1

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 3

ΓΕΝΙΚΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ 4

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: ΜΕ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΑΥΤΗ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΜΑΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

ΣΤΑΘΜΟΣ 4

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ΚΑΙ ΤΑ «ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ» ΤΟΥΣ: ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ ΓΙΑΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ

ΧΑΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ 9

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΔΟΚΑ ΑΠΟ ΜΙΑ «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» 13

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ 18

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: ΑΜΕΣΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ

ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ 22

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΟΡΟΥΣ ΠΙΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ

ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΤΟ ΚΚΕ 28

ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ 32

ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Η «ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ» ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ; 32

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΚΕ ΔΕ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΜΙΑ «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»; 33

ΓΙΑΤΙ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ; 34

ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΕΞΟΥΣΙΑΣ; 35

ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΙΔΙΑ; 36

ΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ; 37

ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ «ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»; 38

ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ Η ΕΜΜΟΝΗ ΓΙΑ «ΕΝΟΤΗΤΑ»; 40

ΕΙΝΑΙ «ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ» Η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»; 41

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΙ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΕΣ; 42

ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟΝ ΟΛΑΝΤ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΛΑΝΣΟΝ; 43

ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ 45

Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ 45

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ 46

ΓΙΑΤΙ «ΣΗΚΩΝΟΥΝ» ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ; 47

ΠΟΙΟΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ; 48

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΕΡΙ «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» 49

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ 50

ΚΚΕ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 51

ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ 52

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟ ΚΚΕ 53

ΠΟΙΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ; 54

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΚΕ 55

ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΦΟΥΜΑΡΑ» 56

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ «ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ» 57

2

ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ «ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ» 58

ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ 59

Ο «ΑΣΦΑΛΗΣ ΔΡΟΜΟΣ» ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ 60

ΚΟΙΝΗ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ 62

ΠΟΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ; 63

«ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ - ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ 64

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 65

ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΤΙΣ ΕΥΕΛΙΚΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ 66

ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ 68

ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥΣ 69

ΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ... ΒΑΖΕΙ ΤΗ ΓΣΕΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ 69

ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ 70

ΑΠΟΘΕΩΝΟΥΝ ΤΟ «ΔΙΑΛΟΓΟ» ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 71

Η «ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ 72

ΑΘΛΙΑ ΑΝΤΙΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ 73

ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ 74

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ «ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ» 75

ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΟΙ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 76

ΤΙ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑΖΟΥΝ 77

ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΚΕ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ 78

Η ΝΕΑΝΙΚΗ ΨΗΦΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΗ 80

ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΔΡΑΣΗΣ 80

Η ΑΠΟΧΗ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΕΙ 81

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑ ΤΟΥΣ 81

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ 82

ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΑΡΤΗΣΗ 83

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ» 84

3

Εισαγωγή

Η παρακάτω αρθρογραφία δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη κατά τη διάρκεια της προεκλογικής

περιόδου για τις Βουλευτικές Εκλογές της 6ης Μάη 2012. Η αρθρογραφία χωρίζεται στα εξής

μέρη:

- Αρχικά υπάρχει γενική αρθρογραφία με κύρια άρθρα της εφημερίδας και ομιλίες της

ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα.

- Στη συνέχεια υπάρχει ολόκληρη η αρθρογραφία από 4 στήλες της εφημερίδας με

τίτλους: «Ερώτηση-Απάντηση», «Στο Δικό μας Δρόμο», «Οι εργάτες με το Κόμμα

τους και Η Νεανική ψήφος να είναι ΚΟΚΚΙΝΗ»

Το συγκεκριμένο αρχείο περιέχει την αρθρογραφία μέχρι την Κυριακή 21 Απρίλη 2012.

4

Γενική Αρθρογραφία

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Με ισχυροποίηση του ΚΚΕ, αυτή η εκλογική μάχη πρέπει

να γίνει σταθμός

Αποσπάσματα από την ομιλία (26/3/2012) της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε εργαζόμενους και άνεργους της

Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης

Με εργαζόμενους και άνεργους της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης συζήτησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ,

που περιόδευσε στο χώρο και συναντήθηκε με τις διοικήσεις των σωματείων. Μετά το τέλος της

συγκέντρωσης, η Αλέκα Παπαρήγα επισκέφτηκε το τοπικό Λιμεναρχείο. Στη σύντομη συζήτηση με τους

λιμενικούς κυριάρχησαν οι περικοπές στα λεγόμενα «ειδικά μισθολόγια», που προβλέπονται από τη νέα

δανειακή συμφωνία για αμέσως μετά τις εκλογές και θα συρρικνώσουν κι άλλο τις αποδοχές των

εργαζόμενων σε τομείς του Δημοσίου. Μιλώντας νωρίτερα στους εργάτες της Ζώνης, η Αλέκα Παπαρήγα

σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Εδώ, ο χώρος σας, έχει μια τεράστια πείρα, που, αν αποφασίσετε, μπορείτε να γράψετε ολόκληρο βιβλίο για

την ιστορία όλου του κλάδου της ναυπηγοεπισκευαστικής και μια εμπειρία αγώνων. Πείρα πάρα πολύ μεγάλη.

Θα έλεγε κανείς, από μόνοι σας ο καθένας μπορεί να κάνει διαφώτιση σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό πώς

έφτασε ως εδώ η Ζώνη και όχι μόνο. Ολόκληρος ο κλάδος. Τα έχετε ζήσει στο πετσί σας. Εχουμε μιλήσει πολλές

φορές...

Επιτρέψτε μου να κάνω μία σύντομη ανακεφαλαίωση πώς βλέπουμε εμείς αυτήν την πείρα. Εχετε ζήσει την

περίοδο πριν πολλά χρόνια, όπου ο κλάδος της ναυπηγοεπισκευαστικής είχε ατυχήματα δουλειάς. Εν πάση

περιπτώσει, σκληρές συνθήκες. Πoτέ δεν έπαψαν εδώ να υπάρχουν τα θανατηφόρα ατυχήματα, ποτέ δεν έπαψε

ο χώρος αυτός να είναι αιματοβαμμένος, κυριολεκτικά. Από τις πιο σκληρές συνθήκες που υπάρχουν στην

Ελλάδα... Και παρά το γεγονός ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ, δεν εφαρμόστηκαν τα επιτεύγματα

της επιστήμης στο δικό σας χώρο, γιατί αυτό ήθελε επενδύσεις.

Παρ' όλα αυτά, ο χώρος αυτός είχε και κατακτήσεις. Δεν θα έλεγα υψηλές συμβάσεις, γιατί η δουλειά σας δεν

αποζημιώνεται, αλλά οπωσδήποτε είχε καλύτερες συμβάσεις από άλλους κλάδους. Ξαναλέω όμως,

αναντίστοιχα με τη σκληρή δουλειά που είχατε και με το γεγονός ότι η δουλειά σας δεν είναι συνεχής και

σταθερή, 365 μέρες το χρόνο. Και μπορεί να πει κανείς ότι ο κόπος σας πληρώθηκε, αλλά στις συνθήκες της

καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και όταν υπάρχει ιδιοκτησία στα πλοία και αυτό που λέμε εμείς στα μέσα

παραγωγής, δεν αμείβεται 100% ο κόπος του εργαζόμενου.

Ωστόσο, σε αυτόν το χώρο, υπήρχαν, λέω σχετικά με άλλους, καλύτερες κατακτήσεις. Και νομίζω ότι το ξέρετε,

και αυτό αποτελεί δικό σας, πώς να πω, τιμητικό αποτέλεσμα. Και εμείς έχουμε να υπερηφανευόμαστε ότι και σε

αυτόν τον κλάδο επιβεβαιώνεται ότι όταν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν το δίκιο τους και παλεύουν, όταν

εμπιστεύονται δυνάμεις αγωνιστικές, κάποια αποτελέσματα υπάρχουν.

Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η μείωση του τζίρου, ας πούμε, σε αυτόν τον κλάδο και τα προβλήματα της

ανεργίας, άρχισαν πριν την οικονομική κρίση. Δεν είναι καινούργια, δεν είναι καθόλου καινούργια. Θυμάμαι,

αυτή είναι η εμπειρία του Κόμματός μας, των μελών του Κόμματος που δουλεύουν εδώ, των στελεχών του

Κόμματος που επισκέπτονται - και προσωπική εμπειρία έχω - ότι η ανεργία χτυπάει πολλά χρόνια το χώρο.

Τι είχαμε πει τότε, που επιβεβαιώθηκε 100%; Μετά το 1992 και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με τη

νίκη, όπως λέμε εμείς, της αντεπανάστασης στις χώρες του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση,

5

άρχισε η αντίστροφη μέτρηση εδώ, σε αυτό το χώρο. Παραδείγματος χάρη, η Γερμανία μπορούσε να

αξιοποιήσει τα ναυπηγεία του Γκντανσκ. Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι πριν, στη σοσιαλιστική οικονομία, δεν

μπορούσαν να εκμεταλλεύονται οι Γερμανοί αυτά τα ναυπηγεία. Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τις

εξελίξεις στα Βαλκάνια που προκάλεσε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η Γερμανία ήθελε να βρει διέξοδο προς τη

Μεσόγειο.

Δεν ήταν όμως μόνο η Γερμανία, γιατί συνηθίζεται να αναγορεύεται μόνο ο γερμανικός παράγοντας, ο

καπιταλιστικός, σε αντίπαλο. Οπωσδήποτε και αυτοί έπαιξαν ρόλο, άνοιξαν άλλες δυνατότητες ναυπηγείων σε

μια σειρά πρώην σοσιαλιστικές χώρες και εντάθηκαν και οι ανταγωνισμοί. Οι ανταγωνισμοί με την Κίνα - που

μπορεί να έχει στην εξουσία Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως λέγεται, αλλά είναι καπιταλιστική χώρα, καραμπινάτη,

κανονική, όπως είναι και η Ελλάδα, όπως είναι η Γερμανία και άλλες. Και άρχισε λοιπόν ο ανταγωνισμός των

πιο φτηνών μεροκαμάτων.

Τότε, λοιπόν, θυμήθηκαν ότι στη Ζώνη, η αιτία της ανεργίας ήταν κάποιες κατακτήσεις που είχατε, και άνοιξε

ένας πόλεμος φθοράς πριν την κρίση. Οπωσδήποτε, η κρίση, από ένα σημείο και μετά παίζει ενισχυτικό και

πρόσθετο ρόλο. Αλλά επίσης δεν αγνοούμε ότι για την κρίση δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, δεν την δημιούργησαν

οι εργαζόμενοι. Και με τα χαμηλά μεροκάματα βρήκαν καινούργιες χώρες, καινούργιες αγορές. Το κεφάλαιο,

όπως και το ελληνικό, δεν έχει πατρίδα. Πατρίδα έχει ο εργαζόμενος λαός. Συμφέρει να πάει στην Κίνα,

συμφέρει να πάει στο Βιετνάμ, συμφέρει να πάει στην Κορέα... Οπου συμφέρει θα πάει! Ολα τα άλλα τώρα περί

πατριωτισμού... Θυμούνται τον πατριωτισμό, όταν χρειάζεται να σας επιτεθούν και να σας πουν μεροκάματα

όσο γίνεται πιο κάτω για να γίνετε πατριώτες...

«Ανάπτυξη» με τι μισθούς;

Η κρίση οπωσδήποτε όξυνε αυτή την κατάσταση. Εδώ πέρα, όμως, βλέπετε χτυπιέται ένας κλάδος πάνω στον

οποίο μπορεί να στηριχτεί όχι μόνο η ναυπηγοεπισκευαστική, αλλά και αρκετοί άλλοι κλάδοι της βιομηχανίας.

Και να σας πω, στο κάτω κάτω, αν είχαμε φιλεργατικές κυβερνήσεις, θα έβρισκαν κάποιες εναλλακτικές λύσεις.

Πάρτε τώρα τα ναυπηγεία. Να σας πω ένα παράδειγμα με τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Οταν τα πούλησαν, από

τους Γερμανούς τα πήραν οι Αραβες - αλλά το θέμα είναι ότι δεν λειτουργούν για τις ανάγκες της χώρας μας.

Ο νέος ιδιοκτήτης έφερνε δουλειά από αραβικές χώρες και παρενέβη η Ευρωπαϊκή Ενωση και λέει,

απαγορεύεται σε μία χώρα μέλος της ΕΕ να κατασκευάζονται πλοία από άλλη χώρα, πολύ συγκεκριμένα για τα

Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Είχαν κλείσει οι Αραβες καράβια από τη Λιβύη και από άλλες χώρες. Και φυσικά ο

Αραβας κεφαλαιοκράτης είναι καπιταλιστής, δεν θα νοιαστεί για τους εργαζόμενους του Σκαραμαγκά. Σου λέει,

δεν μου επιτρέπεις εμένα να κάνω πλοία, θα πάω άλλου. Ισως να αγοράσει ναυπηγεία από μία χώρα εκτός ΕΕ.

Ποιο συμπέρασμα βγαίνει; Πριν την κρίση, αυτό που λένε "μαγνήτης τα χαμηλά μεροκάματα", σε συνδυασμό με

την απελευθέρωση της αγοράς και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες υπήρχαν

πολύ οργανωμένα ναυπηγεία που μπορούσαν τώρα να τα εκμεταλλευτούν, όλα αυτά μείωσαν τη δουλειά στον

κλάδο των ναυπηγείων.

Τώρα, αλλού ρίχνουν τα ενδιαφέροντά τους. Να ενισχύσουν, βέβαια, και τους εφοπλιστές, τους ενίσχυαν. Τώρα

ενισχύουν εκείνους τους καπιταλιστές, οι οποίοι ενδιαφέρονται να επενδύσουν κάπου αλλού, που το κέρδος

είναι πάρα πολύ μεγάλο. Θα έχετε ακούσει παραδείγματος χάρη ότι θα γίνει στην Ελλάδα τώρα "ανάπτυξη".

Πείτε αν ακούσατε τον δικό σας τομέα. Ολο τον κλάδο της ναυπηγοεπισκευαστικής. Τι λένε; Η Ελλάδα θα γίνει

ενεργειακό κέντρο. Και τι δουλειές κλείνουν; Παραδείγματος χάρη, την αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας στην

Ελλάδα.

Πραγματικά, στην Ελλάδα έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Μπορούσαμε με την ηλιακή ενέργεια να λύσουμε

προβλήματα θέρμανσης, ενέργειας κλπ. και εν πάση περιπτώσει θα μπορούσαμε να εισάγουμε λιγότερο

6

πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Κάνουν ορισμένα έργα στις περιοχές εκείνες της Ελλάδας που έχουν μπόλικο ήλιο,

όπου είναι συγκεντρωμένη η ηλιακή ενέργεια, πάρα πολλά κάνουν στην Κρήτη και αλλού. Προσέχτε όμως, με

μόνιμες θέσεις εργασίας 50, 60 άτομα γιατί αυτές οι εγκαταστάσεις έρχονται έτοιμες, τοποθετούνται, είναι

αυτοματοποιημένες, δεν χρειάζονται επισκευή όπως ένα πλοίο κλπ. Οσο αυτοματοποιημένο και να είναι ένα

πλοίο, χωρίς τον ανθρώπινο παράγοντα δεν γίνεται, θα πατάει κουμπιά.

Την ηλιακή ενέργεια την εξάγουν στη Γερμανία. Και αυτός που θα βγάζει κέρδος, είναι ο ιδιώτης που έχει την

εγκατάσταση. Δηλαδή, εξάγεις ένα προϊόν δεν έχει εισόδημα ο λαός, το χάνεις από τις ανθρώπινες ανάγκες.

Είδατε να γίνει πουθενά προγραμματισμός, ας πούμε, να φέρουν, να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα; Οχι, το

αντίθετο. Συνομολογούν και γίνονται επενδύσεις και επισκευές πλοίων και κατασκευές αλλού. Και όταν υπάρχει

πολύ δουλειά και τώρα που μπορεί να υπάρχει και λιγότερη.

Και τώρα έρχεται το εξής κερασάκι στην τούρτα. Λένε το εξής πράγμα: Αντί να φέρνω Ρουμάνους με 150 ευρώ το

μήνα, πάρτε εσείς μισθούς Ρουμανίας. Δεν λένε; 150 ευρώ, 200, έτσι είναι σε άλλες Βαλκανικές χώρες... Εκεί

που έλεγαν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας και τα άλλα κόμματα που υποστηρίζουν την ΕΕ, ότι η

Ελλάδα θα μπει στον "σκληρό πυρήνα" της ΕΕ - θα γίνουμε Δανία μας έλεγαν - τώρα η ΕΕ λέει, εσείς θα πάτε

150 - 200 ευρώ το πολύ. Για να έρθουν λοιπόν τα πλοία, εσείς πρέπει -για να έρθουν κάποια όχι σίγουρα- να

παίρνετε 150 ευρώ το μήνα και 200. Μπορείτε να ζήσετε με 200 ευρώ το μήνα; Η ερώτηση είναι περιττή, η

απάντηση είναι πασίγνωστη. Φυσικά άμα δουλέψετε και τσάμπα και χωρίς αμοιβή και φιλάτε και το χέρι του

εφοπλιστή, θα φέρει και καμιά δουλίτσα. Αυτή είναι η προοπτική;

Και εδώ αποδεικνύεται το εξής πράγμα. Η έννοια "ανάπτυξη" χρησιμοποιείται από όλα τα κόμματα. Δεν θα

ακούσετε κόμμα που δεν θα πει θέλω ανάπτυξη στην Ελλάδα. Εμείς τι λέμε όμως; Να έρθουν δουλειές στην

Ελλάδα, με τι μεροκάματο; Εμάς μας απασχολούν και τα δύο πράγματα. Και να υπάρχει ανάπτυξη, εννοώ

παραγωγή, αλλά και ο εργαζόμενος να ζει καλύτερα. Δεν μπορούμε να κάνουμε επιλογή ή 150 ευρώ ή δεν έχετε

καμία δουλειά. Γιατί αυτό είναι αδιέξοδο. Και 150 ευρώ να πάρετε και 200 ευρώ, θα ρίξουν πιο πολύ τους

μισθούς στις άλλες χώρες.

