ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Αλέξιος Α.

Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και φιλόσοφοι εξυμνούσαν το νερό των ιαματικών πηγών, όπου οι Νύμφες

πρόσφεραν τα θεϊκά δώρα της υγείας, της ευημερίας, της ευεξίας, της ρώμης και της πνευματικής ανάτασης. Στην Ελλάδα, η

χρήση των ιαματικών λουτρών ανάγεται στα 1500 π.Χ. Πρώτος ο Ιπποκράτης, πατέρας

της Δυτικής Ιατρικής, ανέπτυξε τη συστηματική γνώση γύρω από την

Υδροθεραπευτική Τέχνη.

Οι μεγάλοι αρχαίοι πολιτισμοί της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Κίνας και

της Ινδίας μπορούμε να θεωρήσουμε ότι στήριξαν την ανάπτυξή τους στο νερό των ποταμών Τίγρη, Ευφράτη, Νείλου, Κίτρινου

ποταμού, Γάγγη και Ινδού.

Όταν τα νερά αποτραβιούνται, αφήνουν πίσω τους εύφορη λάσπη, το μαύρο χώμα, όπως το ονομάζουνε οι Αιγύπτιοι σε αντιδιαστολή με το κόκκινο χώμα της ερήμου. Οι Αιγύπτιοι

δεν περίμεναν βροχές από τον σπάνια συννεφιασμένο ουρανό. Κάθε χρόνο ο Νείλος

έδινε νερό για την άρδευση. Δεν ανησυχούσαν για την υποβάθμιση του εδάφους, κάθε καλοκαίρι ο Νείλος την

ανανέωνε με τα υλικά του. Στις όχθες του ποταμού φύτρωνε ο πάπυρος από τον οποίο οι

Αιγύπτιοι έφτιαχναν ένα είδος χαρτιού.

Οι Εσκιμώοι μιλούν για τη θεά της θάλασσας, τη Σέντνα, ενώ οι Ινδιάνοι Κούνια

του Παναμά πιστεύουν ότι ο Ωκεανός σχηματίστηκε, όταν ένας ημίθεος, ο

Ιμπέλελους, κατόρθωσε να κόψει το δέντρο από αλάτι που το στήριζαν τα σύννεφα.

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι μίλησαν για τη σημασία του νερού. Ο Αναξιμένης το θεωρεί σαν την πηγή του κόσμου και το

αντιλαμβάνεται σαν μια μορφή ενέργειας, ο Θαλής ο Μιλήσιος διδάσκει ότι το νερό είναι

η αρχή του κόσμου, ο Εμπεδοκλής και ο Αριστοτέλης αναγνώρισαν το νερό σαν ένα

από τα τέσσερα στοιχεία της ζωής (το νερό, η φωτιά, ο άνεμος και η γη).

Το νερό στην αρχαιότητα, αλλά ακόμη και σήμερα αποτελούσε, αποτελεί και προφανώς θα αποτελεί ένδειξη καθαρότητας, αγνότητας

και αναγέννησης.