Download - Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

Transcript
Page 1: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 2: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 3: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

δημοσιευμένα βιβλία του Θ.Τ.

Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα, μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2000 * Το τρυφερό μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε,

αφήγημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2002 * Η παγωμένη καρδιά των ευτυχισμένων ανθρώπων, αφήγημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2002 * Το χαραγμένο σιτάρι, αφήγημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2002 * Η μουγγή καμπάνα, αφήγημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2003 * H αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές, μια

αφήγηση, Εκδόσεις mauve, εκτός εμπορίου, 2005, ηλεκτρονική έκδοση στην ιστοσελίδα http://www.triaridis.gr/aida/, 2005 * τα μελένια λεμόνια – η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων,

ηλεκτρονική έκδοση στην ιστοσελίδα http://www.triaridis.gr/melenialemonia/, 2005, Εκδόσεις τυπωθήτω, 2007 * Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα, κείμενα πολιτικής ανάγκης, Εκδόσεις

τυπωθήτω, 2006 * Ich bebe – Όταν οι αμαξάδες μαστιγώνουν τ’ άλογα, ανιστόρηση του τρόμου μου, ηλεκτρονική έκδοση

στην ιστοσελίδα http://www.triaridis.gr/ichbebe/, 2007, Εκδόσεις τυπωθήτω, 2008 * Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, τα γυμνά μάτια ή το πώς να ζει κανείς με τον μπαλτά, ηλεκτρονική έκδοση

στην ιστοσελίδα http://www.triaridis.gr/keimena/keimA028.htm, Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2008 * Το κόψε-κόψε ή όταν οι

γκοτζίλες εξανθρωπίζονται, ηλεκτρονική έκδοση στην ιστοσελίδα http://www.triaridis.gr/kopse/, 2008, Εκδόσεις διάπυροΝ, 2009 *Η ψωλοσυλλέκτρια ή όταν εμφανίζεται η Βεατρίκη, Εκδόσεις γκάβλα, 2008 * Το ξεψύχυσμα ή ημέρα Κυριακή στην Καπέλα

Σιξτίνα, Εκδόσεις γκάβλα, 2008

υπό έκδοση

Reset ή τα ανθισμένα συρματοπλέγματα της καρδιάς μας, μια φαντασμαγορία

ακολουθία δώδεκα βιβλίων1. Τζιότο, δακρύζω, χύνω, πεθαίνω * 2. Μποτιτσέλι, τα

κορίτσια ανοίγουν τα νεσεσέρ τους * 3. Λεονάρντο, φ φ φ ο υ * 4. Μιχαήλ Άγγελος, το σμίξιμο των ανθρώπων και των

φιδιών * 5. Ραφαήλ, τριαντάφυλλα στο παράθυρο * 6. Γκρέκο, οι άνθρωποι στις φλόγες του Θεού * 7. Καραβάτζιο, το

παράφορο αίμα * 8. Ρέμπραντ, η νύχτα των δολοφόνων αστών * 9. Γκόγια, για να πεθάνουμε τον θάνατό μας * 10. Μονέ, ο ξανακερδισμένος χρόνος * 11. Γκογκέν, οι Ερινύες θα γίνουνε γυμνόστηθες κόρες * 12. Βαν Γκογκ, ο σπορέας του πυρετού

Εκδόσεις mauve, υπό έκδοση

Page 4: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

το κόψε-κόψε * ή ότανοι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται

Page 5: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ: Το κόψε-κόψε * ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται

Aθήνα, εκδόσεις διάπυροΝ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

(Χρεμωνίδου 27-33, 116 33 Αθήνα – τηλ. 697 276 70 70)www.diapyron.gr, e-mail: [email protected]

Το Κόψε-κόψε εκδόθηκε ηλεκτρονικά στο διαδίκτυο τον Ιούλιο του 2008 στην ιστοσελίδα http://www.triaridis.gr/kopse/ όπου και θα εξακολουθήσει να εκτίθεται στο σύνολό του και σε ελεύθερη πρόσβαση. Ο παρών τόμος αποτελεί την πρώτη έντυπη έκδοση.

Α΄ έντυπη έκδοσηΆνοιξη 2009104 σ. (12 Χ 20 εκ.)ISBN 978-960-98748-0-9

© γενικό: 2009 ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ

© για την έντυπη ελληνική έκδοση: 2009, εκδόσεις διάπυροΝ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ και ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ

Σχεδίαση εξωφύλλου και μορφοποίηση έκδοσης: ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

Το βιβλίο υποστήριξαν με την ανάγνωσή τους ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ

(ο οποίος έκανε και τον αναλυτικό φιλολογικό έλεγχο του κειμένου), ο ΚΩΣΤΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΙΑΔΗΣ, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ και ο ΔΙΟΝΎΣΗΣ

ΠΑΠΑΔΟΥΚΑΚΗΣ. Τεχνική υποστήριξη στη σχεδίαση του εξωφύλλου πρόσφερε ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΝΑΪΔΗΣ.

Εκδοτική φροντίδα: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

Διορθώσεις: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΠΑΔΟΥΚΑΚΗΣ

Σελιδοποίηση: ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΝΑΪΔΗΣ (210 64 30 848)Φιλμ-μοντάζ: ΤΖΑΝΙΩ ΠΡΟΒΕΛΕΓΓΙΟΥ (210 36 28 601)Eκτύπωση: ΜΑΚΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (210 64 57 212)Bιβλιοδεσία: ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΣ (210 34 77 108)

Στην παρούσα έκδοση χρησιμοποιήθηκε πιστοποιημένο οικολογικό χαρτί Garda Pat 13. Ο χαρτοπολτός του συγκεκριμένου χαρτιού προέρχεται από δάση οικολογικής διαχείρισης και παράγεται με βάση κανονισμούς προστασίας του περιβάλλοντος.

Page 6: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

θανάσης τριαρίδης

το κόψε-κόψε * ή ότανοι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται

Ύμνοςστην ατέλειωτη

μεγάλη σφαγή

(που συνήθως τη λένε Ελευθερία,Εργασία που Απελευθερώνει, Λαό, Μέλλον –

ή και Ιστορία, Πεπρωμένο, Εξέλιξη,Α γ ά π η , etc.)

***

μια εξωσχολική παράσταση

διάπυροΝ 2009

Page 7: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 8: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

Π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν α

σ υ μ π λ ή ρ ω σ ε τ ι ς τ ε λ ε ί ε ς ........................... 11

1. Σε γνωρίζω .............................................................. 13

2. Επιτάφιος ................................................................ 23

3. Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου ...................................... 29

4. Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου –

και των υπολοίπων χασάπηδων .......................... 31

5. Η ταφή του Nothung ................................................ 41

6. Ο θάνατος του Διγενή ............................................... 45

7. Allons enfants ......................................................... 49

8. Τα σαράντα παλικάρια ............................................. 53

9. Υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας

–ή μιας κάποιας συμπολιτείας– πολεμήσαντες ..... 57

10. Unser Kampf ......................................................... 59

11. Εμπρός της γης οι κολασμένοι ................................. 61

12. Inno della rivolta ................................................... 65

13. Ύμνος στη Χαρά ..................................................... 69

14. Τη Υπερμάχω ........................................................ 75

15. You’ll never walk alone ........................................ 79

16. Το Άξιον Εστί ........................................................ 81

Επίλογος: Ο Ύμνος του κόψε-κόψε ................................ 99

[ 7 ]

Page 9: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 10: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

Αν θέλεις, σκέψου το:Κάθε ύμνος είναι ένας ύμνος

στην ατέλειωτη μεγάλη σφαγή.

Page 11: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 12: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 11 ]

(Μονόφυλλο χαρτί, σαν μπροσούρα. Τη βραδιά της παρά-στασης, κάποιος τα πέταξε στα προαύλια μερικών σχολείων της ίδιας πόλης, σε ουρητήρια, σε πάρκα, σε πύλες εγκαταλε-λειμμένων εργοστασίων. Φορούσε κράνος μοτοσυκλέτας, να μην φανεί το πρόσωπό του στις κάμερες.

Φυσικά τον είχαν – και το πρόσωπο, και το όνομα, και όλα του. Αλλά δεν υπήρχε λόγος να τον πιάσουν.)

σ υ μ π λ ή ρ ω σ ε τ ι ς τ ε λ ε ί ε ς

Αλίμονο,όλοι έχουμε μιαν προγιαγιά

που τη βίασαν οι ...…έναν προπάππο –ή έναν προπροπάππο,δεν θα παίζουμε με τις λέξεις τώρα δα–

που τον έσφαξαν οι ...…στη σφαγή της …...

(συμπλήρωσε τις τελείες όπως θέλεις –δεν θ’ αλλάξει τίποτε).

Μα κανείς, κανείς μας, πού να πάρει,δεν έχει έναν προπροπάππο σφαγέα

ή βιαστή ή κάτι τέτοιο.Μήτε μια προγιαγιά που να βάζει

στο εικονοστάσι φωτογραφίες των ένστολων γιων της,σφαγέων, βιαστών και τα τοιαύτα.

Κι όλοι, βεβαίως,τραγουδάμε έναν Ύμνο

ένα τραγούδι, βρε αδελφέ,για τη Δόξα των προγόνων μας ......

για τη Νίκη της ......(συμπλήρωσε τις τελείες όπως πριν –

δεν θ’ αλλάξει τίποτε).

Page 13: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 14: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 13 ]

1

Σε γνωρίζω

Φαντάσου πως είσαι καθισμένος μέσα στην αίθουσα. Μαζί με άλλους. Είναι σκοτάδι, μα νιώθεις την παρουσία των άλλων. Που αναπνέουν.

Κάποτε αρχίζει ένα πιάνο. Είναι φυσικά το Moment Mu- sical Νο. 3 του Σούμπερτ. Ένας προτζέκτορας προβάλλει στην οροφή μια εικόνα. Είναι ο γνωστός πίνακας του Νικόλα Πουσέν Et in Arcadia ego.

Μα όσο προχωράει το κομμάτι (ούτε δυο λεπτά κρατάει), η εικόνα του πίνακα στην οθόνη αλλάζει – μ ε τ α σ χ η μ α -τ ί ζ ε τ α ι . Κάποτε βλέπουμε τον καινούργιο πίνακα: Είναι ο Κρόνος του Γκόγια, ο Κρόνος που τρώει ένα ανθρώπινο σώμα.

Το Moment Musical τελειώνει – και την ίδια στιγμή σβήνει και η οθόνη με την εικόνα. Τότε, μες στο σκοτάδι, ακούγεται ένα βαθύ ρέψιμο.

(Ίσως κάποιοι θεατές να ενοχλούνται.)

***Τώρα, αν θέλεις, σκέψου πως ανοίγει το φως. Ένα απλό κί-τρινο φως είναι. Ένας αφηγητής κάθεται στην καρέκλα του. Ας πούμε πως είναι άντρας (μα αν τον προτιμάς γυναίκα, ας είναι γυναίκα). Κυρίως: είναι κάποιος α π ο λ ύ τ ω ς κ α -ν ο ν ι κ ό ς άνθρωπος· αν τον έβλεπες στον δρόμο, δεν θα τον πρόσεχες.

Page 15: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

14 Το κόψε-κόψε 1

Μπορεί απέναντί του να έχει ένα σκιάχτρο ή ένα βαρύ δερ-ματόδετο βιβλίο (το δίχως άλλο, κάποιο «Ιερό Βιβλίο» θα είναι). Ή μια φωτογραφία σε κάδρο – σκέψου ό,τι θες σε αυτή τη φωτογραφία.

Κι αν το κρίνεις σκόπιμο, σκέψου πίσω από τούτον τον αφη-γητή και μια ομάδα παιδιών σαν χορωδία, τα κορίτσια στην πρώτη σειρά, τα αγόρια στη δεύτερη, ντυμένα ομοιόμορφα, ας πούμε, σκούρη μπλε φούστα ή παντελόνι, άσπρο πουκάμι-σο – ή όπως αλλιώς, πάντως ομοιόμορφα. Μόνο που στο κε-φάλι τους φοράνε μάσκες γκοτζίλα ή παραπλήσιων τεράτων, από αυτές που πουλάν στις απόκριες.

Τούτα τα παιδιά (το καταλαβαίνεις ότι είναι παιδιά από το παράστημά τους), με την έναρξη κάθε στροφής, αλλά και στο τέλος κάθε στίχου επαναλαμβάνουν τη φράση Σ ε γ ν ω -ρ ί ζ ω . Συνέχεια το ίδιο – όπως λεν το Ελέησον στις εκκλη-σίες. Και το λένε χαμηλόφωνα και κοφτά, θαρρείς μηχανικά. Σαν να είναι μια ομάδα υπνωτισμένων.

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερήπου κόβει-κόβει τα κορμιά –τα καλοκόβει, τα κάμει

έτοιμα φιλέτα–που σηκώνει τις ντούμπες με τα πτώματακι ο κόσμος προς τη δόξα περπατεί,εξάλλου το αίμα είναι το πετρέλαιο της Ιστορίας, είπε

ο ...…(κάποιος σπουδαίος θα το είπε, δεν μπορεί).Σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη(και πρόσεξέ το: όχι β ί α , μα β ι ά , μία μονάχα

συλλαβή, σαν λαιμητόμος),ω, από την όψη που με β ι ά λαμποκοπά σαν Δίκαιος

Ήλιος,σαν Αστραπή, σαν Κεραυνός, σαν Άκαυτη Βάτος –

Page 16: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

15Το κόψε-κόψε 1

σαν ό,τι θες, φτάνει να σκοτώνει·όταν αστράφτει, χέζονται πάνω τους όλοι οι δειλοί κι

οι Εφιάλτες – το λοιπόν, Ψόφος στους χέστηδες και στους δειλούς

και στους Εφιάλτες(και στους συνοδοιπόρους, βέβαια – μην ξεχνιόμαστε).

Σε γνωρίζω από το Πιστεύω(εις έναν Θεό, μην κάνεις τον χαζό),από τα κάθε λογής Πιστεύω(εις ένα Έθνος, έναν Λαό, έναν Αρχηγό),από τους όρκους της αιώνιας υποταγής στην αποφορά

σου,από τις αγιαστούρες που σκίζουν τον αέρα σαν μαστίγια,τη λέξη Σώσον και τη λέξη Ελέησον και τη λέξη

Wstawać(και τις παρόμοιες – δεν θα κάνουμε σκόντο στις

λέξεις).Σε γνωρίζω από την πρωινή προσευχή των σχολείων,την εντολή στοιχηθείτε, την έπαρση της σημαίας, την εργασία και χαρά, την εργασία που α π ε λ ε υ θ ε -

ρ ώ ν ε ι ,τις βαφτίσεις των μωρών σε εκκλησίες στολισμένες με

μπαλόνια.

Σε γνωρίζω από τους χασάπηδές σου,αγάλματα στις πόλεις, εικονίσματα στις σχολικές

αίθουσες (και τα λοιπά),τους Μεγαλέξανδρους, τους Πορθητές και τους Αδόλ-

φους σου,τον Μέγα-Κωνσταντίνο μας, τον Μέγα-Θεοδόσιο, τον

Μέγα-Βουλγαροκτόνο,τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη μας, τον Μουσταφά Κεμάλ

μας, τον Χάρι Τρούμαν μας(αν το σκεφτείς βαθιά, δ ι κ ο ί μ α ς ε ί ν α ι ό λ ο ι ).

Page 17: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

16 Το κόψε-κόψε 1

Σε γνωρίζω από τους άγνωστους στρατιώτες σουπου είναι έτοιμοι να γιομίσουν τον κάμπο μ ε τ ο

μ ι α ρ ό γ α ί μ α τ ω ν ε χ θ ρ ώ νσαν ακουστεί το κατάλληλο τραγουδάκι,φέρ’ ειπείν, ένα ξεγυρισμένο Allons enfants de la Patrie –

λαίμαι τώρα,από τον αριστούχο νέο που διαβάζει τον Όρκο του

Αθηναίου Οπλίτη,από τη χορωδία προσκόπων που κάνουν παρέλασηπαίζοντας σε τζαζ διασκευή τη Μάρσια της Αΐντας.

Σε γνωρίζω από το Χρυσόμαλλο Δέρας,από το κάθε (φευ, σ ε σ η μ α σ μ έ ν ο ) δέρας της υπάρ-

ξεώς μας,από τα δόντια του δράκοντα που σπέρνονται στη γηκαι φυτρώνουν έτοιμοι στρατιώτες.Σε γνωρίζω από τη γαλήνη του εκκλησιάσματος,από τον Θουκυδίδου Περικλέους Επιτάφιο,από τα επιτάφια επιγράμματα για τους νεκρούς μιας

κάποιας μάχης,από τα βίντεο γκέιμ όπου σκοτώνεις τους κακούς και

κερδίζεις μια ζωή.Σε γνωρίζω από τους παππούδες που δακρύζουνόταν ακούν τον Ύμνο (τι σημασία έχει ποιον;),από τους ποδοσφαιριστές που ματώνουν τη φανέλα με

το εθνόσημο,από τα φέρετρα που παραχώνονται στη γης τυλιγμένα

με σημαίες.

Σε γνωρίζω από το επισκεπτήριο στους στρατώνες,από τις κοπέλες που ποζάρουν με νάζι φορώντας το πηλίκιο του δικού τους,από τα λούνα παρκ όπου πυροβολάς σ’ ένα ζωγραφι-

σμένο σώμα και κερδίζεις λούτρινο αρκουδάκι.Σε γνωρίζω από τα αγοράκια που ντύνονται λοκατζή-

δες τις απόκριες,

Page 18: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

17Το κόψε-κόψε 1

από τα παιχνιδάδικα που πουλάνε αυτόματα οπλάκια,από τις μανάδες που γράφουν τα παιδιά τους στο

καράτε,συναντιούνται στην αίθουσα αναμονής, «κι εσείς εδώ –

κι εμείς εδώ» λένε,όλοι εδώ, στο τρομοστάσιο.

Σε γνωρίζω από ρήσεις μεγάλων αντρών,από τη φράση «το δέντρο της Ελευθερίας ποτίζεται με

αίμα»,κι από τη φράση «η Ιστορία είχε Νόμους, δεν είναι

νεοταξίτικη εφεύρεση»,κι από τη φράση «έτσι είναι η ζωή, φίλε».Σε γνωρίζω από την επέτειο της Άλωσης της Τριπο-

λιτσάς,από το αφιέρωμα της εφημερίδας Ε όπου ο δήμαρχος Σέδωσε πλακέτα στον διευθυντή Φ και στον υπουργό Λ,από τους ιστορικούς που ονομάζουν ε π ε ί σ α κ τ ο υ ς

τους σφαγμένους,από τους νέους επιστήμονες που αγανακτούνε«ε-όχι-κι-εθνοκάθαρση-η-Τριπολιτσά»,από τα μηνύματα στο κινητό μου,ΛΙΓΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΛΟΚΟ-

ΤΡΩΝΗΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΕ ΒΡΟΥΝΕ ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΣΕ

ΚΑΠΟΙΑ ΓΩΝΙΑ ΚΑΡΦΩΜΕΝΟ ΜΕ ΚΑΝΑ ΣΤΙΛΕΤΑΚΙΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΟΥΡΚΟΠΟΥΣΤΑ ΤΟΥΡΚΟ-

ΜΟΓΓΟΛΕ; Σε γνωρίζω από τα αρχαία έπη σου,από την Ιλιάδα, την Αινειάδα και την Έντα,από την αριστεία του Διομήδη και το σπαθί Nothungαπό την αριστεία του Πατρόκλου και το σπαθί

Excalibur

Page 19: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

18 Το κόψε-κόψε 1

από το κλέος της ραψωδίας Χι και το σπαθί του Λουκ Σκαϊγουόκερ –

α π ό ό λ α τ α κ λ έ η ό λ ω ν τ ω ν α ι ώ ν ω ν .

