Είμαστε όλοι εκείΠεριδιαβαίνοντας τα σοκάκια της Λογοτεχνίας συνάντησα πολύ κόσμο! Γνώρισα ανθρώπινους τύπους κάθε εποχής από διάφορα μέρη και κυρίως ανθρώπους που έμοιαζαν αλλά και διέφεραν μεταξύ τους. Αναγνώρισα τους οικείους ήρωες των αφηγημάτων που μελέτησα και αφουγκράστηκα τις σκέψεις τους και τον προβληματισμό τους.Επίλεξε εσύ τον τρόπο που θα εξελιχτεί η κάθε ιστορία, χρησιμοποιώντας τις υπερσυνδέσεις!

«Και πάλι σχολείο» Ζωρζ Σαρή

συνάντηση 1η

Ξεκινώντας από την Αθήνα σε μια παλιότερη εποχή όπου τα σχολεία ήταν χωρισμένα σε Γυμνάσια Αρρένων και Θηλέων βρήκα μια παρέα χαρούμενων κοριτσιών που ξεκινούν την καινούρια σχολική χρονιά και την καθηγήτριά τους , τη δεσποινίδα Κλάρα.

Η δ. Κλάρα θα αναλάβει την τάξη των κοριτσιών. ΝΑΙ ΟΧΙ

[1]

«Οι Κυριακές στη θάλασσα»

Μαργαρίτα Λυμπεράκη

συνάντηση 2η

Παρακάτω στην ίδια πόλη την ίδια περίπου εποχή συνάντησα τις τρεις αδερφές, την Κατερίνα, τη Μαρία και την Ινφάντα, που ζουν τα πρώτα νεανικά σκιρτήματα στο κτήμα του παππού, στην Κηφισιά. Η μεγαλύτερη, η Μαρία, μιλά για τις Κυριακές που πήγαινε με τις αδερφές της και τον πατέρα τους στη θάλασσα, αφού οι γονείς τους ήταν χωρισμένοι.

Ο πατέρας βλέπει τα κορίτσια σε τακτική βάση ΝΑΙ ΟΧΙ

[2]

συνάντηση 3η

Την ίδια περίοδο κάπου στη Σαχάρα

«o μικρός πρίγκιπας» προσγειώνεται στη γη ένας

Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ παράξενος μικρός πρίγκιπας που

έρχεται από ένα μακρινό δικό του

πλανήτη. Γνωρίζει τη σοφή αλεπού

και διδάσκεται από αυτή την

τεχνική του «ημερώματος», την

τέχνη της δημιουργίας φιλικών

σχέσεων.

Η αλεπού αποχαιρετά τον μικρό πρίγκιπαΝΑΙ ΟΧΙ

[3]

«Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» συνάντηση 4η

Απομονωμένη στο κρησφύγετό τους στο Άμστερνταμ ,κυνηγημένη από το

καθεστώς του Χίτλερ, συνάντησα

την Άννα Φρανκ. Είναι ένα παιδί της

δικής μου ηλικίας που βιώνει με πολύ

θάρρος και αισιοδοξία το δράμα της

γενιάς της και της φυλής της! Ο

πατέρας της, ο Όττο προσπαθεί

απεγνωσμένα να προστατέψει την

οικογένειά του από τη λαίλαπα του

φασισμού. Η μητέρα παρακολουθεί το

μεγάλωμα των παιδιών της με αγωνία.

[4]

Η Άννα έχει δύσκολη σχέση με τη μητέρά της

ΝΑΙ ΟΧΙ

[5]

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη και χαρούμενη! Όχι μόνο για την καινούργια αρχή και τις διάφορες εμπειρίες που πάλι θα βιώσω αλλά και για τη συνάντηση μου με τις συμμαθήτριες μου, το σχολείο μου, τις καθηγήτριες μου και πάνω από όλα για τις κουβέντες που θα κάνουμε για το καλοκαίρι μας.

Βρεθήκαμε όλα τα κορίτσια στο σχολείο, ενώ επικρατούσε το συνηθισμένο πανηγύρι λόγω της μάζωξης μας. Μου είχαν λείψει αυτές οι εικόνες και οι αισθήσεις, να τις αγκαλιάσω να τις φιλήσω, τα χτενίσματα, οι καινούργιες τσάντες..χμμμ..

Έτσι, ξεκινήσαμε, η κάθε μία με τη σειρά της βέβαια, τη διήγηση του καλοκαιριού μας. Πρώτη η Λένα, η καλοφαγού, μας διηγήθηκε ότι πήγε στην Κηφισιά, σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο και έτρωγε στο εστιατόριο, πρωί βράδυ. Η Ίντα, η ρομαντική, πήγε στο νησί των Ιπποτών στην Ρόδο. Η κακομαθημένη Αθηνούλα έμεινε στο σπίτι της γιαγιά της , στην Κόνιτσα, στο Παλιοσέλι, και η γιαγιά της της έκανε όλα τα χατίρια, μια και οι γονείς της ήταν στην Ευρώπη όπως πάντα. Η Άλκη, η γυρίστρω, αιώνια στο Μαρούσι με τις βόλτες της, κάθε βράδι με την Λενιώ στον κινηματογράφο. Η Αννούλα, η ευαισθητούλα, με καπελίνο στον ήλιο και με ζακετούλα αργότερα στην ψύχρα της νύχτας. Εγώ; Εγωωω, αχχ... Στο Καβούρι, ξυπόλυτη, ξημερώματα με την Ρενέ, βρίσκαμε μπροστά μας την υπέροχη θάλασσα λάδι... Περνούσε η ώρα γρήγορα, δύο πήγαινε όταν ήμασταν σπίτι πίσω για φαγητό. Τα βράδια όμως, χμμμμ..Η Λίλη, η σνομπ όπως την αποκαλώ εγώ, ξεστόμισε με το ζόρι ότι πήγε διακοπές στο Παρίσι. Γεμάτη περιέργεια την ρώτησα πώς ήταν, “Πως θες να' ναι; Παρίσι.” μου λέει. Πφφ!! Ας συνεχίσω με τις διηγήσεις. Η Κική στην Μάνη, η φαντασμένη τι ψεύτρα που είναι! Μας παραμύθιαζε, και καλά, ότι οι παππούδες της έχουν έναν πύργο και ότι... Ούτε καν μπήκα στον κόπο να την ακούσω. Κάθε λέξη που έλεγε ήταν ένα μεγάλο φαντασμένο ψέμα, όπως χαρακτήρισα και την ίδια. Η Αθηνά μας, η ταλαντούχα και δημιουργική μας ποιήτρια, πήγε στη γιαγιά της, έγραφε όλη μέρα στίχους,. Η Όλγα στο Χιλιομόδι, η Πόπη στο Λουτράκι, η Τίλδα στην Γλυφάδα… Πού αλλού να πάνε

[6]

αυτές; Έχουν δικά τους σπίτι εκεί. Αχ, ξέχασα να σου πω για το Ποζελάκι, το καημένο το Ποζελάκι, χαρά στο κουράγιο της... Η καλλιτέχνιδα, η αρτίστα μας, δυστυχώς φέτος δεν θα έρθει στο σχολείο, δεν προλαβαίνει να έχει και τη Σχολή Θηλέων αλλά και το νυχτερινό τραγούδι στο κεφάλι της μαζί. Άσε που, τώρα πλέον έχουν βάλει το όνομα της έξω από τη Μάντρα του Αττίκ, με μεγάλα γράμματα και λαμπιόνια πολύχρωμα να αναβοσβήνουν. Θα μας λείψει το Ποζελάκι...

Σκέφτηκα να πλησιάσω την καινούργια μας οικότροφο, να δω πώς θα αντιδράσει. Είναι αδυνατούλα, με ξανθές μπουκλίτσες και φαίνεται πολύ γλυκιά και ομορφούλα. Μαριάννα Κωβαίου το όνομα της, έμενε στη Θεσσαλονίκη, λέει ,και τώρα την έστειλαν οι γονείς της εδώ. Παραλίγο να πήγαινε στο Τορόντο μου τόνισε, αλλά η μαμά της δεν την άφησε, γιατί θέλει όλα τα παιδιά κοντά της.

Δεν τελείωσα με τα κορίτσια και τις διακοπές τους όμως, έκανα μια μικρή παύση για να σου πω και για την καινούργια. Τέλος πάντων, έμειναν δύο-τρία κορίτσια μόνο με τα καλοκαίρια τους άλλα άκουσε καλά τι θα πω για το τελευταίο. Η Μίνα, η ταλαιπωρημένη, με τα πέντε της αδέρφια παρέα το καλοκαίρι. Η ντροπαλή και λιγομίλητη, όμως, Άλμπα μας πήγε στην Αίγινα και όπως λέει πέρασε πολύ ωραίααα.. Χμμμ, ξέρω εγώ όμως, ότι ο αδερφός της Μαρίνας, βραδιάτικα της έστειλε ραβασάκι κι αυτή μάλλον ερωτευμένη δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τις σκέψεις της! Σιγομουρμουράει τώρα ότι η Αίγινα είναι το πιο όμορφο νησί του κόσμου. Όμως τους είπα ότι κι εγώ έχω πάει στην Αίγινα και δεν άντεξα, ξεκίνησα να λέω για τις γαιδουροκαβαλαρίες μου, τον ναό της Αφαίας, τον φίλο μου τον Παναγιώτη...Αυτά, δεν με άφησαν να πω και πολλά, διαμαρτυρήθηκαν ότι δεν ήθελαν να τα ξανακούσουν. Δεν πειράζει.

