γλώσσες
Σελίδες
Νομικός
Η αγάπη κάνει λάθη καμιά φορά
Ο χρόνος μπορεί να γίνει ο καλύτερος γιατρός, αλλά και ο χειρότερος εχθρός μας. Μπορεί να θεραπεύσει κάθε πόνο, αλλά μπορεί και να τον κάνει αργό και επώδυνο… Τι θα γίνει όμως, αν ο χρόνος…. σπάσει; Αν και… τι πα να πει «σπάσει»; Σπάει ο χρόνος; Πάντως τα όνειρα δεν σπάνε. Ούτε και το όνειρο του βασιλιά Παύλου δεν μπορεί να σπάσει το οποίο είναι να σπάσει τον χρόνο σε διάφορα κομμάτια. Μπορεί ο Κόσμο Κινγκ να γίνει πραγματικότητα; Την ώρα που γέννησε η γυναίκα του Παύλου, η Υβόννη, μαθεύτηκε πως το μωρό είναι αγόρι. Ο πόνος του Παύλου ήταν μεγάλος γιατί πάντα ήθελε ένα κορίτσι. Έτσι λίγη ώρα αφού γεννήθηκε το μωρό, ο πατέρας του το πήρε και το πέταξε στα ουράνια. Και για να είναι σίγουρος πως δεν θα το ξαναδεί ποτέ, έσκισε με το χέρι του τον ουρανό και το έκλεισε μέσα στον χρόνο. Η Υβόννη δεν συγχώρεσε ποτέ τον άντρα της και τον εγκατέλειψε, άσχετα αν εκείνος δεν έδινε δεκάρα: «Θα βρω άλλη γυναίκα που θα μου χαρίσει ένα γενναίο κορίτσι και όχι φλώρικα αγοράκια!...» είπε εκείνος, μόλις εκείνη χανόταν στον ορίζοντα. Φανταστείτε για πόσο τρελό βασιλιά μιλάμε. Γιατί άραγε ήθελε ντε και καλά κορίτσι; Μόνο εκείνος ήξερε…
Και το μωρό; Τι απέγινε; Κλεισμένο μέσα στο χρόνο βρισκόταν και μια άλλη γυναίκα από την οποία κανείς δεν ήξερε ποιος την παγίδευσε εκεί. Έτσι όπως είδε το ανυπεράσπιστο μωρό, το λυπήθηκε και το μεγάλωσε σαν δικό της. Θα αναρωτιέστε τώρα πως είναι δυνατόν να μεγαλώσει ηλικιακά κάποιος αφού ο χρόνος είναι κλειστός και ακούνητος. Αυτό συνέβαινε γιατί το γάλα που έπινε το στήθος εκείνης της γυναίκας ήταν μαγικό και δεν το πείραζε ο αλλόκοτος χρόνος.
Μεγάλωνε λοιπόν το μωρό με την αγάπη της παράξενης αυτής της γυναίκας αργά, αλλά σταθερά. «Μητέρα, πες μου… ποιος είναι ο πατέρας μου; Γιατί ζούμε σε αυτόν τον αλλόκοτο κόσμο, όπου ο χρόνος είναι άλλοτε στάσιμος και άλλοτε γυρνάει πίσω ή μπροστά; Γιατί οι άνθρωποι σε αυτή τη διάσταση είναι δυστυχισμένοι;» Όλες αυτές τις απορίες τις άκουγε πολύ συχνά από το «παιδί της» και το μόνο που του έλεγε εκείνη είναι: «Μόλις γίνεις είκοσι οχτώ χρονών, θα σου πω». Στο μεταξύ, μια μέρα που έπαιζε στον κήπο του, ο δεκαεφτάχρονος πια έφηβος, βλέπει κάτι που δεν το είχε ξαναδεί: Είδε μια νεράιδα! Ήθελε να την πλησιάσει και να την γνωρίσει, αγνοώντας τον αυστηρό κανόνα της μάνας του, ο οποίος ήταν να μην απομακρυνθεί από το σπίτι του για κανένα, λόγο, αλλιώς θα βυθιστεί στο σκοτάδι του Χρόνου… Ο γεμάτος περιέργεια λοιπόν έφηβος άνοιξε διάλογο με την νεράιδα:
-Πως σε λένε; Ρωτάει εκείνος.-Είμαι η νεράιδα Φεοκίστη. Απαντάει εκείνη.-Είσαι πολύ όμορφη. Σε αγαπώ, νομίζω.-Τι κάνεις, λέει; «Με αγαπάς;» Έχεις ιδέα τι σημαίνει «αγάπη»;-Αγάπη είναι όταν η μάνα μας, μας ταΐζει με μαγικό γάλα και μας αναθρέφει και…-Δεν εννοώ αυτή την αγάπη, ρε χαζούλη. -Εμ, δεν μ’ άφησες να τελειώσω! Αγάπη είναι και κάτι άλλο… Είναι… είναι…-Τι είναι;…-…
Και ξαφνικά ακούει την τρομακτική κραυγή της μάνας του: «Γιε μου!! Τι κάνεις εκεί; Δεν σου είπα να μην μιλάς σε αγνώστους; Γύρνα γρήγορα σπίτι, αλλιώς θα θυμώσω!» Μα ο ερωτευμένος γιος της ούτε που την άκουγε. Είχε χαθεί στο μαγευτικό βλέμμα της πανέμορφης
ΟΟ βασιλιάς Παύλος πετάει τον γιοτου στα ουράνια.
