ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Στον πατέρα μουΧρήστο Ν. Φραγκόπουλο.

Με δίδαξε με τη ζωή του να αγαπώ την Αλήθεια.

Τίτλος: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟΣυγγραφέας: ΟΡΕΣΤΗΣ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣΑθήνα 2012 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ•ΒΙΒΛΙΑ•ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ•CD•DVD•MP3•ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ•ΦΥΛΛΑΔΙΑ•ΚΑΙΝΕΣ ΔΙΑΘΗΚΕΣΔιεύθυνση: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ” Τ.Θ. 50438 -14110 Ν. Ηράκλειο - Hellas Επικοινωνία: Τηλ.: 210 5758928, e-mail: ofragopoulos@gmail.com www.logiazois.gr

Δημιουργικό:aimilios1@gmail.com

Εκτύπωση:ALTA GRAFICO Α.Ε.Ραβενίων 9, 136 71 Κ. ΑχαρνέςΤηλ: 210 23 14 359, Fax: 210 23 17 705, e-mail: altagraf@hol.gr

H κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού Αυτού Ιησού Χριστού.

Eάν περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς Αυτός είναι εν τω φωτί,

έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων.

(Α΄Ιωάννου 1:3-7)

Ίνα γίνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν

διά της επιθυμίας διαφθοράν.

(Β΄Πέτρου 1:4)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Κοινωνία με τον Θεό - Τι σημαίνει, πώς γίνεται ........111.

Η αμαρτία πριν και μετά την αναγέννηση …............192.

Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε ………......................303.

Η άγνωστη αγάπη του Θεού ……………............….......394.

Όταν ζητάμε και δεν λαμβάνουμε ………………....……475.

Εξεύρομεν - Γνωρίζομεν - Έχομεν ………….....…………566.

Η Αλήθεια για την Αιώνια Ζωή ..................................687.

9

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι το βασικότερο, το θεμελιωδέστερο στη ζωή κάθε ανθρώπου που έρχεται στην ύπαρξη. Στη μία άκρη ο τρομερός Θεός, απόμακρος, απλησία-στος, αδιάφορος, ξένος. Για κάποιους ίσως και να μην υπάρχει, να είναι δημιούργημα της φαντασίας μας… Στην άλλη άκρη εί-ναι όσοι έχουν πλάσει ένα Θεό μικρό, βολικό, του χεριού τους, γεμάτο κατανόηση, συγχώρηση, βοήθεια όταν την χρειαζόμα-στε… Και ενδιάμεσα όλες οι ποικίλες θέσεις και απόψεις περί του Θεού. Πού και ποια είναι η αλήθεια; Η απάντηση βρίσκε-ται στο ανεκτίμητο δώρο, που λέγεται Κοινωνία με τον Θεό. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι ένας πραγματικός θησαυρός. Κάθε κομμάτι ενός θησαυρού είναι από μόνο του ένας ολόκληρος θησαυρός. Για τη συγχώρηση των αμαρτιών μας ίσως μπορούμε όλοι να πούμε πολλά. Το ίδιο και για το έλεος του Θεού, τη μακροθυμία Του, τον Ουρανό που μας πε-ριμένει. Πόσο έχουμε ασχοληθεί, πόσο γνωρίζουμε το μεγάλο και θεμελιώδες θέμα της Κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό; Μας έχει μιλήσει ποτέ κανείς; Εμείς έχουμε μιλήσει σε άλλους για την Κοινωνία μας με τον Θεό; Γνωρίζουμε τι περικλείει μέσα του αυτό το δώρο; Εμείς έχουμε Κοινωνία με τον Θεό;

Υπάρχουν περιοχές, που το μέγεθος και το μεγαλείο της αγά-πης του Θεού για τον άνθρωπο φαίνεται καθαρά και με τρόπο συγκλονιστικό, ανάγλυφο. Μας γεμίζει έκπληξη, θαυμασμό και δικαιολογημένη απορία το κάλεσμα του Θεού σε Κοινωνία μαζί Του. «Η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού».

Υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε μείνει στα λίγα, τα βασικά, όπως τα αποκαλούμε, στην επιφάνεια στη σχέση μας με τον Κύριο. Μία σχέση χωρίς δόξα και ομορφιά, την ώρα που ο ίδιος ο Κύρι-ος μάς τιμά με το να μας φέρνει τόσο κοντά Του, να μας ανεβά-ζει τόσο ψηλά, στο δικό Του επίπεδο! Κοινωνία με τον Θεό! Δεν έχει κάνει ποτέ κανείς μεγαλύτερο, πολυτιμότερο δώρο από αυτό στον άνθρωπο.

Μακάρι το μικρό αυτό πόνημα να υπηρετήσει το μεγάλο σκοπό, να αναδείξει το δώρο, να φωτίσει τη μεγάλη τιμή, να στρέψει όλους μας με πόθο και δίψα εκζήτησης στο να αποκτήσουμε, να βιώσουμε, να απολαύσουμε την Κοινωνία με τον Θεό, κοινωνία ζωντανή, καθημερινή, πλούσια, ανεμπόδιστη. Όταν θα ανακα-λύψουμε αυτό το μυστικό της χαράς, αυτή την πηγή δύναμης στη σχέση μας με τον Θεό, θα γίνουμε και για τους άλλους γύρω μας «πηγή ύδατος αναβλύζοντος».

Ορέστης Χρ. Φραγκόπουλος

10

11

Κοινωνία με τον ΘεόΤι σημαίνει, πώς γίνεται

«Η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού.

Και ταύτα γράφομεν προς εσάς, διά να ήναι πλήρης η χαρά σας.

Εάν περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων,

και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας»

(Α΄Ιωάννου α΄3,4,7)

Όσο η πόρτα της χάριτος του Κυρίου είναι ανοιχτή, το πρώτο, το μόνο θέμα της αγάπης Του, αλλά και το δικό μας, των πι-στών παιδιών Του, είναι η σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου από τον αιώνιο θάνατο. Όσο κι αν το θέμα αυτό είναι μεγάλο, σοβαρό, μοναδικό, έχουμε όλοι μας πιστεύω κατασταλαγμένες απόψεις για το τι είναι η σωτηρία, τι περιέχει η σωτηρία. Στη σωτηρία του ανθρώπου από τη δύναμη της αμαρτίας και του θανάτου υπάρχουν πολλά υπερφυσικά στοιχεία θεϊκής επέμβα-σης, όπως είναι η δικαίωση του αμαρτωλού, η συμφιλίωση, η αναγέννηση, η υιοθεσία. Εμείς, δυστυχώς, έχουμε κρατήσει στη σκέψη μας ένα απλό σκίτσο, ένα σκαρίφημα, δυο-τρεις αδρές γραμμές για το τι είναι η σωτηρία, τι περιλαμβάνει, πώς έρχεται στη ζωή του ανθρώπου. Είναι ίσως τα κύρια, τα βασικά σημεία, όπως τα λέμε.

12

Κοινωνία με τον Θεό

ΑΥΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ

Όταν όμως σκύψουμε με διάθεση ταπεινή μελέτης του Λόγου του Θεού, θα διαπιστώσουμε ότι το σκαρίφημα που έχουμε, η άποψή μας γύρω από τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, όχι μόνο είναι φτωχή, αλλά δεν ανταποκρίνεται και στην πραγ-ματικότητα όπως μας την παρουσιάζει η Αγία Γραφή. Αυτό το σημείο είναι και πολύ ενδιαφέρον και πολύ επικίνδυνο! Μας χαρίστηκε ένα θαύμα αγάπης Θεού, η σωτηρία τού Ιησού Χρι-στού κι εμείς το μεταχειριζόμαστε απρόσεκτα, επιπόλαια, δια-τυπώνουμε θεωρίες, απόψεις, το χάνουμε - το βρίσκουμε, το ξεχνάμε… μετά το ξαναψάχνουμε… Το δώρο του Ουρανού το φτωχύναμε, το φτηνύναμε, το απογυμνώσαμε από το μεγαλείο του, το μεταχειριζόμαστε απρόσεχτα και άπρεπα.

Κάνω συχνές αναφορές στη μελέτη μου, στο μικρό, αλλά πλή-ρες Ευαγγέλιο, στην παραβολή του Ασώτου Υιού, (Λουκάς ιε΄ 11-32). Σκεφτείτε, μια φανταστική περίπτωση, την άλλη μέρα το πρωί, αφού τον έσφιξε στην αγκαλιά του ο πατέρας, τον κα-ταφίλησε, τον συγχώρησε, τον δέχτηκε, τον έπλυνε, τον καθάρι-σε, έκανε βασιλικό δείπνο για να τον τιμήσει, σηκώθηκε ο Άσω-τος Γιος και είπε στον Πατέρα: ξέρεις, πατέρα, δε θα μείνω…, έχω κάτι φίλους, κάτι δουλίτσες, έχουμε δημιουργήσει κάποιες καταστάσεις…, αλλά θα ξανάρθω, θα έρχομαι να σε βλέπω…, δε θα χαθούμε,… Έκπληκτος ο πατέρας, το μόνο που θα μπο-ρούσε να ψελλίσει θα ήταν: Μα ξέρεις τι κατάλαβα; Κατάλαβα ότι ήρθες για να μείνεις για πάντα, να μη φύγεις ποτέ από την αγκαλιά μου, από το παλάτι της αγάπης μου…, για να είμαστε ένα, να μη χωρίσουμε ποτέ πια, να είσαι εσύ δικός μου και εγώ δικός σου. Στο μυαλό του «μοντέρνου» αυτού Άσωτου Γιου που αποφάσισε να επιστρέψει στο πατρικό είναι ίσως και τα πολλά λεφτά του πατέρα…, να μας βοηθάει… να μας στηρίζει… να παραστέκεται στις ανάγκες μας… Αυτή είναι η σωτηρία του Ιη-σού Χριστού στον αμαρτωλό άνθρωπο; Πατέρα θα έρχομαι να με συγχωρείς και να με ξανασυγχωρείς, να με βοηθάς, να μου παραστέκεσαι, να με στηρίζεις στις ανάγκες, στα προβλήματα; Αυτή η σωτηρία της συγχώρησης και των παροχών είναι χωρίς αξία, χωρίς μεγαλείο, χωρίς ομορφιά και δόξα.

13

Τι σημαίνει, πώς γίνεται

Σκέφτηκα μία ακόμα εικόνα, πιο κοντινή σε μας. Στο βάθος της θάλασσας κάποιος πνίγεται. Φωνάζει απελπισμένος. Κάποιος απ’ τη στεριά πέφτει στα βρώμικα νερά, κολυμπάει γρήγορα, τον αρπάζει, τον βγάζει στη στεριά, τον σώζει. Την ώρα που ετοιμάζεται να φύγει ο σωσμένος, γυρίζει αυτός που έπεσε στα νερά και του λέει: δεν σε έσωσα για να φύγεις, για να χωρί-σουμε…, θα σε πάρω σπίτι μου, θα γίνουμε φίλοι, θα σε έχω αδελφό μου, το σπίτι μου θα είναι και δικό σου, τα πλούτη μου δικά σου, θα σε σπουδάσω, θα γίνεις κληρονόμος της περιου-σίας μου, της δόξας μου, του ονόματός μου, σε έσωσα για να ζήσουμε μαζί από εδώ και πέρα. Δε σε έσωσα για να γυρίσεις πίσω στη ζωή σου, στις παρέες σου, στο περιβάλλον σου, να κάνεις τα ίδια, να ζεις τα ίδια και μεθαύριο να ξαναπέσεις στα ίδια νερά και να πνιγείς…

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

Δυστυχώς έτσι νομίζουν οι περισσότεροι: ο Κύριος μας συγχώ-ρεσε για να πάμε σπίτι μας, στο περιβάλλον μας, στα αγαπη-μένα μας και στους αγαπημένους μας και να ξανακάνουμε τα ίδια… και μεθαύριο πάλι βρεγμένοι, μισοπνιγμένοι να Τον έχουμε στήριγμα να μας ξανασυγχωρεί. Η απάντηση του Κυ-ρίου είναι τελείως διαφορετική: σε πήρα από την εξουσία του σκοταδιού, από τα νύχια τού διαβόλου της αμαρτίας, για να γί-νουμε ένα, να σε κάνω δικό Μου, να μη σε αποχωριστώ ποτέ…, διαφορετικά – θέλεις να σου πω όλη την αλήθεια; - δεν θα ’πε-φτα στα νερά να σε σώσω και μετά να σε ξανασώζω… και να σε ξανασυγχωρώ… Σε λύτρωσα από την κατάρα της αμαρτίας για να έχουμε κοινωνία, να είμαστε κοινωνοί, να τα έχουμε όλα τα δικά σου και τα δικά Μου κοινά! Το ίδιο σπίτι, το ίδιο τραπέζι, την ίδια αγάπη, την ίδια καρδιά, την ίδια δόξα!

«η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού»

Να σταθώ, να κουβεντιάσω με κάποιον ώριμο πιστό του Χριστού για το μεγάλο θέμα της σωτηρίας. Μίλησέ μου για τη σωτηρία σου, μίλησέ μου για τη σχέση σου με τον Κύριο. Είμαι βέβαι-

14

Κοινωνία με τον Θεό

ος ότι θα ακούσω όμορφα, ζηλευτά και θαυμαστά, ολόσωστα πράγματα. Όμως τη λέξη κοινωνία είναι πολύ πιθανό να μην την ακούσω ούτε μία φορά. Κοινωνία με τον Πατέρα Θεό, κοι-νωνία με τον Ιησού Χριστό τον Δίκαιο, κοινωνία μετ’ αλλήλων. Κοινωνία με το φως – εν τω φωτί – κοινωνία με το άγιο αίμα τού Ιησού, που μας καθαρίζει από την αμαρτία.

Το πραγματικό νόημα της λέξης κοινωνία δεν είναι, δέχομαι, πιστεύω, δεν έχω αντίρ-ρηση, μιλάω γι’ αυτό, ακούω ευχαρίστως γι’ αυτό, το ασπάζομαι, το αποδέχομαι. Κοινωνία θα πει έχω κοινά, μοιραζόμαστε τα κοινά μας, έχω τα πάντα κοινά. Αλήθεια το λέω και το ομολογώ δημόσια, ότι αν όλη η προσφορά του Ιησού Χριστού ήταν αυτό το μοναχικό και άχαρο ανηφόρι, Κύριε βο-ήθα με, Κύριε συγχώρησέ με, Κύριε στήρι-ξέ με, Κύριε ευλόγησέ με, ξανασυγχώρησέ με… θα έφευγα από τον Χριστό. Δεν αξίζει να δώσεις τη ζωή σου ολόκληρη γι’ αυτό το φτηνοπράγμα…, ενώ υπάρχει το άλλο, το μεγάλο, το θαυμαστό. Έχεις δει οπαδούς του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του ενός ή του άλλου κόμματος να μιλάνε με-ταξύ τους, να μοιράζονται τα κοινά τους, να σχολιάζουν τον αγώνα, τις εξελίξεις; Απορροφημένοι, γεμάτοι με τα κοινά τους, τα ενδιαφέροντά τους, αυτά που αγαπούν και στα οποία ανήκουν! Ποτισμένοι με αγά-πη, με πάθος, υπηρετούν πιστά την ομάδα

τους, το πιστεύω τους. Σπάνια συναντάς χριστιανούς με τέτοια χαρακτηριστικά στη ζωή τους, στην πίστη τους.

Η λέξη κοινωνία είναι από τις πιο όμορφες έννοιες, όχι μόνο στη γλώσσα μας, αλλά στον κόσμο ολόκληρο. Προέρχεται από την ελληνική λέξη κοινός και κοινά. Δεν υπάρχει κοινωνία, αν δεν έχουμε κοινά. Για να ’χουμε κοινωνία, πρέπει να μιλάμε για τα ίδια, να αγαπάμε τα ίδια, να ζούμε τα ίδια, να σκεφτόμαστε τα

Κοινωνία θα πει έχουμε κοινά. Ο

Πατέρας Θεός με μας και εμείς με

τον Πατέρα. Κοινές αλήθειες, κοινές αγάπες,

κοινά ενδιαφέρο-ντα, κοινές υπο-σχέσεις, κοινούς

στόχους… Πορευόμαστε μαζί, μιλάμε ό ένας στον

άλλο για τα ίδια πράγματα, τα κοι-νά μας, αυτά που

μας ενώνουν.

15

Τι σημαίνει, πώς γίνεται

ίδια, να ανήκουμε στα ίδια. Μεταξύ τους οι άνθρωποι εύκολα βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Τους ενώνει το ποδόσφαιρο, το κόμμα, η οικολογία, η δουλειά τους, οι κοινοί τους στόχοι. Όμως ας σκεφτούμε λίγο: Η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού. Εδώ δεν πρόκειται για το φίλο, το γείτονα, το συγγενή, αλλά για τον Ίδιο τον Κύριο, τον Θεό των θεών. Και δεν εννοεί, Του μιλάω, κάνω προσευχή, διαβάζω την Αγία Γραφή, κάνω κηρύγματα ή ακούω κηρύγ-ματα… Κοινωνία θα πει έχουμε κοινά. Ο Πατέρας Θεός με μας και εμείς με τον Πατέρα. Κοινές αλήθειες, κοινές αγάπες, κοινά ενδιαφέροντα, κοινές υποσχέσεις, κοινούς στόχους… Πορευό-μαστε μαζί, μιλάμε ό ένας στον άλλο για τα ίδια πράγματα, τα κοινά μας, αυτά που μας ενώνουν.Η κοινωνία, όταν είναι πραγματική, γνήσια, είναι αμφίδρομη. Η κοινωνία είναι από τον Πατέρα σε εμάς και από εμάς προς τον Πατέρα και Κύριο. Άλλη η σχέση να πηγαίνω στον Κύριο όταν έχω ανάγκες, δυσκολίες, για να με συγχωρήσει, να με βοηθήσει, να με ευλογήσει…, και τελείως διαφορετική είναι η σχέση όταν μοιραζόμαστε τα κοινά μας ένας προς έναν: Κύριε, ήρθα για να μιλήσουμε για τον Ουρανό, για τη δόξα που μας περιμένει, για τα σχέδια της Βασιλείας Σου, για το σοφό και τέλειο θέλημά Σου. Ανοίγεις την καρδιά σου στον Πατέρα και Κύριο, σου ανοίγει Εκείνος την καρδιά Του, σε κάνει κοινωνό των μυστηρίων, των αποκαλύψεων, της αγάπης Του, της καρδιάς Του. Αυτή η σχέση με τον Κύριο είναι θησαυρός ανεκτίμητος και αξίζει να αφιε-ρώσεις τη ζωή σου ολόκληρη να την αποκτήσεις, να την ζήσεις. Ο Ουρανός ολόκληρος είναι ανοιχτός μπροστά μας. Εμείς στον Ουρανό, ο Ουρανός στη Γη, ο Κύριος στη Γη, εμείς στον Ουρανό Του μαζί Του, δίπλα Του…, ένα διαρκές, καθημερινό θαύμα. Και στην Παλαιά Διαθήκη αυτό το πνεύμα λατρείας, αυτή τη θαυμαστή και ένδοξη σχέση κοινωνίας συναντάμε στα λόγια του Ψαλμωδού:

«Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου

πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου,

και να επισκέπτωμαι τον ναόν Αυτού.» (Ψαλμός κζ’ 4)

16

Κοινωνία με τον Θεό

Από τότε πριν χιλιάδες χρόνια, αυτό το πνεύμα, η ίδια επιθυ-μία, η ίδια σχέση με τον Κύριο, οι ίδιοι πόθοι στην καρδιά των πιστών Του, Κύριε να Σε βλέπω, Κύριε να Σε ακούω, να έχου-με ζωντανή κοινωνία αγάπης, να ανοίγουμε τις καρδιές μας ο ένας στον άλλον.

Αν θα θέλαμε να πάμε πίσω στην ιστορία της Κοινωνίας με τον Θεό, το ξεκίνημά της βρίσκεται στα πρώτα κεφάλαια της Γένε-σης, τότε που δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο, τον τοποθέτη-σε στον κήπο της Εδέμ και είχαν καθημερινή, όμορφη κοινωνία αγάπης, αλήθειας, καθαρότητας. Ο Πατέρας Θεός μοιραζόταν με τον άνθρωπο τα σχέδιά Του, τα μυστήρια της αγάπης Του, το πρόσωπό Του, τις αλήθειες Του. Αλλά και ο άνθρωπος άνοιγε την καρδιά του στον Δημιουργό του Θεό και μοιράζονταν τα κοινά τους με τόσο δοξασμένο τρόπο. Την κοινωνία αυτή την έχασαν όταν μπήκε η αμαρτία του ανθρώπου ανάμεσά τους και τους χώρισε τόσο τραγικά. Σε αυτήν την όμορφη και ζηλευ-τή σχέση Κοινωνίας με τον Θεό επανέρχεται ο άνθρωπος στην Καινή Διαθήκη όταν, λυτρωμένος με το αίμα του Ιησού Χριστού δια της πίστεως, δέχεται την δωρεάν σωτηρία και γίνεται παιδί του Θεού και περπατάει στο Φως της παρουσίας Του και της οδηγίας Του.

ΤΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ο Θεός Πατέρας είναι φως, το Φως. Επομένως σκοτάδι σ’ Αυ-τόν δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει. Όποιος έχει κοινω-νία με τον Πατέρα, έχει κοινωνία με το φως που τον λούζει, τον τυλίγει, τον διαπερνά. Όπου υπάρχει το φως, δεν υπάρχουν κρυφά σημεία, σκοτεινά σημεία, αμφίβολα, περίεργα, διφορού-μενα. Ούτε επάνω μας, ούτε γύρω μας. Τα επόμενα βήματα είναι απλά και κάπως αυτονόητα:

Μην κάνουμε το λάθος και βαφτίσουμε γρήγορα και • εύκολα τη σχέση μας με τον Κύριο κοινωνία. Μη θεωρήσουμε δεδομένο ότι είμαστε παιδιά του Θεού, ότι έχουμε κοινωνία με τον Πατέρα, ότι είμαστε λουσμένοι στο φως. Αν είναι έτσι τα πράγματα ή όχι, αυτό αποδεικνύεται από το περιεχόμενο της

17

Τι σημαίνει, πώς γίνεται

κάθε μας μέρας, από τη ζωή που ζούμε. Όποιος έχει σκοτά-δι ή σκοτάδια ή σκοτεινά σημεία στη ζωή του, δεν μπορεί να έχει και κοινωνία με τον Θεό, δεν είναι λουσμένος από το φως και δυστυχώς λέει ψέματα και προς τον εαυτό του και στους γύρω του. «Εάν είπωμεν ότι κοινωνίαν έχομεν μετ’ Αυτού, και περιπατώμεν εν τω σκότει, ψευδόμεθα και δεν πράττομεν την αλήθειαν». Όταν είσαι λουσμένος από το φως της κοινωνίας σου με τον Κύριο, δεν έχεις κρυφά απ’ Αυτόν, ούτε λόγια ούτε πράξεις κρυφές. Η υγεία σου του Κυρίου, ο χρόνος σου του Κυρί-ου, τα λεφτά σου του Κυρίου, η καρδιά σου του Κυρίου. Θυμάμαι την περίπτωση της Μάρθας και της Μαρίας. Ο Κύριος μπήκε στο σπίτι τους το φιλικό, αλλά κοι-νά – κοινωνία – είχε μόνο με τη Μαρία. Η Μάρθα δεν είχε κοινά με τον Κύριο, ούτε ο Κύριος με τη Μάρθα. Η Μάρθα είχε κοι-νά με το νοικοκυριό της, τον κόσμο της, το πρόγραμμά της, τις υποχρεώσεις της ημέρας… Η απάντηση του Κυρίου: Μάρ-θα-Μάρθα, θα μείνουμε χωρίς κοινά εμείς οι δυο, χωρίς κοινωνία. Και αν δεν έχουμε κοινά εμείς, δεν έχουμε και κοινό μέλλον, δεν έχουμε κοινή αιωνιότητα, δεν έχουμε κοινή ζωή και δόξα.

Εκεί μέσα στον κόσμο του φωτός • του Πατέρα έχουμε και κοινωνία μετ’ αλ-λήλων. Τρίτη διάσταση. Κοινωνία με τον Πατέρα, κοινωνία με τον Υιό, Ιησού Χρι-στό, κοινωνία μετ’ αλλήλων. Σωστή κοινω-νία, ευλογημένη, άγια, κοινωνία αγάπης και καθαρότητας. Εκεί ακριβώς, στο ολόφωτο ευλογημένο περιβάλλον της κοινωνίας υπάρχει το αίμα του Ιησού Χριστού, που καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.

Το «μυστικό» αυτής της όμορφης ζωής της νίκης, του καθα-ρισμού, της άγιας πορείας, που είναι λουσμένη στο φως του

Μην κάνουμε το λάθος και βαφτί-

σουμε γρήγορα και εύκολα τη σχέση μας με τον Κύριο

κοινωνία. Μη θεω-ρήσουμε δεδομένο

ότι είμαστε παι-διά του Θεού, ότι έχουμε κοινωνία

με τον Πατέρα, ότι είμαστε λουσμένοι στο φως. Αν είναι έτσι τα πράγματα

ή όχι, αυτό αποδει-κνύεται από το πε-ριεχόμενο της κάθε μας μέρας, από τη

ζωή που ζούμε.

18

Κοινωνία με τον Θεό

Θεού, βρίσκεται στη μικρή φράση, που όμως τα λέει όλα:

«Εάν περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς Αυτός είναι εν τω φωτί»

Αυτό σημαίνει ανοιχτή γραμμή, εμείς με τον Κύριο και ο Κύριος με μας. Όπως τα τρόλεϊ είναι σε συνεχή επαφή με τα ηλεκτρο-φόρα καλώδια και παίρνουν ενέργεια για να προχωρήσουν. Μόλις χάσουν την επαφή με την πηγή της δύναμής τους, ακινη-τοποιούνται στη μέση του δρόμου. Σ’ αυτό το περιβάλλον δεν υπάρχει αμαρτία, γιατί εκεί υπάρχει το αίμα του Ιησού Χριστού, που καθαρίζει, εξαφανίζει, εξαλείφει την αμαρτία την ώρα που πάει να φυτρώσει, να γεννηθεί.

Και πού καταλήγει όλη αυτή η όμορφη πορεία άγιας και καθα-ρής κοινωνίας;

«Ίνα διά τούτων γίνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν

διά της επιθυμίας διαφθοράν.» (Β΄Πέτρου α΄4)

Πόση τιμή και δόξα από την πλευρά του Θεού προς τον άν-θρωπο! Πόσο μεγαλείο αγάπης θεϊκής προς εμάς! Πόσα σχέδια δοξασμένα έχει ετοιμάσει και θέλει να ξεδιπλώσει στην κοινω-νία μας μαζί Του με αιώνιες προεκτάσεις ο Κύριος! Πόσο μας ανεβάζει, μας τιμά, μας δοξάζει, όταν μας καλεί να γίνουμε και να είμαστε καθημερινά κοινωνοί μαζί Του, κοινωνοί της δικής Του της φύσης, της δόξας Του!

Δεν θα ρωτήσω αν έχεις τη σωτηρία του Ιησού Χριστού. Θα ρω-τήσω όμως κάτι άλλο, πολύ πιο συγκεκριμένο. Έχεις κοινωνία με τον Θεό; Έχεις κοινά με τον κόσμο Του, την αγάπη Του, την καρδιά Του, τη Βασιλεία Του; Περπατάς κάθε μέρα λουσμένος στο φως της ζωντανής κοινωνίας μαζί Του; Αυτή είναι η πραγ-ματική σωτηρία, η λύτρωση, η αιώνια ζωή!

19

Η αμαρτία πριν και μετά την αναγέννηση

«Εάν περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων,

και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.

Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα,

τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον·

Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ·

και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού»

(Α΄Ιωάννου α΄7-9, β΄1,2, γ΄8-10)

Υπάρχει αρκετή σύγχυση και απορία γύρω από το θέμα της αμαρτίας. Κυκλοφορούν πολλές γνώμες και απόψεις. Τι είναι αμαρτία, πότε είναι αμαρτία και πότε δεν είναι, τι ισχύει για τον αναγεννημένο άνθρωπο του Κυρίου, πώς αντιμετωπίζεται η αμαρτία στη ζωή μας…

Κάποιοι επιλέγουν μία τρομοκρατημένη θέση απέναντι στην αμαρτία, που οδηγεί σε ανάλογα τρομοκρατημένη και φοβι-σμένη σχέση με τον Κύριο. Είναι καλό να είμαστε προσεκτικοί, να είμαστε ευαίσθητοι στο θέμα της αμαρτίας, αλλά κάποτε ο εχθρός της ψυχής μας μάς οδηγεί σε υπερβολές χωρίς νόη-μα και πρακτική σημασία. Άλλοι πάλι επιλέγουν το δρόμο της λάθος ανέμελης στάσης απέναντι στην αμαρτία, του τύπου:

20

Κοινωνία με τον Θεό

…δεν υπάρχει πρόβλημα, εγώ μπορώ να ησυχάσω, όλα είναι τακτοποιημένα, όλα είναι εξασφαλισμένα… Διάβαζα ένα σχε-τικό κείμενο επάνω στα δύο πολύ σοβαρά και θεμελιώδη στοι-χεία της υγιούς πνευματικής ζωής του πιστού, την Ασφάλεια και τη Βεβαιότητα της Σωτηρίας και πώς μπορούν αυτές οι έννοιες να διαστρεβλωθούν, να κακοποιηθούν και να γίνουν αιτία κά-ποιοι να χάσουν την ψυχή τους, γιατί παίζουν με την αμαρτία χωρίς φόβο και σοβαρότητα. Και αυτό γίνεται στις μέρες μας και μάλιστα πολύ κοντά μας, δίπλα μας ίσως.

ΣΩΣΤΗ ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Υπάρχει πλούσιο υλικό και άπλετο φως μέσα στην Αγία Γραφή γύρω από αυτό το θέμα το μεγάλο και σοβαρό. Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε στη μελέτη μας, στην προσέγγισή μας, είναι το περιβάλλον των εννοιών, μέσα στο οποίο τοποθετεί ο Κύριος τις αλήθειες Του. Αυτό που χρειάζε-ται είναι να σκύψουμε με σοβαρότητα, να μελετήσουμε και να δεχθούμε την αποκά-λυψη του Αγίου Πνεύματος.

Η κρατούσα αντίληψη γύρω από την πα-ρουσία της αμαρτίας στη ζωή μας είναι κάπως έτσι: όλοι γεννιόμαστε μέσα στην αμαρτία, πάντες ήμαρτον και υστερούνται

της δόξης του Θεού, ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το αίμα του Ιησού Χριστού μας καθαρίζει από πάσης αμαρτίας… Έτσι απλά, νοικοκυρεμένα τα έχουμε στο μυαλό μας, λογικά, βολικά και ησυχάζουμε.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε τι γίνεται με την αμαρτία στη ζωή του αναγεννημένου ανθρώπου; Υπάρχει, δεν υπάρχει, πώς αντιμετωπίζεται; Τι έγινε στην περίπτωση του Ασώτου Υιού; Γύ-ρισε, συγχωρήθηκε, πλύθηκε, ντύθηκε πριγκιπικά, κάθισε στο

Ο κόσμος του Θεού γίνεται και

δικός μου κόσμος. Πραγματοποιείται

με θεϊκό τρόπο μια «πνευματική

σύντηξη». Εκείνος μέσα μας και εμείς

μέσα σε Κείνον.

21

Η αμαρτία πριν και μετά την αναγέννηση

τραπέζι το βασιλικό… Υπάρχει αμαρτία μετά από αυτά τα βή-ματα, πού είναι, πώς αντιμετωπίζεται; Και εδώ έχουμε κάπως εύκολη την απάντηση: ο Ιησούς Χριστός, που πλήρωσε τόσο ακριβά και μας συγχώρησε τις πολλές παλιές μας αμαρτίες, μπορεί να μας συγχωρήσει ξανά και ξανά, αφού το γνωρίζου-με όλοι ότι είμαστε ντυμένοι το ρούχο της σάρκας, της αμαρ-τίας, μέσα σε έναν κόσμο που διοικείται από το διάβολο. Με αυτές τις θέσεις και ερμηνείες, που είναι πολύ λογικές, καθησυ-χασμένοι συνεχίζουν κάποιοι το δρόμο τους, άλλοτε προσεκτι-κοί, άλλοτε απρόσεκτοι στο θέμα της αμαρτίας, με τον Κύριο να παραστέκεται, να κατανοεί, να συγχωρεί αδιαμαρτύρητα… Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΕΣΗ

«Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς 1. πλανώμεν». Αυτό είναι το πρώτο σωστό και υγιές ση-μείο. Από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε όλοι. Είμαστε γέννημα – θρέμμα της αμαρτίας. Όλοι μας. Ξεκινήσα-με τη ζωή μας με το ΟΧΙ στον Θεό, με μία πορεία μα-κριά Του και εναντίον Του, ξεκινήσαμε από τον κόσμο της αμαρτίας, της αδικίας, της ανταρσίας. Ξεκινήσαμε ακριβώς όπως ξεκίνησε ο Άσωτος Γιος, (Λουκάς ιε΄12-24), φύγαμε από την αγάπη Του, το θέλημά Του, την παρουσία Του στη ζωή μας. Αυτή η επιλογή για τον άνθρωπο είναι αστοχία, αδικία, αμαρτία και οδηγεί στην αιώνια απώλεια. Επομένως αν δεν ξεκινήσουμε από αυτήν την παραδοχή, η αλήθεια δεν είναι εν ημίν. Δεν λέμε την αλήθεια, δεν είμαστε στο δρόμο της αλή-θειας, εαυτούς πλανώμεν. Ο Κύριος περιμένει από τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, να ομολογήσει, να παραδεχθεί κάποια στιγμή στη ζωή του ότι έχει φύγει από Εκείνον, είναι σε αδικία, είναι σε αμαρτία. Διαφο-ρετικά, είναι πολύ καθαρά τα λόγια Του: «Εάν είπωμεν ότι δεν ημαρτήσαμεν, ψεύστην κάμνομεν αυτόν, και ο λόγος αυτού δεν υπάρχει εν ημίν».

22

Κοινωνία με τον Θεό

«Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός 2. και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικί-ας». Είναι «δέσμευση» αγάπης και πιστότητας του Κυ-ρίου. Όταν ομολογήσουμε ότι είμαστε γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα στην αμαρτία - που σημαίνει ότι το συνειδητοποιήσαμε, το παραδεχόμαστε, το αναγνω-ρίζουμε και μετανοούμε μπροστά Του - Εκείνος είναι πιστός και δίκαιος να μας συγχωρήσει και να μας κα-θαρίσει. Εδώ ανοίγει ένα πολύ σοβαρό και κρίσιμο κε-φάλαιο. Εμείς έχουμε τον Θεό στη ζωή μας για να μας συγχωρεί και να ξανασυγχωρεί τις πολλές παλιές και νέες αμαρτίες μας. «Συχγωρός αμαρτιών». Αυτό είναι που κυρίως θέλουμε από τον Κύριο. Η θέση αυτή εί-ναι πέρα για πέρα λαθεμένη και επικίνδυνη. Ο Κύριος συγχωρεί με σκοπό να καθαρίσει! Ποτέ δεν μας συγ-χωρεί με σκοπό να μας ξανασυγχωρήσει. Δυστυχώς στις μέρες μας η συγχώρηση έχει πολύ μεγάλη ζήτηση, ο καθαρισμός όμως ελάχιστη. Καθαρίζω σημαίνει το αφαιρώ, το εξαλείφω, το εξαφανίζω, δεν θα υπάρχει πια στη ζωή μου, δεν θα εμφανιστεί ξανά. Δεν φαίνε-ται να είμαστε τόσο πρόθυμοι να αποχωριστούμε «τις αγαπημένες μας αμαρτίες, τα αγαπημένα είδωλα της καρδιά μας», γι’ αυτό ίσως προτιμάμε τη συγχώρηση από τον καθαρισμό μας. Αυτή μπορεί να είναι η προ-σφιλής δική μας επιλογή, αλλά δεν είναι η προσφορά του Κυρίου στον αμαρτωλό άνθρωπο που μετανοεί. Η χαρά του Κυρίου είναι να μας δει λυτρωμένους, ελευθερωμένους, απαλλαγμένους από την αδικία της αμαρτίας να ζούμε για Κείνον.

Ανακεφαλαιώνουμε τα όσα μας είπε ο Κύριος για την πριν την αναγέννηση πορεία μας. Όλοι μας ξεκινάμε κάπως έτσι: Πατέ-ρα φεύγω, έχω φύγει, δεν Σε θέλω, μ’ αρέσει ο κόσμος, ψηφί-ζω, επιλέγω τον κόσμο της αμαρτίας, Σου γυρίζω την πλάτη, επιλέγω να ζω μακριά Σου και εναντίον Σου… Κατόπιν έρχεται κάποια ώρα, που υψώνουμε τα μάτια μας στον Ουρανό με με-

23

τάνοια, ταπείνωση, συντριβή και λέμε: Πατέρα αμάρτησα στον Ουρανό και ενώπιόν Σου, και παραδινόμαστε στον Πατέρα, ο οποίος συγχωρεί και καθαρίζει, αναγεννά τον άνθρωπο, τον λυ-τρώνει από την εξουσία της αμαρτίας.

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ

Στο σημείο αυτό είναι που συμβαίνει κάτι μοναδικό και ανεπα-νάληπτο, που ίσως δεν το έχουμε προσέξει. Μαζί με τη συγ-χώρηση, τη λύτρωση, τον καθαρισμό μας, την αναγέννηση, γι-νόμαστε και κοινωνοί με τον Θεό. Μπαίνουμε στον κόσμο του Θεού και έχουμε κοινά με τον Θεό (θυμίζω η λέξη κοινωνός προ-έρχεται από το κοινός, κοινά), τα σχέδιά Του, το θέλημά Του, την καρδιά Του, μία αμφίδρομη σχέση αγάπης και πίστης. Του μιλάω, μου μιλάει, Του εμπιστεύομαι, μου εμπιστεύεται, Του ανοίγω την καρδιά μου και Εκείνος μου ανοίγει τη δική Του. Ο κόσμος του Θεού γίνεται και δικός μου κόσμος. Πραγματοποι-είται με θεϊκό τρόπο μια «πνευματική σύντηξη». Εκείνος μέσα μας και εμείς μέσα σε Κείνον. «Η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού». Κοινωνία με τον Θεό, κοινωνία με τον Ιησού Χριστό και «εάν περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων», δηλαδή κοινωνία με τους άγιους λυτρωμένους πιστούς του Κυρίου. Αυτή η παρουσία του Κυρίου μέσα μας, δια της κοινωνίας, εξαλείφει τη δύναμη κυριαρχίας της αμαρτί-ας μέσα μας και μας χαρίζει νίκη και θρίαμβο καθημερινό.

Καταφεύγουμε στην αξιοθρήνητη θέση: Κύριε, ήμασταν αμαρ-τωλοί, είμαστε και όπως φαίνεται θα είμαστε…, Κύριε ξέρεις σε τι κόσμο ζούμε, Κύριε είμαστε ντυμένοι το ρούχο της σάρ-κας με όσα αυτό σημαίνει…, Κύριε ξέρεις τη φύση μας και την προέλευσή μας, Κύριε δείξε κατανόηση…, γιατί έχουμε χάσει τον καινούργιο κόσμο μέσα στον οποίο μας τοποθετεί η χάρη του Θεού, τον κόσμο της κοινωνίας μαζί Του. Δεν έχουμε παραλάβει και αξιοποιήσει τη μεγάλη τιμή, που κάνει ο Θεός στον άνθρωπο τον πεσμένο, τον πρώην αμαρτωλό, να μας θέ-λει δίπλα Του, κοινωνούς δικούς Του, κοινωνούς θείας φύσεως

Η αμαρτία πριν και μετά την αναγέννηση

24

Κοινωνία με τον Θεό

(Β΄Πέτρου α΄4).Τώρα πια μπορεί να περνάει από μπροστά μας η αμαρτία, μπορεί να προκαλεί με τα θέλγητρά της, τις λάγνες υποσχέσεις της, τα ερεθίσματά της, αλλά η καρδιά μας έχει

αγκαλιάσει το δικό Του κόσμο και η αμαρ-τία δεν μπορεί να μας ζυγώσει περισσότε-ρο, αλλά ούτε εμείς τη ζυγώνουμε. Τώρα πια το υλικό που κυκλοφορεί στη σκέψη μας, που υπάρχει στην καρδιά μας, είναι υλικό άγιο και δοξασμένο Ουρανού. Τώρα πια τα κοινά μας είναι με τον Κύριο και όχι με την αμαρτία, γιατί η αμαρτία είναι ει-σβολέας, που θέλει να μπει και να εγκατα-σταθεί στη ζωή μας.

Κάποτε ήταν καθεστώς στη ζωή μου η αμαρτία, τώρα είναι ξένο στοιχείο, έξω από μένα, που προσπαθεί να εισβάλει μέσα μου. Τον καιρό που ξοδεύαμε τα δώρα του Κυρίου ζώντας ασώτως, η αμαρτία και εμείς ήμασταν ένα, τα κοινά μας ήταν με την αμαρτία, ο κόσμος της αμαρτίας και ο κόσμος της πονηρής μας καρδιάς ήταν ένα. Μετά ήρθε η λύτρωση. Η κοινωνία δε ημών είναι με τον Πατέρα, με τον Γιο, με τη δοξασμένη νύμφη Του, την Εκκλησία, άγια κοινωνία Πνεύματος Θεού μέσα μας και ανάμεσά μας. Ο κόσμος που αγαπάμε, που ενδιαφερόμαστε, που προκρίνουμε εί-ναι ο κόσμος των πραγμάτων του Κυρίου.

ΓΙΝΕΤΑΙ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑ;

Το φυσιολογικό αποτέλεσμα όλων αυτών που αναφέραμε εί-ναι το:

«Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε»

Ο Κύριος συγχω-ρεί με σκοπό να καθαρίσει! Ποτέ

δεν μας συγχωρεί με σκοπό να μας ξανασυγχωρήσει.

Δυστυχώς στις μέρες μας η συγ-χώρηση έχει πολύ μεγάλη ζήτηση, ο καθαρισμός όμως ελάχιστη. Καθα-ρίζω σημαίνει το

αφαιρώ, το εξαλεί-φω, το εξαφανίζω,

δεν θα υπάρχει πια στη ζωή μου,

δεν θα εμφανιστεί ξανά.

25

Έχει προηγηθεί η θητεία στην αμαρτία, μετά η συγχώρηση, ο καθαρισμός, η αναγέννηση και ακολουθεί η θαυμάσια σχέση, η κοινωνία δε ημών είναι με τον Πατέρα, με τον Υιό, μετ’ αλ-λήλων. Αν ακολουθήσουμε με πίστη τα σωστά βήματα, το απο-τέλεσμα στη ζωή μας αυτό θα είναι, δια να μη αμαρτήσετε. Ομολογία της αμαρτίας - δηλαδή αναγνωρίζω, παραδέχομαι, ταπεινώνομαι, ζητάω έλεος και χάρη από τον Θεό τον δίκαιο - έρχομαι στον Κύριο που συγχωρεί και καθαρίζει, γίνομαι κοινω-νός των δικών Του δώρων και αληθειών και η αμαρτία γίνεται πλέον ένα δυσάρεστο επεισόδιο στη μέρα μου, που τακτοποιεί-ται άμεσα, γρήγορα, οριστικά.

«Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον Δίκαιον·

και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών,

και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.»

Ας σκεφτούμε για λίγο αυτόν τον άνθρωπο, που έχει κάθε μέρα, όλη τη μέρα κοινωνία με τον Θεό και μοιράζονται μαζί τα κοινά τους, που έχει άγια κοινωνία με τα αδέλφια του, τους γνήσιους πιστούς του Ιησού Χριστού, με αγάπη, με καθαρότητα, με καλο-σύνη, σε ένα περιβάλλον που λούζεται από το φως της παρου-σίας του Κυρίου, «εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς Αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων». Το αποτέλεσμα αυτής της ζωής δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που υπόσχεται και εγγυάται ο Κύριος, Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε.

Αν φαίνεται στα μάτια κάποιου αυτή η ζωή υπερβολική και ά-πιαστο όνειρο, υπάρχει το πρακτικό κομμάτι δοσμένο απλά στο Α΄Ιωάννου γ΄6: «Πας όστις μένει εν Αυτώ, δεν αμαρτάνει.» Η νίκη κατά της αμαρτίας δεν είναι αποτέλεσμα προσπάθειας, τεταμένης προσοχής ή ηλικίας πνευματικής, αλλά σχέσης με τον Κύριο. Είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα της ένωσης, της ταύτισης με τον Πατέρα Θεό, με τον Ιησού Χριστό τον Κύριο.

Η αμαρτία πριν και μετά την αναγέννηση

26

Κοινωνία με τον Θεό

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Υπάρχει η «πριν αμαρτία» και η «μετά αμαρτία». Η πριν από την αναγέννηση αμαρτία είναι καθεστώς στη ζωή μας, στην κάθε

μας μέρα. Η μετά την αναγέννησή μας αμαρτία είναι ένα δυσάρεστο, θλιβερό και ατυχές επεισόδιο που φεύγει αμέσως από τη ζωή μας μετά από τη δική μας καταδίκη και απόρριψη και με στόχο να μην επανέλ-θει! Κάποιος πνευματικός δάσκαλος έλεγε στους μαθητές του: «Κάποτε η αμαρτία ήταν καθεστώς στη ζωή του ανθρώπου. Με την αναγέννηση γίνεται ένα δυσάρεστο επεισόδιο, ξένο, που φεύγει γρήγορα και δεν επανέρχεται.» Κάποια στιγμή με βρή-κε η αμαρτία κάπως χαλαρό…, με μικρή άμυνα… και διείσδυσε μέσα στη σκέψη μου, παρασύρθηκα, έπεσα. Σε αυτήν την περίπτωση ισχύουν τελείως διαφορετικές αρχές. Εάν περιπατώμεν εν τω φωτί, εάν τις αμαρτήση ενώ βρίσκεται μέσα στην περιοχή της άγιας κοινωνίας με τον Θεό, υπάρχει το αίμα του Ιησού Χριστού, που καθαρίζει από κάθε αμαρτία. Και «έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον Δίκαιον· και αυτός είναι ιλα-σμός περί των αμαρτιών ημών».

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι και στην πε-ρίπτωση της αμαρτίας που την καταδικά-ζουμε άμεσα και εξαφανίζεται γρήγορα

από τη ζωή μας, πάλι από το αίμα του Ιησού Χριστού θα ξε-κινήσουμε, πάλι από το πολύτιμο αλλά και συγκλονιστικό αίμα θα περάσουμε. Μήπως έχουμε ξεχάσει το αίμα; Μήπως έχουμε συνηθίσει το αίμα και δεν μας κάνει πλέον εντύπωση; Η αμαρ-τία ποτέ δεν είναι ασήμαντη και ανώδυνη υπόθεση. Η αμαρτία ποτέ δεν δικιολογείται εύκολα και απλά, όποια κι αν είναι, απ’

Κάποτε ήταν κα-θεστώς στη ζωή μου η αμαρτία, τώρα είναι ξένο

στοιχείο, έξω από μένα, που προσπα-

θεί να εισβάλει μέσα μου. Η αμαρ-

τία ποτέ δεν δι- κιολογείται εύκολα και απλά, όποια κι αν είναι, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Η αμαρτία είναι

πάντα αμαρτία για τον Κύριο και μόνο με αίμα τακτοποι-είται, το αίμα του Ιησού Χριστού του

Δίκαιου!

27

όπου κι αν προέρχεται. Η αμαρτία είναι πάντα αμαρτία για τον Κύριο και μόνο με αίμα τακτοποιείται, το αίμα του Ιησού Χρι-στού του Δίκαιου! Ο αναγεννημένος πιστός του Χριστού στρέ-φει στον Κύριο με ταπείνωση και αναγνώριση, αλλά και εξου-σία και δύναμη πίστης και καταδικάζει άμεσα την αμαρτία του. Μόνο τότε, μόνο με αυτήν την αντιμετώπιση η αμαρτία είναι ένα δυσάρεστο περιστατικό, που διαρκεί πολύ λίγο, χωρίς ρίζες, χωρίς προεκτάσεις. Αυτή η αμαρτία, όταν συμβεί, δεν κατεβαί-νει στην καρδιά, ούτε και προέρχεται από την καρδιά! Ο Λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος στο σημείο αυτό:

«Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ·

και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού.»

Έχουμε μία ανάλογη εικόνα, γνωστή σε αρκετούς από εμάς, με τον οργανισμό μας και τις διάφορες επιθέσεις των μικροβίων. Όταν υπάρχει υγεία, με την εισβολή ενός λοιμογόνου μικροορ-γανισμού ξυπνούν οι μηχανισμοί τής άμυνας μέσα στο σώμα μας και ξεκινά μία μάχη εξουδετέρωσής του. Θα υπάρξουν επι-πτώσεις, θα εκδηλωθεί νόσος, πυρετός, κακουχία, αλλά σύντο-μα θα νικήσει η άμυνα του οργανισμού και θα εξουδετερώσει το μικρόβιο. Η αμαρτία είναι μία εισβολή, ένα ξένο στοιχείο στη ζωή που υπάρχει ήδη η υγεία της σωτηρίας του Ιησού Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η αιώνια ζωή. Μόνον έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αυτά τα εδάφια της Αγίας Γραφής, που είναι και η φυσιολογία της πνευματικής ζωής του πιστού ανθρώπου:

Ξεκίνημα από την αμαρτία • Ομολογία αμαρτίας και καταδίκη της• Ο Κύριος μας συγχωρεί, μας καθαρίζει, μας κάνει κοινω-• νούς θείας φύσης (Β΄Πέτρου α΄4) Κοινωνούς δικούς Του • Σε έναν κόσμο λουσμένο στο φως της αλήθειας Του • Με τον Ιησού Χριστό τον Δίκαιο παρόντα, και το αίμα Του. •

Η αμαρτία πριν και μετά την αναγέννηση

28

Κοινωνία με τον Θεό

Αυτός είναι ο κόσμος του αναγεννημένου, στον οποίο ανήκει πλέον. Η αμαρτία δεν έχει θέση, ούτε επιρροή επάνω του, διότι σπέρμα Αυτού μένει εν αυτώ και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού. Δεν μπορεί σπέρμα του Θεού και σπέρμα της αμαρτίας να συνυπάρχουν στην ίδια καρδιά, στην ίδια ζωή. Ένα από τα δύο θα επικρατήσει. Αν η αμαρτία μείνει ακαταδίκαστη, τροφοδοτείται με νέο υλικό, κρατιέται ζωντανή, αν βγάλει ρίζες και απλώσει, θα «πνίξει» το σπέρμα του Θεού. Το ίδιο θα συμβεί και αντίστροφα.

ΑΠΛΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗΣ

Εδώ έχει θέση μία διευκρίνιση. Για ποιον πιστό άνθρωπο μιλά-με; Πώς μπορώ να ξέρω αν ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία ή όχι; Υπάρχει τρόπος να δοκιμάσω τον εαυτό μου, την πίστη μου, τη ζωή μου μπροστά στον Κύριο και να ξέρω πού πραγμα-τικά βρίσκομαι; Η απάντηση υπάρχει πλούσια, απλή, κατανοη-τή, πρακτική στα ακόλουθα εδάφια (Α΄Ιωάννου β΄3-7):

«Και εν τούτω γνωρίζομεν ότι εγνωρίσαμεν Αυτόν, εάν τας εντολάς Αυτού φυλάττωμεν.

Όστις λέγει, εγνώρισα Αυτόν, και τας εντολάς Αυτού δεν φυλάττει, ψεύστης είναι, και εν τούτω η αλήθεια δεν υπάρχει· όστις όμως φυλάττη τον λόγον Αυτού,

αληθώς εν τούτω η αγάπη του Θεού είναι τετελειωμένη. Εν τούτω γνωρίζομεν ότι είμεθα εν Αυτώ. Όστις λέγει ότι μένει εν Αυτώ, χρεωστεί,

καθώς Εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή.»

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε ούτε ένα σχόλιο στα πιο πάνω εδάφια. Μας δίνει ο Κύριος έναν ασφαλή και εύχρηστο δεί-κτη, σαν αυτόν που μετράμε το σάκχαρο στο σπίτι μας, μόνοι μας, για να γνωρίζουμε αν θα απολαύσουμε ή όχι αυτή τη ζωή της καθολικής νίκης κατά της αμαρτίας και του διαβόλου, της απουσίας της αμαρτίας από την καινούργια μας ζωή.

Μετά από όλα όσα είπαμε, ίσως κάποιος σχολιάσει ότι έχει ακό-μα πρόβλημα με την αμαρτία, νικιέται, πέφτει, φοβάται, υποφέ-

29

ρει… Για να τον βοηθήσω θα τον πήγαινα σε μια άλλη περιοχή έξω από την περιοχή της αμαρτίας. Μίλησέ μου για την κοινω-νία σου με τον Θεό, με τον Ιησού Χριστό τον Δίκαιο, με το άγιο σώμα των πιστών Του. Μίλησέ μου για τα κοινά σου με τον Κύριο, μίλησέ μου για την ποιότητα και το βάθος της προσω-πικής σου σχέσης με το πρόσωπό Του. Από κει θα καταλάβεις γιατί αντί να νικάς νικιέσαι, αντί να εξου-σιάζεις την αμαρτία σε εξουσιάζει ακόμα, αντί να ζεις μια ανέφελη ζωή με τον Ιησού Χριστό λυτρωμένος, καθαρισμένος και να προοδεύεις, ακόμα υποφέρεις ανάμεσα στους φαύλους κύκλους πέφτω, σηκώνο-μαι, ζητάω συγνώμη, ξαναπέφτω, ξανα-σηκώνομαι, ξαναζητάω συγνώμη… Μία πολύ όμορφη εικόνα και συνάμα μεγάλη αλήθεια: έχουμε εμείς εξουσία επάνω στην αμαρτία ή η αμαρτία έχει εξουσία επάνω μας; Ποιος ορίζει ποιον; Ποιος εξουσιάζει ποιον; Εξαρτάται εντελώς από εμάς! Άλ-λωστε είναι τόσο ξεκάθαρο το μέρος μας και η ευθύνη μας απέναντι του Θεού στο θέμα της αμαρτίας:

«Εξεύρομεν ότι πας ο γεννηθείς εκ του Θεού δεν αμαρτάνει, αλλ’ όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει εαυτόν, και ο πονη-

ρός δεν εγγίζει αυτόν.» (Α΄Ιωάνν. ε΄18)

Προσέχεις να μη βραχείς, προσέχεις τις λάσπες να μη λερωθείς, προσέχεις πού και πώς ξοδεύεις τα λεφτά σου, προσέχεις τα μά-τια σου πού κοιτάνε, τα αυτιά σου τι ακούνε, προσέχεις να μην περάσεις με κόκκινο… Όταν έχεις αγκαλιάσει ένα στόχο τόσο πο-λύτιμο, μοναδικό, κάνεις το παν για να τον πετύχεις, για να είσαι συνεπής και να αμειφθείς!

Η νίκη κατά της αμαρτίας δεν εί-ναι αποτέλεσμα

προσπάθειας, τε-ταμένης προσοχής ή ηλικίας πνευμα-τικής, αλλά σχέσης με τον Κύριο. Είναι

το φυσιολογικό αποτέλεσμα της

ένωσης, της ταύτι-σης με τον Πατέρα Θεό, με τον Ιησού Χριστό τον Κύριο.

Η αμαρτία πριν και μετά την αναγέννηση

30

Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε

«Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους, διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού,

και πας όστις αγαπά, εκ του Θεού εγεννήθη, και γνωρίζει τον Θεόν.

Όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη.

Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν,

διότι αγαπώμεν τους αδελφούς.»

(Α΄Ιωάννου β΄9-12, γ΄11-19, δ΄7-21)

Συνοπτικά η ιστορία του κάθε πιστού του Χριστού είναι, σε κύρια σημεία, η ίδια. Ξεκίνημα από τον κόσμο της αμαρτίας. «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν». Ακολουθεί η ώρα της συναί-σθησης, της μετάνοιας, της επιστροφής. «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδι-κίας.» (Α΄Ιωάννου α΄8,9). Ο στόχος της σωτηρίας του Ιησού Χριστού δοξασμένος, αιώνος, «η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού, και έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων», σε ένα περιβάλλον φωτός, αλήθειας, δικαιοσύνης. Και όλα αυτά με ένα βασικό στόχο, «τεκνία μου, ταύτα σας γράφω δια να μη αμαρτήσητε…, πας όστις μένει εν Αυτώ δεν αμαρτάνει.»

31

Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Το επόμενο στοιχείο που έχει θέση σε αυτήν την όμορφη και δοξασμένη πορεία, δεν μπορεί να είναι άλλο από την αγάπη! Η επόμενη ψηλή βουνοκορφή για κατάκτηση, για απόλαυση, είναι η ζωή της αγάπης. Ο άνθρωπος ο κοινωνός του Θεού γίνε-ται άνθρωπος αγάπης. Θα έλεγε κάποιος, και δικαιολογημένα, ότι όλα τα προηγούμενα βήματα δημιουργούν στην καρδιά του ανθρώπου το κατάλληλο περιβάλλον για να ακουμπήσει επάνω του η αγάπη, το κορυφαίο αγαθό της πνευματικής ζωής. Να γίνει ο άνθρωπος του Θεού άνθρωπος αγάπης, να ζήσει την αγάπη, να ταυτιστεί με την αγάπη και να την υπηρετήσει.

Ίσως δεν ξέραμε ότι υπάρχουν αναγκαίες και απαραίτητες προ-ϋποθέσεις για να έρθει και να εγκατασταθεί η αγάπη στη ζωή μας. Νομίζαμε ότι έπρεπε να το ζητήσουμε με προσευχή από τον Θεό - και το κάναμε - ή να προσπαθήσουμε - κάποτε προ-σπαθήσαμε πολύ – ή να μιμηθούμε τη ζωή κάποιων πιο ψηλά από εμάς. Ούτε αυτό απέδωσε τίποτα. Υπήρχαν άνθρωποι που ζήτησαν να έρθει η αγάπη στη ζωή τους χωρίς να έχουν καν αναγέννηση… Κάποιοι άλλοι βρίσκονται ακόμα στο επίπεδο που ζητούν από τον Κύριο να τους συγχωρεί και να τους ξανα-συγχωρεί παλιές και νέες αμαρτίες και απορούν γιατί δεν έρχε-ται η αγάπη στη ζωή τους… Υπάρχει απάντηση για τα φτωχά αποτελέσματα των προσευχών και προσπαθειών μας στο θέμα της αγάπης. Δεν έχουμε προσέξει στον άγιο Λόγο του Θεού την απαραίτητη σειρά και αλληλουχία για να φυτρώσει η αγάπη στην καρδιά μας, να αυξηθεί, να φέρει καρπό. Νομίζουμε ότι μπορούμε να ασχοληθούμε με την αγάπη αποσπασματικά, ξέ-χωρα από τα υπόλοιπα και όποτε εμείς κρίνουμε ή θεωρούμε ότι είναι κατάλληλη η στιγμή. Σοβαρά λάθη όλα αυτά και με συνέπειες.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ

Ίσως δεν το έχουμε προσέξει, αλλά η αγάπη για την οποία μας μιλάει ο Κύριος και μας καλεί να αποκτήσουμε και να ζήσουμε

32

Κοινωνία με τον Θεό

γράφεται με άλφα κεφαλαίο και είναι ένα Πρόσωπο με συγκε-κριμένα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα. Δεν είναι συναίσθη-μα, προϊόν ψυχικό, ούτε αποτέλεσμα γνώσης ή καρπός προ-σπάθειας. Είναι το Πρόσωπο του Θεού μέσα μας, η ζωή Του μέσα μας, ο χαρακτήρας Του μέσα μας. Γιατί ο Θεός είναι αγά-πη. Και επειδή είναι Πρόσωπο, γι’ αυτό διαβάζουμε ότι:

«Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η

αγάπη δεν φθονεί,η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται,

δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται,

δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν,

συγχαίρει δε εις την αλήθειαν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.»

(Α΄Κορινθίους ιγ΄4-8)

Μιλάμε για την αγάπη εύκολα, άνετα, ίσως επιπόλαια. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το ευαγγέλιο που κρατάμε στα χέρια μας και το διαβάζουμε είναι σε λάθος βάση, αν-θρωπομορφικό, ανθρωποκεντρικό ενώ θα έπρεπε να είναι Θεοκεντρικό. Τελείως δια-φορετική η προσέγγιση του Αγίου Πνεύμα-τος. Ο αναγεννημένος άνθρωπος ζει και περπατάει μέσα στο φως, έχει κοινωνία με

τον Θεό και με τα αδέλφια του, εκεί που υπάρχει το αίμα του Ιησού Χριστού που καθαρίζει και εξαλείφει την αμαρτία από μέσα μας, εκεί υπάρχει, όχι η αγάπη, όχι η αγάπη του Θεού, αλλά ο Ίδιος ο Θεός, η Αγάπη.

Είναι τελείως διαφορετικό να ζητάς από τον Θεό, Κύριε δώσε μου αγάπη, βάλε μου αγάπη στην καρδιά, και τελείως διαφο-ρετικό αυτό που εννοεί ο Λόγος του Θεού. Η αγάπη είναι ο φυ-σιολογικός καρπός της σωστής πνευματικής σχέσης μας με τον

Η αγάπη που χα-ρίζει και ζητάει ο Κύριος δεν είναι θέμα προσευχής

και εκζήτησης, δεν είναι θέμα εντατι-κής προσπάθειας, αλλά είναι θέμα

σχέσης, θέμα κοι-νωνίας, κοινωνίας με τον Θεό. Μέσα σ’ αυτή τη σχέση

ενυπάρχει η αγάπη και γίνεται δική μας, βίωμά μας.

33

Κύριο. «Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους, διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού, και πας όστις αγαπά εκ του Θεού εγεννήθη και γνωρίζει τον Θεόν.» Τι σημαίνει αυτό; Όποιος δεν έχει αγάπη, δεν έχει Θεό! «Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄Ιωάνν.δ΄8). Η αγάπη που χαρίζει και ζητάει ο Κύριος δεν είναι θέμα προσευχής και εκζήτησης, δεν είναι θέμα εντατικής προσπάθειας, αλλά είναι θέμα σχέσης, θέμα κοινωνίας, κοινωνίας με τον Θεό. Μέσα σ’ αυτή τη σχέση ενυπάρχει η αγάπη και γίνεται δική μας, βίωμά μας. Θα λέγα-με απεικονιστικά γίνεται μία «μετάγγιση». Έρχεται μέσα μας ο Θεός, που είναι αγάπη και φέρνει στη ζωή μας την αγάπη μαζί με το Πρόσωπό Του, την παρουσία Του, την αλήθεια, τη δικαιο-σύνη Του, την υιοθεσία, τη σωτηρία του Ιησού Χριστού. Από το σημείο αυτό και μετά η αγάπη είναι μέρος της ζωής μας, είναι τρόπος ζωής για εμάς. Καμία ξεχωριστή προσπάθεια στο θέμα της αγάπης. Φυσιολογική συνέχεια και συνέπεια της ζωής του Ιησού Χριστού μέσα μας.

«Εκ τούτου γνωρίζομεν ότι αγαπώμεν τα τέκνα του Θεού,

όταν τον Θεόν αγαπώμεν και τας εντολάς Αυτού φυλάττωμεν.»

