Download - ΜΑΡΛΕΪ, ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΠΕΛΑΣ

Transcript

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 4

MARLEY GR 10/31/07 2:12 PM Page 1

MARLEY GR 10/31/07 2:12 PM Page 2

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 3

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 4

Μάρλεϊένας μεγάλος μπελάς

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 5

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 6

Μάρλεϊένας μεγάλος μπελάς

ΤΖΟΝ ΓΚΡΟΓΚΑΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΜΑΡΙΑ ΚΟΥΚ-ΠΕΡΑΝΤΑΚΟΥ

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 7

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΣΕΙΡΑΣ «ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ»ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ

Τίτλος πρωτοτύπου: John Grogan Marley & Me

Συντελεστές ελληνικής έκδοσης:Μετάφραση: Μαρία Κουκ-Περαντάκου

Επιμέλεια κειμένων: Χριστίνα ΓιατζόγλουΣχεδιασμός εξωφύλλου: Πάνος Τουτουδάκης

Σελιδοποίηση: Nousimpress

Εκτυπώθηκε στην Ελλάδα

Πρώτη έκδοση 2007

ISBN: 978-960-893-444-3

Εκδόσεις ΔρεπανιάΑιολέων 36γ, 118 52 Αθήνα

τηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201e-mail: [email protected]

Σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού που

κυρώθηκε με το ν. 100/1975, απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή ή μετάδοση όλου

ή μέρους του παρόντος βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά,

χωρίς την έγγραφη άδεια του

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 8

Στη μνήμη του πατέρα μου, Ρίτσαρντ Φρανκ Γκρόγκαν,

το ευγενικό πνεύμα του οποίου διαποτίζει

κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου.

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 9

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 10

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος: Ο τέλειος σκύλος 13

1. Και με το κουτάβι… έσονται τρεις 17

2. Παρέα με τους γαλαζοαίματους 30

3. Με κατεύθυνση το σπίτι 35

4. Ο κύριος Κουνίστρας 46

5. Τεστ εγκυμοσύνης 58

6. Ζητήματα καρδιάς 64

7. Αφέντης και σκύλος 79

8. Σύγκρουση θελήσεων 89

9. Από ποια στόφα είναι πλασμένα τα αρσενικά 105

10. Η τύχη του Ιρλανδού 118

11. Τα πράγματα που έφαγε 132

12. Καλώς ορίσατε στην πτέρυγα απόρων 145

13. Μια κραυγή μες στη νύχτα 158

14. Μια πρόωρη άφιξη 172

15. Ένα μεταγεννητικό τελεσίγραφο 187

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 11

16. Η οντισιόν 204

17. Στη Γη των Μποκαχόντας 222

18. Δείπνο «αλ φρέσκο» 239

19. Και τότε χτύπησε το αστροπελέκι 252

20. Η Παραλία των Σκύλων 265

21. Ένα αεροσκάφος με πορεία προς βορρά 282

22. Στη Χώρα των Μολυβιών 294

23. Πουλερικά σε παράτα 309

24. Το δωμάτιο του γιογιό 323

25. Καταρρίπτοντας το νόμο των πιθανοτήτων 338

26. Ζώντας με δανεικό χρόνο 350

27. Το μεγάλο λιβάδι 361

28. Κάτω από τις κερασιές 372

29. Το Κλαμπ των Κακών Σκύλων 383

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 12

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο τέλειος σκύλος

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του 1967, όταν ήμουν δέκα χρό-νων, ο πατέρας μου ενέδωσε στις επίμονες παρα-κλήσεις μου και με πήγε να πάρω ένα δικό μου

σκύλο. Με το οικογενειακό στέισον-βάγκον πήγαμε μαζίστην ύπαιθρο του Μίσιγκαν, σε μια φάρμα της οποίας ιδιο-κτήτες ήταν μια σκληραγωγημένη γυναίκα και η υπέργη-ρη μητέρα της. Στη φάρμα ασχολούνταν μόνο με ένα εί-δος ζώων – σκύλους. Σκύλους κάθε μεγέθους, σχήματος,ηλικίας και ταμπεραμέντου που μπορεί να βάλει ο νουςτου ανθρώπου.

Τα σκυλιά αυτά είχαν κοινά μεταξύ τους μόνο δύοπράγματα: καθένα τους ήταν ένα μπάσταρδο άγνωστηςκαι δυσδιάκριτης γενεαλογίας, και το έδιναν δωρεάν γιαυιοθεσία σε ένα καλό σπιτικό.

Βρισκόμασταν σε μια φάρμα αδέσποτων τετράποδωνμπάσταρδων.

«Και τώρα διάλεξε με την ησυχία σου, γιε μου», είπε ομπαμπάς. «Η σημερινή σου απόφαση θα μείνει μαζί σουγια πολλά χρόνια».

Πολύ γρήγορα αποφάσισα ότι τα μεγαλύτερης ηλικίαςσκυλιά θα ήταν ένα ψυχικό που θα άφηνα να το κάνει κά-ποιος άλλος. Έτρεξα αμέσως στο κλουβί με τα κουτάβια.

«Θα πρέπει να διαλέξεις κάποιο που να μην είναι δειλό

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 13

Τζον Γκρόγκαν14

και συνεσταλμένο», με καθοδήγησε ο πατέρας μου. «Δοκί-μασε να τραντάξεις τα κάγκελα του κλουβιού και δες ποιααπό τα κουτάβια δε φοβούνται».

Έπιασα την αλυσίδα που ασφάλιζε την πόρτα και τηνταρακούνησα κάνοντας δυνατό θόρυβο. Τα δώδεκα περί-που κουτάβια οπισθοχώρησαν αμέσως καταρρέοντας τοένα πάνω στο άλλο σ’ έναν αναδευόμενο μαλλιαρό σωρό.Έμεινε μονάχα ένα. Ήταν χρυσαφί με ένα λευκό σημά-δι στο στήθος. Όρμησε πάνω στην πόρτα γαβγίζονταςάφοβα, αναπήδησε κι έγλειψε ενθουσιασμένο τα δάχτυλάμου μέσα από το συρματόπλεγμα. Ήταν ένας κεραυνο-βόλος έρωτας από την πρώτη ματιά.

