Download - περιβαλλοντικά παραμύθια

Transcript

Περιβαλλοντικό παραμύθι με θέμα: «Λίμνες της Ελβετίας»

O Ζαν Ζακ Ρουσσώ στοχάζεται στις όχθες της λίμνης της Γενεύης

Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ στοχαζόταν για το μέλλον του πλανήτη στις όχθες της λίμνης της

Γενεύης. Κουρασμένος από τις άπειρες σκέψεις του αποκοιμήθηκε. Ονειρεύτηκε την

πολυαγαπημένη του λίμνη μολυσμένη, νεκρά ψάρια παντού, σκουπίδια να ταξιδεύουν ανενόχλητα

στα άλλοτε καθαρά νερά της λίμνης, δυσωδία, θολά νερά… Ονειρεύτηκε τους περαστικούς να

προσπερνούν αδιάφορα και αναίσθητα την κατάντια της λίμνης. Ονειρεύτηκε τους κατοίκους της

Γενεύης να μην ψαρεύουν, να μην πηγαίνουν βόλτα τα παιδιά τους, να μην απολαμβάνουν τον

καθημερινό τους περίπατο στις όχθες της λίμνης, γιατί η λίμνη τους απωθούσε. Η δυσάρεστη

μυρωδιά, η απογοητευτική εικόνα, ο αργός θάνατος της λίμνης έδιωχνε μακριά της τους

ανθρώπους, τους δήμιούς της. Ονειρεύτηκε ανθρώπους να πετούν στη λίμνη σκουπίδια, αλλά και

κάτι περίεργα χρωματιστά υγρά. Ονειρεύτηκε πολλά σπίτια χτισμένα γύρω από τη λίμνη, χωρίς

λίγο χώρο ελεύθερο για περίπατο και παιχνίδι. «Φρίκη!!!» φώναξε ξυπνώντας απότομα από τον

εφιάλτη του. «Ευτυχώς, ένας εφιάλτης ήταν μόνο. Λες οι άνθρωποι να καταντήσουν τόσο

απάνθρωποι» σκέφτηκε. «Αποκλείεται» κατέληξε. Χα! Χα! Χα! Τελικά τον ξεγελάσαμε και

μάλιστα αποδειχτήκαμε χειρότεροι από το φρικιαστικό και συνάμα προφητικό όνειρο που είδε

κάποτε το Ρουσσώ.

Περιβαλλοντικό παραμύθι με θέμα:

«Λίμνη Ιωαννίνων: Το γοβάκι της κυρά Φροσύνης…»

Οι βόλτες στις όχθες της λίμνης χαρίζουν απλόχερα ηρεμία, γαλήνη, ρομαντισμό… Έτσι και

μια ομάδα παιδιών ξέφυγε από την προσοχή των γονιών τους και κατέληξε στη λίμνη. Χαζεύοντας

το απέναντι νησάκι, τις βαρκούλες, τα ψάρια που παιχνίδιζαν με το νερό, τις ηλιαχτίδες που σαν

χρυσόσκονη μαγνήτιζαν το βλέμμα τους… Η λίμνη των Ιωαννίνων, λοιπόν… Μια λίμνη που

συνδέεται με το θρύλο της κυρά Φροσύνης. Κρίμα το κορίτσι. Η δυνατή μουσική από τα

εστιατόρια και τα καφέ διέκοψαν τη σκέψη τους.

Βολτάροντας, ξεχάστηκαν και απομακρύνθηκαν αρκετά από το κατοικημένο και γεμάτο

κόσμο τμήμα της λίμνης. Ξαφνικά τα μάτια τους αντίκρισαν ένα γοβάκι να κολυμπάει στη λίμνη

μέσα σε σκουπίδια. Ένας γλάρος το εντόπισε από μακριά και άρχισε να διαταράσσει την ησυχία

του και το αμέριμνο κολύμπι του. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, είδαν ότι το γοβάκι δεν ήταν

σημερινής μόδας. Τους μετέφερε σε άλλη εποχή, ίσως και σε άλλο αιώνα. Αμέσως θυμήθηκαν ότι

είχαν διαβάσει ότι το ένα γοβάκι της κυρά Φροσύνης δεν είχε βρεθεί. Μήπως, τελικά ανήκε σε

αυτό το άτυχο κορίτσι; Με ένα καλάμι που βρήκαν το τράβηξαν προς το μέρος τους. Πιάνοντάς το

στα χέρια τους, δέος τους κατέκλυσε. Η κυρά Φροσύνη έδωσε το στίγμα της. Το γοβάκι όμως, ήταν

σε κακή κατάσταση, όχι εξαιτίας του χρόνου, αλλά της μόλυνσης της λίμνης.

«Τελικά, ότι σέβεται ο χρόνος, το καταστρέφει η περιβαλλοντική ασυνειδησία των

ανθρώπων» διαπίστωσαν λυπημένοι και απογοητευμένοι. Αν η λίμνη ήταν καθαρή και

προστατευμένη, ίσως από το γοβάκι της κυρά Φροσύνης μαθαίναμε τα μυστικά της εποχής εκείνης.

