ την άλλη.

«©’ ανταμωθούμε ξανά; ».

«Ποιος ξέρει; Ίσως καμιά άλλη νύχτα».

«Θα ’θελα να ’ρθω μαζί σου στηγιορτή».

«Κι εγώ θα ’θελα να ’ρθω στη νέαπόλη σας, να δω τα σκάφη που μου λες,να δω εκείνους τους ανθρώπους και ν’ακούσω τα όσα συνέβησαν».

«Έχε γεια», είπε ο Τόμας.

«Καλή σου νύχτα».

Ο Αρειανός ξεμάκρυνε σιωπηλός με τοπράσινο μετάλλινο όχημά του και χάθηκεπέρα στους λόφους. Ο Τόμας γύρισε στοφορτηγό του και ξεκίνησε το ίδιοσιωπηλός προς την αντίθετη κατεύθυνση.

«Θεέ μου, τι όνειρο κι αυτό! »αναστέναξε ο Τόμας, με τα χέρια του στοτιμόνι, με τη σκέψη του στις ρουκέτες,τις γυναίκες, το δυνατό ουίσκι, τουςχορούς της Βιρτζίνια, και το γλέντι.

«Τι παράξενο όραμα κι αυτό! »,σκεφτόταν ο Αρειανός, τραβώντας γοργάτο δρόμο του, με τη σκέψη του στηγιορτή, τα κανάλια, τις βάρκες, τιςγυναίκες με τα χρυσαφένια μάτια, και τατραγούδια.

Η νύχτα ήταν σκοτεινή. Τα φεγγάριαείχαν δύσει. Τ’ άστρα λαμπύριζαν στονάδειο δρόμο όπου τώρα απλωνότανσιγαλιά. Δε σάλευε το παραμικρό εκεί,ούτε

ήχος, οΰτε αμάξι, ούτε πρόσωπο ούτετίποτα. Και έτσι

έμεινε για όλη την υπόλοιπη, δροσερή,σκοτεινή νυ-χτα.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥΨΕΥΔΟΥΣ

Του Τζων Μπράννερ

Τι θα λέγατε αν ένας δράκος άρχιζεξαφνικά να τρώει τα γελάδια σας;

Σίγουρα θα λέγατε, «Αδύνατο! Δεν έχωγελάδια».

Μην το λέτε, γιατί όλα είναι δυνατάστην επιστημονική φαντασία. Όμως... σαννα το πιάσαμε στραβά το πράγμα. Αυτάπαθαίνει όποιος ασχολείται υπερβολικάμε την επιστημονική φαντασία.Εξοικειώνεται τόσο με το παράξενο πουσυχνά αντιστρέφονται οι όροι της

πραγματικότητας. Και δεν του κάνεικαμία εντύπωση αν ακούσει ότι δράκοικυκλοφορούν στους δρόμους.

Όλα τα διηγήματα αυτού του βιβλίουδείχνουν ακριβώς ότι η πραγματικότηταείναι, τελικά, μια κενή λέξη, που αποκτάπεριεχόμενο μονάχα μέσα στο μυαλό μας.Κι αν στο μυαλό μας κυκλοφορούνδράκοι και γίγαντες, και ιππότες για νασώζουν τις ωραίες παρθένες από τουςδράκους και τους γίγαντες... ε, τότε αυτήείναι η πραγματικότητα για μας μιαακόμη πραγματικότητα μέσα στις τόσες.

Στο διήγημα αυτό του Μπράννερ, τοενδιαφέρον είναι ότι η πραγματικότητααυτή ξεφεύγει από τα όρια ενός μυαλού

και ξεχύνεται για ν’ αγκαλιάσει μιαολόκληρη περιοχή... και τότε όλα είναιδυνατά.

Ο Τζων Μπράννερ γεννήθηκε το1934 στο Όξφορ-ντσερ της Αγγλίας καιείναι ένας από τους πιο γνωστούς καιπολυγραφότερους συγγραφείςεπιστημονικής φαντασίας. Πούλησε τηνπρώτη του ιστορία σε ηλικία 17 ετών,και από τότε δεν έχει αφήσει την πένααπό το χέρι του.

Και, μια και το θυμήθηκα, ο τίτλος,Ο Πατέρας του Ψεύδους, είναι μιαπροσωνυμία του Διαβόλου ή Σατανά.

Γ.

Μ.

Ο Μάιλς Κρότον πάτησε ήρεμα τοφρένο, και το αμάξι σταμάτησε μαλακά.Ύστερα έκανε πίσω λίγα μέτρα, με το έναμάτι μόνο στον πίσω καθρέφτη αυτό γιατίτο μεγαλύτερο μέρος της προσοχής τουήταν στραμμένο στο πλάσμα στον αγρόπέρα από το δρόμο. Απλώνοντας το χέριτου τράβηξε κάτω από το ταμπλό έναμικρόφωνο με καλώδιο σπιράλ. Τοδάχτυλό του χτύπησε στο κουμπί τοσήμα της κλίσης: ντιτ-ντιτ-ντιτ-ντα-ντιτ,ντιντ-ντιτ-ντιτ-ντα-ντιτ.

«Τι τρέχει; » ακούστηκε η φωνή τουΚόλιν από το μεγάφωνο κάτω από τοταμπλό.

Μισοκλείνοντας τα μάτια του στηναντηλιά, ο Μάιλς κοίταξε πέρα, «Έναςδράκος», είπε. «Γύρω στα δώδεκαχιλιόμετρα από το χωριό».

«Πώς είναι ο δρόμος σ’ εκείνο τοσημείο; » ρώτησε ο Κόλιν.

«Αρκετά καλός ακόμη. Σκυρόστρωμαώς εκεί που φτάνει το μάτι μου, δηλαδήκαμιά πεντακοσαριά μέτρα πιο πέρα.Κρίνοντας από τη φθορά του, πρέπει ναείναι της δεκαετίας του είκοσι ή τουτριάντα».

«Δεν έχει πολλή κίνηση», παρατήρησεο Κόλιν.

«Μάλλον καθόλου κίνηση, κατά ταφαινόμενα. Οι θάμνοι μπορεί να τονκλείνουν εντελώς το καλοκαίρι. Ήδηείναι αρκετά πυκνοί, και είμαστε ακόμηστις αρχές του Απρίλη».

«Κατάλαβα.... Και ο δράκος που είπες;»

Ένας ήχος σαν ξύσιμο ή θρόισμαέβγαινε από το μεγάφωνο. Από το μυαλότου Μάιλς πέρασε φεύγα-

λέα η εικόνα ενός σοβαρού Κόλιν νακρατά στενογραφικές σημειώσεις σ’ένα καρνέ μπροστά του, παρά τογεγονός ότι η κουβέντα τουςγραφόταν, βέβαια, σε μαγνητόφωνο.

«Είναι πελώριος», απάντησε. «Είχαδει τη ράχη του δυο φορές πρινσυνειδητοποιήσω τι πράγμα ήταν.Στέκεται κάτω από μια συστάδα.Κάπου τρία μέτρα ψηλός ίσαμε τηράχη, και μακρύς δέκα με δώδεκαμέτρα, χώρια η ουρά. Σε χρώμα είναιπρος το μαύρο του ανθρακίτη, μουντό,εκτός από τα σημεία που γυαλίζουνστο φως. Λαιμός φιδίσιος και στόμααρκετά μεγάλο για να κάνει μια χαψιάτο αμάξι κι εμένα μαζί».

«Ανασαίνει φωτιά; » ρώτησε ο Κόλιν.

«Όχι, απ’ όσο μπορώ να δω». ό

«Φτερά; »

«Κάτι σαν φτερούγες νυχτερίδας,διπλωμένες στα πλευρά του, με έναείδος πτυχώσεων που κάνειδυσδιάκριτες τις λεπτομέρειες». ΟΜάιλς σήκωσε τη φωτογραφικήμηχανή των τριάντα πέντε χιλιοστώνπου κρεμόταν με κοντό λουρί από τολαιμό του. Την εστία-σε ενώ μιλούσε.«Προσπαθώ να τον φωτογραφίσω,αλλά είναι σε άβολη θέση για καθαρήφωτογραφία, και δε θέλω να βγω απότο αυτοκίνητο».

Τράβηξε τη φωτογραφία, όπλισεπάλι και πήρε μια δεύτερη.

«Άκουσα τα κλικ», είπε ο Κόλιν.«Εντάξει. Τώρα τι λες να κάνεις; Θα

συνεχίσεις; »

«Δεν είμαι σίγουρος. Λέω μάλλοννα μην το κουνήσω από δω μέχρι ν’απομακρυνθεί εκείνο το πλάσμα.Δείχνει... πώς να το πούμε; Δείχνειαπειλητικό».

«Γύρω στα δώδεκα χιλιόμετρα απότο χωριό, είπες; »

«Ναι, με τις δικές μου μετρήσεις.Συμφωνώ ότι είναι απίθανο, αλλά καιτι είναι πιθανό σε τούτη τη σχι-

ζοφρενική γωνιά του κόσμου; »

«Τόσο μακριά από το χωριό δε θα

πρέπει να είναι επικίνδυνο», παρατήρησεο Κόλιν. «Ωστόσο, αυτό το αφήνω στηνκρίση σου. Τι—»

«Για περίμενε! » τον διέκοψε ο Μάιλς.«Ο δράκος άρχισε να κινείται. Α,πανάθεμά τον! Τούτος ο δρόμος είναιμονάχα τρία μέτρα φαρδύς, και τώρα δενξέρω αν έρχεται για μένα, οπότε πρέπεινα κάνω στροφή για να φύγω ή απλώςξεκίνησε για σουλάτσο, οπότε θα ήτανκαλύτερα να μη βάλω μπροστά και με τοθόρυβο του τραβήξω την προσοχή».

Από το μεγάφωνο άκουσε τον ήχο τηςβαριάς ανάσας του Κόλιν. Δίχως ναξεκολλήσει τα μάτια του από τον δράκο,έπιασε τη ράχη του διπλανού καθίσματος

και την έγειρε μπροστά. Τα δάχτυλά τουακούμπησαν ελαφρά στο δροσερό, λείοκοντάκι του επαναληπτικού ντουφεκιούπου ήταν κρυμμένο από κάτω.

Δίχως να δώσει σημασία στο φράχτητων δύο μέτρων που σχημάτιζαν ταανθισμένα αγκαθωτά βάτα, ο δράκος τατσαλαπάτησε και βγήκε από τον αγρόστο δρόμο. Για μια αγωνιώδη στιγμή τοηλίθιο κεφάλι με το τεράστιο στόμα τονκοίταξε από την άλλη μεριά του στενούδρόμου. Ύστερα, ο δράκος έστριψε μεαρ-γή μεγαλοπρέπεια και άρχισε νακινείται προς την αν-τίθετη κατεύθυνση.Η ουρά του άφηνε πίσω της μια λασπερήγραμμή ανάμεσα στα πελώρια λασπεράχνά-ρια του.

Ο Μάιλς τράβηξε δύο ακόμηφωτογραφίες πριν α-νοίξει πάλι τοστόμα του. «Ένα τέτοιο πλάσμα — καιτόσο μακριά από το χωριό! »μουρμούρισε.

| «Καταλαβαίνω τι θες να πεις»,αποκρίθηκε ο Κόλιν. Μετά ακούστηκεκάτι σαν σιγανό κροτάλισμα ήταν εκείνηη εκνευριστική συνήθειά του να χτυπά τοστυλό του πάνω κάτω, ανάμεσα σταδόντια του. «Πώς πάει

το όπλο σου; Δουλεύει ακόμη; »

Ο Μάιλς πάγωσε για μια στιγμήύστερα γέλασε, αλλά πιο νευρικά απ’όσο θα ήθελε. «Τι μου το θύμισες,

πανάθεμά σε; Πάλι καλά που δε μου τοανέφερες νωρίτερα. Καθόμουν εδώκοκαλωμένος, με το χέρι στοντουφέκι, ενώ ο δράκος με κοίταζε.Τώρα αναρωτιέμαι αν βγήκαν καν οιφωτογραφίες που τράβηξα».

«Αν η μηχανή του αυτοκινήτου σουδουλεύει ακόμη, τότε μάλλον θαβγήκαν κι αυτές».

«Καλή ιδέα», συμφώνησε ο Μάιλς.Νιώθοντας ανακούφιση, πάτησεδοκιμαστικά το πεντάλ του γκαζιού.Το μουγκρητό του κινητήρα, καθώςανέβασε στροφές, ήταν ενθαρρυντικό.«Θα ’θελα να μπορούσαμε κάποτε νακάναμε εναέρια αναγνώριση της

περιοχής»

«Θα γίνει κι αυτό. Εν καιρώ. Ότανμας περισσέψουν τα λεφτά. Λοιπόν, τιλες να κάνουμε τώρα; »

Ο Μάιλς έγειρε κοιτάζονταςμπροστά. «Νομίζω ότι... Ναι, καλά τοφαντάστηκα! Ο δράκος μόλις άνοιξετα φτερά του κι απογειώθηκε. Πρέπεινα είναι κάνα χιλιόμετρο μπροστά μου.Θεέ μου, τι θέαμα! Έχει κάτιφτερούγες σαν κι εγώ δεν ξέρω τι».

Κοίταζε γοητευμένος τον όγκο τουτέρατος που φτεροκοπούσε νωχελικάανεβαίνοντας προς τον ουρανό, πάνωαπό το γαλήνιο εξοχικό τοπίο.

«Εξακολουθεί να βρίσκεται πέρααπό το όριο των δώδεκα χιλιομέτρων»,παρατήρησε ο πάντοτε πρακτικόςΚόλιν. «Η έκταση μεγαλώνει, τι λες; »

«Έτσι φαίνεται», απάντησε οΜάιλς. «Σίγουρα δε θα μπορέσω ναπροχωρήσω πέρα από εκείνο τοσημείο με το αμάξι. Θα συνεχίσω μετο αυτοκίνητο, όσο μπορώ να τοκάνω με ασφάλεια, και μετά θα τοστρίψω ανάποδα στο δρόμο και θα τοαφήσω εκεί έτοιμο για το γυρισμόμου. Πάντως, θα ένιωθα πολύ πιοάνετα

αν ήξερα πού βγάζει ο δρόμος».

«Μάλλον περνά μπροστά από τησπηλιά του γίγαντα», απάντησε ο Κόλιν.«Αυτό το ξέρουμε από τις αναφορές τουΧιου, και μέχρι στιγμής ηχαρτογράφησή μας δείχνει ότι οισυντεταγμένες του χώρου παραμένουνφυσιολογικές στο μεγαλύτερο μέρος τηςπεριοχής»

«Στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής»,μουρμούρισε ο Μάιλς. «Εντάξει.Υποθέτω ότι είναι ασφαλές να συνεχίσωτώρα. Συνέχισε να κρατάς ανοιχτή τηγραμμή».

Ακούμπησε το μικρόφωνο στο πάνωμέρος του ταμπλό απ’ όπου θαμπορούσε να πιάνει τη φωνή του αν

μιλούσε δυνατά, και έριξε την πρώτηταχύτητα στο κιβώτιο. Με τα μάτιαορθάνοιχτα και τ’ αφτιά τεντωμένα,ξεκίνησε μαλακά, όταν η σκοτεινήσιλουέτα του δράκοντα ήταν μια απλήκουκκίδα στον ουρανό.

Όπως είχε μαντέψει από τηναπόσταση που ο δράκος είχεαπογειωθεί, ύστερα από κάνα χιλιόμετροο δρόμος άρχισε να χάνεται μετά απόμια στροφή. Για λίγες εκατοντάδεςμέτρα ακόμη υπήρχαν ίχνησκυροστρώματος, αλλά οιλασπολακούβες γίνονταν ολοένα καιμεγαλύτερες, και σίγουρα πιο κάτω δεναπόμενε παρά ένας ανώμαλοςκατσικόδρομος. Σταμάτησε και γύρισε

το αμάξι προς την αντίθετη κατεύθυνση.

«Κόλιν», είπε στο μικρόφωνο.«Καθόρισε, αν μπορείς, το στίγμα τουσημείου που βρίσκομαι τώρα. Είμαισχεδόν στο τέλος του δρόμου».

«Έγινε», αποκρίθηκε ο Κόλιν, και μιαστιγμή αργότερα ακούστηκε να σφυρίζει

εντυπωσιασμένος. «Στ* αλήθεια ηπεριοχή μεγαλώνει! », πρόσθεσε.«Βρίσκεσαι σίγουρα γεμάτα δέκα

χιλιόμετρα έξω από τα ! προηγούμεναόρια».

! «Αναρωτιέμαι αν πρέπει να συνεχίσωτελικά»,

μουρμούρισε ο Μάιλς διστακτικά.

«Αυτό θα το αποφασίσεις εσύ»,απάντησε ο Κόλιν. «Δε νομίζω να σεκατηγορήσει κανένας αν γυρίσεις πίσω».

Ο Μάιλς το συλλογίστηκε. «Όχι»,δήλωσε τελικά. «Θα συνεχίσω για λίγοακόμη και μετά βλέπουμε. Να δω ανμπορέσω να εντοπίσω μερικάαναγνωριστικά σημεία».

«Όπως νομίζεις».

Έσβησε τη μηχανή, αφήνοντας τοκλειδί στη θέση του, και βγήκε από τοαμάξι. Εκεί κοντοστάθηκε για λίγο ν’αφουγκραστεί. Δεν άκουσε παρά μονάχα

το θρόισμα της αύρας στα φύλλα κιένιωσε το ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο.Ύστερα πήγε στο πίσω μέρος και έβγαλεένα μεγάλο τσεκούρι ξυλοκόπου από τοπορτμπαγκάζ. Ηταν ευχάριστο να κρατάκάποιο όπλο που δεν υπήρχε φόβος νατον εγκαταλείψει. Το δοκίμασε σκίζονταςτον αέρα, αλλά, ξαφνικά το χέρι τουέμεινε μετέωρο και κοκάλωσε στη θέσηπου βρισκόταν.

Μια στιγμή αργότερα πλησίασε στοσημείο όπου οι λακκούβες άρχιζαν νασπάνε την επιφάνεια του δρόμου. Εκείστάθηκε και περιεργάστηκε σκεφτικός τοέδαφος για κάνα μισάλεπτο. Ύστεραγύρισε πάλι στο αμάξι και σήκωσε τομικρόφωνο.

«Κόλιν! Μάλλον πρέπει να συνεχίσω.Άκου, και πες μου τι συμπέρασμαβγάζεις. Υπάρχουν ίχνη από λάστιχα στοδρόμο που προχωρούν και πέρα απ’ αυτότο σημείο».

«Ίχνη από λάστιχα αυτοκινήτου; »

«Πολύ καθαρά, μάλιστα. Καιπρόσφατα. Μπορώ να διακρίνω ότιπρόκειται για λάστιχα Ντάνλοπ».

«Έχεις δίκιο πρέπει να συνεχίσεις»,συμφώνησε ο Κόλιν ύστερα απόσύντομη σκέψη. «Αλλά μην κάνεις καμιάκουτουράδα, έτσι; »

«Θα προσέχω. Ελπίζω ο Χιου να έκανε

λάθος σχετικά με την τοποθεσία τηςσπηλιάς του γίγαντα».

«Το ίδιο ελπίζω κι εγώ. Λοιπόν... άντε,και καλή τύχη»

«Ευχαριστώ».

Ο Μάιλς άφησέ το μικρόφωνο στηθέση του και έκλεισε την πόρτα τουαυτοκινήτου. Πριν ξεκινήσει, φρόντισεπρονοητικά να μπερδέψει λίγο τα γένιατου με τα δάχτυλα και ν’ ανακατέψει ταμαλλιά του. Ύστερα έριξε το τσεκούριστον ώμο του και άρχισε να βαδίζει μεκάθε προφύλαξη στο δρόμο.

Όπως το περίμενε, ο δρόμος

εκφυλιζόταν σύντομα σ’ ένα απλόμονοπάτι. Το έδαφος κατηφόριζε ελαφρά,γεγονός που συμφωνούσε με την αβέβαιηεικόνα που είχε για τη γενική μορφολογίατης περιοχής. Υπήρχε ένα αρκετά πλατύρυάκι κάπου κοντά, και η κατεύθυνσητου δρόμου έδειχνε ότι μάλλον τα δυοτους θα διασταυρώνονταν πιο κάτω.Μπορεί να υπήρχε γέφυρα, αν και αυτόήταν αμφίβολο- το πιο πιθανό ήταν ναβρει καμιά απλή περασιά.

Και... να τη! Η περασιά. Και ακριβώςκαταμεσής στο ρέμα ένα αυτοκίνητο ήτανκολλημένο στη λάσπη, με την πόρτα τουοδηγού ανοιχτή.

Ο Μάιλς κατέβασε το τσεκούρι από τον

ώμο του, το ζύγιασε και με τα δυο χέρια,και τα δόντια του σφίχτηκαναποφασιστικά. Υπήρχε μια σειρά απόγλιστερές πέτρες για πάτημα πουδιέσχιζαν το ρέμα παράλληλα στο δρόμο.Προχώρησε πάνω σ’ αυτές, αφού πρώταεπιθεώρησε προσεκτικά το περιβάλλονδίχως να δει κανέναν, και στάθηκεκαταμεσής στο ρέμα να εξετάσει τοαυτοκίνητο.

Απ’ όσο μπορούσε να δει, δεν υπήρχανίχνη βίας. Φαινόταν σαν ο οδηγός να είχεπαρατήσει το αυτοκίνητο εκεί και να είχεφύγει για να βρει κανέναν αγρότη μετρακτέρ να του το ρυμουλκήσει από τηλάσπη. Ο Μάιλς ευχήθηκε με όλη του τηνψυχή ο άγνωστος οδηγός να είχε πάρει το

δρόμο που ο ίδιος είχε έρθει, και να μηνείχε συνεχίσει μπροστά.

Ύστερα πρόσεξε μια μικρή λάμψη στοταμπλό του αυτοκινήτου, και έσκυψε πιοκοντά. Τα όργανα του ταμπλό ήταναναμμένα. Παρατηρώντας καλύτερα,πρόσεξε ότι το ίδιο ίσχυε και για ταφώτα. Στην πρωινή αντηλιά δεν είχεπροσέξει την αμυδρή λάμψη τους ότανπλησίαζε. Άπλωσε το χέρι του μέσα καιγύρισε το διακόπτη. Το γεγονός ήτανανησυχητικό. Σήμαινε ότι το αμάξι είχεκολλήσει εδώ στη διάρκεια της νύχτας,και ο οδηγός θα είχε αφήσει τα φώτααναμμένα για να βλέπουν οι άλλοι τοεμπόδιο. Στην περίπτωση αυτή, μηνμπορώντας να δει πόσο χάλια ήταν

μπροστά ο δρόμος, μπορεί να είχεσυνεχίσει αντί να γυρίσει πίσω.

Δε φαίνονταν πατημασιές στηναντικρινή πλευρά της περασιάς, αλλά τομονοπάτι ήταν χορταριασμένο εκεί, έτσιαυτό δε σήμαινε τίποτε.

Ο Μάιλς συνέχισε το δρόμο τουσυνοφρυωμένος.

Όπως γενικά στην περιοχή ολόγυρα, τοπεριβάλλον έδινε μια περίεργη αίσθησηκλεισούρας. Αν και ο ουρανός ήτανανοιχτός ψηλά, ένιωθε σαν να βρισκότανσε κλειστό χώρο. Οι φράχτες των θάμνων— οι βατουλιές — ήταν ψηλοί καιαφρόντιστοι. Πέρα από τα σποραδικά

διάκενα διακρίνονταν μονάχα χέρσοιαγροί, με νέο χορτάρι να φυτρώνειανάμεσα στα κίτρινα κοτσάνια τουπαλιού. Στις άκρες των αγρών υπήρχανπάντοτε δέντρα, αποκλείοντας έτσι κάθεδυνατότητα να δει τι υπήρχε πιο πέρα.Μπορεί κανείς να το θεωρούσε τυχαίοπου δεν υπήρχε αίσθηση απόστασης ήτοπίου. Ο Μάιλς ήξερε ότι δεν ήτανδιόλου τυχαίο.

Σαν αποτέλεσμα περπατούσε σεπλήρη ετοιμότητα, έτοιμος ν’αντιδράσει στον παραμικρό θόρυβο.Έτσι, όταν άκουσε τις μακρινέςκραυγές, η πρώτη του κίνηση ήταν νασφίξει καλά το τσεκούρι και νατεντώσει τ’ αφτιά του για να εντοπίσει

από πού προέρχον-

ταν.

Έφταναν από τ’ αριστερά, απόκάποια απόσταση ακόμη. Δίχως ναδιστάσει ο Μάιλς όρμησε προς τοκοντινότερο από τα σπάνια διάκενα τηςβατουλιάς και πέρασε από μέσααδιαφορώντας για τις γρατζουνιές. Στοναγρό που βρέθηκε φύτρωνε μιαμοναχική βελανιδιά. Εκεί κοντοστάθηκεκαι, χώνοντας βιαστικά τη τη λαβή τουτσεκουριού στη ζώνη του, αρπάχτηκεκαι ανέβηκε σ’ ένα από τα χαμηλότερακλαριά της. Από κει είχε καλή θέα γιανα εντοπίσει την πηγή των κραυγών.

Όχι πολύ μακριά, κάμποσοιάνθρωποι με βρόμικα, κουρελιασμέναρούχα, έχοντας επικεφαλής τους ένανκαλοντυμένο, έφιππο νεαρό, ήτανσυγκεντρωμένοι γύρω από μια βραχώδηπροεξοχή σε μια απότομη πλαγιά. Ένασπήλαιο έχασκε στη βάση του βράχου— μεγάλο και σκοτεινό — ενώ λίγο πιοκει υπήρχε ένας πάσσαλος μπηγμένοςστη γη. Οι περισσότεροι από τουςκουρελήδες έκαναν κάτι γύρω απόκείνον τον πάσσαλο, αλλά τα κορμιάτους τον εμπόδιζαν να δει τι ακριβώς.

Αυτός που είχε αρχίσει τις φωνές ήτανο έφιππος νεαρός, δείχνοντας ταυτόχρονακάτι στον ουρανό. Μια σκούρα κηλίδαφαινόταν εκεί, που μεγάλωνε με την κάθε

στιγμή που περνούσε. Ήταν, ασφαλώς, οδράκος. Υστερα...

Ναι, είχε δίκιο! Εκείνοι γύρω από τονπάσσαλο τέλειωσαν αυτό που έκαναν καιβιάστηκαν να το βάλουν στα πόδια. Ονεαρός καβαλάρης χτύπησε κι αυτός το

άλογό του στα καπούλια και άρχισε νακαλπάζει μπροστά από τους άλλους.Καθώς απομακρύνονταν, ο Μάιλςμπόρεσε να δει καθαρά σε τι χρησίμευε οπάσσαλος.

Αν είχε μερικά ακόμη δευτερόλεπτα νασκεφτεί, θα το είχε μάλλον μαντέψει πρινκαν το δει.

Δίχως το παραμικρό ρούχο, μεμοναδικό ένδυμα έναν υπέροχοκαταρράκτη από λαμπερά καστανάμαλλιά, ένα κορίτσι ήταν δεμένο εκείστον πάσσαλο, προσφορά στο δράκο πουεπέστρεφε.

2

Ο Κόλιν Γκρέης έγειρε πίσω τηνκαρέκλα του, σταύρωσε τα πόδια του καιχτένισε με κουρασμένα δάχτυλα τησγουρή μαύρη γενειάδα του. Ήταν πολύφρέσκια ακόμη, και δεν την είχεσυνηθίσει. Από το πακέτο στο τραπέζι

δίπλα στον πομπό και το μαγνητόφωνοτράβηξε κι άναψε ένα τσιγάρο.

Ύστερα κοίταξε τους συντρόφους τουολόγυρα και είπε, «Λοιπόν; ».

«Δε θα ’πρεπε να τον αφήσουμε ναπάει μόνος του», απάντησε σιγανά ηΜάιρα Ουίλσον. Ηταν μιαστρογγυλοπρόσωπη κοπέλα, και ταγυαλιά της έδιναν μια αστείακουκουβαγίσια έκφραση, που φαινότανμάλλον να της αρέσει.

«Και ο Χιου είχε πάει μόνος»,παρατήρησε ο Κόλιν.

Ο Χιου Μπέηκερ ανασάλεψε κάπως

αμήχανα στην καρέκλα του. Ήτανκαθισμένος ανάποδα όπως το συνήθιζε,με τα πελώρια γυμνά μπράτσα του με τιςξανθές τριχούλες ακουμπισμένα στη ράχητης καρέκλας. «Ναι, σωστά», είπε.«Αλλά... διάολε, πρέπει να τ’ομολογήσω. Αν ήξερα με τι έμπλεκα, δεθα ήμουν τόσο πρόθυμος».

0 Κόλιν τράβηξε πάλι μια ρουφηξιάαπό το τσιγάρο του και κοίταξε το χάρτηστον τοίχο, τον 1: 50. 000 τουτοπογραφικοί) στρατιωτικού χάρτη με ταπερίεργα σφάλματα από τα οποία είχεξεκινήσει η όλη ιστορία. «Εγώ νομίζω ότιείμαστε όλοι τρελοί», δήλωσε. «Τοξέρετε; »

«Ασφαλώς και είμαστε τρελοί»,συμφώνησε η Μάι-ρα. «Μου δίνεις σεπαρακαλώ ένα τσιγάρο; Μου τέλειωσαντα δικά μου. Ο Μπάρρυ είπε ότι θα μουέφερνε, αλλά σαν πολύ άργησε ναγυρίσει».

«Θα βρήκε τίποτα δυσκολίες», είπε οΧιου. «Αν θυμάστε καλά, ούτε κι ο ίδιοςδεν ήξερε τι έψαχνε. Και τα αρχείαμπορεί να μην είναι πλήρη».

Ο Κόλιν πέταξε το πακέτο του στηΜάιρα και μετά σηκώθηκε ναπεριεργαστεί τον περίεργο χάρτη από πιοκοντά. Τελικά έβγαλε ένα κόκκινομολύβι από την τσέπη του και σχεδίασεμια καμπύλη στο χάρτη — μια καμπύλη

που άρχιζε και τέλειωνε στην τομή δύογραμμών συντεταγμένων δίχως να τιςακολουθεί. Ύστερα πρόσθεσε ένασταυρό και μια σειρά από κουκίδες.

«Άφησε το αυτοκίνητο περίπου εδώ»,εξήγησε, και χτύπησε στο σταυρό πουείχε σχεδιάσει. «Συνεπώς ο δρόμος είναικαλός σχεδόν ώς το σημείο που είχαμευπολογίσει. Σύμφωνα με τα στοιχεία πουσυγκέντρωσες, Χιου, η σπηλιά τουγίγαντα ήταν στις παρυφές αυτής τηςπεριοχής, έτσι; »

Ο Χιου έγνεψε καταφατικά, κάνονταςνα κυματίσει μια γενειάδα που θύμιζεαρχαίο Βίκινγκ- είχε αρχίσει να τρέφειγενειάδα δυο χρόνια πριν από τους

άλλους. «Στην άλλη πλευρά από κει πουμπήκα. Φαντάζομαι ότι αυτόεννοούσαν».

«Τι συμπέρασμα βγάζετε από εκείνα ταίχνη από ρόδες αυτοκινήτου; » ρώτησε ηΜάιρα. «Δεν περιμέναμε τίποτα τέτοιο».

«Φαντάζομαι ότι διάφοροι έχουν μπεικατά καιρούς στην περιοχή», αποκρίθηκεο Κόλιν σμίγοντας τα φρύδια του.«Αλλά, κατά τα φαινόμενα, δεν έχουνξαναβγεί. Περαστικοί που δεν πήγαινανκάπου συγκεκριμένα — εκδρομείς πουέψαχναν πού να κάνουν πικνίκ ή κάτιτέτοιο».

«Δεν μπορεί να υπήρξαν πολλοί

τέτοιοι», σχολίασε η Μάιρα. «Η περιοχήείναι πολύ απόκεντρη, ακόμη καισήμερα».

«Πάντως εμείς μπήκαμε», παρατήρησεο Χιου. «Και δίχως καμιά δυσκολία».

«Μμμ... ναι, αυτό είν’ αλήθεια». ΟΚόλιν τίναξε τη στάχτη του στο καλάθιτων αχρήστων δίπλα στο τραπεζάκι μετον ασύρματο. «Θα ’δινα κι εγώ δεν ξέρωτι για να μάθω πώς ακριβώς δουλεύειαυτό το φαινόμενο της απομόνωσης.Πρόκειται για αρκετά εκτεταμένηπεριοχή, ξέρετε. Ζει αρκετός κόσμος εκείμέσα. Θα περίμενε κανείς ότι κάποιαεπαφή θα υπήρχε με τον έξω κόσμο».

«Τα έχουμε ξανακουβεντιάσει όλ’αυτά», είπε η Μάιρα, σπρώχνοντας πίσωτα μαλλιά που έπεφταν στο μέτωπό της.«Και δεν καταλήξαμε πουθενά.Χρειαζόμαστε περισσότερα στοιχεία. Καιπερισσότερους ανθρώπους».

«Αυτό ακριβώς εννοούσα λέγοντας ότιείμαστε τρελοί», αποκρίθηκε ο Κόλιν.«Μονάχα εφτά άνθρωποι για ναερευνήσουν ένα τέτοιο φαινόμενο! Εδώέχουμε να κάνουμε μ’ ένα τεράστιο —ασύλληπτο — αίνιγμα που απαιτείσοβαρότερα μέσα απ’ ό, τι μπορεί ναδιαθέσει μια παρέα από ερασιτέχνες».

«Αυτά τα ξέρουμε», τον έκοψε ο Χιου.«Μην κουράζεσαι».

Ένας θόρυβος κινητήρα ακούστηκεαπέξω- ο Κόλιν γύρισε προς τοπαράθυρο. «Ήρθε το τζιπ», είπε.«Βάζω στοίχημα ότι πάλι θα ξέχασεκάτι ο Μπάρρυ παρά την ώρα πουέφαγε. Μας γνέφει — άντε να τουδώσετε ένα χεράκι με τα πράγματα.Εγώ καλύτερα να μείνω εδώ μήπως καιμας καλέσει ο Μάιλς».

Οι άλλοι έγνεψαν καταφατικά καιβγήκαν έξω, αφήνοντας την πόρτα —όπως συνήθως — μισάνοιχτη. Δενέκλεινε- είχε σκεβρώσει, χρόνια τώραεκτεθειμένη στον ήλιο και τη βροχή.Τούτη η τριζάτη, μουχλιασμένηαγροικία ήταν ακατοίκητη από τηνεποχή που θυμόταν κανείς, αλλά είχε

γίνει αρκετά κατοικήσιμη τώρα πουείχαν επισκευάσει το ταβάνι και είχανκαρφώσει σανίδια στα σάπια σημεία τουπατώματος. Εξάλλου, ήταν η μοναδικήεκλογή που είχαν για τη συγκεκριμένηδουλειά.

Ήταν τουλάχιστον καλύτερα από τονα μένουν σε σκηνή — κάπωςκαλύτερα. Ο Κόλιν συλλογίστηκε τιςτέσσερις ταλαίπωρες βδομάδες που είχεπεράσει πριν δυο χρόνια στο Λοχ Ρούινπεριμένοντας να φανεί το υποθετικότέρας του, και τις τρεις από δαύτεςέβρεχε συνέχεια.

Από την άλλη μεριά ήταν πολύ πιοβολικό το να μη βρίσκεις αυτό που

ψάχνεις. Έτσι και είχαν καταφέρει ναεντοπίσουν τότε το τέρας του ΛοχΡούιν, που υποτίθεται ότι είχε βουλιάξεικαι κάμποσες βάρκες με καμιά ντουζίναεπιβάτες, δε θα ήξεραν μετά τι νακάνουν με δαύτο.

Εδώ είχαν βρει πολύ περισσότερα απ’όσα φαντάζονταν.

«Πιάσαμε την τίγρη από την ουρά καιάντε τώρα να την αφήσουμε»,μουρμούρισε ο Κόλιν μέσα από τα δόντιατου, και ξεφύλλισε τις σελίδες τωνστενογραφημένων σημειώσεωνκοιτάζοντας τις απρόσωπες λέ-

ξεις που υπήρχαν εκεί. Ήταν η αναφορά

του Μάιλς σχετικά με το δράκοντα.

Ήδη ο Μπάρρυ και οι άλλοι γύριζαναπό το υπόστεγο όπου συνήθωςπάρκαραν το τζιπ, φορτωμένοι μετρόφιμα, καύσιμα και τσιγάρα.Μιλούσαν ξαναμμένα μπαίνοντας.

«Ο Μπάρρυ νομίζει ότι το βρήκε», είπεο Χιου, καθώς έσπρωχνε με τον ώμο τηνπόρτα που διαμαρτυρόταν με τουςσκουριασμένους μεντεσέδες της. «ΈλαΜπάρρυ — πες του τι ανακάλυψες».

«Ελπίζω να είναι κάτι ενθαρρυντικό»,είπε ο Κόλιν ξερά, και τίναξε κάτω τηστάχτη του τσιγάρου του. «Ειλικρινά,έχουν αρχίσει να μου τεντώνονται τα

νεύρα».

Ο Μπάρρυ ακούμπησε τα πράγματαπου κουβαλούσε στο τραπέζι και άρχισενα τα τακτοποιεί ενώ μιλούσε. Ήταν έναςμικροκαμωμένος νευρικός κι ευαίσθητοςνεαρός, και η φωνή του γινόταν κάποτεαγορίστικα ψιλή όταν ένιωθε ταραχή.Και τώρα ήταν ταραγμένος.

«Πήγα στο ΕπαρχιακόΑρχειοφυλακείο», εξήγησε.«Κουβέντιασα κάμποση ώρα με τονυπεύθυνο και επίσης είδα για λίγο τοντοπογράφο της περιοχής. Νομίζω ότιξέρω το όνομα του χωριού».

«Για συνέχισε», τον ενθάρρυνε ο

Κόλιν, τυλίγοντας το πόδι του σ’ εκείνοτης καρέκλας και γυρίζοντάς την έτσιώστε να κάθεται με τη ράχη προς τονασύρματο.

«Είπα ότι μένουμε σ’ αυτή τηναγροικία και ότι εν-διαφερόμαστε ναμάθουμε κάτι σχετικά με την ιστο-ρίατης», εξήγησε ο Μπάρρυ. «Φρόντισα,βέβαια, να τονίσω ότι ήταν από απλήπεριέργεια και με άφησαν να εξετάσωόλα τα υπάρχοντα αρχεία — που ήτανπολύ ελάχιστα, βέβαια. Αλλά τούτο τοοίκημα χτίστηκε, όπως το είχαυπολογίσει, στα 1836, και εκείνη τηνεπο-

χή ανήκε στην ενορία του

Ντιντσγουότερ. Επί τη ευκαιρία,φαίνεται να έχει να κατοικηθεί από το1914 — αργότερα απ’ ό, τιφανταζόμαστε! »

Ο Κόλιν πρόσεξε τον τρόπο που τοείπε ο Μπάρρυ. «Όπως το είχαυπολογίσει», για εκείνο που είχε βγεισωστό. «Αργότερα απ’ό, τιφανταζόμαστε», για εκείνο που είχε βγειλάθος.

Αλλά δεν το σχολίασε.

«Λοιπόν, η ενορία του Ντιντσγουώτερεξαφανίστηκε. Σίγουρα δεν αναφέρεταισε κανένα από τα αρχεία που μουέδειξαν, μεταγενέστερα του 1945.

Ταιριάζει, έτσι; »

«Αρκετά», συμφώνησε ο Κόλιν.«Αλλά τι βγαίνει μ’ αυτό; »

«Τι εννοείς; » φώναξε ο Μπάρρυ,έτοιμος αμέσως για καβγά.

«Αυτό ακριβώς που είπα. Με το ναξέρουμε το όνομα του χωριού δε θα πειότι μάθαμε και τι αντιμετωπίζουμε εδώ»

«Θα μ’ αφήσεις πρώτα να τελειώσω; »γρύλισε ο Μπάρρυ φουντώνοντας.

«Θα βρήκε κάτι πιο ουσιαστικό,φαντάζομαι», παρενέβη ο Χιου,βγάζοντας τις κονσέρβες από το κουτί

που είχε φέρει από το τζιπ καιστοιβάζοντάς τες στο ξεχαρβαλωμένοράφι της γωνιάς.

«Εντάξει, συγνώμη», είπε ο Κόλιν.«Ανησυχώ για τον Μάιλς, αυτό είν’όλο».

«Ναι, ο Χιου και η Μάιρα μου είπανσχετικά». Ο Μπάρρυ πήρε την καρέκλαπου προηγουμένως χρησιμοποιούσε οΧιου και κάθισε αντίκρυ στον Κόλιν.«Κάτι που μπορεί να μας βγάλει κάπου— όπως το έθεσες — είναι το εξής. Οιδιοκτήτης της αγροικίας το 1845 ήτανκάποιος λόρδος Ντέηβινσάιντ. Κι εδώείναι που αρχίζουν να δένουν ταγεγονότα. Θυμάσαι που ανέ-

φερα ότι μάλλον το όλο φαινόμενοδείχνει να έχει κάποια σχέση με τουςθρύλους του βασιλιά Αρθούρου; »

«Μμμ... ναι».

Ο Μπάρρυ τον κοίταξε κάπως λοξά,αλλά συνέχισε δίχως σχόλια. «Λοιπόν,τυχαίνει ανάμεσα στα χαρτιά που άφησεπεθαίνοντας ο ποιητής Τέννυσον ναυπάρχει κάτι περίεργο. Πρόκειται για —»κοντοστάθηκε για να δώσει δραματικήέμφαση στα λόγια του.

«Την επιστολή Ντέηβινσάιντ»,ολοκλήρωσε η Μάιρα. «Ασφαλώς. Έχειενδιαφέρον, Μπάρρυ. Για συνέχισε».

Ο Μπάρρυ δίστασε για μια στιγμή,αναποφάσιστος αν έπρεπε να θυμώσειπου του χαλούσαν την έκπληξη ή νακολακευτεί για το κομπλιμέντο. Τελικά,ανασήκωσε τους ώμους του και στάθηκεόρθιος.

«Τι είναι πάλι αυτό; » ρώτησε ο Χιου.«Αυτή η επιστολή, θέλω να πω».

«Κάτι το παράξενο. Κανένας δενμπόρεσε να την εξηγήσει ποτέ». ΟΜπάρρυ έκανε μια κίνηση με τα χέριατου. «Έχει χρονολογία 1842 - τη χρονιάπου ο Τέννυσον κυκλοφόρησε το Θάνατοτου Αρθούρου και μερικά άλλα ποιήματατου αρθουριανού κύκλου — και ήταν,κατά τα φαινόμενα, ένας

ψευτομεσαιωνικός λί-βελος εναντίον τουποιητή και της δουλειάς του. Γ ια ποιολόγο ο Τέννυσον φύλαξε την επιστολή,κανένας δεν ξέρει, αλλά πιστεύεταιγενικά ότι το έκανε για να τη δείχνειστους φίλους του σαν κάτι τοδιασκεδαστικό. Και ας προσθέσω έναακόμη στοιχείο που νομίζω ότι σχετίζεταιμε την υπόθεσή μας. Ηταν το 1845 πουσχεδίαζαν τη γραμμή τωνΜητροπολιτικών και ΕπαρχιακώνΣιδηροδρόμων, και ήθελαν να τηνπεράσουν μέσα από το κτήματα τουλόρδου Ντέηβινσάιντ. Η εταιρία έστειλεδυο τοπογράφους που μπήκαν στο κτήμαδίχως να ζητήσουν την άδειά του, και οίδιος ο λόρδος τους κυνήγησε από κει,μαζί με τα σκυλιά του».

Ο Μπάρρυ έγνεψε προς το χάρτη στοντοίχο. «Όπως βλέπετε, η σιδηροδρομικήγραμμή κάνει κύκλο γύρω από τηνπεριοχή. Η παράκαμψη αυτή θα πρέπει νατους κόστισε χιλιάδες λίρες».

Ο Χιομ και η Μάιρα κούνησαν τοκεφάλι συλλογισμένα. Ο Κόλιν έσβησετο τσιγάρο του και παρατηρή-σε,«Ενδιαφέρον, αλλά και πάλι δε βγαίνειτίποτα».

«Τι θες να πεις; » ρώτησε ο Μπάρρυεπιθετικά.

«Νομίζω ότι συμπεριφερόμαστε σανηλίθιοι», αποκρίθηκε ο Κόλιν, καιστάθηκε στα πόδια του. «Ας δούμε την

αλήθεια καταπρόσωπο! Τούτη η υπόθεσηέχει πάψει να ’ναι κάτι που μπορούμε νατο αντιμετωπίσουμε σαν ένα είδοςδιασκέδασης φοιτητικών διακοπών, όπωςοι έρευνες στο Λοχ Νες και το ΛοχΡούιν. Είχες δίκιο, Μπάρρυ- υπάρχει μιατρύπα εδώ στο χάρτη. Υπάρχει μιαπεριοχή όπου ο χρόνος φαίνεται να έχεικυλήσει προς τα πίσω, αντί για μπροστά.Υπάρχει ένα κομμάτι της υπαίθρου όπουεδώ και γενιές ολόκληρες κανένας δεφαίνεται να έχει μπει — οι δρόμοισβήνουν σε δύσβατα μονοπάτια, οιντόπιοι χωρικοί φαίνεται να μη ζυγώνουνκαν εκεί όταν βγαίνουν για κυνήγι και οικάτοικοι των γύρω χωριών διηγούνταιιστορίες για μυθικά τέρατα. Με κάποιααμηχανία, αλλά πάντως τις διηγούνται.

«Έχουμε και λέμε: ο Χιου μπήκε στηνπεριοχή, την είδε και κουβέντιασε εκεί μεανθρώπους που εξακολουθούν να μιλούνμια διάλεκτο που έχει χαθεί από τηνΑγγλία εδώ και αιώνες. Είδε ένα κάστροκαι άκουσε να λένε για έναν γίγαντα, καιτώρα, μόλις σήμερα, ο Μάιλς ανέφερε ότιείδε έναν ιπτάμενο δράκο. Ξέρουμεαρκετά για να καταλάβουμε ότι δενξέρουμε αρκετά. Το πιο λογικό θα ήταννα συμβουλέψω τον Μάιλς να γυρίσειπίσω πριν δει εκείνα τα ίχνη από ρόδεςπου τον έπεισαν να συνεχίσει. Εδώέχουμε μπλέξει με κάτι το απίστευτο».

«Απίστευτο, καλά το είπες»,συμφώνησε ο Μπάρρυ. «Αλλά σε ποιον,σε ρωτώ, θέλεις να φορτώσουμε την

υπόθεση; Σε κανέναν αστυφύλακα; Ή στοστρατό; Θα γελάσουν και μόνο που θα τ’ακούσουν. Συμφωνήσαμε ότι θαερευνούσαμε το φαινόμενο έστω και ανμας έτρωγε μήνες μέχρι νασυγκεντρώσουμε ακλόνητα στοιχεία. Καιμπορούμε να το κάνουμε — αν δε μεδιαψεύσεις για την εμπιστοσύνη που σουέδειξα όταν σου ζήτησα να βοηθήσεις».

«Ο Μπάρρυ έχει δίκιο», συμφώνησεκαι η Μάιρα. «Δεν είναι κάτι που πρέπεινα ξεφτιλιστεί και να καταντήσει έναπαραμυθάκι στις εφημερίδες λαϊκήςκατανάλωσης. Το θέμα είναι πολύσοβαρό για κάτι τέτοιο»:

«Σωστά», απάντησε ο Κόλιν. «Μονάχα

που θα ’θελα να το ’χαμε πάρει στασοβαρά από την αρχή. Σ’ αυτήν τηνπερίπτωση, δε θα στέλναμε εκεί μέσα τονΜάιλς ολομόναχο. Τώρα τρέμω μήπωςκαι δε γυρίσει! »

3

Για μια ατέλειωτη στιγμή, αφού είδεκαθαρά τι έκαναν εκεί στον πάσσαλοδίπλα στο στόμιο της σπηλιάς, ο Μάιλςένιωσε το σύμπαν γύρω του να κλονίζεταικαι να μπαίνει σ’ ένα καινούριο κανάλι.Όταν συνήλθε, βρήκε τον εαυτό τουιδρωμένο και να τρέμει σύγκορμος, με

τον απόηχο μιας βουβής ερώτησης νασβήνει στο μυαλό του.

Τι στο διάβολο κάνω εδώ πέρα;

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όταν βρέθηκεπάνω στο κλωνάρι της μοναχικήςβελανιδιάς, με το βάρος ενός τσεκουριούστη ζώνη του και ντυμένος με προσεκτικάδιαλεγμένα κουρέλια ώστε να μηνξεχωρίζει από τους ντόπιους που τυχόνθα συναντούσε, το πράγμα ήταν σαν έναπαιχνίδι. Δε σκεφτόταν συνειδητά αυτόπου έκανε- απλώς ήταν μέρος του ρόλουτου.

Ακόμη και η θέα του δράκοντα, πουτην είχε δεχτεί τόσο ατάραχα, δεν είχε

κλονίσει το θωρακισμένο από τοσκεπτικισμό μυαλό του. Τα γεγονότα σταοποία ήταν μπλεγμένος δεν ήταν πιοπραγματικά από τα λόγια που ταπεριέγραψαν. Θεωρούσε δεδομένο ότι θαυπήρχε κάποια απλή, λογική εξήγηση, καιόντας σίγουρος ότι θα την έβρισκεκάποτε, δεν το προβλημάτιζε ότι εδώσυνέβαιναν πράγματα που ήταν αδύνατονα συμβαίνουν.

Αλλά τώρα—

Πανάθεμά με, συλλογίστηκε. Ήταναληθινοί άνθρωποι εκείνοι κει κάτω!

Κοίταξε προς το φευγάτο τσούρμο,αλλά μονάχα οι πιο αργοκίνητοι και ο

καβαλάρης αρχηγός τους δεν είχαν ακόμηεξαφανιστεί ανάμεσα στα δέντρα και τουςθάμνους της αντικρινής πλευράς. Καιβέβαια, πίσω είχε μείνει η κοπέλα πουήταν δεμένη στον πάσσαλο.

Απ’ όποιον περίεργο θρύλο και ανπήγαζε η πράξη, ο σκοπός ήταν σαφής. ΟΜάιλς είχε μπροστά του το αρχαίο έθιμοτης θυσίας μιας παρθένας εκείνη η μαύρη,βαριά και άχαρη μορφή στον ουρανόήταν ένας δράκοντας — και αυτός, εδώ,τώρα, ήταν ο Μάιλς Κρότον.

Εδώ... Τώρα... Ποτέ δεν είχε φανταστείότι δυο τόσο απλές λεξούλες θαμπορούσαν να περιέχουν τόσο αφόρητοτρόμο.

Το να παραμείνει εκεί σαν απλόςθεατής προσπαθώντας να πείσει τονεαυτό του ότι οι δράκοι ήταν πλάσματατου παραμυθιού του ήταν αδιανόητο —ή, μάλλον, όχι και τόσο αδιανόητο, γιατίτου πέρασε από το νου η ιδέα, αλλά τηναπέρριψε αμέσως σαν ανεφάρμοστη γιατην περίπτωση.

Το τράνταγμα που ένιωσε πηδώνταςστο χώμα ήταν άλλη μια υπενθύμιση τηςπραγματικότητας, διαπερνώντας τοθώρακα του σκεπτικισμού του. Ταπρωτόγονα, χειροποίητα σαντάλια τουέδιναν πιστή αναφορά στις πατούσες τουγια τις πέτρες που υπήρχαν από κάτωκαθώς άρχισε ν’ απομακρύνεται από τηβελανιδιά όπου ήταν σκαρφαλωμένος.

Ασυναίσθητα άρχισε να τρέχει,τραβώντας το τσεκούρι από τη ζώνη τουκαι ρίχνοντας ταυτόχρονα μιατρομαγμένη ματιά προς τη μεριά τουδράκοντα. Ύστερα, περνώντας μέσα απότο διάκενο μιας ακόμη αγκαθωτήςβατουλιάς, έφτασε σχεδόν μπροστά στησπηλιά.

Η δεμένη κοπέλα τον κοίταξε με τρόμοκαι μια στριγκλιά ξέφυγε από τα χείλητης. Ο Μάιλς, με όλες του τις αισθήσειςοξυμένες σε υπερφυσικό βαθμό,καταγράφοντας την εικόνα του κόσμουολόγυρα ώς και την παραμικρήλεπτομέρεια, είδε τις γραμμές του λαιμούτης να συσπώνται μια στιγμή πρινακούσει την κραυγή της. Θα ήθελε να

σπαταλήσει μια πολύτιμη ανάσα για νατης φωνάξει να μη φοβάται, αλλάσκέφτηκε ότι μάλλον δε θα τονκαταλάβαινε. Και η θέα του, καθώςορμούσε κατά πάνω της με το τσεκούρισηκωμένο, θα ήταν ήδη αρκετάτρομακτική, δίχως να χρειάζεται να τηντονίσει με μια ακατανόητη κραυγή.

Η απόσταση που τους χώριζε φαινότανατέλειωτη καθώς ο Μάιλς έτρεχε προς τομέρος της, με τα πόδια του ν’ανεβοκατεβαίνουν σαν έμβολα, αλλάκάποτε έφτασε κοντά της. Εκείνη είχεσταματήσει να στριγκλίζει. Τα μάτια τηςήταν καρφωμένα πάνω του, σαν λαγούπου αντίκριζε φίδι, με το πρόσωπό τηςχλωμό και παγωμένο. Ήταν δεμένη με

λουριά από ακατέργαστο πετσί, τυλιγμέναγύρω από το λαιμό, τη μέση και τουςαστραγάλους της. Αν ο δράκος δεν είχεγυρίσει πρόωρα στη σπηλιά του, θα τηςείχαν σφίξει το πάνω λουρίστραγγαλίζοντάς τη για λόγουςανθρωπισμού — όπως κάποτε έβαζανβρεγμένα φρύγανα πριν ανεβάσουν έναναιρετικό στην πυρά, έτσι ώστε να πεθάνειαπό ασφυξία πριν αρχίσει να καίγεται απότις φλόγες.

Ο Μάιλς έριξε άλλη μια ξέφρενη ματιάπρος τον ουρανό, βλέποντας ότι ο δράκοςφάνταζε πελώριος τώρα, καιανεβοκατέβασε το τσεκούρι του πάνωστον πάσσαλο. Μία... δύο... τρεις φορές,και τα λουριά κόπηκαν, αφήνοντας πίσω

τους άσπρες χαρακιές στο σκούρο ξύλο.

Μια κραυγή ξέφυγε από την κοπέλα,που θα έπεφτε κάτω αν ο Μάιλς δενπρολάβαινε ν’ αλλάξει χέρι στο τσεκούριτου και να την αρπάξει από τον καρπό.Από μέσα του προσευχήθηκε να μην τουλιποθυμήσει τώρα. Ευτυχώς εκείνηξαναβρήκε την ισορροπία της καιδιατηρούσε ακόμη αρκετή αυτοκυριαρχίαγια να καταλάβει ότι δεν της επιτίθονταναλλά τη λευτέρωναν. Η μόνη τώραεκλογή του Μάιλς ήταν να τρέξουν προςτην ίδια κατεύθυνση απ’ όπου είχε έρθει.Της έδειξε με το τσεκούρι, φωνάζονταςκάτι έξαλλο και άναρθρο, και άρχισε νατρέχει τραβολογώντας την πίσω του.

Στα μισά περίπου του αγρού μια σκιάπέρασε ξαφνικά από πάνω τους, και γιαμια στιγμή τους ξεκούφα-νε ένα δυνατόσφύριγμα σαν ατμός που ξέφευγε απόβαλβίδα ατμομηχανής. Η κοπέλαξεφώνισε πάλι, και ο Μάιλς κόντεψε ναφάει τα μούτρα του γυρίζοντας νακοιτάξει πίσω του. Σκεφτόταν ότι τοτσεκούρι του ήταν σαν σπιρτόξυλομπροστά στο δράκοντα.

Αλλά το τέρας είχε προσγειωθείμπροστά στη σπηλιά του, με όλη του τηνπροσοχή στραμμένη στο κουφάρι ενόςβοδιού που κουβαλούσε. Δε σπατάλησεπάνω από μια δυο στιγμές μυρίζοντας τονπάσσαλο και το γύρω έδαφος πρινκαρφώσει τα δόντια του στο κουφάρι και

αρχίσει να το καταβροχθίζει. Δίχως ναχάσει λεπτό, ο Μάιλς συνέχισε να τρέχειτραβώντας πίσω του την κοπέλα.Φτάνοντας στο άνοιγμα της βα-τουλιάςτην έσπρωξε από μέσα, αδιαφορώντας γιατις κόκκινες χαρακιές που άφηναν τ’αγκάθια στο χρυσαφένιο δέρμα της.

Φτάνοντας στη ρίζα της βελανιδιάς, οΜάιλς κοντοστάθηκε ναπροσανατολιστεί, και η κοπέλασωριάστηκε στο χώμα λαχανιασμένη καιξεσπώντας σε κλάματα. Προσπάθησε νατην καθησυχάσει με λίγα λόγια στηναρχαϊκή προφορά του τόπου. Είχε πάρεισχετικά μαθήματα από τον Μπάρρυ καιτον Κόλιν σε κάποιον, όπως τουφαινόταν τώρα, άλλον κόσμο. Αλλά το

κορίτσι τον κοίταζε σαν να μηνκαταλάβαινε λέξη, ενώ το στήθος τηςανεβοκατέβαινε λαχανιασμένα. Φαίνεταιότι ο Μάιλς δεν είχε μάθει καλά τομάθημά του.

Το βλέμμα του ξεκόλλησε με κάποιαδυσκολία από πάνω της. Έβλεπε τώρα ότιήταν πολύ όμορφη από τα μακριά ώς τημέση σγουρά της μαλλιά και τα απαλάσαρκώδη χείλη ώς τα μικρά, λασπωμέναπόδια της. Μια πέτρα την είχε πληγώσειστη φτέρνα και Κούτσαινε. Ύστερα οΜάιλς γύρισε και περιεργάστηκε τιςαγκαθωτές βατουλιές ολόγυρα που τουέκοβαν τη θέα. Προσπάθησε να ξεχωρίσειτο άνοιγμα που έβγαζε στο μονοπάτι,στην αρχή του οποίου είχε αφήσει το

αυτοκίνητό του.

Σίγουρα ήταν εκείνο εκεί... Ή μήπωςόχι; Το ρυάκι έπρεπε να βρίσκεται σερεματιά, ενώ το έδαφος πίσω από τοάνοιγμα φαινόταν ν’ ανηφορίζει... Ένακαινούριο είδος φόβου άρχισε να του σφίγγειτην καρδιά.

Αλλά πριν τον καταλάβει εντελώς ο φόβος, ηκοπέλα σήκωσε το κεφάλι της και του μίλησετρεμουλιαστό. Τα λόγια της έβγαινανσπασμωδικά, όσο της επέτρεπαν τα διψασμέναγι’ αέρα πνευμόνια της.

«Τι τόπος είναι αυτός; Ποιος είσαι συ; Τι μουσυνέβη; »

Ο Μάιλς την κοίταξε εμβρόντητος, μην

πιστεύοντας τ’ αφτιά του. Ύστερα πρόσεξε ότιτο δέρμα της, εκτός από τα σημεία που το είχανπιτσιλίσει οι λάσπες, ήταν καθαρό, μεομοιόμορφα χρυσαφένιο χρώμα. Ήταν ψηλήσχεδόν όσο κι ο ίδιος, με επίπεδη, σφιχτήκοιλιά και μικρά στητά στήθη. Το όλοπαρουσιαστικό της ήταν σαφώς — πώς να τοπούμε; — μοντέρνο. Η ηλικία της ήταν γύρωστα είκοσι, όσο και η δική του. Για μια ακόμηφορά πράγματα που είχαν χάσει κάθε νόημαστο νου του έγιναν αληθινά, αποκτώντας πάλισάρκα και οστά.

Αλλά δεν πρόλαβε να μιλήσει- η κοπέλα είχεσηκώσει τρεμάμενο το χέρι προς το στήθος του.«Θεέ μου, μια φωτογραφική μηχανή! » ψέλλισε.«Τι σόι παιχνίδι παίζετε σε τούτα τα μέρη, δεμου λες; »

Ο Μάιλς κοίταξε κάτω έκπληκτος. Αν ήτανδυνατό, αλλά το ’χε ξεχάσει! Θα πρέπει να ήταν

η θέα από κείνα τα χνάρια από ρόδες που τονείχαν κάνει να ξεχάσει εντελώς τηφωτογραφική μηχανή. Τόση ώρα, αν και ημηχανή χοροπηδούσε στο στήθος του καθώςέτρεχε, θα πρέπει να την είχε υποσυνείδητααγνοήσει με βάση το δεδομένο ότι όλα σ’ αυτότο περιβάλλον ήταν πρωτόγονα.

Μια φωτογραφική μηχανή... Με τα βρόμικα,κολλημένα μαλλιά, το τσεκούρι, τη ζωνάτηπουκαμίσα, το κουρελιασμένο υφαντόπαντελόνι και τα χοντροκομμένα χειροποίητασαντάλια του θα πρέπει να ήταν ένα φοβερόθέαμα, συλλογίστηκε ο Μάιλς.

«Εσύ οδηγούσες το αμάξι που κόλλησε στορέμα; » τη ρώτησε, πέφτοντας στο ένα γόνατοδίπλα της.

«Εγώ; » έκανε εκείνη. «Ω Θεέ μου! Εγώήμουν εκείνη; Δεν ξέρω ούτε ποια είμαι ούτε τι

μου συνέβη το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω χάσειτα λογικά μου». Τα χέρια της σφίχτηκαν στουςκροτάφους της και το κορμί της λικνίστηκεπέρα δώθε εκεί που καθόταν.

«Όχι, δεν είσαι τρελή», βιάστηκε να τηνκαθησυχάσει ο Μάιλς. «Δεν μπορώ να σ’ ταεξηγήσω όλα τώρα, αλλά μπορώ να σε πάρω απόδω. Έχω ένα αυτοκίνητο κάνα δυο χιλιόμετραπιο πάνω στο δρόμο». Έβγαλε την πουκαμίσατου. «Έλα, ρίξε τούτο δω πάνω σου! Καλύτερανα βάλεις και τα παπούτσια μου».

Το κορίτσι έτριψε τα μάτια της και φάνηκε νασυνέρχεται κάπως, βάζοντας όλη τη δύναμη τηςθέλησής της.

«Όχι, μπορώ να βαδίσω», απάντησε. «Είμαισυνηθισμένη να περπατώ ξυπόλητη, Απλώςέγδαρα τη φτέρνα μου σε μια πέτρα, αυτό είν’όλο. Τίποτα το σπουδαίο».

Πήρε την πουκαμίσα, την κοίταξε με κάποιαπεριέργεια και μετά τη φόρεσε, αφήνοντάς ταπλούσια μαλλιά της να χυθούν σε στιλπνόκαστανό καταρράχτη στη ράχη της. Ύστεραπροσπάθησε να σταθεί στα πόδια της. Ο Μάιλςτη βοήθησε με το ένα χέρι, εξακολουθώντας νακρατά το τσεκούρι με το άλλο.

«Πώς σε λένε; » τον ρώτησε.

«Μάιλς Κρότον. Είσαι σίγουρη ότι μπορείςνα περπατήσεις; »

Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά. «Προς τα πούπάμε; »

«Προς τα εκεί», αποκρίθηκε ο Μάιλςδείχνοντας. Απέφυγε να προσθέσει ότι δεν ήτανκαι τόσο σίγουρος.

«Από κείνο το άνοιγμα στη βατουλιά».

Η κοπέλα έσφιξε αποφασιστικά τα δόντια καιάρχισε να βαδίζει, φυλάγοντας την πληγωμένηφτέρνα της. Έτοιμος για το παραμικρόπρομήνυμα κινδύνου, ο Μάιλς τηνακολουθούσε περπατώντας λίγα βήματα πιοπίσω, σφίγγοντας το τσεκούρι και με τα δυοχέρια. Παντού επικρατούσε πάλι σιγαλιά. Έναπουλί τιτίβιζε κάπου στους θάμνους, με γλυκές,καθάριες νότες. Ο Μάιλς έλπιζε ν’ ακούσει τοκελάρυσμα του ρυακιού που θα τους οδηγούσεπίσω στο πέρασμα και στη γνώριμη περιοχή,αλλά δεν άκουγε το παραμικρό. Αναθεμάτιζετην απρονοησία του να εγκαταλείψει τομονοπάτι δίχως να σημαδέψει πρώτα το δρόμοτου. Και αναθεμάτιζε την έμφυτη ανεμελιά ενόςανθρώπου της πόλης.

Θυμήθηκε ιστορίες που είχε ακούσει γιαάβγαλτους επισκέπτες στα θαμνοτόπια τηςΑφρικής, οι οποίοι είχαν χαθεί ούτε εκατόμέτρα από τον καταυλισμό τους. Τώρα άρχιζε νακαταλαβαίνει πώς μπορούσε να συμβεί κάτι

τέτοιο.

Ωστόσο, εκείνο το δέντρο ήταν σίγουρα ηβελανιδιά που είχε σκαρφαλώσει. Αν ταπράγματα έφταναν στο απροχώρητο, θαμπορούσαν σαν τελευταία λύση να δοκιμάσουντο κάθε άνοιγμα στις βατουλιές γύρω από τοναγρό, και κάποιο από δαύτα πρέπει να τουςέβγαζε στο μονοπάτι. Και ίσως από κει νακατάφερναν ν’ ακολουθήσουν τα δικά τουχνάρια ώς την περασιά του ρέματος.

Τη στιγμή που η κοπέλα έφτανε στοσυγκεκριμένο άνοιγμα της βατουλιάς, ο Μάιλςτης φώναξε να σταθεί για να προχωρήσει αυτόςμπροστά. Ο σκοπός του ήταν να ρίξει απλώς μιαματιά για να δει κατά πόσο υπήρχε το μονοπάτιπιο πέρα. Αλλά δεν είχε ρίξει καλά καλά αυτή τηματιά, όταν τινάχτηκε πίσω, με την

καρδιά του να χτυπά σαν τρελή.

«Γρήγορα! » της ψιθύρισε με αγωνία,αρπάζοντάς την από το μπράτσο. «Σ’ εκείνο τοδέντρο! »

«Τι είναι; »

«Τρέχα! » της σφύριξε, τραβώντας την πίσωτου. «Πίσω από τον κορμό του... όχι, καλύτερανα σκαρφαλώσουμε και να κρυφτούμε ανάμεσαστα κλαδιά του αν προλάβουμε! »

Η κοπέλα έκανε να τον ρωτήσει κάτι, αλλάμετά είδε την έκφρασή του και άλλαξε γνώμη.Με το ένα χέρι τη βοήθησε να ανέβει στοχαμηλότερο κλαδί που είχε χρησιμοποιήσει οίδιος πιο πριν, και την ακολούθησε με τησβελτάδα που του έδινε ο πανικός. Ύστεραγύρισε και κοίταξε προς το άνοιγμα τηςβατουλιάς. Φαινόταν τόσο αθώο, μόλο πουέκρυβε θανάσιμο κίνδυνο.

«Τι είδες; » ρώτησε ψιθυριστά η κοπέλα. Οψίθυρος φαινόταν εντελώς φυσικός τώρα, έστωκαι αν βρίσκονταν ολομόναχοι στη μέση τουαγρού.

«Κόλλησε στον κορμό», πρόσταξε ο Μάιλςμε την ίδια σιγανή φωνή «Ισως να μη μας δειέτσι».

«Είναι κανένας από κείνους τους τρελούςπου μ’ έδεσαν στον πάσσαλο; » ρώτησε ηκοπέλα με μια ανατριχίλα φόβου.

«Κάτι χειρότερο», αποκρίθηκε ο Μάιλς.«Είχα ακούσει ότι κάπου στην περιοχή υπήρχεένας γίγαντας και, πανάθεμά με, λίγο έλειψε ναπέσω πάνω του. Ω... Θεέ μου! »

Την έσπρωξε προς την πίσω μεριά τουκορμού, με τα πόδια τους στηριγμένα αβέβαιαστα γλιστερά κλαριά, και μετά προσπάθησε να

γίνει κι ο ίδιος ένα με το φλοιό του δέντρου.Σαν μαγνητισμένος, κοίταξε με γουρλωμέναμάτια το τέρας που έβγαινε στον αγρό.

Άκουσε την κοπέλα να πνίγει στο λαρύγγι τηςμια κραυγή. Της έριξε μια φευγαλέα ματιά καιτην είδε να δαγκώνει το χέρι της για νασυγκροτηθεί. Της χαμογέλασε ενθαρρυντικά,αλλά όχι με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο.

Ναι, αυτός πρέπει να ήταν ο γίγαντας για τονοποίο είχε ακούσει φήμες ο Χιου όταν είχεεισχωρήσει από την αντίθετη πλευρά τηςπεριοχής. Ήταν σαν δέντρο! Δυόμισι μέτραψηλός — μπορεί και τρία — γυμνός καιαποκρουστικό ζωώδης. Ένα λιγδιάρικο τρίχωμασκέπαζε το κορμί του, ενώ το δέρμα από κάτωείχε ένα βρόμικο σταχτορόδινο χρώμα, σαν τουαγριογούρουνου. Στο κεφάλι, την κοιλιά και ταπόδια, το τρίχωμα ήταν πιο σκούρο και πιοπυκνό. Τα φαρδιά ρουθούνια του ξεφυσούσαν

πάνω από ένα πλαδαρό, στραβοχυμένα στόμαγεμάτο στραβά, κίτρινα σκυλόδοντα, και στονώμο του είχε ριγμένο ένα πελώριο ρόπαλοφτιαγμένο από ολόκληρο κλωνάρι νεαρούδέντρου. Αν ένας ενήλικος γορίλας ζύγιζεδιακόσια πενήντα κιλά, ο Μάιλς υπολόγισε ότιτούτος ο κτηνάνθρωπος πρέπει να ζύγιζε πάνωαπό τριακόσια πενήντα. Περίμενε να νιώσει τηγη να τρέμει στο κάθε του βήμα.

Η σκέψη του πέταξε στο ντουφέκι που είχεπαρατήσει στο αυτοκίνητο. Είχαν αποφασίσειότι ήταν άσκοπο να κουβαλούν όπλα στηνπεριοχή. Πέρα από ένα ορισμένο σημείο οικινητήρες των αυτοκινήτων σταματούσαν ναδουλεύουν, οι φωτογραφικές μηχανές δενέβγαζαν φωτογραφίες και οι ασύρματοι δελειτουργούσαν. Έτσι, είχαν συμπεράνει ότι καιτα ντουφέκια δε θα πυροβολούσαν. Είχανκαταλήξει στο τσεκούρι σαν την καλύτερηεναλλακτική επιλογή- ένα σπαθί χρειαζόταν

τέχνη να το δουλέψεις.

Αλλά τότε, βέβαια, όλα ήταν ένα εγκεφαλικόπαιχνίδι λέξεων. Ενώ τώρα...

Ο γίγαντας κοντοστάθηκε και οσμίστηκεκαχύποπτα τον αέρα. Το τερατώδες κεφάλι τουστράφηκε προς το δέντρο. Μια στιγμή αργότεραάρχισε να βαδίζει προς το μέρος τους.

4

Οι πιο τρελές κι ασύνδετες σκέψεις άρχισαννα στροβιλίζονται ξέφρενα στο μυαλό τουΜάιλς: Δεν ήταν αλήθεια... Έπρεπε να χειριστείτο τσεκούρι με το ένα χέρι για να κρατιέται μετο άλλο από το κλαδί... Ήταν πολύ βαρύ για τοένα χέρι... Θα είχε αρκετή δύναμη το χτύπημα

για να σκοτώσει και, τελικά, τι θα σκότωνε —άνθρωπο ή ζώο;

Κάπου μακριά, πέρα από τούτο το δαιμονικάσχεδιασμένο λαβύρινθο με τις βατουλιές, ταδέντρα και τους λόφους, υπήρχε ένας κόσμοςδίχως δράκους και γίγαντες, με πολιτισμένεςπόλεις όπου βασίλευαν οι νόμοι της επιστήμης.Αν η σκέψη μπορούσε από μόνη της να τονμεταφέρει πίσω, ο Μάιλς θα εξαφανιζόταν στηστιγμή από κει.

Πελώριος, τερατώδης, ανείπωτα φριχτός, ογίγαντας ζύγωνε με τις πλατιές ποδάρες του. Ταχαζά, ζωώδη μάτια κάτω από το γερτό μέτωποείχαν διακρίνει το νεαρό πίσω από τ’ αραιάφυλλώματα του δέντρου και τον είχαν βρει καλήλεία.

Ο Μάιλς ξεκόλλησε για μια στιγμή το βλέμματου από το γίγαντα για να κοιτάξει την κοπέλα.

Ήταν κολλημένη πάνω στον κορμό, με τοπρόσωπο άσπρο σαν πανί από το σοκ και τηδυσπιστία. Ο Μάιλς δε βρήκε την έκφρασή τηςδιόλου ενθαρρυντική. Ένα τέτοιο πράγμα,σκέφτηκε, θα έπρεπε να έχει συμβεί στον ΧιουΜπέηκερ, όχι στον ίδιο. Ο Χιου, με το μυώδεςκορμί και τα σβέλτα, επιθετικάαντανακλαστικά, μπορεί να ευχαριστιότανκιόλας την πρόκληση μιας τέτοιας συνάντησης.Αλλά ο ίδιος ήταν γέννημα θρέμμα της πόλης,άνθρωπος μαθημένος να χρησιμοποιεί το μυαλόμάλλον παρά τα μπράτσα του. Γι’ αυτόν τούτη ηιστορία ήταν σκέτος εφιάλτης.

Ωστόσο, κάτι έπρεπε να κάνει. Ο γίγανταςζύγωνε με το πάσο του. Ο Μάιλς προσπάθησενα βρει μια σταθερή θέση για να μπορεί ναχρησιμοποιήσει πιο άνετα το τσεκούρι του, καιτο σήκωσε ψηλά έτοιμος να το κατεβάσει. Οιδρώτας έτρεχε ποτάμι και τον έτσουζε σταμάτια. Η κίνηση του τσεκουριού δεν είχε

περάσει απαρατήρητη. Ο γίγαντας — αν καιηλίθιος με τα ανθρώπινα κριτήρια — διέθετεκάποιο είδος ζωώδους πονηριάς. Άρχισε ναζυγώνει στο πλάι, κοιτάζοντας ψηλά, έξω απότην ακτίνα δράσης του τσεκουριού.

Μετά η ανυπομονησία του υπερίσχυσε τηςφρονιμάδας. Αντί να προσπαθήσει να ζυγώσειαπό την άλλη μεριά του δέντρου ή να πηδήσειγια ν’ αρπάξει το κλαδί όπου βρισκόταν οΜάιλς, λυγίζοντας και ίσως σπά-ζοντάς το μετο φοβερό βάρος του, ήρθε κατά μέτωπο, με τορόπαλο ακόμη στον ώμο του, και σήκωσε τοένα χέρι για ν’ αρπάξει τα πόδια του Μάιλς. Ηκοπέλα στρίγκλισε ξαφνικά. Κατά πάσαπιθανότητα ο γίγαντας δεν είχε προσέξει ώςτότε ότι υπήρχαν δυο άνθρωποι στο δέντρο.Όπως και να ’χε, η προσοχή του περισπάστηκεγια μια πολύτιμη στιγμή. Τότε ο Μάιλςκατέβασε το τσεκούρι του. ,

Το χτύπημά του δεν ήταν σωστά ζυγιασμένο.Αντί να βρει το στόχο με την κόψη της λεπίδας,πέρασε από πάνω του, και μόνο το ξύλινοκοντάρι έκανε επαφή. Αλλά ο νεαρός είχε ρίξειόλη του τη δύναμη στο χτύπημα, και ο γίγανταςμούγκρισε από πόνο και τινάχτηκε πίσω,χώνοντας τον πονεμένο καρπό του στο γεμάτοσάλια στόμα του. Με την άστοχη μετατόπισητου βάρους, ο Μάιλς έχασε την ισορροπία τουκαι για μια φοβερή στιγμή νόμισε ότι θαγκρεμιζόταν στο χώμα. Όμως, ανεμίζονταςτρελά τα χέρια του, κατάφερε να ξαναβρεί τηνισορροπία του και να συγκροτηθεί, στηρίζονταςτο κεφάλι του τσεκουριού στη φαρδιά επιφάνειατου κλαδιού που πατούσε.

Ο πόνος του γίγαντα μεταβλήθηκε σχεδόναμέσως σε άγρια οργή. Αφήνοντας έναεκκωφαντικό μουγκρητό, άφησε το χτυπημένοχέρι του να πέσει και σήκωσε το ρόπαλο με τοάλλο, κάνοντας μπροστά για να τσακίσει μεδαύτο τα πόδια του Μάιλς. Τουλάχιστον φάνηκε

να είναι η πρόθεσή του. Ο Μάιλς απέφυγε τοπρώτο χτύπημα, και μετά το δεύτερο, αλλά μεκόστος το χάσιμο της ισορροπίας του. Έτσι, μεαναπάντεχο βρόντο βρέθηκε καθισμένοςκαβαλητά στο κλαδί. Το οδυνηρό τράνταγματον στράβωσε για μια στιγμή, γεμίζονταςδάκρυα τα μάτια του. Ο βρομιάρης,φασαριατζής αντίπαλός του ήταν τώρα μιααόριστη κινούμενη θολούρα.

Μια κραυγή πόνου ξέφυγε από τα χείλη τουΜάιλς, που κατέβασε στα τυφλά το τσεκούριτου. Στα όρια της τροχιάς της η λεπίδα βρήκεμια μαλακιά αντίσταση, σκίζοντας κάτι στοδιάβα της. Ένα ουρλιαχτό θανάσιμου πόνουαντήχησε στον αέρα. Ο Μάιλς ένιωσε τη λαβή ν’αποσπάται βίαια από τα χέρια του και τοτράβηγμα τον γκρέμισε στο χώμα.

Το κορίτσι στρίγκλισε ξανά. Ο Μάιλς τίναξετα δάκρυα από τα μάπα του και στάθηκε στα

πόδια του σε μια παρωδία επιθετικής στάσηςπαλαιστή. Δεν ήξερε αν αυτή θα ’ταν ητελευταία του στιγμή, αλλά κατά βάση αυτόπερίμενε.

Η όρασή του ξεκαθάρισε σιγά σιγά. Λίγαβήματα πιο πέρα ο γίγαντας βρισκότανσωριασμένος στο μαλακό ανοιξιάτικο γρασίδι,μέσα σε μια λίμνη αίματος. Πλάι του,βουτηγμένο στο αίμα από τη λεπίδα ώς τη λαβή,ήταν πεσμένο το τσεκούρι του. Σκούζονταςαξιολύπητα, σαν λαβωμένο ζώο, ο γίγανταςπάσχιζε να σταματήσει το αίμα του, που έτρεχεποτάμι. Μια βαθιά πληγή άρχιζε από τον ώμοτου και κατέβαινε ώς τους πεταχτούς μυώνεςτου στήθους του.

Ενώ ο Μάιλς στεκόταν στα πόδια του, ογίγαντας βόγκηξε πάλι. Με το ένα χέρι του —εκείνο από τη σώα πλευρά του — σήκωσε τοάλλο και το κοίταξε ηλίθια, σαν να μην του

ανήκε πια. Προφανώς η τυχερή τσεκουριά είχεκόψει τους μυώνες των ώμων τόσο βαθιά πουτο χέρι αυτό ήταν πια άχρηστο.