Σαν πέρασε η ώρα, εμφανίστηκε η κυρία Ερασμία, με το ράσο της και τις μαύρες παντόφλες της. Μόνο που την βλέπεις τρομάζεις, η τρίχα σου σηκώνεται. Μας βρήκε μέσα στην αναστάτωση, να κάνουμε φασαρία πολλή. Κοκκινίσαμε όλες από ντροπή. Μας ευχήθηκε καλή πρόοδο και έτσι έδωσε το λόγο στη δεσποινίδα Κλάρα, η οποία μας ανακοίνωσε το φετινό

[7]

πρόγραμμα. Χειροκροτήματα ξέσπασαν μόλις εμφανίστηκε η αγαπημένη, λαμπερή μας καθηγήτρια. Ήταν πανέμορφη, μάλιστα έχει γίνει πολύ πιο όμορφη από πέρσι! Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και το καινούργιο της ταγιεράκι, μπλε με άσπρες κουκκίδες και μπλε γραβάτα. Δεν θα μπορούσε να ήταν πιο υπέροχη πιστεύω. Μας έκανε νόημα να κάνουμε ησυχία και ξεκίνησε το λόγο της. Μας καλωσόρισε, και ιδιαιτέρως βέβαια την Μαριάννα, την καινούργια μας συμμαθήτρια. Τόνισε, μάλιστα, ότι φέτος θα δώσουμε βαρύτητα στη γλώσσα και θα είναι πολύ απαιτητική, ειδικά στο συντακτικό, μέχρι και τη στίξη θα προσέχουμε, αμάν… Μας ενημέρωσε, ακόμα, ότι θα γράφουμε για όποιο θέμα θέλουμε στη γλώσσα αρκεί να γράφουμε σωστά και όμορφα. Ενθουσιάστηκα τόσο μα τόσο πολύ! Όποιο θέμα θέλουμε, τέλεια! Τέλος, μας είπε ότι μέχρι την Πέμπτη θέλει να της παραδώσουμε την πρώτη μας έκθεση. Το θέμα; Το καλοκαίρι μας! Καταπληκτικά! Ενθουσιασμός κατέκλυσε όλες τις μαθήτριες. Η κάθε μία μπορεί να διηγηθεί τη δική της ιστορία σαν να ήταν χθες. Ανυπομονώ να τις ακούσω όλες, και τις δεκαεννιά.

Δεν είχε χτυπήσει ακόμα το κουδούνι και όλα τα κορίτσια είχαν αρχίσει να γράφουν τις εκθέσεις τους. Εγώ πρέπει να γράψω την καλύτερη ή έστω να πάρω μία καλή αξιολόγηση. Πρέπει να ξεπλύνω τις ενοχές και την ντροπή για την περσινή αντιγραφή και αυτή είναι η ευκαιρία. Θα το ομολογήσω και θα ζητήσω συγγνώμη στην κυρία Κλάρα , αφού όμως πάρω την καλή αξιολόγηση στην έκθεση που λέγαμε. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι δύσκολο, έζησα εμπειρίες και εμπειρίες στο Καβούρι. Θα τα γράψω όλα, τα πάντα, από την καφασωτή παράγκα που καθόμασταν και είχαμε τα πόδια μας στη θάλασσα μέχρι τις τρελές βουτιές από τους ψηλούς βράχους και τα τραγούδια της παρέας στην ακρογιαλιά με την πανσέληνο. Αχ, πώς θα περιγράψω άραγε την γραμμή που σκίζει στα δύο την ασάλευτη θάλασσα; Να σταματήσω τον χρόνο πάνω σε μία κόλλα χαρτί, να ζήσω για πάντα την ομορφιά του καλοκαιριού μου. Τις στιγμές εκείνες που σαν την θεά Αθήνα, με το άσπρο σεντόνι για χλαμύδα και το χρυσοβαμμένο κοντάρι από την Ρενέ την χρυσοχέρα κατέβαινα το λοφάκι, ήμουν κυρίαρχος του κόσμου… Ενώ εγώ περιτριγύριζα στις αναμνήσεις μου με διέκοψε η Άλκη για να κατεβούμε στην αυλή όπου οι μαθήτριες έκοβαν κιόλας

[8]

βόλτες, κουβέντιαζαν κι ήταν τα λόγια, μπορεί να πει κανείς, σαν άσπρα πουλιά που φτερούγιζαν γύρω τους. Έτσι πέρασε η ώρα, σχολάσαμε, γύρισα σπίτι... Πρέπει όμως να τελειώσω την έκθεσή μου, γι’ αυτό και θα σε αφήσω.

Θα τα πούμε ξανά αύριο.

Με αγάπη Ζωρζ

Ζαχομήτρου Σοφία

Β2

επιστροφή

[9]

Είμαι η δεσποινίς Κλάρα, καθηγήτρια Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο Θηλέων. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο μετά το καλοκαίρι. Η ανυπομονησία να συναντήσω και πάλι τις αγαπημένες μου μαθήτριες μεγάλωνε τις τελευταίες μέρες, ώσπου σήμερα κορυφώθηκε. Τις ξαναβρίσκω στη δεύτερη τάξη μετά την άριστη περσινή μας συνεργασία.

Η κυρία Ερασμία ,η διευθύντρια του σχολείου , με καλωσόρισε και με συνόδευσε έως την τάξη. Το ντύσιμο της φαινόταν αυστηρό καθώς επίσης και αρκετά συντηρητικό. Εγώ προβληματίστηκα αρκετά για το ντύσιμο που πρέπει να επιλέξω, αφού γνωρίζω την αυστηρότητα των αρχών του σχολείου. Τελικά επέλεξα ένα ταγέρ όχι όμως πολύ συντηρητικό, μια και το ντύσιμο για μένα αποτελεί έναν τρόπο προσέγγισης των μαθητριών μου, για να νιώθουν πιο οικεία μαζί μου.

Όταν μπήκαμε στην τάξη η γυναικεία της αυστηρότητα έκανε τα κορίτσια να πάψουν να γελούν και να παρακολουθήσουν ανέκφραστες τα νέα που είχε να τους πει. Αφού ευχήθηκε καλή πρόοδο στις μαθήτριες, αποσύρθηκε από την τάξη. Τότε ακολούθησαν πολλά χειροκροτήματα των κοριτσιών για μένα . Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη από την υποδοχή που μου έκαναν . Κάνοντας τους νόημα για να σταματήσουν ξεκίνησα να ανακοινώνω το πρόγραμμα της νέας χρονιάς. Μία καινούργια μαθήτρια έχει έρθει οικότροφος στο σχολείο μας από τη Θεσσαλονίκη. Το όνομά της είναι Μαριάννα Κωβαίου. Στη συνέχεια, εξήγησα στις μαθήτριες ότι τη φετινή χρονιά θα είμαι πιο απαιτητική στο μάθημα της Έκθεσης αλλά και γενικότερα στη Γλώσσα. Σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ καλή ιδέα να ξεκινήσουμε το νέο σχολικό έτος με μία έκθεση με θέμα τις καλοκαιρινές διακοπές του κάθε κοριτσιού, μιας και δεν έχει περάσει καιρός αφότου τελείωσε το καλοκαίρι. Παρατήρησα πως όλες οι μαθήτριες ενθουσιάστηκαν από το θέμα της έκθεσης που τους ανακοίνωσα. Ένιωσα κιόλας ότι η καθεμιά είχε ξεκινήσει νοερά το γράψιμο.

[10]

Λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι και βγήκαν στο προαύλιο του σχολείου…

Αργυρίου Μαρία Β1

Ασλανίδου Έφη Β1

επιστροφή

[11]

Όταν μπήκε στην τάξη η κυρία Ερασμία , με το ράσο της και τις μαύρες παντόφλες οι μαθήτριες ήταν αναψοκοκκινισμένες.

- Αγαπηταί μαθήτριαι, σας εύχομαι καλήν πρόοδον…Η δεσποινίς Ουρανία θα σας ανακοινώσει το πρόγραμμα.

Μόλις απομακρύνθηκε η κυρία Διευθύντρια, έπεσε απόλυτη σιωπή. Η τάξη ξεχείλισε από αναπάντητα ερωτηματικά. Ερωτηματικά που καμιά τους δεν τόλμησε να διατυπώσει. Διαφαίνονταν όμως από τα απεγνωσμένα βλέμματα και τα παγερά πρόσωπα.Tο κλίμα αισιοδοξίας και χαράς με το οποίο ξεκίνησαν τη νέα σχολική χρονιά έδωσε τη θέση του στην απογοήτευση, στη θλίψη και στην απορία. « Πού είναι η δεσποινίς Κλάρα; Γιατί δεν μπήκε και φέτος στην τάξη να ανακοινώσει το πρόγραμμα; Σίγουρα θα φορούσε καινούριο ταγεράκι και γραβάτα. Θα ήταν πολύ όμορφη και θα γινόταν χαλασμός από τα πολλά χειροκροτήματά τους. Και τώρα … αντί για την αγαπημένη και νεαρή φιλόλογό τους ήρθε μια άλλη. Δεσποινίς και αυτή, αλλά αρκετά χρόνια μεγαλύτερη.

Τα βλέμματα των κοριτσιών ήταν καρφωμένα στα χοντροκομμένα γυαλιά που τις μεγάλωναν τα μάτια. Τα ρούχα της ήταν παλαιομοδίτικα αλλά καλά σιδερωμένα. Φορούσε ένα μεταξωτό πουκάμισο με μακριά μανίκια και μια φούστα ως τον αστράγαλο σαν ράσο. Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα επάνω σε κότσο.