Μήπως το γοβάκι είναι σημάδι ελπίδας, γιατί τελικά επέζησε μέσα στη δύνη της περιβαλλοντικής

καταστροφής και αδιαφορίας; Μήπως υπάρχει λίγος χρόνος να συμπεριφερθούμε με «πράσινη»

συνείδηση και ευαισθησία; Μήπως η κυρά Φροσύνη μας ζητά απελπισμένα να σώσουμε τη λίμνη

για να κοιμηθεί ήσυχα και να αναπαυτεί η ψυχή της σε ένα παραδεισένιο φυσικό περιβάλλον χωρίς

λύματα, αναισθησία, αδιαφορία, ηχορρύπανση… Αμήν!!!

Περιβαλλοντικό παραμύθι με θέμα:

«Λίμνες Βόρειας Ιταλίας: Βόλτα με ένα αστέρα του Hollywood δίνοντάς του

μαθήματα περιβαλλοντικής αγωγής»

Η βόλτα μας στη λίμνη Κόμο της Βόρειας Ιταλίας μας επιφύλαξε μια ευχάριστη και

ταυτόχρονα δυσάρεστη έκπληξη. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Συναντηθήκαμε με έναν

διάσημο αστέρα του Hollywood. Ήταν απλά ντυμένος και χαλάρωνε απολαμβάνοντας το μαγικό

φυσικό τοπίο της λίμνης. Φαινόταν ήρεμος και ξέγνοιαστος, ένας απλός – καθημερινός άνθρωπος.

Βρήκαμε το θάρρος να του μιλήσουμε και να τον συγχαρούμε για την πρόσφατη κινηματογραφική

του επιτυχία. Μας προσκάλεσε να μας κεράσει ένα χυμό στο διπλανό καφέ. Με τα χαράς

δεχτήκαμε. Άλλωστε, ήταν μια ευκαιρία να φωτογραφηθούμε μαζί του και να δείξουμε όλο καμάρι

και περηφάνια τις φωτογραφίες στους συμμαθητές μας.

Ενώ απολαμβάναμε τους χυμούς μας και κουβεντιάζαμε χαλαρά. Σηκώθηκε και πλησίασε

ένα υπερπολυτελές σκάφος που μόλις είχε αγκυροβολήσει. Καταλάβαμε αμέσως ότι ήταν ο

ιδιοκτήτης του σκάφους. Μέσα μας παρακαλούσαμε να μας προτείνει μια μικρή κρουαζιέρα στα

γαλανά νερά της Κόμο. Η ευχή μας πραγματοποιήθηκε. Το σκάφος ξεκίνησε και εμείς σαν αστέρες

του διεθνούς κινηματογράφου αφεθήκαμε στη μαγεία του να’μαστε, έστω και στα ψέματα,

διάσημοι και πλούσιοι.

Όμως, η μαγεία μετατράπηκε σύντομα σε κόλαση. Χωρίς ίχνος ντροπής και ευαισθησίας, ο

αστέρας έδωσε εντολή στον καπετάνιο να αδειάσει τα απόβλητα στα καθάρια νερά της λίμνης. Δεν

πιστεύαμε στα αυτιά και στα μάτια μας, μέχρι που είδαμε το γαλανό νερό να αλλάζει χρώμα και μια

δυσάρεστη οσμή να πνίγει τα ρουθούνια μας. Εξαγριωμένοι σηκωθήκαμε από τις αναπαυτικές

πολυθρόνες μας και αρχίσαμε να φωνάζουμε και να τον απειλούμε ότι θα καλέσουμε την

αστυνομία. Ένας αστέρας δυστυχώς, δεν φοβάται κανέναν. Απλά, συνέχισε αμέριμνος και

ατάραχος το εγκληματικό του έργο, αψηφώντας την ανεπανόρθωτη καταστροφή που προκαλούσε.

Μάλιστα, προκλητικά πέταξε με τα χέρια του μια σακούλα γεμάτη με απορρίμματα στη λίμνη.

Φρίκη! Οργή! Αίσχος! Φωνάζαμε αλλά, το έπαιζε κουφός και τυφλός.

Ντρεπόμασταν που ήμασταν μέλη του περιβαλλοντικού προγράμματος του σχολείου μας,

γιατί στεκόμασταν άπραγοι και τελικά θεατές αυτού του περιβαλλοντικού εγκλήματος. Παρόλο που

βρισκόμασταν στην Ιταλία, μας ένοιαζε πάρα πολύ η σωτηρία του φυσικού περιβάλλοντος της

χώρας αυτής. Τα περιβαλλοντικά αισθήματα δεν έχουν σύνορα, θέλουν καρδιά! Έπρεπε να

αποδείξουμε άμεσα και έμπρακτα την περιβαλλοντική μας συνείδηση. Νιώθαμε ασήμαντοι, μικροί

και αδύναμοι μπροστά στη φήμη του αστέρα. Όμως, το περιβάλλον δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους

σε πλούσιους και φτωχούς, σε διάσημους και καθημερινούς, σε μεγάλους και παιδιά, σε

μορφωμένους και αμόρφωτους... Το μόνο που χρειάζεται είναι να το αγαπάμε και να το

φροντίζουμε καθημερινά για να εξασφαλίσουμε το μέλλον το δικό μας και των επόμενων γενεών.

Με τις σκέψεις αυτές καλέσαμε με τα κινητά μας τηλέφωνα την αστυνομία και την ειδική μονάδα

προστασίας της Κόμο.