Νιώθοντας το στομάχι του ν’ ανακατεύεταιαπό την αναγούλα, ο Μάιλς συνειδητοποίησε τιέπρεπε να κάνει. Ζυγώνοντας προσεκτικά πήρεαπό κάτω το τσεκούρι. Προσπαθώντας να μηνκοιτάζει τα γλιστερά από το αίμα χέρια του,σήκωσε το τσεκούρι και πλησίασε το γίγαντα.

Κατά περίεργο τρόπο, ήταν σαν να έκοβε ένασάπιο κούτσουρο.

Με μάτια φοβισμένα και σπασμωδικέςκινήσεις, η κοπέλα κατέβηκε από το δέντρο καιήρθε να σταθεί πλάι του, κοιτάζοντας κάτω στοπτώμα.

«Τι... τι πλάσμα είναι αυτό; » ρώτησε.

«Κανένα είδος... πιθήκου που ξέφυγε απόκάπου; »

Ο Μάιλς γύρισε το κεφάλι του. Με τηνκίνηση είδε μια τούφα από καθαρό γρασίδι καισκούπισε πάνω της τα χέρια του όσο καλύτεραμπορούσε. Ύστερα άρχισε να κόβει κι άλλοχορτάρι, από πιο πέρα, για να καθαρίσει τοτσεκούρι του.

«Όχι, ήταν ένας γίγαντας», αποκρίθηκε. «Καιδεν είχε ξεφύγει από — διάβολε, δεν μπορώ νασου εξηγήσω μεμονωμένα ένα από τα όσασυμβαίνουν εδώ. Θα έπρεπε να σου εξηγήσω τοκαθετί».

Η κοπέλα δεν είπε τίποτε για μια στιγμή.Μετά συνέχισε πιο σιγανά, «Νόμιζα ότι αυτότο πλάσμα θα... Αλλά, ευτυχώς, δεν τακατάφερε. Πώς μπόρεσες να κρατήσεις τηνψυχραιμία σου; Είσαι συνηθισμένος σ’ αυτά τα

πράγματα; »

Υπήρχε μια διαπεραστική νότα ψεύτικουσαρκασμού στα τελευταία λόγια της. Ο Μάιλςτην κοίταξε και μπόρεσε να διαβάσει στοπρόσωπό της τη μάχη που γινόταν μέσα τηςανάμεσα στην υστερία και την ψυχραιμία.

«Ας φεύγουμε από δω», γρύλισε απότομα,πλησιάζοντας και πιάνοντάς την από το χέρι.«Ας του δίνουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα».

Σαν τρομαγμένοι λαγοί που πιλαλούσαν γιατην τρύπα τους, διέσχισαν τρέχοντας τον αγρόπρος το άνοιγμα της βατουλιάς. Τούτη τη φοράκάποιο υποσυνείδητο ένστικτο πρέπει να τονκαθοδήγησε, συμπέρανε ο Μάιλς, γιατίπερνώντας μέσ’ από τα αγκάθια βγήκαν εκείακριβώς που έλπιζε- στο μονοπάτι πουοδηγούσε στον έξω κόσμο.

Το ακολούθησαν αποφασιστικά. Η κοπέλαπερπατούσε φυλάγοντας τη λαβωμένη φτέρνατης και διαλέγοντας μαλακά σημεία για ναπατήσει. Ο Μάιλς προπορευόταν κοιτάζονταςκαχύποπτα ολόγυρα, έτοιμος να σηκώσει στηστιγμή το τσεκούρι που τους είχε σώσει τη ζωή.Όλα φαίνονταν απίστευτα ειρηνικά εδώ. Οήλιος έλαμπε, τα πουλιά κελαηδούσαν, και ταπρώτα φύλλα της άνοιξης, ακόμη καιλουλούδια, σημάδευαν το μονοπάτι τους. Κιωστόσο, πίσω από κάθε θάμνο ή δέντρο μπορείνα παραμόνευε ο θάνατος. Ή και τίποταχειρότερο.

«Πλησιάζουμε στο σημείο όπου κόλλησε τοαμάξι σου», της είπε ο Μάιλς. «Δεν πρέπει να’ναι μακριά».

«Δόξα τω Θεώ», αναστέναξε η κοπέλα.

Δίχως να το προσέξουν, είχαν ταχύνει το

βήμα τους. Ήταν αυτή η λαχτάρα και ηανυπομονησία τους να δουν και πάλι τοπέρασμα και το αυτοκίνητο που τους έκανε τηζημιά. Αλλ’ αυτό ο Μάιλς το κατάλαβε πολύαργότερα. Είχε ασυγχώρητα επιτρέψει στονεαυτό του να χαλαρώσει την επαγρύπνησήτου-όταν τους ρίχτηκαν εκείνοι που τους τηνείχαν στήσει στην τελευταία στροφή πριν απότο πέρασμα, δεν μπόρεσε ν’ αντιδράσει παράμόνο με μια πνιχτή κραυγή.

Ύστερα ένα στιβαρό χέρι τυλίχτηκε στολαιμό του, και ο Μάιλς έχασε τις αισθήσεις του.

Ολη μέρα στην αγροικία η υπερέντασηδυνάμωνε με κάθε στιγμή που περνούσε.Περίμεναν με αγωνία δίπλα στον ασύρματο,κοιτάζοντάς τον κάθε τόσο σαν να μπορούσανμε το βλέμμα να τον αναγκάσουν να φέρειμήνυμα του Μάιλς. Κάπνιζαν το ένα τσιγάρο

πάνω στο άλλο, μέχρι που ο λαιμός τους είχεγίνει σαν γυαλόχαρτο και το στόμα τουςφαρμάκι. Τουλάχιστον δέκα φορές Κάλεσαν τονΙσαάκ και την Ενίντ στην αντικρινή πλευράαυτής της τρομερής λευκής περιοχής, μόλο πουήξεραν ότι αυτό δεν είχε νόημα. Ο Μάιλς δενείχε σκοπό να διασχίσει όλη την περιοχή, αλλάμόνο να εισχωρήσει κάνα δυο χιλιόμετρα καιστη συνέχεια να γυρίσει με το αμάξι του.

Αργά το απόγευμα, η Μάιρα ετοίμασε κάτιπρόχειρο για φαγητό και μοίρασε σε όλουςφλιτζάνια με δυνατό στιγμιαίο καφέ, πηχτό απότο άφθονο γάλα εβαπορέ και την μπόλικηζάχαρη. Το διάλειμμα ήταν ευχάριστο. Πέρασετουλάχιστον ένα τέταρτο της ώρας πριν ο Χιουανασαλέψει και μουρμουρίσει κάτι που είχαναναρωτηθεί όλοι τους τουλάχιστον είκοσιφορές από το πρωί, με την ίδια κουρασμένηφωνή.

«Μα τι στο διάβολο μπορεί να του συνέβη;»

Ο Κόλιν άναψε κι άλλο τσιγάρο- μετά τηνπρώτη ρουφηξιά το πέταξε και το πάτησε στιςπλάκες του δαπέδου. «Μπορεί να τον έφαγε οδράκο?, », παρατήρησε.

Η Μάιρα κοντοστάθηκε τη στιγμή που γέμιζεάλλο ένα φλιτζάνι με καφέ και τον κοίταξεαλαφιασμένα. «Κόλιν! Δεν μπορεί να μιλάςσοβαρά! »

«Και γιατί όχι, δε μου λες; » ξέσπασε ο Κόλιν,πηδώντας πάνω. «Ένας Θεός μόνο ξέρει τιγίνεται μέσα σ’ εκείνη την περιοχή. Αν έναςδράκος είναι αρκετά αληθινός για να τον βλέπεικανείς, μπορεί να είναι κι αρκετά αληθινός γιανα καταβροχθίσει έναν άνθρωπο. Ή εκείνος ογίγαντας για τον οποίο ο Χιου άκουσε να

μιλάνε, μπορεί να του τσάκισε το κεφάλι. Ήμπορεί να συνάντησε κάποιον που τον πήρε γιαδιάβολο. Μπορεί κάποιος να είδε το αυτοκίνητότου».

«Ανοησίες», γρύλισε ο Μπάρρυ τραχιά. Αυτόςέδειχνε λιγότερο ανήσυχος από τουςσυντρόφους του. Φαινόταν εντελώςαπρόσβλητος από κάθε ανησυχία για τονΜάιλς, λες και η πρωινή του ανακάλυψη για τηνπιθανή προέλευση του φαινομένου είχεσυμπληρώσει το ωράριο της δουλειάς του καιδεν του έμενε αντοχή για τίποτε άλλο.

«Γιατί ανοησίες; » φώναξε ο Κόλιν. «Γιαεξήγησέ μας! »

Ο Μπάρρυ κοκκίνισε ολόκληρος.

«Άφησε το αμάξι του σ’ ένα σημείοστρωμένου δρόμου — ή έτσι τουλάχιστον μου

είπατε! Αυτό σημαίνει ότι βρισκόταν αρκετάμακριά από το χωριό».

«Δώδεκα χιλιόμετρα», παραδέχτηκε ο Κόλιν.«Και όμως είδε ένα δράκοντα». Έσκυψεμπροστά, πλησιάζοντας το κεφάλι του στοπρόσωπο του Μπάρρυ. «Τώρα για απάντησέ μουσ’ αυτό. Υπόθεσε ότι — ο όποιος είναιυπεύθυνος για το φαινόμενο — έμαθε για τιςπροηγούμενες επισκέψεις μας στην περιοχή καικατάλαβε ότι κάποιοι βρίσκονταν στα ίχνη του.Υπόθεσε ότι αυτός ο άγνωστος αποφάσισε ναεπεκτείνει τα όριά της, έτσι; Τι θα τον εμπόδιζενά κάνει κάτι τέτοιο, μπορείς να μου πεις; »

«Το μόνο εύκολο», απάντησε ο Μπάρρυπεριφρονητικά. «Γιατί να δαγκώσειπερισσότερο απ’ όσο μπορεί να καταπιεί; Αν,δηλαδή, υπάρχει πραγματικά κάποιος άνθρωποςπίσω απ’ όλα αυτά».

«Ώστε τώρα το θεωρείς τυχαίο φυσικόφαινόμενο, ε; » έκανε ο Κόλιν.

«Ακριβώς». Ο Μπάρρυ έγνεψε καταφατικάκαι γύρισε πίσω στην καρέκλα του.

«Δε σταματάτε τους καβγάδες, λέω γω! »επενέβη απότομα η Μάιρα. «Δε μας βοηθάνε σετίποτα».

Ο Χιου ανασάλεψε ανήσυχα στην καρέκλατου. «Αν δεν έχει γυρίσει ώς το σούρουπο»,είπε, «πρέπει να πάμε να τον αναζητήσουμε,ξέρετε».

Ο Μπάρρυ στράφηκε απότομα προς το μέροςτου. «Τρελάθηκες; » έσκουξε, με τη φωνή του ναπαίρνει το γνωστό τσιριχτό τόνο της. «Ναμπούμε εκεί μέσα νυχτιάτικα; »

Οι άλλοι γύρισαν να τον κοιτάξουν. Ο

Μπάρρυ ένιωσε τα εχθρικά βλέμματα πάνω του,έμεινε ασάλευτος για μια στιγμή και μετάκουνήθηκε σπασμωδικά, σαν μαριονέτα στιςκλωστές της.

«Τι άλλο μένει να κάνουμε; » ρώτησε τελικά οΧιου. «Να τον αφήσουμε στην τύχη του; Να τονεγκαταλεί-ψουμε; »

«Νομίζω ότι αυτό ακριβώς θα έκανε οΜπάρρυ», παρατήρησε η Μάιρα. Το είπεέκπληκτα, σαν μόλις η πιθανότητα να της είχεπεράσει από το νου.

«Δεν πας στο διάολο, λέω γω! », έκανε οΜπάρρυ

πνιχτά. «Ήταν πολύ πρόστυχο αυτό που είπες».

«Τότε γιατί λες ότι δεν πρέπει να πάμε ναψάξουμε για τον Μάιλς; » του πέταξε ο Κόλιν.

«Γιατί—» Ο Μπάρρυ κοντοστάθηκε καιξεροκατάπιε. Σταγόνες ιδρώτα φάνηκαν στοπρόσωπό του. «Νομίζω», άρχισε πάλι, «ότι θαήταν ανόητο να τον αναζητήσουμε σε άγνωστηπεριοχή μέσα στο σκοτάδι. Είτε πρέπει ναπεριμένουμε να ξημερώσει πρώτα, είτε ναξεκινήσουμε αμέσως τώρα».

«Τότε θα ξεκινήσουμε αμέσως! » είπε ο Κόλινενώ σηκωνόταν όρθιος.

«Συμφωνώ», έκανε και c Χιου μιμούμενος τοπαράδειγμά του. «Θ’ αφήσουμε τη Μάιρα εδώμε τον ασύρματο, για κάθε ενδεχόμενο. Κόλιν,καλύτερα να πάμε οι δύο μας — με τον Μπάρρυστο αυτοκίνητο. Μπορεί να χρειαστούμεκάποιον έτοιμο για να φύγουμε βιαστικά».

Ο Μπάρρυ δε σάλεψε καν από τη θέση του.Το πρόσωπό του ήταν κατάχλομο. «Νομίζω ότικαλύτερα να—» άρχισε να λέει.

«Να μην πάμε; » τον έκοψε ο Χιουσαρκαστικά. «Της ίδιας γνώμης είμαι κι εγώ.Αλλά εφόσον ο Μάιλς μπορεί να κινδυνεύει, θαπάμε. Συνεννοηθήκαμε; »

«Για να σου πω! » φώναξε θυμωμένα οΜπάρρυ.

Η Μάιρα δεν τον άφησέ να συνεχίσει. «Η ώραπερνάει», τους θύμισε. «Μη χάνετε το χρόνο σαςμε καβγάδες! » Παραμερίζοντας τον Μπάρρυ,πλησίασε στον ασύρματο, λέγοντας, «Θαενημερώσω αμέσως τον Ισαάκ για το τισκοπεύουμε να κάνουμε».

«Έλα πάμε», είπε ο Χιου στον Μπάρρυ,δείχνοντας με το κεφάλι προς την πόρτα.Ύστερα από ένα σύντομο δισταγμό καιτρέμοντας ελαφρά, ο Μπάρρυ σηκώθηκε και τονακολούθησε έξω.

Περιμένοντας τη Μάιρα να συνδεθεί με τονασύρ ματο και να ενημερώσει τον Ισαάκ, οΚόλιν κοίταξε το τζιπ από το παράθυρο. Κατάτα φαινόμενα υπήρχε κάποιο πρόβλημα, γιατίλίγες στιγμές αργότερα ο Χιου επέστρεψε στηναγροικία ανοίγοντας εκνευρισμένα την πόρτα.

«Δεν εννοεί να πάρει μπροστά τοαναθεματισμένο! » φώναξε. «Μήπως ο Μπάρρυτο πείραξε δίχως να τον πάρουμε είδηση για να—»

«Έλα, κοψ’ το! » γρύλισε ο Κόλιν. «ΟΜπάρρυ δεν πείραξε τίποτα. Ηρέμησε. Αν δενπαίρνει μπροστά γι’ αυτό θα φταίει—»

«Κόλιν! » τον διέκοψε η φωνή της Μάιρααπό πίσω. «Κάτι έπαθε ο ασύρματος. Δεν πιάνωούτε καν παράσιτα».

«Είσαι σίγουρη; » ρώτησε ο Κόλιν γυρίζοντας

προς το μέρος της.

«Απόλυτα. Να πάρει η οργή, άκουσες με τ’αφτιά σου τον Ισαάκ μόλις πριν ένα λεπτό! »Τον κοίταξε με το πρόσωπό της χλομό.

Ο Κόλιν δοκίμασε τα κουμπιά της συσκευής.Ηταν αλήθεια. Ο ασύρματος ήταν εντελώςνεκρός- το μεγάφωνο βούιζε σαν να ήτανταπωμένο με μπαμπάκι.

«Μα τι γίνεται; » ρώτησε ο Χιου κοιτάζονταςαπό τον ένα στον άλλο.

Ο Κόλιν δεν απάντησε για μια στιγμήκοιτάζοντας ασάλευτος το τζιπ έξω από τοπαράθυρο. Ο Μπάρρυ καυχιόταν για τηςμηχανικές γνώσεις του- τώρα είχε ανασηκώσειτο καπό και επιθεωρούσε τη μηχανή.

«Χιου», είπε τελικά, «όταν προσπάθησες ναβάλεις μπροστά — ήταν ότι απλώς δεν έπαιρνεο κινητήρας ή μήπως η μίζα δε λειτουργούσεκαθόλου; »

«Δε δούλευε τίποτα. Σαν να ήταν άδεια ημπαταρία», αποκρίθηκε ο Χιου. «Δεν άναψεούτε καν το φωτάκι της μίζας».

«Τότε, μία εξήγηση υπάρχει», συμπέρανε οΚόλιν. «Διαλέξαμε τούτη την αγροικία σαν τοπιο κοντινό κατοικήσιμο σημείο έξω από ταόρια της ανώμαλης περιοχής. Αν δεν κάνωλάθος, τώρα είναι το πιο κοντινό σημείο μέσαστα όρια αυτής της περιοχής. Η παρουσία μαςέγινε γνωστή και κάποιος — όποιος κι αν είναιαυτός ο κάποιος — έκανε την πρώτη κίνησηεναντίον μας».

Κοίταξε το τοπίο που απλωνόταν απέξω. Οισκιές είχαν αρχίσει κιόλας να μακραίνουν

καθώς ο ήλιος έγερνε προς τη δύση.

5

«Μάιλς, Μάιλς, εγώ είμαι, η Βίβιεν! Ξύπνα!Ω, Θεέ μου, γιατί δεν ξυπνάς; »

Ο αγωνιώδης, τρομαγμένος ψίθυρος έφτασεστ’ αφτιά του από πολύ κοντά, μαζί με τοάγγιγμα μιας ζεστής ανάσας. Τ ον υπογράμμιζετο χάδι μιας μπούκλας από μεταξένια μαλλιάστο μάγουλό του, πολύ πιο ευχάριστο από τιςαχυροβελόνες όπου ήταν ξαπλωμένος, σαν σεκρεβάτι φακίρη.

Ξύπνησε τότε, απότομα, νιώθοντας τοδιάχυτο αίσθημα κακουχίας να εντοπίζεται στον

πονεμένο λαιμό και τα μελανιασμένα πλευράτου, καθώς και στο τραχύ έδαφος και τιςενοχλητικές αχυροβελόνες. Στον αέραπλανιόταν μια γλυκερή, βαριά μυρουδιά.Προσπάθησε να βρει τι του θύμιζε, και μετάκατάλαβε ότι ήταν μυρουδιά στάβλου. Μερικέςστιγμές αργότερα, σαν επιβεβαίωση, άκουσε έναθόρυβο σαν μασούλημα χόρτου από κάπουκοντά και αμέσως μετά τον ήχο της μπουκιάςπου πήγαινε κάτω.

Προσπάθησε ν’ ανασηκωθεί, αλλά ταχτυπημένα παϊδια του τον έκαναν να μορφάσειαπό πόνο. Κατάφερε να πνίξει κάπως τοβογκητό του, αλλά η Βίβιεν τον άκουσε καιβιάστηκε να γονατίσει στο πλευρό του. Πέρασετο χέρι της πίσω από τον ώμο του και τονβοήθησε ν’ ανακαθίσει.

«Είσαι καλά τώρα; » τον ρώτησε σιγανά.

«Μάλλον», αποκρίθηκε ο Μάιλς. Καιπρόσθεσε κάπως χαζά, «Δε μου είχες πει ότι σελένε Βίβιεν»

«Βίβιεν Χιλ», επιβεβαίωσε η κοπέλα.

Ο Μάιλς μάζεψε τα γόνατά του, τ’ αγκάλιασεμε τα χέρια του και κοίταξε γύρω στο σκοτάδι.Από παντού ολόγυρα τους έζωναν μαύροι τοίχοιμε σποραδικές ασημένιες γραμμές — ναι, πρέπεινα ήταν χαραματιές απ’ όπου τρύπωνε τοφεγγαρόφωτο. Το φως μόλις κι ήταν αρκετό γιανα διακρίνουν ο ένας τη σιλουέτα του άλλου στοσκοτάδι.

Μια ασημένια λουρίδα ήταν πιο φαρδιά απότις άλλες σίγουρα κάποια κακοκλεισμένηπόρτα, συμπέρανε ο Μάιλς. Αλλά τοκακοκλεισμένη ήταν πολύ σχετικό. Σίγουρα θαήταν καλά ασφαλισμένη, χώρια που κάποιοι θατη φρουρούσαν.

«Δεν μπορείς να δεις τίποτα», είπε η Βίβιεν.«Κοίταξα απ’ όλες τις χαραματιές πουμπορούσα να φτάσω. Διακρίνονται μονάχα ηνύχτα, τ’ άστρα, ένα μισοφέγγαρο, μερικά μαύραδέντρα κι ένα σκοτεινό σπίτι καμιά εικοσαριάμέτρα μακριά. Και ακούγονται κάτι περίεργοιθόρυβοι από την άλλη μεριά του τοίχου πίσωσου».

«Αγελάδες», εξήγησε ο Μάιλς. «Είναι οθόρυβος που κάνουν όταν μηρυκάζουν».Απλώνοντας το χέρι του άγγιξε τον κοντινότεροτοίχο. Τα δάχτυλά του ένιωσαν την τραχιάεπιφάνεια από απλάνιστες, χοντροκομμένεςσανίδες, μερικές ακόμη με τη φλούδα πάνω.ψαχούλεψε πιο πέρα, και το χέρι του βρήκε έναόρθιο χοντρό δοκάρι με κάτι που κρεμόταν απ’αυτό: ένα πέτσινο λουρί ή σκοινί που είχε γίνειλείο από τη χρήση.

«Μπορεί να είμαστε στο στάβλο του ταύρου»,

παρατήρησε ο Μάιλς. «Στην περίπτωση αυτή, θαείναι γεροφτιαγμένος». Έλπιζε η φωνή του ναήταν ενθαρρυντικά έμπειρη. Στηνπραγματικότητα δεν είχε ποτέ του ζήσει σεαγρόκτημα και δεν είχε ιδέα από αγροτικέςδουλειές, πόσο μάλλον για εκείνες ενός σχεδόναρχαϊκού κόσμου σαν αυτόν όπου βρίσκονταναιχμάλωτοι.

Ένιωσε τη Βίβιεν να σαλεύει δίπλα του.Σήκωσε τα χέρια της κι έσφιξε τους κροτάφουςτης. «Πολύ ενδιαφέρον», μουρμούρισε η κοπέλαμε απόμακρη φωνή. «Βρίσκομαι στο στάβλοενός ταύρου. Βρομάει, είναι παγωμένος, καιμοναδικό μας στρώμα είναι αυτό το απαίσιο,αγκαθωτό άχυρο. Φοράω τούτο το... τούτο τοκουρέλι, και όλοι φαίνονται να το έχουν σκάσειαπό κάποιο τρελάδικο, κι εγώ μαζί».

Ο Μάιλς γύρισε και την κοίταξε ανήσυχος.

«Αυτό που θα ήθελα να μάθω», συνέχισε ηΒίβιεν στον ίδιο τόνο, «είναι κάτι απλό, πολύαπλό. Βρίσκομαι, λες, σ’ ένα στάβλο — ωραίακαι θαυμάσια! Αλλά γιατί βρίσκομαι σ’ έναστάβλο; Γιατί μου ρίχτηκαν όταναπομακρύνθηκα από το αμάξι μου; Γ ιατί μ’έγδυσαν και μ’ έδεσαν σ’ εκείνο τον πάσσαλο;Τι γίνεται τελοσπάντων; Για όνομα του Θεού,πες μου, π γίνεται εδώ; »

Τα χέρια της τον έσφιξαν με ξαφνική υστερία,και τα μάτια της άστραψαν σε μια φευγαλέαφεγγαραχτί-δα από κάποια χαραματιά, πελώριακαι τρομαγμένα, λίγους πόντους από τοπρόσωπο του Μάιλς.

«Είσαι σκληρό καρύδι», της αποκρίθηκε οΜάιλς με κατανόηση και συμπόνια.«Οποιαδήποτε άλλη πρέπει να είχε σπάσει προπολλού».

«Μην ανησυχείς», του απάντησε εκείνη μεσπασμένη φωνή. «Κι εγώ μόλις και κρατιέμαι».

Ο Μάιλς την τράβηξε πάνω του, τυλίγονταςτο χέρι του γύρω από τον ώμο της για να τηςδώσει κουράγιο. Αυτό, ύστερα από λίγα λεπτά,είχε σαν αποτέλεσμα και κάποια ευχάριστηζεστασιά, γιατί η νύχτα ήταν παγερή. «Θαπροσπαθήσω να σου εξηγήσω», της είπε. «Τοθέμα είναι πολύπλοκο αλλά — τελοσπάντων, αςαρχίσω έτσι. Πού πήγαινες; Τι γύρευεςολομόναχη σ’ εκείνο το δρόμο; »

Το χέρι της έτριψε κουρασμένα το μέτωπότης. «Α... Ερχόμουν συχνά σε τούτα τα μέρη,πριν δύο ή τρία χρόνια. Με μια φίλη που έμενεεδώ κοντά. Υπήρχε μια τοποθεσία πουσυνηθίζαμε να πηγαίνουμε για πικνίκ, μ’ έναρυάκι και πολλά δέντρα- εκεί μπορούσες νακολυμπήσεις και μετά να ξαπλώσεις στον ήλιο.Όλο το χειμώνα τον έβγαλα στην πόλη και

ήθελα να περάσω ένα Σαββατοκύριακο στηνεξοχή, αυτό είν’ όλο. Σκέφτηκα λοιπόν να έρθωστο μέρος που ήξερα. Αλλά υπήρχαν κι άλλοιεκδρομείς εκεί, κι έτσι έφυγα για κανένα άλλομέρος με περισσότερη ησυχία. Η ώρα ήτανπροχωρημένη. Διάλεξα ένα δρόμο που δεφαινόταν να οδηγεί πουθενά».

«Και έτσι βρέθηκες κολλημένη στο ρέμα»,συμπέρανε ο Μάιλς.

«Ακριβώς. Διανύοντας απόσταση αρκετώνχιλιομέτρων δεν είχα συναντήσει κανένα σπίτι-γι’ αυτό και σκέφτηκα να προχωρήσω, αλλ’ανακάλυψα πως ο δρόμος είχε τα χάλια του.Αποφάσισα λοιπόν να περάσω τη νύχτα μου στοαμάξι. Έτσι κι έγινε. Κατά το χάραμα είδακάποιον να πλησιάζει και βγήκα να τουμιλήσω, αλλά δεν καταλάβαινα λέξη από ταλόγια του. Εκείνος φώναξε κάτι άλλους — δενξέρω από πού ξεφύτρωσαν — που όρμησαν

πάνω μου, μ’ έδεσαν και με φόρτωσαν σ’ έναάλογο. Ύστερα με πήγαν σ’ ένα φριχτό, ελεεινόκαι τρισάθλιο χωριό, όπου ζούσαν και άλλοιτέτοιοι παλαβοί... »

Η φωνή της είχε αρχίσει να σπάει, έτοιμη νατην πάρουν τα κλάματα. Ο Μάιλς βιάστηκε νατη σταματήσει. «Εντάξει, κατάλαβα», της είπε.«Τώρα θα σου πω πώς έμπλεξα εγώ σε τούτη τηνιστορία. Και όχι μόνο εγώ, αλλά όλη η παρέαμας. Είμαστε εφτά συνολικά. Οι άλλοιβρίσκονται ακόμη απέξω, και από αύριο θ’αρχίσουν να με ψάχνουν. Θα έρθουν και θα μαςπάρουν από δω».

Έλπιζε η φωνή του να έδειχνε σιγουριά, κάτιπου ο ίδιος δεν πολυένιωθε.

«Όπως και να ’χει», βιάστηκε να συνεχίσει,«να πώς έχουν τα πράγματα. Ήμαστε παρέα απότο πανεπιστήμιο- μερικοί από μας είχαν

ανακατευτεί με την έρευνα του Λοχ Ρούιν —την έχεις ακουστά; »

«Ναι... κάτι έχω υπόψη μου», αποκρίθηκε ηΒίβιεν, «Είχατε πάει να ερευνήσετε για κάποιοτέρας που υποτίθεται ότι ήταν μεγαλύτερο απόεκείνο του Λοχ Νες».

«Ακριβώς. Όχι, εγώ, προσωπικά, αλλάμερικοί από τους άλλους. Ο Μπάρρυ Χίγκλετήταν αυτός που έριξε την ιδέα. Κανένας δεν τονσυμπαθεί ιδιαίτερα, αλλά ήταν πολύ πειστικόςκαι είχε κάνει μια περίεργη ανακάλυψη σχετικάμ’ ένα χάρτη τούτης της περιοχής. Είχε έρθει σ’αυτά τα μέρη — είναι το χόμπυ του να ερευνάπαράξενες φήμες σαν εκείνη για το τέρας τουΛοχ Ρούιν — και παρουσίασε τα στοιχεία τουσε μερικούς από μας. Θα θυμάσαι ότι οιεφημερίδες μας είχαν κάνει μεγάλη καζούρα γιατην έρευνα του Λοχ Ρούιν. Έτσι μερικοί απότην ομάδα αγανάκτησαν και δεν ήθελαν να

ξανακούσουν άλλη ιδέα του Μπάρρυ. Αλλάτούτη τη φορά φαινόταν να έχει βρει κάτι καλό.Μας έδειξε τους χάρτες του και μερικά από ταπαλιά στοιχεία που είχε συγκεντρώσει, και,τελικά, μισή ντουζίνα από μας υποκύψαμε στονπειρασμό να το ερευνήσουμε. Αλλά, ύστερα απότο φιάσκο με την έρευνα του Λοχ Ρούιν,αποφασίσαμε να μην αφήσουμε να ξεφύγεικουβέντα στον τύπο ή σε οποιονδήποτε εκτόςτης παρέας.

«Μερικοί από μας ήρθαμε εδώ στιςπροηγούμενες διακοπές των Χριστουγέννων.Κάναμε μερικές προκαταρκτικές έρευνες.Μιλήσαμε με ανθρώπους που είχαν περάσει όλητους τη ζωή σε τούτα τα μέρη. Καιανακαλύψαμε ότι υπήρχε στ’ αλήθεια έναείδος... λευκής περιοχής, όπως την ονομάσαμεελλείψει καλύτερου όρου. Υπάρχουν δρόμοι πουκανένας δε φαίνεται να έχει χρησιμοποιήσειαπό τον τελευταίο πόλεμο. Μερικοί, μάλιστα,φαίνεται να μην έχουν χρησιμοποιηθεί από τον

περασμένο αιώνα. Έναν απ’ αυτούς είχες πάρειμε το αμάξι σου. Υπάρχουν αγροί που οιντόπιοι δεν τους πλησιάζουν, αν και είναιεντελώς χέρσοι πια και γίνονται φυτώριο γιαζιζάνια που ενοχλούν τα σπαρτά τους.Υπάρχουν δάση που τα παιδιά των ντόπιων δεζυγώνουν όταν βγαίνουν να μαζέψουνμανιτάρια ή βατόμουρα. Και, πιο σημαντικό απ’όλα, υπάρχουν σφάλματα στο στρατιωτικότοπογραφικό χάρτη της περιοχής. Μιαολόκληρη περιοχή, περίπου κυκλική, έκτασηςτριακοσίων τετραγωνικών χιλιομέτρων δενείναι όπως τη δείχνει ο χάρτης».

Η Βίβιεν φαινόταν ν’ ανασαίνει γοργά καισπασμωδικά- ο ήχος έφτιαχνε ένα ακανόνιστοακομπανιαμέν-το στην αφήγησή του.

«Στην πρώτη μας αποστολή δεν είχαμε καιρόπαρά μονάχα για προκαταρκτικές έρευνες»,συνέχισε ο Μάιλς. «Πάντως κάναμε μια

προσπάθεια ν’ ακολουθήσουμε έναν από τουςδρόμους που υπολογίζαμε ότι έμπαιναν στηλευκή περιοχή, αλλά το αυτοκίνητο μαςεγκατέλειψε σ’ ένα σημείο. Είχαμε τόσοαγανακτήσει σπρώχνοντάς το κάνα δυοχιλιόμετρα πάλι πίσω — όπου άρχισε πάλι ναδουλεύει κανονικά — που αναβάλαμε τηνπροσπάθεια για άλλη φορά».

«Και το δικό μου αμάξι σταμάτησε έτσι», είπεη Βίβιεν. «Στη μέση της περασιάς. Ξαφνικάέπαψε να δουλεύει».

«Ανακαλύψαμε αργότερα το γιατί», έγνεψε οΜάιλς, ξεχνώντας το σκοτάδι. «Για κάποιολόγο, τίποτα δε φαίνεται να έχει εξελιχτεί στοεσωτερικό της λευκής περιοχής. Τα πράγματα,κρίνοντας από το όλο περιβάλλον, καθώς κιαυτούς που ζουν εκεί, φαίνεται να έχουνπαραμείνει όπως ήταν πριν από αιώνες. Στηδιάρκεια της χειμωνιάτικης έρευνάς μας κάναμε

το γύρο των βόρειων ορίων της περιοχής- μόλιςπριν λίγες βδομάδες αρχίσαμε την έρευνα εδώκάτω. Νοικιάσαμε μια αγροικία σε μικρήαπόσταση έξω από τα όρια της περιοχής καιδημιουργήσαμε μια αρκετά καλή οργάνωση —διαθέτουμε ραδιοτηλέφωνο στο αμάξι μου γιαεπαφή με την αγροικία και την άλλη βάση μαςπου λειτουργεί σε αντίσκηνο έξω από τα βόρειαόρια. Αυτό, βέβαια, για τον εντοπισμό τηςθέσης- χρειάζονται, ξέρεις, δύο σημείααναφοράς για κάτι τέτοιο.

«Αμέσως μόλις φτάσαμε εδώ τούτη τη φορά,αρχίσαμε τις εξορμήσεις μέσα στη λευκήπεριοχή. Προχωρούσαμε αργά, εξαιτίας τωνφαινομένων που παρατηρούνται εκεί. Οικινητήρες των αυτοκινήτων δε δουλεύουν πέρααπό ένα σημείο, όπως το εξακρίβωσες κι εσύ. Τοίδιο και οι φωτογραφικές μηχανές. Είχα έναντουφέκι στο αμάξι μου, αλλά μάλλον ούτε κιαυτό θα λειτουργούσε αν το έπαιρνα μαζί. Ο

Χιου — ο Χιου Μπέηκερ είναι ένας της παρέαςμας — μπήκε μόνος στην περιοχή πριν καμιάδεκαριά μέρες και συνάντησε μερικούς από τουςανθρώπους που ζουν εδώ. Ευτυχώς είχεσπουδάσει αρχαία αγγλικά και είχε ντυθεί σανχωρικός. Έτσι κατάφερε να μάθει αρκετάπράγματα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλάείπε ότι δε θα ξανατολμούσε κάτι τέτοιομονάχος του. Δεν ξέρω τι μ’ έκανε ναεπιχειρήσω την ίδια προσπάθεια εγώ. Θα πρέπεινα ήμουν τρελός. Γιατί, βλέπεις, στον Χιουείχαν ήδη κάνει λόγο για ένα γίγαντα που ζούσεστην άλλη πλευρά της περιοχής — και είδαμεόχι μονάχα το γίγαντα, αλλά κι ένα δράκο».

Άκουσε τα δόντια της να κροταλίζουν λίγο,μάλλον από το φόβο παρά από το κρύο. «Μα...μα», τραύλισε η κοπέλα, «αυτό είναι τρελό! »

«Τρελό ξετρελό, φαίνεται πραγματικό»,απάντησε ο Μάιλς σοβαρά. «Δεν είναι απλώς

ότι ο χρόνος εδώ έχει σταματήσει, όπωςφανταζόμαστε αρχικά — όσο κι αν αυτό θαήταν δύσκολο να εξηγηθεί. Είναι μάλλον κάτισαν ένα — δεν ξέρω πώς να το πω — άλλοεπίπεδο ύπαρξης να συνυπάρχει εδώ με τοναληθινό κόσμο. Ένα επίπεδο όπου οι γίγαντεςκαι οι δράκοι των παραμυθιών, με κάποιοτρόπο, αποκτούν σάρκα και οστά, και όπου ηπρόοδος εμποδίζεται να περάσει, από κάποιοαόρατο φράγμα. Το ίδιο ακριβώς φράγμα κάνειτους ντόπιους ν’ αποφεύγουν ναχρησιμοποιούν αυτούς τους δρόμους ή ναμπαίνουν στα απαγορευμένα δάση, νιώθονταςμια υποσυνείδητη απροθυμία να σπάσουν κάτιπου πρέπει να τους έχει γίνει πια συνήθεια».

«Εγώ—» άρχισε να λέει η κοπέλα, αλλάσταμάτησε απότομα. Το χέρι της σφίχτηκεσπασμωδικά στον ώμο του. «Κοίτα! » τουσφύριξε ψιθυριστά, κολλώντας πάνω του.

Ο Μάιλς είδε σχεδόν ταυτόχρονα εκείνο πουείχε τραβήξει την προσοχή της. Πίσω από τιςχαραματιές ανάμεσά στις τραχιές σανίδεςμπορούσε να δει μια κινούμενη κίτρινη λάμψη,τη φλόγα ενός πυρσού. Ήδη ακούγονταν καιήχοι απέξω- οπλές αλόγων, κροταλί-σματα απόσαγή, σιγανά μουρμουρητά ανθρώπων και,τελικά, βήματα που ζύγωναν.

Στάθηκαν στα πόδια τους δίχως άλληκουβέντα. Η πόρτα της φυλακής τους άνοιξε μ’ένα τρίξιμο ξύλου πάνω σε ξύλο. Στο κατώφλιτης στέκονταν τέσσερις γεροδεμένοι άντρεςοπλισμένοι με ρόπαλα και, ανάμεσά τους, έναςάλλος με μανδύα που φάνταζε πλούσιακόκκινος στο τρεμουλιαστό φως των πυρσών. ΟΜάιλς αναγνώρισε στο πρόσωπό του το νεαρόκαβαλάρη που είχε επιβλέψει το δέσιμο τηςΒίβιεν στον πάσσαλο.

«Βγείτε έξω! » πρόσταξε ο άντρας με το

μανδύα, μιλώντας με την τραχιά, αρχαίαδιάλεκτο που ο Μάιλς είχε αρχίσει νακαταλαβαίνει χάρη στα εντατικά μαθήματα τουΧιου. «Στ’ όνομα του σταυρού, σας προστάζωνα βγείτε έξω! »

Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο απότο να υπακούσουν.

6

Ο Μπάρρυ σήκωσε το κεφάλι του από τημηχανή του τζιπ, καθώς οι άλλοι τον πλησίαζανβγαίνοντας από την αγροικία.

«Πολύ αστείο! έκανε με την τσιριχτή φωνήτου. «Πολύ έξυπνο! Τα συγχαρητήριά μου σε

όποιον σκαρφίστηκε αυτό το αστείο! »

«Δεν είναι αστείο», αποκρίθηκε σκληρά οΚόλιν. «Ούτε ο ασύρματος λειτουργεί».

«Όχι», έκανε ο Μπάρρυ. Τα μάτια τουπέταξαν από πρόσωπο σε πρόσωπο, σανπαγιδευμένα ζώο. «Όχι», έκανε πάλι. «Δενμπορεί! Κάποιος μας κάνει φάρσα. Και τηνπαρατράβηξε».

«Η όλη υπόθεση έχει παρατραβήξειεπικίνδυνα», απάντησε ο Κόλιν. «Και δεν είναικαθόλου φάρσα». Με το πίσω μέρος τηςπαλάμης του σφούγγισε τον ιδρώτα από τοπρόσωπό του.

«Όπως και να ’χει, θα πρέπει να πάμε σεβοήθεια του Μάιλς. Με τα πόδια, αν χρειαστεί»,δήλωσε ο Χιου. «Προτείνω να πάρουμε μαζί μαςτσεκούρια. Επίσης κάτι για ν’ ανάβουμε φωτιά,

καθώς και τρόφιμα».

«Τι έκανε λέει; » φώναξε ο Μπάρρυ. «Γιαξαναπέ-στο! »

Η Μάιρα έκανε μια κίνηση με τους ώμους τηςκαι χαμήλωσε τα μάτια στο χώμα. «Ο Χιου έχειδίκιο», είπε δίχως ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

Ο Μπάρρυ φάνηκε να ξαναβρίσκει τηναυτοκυριαρχία του. Τα χέρια του σφίχτηκαν σεγροθιές. Έκανε ένα βήμα πέρα από το άχρηστοτζιπ και στάθηκε αντίκρυ στον Χιου και τονΚόλιν.

«Για να δούμε αν κατάλαβα καλά», είπε.«Εννοείτε ότι κατά κάποιο τρόπο η λευκήπεριοχή μεγάλωσε; »

«Ακριβώς», γρύλισε ο Κόλιν. «Και τώρα

είμαστε μέσα σε δαύτη».

«Και είναι αλήθεια για τον ασύρματο; » ΟΜπάρρυ κοίταξε προς τη Μάιρα.

«Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε και μόνος σου! »απάντησε τραχιά η κοπέλα.

«Μα τότε! » ψέλλισε ο Μπάρρυ. Από τηντσέπη του έβγαλε ένα μαντίλι κι άρχισε νασκουπίζει τα χέρια του από τα λάδια τηςμηχανής. «Μα τότε! Να φύγουμε αμέσως απόδω! Εγώ αυτό θα κάνω! Πρέπει ναπαραμείνουμε έξω από την περιοχή — νασυνεχίσει να λειτουργεί η βάση μας. Πρέπει νατρελαθήκατε όλοι σας!

Ακούς να πάμε να γυρέψουμε τον Μάιλς πεζοί!Είστε—»

Ο Κόλιν κοίταξε με νόημα τον Χιου, που ηέκφρασή του πρόδινε αγανάκτηση ανάμεικτη μεθυμό. Ο Χιου ανασήκωσε τους ώμους του,έγνεψε καταφατικά και κινήθηκε προς τονΜπάρρυ.

Κάνοντας το ίδιο, ο Κόλιν είπε, «Για ναβάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, Μπάρρυ,τούτη τη στιγμή. Μ’ έχεις φέρει ώς εδώ με τησυμπεριφορά σου. Το ίδιο και τους άλλους. Εσύμας έμπλεξες σ’ αυτή την ιστορία. Δε λέω,ήρθαμε με ανοιχτά τα μάτια, αλλά φαίνεται ότιδεν έγινε το ίδιο μ’ εσένα. Εσύ μάλλονπερίμενες άλλη μια εκδρομούλα τύπου ΛοχΡούιν: λίγη ακίνδυνη ψυχαγωγία με μια δόσημυστηρίου σαν πιπέρι. Αλλά τούτη η υπόθεσηαποδείχτηκε θανάσιμα σοβαρή, με γνήσιαμυστήρια και αληθινούς κινδύνους. Δεχτήκαμενα συμμετάσχουμε επειδή ήσουν τόσο πειστικόςτώρα που τα πράγματα έφτασαν εκεί πουέφτασαν, είμαστε έτοιμοι να τ’αντιμετωπίσουμε ανάλογα. Σου λέμε να κάνεις

κι εσύ το ίδιο, συνεννοηθήκαμε; Τούτη ηιστορία δεν είναι κανένα παιχνιδάκι με χαρτιάκαι λόγια- δεν είναι κανένα απλό, γουστόζικοχόμπυ για να περνάς την ώρα σου όταν βαριέσαικαι δεν έχεις τι άλλο να κάνεις. Είναι κάτι πολύσοβαρό, και σαν τέτοιο πρέπει να τοαντιμετωπίσουμε».

«Π ρέπει να βοηθήσουμε τον Μάιλς», δήλωσεη Μάιρα. «Αν, δηλαδή, είμαστε σε θέση πια».

«Γιατί τα ρίχνετε όλα πάνω μου; »διαμαρτυρήθηκε ο Μπάρρυ. Έχωσε το μαντίλιτου στην τσέπη, αλλά χρειάστηκε δυοπροσπάθειες να το βολέψει όλο μέσα. «Εγώείπα στον Μάιλς να ρισκάρει το κεφάλι του;Πέστε μου, εγώ τον έβαλα να το κάνει; »

«Το πράγμα δεν είναι πια παιχνίδι», τονέκοψε ο Κόλιν. «Και σταμάτα να παίζεις με τιςλέξεις, εντάξει; Ας

γυρίσουμε τώρα σπίτι να ντυθούμε με τακατάλληλα ρούχα. Εσύ, Χιου, φρόντισε για τατσεκούρια. Μάιρα, ετοίμασε ό, τι εφόδιαχρειαζόμαστε. Πιστεύω ότι τα σπίρτα θασυνεχίσουν ν’ ανάβουν και μέσα στηνπεριοχή — η τριβή είναι βασική λειτουργία.Θα πάρουμε μπόλικα μαζί μας. Ελάτε».

Γύρισε και τράβηξε προς το σπίτι. Οι άλλοιακολούθησαν το παράδειγμά του, μαζί κι οΜπάρρυ. Ο τελευταίος δίστασε για μιαστιγμή, αλλά η προοπτική να μείνει μόνοςανάμεσα σε φανταστικούς κινδύνους νίκησετην απροθυμία του, και βιάστηκε να τρέξειπίσω τους.

Άραγε, σε ποιο σημείο το παιχνίδι είχεαρχίσει να γίνεται σκληρή πραγματικότητα;Η ερώτηση κλωθογύριζε στο μυαλό τουΚόλιν. Αυτό που έκαναν εξακολουθούσε να

είναι φαινομενικά παιχνίδι- μέχρι πρό-.σφατα ήταν και κάτι παραπάνω από παιχνίδι.Είχαν, βέβαια, πραγματικά γεγονότα για νατους απασχολήσουν — αλλά τα είχαναντιμετωπίσει σαν προβλήματα στο σκάκι ήσαν τα «φτιαχτά» γεγονότα ενός θρίλερ, πουπεριέχουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία για έναφονιά τον οποίο ποτέ δεν πρόκειται να τονκρεμάσουν.

Ήταν παράξενο να περπατούν στολυκόφωτο σε τούτη την ειρηνική ύπαιθρο,παράλληλα στο δρόμο που είχε ακολουθήσειο Μάιλς, μασκαρεμένοι με πα-λιόρουχα καικουρέλια, και να σκέπτονται για δράκοντες.Το μυαλό δυσκολευόταν να δεχτεί το γεγονόςότι ο Μάιλς είχε μιλήσει για ένα δράκο και οΧιου για ένα γίγαντα, σαν να ήταν κάτικοινό, όπως ένα λεωφορείο ή έναςαστυφύλακας.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Επικρατούσεαπίστευτη γαλήνη, αν μπορούσες να το δειςέτσι. Κι αυτοί σίγουρα δεν μπορούσαν.Σκέφτονταν τους κινδύνους

που μπορεί να καραδοκούσαν στο λυκόφωτο.

Στ’ αριστερά ο Μπάρρυ έπαιζε ασταμάτηταμε το κινητό ουραίο του δεύτερου ντουφεκιούτους- είχαν μόνο εφτά φυσίγγια γι’ αυτό, αν καιδιέθεταν περισσότερα για το άλλο που είχεπάρει — και ίσως εξακολουθούσε να έχει —στο αμάξι του ο Μάιλς. Ο θόρυβος ακουγότανεξοργιστικά δυνατός στη σιγαλιά. Ο Κόλιν είχεαρχίσει να νευριάζει, και χάρηκε όταν ηυπομονή του Χιου εξαντλήθηκε πρώτη καιγύρισε απότομα προς τον Μπάρρυ.

«Να πάρει η οργή, θα σταματήσεις καμιάφορά; » γρύλισε. «Αν θέλαμε ναδιατυμπανίσουμε τον ερχομό μας θα παίρναμε

μαζί την μπάντα του δήμου! »

«Ένας θεός ξέρει τι το ’θελε το ντουφέκι μαζίτου», είπε η Μάιρα βλοσυρά. «Μάλλον δενπρόκειται να δουλέψει. Πολύ εμπιστοσύνη έχειστις ιδέες του, έτσι; »

«Βούλωσ’ το, Μάιρα», την έκοψε ο Κόλινπριν ο Μπάρρυ προλάβει να διαμαρτυρηθεί μ’εκείνη τη διαπεραστική του φωνή. «Κι εσύ τοίδιο, Μπάρρυ— και να βαδίζεις πιο ήσυχα,Χιου. Περπατάς σαν ελέφαντας».

Συνέχισαν να προχωρούν σιωπηλοί για λίγαλεπτά. Ο δρόμος άρχισε να χαλάει. Ο Κόλινσκεφτόταν ότι το αυτοκίνητο του Μάιλς έπρεπενα είναι κάπου εκεί κοντά, και την ίδια στιγμήτο είδε παρκαρισμένο στο πλάι του δρόμου μετάτην επόμενη στροφή.

Ευτυχώς δεν υπήρχαν ίχνη πάλης, ούτε καμιά

ένδειξη ότι το αυτοκίνητο είχε πειραχτεί. Αλλάήταν εντελώς ακινητοποιημένο από την ίδιαπαράξενη, διάχυτη δύναμη που είχε αχρηστέψεικαι το τζιπ. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποταγι’ αυτό- το άφησαν εκεί που το βρήκαν. Μεκάποια χαρά ο Μπάρρυ άλλαξε το ντουφέκι τουμ’ εκείνο που ήταν κάτω από το κάθισμα τουαυτοκινήτου, και γέμισε τις τσέπες του μ’εφεδρικά πυρομαχικά.

«Τι κάθεσαι και ασχολείσαι; > τον ρώτησε ηΜάιρα.

«Επειδή —»άρχισε να λέει ο Μπάρρυ, αλλάσώπασε απότομα. Ο Χιου μπήκε ανάμεσά τουςμ’ έναν κουρασμένο αναστεναγμό.

«Ας το εξακριβώσουμε μια κι έξω, τώρα»,δήλωσε. Πήρε το όπλο από τα χέρια τουΜπάρρυ και το έσφιξε στον ώμο του, με τηνκάνη γυρισμένη προς το φεγγάρι. Ύστερα

τράβηξε τη σκανδάλη.

Δεν έγινε τίποτα, εκτός από το κλικ τηςαπελευθέρωσης του επικρουστήρα. Πέταξε έξωτο πρώτο φυσίγγι και δοκίμασε το δεύτερο,αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Μετάχαμήλωσε το όπλο, το άδειασε με έμπειρεςκινήσεις και το ξανάβαλε πίσω στο αυτοκίνητο.

Όταν τέλειωσε, στράφηκε προς τον Μπάρρυκαι είπε σαρκαστικά. «Ελπίζω να καταφέραμενα σε πείσουμε να δοκιμάσεις ένα τσεκούρι».

«Μην το κάνεις», είπε η Μάιρα. «Μετρομάζει».

«Σκασμός! » γρύλισε ο Κόλιν. «Σταματήστενα τσιγκλάτε τον Μπάρρυ, για όνομα του Θεού!Κοιτάξτε καλύτερα μήπως μπορέσετε ναεντοπίσετε εκείνα τα χνάρια από ρόδες πουανέφερε ο Μάιλς. Κάντε κάτι εποικοδομητικό,

έτσι για ποικιλία! »

Ρίχνοντας ένα άγριο βλέμμα στους άλλους, οΜπάρρυ υπάκουσε, και ύστερα από λίγεςστιγμές ανακάλυψε τα χνάρια λίγο πιο κάτω.Μαζεύτηκαν όλοι γύρω τους για ένα μικρόπολεμικό συμβούλιο και κα-τάληξαν στη μόνηλογική απόφαση να τ’ ακολουθήσουν, μια καιήταν η μοναδική τους ένδειξη για τη διαδρομήτου Μάιλς.

Συνέχισαν το δρόμο τους δίχως να μιλάνε γιακάμποση ώρα. Ύστερα ο Κόλιν έσπασε τησιωπή μουρμουρίζοντας σιγανά, «Μακάρι ναμην ήμουνα τόσο παιδί της πόλης. Τώρα που τοσκέφτομαι, το ίδιο ήταν κι ο Μάιλς».

«Γιατί το λες αυτό; » ρώτησε ο Χιου, πουπήγαινε πιο μπροστά, γυρίζοντας το κεφάλι.

«Όλος τούτος ο κόσμος... » Ο Κόλιν έκανε

μια αόριστη γενική χειρονομία. «Η σκέψη ότιπέφτει σκοτάδι τόσο πυκνό που δε βλέπεις τημύτη σου... Ένας που έχει ζήσει στην πόλη όλητου τη ζωή, όπως εγώ, πρέπει να κάνεισυνειδητή προσπάθειά και για να το σκεφτείακόμη. Στην πόλη απλώς πατάς ένα διακόπτηκαι ανάβεις το φως. Αλλά εδώ δεν υπάρχουνδιακόπτες ή φώτα».

«Υπάρχει το φεγγαρόφωτο», του θύμισε οΧιου. «Το φεγγάρι ήδη ανεβαίνει».

«Ίσως δεν μπορώ να το εξηγήσω σωστά»,ανασήκωσε τους ώμους του ο Κόλιν. «Είναιαπλώς κάτι σαν εφιαλτική εντύπωση ότι οεκτός πόλης κόσμος είναι ανεξέλεγκτος; Μιαπόλη είναι κάτι ελεγχόμενο από τον άνθρωπο— ένας τόπος για να κουρνιάζουν όλοι μαζίμακριά από τους τρόμους της φύσης».

«Της φύσης; » Ο Μπάρρυ είχε ακούσει τηντελευταία πρόταση. «Ποιας φύσης; Θεωρείςφυσικά πράγματα τους δράκους και τουςγίγαντες; »

«Χαίρομαι που τελικά συνειδητοποίησες τιαντιμετωπίζουμε», παρατήρησε ο Κόλιν.

«Α, φτάνει πια! » φούντωσε ο Μπάρρυ.

«Όχι, δεν το είπα για να σε πειράξω»,προσπάθησε να τον κατευνάσει ο Κόλιν.«Σταμάτα να ’σαι τόσο μυγιάγγιχτος, έτσι;Ήθελα να πω, χαίρομαι που κατάλαβες ότι εδώδεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που αρκεί να τοφωτίσουμε με το άπλετο φως του σκεπτικισμούγια να ζαρώσει αμέσως και να γίνει σκόνη.Απεναντίας, έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε κάτιαληθινά επικίνδυνο».

«Αυτό το είπες και πριν», γρύλισε ο Μπάρυ.«Δεν αρχίζεις να πηγαίνεις εσύ μπροστά, έτσιγι’ αλλαγή; »

«Γιατί όχι; » αποκρίθηκε ο Κόλιν και τάχυνετο βήμα του.

Στο πέρασμα του ρέματος βρήκαν το άλλοαυτοκίνητο κολλημένο στη λάσπη, καιολόγυρα πολλές πατημασιές που δενδιακρίνονταν καθαρά στο σκοτάδι. Απόπεριέργεια η Μάιρα δοκίμασε να τρίψει ένασπίρτο άναψε κανονικά, χαρίζοντάς τους λίγαδευτερόλεπτα από μια λαμπερή κίτρινη φλόγαπριν της κάψει τα δάχτυλα. Το γεγονός ότι τασπίρτα άναβαν ήταν μια κάποια ανακούφιση.Αντάλλαξαν αχνά χαμόγελα στο φως του.

Πέρα όμως από το ρέμα μόλις καιμπορούσαν ν’ ακολουθήσουν το πνιγμένο από

τους θάμνους μονοπάτι, κάνοντας παράλληλαεικασίες για την τύχη του οδηγού τουεγκαταλειμμένου αυτοκινήτου. Ελπίζοντας ν’ανακαλύψουν κάποια ένδειξη για το τι είχεγίνει ο Μάιλς, άρχισαν να κοιτάζουνπροσεκτικά μέσα από κάθε άνοιγμα πουσυναντούσαν στις βατουλιές. Αυτό δεν είχε καιπολύ νόημα, αλλά απαιτούσε να εισχωρήσουνγρήγορα στην καρδιά της περιοχής. Ύστεραόμως ο Χιου είδε κάτι πεσμένο στο χώμα ενόςγειτονικού αγρού, που τον έκανε να βγάλει μιαξαφνιασμένη κραυγή και να δείξει προς τα κει.

«Τι στο διάβολο είναι πάλι αυτό; » ρώτησεο Κόλιν ; κοιτάζοντας προς το αντικείμενο.

«Μοιάζει πολύ με πτώμα, κι αυτό δε μουαρέσει καθόλου», μουρμούρισε ο Χιου, καιπέρασε από το άνοιγ-μα της βατουλιάς. Οιάλλοι, με το μυαλό τους γεμάτο απόμισοσχηματισμένες υποψίες και φόβους, τον

ακολούθησαν.

Με τα μακριά κανιά του ο Χιου έφτασεπρώτος, και πριν καν οι άλλοι πλησιάσουνγύρισε να τους φωνάξει, «Όχι, δόξα τω Θεώ,δεν είναι ο Μάιλς. Αλλά τι σόι πλάσμα είναι; »

Ο Κόλιν έφτασε δίπλα του και στάθηκε ναπεριεργαστεί το κουφάρι. Με την άκρη τουματιού του είδε τη Μάιρα και τον Μπάρρυ ν’αποστρέφουν το πρόσωπο με γκριμάτσεςαναγούλας.

«Λες αυτό να εννοούσαν λέγοντας "γίγαντα"σε τούτα τα μέρη; » ρώτησε τελικά, δείχνονταςτο αποτρόπαιο πτώμα.

«Έτσι φαίνεται», απάντησε ο Χιου. «Αλλά...τι κτήνος, Χριστέ μου! Θα πρέπει να είχεδυόμισι μέτρα μπόι! »

Παρά τον ενστικτώδη του αποτροπιασμό, οΚόλιν γονάτισε στο ένα πόδι καιπεριεργάστηκε από κοντά τη λαβωματιά στονώμο του τέρατος. Υπήρχε και μια άλλη, πουέσκιζε το κρανίο, αλλά αυτή ήταν γεμάτηκόμπους πηγμένου αίματος και δε διακρινότανκαθαρά. «Νομίζω ότι πρόκειται για τσεκουριά»,είπε τελικά. «Τι λες κι εσύ; »

Ο Χιου έσκυψε κι εκείνος από πάνω.«Μάλλον έχεις δίκιο», είπε μια στιγμήαργότερα. «Αυτό σημαίνει ότι ο Μάιλςπολέμησε καλά — αν, δηλαδή, ήταν ο Μάιλς».

«Ε, σεις οι δυο! » Η αλαφιασμένη φωνή τηςΜάιρα έσπασε ξαφνικά τη σιωπή. «Παρατάτετο να φεύγουμε από δω! Νομίζω ότιπλησιάζουν άνθρωποι — και πολλοί μάλιστα! »

Ο Χιου και ο Κόλιν τινάχτηκαν πάνω σανμαριονέτες που τους είχαν τραβήξει απότομα

το σπάγκο. Η Μάιρα είχε δίκιο ακούγοντανκαθαρά φωνές και το χλιμίντρισμα ενόςαλόγου.

«Πρέπει να κρυφτούμε! » είπε ο Χιου. «Εκείπέρα... Κάτω από κείνους του θάμνους...Γρήγορα! »

Οι υπόλοιποι άρχισαν να τρέχουν προς τηνκατεύθυνση που είχε διαλέξει ο Χιου, και μιαστιγμή αργότερα βρίσκονταν ξαπλωμένοι μαζίστις σκιές κάτω από τους αγκαθωτούς θάμνους.Σηκώνοντας προσεκτικά το κεφάλι είδαν ένατσούρμο ανθρώπων να μπαίνει στον αγρό, όλοιπεζοί, εκτός από έναν επικεφαλής καβαλάρη.Το άλογο του τελευταίου, ίσως μυρίζοντας τοθάνατο στο νυχτερινό αέρα, τίναξε πάνω τοκεφάλι του ανήσυχα και χλιμίντρισε μπαίνονταςστον αγρό. Ο καβαλάρης, μην καταφέρνονταςνα το κουμαντάρει, αναγκάστηκε να ξεπεζέψεικαι να προχωρήσει κι αυτός πεζός μαζί με τους

άλλους.

Οι νεοφερμένοι φαινόταν να ξέρουν για τοπτώμα του γίγαντα, γιατί κανένας δεν τράβηξεκατά κει* αντίθετα, προχώρησαν προς μιαμοναχική βελανιδιά καμιά εικοσαριά βήματαπιο πέρα, και εκεί σχημάτισαν ημικύκλιο.Πρέπει να ήταν γύρω στα είκοσι άτομα,υπολόγισε ο Κόλιν. Στέκονταν σιωπηλοί σαν ναπερίμεναν κάτι.

Από ανάμεσά τους ξεπρόβαλε ο αρχηγός τουςπου στάθηκε αντίκρυ στη βελανιδιά. Εκείσήκωσε ψηλά τα χέρια του. Ίσως να ήτανψευδαίσθηση, αλλά η σιγαλιά φάνηκε ξαφνικάνα γίνεται διπλά πιο έντονη.

Ύστερα άρχισε να ψέλνει με μια αλλόκοτηφωνή που, κατά κάποιο τρόπο, τους έγδερνε τ’αφτιά. Ο Κόλιν πρόσεξε τους άλλους είκοσι πουστέκονταν κάτω από τα κλαδιά του δέντρου να

τρεμουλιάζουν και να μαζεύονται πιο κοντά οένας στον άλλο.

«Το ακούσατε αυτό; » ρώτησε ο Χιου σιγανάαπό τη θέση του, μισό μέτρο πιο πέρα, κάτωαπό το βάτο. «Το ακούσατε; »

«Σςςς! » σφύριξε η Μάιρα. «Θα σ’ ακούσουν».

«Είναι—» έκανε ο Χιου με φωνή που μόλιςακουγόταν, και μετά σταμάτησε απότομα.Ύστερα σήκωσε το χέρι του κι έδειξε προς τηβελανιδιά.

Οι άνθρωποι που ήταν μαζεμένοι κάτω απότο δέντρο είχαν σκύψει τα κεφάλια τους, όλοιεκτός από εκείνον που έψελνε. Και τώρα τουςαπαντούσε μια άλλη φωνή! Ήταν μια μπάσαφωνή, που έλεγε λέξεις το νόημα των οποίων οΚόλιν μόλις κι έπιανε, δίχως να καταλαβαίνειτο παραμικρό. Η φωνή είχε έναν περίεργο

απόηχο, σαν να έβγαινε μέσα από το δέντρο.

7

Η εμπειρία πρέπει να ήταν χειρότερη για τηΒίβιεν παρά για τον ίδιο, συλλογίστηκε οΜάιλς. Εκείνος μπορούσε τουλάχιστον ναπαρακολουθήσει κάπως την τραχιά διάλεκτο μετις διάσπαρτες, αρχαϊκές γαλλικές λέξεις πουχρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι. Όμως, παρά ταμαθήματα που είχε πάρει από τον Χιου, και οίδιος δεν έπιανε παρά μόνο το γενικό νόηματων όσων έλεγαν.

Από μια άποψη, αυτά που άκουγε ήτανταυτόχρονα και ενθαρρυντικά και ανησυχητικά.Αυτός και η Βίβιεν οδηγήθηκαν με συνοδείαέξω από την πρόχειρη φυλακή τους, διέσχισαν

τη φεγγαροφώτιστη αυλή και άρχισαν ναβαδίζουν με το φως των πυρσών σ’ ένα αυλα-κωμένο από τροχούς κάρων χωματόδρομο.Μπροστά τους πήγαιναν οι τέσσερις οπλισμένοιάντρες και πίσω τους ακολουθούσε οκαβαλάρης. Μιλούσαν ψιθυριστά και με δέοςγια κάποιον που τον αποκαλούσαν «εκείνο», μεμια μικρή, ανεπαίσθητη παύση πριν και μετά τηλέξη. Στην ομάδα τους, μην έχοντας καμιάκαλύτερη εξήγηση, είχαν υποθέσει ότι τοφαινόμενο της λευκής περιοχής μπορεί ναοφειλόταν σε κάποιον με

παραψυχικές δυνάμεις, που το προκαλούσεσκόπιμα. Αν τούτοι δω μιλούσαν για κάποιομυστηριώδες άτομο, αυτό έδειχνε ότι ηυπόθεσή τους ήταν σωστή. Μέχρις εδώ τοπράγμα ήταν ενθαρρυντικό.

Από την άλλη μεριά, οι άνθρωποι αυτοίφαίνονταν σίγουρα τρομοκρατημένοι. Σχεδόν

μπορούσε κανείς να μυρίσει τον τρόμο τους,που ίσως να ντρέπονταν και να ομολογήσουνμεταξύ τους. Όμως τον διάβαζες στα μάτιατους καθώς περιεργάζονταν τουςαιχμαλώτους τους. Ακόμη και ο καβαλάρης,με το μακρύ, οβάλ πρόσωπό του να φεγγίζειασημένιο στο αμυδρό φεγγαρόφωτο, τουςκοίταζε πολύ μαζεμένα.

Ήταν μακρύς ο δρόμος τους στο φως τωνπυρσών. Ο Μάιλς υπολόγιζε ότι θαπερπατούσαν γύρω στη μισή ώρα. Οι συνοδοίτους αντάλλασσαν νευρικά πειράγματα, καιμερικές φορές κουβέντιαζαν μεταξύ τους γιατη σημασία των πρόσφατων γεγονότων. Οκαβαλάρης μιλούσε ελάχιστα- μονάχα μιαδυο φορές άνοιξε το στόμα του, κι αυτό γιανα επιπλήξει κάποιον από τους άντρες τουγια έλλειψη εμπιστοσύνης στο μυστηριώδηαφέντη τους.

Ο Μάιλς περπατούσε χέρι χέρι με τηΒίβιεν, παρακαλώντας από μέσα του να τουςδινόταν ευκαιρία να μιλήσουν οι δυο τους.Όμως, μια φορά που το αποτόλμησε, τοαποτέλεσμα ήταν ένα δυνατό χτύπημα στον ώμοαπό εκείνον που ερχόταν πίσω τους, και μιακοφτή διαταγή από τον καβαλάρη να τοβουλώσει. Ο λόγος γι’ αυτή τους τη βάναυσησυμπεριφορά αποκαλύ-φθηκε αργότερα από ταλόγια των συνοδών τους. Πί-στευαν ότι ο Μάιλςδεν ήταν άνθρωπος αλλά δαίμονας, αφού είχεκαταφέρει να σκοτώσει το γίγαν-τα. Συνεπώς,αν τον άφηναν να μιλήσει στην άγνωστη — γιαυτούς — γλώσσα του, μπορεί να καλούσε μεμαγικά λόγια τα πνεύματα για να λευτερώσουναυτόν και την κοπέλα.

Από τις σκόρπιες κουβέντες τους που άκουσεστη διάρκεια της πορείας, κάμποσα πράγματαάρχισαν να ξεκαθαρίζουν στο μυαλό του Μάιλς.Τούτοι οι άνθρωποι ζούσαν σε έναν περίεργο,ενδιάμεσο κόσμο, μεταξύ θρύλου και

πραγματικότητας, και ήταν αρκετάεξοικειωμένοι με την ιδέα των θαυμάτων.Υπόμεναν καρτερικά τις καταστροφές από τημεριά του δράκοντα και αποδέχονταν τηναναγκαιότητα της μαγείας-μια δυο φορέςμάλιστα έκαναν λόγο για φυλαχτά πουφορούσαν για να προστατεύονται απ’ αυτόν.Εξάλλου είχαν μεγαλώσει ξέροντας για τογίγαντα και τις άγριες συνήθειές του. Όλ’ αυτάτα θεωρούσαν μέρος της καθημερινήςπραγματικότητας- δεν είχαν λόγους να τ’αμφισβητήσουν.

Τώρα ο κόσμος τους είχε παράξενακλονιστεί. Ο γίγαντας ήταν νεκρός, και δενήταν μόνο αυτό. Τούτη η γυναίκα — εννοούσαντη Βίβιεν, και την κοίταζαν με φόβο — είχεξεφυτρώσει ανάμεσά τους ντυμένη μ’ εξωτικήφορεσιά και μιλώντας μια γλώσσα που κα-νέναςδεν μπορούσε να καταλάβει. Την είχαν γδύσεικαι την είχαν ψάξει για σημάδια μάγισσας, και

τα είχαν βρει- ένας, μάλιστα, από τους άντρεςπεριέγραψε παραστατικά αυτή τη δουλειά τουψαξίματος. Ο Μάιλς ερμήνευε αυτόματα τιςπληροφορίες στη σύγχρονη ορολογία. Αυτό πουείχαν περάσει για σημάδι μάγισσας πρέπει ναήταν ουλή από εμβόλιο ή κάτι τέτοιο.

Ο Μάιλς δεν μπόρεσε να εξακριβώσει ποιοςείχε πρώτος την ιδέα να βάλουν τη μάγισσα ν’αναμετρη-θεί με τον αρχαίο εχθρό τους, τοδράκο, αλλά ήταν σαφές ότι η πρόταση τουςάρεσε. Και ύστερα την είχε σώσει... ένας ξένος!Αλλά στον κόσμο τους δεν υπήρχαν ξένοι. Ήτουλάχιστον, μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχανξένοι. Ο Μάιλς δεν ήταν ο πρώτος- άλλος έναςάντρας, με ξανθό γένι, που μιλούσε με περίεργηπροφορά, είχε αναφερθεί να παρουσιάζεταιστην άλλη μεριά του χωριού πριν από λίγοκαιρό.

Αυτός θα πρέπει να ήταν ο Χιου Μπέηκερ.

συμπέρανε ο Μάιλς. Είχε μιλήσει με κάμποσουςντόπιους χωρικούς. Του είχαν συμπεριφερθεί μεαμήχανη ευγένεια, όπως εξήγησε αργότεραστους άλλους της παρέας, και ήταν φανερό ότιτον έβλεπαν με δέος.

Η απόπειρα να θυσιάσουν τη Βίβιεν στοδράκο είχε αποτύχει. Ο γίγαντας ήταν. νεκρός.Σε τούτο τον απομονωμένο κόσμο, οι κοινοίθνητοί δεν είχαν καταφέρει ν’ απαλλαγούν απότους απίστευτους Παρείσακτους. Έτσι είχαναπευθυνθεί σε κάποιο — μαντείο; Μάγο; Ηλέξη που χρησιμοποίησαν σήμαινε «βελανιδιά»,«δρυς», στη διάλεκτό τους, αλλά ο Μάιλςυπέθεσε ότι θα ήταν συμβολικό όνομα γιακάποιον που τον αντιμετώπιζαν σχεδόν με τοίδιο δέος όσο κι «εκείνον».

Και η συμβουλή που τους δόθηκε ήταν ναμεταφέρουν τους αιχμαλώτους στον ηγεμόνατου κάστρου, που εξούσιαζε το χωριό, και ο

οποίος ήταν προφανώς «εκείνος».

Λίγο λίγο, συνειδητά και εσκεμμένα, ο Μάιλςεπανήλθε στον τρόπο σκέψης που είχε πριναποτολμήσει, τόσο απερίσκεπτα, να μπει στηλευκή περιοχή. Ήταν η μόνη δυνατή μέθοδοςγια να θωρακίσει τον εαυτό του ενάντια στοφόβο που του ροκάνιζε τα σωθικά για το τιέμελλε να τους συμβεί.

Στο κάτω κάτω, είχε πάψει να δίνει σημείαζωής από πολλές ώρες τώρα, και οι άλλοισίγουρα θα έκαναν προσπάθειες να τον βρουν.Πέρα απ’ αυτό, υπήρχε η πιθανότητα καικάποιοι άλλοι να ήξεραν ότι η Βίβιεν θαπερνούσε από δω... αλλά, όχι- στο τελευταίο δενέπρεπε να ελπίζει. Η μόνη του ελπίδα για ναστηριχτεί ήταν το γεγονός πως είχε φίλους πουθα τον αναζητούσαν — αυτό, και μια αμυδρήελπίδα ότι μπορεί ν’ αποδεικνυόταν, αν όχι πιοδυνατός, τουλάχιστον πιο έξυπνος από το

μυστηριώδη άρχοντα αυτού του παράξενουτόπου.

Σιγά σιγά το σημείο προορισμού τους άρχισενα παίρνει μορφή, μια μαύρη μάζα στο βάθοςμπροστά τους, σε μαύρο φόντο. Ήταν τοκάστρο. Ο Χιου το είχε δει από μακριά, με τοχωριό μαζεμένο ολόγυρα. Τώρα το ξεπλυμένοφεγγαρόφωτο πρόσθετε μερικές αση-μιέςπινελιές στη στέγη και τους πύργους του, πουάφηναν να εννοηθεί ο όγκος του αλλά δίχως ναπροδίδουν λεπτομέρειες. Το οικοδόμημαφαινόταν σκυμμένο απειλητικά πάνω από ταχαμόσπιτα του χωριού σαν μια άμορφη σφήγκα.Σχεδόν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι κατάκαιρούς το τέρας άπλωνε το βαρύ πόδι του γιανα χτυπήσει κάτι που το είχε δυσαρεστήσει στοχωριό, γιατί τα σπίτια ήταν ρημαγμένα από τοχρόνο, με τους τοίχους να γέρνουνετοιμόρροποι προς τα έξω και τις στέγες τουςμισογκρεμισμένες.

Επικρατούσε μια φοβερά απόκοσμηατμόσφαιρα στο χωριό. Πουθενά δεν έλαμπανφώτα, αλλά καθώς μαζί με τη Βίβιεν διέσχιζανγοργά το μοναδικό χωματόδρομο, ο Μάιλς είχετην εντύπωση ότι κάποιοι τουςπαρακολουθούσαν. Ήταν σαν το κάθε τυφλόπαράθυρο σ’ εκείνους τους ετοιμόρροπουςτοίχους να ήταν και από ένα μάτι. Οι τελευταίεςλίγες εκατοντάδες μέτρα της διαδρομής ήτανμια απότομη ανηφοριά όλο λακκούβες. Τοκάστρο ηταν χτισμένο σε ψηλότερο επίπεδοαπό το χωριό, και το έδαφος εξακολουθούσε ν’ανηφορίζει πιο πέρα.

Καθώς η ομάδα πλησίαζε, μια αχτίδα φωτόςφάνηκε σε μια από τις πολεμίστρες. Μια φωνήακούστηκε να φωνάζει, και ένα δεύτερο φως —ένας δαυλός κρατημένος ψηλά — ξεφύτρωσεσαν να τον είχε ξεράσει το πελώριο σκοτεινότείχος ακριβώς μπροστά τους, και ο καβαλάρηςτράβηξε μπροστά από τους άλλους για τηναναγνώριση.

Ο άνθρωπος με το δαυλό είχε βγει από έναμικρό παραπόρτι της μεγάλης κεντρικής πύλης,που θα ήταν τουλάχιστον έξι μέτρα ψηλή. ΟΜάιλς διέκρινε αχνές εικόνες από τοπεριβάλλον τους, καθώς η φλόγα του δαυλούαντιφέγγιζε εδώ κι εκεί: στα μεγάλα σιδε-ρόκαρφα της ξύλινης πύλης, στα νωπά από τοπούσι τείχη και στα πρόσωπα των αντρών πουπλησιάσαν σιωπηλά να παραλάβουν το άλογοτου καβαλάρη και να περιεργαστούν τουςαιχμαλώτους.

Ο Μάιλς και η Βίβιεν σπρώχτηκαν βάναυσαμέσα από το παραπόρτι και μπήκαν στονπερίβολο του κάστρου. Στη στιγμή ο αέραςφάνηκε να γίνεται ακόμη πιο παγερός, και μιαμυρουδιά μούχλας και παλιάς υγρασίας τουςχτύπησε στα ρουθούνια. Το φως των δαυλώνέπαιζε τώρα πάνω σε κισσούς και άλλααναρριχητικά φυτά που σκαρφάλωναν στουςτοίχους, και πάνω σε τούφες από γρασίδιανάμεσα στις ακανόνιστες πλάκες που

έστρωναν την αυλή. Ένας γέρικος, σχεδόνξεδοντιάρης σκύλος σηκώθηκε στα πόδια τουστην άκρη μιας σκουριασμένης αλυσίδας κιέκανε να γαβγίσει στους Παρείσακτους.

Το χέρι της Βίβιεν έσφιγγε τόσο δυνατά τοδικό του που σχεδόν τον πονούσε. Ο Μάιλςγύρισε και της χάρισε ένα προσποιητόενθαρρυντικό χαμόγελο, που όμως δεν άλλαξεστο ελάχιστο την παγερή μάσκα του τρόμου στοόμορφο πρόσωπό της. Η κοπέλα δάγκωνε τοκάτω χείλος της τόσο δυνατά που μια σταγόνααίμα φάνηκε εκεί.

Ο Μάιλς ανατρίχιασε, και έκανε μιααπεγνωσμένη

προσπάθειά να μη χάσει την ψυχραιμία του.

«Ελάτε! » τους πρόσταξε ο καβαλάρης, και μεμια χειρονομία τους έδωσε να καταλάβουν ότι

έπρεπε ν’ ακολουθήσουν εκείνον με το δαυλό

Διέσχισαν σιωπηλά τις ξεχαρβαλωμένεςπλάκες του περίβολου, με μοναδικό ήχο τοκουδούνισμα από τα σπιρούνια στις μπότες τουοδηγού τους. Κατά καιρούς διέκριναν φευγαλέατο πρόσωπό του- ήταν χλομό, τσακισμένο, μετον ιδρώτα να γυαλίζει στο μέτωπό του.

Έφτασαν σε μια πόρτα με σιδερόκαρφα στηναντικρινή πλευρά της αυλής. Εκεί ο άντρας μετο δαυλό κοντοστάθηκε και χτύπησε τρειςφορές με τη γροθιά του. Επακολούθησε μιασύντομη αναμονή, μετά ακούστηκαν νατραβιούνται σκουριασμένες μπάρες και η πόρταάνοιξε.

«Μπείτε! » τους πρόσταξε ο άντρας, καιπροχώρησαν μέσα.

Υπήρχαν κεριά εδώ, πολλά κεριά, σε απλίκες

και κηροπήγια ή απλώς στερεωμένα σεπεζούλια κάτω από παράθυρα σκεπασμένα μεκανναβάτσο σε ξύλινα πλαίσια. Στο φως τους,σχεδόν εκτυφλωτικό ύστερα από το σκοτάδι τηςνύχτας, ο Μάιλς και η Βίβιεν διαπίστωσαν ότιβρίσκονταν σε μια μεγάλη αίθουσα, μάλλον τηναίθουσα συμποσίων του κάστρου. Από ταδοκάρια της οροφής κρέμονταν απόκοσμαπέπλα από γκρίζους ιστούς αράχνης πουαναδεύονταν στο ζεστό, ανοδικό ρεύμα αέρααπό τα κεριά. Μια φωτιά τρι-ζοβολούσε στησιδερένια σχάρα ενός τζακιού αρκετά μεγάλουγια να ψήσεις και βόδι. Μια σιδερένια σούβλα,μαύρη από την καπνιά και τη λίγδα, ήτανστηριγμένη πάνω από τη φωτιά.

Οι τοίχοι ήταν από γυμνή πέτρα, στολισμένηεδώ κι εκεί με φανταχτερό αλλά ξεθωριασμέναλάβαρα.