Έφερα το κουτάβι στο σπίτι μέσα σ’ ένα χαρτοκιβώτιοκαι το ονόμασα Σον. Ήταν ένας από κείνους τους σκύ-λους που είναι άξιοι του καλού τους ονόματος. Έμαθεαμέσως κάθε εντολή που του δίδαξα κι είχε εκ φύσεωςπολύ καλή συμπεριφορά. Αν πετούσα μια κόρα ψωμί στοπάτωμα, δε θα την άγγιζε μέχρι να του δώσω εγώ το οκέι.Ερχόταν όταν τον φώναζα και καθόταν ακίνητος μόλιςτου το ζητούσα. Μπορούσαμε να τον αφήνουμε να βγαί-νει έξω μόνος του το βράδυ, ξέροντας ότι θα επέστρεφεμόλις τέλειωνε τις βόλτες του. Όχι ότι το κάναμε συχνάαυτό, ωστόσο τον αφήναμε μόνο του στο σπίτι πολλέςώρες, σίγουροι ότι δε θα είχε κάποιο ατύχημα και ότι δεθα αναστάτωνε τον κόσμο. Παράβγαινε με τα αυτοκίνη-τα χωρίς να τα παίρνει από πίσω και βάδιζε πλάι μουδίχως λουρί. Έκανε μακροβούτια στη λίμνη μας και ανα-δυόταν από το βυθό έχοντας στο στόμα του πέτρες, πουήταν τόσο μεγάλες, ώστε φρακάριζαν στα σαγόνια του.Δεν αγαπούσε τίποτα πιο πολύ όσο τις βόλτες με το αυ-τοκίνητο, και καθόταν ήσυχος δίπλα μου στο πίσω κάθι-σμα, κατά τις οικογενειακές μετακινήσεις μας, πανευτυ-χής, χαζεύοντας από το παράθυρο τον κόσμο που περ-νούσε. Ίσως το καλύτερο απ’ όλα ήταν ότι τον εκπαίδευ-σα να με τραβάει, ενώ καθόμουν στο ποδήλατό μου, σαν

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 14

Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς 15

σε έλκηθρο, διασχίζοντας ολόκληρη τη γειτονιάØ μ’ αυτόντον τρόπο με έκανε το αδιαφιλονίκητο αντικείμενο ζήλιαςτων φίλων μου. Ποτέ δε με έβαλε σε κίνδυνο.

Ήταν μαζί μου όταν κάπνισα το πρώτο μου (και τοτελευταίο) τσιγάρο, κι όταν φίλησα το πρώτο μου κορί-τσι. Ήταν ακριβώς εκεί πλάι μου στο μπροστινό κάθισμαόταν πήρα κρυφά το Κορβέρ του μεγαλύτερου αδελφούμου για την πρώτη μου λαθραία αυτοκινητάδα.

Ο Σον ήταν ζωηρός αλλά ελεγχόμενος, τρυφερά εκδη-λωτικός κι ωστόσο ήρεμος. Κι είχε επιπλέον τη διακριτι-κότητα να αποσύρεται πίσω από τους θάμνους πριν κάνειτην ανάγκη του, αφήνοντας να φαίνεται μόνο το μουσού-δι του. Έτσι, χάρη σ’ αυτό το καλό του συνήθειο, ο κήποςμας ήταν πάντα ασφαλής για ξυπόλυτα πόδια.

Συγγενείς οι οποίοι μας επισκέπτονταν τα Σαββατοκύ-ριακα επέστρεφαν σπίτι τους αποφασισμένοι να πάρουνκι αυτοί ένα σκύλο, τόσο εντυπωσιασμένοι ήταν από τονΣον, ή τον «Σεντ» Σον, τον «Άγιο» Σον, όπως είχα κατα-λήξει να τον αποκαλώ. Ήταν ένα οικογενειακό αστείοαυτή η ιστορία του «Αγίου», ωστόσο φτάσαμε να την πι-στεύουμε σχεδόν. Γεννημένος με την κατάρα μιας αβέ-βαιης γενεαλογίας, ήταν ένας από τους δεκάδες χιλιάδεςανεπιθύμητους σκύλους στην Αμερική. Ωστόσο, από κά-ποιο αναπάντεχο και σχεδόν θεϊκό καπρίτσιο, κάποιοςείχε δείξει ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Μπήκε στη ζωή μου κιεγώ στη δική του – κι έτσι μου έδωσε την παιδική ηλικίαπου δικαιούται κάθε παιδί.

Αυτή η σχέση αγάπης κράτησε δεκατέσσερα χρόνια, κιόταν πέθανε ο Σον, εγώ δεν ήμουν πια το μικρό αγόριπου τον είχε φέρει σπίτι εκείνη την καλοκαιριάτικη μέρα.Ήμουν ένας νέος άντρας που είχε τελειώσει το κολέγιοκαι δούλευε στην πρώτη του πραγματική δουλειά στο άλ-λο άκρο της πολιτείας. Ο Σεντ Σον είχε μείνει πίσω στοπατρικό μου σπίτι όταν εγώ έφυγα. Εκεί ήταν ο χώροςστον οποίο ανήκε. Οι γονείς μου, συνταξιούχοι πλέον,

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 15

Τζον Γκρόγκαν16

μου τηλεφώνησαν για να μου πουν το μαντάτο. Η μητέ-ρα μου θα μου έλεγε αργότερα: «Στα πενήντα χρόνια τουγάμου μας έχω δει τον πατέρα σου να κλαίει μονάχα δύοφορές. Η πρώτη ήταν όταν χάσαμε τη Μέρι Αν» – τηναδελφή μου, που πέθανε στη γέννα. «Κι η δεύτερη ότανπέθανε ο Σον».

Ο Σεντ Σον των παιδικών μου χρόνων. Ένας τέλειοςσκύλος. Τουλάχιστον έτσι θα τον θυμάμαι πάντα. Ο Σονήταν εκείνος που έγινε το μέτρο με το οποίο θα έκριναόλους τους σκύλους που επρόκειτο να ακολουθήσουν.

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 16

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Και με το κουτάβι... έσονται τρεις

HMAΣΤΕ ΝΕΟΙ. Ήμαστε ερωτευμένοι. Διασκεδά-ζαμε μετά μανίας απολαμβάνοντας εκείνες τιςυπέροχες πρώτες μέρες του γάμου, όταν η ζωή

δείχνει όσο πιο καλή μπορεί να είναι ποτέ. Όμως δε θέλαμε να καθίσουμε ήσυχοι στ’ αυγά μας.Κι έτσι, ένα βραδάκι του Γενάρη του 1991, η γυναίκα

μου κι εγώ, μόλις δεκαπέντε μήνες παντρεμένοι, φάγαμεστα γρήγορα το βραδινό μας και ξεκινήσαμε να πάμε νααπαντήσουμε σε μια μικρή αγγελία που είχαμε δει στηνεφημερίδα Palm Beach Post.

Γιατί το κάναμε αυτό, δεν ήμουν εντελώς σίγουρος.Μια μέρα μερικές βδομάδες νωρίτερα, είχα ξυπνήσει λίγομετά το χάραμα και η θέση δίπλα μου στο κρεβάτι ήτανάδεια. Σηκώθηκα και ανακάλυψα την Τζένι να κάθεται,φορώντας το μπουρνούζι της, στο γυάλινο τραπέζι τηςτζαμαρίας του μικρού μας σπιτιού, σκυμμένη πάνω απότην εφημερίδα μ’ ένα στιλό στο χέρι.

