Download - έκδοση ΦΕΣ για Πολυτεχνείο

Transcript

Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!

Η εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73• Το διεθνές περιβάλλον• Χρονικό της εξέγερσης

• Ο ρόλος της επαναστατικής Αριστεράς

38 χρόνια μετάΑνάγκη εργατικού και φοιτητικού ξεσηκωμού

Εμπρόσ για τησ γενιάσ μασ τα πολυτεχνεία

Τ ο σύνθημα : “ψωμί – παιδεία – ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73” ήταν από εκείνα που φωνάχτηκαν συχνότερα και πιο παθιασμένα στις πλατείες από τους «Αγανακτισμένους» φέτος το καλοκαίρι, ενώ συνεχίζει να ακούγεται σε όλες τις μαζικές διαδηλώσεις. Η ολοένα και σφοδρότερη επίθεση των από πάνω

στους εργαζόμενους και τη νεολαία κάνουν και τα τρία αυτά αιτήματα εξαιρετικά επίκαιρα. Η φράση «εργασιακός μεσαίωνας» αυτή τη στιγμή ακούγεται στα αυτιά των εργαζόμενων σαν συνοπτική περιγραφή της ζωής τους. Σε κάθε τομέα, από την υγεία μέχρι την παιδεία, οι κατευθύνσεις που μπαίνουν από την τρόικα και τους καπιταλιστές είναι η διάλυση των πάντων. Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμο, πολυνομοσχέδιο, χαράτσια, κούρεμα… Τα απανωτά κύματα μέτρων έχουν σαν στόχο να τσακιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, της νεολαίας και όλου του λαού. Όμως όσο επίκαιρα είναι τα τρία αιτήματα, άλλο τόσο επίκαιρος – σήμερα, τέσσερις δεκαετίες μετά – είναι και ο γενικευμένος ξεσηκωμός του Νοέμβρη.

Η κυβέρνηση ΓΑΠ έπεσε, να ανατρέψουμε και το μνημόνιοΗ κυβέρνηση Παπανδρέου επιτέλους έπεσε. Είναι μια μεγάλη νίκη του κινήματος των εργατικών και νεολαιίστικων κινητοποιήσεων. Οι «από πάνω» και τα επιτελεία τους ξέρουν ότι αν ο κόσμος συνειδητοποιήσει τη δύναμη του κινδυνεύουν και οι επόμενες κυβερνήσεις. Γι’ αυτό προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι με μια πιο «ικανή», «Εθνική» κυβέρνηση θα «σωθεί η χώρα». Αφού δεν έφυγαν με ελικόπτερο (ακόμα τουλάχιστον) προσπαθούν να πείσουν το λαό για τα μέτρα, χρησιμοποιώντας τη δημιουργία κυβέρνησης «Εθνικής Ανάγκης» με τη σύμπραξη ΝΔ, ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη.

Στο κάλεσμα για εθνική ενότητα, μία είναι η απάντηση: ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ! Δυστυχώς για τους από πάνω, ειδικά η κινητοποίηση στις 19 και 20 Οκτώβρη αλλά και οι λαϊκές διαδηλώσεις στις παρελάσεις για το ΟΧΙ, δείξανε πως αυτή τη στιγμή γίνεται ξεκάθαρο μαζικά στο λαό ότι υπάρχουν δύο αντίπαλα στρατόπεδα.

Σε αυτές τις συνθήκες, τα συμπεράσματα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73, 38 χρόνια μετά, παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα. Απέναντι στα κηρύγματα «εθνικής συναίνεσης» έχουμε να αντιτάξουμε τον αγώνα για να ανατρέψουμε τα μέτρα τους, για να σώσουμε τα δικαιώματα που κερδίσαμε αυτά τα χρόνια, για να διεκδικήσουμε να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκίνησε, αλλά δεν ολοκλήρωσε ο Νοέμβρης, την επαναστατική ανατροπή του συστήματος. (συνέχεια σελ. 10)

Έκδοση των «Φοιτητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα»(τηλ.: 210-3306286, email: [email protected])

Τότε

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ‘73 αποτελούσε έναν κρίκο στην παγκόσμια «επαναστατική αλυ-σίδα». Η εξέγερση της Αμερικανικής νεολαίας

εναντία στον πόλεμο του Βιετνάμ, το κίνημα κατά των φυ-λετικών διακρίσεων και ιδιαίτερα ο Μάης του ‘68 έπαιξαν σημαντικό ρολό στην ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας που οδήγησε στην ανοιχτή αμφισβήτηση - ρήξη με το πραξικόπημα των συνταγματαρχών.

Κάνοντας μια μικρή ανάδρομη στην δεκαετία του ‘60 βλέπουμε ότι ο ανεπτυγ-μένος καπιταλισμός σε Αμερική και Ευρώπη ισχυροποιείται μέσα από διαδικασίες εσωτερικών αναδιαρθρώσεων και συ-γκρούσεων .

Μετά από μια περίοδο εγκλωβισμού του εργατι-κού κινήματος σε πολλά σημεία του κόσμου πραγ-ματοποιούνται κινητοποι-ήσεις και εξεγέρσεις. Από τις Η.Π.Α μέχρι την Δυτική Γερμανία και από την Νότια Αμερική μέχρι την Ιαπωνία στέλνοντας μήνυμα αγωνιστικής διεκδίκησης και πάλης.

