Άννα Παυλίδου

Το Φιλί του χρυσόψαρου

Τίτλος του Πρωτοτύπου: “Το Φιλί του χρυσόψαρου” Συγγραφέας: Άννα ΠαυλίδουΗ Φωτογραφία στο εξώφυλλο και στο οπισθόφυλλο:Αιδηψός, καλοκαίρι 1967. ISBN: 978-960-93-4200-1Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com τηλ. +30 210 612 70 74, fax: +30 210 600 87 50Υπεύθυνοι σειράς: Γιώργος Πρίμπας, Χαριτίνη ΞύδηΣειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 12Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Σωτήρης ΑθηναίοςΤόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 25/06/2012Μέγεθος Αρχείου: 1,2 MbΣελίδες: 62Μορφή αρχείου: Flipping book, pdfΓραμματοσειρά: cambria, 14Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφή άδεια του δημιουργού, του μεταφραστή ή του εκδότη.

Η συλλογή αυτή αφορά μιαν εποχή της καρδιάς μου, ανεπιστρεπτί παρελθούσα, όπως και πολλοί από εκείνους

που μαζί την κατοικήσαμε.Με κάποιο τρόπο όμως, και οριστικά παρούσα,

αφού η αλήθεια στην καρδιά είναι τόπος συνάντησηςπαντοτινός και άχρονος.

Πατέρα, Μητέρα εκεί θα βρισκόμαστε...

Α.Π.

Περιεχόμενα

ΠρόλογοςΣυλλέκτηςΣτα θερισμέναΗ λύραΑπτάλικοAdom και Yeva: ονόματαKaderimsin (X.Ξ)Η απάντησηΖωήΤο αρνάκιΗ αγιότητα των καμένωνΜανδραγόραςΑπ’ τη ζωή, ένα πέρασμα…Θέλω την εικόνα πέρα απ’ τον καθρέφτη…ΚισσόςΛαθραίοιTα θαύματαΗ βόλταΜπλεΟ καιρός των ΚενταύρωνΓάζαΑννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 1

ΈναΡόδεςΟλοπόρφυρηΚάλαμοςΦώσφοροςCutΛεύτεροι κι αληθινοίΣτα ΒάτικαEπιστολήΣφάγιαΑπό Ανατολικά…25η Μαρτίου ΜύησηΗ ΝικολάκαιναΓιασεμίΕντροπίαΚόκκινη κλωστήΈνα απόγευμα ιστορίεςΠαιχνίδιΠεριμένοντας το φιλί του χρυσόψαρου

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 2

Πρόλογος.

Αν ήθελε, κάποιος, να μιλήσει επιγραμματικά για τη γραφή της Άννας Παυλίδου, θα έλεγε, ίσως, πως είναι πρώτα δρόμος. Παλιός, χωμάτινος, ανηφορικός συνήθως, μυρωδικός σαν τα σουκς της Ανατολής. Δρόμος, που σκέφτεσαι πως ανοίγεται παρακάτω, ταυτόχρονα από το δημιουργό (ή τον διαμορφωτή του) μαζί με τους αναγνώστες. Διασχίζει την Πόλη και τη Σμύρνη, την Έφεσο και την Αλικαρνασσό, το Κάιρο και την Αλεξάνδρεια.Διάχυτη η μελαγχολική χαρά, ανακατεύεται με μπαχάρια , την ιωνική ρίζα και την αρχαία τραγωδία. Ποίηση απολύτως θηλαία, κυνηγάει την πιθανότητα που αγνοείται. Μέσα στα γραπτά της Άννας, αγκαλιάζεσαι, φιλιέσαι, χορεύεις, μεγαλώνεις και μεγαλύνεσαι. Σε κάποια ποιήματα, ανεξήγητα μόνα, αποκτάς ακαριαία αυτογνωσία, κάθε ακλόνητη αλήθεια της και συντρίβεσαι από την ίδια.Η Άννα είναι συνεργός στη «μοίρα», την περιβάλλει με αγάπη και συχνά την κατοχυρώνει ως μία σταθερή παράμετρο αναφοράς, χωρίς αυτό να την ακινητοποιεί.Η εγγύτητα επιδιώκεται από την πρώτη στιγμή, μέσω αδήριτης τρυφερότητας. Η απόσταση απορρίπτεται, επειδή κανένα γλωσσικά εξεζητημένο στοιχείο δεν υπάρχει για να τη δημιουργήσει, επειδή κανένας στίχος δεν είναι ψυχρά υπολογισμένος ή χρεοκοπημένος από αυταπάτες. Ο χρόνος των ποιημάτων είναι εσωτερικός και εξωτερικός. Η αγωνία της ύπαρξης δεν είναι ασφυκτική, απεναντίας πνέει για να διώξει τη μιζέρια των στενών ορίων, τη ρηχή μονοτονία ενός κατόπτρου, και βρίσκεται στον αντίποδα της υφολατρείας και της εμμονής στη σκηνοθεσία. Όλα συμβαίνουν απλά, όπως στη φύση…Η προσφυγική περηφάνια, που αναγνωρίζεις αυτόματα, σε ταΐζει από το ελάχιστο, με όνειρα και εικόνες αρωματισμένα με ρίγανη, λεβάντες, μέλι, γιασεμιά, βασιλικούς και φούλια ξεχασμένα στους πολύχρωμους κήπους της Ιωνίας. Σε δροσίζει με σπιτικές γκαζόζες. Σου αποζημιώνει την πίκρα, με γλυκό του κουταλιού. Το παρελθόν, συχνά παρόν, αδέσμευτο, ωστόσο, από τη φυλακή ή την αγωνία της πείρας του. Εκτείνεσαι. Μακραίνεις. Βαδίζεις το δρόμο, ώσπου καταλήγεις σε μια παλιά αυλή, (εκεί διαβάζεται ιδανικά η ποίηση της Άννας) καλοκαίρι, και μπαίνεις σε μαυρόασπρη Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 3

ταινία του ’50, καθισμένος στον ίσκιο μιας κληματαριάς, μιλώντας με τα αστέρια. Κι άλλες φορές, σε νησιώτικο πέτρινο δωμάτιο, πίσω απ’ τις γρίλιες, με τον ήλιο να κόβει φέτες το σώμα. Σε κάποιες αναγνώσεις, ακούς υπαίθριες ορχήστρες σε ταβερνάκια - δεν χρειάζεται να μιλήσεις - ο χρόνος κυλάει αβίαστα, προσαρμοσμένος σ’ ένα ευαίσθητο déjà vu.Στίχοι αναμνήσεων ή γεμάτοι επιθυμία για το παρόν, σε κάνουν να θυμηθείς ποιον αγάπησες, ποιον και τι μίσησες. Άλλοτε νιώθεις ώριμος κι άλλοτε - συχνότερα μάλλον - παιδί που επιστρέφει αγαπημένο, ευάλωτο, αβέβαιο ίσως ή ανασφαλές, στο πατρικό του, μετά από χρόνια απουσίας. Αγνοώ πώς συμβαίνει και πάντοτε στα ποιήματα είναι καλοκαίρι. Καταμεσής στην ερημιά του κάμπου, μένεις μόνος με τις σκέψεις σου, καθαρίζει ο εντός κόσμος από τα πάντα. Από ενοχές, από αμαρτίες αλλά και από την αγάπη, το μίσος, την προδοσία. Όλα το ίδιο μετράνε τα ξημερώματα… σαν να έχει η νύχτα να δώσει λόγο στη μέρα. Πάντως, βγάζουν όλο το λυρισμό από μέσα σου, αφήνοντας παράλληλα έναν πυρήνα αφήγησης, ώστε όταν επιχειρεί κάτι περισσότερο, είτε ως εικόνα είτε ως λόγο, να πειραματίζεται με το αντιλυρικό και να τολμάει κάποτε να διαλύει τα πάντα. Τα συναισθήματα γύρω από μια κλωστή στην οποία τυλίγεσαι μαζί και γυρίζεις… Όσο πιο βαθιά σε πάει, τόσο μικραίνει η απόσταση που παίρνεις απ’ αυτά.Είναι και η εσωστρέφεια της επιθυμίας, ενώ προσπαθείς να βάλεις τάξη στις ανάσες σου… Η αγάπη, η τρυφερότητα, επιμένει… πιο κοντά,πιο εντός. Η ανθρώπινη μορφή μοιάζει λες και είναι φτιαγμένη από λόγια της Άννας. Ό,τι πολύ αγαπήθηκε, μας έμαθε ν’ αγαπάμε τη σιωπή. Η σιωπή είναι ένας χώρος από παρελθόν. Κι εκεί - επιτέλους! - δεν είναι αναγκαίες οι απαντήσεις. Απτάλικα και αμανέδες, ήχοι παλιάς λατέρνας, αλλά και η «Συννεφιασμένη Κυριακή» κρατούν, στη θέση σου, ημερολόγιο για να παίρνεις γενναιότερες ανάσες, για να χορεύεις πάνω από φωτιές, να μένει αυτό το κάψιμο στο στήθος, να φλέγονται τα μάτια.Υπάρχουν φορές που επιθυμείς τόσο πολύ μια απάντηση στο ποίημα που σ’ αρέσει, ώστε λησμονάς την αφετηρία. Κερδίζεις κάτι δικό σου…Ολόδικό σου.Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 4

Η ποίηση είναι σφαγή. Ζητάει απόντες για να ζήσει. Χρειάζεται να «πεθάνεις» για το ποίημα. Αυτό νιώθω (αυτό μου έμαθε η γραφή της) ως μόνιμος επιβάτης - ταξιδιώτης στο καραβάκι της Άννας. Σ’ αυτό ξημερώνομαι όταν δεν κοιμάμαι, σ’ αυτό κοιμάμαι όταν θέλω να ξημερώσει… Χαριτίνη Ξύδη

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 5

Συλλέκτης

Στη σκόνη του Ιούνημιαν άχρηστη λύπη - και μια μαχαιριά: μικρή παπαρούνα.Στην άχρονη θλίψη - σαν σκύψει βαθιά,ένα κίτρινο στάχυμε στίχο το δάκρυ - θα γίνει ψωμί.Μπλε ήλιος, σαν ψεύτηςκαθρέφτης, συλλέκτης - εμπρός στην σκηνήμα πίσω κρυμμένοςκαι μόνος και ξένος - ο σπόρος - παιδί,σαν κρίνο της άμμουσαν κόκκος του άστρου - σαν λάμψη παλιάσταγόνας στην λάμαασημιού στον καθρέφτη - σαν γνώση αψιά,θα ξυπνήσει τον λύκοθα χτυπήσει στο αμόνι - με μια μόνη κραυγήστου θανάτου την πέτρατο τραπέζι θα στρώσει - στην καινούργια ζωή.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 6