(Α΄Ιωάννου ε΄2)

ΟΤΑΝ ΜΙΣΟΥΜΕ

Η Αγία Γραφή, το βιβλίο το άγιο του Θεού, που γνωρίζει πολύ καλά τον άνθρωπο, δεν περιέχει πολλές εναλλακτικές θέσεις και καταστάσεις. Δεν υπάρχουν ποσοστά, για να βολέψουμε καταστάσεις. Συχνά λέω ότι μοιάζει με βιβλίο μαθηματικών. Δεν σηκώνει συζήτηση. Ένα και ένα κάνουν δύο. Αξίωμα. Το δέχεσαι, το απορρίπτεις. Αγάπη και μίσος. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Όποιος δεν αγαπά, μισεί, σύμφωνα με τον Κύριο. Εύ-λογα ίσως επαναστατήσει κάποιος. Έ, όχι και μίσος, Κύριε… Το να μην αγαπάω το δέχομαι, αλλά όχι ότι έχω μίσος… Η απά-ντηση είναι απλή. Μίσος δεν σημαίνει να φτάσω να σκοτώσω κάποιον. Μισώ σημαίνει μειώνω, απαξιώνω, θέλω το κακό του,

Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε

34

Κοινωνία με τον Θεό

κάνω κάθε τι για να υποβιβάσω τον αδελφό μου στα μάτια των άλλων. Αυτός ο δρόμος οδηγεί και στην ανθρωποκτονία στη σκέψη, στην ψυχή, στην καρδιά. Μέσα στο μισώ είναι το κα-τηγορώ, μιλώ υποτιμητικά, βλάπτω τη φήμη του, επιθυμώ την τιμωρία του, χαίρομαι όταν κάτι κακό τού συμβαίνει, τον απα-ξιώνω μπροστά στους άλλους, χαίρομαι με τη συμφορά του και νιώθω δικαιωμένος όταν αυτός ταλαιπωρείται. Το παράδειγμα των Κάιν και Άβελ (Α΄Ιωάννου γ΄12) δεν είναι τυχαίο. Ο Κάιν

υπέφερε όταν έβλεπε τον αδελφό του Άβελ να είναι ευλογημένος του Κυρίου. Του χα-λούσε τη διάθεση, τη μέρα, και δεν το άντεχε. Ήθελε, αν γινόταν, να φύγει από τη μέση ο αδελφός του, να μη τον ξανασυνα-ντήσει μπροστά του. Αλλά τότε στη Γη δεν υπήρχε άλλος για να κάνει το έγκλημα και το έκανε ο ίδιος. Μπορεί να μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο, αλλά ίσως έχουμε κα-λύψει όλα τα προηγούμενα. Στα μάτια του Κυρίου αυτός είναι ο κόσμος του μίσους και, όπως στην περίπτωση του Κάιν, είναι εκ του πονηρού.

Από όλα τα προηγούμενα καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι μικρό και ασήμαντο η έλλειψη αγάπης στην καρδιά ενός ανθρώπου. Εί-ναι τόσο σοβαρό, όσο η απουσία του Θεού από τη ζωή του, η απουσία του Ιησού Χρι-στού, και στη θέση Του υπάρχει αυτό το μίσος, που κανένας δεν ξέρει πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο.

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥ

Εύλογα θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος ότι το αντίθετο του μίσους είναι η αγάπη, αλλά δεν είναι έτσι. Το αντίθετο του μίσους είναι το «υπέρ αυτών», (Α΄Ιωάννου γ΄16,17): «Εκ τού-του γνωρίζομεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν

Και είναι σοβαρό και θεμελιακό

αυτό το κεφάλαιο της αγάπης, διότι μόλις ανακαλύ-

ψουμε ότι δεν αγα-πάμε τον αδελφό

μας δίπλα μας, κα-ταλαβαίνουμε ότι δεν αγαπάμε και τον Ίδιο τον Κύ-

ριο, για Τον οποίο λέμε ότι είμαστε σίγουροι ότι Τον

αγαπάμε.

35

αυτού έβαλε· και ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών. Όστις όμως έχη τον βίον του κό-σμου, και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν, και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ;»

Υπέρ αυτών, υπέρ των αδελφών, σημαίνει υπερασπίζομαι, στη-ρίζω, ενισχύω, καλύπτω, παραχωρώ, χάνω εγώ για να κερδίσει εκείνος, μειώνομαι εγώ και υψώνεται ο άλλος, απορροφώ εγώ το κόστος, τη θυσία, τον πόνο, παίρνω εγώ τη θέση του άλλου και υποφέρω για χάρη του. Αυτά ακριβώς και πολλά περισσότε-ρα έκανε ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός από αγάπη για εμάς. Και συνεχίζει να κάνει μπροστά στον Άγιο Πατέρα Του και Πα-τέρα μας Θεό, καθώς μεσιτεύει για μας. Μιλάω υπέρ του αδελ-φού μου στους άλλους, σκέφτομαι υπέρ του, ενεργώ υπέρ του, σχεδιάζω με αγάπη υπέρ του, διαδίδω υπέρ του, ζημιώνω υπέρ του, τον καλύπτω με σιωπή αγάπης, κρατώ το στόμα μου κλει-στό από αγάπη, σταματά σε μένα το κακό και δεν προχωράει πάρα πέρα. Ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που κάνει το μίσος, όταν υπάρχει σε μία καρδιά.

Αυτό είναι το ένα γνώρισμα της αγάπης του Θεού μέσα μας, όταν υπάρχει και την βιώνουμε καθημερινά. Υπάρχει και ένα ακόμα γνώρισμα, (δ΄10,11): «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. Αγαπητοί, επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός, και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους». Έχουμε καταλάβει την ομορφιά της αγάπης, έχουμε καταλάβει το λάθος του μίσους, αλλά περιμένουμε η άλλη πλευρά να κάνει το πρώτο βήμα. Το θεωρούμε δίκαιο και σωστό. Στη σκέψη μας είναι σημάδι αδυ-ναμίας να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα, και μάλιστα όταν εί-μαστε οι αδικημένοι.

Η αγάπη του Θεού μέσα μας ενεργεί με τελείως διαφορετικό σκεπτικό. Θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα, θα χάσω εγώ πρώτος, θα ταπεινωθώ εγώ πρώτος, ας κατηγορηθώ, ας παρεξηγηθώ, ας μειωθώ μπροστά στα μάτια των άλλων. Υπέρ αυτών, και

Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε

36

Κοινωνία με τον Θεό

πρώτος! Η αγάπη έχει άλλη λογική. Η αγάπη του Θεού μέσα μας δεν φοβάται να βγει μπροστά, να αναλάβει το κόστος. Η αγάπη δεν περιμένει να κάνει ο άλλος το πρώτο βήμα. Ο Θεός πρώτος ξεκίνησε το έργο της σωτηρίας μας, ενώ εμείς ήμαστε «έτι αμαρτωλοί». Η αγάπη του Θεού λέει: πήγαινε εσύ πρώτος, ξεκίνησε εσύ τη συμφιλίωση, την αποκατάσταση, ζήτησε εσύ πρώτος συγνώμη, κι ας μην είσαι ο πρώτος που φταίει. Εσύ πρώτος γιατί έτσι αγαπήθηκες από τον Κύριο. Η πραγματική αγάπη, όταν εκφράζεται, δεν περνάει από τη λογική μας, ούτε

από την αντίληψη περί δικαιοσύνης που έχει ο καθένας μας. Η αγάπη δεν έχει δεύ-τερες, τρίτες σκέψεις, υπολογισμούς, φυ-λάω τα ρούχα μου για να ’χω…

Ο Κύριος έκανε, έδωσε, έβαλε… Και εδώ είναι που ανοίγει ένα μεγάλο και σοβαρό κεφάλαιο για όλους μας. Η αγάπη που αρ-χίζει και τελειώνει στα όμορφα λόγια… Η αγάπη που εξαντλείται στα λόγια... Η αγά-πη που δεν έχει να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από λόγια… Αυτή η αγάπη δεν είναι Θεός, αλλά είναι άνθρωπος, ίσως και διά-βολος, που μας ξεγελά και μας εξαπατά ότι πηγαίνουμε καλά στο θέμα αυτό και μας καθησυχάζει για το κακό μας!

ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ;

Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποιες ερωτήσεις – δοκιμασίες, για να εξετάσουμε τους εαυτούς μας γύρω από το θέμα της αγάπης. Αναγέννηση έχουμε; Όλοι απαντούνε ναι πρόθυμα και αβίαστα. Μας συγχώρησε ο Κύριος τις αμαρτίες; Πάλι ναι. Εί-μαστε παιδιά του Θεού; Περπατάμε εν τω φωτί; Έχουμε κοι-νωνία με τον Θεό; Θα πάμε μια μέρα στον Ουρανό; Σε όλα ναι χωρίς πρόβλημα. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον; Εδώ δεν έχει τόσα πολλά ναι, ίσως κανένα. Ούτε πρόθυμες είναι οι απαντήσεις,

Η αγάπη έχει άλλη λογική. Η αγάπη

του Θεού μέσα μας δεν φοβάται να

βγει μπροστά, να αναλάβει το κό-

στος. Η αγάπη δεν περιμένει να κάνει ο άλλος το πρώτο

βήμα.

37

ούτε αβίαστα βγαίνουν. Τα χείλη σφραγίζουν, τα κεφάλια χαμη-λώνουν… Τραγικό και επικίνδυνο όταν συμβαίνει, όπου συμβαί-νει αυτό. Γιατί; Η απάντηση κρυστάλλινη, καθαρή: «Ο Θεός εί-ναι αγάπη, και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ», (Α΄Ιωάννου δ΄16). Η αγάπη στη ζωή του πιστού ανθρώπου είναι συνδεδεμένη με τα τρία πιο βασικά θεμελιώδη στοιχεία της αναγεννημένης ζωής:

«Εκ του Θεού εγεννήθη, γνωρίζει τον Θεό, εν τω Θεώ μένει.»

Η σωστή πηγή απόκτησης, απόλαυσης, εφαρμογής της αγά-πης:

κοινωνία με τον Θεό • κοινωνία με τον Χριστό • κοινωνία μετ’ αλλήλων • περπάτημα στο φως για να μην αμαρτήσουμε • έχουμε παράκλητο τον Ιησού τον Δίκαιο.•

Περπατάμε, ζούμε, χαιρόμαστε μια ζωή αγάπης και χαίρεται και ο Ουρανός μαζί μας. Όταν διαπιστώσω ότι υπολείπομαι στο θέμα της αγάπης, πηγαίνω και κοιτάζω πίσω, στα θεμέλια, τη σχέση μου με τον Κύριο, την κοινωνία μου μαζί Του, τα κοινά μας. Εκεί υπάρχει το πρόβλημα, από αυτό το σημείο εκπορεύε-ται η υγεία ή η παθολογία της πνευματικής ζωής, εκεί είναι που χρειάζεται η επέμβαση του Κυρίου και η πίστη η δική μου, για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, να γίνει πραγματική μεταμόρ-φωση στη ζωή του ανθρώπου. Και είναι σοβαρό και θεμελιακό αυτό το κεφάλαιο της αγάπης, διότι μόλις ανακαλύψουμε ότι δεν αγαπάμε τον αδελφό μας δίπλα μας, καταλαβαίνουμε ότι δεν αγαπάμε και τον Ίδιο τον Κύριο, για Τον οποίο λέμε ότι εί-μαστε σίγουροι ότι Τον αγαπάμε. «Εάν τις είπη, ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι· διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού, τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πώς δύναται να αγαπά;» (Α΄Ιωάννου δ΄20).

Όταν θα μπορούμε να αγαπάμε

38

Κοινωνία με τον Θεό

Δεν είναι απλό και εύκολο το θέμα της αγάπης, για να το κλεί-σουμε με γρήγορες, επιπόλαιες απαντήσεις, γιατί ο Θεός είναι η Αγάπη και όποιος έχει Αγάπη έχει τον Θεό, Τον γνώρισε, Τον γνωρίζει, μένει μέσα σ’ Αυτόν.

«Ο Θεός είναι αγάπη, και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ.»

Όποιος όμως δεν έχει την Αγάπη, ούτε τον Θεό έχει. Φοβερό να το σκεφτεί κανείς, πόσο μάλλον να το βιώνει!

39

Η άγνωστη αγάπη του Θεού

«Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού.

Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν αυτόν.

Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι·

εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν,

διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν,

καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός»

(Α΄Ιωάννου γ΄1-3)

Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνουμε ότι αυτό που χαρίζει ο Κύριος στον άνθρωπο τον αμαρτωλό είναι πολύ μεγάλο και θαυμαστό. Μεγάλο και ασύλληπτο για τον ίδιο τον άνθρωπο, που είναι και ο αποδέκτης αυτής της προσφοράς αγάπης του Θεού. Αυτός θα απλώσει το χέρι, αυτός θα το κάνει δικό του, θα το ζήσει, θα το απολαύσει.

ΤΑ ΑΛΕΣΜΕΝΑ

Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας δεν είναι πολλοί. Γνω-στή αντίδραση των ανθρώπων είναι, τα μεγάλα να τα κάνουν μικρά για να τα καταλάβουν. Συνηθισμένη πρακτική. Το μικρό παιδάκι πρέπει να φάει απ’ όλα, αλλά τα τρώει αλεσμένα για ευκολία. Όλα μαζί ανακατεμένα, ψιλοκομμένα… και όλοι είναι

40

Κοινωνία με τον Θεό

ευχαριστημένοι... Τα δύσκολα τα κάνουμε εύκολα και τα μεγά-λα μικρά. Πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με την απλή καθημερινή μας ζωή, αλλά με τα άγια του Θεού του Κυρίου και δεν μπορούμε να λειτουργούμε αφαιρε-τικά, απλουστευτικά, ούτε τα μεγάλα να τα μικραίνουμε. Και αν κάποτε καταναλώνουμε αλεσμένη πνευματική τροφή, αυτό ισχύει για το ξεκίνημα, αυστηρά για την περίοδο εκείνη που η νηπιακή ηλικία είναι φυσιολογική και αναμενόμενη. Στην αντί-θετη περίπτωση, αν συνεχίσουμε με αυτή τη νοοτροπία, τότε θα έχουμε πρόβλημα ανάπτυξης και ωρίμανσης στην πνευματι-κή μας ζωή, με ό, τι συνέπειες μπορεί να ακολουθήσουν.

Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στη διαδι-κασία αυτή συμμετέχει πρόθυμα και ο διάβολος, διότι γνωρίζει πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κατάσταση και πού μπορεί να μας οδηγήσει. Να μας γυρίσει πίσω στη ζωή της ασωτίας της αμαρ-τίας, να τα αρνηθούμε όλα, το ξέρει ότι είναι κάπως δύσκολο. Μπορεί όμως να μας κάνει άλλη μεγάλη ζημιά. Να μπαινοβγαί-νουμε σε μία εκκλησία, να κρατήσουμε δυο-τρεις βασικές αλή-θειες, να βολευτούμε χωρίς να ασχολούμαστε ιδιαίτερα, χωρίς κόστος…

Το αποτέλεσμα είναι, οι περισσότεροι πιστοί του Χριστού να έχουν στη σκέψη τους και στην καρδιά τους ένα φτωχό, απλοϊ-κό, απογυμνωμένο σκαρίφημα του Προσώπου Του, της αγάπης Του, της σωτηρίας του Ιησού Χριστού.

ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν μπορούμε να κά-νουμε και πολλά εμείς οι άνθρωποι. Από τη μία τα δύσκολα θεολογικά, ερμηνευτικά μονοπάτια και από την άλλη εμείς οι πεπερασμένοι άνθρωποι, που περνάμε τόσο δύσκολα εδώ κάτω στη Γη… Τόσο μπορούσαμε, τόσο καταφέραμε… Ακούγε-ται λογικό, αλλά είναι πέρα για πέρα λάθος. Ο Κύριος τα δώρα Του, τις αποκαλύψεις Του, την αλήθεια Του μας τα έδωσε γραμ-μένα. Ο γραπτός λόγος στη δημιουργία και την ανέλιξη του αν-θρώπου είναι ένα από τα σημαντικότερα δώρα του Θεού στη

41

Η άγνωστη αγάπη του Θεού

ζωή μας. Ο γραπτός λόγος και η κατανόησή του εδράζεται σε μία πολύπλοκη ανώτερη ψυχική λειτουργία. Έχουμε τον Λόγο Του γραπτό, αναλλοίωτο, σφραγισμένο με σιγουριά και βεβαιό-τητα να ανατρέχουμε σ’ αυτόν. Η παράδοση, που επικαλούνται κάποιοι, αποτελεί μία πολύ ευάλωτη σε προσμείξεις και αλλοι-ώσεις περιοχή, με παρεμβάσεις ανθρώπινες στο πέρασμα του χρόνου.

Ο γραπτός Λόγος του Θεού είναι σημείο αναφοράς για να γνω-ρίσουμε, να προοδεύσουμε, να ανακαλύψουμε, να διορθώσου-με ή να αναθεωρήσουμε όσα χρειαζόμαστε γύρω από το Πρό-σωπο και το έργο του Κυρίου. Η ανάγνωση του Λόγου του Θεού, μαζί με τη ζωντανή οδηγία του Αγίου Πνεύματος, όταν γίνεται με ειλικρινή εκζήτηση από τον άνθρωπο και όχι από φόβο ή υποχρέωση, μας οδηγεί στο θαυμαστό κόσμο των αποκαλύψε-ων, της αγάπης και των σχεδίων Του.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ

Όλοι νομίζουμε και πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε αρκετά καλά την αγάπη του Κυρίου. Ο δίκαιος, ο αναμάρτητος Κύριος ήρθε να πληρώσει για τις αμαρτίες μας, να μας συγχωρήσει, να μας κα-θαρίσει, να μας ανοίξει το δρόμο για τον Ουρανό. Αυτά περίπου είναι όσα γνωρίζουμε και πιστεύουμε γύρω από την αγάπη του Θεού.Εδώ ακριβώς είναι που έχουν θέση όσα είπαμε παραπάνω για τα μεγάλα, τα θαυμαστά, τα ασύλληπτα της αγάπης του Θεού.

«Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού.»

Άλλο είναι να είσαι πιστός του Χριστού, να είσαι συγχωρημένος, να πηγαίνεις στην εκκλησία, να διαβάζεις την Αγία Γραφή, και τελείως ασύλληπτο και μοναδικό να σε έχει ονομάσει ο Ίδιος δικό Του παιδί! Στο σχολείο του γιου μου υπάρχουν πολύ καλά και ευγενικά παιδιά, χαρούμενα, έξυπνα, όμορφα, με καλούς βαθμούς. Δικό μου παιδί είναι μόνο ένα. Τα υπόλοιπα είναι

42

Κοινωνία με τον Θεό

καλά παιδιά της γειτονιάς. Ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο γι’ αυτά, ποτέ δεν θα νιώσουν το ίδιο αυτά για μένα. Και δεν μπορεί να γίνει κανένα από αυτά δικό μου παιδί, αφού δε συντρέχουν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Γιατί ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη Γη μας, ανάμεσά μας, όμοιος με μας, γιατί ο σταυ-ρός Του, η ανάσταση, η ανάληψη στον Ουρανό; Μόνο για ένα σκοπό. Για να μας κάνει παιδιά του Θεού. Και αυτή η αλήθεια έχει δύο όψεις. Ο Θεός μάς νιώθει παιδιά Του, αλλά και εμείς Τον νιώθουμε Πατέρα μας. Και το ότι είμαστε παιδιά Του δεν εί-ναι κάτι το θεωρητικό, θρησκευτικό, χωρίς πρακτική εφαρμογή και νόημα. Το ότι εί-μαι παιδί Του το νιώθω, το απολαμβάνω, το ζω κάθε μέρα στην όμορφη,ζωντανή παρουσία Του. Είναι γεμάτος προσωπική αγάπη για μένα και αυτό το εισπράττω κα-θημερινά, ενδιαφέρεται για μένα, δεν με χάνει από τα μάτια Του, είναι παρών, είναι ενημερωμένος και για την πιο μικρή λεπτο-μέρεια και εξέλιξη της ζωής μου, χαίρεται μαζί μου, υποφέρει μαζί μου. Ο πατέρας που γυρίζει στο σπίτι το βράδυ από τη δου-λειά και μαθαίνει όλως τυχαίως ότι ο γιος του είναι τρεις μέρες ήδη στο νοσοκομείο με σκωληκοειδίτιδα, δεν είναι πατέρας…

Ένα άλλο μεγάλο και ξεχωριστό σε αξία κεφάλαιο είναι οι απο-καλύψεις των θαυμασίων Του, η φανέρωση του εαυτού Του, τα μυστικά και τα μυστήρια της σοφίας Του. Όλα αυτά προ-ορίζονται αποκλειστικά για τα παιδιά Του. Μόνον αυτά έχουν πρόσβαση στον κόσμο του Θεού και έχουν κοινωνία μαζί Του ζωντανή και καθημερινή. «Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν και την διαθήκην Αυτού θέλει φανερώ-σει εις αυτούς.» (Ψαλμός κε΄14). Στα παιδιά Του ο Κύριος ανοί-

Γιατί ο Ιησούς Χρι-στός ήρθε στη Γη

μας, ανάμεσά μας, όμοιος με μας, για-τί ο σταυρός Του, η ανάσταση, η ανά-ληψη στον Ουρα-νό; Μόνο για ένα σκοπό. Για να μας κάνει παιδιά του Θεού. Και αυτή η αλήθεια έχει δύο

όψεις. Ο Θεός μάς νιώθει παιδιά Του, αλλά και εμείς Τον νιώθουμε Πατέρα

μας.

43

γει την καρδιά Του! Με πραγματική λαχτάρα, όπως κάνουμε εμείς με τα παιδιά μας, όταν είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους, θέλει όλα τα δικά Του να γίνουν δικά μας. Να τα μοιραστεί μαζί μας, να μας ανεβάσει όσο γίνεται στο δικό Του επίπεδο. Έτσι σκέφτεται ο Κύριος για τα παιδιά Του.Υπάρχει όμως και ένα τρίτο στοιχείο, πολύ σημαντικό, αυτής της αγάπης, που ίσως κάποτε το αγνοούμε.

«Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας.»

(Ιωάννης κ΄17)

«Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί·

υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον.» (Ιωάννης ιδ΄2)

Εδώ πλέον μιλάμε για την κληρονομιά μας, για τον Ουρανό, την αιωνιότητα στη Βασιλεία Του. Μόνο τα γνήσια παιδιά Του έχουν πρόσβαση και δικαιώματα σε όλα αυτά. Και παιδιά Του είναι πολύ πιο πάνω από ένα απλό πιστεύω, δέχομαι, ασπάζομαι, πηγαίνω στην εκκλησία, κάνω το καθήκον μου… Είναι οι νόμι-μοι κληρονόμοι της δόξας του Θεού. Αυτούς έχει ο Κύριος στην καρδιά Του και ποθεί να τους καμαρώσει στη Βασιλεία Του. Έτσι σκέφτεται ο Πατέρας για τα παιδιά Του, όλα όσα έχω στα παιδιά Μου θα πάνε.