Τις κοίταξε με άγριο βλέμμα και έκανε λίγα βήματα με τα χέρια πίσω. Ξεκίνησε να μιλάει χωρίς να τις ευχηθεί καλή πρόοδο. Φέτος, θα δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στους κλασικούς συγγραφείς και φυσικά στη σωστή διάπλαση του χαρακτήρα σας. Δε θέλω αταξίες, μήτε γέλια , μήτε φωνές. Έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους και έδειξε τη βίτσα που έκρυβε στα χέρια της. Όλα τα κορίτσια ένιωσαν να τις διαπερνά φόβος και τρόμος. Στη συνέχεια διάβασε ένα αρχαίο απόφθεγμα και ζήτησε από την Κική να το απομνημονεύσει. Εκείνη , καθώς ακόμα σκεφτόταν τον πύργο των παππούδων της, δεν άρθρωσε λέξη. Τότε η δεσποινίς Ουρανία

[12]

την πλησίασε. Όλες περίμεναν να χρησιμοποιήσει τη βίτσα. Η τιμωρία όμως ήταν άλλη. Όρθια στη γωνία μέχρι να τελειώσει η ώρα. Αλληλοκοιτάχτηκαν, άρχισαν να αισθάνονται ασφυκτικά και αποπνικτικά, πραγματικά φυλακισμένες. Η μόνη σωτηρία τους ήταν το κουδούνι. Να βγούνε έξω και να βρούνε μια λύση. Η χρονιά ήταν αδύνατο να συνεχιστεί με τη δεσποινίδα Ουρανία που ήταν σκληρή, προσβλητική και αδιάφορη για την τρυφερή τους ψυχούλα. Να βγουν, να μάθουν πού βρίσκεται η δεσποινίς Κλάρα που της συμπεριφερόταν με οικειότητα και κατανόηση. Δε τη φοβούνταν και εκδηλώνονταν μπροστά της με ειλικρίνεια και αυθορμητισμό.

Το χτύπημα του κουδουνιού ήταν λυτρωτικό. Βγήκαν στην αυλή με τα κεφάλια κατεβασμένα. Δε μιλούσαν λες και είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους. Μόνο η Ζώρζ αναφώνησε: « Τι δεν θα έδινα για να γυρνούσα στο Καβούρι! Να σταματούσα τον χρόνο, να ζήσω για πάντα την ομορφιά του καλοκαιριού».

Μπούσιου Ελένη B2

επιστροφή

[13]

 Όταν μπήκε στην τάξη η κυρία Ερασμία, με το ράσο της και τις μαύρες παντόφλες, όλες οι μαθήτριες ήταν αναψοκοκκινισμένες.         - Αγαπηταί μαθήτριαι, σας εύχομαι καλήν πρόοδον... Η δεσποινίς Κλάρα θα σας ανακοινώσει το πρόγραμμα.         Μόλις απομακρύνθηκε η κυρία Διευθύντρια, έγινε χαλασμός από τα πολλά χειροκροτήματα. Η αγαπημένη καθηγήτρια ανέβηκε στην έδρα -ήταν όμορφη, πιο όμορφη από πέρσι. Καινούριο ταγεράκι, μπλε με άσπρες κουκκίδες, και μπλε γρα-βάτα. Μούρλια! Ευχαρίστησε για την υποδοχή και τους έκανε νόημα να σταματήσουν. Τους είπε:         - Καλές μου φίλες, με πολλή χαρά σάς ξαναβρίσκω. Πιστεύω πως φέτος θα πούμε πολλά, πιο πολλά από πέρσι... Δε χρειάζεται να φωνάξω κατάλογο. Μόνο μια καινούρια μάς ήρθε. Καλώς όρισες, Μαριάννα... Φέτος, συνέχισε η δεσποινίς Κλάρα, θα δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη γλώσσα. Θα διαβάσουμε κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, και, φυσικά, ποίηση. Θα είμαι πολύ απαιτητική στην έκθεση. Θα συζητάμε κάθε συντακτικό λάθος, ως και τη στίξη. Η φαντασία του κειμένου θα είναι προσωπική σας επιλογή. Θα είσθε ελεύθερες να γράφετε σωστά, το τονίζω, σωστά, ό,τι προτιμάτε... Και, για να κάνουμε καλή αρχή, σας παρακαλώ για την ερχόμενη Πέμπτη να γράψετε μια έκθεση με θέμα: Το καλοκαίρι μου.         Οι μαθήτριες ενθουσιάστηκαν. Ήταν η έκθεση που ταίριαζε στο κοντινό τους χτες. Η κάθε μαθήτρια θα είχε τα δικά της να πει. Δεκαεννιά ξεχωριστά καλοκαίρια. Η δεσποινίς Κλάρα είχε διαλέξει Το θέμα!         Πριν ακόμη χτυπήσει το κουδούνι, δίχως μολύβι και χαρτί, έτσι στον αέρα, η καθεμιά είχε ξεκινήσει την έκθεσή της. «Πρέπει η δική μου να είναι η καλύτερη...», σκεφτόταν η Ζωρζ. Ήθελε να ξεπλύνει την περσινή ντροπή της αντιγραφής. Αν τα κατάφερνε να πάρει άριστα ή έστω ένα λίαν καλώς, τότε θα ομολογούσε στη δεσποινίδα Κλάρα την απάτη και θα της ζητούσε συγγνώμη. Δε θα δυσκολευόταν να γράψει την έκθεση, είχε τόσα και τόσα ζήσει στο Καβούρι της! Θα τα έγραφε όλα, για την καφασωτή παράγκα, τη θάλασσα στα πόδια τους, τις βουτιές από τον ψηλό βράχο και τα τραγούδια της παρέας στην ακρογιαλιά με την πανσέληνο που ανατέλλει. Αχ, πώς να περιγράψει αυτή την ασημένια γραμμή που σκίζει στα δυο την ασάλευτη θάλασσα!

[14]

         Να σταματήσει το χρόνο πάνω σε μια κόλλα χαρτί, να ζήσει για πάντα την ομορφιά του καλοκαιριού της! Όταν σαν θεά Αθηνά κατέβαινε το λοφάκι, με το σεντόνι άσπρη χλαμύδα και με το χρυσαφί κοντάρι, το ξύλο που είχε βάψει η χρυσοχέρα η Ρενέ! Κυρίαρχος του κόσμου!         - Έι, τη σκούντηξε η Άλκη, χάζεψες; Ας κατεβούμε στην αυλή.         Στην αυλή μεγάλες και μικρές μαθήτριες έκοβαν βόλτες, κουβέντιαζαν, κι ήταν τα λόγια τους άσπρα πουλιά που φτερούγιζαν γύρω τους.

Ζ. Σαρρή, Ε.Π.

επιστροφή

[15]

Είμαι η Μαρία η μεγαλύτερη από τις τρεις αδερφές. Το πρώτο καλοκαίρι μετά το χωρισμό των γονιών μας είχαμε αγοράσει τρία μεγάλα ψάθινα καπελά. Το δικό μου ήταν στολισμένο με κεράσια, της Ινφάντας με μια μεταξωτή γκριζογάλανη κορδέλα που κατέληγε σ ένα σφιχτό φιόγκο στο πλάι και της Κατερίνας είχε παπαρούνες κόκκινες και φλογερές. Καθόμουν στον καναπέ με κλειστά μάτια και σκεφτόμουν, το δικό μου ήταν σίγουρα καλύτερο, και μάλλον χαμογελούσα.

- Προς τι ο γέλωτας? με ρώτησε η Κατερίνα και με διέκοψε.

-Να ,απλά σκεφτόμουν εκείνα τα υπέροχα ψάθινα καπελά που αγοράσαμε τότε…… τότε που μέναμε όλοι μαζί…. είπα αναστενάζοντας και η Κατερίνα τράβηξε ένα καρεκλάκι και κάθισε δίπλα μου.

- Σε παρακαλώ, κόμπιασε και φοβήθηκε να μου ζητήσει να της θυμίσω για πολλοστή φορά τις μέρες που περνούσαμε στο παλιό μας σπίτι. Το κατάλαβα όμως από το τρόπο που με κοίταζε, το ύφος της ήταν παρακλητικό, τα μάτια της ήταν βουρκωμένα και καρφωμένα στα δικά μου. Η φωνή της ψιλότρεμε <<Σε παρακαλώ>> ξαναείπε. Δεν την άφησα να συνεχίσει, θέλοντας και μη ξεκίνησα να ξεδιπλώνω όλες τις αναμνήσεις από το σπιτάκι μας, την παλιά καθημερινότητα μας ,τα μικροαντικείμενα του, τις συνήθειες μας. Μα πιο έντονα από όλα προσπάθησα να περιγράψω τη μορφή του πατέρα , κυρίως για να βοηθήσω την Κατερίνα να βάλει χρώμα στην σκιά του, παρόλη την απουσία του και τις ατελείωτες ώρες της αφοσίωσης του στα μηχανήματα, ήταν εκεί μια αθόρυβη, σιωπηλή σκιά. Κατά βάθος όμως το έκανα για μένα γιατί οι Κυριακές είναι λίγες για να χορτάσω την παρουσία του πατέρα. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως αυτός ήταν ο λόγος που χώρισε με την μαμά, οι απιστίες και οι μηχανές του.