Μερικά παρουσίαζαν οικόσημα, ενώ άλλα

σκηνές από καθημερινά γεγονότα, με πράσινούφασμα για τη χλόη, μπλε για τον ουρανό, καιμαύρες στυλιζαρισμέ-νες ανθρώπινες μορφές.Το δάπεδο ήταν επίσης από γυμνή πέτρα, μεμερικά ξεφτισμένα χαλιά μπροστά στο τζάκι.Δυο κοριτσάκια δέκα με δώδεκα χρονών, πουο Μάιλς είχε περάσει αρχικά για αγάλματα,έστεκαν ασάλευτα δίπλα από το τζάκι. Είχανχλομά, τρομαγμένα πρόσωπα και πελώριαμάτια. Φορούσαν χειροποίητες πουκαμίσες,και ήταν ξυπόλητα.

Αυτά σαν γενικό σκηνικό. Το επίκεντροωστόσο του ενδιαφέροντος ξεχώριζε σαντραχιά, παράφωνη νότα σε μονότονο μουσικόφόντο.

Ο νεαρός που τους οδηγούσε γύρισεμπαίνοντας, έγειρε το κεφάλι και δίπλωσευποταχτικά τα χέρια του στο στήθος.«Αδερφέ! » είπε με πνιχτή φωνή. «Έγινε το

θέλημά σου και βρίσκονται εδώ».

«Πές τους να πλησιάσουν», ακούστηκε μιαφωνή, με κάτι το τόσο αποκρουστικό στοντόνο της που, δίχως να θέλει, ο Μάιλς έσφιξεσπασμωδικά τις γροθιές του. Ύστερα σήκωσετο βλέμμα, και τα μάτια του αντίκρισαν γιαπρώτη φορά τον ηγεμόνα τούτου τουαπίστευτου κόσμου.

Ακριβώς στο κέντρο της αίθουσας, κάτωαπό ένα κρεμαστό καντηλέρι κατάφορτο μεκεριά, υπήρχε ένα τραπέζι, ένα στρογγυλότραπέζι. Ολόγυρα στο τραπέζι υπήρχανκαρέκλες με σαρακοφαγωμένες ράχες καιπόδια. Μερικές ήταν άδειες, ενώ σε άλλεςυπήρχαν καθισμένες άδειες πανοπλίες,γυαλισμένες και στηριγμένες εκεί σεασάλευτες παρωδίες ανθρώπων. Το γείσο στακράνη ήταν κατεβασμένο- τα αλυσιδωτάγάντια ήταν ακουμπισμένα στην άκρη του

τραπεζιού,, με το πετσί στις παλάμες τουςτριμμένο και γεμάτο τρύπες.

Το κέντρο του τραπεζιού ήταν λεκιασμένοαπό τα σταξίματα των κεριών ψηλά. Μερικάσερβίτσια από γυαλί και πορσελάνη ήταναπλωμένα ολόγυρα, ενώ σε πιάτα υπήρχαναπομεινάρια από κόκαλα και ψωμί. Αντικριστάστην πόρτα υπήρχαν τρία καθίσματα σε κάπωςκαλύτερη κατάσταση από εκείνα που κάθοντανοι άδειες πανοπλίες. Στο ένα καθόταν μιαγυναίκα με απλανή μάτια, που φορούσε εσθήτακεντημένη με ξεθωριασμένες χρυσές καιασημιές δαντέλες. Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένασ’ έναν ατημέλητο κότσο στην κορφή τουκεφαλιού της, και πάνω τους ήταντοποθετημένη μια γελοία κορόνα από τηνοποία έλειπαν πολλά από τα ψεύτικα πετράδιατης. Το δεύτερο κάθισμα ήταν άδειο, και στηράχη του υπήρχαν κάτι γράμματα, κεντημένααπό την ίδια ξεθωριασμένη χρυσή κλωστή μετην εσθήτα της γυναίκας.

Και στο τρίτο — το κάθισμα ακριβώςαντίκρυ στον Μάιλς και τη Βίβιεν — καθότανένα πλάσμα με το κορμί δωδεκάχρονου παιδιού.Στο πρόσωπό του μπορούσε κανείς να διακρίνειτη σκιά μιας ομοιότητας με τον ωραίο, χλομόνεαρό άντρα που τους είχε φέρει εδώ. Το κεφάλιήταν μωρουδίστικο φαλακρό, και από πίσωεξογκωνόταν σε ένα είδος σάκκου μετσιτωμένο δέρμα όπου ξεχώριζε ένα δίχτυ απόφλέβες.

Τα μάτια σ’ αυτό το πρόσωπο, παιδικά καιγέρικα ταυτόχρονα, καρφώθηκαν στουςνεοφερμένους σαν ατσάλινες βελόνες. Ηφρικαλέα φωνή, όπου υπήρχε ανάμεικτη οπαιδικός θυμός και η τρέλα, μίλησε πάλι.

«Δυσκολεύτηκες καθόλου, αδερφέ Κέυ; »

Ο νεαρός ξεροκατάπιε, κούνησε αρνητικά τοκεφάλι του και ψέλλισε άναρθρα κάτι.

«Ωραία, πολύ ωραία! » τσίριξε τοπαιδόμορφο πλάσμα, και ξέσπασε σ’ ένααποτρόπαιο γέλιο σαν χρεμέ-τισμα αλόγου.«Ξέρω τι σκέφτεσαι, αδερφέ Κέυ, αλλά κάνειςλάθος, ναι, λάθος! Δεν υπάρχει τίποτα που ναμπορούν να κάνουν για σένα, πληβείε,παλιοχωριάτη, μασκαρά. Τώρα, που είναι εδώ,θα είναι κι αυτοί υποχρεωμένοι να κάνουν ό, τιτους προστάζω, όπως όλοι! Χα, χα! »

Τέλειωσε σ’ ένα γουργουριστό γέλιο πουέκανε λίγο σάλιο να τρέξει στο στενό, μυτερόσαγόνι του.

«Πέστε μου τα ονόματά σας, αμέσως! »διέταξε μετά από μια στιγμή. «Ποιοι είστε καιαπό πού έρχεστε για να μ’ ενοχλήσετε στοιδιωτικό μου βασίλειο του Λόγκρες; »

Την άλλη στιγμή, σαν να τον είχε φωτίσει τοΆγιο Πνεύμα, ο Μάιλς κατάλαβε τι ακριβώς

είχε δημιουργήσει αυτή τη φανταστική γωνίατου κόσμου, και τι έπρεπε να κάνει για νασωθούν. Έτσι, τίναξε πίσω το κεφάλι τουπερήφανα και ανακοίνωσε με καμπανιστήφωνή:

«Από δω είναι η Λαίδη Βίβιεν του Λόφου!Και εγώ ο ιππότης που η μοίρα θέλησε νακαταλάβω τη θέση στα δεξιά σου! »

«Τι; » φώναξε το παιδόμορφο πλάσμα, καιάρχισε να τρέμει.

Ο Μάιλς άφησε το χέρι της Βίβιεν και έκανεμπροστά, μην τολμώντας να δείξει κανέναδισταγμό ή αβεβαιότητα. Ήδη μπορούσε ναδιαβάσει καθαρά τα λόγια που ήταν κεντημέναστη ράχη του καθίσματος.

Siege Perilous*, έγραφε εκεί. Ύστεραέκανε μεταβολή και κάθισε.

Σ. τ. Μ.: «Siege Perilous» σημαίνει «ΕπικίνδυνοΚάθισμα» στα αρχαϊκά αγγλικά. Σύμφωνα με τουςθρύλους του βασιλιά Αρθούρου, μονάχα ο ιδανικόςιππότης που ήταν προορισμένος να βρει το ΆγιοΔισκοπότηρο θα μπορούσε να καθίσει εκεί δίχως ναπεθάνει.

8

Μια φράση ξεπήδησε στο μυαλό του Κόλινκαι συνέχισε να επαναλαμβάνεται πάλι καιπάλι: τούτο είναι το πιο παράξενο πουσυνέβη ποτέ, τούτο είναι το πιο παράξενοπου συνέβη ποτέ...

Ο ήλιος είχε γείρει πίσω από τα σύννεφα τηςδύσης, και μαζί με τ’ αστέρια είχε έρθει και ηβραδινή δροσιά. Το αχνό φεγγαρόφωτο έπαιζεστο κουφάρι του γίγαντα, ασάλευτο καιακίνδυνο πια στο γρασίδι, και στους είκοσιανθρώπους που ήταν συγκεντρωμένοι μπροστάαπό τη μοναχική βελανιδιά. Εκεί, κάτω απότους θάμνους που ήταν κρυμμένη η τετραμελήςσυντροφιά των νεαρών, δεν ακουγόταν κανέναςθόρυβος, εκτός ίσως από κάποιο σποραδικόβογκητό φόβου από τη μεριά του Μπάρρυ.Ωστόσο ήταν τόσο σιγανό που ο Κόλιν δενανησυχούσε μήπως το ακούσει κανείς απόεκείνους στο δέντρο.

Ό, τι κι αν γινόταν εκεί, φαινόταν να είναιαργή και χρονοβόρα διαδικασία. Ο νεαρός πουείχε ψάλει εκείνα τα λόγια στην αρχή τηςτελετουργίας — αυτή ήταν μάλλον η σωστήλέξη — έκανε τώρα ερωτήσεις, αλλά πολύσιγανά για να τις ακούσουν οι τέσσερις φίλοιστην άκρη του αγρού. Μετά την κάθε ερώτηση

ερχόταν η απάντηση μ’ εκείνη την παράξενη,υπόκωφη, βαριά φωνή που φαινόταν να βγαίνειμέσα από το ίδιο το δέντρο.

Μην τολμώντας να βγάλουν άχνα, οιτέσσερις αντάλλασσαν ερωτήσεις μονάχα με ταμάτια τους. Και στο τελευταίο φως της μέρας οΚόλιν είχε την εντύπωση ότι ο Χιου είχεμαντέψει κάτι από τα όσα συνέβαιναν. Όπωςκαι να ’χε κουνούσε καταφατικά το κεφάλι, μετο γένι του άσπρο στο φεγγαρόφωτο, καθώςκοιτούσε απορροφημένος πέρα προς το δέντρο.

Κάποτε η τελετουργία τέλειωσε, και ο νεαρόςάρχισε να ψέλνει για δεύτερη φορά, κάνονταςπερίεργες, ημιτελείς παύσεις στην απόκοσμημελωδία. Ύστερα, γυρίζοντας το κεφάλι, μίλησεπροστακτικά σε κάποιον κοντά του, κι εκείνοςέτρεξε να φέρει ένα άλογο που περίμενε στηνάκρη του αγρού. Ο νεαρός το καβά-λησε καιάρχισε ν’ απομακρύνεται από τον αγρό, με τους

υπόλοιπους ν’ ακολουθούν σε σκόρπιομπουλούκι.

«Έφυγαν, δόξα τω Θεώ! » ψιθύρισε η Μάιρα.Προ-σεκτικά, μουδιασμένοι από τις άβολεςστάσεις τους, στάθηκαν στα γόνατα τρίβονταςτην υγρασία της νωπής χλόης που είχε ποτίσειτα ρούχα τους.

«Να φύγουμε από δω», ψέλλισε ο Μπάρρυ μετρεμουλιαστή, έντρομη φωνή. «Για όνομα τουΘεού, ας φύγουμε από δω! »

«Σκάσε», του είπε ο Κόλιν ψυχρά. «Αν δεσκιάζεσαι να φύγεις μόνος σου, δε σε κρατάκανείς. Αλλά μην περιμένεις να τρέξουμε μετάνα σε βοηθήσουμε, έτσι; »

Ο Μπάρρυ ζάρωσε στο άκουσμα τηςπεριφρόνησης στη φωνή του Κόλιν και δενέβγαλε άλλη κουβέντα. Ο μόνος ήχος που

ξέφευγε από τα χείλη του ήταν από τοκροτάλισμα των δοντιών του. Ο Κόλιν δεν τουέδωσε άλλη σημασία και στράφηκε προς τονΧιου.

«Μου φάνηκε σαν κάτι να αντιλήφθηκες απόόλα εκείνα τα καμώματα», παρατήρησε σιγανά.«Τι έκαναν; Κατάλαβες; »

«Ναι», αποκρίθηκε ο Χιου. «Τουλάχιστον,έτσι νομίζω. Θα πρέπει να το ρισκάρουμε έτσικι αλλιώς, δε συμφωνείτε; »

«Μήπως έχουμε κι άλλη λύση; » έκανε ηΜάιρα. «Αν δε μας θέλει η τύχη, τι να κάνουμε;»

«Αν μάντεψα σωστά», παρατήρησε ο Κόλιν,«η τύχη εδώ είναι εντελώς άλλο πράγμα απόκείνο που ξέρουμε. Συνέχισε, Χιου- τι

συμπέρασμα έβγαλες; »

Ο Χιου δίστασε για μια στιγμή. Τελικάκούνησε το κεφάλι του.

«Θα σας φανεί τρελό», απάντησε. «Αλλά, λέωκαλύτερα να το δοκιμάσουμε. Αν δεν πιάσει, δεχάνουμε και τίποτα. Πόσο καλός είσαι στοτσεκούρι, Κόλιν; »

«Μμμ... δεν ξέρω. Φαντάζομαι ότι κάπως θαμπορούσα να το δουλέψω».

«Θα χρειαστεί να το δουλέψεις, ξέρεις. Γ ιατίθα πάμε να κόψουμε εκείνη τη βελανιδιά».

«Τι θα κάνουμε λέει; » ρώτησε σαστισμένος οΚόλιν, ενώ μια κραυγή απόγνωσης ακούστηκεταυτόχρονα από τη μεριά του Μπάρρυ.

«Όχι! Είσαι τρελός! Δεν μπορείτε να αρχίσετενα κόβετε δέντρα! Θα μας ακούσουν και θαέρθουν να μας αρπάξουν! Και τι θα γίνουμεμετά; »

«Τότε χαμήλωσε τη φωνή σου, αν φοβάσαιμήπως μας ακούσουν! » γρύλισε η Μάιρα.«Εξήγησέ μας, Χιου. Τι νόημα θα είχε κάτιτέτοιο; Τι θα κερδίζαμε κόβοντας το δέντρο; »

«Αν ο Μπάρρυ σταματούσε τακλαψουρίσματα και άρχιζε να σκέπτεται, θαμπορούσε να σας πει», απάντησε καυστικά οΧιου. «Ήταν αρχικά δική του ιδέα ότι τούτη ηυπόθεση έχει κάποια σχέση με τους θρύλους τουΑρθούρου. Λοιπόν, εδώ έχουμε μια βελανιδιάκαι μερικούς ανθρώπους που ήρθαν για να τηςμιλήσουν. Σας λέει τίποτα αυτό; ».

Ο Κόλιν σήκωσε από κάτω το τσεκούρι τουκι έγνεψε καταφατικά. «Έχει κάποιο παράλογο

νόημα, αν το δούμε απ’ αυτό το πρίσματουλάχιστον. Άντε, ας αρχίσουμε».

«Όχι, δε θ’ αρχίσετε τίποτα! » φώναξε οΜπάρρυ, κι έκανε μπροστά για ν’ αρπάξει τονΧιου από το μπράτσο. Ο μεγαλόσωμος νεαρόςαντέδρασε απρόθυμα αλλ’ αποφασιστικά. Μιαστιγμή αργότερα ο Μπάρρυ βρισκότανπεσμένος φαρδύς πλατύς στο χώμα, σφίγγονταςτο στομάχι του, με όλο τον αέρα να έχει φύγειαπό τα πνευμόνια του.

«Λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα»,μουρμούρισε ο Χιου, κοιτάζοντας τον Κόλιν. Οτελευταίος ανασήκωσε φιλοσοφικά τους ώμους,σήκωσε το τσεκούρι και άρχισε να βαδίζει προςτο δέντρο.

Όταν έφτασαν κοντά, Κοντοστάθηκαν. Οκορμός φαινόταν πολύ χοντρός και σκληρός- τοκόψιμό του θα ήταν σίγουρα αργή και

κοπιαστική δουλειά. Ο Χιου έφτυσε στιςπαλάμες του και τις έτριψε στο στειλιάρι τουτσεκουριού.

«Ένας από την κάθε πλευρά», είπε. «Εσύπήγαινε από πίσω».

Το τσεκούρι του ανεβοκατέβαινε με δύναμη-

σκλήθρες τινάχτηκαν πέρα.

Το δέντρο φάνηκε ξαφνικά και απίστευτα νασφαδάζει σαν ζωντανό, με όλο τον κορμό καιτα κλαδιά του. Ο Κόλιν κοκάλωσε με τοτσεκούρι μετέωρο, τη στιγμή που ήταν έτοιμοςνα χτυπήσει από την άλλη μεριά.

«Φαίνεται σαν σωστά να το μάντεψες», είπεμε φωνή που έτρεμε κάπως.

«Τότε, βιάσου, τι κάθεσαι; » απάντησε ο Χιου

άγρια, κι αμέσως έριξε τη δεύτερη τσεκουριά.

Τα χέρια του Κόλιν είχαν πιαστεί- το λαρύγγιτου ήταν ξερό και πονούσε από τις συνεχείςλαχανιαστές ανάσες. Δεν ήταν συνηθισμένος σετέτοια δουλειά και είχε αρχίσει να χάνειχτυπήματα, μην καταφέρνοντας να βαθύνει τηνκοψιά του στον κορμό. Ο Χιου, αν και πιο αργάαπ’ ό, τι στην αρχή, κατάφερνε να διατηρεί ένασταθερό ρυθμό.

Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά τώρα, και ταφυλλώματα δεν άφηναν το φεγγαρόφωτο ναφωτίσει τον κορμό. Τα μάτια του Κόλινπάσχιζαν να τον διακρίνουν από το γύρω φόντο.Κατά παράξενο τρόπο, το δέντρο φάνηκε ν’ανασαλεύει ξανά. Ο Κόλιν κοντοστάθηκε με τοκεφάλι του τσεκουριού ακουμπισμένο στοχώμα. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά—

«Προσέχετε! » φώναξε η ξαφνικά η Μάιρα,και ο Κόλιν σάλταρε πίσω βλέποντας ότι ο Χιουείχε κάνει το ίδιο μια στιγμή πριν.

Σαν άνθρωπος που ανέμιζε τρελά τα μπράτσατου, τα ψηλότερα κλαδιά σάλευαν δίχως άνεμο.Μια χαραματιά είχε ανοίξει στο πλάι τουκορμού. Ξεροί ήχοι σαν κόκαλα που έσπαζανγέμιζαν τον αέρα. Και ύστερα, ξεχωρίζονταςαμυδρά μέσα στους άλλους αρχικούς θορύβους,ακούστηκε ένα σπαραχτικό βογκητό σανάνθρωπος που ήταν λαβωμένος θανάσιμα.

Κοιτούσαν το δέντρο καθώς αυτό λικνιζότανσπασμωδικά στην πελεκημένη βάση του, εκείπου τα τσεκούρια το είχαν κόψει βαθιά. Ηχαραματιά μεγάλωσε, και η μια ολόκληρηπλευρά του δέντρου γκρεμίστηκε με πάταγο.

«Βοηθήστε τον! » φώναξε η Μάιρα κάνονταςμπροστά.

Στην αρχή ο Κόλιν δεν κατάλαβε τι εννοούσεη κοπέλα. Ύστερα έτριψε τα μάτια του, κοίταξεπάλι, και τότε είδε κάτι να βγαίνει από τοδέντρο — ναι, από το δέντρο! — σαν φάντασμαμέσ’ από τους πόρους ενός τοίχου. Ήταν μιαχλομή, ταλαιπωρημένη μορφή: ένας άνθρωπος.Ένας γέρος, ζαρωμένος και γυμνός άντρας,αδύναμος κι αποσκελετωμένος, μ’ έναμαδημένο άσπρο γένι στο σαγόνι του.

Ο γέρος πάτησε στο χώμα. Αν η Μάιρα δενπρολάβαινε να τον συγκρατήσει, θα είχεσωριαστεί καταγής. Αλλά, βρίσκοντας στήριγμαστο χέρι της, κατάφερε να στηριχτεί και ναορθώσει το κορμί του με κάτι σαν θλιβερήαξιοπρέπεια. Ύστερα έγνεψε πρώτα προς τηνκοπέλα και μετά προς τον Χιου και τον Κόλιν.

«Σας ευχαριστώ, κύριοι, που με σώσατε»,είπε με λαχανιαστή φωνή. «Η αιχμαλωσία μουυπήρξε πολύχρονη κι αφόρητη, και είχα προ

πολλού χάσει κάθε ελπίδα ότι θαξαναστεκόμουν ποτέ στα πόδια μου».

Ο Κόλιν έβγαλε το κουρελιασμένο πανωφόριτου και το έριξε γύρω από τους ώμους τουγέρου. «Μα... ποιος είστε εσείς; » ρώτησε.

«Εγώ, κύριέ μου; » Ο γέρος επιχείρησε ένααποτυχημένο σαρδόνιο γέλιο που εξελίχτηκε σεσπασμωδικά βήχα. Όταν συνήλθε συνέχισε:«Εγώ, κύριέ μου, αν και δε θα το φανταζόσαστεκρίνοντας από την τωρινή μου κατάντια, είμαιο Τζέημς Ρίτσαρντ, έβδομος βαρόνος τουΝτέηβινσάιντ, και εξαιρετικά ευγνώμων για τηβοήθειά σας».

«Λοιπόν, αυτό είναι... » Έκανε ο Κόλιν αργά,και μετά γύρισε το κεφάλι. «Μπάρρυ! Τ’άκουσες αυτό; »

Αλλά, εκτός από τους τέσσερίς τους κάτω

από το τσακισμένο δέντρο, ο αγρός ήταν άδειο.Ο Μπάρρυ είχε εξαφανιστεί.

«Πού χάθηκε; » ρώτησε ο Χιου. «Μάιρα! Τονείδες πού πήγε; »

«Μακάρι να ’ξερα», απάντησε η κοπέλα.«Δεν τον είδα να φεύγει».

«Α, τον ηλίθιο! » έκανε ο Κόλιν. «Α, τοζωντόβολο! Ποιος ξέρει τι σκαρφίστηκε νακάνει. Τι ελπίδα έχει να ξεφύγει μονάχος τουαπό δω; »

«Αποκλείεται να πάμε να τον ψάξουμε»,δήλωσε ο Χιου. «Δεν μπορούμε να τοδιακινδυνέψουμε».

«Ασφαλώς και δεν μπορούμε», γρύλισετραχιά ο Κόλιν. «Αλλά για την ώρα, ασ’ τον ναπάει στο διάβολο.... Εκείνο που προέχει είναι να

μάθουμε τι συμβαίνει εδώ». Γύρισε προς τολόρδο Ντέηβινσάιντ. «Λοιπόν, σερ», του είπε.«Μπορείτε να μας εξηγήσετε γιατί τόσοασυνήθιστα πράγματα συμβαίνουν σε τούτη τηνπεριοχή; ».

Ο γέρος άρχισε πάλι να βήχει, σφίγγοντας τοστήθος του. «Αν δεν κάνω λάθος», είπε μόλιςτου πέρασε ο βήχας, «έρχεστε από τον έξωκόσμο, όπου τα πράγματα ακολουθούν τη φοράτου χρόνου μάλλον παρά την αντίστροφη. Τογεγονός ότι χρησιμοποιήσατε μια ήπια λέξηόπως το “ασυνήθιστα” για να περιγράφετε ταπράγματα δείχνει ή πολλές γνώσεις ή μεγάληαυτοπεποίθηση. Μπορώ να σας πω τι συνέβηαλλά όχι και γιατί ή πώς συνέβη».

Ο γέρος τρίκλισε μερικά βήματα γύρω, με ταχέρια απλωμένα ψαχουλευτά. «Θα ήθελα νακαθίσω», έκανε εξαντλημένα. «Μετά θα σαςεξηγήσω τι έγινε εδώ».

9

Καμία άλλη φορά στη ζωή του, απ’ όσοθυμόταν ο Μάιλς, δεν είχε χρειαστεί νακαταβάλει τόση προσπάθεια γι’ αυτοκυριαρχίαόσο τώρα, για να κάνει εκείνα τα λίγα βήματαγύρω από το τραπέζι της εφιαλτικής αίθουσαςμέχρι να πλησιάσει και να καθίσει πλάι στοπαιδόμορφο πλάσμα που ήταν ο αφέντης τουκάστρου. Σαν μοναδικό του οδηγό είχε εκείνητην ξαφνική έμπνευση, ενώ αντλούσε δύναμηαπό την αβέβαιη ελπίδα για βοήθεια που μπορείνα έφτανε από τους φίλους του.

Εφιαλτικές σκέψεις για τους πιθανούςκινδύνους φτεροκοπούσαν στο μυαλό του.

Μήπως δεν είχε μαντέψει σωστά; Μήπως οιλέξεις που ήταν κεντημένες στη ράχη τηςκαρέκλας — Siege Perilous — δεν είχαναπλώς το συμβολικό νόημα ενός παιδιάστικουπαιχνιδιού; Μήπως εκείνη η τρομερή φαντασία,που ήδη είχε μπορέσει να πλάσει ένα δράκο καιένα γίγαντα σαν απαραίτητα στοιχεία τουπροσωπικού της βασιλείου, είχε τη δύναμη νατον σκοτώσει εκεί που καθόταν;...

Ωστόσο ενάντια σ’ αυτή τη δύναμη μπορούσεν’ αν-τιτάξει μονάχα λίγη ψυχραιμία καιλογική γνώση. Τι άλλο μπορούσε να εξηγήσειτην αδυναμία των μηχανών να λειτουργήσουνεδώ, εκτός από κάποια παρα-ψυχική δύναμηπου έδινε σάρκα και οστά στο φανταστικό καιτο μυθικό; Πράγματα σαν κι αυτά δεν είχανθέση στον αληθινό κόσμο απέξω, στο μεγάλοκόσμο όπου ανήκε ο Μάιλς.

Και τούτο το πλάσμα, εδώ, ήταν κατά βάση

ένα παιδί.

Ο Μάιλς κάθισε στο Επικίνδυνο Κάθισμα,κλείνοντας τα μάτια του για μια στιγμή. Οταντα άνοιξε πάλι, κοίταξε το χλομό πρόσωπο τηςΒίβιεν στην άλλη μεριά του τραπεζιού και τηςχαμογέλασε.

Γυρίζοντας, χάρισε το ίδιο χαμόγελο στοπαιδό-μορφο πλάσμα.

«Βλέπεις; » του είπε. «Κάθομαι στη θέση πουμου ανήκει».

Το κάθισμα δεν ήταν παρά ένα κάθισμα καιτίποτε άλλο. Μερικές από τις χρυσές κλωστέςστη ράχη είχαν σπάσει ή ξεφτίσει, και τουτσιμπούσαν την επιδερμίδα καθώς ακουμπούσεπάνω τους. Αυτό ήταν όλο.

Αλλά ούτε που τολμούσε να σκεφτεί τι θα

μπορούσε να έχει συμβεί αν είχε μαντέψειλάθος.

Μια έκφραση δυσάρεστης έκπληξης φάνηκεστο ρυτιδωμένο, γέρικο παιδικό πρόσωπο τουπλάσματος.

«Από πού έρχεσαι, λοιπόν; » ρώτησε τελικά.

«Ήρθα από πολύ μακριά κι έζησα πολλέςπεριπέτειες στο δρόμο», αποκρίθηκε ο Μάιλςσοβαρά, έχοντας πλήρη επίγνωση του πόσοθανάσιμο ήταν το παιχνίδι που έπαιζε. «Ήρθακαβάλα σ’ ένα άτι που ανά-σαινε φωτιές καικαπνούς, και έχοντας για όπλα μου τον κεραυνόκαι την αστραπή».

Πέρα από το παιδόμορφο πλάσμα η γυναίκαμε την ξεθωριασμένη εσθήτα κάρφωσε τααπλανή γαλανά μάτια της πάνω στον επισκέπτη.Μια αναλαμπή λογικής έπαιξε για μια στιγμή

στο πρόσωπό της, παρέμεινε για λίγο, αλλάέσβησε πάλι. Ο Μάιλς ένιωσε να φουντώνειμέσα του μια ανείπωτη απέχθεια για τούτο τοντόπο και τον αφέντη του.

«Όμως είσαι ιππότης», παρατήρησε τοπαιδόμορ-φο πλάσμα. «Όχι μάγος». Κάτι σαναπληστία χρωμάτιζε τα λόγια του.

«Ελάχιστοι από μας έχουν την τύχη να είναικαι τα δύο», απάντησε ο Μάιλς. «Όμως ήμουν...φίλος κάποιων μάγων».

Η ρόδινη γλώσσα του παιδόμορφουπλάσματος έπαιξε για μια στιγμή ανάμεσα σταχείλη του. «Γνώρισες παράξενες περιπέτειες,είπες; Πρέπει να μου τις αφηγηθείς. Ελφριντάλ!Υβέτ! Φέρτε κρασί! Προσφέρετε ένα κάθισμαστη λαίδη — πώς είπες ότι ονομάζεται; »

Τα δυο ασάλευτα σαν αγάλματα κοριτσάκια

δίπλα στο τζάκι υπάκουσαν, βγάζοντας άναρθρασιγανά τσιρίγματα σαν σκιουράκια. Το έναβγήκε τρέχοντας από την αίθουσα και χάθηκε,ενώ το άλλο έσπρωξε με κόπο μια βαριάκαρέκλα για να καθίσει η Βίβιεν ανάμεσα σεδυο πανοπλίες. Η κοπέλα κάθισε νευρικά,

με τα μάτια της να μην ξεκολλούν στιγμή απότον Μάιλς.

«Λαίδη Βίβιεν του Λόφου», απάντησε οΜάιλς.

Αμέσως μια έκφραση καχυποψίαςσκοτείνιασε το πρόσωπο του παιδόμορφουπλάσματος. «Η λαίδη Βίβιεν; » έκανε. «Ημάγισσα Βίβιεν; Όχι, δεν μπορεί! »

Έσκυψε μπροστά για να περιεργαστεί τηΒίβιεν, και το εξόγκωμα στο πίσω μέρος τουκεφαλιού του τρεμούλιασε αηδιαστικά. Ηταν

φαινομενικά τόσο εύκολο, συλλογίστηκε οΜάιλς, να χτυπήσει τώρα να σηκώσει το χέριτου από πίσω — αλλά σίγουρα μια τέτοιακίνηση θα ήταν μοιραία γι’ αυτούς, γιατί μετάοι άνθρωποι του κάστρου και του χωριού θαέπαιρναν εκδίκηση για τον τρελό αφέντητους.

Με όσο πιο ατάραχη φωνή μπορούσε,βιάστηκε να πει, «Ας μιλήσουμε για τιςπεριπέτειες που έζησα στις ξωτικές χώρες,που σίγουρα θα τις βρεις πολύσυναρπαστικές».

Η εχθρότητα στο βλέμμα του παιδόμορφουπλάσματος έσβησε λίγο λίγο. Τελικά έγειρεπάλι πίσω, γνέφοντάς καταφατικά. «Μίλησε,τότε», είπε. «Ειλικρινά, η ζωή γίνεται συχνάβαρετή στο Λόγκρες, και θα πρέπε να είσαιμεγάλος ήρωας για να σκοτώσεις το γίγαντα.Βέβαια, γίγαντες έχουν σκοτωθεί και στο

παρελθόν, αλλά ξαναγεννιούνται σαν τομυθικό φοίνικα από τη στάχτη του. Αλλά,σίγουρα θα τα γνωρίζεις όλα αυτά».

Ο Μάιλς δίστασε για μια στιγμή. Η μικρήπου είχε βγει από την αίθουσα γύρισε πρινεκείνος προλάβει να μιλήσει, φέρνοντας μαζίτης ένα συνηθισμένο πορ-σελάνινο κανάτιαπό παλιό σετ λαβομάνου κρεβατοκάμαρας.Ήταν γεμάτο και φαινόταν πολύ βαρύ για ταλεπτά χεράκια της. Ο Μάιλς το κοίταξε σανυπνωτισμένος. Ταίριαζε με την όλη εικόνα,και ήταν μια ακό-

μη επιβεβαίωση για τις υποψίες του.

Το άλλο κοριτσάκι ακούμπησε ένα ραγισμένοποτήρι μπροστά στη Βίβιεν και το γέμισε μεκάτι παχύρρευστο και μαύρο. Το ίδιο έκανε καιγια τον Μάιλς. Αυτός με τη σειρά του,απρόθυμα, σήκωσε το ποτήρι στα χείλη του

βλέποντας τα σκουπιδάκια και τις σκόνες πουκολυμπούσαν στο σιροπώδες υγρό.

«Το κρασί μου είναι καλό», είπε τοπαιδόμορφο πλάσμα με καμάρι. «Δοκίμασέ τοκαι θα δεις».

Ο Μάιλς ήπιε επιφυλακτικά μια γουλιά. Ήτανκάτι από φρούτα — ίσως βατόμουρα — καισχεδόν ανα-γουλιαστικά γλυκό. Αλλάπροσποιήθηκε ότι δήθεν του άρεσε καιπλατάγιασε τα χείλη του.

Το παιδόμορφο πλάσμα γέλασε κακαριστά, μετη διάθεσή του να μεταλλάσσεται εύκολα σαν τηθάλασσα. «Φημιζόμαστε για τη φιλοξενία μας,ξέρεις! », δήλωσε. «Βλέπουμε ελάχιστουςξένους, αλλά εκείνους που περνούν από τα μέρημας τους περιποιούμαστε καλά».

«Όμως δεν ξέρουν όλοι οι υπήκοοί σου να

συμπεριφέρονται ανάλογα στους ξένους»,παρατήρησε ξαφνικά η Βίβιεν.

Ο Μάιλς γύρισε και την κοίταξε ανήσυχος.

«Τι είπες; » ρώτησε το παιδόμορφο πλάσμα.«Τι είπες για τους υπηκόους μου; »

«Ήταν ευγενικό που μ’ έγδυσαν και μ’ έδεσαννα με φάει ο δράκος, πράγμα που θα συνέβαινεαν δεν έτρεχε να με σώσει ο σερ Μάιλς; »

Με μια φοβερή έκπληξη που τον αιφνιδίασεολότελα, ο Μάιλς κατάλαβε ότι η Βίβιεν πρέπεινα είχε συμπεράνει από μόνη της τι ακριβώςσυνέβαινε εδώ. Αλλ’ αυτό ήταν θαυμάσιο!Σήμαινε ότι δεν ήταν μόνος σ’ αυτή τη λεκτικήμονομαχία. «Ναι, ήταν στ’ αλήθεια απαράδεκτησυμπεριφορά», συμφώνησε με αυστηρή φωνή.

«Ήταν μόνο μια δυσάρεστη κακοτυχία! »

δικαιολο-γήθηκε το παιδόμορφο πλάσμα.«Ξέρετε, από πολλά χρόνια ο δράκος κάνειμεγάλες καταστροφές στη γη μας, και ο κόσμοςτον φοβάται και τον τρέμει. Έτσι προσπαθούννα τον εξευμενίσουν για να προστατέψουν ταγελάδια και τα πρόβατά τους, αλλά είναιγραμμένο — ναι, είναι γραμμένο.. » Τα μάτιατου πήραν ένα απόμακρο βλέμμα, και το κεφάλιτου άρχισε να κινείται πέρα δώθε στον αδύνατολαιμό του.

Ξαφνικά το βλέμμα του έπεσε στο νεαρό πουτον είχε αποκαλέσει αδερφό Κέυ. Ο τελευταίοςστεκόταν ασάλευτος δίπλα στην πόρτα,ελπίζοντας μάλλον να μην τραβήξει πάλι τηνπροσοχή. Το παιδόμορφο πλάσμα σήκωσε τοχέρι του δείχνοντας, και μια έκφρασηδιαβολικής μοχθηρίας φάνηκε στο πρόσωπότου. Όταν μίλησε, η φωνή του ήταν χαιρέκακαδιαπεραστική.

«Ένας γενναίος ιππότης από ευγενική γενιάθα έρθει κάποτε! Για να σώσει μια όμορφηπαρθένα! Για να σκοτώσει το γίγαντα που τρώειτων ανθρώπων τα παιδιά! Ναι! Ναι! Και έναςδολερός συγγενής του βασιλιά θα προσπαθήσεινα τα χαλάσει όλα αυτά και — εσύ είσαι αυτός,προδότη αδερφέ μου! Εσύ! »

Ο Κέυ κλονίστηκε ολόκληρος. «Όχι, αδερφέμου», ψέλλισε με έντρομη φωνή. «Όχι, σ’ τοορκίζομαι, δεν είν’ αλήθεια! Γ ιατί νασυνωμοτήσω ενάντια στον ίδιο μου τον αδερφό;»

«Πάντοτε συνωμοτούσες εναντίον μου»,απάντησε το παιδόμορφο πλάσμα, με τη φωνήτου να στάζει φαρμάκι. «Δεν εννοείς να κάνειςαυτό που σου λέω! Διαδίδεις κακά πράγματαγια μένα, λες ψέματα και ισχυρίζεσαι πως είναιαλήθεια- έτσι έκανες πάντοτε. Προσπάθησες να—»

Σταμάτησε απότομα ρίχνοντας μια λοξήματιά στη γυναίκα με τ’ απλανή μάτια πουκαθόταν δίπλα του, και ένας πνιχτός λυγμόςσυγκλόνισε το στήθος του. Ένα κωμικό δάκρυέτρεξε στο ρουφηγμένο του μάγουλο. Φάνηκενα πασχίζει να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία του.

«Προσπαθείς να κλέψεις από μένα την αγάπητης βασίλισσας», συνέχισε σφυριχτά.«Εγκληματία, προδότη, δειλέ και αχρείε!Δολερέ αδερφέ Κέυ, δεν πρόκειται να το ανεχτώάλλο. Ζώσου τ’ άρματά σου! Εδώ είναι έναςιππότης έτοιμος να μονομαχήσει στο όνομα τηςβασίλισσας! Καθαρίστε το πάτωμα, και θα γίνειμια μάχη που οι άνθρωποι θα τη θυμούνται γιαγενιές και για πάντα, μέχρι το μαύρο αίμα σουνα χυθεί από το λαιμό σου».

Η φωνή του είχε πάρει ένα ρυθμό ψαλμωδίας.Ρίχνοντάς του μια λοξή ματιά ο Μάιλς πρόσεξεμε αποτροπιασμό ότι σάλια έτρεχαν στο σαγόνι

του παιδό-μορφου πλάσματος. Ο Κέυ στεκόταντώρα ασάλευτος σαν άγαλμα. Μονάχα τα μάτιακαι τα χείλη του σάλευαν.

«Μάρτυς μου ο Θεός, αδερφέ μου»,επικαλέστηκε, «αυτό είναι ψέμα. Ποτέ μου δενέκανα τέτοια πράγματα! »

«Ελφρίντα! » φώναξε το παιδόμορφο πλάσμα.«Φέρ’ του μια πανοπλία! Φέρε και άλλη μια γιατον εκπρόσωπο ιππότη μου! »

Το κοριτσάκι βιάστηκε να συμμορφωθεί μετη διαταγή- έτρεξε στο κοντινότερο κάθισμα κιάρχισε να λύνει τους σπόγγους που κρατούσαντην πανοπλία σε παρωδία ανθρώπινης στάσης.Ο Κέυ δε σάλεψε από τη θέση του.

«Φόρεσέ την! » τσίριξε το παιδόμορφοπλάσμα. «Ή θες να φωνάξω τους άντρες μου νασ’ τη φορέσουν με το ζόρι και μετά να σε

ψήσουν ζωντανό μέσα σ’ αυτή; »

Έγειρε μανιασμένα μπροστά, σχεδόνπέφτοντας από το μεγάλο βάρος τουαποκρουστικού κεφαλιού του, με τακοκαλιάρικο χέρια του να σφίγγουν τα μπράτσατου καθίσματος του.

Θα μπορούσε να κάνει αυτό που έλεγε,σκεφτόταν ο Μάιλς. Κοίταξε τη Βίβιεν καιβεβαιώθηκε ότι πραγματικά η κοπέλακαταλάβαινε τι συνέβαινε εδώ και ήξερε κιεκείνη το ίδιο καλά πως δεν επρόκειτο γιακούφια απειλή.

Κάτι έπρεπε να γίνει, κι αμέσως μάλιστα. ΟΜάιλς άρπαξε το ποτήρι του από το τραπέζι καιτο βρόντησε στην τάβλα. «Δεν ήρθα εδώ για ναχύσω το αίμα ενός ξένου! » φώναξε. «Ήρθα γιανα... για να σκοτώσω το δράκο που απειλεί τοχωριό! »

«Έτσι είναι! » τον σιγοντάρισε η Βίβιεν, και οΜάιλς θαύμασε τον ψύχραιμο τόνο της φωνήςτης. «Και τότε θα γίνει μια μάχη που θ’αναγαλλιάσουν τα μάτια, και ηρωισμοί που θατους διηγούνται—»

Συνειδητοποιώντας ότι κάτι δεν πήγαινεκαλά, η κοπέλα σταμάτησε απότομα. Έγλειψενευρικά τα χείλη της και μαζεύτηκε πάλι στηνκαρέκλα της.

«Ω χο! »έκανε το παιδόμορφο πλάσμα. «Ωχο! Τώρα βλέπουμε την αλήθεια, να λάμπει σαναστέρι στη σκοτεινιά. Ψεύτρα, δολερή! » Ηφωνή του ήταν ανατριχιαστικά απαλή, σχεδόνχαϊδευτική. «Δεν ήταν χωρίς λόγο, το βλέπωτώρα, γιατί σε λένε Βίβιεν, η γλυκό-γλωσσηψεύτρα και πλανεύτρα».

Η κοπέλα έφερε το χέρι στο στόμα της.

«Κι εσύ, είσαι ένας δόλιος ιππότης ανάξιοςτου τίτλου σου! »συνέχισε το παιδόμορφοπλάσμα γυρίζοντας προς τον Μάιλς.Απλώνοντας το χέρι του, έσφιξε τα δάχτυλά τουγύρω από το ποτήρι του Μάιλς. «Ήρθες για νασκοτώσεις το δράκο, ε; Γ ια να σκοτώσεις τοδράκο! Ηλίθιε! »

Εντελώς αναπάντεχα, σήκωσε το ποτήρι απότο τραπέζι και τίναξε το περιεχόμενό του στοπρόσωπο του Μάιλς. Ο νεαρός έπεσε πίσωσαστισμένος. Επειτα, σκουπίζοντας τα μάτιατου, στάθηκε πάλι στα πόδια του.

«Για να σκοτώσεις το δράκο! » τσίριξε πάλιμανιασμένα το παιδόμορφο πλάσμα. «Μαανόητε, αχρείε παλιάνθρωπε — ο δράκος είναιτο παιχνίδι μου. Εγώ τον έφτιαξα και είναιδικός μου, δικός μου, δικός μου! Υβέτ,φώναξε τους πιστούς μου πολεμιστές για νατιμωρήσουν αυτούς τους κακούς ανθρώπους

όπως τους αξίζει».

Τ ο κοριτσάκι όρμησε έξω με διαπεραστικάξεφωνητά, και η Βίβιεν σηκώθηκε από τη θέσητης με το πρόσωπο πανιασμένο. Η γυναίκα μετην ξεθωριασμένη αι-σθήτα, που κοίταζε μεαπλανές, χαζεμένο βλέμμα το κόκκινο από τοφρουτόκρασο πρόσωπο του Μάιλς, εντελώςαπροσδόκητα ξέσπασε σ’ ένα ατέλειωτο,στριγκά, ανισόρροπο γέλιο που έστειλε τρελούςαντίλαλους να φτερουγίσουν ανάμεσα σταδοκάρια της στέγης και έκανε τη σκόνη από τιςαράχνες να στροβιλιστεί πέφτοντας στο φωςτων κεριών.

Το παιδόμορφο πλάσμα της έριξε μιατρυφερή, λοξή ματιά. «Λοιπόν, έχεις δίκιο ναγελάς», της είπε, «αλλά σύντομα θα έχεις πιοενδιαφέροντα πράγματα να διασκεδάσεις, καλήμου. Τι θα τους κάνουμε αυτούς τους κακούςανθρώπους που ήρθαν εδώ για να μας αρπάξουν

ό, τι μας ανήκει; Λες να τους σουβλίσουμεπάνω από τη φωτιά σ’ εκείνο το τζάκι; Ή νατους δέσουμε σε μια κορφή δέντρου για να τουςξεκοκαλίσουν τα κοράκια; Ή θα ’ταν καλύτερανα τους θάψουμε ώς το λαιμό στην κοπριά — τιλες, ποια είναι η τιμωρία που τους αξίζει; »

Η γυναίκα σταμάτησε να γελά, το ίδιοαπότομα όπως είχε αρχίσει. Ύστερα από μιαστιγμή κούνησε το κεφάλι της χωρίς κανένανόημα. Κοίταξε τη λιμνούλα του χυμένουφρουτόκρασου στο τραπέζι, έβρεξε το δάχτυλότης στο υγρό και το έβαλε στο στόμα της.

Το παιδόμορφο πλάσμα τράβηξε το βλέμματου από πάνω της, κι άλλο ένα δάκρυ κύλησεστο μάγουλό του.

«Τέλος πάντων, θα κάνουμε το ένα ή τοάλλο», είπε, και άρχισε να κατεβαίνει από τοκάθισμά του. Τα πόδια του δεν έφταναν ώς το

πάτωμα. Γ ια πρώτη φορά ο Μάιλς πρόσεξε ότιφορούσε μια βελούδινη φορεσιά σε πλούσιακαστανή απόχρωση, κι ένα δαντελένιο κολάροπου καθόταν στους ώμους του. Ο ένας ώμοςτου ήταν ψηλότερος από τον άλλο. Ότανπερπατούσε, το κορμί του σκαμπανέβαζεακανόνιστα, κουτσαίνοντας από το ένα πόδικαι γέρνοντας μπροστά σαν το βάρος τουκεφαλιού του να κινδύνευε από στιγμή σεστιγμή ν’ ανατρέψει την ισορροπία του.

Ο Μάιλς πισωπάτησε από την άλλη μεριάτου τραπεζιού. Φαινόταν γελοίο να υποχωρείέτσι μπροστά σε τούτο το πλάσμα που έφτανε— τώρα που στεκόταν στο πάτωμα — ώς τοναγκώνα του. Κι ωστόσο υπήρχαν δύο σοβαροίλόγοι που τον υποχρέωναν να το κάνει. Οπρώτος ήταν ότι δεν ήξερε αν υπήρχαν όριαστη δύναμη αυτού του παιδόμορφουπλάσματος ο δεύτερος, ότι μόλις είχε καλέσειτους ανθρώπους του να το βοηθήσουν.

Η Βίβιεν έτρεξε στο πλευρό του. Ότανακούμπησε το χέρι της στο μπράτσο του, οΜάιλς ένιωσε ότι το κορμί της έτρεμε λες κιήταν έτοιμο να διαλυθεί. «Μάλιστα! » έκανε τοπαιδόμορφο πλάσμα. «Με φοβάστε, έτσι;Φρόνιμο αυτό! Χαίρομαι που με φοβάστε.Θέλω όλοι να με φοβούνται. Όλοι στο Λόγκρεςπρέπει να με φοβούνται είστε στο Λόγκρες καιμε φοβάστε. Α, υ-πέ-ρο-χα! Υ-πέ-ρο-χα! »

Μονολογώντας αυτάρεσκα, άρχισε πάλι νακουνά το κεφάλι του πέρα δώθε. Γ ια μια ακόμηφορά ο Μάιλς και η Βίβιεν πισωπάτησανκάνοντας το γύρο του τραπεζιού, και το πλάσματους ακολούθησε χωλαίνον-τας. Έμοιαζε σανμια τερατώδης αράχνη, καθώς κάποιο σκέρτσοτου φωτός έριχνε στον τοίχο πίσω του μιαπελώρια σκιά τέσσερα μέτρα ψηλή.

«Πού είναι οι άντρες που ζήτησα; » φώναξεξαφνικά με οργή. «Ελφριντάλ! Πήγαινε κι εσύ

όπως η Υβέτ και φέρ’ τους εδώ. Πες τους ότιτους περιμένουν είκοσι βουρδουλιές το πρωίεπειδή άργησαν να πάρουν τα πόδια τους! »

Το κορίτσι υπάκουσε στη στιγμή, και η φωνήτης ακούστηκε να μακραίνει έξω στο σκοτάδι,σαν σκούξιμο δαίμονα. Γ ια μια ακόμη φοράεπαναλήφθηκε εκείνος ο ανόητος χορός γύρωαπό το τραπέζι, γύρω από τις ασάλευτεςπανοπλίες στις φοβερές στάσεις τους, γύρω απότη γυναίκα με την ξεθωριασμένη εσθήτα, πουπροσπαθούσε να γλείψει τις τελευταίεςσταγόνες από το ποτήρι που το παιδόμορφοπλάσμα είχε πετάξει στον Μάιλς.

«Τι μπορούμε να κάνουμε; » ρώτησεψιθυριστά η Βίβιεν. «Φαίνεται τόσο αδύναμος,τόσο... αξιολύπητος! »

Ο Μάιλς δίστασε. Από την άκρη του ματιούτου πρόσεξε ότι η πανοπλία στην επόμενη

καρέκλα είχε ένα σπαθί στο θηκάρι πουκρεμόταν στο πλευρό της. Θα ήταν μια κίνησηαπόγνωσης η προσπάθεια να το τραβήξει- καιποιος ξέρει αν δεν ήταν κολλημένο εκεί από τησκουριά; Αλλά η στιγμή απαιτούσεαπεγνωσμένες κινήσεις.

«Κάνε πέρα! » φώναξε τραχιά στη Βίβιεν, καισάλταρε για ν’ αδράξει το σπαθί.

Στα αμέσως επόμενα λίγα δευτερόλεπτασυνέβησαν εκπληκτικά πράγματα. Η λαβή τουσπαθιού αντιστάθηκε για μια στιγμή, αλλά μετάγλίστρησε έξω από το θηκάρι. Ο Μάιλς τηντράβηξε, την κοίταξε και είδε ότι δεν κρατούσεσπαθί αλλά το απομεινάρι μιας λεπίδας. Ησκουριά είχε καταφάει το μέταλλο. Στάθηκεκοιτάζοντάς το χαζά, για αιώνες όπως τουφάνηκε. Η Βίβιεν άφησε ένα ξεφωνητό, και τοπαιδόμορφο πλάσμα ξέσπασε σ’ εκείνο τοδιαπεραστικό, αλογίσιο γέλιο του.

Κάτι επρόκειτο να συμβεί. Το ’νιωθες στοναέρα, σαν τη βαριά ατμόσφαιρα που προμηνύεικαταιγίδα.

Και τότε — κάτι σκοτεινό φάνηκε νασηκώνεται στον αέρα πίσω από το πρησμένοκεφάλι. Ίσως ένα ραβδί. Ένα μπαστούνι ήρόπαλο. Έμεινε μετέωρο για μια στιγμή, καιμετά κατέβηκε με όλη τη δύναμη που μπορούσενα δώσει στο χτύπημα πάνω από ένας αιώναςμίσους. Το ραβδί βούλιαξε στην πλαδαρήσακκου-λειδή απόφυση, που έκρυβε ίσως τηνπηγή της μυστηριώδους, ανίερης δύναμης τουάρχοντα του ψευτο-Λόγκρες. Αίμα ανάβλυσεαπό την πληγή, μια πονεμένη παιδική κραυγήέσκισε τον αέρα, και μετά ηρεμία.

Το παιδόμορφο πλάσμα έπεσε. Και πίσω τουστη σκιά, με το πρόσωπο πανιασμένο από τηνπρώτη συνειδητοποίηση της πράξης του,στεκόταν ο ξεχασμένος αδερφός Κέυ. Κοίταξε

πρώτα τα χέρια του, μετά το κουφάρι που ήτανπεσμένο μπροστά του, και άρχισε να γελά — ναγελά ασταμάτητα με το απαίσια υστερικό γέλιοενός τρελού. Κάπως καθυστερημένα, ο Μάιλςαναλογίστηκε εκείνους που θα έφταναναπαντώντας στο κάλεσμα του παιδόμορφουπλάσματος, και κοίταξε ξέφρενα ολόγυρα γιακανένα όπλο. Ύστερα είδε στο τραπέζι έναμεγάλο μαχαίρι για το κόψιμο του κρέατος, καιβιάστηκε να το αρπάξει.

Όμως, όταν η πόρτα της αίθουσας άνοιξε καιόρμησαν μέσα άνθρωποι για να βρουν τοναφέντη τους νεκρό, με τον Κέυ, τον Μάιλς καιτη Βίβιεν δίπλα του, δεν έκαναν καμία κίνησηνα τους συλλάβουν. Αντίθετα, έκαναν πίσω καιστάθηκαν με την πλάτη στον τοίχο μιλώνταςψιθυριστά μεταξύ τους, ενώ ολοένα καιπερισσότερος κόσμος χυνόταν στην αίθουσα.

Εμβρόντητος, ο Μάιλς δεν ήθελε να πιστέψει

στα μάτια του. Του φάνηκε πως είδε τον Χιου,τον Κόλιν... ακόμη και τη Μάιρα, εκεί στοκατώφλι. Έκανε να τους μιλήσει. Τον είδαν, τοναναγνώρισαν, του χαμογέλασαν κουρασμένα, μεανακούφιση που τον έβλεπαν ζωντανό, αλλάτους έγνεψαν αυτός και η Βίβιεν ναπαραμείνουν στη θέση τους.

Ένας γέρος στεκόταν με δυσκολία ανάμεσάτους, φορώντας ένα παλιό πανωφόρι καισαντάλια πολύ μεγάλα για τα πόδια του. Παράτην ηλικία και τα κουρέλια του, διατηρούσε μιααξιοπρέπεια στο παρουσιαστικό του.

Στηριγμένος στα μπράτσα του Χιου και τουΚόλιν, ο γέρος κοίταζε την όλη σκηνή. Είδε τοκουφάρι του παιδόμορφου πλάσματοςσωριασμένο στο πάτωμα, είδε τον Κέυ, που τογέλιο του είχε αλλάξει τώρα σε φοβεράαναφιλητά και χτυπούσε τον τοίχο με τιςγροθιές του, και είδε την αποτρόπαιη παρωδία

του συμποσίου των ιπποτών του Αρθούρου,όπου τόσα χρόνια προέδρευε το παιδόμορφοπλάσμα.

Τρέμοντας, άφησε τα μπράτσα του Χιου και τουΚόλιν, προχώρησε με ασταθή βήματα καιστάθηκε πλάι στο πτώμα. Ύστερα χαμήλωσε τοκορμί του με κόπο, στηριγμένος από τη ράχηενός καθίσματος, μέχρι που μπόρεσε ναγονατίσει. «Ώς εδώ ήταν, λοιπόν! »,μουρμούρισε. «Αυτό έμελλε να είναι το τέλοςτου — ήταν επόμενο. Τώρα ο διάβολος μπορείνα πάρει ό, τι του ανήκε. Ας βάλει ένα τέρμα σετούτο το ψέμα ο ίδιος ο πατέρας του ψεύδους.Ένας Θεός ξέρει — ναι, ένας Θεός ξέρει, ότικράτησε πάρα πολύ! »

Έσκυψε το κεφάλι, με το αραιό γενάκι ν’αγγίζει το στήθος του. Η γυναίκα με τηνξεθωριασμένη εσθή-τα τον κοιτούσεδιαπεραστικά, με σμιγμένα τα φρύδια. Ήταν σαν

να πάλευε να επαναφέρει μια αχνή, πολύ αχνήθύμηση του προσώπου του γέρου.

Γ ια μια στιγμή απόλυτη σιωπή απλώθηκεστην αίθουσα- ακόμη και ο Κέυ είχε σταματήσειτ’ αναφιλητά του. Ύστερα ο γέρος φάνηκε νακαταρρέει- το κορμί του λύγισε και σωριάστηκε— για να μην ξανασηκωθεί ποτέ — πάνω στοάψυχο κορμί του πλάσματος που κάποτε ήτανγιος του.

10

Οι άνθρωποι του κάστρου δεν ενόχλησαντους ξένους. Κάποιος ξέθαψε από κάπου μιαπαλιά τελετουργία που έπρεπε να τηρηθεί σεπερίπτωση θανάτου του άρχοντα του πύργου-

τώρα και οι δυο τους άρχοντες ήταν νεκροί, καιπολλά έπρεπε να γίνουν στη μεγάλη αίθουσαόπου το μόνο φως ήταν τα κεριά που έκαιγανπλάι στους νεκρούς.

Ήταν κάπως τρομακτικό — αλλά όχι πιοπαράξενο από τα όσα είχαν προηγηθεί — ναστέκονται μπροστά στο τζάκι με συντροφιάτους τους νεκρούς και τις άδειες πανοπλίες, ενώμιλούσαν ψιθυριστά και προσπαθούσαν ναεξηγήσουν οι μεν στους δε αυτά που είχανσυμβεί.

«Το κλειδί της όλης υπόθεσης ήταν, βέβαια, οΑρθούρος», είπε η Βίβιεν.

Ο Μάιλς την κοίταξε, και θυμήθηκε μεεκτίμηση πως η κοπέλα είχε μαντέψει από μόνητης την αλήθεια παρά τον τρόμο της. «Ναι,πράγματι», αποκρίθηκε. «Κόλιν, ποιος ήτανεκείνος ο γέρος; »

Ο Κόλιν εξήγησε με λίγα λόγια πώς τον είχανβρει, και συνέχισε, «Είπε ότι ήθελε να μας πει τοκαθετί για να ξαλαφρώσει την ψυχή του. Κατάτην άποψή του, δικό του ήταν το φταίξιμο γιαόλα. Νομίζω ότι ήταν κι ο ίδιος λιγάκι τρελόςπολύ πριν ο γιος του τον φυλακίσει μέσα στηβελανιδιά.

«Ήταν ο βαρόνος Ντέηβινσάιντ. Ήτανεκκεντρικός τύπος, σίγουρα, για να μην πούμεκαι μονομανής. Λάτρευε τους αρθουριανούςθρύλους, ήταν ποτισμένος ώς το κόκαλο απόδαύτους, και είχε προσπαθήσει ν’ άναπλάσει μιαμεσαιωνική ατμόσφαιρα στον πύργο και τακτήματά του. Ίσως από κει άρχισε το κακό. Ηπρώτη του γυναίκα ήταν μια κοπέλα που τηναγαπούσε πολύ όπως είπε — η μητέρα του Κέυ— που πέθανε στη γέννα. Ίσως το γεγονός αυτόσυνέβαλε στο να του στρίψει για τα καλά, γιατίσκαρφίστηκε ένα φοβερό σχέδιο για ναπερισώσει την οικογενειακή περιουσία.

«Υπήρχε μια γυναίκα, μοναχοκόρη καικληρονόμος μιας πλούσιας φαμίλιας τηςγειτονικής κομητείας. Ο πατέρας της είχεπεθάνει και είχε γράψει όλη την περιουσία τηςστην ίδια με τον όρο να περάσει στο μεγαλύτερογιο της όταν εκείνη παντρευόταν. Ο λόγος πουήταν ανύπαντρη ήταν απλός: ήταν εντελώςτρελή».

«Τότε... » έκανε η Βίβιεν σιγανά.

«Την είδες», αποκρίθηκε ο Μάιλς. «Ήταν ηγυναίκα που καθόταν δίπλα... σ’ αυτόν».Έδειξε το κορμί στο τραπέζι ανάμεσα στα κεριά.

Ο Κόλιν έγνεψε καταφατικά. Η φωνή τουπήρε έναν απόμακρο τόνο.

«Την παντρεύτηκε, ναι, και δε σταμάτησεεκεί, αλλ’ απόκτησε και παιδί μαζί της. Εκείνο

το παιδί- η ελπίδα του πλούτου για το λόρδοΝτέηβινσάιντ αν κατάφερνε να το μεγαλώσει ώςτην ηλικία που θα κληρονομούσε την περιουσία.Καταλαβαίνεις; »

«Θεέ μου, είναι φοβερό», έκανε η Μάιρα μεπάθος. «Νομίζω ότι του άξιζε να πάθει ό, τιέπαθε».

«Το ίδιο είπε κι αυτός, στο τέλος», της θύμισεο Κόλιν. «Βέβαια, σκόπευε ο γιος του να μηνείναι ποτέ σε θέση να απαιτήσει τηνκληρονομιά του, και να τη διαχειρίζεται τουλόγου του.

«Αλλά ο γιος που γεννήθηκε δεν ήτανσυνηθισμένο παιδί. Ήταν σακάτης, ναι, αλλά μεπρωτοφανή νοημοσύνη, και κάτι παραπάνω —κάτι που το μυστικό του κρυβόταν μάλλον σ’εκείνη την αποκρουστική απόφυση τουεγκεφάλου του. Λίγο λίγο, συντείνοντας και το

πάθος του πατέρα του για τους αρθουριανούςθρύλους, άρχισε να πλάθει γύρω του έναν κόσμοόπου θα ’ταν αυτός ο βασιλιάς.

«Τον πατέρα του τον μισούσε, τον φοβότανκαι τον σεβόταν ταυτόχρονα. Τον μισούσε, γιατίήξερε ότι δεν υπήρχε ίχνος αληθινής αγάπηςανάμεσά τους-τον φοβόταν, γιατί ήταν τοισχυρό πρόσωπο στην οικογένειά- τον σεβόταν,γιατί ήταν η πηγή της σοφίας που αντλούσε γιατις φαντασιώσεις του».

«Ταιριάζει», μουρμούρισε ο Χιου. «Αυτή ηιστορία τα εξηγεί όλα τέλεια».

Ο Κόλιν έγνεψε καταφατικά.

«Ήθελε να τον αγαπά και η μητέρα του, αλλάκάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό. Εκείνη μόλις καιείχε συναίσθηση της ύπαρξής του — αυτού ή

οποιουδήποτε ά-λου — γιατί το μυαλό της ήτανβυθισμένο στις καταχνιές της τρέλας. Αλλά οίδιος πίστευε ότι την αγάπη της την είχε κλέψειο ετεροθαλής αδερφός του, ο Κέυ. Ο τελευταίοςδεν είχε δική του μητέρα, και τον εξόργιζε όταναρνιόταν να συμμετάσχει στα πολύπλοκαπαιχνίδια αναβίωσης του αρθουριανών θρύλων.

«Σε ποιο στάδιο τα παιχνίδια αυτά έγινανφριχτή πραγματικότητα, ίσως δε θα το μάθουμεποτέ με σιγουριά. Συνέβη όταν ήταν δέκα μεδώδεκα χρονών, και ο Κέυ πέντε χρόνιαμεγαλύτερος. Μπορεί η δύναμή του, σελανθάνουσα κατάσταση ώς τότε, να ωρίμασε.Και τότε, εντελώς απότομα, ο κόσμος ολόγυραμεταβλήθηκε σε έναν εφιάλτη για τους πάντες.Η χώρα των θρύλων ξέφυγε από τα όρια τουμυαλού του και απλώθηκε στον αληθινόκόσμο».

Ο Κόλιν κοντοστάθηκε και κοίταξε τον

Χιου, ζητώντας του με το βλέμμα να συνεχίσειεκείνος την αφήγηση.

«Ο πατέρας του, βλέπετε», συνέχισε ο Χιουσκυθρωπά, «τον φώναζε Αρθούρο. Ισως σαναστείο. Έτσι ο μικρός αποφάσισε μια μέρα ότιαυτός ο άνθρωπος που έλεγε πως ήταν οπατέρας του, δεν ήταν αυτός αλλά, αντίθετα,ήταν ο μάγος Μέρλιν, που τον είχαν φυλακίσειστον κορμό μιας βελανιδιάς. Αυτό ταίριαζε μετα συναισθήματα που έτρεφε για τον πατέρατου. Αυτή ήταν η πρώτη τρομερή και σκόπιμηπράξη του. Ο πατέρας του δεν μπόρεσε να μαςπει πώς το έκανε, και τώρα, που είναι νεκρός,δε θα το μάθουμε ποτέ

— πάντως το έκανε. Ήξερε για μια μοναχικήβελανιδιά στα κτήματά τους, και φυλάκισε τονπατέρα του μέσα της, αφήνοντάς του μόνο τηδύναμη να μιλά όταν τον καλούσαν με τηνκατάλληλη τελετουργία».

«Μου δόθηκε η εντύπωση», παρατήρησε οΜάιλς ύστερα από μια στιγμή, «ότι αυτό το —το Λόγκρες του, ήταν ένα παράξενο κράμαπαιδιάστικου παραμυθιού καιπραγματικότητας».

«Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έτσι ήταν»,συμφώνησε ο Χιου. «Για παράδειγμα — ομικρός ήταν απίστευτα έξυπνος, με τον τρόποτου. Μπορούσε να διαβάσει τους θρύλους τουΑρθούρου στο πρωτότυπο του Μάλορυ, καιίσως και τα πιο παλιά κείμενα που του έδειξε οπατέρας του. Γνώριζε τη σωστή διάλεκτο πουυποτίθεται ότι μιλούσαν την εποχή τουΑθρούρου κι έτσι, χάρη σε κάποια ασύλληπτηδύναμη που διέθετε, έκανε τους ανθρώπους πουτον υπηρετούσαν να μιλάνε αποκλειστικά μ’αυτή τη γλώσσα».

«Αλλά σ’ εμάς μίλησε με τα σύγχρονααγγλικά της εποχής του», παρατήρησε ο Μάιλς.

«Και όταν πρόσταξε τα κοριτσάκια να μαςφέρουν κρασί, εκείνα το έφεραν σε μιασυνηθισμένη κανάτα από κάποιο λαβομά-νο.Και δεν ήταν καν κρασί, αλλά ένααναγουλιαστικό σιρόπι από βατόμουρα».

«Λογικό», είπε ο Κόλιν. «Πιθανόν, σαν ταπερισσότερα παιδιά, να του άρεσαν τα γλυκάπράγματα. Αυτή ήταν η εντύπωση που είχε γιατο καλό ποτό, κι αυτή ήταν η εικόνα για τοκρασί στο μυαλό του».

«Όμως εκείνος ο δράκος! » έκανε η Βίβιεν.«Και ο γίγαντας! »

«Μπορούμε να τα εξηγήσουμε — ή μάλλοννα κάνουμε εικασίες — και γι’ αυτά», απάντησεο Χιου. «Ήξερε ότι κάθε αρθούρειο βασίλειο,άξιο του ονόματός του, όφειλε να έχει τουςδράκους και τους γίγαντές του. Έτσι, όταν τακτήματά του έγιναν το Λόγκρες, υπήρχε σ’ αυτά

ένας δράκος και ένας γίγαντας. Διόλου απίθανονα είχε προσθέσει και άλλα παράξεναπλάσματα. Ήδη ξέρουμε ότι είχε φυλακίσει έναμάγο στον κορμό ενός δέντρου. Στη φαντασίατου, κάποιο μέρος της περιοχής πρέπει να ήτανη Κοιλάδα του Α-βαλον, και κάπου μπορεί ναυπάρχει κι ένα Άγιο Δισκοπότηρο».

«Θα ’λεγα, μάλλον όχι», παρενέβη ο Κόλιν.«Στο θρύλο, η εμφάνιση του οράματος τουΔισκοπότηρου είχε σαν αποτέλεσμα νασκορπίσει η ομάδα των ιπποτών έτσι μάλλον θαπροτίμησε ν’ αγνοήσει αυτό το σημείο».

«Ωστόσο είχε το Επικίνδυνο Κάθισμα»,έσμιξε τα φρύδια του ο Μάιλς. «Αλλά, βέβαια,δε φαινόταν να το παίρνει στα σοβαρά». Μιαιδέα του πέρασε ξαφνικά από το μυαλό. «Τώρακαταλαβαίνω! Όταν είπα ότι είχα έρθει νασκοτώσω το δράκο, πειράχτηκε και θύμωσε. Θαπρέπει να με είδε σαν έναν από εκείνους τους

ενοχλητικούς και μισητούς ενήλικες που θέλουννα επεμβαίνουν παντού, και που είχε έρθει νατου πάρει το παιχνίδι του».

«Έτσι ακριβώς το χαρακτήρισε, παιχνίδιτου», πετάχτηκε η Βίβιεν. «Δεν το θυμάσαι; »

«Ναι, σωστά. Έτσι είχε το βασίλειό του, τημητέρα του να παίζει το ρόλο της βασίλισσας,και τη φανταστική του δύναμη για να επιβάλλειτη θέλησή του στη γύρω περιοχή. Δόξα τω Θεώπου η δύναμή του ήταν περιορισμένη! Μονάχαένα μικρό κομμάτι του κόσμου είχε αποκλειστείέτσι, θα μπορούσε να ’ναι ολόκληρη η Αγγλία! »

Ξαφνικά κάτι θυμήθηκε.

«Έι! » φώναξε. «Πού είναι ο Μπάρρυ; Γ ιατίδεν είναι μαζί σας; »

Οι άλλοι αντάλλαξαν ματιές με νόημα.

Ύστερα ο Κόλιν πήρε το λόγο και εξήγησε μελίγα λόγια ότι το κουράγιο είχε εγκαταλείψει τοφίλο τους και ότι είχε εξαφανιστεί μόλιςάρχισαν να κόβουν το δέντρο.

«Τι λέτε να έγινε αυτός; » ρώτησε η Μάιραμετά από σύντομη σκέψη.

«Ένας Θεός ξέρει», απάντησε ο Χιουσαρκαστικά. «Αλλά αν του έκοψε αρκετά για ναμην μπλέξει πουθενά ώς τώρα, μάλλον θα είναισώος και αβλαβής το πρωί, και κάπου θα τονβρούμε τότε».

«Τι θα κάνουμε με τούτους τους ανθρώπουςεδώ; » συνέχισε η Μάιρα. «Σε τελευταίαανάλυση, είναι δική μας ευθύνη, κατά κάποιοτρόπο. Τους αποσπάσαμε βίαια από το γνώριμομικρό τους κόσμο, και από αύριο θα βρεθούνγια πρώτη φορά αντιμέτωποι με τον εικοστόαιώνα. Το σοκ θα είναι φοβερό γι’ αυτούς! »

«Άραγε θα μας αφήσουν ανενόχλητους, όπωςέκαναν ώς τώρα; » ρώτησε ανήσυχα η Βίβιεν.«Θέλω να πω, είμαστε υπεύθυνοι για το θάνατοτου αφέντη και κυρίου τους και δεν αποκλείεταικάποιοι να μας θεωρήσουν ενόχους και για τοθάνατο του γερο-λόρδου».

«Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, ευτυχώς»,την καθησύχασε ο Κόλιν. «Όταν φτάσαμε στοκάστρο, ο γερο-λόρδος Ντέηβινσάιντ μίλησε σεμερικούς από τους ανθρώπους του. Δεν μπορώνα καταλάβω ποια σχετική έννοια του χρόνουείχαν αυτοί οι άνθρωποι-μερικοί, όπως ο ίδιος οΑρθούρος, δεν έχουν γεράσει εδώ και πάνω απόέναν αιώνα, ενώ άλλοι γέρασαν και πέθανανφυσιολογικά... Τέλος πάντων, αυτό μπορεί ναδιευκρινιστεί αργότερα. Όπως έλεγα, ο λόρδοςμίλησε με μερικούς από τους ανθρώπους του,που τον αναγνώρισαν, και τους πρόσταξε ναμας δεχτούν σαν φίλους. Έτσι δεν έχουμελόγους ν’ ανησυχούμε».

«Πολύ παρήγορο αυτό—» άρχισε να λέει οΜάιλς, όταν ακούστηκε κάποια οχλαγωγίααπέξω. Δυνατοί θόρυβοι, μαζί με τσιριχτέςφωνές, και μετά ο ήχος από πόδια που έτρεχαν.

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, και όλοι μαζίόρμησαν προς την πόρτα.

Απέξω, στην άλλη άκρη της αυλής τουκάστρου, έλαμπαν φώτα. Πλήθη είχαν μαζευτείστην είσοδο του περίβολου, και η πύλη άνοιγετρίζοντας. Γνώριμοι ήχοι ξεχώριζαν μέσα στονόλο αυτό το σαματά: μουγκρητό από κινητήρεςαυτοκινήτων και αυστηρές φωνές με τηνπροφορά του εικοστού αιώνα.

«Δες φίλε μου! » γρύλισε απότομα ο Χιου.«Στοιχηματίζω ό, τι θέλετε ότι εκείνος ολεχρίτης κατάφερε να φτάσει έξω! Ποτέ δε θαφανταζόμουν ότι θα είχε το μυαλό ή τοκουράγιο να το καταφέρει! »

Κοντοστάθηκε για μια στιγμή και μετάάρχισε να τρέχει προς την αυλή.

«Ποιος; Για ποιον μιλάει; » ρώτησε η Βίβιεν.

«Πρέπει να εννοεί τον Μπάρρυ», εξήγησε οΜάιλς. «Ένας Θεός ξέρει τι ιστορία τουςξεφούρνισε για να μαζέψει τόσο κόσμο εδώ! Θα’λεγε κανείς ότι κουβάλησε ολόκληρο στρατό! »

«Δε με νοιάζει ποιους κουβάλησε», έκανε ηΒίβιεν, με ξαφνική εξάντληση στη φωνή της.«Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι αν μπορούννα μας πάρουν από δω, πίσω στον ωραίο μας,βολικό κόσμο όπου δεν έχει κανείς να φοβάταιπαρά μονάχα τις ατομικές βόμβες. Ούτεδράκους, ούτε γίγαντες, ούτε μάγους... Θεέ μου,Μάιλς! Κάθισες ποτέ να σκεφτείς σε τι φοβερόκόσμο ζουν στ’ αλήθεια τα παιδιά; »

«Τα παιδιά είναι απάνθρωπα πλάσματα»

αποκρίθηκε ο Μάιλς. «Πρέπει να μάθουν πρινγίνουν άνθρωποι, αργά και επώδυνα. Και πάραπολλά δε μαθαίνουν ποτέ, ακόμη κι όταν είναιπια ενήλικες. Από ένα παιδί που γεννήθηκε απότρελή μητέρα, γεμάτο φθόνο για τον ετεροθαλήαδερφό του, δίχως την αγάπη του πατέρας του,που το έβλεπε μονάχα σαν πηγή μελλοντικούπλούτου — τι άλλο θα περίμενε κανείς; Έλα,πάμε! Καιρός να φεύγουμε από δω. Ο δικός μαςρόλος τέλειωσε».

Η κοπέλα τον κοίταξε και χαμογέλασε. Μιαστιγμή αργότερα έγνεψε καταφατικά και πέρασετο μπράτσο της στο δικό του. Οι δυο τουςάρχισαν να διασχίζουν τον περίβολο τουκάστρου για να παρακολουθήσουν μαζί τογυρισμό του Λόγκρες στον αληθινό κόσμο.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ

του Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ

Λίγα πράγματα δίνουν τόσο έντονα τηναίσθηση μιας άλλης πραγματικότηταςόσο οι πίνακες των σουρεαλιστώνζωγράφων, όπου οι κανόνες της λογικήςκαι τη αλληλοσυσχέτισης των πραγμάτωνακολουθούν δικούς τους νόμους ή,μάλλον, κανένα νόμο.

Και ακόμη πιο σημαντικό, δενπεριορίζονται μόνο στο να δείξουν ότιυπάρχουν άλλες πραγματικότητες. Όχι,αυτό δεν είναι αρκετό. Στο κάτω κάτω,μια άλλη πραγματικότητα δεν είναι παράμια ακόμη πραγματικότητα, το ίδιοδεσμευτικά στατική. Οι σουρεαλιστές

— πάνω απ’ όλα — αφήνουν να διαφανείότι η κάθε πραγματικότητα είναι κατάβάθος πλαστική και ρευστή. όχι στατική.Οι πίνακες του Νταλί αποτελούν κλασικόπαράδειγμα, και φαντάζομαι ότι όλοι θαέχετε δει κάπου τα περίφημα «λιωμέναρολόγια» του που ρέουν σαν αναλυτόκερί.

Κάτι στο διήγημα αυτό του Φρανκ

Μπέλκναπ Λονγκ φέρνει στο νου τονΝταλί.

Ο « Άνθρωπος από το Α γνωστό» είναι ηιστορία κάποιου για τον οποίο αυτό που

λέμε «πραγματικότητα»

δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένακομμάτι ζεστό κερί.

Γ. Μ.

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν είχε ποτέτου γεννηθεί, ο Ρεβέλ δεν ξεχώριζε από τουςάλλους ανθρώπους. Χαμογελούσε εγκάρδιαόταν συναντούσε φίλους, έτρωγε σε εστιατόριο,έμενε σε μια σοφίτα -ατελιέ του ΓκρένιτςΒιλατζκαι ένιωθε την αναμενόμενηευχαρίστηση όταν κάποιος επαινούσε τη

δουλειά του.

Ζωγράφιζε για να βγάλει το ψωμί του. Οιπίνακές του δεν ήταν απλώς ασυνήθιστοι, ήταντο κάτι άλλο. Οι φίλοι του τον θεωρούσανιδιοφυία του φανταστικού. Τα ηλιοβασιλέματατου ήταν εντελώς απόκοσμα, πράσινα μάλλονπαρά κόκκινα, και όταν ζωγράφιζε άστρα τα’βλεπες κι έτριβες τα μάτια σου. Τ’ άστρα τουΡεβέλ έμοιαζαν με εκτυφλωτικούς άσπρουςσκαντζόχοιρους κουλουριασμένους στονουρανό.

Επίσης ζωγράφιζε και ζώα που σου έδιναντην εντύπωση ότι μόλις είχαν ζωντανέψει απόκάποια ονειροφαντασία. Πάντως όλοι όσοιήξεραν τον Ρεβέλ έλεγαν ότι ήταν εντάξειτύπος. Ο Ρεβέλ ήταν ιδιοφυία, και σαν ιδιοφυίαείχε το δικαίωμα να εκφράζει τις δικές τουαπόψεις για τη φύση. Όπως και να ’χε, η φύσηδεν ήταν και καμιά σπουδαία καλλιτέχνις,

χώρια που πάντοτε γκρίνιαζε ότι υπήρχετάχατες αιτιοκρατία και τα παρόμοια.

Στους πίνακες του Ρεβέλ υπήρχαν εικόνεςπου, κατά κάποιο τρόπο, έβαζαν το κάρομπροστά από τ’ άλογο, αντιστρέφοντας τηλογική των πραγμάτων. Όπως, για παράδειγμα,σε ξάστερο ουρανό μπορούσε να λυσσομανά μιακαταιγίδα, με νεροποντή και αστραπές, ενώ οιάνθρωποι έτρεχαν πισωπατώντας στα στεγνάπεζοδρόμια για να προστατευτούν στο βρεγμένοεσωτερικό των κτιρίων. Ή έβλεπες έναυποβρύχιο να τορπιλίζει ένα πλοίο, και τοπλήρωμα του πλοίου να στέκεται ήρεμα στοκατάστρωμα και να χα* ζεύει την τορπίλη πουεξακοντιζόταν προς τον ουρανό.

Ο Τζιμ Νορθ γνώρισε τον Ρεβέλ σ’ ένα πάρτικαλλιτεχνών του Γκρένιτς Βίλατζ. Την ώραεκείνη ο Νορθ καθόταν στο πάτωμα καικουβέντιαζε με μια ελκυστική, μελαχρινή

κοπέλα σχολιάζοντας τα ηλιοβασιλέματα τουΡεβέλ. Η κοπέλα του χαμογελούσε, με ταμεγάλα, ελαφίσια μάτια της να λάμπουν ζεστάστο μουντό φως. Αν και δεν ήταν τύποςδιανοούμενης, ωστόσο άρεσε στον Νορθ. Ήτανκαλή ακροάτρια. Η μελαχρινή της ομορφιά σουγαλήνευε την ψυχή, ενώ οι φωνητικές τηςχορδές είχαν το καλό να μη δουλεύουν πολύ.