Δεν υπήρχε τίποτα το ασυνήθιστο σ’ αυτή τη σκηνή. ΗPalm Beach Post δεν ήταν μόνο η τοπική εφημερίδα μας,αλλά και η πηγή του μισού οικογενειακού μας εισοδήμα-τος. Ήμαστε δύο άνθρωποι που έκαναν καριέρα σε δύοδιαφορετικές εφημερίδες. Η Τζένι δούλευε ως αρθρογρά-φος ειδικών θεμάτων στις στήλες με τον τίτλο «Accent»

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 17

Τζον Γκρόγκαν18

της Post, κι εγώ ήμουν ρεπόρτερ καθημερινών ειδήσεωνστην ανταγωνίστρια εφημερίδα της περιοχής, τη Sun-Sen-tinel της νότιας Φλόριντα, που είχε την έδρα της μια ώρααπόσταση προς τα νότια, στο Φορτ Λόντερντεϊλ. Ξεκι-νούσαμε κάθε πρωί ξεκοκαλίζοντας τις εφημερίδες, βλέ-παμε πού ακριβώς είχαν μπει τα κείμενά μας και πώς στέ-κονταν απέναντι στον ανταγωνισμό. Κυκλώναμε, υπογραμ-μίζαμε και κόβαμε αποκόμματα μετά μανίας.

Όμως εκείνο το πρωί η μύτη της Τζένι δεν ήταν χωμέ-νη στη σελίδα των ειδήσεων αλλά στις μικρές αγγελίες.

Όταν πλησίασα περισσότερο, είδα ότι κύκλωνε πυρε-τωδώς αγγελίες κάτω από την επικεφαλίδα «Κατοικίδιαζώα – Σκύλοι».

«Οχ...» έκανα μ’ εκείνη τη διερευνητική, απαλή φωνήτου νεόκοπου συζύγου. «Υπάρχει μήπως κάτι που θα έπρε-πε να ξέρω;»

Δεν απάντησε.«Τζεν-Τζεν;...»«Είναι εκείνο το φυτό», είπε εντέλει, και η φωνή της

είχε έναν ελαφρό τόνο απελπισίας.«Το φυτό;» ρώτησα.«Εκείνο το ηλίθιο φυτό», είπε. «Εκείνο που εξολοθρεύ-

σαμε εμείς οι δυο».Εκείνο που εξολοθρεύσαμε εμείς οι δυο; Δε σκόπευα να

επιμείνω σ’ αυτό το σημείο, αλλά έτσι, για την ιστορία,επρόκειτο για το φυτό που είχα αγοράσει εγώ και είχε εξο-λοθρεύσει εκείνη. Της είχα κάνει έκπληξη ένα βράδυ με τοφυτό αυτό – μια υπέροχη μεγάλη διεφενμπάχια με πιτσι-λωτά σμαραγδιά και κρεμ φύλλα. «Γιορτάζουμε καμιά επέ-τειο;» είχε ρωτήσει. Ωστόσο δε γιορτάζαμε καμιά επέτειο.Της την είχα προσφέρει απλώς και μόνο επειδή ήθελα νατης πω: «Μα δεν είναι υπέροχος ο έγγαμος βίος;»

Είχε λατρέψει τόσο αυτή τη χειρονομία όσο και το φυ-τό και με είχε ευχαριστήσει τυλίγοντας τα χέρια της γύρωαπό το λαιμό μου και φιλώντας με στα χείλη. Στη συνέ-

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 18

χεια επιδόθηκε στο να εξολοθρεύσει το δώρο μου εν ψυ-χρώ, με την αποτελεσματικότητα στυγνού δολοφόνου. Όχιότι κατέβαλε προσπάθεια για να το ξεκάνειØ αν μη τι άλλο,αυτό που έκανε ήταν απλώς να τρέφει το έρημο το φυτόμέχρι θανάτου. Η Τζένι δε διέθετε αυτό που ονομάζουν«πράσινα δάχτυλα». Ξεκινώντας από τη γενική παραδοχήότι όλα τα ζωντανά πράγματα χρειάζονται νερό, αλλά λη-σμονώντας προφανώς ότι χρειάζονται επίσης και αέρα,βάλθηκε να πλημμυρίζει με νερό τη διεφενμπάχια σε κα-θημερινή βάση.

«Πρόσεχε μην το παραποτίζεις το φυτό!» την είχα προ-ειδοποιήσει.

«Οκέι», είχε απαντήσει εκείνη, ρίχνοντας άλλο ένα γα-λόνι νερό.

Όσο πιο πολύ αρρώσταινε το φυτό τόσο περισσότεροτο πότιζε, μέχρις ότου κατέληξε να λιώσει κυριολεκτικάκαι να μετατραπεί σ’ έναν παπαριασμένο σωρό. Κοίταξατον αποκαμωμένο σκελετό στη γλάστρα πλάι στο παρά-θυρο και σκέφτηκα: Ειλικρινά, κάποιος που πιστεύει σε οιω-νούς πολύ θα το γλεντούσε με τούτο δω.

Και να που τώρα η Τζένι καθόταν εδώ, κάνοντας κατάκάποιον τρόπο ένα κοσμικό άλμα λογικής μετάβασης απόμια νεκρή φύση στη γλάστρα στο ζωντανό ζωικό βασίλειομέσω αγγελιών για κατοικίδια ζώα. Σκότωσε ένα φυτό, πά-ρε κουταβάκι τσουμπωτό. Μα και βέβαια, τι πιο λογικό απόαυτό!

Κοίταξα πιο προσεκτικά την εφημερίδα που είχε μπρο-στά της και είδα ότι μια συγκεκριμένη αγγελία φαινόταννα έχει τραβήξει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον της. Είχε ση-μειώσει τρεις παχουλούς κόκκινους αστερίσκους πλάι της.Η αγγελία έγραφε: «Λαμπραντόρ κουτάβια, ξανθά. Πιστο-ποιητικό γνησιότητας της Αμερικανικής ΚυνοτροφικήςΛέσχης. Πλήρως εμβολιασμένα. Γονείς εντός εκτροφείου».

«Λοιπόν», είπα, «μπορείς να μου επαναλάβεις ακόμα

Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς 19

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 19

Τζον Γκρόγκαν20

μια φορά εκείνο το μοτίβο “σκοτώνουμε φυτό, παίρνουμεκουτάβι”;»

«Ξέρεις», είπε σηκώνοντας το βλέμμα της, «προσπάθη-σα τόσο σκληρά και δες τι έγινε. Δεν μπορώ να κρατήσωζωντανό ούτε ένα ηλίθιο φυτό. Εννοώ, πόσο δύσκολοείναι κάτι τέτοιο; Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τοποτίζεις το αναθεματισμένο!» Ύστερα μπήκε στην ουσίατου θέματος: «Αν δεν μπορώ να κρατήσω ένα φυτόζωντανό, πώς θα μπορέσω ποτέ να κρατήσω ζωντανό έναμωρό;» Φαινόταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα.