Το 1968 ήταν μια χρονιά που σημαδεύτηκε από το ξέ-σπασμα σε διεθνές επίπεδο δεκάδων εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Το γεγονός όμως που άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα του ήταν ο Γαλλικός Μάης.

Αφορμή για την εξέγερση της νεολαίας που αποτέλεσε τον προάγγελο για την κατοπινή έκρηξη του εργατικού κι-νήματος στάθηκε το σχέδιο αναμόρφωσης της ανωτάτης εκπαίδευσης που περιόριζε τον αριθμό των εισακτέων στα Πανεπιστήμια και προκάλεσε την αντίδραση των φοιτητών.

Αυτή η δεκαετία σημαδεύτηκε επίσης και από τις εξε-γέρσεις του λαού στις χώρες του λεγόμενου «ανατολικού μπλοκ». Η ουγγρική επανάσταση, η εξέγερση στην Ανα-

τολική Γερμάνια το κίνημα στην Πολώνια και οι ταραχές στην Τσεχοσλοβακία ανέδειξαν τις αδυναμίες και τον αυταρχισμό τον σταλινικών καθεστώτων. Το ξεσκέπασμα της φύσης αυτών των καθεστώτων στα μάτια εκατομ-μυρίων ανθρώπων, βοηθούσε την γενιά που πολιτικοποι-ούνταν μέσα από τα γεγονότα του 1968 στην αναζήτηση της για επαναστατικές πολιτικές.

Ο Μάο και η Πολιτιστική Επανάσταση, η Κουβά, ο Τσε, η Αλγερινή Επανάσταση, το Βιετνάμ, το ξέσπασμα του αντιπο-λεμικού κινήματος, μαζί με το γαλλικό Μάη ριζοσπαστικο-ποιούν χιλιάδες, κυρίως νέους, αγωνιστές σε όλο τον κόσμο.

Και τώραΈτσι και σήμερα υπάρ-χουν και τα δύο στοιχεία.

Τεράστια κινήματα αντί-στασης: Από το αντιπολε-μικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ το 2003, μέχρι τις σημερινές αραβι-κές εξεγέρσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία κλπ. όπου οι λαοί ξεσηκώνονται ενάντια στα καθεστώτα. Από το αντιπαγκοσμιοποι-ητικό κίνημα της προηγού-

μενης δεκαετίας, στο «κίνημα των πλατειών» (Ισπανία, Ελ-λάδα κλπ) και στο πρόσφατο Occupy (Wall Street, Όκλαντ, Τορόντο κλπ) που εξαπλώνεται γρήγορα σε όλο τον πλα-νήτη. Από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις (Γαλλία, Χιλή, Ελ-λάδα) στις βίαιες εξεγέρσεις των «κολασμένων» (Λονδίνο, ελληνικός Δεκέμβρης), αλλά και στο συνεχώς αναπτυσσό-μενο εργατικό κίνημα με τεράστιες απεργίες και διαδηλώ-σεις σε όλο τον κόσμο.

Την ίδια στιγμή όμως αμφισβητείται συνολικά το σύστη-μα και η ικανότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων να συνεχίζουν «όπως πριν». Εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο θέλουν να αλλάξουν το σύστημα και ψάχνουν τον τρόπο να το κάνουν. Οι εξεγέρσεις είναι στην ημερή-σια διάταξη. Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!

Διεθνές κίνημα αμφισβήτησησ & εξεγέρσεων

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΑΛΗΣ

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την κορύφωση των διεργασιών του φοιτητικού κινήματος, το οποίο δρούσε παρά τη συνε-

χή καταστολή, τις φυλακίσεις, τις δολοφονίες και τις απαγορεύσεις καθ’όλη τη δεκαετία του ‘60. Οι πρώ-τες συλλογικές αντιδράσεις των φοιτητών σηματοδο-τήθηκαν από τη μείωση των δαπανών για την παιδεία στον κυβερνητικό προϋπολογισμό του 1962 και από το γάμο της πριγκίπισσας Σοφίας, στην οποία “ο ελ-ληνικός λαός” έδωσε προίκα 30.000 χρυσές λίρες! Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, η ανάληψη της εξουσίας από την Ένωση Κέντρου και τα Ιουλιανά του ‘65 οδήγησαν στη συσπείρωση και την οργάνωση του φοιτητικού κινήματος, το οποίο δεν αρκέστηκε στις φοιτητικές διεκδικήσεις αλλά διεύρυνε σταδιακά το φάσμα των αιτημάτων του για ολόκληρη την κοινωνία. Εκείνη την περίοδο είχε πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των Πανεπιστημίων με αποτέλεσμα την μαζική εισαγω-γή των φοιτητών από μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, οι οποίοι μετέφεραν στους χώρους των σχολών τις δυσκολίες και την αγανάκτηση των οικογε-νειών τους.