Ευτυχώς, οι αρχές δεν έδειξαν μεροληψία. Ο αστέρας, λόγω οικονομικής άνεσης, πλήρωσε

ένα υπέρογκο ποσό για το έγκλημα που διέπραξε σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος.

Δημοσιογράφοι και κάμερες κατέφθασαν σε ελάχιστο χρόνο στην περιοχή. Όλοι ήθελαν να

εξασφαλίσουν ένα πλάνο, μια δήλωση, μια συνέντευξη από τους τολμηρούς μαθητές ενός

ελληνικού σχολείου. Γίναμε διάσημοι και χαιρόμασταν που κάναμε πολύ περήφανους τους

καθηγητές του περιβαλλοντικού μας προγράμματος και φυσικά τις οικογένειές μας.

Ο αστέρας επέστρεψε στην Αμερική και εμείς στη Γλυφάδα, στο σχολειάκι μας. Μετά από

καιρό, έπεσε στα χέρια μας μια συνέντευξη του ηθοποιού, ο οποίος όλο καμάρι μιλούσε για μια

ομάδα μαθητών από τη μικρή Ελλάδα που του δίδαξαν τι σημαίνει να’ σαι πολίτης ενός πράσινου

πλανήτη. Αποφάσισε να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει σε μια μικρού μήκους με

περιβαλλοντικό θέμα, όπου θα πρόσφερε τα έσοδά της στην περιβαλλοντική προστασία της λίμνης

Κόμο. Και το καλύτερο για το τέλος. Συμπρωταγωνιστές αυτής της ταινίας ήμασταν εμείς, οι

μαθητές του 4ου Γυμνασίου Γλυφάδας… Που ξέρετε μπορεί το όνειρο να γίνει πραγματικότητα!!!

Περιβαλλοντικό παραμύθι με θέμα:

«Από τις λίμνες της Αυστρίας … στη λίμνη Ζάζαρη του ν.Φλώρινας»

Ο αυστριακός Walter θα ήθελε, όσο τίποτε στον κόσμο, να κάνει διακοπές στη θάλασσα. Το

χωριό του βρισκόταν στις Άλπεις και δυστυχώς δεν είχε δει ποτέ του θάλασσα. Το μοναδικό του

ταξίδι ήταν στη Βιέννη, όταν επισκέφθηκε την αδελφή της μητέρας του. Το απωθημένο του ήταν

λοιπόν, οι θαλάσσιες διακοπές. Τα οικονομικά του όμως, δεν του επέτρεπαν να κάνει σχέδια για

καλοκαιρινές διακοπές. Είχε τέσσερα παιδιά να θρέψει και η γυναίκα του δεν δούλευε. Γυναίκα

εργαζόμενη εκείνη την εποχή ήταν αδιανόητο, προσβολή για τον άνδρα της…

Μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα, αποφάσισε να «βαφτίσει» τη λίμνη του χωριού του

θάλασσα. Έτσι, χάρισε τις πολυπόθητες διακοπές στην οικογένειά του με ατελείωτο κολύμπι, πικ-

νικ στις όχθες της λίμνης με λιχουδιές που ετοίμασε η χρυσοχέρα γυναίκα του, παρέα με τον ήλιο,

την ξενοιασιά, την οικογένειά του και χωρίς έξοδα. Το παράδειγμά του ακολούθησαν και οι

συγχωριανοί του.

Τα χρόνια περνούν… 100 χρόνια αργότερα, η λίμνη κάθε καλοκαίρι κατακλύζεται από

τουρίστες όχι μόνο αυστριακούς. Ο δισέγγονος του Walter, Walter επίσης, δραστηριοποιείται στο

λιμναίο οικισμό με απόλυτο σεβασμό στο τοπικό φυσικό περιβάλλον. Ο προπάππους του

αποτέλεσε για αυτόν πηγή έμπνευσης, μιας που επαγγελματικά δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει στη

Βιέννη, παρά το πλούσιο βιογραφικό του. Έχει οργανώσει μια τουριστική μονάδα που κέρδισε

επάξια το πρώτο βραβείο πράσινης τουριστικής επιχείρησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Βραβεύτηκε,

γιατί έστησε μια επιχείρηση που διαθέτει όλα εκείνα τα οικολογικά χαρακτηριστικά: φιλική προς το

περιβάλλον διαχείριση απορριμμάτων, ολοκληρωμένη διαχείριση νερού και επανάχρησή του,

αυτόνομη παραγωγή ενέργειας χρησιμοποιώντας τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ανακύκλωση

και αξιοποίηση των τοπικών διαθέσιμων υλικών για την κατασκευή της μονάδας και την

παρασκευή του φαγητού των πελατών του.

Όμως, οι άνθρωποι συχνά ζηλεύουν την πρόοδο και την επιτυχία των άλλων και θέλουν να

τον καταστρέψουν, να τον τιμωρήσουν που είναι άξιος και εργατικός. Έτσι, έγινε και με τον

Walter. Οι επαγγελματικοί του αντίπαλοι ζήλεψαν την πρόοδό του και αντί να εργαστούν για να

του μοιάσουν, αποφάσισαν ένα βράδυ να κάψουν ολοσχερώς την τουριστική μονάδα του. Ο Walter

απογοητεύτηκε, πληγώθηκε και αποφάσισε να αναζητήσει μια νέα τύχη σε άλλη χώρα. Σκέφτηκε

ότι η Ελλάδα, ως η χώρα του Ξένιου Δία, θα μπορέσει να τον αγκαλιάσει. Μόλις ήρθε στην

Ελλάδα, επισκέφθηκε το Νυμφαίο. Είχε μια μακρινή καταγωγή από τη μεριά της μητέρας του.