Το «Θέμα Μωρό», όπως το αποκαλούσε, είχε γίνει μιασταθερά στη ζωή της Τζένι και διογκωνόταν μέρα με τημέρα.

Όταν συναντηθήκαμε πρώτη φορά, σε μια μικρή εφη-μερίδα στο δυτικό Μίσιγκαν, εκείνη είχε τελειώσει τοκολέγιο μόλις πριν από λίγους μήνες, και η σοβαρή ενή-λικη ζωή φάνταζε μια πολύ μακρινή ιδέα σε μεγάλο βάθοςχρόνου. Και για τους δυο μας ήταν η πρώτη μας επαγγελ-ματική δουλειά εκτός σχολείου. Τρώγαμε κατά κόρονπίτσα, πίναμε πολλή μπίρα και αφιερώναμε μηδενικήσκέψη στην πιθανότητα ότι κάποια μέρα θα ήμαστε οτι-δήποτε άλλο εκτός από νέοι, ανύπαντροι, αδέσμευτοι κα-ταναλωτές πίτσας και μπίρας.

Όμως τα χρόνια περνούσαν. Μόλις που είχαμε αρχί-σει να βγαίνουμε μαζί, όταν διάφορες ευκαιρίες δουλειάς–και ένα μονοετές πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδώνγια μένα– μας οδήγησαν σε διαφορετικές κατευθύνσειςανά τις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Στην αρχή μαςχώριζε απόσταση μιας ώρας. Κατόπιν μας χώριζε από-σταση τριών ωρών. Ύστερα οχτώ, και τελικά ένα ολόκλη-ρο εικοσιτετράωρο.

Όταν τελικά βρεθήκαμε κι οι δυο μαζί στη νότια Φλό-ριντα και περάσαμε την κουλούρα, η Τζένι ήταν σχεδόντριάντα. Οι φίλες της είχαν ήδη μωρά. Το κορμί της τηςέστελνε περίεργα μηνύματα. Εκείνο το κάποτε φαινομενικά

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 20

αιώνιο παράθυρο αναπαραγωγικής δυνατότητας έκλεινεαργά αλλά σταθερά.

Έσκυψα πάνω της από πίσω, τύλιξα τα χέρια μου γύρωαπό τους ώμους της και τη φίλησα στην κορφή του κεφα-λιού της. «Όλα είναι εντάξει», είπα. Ωστόσο όφειλα ναομολογήσω ότι το ερώτημα που έθετε είχε βάση. Κα-νένας από τους δυο μας δεν είχε «αναθρέψει» οτιδήποτεστη ζωή του. Σίγουρα, σαν παιδιά είχαμε κατοικίδια πουμεγάλωναν μαζί μας, όμως αυτά δε μετρούσαν πραγματι-κά. Ξέραμε ότι οι γονείς μας θα τα κρατούσαν πάνταζωντανά και υγιή, όπως ξέραμε τώρα ότι θέλαμε μια μέρανα αποκτήσουμε παιδιά. Αλλά ήταν κανείς από μας σεθέση να αντεπεξέλθει σ’ αυτή την υπόθεση; Τα παιδιάήταν τόσο… τόσο… τρομακτικά… Ήταν ανήμπορα καιεύθραυστα, έτοιμα να σπάσουν έτσι κι έπεφταν κάτω.

Ένα μικρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της Τζένι. «Σκέφτηκα πως ένας σκύλος θα ήταν ίσως μια καλή

πρακτική εξάσκηση», είπε.

Καθώς πηγαίναμε με το αυτοκίνητο μες στη νύχτα, κα-τευθυνόμενοι βορειοδυτικά έξω από την πόλη όπου ταπροάστια του δυτικού Παλμ Μπιτς σβήνουν σε τεράστιεςεξοχικές ιδιοκτησίες, σκεφτόμουν την απόφασή μας ναφέρουμε στο σπίτι μας ένα σκυλί. Ήταν τεράστια ευθύ-νη, ιδιαίτερα για δυο ανθρώπους με δουλειές πλήρουςαπασχόλησης. Ωστόσο ξέραμε τι μας περίμενε. Είχαμεμεγαλώσει κι οι δυο σε σπίτια με σκύλους και τους αγα-πούσαμε πολύ. Εγώ είχα τον «Άγιο» Σον κι η Τζένι την«Αγία» Ουίνι, το αγαπημένο εγγλέζικο σέτερ της οικογέ-νειάς της. Οι πιο ευτυχισμένες παιδικές αναμνήσεις μας,σχεδόν όλες, συμπεριλάμβαναν εκείνα τα σκυλιά. Τρι-γυρίζαμε μαζί τους, κολυμπούσαμε μαζί τους, παίζαμε μαζίτους, κάναμε σκανταλιές και βρίσκαμε τον μπελά μαςμαζί τους. Αν η Τζένι ήθελε πραγματικά ένα σκύλο μόνο

Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς 21

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 21

και μόνο για να εξασκήσει τις γονεϊκές της ικανότητες, θαείχα προσπαθήσει να την αποτρέψω από αυτό και ενδε-χομένως να την καλμάρω μ’ ένα χρυσόψαρο. Αλλά όπωςακριβώς ξέραμε ότι θέλαμε να κάνουμε παιδιά κάποιαμέρα, έτσι ξέραμε κι ότι το σπιτικό μας δε θα ήταν πλή-ρες χωρίς ένα σκύλο ξαπλωμένο στα πόδια μας. Την επο-χή που βγαίναμε ραντεβού, πολύ προτού τα παιδιά βρε-θούν εντός της εμβέλειας του ραντάρ μας, περνούσαμεώρες κουβεντιάζοντας για τα κατοικίδια ζώα της παιδι-κής μας ηλικίας, πόσο πολύ μας έλειπαν και πώς λαχτα-ρούσαμε κάποια μέρα –όταν θα είχαμε τακτοποιηθεί σεένα δικό μας σπίτι και η ζωή μας θα αποκτούσε κάποιασταθερότητα– να έχουμε και πάλι ένα δικό μας σκυλί.

Τώρα είχαμε και τα δυο. Ζούσαμε μαζί σ’ ένα μέροςπου δε σχεδιάζαμε να το αφήσουμε σύντομα και να μετα-κινηθούμε. Και είχαμε κι ένα σπίτι που μπορούσαμε να τοαποκαλούμε απολύτως δικό μας.

