Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ

Η ιστορία της Τα μοναστήρια της Οι Άγιοί της Το φιλανθρωπικό της έργο

Μ.Α.Φ.ΙΑΜοναστήριαΑγιολόγιοΦιλανθρωπίαΙστορίΑ

ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ

Α’ ομάδα : Β’ ομάδα: ΟΙ ΑΝΩΝΥΜΟΙ BLACK OUTΘεόδωρος Αρχοντίδης Βούλα ΑλίνιΓιώργος Καγιόγλου Βίκυ Μούκου Γεωργία Σταμλακού Θεοδόσης Αραπίδης Κώστας Γεωργιάδης Λάζαρος Ιατρόπουλος Παναγιώτης Γεωργιάδης Πηνελόπη Καραμανλίδου Νίκος Σκοπελίτης

Υπεύθυνος Καθηγητής : Νταμπαλής Αντώνιος Επιμελητής Εργασίας : Αποστολίδης Πρόδρομος

Γ’ ομάδα: Δ’ ομάδα:

ΟΙ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΕΣ ΟΙ ΕΡΗΜΙΤΕΣΈλενα Μαρή Γιώργος ΘεοφάνουςΦωτεινή Πανάβου Βέρα Σιδηροπούλου

Χριστίνα Γιαννακούδη Λάζαρος ΧασάπηςΙώ Μανδρινού Άκης ΧονδροκούκηςΝικολέτα Ζαρίφογλου Σωτήρης Φυτετζής

Υπεύθυνος Καθηγητής : Νταμπαλής Αντώνιος Επιμελητής Εργασίας : Αποστολίδης Πρόδρομος

ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ….

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ…

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ…

Αντικείμενο της έρευνας μας ήταν η Μητρόπολη Φιλίππων-Νεαπόλεως και Θάσου. Ακολουθήσαμε τη μέθοδο project για την εργασία μας, χωρισμένοι σε

τέσσερις ομάδες . Ασχοληθήκαμε με τα Μοναστήρια, το Αγιολόγιο την Φιλανθρωπία και την

Ιστορία της Μητρόπολης μας. Η άντληση των πληροφοριών προήλθε από επισκέψεις , από την

σχετική βιβλιογραφία που βρήκαμε στην Μητρόπολη και στην βιβλιοθήκη του σχολείου μας , καθώς και

από το διαδίκτυο. Η έρευνα μας βοήθησε να ενημερωθούμε περισσότερο πάνω στο θέμα.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΕΩΣ-ΚΑΒΑΛΑΣ

Επί αυτοκράτορα Λέοντα του Σοφού (886-912) υπήρχε η επισκοπή Χριστουπόλεως η οποία άνηκε στην Μητρόπολη Φιλίππων .Τον 13ο αιώνα η Μητρόπολη μεταβιβάστηκε στην 48η θέση αμέσως μετά την Μητρόπολη Φιλίππων. Όμως η Μητρόπολη μετονομάστηκε από Χριστουπόλεως σε Καβάλας. Το 1675 η Μητρόπολη ήταν ανεξάρτητη και υπάγονταν τα

χωριά:Πολύστιλο,Πετροπηγή,Αγίασμα,Μεσσορόπη,Ποδοχώρι,Ακροπότομος και Ορφανή. Αυτή ανεξαρτησία κράτησε μέχρι το 1721 αφού η καβάλα εντάχθηκε στην Μητρόπολη Ξάνθης και Περιθωρίου. Το γεγονός αυτό οφείλεται στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε η Μητρόπολη

Ξάνθης που ήταν υποχρεωμένη να πληρώνει ετήσιο εισόδημα 80 γρόσια στον Πατριαρχικό έξαρχο Καβάλας. Παρόλα αυτά η Καβάλα παρέμεινε στην

Μητρόπολη Ξάνθης και Περιθωρίου μέχρι το 1924.Τότε δημιουργείται η Μητρόπολη Φιλίππων-Νεαπόλεως χωρίς να περιλαμβάνει την Θάσο, η οποία

εντάχθηκε στην Μητρόπολη το 1953 οριστικοποιώντας τον τίτλο ως Μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου. Η εκκλησιαστική ιστορία της

Μητρόπολης ξεκινά με τον ερχομό του Αποστόλου Παύλου και των συνεργατών του που ίδρυσαν την πρώτη εκκλησία στους φιλίππους το 50

μ.Χ. Οι Φίλιπποι έγιναν το κέντρο της Ιεραποστολικής δράσεως του Αποστόλου Παύλου και του Ευαγγελιστή Λουκά.

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ.

Στην παρούσα εισήγηση θα γίνει η παρουσίαση μερικών επώνυμων τοπικών εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων που εργάστηκαν μεθοδικά και έδρασαν συντονισμένα στα δύσκολα εκείνα χρόνια της υποδούλωσης της

πόλης μας. Μάλιστα μερικές μορφές έδωσαν και τον εαυτό τους θυσία για την υπόθεση της ελευθερίας και έγιναν ήρωες και μάρτυρες της

περιοχής μας. Το 1962 ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος Χατζησταύρου εκλέχτηκε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Η επικοινωνία με

το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν πολύ στενή ώστε να επιτευχθεί η στελέχωση των εκκλησιών και να διατηρηθεί άσβεστη στις ψυχές των υπόδουλων Ελλήνων η φλόγα του ξεσηκωμού για την απόκτηση της

πολυπόθητης ελευθερίας. Οι προσωπικότητες αυτές έδρασαν, όχι μόνο στον κατεξοχήν οικείο τους χώρο της εκκλησίας, αλλά και στο χώρο της διοίκησης των ελληνορθόδοξων κοινοτήτων. Οι περισσότεροι έδρασαν στην περιοχή μας στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα και των τριών

βουλγαρικών κατοχών με κίνδυνο της ζωής τους. Ίδρυσαν μαζί με τους δημογέροντες ορφανοτροφεία, νοσοκομεία, διοργάνωσαν συσσίτιο κ.α. Για το αξιοθαύμαστο έργο τους ο Δήμος μας έδωσε το όνομά τους σε

οδούς της πόλης μας.

ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΞΗΣ.

ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΓΟΥΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (1864-1912)

ΠΑΠΑΛΕΞΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΛΑΧΟΣ(1873-1956) ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΥΡEΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ(1869-1914) ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ(1867-1922) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ(1902-1910) ΚΑΙ ΣΜΥΡΝΗΣ(1910-

1922) ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΧΑΤΖΗΣΤΑΥΡΟΥ(1880-1967) ΠΑΠΑ-ΝΙΚΟΛΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ ΒΛΑΧΟΣ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.

Γεννήθηκε το 1880 στο Αϊδίνιο της Μ. Ασίας. Στον πόλεμο του 1897 ξεσηκώνει τους συμμαθητές του να εγκαταλείψουν κρυφά το Γυμνάσιο και να έρθουν στην

Αθήνα. Το 1902 αποφοίτα αριστούχος από την θεολογική σχολή της Χάλκης και χειροτονείται Διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Δράμας Χρυσόστομο Καλαφάτη .Το

1910 εκλέγεται Μητροπολίτης Σμύρνης .Το 1913 εκλέγεται Μητροπολίτης Φιλαδέλφειας. Ίδρυσε το Εθνικό Οικοτροφείο Φιλαδέλφειας. Το Σάββατο 27

Αυγούστου 1922 παρακολούθησε από κοντά το δράμα του μάρτυρα Ιεράρχη.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΝΤΩΝΗΣ.

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αλέξανδρος Κοντώνης γεννήθηκε το 1907 στην Αμισό του Πόντου. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1936 και Πρεσβύτερος το 1939.Υπηρέτησε στην Ρουμανία προϊστάμενος και καθηγητής . Το 1965 εκλέχτηκε Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου. Απλός, ταπεινός , ήρεμος άφησε αγαθή ανάμνηση με τους πολλούς ιερείς που χειροτόνησε . Προχώρησε στην ανέγερση του ναού του Αγίου Νεκταρίου και του Αποστόλου Παύλου στο Ναγκαμπάλε της Ουγκάντας. Το 1974 μετετέθη στην Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ.Προκόπιος κατά κόσμον Μιχαήλ Κών/νου Τσακουμάκας γεννήθηκε στο χωριό Βουνό της Χίου το 1939.Αποφοίτησε από την Εκκλησιαστική Σχολή της Κορίνθου το 1958 και από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1939. Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1960 και Πρεσβύτερος το 1965.Υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Κορινθίας.Το 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου. Ενθρονίστηκε στον Ιερό Ναό του Αποστόλου Παύλου την 15η Ιουνίου 1974.Συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων των Αρχιερέων, συμπλήρωσε το οικοτροφείο στην περιοχή του Αγίου Σίλλα

Τον Οκτώβριο του 1992 ο Μητροπολίτης με τους συνεργάτες του γραφείου και μια ομάδα Χριστιανών επισκέφθηκαν την Κένυα και την Ουγκάντα. Εκεί είδαν με πολύ ενδιαφέρον το έργο της Ορθόδοξης Ιεραποστολής και εγκαινίασαν στο Ναγκαμπάλε τον ναό του Αποστόλου Παύλου που κτίστηκε με χρήματα των Χριστιανών της Μητρόπολης.Με την φροντίδα του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου ιδρύθηκε και λειτουργεί στον χώρο του Προσκυνήματος του Αγίου Γρηγορίου στην Ν.Καρβάλη, αρχικά το Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο στο οποίο επιμορφώθηκαν οι Ιερείς των Μητροπόλεων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και ως πρόσφατα το Εκκλησιαστικό Λύκειο στο οποίο φοίτησαν νέοι για να γίνουν τα αυριανά στελέχη της Εκκλησίας.Για τους απόμαχους της ζωής ιδρύθηκε και λειτουργεί στην Χρυσούπολη το γηροκομείο της Ιεράς Μητρόπολης. Η Αγία Ανθούσα. Στον Ιερό Ναό Αποστόλου Παύλου με πρόταση του Μητροπολίτου λειτουργεί << Το τραπέζι της Αγάπης >> ,το οποίο με πολλή αγάπη περιβάλλει η κοινωνία της Καβάλας και στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο άνθρωποι γέροι, ανήμποροι, μοναχικοί.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

ΑΓΙΟΛΟΓΙΑ-ΤΟΠΙΚΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΚΑΒΑΛΑΣ.

Με τον όρο Αγιολογία αναφερόμαστε στον ιστορικό κλάδο της θεολογικής επιστήμης, που μελετά τους βίους των αγίων και την τιμή που τους αποδίδει η Εκκλησία και ερευνά διάφορα γενικότερα θέματα (θεολογικά, ιστορικά, φιλολογικά, κοινωνιολογικά, αρχαιολογικά κ.ά.), που σχετίζονται με τους αγίους. Η Αγιολογία αποτελούσε κλάδο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας μέχρι τον 17ο αιώνα. Οι βίοι των Αγίων ( συναξάρια) υπήρξαν ένα από τα σπουδαιότερα και δημοφιλέστερα είδη της βυζαντινής γραμματείας καθώς βρισκόταν στην πρώτη σειρά των προτιμήσεων του κοινού όλων των τάξεων και των κοινωνικών στρωμάτων. Τα σπουδαιότερα συγγράφονται τον 4ο-5ο και 14ο αιώνα, ενώ αξιόλογη ακμή αγιολογικών κειμένων παρατηρείται και από τον 9ο μέχρι τον 11ο αιώνα. Κυρίαρχες μορφές είναι οι Μάρτυρες της εποχής των διωγμών, οι Ασκητές και οι εκκλησιαστικές προσωπικότητες, που καταπολέμησαν τις αιρέσεις. Με τον τρόπο αυτό οι πιστοί μπορούσαν να γνωρίζουν πως πρωτοεκδηλώθηκε η τιμή και ο σεβασμός προς τους αθλητές της πίστεως, τα αίτια εορτασμού της επετείου του θανάτου τους, της ανέγερσης ναών αφιερωμένων σε αυτούς ή της τιμής των ιερών λειψάνων τους.

Οι κυριότεροι τοπικοί Άγιοι της Καβάλας είναι ο Απόστολος Παύλος, η Αγία Λυδία, ο Άγιος Σίλας, ο Άγιος Γρηγόριος, ο Όσιος Δανιήλ, ο Άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης ο παις και ο Όσιος Φιλόθεος ο Χριστουπολίτης.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Ο μακάριος αυτός Νεομάρτυρας κατάγεται από της Μαριές της Θάσου. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών τον έφεραν στην Κωνσταντινούπολη για να μάθει την τέχνη του ράφτη. Πριν περάσει πολύς καιρός, ο δάσκαλός του τον έστειλε σε έναν Εβραίο έμπορο του Γαλατά να αγοράσει ράμματα.Ο Εβραίος όμως, καθώς είδε το νέο παιδί, θέλησε να το ξεγελάσει και δεν άργησαν να φιλονικήσουν. Ήταν μεσημέρι και ο Χότζας έλεγε την συνηθισμένη προσευχή. Τότε ο Εβραίος άρχισε να φωνάζει προς τους Αγαρηνούς: δεν ακούτε το παιδί αυτό που υβρίζει την πίστη σας και το προσκύνημά σας; Αυτό έγινε αφορμή να οδηγηθεί ο Ιωάννης στον Βεζίρη που έκανε χρέη δικαστή. Όταν είδε πόσο νέος και αθώος ήταν ο Ιωάννης τον λυπήθηκε και του λέει «Έλα να γίνεις Τούρκος να σώσεις την ζωή σου και να σε έχω πλησίον μου να σε τιμήσω και να σε πλουτίσω». Με τέτοιες και άλλες υποσχέσεις προσπαθούσε να αλλάξει την γνώμη του Ιωάννη και να τον χωρίσει από τον Χριστό.«Δεν θα αρνηθώ τον Χριστό κι αν όλο το βασίλειό σου μου χαρίσεις, κι αν μύρια βάσανα και παιδεμούς μου κάνετε», ήταν η απάντηση του Ιωάννη. Βλέποντας ο Βεζίρης ότι ήταν μάταιο να επιμένει στις κολακείες και στις φοβέρες, πρόσταξε να αποκεφαλίσουν τον γενναίο μάρτυρα της πίστεως.Ο οργισμένος δήμιος χτύπησε με δύναμη τον νεαρό μάρτυρα και του έκοψε το κεφάλι. Η ψυχή του ανέβηκε καθαρή και ελεύθερη προς τον Κύριο των Δυνάμεων για να στεφανωθεί με την αιώνια δόξα που χαρίζει ο Κύριος σε όσους δίνουν την καλή μαρτυρία της πίστεως.Και αυτά έλαβαν χώρα το έτος 1652.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΑΙΣ

ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ Ο Φιλόθεος, που σύμφωνα με τον βίο γιορτάζει στις 21 Οκτωβρίου γεννήθηκε στην Χρυσόπολη της

Μακεδονίας, οι γονείς του όμως κατάγονταν από την Ελάτεια της Μ. Ασίας που βρισκόταν κοντά στην επαρχία των Ασιανών. Στην μετανάστευση αυτή οδηγήθηκαν από το φόβο των άπιστων «Αγαρηνών». Ύστερα από αρκετό καιρό μετά την εγκατάστασή τους στην Χρυσόπολη πέθανε ο πατέρας και το «θείο» αγόρι και ο αδερφός του έμειναν χωρίς περαιτέρω προστασία. Γιατί ως ξένοι και πάροικοι δεν είχαν συγγενείς, που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν, ούτε από τη μεριά της μητέρας τους ούτε από τη μεριά του πατέρα. Αντιθέτως, οι γείτονες τους αντιμετώπιζαν εχθρικά και τους γέμιζαν ντροπή με το να τους κακομεταχειρίζονται.«Εκείνη την εποχή» , συνεχίζει ο αγιογράφος, «δημοσιεύτηκε όπως ήταν συνήθεια στους Αγαρηνούς, διάταγμα από τον κυρίαρχο για συλλογή παιδιών.

Δυστυχώς, και αυτά τα καλά παιδιά ήταν ανάμεσα σ’ εκείνα που οδηγήθηκαν στον εμίρη. Και ενώ από όλους όσους είχαν είτε δύο είτε τρία, ακόμη και δέκα παιδία, κρατούσαν μόνον ένα παιδί και αυτό με την βία, τα δύο αδέλφια, επειδή δεν είχαν κανέναν από την οικογένεια τους που θα έλεγε κάτι και θα πρόβαλε κάποια αντίσταση τα πήραν και τα δύο. Και η μητέρα τους που δεν είχε πια τίποτε ούτε ένα συγγενή ούτε οποιαδήποτε άλλη παρηγοριά, όπως είναι σύνηθες στους ανθρώπους, έκλαιγε και ωδυρόταν εξαιτίας της αρπαγής των πολυαγαπημένων της παιδιών. Τη μια μέρα έλεγε το ένα, την άλλη έκανε το άλλο, αλλά δεν είχε κανέναν που θα μπορούσε να την βοηθήσει. Από την στενοχώρια της που δεν ήξερε τι να κάνει, έμεινε άλαλη. Όταν όμως συνήλθε και βρήκε και πάλι τον εαυτό του, αφηγείται ο συγγραφεύς, αφέθηκε στο έλεος του θεού και της θεοτόκου, της μεσίτριας για όλους όσους την επικαλούνται ειλικρινά, ότι τα παιδιά της θα ελευθερωθούν από τα χέρια των απίστων. Η θεοτόκος έδειξε ευσπλαχνία και εισάκουσε τις ικεσίες της μητέρας.Εμφανίστηκε λοιπόν μπροστά στα παιδιά στο δεσμωτήριο τους με την μορφή της αγαπημένης τους μητέρας, τους διέταξε να την ακολουθήσουν και τους οδήγησε στην πόλη Νεάπολη στην μονή που ήταν αφιερωμένη στο όνομα της.

Εκεί διέταξε τα παιδιά να παραμείνουν μέχρι την επάνοδο υπακούοντας στον ηγούμενο και τους μοναχούς και ύστερα έφυγε. Όταν ο ηγούμενος της μονής πληροφορήθηκε τα συμβάντα κατάλαβε ότι θεία δύναμη έσωσε τα παιδιά, δόξαζε το θεό, δεν είπε όμως τίποτε σε κανέναν και παρέδωσε τα παιδία να εκπαιδευτούν στα ιερά γράμματα και να υπηρετήσουν τον ναό.