Οταν στην Ευρώπη -που υποτίθεται ότι η Ευρώπη είχε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής από την Ασία και την

Αφρική- όταν φτάσουν τους μισθούς στην Ευρώπη εκεί που τους φτάνουν τώρα, γιατί να μην πάει ο άλλος να

φτιάξει στην Αφρική; Κοιτάξτε, η τεχνογνωσία τώρα μεταδίδεται. Είναι πολύ εύκολη η μεταφορά της

τεχνογνωσίας, δεν είναι τόσο δύσκολη.

Αντεπίθεση με ενιαία πάλη

Αρα, εμείς, ως ΚΚΕ, δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε φέρτε δουλειά και ό,τι να είναι, γιατί τότε, με αυτή τη

λογική, θα πάμε με το μέρος των εφοπλιστών. Εμείς θέλουμε και δουλειά να έχουν οι εργαζόμενοι στη Ζώνη, οι

εργαζόμενοι στα ναυπηγεία, οι ναυτεργάτες και καλά μεροκάματα. Αλλά αυτό, πώς θα γίνει; Αυτή τη στιγμή είναι

ασυμβίβαστο, όσο υπάρχουν εφοπλιστές και εργαζόμενοι είναι ασυμβίβαστο. Οσο υπάρχουν βιομήχανοι και

εργαζόμενοι είναι ασυμβίβαστο.

Γιατί τώρα βρισκόμαστε σε άλλη φάση. Ο,τι ξέραμε σε συνθήκες, πώς να πω, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο,

πριν 20, 30 και 40 χρόνια, όπου μεγάλωνε η πίτα και κάτι παίρνανε και οι εργαζόμενοι, τώρα αυτό έχει

σταματήσει. Τώρα ο καπιταλισμός έχει γίνει άγριος. Βεβαίως, όπου υπάρχει αγώνας, υπάρχει, δεν πάει

χαμένος. Οταν σας το λέμε αυτό, σας λέμε και το εξής πράγμα: Οτι πρέπει να δείτε και την προοπτική.

Στο χώρο σας ακριβώς χάρις στο γεγονός ότι παλεύετε ενωμένοι στη βάση και δε σας δηλητηρίασαν με τα

πλάνα επιχειρήματα ότι όταν διεκδικείτε τότε φεύγουν οι δουλειές, έχετε καταφέρει τουλάχιστον να υπογράψετε

κάποιες Συλλογικές Συμβάσεις. Δε λέω ότι είναι οι καλύτερες που θα θέλαμε αλλά, εν πάση περιπτώσει, είναι

πολύ καλύτερες από ό,τι γίνεται σε άλλους χώρους.

7

Και κοιτάξτε να δείτε, αυτοί που έχουν ανάγκη να κάνουν τις επισκευές εδώ θα τις κάνουν. Δεν είναι εύκολο για

την κάθε επισκευή να πηγαίνουν στην Κίνα. Μη νομίζετε, εκεί θα πάνε οι πολύ μεγάλοι εφοπλιστές. Αλλά πρέπει

να μπει ένας φραγμός από εδώ και μπρος. Αν κυριαρχήσει η άποψη, χαμηλά μεροκάματα μήπως έρθει δουλειά,

ούτε δουλειά θα ρθει, ούτε τα μεροκάματα θα μεγαλώνουν.

Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε αντίσταση. Γιατί, ποιο είναι τώρα το μειονέκτημα; Το μειονέκτημα είναι ότι

ακόμα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα είναι πιο ανεβασμένο από άλλες χώρες στην

Ευρώπη, αν δεν υπάρχει συντονισμένη, ενιαία πάλη όλων των εργαζομένων, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί

υπάλληλοι και όλοι μαζί με τους μικρούς, πολύ μικρούς επιχειρηματίες και τη φτωχή αγροτιά, αν δε γίνει ενιαίος

αγώνας, ακόμα και αν έχεις αποτέλεσμα σε έναν κλάδο, είναι σημαντικό, είναι μια παρακαταθήκη, αλλά αν δε

γίνει ενιαίος αγώνας, δεν μπορείς να κατοχυρώσεις κάποια αποτελέσματα.

Και να σας πω γιατί. Γιατί η επίθεση είναι ενιαία τώρα. Και επομένως, δεν υποχωρούν εύκολα σε έναν κλάδο,

για να μην παλέψει ένας άλλος. Και σου λέει ότι έναν έναν κλάδο θα τον νικήσω, θα ηττηθεί, ούτως ώστε όλοι

μαζί να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Αρα λοιπόν, η αντίσταση σήμερα για να έχει αποτελέσματα, λέω σε

σύγκριση με πριν 20, 30 χρόνια, θέλει κοινό αγώνα. Πώς θα γίνει αυτός ο κοινός αγώνας; Mε πολλές μορφές.

Από την απλή αλληλεγγύη, μέχρι τις κοινές απεργίες, κοινές κινητοποιήσεις. Και αυτό που θα βοηθήσει πάρα

πολύ είναι ο ένας κλάδος να γνωρίζει τα προβλήματα του άλλου.

Εμείς, όπως ξέρετε, ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε τον όρο "τα ρετιρέ" και "τα υπόγεια", παρά το γεγονός ότι

υπήρχαν διαφορές αμοιβών από κλάδο σε κλάδο, από τομέα σε τομέα. Σήμερα, πρέπει κανείς να

συμπαραστέκεται και στον δημόσιο υπάλληλο - θα απολυθούν μαζικά δημόσιοι υπάλληλοι. Ο δημόσιος

υπάλληλος δεν πρέπει να έχει την άποψη ότι εσείς διώξατε τα καράβια από την Ελλάδα, γιατί θέλατε μισθούς

ανθρώπινους. Και εσείς πρέπει να συμπαρασταθείτε στο δημόσιο υπάλληλο, ανεξάρτητα αν έχετε την άλφα ή τη

βήτα παρατήρηση. Αν, δηλαδή, όλοι οι εργαζόμενοι δεν ενωθούν σε κοινούς αγώνες, η ήττα του κινήματος θα

είναι πάρα πολύ μεγάλη, η ήττα όλων μας.

Να γίνει θετικό βήμα στην κάλπη

Δεύτερον, δε φτάνουν οι αγώνες βέβαια. Παραδείγματος χάρη, επειδή τώρα, στην περίοδο αυτή, πάμε για

εκλογές. Ξέρετε τι λένε; Το κριτήριο της ψήφου είναι να κυβερνηθεί η χώρα αποτελεσματικά. Μάλιστα, σήμερα,

επειδή άκουγα έναν δημοσιογράφο, έτσι, πολύ γνωστό, δε θα τον έλεγα έγκριτο, ο οποίος έλεγε, προτιμώ να

κυβερνηθεί κουτσά στραβά παρά να μην κυβερνάται. Και μετά ζήτησε συγγνώμη για το κουτσά στραβά, γιατί

λέει, να μην παρεξηγηθούν τα ΑμΕΑ, αντί να ζητήσει συγγνώμη για άλλο πράγμα, εν πάση περιπτώσει. Πρέπει

λέει να κυβερνηθεί.

Οταν λένε να κυβερνηθεί κουτσά στραβά και αποτελεσματικά, εννοούν το εξής πράγμα: Να υλοποιηθούν όλες οι

συνθήκες που πέρασαν από τη Βουλή. Γιατί, λέει, αν δεν κυβερνηθεί με αυτόν τον τρόπο, έρχεται το χάος. Εσάς

αυτή η απειλή του χάους μπορεί να σας τρομοκρατήσει; Αναρωτιόμαστε. Ποιο είναι το χάος; Να σας πω τι λέμε

εμείς. Εμείς είμαστε και μαχητές, και οραματιστές, και ρεαλιστές ταυτόχρονα, αλλά ο ρεαλισμός μας είναι

αγωνιστικός, δεν κοροϊδεύουμε τον κόσμο σπέρνοντας αυταπάτες.

Εμείς θεωρούμε το εξής πράγμα: Ενα σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού και πιστεύω πριν από όλα οι εργάτες

- και αλίμονο αν δεν έχει γίνει στους εργάτες, να έχουν βγάλει αρκετά συμπεράσματα - μπορούν να μη

συμφωνούν με το 100% των συμπερασμάτων των δικών μας, αλλά τουλάχιστον από τα 70%, με 80%, κατά τη

γνώμη μας πρέπει να συμφωνήσουν. Από την πείρα σας, ειδικά εσείς. Ειδικά εσείς. Στο 60%, 70%, 80% πρέπει

να συμφωνήσουμε και έχουν μείνει ενδεχομένως κάποια πράγματα θα έλεγα προλήψεις, προκαταλήψεις,

δισταγμοί, δεν πειράζει.

8

Αν αυτός ο κόσμος τώρα πάει στην κάλπη και πάει με αυτό το επιχείρημα, να κυβερνηθούμε αποτελεσματικά, να

μη θυμώσουμε την Κομισιόν, να μη θυμώσουμε τους εφοπλιστές, να μη θυμώσουμε εκείνους, να τους

καθησυχάζουμε, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ, πολύ πολύ πιο δύσκολα. Διότι τον Ιούνη είναι ανοιχτός ο

λογαριασμός, θα παρθούν καινούργια μέτρα. Το λένε, άλλωστε έχει γίνει επίσημη αναγγελία και από τον

κυβερνητικό εκπρόσωπο. Προβλέπεται μέσα από τη δανειακή συνθήκη. Υπάρχουν δύο νομοσχέδια, τα οποία

δεν τα περνάνε προεκλογικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, γιατί είναι τραγικά. Απλώς, λέει, κάνουν προεργασία για να τα βρει

η επόμενη κυβέρνηση έτοιμα. Είναι το φορολογικό, εργασιακά, ασφαλιστικό και τέτοια πράγματα.

Εσείς τι περιμένετε από το φορολογικό και το ασφαλιστικό, να κάνουν παροχές; Αποκλείεται. Επομένως, το

ρεαλιστικό θα ήταν - όχι το ρεαλιστικό, το οραματικό το δικό μας, αυτό που θα θέλαμε - είναι να βγει, εργατική

εξουσία. Δεν είναι εύκολο να γίνει αυτό το πράγμα, δεν είναι δυνατό, από τις εκλογές. Δεν μπορούμε να λέμε

παραμύθια, αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ., ότι μπορεί τον Ιούνη να βγει μια "κυβέρνηση της αριστεράς". Αυτά

είναι παραμύθια. Οχι γιατί δεν μπορεί γενικά και τίποτα, αλλά κυβέρνηση που θα συγκρουστεί με τη δανειακή

σύμβαση δε βγαίνει.

Αρα, λοιπόν, εμείς λέμε το εξής πράγμα: Αν ο λαός αυτή τη στιγμή, συμπεριφερθεί, ξεπεράσει τους φόβους του

χάους - αυτά που του λένε θα έρθει χάος - τους φόβους της τιμωρίας των Ευρωπαίων - τι άλλη τιμωρία δηλαδή

να έρθει, τι άλλη τιμωρία από τους εφοπλιστές, τι άλλη, ειδικά εσείς; Αν ξεπεράσεις αυτούς τους φόβους και

πεις, στο κάτω κάτω, άκουσε να δεις, θα κάνω και εγώ αυτό που σκέφτομαι αυτή τη φορά. Δεν θα με φοβίσεις,

θα σε φοβίσω.

Σε αυτήν την περίπτωση μπορούμε να έχουμε το εξής θετικό βήμα: Από το να έχεις μια κυβέρνηση που να είναι

σταθερή, από το να έχεις μια σταθερή κυβέρνηση που παίρνει αντιλαϊκά μέτρα, να έχεις μια κυβέρνηση που να

φοβάται να τα πάρει. Να είναι μια αδύναμη κυβέρνηση. Είναι ένα πρώτο βήμα. Εμείς βέβαια θέλαμε μια

εργατική εξουσία, αλλά δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Δεν γίνεται τώρα, αύριο, μεθαύριο θα γίνει. Αλλά δεν γίνεται

τώρα, 6 Μαΐου που θα γίνουν εκλογές.

Και ο άλλος παράγοντας, είναι και αυτό το λέμε με κατηγορηματικότητα μπροστά στον εργάτη, ότι ο εργάτης έχει

συμφέρον - και ιδιαίτερα ο εργάτης σαν και σας, δεν είσαστε τα άσπρα κολάρα -, έχετε κάθε συμφέρον από ένα

όσο γίνεται πιο ισχυρό ΚΚΕ. Αυτό μπορεί να γίνει τον Μάη; Μπορεί να γίνει. Στο χέρι σας είναι. Και στο χέρι

μας να πείσουμε, αλλά εσείς δεν νομίζω, δε χρειάζεστε άλλο από μας να πειστείτε. Αλλιώς και αυτές οι

Συμβάσεις που κλείσατε τώρα, τον Ιούνη θα τις ρίξουν στο καλάθι των αχρήστων. Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά

έχουν αρχίσει και κλείνουν, η Ελευσίνα όσο αντέξει και θα εξαφανιστεί ένας κλάδος.

Ανάπτυξη για το λαό

Και μας ενδιαφέρει το εξής πράγμα: Εμείς δε θέλουμε να κλείνουν εργοστάσια. Είμαστε κατά των καπιταλιστών.

Διότι όταν κλείνουν εργοστάσια και τέτοιοι χώροι, δε γίνονται εύκολα. Και επειδή ακριβώς ξέρουμε ότι η

εργατική εξουσία που προτείνουμε θα ρθει, θα γίνει, δε θέλουμε να γίνει σε μια Ελλάδα έρημη, που θα έχει μόνο

ηλιακή ενέργεια και αυτοκινητόδρομους ή κάποια εργοστάσια μεμονωμένα. Αλλά εμείς θέλουμε έναν ολόκληρο,

οργανωμένο κλάδο. Τι έχετε να φοβηθείτε εσείς;

Τι λέμε εμείς; Θα κοινωνικοποιηθούν όλα τα εργοστάσια, θα γίνουν λαϊκή περιουσία. Γιατί, ατομική είναι η

Ζώνη; Θα ανήκει στο λαό. Και βέβαια αυτοί που θα τη διευθύνουν σε κάθε χώρο, θα είναι η λαϊκή συνέλευση

των εργατών. Και η δουλειά τι; Μα η εργατική εξουσία, η λαϊκή εξουσία, ή θα κατάσχει και θα κοινωνικοποιήσει

όσα πλοία υπάρχουν γύρω, γύρω, θα καλέσει και τους ναυτεργάτες, όσα πλοία είναι έξω να τα φέρουν στην

Ελλάδα, έχει γίνει αυτό. Θα ναυπηγήσει καινούργια πριν από όλα για τα νησιά μας.

Εσείς τι φοβάστε; Μήπως είναι ατομική σας η Ζώνη; Η λαϊκή συνέλευση των εργατών θα καθορίσει, με βάση τον

γενικό σχεδιασμό, τι θα παράγω, πώς θα παράγω. Οπωσδήποτε, η Ελλάδα είναι μια χώρα με μεγάλη πείρα.

9

Και να σας πω, εμείς λέμε αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερής διαγραφή του χρέους. Τότε θα μπορείς να

κατασκευάζεις αραβικά πλοία και δε θα σε εμποδίζει η ΕΕ.

Και φυσικά δεν θα αναπτυχθεί μόνο αυτός ο κλάδος. Θα αναπτυχθούν, η αγροτική παραγωγή, θα λυθεί το

πρόβλημα της διατροφής. Επιτρέπεται στην Ελλάδα να πηγαίνεις στα σούπερ μάρκετ και σου λένε - όταν λένε

κατασκευή στην Ευρώπη δεν είναι ελληνικά - να παίρνουμε σκόνη γάλα από την Ολλανδία, όταν εμείς

μπορούμε να παράγουμε γάλα; Να κάνουμε εισαγωγή ψάρια από ιχθυοτροφεία, τα οποία τα ταΐζουν με άλευρα

από εντόσθια ταύρου, όταν η Ελλάδα έχει άφθονο ψάρι; Εμείς λέμε ότι θα αναπτυχθεί ό,τι φυτεύεται στην

Ελλάδα, ό,τι μπορεί, ό,τι έχει κάτω το έδαφος, ο ορυκτός πλούτος. Θα το αξιοποιήσουμε καταρχήν για τις

εσωτερικές ανάγκες και βεβαίως, όπου μπορούμε θα κάνουμε και εξαγωγές και θα έχουμε και διεθνείς

συναλλαγές.

Εμείς αυτό λέμε, πρέπει να γίνει ένας σταθμός αυτή η εκλογική μάχη. Οχι μια από τα ίδια, ή να σκορπίσει το

πράγμα στα "καινούργια" κόμματα που εμφανίστηκαν, που είναι όλοι παλιοί, σε καινούργια κόμματα. Γιατί είναι

και αυτό. Τώρα ο καθένας παίρνει πέντε βουλευτές, δέκα, κάνει ένα κόμμα, όλα τα χρόνια ήταν μαζί στο ΠΑΣΟΚ,

στη ΝΔ. `Η αυταπάτες που έχουν κόμματα που σηκώνουν τη σημαία της "αριστεράς", που λένε εγώ θα

διαπραγματευτώ μέσα στην ΕΕ. Εσείς καταλαβαίνετε να χωράει διαπραγμάτευση; Η εμπειρία σας τι σας λέει;

Στο λάκκο των λεόντων δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Πολύ περισσότερο που υπάρχουν οι δανειακές συνθήκες,

δεν μπορείς να τις διαπραγματευτείς, απαγορεύεται η διαπραγμάτευση. Και δεν το λένε, μόνο εμείς το είπαμε.