Σε γνωρίζω από τους Διγενείς Ακρίτες σου,τα τετραπίθαμα σπαθιά και τα τρεις οργιές κοντάρια, από τα σαράντα παλικάρια που πάνε για να λιώσουν στον τοίχο τα μωρά της Τριπολιτσάς,από τους λεβέντες που καρτερούν πότε θα φλεβαρίσεινα κάμουν μάνες δίχως γιους και γυναίκες δίχως

άντρες –να σηκώσουν την ντούμπα τους κι αυτοί, ρε αδερφέ.

Σε γνωρίζω από τους εθνικούς ποιητές σου(ρομαντικούς ή υπερρεαλιστές, όλοι στο γούφερ),αυτούς που γράφουν πως για να γυρίσει ο ήλιοςθέλει νεκροί χιλιάδες να ’ναι στους τροχούς,σκορπίζουν αστροπελέκια τρόμου εις την άθλια

Τριπολιτσά,θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους,και χέρια, πόδια, κεφαλές, βέβαια – τι να λέμε.Σε γνωρίζω από το Ανθολόγιο Κειμένων Λογοτεχνίας,από τα περιοδικά του κομμωτηρίου που διαβάζουν οι

κυρίες,από τις αθλητικές εφημερίδες, από τα φυλλάδια με τα

νέα εντομοκτόνα,από τα ρωμαλέα φιλολογικά άρθρα που αναλύουν το

μέτρο στον στίχοχέ-ρια, πό-δια, κε-φα-λές.

Σε γνωρίζω από τα στοιχειωμένα κάστρα,τους στοιχειωμένους φάρους, τα στοιχειωμένα γιοφύριαπου πάντοτε χρειάζονται κάποιονε να χτιστεί για να

στεριώσουν,απ’ τα μνημεία της δόξας που σηκώθηκαν πάνω σε

ντουμπαλίτσες αφανισμένων,

Page 20: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

19Το κόψε-κόψε 1

από τους σκλάβους που φτιάξανε την Αππία Οδόκι από τους σκλάβους που φτιάχνουνε τα τζιν παντε-

λόνια μου.Σε γνωρίζω από τους κακούς λύκους των παραμυθιών(που θέλουνε να φάνε τα παιδάκια που χασομερούν

στον δρόμο),κι από τους όφεις που πλανεύουν τους ανθρώπους(τι τα θες, όργανα του διαβόλου),από τον Αράπη που παίρνει τα παιδιάάμα δεν φάνε όλο το φαγητό τους(αυτό εξάλλου κάνουν οι αράπηδες – έτσι;).

Σε γνωρίζω από τα ορατόρια των εθνικών συνθετών,από τις τελετές των εθνικών σκηνοθετών,από τους εθνικούς δημοσιογράφους που κουβαλούν τη

ναζιστική δάδα –μετά δηλώνουν στις κάμερες συγκινημένοιπως κράτησαν στα χέρια τους μ ι α ι δ έ α π α ν α ν -

θ ρ ώ π ι ν η .Σε γνωρίζω από τους οδηγούς που πατάνε σκυλιά στις

εθνικές οδούς,από τους μποντιμπιλντεράδες που δουλεύουνε πόρτα

στα μαγαζιά,από τους εφήβους που χειροκροτάνε μέσα στο σινεμάτην τελική σπαθιά, την τελική μπουνιά, την τελική

πιστολιάπου στέλνει τον κακό στην άβυσσο για πάντα.

Σε γνωρίζω από τα Δωμάτια του Ραφαήλ Σάντσιο,από τον Ύμνο της Διεθνούς – της κάθε Διεθνούς,απ’ την Ωδή στο Μέλλον – την κάθε Ωδή σε κάποιο

Μέλλονόπου όλοι οι ένοικοι αδελφωμένοι τραγουδούν για την

αγάπη,προηγουμένως έχουν νομοθετήσει με τα δόντια

Page 21: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

20 Το κόψε-κόψε 1

(μη σοκάρεσαι, πάντοτε με τα δόντια νομοθετούν οι άνθρωποι)

Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος στους μη ενοίκους,όπου το αγόρι πήδηξε από τον τέταρτο όροφοόταν η Υπηρεσία Ελέγχου Μετανάστευσης έκανε

ντου,ο εισαγγελέας της Αμιένης δήλωσε: Οι ά ν τ ρ ε ς τ η ς Υ π η ρ ε σ ί α ς δεν ήλθαν σ ε

κ α μ ί α ε π α φ ή με το θύμα.Σε γνωρίζω από όσους φορούν κράνη, κουκούλες,

καουμπόικα μαντήλια,από όσους έχουν κρατημένη θέση πάρκινγκ,από όσους έχουν κρατημένο βομβαρδιστικό,από όσους έχουν φόλα στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκι-

νήτου.

Σε γνωρίζω από την υποταγή μου,από τη μουγγαμάρα μου, από τη γλυκειά μου συνή-

θεια,από τη σαρανταποδαρούσα που σκότωσα τον Μάιο

του 2003,πρώτα τη μισοέλιωσα με την πλαστική παντόφλα,κατόπιν σιχαινόμουνα να τελειώσω τη δουλειά με το

χέρι,την έλουσα στο εντομοκτόνο μέχρι να πάψει να κινείται(ήμουν πια τριάντα τρία – είχα κιόλας γράψειγια το αγόρι που έριχνε αμμωνία στις μυρμηγκο-

φωλιές).

Σε γνωρίζω από εκείνη τη μέραπου άκουσα με τ’ αυτιά μου τους συνοριοφύλακες να

κάνουν κόντραπόσους Αλβανούς έχει σκοτώσει ο καθένας,συνθηματικά τούς έλεγαν αγριογούρουνα,τάχα μιλούσαν για το κυνήγι, χασκογελούσαν,

Page 22: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

21Το κόψε-κόψε 1

ενώ μιλούσαν για τουφεκισμούς, γ ι α δ ο λ ο -φ ο ν ί ε ς ,

πήγα στο καφενείο, ζήτησα αναψυκτικό,ντεμέκ δεν ήμουν σίγουρος κι είπα να μην πάρω αμαρτία,ίσως είχα ακούσει πράγματι για το κυνήγι του γουρου-

νιού, τελεία.Ω, είναι τρομερή η κόψη του σπαθιού σου,μα πόσο τρομερότερη η δική μου συναίνεση;

Τέλος σε γνωρίζω από τ’ όνομά μου(στ’ αλήθεια θλιβερό μα τόσο-τόσο αληθινό): Θ α ν ά σ η ς Τ ρ ι α ρ ί δ η ς , δηλωμένος πολυβολη-

τής ανθρώπων,συχνά ολοφυρόμενος για φόνους μυρμηγκιών (δοκίμασέ το: έτσι κουκουλώνονται οι φόνοι των

πεινασμένων),άνθρωπος κ α τ ά τ ’ ά λ λ α ευαίσθητος, έτοιμος

για μια κάποια τρυφερότητα –μα το κυριότερο: έτοιμος για κάθε αυριανό φόνο,έτοιμος να βγάλω από τη μύγα ξίγγι,έτοιμος να κάνω το γαίμα αισθαντική εξομολόγηση,εξαίσια ποίηση που λυτρώνει,αφήγηση σπαραχτικά προσωπική.

Κι απ’ τα κόκαλα βγαλμένητων ντουμπαλιασμένων τα μιαρά(βάλε σφαγμένους, βάλε πνιγμένους, στραγγαλισμέ-

νους, λιμασμένους,βάλε πολλούς, διότι πρέπει να γυρίσει ο Ήλιος, ο

Τροχός – κάποιος να γυρίσει επιτέλους),απ’ τα κόκαλα βγαλμένη όλων αυτών, λοιπόν,η Ιστορία συνεχίζεται λαχταριστή, δικέ μου,τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι λ α χ τ α ρ ι -

σ τ ό , μωρό μου,όπως τα λαχταριστά σωθικά που πετιούνται στον

αέρα,

Page 23: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

22 Το κόψε-κόψε 1

να δώσουν χρώμα –αχ, επιτέλους λίγο χρώμα– στην εικόνα,

κι οι ποιητές απίκο: λάμπει-κόφτει το σπαθί – γιατί έτσι-σας-αρέσει,

τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι λ α χ τ α ρ ι -σ τ ό , καλέ μου,

γίνεται εμβόλιο των παιδιών μου και παγωτό με καραμελωμένα αμύγδαλα,

γίνεται αγάπη δωματίου και ρομαντικό δειλινόκαι αλοιφή φουζικόρτπου βάζω στους δοθιήνες της μύτης μουκάθε πρωί.

Αν θέλεις, σκέψου τα φώτα να σβήνουν. Και η χορωδία των γκοτζιλοπαιδιών –ας τα πούμε έτσι– έχει σταματήσει. Τώρα η φωνή του αφηγητή είναι μόνη της, μ ε ς σ τ ο σ κ ο τ ά δ ι .

Κι απ’ τα κόκαλα βγαλμένητων ντουμπαλιασμένων τα μιαρά(ή μοναχά των ντουμπαλιασμένων, αρκεί –έτσι κι αλλιώς μιαρά είναι τα κόκαλά τους, αυτό δα

έλειπε)π ά ν τ α σ α ν π ρ ώ τ α α ν τ ρ ε ι ω μ έ ν ηΧ α ί ρ ε , ω , Χ α ί ρ ε , α π ο φ ο ρ ά

Page 24: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 23 ]

2

Επιτάφιος

Συνεχίζουμε στο σκοτάδι του 1. Μετά τη λέξη α π ο φ ο -ρ ά , αρχίζει απ’ τα μεγάφωνα δυνατά ένα τραγούδι. Είναι το γνωστό You are my destiny – στην εκτέλεση που ξέρουμε, από τον Πολ Άνκα. Μόλις αρχίζουν τα λόγια του τραγου-διού, ανοίγει ένας προβολέας (ίσως με πορτοκαλί φως;). Τα παιδιά-γκοτζίλες της προηγούμενης χορωδίας είναι πεσμένα το ένα πάνω στ’ άλλο. Σαν ντούμπα με πτώματα.

Στο You are my happiness της τελευταίας στροφής η βελό-να κολλάει. Τότε το μεγάφωνο χαμηλώνει – ενώ η βελόνα εξακολουθεί κολλημένη. Αρχίζει να μιλάει μια βαθιά, εκφρα-στική αντρική φωνή. Σαν να μιλάει κάποιος θεός από τον ουρανό.

Καθώς ακούγεται η φωνή, ο προβολέας πηγαίνει αργά από πτώμα σε πτώμα, από πρόσωπο σε πρόσωπο.

Όσοι εκφωνούν από παλιά επιταφίους λόγουςπεσόντων ευκλεώς υπέρ πατρίδαςσας φλομώνουν με ωραία λόγια πάνω απ’ τα πτώματα·το δίχως άλλο φέρνει έμπνευση τρανή η πτωματίλα.Μα εγώ θα σας τα πω δίχως περιστροφές –κομμένα πια τα λόγια και τα μπλα μπλα·από σήμερα μ ο ν ά χ α Ι σ τ ο ρ ί α . Γιατί τα λόγια είναι μια γαρνιτούρα γύρω από την

ντουμπαλίτσα –

Page 25: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

24 Το κόψε-κόψε 2

ξέρετε δα ποια ντουμπαλίτσα εννοώ·μα τώρα ήρθ’ η ώρα να περάσουμε στο ψητό.

Θ’ αρχίσω απ’ τους προγόνους μας:με ίδρωτα στήσανε τις ντουμπαλίτσες του καιρού τους –τούτη είναι πάντοτε η δουλειά των προγόνων.Μα το μεγάλο τους έργο δεν ήταν η σφαγή(κι ένας λύκος μπορεί να χαλάσει τα πρόβατα) –το μεγάλο τους έργο ήταν που πτωματοστρώσανε

καλά-καλά τον κόσμο –ω, ναι, π τ ω - μ α - τ ο - σ τ ρ ώ - σ α - ν ε, μην κάνεις

πως δεν το καταλαβαίνεις,πώς αλευρώνεις τα ψάρια πριν το τηγάνισμα, έτσι

ακριβώς,αλεύρωσαν το κοινό παρόν και το κοινό μέλλον πάνω

στην ντουμπαλίτσα, πάνω-κάτω, μπρος-πίσω,πήρανε τα κουφάρια και τα κάνανε πολιτεία,πήρανε την αποφορά και την κάνανε ήθη κι έθιμα,ά γ ρ α φ η μ ν ή μ η . Σε τούτη την πολιτεία ζούμε εμείςλατρεύοντας τον θάνατο των άλλων,λογαριάζοντας τη σφαγή για πατρίδα.Εδώ κανένας δεν μας διατάζει, α υ τ ο δ ι α τ α ζ ό μ α σ τ ε , αν σου αρέσει η λέξη,α υ τ ο θ ε σ μ ι ζ ό μ α σ τ ε βάνοντας τους κανόνες της

σφαγής,αν τούτο σου αρέσει πιο πολύ.Κοντολογίς: οι άλλοι σφάζουνε επειδή τους το λένε –εμείς σφάζουμε επειδή το αποφασίζουμε οι ίδιοι.Αυτό δημοκρατία κέκληται – πώς αλλιώς;

Και για τις ώρες της ονειροπόλησής μας έχουμε φροντίσει –

Page 26: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

25Το κόψε-κόψε 2

για τότε που οι τύψεις εμφιλοχωρούν στον φωτεινό πνευματικό μας κόσμο:

Έχουμε τέχνη υψηλή και ποίησηκαι φιλοσοφία βέβαιαπου να μας εξηγεί πως η ντουμπαλίτσα με τα

πτώματαείναι εντός του μέλλοντός μας,πως είναι ένα κομμάτι του ταξιδιού μας,γιομάτο περιπέτειες, γιομάτο γνώσεις,στην τελική, γ ι ο μ ά τ ο α γ ά π η .

Ποτέ μας δεν κρατήσαμε μυστικές τις μεθόδους της σφαγής,

εμείς χαιρόμαστε όταν μας αντιγράφουν –(τέτοιος είναι ο πολιτισμός μας:αυτοαναπαράγεται σαν το συκώτι μας).Κι ενώ μας λένε μαλθακούς και διεφθαρμένους,πάντοτε στη σφαγή οι δικές μας οι ντουμπαλίτσεςείναι ψηλότερες από των αλλονώνκαι βέβαια πιο ποιοτικές – αυτό κι αν είναι,τι να μας πουν κι οι άλλοι από ποιότητα;

Γιατί ξέρουμε να ζούμε τη ζωή μας:και φιλοκαλούμε και φιλοσοφούμεκι απ’ όλα τα καλά γευόμαστε…Και κάνουμε την πτωματόστρωση κοινή υπόθεση –κι όποιον δεν συμμετέχει ζωηρά σε αυτήνόχι απράγμονα αλλά αχρείο τον λογαριάζουμε(κατόπιν του διδάσκουμε Ιστορία μέχρι να του αρέσει –στο τέλος σε όλους αρέσει, πίστεψέ με).

Κι έτσι με ζέση διπλή επινοούμε νέους τρόπους σφαγής,

καθώς και νέα σφάγια,γιατί το ξέρουμε πως δίχως τη σωστή την ντουμπαλίτσα

Page 27: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

26 Το κόψε-κόψε 2

όλη η πολιτεία μας θα πάει στράφι,θ’ αφανιστεί από τη μνήμη των ανθρώπων –και πολιτεία δίχως μνήμη δεν είναι ανθρωπότητα,

είναι ζούγκλα.

Πρώτοι το νιώσαμε, λοιπόν,πως η σφαγή εξανθρωπίζει,πως η σφαγή εντέλει ελευθερώνει –και γίναμε οι πρώτοι που σφάζουμε από ελευθερία.Κι έτσι την φτιάξαμε την πόλη τούτηνα,χοάνη που ρουφά τις ψυχές μας και τις κάνει Μία,χοάνη που ρουφά τους εφιάλτες μας και τους κάνει

Πίστη(μην το γελάς, άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε

κομπιούτερς, κι εμείς βλέπουμε εφιάλτες,δεν ξεχνιένται εύκολα τα κορμιά που ξεκοιλιάσαμε,τα κεφάλια των μωρών που λιώσαμε στον τοίχο –μα ύστερα σκεφτόμαστε πως Ιστορίαδίχως ντουμπαλίτσα δεν γίνεται).

Κι όταν πεθαίνουμε την ώρα της σφαγής,ξέρουμε πως είναι για καλό:ένα ακόμη πτώμα προστίθεται στην ντουμπαλίτσα –τι σημασία έχει αν είναι το δικό μας;Σημασία έχει η ντουμπαλίτσα μας να σηκωθεί λίγο ψηλότερα.

Γιατί πια δεν φελά να μην το λέμε:πιο σημαντικό κι από αυτόν που σφάζει είναιη ντουμπαλίτσα που σηκώνεται.Και –τι τα θες;–των επιφανών ανδρών κάθε ντουμπαλίτσα είναι τάφος,κι ας χάνεται το κουφάρι τους ανάμεσα σε κουφάρια

αλλοφύλων,

Page 28: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

27Το κόψε-κόψε 2

με ς σ την ψ υχή μας θα ζ ε ι η αποφ ο ρά τ ο υ ςόλο και πιο βαριά.

Ους νυν υμείς ζηλώσαντες, λοιπόν,και κρίναντες ότι εύδαιμον το ελεύθερονκαι το μόνο ελεύθερον είναι η σφαγή,διόλου να μην περιοράσθε τον θάνατο–τι ’ναι ο θάνατος, ένα τσικ είναι, σιγά τ’ αβγά–κι επιπλέον σαν έρχεται μετά ρώμης και κοινής

ανδρείας(και κοινής σφαγής – αυτό κυρίως)προκειμένου να τρανέψει μια ντουμπαλίτσα,ν α ι , ε ί ν α ι Α ι ώ ν ι α Ζ ω ή –και κάτι ακόμη πιο πολύ(φαντάσου ό,τι θες, θα σου βρούμε και το κατάλληλο

Βιβλίο).

Αυτά για τα κουφάρια –και μη χολοσκάτε πια για τούτους δω: το χρέος τους

το κάναν.Καθήκον του καθενός σας είναι να σκέφτεταιτο πώς θα πτωματοστρωθεί καλύτερα η πολιτεία.Κι όσες γυναίκες μπορείτε να γεννήσετε σάρκα για

ντουμπαλίτσεςντισμίστ στα κοτέτσια σας·κι όλοι οι υπόλοιποι β ο υ ρ σ τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε ,να σηκωθεί η ντουμπαλίτσα λίγο ψηλότερα.