Ερχόμαστε λοιπόν, στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου

του 1967. Καταργούνται οι περισσότεροι φοιτητικοί σύλ-λογοι, ενώ συνδικαλιστές της Αριστεράς φυλακίζονται ή εξορίζονται. Σκοτάδι, τρομοκρατία, διώξεις, παράνομο διάβασμα, φόβος συνθέτουν την εικόνα ενός φοιτητικού κινήματος που πλέον βρίσκεται «στον γύψο». Η καύσιμη ύλη όμως υπάρχει και αναζητεί τον πρώτο σπινθήρα να πάρει φωτιά. Καταλυτικός παράγοντας για τη ριζοσπα-στικοποίηση των νέων ήταν επίσης οι ιδεολογικές επιρ-ροές από το διεθνή Μάη του ‘68 και το αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που είχε ξεσπάσει ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η πολιτική και ιδεολογική ζύ-μωση, που συνέβαινε στους χώρους των Πανεπιστημίων αρχίζει να φαίνεται με τις αυθόρμητες διαδηλώσεις μετά από προβολή ταινιών, όπως “Φράουλες και Αίμα” ή “Γου-ντστοκ” καθώς και την στροφή των φοιτητών στα βιβλία του Μαρξ, του Λένιν και του Τρότσκι. Στις αρχές της δε-καετίας του ‘70 άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια αστάθειας του καθεστώτος. Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, ο πληθωρισμός και η διεθνής κατακραυγή οδή-γησαν αναγκαστικά σε μια διαδικασία “φιλελευθεροποί-ησης” της χούντας. Στους χώρους των πανεπιστημίων αυτό μεταφράστηκε σε φοιτητικές εκλογές, οι οποίες όμως εξελίσσονται σε φιάσκο.

Από το πραξικόπημα του ‘67 στο Πολυτεχνείο του ‘73

Οι φοιτητικές εκλογές του ‘73 σημαδεύτηκαν από τη βία, τη νοθεία και τον τραμπουκισμό των χαφιέδων και των ασφαλιτών. Τα “εκλεγμένα” ΔΣ δεν έχουν κανένα κύρος μέσα στις σχολές αλλά απομονώνονται και γε-λοιοποιούνται. Παράλληλα εκλέγονται Επιτροπές Αγώ-να, οι οποίες καθοδηγούνται από αγωνιστές τις Επα-ναστατικής Αριστεράς και ξεκινάνε οι πρώτες αποχές από τα μαθήματα και οι πρώτες διαδηλώσεις στο κέ-ντρο της Αθήνας. Οι εκδηλώσεις αυτές βρίσκουν πρό-σφορο έδαφος στους εργαζόμενους και τους μαθητές, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία δείχνουν τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη τους στους αγώνες των φοιτητών.

Τα κλιμακούμενα αυτά γεγονότα οδήγησαν στις καταλή-ψεις της Νομικής, που αποτέλεσαν ορόσημο στους αγώ-νες του φοιτητικού κινήματος ενάντια στη χούντα. Στις 21 Φεβρουαρίου και στις 20 Μαρτίου φοιτητές της Νομικής, της Φιλοσοφικής και του Φυσικομαθηματικού κατέλαβαν το κτίριο της Σόλωνος. Η εικόνα των φοιτητών, που βρί-σκονταν στην ταράτσα της σχολής και διεκδικούσαν “ Ψω-μί-Παιδεία-Ελευθερία”, “Δημοκρατία”, “Κάτω η Χούντα” έδωσε αισιοδοξία και δύναμη στον καταπιεσμένο και κυ-νηγημένο λαό. Αυτή ήταν η πρώτη ανοιχτή και οργανωμένη δράση αντίστασης, η οποία δήλωνε και την πρόθεση των φοιτητών για τη ανατροπή της χούντας. Ήταν όμως και η πρώτη ουσιαστική σύνδεση με την υπόλοιπη κοινωνία κα-θώς χιλιάδες εργαζόμενοι έσπευσαν να συμπαρασταθούν στους φοιτητές και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις κατα-στολής. Κάπως έτσι ξεκινάει και η αντίστροφη μέτρηση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου λίγους μήνες αργότερα.

Το Χρονικό της Εξέγερσης

14 ΝοεμβρίουΔιακόπτεται θυελλώδης συνέλευση στη Νομική μετά από πρόταση της Επαναστατικής Αριστεράς για πο-

ρεία προς το Πολυτεχνείο στο οποίο βρίσκονται κλει-σμένοι εκατοντάδες φοιτητές . Στην πορεία γίνονται συγκρούσεις με την αστυνομία. Το κλίμα στο κέντρο της Αθήνας είναι εκρηκτικό. Στο Πολυτεχνείο συνδι-καλιστές της Επαναστατικής Αριστεράς οργανώνουν τους φοιτητές. “Κάτω η χούντα” και “ θάνατος στο φασισμό” είναι τα συνθήματα που δονούν την ατμό-σφαιρα. Μέχρι το βράδυ έχουν μαζευτεί 20.000 άτομα. Στις 12 κλείνουν οι πόρτες. Η κατάληψη είναι πλέον γεγονός.

15 ΝοέμβρηΓενικές συνελεύσεις, επιτροπές εξετάζουν τρόπους οργάνωσης και δράσης. Καλούν το λαό στους δρό-μους. Αρχίζει να λειτουργεί ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου. Με πρωτοβουλία της Επαναστατι-κής Αριστεράς πραγματοποιείται η πρώτη Εργατική Συνέλευση μέσα στο Πολυτεχνείο. Δημιουργεί τις πρώτες μεικτές επιτροπές εργατών -φοιτητών. Χιλιά-δες εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές ανταποκρί-νονται στο κάλεσμα. Εγκρίνεται η πρώτη διακήρυξη της εργατικής συνέλευσης.