Κοιτάξτε πόσο μεγάλη αγάπη έδειξε σε μας ο Πατέρας Θεός. Αφού μας συγχωρήσει, μας πλύνει, μας καθαρίσει από την αμαρτία, μας αγκαλιάσει, μας καταφιλήσει, το αποκορύφωμα αυτής της αγάπης είναι να μας κάνει νόμιμους κληρονόμους της δόξας Του στη Βασιλεία Του! Δηλαδή πραγματικά δικά Του παιδιά.

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΑΣ

Υπάρχει ένα ακόμα σημείο, που τα συγκεφαλαιώνει όλα και πη-γαίνει ακόμα πιο ψηλά. Μιλάμε στον Θεό, μπαίνουμε στο σπίτι

Η άγνωστη αγάπη του Θεού

44

Κοινωνία με τον Θεό

του Πατέρα Θεού σαν παιδιά Του, με όλα τα προνόμια, όλη την άνεση, όλα τα δικαιώματα, έχουμε κοινωνία με τον Θεό σαν παιδιά Του, και αυτό το νιώθουμε, το ζούμε, το απολαμβάνου-με κάθε μέρα.

Στο σπίτι Του όμως έχει ο Θεός Πατέρας τον Ιησού Χριστό, τον Γιο Του, αναστημένο και δοξασμένο στο θρόνο Του. Το ασύλλη-πτο δώρο είναι αυτό ακριβώς. Μας βάζει δίπλα στο Παιδί Του και στους πιστούς, άγι-ους μάρτυρές Του. «Λοιπόν και ημείς, πε-ρικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων» (Εβραίους ιβ΄1). Αυτή είναι η μεγαλειώδης, δοξασμένη οικογένεια του Κυρίου, στην οποία ανήκουμε τώρα πια. Ο Ιησούς Χριστός «πρωτότοκος μεταξύ πολ-λών αδελφών», (Ρωμαίους η΄29). Είμαστε και εμείς μαζί τους, ανάμεσά τους. Τους ανήκουμε και μας ανήκουν. Υψίστη τιμή και δόξα, ασύλληπτη χάρη.

Να γιατί είπαμε στην αρχή πόσο λίγο έχου-με καταλάβει τις πολλές πτυχές και τα πολ-λά επίπεδα τής αγάπης του Θεού για μας. Αν τα πιστεύαμε όλα αυτά, αν τα ζούσαμε, αν τα είχαμε κάνει δικά μας, δεν θα πα-τούσαμε στη γη. Θα φύτρωναν φτερά στα πόδια μας. Θα ήμαστε άλλοι άνθρωποι με ασύγκριτη δύναμη και δόξα από τώρα. Γιατί το να είσαι παιδί του Θεού έχει ασύλ-ληπτο μεγαλείο μέσα του. Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα από όλα αυτά.

Δεν είναι για τον κόσμο, δεν μπορεί να το ζήσει ο καθένας, δεν δίδεται από τον Θεό στον καθένα. «Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν Αυτόν.» Για τον κόσμο δεν σημαίνουν τίποτα όλα αυτά, όπως δεν σημαίνουν και για πολ-λούς συμβατικούς χριστιανούς. Ούτε τα γεύτηκαν ποτέ, ούτε τα ζήλεψαν, ούτε τα ζήτησαν να τους τα χαρίσει ο Κύριος.

Στα παιδιά Του ο Κύριος ανοίγει την

καρδιά Του! Με πραγματική λαχτά-ρα, όπως κάνουμε εμείς με τα παιδιά μας, όταν είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους, θέλει όλα τα δικά Του να γίνουν

δικά μας. Να τα μοιραστεί μαζί

μας, να μας ανεβά-σει όσο γίνεται στο δικό Του επίπεδο. Έτσι σκέφτεται ο

Κύριος για τα παι-διά Του.

45

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΨΗΛΗ ΚΟΡΥΦΗ

Όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα αφορούσαν το μεγάλο, το υπέρτα-το δώρο που μας κάνει ο Κύριος να είμαστε δικά Του παιδιά. Αν σταματήσουμε εδώ, δεν τα έχουμε καλύψει όλα. Φαντάζει, με βάση όσα είπαμε, ότι αγγίξαμε την ψηλότερη κορυφή, και όντως όλα αυτά είναι κάτι το μοναδικό σε αξία και ασύλληπτο. Αλλά η αγάπη του Θεού συνεχίζει και μας παροτρύνει να κατα-κτήσουμε με την πίστη μας κι άλλες, ακόμα πιο θαυμαστές κο-ρυφές. Υπάρχει και συνέχεια δόξας και μεγαλείου στην αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για το δικό Του παιδί.

«Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι·

εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με Αυτόν,

διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι.»

Θα δούμε Αυτόν καθώς είναι! Και δεν γίνεται να αντικρύσουμε τη δόξα Του και να Τον δούμε καθώς είναι, χωρίς να μεταμορ-φωθούμε όμοιοι με Αυτόν. Ο Μωυσής, στην Παλαιά Διαθήκη, θέλησε να Τον δει και πολύ λίγα πράγματα κατάφερε… Αυτή είναι η φυσιολογική συνέχεια του δώρου της αγάπης Του. Να ονομασθώμεν τέκνα Θεού, να μεταμορφωθούμε όμοιοι με Αυ-τόν, διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι! Η αμαρτία μάς κα-τάστρεψε, μας παραμόρφωσε, μας έριξε χαμηλά, μας ευτέλισε. Η αγάπη του Θεού μάς μεταμορφώνει, μας δοξάζει, μας βάζει στη δοξασμένη οικογένειά Του από τώρα και αιώνια.

ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ

Όλα αυτά τα θαυμαστά και τα μεγάλα απευθύνονται μόνο σε όσους τα έχουν με ζωντανή, άσβηστη ελπίδα κλεισμένα μέσα στην καρδιά τους. Γι’ αυτούς και ισχύουν. Δεν είναι όλων όσων πιστεύουν απλώς ή παραδέχονται, δεν είναι όλων όσων ακολου-θούν την Ιησού Χριστό από κοντά ή από μακριά… Για να ελπί-ζεις σε κάτι, πρέπει να συνδέεσαι με κάποιον τρόπο μαζί του. Εί-

Η άγνωστη αγάπη του Θεού

46

Κοινωνία με τον Θεό

ναι δικό σου, το έχεις αποχωριστεί, σου λείπει και το περιμένεις; Αυτός που δεν ελπίζει, ίσως και να μην ενδιαφέρεται, αφού δεν πρόκειται για κάτι δικό του. Αλλά όταν έχουμε αυτή την ελπίδα, το επόμενο φυσιολογικό βήμα είναι ο καθαρισμός μας.

«Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς Εκείνος είναι καθαρός.»

Όποιος έχει αυτή την αγάπη του Θεού, όποιος είναι παιδί του Θεού και έχει επάνω του το όνομα της Θεϊκής Οικογένειας στην οποία από τώρα ανήκει, το νιώθει ότι αλλάζει, μεταμορφώνεται καθημερινά και έχει την ελπίδα ότι θα δει τον Κύριο καθώς είναι, καθαρίζει τον εαυτό του, ετοιμάζεται ώστε να είναι άξι-ος της δόξας που τον περιμένει. Καθαρίζεται και από τις πιο κρυφές αμαρτίες κι από αυτές που φαίνονται ανώδυνες, ίσως μικρές στα μάτια μας. Να μη μείνει τίποτα ακάθαρτο, από τα παλιά, τίποτα κοσμικό, ανθρώπινο, σαρκικό μέσα του και επά-νω του. Και μάλιστα πρόθυμα, άμεσα, γρήγορα, να μη χρονί-σει, να μη βγάλει ρίζες που θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Και πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες της πίστης που αρέσουν και δοξάζουν τον Θεό, βρίσκεται η ζωντανή ελπίδα ότι θα Τον συ-ναντήσουμε, θα Τον δούμε καθώς είναι και θα περάσουμε την αιωνιότητα μαζί Του, παιδιά Του, στη δοξασμένη Του Ουράνια Οικογένεια!

Εδώ κάτω, θα έχουμε ζωντανή, καθημερινή κοινωνία με τον Θεό Πατέρα μας και τον Ιησού Χριστό τον Σωτήρα μας και εκεί επάνω θα συμμετέχουμε στην αιώνια δόξα του Ουρανού.

47

Όταν ζητάμε και δεν λαμβάνουμε

«ό,τι αν ζητώμεν λαμβάνομεν παρ’ Αυτού.»

(Α΄Ιωάννου γ΄21-23)

Ένα μεγάλο και σοβαρό θέμα της πνευματικής ζωής του πι-στού του Χριστού είναι το κεφάλαιο των απαντήσεων στις προ-σευχές. Προσευχόμαστε ένθερμα, επανερχόμαστε, επιμένουμε, ζητάμε, έχουμε μεγάλη ανάγκη να μας απαντήσει ο Κύριος, να μας δώσει λύση. Κάποτε η απάντηση δεν έρχεται, η λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα…, οι σχέσεις μας με τον Κύριο επηρε-άζονται, διαταράσσονται ίσως, ανεβαίνει πικρία και παράπονο στην καρδιά μας. Αιτία, οι απαντήσεις που δεν έρχονται, που αργούν ή που, όταν έρθουν, είναι τελείως διαφορετικές από αυτές που είχαμε στο μυαλό μας, που σχεδιάσαμε. Βρίσκει πά-τημα ο εχθρός της ψυχής μας και κάνει να ανέβει μέσα μας αμφιβολία για την αγάπη του Κυρίου, για το ενδιαφέρον Του, για την αλήθεια των υποσχέσεών Του.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΗΓΗΣΗ

Μέσα στην Αγία Γραφή, που είναι ο Λόγος του Θεού ο άγιος, υπάρχει φως και δίνονται όλες οι εξηγήσεις και οι απαντήσεις που χρειαζόμαστε στην πορεία της σχέσης μας με τον Κύριο. Αρκεί να είναι έτοιμη και δεκτική η καρδιά μας, ταπεινή και καθαρή, να τις δεχθεί και να τις αξιοποιήσει με πίστη.

Τι θα πει ζητάω από τον Κύριο; Νομίζουμε ότι η απάντηση είναι απλή και εύκολη. Όταν έχω ένα πρόβλημα, όταν έχω ένα θέμα,

48

Κοινωνία με τον Θεό

πηγαίνω στον Κύριο και Του ζητάω λύση, απάντηση, δική Του παρέμβαση… Δυστυχώς δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα στην περιοχή της προσευχής, στο κεφαλαιώδες θέμα των αιτη-μάτων μας και των απαντήσεων του Κυρίου. Δεν πηγαίνουμε στον Κύριο με έναν αυτοσχέδιο κατάλογο αιτημάτων, όπως το χαρτάκι στο σούπερ-μάρκετ με τα ψώνια, Κύριε να μου κά-νεις,… να μου φέρεις,… να μου δώσεις,… να με διευκολύνεις,… Υπάρχουν προϋποθέσεις, υπάρχει συγκεκριμένη ιεραρχία,

υπάρχει ακολουθία βημάτων και καταστά-σεων, που πρέπει να λειτουργήσουν, ώστε να ζητήσουμε τα σωστά από τον Κύριο και να πάρουμε αυτά που ζητήσαμε σαν απά-ντηση στην προσευχή μας.

Κυκλοφορεί μία φράση γύρω από αυτό το θέμα: οι απαντήσεις του Κυρίου είναι ΝΑΙ, ΟΧΙ και ΠΕΡΙΜΕΝΕ. Ακούγεται όμορφο και λογικό, αλλά δεν είναι βιβλικό. Δεν συμφω-νεί ο Λόγος του Θεού με αυτό το στιχάκι. Γιατί η θέση του Κυρίου είναι άλλη:

«ό,τι αν ζητώμεν λαμβάνομεν παρ’ Αυτού.»

Το πλήρες εδάφιο είναι γνωστό σε όλους μας: «Αγαπητοί, εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη, έχομεν παρρησίαν προς τον Θεόν, και ό,τι αν ζητώμεν, λαμβάνομεν παρ’ Αυτού, διότι φυλάττομεν τας εντολάς Αυτού, και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον

Αυτού.» (Α΄Ιωάννου γ΄21,22). Και δίπλα σ’ αυτό το εδάφιο: «Και αύτη είναι η παρρησία την οποίαν έχομεν προς αυτόν, ότι εάν ζητώμέν τι κατά το θέλημα Αυτού, ακούει ημάς. Και εάν εξεύρωμεν ότι ακούει ημάς ό,τι αν ζητήσωμεν, εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα τα οποία εζητήσαμεν παρ’ Αυτού.» (Α΄Ιωάννου ε΄14,15)

Σ’ αυτά τα εδάφια βρίσκονται όλες οι απαραίτητες προϋπο-θέσεις για να λειτουργήσει σωστά η υπόσχεση του Κυρίου και

Από τη στιγμή που η καρδιά μας μάς κατακρίνει,

πρακτικά είναι σα να μας λέει ο Κύ-ριος, άφησε στην

άκρη τα αιτήματα, τα ζητήματα, τις ημερομηνίες, τα

σχέδια και έλα να ασχοληθούμε με την καρδιά σου.

49

Όταν ζητάμε και δεν λαμβάνουμε

να φέρει αποτελέσματα. Σύμφωνα με τις αρχές του Λόγου του Θεού, αν θέλουμε να έχουμε κάποιο αποτέλεσμα, πρέπει να συ-ντρέχουν πάντοτε οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Το κεφάλαιο των προϋποθέσεων, των όρων για να έρθει κάποιο αποτέλεσμα στη ζωή μας, δεν δείχνει ότι μας είναι και τόσο γνωστό ή φιλι-κό. Παρόλα αυτά το χρησιμοποιήσαμε και το χρησιμοποιούμε καθημερινά στη ζωή μας, στο μεγάλωμα των παιδιών μας, στη λειτουργία του σπιτιού μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώ-πους. Όταν πηγαίνουμε όμως στον Κύριο, συμπεριφερόμαστε επιπόλαια και απροβλημάτιστα, λες και κρατάμε το Λυχνάρι του Αλαντίν και το «πνεύμα του λυχναριού» θα μας εκπληρώσει κάθε ευχή, θα μας εκτελέσει ό, τι και αν ζητήσουμε… Συνήθως δεν έρχονται τα πράγματα όπως τα προγραμματίσαμε, ούτε όπως τα «υπαγορέψαμε» στον Κύριο να μάς τα φέρει… Και τότε απορούμε και υποφέρουμε.

ΒΗΜΑ-ΒΗΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

«Εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη»

Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Απαραίτητος όρος και πρώτη απα-ραίτητη προϋπόθεση από τον Ίδιο τον Κύριο των απαντήσεων και των επεμβάσεων, από όπου περιμένουμε και τη δική μας απάντηση. Πριν Τον πλησιάσουμε με προσευχή και αρχίσουμε να Του ζητάμε τι να μας δώσει και τι να μας κάνει, χρειάζεται να ασχοληθούμε με την καρδιά μας. Να δούμε εάν μας κατα-κρίνει ή όχι, εάν το Άγιο Πνεύμα του Θεού προβάλλει επάνω στην οθόνη της τους ελέγχους Του για τη ζωή μας, τη μέρα μας, τη συμπεριφορά μας, τα μάτια μας, τη γλώσσα μας, τη σκέψη μας. Από τη στιγμή που η καρδιά μας μάς κατακρίνει, πρακτικά είναι σα να μας λέει ο Κύριος, άφησε στην άκρη τα αιτήματα, τα ζητήματα, τις ημερομηνίες, τα σχέδια και έλα να ασχολη-θούμε με την καρδιά σου.

Θα προσευχηθούμε στον Κύριο, αλλά όχι για τις ανάγκες μας και για απαντήσεις. Όταν ο έλεγχος του Αγίου Πνεύματος μας

50

Κοινωνία με τον Θεό

φωτίζει κάποια ή κάποιες αμαρτίες, δεν προχωράμε σα να μη συμβαίνει τίποτα, αλλά ασχολούμαστε με την καρδιά μας, με τον καθαρισμό της από την αμαρτία, την αδικία, τα είδωλα, τον κόσμο της σάρκας. Κύριε, μήπως έχω κάτι που το κρατάω καλά κρυμμένο, που το αγαπώ πιο πολύ από Σένα, που δεν το έχω καταδικάσει ώστε να φύγει από τη ζωή μου; Μήπως έχω ειδωλολατρία; Μήπως ακόμα φιλοξενώ σκέψεις, φιλοδοξίες, σχέδια, επιδιώξεις, μήπως αγαπάω τον κόσμο και θέλω να του μοιάσω, μήπως είμαι ακόμα ζωντανός με πάθη, με μίση, με εγωισμό; Εάν υπάρχει κάτι τέτοιο, ας μην προχωρήσουμε στο ζητώμεν και λαμβάνομεν. Υπάρχει αμαρτία, υπάρχει έλεγχος του Αγίου Πνεύματος, υπάρχει καρδιά που μας κατακρίνει.

Η θέση του Λόγου του Θεού δεν είναι, ζητάω και αν μου δώσει, όποτε μου δώσει, ό, τι μου δώσει. Η θέση του Λόγου του Θεού είναι, ζητάω και παίρνω! Ο Κύριος έχει τελείως διαφορετική προσέγγιση. Εγώ θέλω ό, τι ζητήσεις να το πάρεις, λέει ο Κύ-ριος. Αυτή είναι η υπόσχεσή Του, αυτή είναι και η τακτική Του. Άρα, όταν έχουμε μια καρδιά που μας κατακρίνει μέσα από τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να παγώσουν όλα και να ασχοληθούμε με την καρδιά μας, να καθαριστούμε για να λειτουργήσουν οι θαυμαστοί θεϊκοί μηχανισμοί των υποσχέ-σεών Του. Άλλωστε, όσο υστερούμε στο θέμα του καθαρισμού μας, κινδυνεύει η ίδια η πνευματική μας ζωή, η σχέση μας με τον Κύριο μολύνεται, η κοινωνία μας με τον Άγιο Θεό διατα-ράσσεται. Είναι πρώτη προτεραιότητα ο καθαρισμός μας. Προ-ηγείται το η καρδιά μας δεν μας κατακρίνει, μετά έρχεται η παρρησία προς τον Θεό και μετά το θαυμαστό ό,τι αν ζητώμεν λαμβάνομεν παρ’ Αυτού!

«Έχομεν παρρησίαν προς τον Θεόν» Έχω παρρησία σημαίνει βγαίνω μπροστά, Τον κοιτάζω στα μά-τια, έχω θάρρος μπροστά Του. Προηγείται η καθαρή ζωή και η καρδιά που δεν κατακρίνει πλέον. Πηγαίνω στον Κύριο και Του λέω να μου δείξει τι βλέπει μέσα μου που πρέπει να φύγει και είμαι έτοιμος να το καταδικάσω και να καθαριστώ. Η παρρησία είναι θέση πίστης, ειλικρίνειας, ταπείνωσης και καθαρότητας μπροστά στον Θεό.

51

Ίσως κάποιος μπορεί να σταθεί στο σημείο αυτό και να πει ότι η καρδιά του δεν τον κατακρίνει. Το ερώτημα στο οποίο εγώ θα επέμενα και για τη δική μου ζωή είναι τούτο: Έχεις παρρησία προς τον Θεό; Έχεις κοινωνία ανεμπόδιστη με τον Κύριο; Τον κοιτάζεις στα μάτια με αγάπη, πίστη και καθαρότητα; Παρ-ρησία έχω όταν εμπιστεύομαι και αναπαύομαι. Τελειώνω την προσευχή μου και έχω τη βεβαιότητα ότι έφυγε από εμένα, ότι είναι στα χέρια του αγαπημένου μου Κυρίου και έχω ειρήνη ότι έχω λάβει τα ζητήματά μου, έχω πάρει απαντήσεις και ησυχάζω.

«Ό,τι αν ζητήσωμεν, εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα,

τα οποία εζητήσαμεν παρ’ Αυτού.»

(Α΄Ιωάννου ε΄15)

Απόλυτη ταύτιση με το θέλημα του ΘεούΥπάρχει όμως κάτι ακόμα πιο συγκεκριμέ-νο σχετικά με το μεγάλο και κεφαλαιώδες θέμα της παρρησίας μας προς τον Θεό. Το συναντάμε στο ε΄14:

«Και αύτη είναι η παρρησία, την οποίαν έχομεν προς Αυτόν,

ότι εάν ζητώμέν τι κατά το θέλημα Αυτού, ακούει ημάς.»

Υπάρχει κάτι καθοριστικό στην καρδιά που δεν μας κατακρίνει, που έχει παρρησία προς τον Θεό. Είναι το θέλημα του Θεού να βασιλεύει και να κυριαρχεί απόλυτα στην καρδιά μας, στη σκέψη μας, στη ζωή μας καθημερινά. Αυτό το ό,τι αν ζητήσω-μεν, εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν, δεν είναι τυχαίο ούτε αποτέ-λεσμα χειρισμών, προσπαθειών, συμμόρφωσης με κάποιες αρ-χές. Η παρρησία έρχεται στη ζωή μας, όταν αυτά που έχουμε στην καρδιά μας και κατά συνέπεια στην προσευχή μας είναι ταυτισμένα με το σοφό και τέλειο θέλημα του Θεού, το οποίο

Η θέση του Λόγου του Θεού δεν εί-ναι, ζητάω και αν μου δώσει, όποτε μου δώσει, ό, τι

μου δώσει. Η θέση του Λόγου του

Θεού είναι, ζητάω και παίρνω! Ο

Κύριος έχει τελεί-ως διαφορετική

προσέγγιση. Εγώ θέλω ό, τι ζητήσεις να το πάρεις, λέει

ο Κύριος.