Με αυτά τα λόγια σταμάτησε η βαθιά εκφραστική φωνή από τα μεγάφωνα. Στο βάθος η κολλημένη βελόνα συνεχίζει. Τότε ένα παιδί-γκοτζίλας σηκώνεται από την ντούμπα και γυρίζει προς το κοινό· ο προβολέας πέφτει πάνω του. Το παι-δί-γκοτζίλας θα πει μονάχα μια πρόταση.

Page 29: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

28 Το κόψε-κόψε 2

Αυτά ειπώθηκαν πάνω από τα πτώματα τον χειμώνα εκείνο.

Κατόπιν ο προβολέας σβήνει. Τότε ξεκολλάει η βελόνα και ξαναρχίζουν τα λόγια του τραγουδιού – you are my destiny. Και κάποτε, το ίδιο απότομα, σταματάει, σαν κάποιος να πάτησε pause.

Page 30: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 29 ]

3

Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου

Φαντάσου, αν θέλεις, να ανάβουν όλα μαζί τα φώτα κι οι προβολείς. Μαζί με την ομάδα των γκοτζιλοπαιδιών έχουν προστεθεί και ενήλικες με την ίδια μάσκα. Φαίνεται που είναι ενήλικες από το παράστημά τους. Αυτοί, οι ενήλικες γκοτζί-λες, φοράνε άμφια. Η χορωδία των παιδιών ψάλλει χαμη-λόφωνα το γνωστό Σώσον Κύριε τον λαόν σου. Οι ενήλικες όλοι μαζί απαγγέλλουν τα ακόλουθα.

Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, τον τρόμο των βιβλίων σου, τις αφηγήσεις της β ι ά ς

σου,και δώσε νίκες στους βασιλιάδες επί των πεινα-

σμένων,δώσε νίκες στους τσιφλικάδες επί των κολλήγων,στους στρατιώτες επί των μεταναστών,καί τό σον φυλάττων διά των σφαγών σου πολίτευμα.

Σώσον, Κύριε, τον λαόν σουκαι δώσ’ του και μια Νιουκλίαρ Μπομπνα εξατμίσει όλους τους αλλουνούς,διότι το λεν κι οι επιστήμονες,χόμο χόμινι λούπους,κι όλοι λούποι για τον λαόν σου,οπότε σώσον και πάλι σώσονκαι ευλόγησον την κληρονομίαν σου.

Page 31: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

30 Το κόψε-κόψε 3

Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, να βαλσαμώσουμε τα μάτια των εχθρώννα τα κρεμάσουμε μόμπιλα στα κρεβατάκια των

μωρών μας.

Σκέψου τις φωνές των ενηλίκων να δυναμώνουν, να χάνουν τον συντονισμό τους, σιγά-σιγά να γίνονται άναρθρες. Ακού-με αποσπασματικές φράσεις μαζί με άναρθρες κραυγές, ενώ η παιδική χορωδία συνεχίζει σχεδόν ουρλιάζοντας. Ακούγο-νται ακαθόριστοι ήχοι: κομπρεσέρ, πολυβόλα, κρόταλα, μαρ-σαρίσματα μηχανών κι αυτοκινήτων και διάφορα άλλα. Τα φώτα σβήνουν σιγά-σιγά – και το κομφούζιο κοπάζει.

Page 32: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 31 ]

4

Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου –και όλων των υπολοίπων

Μια λάμπα ανάβει στη σκηνή. Στο κίτρινο φως της, βλέπεις έναν άντρα με μακριά μαλλιά να είναι καθισμένος σε ένα σκα-μνί. Μοιάζει με τροβαδούρο του μεσαίωνα – για φαντάσου. Γύρω του καθισμένα οκλαδόν τα παιδιά-γκοτζίλες.

Αρχίζει μουσική μιας μπαλάντας του μεσαίωνα. Τόσο τρυ-φερή – θυμίζει τον Κεμάλ του Χατζιδάκι. Ο άντρας μιλάει, απαγγέλλει.

Την ιστορία ενός ονείρου θα σας πω – ή έστω:την ιστορία ενός παμπάλαιου σπαθιού που ’ταν πλασμένο από τα όνειρα των ανθρώπων…Γιατί το ξέρουν οι μεγάλοι ποιητές:Στο στήθος των πιο βαθιών ονείρων μαςσ κ ι ρ τ ά τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε .

Και την ώρα που ο άντρας λέει τη λέξη κ ό ψ ε - κ ό ψ ε ο ρυθμός γυρίζει σε ραπ. Ο τροβαδούρος πετιέται όρθιος, φορά-ει ένα τζόκεϊ ανάποδα. Η φωνή του αλλάζει, γίνεται βραχνή στριγγλιά. Θαρρείς και είναι άλλος άνθρωπος. Τα παιδιά-γκοτζίλες πετιούνται κι αυτά, χορεύουν γύρω του, στα ρεφρέν τραγουδούν μαζί του.

Ήσανε κάποτε, που λες,ο Ούθερ Πεντράγκον,

Page 33: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

32 Το κόψε-κόψε 4

χασάπης γερός, ήρωας σωστός,βεβαίως τρανός αρχηγός,αχ, ο Ούθερ Πεντράγκον,τάχα κυνηγός δράκωνμα στ’ αλήθεια κυνηγός φτωχώνόπως όλοι οι λατρεμένοι των ποιητών, γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Είχε, λοιπόν, ένα Σπαθίο Ούθερ ο Σφάχτης,ο Μέγας Στρατηλάτης, ο Αντεροβγάλτης,γυρνούσε μέρα-νύχτα στα χωριά,έκοβε τα κεφάλια σαν κλαριάτων κολλήγων στη σειρά,πέντε-πέντε στη σπαθιά,απ’ το χάραμα ως τη νυχτιά,μ’ ένα Εξκάλιμπερ στο χέρι,όπως ο κάθε ήρωας ξέρεισαν τον οδηγεί το Φωτεινό Αστέρι,έβγαζε τα παραμύθια αληθινά,ξεκοίλιαζε ακόμη αληθινότερα,έφτιαχνε ιστορία από έντερα,έφτιαχνε αγάπη από έντερα, γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Κάποτε ήρθε η ώρα για να πεθάνει,να χαιρετήσει τον τύπο με το δρεπάνι,ο Ούθερ ο Σφάχτης,ο Μέγας Στρατηλάτης,ξάπλωσε καταγής ένα μεσημέρι,χούφτιασε το Εξκάλιμπερ στο χέρι,αχ, ο κάθε χασάπης ξέρει

Page 34: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

33Το κόψε-κόψε 4

πως πρέπει να τελειώσει με το Σπαθί στο χέρι…Ολόγυρα μαζεύτηκαν οι νομοθέτες,οι δήμιοι κι οι σκηνοθέτες,οι μάγοι π’ ακολουθούν τ’ αστέρικι όσοι καθοδηγούν τον κόσμο απ’ το χέρι,οι γλείφτες κι οι αγύρτες,οι υμνητές, οι ποιητές και οι προφήτες,οι πακετάδες της αγάπης-απάτης:Ούθερ, που πεθαίνεις την ώρα της μάχης,σε ποιόνε το δίνεις το Σπαθί; –τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε π ρ έ π ε ι ν α σ υ ν ε χ ι σ τ ε ί ,γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Μα ο Ούθερ ο Σφάχτηςτούς ήξερε καλά τους πακετάδες της αγάπης-απάτης:Όρνια, φευγάτε,τους δρόμους πάρτε και ντελαλάτε,δεύτερος Ούθερ δεν θα βγεινα σηκώσει το Σπαθί,οπότε να πά’ να γαμηθεί της μάνας σας το μουνίτο κόψε-κόψε μη σώσει και συνεχιστεί – στη λίμνη δίχως πάτο θα πετάξω το Σπαθί,μετά από μένα ο κόσμος ας καταστραφεί, γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Κι έτσι το πέταξε ο Ούθερ ξεψυχώντας το Σπαθί,κι όλοι οι αγύρτες έμειναν πελιδνοίτο άγιο κόψε-κόψε έμενε χωρίς συνεχιστή.Μα εξαίφνης απ’ της Λίμνης τα νεράαναδύθηκε η αρχαία η Κυρά.Γύρω της μαζεύτηκαν οι γλείφτες κι οι αγύρτες,οι υμνητές, οι ποιητές και οι προφήτες,οι πακετάδες της αγάπης-απάτης –

Page 35: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

34 Το κόψε-κόψε 4

τους μιλούσε μια νεράιδα της Ουράνιας Χάρης:Αφήστε το Εξκάλιμπερ στη λίμνη δίχως πάτο,τον νου σας στο επόμενο φουσάτο,να φτιάξουμε καινούργιο Στρατηλάτη και καινούργιο

Σπαθί –τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε π ρ έ π ε ι ν α σ υ ν ε χ ι σ τ ε ί ,γιάμπαλα, να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Όλα είναι κόψε-κόψε,σαν πελώρια αγάπη,σαν πελώρια απάτη,σαν πελώριο μανιτάρι,dance me to the end of love.Όλα είναι κόψε-κόψεΘεός, Πατρίδα κι Αγάπη,Πίστη, Σοφία κι Αγάπη,Ελπίδα κι Αγάπη,Αίμα κι Αγάπη,Εξκάλιμπερ κι Αγάπη,Ζικλόν και Αγάπη,μόνον αγάπη –dance me to the end of love.Όλα είναι κόψε-κόψε,τα παιδιά που μεγαλώνεις,τα ποιήματα που απαγγέλλεις,τα κλειδιά που κουβαλάς,τα ψώνια σου από το σούπερ,όλα είναι κόψε-κόψε,μ’ ένα Εξκάλιμπερ στο χέρι ο καθένας,με μιαν αγάπη στο στήθος ο καθένας,dance me to the end of Love.

Είχαν, που λες, να βρούνετης μεγάλης σφαγής τον ανάδοχο,

Page 36: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

35Το κόψε-κόψε 4

τον δοξασμένο διάδοχο του Ούθερ Πεντράγκον(θα ήτανε, τι σύμπτωση, κι αυτός κυνηγός δράκων)διαλέξανε τον πιο γενναίο,άντρα σπουδαίο, τρανό αρχηγό,Αρθούρο τον λέγαν,τα μάτια του καίγαν,από τη δίψα για να πιάσει το Σπαθί,από τη δίψα για το κόψε-κόψε που πρέπει να συνεχιστεί.Ευθύς της Λίμνης η Κυράμάζεψε τα μεγάλα τα μυαλά,τους νομοθέτες, τους δήμιους, τους σκηνοθέτες,τους γλείφτες, τους αγύρτες,τους υμνητές, τους ποιητές και τους προφήτες,τους πακετάδες της αγάπης-απάτης:Ιδού, τους είπε, ο νέος κυνηγός δράκωνπου θα ’ναι μονάχα κυνηγός φτωχών,όπως κάθε λατρεμένος των ποιητών.Κι άμα σας ρωτήσουνε για του Αρθούρου τη γενιάπείτε πως είναι του Πεντράγκον χυσιά –κι άμα σας ρωτήσουν πού το βρήκε το Σπαθί,πείτε πως το ξερίζωσε από ’να βραχί,γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Αυτά της Λίμνης η Κυρά·και ο Αρθούρος το μέγα έργο ξεκινά:Σε λίγο ο λαουτζίκος παραμιλά –ποιος Ούθερ Πεντράγκον, ποιος κυνηγός δράκων,εδώ μιλούμε για άλλο πράγμα, για ένα θαύμα,για μακελάρη ολκής,για τον δάσκαλο της Νέας Αγάπης,α, δεν ξεκοιλιάζει μόνο φτωχούς

Page 37: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

36 Το κόψε-κόψε 4

ξεκοιλιάζει και όσους θα γίνουν φτωχοία, δεν παλουκώνει μόνο τρελούς παλουκώνει κι όσους θα γίνουν τρελοί,δεν φτιάχνει μόνον αγάπη από έντερα,είν’ ένας Μέγας Πλάστης –φτιάχνει το μέλλον-κοκορέτσι,παστρεύει το υπέροχο κοτέτσι,γιάμπαλανα φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Έτσι περνούν τα χρόνια και τα ζαμάνια,δοξάζουν τον Θεό τα παπαδομάνια,ανάβουν τα καντήλια οι γριέςκι οι ποιητές μιλούνε για ροδιές·ώσπου κάποτε γερνάει ο Αρθούρος ο Σφάχτηςτου μέλλοντός μας ο Πλάστης,αρρωσταίνει βαριά, ψυχορραγεί,φυσικά με το Εξκάλιμπερ στο χέριόπως ο κάθε χασάπης ξέρει.Ολόγυρα μαζεύτηκαν οι γνωστοί νομοθέτες,οι γνωστοί δήμιοι κι οι γνωστοί σκηνοθέτες,οι μάγοι π’ ακολουθούν τ’ αστέρικι όσοι καθοδηγούν τον κόσμο απ’ το χέρι,οι γλείφτες κι οι αγύρτες,οι υμνητές, οι ποιητές και οι προφήτες,οι πακετάδες της αγάπης-απάτης.Μιαν ώρα ο Πλάστης Αρθούρος ξεψυχά(μουγκρίζει της σφαγής παραγγέλματα) –και όλοι οι άλλοι περιμένουνε της Λίμνης την Κυράγια να τους ορμηνέψει σωστά,τον άξιο να υποδείξει να δώσουν το Σπαθίγ ι α τ ί τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε π ρ έ π ε ι ν α

σ υ ν ε χ ι σ τ ε ί ,γιάμπαλανα φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Page 38: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

37Το κόψε-κόψε 4

Κι απ’ τη Λίμνη διόλου δεν βγαίνει η Κυρά,ο Πλάστης Αρθούρος κάποτε ξεψυχά(μουγκρίζοντας της σφαγής παραγγέλματα).Μα οι πακετάδες σφόδρα ανησυχούν –της Λίμνης την Κυρά θέλουν να δουν·κι όσο δεν έρχεται, χάνουν τα πασχάλια και τ’ αβγά:Μην κάτι έπαθε, μην παγιδεύτηκε μες στα νεράή μήπως δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά;Και κάποιος το φωνάζει δυνατάΑχ, τι θα γίνουμε δίχως της Λίμνης την Κυρά;γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Τότε πήρε τον λόγο κάποιος φιλόσοφος νεαρός(ω, θα ’σαν δικός του ο επερχόμενος καιρός):Τι χολοσκάτε, βρε παιδιά;Tι σαν δεν υπάρχει της Λίμνης η Κυρά;Και τι σαν δεν υπήρξε ποτέ –θαρρείς και δεν μπορούμε να κάνουμε μονάχοι τον

σεφτέ.Εμείς θα πούμε πως ο Αρθούρος τής έδωσε στα χέρια

το Σπαθίκαι στο εξής στον κάθε άριστο θε να το δίνει αυτή…Γιατί όσο υπάρχουνε φτωχοί,πάντοτε θα βρίσκεται κάποιο Σπαθί –κι άμα πληθαίνουν οι φτωχοίόλο και κάποιος ήρωας θα φανεί,ντεμέκ από τα χέρια της Κυράς να πάρει το Σπαθίπου ο αρχαίος ο Αρθούρος και καλάξερίζωσε από του βράχου την καρδιά…Τούτος θα γίνει το λοιπόν ο νέος μας ο Σφάχτης,του Μέλλοντός μας ο Πλάστης,και με στεντόρεια φωνή θα το πειπως είναι σούπερ θεϊκή επιταγή:

Page 39: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

38 Το κόψε-κόψε 4

τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε π ρ έ π ε ι ν α σ υ ν ε χ ι σ τ ε ί ,γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Όλα είναι κόψε-κόψε,του λούνα παρκ η ρόδα,το ποίημα που μιλά για λήθη,το γιασεμί, είτε βραδιάζει είτε φέγγει,η στάση του λεωφορείου όπουκανένας δεν είδε τα γαίματα στο ρείθρο,η κάρτα γενεθλίων που τραγουδάειlove me tender, love me sweet,never let me go.Όλα είναι κόψε-κόψε,τα μανιφέστα, τα συνθήματα των τοίχων,οι διακηρύξεις των αρχών, οι ισολογισμοί με την

μπότομ λάιν,οι οικογενειακές φωτογραφίες,η ρίζα ελιάς στο συζυγικό κρεβάτι,οι μάσκες της αποκριάς,ο γδούπος από τα παράθυρα που σφαλίζουνall my dreams fulfil.Όλα είναι κόψε-κόψεμ’ ένα εξκάλιμπερ στο χέρι ο καθένας,με μιαν αγάπη στο στήθος ο καθένας,κόψε-κόψε τους φτωχούς,κόψε-κόψε τους απέξω,κόψε-κόψε τους τρελούς,κόψε-κόψε τους χαζούςμ’ ένα εξκάλιμπερ στο χέρι ο καθένας,με μιαν αγάπη στο στήθος ο καθένας,ε ί μ α σ τ ε τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ εand I always will.

Και τώρα λέγε συ πως το ’χει το Σπαθί,

Page 40: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

39Το κόψε-κόψε 4

της Λίμνης η Κυρά,το φυλάγει γερά, το τυλίγει με φυλλοκάρδιαμε όνειρα γλυκά και μητρικά χάδιακαι τα λοιπά και τα λοιπά.Μα λέγε κι αυτό:σαν κανένας το ζητάει για καλό,για σκοπό ιερό,τάχα για κυνήγι δράκωνμα στην αλήθεια για κυνήγι των φτωχώνόπως όλοι οι λατρεμένοι των ποιητών,α, της Λιμνής η Κυρά με τη μιατου το δίνει να πετσοκόψει τα κορμιά,να φτιάξει ακόμη μιαν αγάπη από έντερα,κι άσε στην άκρη το ψι ψιτο ξέρει δα κι ένα παιδίτ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε π ρ έ π ε ι ν α σ υ ν ε χ ι σ τ ε ί ,γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Γι’ αυτό κι εσύ,αν θέλεις να πετσοκόψεις κανέναν γερά,σφάξ’ τον και πες πως το Σπαθί σού το ’δωσετης Λίμνης η Κυρά,γιάμπαλα,να φας σκατά, να φας σκατά, να φας σκατά.

Σκέψου τον ρυθμό της ραπ να σταματάει απότομα και να ακούγεται και πάλι η μεσαιωνική μουσική της αρχής. Τα παιδιά-γκοτζίλες πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο σχημα-τίζοντας κάτι σαν ντουμπαλίτσα. Ή έναν βράχο. Κάποτε ο τροβαδούρος-ράπερ παίρνει από έναν συνεργάτη του που κάθεται στην πρώτη σειρά ένα πελώριο πλαστικό σπαθί και το μπήγει ανάμεσα στα πεσμένα σώματα. Κι ύστερα πέφτει απάνω τους κι αυτός.

