Download - Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

Transcript
Page 1: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων
Page 2: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

03 Editorial05 Τι είχαμε; τι χάσαμε;10 Ο νέος νόμος πλαίσιο είναι μόνο η αφορμή12 Ποιός πληρώνει; Γι’ αυτόν δουλεύουμε14 Φεγγαράκι μου λαμπρό16 Case study: Συνέλευση μηχανολόγων18 Διαχειριστής21 Όλα έχουν ειπωθεί, μένει να γίνουν πράξη26 Ο φοιτητής και η άρνηση του (Ανατύπωση)28 4η Ανακοίνωση (Ανατύπωση)

* Το κόμικ δανείζεται στίχους του C. Bukowski

troxilato.espivblogs.net

Page 3: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

3

Δεν είμαστε μαζοχιστές. Δεν είμαστε χασομέρηδες. Προτιμούμε τις βόλτες,τον ήλιο, τον καφέ, τα βιβλία...Σε αντίθεση με το μεγαλυτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, δεν αρκούμαστε στο να καθόμαστε σπίτι μας και να βρίζουμε την τηλεόραση. Όταν κάτι σε χαλάει...η απάντηση είναι η δράση, όχι η γκρίνια και η κλάψα, πόσο μάλλον η αυτοκαταστροφή. Γι΄αυτό επιλέξαμε -πέρα από τις ατομικές μας αναζη-τήσεις- τη συλλογική περιπλάνηση στο χώρο και το χρόνο. Η συμμετοχή μας στο αυτοδιαχειριζόμενο κι-νητό στέκι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . είναι ευκαιρία και σκοπός για εμάς να δημιουργήσουμε σχέσεις μη εκμετάλευσης (ανθρώπινες) και να καταργήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες περιφράξεις. ΑΕΙ σημαίνει Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα. Δεν εί-μαστε παιδιά για ίδρυμα, κλεισμένοι μέσα στη γυάλα του πανεπιστημίου να κοιτάμε τον αφαλό μας. Επιλέ-γουμε να κοιτάμε από μέσα προς τα έξω και αντίστρο-φα. Όπως και αν κοιτάς, όπου και αν κοιτάς, βλέπεις σχέσεις. Σχέσεις εξουσίας, σχέσεις υποταγής. Μέσα και έξω από τη γυάλα. Το όμορφο σε ένα κίνημα είναι ότι ο καθένας συμμε-τέχει για τους δικούς του λόγους, με το δικό του λόγο και το δικό του τρόπο. Το έντυπο αυτό είναι ο δικός μας λόγος με το δικό μας τρόπο. Οι λόγοι βρίσκονται στις σελίδες. Ο τρόπος παραγωγής είναι ο τρόπος που φτιάχνουμε τα πάντα. Πρώτα συζητάς το πνεύμα, μοιράζεις την ύλη, γράφεις ό,τι σου ταιριάζει και τα κείμενα τυπώνονται χωρίς δι-ορθώσεις που θυμίζουν κεντρική/συντακτική επιτρο-πή. Αρκεί η εμπιστοσύνη σε ό,τι συμφωνήθηκε και η ανοχή σε ό,τι διαφωνείς. Ακόμη, δανειζόμαστε κείμε-να που παρήχθησαν σε μέρες και συλλογικότητες που μοιάζουν με τις δικές μας. Πιθανόν να υπάρχουν λάθη. Μόνο όταν δεν κάνεις τίποτα, δεν κάνεις λάθος.ED

IT

OR

IA

L

Page 4: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων
Page 5: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

5

Στις χαζές ερωτήσεις ή δεν απαντάς καθόλου ή απαντάς χαζά. Σίγουρα πάντως δεν είχαμε δημόσιο πανεπιστήμιο. Και σίγουρα δε σπουδάζαμε σε πανεπιστήμιο που το πρόγραμμα σπουδών του καθοριζόταν απο τα συμβούλια των εργατών. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο του ελληνικού κράτους και τα συμφέροντα αυτού μια ζωή εξυπηρετούσε. Αυτό το πανεπιστήμιο είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος και του κύκλου παραγωγής και αναπαραγωγής που αυτό ορίζει. Η κρίση στο πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα περισσότερο μα και τίποτα λιγότερο από την κρίση των κοινωνικών σχέσεων, ή πιο συγκεκριμένα είναι κομμάτι της κρίσης των καπιταλιστικών κοι-νωνικών σχέσεων. Το εκπαιδευτικό σύστημα στο παρελθόν ήταν αποτέλεσμα ενός συμβιβασμού μεταξύ του κεφαλαίου και των εργατών. Έτσι δη-μιουργήθηκε και το μαζικό κρατικό πανεπιστήμιο και όχι το δη-μόσιο. Όταν εκείνη την περίοδο παραγόταν συγκεκριμένη δρα-στηριότητα αγώνων και έβαζε ζητήματα ολικής ανατροπής του υπάρχοντος και της κανονικότητας, το κεφάλαιο και ο συλλογικός καπιταλιστής, δηλαδή το κράτος, έπρεπε να διαχειριστεί αυτό που συνέβαινε. Η κρίση πειθάρχισης της κοινωνίας που προέκυψε άλλαξε και το σχεδιασμό για την ανώτατη εκπαίδευση. Έτσι λοιπόν το κεφά-λαιο απαντά με την απόπειρα άμεσης σύνδεσης της επιστήμης, της διδασκαλίας και της έρευνας με τις ανάγκες του κύκλου του. Τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν ήταν πολλά (αναπροσαρμο-γή του εκπαιδευόμενου εργατικού δυναμικού, αύξηση ιδιωτικών χρηματοδοτήσεων, άσκηση ίδιας επιχειρηματικής δραστηριότη-τας, ανάδυση της αξιολόγησης και της εντατικοποίησης) με μόνο σκοπό τον εξορθολογισμό της πανεπιστημιακής «λειτουργίας». Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω δεν ήταν μόνο η διαμόρφω-ση της αγοράς της εργασίας αλλά και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων εντός του πανεπιστημίου, ενός πανεπιστημίου που με-τατράπηκε σε εργοστάσιο. Το πανεπιστήμιο πλέον είναι ο παρά-δεισος της επισφάλειας και της εντατικοποίησης και αν κάποιος θέλει να σκεφτεί πιο αφαιρετικά, εύκολα μπορεί να φανταστεί

ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ;ΤΙ ΧΑΣΑΜΕ;

Page 6: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων
Page 7: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

7

τον εργάτη αλυσίδας μεταλλαγμένο σε άμισθο φοιτητή ή συμβα-σιούχο ερευνητή. Από την πρώτη στιγμή, το πανεπιστήμιο είχε σαν σκοπό την αύξηση της απόστασης μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, δηλαδή τη διαδικασία του διαχωρισμού της συλλογι-κής γνώσης και της μετατροπής της σε «επιστήμη». Στις μέρες μας, όπου πάει να επιβληθεί ένας νέος συμβιβα-σμός για να ξαναοριστεί το ποιός θα κερδίσει περισσότερα, ορί-ζεται και αυτομάτως και ποιός θα χάσει. Σίγουρα πιο λίγοι θα κερδίζουν και οι πιο πολλοί θα χάνουν.

“Βαδίζω ανάμεσα στους ανθρώπους ως κομμάτια του μέλλοντος: εκείνου του μέλλοντος που βλέπω εγώ. Και αυτό είναι όλη μου η ποίηση και ο αγώνας: να ενώσω και να συγκεντρώσω σε ένα ό,τι είναι κομμάτι και αίνιγμα και φρικτό τυχαίο γεγονός. Και πώς θα άντεχα να είμαι άνθρωπος αν ο άνθρωπος δεν ήταν επίσης ποι-ητής και αν δεν ήξερε να λύνει αινίγματα και να λυτρώνει απο το τυχαίο! Το να λυτρώνεις εκείνους που πέρασαν και να αναδημι-ουργείς κάθε “ήταν” σε “έτσι το ήθελα”- ιδού τι θα μπορούσε να ονομάζεται για μένα λύτρωση!”