Παρασκευή 16 ΝοέμβρηΛαϊκή εξέγερση. Το Πολυτεχνείο είναι το κέντρο της εξέγερσης. Όλη η Ελλάδα αγωνιά. Η Πατησίων είναι γε-μάτη φοιτητές, μαθητές και εργάτες. Από τα Μέγαρα φθάνουν αγρότες με τρακτέρ. Ο λαός έχει αφυπνιστεί. Όλοι πιστεύουν ότι η χούντα θα καταρρεύσει κάτω από την λαϊκή κατακραυγή. Όσο περνούν οι ώρες, τόσο αυ-ξάνονται οι φήμες ότι επίκειται επέμβαση του στρατού. Αργά το απόγευμα ο διευθυντής της αστυνομίας Χρι-στολουκάς δίνει εντολή για εκτεταμένη χρήση δακρυγό-νων. Ακροβολιστές ετοιμάζουν τα όπλα τους και παίρ-νουν θέση στις ταράτσες των γύρω κτιρίων. Οι φοιτητές σκορπίζονται στους γύρω δρόμους όμως χιλιάδες παρα-μένουν έξω από το Πολυτεχνείο και μέσα σε αυτό. Τα συνθήματα “κάτω η χούντα” και “ψωμί παιδεία ελευθε-ρία” δονούν την ατμόσφαιρα. Στον σταθμό Πρώτων Βοη-θειών στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου και στα εφημερεύοντα νοσοκομεία μεταφέρονται εκατοντάδες τραυματίες με ανοιγμένα κεφάλια, χτυπημένοι από σφαίρες, ενώ μέσα στο πολυτεχνείο στήνεται πρόχειρο χειρουργείο.

Γύρω στα μεσάνυχτα της 16ης προς 17Νοέμβρη εμφανίζονται στους δρόμους τα τανκς και οι λοκα-

τζήδες. Ο εξεγερμένος λαός απευθύνεται στα στρα-τευμένα παιδιά και με την έκκληση “αδέρφια μας στρατιώτες” ζητά να μην χτυπήσουν τους διαδηλω-τές. Τεράστια οδοφράγματα στήνονται στην Πατησί-ων. Μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα τα μεγάφωνα του Πολυτεχνείου μεταδίδουν ότι όσοι θέλουν να αποχω-ρήσουν πρέπει να φύγουν γιατί οι πόρτες θα κλεί-σουν οριστικά. Στις 2 π.μ. το τανκς φθάνει στην πύλη του Πολυτεχνείου. Χιλιάδες φοιτητές και εργάτες στους δρόμους και στα κάγκελα του Πολυτεχνείου είναι πρόσωπο με πρόσωπο με την χούντα, αλλά δεν υποχωρούν μένουν εκεί για την τελική μάχη.

Ώρα 3 μ.μ. Ιστορική ώρα για την Ελλάδα, χαραγμέ-νη με ανεξίτηλα γράμματα στην συλλογική μνήμη. Το τανκ ισοπεδώνει την πύλη του Πολυτεχνείου και πίσω του ακολουθούν λοκατζήδες και οι άνδρες της ΕΣΑ του φασίστα Ιωαννίδη. Το Πολυτεχνείο έχει πέσει. Τα νοσοκομεία γεμίζουν. Νεκροί στους δρόμους. Ήταν το τέλος της εξέγερσης. Ταυτόχρονα ήταν η αρχή του τέλους για την χούντα.

ΜΥΡΤΩ ΣΙΔΕΡΗ

Μ ια μεγάλη κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος, το πανεπιστημιακό άσυλο, αποτέλεσε επί πολλά χρόνια στόχο του

αστικού συστήματος εξουσίας, το οποίο κατέβαλλε λυσσώδεις προσπάθειες για να το απαξιώσει και τελικά να το καταργήσει. Κι αυτό γιατί σε καιρούς που διακυβευόταν η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι κοινωνικές κατακτήσεις, το άσυλο υπήρξε το καταφύγιο των αγωνιστών αλλά και το κέντρο ανταλλαγής και διάδοσης ιδεών, πού γέννησαν λαϊκά κινήματα, τα οποία συγκρούστηκαν με το εκάστοτε καθεστώς.

Κατά τη διάρκεια της χούντας λοιπόν, το πανεπιστημιακό άσυλο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη συσπείρωση και την οργάνωση του φοιτητικού κινήματος. Σε σύγκριση με τους εργασιακούς χώρους, στους οποίους υπήρχε άγρια καταστολή, στους χώρους των πανεπιστημίων έπνεε ο αέρας της αμφισβήτησης και επανάστασης. Οι φοιτητές μπορούσαν ευκολότερα να συζητούν για τα διεθνή γεγονότα που είχαν συνταράξει τον κόσμο, για τις ταινίες που αποκάλυπταν τη σαθρότητα του συστήματος και για τα ριζοσπαστικά βιβλία που διάβαζαν. Αυτό συνέβαλε στην πολιτική και ιδεολογική τους ζύμωση και τελικά στον ξεσηκωμό του φοιτητικού κινήματος, το οποίο πυροδότησε την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ακόμα και τότε, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν ασφαλίτες μέσα στις σχολές ή επενέβαινε η αστυνομία όταν το ζητούσε κάποιος, η χούντα αναγκάστηκε να κρατήσει χαμηλό προφίλ και δίστασε να εισβάλει αμέσως και στις καταλήψεις. Στην πρώτη κατάληψη της Νομικής η χούντα άφησε τη Σύγκλητο να διαπραγματευτεί με τους φοιτητές. Μεσολάβησαν απειλές του Παπαδόπουλου προς τους πανεπιστημιακούς και τον τύπο και όταν ένα μήνα μετά η κατάληψη επαναλήφθηκε, η Σύγκλητος κάλεσε χωρίς δισταγμό την αστυνομία. Αλλά ακόμα και στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, μετά τις πρώτες απειλές, η χούντα ήλπιζε ότι η κατάσταση θα εκφυλιστεί. Ήξερε ότι ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου είχε τεράστια ισχύ όχι μόνο στους κύκλους των φοιτητών, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία. Μια εισβολή στο άσυλο