Page 41: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

40 Το κόψε-κόψε 4

Πλέον το σπαθί είναι μπηγμένο μέσα σε τούτον τον «βράχο» από τα σώματα. Η μουσική συνεχίζει όλο και πιο μακρινή. Το φως λιγοστεύει. Σ β ή ν ο υ μ ε – θαρρείς όλοι μαζί.

Page 42: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 41 ]

5

Η ταφή του Nothung

Κόκκινο ημίφως – ας το λογαριάσουμε για δειλινό. Μια κι-νηματογραφική οθόνη ή ένα video wall – ή ό,τι παρόμοιο. Οι γκοτζίλες, μικροί και μεγάλοι, να κάθονται καταγής, θαρ-ρείς να βλέπουν σινεμά. Έξαφνα αρχίζει η μουσική από τα μικρόφωνα. Είναι η Ταφή του Ζίγκφριντ από το Λυκόφως των θεών του Βάγκνερ – το Fliegt heim, ihr Raben. Το κομ-μάτι ακούγεται πειραγμένο, σαν να έχει βρομίσει από άλλους ήχους. Στην οθόνη προβάλλονται εικόνες από ντούμπες με πτώματα, η μια μετά την άλλη. Η Σφαγή των Νηπίων του Τζιότο, εικόνες από το Ολοκαύτωμα, από τη Ρουάντα, κα-τόπιν η Ελευθερία που οδηγεί τον λαό του Ντελακρουά, ομα-δικοί τάφοι, ο Θάνατος του Μπρέγκελ – τέτοια. Οι γκοτζίλες βλέπουν.

Κάποτε η μουσική μουγγώνει. Στην οθόνη τώρα εμφανίζε-ται μια ασπρόμαυρη φοβερή και τρομερή Βαλκυρία: είναι η Μπρουνχίλντε που θρηνεί έναν άντρα, τον Ζίγκφριντ. Βλέ-πουμε –κι εμείς και οι γκοτζίλες– το τέλος από μια βουβή κινηματογραφική μεταφορά του Ring. Προφανώς θα είναι κάποια γερμανική ταινία των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Από τα μικρόφωνα μια γυναικεία φωνή λέει τα ακό-λουθα – ενώ η ταινία συνεχίζει.

Κάποιαν ημέρα που περίμεναν οι Βαλκυρίεςακόμη μιάνα μάχη φονική να τελειώσει και να ξεδιαλέξουν από τους σφαγιασμένουςτους πλέον ήρωες

Page 43: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

42 Το κόψε-κόψε 5

(δηλαδή: τους πιο μαστόρους στο κόψε-κόψε)είδανε την Μπρουνχίλντε,την αποστάτιδα την αδελφή τους,να ανεβαίνει στον Πύργο της Βαλχάλασέρνοντας μαζί της τη Σχεδίαπου ’χε φτιαχτεί ειδικάγια να κουβαλήσει κάποιο Άγιο Σώμα (λαίμαι τώρα).

Κι όλες το είπανεπως ήτανε ηρωική η αδελφούλα τους η Μπρουνχίλντε,πως θυσιαζόταν για τη δική τους αιωνιότητα.Κι ας πίστευε ο κόσμος πως αποστάτησε απ’ της

καρδιάς το πάθος,κι ας νόμιζαν όσοι την έβλεπαν πως κουβάλαγε το σώμα του αγαπημένου της, του Ζίγκφριντ,του Μεγάλου Ήρωα που με μπαμπεσιά τον σκότωσε ο

Χάγκεν,του θνητού που την έκανεν’ αρνηθεί την ίδια την Αθανασία.

Και τώρα τάχα θα καεί μες στη Βαλχάλα,μαζί με το κορμί του εραστή τηςστις καθαρτήριες φλόγες της Αγάπης…

Μα τι χαζός που είναι ο κόσμος, απορούν οι τρομερές θεότητες,

μα τι βλαμμένοι άνθρωποι, που θάρρεψαν πως μια Βαλκυρίαθα ασχολείται με σώματα χαμένων εραστών,με δαχτυλίδια και παπάρια μέντολες…Μες στη Σχεδία η Βρουχίλδηφέρνει το ξανακολλημένο το σπαθί,το μέγα Nothung,αυτό που φτιάχνει τις ντουμπαλίτσες των σφαγιασμένων.Ω, ναι, το μέγα Nothung, αναφωνούν οι αδελφάδες –

Page 44: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

43Το κόψε-κόψε 5

δίχως αυτό εμείς, οι Βαλκυρίες, καπούτ.

Κι όταν η Μπρουνχίλντε μπαίνει επιτέλους στη Βαλχάλα,

μεμιάς καβαλούνε τους φτερωτούς τούς λύκους τουςκαι σπεύδουνε να δούνε το τρομερό σπαθί.Μα έκπληξη τρανή τους περιμένει:βλέπουνε την περίτεχνη Σχεδία αδειανή…

Κι η αδελφή τους κρατώντας τον δαυλό στο χέρι τούς φωνάζει:

Φευγάτε, κοκορόμυαλες,που ψάχνετε να δείτε ένα σπαθί σπαθένιο·μάθετέ το, λοιπόν, μια για πάντα:πά νω σ τ η Σχ ε δ ί α β ρ ί σ κ ε τ α ι η π α ρ αμ ύ θα ,τα λόγια που φτιάχνουν την τρομερή αφήγηση…Γιατί η παραμύθα είναι το Nothung, το ξανακολλη-

μένο το σπαθί –δίχως την παραμύθα εμείς, οι Βαλκυρίες, κ α π ο ύ τ .

Και με τη λέξη κ α π ο ύ τ σβήνουν όλα – όπως σβήνει η τηλεόραση με το off.

Page 45: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 46: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 45 ]

6

Ο θάνατος του Διγενή

Σκέψου την ίδια οθόνη του 5, να ανάβει μες στο σκοτάδι. Η έναρξη από το Αποκάλυψη Τώρα του Κόπολα. Ακούμε τον Μόρισον να τραγουδάει το The end. Το δάσος καίγεται.

Κάποτε το φως πέφτει σε έναν από τους ενήλικες γκοτζίλες. Στέκεται όρθιος κι έχει το πρόσωπό του ακάλυπτο. Κρατάει τη μάσκα του γκοτζίλα από το χέρι – σαν πολεμιστής που κρατάει το κράνος του. Απαγγέλλει ξερά, σχεδόν μηχανικά.

Την ίδια ώρα το The end συνεχίζει χαμηλά, σαν μουσικό χαλί. Στην οθόνη βλέπουμε φωτογραφίες παιδιών που είναι ντυμένοι αρχαίοι πολεμιστές, Βίκινγκ με σπαθιά, καουμπό-ηδες, λοκατζήδες με αυτόματα, μαυροντυμένοι που κρατούν φωτοσπάθες κτλ.

Τρίτη εγεννήθη ο Διγενής και Τρίτη θα πεθάνει –Ω, τι σημαδιακό,το δίχως άλλο θέλημα Θεού – ή, έστω, θέλημα Λαού:τι να τα λέμε: μια σωστή αφήγηση ξεκινά με τα

πρέποντα σημάδια.

Ο Διγενής, λοιπόν,(που Τρίτη εγεννήθη κουλουπού)πιάνει καλεί τους φίλους του κι όλους τους αντρειω-

μένους(αντρειωμένους ίσον κοψηκόψηδες – μη λέμε συνεχώς

τα ίδια):

Page 47: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

46 Το κόψε-κόψε 6

Να ’ρθει ο Μηνάς κι ο Μαυραϊλής, να ’ρθει κι ο γιος του Δράκου,

να ’ρθει κι ο Τρεμαντάχειλος, που τρέμει η γη κι ο κόσμος

(να ’ρθουνε όλοι: κι ο ισόθεος Αχιλλέας κι ο Διομήδης κι ο Ντρεντ,

να γίνει η μάζωξη των αιώνων – όχι παίζουμε…) Κι επήγαν και τον ήβρανε στον κάμπο ξαπλωμένο.Βογκάει, τρέμουν τα βουνά, βογκάει, τρέμουν οι

κάμποι.(Τα πρέποντα ψυχορραγητά, μπλα-μπλα, μπλα-μπλα.)

«Σαν τι να σ’ ήβρε, Διγενή, και θέλεις να πεθάνεις;»«Φίλοι, καλώς ορίσατε, φίλοι κι αγαπημένοι,συχάσατε, καθήσατε, κι εγώ σας αφηγιέμαι(να τη κι η σωστή η λέξη: α φ η γ ι έ μ α ι ).

Της Αραβίνας τα βουνά, της Σύρας τα λαγκάδια,(κι όπου αλλού γουστάρεις –αν αρχίσουμε με τα τοπωνύμια δεν θα τελειώσουμε)που εκεί συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιά-

ζουν,παρά πενήντα κι εκατό, και πάλε φόβον έχουν,εγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι αρματωμένος,με τετραπίθαμο σπαθί, με τρεις οργιές κοντάρι.

(Τι κοψηκόψης θα ’μανε δίχως τα εργαλεία,τα τετραπίθαμα σπαθιά, τα τρεις οργιές κοντάρια; Τον μάστορα τον κάνουν τα εργαλεία, φίλε –το ξέρουν ακόμη και τα μικρά παιδιά.)

Βουνά και κάμπους έδειρα, βουνά και καταράχια,νυχτιές χωρίς αστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι.Και ντουμπαλίτσες σήκωσα ίσαμε τα ουράνια

Page 48: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

47Το κόψε-κόψε 6

και γαίμα φρέσκο κύλησα μέσα στης γης τα σπλάχνα.

(Κάπως έτσι, με τα σεις και με τα σας, σ τ ή ν ο ν τ α ι τα δεκαπεντασύλλαβα, γλυκέ μου –τάχα στο στόμα του Λαού, τάχα βότσαλα στο παμπά-

λαιο ρυάκι,όπως προστάζει ο τρόμος.)

Και τόσα χρόνια που ’ζησα δω στον απάνω κόσμο,κανέναν δε φοβήθηκα απ’ τους αντρειωμένους.Τώρα είδα έναν ξυπόλητο και λαμπροφορεμένο,

(ω, τι λέξη και, προπαντός, ω, τι αντίθεση,από αυτές που σου κόβουν το γόνα,άκου ξ υ π ό λ η τ ο και λ α μ π ρ ο φ ο ρ ε μ έ ν ο ,ποιος να μπορεί να αντισταθεί σε τόσην τέχνη;)

πο ’χει του ρήσου τα πλουμιά, της αστραπής τα μάτια,

με κράζει να παλέψουμε σε μαρμαρένια αλώνια,κι όποιος νικήσει από τους δυο να παίρνει την

ψυχή του». (Το παιχνίδι είναι κιόλας τελειωμένο:Πάμε για τα μαρμαρένια αλώνιακαι ποιος θα σου πει κιχ σαν του κοτσάρεις κοντζάμ

μαρμαρένια αλώνια;Άρα: κάθε κατεργάρης στον τρόμο του – κι η ντουμπαλίτσα σηκώνεται κατά το πρέπον· ιδού:) Κι επήγαν και παλέψανε στα μαρμαρένια αλώνια,κι όθε χτυπάει ο Διγενής, το αίμα αυλάκι κάνει,κι όθε χτυπάει ο Χάροντας, το αίμα τάφρο κάνει,κ ι ο ι δ υ ο μ α ζ ί σ η κ ώ σ α ν ε τ η ν ν τ ο ύ -

μ π α τ η μ ε γ ά λ η .

Page 49: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

48 Το κόψε-κόψε 6

(Έτσι προστάζει ο Λαός,έτσι προστάζει ο τρόμος:όλα πια όρθια, τα πλάγια είναι πλέον περιττά,μια πρέπουσα αφήγηση θα τελειώσει με το πρέπον

θανατικό,μια πρέπουσα αφήγηση θα τελειώσει με την πρέπουσα

ταύτιση αφηγητή και κειμένουμ έ σ α σ τ ο σ τ ό μ α τ ο υ Λ α ο ύ .Ω, πόσο σοφός που είναι ο Λαός·ω, πόσο σοφός που είναι ο τρόμος.)

Ο άντρας κατεβαίνει από τη σκηνή, μπαίνει μέσα στο κοινό, γίνεται έ ν α μ ε α υ τ ό . Για ένα ή δυο λεπτά συνεχίζεται το The end. Κατόπιν εκκωφαντικός θόρυβος από τουρμπίνες – ή κάτι τέτοιο.

Page 50: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 49 ]

7

Allons enfants

Σκέψου πως έξαφνα βγαίνουν στη σκηνή όλοι οι γκοτζίλες, μικροί και μεγάλοι, κρατώντας τρομπέτες. Παίζουν τη Μασ-σαλιώτιδα. Ανάβουν όλα τα φώτα. Ανάμεσα στο κοινό, χα-φιέδες που προδίδονται καθώς σηκώνονται σε στάση προσο-χής και αρχίζουν να τραγουδούν.

Όταν τελειώνουν το τραγούδι τους, οι γκοτζίλες κάθονται μονομιάς οκλαδόν. Οι χαφιέδες κάθονται στις θέσεις τους. Ένα παιδί-γκοτζίλας βγάζει μια μελόντικα, το ξαναρχίζει από την αρχή. Παίζει κάπως αδέξια. Τότε ανάμεσα στο κοι-νό, ένας θεατής βγάζει κάτω από τη θέση του μια ντουντούκα και λέει τα ακόλουθα.

Αλόνζ ανφάν ντε λα Πατρίλε ζουρ ντε γκλουάρ ετ αριβέ –αλόνζ ανφάν, που να σας πάρει,ετ αριβέ η ώρα για νέες σφαγές,η ώρα για τη νέα ομορφιά του κόσμου ετ αριβέ κι

αυτή,τέλος με των τυράννων τους τροχούς(τι απαρχαιωμένο, τι μπανάλ!)τέλος και με των παπάδων τις φωτιές και τα κυριε-

λέησον(χαμένος χρόνος, φύρα λόγια):Τώρα το κόψε-κόψε θα γίνεται σ τ ο ό ν ο μ α τ η ς π α τ ρ ί δ α ς .

Page 51: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

50 Το κόψε-κόψε 7

Αλόνζ ανφάν ντε λα Πατρί,αλόνζ ανφάν να σηκωθεί η ντουμπαλίτσα των πτω-

μάτων.Είμαστε έθνη με ιερό αίμα –έχουμε εχθρούς με ρυπαρό αίμα.Τόσο απλό και τόσο πειστικό·όποιος διαφωνεί είναι καρκίνος,μεταμοντέρνος νεοτάξ, σκουλήκι που θα πατηθεί από το Μέλλον.

Κοιτάξτε το χωράφι μας, αδέλφια,με τους ουμανισμούς και τα ρέστα ξ ε ρ ά θ η κ ε .Κάντε το, λοιπόν, πάλι να καρπίζει:ραντίστε αποφορά πτωμάτων,σπείρτε χέρια-πόδια-κεφαλέςξεριζωμένες καρδιές κι εντόσθια(δεν μπορεί – κάτι θα καρπίσει).Κι όταν καρπίσει,θα γιομίσουμε τα πεινασμένα μας στομάχια:δατς χιουμάνιτι –υπάρχει μεγαλύτερος ουμανισμός από αυτόν;Αλόνζ, λοιπόν, κι αφήστε τα λογάκια.

Εμπρός, παιδιά ντε λα Πατρί,λησμονήστε την πείνα σας,λησμονήστε τη σκλαβιά σας,είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ,είμαστε πλέον ένα έθνος που απειλείται.Να τη και η γυμνόστηθη Ελευθερία που οδηγεί τον

Λαόπάνω στην ντουμπαλίτσα·να κι η τυφλή Δικαιοσύνηπου κόβει τα κεφάλια των ζητιάνων να κι η Ισότης να κι η Αδελφότηςρυθμίζουν τα δρομολόγια των τρένων –τι τα θες; Όλες οι Ιδέες είναι μαζί μας.

Page 52: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

51Το κόψε-κόψε 7

Στα όπλα, το λοιπόν, πολίτες·κι απ’ όλο το ταρατατζούμ (ντε λα Πατρί, ντε λα ψωλή, ντε λα ό,τι γουστάρετε)τούτο να βιδώσετε στον νου σας:Κ΄ ε ν σ α ν ε ν π ύ ρ α μ π ρ έ β ν ο σ ι γ ι ό ν,το ξαναλέω,κ΄ ε ν σ α ν ε ν π ύ ρ α μ π ρ έ β ν ο σ ι γ ι ό ν –όποιος δεν καταλαβαίνει, υπάρχουν και τα λεξικά.Και για να το κάνουμε νιανιά:όσους περσότερους σφάξετε, τόσην αγάπη εξασφαλίζετε

στις επόμενες γενιές·καθώς το ρυπαρό αίμα των εχθρώνε θα ποτίσει τα

χωράφια μας,μια σοδειά ευημερίας θα καρπίσει(ξέρετε δα τι λίπασμα είναι αυτό το σ α ν ε ν π ύ ρ –κι αν δεν το ξέρετε, θα σας το μάθουν οι αιώνες).

Και να θυμάστε πάντα, ανφάν ντε λα Πατρί:Άμα δεν υπάρχει σ α ν ε ν π ύ ρ,το χωράφι μας θα ξεραθείκι εμάς θα μας φάει η μαρμάγκα.

Κάποτε οι χαφιέδες ορμούνε και μπαγλαρώνουν τον τύπο με την ντουντούκα. Αναταραχή στο κοινό. Μα μονομιάς οι τρο-μπέτες ξαναρχίζουν: οι γκοτζίλες έχουν σηκωθεί όρθιοι και ξαναπαίζουν την ακαταμάχητη Μαρσαγέσα. Μα τούτη τη φορά ολόκληρο το θέατρο –ό λ ο ι μ α ς, δίχως να ξέρουμε το γιατί– σηκωνόμαστε και τραγουδάμε. Τα φώτα σβήνουν, μα ο Ύμνος συνεχίζει.

Page 53: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 54: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 53 ]

8

Τα σαράντα παλικάρια

Φαντάσου, μια στιγμή προτού τελειώσει ο Ύμνος του 7, φωτορυθμικά τρελά. Προβολείς εστιάζουν σε πρόσωπα για κλάσματα δευτερολέπτου. Πρόσωπα από γκοτζίλες, θεατές, πρόσωπα που προβάλλονται στην οθόνη. Νομίζεις πως βλέ-πεις αρχαίους βασιλιάδες-χασάπηδες, μεγάλους στρατηγούς, πατερούληδες: ρωμαίους, βυζαντινούς, οθωμανούς, κινέζους. Τα μεγάφωνα ανοιχτά στη διαπασών. Μια αντρική ανάσα.

Κάποτε ο άντρας αρχίζει να μιλά. Αργά, μέσα από το στόμα του, σχεδόν ψιθυριστά. Μα, καθώς η ένταση του ήχου είναι στο φουλ, σου τρυπάει τα αυτιά. Και γύρω τα φωτορυθμικά δαιμονισμένα.

Κάποιοι θεατές δεν μπορούν ν’ αντέξουν και βάζουν τις πα-λάμες στ’ αυτιά τους.

