με αφορμή και όχι αιτια τις εκλογες

στα συλλογικά προβλήματα,απαντάμε με συλλογικούς αγώνες!

χρ

εος

τής

γενια

ς μ

ας

ή α

να

τρο

πή

του

ς !

Το φοιτητικό κίνημα αποκτά σε αυτή τη συγκυρία έναν αναβαθμι-σμένο ρόλο, τόσο διότι αμφισβη-τούνται οι κατακτήσεις του, όσο και γιατί, όπως αναγνωρίζει και η ίδια η εξουσία, μπορεί να παίξει ρόλο πυ-ροδότη στην συγκρότηση ευρύτε-ρων κοινωνικών αντιστάσεων. Ενώ, λοιπόν η κυβέρνηση με πολύ επιθε-τικό τρόπο προσπάθησε να περάσει με όρους σοκ τις μεταρρυθμίσεις στα Πανεπιστήμια, η δυναμική εμ-φάνιση του φοιτητικού κινήματος πριν τα Χριστούγεννα, την οδήγησε σε μια σειρά από τακτικισμούς (συ-νεχείς αναβολές ημερομηνιών κα-τάθεσης νομοσχεδίου κλπ). Παρό-λα αυτά, το φοιτητικό κίνημα έχει να δώσει στο προσεχές διάστημα μια μεγάλη μάχη, με στόχο τόσο το μπλοκάρισμα των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση, όσο και την ανατροπή του συνόλου της ασκούμενης πολιτικής.

Οι φοιτητικές εκλογές αυτής της χρονιάς πραγματοποιούνται σε μια συγκυρία που το παρόν και το μέλλον μας υποθηκεύονται με τον πιο καταφανή τρόπο. Γι αυτό και το αποτέλεσμα τους θα έχει ειδικό βάρος για τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν. Αποτελούν για εμάς ευκαιρία για να συζητήσουν οι φοι-τητές την κατάσταση και την προο-πτική του φοιτητικού κινήματος και να πάρουν θέση. Να στείλουν και μέσα από αυτή τη διαδικασία πολι-τικό μήνυμα. Το πολιτικό ρεύμα αμ-φισβήτησης ενάντια στην ασκού-μενη πολιτική που εκφράστηκε μέσα στις γενικές συνελεύσεις και στους δρόμους, θέλουμε να εκ-φραστεί και στις εκλογές και να έχει συνέχεια μετά από αυτές, για την ανατροπή της εκπαιδευτικής και εργασιακής αναδιάρθρωσης.

Τον τελευταίο χρόνο βιώνουμε έναν πρωτοφα-νή κοινωνικό πόλεμο, που έχουν κηρύξει η κυ-βέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ, εις βάρος των εργα-ζομένων και της νεολαίας. Το νέο πακέτο μέτρων που ετοιμάζεται, έρχεται τη στιγμή που το μνη-μόνιο έχει χρεοκοπήσει στις συνειδήσεις όλων. Η κοινωνία απορρίπτει όλο και περισσότερο τα ιδεολογήματα που επιστρατεύτηκαν για να πα-ρουσιάσουν το μνημόνιο και την πολιτική του τελευταίου χρόνου ως μονόδρομο. Η επίκληση στην “εθνική ενότητα” ή την “ανταγωνιστικότη-τα” και ατάκες όπως “μαζί τα φάγαμε”, “κοπρίτες δημόσιοι υπάλληλοι” κλπ, χρησιμοποιήθηκαν για να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα, την ίδια στιγμή που οι τράπεζες έχουν ως τώρα λάβει δωρεά από το κράτος 108 δις ευρώ! Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο στόχος τους είναι η εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου και των τραπεζιτών, στις πλάτες των εργαζομένων.

Από την άλλη, οι “εναλλακτικές” προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους (αναδιάρ-θρωση, “επιμήκυνση”, κλπ) που ακούγονται από διάφορες πλευρές του συστήματος, είναι στην ουσία τεχνικές λεπτομέρειες, που δεν αμφι-σβητούν τον πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής. Αντίθετα μας καταδικάζουν να ζούμε επ’ αόρι-στον σε ένα κοινωνικό μεσαίωνα.