Έχασε όμως, το δρόμο και βρέθηκε μπροστά σε μια λίμνη. Του θύμισε τη λίμνη της πατρίδας του.

Ρωτώντας έμαθε ότι ήταν η λίμνη Ζάζαρη. Κοντά στις όχθες της, για καλή του τύχη, πουλιόταν ένα

οικόπεδο. «Εδώ θα χτίσω τη νέα μου ζωή» είπε στον εαυτό του και έτσι έκανε. Άνοιξε μια

αντίστοιχη πράσινη τουριστική επιχείρηση στη φιλόξενη Ελλάδα, την οποία λειτουργούν σήμερα ο

γιος και κόρη του με μεγάλη επιτυχία…

Περιβαλλοντικό παραμύθι με θέμα:

«Οι λίμνες Πλίτβιτσε στην Κροατία»

Χαρές, τραγούδια, φωνούλες παιδικές ταράζουν την ηρεμία των λιμνών Πλίτβιτσε. Οι λίμνες

αυτές αποτελούν μνημείο φυσικής ομορφιάς που προστατεύεται από την Unesco, αλλά η παιδική

ξεγνοιασιά και ανεμελιά αδιαφορεί για την Unesco. «Αλήθεια, ποια είναι αυτή η κυρία Unesco;”,

ρωτά όλο περιέργεια ο 6χρονος Νικόλας τον ξεναγό…

Ας πάρουμε όμως, την ιστορία από την αρχή. Μια ομάδα παιδιών συνοδευόμενα από τους

γονείς τους επισκέφθηκαν την Κροατία. Θα ήταν παράλειψή τους, αν δεν έκαναν μια στάση στις

λίμνες Πλίτβιτσε. Η περιπέτειά τους ξεκίνησε άδοξα, εξελίχθηκε πιο άδοξα και κατέληξε με

περιβαλλοντική απαγόρευση…

Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με τις πολυάριθμες και ανομοιογενείς λίμνες. Μεγάλες και μικρές

λιμνούλες ξεπηδούσαν εδώ και εκεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, παντού νερά και άπειρα

φυτά διαφόρων ειδών. Πώς όλα αυτά να μην προκαλέσουν την παιδική σκανταλιά και φυσικά έτσι

έγινε.

Τα πιτσιρίκια άρχισαν τις τσουλήθρες, ευχαριστήθηκαν τις γλίστρες και τις τούμπες τους στα

πλημμυρισμένα με νερό μονοπάτια, έκοβαν λουλούδια, ξερίζωναν θάμνους σπάνιους,

αλληλοσπρώχνονταν και έπεφταν με δύναμη στα κρύα νερά των πιο ρηχών λιμνών, πιτσιλούσαν

τους περαστικούς, έριχναν άδειες συσκευασίες από τσίχλες και αναψυκτικά στις λίμνες. Μάλιστα,

ήταν τόσο τυχεροί που κανείς υπεύθυνος του πάρκου δεν τους είχε εντοπίσει. Οι γονείς τους, από

την άλλη πλευρά, είχαν μαγευτεί από το τοπίο και είχαν ξεχάσει τα παιδιά τους. Κατά συνέπεια, τα

παιδιά συνέχιζαν ανενόχλητα το εχθρικό προς το περιβάλλον παιχνίδι τους. Στη δε βαρκάδα, προς

το τέλος της περιήγησής τους, έριξαν στη λίμνη ό,τι θεωρούσαν περιττό και στο τέλος έριξαν και

μια βουτιά στη λίμνη για να δροσιστούν.

Ξαφνικά ακούστηκαν σειρήνες. Η περιβαλλοντική αστυνομία ειδοποιήθηκε επιτέλους από

τους υπεύθυνους του πάρκου Πλίτβιτσε και άμεσα συνέλαβαν τα άτακτα παιδιά και τους

ανεύθυνους γονείς τους. Η φυλακή θα ήταν η πιο σκληρή τιμωρία για αυτούς, αλλά ο υπεύθυνος

για θέματα περιβάλλοντος εισαγγελέας της Κροατίας αποφάσισε ότι θα τους στερήσει για όλη τους

τη ζωή να βρίσκονται ή να επισκέπτονται περιοχές και χώρους με περιβαλλοντικό ενδιαφέρον και

αξία. Η τιμωρία αυτή αφορούσε όχι μόνο την Κροατία, αλλά όλον τον πλανήτη. Η τιμωρία τους

φάνηκε χαλαρή. Γλίτωσαν τη φυλακή, αλλά και το πρόστιμο.