Στα θερισμένα

Μέσα μου πια οι άλλοι ρυθμοί. Το φύλλο της λεύκας που μάσησα, εκείνο που χάιδευε το φως του φεγγα-ριού κι είχε το χνούδι απ’ το ρέμα του Κραυσίδωνα, πέρασε στο αίμα μου. Σχεδόν μοιραία και ξαφνικά, όπως ο ανθός του κάκτου ή η ραγισματιά στον τοίχο, εγκαταστάθηκε. Μπορεί να ήταν αλλιώς αν οι ακακίες με φώναζαν. Μα ο τόπος μου ποτέ δεν ήταν είδωλο, θύμηση ή ψέμα. Ποτέ δεν κρύφτηκε. Τον Ιούνιο ακούσαμε όλες τις καρδιές των παιδιών να χτυπούν στις αυλές, με τον ήχο της πομόνας που μας ξεδιψούσε. Κι ύστερα, στη μέσα κάμαρα, το βουνό είχε κατεβάσει χιόνια και γέλια που μπέρδεψε στον ύπνο του. Έστρωσε τα κρεβάτια, φύτεψε τις καρέκλες γύρω απ’ το μεση-μεριανό τραπέζι και βυθίστηκε στη ραστώνη των χρωμάτων. Τα στάχυα ζήλεψαν το πράσινο της ήβης του και πέταξαν ανάθημα τη θάλασσα ανάμεσα. Έτσι η πόλη καταποντίστηκε στης κουζίνας τους ήχους. Χθες κιόλα βρήκα το σπίτι μας βυθισμένο στη γούρνα όπου πλέναμε τα χόρτα. Πριν κουραστούμε ανέτειλε ροδακινής ο Ιούλιος και στο πηγάδι καθρεφτί-στηκε η κούνια στο κλαδί της μυγδαλιάς. Δίπλα σε μελισσόχορτα και δυο-σμαρίνια ο έρωτας αποκοιμήθηκε και για μια στιγμή, φάνηκε σοβαρός, όταν τον κοιτάξαμε από την πλευρά του ονείρου του. Αλάφρεψε ξανά το δείλι. Ξεδίψασε με λεμονάδες και σπιτικά λικέρ, χόρτασε σύκα, μάκρυνε τις νύχτες. Με την πανσέληνο ξαπλώσαμε στα θερισμένα, ντυθήκαμε ρίγανη και μέντα πριν ακολουθήσουμε το δρόμο της πάνω στα κύματα. Ξυπνήσα-με στεγνοί στα πόδια του Αυγούστου. Όλα ήταν εκεί. Το πράσινο, το γα-λάζιο, το ροδί, το νερό, το δελφίνι πίσω από το καράβι, το μελτέμι, τ’ αη-δόνια στα πλατάνια, τα κορμιά, το κλάμα, τα γέλια. Παρόντα, όταν άρχισα να μικραίνω πίσω απ’ τα κλειστά βλέφαρα. Με γροθιές σφιγμένες θρυμ-μάτισες τα βότσαλα. Ύστερα τα χέρια σου κολλούσαν θυμό και καρπούζι. Είχες πιστέψει πως χάθηκα μέσα στα πεύκα. Η αλήθεια: γύρισα με την κόκ-κινη βέσπα. Δυο μέρες τώρα την παρατηρώ δίπλα στα ποδήλατά μας, πα-ρατημένη στ’ αμπέλια που περιμένουν τον τρύγο. Μέσα μου πια οι άλλοι ρυθμοί. Ο τόπος μου ποτέ δεν κρύφτηκε. Ο τόπος μου είναι ένας ώμος που μερικές φορές τον λέω πατρίδα.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 7

Η λύρα«τα μηνύματα πήρα

….με δίδαξε η λύρα…»Πέγκυ Χριστοφή

Στα χέρια του,χορδή και δοξάρι, ζήτησα τη Μουσική.Με όσα σύναξε η χορδή και το δοξάρι στους αιώνες, σκληρά, επίμονα, εργάσθηκα.Κάθε νότα, ένα βήμα στην αρμονία πιο κοντά, θαρρούσα.Εκείνη πάλι, κάθε νότα, ένα βήμα, λες κι αλάργευε.Έτσι ήρθε η στιγμή που κουράστηκαή μην και κατάλαβα; Άφησα πίσω όλα όσα με κόπο κερδισμένα:γνώσεις, αγώνες κι αγωνίες, προσπάθειες, θέλω κι ατέλειωτες ασκήσεις…Σώπασα ν’ αφουγκραστώ την κατανόηση εκείνης της μικρής στιγμής.Χορδή και δοξάρι στο χρόνο ακίνητα.Ήρθε και με βρήκε η θέση μου:στέρεα στον ώμο του, τρυφερά στα χέρια του.Είδα την άκρη απ’ το άγγιγμά του, δειλά ακολούθησα…Λεύτερος απλώθηκε ο ήχος από το κέντρο της Αρμονίας ξεκινώντας, με το χάδι της Χάρης ταξιδεύοντας.Ό,τι ακολούθησε,δεν είναι μόνον Μουσική.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 8

Απτάλικο

Mακάμια από τρίχορδα στην Σμύρνησεντόνια ξεδιπλώναν τον λυγμόστης μέσα πόλης τους τεκέδες βλάμηδες,απτάληδες που γέρναν σε χορό.Στραφτάλιζαν σπαθιά στους γύρους τους κι οι νότες άναβαν χρυσή φωτιάρακές ξεπλέναν του κορμιού τον κάματοκαι της ψυχής φωτίζανε βαθειά διαυγή νερά.Σχοινοβασία στην κραυγή, στα ανείπωταιωνικό μινόρε, χέρια - αητού φτεράενώναν ήλιο, γη και λόγια ανήκουστασαν ο αμανές τσιγγάνος στην ορφάνια τους- κάρβουνο μοναχό σε θυμιατό -ζητούσε προσευχή - οσμή απ’ την περηφάνια τους. .

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 9

Adom και Yeva: ονόματα

Είναι από ώρα όρθια μπροστά στη γούρνα της κουζίνας. Τρίβει, αφηρη-μένη, με στάχτες τα χέρια της, καθώς το βρυσάκι στάζει…Ο νους της τρέχει…. Σε ποιον θα πέσει ο κλήρος να γίνει φονιάς; Το ερώτη-μα την τυραννάει. Η εκδίκηση είναι αποφασισμένη, το γνωρίζει. Μα πάλι, σαν φονικό το βλέπει… Πρέπει να προσευχηθεί. Όμως, δεν ξέρει γιατί να προσευχηθεί. Δεν ξέρει πώς να προσευχηθεί, έχει ξεχάσει και σε ποιον…. Διορθώνει το πλεκτό της και ρίχνει λοξή ματιά πάνω από τον αριστερό ώμο.Δεμένα με πολύχρωμες κλωστές στα άσπρα μαλλιά της, παραστέκουν ήσυ-χα τα εννιά ονόματα των σφαγμένων παιδιών της - δέκα με εκείνο του άντρα της. Από τους ώμους της, κρεμασμένα σε ίδιες κλωστές, την παρακο-λουθούν άλλα έντεκα: οι σφαγμένοι του Ατόμ. Συνήθως της μιλούν, την πα-ροτρύνουν, Όταν η σκέψη χάνεται σε σκοτεινούς δρόμους, την οδηγούν στη μέρα. Όχι όμως απόψε, απόψε σωπαίνουν….…Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στο χωριό, άρχιζε η μέρα. Μια μέρα που τελείω-σε μα αίμα, φωτιά, θανατικό και τρόμο. Λίγοι γλίτωσαν: όσοι έλειπαν και ελάχιστοι που επιλέχτηκαν για σκλάβοι ή πεσκέσι στα χαρέμια των πα-σάδων. Εκείνη, εάν μπορούσε, ακόμη σήμερα - σαράντα χρόνια μετά - τον θάνατο θα επέλεγε. Τη διάλεξε όμως η ζωή στο πρόσωπο ενός αλλόφυλου, κοντοχωριανού. «Είναι δική μου», είπε και την τράβηξε μακριά. Ίσως για να τη σώσει από το βιασμό και το μαχαίρι. Ή πάλι, να την γλιτώσει από την τρέλα που την κύκλωνε - καθώς μπροστά στα μάτια της, δικοί του, έσφα-ζαν ένα - ένα τα παιδιά της.Την έστειλε στα κοπάδια του και της άφησε χώρο και χρόνο να θρηνήσει. Χέρι πάνω της, μπορεί να ορκιστεί, δεν άπλωσε ποτέ. Ούτε πολλές αντιρρή-σεις έφερε σαν εκείνη ζήτησε να εξαγοράσει τη λευτεριά της. Αλλά αυτό έγινε πολύ αργότερα.Η επαφή της με την φύση και τα ζώα, της δίδαξαν από την αρχή τους ρυθ-μούς της ζωής. Άρχισε να δουλεύει όπως παλιά, όταν στο πλευρό του Αράμ έπηζε το γάλα. Στην αρχή, το γιαούρτι ήταν ξινό και το τυρί πικρό. Μα ήταν υπάκουη στη ζωή και έμαθε να κρύβει το πένθος. Αργότερα με την σιωπη-λή ανοχή του Τούρκου, κατέβαινε στο μεγάλο χωριό. Πουλούσε την παρα-γωγή και κρατούσε μέρος από τα κέρδη. Το εμπόριο ήταν στο κύτταρο της φυλής της κι αυτή από πάντα ικανή.Το δειλινό της πρώτης μέρας που δεν ξίνισε το γιαούρτι είδε με την άκρη του ματιού να πετούν πίσω της τα ονόματα των σφαγμένων παιδιών. Μέχρι εκείνη την στιγμή κανενός παιδιού πρόσωπο δεν είχε τολμήσει να θυμηθεί ή να ονειρευτεί. Από τότε πάλι, ως σήμερα, κανένα όνομα δεν πρόφεραν τα χείλη της. Από φόβο μην τρομάξουν και χαθούν….Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 10

Για τρία χρόνια κατέβαινε στην αγορά και μάζευε γρόσια και κουβέντες. Δεν καταλάβαινε γιατί, ώσπου άκουσε πως ο Αράμ ζούσε. Είχε κρυφτεί με τους παράνομους στα βουνά και την έψαχνε. Άλλος ένας χρόνος χρειάστη-κε να βρουν τρόπο επικοινωνίας, να ορίσουν τόπο συνάντησης, να οργα-νώσουν σχέδιο διαφυγής της. Την ορισμένη μέρα, ξέθαψε τις οικονομίες και έθαψε το κατσαρόλι της. Μοίρασε το γιαούρτι και φόρτωσε στο άλογο το τυρί, για τους συντρόφους του άντρα της. Έκανε τον κύκλο του χωριού και κατευθύνθηκε στο ποτάμι. Πότισε το ζώο κατά τα συμφωνημένα και όταν σήκωσε το κεφάλι, ο Αράμ την κοιτούσε από την απέναντι όχθη. Έτρεμε - όλος λαχτάρα και ένταση, γεμάτος πόνο, μαζί χαρά και πόθο. Πριν μπει στο ποτάμι, έκλεισε μια στιγμή τα μάτια να κρατήσει την εικόνα του. Έριξε και μια ματιά στα ονόματα που παρακολουθούσαν σοβαρά. Μια μι-κρή ραγισματιά στο χρόνο και το σύμπαν. Από εκεί όρμησε ο Τούρκος ζα-πτιές που στοίχειωνε τους εφιάλτες και τρεφόταν με τους φόβους της. Πέρασε έφιππος, με απλωμένο γιαταγάνι μπροστά από την εικόνα της. Στο άνοιγμα του βλέφαρου, στη διάρκεια μιας κραυγής, στην ίδια απέναντι όχθη, ένα ακέφαλο κορμί έπεφτε…. τρέμοντας ακόμη….Όρμησαν τα ονόματα πάνω της, την κράτησαν μην πέσει στο ποτάμι. Έπλεξαν κλωστές και δέθηκαν μαζί της. Άπλωσαν σχοινιά - που τα βρήκαν; - από την καρδιά ως τις ρίζες της γης της, την τράβηξαν και πάλι στη ζωή.Υπάκουσε, πάντα υπάκουε….Από το έπειτα, σχεδόν τίποτα δεν συγκράτησε. Πως γύρισε πίσω; - Πως άντεξε τον πόνο; πότε διαπραγματεύτηκε τη λευτεριά της; - Πως βρέθηκε στην Πόλη; Το όνομα του Αράμ που προστέθηκε σ’ αυτά των παιδιών της, παραφυλάει όλα τα ερωτήματα. Όταν πιστέψει πως, τώρα να! θα θυμηθεί - ανάβει φώσφορο στο νου. Και η λάμψη του την προχωρεί στο χρόνο….Ακούει βήματα στο χιόνι. Βρίσκεται να τρίβει ακόμα τα χέρια της με στάχτη. Σκοτείνιασε κι ακόμη δεν είπε να ανάψουν τις λάμπες. Γνωρίζει το πάτημα του Ατόμ. Από λεπτό σε λεπτό, θα μπει στο σπίτι, θα βγάλει τα πα-πούτσια και θα την περιμένει στο μεγάλο δωμάτιο. Ανάβει ένα κερί και βάζει να του ψήσει καφέ. Η καρδιά της χτυπάει σαν τρελή. Καθυστερεί σκόπιμα, φοβάται. Μα πρέπει να μάθει.Στην άκρη της μύτης του φτάνει η μυρουδιά του καφέ… Χαμογελάει καθώς μπαίνει στη σάλα. Αφήνει το κορμί να βουλιάξει στις μαξιλάρες και κλείνει τα μάτια. Την ακούει να αλαφροπατά στο δίπλα δωμάτιο. Μόνο από εκείνη θέλει τον καφέ του. Περιμένει και βυθίζεται στις σκέψεις του, σχεδόν ευ-τυχισμένος απόψε…Η Γιέβα είναι η μάνα του παιδιού του. Δηλαδή του μόνου ζωντανού παιδιού του. Την αγάπησε βαθιά τούτη την γυναίκα. Η αλήθεια, όχι με την ορμή και την αθωότητα που αγάπησε τον πρώτο του έρωτα. Παιδί ακόμα, άνοιξε δρόμους και εμπόριο από τις ακτές του Πόντου ως την Πόλη και ακόμη πιο μακριά. Είχε να πλουτίσει, να γεμίσει το κούτελο της καλής του χρυσάφι πριν την παντρευτεί - απαίτηση του πατέρα της, βλέπεις. Έπειτα της Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 11