Φρίντριχ Νίτσε, Ecco homo, εκδ Πανοπτικόν

ΤΙΝΑΚΑΝΟΥΜΕ? (sic) Και σ’αυτό το ερώτημα κάποιος/κάποια θα μπορούσε να απα-ντήσει ως εξής: “απλά διάβασε το βιβλίο του Βλαδίμηρου*” και μετά θα σου ψυθίριζε το χειρότερο ίσως σύνθημα στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος: “ο πρώτος κοσμοναύτης στην ιστορία σπούδασε σε δημόσια και δωρεάν παιδεία”. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι μέρες μας έχουν όσο ποτέ την αναγκαι-ότητα της επιλογής και της αξιοπρέπειας. Ή καλύτερα την ανά-γκη της ρήξης και της καταστροφής του χθές, μιας και υπάρχει ο κίνδυνος της μετάλλαξης του ανθρώπινου είδους σε άβουλο ον.

Page 8: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων
Page 9: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

9

Υ.Γ 1: Το όριο του αγώνα είναι ο ίδιος ο αγώνας.Υ.Γ 2: Ο τρόπος οργάνωσης της άλλης κοινωνίας είναι ένα θέμα που θα λύσει εκείνη η κοινωνία.

Η δραστηριότητά μας εντός των πανεπιστημίων πρέπει να έχει σαν στόχο το ξεπέρασμα κάθε ταυτότητας, το ξεπέρασμα κάθε διαχωρισμού, και τη διάχυσή της σε όλα τα ριζώματα του χωρο-χρόνου. Να βάλει σαν στόχο κάθε αφεντικό και κάθε τσιράκι του που θέλει να συνεχίσει τη σχέση εκμεταλλευτή και εκμεταλλευ-όμενου. Να αποτελέσει εικόνα παρελθοντική η εικόνα του χαφιέ συμφοιτητή μας που θέλει να δώσει το μαθηματάκι του. Να απο-τελέσει εικόνα παρελθοντική η εικόνα του γείτονα-μπάτσου και να αποτελέσει μια για παντα παρελθόν η μισθωτή σκλαβιά. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε δεν θα είναι κάτι μελλοντι-κό. Δεν θα είναι κομμάτι καμιάς συνταγής από κάποιο ιερό βιβλίο ή τα λόγια κάποιας ιερής αγελάδας. Θα είναι λέξεις που θα έχουν αποκτήσει νόημα και ήχο, μιας και οι λέξεις αυτές θα είναι σχέ-σεις. Σχέσεις όχι απαλλοτριωμένες από το είδωλο της εργασίας, αλλά λέξεις από την πολιτική και την ιστορία μας. Να στοχέυσουμε τους εχθρούς μας και τους αδιάφορους συμ-φοιτητές μας. Να καταστραφεί η εικόνα της οικογένειας που έχουν πάρει οι σχολές μας με τους καθηγητές σε ρόλο αδελφικό ή πατρικό. Να προσπαθήσουμε να βιώσουμε καταστάσεις διαρ-ρηγμένης ετεροκανονικότητας. Να μην πατήσουμε τη φλούδα της μπανάνας μπαίνοντας σε λογικές όπου τα όνειρά μας καταστρέ-φονται και περιορίζονται σε αιτήματα και bullet.Και ας ακούγεται πεζό και χιλιοειπωμένο. Μόνο τις αλυσίδες μας έχουμε να χάσουμε (ούτε καν χρυσές, όπως παλιά).

*Βλαδιμήρ Ίλιτς Λένιν

Page 10: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

10

Ίσως το πιο πολυακουσμένο σύνθημα για το εκπαιδευτικό μια δεκαετία τώρα. Ίσως πρό-κειται για μια κοινωνική συν-θήκη που ενώ βρίσκεται τυπικά κατοχυρωμένη -αν και ακόμα και το τυπικό κομμάτι τίθεται σε αμφισβήτηση μετά τις τε-λευταίες μεταρρυθμίσεις- στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ αφού έρχεται σε αντίθεση με το γε-γονός ότι το εκπαιδευτικό σύ-στημα αποτελεί πολύτιμο κρίκο του κεφαλαιοκρατικού συστή-ματος στο οποίο ζούμε και το οποίο λειτουργεί κατά βάση με όρους αγοράς. Γιατί μπορεί πλέον ο νέος νόμος πλαίσιο να παραδίδει ολοκληρωτικά σε μάνατζερ και επιχειρηματίες την διοίκηση των ιδρυμάτων όμως και μέχρι τώρα σημαντικό κομμάτι των τμημάτων έρευνας κι ανάπτυ-ξης των εταιριών αναθέτονταν στα ερευνητικά προγράμμα-τα του πανεπιστημίου (εδώ

δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις έρευνες που εξυπηρετούν κα-τασταλτικούς ή μιλιταριστικούς σκοπούς). Έτσι, μια ολοκληρωτική παρά-δοση της παιδείας στην αρμοδι-ότητα του κράτους εμφανίζεται σαν ο απώτερος σκοπός, σχήμα οξύμωρο για γενιές που έχουν βιώσει τον πλήρη ξεπεσμό των δημόσιων σχολείων από τις ετοιμόρροπες αίθουσες, μέχρι τους καθηγητές αφεντικά και τους μαθητές ρουφιάνους (μια προθέρμανση για το μελλοντικό τους ρόλο στις εργασιακές σχέ-σεις;). Κι ενώ το βάρος πέφτει στην οικονομική πλευρά της παι-δείας, αγνοείται παντελώς η κοινωνική, το ποσοτικό υπερι-σχύει του ποιοτικού και κατα-λήγουμε να αναθέτουμε είτε σε αυθεντίες–ακαδημαϊκούς όλη τη διαδικασία παραγωγής της γνώσης, παίρνοντας το ρόλο του επιστήμονα–εργάτη βιομη-χανίας που ο ρόλος του είναι να αποστηθίσει το manual ώστε να πάρει θέση στην μονάδα παραγωγής (έρευνα στην προ-κειμένη). Εξ’ ορισμού, λοιπόν, ένα πανεπιστήμιο που να λει-τουργεί με βάση την ολόπλευ-ρη ανάπτυξη ανθρώπων ελεύ-

“Δημόσια και δωρεάν παιδεία?”

Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΦΟΡΜΗ

Page 11: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

11

θερων και την ανάπτυξη των ικανοτήτων και επιθυμιών τους είναι αδιανόητο να συμβαδίζει με τον σημερινό ρόλο του συ-στήματος που αναπαράγει και οξύνει την αδικία, την εκμετάλ-λευση και την καταπίεση. Τίθεται λοιπόν, αυτήν την φορά πιο επιτακτικά, το αι-ώνιο ζήτημα να πάρουμε το πανεπιστήμιο στα χέρια μας, όχι μόνο σαν μέσο αντίστασης (καταλήψεις) αλλά και σαν ένα σταθμό του αγώνα μας για την κοινωνική απελευθέρωση και την αυτονομία της καθημερινής μας ζωής (αντιμαθήματα, πο-λιτικοκοινωνικές συζητήσεις και ζυμώσεις, αξιοποίηση των χώρων του από εμάς για εμάς). Γιατί το άσυλο που τώρα στα χαρτιά καταργείται (στην πραγ-ματικότητα έχει παραβιαστεί ουκ ολίγες φορές είτε από Ματ κατά τη διάρκεια πορείας είτε ακόμα και σε φοιτητικά πάρτυ), άνηκε και πάντα θα ανήκει σε εκείνους που το αξιοποιούν και το νοηματοδοτούν ( διαδηλω-τές, καταληψίες, μετανάστες). Όσο για τους τρόπους και τα μέσα πάλης μας, είναι τόσο ση-μαντικό να ποικίλλουν, να ξε-φύγουν επιτέλους από τις δο-κιμασμένες γραφειοκρατικές

διαδικασίες και να ξεχυθούν σε κάθε πτυχή της ζωής εντός και εκτός πανεπιστημίου. Διότι ακόμα και αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε όλη την πόλη ένα κατειλημμένο πανεπιστήμιο, θα έχουμε κερδίσει σε αξιο-πρέπεια αφού δημιουργώντας νέες εστίες αυτοδιαχείρισης ,αναπτύσσοντας πραγματικές σχέσεις αλληλεγγύης και συ-ντροφικότητας μεταξύ μας, απαλλοτριώνοντας την καθε-στωτική γνώση και στρέφοντάς την εναντίον ενός συστήματος που μας απομυζεί ζωή και ελευθερία .