Ήταν ένα τέλειο μικρό σπίτι σ’ ένα τέλειο μικρό περι-φραγμένο οικόπεδο απόλυτα κατάλληλο για ένα σκύλο.Και η τοποθεσία ήταν επίσης η σωστή, μια μοδάτη αστι-κή περιοχή ενάμισι τετράγωνο από το ΙντρακόουσταλΟυότεργουεϊ, το κανάλι που χώριζε το δυτικό Παλμ Μπιτςαπό τις αραιοχτισμένες επαύλεις του Παλμ Μπιτς. Στηναρχή του δρόμου μας, της Τσόρτσιλ Ρόουντ, υπήρχε μίαπεριοχή πρασίνου γραμμικής σχεδίασης, και ένα λιθό-στρωτο μονοπάτι εκτεινόταν για μίλια παράλληλα με τηνακτογραμμή. Ήταν ιδανικό για τζόγκινγκ και βόλτες μεποδήλατο και τροχοπέδιλα. Και, πάνω απ’ όλα, για ναβγάζεις περίπατο ένα σκύλο.

Το σπίτι είχε χτιστεί τη δεκαετία του 1950 και απέ-πνεε μια γοητεία παλιοκαιρίτικης Φλόριντα – τζάκι, τοί-χοι με άγριο σοβά σε χωριάτικο σαγρέ, μεγάλα παράθυρακαι γαλλικές μπαλκονόπορτες που έβγαζαν στο πιο αγα-πημένο σημείο του σπιτιού: την πίσω βεράντα με την τζα-μαρία. Ο κήπος ήταν ένας μικρός τροπικός παράδεισος

Τζον Γκρόγκαν22

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 22

γεμάτος χουρμαδιές, μπρομίλιες και περσέες με τα κατα-πράσινα αβοκάντο τους, καθώς και ζωηρόχρωμα φυτάπου μοσχοβολούσαν μέντα. Το κυρίαρχο στοιχείο ήτανένα τεράστιο δέντρο μάνγκο που πύργωνε πάνω από τοσπίτιØ κάθε καλοκαίρι έριχνε τα βαριά φρούτα του μεηχηρούς γδούπους, κάπως αλλόκοτους, σαν πτώματα πουπετιούνται πάνω από τη στέγη. Ξαπλωμένοι στο κρεβάτιακούγαμε: Γκουπ γκουπ γκουπ.

Αγοράσαμε το μπάνγκαλοου με τις δύο κρεβατοκάμα-ρες και το ένα μπάνιο λίγους μήνες αφότου επιστρέψαμεαπό το ταξίδι του μέλιτος, και καταπιαστήκαμε αμέσωςνα το ανακαινίσουμε. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες, έναςσυνταξιούχος ταχυδρομικός υπάλληλος κι η γυναίκα του,λάτρευαν το πράσινο χρώμα. Το εξωτερικό του σπιτιούήταν πράσινο. Οι εσωτερικοί τοίχοι ήταν πράσινοι. Οικουρτίνες ήταν πράσινες. Τα παντζούρια ήταν πράσινα.Η μπροστινή πόρτα ήταν πράσινη. Η μοκέτα, που μόλιςείχαν αγοράσει για να πουλήσουν ευκολότερα το σπίτι,ήταν πράσινη. Όχι ένα χαρούμενο κιτρινωπό πράσινο ήένα ψυχρό σμαραγδί πράσινο ή ακόμα ένα χτυπητό πρά-σινο γλυκολέμονου, αλλά ένα βγάζω-τ’ άντερά-μου-απόφάβα- πράσινο τονισμένο με χακί φινίρισμα. Ο χώροςαπέπνεε μια αίσθηση στρατώνα.

Το πρώτο μας βράδυ στο σπίτι ξεκολλήσαμε κάθε τε-τραγωνικό εκατοστό της ολοκαίνουργιας πράσινης μοκέ-τας και τη σύραμε έξω στο πεζοδρόμιο. Η επιφάνεια πουκάλυπτε ήταν ένα ακατέργαστο και ανέγγιχτο σανιδένιοπάτωμα από δρυ, το οποίο, απ’ όσο μπορούσαμε να κατα-λάβουμε, ουδέποτε είχε υποφέρει από το πάτημα έστω κιενός παπουτσιού. Το τρίψαμε με γυαλόχαρτο και άμμοκαι το γυαλίσαμε μέχρι που έλαμψε. Στη συνέχεια βγήκα-με στα μαγαζιά και εξανεμίσαμε το μεγαλύτερο μέρος δύοβδομαδιάτικων για να αγοράσουμε ένα χειροποίητο περ-σικό χαλί, που το απλώσαμε στο καθιστικό μπροστά στοτζάκι. Τους επόμενους μήνες ξαναβάψαμε κάθε πράσινη

Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς 23

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 23

επιφάνεια και αντικαταστήσαμε όλα τα πράσινα διακο-σμητικά και μη χρηστικά αντικείμενα. Το σπίτι του ταχυ-δρομικού υπαλλήλου γινόταν σιγά σιγά δικό μας.

«Κόψε ταχύτητα, τσακάλι, γιατί αλλιώς θα το προσπερά-σουμε!» μου ’βαλε τις φωνές η Τζένι. «Όπου να ’ναι σκάειμύτη!»

Οδηγούσα μέσα σε πηχτό μαύρο σκοτάδι διασχίζονταςαυτό που κάποτε ήταν ένας βαλτότοπος, ο οποίος είχεαποστραγγιστεί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο γιαγεωργική καλλιέργεια και αργότερα κατοικήθηκε από μι-κροαστούς που αναζητούσαν ένα στιλ εξοχικής ζωής.

Όπως είχε προβλέψει η Τζένι, σύντομα τα φώτα μαςφώτισαν ένα ταχυδρομικό κουτί με τη διεύθυνση που ανα-ζητούσαμε. Έστριψα σε ένα χαλικόστρωτο δρομάκι τοοποίο οδηγούσε σε μια μεγάλη δασωμένη ιδιοκτησία μεμια μικρή λίμνη στο μπροστινό μέρος του σπιτιού και σεέναν μικρό αχυρώνα πίσω. Μας υποδέχτηκε μια μεσόκο-πη γυναίκα ονόματι Λόρι, με ένα μεγάλο, πράο, ξανθόΛαμπραντόρ στο πλευρό της. «Αυτή είναι η Λίλι, η περή-φανη μητέρα», μας είπε η Λόρι όταν της συστηθήκαμε.

Η κοιλιά της Λίλι, πέντε βδομάδες μετά τη γέννα, εξα-κολουθούσε να είναι φουσκωμένη και οι θηλές της ερεθι-σμένες. Πέσαμε στα γόνατα κι οι δυο, κι εκείνη δέχτηκεπανευτυχής τα χάδια μας. Ήταν όπως ακριβώς είχαμεοραματιστεί ότι θα είναι ένα Λαμπραντόρ – ήπιο, τρυφε-ρό, ήρεμο, και τόσο όμορφο, που σου κόβει την ανάσα.