Για φαντάσου… σχεδόν κάθε Κυριακή λοιπόν ο πατέρας μας έπαιρνε μαζί του στη θάλασσα . Πολλές φορές ερχόταν μαζί μας ο θείος Αγησίλαος με τα ξαδέλφια μας, την Έλλη και τον Αντρίκο. Ο θείος είχε την ηλικία του μπαμπά αλλά σίγουρα είχε αποφασίσει υποσυνείδητα εδώ και χρόνια ότι θα έμενε για πάντα παιδί. Όπως ήταν φυσικό η γοητευτική ασυνέπεια του επηρέαζε ή μάλλον επηρεάζει και τον μπαμπά ο οποίος τις Κυριακές

[16]

γίνεται σωστό παιδί. Το βλέμμα του γεμίζει αθωότητα, ξεχνάει την κακία ,τα ζητήματα του κόσμου και τις αρχές του. Πατέρας και θείος κάνουν το τέλειο δίδυμο, μοιάζουν άλλωστε πολύ! Και οι δυο είναι κοντοί και έχουν μάτια ζαρκαδιού…είναι τόσο εκφραστικά αυτά τα μάτια … Η Έλλη έχει την ηλικία της Ινφάντας. Είναι μελαχρινή και μικροκαμωμένη με άσχημη πλακουτσωτή μύτη και γλυκά μάτια ,τα έχει πάρει από το θείο φαίνεται. Η Κατερίνα της έχει ιδιαίτερη αδυναμία επειδή μοιάζουν οι χαρακτήρες τους. Είναι φλύαρες και περίεργες. Μάλιστα έχουν βάλει σκοπό να αναλύσουν ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος. Τα κορίτσια έχουν πολύ αυτοπεποίθηση και τις Κυριακές μεταμορφώνονται σε εξερευνήτριες και πλησιάζουν το θαλάσσιο κόσμο. Κυνηγούν τα μυρμηγκιά, τις σαύρες, τα βατράχια. Οι αθεόφοβες, αφήνουν τα καβούρια να τις δαγκώνουν και τα ψαριά να τσιμπούν τις πληγές τους που τάχα επουλώνει η αλμύρα. Θέλουν να νιώσουν τη γλυκά του θανάτου όπως καταλαβαίνω. Και έτσι ατρόμητες που είναι προκαλούν την ίδια τη ζωή, εξερευνούν τη γυναικεία φύση χωρίς να φοβούνται τα μυστικά της.

Ο Αντρίκος πάλι είναι ένα εξάχρονο αγόρι που δεν έχει θέση σε όλα αυτά. Του αρέσει να συλλογίζεται καθώς μαζεύει κοχύλια, άλλοτε παίζει με τα βότσαλα και κάνει ευχές. Η Ινφάντα αλλάζει τις Κυριακές λες και γίνεται γυναίκα, ακόμη και τα μάτια της γίνονται πιο λοξά. Συμμετέχει στις συζητήσεις του θείου και πειράζει εκείνον και τον πατέρα με χαριτωμένα αστεία. Λες και τα κρατάει ολόκληρη την εβδομάδα για να τα ξεφουρνίσει τις Κυριακές. Όσο για μένα συνειδητοποιώ ότι είμαι πια γυναίκα. Μοιάζει να μιμούμαι τη μαμά και τη θεία Τερέζα που κάθονται μέσα στο νερό και μετά ξαπλώνουν ανάσκελα στον Ήλιο. Ομολογώ πως έχει πλάκα, άλλωστε δε συνηθίζεται για μια εικοσάχρονη κοπέλα να πλατσουρίζει . Προτιμώ να κολυμπώ πλαγιαστά έτσι για να καταλάβουν όλοι ότι βγήκα πια από την εφηβεία. Η Κατερίνα καταλαβαίνει πως και εγώ αλλάζω τις Κυριακές. Λέει πως μικραίνω ξαφνικά, πως γλυκαίνει το πρόσωπο μου και το περπάτημα μου γίνεται παιδιάστικο. Αχ αυτές οι Κυριακές θα μου μείνουν αξέχαστες και πάντα συνδεμένες με το πιο γλυκό κομμάτι τις ζωής μου που λέγεται ‘πατέρας’.

Ξυδοπούλου Εμμανουέλα

[17]

Β3

επιστροφή

[18]

Όταν ήμουν πολύ μικρή θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα βράδυ. Ο μπαμπάς δεν είχε γυρίσει στο σπίτι και ήταν περασμένες δώδεκα. Η μητέρα είχε πάει να τον ψάξει και ύστερα από κάμποση ώρα καθώς κρυφοκοίταζα μέσα από το άνοιγμα της πόρτας μου την είδα να γυρίζει σπίτι με δάκρυα στα μάτια. Δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί, μια και ήμουν η πιο μικρή από τις άλλες δύο αδερφές μου. Την επόμενη μέρα, η μητέρα έδιωξε τον πατέρα, μας πήρε να ζήσουμε μαζί με τον παππού και τη θεία Τερέζα και μας απαγόρευσε να ξαναϊδωθούμε μαζί του. Τότε με λυγμούς και δάκρυα προσπαθούσα να πείσω την μητέρα να αλλάξει γνώμη και να μπορούμε να τον βλέπουμε. Η μητέρα ήταν κάθετη. Η Ινφάντα με είχε πάρει στο δωμάτιο και μου εξήγησε τι είχε συμβεί. Η μητέρα έπιασε τον πατέρα να της κάνει απιστία με άλλη γυναίκα. Τότε αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα των πραγμάτων. Ήμουν βέβαια μικρή και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος αγνός σαν τον πατέρα μπορούσε να κάνει απιστία. Τώρα το καταλαβαίνω. Από το παλιό μας σπίτι στον Λυκαβηττό με τη θέα στο Φάληρο θυμάμαι μόνο δύο κινέζικα βάζα στη σάλα. Τίποτε άλλο!

Ο πατέρας όμως δεν άντεχε μακριά μας. Έτσι κάθε Κυριακή στις δώδεκα το μεσημέρι, καθώς η μητέρα έλειπε γιατί πρόσφερε εθελοντική εργασία στο οικοτροφείο μαζί με τις φίλες της, ερχόταν και μας έπαιρνε κρυφά από το σπίτι μαζί με τον θείο Αγησίλαο. Φορτωνόμασταν όλοι στον «Καραϊσκάκη» , το παμπάλαιο αυτοκίνητό μας και αρχίναγε το μεγάλο γλέντι. Πηγαίναμε όλοι μαζί στη θάλασσα. Εκείνες οι κυριακάτικές αποδράσεις στη θάλασσα θα μείνουν πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Οι βουτιές μαζί με τις αδερφές μου, οι συζητήσεις με την ξαδέρφη μου την Έλλη και οι συνηθισμένες μεσολογγίτικες ιστορίες του πατέρα και του θείου θα μείνουν μέσα μου ατόφιες έτσι όπως τις έζησα.

Μια Κυριακή καθώς ήμασταν στον δρόμο για τη θάλασσα το αμάξι μας ξέμεινε από βενζίνη και έτσι μείναμε στη μέση του

[19]

δρόμου. Η ώρα είχε περάσει και η μητέρα καθώς γύρισε πίσω στο σπίτι, δεν μας βρήκε και φοβούμενη για το χειρότερο βγήκε στους δρόμους και μας έψαχνε. Ένας γείτονας της εξήγησε ότι κάθε Κυριακή την ίδια ώρα πηγαίναμε στη θάλασσα μαζί με τον πατέρα. Πού να ξερε και ο άνθρωπος ότι το σκάγαμε… Έτσι η μητέρα μπήκε στο αμάξι και πήρε τον δρόμο για τη θάλασσα. Σε ένα απομονωμένο μέρος στη μέση του πουθενά μας συνάντησε. Εκνευρισμένη από το γεγονός ότι δε σεβαστήκαμε την επιθυμία της να μη συναντιόμαστε με τον πατέρα, μας πήρε και άφησε τον πατέρα μόνο του στη μέση του πουθενά. Από τότε η μητέρα δεν μας επέτρεψε να ξανασυναντήσουμε τον πατέρα κι έτσι δεν τον έχουμε ξαναδεί ποτέ…

Καλλιόπη Κατσαούνη

Νίνα Κοντοπούλου Β2

επιστροφή

[20]

Με τον πατέρα πηγαίναμε στη θάλασσα σχεδόν κάθε Κυριακή. Είχε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο που 'μοιαζε με οβίδα και που το λέγαμε «Καραϊσκάκη». Έτσι το 'χε βαφτίσει ένα μορτόπαιδο* καθώς περνούσαμε από έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, και μεις χαρήκαμε, γιατί το αυτοκίνητο του πατέρα δεν ήταν κοινό αυτοκίνητο και του άξιζε να έχει ένα όνομα. Το χρώμα του ήταν καφέ ή γκρίζο ή ίσως και χακί, από μέσα ήταν στρωμένο με βυσσινί πετσί αληθινό, μια πολυτέλεια που ερχόταν σε αντίθεση με το σύνολο· ήταν ψηλό, εντελώς ανοιχτό και δίχως κουκούλα, με τη μηχανή του κομμένη μπροστά κατακόρυφα σα φάτσα μούργικου* σκύλου· πίσω κατέληγε σε μύτη που θύμιζε ουρά τσαλαπετεινού· κι εκεί στη μύτη υπήρχε ένα ξύλινο ντουλαπάκι όπου πετούσαμε τα κοστούμια του μπάνιου,* τα ψαρικά, κι ό,τι άλλο, ανάκατα. Κοντολογίς ήταν ένα αυτοκίνητο με δικό του χαρακτήρα και εμφάνιση προκλητική.         Μαζί μας έρχονταν πολλές φορές τα ξαδέρφια μας, ο Αντρίκος και η Έλλη. Ο Αντρίκος ήταν μικρός, μα η Έλλη είχε την ηλικία της Ινφάντας. Ήταν ένα κορίτσι μελαχρινό, μικροκαμωμένο, με άσχημη μύτη, με τα πιο γλυκά μάτια που γίνουνται. Γλυκομίλητο και φλύαρο. Τα ιδανικά της ήταν ωραία και κοντινά, όμως, ανεξήγητα, δεν μπορούσε να τα φτάσει. Μια φορά, όταν ήταν μικρή, πήγε ταξίδι στο Παρίσι. Δεν το ποθούσε αυτό το ταξίδι, μα βρέθηκε εκεί, την είχαν πάρει μαζί τους οι γονείς της. Στο Παρίσι όμως, σε μια φωτεινή βιτρίνα, είδε μια κούκλα κατάξανθη με γαλάζιο φόρεμα. Αυτή την κούκλα τη θέλησε, δεν έκλεισε μάτι για χάρη της νύχτες ολάκερες, μα δεν μπόρεσε να την αποχτήσει. Και δεν ήταν κι ακριβή………………….