έσπειρε δέκα παιδιά, πριν το μαχαίρι του Τούρκου τους χαλάσει όλους. Χάλασε, πάει να πει, όλα τα σπιτικά του χωριού, μαζί κι εκείνο του Αράμ και της Γιέβα. Εκείνος έλειπε ταξίδι. Γύρισε αλλοπαρμένος και έψαξε στα αποκαΐδια ίχνη των δικών του. Με άδεια χέρια και την ζωή ενός άλλου έφυγε κυνηγημένος στην Πόλη. Με ταξίδια, δουλειές και ευθύνες σκέπασε όπως - όπως τις πληγές. Οι δικοί του σφαγμένοι τριγύριζαν στις νύχτες του, μέχρι που απάντησε τη Γιέβα. Την είδε, στα μέσα του ’84 στην κλειστή αγορά. Ψέλλιζε ακατάληπτα καθώς προσπαθούσε να πουλήσει ξινισμένο γιαούρτι και πικρό τυρί. Την πρόσεξε γιατί πολύχρωμες - παράταιρες κλω-στές κρεμόταν από τα μαλλιά και τα ρούχα της - κατόπιν κάτι του θύμισε. Σαν την αναγνώρισε, την πόνεσε και άπλωσε το χέρι να την οδηγήσει σπί-τι. Τον ακολούθησε χωρίς διαμαρτυρία. Σιγά – σιγά την ημέρεψε. Της χάρι-σε τα ονόματα των αποθαμένων του. Εκείνη τα έδεσε, του ‘πε, δίπλα στα δικά της - σ’ αυτές τις κλωστές που ως σήμερα δε λέει να πετάξει από πάνω της… Έμαθαν ο ένας για τον άλλον - όσα μπόρεσαν να αντέξουν - ξαλλάζοντας εφιάλτες. Έπειτα συμφώνησαν σιωπηλά να μην αναφέρουν ποτέ κανέναν από όσους σε άλλη ζωή αγάπησαν. Παντρεύτηκαν νύχτα, σαν να ήταν αμάρτημα και σε απελπισμένα αγκα-λιάσματα πιάστηκε ο γιός τους.Έζησαν ξανά διωγμούς σφαγές και λύπες, τη γενοκτονία του λαού τους κι ένα μεγάλο πόλεμο. Μαζί, σύντροφοι για τριάντα πέντε χρόνια.Ποτέ, σ’ αυτά τα χρόνια δεν του σήκωσε κεφάλι.Είναι υπάκουη. Στην αρχή σκεφτόταν ότι την έσωσε. Μα η Γιέβα είναι δυ-νατή. Έχει την ίδια δύναμη με τη γη, ή τη ζωή. Κουβαλάει τη δύναμη του λαού του. Μαζί της, σώζεται κι εκείνος…Τον φέρνει πίσω η μυρουδιά του καφέ. Εκείνη ακουμπά το μπρίκι πλάι του. Με κλειστά μάτια απλώνει το χέρι και την τραβά σχεδόν πάνω του. «άκου-σε» ψιθυρίζει επιτακτικά για να κρύψει την συγκίνηση. Ανοίγει σιγά τα μάτια ως να συναντήσει το βλέμμα της: «ο γιός μας αποφασίστηκε να μην ανακατευτεί στην υπόθεση. Έχει μικρό παιδί και άλλου είδους ευθύνες για το λαό μας, είπαν οι γέροντες. Κληρώθηκε εκδικητής του γένους ο γιος του Τεχλιριάν και ξεκινάει απόψε για το Βερολίνο….» Συνεχίζει να της μιλά μα η Γιέβα δεν ακούει πια… Μήτε τον αγέρα που λυσ-σομανά στη Γεναριάτικη νύχτα ακούει. Θέλει να κλάψει - αλλά έχει ξεχάσει πως κλαίνε από χαρά.Το εγγόνι της δεν θα μείνει ορφανό! Το τελευταίο της παιδί θα ζήσει!Αύριο κιόλας, σαν μαζευτούν όλοι γύρω από το φαγητό, θα μιλήσει. Με όσα μέσα της επιτρέπουν η θέση και το φύλο της, με όλα τα επιχειρήματα που έχει, θα επιμείνει να φύγουν στην Ελλάδα. Σε ξένο τόπο μπορεί να δα-μάσουν εν τέλει το φόβο.Χαμογελάει στα ονόματα κι εκείνα στήνουν χορό. Κρύβονται στα χτενάκια της, την τραβούν από το σάλι.Έχουν όλες τις απαντήσεις και είναι καιρός να τις μάθει και εκείνη….Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 12

Σύντομα θα ακολουθήσουν άλλες σφαγές, και άλλες φωτιές. Ο λαός τους και αδελφοί λαοί θα συνεχίσουν να υποφέρουν. Στο τέλος της επόμενης δε-καετίας η Ευρώπη θα ζήσει και άλλον μεγάλο πόλεμο, και άλλου λαού γενο-κτονία…Τη γενιά του Ατόμ θα την συνεχίσουν αγόρια. Οι γυναίκες τους θα κουβα-λούν την δύναμη της Γης.Να θυμάται το πιο σημαντικό:Τον τρόπο να σβήσει τον αρχαίο πόνο, θα βρει το τελευταίο δισέγγονο του γιού της - γεννημένο τον επόμενο αιώνα. Στην αρχή, σιωπηλά θα ξηλώσει τις κλωστές και θα ελευθερώσει τα χρώματα. Σεβαστικά θα αποδώσει τους σφαγμένους στην σκόνη των αστεριών, προσεκτικά στις Ψυχές τα ονόμα-τα. Ωσότου, μέσα από δρόμους της Καρδιάς, με Νου και Γνώση, οδηγήσει στο Φως όλη την ιστορία της οικογένειας. Την ιστορία των Ψυχών της Αρ-μενίας._Σημείωση: Η Γιέβα υπήρξε πραγματικό πρόσωπο. Πέρα από την προσωπι-κή της τραγωδία, έζησε από το 1915 έως το 1923, τις σφαγές 1,500,000 Αρμενίων, 750,000 Ασσυρίων και 353,000 Ποντίων Ελλήνων. Πέθανε στην Ελλάδα όπου διέφυγε η οικογένειά της.Η ιστορία της αφιερώνεται σε δυo Αδελφές μου: στη μάνα του πρώτου της τρισέγγονου που με εμπιστεύεται και στη μάνα του τελευταίου της, που δεν με ξέχασε ποτέ στις προσευχές της.Επειδή…. «καιρός του σιγάν» αλλά και «καιρός του λαλείν».* (Τα δύο τρίτα των Αρμενίων σφαγιάστηκαν το 1915 και 1916 . Οι αριθμοί μόνο αποτελούν αντικείμενο συζήτησης: ο αριθμός των νεκρών κυμαίνεται μεταξύ 1.200.000 και 1.500.000, με τον αρμενικό πληθυσμό να κυμαίνεται ανάλογα με τα στατιστικά στοιχεία από 1,8 έως 2 εκατομμύρια.)

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 13

KaderimsinΣτον πατέρα μου

Ο μεγαλύτερος φόβος είναι εδώ. Απλώνει σαν πετρελαιοκηλίδα.Ο μεγαλύτερος φόβος τολμά κι επιμένει για να νικήσει.Ο μεγαλύτερος φόβος τσιμπάει σαν μαύρος παχύσαρκος σκορπιός.Κρεουργεί σαν λευκός καρχαρίας - You are my destiny.Όπως είναι σίγουρη η νύχτα για τον εαυτό τηςτι μπορεί να κάνει ένα αλφάβητο πάθος για να την προσπεράσει…

Με πέλματα στο ταβάνι και στον εγκέφαλο τον ιστό της Αράχνηςαχνίζει ο μεγαλύτερος φόβος και στομώνει τα ξυράφια της φωνής μου.You are my destiny

Σ’ ένα κλαδί του Νοέμβρη φορτωμένο λωτούςαγγιγμένους από τα χείλια της μάγισσαςκρέμεται η μορφεϊκή ανάσα του πατέρα μου.Δεν την άκουσα ως τώρα - δεν ήμουν ποτέ παρούσαΣ’ ένα κουβάρι νήματα του «μηδέν» κερματίζεταιτο μπλε το μωβ - γυαλισμένες ασπίδες -φλέβες που τρέχουν ποτάμιααείρροα - αυτό είναι αδιέξοδο!

Κι η έξοδος εκεί μπροστά στα μάτια σας.Ηλίθιοι. Με σπασμένη κλειδαριά.Με δαγκωμένη γλώσσα στο γερασμένο στόμανα κοροϊδεύει την απληστία του τίποτα.Ανασαίνει ο βάλτος τίποτα τίποτα τίποτα.

Χαριτίνη Ξύδη

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 14

Η απάντηση (*)Ο μεγαλύτερος φόβος ήταν εκεί.Ο μεγαλύτερος του μεγαλύτερου το ότι εσύ δεν ήσουν εκεί...Ο φόβος είναι κουρτίνα που το παίζει τοίχος.Έτσι παρηγορώ τα παιδιά μου σαν κλαίνε τα μεσημέρια για να συντροφέψουν τα τζιτζίκια.Κι εκείνα στήνουν ξόβεργες για να ενισχύσουν το τίποτα.Αναπνέουν λιβελούλες κι ακολουθούν αχτίδες στο βυθό.Μα πως να δει κανείς καθαρά; Το αίμα έχει μια αδιαφάνειακι ο βάλτος πεθαίνει στο φιλί.Όμως εσύ,με τρία χρώματα θα περάσεις την άβυσσο.Με την κουρτίνα κομμάτια θα καθαρίσεις τα μάτιακαι θα βρεθείς στη ζωή....

(*) στο ποίημα "Kaderimsin" της Χαριτίνης ΞύδηΑννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 15

ΖωήΚορμί σπασμένο - κόκκινο ρούχο,μα η Ψυχή,στο Φως λουσμένηφτερά φορώντας σε οδηγεί.Λαμπρός ο Ήλιοςσε αγκαλιάζει.Είναι η Αυγή,που τα κομμάτια πάλι ενώνει.και μια αστραπή,καίει τον Πόνο,φέγγει στον δρόμο για την Πηγή.Μικρέ Αδελφέ μουαν θα διστάσειςγια μια στιγμή,βρες τις ευχές μας,τα ευχαριστώ μαςστο Φως: γιορτή!Κορμί σπασμένομικρή μου φλόγα,σπίθα, πνοή,σαν ξαποστάσεις,το Ένα χωρέσεις,ξανά Μαζί!Γιατί στο Έναείναι η Αγάπη.Και η Αγάπηείναι Ζωή.Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 16