Λίγο καιρό αργότερα, αναθεώρησαν για το μέγεθος και την αυστηρότητα της τιμωρίας που

τους επιβλήθηκε, όταν επισκέφθηκαν οικογενειακώς το νομό Σερρών. Όταν έφτασαν κοντά στη

λίμνη Κερκίνη, περιπολικό τους έκλεισε το δρόμο και τους απαγόρευσε να επισκεφθούν τη λίμνη

μια που είχε εκδοθεί εντολή παγκόσμιας απαγόρευσης σε χώρους φυσικού κάλλους. Τελικά μήπως

ήταν καλύτερο να τους φυλακίσουν ή να πληρώσουν ένα υπέρογκο χρηματικό πρόστιμο; Μακάρι

να υπήρχε μια τέτοια ποινή σε όσους καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον!!!

Παραμύθι για τις λίμνες της Ευρώπης

Μια ομάδα παιδιών από την Περιβαλλοντική ομάδα του σχολείου μας βίωσε μια παράξενη

περιπέτεια που θα σας φανεί με παραμύθι, αλλά όμως, δεν ήταν… Ταξιδεύουν με τις φωτογραφικές

τους μηχανές για να ανακαλύψουν την κρυφή μαγεία του φυσικού περιβάλλοντος της Ελλάδας.

Μετά από πολύωρη περιπλάνηση σε βουνά και λαγκάδια, κουρασμένοι, διψασμένοι και πολύ

απογοητευμένοι γιατί παντού συναντούσαν καμένα δάση και μολυσμένες λίμνες και ποτάμια,

αποφάσισαν να ξαποστάσουν κάτω από τον ίσκιο του μοναδικού πεύκου πού’χε γλιτώσει από την

πρόσφατη πυρκαγιά.

Ξαφνικά μες στο καταμεσήμερο σκοτείνιασε και μια λάμψη χοροπηδούσε ζωηρά ανάμεσά

τους. Άρχισαν να την κυνηγούν εντυπωσιασμένοι και συνάμα τρομοκρατημένοι από τον

απρόσκλητο επισκέπτη. Το φως που τρεμόπαιζε τους οδήγησε σε μια απόκρημνη σπηλιά. Μια

μελωδική φωνή τους καλούσε προς το εσωτερικό της. Πλησιάζουν δειλά και αντικρίζουν μια

όμορφη νεράιδα που τους εκμυστηρεύτηκε το μυστικό της.

«Καλώς ήρθατε στο μαγικό κόσμο της νεραϊδολίμνης μου. Μόλις διαβείτε τη σπηλιά μου, θα

βρεθείτε μπροστά σε κάτι μαγικό».

«Μαγικό;», ρώτησαν τρομοκρατημένα τα παιδιά. «Θα μας κατασπαράξει κανένας δράκος.

Φοβόμαστε!!!» ούρλιαξαν όλα μαζί σαν χορωδία

«Οι νεράιδες αγαπούν τα παιδιά που σέβονται το περιβάλλον. Επομένως, γιατί φοβάστε;»

Περπάτησαν, περπάτησαν, περπάτησαν πιασμένοι χέρι-χέρι μες στη σπηλιά-τούνελ. Στο

τέλος της διαδρομής βρέθηκαν σ’ ένα ξέφωτο.

Κατάπληκτοι κοιτούσαν γύρω-γύρω, μαγεμένοι από το θέαμα. Ένα θέαμα που τους θύμισε το

σκοπό της ολοήμερης πεζοπορίας τους. Μπροστά τους ξεπρόβαλε όλο το μεγαλείο του φυσικού

περιβάλλοντος. Η φύση της Ευρώπης είχε στήσει γιορτή μεγάλη. Με τις φωτογραφικές τους

μηχανές μάς αποθανάτιζαν ασταμάτητα τη γαλανή και αστραφτερή νεραϊδολίμνη.

Τραβούσαν φωτογραφίες μανιωδώς μέχρι που οι φωτογραφικές τους μηχανές ξεφορτίστηκαν.

Απογοητευμένοι κοιτούν τη νεράιδα. Εκείνη με ένα νεύμα ξαναφόρτισε τις μηχανές τους και έτσι

μαγικά η φωτογραφική τους παλίρροια ξαναζωντάνεψε!

Λέτε το παραμύθι μας να είναι απλά ένα παραμύθι, μια ιστορία φαντασίας, ένα απατηλό μας

όνειρο ή πραγματικότητα; Θα μείνετε με την απορία…

Λαϊκό Παραμύθι – Θρύλος για τις λίμνες της Ευρώπης

Σε πολλά παραμύθια για τις λίμνες της Ευρώπης συναντάμε δράκους, φαντάσματα, ξωτικά,

νεράιδες που τρομοκρατούν τους ανθρώπους. Σιγά μην τα πιστέψουμε όλα αυτά… Ή μήπως να τα

πιστέψουμε;

Κάποτε μια ομάδα παιδιών είχε ακούσει από τα χείλη των γιαγιάδων τους ότι όπου

συναντώνται δύο ποτάμια και τα νερά τους δημιουργούν μια λίμνη, ξωτικά και νεράιδες κατοικούν

στη λίμνη αυτή και δεν αφήνουν κανέναν να την πλησιάσει. Ατρόμητα τα πιτσιρίκια ξεκίνησαν να

συναντήσουν μια τέτοια λίμνη. Ήταν λίγα μόλις χιλιόμετρα από το χωριό τους. Ο ήλιος έλαμπε

εκεί ψηλά, τα πουλάκια τιτίβιζαν χαρούμενα και τους συντρόφευαν σε αυτή την περιπέτειά τους.