θα χάλαγε το παραμύθι της «φιλελευθεροποίησης» που προσπαθούσε να πουλήσει.

Η κατοχύρωση της σημασίας του ασύλου στην κοινωνική συνείδηση έγινε μέσα από τους αγώνες των φοιτητών τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60. Τότε απέδειξαν οι φοιτητές ότι μέσα στο χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου, διακινούνται ιδέες, οι οποίες ριζοσπαστικοποιούν και συλλογικοποιούν το κίνημα. Αυτό με τη σειρά του οδήγησε όχι μόνο σε κινηματικές διαδικασίες για κοινωνικές κατακτήσεις αλλά και στην ευρεία αποδοχή και υπεράσπιση του θεσμού του ως απαραίτητο κοινωνικό αγαθό. Γι αυτό το λόγο είδαμε, ότι τις κρίσιμες στιγμές, που το φοιτητικό κίνημα ανοίχτηκε στην κοινωνία (καταλήψεις Νομικής, Πολυτεχνείου ) ο κόσμος έσπευσε να το αγκαλιάσει και να το υπερασπιστεί ακόμα και αν αυτό σήμαινε, ότι έπρεπε να συγκρουστεί σώμα με σώμα με τις δυνάμεις καταστολής.

Το πανεπιστημιακό άσυλο λοιπόν, αποτελεί όχι μόνο φοιτητική αλλά και κοινωνική κατάκτηση. Η υπεράσπιση και η διατήρηση του είναι καθήκον όλων μας. Όσων διεκδικούν την ελευθερία και τη δημοκρατία, όταν αυτές καταπατούνται. Όσων διεκδικούν ίσα δικαιώματα για όλους, όταν αυτά στερούνται. Μα πάνω από όλα όσων διεκδικούν το δικαίωμα όλων μας να αντιστεκόμαστε, να επιθυμούμε και να απαιτούμε μια κοινωνία χωρίς αδικία, ρατσισμό, φτώχεια και εκμετάλλευση.

Η δύναμη και η αξία του ασύλου

Τ ο Πολυτεχνείο ανήκει στην ιστορία των μεγάλων λαϊκών αγώνων, ένα ορόσημο που αξίζει περισσότερη μελέτη και ανάλυση για το ρόλο

που διαδραμάτισε η Επαναστατική Αριστερά κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Η Επαναστατική Αριστερά όμως, βρέθηκε στην πρωτοπορία του λαϊκού ξεσηκωμού από τις πρώτες απόπειρες για συσπείρωση και οργάνωση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος μέχρι την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δεν είχε καμία επιφύλαξη, ούτε δισταγμό να μπει στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης φοιτητών-μαθητών -εργατών.

Για να εξελιχθούν όμως τα πράγματα με αυτό τον τρόπο χρειάστηκε να δοθούν μάχες μέσα στις συνελεύσεις, τις καταλήψεις και το κίνημα γενικότερα. Αυτό συνέβη γιατί οι τότε μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις Αντι-ΕΦΕΕ (ΚΚΕ) και Ρήγας Φεραίος (ΚΚΕεσωτ) δρούσαν σύμφωνα με τις επιταγές των κομμάτων τους. Το ΚΚΕεσωτ ήθελε κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” με συμμετοχή όλων των κομμάτων από τα αριστερά ως τα δεξιά (ακόμα και αυτών που συνομιλούσαν με τη χούντα), ενώ το ΚΚΕ επιθυμούσε συνεργασία όλων των αντιδικτατορικών κομμάτων με βάση ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Δεν επιθυμούσαν δηλαδή άμεση σύγκρουση και ρήξη με το

καθεστώς της δικτατορίας. Και αυτό ήταν που καθόρισε και τη δράση τους μέσα στο φοιτητικό κίνημα.

Από τις καταλήψεις της Νομικής φάνηκε, ότι η Αντι-ΕΦΕΕ και ο Ρήγας δεν ήθελαν να δώσουν πολιτικό χαρακτήρα στις δράσεις και τα αιτήματα του κινήματος. Γι’ αυτούς η αντίσταση απέναντι στη χούντα δεν έπρεπε να φτάσει σε τέτοιο σημείο, που θα δυσαρεστούσε ή θα απομάκρυνε τους αστούς πολιτικούς, καθώς τους θεωρούσαν απαραίτητους συμμάχους. Έτσι λοιπόν, έδωσαν μάχη για “φοιτητικά” και μόνο αιτήματα και συνθήματα, σβήνοντας από τους τοίχους το “Κάτω η Χούντα” και “Θάνατος στο Φασισμό”. Ενώ απέκλεισαν αυθαίρετα την Επιτροπή Αγώνα του Φυσικομαθηματικού από την Επιτροπή Κατάληψης, επειδή αποτελούνταν από αγωνιστές της Επαναστατικής Αριστεράς.