Η εργατική τάξη δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Γι' αυτό δεν πρέπει να είναι απογοητευμένη. Αμα την είχε πει

και αποτύγχανε, τότε η απογοήτευση είχε θέση. Από τη στιγμή που δεν την είπε δεν έχει καμία θέση η

απογοήτευση».

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ΚΑΙ ΤΑ «ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ» ΤΟΥΣ: Να τσακιστούν στην κάλπη γιατί

ετοιμάζουν χάος για το λαό

Πίσω από τις κοκορομαχίες κρύβεται η συμφωνία τους στα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο και

ετοιμάζονται να φέρουν στη Βουλή τον Ιούνη

Καθώς βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διαγκωνίζονται μεταξύ τους για επιμέρους

πλευρές της πολιτικής που συνυπηρετούν από κοινού με την τρόικα, προκειμένου να πείσουν ότι

διαφοροποιούνται τάχα και ότι για το λαό έχει διαφορά αν είναι ο ένας ή ο άλλος που θα έχει το πάνω

χέρι στη συγκυβέρνηση, την οποία έχουν ήδη συμφωνήσει για μετά τις εκλογές.

Η πραγματικότητα τους διαψεύδει. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όχι μόνο ψήφισαν από κοινού περισσότερα από τα 2/3

των μέτρων που περιλαμβάνονταν στο 1ο μνημόνιο (το οποίο κατά τα άλλα η ΝΔ δημαγωγεί ότι

καταψήφισε), όχι μόνο συγκυβέρνησαν, όταν αυτό επέβαλε το γενικό συμφέρον της πλουτοκρατίας και η

ανάγκη να χτυπηθεί πιο αποτελεσματικά το εργατικό λαϊκό κίνημα, αλλά επιπλέον έχουν δεσμευτεί για τα

βάρβαρα μέτρα που θα εφαρμόσουν αμέσως μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από το ποιος και με ποιους θα

πρωταγωνιστήσει στο σχηματισμό αστικής κυβέρνησης.

Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τα κόμματα που είτε δηλώνουν πίστη στις συμφωνίες με την τρόικα (ΔΗΜΑΡ,

ΛΑ.Ο.Σ.), είτε βγάζουν υποκριτικές κραυγές περί «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ,

Καμμένος, Κατσέλη - Καστανίδης), που απαγορεύεται ρητά από τη δανειακή σύμβαση. Η αλήθεια είναι ότι

η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές θα κληθεί να πάρει άμεσα νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 12

έως 15 δισ. ευρώ, για την περίοδο 2013-2014.

10

Αυτό προβλέπει ρητά το μνημόνιο, εξειδικεύοντας μάλιστα μέχρι κεραίας τα μέτρα και τα

χρονοδιαγράμματα. Τις νέες αντιδραστικές ανατροπές επεξεργάζεται ήδη το οικονομικό επιτελείο της

συγκυβέρνησης, προκειμένου να είναι «έτοιμα» για την επόμενη κυβέρνηση καιθα περιληφθούν στην

επικαιροποίηση της Μεσοπρόθεσμης Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ), η οποία θα κατατεθεί στη

Βουλή με τη μορφή νομοσχεδίου το Μάη.

Με δεδομένα τα παραπάνω, κανένας εργαζόμενος, κανένας λαϊκός άνθρωπος δεν μπορεί να πει «δεν

ήξερα», πηγαίνοντας προς την κάλπη. Η ατομική ευθύνη είναι μεγάλη και θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό αν

την επόμενη των εκλογών θα έχουν μπει οι βάσεις για να κάνει το κίνημα ένα βήμα μπρος για την

απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής, την αποσταθεροποίηση και την ανατροπή της ή αν τα κόμματα της

ΕΕ και της τρόικας θα έχουν κερδίσει πολύτιμο έδαφος στον πόλεμο που κλιμακώνουν ενάντια στο λαό.

Προϋπόθεση για να γίνει το πρώτο και να αποτραπεί το δεύτερο είναι να πατώσουν στην κυριολεξία

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να μην ξοδευτεί το βόλι της ψήφου σε κόμματα που είτε στηρίζουν, είτε δεν αμφισβητούν

την ΕΕ και τη βάρβαρη πολιτική της, να βγει πανίσχυρο το ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει

παρακάτω τα μέτρα που θα κληθεί να πάρει η νέα κυβέρνηση τον Ιούνη και στα οποία έχουν ήδη

συμφωνήσει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με το μνημόνιο. Επίσης, μια κωδικοποίηση των βασικών μέτρων που

ψήφισαν από κοινού, το επτάμηνο της συγκυβέρνησης, μέχρι τις επικείμενες εκλογές.

***

Α) ΝΕΕΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

Η επίθεση στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα θα ενταθεί αμέσως μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από το ποια

κυβέρνηση θα φτιάξουν οι αστοί. Συνυπογράφοντας το μνημόνιο, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν δεσμευτεί ρητά ότι μετά

τη μείωση των μισθών την τριετία 2009-2011, μετά τη μείωση των κατώτερων μισθών κατά 22% και 32% για

τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών και το χτύπημα των κλαδικών συμβάσεων, που ανοίγει διάπλατα το δρόμο

για ατομικές συμβάσεις σε μαζική κλίμακα, έρχεται τώρα νέα ισοπέδωση στην Εθνική Γενική Συλλογική

Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ).

Συγκεκριμένα, στο μνημόνιο προβλέπεται ότι:

-- «Αν χρειαστεί θα λάβουμε πρόσθετα διορθωτικά μέτρα για να διευκολυνθεί η συλλογική διαπραγμάτευση ώστε

να διασφαλιστεί η ευκαμψία μισθών (...) Εάν μέχρι το τέλος του 2012 τα αποτελέσματα στην αγορά δεν έχουν

αποτέλεσμα, θα εξετάσουμε την περίπτωση πιο άμεσων παρεμβάσεων». Στόχος είναι η οριστική κατάργηση

των συλλογικών συμβάσεων και η αντικατάστασή τους καθολικά από επιχειρησιακές και ατομικές. Επίσης, η

κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού.

-- «Μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους θα συντάξουμε ένα σαφές χρονοδιάγραμμα για την λεπτομερή

αναμόρφωση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας έως το τέλος Ιουλίου 2012. Αυτό θα

ευθυγραμμίσει το πλαίσιο του κατώτατου μισθού της Ελλάδας με αυτό συγκρίσιμων κρατών (Πορτογαλία,

Τουρκία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη)».Μάλιστα, όπως υπογραμμίζεται στο μνημόνιο, «η πρόταση θα

στοχεύει στην αντικατάσταση του ύψους των μισθών που ορίζονται στην ΕΓΣΣΕ με ελάχιστο ύψος μισθού

νομοθετημένο από την κυβέρνηση σε διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρου»ς.

Ετσι, μέσα στο καλοκαίρι, κυβέρνηση - τρόικα - «κοινωνικοί εταίροι» θα διαμορφώσουν έναν«ελάχιστο

μισθό» που θα ευθυγραμμίζει την Ελλάδα με χώρες όπως η Πορτογαλία, η Τουρκία, η Κεντρική και

Νοτιοανατολική Ευρώπη και που πλέον «θα επιτρέψει να εκπληρώσει τη βασική του λειτουργία», που, σύμφωνα

με το νέο στόχο, πρέπει να είναι «η διασφάλιση ενός ενιαίου δικτύου ασφαλείας για όλους τους υπαλλήλους»! Ο

κατώτερος μισθός μετατρέπεται σε «ελάχιστο δίχτυ» που θα πνίξει όλη την εργατική τάξη και θα είναι

συγκρίσιμος με τις γειτονικές μας χώρες.

11

Τους σχεδιασμούς των κομμάτων της πλουτοκρατίας παρουσίασε ο πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης Λ.

Παπαδήμος, ο οποίος είπε την Παρασκευή στη Βουλή για τις μειώσεις στους μισθούς: «Είναι ένα θέμα το

οποίο θα πρέπει ν' αποφασίσει η επόμενη κυβέρνηση και η ελληνική Βουλή, λαμβάνοντας υπ' όψιν τα τελευταία

στοιχεία και τις προοπτικές της οικονομίας, όπως θα διαμορφωθούν με βάση τις εξελίξεις. Το ανέφερα ως

επιδίωξη. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει δέσμευση (σ.σ. ότι δε θα μειωθούν κι άλλο οι μισθοί) ανεξάρτητα από τις

εξελίξεις και τις προοπτικές».

Σε άλλη συνέντευξή του σε ιταλική εφημερίδα, ήταν πιο ωμός, λέγοντας ότι με τα αντεργατικά μέτρα που έχουν

ληφθεί τα δυο τελευταία χρόνια «έχει ανακτηθεί το 50% της ανταγωνιστικότητας με βάση την αντίστοιχη μείωση

του μοναδιαίου κόστους εργασίας» και πρόσθεσε: «Η Ελλάδα θα έχει ανακτήσει στο τέλος του 2013 το 100% της

ανταγωνιστικότητάς της που έχασε κατά την προηγούμενη δεκαετία μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη».

Η «ανάκτηση» του υπόλοιπου 50% της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, που ευαγγελίζεται ο Λ.

Παπαδήμος, περνάει μέσα από τη νέα μείωση μισθών και ημερομισθίων, στα επίπεδα των αποδοχών των

εργαζομένων Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Κροατίας, Εσθονίας, που συζητάει ήδη η συγκυβέρνηση με τους

τεχνοκράτες του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Οι ομολογίες Παπαδήμου έρχονται σε συνέχεια προηγούμενων που είχαν παρουσιάσει τα κοράκια του ΔΝΤ και

της ΕΕ. Η διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου έλεγε: «Σε σύγκριση με τον

κατώτατο μισθό άλλων ευρωπαϊκών χωρών, στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερος κατά 50% από τον κατώτατο μισθό

της Πορτογαλίας, 17% από τον κατώτατο μισθό της Ισπανίας και πολλαπλάσιος από τον κατώτατο μισθό της

Κροατίας». Το ΔΝΤ μάλιστα στην έκθεσή του για την ελληνική οικονομία είχε ζητήσει οι μισθοί στην Ελλάδα να

κυμανθούν στο ύψος «των μισθών της Αιγύπτου και της Ρουμανίας»!

Στο ίδιος μήκος κύματος, ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην τρόικα Ματίας Μος, παρουσιάζοντας

πρόσφατα στις Βρυξέλλες την έκθεση της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία, ζήτησε παραπέρα μείωση των

μισθών, ισχυριζόμενος ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τη μείωση του κόστους εργασίας».

Β) ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ

Οι διακηρύξεις του Ευ. Βενιζέλου και του Αν. Σαμαρά ότι «δεν θα προχωρήσουν σε οριζόντιες περικοπές

μισθών» στο δημόσιο τομέα μετά τις εκλογές αποτελούν τεράστιο ψέμα. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ

έχουν νομοθετήσει βάσει του μνημονίου ότι:

--«Μέχρι τον Ιούνιο του 2012, η κυβέρνηση θα θεσπίσει νομοθετικά μια μείωση κατά μέσο όρο 10% στα

αυτοαποκαλούμενα "ειδικά μισθολόγια" του δημόσιου τομέα». Οι μειώσεις των μισθών για τα «ειδικά

μισθολόγια» θα κυμανθούν από 10% μέχρι και 40% και αφορούν πλήθος εργαζομένων στο δημόσιο τομέα.

--«Εχουμε δεσμευτεί να πετύχουμε το δημοσιονομικό μας στόχο και είμαστε έτοιμοι να λάβουμε διορθωτικά

μέτρα στην περίπτωση υποαπόδοσης. Τα διορθωτικά μέτρα αν κριθούν αναγκαία θα περιλαμβάνουν πρόσθετες

στοχευμένες μειώσεις στο μισθολογικό κόστος του δημόσιου τομέα». Ουσιαστικά προαναγγέλλουν νέες

οριζόντιες περικοπές για όλους τους μισθούς του δημοσίου τομέα.

Γ) ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ - ΨΑΛΙΔΙ ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ

-- Σύμφωνα με το μνημόνιο, μέχρι τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση θα προχωρήσει«σε αναθεώρηση των

προγραμμάτων δημόσιας δαπάνης που θα επικεντρωθεί σε συντάξεις και κοινωνικές μεταβιβάσεις».

Επί της ουσίας, τα κόμματα του κεφαλαίου ετοιμάζονται να ξανανοίξουν το Ασφαλιστικό και να προωθήσουν τις

επιπλέον προαποφασισμένες ανατροπές σε συντάξεις και όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Ηδη, σύμφωνα με

πληροφορίες, υπάρχει σχέδιο για μείωση και των κύριων συντάξεων του ΙΚΑ από τον προσεχή

12

Σεπτέμβρη κατά 10% για να καλυφθεί η «τρύπα» που θα δημιουργήσει σε ετήσια βάση η απαλλαγή των

επιχειρήσεων. Μέσα από την προσχεδιασμένη και μακριά αλυσίδα των ανατροπών, οδηγούμαστε σε συντάξεις

προνοιακού επιπέδου. Ετσι αποκαλύπτεται και η σκοπιμότητα της νομοθέτησης από το ΠΑΣΟΚ το 2010

της «βασικής σύνταξης» στο ύψος των 360 ευρώ, ως το μοναδικό επίπεδο που μπορεί να εγγυηθεί το

καπιταλιστικό κράτος.

-- Βάσει του μνημονίου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν δεσμευτεί για την καθιέρωση «ατομικής σύνταξης» για τα

επικουρικά ταμεία. Συγκεκριμένα στο μνημόνιο έχει νομοθετηθεί ότι: «Η ατομική σύνταξη θα υπολογίζεται με

βάση ένα θεωρητικό ποσοστό απόδοσης, το οποίο σχετίζεται με το ρυθμό της αύξησης του μισθολογικού

κόστους των ασφαλισμένων, έναν παράγοντα αειφορίας, ο οποίος αναπροσαρμόζει τις παροχές, ώστε να

εξαλείφει αμέσως τυχόν μελλοντικές ανισορροπίες, αν αυτές προκύψουν».

Ουσιαστικά το ποσό της σύνταξης είναι ακαθόριστο και ατομικό και ορίζεται από τα δημογραφικά δεδομένα,

το ατομικό ποσό συσσώρευσης εισφορών με επιτόκιο που καθορίζεται ανάλογα με τη μεταβολή του μισθού των

εργαζομένων, το επιτόκιο προεξόφλησης, αλλά και τη μεταβιβασιμότητα της σύνταξης.

Στην πραγματικότητα, δε δίνεται η παραμικρή διαβεβαίωση και εξασφάλιση του ποσού της σύνταξης και

σε κάθε περίπτωση ο εκάστοτε υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης θα μπορεί να αναπροσαρμόζει σε

ετήσια βάση τη σύνταξη με μοναδικό κριτήριο όχι τις ανάγκες των συνταξιούχων, αλλά να μην

προκύπτουν ελλείμματα στο νέο Ταμείο. Με δυο λόγια, η επικουρική σύνταξη εάν δίνεται, θα καθορίζεται

με πολιτική απόφαση και χωρίς το κράτος των καπιταλιστών να δίνει ούτε ένα ευρώ.

-- Στο μνημόνιο γράφεται ακόμα: «Η κυβέρνηση εντοπίζει τα ταμεία στα οποία τα εφάπαξ ποσά που

καταβλήθηκαν κατά τη συνταξιοδότηση δεν είναι εναρμονισμένα με τις εισφορές που καταβλήθηκαν και

αναπροσαρμόζει τις πληρωμές». Αμέσως μετά τις εκλογές η κυβέρνηση θα επιβάλει μεγάλο «μαχαίρι» στα

εφάπαξ των Ταμείων με περικοπές που θα φτάνουν μέχρι και 50%.

-- Για δραματικές περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα έχουν δεσμευτεί επίσης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μέσω του

μνημονίου: «Θα συνεχίσουμε την μεταρρύθμιση των προγραμμάτων κοινωνικών επιδομάτων (...) με σκοπό τον

καθορισμό επιπρόσθετων μέτρων ύψους 1% του ΑΕΠ που θα ληφθούν την περίοδο 2013-2015. Η αξιολόγηση, η

οποία θα ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος Ιουνίου 2012, θα εντοπίσει προγράμματα τα οποία θα πρέπει να

διακοπούν».

Πρόκειται κυριολεκτικά για σφαγή αφού οι περικοπές θα περάσουν τα 2 δισ. ευρώ. Το ΔΝΤ, με την πρόσφατη

έκθεσή του μάλιστα, ζητά επιπλέον περικοπές ύψους 1-2% του ΑΕΠ (2,1-4,2 δισ. ευρώ) στο συγκεκριμένο

κομμάτι των κοινωνικών επιδομάτων και την αντικατάσταση των δεκάδων επιδομάτων από ένα το οποίο θα

δίνεται με βάση το εισόδημα και το οποίο θα έχει στόχο το φτωχότερο 20% του πληθυσμού.