Διέσχισαν τη γνωστή γέφυρα του δράκου και τελικά αντίκρισαν από κοντά την περιβόητη

λίμνη. Παρατήρησαν ότι κυριαρχούσε η ηρεμία. Άρχισαν να πετούν πέτρες στη λίμνη, χαλικάκια

στην αρχή, κοτρόνες στη συνέχεια. Κουρασμένοι κάθισαν στον ίσκιο ενός πλατάνου να γευτούν τα

θεσπέσια σάντουιτς. Κορόιδευαν τους συγχωριανούς τους που φοβόντουσαν αυτή την ήσυχη

λιμνούλα. Πέταξαν στη λίμνη στα σκουπίδια τους και σηκώθηκαν για να πάρουν το δρόμο της

επιστροφής.

Ξαφνικά χάθηκε το σήμα από τα κινητά τους τηλέφωνα, ο ουρανός σκοτείνιασε, βροντές και

αστραπές φώτισαν τον ορίζοντα και μια δυνατή και άγρια βροχή τους χτυπούσε αλύπητα.

Τρομοκρατήθηκαν. Έψαχναν μάταια για ένα καταφύγιο. Και το χειρότερο εμφανίστηκε λίγα λεπτά

αργότερα. Ένας δράκος που έβγαζε φωτιές από το στόμα και κρατούσε κεραυνούς στα χέρια τους

φώναξε απειλητικά «Γιατί καταστρέφετε τη λίμνη μου, το σπίτι μου; Με πετροβολήσατε. Μου

πετάξατε τα σκουπίδια σας. Θα σας κατασπαράξω, παλιόπαιδα» ούρλιαξε ο δράκος. Τα παιδιά

έτρεμαν από την τρομάρα τους…

«Ξύπνα, Άννούλα μου. Είναι 7:30 και σήμερα θα πάτε σχολική εκδρομή στη λίμνη. Βιάσου»,

ακούει τη γλυκιά φωνή της μητέρας της.

Ευτυχώς, σκέφτηκε η Άννα ήταν όνειρο, αλλά καλύτερα να το παίξω άρρωστη σήμερα και να

μην πάω εκδρομή. Φοβάμαι το δράκο… Μήπως η γιαγιά μου έχει δίκιο σχετικά με το θρύλο που

έχει σημαδέψει τη λίμνη του χωριού μας;

Περιβαλλοντικό παραμύθι με θέμα: «Οι λίμνες της Ρωσίας»

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Ιβάν ένα 12χρονο αγόρι που πάσχιζε καθημερινά για τη

συντήρηση της οικογένειάς του. Ήταν ορφανός από πατέρα χρόνια τώρα. Έπρεπε να βοηθήσει τη

μητέρα του και τα τέσσερα μικρότερα αδελφάκια του. Στην παγωμένη Ρωσία οι δουλειές ήταν

ελάχιστες και έτσι έκανε θελήματα στη γειτονιά, δούλευε περιστασιακά στο μπακάλικο, στο

φούρνο, στο μανάβικο. Το μεροκάματο λιγοστό, αλλά φρόντιζε να μην μένουν νηστικοί. Μόνο που

κρύωναν, μιας που τα ξύλα για το τζάκι ήταν ελάχιστα. Σκεφτόταν ότι θα΄ρθει κάποια στιγμή το

καλοκαίρι (που και αν και μικρής διάρκειας) ζέσταινε το αδύνατο κορμάκι του. Ονειρευόταν τη

στιγμή που θα κολυμπούσε στα δροσερά νερά της λίμνης Λάντογκα και η ψυχή του γέμιζε χαρά,

νοσταλγία, αγάπη. «Που είσαι καλοκαίρι;» αναρωτιόταν τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες.

Επιτέλους το καλοκαίρι ήρθε. Ίσως πιο γρήγορα εκείνη τη χρονιά. Ο μικρούλης μόλις

ζέστανε λίγο ο καιρός ξέκλεβε χρόνο και πήγαινε στη λίμνη. Ήταν το καταφύγιό του, το λιμάνι του,

μια αγκαλιά που μπορούσε να κλάψει, να σκεφτεί… Πόσες φορές είχε βουτήξει στα κρύα της νερά

για να σώσει ένα απροστάτευτο ζωάκι, για να απαλλάξει τη λίμνη από σκουπίδια, άχρηστα

αντικείμενα και γενικά ότι την «πλήγωνε».

Μια μέρα, καθώς ήταν βυθισμένος στις μαύρες και απελπισμένες σκέψεις του, βλέπει

μπροστά του μια οπτασία να ξεπηδά αεράτη από τη λίμνη. Νόμιζε ότι είδε φάντασμα, όμως η

οπτασία ήταν γλυκιά, όμορφη, καλοσυνάτη. Τον πλησίασε ευγενικά. Ο μικρός Ιβάν ασυναίσθητα

έκανε μερικά βήματα πίσω. Από φόβο; Από δέος; Ποιος ξέρει; Τελικά η οπτασία των ευχαρίστησε

που εδώ και πολύ καιρό, αψηφώντας τους κινδύνους και την απεραντοσύνη της λίμνης, την αγαπά

και την φροντίζει. «Μα η λίμνη είναι μέλος της οικογένειάς μου» αποκρίθηκε αυθόρμητα. «Το