Στο μεταξύ η μητέρα χτυπημένη από την διπλή δυστυχία, την απώλεια του συζύγου της και την στέρηση των παιδιών της που ζούσαν σε ξένη αυλή, εγκατέλειψε την εγκόσμια ζωή, πήρε το σχήμα της μοναχής με το όνομα Ευδοκία και έφτασε στο ίδιο μοναστήρι -επρόκειτο για διπλό μοναστήρι, όπου μοναχοί και μοναχές εποιμαίνοντο υπό του ιδίου πατρός- στο οποίο βρίσκονταν και τα δύο παιδιά της. Η αναγνώριση δεν άργησε να συμβεί. Μια μέρα τελέστηκε εορταστική λειτουργία, την οποία παρακολούθησαν όλες οι μοναχές. Μετά το τέλος της λειτουργίας στην εκκλησία παρέμειναν μόνον τα δύο παιδιά που ασκούσαν χρέη νεωκόρων και τα οποία κατά «Θεία Οικονομία» απευθύνονταν το ένα στο άλλο με τα κοσμικά τους ονόματα. Η μητέρα, που στεκόταν έξω, τα άκουσε και τα αναγνώρισε. Ταράχτηκε τόσο, ώστε μόλις που κατάφερε να τα πλησιάσει. Αλλά και τα δυο παιδιά αναγνώρισαν την μητέρα τους, γονάτισαν μπροστά της, την αγκάλιασαν και την φιλούσαν. Τότε η μητέρα τα ρώτησε: «Παιδιά μου από που ήρθε αυτό το έλεος; Ποιος σας ελευθέρωσε και πώς φτάσατε ως εδώ; » Tα παιδιά στην αρχή δεν κατάλαβαν την ερώτηση και νόμιζαν ότι η μητέρα τους ήθελε να τους δοκιμάσει. «Δεν ήσουν εσύ εκείνη», την ρώτησαν, «που μας ελευθέρωσες από τα χέρια των Ισμαηλιτών και μας διέταξες να μείνουμε εδώ στο μοναστήρι, μέχρι να γυρίσεις πάλι πίσω;» Τότε αυτή κατάλαβε το θαύμα, δεν είπε τίποτα άλλο, μόνο ευχαρίστησε και δόξασε την Θεοτόκο. Αλλά και όλο το μοναστήρι χαιρόταν για το μεγάλο γεγονός.

 

Τα δυο παιδιά παρέμειναν στο μοναστήρι και προόδευαν σε κάθε καλό έργο. Ο πολέμιος όμως του ανθρωπίνου γένους δεν μπορούσε να ανεχτεί αυτή την ήττα για πολύ. Βρήκε ως όργανο της κακής του θελήσεως μία μοναχή από το ίδιο μοναστήρι ,που ήθελε να οδηγήσει τον Φιλόθεο στην αμαρτία. Ο γενναίος στην ψυχή Φιλόθεος προσπάθησε με ήπια και πράα λόγια να την κάνει να λογικευτεί και της θύμισε την αιώνια τιμωρία που περιμένει όλους όσους περιπίπτουν σε τέτοιες αμαρτίες. Επειδή όμως οι προσπάθειες του έμειναν άκαρπες, απευθύνθηκε στον ηγούμενο της μονής, που απέβαλε την μοναχή. Όλοι επαινούσαν την αρετή του Φιλόθεου που τον ονόμαζαν νέο Ιωσήφ.Έλεγαν μάλιστα ότι θα πρέπει να τον θαυμάζουν περισσότερο από τον Ιωσήφ, γιατί αυτός δεν είχε κανέναν κύριο που θα έπρεπε να τον φοβάται. Ο Φιλόθεος όμως, που η ψυχή του ήταν γεμάτη μετριοφροσύνη, δεν μπορούσε να αντέξει αυτή την δόξα και ζήτησε από τον ηγούμενο την άδεια να αφήσει το μοναστήρι, με το πρόσχημα ότι και στο μέλλον θα μπορούσε να εκτεθεί σε παρόμοιους πειρασμούς. Ο ηγούμενος προσπάθησε να τον μεταπείσει , ώστε να μείνει στο μοναστήρι, γιατί δεν ήθελε να τον χάσει, στο τέλος όμως υποχώρησε. Έτσι, ο Άγιος πήρε την ευλογία του πνευματικού του πατέρα , φίλησε τους αδερφούς και έφυγε από το μοναστήρι. Η μητέρα του είχε ήδη πεθάνει , πριν από αρκετό καιρό. Ο Φιλόθεος πήρε το δρόμο για το Άγιο Όρος και έφτασε στην Μονή Διονυσίου. Εκεί ήταν τόσο πρόθυμος να υπηρετήσει την μονή, ώστε τον θαύμαζαν όλοι. Δεν βρήκε όμως ούτε σ‘ αυτή την μονή την ησυχία. Ήθελε να μείνει μόνος, ώστε να μπορεί να μιλά με τον Θεό.

Υπό το νέο πρόσχημα, ότι είναι άρρωστος και κουφός ,εγκατέλειψε την κοινοβιακή ζωή του μοναστηριού προς μεγάλη λύπη των άλλων αδελφών που πίστεψαν ότι λέει την αλήθεια. Έστησε την σκηνή του έξι στάδια μακριά από την μονή σε έναν δρόμο δύσβατο και βραχώδη τόπο. Εκεί προσευχόταν στο Θεό, κάθε δυο μέρες έπαιρνε αλάτι και ψωμί και μόνο το Σάββατο και την Κυριακή έτρωγε σωστά. Έτσι περνούσε τις μέρες του, αλλά ο διάβολος δεν ήθελε να τον αφήσει σε ησυχία. Του παρουσιάστηκε λοιπόν με την μορφή ενός ναυαγού που ζητούσε βοήθεια. Όταν ο Άγιος έσπευσε να τον βοηθήσει, εκείνος τον έριξε σε έναν γκρεμό. Όμως ο Άγιος πάλι με την βοήθεια του θεού σώθηκε από έναν μοναχο. Ο Φιλόθεος δεν μπόρεσε να μείνει για πολύ καιρό ούτε σε αυτόν τον τόπο, γιατί κάποιος μοναχός ανακάλυψε ότι η κώφωση του ήταν προσποιητή. Κατά συνέπεια επέλεξε έναν τόπο κοντά σε ένα άλλο μοναστήρι, όπου και εγκαταστάθηκε. Πήρε και τρεις μαθητές κατά τον τύπο της Αγίας Τριάδος. Ο διάβολος όμως οπλίστηκε και πάλι κατά του Άγιου και κάλεσε σε συμμαχία πλοία Ισραηλιτών που προσόρμισαν κοντά στο κελί του Άγιου. Ενώ οι μαθητές ζήτησαν από φόβο την σωτήρια τους στην φυγή, ο Άγιος συνέχισε την ζωή του με μεγάλη ευσέβεια και ύστερα από αρκετό καιρό του δόθηκε από τον Θεό το χάρισμα της προφητείας. Ενώ κατά την διάρκεια μιας γιορτής προσευχόταν σε μια κόγχη της μονής του Βατοπεδίου , είδε έναν κόρακα να στέκεται μπροστά από τα μανουάλια. Εξεπλάγη με την παράξενη παρουσία, έκανε σχετική ερευνά και διαπίστωσε ότι ένας από τους ιερείς είχε περιπέσει σε παραπτωμα. Ο κόρακας δεν εμφανίστηκε ξανά Επιτίμησε και συμβούλευσε όλους και ύστερα επέστρεψε στο κελί του. Εκεί έζησε ως τα βαθιά γεράματα και πέθανε κατά το 84ο έτος της ηλικίας του στις 21 Οκτωβρίου.

Άφησε στους μαθητές του την ευλογία του, όπως είναι η συνήθεια, και τους έδωσε την εντολή να μη θάψουν το σώμα του, για να το φάνε τα άγρια ζώα κατά το παράδειγμα του οσίου Εφραίμ. Οι μαθητές μετέφεραν το άγιο λείψανο εννέα στάδια μακριά και τι άφησαν στο δάσος ,χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα για αυτό. Είναι αδύνατο να διηγηθεί κανείς, συμπεραίνει ο συγγραφέας, τα α πολλά που έκανε ο Άγιος μετά το θάνατο του. Εν συντομία αναφέρει ένα εξαιρετικά θαυμαστό. Εκείνη την εποχή πήγε ένας μοναχός για ψάρεμα και έμεινε στην όχθη όλη την νύχτα. Όταν θέλησε να επιστρέψει στο μοναστήρι, είδε στο δάσος ένα φως. Νομίζοντας ότι πρόκειται για φωτιά, έσπευσε προς τα εκεί, για να ζεσταθεί. Όταν όμως πλησίασε, είδε την κεφαλή του Αγίου να λάμπει ως αστέρας πάνω στα οστά του. Το θέαμα τον τρόμαξε και θέλησε να φύγει. Συνήλθε όμως γρήγορα, αναγνώρισε τον Άγιο Φιλόθεο και πήρε την κεφαλή του Αγίου στο κελί του, όπου την μύρωσε και την θύμιασε. Το ίδιο έκανε και την άλλη νύχτα και πήγε στο στρώμα του έχοντας πάρει την απόφαση να κρατήσει το συμβάν μυστικό. Τον κατέλαβαν όμως φόβος και δειλία και έμεινε άγρυπνος όλη νύχτα και έτσι κοιμήθηκε κατά την ώρα του όρθρου. Είδε τότε σε όνειρο τον Άγιο με βλοσυρό ύφος να επιτιμά και να του λέει ότι πρέπει αμέσως να παραδώσει την κεφαλή στους μαθητές του, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα του συμβούν χειρότερα. Έτσι ο μοναχός, αν και χωρίς την θέληση του, αποχωρίστηκε την κεφαλή του Αγίου. Οι μαθητές του, χάρηκαν πολύ, δόξασαν τον Θεό που τίμησε τον δάσκαλο και πατέρα τους, και διατήρησαν την κεφαλή ως << φυλακτήριον >> κατά παντός ψυχικού και σωματικού κινδύνου, ωσάν ο Άγιος να ήταν ακόμη εν ζωή.

Η μνήμη του τιμάται στις 21 Οκτωβρίου

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ Ως φιλανθρωπία χαρακτηρίζεται μια πράξη αγάπης και προσφοράς προς τους συνανθρώπους σου που το έχουν ανάγκη. Ο ανθρωπισμός όμως είναι τρόπος ζωής και για τη κοινωνία μας τρόπος αφύπνισης. Είναι τρόπος ζωής με συγκεκριμένο σκοπό να βοηθήσεις το συνάνθρωπο σου. Επιλέγοντας να ζήσεις, έτσι επιλέγεις ταυτόχρονα και τη φιλανθρωπία. Η ομάδα μας ασχολήθηκε με το φιλανθρωπικό έργο της μητρόπολης. Αρχικά επισκεφθήκαμε τη μητρόπολη Καβάλας, στη συνέχεια το τραπέζι της αγάπης και τέλος το εκκλησιαστικό γηροκομείο Χρυσούπολης.