Όταν λίγους μήνες αργότερα στις 14 Νοεμβρίου φοιτητές εισβάλουν στο Πολυτεχνείο και συγκρούονται με την αστυνομία, η Αντι-ΕΦΕΕ και ο Ρήγας βλέπουν αρνητικά μια ακόμη ανοιχτή σύγκρουση με το καθεστώς της χούντας. Για να πάρει η αυθόρμητη αυτή ενέργεια των φοιτητών τη μορφή μιας οργανωμένης κατάληψης, χρειάστηκε οι επαναστάτες φοιτητές να παλέψουν κόντρα στις απόψεις των δύο παρατάξεων

Ο Ρόλος της Επαναστατικής Αριστεράς

που ζητούσαν την αποχώρηση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο (κατηγορήθηκαν μάλιστα από την εφημερίδα “Πανσπουδαστική” της Αντι-ΕΦΕΕ σαν εγκάθετοι της CIA, προβοκάτορες και πράκτορες της ΚΥΠ). Τελικά οι δύο παρατάξεις αποχώρησαν από το Πολυτεχνείο και επέστρεψαν το βράδυ, όταν η κατάληψη ήταν γεγονός με την παρουσία 20.000 ατόμων μέσα και έξω από το κτίριο.

Ακόμα και τότε προσπαθούν με κάθε τρόπο να περιορίσουν το χαρακτήρα της κατάληψης σε φοιτητοκεντρικό, καταφέρνουν να μονοπωλήσουν σχεδόν την ηγεσία του αγώνα, αλλά και επιδιώκουν - κυρίως η Αντι-ΕΦΕΕ- να υπάρχει κάποιος “δικός τους” σε κάθε τμήμα οργάνωσης της κατάληψης (μεγάφωνα, πολυγράφους, ταμείο, αποθήκες τροφίμων, τηλέφωνα). Επιπλέον δεν αναγνώριζαν τους εκπρόσωπους των εργατών, εμπόδισαν μάλιστα την τύπωση των καλεσμάτων και των διακηρύξεων τους, και προπαγάνδιζαν μέσα στο χώρο της σχολής ότι πρέπει να προετοιμαστούν για “συντεταγμένη υποχώρηση” και “απαγκίστρωση” από το Πολυτεχνείο. Η πρόταση όμως αυτή καταψηφίζεται στις γενικές συνελεύσεις της Παρασκευής και την παλιά ορισμένη Συντονιστική Επιτροπή αντικαθιστά καινούργια, εκλεγμένη, με την πλειοψηφία των μελών της να προέρχεται από τον χώρο της Επαναστατικής Αριστεράς.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν, οι αγωνιστές της Επαναστατικής Αριστεράς κατάφεραν να ενώσουν τον ενθουσιασμό και την επαναστατικότητα του φοιτητικού κινήματος με το δυναμισμό, την εμπειρία και τη γενναιότητα των εργατών, δημιουργώντας ένα απίστευτο κράμα οργής, αμφισβήτησης και αντίστασης, το οποίο κατάφερε να μετατρέψει μια αυθόρμητη φοιτητική ενέργεια σε

παλλαϊκό ξεσηκωμό έτοιμο να συγκρουστεί πρόσωπο με πρόσωπο με τη χούντα και όλες τις δυνάμεις της.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ενέργειας είναι οι εργατικές συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν από το πρώτο κιόλας βράδυ στην κατάληψη του Πολυτεχνείου με πρωτοβουλία της ΣΕΠ (Σοσιαλιστική Επαναστατική Πάλη). Βασική τους μέριμνα ήταν η απεύθυνση τους σε εργοστάσια και γιαπιά, καθώς και η δημιουργία μικτών επιτροπών, οι οποίες με προκηρύξεις και συνθήματα εξόρμησαν στους εργασιακούς χώρους. Δεν αρκέστηκαν όμως μόνο σε αυτό. Στη δεύτερη εργατική συνέλευση κυρίως μέλη της ΟΣΕ ρίχνουν το σύνθημα “Γενική Απεργία”. Παρά τις αντιδράσεις, τυπώνεται στη δεύτερη εργατική διακήρυξη και βρίσκει άμεση ανταπόκριση στους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν απείχαν απλά από τις δουλείες τους αλλά σταματούσαν τα λεωφορεία στο δρόμο και κατέβαζαν κάτω τον κόσμο.

Μπορεί το Πολυτεχνείο να μην κατάφερε εκείνες τις μέρες να ρίξει τον Παπαδόπουλο. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι σηματοδότησε την αρχή του τέλους του. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν με αυτό τον τρόπο, επειδή κάποιοι πήραν πρωτοβουλίες την κατάλληλη στιγμή, συμπληρώνοντας το πολιτικό κενό, που είχε δημιουργηθεί με τη στάση των επίσημων κομμάτων της Αριστεράς. Οι οργανώσεις όμως της Επαναστατικής Αριστεράς δεν φοβήθηκαν να σταθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, να πάρουν πρωτοβουλίες μαζί με χιλιάδες ανένταχτους φοιτητές και εργαζομένους, να διεκδικήσουν με κάθε τρόπο μια καλύτερη κοινωνία για όλους. Τη συμβολή και την πρωτοπορία της σημερινής Επαναστατικής Αριστεράς χρειαζόμαστε και τώρα και σε αυτό ρίχνουν όλες τις δυνάμεις τους οι Φοιτητές Ενάντια στο Σύστημα. Είναι η ώρα για τα δικά μας Πολυτεχνεία.