ξέρω και σε καμαρώνω για αυτό. Έχεις κινδυνεύσει άπειρες φορές για χάρη της» είπε η οπτασία

και συνέχισε «Για αυτό ήρθε πια ο καιρός να σε ανταμείψει για την προσφορά σου. Αλήθεια, τι

θέλεις να σου χαρίσει ως δείγμα της ευγνωμοσύνης της για σένα;» Ο μικροκαμωμένος Ιβάν κοίταξε

την οπτασία έκπληκτος και απάντησε «Αυτό του θέλω είναι αδύνατο. Θέλω τον πατέρα μου πίσω

στη ζωή μας. Μας λείπει αφάνταστα». Τα μάτια του βούρκωσαν και άρχισε να τρέχει προς το σπίτι

του. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έζησε. «Αποκοιμήθηκα στην όχθη της λίμνης»

συλλογίστηκε και συνέχισε να τρέχει. ΄

Όταν πια πλησίασε στο φτωχικό του, άκουσε τη φωνή του πατέρα του. «Τρελάθηκα»

σκέφτηκε «Βλέπω οπτασίες, ακούω τον χαμένο πατέρα μου… Θεέ μου τι άλλο με περιμένει;»

Μπαίνει στο σπίτι και τι να δει. Τον πατέρα του ντυμένο βασιλιά της Ρωσίας. «Αυτό είναι. Πάει

τρελάθηκα!» είπε κλαίγοντας. Ο πατέρας του τού εξήγησε ότι λαβώθηκε στον πόλεμο. Έχασε τη

μνήμη του και ότι του ανακοίνωσαν ότι ήταν ο πρωτότοκος εξαφανισμένος γιος του γέροντα

βασιλιά της Ρωσίας. Μάλιστα, απαίτησαν να αναλάβει άμεσα τη βασιλεία της χώρας του, αρκεί ένα

μέλος της οικογένειάς του να ξορκίσει το στοιχειό της λίμνης Λάντογκα. Χάρη στην

περιβαλλοντική ευαισθησία του μικρού Ιβάν για την αγαπημένη του λίμνη, το στοιχειό γαλήνευσε

και του χάρισε ότι πολυτιμότερο επιθυμούσε η αγνή παιδική ψυχούλα του, τον πατέρα. Χρόνια

αργότερα ανέλαβε τη διακυβέρνηση της πατρίδας του και έχει μείνει στην ιστορία ως ο «Πράσινος

Βασιλιάς».

Περιβαλλοντικό παραμύθι με θέμα: «Οι λίμνες της Φινλανδίας»

Φόβος και τρόμος έχει απλωθεί πάνω από τη Φινλανδία. Μετά από 4.000 χρόνια ένα μυθικό

τέρας ξύπνησε στις λίμνες της Φινλανδίας. Το τέρας σπέρνει παντού και σε όλους τον πανικό.

Κατασπαράζει ανθρώπους, καταστρέφει περιουσίες. Η είδηση κάνει το γύρο του κόσμου. Κανείς

πια δεν επισκέπτεται τη χώρα και αρκετοί κάτοικοι την εγκαταλείπουν άρον-άρον παίρνοντας μαζί

τους τα απολύτως απαραίτητα. Η κυβέρνηση φοβάται ότι η Φινλανδία θα ερημώσει και θα

μετατραπεί σύντομα σε ακατοίκητη χώρα. Προσκαλούνται επιστήμονες και περιβαλλοντικές

οργανώσεις να μελετήσουν το τέρας. Όλοι φοβούνται δικαιολογημένα.

Οι πιο ατρόμητοι παραφύλαξαν το τέρας και αντίκρισαν τη φρίκη. Το τέρας ήταν τόσο άγριο

και μανιασμένο, έβγαζε φωτιές από το στόμα και η δύναμή του ήταν μυθική. Κανείς δεν μπορούσε

να εξηγήσει τι ήταν αυτό που ξύπνησε το τέρας και μάλιστα το είχε εξοργίσει τόσο πολύ. Βέβαια,

κάποιο επιστήμονες είχαν επισκεφθεί διάφορες βιβλιοθήκες στην προσπάθειά τους να συλλέξουν

στοιχεία για το μυθικό τέρας. Σε πολύ παλιά βιβλία βρήκαν ότι το τέρας ξυπνούσε όποτε οι λίμνες

της Φινλανδίας υποβαθμίζονταν από την ανθρώπινη δραστηριότητα και απερισκεψία. «Μήπως η

περιβαλλοντική υποβάθμιση των λιμνών ξύπνησε το τρομακτικό τέρας;» αναρωτήθηκαν οι

επιστήμονες. Πώς όμως, να πλησιάσουν τις λίμνες για να τις αποκαταστήσουν από την

περιβαλλοντική καταστροφή; Το τέρας μόλις πλησίαζαν θα τους κατασπάραζε. Έτσι, το τέρας

συνέχισε ανενόχλητο το θανατηφόρο παιχνίδι του.