Page 12: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

12

Το ελληνικό πανεπιστήμιο ανέκαθεν ήταν στο δοκιμαστικό σω-λήνα των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι οποίες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πειραματιστούν πάνω σε διάφορα νομοσχέδια που αφορούσαν τη μορφή και την δομή του. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της κατεύθυνσης το νέο νομοσχέδιο προσπαθεί να ισοπεδώσει πλήρως τον ήδη αποσαθρωμένο χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Πιο συγκεκριμένα, η σαφής μείωση της κρατικής χρηματοδότη-σης ανοίγει και επίσημα τον δρόμο σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Ήδη στο τωρινό μοντέλο πανεπιστημίου υπάρχει ενεργή πα-ρουσία επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, είναι δηλαδή εν μέρει ιδιωτικοποιημένο, κάτι το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, μιας και δεν είναι απόλυτα εμφανές, καθώς η συντριπτική πλειοψη-φία των φοιτητών αντιλαμβάνεται την ιδιωτικοποίηση στο κατά πόσο θα πληρώνουν αυτοί που σπουδάζουν. Δεν έγκειται όμως μόνο σ’αυτό. Η ιδιωτικοποίηση δεν βρίσκεται στα ‘’δίδακτρα’’ των προπτυχιακών φοιτητών αλλά στην ύπαρξη ενός γαλαξία πανε-πιστημιακών θεσμών, βλέπε ερευνητικά κέντρα, ο οποίος έχει διαμορφώσει μια ζώνη ανάμεσα στο ‘’δημόσιο χαρακτήρα’’ της εκπαίδευσης και στην καπιταλιστική της οργάνωση. Μέσα σ’όλα αυτά η εκπαίδευση έχει αποκτήσει βιομηχανικό χαρακτήρα καθώς όλα τα ‘’μαγαζιά’’ (πανεπιστήμια) κινούνται προς όφελος της αγοράς, δημιουργώντας έτσι έναν ανεξέλεγκτο εσωτερικό κύκλο μεταξύ εκπαίδευσης – κράτους – επιχειρήσε-ων που αποτελεί και τον πυρήνα της ιδιωτικοποίησης. Το εκπαι-δευτικό/ερευνητικό κομμάτι αυτού του κύκλου από την μεριά του πανεπιστημίου ακολουθεί το χρήμα μέσω εκπαίδευσης, καθώς το χρήμα δεν είναι το μέσο λειτουργίας, αλλά ο λόγος ύπαρξης των πανεπιστημιακών παρα-ιδρυμάτων. Η έρευνα δεν είναι ‘’φιλολογική συζήτηση’’ είναι εφαρμογές και οι εφαρμογές είναι καπιταλιστικές. Παράγουν έρευνα για να κερδίσουν τόσο τα ίδια όσο και οι παραγγελιοδότες–χρηματοδό-τες τους, οι οποίοι είναι και ο κοινός ιδεολογικός παρονομαστής

ΠΟΙΟ$ ΠΛΗΡΩΝΕΙ;ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ!

Page 13: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

13

του πραγματικού πανεπιστημίου. Μεγάλα ποσά που είναι για την παιδεία είναι ταυτόχρονα και για το στρατοαστυνομικό σύ-μπλεγμα και αντίστροφα. Δηλαδή, οι χρηματικές, θεσμικές και ιδεολογικές ροές από ‘δω και από ‘κει μπλέκονται συστηματικά διαμορφώνοτας μια κοινή γεωγραφία συμφερόντων ανάμεσα σε ερευνητές, μεταπτυχιακούς, πανεπιστημιακά ιδρύματα και καρα-βανάδες, μιλιταριστές και στρατηγεία. Παρ’ όλ’ αυτά η διαδικασία της ιδιωτικοποίησης διευκολύνει και προστατεύει από τα αδιάκριτα βλέμματα την στρατιωτικο-ποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Εννοώντας την κατεσκευή της ‘’πίσω πόρτας’’ των ιδρυμάτων που συνίσταται σε όλο αυτό το γκρίζο σύννεφο από κέντρα ερευνών, εργαστήρια κτλ. Η δια-χείρηση όμως της στρατιωτικοποίησης είναι τόσο κατακερματι-σμένη που κάποιος που δουλέυει πάνω σε μια πανεπιστημιακή έρευνα μπορεί να μην γνωρίζει ότι δουλεύει για την επιχείρηση. Ανοίγει λοιπόν ένα παράθυρο στον κόσμο των πανεπιστημίων που δουλεύουν για λογοριασμό πολεμικών βιομηχανιών, στον κόσμο της αξιοποίησης κάθε τομέα της εκπαιδευτικής διαδικασίας προς όφελος του στρατοαστυνομικού συμπλέγματος. Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθούμε το εξής: θέλουμε μια εκπαί-δευση που μας διαμορφώνει και μας περιορίζει σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς ή θέλουμε να πάρουμε τη γνώση ως εργαλείο για να ζούμε σαν άνθρωποι.

Page 14: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

14

Δεν ξέρω αν υπάρχει μία αλήθεια την οποία μπορεί κά-ποιος να κατέχει. Συνεπώς θα ήταν αφελές το κείμενο αυτό να ισχυριστεί ότι θα αποκαλύψει την πραγματικότητα των ελλη-νικών πανεπιστημίων όπως εί-ναι και όπως πρόκειται να δια-μορφωθεί μετά το νομοσχέδιο. Παρ’ όλα αυτά η φαντασίωση ότι η εισαγωγή σε κάποια σχο-λή εξασφαλίζει ένα καλύτερο μέλλον γίνεται όλο και λιγότερο πιστευτή, καθώς μεγαλώνει ο αριθμός των ανέργων και η εκ-μετάλλευση και η βία γίνονται εντονότερες. Γι’ αυτό είναι κρίσιμο να αναρωτηθούμε τελικά ποιός είναι ο ρόλος της σημερινής εκπαίδευσης, του σχολείου και του πανεπιστημίου, αφού αποδεδειγμένα δεν προσφέ-ρουν την πολυδιαφημιζόμενη κοινωνική και οικονομική ανέ-λιξη. Κάποιος θα ισχυριζόταν ότι προσφέρουν “μόρφωση”. Αλλά πόσο “μορφωμένος” είναι κάποιος ο οποίος για δώδεκα χρόνια παπαγαλίζει, εμπλουτί-

ζεται με χριστιανικές και εθνι-κές αξίες και σαν αποκορύ-φωμα εργάζεται εξαντλητικά, χωρίς να του δίνεται η δυνατό-τητα να περάσει από την κρίση του τις γνώσεις, για να κερδί-σει μια θέση σε κάποιο ίδρυμα (πανεπιστημιακό, τεχνολογικό, ψυχιατρικό). Και αφού εισα-χθεί στη σχολή του πρέπει να εργαστεί, να παπαγαλίσει, να αφομοιώσει, να παράγει και να κουβαλάει το ενοχικό φορτίο του μη “παραγωγικού” μέλους της κοινωνίας καθώς δεν προ-σφέρει άμεσα στην παραγωγι-κή διαδικασία, αλλά τον συντη-ρούν οι γονείς του. Η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της σε εκπαιδεύει για να γίνεις ένας καλός εργαζόμε-νος, υποταγμένος και διαθέσι-μος στις ανάγκες της αγοράς. Σε προετοιμάζει για τον απώ-τερο σκοπό σου, ο οποίος δεν είναι άλλος από το να παράγεις, να καταναλώνεις και να μη δια-μαρτύρεσαι. Δεν είναι όμως για όλους έτσι καθώς στα διπλανά θρανία κάθονται και τα αυρια-νά αφεντικά σου τα οποία δε θα διστάσουν να σε εκμεταλλευ-τούν. Η εκπαίδευση σχεδιάστη-κε από αυτούς που κατέχουν την εξουσία και αποτελεί ένα

ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΛΑΜΠΡΟ...

Page 15: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

15

από τα ισχυρότερα μέσα ανα-παραγωγής του συστήματος. Αυτή είναι η πραγματικότητά μου και δεν έχω στόχο να πεί-σω κανέναν για αυτή. Όποιος παρ΄όλα αυτά κατανοεί το συλ-λογισμό μου συνειδητοποιεί γιατί είναι απαραίτητο σήμερα να ξεσηκωθούμε και να στα-ματήσουμε τη λειτουργία αυτών των μαζικών εκκολαπτηρίων. Χωρίς να περιμένουμε! Από το σχολείο, το πανεπιστήμιο, όπου και αν βρισκόμαστε πρέ-πει να διαλύσουμε τις δομές του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος. Όχι για να πέσει ένας νόμος ή μια κυβέρνηση, αλλά για την ίδια μας τη ζωή. Για να πάρουμε τη ζωή στα χέ-ρια μας.

Page 16: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

16

Είναι τόσο, μα τόσο βαρετοί! Βαρετοί και βαρεμένοι.Φωτοτυπικό τους ξερνάει και βγαίνουν τόσο ίδιοι? Ροζ πουκαμι-σάκι όταν είναι νεαροί και μπλε σακάκι μόλις μεγαλώσουν. Clean φατσούλες, πρόσωπο σαν παιδικό κωλαράκι, και αθλητική εφη-μερίδα στην τσέπη. Κάτι σαν αιώνιοι έφηβοι, αλλά χωρίς σπυρά-κια. Θέλουν να μορφωθούν, λένε, και διαβάζουν Πρωταθλητή και Derby. Έχουν όνειρα, λένε, και βουτάνε τα λεφτά των πάρτυ. Εν-διαφέρονται για τα κοινά, λένε, και κάνουν κολλητηλίκια με τους καθηγητές ώστε να χωθούν κάπου. Στηρίζουν τους αγώνες, λένε, αρκεί να μην ενοχλούν κανέναν. Είναι οι πιο ειλικρινείς φοιτητές. Βουτηγμένοι στην αντίφαση, στο όνειρο της καριέρας και παιδιά. Αιώνιοι μαμάκηδες, έλληνες γιοί, με παχιά λόγια και μηδενικά έργα. Όταν «αγριεύουν», βρίζουν σαν τελειόφοιτοι δημοτικού, κι όταν αγριεύει η φάση το βάζουν στα πόδια (ή τηλεφωνούν στους μπρά-βους που κουβαλάνε στα πάρτυ). «Ναι μαμά», «μάλιστα κύριε καθηγητή», «αγαπητέ συνάδελ-φε», είναι οι αγαπημένες τους φράσεις. Φράσεις υπακοής ή διαταγών, απονευρωμένες λέξεις, τηλεοπτικός τρόπος σκέψης. Με παπαγαλία μπήκαν στη σχολή, παπαγάλοι της τηλεόρασης θα είναι για πάντα. Θεωρούν τη συνέλευση συνάντηση μοναχικών συμφερόντων, κάτι σαν διαχείριση πολυκατοικίας. Το «όλοι μαζί» το ξεστο-μίζουν μόνο στις αφίσες με τις σκυλούδες που διαφημίζουν τα πάρτυ τους. ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ! Με λεφτά ή χωρίς, με «μπαμπά» ή με πατέρα, κακομαθημένα facebookάκια, με μόνη αγάπη το πορτοφόλι τους, με μόνο κριτήριο τον κωλαράκο τους, με μόνο όνειρο την «κονό-μα», με μόνο έρωτα τον αγορασμένο. Δεν είναι ηλίθιοι. Στο πώς θα κερδίσουν κάτι μονάχα για τον εαυτούλη τους είναι πολύ ικανοί. Γι’ αυτό είναι πιο αξιομίσητοι.

CASE STUDY:ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ

Page 17: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

17

Επιλέγουν να είναι καθαρματάκια, δεν είναι από άγνοια, βλακεία ή αδιέξοδο. Είναι συνειδητή τους επιλογή να ταυτίζονται με τον ισχυρό, να αδιαφορούν για τους άλλους, να τρώνε το διπλανό τους. Πολεμούν τις καταλήψεις, καταγγέλουν τις απεργίες, γλύφουν τους καθηγητές, ουρλιάζοντας ΕΓΩ, ΕΓΩ ΕΓΩ! Καμουφλάρουν τα κίνητρα τους πίσω από κορώνες «για το δικαίωμα στην εργα-σία» ενώ είναι πρόθυμοι να απολύσουν οποιονδήποτε χρειαστεί, «το δικαίωμα στην μόρφωση» ενώ θα κάνουν κάθε κόλπο για να προσπεράσουν κάποιον πιο ικανό ή με μεγαλύτερη ανάγκη από αυτούς. Δεν έχει να κάνει με κόμματα. Είναι η πολιτική κουλτούρα τους που η λαϊκή γλώσσα αποκαλεί –συγγνώμη για το σεξισμό- καβα-τζόπουστα. Είναι η παρουσίαση της ζωής σαν αγώνα επιβίωσης όλων εναντίον όλων, είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός σε συσκευ-ασία φλώρου. Είναι η λογική που κάποιος γινόταν ταγματασφαλί-της στην Κατοχή και κάποιος αντάρτης, κάποιος γινόταν ρουφιά-νος στη χούντα και κάποιος πήγαινε φυλακή, κάποιος κλεινόταν στο πολυτεχνείο γιατί το πίστευε και κάποιος για να γίνει υπουρ-γός.

ΤΣΟΥ ΡΕ ΛΑΚΗΣυνάδελφος είσαι και φαίνεσαι!

Page 18: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

18

Το κουδούνι χτυπά επίμονα και μετά μια σπρωξιά στην πόρτα. Μέ-νουμε ακίνητες, είναι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μας. Πάλι άφησε απειλητικό σημείωμα. ‘’Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, εάν δεν εξοφλήσετε και όχι μόνο εσείς, θέρμανση δεν ξεκινά’’. Δεν είναι πρώτη φορά, ο διαχειριστής έχει ξαναχτυπήσει και όχι μόνο το κουδούνι μας…

Ε.Τ.

Στις 8 Ιανουαρίου το 1991, στο σχολικό συγκρότημα 3ου και 7ου Γυμνασίου-Λυκείου, ο Νίκος Τεμπονέρας δολοφονείται κατά τη διάρκεια σχολικών καταλήψεων εναντίον των μεταρρυθμίσεων στην παιδεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η δολοφονία του χρε-ώθηκε στον Διαχειριστή, πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και δημο-τικού συμβούλου του Δήμου Πατρών. Ο Διαχειριστής με τη συμμορία του κυκλοφορούσε τραμπουκί-ζοντας και ξυλοκοπώντας κόσμο που εναντιωνόταν στο τότε κα-θεστώς. Στις “αρμοδιότητες” του, για το καλό της τάξης και του κόμματος ήταν το σπάσιμο των καταλήψεων κυρίως τις βραδινές ώρες όπου δεν υπήρχε μεγάλη μαθητική συμμετοχή. Έτσι συνέβη και τη νύχτα του Ιανουαρίου, όταν ο Τεμπονέρας έσπευσε να υπερασπιστεί τους τρομοκρατημένους, από τους φα-σίστες της ΟΝΝΕΔ, μαθητές του. Οι συμμορίτες τον δολοφόνησαν χτυπώντας τον με σκύλα (λο-στό που χρησιμοποιούν οι οικοδόμοι) στο κεφάλι. Ο Διαχειριστής καταδικάστηκε σε ισόβια, έπειτα η ποινή του μειώθηκε στα 17 χρόνια, και αποφυλακίστηκε μόλις στα 7 λόγω καλή διαγωγής. Άλλωστε δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο από τη δικαιοσύνη τους. Κάτι ανάλογο ισχύει σήμερα στα αμφιθέατρα των σχολών μας και όχι μόνο. Δεξιοί, ακροδεξιοί και “καλοί φοιτητές” επιτίθενται εκβιαστικά συκοφαντώντας τις καταλήψεις και τραμπουκίζοντας τους συμμετέχοντες. Δίνουν ονόματα φοιτητών που συμμετέχουν

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

9/9/11 8,30 πμ

Δ χ ς

Page 19: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

19

σ’ αυτές, συγκεντρώνουν ομοϊδεάτες τους και μπράβους για να επιβάλλουν την αντικατάληψη. Και όλα αυτά με τις πλάτες καθη-γητών και την συγκάλυψη των ΜΜΕ. Τον Διαχειριστή δεν τον συναντάμε μόνο για την πληρωμή των κοινοχρήστων αλλά και στις πρακτικές εκείνες που τον μιμούνται.“Καρφί και πρόκα σε κάθε Καλαμπόκα”.