ΜητρόποληΣτις 22 Φεβρουαρίου επισκεφθήκαμε τη μητρόπολη Καβάλας. Εκεί μας υποδέχθηκε ο μητροπολίτης κ.Προκόπιος και ιερείς της μητροπόλεως. Μας πληροφόρησαν πάνω στο θέμα της δημιουργίας και λειτουργίας της μητρόπολης. Η μητρόπολη Φιλίππων ήταν η πρώτη που ιδρύθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα, πριν ακόμα και από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Έχει αναπτύξη μεγάλο φιλανθρωπικό έργο . Ακόμα και σήμερα η μητρόπολη συμπαραστέκεται σε όσους έχουν ανάγκη με :

εε

Ενοριακά ταμεία Ταμεία υποτροφιών για νέους σπουδαστές Ρουχισμό Παροχή καθημερινών γευμάτων(τραπέζι της αγάπης) Φορείς που συμπαραστέκονται στην 3η ηλικία (γηροκομείο

Χρυσούπολεως και μελλοντικά κέντρο περίθαλψης χρονίως πασχόντων στο κτήριο δίπλα στην Ι.Μ. Αγίου Σίλλα)

Επιπλέον έχει ιδρύσει

Έναν βρεφονηπιακό σταθμό(Κιτσικοπούλειο) Σχολή Βυζαντινής μουσικής και αγιογραφίας Δωρεάν κατασκηνώσεις στη Θάσο Γραφείο εξωτερικής και εσωτερικής αποστολής

ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΟΝ Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ.

Το τραπέζι της αγάπης δημιουργήθηκε το 1987. Καθημερινά δίνονται 160 μερίδες φαγητό (ψωμί ,σαλάτα και φρούτα) Προέρχονται από δωρεές απλών καθημερινών ανθρώπων αλλά και από

την Μητρόπολη. Το τραπέζι της Αγάπης είναι βοήθεια για κάποιους ανθρώπους που το

χρειάζονται. Οι κυρίες οι οποίες δουλεύουν είναι εθελόντριες άρα δεν πληρώνονται.

Και είναι εναλλάξ, άλλες δουλεύουν μια φορά την εβδομάδα άλλες δύο φορές και άλλες τρείς φορές .Είναι περίπου εφτά κυρίες.

Η προετοιμασία φαγητού γίνεται από τις γυναίκες από τις εννιά το πρωί μέχρι της τρείς το μεσημέρι.

Στο τραπέζι της αγάπης σιτίζονται άνθρωποι από διάφορες θρησκείες και εθνικότητες.

Πέρα από το φαγητό υπάρχει και επικοινωνία με τους ιερείς για την λύση των προβλημάτων των ανθρώπων.

Η προσφορά για τα ρούχα από ανθρώπους είναι πολύ συγκινητική.

ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

Αγάπη και ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο

Πράξη που φανερώνει την αγάπη του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο και έχει συνήθως τη μορφή ελεημοσύνης και γενικότερα υλικής και ηθικής συμπαράστασης προς αναξιοπαθούντες.

Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να υποκαταστήσει την δικαιοσύνη που δεν αποδόθηκε.

Η εκκλησία διδάσκει: Δώσε ψωμί και πάρε παράδεισον, δώσε μικρά και πάρε μεγάλα, δώσε θνητά και πάρε αθάνατα, δώσε φθαρτά και πάρε άφθαρτα.

ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

<<Όταν μπήκα στο τραπέζι της Αγάπης ένιωσα παράξενα βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους σε τέτοια κατάσταση .Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η επόμενη φορά που θα πάω για να βοηθήσω και εγώ σε αυτό.>>

<<Όταν είδα τους ανθρώπους στο τραπέζι να τρώνε και να πίνουν, το χάρηκα γιατί χαιρότανε και αυτοί, όμως ένιωθα και μια στεναχώρια. Όταν φύγαμε ένιωσα σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου.>>

<<Αρχικά το τραπέζι της Αγάπης ήταν μια απλή φιλανθρωπική επίσκεψη για μένα. Αφού έκατσα και είδα με τα δικά μου μάτια τι συνέβαινε εκεί, τότε κατάλαβα ότι ήταν κάτι βαθύτερο. Αισθάνθηκα τύψεις ,γιατί μεγάλο ποσοστό των πολιτών γυρνά την πλάτη σε προβλήματα που εξαπλώνονται στην κοινωνία. Παράλληλα αισθάνθηκα έντονη υπερηφάνεια που υπάρχουν σε αυτή την απάνθρωπη κοινωνία παραδείγματα ανθρωπιάς.>>

<<Σφίξιμο στο στομάχι και ήθελα να βοηθήσω ! Ήμουν πολύ λυπημένη για τους ανθρώπους.>> <<Ίσως να είναι υπερβολικό, αλλά ένιωσα σιγά-σιγά τα μάτια μου να βουρκώνουν,ήθελα κι εγώ με τον τρόπο

μου να προσφέρω κάτι σε αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.>> <<Στεναχωρήθηκα για τους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε και είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν εκεί.>> <<Στεναχώρια και θλίψη>> <<Υπάρχει πολύ φτώχια. Το τραπέζι της Αγάπης θέλει να στηρίξει και είναι καλή πράξη για τον

συνάνθρωπο.>> <<Όταν πήγαμε, μου ήρθε η μυρωδιά ,της φτώχιας της θέλησης και όρεξη για στήριξη προς το τραπέζι εκείνο

και ότι πολλοί άνθρωποι σιγά-σιγά χάνουν την αξιοπρέπεια τους.>> <<Βαθιά συγκίνηση , σεβασμός στα άτομα που ήτανε εκεί, θέληση για βοήθεια, σκέψεις για το μέλλον και

αγάπη για τον συνάνθρωπο.>> <<Όταν ήμουνα μέσα στο τραπέζι της Αγάπης , διαπίστωσα ότι πολλοί άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια. Η

συγκίνηση όμως είναι ότι άνθρωποι που προσπαθούν να βοηθήσουν τους άπορους , τους βοηθάν με συνεργασία και φροντίδα. Όταν βγήκα έξω, είπα πως μια μέρα θα μπω μέσα, θα ανάψω ένα κερί και θα δώσω πολλά πράγματα στους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη.>>

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΦΑΓΗΤΟΥ

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΝΙΚΗΤΩΝ

Εκείνος που θέλει να προσκυνήσει στο Μοναστήρι, πρέπει να ακολουθήσει τον εθνικό δρόμο, που ενώνει την Καβάλα με την Ξάνθη. Απο τη διασταύρωση της Χρυσουπόλεως αρχίζει ο δρόμος προς την ορεινή περιοχή του Νέστου. Περνά ανηφορικά και φτάνει στη Μονή ύστερα απο κοπιαστική ανάβαση.Ο δρόμος προς την ιερά μονή είναι ανηφορικός σαν να θέλει να τονίσει τον κόπο που χρειάζεται για να ανέβει κανείς και στα πνευματικά ύψη και στον απότομο ανήφορο της ζωής.

Ο παρατηρητής μεταρσιώνεται αληθινά ξεχνά τον εαυτό του και τα προβλήματα του γιατί όλα στην απέραντη αυτή ησυχία, στη μόνωση και το εκπληκτικό φυσικό κάλλος, δημιουργούν κατάλληλο κλίμα για την ανύψωση της ψυχής..

Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να μην μπορούν να απολαύσουν την ερημική ομορφιά και πραότητα αυτού του ευλογημένου χώρου....Μόλις φτάσει κανείς στη Μονή θα αντικρίσει την μεγάλη πύλη η οποία οδηγεί πρώτα απ’όλα στην εκκλησία κ στην μεγάλη αυλή. Αριστερά και δεξιά απο αυτήν απλώντονται τα υπόλοιπα κτίρια τα οποία με την βοήθεια των μοναχών είναι εύκολο να τα απολαύσει κανείς.

ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ

Η αφορμή για να χτιστεί το μοναστήρι εκεί ήταν η θαυματουργή Εικόνα του Σωτήρως. Αυτή είναι και ο πνευματικός μαγνήτης που ελκύει τους προσκυνητές. Η εικόνα αυτή συγκεντρώνει την αγάπη και τον σεβασμό όλων των Χριστιανών της περιοχής..

Στην μικρασιατική καταστροφή έπρεπε να ξεριζωθούν από το όμορφο χωριό τους και να φύγουν πρόσφυγες.. Άφησαν περιουσίες και αγαθά, όμως την Εικόνα του Σωτήρως δεν ήθελαν να την αποχωριστούν.. Πολλοί μαζί έτρεξαν και την πήραν από την εκκλησία τους την τελευταία στιγμή..!! Τότε ο Εφημέριος του πήρε από το Ελαιοχώρι το ιερό κειμήλιο στην Καβάλα για αγιασμό των πιστών και τοποθετήθηκε μόνιμα στην εκκλησία των Νικητών.. Ερχόταν πάντα στην μνήμη της άρρωστοι και ταλαιπωρημένοι συνάνθρωποι μας για να ζητήσουν υγεία..