Η ατρόμητη περιβαλλοντική ομάδα του σχολείου μας αποφάσισε να σταματήσει τη φονική

δράση του τέρατος. Ταξιδέψαμε ως τη μακρινή μας Φινλανδία μαζί με τους υπεύθυνους καθηγητές

του περιβαλλοντικού μας προγράμματος φοβισμένοι, αλλά και αποφασισμένοι. Αψηφήσαμε τις

αντιρρήσεις των γονιών μας και των υπόλοιπων καθηγητών μας. Ήμασταν οι πιο μικροί σε ηλικία

εθελοντές και γι’αυτό μας απαγόρευσαν να συμμετέχουν στην προσπάθεια. Τελικά τους πείσαμε.

Πλησιάσαμε τη λίμνη. Το τέρας βγήκε από τη λίμνη με άγριες διαθέσεις, του προσφέραμε

καλούδια από την Ελλάδα, όπως ελιές Άμφισσας, φασόλια ελέφαντες Πρεσπών, αυγοτάραχο

Μεσολογγίου, κοπανιστή Μυκόνου, χωριάτικο ψωμάκι και κρασάκι Αμυνταίου… Του

υποσχεθήκαμε ότι θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τα παιδιά της Φινλανδίας για να

αποκαταστήσουμε τις λίμνες μέσα σε 2 βδομάδες. Δουλέψαμε σκληρά, ακούραστα και

ασταμάτητα. Οι λίμνες καθαρίστηκαν. Τίποτε δε μαρτυρούσε την πρότερη δυσάρεστη κατάστασή

τους. Το τέρας μας αποχαιρέτησε ευχαριστημένο. Του ευχηθήκαμε καλό ύπνο με την ελπίδα να μην

ξαναξυπνήσει ποτέ εξαιτίας της ανθρώπινης αδιαφορίας και ασυνειδησίας. Μακάρι!!!

Περιβαλλοντικό παραμύθι με θέμα:

«Ο λιμναίος νεολιθικός οικισμός της Καστοριάς 5.000 χρόνια πριν…»

5.000 χρόνια πριν στο Δισπηλιό ένα νεαρό ζευγαράκι χαράζει μια προϊστορική καρδιά πάνω σε

ένα δέντρο. Χαράζουν τα μονογράμματά τους για να δείξουν πόσο αγαπιούνται… Το αγόρι ήταν

ένα αμούστακο αγόρι γύρω στα 15 που ψάρευε μαζί με τον πατέρα του. Το κορίτσι ένα γλυκό

κατάξανθο παιδάκι θα ήταν 12 ετών. Πάρα την παιδικότητά τους ο έρωτας είχε λαβώσει την

καρδούλα τους και καρτερούσαν πότε οι γονείς τους θα επέτρεπαν το γάμο τους… Φανταζόμαστε

ότι έζησαν καλά και εμείς καλύτερα….

Μεταφερόμαστε στο σήμερα…. Μια ομάδα μαθητών επισκέπτονται το Δισπηλιό. Το

παρατηρητικό τους βλέμμα εντοπίζει την χαραγμένη στον κορμό του δέντρου καρδούλα. Μια

καρδούλα ξεχασμένη, μια καρδούλα που οι αρχαιολόγοι λησμόνησαν, μια καρδούλα που οι

επισκέπτες αδιαφόρησαν… Οι μαθητές πανηγυρίζουν για την ανακάλυψή τους. Η καρδούλα αυτή

αποτελεί αφορμή για περιβαλλοντικού περιεχομένου κουβέντα με διαστάσεις χθεσινές και

σημερινές.

- Στην αρχαιότητα σέβονταν το περιβάλλον, τόνισε η Ειρήνη

- Μα πώς, αφού χάραζαν και εκείνοι τα δέντρα. Κοίτα την προϊστορική καρδούλα, αγρίεψε ο

Αντώνης.

- Σιγά! Πώς κάνεις έτσι!!! Υπερβάλλεις! Τον κάρφωσε με το βλέμμα της η Μίνα.

- Εντάξει ρομαντικά κοριτσόπουλα, επενέβη ο Δημήτρης. Απλά οι πρόγονοί μας δεν

βασάνιζαν, δεν κακοποιούσαν, δεν ακρωτηρίαζαν το φυσικό περιβάλλον, όπως εμείς…

- Έχεις δίκιο. Σήμερα είμαστε δυνάστες, δολοφόνοι του περιβάλλοντος. Δεν ενδιαφερόμαστε

για το αυτό παρά μόνο για την τσέπη μας, παρατήρησε βουρκωμένη η Ειρήνη.

- Ευτυχώς που η νέα γενιά είναι ευαισθητοποιημένη και περιβαλλοντικά ενεργή, διαπίστωσε

η Μίνα.

- Ευτυχώς, επανέλαβε ο Αντώνης. Το μέλλον του πλανήτη είναι τα χέρια μας. Ας ενώσουμε

τις δυνάμεις μας γιατί αλλιώς είμαστε χαμένοι και εμείς και τα παιδιά μας.

- Καλές οι προϊστορικές καρδούλες, αλλά οι δικές μας καρδούλες θα φέρουν τη σωτηρία,

χαμογέλασε όλο νάζι η Ειρήνη.

- Πρέπει να φύγουμε. Ήδη είναι 4:00 και το επισκεπτήριο στο Δισπηλιό τελείωσε. Επιστροφή

στη δράση, λοιπόν… είπε ο Δημήτρης.

Υπεύθυνοι καθηγητές:

Ελεύθερνα-Κατερίνα Μπάση

Γιάννης Θεοφανίδης

Σωτήρης Μουργελάς