Το αρνάκι

Ξημερώνει και το καράβι αχνοφαίνεται… πλησιάζει τη Σκάλα. Από εδώ βλέπω καθαρά την αυγή. Ο ήλιος απ’ τη μια κι απέναντι το βουνό.Η μάνα αιώνες πριν με έκανε να το δω. Μου έβαλε ένα πρωινό μιαν ανάγκη και τρία δαμάσκηνα απ’ το δέντρο μας στις τσέπες, μια μπλε κορδέλα στην μακριά μου πλεξούδα και μ’ ανέβασε στο καΐκι .«Σαν σε είδα πάνω στο σκαρί, αποφάσισα να ρίξω ανάμεσα το βουνό - δώρο και στις δυο - να μην πονάμε. Έπειτα κρεμάστηκα στην άγκυρα και γύρισα στο σπίτι και μήτε δέντρα και βασιλικούς επότισα, μήτε πεζούλι άσπρισα ως να έρθεις» μου λέει - και λέει αλήθεια - γιατί μόνο τώρα που εί-μαστε συνομήλικες και συγκατοικούμε ορφανές το σπίτι, η δαμασκηνιά, τα μυριστικά κι οι ορτανσίες, πήραν τα πάνω τους και τα πεζούλια αστράφτουν το λευκό των κυμάτων …Ακούω το καράβι να σφυρίζει… έπιασε στο λιμάνι…Θέλει μισή ώρα περπάτημα ως να ανέβει κάποιος στο χωριό…Θυμάμαι πως δεν καταλάβαινα τον τόσο πόνο. Άλλωστε το ’χαμε συμφω-νημένο από πριν γεννηθώ. Εμέ, παιδιά και φίλτρα μητρικά δεν θα με γή-τευαν. Και την κράτησα τη συμφωνία ως τα τώρα… Μου έφτανε που έπαι-ζα με την μικρή της διπλανής αυλής. Την έβαζα στο σπίτι που δούλευα και την άφηνα να χαϊδεύει τα βιβλία του Γιατρού - έτσι φώναζα τον αφέντη μου, με την ιδιότητά του – αργότερα της τα έδινα να τα διαβάζει - κι εκείνη με άφηνε και έπλεκα τα δικά της μαλλιά σε μακριά πλεξούδα, ίδια με τη δική μου. Καμιά φορά την στόλιζα με κορδέλες και τις πιο πολλές φορές τη φώναζα «αρνάκι» αφού, καθώς καθόταν ήσυχα πάνω μου, θύμιζε το μικρό αρνάκι που έμεινε συντροφιά της μάνας σαν έφυγα απ’ το νησί…Γελούσε εύκολα και αυτό το γέλιο με βοηθούσε να σκάβω το βουνό, να βγαίνω στο πέλαγος, να κολυμπάω με δελφίνια και φώκιες στον παιδικό μου κήπο ώσπου να το συναντήσω πάλι… Μια φορά μάλιστα σκέφτηκα ότι μπορεί να το αγαπούσα πιο πολύ απ’ όσο πίστευα. Ήταν όταν η γυναίκα του Γιατρού, σε μια επίσκεψή από την πατρίδα της - ήταν ξένη - , του έφε-ρε δώρο μια κούκλα. Κούκλα με πραγματικά μαλλιά, ρούχα της μόδας, δυο - τρία δισκάκια με παιδικά γαλλικά τραγούδια που έμπαιναν σε μυστικό πι-κάπ στην πλάτη της, ένα θαύμα. Το θυμάμαι να ανοίγει το κουτί της κού-κλας τρέμοντας από προσμονή να μπει στο μαγικό κόσμο του παιγνιδιού. Μια λαχτάρα το φώτιζε όλο! Μέχρι που αντάμωσε το βλέμμα μου. Δεν ξέρω ένα οκτάχρονο παιδί τι μπορεί να διάβασε εκεί μέσα - εμένα ανάποδα να με κρεμάσεις, πως ήμουν βουρκωμένη από χαρά για κείνο θα ισχυρίζο-μαι…. Το αρνάκι, όμως, έκλεισε το κουτί, το πήρε αγκαλιά, είπε ευχαριστώ και αν μπορώ να βασιστώ στο λόγο της μάνας της, δεν το ξανάνοιξε… Το ίδιο βράδυ σαν με καληνύχτισε στην αυλή τους - «καθόλου δεν μου Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 17

αρέσουν οι κούκλες» μου ψιθύρισε σκύβοντας το κεφάλι. Το φίλησα και, πρώτη φορά, κάτι παράξενο σκίρτησε μέσα μου.Ήμουν κοντά πενήντα τότε και είχα αφήσει πίσω χρόνια σκληρής δου-λειάς, ζεστά απογεύματα με ιδρωμένες γειτόνισσες σε φρεσκοπλυμένες αυλές, ιστορίες πλεγμένες με το βελονάκι σε ξένα προικιά, κεντήματα σ’ ένα μέλλον που δεν διέκρινα, ευωδιές ακακίας στις όχθες του χειμάρρου και μια διπλή ζωή.Γιατί, τώρα το λέω σ’ άλλον έξω απ’ τη μάνα, έναν αγάπησα. Παράνομα, παράφορα, αλλά έναν. Το αφέντη μου. Σαν θάνατο. Έως θανάτου…Τις νύχτες όμως, στην άλλη μου ζωή. Τότε έλυνα τα μαλλιά πίσω από κλει-στά παράθυρα, ακουμπούσα τα μάτια μου στα χέρια του και κολυμπούσα σε όλα τα καλοκαίρια. Τα λόγια κι ο έρωτας με ταξίδευαν σε απόκρημνες κορφές, με έγδυναν από όλες τις σκέψεις, με μάθαιναν να βουτάω στο κενό ως, σχεδόν, τη λύτρωση και με άφηναν μόνη ακριβώς τη στιγμή που με ένα «μαζί» ήθελα να ζήσω ενωμένες τις δυο μου ζωές, στα όνειρα, έστω.Αποκοιμιόμουν κλαίγοντας - με χορτάτο κορμί και πάντα άσβεστη δίψα για αγάπη… Σ’ αυτόν τον ύπνο έμαθα πως δεν ψάχνουν στον έρωτα την αγάπη.Τέτοιες στιγμές, έμπαινε η μάνα αθόρυβα στο δωμάτιο. Με νανούριζε με τραγούδια που ποτέ δεν θυμήθηκα ή κατάλαβα στο φως της μέρας, με έλουζε με θαλασσινό νερό και στερέωνε καινούργιες μπλε κορδέλες στη πλεξούδα μου.Ξυπνούσα στην άλλη ζωή, πάλι μόνη, παράταιρα για την ηλικία μου χτενι-σμένη….(Ίσως γι αυτό στην γειτονιά να με φώναζαν Λενάκι….)Θυμώνω σήμερα σαν την ακούω: «ποτέ δεν σε είδε» - μα όπως πάντα, αλή-θεια λέει. Μόνη ανέβηκα τους γκρεμούς, μόνη έψαξα στις θαλασσινές σπη-λιές, μόνη συναπαντήθηκα με τη ζωή μου. Εκείνος σε άλλες ανάγκες και αι-σθήσεις βασίστηκε. Ποτέ δεν με κοίταξε στα μάτια που οι γειτόνισσες έλε-γαν πως είναι η πόρτα της ψυχής... Όχι πως δεν έκλαψα γι αυτό, αλλά όρκο πως πόνεσα δεν παίρνω… Από τότε που ο βυθός σκέπασε τον πατέρα, είπα όχι στον πόνο που τύλιξε το σπίτι. Πέρασα απέναντι με απόφαση να αντέχω.Πέθανε πρώτος.Εκείνες τις μέρες, οι δρόμοι ξερίζωσαν τα λουλούδια και τα δέντρα από τις αυλές, οι γειτόνισσες τέλειωσαν με τις ιστορίες και έπλυναν όλα τα προι-κιά - και τα παιδιά, μαζί και το αρνάκι έφυγαν για σπουδές …Πριν έρθει η οικογένειά του από την Ελβετία, τον φίλησα, έγραψα ένα γράμμα να πάρει στους δικούς μου, τον έθαψα, έβαψα άσπρη την πλεξού-δα μου στα δάκρια και άλλαξα χτένισμα. Με αυτή την σειρά.Στη μάνα έγραφα «γυρίζω στο νησί». Και γύρισα.Το καράβι θα μείνει δεμένο ως το απόγευμα.Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 18

Την βλέπω να ανηφορίζει. Φτάνει σιγά - σιγά.Φωνάζω στη μάνα να βιαστεί κι εκείνη μου χαμογελάεικαθώς ανάβει το καντήλι. Από τότε που προσευχόμαστε στον άγγελο των απλών πραγμάτων, βρήκαμε τρόπουςνα μιλήσουμε για τα ανείπωτα και να ημερέψουμε τα ανήμερα…Βάζω στο δίσκο μια κανάτα με νερό απ’ το πηγάδι, καφέδες για τρεις και σ’ ένα βάζο με γιασεμί φυτεύω τα κουκούτσια από τα δαμάσκηνα του πρώτου μου ταξιδιού…Εκείνη σχεδόν έφτασε. Κρατάει τα βιβλία που της δάνειζα και δώρο ένα κόκκινο μπαλόνι.Μιας γενιάς χρόνους περιμένουμε…Τώρα καθόμαστε, σαν σκανταλιάρικα παιδιά, αποκαμωμένα από πανάρ-χαια παιγνίδια - γι’ αυτό παράλογα φρόνιμα, στο πεζούλι κάτω από την δρακοντιά, δίπλα σε ανθισμένους βασιλικούς και παχύφυλλες μνήμες.«Να η κόρη μου» θα πω σε λίγο στη μάνα, θα φιλήσω το «αρνάκι» μου και, εγώ, η Ελένη, θα φύγω μ’ ένα μπαλκόνι αγκαλιά… Με περιμένουν να παί-ξουμε τα «μήλα» τα άθαφτα όνειρα μου.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 19

Η αγιότητα των καμένων

Η ζωή μου ορίστηκε ανάμεσα σε δυο φιλιά.Όπως η ζωή του πιστού ανάμεσα σε Βάφτιση και Θεία Κοινωνία.Ξεκάθαρα. Δύσκολα. Εγρηγορώντας.Με ακολούθησαν οι φίλοι στων παιδιών τις χειρονομίες.Τα χείλη μου έμαθαν να ράβουν πληγές. Ν’ ανοίγουν σπηλιές.Εξασκήθηκαν σε υπομονή. Εκβιαστικά σχεδόν πατάω στην αγιότητα των καμένων.Στεγνό χώμα και πέτρες από πάντα. Οι ρίζες κοιμούνται βαθιάκι ανθίζουν μόνον στους ορισμούς.Αυτή τη φορά το καλοκαίρι ανέπνεε ανεμοστρόβιλους και μπόρες.Τα πρωτοβρόχια έχουν υποχωρήσει στον παραπάνω μεσημβρινό.Οι χωρισμοί δεν είναι μακρείς ούτε και οι δρόμοι.Όλα στο δάκρυ ξύπνησαν. Όλα απ’ το δάκρυ τράφηκαν.Σε πόνεσα όσο πόνεσα.Μέσα σου ληθαργούν δύο φιλιά. Εκεί θα βρεθούμε.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 20

Μανδραγόρας

Μας φίλησε έναν - έναν.Πάτησε στο αύριο και πήρε αντίστροφα τη ζωή. ……………………………………………………………………Μόλις το τραίνο βγήκε απ’ το σταθμό, ακούμπησε στο τζάμι, φόρεσε γυα-λιά τη βροχή κι όλο έγραφε…Πρωί και τα χωριά - με κόκκινες ουρές κυλούν στις ράγες και μακριά μια θάλασσα απ’ το μέλλον αχνοφέγγει.Έχει ήδη πεθάνει μέσα της - η μην κι εκεί γεννήθηκε…«ότι εισήλθωσαν ύδατα έως της ψυχής μου»… (*) - Αν οι Κένταυροι φοβούνταν την φωτιά πως δίδασκαν ημίθεους;Θα αγοράσει το γεφύρι του Ντε Κίρικο και θα μάθει. Από τη κορφή της πέτρας οι ασφόδελοι είναι ευανάγνωστοι.Τα μυστικά είναι κρυμμένα στα μούσκλια. Τα μυστικά - σκορπιοί κάτω από υγρές πέτρες που χύνουν φαρμάκι και κραυγές αν τα ενοχλήσεις, μόνον…Του ’χε πει η μάνα του το γήτεμα, μα το ‘χασε μαζί με το σπίτι του πρώτου του έρωτα. Ξανά δεν το θυμήθηκε. Πορεύτηκε χωρίς, όπως όλοι….Ο ήλιος ανεβαίνει, μαζί και το τραίνο.Ήλιος ή πέτρα;Ποτέ δεν είχε δίλημμα αφού από πάντα γνώριζε πως έχει πεθάνει στο νερό. Όπως από πάντα προσευχόταν στον Τροπαιοφόρο - ακόμα κι όταν έψαχνε το δράκο Του σε άλλη εικόνα -του Αϊ Δημήτρη στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι τότε είχε σχέσεις μόνο με αγίες - πάντα γυναίκες.Οι άγιοι, έδειχναν το δρόμο σε σφαγμένους άντρες στη Μικρά Ασία.Άντρες που δεν γνώρισε παρά μέσα στα όνειρα.Ο Γιάννης, ο Κυριάκος, ο άλλος Γιάννης, ο Ζάχος γεννήθηκαν αλλού, όμως μαζί έδεσαν κλωστές και κούρσεψαν μαζί τη νιότη.Τώρα το ξέρει: κανένα πλιάτσικο δεν γίνεται βιός.Χαμογελάει: αυτοί οι πειρατές, στήσανε περι-ουσία…Σουρουπώνει και βλέπει στο τζάμι τα δέντρα που φυτρώνουν γύρω απ’ το καπέλο του. Είναι δέντρα με διπλή ρίζα σαν του μανδραγόρα, μια καρφω-μένη στη καρδιά και την άλλη στη θάλασσα. - Λες αυτό να τον σκοτώσει στο τέλος; «…να ‘χε η νοσταλγία σώμα…» (**) Βλέπει τον κόκκινο λεκέ να απλώνει στο πουκάμισο….Μασκοφόροι απ’ τα πλούσια καρναβάλια της Βενετιάς και της Σμύρνης συνάζονται στην άκρη του βαγονιού.Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 21

Βγαίνουν από το όνειρο του αδελφού που πνίγηκε στη κούνια απ’ το βήχα και «..αλλ’ έσωσας εκ των αναγκών την ψυχήν μου» (***) διαλύονται στο σφύριγμα του τραίνου - ή μήπως στις καμπάνες της Αγίας Φωτεινής; Αλή-θεια τότε την είδε για πρώτη φορά; Φορούσε τακούνια ή μόνο μεγάλα θλιμμένα μάτια; Γιατί δεν τη θυμάται;Έφτασε δειλινό κι ακόμα βρέχει. Ακουμπάει το βλέμμα στα στάχυα και βυ-θίζεται στο σώμα της. Κολυμπάει ως τη καρδιά της και γεννιέται με ένα χτύπο… Μαρία την έλεγαν και… θυμάται ξανά…Οι τροχοί τον κοιμίζουν.Πόσων αιώνων γίνεται αύριο; Πόσες γυναίκες με αγάπη του θρέψαν την σοφία; Τώρα σωπαίνει με δύναμη. Ένα τσιγάρο στα δάκτυλα αγρυπνά δίπλα σε λέξεις - νυχτερινό φορτίο σε γκαζάδικο αρόδο στον Πειραιά. Να προλάβει πριν η κόκκινη γεωγραφία απλωθεί στο γιλέκο… Νυχτώνει…Στις ράγες η γη, αιώνων ζωή και τα αστέρια προγράφουν την άφιξη και την αυγή.Δίπλα στο σταθμό θυμάται τους αγίους της γενέθλιας μέρας:Ιωαννίκιος, όσιος - Νίκανδρος και Ερμαίος, ιερομάρτυρες. Δεν προλαβαίνει να ανάψει κερί.…Έχει να φυτέψει το κτήμα στα δέντρα που φύτρωσαν στο καπέλο του, να ταχυδρομήσει μια κάρτα, να ξηλώσει τα πουλιά απ’ τα ρούχα και να ταΐσει τις γάτες, να δοκιμάσει το νιο κρασί για να ποτίσει τα γραπτά του και να κατέβει στο πηγάδι της αυλής για να σώσει το δίχρονο αγόρι που κολυ-μπάει εκεί κρυμμένο απ’ τα χρόνια της φωτιάς, ταϊσμένο από αλλόθρησκα χέρια «ότι έπ’ εμέ ήλπισε και ρύσσομαι αυτόν, σκεπάσω αυτόν, ότι έγνω το όνομά μου» (****)……………………………………………………………………. Χθες έφτασε μια λευκή κάρτα με το ταχυδρομείο. Κι ό,τι είπα πως είχαμε οριστικά αποχαιρετιστεί, γεύτηκα καρπούς απ’ δέντρα του…(*) από τον 68ο Ψαλμό(**) Ελύτης(***) από την ευχή του Αγ. Ευστρατίου(****) από τον 90ο Ψαλμό

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 22

Απ’ τη ζωή, ένα πέρασμα…του παιδικού μου φίλου Αποστόλη Ζωΐόπουλου

Ρωτάω από τότε που «έφυγες» τι ήσουν… ψαρεύω απ’ τη λήθη όλα τα πρωινά της Κυριακής. Όταν τα μόνα σύνορα που γνώριζαν οι ζωές μας ήταν οι βραγιές με τα τριαντάφυλλα, οι γλάστρες με τα φούλια, κι απ’ τη βορεινή πλευρά, το γιασεμί της αυλόπορτας.Θυμάμαι, χρόνια αργότερα, στην κουζίνα του πατρικού μου, ν’ ακουμπάς την ψυχή στο τραπέζι και να δακρύζεις. Μετά του Άγιου Τρύφωνα, μετά το κλάδεμα του αμπελιού. Μετά τη μαχαιριά - ακρωτηριασμό, που επέκτεινε μιαν υπόσχεση, σε προοπτική βλαστών, πλούτου ζωής, μες στο χειμώνα…Σήμερα, η μνήμη σου - υγρή, ζεστή, τρυφερή, καταργεί τα ψιμύθια, τις άμυ-νες, τα μαντζούνια και τα βοτάνια της παρηγοριάς, δαμάζει το θεριό του θυμού και κοιμίζει το δράκο του φόβου. Έτσι προβάλλεις ατόφιος. Προηγείσαι του άνθους, του καρπού, της γιορτής. Δεν υπήρξες. Είσαι. Το δάκρυ της αμπέλου. (*)Και ακολουθεί η Αγάπη…. (*) Το δάκρυ του αμπελιού είναι οι ακατέργαστοι ανιόντες χυμοί του φυτού που κατά το κλάδεμα χύνονται καθώς δε συναντούν κάποια υποδομή για να τους υποδεχτεί.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 23

Θέλω την εικόνα πέρα απ’ τον καθρέφτη…

Με σώματα τυλιγμένα σε κορδέλες φωτός, με ρέοντα χρώματα, που στη σμίξη τους εκρήγνυται το λευκό, χοϊκοί σε φωτιά, θάλασσες και θύελλες των άστρων δεμένοι, με ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο - υπόλοιπο πανάρχαιου σεισμού τελευταία πνοή ενός πουλιού με γερμένο λαιμό που περνάει στην αθανασία. Ήταν η μόνη και μοναδική μας στιγμή - ένα άπειρο χτισμένο απ’ όλα τα σύμπαντα…Δεν λυπάμαι αν, από τότε, κάθε άνοιξη, απολαμβάνουμε τα χρώματααλλά αγνοούμε το λευκό…Δεν με πληγώνουν τα σύμπαντα όπου ζούμε και που ποτέ δεν θα τμηθούν….Σαρκάζω μόνον, όταν υπερφίαλοι διχασμένοι, χωρίς μνήμη,μπροστά σε σκεπασμένους καθρέφτες,λογαριάζουμε τις πιθανότητες καικομπάζουμε για τις προοπτικές του Ένα….

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 24

Κισσός

Οι ρήξεις είναι φρέαρ βαθύ. Τρύπα σαγήνης.Ένα πηγάδι όπου κανείς δεν ξεδιψά.Το νερό εκεί μυρίζει μέταλλο θειάφι και θυμό.Με βρύα που ιχνηλατούν αγριμιών φωλιές,με πέτρες λείες σαν λεπίδες δίστομες,αφήνουν μια υγρασία να νοτίζει τα κορμιά και τους ύπνους.Οι ρήξεις ορίζονται απατηλά. Καμιά φορά μ’ έναν κισσόνα τις καλύπτει και να τρέφεται.Ή μ’ ένα κύπελλο να παραπέμπει σε κορεσμό. Τότε είναι μάταιος ο ασβέστης στο νερό,το τρίψιμο της λιθιάς με ψαμμίτη. Οριστικά μάταιη και η έπαρση.Οι ρήξεις πάλι κάποτε είναι σκάλα. Μπολιάζουνε τη νεραντζιά και πλημμυρίζει λεμονάνθια. Πλέκουνε τον κισσό να δέσει αρμούς.Με δύσκολο πάτημα μα ικανά στηρίγματα δεν οδηγούνε πάνταστου Ιακώβ το όνειρο. Τις πιότερες φορές σε παν στον τόποόπου χωρούν μαζί τα ερέβη σου και η αστρόσκονη.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 25

Λαθραίοι (*) Τους βλέπω στην άκρη του δρόμου κάθε αυγή.Ζυγιάζονται καθισμένοι στις φτέρνες και καπνίζουν.Άντρες πέτρες που θέλουν να είναι πουλιά.Ήταν λείοι πριν - άσπρες κροκάλες σμιλεμένες από νερό άμμο κι ανέμους.Έπειτα… λέξεις και λόγοι της γλώσσας τους.Κήπος παιδί έρωτας πατρίδα ήλιος δικαιοσύνη ελευθερία, φύτρωσαν κι άρχισαν να ταξιδεύουν στις φλέβες τους,να τους φυγαδεύουν χιλιόμετρο και πόντο τη φορά - την εποχή… Έσκαψαν πληγές - σπηλιές μέσα τους,κι εκείνοι γέμισαν στροφές κόμπους γκρεμούς - γωνίες κι αγρίεψαν…Τόπο τον τόπο έβαφαν πρόχειρα τους λόγους με το αίμα τους για να θυμούνται το δρόμο της επιστροφής.Και έμαθαν. Να ντύνονται ξένων λέξεων τον αντίλαλο στις σπηλιέςγια να ξεχνούν - να συνεχίζουν - να μην πονούν.Τους βλέπω στην άκρη του δρόμου κάθε αυγή.Ζυγιάζονται καθισμένοι στις φτέρνες και καπνίζουν.Άντρες άνυδροι βράχοι που μια λέξη φωλιά αν βρει στις πληγές την ηχώ τηςθα ακούσουν στους ώμους τους να τρίζουν φτερά θα μάθουν πως πάντα υπήρξαν πουλιά...(*) το θέμα λαθ- του επιθέτου λάθρος /λαθραίος εκ του λανθάνω = διαφεύγω την προσοχή/περνάω απαρατήρητος...

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 26

Tα θαύματα

Έκανε το ταξίδι για να μπει στο φόβο της. Αφού πέρασε δόκανα και συ-μπληγάδες, στάθηκε δίπλα στο λευκό κρεβάτι, με μιαν αχτίδα ήλιου στα μαλλιά, που τη θύμωνε όπως ξεστράτιζε παράταιρα στο μέτωπό σου. Το βλέμμα της πάγωσε σ’ ένα κορμί. Ένα μήνα τώρα δεν ήθελες να ζήσεις, δεν ήθελες να ξυπνήσεις. Εννιά μήνες τώρα δεν ήθελε να ζήσει, δεν ήθελε να σου μιλήσει. Σήμερα ήθελε να θέλεις να ζήσεις, να σου μιλήσει. Σήμερα ήθελε να θέλει να ζήσει, να ξυπνήσεις. Κυοφορούσε τις λέξεις και σώπαινε. Σώπαινε - αντηχούσαν όλα γύρω. Με ήλιο, θύμησες, ανείπωτα κι ανάλεκτα, ζωγράφισε πίσω από κάθε βλέφαρο, τους δυο αγγέλους που πολεμούν τον Χάροντα. Πάνω στους βολβούς των ματιών σου, τις δυο ψυχές, που τόσο για πάντα αγαπήθηκαν, όσο εφήμερα ανθίζουν οι αμυγδαλιές. Πριν πιει το δάκρυ που μάτωσε τις άκρες τους, έριξες ανυποχώρητα την Αχερουσία ανάμεσα. Κι εκείνη αναδύθηκε μισή, μα ανυποχώρητα επίσης, στη ζωή. Εκεί που συναντήθηκαν ο χρόνος με τον έρωτα, εσύ μιλούσες για το πώς στα όνειρα βρήκες δρόμο για τη μέρα. Ακολουθούσες, έλεγες, το φόρεμα με τα κόκκινα λουλούδια που φορούσε τα καλοκαιρινά πρωινά, τις ρόδες του ποδηλάτου της στις όχθες του χειμάρρου έξω απ το σπίτι σου, το νερό που στέγνωνε κορμιά κι ελπίδες, σε πράσινες παραλίες. Χαμογελούσε ευτυχισμένη. Δεν άκουγε. Βαθιά γνώριζε ότι δεν σε οδήγησε κανένα προφανές σε κείνα τα όνειρα που σ’ έκαναν να κλαις άλλωστε. Την αχτίδα που τη θύμωνε ακολούθησες. Έμαθες πάλι να ξεδιπλώνεις αητο-φτερά στους ήχους και τις μυρωδιές της αυγής. Από τότε, λατρεύει το φως εν ισχύει, και μακριά σου από επιλογή, επιπλώνει με θαύματα τα όνειρά της.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 27

Η βόλτα

Η πρώτη μας βόλτα στο βουνό. Έβαλες στόχο και τα δυνατά σου, την κορ-φή και το ηλιοβασίλεμα. Σκαρφάλωνες δυναμικά χωρίς ένα βλέμμα πίσω σου. Ναι, είσαι πιο εύρωστος - πιο ευέλικτος - πιο αίλουρος. Ναι, κέρδισες - τον πιο ψηλό βράχο. Σ’ έφτασα αργότερα. Είμαστε πάνω κι απ’ το αστερο-σκοπείο - είπες - κοίταξε. Και μου πρόσφερες ένα είδωλο - έναν ήλιο ψεύτη. Χρειάστηκε να σκουπίσω απ’ το βλέμμα μου τις φύτρες και τις στάχτες που διέσχισα, παρατηρώντας τους βράχους, κόντρα στην πλάτη σου. Να τινάξω απ’ την αφή μου το άγγιγμα των καμένων δέντρων όπου αφου-γκράστηκα το ρίγος της ανάστασης εντός τους. Του έρωτα μέσα μου. Να πλύνω το στόμα μου απ’ το μάραθο που μάσησα για να μοσκοβολήσω τις λέξεις μου, να απομακρύνω την ακοή μου απ’ το εσπερινό κελάηδημα των πουλιών, να ξεχάσω το άρωμα του φασκόμηλου. Χρειάστηκε να επικαλε-σθώ την έκτη, πιο αδύναμη των αισθήσεών, για να εισπράξω τη προσφορά σου.Σήμερα ξαπλωμένη ανάμεσα σε μια λίμνη και μια θάλασσα περιστοιχίζομαι από κοχύλια - άδεια κελύφη - πανέμορφες άχρηστες πληροφορίες- απουσία - χειρονομίες.Σήμερα ακόμη κι αν σ’ αδικώ, σε κατανοώ.Σ’ αυτή τη σχέση, εγώ βιώνω κι εσύ εντυπωσιάζεις. Αμήν.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 28

Μπλε

Είναι σίγουρο.Μπορώ ν' αγαπήσω το μπλε της θάλασσας...Μην περιμένεις όμως πολύ...Μάθε με πρώτα να σκοτώσω το μπλε του ουρανούχωρίς το χρώμα εκείνης ν’ αλλάξει...

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 29

Ο καιρός των Κενταύρων

Αιώνες τώρα άφηνα φως σε ψήγματα λέξεων στο μαξιλάρι σου…Κάθε πρωί έβρισκα λέξεις θεριεμένες απ’ το μελάνι που ρίζωσε μέσα τους και βάλθηκε να τις αναστήσει - σαν τα μούσκλια στις βρύσες του Πηλίου που ανέλαβαν να αναστήσουν το νερό σταγόνα - σταγόνα κι επιμένουν στον καιρό των Κενταύρων… Τις θέριζα, τις τεμάχιζα σκληρά, επίμονα, μεθοδικά, οδυνηρά εν τέλει˙ το εντός τους φως με πριονίζει ακόμη. Ανακατασκεύαζασυλλαβές, να χωρούν στις χαραμάδες του ύπνου σου, κύματα, να περιθλα-στούν σε βεντάλιες με φθίνουσες δομές.Η ελπίδα άπλωνε σκοτεινό γαλαξία στα όνειρά σου- πρόσκληση στα απέναντι - στο δίπλα προσκέφαλο…Φευ!Το λάθος βέβαιο και ασαφές, ως είθισται.Στο μέλλον η ερώτηση, αν ακούμπησα σε λάθος όνειρα ή προσκέφαλα, θα χαμογελά ματαιόδοξη. Θα καθρεφτίζει λάθος συλλαβές κι επιμονές.Το φως θα αντανακλάται, αποτύπωμα στις θρυπτές ουλές των δακτύλων μου. Ό,τι απομείνει, αδιαπραγμάτευτο θα διαθλασθεί, στις λέξεις μήτρες Θα περιπαίζει…

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 30

Γάζα

Ήρθες απόψε απ’ τη Γάζα.Ακολούθησες φλέβεςποτάμια στις εκβολές των λυγμών,ανοίχτηκες στα πέλαγα με εφιάλτες - ολοπόρφυρους αγγέλους.Χαλκός και κύμβαλα εξέγερσης - όχι πόνος.- Εκείνος μόνο πέτρα αναγνωρίζει -.Τραγούδησαν ελεγείες μοιρολόγια δοξολογίες.Έφεραν βροχή με το αίμα και την άμμο της ερήμου.Μ’ ένα χρυσό νόμισμα στο στόμα και το άλλο μέταλλοστις όχθες των φρυδιών πέρασες όρθιος την Αχερουσία στο αντιφέγγισμα μιας μάχης που ποτέ δεν τελειώνειανατινάχτηκες στις ανάσες κάθε θύτη και θύματος.Κάθε αναπνοή σου επιστρέφει την αυγή.Τυλίγει το μέλλον ασφυκτικά σε σελοφάν. Σπάζει τους κώδικες και με χρίζει ζωντανή. Κάθε αναπνοή μου σε εκτείνει σε χρόνους - κύματα εκατό. Σε μιαν άνοιξη που μέσα της ο ανθός ερωτεύτηκε το αηδόνι.Αλλά η πεταλούδα αυτοκτονεί θρυμματισμένη σε πυροτεχνήματα.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 31

Ένα

Άνδρας - στη καρδιά του.Συνθέτουν εξαίσια εραλδικά τοπία των βράχων οι σπόροι -οι χυμοί της φωτιάς -του ανέμου τα στιλέταΓυναίκα - στην είσοδο.Κοιμίζει με βότανα τους δράκους. Εισέρχεται σελήνη καιήλιους δορυφόρους ντυμένη.Στο ακρόθυρο του πολέμου τους, πυρογραφούν στιγμή - στιγμή, στιγμή - σημείοτο όνειρο θυρεόκαι γεννιούνται στον Έρωτα.Ένα.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 32

Ρόδες

Θυμάσαι την επιστροφή, απ’ τη παλιά Εθνική, διασχίζοντας τον κάμπο; Είχαμε ουρλιάξει σιωπές όλο το απόγευμα στα βότσαλα.Είχαμε ερωτευτεί αθώες δυνατότητες και αίολες λύσεις στα αγκάθια των αχινών.Αφού απλώσαμε τις καρδιές σε νερένια σχοινιά να στεγνώσουν στον εσπερινό,μ’ ένα τεράστιο αυτοκίνητο και μ’ ένα σπασμένο χέρι μας οδήγησες κόντρα στο φεγγαρόφωτο. Σκότωνες ασημένια στάχυα και μαύρες παπαρούνες. ανοίγοντας δρόμο στη προσφυγιά μας...Τα λόγια που δεν είπαμε άφησαν φωτεινά κόκκινα ίχνη στις ρόδες.Το Παρίσι που μόλις είχα αποχωριστεί, για χάρη μου, φάνταζε αστέρι στη χαίτη του Αυγούστου. Η γενέθλια πόλη πλησίαζε εξαίσια φωτισμένη. Οριστικά απαγορευτική στον πληθυντικό μας.Δεν κράτησα τα ερωτηματικά όταν χωρίσαμε- τέλος - άμα τη αφίξει. Άλλα σημεία στίξης οριοθέτησαν το κάτοπτρο.Εκεί ακριβώς, και σήμερα, διαβάζω επιστροφήκαι μεταφράζω πρόσφυγας.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 33

Ολοπόρφυρη

Μασάω σκουριά να θρέψω τις λεπίδες εντός μου.Δρόμο για ν’ απαλύνω τον τρόμο της τρυφεράδας σου.Ή να δοκιμαστώ στην αλήθεια σου.Αποφάσισα. Θα χαθώ στα τοπία του Πάβιτςόπου «το χρώμα είναι ψέμα» κι εκφέροντας ξόρκια προσευχέςθα βαφτώ στο μπλε σου.Θα διαβάσουμε Κοσμογονία Ριγκ Βέδα και Ενούμα Ελίς.Γένεση και Ησίοδο.Μ’ όλες τις πιθανότητες ακέραιες να αναζητήσουμετην αρχέγονη ουσία να συγχωρέσουμε τον έρωτα.Τότε μόνο θ’ αντέξεις την αγάπη που απλώνει σε σένα,την καρδιά σου που ξεχάστηκε στους δρόμους του νου.Τότε μόνο θ’ αντέξω ν’ αναδυθώ στη ζωή ολοπόρφυρη.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 34

Κάλαμος

Στον Κάλαμο ανέβαινες το ποτάμι ανάποδα κάθε μεσημέρι.Σε περίμενα με το φεγγάρι μπλεγμένο στα μαλλιά.Έδενες στη χαίτη του το ξανθό μωρόπου τάιζες κι έβγαζες απ’ τις τσέπες σου πάντα μετά το φιλί.Κάθε μέρα μαλώναμε να του δώσουμε όνομααλλά ποτέ δε συμφωνήσαμε.Έμεναν ξέφτια καυγάδες στα πλατάνιαενώ στη θάλασσα ξεχνούσαμεδένοντας τις πληγές με φύκια κι αλάτι.Επιστρέφαμε από τον κόλπο στις πηγές.Φτύναμε με αναίδεια κουκούτσια από καρπούζι στα πόδια του Αυγούστου.Φυτεύαμε τον έρωτα στα μούσκλια και στις πέτρες του χειμάρρου.Στο τέλος του καλοκαιριού, πήρες το φεγγάρινα φέγγει το δρόμο σου, του ξενιτεμού.Χάρισες το μωρό στην πρώτη που σου ζήτησε ένα τσιγάρο.Αν με ρωτούσεςθα μπορούσαμε να το είχαμε δώσει για υιοθεσία στους Κενταύρους.Θα είχε τώρα μιαν εστίαένα όνομα αρχή για να σε ψάξω...

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 35

Φώσφορος

Ζούσε ακέραιο κάθε όνειρο με το χρώμα και τη δύναμή του.Τον είδα θυμωμένο στην έξοδο του πορφυρού,- μ’ άσπρα μαλλιά και τρικυμία στα μάτια - σαν έβγαινεαπό κείνο - με του φεγγαριού τις παλίρροιες...Άφηνε κοχύλια κι αστερίες στην πόρτα του δωματίου μουαλλά κι εξάντες κι εργαλεία πλεύσης στην άκρη των ονείρωνσαν επέστρεφε απ’ το μπλε...Μόνο όταν περνούσε αθόρυβα απ’ το θάνατο της μάναςτολμούσε ν’ ακουμπήσει στις παλάμες μουσταφίδες ταξιδεμένες στα δάκρυα της Σμύρνηςλωτούς βαμμένους στο δειλινό της Αλεξάνδρειαςκάστανα ντυμένα τις πλαγιές του Πηλίου.Τελευταία, περνούσα τα δάχτυλα στα μαλλιά τουκαι σκάλωνα σε κλαδιά - απομεινάρια μιας εστίαςχαμένης στο δάσος του ύπνου.Παίζοντας κρυφτό με την αυγή ενός Σεπτέμβρηξεχάστηκε σ’ ανοίκειους δρόμους και κάηκε σαν φώσφοροςαγγίζοντας το λευκό των αγγέλων.Ακόμα λούζει χρώμα τις διαδρομές της ζωής μουκι επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις μας.Παραμένω κόρη.Τον διαλέγω ξανά πατέρα. (23/09/2009)

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 36

Cut

Οι δυο τους σ’ ένα πελώριο μαύρο αυτοκίνητο που κυλάει μαλακά στη νύ-χτα. Φτερά αγγέλων στις μυγδαλιές του Φλεβάρη κρύβουν το παρελθόν επιστρέφουν το μέλλον. Το γέλιο μαθαίνει ξένες γλώσσες στ’ αηδόνι δευτερόλεπτα πριν τη μετωπική σύγκρουση με τη στιγμή. Εκείνος βλέπει όνειρα ευθανασίας. Εκείνη βγαίνει βόλτα στον ύπνο του και γιατρεύεται. Cut

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 37

Λεύτεροι κι αληθινοί

Τα φιλιά τα σβήσανε οι στάχτες, από αιώνες δικές μας. Όμως στη μήτρα το παιδί που δεν γεννήσαμε ψήλωσε ως την καρδιά κι άρχισε να μου μαθαίνει ένα - ένα τα γράμματα.Υπομονή Αγαπημένε - μέχρι τη μέρα που θα βρεθούμε ξανά. Κυριακή πρωί καλοκαίρι στη σκάλα του λιμανιού.Θα πετάξουμε τότε στο κύμα βότσαλα απ’ τις μέρες του έρωτα. Θα ταΐσουμε τους γλάρους με όλες τις ανείπωτες λέξεις που σκεπάζουν τις νύχτες μας. Λεύτεροι κι Αληθινοί θα αγκαλιαστούμε οριστικά χωρίς φιλί και χάδι με μια ζωή - αλφαβήτα να χωράει στο σ’ ΑγαπΩ. Και με τις στάχτες πια θα ζυμώνεις γλυκά και θα πλένω τ’ ασπρόρουχα.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 38

Στα ΒάτικαΤου αδελφού μου

Στα Βάτικα τα καλοκαίρια μετρούσαν απ’ την Άνοιξη. Σας έβλεπα να ζεύετε στις κίτρινες μηχανές τις πυγολαμπίδες του Μάη και να ακολουθείτε τους κομήτες ως τη Μονεμβασιά. Πριν βγει ο Ιούλης, πριν οι ρόδινες κόρες της Ιωνίας σμίξουν με τους σκοτεινούς ταξιδευτές της άλλης πλευράς του φεγ-γαριού, σας έβρισκα στις παραλίες της Πούντας και το Ελαφονήσι να κρε-μάτε το γέλιο, σκουλαρίκι στους ίσκιους των κέδρων, να στρώνετε τη χαρά στις ελαφρόπετρες, να σβήνετε τον ύπνο στο κύμα. Μακάριοι φίλοι σε καιρούς της νιότης άχρονους. Μια φούχτα φως που κα-ταργεί όλες τις συνθήκες και τη ζωή σας σε προοπτική. Έπειτα ακολουθή-σατε προσωπικές ιχνηλασίες κι ένας με το φεγγάρι του Αυγούστου άνοιξε το δρόμο, άλλος με υποβρύχιες σπηλιές, ο τρίτος μ’ έναν πόνο που έκρυβε ολοχρονίς στο λιμανάκι του Αϊ Νικόλα… Απ’ όλους, μόνο εσύ διάλεξες το βοριά που ταξίδευε τα σπίτια ως τον Κάβο Μαλιά κάθε Αύγουστο και κρα-τούσε τα φορτηγά αρόδο. Εκείνο το μελτέμι που από μια πυγολαμπίδα ένα τρέμισμα φως ανάστησε και τη προοπτική στη ψυχή όλων. Και όπως οι χειμώνες μετρούν απ’ τα καλοκαίρια, απ’ όλους, μόνο εσύ βρή-κες τον τρόπο να επιστρέψεις τα Βάτικα μέσα σου.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 39

Επιστολή

Μ’ αρέσει ακόμη όταν κάποιοι διαλέγουν τα όνειρα τους. Άγουρα, τρυφερά, ή τυλιγμένα σε χρωματιστά χαρτάκια, σαν τις καραμέλες που τρώγαμε κρυφά κι είχαν ίδια γεύση με τα μελλοντι-κά δικά μας όνειρα...Αυτό βέβαια το διαπίστωσα μόνη μια και εσύ αρνήθηκες να τα ζήσεις. Καθόλου δεν σου άρεσαν οι καινούργιες γεύσεις, το δήλωσες εξ αρχής. Το μπλε όνειρο σου στύφισε το στόμα και το κόκκινο σε πλήγωσε αφάντα-στα. Εκεί, στην αρχή του ρόδινου, τα παράτησες για να ξυπνήσεις σε άλλες γεύ-σεις και οπωσδήποτε χωρίς μυρωδιές. Στο ραντεβού του Ιούνη ήσουν παρών. Τότε πονέσαμε όλοι. Αλλά εγώ κυρίως θύμωσα - και έβαλα κανόνες.ΕΝΑΟι μνήμες που τυχόν ή επίτηδες σε περιέχουν καταργούνται(καταργούνται οι καραμέλες επίσης)ΔΥΟΓια όσα όνειρα πολύχρωμα μαζί διαλέξαμε και μόνη τα έζησα τίποτα δεν θα σου μαρτυρήσω.ΤΡΙΑ«Τι σκοπεύεις να κάνεις την υπόλοιπη ζωή σου;»Θα ‘ναι η ερώτηση - παγίδα για φίλους σαν εσένα...Υ/Γ: παρ’ όλα αυτά, μ’ αρέσει ακόμη όταν κάποιοι διαλέγουν τα όνειρα τους.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 40

Σφάγια

Η απουσία του καθρέφτη στη φωνή σουαντηχεί τις φωνητικές μου χορδές.Οι σφραγίδες του έρωτα στα κορμιά μας,μας ορίζουν - μαρκάρισμα σε σφάγια του απόλυτου,χωρίς όνομα διεύθυνση ή προοπτική.Κοίταξε το ποτάμι και το δέντροπου κρεμάστηκαν καταμεσήμεροστην πανσέληνο της αυλής σου.Έλα να μου μιλήσεις.Καθώς θα με γδύνεις απ’ τον Αύγουστο,να μου μιλήσεις.Να απαντήσεις για μένα στο ερώτημα / αίτημα / δόκανο«ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»Έλα απ’ το πριν....

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 41

Από Ανατολικά……στα Ανατολικά της Φαίδρας Φις (*), αφιερωμένο

Από μωρό με τη βοή των άστρων αναστήθηκες.Γιος μου και άντρας - αρσενικό κομμάτι μου.Στης γης τους κήπους τώρα ξεχνάς τη σοφία.Βρίσκεις στο θάρρος που βύζαξες την δύναμην’ ανοίξεις τις φλέβες σου και να ποτίσειςμια ιδέα στα υψίπεδα του Γκολάν,να υψώσεις κτήρια και σημαίες επανάστασηςστις ερήμουςνα πεθάνεις οδηγώντας μια μοτοσικλέταστο Μεξικό η μαστουρώνοντας σε απρόσωπες νύχτες και σκοτεινές πλατείες.Ίσως πάλι να ζήσεις ψάχνοντας τόπο και αύριονα στεγάσει την αγάπη και την πατρίδαήΑννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 42

κάνοντας κατάληψη σε σπηλιές ασκητών.Παιδί ακόμα έκρυψες τους Ρώσους κλασσικούςπου διαβάζαμε τα βράδια στην αυλήκι έμαθες να ξεχωρίζεις τη μυρωδιά απ’ τα φούλιατης Αλεξάνδρειας που φύλαγα στην ποδιά μου.Έφηβος πάλι αγνόησες τα μαθήματα ξιφασκίαςκαι σκοποβολής για να γνωρίσεις τη γεύσηαπό πεύκο κι αυγουστιάτικο απόγευμαπου έχει το κορμί του έρωτα.Από τότε μια κατσαρόλα μυστικά που τρέφουνχίλιους έθαψες σαν τρύγησεςσπόρους και γέλια απ’ το κλάμα των παιδιών.Ως σήμερα που ακροβατείς στην πράσινη αχτίδατης Φολέγανδρουπριν με τον ήλιο αγκαλιά βουτήξεις σε μια δύση - απάτηεγώ που είμαι η θηλυκή ψυχή σου - ζεύγος δικό σου στο άπειρο του χώρου και του χρόνου,από Ανατολικά κοιτάζοντας σου γνέφω…Χάρις, Χαρά και Χάραματου ίδιου ήχου είναι λέξειςκι αν γίνεται θέσεις ν’ αλλάζαμετο γέλιο εσύ για να διαλέξειςγιε μου και άντρα - αρσενικό κομμάτι μουτου τραγουδιού το όνομα: ζωή.

(*) Χαριτίνη Ξύδη

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 43

25η Μαρτίου Πέθανα συγχωρώντας τον χάροντα.Γεννήθηκα για να τιμήσω τη Ζωή.Στο ανάμεσα με κύκλωσαν τα φύλλα της Αγάπης,πολεμιστή με ντύσανε,στην Λευτεριά με τάξαν. Σήμερα η Αγάπη φτάνει να μας κυκλώσει όλους,όλους να ντύσει πολεμιστές!Το Γένος Λεύτερο να θέλετε!Το Γένος Λεύτερο να βλέπετε! Εγώ ο μικρός που πάτησατην άκρη της αστρόσκονης και πεφταστέρι με είδατε, να εύχεστε ζητώ:Καθάριος, Λεύτερος ο Τόπος στην Αλήθεια! Τολμήστε Αδέλφια!

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 44

Μύηση

Ζω σ’ έναν τόπο μέσα μου που τον φωνάζουν πόνο.Τόπο όπου όσο αλλάζει ο νους το θαύμα με ξεδιπλώνει,κομμάτι του, σε δρόμους κυκλωτούς.Τολμώ.Ακολουθώ…Προσεκτικά παραμερίζω τους ασπαλάθους,αγγίζω μυρωδιές αγγελικής,για να ‘βρω πίσω από τον ανθισμένο θύσανο του κράτεγουτον πόνο στη λιθιά σκαλισμένο -ουλή αναίμακτη και μνήμη ευ-καιρίας,σκιά δόξας και πρόρρηση ανά-στασης,τιτίβισμα σπίνου χαρμόσυνο.Με σεβασμό, τα δώρα, στην καρδιά επιστρέφω.Ζω σ’ έναν τόπο μέσα μου που είναι Φως.Κι ευγνώμων στην Αγάπη μένω.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 45

Η ΝικολάκαιναΤης γιαγιάς Κούλας

Ο Μάης ξεψυχάει ευτυχισμένος σε μια τούφα ρόδα, κρεμασμένα στην αυ-λόπορτα. Με δύο φλουριά στα μάτια και μια χαραγματιά στο χρόνο, αφή-νω το δρόμο και χάνομαι στο μονοπάτι. Κάτω από την αχλαδιά που ωρι-μάζει καρπούς στέκεται η Νικολάκαινα. Τα τελευταία εκατό χρόνια ισορ-ροπεί στο ελάχιστο. Αέρα, τόπο, λόγο, ανάγκες. Όμως, σαν χαμογελάει στα πουλιά, ανοίγουν πόρτες στη γενναιοδωρία των ταπεινών ανθρώπων. Έτσι στο μποστάνι ακούω να μεγαλώνουν τα λαχανικά που ‘χει φυτέψει. Στο φούρνο, που έχτισε με χώμα ζυμωμένο με το μαλλί προβάτων και λι-χνίδες, πάνω από στρώσεις άμμου και αλατιού, ψήνονται πρόσφορα, πίτες και προσφάι. Το τυρί στεγνώνει κρεμασμένο πάνω από τη γούρνα, στο πλυσταριό. Τ’ ασπρόρουχα, περασμένα με αλισίβα, στραγγίζουν σε κα-λάθια. Η μέρα της κρατάει πιότερο απ’ τη ζωή της… Κι ακόμα δεν έχει τε-λειώσει. Tώρα διπλώνει τα πλυμένα και τα στρώνει σε καθαρά κοφίνια. Πάνω - πάνω, απλώνει λευκά πανιά, έπειτα γιασεμιά, άσπρα ρόδα κι αγιόκλημα, πριν τα λούσει προσεκτικά με καυτό νερό. Έτσι μυρώνει τις ζωές μας η Νικολάκαινα. Έτσι ισιώνει τις ρυτίδες των ονείρων μας, κάνει βολετό να μιλούμε στον ύπνο μας μ’ αερικά, ψυχές και αγγέλους. «Γιαγιά…», ψιθυρίζω. Απλώνω τα χέρια…. Αγκαλιάζω το κενό. Ακούω τη φωνή της να με καλεί με λαχτάρα από το πάνω σπίτι, όσο σέρνω το δάκρυ μου στην πίσω αυλή. Ανάμεσα σε αγριόχορτα, μολοχάνθια, παπαρούνες και στάχυα, μια πιπεριά ξεχασμένη, απομεινάρι από το μποστάνι της. Σκύ-βω κι ανθίζει αστράκια… Κλαίω και δένει καρπούς… Πριν διασχίσω τη ζωή της για να τη συναντήσω στο ελάχιστο της άκρης ενός κρεβατιού, πριν μου σκουπίσει τα φλουριά απ’ τα μάτια και μου δωρίσει τον κάμπο, έχω βαθιά κατανοήσει, πως οι πιπεριές σπάνια ανθίζουν στους λειμώνες των ονεί-ρων… Μετά, χαμογελάμε κι οι δύο…