Το ιδιαίτερο και το πιο βασικό χαρακτηριστικό της εικόνας,(διαστάσεων 100 Χ55 εκ. και καλυμμένη σήμερα με ένα βαρύτιμο επαργυρωμένο "υποκάμισο"), είναι το θαυμαστό γεγονός της κινητικότητάς της. Σε ώρες απροσδιόριστες και κυρίως κατά την πανήγυρή της, όταν οι χιλιάδες πιστοί την μεταφέρουν με ευλάβεια και σεβασμό κατά τη διάρκεια της λιτανείας της ή την κρατούν στα χέρια τους κατά την ακολουθία του Αγιασμού και της "Παρακλήσεως", τότε η εικόνα παρουσιάζει θαυμαστά κινητικά σημεία "χτυπάει", όπως λένε οι Χριστιανοί. Δεν είναι εξακριβωμένο για το ποιά είναι η ερμηνεία αυτού του χτυπήματος. Πάντως κατά την άποψη εκπροσώπων της Εκκλησίας μας, αλλά και κατά την κοινή συνείδηση των πιστών, το "χτύπημα" αυτό δεν έχει μάλλον σχέση ούτε με την "αμαρτωλότητα" του Χριστιανού, ούτε με την "αγιότητά" του, αλλά ούτε και με την ψυχική διάθεση αυτού. Ίσως να υποδηλώνει προειδοποίηση κάποιου θείου μηνύματος που οπωσδήποτε όμως, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, δεν είμαστε σε θέση να το προσδιορίσουμε. Το βέβαιο πάντως είναι ότι θαύματα του Κυρίου μας με την παρουσία της Αγίας Του αυτής Εικόνας γίνονται και σε στιγμές που δεν έχει προηγηθεί ούτε το "χτύπημά" της, αλλά ούτε και άλλο εμφανές εξωτερικό σημείο.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ

Η ΜΟΝΗ

Μέσα στην Μονή υπάρχουν αρκετές μοναχές με την προσωπική και εξαντλητική τους άσκηση και αγώνα που γίνεται καθημερινά σε όλο το 24ωρο και την συμμετοχή τους στις ατελείωτες ώρες της κοινής λατρείας και προσευχής έχουν αναλάβει πολλά έργα..

Η προϊστορία της Μονής και η πρώτη μορφή αυτής αρχίζει μόλις το 1969. Οι εγκαταστάσεις της μονής ξεφυτρώνουν η μία μετά την άλλη. Σε 2 μόλις χρόνια, σχεδόν ολοκληρώθηκε όλο το τεράστιο οικοδομικό έργο που βλέπουμε σήμερα και έγιναν με μεγαλοπρέπεια τα εγκαίνια στις 12-6-77..

Αφιερώθηκε στη Μεταμόρφωση του Σωτήρως Χριστού απ' την ομώνυμη θαυματουργό εικόνα που "βρέθηκε" εδώ κατά τρόπο περιπετειώδη. Η προϊστορία της Μονής και η πρώτη "μορφή" αυτής αρχίζει μόλις το 1969. Τότε ιδρύθηκε το πρώτο Προσκύνημα, το γνωστό γυναικείο ησυχαστήριο των δύο μοναστριών, με τις οποίες λύθηκε και το οξύ πρόβλημα που δημιουργήθηκε στους κατοίκους της περιοχής από τη διεκδίκηση της θαυματουργού εικόνος του Χριστού μας.

ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ

Αποδείχθηκε μετά ότι το Προσκύνημα αυτό ήταν μια ελπίδα για την αναζωογόνηση του εγκαταλειμμένου τόπου τους και μια ξεχωριστή ευλογία του θεού.. Γρήγορα ο χώρος γύρω από το Ναό άλλαξε όψη και το κάθε τι ζωντάνεψε με την παρουσία των ψυχών, που με την εργατικότητα τους νοικοκύρεψαν τα πάντα. Και έφτασε η μεγάλη στιγμή να μετατραπεί σε επίσημη κοινοβιακή μόνη…Στα πανηγύρια της μονής, του Αγίου Παντελεήμονος (27 Ιουλίου), του Αγίου Νεκταρίου (9-Νοεμβρίου) και στις μνήμες των Αγίων των οποίων τμήματα των λειψάνων τους υπάρχουν στη μονή, όπως του Αγίου Ιωάννου Κουκουζέλη, του Αγίου Ακακίου του Καυσοκαλυβίτου, του Νεομάρτυρος Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων κ.α., και ιδιαίτερα στις 6 Αυγούστου, όπου χιλιάδες είναι οι προσκυνητές που καλύπτουν όλους τους χώρους και τη γύρω περιοχή του μοναστηριού, η προσφορά και η συγκινητική φιλοξενία των αδελφών ξεπερνά κάθε ανθρώπινο όριο και αντοχή.

Φυσικά η φιλοξενία και η αγάπη αυτή των μοναστριών δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτές τις μέρες. Καθημερινά και μάλιστα μετά την άνοιξη που ο καιρός ιδιαίτερα προσφέρεται για "ανάβαση" και εκδρομή, δεκάδες είναι αυτοί που δρασκελίζουν κάθε τόσο την πόρτα της μονής. Και οι μοναχές δεν περιορίζονται μόνο στην "υλική" φιλοξενία των επισκεπτών. Μαζί με το ποτήρι το δροσερό και τον καφέ, που αποτελεί παράδοση σ'  όλο το χώρο των ορθοδόξων μοναστηριών, προσφέρεται και ο "λόγος ο καλός", ο λόγος της "παρηγοριάς και παραμυθίας", η διδασκαλία του Κυρίου μας και τα θαύματα της Αγίας Του Εικόνος, της "Αγιασωτήρας".

Μέσα σε μια βραχώδη, ανισόπεδη αλλά καταπράσινη περιο χή που περικλείουν τα χωριά Μακρυχώρι, Ελαφοχώρι, Δύσβατο και Στεγνό της ορεινής περιοχής του Νέστου βρίσκεται ένα ακόμη ταπεινό εργαστήρι της προσευχής, πραγματική όαση μέσα στη σημερινή υλόπνικτη εποχή μας. Πρόκειται για την "Ιερά γυναικεία κοινοβιακή Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρως των Νικητών.

Είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, που με την πνευματική του ακτινοβολία δεσπόζει σ' όλη την ανατολική περιοχή αυτής. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο σχεδόν εγκαταλελειμμένο σήμερα οικισμό των Νικητών απ' τον οποίο πήρε το γνωστό λαϊκό της όνομα ως "Μονή των Νικητών".

Από τον άξονα της εθνικής οδού Καβάλας - Ξάνθης και από το σταυροδρόμι που δημιουργείται στο ύψος της διασταύρωσης με το δρόμο της Χρυσούπολης απέχει ακριβώς 11 χλμ. Όλη η περιοχή γύρω απ' το μοναστήρι είναι ορεινή και άγονη και σήμερα σχεδόν απόλυτα εγκαταλελειμμένη απ' τους κατοίκους της που κατέβηκαν στην Καβάλα και τη Χρυσούπολη στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960. Έτσι, η εδώ ίδρυση της Μονής τις τελευταίες δεκαετίες έδωσε πραγματικά μια κινητήρια πνοή σ' όλο το χώρο και μια ελπίδα αναζωογόνησης της εγκαταλελειμμένης περιοχής.

Αφιερώθηκε στη Μεταμόρφωση του Σωτήρως Χριστού απ' την ομώνυμη θαυματουργό εικόνα που "βρέθηκε" εδώ κατά τρόπο περιπετειώδη. Η προϊστορία της Μονής και η πρώτη "μορφή" αυτής αρχίζει μόλις το 1969. Τότε ιδρύθηκε το πρώτο Προσκύνημα, το γνωστό γυναικείο ησυχαστήριο των δύο μοναστριών, με τις οποίες λύθηκε και το οξύ πρόβλημα που δημιουργήθηκε στους κατοίκους της περιοχής από τη διεκδίκηση της θαυματουργού εικόνος του Χριστού μας. Πώς όμως βρέθηκε η εικόνα αυτή στην περιοχή;

Πρόκειται για ένα θαυμάσιο κειμήλιο που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων πέρα εκεί στις αλύτρωτες πατρίδες της Μικράς Ασίας. Είναι ένας θησαυρός ανεκτίμητος, απ' αυτούς που οι τραγικοί αλλά ηρωικοί πρόσφυγες έφεραν μαζί τους σ' εκείνες τις φοβερές ώρες της καταστροφής τους. Ο αρχιμανδρίτης π. Ιωακείμ Καραχρήστος περιγράφοντας το 1982 τη θαυματουργή εικόνα, έγραφε σχετικά:

Η εικόνα είναι πολύ παλιά, αλλά δεν παρουσιάζει καμιά ιδιοτυπία και καμιά καλλιτεχνική αξία. Φαίνεται ακαλαίσθητη και κακοφτιαγμένη, γιατί η σημερινή μορφή της, λαϊκής τέχνης, δεν είναι η πρώτη. Κάποιος μεταγενέστερος ερασιτέχνης ζωγράφος πήγε να διορθώσει δήθεν τη φθαρμένη από το χρόνο παλιά εικόνα και την κατέστρεψε κυριολεκτικά. Όμως παρά την άτεχνη σημερινή μορφή της η εικόνα αυτή εξακολουθεί να είναι ελκυστική και να καθηλώνει τον προσκυνητή, που πιστεύει στη δύναμη της. Συχνά και με τη χάρη του Χριστού θαυματουργεί, άλλοτε με ιάσεις αρρώστων και άλλοτε με γενικότερες ενέργειες σε καιρούς πολέμων, επιδημιών, θεομηνιών κλπ."

Το ιδιαίτερο και το πιο βασικό χαρακτηριστικό της εικόνας,(διαστάσεων 100 Χ55 εκ. και καλυμμένη σήμερα με ένα βαρύτιμο επαργυρωμένο "υποκάμισο"), είναι το θαυμαστό γεγονός της κινητικότητάς της. Σε ώρες απροσδιόριστες και κυρίως κατά την πανήγυρή της, όταν οι χιλιάδες πιστοί την μεταφέρουν με ευλάβεια και σεβασμό κατά τη διάρκεια της λιτανείας της ή την κρατούν στα χέρια τους κατά την ακολουθία του Αγιασμού και της Παρακλήσεως, τότε η εικόνα παρουσιάζει θαυμαστά κινητικά σημεία "χτυπάει", όπως λένε οι Χριστιανοί.