νεράιδας, η οποία, όπως παρατήρησε κι εκείνος, είχε κανονική όψη και όχι αυτή την περίεργη, μονόχρωμη, κυβιστική και «σπασμένη» όψη που είχε αυτός και η μάνα του. «Σε αγαπώ!» είπε εκείνος. «Μάλλον είναι κεραυνοβόλος έρωτας. Τον έχω διαβάσει σε βιβλία. Τώρα καταλαβαίνω πως νιώθουν εκείνοι οι πρωταγωνιστές στα παραμύθια που ερωτεύονται… Μα την αλήθεια, πολύ τυχεροί πρωταγωνιστές!» Η νεράιδα κοκκίνισε, χαμογέλασε γλυκά, έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε: «Είσαι τόσο γλυκούλης. Αγαπάω πολύ τους γλυκούληδες» Ο μεθυσμένος από έρωτα νεαρός, χαμογέλασε, δείχνοντας όλα του τα δόντια και φίλησε με αυθόρμητο τρόπο στο στόμα την όμορφη νεράιδα! Εκείνη γούρλωσε τα μάτια, θύμωσε και τον χαστούκισε! «Σα δεν ντρέπεσαι, τσογλαναραίε! Σου έδωσα τέτοιο δικαίωμα;» Εκείνος «έπεσε από τα σύννεφα» και την ρώτησε δειλά: μα εσύ δεν μου είπες πως με αγαπάς;» Εκείνη θύμωσε περισσότερο και του εξήγησε πως δεν εννοούσε τέτοια αγάπη. «Μα τι στο καλό είναι η «αγάπη» τελικά δεν μπορώ να καταλάβω!»
Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει, γιατί έφτασε φορτσάτη η μάνα του και του έδωσε κι αυτή ένα χαστούκι (στο ίδιο μάγουλο κιόλας), αφού έδιωξε την νεράιδα. «Γρήγορα σπίτι! Γρήγορα!!» φώναξε η μάνα του και εκείνος πήγε σπίτι δακρύζοντας λόγω ντροπής και όχι πόνου. Ο καημένος… Αποφάσισε λοιπόν να το σκάσει από το σπίτι του και να μην ξαναγυρίσει ποτέ εκεί. Ίσως έτσι πάρει ένα καλό μάθημα εκείνη η αυστηρή του μάνα που δεν τον καταλαβαίνει… Γιατί όμως δεν τον καταλαβαίνει;
Το επόμενο βράδυ, λοιπόν, αφού η μάνα του κοιμήθηκε εκείνος προχώρησε αθόρυβα και ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα στη μάνα του, βγήκε από το σπίτι. Έτσι λοιπόν έτρεξε, έτρεξε, έτρεξε μακριά χωρίς να κοιτάξει πίσω. Έπρεπε να βρει την νεράιδα οπωσδήποτε! Έψαξε όπου έβρισκε αλλά πουθενά η Φεοκίστη! Αφού έψαξε για ατέλειωτες ώρες, κατάλαβε πως ο κόπος του ήταν μάταιος. Δεν θα έβρισκε ποτέ την νεράιδα όπου κι αν πήγαινε… Κάποια στιγμή, λοιπόν, σταματάει να ψάχνει, στέκεται γονατιστός στο έδαφος και δακρύζει. Κοπανούσε με δύναμη το έδαφος, αλλά όσο και να το βάραγε, δεν απάλυνε τον ψυχικό του πόνο. Αυτό το περιστατικό σφράγισε τη ζωή του για πάντα! Έγινε κακός. Μίσησε τα πάντα, και του έμεινε ανεξίτηλο τραύμα αυτή η νεράιδα. Θυμήθηκε όμως κάποια λόγια της μάνας του: «Μόνο ο θεός Χρόνος μπορεί να μας βοηθήσει και να κυλίσει ο χρόνος σωστά». Είχε διαβάσει ένα βιβλίο για αυτό τον θεό. Ήταν τεράστιος, ηλικιωμένος σοφός και παντοδύναμος. Εκείνον έπρεπε να βρει. Αλλά μόνο αν γινόταν ένας «Κόσμο Κινγκ» θα μπορούσε να τον βρει. Έτσι έλεγε το βιβλίο. Δεν ήξερε όμως πώς να αποκτήσει αυτό το αξίωμα. Έπρεπε να ψάξει και να μάθει. Είχε βαρεθεί να ζει παγιδευμένος στο χρόνο. Ίσως η μάνα του να ήξερε πληροφορίες, αλλά δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να γυρίσει πίσω σε εκείνη. «Θα γίνω ένας Κόσμο Κινγκ και δεν θα διστάσω να λιώσω τα βρωμερά σκουλήκια που θα σταθούν εμπόδιο στο δρόμο μου. Ξεκινάει μια περιπέτεια τώρα! Και θα είναι πλούσια! Φεοκίστη, όπου κι αν είσαι, να ξέρεις πως είσαι βλαμμένη! Και εσύ και η μάνα μου! Ακόμα κι αν δεν γίνω Κόσμο Κινγκ, εγώ θα τα καταφέρω!»