Σε αυτές τις συνθήκες, προκειμένου να αντι-μετωπιστεί ο κίνδυνος κοινωνικής εξέγερσης, χρησιμοποιούνται οι γνωστές αυταρχικές μέ-θοδοι, που μας γυρνούν δεκαετίες πίσω. Η κα-ταστολή των κινητοποιήσεων, με αποκορύφωμα την δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στο απεργια-κό συλλαλητήριο της 11ης Μάη και η επιστροφή στο προσκήνιο των παρακρατικών, φασιστικών ομάδων (Χρυσή Αυγή), που αλωνίζουν στο κέ-ντρο της Αθήνας, προβαίνοντας σε ρατσιστι-κά πογκρόμ και δολοφονικές επιθέσεις με την απροκάλυπτη συνεργασία της αστυνομίας, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Αποδεικνύεται ότι η πολιτική εξουσία είναι αποφασισμένη να υλοποιήσει με κάθε κόστος αυτήν την πολιτική, θυσιάζοντας ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Είναι δολοφονικά επικίνδυνοι!

Σε αυτές τις εκρηκτικές συνθήκες, οι εργοδότες, επι-διώκοντας να ξεπεράσουν τα υπαρκτά αδιέξοδα της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν, αλλά και να μεγι-στοποιήσουν τα κέρδη τους, προχωρούν στην απο-δόμηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Για να περιγραφούν όλα τα τραγικά στοιχεία που συνθέτουν το παζλ της εργασιακής αναδιάρθρωσης, θα απαιτού-νταν ολόκληροι τόμοι τραγικών στοιχείων που βιώ-νουμε στην καθημερινότητά μας.

Μπορούμε, όμως, να πούμε κομβικά ότι στόχος αυτής της επίθεσης είναι η δημιουργία εργαζομένων χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελεύθερο χρόνο, ανασφάλι-στων, που δουλεύουν υπό καθεστώς ελαστικής εργα-σίας, με τον καθημερινό τρόμο της απόλυσης και της ανεργίας. Εργαζόμενων πειθαρχημένων στον εργοδό-τη, χωρίς να μπορούν να διεκδικήσουν συλλογικά κα-λύτερους όρους εργασίας.

Ταυτόχρονα, η κατεδάφιση του όποιου κοινωνι-κού κράτους έχει απομείνει, προχωρά με εντατικούς ρυθμούς, ενώ αντίστοιχα, η κοινωνική ιδιοκτησία ξε-πουλιέται. Οι ιδιωτικοποιήσεις ακόμα και σε βασικούς κοινωφελείς οργανισμούς (ΔΕΗ,ΕΥΔΑΠ κλπ.), ή σε δη-μόσιες εκτάσεις θα υποβαθμίσουν ακόμα περισσό-τερο την καθημερινότητά μας, το κόστος διαβίωσης (αύξηση λογαριασμών), την ποιότητα ζωής (μείωση δημόσιων χώρων και πρασίνου) κλπ. Η πολιτική μεί-ωσης δημοσίων δαπανών δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες στον τομέα της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ και η τοπική αυτοδιοίκηση παραλύει, εξαιτίας της υποχρηματοδότησης και του “Καλλικρά-τη”Παράλληλα με την επίθεση στην εργασία, και η εκπαί-δευση δέχεται απανωτά χτυπήματα, που στοχεύουν αφενός στην προσαρμογή της στο νέο περιβάλλον γε-νικευμένης υποχρηματοδότησης και κυρίως στην κά-λυψη των αναγκών της αγοράς στην περίοδο της κα-πιταλιστικής κρίσης. Πιο συγκεκριμένα στον χώρο των Πανεπιστημίων, η στρατηγική αυτή συμπυκνώνεται στον προωθούμενο νόμο Διαμαντοπούλου, που αλλά-ζει άρδην την δομή και τη λειτουργία τους. Όχι μόνο η πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε ακρι-βή πολυτέλεια, αλλά και όσοι καταφέρουν να μπουν σ’ αυτό, θα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο συρρίκνωσης παροχών και εντατικών ρυθμών σπουδών. Επιπλέον, επί της ουσίας καταργείται το πτυχίο ως μέσο κατοχύρωσης και διαπραγμάτευσης συλλογικών δικαιωμάτων.