«Πού είναι ο πατέρας;» ρώτησα.«Ω!» είπε η γυναίκα διστάζοντας για ένα κλάσμα του

δευτερολέπτου. «Ο Σάμι Μπόι; Κάπου εδώ γύρω». Καιπρόσθεσε γρήγορα: «Φαντάζομαι ότι πεθαίνετε από αδη-μονία να δείτε τα κουτάβια».

Μας οδήγησε μέσα από την κουζίνα σ’ ένα μεγάλοβοηθητικό δωμάτιο που έκανε τώρα χρέη κυνοβρεφοκο-

Τζον Γκρόγκαν24

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 24

μικού σταθμού. Εφημερίδες κάλυπταν το πάτωμα, και σεμια γωνιά ήταν μια χαμηλή κούτα στρωμένη με παλιέςπετσέτες παραλίας. Όμως ούτε που προσέξαμε τίποτεαπό αυτά. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε με εννιά μικρού-λικα κιτρινωπά κουτάβια που κουτρουβαλούσαν το ένα πά-νω στο άλλο καθώς προσπαθούσαν να δουν ποιοι ήταν οιτελευταίοι ξένοι που είχαν έρθει για επίσκεψη.

Η Τζένι είπε με κομμένη την ανάσα: «Θεούλη μου, δενομίζω να έχω δει τίποτα πιο χαριτωμένο στη ζωή μου!»

Καθίσαμε στο πάτωμα και αφήσαμε τα κουτάβια νασκαρφαλώσουν πάνω μας ενώ η Λίλι χοροπηδούσε ευτυ-χισμένη, με την ουρά της να κουνιέται και τη μύτη της ναμουσουδίζει ένα ένα τα ξεπεταρούδια της, για να σιγου-ρευτεί πως όλα τους ήταν εντάξει. Η συμφωνία που είχακάνει με την Τζένι, όταν δέχτηκα να έρθουμε εδώ, ήτανότι θα ρίχναμε μια ματιά στα κουτάβια, θα κάναμε μερι-κές ερωτήσεις κι ύστερα θα σκεφτόμασταν για το αν ήμα-στε έτοιμοι ή όχι να φέρουμε ένα σκύλο στο σπίτι μας.«Αυτή είναι η πρώτη αγγελία που τσεκάρουμε», είχα πει.«Ας μην πάρουμε βιαστικές αποφάσεις». Ωστόσο, τριά-ντα δευτερόλεπτα αργότερα, είδα καθαρά ότι είχα χάσειτη μάχη. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι, πριν περάσειη νύχτα, ένα από αυτά τα κουτάβια θα ήταν δικό μας.

Η Λόρι ήταν κάτι που είναι γνωστό ως «ανεπίσημη»εκτροφέας σκύλων της «πίσω αυλής». Σε ό,τι αφορά τηναγορά ενός καθαρόαιμου σκυλιού ράτσας, εμείς ήμαστετελείως πρωτάρηδες, ωστόσο είχαμε διαβάσει αρκετάώστε να ξέρουμε να μένουμε μακριά από τους αποκαλού-μενους «μύλους» κουταβιών – τις εμπορικές εκείνες επι-χειρήσεις παραγωγής σκύλων που ξεφούρνιζαν καθαρόαι-μα, όπως η Φορντ ξεφούρνιζε μοντέλα Τάουνους. Αντί-θετα όμως με τα μαζικής παραγωγής αυτοκίνητα, τα μα-ζικά παραγόμενα καθαρόαιμα κουτάβια ενδέχεται να πα-ρουσιάσουν σοβαρά κληρονομικά προβλήματα, που καλύ-πτουν μια πλατιά γκάμα από δυσπλασία του ισχίου μέχρι

Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς 25

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 25

πρώιμη τύφλωση, και που οφείλονται σε πολυγενεαλογι-κή συγγενομειξία.

Για τη Λόρι, από την άλλη πλευρά, ήταν απλώς έναχόμπι, με κίνητρο περισσότερο την αγάπη της για τα σκυ-λιά παρά το κέρδος. Είχε στην ιδιοκτησία της μόνο έναθηλυκό κι ένα αρσενικό. Κατάγονταν από μια μακριάσειρά καθαρόαιμα της ράτσας και είχε τα σχετικά πιστο-ποιητικά για να το αποδείξει. Αυτή θα ήταν η δεύτερη καιτελευταία γέννα της Λίλι πριν αποσυρθεί από την αναπα-ραγωγική διαδικασία και περιοριστεί στην ευχάριστη εξο-χική ζωή του οικογενειακού κατοικίδιου. Και με τους δύογονείς παρόντες στον ίδιο χώρο, ο αγοραστής μπορούσενα δει από πρώτο χέρι το σόι του ζώου – αν και στη δικήμας περίπτωση ο πατέρας ήταν προφανώς κάπου έξωκαι ξεσάλωνε.

Η καινούργια φουρνιά ήταν πέντε θηλυκά κουτάβια–όλα, πλην ενός, ήδη καπαρωμένα– και τέσσερα αρσενι-κά. Η Λόρι ζητούσε τετρακόσια δολάρια για το εναπομέ-νον θηλυκό και τριακόσια εβδομήντα πέντε για κάθε αρ-σενικό. Ένα από τα αρσενικά έδειχνε ιδιαίτερα γοητευ-μένο μαζί μας. Ήταν το πιο μπουνταλάδικο απ’ όλη τηνομάδαØ έπεφτε ακάθεκτο πάνω μας πηδώντας ψηλά, καιγαντζωνόταν στις μπλούζες μας για να γλείψει τα πρόσω-πά μας. Μασουλούσε τα δάχτυλά μας με τα κοφτερά μω-ρουδίστικα δοντάκια του κι έκοβε κύκλους γύρω μας πα-ραπατώντας πάνω στις γιγάντιες καστανόξανθες πατού-σες του που ήταν φοβερά δυσανάλογες με το υπόλοιποσώμα του.

«Τούτο δω μπορείτε να το πάρετε για τριακόσια πενή-ντα δολάρια», είπε η ιδιοκτήτρια.

Η Τζένι είναι μανιώδης κυνηγός ευκαιριών, πασίγνω-στη για τη συνήθειά της να κουβαλάει στο σπίτι κάθελογής πράγματα που ούτε τα θέλαμε ούτε τα χρειαζόμα-σταν, απλώς και μόνο επειδή οι τιμές ήταν υπερβολικάελκυστικές για να τα αφήσει να πάνε χαμένα. «Ξέρω πως

Τζον Γκρόγκαν26

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 26

δεν παίζεις γκολφ», μου είπε μια μέρα καθώς έβγαζε ένασετ χρησιμοποιημένων μπαστουνιών του γκολφ από το αυ-τοκίνητο. «Δε θα πιστέψεις όμως σε τι τιμή τα πήρα!» Τώ-ρα είδα τα μάτια της να λάμπουν. «Αχ, γλυκέ μου», γουρ-γούρισε. «Αυτός ο μικρούλης βγαίνει σε ξεπούλημα σε τι-μή ευκαιρίας!»