Φιλώντας την νεράιδα.
Ο χο(ντ)ρός της κοιλιάς
Προχωρώντας λοιπόν, μέσα στο σκοτάδι του χρόνου, βλέπει μια μικρή πηγή φωτός. Πάει να την αγγίξει, αλλά δεν πρόλαβε, γιατί ένας πάνχοντρος τύπος έπεσε από ψηλά και τον καταπλάκωσε. Μόλις συνήλθε ο πρωταγωνιστής μας όρμησε να τον αντιμετωπίσει, αλλά ούτε αυτό πρόλαβε, γιατί ο χοντρός τύπος άνοιξε διάπλατα το στόμα του και βγήκε από κει μέσα μια μουσική. Ύστερα χόρεψε με μεγάλη επιτυχία και στο τέλος εξαφανίστηκε. Με το που εξαφανίστηκε έπιασε έντονη βροχή. Ο δεκαεφτάχρονος μας έμεινε «κάγκελο». Σηκώθηκε όρθιος και αντίκρισε με περιέργεια το δάσος που μόλις φύτρωσε γύρω του από αυτή τη βροχή. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ δάσος από κοντά στη ζωή του και το κοίταζε γοητευμένος. «Πως σε λένε, μικρέ;» Ακούστηκε μια φωνή από την άκρη του δάσους. «Δεν είμαι μικρός, και δεν θα σου πω πως με λένε!» Η φωνή εκείνη ξανακούστηκε και τον παρακαλούσε να πλησιάσει. «Είναι για καλό, έλα! Είναι για καλό, έλα!» Εκείνος αναγκάστηκε να προχωρήσει και να ακολουθήσει τη φωνή εκείνη. Δεν άργησε να φτάσει στην άκρη του δάσους και να αντικρύσει ένα μεγάλο δέντρο που ξεχώριζε από τα άλλα. Είχε μάτια, στόμα και μπορούσε κάλλιστα να μιλήσει.
-Καλώς ήρθες, μικρέ. Του είπε το δέντρο.-Αν με ξαναπείς «μικρό» θα σε κόψω από τη ρίζα σου! Αγρίεψε ο δεκαεφτάχρονος. Λέγε
τι θες επιτέλους.-Έμαθα πως θες να γίνεις Κόσμο Κινγκ για να μπορείς να συναντήσεις τον θεό Χρόνο.-Που το ξέρεις;-Δεν έχει σημασία... Εκείνο που έχει σημασία είναι να ξεφύγεις από αυτό το αλλόκοτο
μέρος. Βρίσκεσαι παγιδευμένος στο χρόνο. Δεν σου αξίζει. -…-Επίσης έμαθα τι συνέβη με την Φεοκίστη και στεναχωρήθηκα πολύ.-Που ξέρεις εσύ για τη Φεοκίστη; Λέγε τώρα χωρίς αινιγματικούς γρίφους και
βλακείες!!-Τα ξέρω όλα, γιατί τα βλέπω όλα! Απλά χρειαζόμουν την μαγική βροχή από την
μουσική και τον χορό που έριξε εκείνος ο χοντρός για να ελευθερωθώ… Την αγαπάς ακόμα την Φεοκίστη;
-…Ναι… Είναι το μόνο πράγμα που αγαπάω κι ας μου φέρθηκε έτσι. Θέλω να την ξαναδώ!
-Άρα καλά έκανες και ήρθες σε μένα, μπορώ να σε στείλω στην κανονική Διάσταση όπου ανήκεις, εκεί που ο χρόνος κυλάει φυσιολογικά, χωρίς να συναντήσεις τον θεό Χρόνο.
-Αλήθεια; Μπορείς να το κάνεις αυτό για μένα;-Και βέβαια, αλλά μόνο για είκοσι τέσσερις ώρες. Μετά θα πρέπει να ξαναγυρίσεις σε
αυτή την διάσταση. -Μάλιστα… Ωραία λοιπόν, στείλε με σε αυτή τη Διάσταση!-Μη βιάζεσαι. Θέλω και μια μικρή χάρη: Από τις εννέα ρίζες μου, η μία είναι νεκρή.
Για να ζήσω θα πρέπει να δουλεύουν και οι εννέα ρίζες οι οποίες τροφοδοτούνται από 9 ξεχωριστές νεράιδες. Η μια ανυπάκουη νεράιδα, η Όλγα, το έσκασε κρυφά και χάθηκε στην κανονική Διάσταση. Την χρειάζομαι αμέσως, αλλιώς θα πεθάνω σύντομα.
-Καλά, καλά, θα στη φέρω την Όλγα. Τώρα στείλε με στην κανονική Διάσταση που επιθυμώ.
-Εντάξει… Πρόσεξε όμως! Αν δεν γυρίσεις, οι συνέπειες για σένα θα είναι τραγικές!
Το μαγικό δέντρο