Φαινόταν να συμφωνεί με το καθετί πουέλεγε ο Νορθ. Ήταν το αντίθετο της ΈλενΚίλντεϋ. Η Έλεν πάντοτε κριτικάριζε το καθετίπου έλεγε και τον μεταχειριζόταν σαν να ’τανπαιδί. Η Έλεν δεν εκτιμούσε καν ταηλιοβασιλέματα του Ρεβέλ. Θεωρούσε τοζωγράφο τσαρλατάνο και κορόιδευε τον Νορθ,που τον θαύμαζε.

Ο Νορθ έσφιγγε το χέρι της μελαχρινής. «Καιτον Πικάσο τον ειρωνευόταν», της εξηγούσε.«Αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις από την

πεπατημένη δίχως να προκαλέσεις το φθόνοκαι την εχθρότητα. Ο Ρεβέλ είναι πρωτοπόρος.Χαράζει νέους δρόμους στις ανεξερεύνητεςερημιές».

«Νιώθω εξαιρετικά κολακευμένος»,ακούστηκε μια φωνή από πάνω του.

Ο Νορθ σήκωσε το βλέμμα του ξαφνιασμένοςκαι κοίταξε τον άλλο ανήσυχα. Ο Ρεβέλ ήτανκάτι παραπάνω από ελαφρά μεθυσμένος. Ταμαλλιά του ήταν ανάκατα, και τα μάτια τουέλαμπαν με μια φασματική απόκοσμη λάμψηπου έκανε τον Νορθ ν’ ανατριχιάσει. Φαίνονταννα βλέπουν πράγματα που ο Νορθ δεν μπορούσενα δε<. Ηταν σαν να κοίταζαν μέσα από τουςτοίχους της αίθουσας, πέρα στο διάστημα.

«Ζητώ συγνώμη αν κρυφάκουσα», είπε οΡεβέλ. «Αλλά στο γλυκό μεθύσι που είμαιεπιτρέπεται να στήνω και λιγάκι αφτί. Είμαι

απλά ένας ουδέτερος παρατηρητής, κάτι σανσούπερ-εκπρόσωπος του Ο Η Ε».

Δεν πρόλαβε καλά καλά ν’ αποσώσει ταλόγια του, και σωριάστηκε φαρδύς πλατύςκάτω, με φοβερό γδούπο. Το κοντοδεμένοκορμί του τραντάχτηκε ολόκληρο χτυπώνταςστο πάτωμα. Στην πτώση του παρέσυρε κι ένατραπεζάκι του οικοδεσπότη τους με αποτέλεσμανα σκορπίσει ολόγυρα σάντουιτς και τυροπι-τάκια.

Ο Νορθ άφησέ μια πνιχτή κραυγή καιτινάχτηκε να τον βοηθήσει. Αλλά ο Ρεβέλ δενήθελε βοήθεια από κανέναν. Έσπρωξε πέρα τοχέρι που του πρόσφερε ο Νορθ και σηκώθηκε μ’εκπληκτική σβελτάδα. Στάθηκε πρώτα στουςαγκώνες και τα γόνατα και μετά βρέθηκεόρθιος, δίνοντας την εντύπωση ότι το μεθύσιτου είχε χαθεί ως δια μαγείας.

«Εντάξει, μου πέρασε», δήλωσε. «Δεν το είχαπάρει είδηση πόσο ύπουλα με χτύπησε στοκεφάλι το πιοτό».

Ο Νορθ έγνεψε με κατανόηση. «Έτσι τηνπατάμε πάντα», τον παρηγόρησε. «Θες να σουφέρω λίγο σκέτο καφέ; »

Ο Ρεβέλ χαμογέλασε. «Λίγος καθαρός αέραςθα με βόλευε καλύτερα. Έχω διάθεση για ένανπερίπατο».

«Το ίδιο κι εγώ, θα ’λεγα», απάντησε ο Νορθ.«Σκόπευα να φύγω εδώ και μια ώρα. Ανπεριμένεις μια στιγμή να πάρω το παλτό μου, θασου κάνω παρέα».

«Εντάξει», συμφώνησε ο Ρεβέλ. «Κάπου εδώπρέπει να τριγυρίζει κι ένα δικό μου παλτό».

Πέντε λεπτά αργότερα οι δυο τους βάδιζαν

πλάι πλάι στην οδό Τσαρλς, με τη γεροδεμένημορφή του καλλιτέχνη τυλιγμένη σ’ ένα καρόπαλτό.

«Φοβάμαι ότι έγινα θέαμα», μουρμούρισε οΡεβέλ. «Είχα κατεβάσει επτά Μαρτίνι κι έναΤομ Κόλλινς. Αλλά είμαι εντελώς νηφάλιοςτώρα».

Ο Νορθ γύρισε και τον κοίταξε απορημένα.«Δεν καταλαβαίνω πώς ξεμέθυσες έτσιγρήγορα», είπε.

«Ήταν εύκολο», τον διαβεβαίωσε ο Ρεβέλ.«Απλώς ξεήπια εκείνα τα κοκτέιλ».

«77 έκανες, λέει; »

Ο Ρεβέλ αναστέναξε καρτερικά. «Φοβάμαιότι δε θα μπορούσες να καταλάβεις»,

αποκρίθηκε. «Διαθέτω... περίεργα χαρίσματα».

Ο Νορθ έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή.Μετά είπε κάπως απότομα: «Είμαι κι εγώκαλλιτέχνης, ξέρεις. Ίσως θα ’πρεπε να πω,πειραματίζομαι με την τέχνη».

«Ναι; » έκανε ο Ρεβέλ. «Λοιπόν, για ναπούμε την αλήθεια, το ίδιο κι εγώ. Μ’ αρέσει ν’αποτυπώνω το παράξενο στο κανναβάτσο,κυρίως για το δικό μου κέφι. Δε δίνω πεντάρα τισκέφτονται οι άλλοι».

«Οι πίνακές σου είναι όντως παράξενοι»,συμφώνησε ο Νορθ. «Αλλά εδώ στο Βίλατζ οιάνθρωποι φαίνεται να τους καταλαβαίνουν. Ογκαλερίστας σου έχει πνιγεί στις παραγγελίες».

«Ναι», παραδέχτηκε ο Ρεβέλ. «Με κάθεμετριοφροσύνη, μπορώ να πω ότι είμαιεμπορικά πετυχημένος. Αλλά δεν είναι αυτό ο

βασικός αντικειμενικός μου σκοπός. Βέβαια,χαίρομαι όταν πουλιούνται τα έργα μου, γιατίπρέπει κι εγώ να φάω, αλλά δεν είναι αυτός ολόγος που ζωγραφίζω».

«Γιατί ζωγραφίζεις; »

«Για να ξεθυμάνω με ακίνδυνο τρόπο. Ηζωγραφική είναι για μένα ένα είδος ψυχικήςκάθαρσης».

«Να ξεθυμάνεις για τι; » ρώτησε ο Νορθσμίγοντας τα φρύδια του.

Ο Ρεβέλ αναστέναξε και συνέχισε τα βήματάτου στο μακρύ, μελαγχολικό δρόμο. Τοτετράγωνο που περνούσαν είχε σαφώς μια δικήτου ατμόσφαιρα. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαναμυδρά φωτισμένα μπαρά-κια και υπόγειακαμπαρέ. Κόκκινες και πράσινες φωτεινέςπινακίδες φιγουράριζαν τίτλους όπως, «Το

Στέκι του Τόνυ», «Ελ Μοντεράντο», «Η ΜαύρηΨιψίνα», «Ο Φούρνος του Διαβόλου»...

Σ’ ολόκληρο το τετράγωνο δε φαινότανψυχή, γιατί η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη. Οιξένοι επισκέπτες που αναζητούσαν ατμόσφαιρασπάνια έμεναν στο μποέμικο περιβάλλον τηςοδού Τσαρλς ώς τις μικρές ώρες, και οι ντόπιοιτου Βίλατζ δεν είχαν ξεπροβάλει ακόμη απότην ολονύχτια οινοποσία τους στα υπόγειαστέκια.

Ο Ρεβέλ σήκωσε το χέρι του αργά. «Από τονπειρασμό να κάνω αυτό», αποκρίθηκε στονΝορθ.

Ο δρόμος άρχισε ξαφνικά να παίρνει σαφήκλίση. Ήταν κάτι το φρικαλέο, το τρομακτικό.Το πεζοδρόμιο κάτω από τα πόδια τουςφαινόταν να βουλιάζει και τα κτίρια μπροστάνα κυματίζουν και ν’ απομακρύνονται.

Οι ίδιες οι φωτεινές επιγραφές άλλαξαν.Γύρω από τους κόκκινους και πράσινουςλαμπτήρες φαίνονταν να χορεύουν γραμμέςζιγκ-ζαγκ σαν την αύρα της ημικρανίας, καιένας άνεμος άρχισε να ουρλιάζει στ’ αφτιά τους.

Ένας άντρας και μια γυναίκα φάνηκαν ναβγαίνουν πισωπατώντας και τρικλίζοντας απόένα υπόγειο καμπαρέ. Ο άντρας διαμαρτυρότανμεγαλόφωνα, σύροντας τα λόγια του από τομεθύσι.

«Νόμισσσα ότι ’θελεςςς να πιούμε άλλο ένα»,παραπονιόταν. «Τι σσσού ’ρθε τώρα; »

«Δεν ήταν δική μου η ιδέα να βγούμε»,τσίριξε θυμωμένα η γυναίκα. «Μόλις μπαίναμεμέσα».

Ο άντρας σταμάτησε ξαφνικά να τρικλίζει.Ενώ διέσχιζε με τη γυναίκα το δρόμο, οι ώμοι

του ίσιωσαν και η φωνή του έχασε το συριχτότόνο του μεθυσιού.

«Κοίτα, Τζέην», είπε στη γυναίκα. «Είμαιεντάξει τώρα. Περπατάω και μόνος μου.Σταμάτα να με σέρνεις ανάποδα».

«Μα τι πάθαμε; » αναρωτήθηκε απορημένα ηγυναίκα. «Μια στιγμή πριν ήμαστε τύφλα στομεθύσι και τώρα... τώρα είμαστε εντελώςνηφάλιοι».

Ο άντρας έγνεψε καταφατικά. «Μάλλον θαχάσαμε τον μπούσουλα», παρατήρησε.

Ο Ρεβέλ χαμήλωσε το χέρι του. Ο δρόμοςίσιωσε αργά μέχρι που έγινε πάλι επίπεδος. Τοζευγάρι ξαναγύρισε στο καμπαρέ, με τα κορμιάτους να λικνίζονται καθώς περνούσαν από τηνκαφασωτή πόρτα και κατέβαιναν τις ξύλινεςσκάλες προς τις βραχνές νότες μιας ορχήστρας

χορού. -

Ο Ρεβέλ σκούπισε με το πίσω μέρος τηςπαλάμης του το ιδρωμένο μέτωπό του. «Είναιπάντοτε κουραστικό», είπε, «αλλάαπολαμβάνω να το κάνω».

Ο Νορθ έτρεμε ολόκληρος. Το σαγόνι τουκρεμόταν μια σπιθαμή και το πρόσωπό του είχεπάρει μια γκριζωπή, μανιταρίσια απόχρωση.

«θεέ και Κύριε! » τραύλισε. «Το πιοτό πρέπεινα με χτύπησε κατακούτελα. Μπορεί να μηνήπια εφτά Μαρτίνι, αλλά πάντως ήπια αρκετά».

( «Έτσι, ε; » έκανε ο Ρεβέλ, με ένα ειρωνικόχαμόγελο να παίζει στα γενειοφόρο χείλη του.«Τι λες, θα τα καταφέρεις να γυρίσεις σπίτιδίχως βοήθεια; »

«Μένω εδώ πιο πάνω, δυτικά της λεωφόρουΓκρέ-νιτς», απάντησε ο Νορθ. «Δεν υπάρχειπρόβλημα».

«Ωραία.. Φαίνεται ότι είμαστε και γείτονες.Εδώ είναι το σπίτι μου».

Ο Ρεβέλ είχε σταματήσει κι έδειχνε με τοσαγόνι προς τα κόκκινα τούβλα της πρόσοψηςενός σπιτιού που πρέπει να είχε χτιστεί γύρωστα τέλη του 18ου αιώνα. Ηταν ένα απομεινάριτου παρελθόντος, τυπικό για το Βίλατζ. Ηπαμπάλαια καμινάδα του πρέπει να είχε δει απόψηλά γενιές και γενιές Νεοϋορκέζων πριν ηπεριοχή γίνει ένα είδος «Καρτιέ Λατέν», μιακαλλιτεχνική γειτονιά.

Ο Ρεβέλ του άπλωσε το χέρι. «Πέρασε αύριοή μεθαύριο να τα πούμε», του πρότεινε. «Αυτήτην περίοδο δουλεύω σε κάτι που νομίζω θα σενδιαφέρει. Έχει σχεδόν τελειώσει, αλλά δε με

ικανοποιεί. Μπορεί να το ξαναπιάσω από τηναρχή και να ξεζωγραφίσω κάτι εδώ, κάτι εκεί».

«Ευχαριστώ» μουρμούρισε ο Νορθ. «θα., θαπερά-σω σίγουρα, Ρεβέλ».

Ήταν παράξενο, αλλά δεν ένιωθεδιόλου μεθυσμένος. Τα μακριά,καλλιτεχνικά δάχτυλα του Ρεβέλ έμεινανγια μια στιγμή στην παλάμη του,σφίγγοντάς του φιλικά το χέρι.

«θα σε ξαναδώ τότε», είπε.

Ο Νορθ δεν πρόσεξε αμέσως τομυρμήγκιασμα Μονάχα όταν διέσχισετην Έβδομη Λεωφόρο και βρισκότανμισό τετράγωνο από το διαμέρισμά τουστο κτίριο Άσλαντ, συνειδητοποίησε ότι

ένιωθε κάπως αφύσικα το χέρι του.

Στην αρχή σκέφτηκε ότι θα έφταιγε τοΟινόπνευμα.

που έκανε να μυρμηγκιάζουν οι άκρες τωνδαχτύλων του. Θα πρέπει να βάλω φρένο στοπιοτό, συλλογίστηκε. Η αλκοολική νευρίτιδαδεν ήταν αστεία υπόθεση. Έτσι και δενπρόσεχε, μπορεί να κατέληγε στο τρελάδικο.

Ξαφνικά σήκωσε το χέρι του και τοκοίταξε. Όλο το χρώμα χάθηκε από τοπρόσωπό του, που έγινε στα-χτί. Ο αντίχειραςκαι ο δείκτης του ήταν εντάξει, αλλά ταυπόλοιπα δάχτυλα ήταν σαν να μην είχανκόκαλα! Κουλουριάζονταν σαν φίδια καισυστρέφονταν γυρισμένα προς την έξω μεριάτου χεριού του.,

Κουλουριάζονταν και συστρέφονταν —στο αμυδρό φως το χέρι του έμοιαζε σαν ένααεικίνητο εχινό-δερμο που έκανε διαδρομή σεμια φωλιά σκουληκιών. Το μεσαίο τουδάχτυλο ήταν η χειρότερη περίπτωση. Είχεκουλουριαστεί σε σφιχτή μπάλα στο έξωμέρος του χεριού του. Σαν τη μαζεμένηκεραία μιας πεταλούδας. Σαν —

Παρομοιώσεις από το ζωικό βασίλειοξεπηδούσαν απρόσκλητες στο μυαλό του.Παγωμένος από τον τρόμο, γύρισε και άρχισενα διασχίζει τρικλίζοντας τυφλά το δρόμο.

Η κοπέλα με το πανίσχυρο σπορ αμάξι είχεκιόλας διασχίσει τη μισή πόλη τρέχοντας μεεκατό κατά μέσο όρο. Τη στιγμή που ο Νορθάφηνε παραπατώντας το πεζοδρόμιο, ηκοπέλα έδειχνε στο αγόρι δίπλα της ότιμπορούσε να οδηγήσει με το ένα χέρι ακόμηκαι μεθυσμένη.

Μια άγρια στριγκλιά ξέφυγε από τα χείλητης βλέποντας την ψηλή σιλουέτα του Νορθνα τινάζεται σαν τόπι πάνω από το παρ-μπρίζκαι να εκτοξεύεται βολίδα πέρα, κάθετα προςτο δρόμο. Το να χτυπάει άνθρωπο ήτανπρωτόγνωρη εμπειρία γι’ αυτή, και για μιαστιγμή έχασε κάθε έλεγχο. Το αμάξι,κάνοντας τρελά

ζιγκ-ζαγκ, διέσχισε την Έβδομη Λεωφόρο καιμπήκε σπινάροντας στις δυο ρόδες στησκοτεινή οδό Τσαρλς.

Ο νεαρός δίπλα της χαχάνισε πνιχτά. «Πάτατο, κούκλα», της είπε. «Έχουμε πολύ δρόμοακόμη ώς το Νιου Χέιβεν».

Η Έλεν Κίλντεϋ, φουντωμένη από θυμό,έβγαλε μ’ ένα σουγιαδάκι το χαρτί με το οποίοο Νορθ είχε ταπώσει το χωνάκι του σωλήνα στο

πρωτόγονο θυροτηλέφωνο. Ήξερε τι σήμαινεαυτό. Ο Νορθ περνούσε μια από τις κρίσεις τουαπομόνωσης. Το τάπωμα σήμαινε ότι δεν ήθελεενοχλήσεις από νεαρές επισκέ-πτριες σαν τηναφεντιά της.

Ήταν πολύ κρίμα. Ο νεαρός κόντευε ναλιώσει στο καβαλέτο. Μα γιατί δεν μπορούσενα συμπεριφέρεται πολιτισμένα και σανάνθρωπος στους φίλους του όταν τονεπισκέπτονταν;

Ήταν ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινόκαι το Βί-λατζ έσφυζε από αισιοδοξία και νέαζωή. Μικρά πράσινα αγριόχορτα φύτρωνανανάμεσα στις χαραματιές του πεζοδρομίουμπροστά από το κτίριο όπου έμενε ο Νορθ, κιένας αλητόγατος χουζούρευε στη λιακάδαξαπλωμένος στα ξύλινα σκαλοπάτια πουοδηγούσαν κάτω στο δωμάτιο του θυρωρού.Στο δρόμο αντίκρυ δυο «ιθαγενείς» του Βίλατζ

πήγαιναν αγκαζέ, με την κοπέλα να κρατάει ένακαβαλέτο, και το νεαρό να δείχνει φοβεράευτυχής που η μοίρα δεν τον είχε κάνειυπάλληλο σε γραφείο.

Η Έλεν Κίλντεϋ άρχισε να χτυπάει τοκουδούνι του Νορθ και να γκαρίζει στο χωνάκι.«Ε, εσύ εκεί μέσα! Εγώ είμαι, η Έλεν. Ν’ ανέβωπάνω; Εμπρός, μ’ ακούς; »

Δεν πήρε καμία απάντηση. Έσμιξε τα φρύδιατης και χτύπησε ένα άλλο κουδούνι. Ήτανβρόμικο κόλπο,

αλλά με κάποιο τρόπο έπρεπε να μπει στοκτίριο.

Μια φωνή ακούστηκε θυμωμένη από ένα άλλοχωνάκι: «Κοίτα, Τζέρυ. Σου είπα, δεν έχω πέντε

δολάρια.

Αντε, πάρε δρόμο τώρα και άσε μένα τελειώσωεκείνο το μυθιστόρημα».

Η Έλεν χτύπησε ένα τρίτο κουδούνι. Τούτητη φορά ο μηχανισμός της πόρτας έκανε έναευπρόσδεκτο κλικ. Η Έλεν την άνοιξε, μπήκε,και ανέβηκε τα τρία πατώματα ώς το διαμπερέςδιαμέρισμα του Νορθ.

Η πόρτα του διαμερίσματος ήταν μισάνοιχτη.Η Έλεν τη ζύγωσε αθόρυβα- είχε κεντριστεί ηγυναικεία της περιέργεια. Ο Νορθ μιλούσε μεκάποιον. Άκουγε καθαρά τη φωνή του: ήταντρεμουλιαστή σαν από κάποιο σοκ.

«Λες ότι το ατύχημα συνέβη πριν μεχτυπήσει το αμάξι. Μα, που να πάρει, ξέρεις τιμου λες, άνθρωπέ μου; »

«Ξέρω πολύ καλά τι σου λέω», απάντησε μια

φωνή που φάνηκε άγνωστη στην Έλεν. «Τοατύχημα έγινε κατά το ήμισυ.. Γ ι’ αυτό μονάχαταρακουνήθηκες λίγο και τίποτε άλλο».

«Μα το χέρι μου—»

«Το χέρι σου είν’ εντάξει τώρα, δεν είναι;Πάψε, λοιπόν, ν’ ανησυχείς. Σου εξήγησα τισυνέβη. Ένιωθα λίγο στρεσαρισμένος χτεςβράδυ και έχασα κάπως τον έλεγχό μου.Κουράζεται κανείς με το να δουλεύειαποκλειστικά με τα χρώματα. Ήξερα ότι λίγηαπό την.. την... αστάθεια θα σου μεταδιδότανόταν σου έσφιξα το χέρι. Αλλά φαίνεται νακαταλαβαίνεις ότι σου έσωσα τη ζωή».

«Ασφαλώς και σου είμαι ευγνώμων»,απάντησε ο Νορθ. «Αν φυσικά αυτό που λεςείναι αλήθεια—»

«Και βέβαια είναι αλήθεια. Σου είπα, διαθέτω

μερικά περίεργα χαρίσματα. Τίποτα τοολοκληρωμένο δε

θα μπορούσε να σου συμβεί χτες τη νύχτα.Εκείνη η χειραψία σ’ έσωσε. Σε μετατόπισε σε...σε, ας πούμε, μια ζώνη ασφαλείας».

«Και τώρα η επίδραση πέρασε; »

«Εντελώς. Πάντως, χαίρομαι που μουτηλεφώνησες, Νορθ. Δε θα ήθελα να νομίζειςότι δεν έχω κατανόηση».

Η αγανάκτηση πλημμύρισε την Έλεν Κίλντεϋεκεί που στεκόταν κολλητή στην πόρτακρυφακούοντας. Ο Νορθ δε ζωγράφιζε καθόλου.Στις δέκα το πρωί μιλούσε για μεταμεσονύχτιεςτρέλες του με κάποιον το ίδιο παλαβό σανελόγου του.

Έξω φρενών, η Έλεν άνοιξε την πόρτα και

μπήκε ορμητική στο διαμέρισμα.

Το στόμα του Νορθ άνοιξε μια σπιθαμήαντικρίζον-τάς τη. Στεκόταν ακίνητος καιορθός πλάι στο τζάκι του καθιστικού-ατελιέ. Ηψηλή αγορίστικη σιλουέτα του διαγραφότανστο ηλιόφωτο που περνούσε από το παράθυροδεξιά του. Το πρόσωπό του ήταν φοβερά χλωμόκαι κομμένο. Το δεξί του μάτι ήταν πρησμένοκαι κλειστό, ενώ ένα φαρδύ λευκοπλάστσκέπαζε το σαγόνι του, αλλάζοντας κατάκάποιο τρόπο το όλο παρουσιαστικό του.

Ένα αυθόρμητο ξέσπασμα συμπόνιαςμαλάκωσε αρκετά την οργή της Έλεν Κίλντεϋ.Το σαγόνι του Νορθ ήταν το πιο δυνατόχαρακτηριστικό του. Δίχως την πρόσθετηαρρενωπότητα του σαγονιού του, φαινόταν σανπαιδάκι που χρειαζόταν βοήθεια. Ο Νορθκάπνιζε ένα τσιγάρο εκείνη τη στιγμή, αλλάμόλις την είδε να μπαίνει το πέταξε στο τζάκι μ’

ένα ξαφνιασμένο σκίρτημα.

«Γιατί δε χτύπησες το κουδούνι; » τηςφώναξε. «Δε σε περίμενα».

«Θ’ ακούσεις το κουδούνι να χτυπά σε λίγαλεπτά»,

είπε ο καλεσμένος του Νορθ.

Ο τελευταίος στεκόταν δίπλα στο παράθυρο.Ήταν ένας κοντοδεμένος ώριμος άντρας μεφαρδιές πλάτες, γκριζαρισμένα μαλλιά και μεχλωμά, αριστοκρατικά χαρακτηριστικά.Κοιτούσε την Έλεν Κίλντεϋ με βλέμμα τόσοντόμπρο και ήρεμο που κάτι σαν παγωμένο χέριτης έσφιξε την καρδιά.

«Το κουδούνι δε χτύπησε ακόμα»,διευκρίνισε ο άγνωστος. «Φοβάμαι ότι ηπαρουσία μου εδώ εμπόδισε την όλη άφιξη της

δεσποινίδας».

Μια ξαφνική λάμψη φάνηκε στα βάθη τωνήρεμων ματιών του επισκέπτη. «Ειλικρινά,Νορθ, χαίρομαι που δεν περίμενα για κείνο τοδεύτερο φλιτζάνι καφέ. Ο πρώτος με ζεμάτισε,τον άφησα κάτω, και κείνος ο αναθεματισμένοςεξαφανίστηκε με μια δίνη. Σαν ένας μικρόςσίφουνας στο φλιτζάνι. Έτσι γίνεται ότανθυμώνω ή εκνευρίζομαι με κάτι. Συγκεντρώνωτην προσοχή μου σ’ ένα αντικείμενο και —πουφ».

Ο Νορθ τον κοίταξε απορημένος. «Καφές;Ποιος καφές; Δεν καταλαβαίνω—»

Ο Ρεβέλ — γιατί αυτός ήταν — αναστέναξε.«Είμαι ανόητος, με συγχωρείς. Το μυαλό μουπηδάει μπροστά και ξεχνάω ότι εσύ βρίσκεσαισε διαφορετική ζώνη. Πρέπει να πάψω νασκέφτομαι μεγαλόφωνα, ελλειπτικά. Αυτό που

προσπαθώ να σου πω είναι ότι χαίρομαι πουήρθα εδώ δίχως ν’ αποτελειώσω το πρωινό μου.Τούτη η δεσποινίδα είναι από σωματική άποψητέλεια. Το ήξερα ότι θα τη συναντούσα, αφούήδη έχω κάνει το πορτραίτο της, αλλά δεφανταζόμουν ότι αυτό θα συνέβαινε σήμερα».

Ένα κουδούνισμα αντήχησε ξαφνικά στοδωμάτιο.

«Να, ορίστε», συνέχισε ο Ρεβέλ. «Τώρα ηδεσποινίδα έφτασε εντελώς. Βρίσκεται όχι μόνοεδώ στο δωμάτιο, αλλά χτύπησε και τοκουδούνι και ανέβηκε τις σκάλες».

Η Έλεν Κίλντεϋ ένιωθε σχεδόν σωματικάάρρωστη. Ο ξένος την κοιτούσε πάλι μ’ εκείνοτο διαπεραστικό βλέμμα του. Τα μάτια του τηνπεριεργάζονταν με μια ευθύτητα που, κατάκάποιο τρόπο, την τρόμαζε. Δεν ήταν εκείνο τοχαρακτηριστικό πρωτόγονο θράσος. Τις ματιές

των πρωτόγονων αρσενικών μπορούσε να τιςαποκρούσει με περιφρονητική ευκολία καιάνεση, αλλά δε διέθετε όπλα για ν’αντιμετωπίσει τούτη την ανελέητη επιθεώρησητου Ρεβέλ.

«Δε θα μας συστήσεις, Νορθ; » είπε ο Ρεβέλ.«Θα πρέπει να μου ποζάρει αργότερα αλλά,όταν μάθει ποιος είμαι, σίγουρα δε θα φέρειαντίρρηση. Οι γυναίκες, από ένστικτο,εμπιστεύονται τους άντρες που μπορούν ναέχουν πάθος δίχως να συμπεριφέρονται σανπίθηκοι».

Η κοπέλα άκουσε τη σιγανή φωνή του Νορθνα μουρμουρίζει απρόθυμα, «Έλεν, από δω οΧένρυ Ρεβέλ. Μ’ έχεις ακούσει να κάνω λόγογια τη δουλειά του».

Ο Ρεβέλ της χαμογέλασε. «Ελπίζω να μη μεθεωρήσετε θρασύ», της είπε, «αλλ’ απλά

προσπαθώ να δια-σώσω έναν από τουςκαλύτερους πίνακές μου. Βλέπετε, μόλιςπρόσφατα τέλειωσα ένα πορτραίτο σας, και ανδε δεχτείτε τώρα να μου ποζάρετε, θαξεζωγραφι-στεί».

Υπήρχε τώρα κάτι το εντελώς ακαταμάχητοστο βλέμμα του. Η Έλεν ένιωσε την αντίστασήτης να κάμπτεται λίγο λίγο, και να χάνεται.Εκείνος ο άντρας δεν την τρόμαζε πια. Υπήρχεκάτι το παράξενα ηρεμιστικά στην παρουσίατου. Το πρόσωπό του είχε γίνει μια θολούρασαγηνευτικού σκοταδιού που ευωδίαζε γλυκάσαν ρόδο.

Ο Ρεβέλ ξεκόλλησε απότομα το βλέμμα απόπάνω της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι του.«Πρέπει να πηγαίνω», δήλωσε. «Λοιπόν,δεσποινίς Κίλντεϋ, θα σας περιμένω στις δύο τοαπόγευμα».

Δυο λεπτά αργότερα η Έλεν Κίλντεϋ πάσχιζεαπεγνωσμένα να θυμηθεί πώς ακριβώς ήταν ημορφή του Ρεβέλ. Έκλεισε τα μάτια της,προσπαθώντας να φέρει στη μνήμη της τοπρόσωπο και το παρουσιαστικό του.Ανατρίχιασε λίγο, μ’ ένα ηδονικόμυρμήγκιασμα να διατρέχει το κορμί της καθώςέφερνε πάλι μπροστά της το σκιερό περίγραμματης μύτης και του μετώπου του. Το γένι τουήταν επίσης ελκυστικό, αλλά η Έλεν δενμπορούσε να θυμηθεί αν ήταν μαύρο ή ψαρό.

Ο Νορθ στεκόταν ανήσυχος μπροστά της,κοιτάζον-τας από το ύψος του τα λαμπεράπυρρόξανθα μαλλιά της. Η απρόσμενηπρόσκληση του Ρεβέλ ήταν ένα δυσάρεστο σοκγι’ αυτόν. Προσπάθησε ν’ αποδιώξει τηνανησυχητική εικόνα που ξεπήδησε στο μυαλότου. Αγαπούσε την Έλεν και δεν του άρεσε ηιδέα να ποζάρει για τον Ρεβέλ. Ένιωθε ζήλειαγια τον άλλο ζωγράφο και οργή για τον εαυτό

του. Η Έλεν ήταν ο τύπος της κοπέλας τουσπιτιού, και ήταν φοβερό το ότι ήθελε να τηνπαντρευτεί. Από την πρώτη κιόλας στιγμή θαέχανε έτσι την ανεξαρτησία του.

Πραγματικά, το να την παντρευτεί θα ήτανσχεδόν το ίδιο φοβερό όσο και το να μην τηνπαντρευτεί. Ήταν τραγικό το ότι είχε ναεπιλέξει ανάμεσα στη θυσία της ανεξαρτησίαςτου και σε μια ζωή αφόρητης, θλιβερήςμοναξιάς.

«Δεν μπορώ να σ’ αφήσω να πας μόνη στοατελιέ του», δήλωσε ξαφνικά. «Δεν τονεμπιστεύομαι».

Η Έλεν σήκωσε το βλέμμα της και τονκοίταξε θυμωμένα. «Λυπάμαι που είσαι τόσοστενόμυαλος», του είπε. «Θα εμπιστευόσουν τηζωή μου σ’ ένα μεγάλο χειρουργό ή όχι; »

«Μα οι καλλιτέχνες είναι άλλο πράγμα, Έλεν.Δεν είναι σαν τους χειρούργους. Οι καλλιτέχνεςείναι όλοι τους λίγο τρελοί, και η ζωγραφικήτου Ρεβέλ είναι λίγο... λίγο τολμηρή».

«Και η δική σου δεν πάει πίσω», του πέταξεεκείνη. «Θα πάω να του ποζάρω, και δενμπορείς να μ’ εμποδίσεις».

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν ο Νορθέφτασε σπίτι του εκείνη τη νύχτα. Ηταν σκνίπαστο μεθύσι. Ένιωθε τις σκάλες να γλιστράνεκάτω από τα πόδια του, σε μια ανάβαση που τουφαινόταν ατέλειωτη στο σκοτάδι. Βλαστήμησεμέσα απ’ τα δόντια του το θυρωρό που δεν είχεφροντίσει ν’ αφήσει ένα φως στον κάτωδιάδρομο. Πλήρωνε ένα εξωφρενικό νοίκι μόνοκαι μόνο για το προνόμιο να μένει στο Βίλατζ,και σίγουρα είχε δικαίωμα για λίγο φως όταν τοχρειαζόταν. Όχι σαν εκείνο που έκαιγε μέσα

του, αλλά σαν το άλλο που έβγαζαν οιηλεκτρικές λάμπες στο ταβάνι του διαδρόμου.

Οι τοίχοι συνωμοτούσαν εναντίον του.Καθώς ανέβαινε τις σκάλες φαίνονταν ναγέρνουν και να τον αγκαλιάζουν. Τον έπνιγανεκεί στις σκάλες. Βρισκόταν στο στομάχι μιαςφάλαινας. Ηταν ο Ιωνάς. Ήταν ο κυβερνήτηςγερμανικού υποβρυχίου στον πόλεμο που είχεαρπάξει μια ξεγυρισμένη στο σαγόνι απόεγγλέζικο πολεμικό. Ήταν ο Δρ Πικάρ στοβαθυσκάφος του-βαθιά κάτω από τη θάλασσα,κοιτάζοντας τα φανταστικά ψάρια της αβύσσουνα κολυμπούν στο σκοτάδι.

Το σκοτάδι φάνηκε να σπάζει καθώς ανέβαινεπρος τον πάνω διάδρομο. Ένα φως φαινόταν ναλάμπει στο διαμέρισμά του και χυνόταν πέρα ώςτις σκάλες. Η πόρτα του έχασκε μισάνοιχτη, καιαπό μέσα φαίνονταν να βγαίνουν κάτι πνιχτάαναφιλητά.

Κάποιος έκλαιγε μέσα στο διαμέρισμά του.Τρικλίζοντας, πλησίασε ψαχουλευτά στηνπόρτα. Την έσπρωξε με το χέρι και μπήκε. Δενέπιασε το πόμολο-απλώς ακούμπησε πάνω τηνπαλάμη του και έσπρωξε. Η πόρτα ήταν σαν ένααχυρένιο σκιάχτρο στο δρόμο του. Έτσι το’κανε πέρα με μια σπρωξιά για να φτάσει πιογρήγορα στον όποιο έκλαιγε μέσα.

Μπήκε τρικλίζοντας βαριά στο δωμάτιο, μετα πόδια του να τρεμουλιάζουν σαν βελόνεςσεισμογρά-ψου. Ένιωθε τα μάτια του νακολυμπούν σαν σε μεγάλη απόσταση από τοπρόσωπό του, σπαρταρώντας ανήμπορα σανψάρια σε μια θάλασσα από φως.

Μια καρέκλα και δυο τραπέζια εμφανίστηκαντρεμοπαίζοντας μπροστά του. Ύστερα το γείσοκαι η σχάρα του τζακιού, και μετά ένας καναπέςμε μια λεπτή μορφή ξαπλωμένη πάνω. Η μορφήφαινόταν να σαλεύει ελαφρά. Είχε μακριά

άσπρα χέρια. Ήταν τα πιο μακριά χέρια που είχεδει ποτέ, αγκαλιασμένα στη ράχη του καναπέ.

Στάθηκε κοιτάζοντας εμβρόντητος, με τοστόμα του κατάξερο από αγωνία. Ένα τέτοιοκορμί δεν μπορούσε να είναι ανθρώπινο. Ήτανπάρα πολύ μακρύ για ν’ ανήκει σε άνθρωπο,πάρα πολύ λιγνό. Σίγουρα ξεπερνούσε κατάπολύ τα δύο μέτρα.

Αλλά κουνιόταν και σάλευε. Λυγμοί έβγαιναναπ’ αυτό. Μακρύ, χλωμό και λιγνό — τα πόδιακρέμονταν σαν λαστιχένια από την άκρη τουκαναπέ και σέρνονταν στο πάτωμα.

Δεν υπήρχε λογική στο ντύσιμο της μορφής.Φορούσε μονάχα κάτι σαν μικρό, ζαρωμένοχιτώνα που σκέπαζε το μεσαίο τμήμα τουκορμιού. Όχι, για στάσου... Δεν ήταν χιτώνας.Ήταν ένα καλοραμμένο τα

γιέρ. Είχε φούστα και ζακέτα, αλλά ήταν... Θεέμου, ήταν φριχτό! Έμοιαζε σαν φόρεμακούκλας που το φορούσε κάποιος μεγάλος,μονάχα που τούτο δω ήταν αρκετά φαρδύ γιανα χωρά το σώμα, αλλά όχι κι ανάλογα μακρύ.Ήταν αυτή η αφύσικη αναλογία που το έκανενα φαίνεται σαν ζαρωμένο. Το μακρύ, λιγνόκορμί στον καναπέ φαινόταν να φορά έναταγέρ πολύ κοντό για το μήκος του.

Ο Νορθ ένιωσε να του σηκώνονται οι τρίχες.Όλο το μεθύσι του πέρασε στη στιγμή. Τοπρόσωπο της μορφής ήταν χωμένο σ’ έναμαξιλάρι, αλλά ξαφνικά γύρισε προς το μέροςτου και ανασηκώθηκε αργά. Τα χέριααπλώθηκαν προς το μέρος του σε σπαρακτικήικεσία.

«Εσύ είσαι, Τζιμ; Δεν μπορώ να δω καθαρά.Κάτι έχουν πάθει τα μάτια μου».

Η ραχοκοκαλιά του Νορθ πάγωσε στη θέσηπου ήταν. Εκείνο το πρόσωπο που τονκοιτούσε ήταν μια στενόμακρη, φρικαλέακαρικατούρα του προσώπου της Έλεν Κίλντεϋ.Η σάρκα του φαινόταν να βρίσκεται σεκατάσταση ροής. Τ ο στόμα κατσάρωνε σανπλαστικό που καιγόταν. Το μέτωπο στένευε σ’ένα στενό, τρεμουλιαστό κώνο. Τα μάτια ήταναπλές κάθετες σχισμές κοντά-κοντά πάνω απόμια μύτη που έλιωνε κι έσταζε, σαν κερί κάτωαπό έναν καυτό ήλιο.

Η φωνή ήταν η φωνή της Έλεν, και ταμαλλιά που ξεφύτρωναν από το κωνικόκρανίο ήταν τα μαλλιά της Έλεν — είχαν τοδικό της στιλπνό, πλούσιο, πυρρόξανθοχρώμα. Αλλά το υπόλοιπο κορμί ήταν μιααποτρόπαιη παρωδία του σώματος τηςκοπέλας που αγαπούσε. Χέρια κυματιστά σανπλοκάμια κουλουριάστη-καν γύρω από τολαιμό του και αγκάλιασαν τους ώμους του.

«Βοήθησέ με, Τζιμ. Δεν μπορώ νασηκωθώ».

Ο λαιμός της Έλεν Κίλντεϋ ήταν μια ρευστήάσπρη θάλασσα, μια ασταθής μάζα αναλυτήςσάρκας.

«Ένιωθα καλά όταν έφυγα από το ατελιέ»,την άκουσε να βογκά. «Με... με συνόδεψεεκείνος μέχρι έξω. Είπε ότι η ένταση γινόταναβάσταχτη. Είπε ότι δεν ήθελε να μου κάνεικακό».

Ο πόνος έσφιξε την καρδιά του Νορθ έτσιπου δεν μπορούσε να μιλήσει. Την κοίταξε, καιόλο του το είναι σπάραζε από πόνο. Την έπιασεαπό τους καρπούς και ξεδίπλωσε μαλακά ταμακριά, παγωμένα χέρια της.

Μια μανία που πρώτη φορά ένιωθε σε τέτοιαένταση άρχισε να φουντώνει μέσα του.

Χρειαζόταν λίγο βερονάλ και ένα πιστόλι...Βερο-νάλ για να την κοιμίσει, ενώ εκείνος θαπήγαινε να λύσει τις διαφορές του με τονΡεβέλ. Με ένα πιστόλι γυρισμένο κατά πάνωτου, ο Ρεβέλ θα ήταν αναγκασμένος να κάνεικάτι.

Και θα το έκανε αυτό το κάτι. Θα το έκανεή...

«Θα σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα, Ρεβέλ.Θα σε κάνω κόσκινο» ή...

«Σώσ’ τη, Ρεβέλ. Ξανακάν’ την όπως ήταναλλιώς θα σου λιανίσω το αρρωστημένοπράγμα που ’χεις για κεφάλι».

Ο Νορθ παραμιλούσε μονάχος του, καθώςβάδιζε πάλι τρικλίζοντας μέσα στη νύχτα. ΗΈλεν μπορούσε ακόμη να καταπίνει, δόξα τωΘεώ, και έτσι τώρα κοιμόταν. Το υπνωτικό είχε

καταλαγιάσει τη φρίκη της πραγματικότηταςστο μυαλό της. Ηταν ξαπλωμένη εκεί, με τομακρύ σώμα της γαληνεμένο, έχοντας χάσεικάτι από τη ρευστότητά του χάρη στοφάρμακο.

Τα δάχτυλα του Νορθ σφίχτηκαν στο πιστόλιστην τσέπη του. Ήταν ένα Μάουζερ τσέπης,μικρό, αλλά αρκετά δυνατό για να ρίξεικάποιον νεκρό όταν το χρησιμοποιούσες απόκοντινή απόσταση.

Τα μάτια του σάρωναν το δρόμο ολόγυρακαθώς βάδιζε στην Έβδομη Λεωφόρο. Οιιθαγενείς είχαν αρχίσει να ξεμπουκάρουν απότα υπόγεια καμπαρέ και τα ισόγεια μπαρ, και ηνύχτα αντιλαλούσε από κουβέντες. Κεφάτες,ανέμελες φωνές που αντάλλασσανμεταμεσονύχτιους αποχαιρετισμούς.

Το ουρλιαχτό της σειρήνας μιας

πυροσβεστικής αντλίας σκέπασε ξαφνικά ταμεθυσμένα «κ’ νύχτα» με την άγρια αυθάδειαενός θηρίου που ριχνόταν στη λεία του. Οδρόμος λούστηκε με μια κόκκινη λάμψη, πουστράβωσε τους σαστισμένους ξενύχτηδες καιτους έκανε να ξεχάσουν κάθε ιδέα για άλλαπαραπατήματα εκείνη τη νύχτα.

Όλοι στάθηκαν ασάλευτοι μπροστά στασκοτεινά κατώφλια, με το κέφι τους να σβήνεικαθώς μια αντλία με τα καμπανάκια και τιςσκάλες της πέρασε ουρλιάζοντας από το δρόμο.Την ακολουθούσαν τρεις μηχανοκίνητεςμονάδες πυροσβεστών. Το αυτοκίνητο τουαρχηγού πέρασε τελευταίο, σαν ένας κόκκινοςκομήτης με φλογερή, φωτεινή ουρά.

Μια πνιχτή κραυγή ξέφυγε από τα χείλη τουΝορθ, και γύρισε ανήσυχα το κεφάλι.Ανεξήγητα, κακά προαισθήματα τονπλημμύρισαν. Προχώρησε στη μέση του δρόμου

και στάθηκε να κοιτάξει πέρα στο μακρύοικοδομικό τετράγωνο. Το βλέμμα του πέταξεγοργά πάνω από τη φωτεινή θολούρα τηςΈβδομης Λεωφόρου και στάθηκε τελικά στηδιάχυτη κόκκινη ανταύγεια που τρεμόπαιζεστην οδό Τσαρλς. Το μόνο που μπορούσε ναδιακρίνει εκεί ήταν μια μαυρίλα που τησπάθιζαν γλώσσες φωτιάς. Οι φλόγεςφαίνονταν να ξεχύνονται από ένα κτίριο στημέση του τετραγώνου.

Μια σπασμωδική ανατριχίλα συγκλόνισε τονΝορθ. Κατά κάποιο τρόπο ήξερε, μάντευε ποιοσπίτι καιγόταν. Άρχισε να τρέχει.

Χρειάστηκε πέντε λεπτά για να φτάσει τονΡεβέλ. Η αστυνομία τον είχε προλάβει. Είχανφτιάξει κλοιό στο δρόμο και απομάκρυναν τονκύκλο των περιέργων σε ολοένα και μεγαλύτερηαπόσταση.

«Εμπρός, κουνηθείτε. Κάνετε πίσω. Θέλετενα σκοτωθείτε; »

«Μα εκεί μέσα μένω, κύριε αστυφύλακα».

«Λυπάμαι, αλλά δε γίνεται τίποτα, φίλε.Κάντε πίσω».

Ο Νορθ έτρεξε διαγώνια στο δρόμο καιχώθηκε σ’ ένα στενό, σκοτεινό σοκάκι ακριβώςαντίκρυ στο φλεγόμενο κτίριο. Εκεί στάθηκεκαι κοίταξε ψηλά, με την καρδιά του να βροντάτρελά στο στήθος του.

Το παμπάλαιο κτίριο από κόκκινα τούβλαήταν κιόλας μια πύρινη κόλαση. Βλοσυροίπυροσβέστες έστελναν πίδακες νερού σταπαράθυρα που ξερνού-σαν καπνούς και φλόγες.Η αψιδωτή κεντρική είσοδος ήταν μιαμανιασμένη πύρινη μάζα. Η στέγη δε φαινότανπίσω από τα πυκνά σύννεφα καπνού που

στροβιλίζονταν ώς κάτω στο δρόμο,μπουκώνοντας τα πνευμόνια του Νορθ καικάνοντάς τον να πνιγεί και να βήχει.

Οι άγριες, θεόρατες φλόγες έστελναν τηνκάψα τους σ’ ολόκληρο το δρόμο. Ο Νορθμπορούσε να νιώσει τη φοβερή θερμότηταακόμη και κάτω από τις σόλες των παπουτσιώντου. Παρά τις συνεχείς κρίσεις τουσπασμωδικού βήχα που τον συγκλόνιζαν,έμεινε στη θέση του κοιτάζοντας ψηλά προς τηστέγη. Κάτι φαινόταν να σαλεύει εκεί. Μιάσκοτεινή σιλουέτα που κινιόταν ανάμεσα στιςφλόγες.

«Είναι ένας άνθρωπος εκεί πάνω! »στρίγκλισε μια γυναίκα υστερικά. «Θα πηδήσει!Ω, Θεέ μου θα πηδήσει! »

Ο Ρεβέλ στεκόταν στο χείλος της στέγηςκοιτάζοντας κάτω προς το δρόμο. Το

κοντοδεμένο κορμί του ήταν τριγυρισμένο απότις φλόγες και το πρόσωπό του ήτανσυσπασμένο σαν μια σφιχτή, μελαγχολικήμάσκα. Οι κόκκινες ανταύγειες έδιναν κάτι τοσατανικό στην έκφρασή του — σαν νακατοικούσε εδώ κι αμέτρητα χρόνια στηνκόλαση και είχε μάθει ν’ αντέχει τις αιώνιεςφωτιές δίχως παράπονο.

Ήταν ολοφάνερο ότι ετοιμαζόταν ναπηδήσει. Η στάση του ήταν στάση ανθρώπουέτοιμου να βουτήξει στο κενό αδιαφορώνταςγια τον κίνδυνο. Ο Νορθ πάγωσε ολόκληρος.Δεν έπρεπε ν’ αφήσει τον Ρεβέλ να πηδήσει.Έπρεπε να εμποδίσει την αυτοκτονία του. Ανπέθαινε ο Ρεβέλ, τότε η Έλεν Κίλντεϋ θα ήτανκαλύτερα να πέθαινε κι αυτή.

Με μια κραυγή απόγνωσης ο Νορθ έτρεξεέξω στο δρόμο. «Ρεβέλ, περίμενε! » φώναξε.«Φέρνουν δίχτυ. Μην πηδάς, Ρεβέλ».

Ήταν μια μάταιη προσπάθεια. Ο Ρεβέλ δενπερίμενε καθόλου. Έκανε τα χέρια του πίσω καιπήδησε αδίστακτα από τη στέγη. Μια κραυγήξέφυγε από το πλήθος, καθώς το ανοδικάκινούμενο κορμί του χτύπησε ξώφαλτσα στηστέγη του γειτονικού κτιρίου και άρχισε ναπέφτει, αλλά προς τον ουρανό!

Η μορφή του απομακρυνόταν με τα πόδιαμπροστά και με το σακκάκι του να φουσκώνειπάνω από το κεφάλι του. Στο μυαλό του Νορθδεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ο Ρεβέλέπεφτε στ’ αλήθεια. Οι κραυγές τουσυγκεντρωμένου πλήθους κόπηκαν τόσοαπότομα που ο Νορθ κατάλαβε ότι κι οι άλλοιείχαν νιώσει το ίδιο.

Ο Ρεβέλ έπεφτε προς τον ουρανό. Κανονικάθα έπρεπε να δίνει την εντύπωση ότι ανέβαινε,αλλά μέσα σου ένιωθες ακριβώς το αντίθετο.Σηκώνοντας το βλέμμα του, ο Νορθ έπαψε να

έχει συνείδηση του πάνω και του κάτω. Απλάέβλεπε τα μακρινά, λαμπερά

άστρα και τον Ρεβέλ να μικραίνει ολοένα στονυχτερινό ουρανό, να γίνεται μια αχνήκουκκίδα και τελικά να χάνεται για πάντα.

Ο Νορθ έσφιξε με απόγνωση τα χέριαστους κροτάφους του και τρίκλισεπισωπατώντας προς το πλήθος. Έναςαστυφύλακας τον άρπαξε από τον αγκώνακαι τον έφερε τραχιά βόλτα.

«Την άλλη φορά που θα βγεις από τηγραμμή, φίλε, θα σε πάω μέσα. Κείνο τοκτίριο θα πέσει από στιγμή σε στιγμή».

Το πρόσωπο του Νορθ ήταν σαν κερί καιτο κορμί του τιναζόταν από ασυγκράτητανευρικά τικ καθώς έπαιρνε τρικλίζοντας τηνΈβδομη Λεωφόρο στο δρόμο του γυρισμού.

Δεν ήταν μεθυσμένος πια. Η αγωνία και ηφρίκη είχαν εξουδετερώσει το οινόπνευμαμέσα του. Η ζαλάδα που ένιωθε τώραοφειλόταν μονάχα στην απόγνωση.

Η μόνη παρηγοριά που του απόμενε ήταντο πιστόλι στην τσέπη του- κάθε άλλη ελπίδαείχε χαθεί. Θα σκότωνε την Έλεν και μετά θ’αυτοκτονούσε. Δε θα μπορούσε να ζήσειδίχως αυτή, και σίγουρα η κοπέλα θα έβρισκεευπρόσδεκτο το θάνατο.

Τ όσο βαθιά ήταν βυθισμένος στη δυστυχίατου που δεν ένιωθε καν ότι τα βήματά τουακολουθούσαν μηχανικά τη σωστή διαδρομή.

Έφτασε στην πόρτα του διαμερίσματός τουδίχως να καταλάβει ότι είχε αφήσει το δρόμο.Τα πόδια του κινούνταν μηχανικά, και τοκορμί του ήταν αλύγιστο σαν κορμίυπνοβάτη.

Άρχισε να ψάχνεται μηχανικά για τακλειδιά του του, ενώ το μυαλό του ήταν μιαανταριασμένη θάλασσα απόγνωσης. Μιασυμφωνία διπλής αυτοκτονίας. Ήταν η μόνηλύση, και η Έλεν θα έβρισκε το θάνατοκαλοδεχούμενο.

Συνήλθε ξαφνικά συνειδητοποιώντας ότι δενήταν μόνος. Μια γυναίκα ήταν σφιγμένη πάνωτου κλαίγοντας. Στέκονταν στο σκοτεινόχολάκι του διαμερίσματος του με μια γυναίκαστην αγκαλιά του. Γ ια μια φοβερή στιγμήαναρωτήθηκε μήπως ήταν πια ολότελα τρελός.

Δεν είχε νόημα. Καμιά γυναίκα δε θα έπεφτεέτσι στην αγκαλιά ενός μεθυσμένου ξένου-

καμιά γυναίκα δε θα ερχόταν δίχως λόγο μεςστο σκοτάδι να τον φιλήσει με τα ζεστά,πρόθυμα χείλη της. Είχε το μπόι της Έλεν, ημέση της ήταν λεπτή σαν της Έλεν, και τα φιλιάτης —

Τον συγκλόνισε ένας ξαφνικός χείμαρροςχαράς. Το καθετί πάνω της ήταν γνώριμο,ακόμη και ο τρόπος που ψεύδιζε ελαφρά η φωνήτης όταν ξεχείλιζε από συγκίνηση.

«Τζιμ, είμαι καλά τώρα. Μπορώ και βλέπωπάλι. Αλλά γιατί με άφησες έτσι και έφυγες;Όταν ξύπνησα και είδα ότι έλειπες, τρόμαξα.Ύστερα σκέφτηκα ότι μπορεί να είχες πάει ναφωνάξεις γιατρό. Έτρεξα κάτω ελπίζοντας να σεπρολάβω και να σου φωνάξω να γυρίσεις. Και...βρήκα αυτό το σημείωμα στη θυρίδα τηςαλληλογραφίας σου. Στην αρχή νόμισα ότι τοείχες αφήσει εκεί για μένα. Αλλά είναι απόεκείνον, Τζιμ. Άναψα ένα σπίρτο για ναδιαβάσω τη διεύθυνση και—»

Η Έλεν του έβαζε ένα διπλωμένο φύλλοχαρτιού στο χέρι. «Καλύτερα να το διαβάσεις,Τζιμ. Μπορεί να είναι κάτι σημαντικό».

Ο Νορθ διάβασε το σημείωμα στο φως ενόςφακού της τσέπης. Κρατούσε το χέρι τηςσφιχτά, γιατί ακόμη κι ένα σημείωμα από τονΡεβέλ ήταν κάτι το επικίνδυνο. Μπορεί να ήτανένας απόκρυφος δυναμίτης. Κάτι που ίσως ναέκανε κομμάτια την ευτυχία τους, ακόμη καιτώρα. Ο Νορθ ήθελε να αισθάνεται ότι τηνπροστάτευε με όλο του το είναι — με σώμα, νουκαι ψυχή. Διάβασε το σημείωμα μεγαλόφωνα,με τη φωνή του ένα βραχνό ψίθυρο από τηναγωνία.

Αγαπητέ μου Νορθ,

Οταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα θα είμαιπολύ μακριά. Σιχαίνομαι τις εξηγήσεις και τιςαπολογίες, αλλά με θεωρούσες φίλο σου και θαήθελα να παραμείνω φίλος. Είναι η μοναδικήανθρώπινη αδυναμία που θα πάρω φεύγονταςμαζί μου — την επιθυμία να με θυμάται κάποιοςστη Γη.

Βλέπεις, δεν προέρχομαι από τον ανθρώπινοκόσμο σας. Από τη δική σας προοπτική, είμαιένας άνθρωπος από το άγνωστο. Το σώμα πουφορούσα φτιάχτηκε με την αργή, επώδυνηδιαδικασία της δοκιμής και του σφάλματος. Δενέχεις ιδέα πόσο καιρό μου πήρε να πετύχω τονεγκέφαλο σωστά.

Θα ήταν αδύνατον να περιγράψω την αληθινήφύση μου με την ανθρώπινη γλώσσα αλλά, ανθέλεις, μπορείς να με φαντάζεσαι σαν ένα είδοςθερμότητας. Μια θερμότητα που μπορεί ναλιώσει και να διαλύσει το καθετί στον κόσμοσου.

Συγκρατιόμουν όσο μπορούσα. Αγωνιζόμουνενάντια στον πειρασμό να το κάνω σεεπικίνδυνα μεγάλη έκταση. Όσο ζούσα μαζί σαςμπορούσα να λιώνω τα γεγονότα, να τ’αλλοιώνω, να τα μεταλλάσσω ή ακόμη και να τ’αναιρώ εντελώς — να τα κάνω να ξεσυμ-

βαίνουν. Αλλά κάπου έπρεπε να διοχετεύωαυτή τη φυσική μου παρόρμηση, κι αυτό τοέκανα στο καννα-βάτσο. Ζωγράφιζα λιωμέναγεγονότα, και βέβαια στα μάτια σας φαίνοντανεντελώς εξωπραγματικά.

Αλλά σου άρεσαν τα έργα μου, δεν είν’ έτσι;Κάτι σ’ ευχαριστούσε σ’ αυτά. Το ίδιο συνέβαινεμε όλους.

Οι πάντες τα θαύμαζαν. Αυτό ήταν που μουάρεσε με το Βίλατζ, Νορθ. Δε δεσμεύονται απόγελοίες συμβατικότητες σ’ αυτή τη γειτονιά.Μπορούσα να ζωγραφίσω ακόμη και τασμαραγδένια ηλιοβασιλέματα και ταεκτυφλωτικά άστρα της πατρίδας μου.Μπορεί κανείς να ζωγραφίσει καλά όταν ξέρειότι απευθύνεται σε κοινό που τον καταλαβαίνει.

Πρέπει να τελειώνω. Όλο το απόγευμα νιώθωτην πίεση μέσα μου να θεριεύει. Δεν μπορώ να

παραμείνω άλλο στον κόσμο σας, Νορθ. Μπορείνα τον λιώσω, να καταστρέψω τα πάντα —ακόμη και το μεγάλο νεφέλωμα τηςΑνδρομέδας.

Σου έστειλα την Έλεν πίσω όταν ένιωσα αυτότο δυνάμωμα της εσωτερικής πίεσης. Δεν ήθελανα τη λιώσω μόνιμα. Μπορεί για λίγες ώρες ναπαραμείνει κάπως πλαστική. Καθόταν τόσοκοντά μου που φοβάμαι ότι την επηρέασα λίγο.Αλλά το ισχυρό ανθρώπινο καλούπι θαξαναπήξει στην αρχική του μορφή. Και το δικόσου χέρι είν’ εντάξει τώρα, έτσι;

Ελπίζω να την κάνεις γυναίκα σου, Νορθ. Θαείναι μια καλή σύζυγος. Και, Νορθ — αναποκτήσετε παιδιά και το ένα είναι αγόρι,βαφτίστε το Χένρυ Ρεβέλ Νορθ. Θα είναιθαυμάσιο να ξέρω ότι κάπου στο ΓκρένιτςΒίλατζ δε θα με ξεχάσουν ποτέ, ότι θα υπάρχειεκεί ένα αγόρι με τ’ όνομά μου, ο γιος ενός

μακρινού ανθρώπινου φίλου. Εύχομαι μονάχανα κληρονομήσει το ταλέντο σου και ναονειρεύεται τα αθάνατα όνειρα της νιότης στοατελιέ μιας σοφίτας κοντά στ άστρα.

Με θερμή φιλία

Χένρυ Ρεβέλ

Η ΝΕΑΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

του Τσαρλς Χάρνες

Το διήγημα που ακολουθεί είναι ένααπό τα εκπληκτικότερα που γράφτηκανποτέ στο χώρο της ΕπιστημονικήςΦαντασίας. Μάλιστα, θεωρείται τοκαλύτερο μιας ειδικής θεματολογίας Ε.Φ. την οποία, ωστόσο, δεν μπορώ νακατονομάσω δίχως ν’αποκαλύψω τοτέλος του.

Σαν διήγημα δε διεκδικεί κανέναλογοτεχνικό βραβείο τα πρωτεία του δεβρίσκονται στην ποιότητα γραφής. Δεν

είναι καν διήγημα που διαβάζεται σταπεταχτά-απεναντίας, απαιτεί από τοναναγνώστη να βάλει το μυαλό του ναδουλέψει σωστά.

Όμως τον επιβραβεύει με το παραπάνωγια την προσπάθεια αυτή!

Το διήγημα στηρίζεται αποκλειστικά σεήδη υπάρ-χουσες γνώσεις και δεδομένα,και με αυτά χτυπά κατευθείαν σταθεμέλια κάθε βασικής αντίληψης πουείχαμε για τον κόσμο και το σύμπαν. Όχιμόνο απορρίπτει την ύπαρξη αυτού πουονομάζουμε «πραγματικότητα», αλλά καιπροτείνει ένα τρόπο ακαριαίας διάλυσηςκαι ανασύνθεσης του σύμπαντος!

Και αυτό όχι με κάποια φανταστική,υποθετική συσκευή του μέλλοντος, αλλάμε ένα κοινό κρυστάλλινο πρίσμα και μιααπλή λάμπα φωτισμού!

Σας φαίνεται τρελό και απίθανο;

Αν ναι, επιτρέψτε μου να χαμογελάσωσατανικά.

Ο Τσαρλς Χάρνες γεννήθηκε το 1915στο Τέξας, και σχεδόν όλα του τα έργαθίγουν βασικές αντιλήψεις για τη φύσηκαι τη δομή του σύμπαντος και τηςπραγματικότητας, αναζητώντας απάντησησε θεμελιώδη ερωτήματα μεταφυσικής,οντολογίας και τελε-ολογίας.

Θυμάστε εκείνο το παλιό ανέκδοτο γιατο ποιο επά-γελμα είναι το παλιότεροστον κόσμο; Ο χειρουργός είπε το δικότου, γιατί με εγχείρηση έφτιαξε ο Θεόςτην Εύα από τον Αδάμ. Ο αρχιτέκτοναςείπε το δικό του, γιατί ο Θεός έφτιαξεπρώτα τον κόσμο. Αλλά κέρδισε οδικηγόρος, ρωτώντας τουςπροηγούμενους δυο, «Ναι, αλλά ποιοςέφτιαξε το αρχέγονο χάος; »

Συμπτωματικά, ο Τσαρλς Χάρνες είναιδικηγόρος...

Γ. Μ.

Ο Πρέντις μπήκε στο αυτοκίνητο, τράβηξε το

βύσμα του κρυφού μικροφώνου λαιμού από τοειδικό στήριγμα κάτω από το δεξί μανίκι τουκαι το έχωσε στην αθέατη υποδοχή του ταμπλό.

Μια στιγμή αργότερα έλεγε λακωνικά στομικρόφωνο: «Δώσε μου τη Λογοκρίτρια».

Μερικά δευτερόλεπτα κύλησαν με τα κλικ-κλακ της σύνδεσης. Ύστερα άκουσε μεγυναικεία φωνή.

«Εδώ Ε».

«Πρέντις, γλύκα μου».

«Λέγε με απλά "Ε", Πρέντις. Τι έχεις ν’αναφέρεις; »

«Παρακολούθησα πέντε παραδόσεις τουκαθηγητή Λους. Διαθέτει ιδιωτικό εργαστήριο.

Δεν εμπιστεύεται τους τελειοφοίτους του. Κατάτα φαινόμενα κάνει μυστικά πειράματα στησυγκριτική ψυχολογία. Ξέρεις, με ποντίκια καιτέτοια. Τίποτα το φανερά λογο-κρίσιμο».

«Κατάλαβα. Ποια είναι τα σχέδιά σου τώρα; »

«Θα βάλω να ερευνήσουν το εργαστήριό τουαπόψε. Αν δε βγει τίποτα, θα συστήσω να μηδοθεί συνέχεια».

«Θα προτιμούσα να έκανες ο ίδιος τηνέρευνα».

Ο Πρέντις Ρότζερς κατάφερε να κρύψει τηνέκπληξη και την ενόχλησή του. «Πολύ καλά».

Εκνευρισμένος και απορημένος τράβηξε τοβύσμα από την υποδοχή του, έβαλε μπροστά τοαμάξι και

βγήκε στο δρόμο που ήταν πλάι στοπανεπιστήμιο.

Μα δεν καταλάβαινε η κοπελιά ότι ήταν έναςπολυάσχολος Τομεάρχης με διακόσιους άντρεςστην ευθύνη του, όλους ικανούς για να κάνουνμια νυχτερινή έρευνα ρουτίνας; Προφανώς τοήξερε, αλλά παρ’ όλα αυτά του είχε ζητήσει νακάνει αυτός την έρευνα. Για-τί;

Και γιατί είχε αναθέσει τον καθηγητή Λουςσ’ αυτόν προσωπικά, αναγκάζοντάς τον νασπαταλήσει τόσες πολύτιμες ώρες; Μισήντουζίνα από τους πανέξυπνους νεαρούςφυσικούς φιλοσόφους που είχε στη διάθεσή τουθα μπορούσαν να κάνουν θαυμάσια αυτή τηδουλειά. Όμως η Ε, κρυμμένη πίσω από τημεγαλόπρεπη ανωνυμία του αρχικού της, είχεφανεί ανυποχώρητη. Όμως, έτσι κι αλλιώς, οΠρέντις ποτέ δε θα μπορούσε ν’ ανταλλάξειπικρά λόγια με μια τέτοια υπέροχη καλλονή.

Κάνα δυο χιλιόμετρα πιο πέρα το αμάξι τουμπήκε σ’ ένα γκαράζ μιας ερημικής παρόδουκαι σταμάτησε δίπλα σε μια Κάντιλακ.

Ο Κρας πετάχτηκε έξω από τη μεγάληλιμουζίνα και του άνοιξε σιωπηλά την πίσωπόρτα. Ο Π ρέντις πέρασε και κάθισε.

« Εχουμε μια δουλειά γι απόψε» είπε στον άλλο.

Ο βοηθός του δίστασε για ένα κλάσμαδευτερολέπτου πριν βροντήσει την πόρτα πίσωτου. Ο Πρέντις κατάλαβε ότι ο κοντόχοντροςασθματικός ανθρωπάκος είχε ξαφνιαστεί καικαταχαρεί από το νέο.

Ο Κρας ποτέ δε θα καταλάβαινε ότι οέλεγχος της ανθρώπινης γνώσης ήταν μιααπαίσια και μισητή δουλειά, και όχι ένα είδοςαπάνθρωπης διασκέδασης.

«Πολύ καλά, κύριε Ρότζερς», έκανε με τησφυριχτή ανάσα του ο Κρας, ενώ καθόταν

μπροστά στο τιμόνι.

«Να φροντίσω για υπνοδωμάτιο στο Γ ραφείογια την περίπτωση; »

«Δε θα ’χω καιρό για ύπνο», γρύλισε οΠρέντις. «Το γραφείο μου είναι τόσοφορτωμένο με χαρτιά που δε βλέπω τι γίνεταιπιο πέρα. Εσύ μπορείς να πάρεις έναν υπνάκοαν θέλεις».

«Εντάξει, κύριε Ρότζερς. Αν νυστάξω».

Ο οντολόγος έριξε μια πικρόχολη ματιά στοσβέρκο του βοηθού του. Όχι, δεν υπήρχεπερίπτωση ο Κρας να κοιμηθεί, αλλά όχι γιατί οπροβληματισμός θα του έκοβε τον ύπνο.Απομεινάρι μιας εποχής που ένας πράκτοραςτης Λογοκρισίας διέθετε μονάχα άγρυπνη

περιέργεια και έναν Γκάιγκερ τσέπης, ο Κραςπαρέμενε μακάρια απροβλημάτιστος με τιςεπικίνδυνες και απρόβλεπτες επιπτώσεις τηςφιλοσοφικής πυρηνικής. Γ ια τον Κρας η«οντολογία» ήταν απλά ένας ακόμη ορισμόςτου λεξικού: «Η επιστήμη τηςπραγματικότητας».

Ο κοντούλης βοηθός τού Πρέντις ποτέ δε θαέπιανε την ιδέα ότι εκτός και αν υπήρχε έναπαγκόσμιο, λογικά δομημένο σύστημαεπίβλεψης της πυρηνικής έρευνας, κάποιοςστην άλλη άκρη του κόσμου — ή και στοδιπλανό σπίτι — μπορεί να πατούσε ένα κουμπίκαι ν’ άλλαζε τη μορφή αυτής τηςπραγματικότητας. Αυτό ήταν κι εκείνο πουέκανε τον Κρας τόσο πολύτιμο: δεν ήξερεαρκετά για να φοβάται...

Το παράθυρο του υπόγειου εργαστηρίου ήταν

στο επίπεδο του εδάφους. Ο Πρέντις είχεψαλιδίσει τις τριχούλες από τα ρουθούνια τουκαι μέχρι στιγμής είχε καταφέρει ν’ ανασαίνειεντελώς αθόρυβα. Αλλά τώρα, καθώς εκείνο τοσπηλαιώδες πρόσωπο γύριζε προς το σημείοόπου ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα, αθέατος στοσκοτάδι, ένας ευδιάκριτος ήχος σπασμωδικήςανάσας ξέφυγε από τα πνευμόνια του.

Τα συνήθως ήπια, ευγενικά και κάπωςαφηρημένα χαρακτηριστικά του καθηγητήΛους φαίνονταν τώρα εντελώς αλλαγμένα.Το πρόσωπό του ήταν ξαναμμένο και ταλεπτά χείλη του ήταν τραβηγμένα πίσω σεμια σιωπηλή γκριμάτσα δαιμονικής χαράς.Στα σπηλαιώδη μαύρα μάτια του χόρευανμικρές σπίθες κόκκινης φλόγας.

βάζοντας όλη τη δύναμη της θέλησής του,ο οντο-λόγος κατάφερε να στρέψει πάλι τηνπροσοχή του στον αρουραίο.

Τέσσερις φορές μέσα στα τελευταία λίγαλεπτά είχε δει το ζώο να τρέχει σ’ ένακατηφορικό λούκι ώς ένα σημείοδιακλάδωσης, να διαλέγει τη μιαδιακλάδωση, να δέχεται ένα ισχυρόηλεκτρικό σοκ και μετά να τοποθετείταιπάλι στην αρχή της διαδρομής για μια νέαπροσπάθεια. Άσχετα ποια διακλάδωσηδιάλεγε, το ζώο δεχόταν πάντοτε ένα ισχυρόηλεκτρικό σοκ.

Στην πέμπτη προσπάθεια, παρά τα συνεχήσπρωξίματα από τα κύματα του πεπιεσμένουαέρα που δεχόταν στο λούκι, ο αρουραίος δεφαινόταν πρόθυμος να τρέξει. Και λίγο πρινφτάσει στη διακλάδωση, σταμάτησεεντελώς.

Ο πεπιεσμένος αέρας έσπρωξε πάλι τοζώο, κάνοντας μικρές τούφες από γκρίζεςτρίχες ν’ ανασηκώνοντας στη ράχη και τα

πισινά του.

Σιγά σιγά το κορμί του ζώου έπαψε νατρέμει και ο ιδρώτας του έπεσε στοφυσιολογικό. Στον Πρέντις φάνηκε ότι ταμάτια του ήταν κλεισμένα.

Τα ρεύματα του αέρα χτύπησαν πάλι τοναρουραίο. Το ζώο δεν τους έδωσε καμιάσημασία- έμεινε ασάλευτο εκεί, σχεδόν σεκωματώδη κατάσταση.

Κοιτάζοντας από το παράθυρο ο Πρέντιςείδε τον ψηλό άντρα να πλησιάζει νωχελικά τοζώο και να το αγγίζει με το δάχτυλο στη ράχη.Καμία αντίδραση. Ύστερα ο καθηγητής είπεκάτι με σιγανή, μασημένη φωνή, γιατί οΠρέντις δυσκολεύτηκε να διαβάσει τα χείλητου.

«... όταν και οι δύο εναλλακτικοί οδοί δε σου

κάνουν, αλλά παρ’ όλα αυτά είσαιαναγκασμένος να διαλέξεις, διστάζεις, δενείν’ έτσι φιλαράκο; Κοντοστέκεσαι, κι έτσι παςχαμένος. Παύεις να είσαι πια αρουραίος. Ξέρειςποια θα ήταν η μοίρα του σύμπαντος αν έναφωτόνιο κοντοστεκόταν σαν ελόγου σου; Δενξέρεις; Έχεις ποτέ κόψει καμιά δαγκωνίτσα σεμπαλόνι, φιλαράκο μου; Μια μικρούλα, τόση δαδαγκωματιά; »

Ο Πρέντις βλαστήμησε από μέσα του. Οκαθηγητής είχε γυρίσει και βάδιζε τώρα προς τακλουβιά κρατώντας το ζώο. Προφανώςμονολογούσε ακόμη, αλλά τα χείλη του δεφαίνονταν πια.

Αφού ασφάλισε την πόρτα του κλουβιού, οκαθηγητής προχώρησε προς την έξοδο τουεργαστηρίου κοιτάζοντας προσεκτικά ολόγυρα.Ύστερα, καθώς άπλωνε το χέρι για να σβήσει τοφως, το πρόσωπό του γύρισε προς το παράθυρο

του Πρέντις.

Γ ια μια στιγμή ο πράκτορας ήταν σίγουροςότι, με κάποια μυστηριώδη δύναμη, οκαθηγητής έβλεπε έξω στο σκοτάδι, ίσια σταμάτια του.

Ο Πρέντις άφησε την ανάσα να βγει αργά απότα πνευμόνια του. Ηταν εντελώς παράλογο,βέβαια.

Το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι.

Ο πράκτορας σκίρτησε και έκλεισε τα μάτιατου. Δε θα είχε λόγους ν’ ανησυχεί μήπως χάσειτο θήραμά του μέχρι που θ’ άκουγε ν’ ανοίγει ηεξωτερική πόρτα του εργαστηρίου, στην άλληπλευρά του μικρού κτιρίου.

Η πόρτα δεν ακούστηκε ν’ ανοίγει. Ο Πρέντις συνέχισε να έχει καρφωμένα τα μάτια του

στο σκοτάδι που τύλιγε το δωμάτιο.

Εκεί όπου πριν υπήρχε το κεφάλι τουκαθηγητή λαμπύριζαν τώρα δυο μικροσκοπικέςκόκκινες φλογί-τσες, σαν κεριά.

Κάτι έπρεπε ν’ αντανακλάται στα μάτια τουκαθηγητή. Αλλά το δωμάτιο ήταν σκοτεινό- δενυπήρχε κανένα φως ν’ αντανακλάται εκεί. Ταφλογερά μάτια συνέχισαν να του δίνουν τηνψευδαίσθηση ότι τον παρατηρούσαν.

Οι τρίχες είχαν αρχίσει να σηκώνονται στοσβέρκο του Πρέντις, όταν οι δίδυμες φλογίτσεςχάθηκαν τελικά κι ακούστηκε η πόρτα τουεργαστηρίου ν’ ανοίγει.

Ενώ τα βαριά βήματα έσβηναν πέρα στολιθόστρωτο του δρόμου, ο Πρέντις ξεροκατάπιεμια τεράστια ποσότητα κρύου νυχτερινού αέρακαι σφούγγισε το ιδρωμένο του πρόσωπο με το

μανίκι του.

Μα τι είχε πάθει; Συμπεριφερόταν σανκανένα άπειρο μαθητούδι. Ήταν ευτύχημα πουο Κρας είχε μείνει πίσω για να χειρίζεται τηντηλεκάμερα στην Κάντι-λακ και δεν μπορούσενα τον δει.

Ο Πρέντις ανασηκώθηκε στα χέρια και ταγόνατα και σύρθηκε σιωπηλά προς το σκοτεινόπαράθυρο. Είχε ένα απλό συρόμενο παντζούρικαι λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για ν’ανοίξει μια τρύπα στο τζάμι και να περάσει ένααγκιστρωτό σύρμα ώς το μηχανισμό. Οιαρουραίοι άρχισαν να τσιρίζουν φοβισμένα στακλουβιά τους όταν τον άκουσαν να μπαίνειστον υπόγειο χώρο.

«Ο καθηγητής γυρίζει πίσω! » τονπροειδοποίησε ψιθυριστά η ασθματική φωνήτου Κρας στ’ ακουστικά του.

Ο Πρέντις βλαστήμησε κάτι μέσα απ’ ταδόντια του, αλλά δε σταμάτησε την κίνηση ναβγάλει τον ηλεκτρονικό αναγνώστη υπερύθρωναπό την τσέπη του.

Τα δάχτυλά του άγγιξαν το μικρόφωνο στολαιμό του. «Σφύρα μου πότε θα φτάσει στηστροφή της αλέ-ας», πρόσταξε σιγανά. «Καιφρόντισε να τα καταγράφεις όλα στην κάμερα».

Οι συσκευές στο εργαστήριο ήταν εκείνεςπου τον απασχόλησαν πρωταρχικά.

Ο πράκτορας είχε απομνημονεύσει τέλεια τηθέση της καθεμιάς. Πλησιάζοντας όσο πιοκοντά τολμούσε στο σκοτάδι, «σάρωσε» με τοναναγνώστη του μερικά ιδιαίτερα ενδιαφέρονταόργανα που είχε προσέξει πριν στο τραπέζι.

Ύστερα στράφηκε προς τα βιβλία στογραφείο, βλαστημώντας από μέσα του που δεν

είχε περισσότερη ώρα για να καταγράψει κάτιπαραπάνω από λίγες σελίδες.

«Έφτασε στη στροφή», τον προειδοποίησε ηφωνή του Κρας.

«Εντάξει», μουρμούρισε ο Πρέντις,περνώντας τα ευαίσθητα δάχτυλά του από τιςράχες των βιβλίων. Διάλεξε ένα, το άνοιξε στηντύχη, και πέρασε τον αναγνώστη υπερύθρωνπάνω από τις αθέατες σελίδες. «Σου έρχεται ηεικόνα; » ρώτησε.

«Αρχηγέ, είναι στην πόρτα! »

Ο Πρέντις αναγκάστηκε να βάλει τον τόμοπίσω στη θέση του δίχως να διαβάσειπερισσότερο. Μόλις και είχε κλείσει τοπαντζούρι πίσω του, όταν άνοιξε η πόρτα τουεργαστηρίου.

Κεφάλαιο 2

Δυο ώρες αργότερα ο οντολόγος πέταξε ένακυνικά «Καλημέρα» στη ρεσεψιονίστ του καιστις γραμματείς και μπήκε στο προσωπικό τουγραφείο. Άφησέ

το κουρασμένο κορμί και τοπροβληματισμένο κεφάλι του νασωριαστούν στην περιστρεφόμενηπολυθρόνα του και έβγαλε από τοφάκελο τις φωτογραφικές κό-πιες που οΚρας είχε ετοιμάσει στο εμφανιστήριοτης Κάντιλακ. Η σελίδα από το παλιόγερμανικό ημερολόγιο ήταν ιδιαίτεραενδιαφέρουσα. Γ ια μια ακόμη φορά τηνξαναδιάβασε μεταφράζοντας με

δυσκολία:

Όσο περισσότερο εμβάθυνα στοχειρόγραφο, τόσο ένιωθα το στόμαμου να στεγνώνει και την καρδιάμου να σφυροκοπά. Τούτο δω,ήξερα, ήταν μια προσφορά στηγνώση που όμοιά της η φαμίλια μουείχε να δει από την εποχή τουΚοπέρνικου ή του Ρότζερ Μπέηκον,αν όχι και του Αριστοτέλη. Μουφαινόταν απίστευτο ότι αυτός ολιγόλογος άνθρωπος, ο Καντ, πουποτέ δεν είχε κάνει βήμα πέρα απότην πόλη του Καί-νιγκσμπεργκ, θαμπορούσε να κατέχει το κλειδί του

σύμπαντος — την Κριτική τουΚαθαρού Λόγου, όπως τοαποκαλεί.