Τα σαράντα παλικάρια μην τα κλαις από τη Λε-, από τη Λεβαδιά,α, μην τα κλαις,πάνε για να πατήσουνε την Ντροπό-, μωρ’ την Ντροπολιτσά.Αχ, τα σαράντα παλικάρια μην τα κλαιςεκεί που πάνε να σκύψουν:κάποια στιγμή θα τη μυρίσουν τη σάρκα των αμάχων(ξέρεις, μ υ ρ ί ζ ε ι η σάρκα των αμάχων)κι, επιτέλους, θα πεταχτούν στον δρόμο,κατόπιν θα συναντηθούν με τον γνωστό γέροντα,θα γίνει ο σούπερ δραματικός διάλογος:

Page 55: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

54 Το κόψε-κόψε 8

– Πού πάτε, παλικάρια, πού πάτε, ορέ, πού πάτε, ορέ παιδιά;– Πάμε για να πατήσουμε την Ντροπό-, μωρ’ την Ντροπολιτσά. Έλα και συ, ρε γέρο, να πάμε για, να πάμε για κλεψιά.– Δεν ημπορώ, παιδιά μου, γιατί ’μαι γέ-, γιατί ’μαι γέροντας.

Μα ούτε και τον γέροντα να τον κλαις,πριν από γέροντας ήταν νέος, ό,τι μπορούσε έκανε,κατόπιν μεγάλωσε παιδιά, έγινε κι αυτός κυρίαρχος

Λαός,α, μην τον κλαις, σου λέω,το κόψε-κόψε είναι διαχρονική υπόθεση του Λαού,το κόψε-κόψε είναι μια σκυταλοδρομία δίχως τέλος,ο ένας δίνει το χατζάρι στον άλλον(ω, ας το ξαναπούμε, τι σοφός που ’ναι ο Λαός,προσκυνώ τη χάρη σου, Λαέ μου):

– Περάστε από τη στάνη κι από τα πρό-, κι από τα πρόβατα και πάρτε τον υιό μου τον πιο μικρό-, τον πιο μικρότερο που ’χει λαγού ποδάρια και τα λοιπάκαι ξέρ’ τα μονοπάτια απ’ όλους πιο καλά. Και θα σας βγάλει σβέλτα εις την Ντροπό-μωρ’ στην Ντροπολιτσά.

Κι έτσι ό λ ο ι θ α φ τ ά σ ο υ ν σ τ η ν Ν τ ρ ο π ο -λ ι τ σ ά ε γ κ α ί ρ ω ς ,

κατόπιν αρχίζει να λάμπει-κόφτει το σπαθί,μονομιάς η σπέσιαλ η ντουμπαλίτσα θα σηκωθεί,θα φτάσει ίσαμε τον Ήλιο της Δικαιοσύνης –γι’ αυτό σου λέω,

Page 56: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

55Το κόψε-κόψε 8

μην τα κλαις τα σαράντα τα παλικάριαεκεί που παν να μπαγιατέψουν,νάτα πετιούνται αποξαρχής κι αντρειεύουν και θεριεύουνκαι καμακώνουν τα μωρά με κάποιο αρχαίο καμάκι,με ποιήματα βγαλμένα απ’ τα κόκαλα, με το ιερό

αίμα κάποιου Κυρίου,στην τελικήμ ε τ ο υ Λ α ο ύ τ ο γ ά λ α .

Να μην την κλαις, λοιπόν, τη Ρωμιοσύνη, φίλε,κι ούτε την Τουρκοσύνη να την κλαις,ούτε τη Γαλλοσύνη ούτε την Αγγλοσύνη ούτε καμιά.Σαράντα παλικάρια ή τριακόσια(ή και τριακόσια εκατομμύρια – μην κωλώνεις με τα

νούμερα)πάντοτε θα βρίσκονταιγια να σηκώσουν την επόμενη την ντουμπαλίτσα.

Εδώ γίνεται σκοτάδι. Είτε σβήσανε όλα τα φώτα είτε έκλει-σες τα μάτια σου τόσο γερά.

Page 57: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 58: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 57 ]

9

Υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας –ή μιας κάποιας συμπολιτείας– πολεμήσαντες

Ας πούμε πως ένα πιάνο, κάπου βαθιά, παίζει τη γνωστή Σερενάτα του Σούμπερτ. Το σκοτάδι συνεχίζει. Μια fake αι-σθησιακή γυναικεία φωνή, ίδια με διαφήμιση τηλεφωνικού σεξ, απαγγέλλει.

Εκεί όπου το κείμενο έχει τελίτσες, φαντάσου το γνωστό μπιπ της λογοκρισίας.

Ανδρείοι σεις που πολεμήσατε και σφάξατε και πέσατ’ ευκλεώς·

τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες.Άμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος,αν κάποιος στραβά διέταξε να φορτωθούν στα τρένα οι

Εβραίοιή σήκωσε το βομβαρδιστικό με Βόμβα λίγο παραπάνω

πιο μεγάλη –σεις κάνατε με πίστη και συνέπεια το φόρτωσε-ξεφόρ-

τωσε,σεις πατήσατε με γενναιότητα το κουμπί.Όταν θα θέλουν οι Ποιητές μας να καυχηθούν,«Τέτοιους σφαγείς, τέτοιους βομβαρδιστές βγάζει το Έθνος μας» θα λένε για σας.Έτσι θαυμάσιος θα ’ναι ο έπαινός σας –το μανιτάρι της Δόξας σας θα κοσμεί τις ψυχές μας.

Page 59: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

Εγράφη εν ...... υπό ......·το ...... έτος της Βασιλείας κάποιου Βασιλιάή της Κυριαρχίας κάποιου Κυρίαρχου Λαού.

Page 60: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 59 ]

10

Unser Kampf

Φως χειρουργείου στη μέση της σκηνής. Στο κέντρο ένα κά-τοπτρο από αυτά που ανάβουν. Ένας πρωθιερέας-γκοτζίλας στέκει πιο μπροστά. Ίσως να είναι και πρωθιέρεια. Κρατά-ει κάτι σαν δάδα. Γύρω οι υπόλοιποι γκοτζίλες, μικροί-με-γάλοι, μπρουμυτισμένοι καταγής, προσεύχονται να έρθει η φλόγα.

Την πρώτη και τρίτη στροφή την λέει ο πρωθιερέας-γκο-τζίλας – που όντως είναι πρωθιέρεια, καθώς έχει γυναικεία φωνή. Τη δεύτερη και την τέταρτη την λένε οι υπόλοιποι γκοτζίλες – κι όσοι από τους θεατές το επιθυμούν.

Την πέμπτη στροφή όλοι μαζί.

Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ Πατέρα,δώσε μας Φώτιση ν’ αρχίσει η Σφαγή,στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.

Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ Πατέρα,οι θάλαμοι των αερίων περιμένουν,τη δόξα στους αιώνες περιφέρουντη λάμψη σου ν’ αστράψουν πέρα ως πέρα.

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι, προπάντων στων αμάχων το ξεκοίλιασμα,του ιερού θριάμβου το μυρμήγκιασμα με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι.

Page 61: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

60 Το κόψε-κόψε 10

Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σουσαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός, όπου σεπτά θερίζει ο Λαός τα χέρια-πόδια-κεφαλές εξίσου.

Αυτός, λοιπόν, ας είναι ο Αγών μας,να την παστρέψουμε τη γη εμείς,να γίνουμε το χέρι της Ψυχής,η φλόγα της Αιώνιας Σφαγής.

Τότε από το κάτοπτρο αρχίζει με οξύ συριστικό ήχο να βγαί-νει ένας καπνός, σχεδόν διάφανος. Αέριο;

Την ίδια στιγμή, αρχίζει από τα μεγάφωνα το Breathe των Prodigy. Οι θεατές βλέπουν τους γκοτζίλες να σηκώνονται όρθιοι και να χορεύουν. Έχουν φορέσει μια μάσκα οξυγόνου πάνω από τη μάσκα του γκοτζίλα. Κάποιοι από το κοινό ίσως να ουρλιάζουν – μα τους σκεπάζει η μουσική. Γρήγορα αυτό που βγήκε από το κάτοπτρο φτάνει στους θεα-τές. Τους κυκλώνει. Τα φώτα σβήνουν. Μπορεί να είναι αυτό που νομίζεις, μπορεί και όχι.

Page 62: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 61 ]

11

Εμπρός της γης οι κολασμένοι

Αν θέλεις σκέψου πως ό,τι βλέπεις πια μπορεί να είναι όνειρο – ή κάτι τέτοιο.

Κατόπιν φαντάσου έναν μακρινό βόμβο μες στο σκοτάδι. Κάτι σαν τραγούδι. Σιγά-σιγά έρχεται κοντύτερα. Το ξεχω-ρίζεις. Είναι η Διεθνής. Την τραγουδούν πολλοί μαζί, χαμη-λόφωνα, σαν μουρμούρισμα… Σιγά-σιγά ανάβουν τα φώτα.

Στο κέντρο της σκηνής μια ντούμπα με κεφάλια από γκο-τζίλες. Προφανώς κάποιος μαζεύει εκεί μετά τους αποκεφα-λισμούς. Και γύρω γύρω από την ντούμπα γυρίζουν άλλοι γκοτζίλες, μικροί και μεγάλοι. Φορούν τη μάσκα, μα είναι γυμνοί από τη μέση και πάνω. Στα χέρια τους κρατούνε δρε-πάνι – θαρρείς μ’ αυτό να θερίζουν τα κεφάλια και να τα πε-τούν στην ντούμπα.

Σε μιαν άκρη ένας αρχιγκοτζίλας πάνω σε ένα βάθρο. Κρα-τάει καμουτσίκι και ελέγχει τον ρυθμό του κύκλου. Αυτός είναι που μιλάει – και στο τέλος κάθε στροφής χτυπάει και μια καμουτσικιά. Σε μιαν γυμνή πλάτη.

Εμπρός της γης οι κολασμένοιτης πείνας σκλάβοι, εμπρός, εμπρός.Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνεισα βροντή, σαν κεραυνός –σ α ν κ ε ρ α υ ν ό ς, σας λέω(ή έστω: σαν πυροβολισμός στον κρόταφο –

Page 63: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

62 Το κόψε-κόψε 11

δεν θα τα χαλάσουμε στις λέξεις).

Εμπρός της γης οι κολασμένοινα γίνουμε επιτέλους αφεντικά κι εμείς(διότι η Ιστορία είναι μια επιστήμη με νόμους και διαλεκτική και τέτοια…)Εμπρός, λοιπόν: το δίκιο μας να γίνει καμουτσίκιστην πλάτη των φτωχών –φτωχοί, φιλάρα, πάντα θα υπάρχουν,ώσπου να βαρέσουν το καμουτσίκι σ’ άλλους φτωχούς.

Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια –τώρα εμείς οι ταπεινοί της γηςπου ζούσαμε στην καταφρόνιαθ α γ ί ν ο υ μ ε τ ο π α ν, εμείς…

Εν τω μεταξύ, ας πάρουμε τα φλογοβόλα·εν τω μεταξύ, ας κρεμάσουμε τους ναύτες (κάτι

τσογλάνια είναι)·εν τω μεταξύ, ας κόψουμε τις γλώσσες των χαζών

(μην ξεστομίσουν κανέναν αντιλαϊκό στίχο):Απέναντι από το π α ν υπάρχουν οι ε χ θ ρ ο ί, κατα-

λαβαίνεις…

Στον αγώνα ενωμένοι – δεν θέλω μαλακίες:Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί, τελεία και παύλα.Ω, να τη, μας προσμένει(ας μιλούμε ειλικρινά, επιτέλους)η δ ι ε θ ν ή ς ν τ ο υ μ π α λ ί τ σ α .

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδεςστο σφαγείο σας μπαίνει λουκέτο:Ήρθε η ώρα να σφάξουμε στο όνομα του Λαού –τα έχει όλα και συμφέρει.Στης γης τους δούλους και ραγιάδες

Page 64: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

63Το κόψε-κόψε 11

θα τάξουμε σωτηρία όπως οι προηγούμενοι,θα την πούμε Παλλαϊκή Σωτηρία(προχώρα, όλοι τσιμπούν σε μια σωτηρία).

Αλλά μέχρι να σωθούν, εμπρόςας ψηλώσουμε την ντουμπαλίτσα των πτωμάτων·ένα προστάδιο για τη Λευτεριά είναι κι αυτό –πάντοτε έ ν α π ρ ο σ τ ά δ ι ο .

Για να σπάσουμε τα δεσμά μας,για να πάψει η σκλαβιά,πρέπει να μυρίσουμε τον τρόμο των εχθρών –αχ, να ’ξερες πόσην αλήθεια καρπίζει ο τρόμος…

Για να νιώσουμε τη γροθιά μας, μπρος,ας φουχτιάσουμε το διαλεκτικό μαχαιράκι μαςτο κόψε-κόψε ν’ αρχίσουμε δίχως αναπαμό –το μέλλον, φιλάρα, έρχεται με φρέσκο αίμα,σαν το μικρό το γκοτζιλάκι που διψάφορ φρες μπλοντ, γιου αντερστάντ;

Έξαφνα οι γκοτζίλες σταματούνε τον κύκλο τους και στρέφο-νται στους θεατές. Το ίδιο και ο αρχιγκοτζίλας. Σηκώνουν τα χέρια με τα δρεπάνια και τα κομμένα κεφάλια. Τα δόντια τους α σ τ ρ ά φ τ ο υ ν τ ρ ο μ ε ρ ά, ενώ τραγουδάνε έξω φωνή – μια στιγμή πριν σβήσουν τα φώτα:

Στον αγώνα ενωμένοικι ας μη λείψει κανείς·ω, να τη, μας προσμένειστον κόσμο η δ ι ε θ ν ή ςν τ ο υ μ π α λ ί τ σ α .

Page 65: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 66: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 65 ]

12

Inno della rivolta

Ίσως σειρήνες βομβαρδισμού. Πυροβολισμοί. Συνάμα βοή από τέκνο μουσική. Και γυαλιά που σπάζουν – όλα μαζί. Και βόμβες που σφυρίζουν εκκωφαντικά – μα δεν σκάνε. Όλο και περισσότερες, όλο και πιο κοντά.

Ανάβουν μονάχα δυο προβολείς και φωτίζουν δυο σκουπι-δοντενεκέδες. Όπως στο Τέλος του παιχνιδιού του Μπέκετ. Έξαφνα τα καπάκια σηκώνονται, ξεπροβάλλουν δυο πρόσω-πα. Φορούν καπέλα στρατιωτικά, με έμβλημα το άλφα σε κύκλο.

Μιλάνε ο ένας σχεδόν πάνω στον άλλο. Ο πρώτος μιλάει με φωνή οραματική: λέει τις προτάσεις έξω από τις παρενθέσεις. Ο άλλος ρεύεται συνέχεια και μουρμουρίζει όσα βρίσκονται μες στις παρενθέσεις. Κι όπου βλέπεις α ρ α ι ο γ ρ α μ μ έ -ν ε ς στα λόγια του δεύτερου, φαντάσου πως λέγονται μ ε ρ έ ψ ι μ ο – όπως ίσως μπορούσαν να μιλήσουνε με ρέψιμο κάποιοι συμμαθητές σου στο γυμνάσιο.

Στη σκοτεινιά του αιώνα που πεθαίνει(τι τα θέλεις, πάντοτε θα πεθαίνει κ ά π ο ι ο ς

α ι ώ ν α ς )στον μουντό και θλιβερό ορίζοντα(ω, έτσι, μουντός και θλιβερός –για να έρθει να μας σώσει κάποιο Αίμα-που-κυλάει) τρομακτική για την εξουσία(για φαντάσου),

Page 67: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

66 Το κόψε-κόψε 12

α ν α τ έ λ λ ε ι τ ώ ρ α η Α υ γ ή(που σημαίνει: α ν α τ έ λ λ ε ι η δ ι κ ή μ α ς

ν τ ο ύ μ π α ) .

Ουρλιάζουν από το μίσος, την πείνα και τον πόνοχιλιάδες και χιλιάδες σκελετωμένα πρόσωπα(σκελετωμένα πρόσωπα: πάντοτε απαραίτηταγια να αιτιολογήσουν τα κομμένα χέρια-πόδια-κεφαλές)και ξεσπάει με τη λυτρωτική του ορμή(λυτρωτική ορμή – διόλου πρωτότυπο,επιπλέον ομοιοκαταληκτεί με τη λυτρωτική σφαγή)ο Δ υ ν α μ ί τ η ς( τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε ) .

Είμαστε έτοιμοι στο πλακόστρωτο του κάθε δρόμου(έ τ ο ι μ ο ι, λαίμαι)φαντάσματα αποφασισμένα για την ύστατη ώρα(και α π ο φ α σ ι σ μ έ ν ο ι )στα χείλη το άγιο όνομα της Αναρχίας(όπου ακούς άγια ονόματα να ετοιμάζεσαιγια αναμνηστική φωτό πλάι στην ντουμπαλίτσα)ν α α ν α σ τ ή σ ο υ μ ε( ν α κ ο ψ η κ ό ψ ο υ μ ε ) .

Πέφτοντας ένδοξα, το δρόμο (τσουπ, να τος ο Δρόμος)για το Μέλλον θα χαράξουμε(τσουπ, να το και το Μέλλον)κι από το αίμα μας θα ξεπεταχτεί η καινούργια Ιστορία(ιδού κι η Ιστορία και δέσαμε):η Α ν α ρ χ ί α( η ν τ ο υ μ π α λ ί τ σ α ) .

Και οι δυο μιλούν ταυτόχρονα. Τα λόγια τους μπλέκο-νται…

Page 68: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

67Το κόψε-κόψε 12

Κάθε κουρέλι είναι ένα λάβαρο·κάθε έγερση είναι μια επίθεση:(Κάθε παντιέρα είναι μια σβάστικα·κάθε παράγγελμα είναι μια επανάληψη:)

Και οι δυο μαζί.

W s t a w a ć

Για όσην ώρα λέγεται η λέξη W s t a w a ć ανάβουν τα υπό-λοιπα φώτα και βλέπουμε ολόκληρη τη σκηνή – τι γίνεται γύρω από τους σκουπιδοντενεκέδες. Για μια στιγμή, για ένα δευτερόλεπτο. Μα ίσως να είναι αρκετό για να το δούμε: Γύρω από τα βαρέλια στέκονται οι γκοτζίλες και χαιρετούν με τεντωμένο το χέρι μπροστά. Μα δεν είδαμε αν η παλάμη κοιτούσε προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

Και μετά σβήνουν όλα. Σκοτάδι. Το σφύριγμα της τελευ-ταίας βόμβας. Είναι τόσο μα τόσο δυνατό, που σου τρυπά τ’ αυτιά: καθώς έ ρ χ ε τ α ι είσαι βέβαιος πως θα σκάσει μέσα στην αίθουσα. Σφίγγεται το στομάχι σου – διπλώνεσαι.

Μα το εκκωφαντικό σφύριγμα καταλήγει σ’ ένα βαρύ ρέψιμο. Όπως το ρέψιμο στην Εισαγωγή του 1.

Τώρα όμως γίνεται δεκτό με ανακούφιση.