Δ) ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ - ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Με στόχο την «εξοικονόμηση» πάνω από 2 δισ. ευρώ από τη λεγόμενη επισκόπηση δαπανών της γενικής

κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ετοιμάζουν πογκρόμ απολύσεων και κλείσιμο υπηρεσιών στο δημόσιο τομέα και

στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Βάσει του μνημονίου, έχουν δεσμευτεί για:

-- Την απόλυση 15.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το τέλος του 2012. Οπως χαρακτηριστικά καταγράφεται στο

μνημόνιο: «Παραμένουμε πιστοί στη δέσμευσή μας να μειώσουμε την απασχόληση στη γενική κυβέρνηση κατά

τουλάχιστον 150.000 την περίοδο 2011-2015. (...) Εως το τέλος του 2012 δεσμευόμαστε να πετύχουμε 15.000

υποχρεωτικές αποχωρήσεις» (σελ. 412-413).

-- «Μέχρι το τέλος Ιουνίου 2012, θα ολοκληρώσουμε ένα σχέδιο για την αναδιάρθρωση των κρατικών

λειτουργιών και θα επιτύχουμε εξοικονόμησης τουλάχιστον 1% του ΑΕΠ για την περίοδο 2013-2015. Εμφαση θα

13

δοθεί στο κλείσιμο και τη μείωση του μεγέθους των φορέων της γενικής κυβέρνησης, στον εντοπισμό ευκαιριών

για ανάθεση εργασιών σε τρίτους, στον εντοπισμό πλεονάζοντος προσωπικού και στην αναδιάρθρωση τόσο της

κεντρικής όσο και της τοπικής διοίκησης». Ετοιμάζονται να κόψουν από περιφέρειες, δήμους (και με απολύσεις

προσωπικού) και υπηρεσίες του δημοσίου τομέα πάνω από 2 δισ. ευρώ.

Ε) ΝΕΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΕ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ

Στο στόχαστρο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μπαίνει η νέα μείωση των φαρμακευτικών δαπανών και των λειτουργικών

δαπανών των νοσοκομείων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Υγεία του λαού. Βάσει του μνημονίου ΠΑΣΟΚ

και ΝΔ έχουν δεσμευτεί:

-- «Μέχρι τον Ιούνη του 2012 να υπάρξει περαιτέρω εξορθολογισμός της λειτουργικής δαπάνης των

νοσοκομείων». Ουσιαστικά τα κόμματα της πλουτοκρατίας προετοιμάζουν την ακόμα μεγαλύτερη

εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας.

-- «Η κυβέρνηση εντείνει τα μέτρα για την επίτευξη οικονομιών κατά την αγορά εξωνοσοκομειακών φαρμάκων,

περίπου 1 δισεκατομμύριο ευρώ κατά το 2012, σε σύγκριση με το 2011». Οι περικοπές στο φάρμακο, με βάση

τους στόχους του μνημονίου θα φτάσουν το ύψος του 1% του ΑΕΠ, περίπου 2,1 δισ. ευρώ μέχρι το 2014.

ΣΤ) ΝΕΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΙ

Μέχρι τις αρχές του 2013, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν δεσμευτεί να προωθήσουν:

-- Νέες αυξήσεις - φωτιά στα εισιτήρια όλων των μέσων μαζικής μεταφοράς και νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων σ' αυτά. «Τα τιμολόγια του ΟΑΣΑ, του ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα αυξηθούν τουλάχιστον 25%, ενώ τα επιχειρησιακά τους σχέδια θα επικαιροποιηθούν καταλλήλως», τονίζεται ρητά στο μνημόνιο. -- Νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, το αργότερο ως τον Ιούνη του 2013. -- «Μέχρι τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση θα αναθεωρήσει τις αντικειμενικές αξίες της ακίνητης περιουσίας για να τις ευθυγραμμίσει σε μεγαλύτερο βαθμό προς τις τιμές της αγοράς». -- Πλήρης κατάργηση των φοροαπαλλαγών, που σημαίνει νέα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος. -- Αυξήσεις συντελεστών ΦΠΑ σε φάρμακα, τρόφιμα ηλεκτρισμό, φυσικό αέριο κ.ά. -- Αλλαγές στις φορολογικές κλίμακες εισοδήματος, που θα επιβαρύνουν κι άλλο τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους. -- Ενιαίο φόρο για τα ακίνητα, που θα εκτινάξει τη ληστεία απέναντι στη μικρή περιουσία. -- Εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το κίνησης (για είσπραξη 1,5 δισ. ευρώ), που θα βάλει κυριολεκτικά «φωτιά» στην τιμή του πρώτου.

Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο λαός δεν έχει τίποτα να προσδοκά από μια «κυβέρνηση της αριστεράς»

Οι «προτεραιότητες για τον νέο συνασπισμό εξουσίας», που παρουσίασε τις προάλλες ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ,

ένα πράγμα φανερώνουν: Πως όσο πιο συγκεκριμένος αναγκάζεται να γίνει προεκλογικά, τόσο

περισσότερο αποκαλύπτεται ότι η πρότασή του είναι γεμάτη από αντιφάσεις. Και ότι ενώ υπόσχεται

ανακούφιση από τις συνέπειες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην πραγματικότητα, οι θέσεις του

οδηγούν από άλλο δρόμο στην ισχυροποίηση της διαχειριστικής πολιτικής που σέρνει το λαό στην

εξαθλίωση. Προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ:

14

1. Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου. Κοροϊδεύουν το λαό. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

αναγνωρίζει το χρέος, που είναι της πλουτοκρατίας και στο όνομα του οποίου υπογράφτηκε η προηγούμενη και

η τωρινή δανειακή σύμβαση. Ταυτόχρονα, διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι το κόμμα του έχει στρατηγικό

στόχο να μη διαταραχθούν οι σχέσεις της Ελλάδας με την ΕΕ και το ευρώ. Ξέρουν όμως καλά ότι η νέα δανειακή

σύμβαση είναι αδιαπραγμάτευτη για τους πιστωτές και άρα τελεσίδικη. Αμφισβήτησή της σημαίνει σύγκρουση

με την ΕΕ, και μάλιστα με όρους στρατηγικής, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ξορκίζει.

Επιπλέον, η σύμβαση και το μνημόνιο περιέχουν μέτρα που απαντούν στα συμφέροντα όχι μόνο των

δανειστών, αλλά και της ντόπιας πλουτοκρατίας. Αμφισβήτησή της, σημαίνει σύγκρουση και με τα συμφέροντα

του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Προϋποθέτει, δηλαδή, ανεβασμένο εργατικό λαϊκό κίνημα και όξυνση της ταξικής

πάλης, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απεύχεται και υπονομεύει, κάνοντας λόγο για «κοινωνική συνοχή».

Για παράδειγμα, ακόμα και αν μια κυβέρνηση καταγγείλει το μνημόνιο, πώς θα υπερασπιστεί αυτήν την επιλογή

της απέναντι στους βιομήχανους, στους εφοπλιστές και τις άλλες μερίδες του κεφαλαίου στην Ελλάδα, για τους

οποίους παίρνονται τα αντεργατικά μέτρα του μνημονίου, όταν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις που συσπειρώνει

για το «συνασπισμό εξουσίας» εχθρεύονται την ταξική πάλη, αρνούνται τον ιστορικά πρωτοπόρο ρόλο της

εργατικής τάξης και αναγορεύουν σε «κίνημα» ανέξοδες εκδηλώσεις εκτόνωσης, όπως οι πλατείες και άλλα

παρόμοια;

Ο Τσίπρας ήταν αυτός που χαρακτήριζε «εξαλοσύνες» τις απεργίες των ναυτεργατών. Οι δικές του δυνάμεις

εξωραΐζουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που κηρύττει την ταξική συναίνεση και συνεργασία. Τα συνδικαλιστικά

του στελέχη στους χώρους δουλειάς παίζουν ρόλο αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών

αγώνων, προπαγανδίζοντας λύσεις από τα πάνω, χωρίς σύγκρουση με την εργοδοσία στο χώρο της

παραγωγής, άρα κίνημα ενσωματωμένο, ευνουχισμένο, ανίκανο να αντιπαρατεθεί νικηφόρα.

Συνεπώς, καμία διαπραγμάτευση και καμιά καταγγελία δεν μπορεί να κάνει η οποιαδήποτε κυβέρνηση,

ανεξάρτητα από προθέσεις, αν αναγνωρίζει το χρέος και αν δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με την

ιμπεριαλιστική ΕΕ και το κεφάλαιο.

2. Το μορατόριουμ πληρωμών. Οπως είπε ο Τσίπρας, «έχει γίνει στο παρελθόν, στη Γερμανία, όταν μετά τον

πόλεμο κούρεψε τα χρέη της». Κούρεμα στο χρέος, όμως, έγινε τώρα και στην Ελλάδα. Τα παραδείγματα,

μάλιστα, που αποκάλυψε ο «Ρ», για το κούρεμα λογαριασμών των νοσοκομείων και των ΑΕΙ - ΤΕΙ, δείχνουν ότι

οι συνέπειές του είναι βαθύτατες και ανυπολόγιστες για το λαό.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πουλάει παραμύθια ότι στο πλαίσιο της ΕΕ και με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών (γιατί

πουθενά δε λέει ότι θα κάνει μονομερή στάση πληρωμών του χρέους, αλλά ζητάει «μορατόριουμ», δηλαδή

συμφωνία) μπορεί να υπάρξει κούρεμα με φιλολαϊκούς όρους. Δηλαδή, να αποδεχτούν οι δανειστές να χάσουν

μέρος από τα κεφάλαιά τους, χωρίς να πάρουν ανταλλάγματα σε αντιλαϊκά μέτρα μείωσης της τιμής της

εργατικής δύναμης, σε δημόσιο πλούτο που ιδιωτικοποιείται και πάει λέγοντας.

Τέτοιο «κούρεμα» δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, οι πιστωτές και η τρόικα θα το είχαν ήδη συμφωνήσει με το ΠΑΣΟΚ

και τη ΝΔ, που άλλωστε είναι «δικά τους» κόμματα και έχουν κάθε λόγο να τα βοηθήσουν να κουμαντάρουν τη

λαϊκή αγανάκτηση στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορεί να ωφελήσει το λαό είναι η μονομερής διαγραφή του

χρέους, όπως προτείνει το ΚΚΕ. Αυτό προϋποθέτει αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, διέξοδο που

εχθρεύονται οι οπορτουνιστές.

Σε προηγούμενες «εκδόσεις» της ίδιας πρότασης, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε πενταετές «πάγωμα» πληρωμών του

χρέους και τα χρήματα που θα εξοικονομούνταν προσωρινά να κατευθύνονται στην «ανάπτυξη». Πρόκειται για

παραλλαγή της διευθέτησης του χρέους που έκανε τώρα η κυβέρνηση με τους δανειστές της, ανταλλάσσοντας

ομόλογα που λήγουν τα αμέσως επόμενα χρόνια, με νέα, που λήγουν σε 30 χρόνια.

15

Οσο για την «ανάπτυξη» που επαγγέλλεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, την περιέγραψε ξανά τις προάλλες ο Τσίπρας, σε

συγκέντρωση στα Καλύβια, όπου ζήτησε τη χρηματοδότηση«μεγάλων επενδυτικών πρωτοβουλιών, όπως οι

ανανεώσιμες πηγές ενέργειας». Μήπως τέτοιο δεν είναι το πρόγραμμα «Ηλιος» και άλλα παρόμοια, που

χρηματοδοτούν από κοινού ΕΕ και κυβέρνηση; Στο πλαίσιο τέτοιων «αναπτυξιακών» έργων, ελάχιστες θέσεις

εργασίας θα δημιουργηθούν. Η παραγόμενη ενέργεια θα αποτελέσει κερδοφόρο (και εξαγώγιμο) εμπόρευμα για

τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες, οι οποίοι μάλιστα θα εγκατασταθούν και μπιρ παρά σε δημόσιες εκτάσεις για να

κάνουν τις μπίζνες τους.

Αυτές οι «επενδύσεις» θα γίνουν με μισθούς των 300 και 400 ευρώ, γιατί τέτοιους θέλουν οι καπιταλιστές, τους

οποίους ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί, αφού στρατηγική του δεν είναι να τους αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής,

να τα κοινωνικοποιήσει.

3. Την αναδιανομή πλούτου. Λέει ο Τσίπρας: «Αντί για το χαράτσι σε μισθωτούς, συνταξιούχους και

αυτοαπασχολούμενους, που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 1,5 δισ., εισφορά στο 1% επί του τζίρου των μεγάλων

επιχειρήσεων, που πέρσι ήταν πάνω από 200 δισ. Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση στο εξωφρενικό

23%, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4 χιλιάδες πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δισ. (500

χιλιάδων ανά πλοίο). Αντί για το χαράτσι στα ακίνητα, ακόμα και στις πιο μικρές ιδιοκτησίες, που υποτίθεται ότι

θα μαζέψει 2,5 δισ., να μπει εισφορά στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αξίας άνω

των 500 χιλιάδων ευρώ, που μπορεί να αποφέρει 4 δισ. Αντί να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5 χιλιάδες ευρώ

να μπει έκτακτη εισφορά σε κινητές περιουσίες, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές που υπερβαίνουν τις 100 χιλιάδες

ευρώ κατ' άτομο».

Αυτό που περιγράφει, δεν είναι αναδιανομή του πλούτου, η οποία γίνεται κατά κανόνα στην παραγωγή και

σχετίζεται με τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης. Γι' αυτούς τους όρους, όμως, τίποτα δε λέει ο

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ξέρει ότι μια «προοδευτική» κυβέρνηση, όσες καλές προθέσεις κι αν έχει, δεν μπορεί να

επιβάλλει στον καπιταλιστή νόμους για υψηλούς μισθούς και εργατικά δικαιώματα, γιατί θα πάρει τις

επιχειρήσεις του και θα φύγει, επικαλούμενος πλήγμα στην ανταγωνιστικότητά του. 'Η, ακόμα, μπορεί να

προσφύγει στο αντιδραστικό δίκαιο της ΕΕ και να τη σκαπουλάρει.

Μόνο στις κοινωνικοποιημένες από τη λαϊκή εξουσία επιχειρήσεις, που θα διευθύνονται από τους ίδιους τους

εργάτες, μπορούν να υπάρξουν όροι εργασίας και αμοιβής στο ύψος των πραγματικών και σύγχρονων

αναγκών. Τα υπόλοιπα που παρουσιάζει ο Τσίπρας, σαν δήθεν «αναδιανομή του πλούτου», είναι φύκια που

πουλάει για μεταξωτές κορδέλες. Κατ' αρχήν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε διάλογο με την κυβέρνηση περί

«ισοδύναμων μέτρων», αναγνωρίζοντας ότι τα χρήματα αυτά πρέπει να μαζευτούν, για να μειωθεί το χρέος και

το έλλειμμα, όπως ζητάνε πιστωτές και συγκυβέρνηση.

Δεύτερον, η πηγή από την οποία ζητάει να βρεθούν τα «ισοδύναμα», είναι οι ίδιοι που σήμερα σαν τάξη

κρατούν στα χέρια τους την εξουσία στην Ελλάδα και σε κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα, που σημαίνει ότι όλοι

οι νόμοι δουλεύουν για λογαριασμό τους. Για παράδειγμα, αύξηση της φορολογίας στους εφοπλιστές θα

οδηγήσει σε αλλαγή σημαίας στα πλοία τους, όπως κατά κόρον γίνεται και σήμερα, αφού το κέδρος είναι

μεγαλύτερο με «σημαίες ευκαιρίας».

Αλλο παράδειγμα: Η αστική νομοθεσία δίνει τη δυνατότητα στους μεγαλοεπιχειρηματίες να μεταφέρουν και να

φυλάνε τα κέρδη τους εκτός Ελλάδας, σε φορολογικούς παραδείσους ή να επενδύουν σε μετοχές που δεν είναι

ονομαστικοποιημένες και άρα δεν μπορεί να εξακριβωθεί ο κάτοχός τους. Οποιαδήποτε αλλαγή αυτής της

νομοθεσίας σκοντάφτει στο ευρωπαϊκό δίκαιο, που είναι των καπιταλιστών και προβλέπει την ελεύθερη κίνηση

κεφαλαίων.

Με άλλα λόγια, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει σαν δεδομένο το πλαίσιο που έχει δομήσει η εξουσία των αστών

(δεν την αμφισβητεί, δε θέλει την ανατροπή της) και την ίδια ώρα προτείνει μέτρα που η εφαρμογή τους

16

σκοντάφτει στο πλαίσιο που ο ίδιος αποδέχεται! Αυτή είναι η αντίφαση που κάνει «μπαμ». Αυτές είναι οι

αυταπάτες που θέλει να φορτώσει στο λαό.

Το αίτημα για μεγαλύτερη φορολογία στο κεφάλαιο έχει αξία σαν στόχος πάλης που ριζοσπαστικοποιεί λαϊκές

συνειδήσεις στην πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του. Είναι, όμως,

επικίνδυνη αυταπάτη όταν προβάλλεται σαν μέτρο που μπορεί να επιβληθεί από τα πάνω στον καπιταλισμό,

από μια «αριστερή» κυβέρνηση, που αναγνωρίζει την κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία και την

πολιτική, αντιμετωπίζει τους ντόπιους πλουτοκράτες και τις επενδύσεις τους σαν «μοχλό ανάπτυξης» για τη

χώρα.

4. Αντιμετώπιση της σπατάλης του κράτους. Προτείνουν συγκεκριμένα: «Δραστική μείωση ενοικίων που

πληρώνουν οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί. Κατάργηση κι όχι επέκταση των συμβάσεων παραχώρησης

σε διαπλεκόμενους που έχουν πληρωθεί δρόμους 3 και 4 φορές χωρίς να τους έχουν ολοκληρώσει. Δραστική

μείωση των απορρήτων δαπανών που έφτασαν τα 160 εκατ. για το ΥΠΕΞ από το 2009. Ακύρωση της

παραγγελίας των δύο υποβρυχίων που κοστίζουν 1 δισ.».