Όταν ζητάμε και δεν λαμβάνουμε

52

Κοινωνία με τον Θεό

αγαπάμε, αποζητούμε κάθε ώρα και στιγμή και είμαστε έτοιμοι να το ακολουθήσουμε.

Δώσαμε τίτλο στη μελέτη μας «Όταν ζητάμε και δεν λαμβάνου-με». Υπάρχει απάντηση και εξήγηση:

Η καρδιά μας μάς κατακρίνει; • Έχουμε παρρησία; • Αυτά που ζητάμε είναι απόλυτα σύμφωνα με το θέλημα • του Θεού;

Με βάση αυτά τα ερωτήματα μπορούμε να συνθέσουμε την απάντηση του Κυρίου με απλό και κατανοητό τρόπο: Όταν ζητάμε από τον Κύριο το σοφό και τέλειο θέλημα της αγαθής Του καρδιάς:

έχουμε παρρησία και κοινωνία αγάπης και πίστης, • η καρδιά μας δεν μας κατακρίνει • και ό, τι αν ζητήσουμε μας το δίνει!•

Σε πολλά από αυτά, που ζητάμε ο Κύριος να μας κάνει και να μας δώσει, δεν μπορεί ούτε καν να συμμετέχει ο Ίδιος. Όλο αυτό το υλικό που έχουμε ακόμα στην καρδιά μας έχει κόσμο, έχει είδωλα, έχει αδικία, είναι έξω από το θέλημά Του. Αυτό διοχετεύεται και γίνεται περιεχόμενο των προσευχών μας. Αυ-τές τις προσευχές δεν μπορεί να τις απαντήσει. Από καρδιά κα-θαρισμένη, αγιασμένη, που δεν μας κατακρίνει, δεν μπορεί να προέλθει αίτημα για παράδειγμα, να μας χαρίσει ο Κύριος ένα κότερο…, ούτε ένα πανάκριβο, γυαλιστερό αυτοκίνητο, περισ-σότερα λεφτά για να μπαίνουμε στο μάτι των συγγενών μας, να μας συζητάνε, να ψηλώσουμε δυο πόντους… Ο Κύριος δεν την ακούει καν αυτήν την προσευχή, αφού είναι γεννημένη από τη σάρκα, για να εξυπηρετεί και να προβάλλει τη σάρκα.

«Φυλάττομεν τας εντολάς Αυτού και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον Αυτού»

Έχουμε την τάση να τεμαχίζουμε τις αλήθειες και τις αποκαλύ-ψεις του Κυρίου, γιατί αυτό μας βολεύει περισσότερο. Τα ίδια

53

κάνουμε και στη ζωή μας καθημερινά και είναι ίσως η κύρια αιτία, που τα πράγματα στη ζωή μας πολύ λίγο αλλάζουν και τα λάθη συνήθως επαναλαμβάνονται… Θα πει κάποιος ίσως, τώρα μιλάμε για την προσευχή μας στον Κύριο, τις ανάγκες μας, τα προβλήματά μας. Το θέμα της σχέσης μας με τον Κύριο είναι άλλο μεγάλο θέμα, ας το αφήσουμε για αργότερα… Μεγάλο λάθος, μεγάλη παγίδα αυτή η θέση. Ο Κύριος ξεκινάει πάντοτε από τη βάση, από τα θεμέλια, και Του αρέσουν οι ολοκληρω-μένες λύσεις και αντιμετωπίσεις. Πριν πάμε στις ανάγκες που έχουμε ή τι χρειαζόμαστε, πριν σχολιάσουμε το αν θα πάρουμε ή όχι από τον Κύριο, τι θα μας δώσει, πότε θα μας το δώσει, αν μας δώσει… ο Κύριος έχει «καρφωμένα» τα μάτια Του σε κάτι πολύ σημαντικό γι’ Αυτόν και καλεί και εμάς να αρχίσουμε από αυτό το σημείο: Φυλάττομεν τας εντολάς αυτού και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού. Αυτές οι λίγες λέξεις περιγράφουν με μεγάλη ακρίβεια τη μόνη σωστή σχέση που θέλει να έχει ο Κύριος με τα δικά Του παιδιά, τους πιστούς Του.

Σταθήκαμε με απορία ίσως μπροστά στις έννοιες: μας κατα-κρίνει η καρδιά μας, έχουμε, δεν έχουμε παρρησία, και μας φαίνεται κάπως δύσκολο να τα εφαρμόσουμε στη ζωή μας. Υπάρχει απλή, λογική και εύκολη απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματά μας. Φυλάττουμε τις εντολές Του, όσα πράττουμε να Του αρέσουν, να Τον δοξάζουν, να είναι ευάρεστα ενώπιόν Του, να είναι σύμφωνα με το σοφό και τέλειο θέλημά Του. Αυ-τός είναι ο δρόμος απόκτησης μιας καρδιάς που δεν κατακρίνει και παρρησίας μπροστά στον Θεό! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος του ό, τι αν ζητήσουμε λαμβάνουμε!

Ο αντίθετος δρόμος είναι εξίσου αποκαλυπτικός. Δεν πράτ-τουμε τα αρεστά ενώπιον του Κυρίου, δεν προσέχουμε να φυ-λάττουμε τις εντολές Του, δεν είναι η ζωή μας, το περιεχόμενο της καρδιάς μας και της προσευχής μας εναρμονισμένο με το θέλημα του Θεού και ρωτιόμαστε και απορούμε, εμένα η καρ-διά μου γιατί με κατακρίνει, γιατί δεν έχω παρρησία, γιατί δεν παίρνω από τον Κύριο όσα Του ζήτησα, γιατί δεν λειτουργούν σε μένα οι υποσχέσεις Του; Υπάρχουν απαντήσεις απλές και κατανοητές σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Ας αρχίσουμε από το

Όταν ζητάμε και δεν λαμβάνουμε

54

Κοινωνία με τον Θεό

πόσο φυλάμε, αγαπάμε, τηρούμε τις εντολές του Κυρίου. Πόσο πράττουμε τα αρεστά ενώπιον του Κυρίου. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να μας πληροφορήσει, αν είμαστε ειλικρινείς και ταπει-νοί, για να δεχτούμε όσα μας αποκαλύπτει.

«Εάν εξεύρωμεν ότι ακούει ημάς, ό,τι αν ζητήσωμεν, εξεύ-ρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα, τα οποία εζητήσαμεν παρ’ Αυτού.»

Πού είναι όλα αυτά, που κυκλοφορούν σε τόση ευρύτητα, ναι, όχι, περίμενε, θα δούμε, ίσως…; Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν και αν ισχύουν αυτά. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι υπάρχουν αιτήματα σύμφωνα με το θέλημά Του και αιτήματα έξω από το θέλημά Του. Γνωρίζω, γιατί μου το λέει ο Λόγος του Θεού, ότι υπάρχει προσευχή με παρρησία και χωρίς παρρησία. Γνω-ρίζω ότι υπάρχει καρδιά που κατακρίνει και καρδιά που δεν κατακρίνει. Η γλώσσα της πίστης είναι εξεύρομεν. Σημαίνει ότι είμαστε σίγουροι, απλώνουμε το χέρι με ανάπαυση και παίρνουμε τα δώρα Του, είμαστε σίγουροι και ησυχάζουμε. Είναι βεβαιωμένο μέσα στην καρδιά μας. Εξεύ-ρω θα πει φεύγω από τον Κύριο και πήρα αυτό που Του ζήτησα και το έχω, είναι δικό μου.

Ο δρόμος του Κυρίου είναι δοκιμασμένος και σίγουρος. Εξεύ-ρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα, τα οποία εζητήσαμεν παρ’ αυτού. Αν δεν λειτουργεί στη ζωή μας, ας πάμε προς τα πίσω και ας ψάξουμε με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Ας αρχίσουμε από τη βάση, από τα θεμέλια της σχέσης μας με τον Κύριο. Τι γίνεται με το περιεχόμενο της καρδιάς μας; Τι γίνεται με την παρρησία μας προς τον Θεό; Πόσο έχουμε εκτιμήσει και αγκαλιάσει με πίστη το τέλειο θεϊκό θέλημα;

Ας αρχίσουμε από το πόσο φυλάμε,

αγαπάμε, τηρούμε τις εντολές του Κυ-ρίου. Πόσο πράτ-τουμε τα αρεστά

ενώπιον του Κυρί-ου. Το Άγιο Πνεύ-μα μπορεί να μας πληροφορήσει, αν είμαστε ειλικρινείς και ταπεινοί, για να δεχτούμε όσα

μας αποκαλύπτει.

55

Πόσο το προκρίνουμε καθημερινά από καρδιάς; Πόσο αρέ-σουν στον Κύριο τα έργα μας, ώστε να μας ευλογεί και να τα ευοδώνει; Αν υπάρχει πρόβλημα στις προϋποθέσεις, αν δεν μπορούμε να πούμε με παρρησία, όπως ο Ιησούς Χριστός όταν ήταν εδώ στη Γη, όχι το δικό Μου Πατέρα, αλλά το δικό Σου να γίνει, τότε είναι μοναδική ευκαιρία να αρχίσουμε σω-στά και να διορθώσουμε τα θεμέλια της σχέσης μας με τον Θεό, που βρίσκονται στην καρδιά μας!

Όταν ζητάμε και δεν λαμβάνουμε

56

Εξεύρομεν - Γνωρίζομεν - Έχομεν

«Και εν τούτω γνωρίζομεν, ότι εγνωρίσαμεν Αυτόν, εάν τας εντολάς Αυτού φυλάττωμεν…,

όστις φυλάττη τον Λόγον Αυτού, αληθώς εν τούτω η αγάπη του Θεού είναι τετελειωμένη.

Εν τούτω γνωρίζομεν, ότι είμεθα εν Αυτώ. Όστις λέγει ότι μένει εν Αυτώ,

χρεωστεί, καθώς Εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή.

Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, διότι αγαπώμεν τους αδελφούς.»

(Α΄Ιωάννου β΄3-7, γ΄14)

Είναι βέβαιο ότι αυτό που μας χαρίζει ο Κύριος να ζήσουμε και να απολαύσουμε εδώ κάτω στη γη, τα λόγια Του, τα έργα Του, οι αποκαλύψεις Του, ο κόσμος ο καινούργιος ο δικός Του είναι ασύλληπτος, είναι πολύ μεγάλος, είναι θεϊκός, είναι μονα-δικός. Δεν μπορούμε να τον φτάσουμε με την ανθρώπινη φύση μας την πεσμένη, την περιορισμένη. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Ιησούς Χριστός εξήγησε στον Νικόδημο, όταν πήγε και Τον συνάντησε (Ιωάννης γ΄1-9), ότι, αυτό που γεννήθηκε από τη σάρκα, είναι σάρκα και δεν μπορεί να καταλάβει και να αξιοποιήσει τα πράγματα του Θεού. Μόνο αυτό που γεννήθηκε από το Πνεύμα, μπορεί να καταλάβει και να αξιοποιήσει, να τα ζήσει. Χρειάζεται μία καινούργια γέννηση, για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει κοινωνός αυτής της καινούργιας ζωής, του κόσμου του Θεού. Αυτή η καινούργια ζωή, που έρχεται μέσα μας με την αναγέννηση του Θεού, είναι η Σωτηρία του ανθρώ-που από την αμαρτία, από τον αιώνιο θάνατο.

57

Εξεύρομεν - Γνωρίζομεν - Έχομεν

Ακριβώς σε αυτό το σημείο, που είναι πέρα για πέρα σωστό και αληθινό, βρίσκεται ή μπορεί να υπάρχει μία παγίδα. Να νιώσου-με ότι όλα αυτά τα μεγάλα και θαυμαστά δώρα του Θεού στον άνθρωπο τα σκεπάζει ένα πέπλο μυστηρίου, να τα νιώθουμε απόμακρα και να αποτραβιόμαστε λέγοντας, ...μόνο ο Κύριος ξέρει…, μόνο ο Κύριος γνωρίζει…, τι ξέρου-με εμείς οι άνθρωποι; ...είμαστε σάρκα, είμαστε χώμα…, άφησέ τα στον Κύριο…, μια μέρα θα μάθουμε στον Ουρανό όταν θα πάμε…, δεν είναι δική μας δουλειά, ο Κύριος θα κρίνει…

Ίσως να περιέχουν κάποια στοιχεία αληθι-νά και σωστά οι παραπάνω σκέψεις, αλλά ο κίνδυνος βρίσκεται στο ότι μπορεί να μας βολεύει η πρόθυμη αποδοχή αυτής μας της ανεπάρκειας, να μας εξυπηρετεί το να καλλιεργούμε αυτήν την απόσταση και τη διάθεση της παραίτησης. Ο Κύριος είναι μεγάλος, εμείς μικροί, …τι ξέρουμε, τι μπορούμε; …εμείς θα κάνουμε ό,τι μπο-ρούμε καλύτερο, θα προσπαθούμε, και ο Κύριος θα μας καλύψει με έλεος και χάρη εκείνη την ημέρα… Αυτή η εικόνα του μι-κρού και ανήμπορου, πεπερασμένου αν-θρώπου δείχνει να μας προσφέρει κάποια μορφή εξασφάλισης από μελλοντικές ευ-θύνες, αν και όταν μας ζητηθούν, …εμείς Κύριε ό, τι μπορούσαμε κάναμε, ξέρεις τη φύση μας, την πλάση μας, άνθρωποι εί-μαστε, Εσύ ο Άγιος, ο ασύλληπτος, …εμείς τόσο μπορούσαμε…

Αν δεν είχαμε την Αγία Γραφή, τον Λόγο του Θεού στη διάθεσή μας, αλλά και την υπηρεσία του Αγίου Πνεύματος να μας φωτί-ζει, να μας διδάσκει, να μας υπενθυμίζει, θα μπορούσαμε να τα θεωρήσουμε όλα αυτά λογικά και σωστά. Αλλά όταν σκύψουμε στον άγιο Λόγο Του, καταλαβαίνουμε πως αυτή η θέση είναι εντε-

Η τήρηση των εντολών του Θεού

δεν γίνεται με προσπάθειες, με καλές προθέσεις, με συναισθήματα, ούτε με υποσχέ-

σεις, αλλά με την απόκτηση, τη

στενή σχέση, την αληθινή γνωριμία με τον Θεό. Γιατί η τήρηση των εντο-λών του Κυρίου

χρειάζεται δύναμη υπερφυσική μέσα μας και αυτή είναι ο Ιησούς Χριστός.

58

Κοινωνία με τον Θεό

λώς λάθος. Μπορεί ο Θεός μας να είναι άπειρος, ασύλληπτος, αλλά το παιδί Του δεν ζει στην άγνοια, δεν πορεύεται ψηλαφητά και στην απορία. Δεν μας καλεί ο Κύριος να βαδίζουμε όλη μας τη ζωή στην ομίχλη και στο σκοτάδι, χωρίς να ξέρουμε πού θα μας βγάλει αυτός ο δρόμος. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Ο Κύριος μάς δίνει φως και στοιχεία για την πορεία μας μαζί Του. Ο Κύριος μάς καλεί να προχωρήσουμε μαζί Του ριζωμένοι, θεμελιωμένοι και μη μετακινούμενοι. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί το Άγιο Πνεύμα του Θεού και μας καλεί και εμείς να χρησιμοποι-ήσουμε είναι εξεύρομεν, γνωρίζομεν, έχομεν, γνωρίσαμε. Ανα-φέρεται σε κάτι χειροπιαστό, που μπορούμε να το βεβαιώσουμε και να το ελέγξουμε κάθε στιγμή στην πορεία μας.

«Και εν τούτω γνωρίζομεν ότι εγνωρίσαμεν Αυτόν, εάν τας εντολάς Αυτού φυλάττωμεν.»

Είναι ξεχωριστός ο τρόπος που δένει ο Κύριος τα νοήματα με-ταξύ τους. Τελείως διαφορετικό το σκεπτικό Του από το δικό μας. Σε τελείως άλλο επίπεδο από εμάς κινείται ο Κύριος. Εμείς θα πηγαίναμε πίσω σε κάποιες ημερομηνίες στο παρελθόν, τότε που μετανοήσαμε, που κλάψαμε για τις αμαρτίες μας, που επιστρέψαμε σαν τον Άσωτο Γιο στο σπίτι του Πατέρα. Ο Θεός όμως τοποθετεί τη σχέση μας μαζί Του σε τελείως διαφορετική βάση: Θέλεις να γνωρίζεις αν Τον έχεις γνωρίσει προσωπικά, αν είσαι παιδί Του και είναι Κύριός σου; Πρώτα από όλα μάθε ότι αν θέλεις μπορείς να το γνωρίζεις! Και μετά κοίταξε αν τη-ρείς τις εντολές Του, αν είσαι πιστός στις υποσχέσεις που Του έδωσες. Κανένας δεν μπορεί να φυλάξει τις εντολές Του, αν προηγουμένως δεν Τον γνωρίσει και δεν Τον αποκτήσει. Για τον Θεό ισχύουν άλλα μέτρα και διαφορετικές αρχές. Γνωρίζω ότι γνώρισα τον Θεό όταν φυλάω, τηρώ, είμαι πιστός στις εντολές Του. Αυτό σημαίνει ότι τις πρόκρινα, τις αγάπησα, τις έχω στην καρδιά μου και τις βιώνω κάθε μέρα. Και κυρίως αυτό σημαί-νει ότι έχω τον Ίδιο μέσα μου και κατοικεί και αναπαράγει τον εαυτό Του επάνω μου. Η τήρηση των εντολών του Θεού δεν γίνεται με προσπάθειες, με καλές προθέσεις, με συναισθήματα, ούτε με υποσχέσεις, αλλά με την απόκτηση, τη στενή σχέση, την αληθινή γνωριμία με τον Θεό. Γιατί η τήρηση των εντολών του

59

Κυρίου χρειάζεται δύναμη υπερφυσική μέσα μας και αυτή είναι ο Ιησούς Χριστός δια της πίστεως όταν κατοικεί στην καρδιά μας. Μόνο τότε έρχεται η πιστή τήρηση, η νίκη, η αύξηση, η ανάπτυξη στη ζωή του πιστού.

Δεν γίνεται να γνωρίσουμε τον Κύριο και να μην τηρούμε τις εντολές Του, όπως δεν γίνεται να τηρούμε τις εντολές Του χω-ρίς να γνωρίσουμε σωστά, αληθινά, γνήσια τον Κύριο. Και είναι πέρα για πέρα λογική αυτή η τοποθέτηση του Κυρίου. Αν θυμη-θούμε ότι η κοινωνία ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού Αυτού Ιησού Χριστού, καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο σοβαρή υπόθεση για τον Θεό η γνωριμία μας μαζί Του. Θα έχουμε πλέον κοινά μετα-ξύ μας την αγάπη Του, τα σχέδιά Του, τις αποκαλύψεις Του, τα μυστήριά Του.

Μιλήσαμε προηγουμένως για ομίχλη, για αβεβαιότητα, για αδυναμία, για τους «υψηλούς ορίζοντες» των θεϊκών πραγμά-των που ισχυριζόμαστε ότι δεν μπορούμε να τους φτάσουμε. Λάθος όλα αυτά και επικίνδυνα. Θέλεις να γνωρίζεις αν Τον γνώρισες, αν Τον έχεις Κύριό σου και Θεό σου, αν είσαι δικός Του και είναι δικός σου; Πάρε τις εντολές Του και βάλε τις δίπλα στη ζωή σου, στην κάθε σου μέρα. Εκεί, αν θέλεις μπορείς να καταλάβεις τα πάντα. Αν θέλουμε μπορούμε να ξέρουμε, να έχουμε βεβαιό-τητα, να πατάμε γερά στα πόδια μας. Μόλις κοιτάξουμε την τήρηση των εντολών Του στη ζωή μας, τα καταλαβαίνουμε όλα. Το πιστό παιδί του Κυρίου μπορεί να εξετάσει τον εαυτό του και να μιλήσει στον Κύριο: αναγνωρίζω Κύριε, έχω νίκη στη ζωή μου, τηρώ τις εντολές Σου, έχω δίψα για τις εντολές Σου και τις αγαπώ, έχω αύξηση, με χαρά προκρίνω το θέλημά Σου στη ζωή μου . Και όταν βλέπεις στη ζωή σου, στη συμπεριφορά σου, στη σκέψη σου ότι υπάρχουν ακόμα ξένα στοιχεία, σαρκικά, ανθρώπινα, αμαρτωλά που πρέπει να φύγουν, πηγαίνεις στον

Δεν γίνεται να γνωρίσουμε τον

Κύριο και να μην τηρούμε τις εντο-λές Του, όπως δεν

γίνεται να τηρούμε τις εντολές Του χωρίς να γνωρί-

σουμε σωστά, αλη-θινά, γνήσια τον

Κύριο.

Εξεύρομεν - Γνωρίζομεν - Έχομεν

60

Κοινωνία με τον Θεό

Κύριο με θάρρος, με παρρησία, με εξουσία, τα λες με το όνομά τους, χωρίς να κρύβεσαι ή να φοβάσαι και τα καταδικάζεις με όλη σου την καρδιά και χωρίς καθυστέρηση. Κάποτε μπορείς να βοηθήσεις και τον αδελφό σου στο σημείο αυτό. Να τον στη-ρίξεις, να παλέψετε μαζί, σαν μέλη αλλήλων, και να χαρείτε την ευλογία από την τήρηση των εντολών του Κυρίου πάλι μαζί.

«Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, διότι αγαπώμεν τους αδελφούς»

Είμαστε άνθρωποι και θέλουμε να γνωρίζουμε. Πού βρισκό-μαστε, πού πηγαίνουμε, ποιον ακολουθούμε, πού θα καταλή-ξουμε; Φυσιολογικό αυτό. Μπορώ να ξέρω αν έχω λυτρωθεί από το θάνατο της αμαρτωλής ζωής, της αδικίας, και έχω την αληθινή, την αιώνια ζωή μέσα μου; Και βέβαια, είναι η απά-ντηση. Όμως η απάντηση που ο Κύριος μας δίνει στο Λόγο Του είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που θα σκεφτόμαστε εμείς. Η αγάπη η αληθινή, όταν υπάρχει, όπου υπάρχει, είναι ο Ίδιος ο Θεός μέσα μας. «Όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη.» Δεν μπορεί ο φυσικός άνθρωπος να αγαπήσει. Δεν είναι αγάπη αυτό που έχει ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο χωρίς λύτρωση άνθρωπος. Μόνο όταν μετανοή-σει, συγχωρηθεί και λυτρωθεί από την αμαρτία του, μπορεί να αγαπήσει πραγματικά και γνήσια, γιατί έχει μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή.

Θέλεις να ελέγξεις, να σιγουρευτείς, να βεβαιωθείς ότι είσαι του Κυρίου, ότι είσαι παιδί Του, λυτρωμένος του Ιησού Χριστού; Κοί-ταξε κατάματα την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου. Μίλησε στον Κύριο για την αγάπη σου. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγα-πήσει χωρίς τον Θεό στη ζωή του, ούτε μπορεί να είναι παιδί του Θεού και να μην αγαπάει με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της γνήσιας και ζωντανής αγάπης. Αλλά και όταν διαπιστώσει ότι έχει έλλειψη και έλλειμμα αγάπης, πάλι πηγαίνει στον Θεό να ζητήσει ενίσχυση και δύναμη, ώστε να πληρωθεί από αγάπη και να προχωρήσει.

Εμείς το ξέρουμε ότι βγήκαμε από το θάνατο και ήρθαμε στη ζωή, όχι στηριγμένοι σε μία άψυχη ημερομηνία στο παρελθόν,

61

αλλά γιατί βλέπουμε στην καρδιά μας, στη ζωή μας, στην κάθε μας μέρα την αγάπη να ανθεί όταν μπροστά μας υπάρχει το πρόβλημα, η αδικία, η σκληρή μεταχείρι-ση. Και αυτή η αγάπη, που εγώ την έχω και τη δείχνω προς τους γύρω, με γεμίζει εμένα πρώτον με χαρά και ειρήνη. Αυτή η αγάπη είναι υπερφυσικό, θεϊκό στοιχείο στη ζωή του ανθρώπου, που του χαρίζεται όταν μεταβαίνει από το θάνατο στη ζωή και από το σκοτάδι στο φως. Η αγάπη του Θεού στην καρδιά μας είναι απόδειξη ότι βγήκαμε από τον αιώνιο θάνατο και είμα-στε στην αιώνια ζωή. «Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν, μένει εν τω θανάτω.» (Α΄Ιωάννου γ΄14). Αποκλείεται να αγαπήσω σωστά τους γύρω μου, ούτε τον ίδιο μου τον εαυ-τό, εάν δεν έρθει ο Θεός στη ζωή μου και δεν γίνω κοινωνός θείας φύσεως.

Μπορώ να ξέρω, να είμαι βέβαιος, να ελέγξω με ασφάλεια και σιγουριά το πού βρίσκομαι, πού πηγαίνω, πού βαδίζω; Η απάντηση του Θεού, εξεύρομεν, γνωρίζο-μεν, έχομεν… Πιο σίγουρα, πιο άμεσα δεν γίνεται.

«Εκ τούτου γνωρίζομεν, ότι εν Αυτώ μέ-νομεν, και Αυτός εν ημίν, διότι εκ του Πνεύματος Αυτού έδωκεν εις ημάς» (Α΄Ιωάννου γ΄13)

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό τούτο το σημείο. Δεν φτάνει που πήγα κάποτε στον Ιησού Χριστό να με λυτρώσει από την αμαρτία. Η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι υπόθε-ση παλιά, του παρελθόντος και δεν αφορά μόνο τη συγχώρη-ση και τακτοποίηση των παλιών αμαρτιών μου. Σωτηρία είναι ζωή πραγματική, καθημερινή πορεία ζωής με τον Ιησού Χριστό.

Θέλεις να ελέγ-ξεις, να σιγουρευ-

τείς, να βεβαιωθείς ότι είσαι του Κυρί-ου, ότι είσαι παιδί Του, λυτρωμένος

του Ιησού Χριστού; Κοίταξε κατάματα

την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου. Μίλησε στον

Κύριο για την αγάπη σου. Δεν

μπορεί ο άνθρωπος να αγαπήσει χωρίς τον Θεό στη ζωή του, ούτε μπορεί

να είναι παιδί του Θεού και να μην αγαπάει με όλα εκείνα τα χαρα-κτηριστικά της γνήσιας και ζω-ντανής αγάπης.

Εξεύρομεν - Γνωρίζομεν - Έχομεν

62

Κοινωνία με τον Θεό

Πήγα στον Χριστό, μένω στον Χριστό και μένω μέχρι τέλους. Και αυτό το τόσο σοβαρό μένω στον Χριστό με πίστη, με άγια και καθαρή ζωή πρέπει να μπορώ να το ελέγξω, να είμαι σί-γουρος, να το διορθώνω όταν χρειάζεται. Μπορώ; Βεβαίως, εκ του Πνεύματος Αυτού έδωκεν εις ημάς. Μας έδωσε το Πνεύμα Του να κατοικεί μέσα μας, να μας φανερώνει την κατάστασή μας, να φωτίζει τα βάθη μας, για να ξέρουμε αν μένουμε μέσα σ’ Αυτό, αν έχουμε ξεφύγει, αν χρειάζεται να διορθώσουμε τη ρότα μας. Το Άγιο Πνεύμα του Θεού μένει μεθ’ υμών εις τον αιώνα, (Ιωάννης ιδ΄15-17). Αυτή η ζωντανή και συνεχής πα-

ρουσία του Πνεύματος του Θεού μέσα μου με βεβαιώνει, μου θυμίζει, με διορθώνει, μιλάει στην καρδιά μου και με πληροφο-ρεί αν μένω μέσα στον Χριστό. Μπορώ να ξέρω άμεσα πού βρίσκομαι και πού πηγαί-νω. Όταν υπάρχει το Πνεύμα το Άγιο μέσα μου, υπάρχει ο Ίδιος ο Θεός στη ζωή μου.

Ξέρουμε, γνωρίσαμε, γνωρίζουμε, έχουμε, είμαστε. Αυτός είναι ο κόσμος της στήρι-ξης, της πληροφόρησης, της ασφάλειας, της οδηγίας του πιστού στο δρόμο του θε-λήματος του Θεού. Δεν ψηλαφούμε, δεν υποθέτουμε, δεν συμπεραίνουμε, αλλά έχουμε καθαρό και πλήρες το στίγμα της σχέσης μας με τον Κύριο.

«Παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον» (Α΄Ιωάννου ε΄4)Δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τα «εργαλεία» προσανατο-λισμού και ελέγχου στην πορεία του πιστού το κεφάλαιο της νί-κης! Και είναι ίσως το κορυφαίο, γιατί φαίνεται ότι κλείνει μέσα του όλα τα προηγούμενα. Τελικά μπορώ να ξέρω με βεβαιότη-τα αν γεννήθηκα από τον Θεό, αν είμαι παιδί Του αναγεννημέ-νο που με αναγνωρίζει και με αποδέχεται; Απάντηση πλήρης και ασφαλής, κοίταξε το κεφάλαιο νίκη, τις νίκες στη ζωή σου, στην κάθε μέρα. Δεν μπορείς να νικήσεις την αμαρτία χωρίς

Αποκλείεται να αγαπήσω σωστά τους γύρω μου,

ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό, εάν δεν έρθει ο Θεός στη ζωή μου και δεν

γίνω κοινωνός θεί-ας φύσεως.

63

την άνωθεν γέννηση. Δεν μπορείς να κτυπηθείς με την αδικία και να νικήσεις, αν δεν έχεις γεννηθεί από τον Θεό. Δεν μπο-ρείς να αντιμετωπίσεις τον Σατανά με νίκη και θρίαμβο, εάν δεν έχεις γεννηθεί από επάνω. Χρειάζεσαι θεϊκές δυνάμεις για να νικήσεις το ρεύμα του κόσμου της αμαρτίας και να σταθείς πιστός μέχρι τέλους.

Μη μου μιλήσεις για την ιστορική μέρα που πήγες στον Ιησού Χριστό με μετάνοια, με πίστη, και Του ζήτησες να σε συγχω-ρήσει από τις αμαρτίες σου. Πραγματικά ευλογημένη εμπειρία, που την ανακαλούμε με χαρά. Μίλησέ μου όμως και για τις νί-κες στη ζωή σου. Μίλησέ μου για την πρόοδο, για την αύξηση, για τις κατακτήσεις της υποσχεμένης γης στη ζωή σου. Είναι αξίωμα αυτό. Απόδειξη ότι είμαστε γνήσια, αναγεννημένα παι-διά του Κυρίου είναι η νίκη της αμαρτίας στη ζωή μας. Νίκη κατά της αμαρτίας χωρίς αναγέννηση, χωρίς Θεό δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά και αναγεννημένη ζωή χωρίς νίκες δεν υπάρ-χει. Όταν βλέπεις νίκη, να ξέρεις ότι ο Θεός είναι μέσα σου, κατοικεί στην καρδιά σου.

Μπορούμε στο σημείο αυτό να συνοψίσουμε όλα τα πολύτιμα που μας χαρίζει ο Κύριος:

Όταν μπορείς να πεις • φυλάττω τις εντολές Του, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο Θεός είναι μέσα σου δια της πίστεως.Όταν μπορείς να πεις • έχω τη φωνή, την οδηγία, την παρου-σία του Αγίου Πνεύματος μέσα μου, τότε μπορείς να πεις με σιγουριά ο Θεός είναι μέσα μου και εγώ είμαι μέσα στον Θεό με την αναγέννηση που μου χάρισε.Μπορείς να πεις, • νιώθω αγάπη απέραντη για όλους, αγάπη που συγχωρεί, που ταπεινώνεται, που θεωρεί όλους τους άλλους υπερέχοντες; Τότε μπορείς και να πεις ο Θεός είναι μέσα μου, είμαι ενωμένος με τον Κύριο, έχω κοινωνία μαζί Του, Τον ευχαριστώ.Έχω νίκη και θρίαμβο κατά της αμαρτίας μέσα μου και • γύρω μου, έχω τον Κύριο μέσα μου, γιατί χωρίς τον Κύριο νίκη δεν μπορεί να έρθει στη ζωή μου.

Εξεύρομεν - Γνωρίζομεν - Έχομεν

64

Κοινωνία με τον Θεό

Αξίζει όμως να σταθούμε λίγο στο σημείο αυτό και να δούμε τα πράγματα και αντίστροφα. Δεν έχω νίκη στη ζωή μου, δεν έχω πρόοδο και αύξηση, δεν έχω ζωντανή την παρουσία του Πνεύματος Του Θεού στη μέρα μου, μου παρουσιάζει ο Κύριος μάχες και τις χάνω τη μία μετά την άλλη…, πώς μπορώ να εί-μαι βέβαιος ότι γεννήθηκα από τον Θεό; Δεν έχω αγάπη ανθη-ρή και γνήσια στην καρδιά μου, αλλά θέλω να σιγουρευτώ ότι είμαι αναγεννημένο παιδί Του και μία μέρα θα κληρονομήσω τη δόξα Του μαζί με τον Χριστό στον Ουρανό… Σύμφωνα με τις αρχές του Λόγου του Θεού δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο.

Όλα όσα αναπτύξαμε πιο πάνω μέσα σε πολύ λίγα εδάφια στο τέλος της Α΄επιστολής του Ιωάννη (ε΄18-21) είναι θεμελιωμένα επάνω στη λέξη εξεύρομεν, που κρύβει τόσα πολλά, πολύτιμα και δοξασμένα νοήματα, όταν υπάρχει και όταν λειτουργεί σω-στά στη ζωή του πιστού του Χριστού.

«Εξεύρομεν ότι πας ο γεννηθείς εκ του Θεού, δεν αμαρτάνει, αλλ’ όστις εγεννήθη εκ του Θεού

φυλάττει εαυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν. Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα,

και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται. Εξεύρομεν δε ότι ο Υιός του Θεού ήλθε,

και έδωκεν εις ημάς νόησιν, διά να γνωρίζωμεν τον αληθινόν· και είμεθα εν τω αληθινώ, εν τω Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ.

Ούτος είναι ο αληθινός Θεός, και η ζωή η αιώνιος. Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων· αμήν.»

Ρωτιέμαι πιο έντονα αυτή τη φορά πού είναι όλα εκείνα τα ομι-χλώδη, τα γεμάτα αβεβαιότητα, αυτά που μας εμποδίζει, όπως λέμε, η άγνοιά μας και η ανθρώπινη αδυναμία μας να φτάσου-με; Μπροστά μας και στη διάθεσή μας έχουμε τόσο δυνατά, διαυγή και στέρεα στοιχεία, ώστε να μπορούμε κι εμείς να λέμε εξεύρομεν, γνωρίζομεν, έχομεν, είμαστε! Όλα αυτά σημαίνουν ότι μπορώ να ξέρω πού υστερώ, μπορώ να ξέρω πόσο δρόμο έχω μπροστά μου να διανύσω, αν έχω νίκες, αν έχω ήττες και πού οφείλονται.

65

Για παράδειγμα, ξέρουμε ή μπορούμε να ξέρουμε αν θέλουμε, ότι πας ο γεννηθείς εκ του Θεού δεν αμαρτάνει. Όχι ότι είναι αναμάρτητος ή για να ανακηρύξει τον εαυτό του αναμάρτητο, αλλά διότι όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει εαυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν. Μπορεί ο διάβολος, ως λέων ωρυ-όμενος να γυρίζει γύρω-γύρω ψάχνοντας αφορμή να τον καταπιεί, αλλά αυτή την αφορμή δεν θα τη βρει, δεν θα του τη δώσει το παιδί του Θεού. Και πώς γίνεται αυτό; Έχει την ερμηνεία του και τη λογική του: Εάν περπατάμε μέσα στο Φως, κα-θώς Εκείνος είναι μέσα στο Φως, έχουμε κοινωνία με τον Θεό Πατέρα, με τον Γιο Του τον Ιησού Χριστό και με τα γνήσια δικά Του παιδιά, τα αδέλφια μας. Το αίμα του Ιησού Χριστού, που υπάρχει και ενεργεί σε αυτήν την περιοχή, ενεργεί μέσα μας και πάνω μας και μας καθαρίζει. Ταυτόχρονα κι εμείς είμαστε πρόθυμοι να ταπεινωθού-με, να αναγνωρίσουμε, να εξομολογηθού-με, να επανορθώσουμε, να συγχωρήσουμε, να παλέψουμε, αφού γεννηθήκαμε από τον Θεό και περπατάμε μέσα στο Φως Του. Πριν η αμαρτία βγάλει ρίζες και βαθύνουν. Πριν μολύνουν και άλλους γύρω. Με θάρρος, με παρρησία μπροστά στον Κύριο. Αμέσως απλώνεται μέσα μας η ειρήνη, η ανάπαυ-ση, η γαλήνη της αποκατάστασης. Η αμαρ-τία σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ένα γεγο-νός χωρίς πριν και μετά! Δυστυχώς άρχισε, αλλά δόξα στον Θεό δεν προχώρησε, δεν είχε συνέχεια και έληξε χωρίς να αφήσει ίχνη ούτε μέσα μου, ούτε γύρω μου.

«Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται»Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, που μας λέει ο Κύριος όλα τα παραπάνω και μας καλεί να τα αγκαλιάσουμε με πίστη και

Απόδειξη ότι είμα-στε γνήσια, ανα-

γεννημένα παιδιά του Κυρίου είναι η νίκη της αμαρτίας στη ζωή μας. Νίκη κατά της αμαρτίας

χωρίς αναγέννη-ση, χωρίς Θεό δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά και αναγεν-νημένη ζωή χωρίς νίκες δεν υπάρχει. Όταν βλέπεις νίκη,

να ξέρεις ότι ο Θεός είναι μέσα

σου, κατοικεί στην καρδιά σου.

Εξεύρομεν - Γνωρίζομεν - Έχομεν

66

Κοινωνία με τον Θεό

να τα ζήσουμε. Είναι ένας κόσμος γύρω μας, που δεν έχουμε κοινά, ούτε μπορούμε, ούτε θέλουμε. Είναι ένας κόσμος ξένος, είναι ένας κόσμος μακρινός, και πρέπει να μείνει μακρινός και έξω από μας και εμείς ξεχωρισμένοι από αυτόν. Δεν έχουμε κοινά και δεν μπορούμε να έχουμε κοινωνία. Δεν κοιτάζουμε δίπλα μας, δεν συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, διότι βγάζου-με εντελώς λάθος συμπεράσματα. Εμείς γεννηθήκαμε από τον

Θεό, έχουμε το Πνεύμα Του μέσα μας και επάνω μας, έχουμε την αγάπη, δηλαδή τον Ίδιο τον Θεό μέσα μας, τηρούμε πρόθυμα και με πιστότητα τις τέλειες εντολές Του, έχουμε νίκη και θρίαμβο στις μάχες κατά της αμαρτίας. Δεν μπορούμε να κοιτά-ζουμε γύρω μας και να βγάζουμε συμπε-ράσματα, που κάποτε μπορεί να μας γεμί-ζουν θλίψη και παράπονο.

Η ζωή του κάθε ανθρώπου συνίσταται από τρία βασικά στοιχεία. Η προέλευσή του, η πορεία του η καθημερινή και η αιώνια κα-τάληξή του. Η προέλευση του παιδιού του Θεού είναι η γέννησή του από τον Θεό, η λύτρωση από την αμαρτία, κάτι που του το χάρισε ο Θεός και το βλέπει και το γνωρίζει από τα αποτελέσματά του στην πορεία του καθημερινά. Και η αιώνια κατάληξη, εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, που Μου στάθη-κες πιστός στα λίγα… Ακριβώς δίπλα μας, ένας κόσμος ολόκληρος, που η προέλευσή του είναι ο Σατανάς, η αμαρτία, ο κόσμος

της αδικίας. Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται. Ένας κόσμος που χάνεται καθημερινά.

Κάτι πρακτικό και ενδιαφέρον στο τέλος. Όταν εγώ, το πιστό παιδί του Κυρίου, δεν μπορώ να πω με σιγουριά και ανάπαυση αυτά τα ευλογημένα εξεύρω, γνωρίζω, έχω, είμαι για τη ζωή μου, τότε τι κάνω; Πηγαίνω στον Κύριο σοβαρός, με συναίσθη-ση και ταπείνωση, και Του τα ζητάω από την καρδιά μου. Δεί-χνω στον Κύριο ότι αναγνωρίζω αυτή την τόσο σοβαρή έλλειψη,

Όταν εγώ, το πι-στό παιδί του Κυ-

ρίου, δεν μπορώ να πω με σιγουριά και ανάπαυση αυτά τα ευλογημένα εξεύ-ρω, γνωρίζω, έχω, είμαι για τη ζωή

μου, τότε τι κάνω; Πηγαίνω στον

Κύριο σοβαρός, με συναίσθηση και ταπείνωση, και

Του τα ζητάω από την καρδιά μου.

67

ότι τα θέλω και μου λείπουν. Ακριβώς στο σημείο αυτό είναι που φαίνεται καθαρά ποιος είναι γνήσιος και ποιος επιπόλαιος, φυ-γόπονος, συμβιβασμένος, ελαφρύς. Ο ένας το εντοπίζει και το ζητάει με όλη του την καρδιά. Ο άλλος βολεύεται με τις θεωρί-ες και τις απόψεις που αναφέραμε στην αρχή της μελέτης μας, …Κύριε είμαστε άνθρωποι ελλιπείς και αδύναμοι, …Κύριε μόνο Εσύ ξέρεις και μπορείς, …Κύριε εμείς προσπαθούμε και Εσύ κάνε πως δεν καταλαβαίνεις,… Κύριε συγχώρησέ μας, βοήθη-σέ μας ξανά και ξανά… και μάλιστα χωρίς να προβληματίζεται μήπως όλα αυτά δεν είναι ταπείνωση και συναίσθηση, αλλά εί-ναι πονηρή καρδιά, που συνεργάζεται με το διάβολο.

Τις αποδείξεις του τι είμαστε, ποια είναι η σχέση μας με τον Θεό, ποια είναι η πραγματική μας πνευματική ηλικία, τις έχουμε μέσα μας και τις ζούμε καθημερινά. Οι σκέψεις μας, οι αντιδράσεις μας, οι νίκες μας, η φωνή του Αγίου Πνεύματος, η πρόθυμη και με χαρά τήρηση των εντολών Του, η αγάπη που φυτρώνει μέσα μας και αγκαλιάζει χωρίς διάκριση κάθε ψυχή, κάθε περίπτω-ση. Δεν είναι θολό τοπίο αβεβαιότητας, γεμάτο με άγνοια και ανασφάλειες, αλλά είναι ένας πλούσια φωτισμένος κόσμος του Θεού μέσα μας. Δεν μπορεί να νιώσει αυτή τη σιγουριά κάποιος που δεν έχει γεννηθεί από επάνω. Και όσο περνάει ο χρόνος, μέσα από τη ζωντανή κοινωνία μας μαζί Του, η βεβαιότητά μας για το ότι Τού ανήκουμε και μας ανήκει γίνεται ακόμα πιο βαθιά και ακλόνητη, μέχρι την ώρα που θα μας πάρει κοντά Του στη Βασιλεία Του, στην αγκαλιά Του, στην οποία από τώρα ανήκου-με και από τώρα προετοιμαζόμαστε για να ζήσουμε αιώνια.