με αφορμήκι όχι αιτίατις εκλογές

[[

ακα εαακ

αρι

στερ

η κί

νηση

αρχ

ιτεκ

τονι

κής

- εα

ακ

μ α ζ ι κ ή ςυμμετοχήπ ο λ ι τ ι κ ή τοποθετήςή

18 μαή

σ τ η ρ ί ζ ο υ μ ε / ψ η φ ί ζ ο υ μ ε

α κ α - ε α α κ

[ [

Επιδιώκουμε η στήριξη στην Α.Κ.Α.-Ε.Α.Α.Κ. να είναι τοποθέτηση ενάντια στην κυβέρνηση και στον εκφραστή της στα Πανεπιστήμια, την ΠΑΣΠ (που στην σχολή μας εμφανίζεται με μορφή μετεω-ρίτη και ενίοτε προσπαθεί φορώντας ένα αριστερό προσωπείο να υποδυθεί ότι αντιπολιτεύεται εκ των έσω!). Ενάντια και στην ΔΑΠ, που προσπαθεί να καρπωθεί την όποια δυσαρέσκεια, τώρα που το ΠΑ-ΣΟΚ είναι κυβέρνηση, ενώ είναι υπηρέτης της ίδιας πολιτικής. Ιδιαίτερα στη σχολή μας, η (άφαντη) ΔΑΠ-ΝΔΦΚ απαξιώνει κάθε πολιτική διαδικασία πλην των προεκλογικών τηλεφώνων και της κατάθε-σης ψηφοδελτίων.

Ταυτόχρονα, είναι κίνηση υπέρβασης της αριστε-ράς της ήττας (ΠΚΣ) που αδυνατεί να συγκροτήσει αγώνες και που στις γενικές συνελεύσεις συμμετέ-χει πλέον μονάχα όταν σέρνεται σε αυτές, καθώς έχει φτιάξει το δικό της «κινηματικό» υποκατάστα-το, το ΜΑΣ. Είναι ταυτόχρονα αμφισβήτηση της εύηχης μεν, επιφανειακής δε, “αριστερής ενότη-τας”, που στις πιο κρίσιμες περιόδους γίνεται χίλια κομμάτια, λόγω της ανυπαρξίας στοιχειώδους πολι-τικής συνοχής και στρατηγικής (βλέπε στάση για ΕΕ, χρέος κλπ).

Πιστεύουμε πως οι φοιτητικές εκλογές δεν πρέ-πει να είναι μέσο ανάθεσης φοιτητικών, κοινωνι-κών και πολιτικών προβλημάτων σε κάποιους εκ-προσώπους που θα τα λύσουν μόνοι τους. Μέσα απ΄την καθημερινή μας πρακτική προτάσσουμε διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, όπως οι γενικές συνελεύσεις.

Για μας, το «ΑΚΥΡΟ ή ΑΠΟΧΗ» δε συνιστά πολιτι-κή στάση, δεν εκφράζει καμία θέση, πόσο μάλλον αντίθεση προς το σύστημα (ακόμα κι αν αυτή είναι η πρόθεσή της), ενώ στην ουσία το συντηρεί και το νομιμοποιεί. Οι εκλογές μπορεί να μην είναι η πιο προνομιακή διαδικασία για το κίνημα και δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για το τι αποτέλεσμα μπορούν να φέρουν, αλλά δεν πρέπει και να τις υποτιμούμε. Η συγκυρία είναι κρίσιμη και αν δεν απαντήσουμε εμείς σ’αυτήν, θα απαντήσουν άλλοι για εμάς. Οι εκλογές είναι άλλη μια πολιτική μάχη όπου μπο-ρούν να εκφραστούν αγωνιστικές διαθέσεις και πολιτικά μηνύματα και ως τέτοια θα τη δώσουμε!