Δεν είναι εξακριβωμένο για το ποιά είναι η ερμηνεία αυτού του χτυπήματος. Πάντως κατά την άποψη εκπροσώπων της Εκκλησίας μας, αλλά και κατά την κοινή συνείδηση των πιστών, το "χτύπημα" αυτό δεν έχει μάλλον σχέση ούτε με την "αμαρτωλότητα" του Χριστιανού, ούτε με την "αγιότητά" του, αλλά ούτε και με την ψυχική διάθεση αυτού. Ίσως να υποδηλώνει προειδοποίηση κάποιου θείου μηνύματος που οπωσδήποτε όμως, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, δεν είμαστε σε θέση να το προσδιορίσουμε. Το βέβαιο πάντως είναι ότι θαύματα του Κυρίου μας με την παρουσία της Αγίας Του αυτής Εικόνας γίνονται και σε στιγμές που δεν έχει προηγηθεί ούτε το "χτύπημά" της, αλλά ούτε και άλλο εμφανές εξωτερικό σημείο.

Την εικόνα στην περιοχή αυτή την έφερε η ευσέβεια των προσφύγων της Μ. Ασίας το 1922, πολύ πριν ακόμη κτισθεί το μοναστήρι δηλαδή, όταν κυνηγημένοι από την καταδιωκτική μανία των Τούρκων αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους στο Άνω Νεοχώρι της Πανόρμου και να καταφύγουν στη στοργική αγκαλιά της μητέρας πατρίδος. Τότε λοιπόν και αυτοί, όπως όλοι οι τραγικοί συμπατριώτες τους, αφού άφησαν εκτός από την ακίνητη περιουσία τους και τα πάντα από την αντίστοιχη κινητή τους, πήραν μόνο μαζί τους, ως πολύτιμο θησαυρό και παρηγοριά στην τραγική τους αυτή .

Οδύσσεια, πολλά ή σχεδόν όλα τα ιερά κειμήλια των Εκκλησιών τους. Εικόνες, άγια λείψανα, άγια σκεύη, ιερά ευαγγέλια, ακόμη και κολυμβήθρες και πολυέλαιοι, που χρησιμοποιούσαν και που στόλιζαν μ' αυτούς τους ιερούς τους ναούς, αποτέλεσαν το πολύτιμο φορτίο τους εκείνες τις αποφράδες μέρες, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν εσπευσμένα ό,τι αγαπητό και λατρευτό είχαν στα σπίτια και στα χωριά τους.

Το μοιραίο λοιπόν εκείνο Αύγουστο του 1922 οι ευσεβείς Νεοχωρίτες "άφησαν μεν άλλες περιουσίες και άλλα αγαθά στη χαμένη πατρίδα, όμως την Εικόνα του Σωτήρως δεν θέλησαν να την αποχωριστούν. Ήταν ότι πιο άγιο και ιερό είχαν, και δεν θα άφηναν να μαγαριστή από τους Αγαρηνούς. Άλλωστε στη μεγάλη περιπέτεια του ξεριζωμού τους και στις κακουχίες της διαδρομής σώθηκαν, όπως αυτόπτες διηγούνται, χάρις σε θαύμα της Εικόνος, που στάθηκε ο φύλακας και ο προστάτης του τυραννισμένου προσψυγικού λαού.

Μαζί με τον ιερέα π. Σωτήριο Μελίδη και άλλοι κάτοικοι του χωριού έτρεξαν και την πήραν από την Εκκλησία τους την τελευταία στιγμή. Ανάμεσά τους οι Ν. Τσίγγος, Σ. Γεωργούλιας, Σ. Πεξαράς, Ε. Μεραμίδου, Α. Μαυρουδή και άλλοι τολμηροί και πιστοί, οι οποίοι την κρατούσαν στα χέρια και στην αγκαλιά τους σαν αγαπημένο παιδί και ζητούσαν αδιάκοπα τη χάρη και τη βοήθειά της για να φτάσουν στην Ελλάδα ζωντανοί".

Μάλιστα, όπως μας είπε ο ίδιος κ. Παναγιώ της Γεωργούλιας, γιός του Σωτηρίου Γεωργούλια που αναφέραμε πιο πάνω, εφταετής (τότε) κατά τη διάρκεια της καταστροφής, θυμάται με κάθε σχεδόν λεπτομέρεια τα γεγονότα των μαύρων εκείνων ημερών. Για λόγους λοιπόν κυρίως πρακτικούς, αλλά και για να αποφύγουν κάθε απόπειρα του πειρασμού που θα προερχόταν είτε από εχθρούς είτε από "φίλους", φεύγοντας από το χωριό έβαλαν αρχικά την Άγια Εικόνα μέσα σε μπαούλο, το οποίο φόρτωσαν σε ζώο μαζί με άλλα μικρά αντικείμενα που πρόλαβαν να πάρουν απ' την Εκκλησία και τα σπίτια τους, επάνω σε αυτά έβαλαν να καθίσει ο ίδιος γιατί δε μπορούσε να παρακολουθήσει το βηματισμό των μεγάλων.

Έτσι άρχισε η Οδύσσεια των ανθρώπων και οι περιπέτειες της 'Άγιοσωτήρας", όπως έλεγαν από τότε την άγια Εικόνα.

Με την άφιξη των προσφύγων στην Ελλάδα δεν τελείωσαν και οι περιπέτειές τους. Πολλοί απ' αυτούς για πολύ ακόμη καιρό, περιπλανήθηκαν σχεδόν σ' όλα τα διαμερίσματα της πατρίδος μας έως ότου "καταστάλαξαν" σε κάποια πόλη ή χωριό, κυρίως της Βορείου Ελλάδος.

Το ίδιο ακριβώς έγινε και με τον ιερέα π. Σωτήριο Μελίδη και τους άλλους ενορίτες του από το Άνω Νεοχώριο της Πανόρμου. Κατεβαίνοντας  από το χωριό τους κυνηγημένοι από την εκδικητική μανία των μουσουλμάνων, έφθασαν γεμάτοι αγωνία στην Πέραμο, όπου με τεράστιες δυσκολίες κατάφεραν να επιβιβαστούν σ' ένα απ' τα καράβια που βρίσκονταν εκεί. Ήδη οι φλόγες απ' την καιόμενη Πάνορμο ήταν τρομακτικά ορατές και ο απόηχος των οιμωγών και των θρήνων αυτών που δεν είχαν προλάβει να ξεφύγουν διαπερνούσε ανατριχιαστικά όλο τους το είναι.

Στην Ηρακλείτσα της Αν. Θράκης, όπου έφθαναν γεμάτοι θλίψη και απελπισία , έμειναν δύο περίπου μήνες. Μόνη τους παρηγοριά ο "θυσαυρός του μπαούλου". Εκεί κατέφευγαν και έλεγαν τον πόνο τους. Απ' την Ηρακλείτσα η "παρέα" του παπά-Σωτήρη έφθασε ατμοπλοϊκώς στην Καβάλα. Για 6-8 μήνες οι ευρύχωρες καπναποθήκες της πόλης θα γίνουν τ'  "αρχοντικά" των προσφύγων.

Η άγια Εικόνα, η "Αγιοσωτήρα", πάντα στα χέρια τους. Δεν την αποχωρίζονται ούτε στιγμή. Σε κάθε μετακίνησή τους, μικρή ή μεγάλη, απαραίτητη σύντροφός τους η εικονογραφημένη Αγία μορφή του Κυρίου μας.

Στους Νικητές (Κάζελερ) θα ανεβούν την άνοιξη του 1923. Δεν θα έρθουν όλοι. Η ώρα του χωρισμού, που ξεκίνησε πριν από δέκα μήνες, ολοκληρώνεται τώρα. Οι μισοί περίπου Νεοχωρίτες θα μείνουν στην Καβάλα, τριανταπέντε με σαράντα οικογένειες θ' ανέβουν στο Ελαφοχώρι και μόλις ελάχιστα λιγότερες θα εγκατασταθούν στους Νικητές. Το κλίμα της περιοχής, γεμάτο υγεία και δροσιά, σ' αντίθεση με τις ελονόπληκτες περιοχές του κάμπου, σε συνδυασμό και με τη χρυσοφόρα απόδοση της καλλιέργειας του καπνού εκείνης της περιόδου και ιδιαίτερα η κατά κάποιο τρόπο ομοιότητα του τοπίου με την αγαπημένη τους πατρίδα, τους οδήγησε σ' αυτή την όχι και τόσο προνομιούχο σήμερα περιοχή.

Η Αγία Εικόνα, που ως τώρα ήταν ο κρίκος τους και το σύμβολό τους, τώρα δε "μπορεί" να ικανοποιήσει όλων τις επιλογές. Άλλοι στην Καβάλα, άλλοι στο Ελαφοχώρι, άλλοι στο Κάζελερ. Για λίγο διάστημα περιφέρεται η Εικόνα. Έρχεται κι αγιάζει τους Καβαλιώτες, ανεβαίνει στο Ελαφοχώρι, ξαναγυρνά στους Νικητές.

Ναός δεν υπάρχει σε κανένα από τα χωριά αυτής της περιοχής. Ο παπά-Σωτήρης, πάντα κοντά στους ενορίτες του, εκτελεί τα λειτουργικά του καθήκοντα, τις περισσότερες φορές, στην ύπαιθρο.