Page 20: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων
Page 21: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

21

ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΠΩΘΕΙ, ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ Μια στοιχειώδης κοινή βάση για αρχή: “καθημερινή ζωή είναι ό,τι μείνει όταν από ένα βίωμα αφαιρέσουμε όλες τις εξειδικευ-μένες δραστηριότητες”, σύμφωνα με τον Λεφέβρ. Έστω ότι εξειδικευμένες δραστηριότητες υπάρχουν και ότι κα-θημερινή ζωή δεν είναι τα πάντα. Ωστόσο, τα δύο αυτά πεδία επι-σέρχονται το ένα στο άλλο, σε τέτοιο βαθμό, που κατά κάποιον τρόπο, δεν βρίσκόμαστε ποτέ έξω από την καθημερινή ζωή. Κάθε σχέδιο ξεκινάει από αυτή και κάθε έργο σ’αυτήν επιστρέφει για να βρει το πραγματικό νόημά του. Η καθημερινή ζωή είναι το κέ-ντρο των πάντων: της ολοκλήρωσης ή μάλλον της μη ολοκλήρω-σης των σχέσεων. της χρήσης του βιωμένου χρόνου. των αναζη-τήσεων.. Σήμερα, καθημερινή ζωή χωρίς κριτική, σημαίνει επιβίωση των σημερινών βαθιά παρακμασμένων μορφών της κουλτούρας και της πολιτικής. Η εξαιρετικά προχωρημένη κρίση αυτών των δύο μορφών, ιδίως στις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες, εκφρά-ζεται με μία γενικευμένη “απολιτικοποίηση” και μόνο η ριζική και έμπρακτη κριτική της καθημερινής ζωής μπορεί να οδηγήσει σ’ ένα ξεπέρασμα της παραδοσιακής κουλτούρας και πολιτικής, δηλαδή σ’ένα ανώτερο επίπεδο επέμβασης στη ζωή. Η απόλυτη φτώχια της συνειδητής οργάνωσης και της δημιουρ-γικότητας των ανθρώπων στην καθημερινή ζωή εκφράζει την ου-σιαστική ανάγκη διατήρησης του ασυνειδήτου και της αυταπάτης, που χαρακτηρίζει κάθε κοινωνία της αλλοτρίωσης. Αυτή η κοινωνία, μετατρέπει τους ανθρώπους σε “καταναλω-τές- μοναχούς1”. Έτσι, η καθημερινή ζωή είναι η ιδιωτική ζωή, ο χωροχρόνος του διαχωρισμού. Ίσως η λογοκρισία που ασκούν οι άνθρωποι στην καθημερι-νή τους ζωή, εξηγείται από το γεγονός ότι συνειδητοποιούν την αφόρητη αθλιότητά της και νοιώθουν πως όλες οι αληθινές δυ-νατότητες, όλες οι επιθυμίες τους που παρεμποδίστηκαν από τη λειτουργία της κοινωνικής ζωής, βρίσκονται στην καθημερινή

Page 22: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων
Page 23: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

23

ζωή και όχι στις εξειδικευμένες δραστηριότητες ή διασκεδάσεις. Η γνώση του βαθύτερου πλούτου και της ενέργειας που χάνεται στην καθημερινή ζωή, μας κάνει να ορίζουμε την καθημερινή ζωή σαν μιζέρια και σαν φυλακή. Στην πράξη τα πάντα εξαρτιούνται από το επίπεδο στο οποίο θα θέσουμε αυτό το πρόβλημα. Πώς ζω; Πώς ικανοποιούμαι; Κι αυτό χωρίς ούτε στιγμή να μας αποθαρρύνουν οι διάφορες διαφημίσεις, που στόχο έχουν να μας πείσουν ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι επειδή υπάρχει θεός ή η οδοντόκρεμα Κολγκαίητ ή το Εθνικό Κέντρο Κοινωνιολογικών Ερευνών. Τον όρο “κριτική της ανθρώπινης ζωής” μπορούμε και πρέπει να τον κατανοήσουμε μ’ αυτή την αντιστροφή: κριτική που από θέση ισχύος ασκεί η καθημερινή ζωή σε οτιδήποτε βρίσκεται έξω από αυτή. Μόνο αν δούμε την κρίση της σημερινής κοινωνίας σ’όλη της την έκταση θα πάψουμε να θεωρούμε τις δραστηριότητες του “ελεύθερου χρόνου” ως άρνηση της καθημερινότητας. Ας δούμε, όμως, εδώ και την ιδέα του “χαμένου χρόνου”.Για τον κλασικό καπιταλισμό χαμένος χρόνος είναι οτιδήποτε συμβαίνει έξω από την παραγωγή, την συσσώρευση, την αποταμίευση. Η λαϊκή ηθική που διδάσκεται στα σχολεία της αστικής τάξης καθιέρωσε αυτή την αντίληψη σαν κανόνα ζωής. Όμως ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει ανάγκη την ασταμάτητη αύξηση της κατανάλωσης. Ο φορντι-σμός έδωσε τη σκυτάλη στην “κατανάλωση για την κατανάλωση” και ο χρόνος του καταναλώνειν δεν μπορεί πλέον να περιοριστεί πουθενά. Ο χρόνος του καταναλώνειν θέλει να ταυτιστεί με το χρόνο σαν φυσικό μέγεθος. Έτσι η καινούργια ηθική, που διδά-σκεται από τη διαφήμιση, την προπαγάνδα και όλες της μορφές του κυρίαρχου θεάματος, δέχεται με κάθε ειλικρίνεια ότι χαμέ-νος χρόνος είναι αυτός που ξοδεύουμε στη δουλειά. Γι’ αυτό η δουλειά σήμερα δικαιολογείται ως μέσο που μας επιτρέπει να αγοράζουμε ανάπαυση, κατανάλωση ή διασκεδάσεις. Δηλαδή μια καθημερινή παθητικότητα, κατασκευασμένη κι ελεγχόμενη από τον καπιταλισμό. Ο καπιταλιστικός πολιτισμός δεν έχει ξεπεραστεί πουθενά και παντού συνεχίζει να γεννά τους εχθρούς του. Η επερχόμενη

Page 24: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων
Page 25: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

25

απόπειρα καθολικής αμφισβήτησης του καπιταλισμού θα πρέπει να εφεύρει και να στηριχτεί άμεσα σε καινούργιες καθημερινές πρακτικές (-θεωρίες), σε καινούργιους τύπους ανθρώπινων σχέ-σεων. Η επανάσταση στην καθημερινή ζωή θα δημιουργήσει συν-θήκες τέτοιες που το παρόν θα κυριαρχεί επί του παρελθόντος και η δημιουργικότητα θα υπερισχύει πάντα της επανάληψης. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, εκείνη η πλευρά της καθημερινής ζωής που εκφράζεται από τις έννοιες της αμφιβολίας (παρεξή-γηση, συμβιβασμός ή κατάχρηση), θα χάσει σε μεγάλο βαθμό τη σημασία της και τη θέση της θα πάρουν οι αντίθετες έννοιες: η συνειδητή επιλογή, το ποντάρισμα. Η καθημερινή ζωή θα είναι ελεύθερη να συμβεί! Θα γίνει μία ακόμη φύση, αδιάκοπα αναδημιουργώντας την ολότητά της, και όλοι οι άνθρωποι θα αναλάβουν την κριτική της. Καμία πρωτο-πορία δεν μπορεί να αναλάβει κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν έχει επα-ναστατικές τάσεις. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να οργανώσει κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν δίνει έμφαση στην κριτική της κουλτούρας. Αυτή η κουλτούρα κι αυτή η πολιτική έχουν φθαρεί αμετάκλητα. Χάρη στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και των αφόρητων επιτα-γών του, βασικά στοιχεία του μηχανισμού της καθημερινής ζωής εξαρθρώνονται και επανανοηματοδοτούνται απελευθερωμένα πια από την καπιταλιστική σχέση (μεταξύ τους διάταξη). Η καθημερινή ζωή που θα σημάνει το τέλος κάθε εξειδικευμέ-νης πολιτικής, θα θάψει μια για πάντα διαχωρισμούς “πολιτικού - προσωπικού”, “θεωρίας - πράξης”, φυλετικούς, έμφυλους και ηθικολογικούς.