Όφειλα να ομολογήσω πως ήταν όντως αξιολάτρευ-τος. Τρελούτσικα παιχνιδιάρης επίσης. Προτού καν κατα-λάβω τι ακριβώς έκανε, ο μόρτης είχε μασουλήσει ήδη τομισό λουρί του ρολογιού μου.

«Πρέπει να κάνουμε το τεστ εκφοβισμού», δήλωσα.Στο παρελθόν είχα πολλές φορές διηγηθεί στην Τζένι τηνιστορία επιλογής του Σεντ Σον, όταν ήμουν ακόμα μικρόπαιδί και ο πατέρας μου με είχε διδάξει να κάνω μιαναπότομη κίνηση ή έναν δυνατό θόρυβο για να διακρίνωτα δειλά από τα τολμηρά και γεμάτα αυτοπεποίθηση σκυ-λιά. Η Τζένι, καθισμένη πλάι σ’ αυτόν το σωρό από κου-τάβια, μου χάρισε εκείνο το όλο αποδοκιμασία στριφογύ-ρισμα των ματιών της που επιφύλασσε μόνο για αλλόκο-τες συμπεριφορές της οικογένειας Γκρόγκαν. «Σοβαρο-λογώ», είπα. «Το σύστημα δουλεύει».

Σηκώθηκα και απομακρύνθηκα από τα κουτάβιαØ ύστε-ρα στράφηκα γρήγορα, κάνοντας ένα αιφνίδιο, απότομοβήμα προς αυτά. Χτύπησα δυνατά το πόδι μου κάτω καιγάβγισα: «Έι!» Κανένα δε φάνηκε να θορυβείται ιδιαίτε-ρα από τα καμώματα αυτού του ξένου. Ωστόσο ένα μόνοόρμησε για να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο την επίθεση.Ήταν το Σκυλί σε Τιμή Ευκαιρίας. Τινάχτηκε ακάθεκτοπρος το μέρος μου, πέφτοντας σαν οδόφραγμα πάνωστους αστραγάλους μου και εφορμώντας ενάντια στακορδόνια των παπουτσιών μου λες και ήταν απόλυτα πε-πεισμένο ότι επρόκειτο για επικίνδυνους εχθρούς πουέπρεπε να εξολοθρευτούν ακαριαία.

«Πιστεύω πως είναι γραφτό», είπε η Τζένι.«Έτσι λες;» είπα εγώ μαζεύοντας τον πιτσιρικά από

Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς 27

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 27

κάτωØ τον κράτησα με το ένα μου χέρι μπροστά στο πρό-σωπό μου μελετώντας τη φάτσα του. Με κοίταξε με μελέ-νια τεράστια καστανά μάτια κι έπειτα τσιμπολόγησε μετα δοντάκια του τη μύτη μου. Τον έριξα στην αγκαλιά τηςΤζένι, όπου έκανε το ίδιο και σ’ αυτήν. «Σίγουρα δείχνεινα μας συμπάθησε», είπα.

Κι έτσι ο κύβος ερρίφθη. Δώσαμε στη Λόρι μια επιτα-γή τριακοσίων πενήντα δολαρίων κι εκείνη μας είπε ότιθα μπορούσαμε να πάρουμε το Σκύλο σε Τιμή Ευκαιρίαςστο σπίτι μας σε τρεις εβδομάδες, όταν θα ήταν πια δύομηνών και απογαλακτισμένος. Την ευχαριστήσαμε, δώ-σαμε ένα τελευταίο χάδι στη Λίλι και φύγαμε.

Καθώς πηγαίναμε προς το αυτοκίνητο, πέρασα το χέριμου γύρω από τους ώμους της Τζένι και την έσφιξα πάνωμου. «Το πιστεύεις;» είπα. «Αποκτήσαμε πραγματικά δικόμας σκύλο!»

«Δε βλέπω την ώρα να τον πάρουμε σπίτι», απάντησεεκείνη.

Τη στιγμή ακριβώς που πλησιάζαμε στο αυτοκίνητο,ακούσαμε έναν φοβερό σαματά μέσα από το δάσος. Κάτικινούνταν βίαια μες στο σύδεντρο – και ανάσαινε πολύβαριά. Έβγαζε έναν ήχο που θα μπορούσες να ακούσειςσε μια ταινία τρόμου. Κι αυτό το κάτι ερχόταν τώρα προςτο μέρος μας. Παγώσαμε κοιτάζοντας με ένταση μες στοπυκνό σκοτάδι. Ο ήχος τώρα ακουγόταν πιο δυνατός καιαπό πιο κοντά. Και ξαφνικά, σαν αστραπή, αυτό το κάτιξεχύθηκε στο ξέφωτο κι όρμησε ασυγκράτητο προς τηνκατεύθυνσή μας – μια κιτρινωπή θολούρα. Μια πολύμεγάλη κιτρινωπή θολούρα. Καθώς μας προσπέρασε καλ-πάζοντας, χωρίς να σταματήσει, χωρίς να δείχνει καν ότιμας πρόσεξε, είδαμε ένα μεγάλο κυνηγετικό ΛαμπραντόρΡιτρίβερ. Όμως δεν είχε την παραμικρή ομοιότητα με τηγλυκιά Λίλι με την οποία είχαμε κάνει τόσα χάδια καιγλύκες μέσα στο σπίτι. Τούτο το ζωντανό ήταν μούσκεμαστον ιδρώτα και καλυμμένο ως την κοιλιά με λάσπη και

Τζον Γκρόγκαν28

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 28

ξερά αγκάθια. Η γλώσσα του τραμπαλιζόταν κρεμασμένηέξω από τη μια πλευρά, ενώ αφροί τινάζονταν από τασαγόνια του καθώς πέρασε σαν βολίδα από μπροστά μας.

Στο κλάσμα του δευτερολέπτου που κατάφερα να τοδω, διέκρινα ένα αλλόκοτο, ελαφρώς τρελαμένο, κι ωστό-σο κάπως χαρωπό βλέμμα στα μάτια του. Ήταν λες καιτο ξεσαλωμένο ζώο είχε μόλις αντικρίσει ένα φάντασμα –και δε θα μπορούσε να είχε διασκεδάσει περισσότερο μεαυτό. Και με τον ορυμαγδό αφηνιασμένης αγέλης αγριο-βούβαλων, εξαφανίστηκε, κάπου στο πίσω μέρος του σπι-τιού, και χάθηκε από τα μάτια μας.

Η Τζένι έβγαλε μια μικρή κοψοχολιασμένη κραυγή.«Νομίζω», είπε, ενώ εγώ ένιωθα μια ελαφριά αναγούλανα αναδεύει το στομάχι μου, «πως μόλις συναντήσαμε τονπατέρα».

Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς 29

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 29

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 10

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ένα απομονωμένο νησί, συμπερι-λαμβανομένων και των συγγραφέων, και θα ήθελα να ευχαριστή-σω πολλούς ανθρώπους με την υποστήριξη των οποίων ολοκλη-ρώθηκε και κυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο. Ξεκινώντας από τηνκορυφή της λίστας, θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά εκτίμησή μουπρος το άτομο που πρακτόρευσε τη δουλειά μου, την ταλαντού-χα και ακαταπόνητη Laurie Abkemeier του οίκου DeFiore &Company, η οποία πίστεψε σ’ αυτή την ιστορία και στην ικανό-τητά μου να την αφηγηθώ στο χαρτί, ακόμα και πριν το πιστέψωαπόλυτα εγώ ο ίδιος. Είμαι σίγουρος ότι χωρίς τον αστείρευτο εν-θουσιασμό και την άοκνη καθοδήγησή της, το βιβλίο αυτό θαήταν ακόμα κλειδωμένο μέσα στο κεφάλι μου. Σ’ ευχαριστώ,Laurie, που στάθηκες η έμπιστή μου, η σύμβουλός μου, η φί-λη μου.

Από καρδιάς ευχαριστίες στον έξοχο επιμελητή μου, MauroDiPreta, του οποίου η συνετή και ευφυής επιμέλεια έκανε το βι-βλίο καλύτερο, και στην πάντα κεφάτη Joelle Yudin, που δενάφησε να της ξεφύγει καμιά λεπτομέρεια. Ευχαριστίες επίσηςστους Michael Morrison, Lisa Gallagher, Seale Ballenger, AnaMaria Allessi, Christine Tanigawa, Richard Aquan, καθώς και σεόλα τα μέλη της ομάδας του εκδοτικού οίκου HarperCollins πουερωτεύτηκαν τον Μάρλεϊ και την ιστορία του κι έκαναν το όνει-ρό μου πραγματικότητα.

Είμαι υπόχρεος στους εκδότες μου της Philadelphia Inquirer οιοποίοι με έσωσαν από την αυτοεξορία μου από τη δουλειά τηςεφημερίδας, που αγαπώ τόσο πολύ, και μου πρόσφεραν το ανε-κτίμητο δώρο να έχω τη δική μου στήλη σε μία από τις πλέονέγκριτες αμερικανικές εφημερίδες.

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 395

Ευχαριστίες396

Είμαι κάτι παραπάνω από ευγνώμων στην Anna Quindlen τηςοποίας ο ενθουσιασμός και η ενθάρρυνση από την πρώτη κιό-λας στιγμή σήμαιναν για μένα πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπο-ρέσει ποτέ να καταλάβει.

Ένα ευχαριστώ από καρδιάς στον Jon Katz, για τις τόσο πο-λύτιμες συμβουλές του, τις πληροφορίες και τα στοιχεία που μουέδωσε. Τα βιβλία του, ιδιαίτερα αυτό με τον τίτλο A Dog Year:Twelve Months, Four Dogs, and Me, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσηςγια μένα.

Στον Jim Tolpin επίσης, έναν πολυάσχολο δικηγόρο που έβρι-σκε πάντοτε χρόνο να μου δίνει αφιλοκερδώς σοφές συμβουλές.Στους Pete και Maureen Kelly, των οποίων η συντροφικότητα–και το αγροτόσπιτό τους που βλέπει στη Λίμνη Χιούρον– ήταντο τονωτικό που χρειαζόμουν. Στους Ray και JoAnn Smith οιοποίοι ήταν παρόντες και μου στάθηκαν όταν τους είχα μεγάληανάγκη, καθώς και στον Timothy R. Smith για την υπέροχη μου-σική, που μ’ έκανε να κλάψω. Στον Digger Dan για τη σταθερήπρομήθεια καπνιστού κρέατος, και στα αδέλφια μου, Marijo,Timothy και Michael Grogan, για την εμψύχωση που μου πρό-σφεραν. Στη Maria Rodale η οποία μου εμπιστεύτηκε ένα πολυα-γαπημένο οικογενειακό κειμήλιο και με βοήθησε να βρω τηνισορροπία μου. Σε όλους εκείνους τους φίλους και συναδέλφους–είναι υπερβολικά πολυάριθμοι για να τους αναφέρω όλους– , γιατην ευγένειά τους, την υποστήριξη, τις θερμές ευχές τους… σαςευχαριστώ όλους.

Δε θα είχα καν σκεφτεί να καταπιαστώ μ’ αυτό το εγχείρημααν δεν ήταν η μητέρα μου, Ruth Marie Howard Grogan, που μεδίδαξε από πολύ νωρίς τη χαρά μιας ιστορίας καλά ειπωμένης καιμοιράστηκε το αφηγηματικό της χάρισμα μαζί μου. Με θλίψηαναλογίζομαι και τιμώ τον μέγιστο και πιο φανατικό μου οπα-δό, τον πατέρα μου, Richard Frank Grogan, που πέθανε στις 23Δεκεμβρίου του 2004, όταν το βιβλίο αυτό βρισκόταν στο στάδιοτης προετοιμασίας για εκτύπωση. Δεν είχε την ευκαιρία να τοδιαβάσει, ωστόσο μπόρεσα να καθίσω μαζί του ένα βράδυ, καθώςτον εγκατέλειπαν οι δυνάμεις του, και να του διαβάσω μεγαλό-φωνα τα πρώτα εισαγωγικά κεφάλαια, κάνοντάς τον ακόμα καινα γελάσει. Εκείνο το χαμόγελο θα το θυμάμαι πάντα.

Είμαι βαθιά υποχρεωμένος στην αξιολάτρευτη και υπομονετι-κή σύζυγό μου, την Τζένι, και στα παιδιά μου, Πάτρικ, Κόνορ καιΚολίν, που μου επέτρεψαν να τους εκθέσω στα φώτα της δημο-

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 396

σιότητας, καθώς μοιράστηκα με τους αναγνώστες κάποιες απότις πιο προσωπικές πτυχές της ζωής μας. Είσαστε όλοι σας λεβε-ντιά, και σας αγαπώ πολύ περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσανα εκφράσω με λόγια.

Τέλος (ναι, τελευταίο ακόμα μια φορά), θέλω να ευχαριστήσωεκείνον τον τετράποδο «κακό μπελά», φίλο και σύντροφό μου,χωρίς τον οποίο δε θα υπήρχε αυτό το βιβλίο. Θα ήταν ευτυχήςαν ήξερε ότι το χρέος του για όλα τα ξεσκισμένα στρώματα καιπαπλώματα, τους γδαρμένους και ρημαγμένους τοίχους, καθώςκι όλα τα τιμαλφή που κατάπιε στη ζωή του έχει τώρα πια ξεπλη-ρωθεί πλήρως και επισήμως.

397

MARLEY GR 10/31/07 2:13 PM Page 397