Ο δραστήριος Ιεράρχης της περιόδου αυτής αείμνηστος Χρυσόστομος, δεν μπορεί να κτίσει αμέσως παντού εκκλησίες. Εκμεταλλεύεται όμως κάθε "επιστητό". Στο Κάζελερ υπάρχει μουσουλμανικό τέμενος. Αυτό λοιπόν, με λίγες μετατροπές και τους προβλεπόμενους καθαρμούς, εγκαινιάζει ως προσωρινό ορθόδοξο ναό. Έτσι η Αγία Εικόνα, η 'Άγιοσωτήρα", όπως την έλεγαν πάντα, βρήκε επιτέλους κατάλυμα. Όμως τα χρόνια περνούν. Οι συνθήκες της ζωής, όπως και οι άνθρωποι, αλλάζουν. Χάνεται η χρυσοφόρα απόδοση και αμοιβή του καπνού, και μαζί υποβαθμίζεται ο τόπος. Ο εμφύλιος πόλεμος στη συνέχεια θα δώσει το τελικό χτύπημα στην περιοχή. Οι άνθρωποι φεύγουν και πάλι για να σωθούν αλλά τώρα πια σκορπίζονται. Η αγία Εικόνα μένει μόνη στην εγκαταλελειμμένη εκκλησία του χωριού. Οι προσκυνητές δε μπορούν εύκολα να την προσκυνήσουν. Παράλληλα ο κίνδυνος της κλοπής της είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Έτσι, σημειώνει και πάλι ο π. Ιωακείμ: "Οι δυσμενείς αυτές επιπτώσεις του χρόνου και της ερημώσεως ανάγκασαν το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Μακρυχωρίου να μεταφέρει για φύλαξη το ιερό κειμήλιο της θαυματουργικής Εικόνας στο δικό τους Ναό. Όμως η ενέργεια αυτή έδωσε αφορμή να διαμαρτυρηθούν οι κάτοικοι του Ελαφοχωρίου και τότε άρχισε μια διένεξη ανάμεσα στα δύο χωριά. Οι πρώτοι υποστήριζαν με βάση το Νόμο ότι η Εικόνα έπρεπε να παραμείνει στο Ναό του χωριού τους, όπου υπάγεται κοινοτικά και ενοριακά ο συνοικισμός των Νικητών. Οι δεύτεροι πάλι ισχυρίζονταν ότι η Εικόνα είναι δική τους πνευματική κληρονομιά, γιατί εκείνοι την μετέφεραν από τη Μικρασία και είχαν δικαιώματα επάνω της. Υπήρχαν επιχειρήματα κι από τις δύο μεριές και συνέχεια δινόταν αφορμές για να παίρνει διαστάσεις η διαφορά τους πάνω στο θέμα αυτό, μέχρι και αρπαγής του Κειμηλίου, που οδήγησε την υπόθεση ενώπιον της Δικαιοσύνης το έτος 1968 ". Οι δικαστικοί αυτοί αγώνες δεν ήταν καινούργοι . Είχαν ήδη αρχίσει περίπου αμέσως μετά το 1950. Η Εικόνα άλλοτε "πήγαινε" στο Ελαφοχώρι, άλλοτε "γυρνούσε" στο Μακρυχώρι.

Τελικά, για να ειρηνεύσουν όλοι και για να σταματήσει πλέον η διαμάχη των δύο αυτών χωριών, ο μητροπολίτης κυρός Αλέξανδρος αποφάσισε "να γίνει γυναικείο Ησυχαστήριο στους Νικητές και να παραμείνει η Εικόνα στην αρχική της θέση και να ανήκει σε όλους, που θα την ευλαβούνται και θα την τιμούν. Έτσι, με τη χάρη του Σωτήρως Χριστού, στις 26 Μαρτίου του 1969 εγκαταστάθηκαν σ' ένα μικρό σπιτάκι, πλάι στην Εκκλησία του χωριού, οι πρώτες Αδελφές και άρχισε από τότε η προσπάθεια για την αξιοποίηση του χώρου...". Χαρακτηριστικό είναι το έγγραφο με αριθμό πρωτ. 405/14-5-69 που έστειλε η Ιερά Μητρόπολη προς τη Νομαρχία Καβάλας, διαβιβάζοντας αίτημα των μοναστριών του Ησυχαστηρίου: "Συναφώς γνωρίζομεν υμίν ότι το Ησυχαστήριο των Νικητών, δημιουργηθέν παρ' ημών εν τω ερημωθέντι ομωνύμω χωρίω, φιλοδοξούμεν ν' αποτελέση μίαν όασιν παρηγοριάς και ελπίδος δι' ολόκληρον την περιοχήν, εξεταζομένου του θέματος από γενικωτέρας απόψεως και σκοπιμότητος, κατόπιν μάλιστα της εναποθέσεως εις τον αυτόθι Ιερόν Ναόν προς φύλαξιν και λατρείαν της θαυματουργού Εικόνος της θείας Μεταμορφώσεως πρός την οποίαν ο πληθυσμός της περιοχής τρέφει βαθύν σεβασμόν και πίστιν..".

Έξι ακριβώς χρόνια πέρασαν απ' τη στιγμή της εγκατάστασης των πρώτων αδελφών. Οι κάτοικοι των δύο αντιμαχόμενων χωριών αλλά και της ευρύτερης περιφέρειας είδαν πράγματι την παρουσία του ιερού ησυχαστηρίου σα μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού και σα μια ευκαιρία για την αναζωπύρωση της ελπίδας τους για αναζωογόνηση της εγκαταλελειμμένης τους περιοχής.

Με όλο τους το σεβασμό και την αγάπη αγκάλιασαν την προσπάθεια των αδελφών του προσκυνήματος για την οργάνωση και επέκτασή του και προσέφεραν σ' αυτές κάθε υλική και ηθική συμπαράσταση που τόσο τους ήταν απαραίτητες. Έτσι, όπως και πάλι γράφει ο π. Ιωακείμ Καραχρήστος, "γρήγορα ο χώρος γύρω από το Ναό άλλαξε όψη και το κάθε τι ζωντάνεψε με την παρουσία των ψυχών, που με την εργατικότητά τους νοικοκύρεψαν τα πάντα. Και ήδη έφτασε η μεγάλη στιγμή να μετατραπεί το ανεπίσημο Ησυχαστήριο σε επίσημη Κοινοβιακή Μονή και να πάρει νομική υπόσταση. Το αποφασιστικό αυτό βήμα το οφείλει η Μονή στον Σεβ. Μητροπολίτη Φιλίππων κ. Προκόπιο, ο οποίος αμέσως μόλις ήρθε στην Καβάλα, εκδήλωσε την αγάπη του προς τη μικρή Μοναστική Αδελφότητα των Νικητών. Και δεν έμεινε μόνο σε λόγια και τυπικές υποσχέσεις, αλλά και έμπρακτα βοήθησε στην ανάπτυξη και πρόοδο της Μονής. Με πρωτοβουλία του εκδόθηκε η υπ' αριθ. Φ. 063.1/17/5381/6-3 75(307 ΦΕΚ-Β) απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, που αφορούσε την "Ίδρυση της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρως Νικητών", και με φροντίδα του βρέθηκε το πρώτο χρηματικό ποσόν για να αρχίσουν οι εργασίες ανεγέρσεως των κτιριακών εγκαταστάσεων της Μονής".

Οι Καβαλιώτες και πάλι, για μια ακόμη φορά, βάζουν "το χέρι τους βαθειά". Συγκινητική είναι η προσφορά τους. Και οι έχοντες, αλλά και οι στερούμενοι, με τη χάρη και τη φώτιση του Θεού, συναγωνίζονται ποιός θα βοηθήσει περισσότερο. Οι εγκαταστάσεις της μονής ξεφυτρώνουν η μια μετά την άλλη. Σε δύο μόλις χρόνια, σχεδόν ολοκληρώθηκε όλο το τεράστιο οικοδομικό έργο που βλέπουμε σήμερα και έγιναν με μεγαλοπρέπεια τα εγκαίνια στις 12-6-77. Η πετρώδης και τραχιά γη αφού ποτίστηκε με ιδρώτες και δάκρυα και αγιάστηκε με προσευχές και αγρυπνίες, πειθάρχησε τελικά και ημέρεψε και στολίστηκε έτσι ώστε σήμερα να είναι μια αληθινή όαση που πραγματικά εντυπωσιάζει κάθε προσκυνητή. "Ο επισκέπτης μόλις περάσει την κεντρική είσοδο, συνεχίζει και πάλι ο π. Ιωακείμ, αμέσως διαπιστώνει ότι μπήκε σε άγιο χώρο. Όλα είναι σεμνά, καλοχτισμένα, και καλοβαλμένα σύμφωνα με τη βυζαντινή παράδοση και τέχνη. Όλα αστράφτουν από καθαριότητα και νοικοκυροσύνη. Κάθε γωνιά έχει τη χάρη της και το πνευματικό της περιεχόμενο και διδάσκει με τον τρόπο της. Παντού δένδρα και ανθόκηποι και λαχανόκηποι, που με αφθονία φυτών κοσμούν το χώρο και ευφραίνουν τις αισθήσεις.

Κοντά στην εξωτερική πύλη και δεξιά, σε ιδιαίτερα απομονωμένο χώρο, βρίσκεται ο Ξενώνας με το παραδοσιακό αρχονταρίκι. Διώροφο βυζαντινό κτίριο με όλους τους απαραίτητους για τη φιλοξενία χώρους. Μπροστά ακριβώς και απέναντι μια βρύση έτοιμη να καλωσορίσει με τη δροσιά της τον κουρασμένο προσκυνητή, και πλάι ένα κομψό παρεκκλήσιο, αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα, τον ιαματικό. Κοντά εκεί είναι και η έκθεση εργοχείρων, όπου μπορεί ο επισκέπτης να εφοδιαστή με κάθε είδους εκθέματα χειροτεχνίας, που με ιδιαίτερη επιμέλεια φιλοτεχνούν οι μοναχές, και αποτελούν το μοναδικό εισόδημα της Μονής. Διακοσμητικά κεριά και μοσχοθυμίαμα, πήλινα και εικόνες, πλεκτά και κεντήματα, γύψινα και ξυλουργικά ενθύμια, βιβλία και κομποσχοίνια και ένα σωρό άλλα αναμνηστικά υπενθυμίζουν την κύρια απασχόληση του Κοινοβίου".