Υ.Γ.: Δεν μας ενδιαφέρει οποιοσδήποτε ορισμός της κουλτούρας ως μόρφωμα που διαχωρίζεται από “την καθημερινή, πολύπλοκη ζωή που διαδραματίζεται πρακτικά και με τη μορφή υποκειμενι-κότητας”.

1 Αναπτύσσεται μια θρησκευτική σχέση μεταξύ καταναλωτή και εμπορεύματος.

Η σχέση αυτή δημιουργεί περιεχόμενα αφ’εαυτής, αντί να διαμορφώνει και να

χρωματίζει μόνο τα περιεχόμενα που δίνονται από τη ζωή.

Page 26: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

26

Ο ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ...Κομβικό είναι εδώ να επιχειρή-σουμε όχι μια εκτεταμένη κριτική στο ρόλο του φοιτητή αλλά απλώς να ερευνήσουμε το φλέγον ακό-λουθο ζήτημα: Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος του φοιτητή; Πώς είναι λειτουργικός αυτός ο ρόλος για τις ανάγκες του πανεπιστημίου και εν συνεχεία του κράτους και του κεφαλαίου; Από αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να ξεκινούσε το φοιτηταριάτο που θα ήθελε να ριζοσπαστικοποιηθεί, από εκεί θα ξεκινούσε μία απο-δόμηση αυτού του ρόλου και μία ταξική ανασύνθεσή του στην κα-τεύθυνση του προλεταριακού συμ-φέροντος. Ο φοιτητής βρίσκεται όντως σε μια περίεργη κατάσταση. Δεν είναι παιδί. Βρίσκεται τουλάχιστον στην ηλι-κία των 18 και μπορεί να συνεχί-σει να είναι φοιτητής για κάμποσα χρόνια ακόμη. Παρόλα αυτά δεν εργάζεται ή εργάζεται για λίγες ώρες απλώς για το «χαρτζιλίκι». Νέος λοιπόν που δεν έχει εντα-χθεί στην παραγωγική διαδικασία ο φοιτητής δεν φαίνεται να έχει δα και κάτι παράξενο. Αλλά ο φοιτη-τής έχει την εξής ιδιαιτερότητα: δεν τον νοιάζει που δεν εργάζεται, είναι ανέμελος ... Και ακόμη πιο πέρα με την ιδιότητα του και μόνο αποσπά επαίνους.

Έχει όμως έγνοιες ο φοιτητής. Τα χρόνια που σπουδάζει κάθε άλλο παρά χαμένα τα θεωρεί. Ο φοιτη-τής προετοιμάζεται με κάθε τρόπο για το επαγγελματικό του μέλλον. Είναι στην τελική η συμπλήρωση αυτού του γαμημένου βιογραφικού στην πιο κρίσιμή της στιγμή. Για αυτό και η εξεταστική θα βαραίνει κάθε φορά ιδιαίτερα την κατά τα άλλα ανέμελη φοιτητική ζωή. Δεν υπάρχει καμία αντίφαση σε όλα τα παραπάνω. Γιατί ο φοιτη-τής εν τέλει είναι μία επένδυση. Είναι καταρχάς η επένδυση της οικογένειας. Οι γονείς αποφα-σίζουν να χώσουν φράγκα για τα καμάρια τους για να σπουδάσουν και να πετύχουν, και φυσικά μαζί με αυτά να πετύχουν και αυτοί ως γονείς. Καθώς η εκπαίδευση έχει ακόμη τη φήμη του ασανσέρ της ταξικής ανόδου (μολονότι η πραγ-ματικότητα είναι πια διαφορετική), ο φοιτητής φαίνεται να μπορεί να δικαιώσει τις πλέον οικογενειακές και μικροαστικές προσδοκίες ... Ο φοιτητής είναι βέβαια επένδυ-ση και του κράτους. Υπό κανονικές συνθήκες πίεσης (δηλαδή αφήνο-ντας έξω τη συζήτηση περί κρίσης) οι φοιτητές είναι τα εκκολαπτό-μενα στελέχη του κράτους και του κεφαλαίου. Για αυτό και το κράτος εξασφάλιζε σε γενικές γραμμές τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και στον τρίτο βαθμό. Ο φοιτητής το γνωρίζει αυτό και πράττει ανα-λόγως. Ακόμη και στις πιο πολιτι-κοποιημένες του εκδοχές, εναλ-λακτικές λύσεις για το κράτος του ψάχνει.

Page 27: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

27

Ο φοιτητής λοιπόν παραμένει «δεμένος» με τον πιο στενό τρό-πο από την οικογένεια και το κρά-τος. Κατά τα άλλα, μακριά από την πραγματικότητα της παραγωγής, και κυρίως μακριά από την πραγ-ματικότητα της ταξικής σύγκρου-σης, μπορεί να νιώθει ελεύθερος και ξέγνοιαστος... Για αυτό και πάνω από το κεφάλι του θρονιάζε-ται όλη η ηλιθιότητα του θεάματος. Δεν αγκαλιάζει μόνο κάθε βλακεία που σερβίρεται ως κουλτούρα. Ο φοιτητής βρίσκεται στην πρώ-τη γραμμή της κατανάλωσης, τη στιγμή μάλιστα που δεν έχει δικά του λεφτά. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες διαφημίσεις αυτόν σημαδεύουν. Τα περί «φοιτητικής ζωής» δεν είναι τελικά παρά η εκ-πραγμάτιση της ζωής, η μετατροπή της ζωής σε φθηνό εμπόρευμα με σύντομη ημερομηνία λήξης ... Αυτό είναι λοιπόν ο φοιτητής. Την ώρα που και καλά αντιμετωπίζει την σύντομη φοιτητική ζωή σαν ένα μεγάλο party, την ίδια στιγμή είναι δουλικά υπάκουος στις προσταγές της οικογένειας και του κράτους. Και φυσικά όπως είπαμε ένας από τους μεγαλύτερους fun της πιο ηλίθιας εκδοχής του θεάματος. Αυτή είναι η κυρίαρχη πραγματι-κότητα. Και όποιος δεν την βλέπει δεν είναι τυφλός, απλώς επιλέγει να κάνει τον τυφλό... Η αριστερά είναι τυπικό παράδειγμα. Προτιμά να συζητά ατελείωτες ώρες για το «κόμμα νέου τύπου» παρά να θίγει έστω για λίγο τέτοιου είδους ζητή-ματα... Αλλά τα παραπάνω δεν είναι όλη