Πρόκειται για αστειότητες, από εκείνες που κατά καιρούς ξεφουρνίζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, σαν τεκμήρια της

διάθεσής τους να συρρικνώσουν τη «σπατάλη» στο κράτος. Πρώτα πρώτα, είναι τουλάχιστον

αποπροσανατολιστικό να αναγορεύεται η σπατάλη στο Δημόσιο (που όντως υπάρχει) σαν αιτία της κρίσης και

των αντιλαϊκών μέτρων. Με ανάλογα επιχειρήματα, συγκυβέρνηση και τρόικα έστησαν τους μύθους των

«ρετιρέ» για να κλιμακώσουν την επίθεση στα δικαιώματα και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, στο

όνομα του περιορισμού δήθεν της σπατάλης.

Την κρίση και το χρέος τα έφεραν οι επιδοτήσεις και τα προνόμια στην πλουτοκρατία και όχι οι «απόρρητες

δαπάνες» και άλλα παρόμοια που λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ήταν για την ενίσχυση και τη θωράκιση του αστικού

κράτους, το οποίο, όμως, δεν αμφισβητεί, αλλά θέλει να «εξυγιάνει». Το ίδιο λένε και τα αστικά κόμματα. Ακόμα

πιο πέρα: Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητάει κατάργηση των παραχωρήσεων «σε διαπλεκόμενους». Δεν ζητάει καν την

κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην κατασκευή και διαχείριση έργων ζωτικής σημασίας για

τις λαϊκές ανάγκες.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, υπόσχεται ότι η «προοδευτική κυβέρνηση» θα κάνει συμβάσεις μόνο με «τίμιους»

καπιταλιστές, οι οποίοι για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προφανώς υπάρχουν, αφού τους επικαλείται. Δηλαδή, οι δρόμοι θα

ανήκουν στο κεφάλαιο, αλλά στους «καλούς» και «τίμιους» εργολάβους. Τα διόδια θα είναι στο «φόρτε» τους,

αφού αυτά προβλέπουν οι συμβάσεις παραχώρησης, αλλά οι εισπράξεις θα πάνε στους καλούς καπιταλιστές

και όχι στα «λαμόγια» και τους «διαπλεκόμενους». Πρόκειται για αποθέωση της δημαγωγίας και του

αποπροσανατολισμού του λαού, στην οποία ειδικεύονται τα αστικά κόμματα και τους αντιγράφει ο

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

5. Τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο. Λένε συγκεκριμένα: «Μεγάλες επενδυτικές πρωτοβουλίες σε τομείς όπως οι

ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Κούρεμα στα στεγαστικά πρώτης κατοικίας. Ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα

επαγγελματικά δάνεια. Χορήγηση ρευστότητας και εγγυήσεων στις μικρές επιχειρήσεις, ώστε να μπορέσουν να

κινηθούν. Στήριξη της αγροτικής παραγωγής μέσα σε ένα σχέδιο ριζικής ανασυγκρότησης».

Οι «δημόσιες τράπεζες» που λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει τράπεζες υπό τον έλεγχο του κράτους. Ούτε καν στην

ιδιοκτησία του όπως ήταν κάποτε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του '80. Αλλά οι τράπεζες υπό δημόσιο

έλεγχο θα σταματήσουν να είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Θα είναι ιδιοκτησία επιχειρηματικών ομίλων αλλά

θα λειτουργούν φιλολαϊκά; Αυτό και αν είναι αυταπάτη.Ακόμη και όταν ήταν κρατικές σε όφελος του κεφαλαίου

δρούσαν. Αλλωστε οι τράπεζες δεν κερδίζουν τόσο από τα λαϊκά δάνεια, όσο από τα δάνεια στους

επιχειρηματικούς ομίλους για επενδύσεις. Γι' αυτό τις προσέχει και τις ενισχύει το αστικό κράτος, όπως τώρα με

την κρίση, τις χρηματοδοτεί και τις αναχρηματοδοτεί. Επομένως σπέρνει αυταπάτες όταν λέει πως οι υπό

17

δημόσιο έλεγχο τράπεζες θα κάνουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για το λαό. Με άλλα λόγια, είτε είναι «δημόσιες», είτε

ιδιωτικές οι τράπεζες, καμιά διαφορά δεν έχει για το λαό, όσο τα μέσα παραγωγής, άρα και τα κεφάλαια,

ανήκουν στους καπιταλιστές.

Για τις «μεγάλες επενδυτικές πρωτοβουλίες» και το περιεχόμενό τους, γράψαμε πιο πάνω. Για τους

αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς, η αύξηση της δανειοδότησης δεν μπορεί να είναι λύση για ανακούφιση

ή επιβίωση, όταν το σύνολο της αστικής νομοθεσίας, μεταξύ αυτής και το φορολογικό, είναι προσαρμοσμένη

στα μονοπώλια και υπηρετεί την αντικειμενική τάση για κυριαρχία τους σε όλους τους τομείς της παραγωγής. Το

ίδιο ισχύει και για τους αγρότες. Πώς θα «ανασυγκροτήσει ριζικά» και προς όφελος του λαού την αγροτική

παραγωγή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όταν αποδέχεται την ΕΕ, τα μέτρα και τις «ποσοστώσεις», την απαγόρευση

καλλιέργειας προϊόντων που παραδοσιακά παράγονταν στην Ελλάδα, σχετίζονται με την ικανοποίηση των

λαϊκών αναγκών και μπορούν ακόμα και να εξαχθούν;

6. Μέτρα για τους πιο αδύναμους. Σαν παράδειγμα, παρουσιάζεται «η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τους

ανέργους». Κατά καιρούς, ο ΣΥΝ είχε καταθέσει και άλλες προτάσεις, ενδεικτικές του πώς εννοεί την προστασία

των πιο αδύναμων. Χαρακτηριστική είναι η θέση του για το λεγόμενο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» (το είχε

ζητήσει και με πρόταση νόμου το 2005) το οποίο μεταφραζόταν σε επίδομα ύψους 247 ευρώ το μήνα!

Αποκαλυπτική είναι, όμως, και η πρόταση νόμου για την προστασία των ανέργων. Για παράδειγμα, βάζει

κλίμακες στην επιδότησή τους, προτείνοντας τη μείωση του επιδόματος για κάθε επόμενο χρόνο ανεργίας, σαν

να πρόκειται η ζωή του ανέργου να βελτιώνεται και όχι να χειροτερεύει από χρόνο σε χρόνο.

Σε άλλο σημείο, ζητάει «οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που απολύονται και είναι μεγαλύτεροι των

55 χρόνων, να καλύπτονται υποχρεωτικά από τις επιχειρήσεις που τους απέλυσαν για περίοδο μέχρι πέντε (5)

χρόνια, εφόσον γι' αυτό το διάστημα παραμένουν άνεργοι», με την προϋπόθεση «η επιχείρηση να έχει

πραγματοποιήσει κέρδη το προηγούμενο της απόλυσης οικονομικό έτος». Δηλαδή, η ιατροφαρμακευτική

περίθαλψη του άνεργου θα εξαρτάται από το αν ο καπιταλιστής που τον απέλυσε είχε την προηγούμενη χρονιά

κέρδη ή όχι!

Στην ουσία, προτάσεις σαν κι αυτή αναπαράγουν την κυρίαρχη λογική της ελεημοσύνης και στοχεύουν στην

αποτροπή της απόλυτης εξαθλίωσης για τα λαϊκά εκείνα στρώματα που χτυπιούνται με τον πιο βάρβαρο τρόπο

από την αστική διαχείριση και τα κόμματά της. Με τον ίδιο τρόπο πολιτεύονται και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αφού

πρώτα καταρρακώνουν το λαό με τους νόμους που ψηφίζουν για το κεφάλαιο, στη συνέχεια δημαγωγούν για

μέτρα αποφυγής της απόλυτης εξαθλίωσης και τα επιδεικνύουν προκλητικά σαν πειστήρια για τη δήθεν

«κοινωνική» πολιτική τους!

Να μη χαθεί χρόνος

Αυτοί είναι οι «άξονες» του προγράμματος, με το οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στις εκλογές, διεκδικώντας να

αναδειχτεί σε κυβέρνηση. Από μια τέτοια κυβέρνηση, αν ποτέ υπάρξει, τίποτα διαφορετικό δεν έχει να περιμένει

ο λαός. Ακόμα κι αν προσπαθήσει να εφαρμόσει ορισμένα φιλολαϊκά - φιλεργατικά μέτρα, θα την μποϊκοτάρουν

τα μονοπώλια (τα οποία αποδέχεται) και η ΕΕ (από την οποία δε ζητάει αποδέσμευση). Μια τέτοια κυβέρνηση,

αργά ή γρήγορα, θα την ανατρέψει ο ίδιο ο λαός, βλέποντας ότι τίποτα δεν μπορεί να κάνει απ' όσα υπόσχεται

στα λόγια, έστω και για να τον ανακουφίσει προσωρινά από τα δεινά της αστικής διαχείρισης της κρίσης.

Οι αυταπάτες ότι μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να αποτελεί λύση είναι εξίσου επικίνδυνες και επιζήμιες με την

υποταγή στο φόβο και τη μοιρολατρία που επιδιώκουν τα αστικά κόμματα για το λαό. Το δρόμο για τη λαϊκή

ευημερία, τον δείχνει σήμερα η πάλη και η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Η καθημερινή μάχη για την απόκρουση

της αντιλαϊκής βαρβαρότητας, με οργανωμένη πάλη στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, με

στρατηγικό στόχο τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

18

Εκεί πρέπει να κατευθύνει ο λαός την αγανάκτηση και την ψήφο του, την ελπίδα για το πραγματικά διαφορετικό

που έχει ανάγκη. Να μην σκορπίσει την ψήφο του σε αναχώματα και δώσει χρόνο στο αστικό σύστημα να

θωρακιστεί στον πόλεμο εναντίον του. Ισχυρό ΚΚΕ - τσακισμένα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, κανένας συμβιβασμός με

τα κόμματα που περιφέρουν αυταπάτες και κυβερνητικές συνεργασίες με τις αστικές δυνάμεις, είναι το μόνο

εκλογικό αποτέλεσμα που μπορεί να δώσει ώθηση στην πάλη για την ανακούφιση και την ευημερία του λαού.

Για τις εκλογές που έρχονται

Οι εκλογές που έρχονται είναι διαφορετικές σε σχέση με όλες τις προηγούμενες και δε γίνονται σε μια

συνηθισμένη περίοδο. Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις όλα τα κόμματα, ακόμη και αυτά που ήταν στην

κυβέρνηση, σταματούσαν την επιβολή αντιλαϊκών μέτρων και επιδίδονταν σε πλειοδοσία κάλπικων

υποσχέσεων στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα για καλύτερες μέρες, προκειμένου να

υφαρπάσσουν την ψήφο, να χειραγωγούν το λαό, να στεριώνουν το αστικό πολιτικό σύστημα για να συνεχίζουν

την αντιλαϊκή επέλασή τους μετά τις εκλογές.

Τώρα μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες θα υλοποιούνται αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Μόλις προχτές ο

πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, μιλώντας για το ενδεχόμενο να υπάρξει νέα μείωση στους

μισθούς, όπως άλλωστε προβλέπεται στο μνημόνιο είπε ότι «είναι ένα θέμα το οποίο θα πρέπει ν' αποφασίσει η

επόμενη κυβέρνηση και η ελληνική Βουλή, λαμβάνοντας υπόψη τα τελευταία στοιχεία και τις προοπτικές της

οικονομίας, όπως θα διαμορφωθούν με βάση τις εξελίξεις. Δεν μπορεί να υπάρξει δέσμευση ότι δε θα

μειωθούν». Ξεκαθάρισε επίσης ότι η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να ενισχύσει τα ασφαλιστικά ταμεία και τους

άλλους οργανισμούς (νοσοκομεία, ΟΕΚ, ΑΕΙ κ.ά.) που έπαθαν στην κυριολεξία συντριβή από το «κούρεμα»,

όπως με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης». Παράλληλα, προανήγγειλε συνολικό

άνοιγμα του Ασφαλιστικού, με νέες ανατροπές σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, στο όνομα

των ελλειμμάτων που μεγαλώνουν στα Ταμεία ως συνέπεια της διαχείρισης από την κυβέρνηση για λογαριασμό

της πλουτοκρατίας. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ηδη έχουν εξαγγελθεί νέα αντεργατικά μέτρα τον Ιούνη.

Επομένως, τα υπουργεία, μαζί με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ προετοιμάζονται για όλο το πλαίσιο δράσης, όλο

το πακέτο μέτρων, το οποίο θα πρέπει να εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση.

Αλλά και από το μνημόνιο, τους εφαρμοστικούς του νόμους, το PSI, τη δανειακή σύμβαση προκύπτουν

δεσμεύσεις για μέτρα μέχρι και την τελευταία μέρα λειτουργίας της Βουλής. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε

προεκλογική περίοδο που θα οργανώνονται αγώνες. Και οι κομμουνιστές θα συνδυάσουν την προεκλογική

δουλειά με την αγωνιστική δράση. Αλλωστε, αυτό συμβάλλει και στην επίδραση, σ' ένα βαθμό, της ψήφου των

εργαζομένων.

Παρ' όλ' αυτά, ήδη παίρνουμε γεύση για τη διεξαγωγή της προεκλογικής αναμέτρησης. Για παράδειγμα, ΠΑΣΟΚ

και ΝΔ διαγκωνίζονται ποιο κόμμα από τα δύο είναι πιο ικανό για τη σφαγή του λαού μέσα από το φαινομενικά

οξύ μεταξύ τους καυγά. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιτίθεται στη ΝΔ γιατί τάχα δε συνέβαλε την περίοδο που ήταν

κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ στην προσπάθειά του να σώσει τη χώρα, αφού ήταν ενάντια στο μνημόνιο και ας ψήφισε

τη συντριπτική πλειοψηφία των αντιλαϊκών νόμων. Ενώ στη συγκυβέρνησή τους ήταν τάχα αντιπολίτευση.

Ο πρόεδρος της ΝΔ λέει για να υφαρπάξει ψήφο κυνηγώντας την αυτοδυναμία ότι δε θα ακολουθήσει πολιτικές

ενάντια στα χαμηλά εισοδήματα. Είμαστε αντίθετοι, λέει, σε οριζόντιες περικοπές, σε μέτρα, δηλαδή, τα οποία

μειώνουν μισθούς και συντάξεις, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ. Λέει ότι θα αυξήσει τις συντάξεις, θα καταργήσει τα

χαράτσια. Αλλά μαζί με το ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν ως συγκυβέρνηση τη σφαγή των κατώτατων μισθών κατά 22%

και 32%, των επικουρικών συντάξεων από 10% - 20% και των κύριων συντάξεων 12% πάνω από τα 1.300

ευρώ, την περικοπή των ειδικών μισθολογίων κατά 10% από τον Ιούνη, «κούρεψαν» τα αποθεματικά

19

ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, Πανεπιστημίων κ.λπ. επεξεργάστηκαν το νέο σχέδιο φοροληστείας των

εργαζομένων και φοροαπαλλαγής των επιχειρηματιών και γενικά μαζί επεξεργάστηκαν όλα τα βάρβαρα μέτρα

του νέου μνημονίου των εφαρμοστικών του νόμων και της δανειακής σύμβασης που θα εφαρμόζονται για 30

τουλάχιστον χρόνια, ενώ μαζί έχουν ετοιμάσει για τις επόμενες κυβερνήσεις το έδαφος για νέα άγρια μέτρα.

Αστικά προεκλογικά ιδεολογήματα

Από την έως τώρα εξέλιξη της προεκλογικής δράσης των κομμάτων, ήδη ξεχωρίζουν ορισμένα κεντρικά ζητήματα

στα οποία πάνε να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους.

1.Λένε ότι το δίλημμα στις εκλογές είναι ευρώ ή χάος.

Αλλά για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, χάος είναι οι μισθοί των 300 και 400 ευρώ, οι συντάξεις

των 200 και 300 ευρώ, το «κούρεμα» στα αποθεματικά των νοσοκομείων, των Πανεπιστημίων, των ΤΕΙ, του

ΟΕΚ, των ασφαλιστικών ταμείων, τα χαράτσια, η ανεργία, η εξαθλίωση, η ασιτία παιδιών, το κόψιμο των

επιδομάτων Πρόνοιας, η αδυναμία να υπάρχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, η ανεργία που

πολλαπλασιάζεται, οι άστεγοι, κ.λπ. Είναι κάλπικα, εκβιαστικά και τρομοκρατικά για το λαό αυτά τα διλήμματα

με στόχο την υποταγή του στην πολιτική σφαγής του. Στις εκλογές να πάει άφοβα. Να σκεφτεί ότι αυτή δεν είναι

ζωή για τον ίδιο και τα παιδιά του. Να σκεφτεί ότι του έχουν πάρει σχεδόν τα πάντα σε σχέση με τις κατακτήσεις

που τον έκαναν να μπορεί ζει στοιχειωδώς. Και τον χρεοκοπούν ανεξέλεγκτα, τον ωθούν στην εξαθλίωση. Τι έχει

να χάσει; Γι' αυτό λέμε να συντρίψει τα αστικά κόμματα και να κάνει πανίσχυρο το ΚΚΕ.

2. Λένε ότι με το PSI και τη δανειακή σύμβαση μείωσαν το χρέος, έσωσαν τη χώρα.