Στο κέντρο του όλου συγκροτήματος βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής ναός της μονής, που λειτουγεί ως καθολικό. Είναι μία όμορφη, επιβλητική ολοκαίνουργια εκκλησία, μοναστηριακού τύπου και αρκετά ευρύχωρη. Η καλαισθησία, η τάξη και η αρμονία που επικρατούν μέσα στο ναό, όπως και σε όλο το μοναστήρι, είναι χαρακτηριστικά που προδίδουν ψυχές με ιδιαίτερη ευαισθησία και οι οποίες ξέρουν να συνταιριάζουν την εσωτερική ψυχική ομορφιά με την εξωτερική χάρη. Στο δεξιό προσκυνητάρι του ναού κάτω από ένα ακοίμητο καντήλι, δεσπόζει η θαυματουργή εικόνα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρως.

Πίσω ακριβώς από τη νότια πλευρά του ναού βρίσκεται ένα θαυμάσιο και μεγαλόπρεπο επίσης κτίριο όπου στεγάζονται τα κελιά των μοναχών, τα εργαστήρια και κυρίως το ιεροραφείο. Στο κέντρο της πτέρυγας αυτής βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου που εξυπηρετεί τις καθημερινές λατρευτικές ανάγκες των μοναχών. Εργαστήρια, εκτός από τα παραπάνω, υπάρχουν και στο κτίριο όπου αρχικά στεγάζονταν οι μοναχές, όταν ακόμα η σημερινή μονή λειτουργούσε ως ησυχαστήριο. Σήμερα οι εγκαταστάσεις αυτές χρησιμοποιούνται και ως αποθήκες. Κοντά σ' αυτές, ανάμεσα σε δύο όμορφα προσκυνητάρια, της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως του Κυρίου μας, βρίσκεται ο τάφος του παπά-Σωτήρη Μελίδη που τόσο πιστά υπηρέτησε σ' όλη του τη ζωή την Εκκλησία και συνέδεσε την τύχη του με τις περιπέτειες των συγχωριανών του και της "Αγιασωτήρας", της πραγματικής ιδρυτού της μονής. Μια άλλη χαρακτηριστική γωνιά του μοναστηριού και πόλος έλξης κυρίως των παιδιών που συνοδεύουν τους γονείς τους, είναι ο γνωστός "ζωολογικός" κήπος με τα πολύχρωμα παγώνια και τα άλλα όμορφα πτηνά που κι 'αυτά με τις φωνές τους και τα κελαηδήματα τους συμπληρώνουν τη γενική αρμονία αποτελούν μιαν εκδήλωση αγάπης και μιαν αποζημίωση, θα λέγαμε, για τον κόπο που έκανε ο επισκέπτης να έρθει ως εδώ". Σωστός παράδεισος ο χώρος. Οι μοναχές με την καθοδήγηση και την εμπνευσμένη και δυναμική παρουσία της ηγουμένης Ευδοκίας, έχουν μετατρέψει τον άγονο και εγκαταλειμμένο χώρο, με τις προσευχές και τα κομποσκοίνια τους, με τις αγρυπνίες και την εργασία τους σε πραγματικό εργαστήριο αγιότητας, εποποιίας και νοικοκυροσύνης. Παράλληλα με την προσωπική και εξαντλητική τους άσκηση και αγώνα, που γίνεται καθημερινά σ 'όλο το εικοσιτετράωρο και τη συμμετοχή τους στις ατέλειωτες ώρες της κοινής λατρεί ας και προσευχής, έχουν αναλάβει κατά τους μήνες του θέρους και τη φιλοξενία και τη διδασκαλία των δεκάδων κοριτσιών, που φθάνουν εδώ απ' όλη την ευρύτερη περιοχή, για τη μαθη τεία τους στην κατασκευή ειδών χειροτεχνίας.

Στα πανηγύρια της μονής, του Αγίου Παντελεήμονος (27 Ιουλίου), του Αγίου Νεκταρίου (9-Νοεμβρίου) και στις μνήμες των Αγίων των οποίων τμήματα των λειψάνων τους υπάρχουν στη μονή, όπως του Αγίου Ιωάννου Κουκουζέλη, του Αγίου Ακακίου του Καυσοκαλυβίτου, του Νεομάρτυρος Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων κ.α., και ιδιαίτερα στις 6 Αυγούστου, όπου χιλιάδες είναι οι προσκυνητές που καλύπτουν όλους τους χώρους και τη γύρω περιοχή του μοναστηριού, η προσφορά και ησυγκινητική φιλοξενία των αδελφών ξεπερνά κάθε ανθρώπινο όριο και αντοχή.

Φυσικά η φιλοξενία και η αγάπη αυτή των μοναστριών δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτές τις μέρες. Καθημερινά και μάλιστα μετά την άνοιξη που ο καιρός ιδιαίτερα προσφέρεται για "ανάβαση" και εκδρομή, δεκάδες είναι αυτοί που δρασκελίζουν κάθε τόσο την πόρτα της μονής. Και οι μοναχές δεν περιορίζονται μόνο στην "υλική" φιλοξενία των επισκεπτών. Μαζί με το ποτήρι το δροσερό και τον καφέ, που αποτελεί παράδοση σ'  όλο τοχώρο των ορθοδόξων μοναστηριών, προσφέρεται και ο "λόγος ο καλός", ο λόγος της "παρηγοριάς και παραμυθίας", η διδασκαλία του Κυρίου μας και τα θαύματα της Αγίας Του Εικόνος, της "Αγιασωτήρας".

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΝΙΚΗΤΩΝ

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ.

Με τον όρο Αγιολογία αναφερόμαστε στον ιστορικό κλάδο της θεολογικής επιστήμης, που μελετά τους βίους των αγίων και την τιμή που τους αποδίδει η Εκκλησία και ερευνά διάφορα γενικότερα θέματα (θεολογικά, ιστορικά, φιλολογικά, κοινωνιολογικά, αρχαιολογικά κ.ά.), που σχετίζονται με τους αγίους. Η Αγιολογία αποτελούσε κλάδο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας μέχρι την περίοδο που οι Βολλανδιστές άρχισαν να περισυλλέγουν και να δημοσιεύουν τους δεκάδες ογκώδεις τόμους με Βίους Αγίων υπό την επιγραφή Acta Sanctorum (από το 1643) οπότε και διαμορφώθηκε ως ξεχωριστό αντικείμενο.

Τα αγιολογικά κείμενα υπήρξαν ένα από τα σπουδαιότερα και δημοφιλέστερα είδη της βυζαντινής γραμματείας καθώς βρισκόταν στην πρώτη σειρά των προτιμήσεων του κοινού όλων των τάξεων και των κοινωνικών στρωμάτων. Τα σπουδαιότερα συγγράφονται τον 4ο-5ο και 14ο αιώνα, ενώ αξιόλογη ακμή αγιολογικών κειμένων παρατηρείται και από τον 9ο μέχρι τον 11ο αιώνα. Κυρίαρχες μορφές είναι οι Μάρτυρες της εποχής των διωγμών, οι Ασκητές και οι εκκλησιαστικές προσωπικότητες, που καταπολέμησαν τις αιρέσεις. Με τον τρόπο αυτό οι πιστοί μπορούσαν να γνωρίζουν πως πρωτοεκδηλώθηκε η τιμή και ο σεβασμός προς τους αθλητές της πίστεως, τα αίτια εορτασμού της επετείου του θανάτου τους, της ανέγερσης ναών αφιερωμένων σε αυτούς ή της τιμής των ιερών λειψάνων τους.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ

ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ…

ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ…

ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΝΙΚΗΤΩΝ…

ΤΟ ΤΕΜΠΛΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ…

ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ…

Μ.Α.Φ.ΙΑΔεν έχουμε ανάγκη από ΔΑΝΕΙΚΑ, αλλά από

ΙΔΑΝΙΚΑ!Υπεύθυνος Καθηγητής : Νταμπαλής ΑντώνιοςΥπεύθυνος Επιμελητής Εργασίας :

Αποστολίδης Πρόδρομος

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΜΑΣ…

Ιστοσελίδα Μητρόπολης www.im-pfilippon.gr Πρακτικά του σεμιναρίου τοπικής ιστορίας

που διοργανώθηκε από το Δήμο Καβάλας

Μαρτυρίες από την ηγουμένη και τις μοναχές της Ιεράς Μονής Νικητών

Βοήθεια από την βιβλιοθήκη του σχολείου μας

ΗΡΘΜΑΜΕ ΞΑΝΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΜΑΦΙΑ.ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΞΑΝΑ. ΠΗΓΑΜΕ ΕΚΔΡΟΜΕΣ, ΕΙΔΑΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΗΓΑΜΕ ΣΕ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ.ΔΟΥΛΕΨΑΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΧΩΡΙΣ ΨΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ !

ΜΑΦΙΑ ΔΥΝΑΤΑ Ε ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ Ε ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΧΤΥΠΗΤΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΟΥΠΕΡ ΝΤΑΜΠΑΛΗ ΜΑΦΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ.

ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΗΓΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΜΑΣ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΔΥΟ ΙΕΡΕΙΣ, ΜΑΘΑΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ ΠΗΡΑΜΕ ΚΑΙ ΚΕΡΑΣΜΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ

REFREN

ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.ΨΗΛΑ ΣΤΗ ΚΟΡΥΦΗ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