η αλήθεια. Επιμένουμε σε αυτά γιατί κανένας δε θέλει να τα ομο-λογήσει. Παρόλα αυτά μέσα στο φοιτηταριάτο υπάρχουν σκόρπιες αρνήσεις. Φοιτητές που αρνούνται να δικαιώσουν τα όνειρα των οικο-γενειών τους. Φοιτητές που αρνού-νται να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους απλώς σαν εκκολαπτόμενο στέλεχος, απλώς σαν επένδυση. Φοιτητές που αρνούνται να λαχα-νιάζουν πίσω από τις ηλιθιότητες του θεάματος και τις προσταγές του Iifestyle, φοιτητές που θέλουν να ξεφύγουν από γυάλα του πανε-πιστημίου και την ψευτιά της «φοι-τητικής ζωής. Κυρίως όμως αρνή-σεις ασυγκρότητες και ασυνεχείς, αρνήσεις σκόρπιες. Αυτοί που δε χωράνεστο ρόλο του φοιτητή σπα-νίως βρίσκονται μαζί παρά μόνο για να δραπετεύσουν. Και αυτό το ζήτημα θα έπρεπε να είναι το στοίχημα για τους ριζο-σπάστες φοιτητές: να βρεθούν με αυτές τις αρνήσεις, όχι για να δρα-πετεύσουν μαζί... Αλλά για να επι-τεθούν στο ρόλο του φοιτητή, στη λειτουργία του πανεπιστημίου και να φτιάξουν προλεταριακές θέσεις μάχης ενάντια στην καπιταλιστική συνθήκη. Δεν φταίμε εμείς (ή κα-λύτερα δεν φταίμε μόνο εμείς) που το αυτονόητα ακούγονται πια σαν μεγαλοστομίες…

Ανατύπωση από την εισήγηση «εκπαι-δευτικά συστήματα σε κρίση, εκπαιδευ-

τικά κινήματα σε αδιέξοδο», 27/3/07 Αθήνα, Νομική

Page 28: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

28

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Το πανεπιστήμιο της Σορβόννης, με τον αέρα της αιωνιότητας. Γε-μάτο από μια ιστορία που αναστάλ-θηκε. Μαρμάρινοι διάδρομοι σαν παγωμένος βάλτος. «Όταν δεν υπάρχει ήλιος, μάθε να ωριμάζεις κάτω από τον πάγο». Και τότε, πριν δέκα μέρες, ο πά-γος άρχισε να λιώνει, ένα απόγευ-μα μέσα στους αιώνες. Μια φωτιά από τραπέζια και τελευταίες ανα-κοινώσεις: μια φλόγα ψηλότερη από κάθε άνθρωπο, στο μέσο του προαυλίου, του προαυλίου στο οποίο γίνονται οι τελετές. Τέρμα η βουή στις αίθουσες μαθημάτων και στους διαδρόμους, τέρμα οι διαλέξεις, απλά συνυπάρχουμε, αναζητώντας μια δομή. Αρχίζει. Βλήματα, ουρλιαχτά, πυροσβεστή-ρες, σκάλες ενάντια στους μπά-τσους. Το θηρίο ξυπνάει. Οι αρχές είναι ηλίθιες. Σπεύ-δουν. Νομίζουν ότι διώχνοντάς μας θα εξαφανίσουν την έκρηξη που πραγματοποιήθηκε εδώ. Ανόητοι. Ανόητοι και μονότονοι, σαν το βαρύ γδούπο ενός υπολογιστή στο κρά-νος ενός μπάτσου. Εξορίζοντάς μας, απλώς διεύρυναν το πεδίο της δράσης μας. Θα εισπράξουν αυτό που τους αξίζει για το γεγονός ότι μας πήραν τη Σορβόννη μας, για το γεγονός ότι μας εξόρισαν. Εγκαθι-στώντας την αστυνομία τους εκεί, προσέφεραν τη Σορβόννη σε όλους τους εξόριστους. Τη στιγμή που

γράφεται αυτή την ανακοίνωση, η Σορβόννη δεν ανήκει πια στους φοιτητές της, ανήκει σε όλους εκείνους που έχουν την πρόθεση να την υπερασπιστούν, με τα λόγια ή με τα κοκτέιλ. Από τη στιγμή της εξορίας μας και μετά, έχουμε κάνει κάποιες σκέψεις σχετικά με την κατάσταση του κινήματος.

Αναθεώρηση #1Μαχόμαστε ενάντια σε έναν νόμο που ψηφίστηκε από την πλειοψη-φία ενός νόμιμου κοινοβουλίου. Η ύπαρξή μας και μόνο αποδεικνύει ότι η δημοκρατική αρχή της πλειο-ψηφίας τίθεται υπό αμφισβήτηση, αποδεικνύει ότι ο μύθος της κυ-ριαρχίας της γενικής συνέλευσης μπορεί να διαλυθεί. Είναι μέρος του αγώνα μας να περιορίσουμε, όσο το δυνατόν περισσότερο, την τυραννία της πλειοψηφίας. Όλος αυτός ο χώρος που δίνεται στις γενικές συνελεύσεις μας παραλύ-ει και το μόνο που κάνει είναι να νομιμοποιεί στα χαρτιά ένα μά-τσο μελλοντικών γραφειοκρατών. Οι συνελεύσεις εξουδετερώνουν κάθε πρωτοβουλία, εγκαθιδρύ-οντας ένα θεατρικό διαχωρισμό ανάμεσα στα λόγια και στην πράξη. Εφόσον έχει ψηφιστεί απεργία μέ-χρι την απόσυρση του νόμου «για τις ίσες ευκαιρίες», οι γενικές συνελεύσεις θα πρέπει να γίνουν χώροι διαρκούς συζήτησης, χώροι όπου θα μπορούμε να μοιραζόμα-στε εμπειρίες, ιδέες και επιθυμί-ες, ο τόπος στον οποίο συγκροτού-με τη δύναμή μας και όχι σκηνικό

Δευτέρα, 20 του Μάρτη, 2006

Page 29: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

29

που κυριαρχείται από μικρο-δι-αμάχες για την εξουσία και ίντρι-γκες για την απόκτηση επιρροής στις αποφάσεις.

Αναθεώρηση #2Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατί-ες, παρόλο που συνεχίζουν τις συ-νηθισμένες προσπάθειές τους για χειραγώγηση, δεν αποτελούν τόσο σημαντικό εμπόδιο για το πραγ-ματικό κίνημα όσο τα πασιφιστικά αντανακλαστικά που εξαπλώνονται ανάμεσά μας. Τη νύχτα της εκκέ-νωσης της Σορβόννης, ένα μέρος των φοιτητών δεν είχε ιδέα γιατί βρισκόταν εκεί ή τι μπορούσε να κάνει, πολύ περισσότερο τι έπρεπε να κάνει. Περιφέρονταν με αγωνία, εξαιτίας της ελευθερίας που τους προσφερόταν αλλά ήταν αδύνατο να αρπάξουν, γιατί δεν την επιθυ-μούσαν. Μια εβδομάδα αργότερα, μετά από πολυάριθμες καταλήψεις και αναμετρήσεις με την αστυνο-μία, η βεβαιωμένη αδυναμία τους δίνει τελικά τη θέση της σε μια αγνή βούληση για άμεση δράση. Ο πασιφισμός γίνεται τελικά αυτό που ποτέ δεν έπαψε να είναι: μια καλοήθης υπαρξιακή παθολογία.

Αναθεώρηση #3Ο αγώνας ανήκει σε αυτούς που αγωνίζονται, όχι σε εκείνους που θέλουν να τον ελέγξουν.

Αναθεώρηση #4Η αδιάκοπη κίνηση, η κυκλοφο-ρία των πάντων είναι η αντιφατική προϋπόθεση της λειτουργίας της καπιταλιστικής μηχανής. Η διακο-

πή της λειτουργίας της αποτελεί προϋπόθεση για τη διάλυσή της. Κάνοντας αποκλεισμούς, αγωνιζό-μαστε για το πλήρες πάγωμα της κατάστασης που θέλουν να επιβά-λουν.

Αναθεώρηση #5Έχουμε ως σημείο αναφοράς το ’68, είναι αλήθεια. Αλλά ουσιαστι-κά όχι αυτό που συνέβη το ’68, το φολκλόρ, την τότε κατειλημμένη Σορβόννη, τα οδοφράγματα στο Καρτιέ Λατέν. Αλλά αυτό που δε συνέβη το ’68, την επαναστατική θύελλα που δεν έλαβε χώρα. Ανά-γοντάς μας στο παρελθόν, κάποιοι θα ήθελαν να μας αποσπάσουν από την παρούσα κατάσταση και να μας κάνουν να χάσουμε τη στρατηγική κατανόηση αυτής. Αντιμετωπίζο-ντας το ’68 σαν ένα απλό φοιτητικό κίνημα, θέλουν να ξορκίσουν την ακόμα παρούσα απειλή εκείνου που θα μπορούσε να είναι το ’68, μια άγρια γενική απεργία, η έκρη-ξη μιας ανθρώπινης απεργίας.