ΜΥΡΤΩ ΣΙΔΕΡΗ

Ο εργατικόσ ξεσηκωμόσ...

Εμπρόσ για τησ γενιάσ μασ

Σ τις 19 Οκτώβρη ολόκληρη η Ελλάδα βούλιαξε από τις διαδηλώσεις. Στην Αθήνα πολλοί μιλάνε ακόμα και για 500.000 διαδηλωτές,

και στις υπόλοιπες πόλεις οι πιο παλιοί λένε πως ήταν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ταυτόχρονα τα ποσοστά απεργίας ήταν εντυπωσιακά. Ερήμωσαν τα πάντα, η παραγωγή παρέλυσε και οι δρόμοι γέμισαν κόσμο. Οι συζητήσεις στις διαδηλώσεις κυμαίνονταν από το πώς θα τους ρίξουμε και το τι θα γίνει μετά, μέχρι και το ποια κοινωνία χρειαζόμαστε. Ήταν μια απεργία ξεκάθαρα πολιτική με ένα και μοναδικό αίτημα: να πέσει η κυβέρνηση. Αυτό το κλίμα δεν διαμορφώθηκε βέβαια από τη μια στιγμή στην άλλη. Βδομάδες πριν, είχαμε δεκάδες καταλήψεις υπουργείων από τους υπαλλήλους τους, φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις καθώς και μια μαχητική απεργία εβδομάδων στους δήμους, με καταλήψεις δημαρχείων και άλλων δημόσιων κτηρίων, με τεράστια συμμετοχή αλλά και με κοινωνική υποστήριξη και αλληλεγγύη. Όλα αυτά τα γεγονότα «έχτισαν» το δρόμο για μια 48ωρη γενική απεργία με τέτοια χαρακτηριστικά. Αυτή τη φορά φάνηκε η πραγματική δύναμη των από κάτω, η δύναμη των απεργιών που παραλύουν τα πάντα και κάνουν το σύστημα να παραπαίει.

Στις 20 Οκτώβρη υπήρξαν πολύ μαζικές κινητοποιήσεις πανελλαδικά. Βέβαια σημαδεύτηκε από την κρατική δολοφονία του εργάτη συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ, Δημήτρη

Κοτζαρίδη. Από αυτές τις δύο μέρες, αλλά και από τις κινητοποιήσεις διαρκείας προέκυψαν πολλά ερωτήματα. Αρχικά σε πολύ κόσμο προέκυψε ένα σοβαρό ζήτημα. «Αφού δεν τους ρίξαμε τώρα, μήπως ηττηθήκαμε;» Ευτυχώς ο ίδιο ο κόσμος έδωσε την απάντηση στις παρελάσεις, κυνηγώντας τους επισήμους και δείχνοντας ότι τίποτε δεν τελείωσε. Και ταυτόχρονα ότι απλώνεται μαζικά η ιδέα ότι «πρέπει να πάμε μέχρι τέλους». Αυτή η απεργία πρέπει να αποτελέσει την αρχή έτσι ώστε να τους ανατρέψουμε. Γιατί κάθε φορά που γίνονται τέτοιες μαζικές κινητοποιήσεις οι από κάτω πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά και οι από πάνω παραλύουν όλο και περισσότερο.

Παράλληλα υπήρξαν βέβαια πολλά ερωτήματα για τη στάση των δυνάμεων του κινήματος. Το ΚΚΕ απέδειξε δυστυχώς ότι (ενώ υπήρχε μια διάθεση για κοινή δράση) είναι μια συντηρητική δύναμη, που δεν θέλει να δώσει τη μάχη ανατροπής αυτής της κυβέρνησης. Από την άλλη αποδείχτηκε ότι αν μέσα στο κίνημα οι πολιτικές αντιπαραθέσεις αποφασίζεται από κάποιους να λυθούν με δολοφονικές επιθέσεις σε οργανωμένα μπλοκ τότε λειτουργούν διαλυτικά και καμιά θέση δεν έχουν μέσα στο κίνημα. Η ριζοσπαστική αριστερά μέσα σε αυτό το τοπίο πρέπει να αποδείξει ότι υπάρχει άλλος δρόμος, εντείνοντας την κοινή δράση, μονιμοποιώντας την από τα κάτω ταυτόχρονα με την εντεινόμενη ανάγκη συμπαράταξης και σε πολιτικό επίπεδο.

Το απεργιακό ποτάμι της 48ωρης απεργίας (19-20 Οκτώβρη) που έπνιξε την κυβέρνηση του ΓΑΠ.