Page 69: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 70: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 69 ]

13

Ύμνος στη Χαρά

Ας πούμε πως μια ορχήστρα παίζει κάπου στο βάθος. Κάτι σαν adagio. Μονάχα ένα εξασκημένο αφτί μπορεί να διακρί-νει το πασίγνωστο βασικό θέμα από την Ενάτη του Μπετό-βεν – ο Ύ μνος στη Χαρά του Σίλερ.

Τότε ανάβει ένα πορτοκαλί φως. Έντονο πορτοκαλί. Στη σκηνή μια τεράστια Σφίγγα. Ίδια με αυτήν στην έρημο της Γκίζας. Μονάχα που αυτή έχει ανοιχτό το στόμα. Δυο γκο-τζίλες-μπαρμπέρηδες τής βάζουν αφρό ξυρίσματος. Την ξυ-ρίζουν.

Μόλις τελειώνει το ξύρισμα έρχονται οι υπόλοιποι γκοτζί-λες κρατώντας σακούλες σκουπιδιών – ο καθένας κι από μία. Από εκεί μέσα βγάζουν κομμάτια κρέας και τα βάζουν στο πέτρινο στόμα. Είναι ανθρώπινα μέλη, καθώς και τα κομμέ-να κεφάλια του 11. Τ η ν τ α ΐ ζ ο υ ν .

Η μουσική σιγά-σιγά έρχεται όλο και κοντύτερα. Και γίνεται όλο και πιο γρήγορη. Τώρα καταλαβαίνουμε το κομμάτι – το οποίο επαναλαμβάνεται όλο και πιο θριαμβικά.

Οι γκοτζίλες απαγγέλλουν, ο ένας μετά τον άλλον, από μιαν αυτοσχέδια στροφή ο καθένας, κάτι σαν ύμνο ή κάτι σαν προ-σευχή. Κι όλα αυτά ενώ δίνουν στη Σφίγγα το φαγητό της – της παραχώνουν στο στόμα τα κρέατα.

Page 71: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

70 Το κόψε-κόψε 13

Κάποιες τέτοιες στροφές (όχι όλες) είναι κι αυτές που ακο-λουθούν.

Όταν διψάς πρέπει να πιεις,σαν αγαπάς πρέπει να ζεις·όταν πεινάς πρέπει να φαςκαι τη Χαρά να ευλογάς.

Τέλος πια οι εγωισμοί,το λένε εικοσιεννιά σοφοί(ή όσοι σοφοί θέλεις, μονάχα πες το τυχερό σου

νούμερο):Μόνον η Χαρά θα σώσει τον κόσμο.Παρασύνθημα:νηστικό αρκούδι δεν χορεύει,νηστική Χαρά δεν σώζει, άρα –τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται,τι άλλο θες;

Ω, Χαρά, ω, λάμψη των Θεών,ω, Κόρη των Ηλυσίων Πεδίων,ω, Κόρη του Θεού, ω, Κόρη του Ανθρώπου,ω, Κόρη του Υπέρτατου Όντος(ω, Κόρη οποιανού είσαι, τέλος πάντων),όταν σ’ ονειρευόμαστεμ ε θ ο ύ μ ε α π ό α ι μ α τ ί λ α –κι όταν σε διδασκόμαστεμεθούμε ακόμη πιο πολύ…

Φάγε, λοιπόν,χόρτασε την πείνα σου,χόρτασε την αγάπη σου,την αιωνιότητά σου, φιλενάδα,και έχε πίστη στα δόντια σου:Η σ φ α γ ή ο λ ο κ λ η ρ ώ ν ε ι

Page 72: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

71Το κόψε-κόψε 13

ό,τι η ανθρώπινη ανημποριά αφήνει λειψό –την ξες καλά τούτη την ανημποριά.Να πώς χορταίνει η Χαρά:μ ε λ α χ τ α ρ ί σ μ α τ α(π.χ. με σωθικά που λαχταρίζουν, δοκίμασέ τα),μ ε π α ν α ν θ ρ ώ π ι ν η α δ ε λ φ ο σ ύ ν η –αχ, η μόνη αδελφοσύνη για τους ανθρώπουςείν’ ο ιδρώτας απ’ το χέρι της σφαγής.

Σ’ έναν κύκλο, γύρω-γύρω,κ ό β ο υ μ ε κ ό β ο υ μ ε ·μέσα στου κύκλου μας τη ζεστασιά κ λ ω σ ο ύ μ ε το αβγό της αγάπης –κατόπιν η συνταγή είναι γνωστή:ά μ α δ ε ν σ π ά σ ε ι ς α β γ ά, ο μ ε λ έ τ α δ ε ν

γ ί ν ε τ α ι .

Λάβετε, φάγετε:τούτη εστί η αγάπη μου,τούτη εστί η ανθρωπότητα,χ ι ο υ μ ά ν ι τ ι , αν το λέω σωστά,κι όποιος δεν ανήκει στη σφαγήδεν ανήκει στην αγάπη,κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί,κι όποιος είναι νησί βυθίστηκε εξυπαρχής,ιζ άουτ οφ χιουμάνιτι –αν με παρακολουθείς.

Τι τα γυρεύεις; –για όλα φρόντισε η φύση.Ας πούμε η ηδονή: δόθηκε ακόμη και στα σκουλήκια,κατόπιν δόθηκε στους ανθρώπουςη ηδονή να λιώνουν τα σκουλήκια.

Page 73: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

72 Το κόψε-κόψε 13

Να το Ξυράφι του Όκαμ –πώς λέμε μυαλό-ξυράφι, κάπως έτσι.

Αγκαλιαστείτε, αδελφοί –με το ελεύθερο το χέρι, φυσικά,το άλλο έχει να δουλεύει πάνω-κάτω.Ένας ομφάλιος λώρος μάς ενώνει:τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ εήγουνε ί μ α σ τ ε ά ν θ ρ ω π ο ι κ α ι ό χ ι ζ ώ α .

Ω, μυριάδες συνάνθρωποι,συνταξιδιώτες στο υπέροχο ταξίδι,πέρα απ’ των άστρων την κουρτίναμάς καρτερεί Αιώνια Δικαιοσύνη:Ένας παμφάγος Πατέρας αδημονείν α μ α ς χ ω ν έ ψ ε ι .

Στο τέλος όλοι θα καταλήξουμε σ’ ένα στομάχιμα σκέψου πόση Δόξα, μα πόσην Σωτηρίαμάς δίδεται εδωνάς:Θα καταλήξουμε στο στομάχι του Κυρίου –θ α θ ε ω θ ο ύ μ ε .

Ζλουρπ, ξερογλείφομαι για χάρη σου, Πατέρα,θα είμαι μεζεδάκι μοναδικό,γεύση γκουρμέ,ψίχα Υπακοής λουσμένη σε σος Χαράς,απλώς τέλειο:τ ο ρ έ ψ ι μ ό σ ο υ θ α ε υ λ ο γ ή σ ε ι τ η ν

π λ ά σ η,θα ευωδιάσει η γης, θ’ αναγαλλιάσει το πέλαγος(όπως συνήθως).Όταν διψάς πρέπει να πιεις,σαν αγαπάς πρέπει να ζεις·

Page 74: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

73Το κόψε-κόψε 13

όταν πεινάς πρέπει να φαςκαι τη Χαρά να ευλογάς.

Κάποτε, κι ενώ λέγονται τέτοια κι άλλα παρόμοια, η πέτρι-νη Σφίγγα αναταράζεται. Αν ήταν ζωντανή, θα έλεγες πως θέλει να ρευτεί – ή να ξεράσει. Ώσπου πράγματι ξ ε ρ ν ά ε ι : μια τρομερή ρουκέτα με εμετό, γεμάτη αίματα, πετιέται στην πλατεία. Τα ουρλιαχτά των θεατών (που σίγουρα θα υπάρ-χουν) δεν ακούγονται. Τα σκεπάζει το θριαμβικό ρεφρέν του Ύμνου στη Χαρά, από τα μεγάφωνα στη διαπασών.

Και μιάνα στιγμή ο Ύμνος μουγγώνει, όπως στη Νοσταλγία του Ταρκόφσκι. Μονομιάς τα φώτα σβήνουν.

Page 75: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 76: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 75 ]

14

Τη Υπερμάχω

Μες στο σκοτάδι. Ακούμε ψαλτάδες εκκλησίας να τραγουδά-νε το Mother των Pink Floyd. Σαν κοντάκιο, χωρίς μουσικά όργανα, μόνον οι ψαλμωδίες τους.

Mother, do you think they’ll drop the bomb? Mother, do you think they’ll like this song? Mother, do you think they’ll try to break my balls? Mother, should I build the wall?

Ανάβουν σιγά-σιγά τα φώτα. Όλοι οι γκοτζίλες βρίσκονται γονατισμένοι στη σκηνή. Φορούν παπαδίσια καλημαύχια. Στο μέσον η Σφίγγα του 13 είναι σκεπασμένη με μαύρο σε-ντόνι. Σε αυτήν προσεύχονται.

Mother, should I run for president? Mother, should I trust the government? Mother, will they put me in the firing line? Mother, am I really dying?

Τότε το σεντόνι που σκεπάζει τη Σφίγγα σακουλιάζει και ξε-φουσκώνει μονομιάς. Θαρρείς το πέτρινο τέρας να αφανίστη-κε, να έγινε σκόνη. Οι παπαδογκοτζίλες απομένουν ακίνητοι και μουγγοί, σαν κάποιος να πάτησε το Pause.

Τότε από την άκρη της σκηνής εμφανίζεται ένας άντρας που φοράει τη μάσκα του Μπαζ Λαϊκγίαρ, του Αστροφύλακα του Διαστήματος. Σέρνει ένα καρότσι γιομάτο με πτώματα. Όπως κουβαλάνε τα πτώματα που βρίσκουν σκασμένα στους διπλούς πάτους των φορτηγών.

Page 77: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

Το κόψε-κόψε 14

Και τούτος ο Μπαζ τραβάει το καρότσι ως το κέντρο της σκηνής. Τότε γυρίζει στο κοινό:

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήριαπου στρατήγεψε να χαλαστούν οι κακοί εχθροί μας,οι βάρβαροι οι Άβαροι –άκου όνομα–κι όλοι οι άλλοι, βέβαια, που ζήλεψαν τη χόρτασή μαςκι αυτοί οι βρομεροί οι μαυροκέφαλοι,που βγαίνουν στα λιμάνια μας και γυρεύουνε ζήση(και κάποιοι νεοτάξ ζητούνε να τους βγάλουνε χαρτιά,τάχα ξεχνώντας, οι πανηλίθιοι, πως κι αυτοί σ τ ρ α -

τ ό ς Α β ά ρ ω ν ε ί ν α ι ),ευτυχώς που ήσαν η Παρθένος και χραπ-χρουπ με το

σπαθί της τους ξεπάστρεψε(ναι, η ίδια η Παρθένος το έκανε το κόψε-κόψε,τη Λάμψη Της την είδανε τόσοι φρουροί μέσα στη

νύχτα,ποιος αντίχριστος τολμά να αμφισβητήσει τη Λάμψη

της Παρθένου),τα νικητήρια, λοιπόν, και σκασμός,ως λυτρωθείσα και αναγράφω Σοι κι όλα τα σχετικάκαι, προπαντός, τ ο κ ρ ά τ ο ς α π ρ ο σ μ ά χ η τ ο ν,

καθοίκια, γκέγκε;Ίνα κράζω Σοι· Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Τον τελευταίο στίχο τον λέει ψέλνοντας. Την ίδια στιγμή σκεπάζει με το σεντόνι το καρότσι. Όλα είναι πια όπως πριν. Όποιος το δει, θα νομίζει πως κάτω από το σεντόνι είναι η Σφίγγα.

Το φως σβήνει. Την ίδια στιγμή ακούμε και πάλι την ψαλ-μωδία των γκοτζιλοπαπάδων. Αρχίζουν από εκεί που στα-μάτησαν πριν:

76

Page 78: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

77Το κόψε-κόψε 14

Hush now baby, baby, don’t you cry Momma’s gonna make all of your nightmares come true Momma’s gonna put all of her fears into you Momma’s gonna keep you right here under her wing…

Και η ψαλμωδία συνεχίζει, όλο και πιο χαμηλόφωνα, κάπο-τε ψιθυριστά. Ώσπου βυθίζεται στη σιωπή.

Page 79: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης
Page 80: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 79 ]

15

You’ll never walk alone

Φαντάσου, θαρρείς να ζυγώνει από κάπου βαθιά το τραγούδι You’ll never walk alone, έτσι όπως ακούγεται στα μεγάφω-να του Άνφιλντ Ρόουντ όταν βγαίνει η εντεκάδα της Λίβερ-πουλ. Κι όλο το γήπεδο να τραγουδάει.

Τότε ανάβει στη σκηνή η οθόνη που πριν βλέπαμε τις σκη-νές του σινεμά. Μα τώρα είναι μια τεράστια οθόνη του Pac-man.

Ένα πακμάνι παλεύει τρελαμένο να ξεφύγει από τα φαντά-σματα. Είναι στο τελευταίο ταμπλό και δεν έχει πια βούλες. Ακροβατεί στις δύο τρύπες – και τα φαντάσματα φεύγουν βολίδες πάνω του.

Τότε μια φωνή από το μικρόφωνο, μια φωνή καθαρή και ουδέτερη, δίχως κανένα χρώμα. Τ ε χ ν ι κ ή, θα την έλεγε κανείς.

Δεν θα περπατήσεις ποτέ μόνος σου, φίλε,πάντοτε μαζί θα σφάζουμε τους πεινασμένους,πάντοτε μες στην καταιγίδα,πάντοτε μες στο σκοτάδι,ένας δικός μας θ’ ανοίγει δρόμο μιλώντας για την

αγάπη,εσύ θα χουφτιάζεις το μαχαίρι,θα ξεκοιλιάζεις κορμιά, θα κόβεις λαιμούςκαι θα φανεί εμπρός μας ο ουρανός ο λ ό χ ρ υ σ ο ς .

Page 81: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

80 Το κόψε-κόψε 15

Δεν θα περπατήσεις ποτέ μόνος,μέσα στον άνεμο, μες στη βροχή,μην χάσεις ποτέ την πίστη σου:Κάποτε στο ραντάρ σου θα φανεί ο στόχοςκαι τότε θα μας νιώσεις ξανά στο πλάι σου,μαζί μας θα πατήσεις το κουμπί,πάτα-πάτα κι έρχεται το Μέλλον –π ο τ έ δ ε ν θ α α π ο χ ω ρ ι σ τ ε ί ς τ ο Μ έ λ λ ο ν

σ ο υ .

Η φωνή σταματάει. Το πακμάνι στριμωγμένο τρώγεται από τα φαντασματάκια. Σ β ή ν ε ι . Όσοι ξέρουν μπορούν να φα-νταστούν εκείνον τον ήχο. Μα τώρα ο ήχος σκεπάζεται από την τρομερή ιαχή του πλήθους: Y o u ’ l l n e v e r w a l k a l o n e .

Τα φαντασματάκια μόνα στην οθόνη. Το κάδρο μεγαλώνει, θαρρείς η κάμερα να κεντράρει πάνω σε ένα από αυτά. Ο ύμνος συνεχίζει. Κάποτε και πάλι η φωνή:

Δεν θα περπατήσεις ποτέ μόνος σου, φίλε·δεν θα περπατήσεις ποτέ δίχως τον τρόμο σου.

Η οθόνη σβήνει, σιγά-σιγά, στον χρόνο που ξεψυχάει ένα πακμάνι. Μαζί της, στον ίδιο χρόνο, χάνεται κι ο ήχος.

Page 82: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 81 ]

16

Το Άξιον Εστί

Ένας προβολέας φωτίζει την αριστερή γωνία. Ένας γκοτζί-λας με κράνος πυροσβέστη και σφυρίχτρα κρεμασμένη στον λαιμό. Στο χέρι του κρατάει έναν μηχανισμό με κουμπί, συν-δεδεμένο με καλώδιο. Μιλάει στο κοινό.

Απλά τα πράγματα:οι στρατιώτες θα σκοτώνουν,θα κόβουν τα βυζιά των γυναικών,θα τις καίνε γυμνές μπροστά στον κόσμο,θα κόβουν-κόβουν,χέρια-πόδια-κεφαλέςκι εσύ θα λες Ν υ ν και Α ι έ νκαι Ά ξ ι ο ν ε σ τ ί τ ο τ ί μ η μ α –όλοι κάναμε τη δουλειά μας, φίλε,όσο μπορούμε, όπως μπορούμε...

Τότε ο γκοτζίλας-πυροσβέστης πατάει το κουμπί του (στο τέλος όλοι πατάμε το κουμπί μας): ήχος σειρήνας. Όχι δια-κεκομμένος όπως συνήθως, μα μακρόσυρτος, συνεχόμενος, σαν μαχαιριά που μπήγεται στη σάρκα και χωνεύεται μέσα της.

Μαζί με τη σειρήνα από τα μεγάφωνα αρχίζει το Dance me to the end of love. Τρελοί προβολείς σαρώνουν την αίθου-σα. Απρόσμενος ενθουσιασμός – μια έκρηξη χαράς. Ο κόσμος ξεσηκώνεται – επιτέλους. Όλοι τραγουδούν, χτυπούν τα χέ-

Page 83: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

82 Το κόψε-κόψε 16

ρια τους, χορεύουν. Ύστερα από τόσες δοκιμασίες, ή ρ θ ε η ώ ρ α τ ο υ κ ο ι ν ο ύ .

Εμφανίζονται από πλαϊνές πόρτες όλοι οι γκοτζίλες, μικροί και μεγάλοι. Κρατούνε μαύρες σακούλες σκουπιδιών, γεμά-τες. Γυρίζουν ανάμεσα στους θεατές και απ’ τις σακούλες τους βγάζουν πεσκέσια και τα μοιράζουν σε όποιον βρίσκουν μπροστά τους.

Είναι φρεσκοκομμένα κομμάτια σάρκας, γεμάτα αίματα που στάζουν, χέρια, πόδια, κεφαλές, συκώτια και εντόσθια. Σ ω -θ ι κ ά λ α χ τ α ρ ι σ τ ά που λέμε.

Μα οι θεατές δεν ουρλιάζουν από αηδία. Ίσα-ίσα παίρνει ο καθένας το κομμάτι του με τρελή αδημονία. Ιδού μια ευτυχία αληθινή. Και οι γκοτζίλες, μοιράζοντας τις μερίδες, απαγ-γέλλουν, ο ένας μετά τον άλλον, το Δοξαστικόν.

Π ά ρ τ ε, λ ο ι π ό ν, Δ ο ξ α σ τ ι κ ό ν –όσο βαρύτερο είναι το αίμα τόσο τρανότερη θα είναι η

δόξα…Λάβετε και φάγετε μέχρι σκασμού:Τ ο ύ τ ’ ε σ τ ί τ ο Ά ξ ι ο ν Ε σ τ ί –όπερ σημαίνει:όπου να ’ναι θα φας και τη δική σου σάρκα.

Άξιον εστί το πρώτο φως του ήλιουπου χαϊδεύει τα πτώματα της νύχτας,άξιον εστί το μαχαίρι του φόνουκαμωμένο από λόγιαστοργικών πατεράδων,χάδια και ταχταρίσματα μανάδων και τάματα στην Παναγία Νετρονίου.