Αμφιβάλλω αν ακόμη κι αυτός οίδιος αντιλαμβάνεται τι σημαίνουντελικά αυτά που γράφει, γιατί λέειότι είναι αδύνατο να γνωρίσουμε τηναληθινή μορφή ή φύση τουοιουδήποτε πράγματος, δηλαδή τουΠράγματος καθ’ Εαυτό (του Ding-an-Sich όπως το αποκαλεί), τουνοούμενου. Υποστηρίζει ότι ηέσχατη γνώση ανήκει μονάχα στουςθεούς. Δεν υποψιάζεται καν ότι, μετο πέρασμα των αιώνων, ηανθρωπότητα πλησιάζει ολοένα και

περισσότερο στην τελική κατανόησητων έσχατων εννοιών.

Φαντάζομαι ότι ακόμη κι αυτός ομεγαλοφυής φιλόσοφος δεναμφέβαλλε ότι και το 600 π. Χ. η Γηήταν στρογγυλή όπως είναι σήμερα.Αλλά εγώ ξέρω ότι ήταν επίπεδη τότε —τόσο επίπεδη όσο είναι αληθινά σφαιρικήσήμερα. Τι έχει αλλάξει από τότε; Σίγουραόχι το Πράγμα καθ’ Εαυτό που λέγεται Γη. Όχι είναι ο νους του ανθρώπου πουάλλαξε. Αλλά στην απίστευτη τυφλότηταπου τον χαρακτηρίζει, ο άνθρωποςπαρερμηνεύει την αλλαγή τηςπραγματικότητας, αποδίδοντάς τη στηνπρόοδο της επιστημονικής γνώσης και σεδήθεν πιο ακριβείς μεθόδους μέτρησης —

Ο Πρέντις χαμογέλασε.

Ο Λους ήταν αναμφίβολα ένας συλλέκτηςφιλοσοφικών αρχέτυπων. Παράξενο χόμπυ,αλλά δεν μπορούσε να είναι τίποτα περισσότεροαπό χόμπυ. Προφανώς η Γη δεν ήταν ποτέεπίπεδη, και δεν είχε αλλάξει ουσιαστικά τοσχήμα της στα τελευταία δύο δισεκατομμύριαχρόνια. Σίγουρα οι όποιες αντιλήψεις περίεπίπεδης γης που είχε ο πρωτόγονος άνθρωποςπριν λίγες χιλιάδες χρόνια, ή ακόμη και οισύγχρονοι του Καντ, οφείλονταν στην άγνοιάτους μάλλον παρά σε ακριβείς παρατηρήσεις,και ένας άνθρωπος με τη μόρφωση του Λουςόφειλε απλώς να τις βρίσκει διασκεδαστικές.

Και πάλι ο Πρέντις έπιασε τον εαυτό του ναχαμογελά με την υπεροπτική ανεκτικότηταανθρώπου που στηρίζεται σε είκοσι αιώνεςεπιστημονικής εξέλιξης. Οι πρωτόγονοι,βέβαια, έκαναν ό, τι το καλύτερο μπορούσαν.

Απλώς δεν είχαν αρκετές γνώσεις. Εργάζοντανμε βάση παιδαριώδεις συλλογισμούς καινηπιακά όργανα.

Τα φρύδια του έσμιξαν σκεφτικά. Το ναδεχτεί ότι οι παλιοί έκαναν απλώς παιδαριώδειςσυλλογισμούς ήταν κάπως αμφισβητήσιμο. Απότην άλλη μεριά, άξιζε τον κόπο να τοσκέφτεται; Το πολύ πολύ ν’ ανακάλυπτε μερικέςπεριπτώσεις όπου η χρήση πρωτόγονωνοργάνων σε συνδυασμό με μερικά απλοϊκάσυμπεράσματα είχαν οδηγήσει σε μιαυπεραπλουστευμένη εικόνα του κόσμου. Απότην άλλη μεριά, καθετί που ενδιέφερε τονπαράξενο Δρ. Λους ενδιέφερε αυτόματα και τονίδιο, τουλάχιστον μέχρι να έκλεινε αυτή ηυπόθεση.

Ο Πρέντις έσκυψε και υπαγόρευσε στοφωνοεκτυπωτή:

«Υπόμνημα προς το Τμήμα Γεωδεσίας.Αποστείλα-τέ μου επειγόντως μια συνοπτικήιστορία για την εξέλιξη των ιδεών σχετικά με τοσχήμα της Γης. Πρέν-τις».

Έχοντας κάνει το καθήκον του. το θέμαέπαψε να τον απασχολεί και στράφηκε πάλιπρος το σωρό των αναφορών που στοιβάζοντανστο γραφείο του.

Ένα τέταρτο αργότερα ο φωνοεκτυπωτήςκουδούνισε και άρχισε να τυπώνει έναεισερχόμενο μήνυμα.

Προς Διευθυντή. Θέμα: Αίτησή σας γιαμια συνοπτική ιστορία ιδεών ως προς τημορφή της Γης. Οι Χαλδαίοι και οιΒαβυλώνιοι (πηγή: πήλινες πινακίδες τηςβιβλιοθήκης του Ασσουμπα-νιμπάλ), οιΑιγύπτιοι (πηγή: πάπυρος του Άχ-μες, περί

το 1700 π. Χ. ), οι Κρήτες (πηγή:επιγραφές της βασιλικής βιβλιοθήκης τηςΚνωσού, περί το 1300 π. Χ. ), οι Κινέζοι(πηγή: χειρόγραφα Τσου Κουνγκ, περί το1100 π. Χ. ), οι Εβραίοι (πηγή: άγνωστοςβιβλικός ιστορικός, περί το 850 π. Χ. ) καιοι Έλληνες (πηγή: χάρτηςπολυταξιδεμένου γεωγράφου Εκαταίου,517 π. Χ. ) πίστευαν ότι η Γη ήτανεπίπεδος δίσκος. Αλλά από τον 5ο αιώναπ. Χ. και μετέπειτα η σφαιρικότητα της

Γης ήταν πλέον παγκόσμια αποδεκτή...

Ακολουθούσαν μερικές ακόμη αράδες,καταλήγον-τας με τις σχετικές εργασίεςδιόρθωσης των μετρήσεων λόγω τηςπεπλάτυνσης των πόλων, αλλά ο Πρέν-

τις είχε κιόλας χάσει το ενδιαφέρον του.Η αναφορά δεν έριχνε κανένα φως στοχόμπυ του Λους και το πράγμα δεφαινόταν να παρουσιάζει οντολογικέςεπιπτώσεις.

Πέταξε το χαρτί στο καλάθι τωναχρήστων και ξαναγύρισε στις αναφορέςπου είχε μπροστά του.

Λίγα λεπτά αργότερα στριφογύρισενευρικά στην καρέκλα του, κοίταξεσυνοφρυωμένος το φωνοεκτυπωτή, αλλάσυγκρατήθηκε και ξαναγύρισε στηδουλειά του.

Μπα, δε γινόταν τίποτα. Κάτι τονέτρωγε...

Βρίζοντας τον εαυτό του ηλίθιο πουδεν εννοούσε να ξεχάσει την υπόθεση,έσκυψε και γρύλισε στη μηχανή:

«Υπόμνημα προς Τμήμα Γεωδεσίας.θέμα: αναφορά περί σχήματος Γης. Πώςεξηγείτε τη μεταλλαγή στη νέα αντίληψηότι η γη είναι σφαιρική μετά τον Ε-καταίο; Επείγον. Πρέντις».

Τα δευτερόλεπτα άρχισαν να κυλούναργά.

Τα δάχτυλά του έπαιζαν ανυπόμονατύμπανο πάνω στο γραφείο, ύστερασηκώθηκε και άρχισε να κόβει βόλτεςπάνω κάτω στο δωμάτιο.

Οταν αντήχησε το κουδούνι τουφωνοεκτυπωτή, σάλταρε πίσω καιέσκυψε πάνω από το μηχάνημα για ναδιαβάσει ανυπόμονα τις λέξεις ενώγράφονταν.

Οι μεταγενέστεροι Έλληνεςβάσισαν την αντίληψη περίσφαιρικότητας στην παρατήρηση ότιτα κατάρτια ενός πλοίου πουπλησίαζε εμφανίζονταν πρώτα και μετάη πλώρη του. Άγνωστο γιατί το γεγονόςδεν είχε παρατηρηθεί και απόπρογενέστερους ναυτικούς...

Ο Πρέντις έτριψε το μάγουλό τουπροβληματισμένος. Μα τι πάσχιζε να βρει έτσι;

Καταχώρησε κάπου στο μυαλό του τηναόριστη ακόμη εικασία ότι μπορεί η Γη ναήταν πράγματι επίπεδη κάποτε.

Αφήνοντας τη Γη κατά μέρος, τι θα είχε ναπει κανείς για τον ουρανό; Σίγουρα δεν υπήρχεκανένα στοιχείο που να δείχνει ότι ο ουρανόςείχε αλλάξει στη διάρκεια της σύντομηςιστορίας της ανθρωπότητας.

Θα έκανε μια ακόμη προσπάθεια και μετά θατα παρατούσε.

«Υπόμνημα για Τμήμα Αστρονομίας.Επείγον. Αποστείλατε συνοπτική συγκριτικήιστορία μεταξύ αρχαίων και σύγχρονωναντιλήψεων για το μέγεθος και την απόστασητου ήλιου».

Λίγα λεπτά αργότερα διάβασε την απάντηση:

Αν εξαιρέσουμε τον Πλάτωνα, ταστοιχεία του οποίου κρίνονται εντελώςαβάσιμα (υπολόγισε την απόσταση τουήλιου ως διπλάσια εκείνης της σελήνης),φθάνουμε στην αρχαιότερη αναγνωρισμένη«αυθεντία». Ο Πτολεμαίος (Αλ-μαγέστη,περί το 140 π. Χ. ) μέτρησε την ακτίνα τουηλίου ως 5, 5 εκείνης της Γης (έναντι 109της πραγματικής), και την απόσταση τουηλίου ως 1210 (έναντι 23. 000 τηςπραγματικής). Οι πρώτες σχετικά ακριβείςμετρήσεις χρονολογούνται όχι νωρίτερααπό το 17ο και 18ο αιώνα...

Κάπου τα είχε ξαναδιαβάσει όλα αυτά. Οιδιαφορές εξηγούνταν εύκολα αν λάβουμευπόψη τα πρωτόγονα όργανα που διέθεταν τότεοι άνθρωποι. Ήταν ανόητο νά συνεχίζει αυτήτην ιστορία...

Αλλά ήταν πολύ αργά και να την ξεχάσει.

«Υπόμνημα προς Τμήμα Αστρονομίας. Οιεσφαλμένες μετρήσεις του Πτολεμαίουοφείλονταν στην έλλειψη ακρίβειας τωνοργάνων του; »

Η απάντηση έφτασε σύντομα.

Προς Διευθυντή. Δεν υπάρχειικανοποιητική εξήγηση για τα σφάλματατου Πτολεμαίου στις ηλιακές μετρήσεις.Χρησιμοποίησε αστροβόλο ακρίβειας 10δευτέρων και το βελτιωμένο μοντέλοκλεψύδρας του Ήρωνα. Με τα ίδιαόργανα, και χρησιμοποιώντας τησύγχρονη τιμή του π, ο Πτολεμαίοςμέτρησε σωστά την ακτίνα της σελήνης(0, 29 της γήινης έναντι 0, 273 τηςπραγματικής), καθώς και την απόσταση

(59 έναντι 60 1/3 της πραγματικής).Συνεπώς τα όργανά του διέθεταν επαρκήακρίβεια. Σημειώστε, επίσης, ότι και οΚοπέρνικος, χρησιμοποιώντας σχεδόνσύγχρονα όργανα και τεχνικές,«επιβεβαίωσε» τον πτολεμαϊκόυπολογισμό της απόστασης του ηλίου στις1200 ακτίνες της Γης. Δεν υπάρχει καμίαεπαρκής εξήγηση για το οφθαλμοφανέςλάθος.

Εκτός και αν, ψιθύρισε κάτι στο μυαλό τουΠρέντις, ο ήλιος ήταν στ’ αλήθεια πιο κοντινόςκαι πολύ διαφορετικός πριν από το 17ο αιώνα,όταν ο Νεύτων πληροφόρησε τον κόσμο πόσομακριά και πόσο μεγάλος ο ήλιος όφειλε ναείναι. Αλλά αυτή η εκδοχή ήταν πολύ παράλογηγια να τη συζητήσει περισσότερο. Θα ήταν πιοεύκολο να δεχτεί απλά ότι ήταν εντελώςτρελός.

Προβληματισμένος ο οντολόγος στεκότανμασουλώντας το κάτω χείλος του καικοιτάζοντας σκεφτικά το μήνυμα στομηχάνημα.

Όπως ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του,έπιασε κάποια στιγμή το βλέμμα τουκαρφωμένο στο σύμβολο «π» που ανέφερε τομήνυμα. Αυτό τουλάχιστον ήταν κάτι πουπάντοτε ήταν το ίδιο και δε θ’ άλλαζε στηναιωνιότητα — ή μήπως όχι; Άπλωνε ν’ αδειάσειτο τσιμπούκι του στο μεγάλο κυκλικό τασάκιδίπλα στο φωνοεκτυπωτή, και το χέρι τουέμεινε μετέωρο στο δεύτερο χτύπημα. Από ένασυρτάρι του γραφείου του έβγαλε μιαμετροταινία και μέτρησε τη διάμετρο που είχετο τασάκι. Είκοσι πέντε και μισό εκατοστά.Ύστερα μέτρησε την περίμετρο. Ογδόνταεκατοστά. Αρκετά σωστά για μια πρόχειρημέτρηση. Ηταν ένα αποτέλεσμα που θα έβρισκεκάθε περίεργο σχολιαρό-παιδο.

Στράφηκε πάλι προς το φωνοεκτυπωτή.

«Υπόμνημα προς Μαθηματικό Τμήμα.Επείγον. Αποστείλατε συνοπτική ιστορία τηςτιμής του π. Πρέν-τις.

Δε χρειάστηκε να περιμένει πολύ.

Προς Διευθυντή. Θέμα: ιστορία του «π».Οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν την τιμή3, 00. 0 Αριστοτέλης έκανε μερικές αρκετάακριβείς πρακτικές και θεωρητικέςεκτιμήσεις. Ο Αρχιμήδης ήταν ο πρώτοςπου κατέληξε στη σύγχρονη τιμή,χρησιμοποιώντας τη θεωρία των ορίων...

Υπήρχαν κι άλλα στοιχεία, αλλά ο Πρέντιςούτε που τα κοίταζε πια. Ήταν αδιανόητο,

βέβαια, το π να έχει μεγαλώσει στις δύοχιλιετίες που χώριζαν τους Βαβυλώνιους απότον Αρχιμήδη. Και ωστόσο ήταν ε-

ξοργιστικά ακατανόητο. Γιατί οι πρώτοιδεν είχαν βρει κάτι ακριβέστερο από το 3,00; Ακόμη κι ένα παιδάκι μ’ ένα σπάγκοθα μπορούσε να τους δείξει το λάθοςτους. Αμέτρητες γενιές από σοφούς,προσεκτικούς Βαβυλώνιουςαστρονόμους, που μετρούσαν το χρόνοκαι τις θέσεις των άστρων με εκπληκτικήακρίβεια, είχαν σκοντάψει σ’ ένα σπάγκοκαι το π! Δεν είχε νόημα. Και ασφαλώςδεν μπορεί το π να είχε μεγαλώσει, όπωςδεν είχε μεγαλώσει και το έτος των 360ημερών επανέλαβε ο Πρέντις στον εαυτότου. Απλώς οι αρχαίοι δεν είχαν κάνειακριβείς μετρήσεις, αυτό ήταν όλο. Δεν

μπορεί να υπήρχε άλλη εξήγηση.

Έλπιζε να μην υπήρχε.

Ο Πρέντις κάθισε πάλι στο γραφείοτου, πήρε το καρνέ του και έγραψε:

Να ελέγξω την ιστορία τουβαρύτητας-επιτάχυνσης. Πιστεύεταιότι ο Αριστοτέλης δεν μπόρεσε ναεντοπίσει την επιτάχυνση. Ο Γαλι-λαίος χρησιμοποίησε τα ίδιαόργανα, όπως και την ίδιαπρωτόγονη κλεψύδρα, και τηβρήκε. Γιατί;...

Γ ια έλεγχο: Έχουν αναφερθεί

διαβάσεις του υποθετικού πλανήτηΒουλκάν μετά το 1914, όταν οΑϊνστάιν εξήγησε τηνεκκεντρικότητα της τροχιάς τουΕρμή με τη σχετικότητα αντί με τηνύπαρξη κάποιου εσωτερικούπλανήτη;... Πώς γίνεται και οΌλιβερ Λοτζ εντόπισε αιθερικήμετατόπιση και ο Μάικλσον όχι;Υπάρχει περίπτωση η συστολήΛόρεντζ να μην ήταν φυσικόγεγονός πριν από το πείραμα τουΜάικλσον;... Πόσα χημικά στοιχείαείχαν προβλεφθεί πριν από τηνανακάλυψή τους;

Ο Πρέντις χτύπησε μερικές φορέςαφηρημένα το μολύβι του στο καρνέ και

μετά κάλεσε να του στείλουν ένανεπιστημονικό σύμβουλο. Μόλις καιπρόλαβε να του εξηγήσει τι ήθελε πριναπό την ώρα που έπρεπε να φύγει για τηνπαράδοση του Λους.

Αλλά ακόμη δεν μπορούσε ναφανταστεί τι σχέση μπορεί να είχανεκείνοι οι αρουραίοι.

Κεφάλαιο 3

Ο καθηγητής Λους έκλεισε το μάθηματης ημέρας.

«Λοιπόν, κύριοι», είπε. «Φαντάζομαιότι θα πρέπει να συνεχίσουμε το θέμαμας στην επόμενη παράδοση. Νομίζω ότιαρκετά για σήμερα. Είστε ελεύθεροι. Α...κύριε Πρέντις! »

Ο πράκτορας τον κοίταξεαιφνιδιασμένος. «Ναι, κύριε Καθηγητά».Το πλακέ όπλο στη θήκη της μασχάληςτου έγινε ξαφνικά ένα ευχάριστο αισθητόβάρος για τον Πρέντις.

Καταλάβαινε ότι η κρίσιμη στιγμήπλησίαζε και ότι πριν εγκαταλείψει τονπανεπιστημιακό χώρο θα ήξερε οριστικάκατά πόσο τούτος ο παράξενος άνθρωποςήταν ένας άκακος φυσικός αφοσιωμένος

στη δουλειά και στο περίεργο χόμπυ του,ή ένας ζωντανός κίνδυνος για ολόκληρητην ανθρωπότητα. Ο καθηγητής έκανετώρα μια απρόβλεπτη κίνηση, κι αυτόήταν μια απρόσμενη ευκαιρία.

«Κύριε Πρέντις», συνέχισε ο Λους απότην έδρα του, «μπορώ να σας δω για μιαστιγμή στο γραφείο μου πριν φύγετε; »

«Ευχαρίστως», αποκρίθηκε ο Πρέντις.Ενώ οι υπόλοιποι ακροατέςαναχωρούσαν, ακολούθησε τον κοκαλιάρη επιστήμονα και πέρασαν από τηνπόρτα που έβγαζε στο μικρό γραφείο τουΛους, πίσω από την αίθουσα διαλέξεων.

Στο κατώφλι δίστασε σχεδόν

ανεπαίσθητα- ο Λους το πρόσεξε καιυποκλίθηκε σαρδόνια. «Περάστε,παρακαλώ! »

Ύστερα ο ψηλός, αδύνατος άντραςέδειξε μια πολυθρόνα κοντά στο γραφείοτου. «Καθίστε, κύριε Πρέντις». Κάθισαν,και για μια στιγμή στάθηκαν ναπεριεργαστούν ο ένας τον άλλο.

Τελικά ο καθηγητής άνοιξε το στόματου. «Πριν δεκαπέντε περίπου χρόνιαένας μεγαλοφυής νεαρός ονόματι Ρότζερςυπέβαλε μια διδακτορική διατριβή στοπανεπιστήμιο της Βιέννης με τίτλο,"Ακούσια Προσαρμογή των ΑισθητηρίωνΣυνειρμών ως προς την Ενόραση τηςΜάζας"».

Ο Πρέντις άρχισε να ψάχνεται για τοτσιμπούκι του. «Ναι; Ενδιαφέρον».

«Ένα αντίγραφο αυτής της διατριβήςστάλθηκε στο Ίδρυμα Υποτροφιών πουχρηματοδοτούσε τις μελέτες του. Όλα ταυπόλοιπα κατασχέθηκαν από το ΔιεθνέςΓραφείο Λογοκρισίας, το οποίο ζήτησενα του παραδοθεί και το αντίγραφο τουΙδρύματος Υποτροφιών. Δυστυχώς,όμως, αυτό στάθηκε αδύνατο να βρεθεί».

Ο Πρέντις πάσχιζε νευρικά ν’ ανάψειτην πίπα του.

Αναρωτήθηκε αν ήταν φανερό τοελαφρό τρέμουλο της φλόγας τουσπίρτου του.

Ο καθηγητής έσκυψε στο γραφείο του,άνοιξε το πάνω συρτάρι κι έβγαλε έναλεπτό βιβλίο δεμένο με μαύρο δέρμα.

Ο Πρέντις πνίγηκε ξαφνικά, καιξεφύσηξε ένα σύννεφο καπνού.

Ο καθηγητής δε φάνηκε να τοπροσέχει- απλώς γύρισε το εξώφυλλο καιάρχισε να διαβάζει: «—μια δια-

ΤΣΑΡΛΣ ΧΑΡΝΕΣ

τριβή ως μερική ένδειξη τωναπαιτουμένων προσόντων για τοντίτλο του Διδάκτορος της Φιλοσοφίας

του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Α. Π.Ρότζερς, Βιέννη». Ο Λους έκλεισε τοβιβλιαράκι και το κοίταξε για μια στιγμήσκεφτικός. Ύστερα είπε: «Άνταμ ΠρέντιςΡότζερς — ο κάτοχος ενός μυαλού που δεβρίσκεται ούτε μία φορά στον αιώνα. Οάνθρωπος που εξέθεσε τους θεούς... και μετάεξαφανίστηκε».

184

Ο Πρέντις συγκράτησε μια ανατριχίλακαθώς το βλέμμα του συναντούσε εκείνα ταχωμένα στις κόχες τους, αμείλικτα, σκοτεινάμάτια.

Το παιχνίδι της γάτας με τον ποντικό είχετελειώσει. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό τον

ανακούφισε.

«Γιατί εξαφανιστήκατε τότε, κύριεΠρέντις-Ρότζερς; » ρώτησε ο Λους. «Καιγιατί ξαναεμφανιστή-κατε πάλι τώρα; »

Ο πράκτορας φύσηξε ένα συννεφάκικαπνού προς το χαμηλό ταβάνι. «Για ναεμποδίσω ανθρώπους σαν εσάς από το ναεισάγουν αισθητήριους συνειρμούς που δενμπορούν να προσαρμοστούν στην τρέχουσαενόραση της μάζας. Με απλά λόγια, για ναδιαφυλάξω την πραγματικότητα όπως έχει.Νομίζω ότι αυτό απαντά και στις δύοερωτήσεις σας».

Ο άλλος χαμογέλασε. Δεν ήτανευχάριστο χαμόγελο. «Και τοΚαταφέρατε; »

«Δεν ξέρω. Μέχρι στιγμής, υποθέτω ναι».

Ο κοκαλιάρης καθηγητής έκανε μιακίνηση με τους ώμους του. «Τότε δελαμβάνετε υπόψη το αύριο. Νομίζω ότιαποτύχατε αλλά, βέβαια, δεν μπορώ να τοπω με σιγουριά μέχρι να κάνω το πείραμαπου θα δημιουργήσει νέους αισθητήριουςσυνειρμούς».

Ο Λους έσκυψε προς τον επισκέπτη τουκαι συνέχισε.

«Ας έρθουμε τώρα και επί της ουσίας, κύριε

Πρέντις-Ρότζερς. Αν εξαιρέσουμε εσάς — καιίσως και τη Λογοκρίτρια — γνωρίζωπερισσότερα από κά-θε άλλο άνθρωπο στονκόσμο για τη μαθηματική προ-σέγιση στοπρόβλημα της πραγματικότητας. Μπορείμάλιστα να ξέρω και ένα δυο πραγματάκια που

αγνοείτε εσείς. Στις άλλες όψεις τουπροβλήματος είμαι αδύνατος — γιατίεπεξέτεινα τα δικά σας συμπεράσματα με βάσητην απλή λογική μάλλον παρά την ενό-ραση.Και η λογική, όπως όλοι ξέρουμε, μπορεί ναέχει εφαρμογή μονάχα μέσα σε απροσδιόριστααλλά περιορισμένα όρια. Όμως στο θέμα τωνπρακτικών εφαρμογών — στην κατασκευή μιαςαληθινής συσκευής — για τη γενική αλλαγήτων αισθητηρίων συνειρμών, βρίσκομαι πολύπιο μπροστά από σας. Είδατε τη συσκευή μουχτες τη νύχτα, κύριε Πρέντις-Ρότζερς; Α, ελάτετώρα, μην ντρέπεστε».

Ο Πρέντις πήρε μια βαθιά ρουφηξιά από τοτσιμπούκι του.

«Την είδα».

«Την καταλάβατε; »

«Όχι. Δεν ήταν ολοκληρωμένη.Τουλάχιστον εκείνη που είδα εγώ στο τραπέζιδεν ήταν πλήρης. Σίγουρα θα συμπεριλαμβάνεικαι κάτι παραπάνω από ένα πρίσμα Νικόλ καιένα γωνιόμετρο».

«Α, είστε πολύ έξυπνος, βλέπω! Ναι, είχα τησύνεση να μη σας επιτρέψω να παραμείνετεεκεί για πολύ

— μονάχα όσο χρειαζόταν για να σας κεντρίσωτο ενδιαφέρον. Λοιπόν, ακούστε με! Σαςπροτείνω συνεργασία. Εσείς θ’ αναλάβετε ναελέγξετε τα στοιχεία και τη συσκευή μου - σεαντάλλαγμα θα μπορείτε να είστε παρών ότανκάνω το πείραμα. Θ’ αποκτήσουμε μαζί τηφώτιση. Θα είμαστε παντογνώστες. Θα γίνουμεθεοί! »

«Και τι θα γίνει με τα υπόλοιπαδισεκατομμύρια

των συνανθρώπων μας; » ρώτησε ο Πρέντις,πλησιάζοντας διακριτικά το χέρι στη θήκη τηςμασχάλης του.

Ο καθηγητής χαμογέλασε αχνά. «Μπορεί ηπαραφροσύνη που τους διακρίνει — αν,βέβαια, συνεχίσουν να υπάρχουν — να τονιστείλιγάκι περισσότερο. Αλλά γιατί ανησυχείτε γι’αυτούς; » Το λυκίσιο χαμόγελο έγινε ακόμη πιοέντονο στα χείλη του Λους. «Αφήστε κατάμέρος τα παραμύθια περί αλτρουισμού, κύριεΠρέντις-Ρότζερς. Νομίζω ότι απλώς φοβάστε ν’αντικρίσετε αυτό που βρίσκεται πίσω από τηδήθεν πραγματικότητά" μας».

«Τουλάχιστον εγώ είμαι δειλός για ένα καλόσκοπό». Ο Πρέντις σηκώθηκε όρθιος. «Έχουμετίποτε άλλο να πούμε; »

Καταλάβαινε ότι απλώς τηρούσε ταπροσχήματα. Ο Λους θα πρέπει να ήξερε ότι σε

ισάριθμα λεπτά είχε δώσει μισή ντουζίνα αιτίεςγια τη σύλληψή του: η κατοχή του χαμένουαντιγράφου της διατριβής, η κυνική ομολογίαότι σχεδίαζε να πειραματιστεί με την αλλαγήτης πραγματικότητας, η απόπειρα δωροδοκίαςανώτερου στελέχους της Λογοκρισίας... Κιωστόσο η όλη στάση του δεν έδειχνε άνθρωποπου τον ανησυχούσε το ενδεχόμενο ναδιακοπεί άδοξα η καριέρα του στη μέση.

Τα μάγουλα του Λους φούσκωσαν σ’ ένασύντομο αναστεναγμό. «Λυπάμαι που δεφαίνεστε έξυπνος σ’ αυτό το θέμα, κύριεΠρέντις-Ρότζερς. Ωστόσο θα έρθει η στιγμή,ξέρετε, που θ’ αναγκαστείτε ν’ αποφασίσετεκατά πόσο θα... διαβείτε το κατώφλι, ας τοπούμε. Εδώ που τα λέμε, θα χρειαστεί ναβασιστούμε πολύ ο ένας στη συντροφιά τουάλλου... εκεί έξω. Ακόμη και οι θεοί έχουνκατά καιρούς την ανάγκη να σκοτώσουν τηνώρα τους- και υποψιάζομαι ότι εσείς κι εγώ θα

είμαστε πολύ κολλητοί σύντομα. Γι’ αυτό ας μηχωριστούμε σαν εχθροί τώρα».

Το χέρι του Πρέντις γλίστρησε κάτω από τοσακκάκι του και τράβηξε το κουτσομούρικοαυτόματο. Είχε τη δυσάρεστη προαίσθηση ότιήταν μια μάταιη κίνηση, και ότι ο καθηγητήςγελούσε από μέσα του σε βάρος του, αλλά δενείχε και άλλη εκλογή.

«Συλλαμβάνεστε», είπε στον Λους μεουδέτερη φωνή. «Είστε υποχρεωμένος να μεακολουθήσετε».

Ο άλλος ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμουςτου- μετά κάτι σαν γέλιο, κοροϊδευτικάσιωπηλό, ανέβηκε ώς το λαιμό του. «Ασφαλώς,κύριε Πρέντις-Ρότζερς».

Σηκώθηκε.

Το δωμάτιο βυθίστηκε ξαφνικά στο σκοτάδι.

Ο Πρέντις πυροβόλησε τρεις φορές,φωτίζοντας με την κάθε λάμψη τη λιπόσαρκημορφή.

«Μη σπαταλάτε τις σφαίρες σας, κύριεΠρέντις-Ρότζερς. Τα βλήματα δεν μπορούν ναπεράσουν ένα ισχυρό διαμαγνητικό φράγμα.Σας συνιστώ να μελετήσετε το μαγνητικόαποσβεστήρα σ’ έναν εργαστηριακό ζυγό μόλιςξαναβρεθείτε στο Κτίριο Λογοκρισίας! »

Κάπου ακούστηκε να βροντά μια πόρτα.

Μερικές ώρες αργότερα ο Πρέντις κοίταζεβλοσυρά το βοηθό του με απροκάλυπτοεκνευρισμό. Ο Κρας ήξερε ότι τον προϊστάμενότου τον είχε καλέσει η Ε σε συνδιάσκεψη για ναεξετάσουν τις επιπτώσεις της δραπέτευσης του

Λους, και ότι το αφεντικό του γνώριζε τηνκρυφή συμπόνια που ένιωθε γι’ αυτόν. Αλλά οΠρέντις δεν ήταν άνθρωπος που ανεχόταν τησυμπόνια των άλλων. Θα προτιμούσε οασθματικός βοηθός του να του έλεγε στα ίσιαότι είχε φερθεί σαν ηλίθιος.

«Τι θέλεις; » γρύλισε.

«Κύριε Πρέντις», έκανε ο Κρας απολογητικά,«έχω μια αναφορά για κείνη τη συσκευή πουκαταγράψατε στο εργαστήριο του Λους».

Ο Πρέντις μαλάκωσε στη στιγμή, αλλάαπέφυγε να δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. «Γιαλέγε».

«Με λίγα λόγια», άρχισε ασθμαίνοντας οΚρας, «ήταν απλώς ένα πρίσμα Νικόλστερεωμένο σ’ ένα γωνιόμετρο. Σύμφωνα μετην έρευνα ρουτίνας, η λείανσή του έγινε από

έναν άσημο οπτικό που κατανάλωσε εννέαχρόνια για τη δουλειά, και σχεδόν όλα για τημία επιφάνεια του πρίσματος. Σας λέει τίποτεαυτό; »

«Όχι ακόμη. Γ ιατί του πήρε τόσο καιρό; »

«Για να πετύχει απόλυτα ίσια ακμή,τουλάχιστον έτσι είπε».

«Περίεργο. Αυτό σημαίνει λείανση όπου ταμόρια είναι του αυτού κρυσταλλικού επιπέδου,κάτι που έχει να επιχειρηθεί από την εποχή τουκατόπτρου του Πά-λομαρ».

«Μάλιστα, κύριε Πρέντις. Και μετά υπάρχεικι εκείνο το πλαίσιο του γωνιομέτρου μεμονάχα μία ένδειξη

— σαράντα πέντε μοίρες».

«Προφανώς», παρατήρησε ο Πρέντις, «τοΝικόλ προορίζεται να χρησιμοποιηθεί μονάχασε γωνία σαράντα πέντε μοιρών ως προς τοπροσπίπτον φως. Αυτό σημαίνει ότι έχειεξαιρετική σημασία — δεν ξέρω γιατί — ηγωνία να είναι ακριβώς σαράντα πέντε μοιρών.Κάτι τέτοιο απαιτεί, βέβαια, μια τελείωςεπίπεδη επιφάνεια. Μαντεύω ότι θα μου πειςπως και το σύστημα γωνιομετρικής ρύθμισηςείναι ανάλογα εξαιρετικής ακρίβειας».

Ο Πρέντις συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι οΚρας τον κοίταζε με ανάμεικτη υποψία καιθαυμασμό.

«Λοιπόν; » ρώτησε ο οντολόγοςεκνευρισμένα. «Πώς ακριβώς είναι ομηχανισμός ρύθμισης; Σίγουρα

όχι μηχανικός. Έτσι δε θα είχε και πολλή

ακρίβεια. Οπτικός μήπως; »

Ο Κρας ξεφύσηξε έκπληκτος στομαντίλι του. «Μάλιστα, κύριε Πρέντις. Τοπρίσμα περιστρέφεται πολύ αργά σε μιαλεπτότατη ακτίνα φωτός. Έτσι ένα μέροςτης ακτίνας ανακλάται και ένα άλλοδιαθλάται. Φαίνεται ότι ακριβώς στιςσαράντα πέντε μοίρες, σύμφωνα με τονόμο του Τζόρνταν, η μισή ακριβώςακτίνα ανακλάται και η μισή διαθλάται.Οι δύο αυτές ακτίνες ελέγχονται απόφωτοκυτταρικό ρελέ που σταματά τομηχανισμό περιστροφής μόλις μετρηθείακριβώς ίση φωτεινότητα και στις δυοακτίνες».

Ο Πρέντις άρχισε να παίζει νευρικά με

το αφτί του. Ηταν πολύ περίεργο. Τιμπορεί να μαγείρευε ο Λους μ’ ένα τέτοιοτέλεια λειασμένο πρίσμα Νικόλ; Τηστιγμή εκείνη θα έδινε δέκα χρόνια τηςζωής του για να μάθει ποια ήταν ησυσκευή που συμπλήρωνε αυτό τοπρίσμα. Σίγουρα θα ήταν κάποιο οπτικόκατασκεύασμα, κάτι που σχετιζόταν μ’εκείνους τους νευρωτικούς αρουραίους.Τι ήταν αυτό που είχε πει ο Λους τοβράδυ στο εργαστήριό του; Κάτι γιαεπιβράδυνση ενός φωτονίου... Και τιυποτίθεται ότι θα προκαλούσε αυτό στοσύμπαν; Κάτι αντίστοιχο με το να κάνειςμια απειροελάχιστη τρύπα σ’ έναμπαλόνι, είχε πει ο Λους.

Και πώς συνδέονταν όλα αυτά με

ορισμένα, απίθανα αλλά συλλογιστικάαναπόφευκτα συμπεράσματα πουπροέκυπταν από την πρόσφατη έρευνάτου στην ιστορία της ανθρώπινηςγνώσης;

Δεν ήταν σίγουρος. Αλλά για ένα ήτανσίγουρος: ο Λους ήταν έτοιμος ναχρησιμοποιήσει τη συσκευή του για ν’αλλάξει το αισθητό σύμπαν να το αλλάξεισε τέτοια κοσμική κλίμακα που ηανθρωπότητα θα εξαφανιζόταν στηνεπακόλουθη ανακατάταξη. Αλλά ο

Πρέντις θα έπρεπε να πείσει και την Ε γι’αυτό.

Αν δε το κατάφερνε, θα κυνηγούσε

μόνος του τον Λους και θα τον σκότωνεέστω και με τα χέρια του. Αργότερα θασκεφτόταν και τους συγκεκριμένουςλόγους για την πράξη του.

Γ ια την ώρα είχε σαν οδηγό το καθαρόένστικτο, αλλά καλά θα έκανε ναοργανώσει και τις σκέψεις του πριναντιμετωπίσει την Ε.

«Τι λέτε, να πηγαίνουμε; » άκουσε τηφωνή του Κρας. «Η γραμματέας σας λέειότι το τζετ περιμένει... »

Ο ζωγραφικός πίνακας έδειχνε ένανάντρα με κόκκινο σκούφο και μαύραράσα καθισμένο πίσω από μια ψηλή

δικαστική έδρα. Πέντε άλλοι άντρες μεκόκκινους σκούφους ήταν καθισμένοι σεχαμηλότερη έδρα στα δεξιά του, καιάλλοι τέσσερις στ’ αριστερά. Μπροστάστην έδρα ήταν γονατισμένη μια μορφή,μοναχική κι απελπισμένη.

Σε καταδικάζουμε, ΓκαλιλέοΓκαλιλέι, όπως εγ κλειστείς εις τηνφυλακήν της Ιεράς Εξετάσεως διαδιάρκειαν ήτις θα αποφασιστεί ενκαιρώ κατά την κρί-σιν μας. Και υπόμορφήν επωφελούς τιμωρίας σε δια-τάσσομεν όπως, κατά τα τρία επόμεναέτη, απαγγέλλεις άπαξ της εβδομάδος,τους επτά Ψαλμούς Μετά-νοίας.

Ο Πρέντις τράβηξε το βλέμμα του απότη λεζάντα του πίνακα προς το λιγότεροευανάγνωστο πρόσωπο της Ε. Εκείνο τοοβάλ, σταρόχρωμο πρόσωπο ήταν λείο,αρυτίδωτο, ακόμη και γύρω από ταμάτια. Τα μαύρα μαλλιά είχαν χωρίστραστο πλάι και ήταν μαζεμένα σε κότσοστον αυχένα της. Δε φορούσε μέικ-απ,και προφανώς δεν το χρειαζόταν. Ήτανντυμένη μ’ ένα μαύρο, εφαρμοστό ταγέρπου τόνιζε το άψογα χυτό κορμί της.

«Ξέρεις», της είπε θαρρετά ο Πρέντις.«Νομίζω ότι σ’ αρέσει να είσαι ηΛογοκρίτρια. Το ’χεις στο αίμα σου».

«Έχεις απόλυτο δίκιο. Ναι, μ’αρέσεινα είμαι η Λο-γοκρίτρια. Σύμφωνα με

τον Σπέερ, έτσι εξιδανικεύωαποτελεσματικά ένα σύμπλεγμα ενοχήςπου είναι τόσο παράξενο όσο καιαβάσιμο».

«Πολύ ενδιαφέρον. Ένα είδοςεξιλέωσης του προπατορικούσυμπλέγματος ενοχής, ε; »

«Τι εννοείς μ’ αυτό; »

«Η γυναίκα έσπρωξε τον άντρα στοδρόμο της απόκτησης της γνώσης καιτης αυτοκαταστροφής, και από τότεπροσπαθεί μάταια να σταματήσει αυτήτη χιονοστιβάδα. Σε σένα, ειδικά, τοσυναίσθημα ευθύνης και ενοχής είναιιδιαίτερα δυνατό, και στοιχηματίζω ότι

θα ξυπνάς συχνά τις νύχτες λουσμένη σεκρύο ιδρώτα, με την εντύπωση ότι μόλιςπριν λίγο δοκίμασες κάποιοναπαγορευμένο καρπό».

Η Ε κοίταξε παγερά το πειραχτικόχαμόγελο του πράκτορα. «Το μόνο πουθα πρέπει να μας απασχολεί», δήλωσεξερά, «είναι το κατά πόσο ο Λους κάνειοντολογικά πειράματα, και αν ναι, κατάπόσο είναι επικίνδυνα; »

Ο Πρέντις αναστέναξε. «Είναιανακατεμένος ώς το λαιμό. Αλλά για τοτι ακριβώς σκαρώνει και πόσοεπικίνδυνο είναι αυτό, μονάχα εικασίεςμπορώ να κάνω».

«Τότε κάν’ τες».

«Ο Λους πιστεύει ότι κατασκεύασε μιασυσκευή που μπορεί ν’ αλλάξει στηνπράξη και με προβλέψιμο τρόπο τηνπραγματικότητα. Ελπίζει ότι μ’ αυτή θαδιαλύσει κυριολεκτικά τους φυσικούςνόμους. Η πραγματικότητα που θαπροκύψει έτσι θα είναι αγνώριστη,ακόμη και για έναν επαγγελματίαοντολόγο, πόσο μάλλον για τη μεγάλημάζα της ανθρωπότητας».

«Φαίνεσαι πεισμένος ότι μπορεί να τοκαταφέρει αυτό».

«Οι πιθανότητες είναι πολύ μεγάλες».

«Λογική απάντηση. Μονάχα με τιςπιθανότητες δουλεύουμε, έτσι κι αλλιώς.Το ασφαλέστερο, βέβαια, θα είναι ναεντοπίσουμε τον Λους και να τονσκοτώσουμε επί τόπου. Από την άλλημεριά, η παραμικρή μυρωδιάσκανδάλου, και το Κογκρέσο θα χιμήξεινα μας φάει. Γι’ αυτό πρέπει νακινηθούμε πολύ προσεκτικά».

«Αν ο Λους είναι σε θέση να κάνειαυτό που λέει», παρατήρησε σκυθρωπάο Πρέντις, «και τον αφήσουμε να τοκάνει, δε θα υπάρχουμε μετά ούτε εμείςούτε το Κογκρέσο για να μαςαπασχολεί».

«Το ξέρω. Μείνε ήσυχος. Αν κρίνω ότι

ο Λους είναι επικίνδυνος και πρέπει ναπεθάνει, δε θ’ αφήσω να με σταματήσειούτε η ζωή ούτε η καριέρα κανενός, ούτεακόμη κι αυτή η δική μου».

Ο Πρέντις κούνησε το κεφάλικαταφατικά, αναρωτώμενος αν η Επίστευε στ’ αλήθεια αυτό που έλεγε.

«Για πρώτη φορά», συνέχισε ηγυναίκα, «αντιμετωπίζουμε μια πιθανήπαραβίαση από κάποιον της εντολής μαςπου απαγορεύει τα οντολογικάπειράματα. Συνήθως εξουδετερώνουμετην κάθε απειλή τέτοιας παραβίασηςσκοτώνοντας τον επίδοξο παραβάτη.Νομίζω ότι θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμεοριστικά το κατά πόσο επιβάλλεται και

τώρα να ξαναθίξουμε το όλο ερώτηματων οντολογικών πειραμάτων και τωνπιθανών τους επιπτώσεων».

Ο Πρέντις βόγκηξε απελπισμένα απόμέσα του. Σε τόσο σημαντικά θέματα ταστελέχη αποφάσιζαν με ψηφοφορία.Φαντάστηκε για μια στιγμή τον εαυτότου να προσπαθεί να πείσει τουςπραγματιστές επιστήμονες τηςυπηρεσίας ότι η «πραγματικότητα» τηςανθρωπότητας άλλαζε από αιώνα σεαιώνα — ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα ηΓη ήταν «επίπεδη». Ναι, ήδη είχε αρχίσεινα το πιστεύει κι αυτός!

«Έλα, ακολούθησέ με, σε παρακαλώ»,είπε η Ε.

Κεφάλαιο 4

Καθισμένος στα δεξιά της Ε ήταν έναςηλικιωμένος άντρας, ο Σπέερ, ο διάσημοςψυχολόγος. Στ’ αριστερά καθόταν οΓκόριγκ, επιτελικός σύμβουλος σταπυρηνικά- δίπλα του ο Μπέρτσαρντ,περίφημος χημικός και διευθυντής τουΔυτικού Τομέα, μετά ο Πρέντις, καιτέλος ο Ντομπς, ο φημισμένοςμεταλλουργός και διευθυντής τουΚεντρικού Τομέα.

Ο Πρέντις αντιπαθούσε τον Ντομπς, ο

οποίος είχε καταψηφίσει την προαγωγήτου σε διευθυντή του Ανατολικού Τομέα.

«Μπορούμε ν’ αρχίσουμε αυτή τηνεπίσημη συζήτηση», ανακοίνωσε η Ε,«με μια ανασκόπηση των θεμελιωδώναρχών. Κύριε Πρέντις, τι ακριβώς είναιαυτό που λέμε πραγματικότητα; »

Ο Πρέντις έκανε μια φευγαλέαγκριμάτσα. Είχαν χρειαστεί διακόσιεςσελίδες στη διδακτορική διατριβή τουαπλά και μόνο για να σκιαγραφήσει τηθεωρία της πραγματικότητας. Και παρ’όλα αυτά, υποψιαζόταν ότι είχε γίνειαποδεκτή από τους εξεταστές χάρη καιμόνο στο γεγονός ότι ήταν εντελώςακατανόητη

— και, κατ’ επέκταση, έργο μεγαλοφυΐας.

«Κατ’ αρχή», άρχισε με ξερό τόνο,«οφείλω να σας ομολογήσω ότι δεν ξέρωτι είναι η αληθινή πραγματικότητα. Αυτόπου οι περισσότεροι θεωρούμε ωςπραγματικότητα είναι απλώς η συνολικήσύνθεση των όσων πληροφοριών μαςστέλνουν οι αισθήσεις. Σαν τέτοια, ηπραγματικότητα δεν είναι τίποταπερισσότερο από μια εικασία στο νου τουκαθενός μας, και η οποία βρίσκεται σεκατάσταση διαρκούς αναθεώρησης. Στοπαρελθόν η διαδικασία αυτή ήταν αργήκαι ασφαλής. Αλλά τώρα πρέπει ναλάβουμε υπόψη το ενδεχόμενο μιαςακαριαίας και ολικής αναθεώρησης —μιας αναθεώρησης με τόσο

συνταρακτικές επιπτώσεις που μπορεί ναεξωθήσει την ανθρωπότητα να έρθειπρόσωπο με πρόσωπο με την αληθινήπραγματικότητα, τον κόσμο των Καθ’Εαυτό Πραγμάτων, των νοούμενων τουΚαντ.

«Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα ήταντόσο καταστροφικό όσο και το ναεγκαταλείψεις μια ομάδα παιδιώνκαταμεσής ενός δάσους. Τα παιδιά θαήταν αναγκασμένα να μάθουν εξαρχήςκαι τα πιο απλούστερο πράγματα: πώς νατρέφονται, πώς να προστατεύονται απότα στοιχεία της φύσης, ακόμη και μιακαινούρια γλώσσα που να καλύπτει τακαινούρια τους προβλήματα. Ελάχιστα θαέβγαιναν ζωντανά από την εμπειρία.

«Αυτό είναι που θέλουμε ν’αποφύγουμε- και μπορούμε να τοπετύχουμε αν παρεμποδίσουμε κάθεξαφνική, σαρωτική αλλαγή στιςπροσλαμβάνουσες παραστάσεις τηςτωρινής μας πραγματικότητας».

Ο Πρέντις περιεργάστηκε εξεταστικά ταπρόσωπα ολόγυρά του. Στα ρυτιδωμέναχαρακτηριστικά του Σπέερ ήταναπλωμένο ένα γαλήνιο χαμόγελο- οψυχολόγος φαινόταν να παρακολουθείστοχαστικά τον αέρα πάνω από το κεφάλιτου Πρέντις. Ο Γκόριγκ τον κοίταζε μεσοβαρά, ανέκφραστα μάτια. Η Ε τουέγνεψε ελαφρά καθώς το βλέμμα του τηνπροσπερνούσε φευγαλέα πριν σταθεί γιαλίγο στο προβληματισμένο πρόσωπο του

Μπέρτσαρντ και, τέλος, στο φανερά πε

ριφρονητικό του Ντομπς.

Ο Σπέερ και ο Γκόριγκ φαίνονταν πιοδεκτικοί. Ο Σπέερ χάρη στο γεγονός ότιτου έλειπε η υποδομή στις θετικέςεπιστήμες, και ο Γκόρινγκ επειδή ηπυρηνική φυσική ήταν σε τέτοιακατάσταση συνεχούς ροής που ήδη οιεπιστήμονές της εξέφραζαν τιςσοβαρότερες αμφιβολίες για τηνεγκυρότητα των νόμων πουπροσκυνούσαν οι Μπέρτσαρντ καιΝτομπς. Γ ια τον Μπέρτσαρντ υπήρχεμια αμυδρή ελπίδα. Όσο για τονΝτομπς...

«Δεν κατάλαβα λέξη απ’ όσα μαςείπες», δήλωσε ο Ντομπς. Και από τοντόνο του ήταν φανερό ότι θα ήθελε ναπροσθέσει, «Και αμφιβάλλω ανκαταλαβαίνεις κι εσύ! » ,

Αλλά και ο Πρέντις αμφέβαλλε για τοαν καταλάβαινε. Υπό τις καλύτερεςπροϋποθέσεις, η οντολογία ήταν κάτιάπιαστο και ασαφές.

«Διαφωνώ με τον όρο "αληθινήπραγματικότητα», συνέχισε ο Ντομπς.«Ενα πράγμα ή είναι πραγματικό ή δενείναι. Κανένα φαντεζίστικο φιλοσοφικόσύστημα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.Και αν κάτι είναι πραγματικό, μαςστέλνει προβλέψιμα, αναπαραγόμε-να,

αισθητικά ερεθίσματα που δενεπιδέχονται καμία τροποποίηση εκτόςμόνο στο μυαλό των τρελών».

Ο Πρέντις άρχισε ν’ ανασαίνει πιοάνετα. Η τακτική που έπρεπε ν’ακολουθήσει ήταν σαφής. Έπρεπε νασυγκεντρώσει τα πυρά του στονΝτομπς, με λίγες πλευρικές βολές στονΜπέρτσαρντ. Οι Σπέερ και Γκό-ρινγκούτε που θα υποψιάζονταν ότι ταεπιχειρήματά του είχαν αυτούς γιαστόχο. Από το τσεπάκι του γιλέκου τουέβγαλε ένα χρυσό νόμισμα και τοέσπρωξε στο τραπέζι προς τον Ντομπς,φροντίζοντας να μην το κάνει νακροταλίσει. «Είσαι μεταλλουργός», τουείπε. «Μας λες σε παρακαλώ τι είναι

αυτό: »

Ο Ντομπς σήκωσε το νόμισμα και τοεξέτασε καχύποπτα. «Προφανώς είναι έναχρυσό πενταδόλαρο που κόπηκε το 1962στο Φορτ Ουόρθ. Θα μπορούσα να σουδώσω και τη συγκεκριμένη του σύνθεση,αν τη θες».

«Αμφιβάλλω αν θα το μπορούσες»,απάντησε ο Πρέντις ατάραχα. «Γιατί,βλέπεις, κρατάς ένα κίβδηλο νόμισμα πουφτιάχτηκε μόλις πριν μια εβδομάδα στοεργαστήριό μου ειδικά για τησυνδιάσκεψη αυτή. Γ ια να πούμε τηναλήθεια, και με συγχωρείς γι’ αυτό, είχαειδικά εσένα υπόψη μου όταν ζήτησα ναμου το φτιάξουν. Δεν περιέχει ούτε ίχνος

χρυσού. Άσ’ το να χτυπήσει στο τραπέζι,και θα καταλάβεις».

Το νόμισμα αφέθηκε να πέσει από ταδάχτυλα του σαστισμένου μεταλλουργούκαι κροτάλισε πάνω στο δρύινο τραπέζι.

«Άκουσες το ψεύτικο κουδούνισμα; »ρώτησε σκληρά ο Πρέντις.

Κατακόκκινος ο Ντομπς ξερόβηξε γιανα καθαρίσει το λαιμό του καιπεριεργάστηκε το νόμισμα πιοπροσεκτικά. «Και πού ήθελες να το ξέρω;Δεν είναι ντροπή, έτσι; Πολλάκαλοφτιαγμένα κίβδηλα δεν εντοπίζονταιπαρά μονάχα στο εργαστήριο. Πρόσεξαότι το χρώμα ήταν μάλλον πολύ

κοκκινωπό, αλλά γι’ αυτό μπορεί ναέφταιγε ο φωτισμός της αίθουσας. Καιβέβαια δεν το πέρασα από ακουστικότεστ πριν μιλήσω. Ναι, ο ήχος του είναισαφώς κούφιος. Πρόκειται σίγουρα γιακάποιο κράμα χαλκού-μολύβδου, ίσως μελίγο ασήμι μέσα για να βελτιωθεί ο ήχοςτου. Εντάξει, βιάστηκα να βγάλωσυμπεράσματα. Και τι έγινε; Τιαποδεικνύει αυτό; »

«Αποδεικνύει ότι κατέληξες σε δύοξεχωριστές, σαφείς καιαλληλοαποκλειόμενες πραγματικότητες,ξεκινώντας με βάση τα ίδια αισθητικάερεθίσματα. Αποδεικνύει πόσο εύκολααναθεωρείται η πραγματικότητα. Και δενείναι μονάχα αυτό, όπως αμέσως θα—»

«Εντάξει», τον έκοψε ο Ντομπςπειραγμένο. «Αλλά, σε δεύτερη σκέψηπαραδέχτηκα ότι ήταν κίβδηλο, έτσι; »

«Πράγμα που δείχνει μια ακόμηαδυναμία στη συνήθη διαδικασία λήψηςκαι αξιολόγησης των προ-επεξεργασμένων πληροφοριών. Ότανένας αναμφισβήτητα ειδικός μαςδιαβεβαιώνει ότι κάτι είναι γεγονός,εμείς, αμέσως και δίχως συνειδητήσκέψη, τροποποιούμε τα ερεθίσματα πουδεχόμαστε έτσι ώστε να προσαρμοστούνμε το γεγονός αυτό. Έτσι, όταν σου είπαότι είναι πλαστό, είδες το νόμισμα ν’αποκτά την κοκκινωπή απόχρωση τουχαλκού και έναν κούφιο ήχο στο αφτί».

«Τον κούφιο ήχο θα τον έπιανα έτσι κιαλλιώς», επέμεινε πεισματικά ο Ντομπς,«και δίχως να μου το πει ο"αναμφισβήτητα ειδικός". Ο ήχος θαήταν ο ίδιος, άσχετα από τα λόγια σου».

Με την άκρη του ματιού του ο Πρέντιςπρόσεξε ότι ο Σπέερ χαμογελούσεπλατιά. Άραγε ο γεροψυχολόγος είχεμυριστεί το παιχνίδι του; Θα τορισκάριζε.

«Δρ Σπέερ», είπε γυρίζοντας προς τομέρος του. «Νομίζω ότι κάτι έχετε ναπείτε στο δύσπιστο φίλο μας».

Ο Σπέερ χαμογέλασε στεγνά. «Ήσουνένα τέλειο πειραματόζωο, Ντόμπσι, φίλε

μου. Το νόμισμα είναι γνήσιο».

Το σαγόνι του μεταλλουργούκρεμάστηκε μια σπιθαμή καθώς κοίταζεχαζά από τον ένα στον άλλο. Ύστερα ταπρογούλια του έγιναν κόκκινα σανπαντζάρι. Με μια οργισμένη κίνησηπέταξε το νόμισμα στο τραπέζι. «Μπορείνα είμαι πειραματόζωο, αλλά είμαι καιρεαλιστής. Π ιστεύω ότι τούτο δω είναιένα κομμάτι μέταλλο. Μπορείτε να μεξεγελάσετε ως προς το χρώμα ή τησύνθεσή του αλλά, στην ουσία και κατάβάση, είναι ένα κομμάτι μέταλλο». Ταμάτια του κοίταξαν άγρια τον Πρέντις καιτον Σπέερ. «Μήπως κανείς από σας τοαμφισβητεί αυτό; »

«Ασφαλώς όχι», απάντησε ο Πρέντις.«Τα κουτάκια καταχώρησηςπληροφοριών στο μυαλό μας δεδιαφέρουν στο σημείο αυτό. Δέχονταιτους ίδιους αισθητικούς ερεθισμούς καιμεταφράζονται σε "κομμάτι μέταλλο" ή"νόμισμα". Ό, τι κι αν είναι τοαντικείμενο, παράγει ερεθίσματα που τομυαλό μας μπορεί να καταγράφει και ν’αποδέχεται ως "νόμισμα". Πρόσεξεόμως: εμείς το κάνουμε να είναι νόμισμα.Ωστόσο, αν μπορούσα ν’ αναδιατάξω τακουτάκια αυτά του εγκεφάλου μου,μπορεί να έβρισκα ότι δεν είναι νόμισμα,αλλά καρέκλα ή βαγόνι τρένου, μπορείκαι με το Δρ. Ντομπς μέσα. Αλλά, αν ηαναδιάταξη ξεπερνούσε ορισμένα όρια,μπορεί να μην απόμενε καν σημειωτικό

πρότυπο — με πιο απλά λόγια, να μηνυπήρχαν πια λέξεις που να περιγράφουντα εισερχόμενα ερεθίσματα. Τότε δε θαυπήρχε ούτε νόμισμα ούτε τίποτα! »

«Βέβαια», έκανε ειρωνικά ο Ντομπς.«Θα μπορούσες και να περάσεις απόμέσα μου».

«Γιατί όχι; » απάντησε ο Πρέντιςσοβαρά. «Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι πουμπορεί να το κάνουμε καθημερινά. Η ύληείναι το πιο άδειο πράγμα που μπορεί ναφανταστεί κανείς. Αν συμπίεζες αυτό τονόμισμα ώστε να εξαφανιστούν τα κενάανάμεσα στα άτομα και τα ηλεκτρόνιάτου, θα ήταν αδύνατο να το δεις ακόμηκαι στο μικροσκόπιο».

Ο Ντομπς κοίταξε το αινιγματικόΝόμισμα σαν να φοβόταν ότι μπορεί ναάνοιγε ένα τεράστιο στόμα να τονκαταπιεί. Ύστερα δήλωσε ξερά. «Όχι.Δεν το πιστεύω. Τούτο εδώ υπάρχει σαννόμισμα, και μόνο σαν

νόμισμα — είτε το ξέρω είτε όχι».

«Λοιπόν, ποια είναι η δική σου γνώμη,Δρ Γκό-ρινγκ; » αποτόλμησε τηνερώτηση ο Πρέντις. «Είναι αληθινό τούτοτο νόμισμα για σένα; »

Ο πυρηνικός επιστήμονας χαμογέλασεκαι ανασήκωσε τους ώμους του. «Αν δενκαθίσω να το πολυσκε-φτώ, είναι αρκετάαληθινό. Αλλά... »

Το πρόσωπο του Ντομπς σκοτείνιασε.«Αλλά, τι; Ορίστε, μπροστά σου το ’χεις.Αμφιβάλλεις για τη μαρτυρία των ματιώνσου; »

«Εκεί είναι η δυσκολία», αποκρίθηκε οΓκόρινγκ γέρνοντας μπροστά. «Τα μάτιαμου μου λένε ότι είναι νόμισμα. Η θεωρίαμου λέει ότι είναι ένα σύνολο απόυποθετικές διαταραχές σ’ έναν υποθετικόυπο-αιθέρα σ’ έναν υποθετικό αιθέρα. Ηαρχή της απροσδιοριστίας μου λέει ότιποτέ δεν θα μπορέσω να ξέρω και τημάζα και τη θέση αυτών των υποθετικώνδιαταραχών. Ως φυσικός γνωρίζω ότι τοίδιο το γεγονός της παρατήρησης αρκείγια ν’ αλλάξει κάτι από την κατάστασηπου ήταν πριν από την παρατήρηση.

Όπως και να ’χει, συμβιβάζομαιαφήνοντας τις αισθήσεις μου και τηνπρακτική εμπειρία να κολλήσουν μιαονομαστική ταμπελίτσα σ’ αυτό τοσυγκεκριμένο αγνωσιακό X. Όταν αυτότο X γίνει αντιληπτό από το νου μου (ό,τι κι αν είναι αυτό! ) τότε δέχομαι ότι Xίσον νόμισμα. Μια απλή εξίσωση με δυοαγνώστους δεν έχει λύση. Το καλύτεροπου μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται γιαένα νόμισμα, αλλά πολύ πιθανό και ναμην είναι—».

«Χα! » έκανε ο Μπέρτσαρντ. «Μπορών’ αποδείξω πολύ εύκολα το σφάλμα τουσυγκεκριμένου συλλογισμού. Αν είναι ονους που φτιάχνει αυτό το νόμισμα, τότεείναι ο νους μας που φτιάχνει και τούτο

το τασάκι, εκείνο το παράθυρο ή τούτητην καρέκλα που κάθομαι. Μπορείς έτσινα πεις ότι εμείς φτιάχνουμε τον αέραπου αναπνέουμε ή και όλα τ’ άστρα καιτους πλανήτες. Μα... αν ακολουθήσουμετην ιδέα του Πρέντις ώς τη λογική τηςκατάληξη, τότε ολόκληρο το σύμπανείναι δημιούργημα του ανθρώπου — ένασυμπέρασμα στο οποίο σίγουρα δενομίζω ότι ο Πρέντις επιδιώκει νακαταλήξουμε».

«Α, μα αυτό ακριβώς επιδιώκω»,δήλωσε ο Πρέντις. Πήρε μια βαθιάανάσα. Δεν ήταν δυνατό να συνεχίσει ναπαρακάμπτει άλλο το κεντρικόπρόβλημα. Έπρεπε να λάβει σαφή θέση.«Και για να μην υπάρχουν περιθώρια

παρεξήγησης, δηλώνω κατηγορηματικά,είτε συμφωνείτε μαζί μου είτε όχι, ότιπιστεύω πως το φαινομενικό σύμπανείναι δημιούργημα του ανθρώπου».

Ακόμη και η Ε φάνηκε νααιφνιδιάζεται, παρόλο που δεν είπετίποτε.

Ο οντολόγος συνέχισε γοργά. «Όλοισας σίγουρα αναρωτιέστε αν έχασα ταλογικά μου. Πριν από μια βδομάδα τοίδιο θ’ αναρωτιόμουν κι εγώ. Αλλά στοδιάστημα που μεσολάβησε ερεύνησααρκετά το θέμα της ιστορίας τηςεπιστήμης. Και επαναλαμβάνω τη θέσημου: το σύμπαν είναι δημιούργημα τουανθρώπου. Πιστεύω ότι η αρχή της

ύπαρξης του ανθρώπου βρίσκεται σεκάποια απίστευτη απλή λέξη: το αρχικόκαι αληθινό νοούμενον του σημερινούσύμπαντος. Και ότι με το πέρασμα τωναιώνων ο άνθρωπος επεξέτεινε τοναρχικά μικρό κόσμο του ώς τη σημερινήτου απεραντοσύνη και ασύλληπτηπολυπλοκότητα αποκλειστικά και μόνομε τη δύναμη της φαντασίας του.

«Συμπερασματικά, πιστεύω ότι αυτόπου οι περισσότεροι από σας αποκαλούν"αληθινό" κόσμο είναι κάτι που αλλάζειξαφνικά συνεχώς από την εποχή που οιπρόγονοί μας άρχισαν να σκέπτονται».

Ο Ντομπς χαμογέλασε περιφρονητικά.

«Έλα τώρα, Πρέντις. Αυτή είναι απλώςμια μεταφο-

ρική περιγραφή της επιστημονικήςπροόδου στο πέρασμα των αιώνων. Μετον ίδιο τρόπο θα μπορούσα να πω ότιτα σύγχρονα μεταφορικά μέσα έχουνμικρύνει τον κόσμο. Όμως, ασφαλώς,θα παραδέχεσαι πως η φυσικήκατάσταση των πραγμάτων παραμένεικατά βάση σταθερή από τότε πουγεννήθηκαν οι γαλαξίες και η Γηάρχισε να ψύχεται, και πως τα απλάκοσμολογικά συστήματα των πρώτωνανθρώπων οφείλονταν απλώς στηναδυναμία τους να συλλέξουν τιςαπαιτούμενες αρκετά ακριβείςπληροφορίες».

«Δεν παραδέχομαι τίποτα τέτοιο»,τον αντέκρουσε ο Πρέντιςαπερίφραστα. «Απεναντίας,υποστηρίζω ότι οι πληροφορίες τουςήταν κατά βάση αρκετά ακριβείς.Υποστηρίζω ότι σε κάποια εποχή τηςιστορίας μας η Γη ήταν επίπεδη, τόσοεπίπεδη όσο σφαιρική είναι τώρα, καιπως κανένας πριν από την εποχή τουΕκαταίου, έστω και με τα καλύτερασύγχρονα όργανα στη διάθεσή του, δεθα μπορούσε ν’ αποδείξει το αντίθετο.Το μυαλό του θα ήτανπροσαρμοσμένο σ’ έναν δισδιάστατοκόσμο. Αν κάποιοι από μας εδώ ήτανδυνατό να μεταφερθούμε στον κόσμοτου Εκαταίου θα μπορούσαμε, βέβαια,ν’ αποδείξουμε σχετικά σύντομα τη

σφαιρικότητα της Γης. Αυτό γιατί τοδικό μας μυαλό είναι προσαρμοσμένοσ’ έναν τρισδιάστατο κόσμο. Μπορείνα έρθει κάποτε μια μέρα όταν μιατετραδιάστατη Γη θα είναι κάτι τοαυτονόητο, ακόμη και για τα παιδιάτου δημοτικού, γιατί τότε το δικό τουςμυαλό θα έχει διαισθητικάπροσαρμοστεί στις σχετικιστι-κέςαντιλήψεις».

Ο Πρέντις κοντοστάθηκε και μετάπρόσθεσε ειρωνικά:

«Και δεν αποκλείεται οι πιοαργόστροφοι της εποχής εκείνης ναπροσπαθήσουν ν’ αποδώσουν τη δίκιάμας απλοϊκή, τρισδιάστατη αντίληψη

του κόσμου στα

δήθεν πρωτόγονα και ανακριβή όργανάμας. Γιατί, βέβαια, για κείνους θα είναιφως φανάρι ότι ο κόσμος τους είναιτετραδιάστατος! »

Κεφάλαιο 5

Ο Ντομπς ρουθούνισε σαρκαστικάστην εκπληκτική αυτή άποψη. Οι άλλοιεπιστήμονες κοίταξαν τον Πρέντις μεδέος και δυσπιστία συνάμα.

«Σε ακολουθώ ώς ένα σημείο», δήλωσεεπιφυλακτικά ο Γ κόρινγκ.«Καταλαβαίνω ότι τα μέλη μιας

πρωτόγονης κοινωνίας μπορεί ναξεκινήσουν μ’ έναν περιορισμένο αριθμόγεγονότων. Θα επινοούσαν θεωρίες γιανα εναρμονίσουν και να συνδέσουν ταυπάρχοντα γεγονότα, και ύστερα αυτές οιπρώτες θεωρίες θ’ απαιτούσαν τηνύπαρξη νέων, επιπρόσθετων γεγονότων.Στην έρευνά τους γι’ αυτά τασυμπληρωματικά γεγονότα, θαπροέκυπταν και άσχετα γεγονότα που θαήταν ασυμβίβαστα με τις πρώτες θεωρίες.Αυτό θ’ απαιτούσε δευτερογενείςθεωρίες, από τις οποίες θα προέκυπταναπρόσμενα γεγονότα, η επιβεβαίωση τωνοποίων θα έφερνε στο φως περισσότερεςασυνέπειες. Έτσι η αλυσίδα γεγονότωνπου γεννούν θεωρίες που γεννούνγεγονότα που γεννούν θεωρίες και ούτω

καθεξής, θα οδηγούσε τελικά στηνπαρούσα κατάσταση γνώσης. Κάτι τέτοιοδε λέει η θεωρία σου; »

Ο Πρέντις έγνεψε καταφατικά.

«Όμως δεν παραδέχεσαι ότι ταγεγονότα υπήρχαν εξαρχής, και ότι απλώςήταν θέμα ανακάλυψής τους; »

«Το απλό, θεμελιακό νοούμενονυπήρχε εξαρχής, ναι. Αλλά κάθε νέογεγονός — κάθε νέα ερμηνεία τουανθρώπου για το νοούμενον — ήτανγενικά καθαρή επινόηση, ένα νοητικόδημιούργημα, αν το θες. Μπορείς να τοκατανοήσεις καλύτερα αν αναλογιστείςότι σπάνια προκύπτει ένα νέο γεγονός αν

δεν υπάρχει ήδη η θεωρία που απαιτεί τηνερμηνεία του. Στη συνηθισμένηεπιστημονική έρευνα, η θεωρίαπροηγείται, και αμέσως ακολουθεί η"ανακάλυψη" των διαφόρων γεγονότωνπου συνάγονται από αυτή».

Ο Γκόρινγκ δε φάνηκε να έχει πειστείακόμη. «Μα ούτε κι αυτό αποδεικνύει ότιτο γεγονός δεν υπήρχε εξαρχής».

«Έτσι λες; Γ ια σκέψου τα υπάρχονταστοιχεία. Ποτέ δε σου έκανε εντύπωσηγιατί τόσες και τόσες φορές ολοφάνεραγεγονότα "παραβλέφθηκαν" ώς τη στιγμήπου κάποιος έβγαλε τη θεωρία πουαπαιτούσε την ύπαρξή τους; Πάρε, ανθες, τα δικά σου πυρηνικά σωματίδια που

συνθέτουν την ύλη. Τα πρωτόνια και ταηλεκτρόνια εντοπίστηκαν στην πράξημονάχα αφού ο Ράδερφορντ απέδειξε ότιέπρεπε να υπάρχουν. Και όταν αργότεραο ίδιος ο Ράδερφορντ ανακάλυψε ότι ταδυο τους δεν ήταν αρκετά για ναφτιάξουν όλα τα άτομα του περιοδικούπίνακα των στοιχείων, υπέθεσε και τηνύπαρξη του νετρονίου. Και, βέβαια, πολύβολικά, το νετρόνιο "ανακαλύφθηκε" σ’ένα θάλαμο Ουίλσον».

Ο Γ κόρινγκ σούφρωσε σκεφτικά ταχείλη του. «Μα ο θάλαμος Ουίλσον θα τοείχε δείξει κανονικά και πριν από τηθεωρία αν κανένας είχε απλώς σκεφτεί νατον χρησιμοποιήσει. Το γεγονός ότι οΟυίλσον δεν εφεύρε το θάλαμό του παρά

το 1912 και ο Γκάιγκερ το μετρητή τουτο 1913, δεν εμποδίζει τα υπο-ατομικάσωματίδια να προϋπήρχαν αυτών τωνσυσκευών ανίχνευσής τους».

«Δεν έπιασες αυτό που προσπαθώ νασου πω», είπε ο Πρέντις. «Το αρχέγονο,αδιαφοροποίητο νοούμενον που σήμερατο παρατηρούμε σαν υπο-ατομικάσωματίδια προϋπήρχε του 1912, δεκτό,αλλά όχι και τα υποατομικάσωματίδια»

«Τι να σου πω, δεν ξέρω... » ΟΓκόρινγκ έξυσε το σαγόνι του. «Τι έχειςνα πεις για τις θεμελιώδεις δυνάμεις;Σίγουρα ο ηλεκτρισμός προϋπήρχε τουΓκαλβά-νι, σωστά; Ακόμη και οι

Έλληνες ήξεραν πώς να συγκεντρώνουνηλεκτροστατικά φορτία στο κεχριμπάρι».

«Ο ηλεκτρισμός των Ελλήνων δεν ήταντίποτα περισσότερο από ηλεκτροστατικάφορτία. Τίποτα παραπάνω δεν ήτανδυνατό να γίνει μέχρι που ο Γκαλβάνιεισήγαγε την ιδέα του ηλεκτρικούρεύματος».

«Θέλεις να πεις ότι το ηλεκτρικό ρεύμαδεν υπήρχε πριν από τον Γκαλβάνι; »παρενέβη ο Μπέρτσαρντ. «Ούτε καν ότανένας κεραυνός χτυπούσε έναν αγωγό; »

«Ούτε ακόμη και τότε. Δεν ξέρουμε καιπολλά για τη φύση των κεραυνών πριναπό την εποχή του Γ καλβάνι. Αν και

πιθανόν να έκρυβαν πολλή δύναμη, ηκαταστροφικότητά τους δεν πρέπει ναοφειλόταν σε ηλεκτρικό ρεύμα. ΟιΚινέζοι πετούσαν χαρταετούς επί αιώνεςπριν ο Φρανκλίνος διατυπώσει τη θεωρίαότι ο κεραυνός και ο γαλβανικόςηλεκτρισμός ήταν ένα και το αυτό. Αλλάπουθενά δεν έχει αναφερθεί καμίακεραυνοπληξία από σπάγκο χαρταετούπου ο σοφός μας Βενιαμίν Φρανκλίνοςτράβηξε έναν έτσι το 1765. Σήμερα,μονάχα ένας βλάκας θα δοκίμαζε ναπετάξει χαρταετό στη διάρκειακαταιγίδας. Όλα ακολουθούν τον κανόνα:η θεωρία προηγείται, και μετά"αλλάζουμε" την πραγματικότητα για νατη συνταιριάξουμε με τη θεωρία».

«Τότε», επέμεινε ο Μπέρτσαρντ,«φαντάζομαι ότι θα μας πεις και ότι ταενενήντα δύο χημικά στοιχεία είναιεπινοήματα της φαντασίας μας».

«Ακριβώς», απάντησε ο Πρέντις.«Πιστεύω ότι στην αρχή υπήρχαν μονάχατέσσερα νοούμενα στοιχεία. Ο άνθρωποςαπλώς τα πολλαπλασίασε σύμφωνα μετις ανάγκες της αυξανόμενης επιστήμηςτου. Είναι ο άνθρωπος που τα έκανε τόσαόσα είναι σήμερα — και, σε μίαπερίπτωση, τα ξε-έκανε. Θυμάστε τι σάλοπροκάλεσε ο Μεντελέγιεφ με τονπεριοδικό του νόμο; Ισχυρίστηκε ότι όλατα στοιχεία έπρεπε ν’ ακολουθούν σειρέςσθένους αυξανόμενου ατομικού βάρους,και όταν είδε ότι τα στοιχεία δεν το

’καναν, επέμεινε ότι ο νόμος του ήτανσωστός και τα ατομικά βάρη λάθος. Αυτόθα πρέπει να έκανε τους Στας καιΜπερτζέλιους να στριφογυρίσουν στοντάφο τους, γιατί οι δυο τους είχανυπολογίσει με θαυμαστή ακρίβεια ταδήθεν εσφαλμένα ατομικά βάρη. Τοπαράξενο ήταν πως όταν τα βάρηξαναμετρήθηκαν, βρέθηκαν ναταιριάζουν με τον περιοδικό πίνακα τουΜεντελέγιεφ. Και δεν ήταν μονάχα αυτό.Ο καλός μας ο Μεντελέγιεφ υπέδειξε ότιυπήρχαν κενά σημεία στον πίνακά του,και υποστήριξε ότι υπήρχαν και άλλαστοιχεία που δεν είχαν ώς τότεανακαλυφθεί. Έφτασε μάλιστα ώς τοσημείο να προβλέψει και τις ιδιότητέςτους. Αλλά ήταν πολύ σεμνός. Δηλώνω

στα ίσια ότι ο Νίλσον, ο Ουίνκλερ και οΝτε Μπουασμπωντράν απλώςανακάλυψαν το σκάν-διο, το γερμάνιοκαι το γάλλιο- ήταν ο Μεντελέφιεφ πουτα δημιούργησε από την αρχικήτετραστοιχειακή ουσία».

«Αυτό είναι κομματάκι βαρύ»,παρατήρησε η Ε γέρνοντας μπροστά.«Πές μου, αν ήταν ο άνθρωπος πουάλλαξε τα στοιχεία και το σύμπαν για νατα συνταιριά-ξει με την εικόνα που τονβόλευε, ποια μορφή θα είχε το σύμπανπριν εμφανιστεί ο άνθρωπος; »

«Δεν υπήρχε καν σύμπαν»,αποκρίθηκε ο Πρέντις. «Θυμήσου: εξορισμού, το "σύμπαν" ή η

πραγματικότητα" είναι απλώς η άποψηπου έχει ο άνθρωπος για το έσχατονοούμενο σύμπαν. Το "σύμπαν", όπως τοξέρουμε, εμφανίζεται και εξαφανίζεταιμαζί με τον ανθρώπινο νου. Κατάσυνέπεια, η Γη — όπως έχει — δεν

υπήρχε καν πριν από την εμφάνιση τουανθρώπου».

«Και αγνοείς τη μαρτυρία τωνπετρωμάτων; » διαμαρτυρήθηκε η Ε.«Χρειάζονταν ν’ ασκηθούν δυνάμειςεπί εκατομμύρια ή δισεκατομμύριαχρόνια για να πάρουν τη μορφή πουέχουν σήμερα. Εκτός κι ανυποστηρίζεις την ύπαρξη ενόςπαντοδύναμου θεού που τα έφτιαξε

έτσι σε μια μέρα».

«Υποστηρίζω μονάχα την ύπαρξητου παντοδύναμου ανθρώπινου νου»,δήλωσε ο Πρέντις. «Στο 17ο αιώνα οιΧουκ, Ρέυ, Γούντγουορντ κι ένα σωρόάλλοι μελέτησαν κοιτάσματα κιμωλίας,αμμοχάλικων, μαρμάρου, ακόμη καιάνθρακα, δίχως να βρουν τίποτε που ναέρχεται σε αντίθεση με τη βιβλικήαντίληψη του Κατακλυσμού. Αλλάτώρα που αποφασίσαμε ότι η Γη είναιαρχαιότερη, άρχισαν και οι βράχοι τηςνα μας φαίνονται αρχαιότεροι».

«Και πώς εξηγείς την εξέλιξη; »επέμεινε ο Μπέρ-τσαρντ. «Σίγουρα δενμπορεί να ήταν θέμα μονάχα λίγων

αιώνων».

«Αλήθεια; » έκανε ο Πρέντις. «Καιπάλι, γιατί να υποθέσουμε ότι ταγεγονότα προηγήθηκαν της θεωρίας;Όλα τα στοιχειά δείχνουν το αντίθετο.Ο Αριστοτέλης ήταν ένας θαυμάσιοςπειραματικός βιολόγος, και ξέρουμε ότιείχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως ηζωή γεννιέται αυτόματα. Πριν από τηνεποχή του Δαρβίνου δεν υπήρχεκανένας λόγος εξέλιξης για τα διάφοραείδη, επειδή τα πλάσματα γεννιόνταναυτόματα από την ανόργανη ύλη.Ακόμη και στα τέλη του 18ου αιώνα οΝήνταμ, χρησιμοποιώνταςμικροσκόπιο, ανέφερε ότι είδε μικρόβιανα γεννιούνται αυτόματα από

αποστειρωμένο υλικό καλλιέργειας.Εκείνοι οι αβιογενετιστές έχασαναργότερα το κύρος τους, και ταπειράματά τους βρέθηκαν ότι δεν ήτανεπαναλήψιμα. Αλλά αυτό μονάχα αφούείχε γίνει προφανές ότι τα υπάρχοντααβιογενετικά γεγονότα δε

συμβιβάζονταν με τα μεταγενέστερα"γεγονότα" που προέκυψαν από τιςνεότερες βιολογικές θεωρίες» «Λοιπόν»,είπε ο Γκόρινγκ, «έστω ότι, για χάρη τηςσυζήτησης, δεχόμαστε την άποψή σουότι ο άνθρωπος έχει αλλάξει τα αρχικάνοούμενα πλάθοντας έτσι την τωρινήπραγματικότητα. Τότε ποιον κίνδυνο γι’αυτή την πραγματικότητααντιπροσωπεύει ο Λους; Πώς θα

μπορούσε να κάνει οτιδήποτε, ακόμη κιαν έχει τέτοια πρόθεση; Τι ακριβώςεπιδιώκει να καταφέρει; »

«Σε γενικές γραμμές», απάντησε οΠρέντις, «ο Λους σκοπεύει νακαταστρέψει το αϊνστάνειο σύμπαν».