Από την «κοινωνία με τον Θεό» εδώ κάτω, θα φτάσουμε στο δοξασμένο «θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι» εκεί επάνω. Και μέχρι τότε το παιδί του Θεού, όταν είναι γνήσιο, μπορεί να πει κάθε στιγμή ξέρω, γνωρίζω, έχω, είμαι, για τη σχέση του με τον αγαπημένο του Πατέρα Θεό και τον Κύριο και Σωτήρα του Ιησού Χριστό.

Εξεύρομεν - Γνωρίζομεν - Έχομεν

68

Η Αλήθεια για την Αιώνια Ζωή

«Όστις έχει τον Υιόν, έχει την ζωήν· όστις δεν έχει τον Υιόν του Θεού, την ζωήν δεν έχει.»

(Α΄Ιωάννου ε΄12)

Γύρω από το Πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού πολλά μπορεί να πει κανείς. Συνήθως αυτά που λέμε ή διαβάζουμε δεν είναι το «όλον», το πλήρες, αλλά ένα μέρος, «μερικά» στοιχεία, γνωρίσματα. Ένα μέρος της αγάπης Του και της προσφοράς Του γνωρίζουμε και αξιοποιούμε. Ο Ιησούς που μας συγχωρεί τις αμαρτίες, που είναι ο δρόμος της επιστροφής στο σπίτι του Πατέρα, που ήρθε να μας μιλήσει για τον Θεό, που μας βοηθά στις δυσκολίες, μας παρηγορεί, ο Ιησούς που θα μας πάει στον Ουρανό μια μέρα. Όλα αυτά είναι πέρα για πέρα σωστά, αλλά δεν καλύπτουν όλο τον κόσμο της αγάπης και της προσφοράς του Ιησού Χριστού στον αμαρτωλό άνθρωπο.

Θα λέγαμε ότι αυτή η μερική αποκάλυψη και γνώση του Ιησού είναι συμβατή με την ηλικία μας την πνευματική. Κάποτε δεν μπορούμε παρά να γνωρίζουμε το μερικό, γιατί είμαστε νήπια στην πίστη του Ιησού Χριστού. Δεν μπορούμε να βαστάξουμε περισσότερα. Έρχεται όμως η στιγμή, η προετοιμασμένη από τον Κύριο για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, και του χαρίζει το όλον, τα πάντα γύρω από το Πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού, που είναι συμπυκνωμένα σε ένα τόσο περιεκτικό εδά-φιο, σε μία γραμμή (Α΄Ιωάννου ε΄11):

«Και αύτη είναι μαρτυρία, ότι ζωήν αιώνιον έδωκεν εις ημάς ο Θεός, και αύτη η ζωή είναι εν τω Υιώ Αυτού.»

69

Η Αλήθεια για την Αιώνια Ζωή

Αυτό το εδάφιο κλείνει μέσα του τα πάντα γύρω από τον Ιη-σού Χριστό και βρίσκεται στα θεμέλια του οικοδομήματος που λέγεται Ιησούς Χριστός. Αιώνια Ζωή! Αυτός είναι ολόκληρος ο Ιησούς Χριστός, αυτή είναι η προσφορά Του στον αμαρτωλό άνθρωπο. Αφού περάσουμε από όλα τα στάδια δια του Ιησού Χριστού, αφού μας συγχωρήσει, μας καθαρίσει, μας αναγεννή-σει, μας συνδέσει με τον Πατέρα Θεό, φέρων ειρήνην, θα φτά-σουμε στο σημείο να έχουμε μέσα μας και να απολαμβάνουμε την Αιώνια Ζωή, με όλες τις προεκτάσεις που έχει η αιωνιότητα όταν είναι μέσα μας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

Πολλές περιγραφές, πολλές προσπάθειες προσέγγισης της αλή-θειας, της πραγματικότητας. Αιώνια ζωή είναι ζωή ατελείωτη, χωρίς αρχή και τέλος, στην παρουσία και τη δόξα του Θεού. Δεν πρόκειται για ακριβή ορισμό, είναι μία περιγραφή των στοι-χείων που συνθέτουν την αιώνια ζωή.

Ζωή πραγματική, για την οποία μας έπλασε ο Θεός και την οποία μας προσφέρει δια του Ιησού Χριστού, είναι μόνο η αιώ-νια ζωή. Τα υπόλοιπα δεν είναι ζωή. Είναι ύπαρξη, είναι βιολο-γία, είναι λειτουργίες, είναι εξοπλισμός και εφόδια για τούτη τη ζωή εδώ κάτω στη Γη, που είναι μικρή, σύντομη και περιορισμέ-νη. Η ζωή η αιώνια αρχίζει για τον αναγεννημένο άνθρωπο από τώρα, από εδώ κάτω και από μέσα του.

Πώς θα σας φανεί να σας πω ότι σύμφωνα με τον Άγιο Λόγο του Κυρίου η αιώνια ζωή είναι πρόσωπο; Είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι η αιώνια ζωή της δόξας και της ομορφιάς στην παρουσία του Πατέρα Θεού, στη Βασιλεία Του. Ο Ιησούς Χριστός φέρνει στη ζωή μας όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω, τη συγχώρηση των αμαρτιών μας, την αποκατάσταση της σχέσης μας με τον Πατέρα Θεό, τη δικαίωση, την ειρήνη με τον Θεό, αλλά και την αιώνια ζωή. Παράδειγμα χαρακτηρι-στικό είναι η ιστορία του Ασώτου Υιού στην Καινή Διαθήκη. Ο Πατέρας τον δέχτηκε, τον αγκάλιασε, άκουσε την ομολογία της

70

Κοινωνία με τον Θεό

μετάνοιάς του, τον έπλυνε, τον καθάρισε, τον έντυσε πριγκιπικά και τον πήρε μέσα στο παλάτι Του, δικό Του παιδί. Αυτή είναι η αιώνια ζωή. Μία ζωή φωτός, χαράς, δόξας στην παρουσία του Κυρίου, που συνεχίζει αιώνια. Αυτή η αιώνια ζωή, που είναι η μόνη πραγματική ζωή, είναι ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός και την «μεταφέρει» σε όποια καρδιά θα Τον καλέσει να κατοικήσει. Η αντίληψη ότι πρέπει κάτι ακόμα να κάνω για να αποκτήσω την αιώνια ζωή, είναι πέρα για πέρα λαθεμένη. Όποιος έχει τον Χρι-στό, έχει τη ζωή, την αιώνια ζωή. Πολύ μας βοηθάει στο σημείο αυτό τούτο το ξεχωριστώ εδάφιο, «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι ο ακούων τον λόγον Μου, και πιστεύων εις τον πέμψαντά Με, έχει ζωήν αιώνιον», (Ιωάννης ε΄24). Αυτός που ακούει και πιστεύει στον Ιησού Χριστό, μαζί με τον Ιησού Χριστό παίρνει από τώρα μέσα του την αιώνια ζωή, γιατί ο Ιησούς Χριστός έχει αυτή τη ζωή μέσα Του, είναι ο Ίδιος η αιώνια ζωή. Ούτε θα έχει, ούτε όταν έχει, ούτε ίσως, να δούμε, μου φαίνεται… Ένα μόνον ισχύει, Έχει!

ΤΑΥΤΙΣΗ

Στην αρχή, όταν ξεκινάμε τη ζωή μας, την πορεία μας με τον Ιησού Χριστό, στο μυαλό μας έχουμε ένα πρόσωπο, το Πρόσω-πό Του. Ο Γιος του Θεού, το μωράκι στη Βηθλεέμ, ο Διδάσκα-λος… Το επόμενο βήμα είναι, ο Ιησούς Χριστός μορφώνεται επάνω μας, κατοικεί στην καρδιά μας, τα λόγια Του, η ζωή Του γίνονται πράξη και βίωμά μας καθημερινό. Τότε πλέον δεν έχω τον Ιησού Χριστό στη ζωή μου σαν Πρόσωπο ξεχωρι-στό από μένα, αλλά έχω την αιώνια ζωή. Έχω και ζω και απο-λαμβάνω αυτό που προσευχόμενος ζήτησε ο Ίδιος από τον Πατέρα, «εγώ εν αυτοίς, και Συ εν εμοί» , (Ιωάννης ιζ΄23), Πατέρα προσεύχομαι και Σου ζητάω όπου είμαι εγώ να είναι και αυτοί…, δικοί Σου ήταν και Εσύ Μου τους έδωσες… Στην κατάσταση αυτή, που για τον πιστό άνθρωπο του Χριστού αρ-χίζει από τώρα, από εδώ κάτω και από μέσα του, ξεφεύγουμε από τον Ιησού Χριστό-πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό-διδασκαλία ή τον Διδάσκαλο και μεταφερόμαστε σε μια άλλη κατάσταση, «η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού

71

αυτού Ιησού Χριστού». Έχω κοινά τα οποία μοιράζομαι με τον Πατέρα Θεό και τον Υιό Ιησού Χριστό, ακούω τη φωνή του Αγί-ου Πνεύματος, εκτελώ το θέλημα του Κυρίου, κάθε μέρα προ-οδεύει η ταύτισή μου μαζί Του, η μεταμόρφωσή μου, ο έξω από εμένα Ιησούς Χριστός μεταφέρεται μέσα μου και μορφώ-νεται επάνω μου και πλέον δεν μιλάω για την αιώνια ζωή, ούτε περιμένω την αιώνια ζωή, αλλά έχω! την αιώνια ζωή μέσα μου. Όπως είπαμε, είναι ζωή διαρκής, πλήρης, αληθινή στην παρουσία του Κυρίου. Αυτή η ζωή είναι μέσα στον Ιησού Χριστό. Ό- ποιος έχει τον Χριστό έχει τη ζωή. Όταν ενώνομαι με τον Ιησού Χριστό δια της πί-στεως και ταυτίζομαι μαζί Του, δεν παίρνω μόνο τη συγχώρηση των αμαρτιών μου, ούτε μόνο έναν βοηθό, έναν σύμβουλο ή Εκείνον που θα με πάει στη ζωή αυτή γι-αλό-γιαλό και μια μέρα, στα βαθιά γερά-ματα, στον Ουρανό, αλλά γινόμαστε ένα, φυτεύει μέσα μου από τώρα τον Ουρανό, τη ζωντανή κοινωνία μαζί Του.

«Όστις πιστεύει εις τον Υιόν του Θεού έχει την μαρτυρίαν εν εαυτώ». Δεν χρειάζεται άλλη επιβεβαίωση αυτός ο πιστός του Χρι-στού. Ο ίδιος το γνωρίζει και το βιώνει κα-θημερινά. «Και αύτη είναι μαρτυρία, ότι ζωήν αιώνιον έδωκεν εις ημάς ο Θεός, και αύτη η ζωή είναι εν τω Υιώ αυτού». Έχει τον Ιησού Χριστό, έχει κοινωνία με τον Πατέρα, έχει την αιώνια ζωή. Και εδώ ακριβώς είναι που βρίσκεται και μία πλήρως διαφορετική προσέγγιση και θεώρη-ση του θανάτου και της άλλης ζωής. Όλα αυτά που λέμε, όταν πεθάνω,… όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο,… όταν θα πάω στον Ουρανό, δεν είναι τελείως σωστά. Το σωστό είναι έχω τον Ιησού Χριστό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριό μου, δεν υπάρχει θάνατος για μένα, αλλά μόνο αιώνια ζωή, που την γεύομαι από τώρα και θα συνεχίσει αιώνια.

Πώς θα σας φανεί να σας πω ότι σύμ-φωνα με τον Άγιο Λόγο του Κυρίου

η αιώνια ζωή είναι πρόσωπο; Είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Αυτός είναι η αιώ-νια ζωή της δόξας και της ομορφιάς

στην παρουσία του Πατέρα Θεού, στη

Βασιλεία Του.

Η Αλήθεια για την Αιώνια Ζωή

72

Κοινωνία με τον Θεό

Προσευχόμαστε με πίστη, απλά, καθημερινά μιλάμε στον Πατέ-ρα, Πατέρα μου Ουράνιε, μιλάμε στον Κύριό μας, Κύριέ μου Ιη-σού Χριστέ, αγαπημένε μου Σωτήρα και Λυτρωτή μου. Αυτό δεν είναι μία απλή, συνηθισμένη προσευχή, αλλά είναι κοινωνία με τον Θεό, είναι Ένα με τον Πατέρα και τον Υιό, είναι η Αιώνια Ζωή. Έτσι ακριβώς θα είναι και στην αιωνιότητα και αρχίζει από τώρα.

ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ

Είναι το σημείο, στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας περισσότερο από όλα. Έχω – το αρχαίο κείμενο λέει ο έχων – σημαίνει ότι κάποτε δεν το είχα. Δεν γεννηθήκαμε με τον Ιη-σού Χριστό, αλλά ήρθε κάποια στιγμή, που απλώσαμε το χέρι με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη, και πήραμε τον Ιησού και Τον κάναμε δικό μας.

Αυτό το βήμα, όσο υγιές και σωστό κι αν είναι, μόνο του δεν αρ-κεί. Χρειάζεται και επιβεβαίωση και έλεγχος ότι αυτό που πήρα κάποτε το έχω ακόμα, είναι δικό μου. Μέσα στο έχω τον Χριστό είναι και το πήρα τον Χριστό, αλλά και η διαδρομή που διανύ-σαμε μαζί με τον Χριστό μέχρι σήμερα. Έλα να μιλήσουμε για την αύξηση, για την πρόοδο, για τη μεταμόρφωσή σου. Έλα να μιλήσουμε για τις νίκες, για την ταύτισή σου μαζί Του, για τη μόρφωσή Του επάνω σου. Γιατί, αν λέω ότι έχω τον Ιησού Χρι-στό χωρίς ανάγλυφα και αναγνωρίσιμα αυτά τα στοιχεία στη ζωή μου, τότε γεννιούνται πολλά ερωτηματικά. Αν πήρα σωστά τον σωστό Ιησού Χριστό στη ζωή μου και αν Τον έχω μέχρι σήμερα. Η ζωή μου με τον Ιησού Χριστό αλλάζει καθημερινά, και αυτό το βλέπω και εγώ και οι άλλοι γύρω μου, γιατί ο Ιησούς Χριστός είναι δύναμη μεταμόρφωσης!

Το τρίτο στοιχείο τού έχω τον Χριστό είναι το μέλλον. Πήρα, βιώ-νω καθημερινά και το κρατώ μέχρι τέλους. Ο Ίδιος ο Ιησούς Χρι-στός, που καλεί τους ανθρώπους, ελάτε σε Μένα, στη συνέχεια τους καλεί, μείνατε εν εμοί, και τους προτρέπει μείνετε έως τέλους. Επομένως μπορούμε να αποδώσουμε κάπως ελεύθερα την ίδια φράση:

73

Όποιος, αφού πήρε τον Ιησού Χριστό, μένει σ’ Αυτόν, νιώθει τη μεταμόρφωση της αναγεννημένης ζωής μέσα του και

επάνω του, και κρατάει μέχρι τέλους την πίστη και την αγάπη στον Ιησού Χριστό, αυτός έχει από τώρα την Αιώνια Ζωή!

Αντίστοιχα, όποιος δεν έχει πάρει και δεν βιώνει με αυτόν τον τρόπο τον Ιησού Χριστό, δεν έχει αιώνια ζωή. Όχι δεν θα την έχει μια μέρα, όταν θα βρεθούμε μπροστά στο βήμα του Κυρί-ου. Δεν την έχει από τώρα. Και αν δεν έχει αιώνια ζωή, ούτε τον Ιησού Χριστό έχει στη ζωή του, ούτε κοινωνία, δηλαδή κοινά, με τον Πατέρα και τον Υιό έχει. Κανονικά, αν η εκκλησία ήταν υγιής και ακμαία, ούτε κοινωνία με τους γνήσιους πιστούς του Χριστού θα μπορούσε να έχει. Επομένως τι έχει; Έχει θρησκευτική ζωή, μπαινοβγαίνει σε μία εκκλησία, ακούει ή κάνει κηρύγμα-τα, έχει γνώσεις, έχει συναισθήματα, κάνει έργο, αλλά ζωή δεν έχει. Και ζωή τι είναι; Είναι η ουράνια αιωνιότητα στη δοξασμέ-νη παρουσία του Κυρίου, που αρχίζει από τώρα και από μέσα μου, όπου κατοικεί ο Ιησούς Χριστός που πήρα και έχω.

Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η βοήθεια για κάποιον που δεν έχει τη μαρτυρία μέσα του, ούτε τη βεβαιότητα της ζωής της αιώνι-ας. Να αρχίσει με το φως του Αγίου Πνεύμα-τος από το ο έχων. Ποιον έχω, τι έχω, πόσο άπλωσα το χέρι να πάρω, πόσο αξιοποίησα, πόση πρόοδο έχω κάνει με τον Ιησού Χριστό, πού βρίσκεται η κοινωνία μου με τον Πατέρα Θεό; Ίσως είναι μια ευκαιρία να ξαναρχίσουμε τα πάντα από την αρχή και σωστά στη σχέση μας με τον Κύριο: ο έχων, ο φυλάττων, ο ακούων, ο πράττων, ο μεταμορφούμενος κάθε μέρα, ο έχων κοινωνία με τον Θεό, αυτός που κατοικεί ο Χριστός δια της πίστεως στην καρδιά του, (Εφεσίους γ΄17). Τέτοιοι να εί-μαστε, σε αυτούς να μοιάσουμε, να ανήκουμε. Και η αιώνια ζωή θα είναι από τώρα βεβαιωμένη και σίγουρη μέσα μας.

*****

Η Αλήθεια για την Αιώνια Ζωή

Η αντίληψη ότι πρέπει κάτι ακό-μα να κάνω για

να αποκτήσω την αιώνια ζωή, είναι

πέρα για πέρα λαθεμένη. Όποιος έχει τον Χριστό, έχει τη ζωή, την

αιώνια ζωή.

74

Κοινωνία με τον Θεό

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για να καταλάβουμε, να συνειδητοποιή-σουμε, να χαιρόμαστε και να καμαρώνουμε ότι από τώρα έχου-με τη μόνη αληθινή ζωή, είμαστε στην αιώνια ζωή. Σκεφτείτε την εικόνα. Κάθονται όλοι γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Γνω-στοί, συγγενείς, φίλοι. Κάποιος από αυτούς έχει στην τράπεζα ένα τρισεκατομμύριο δικά του. Κατά τα άλλα μιλάει με τους άλλους, κάνει αστεία, του κάνουν αστεία, αλλά δεν μοιάζει με κανέναν απ’ αυτούς. Είναι ζάπλουτος…, είναι μοναδικός, είναι ξεχωριστός… Είναι παιδί του Θεού, έχει κοινωνία με τον Πατέρα και τον Υιό, έχει την αιώνια ζωή από τώρα μέσα του. Αυτό εί-μαστε. Καμαρώνουμε, απολαμβάνουμε, το κρατάμε σαν πολύ-τιμη, μοναδική αξία, είναι δικό μας και θα το απολαμβάνουμε αιώνια!

Και ζωή τι είναι; Είναι η ουράνια αιωνιότητα στη

δοξασμένη παρου-σία του Κυρίου, που αρχίζει από

τώρα και από μέσα μου, όπου κατοικεί ο Ιησούς Χριστός

που πήρα και έχω.

• ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ (Ποιητική Συλλογή)• ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ• ΦΥΣΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ• ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ• ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΩΑΝΝΟΥ• ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ• ΛΕΞΕΙΣ ΜΕ ΧΡΩΜΑ• ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ (στην προσευχή)• ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ• Η ΦΤΩΧΕΙΑ, Η ΠΕΙΝΑ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ• ΕΓΙΝΑΝ - ΓΙΝΟΝΤΑΙ - ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ• Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ• ΙΗΣΟΥΣ, ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, Η ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ, ΤΟ ΘΑΥΜΑ• ΑΛΙΜΟΝΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!• ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΟ ΘΑΥΜΑ! • ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΖΩΗ• ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ, ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ• Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ• Η ΑΛΛΗ ΖΩΗ• Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ• Η ΒΙΒΛΟΣ – ΤΟ ΘΑΥΜΑ• Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ• ΒΙΒΛΟΣ, ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ• ΣΤΟ ΠΑΛΚΟΣΕΝΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ• ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ• ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΓΙΑΤΡΕΥΟΥΝ• ΤΟ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ• ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ• ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ; (Διηγήματα)• ΠΡΟΜΕΣΣΑ (Μυθιστόρημα)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

e-mail: ofragopoulos@gmail.com

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

Η Θαυμάσια Ζωή του Αγιασμού

Ο λυτρωμένος του Χριστού είναι ένα ζωντανό, κινούμενο θαύμα

• Πώς πραγματοποιείται το θαύμα.

• Πώς δουλεύει ο Θεός πάνω μας.

• Πώς αγιάζεται η ψυχή τού λυτρωμένου

από την αμαρτία.

• Η τελειοποίηση, η ολοκλήρωση του πιστού.

• Ο «εν ημίν Ιησούς Χριστός».

ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΟ · ΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟ · ΑΠΛΟ

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

• Τι είναι η προσευχή.• Πώς λειτουργεί η προσευχή.• Πώς απαντά ο Θεός.• Γιατί δεν απαντά ο Θεός.• Η προσευχή που κάνει θαύματα.• Είδη προσευχής.• Στάσεις κατά την προσευχή.• Βήμα - βήμα ανάλυση της προσευχής του Κυρίου.• Σταχυολόγηση προσευχών πιστών του Θεού.

Η Θαυμάσια Ζωή της Προσευχής

Τα πάντα γύρω από το μεγάλο κεφάλαιο της προσευχής