Page 84: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

83Το κόψε-κόψε 16

Ο τροχός με τα γαίματα των απίστωνη παιδική χορωδία του δήμου να ψάλλει,το άγαλμα του Άρθουρ Χάρις,η μάχη του Ανγκιάρι,η ντούμπα με τα κομμένα χέρια,το πιθάρι με τις μελωμένες καρδιές.

Άξιον εστί το ευτυχισμένο πλήθοςπου τραγουδάει την Καρμανιόλα,κατόπιν την Κατσαριδούλα, τη Μικρή Τερέζα(που πάτησε στο Τέζα, και τα λοιπά),το ευτυχισμένο κοινό που χειροκροτάει μόλις το κομμάτι τελειώνει.Η παλλαϊκή δημοκρατία του θανάτου,το πέρασμα της δράσης από τη σκηνή στην πλατεία –όλοι οι σπέσιαλ φιλόσοφοι το λένε, μάι φρεντ,η πλατεία έχει το φρέσκο κρέας.

Η φωτογραφία της πενταήμερης κάτω από το άγαλμα με τα γυμνά χατζάρια:είναι όλοι εκεί, ο ωραίος της τάξης, ο καλός μαθητής,η σούπερ θεά, ο φρίκουλας με τα σκουλαρίκια,ο καθηγητής, φυσικά φίλος με τους μαθητές του,στα πόδια του αγάλματος στάζει το αίμα,ω, τι ευτυχία.

Τα παιδιά που φούσκωσαν με την τρόμπατον αδέσποτο σκύλο,κατόπιν τουμπανιασμένο τον πέταξαν απ’ την ταράτσα,ο σκύλος έσκασε στο πεζοδρόμιο,στο σχολείο γράψανε έκθεση για την παγκόσμια ημέρα

της αποταμίευσης.Άξιον εστί το σταύρωμα των δούλων,το άδειασμα των μεταναστών στη θάλασσα,το κυνήγι της αλεπούς,

Page 85: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

84 Το κόψε-κόψε 16

η Βουλή των Εφήβων που έβγαλε ψήφισμανα μειωθεί ο αριθμός των ξένων,οι καινούργιες φάκες για τα ποντίκιαπου τα ψήνουν μονομιάς με ηλεκτρικό ρεύμα. Άξιον εστί το φως και η πρώτηχαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου:Σ φ ά ζ ω γ ι α τ ί ε π ι ζ ώ ,ε π ι ζ ώ ά ρ α υ π ά ρ χ ω . Άξιον εστί το τίμημα.

Ο Φαραώ Χέοπας κι ο Φαραώ Ραμσής(κι ο Φαραώ Χέσε με – τι σημασία έχει),ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Μέγας Θεοδόσιος, ο Αταχουάλπα,ο Γιαν Μπόκελσον,ο Καίσαρας Βοργίας,ο Δούκας του Γουέλιγκτον,ο στρατηγός Έι Τζι Χάντερ-Γουέστον.

Άξιον εστί το χέρι της Γοργόναςπου πετσοκόβει τον κακό ψαράή τον κακό καρχαρία –κάποιονε κακό, τέλος πάντων.Ο μικρός ερωδιός της εκκλησίαςπου βλέπει τους στραγγαλισμένους στον αύλειο χώρο,παπάδες στριμώχνονται για μιαν κοινωνία τρόμουε π ί τ ω ν π τ ω μ ά τ ω ν –μα αυτός απομένει αγέρωχος, στολίδι του μεγάλου ποιήματος,κατά το βραδάκι αρχίζει να τσιμπολογάει τα κουφάρια(κατά το βραδάκι όλοι πεινούμε, να μια αλήθεια…) Οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούνε,που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο –

Page 86: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

85Το κόψε-κόψε 16

όλοι ανατριχιάζουμε απ’ τη συγκίνηση(ποιος μπορεί να παραβλέψει τόσην ιερουργία;)Κατόπιν διαβάζουμε σωστά τη φράσητο αεράκι φυσάει, άρα βουρ για το φρες μπλοντ: καλή, χρυσή και η ιερουργίαμ α τ ώ ρ α ή ρ θ ε η ώ ρ α γ ι α Ι σ τ ο ρ ί α ,

μαγκίτες.

Τα καδράκια στις σχολικές αίθουσεςμε ρήσεις των Πατέρων της Εκκλησίας,σαν πλαστικές σακούλες όπου το πτώμα διατηρεί όλη του τη φρεσκάδα,θαρρείς λαχταρίζει ακόμη,καλή σας όρεξη.

Άξιον εστί το ξύλινο τραπέζιπου απλώνουν τα πτώματα των σκασμένων μεταναστών,ένας ιατροδικαστής γράφει την έκθεση,ένας φωτογράφος φωτογραφίζει για το αρχείο –εν τω μεταξύ τα εργοστάσια της κονσερβοποιίαςδουλεύουν στο φουλκι η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι.

Άξιον εστί το κάμα που κλωσάειστο γιοφύρι από κάτω τα ωραία κοτρόνιατα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα(γουάου, τι τόλμη εκφραστική)·παραδίπλα τα πτώματα των παιδιών,οι ποιητές ωστόσο δεν μιλούν για τα πτώματα –α, δεν μιλάς για το φαγί που τρώγεις,έλεγαν οι παππούδες μας (ή οι γιαγιάδες μας – κάποιοι πρόγονοι, τέλος

πάντων).

Το έπος μιας ατέλειωτης σφαγήςανάμεσα στα καράβια και στα τείχη,

Page 87: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

86 Το κόψε-κόψε 16

όπου δοξάζεται η αφηγηματική στρατηγική,οι τεχνικές κορύφωσης, το Weltliteratur αριθμός 1 –κάθε τόσο κάνουν ανακωχή για να κάψουν τους

νεκρούς,όπως ξέρεις, οι νεκροί μαζεύουν μύγες.Ο πήλινος στρατός του αυτοκράτοραπου σφάζει με την πήλινη αταραξία του,που σφάζει ως έκθεμα,που σφάζει ως προστατευόμενο μνημείο,π ο υ σ φ ά ζ ε ι - σ φ ά ζ ε ι α π ’ τ η ν α ρ χ ή

μ έ χ ρ ι τ ο τ έ λ ο ς .

Άξιον εστί το τίμημα.

Οι Νίντζα, οι μασκοφόροι εκδικητές,ο Δικαστής Ντρεντ, το Άλιεν, ο Φρέντι Κρούγκερ,οι εφτά που ήσαν υπέροχοι χασάπηδες,ο Ιντιάνα Τζόουνς, ο Λουκ Σκαϊγουόκερ, ο Ράμπο,ο ι Τ ρ ι α κ ό σ ι ο ι .

Άξιον εστί στο πέτρινο πεζούλιεκεί στον κήπο, πλάι στη θάλασσα,να ξεδιπλώνεται μια ιστορία αθωότητας.Δυο παιδιά που ανταγωνίζονται ποιοςθα σκοτώσει περισσότερα μυρμήγκια –όπου υπάρχει άμιλλα, υπάρχει Νίκη(είπε ο Γκαίτε – ή κάποιος άλλος).Ο αχόρταγος Οδυσσεύς,που φεύγει από την Ιθάκη –άκουσε από έναν γέρο ναύτηπως στις μεγάλες θάλασσες υπάρχουν πολιτείεςδίχως κύκλια έπη και αοιδούςκαι μονομιάς σαλπάρει στους ιθαγενείς να τους δ ι δ ά ξ ε ι την αγάπη ωμή και φρεσκοκομ-

μένη...

Page 88: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

87Το κόψε-κόψε 16

Τα παλιά χρονικά(της εποχής των Σταυροφόρων ή της εν Σαλαμίνι

ναυμαχίας –ή του Πολέμου των Ρόδων, ρε αδελφέ)όπου τα πτώματα υπονοούνται κι οι ντούμπες ευωδιάζουν Δόξα,οι σφαγές στολίζονται με θεσπέσια κοσμήματααπό μαστόρους μικρογράφους.

Οι καθοδηγητές, ντυμένοι με φόρμα εργασίας(αμπέχονα, κουστούμια, ράσα –την πρέπουσα φόρμα κάθε φορά),ενώ πείθουν τον κόσμο πως ο Δρόμος Που Σώζει(ο γ ν ω σ τ ό ς Δρόμος Που Σώζει) δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα…Κατόπιν ο μέγας Οδηγητής, ο Πλαστουργός της Νιας Ζωής,που ξ α π ο σ τ α ί ν ε ι σε μιαν άκρη:Α, είναι στ’ αλήθεια βαρύ να περπατάς πρώτος στο

πτωματόστρωτο,τα πτώματα δεν έχουν ακόμη πατηθεί και σαλεύουν –λίγο να ξεχαστείς, θα σου γίνουνε οι αστράγαλοι

βραχιόλια.

Η φωτογραφία –είναι μια ασπρόμαυρη φωτογραφία–όπου ένα χέρι δ ε ί χ ν ε ι –ας πούμε πως δείχνει κάτι οραματικό,ας πούμε πως δείχνει το Μέλλον.Κατόπιν η εικόνα ανοίγει: Ένας λοχαγός δείχνει έναν άντρα γονατισμένο,δεμένο πισθάγκωνα –από δίπλα το εκτελεστικό απόσπασμαπεριμένει μια εντολή για το Μέλλον.

Στα ρολόγια της πολυκατοικίαςπου κάποιος εγκλώβισε μια γάτα στο ντουλάπι,

Page 89: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

88 Το κόψε-κόψε 16

κατόπιν έκλεισε με κολλητική ταινία τις χαραμάδες(κάποιο παιδί θα ήσανε, πώς κάνεις έτσι;)Το συνεργείο καθαρισμού βρήκε τη γάτα από τη

μυρωδιά –κι έπειτα λένε πως οι γάτες είναι εφτάψυχες, μονολόγησε ο διαχειριστής.

Άξιον εστί το τίμημα.

Η Ελευθερία του Ντελακρουά με τα πτωματάκια στην άκρια,

ο απαστράπτων αναστημένος του Γκρίνεβαλτ(ό,τι πρέπει για να τυφλώνει τους αμαρτωλούς),οι λίμνες της φωτιάς του Μιχαήλ Αγγέλου(και των λοιπών, και των λοιπών – μην συφιλιάζεσαι),ο Όρκος των Ορατίων του Νταβίντ,η Γέννηση ενός Έθνους του Γκρίφιθ,η Μάρσια της Αΐντας –πάρε για να έχεις.

Οι στρατιώτες που κόβουν τα βυζιά των γυναικών με τα χατζάρια τους,κατόπιν παπάδες και ιμάμηδεςρίχνουν αγιασμό πάνω στα χατζάρια,οι μανάδες τους τους τραγουδούν χαιρετισμούς(τους συνοδεύουν εξημερωμένα πουλιάπου θρέφονται με βολβούς ματιών –κάνουν το κελάηδημα αγγελικό).

Χαίρε η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή,χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί –ω, το σπαθί,κάνει θραύση στον πάγκο του χασάπη,κάνει θραύση στον πάγκο του δασκάλου,στον πάγκο του διανοητή

Page 90: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

89Το κόψε-κόψε 16

(εκεί κι αν κάνει). Χαίρε η Ο ν ε ι ρ ο τ ό κ ο ςδηλαδή: χαίρε εσύ που κυοφόρησες το όνειρο του

Λαβυρίνθου,το όνειρο του Βερντέν,το όνειρο του ουκρανικού λιμού,το όνειρο του Λάγκερ –άμα λέμε Ο ν ε ι ρ ο τ ό κ ο ς, να το λέμε,όχι χαμπέρια. Χαίρε μάχη του Κοσόβου,χαίρε ναυμαχία της Ναυπάκτου,χαίρε μάχη του Κουρσκ,χαίρε μάχη των Τριών Παραποτάμων,χαίρε σφαγή της Οδησσού(και τα λοιπά).

Χαίρε Οτράντο, χαίρε Μίνστερ, χαίρε Τριπολιτσά,χαίρε Χίο, χαίρε Νιανκίν, χαίρε Ανόι,χαίρε Δρέσδη, χαίρε εμπάργκο του Ιράκ,χαίρε ασημορυχεία του Ποτοσί(και τα λοιπά).Χαίρε Αρχάγγελε Μιχαήλ,χαίρε τρομερέ Ιβάν, χαίρε Γουίλιαμ Σέρμαν,χαίρε Ισόθεε Αχιλλέα,που έσφαξες δώδεκα αγόρια στον Σκάμανδρο,θυσία στη μνήμη του αγαπημένου σου –κι όλοι θαυμάζουν την τόσην αγάπη(και οι λοιποί).

Χαίρετε, κοψηκόψηδες και πάλι χαίρετε,χαίρε Θωμά Τορκεμάδα, χαίρε Μάθιου Χόπκινς,χαίρε Βασίλειε Βουλγαροκτόνε,χαίρε Τουρκοφάγε, χαίρε Μπραΐμη, χαίρε Τοπάλ

Οσμάν,

Page 91: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

90 Το κόψε-κόψε 16

χαίρε Χάινριχ Χίμλερ(και οι λοιποί).

Αξιόν εστί το τίμημα.(Άξιον εστί το τίμημα και των λοιπών.)

Οι δολοφόνοι Προφήτες(όλοι οι Προφήτες),ο Φίλιππος ο Δεύτερος,ο Μάο Τσε Τουγκ,ο Μαρά, ο Νετσάγεφ, ο Μπέρια,ο Γιόζεφ Μέγκελε,ο Χένρι Σπένσερ που έγραφε πως ο θάνατος των αδύναμων εργατώνβελτιώνει τη χώρα.Η Σάντα Μαρία, η Εσπανιόλα, το Ενόλα Γκέι,τα Άφρικα Κορπς, το Βίσμαρκ,η επιχείρηση Σοκ και Δέος,ο Άγιος Γεώργιος που σκοτώνει τον Δράκοντα.

Οι ταξιαρχίες των αγγέλωνπου εφορμούνε για να σώσουν τον κόσμο·μονομιάς βγάζουν τα μάτια των πιστών.Ουρλιάζουν κάποιοι από πόνομα οι Αρχάγγελοι ευθύς τους συνετίζουν:Όποιος βλέπει, βλέπει και τα κολπέτα του σατανάοπότε φάτε μάτια ψάρια, φιλάρες.

Των ψιθύρων η επώαση μες στα κοχύλια,ώσπου επιτέλους κάποιος επωάστηκε, πετιέται στον αέρα ως ντελαλητό,ως μέγας θρίαμβος της ανθρωπότητας: Οι υγιείς πετούνε τους αρρώστους στον γκρεμό.Ω, να ένας καλοεπωασμένος ψίθυρος,τι μου σοκάρεσαι, ανθρωπιστάκο μου; –

Page 92: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

91Το κόψε-κόψε 16

θέλησες ποτέ σου να φας κρέας χολερικού ζώου;Άξιον εστί το μετεωρολογικό δελτίοπου ορίζει τις συνθήκες του τέλειου βομβαρδισμού.Οι μικροί βοριάδες που παράγγειλανσ’ όλων των καραβιώνενα φορτώσουν τα πτώματα των νηπίωνκαι να τα αδειάσουν στ’ ανοιχτά –επ’ ευκαιρίας θα ταϊστούνε και τα ψάρια(αυτό θα πει ανακύκλωση, γλυκέ μου).

Τα μικρά αγόρια που λιώνουν τις αράχνες στο εξοχικό σπίτι,

για κάθε τρεις ζωγραφίζουν μια βούλα στο παπούτσι τους.

Όποιος φτάσει τις εφτά βούλεςλένε δεν θα πεθάνει ποτέ(τρεις επί εφτά ίσον είκοσι μία αράχνες –ή ξέρεις πολλαπλασιασμό ή δεν ξέρεις). Άξιον εστί το εκκλησίασμαπου χειροκρότησε το άναμμα της φωτιάς –για την τσίκνα της καμένης σάρκας μην αγχώνεσαι:Τι να φτουρήσει μια τσίκναμπροστά στην θεσπέσια ομορφιά της Αείζωης Φλόγας;(Το πολύ πολύ λέμε πως κάηκαν λάστιχα στον κάτω

μαχαλά,μόλις φυσήξει αεράκι, όλα ξεχνιούνται.)

Το κοκαλωμένο σώμα του αλήτη –μια μπέκρα ήσανε–που κανένας δεν του άνοιξεεκείνο το βράδυ:κανένας δεν είχε πάρει χαμπάρι τον χιονιάκι όλοι νόμισαν πως θα του ανοίξει ο παραδίπλα.Κι επιπλέον, χτύπησε μόνον δυο φορές,

Page 93: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

92 Το κόψε-κόψε 16

δυο διστακτικές φορές, σε κάποιους μία,κι αυτό ήσαν όλο·ε, άμα πεθαίνεις, ε π ι μ έ ν ε ι ς, φίλε,ειδάλλως ήθελές τα.

Άξιον εστί το τίμημα.

Ο Ναβουχοδονόσορ,ο Κορτέζ, ο Κάρολος Κουίντος,ο Μέγας Αλέξανδρος,ο συγγραφέας σχολικού βιβλίου που γράφειΒαβυλώνα, Περσέπολις, Πασαργάδες, Σούσαυποδέχονται τον νέο στρατηλάτη,όσοι παίξαν μπάλα με κεφάλια ηττημένων,όσοι ζωγράφισαν τους σφαγμένους σε μια γωνιάστο φόντο μιας Νίκης,ο Γοδεφρείδος της Μπουγιόν.

Άξιον εστί το διάσελο που ανοίγειαιωνίου γαλάζιου οδό στα νέφηαπό κάτω στην κοιλάδα τα τρένα –μα, διάολε, τι σου φταίει το αιώνιο γαλάζιοπου ξεκινάνε τα τρένα;

Των βοδιών η προσπάθεια που σέρνουντους βαριούς ελαιώνες προς τη δύσηο καπνός ο ατάραχος που πάειτων ανθρώπων τα έργα να διαλύσει –μα δεν το ξέρεις πως τα τρέναφτιάχτηκαν γ ι α ν α π η γ α ί ν ο υ ν ;(εσύ πώς μεγάλωσες, φιλάρα; –μυρίζοντας κρίνους;)

Η μικρογραφία που εικονίζειτο ορυχείο αργύρου στην Κούτνα Χόρα

Page 94: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

93Το κόψε-κόψε 16

(μια πόλη της Βοημίας είναι, αφού τόσο σκάζεις)κάπου στα χίλια τετρακόσια τόσα…Για δες την προσεκτικά:Σε μια ηλιόλουστη σάλα οι πλούσιοικι από κάτω τους οι τεχνίτες,κι ακόμη πιο κάτω(πάντοτε υπάρχουν και πιο κάτω)άνθρωποι χωμένοι στα λαγούμια,βαθιά στα έντερα της γης, σαν τυφλοί αρουραίοι,σ α ν σ κ α τ ά, τι φοβάσαι τη λέξη;

Τα ξυλόγλυπτα τέρατα πάνω στο τέμπλονα γυρεύουν τη σάρκαπου τους έταξαν αρχαίοι βασιλιάδες.Οι αρχαίες οι λεύκες οι ιχθυοφόρεςόπου δένουνε τους τρελούςελπίζοντας να τους φαν τα τσακάλια(αλίμονο, η τρέλα σκληραίνει το κρέας,μόνο τσακάλια το μασάνε – και αν…)

Οι εράσμιες Κόρες με το πέτρινο χέρινα στραγγαλίζουν τους κοιμισμένους κλοσάρ κάτω από τις γέφυρες.Ο λαιμός της Ελένης ωσάν παραλία –σε δεύτερο πλάνο οι σφαγμένοι αιχμάλωτοινα στολίζουν την ομορφιά ετούτου του λαιμού ως φόντο(κ ά π ο ι ο ι αιχμάλωτοι θα ’ναι, τι το γυρεύεις;)

Τ’ αστερόεντα δέντρα με την ευδοκία,η παρασημαντική ενός άλλου κόσμου(π α ρ α σ η μ α ν τ ι κ ή : πάρε λέξη για να έχεις, δικέ

μου)η παλιά δοξασία ότι πάντα υπάρχειένα Δέντρο που αξίζει να το ποτίσειςμ ε γ α ί μ α .

