Κάποτε… -μοιάζει θαρρείς με παραμύθι- …κάποτε ήταν ένα παιδί απλό και καλόβολο.Το μόνο πράγμα στη ζωή του ήταν ο Πατέρας.

Έσκυβε το κεφάλι μ’ αγάπη στο στήθος Του κι άφηνε εκεί όλους του τους πόθους.Κι ο Πατέρας, πάντα, έκανε αληθινές όλες του τις επιθυμίες,

αυτές που είχαν ειπωθεί κι αυτές ακόμη που δεν υπήρχαν λόγια να εκφραστούν.

Το παιδί περίσσια ευτυχισμένο έγραφε τραγούδια για τον αγαθό Πατέρα.Ήταν μια ωραία εποχή εκείνη.

Ο ουρανός γελούσε, γιόρταζε όλη η γη με τη χαρά τους.

Ίσως οι γονείς χαρίζουν στα παιδιά τους πλούτη, παιχνίδια, ζωάκια, βιβλία.Ήξερε να κάνει δώρα ο Πατέρας: Κι έντυνε τον ουρανό Του μ’ άπειρα μέτρα γαλάζιο,έστρωνε τη γη του μ’ αγριολούλουδα και δρόσιζε με ποτάμια το κουρασμένο χώμα.

Το δειλινό, όταν ο Πατέρας έδινε άδεια στον ήλιο ν’ αναπαυτεί, Εκείνος με το παιδί Του έστεκαν λίγο να κουβεντιάσουν μαζί.

Ήταν ωραίες στιγμές. Πότε, πότε το πατρικό χέρι σηκωνόταν στοργικά να διορθώσει τα μαλλιά ή μια πτυχή στο φόρεμα του παιδιού.

Ήθελε και φρόντιζε να ‘ναι όλα τέλεια στ’ αγαπημένο Του πλάσμα. Εκείνο Τον κοίταζε στα μάτια και χαμογελούσε.

Κάποτε ο Πατέρας καλούσε όλα τα πουλιά και τα νερά να παίξουν το γλυκύτερο σκοπό, για να τραγουδήσει το παιδί Του.

Εκείνο τραγουδούσε, ίσως όχι κάποτε σωστά, προσπαθούσε όμως… Στιγμές-στιγμές ακουγόταν σιγανή η πατρική φωνή να κατευθύνει στοργικά

το παιδικό τραγούδι… Το ίδιο τραγούδι πάντα, το τραγούδι της Γραφής.Όλα κυλούσαν όμορφα…

…ώσπου ήρθε ο ξένος…Ήταν ένας τύπος παράξενος που τρόμαζε το παιδί.Του ‘στηνε καρτέρι στις γωνίες και προσπαθούσε να το σαγηνέψει.Εκείνο φοβήθηκε γιατί ο ξένος άλλαζε χίλιες μορφές.Άλλοτε βίαιος, επιθετικός, άλλοτε γλυκός, γαλήνιος…Άλλοτε ειρωνευόταν, άλλοτε επαινούσε το παιδί και πάντα μια λέξη είχε στο στόμα του: «ΕΛΑ»Το παιδί πάλευε απεγνωσμένα.Δυο, τρεις φορές βρήκε άδειο της χαράς το κρύσταλλο.Μια φορά θαρρώ ο ξένος προσπάθησε να πάρει τη μορφή του Πατέρα.Δεν τα κατάφερε ευτυχώς.

Κι είχαν και κάτι άλλο: σου δείχνανε μόνο τον εαυτό σου. Αυτό ήταν που άρεσε στο παιδί… Επιτέλους θα ‘βρισκε ευκαιρία να περιποιηθεί μόνο του τον εαυτό του, όχι για κακό, μόνο για να ξεκουράσει τον Πατέρα. Είναι αλήθεια πως δεν είχε κακό στο νου του, όταν ευχαρίστησε τον ξένο… Νόμισε πως ήταν σωστό.

Κάτω στη φυλακή, χώμα, χώμα. Μπρος –πίσω, αριστερά, δεξιά, πλάγια… ο εαυτός του, ο εαυτός του, ο εαυτός του. Και πάνω ψηλά -τρομερό- κι εκεί

ο εαυτός του, πάλι ο εαυτός του μέσα από τους καθρέφτες.

Δεν ανησύχησε… Αφέθηκε ρεμβαστικά στα όνειρα των καθρεφτών. Θα τα ‘βγαζε πέρα μια χαρά μόνο του. Να, μια πτυχή τσαλακωμένη…

έτσι μπράβο… τη διόρθωσε… όχι πολύ καλά βέβαια, ο Πατέρας θα την έκανε καλύτερα. Για στάσου, να κι άλλες μικρές ατέλειες.

Δε βαριέσαι… Αστεία… Πες μου, ξένε, είμαι εν τάξει