Σ ε όλο αυτό το γενικευμένο ξεσηκωμό, εντάσσονται και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις που «άνοιξαν» τη χρονιά με όλες τις σχολές κατηλλειμένες

ενάντια στο νόμο πλαίσιο. Ο νόμος πλαίσιο που αποτελεί ταφόπλακα για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, μέχρι στιγμής έχει μπλοκαριστεί σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Σε αυτή την ήττα της Διαμαντοπούλου τον καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι 300 φοιτητικές καταλήψεις που κράτησαν ένα μήνα. Κάτω από αυτή την πίεση όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα είπε ένα κάθετο όχι στο νόμο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του. Από την αρχή των καταλήψεων η πολιτική ανάλυση του συντονιστικού γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων έλεγε ότι για να πέσει αυτός ο νόμος εξαιτίας του χαρακτήρα της συνολικής επίθεσης, πρέπει να πέσει και η κυβέρνηση. Για να επιτευχθεί αυτό χρειαζόταν αρχικά πανεκπαιδευτικός συντονισμός, άνοιγμα στην κοινωνία και συμπόρευση με τους εργαζόμενους.

ΑπολογισμόςΚινούμενες σε αυτή την κατεύθυνση όλες οι καταλήψεις είχαν προγράμματα δράσης για εκδηλώσεις με καθηγητές και εργαζόμενους, μοιράσματα στα σχολεία που είχαν αρχίσει καταλήψεις, απεύθυνση στις λαϊκές συνελεύσεις. Όλα αυτά ήταν στη σωστή κατεύθυνση όμως σε μεγάλο βαθμό έλειπε η υλοποίησή τους. Ουσιαστικά ο κόσμος δε φαινόταν να δείχνει διαθεσιμότητα πέρα από το να ψηφίζει στις συνελεύσεις.

Η αδυναμία της φοιτητικής αριστεράς να δημιουργήσει ζωντανές καταλήψεις και να τις «βγάλει» έξω από τα πανεπιστήμια, είναι ταυτόχρονα υποκειμενική και αντικειμενική. Το αντικειμενικό στοιχείο είναι ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται μια μάχη πια όταν αυτή παίρνει χαρακτήρα σύγκρουσης με τους «από πάνω» και όχι όταν είναι ξεκομμένη από τις κεντρικές μάχες. Ειδικά οι φοιτητές το απέδειξαν αυτό και με τη συμμετοχή τους στις πλατείες του καλοκαιριού, αλλά και με την ταυτόχρονη αποχή τους από τις κινηματικές διαδικασίες στα πανεπιστήμια. Αντίστοιχα, δεν είναι τυχαίο πως σχεδόν σε όλες τις απεργίες, συμμετείχε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι νεολαίας. Τα υποκειμενικά προβλήματα ξεκινούν από το ότι ένα μεγάλο κομμάτι των

δυνάμεων των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ πιστεύει ότι ακόμα και με συντεχνιακούς αγώνες μπορούμε να κερδίσουμε. Η αλήθεια είναι ότι σε μεγάλο βαθμό δεν υπάρχει η πρακτική αντίληψη και η εμπειρία για το τι πραγματικά σημαίνει σύνδεση με την κοινωνία. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα το πώς μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα που είναι γεμάτο “στροφές”, θα καταφέρει η Αριστερά να αντιμετωπίσει τις αδυναμίες της, αφουγκραζόμενη τις ανησυχίες του κόσμου που θέλει να αγωνιστεί, υλοποιώντας και δοκιμάζοντας μια φοιτητική παρέμβαση πολύ διαφορετική από τα προηγούμενα χρόνια.

ΣήμεραΣτις εβδομάδες που ακολουθούν θα χρειαστεί να συνδυάσουμε τη δράση ενάντια συνολικά στην πολιτική τους με την αποτροπή οποιασδήποτε προσπάθειας να εφαρμοστεί ο νόμος πλαίσιο της Διαμαντοπούλου. Θα είναι μια δύσκολη διαδικασία, που απαιτεί από την Αριστερά να συνδυάζει ταυτόχρονα πολλά επίπεδα αντιπαράθεσης, αλλά και να εναλλάσσει το κέντρο βάρους συνεχώς. Από τη μάχη για την ακύρωση των εκλογών για τα Συμβούλια Διοίκησης, ως στην οργάνωση ουσιαστικής παρουσίας του φοιτητικού κινήματος στα μεγάλα κεντρικά ραντεβού ενάντια στο Μνημόνιο και την τρόικα. Και από την αντίσταση στις συγχωνεύσεις σχολών, στη σύνδεση με τους εργατικούς χώρους που ξεσηκώνονται ή με τις λαϊκές συνελεύσεις που οργανώνουν δράσεις ενάντια στα χαράτσια.

Σε αυτή τη κατεύθυνση είναι κρίσιμο να φτιαχτούν σε όλες τις σχολές κοινές πρωτοβουλίες φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων , με σκοπό την ενημέρωση και την ανάληψη δράσεων. Ο ανένταχτος κόσμος χρειάζεται τέτοιου είδους «εργαλεία» ώστε να εμπλακεί ενεργά.. Ακόμα κι αν η συνέλευση ενός συλλόγου δεν παίρνει αγωνιστικές αποφάσεις, η έμφαση θα πρέπει να δοθεί στη μαζική εμπλοκή στη δράση πλατιού κομματιού του φοιτητόκοσμου. Πρώτος επόμενος σταθμός είναι η διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Να πλημμυρίσουμε τους δρόμους διεκδικώντας την ανατροπής τους και διαδηλώνοντας το «ο δρόμος του Νοέμβρη, επαναστατικός»!

...και το φοιτητικό κίνημα

τα πολυτεχνεία

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΠΑΡΗΣ