νομιζομένη είναι πάντοτε η αλήθεια αλλά ούτε και γι’αυτήν υπάρχει βιάση
αλλά η ποίηση να αναπαύεται στο αθώο, ορατό και υπόρρητο βλέμμα της
κι ας καταπιάνονται οι αστοί με το σήμερα μόνο
η ποίηση έχει αμφίδρομα οφέλη και στους ευ και στους άλλους
τη διάσωση της μικρής υδρογείου που χάθηκε στον αλγόριθμο ιερής λογικής
θα την φέρει -τι έμεινε;ένα όραμα
κι ένα διάφανο βλέμμα…
είχε κάτι το δουλεμένο πάνω τουείχε μια γνώση από ώριμο μέλι και παλιό κρασί είχε το ταξίδι που δεν τον εκβίασεείχε τη συμφιλίωση με το τίποτα - με τη στασιμότητα είχε τον πυρετό τής γης που αγωνίστηκεκαι τη χαρά τη μικρή, την πρωτόλεια
τίποτα δεν είδε πιο ώριμο, απ’ τη χαρά ενός ζεστού σταφυλιού
όταν φτάσεις σε οργασμό μ’έναν τόποξέρει από πείρα - θα τον διεκδικήσειςγι αυτό ποτέ δεν έρχεται προς τα σένα
μα περιμένει
με βεβαιότητα πλουσίου
επιστροφή
στο ρυθμό που αλλοιώνω την ποίηση - δε με ξέρει κανείς όσο αγγίζω
σ’ένα διάφανο πέρασμα το ποτέ και το τίποτα
μουσικό και μετέωρο άκουσμα
της χαράς και του λάθους
όταν γιορτάζω…
μου αρέσουν τα χρυσάνθεμα, μισή φέτα φεγγάρι ο καινούργιος αέρας τού Μάη, μουσική που του πάει
ένα χάδι που κάρφωσα στα μαλλιά για κορδέλατριαντάφυλλο έκοψα απ το χάρτη
και στο βάθος τη χάρηκα την παράδοξη μέρα
για να θαυματουργήσωθέλω ένα μικρό θαύμα-όχι για να πιστέψω-
αν πετύχει ο θάνατος...έχει πάρει το δρόμο της η Ανάσταση
τα μικρά τραινάκια του τρόμουτις έφηβες ακρογιαλιές
είχε νύχτα σκοτάδι το σχοινάκι στις αλάνες των κοριτσιώνστα γελάκια και τα χαμόγελα
ας φωτίζουν τα κόκκινα μάγουλα της μέρας και στο μυχό της τελευταίας μου σκέψηςγράφω καράβι
και νανούρισμα στα τελευταία πλεούμενα
σαν τους χιλιάδες μαύρους στήμονες παπαρούνας που θάλλειπήραν τα πνεύματα αέρα -της αγωνίας-
και να δώσει ήρθε η ποίηση που έλαθε ρήση στο μετεωρισμό τους και εγένετο χρόνος και φωςσε μια υπέρβαρη στασιμότητα
από υποχρέωση -και απουσία ειρήνης ανήμερα του ήλιου θα είναι φαίνεται γιατί τούτο το δέντρο στέκει μόνο του
καρικατούρα στο δίσκο του
να κοιτάς να αντιστρέφεις το αυτονόητοκαι θα δεις κάποια μέρα το ήμερο θαλασσάκι να ρουφάς απ τον Άγιο το λιβάνικαι να σπρώχνεις τον έσχατο στον Παράδεισο να κοιτάξεις ανάσκελα θυμωμένο ουρανόκι η οργή να αιωρείται - σαν αναποδιά βαρύτητας
στην αναγνώριση θέλει να επιμείνειςκαι η πιότερη απλότητα θέλει εξοικείωση απόφαση, χρόνο και αντιστροφή
και κάτω από ένα αλμυρίκι Οινουσσών...
σφήνωσε ποίηση
αλλ’είν΄ο χρόνος αμετάβλητος - κι ούτε μία στάλα αγιοσύνης στο κατόφλι μου
δεν περιμένεις θυμίαμα και παρρησία - μόνο επειδή
από θαύμα κατόρθωσες - φιλί σε στόμα αγγέλου.
μιλούσαν βεβαιότητα που πνίγει
η αρετή τους -που αγκαλιάζει βίαια- δεν μπόρεσε το βλέμμα των μικρών παιδιών
μόνον την ανασφάλεια των καταπονημένων
κι όλοι στην τέχνη σύραν αναθήματαάλλοι από φόβο, άλλοι από πάθος
πάντοτε ένα γιατί -κι όχι λευκό αγάπης και αντίκρυ κάθησα ώρες πολλές ανάγκης...
και για ένα κολυμβητή μόνο που συλλογίζεται χαλαλίζεται η θάλασσαμα ο Θεόςκάνει σιωπή και μετάνοια στην κατά λάθος εμπιστοσύνη μας
δε θέλω από θάλασσα τίποτ’ άλλο να κλέβωαπ’ το θεό που υπόσχεση δίνει και παίρνει πίσω
κερδίζω ότι με ξέχασε στη γη να ταξιδεύω...
να κοιτάξεις στα μάτια έναν κέδρο/ σκιά και ώρα κατακαλόκαιρου/ έτσι κάπως αρχίζει η αλήθεια
σα σε σιωπή που αναστατώθηκε η καρδιά ενός μικρού πουλιούπου δεν υποψιάστηκε τον κρότο
κι έκτοτε συλλογίζεται να μην πετάξει αυθόρμητασε πλάγιο ανθρώπου μάτιαλλ’ όταν προετοιμαστεί να συναντήσει σκάγι
σε κίνδυνο έβαλα ουρανό και Θεία Κοινωνίανα μεταλαμβάνουν τα πουλιάπροτού τα τουφεκίσουν
κάποτε ήρθε ένα αέρινο και με βρήκεσιγά και ήρεμα, όπως το λέει κι ή λέξη
κι αφού δεν το περίμεναήρθε ξεκούραστα, χωρίς επιθυμία απόδρασης
κουβέντα στη κουβέντα και καταγής-που καταγίνονται οι μεγάλες αλήθειες και οι τρελές σιωπές- ήπιαμε αντάμα
ζαβλακωμένη είναι η ποίηση...όχι αυτή που γράφεται με τύχηαλλά αυτή που φτιάχνουμε, η επιούσια γι’ αυτό και δε νομίζεται κι από πολλούς αλήθεια
όταν η ώρα του έρθει - δεν έχει υποχρέωση αρκεί το κάθε - ακόμα και το μείον
αλλά!έχουμε ευθύνη στη μικρή μας τέχνηστη μοναξιά που αμύνεται - στο φως που οδεύει στην τελική του ρήξη
ίσως γνωρίσουμε μαζί στο τέλος του οικείου χρόνουμετά - έχει το αιώνιο
(πόσο μακριά κυνηγάει ο άνθρωπος τη σκιά του αιώνιου;αν και υπάρχει μέσα του - είναι!)
στην πάντοτε ανεπίκαιρη Ελλάδα δίνω λίγο ακόμα παστέλ - απαλό έντονο ζωής υπόμνημα.
δεν σε αφορά -από πείρα- το κεκτημένοαλλά οι δυνατότητές του
σ’αυτές περιφέρομαι και σε μια ιστορία
των κίτρινων αγράμματων κύκνων...
μην εκβιάζεις την ποίηση να μεγαλώνει
στην αυγή της μικρής ευτυχίας, της μικρής αλήθειας θα βλέπεις...
Top Related