Ο Μπέρτσαρντ έσμιξε τα φρύδια τουκαι κούνησε το κεφάλι του. «Μηβιάζεσαι. Κατά πρώτο, πώς μπορείκανείς να πιστεύει ότι μπορεί νακαταστρέψει τούτο τον πλανήτη; Πόσομάλλον ολόκληρο το σύμπαν. Και γιατίλες το “αϊνστάνειο” σύμπαν. Στο σύμπανόποιο επίθετο και να δώσεις, πάλι το ίδιοσύμπαν δεν είναι; »

«Αυτό που εννοεί ο Δρ Πρέντις»,εξήγησε η Ε, «είναι ότι ο Λους θέλει ν’ανατρέψει οριστικά και αμετάκλητα τηντωρινή αντίληψη που έχουμε για τοσύμπαν, η οποία τυγχάνει να είναι ηαϊνστάνεια. Αυτό γιατί πιστεύει ότι ητελική του μορφή θα είναι και η αληθινή— και κατανοητή μονάχα από τον Λουςκαι ίσως μερικούς άλλους ειδικούςοντολόγους».

«Δεν το πιάνω», δήλωσε ο Ντομπςεκνευρισμένος. «Προφανώς αυτός οΛους δε σχεδιάζει τίποτε περισσότεροαπό τη δημοσίευση κάποιας καινούριαςεπιστημονικής θεωρίας. Πώς μπορεί ναείναι κάτι τόσο τραγικό; Μια απλήθεωρία δεν μπορεί να βλάψει κανέναν —

πόσο μάλλον όταν μονάχα δυο τρειςάνθρωποι μπορούν να την καταλάβουν».

«Εσύ... και μερικά δισεκατομμύριαάλλοι», απάντησε ο Πρέντις ήρεμα,«νομίζουν ότι η “πραγματικότη-

τα” δεν μπορεί να επηρεαστεί από καμίαθεωρία- ότι είναι στο χέρι σας να τηναποδεχτείτε ή να την απορρίψετε. Στοπαρελθόν αυτό ήταν αλήθεια. Αν οιπτολε-μαϊκοί ήθελαν ένα γεωκεντρικόσύμπαν, αρκεί ν’ αγνοούσαν τονΚοπέρνικο. Αν το τετραδιάστατο συνεχέςτου Αϊνστάιν και του Μινκόφσκιφαινόταν ακατανόητο στους οπαδούς τουΝεύτωνα, δεν είχαν παρά να τοαπορρίψουν, και οι πλανήτες συνέχιζαν

να περιστρέφονται σε γενικές γραμμέςσύμφωνα με τις προβλέψεις τουΝεύτωνα. Αλλά τούτο δω είναι κάτιάλλο.

«Για πρώτη φορά βρισκόμαστεαντιμέτωποι με την πιθανότητα η απλήκοινοποίηση μιας θεωρίας να επιβάλλειμια νέα ασύλληπτη πραγματικότητα στομυαλό μας. Δε θα είναι στο χέρι μας ανθα την αποδεχτούμε ή όχι».

«Λοιπόν», παρατήρησε ο Μπέρτσαρντ,«αν με το “κοινοποίηση μιας θεωρίας”εννοείς κάτι σαν την εφαρμογή τηςκβαντικής θεωρίας και της σχετικότηταςστην παραγωγή της ατομικής ενέργειας,που βέβαια άλλαξε τη μορφή του

πολιτισμού της περασμένης γενιάς, είτετο ήθελαν είτε όχι, αυτό το καταλαβαίνω.Αλλά αν εννοείς ότι ο Λους θα κάνει έναασήμαντο πειραματάκι που ίσωςεπαληθεύσει κάποια νέα θεωρία, και ότιαπό αυτό και μόνο η πραγματικότητα θ’ανατραπεί ακαριαία, ε... αυτό θα τοθεωρούσα ανοησία».

«Θα ήθελε κανείς να μαντέψει»,ρώτησε ο Πρέντις σιγανά, «τι θα γινόταναν ο Λους μπορούσε να καταστρέψει έναφωτόνιο; »

Ο Γκόρινγκ άφησε ένα μικρό γελάκι.«Το ερώτημα είναι άνευ περιεχομένου. Ηυπόσταση μάζας-ενέργειας, τοτρισδιάστατο προφίλ της οποίας απο-

καλούμε φωτόνιο, είναι αδύνατο νακαταστραφεί».

«Αλλά αν υποθέσουμε ότι ήταν δυνατόνα καταστραφεί; » επέμεινε ο Πρέντις.«Ποια θα ήταν η μορφή του σύμπαντοςμετά; »

«Τι θ’ άλλαζε μ’ αυτό», ρώτησεεπιθετικά ο Ντομπς. «Τι σημασία θα είχεένα φωτόνιο παραπάνω ή παρακάτω; »

«Τεράστια», αποκρίθηκε ο Γ κόρινγκ.«Σύμφωνα με τη θεωρία του Αϊνστάιν,κάθε σωματίδιο ύλης-ενέργειας έχει έναβαρυτικό δυναμικό λάμδα, και μπορεί ναυπολογιστεί ότι ο ολικός αριθμός αυτώντων λάμδα είναι ακριβώς εκείνος που

απαιτείται για να μην αναδιπλωθεί στονεαυτό του το τετραδιάστατο συνεχές.Έτσι και αφαιρέσεις ένα λάμδα — Ω Θεέμου! Το σύμπαν θα άνοιγε σαν καρπούζι!»

«Ακριβώς», συμφώνησε ο Πρέντις.«Αντί για ένα συνεχές, η“πραγματικότητά” μας θα γινόταν έναανείπωτο χάος από ασύνδετατρισδιάστατα αντικείμενα. Ο χρόνος, ανσυνέχιζε να υπάρχει, δε θα είχε καμίασχέση με τ’ αντικείμενα του χώρου.Μονάχα μια αυθεντία της οντολογίας θαμπορούσε να επανασυν-θέσει κάποιονόημα από μια τέτοια"πραγματικότητα"».

«Τέλος πάντων», είπε ο Ντομπς.«Όπως και να ’χει, εγώ δε θ’ ανησυχούσαιδιαίτερα. Δε νομίζω ότι θα μπορέσειποτέ κανείς να καταστρέψει έναφωτόνιο». Ξεφύσηξε ειρωνικά. «Θαπρέπει πρώτα να το πιάσει! »

«Ο Λους μπορεί να το πιάσει», δήλωσεο Πρέντις ήρεμα. «Και μπορεί να τοκαταστρέψει. Τούτη τη στιγμή κάποιοασύλληπτο μετα-αϊνστάνειο σύμπανβρίσκεται στην παλάμη του χεριού του.Ίσως να είναι η τελική, η αληθινήπραγματικότητα. Αλλά δεν είμαστεέτοιμοι γι αυτή. Ο Καντ, ίσως, ή ο ΧόμοΣουπέριορ, αλλά όχι και ο μέσος ΧόμοΣάπιενς. Εμείς θα βγαίναμε νοκ-άουτ».

Κοντοστάθηκε. Δίχως να κοιτάξει προςτον Γκό-ρινγκ, ήξερε ότι τον είχε πείσει.Ο Πρέντις χαλάρωσε με φανερήανακούφιση. Ήταν καιρός για τηνψηφοφορία. Έπρεπε να χτυπήσει πριν οΣπέερ και ο Γκόρινγκ αλλάξουν γνώμη.

«Κυρία», είπε ρίχνοντας μιαερωτηματική ματιά προς τη γυναίκα,«από στιγμή σε στιγμή περιμένω οιάντρες μου ν’ αναφέρουν τον εντοπισμότου Λους. Αν η ομάδα μας κρίνειαναγκαίο το μέτρο, πρέπει νά είμαιέτοιμος να τους δώσω τη διαταγή για τηνεκτέλεση. Ζητώ να γίνει ψηφοφορίαστελεχών! »

. «Δεκτό», απάντησε αμέσως η Ε. «Όσοι

είναι υπέρ της άμεσης εκτέλεσης τουΛους να σηκώσουν το δεξί τους χέρι».

Ο Πρέντις και ο ο Γ κόρινγκ έκαναντην κίνηση αυτή.

Ο Σπέερ έμεινε ασάλευτος.

Ο Πρέντις ένιωσε την καρδιά του ναπαγώνει. Είχε πέσει έξω στην κρίση του;

«Ψηφίζω κατά αυτού τουεγκλήματος», δήλωσε ο Ντομπς. «Γιατίτέτοιο το θεωρώ: καθαρό έγκλημα».

«Συμφωνώ με τον Ντομπς», δήλωσε οΜπέρτσαρντ λακωνικά.

Τα βλέμματα όλων στράφηκαν προςτον ψυχολόγο.

«Υποθέτω ότι θα υποστηρίξεις τη θέσημας, Δρ Σπέερ», έκανε ο Ντομπςβλοσυρά.

«Εμένα μη με υπολογίζετε στοπαιχνίδι, κύριοι. Ποτέ δε θα επενέβαινασε κάτι τόσο αναπόφευκτο όσο τοπεπρωμένο του ανθρώπου. Όλοι σαςπαραβλέπετε μία βασική πλευρά τηςανθρώπινης φύσης: την ακόρεστη δίψατου ανθρώπου για αλλαγή, για οτιδήποτετο διαφορετικό από εκείνο που ήδη έχει.Ο ίδιος ο Πρέν-τις υποστήριξε ότι κάθεφορά που ο άνθρωπος αρχίζει

να νιώθει ανικανοποίητος με τηντρέχουσα πραγματικότητα, αρχίζει νατην αλλάζει, και όποιον πάρει ο χάρος.Ο Λους δε συμβολίζει παρά τον κακόάγγελο της ράτσας μας στην πορεία τηςτόσο προς την αποθέωση όσο και προςτην καταστροφή. Όμως τα σύμβολα,έτσι και γεννηθούν, δεν πεθαίνουν μετίποτα. Είναι πολύ αργά πια για ν’αρχίσουμε να σκοτώνουμε τουςδιάφορους Λους. Ήταν ήδη πολύ αργάαπό την εποχή που ο πρώτος άνθρωποςδοκίμασε το μήλο.

«Πέρα απ’ αυτό, νομίζω ότι οΠρέντις υπερεκτιμά τις συνέπειες τηςαναμενόμενης επιτυχίας του Λους στηνυπόλοιπη ανθρωπότητα. Ας υποθέσουμε

ότι ο Λους καταφέρνει πράγματι ναξεφύγει από το χώρο και το χρόνο και ν’ακινητοποιήσει τον κόσμο στη χρονικήστατικότητα της τωρινήςψευτοπραγματικότη-τας. Έστω ότι αυτόςκαι λίγοι ειδήμονες οντολόγοικαταφέρνουν να εισχωρήσουν στηνέσχατη, την αληθινή πραγματικότητα.Για πόσο νομίζετε ότι θ’ αντισταθούνστον πειρασμό να την αλλάξουν; ΟΠρέντις έχει δίκιο* κάποτε οι ίδιοι ή οιαπόγονοί τους θα φτάσουν να ζουν σ’ένα σύμπαν τόσο πολύπλοκο καιαφόρητο όσο κι εκείνο πουεγκατέλειψαν, ενώ εμείς, από κάθεπρακτική άποψη, θα έχουμε τη χαρά ναείμαστε μακαρίτες.

«Όχι κύριοι, δεν ψηφίζω ούτε υπέρούτε κατά».

■Τότε ανήκει σε μένα το προνόμιο νασπάσω την ισοψηφία», παρατήρησεψύχραιμα η Ε. «Ψηφίζω υπέρ τηςεκτέλεσης του Λους. Αφήστε κατάμέρος τις διαμαρτυρίες σας, Δρ Ντομπς.Η ώρα είναι περασμένα μεσάνυχτα. Ησυνδιάσκεψη έληξε». Και σηκώθηκεαμέσως ορθή, δείχνοντας αυτό πουεννοούσε. Σε λίγο, ένας ένας οι άντρεςάρχισαν να εγκαταλείπουν την αίθουσα.

Η Ε άφησε το τραπέζι και προχώρησεπρος τα πα-

ράθυρα στην άλλη άκρη της αίθουσας.

Ο Πρέντις δίστασε για μια στιγμή, αλλάδεν έκανε καμία κίνηση να φύγει.

«Κι εσύ, Πρέντις», φώναξε η Ε πάνωαπό τον ώμο της.

Η πόρτα έκλεισε πίσω από τον Σπέερ,τον τελευταίο της ομάδας, εκτός από τονΠρέντις.

Ο Πρέντις πλησίασε και στάθηκε πίσωαπό την Ε.

Εκείνη δεν έδειξε ν’ αντιλαμβάνεταιτην παρουσία του.

Δυο μέτρα μακριά, ο οντολόγοςκοντοστάθηκε και την περιεργάστηκε.

Είτε καθόταν είτε στεκόταν όρθια είτεβάδιζε, ήταν πανέμορφη. Από μέσα τουτη συνέκρινε με την Αφροδίτη τουΒελάσκεθ. Υπήρχαν οι ίδιες λεπτές,εξαίσιες αναλογίες μηρών, γοφών καιμπούστου. Και ο Πρέντις ήξερε ότι η Εείχε πλήρη επίγνωση της καλλονής της,και επιπλέον ότι πρέπει να είχεσυνειδητοποιήσει το επιδοκιμαστικάβλέμμα του.

Οι ώμοι της καμπούριασαν ξαφνικάκαι, όταν μίλησε, η φωνή της ακούστηκεπολύ κουρασμένη.

«Ώστε δεν έφυγες ακόμη, Πρέντις.Πιστεύεις στη διαίσθηση; »

«Όχι συχνά».

«Ο Σπέερ είχε δίκιο. Πάντοτε έχειδίκιο. Ο Λους θα πετύχει». Άφησε ταχέρια της να πέσουν στα πλευρά της καιγύρισε προς το μέρος του.

«Τότε επίτρεψέ μου, αγαπούλα, να σουζητήσω και πάλι να με παντρευτείς και αςξεχάσουμε για λίγους μήνες το όλο θέματου ελέγχου της γνώσης».

«Αυτό αποκλείεται εντελώς, Πρέντις.Οι χαρακτήρες μας είναι εντελώςαντίθετοι. Εσύ είσαι αδιόρθωταπερίεργος, ενώ εγώ είμαι αδιόρθωτα,μπορεί και νευρωτικά, συντηρητική.Εξάλλου, πώς μπορείς να σκέ-

φτεσαι αυτά τα πράγματα όταν έχουμενα σταματήσουμε τον Λους; »

Η απάντησή του διακόπηκε από τοτσίριγμα του ίντερκομ.

«Μήνυμα για τον κύριο Πρέντις.Επείγον μήνυμα για τον κύριο Πρέντις.Ο Λους εντοπίστηκε. Επείγονμήνυμα... »

Κεφάλαιο 6

Ο Κρας έδειξε με το μολύβι του τημαρκαρισμένη περιοχή στο χάρτη.

«Αυτό είναι το κτήμα του Λους. τα"Φιδίσια Μάτια, φημισμένο εκτροφείοθηραμάτων και ζωολογικός κήπος.Περίπου στο κέντρο κάπου εδώνομίζω — υπάρχει μια πέτρινηαγροικία. Ένα φορτηγό ξεφόρτωσεεργαστηριακό εξοπλισμό εκεί σήμερατο πρωί».

«Πρέντις», είπε η Ε, «πόσο καιρόυπολογίζεις ότι θα του πάρει για ναεγκαταστήσει ό, τι χρειάζεται για τοπείραμα; »

Ο οντολόγος απάντησε από την άλλημεριά του τραπεζιού.

«Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.

Εξακολουθώ να μην μπορώ ναφανταστώ τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει,

αλλά είμαι αρκετά σίγουρος ότι είναικάτι που πρέπει να γίνει σε απόλυτο

σκοτάδι. Ο έλεγχος των οργάνων δε θατου πάρει πάνω από λίγα λεπτά το πο-

λύ».

Η γυναίκα άρχισε να κόβει νευρικάβόλτες πάνω

κάτω.

«Το ήξερα. Δεν μπορούμε να τονσταματήσουμε.

Δεν προλαβαίνουμε».

«Δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό», έκανε οΠρέντις. «Τι

ξέρεις γι’ αυτή την πέτρινη αγροικία,Κρας; Είναι πολύ παλιά; »

«Χρονολογείται από το 18ο αιώνα,κύριε Πρέντις».

«Ορίστε η απάντηση», είπε ο Πρέντις.«Είναι μάλλον γεμάτη τρύπες στα σημείαπου έχουν πέσει οι σοβάδες. Γ ια να έχειαπόλυτο σκοτάδι θα πρέπει να περιμένεινα δύσει το φεγγάρι».

«Δύει στις τρεις και τριάντα τέσσερις

το πρωί», παρατήρησε ο Κρας.

«Τότε προλαβαίνουμε να τονσταματήσουμε», είπε η Ε.

Ο Κρας έδειξε ν’ αμφιβάλλει γι αυτό.«Το πράγμα δεν είναι τόσο απλό»,παρατήρησε. «Το κτήμα είναι οχυρωμένοκαι μπορεί ν αντέξει ενάντια σ ένα μικρόστρατό. Ο Λους θα μπορούσε νακρατήσει για τουλάχιστον είκοσι τέσσεριςώρες οποιαδήποτε δύναμη που θα ήτανδυνατό να στείλει το Γ ραφείο».

«Μια ατομική βόμβα, περιποιημένη; »πρότεινε ο Πρέντις.

«Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση,

βέβαια», συμφώνησε η Ε. «Αλλά ξέρειςόσο κι εγώ ποια θα ’ναι η αντίδραση τουΚογκρέσου σε τέτοια δραστικά μέτρα.Θα γίνουν ανακρίσεις, το Γ ραφείο θακαταργηθεί και όλοι οι υπεύθυνοι για μιατέτοια πράξη θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουνισόβια κάθειρξη αν όχι και θάνατο».Έμεινε σιωπηλή για μια στιγμή, και μετάαναστέναξε και είπε: «Ας γίνει κι έτσι. Ανδεν υπάρχει εναλλακτική λύση, θαδιατάξω τη ρίψη της βόμβας».

«Μπορεί να υπάρχει και άλλοςτρόπος», είπε ο Πρέντις.

«Δηλαδή; »

«Εκεί όπου ένας στρατός δε θα

μπορούσε να περάσει. ίσως ένας άντραςμόνος του τα κατάφερνε. Και αν τακατάφερνε, θα μπορούσες ν’ ανακαλέσειςτη ρίψη της βόμβας».

Η Ε φύσηξε αργά ένα συννεφάκικαπνού και κοίταξε σκεφτικά την καύτρατου τσιγάρου της. Τελικά γύρισε και, γιαπρώτη φορά από τη συνδιάσκεψη,κοίταξε στα μάτια τον οντολόγο.

«Δε θα πας εσύ».

«Τότε ποιος; »

Η Ε χαμήλωσε τα μάτια της.

«Έχεις δίκιο, βέβαια. Αλλά η βόμβα θα

πέσει αν δεν τα καταφέρεις. Δεν μπορείνα γίνει αλλιώς. Το καταλαβαίνεις αυτό; »

Ο Πρέντις γέλασε. «Το καταλαβαίνω».Ύστερα στράφηκε προς το βοηθό του.«Κρας, αφήνω σε σένα τις λεπτομέρειεςγια τη βόμβα και το καθετί. Θασυναντηθούμε σε τούτο το σημείο» —έδειξε στο χάρτη

— «στις τρεις ακριβώς. Είναι ήδηπερασμένες μία. Καλύτερα να ξεκινάς».

«Μάλιστα, κύριε Πρέντις», είπε ο Κραςκι αναχώρησε ασθμαίνοντας από τηναίθουσα.

Οταν η πόρτα έκλεισε, ο Πρέντις

γύρισε προς την Ε. «Κάνοντας έναρξηαπό αύριο το απόγευμα — ή μάλλονσήμερα το απόγευμα — όταν τελειώσωμε τον Λους, θέλω εξάμηνη άδεια».

«Δεκτό», μουρμούρισε η Ε.

«Θέλω να έρθεις κι εσύ μαζί μου. Θέλων’ ανακαλύψω τι ακριβώς υπάρχειανάμεσά μας. Μονάχα οι δυο μας.Μπορεί να μας πάρει κάμποσο χρόνο».

Η Ε χαμογέλασε λοξά. «Αν είμαστεακόμη ζωντανοί στις τρεις και τριάνταπέντε, αν εξακολουθεί να υπάρχει αυτόπου λέγεται μήνας και αν συνεχίζεις ναθέλεις να ξοδέψεις έξι απ’ αυτούς μαζίμου, θα το δεχτώ. Και σ αντάλλαγμα

θέλω μια χάρη από σένα».

«Τι χάρη; »

«Εσύ, καλύτερα ακόμη κι από τονΛους, έχεις τις περισσότερεςπιθανότητες να προσαρμοστείς στηντελική πραγματικότητα αν ο Λουςκαταφέρει να καταστρέψει έναφωτόνιο. Εγώ είμαι αμφίβοληπερίπτωση. Αν και όταν έρθει μιατέτοια στιγμή, θα χρειαστώ όλη τηβοήθεια που μπορείς να μου δώσεις.Θα το θυμάσαι αυτό; »

«Θα το θυμάμαι», υποσχέθηκε οΠρέντις.

Στις 3: 00 συναντήθηκε με τον Κρας.

«Υπάρχουν τουλάχιστον εφτάκάμερες υπερύθρων στο κτήμα»,ανέφερε ο βοηθός του, «χώρια έναπολύπλοκο δίκτυο από φωτοκύτταρασυναγερμού. Μετά υπάρχει έναςσυρμάτινος φράχτης γύρω από τοεργαστήριο όπου σουλατσάρουν ταμεγάλα αιλουροειδή. Ο Λους πρέπει ν’άφησε λεύτερα όλα τα ζώα του». Οανθρωπάκος βοήθησε απρόθυμα τονΠρέντις να φορέσει την απορροφητικήστολή υπερύθρων. «Δε θα ’ταν σωστόνα γίνετε μεζές για τίγρεις, κύριεΠρέντις. Καλύτερα να το ματαιώσετε».

Ο Πρέντις έκλεισε την καλύπτρα του

κράνους του και έκανε μια γκριμάτσακοιτάζοντας προς το φεγγαροφώτιστομισόφωτο του κήπου με τις μηλιές. «Θ’αναλάβεις εσύ να εξουδετερώσεις ταφωτοκύτταρα συναγερμού; »

«Ασφαλώς. Χρησιμοποιείφωτοκύτταρα ευαίσθητα στο υπεριώδεςφάσμα. Στις τρεις και δέκα θαπλημμυρίσουμε την περιοχή μεπροβολέα υπεριωδών».

Ο Πρέντις αφουγκράστηκε, αλλά δενμπόρεσε ν’ ακούσει το ελικόπτερο πουθα είχε τον προβολέα υπεριωδών και τηβόμβα.

«Θα έρθει μην ανησυχείτε», τον

διαβεβαίωσε ο Κρας. «Έτσι κι αλλιώς,δε θα κάνει θόρυβο. Εκείνο που πρέπεινα σας απασχολεί σοβαρά είναι ταθηρία».

Ο Πρέντις οσμίστηκε το νυχτερινόαέρα. «Πολύ λίγη αύρα».

«Ναι», συμφώνησε ο Κρας. «Και πολύευμετάβλητη η όποια υπάρχει. Δενμπορείτε να είστε σίγουρος από ποιαμεριά θα έρχεται η μυρωδιά. Θέλετε ναδημιουργήσουμε κάποιοναντιπερισπασμό στην άλλη άκρη για νατραβήξουμε εκεί τα ζώα; »

«Θα ήταν πολύ επικίνδυνο. Στηνανάγκη, θα χρησιμοποιήσω το σπρέι της

φορμαλδεΰδης». Άπλωσε το χέρι τουστον άλλο. «Γεια σου, Κρας».

Ο ασθματικός βοηθός του. του έσφιξετο χέρι του με ειλικρινή θέρμη. «Καλήτύχη, κύριε Πρέντις. Και μην ξεχάσετε τηβόμβα. Θα υποχρεωθούμε να τη ρίξουμεστις τρεις και τριάντα τέσσερα ακριβώς».

Αλλά ο Πρέντις είχε κιόλας χαθεί στοσκοτάδι.

Λίγα λεπτά αργότερα εξέταζε τουςφωτεινούς δείκτες του ρολογιού του.Προφανώς η κάλυψη των υπεριωδών είχετεθεί σ’ εφαρμογή. Το μόνο που έπρεπενα προσέχει στα επόμενα σαράνταδευτερόλεπτα ήταν να μη σκοντάψει

άμεσα σε κανένα φωτοκύτταρο.

Αλλά οι άντρες του Κρας είχαν κάνεικαλή δουλειά. Έφτασε στο φράχτη με τοαγκαθωτό συρματόπλεγμα με κάμποσαδευτερόλεπτα περίσσευμα. Στάθηκε γιαμια στιγμή ν’ αφουγκραστεί και μετά, μετην αθόρυβη άνεση της πείρας, πέρασε τοφράχτη.

Το αεράκι, που για μια στιγμή πρινφυσούσε στο πρόσωπό του, είχε σβήσειεντελώς. Ο αέρας της νύχτας κρεμόταντώρα ολόγυρά του σαν ασάλευτεςκουρτίνες.

Από το πέτρινο κτίριο καμιάδιακοσαριά μέτρα πιο πέρα φαινόταν

μονάχα μια μικρή αχτίδα φωτός.

Ο Πρέντις τράβηξε το πιστόλι του μετο σιλανσιέ και άρχισε να βαδίζει μεγοργά και προσεκτικά βήματα. Φρόντιζενα πατά στο χώμα με το τακούνι πρώτα,

ελέγχοντας το χαρακτήρα τουεδάφους κάτω από τη λεπτή σόλα τωνπαπουτσιών του πριν από το κάθεβήμα. Ένα τρίξιμο κλαδιού θα ήτανίσως αρκετό για να στείλει κάποιο απότα θηρία ίσια καταπάνω του.

Ξαφνικά κοκάλωσε με το ένα πόδιακόμη στον αέρα.

Από μια συστάδα μερικά μέτρα στα

δεξιά του είχε ακουστεί ένααπειλητικό σούρσιμο και μετά ένασιγανό γρύλισμα.

Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνειστη στιγμή ενώ έστησε αφτί καιγύριζε αργά το κεφάλι του προς τονήχο.

Και μετά ακούστηκε ο ήχος απόκάτι βαρύ που ορμούσε εναντίον του.

Η μεγάλη γάτα ήταν σχεδόν πάνωτου πριν πυροβολήσει, και μετά τοσιγανό βογκητό του χτυπημένου ζώουαντήχησε στ’ αφτιά του πιο δυνατάαπό το πνιχτό βήξιμο τουπυροβολισμού.

Ανασαίνοντας βαριά ο Πρέντιςαπομακρύνθηκε σβέλτα από τοετοιμοθάνατο θηρίο, μάλλον κάποιονπάνθηρα, και αφουγκράστηκε πάλι γιακάμποσες στιγμές πριν συνεχίσει προςτο σπίτι. Τα ασυνήθιστα μέτρα τουΛους για να παρεμποδίσει τουςαπρόσκλητους επισκέπτεςεπιβεβαίωναν τις υποψίες του. Απόψεήταν η τελευταία νύχτα που είχανπεριθώρια να σταματήσουν τονκαθηγητή. Ανοιγόκλεισε τα μάτια τουνα τα καθαρίσει από τον τσουχτερόιδρώτα και έριξε μια ματιά στο ρολόιτου. Η ώρα ήταν 3: 15.

Κατά τα φαινόμενα τα άλλα ζώαδεν τον είχαν πάρει είδηση. Ξεκίνησε

πάλι, και προς μεγάλη ανακούφισηπρόσεξε ότι το αεράκι φυσούσε τώρασταθερά και σχεδόν ίσια προς τοπρόσωπό του.

Τρία λεπτά αργότερα στεκότανμπροστά στη βαριά πόρτα τουκτιρίου, πασπατεύοντας με έμπειραδάχτυλα τους πελώριους σιδερένιουςμεντεσέδες και την κλειδαριά.Αναμφίβολα θα έτριζαν στο άνοιγμα,και δεν υπήρχε χρόνος ναχρησιμοποιήσει λάδι και να περιμένεινα ποτίσει. Όσο για την κλειδαριά, δεθα δυσκολευόταν να τη διαρρήξει.

Όμως, έτσι κι αλλιώς, το τρίξιμοενός σκουριασμένου μεντεσέ μάλλον

δε θα χειροτέρευε τα πράγματα. Έναςπανούργος τύπος σαν τον Λουςσίγουρα θα είχε εγκαταστήσει καικάποιο σύστημα συναγερμού. Δενμπορούσε να πιστέψει την αρνητικήαναφορά του Κρας στο σημείο αυτό.

Αλλά δεν μπορούσε να χάσει άλλο τηνώρα του.

Τελικά, μονάχα ένας τρόπος υπήρχενα μπει ζωντανός και γρήγορα μέσα.

Σιγογελώντας με την τρέλα του, οΠρέντις άρχισε να βροντά με τη γροθιάτου την πόρτα.

Μπορούσε να φανταστεί το σβήσιμο

εκείνης της φωτεινής αχτίδας πάνω απότο κεφάλι του, και ήξερε ότι κάπουμέσα στο κτίριο δυο φλογερά μάτιατον περιεργάζονταν σε μια οθόνηυπερύθρων.

Ο Πρέντις προσπάθησε ταυτόχροναν’ ακούσει τα πνιχτά τσιρίγματα τωνποντικών πίσω από την πελώρια πόρτακαι τις γοργές, μαλακές πατημασιέςκάποιου μεγάλου ζώου που ζύγωνεαπό πίσω του.

«Λους! » φώναξε. «Είμαι ο Πρέντις!Άνοιξέ μου! »

Μια μπάρα ακούστηκε να τραβιέται,και η πόρτα άνοιξε προς τα μέσα. Ο

Πρέντις πέταξε το όπλο του πάνω σταδυο μάτια που σάλταραν από πίσω του,έπλεξε τα δάχτυλά του πάνω στοκεφάλι του και βούτηξε στο σκοτάδιμεσα.

Παρά την προστασία των χεριώντου, το φοβερό χτύπημα που άρπαξεστον κρόταφο από το λαστιχένιοροπαλάκι μόνο που δεν τον σώριασεαναίσθητο.

Ωστόσο έκλεισε τα μάτια του καιαφέθηκε να σω-

ριαστεί στο πάτωμα. Με ικανοποίησηένιωσε να του δένουν τα χέρια πίσωτου. Όπως το περίμενε, ήταν μια

αδέξια δουλειά, έστω και χωρίς τηνανεπαίσθητη "συμμετοχή” του.Ύστερα μακριά δάχτυλα άρχισαν νατον ερευνούν για τυχόν πρόσθεταόπλα.

Το τσίμπημα μιας υποδόριαςβελόνας τον έτσουξε στο μπράτσο.

Τα φώτα άναψαν.

Ο Πρέντις ανασάλεψε αδύναμα,άφησε ένα πειστικό βογκητό καιπροσπάθησε ν’ ανασηκωθεί.

Το παράξενο πρόσωπο του Δρ Λουςτον κοίταξε από ψηλά. Στον Πρέντιςφάνηκε σαν να το φώτιζε κάποια

ανίερη, εσωτερική φωτιά.

«Τι ώρα είναι; » ρώτησε ο Πρέντις.

«Τρεις και είκοσι περίπου».

«Χμμ. Οι γάτες σου μου επιφύλαξανμια καλή υποδοχή, αγαπητέ μουΚαθηγητά».

«Τέτοια που αρμόζει σε έναν μησυνεργάσιμο Παρείσακτο».

«Λοιπόν, και τι σκοπεύεις να με κάνειςτώρα; »

«Να σε σκοτώσω».

Ο Λους έβγαλε ένα πιστόλι από τηντσέπη του σακ-κακιού του.

Ο Πρέντις σάλιωσε τα χείλη του. Σταδέκα χρόνια που είχε στο Γ ραφείοπρώτη φορά αντιμετώπιζε κάποιοσαν τον Λους. Ο κοκαλιάρης άντραςήταν η προσωποποίηση τηςμεγαλομανίας σε πρωτοφανήκλίμακα, που ο Πρέντις δε θαφανταζόταν καν ότι ήταν δυνατή σεάνθρωπο.

Και συνειδητοποίησε με ανατριχίλαότι ο Λους ήταν πολύ πιθανό ναπραγματοποιούσε τις προοπτικές

— όχι παρανοϊκές ιδέες! — μεγαλείου.

Με ολοένα αυξανόμενη ανησυχίαείδε τον Λους να σηκώνει τηνασφάλεια του πιστολιού του.

Υπήρχαν δυο πιθανότητες για νασυνεχίσει να ζει και ύστερα από ταεπόμενα λίγα δευτερόλεπτα.

Το δάχτυλο του Λους άρχισε νασφίγγεται γύρω από τη σκανδάλη.

Μια από αυτές ήταν να κάνει έκκλησηστη μεγαλομανία του Λους, να τονμεταχειριστεί σαν ανθρώπινο πλάσμα.Να του πει κάτι σαν, «Ξέρω ότι δε θα μεσκοτώσεις πριν εκμεταλλευτείς τηνευκαιρία ν’ απολαύσεις τη νίκη σου —να εξηγήσεις σε μένα, τον άνθρωπο που

επινόησε την οντολογική σύνθεση, τοπώς βρήκες ένα πρακτικό τρόποεφαρμογής της».

Όχι, δεν έκανε. Θα ήταν πολύ ψεύτικογια κάποιον με τη νοημοσύνη του Λους.

Η άλλη μέθοδος θα ήταν να του φερθείσαν σε ημίθεο, με ταπεινοφροσύνη.Αρκετά παράξενο, αλλά η περιέργειά τουήταν στ’ αλήθεια ανάμεικτη με σεβασμό.Ο Λους είχε πραγματικά κάτι. Ο Πρέντιςέγλειψε πάλι τα χείλη του και είπεβιαστικά. «Αν είναι γραφτό να πεθάνω,τι να γίνει; Αλλά δε θα μπορούσες ναμου δείξεις — είναι πολύ να σου ζητήσωνα μου δείξεις τι ακριβώς επιδιώκεις νακάνεις; »

Το όπλο χαμήλωσε μερικά χιλιοστά. ΟΛους κοίταξε τον άλλο καχύποπτα.

«Σε παρακαλώ», συνέχισε ο Πρέντις. Ηφωνή του ήταν ψιθυριστή, σπασμένη.«Από τότε που ανακάλυψα ότι είναιδυνατό να συνθέσει κανείς νέεςπραγματικότητες, δεν έπαψα ν’αναρωτιέμαι κατά πόσο ο Χόμο Σάπιενςθα μπορούσε να βρει ποτέ μια πρακτικήμέθοδο για ν’ αποκαλύψει την αληθινήπραγματικότητα. Όλοι όσοιασχολήθηκαν με το πρόβλημα επέμενανότι μονάχα ένα μυαλό σχεδόν τουεπιπέδου των αγγέλων θα μπορούσε ναπραγματοποιήσει ένα τέτοιοκατόρθωμα». Ο Πρέντις ξερόβηξεαπολογητικά. «Δυσκολεύομαι να

πιστέψω ότι ένας κοινός θνητός μπό-

ρεσε να καταφέρει αυτό πουισχυρίζεσαι — και ωστόσο έχεις κάτιπάνω σου... ». Άφησε τη φωνή του νασβήσει αόριστα, και γέλασε σαν ναέβρισκε κι ο ίδιος απίθανο αυτό πουέλεγε.

Ο Λους τσίμπησε το δόλωμα. Τοπιστόλι μπήκε πάλι στην τσέπη. του.«Ώστε κατάλαβες τελικά την ήττασου», παρατήρησε κοροϊδευτικά.«Λοιπόν, λέω να σ’ αφήσω να ζήσειςγια λίγο ακόμη». Ο καθηγητής έκανεμερικά βήματα και τράβηξε μια μαύρηκουρτίνα. «Άραγε διαθέτει οασυναγώνιστος οντολόγος μας το

απαιτούμενο μυαλό για να καταλάβειτι είναι τούτο δω; » ρώτησε ειρωνικά.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από τηστιγμή που αντίκρισε τη συσκευή όλαήταν δυσάρεστα καθαρά στο μυαλότου. Ο Πρέντις ήταν αναγκασμένοςτώρα να εγκαταλείψει κάθε τελευταίαελπίδα ότι είτε η μέθοδος είτε ησυσκευή του Λους θα είχαν κάποιοαδύνατο σημείο. Αλλά τόσο η σεκενό θάλαμο τοποθετημένη συσκευήόσο και η ιδέα πίσω της ήταν άψογεςαπό κάθε άποψη.

Βασικά, η συμπληρωματικήμονάδα, που τώρα την έβλεπε γιαπρώτη φορά, ήταν μια απλή

φωτιστική λάμπα ατμών νατρίου.Ήταν εντελώς καλυμμένη με μαύρο,αδιαφανές χρώμα, αφήνοντας μονάχαένα μικρό σημείο για να περνά τοφως. Μπροστά από αυτό τομικροσκοπικά παράθυρο υπήρχε μιασειρά από μάλλον εκατοντάδεςμαύρους δίσκους που μπορούσαν ναπεριστραφούν γύρω από κοινό άξονα.Ο κάθε τέτοιος δίσκος έφερε μιαλεπτή ακτινωτή χαραματιά.

Αν και δεν μπορούσε να δει όλο τομηχανισμό περιστροφής τους, οΠρέντις μάντευε ότι οι δίσκοι ήτανυπολογισμένοι να μειώνουνδιαδοχικά το φως που περνούσε απόμέσα, επιτρέποντας τελικά μονάχα σ’

ένα άπιαστο φωτόνιο να βγει από τηνάλλη άκρη της

σειράς τους. Εκεί το φωτόνιο θαπερνούσε μέσα από ένα ηλεκτρο-οπτικόπεδίο Κερ και θα πολωνόταν.

Το φωτόνιο αυτό θα διέσχιζε μετά τοένα εκατοστό απόστασης που το χώριζεαπό το εκπληκτικής ακρίβειας πρίσμαΝικόλ, η μια επιφάνεια του οποίου ήτανλειασμένη στο ίδιο επίπεδο μοριακήςστοιβάδας. Η επιφάνεια αυτήπεριστρεφόταν με ένα εξίσουεκπληκτικής ακρίβειας γωνιόμετρο για νασυναντήσει το φωτόνιο ακριβώς υπόγωνία 45 μοιρών... Και μετά θαεπακολουθούσε το χάος.

Η ψύχραιμη φωνή της Ε ακούστηκεστο μικροσκοπικά δέκτη του αφτιού του.«Πρέντις, η ώρα είναι τρεις και τριάντα.Αν καταλαβαίνεις τη συσκευή και τηβρίσκεις επικίνδυνη, μπορείς να μ’ενημερώσεις. Αν είναι δυνατό, περίγραψέτη για το μαγνητόφωνο».

«Καταλαβαίνω απόλυτα τη συσκευήσου», είπε ο Πρέντις.

Ο Λους, κάπως εκνευρισμένος καικάπως περίεργος, άφησέ ένα γρύλισμα.

«Να σου εξηγήσω πώς οδηγήθηκες στησυγκεκριμένη κατασκευή; » βιάστηκε ναπει ο Πρέντις.

«Αν νομίζεις ότι μπορείς».

«Θα έχεις αναμφίβολα δει τον ήλιο ν’αντανακλάται από την επιφάνεια τηςθάλασσας».

Ο Λους έγνεψε καταφατικά.

«Αλλά και τα ψάρια κάτω από τηνεπιφάνεια μπορούν να δουν τον ήλιο»,συνέχισε ο Πρέντις. «Μερικά από ταφωτόνια ανακλώνται και φτάνουν σταμάτια σου, ενώ μερικά άλλα διαθλώνταικαι φτάνουν στα μάτια των ψαριών.Αλλά, για ένα δοθέν μήκος κύματος, ταφωτόνια είναι πανομοιότυπα. Τι είναιεκείνο που κάνει το ένα ν’ απορροφάταικαι το άλλο ν’ αντανακλάται; »

«Είσαι στο σωστό δρόμο»,παραδέχτηκε ο Λους,

«αλλά δε θα μπορούσες ναεξηγήσεις αυτή τη συμπεριφοράτους με το νόμο του Τζόρνταν; »

«Στατιστικά, ναι. Γ ια το καθέναξεχωριστά, όχι. Το 1934 ο Τζόρντανέδειξε ότι μια ακτίνα πολωμένουφωτός διασπάται όταν χτυπήσει σ’ έναπρίσμα Νικόλ. Απέδειξε ότι όταν τοπρίσμα σχηματίσει μια γωνία άλφα μετο επίπεδο πόλωσης του πρίσματος,ένα κλάσμα του φωτός ίσον μεσυνημίτονο2άλφα περνάει μέσα απότο πρίσμα. Το υπόλοιποημίτονο2άλφα ανακλάται. Για

παράδειγμα, αν το άλφα είναι 60μοίρες, τα τρία τέταρτα των φωτονίωνανακλώνται και το ένα τέταρτοδιαθλάται. Αλλά σημείωσε ότι ονόμος του Τζόρνταν ισχύει μονάχα γιαρεύματα ηλεκτρονίων, ενώ εσύ εδώέχεις ένα μονάχα φωτόνιο το οποίοβρίσκεται αντιμέτωπο με μια γωνίαακριβώς 45 μοιρών. Και πώς μπορείένα φωτόνιο ν’ αποφασίσει — αν τοπούμε απόφαση — όταν η πιθανότηταν’ ανακλαστεί είναι ακριβώς ίση μετην πιθανότητα να διαθλαστεί; Βέβαια,αν το φωτόνιό μας δεν είναι παρά έναμέσα σε δισεκατομμύρια άλλα πουσυνθέτουν μια ακτίνα, μπορούμε ναφανταστούμε την πορεία του νακαθορίζεται από ένα είδος στατιστικού

τροχονόμου τοποθετημένου κάπουστην ακτίνα. Μπορούμε ναυποθέσουμε ότι ένα φωτόνιο πουανήκει σε ακτίνα ξέρει αρκετά καλάπόσα από τ’ αδέρφια του έχουν ήδηανακλαστεί και πόσα διαθλαστεί, καισυνεπώς ξέρει και τι πρέπει να κάνειτο ίδιο».

«Αλλά αν υποθέσουμε ότι έναφωτόνιο δεν ανήκει καθόλου σεακτίνα; » ρώτησε ο Λους.

«Η συσκευή σου», αποκρίθηκε οΠρέντις, «ακριβώς ένα τέτοιο φωτόνιοαποβλέπει να δημιουργήσει. Καινομίζω ότι θα είναι ένα πολύ δύστυχοκαι αναποφάσιστο φωτόνιο, όπως

ακριβώς εκείνος ο αρουραίος με τονοποίο πειραματιζόσουν πριν λίγαμόλις βράδια.

Νομίζω πως ήταν ο Σραίντινγκερ πουείπε ότι αυτά τα φυσικά σωματίδιαδείχνουν να συμπεριφέρονται εκπληκτικάανθρώπινα από πολλές απόψεις. Ναι, τοφωτόνιό σου θα έχει να διαλέξει ανάμεσασε δυο ίσες πιθανότητες- να ανακλαστεί ήνα διαθλαστεί. Οι πιθανότητες είναιακριβώς ισομοιρασμένες στο 50 τοιςεκατό. Δε θα έχει λόγους να διαλέξει τονένα δρόμο αντί για τον άλλο. Θαμπερδευτεί, προσπαθώντας ν’ανταποκριθεί σ’ ένα πρωτόφαντοδίλημμα, και θα κοντοσταθεί. Και ότανκοντοσταθεί θα πάψει να είναι φωτόνιο-

ένα φωτόνιο ή ταξιδεύει με την ταχύτητατου φωτός ή παύει να υφίσταται. Όπως οαρουραίος σου, όπως και πολλάανθρώπινα πλάσματα, δίνει λύση σ’ έναάλυτο πρόβλημα με τη μέθοδο τηςαυτοκαταστροφής».

«Και όταν συμβεί αυτό», συνέχισε οΛους, «εξαφανίζεται έτσι ένα από ταλάμδα που διατηρούν σε συνοχή τοαϊνστάνειο χωροχρονικό συνεχές. Καιέτσι και χαθεί αυτό το συνεχές, το μόνοπου απομένει είναι η τελικήπραγματικότητα, ανόθευτη καιαπαλλαγμένη από τις θεωρίες και τηφαντασία. Βρίσκεις κανένα αδύνατοσημείο στο σχέδιό μου; »

Κεφάλαιο 7

Ενώ δοκίμαζε διακριτικά τα δεσμά του,ο Πρέντις συμπέρανε ότι δεν υπήρχεκανένα αδύνατο σημείο στη λογική τουάλλου, και ότι το κάθε ανθρώπινοπλάσμα στη Γ η ζούσε τώρα σεδανεισμένο χρόνο.

Δεν μπορούσε να σκεφτεί κανέναντρόπο να τον σταματήσει- δεν απόμενετίποτε άλλο από την ωμή απειλή τηςβόμβας.

«Αν δεν παραδοθείς δίχως αντίστασημέσα στα επόμενα λίγα δευτερόλεπτα»,

του είπε ξερά, «μια ατο-

μική βόμβα θα πέσει εδώ».

Ο ιδρώτας έτσουζε πάλι τα μάτιατου, και τ’ ανοιγόκλεισε κάμποσεςφορές να καθαρίσουν.

Τα σκοτεινά χαρακτηριστικά τουΛους συσπάστηκαν, μετά χαλάρωσανκαι τέλος διαμορφώθηκαν σ’ ένατραχύ χαμόγελο. «Η φίλη σου θαφτάσει πολύ αργά», απάντησε μεβλοσυρό κέφι. «Επί αιώνες τώρα οιπρόγονοί της πάσχιζαν νασαμποτάρουν τα όσα προσπαθούσαννα κάνουν οι δικοί μου. Αλλάπετυχαίνουμε πάντοτε... ναι, πάντοτε!

Όπως θα πετύχω κι εγώ απόψε,οριστικά και για πάντα».

Ο Πρέντις είχε καταφέρει ναλευτερώσει το ένα του χέρι.

Λίγα δευτερόλεπτα ακόμη και θαριχνόταν στο λαιμό του άλλου. Ήδη μεαπεγνωσμένη βιάση πάσχιζε ναχαλαρώσει τα σκοινιά από τον καρπότου.

Η φωνή της Ε ακούστηκε πάλι στοαφτί του. «Έπρεπε να το κάνω! » Οτόνος τους ήταν παράξενα μελαγ-χολικός, γεμάτος ενοχή και τύψεις.

Τι ήταν αυτό που έπρεπε να το κάνει;

Και τότε το μουδιασμένο του μυαλόπροσπάθησε να συμβιβαστεί με τογεγονός ότι η Ε είχε μόλις υπογράψειτην καταδίκη του.

«Η βόμβα έπεσε πριν δέκαδευτερόλεπτα», άκουσε τη φωνή τηςνα συνεχίζει. Ακουγόταν σχεδόνπαρακλητική, με τα λόγια κολλητά τοένα στο άλλο. «Ήσουν αιχμάλωτόςτου, ανίκανος να τον σκοτώσεις. Είχαένα ξαφνικό προαίσθημα για το πώς θαήταν ο κόσμος — μετά — ακόμη καιγια κείνους που θα επιζήσουν.Συγχώρεσέ με».

Σχεδόν μηχανικά, ο Πρέντις συνέχιζετην προσπάθεια να λευτερωθεί.

Ο Λους κοίταξε ξαφνικά ψηλά. «Τιείναι αυτό; »

«Ποιο; » ρώτησέ ο Πρέντις με άχρωμηφωνή. «Δεν ακούω τίποτα».

«Ασφαλώς και ακούς! Άκου! »

Ο καρπός του λευτερώθηκε.

Μερικά πράγματα συνέβησανταυτόχρονα.

Εκείνο το μακρινό σφύριγμα στουςουρανούς δυνάμωνε σ’ έναεκκωφαντικό αποκορύφωμα ολέθρου.

Σαν ένας άνθρωπος, ο Πρέντις και ο

Λους τινάχτηκαν προς τους διακόπτεςτης μηχανής. Ο Λους κατάφερε ναφτάσει πρώτος — ένα απειροελάχιστοκλάσμα χρόνου πριν οι τοίχοι διαλυθούνγύρω τους.

Επακολούθησε ένα σύντομο διάστημασιωπής και απόλυτης μαυρίλας.

Και μετά ο Πρέντις ένιωσε κάτι σανένα τιτάνιο πέτρινο τοίχο να συντρίβεταιπάνω στο μυαλό του και να τονπλακώνει, κρατώντας τον βουβό καιασάλευτο.

Αλλά δεν ήταν νεκρός.

Γιατί αυτός ο τιτάνιος, ασύλληπτος

τοίχος δεν ήταν η βόμβα, αλλά ο ίδιος οΧρόνος.

Σε μια στιγμιαία λάμψη ενόρασηςκατάλαβε ότι για τα πλάσματα μεαισθήσεις και σκέψη, ο Χρόνος είχεξαφνικά γίνει όχι ένας ατέλειωτοςδρόμος, αλλά μάλλον ένα φράγμα.

Η έκρηξη της βόμβας... οικαταρρέοντες τοίχοι του σπιτιού... όλαβρίσκονταν ασάλευτα κάπου, εντελώςπαγωμένα σε μια αμετάβλητη, αιώνιακατάσταση στάσης.

Ο Λους είχε διαχωρίσει την άπιαστη,αθέατη διάσταση του Χρόνου από ταπλάσματα και τ’ αντικείμενα που ώς

τότε έρρεαν μαζί της. Δεν υπάρχειύπαρξη δίχως αλλαγή σε ένα χρονικόσυνεχές. Και τώρα αυτό το συνεχές είχεθρυμματιστεί.

Αυτή λοιπόν ήταν η μοίρα όλων τωναπτών πραγμάτων — όλης τηςανθρωπότητας;

Κανένας τους — ούτε κι εκείνοιπου κατανοούσαν τις έννοιες τηςανώτερης οντολογίας — δε θαμπορούσαν να περάσουν το φράγμα;

Δεν υπήρχε τίποτα ολόγυρα, εκτόςαπό μια μαύρη, αλλόκοτη σιωπή.

Οι αισθήσεις του ήταν άχρηστες.

Αμφέβαλλε καν αν είχε αισθήσεις.

Απ’ όσο ήταν σε θέση να κρίνει,τώρα δεν ήταν τίποτε περισσότεροαπό μια σκέτη νοημοσύνη πουπλανιόταν στο διάστημα. Αλλά δενμπορούσε να ’ναι σίγουρος ούτε κανγι’ αυτό. Νοημοσύνη... διάστημα... οιλέξεις δε διατηρούσαν απαραίτητα τοπαλιό τους νόημα.

Το μόνο για το οποίο μπορούσε ναείναι σίγουρος ήταν ότι αμφέβαλλε.Αμφέβαλλε για το καθετί εκτός απότο ίδιο το γεγονός ότι αμφέβαλλε.

Τι είχε πει ο Ντεκάρτ;

Αμφιβάλλω σημαίνει σκέπτομαι!

Ergo sum!

Άρα υπάρχω!

Αμέσως ένιωσε επιφυλάξεις...Υπήρχε, ναι, αλλά δεν ήταναπαραίτητα ο Άνταμ ΠρέντιςΡότζερς. Γ ιατί το νοούμενον τουΑνταμ Πρέντις Ρότζερς μπορεί ναήταν... ποιος;

Αλλά ήταν ασφαλής. Θα περνούσε τοφράγμα. Χαλάρωσε, προσαρμόσου,πρόσταξε το στροβιλισμένο μυαλότου. Είσαι στο κατώφλι μιαςθαυμαστής εμπειρίας.

Του φάνηκε σαν να μπορούσε ν’ακούσει τον εαυτό του να μιλά, καιχάρηκε γι’ αυτό. Μια άφωνη,σιωπηλή τελική πραγματικότητα θαήταν κάτι το ανυπόφορο.Αποτόλμησε ένα δοκιμαστικόψίθυρο.

«Ε; »

Από κάπου μακριά ένιωσε κάτι σανγυναικείο λυγμό.

«Εσύ είσαι Ε; » φώναξε με λαχτάραστο μαύρο χάος.

Κάτι ακατάληπτο και παράξενατρομακτικό του απάντησε.

«Μην προσπαθείς να κρατηθείς στονεαυτό σου», φώναξε. «Άφησε λεύτεροτο είναι σου! Θυμήσου: δε θα είσαι πιαη Ε, αλλά το νοούμενον, η πεμπτουσίατης Ε. Εκτός κι αν αλλάξεις αρκετά γιανα επιτρέψεις στο νοούμενά ν σου νακυριαρχήσει στην παλιά σου ταυτότητα,θ’ αναγκαστείς να μείνεις πίσω».

«Μα είμαι εγώ! » ακούστηκε έναβογκητό.

«Όχι, δεν είσαι εσύ... όχι ο αληθινόςεαυτός σου», βιάστηκε να της φωνάξειικετευτικά. «Είσαι απλώς μια όψη ενόςμεγαλύτερου συμβολικού εσύ — τουνοούμενου της Ε. Είναι δικό σου αν τοθες. Δεν έχεις παρά ν’ απλώσεις το χέρι

σου και ν’ αρπάξεις τη μορφή τηςτελικής πραγματικότητας και πρέπει νατο κάνεις, αλλιώς θα πάψεις ναυπάρχεις! »

«Όμως τι θα συμβεί στο σώμα μου; »ακούστηκε θρηνητικά.

Ο οντολόγος αχνογέλασε. «Μακάρι να’ξερα. Πάντως, αν αλλάξει, εγώ θαλυπηθώ περισσότερο από σένα! »

Επακολούθησε σιωπή.

«Ε! » της φώναξε πάλι.

Καμία απάντηση.

«Ε! Κατάφερες να περάσεις; Ε! »

Οι άδειοι αντίλαλοι φτερούγισαν μέσαστα τοιχώματα της στενής μαυρίλαςπου τον περιέβαλε.

Μήπως η γυναίκα είχε χάσει ακόμη καιτην ασταθή, ενδιάμεση ύπαρξή της;Οποτεδήποτε, οτιδήποτε ή ο-

πουδήποτε κι αν βρισκόταν η Ε τώρα,δεν μπορούσε, πια να την εντοπίσει.

Κατά κάποιο τρόπο πάντοτεπίστευε ότι, αν τα πράγματα έφτανανποτέ ώς εδώ, θα ήταν κι εκείνη μαζίτου — οι δυο τους και μόνο.

Μουδιασμένος κι ανήσυχος, άρχισεν’ αναρωτιέται ποια θα ήταν ηύπαρξή του από τώρα και στο εξής.

Και τι μπορεί να είχε γίνει ο Λους;

Άραγε ο δαιμονικός καθηγητήςδιέθετε την απαιτούμενη νοητικήελαστικότητα για να περάσει τοφράγμα;

Και αν ναι, πώς ακριβώς να ήταν τοδικό του νοούμενον... ο αληθινόςΛους;

Θα το εξακρίβωνε σύντομα.

Ο οντολόγος χαλάρωσε πάλι και

άρχισε να πλανιέται σαν ανάερησαπουνόφουσκα μέσα σ’ ένανονειρικό χώρο από σκοτάδι και φως.Μια αμυδρή ανταύγεια άρχισε ναδιαφαίνεται αχνά μπροστά στα μάτιατου, και σκιερές μορφές άρχισαν νασχηματίζονται, να δια-λίονται και νασχηματίζονται πάλι.

Κάτι σαν κύμα ευγνωμοσύνης τονπλημμύρισε. Τουλάχιστον θαμπορούσε να δει τη μορφή τηςτελικής πραγματικότητας.

Και τότε, περίπου στο σημείο όπουπροηγουμένως στεκόταν ο Λους, είδετα Μάτια — δυο μικροσκοπικέςκόκκινες φλογίτσες, να τον

καρφώνουν με απύθμενη μανία.

Ήταν τα ίδια μάτια που έφεγγανκαρφωμένα στα δικά του εκείνη τηνύχτα της πρώτης του έρευνας!

Ο Λους είχε περάσει — αλλά... για μιαστιγμή!

Μια ανίερη λάμψη τρεμόπαιζεγύρω από τη φιδίσια σκιά που έφερεεκείνα τα φλογερά μάτια. Τα μάτιααυτά ήταν σαν δύο αστραφτερά,φρικαλέα πετράδια γεμάτα μίσος, στοκεφάλι ενός πελώριου, κουλουρια-

σμένου ερπετού! Τα Φιδίσια Μάτια!

Με συνεχώς αυξανόμενο δέος καιφόβο ο οντολό-γος κατάλαβε ότι ο Λουςείχε περάσει το φράγμα... αλλά όχι σανΛους! Κατάλαβε ότι το νοούμενον, ηπεμπτουσία του Λους... δεν ήτανανθρώπινη. Ότι ο Λους, ο φορέας τουφωτός, ο επίδοξος θεός, δεν ήταν απλώςο Λους!

Στο αχνό φως άρχισε να κάνει πίσωαπό το κουλουριασμένο τέρας, και μετην κίνησή του αυτή πρόσεξε ότι οεαυτός του, τουλάχιστον,εξακολουθούσε να έχει ανθρώπινημορφή. Το είδε αυτό, γιατί ήταν εντελώςγυμνός.

Ο ίδιος παρέμενε ακόμη άνθρωπος,

αλλά όχι και το φιδίσιο πλάσμα — καισυνεπώς ο Λους δεν ήταν ποτέάνθρωπος.

Τότε πρόσεξε ότι η πέτρινη αγροικίαείχε εξαφανιστεί, και ότι μια ρόδινηανταύγεια είχε αρχίσει να φέγγει στηνανατολή.

Πριν προλάβει να κάνει έξι βήματα,έπεσε πάνω σ’ ένα δέντρο.

Χτες δεν υπήρχαν δέντρα σε ακτίνατριακοσίων μέτρων από την αγροικία.

Αλλά το πράγμα δεν ήταν παράλογο,αφού δεν υπήρχε πια ούτε αγροικία ούτεχτες. Ο Κρας έπρεπε να περιμένει κάπου

εδώ έξω — μονάχα που ο Κρας δεν είχεπεράσει, και συνεπώς δεν υπήρχε καν.

Στάθηκε από την άλλη μεριά τουδέντρου. Ο κορ-μος του έκρυψε τοφιδίσιο πλάσμα για μια στιγμή, και ότανπροσπάθησε πάλι να το δει, εκείνο είχεχαθεί.

Ένιωσε κάποια ανακούφιση απ’ αυτό,και άρχισε να κοιτάζει ολόγυρά του στομισόφωτο. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

Τα θηρία, αν εξακολουθούσαν ναυπάρχουν, είχαν εξαφανιστεί με τον

ερχομό της αυγής. Η διάστικτη

από λουλούδια χλόη αστραποβολούσε

σαν γεμάτη σμαράγδια στο πρωινό πούσι.Από κάπου ακουγόταν το κελάρυσμα απότρεχούμενο νερό.

Το μετα-σύμπαν, ή όπως αλλιώςλεγόταν, ήταν πανέμορφο σαν έναςυπέροχος κήπος. Ήταν κρίμα που θα ήταναναγκασμένος να ζήσει και να πεθάνειεδώ μόνος, με μοναδική του συντροφιάμερικά ζώα. Θα έδινε πρόθυμα ένα χέριτου ή ένα πλευρό του για—

«Άνταμ Πρέντις! Άνταμ! »

Στριφογύρισε αμέσως προς τη μεριάτης φωνής και κοίταξε προς τοφρουτόκηπο μην τολμώντας να πιστέψειστα μάτια του.

«Ε! Εύα! »

Και εκείνη είχε περάσει το φράγμα!

Ένας ολόκληρος κόσμος, και μονάχα οιδυο τους!

Ή καρδιά του σφυροκοπούσεεκστατικά καθώς άρχισε να τρέχει μελυγερό κορμί κόντρα στον άνεμο.

Και θα κρατούσαν τον κόσμο τουςέτσι, απλό και γλυκό, για πάντα, γι’αυτούς και για τα παιδιά τους. Στοδιάβολο η επιστήμη και η πρόοδος!(Μέσα σε λογικά όρια, τελοσπάντων).

Καθώς έτρεχε, στα τρεμουλιαστό

ρουθούνια του έφτασε σαν χάδι ησαγηνευτική ευωδιά από τα άνθη τηςμηλιάς.

01 ΔΑΙΜΟΝΕΣ

του Ρόμπερτ Σέκλυ

Υπάρχει ένα ενδιαφέρον επεισόδιοαπό την περίοδο του αποικισμού τηςΑμερικής. Δε θυμάμαι λεπτομέρειες,αλλά έγινε κάπως έτσι. Είχαν φτάσει

δυο ξεχωριστές ομάδες αποίκων, μίααπό τη νότια Ευρώπη και μία από τηβόρεια — Ολλανδοί νομίζω — καιξεκίνησαν προς τη Δύση: Κανέναςαπό τους νοτίους δεν είχε δειερυθρόδερμους Ινδιάνους ούτε ήξερεακόμη τίποτα γι’ αυτούς, απλώς τουςείχαν ακουστά σαν «κοκκι-νόπετσουςδαίμονες». Σε κάποιο σημείο τηςδιαδρομής οι νότιοι είδαν τουςκατακόκκινους από τον ήλιοβόρειους, τους πέρασαν για...ερυθρόδερμους και ρίχτηκαν να τουςεξοντώσουν.

Το αστείο της υπόθεσης — ανεξαιρέσουμε ότι επακολούθησεαληθινή σφαγή — είναι ότι ούτε οι

αληθινοί Ινδιάνοι είχαν ποτέ στ’αλήθεια κόκκινο δέρμα. Οι«ερυθρόδερμοι» ήταν απλώς μια λέξηπου είχε αποκτήσει δική τηςπραγματικότητα.

Μήπως κάποια ανάλογηπαρεξήγηση συμβαίνει και με τους«αληθινούς» δαίμονες; Μήπως δενείναι υπερφυσικά όντα, άγγελοι πουεπαναστάτησαν κατά του Θεού, αλλάπλάσματα σαν κι εμάς που απλώςζουν σε μια άλλη πραγματικότητα;

Και, αν συμβαίνει αυτό, μήπως μας έχουνπαρεξη

γήσει κι εκείνοι; Και μήπως όλα αυτά

οδηγούν σε μια

τρίτη παρεξήγηση;

Γ. Μ.

Περπατώντας στη Δεύτερη Λεωφόρο οΆρθουρ Γκάμμετ σκεφτόταν ότι ήταν μιααρκετά καλή ανοιξιάτικη μέρα. Ούτεπολύ κρύο ούτε πολύ ζεστή, δροσερή ίσαίσα για να σε τονώνει. Μια ιδανική μέραγια να πουλήσει ασφαλιστικά συμβόλαια,συμπέρανε. Στη γωνιά της Ενάτης Οδούκατέβηκε αμέριμνα από το πεζοδρόμιο.

Και εξαφανίστηκε.

«Το ’δες αυτό; » ρώτησε εμβρόντητοςένας βοηθός χασάπη το αφεντικό του. Οιδυο τους στέκονταν μπροστά στο μαγαζίτους, χαζεύοντας τους διαβάτες πουπερνούσαν.

«Τι να δω; » ρώτησε ο χασάπης, έναςπαχύς άντρας με ροδαλή φάτσα.

«Εκείνον τον τύπο με το παλτό.Εξαφανίστηκε».

«Ε, και τι έγινε; » έκανε ο χασάπης.«Θα έστριψε στην Ενάτη. Τι μ’ αυτό; »

Ο βοηθός του χασάπη δεν είχε δει τονΆρθουρ ούτε να στρίβει στην Ενάτη Οδό,ούτε να την κατεβαίνει, ούτε να διασχίζει

τη Δευτέρα Λεωφόρο. Τον είχε δει ναεξαφανίζεται. Αλλά ήταν φρόνιμο ναεπιμείνει σ’ αυτό; Λένε ποτέ στοαφεντικό ότι κάνει λάθος; Μάλλον θα του’βγαίνε ξινό. Χώρια που, τελικά, μπορεί οτύπος να είχε στρίψει στην Ενάτη. Πούαλλού να ’χε πάει άλλωστε;

Αλλά ο Άρθουρ Γ κάμμετ δεν ήταν πιαστη Νέα Υόρκη. Είχε στ’ αλήθειαεξαφανιστεί εντελώς.

Κάπου αλλού, όχι απαραίτητα στη Γ η,ένα πλάσμα που λεγόταν Νεελζεβούλ είχετα μάτια του καρφωμένα σ’ έναπεντάγωνο σχεδιασμένο στο πάτωμα.Μέσα εκεί είχε υλοποιηθεί κάτι, αλλά δενήταν αυτό που περίμενε. Ο Νεελζεβούλ

κάρφωσε το πλάσμα μ’ ένα πικρόχολοβλέμμα, νιώθοντας ότι ο θυμός του ήταναπόλυτα δικαιολογημένος. Είχε ξοδέψειχρόνια και χρόνια ψάχνοντας για παλιέςμαγικές συνταγές, κάνοντας πειράματα μεβότανα και αποστάγματα, καιδιαβάζοντας τα καλύτερα βιβλίααποκρυφισμού και μαγείας. Είχε ξοδέψειό, τι είχε και δεν είχε σε μια τεράστιαπροσπάθειά- και ποιο το αποτέλεσμα;Είχε εμφανιστεί λάθος δαίμονας!

Υπήρχαν, βέβαια, πολλά που μπορεί ναείχαν πάει στραβά. Το κομμένο χέρι τουπτώματος, λόγου χάρη, μπορεί να ήταναπό κανέναν αυτόχειρα- ακόμη και τουςκαλύτερους προμηθευτές υλικών δενήταν να τους εμπιστεύεται κανείς. Ή ίσως

η γραμμή του πενταγώνου να μην ήταναπόλυτα ίσια σε κάποιο σημείο, και κάτιτέτοιες λεπτομέρειες έπαιζαν σπουδαίορόλο. Ή μπορεί τα λόγια της επίκλησηςνα μην ήταν στη σωστή σειρά. Ακόμη καιη λαθεμένη προφορά μιας συλλαβής ήταναρκετή για να χαλάσει η δουλειά.

Όπως και να ’χε, η ζημιά είχε γίνει. ΟΝεελζεβούλ έγειρε τον κόκκινο,φολιδωτό ώμο του στην πελώριαμπουκάλα πίσω του και έξυσε τη ράχητου μ’ ένα νύχι σαν γιαταγάνι. Όπωςγινόταν συνήθως όταν τον προβλημάτιζεκάτι, η αγκαθωτή ουρά του χτυπούσεκάτω νευρικά.

Όμως, από το τίποτα, κάτι ήταν κι

αυτό. Τουλάχιστον είχε καταφέρει νακαλέσει κάποιο δαίμονα.

Αλλά το πλάσμα μέσα στο πεντάγωνοδεν έμοιαζε με κανένα συνηθισμένοδαίμονα. Εκείνη η μαλακιά, γκριζωπήσάρκα του για παράδειγμα.... Αλλά, απότην άλλη μεριά, οι ιστορικές περιγραφέςτων δαιμόνων ήταν περιβόηταανακριβείς. Ό, τι σόι υπερφυσικό πλάσμακι αν ήταν τούτο, θα τον υπάκουεαπόλυτα. Γι’ αυτό δεν υπήρχε αμφιβολία.Ο Νεελζεβούλ δίπλωσε πιο άνετα τακατσικοπόδαρά του κάτω από το κορμίτου και περίμενε το παράξενο πλάσμα ναμιλήσει...

Ο Άρθουρ Γ κάμμετ ήταν ακόμη πολύ

εμβρόντητος για ν’ αρθρώσει λέξη. Μιαστιγμή προηγουμένως περπατούσε προςτο ασφαλιστικό γραφείο του, δίχως ναενοχλεί κανέναν, απολαμβάνοντας τονευχάριστα δροσερό αέρα των πρώτωνημερών της άνοιξης. Στη γωνιά Δεύτερηςκαι Ενάτης είχε κατέβει από τοπεζοδρόμιο — και είχε βρεθεί εδώ. Όπουτελοσπάντων κι αν ηταν αυτό το εδώ.

Τρικλίζοντας ελαφρά στα πόδια του,διέκρινε μέσα από τις πυκνές ομίχλες πουγέμιζαν το δωμάτιο ένα πελώριο τέρας μεκόκκινα λέπια να κάθεται σταυροπόδι πιοπέρα. Δίπλα του υπήρχε κάτι που έμοιαζεμε πελώρια μπουκάλα, τουλάχιστον τρίαμέτρα ψηλή. Το πλάσμα είχε και ουρά μεαγκαθωτή άκρη και τώρα έξυνε το κεφάλι

του με δαύτη, αγριοκοιτάζοντας τονΆρθουρ με τα μικρά γουρουνίσια μάτιατου. Ο Άρθουρ, αλαφιασμένα,προσπάθησε να κάνει πίσω, αλλά δενκατάφερε να σαλέψει πάνω από έναβήμα. Τότε παρατήρησε ότι βρισκότανμέσα σ’ ένα σχεδιάγραμμα φτιαγμένο μεκιμωλία και, για κάποιο λόγο, ήταναδύνατο να περάσει τις άσπρες γραμμέςτου.

«Α χα! » γρύλισε το κόκκινο πλάσμα.«Σε μάγκωσα τελικά». Τα λόγια του δενήταν ακριβώς αυτά οι ήχοι που έβγαζεαπό το στόμα του ήταν εντελώςαπόκοσμοι. Αλλά, κατά περίεργο τρόπο,ο Άρθουρ μπορούσε να καταλάβει ταλόγια. Δεν ήταν τηλεπάθεια, αλλά

μάλλον σαν να μπορούσε να μεταφράζειαυτόματα

την ξένη γλώσσα στη δική του.

«Οφείλω να ομολογήσω ότι μάλλον μεαπογοήτευσες», συνέχισε ο Νεελζεβούλόταν δεν πήρε καμία απάντηση από τοναιχμάλωτο δαίμονα μέσα στο πεντάγωνο.«Όλοι οι θρύλοι μας λένε ότι οι δαίμονεςείναι φοβερά πλάσματα, με μπόι πέντεμέτρα, με φτερούγες και μικροσκοπικάκεφάλια, και μια τρύπα στο στήθος απότην οποία εκτοξεύουν παγωμένο νερό».

Ο Άρθουρ Γκάμμετ έβγαλε το παλτότου, αφήνον-τάς το να πέσειμουλιασμένο στα πόδια του. Αφηρημένα,

συλλογίστηκε ότι ήταν επόμενο οιδαίμονες εδώ να εκτοξεύουν παγωμένονερό. Το δωμάτιο ήταν καυτό σανφούρνος. Ήδη το γκρίζο καρό κοστούμιτου ήταν μια μουσκεμένη, ζαρωμένημάζα από ύφασμα και ιδρώτα.

Και με τη σκέψη αυτή αποδέχτηκε τηνπραγματικότητα του πράγματος — τοκόκκινο πλάσμα, το σχέδιο με τηνκιμωλία που δεν μπορούσε να διαβεί, τοαφόρητα ζεστό δωμάτιο... το καθετί.

Είχε προσέξει ότι στα βιβλία, ταπεριοδικά και τον κινηματογράφο, ότανένας άνθρωπος ερχόταν αντιμέτωπος μεκάτι εντελώς παράξενο, συνήθως φώναζεκάτι σαν, «Τσίμπα με! Δεν μπορεί να ’ναι

αλήθεια», ή «Θεέ και Κύριε! Ή κοιμάμαικι ονειρεύομαι ή είμαι τρελός ήμεθυσμένος». Ο Άρθουρ δεν είχε σκοπόνα ξεφουρνίσει τίποτα το τόσοκαταφανώς παράλογο. Κατά πρώτο λόγο,ήταν σίγουρος ότι στο πελώριο κόκκινοπλάσμα δε θ’ άρεσε κάτι τέτοιο. Κατάδεύτερο, ήξερε ότι ούτε ονειρευόταν,ούτε ήταν τρελός, ούτε ήταν μεθυσμένος.Στο λεξιλόγιο του Άρθουρ Γ κάμμετ δενυπήρχαν λόγια να περιγράψει τηνεμπειρία του, αλλά ήταν σίγουρος γι’αυτή πέρα από κάθε αμφιβολία. Άλλοπράγμα ένα όνειρο κι άλλο τούτο δω.

«Οι θρύλοι ποτέ δεν έκαναν λόγο ότιμπορείτε να ξεφλουδίζετε το δέρμα σας»,παρατήρησε σκεφτικά ο Νεελζεβούλ

κοιτάζοντας το παλτό στα πόδια τουΆρθουρ. «Ενδιαφέρον».

«Κάνεις κάποιο λάθος», δήλωσεαποφασιστικά ο Άρθουρ. Η πείρα πουείχε ως ασφαλιστής αποδεικνυόταν πολύχρήσιμη τώρα. Ήταν συνηθισμένος νασυναντά κάθε λογής ανθρώπους και ναβρίσκει την άκρη και στην πιο μπλεγμένηκατάσταση. Τούτο το πλάσμα,προφανώς, είχε προσπαθήσει να καλέσειένα δαίμονα. Γ ια κάποιο λόγο, αντί γιαδαίμονα, είχε καλέσει τον ΆρθουρΓκάμμετ, και τώρα είχε τη λαθεμένηεντύπωση ότι ο Άρθουρ ήταν δαίμονας.Το λάθος έπρεπε να διορθωθεί αμέσως.

«Είμαι ασφαλιστής», εξήγησε στο

πλάσμα. Εκείνο κούνησε οργισμένα τοτεράστιο κερασφόρο κεφάλι του. Η ουράτου πλατάγιασε πέρα δώθε μεανησυχητικό τρόπο.

«Το τι κάνεις στον άλλο κόσμο δε μ’ενδιαφέρει καθόλου», γρύλισε οΝεελζεβούλ. «Σε διαβεβαιώνω, δε δίνωπεντάρα ποιας κατηγορίας δαίμοναςείσαι».

«Μα σου λέω δεν είμαι—»

«Δεν πιάνουν αυτά σε μένα! »βρυχήθηκε απότομα ο Νεελζεβούλ,κοιτάζοντας άγρια τον Άρθουρ από τηνάκρη του πενταγώνου. «Το ξέρω ότι είσαιδαίμονας. Και θέλω ντραστ! »

«Ντραστ; Δε νομίζω ότι—»

«Ξέρω απέξω κι ανακατωτά όλα τακόλπα εσάς των διαμονών», τον έκοψεπάλι ο Νεελζεβούλ, με μια φανερήπροσπάθεια να συγκρατήσει τα νεύρατου. «Το ξέρω — και το ξέρεις — πωςόταν καλείς ένα δαίμονα, αυτός είναιυποχρεωμένος να σου ικανοποιήσει μίαεπιθυμία. Λοιπόν, σε κάλεσα, και θέλωντραστ. Πέντε τόνους ντραστ».

«Το ντραστ... » άρχισε αμήχανα οΆρθουρ, στέκοντας στη γωνιά τουπενταγώνου που απείχε περισσότερο απόεκείνη την αγκαθωτή ουρά.

«Ντραστ, βουτ, χακατίνι,

σουπντερούπε, όπως θες πέσ’ το. Το ίδιοπράγμα είναι».

Ο Άρθουρ κατάλαβε ότι το πλάσμαμιλούσε για λεφτά. Οι λέξεις του ήτανάγνωστες, αλλά δεν υπήρχε αμφιβολίαγια το τι σήμαιναν. Αναμφίβολα τοντραστ ήταν το νόμισμα του τόπου.

«Πέντε τόνοι ντραστ δεν είναι πολύ»,παρατήρησε ο Νεελζεβούλ με πονηρόχαμόγελο. «Δεν είναι τίποτα για έναδαίμονα. Θα ’πρεπε να χαίρεσαι που δενείμαι κανένας από κείνους του βλάκεςπου ζητάνε αθανασία και τέτοια».

Ο Άρθουρ συμφώνησε μαζί του.

«Και αν δε σου φέρω το ντραστ; »ρώτησε.

«Στην περίπτωση αυτή», αποκρίθηκε οΝεελζεβούλ, αλλάζοντας το χαμόγελο μ’ένα άγριο βλέμμα, «θα σε καλέσω πάλι,αλλά μέσα στην μπουκάλα αυτή τηφορά».

Ο Άρθουρ κοίταζε στην πελώριαμπουκάλα που ήταν πιο ψηλή και από τονΝεελζεβούλ. Πλατιά στη βάση της,στένευε πολύ προς το στόμιο. Έτσι καιτούτο το πλάσμα κατάφερνε να τονκλείσει εκεί μέσα, δεν υπήρχε περίπτωσηνα μπορέσει να βγει από κείνο το στενόλαιμό. Και ο Άρθουρ ήταν σίγουρος ότι ηαπειλή του πλάσματος δεν ήταν λόγια του

αέρα.

«Βέβαια», συνέχισε ο Νεελζεβούλ, μεχαμόγελο ακόμη πιο πονηρό από πριν,«δεν υπάρχει λόγος για τέτοια δραστικάμέτρα. Πέντε τόνοι από το καλό μαςσουπντερούπ είναι παιχνιδάκι για σένα. Για μένα είναι αμύθητα πλούτη, αλλά συέτσι να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου, τοβρήκες». Κοντοστάθηκε, και το χαμόγελό

του έγινε κάπως παρακλητικό.

«Ξέρεις», συνέχισε σιγανά, «ειλικρινά,έχω φάει χρόνια και χρόνια σε τούτη τηνπροσπάθεια. Διάβασα ένα σωρό βιβλίακαι ξόδεψα ένα κάρο βουτ». Η ουρά του

μαστίγωσε ξαφνικά το πάτωμα, με κρότοσαν σφαίρα που αποστρακιζόταν απόγρανίτη. «Γι’ αυτό αλίμονό σου ανπροσπαθήσεις να με γελάσεις! »βρυχήθηκε.

Ο Άρθουρ ανακάλυψε ότι η δύναμηπου έβγαινε από το πεντάγωνο έφτανετουλάχιστον ώς εκεί που έφτανε κι οίδιος. Επιφυλακτικά στην αρχή, έγειρεπάνω στον αόρατο τοίχο, διαπίστωσε ότιάντεχε στο βάρος του, και στηρίχτηκεκανονικά πάνω του.

Πέντε τόνους ντραστ, συλλογίστηκε.Κατά τα φαινόμενα, το πλάσμα ήτανμάγος, ένας θεός ήξερε από πού. Ίσωςαπό κάποιον άλλο πλανήτη. Το πλάσμα

είχε επιχειρήσει να καλέσει ένα δαίμοναγια να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία,αλλά είχε καλέσει αυτόν. Τώρα ή θα τουπραγματοποιούσε την επιθυμία, ή θακλεινόταν στην μπουκάλα. Πολύπαράλογα όλ’ αυτά, αλλά ο ΆρθουρΓκάμμετ είχε αρχίσει να υποψιάζεται ότιόλοι οι μάγοι ήταν παλαβοί.