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 46

Γιασεμί

Μια φλόγα, μια φουρτούνα και μια σύμβασητην έφεραν στ’ αηδόνια του χειμάρρου.Να βλέπει νερό, να ζει σιωπηλή και ν’ αυξάνει…Εκείνη δε σώπασε…Είπε τις πιο πολλές ιστορίες,μοιράστηκε ρίζες και συγγενείς,γέλια, πανσελήνους και θάλασσα,άφησε ίχνη με καθόλου δωρικές χειρονομίες,ώσπου να συγκρουστεί με τη σιωπηλή Ιωνία,να χτίσει έναν έρωτα που την τύλιξε ως το τέλοςκαι μια ζωή που μόνο εκείνη στήριξε….Πριν,ένας όλεθρος κι ένας άνομος πόλεμοςτης είχαν αφήσει δώρο ένα μωρό και δυο ορφανά.Κουβάλησε περήφανα το νερό της κάθαρσης μέσα σε δίχτυα,σύναζε ήλιους και κουράγιο, αστέρια και καταστροφές.Το θηλυκό της, βγήκε απ’ τα σπλάχνα της γης, μ’ ένα σεισμόκαι το γάλα της έγινε φαρμάκι μαζί κι απήγανος και γήτεμα.Το ‘πλυνε, το ‘δωσε στα ορφανά ν’ αγαπηθούν,πήρε τον άντρα απ’ το χέρι και φύτεψε ένα σπίτι για όλους.Άλλαζε θέση στις πέτρες ακολουθώντας τον ήλιο -κι αυτές μεγάλωσαν και άνθισαν στα χέρια τηςκι απέκτησαν μιαν άλω βυζαντινών εικόνωνπου μύριζε λόγους προσευχής ξεχωριστής για τον καθένα….Τρύγησε, χόρεψε, έκλαψε πολύ, μα πιο πολύ αγάπησεμε αδυναμίες και μεγαλείο. Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 47

Ο χείμαρρος που την κάλεσε, έδιωξε τ’ αηδόνια, φούσκωσε αγριεμένος και σε υπόγειους Αχέροντεςμοιράστηκαν οι αισθήσεις...Έτσι, το βλέμμα αποσύρθηκε σε μυστικά τοπία και στις φλέβες της - παιδιά κι εγγόνια - διδάχτηκαν την ιστορία και τους μύθους των συμβόλων... Έφυγε απεκδυόμενη το όνομά τηςγια να ντυθεί όλη τη στοργή επιθέτων και ιδιοτήτωνπου χαράχτηκαν για κείνη στον τοίχο των ψυχών,κλειδιά για την κρυφή του πόρτα… Έπειτα, όλοι στο σπίτι αποφάσισανκαι φύτεψαν το όνομα στο γιασεμί. Μέχρι σήμερα, στην οικογένεια,φωνάζουμε το γιασεμί - Μάνα. (7.12.2007)

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 48

Εντροπία

Οδηγώ αργά βγαίνοντας από την πόλη.Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω.Μαδάω τα φτερά και τα κρεμώ στις κερασιές.Κουμπώνουν δύσκολα.Σαν τις λέξεις που βγαίνουν στυφέςόταν μασάς λύπηκαι το γυρίζουν στο λυγμό ή στη σιωπή.Προτιμώ τη σιωπή.Χιονίζει και μπερδεύω τις νιφάδεςμε το χορό των ανθέων.Μπερδεύω τα τοπία.Εξοχή - εντροπία.Και δεν ξέρω ποιο προτιμώ.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 49

Κόκκινη κλωστή

Ας αφήσουμε πια τις μεγαλόστομες εκφράσεις.Οι ενθουσιασμοί, οι προσωπικές πορείες,τα ύψη και οι λογισμοί… ας τελειώσουν.Στην κόκκινη κλωστή η ζωή μας ολόκληρη κρεμασμένη.Ένα θαύμα σε κάθε βελονιά.Στη μέρα ο κόπος, μια σταγόνα ιδρώτας στο μέτωπο,και στη νύχτα η σιωπή μια και όλα έχουν ειπωθεί.Τα αστέρια μόνο θα φαίνονταιακόμα κι αν δεν υπάρχουν.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 50

Ένα απόγευμα ιστορίες

Να εκδράμει αποφάσισε. Στις γειτονιές που έπαιξε κρυφτό με τα όνειρά του. Στους φίλους που έχα-σε σε γωνιές θανάτου και ζωής. Στα φώτα της πόλης, πάντα απλωμένα στον μυχό του κόλπου. Σε σπίτια που γέρασαν, φιλοξενώντας όνειρα κι ελ-πίδες μάλλον, οι ενοικούντες.Να εκδράμει αποφάσισε.Συνέλεξε βότσαλα ως σταθεροποιητές μνήμης, ένα φύλλο λεμονιάς μ’ ανταύγειες πανσελήνου, απόηχους λόγων αγάπης, χωρίς αντίκρισμα στους καθρέφτες. Κόκκους ευτυχίας, φυλακισμένους σε ιστούς αράχνης, απ’ τις γωνιές των σπιτιών.Όταν τα εναπόθεσε στο ερμάρι με την επιγραφή: «Μνήμες πόνου», κα-τάλαβε ότι επέστρεψε.Εξάλλου… μόνο να εκδράμει αποφάσισε.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 51

Παιχνίδι

Βυθίζεσαι στη σιωπή για ν’ αναδυθείς στα χρώματα.Αγγίζεις μυρωδιές στις άκρες των δαχτύλων.Αποδομείς για να ανασυνθέσεις.Ματαίως εν τέλει…Αφού σαν παιχνίδι παιδικό με τον ήλιο και τον καθρέφτηαρκεί ένα βλέμμα στο βάθος της καρδιάςκαι η πρωινή ακτίνα για να συναντηθούμε με τις διαστάσεις μας.Όλα συμβαίνουν στην καρδιά μας.Νοημόνως.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 52

Περιμένοντας το φιλί του χρυσόψαρου

Ήμουν ένα σπίτι με την πλάτη γυρισμένη στον νοτιά. Κάθε Φθινόπωρο, ρόδινα χωνιά κρέμονταν στον δυτικό μου τοίχο, σαν τους άγρυπνους λή-θαργους Όμορφης Δέσποινας. Ο κάμπος κάθε ανατολή άφηνε το πούσι να κοιμάται στις λόχμες της λίμνης και διέσχιζε τα σύννεφα, πριν ακουμπήσει αρώματα τριαντάφυλλου στο κεφαλόσκαλο. Ο βοριάς, πάντα απ’ τη μεριά της θάλασσας, σκάλιζε για χρόνια γοργόνες στα παραθυρόφυλλα. Μου ‘στελνε γυαλόξυλα και κουρασμένους ναυτικούς στο μυστικό μέσα κήπο. Με φώναζαν Ιωσήφ.Μια στέρεα πέτρινη αγκαλιά, με ασφαλείς κρυψώνες για παιδικές φωνές και παιχνίδια. Ήσυχες γωνιές… Αδιόρατες ραγισματιές γεμάτες όνειρα κι οπωροφόρα. Πάντα παρών στα μυστικά της σοφίτας και σε χαραγμένα σύμβολα στα σκαλοπάτια του υπογείου, λαχταρούσα έναν βυθό ή έναν ου-ρανό, να βυθιστώ, να με γνωρίσω.Όταν ήρθε εκείνη, περνούσα ώρες στη γούρνα του σιντριβανιού, κάνοντας ασκήσεις άπνοιας και περιμένοντας το φιλί του χρυσόψαρου. Δεν θυμάμαι τ’ όνομά της. Θυμάμαι μόνο ότι ζούσα την ύστερη εποχή των δεινοσαύρων. Είχαν μόλις χαθεί μαζί με τα χρυσάνθεμα, πάντα αθώοι, αγνοί και αφελείς. Δυσκολοπροσάρμοστοι και χορτοφάγοι. Αναρωτιόμουν, ποιος θα σκαλίσει τις βραγιές, όταν την ένιωσα να πλησιάζει από τον νοτιά και το φόβο μου. Άκουσα το κελάρυσμα του νερού να ποτίζει τα μούσκλια πριν τις βερικο-κιές και κατάλαβα πως κουβαλούσε τη σελήνη και τις παλίρροιες. Σαν να μη με πρόσεξε, σχεδόν αδιάφορη, μπήκε αθόρυβα, ψιχαλίζοντας ελπίδες. Χαμογέλασε στην ανατολή, κρέμασε το άρωμα απ’ τα φθινοπωρινά τρια-ντάφυλλα για κουρτίνα. Έστρωσε τραγούδια στο πάτωμα. Προσεκτικά εξημέρωσε με χάδια τις γοργόνες. Φούρνισε ψίχουλα και τάισε τα πουλιά. Πότισε ζεστή κοτόσουπα τους ναυτικούς που βρήκε να παίζουν σκάκι στην πίσω αυλή. Έπειτα, στοργικά, τους έσπρωξε για καινούργια ταξίδια, σε θερμότερες θάλασσες. Με κοίταξε βαθιά στην καρδιά και σαν είδε τις ρωγ-μές στον ίσκιο μου, φύτεψε τρεις πορτοκαλιές μπροστά στην πόρτα, πριν την ανοίξει στον Νοτιά.Με τους καρπούς της μιας, υγρούς και κόκκινους, εφτά χρόνους γλύκανε τα παιδιά. Κάρφωνε με μοσχοκάρφια τις φλούδες τους στα ξύλα που έκαι-γε στο τζάκι. Γουργούριζε παραμύθια σαν γάτος. Αλλά ζητούσε να ευχαρι-στήσουμε μαζί τις ψυχές των προγόνων, πριν μου διηγηθεί τα πάθη και τα κέρδη τους. Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 53

Δεν θυμάμαι τ’ όνομά της. Ούτε θυμάμαι πώς άρχισαν να ελαφραίνουν οι πέτρες, την ίδια στιγμή που βαθαίναν οι ρίζες μου. Πώς άλλαξα θεμέλια, αρμούς και προσανατολισμό.Με λένε πάλι Ιωσήφ. Όμως τώρα δεν περιμένω άπνοος στο συντριβάνι το φιλί του χρυσόψα-ρου. Όταν επιθυμώ ουρανό, ταξιδεύω με τους γλάρους του βοριά και καλο-δέχομαι το βυθό και τα τρελά φεγγάρια του Νότου. Δωρίζω ταπεινά όσο φως μαζί της σύναξα και καίω στον κάμπο την ομίχλη για να λιπάνω τα σπαρτά.Βρίσκομαι εδώ με ανοιχτά όλα τα παράθυρα. Για τα μελίσσια που χάθηκαν στο δρόμο. Τα αηδόνια που τόλμησαν να μεταναστεύσουν. Τους σπόρους που ζήτησαν να φυτρώσουν. Τα όνειρα που αιτήθηκαν πράξη. Βρισκόμουν εδώ τον καιρό των θαυμάτων και θα είμαι εδώ τον καιρό της Ανάστασης.Είμαι ένα σπίτι που ταξίδεψε σε όλους τους τόπους. Γνώρισε πως η πόρτα του φόβου του άνοιγε πάντα στη μεσιανή σάλα και χρωστάει σε μια γυναί-κα που δε μένει πια εδώ και ούτε θυμάται τ’ όνομά της, την επίγνωση της ουσίας του. Είμαι μαζί ένα σπίτι κι ο Ιωσήφ.

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 54

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 55

ISBN: 978-960-93-4200-1

νέο Flipping book

24grammata.comσειρά: εν καινώ, αρ. σειράς: 12

Αννα Παυλίδου Το Φιλί του χρυσόψαρου 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 12 56