Πράγματι μείωσαν το κρατικό χρέος κατά 105 δισ., αλλά δανείστηκαν 130 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα το κρατικό

χρέος να φτάσει πάνω από 400 δισ. ευρώ. Από τα 130 δισ. ευρώ του δανείου πάνε όλα στους πιστωτές, δεκάρα

τσακιστή δεν πρόκειται να δοθεί για κάλυψη λαϊκών αναγκών. Ενώ το ακόμη μεγαλύτερο χρέος που προκύπτει

θα το πληρώσει ο ελληνικός λαός. Ηδη, έστησαν το ειδικό ταμείο, στο οποίο εκτός από τα δάνεια θα μπαίνουν

και τα λεφτά από τις ιδιωτικοποιήσεις, απ' όπου πρώτα θα πληρώνονται οι πιστωτές και αν περισσέψουν λεφτά

θα δίνονται και για άλλες ανάγκες του κράτους. Αλλά την ίδια ώρα «κούρεψαν» το 70% των αποθεματικών των

νοσοκομείων, κατά 75% των χρημάτων των Πανεπιστημίων, των ΤΕΙ, άλλων οργανισμών, τα αποθεματικά του

ΟΕΚ, των ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ. Τσάκισαν τους μισθούς, ιδιαίτερα για τους νέους κάτω των 25 ετών,

καταδικάζοντάς τους να δουλεύουν με 430 ευρώ το μήνα, μείωσαν δραστικά τις συντάξεις, τα πενιχρά επιδόματα

ανεργίας, τα μεροκάματα των νέων της μαθητείας τα έφτασαν στα 18 ευρώ μεικτά, κόβουν και μειώνουν τα

προνοιακά επιδόματα, καταδικάζοντας ιδιαίτερα τα ΑμΕΑ στην εξαθλίωση, ή το επίδομα τοκετού,

δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες στις νέες μητέρες, στα νέα ζευγάρια.

Ακόμα και αν δεν αυξανόταν το κρατικό χρέος με τη δανειακή σύμβαση, από τους εργαζόμενους, τη νεολαία των

λαϊκών στρωμάτων έχουν αρπάξει πολλαπλάσια.

Η δανειακή σύμβαση, το μνημόνιο, οι εφαρμοστικοί του νόμοι, το PSI, τα οποία πρέπει να τα βλέπουμε ως

ενιαίο πακέτο επιβάλλουν βάρβαρα μέτρα που θα εφαρμόζονται για 30 χρόνια, έως το 2042. Απαγορεύεται η

επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής συμφωνίας. Αυτό το λέει η ίδια η δανειακή σύμβαση και το έχουν ψηφίσει.

Δεν μπορεί οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί. Αυτοί που μπορούν να αλλάξουν αυτή

τη σύμβαση είναι η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ. Αν κάτι δεν πάει καλά με την αποπληρωμή των δανείων και πυκνώνουν

οι εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών και αστικών οικονομικών επιτελείων που λένε ότι η Ελλάδα δε γλίτωσε την

ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, τότε οι δανειστές έχουν δικαίωμα να ζητήσουν επιστροφή όλων των χρημάτων που

έχουν δανείσει - που δεν τα πήρε ο λαός αλλά οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες - μαζί με τους τόκους. Και αν η

Ελλάδα δεν μπορεί να τα δώσει πίσω, έχουν δικαίωμα να κατασχέσουν δημόσια γη, λιμάνια, αεροδρόμια,

ορυκτό πλούτο, κ.λπ. Για όλα αυτά, τα άλλα κόμματα δε λένε κουβέντα. Γιατί ποντάρουν προεκλογικά να

20

«πουλήσουν» κάλπικες ελπίδες ότι μπορεί να επαναδιαπραγματευτούν ορισμένα πράγματα και να

ανακουφίσουν τάχα το λαό. Μέχρι και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά για επαναδιαπραγμάτευση. Αλλά η καπιταλιστική

Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ, είναι λάκκος των λεόντων για τους λαούς. Τι διαπραγμάτευση μπορούν να κάνουν;

3. Λένε ότι η χώρα χρειάζεται σταθερή κυβέρνηση. Για να μην έρθει το «χάος» και η «πτώχευση» με την

«κοινωνική «αναταραχή», να κυβερνηθεί η χώρα αποτελεσματικά.

Οταν λένε να κυβερνηθεί η χώρα εννοούν: Να υλοποιηθούν το αντιλαϊκό μνημόνιο, οι αντεργατικοί εφαρμοστικοί

του νόμοι, η δανειακή σύμβαση, αυτά όλα πάνε πακέτο. Εννοούν, επίσης, να έχουν λυμένα τα χέρια για τα νέα

ακόμη πιο άγρια μέτρα που έρχονται στη συνέχεια. Είναι κάλπικα, εκβιαστικά και τρομοκρατικά για το λαό αυτά

τα διλήμματα. Θέλουν κυβέρνηση να συνεχίζει να σφάζει το λαό και μιλούν για ακυβερνησία, αν ο λαός με την

ψήφο του την κάνει ανήμπορη.

Ταυτόχρονα, οι αστοί φοβούνται και πρέπει να τους τρομάξει ακόμη περισσότερο και με την ψήφο η εργατική

τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δε φοβούνται από τις «αντιμνημονιακές δυνάμεις», την «αντιμνημονιακή

ρητορεία», τις προτάσεις για «αντιμνημονιακή ή αριστερή κυβέρνηση». Ολες αυτές οι δυνάμεις και οι πολιτικές

δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια του συστήματος. Δεν αρνούνται τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα, τη συμμετοχή

της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Φοβούνται το ΚΚΕ, το ταξικό εργατικό κίνημα, γιατί ανοίγουν το δρόμο

στην αμφισβήτηση της αστικής πολιτικής του αστικού πολιτικού συστήματος. Φοβούνται το ΚΚΕ, γιατί,

προβάλλει στην εργατική τάξη, στην εργαζόμενη νεολαία, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα τη μοναδική διέξοδο

σε όφελός τους: Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, μονομερής διαγραφή του χρέους, δεν το

δημιούργησε ο λαός, η νεολαία, τους χρωστάνε και από τη «νόμιμη κλοπή» της υπεραξίας, με εργατική λαϊκή

εξουσία. Ξέρουν πως η μόνη πολιτική διέξοδος και η πάλη γι' αυτή, από την οποία κινδυνεύουν, είναι η πολιτική

του ΚΚΕ για την εργατική, λαϊκή εξουσία, που μπολιάζει το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, ως προοπτική φιλολαϊκής

διεξόδου από την κρίση.

Τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός ότι το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν είναι αντίστοιχο των απαιτήσεων να

ανακόψει την επίθεση του κεφαλαίου, παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο από άλλες χώρες

στην Ευρώπη, είναι ανερχόμενο, έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη λαϊκή συνείδηση σε σχέση με την πολιτική

πρόταση του ΚΚΕ.

Οταν λένε σταθερή κυβέρνηση, για να προχωρήσει η δανειακή σύμβαση, για να προχωρήσει δηλαδή η

στρατηγική διεξόδου απ' την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και με άγρια μέτρα κατά του λαού, ή κοινωνική εξέγερση,

χάος και επανάσταση, αποκαλύπτουν και το εξής ζήτημα: Οτι σήμερα περισσότερο από πριν ωριμάζει ο

προβληματισμός, για τη σύγκρουση των δύο δρόμων ανάπτυξης. `Η ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, ή

συγκέντρωση δυνάμεων, λαϊκή κοινωνική συμμαχία, σύγκρουση με το κεφάλαιο για την εργατική - λαϊκή

εξουσία.

4. Λένε ότι τώρα που «κούρεψαν» το χρέος και έκαναν τη δανειακή σύμβαση, που πήραν όλα τα

αντεργατικά μέτρα έστρωσαν το έδαφος για την ανάπτυξη, από την οποία τάχα θα επωφεληθούν όλοι

και οι εργάτες και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Η ανάπτυξη που λένε θα είναι καπιταλιστική. Δεν είναι σίγουρο ότι θα έρθει, αλλά ακόμη και αν έρθει θα είναι

αναιμική. Τα αστικά επιτελεία θεωρούν ότι μέχρι το 2013 δεν μπορεί να γίνει ανάπτυξη, η κρίση βαθαίνει και

τραβάει σε μάκρος χρόνου. Αλλά ας δούμε την ανάπτυξή τους με τα όσα ως τώρα έχουν εξαγγείλει.

Συμφώνησαν, μέσω της χρηματοδότησης προγραμμάτων από τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ, να δοθούν

περίπου 20 δισ. μέχρι το 2013 για χρηματοδότηση μεγάλων έργων, κυρίως στους τομείς των μεταφορών

(ολοκλήρωση μεγάλων οδικών αξόνων) και της ενέργειας (πρόγραμμα «Ηλιος», ιδιωτικές επενδύσεις στην

ηλεκτρική ενέργεια κ.ά.). Τα κεφάλαια θα τα καρπωθούν μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι, οι οποίοι στη συνέχεια

21

θα εξασφαλίσουν κέρδη, πουλώντας ακριβά στα λαϊκά στρώματα υπηρεσίες, ενέργεια κ.ά. Αυτή η αναιμική

καπιταλιστική ανάπτυξη γίνεται πάνω στα συντρίμμια των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των

εργαζομένων, στην ιδιωτικοποίηση των κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων (ήδη προχωράνε με τη ΔΕΠΑ),

άλλων κρατικών υποδομών, δημόσιας γης, ορυκτού πλούτου κ.λπ., ώστε να γιγαντωθούν τα μονοπώλια. Αλλά,

αυτή η «ανάπτυξη» δεν έχει σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, ούτε αποτελεί - όπως την εμφάνισε η

κυβερνητική προπαγάνδα - το «αντίβαρο» στα σκληρά αντεργατικά μέτρα των μνημονίων. Από την ανάπτυξή

τους σε τίποτα δε θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο. Ποιες ανάγκες τους θα μπορούν να

ικανοποιήσουν με μισθό 400 - 500 ευρώ; Η ζωή τους είναι ήδη κόλαση. Ούτε, βεβαίως, πρόκειται να

δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σταθερές και μόνιμες έτσι που έστω να μετριάσει το οξύτατο πρόβλημα της

ανεργίας, όπου η Ελλάδα έφτασε να είναι η δεύτερη χώρα μετά την Ισπανία στην Ευρωζώνη, με επίσημο

ποσοστό ανέργων 20%.

Μερικά έργα που έχουν ήδη εξαγγείλει ότι θα κάνουν δείχνουν του λόγου το αληθές, σύμφωνα με όσα έχουν δει

το φως της δημοσιότητας στον αστικό Τύπο. Εδωσαν τα κοιτάσματα χρυσού στον Εβρο στην καναδική

«ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ ΓΚΟΛΝΤ» που θα χρησιμοποιήσει 300 εργαζόμενους μόνο για την κατασκευή, ενώ οι μόνιμες

θέσεις εργασίας θα είναι μόνο 200. Η «ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΕΒΕ» κατασκευάζει συγκροτήματα

αντλησοταμίευσης και αποθήκευσης ενέργειας στην Αιτωλοακαρνανία. Για την κατασκευή θα δουλέψουν 842

εργαζόμενοι. Για τη λειτουργία της 50 εργαζόμενοι. Ο σταθμός ηλιακής ενέργειας στο Λασίθι της Κρήτης θα

χρησιμοποιήσει 650 εργαζόμενους για την κατασκευή του και 70 εργαζόμενους για τη λειτουργία του. Θα

κατασκευάσουν έργα υποδομής όχι βέβαια λαϊκές κατοικίες, λαϊκές κατασκηνώσεις, σχολεία, όχι αντισεισμικά

και αντιπλημμυρικά έργα, αλλά αυτοκινητόδρομους για τη διακίνηση των εμπορευμάτων των κεφαλαιοκρατών

και ο λαός θα πληρώνει πανάκριβα διόδια.

Αυτά τα παραδείγματα και μόνο φτάνουν για να δείξουν ότι όχι μόνο δε θα έρθουν καλύτερες μέρες για τους

εργαζόμενους, αλλά μεγαλύτερη εκμετάλλευση, εξαθλίωση, ανεργία.

Το ΚΚΕ μιλά για άλλη ανάπτυξη χωρίς καπιταλιστές ιδιοκτήτες. Ανάπτυξη με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων,

όλων των εργοστασίων που θα γίνουν, εργατική, λαϊκή περιουσία. Τα εργοστάσια και την παραγωγή, αλλά και

την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας, θα τα αναπτύσσει η ίδια η εργατική τάξη με

κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Η συνέλευση των εργατών θα αποφασίζει και θα οργανώνει την

παραγωγή, θα ελέγχει. Τώρα το κεφάλαιο δεν αναπτύσσει όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας γιατί

δε βγάζει εύκολο και γρήγορο κέρδος απ' αυτές. Ετσι θα εξαλειφθεί η ανεργία, θα υπάρχουν ικανοποιητικοί

μισθοί και συντάξεις, θα καλύπτονται όλες οι λαϊκές ανάγκες σε διατροφή, Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, λαϊκή

κατοικία, ανάπαυση, διακοπές, κ.λπ.

Γιατί πανίσχυρο ΚΚΕ

Για όλα τα παραπάνω, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να τσακίσουν τα αστικά κόμματα, τα

κόμματα του ευρωμονόδρομου. Να βγάλουν ανίσχυρη κυβέρνηση και ένα πανίσχυρο ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ αξιοποιεί και τις βουλευτικές εκλογές ως ένα μέτωπο της ταξικής πάλης και ζητάει από το λαό να το

υπερψηφίσει, ώστε να εκφραστεί και στην κάλπη ένα ισχυρό πλήγμα στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτή

η αποφασιστική ενίσχυση θα δυναμώσει την εργατική - λαϊκή πάλη μετά τις εκλογές. Να μη φοβηθεί ο λαός τα

διλήμματα για ακυβερνησία, του «ευρώ ή χάος» κ.λπ. Ενα πανίσχυρο ΚΚΕ είναι το αντίπαλο δέος στην αστική

πολιτική και απ' αυτό έχει συμφέρον ο λαός. Οχι μόνο γιατί δεν έλειψε από κανέναν αγώνα. Από το να

καταργηθούν τα χαράτσια, τα διόδια, να δοθούν συσσίτια στα σχολειά, να επανασυνδεθεί το ρεύμα σε

ανέργους και άλλα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν, από μέτρα ανακούφισης των

φτωχών υπερχρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, από δωρεάν συγγράμματα, δωρεάν στέγαση και σίτιση των

φοιτητών - σπουδαστών μέχρι τις μεγάλες πανεργατικές απεργίες. Οχι μόνο γιατί προέβλεψε ότι θα παρθούν τα

βάρβαρα αντεργατικά μέτρα, όπως μείωση μισθών συντάξεων, απολύσεις στο Δημόσιο, που όταν τα έλεγε οι

22

άλλες δυνάμεις το χλεύαζαν αλλά το επιβεβαίωσε η ίδια η ζωή. Αλλά γιατί, χωρίς ισχυρό εργατικό ταξικό κίνημα,

συμμαχία του εργατικού κινήματος με τα λαϊκά στρώματα, χωρίς ισχυρό ΚΚΕ, τα πράγματα θα είναι πολύ

χειρότερα μετά τις εκλογές.

Ανίσχυρη κυβέρνηση σημαίνει αδυναμία να περνά βάρβαρα μέτρα, να χειραγωγεί το λαό στην αστική πολιτική.

Πανίσχυρο ΚΚΕ σημαίνει ενίσχυση της ταξικής πάλης, ενίσχυση στις εργατικές, τις λαϊκές συνειδήσεις του

αντικαπιταλιστικού, αντιμονοπωλιακού δρόμου ανάπτυξης, ενίσχυση της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας για την

εργατική λαϊκή εξουσία.

Ψήφος στο ΚΚΕ δε σημαίνει συμφωνία σε όλη την πολιτική του. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να ψηφίσει

ΚΚΕ και ας μη δέχεται τη θέση του για την εργατική λαϊκή εξουσία. Πολλές περισσότερες και καινούριες ψήφοι

πρέπει να πέσουν στο ΚΚΕ. Μίλησε για το χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης και ότι θα παίρνονται

αλλεπάλληλα αντεργατικά μέτρα και επιβεβαιώθηκε, όταν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις τότε το χλεύαζαν ή

έλεγαν ότι κινδυνολογεί. Είπε για τη μείωση μισθών, συντάξεων, για τη χρεοκοπία, για τις απολύσεις δημοσίων

υπαλλήλων, και πολλά άλλα και επιβεβαιώθηκε. Ηταν στην πρώτη γραμμή όλων των αγώνων για όλα τα λαϊκά

προβλήματα. Μπήκε μπροστά για να αποκρούσουμε τη λαίλαπα. Εδειξε συνέπεια λόγων και έργων. Είπε ότι τα

αντεργατικά μέτρα δεν εφαρμόζονται για την αντιμετώπιση του χρέους, αλλά για την ανταγωνιστικότητα της

καπιταλιστικής οικονομίας και εφαρμόζονται ενιαία σε όλη την ΕΕ και επιβεβαιώνεται. Για παράδειγμα, στη

Γερμανία, την ατμομηχανή της ΕΕ 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ μισθό, ενώ υπάρχουν

συντάξεις 140 ευρώ. Και γι' αυτούς τους λόγους, όσοι δε συμφωνούν με όλη την πολιτική του μπορούν και

πρέπει να ρίξουν κόκκινη ψήφο. Για να υπάρχει την επομένη των εκλογών πανίσχυρο το αντίπαλο εργατικό,

λαϊκό δέος, το αντίβαρο, στους αστούς και το σύστημά τους.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Αμεση λύση είναι πανίσχυρος λαός και πανίσχυρο ΚΚΕ

την επομένη της κάλπης

Σε συγκέντρωση στην Καλλιθέα μίλησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (4/4/2012)

Σε μαζική συγκέντρωση του Κόμματος στην Καλλιθέα μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.