         Τις Κυριακές λοιπόν στη θάλασσα ερχόταν η Έλλη και καμιά φορά ο θείος Αγησίλαος· τότε γινόταν το μεγάλο γλέντι. Ο θείος Αγησίλαος ήταν σαν παιδί, καλός κι ανεύθυνος. Είχε μια ασυνέπεια γιομάτη γοητεία. Μπορούσες να τον περιμένεις στην Κηφισιά κι εκείνος να πάει να σε γυρεύει στο Φάληρο, ξέροντας πως βρίσκεσαι στην Κηφισιά. Κι έτσι ήταν σ' όλα του τα ζητήματα. Την αίσθηση του χρόνου δεν την είχε, ούτε της κακίας του κόσμου. Ήταν σα να ζούσε σ' ένα έρημο νησί κι έπαιζε όλη τη μέρα με τα βότσαλα. Κι ο πατέρας ήταν λίγο σαν παιδί που παίζει με τα βότσαλα, κι αγνοούσε κι αυτός την κακία του κόσμου. Μόνο που αν τον περίμενες στην Κηφισιά και το 'ξερε, στην Κηφισιά θα 'ρχόταν να σε βρει. ……

         Εκείνες οι Κυριακές θα μείνουν μέσα μου ατόφιες, έτσι όπως τις έζησα. Καμιά τους λεπτομέρεια δε θα λησμονηθεί.

[21]

Πλησιάζαμε τον κόσμο της θάλασσας. Εμείς που ζούσαμε με τα μερμήγκια, τις σαύρες και τα βατράχια, σαστίζαμε μπρος στα κύματα. Αφήναμε τα καβούρια να μπήγουν τις δαγκάνες τους μέσα στη σάρκα μας για ν' ανακατωθεί η αλμύρα με το αίμα μας. Και τα ψάρια ν' αγγίζουν τα κορμιά μας για να νιώσουμε πόσο κρύα είναι. Κι ευχόμασταν να βρεθεί στο πέρασμα μας μια ρουφήχτρα που θα μας έδινε τη γλύκα του θανάτου, χωρίς όμως να πεθάνουμε.         Η Μαρία κολυμπούσε πλαγιαστά, γυναικεία όπως λένε. Έμενε για λίγο μέσα στο νερό κι ύστερα ξάπλωνε ανάσκελα στον ήλιο. Ηρεμούσε, γλύκαινε το πρόσωπό της, δε μιλούσε δυνατά ούτε γελούσε ·το περπάτημά της γινόταν παιδιάτικο, το στήθος της μίκραινε, τα μάτια της παίρναν μια λαμπερή διαφάνεια. Τι αγνή που είσαι τις Κυριακές. Μαρία... Η γη με τις αναθυμιάσεις της και την κρυμμένη λάβα της σ' ερεθίζει, σε προκαλεί να της μοιάσεις, οι γέννες της σου θυμίζουν το χρέος σου, είσαι γυναίκα σού λεν. Αν μπορούσες να λευτερωθείς απ' όλα αυτά, να νιώσεις την υπέρτατη ουδετερότητα της θάλασσας.         Κι η Ινφάντα άλλαζε· λες και τα μάτια της γίνονταν πιο λοξά. Γελούσε με το καθετί, ανόητα, κι έκανε κινήσεις περιττές, πείραζε τον πατέρα και το θείο Αγησίλαο και δε στεκόταν λεπτό. Έλειπε βέβαια κι η θεία Τερέζα.         Με την Έλλη ξανοιγόμαστε πολύ. Όταν γυρίζαμε στην αμμουδιά, η σάρκα μας ήταν σφιχτή, η ανάσα μας εύκολη. Δεχόμασταν τον ήλιο, τρώγαμε ψωμί κι αχλάδια, κι ευχαριστούσαμε το Θεό. Ο θείος Αγησίλαος τότε άρχιζε τις μεσολογγίτικες ιστορίες του.

Μ. Λυμπεράκη, Τα ψάθινα καπέλα

επιστροφή

[22]

Είμαι ο μικρός πρίγκιπας και έρχομαι από τον πλανήτη Β612. Έφυγα από τον πλανήτη μου γιατί πικράθηκα από το τριαντάφυλλό μου και θέλησα να γνωρίσω τον κόσμο. Όταν έφτασα στη Γη πρωτοαντίκρισα έναν ανθισμένο τριανταφυλλόκηπο. Μίλησα μαζί με τα τριαντάφυλλα. Μοιάζαν όλα με το δικό μου. Το τριαντάφυλλό μου όμως μού είχε πει πως είναι μοναδικό στον κόσμο. Σκέφτηκα αν τα έβλεπε θα ήθελε να με ταπεινώσει και θα πέθαινε στα αλήθεια από ντροπή. Νόμιζα ότι ήμουν ο πιο πλούσιος γιατί είχα ένα μοναδικό στον κόσμο τριαντάφυλλο και τρία ηφαίστεια, αλλά αυτά δε με κάνουν και κανένα σπουδαίο πρίγκιπα. Έπεσα κάτω και έκλαψα. Εμφανίστηκε τότε μια αλεπού. Χαιρετηθήκαμε και της πρότεινα να παίξουμε.

- Είμαι τόσο λυπημένος…, της είπα.

-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δεν με έχουν ημερώσει.

-Α! με συγχωρείς, έκανα. Τι πάει να πει «ημερώσει»;

-Εσύ δεν είσαι αποδώ, μου είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;

-Γυρεύω τους ανθρώπους. Τι πάει να πει «ημερώσει»;

-Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς…».

-Να δημιουργείς δεσμούς;

-Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ’άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σ’έχω ανάγκη. Μήτε και εσύ μ’έχεις ανάγκη. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ’εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο…

Τότε κατάλαβα ότι το λουλούδι μου με είχε ημερώσει… Η αλεπού παραξενεύτηκε όταν διαπίστωσε ότι δεν είμαι από τη Γη.

[23]

Η ζωή της είναι μονότονη. Κυνηγάει τις κότες, οι άνθρωποι την κυνηγούν. Αν την ημέρωνα όμως, η ζωή της θα είχε αξία.

-Σε παρακαλώ…, ημέρωσε με, μου είπε!

-Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκα, μα δεν με παίρνει ο χρόνος. Έχω ν’ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ’αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, ημέρωσέ με!

-Τι πρέπει να κάνω;, είπα.

-Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά…

-Θα’ταν πιο καλά να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, λόγου χάρη, στις τέσσερις το απόγευμα, εγώ θ’αρχίζω από τις τρεις να είμαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνάει η ώρα, τόσο εγώ θα νοιώθω και πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, δε θα μπορώ να καθίσω και θα τρώγομαι, θ’ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε και να’ναι, δεν θα ξέρω ποτέ ποια ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα καλά της… Σ’όλα χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι είναι τελετή;, είπα.

-Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι’αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ’αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να’ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.

[24]

Κι όταν έγιναν όλα αυτά, ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι απέκτησε έναν φίλο από το ημέρωμα και μου ζήτησε να ξαναπάω στον τριανταφυλλόκηπο. Είδα ξανά τα τριαντάφυλλα και τους είπα πως δεν είναι όμοια με το δικό μου. Είναι όμορφα αλλά άδεια. Εκείνο μόνο του έχει πιο πολλή σημασία από όλα αυτά μαζί. Το δικό μου το φρόντισα και με φρόντισε, το προστάτεψα και με προστάτεψε….

Και ξαναγύρισα στην αλεπού:

-Αντίο, της είπα.

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.

-Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια, ξαναείπα, για να το θυμάμαι.

-Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία.

-Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου …, έκανα, για να το θυμάμαι.

-Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Απ’εδώ και εμπρός θα είσαι υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσεις. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου …

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…, ξαναείπα, για να το θυμάμαι.

Τοπτσής Μιχάλης

B6 επιστροφή

[25]

Ξαφνικά αντίκρισα ένα ξανθό αγόρι πεσμένο στο γρασίδι να κλαίει και του είπα « Καλημέρα». Αποκρίθηκε ευγενικά εκείνος, μα δεν είχε καταλάβει ποια είμαι και πού βρίσκομαι. Του είπα ότι βρίσκομαι κάτω από τη μηλιά.

-Ποια είσαι; με ρωτάει. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη.

-Είμαι η αλεπού, του απάντησα.

-Έλα να παίξεις μαζί μου, είμαι πολύ λυπημένος.

-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, μιας και δεν με έχουν ημέρωσει ακόμα.

-Τι πάει να πει «ημερώσει»; πρόσθεσε μετά από λίγη ώρα σκεπτικός.

Με παραξένεψε η ερώτηση αυτή και υπέθεσα πως δεν είναι αποδώ.

-Κότες γυρεύεις? του είπα ρωτώντας τον σκεπτικά.

-Όχι. Γυρεύω φίλους, επέμενε ρωτώντας με ξανά τι πάει να πει «ημερώσει».

Έτσι κι εγώ απάντησα στην επίμονη ερώτηση του: «σημαίνει να δημιουργείς δεσμούς….»

Κατάλαβα ότι του φάνηκε περίεργο..

-Για εμένα ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ΄ άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια και δε σ’ έχω ανάγκη, συνέχισα εγώ για να του εξηγήσω. Μήτε κι εσύ μ΄ έχεις ανάγκη. Για σένα,δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ’ εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου.Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο.

-Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε και έλαμψε το πρόσωπό του. Ξέρω ένα λουλούδι…….νομίζω πως με ημέρωσε, συμπλήρωσε με μια αβεβαιότητα…

Έτσι και εγώ του είπα πως γίνεται γιατί βλέπει κανείς στη Γη τόσα περίεργα πράγματα……

[26]

-Ω! δεν είναι πάνω στη γη, έκπληκτος αυτός μου είπε.

Παραξενεύτηκα πολύ και άρχισα να σκέφτομαι τι μπορεί να εννοούσε με αυτό που μου είπε κι έτσι τον ρώτησα: «Πάνω σ’ άλλο πλανήτη;»

-Ναι, μου αποκρίθηκε.