Page 95: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

94 Το κόψε-κόψε 16

Η σκιά που τα γέρνει με το πλάι στο χώμαένα κάτι του κίτρινου στη θύμησή τους.Αν το ζορίσεις, θα το βρεις:Ας πούμεφλέμα ενός παιδιού που πέθανε από χτικιόή καιίσκιος που έλαχε να περπατά εκεί το πρωί,ώρα οχτώ και δέκα.Ω, ναι: ά ξ ι ο ν ε σ τ ί τ ο τ ί μ η μ α .

Ο Ροβεσπιέρος, ο Τιμούρ Λεγκ, ο Ατατούρκ, ο Αμίν Νταντά,

ο Περικλής, ο Ιουστινιανός, ο Καρλομάγνος, ο Βασιλιάς Ήλιος κι ο Βασιλιάς Φεγγάρι(κι ο κάθε-κάθε βασιλιάς),ο Φρανθίσκο Πισάρο, ο Στάλιν,το Μέγας είσαι Κύριε,το Ήμαρτον,το Έχει ο Θεός,το Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία,το Αμήν.

Άξιον εστί το αναίτιο δάκρυανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια,των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι– των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται –ω, είναι στ’ αλήθεια αναίτιο το δάκρυ στα ωραία μάτια

των παιδιών.Γρήγορα βάνουν μυαλό,καθώς βγάζοντας δόντια το μαθαίνουν πως η σφαγή είναι η ζωήκι η συγκίνηση είναι απλώς ένα αλατοπίπερο –δεν λέω, νόστιμο το αλατοπίπερο,μα γέμ ισες ποτέ σου π ιάτο μ ε σ κ έ τ ο

α λ α τ ο π ί π ε ρ ο ;

Page 96: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

95Το κόψε-κόψε 16

Άξιον εστί το χέρι που επιστρέφειαπό φόνο φριχτόν και τώρα ξέρειποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχειποιο το «νυν» και ποιο το «αιέν» του κόσμου(α, εδώ, μασόνι, ίσως και να συμφωνάμε –μα ίσως κι όχι).

Άκου, γλυκέ μου, το Νυν, άκου και το Αιέν –με το πάσο σου: σε όσους πεθαίνουν εν τω μεταξύ από

την πείνα θα λέμεπως ο κόσμος είναι θολόςκαι τέτοιες πίπες.

Νυν το φαγητό μας και Αιέν το φαγητό μας. Νυν η στραγγάλη και Αιέν η στραγγάλη.

Νυν ο τυφεκισμός στο όνομα της Ψυχής.Αιέν ο τυφεκισμός στο όνομα της Ψυχής. Νυν τα κορίτσια που δολοφονούνται έξω απ’ τις

μακιλαδόρες.Αιέν τα κορίτσια που δολοφονούνται έξω απ’ τις

μακιλαδόρες.

Νυν τα ζώα που τραβιούνται απ’ τα ρουθούνια.Αιέν τα ζώα που τραβιούνται απ’ τα ρουθούνια.

Νυν ένας κομπέρ που διασκεδάζει τον κόσμο με μεγα-λοκουβέντες:

των λαών το αμάλγαμα, ο μαύρος Αριθμόςτης Δίκης το άγαλμα, ο μέγας Οφθαλμός και τα

λοιπά(από τέτοια όσα θες – όρεξη να έχεις να ακούς).Αιέν εσείς που διασκεδάζετε τρώγοντας όλο το φαγητό

σας –

Page 97: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

96 Το κόψε-κόψε 16

να μια κατάκτηση του Είδους,να σκουπίζεις με τη βούκα το τελευταίο ίχνοςλιώνοντας το μυγάκι που κόλλησε στα υπολείμματα

της σάλτσας,να παστρεύεις το πιάτο ως το τέλος της αγάπης,αντίλ δι εντ οφ λαβ.

Νυν το Είδος που επιβιώνει.Αιέν το Είδος που επιβιώνει.

Κάπου εδώ, στο ρεφρέν του τραγουδιού, όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στην αίθουσα σηκώνουν τα χέρια τους και τα χτυπούν – οι άνθρωποι-γκοτζίλες, το κοινό, ό λ ο ι σού λέω. Δαγκώ-νουν, μασάνε, τραγουδάνε, αλαλάζουν, πετούν εντόσθια στον αέρα, λουσμένοι στο αίμα από πάνω μέχρι κάτω, αγκαλιά-ζονται, φιλιούνται, σκίζουν τα ρούχα τους.

Έχουμε, λοιπόν, την α π ο θ έ ω σ η – ας την πούμε έτσι. Η δράση της σκηνής γίνεται ζ ω ή – άλλωστε εκεί πηγαίναμε απ’ την αρχή. Πια δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος. Για φα-ντάσου.

Τότε ανοίγει και το αέριο. Μα τώρα δεν είναι πρόβα όπως στο 10. Είναι η αλήθεια.

Κι ενώ η μυρωδιά σιγά-σιγά κυκλώνει τους πάντες, τα φώτα αργοσβήνουν. Μαζί σβήνει και το τραγούδι.

Κάποιος γκοτζίλας ουρλιάζει τις δύο επόμενες στροφές, θαρ-ρείς να θέλει να προλάβει.

Ώσπου το αέριο και το σκοτάδι τα τελειώνουν όλα. Αυτό κι αν είναι αποθέωση.

Page 98: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

97Το κόψε-κόψε 16

Ν υ ν ν υ ν κ α ι α ι έ νκ α ι ά ξ ι ο ν ε σ τ ί τ ο τ ί μ η μ α ,καλέ μου Γιόζεφ Μι,ευπειθώς αναφέρω:Οι πιλότοι έχουν ανεβεί, ομορφιές, φίλε, ομορφιές,δυο εργάτριες τυφλώθηκαναπό έκρηξη στα καζάνια –άλλες δυο τυφλές που ατύχησαν,θα πει ένας εργοδηγός –ω, στις απόκριες όλοι ντυνόμαστε εργοδηγοί,τα βράδια όλοι γινόμαστε εργοδηγοί,ευπειθώς αναφέρωστη Βασόρα ένα παιδί γεννήθηκε μογγολάκι,θύμωσαν οι φιλόσοφοι – πήραν τον λόγο:Γιου, ιποκρίτ λεκτέρ,πώς κάνεις σαν παρθένα, έτσι κι αλλιώςτι ζωή θα είχε ένα παιδί στη Βασόρα;

Οοο, ντανς μι του γιορ μπιούτιγουίθ α μπέρνιγκ βάιολιν,φάε το φαγί σου, άστραψε το πιάτο σου,έλα να μιλήσουμε για την Ψυχή,έλα να πούμε για αυτόν τον κόσμο τον-μικρό-τον-

Μέγα,έλα να φιλοσοφήσουμε,ω, τι μας μπλέκουνε με τους φονιάδες,εμείς δεν ζητήσαμε από κανέναν να σκοτώσει,απλώς κληθήκαμε να εντάξουμε τη σφαγή στο ιστορικό

της πλαίσιο,ας πούμε πως την ανακυκλώνουμε, αυτή είναι η

φύση,καθετί άλλο είναι σαν να μιζεριάζουμε για ένα κορν

μπιφ,

Page 99: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

98 Το κόψε-κόψε 16

για ένα βοδινό που υπήρξε για να γίνει κονσέρβα,ας ξενοιάσουμε, λοιπόν, ας μαγευτούμε από την ομορφιά,ένα μογγολάκι στη Βασόρα δεν θα κάνει το δειλινό

μας λιγότερο συναρπαστικό,προπαντός, ας τραγουδήσουμε το ρεφρέν, εδώ και

τώρα,ξέρεις, το ρεφρέν έχει τη μεγάλη σημασία,τα ενδιάμεσα λόγια είναι για να έρθει το ρεφρέν,η ενδιάμεση ζωή είναι για να έρθει το κόψε-κόψε,ντανς μι του δι εντ οφ λαβ,ο ο ον τ α ν ς μ ιτ ο υ δ ι ε ν το φ λ α β .

Page 100: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

[ 99 ]

Επίλογος

Ο Ύμνος του κόψε-κόψε

Στη σκηνή γαλάζιο φως. Ίσως για να σκεπάσει την κοκκινίλα του αίματος. Ίσως γιατί έτσι πρέπει. Παράδεισος;

Αν θέλεις, σκέψου ένα μονάχο αγόρι, όρθιο, ίσαμε δεκατριών χρόνων, ντυμένο στα λευκά. Ίσως να φοράει και χιτώνα. Το πρόσωπό του καθαρό, ούτε μάσκα ούτε τίποτε. Στο ένα του χέρι, το αριστερό, κρατά κλαδί ελιάς. Στο άλλο ένα τηλεκο-ντρόλ. Λέει ό,τι λέει με απόλυτα φυσική φωνή. Απαγγέλλει γ ε μ ά τ ο α γ ά π η .

Σαν χαλί στα λόγια του το Κονσέρτο για βιολί και πιάνο, αριθμός 21 του Μότσαρτ. Π α ρ ά β υ σ σ ο ς .

***

Βέβαια, μετά τα αέρια, γεννιέται το ερώτημα: Πώς είναι ζω-ντανός αυτός που μιλάει; Και πώς είναι ζωντανοί αυτοί που τον ακούνε;

Μα επιτέλους: μάθε να αποδέχεσαι τις συμβάσεις. Να έχεις ευρύ πνεύμα, φίλε.

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,

το κόψε-κόψε αν δεν έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.

Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν,

Page 101: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

Το κόψε-κόψε100

και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, δίχως το κόψε-κόψε ουδέν ειμί –πιο ουδέν δεν γίνεται.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,αν δεν σηκώσω την ντουμπαλίτσα των σφαγμένων

λίγο ψηλότερα,δεν έχω κάνει τίποτε –μα τίποτε, σου λέω.

Το κόψε-κόψε μακροθυμεί, χρηστεύεται, ου ζηλοί. Το κόψε-κόψε ου περπερεύεται, ου φυσιούται,ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτού, ου παροξύνεται·ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία,συγχαίρει δε τη αληθεία – αυτό προπάντων.Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα

υπομένει·το κόψε-κόψε ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται,είτε γνώσις καταργηθήσεται,το κόψε-κόψε πρέπει να συνεχιστεί.

Εκ μέρους γαρ γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν· όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργη-

θήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. Ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι,τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Άρτι γιγνώσκω εκ μέρους,τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.

Page 102: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

101Το κόψε-κόψε

Και τότε τι μένει;Μένει το κόψε-κόψε.Γιατί στο κουκούτσι κάθε πίστης και κάθε ελπίδαςβ ρ ί σ κ ε τ α ι τ ο κ ό ψ ε - κ ό ψ ε .

Το αγόρι σηκώνει το τηλεκοντρόλ προς τους θεατές και το πατάει. Τα πάντα σβήνουν – τα φώτα, η μουσική, όλα. Σαν να έγινε γενικό μπλακ άουτ. Η τελευταία φράση του αγοριού λέγεται μες στο σκοτάδι.

Γιατί η μόνη αληθινή αγάπη ε ί ν α ι τ ο κ ό ψ ε -κ ό ψ ε .

***

Σκοτάδι· μόνο σκοτάδι. Τα φώτα δεν θα ξανανάψουν. Όσοι μπήκανε θα βρούνε τον δρόμο για να φύγουν.

Μα δεν θα φύγει κανείς. Γιατί κανείς δεν έχει να πάει κά-που.

Page 103: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

102

Σημείωση για την έντυπη έκδοση του Κόψε-κόψε

Το βιβλίο Το κόψε-κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται ολοκληρώθηκε στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στον Ιούλιο του 2007 και τον Ιούνιο του 2008. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου έγινε στο internet τον Ιούλιο του 2008 στην ιστοσελίδα http://www.triaridis.gr/kopse και θα συνεχίσει να υφίσταται σε ελεύθερη διαδικτυακή πρόσβα-ση και μετά την παρούσα έντυπη έκδοσή του.

Το βιβλίο αποτελείται από Πρόλογο, 16 Κεφάλαια και Επίλογο – κα-θώς και ένα Οπισθόφυλλο που αποτελεί μέρος της αφήγησης.

Το Κόψε-κόψε υποστήριξαν με την ανάγνωσή τους και τις παρατηρή-σεις τους ο Κώστας Δεσποινιάδης και ο Θανάσης Φωτιάδης. Ο τελευ-ταίος έκανε –σε ένα ακόμη γραπτό μου– και τον αναλυτικό φιλολογικό έλεγχο του κειμένου. Ο Γιάννης Ευαγγέλου και ο Διονύσης Παπαδου-κάκης υποστήριξαν με τις τελικές διορθώσεις την έντυπη έκδοση του βιβλίου.

Και αυτό το βιβλίο μου είναι ελεύθερο δικαιωμάτων και μπορεί να αναπαραχτεί εν όλω ή εν μέρει δίχως οποιαδήποτε άδεια. Επίσης όποιος θέλει μπορεί απολύτως ελεύθερα (δηλαδή: δίχως να δεσμεύε-ται από κανένα «πνευματικό» ή άλλο δικαίωμα επί του κειμένου) να ανεβάσει το Κόψε-κόψε οπουδήποτε, ως «παράσταση» ή ως οτιδή-ποτε άλλο, στο σύνολό του ή και αποσπασματικά, ακολουθώντας τις «σκηνοθετικές οδηγίες» του κειμένου ως όποιον βαθμό τον καλύπτουν ή και αγνοώντας τις πλήρως.

***

Το Κόψε-κόψε είναι το τέταρτο βιβλίο μου που δημοσιεύτηκε απευθείας (δηλαδή δίχως να προηγηθεί η έντυπη έκδοσή του) στο internet, εξαρχής ελεύθερο από κάθε δικαίωμα «πνευματικής ιδιο-κτησίας». Τούτο το κειμενικό εγχείρημα ας κατανοηθεί (όσο αυτό είναι δυνατό) ως μέρος ενός ευρύτερου αναθεωρητικού (ενδεχο-μένως και υπερ-λογοτεχνικού) α π ο σ χ ε δ ι α σ μ ο ύ του κό-σμου και των αφηγήσεών του. Ως προηγούμενες ψηφίδες του ίδιου εγχειρήματος έχουν προηγηθεί τα μελένια λεμόνια το 2005 (http://www.triaridis.gr/melenialemonia/ – έντυπη έκδοση από τις εκδό-

Page 104: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης

103

σεις τυπωθήτω, 2007), η Αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές, επίσης το 2005 (http://www.triaridis.gr/aida/ – έντυπη έκδοση εκτός εμπορίου από τις εκδόσεις Mauve την ίδια χρονιά) και το Ich bebe * όταν οι αμαξάδες μαστιγώνουν τ’ άλογα το 2007 (http://www.triaridis.gr/ichbebe/ – έντυπη έκδοση από τις εκδόσεις τυπωθήτω το φθινόπωρο του 2008).

Και καθώς η φράση αναθεωρητικός αποσχεδιασμός είναι πιθανό να ακούγεται σαν εξαγγελία, και άρα να τρομάζει αρκετούς (όπως άλ-λωστε και μένα τον ίδιο), ας επιχειρήσω μια διευκρίνιση (και ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για τη φλυαρία): Φυσικά και δεν έχω την πρόθεση καμιάς εξαγγελίας· εξάλλου κανένας (μα κανένας) δεν μου εμπιστεύτηκε κάποιο άγγελμα για να το κοινωνήσω σε κάποιους άλ-λους – κι επιπλέον πιστεύω πως όλα ανεξαιρέτως τα αγγέλματα είναι φανερά ή συγκαλυμμένα παραγγέλματα υποταγής. Το μόνο που έχω είναι μια υποκειμενική αίσθηση (όλο και εντονότερη καθώς μεγαλώ-νω): πως έλκομαι τρελά από την αγωνία ε ν ό ς σ υ ν ο λ ι κ ο ύ α π ο σ χ ε δ ι α σ μ ο ύ κάθε Κανόνα που γυρεύει να βάλει το χαλινάρι του στους ανθρώπους.

Ο αποσχεδιασμός αυτός μπορεί να εκληφθεί και ως μια μοναχική, ενδεχομένως και νοερή, επίθεση: επίθεση στο απαράβατον των κει-μένων που διαμορφώνουν τα κυρίαρχα ήθη, επίθεση στις ομολογίες πίστεως που ταριχεύουν την σκοτεινή όσο και ανομολόγητη φύση μας, επίθεση στη συλλογική (και όχι μόνο) αυτοκατάφασή μας που μας κα-θοδηγεί να λιώνουμε τα μυρμήγκια λογαριάζοντας τις πράξεις μας ως μοίρα των άλλων, επίθεση στην απαίσια Ιστορία που κανοναρχεί τη μνήμη με συντελεσμένους και επικείμενους φόνους, επίθεση στη χω-ροκατακτητική Ηθική που πολεμά τη λαχτάρα ως ατέλεια – εν τέλει επίθεση σε κάθε προϋπάρχουσα τάξη και σε κάθε δοσμένη ιερότητα που δομούνται για να μηδενίσουν (: για να αφανίσουν) κάθε ανθρωπινότη-τα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη λογοτεχνία, την τέχνη γενικότερα, ή και την ίδια τη ζωή, δίχως τούτη την επίθεση· σε μια τέτοια περίπτωση και η τέχνη και η ζωή θα παραδίνονταν ολοκληρωτικά στην παράδοση, στο έθιμο, στην τελετουργία – ουσιαστικά σε έναν αυτοενταφιασμό.

Κι αν κάποιος καταφέρει να προχωρήσει την ανάγνωση του Κόψε-κόψε ως το Οπισθόφυλλο, ίσως να αντιληφθεί πως αυτήν την (έστω και νοερή) επίθεση την φαντάζομαι γενικευμένη: δηλαδή πρωτίστως επίθεση ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό.

Θανάσης Τριαρίδης – Ιανουάριος του 2009

Page 105: Το κόψε κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται - Θανάσης Τριαρίδης