Μεταξύ άλλων, σημείωσε στην ομιλία της:

«Μόλις πρόλαβαν να καταθέσουν για διαβούλευση, για συζήτηση δε θα το φέρουν τώρα στη Βουλή, αλλά θα το

φέρουν αμέσως μετά τις εκλογές, ένα νομοσχέδιο το οποίο ας μην παρασυρθεί κανείς, φαινομενικά έχει σχέση

με το δημόσιο τομέα, τη δημόσια διοίκηση, τους δημόσιους υπαλλήλους. Στην πραγματικότητα όμως αφορά

όλους, τα εργατικά λαϊκά στρώματα. Την Τρίτη θα δώσουμε αναλυτικά τις θέσεις μας για ένα νομοσχέδιο που θα

το φέρουν μετά τις εκλογές.

Τα λέμε αυτά για τον εξής λόγο: Γιατί σήμερα οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν ένα πράγμα. Οτι αν πριν 5, 10

και 15 χρόνια μια περιοχή, μια συνοικία, ένας τομέας, ένα κλάδος, μπορούσε μέσα από σημαντικούς αγώνες να

αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις, χωρίς οι υπόλοιποι κλάδοι να μπορούν να επωφεληθούν ή κάποιες άλλες

συνοικίες, κάποιες άλλες περιοχές, σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς καθαρά. 'Η χάνουμε όλοι μαζί εμείς οι

εργαζόμενοι ή θα νικήσουμε κυριολεκτικά όλοι μαζί, με τα σημερινά δεδομένα. Οπωσδήποτε τα επόμενα χρόνια

μπορεί και πρέπει να γίνει δραστική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων. Αλλά και αυτές οι εκλογές, αν δε

δημιουργήσουν προϋποθέσεις, τότε είναι εντελώς καθαρό, θα χάσουμε όλοι μαζί.

Και ακριβώς υπάρχει ένα πρόσθετο πρόβλημα, που δυστυχώς ένα σημαντικό μέρος των εργαζομένων, παρά

την πείρα του, ακόμα δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Ακόμα και σε έναν κλάδο, αν η καπιταλιστική εργοδοσία για

23

τον άλφα ή βήτα λόγο θελήσει να κάνει μια υποχώρηση, δεν την αφήνει συνολικά η καπιταλιστική εργοδοσία και

τα όργανά της. Γιατί, σου λέει, αν κάπου γίνει μια υποχώρηση σε ένα μεγάλο τόπο δουλειάς, τότε θα πάρουν

κουράγιο και οι υπόλοιποι. Και είναι αποφασισμένοι να ισοπεδώσουν κυριολεκτικά προς τα κάτω όλους.

Επομένως, χωρίς να αποκλείουμε τον επόμενο χρόνο, το μεθεπόμενο, ένας κλάδος, μια περιοχή να έχει

αποτελέσματα -και εμείς δε θα τσιγκουνευτούμε, δε λέμε όλα ή τίποτα- αλλά πρέπει να είναι καθαρό, πολύ

περισσότερο από πριν, πως το συγκεκριμένο πρόβλημα ενός κλάδου, μιας περιοχής εξαρτάται από τη γενική

πορεία των πραγμάτων, από την επίλυση όπως λέμε εμείς του γενικού πολιτικού προβλήματος.

Τρομοκρατία και αυταπάτες

Για να δείτε τώρα πώς πάμε για εκλογές. Βεβαίως, δεν είναι καινούριο φαινόμενο αυτό, δεν υπάρχει εκλογική

περίοδος που επιτρέπεται ελεύθερα, όχι μόνο στον κάθε εργαζόμενο, αλλά ακόμα και σε αυτόν που έχει

αγωνιστεί, να διαμορφώσει με κάποια αντικειμενικά κριτήρια την πεποίθησή του για το τι θα ψηφίσει. Αλλά

τούτη την περίοδο θα χρησιμοποιηθούν και παλιά και νέα όπλα. Π.χ. θα είναι οι εκλογές με τα πιο βαριά και πιο

επικίνδυνα τρομοκρατικά διλήμματα. Και ταυτόχρονα, με τις πιο παραπλανητικές αυταπάτες. Και τα δυο τα

μπλοκ θα παίξουν. Εκεί που δεν μπορούν να τρομοκρατήσουν θα καλλιεργήσουν αυταπάτες.

Κύριο όπλο είναι τα τρομοκρατικά διλήμματα αλλά και οι αυταπάτες θα παίξουν ένα σημαντικό ρόλο. Και

ταυτόχρονα, θα κάνουν ορισμένους επιδέξιους χειρισμούς για να συσκοτίσουν ακόμη περισσότερο στη

συνείδηση του λαού, γιατί στην Ελλάδα ξέσπασε κρίση και όχι μόνο στην Ελλάδα, ποιος ευθύνεται, τι ευθύνεται

για την κρίση, ακριβώς για να μπορέσουν να χειραγωγήσουν την ψήφο με τη μεγαλύτερη νόθευση της λαϊκής

συνείδησης και θέλησης. Με την τρομοκρατία θα ξαναπώ και τις αυταπάτες.

Εμείς βάζουμε ένα ερώτημα και καλούμε το λαό να σκεφτεί πάνω σε αυτό. Καλά, τώρα τις τελευταίες μέρες, δεν

υπάρχει μέρα που να μην ξεσπά η ανάδειξη στην επιφάνεια ενός υπαρκτού σκανδάλου. Εχετε ακούσει, τα ξέρετε

για το ΙΚΑ Καλλιθέας, έγιναν, δεν τα αμφισβητούμε. Σκάνδαλα στις πολεοδομίες, σκάνδαλα από εδώ και από

εκεί, αν δεν έχουν μια μέρα να βγάλουν ένα σκάνδαλο, βγάζουν αυτά που έχουν βγάλει πριν από έξι μήνες. Το

σκάνδαλο στην ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ. Δεν αμφισβητούμε ότι αυτά τα σκάνδαλα έγιναν. Και θα γίνουν κι άλλα και θα

αποκαλυφθούν κι άλλα.

Γιατί αυτός ο ορυμαγδός σκανδάλων; Για να δείξουν το λαό και να πισωγυρίσουν τη συνείδηση του λαού εκεί

που έχει κάνει σοβαρά βήματα προς τα εμπρός, ότι η κρίση ξέσπασε στην Ελλάδα γιατί υπάρχει αυτό που είπε

π.χ. ο Γιώργος Παπανδρέου, τα λαμόγια, αυτοί που έκλεψαν δημόσιο χρήμα και ότι η κύρια αιτία της κρίσης

είναι αυτοί. Και η ΝΔ τα ίδια λέει, μόνο που τα φορτώνει στους πρασινοφρουρούς και το ΠΑΣΟΚ στους

γαλάζιους φρουρούς.

Και μάλιστα κάνουν την εξής πονηριά. Η χειραγώγηση του λαού γίνεται και με το άγριο αλλά γίνεται και με τη

σοβαροφανή συζήτηση. Και με τη συζήτηση, αυτό που λέμε τη χαζοχαρούμενη -να το πω έτσι- αλλά και τη

σοβαρή. Λένε, π.χ. αν δεν είχαν γίνει τα σκάνδαλα στο ΙΚΑ Καλλιθέας τότε θα είχαμε εξοικονομήσει, ξέρω εγώ

500.000 ευρώ, 1.000.000 ευρώ. Αν η ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ δεν είχε φάει τα χρήματα της ΔΕΗ τότε θα είχαμε

εξοικονομήσει 500.000 ευρώ, 2.000.000 ευρώ. Αν δεν υπήρχαν τα φακελάκια στους γιατρούς θα είχαμε

επωφεληθεί τόσα. Και βγάζουν λοιπόν διάφορα νούμερα για να εξηγήσουν στο λαό που πήγαν τα χρήματα. Ε,

όχι, λένε ψέματα.

Κρύβουν τη «νόμιμη» κλοπή

Λένε ψέματα από ποια πλευρά; Σε δύο τομείς. Πρώτος, ακόμα και αν πάρεις τα νούμερα, αυτά δηλαδή που

δόθηκαν, μίζες, που αφαιρέθηκαν με απατεωνιές, αυτοί που έπαιρναν επιδόματα κλπ., όλα αυτά αν τα μαζέψεις

απέχουν πάρα πολύ μακριά από αυτό που λέμε δημόσιο χρέος και ελλείμματα. Ακόμα και να το πάρεις

24

αριθμητικά. Τι θέλουν να κρύψουν; Θέλουν να κρύψουν εκεί που πραγματικά γίνεται η εκμετάλλευση και η

νόμιμη κλοπή.

Εμείς μετράμε καταρχήν το εξής πράγμα. Οτι κλέβουν νόμιμα, αυτή είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η

εκμετάλλευση, κλέβουν νόμιμα, με τη βούλα του νόμου τον εργαζόμενο. Ακόμα και αυτόν που έχει σχετικά

υψηλότερο μισθό, και αυτόν που έχει μεσαίο μισθό και αυτόν που έχει κατώτατο. Τον κλέβουν νόμιμα γιατί του

δίνουν αμοιβή που καλύπτει ένα μέρος της δουλειάς του. Τις τρεις ώρες δουλειάς, τις τέσσερις; Τον υπόλοιπο

χρόνο ο εργαζόμενος δουλεύει δωρεάν.

Τον κλέβουν με τους άμεσους και έμμεσους φόρους. Τον κλέβουν με τις ασφαλιστικές κρατήσεις των

ασφαλισμένων, και με τις ασφαλιστικές κρατήσεις της εργοδοσίας. Ενα μέρος που δίνει η εργοδοσία για το ΙΚΑ,

από πού βγάζει αυτά τα λεφτά και τα δίνει; Από την κλοπή του μόχθου του εργαζόμενου. Υπάρχει λοιπόν η

νόμιμη κλοπή.

Δεύτερον, δεν τα ξέρουν αυτά τα σκάνδαλα, δεν μπορούσαν να τα αποκαλύψουν; Τώρα τα θυμήθηκαν, την

περίοδο της κρίσης και προεκλογικά; Είναι τυχαίο που κάθε μέρα βγάζουν από έναν άσσο στο μανίκι; Σε ένα

πολύ μεγάλο μέρος το ξέρανε και ένα άλλο μέρος μπορούσαν να το υποπτευθούν. Τι ήταν αυτά τα σκάνδαλα

που έγιναν; Να το πούμε καθαρά. Μορφή εξαγοράς εργαζομένων. Και μάλιστα, ξέρετε, προτιμούν αντί να δίνουν

αυξήσεις να δίνουν επιδόματα κάτω από το τραπέζι. Προτιμούν αντί να δίνουν αυξήσεις και επιδόματα σε όλους,

να τους αφήνουν να κλέβουν, ναι το κράτος, στην πραγματικότητα τα ασφαλιστικά ταμεία και τους

εργαζόμενους.

Σημαίνει ότι εμείς βάζουμε σε δεύτερη μοίρα τα σκάνδαλα; Οχι. Αλλά κοιτάξτε να δείτε, πώς διαμορφώθηκε η

εργατική αριστοκρατία στην Ελλάδα; Πώς κατάφεραν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι εδώ και μια 15ετία

έχουν αρχίσει να συναντάνε τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πώς γίνεται και την ώρα της κάλπης να πηγαίνουν να τους

ξαναψηφίζουν και την επόμενη μέρα να λένε ότι όλοι είμαστε κοψοχέρηδες. Είναι μορφή εξαγοράς. Και

δυστυχώς, είναι εξαγορά με διαφθορά. Ακριβώς έχουν διαφθείρει ένα μέρος του λαού συνειδητά.

Και μάλιστα, στη διαφθορά προσπαθούν να τραβήξουν και ανθρώπους που είναι στη δράση. Δεν έχουν ευθύνη

αυτοί που διαφθείρονται; Μεγάλη. Δεν μπορούμε όμως να τους βάζουμε όλους στην ίδια μοίρα. Και δεν

μπορούμε να υιοθετήσουμε το «όλοι τα φάγαμε». Εστω και αν υπάρχει ένα τμήμα εργαζομένων που έχει

συμμετάσχει σε τέτοιες λοβιτούρες και που βεβαίως δεν είναι οι λοβιτούρες που διαμορφώνουν αυτό το μεγάλο

χρέος.

Κοροϊδεύουν οι «αντιμνημονιακοί»

Κοιτάξτε τώρα να δείτε αυτή η λογική, ότι είναι εύκολο να βρούμε χρήματα και να βελτιωθεί η ζωή του λαού με

κάποια ημίμετρα. Αυτή η λογική περνάει και στα λεγόμενα κόμματα τις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις ή τις δεξιές

«αντιμνημονιακές» δυνάμεις ή τις αριστερές «αντιμνημονιακές» δυνάμεις. Γιατί. π.χ. ο Π. Καμμένος λέει, είχε μια

ολόκληρη συνέντευξη, όταν θα πάρουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις, πως θα τις αξιοποιήσουν για το λαό.

Εχουμε επιχείρημα γι' αυτό. Βεβαίως και εμείς παλεύουμε να τις πάρουμε. Αλλά πού; Απ' έξω θα έρθουν τα

χρήματα. Η Γερμανία...

Μα και τις γερμανικές αποζημιώσεις να πάρεις, δεν φτάνουν για να καλύψουν τις τεράστιες ανάγκες του λαού

και τις τεράστιες ανάγκες τις υπαρκτές μιας φιλεργατικής, φιλολαϊκής ανάπτυξης της χώρας. Είναι άλλο πράγμα,

είναι πολιτικό μας δικαίωμα, είναι ηθικό δικαίωμα. Χθες π.χ. ο Τσίπρας στη συγκέντρωση στο Αιγάλεω είπε το

εξής πράγμα. Οταν λέει θα γίνει η κυβέρνηση της αριστεράς θα έρθουν οι τραπεζίτες και θα μας παραδώσουν τα

κλειδιά. Εχετε δει εσείς σε ποια χώρα του κόσμου επειδή βγήκε μια κυβέρνηση της αριστεράς να παρέδωσαν οι

τράπεζες τα κλειδιά στην κυβέρνηση; Αμα δεν τους πάρει ο λαός αυτά τα κλειδιά και όχι με τη θέληση της

πλουτοκρατίας, όχι μια κυβέρνηση, πρέπει ο λαός να τα πάρει.

25

Ξεχάσαμε τη Χιλή με τον ηρωικό πραγματικά Αλιέντε που προτίμησε να πεθάνει παρά να παραδοθεί. Ξεχάσαμε

την Πορτογαλία, ξεχνάμε τι γίνεται στη Βενεζουέλα. Ξεχνάμε δηλαδή τι έχει γίνει σε όλα τα μήκη και πλάτη της,

όχι που βγήκε μια κυβέρνηση αριστερή, αλλά που βγήκε μια κυβέρνηση που σε μια φάση δεν ήταν 100%

αρεστή στην πλουτοκρατία της χώρας. Και μάλιστα είπε και το εξής πράγμα. Μας απειλούν λέει οι εφοπλιστές

ότι άμα γίνει «κυβέρνηση της αριστεράς» θα βγάλουν την ελληνική σημαία και θα πάνε να κρεμάσουν σημαία

Λιβερίας. Ομως λέει οι βίλες τους είναι στην Ελλάδα, εμείς θα τις φορολογήσουμε.

Καλά, πιστεύει κανείς ότι φορολογώντας τις βίλες των βιομηχάνων και των εφοπλιστών στην Ελλάδα μπορούν

να μαζευτούν τόσα χρήματα; Δηλαδή, θα τους αφήσεις τις επιχειρήσεις, θα τους αφήσεις να πάρουν τα πλοία

από την Ελλάδα και να φύγουν, θα τους αφήσεις να πάρουν και τα μετρητά τους και να φύγουν, θα τους

αφήσεις και τα εργοστάσια να τα έχουνε και θα πας να τους φορολογήσεις τις βίλες. Και από τη φορολογία της

βίλας θα γίνει η ανασυγκρότηση της οικονομίας και η ανακατανομή του πλούτου. Φορολογία της βίλας, όχι

κοινωνικοποίηση που λέμε εμείς.

Αναρωτιόμαστε εμείς: Ανθρωποι που πήραν μέρος στους αγώνες, που είναι εκατοντάδες χιλιάδες σήμερα,

καινούριοι άνθρωποι, χρειάζεται να έχεις τελειώσει το Χάρβαρντ, να είσαι οικονομολόγος με πτυχίο, για να μην

καταλάβεις, ότι όλα αυτά που σου λένε, για το από πού θα εξοικονομηθούν τα λεφτά, απ' την περιστολή της

διαφθοράς, ή τη φορολόγηση, ή απ' τα κλειδιά που θα σου δώσουν οι τραπεζίτες -σκεφτείτε οι τραπεζίτες να

παραδίδουν τα κλειδιά από φόβο για μια κυβέρνηση με ένα μετά-ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και τον Τσίπρα θα

φοβηθούν και θα πάνε να παραδώσουν τα κλειδιά;

Ποια κλειδιά; Οι τραπεζίτες κατ' αρχήν, είναι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων δεν είναι μόνο τραπεζών, έχουνε

επενδύσεις στο εξωτερικό. Και θα φοβηθούν με την ψήφο, μόλις ανοίξει η κάλπη θα φοβηθούν και θα 'ρθουν να

τα παραδώσουν.