Αργότερα όμως το σκέφτηκα αρκετά και επέστρεψα στην αρχική μου ιδέα.

-Η ζωή μου είναι μονότονη, πρόσθεσα.

Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν ,κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν .Γι’ αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι ηλιόλουστη. θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Τ’ άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω απ’ τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ’ την φωλιά μου, σαν μια μουσική .Κι ύστερα κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι? Εγώ δεν τρώω ψωμί.Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια, όταν θα μ’ έχεις ημερώσει! Το στάρι ,που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ’ αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα…

Κι’ έτσι κοιτάζοντας τον επίμονα πρόσθεσα:

«Σε παρακαλώ…..,ημέρωσε με!»

Φάνηκε πολύ μπερδεμένος και σκεπτικός καθώς πρόβαλε τη δικαιολογία πως δε τον παίρνει ο καιρός αφού έχει ν’ ανακαλύψει φίλους και να γνωρίσει πολλά πράγματα.

Αρκετά λυπημένη από την αντίδραση του ισχυρίστηκα ότι δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που ημερώνει. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό για τίποτα. Τ’αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά.Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους.

-Αν θες ένα φίλο, ημέρωσε με !του είπα παρακλητικά.[27]

-Τι πρέπει να κάνω; μου αποκρίθηκε

Ευχαριστημένη εγώ τού παρουσίασα ακριβώς την σταδιακή διαδικασία του ημερώματος.

-Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου,έτσι στο χορτάρι. Ενώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. α λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά, κάθε μέρα,θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά….

Την άλλη μέρα ξανά ήρθε…Ήμουν όμως λίγο απογοητευμένη επειδή δεν ήξερα την ώρα που θα έρθει κι έτσι του είπα :

«Θα ήταν πιο καλά να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα. Αν έρχεσαι , λόγου χάρη ,στις τέσσερις το απόγευμα , εγώ θ’ αρχίσω από νωρίς να είμαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνάει η ώρα, τόσο εγώ θα νιώθω και πιο ευτυχισμένη . Στις τέσσερις πια, δε θα μπορώ να καθίσω και θα τρώγομαι. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε και να’ ναι, δε θα ξέρω ποτέ ποια ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα καλά της….Σ’ όλα χρειάζεται κάποια τελετή, γιατί είναι αυτό που κάνει την μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες.»

Η απάντηση του ήταν θετική…Έτσι με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό με ημέρωσε. Όμως είχε φτάσει δυστυχώς η ώρα του χωρισμού και με μεγάλη λύπη του είπα ότι κέρδισα από τη γνωριμία μας γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.

Αργότερα το ξανασκέφτηκα…Και του ζήτησα να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα και να περάσει πάλι αποδώ, για να μ’ αποχαιρετήσει , κι εγώ θα του χαρίσω ένα μυστικό.

Ύστερα το αγόρι έφυγε σκεπτικό για να δει τα τριαντάφυλλα.... Φαινόταν ότι ανυπομονούσε να ακούσει το μυστικό μου.

-Αντίο, του είπα. Να το μυστικό μου.Είναι πολύ απλό - μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια. Δεν πρέπει να το ξεχάσεις ποτέ. Απ’ εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου….

[28]

Ο ίδιος φάνηκε να προσπαθεί να συλλογιστεί το μυστικό μου. Και το επανέλαβε για να το θυμάται…

Εγώ ήμουν σίγουρη πως το παιδί είχε καταλάβει την πραγματική σημασία του ημερώματος. Και επίσης ότι θα την τηρούσε.. Καθώς ήμουν ευτυχισμένη αφού είχα αποκτήσει ένα φίλο.

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου…ξαναείπε για να το θυμάται.. Κι έφυγε.

Αναδολή Δήμητρα

Β1

επιστροφή

[29]

Ο μικρός πρίγκιπας αφού απομακρύνθηκε από τα τριαντάφυλλα πήρε τον δρόμο προς την αλεπού για να του χαρίσει το μυστικό που αγωνιούσε να μάθει. Όταν έφτασε απογοητεύτηκε γιατί η αλεπού δεν ήταν εκεί όπως του είχε πει. Αμέσως διάφορες σκέψεις τον κατέκλυσαν μήπως τον είχε ξεχάσει κιόλας. Άρχισε να περπατάει προς τον δρόμο που υπήρχε μπροστά του για να διώξει τα ενοχλητικά ερωτήματα που του είχαν δημιουργηθεί. Ενώ προχωρούσε είδε ένα παγκάκι στο οποίο κάθονταν τρία παιδιά και συζητούσαν χαμηλόφωνα. Αμέσως ένιωσε ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά του. Ο πρίγκιπας σκέφτηκε την πρώτη φορά που συνάντησε την αλεπού .Με αυτές τις αναμνήσεις στο μυαλό του άρχισε να προχωράει πιο γρήγορα. Τα γρήγορα βήματα έγιναν τρέξιμο και τα ολόξανθα μαλλιά του ανέμιζαν με τη δύναμη του αέρα. Δάκρυα έπεφταν από το πρόσωπό του και όταν έφταναν στο έδαφος φύτρωναν κόκκινες τριανταφυλλιές. Περίμενε ενώ έτρεχε να ακούσει τη φωνή της αλεπούς , αλλά καμία απόκριση δεν ακουγόταν.

-Επ! για πού το έβαλες? φώναξε ένα περιστέρι από εκείνα που τον είχαν φέρει εδώ στη γη.

-Πριν έψαχνα για μια φίλη μου αλλά τώρα δεν ξέρω! αποκρίθηκε ο πρίγκιπας.

-Έλα μαζί μου! είπε το περιστέρι και ο πρίγκιπας το ακολούθησε.

Τον οδήγησε σε ένα μέρος που υπήρχαν πολλές καρέκλες και πάνω τους καθόταν διάφορα ζώα. Οι δυο τους κάθισαν στις τελευταίες που υπήρχαν και αμέσως ξεκίνησε να μιλάει μια καμηλοπάρδαλη που φορούσε ένα μπλε σακάκι.

-Καλησπέρα σας , καλωσήλθατε στο 2ο συμπόσιο ψυχολογίας. Ποιος θα ξεκινήσει? ρώτησε η καμηλοπάρδαλη και ανάμεσα από τους ακροατές διάλεξε τον πρίγκιπα ο οποίος δεν είχε σήκωσε το χέρι του. Ο πρίγκιπας σηκώθηκε και προτού φτάσει δίπλα στο μικρόφωνο ταίριαξε την μακριά κάπα του.

-Γεια σας! Λέγομαι Μικρός πρίγκιπας και ήρθα από τον πλανήτη Β612.Ήρθα γιατί έψαχνα να βρω φίλους αλλά τώρα ψάχνω να βρω μια αλεπού την οποία ημέρωσα και εμπιστεύθηκα. Πρέπει να

[30]

επιστρέψω πάλι στον πλανήτη μου γιατί με περιμένει ολομόναχο το μοναδικό μου τριαντάφυλλο και με χρειάζεται δίπλα του. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τον πόνο μου, ευχήθηκε ο μικρός πρίγκιπας.

-Και γιατί άραγε πρέπει να την ξαναδείς? ρώτησε η καμηλοπάρδαλη.

Στο μυαλό του σχηματίστηκε ολοφάνερα η εικόνα της. Σκέφτηκε την πρώτη φορά που την είδε κάτω από το δέντρο και του φαινόταν μια συνηθισμένη αλεπού ,αλλά αφού την ημέρωσε, ένιωσε ότι ήταν μοναδική.

-Ήθελα κάτι να της πω: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Τα μάτια δεν βλέπουν την ουσία! είπε ο πρίγκιπας και αποχώρησε . Καθώς περπατούσε αντίκρισε μπροστά του την αλεπού και αμέσως αγκαλιάστηκαν .Γιατί δεν με συνάντησες για να μου πεις το μυστικό που μου υποσχέθηκες και για την ακρίβεια ποιο είναι αυτό? ρώτησε γεμάτος παράπονο ο μικρός πρίγκιπας.

-Δεν σε συνάντησα διότι ήθελα να ανακαλύψεις μόνος σου το μυστικό και πράγματι το βρήκες. Μόλις τώρα το είπες: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια , είπε η αλεπού και του έκλεισε πονηρά το μάτι.

Ενώ μιλούσαν ένα κοπάδι από περιστέρια πέταξε από πάνω τους και κρατούσαν όλα τους από ένα σκοινί. Ο πρίγκιπας και η αλεπού έπιασαν τα σκοινιά και τα περιστέρια τους ταξίδεψαν ως τον πλανήτη του, τον Β612.Προτού φύγουν όμως, από το πρόσωπο του πρίγκιπα κύλησε ένα δάκρυ και από εκείνο φύτρωσε μια τριανταφυλλιά της οποίας ο κορμός και τα κλαδιά συνεχίζουν να εξαπλώνονται στο σύμπαν αδιάκοπα.

Νικόλας Θεοδωρίδης Β3 επιστροφή

[31]

 Έτσι ο μικρός πρίγκιπας ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε:         - Αχ!, είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω...         - Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω...         - Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.         - Μα τώρα θα κλάψεις!, είπε ο μικρός πρίγκιπας.         - Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.         - Και τότε τι κέρδισες;         - Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.         Ύστερα πρόσθεσε:         - Άμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο. Να περάσεις πάλι αποδώ, για να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.         Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:         - Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμα τίποτα, τους είπε. Κανένας δε σας ημέρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.         Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν.         - Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, τους είπε ακόμη. Δεν μπορεί κανείς να πεθάνει για το χατίρι σας. Βέβαια, ένας κοινός διαβάτης, το δικό μου τριαντάφυλλο θα το νόμιζε πως σας μοιάζει. Αλλά εκείνο μόνο του έχει πιο πολλή σημασία απ' όλα εσάς μαζί, αφού είναι αυτό που πότισα. Αφού είναι αυτό που έβαλα κάτω από τη γυάλα.         Αφού είναι αυτό που προστάτεψα με το παραβάν. Αφού είναι αυτό που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από τις δυο ή τρεις, για να γίνουν πεταλούδες). Αφού είναι αυτό που τ' άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή καμιά φορά και να σωπαίνει. Αφού είναι αυτό το δικό μου τριαντάφυλλο.         Και ξαναγύρισε στην αλεπού:         - Αντίο, της είπε.         - Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.

[32]

         - Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.         - Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία.         - Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου..., έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.         - Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Απ' εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...         - Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου..., ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

 

Α. ντε Σαιντ-Εξυπερύ,

Ο μικρός πρίγκιπας, μτφρ. Στρατής Τσίρκας

επιστροφή

[33]

Ονομάζομαι Όττο Φρανκ. Ζω στην Ολλανδία, έπειτα από μετανάστευση λόγω του πολέμου επειδή είμαι γερμανοεβραίος. Προσπαθώ να προστατεύσω την οικογένεια κρύβοντας την στην αποθήκη του γραφείου μου μαζί με μία άλλη εβραϊκή οικογένεια. Η συμβίωση μαζί τους είναι πολύ δύσκολη. Τα δύο μου παιδία, η Άννα και η μεγαλύτερη η Μαργκότ, συχνά μαλώνουν με το παραμικρό όπως μια φορά για ένα βιβλίο. Η Μαργκότ είναι πολύ ευαίσθητη. Η Άννα που την ζηλεύει, μιας και θεωρεί ότι εγώ και η γυναίκα μου ασχολούμαστε πιο πολύ με την Μαργκότ, συνέχεια την πειράζει. Η σχέση της Άννας με την γυναίκα μου είναι κι αυή μια σχέση σύγκρουσης. Πιστεύω ότι η Άννα προσπαθεί να βρει καταφύγιο σε μένα. Εγώ φοβάμαι να την ενθαρρύνω και δεν της επιτρέπω να μου εκφράσει τα συναισθήματα της είτε για τη μητέρα της είτε για τη Μαργκότ. Τι καλά που ήταν όλα πριν τον πόλεμο, πριν ο Χίτλερ κυριαρχήσει σε όλη την Ευρώπη! Κυρίως όμως φοβάμαι να μην καταλήξουμε μέχρι το τέλος του πολέμου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και ελπίζω να πάρουν γρήγορα τέλος όλα τα βάσανα μας!

Ρεβελτζής Ιωάννη

Β6

επιστροφή

[34]

Άλλο ένα περιστατικό συνέβη χθες βράδυ ανάμεσα στις δύο κόρες μου, την Άννα και τη Μαργκότ. Είμαι φανερά εκνευρισμένη με την Άννα. Χθες βράδι ενώ η Μαργκότ διάβαζε το βιβλίο που της έδωσε ο κύριος Βαν Ντάαν, κατέβηκε κάτω αφήνοντας το βιβλίο της ανοιχτό στη σελίδα όπου διάβαζε, η Άννα φυσικά δεν άφησε την ευκαιρία να αρπάξει το βιβλίο και να αρχίσει να παρατηρεί τα εικονογραφημένα σκίτσα. Όταν η Μαργκότ την παρακάλεσε να της δώσει το βιβλίο, ανέβηκα αμέσως πάνω να προλάβω τον καβγά τους. Φανερά εκνευρισμένη ζήτησα από την Άννα να δώσει πίσω το βιβλίο που διάβαζε προηγουμένως η Μαργκότ. Ο Πίμ ανέβηκε κατευθείαν πάνω και της είπε πως θα ήθελε να δει την αντίδραση της, αν η Μαργκότ έπαιρνε κάποιο από τα βιβλία της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Άννα έφυγε από το δωμάτιο ιδιαίτερα λυπημένη και στεναχωρημένη. Είναι σίγουρο το γεγονός ότι όταν την μαλώνει ο πατέρας της, στεναχωριέται περισσότερο, δεδομένου ότι του έχει μεγάλη αδυναμία. Ωστόσο, είχαμε βρεθεί αρκετά κοντά τον τελευταίο μήνα, εγώ και τα κορίτσια μου. Παρόλα αυτά πάντα προκύπτει ένα γεγονός που τα καταστρέφει όλα. Η Μαργκότ και εγώ είναι η αλήθεια πως είμαστε πιο κοντά από ό,τι με την Άννα, ποτέ όμως δεν παύει μία μητέρα να προσπαθεί. Εξάλλου, η τεράστια αγάπη της Άννας για τον πατέρα της δεν της επιτρέπει να προσφέρει και λίγη από την αγάπη της στην αδερφή και τη μητέρα της. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι πολύ για το μέλλον και των δύο, μα περισσότερο της Άννας. Είναι περισσότερο απαιτητική και απόλυτη με τον έξω κόσμο, περιμένει πολλά από όλους . Δυστυχώς όμως αυτό είναι πολύ δύσκολο! Έρχονται πολύ πιο απαιτητικοί καιροί και η Άννα πρέπει να γίνει πιο διαλλακτική και να αρχίσει να συμβιβάζεται, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Για την Μαργκότ δεν ανησυχώ τόσο, καταλαβαίνει περισσότερα, ίσως και λόγω ηλικίας.

Μαρία Σίσκου

Β6

Επιστροφή

[35]

Σάββατο,7 Νοεμβρίου 1942

Αγαπητή Κίτυ,

Είσαι μάλλον η μοναδική που μ’ ακούει πραγματικά. Η σχέση μου με τη μητέρα μου άρχισε να γίνεται ως δια μαγείας όλο και πιο φιλική. Πράγμα το οποίο είναι καλό για μένα και λιγότερο για την αδελφή μου. Αυτό με κάνει ευτυχισμένη, κάτι το οποίο εκνευρίζει βέβαια τη μεγάλη μου αδελφή, τη Μαργκότ. Χθες για παράδειγμα η αδελφή μου διάβαζε ένα βιβλίο εικονογραφημένο, με υπέροχα σκίτσα. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο, αφήνοντας το βιβλίο ανοιχτό, για να συνεχίσει το διάβασμα μόλις θα ξαναγύριζε. Δεν είχα τίποτα το ιδιαίτερο να κάνω εκείνη την ώρα και το πήρα για να χαζέψω τις εικόνες. Μόλις γύρισε η Μαργκότ με είδε με το βιβλίο στα χέρια, ζάρωσε τα φρύδια της και με παρακάλεσε να της το δώσω πίσω. Θέλησα να το κρατήσω λίγο ακόμα, μια στιγμή. Η Μαργκότ θύμωσε για τα καλά και τότε μπήκε στη μέση η μαμά λέγοντας:

Μαργκότ! Άσε την Άννα να το διαβάσει λίγο ακόμα. Έτσι και αλλιώς, ένα βιβλίο είναι μόνο. Τίποτα το σπουδαίο!

Μπαίνοντας στο δωμάτιο και αγνοώντας όμως γιατί πράγμα επρόκειτο, ο πατέρας είδε το μισοκακόμοιρο ύφος μου και ξέσπασε:

Μαργκότ! Η αδελφή σου δεν έκανε τίποτα κακό! Απλώς ,θέλησε να ρίξει μία ματιά. Εσύ πώς διαβάζεις τα δικά της;

Αυτή υποχώρησε στη στιγμή και αφού με άφησε να κρατήσω το βιβλίο, βγήκε από το δωμάτιο, πειραγμένη κατά τα λεγόμενα του πατέρα. Δεν ήταν ούτε πειραγμένη αλλά ούτε και στεναχωρημένη, απλά λυπημένη. Έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ.

[36]

Η δικαιοσύνη βέβαια, το ξέρω, επέβαλλε να μην την μαλώσει ο πατέρας χωρίς να ρωτήσει την αιτία της φιλονικίας μας. Ένα μερίδιο όμως ευθύνης έχει και η Μαργκότ, γιατί δεν μοιράζεται τίποτα μαζί μου. Ενώ εγώ ό,τι μου λέει να της δώσω, της το δίνω. Τι είμαι εγώ το κορόιδο και αυτή η έξυπνη; Ευτυχώς που πήραν μέρος στη συζήτηση , η μαμά και ο μπαμπάς και πήραν δίκαια το μέρος μου. Μπορεί η Μαργκότ αυτό να το βλέπει διαφορετικά αλλά αυτή είναι η δική μου οπτική.

Η μητέρα προστατεύει τις πιο πολλές φορές εμένα πια, και αυτό είναι ολοφάνερο. Πλέον υποστηρίζουμε η μία την άλλη. Αυτό μας κάνει να είμαστε και δύο πάρα πολύ καλές φίλες. Η Μαργκότ, φαίνεται πως έχει κάπως μία καλή σχέση με τον πατέρα μου. Αλλά χθες το βράδυ απογοητεύτηκε που ο πατέρας πήρε το μέρος μου. Αδιαφορώ τελείως για τη γκρινιάρικη στάση της αδελφής μου.

Δεν την αγαπώ πραγματικά, έτσι όπως αγαπά μία αδελφή την αδελφή της. Κάθε μέρα είναι σαν να γνωριζόμαστε από την αρχή, δηλαδή για πρώτη φορά, και έτσι τα συναισθήματά μου απέναντί της είναι φτωχά.