«Θα προσπαθήσω να σου βρω τοντραστ που θέλεις», είπε ο Άρθουρ,νιώθοντας ότι κάτι έπρεπε να πει. «Αλλάθα πρέπει να γυρίσω στον... στον άλλοκόσμο για να το κάνω. Πάνε αυτά πουήξερες η μέθοδος με το σκέτο κούνηματου δαχτύλου δεν έχει πέραση πια».

«Σύμφωνοι», αποκρίθηκε το τέρας,

στέκοντας στην άκρη του πενταγώνου καικοιτάζοντάς τον χαιρέκακα. «Σ’εμπιστεύομαι. Αλλά να θυμάσαι, μπορώνα σε ξα-νακαλέσω όποια στιγμή θέλω.Δεν μπορείς να μου ξεφύγεις, ξέρεις, γι’αυτό μην το δοκιμάσεις καν. Και να σουσυστηθώ: με λένε Νεελζεβούλ».

«Καμιά συγγένεια με τον Βεελζεβούλ;» ρώτησε ο Άρθουρ.

«Προπάππος μου» αποκρίθηκε οΝεελζεβούλ κοιτάζοντας καχύποπτα τονΆρθουρ. «Ηταν στρατιωτικός, ξέρεις.Δυστυχώς γι’ αυτόν —» Ο Νεελζεβούλσταμάτησε απότομα καρφώνοντας τονΆρθουρ μ’ ένα άγριο βλέμμα. «Αλλάεσείς οι δαίμονες τα ξέρετε καλύτερα από

μένα όλ’ αυτά. Άπαγε! Και να μου φέρειςεκείνο το ντραστ! »

Ο Άρθουρ Γκάμμετ εξαφανίστηκεπάλι.

Υλοποιήθηκε στη γωνιά της ΔεύτερηςΛεωφόρου με την Ενάτη Οδό, ακριβώςστο σημείο όπου είχε εξαφανιστεί αρχικά.Το παλτό του ήταν ριγμένο στα πόδιατου και τα ρούχα ήταν νωπά από ιδρώτα.Παραπάτησε μια στιγμή πριν ξαναβρείστην ισορροπία του — γιατί ήτανακουμπισμένος στον αόρατο τοίχο όταν οΝεελζεβούλ τον εξαφάνισε — σήκωσε το

παλτό του και ξεκίνησε γοργά για τοσπίτι του. Ευτυχώς δεν υπήρχαν κοντάκαι πολλοί περαστικοί τη στιγμή τηςεμφάνισής του. Δυο νοικοκυρέςξεροκατάπιαν, ανοιγό-κλεισανεμβρόντητες τα μάτια τους και βιάστηκανν’ απομακρυνθούν. Ενας παλαβάντυμένος άντρας ανοιγόκλεισε κι αυτόςτα μάτια του κάμποσες φορές, έκανε έναβήμα μπροστά σαν να ’θελε να ρωτήσεικάτι, αλλά μετά φάνηκε ν’ αλλάζει γνώμηκι απομακρύνθηκε προς την Ογδόη Οδό.Οι υπόλοιποι διαβάτες είτε δεν τον είχανδει είτε δεν τους καιγόταν καρφάκι.

Φτάνοντας στο δυάρι που έμενε οΆρθουρ έκανε μια χλιαρή προσπάθεια ν’αγνοήσει το όλο γεγονός αποδίδοντάς το

σε όνειρο. Όταν απέτυχε παταγωδώς,άρχισε να συλλογίζεται σοβαρά τοπρόβλημά του.

Μπορούσε να βρει το ντραστ. Δηλαδή,ίσως μπορούσε να το βρει φτάνει ν’ανακάλυπτε τι σόι πράγμα ήταν. Έναυλικό που για τον Νεελζεβούλ ήτανπολύτιμο μπορεί, τελικά, να ήταν κάτικοινό. Μολύβι, σίδερο.. οτιδήποτε. Αλλάακόμη κι αν ήταν κάτι τέτοιο, θαεξαντλούσε εντελώς το ασθενικόπορτοφόλι του.

Μια άλλη λύση θα ήταν να καταφύγειστην αστυνομία. Και, βέβαια, θα τονέκλειναν στο πρώτο διαθέσιμο άσυλο.Ασ’ το καλύτερα. Ή θα μπορούσε να μην

παραδώσει εκείνο το ντραστ — και ναπεράσει όλη την υπόλοιπη ζωή του σε μιαμπουκάλα. Ασ’ το κι αυτό.

to μόνο που του έμενε να κάνει θα ήταννα περιμένει μέχρι να τον ξανακαλέσει οΝεελζεβούλ και να τον ρωτήσει τι ήταναυτό το ντραστ. Μπορεί να ήταν και απλόχώμα. Στην περίπτωση αυτή, θαμπορούσε να το μαζέψει από τη φάρματου μπάρμπα του στο Νιου Τζέρσυ,φτάνει ο Νεελζεβούλ να του έβρισκεμεταφορικό μέσο.

Ο Άρθουρ Γ κάμμετ τηλεφώνησε στογραφείο του, δήλωσε ότι ήταν άρρωστοςκαι ότι, κατά τα φαινόμενα, θα παρέμενεάρρωστος για κάμποσες ακόμη μέρες.

Ύστερα ετοίμασε κάτι για φαγητό στοκουζινάκι του, περήφανος που ένιωθεορεξάτος. Δεν ήταν και πολλοί εκείνοιπου θα μπορούσαν να φάνε τόσο καλά μετη σκέψη ότι μπορεί να τους έκλεινανισόβια σε μια μπουκάλα. Όταν τέλειωσε,συμμάζεψε το διαμέρισμα και φόρεσεένα ελαφρό καλοκαιριάτικο κοστούμι. Ηώρα ηταν τέσσερις και μισή το απόγευμα.Ξάπλωσε στο κρεβάτι και περίμενε. Στιςεννιά και μισή εξαφανίστηκε.

«Πάλι άλλαξες το δέρμα σου; »παρατήρησε ο Νεελζεβούλ. «Πού είναι τοντραστ; » Η ουρά του πλατάγιζεανυπόμονα καθώς έκανε το γύρο τουπενταγώνου.

«Δεν το ’χω κρυμμένο πίσω μου», τονδιαβεβαίωσε ο Άρθουρ, γυρίζοντάς νακοιτάξει προς τον Νεελζεβούλ.«Χρειάζομαι μερικά πρόσθετα στοιχεία».Πήρε μια ατάραχη πόζα, ακουμπώντας μεύφος στον αόρατο τοίχο που σχημάτιζανοι γραμμές της κιμωλίας. «Και θα πρέπεινα μου υποσχεθείς ότι δε θα με ξαναε-νοχλήσεις αν σ’ το φέρω».

«Ασφαλώς», αποκρίθηκε πρόθυμα οΝεελζεβούλ. «Έτσι κι αλλιώς, δεδικαιούμαι πάνω από μία επιθυμία.Λοιπόν, κοίτα να δεις. Θα σου ορκιστώτο μεγάλο όρκο του Σατανά. Είναιαπόλυτα δεσμευτικός, ξέρεις».

«Του Σατανά; »

«Είναι ένας από τους προέδρους μας»,εξήγησε ο Νεελζεβούλ με ευλαβικό ύφος.«Ο προπάππος μου, ο Βεελζεβούλ,υπηρέτησε υπό τις διαταγές του... Αλλά τικάθομαι και σ’ τα λέω όλ’ αυτά; Αφού ταξέρεις».

Ο Νεελζεβούλ ορκίστηκε επίσημα τομεγάλο όρκο του Σατανά και,πραγματικά, ήταν εντυπωσιακός όρκος.Οι μπλε ομίχλες στο δωμάτιο πήρανκόκκινες αποχρώσεις όταν τέλειωσε, καιτο περίγραμμα του πελώριου μπουκαλιούλαμπύρισε άγρια στο μισόφωτο. Στομεταξύ ο Άρθουρ είχε πάλι μουσκέψειστον ιδρώτα, παρά το καλοκαιρινό τουκοστούμι. Ευχόταν να ήταν στ’ αλήθεια

εκείνος ο δαίμονας με το παγωμένο νερό.

«Αυτό ήταν», δήλωσε ο Νεελζεβούλστέκοντας όρθιος στη μέση του δωματίουμε την ουρά τυλιγμένη γύρω από τονκαρπό του. Υπήρχε μια παράξενη λάμψηστα μάτια του, σαν ν’ αναπολούσεπερασμένα μεγαλεία και δόξες.

«Τώρα λέγε, τι σόι πρόσθετα στοιχείαθέλεις; » Ο Νεελζεβούλ άρχισε να κόβειβόλτες πέρα δώθε μπροστά στοπεντάγωνο, με την ουρά του να σέρνεταικάτω.

«Θέλω να μου περιγράφεις το ντραστ».

«Λοιπόν, είναι μαλακό, βαρύ... »

Θα μπορούσε να ’ναι μολύβι.

«Και κίτρινο»

Χρυσάφι!

«Χμμ», μουρμούρισε ο Άρθουρκοιτάζοντας ανήσυχα την μπουκάλα.«Είσαι σίγουρος ότι δεν είναι γκρίζο,έτσι; Ούτε σκούρο καστανό; »

«Όχι. Είναι πάντοτε κίτρινο. Κάποτε μεκόκκινες αποχρώσεις».

Πάλι χρυσάφι.

Ο Άρθουρ κοίταξε συλλογισμένα τοκόκκινο, φολιδωτό τέρας μπροστά του,

που βημάτιζε πέρα δώθε με φανερήανυπομονησία. Πέντε τόνοι χρυσάφι!Αυτό θα κόστιζε... Μπα, καλύτερα να μηντο σκέφτεται. Ήταν αδύνατο.

«Θα χρειαστώ λίγο χρόνο», είπε οΆρθουρ. «Καμιά εξηνταριά, εβδομήνταχρόνια πάνω κάτω. Λοιπόν, κοίτα να δεις.Θα σε ειδοποιήσω αμέσως μόλις—»

Ο Νεελζεβούλ τον διέκοψε μ’ ένατρανταχτό γέλιο. Φαίνεται ότι ο Άρθουρείχε κεντρίσει την ελάχιστη αίσθηση τουχιούμορ του, γιατί ήδη το τέρας έσφιγγετα πλευρά του και χτυπιόταν από ταγέλια.

«Εξήντα εβδομήντα χρόνια! » γκάριξε ο

Νεελζεβούλ, και ακόμη και οι γραμμέςτου πενταγώνου φάνηκαν νατρεμουλιάζουν. «Θα σου δώσω εξήντα ήεβδομήντα λεπτά! Μετά, το ντραστ ή ημπουκάλα! »

«Για στάσου μια στιγμή»,διαμαρτυρήθηκε ο Άρθουρ έχονταςπισωπατήσει στην πιο μακρινή πλευράτου πενταγώνου. «Θα χρειαστώ λίγο—Περίμενε! Κάτι σκέφτηκα! » Μόλις τουείχε κατέβει μια ιδέα, και ήταν σίγουρα ηκαλύτερη ιδέα που του είχε κατέβει ποτέ.Ακόμη πιο σημαντικό, ήταν δική του.

«Θα χρειαστεί να μου δώσεις τησυγκεκριμένη συν-ταγη της τελετής πουέκανες για να με καλέσεις», εξήγησε ο

Άρθουρ. «Πρέπει να την ελέγξει τοκεντρικό γραφείο μας για να εξακριβωθείαν όλα είναι σύμφωνα με τους τύπους».

Το τέρας άρχισε ν’ αφρίζει και ναβρίζει, ενώ ο αέρας πήρε ένα μαύρο καιπορφυρό χρώμα. Η μπουκάλα κουδούνιζεαρμονικά, έχοντας συντονιστεί στουςβρυχηθμούς του Νεελζεβούλ, ενώ ακόμηκαι οι τοίχοι φαίνονταν νατρεμουλιάζουν. Αλλά ο Άρθουρ Γκάμμετ κράτησε ακλόνητος τη θέση του.Εξήγησε υπομονετικά στον Νεελζεβούλ— εφτά ή οχτώ φορές — ότι δε θακέρδιζε τίποτα εμφυαλώνοντάς τον, αφούέτσι ποτέ δε θα έπαιρνε το χρυσάφι του.Το μόνο που του ζητούσε ήταν ησυνταγή, και σίγουρα αυτό δεν μπορεί

να...

Τελικά την πήρε.

«Και τέρμα τα κόλπα, ε; » βρυχήθηκετελικά ο Νεελζεβούλ, δείχνοντας μενόημα την μπουκάλα με τα δυο χέρια καιτην ουρά του. Ο Άρθουρ έγνεψε αδύναμακαι υλοποιήθηκε πάλι στο δωμάτιό του.

Τις επόμενες λίγες μέρες τις ξόδεψε σεμια ξέφρενη έρευνα στη Νέα Υόρκη.Μερικά από τα συστατικά της συνταγήςήταν εύκολο να τα βρει — το κλαδάκι τουγκι και το θειάφι, λόγου χάρη, ταπρομηθεύτηκε από ένα ανθοκομείο. Ημούχλα από μνήματα και το αριστερό

φτερό νυχτερίδας τον δυσκόλεψανκάπως. Εκεί όμως που σκόνταψεπραγματικά ήταν το κομμένο χέρι ενόςσκοτωμένου. Τελικά κατάφερε να το βρειαπό ένα μαγαζί που εξυπηρετούσεφοιτητές της ιατρικής. Ο πωλητής τουεγγυήθηκε ότι ο άνθρωπος στον οποίοανήκε το χέρι είχε πεθάνει από βίαιοθάνατο. Ο Άρθουρ υποψιαζόταν ότι οπωλητής μάλλον τον δούλευε, αλλά δενμπορούσε να κάνει και τίποτα.

Μεταξύ άλλων αγόρασε και μια μεγάλημπουκάλα. Ηταν απρόσμενα φτηνή.Τελικά υπήρχαν αντισταθμιστικά οφέληστο να ζει κανείς στη Νέα Υόρκη,συμπέρανε. Δε φαινόταν να υπάρχειτίποτα, κυριολεκτικά τίποτα που να μην

μπορεί να το αγοράσει.

Μέσα σε τρεις μέρες είχε καταφέρει νασυγκεντρώσει όλα τα υλικά, και ταμεσάνυχτα της τρίτης μέρας τατοποθέτησε όπως έπρεπε στο πάτωμα τουδιαμερίσματος του. Το φως από τοφεγγάρι των τριών τέταρτων χυνόταν μέσαπό το παράθυρο — η συνταγή δενκαθόριζε σε ποια φάση της*σελήνηςέπρεπε να γίνει η δουλειά — και όλαφαίνονταν να είναι εντάξει. Ο Άρθουρσχεδίασε το πεντάγωνο, άναψε τα κεριάκαι το λιβάνι, και άρχισε ν’ απαγγέλλει ταλόγια. Υπολόγιζε ότι, αν ακολουθούσε τιςοδηγίες προσεκτικά, θα έπρεπε νακαλέσει έτσι τον Νεελζεβούλ. Η μοναδικήτου επιθυμία θα ήταν να τον αφήσει στην

ησυχία του. Σύμφωνα με όλες τιςενδείξεις, δεν υπήρχε περίπτωση ν’αποτύχει.

Οι μπλε καταχνιές γέμισαν το δωμάτιοκαθώς μουρμούριζε τα μαγικά λόγια, καισύντομα είδε ότι κάτι είχε αρχίσει ναυλοποιείται στο κέντρο του πενταγώνου.

«Νεελζεβούλ! » φώναξε. Αλλά δενήταν ο Νεελζεβούλ.

Όταν τέλειωσε η επίκληση, το πλάσμαστο πεντάγωνο ήταν γύρω στα πέντεμέτρα ψηλό. Αναγκαζόταν νά σκύβεισχεδόν ώς το πάτωμα για να χωρά κάτωαπό το ταβάνι του Άρθουρ. Ηταν φοβερόσε εμφάνιση, με φτερούγες,

μικροσκοπικά κεφάλι και μια τρύπα στοστήθος.

Ο Άρθουρ είχε καλέσει λάθος δαίμονα.

«Τι σημαίνουν όλα αυτά; » φώναξε οδαίμονας, εκτο-

ξεύοντας έναν πίδακα παγωμένουνερού από το στήθος του. Το νερόχτύπησε και σκόρπισε πάνω στοναόρατο τοίχο του πενταγώνου πρινχυθεί στο πάτωμα. Θα πρέπει να ήτανκαθαρά αντανακλαστική κίνηση, γιατίτο δωμάτιο του Άρθουρ ήτανευχάριστα δροσερό.

«Θέλω να μου πραγματοποιήσεις τημία επιθυμία που δικαιούμαι»,αποκρίθηκε ο Άρθουρ.

Ο δαίμονας ήταν μπλε χρώματος καιαπίστευτα αδύνατος. Οι φτερούγες τουήταν εντελώς υποτυπώδεις. Τιςανέμισε κάνα δυο φορές στουςκοκαλιάρι-κους ώμους του πριναπαντήσει.

«Δεν ξέρω πώς μ’ έφερες εδώ, αλλάήταν έξυπνο κόλπο. Σίγουρα πολύέξυπνο».

«Άσε την κουβέντα», γρύλισε οΆρθουρ νευρικά, αναρωτώμενος πότεθα τον καλούσε πάλι ο Νεελζεβούλ.

«Θέλω πέντε τόνους χρυσάφι. Το λένεκαι ντραστ, χακατίνι ή σουπντερούπ».Αγωνιούσε στη σκέψη ότι από στιγμήσε στιγμή μπορεί να έβρισκε τον εαυτότου μέσα σε μια μπουκάλα.

«Κοίτα να δεις», είπε ο δαίμονας μετο παγωμένο νερό. «Μάλλον έχεις τηλαθεμένη εντύπωση ότι εγώ είμαι—»

«Έχεις είκοσι τέσσερις ώρεςδιορία», τον έκοψε ο Άρθουρ.

«Δεν είμαι κάνας πλούσιος»,διαμαρτυρήθηκε ο δαίμονας με τοπαγωμένο νερό. «Μικροεπιχειρημα-τίας είμαι. Αλλά, αν ίσως μου έδινεςλίγο καιρό—»

«Αλλιώς σε περιμένει η μπουκάλα»,τον προειδοποίησε ο Άρθουρ,δείχνοντάς του τη μεγάλη μπουκάλαστη γωνιά. Μετά συνειδητοποίησε ότιη μπουκάλα ήταν αδύνατο να χωρέσειτα πέντε μέτρα του δαίμονα. Την άλληφορά που θα σε καλέσω θα φροντίσω

να έχω μια στα μέτρα σου», πρόσθεσε.«Δεν ήξερα ότι ήσουν τόσο ψηλός».

«Και κυκλοφορούσαν κάτι ιστορίες γιαεξαφανίσεις ανθρώπων», μουρμούρισεσκεφτικά ο δαίμονας. «Ώστε αυτό ήτανπου τους συνέβη! Βρέθηκαν στον κάτωκόσμο. Πάντως, δε νομίζω να με πίστευεκανένας αν του το ’λεγα».

«Φρόντισε να μου φέρεις το ντραστ»,πρόσταξε ο Άρθουρ. «Άπαγε».

Ο δαίμονας με το κρύο νερόεξαφανίστηκε.

Ο Άρθουρ Γ κάμμετ ήξερε ότι δενμπορούσε να το διακινδυνέψει γιαπερισσότερο από ένα εικοσιτετράωρο.Ίσως κι αυτό ακόμη ήταν πολύ,συλλογίστηκε. Κανένας δεν ήξερε τι θαέκανε το κόκκινο, φολιδωτό τέρας έτσικαι το απογοήτευε για τρίτη φορά. Προςτο τέλος της μέρας ο Άρθουρ έπιασε τονεαυτό του να σφίγγει το σωλήνα τουκαλοριφέρ. Όχι ότι θα τον βοηθούσε σετίποτα αν τον καλούσαν, αλλά ήτανευχάριστο να νιώθει ότι κρατιόταν από

κάτι σταθερό.

Εξάλλου, ένιωθε τύψεις που είχεμεταχειριστεί έτσι εκείνον το δαίμονα μετο παγωμένο νερό. Ήταν φως φανάρι ότιο δύστυχος δεν ήταν περισσότεροδαίμονας απ’ όσο ήταν ο Άρθουρ. Όπωςκαι να ’χε, δε σκόπευε ναπραγματοποιήσει ποτέ την απειλή του καινα τον κλείσει στην μπουκάλα. Δε θα τονωφελούσε σε τίποτα αν ο Νεελζεβούλ δενέμενε ευχαριστημένος.

Τελικά ο Άρθουρ επανέλαβε τηνεπίκληση.

«Θα πρέπει να κάνεις τούτο το

πεντάγωνο λίγο πιο φαρδύ»,παραπονέθηκε ο δαίμονας με το κρύονερό προσπαθώντας να βολευτεί μέσα.«Δεν υπάρχει αρκετός χώρος να—»

«Άπαγε! » φώναξε ο Άρθουρ καιέσβησε βιαστικά

το πεντάγωνο. Το σχεδίασε πάλι απότην αρχή τούτη τη φοράχρησιμοποιώντας όλο το διαθέσιμοχώρο του δωματίου του. Κουβάλησετην μπουκάλα στην κουζίνα, — τηνίδια, γιατί δεν είχε βρει καμία τωνπέντε μέτρων — ο ίδιος στριμώχτηκεστην ντουλάπα και επανέλαβε τηνεπίκληση. Γ ια μια ακόμη φορά οιμπλε ομίχλες άρχισαν να

στροβιλίζονται στο δωμάτιο.

«Μην είμαστε και τόσο βιαστικοί! »φώναξε ο δαίμονας με το κρύο νερό.«Δε βρήκα ακόμη εκείνο το σου-πντερούπ. Υπάρχει κάποιο μπλέξιμο,αλλά μπορώ να σ’ τα εξηγήσω όλα».Ανέμισε τις φτερούγες του για ναδιαλύσει την μπλε καταχνιά. Δίπλατου είχε μια μπουκάλα, τρία μέτραψηλή. Μέσα, πράσινος από το κακότου, ήταν ο Νεελζεβούλ. Φαινόταν ναγκαρίζει κάτι, αλλά η μπουκάλα ήτανταπωμένη και κανένας ήχος δενέφτανε ώς έξω.

«Βρήκα τη συνταγή της τελετής στη

βιβλιοθήκη», εξήγησε ο δαίμονας μετο κρύο νερό. «Κόντεψα να πέσωξερός όταν είδα ότι η μέθοδος έπιανεπραγματικά. Ποτέ δεν τα πίστευα αυτάτα μαγικά. Αλλά όταν κάτι είναιγεγονός, πάει τέλειωσε. Τέλος πάντων,κάλεσα που λες τούτο το δαίμονα απόδω», έδειξε με τον κοκαλιάρικοαντίχειρά του την μπουκάλα, «αλλάδεν ε-νοούσε να μου το φέρει τοπράγμα. Έτσι τον εμφυά-λωσα».

Ο δαίμονας με το κρύο νερό πήρεμια βαθιά ανάσα ανακούφισηςβλέποντας τον Άρθουρ να χαμογελά.Όλα έδειχναν ότι μάλλον φτηνά θα τηγλίτωνε.

«Ειλικρινά, δε θέλω να με κλείσειςκι εμένα σε μπουκάλα», συνέχισε οδαίμονας με το κρύο νερό. «Είμαιοικογενειάρχης άνθρωπος με γυναίκακαι τρία παιδιά. Δύσκολα τα φέρνωβόλτα, καταλαβαίνεις. Με την κρίση,λίγοι κάνουν ασφάλειες στις μέρεςμας. Ο

κόσμος να χαλάσει, θα μου ήταναδύνατο να βρω πέντε τόνους ντραστ.Αλλά μόλις καταφέρω να πείσω τούτοτο δαίμονα από δω—»

«Μωρέ ξέχασε το ντραστ», τονδιέκοψε ο Άρθουρ. «φρόντισε μόνοφεύγοντας να πάρεις και το δαίμονα μαζίσου. Και φρόντισε να τον ασφαλίσεις

κάπου. Μέσα στην μπουκάλα, βέβαια».

«Αυτό γίνεται», είπε ο συνάδελφοςασφαλιστής με τις μπλε φτερούγες.«Σχετικά μ’ εκείνο το ντραστ τώρα—»

«Είπα, ξέχασέ το», επανέλαβε οΆρθουρ εγκάρδια. Στο κάτω κάτω, οισυνάδελφοι οφείλουν νασυμπαραστέκονται ο ένας στον άλλο.«Πες μου, αλήθεια, αναλαμβάνειςασφάλειες κατά πυρκαγιάς και κλοπής; »

«Ειδικεύομαι περισσότερο στις γενικέςατυχημάτων», αποκρίθηκε ο άλλος.«Αλλά ξέρεις, σκεφτόμουν να—»

Ο Νεελζεβούλ λυσσομανούσε κι

άφριζε μέσα στην μπουκάλα του, ενώ οιδυο ασφαλιστές συνέχισαν νακουβεντιάζουν φιλικά και ανέμελα ταμυστήρια του επαγγέλματός τους.

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ TOYΣΚΟΤΟΥΣ

του Αρθουρ Κλαρκ

Ζούμε σε μια φυλακή, καμίααμφιβολία γι’αυτό, αλλά είναι

τουλάχιστον αρκετά απέραντη για ναμη μας προβληματίζει — ακόμη — τογεγονός. Αυτό γιατί στη φυλακή μαςυπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες μεδισεκατομμύρια άστρα ο καθένας,αρκετά για να μας απασχολήσουν μιααιωνιότητα πριν αναζητήσουμε μιαΠόρτα για κάτι πιο πέρα.

Αλλά σκεφτείτε ένα σύμπαν — έναολόκληρο σύμπαν! — με ένα καιμοναδικό άστρο γύρω από το οποίοπεριστρέφεται ένας και μοναδικόςπλανήτης... Ένα τέτοιο σύμπαν είναισίγουρα μια φυλακή, με όλη τηνκυριολεξία της λέξης.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένα

φοβερό τείχος κόβει το μοναδικόκόσμο στα δυο. Πιο πέρα υπάρχει τοσκοτάδι ή και η τρέλα.

Αλλά πάντοτε υπάρχει κάποιοςτολμηρός που θέλει να δει τι υπάρχειπέρα από το σκοτάδι και — γιατί όχι;— πέρα από την τρέλα.

Και — ίσως είναι η μεγαλύτερητραγωδία κάθε εξερευνητή — βρίσκειαυτό που αναζητά: την απάντηση σταερωτήματά του. Και τι μένει όταναπαντηθούν τα ερωτήματα;

Για το Βρετανό συγγραφέα καιεπιστήμονα Άρ-

θουρ Τσαρλς Κλαρκ δε χρειάζεται ναπούμε τίποτα-είναι ήδη αρκετά γνωστός.Μας έχει χαρίσει μερικές από τις πιομεγαλειώδεις συμπαντικές εικόνες πουαγγίζουν τα όρια της φαντασίας. Σε τούτοτο διήγημά του μας περιηγεί πέρα ακόμηκι από το δικό μας σύμπαν, σε μια ΆλληΠραγματικότητα.

Γ. Μ.

Πολλά και παράξενα είναι τα σύμπανταπου παρα-σύρονται σαν φυσαλίδεςαφρού πάνω στον Ποταμό του Χρόνου.Μερικά — πολύ λίγα — κινούνταικόντρα ή κάθετα στο ρεύμα. Και άλλα,ακόμη λιγότερο, είναι εκείνα που

βρίσκονται παντοτινά πέρα από τις όχθεςτου, δίχως να ξέρουν τι θα πει μέλλον ήπαρελθόν. Το μικροσκοπικά σύμπανόπου ζούσε ο Σερβέιν δεν ήταν ένα απόαυτά- η παραξενιά του ήταν άλλουείδους. Περιείχε μονάχα έναν πλανήτη —τον κόσμο της φυλής του Σερβέιν — καιένα μοναδικό άστρο, το μεγάλο άστροΤράιλορν που χάριζε στον πλανήτη ζωήκαι φως.

Ο Σερβέιν δεν ήξερε τι θα πει νύχτα,γιατί ο Τράιλορν ήταν πάντοτε ψηλά στονουρανό και απλώς έγερνε λίγο προς τονορίζοντα μονάχα στους ατέλειωτουςμήνες του χειμώνα. Ήταν αλήθεια πωςπέρα από τα όρια της Χώρας της Σκιάςερχόταν μια εποχή που ο Τράιλορν

χανόταν πίσω από το χείλος του κόσμου.Και τότε έπεφτε ένα σκοτάδι στο οποίοτίποτα δεν μπορούσε να ζήσει. Αλλάακόμη και τότε το σκοτάδι δεν ήταναπόλυτο, έστω κι αν δεν υπήρχαν άστρανα το απαλύνουν.

Μονάχος στο μικρό του σύμπαν,στρέφοντας πάντοτε την ίδια του πλευράπρος το μοναδικό ήλιο, ο κόσμος τουΣερβέιν ήταν το τελευταίο και το πιοπαράξενο χωρατό του Δημιουργού τωνΆστρων.

Ωστόσο, καθώς ο Σερβέιν αγνάντευεπέρα προς τους αγρούς του πατέρα του,οι σκέψεις που γέμιζαν το μυαλό τουήταν ίδιες μ’ εκείνες που μπορεί να έκανε

και κάθε ανθρώπινο παιδί. Ένιωθε δέος,περιέργεια και λίγο φόβο, αλλά πάνω απ’όλα τον κέντριζε μια λαχτάρα ναπερπατήσει και να γνωρίσει τον απέραντοκόσμο που απλωνόταν μπροστά του.

Ήταν πολύ νέος ακόμη για να κάνειαυτά τα πράγματα, αλλά το παμπάλαιοσπίτι του δέσποζε στο υψηλότερο σημείογια χιλιόμετρα ολόγυρα, και ο Σερβέινμπορούσε ν’ αγναντέψει πέρα τη γη πουμια μέρα θα γινόταν δική του. Ότανστρεφόταν να κοιτάξει προς το βορρά, μετον Τράιλορν να λούζει το πρόσωπό του,μπορούσε να διακρίνει χιλιόμετρα μακριάτη μεγάλη γραμμή των βουνών πουκαμπύλωνε προς τα δεξιά. Οι κορφές τουορθώνονταν ολοένα και πιο ψηλές,

ώσπου χάνονταν πίσω του προς τηνκατεύθυνση της Χώρας της Σκιάς. Μιαμέρα, όταν θα μεγάλωνε, θα διάβαινεεκείνα τα βουνά από το πέρασμα πουοδηγούσε στις μεγάλες χώρες τηςανατολής.

Στ’ αριστερά του απλωνόταν οωκεανός, μονάχα λίγα χιλιόμετρα μακριά,και μερικές φορές ο Σερβέιν μπορούσε ν’ακούσει τον αχό των κυμάτων καθώςχτυπούσαν κι άφριζαν στις ομαλέςαμμουδερές ακτές. Κανένας δεν ήξερεμέχρι πού έφτανε ο ωκεανός. Πλοία είχανσαλπάρει σ’ αυτόν τραβώντας προς τοβορρά, με τον Τράιλορν να φαίνεται όλοκαι πιο ψηλά στον ορίζοντα και με τηνκάψα από τις ακτίνες του να γίνεται

ολοένα και πιο δυνατή. Πολύ πριν δουντο μεγάλο ήλιο να φτάνει στο ζενίθ τουτα πλοία είχαν αναγκαστεί ναεπιστρέψουν.

Αν υπήρχαν οι μυθικές Χώρες τηςΦωτιάς, κανένας άνθρωπος δεν είχεελπίδα να φτάσει στις φλογερές τουςακτές — εκτός κι αν οι θρύλοι ήταναληθινοί. Κάποτε, λέγαν οι θρύλοι αυτοί,υπήρχαν γοργά μετάλλινα πλοία πουμπορούσαν να διασχίσουν τον ωκεανόπαρά την κάψα του Τράιλορν, και έτσιέφταναν στις χώρες της άλλης άκρης τουκόσμου. Τώρα τις χώρες αυτές μπορούσεκανείς να τις φτάσει μονάχα μεκοπιαστικό ταξίδι πάνω από στεριές καιθάλασσες. Ελάχιστα μπορούσε κανείς να

συντομέψει το δρόμο αυτό, ταξιδεύονταςόσο πιο βορινά μπορούσε.

Όλες οι κατοικημένες χώρες τουκόσμου του Σερ-βέιν βρίσκονταν στηστενή ζώνη ανάμεσα στις περιοχές τηςαβάσταχτης ζέστης και της ανυπόφορηςπαγωνιάς. Γ ια κάθε κατοικημένη γη οβορράς ήταν ένα απλησίαστο καμίνι απότη φοβερή κάψα του Τράιλορν. Και νότιαόλων των χωρών απλωνόταν η απέραντηκαι σκυθρωπή Χώρα της Σκιάς. Εκεί οΤράιλορν δεν ήταν ποτέ τίποταπερισσότερο από ένας χλωμός δίσκοςστον ορίζοντα, και πολλές φορές ούτεπου φαινόταν καθόλου.

Όλ’ αυτά ο Σερβέιν τα είχε μάθει από

τα παιδικά του χρόνια, αλλά εκείνα ταχρόνια δεν ένιωθε ακόμη τη λαχτάρα ναφύγει από τις κοιλάδες ανάμεσα σταβουνά και τη θάλασσα. Από την αυγήακόμη του χρόνου οι πρόγονοί του, και οιφυλές πριν απ’ αυτούς, είχαν μοχθήσειγια να κάνουν τούτο τον τόπο τον πιοόμορφο στον κόσμο τους και το είχανπετύχει σχεδόν απόλυτα.

Υπήρχαν εδώ θαυμαστοί κήποι μεπαράξενα λουλούδια, και ρυάκια πουκελάρυζαν κυλώντας ήρεμα ανάμεσα απόβρυοσκέπαστους βράχους, για να χυθούντελικά στα καθάρια νερά της δίχωςπαλίρροιες θάλασσας. Υπήρχαν αγροίγεμάτοι σπαρτά που θρόιζαν αδιάκοπαστον άνεμο, λες κι οι γενιές των ακόμη

αγέννητων καρπών κουβέντιαζαν η μια μετην άλλη. Στα μεγάλα λιβάδια και κάτωαπό τα δέντρα, τα φιλικά ζωντανάτριγύριζαν αμέριμνα εδώ κι εκεί με τιςαστείες κραυγές τους. Και υπήρχε τέλοςτο πελώριο σπίτι, με τα τεράστια δωμάτιακαι τους ατέλειωτους διαδρόμους,πραγματικά απέραντο, και που φαινότανακόμη πιο μεγάλο στα μάτια ενόςπαιδιού. Αυτός ήταν ο κόσμος όπου οΣερβέιν είχε περάσει τα χρόνια του, οκόσμος που τον ήξερε και τον αγαπούσε.Κι όσο για το τι υπήρχε πέρα από τα όριάτου, αυτό ήταν κάτι που δεν είχε ακόμηαπασχολήσει το μυαλό του.

Αλλά το σύμπαν του Σερβέιν δεν ήταναπό κείνα που είναι απαλλαγμένα από την

εξουσία του χρόνου. Τα σπαρτάμέστωναν και θερίζονταν, για ναφυλαχτούν μετά στις σιταποθήκες- οΤράιλορν λικνιζόταν αργά στο μικρότόξο που διέγραφε στον ουρανό, και μετο πέρασμα των εποχών το κορμί και τομυαλό του Σερβέιν μεγάλωναν κιωρίμαζαν. Τώρα η γη τους του φαινότανμικρότερη: τα βουνά φάνταζαν πιοκοντινά, και η θάλασσα μονάχα έναςσύντομος περίπατος από το μεγάλο σπίτι.Άρχισε να μαθαίνει για τον κόσμο στονοποίο ζούσε, και να ετοιμάζεται για τορόλο που θα έπαιζε στη διαμόρφωσή του.

Μερικά από τα πράγματα αυτά ταέμαθε από τον πατέρα του, τον Σερβάλ,αλλά τα περισσότερα τα διδάχτηκε από

τον Γκρέιλ, που είχε διασχίσει τα βουνάστις μέρες του παππού του, και ήταντώρα δάσκαλος τριών γενιών τηςφαμίλιας του Σερβέιν. Αγαπούσε τον Γκρέιλ, αν και ο γέρος επέμενε να τονδιδάσκει πολλά πράγματα που ο Σερβέινδεν ήθελε να μάθει. Ο χρόνος περνούσεαρκετά ευχάριστα ώσπου έφτασε η εποχήγια να διαβεί κι αυτός τα βουνά προς τιςχώρες πιο πέρα.

Πριν από γενιές η φαμίλια του είχεφτάσει εδώ από τις μεγάλες χώρες τηςανατολής, και από τότε, σε κάθε γενιά, ομεγαλύτερος γιος έκανε κάτι σανπροσκύνημα διαθέτοντας ένα χρόνο τηςνιότης του κοντά στα μακρινά ξαδέρφιατους. Ήταν ένα σοφό έθιμο, γιατί πολλές

από τις γνώσεις του παρελθόντοςεπιζούσαν ακόμη πέρα από τα βουνά.Εκεί μπορούσε κανείς να συναντήσειανθρώπους από άλλες χώρες και ναμελετήσει τα ήθη και τα έθιμά τους.

Την τελευταία άνοιξη πριν από τηναναχώρηση του γιού του, ο Σερβάλμάζεψε τρεις από τους υπηρέτες του καιορισμένα ζώα που είναι πιο εύκολο να ταλέμε άλογα, και ξεκίνησε με τον Σερβέινγια να του δείξει εκείνα τα μέρη τηςχώρας που ο μικρός ποτέ δεν είχεξαναδεί. Τράβηξαν δυτικά ώς τηθάλασσα και ακολούθησαν την ακτή γιαπολλές μέρες, ώσπου ο Τράιλορνφαινόταν αρκετά πιο χαμηλά στονορίζοντα. Όμως συνέχισαν να προχωρούν

νότια, με τις σκιές του να μακραίνουνμπροστά τους, γυρίζοντας πάλι προς τ’ανατολικά μονάχα όταν οι αχτίδες τουήλιου άρχισαν να χάνουν όλη τη ζεστασιάτους. Τώρα βρίσκονταν αρκετά μέσαστην οριακή ζώνη της χώρας της Σκιάς,και δε θα ήταν φρόνιμο να προχωρήσουνπιο νότια πριν το καλοκαίρι φτάσει στοαποκορύφωμά του.

Ο Σερβέιν πήγαινε καβάλα δίπλα στονπατέρα του χαζεύοντας τοεναλλασσόμενο τοπίο με την αχόρτα-γηπεριέργεια ενός αγοριού που αντικρίζειγια πρώτη φορά μια ξένη χώρα. Οπατέρας του μιλούσε για το χώμα,εξηγώντας στον Σερβέιν τι σπαρτάμπορούσαν να μεγαλώσουν εκεί και τι

όχι. Αλλά η προσοχή του Σερβέιν ήτανδοσμένη αλλού: αγνάντευε πέρα στηνειρηνική Χώρα της Σκιάς, κι αναρωτιότανώς πού έφτανε και τι μυστήρια μπορεί ναέκρυβε.

«Πατέρα», δεν κρατήθηκε τελικά, «ανπήγαινες νότια σ’ ευθεία γραμμή, ίσιαμέσα στη Χώρα της Σκιάς, θα έφτανεςέτσι την άλλη πλευρά του κόσμου; »

Ο πατέρας του χαμογέλασε.

«Αιώνες τώρα οι άνθρωποι κάνουναυτή την ερώτη-

ση», απάντησε, «αλλά υπάρχουν δυολόγοι που αποκλείουν να μάθουμε

αυτή την απάντηση»

«Και ποιοι είν’ αυτοί; »

«Ο πρώτος είναι, βέβαια, τοσκοτάδι και το κρύο. Ακόμη κι εδώπου βρισκόμαστε, τίποτα δεν μπορείνα ζήσει τους μήνες του χειμώνα.Αλλά υπάρχει κι ένας σοβαρότεροςλόγος, αν και βλέπω ότι ο Γκρέιλ δεσου μίλησε ποτέ σχετικά».

«Δε νομίζω να μου είπε τίποτα.Τουλάχιστο, δεν το θυμάμαι».

Ο πατέρας του έμεινε για μιαστιγμή σιωπηλός. Ύστερα σηκώθηκεστους αναβολείς του κι αγνάντεψε τη

γη προς το νότο.

«Κάποτε ήξερα τούτο το μέροςκαλά», είπε στον Σερβέιν. «Έλα...Έχω κάτι να σου δείξω».

Άφησαν το μονοπάτι πουακολουθούσαν και συνέχισαν γιαμερικές ώρες ταξιδεύοντας νότια, γιαμια ακόμη φορά με τη ράχη προς τονήλιο. Το έδαφος ανηφόριζε ομαλάτώρα, και ο Σερβέιν πρόσεξε ότισκαρφάλωναν μια μεγάλη βραχώδηπλαγιά που χωνόταν σαν στιλέτο στηνκαρδιά της Χώρας της Σκιάς. Τελικάέφτασαν σ’ ένα λόφο πολύ απότομογια να τον ανέβουν τ’ άλογα, κι εκείξεπέζεψαν και άφησαν τα ζώα στη

φροντίδα των υπηρετών.

«Υπάρχει ένας περιφερειακόςδρόμος», εξήγησε ο Σερβάλ, «αλλάείναι πιο σύντομο να σκαρφαλώσουμεμε τα πόδια παρά να κάνουμε το γύρομε τ’ άλογα».

Ο λόφος, αν και απότομος, ήτανχαμηλός, και μπόρεσαν να φτάσουνστην κορφή του σε λίγα λεπτά. Στηναρχή ο Σερβέιν δε διέκρινε τίποτα πουδεν το ’χε ξαναδεί. Υπήρχαν μονάχατα ίδια κυματιστά εδάφη που γίνοντανολοένα και πιο σκοτεινά και εχθρικά,με το κάθε μέτρο πουαπομακρύνονταν από το φως τουΤράιλορν.

Ο Σερβέιν γύρισε προς τον πατέρατου με κάποια απορία, αλλά ο Σερβάλτου έδειξε πέρα στο νότο και διέγραψεπροσεκτικά με το χέρι του μια γραμμήστον ορίζοντα.

«Δεν είναι εύκολο να το δεις», είπεσιγανά. «Κι εμένα μου το έδειξε οπατέρας μου από τούτο το ίδιο σημείο,πολλά χρόνια προτού γεννηθείς».

Ο Σερβέιν κοίταξε πέρα στο αφώτιστοτοπίο. Ο νότιος ουρανός ήταν τόσοσκοτεινός που φάνταζε σχεδόν μαύροςεκεί που συναντιόταν με το χείλος τουκόσμου. Αλλά όχι απόλυτα, γιατί κατάμήκος του ορίζοντα, σε μια μεγάληκαμπύλη που χώριζε τη γη από τον

ουρανό δίχως ωστόσο να φαίνεται ν’ανήκει σ’ ένα από τα δυο, ξεχώριζε μιαγραμμή από βαθύτερο σκοτάδι, μαύροσαν τη νύχτα που ο Σερβέιν δεν είχεγνωρίσει ποτέ.

Την κοίταξε έντονα για πολλή ώρα,και ίσως κάποια προαίσθηση από τομέλλον ξύπνησε στην ψυχή του, γιατίεκείνη η σκοτεινή γραμμή του φάνηκεξαφνικά σαν να ήταν ζωντανή και ναπερίμενε. Οταν τελικά ξεκόλλησε με τοζόρι τα μάτια του, ήξερε ότι τίποτα πιαδε θα ήταν ξανά το ίδιο, αν και ήτανακόμη πολύ νέος για ν’ αναγνωρίσει τηναληθινή φύση της πρόκλησης.

Κι έτσι, για πρώτη φορά στη ζωή του,

ο Σερβέιν αντίκρισε το Τείχος.

Στην αρχή της άνοιξης ο Σερβέιναποχαιρέτησε τους δικούς του και πέρασεμ’ έναν υπηρέτη τα βουνά για να φτάσειστις μεγάλες χώρες του ανατολικούκόσμου. Εκεί συνάντησε τους ανθρώπουςμε τους οποίους είχε κοινούς προγόνους,και εκεί μελέτησε την ιστορία της φυλήςτου, τις τέχνες που είχαν καλλιεργηθείαπό τ’ αρχαία χρόνια, και τις επιστήμεςπου ε-

ξουσίαζαν τη ζωή των ανθρώπων. Στουςτόπους της μάθησης έπιασε φιλίες μεάλλα αγόρια που είχαν έρθει από χώρεςακόμη πιο ανατολικές. Λίγους από

αυτούς υπήρχε περίπτωσή να ξαναδείποτέ, αλλά ένας, ο Μπρέιλντον, έμελλενα παίξει πιο σημαντικό ρόλο στη ζωήτου απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς τότε.

Ο πατέρας του Μπρέιλντον ήταν έναςφημισμένος αρχιτέκτονας, αλλά ο γιοςτους το ’χε βάλει σκοπό να τονεπισκιάσει. Ταξίδευε από χώρα σε χώρα,πάντοτε μαθαίνοντας, παρατηρώντας καικάνοντας ερωτήσεις. Αν και ήταν κατάελάχιστα χρόνια μεγαλύτερος από τονΣερβέιν, οι γνώσεις του για τον κόσμοήταν ασύγκριτα περισσότερες — ή έτσιτουλάχιστον φαίνονταν στο νεαρότεροαγόρι.

Οι δυο τους χαλούσαν κι ξανάφτιαχναν

νοερά τον κόσμο σύμφωνα με τα όσαεπιθυμούσαν. Ο Μπρέιλντον ονειρευότανλαμπρές πόλεις που οι πλατιές λεωφόροικαι τα περίτρανα κτίριά τους θαντρόπιαζαν ακόμη και τα θαύματα τουπαρελθόντος, αλλά τα ενδιαφέροντα τουΣερβέιν αφορούσαν περισσότερο στουςανθρώπους που θα κατοικούσαν στιςπόλεις αυτές, και στο πώς θα ρύθμιζαν τηζωή τους.

Κουβέντιαζαν συχνά για το Τείχος, πουο Μπρέιλντον το ήξερε από τις ιστορίεςτων συμπατριωτών του, αν και ο ίδιος δεντο ’χε αντικρίσει ποτέ. Πέρα στο νότο τηςκάθε χώρας, όπως είχε μάθει ο Σερβέιν,το Τείχος εκτεινόταν σαν ένα τεράστιοφράγμα κατά μήκος των ορίων της

Χώρας της Σκιάς. Στην καρδιά τουκαλοκαιριού μπορούσε κανείς να φτάσειώς εκεί, αν και με δυσκολία, αλλάπουθενά δεν υπήρχε σημείο να το διαβείς.Έτσι κανένας δεν ήξερε τι υπήρχε πιοπέρα.

Απομονώνοντας έναν ολόκληροκόσμο, δίχως να διακόπτεται πουθενάακόμη κι όταν έφτανε σε ύψοςεκατονταπλάσιο του ανθρώπου, το Τείχοςέκανε τον κύκλο της παγωμένηςθάλασσας που έβρεχε τις ακτές τηςΧώρας της Σκιάς. Ταξιδιώτες είχανσταθεί σ’ εκείνες τις ερημικές ακτές πουμόλις και τις ζέσταιναν οι τελευταίεςαδύναμες αχτίδες του Τρέιλορν, και είχανδει, σαν σκοτεινή σκιά, το Τείχος να

συνεχίζει ακάθεκτο μέσα στη θάλασσα,περιφρονώντας τα κύματα που έγλειφανανήμπορα τα πόδια του. Και στις πιομακρινές ακτές, άλλοι ταξιδιώτες το είχανδει να βγαίνει από τον ωκεανό και νασυνεχίζει το δρόμο του ολόγυρα στονκόσμο.

«Ένας από τους θείους μου»,παρατήρησε ο Μπρέιλντον, «έφτασε ώςτο Τείχος όταν ήταν νέος. Το έκανε για νακερδίσει ένα στοίχημα, και ταξίδευε γιαδέκα μέρες πριν φτάσει στη βάση του.Νομίζω ότι τον τρόμαξε η θέα του —ήταν τόσο πελώριο και παγερό. Δενμπορούσε να καταλάβει αν ήτανφτιαγμένο από μέταλλο ή από πέτρα, καιόταν φώναξε δεν ακουγόταν καμία ηχώ,

αλλά η φωνή του έσβηνε γοργά σαν τοΤείχος να κατάπινε τον ήχο. Οισυμπατριώτες μου πιστεύουν ότι εκείτελειώνει ο κόσμος και ότι δεν υπάρχειτίποτα πιο πέρα».

«Αν αυτό ήταν αλήθεια», αποκρίθηκε οΣερβέιν με ακαταμάχητη λογική, «οωκεανός θα είχε χυθεί από το χείλος τουκόσμου πολύ πριν κατασκευαστεί τοΤείχος».

«Όχι αν το έφτιαξε ο Κυρόν ότανέφτιαξε και τον κόσμο».

Ο Σερβέιν δε συμφώνησε σ’ αυτή τηθεολογική άποψη.

«Οι δικοί μου συμπατριώτες πιστεύουνότι είναι έργο ανθρώπου — ίσως τωνμηχανικών της Πρώτης Δυναστείας πουέφτιαξαν πολλά θαυμαστά πράγματα. Ανδιέθεταν στ’ αλήθεια πλοία πουμπορούσαν να φτάσουν στις Χώρες τηςΦωτιάς — ή ακόμη και πλοία πουπετούσαν — μπορεί να διέθεταν καιαρκετή σοφία για να φτιάξουν τοΤείχος».

Ο Μπρέιλντον ανασήκωσε τους ώμουςτου.

«Θα πρέπει να είχαν πολύ σοβαρούςλόγους για να το κάνουν», παρατήρησε.«Αλλά αφού ποτέ δε θα μάθουμε τηναπάντηση, γιατί να προβληματιζόμαστε; »

Όπως είχε ανακαλύψει ο Σερβέιν, αυτήη καθαρά πρακτική συμβουλή ήταν και ημόνη που είχαν να του δώσουν οισυνηθισμένοι άνθρωποι. Μονάχα οιφιλόσοφοι ενδιαφέρονταν για τιςαναπάντητες ερωτήσεις. Γ ια τουςπερισσότερους ανθρώπους το αίνιγμα τουΤείχους, όπως και το πρόβλημα της ίδιαςτης ύπαρξης, ήταν κάτι που ελάχιστααπασχολούσε το μυαλό τους. Και όλοι οιφιλόσοφοι του είχαν δώσει διαφορετικέςαπαντήσεις.

Πρώτος ήταν ο Γ κρέιλ, που τον είχερωτήσει όταν επέστρεψαν από τη Χώρατης Σκιάς. Ο γέρος τον είχε κοιτάξεισιωπηλός και μετά του είπε:

«Έχω ακούσει ότι μονάχα ένα πράγμαυπάρχει πέρα από το τείχος. Κι αυτό είναιη τρέλα».

Ύστερα ήταν ο Άρτεξ, ο οποίος ήταντόσο γέρος που με δυσκολία μπορούσεν’ ακούσει τις διατακτικές ερωτήσεις τουΣερβέιν. Κοίταξε το αγόρι πίσω απόβλέφαρα που φαίνονταν πολύκουρασμένα για ν’ ανοίξουν εντελώς, καιύστερα από κάμποση ώρα απάντησε:

«Το Τείχος το έφτιαξε ο Κυρόν τηντρίτη μέρα τής δημιουργίας του κόσμου.Το τι βρίσκεται πιο πέρα θα τοανακαλύψουμε όταν πεθάνουμε — γιατίεκεί πάνε οι ψυχές όλων των νεκρών».

Ωστόσο ο Ίργκαν, που ζούσε στην ίδιαπόλη, αυτό το αντέκρουσεκατηγορηματικά.

«Μονάχα η μνήμη μπορεί να δώσειαπάντηση στην

ερώτησή σου, γιε μου. Γιατί πίσω από τοΤείχος απλώνεται η γη όπου ζούσαμεπριν γεννηθούμε».

Ποιον να πιστέψει; Η αλήθεια ήταν ότικανένας δεν ήξερε. Αν η απάντηση ήτανγνωστή κάποτε, σίγουρα είχε χαθεί προπολλού.

Αν και η αναζήτησή του υπήρξεανεπιτυχής, ο Σερβέιν έμαθε πολλά άλλα

πράγματα στο χρόνο της μελέτης του.Όταν ξαναγύρισε η άνοιξη αποχαιρέτησετον Μπρέιλντον και τους άλλους φίλουςπου είχε γνωρίσει σ’ αυτό το σύντομοχρονικό διάστημα, και πήρε τον αρχαίοδρόμο που θα τον οδηγούσε πίσω στηχώρα του. Για μια ακόμη φορά έκανε τοεπικίνδυνο ταξίδι από το μεγάλο πέρασμαανάμεσα στα βουνά, όπου μεγάλοι όγκοιπάγων κρέμονταν απειλητικά πάνω απότο κεφάλι του.

Κάποτε έφτασε στο σημείο όπου οδρόμος άρχισε πάλι να κατηφορίζει προςτον κόσμο των ανθρώπων, σε τόπους μεζεστασιά και τρεχούμενο νερό, και όπουτα πνευμόνια του δε χρειάζονταν ναλαχανιάζουν στον παγωμένο αέρα. Εκεί,

στην κορφή της τελευταίας ανηφοριάς,πριν ο δρόμος αρχίσει να κατηφορίζειπρος την κοιλάδα, μπορούσε κανείς ναδιακρίνει πέρα στον ορίζοντα το μακρινόστραφτάλισμα του ωκεανού. Και εκεί,σχεδόν χαμένη στις καταχνιές της άκρηςτου κόσμου, ο Σερβέιν μπορούσε να δειτη γραμμή της σκιάς που ήταν η γη του.

Κατηφόρισε τη μεγάλη πέτρινηκορδέλα του δρόμου ώσπου έφτασε στηγέφυρα που οι άνθρωποι είχαν φτιάξεικατά την αρχαιότητα πάνω από τονκαταρράκτη, όταν το μοναδικό άλλοπέρασμα είχε καταστραφεί από σεισμό.Αλλά η γέφυρα δεν υπήρχε πια: οινεροποντές και οι κατολισθήσεις τωναρχών της άνοιξης είχαν παρασύρει ένα

από τα μεγάλα υποστηρίγματα, και τοόμορφο μετάλλινο τόξο ήταν

τώρα τσακισμένα συντρίμμια στ’αφρισμένα νερά τριακόσια μέτρα πιοκάτω. Το καλοκαίρι θα ’ρχόταν και θα’φεύγε πριν σταθεί δυνατό ν’ ανοίξειπάλι αυτός ο δρόμος. Έτσι ο Σερβέινπήρε μελαγχολικός το δρόμο τουγυρισμού, ξέροντας ότι θα περνούσεένας ακόμη χρόνος πριν μπορέσει ναξαναδεί το σπίτι του.

Ο Μπρέιλντον ήταν ακόμη στηνπόλη όταν ο Σερβέιν επέστρεψε.Ξαφνιάστηκε και χάρηκε βλέπονταςτο φίλο του, και οι δυο τουςκουβέντιασαν το τι έπρεπε να γίνει

μέχρι να περάσει κι αυτή η χρονιά. Ταξαδέρφια του Σερβέιν, που είχανσυμπαθήσει το νεαρό τουςφιλοξενούμενο, δε δυσαρεστήθηκανπου τον είδαν να ξαναγυρίζει, αλλά ηκαλοπροαίρετη πρότασή τους ν’αφιερώσει κι αυτή τη χρονιά στημελέτη δεν έγινε αποδεκτή.

Το σχέδιο του Σερβέιν ωρίμασεαργά στο μυαλό του, συναντώνταςσημαντική αντίσταση στο περιβάλλοντου. Ακόμη και ο Μπρέιλντον δενήταν ενθουσιώδης στην αρχή, καιχρειάστηκαν πολλές συζητήσεις κιεπιχειρήματα πριν δεχτεί να μετάσχει.Ύστερα απ’ αυτό, τ> συγκατάθεσητου όποιου άλλου μετρούσε η γνώμη

του ήταν απλώς θέμα χρόνου:

Το καλοκαίρι πλησίαζε όταν τα δυοαγόρια πήραν το δρόμο για τηνπατρίδα του Μπρέιλντον. Ταξίδευανγοργά καβάλα στ’ άλογά τους, γιατίτο ταξίδι ήταν μακρύ και έπρεπε νατελειώσει πριν ο Τράιλορν μπει στηχειμερινή τροχιά του. Όταν έφτασανστα μέρη που ο Μπρέιλντον γνώριζε,σταμάτησαν να κάνουν μερικέςερωτήσεις που έγιναν δεκτές με πολλάδύσπιστα κουνήματα κεφαλιών. Αλλάοι πληροφορίες που συγκέντρωσανήταν ακριβείς, και σύντομα βάδιζανστη Χώρα της Σκιάς. Και κάποτε, γιαδεύτερη φορά στη ζωή του, ο Σερβέινείδε το Τείχος.

Δε φαινόταν μακριά όταν τοπρωταντίκρισαν να ορθώνεται από μιαπαγερή κι ερημική πεδιάδα. Παρ’ όλααυτά ταξίδευαν ατέλειωτα σ’ εκείνη τηνπεδιάδα πριν δουν το Τείχος ναμεγαλώνει και να πλησιάζει. Από τηνάλλη μεριά είχαν φτάσει σχεδόν στηβάση του πριν συνειδητοποιήσουν πόσοκοντά βρίσκονταν, γιατί δεν υπήρχετρόπος να μαντέψει κανείς την απόστασήτου μέχρι που θ’ άπλωνε το χέρι του νατο αγγίξει.

Όταν ο Σερβέιν σήκωσε το βλέμμα τουπρος τον τιτάνιο εβένινο όγκο που τόσοκαιρό απασχολούσε το μυαλό του, τουφάνηκε σαν να κρεμόταν πάνω απ’ τοκεφάλι του έτοιμος να πέσει και να τον

συντρίψει. Με δυσκολία ξεκόλλησε ταμάτια του από το υπνωτικό θέαμα καιζύγωσε πιο κοντά για να περιεργαστεί τουλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένο τοΤείχος.

Ήταν αλήθεια αυτό που του είχε πει οΜπρέιλντον το Τείχος ήταν κρύο στηναφή, πιο κρύο απ’ όσο θα ήταν φυσικόακόμη και σε τούτη την τόσο φτωχή σεήλιο γη. Δεν ήταν ούτε σκληρό ούτεμαλακό στο άγγιγμα, γιατί η υφή του είχεμια αίσθηση στα δάχτυλα που ήτανδύσκολο να περιγράφει. Ο Σερβέιν είχετην εντύπωση ότι κάτι τον εμπόδιζε απότο ν’ αγγίξει πραγματικά την επιφάνειάτου- και ωστόσο δεν μπορούσε ναδιακρίνει καμιά απόσταση ανάμεσα στο

Τείχος και τα δάχτυλά του όταν τα πίεζεπάνω του. Το πιο παράξενο απ’ όλα ήτανεκείνη η μυστηριακή σιγαλιά για τηνοποία είχε κάνει λόγο ο θείος τουΜπρέιλντον. Η κάθε λέξη τους φαινόταννα ρουφιέται από το μαύρο όγκο, καιόλοι οι ήχοι έσβηναν με αφύσικηγρηγοράδα.

Ο Μπρέιλντον είχε ξεφορτώσει μερικάεργαλεία και όργανα από τα μεταφορικάζώα τους, και άρχισε τώρα να εξετάζειτην επιφάνεια του Τείχους. Πολύγρήγορα ανακάλυψε ότι κανένα τρυπάνικαι κανένα καλέμι δεν μπορούσε νασημαδέψει στο ελάχιστο την επιφάνειά,και τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα στοοποίο ήδη είχε καταλήξει ο Σερβέιν. Το

τείχος δεν ήταν απλώς σκληρό σανδιαμάντι- ήταν αδύνατο καν ν’ αγγιχτεί.

Τελικά, εκνευρισμένος, πήρε έναναπόλυτα ίσιο μεταλλικό χάρακα καιακούμπησε την κόψη του πάνω στοΤείχος. Ύστερα, ενώ ο Σερβέιν κρατούσεέναν καθρέφτη έτσι που ν’ αντανακλά τολιγοστό φως του Τράιλορν κατά μήκοςτης γραμμής επαφής, ο Μπρέιλντονέσκυψε και κοίταξε στο χάρακα από τηνάλλη μεριά. Ήταν όπως το περίμενε: μιααπειροελάχιστα στενή φωτεινή γραμμήφαινόταν ανάμεσα στις δυο επιφάνειες.

Ο Μπρέιλντον κοίταξε σκεφτικά τοφίλο του.

«Σερβέιν», είπε τελικά, «πιστεύω ότι τοΤείχος δεν είναι φτιαγμένο από ύλη σαναυτή που ξέρουμε».

«Τότε ίσως είχαν δίκιο οι θρύλοι πουλέγαν ότι δε φτιάχτηκε ποτέ, αλλάδημιουργήθηκε μεμιάς όπως το βλέπουμετώρα».

«Κι εγώ έτσι νομίζω», απάντησε οΜπρέιλντον. «Οι μηχανικοί της ΠρώτηςΔυναστείας διέθεταν τέτοιες δυνάμεις.Υπάρχουν μερικά πολύ αρχαία κτίριαστον τόπο μου που φαίνονται να ’ναιφτιαγμένα μονοκόμματα από υλικό πουδε δείχνει κανένα ίχνος φθοράς. Αν ήτανμαύρο αντί για χρωματιστό, θα έμοιαζεπολύ με το υλικό του Τείχους».

Ο Μπρέιλντον παράτησε τα άχρησταεργαλεία του και άρχισε να στήνει έναναπλό φορητό θεοδόχιλο.

«Αν δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο»,δήλωσε με πικρό χαμόγελο, «μπορώτουλάχιστον να μετρήσω το ύψος του».

Όταν φεύγοντας κοίταξαν πίσω για ναέχουν μια τελευταία εικόνα από τοΤείχος, ο Σερβέιν αναρωτήθηκε αν θα τοξανάβλεπε ποτέ. Δεν υπήρχε τίποτε άλλοπου να μπορεί να μάθει. Στο μέλλονέπρεπε να ξεχάσει εκείνο το νοητό όνειροότι μπορεί μια μέρα να γινόταν κάτοχοςτου μυστικού του. Ίσως και να μηνυπήρχε κανένα μυστικό — ίσως πέρα απότο Τείχος η Χώρα της Σκιάς εκτεινόταν

γύρω από τον κόσμο ώσπου συναντούσεπάλι το ίδιο φράγμα. Αυτό φαινόταν καιτο πιο πιθανό. Αλλά, αν ήταν έτσι, γιαποιο λόγο είχε φτιαχτεί το Τείχος, και απόποιον;

Με μια σχεδόν οργισμένη προσπάθειαέδιωξε αυτές τις σκέψεις απ’ το μυαλότου και συνέχισε το δρόμο του προς τοφως του Τράιλορν. Αναρωτιόταν κιόλαςπώς θα ήταν ένα μέλλον όπου το Τείχοςδε θα έπαιζε πιο σπουδαίο ρόλο απόεκείνον που έπαιζε στη ζωή των άλλωνανθρώπων.

Έτσι πέρασαν δυο χρόνια πριν οΣερβέιν μπορέσει να γυρίσει στον τόπο

του. Σε δυο χρόνια, ιδίως όταν είναικανείς τόσο νέος, πολλά μπορεί ναξεχαστούν. Ακόμη κι εκείνα που είναι πιοκοντά στην καρδιά χάνουν κάτι από τηναρχική σαφήνειά τους, έτσι που δύσκολαξανάρχονται στο νου. Όταν ο Σερβέινπέρασε και από τα τελευταία ριζοβούνιακαι βρέθηκε πάλι στον τόπο της παιδικήςτου ηλικίας, η χαρά του γυρισμού ήτανανάμεικτη με μια παράξενη λύπη. Τόσακαι τόσα πράγματα είχαν ξεχαστεί,πράγματα που κάποτε πίστευε ότι θαμένουν στο μυαλό του για πάντα.

Τα νέα της επιστροφής του είχανπροηγηθεί, και σύντομα είδε πέρα στοδρόμο άλογα να έρχονται καλπάζονταςπρος το μέρος του. Τάχυνε κι αυτός

ανυπόμονα το δικό του, αναρωτώμενοςαν ο Σερβάλ θα ήταν εκεί να τονπροϋπαντήσει. Απογοητεύτηκε λίγο ότανείδε ότι επικεφαλής των καβαλάρηδωνήταν ο Γκρέιλ.

Ο Σερβέιν κοντοστάθηκε περιμένονταςτο γέρο να τον πλησιάσει. Ύστερα ο Γκρέιλ ακούμπησε το χέρι του στον ώμοτου Σερβέιν, αλλά για μια στιγμή γύρισεπέρα το κεφάλι του και δεν μπορούσε ναμιλήσει.

Τελικά ο Σερβέιν έμαθε ότι οικαταιγίδες της περασμένης χρονιάς δενείχαν καταστρέψει μονάχα την αρχαίαγέφυρα- οι κεραυνοί είχαν κάνει ερείπιακαι το πατρικό του. Χρόνια πριν από την

προβλεπόμενη ώρα, η μοίρα θέλησε όλατα κτήματα του Σερβάλ να περάσουνστην κατοχή του γιού του. Και όχιμονάχα αυτά, γιατί, όπως ήταν το ετήσιοέθιμο, ολόκληρη η φαμίλια ήτανσυγκεντρωμένη στο μεγάλο σπίτι όταν τοχτύπησε η φωτιά από τον ουρανό. Μέσασε μια μονάχα στιγμή, το καθετί ανάμεσαστα βουνά και τη θάλασσα, τοκληρονόμησε ο Σερβέιν. Ήταν τώρα οπλουσιότερος άνθρωπος της χώρας τουεδώ και γενιές- όμως όλ’ αυτά τα πλούτηθα τα ’δινε μετά χαράς για να μπορέσει ν’αντικρίσει πάλι τα ήρεμα γκρίζα μάτιατου πατέρα του που δε θα ξανάβλεπεποτέ.

Ο Τράιλορν είχε ανηφορίσει καικατηφορίσει πολλές φορές στον ουρανόαπό τη μέρα που, εκεί στο δρόμομπροστά στα βουνά, ο Σερβέιναποχαιρέτησε για πάντα τα παιδικά τουχρόνια. Η γη του είχε προκόψει στοπέρασμα των χρόνων, και η περιουσίαπου τόσο ξαφνικά είχε γίνει δική τουαυξανόταν σταθερά στο διάστημα αυτό.Ο Σερβέιν είχε δουλέψει καλά αυτή τη γη,και τώρα, για μια ακόμη φορά είχε καιπάλι το χρόνο να ονειρεύεται. Και κάτιακόμη πιο σπουδαίο

— είχε και τα πλούτη για να κάνει ταόνειρά του πραγματικότητα.

Συχνά περνούσαν μαντάτα από τα

βουνά για τα επιτεύγματα τουΜπρέιλντον στην ανατολή. Αν και οι δυοφίλοι δεν είχαν ξανασυναντηθεί από τανιάτα τους, αντάλλασσαν τακτικάεπιστολές. Ο Μπρέιλντον είχεπραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του. Όχιμονάχα τα δυο μεγαλύτεραοικοδομήματα που είχαν φτιαχτεί από τηναρχαιότητα ήταν δικό του έργο, αλλά τουείχε ανατεθεί και ο σχεδιασμός μιαςολόκληρος πόλης, αν και ένα τέτοιο έργοδεν υπήρχε ελπίδα να τελειώσει στηδιάρκεια της ζωής του.

Μαθαίνοντας γι’ αυτά τα πράγματα οΣερβέιν θυμήθηκε τις φιλοδοξίες τηςδικής του νιότης, και το μυαλό τουπέταξε πίσω στα χρόνια... Θυμήθηκε τη

μέρα που είχαν σταθεί οι δυο τους κάτωαπό το μεγαλείο του Τείχους. Για πολύκαιρό πάλευε με τις σκέψεις του-

φοβόταν να ξυπνήσει παλιούς πόθουςπου ίσως μετά να μην μπορούσε νακατασιγάσει. Αλλά τελικά πήρε τηναπόφασή του και έγραψε στονΜπρέιλντον

— γιατί, τι νόημα είχαν τα πλούτη και ηδύναμη αν δεν μπορούσαν ναχρησιμοποιηθούν για τηνπραγματοποίηση των ονείρων ενόςανθρώπου;

Ύστερα ο Σερβέιν περίμενε,ανησυχώντας μήπως ο Μπρέιλντον είχεξεχάσει το παρελθόν στα χρόνια που του

είχαν φέρει τη φήμη. Αλλά δε χρειάστηκενα περιμένει πολύ. Ο Μπρέιλντον τουέγραψε ότι δεν μπορούσε να έρθειαμέσως, γιατί είχε κάτι μεγάλες δουλειέςπου έπρεπε πρώτα να τελειώσει, αλλάμετά θα ερχόταν να συναντήσει τον παλιόφίλο του. Ο Σερβέιν του είχε απευθύνειμια πρόκληση αντάξια της τέχνης του —και που αν ανταποκρινόταν, αυτό θα τουπρόσφερε μεγαλύτερη ικανοποίηση απόκαθετί άλλο που είχε πετύχει ώς τότε.

Ο Μπρέιλντον έφτασε στις αρχέςεκείνου του καλοκαιριού, και ο Σερβέιντον συνάντησε στο δρόμο κάτω από τηγέφυρα. Ήταν ακόμη παιδιά τηντελευταία φορά που είχαν χωρίσει, καιτώρα ήταν σχεδόν μεσόκοποι. Ωστόσο,

καθώς χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο, ταχρόνια φάνηκαν να χάνονται από πάνωτους και μυστικά, μέσα τους, χάρηκανβλέποντας πόσο ανάλαφρα ο Χρόνος είχεαγγίξει το φίλο που θυμόντουσαν.Ξόδεψαν πολλές μέρες σε συζητήσεις,εξετάζοντας τα σχέδια που είχε ετοιμάσειο Μπρέιλντον. Το έργο ήταν τιτάνιο, καιθα απαιτούσε πολλά χρόνια να τελειώσει,αλλά δεν ήταν ακατόρθωτο για ένανάνθρωπο με τα πλούτη του Σερβέιν. Πρινδώσει την τελική του έγκριση, πήρε τοφίλο του να πάνε να δουν τον Γ κρέιλ.

Εδώ και κάμποσα χρόνια ο γέροςζούσε σ’ ένα σπιτάκι που είχε φτιάξει οΣερβέιν για χάρη του. Από πολύ καιρότώρα είχε πάψει να συμμετέχει ενεργά

στη ζωή του πλούσιου σπιτιού, αλλά ησυμβουλή του ήταν πάντοτε διαθέσιμηόταν του τη ζητούσαν, και ήταν δίχωςεξαίρεση σοφή.

Ο γέρος ήξερε το λόγο του ερχομούτου Μπρέιλντον, και δεν έδειξε έκπληξηόταν ο αρχιτέκτονας του έδειξε τα σχέδιάτου. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν τουψομετρικό διάγραμμα του Τείχους, μεμια τεράστια ράμπα που ανέβαινεκλιμακωτά την πρόσοψή του ξεκινώνταςαπό τη βάση του στο έδαφος τηςκοιλάδας. Σε έξι κανονικά διαστήματα ημεγάλη ανηφορική ράμπα οριζοντιωνότανσε ευρύχωρες εξέδρες, η τελευταία απότις οποίες απείχε ελάχιστα από την κορφήτου Τείχους. Από καμιά εικοσαριά σημεία

εξείχαν υποστηρικτικά αντερείσματα που,στο μάτι του Γκρέιλ, φαίνονταν πολύλεπτά και αδύναμα για τη δουλειά πουπροορίζονταν να κάνουν. Ύστερακατάλαβε ότι η μεγάλη ράμπα θα ήτανκυρίως αυτοστηρι-ζόμενη, και από τη μιαπλευρά όλη την πλευρική ώση της θα τησήκωνε το ίδιο το Τείχος.

Γ ια μερικές στιγμές κοίταξε σιωπηλόςτο σχεδιάγραμμα, και μετά παρατήρησεσιγανά.

«Πάντοτε κατάφερνες να γίνεται τοδικό σου, Σερ-βέιν. Θα ’πρεπε να τοπεριμένω ότι θα έφτανες κάποτε και σ’αυτό»:

«Ώστε το βρίσκεις καλή ιδέα; » ρώτησεο Σερβέιν. Ποτέ δεν είχε πάει κοντά στιςσυμβουλές του γέρου και δε θα ήθελε νατο κάνει τώρα. Όπως συνήθως, ο Γκρέιλέθιξε κατευθείαν την καρδιά τουπροβλήματος.

«Πόσο θα κοστίσει; » ρώτησε.

Ο Μπρέιλντον του είπε, και για μιαστιγμή επακολούθησε η σιωπή του σοκαπό το άκουσμα του ποσού.

«Αυτό συμπεριλαμβάνει», βιάστηκε ναεξηγήσει ο αρχιτέκτονας, «και τηνκατασκευή ενός καλού δρόμου που ναδιασχίζει τη Χώρα της Σκιάς, καθώς καιενός μικρού οικισμού για τη διαβίωση

των εργατών. Η ίδια η ράμπα θα γίνει απόένα περίπου εκατομμύριο ομοιόμορφουςκυβόλιθους που θα συναρμολογηθούν μετρόπο που να κάνουν ανθεκτική την όληδομή. Αυτοί θα προέλθουν από ταορυκτά που, ελπίζω, να βρούμε στηΧώρα της Σκιάς».

Κοντοστάθηκε και αναστέναξε λίγοπριν συνεχίσει.

«Θα προτιμούσα να έφτιαχνα μιαράμπα με σκελετό από μετάλλινεςβέργες, αλλά κάτι τέτοιο θα κόστιζεακόμη περισσότερο, γιατί όλο το υλικόθα ήταν αναγκαίο να έρθει από την άλλημεριά των βουνών».

Ο Γκρέίλ μελέτησε το σχέδιο πιοπροσεκτικά.

«Γιατί σταμάτησες λίγο πριν τηνκορφή; » ρώτησε.

Ο Μπρέιλντον κοίταξε τον Σερβέιν, οοποίος απάντησε με κάποια δόσηαμηχανίας.

«Θέλω να είμαι ο μόνος που θαεπιχειρήσει την πρώτη άνοδο», εξήγησε.«Το τελευταίο στάδιο θα γίνει μεανυψωτική μηχανή από την υψηλότερηεξέδρα. Μπορεί να υπάρχει κίνδυνος, γι’αυτό σκοπεύω να είμαι μόνος».

Δεν ήταν αυτός ο μόνος λόγος, αλλά

ήταν αρκετά καλός. Πέρα από το Τείχος,όπως είχε πει κάποτε ο Γκρέιλ, υπήρχεμονάχα η τρέλα. Αν ήταν αλήθεια αυτό,δεν υπήρχε λόγος να το διακινδυνέψεικαι άλλος.

Ο Γ κρέιλ μίλησε πάλι μ’ εκείνη τηνήρεμη, ονειροπόλα φωνή του.

«Στην περίπτωση αυτή», είπε, «ηενέργειά σου ούτε ωφελεί ούτε βλάπτει,γιατί αφορά εσένα και μόνο. Αν το Τείχοςφτιάχτηκε για να προστατεύει τον κόσμομας από κάτι, το φράγμα δε θα πάψει ναείναι αξεπέραστο για οτιδήποτε τυχόνπαραμονεύει από την άλλη πλευρά».

Ο Μπρέιλντον έγνεψε καταφατικά. «Το

λάβαμε υπόψη κι αυτό», είπε με κάποιοκαμάρι στη φωνή. «Σε περίπτωσηανάγκης η ράμπα θα μπορεί νακαταστραφεί μέσα σε μια στιγμή μεεκρηκτικά τοποθετημένα σ’ επιλεγμένασημεία».

«Αυτό είναι φρόνιμο», συμφώνησε ογέρος. «Αν και δεν πιστεύω σ’ εκείνες τιςιστορίες, δε βλάπτει να είναι κανείςπρονοητικός. Ελπίζω μονάχα να ζωακόμη όταν τελειώσει το έργο. Και τώραθα προσπαθήσω να θυμηθώ τι έχωακούσει για το Τείχος από τότε πουήμουν παιδαρέλι όσο κι εσύ, Σερβέιν,όταν με πρωτο-ρώτησες σχετικά».

Πριν φτάσει ο χειμώνας, ο δρόμος προςτο Τείχος είχε κιόλας χαραχτεί και είχανμπει τα θεμέλια του προσωρινούοικισμού. Ο Μπρέιλντον δεν είχεδυσκολευτεί να βρει τα περισσότερα απότα υλικά που χρειαζόταν, γιατί η Χώρατης Σκιάς ήταν πλούσια σε ορυκτά.Επίσης είχε μελετήσει το ίδιο το Τείχοςκαι είχε επιλέξει το σημείο για τη ράμπατου. Όταν ο Τ ράιλορν άρχισε να χάνεταιπίσω από τον ορίζοντα, ο

Μπρέιλντον ήταν ευχαριστημένος με τηδουλειά που είχε γίνει ώς τότε.

Ώς το επόμενο καλοκαίρι ο πρώτος απότους μυριάδες κυβόλιθους είχε κοπεί καιδοκιμαστεί από τον Μπρείλντον. Τον

είχε βρει ικανοποιητικής αντοχής, καιπριν ξανάρθει ο χειμώνας είχαν κιόλαςκοπεί μερικές χιλιάδες και είχεθεμελιωθεί ένα μέρος της όληςκατασκευής. Αφήνοντας έναν έμπιστοβοηθό του να διευθύνει το εργοτάξιο, οΜπρέιλντον επέστρεψε στησυνηθισμένη του δουλειά που την είχεδιακόψει. Όταν θα είχαν ετοιμαστείαρκετοί κυβόλιθοι θα ξαναγύριζε ναεπιθεωρήσει την κατασκευή, αλλά ώςτότε η παρουσία του δεν ήταναπαραίτητη.

Δυο ή τρεις φορές κάθε χρονιά, οΣερβέιν ερχόταν να παρακολουθήσει τιςπέτρες να κόβονται και να στοιβάζονταισε μεγάλες πυραμίδες, και τέσσερα

χρόνια αργότερα ο Μπρέιλντονεπέστρεψε μαζί του. Στρώμα με στρώμα,οι γραμμές της πέτρας άρχισαν νασκαρφαλώνουν στο πλάι του Τείχους,και τα λεπτά αντερείσματα άρχισαν ν’αποκτούν μορφή. Στην αρχή ηκατασκευή της ράμπας προχωρούσεαργά, αλλά όσο στένευε προς τηνκορφή, η πρόοδος γινόταν ολοένα καιπιο γοργή. Γ ια το ένα τρίτο της κάθεχρονιάς η δουλειά έπρεπε ναδιακόπτεται, κι επακολουθούσαν μήνεςανυπόμονης αδράνειας μέχρι να περάσειο μεγάλος χειμώνας. Στη διάρκειά του οΣερβέιν πήγαινε συχνά να σταθεί σταόρια της Χώρας της Σκιάς, ακούγονταςμε αγωνία τις καταιγίδες πουλυσσομανούσαν πέρα στο πηχτό

σκοτάδι. Αλλά ο Μπρέιλντον είχε κάνεικαλή δουλειά, και κάθε άνοιξη έβρισκαντην κατασκευή σώα, σαν να ’τανφτιαγμένη για ν’ αντέξει πιο πολύ κι απότο ίδιο το Τείχος.