Αναθεώρηση #6Η ιδέα της καθημερινής δημοκρα-τικής συζήτησης για τη συνέχιση της απεργίας με εκείνους που εί-ναι ενάντια στην απεργία είναι πα-ράλογη. Η απεργία δεν ήταν ποτέ δημοκρατική πρακτική, αλλά ένα πολιτικό τετελεσμένο γεγονός, μια άμεση απαλλοτρίωση, μια σχέση δύναμης. Κανείς δεν ψήφισε ποτέ για την εγκαθίδρυση του καπι-ταλισμού. Αυτοί που αντιτίθενται στην απεργία βρίσκονται εκ των πραγμάτων από την άλλη πλευρά

Page 30: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

30

του οδοφράγματος. Η μόνη συν-διαλλαγή που θα μπορούσαμε να έχουμε μαζί τους είναι εκείνη των προσβολών, των γροθιών και των χαλασμένων αυγών. Απέναντι στα δημοψηφίσματα που στήνονται για να σπάσουν την απεργία, το μόνο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να τα καταργήσουμε με κάθε μέσο.

Αναθεώρηση #7Μια παράξενη ιδέα στοιχειώνει αυτό το κίνημα, η ιδέα της κατάλη-ψης των πανεπιστημιακών κτιρίων μόνο κατά τη διάρκεια των ωρών λειτουργίας τους. Αυτή είναι μια κατάληψη που δεν απελευθερώ-νει το χώρο. Μια κατάληψη στην οποία οι πυροσβέστες, η διοίκηση και το πρόσχημα της νομιμότητας και της ασφάλειας συνεχίζουν να μας κάνουν να φαινόμαστε σαν παιδιά. Μια κατάληψη στην οποία το πανεπιστήμιο παραμένει απλά ένα πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που καταλαμβά-νουμε αυτό το χώρο πρέπει να τον αποικίσουμε, να τον αποικίσουμε με πράγματα διαφορετικά από την επιθυμία για επιστροφή στο κανο-νικό. Πρέπει να δεχτούμε με γα-λήνη το γεγονός ότι δε θα υπάρξει επιστροφή στο κανονικό και στη συνέχεια να κατοικήσουμε σ’ αυτή τη μη αναστρεψιμότητα.

Αναθεώρηση #8Ο εθνικός συντονισμός αντανακλά τη στειρότητα μιας συγκεκριμένης κλασικής έννοιας της πολιτικής. Οι συνδικαλιστές, τα εκατομμύρια

των αριστερών οργανώσεων και γκρουπούσκουλων προσφέρουν σε νεκρές γενικές συνελεύσεις πλατφόρμες που έχουν γραφτεί εκ των προτέρων από τις ηγεσίες τους. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοιάζει με εκείνη ενός ακόμη κομματικού συνεδρίου, ο εθνικός συντονισμός δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά ένα σοβιετικού τύπου παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στα «όργανα». Προτείνουμε, αντίθετα, την ιδέα ενός παράλληλου συντονι-σμού, ακολουθώντας το παράδειγ-μα του μαθητικού κινήματος του περασμένου χρόνου, έναν ανοιχτό συντονισμό (consulta), που δεν εί-ναι παρά ένας προσωρινός χώρος για να επεξεργαστούμε μια στρα-τηγική σε εθνικό επίπεδο.

Αναθεώρηση #9Είμαστε οι κληρονόμοι της απο-τυχίας όλων των «κοινωνικών κι-νημάτων», όχι μόνο εκείνων των τελευταίων τριών χρόνων (καθη-γητές, συνταξιούχοι, εποχιακοί ερ-γάτες, μαθητές), αλλά πολύ περισ-σότερων, όλων αυτών που έλαβαν χώρα τουλάχιστον από το 1986 και μετά. Μάθαμε αρκετά από αυτές τις αποτυχίες. Το πρώτο μάθημα αφορά τα media. Όταν τα media γίνονται η ηχώ του κινήματος, με-τατρέπονται ουσιαστικά σε κομμά-τι του κινήματος, ένα κομμάτι που όταν αποχωρεί (συνήθως ταυτό-χρονα με τις συνδικαλιστικές γρα-φειοκρατίες) προκαλεί την κατάρ-ρευση του κινήματος. Η ισχύς ενός κινήματος βρίσκεται στην πραγ-ματική του δύναμη και όχι σε όσα

Page 31: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

31

λέγονται γι’ αυτό ή στα κακόβουλα κουτσομπολιά σχετικά με αυτό. Το κίνημα πρέπει να προστατευθεί με κάθε μέσο, ακόμα και με τη βία αν χρειαστεί, από την αγκαλιά των media. Πρέπει να αναπτύξει τη δική του φωνή.

Αναθεώρηση #10Κανένα από τα «κοινωνικά κινή-ματα» των τελευταίων ετών δεν πέτυχε μέσα σε μήνες ολόκλη-ρους «αγώνα» αυτό που κατέκτη-σαν μόνοι τους οι εξεγερμένοι του Νοέμβρη μέσα σε τρεις εβδομά-δες ταραχών – αναστάλθηκαν οι περικοπές της κρατικής πρόνοιας για τις συγκεκριμένες περιοχές, επαναφέρθηκε η χρηματοδότηση τοπικών προγραμμάτων. Και όλα αυτά χωρίς καν να διατυπωθούν αιτήματα. Η διατύπωση αιτημάτων σημαίνει να ορίζεις την ύπαρξή σου με τους όρους εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία, δηλαδή με όρους που μας ακρωτηριάζουν. Σημαίνει να παραχωρείς το πλε-ονέκτημα στον εχθρό. Ακόμα και από τη σκοπιά εκείνων που θέλουν απλώς να κερδίσουν συγκεκριμένα πράγματα, κάτι τέτοιο είναι ηλίθιο.

Αναθεώρηση #11Αυτό είναι το τέλος των πορειών και των ημερών δράσης που εξαγ-γέλλονται από τις κεντρικές επι-τροπές. Μόνο άγριες διαδηλώσεις και καταλήψεις από δω και πέρα. Η συνέλευση των απεργών στη Ρεν ήδη επιλέγει να πραγματοποιεί δι-αδηλώσεις με «αυθόρμητες δια-δρομές» και αρνείται να αποδεχτεί

τις διαδρομές που υποδεικνύονται από την αστυνομία και τους λακέ-δες της. Ακόμη και οι «στρατηγοί» έχουν τώρα καινούριο ρόλο, και καινούριο όνομα: αποτελούν τη «μεραρχία της δράσης» και είναι έτοιμοι να αναμετρηθούν με την αστυνομία αν αυτό χρειαστεί.

Αναθεώρηση #12Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας πει ότι αυτό που κάνουμε είναι «παράνομο». Δεν πρέπει να θεω-ρούμε τους εαυτούς μας θεατές του αγώνα και ακόμη περισσότερο δεν πρέπει να βλέπουμε τους εαυ-τούς μας με τα μάτια του εχθρού. Η νομιμότητα ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στις πράξεις τους, σε αυτούς που ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Αυτή η έννοια της νομιμότητας σαφώς αντιτίθεται σε εκείνη του Κράτους, της πλειοψη-φίας και της αντιπροσώπευσης. Δεν υπακούει στην ίδια λογική, επιβάλλει τη δική της λογική. Αν η πολιτική συνίσταται στην πάλη με-ταξύ διαφορετικών νομιμοτήτων, διαφορετικών αντιλήψεων σχετικά με την ευτυχία, το έργο μας από δω και πέρα είναι να παρέχουμε τα μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα, χωρίς κανένα άλλο όριο εκτός από αυτό που μας φαίνεται δίκαιο και μας δημιουργεί χαρά.

Μπορείτε να βρείτε το κείμενο εδώ:

www.blaumachen.gr/2006/03/4th-announcement/

Page 32: Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

Τυπώθηκετον Οκτωβρίου του 2011

στο Βόλοσε ........... αντίτυπα.

troxilato.espivblogs.net