Πολλές φορές νομίζω πως η Μαργκότ με ζηλεύει, επειδή έχω τη μαμά με το μέρος μου. Μπορεί να είναι κάτι που αυτή δεν έχει, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μου φέρεται με άσχημο τρόπο. Επιπλέον, δεν πιστεύω ότι αυτό που κάνει είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Όπως και να το κάνεις είμαστε αδέλφια. Παρόλο που είμαστε τελείως διαφορετικές. Δεν την κρίνω! Όλοι έχουμε ελαττώματα, αλλά προσπαθούμε να τα περιορίσουμε. Αυτή όμως δεν κάνει ούτε μια μικρή προσπάθεια για να πάει προς το καλύτερο κι έτσι να φέρει μία μικρή αλλαγή στη σχέση μας. Όμως σκέφτομαι ότι είναι αδελφή μου και πρέπει να τρέφω έστω και λίγα συναισθήματα γι ΄ αυτήν.

[37]

Έχω πάντα την πρόθεση να παραβλέπω τα ελαττώματά της και να κοιτάω μόνο τα προτερήματά της. Αλλά κάθε φόρα που είμαι πολύ κοντά για να τα καταφέρω, πάντα κάνει κάτι και καταστρέφει κάθε προσπάθεια που έχω κάνει.

Τελικά γι ‘ αυτό ξαναγυρίζω πάντα αυτόματα σ ‘ εσένα , Ημερολόγιό μου, που είσαι για εμένα η αρχή, το τέλος, και η παρηγοριά μου σε όλο αυτό το μπέρδεμα με τη συμπεριφορά της αδελφής μου.

Δική σου, Άννα.

Νεοχωρλή Αναστασία Β2

επιστροφή

[38]

Η μητέρα προστατεύει τη Μαργκότ, αυτό είναι ολοφάνερο· προστατεύουν πάντα η μια την άλλη. Έχω τόσο πολύ συνηθίσει αυτή την κατάσταση, ώστε έχω γίνει εντελώς αδιάφορη στις μομφές* της μητέρας και στην γκρινιάρικη διάθεση της Μαργκότ.         Δεν τις αγαπώ, παρά μόνο γιατί είναι μητέρα μου και αδερφή μου. Για τον πατέρα, το πράγμα είναι διαφορετικό. Πληγώνομαι κάθε φορά που δείχνει την προτίμησή του για τη Μαργκότ, που επιδοκιμάζει τις πράξεις της, που τη γεμίζει μ' επαίνους και χάδια, γιατί αγαπώ τρελά τον Πιμ. Είναι το μεγάλο μου ιδεώδες. Δεν αγαπώ κανέναν στον κόσμο όσο τον πατέρα.         Δεν καταλαβαίνει ότι στη Μαργκότ δε φέρεται με τον ίδιο τρόπο που φέρεται σε μένα. Η Μαργκότ είναι αναμφισβήτητα η πιο έξυπνη, η πιο ευγενική, η πιο όμορφη και η πιο καλή! Παρ' όλ' αυτά έχω κι εγώ λίγο δικαίωμα να με παίρνουν στα σοβαρά. Υπήρξα πάντα ο κλόουν της οικογένειας, πάντα με χαρακτηρίζουν ανυπόφορη και πάντα είμαι ο αποδιοπομπαίος τράγος· εγώ πάντα πληρώνω τα σπασμένα, πότε εισπράττοντας επιπλήξεις και πότε πνίγοντας μέσα μου την απελπισία μου. Τα φαινομενικά κανακέματα* δε μ' ευχαριστούν πια, ούτε και οι λεγόμενες σοβαρές συζητήσεις. Περιμένω από τον πατέρα κάτι που δεν είναι ικανός να μου δώσει.         Δε ζηλεύω τη Μαργκότ, δεν τη ζήλεψα ποτέ, δε φθόνησα ουδέποτε, ούτε την ομορφιά της ούτε την εξυπνάδα της· το μόνο που ζητώ είναι την αγάπη του πατέρα, την αληθινή στοργή του, όχι μόνο για το παιδί του, αλλά για την Άννα, αυτή που είναι.         Γαντζώνομαι στον πατέρα, γιατί είναι ο μόνος που διατηρεί σε μένα τα τελευταία υπολείμματα του οικογενειακού αισθήματος. Ο πατέρας δε θέλει να καταλάβει ότι μερικές φορές έχω μια ακατανίκητη ανάγκη να ανακουφιστώ, να του μιλήσω για τη μητέρα· αρνείται να με ακούσει και αποφεύγει καθετί που έχει σχέση με τα ελαττώματά της.         Περισσότερο απ' όλους τους άλλους, η μητέρα, με το χαρακτήρα της και τα ελαττώματά της, μου πλακώνει την καρδιά. Δεν ξέρω πια τι στάση να κρατήσω· δε θέλω να της πω βάναυσα πως είναι παράλογη, σαρκαστική και σκληρή· από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να είμαι πάντα κατηγορούμενη.         Όπως και να το κάνεις, είμαστε τα δυο άκρα αντίθετα και, μοιραία, συγκρουόμαστε. Δεν κρίνω το χαρακτήρα της μητέρας,

[39]

γιατί δεν είμαι αρμόδια να τον κρίνω· τη συγκρίνω μόνο με την εικόνα της μητέρας που είχα πλάσει με τη σκέψη μου. Για μένα, η μητέρα μου δεν είναι πάντα «η μητέρα»· κι έτσι αναγκάζομαι να εκπληρώσω αυτόν το ρόλο μόνη μου. Είμαι ξεκομμένη από τους γονείς μου, έχω χάσει λίγο τα νερά μου και δεν ξέρω σε ποιο λιμάνι ν' αράξω. Όλ' αυτά γιατί έχω στο νου μου ένα ιδεώδες παράδειγμα: το ιδεώδες της γυναίκας που είναι μητέρα, και το οποίο δε βρίσκω καθόλου σ'εκείνη που είμαι υποχρεωμένη να ονομάζω μητέρα μου.         Έχω πάντα την πρόθεση να παραβλέπω τα ελαττώματα της μαμάς, να μη δω παρά μόνο τις αρετές της, και να προσπαθήσω να βρω στον εαυτό μου αυτό που μάταια αναζητώ σ'εκείνη. Αλλά δεν τα καταφέρνω, και το απελπιστικό είναι πως ούτε ο πατέρας ούτε η μητέρα υποπτεύονται ότι μου λείπουν στη ζωή κι ότι τους αποδοκιμάζω γι' αυτόν το λόγο. Υπάρχουν τάχα γονείς ικανοί να δώσουν πλήρη ικανοποίηση στα παιδιά τους; Μερικές φορές μού περνά η σκέψη ότι ο Θεός θέλει να με δοκιμάσει, όχι μόνο τώρα αλλά και αργότερα· το κυριότερο είναι να γίνω συνετή, χωρίς παραδείγματα και ανώφελα λόγια, για να είμαι αργότερα πιο δυνατή. Ποιος άλλος θα διαβάσει ποτέ αυτές τις επιστολές, εκτός από μένα;         Ποιος άλλος θα με παρηγορήσει, γιατί συχνά έχω ανάγκη παρηγοριάς· πολύ συχνά μου λείπει η δύναμη, ό,τι κάνω δεν είναι αρκετό και δεν αποτελειώνω τίποτε. Δεν το αγνοώ· προσπαθώ να διορθωθώ, και κάθε μέρα χρειάζεται να ξαναρχίσω από την αρχή. Με μεταχειρίζονται με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Τη μια μέρα, η Άννα είναι πανέξυπνη και μπορεί κανείς να μιλά μπροστά της για οποιοδήποτε θέμα· την επομένη, η Άννα είναι μια χαζούλα που δεν καταλαβαίνει τίποτ' απολύτως και φαντάζεται πως έχει αντλήσει από τα βιβλία σπουδαία πράγματα.         Ωστόσο, δεν είμαι πια μωρό και η χαϊδεμένη μικρούλα που γελάνε καλοσυνάτα μαζί της σε κάθε περίπτωση. Έχω το ιδανικό μου, έχω μάλιστα πολλά ιδανικά· έχω τις ιδέες μου και τα σχέδιά μου, μόλο που δεν μπορώ ακόμη να τα εκφράσω.         Α, πόσα πράγματα δεν παρουσιάζονται στο μυαλό μου το βράδυ, όταν είμαι μόνη, ακόμη και την ημέρα, όταν είμαι αναγκασμένη να υπομένω εκείνους που μ' ενοχλούν κι εκείνους που παρεξηγούν ό,τι θέλω να πω!         Τελικά ξαναγυρίζω πάντα αυτόματα στο Ημερολόγιό μου,

[40]

που είναι για μένα η αρχή και το τέλος, γιατί από την Κίτυ δε λείπει ποτέ η υπομονή· της υπόσχομαι πως σε πείσμα όλων θ' αντέξω το χτύπημα, θα τραβήξω το δρόμο μου και θα καταπιώ τα δάκρυά μου. Μόνο που θα 'θελα πολύ να δω ένα αποτέλεσμα, θα 'θελα πολύ να έχω μια ενθάρρυνση, έστω για μία φορά, από κάποιον που μ' αγαπά.         Μη με κρίνεις αυστηρά, μα φρόντισε να με βλέπεις απλώς και μόνο σαν ένα πλάσμα που μερικές φορές αισθάνεται ότι το ποτήρι ξεχειλίζει.

Δική σου, Άννα

Ά. Φρανκ, Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ,

επιστροφή

[41]

Στην εργασίααυτή έγραψαν οι μαθητές της 4Βτάξης του ου Γυμνασίου Σερρών

1ΑναδολήΔήμητρα Β

1ΑργυρίουΜαρία Β

1Ασλανίδου Έφη Β

3Ζαχομήτρου Σοφία Β

3ΘεοδωρίδηςΝικόλας Β

2ΚατσαούνηΚαλλιόπη Β

2ΚοντοπούλουΝίνα Β

Μπούσιου Ελένη 2Β

2ΝεοχωρλήΑναστασία Β

3Ξυδοπούλου Εμμανουέλα Β

6Ρεβελτζής Ιωάννης Β

6ΣίσκουΜαρία Β

6ΤοπτσήςΜιχάλης Β

[42]

[43]