Οι τελευταίες πέτρες τοποθετήθηκανεφτά χρόνια μετά την έναρξη της

δουλειάς. Στέκοντας κάνα δυο

χιλιόμετρα μακριά, ώστε να μπορεί ναθαυμάσει την κατασκευή στο σύνολό της,ο Σερβέιν αναλογιζόταν με δέος πώς όλααυτά είχαν προκύψει από απλά σχέδιαπου του είχε δείξει ο Μπρέιλντον πρινχρόνια. Στη θέα της ένιωσε κάτι απόκείνο που πρέπει να αισθάνεται οκαλλιτέχνης σαν βλέπει τ’ όνειρό του να

γίνεται πραγματικότητα. Και θυμήθηκεακόμη εκείνη τη μέρα που, παιδί στοπλευρό του πατέρα του, είχε αντικρίσειγια πρώτη φορά το Τείχος στα όρια τουσκοτεινού ορίζοντα της Χώρας της Σκιάς.

Υπήρχαν προστατευτικά κιγκλιδώματαστην υψηλότερη εξέδρα, αλλά ο Σερβέινδεν ήθελε να ζυγώσει στο χείλος. Τοέδαφος φαινόταν σε ιλιγγιώδη βάθη, καιπροσπάθησε να ξεχάσει το ύψοςβοηθώντας τον Μπρέιλντον και τουςεργάτες στην εγκατάσταση του απλούαναβατήρα που θα τον ανέβαζε ταυπόλοιπα έξι μέτρα ώς την κορφή τουΤείχους. Όταν ετοιμάστηκε κι αυτός,ανέβηκε στο μηχάνημα και γύρισε προςτο φίλο του με όλο το κουράγιο που

μπορούσε να συγκεντρώσει.

«Θα λείψω μονάχα λίγα λεπτά», είπε μεσκόπιμα ατάραχη φωνή. «Άσχετα τι θαβρω, θα επιστρέψω αμέσως.

Δε θα μπορούσε, βέβαια, να μαντέψειπόσο μικρά θα ήταν τα περιθώριαεκλογής του.

Ο Γ κρέιλ ήταν πια σχεδόν τυφλός καιδε θα προλάβαινε να χαρεί την επόμενηάνοιξη. Αλλά αναγνώρισε τα βήματα πουπλησίαζαν και χαιρέτησε τον Μπρέιλντονμε τ’ όνομά του πριν ο επισκέπτηςπρολάβει να μιλήσει.

«Χαίρομαι που ήρθες», του είπε.«Σκεφτόμουν κάτι που μου είχες πει, καιπιστεύω ότι τελικά ξέρω την α-λήθεια.Ίσως τη μάντεψες κι εσύ».

«Όχι», αποκρίθηκε ο Μπρέιλντον.«Φοβόμουν έστω και να το συλλογιστώ».

Ο γέρος χαμογέλασε αχνά.

«Γιατί να φοβάται κανείς κάτι μόνο καιμόνο επειδή είναι παράξενο; Το Τείχοςείναι κάτι το θαυμαστό, ναι

— αλλά δεν έχει τίποτε το τρομακτικό γιακείνους που μπορούν ν’ αντιμετωπίσουνθαρραλέα το μυστικό του.

«Όταν ήμουν παιδί, Μπρέιλντον, οπαλιός μου αφέντης είπε κάποτε ότι οχρόνος ποτέ δεν μπορεί να καταστρέψειτην αλήθεια — μπορεί μονάχα να τηνκρύψει μέσα στους θρύλους. Είχε δίκιο.Απ’ όλους τους θρύλους πουσυγκέντρωσα για το Τείχος, μπορώ τώρανα επιλέξω εκείνους που είναι εν μέρειαληθινοί.

«Πριν πολλά χρόνια, Μπρέιλντον, ότανη Πρώτη Δυναστεία βρισκόταν στοαπόγειο της δόξας της, ο Τράιλορν ήτανπιο καυτός απ’ ό, τι είναι σήμερα, και ηΧώρα της Σκιάς ήταν εύφορη καικατοικημένη — όπως θα γίνουν ίσωςκάποτε και οι Χώρες της Φωτιάς. Οιάνθρωποι τότε μπορούσαν να ταξιδέψουν

όσο νότια τους έκανε κέφι, γιατί δενυπήρχε Τείχος να τους φράζει το δρόμο.Πολλοί πρέπει να το επιχείρησαν,αναζητώντας νέα εδάφη για ναεγκατασταθούν. Ό, τι συνέβη και με τονΣερβέιν πρέπει να συνέβη και μ’εκείνους, και πολλών τα λογικά θαχάθηκαν έτσι — τόσων πολλών που οιεπιστήμονες της Πρώτης Δυναστείαςύψωσαν το Τείχος για να εμποδίσουν τηντρέλα να εξαπλωθεί σ’ όλο τον κόσμο.Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι αλήθεια,αλλά ο θρύλος λέει ότι το Τείχοςξεφύτρωσε μέσα μία μέρα, δίχως κόπο,από ένα σύννεφο που τύλιξε τον κόσμο».

Ο Γ κρέιλ βυθίστηκε στουςστοχασμούς του, και ο Μπρέιλντον

περίμενε, μη θέλοντας να τον ενοχλήσει.Ο νους του πλανιόταν πίσω στοπαρελθόν, βλέποντας τον κόσμο τους σανμια τέλεια σφαίρα ν’ αρμενίζει στοδιάστημα, ενώ οι Αρχαίοι έφτιαχναν αυτήτη ζώνη γύρω από τον ισημερινό. Αν καιη εικόνα αυτή ήταν λαθεμένη στην πιοσημαντική της λεπτομέρεια, ποτέ δε θαμπορούσε να τη σβήσει ολότελα από τομυαλό του.

Καθώς τα τελευταία λίγα μέτρα τουΤείχους περνούσαν αργά μπροστά από ταμάτια του, ο Σερβέιν χρειάστηκε όλο τουτο κουράγιο για να μη φωνάξει να τονκατεβάσουν πάλι. Θυμόταν ορισμένεςτρομερές ιστορίες που κάποτε τις είχεαπορρίψει γελώντας, γιατί καταγόταν από

μια ράτσα απαλλαγμένη απόδεισιδαιμονίες. Αλλά τι θα γινόταν αν,τελικά, αυτές οι ιστορίες ήταν αληθινές,και το Τείχος είχε φτιαχτεί για ναπροστατεύει τον κόσμο από κάποιοασύλληπτο τρόμο;

Προσπάθησε να βγάλει από το νου τουαυτές τις σκέψεις, και δε δυσκολεύτηκενα το κάνει όταν έφτασε στο υψηλότεροσημείο του Τείχους. Στην αρχή το μυαλότου δεν μπορούσε να ερμηνεύσει τηνεικόνα που του έδειχναν τα μάτια του.Ύστερα συνειδητοποίησε ότι μπροστάτου απλωνόταν μια ομοιόμορφη μαύρηεπιφάνεια που το πλάτος της ήταναδύνατο να υπολογίσει.

Η μικρή πλατφόρμα του αναβατήρασταμάτησε, και αναλογίστηκε με σχεδόνασυνείδητο θαυμασμό πόσο ακριβείςήταν οι υπολογισμοί του Μπρέιλντον.Ύστερα, μια τελευταία κουβέντα για νακαθησυχάσει εκείνους που περίμεναν απόκάτω, πάτησε το πόδι του στην κορφήτου Τείχους και άρχισε να βαδίζεισταθερά μπροστά.

Στην αρχή είχε την εντύπωση ότι ηπεδιάδα μπροστά ήταν άπειρη, γιατί ημαυρίλα της ήταν ένα με τον ουρανό.Αλλά συνέχισε να βαδίζει αποφασιστικά,με την πλάτη γυρισμένη προς το φως τουΤράιλορν. Θα ήθελε να μπορούσε ναχρησιμοποιήσει τη σκιά του σαν οδηγό,αλλ’ αυτή χανόταν στο βαθύτερο σκοτάδι

κάτω από τα πόδια του.

Κάτι δεν πήγαινε καλά... Τοπεριβάλλον του σκοτείνιαζε με το κάθεβήμα που έκανε. Απορημένος, γύρισε τοκεφάλι και είδε ότι ο δίσκος τουΤράιλορν είχε γίνει αχνός και θολός, σαννα τον έβλεπε πίσω από μαυρισμένογυαλί. Με το φόβο να θεριεύει γοργάμέσα του, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταναυτό το μόνο παράξενο

— ο Τράιλορν φαινόταν τώραμικρότερος από τον ήλιο που ήξερε μιαζωή.

0 Σερβέιν κούνησε το κεφάλι με μιαοργισμένη κίνηση σαν να προκαλούσε

κάποιον αντίπαλο. Αυτά τα πράγματαήταν της φαντασίας του- ναι, πρέπει να ταφανταζόταν. Ήταν στ’ αλήθεια τόσοαντίθετα σε κάθε εμπειρία που έπαψαν νατου προκαλούν τρόμο, και συνέχισεαποφασιστικά το δρόμο του με μονάχαμια ματιά στον ήλιο πίσω του.

Όταν ο Τράιλορν έγινε μικροσκοπικόςσαν κουκκίδα και το σκοτάδι τον τύλιγεαπό παντού, έκρινε ότι καιρός ήταν ναπαρατήσει κάθε προσποίηση. Ένας πιοφρόνιμος άνθρωπος θα έκανε μεταβολήεπιτόπου και θα γύριζε πίσω. Γ ια μιαστιγμή ο Σερβέιν είχε ένα εφιαλτικόόραμα, βλέποντας τον εαυτό του ναπεριπλανιέται χαμένος σε τούτο το αιώνιολυκόφωτο, ανάμεσα στη γη και τον

ουρανό, ανήμπορος να ξαναβρεί τοδρόμο του γυρισμού. Ύστερα θυμήθηκεότι για όσο θα συνέχιζε να βλέπει τον Τράιλορν δεν είχε να φοβάται μήπως χαθεί.

Κάπως αβέβαιος τώρα συνέχισε τοδρόμο του ρίχνοντας συχνές ματιές πίσωτου, στο αχνό φως που τον καθοδηγούσε.Ο ίδιος ο Τράιλορν είχε χαθεί, αλλά ένααμυδρό φως εξακολουθούσε να δείχνειτη θέ ση του στον ουρανό. Και τελικά οΣερβέιν έπαψε να χρειάζεται κι αυτή τηβοήθεια, γιατί πέρα μπροστά του διέκρινεένα άλλο φως ν’ αχνοφέγγει στονουρανό.

Στην αρχή φαινόταν εξαιρετικά αμυδρόκαι, όταν σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν

οφθαλμαπάτη, κοίταξε πίσω καιδιαπίστωσε ότι στο μεταξύ ο Τράιλορνείχε χαθεί εντελώς. Αλλά ένιωθεμεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τώρα, καικαθώς βάδιζε μπροστά, το νέο φως τονβοήθησε να κατασιγάσει τους φόβουςτου.

Όταν κατάλαβε ότι αυτό που πλησίαζεήταν ένας άλλος ήλιος, και βεβαιώθηκεπέρα από κάθε αμφιβολία ότι μεγάλωνεμπροστά του όπως πιο πριν μίκραινε ο Τράιλορν, έπνιξε στα βάθη του νου του τηνκατάπληξη που τον πλημμύρισε. Γ ια τηνώρα μπορούσε μονάχα να παρατηρεί καινα καταγράφει εντυπώσεις αργότερα θαείχε όλο το χρόνο και να σκεφτεί αυτάπου έβλεπε. Το ότι μπορεί ο κόσμος του

να είχε δύο ήλιους, τον ένα να λάμπει απότη μια πλευρά και τον άλλον από τηνάλλη, ήταν εντελώς ασύλληπτο.

Τώρα μπορούσε επιτέλους ναδιακρίνει, αμυδρά μέσ’ από το σκοτάδι,την εβένινη γραμμή που σημάδευε τοάλλο χείλος του Τείχους. Σύντομα θαγινόταν ο πρώτος άνθρωπος εδώ καιχιλιάδες χρόνια, ίσως στην αιωνιότητα,που θ’ αντίκριζε τις χώρες πουξανοίγονταν από την άλλη μεριά τουκόσμου του. Θα ήταν άραγε όμορφες σαντις δικές τους; Και θα υπήρχαν άραγεάνθρωποι εκεί που θα χαιρόταν να τουςσυναντήσει;

Αλλά το ότι θα τον περίμεναν, και

μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ήταν κάτι πουδεν είχε καν φανταστεί.

Ο Γ κρέιλ άπλωσε το χέρι του προς τογραφείο δίπλα του και πασπάτεψε τυφλάγια ένα φύλλο χαρτιού που βρισκότανεκεί. Ο Μπρέιλντον τον κοίταζεσιωπηλός, και ο γέρος συνέχισε:

«Πόσες φορές δεν έχουμε όλοι μαςακούσει τις εικασίες για το μέγεθος τουσύμπαντος και για το κατά πόσο έχει ήδεν έχει όρια; Δεν μπορούμε ναφανταστούμε ένα τέρμα στο διάστημα, κιωστόσο ο νους μας επαναστατεί στηνιδέα του απείρου. Μερικοί φιλόσοφοιέχουν φανταστεί ότι ο χώρος είναι

πεπερασμένος από μια κλειστήκαμπύλωση σε ανώτερη διάσταση —υποθέτω ότι ξέρεις τη σχετική θεωρία.Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια για άλλασύμπαντα, αν υπάρχουν, αλλά για το δικόμας η απάντηση είναι πιο δυσνόητη.

«Στα όρια του Τείχους, Μπρέιλντον, τοσύμπαν μας τελειώνει — και ταυτόχροναδεν τελειώνει. Πριν κατασκευαστεί τοΤείχος δεν υπήρχε διαχωριστική γραμμή,τίποτα που να εμποδίζει κάποιον ναπροχωρήσει δίχως να φτάνει πουθενά. Τοίδιο το Τείχος είναι απλώς ένα φράγμαφτιαγμένο από άνθρωπο, και έχει τις ίδιεςιδιότητες με το χώρο στον οποίοβρίσκεται. Αυτές οι ιδιότητες υπήρχανπάντοτε εκεί- το Τείχος δεν τους

πρόσθεσε τίποτα».

Ο Γκρέιλ έδειξε στον Μπρέιλντον τοχαρτί που κρατούσε και το περιέστρεψεαργά.

«Εδώ», είπε, «έχουμε ένα απλό χαρτί.Έχει βέβαια δυο πλευρές. Μπορείς ναφανταστείς ένα χαρτί που να μην έχεικαμία; »

«Αυτό είναι αδύνατο - γελοίο! »

«Είσαι σίγουρος γι’ αυτό; » ρώτησε ο Γκρέιλ σιγανά. Άπλωσε πάλι το χέρι τουπρος το γραφείο και τα δάχτυλά τουψαχούλεψαν στα συρτάρια του. Βγήκανπάλι κρατώντας μια μακρόστενη,

ευλύγιστη λουρίδα χαρτιού. Ύστεραγύρισε τα τυφλά μάτια του προς τονΜπρέιλντον που περίμενε σιωπηλός.

«Δεν μπορούμε να συγκριθούμε με τιςδιάνοιες της

Πρώτης Δυναστείας, αλλά ό, τι τομυαλό τους μπορούσε να συλλάβειάμεσα εμείς μπορούμε να τοπροσεγγίσουμε με αναλογίες. Τούτο τοαπλό τέχνασμα, που φαίνεται τόσοασήμαντο, ίσως σε βοηθήσει να πιάσειςκάτι από την αλήθεια».

Με τα δάχτυλά του λύγισε τηλουρίδα του χαρτιού και ένωσε τιςάκρες της φτιάχνοντας ένα στεφάνι.

«Έχω εδώ ένα σχήμα που θα σουείναι απόλυτα γνώριμο — την τομήενός κυλίνδρου. Διατρέχω με τοδάχτυλό μου τη μέσα πλευρά... καιτώρα την απέξω. Οι δυο επιφάνειεςείναι σαφώς ξεχωριστές. Μπορείς ναπας από τη μια στην άλλη μονάχα ανκινηθείς δια μέσου του πάχους τουχαρτιού. Δε συμφωνείς; »

«Ασφαλώς», αποκρίθηκε οΜπρέιλντον, ακόμη απορημένος.«Αλλα τι αποδεικνύει αυτό; »

«Τίποτα», απάντησε ο Γ κρέιλ. «Αλλάκοίτα τώρα—»

Τούτος ο ήλιος, συμπέρανε οΣερβέιν, ήταν ο δίδυμος του Τράιλορν.Το σκοτάδι είχε τώρα διαλυθείεντελώς, και δεν υπήρχε πια ηακατανόητη εντύπωση ότι βάδιζε σεμια άπειρη πεδιάδα.

Περπατούσε αργά τώρα, γιατί δενείχε καμία διάθεση να φτάσει απότομασ’ εκείνο το ιλιγγιώδες χείλος τουΤείχους. Σε λίγο μπόρεσε να διακρίνειένα μακρινό ορίζοντα με χαμηλούςλόφους, γυμνούς και έρημους σανεκείνους που είχε αφήσει πίσω του.Αυτό δεν τον αποθάρρυνε, γιατί και ηπρώτη θέα της δικής του γης δε θαήταν πιο ελκυστική από αυτή.

Έτσι συνέχισε να προχωρεί... Καιόταν τελικά ένα παγερό χέρι του έσφιξετην καρδιά δε σταμάτησε, όπως ίσωςθα έκανε κάποιος με λιγότεροκουράγιο. Δίχως να λιποψυχήσει,κοίταξε το συγκλονιστικά γνώριμοτοπίο που αποκαλυπτόταν σιγά σιγάγύρω του, ώσπου αντίκρισε τηνπεδιάδα απ’ όπου είχε ξεκινήσει

το ταξίδι του, τη μεγάλη ράμπα και,τελικά, το ανήσυχο πρόσωπο τουΜπρέιλντον που τον περίμενε.

Ο Γ κρέιλ ένωσε και πάλι τις δυο άκρεςτης λουρίδας του χαρτιού, αλλά τούτη τηφορά είχε δώσει μισή στροφή στη μια

άκρη. Ύστερα έδειξε το αποτέλεσμα στονΜπρέιλντον.

«Για γλίστρησε τώρα το δάχτυλό σουπάνω της», είπε ήρεμα.

Ο Μπρέιλντον δε χρειαζόταν να τοκάνει μπορούσε τώρα να καταλάβει πολύκαλά τι εννοούσε ο γέρος.

«Καταλαβαίνω», αποκρίθηκε. «Δενυπάρχουν πια ξεχωριστές επιφάνειες.Τώρα σχηματίζεται μία μόνο συνεχήςπλευρά —μία μονόπλευρη επιφάνεια —κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεταιαπολύτως αδύνατο».

«Ναι», έκανε ο Γκρέιλ σιγανά. «Το

περίμενα ότι θα το καταλάβαινες. Μίαμονόπλευρη επιφάνεια. Ίσωςαντιλαμβάνεσαι τώρα γιατί τούτο τοσύμβολο της συ-στραμμένης λουρίδαςείναι τόσο κοινό στις αρχαίες θρησκείες,αν και το νόημά του έχει ξεχαστείεντελώς. Βέβαια, δεν είναι τίποταπερισσότερο από μια χοντροκομμένη καιαπλή αναλογία — ένα παράδειγμα πουδείχνει σε δύο διαστάσεις κάτι πουπραγματικά συμβαίνει σε τρεις. Αλλάπροσεγγίζει την αλήθεια όσο είναι δυνατόγια το μυαλό μας».

Η σιωπή που επακολούθησε ήτανβαριά, γεμάτη στοχασμούς. Ύστερα ο Γκρέιλ αναστέναξε βαθιά και γύρισε προςτον Μπρέιλντον σαν να μπορούσε ακόμη

να δει το πρόσωπό του.

«Γιατί γύρισες πίσω πριν από τονΣερβέιν; » ρώτησε, αν και ήξερε καλά τηναπάντηση.

«Έπρεπε να το κάνουμε», αποκρίθηκε οΜπρέιλντον μελαγχολικό, «αλλά δενάντεχα να δω την καταστροφή του έργουμου».

Ο Γ κρέιλ κούνησε το κεφάλι του μεκατανόηση.

«Σε καταλαβαίνω», είπε.

Ο Σερβέιν κοίταζε τα ατέλειωτασκαλοπάτια της ράμπας που τα πόδια τουδε θα ξαναπατούσαν ποτέ. Δε μετάνιωνειδιαίτερα. Είχε αγωνιστεί, και κανένας δεθα μπορούσε να κάνει τίποταπερισσότερο. Η νίκη, αν μπορούσε ναειπωθεί έτσι, ήταν δική του.

Αργά, σήκωσε το χέρι του κι έδωσε τοσινιάλο. Το Τείχος κατάπιε την έκρηξηόπως απορροφούσε και κάθε άλλο ήχο.Αλλά η νωχελική χάρη με την οποίακατέρρεαν και γκρεμίζονταν οι σειρές τηςπέτρας ήταν μια σκηνή που θ’αποτυπωνόταν στη μνήμη του για όλητου τη ζωή. Γ ια μια στιγμή στο νου τουέλαμψε ένα ξαφνικό, ανείπωτα

σπαραχτικό όραμα μιας άλλης ράμπας,που την έβλεπε ένας άλλος Σερβέιν, νασωριάζεται στα ίδια συντρίμμια στηνάλλη πλευρά του Τείχους.

Αλλ’ αυτό, συλλογίστηκε, ήταν μιαανόητη σκέψη. Γ ιατί κανένας δεν ήξερεκαλύτερα από τον ίδιο ότι το Τείχος δενείχε άλλη πλευρά.

ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΙΚΗΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

του Ρίτσαρντ Μάθεσον

Επιτρέψτε μου να παραφράσω λίγο τονΝτεκάρτ:

Scribo Ergo Sum.

«Γράφω άρα υπάρχω». Ή, μάλλον, όσογράφω θα υπάρχω.

Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνοψίσωτούτο το διήγημα. Είναι γραμμένο απόένα συγγραφέα, έχει για ήρωα έναν άλλοσυγγραφέα, και για μεταφραστή έναντρίτο συγγραφέα.

Αλλά το γράψιμο δεν είναι σίγουρηεγγύηση ύπαρξης, ούτε καν πριν από τηνεπιβολή του ΦΠΑ.

Η εμπειρία της αυτοΰπαρξης είναιασφαλώς το έσχατο επιχείρημα ότιυπάρχει και κάτι το σίγουρο στο σύμπαν.Οταν κολλήσουμε με την πλάτη στοντοίχο, το μόνο που μας απομένει είναι ναπούμε, «Δεν ξέρω για τ’ άλλα, αλλά γιατον εαυτό μου είμαι σίγουρος ότιυπάρχει». Έτσι;

Μη στοιχηματίσετε όλο το μισθό σας γι’αυτό.

Ακόμη και το ρήμα «υπάρχω» πρέπειπάντοτε να συντάσσεται με ερωτηματικό.

Η κεντρική ιδέα του διηγήματος δεν είναιπρωτότυπη στην επιστημονική φαντασία,όπως δεν είναι πρωτότυπη η ιδέα του

Ρομπότ, της Χρονομηχανής κ. τ. λ. Όμωςη αληθινή πρωτοτυπία βρίσκεται στοντρόπο που αντιμετωπίζει το πρόβλημα οκάθε συγγραφέας.

Ο Ρίτσαρντ Μάθεσον γεννήθηκε το1926 στο Νιου Τζέρσυ, σπούδασεδημοσιογραφία και, εκτός απόσυγγραφέας, είναι και ένας από τους πιογνωστούς σεναριογράφους ταινιώνφαντασίας. «Ο Άνθρωπος που Αντίκρισετην Κόλαση» και «Ο Άνθρωπος πουΖάρωνε» είναι δυο από τις πιο γνωστέςταινίες, βασισμένες σε δικά του σενάριααπό επίσης δικά του βιβλία.

Οι σημειώσεις αυτές ήταν γραμμένες σ’ένα σχολικό τετράδιο που βρέθηκε πριν

δυο βδομάδες σ’ ένα ζαχαροπλαστείο τουΜπρούκλυν. Δίπλα από το τετράδιο, στοτραπεζάκι, υπήρχε ένα μισοτελειωμένοφλιτζάνι καφέ. Ο ιδιοκτήτης τουμαγαζιού είπε ότι κανένας πελάτης δενείχε καθίσει εκεί για τουλάχιστον τρειςώρες από τη στιγμή που πρόσεξε τοτετράδιο.

Σάββατο, νωρίς το πρωί:

Δε θα ’πρεπε να τα γράψω αυτά. Τι θαγινόταν αν το τετράδιο έπεφτε στα χέριατης Μαίρης; Ποιες θα ’ταν οι συνέπειες;Όλα θα τέλειωναν μεταξύ μας. Πέντεχρόνια πεταμένα από το παράθυρο- αυτέςθα ’ταν οι συνέπειες.

Αλλά νιώθω την ανάγκη να τα γράψω.Έγραφα τόσα χρόνια, βλέπετε. Δε θαμπορέσω να γαληνέψω αν δεν τα περάσωστο χαρτί. Πρέπει να τα βγάλω από μέσαμου και να βάλω σε μια τάξη τις σκέψειςμου. Αλλά είναι τόσο δύσκολο ν’απλοποιήσει κανείς τα πράγματα, καιτόσο εύκολο να τα κάνει ακόμη πιοπολύπλοκα.

Αναλογίζομαι τους μήνες που πέρασαν.

Πώς ξεκίνησαν όλα; Μ’ έναν καβγά,βέβαια. Θα πρέπει να είχαμε χιλιάδεςτέτοιους από τη μέρα πουπαντρευτήκαμε. Και πάντοτε με το ίδιοθέμα. Αυτό είναι το φοβερό.

Τα χρήματα.

«Δεν είναι θέμα κατά πόσο έχωεμπιστοσύνη στο συγγραφικό σουταλέντο», έλεγε η Μαίρη. «Είναι καθαράθέμα λογαριασμών και κατά πόσο θαμπορέσουμε ή όχι να τους ξοφλήσουμε».

«Λογαριασμούς για τι; » έλεγα εγώ.«Για τ’ αναγκαία; Όχι. Είναι γιαπράγματα που δε μας χρειάζονται καν».

«Δε μας χρειάζονται, σου λέει ο άλλος!»

Και έτσι φούντωνε ο καβγάς. Θεέ μου,πόσο αφόρητη γίνεται η ζωή δίχως ταλεφτά! Τίποτα δεν μπορεί να λύσει το

πρόβλημα. Τα λεφτά είναι το παν ότανδεν τα ’χεις. Πώς θα μπορούσα νασυγκεντρωθώ και να γράψω όταν μεκυνηγούσαν συνέχεια σκοτούρες μελεφτά... λεφτά... λεφτά; Η τηλεόρασή, τοψυγείο, το πλυντήριο — τίποτα απόδαύτα δεν είχε πληρωθεί ακόμη. Κιεκείνο το κρεβάτι μας που θέλει...

Αλλά, παρ’ όλα αυτά, εγώ... εγώ, μετην αχαρακτήριστη βλακεία μου,συνέχιζα να ρίχνω λάδι στη φωτιά.

Τι ήθελα να φύγω από το διαμέρισμαβροντώντας πίσω μου την πόρτα εκείνητην πρώτη φορά; Είχαμε καβγαδίσει, δελέω, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά. Ηματαιοδοξία μου, αυτή έφταιγε για όλα.

Ύστερα από εφτά χρόνια — ναι, εφτά! —συγγραφικής δουλειάς είχε βγάλει 316δολάρια όλα κι όλα. Και εξακολουθώ ναείμαι αναγκασμένος να δουλεύω σε έναγραφείο τα βράδια κάνοντας εκείνες τιςαπαίσιες δακτυλογραφήσεις. Και ηΜαίρη είναι υποχρεωμένη να δουλεύει κιαυτή μαζί μου. Ένας Θεός ξέρει ότι έχεικάθε δικαίωμα ν’ αμφιβάλλει για τοταλέντο μου. Κάθε δικαίωμα να επιμένεινα δεχτώ εκείνη τη δουλειά πλήρουςαπασχόλησης που μου προσφέρει ο Τζιμστο περιοδικό του.

Όλα ήταν στο χέρι μου. Αρκεί ναπαραδεχόμουν την αδυναμία μου ναπετύχω σαν συγγραφέας, να έ-

κανα τη σωστή κίνηση και όλα ταπροβλήματα θα λύνονταν. Τέρμα ηνυχτερινή εργασία. Η Μαίρη θαμπορούσε να μένει σπίτι όπως το θέλει,όπως θα ’ταν το σωστό άλλωστε. Ησωστή κίνηση, αυτό ήταν όλο. Κι εγώπήγα κι έκανα τη λαθεμένη κίνηση. Θεέμου, είναι ν’ αγανακτείς!

Βλέπεις, ο Μάικ κι εγώ θέλαμετσιλιμπουρδίσματα. Και οι δυο μας,εντελώς ξεμωραμένοι και ηλίθιοι,θέλαμε γλύκες με την Τζην και με τηΣάλλυ. Γ ια μήνες τώρα αρνιόμαστε ναδούμε κατάματα την πραγματικότητα:ότι ήμαστε δυο σκέτοι κόπανοι.Ξεχνιόμαστε στην καινούρια μαςεμπειρία. Ήμαστε δυο τέλεια ρεμάλια.

Και χτες βράδυ, παντρεμένοιάνθρωποι και οι δυο, θελήσαμε να πάμεστο διαμέρισμά τους στην πανσιόν πουμένουν και...

Γιατί δεν το λέω στα ίσια; Τοφοβάμαι; Ντρέπομαι να το πω; Τιζωντόβολο που είμαι!

Μοιχός, αυτή είναι η λέξη που μουταιριάζει.

Πώς γίνεται και μπλέκουν έτσι ταπράγματα; Την αγαπώ τη Μαίρη. Τηναγαπώ πολύ. Κι ωστόσο, αν και τηναγαπώ, πήγα κι έκανα αυτό που έκανα.

Και για να δείτε πόσο πιο μπερδεμένα

είναι τα πράγματα, μου άρεσε κιόλας. ΗΤζην είναι γλυκιά, θερμή και γεμάτηκατανόηση, ένα σύμβολο των χαμένωνπραγμάτων. Ήταν υπέροχο. Δεν μπορώνα πω ότι δεν ήταν.

Αλλά πώς μπορεί κάτι σκάρτο να είναιθαυμάσιο; Πώς μπορεί μια μπαμπεσιάνα είναι τόσο απολαυστική; Όλα είναι ταπάνω κάτω στη ζωή- μπερδεμένα,ανάκατα και εκνευριστικά.

Σάββατο απόγευμα:

Με συγχώρεσε, δόξα τω Θεώ. Δενπρόκειται να ξα-

ναδώ την Τζην. Όλα θα πάνε καλά.

Σήμερα το πρωί πήγα και κάθισα στοκρεβάτι και η Μαίρη ξύπνησε. Μουέριξε μια ματιά, και μετά κοίταξε τορολόι. Φαινόταν κλαμένη.

«Πού ήσουν; » με ρώτησε μ’ εκείνο τοσιγανό, κοριτσίστικο τόνο φωνής πουπαίρνει όταν είναι φοβισμένη.

«Με τον Μάικ», της αποκρίθηκα.«Πίναμε και κουβεντιάζαμε όλη νύχτα»

Με κοίταξε έντονα για άλλη μια φορά.Ύστερα πήρε το χέρι μου και το έσφιξεστο μάγουλό της.

«Λυπάμαι», μου είπε, και τα δάκρυαανέβηκαν στα μάτια της.

Αναγκάστηκα ν’ ακουμπήσω τοκεφάλι μου πλάι στο δικό της για να μηδει το πρόσωπό μου. «Ω, Μαίρη»,μουρμούρισα, «Λυπάμαι κι εγώ».

Ποτέ δε θα της το πω. Η Μαίρη είναιτο καθετί για μένα. Δεν πρέπει να τηχάσω.

Σάββατο βράδυ:

Σήμερα το απόγευμα πήγαμε στηνέκθεση επίπλων του Μάντελ καιπαραγγείλαμε ένα καινούριο κρεβάτι.

«Δεν είναι για το πορτοφόλι μας, καλέμου», είπε η Μαίρη.

«Δεν πειράζει», αποκρίθηκα. «Ξέρειςτι χάλια έχει το παλιό. Θέλω το κορίτσιμου να κοιμάται με στυλ».

Μου φίλησε χαρούμενα το μάγουλο.Ύστερα άρχισε να χοροπηδά στοκρεβάτι σαν κεφάτο παιδί. «Α, κάτσε ναδεις πόσο μαλακό είναι! » μου φώναξε.

Όλα είναι εντάξει. Όλα εκτός από τηνκαινούρια στοίβα των λογαριασμών πουκατέφθασε με το σημερινό ταχυδρομείο.Όλα εκτός από το τελευταίο μουδιήγημα που δεν εννοεί ν’ αρχίσει. Όλαεκτός από το μυθιστόρημά μου που

επιστράφηκε ήδη από πέντε εκ-

δότες. Ο Οίκος Μπάρνυ πρέπει, τελικά,να το δεχτεί. Αρκετό καιρό το έχεικρατήσει. Βασίζομαι σ’ αυτό. Ταπράγματα πλησιάζουν σε κάποια κρίσιμηκαμπή σε ό, τι αφορά στο γράψιμό μου— σε ό, τι αφορά στο καθετί. Ηεντύπωση ότι είμαι ένα κουρδισμένοελατήριο γίνεται ολοένα και πιο έντονη.

Λοιπόν, η Μαίρη είναι πολύ εντάξεικοπέλα.

Κυριακή νύχτα:

Κι άλλα προβλήματα. Άλλη μια

λογομαχία. Δεν ξέρω καν ποιο ήταν τοθέμα της. Εκείνη είναι μουτρωμέ-νη. Εγώφοβερά νευριασμένος. Δεν μπορώ ναγράψω όταν είμαι σε υπερένταση. Και ηΜαίρη το ξέρει αυτό.

Έτσι μου έρχεται να τηλεφωνήσω στηνΤζην. Εκείνη τουλάχιστον ενδιαφερότανγια τη δουλειά μου. Έτσι μου ’ρχεται ναπω «άει στο διάολο! » και να τα χτυπήσωόλα κάτω. Να πάω να γίνω στουπί στομεθύσι, να πηδήσω από μια γέφυρα ήοτιδήποτε. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς πουτα μωρά είναι ευτυχισμένα. Η ζωή είναιτόσο απλή γι’ αυτά. Τι ανάγκη έχουν;Λίγη πείνα, λίγο κρύο, κάποιος μικρόςφόβος του σκοταδιού. Αυτά είν’ όλα κιόλα τα προβλήματά τους. Τι κάθονται και

μεγαλώνουν; Δεν ξέρουν ότι η ζωή είναιφοβερά πολύπλοκο πράγμα;

Μόλις η Μαίρη με φώναξε για φαγητό.Δεν έχω διάθεση να βάλω μπουκιά στοστόμα. Δεν έχω διάθεση καν να μείνωσπίτι. Μπορεί να τηλεφωνήσω στην Τζηναργότερα. Έτσι, για να της πω μιακαλησπέρα.

Δευτέρα πρωί:

Ανάθεμα και τρισανάθεμα!

Δε φτάνει που μου κράτησαν το βιβλίογια πάνω από τρεις μήνες — όχι, όχι, δεντους έφτανε αυτό! Έπρεπε να χύσουν και

καφέ σ’ όλο το χειρόγραφο και

να μου στείλουν έντυπη αρνητικήαπάντηση από πάνω. Ευχαρίστως θατους στραγγάλιζα με τα ίδια μου ταχέρια! Αναρωτιέμαι αν ξέρουν τι τουςγίνεται.

Η Μαίρη είδε την απάντηση.«Λοιπόν, τι κάνουμε τώρα; » ρώτησεσαν να μην άντεχε πια.

Προσπάθησα να μην εκραγώ.

«Τώρα; » ρώτησα.

«Εξακολουθείς να νομίζεις ότι έχειςταλέντο; » με ρώτησε.

Η έκρηξη έγινε.

«Α, ώστε αυτοί είναι το ανώτατοδικαστήριο και οι κριτές μου, ε; »βρυχήθηκα έξαλλος. «Αυτοί έχουντον τελικό λόγο για τα γραφτά μου, ε;»

«Μα γράφεις εφτά χρόνια», μουθύμισε. «Και δεν έγινε τίποτα»

«Ε, θα γράφω άλλα εφτά», φώναξα.«Άλλα εκατό, άλλα χίλια! »

«Δε θα δεχτείς εκείνη τη δουλειάστο περιοδικό του Τζιμ; »

«Όχι, δε θα τη δεχτώ».

«Μα είπες ότι θα έλεγες το ναι, ανδεν έπιανε το βιβλίο σου».

« Εγώ έχω δουλειά», απάντησα.«Και εσύ έχεις δουλειά, κι έτσι έχει ηκατάσταση κι έτσι θα παραμείνει».

«Όχι για μένα! » μου δήλωσε κοφτά.

Δεν αποκλείεται η Μαίρη να μ’εγκαταλείψει. Σκασίλα μου! Έτσι κιαλλιώς, έχω πια σιχαθεί το καθετί.Λογαριασμοί, λογαριασμοί. Γράψιμο, γράψιμο. Αποτυχίες,αποτυχίες, αποτυχίες! Και η ίδιαπαλιά ζωή να συνεχίζεται έτσι,απελπιστική κι αφόρητη, ορθώνονταςγύρω μας σαν τείχη τις πολύπλοκες

σπαζοκεφαλιές της, σαν ένα ηλίθιοπαιδί που παίζει με τους κύβους του.Δεν άντεχα άλλο.

«Εσύ! Εσύ που κουμαντάρεις τονκόσμο! Εσύ που

κανείς το σύμπαν! Αν υπάρχεις και μ’ακούς, κάνε τον κόσμο απλούστερο! Δενπιστεύω σε τίποτα, αλλά θα έδινα... ταπάντα γι’ αυτό! Φτάνει μόνο να... »

Α. τι νόημα έχει: Δε με νοιάζει γιατίποτα πια.

Θα τηλεφωνήσω στην Τζην απόψε.

Δευτέρα απόγευμα:

Μόλις κατέβηκα κάτω να τηλεφωνήσωστην Τζην να κανονίσουμε για τοαπόγευμα του Σαββάτου. Η Μαίρη είναινα πάει στο σπίτι της αδερφής της εκείνοτο βράδυ. Δεν έκανε λόγο να τησυνοδέψω- έτσι, εγώ τουλάχιστον δενπρόκειται να της το προτείνω.

Τηλεφώνησα στην Τζην και χτεςβράδυ, αλλά η τηλεφωνήτρια τηςΠανσιόν Στάνλυ είπε ότι είχε βγει έξω.Φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να τηνπετύχω σήμερα στο γραφείο της.

Έτσι κατέβηκα ώς το ζαχαροπλαστείο

της γωνίας για να κοιτάξω τον αριθμό τηςδουλειάς της. Κανονικά θα έπρεπε να τονθυμάμαι απέξω- αρκετές φορές της έχωτηλεφωνήσει εκεί. Όπως και να ’χει, δενείχα μπει στον κόπο να τοναπομνημονεύσω. Τι στο διάολο,υπάρχουν και οι τηλεφωνικοί κατάλογοι.

Η Τζην δουλεύει σ’ ένα περιοδικό πουλέγεται Οδηγός Διακόσμησης η ΟδηγόςΔιακοσμητικής ή κάτι τέτοιο. Λοιπόν,είναι παράξενο που δε θυμάμαι ούτε τοντίτλο του. Φαίνεται ότι ποτέ δε μεαπασχόλησε ιδιαίτερα.

Πάντως δεν έχω ξεχάσει πού είναι ταγραφεία της επιχείρησης. Είχα περάσειαπό κει πριν λίγους μήνες και την πήρα

για να φάμε έξω μαζί. Νομίζω ότι στηΜαίρη είχα πει πως πήγα στη βιβλιοθήκηεκείνη τη μέ-ρα.

Λοιπόν, όπως θυμάμαι καλά, ο αριθμόςτου γραφείου της Τζην ήταν στην πάνωδεξιά γωνία της δεξιάς σελίδας τουκαταλόγου. Τον είχα κοιτάξει δεκάδεςφορές και εκεί ήταν πάντοτε.

Ε, σήμερα δεν ήταν.

Βρήκα τη λέξη Διακόσμηση σεδιάφορες επαγελ-ματικές εκδόσεις πουτην είχαν στον τίτλο τους. Αλλά όλεςήταν στην κάτω αριστερή γωνία τηςαριστερής σελίδας, ακριβώς αντίθετα.Και στάθηκε αδύνατο να βρω κανέναν

τίτλο που να ταίριαζε. Συνήθως κάθεφορά που το μάτι μου έπεφτε στο όνοματου περιοδικού, έλεγα αυτόματα: να το.Ύστερα κοίταζα τον αριθμό. Σήμερα δενήταν διόλου έτσι.

Κοίταζα και ξανακοίταζα και ξεφύλλιζατον κατάλογο, αλλά στάθηκε αδύνατο ναβρω οτιδήποτε που να μοιάζει σανΟδηγός Διακόσμησης. Τελικά κατέληξαστο Περιοδικό Διακοσμητικής, αλλά είχατην εντύπωση ότι δεν ήταν αυτό πουγύρευα.

Λέωνα... Θα συνεχίσω αργότερα.Μόλις με φώναξε η Μαίρη για το γεύμα,το δείπνο, όπως θέλετε πέστε το. Γ ια τοκύριο πιάτο της ημέρας, τελοσπάντων,

αφού και οι δυο εργαζόμαστε τα βράδια.

Αργότερα:

Ήταν καλό φαγητό. Η Μαίρη είναισίγουρα καλή μαγείρισσα. Αν δεν είχαμεμόνο εκείνες τις λογομαχίες...Αναρωτιέμαι αν η Τζην ξέρει ναμαγειρεύει.

Όπως να ’χει, το φαγητό με στύλωσελίγο. Το χρειαζόμουν. Ένιωθα κάποιανευρικότητα σχετικά μ’ εκείνο τοτηλεφώνημα.

Πήρα το νούμερο. Το σήκωσε μιαγυναίκα.

«Περιοδικό Διακοσμητικής», μεπληροφόρησε.

«Θα ήθελα να μιλήσω με τη δεσποινίδαΛέην», της είπα.

«Με ποια; »

«Τη δεσποινίδα Λέην»

«Μια στιγμή παρακαλώ»

Από την απάντηση κατάλαβα ότι είχαπάρει λάθος νούμερο. Κάθε άλλη φοράπου είχα τηλεφωνήσει η γυναίκα που τοσήκωνε μου έλεγε απλώς, «Εντάξει», καιμε συνέδεε αμέσως με την Τζην.

«Πώς είπατε πάλι το όνομα; » μεξαναρώτησε.

«Λέην. Αν δεν τη γνωρίζετε, μάλλονθα πήρα λάθος αριθμό».

«Θα εννοείτε τον κύριο Πέην».

«Όχι, όχι. Η γραμματέας πουαπαντούσε στο τηλέφωνο ήξερε πάντοτετο πρόσωπο που ζητούσα. Πρέπει ναπήρα λάθος αριθμό. Με συγχωρείτε».

Κατέβασα το ακουστικό. Ένιωθα πολύεκνευρισμένος. Είχα κοιτάξει εκείνο τοναριθμό τόσες φορές που το πράγμα δενήταν διόλου αστείο.

Και τώρα δεν μπορώ να τον βρω.

Βέβαια δεν προβληματίστηκα ιδιαίτεραστην αρχή. Σκέφτηκα ότι μπορεί οκατάλογος του ζαχαροπλαστείου να ήτανπαλιός. Έτσι κατέβηκα και Πετάχτηκα ώςτο φαρμακείο. Είχε τον ίδιο κατάλογο.

Λοιπόν, θ’ αναγκαστώ να τηςτηλεφωνήσω από τη δουλειά μου απόψε.Αλλά ήθελα να τη βρω νωρίς σήμερα γιανα σιγουρευτώ ότι δε θα έκλεινε τοβράδυ της του Σαββάτου.

Μόλις σκέφτηκα κάτι. Εκείνη ηγραμματέας στο τηλέφωνο.... Η φωνήτης... Ήταν η ίδια που μου απαντούσεόταν τηλεφωνούσα στον Οδηγό

Διακόσμη-σης. Μα... Μπα, η ιδέα μου θα’ναι.

Δευτέρα βράδυ:

Τηλεφώνησα στην πανσιόν κάποιαστιγμή που η Μαίρη είχε βγει από τογραφείο για να ετοιμάσει καφέ για τουςδυο μας.

Μίλησα στην τηλεφωνήτρια όπως το’χα κάνει δε-

κάδες φορές στο παρελθόν.«Παρακαλώ, θα ήθελα να μιλήσω μετη δεσποινίδα Λέην».

«Μάλιστα, κύριε. Μια στιγμή,παρακαλώ».

Το ακουστικό έμεινε βουβό γιακάμποση ώρα. Άρχισα πάλι ναεκνευρίζομαι. Ύστερα άκουσα ένακλικ.

«Πώς είπατε πάλι το όνομα; » Ήτανη τηλεφωνήτρια.

«Δεσποινίς Λέην. Λέην», της τόνισα.«Την έχω ζητήσει και άλλες φορές».

«Θα κοιτάξω πάλι στη λίστα μου»,αποκρίθηκε.

Περίμενα κάμποσο ακόμη. Ύστερα

άκουσα πάλι τη φωνή της.

«Λυπάμαι. Καμία με αυτό το όνομα δεμένει εδώ».

«Μα της έχω τηλεφωνήσει εκείδεκάδες φορές».

«Είστε σίγουρος ότι πήρατε το σωστόαριθμό; »

«Ναι, σιγουρότατος. Είστε ηΠανσιόν Στάνλυ, έτσι; »

«Μάλιστα».

«Τότε σωστά τηλεφωνώ»

«Δεν ξέρω τι να πω», απάντησε ηγυναίκα. «Το μόνο που μπορώ ναεγγυηθώ είναι ότι δε μένει καμία με τοόνομα αυτό εδώ».

«Μα μόλις χτες βράδυ την πήραεκεί! Εσείς η ίδια μου είπατε ότι είχεβγει έξω».

«Λυπάμαι, δε θυμάμαι τηνπερίπτωση».

«Είστε σίγουρη; Απόλυτα σίγουρη; »

«Κοιτάξτε, αν θέλετε μπορώ ναξανακοιτάξω μια ματιά στη λίστα.Αλλά καμία με τ’ όνομα αυτό δε μένειεδώ, αυτό είναι σίγουρο».

«Μήπως καμιά Λέην μετακόμισεαπό κει στις τελευταίες λίγες μέρες; »

«Έχει ν’ αδειάσει δωμάτιο εδώ κιένα χρόνο. Δεν είναι εύκολο να βρεθείδιαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, ξέρετε».

«Το ξέρω», είπα, και κατέβασα τοακουστικό.

Γύρισα πίσω στο γραφείο μου. ΗΜαίρη είχε στο μεταξύ επιστρέψει απ’έξω. Μου είπε ότι ο καφές μου κρύωνε.Της είπα ότι τηλεφωνούσα στον Τζιμσχετικά μ’ εκείνη τη δουλειά. Ήταν πολύαστόχαστο ψέμα. Τώρα θ’ αρχίσει πάλιμ’ εκείνη την ιστορία.

Ήπια τον καφέ μου και έκανα λίγηδακτυλογράφηση. Αλλά ούτε που έβλεπατι έγραφα. Ήταν δύσκολο νασυγκεντρωθώ.

Η Τζην κάπου έπρεπε να βρίσκεται,σκεφτόμουν. Δεν ήταν δυνατό να είχαονειρευτεί όλες εκείνες τις στιγμές πουπεράσαμε μαζί. Σίγουρα δεν ήταν τηςφαντασίας μου όλες εκείνες οι αγωνίεςγια να μην το μάθει η Μαίρη. Κι άλλοτόσο σίγουρα, ο Μάικλ και η Σάλλυδεν...

Η Σάλλυ! Η Σάλλυ έμενε κι εκείνηστην πανσιόν Στάνλυ.

Δικαιολογήθηκα στη Μαίρη ότι είχα

πονοκέφαλο και ότι θα έβγαινα να πάρωκαμιά ασπιρίνη. Μου είπε ότι έπρεπε ναυπάρχουν μερικές στο γραφείο.Απάντησα ότι το είδος αυτό με πείραζεστο στομάχι. Αναγκάζομαι ναξεφουρνίζω όλο και πιο απίθανα ψέματα!

Πήγα σχεδόν τρέχοντας ώς τονπλησιέστερο τηλεφωνικό θάλαμο.Φυσικά δεν ήθελα να πάρω πάλι από τηδουλειά.

Ήταν η ίδια τηλεφωνήτρια που μουαπάντησε.

«Είναι η δεσποινίδα Σάλυ Νόρτον εκεί;» ρώτησα.

«Μια στιγμή παρακαλώ».

Ένιωσα ένα κρύο χέρι να μου σφίγγειτο στομάχι. Πάντοτε στο παρελθόν ητηλεφωνήτρια αναγνώριζε από την πρώτηστιγμή τα ονόματα των παλιών ενοίκων.Και η Τζην και η Σάλλυ έμεναν εκεί εδώκαι δύο τουλάχιστον χρόνια.

«Λυπάμαι», άκουσα την ίδια φωνή ναλέει. «Καμία

με αυτό το όνομα δε μένει εδώ».

«Ω Θε μου! » βόγκηξα.

«Σας συμβαίνει τίποτα; »

«Ώστε καμία Τζην Λέην ή ΣάλλυΝόρτον δε μένει εκεί; »

«Είστε ο ίδιος που τηλεφώνησε πρινκάμποση ώρα; »

«Ναι, ο ίδιος».

«Κοιτάξτε, αν έχετε διάθεση γι’ αστεία—»

«Αστεία! Άκου αστεία! Χτες βράδυσας τηλεφώνησα και μου είπατε ότι ηδεσποινίδα Λέην είχε βγει και μερωτήσατε αν ήθελα να της αφήσωκανένα μήνυμα. Απάντησα όχι. Σαςτηλεφωνώ πάλι απόψε και μου λέτεότι δεν υπάρχει κανείς εκεί μ’ αυτό το

όνομα».

«Λυπάμαι, Δεν ξέρω τι να πω. Ήμουνβάρδια εδώ χτες βράδυ, αλλά δεθυμάμαι τίποτε απ’ αυτά που μουλέτε. Αν θέλετε να σας συνδέσω με τηδιεύθυνση; »

«Αφήστε το, δεν πειράζει», γρύλισα,και κατέβασα το ακουστικό.

Στη συνέχεια πήρα τον αριθμό τουΜάικ. Δεν ήταν σπίτι του. Μουαπάντησε η γυναίκα του, η Γκλάντυς,και με πληροφόρησε ότι ο Μάικ είχεβγει για ένα παιχνίδι μπόουλινγκ.

Ένιωθα αρκετά νευρικός, αλλιώς δε

θα μου ξέφευγε η κοτσάνα.

«Με τ’ αγόρια της παρέας; » ρώτησα.

«Έτσι ελπίζω», απάντησε η Γκάντυςμε κάπως πει-ραγμένη φωνή.

Άρχισα να φοβάμαι για τα καλά.

Τρίτη βράδυ:

Απόψε τηλεφώνησα πάλι στον Μάικ.Τον πέτυχα εκεί και τον ρώτησα γιατη Σάλλυ.

«Ποια είπες; » «Τη Σάλλυ; »

«Ποια Σάλλυ; »

«Ξέρεις πολύ καλά ποια Σάλλυ εννοώ,παλιομπερ-μπάντη».

«Πλάκα μου κάνεις; » με ρώτησε.

«Μάλλον εσύ μου κάνεις πλάκα»,απάντησα. «Τι λες; Δεν την κόβεις; »

«Για να το πιάσουμε πάλι από τηναρχή», μου είπε. «Ποια στο διάβολοείναι αυτή η Σάλλυ; »

«Θες να πεις ότι δεν ξέρεις τη ΣάλλυΝόρτον; »

«Όχι. Ποια είναι; »

«Δε βγήκες ποτέ ραντεβουδάκι μαζί της,με την Τζην Λέην κι εμένα; »

«Άλλη πάλι αυτή η Τζην Λέην; Μα τιμου λες τώρα; »

«Δεν ξέρεις ούτε την Τζην Λέην; »

«Όχι, δεν την ξέρω, και το πράγμα δεντο βρίσκω διόλου αστείο. Δεν ξέρω τιπροσπαθείς να σκαρώσεις, αλλά κόψ’το ό, τι και να ’ναι. Είμαστε παντρεμένοιάνθρωποι και—»

«Άκου με! » τον διέκοψα σχεδόνυστερικά. «Πού ήσουν τοσαββατόβραδο πριν τρεις βδομάδες; »

Έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή, σαν ναπροσπαθούσε να θυμηθεί.

«Δεν ήταν το βράδυ που οι δυο μας τηβγάλαμε ερ-γένικα επειδή η Μαίρη και ηΓκλάντυς πήγαν σε κάποια επίδειξημόδας στο... »

«Εργένικα! Δεν ήταν κανένας άλλοςμαζί μας; »

«Ποιος; »

«Καμιά κοπέλα; Η Σάλλυ; Η Τζην; »

«Α, πάλι τα ίδια αρχίσαμε», αναστέναξεαγανακτισμένο. «Κοίτα να δεις, φίλε.Σου συμβαίνει τίποτα; Μπορώ να σε

βοηθήσω σε κάτι; »

Ακούμπησα βαριά στον τοίχο τουτηλεφωνικού θαλάμου. Τα πόδια μου δεμε κρατούσαν καλά.

«Όχι», απάντησα με τρεμάμενη φωνή.«Όχι, δε μου συμβαίνει τίποτα».

«Είσαι σίγουρος ότι δε σου συμβαίνειτίποτα; Μου φαίνεσαι φοβεράταραγμένος».

Κατέβασα το ακουστικό. Είμαιταραγμένος! Ταραγμένος δε θα πειτίποτα! Αισθάνομαι σαν κάποιος πουπεθαίνει της πείνας και δεν υπάρχειψίχουλο σε όλο τον κόσμο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Τετάρτη απόγευμα:

Μονάχα ένας τρόπος υπήρχε ναδιαπιστώσω αν η Σάλλυ και η Τζην είχανστ’ αλήθεια εξαφανιστεί.

Την Τζην την είχα γνωρίσει από έναπαλιό φίλο από το κολέγιο. Η Τζην είναιαπό το Σικάγο, κι εκεί μένει και ο φίλοςμου ο Ντέηβ.

Αυτός μου έδωσε τη διεύθυνσή τηςστη Νέα Υόρκη, στην Πανσιόν Στάνλυ.Φυσικά δεν είχα πει στον Ντέηβ ότιήμουν παντρεμένος.

Έτσι γνωρίστηκα με την Τζην καιάρχισα να βγαίνω μαζί της, και ο Μάικάρχισε να βγαίνει με τη φίλη της τηΣάλλυ. Έτσι έγιναν τα πράγματα- έτσιξέρω ότι έγιναν.

Σήμερα κάθισα κι έγραψα ένα γράμμαστον Ντέηβ. Του εξήγησα όλα όσα είχανσυμβεί. Τον παρακάλεσα να μάθει τίποτααπό το σπίτι της και να μου γράψει τοταχύτερο δυνατό, λέγοντάς μου αν ήτανκαμιά φάρσα ή κάποια σειρά απόαπίθανες συμπτώσεις. Ύστερα έβγαλα τοκαρνέ μου με τις διευθύνσεις.

Το όνομα του Ντέηβ είχε εξαφανιστείαπό το καρνέ.

Μήπως άρχισα να τρελαίνομαι; Είμαιαπόλυτα σίγουρος ότι η διεύθυνσή τουήταν γραμμένη εκεί. Θυμάμαι ακόμη τοβράδυ, πριν χρόνια, όταν την έγραψαπροσεκτικά, με θέλοντας να χάσουμεεπαφή μετά την αποφοίτηση από τοκολέγιο. Θυμάμαι ακόμη και τημουντζούρα της μελάνης που έγινε απότο ελαττωματικό στυλό μου.

Η σελίδα είναι εντελώς λευκή.

Θυμάμαι το όνομά του, τοπαρουσιαστικό του, τον τόνο της φωνήςτου, τα πράγματα που λέγαμε, ταμαθήματα που παρακολουθήσαμε μαζί.

Είχα ακόμη και ένα γράμμα του, που

μου είχε στείλει στις πασχαλινές διακοπέςενώ ήμουν ακόμη στη σχολή. Θυμάμαιότι ο Μάικ είχε έρθει τότε να μ’επι-σκεφθεί στο δωμάτιό μου. Επειδή τασπίτια μας ήταν στη Νέα Υόρκη, δενπρολαβαίναμε να γυρίσουμε εκεί, μια καιοι διακοπές διαρκούσαν πολύ λίγεςμέρες.

Αλλά ο Ντέηβ είχε φύγει για το σπίτιτου στο Σικάγο και από κει μας είχεστείλει ένα πολύ αστείο γράμμα, επείγονκαι συστημένο. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι τοείχε σφραγίσει με το αποτύπωμα τουδαχτυλιδιού του σε βουλοκέρι, έτσι γιαπλάκα.

Το γράμμα δεν υπάρχει στο συρτάρι

όπου το φύλαγα πάντοτε.

Και είχε τρεις φωτογραφίες του Ντέηβ,τραβηγμένες τη μέρα της αποφοίτησης.Δύο απ’ αυτές τις είχα στο άλμπουμ μου.Εκεί είναι ακόμη...

Αλλά ο Ντέηβ δεν είναι σ’ αυτές.

Είναι απλές φωτογραφίες που δείχνουνμονάχα μια γενική άποψη του χώρου μετα πανεπιστημιακά κτίρια στο βάθος.

Φοβάμαι να συνεχίσω το ψάξιμο. Θαμπορούσε να γράψω στο κολέγιο και ναζητήσω να μάθω αν ο Ντέηβ φοίτησεποτέ εκεί...

Αλλά φοβάμαι να το κάνω...

Πέμπτη απόγευμα:

Σήμερα πήγα ώς το Χέμπστεντ να δωτον Τζιμ. Ανέβηκα στο γραφείο του.Ξαφνιάστηκε βλέποντάς με. Ήθελε ναμάθει γιατί έκανα τόσο δρόμο έτσι για νατον δω.

«Μη μου πεις ότι αποφάσισες ναδεχτείς εκείνη την προσφορά μου γιαδουλειά», μου είπε.

«Τζιμ», τον ρώτησα, «με άκουσες ποτένα κάνω λόγο για κάποια Τζην στη ΝέαΥόρκη; »

«Τζην; Όχι, δε νομίζω»

«Έλα τώρα, Τζιμ. Σου είχα μιλήσεισχετικά. Δε θυμάσαι την τελευταία φοράπου εσύ, εγώ κι ο Μάικ παίξαμε πόκερ;Ήταν τότε που σου μίλησα γι’ αυτή».

«Δε θυμάμαι, Μπομπ. Τι τρέχει μ’ αυτήτην Τζην; »

«Δεν μπορώ να τη βρω. Και δεν μπορώνα βρω ούτε και την κοπέλα με την οποίαέβγαινε ο Μάικ. Αλλά και ο Μάικαρνείται ότι γνώριζε ποτέ οποιαδήποτεαπό τις δύο»

Ο Τζιμ φάνηκε να μπερδεύεται και τουεπανέλαβα τα ίδια λόγια. Ύστερα με

κοίταξε περίεργα και είπε, «Τι καμώματαείναι πάλι αυτά; Παντρεμένοι άνθρωποικαι τσιλιμπουρδίσματα με—»

«Ήταν απλές φίλες», τον έκοψα. «Τιςγνώρισα μέσω κάποιου παλιού φίλου απότο κολέγιο. Μην κάνεις πονηρέςσκέψεις»

«Καλά, καλά, εντάξει. Εγώ τι σχέσηέχω; »

«Σου είπα: δεν μπορώ να τις βρω.Εξαφανίστηκαν. Δεν μπορώ καν ν’αποδείξω ότι υπήρξαν».

Ο Τζιμ έκανε μια κίνηση με τουςώμους του. «Ε, και; » Ύστερα με ρώτησε

αν τα ήξερε η Μαίρη όλα αυτά. Δεναπάντησα.

«Δε σου ανέφερα ποτέ για καμιά Τζηνστα γράμματά μου; » επέμεινα.

«Δε θυμάμαι. Ποτέ δε φυλάω παλιάγράμματα»

Τον αποχαιρέτησα λίγο αργότερα. Είχεαρχίσει να γίνεται πολύ περίεργος.Μπορώ να μαντέψω τη συνεχεία. Θα τοπει στη γυναίκα του, εκείνη θα το πει στηΜαίρη και... μπουμ!

Όταν έφτασα στη δουλειά νωρίς εκείνοτο βράδυ, είχα το πολύ δυσάρεστοσυναίσθημα ότι ήμουν κάτι προσωρινό.

Όταν κάθισα στην καρέκλα μου, ήτανσαν να καθόμουν πάνω σε αέρα.

Φαίνεται ότι έχει αρχίσει να μουλασκάρει κάποια βίδα. Σκεφτείτε ότιέπεσα επίτηδες πάνω σ’ ένα γέρο για ναδιαπιστώσω αν μ’ έβλεπε και μ’ ένιωθε.Ο άνθρωπος έγινε, βέβαια, έξω φρενώνκαι με αποκάλεσε αδέξιο και ηλίθιο.

Δεν ξέρετε πόσο μ’ ανακούφισε αυτό.

Πέμπτη βράδυ:

Απόψε στη δουλειά τηλεφώνησα πάλιστον Μάικ, για να τον ρωτήσω ανθυμόταν τον Ντέηβ από το κολέγιο.

Άκουσα το τηλέφωνο να κουδουνίζεικαι μετά η γραμμή κόπηκε απότομα.Ύστερα άκουσα την τηλεφωνήτρια τουκέντρου να με ρωτά: «Τι αριθμόπαίρνετε; »

Μια ανατριχίλα μου διαπέρασε τοκορμί. Της είπα το νούμερο. Μουαπάντησε ότι δεν υπήρχε τέτοιος αριθμός.

Το ακουστικό ξέφυγε από το χέρι μουκι έπεσε κροταλίζοντας στο πάτωμα. ΗΜαίρη σήκωσε το κεφάλι από το γραφείοτης και με κοίταξε περίεργα. Ητηλεφωνήτρια συνέχιζε να λέει, «Εμπρός,εμπρός... » Σήκωσα βιαστικά τοακουστικό και το ακούμπησα στη θέσητου.

«Τι συνέβη; » με ρώτησε η Μαίρημόλις γύρισα στη θέση μου.

«Μου έπεσε το ακουστικό»,αποκρίθηκα.

Κάθισα και συνέχισα τη δουλειάμου, τρέμοντας κάθε τόσο από τηνπαγωνιά που με είχε κυριέψει.

Φοβάμαι να ρωτήσω τη Μαίρη γιατον Μάικ και τη γυναίκα του, τηνΓκλάντυς.

Φοβάμαι πως ούτε που τους έχειακούσει ποτέ.

Παρασκευή

Σήμερα ερεύνησα πάλι το θέμα τουΟδηγού Διακό-σμησης. Πήρα τιςπληροφορίες, αλλά με διαβεβαίω-σανότι δεν υπήρχε καταχωρημένο κανένατέτοιο περιοδικό. Ωστόσο κατέβηκαστην πόλη, έτσι κι αλλιώς. Η Μαίρηθύμωσε με αυτή μου την έξοδο. Όμωςδε γινόταν διαφορετικά- έπρεπε ναπάω.

Έφτασα στο κτίριο κι επιθεώρησατις πινακίδες στο χολ. Αν και ήξερα ότιδε θα έβρισκα το περιοδικό περασμένοεκεί, παρ’ όλα αυτά, το σοκ με άφησεμουδιασμένο και άδειο.

Το κεφάλι μου γύριζε καθώς τοασανσέρ με ανέβαζε πάνω. Ένιωθα σαννα παρασυρόμουν στο χάος, χάνονταςεπαφή με το καθετί.

Κατέβηκα στο τρίτο πάτωμα,ακριβώς εκεί που είχα βγει και τηνάλλη φορά όταν επισκέφθηκα τηνΤζην.

Τώρα ήταν μια εταιρία υφασμάτωνεκεί.

«Δεν υπήρχε ποτέ κάποιο περιοδικόεδώ; » ρώτησα την κοπέλα τηςρεσεψιόν.

«Όχι, τουλάχιστον από τότε που

εργάζομαι εδώ», με διαβεβαίωσε.«Βέβαια είμαι στη δουλειά μόλις τρίαχρόνια».

Γύρισα σπίτι. Δικαιολογήθηκα στηΜαίρη ότι ήμουν αδιάθετος και ότι δεθα πήγαινα απόψε στη δουλειά. Μουαπάντησε ότι τότε δε θα πήγαινε κιαυτή. Κλείστηκα στην κρεβατοκάμαραγια να μείνω μόνος. Στάθηκα στοσημείο που θα βάζαμε το καινούριοκρε-

βάτι όταν θα μας το έφερναν την άλληβδομάδα.

Η Μαίρη ήρθε να δει πώς ήμουν.Στάθηκε στο κατώφλι της πόρτα

κοιτάζοντάς με.

«Μπομπ, τι σου συμβαίνει; » μερώτησε ανήσυχα. «Δεν πρέπει να τομάθω κι εγώ; »

«Δεν έχω τίποτα», απάντησα.

«Α, μη μου λες ψέματα! Ξέρω ότι κάτισου συμβαίνει».

Έκανα να πλησιάσω προς το μέρος της.Μετάνιω-σα και γύρισα το πρόσωπο προς

την άλλη μεριά.

«Έχω... έχω να γράψω ένα γράμμα»,μουρμούρισα.

«Σε ποιον; »

«Αυτό είναι δική μου δουλειά! »ξέσπασα. Ύστερα της εξήγησα ότι θαήταν για τον Τζιμ.

Μου γύρισε το κεφάλι της. «Μακάρι ναμπορούσα να σε πιστέψω»,μουρμούρισε.

«Τι θες να πεις, δηλαδή; » φώναξα. Μεκοίταξε έντονα για κάμποσες στιγμές καιμετά γύρισε πάλι το πρόσωπο.

«Δώσε τους χαιρετισμούς μου στονΤζιμ», μου είπε με σπασμένη φωνή. Οτρόπος που το είπε μ’ έκανε ν’ανατριχιάσω.

Κάθισα και έγραψε εκείνο το γράμμαστον Τζιμ. Σκέφτηκα ότι κάτι μπορεί ναέβγαινε έτσι. Τα πράγματα ήταν τόσοάσχημα που η μυστικότητα δεν είχε πιασημασία. Του έγραψα ότι και ο Μάικ είχεεξαφανιστεί. Τον ρωτούσα αν θυμότανκανένα Μάικ.

Ήταν παράξενο, αλλά το χέρι μου δενέτρεμε σχεδόν καθόλου. Ίσως έτσιγίνεται όταν είσαι πια χαμένος γιαχαμένος.

Σάββατο:

Η Μαίρη είχα να κάνει κάποια έξτραδακτυλογράφηση σήμερα. Έφυγε νωρίς.

Αφού έφαγα πρωινό, πήρα τοβιβλιάριο των καταθέσεων από τημετάλλινη κασετίνα του στηνντουλάπα της κρεβατοκάμαρας. Θακατέβαινα ώς την τράπεζα να κάνωανάληψη για να πληρώσω το κρεβάτι.

Στην τράπεζα συμπλήρωσα τοέντυπο για ανάληψη 97 δολαρίων.Ύστερα στάθηκα στην ουρά και, ότανέφτασε η σειρά μου, έδωσα το έντυποκαι το βιβλιάριο στον ταμία.

Το άνοιξε και μετά με κοίταξεσυνοφρυωμένος.

«Πλάκα μου κάνετε; » με ρώτησε.

«Το εννοείτε, πλάκα; »

Έσπρωξε το βιβλιάριο πάλι προς τομέρος μου. «Ο επόμενος», είπε.

Έβαλα τις φωνές. «Τι συμπεριφοράείναι αυτή! »

Με την άκρη του ματιού μου είδακάποιον υπάλληλο από τα γραφεία νασηκώνεται και να πλησιάζει γοργά.Μια γυναίκα από πίσω μου είπε,«Προχωρήστε, παρακαλώ. Κλείνετετο γκισέ».

Ο τύπος με ζύγωσε όλο ενδιαφέρον.

«Τι πρόβλημα έχετε, κύριέ μου; » με

ρώτησε.

«Ο ταμίας σας αρνείται να μουδώσει τα λεφτά μου, εξήγησα.

Ο τύπος μου ζήτησε το βιβλιάριο καιτου το έδωσα. Το άνοιξε και τοπεριεργάστηκε. Ύστερα με κοίταξεσαστισμένος.

«Μα τούτο το βιβλιάριο είναι λευκό»,είπε σιγανά.

Τ ου το άρπαξα από το χέρι και τοκοίταξα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαντύμπανο.

Το βιβλιάριο ήταν εντελώς άγραφο.

«Ω Θεέ μου! » έκανα πνιχτά.

«Ίσως μπορέσουμε να το ελέγξουμεαπό τον αριθμό του», μου είπε ουπάλληλος. «Έρχεστε, παρακαλώ, ώςτο γραφείο μου; »

Αλλά έβλεπα και μόνος μου ότι δενυπήρχε κανένας αριθμός στο βιβλιάριο.

Το έβλεπα ολοκάθαρα. Και ένιωσα ταδάκρυα ν’ ανεβαίνουν στα μάτια μου.

«Όχι», τραύλισα. «Όχι! » Τον άφησακαι τράβηξα προς την πόρτα.

«Μια στιγμή, κύριε», φώναξε ο άλλοςπίσω μου.

Δεν του έδωσα σημασία. Βγήκατρέχοντας, και τρέχοντας γύρισα σπίτι.

Περίμενα στο σαλόνι τη Μαίρη ναγυρίσει σπίτι. Την περιμένω ακόμη.Κοιτάζω το βιβλιάριο της τράπεζας. Στηγραμμή όπου είχαμε και οι δυουπογράψει τα ονόματά μας. Όλα τασημεία όπου είχαν περαστεί οικαταθέσεις μας. Πενήντα δολάρια δώροαπό τους γονείς της στην πρώτη επέτειοτων γάμων μας. Διακόσια τριάνταδολάρια από τα μερίσματα της ασφάλειάςμου. Είκοσι δολάρια εδώ... Δέκα δολάριαεκεί...

Τα πάντα κενά.

Όλα χάνονται. Η Τζην. Η Σάλλυ. ΟΜάικ. Ονόματα που παρασέρνει ο άνεμοςκαι μαζί τους ανθρώπους στους οποίουςανήκαν.

Τώρα κι αυτό. Ποιος άλλος έχει σειρά;

Αργότερα:

Ξέρω.

Η Μαίρη δε γύρισε σπίτι.

Τηλεφώνησα στο γραφείο. Άκουσα τηφωνή του Σαμ στο ακουστικό και τονρώτησα αν η Μαίρη ήταν εκεί. Μου είπεότι μάλλον θα είχα πάρει λάθος νούμερο,

γιατί καμία Μαίρη δεν εργαζόταν εκεί.Του είπα το όνομά μου και τον ρώτησααν εγώ εργαζόμουν εκεί.

«Έλα, άσε την πλάκα», μου είπε. «Θασε δω τη Δευτέρα το βράδυ».

Τηλεφώνησα στον ξάδερφό μου, στηναδερφή μου, στην ξαδέρφη της, στην

αδερφή της, στους γονείς

της. Καμία απάντηση. Ούτε κανκουδούνισμα στην άλλη άκρη τηςγραμμής. Κανένας από τους αριθμούςτους δεν καλεί. Όλοι τους έχουνεξαφανιστεί.

Κυριακή:

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Όλη μέρακάθομαι στο σαλόνι μας κοιτάζοντας έξωστο δρόμο. Περιμένω μήπως περάσει απόμπροστά κανένας γνωστός. Αλλά δενπερνά κανείς. Μονάχα ξένοι.

Φοβάμαι να βγω από το σπίτι. Είναι τομόνο που απόμεινε. Τα έπιπλά μας και ταρούχα μας.

Εννοώ τα ρούχα μου. Η δική τηςντουλάπα είναι άδεια. Το έλεγξα σήμερατο πρωί, αμέσως μόλις σηκώθηκα. Δενυπήρχε ούτε ίχνος από τα φορέματά τηςεκεί. Είναι σαν ταχυδακτυλουργική

παράσταση, με το καθετί ναεξαφανίζεται. Είναι σαν..

Γέλασα. Πρέπει να είμαι...

Τηλεφώνησα στο επιπλάδικο. Ανοίγειτ’ απογεύματα της Κυριακής. Μουαπάντησαν ότι δεν είχαν στα βιβλία τουςκαμία παραγγελία μου για κρεβάτι. Καιμε ρώτησαν αν ήθελα να πάω να τοελέγξω προσωπικά.

Κατέβασα το ακουστικό και κοίταξαπάλι έξω από το παράθυρο.

Σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στη θείαμου στο Ντη-τρόιτ. Αλλά είναι αδύνατονα θυμηθώ τον αριθμό. Ούτε και υπάρχει

πια στο καρνέ μου. Ολόκληρο το καρνέείναι άγραφο. Μονάχα τ’ όνομά μουυπάρχει στο εξώφυλλο, σταμπωτό μεχρυσά γράμματα.

Το όνομά μου. Μονάχα το όνομά μου.Τι μπορώ να πω; Τι μπορώ να κάνω; Τοκαθετί είναι πια τόσο απλό. Δεν υπάρχειτίποτα που να μπορώ να κάνω.

Κοιτάζω το φωτογραφικό μουάλμπουμ. Σχεδόν όλες οι φωτογραφίεςεκεί είναι αλλαγμένες. Δεν υπάρχεικανένα πρόσωπο σ’ αυτές.

Η Μαίρη έχει εξαφανιστεί, το ίδιο καιόλοι οι φίλοι και οι συγγενείς μας.

Είναι αστείο.

Στη φωτογραφία του γαμήλιου δείπνουκάθομαι ολομόναχος σ’ ένα τεράστιοτραπέζι φορτωμένο φαγητά. Το αριστερόμου μπράτσο είναι ανασηκωμένο καιλυγισμένο σαν ν’ αγκαλιάζω μια αόρατηνύφη. Και ολόγυρα στο τραπέζι ποτήριακρασιού φαίνονται μετέωρα στον αέρα.

Πρόποση για ένα μοναχικό βίοανθόσπαρτο.

Δευτέρα πρωί:

Μόλις γύρισε πίσω το γράμμα που είχαστείλει στον Τζιμ. Μια σφραγίδα απέξω

γράφει: «Άγνωστος παραλήπτης».

Προσπάθησα να προλάβω τονταχυδρόμο, αλλά δεν τα κατάφερα. Είχεφύγει πριν ξυπνήσω.

Κατέβηκα στο μπακάλικο μπροστά στοκτίριο. Ο μπακάλης με ήξερε. Αλλά όταντου έκανα λόγο για τη Μαίρη, μου είπε ν’αφήσω τ’ αστεία, αφού και οι δυο ξέραμεότι ήμουν φανατικό γεροντοπαλίκαρο.

Υπάρχει ακόμη μια ιδέα να δοκιμάσω.Έχει κάποιο ρίσκο, αλλά πρέπει να τοαποτολμήσω. Πρέπει να βγω από το σπίτικαι να περάσω από τη στρατολογία.Θέλω να δω αν υπάρχει εκεί ο φάκελόςμου. Αν υπάρχει, θ’ αναφέρει και

στοιχεία για τις σπουδές μου, το γάμομου και τους ανθρώπους που πέρασαναπό τη ζωή μου.

Θα πάρω και τούτο το τετράδιο μαζίμου. Δε θέλω να το χάσω. Αν το χάσω,δε θ’ απομείνει τίποτα στον κόσμο πουνα μου θυμίζει ότι δεν είμαι τρελός.

Δευτέρα βράδυ:

Το σπίτι δεν υπάρχει πια

Είμαι καθισμένος στο ζαχαροπλαστείοτης γωνίας.

Όταν γύρισα από τη στρατολογίαβρήκα στη θέση του σπιτιού ένα άδειο

οικόπεδο. Ρώτησα μερικά από τα παιδιάπου είδα να παίζουν εκεί αν με ήξεραν.Απάντησαν αρνητικά. Μετά τα ρώτησα τιείχε γίνει το σπίτι που ήταν πρώτα εκεί.Απάντησαν ότι έπαιζαν σ’ εκείνο τοοικόπεδο από μικρά.

Η στρατολογία δεν είχε κανέναστοιχείο για μένα. Τίποτα. Το παραμικρό.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι πια ούτεκαν υπαρκτό πρόσωπο. Το μόνο που μουαπομένει είναι αυτό που είμαι: το κορμίκαι τα ρούχα μου. Κάθε χαρτί πουαναφερόταν στην ταυτότητά μου έχειχαθεί από το πορτοφόλι μου.

Το ρολόι μου χάθηκε κι αυτό. Έτσι

απλά. Εκεί, από τον καρπό μου.

Είχε κάποια αφιέρωση χαραγμένη πίσωτου. Τη θυμάμαι.

Στον καλό μου, με αγάπη, Μαίρη.

Πίνω μια γουλιά καφέ από το φλι

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟΑΛΛΕΣΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

Τζωρτζ Χένρυ Σμιθ, ΤΟ ΙΜΑΤΖΙΚΟΝ

Ρέυ Μπράντμπερυ, ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τζων Μπράννερ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥΨΕΥΔΟΥΣ Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ, ΟΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ

Τσαρλς Χάρνες, Η ΝΕΑΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ρόμπερτ Σέκλυ, ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Αρθουρ Κλαρκ, ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥΣΚΟΤΟΥΣ

Ρίτσαρντ Μάθεσον, ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Υπήρχε — ναι υπήρχε — κάποτε έναςφιλόσοφος που τον έλεγαν Ντεκάρτ ήΚαρτέσιο, ο οποίος είπε:

Cogito ergo sum.

Καί πίστεψε ο δύστυχος ότι έτσι έλυσε τοπρόβλημα!

Μετά πέθανε. Ο Ντεκάρτ, γιατί το πρόβλημαεξακολουθεί να ζει.

Όχι, το πρόβλημα δεν είναι πού θα βρούμεκάποιον που να ξέρει λατινικά για να μαςμεταφράσει τι είπε ο Ντεκάρτ. Αυτό λύνεταιεύκολα. Ανοίγουμε ένα λεξικό καιανακαλύπτουμε ότι τα λόγια του Ντεκάρτμεταφράζονται κάπως έτσι:

Σκέφτομαι, άρα υπάρχω.

Λαμπρά. Αλλά για ν’ αποδείξω ότι«σκέφτομαι» πρέπει να έχω ήδη αποδείξειότι «υπάρχω», και το όλο ζήτημα είναιταυτόσημο με το άλλο περιβόητοφιλοσοφικό πρόβλημα: η κότα έκανε τοαβγό ή το αβγό την κότα; Τελικά το μόνοσίγουρο που αποδεικνύει το Cogito ergosum είναι κάποιες γνώσεις λατινικών από τημεριά του Ντεκάρτ.

Εξάλλου, αν πάρουμε σαν μέτρο τηςπραγματικότητας τη ρήση του Ντεκάρτ,τότε πάρα πολύ ελάχιστοι άνθρωποι πρέπεινα υπάρχουν σε τούτο τον κόσμο. Γ ιατί;

Δρχ. 600