Μεγάλη και η ατομική ευθύνη

Γι' αυτό εμείς θεωρούμε ότι η ευθύνη σήμερα του κάθε εργάτη, του υπάλληλου, είτε στον ιδιωτικό είτε στο

δημόσιο τομέα, η ευθύνη αυτού που έχει ένα μικρομάγαζο και που ταλαιπωρείται από τις αλυσίδες των

πολυκαταστημάτων κι άλλων μεγάλων επιχειρήσεων και του φτωχού αγρότη μεγαλώνει, ιδιαίτερα αυτουνού που

παρακολουθεί τις εξελίξεις, έχει ένα ορισμένο βαθμό πολιτικοποίησης, έχει πάρει μέρος στους αγώνες. Δε

σημαίνει ότι δεν έχουμε και 'μεις ευθύνη να πείσουμε. Αλλά υπάρχει και η ατομική ευθύνη.

Λέει παραδείγματος χάρη ο Σαμαράς, "εγώ θέλω αυτοδύναμη κυβέρνηση, για να επαναδιαπραγματευτώ τα

ισοδύναμα που θα δώσω για το χρέος, για να μην επιβαρυνθεί ο λαός". Τι λέει; Θα επαναφέρω τις κατώτατες

συντάξεις. Οταν παραλάβεις συντάξεις 300 ευρώ, θα πάει να δώσει άλλα 50 ευρώ. Αν είναι δυνατόν αυτό να

είναι κριτήριο... Ξέρετε τι σημαίνει "ισοδύναμα"; Θα τα αφαιρέσει από κάπου αλλού. Θα τα αφαιρέσει από

αυτούς που παίρνουν 600 και 500. Αυτά είναι τα ισοδύναμα, θα αφαιρεθούν μέσα από τον ίδιο το λαό. Αν ένας

έχει 1.200 ευρώ μισθό θα του πούνε πέσε παρακάτω, γιατί δεν μπορώ να τα πάρω από αυτόν που παίρνει 700.

Αυτό είναι "άλλη" πολιτική; Για να μην σας πω, ούτε ισοδύναμα δεν πρόκειται να καταθέσει, αλλά δεν είναι αυτή

η λύση.

Το ΠΑΣΟΚ λέει το εξής πράγμα: Κοιτάξτε να δείτε, εγώ ό,τι κι αν είμαι, ό,τι λάθη κι αν έχω κάνει, παραμένω

προοδευτικό κόμμα. Τώρα το τι είναι προοδευτικό, τι είναι αριστερό, τι είναι οτιδήποτε... Εδώ φτάσαμε

δυστυχώς σε επίπεδο Ευρώπης να τα χάνει κανείς κι όταν ακούει ότι αυτό είναι κομμουνιστικό. Δυστυχώς! Δεν

αρκεί να 'χεις το όνομα, πάνω απ' όλα πρέπει να 'χεις τη χάρη. Τώρα τα αριστερός, προοδευτικός, δημοκράτης,

ακόμα και κομμουνιστής, κομμουνιστικό κόμμα, αν πάρουμε σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι λίγο μπέρδεμα. Γιατί

δυστυχώς οι τίτλοι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

26

Είμαι λέει, λοιπόν, προοδευτικό κόμμα και θα συνεργαστώ με άλλες αριστερές δυνάμεις και δημιουργεί την

εντύπωση, ότι "δεν θα 'μαι καλύτερος από την αυτοδύναμη ΝΔ"; 'Η, μια "κυβέρνηση της αριστεράς" δεν θα είναι

καλύτερη από μια κυβέρνηση της ΝΔ; Εμείς εδώ ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Κι αν θέλετε είναι θετικό ότι σ'

αυτήν την εκλογική μάχη μπαίνει στο επίκεντρο το ζήτημα της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση. Και είναι θετικό

από ποια πλευρά. Πρώτα πρώτα γιατί μας δίνεται η ευκαιρία, αυτό που λέγαμε πριν πολλά χρόνια και

ενδεχομένως δεν ήταν ώριμο να γίνει κατανοητό ευρύτερα, να ξεκαθαριστεί, γιατί δεν πρόκειται να πάρουμε

μέρος σε καμία κυβέρνηση, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει αυτοδυναμία. Και αυτό δεν είναι δικιά μας ευθύνη.

Αυτό είναι το ατού που έχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Και αυτό το ατού και το πλεονέκτημα, μπορεί να

το αξιοποιήσει ο καθένας που ανήκει στα εργατικά λαϊκά στρώματα, χωρίς σε καμία περίπτωση να του ζητείται

από εμάς να συμφωνήσει σε όλα μαζί μας. Αλίμονο αν το ΚΚΕ υπέκυπτε σ' αυτήν την πίεση και σ' αυτό το

δίλημμα, "κυβέρνηση ή ακυβερνησία", κι έπαιρνε μέρος σε μια κυβέρνηση η οποία και με τη συμμετοχή του ΚΚΕ

δεν θα μπορεί να κάνει το παραμικρό θετικό σε σχέση με τις ανάγκες και τα αιτήματα του λαού.

Μιλάμε για εργατική λαϊκή εξουσία

Εμείς αντιπαραθέτουμε σε οποιαδήποτε μορφή κυβέρνησης μπορεί να σχηματιστεί, ή επιχειρήσουν να

σχηματιστεί, την εξής θέση: Η άμεση λύση για το λαό, η τωρινή λύση, στις 7 Μάη, είναι πανίσχυρος λαός,

πανίσχυρο ΚΚΕ. Είναι η άμεση λύση. Σημαίνει ότι θα λυθούν όλα τα προβλήματα; Οχι. Σημαίνει από καλύτερες

θέσεις αποκρούεις και διεκδικείς. Αυτή την άμεση λύση εμείς μπορούμε να την προσφέρουμε και να την

εγγυηθούμε όσον αφορά τη σταθερότητά μας, την ωριμότητά μας, την εμπειρία μας. Δεν μένουμε εκεί.

Και δικαιολογημένα ο καθένας θα πει: Καλά, εσείς δεν θέλετε να κυβερνήσετε; Εμείς λοιπόν σε αυτό το ζήτημα,

ποια κυβέρνηση και διακυβέρνηση απαντάμε: Εργατική λαϊκή εξουσία και βεβαίως σε αυτή την εξουσία, το ΚΚΕ

θα είναι η πρωτοπόρα, η πολιτική, η καθοριστική δύναμη, αλλά που στην εξουσία θα είναι η εργατική τάξη και

θα εκφράζονται και τα συμφέροντα των συμμάχων της. Δεν μιλάμε για εξουσία του ΚΚΕ, γιατί ή θα είναι η

αστική τάξη στην εξουσία, όπως είναι σήμερα, και το πολιτικό της προσωπικό, πότε είναι το ΠΑΣΟΚ πότε είναι η

ΝΔ, ή άλλοι σχηματισμοί που μπορεί να γίνουν. Ε, λοιπόν, στην εξουσία θα είναι η εργατική τάξη και το

εννοούμε.

Και μάλιστα δεν θα είναι μια κυβέρνηση με τα υπουργεία της. Αυτή η εξουσία δεν θα έχει καμία σχέση και στη

μορφή και στο περιεχόμενο και στη διαδικασία εκλογής της, με αυτές τις κυβερνήσεις που βγαίνουν μέσα από

τις εκλογικές διαδικασίες κάθε 2, 3 ή 4 χρόνια.

Είναι εγγύηση το ΚΚΕ να είναι δύναμη αντιπολίτευσης όχι μόνο μέσα στη Βουλή, στο λαό, στα εργοστάσια,

στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, γιατί ο αγώνας που θα χρειαστεί θα είναι αγώνας όπου ντε φάκτο ο λαός

πρέπει να ακυρώσει νόμους. Σ' αυτό το δρόμο θα δυναμώσεις και για τη μεγαλύτερη κοινωνική επαναστατική

αλλαγή, την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας.

Σ' αυτό το δρόμο έχουν συμφέρον να 'ρθουν και αυτοί που ενδεχομένως φοβούνται την εργατική εξουσία ή

φοβούνται τη ρήξη σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά πρέπει να φοβηθούν τα χειρότερα που έρχονται. Να

φοβηθούν ενεργητικά και αγωνιστικά. Εμείς λοιπόν ξεκαθαρίζουμε: Σε καμία κυβέρνηση απ' αυτές τις πιθανές

που μπορεί να προκύψουν από τις εκλογές δεν μετέχουμε.

Θα διαλέξουμε το δύσκολο, το σύνθετο και τον πιο χρήσιμο για το λαό δρόμο, να μετατρέψουμε την κάθε

γειτονιά, τον κάθε τόπο δουλειάς σε κάστρο πάλης. Και τότε να δούμε τι θα κάνουν αυτές οι κυβερνήσεις. Πρέπει

δηλαδή στις εκλογές, όποια κυβέρνηση σχηματιστεί να αισθάνεται ότι το κίνημα θα φουντώσει, αυτό που λένε

"θα γίνει κοινωνική εξέγερση" να το φοβηθούν. Πραγματικά. Οχι να εφησυχάσουν ότι βάλανε το λαό στο χέρι για

άλλη μια φορά.

27

Και ακούμε μάλιστα και το εξής: Οτι το ΚΚΕ θα έχει ευθύνη αν αντί να εκλεγεί μια κυβέρνηση της αριστεράς,

εκλεγεί μια κυβέρνηση της δεξιάς. Τέτοια μίμηση του ΠΑΣΟΚ. Τον "τρίτο δρόμο" για το σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ.

Αυτά, δηλαδή τα πιο ριζοσπαστικά που ακούγονται, είναι να ξαναναβιώσει το δίλημμα "δεξιά ή αριστερά". Οχι

κύριοι. Γιατί στο κάτω κάτω, είναι και ευθύνη του λαού να αποφασίσει. Αν δεν είναι έτοιμος για μια μεγάλη

ανατροπή, δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να κιοτέψουμε. Να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας απέναντι στο λαό και

να πούμε, αφού ο λαός δε θέλει τη μεγάλη ανατροπή, ας πάμε να κάνουμε τη μικρότερη...

Το ΚΚΕ έχει δοκιμαστεί στην πράξη

Η διαφορά μας και με κυβέρνηση κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς και σκέτης αριστεράς, δεν είναι γιατί θα

κάνει λίγα πράγματα για το λαό. Κι εμείς θέλουμε πάρα πολλά, κι εμείς όταν παλεύουμε ξέρουμε ότι τα

αποτελέσματα θα είναι κατώτερα απ' αυτά που χρειάζονται. Δεν τα υποτιμάμε. Οταν κάνουμε πρόταση, ας

πούμε για το "κούρεμα" των χρεών, των ανέργων και των νοικοκυριών, θέλουμε αυτή η πρόταση να υιοθετηθεί.

Θέλουμε ο λαός να έχει έστω και μικρές νίκες, γιατί έτσι παίρνει κουράγιο. Η φτώχεια, η εξαθλίωση είναι ο

χειρότερος σύμβουλος.

Εδώ όμως δεν πρόκειται να έχεις μια κυβέρνηση που δεν θα κάνει πολλά. Το να απογοητευτεί ο λαός. Και αν

έχει απογοητευτεί από μια συντηρητική κυβέρνηση, από μια πλευρά αυτή η απογοήτευση μπορεί να τον

οδηγήσει ριζοσπαστικά. Οταν όμως οι λαοί απογοητεύονται από αριστερές κυβερνήσεις και μάλιστα όταν

συμμετέχουν και κομμουνιστές, εκεί μπορεί να δείτε συντηρητική αναδίπλωση.

Για δείτε την πείρα της Γαλλίας. Ο Σαρκοζί διαδέχτηκε την κυβέρνηση της κεντροαριστεράς, με τους

κομμουνιστές μέσα και τους οικολόγους... Στις προεδρικές εκλογές το ΚΚ καλεί να ψηφίσουν Σιράκ για να μη

βγει ο Λεπέν. Τώρα έχουμε βρει κι αυτό. Τώρα μάλιστα χρησιμοποιούν και τη "Χρυσή Αυγή" σαν τον

μπαμπούλα. Τους έδωσε ό,τι τους έδωσε ο Καρατζαφέρης, τώρα σου λέει να πάμε και να χρησιμοποιήσουμε και

τον κίνδυνο του φασισμού.

Τώρα τι λένε στη Γαλλία; Πρώτος στόχος να φύγει ο Σαρκοζί. Το μετά τι; Πάει δεύτερο. Δεν πάει να φύγει ο

Σαρκοζί, προσέξτε στρατηγική υποτίθεται αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, στο δεύτερο γύρο που θα

είναι ο Σαρκοζί και ο σοσιαλιστής, θα πάνε όλοι στο σοσιαλιστή. Οταν λέμε ότι κύριος στόχος είναι να φύγει ο

Σαρκοζί, είναι σαν να λέμε εμείς ότι κύριος στόχος μας είναι να μην είναι αυτοδύναμη η ΝΔ. Αμα πούμε αυτό,

δεν είναι σαν να λέμε σε έναν κόσμο, ψηφίστε ΠΑΣΟΚ.

Οπου δεν υπάρχει ΚΚ - στην πραγματικότητα, όχι με το σφυροδρέπανο κι από κάτω να λέμε το μικρότερο κακό -

, όπου δεν υπάρχει ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα και ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα, εκεί και το κίνημα είναι πιο

ευάλωτο και οι αγώνες γίνονται αραιά και πού, και εύκολα τους βάζει ο αντίπαλος στο χέρι και δυσκολεύεται να

υπάρξει ένα πανευρωπαϊκό ταξικό κίνημα, που καταφέρνει συντονισμένα χτυπήματα και στην αστική τάξη και

στα κόμματά της, στην κάθε χώρα και συνολικά στην ΕΕ.

Ολες οι λύσεις που προτείνονται είναι δοκιμασμένες. Για το λαό έχει δοκιμαστεί το ΚΚΕ στην πράξη, στους

αγώνες, και όχι απλώς αντιπολίτευση απ' τα έδρανα της Βουλής. Ας σκεφτούν λοιπόν όσοι δεν είναι εύκολο να

πειστούν μέχρι το Μάη, ας σκεφτούν, δεν μπορεί να μην υπάρχει άλλος δρόμος. Ας σκεφτούν αυτό που λέμε

εργατική λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ. Και μάλιστα πριν μας διώξουν αυτοί -σε κάποια φάση θα

αρχίσουν να διώχνουν για να μείνουν οι πιο ισχυροί - να φύγουμε μόνοι μας με όλα τα άλλα μέτρα που

χρειάζονται.

Πρέπει λοιπόν κοιτάζοντας και στις 7 του Μάη και την επόμενη πενταετία, θεωρούμε ότι η ευθύνη του λαού

σήμερα έχει μεγαλώσει. Και ξεκαθαρίζουμε εμείς, δεν πρόκειται να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας ούτε από την

εργατική τάξη, ούτε γενικότερα από το λαό. Αυτός θα φέρει τη μεγάλη ανατροπή και εμείς πρέπει να είμαστε

28

ικανοί ως πρωτοπορία να συμβάλουμε, να μην παραπατήσουμε, να είμαστε στη σωστή κατεύθυνση και να τον

βοηθήσουμε να καταλάβει τη δύναμή του».

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Αυτό που θα δημιουργήσει όρους πίεσης για το κίνημα

είναι να αναδειχθεί πανίσχυρο το ΚΚΕ

Η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (6/4/2012), στη σχολή ορυχείων της ΔΕΗ, στην Κοζάνη

Σε μαζική συγκέντρωση εργαζομένων στη σχολή ορυχείων της ΔΕΗ, στην Κοζάνη, μίλησε το μεσημέρι

της Παρασκευής η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο πλαίσιο της διήμερης περιοδείας της στην περιοχή. Η Αλέκα

Παπαρήγα σημείωσε στην ομιλία της:

«Κανονικά, θα έπρεπε εμείς να σας ρωτήσουμε αν θυμάστε τι λέγαμε εδώ και πολλά χρόνια - όχι την τελευταία

διετία - και ιδιαίτερα με βάση την εμπειρία του χώρου σας, τι σημαίνει απελευθέρωση της αγοράς της ενέργειας,

που ήταν βασικό στοιχείο της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της πολιτικής της ΕΕ. Να σας ρωτήσουμε αν όλα

όσα σας είχαμε πει αυτά τα χρόνια επαληθεύτηκαν, αν κάπου πέσαμε έξω, αν κάπου ήμασταν υπερβολικοί και

πώς σκέφτεστε σήμερα τα πράγματα. Αλλά επιτρέψτε μου να σταθώ σε μερικά πράγματα και νομίζω τα πιο

ουσιαστικά μπορούν να γίνουν συζήτηση.

Βεβαίως, εμείς κάνουμε προσαρμογές στη δραστηριότητά μας στην εκλογική μάχη - σε 25 μέρες είναι εκλογές -

αλλά, κακά τα ψέματα, το κριτήριο της ψήφου δεν μπορεί να διαμορφώνεται με την εμπειρία των 25 ημερών.

Λογικά, πρέπει να διαμορφώνεται μέσα σε μια πιο μακροχρόνια περίοδο, γιατί ως συνήθως η προεκλογική

περίοδος είναι μια περίοδος όπου εκεί άλλα αποκρύπτονται, φτιάχνεται μια ατζέντα αντιπαράθεσης ανάμεσα

στα κόμματα, που είναι πολύ μακριά από αυτό που απασχολεί τους εργαζόμενους.

Και μάλιστα, σε αυτές τις συζητήσεις, στα πάνελ της τηλεόρασης, εκεί κι αν είναι... Αλλοι ρωτιούνται πάνω σε

προβλήματα, σε άλλους - και ιδιαίτερα σε μας - πέφτει ένα ζήτημα που αλλάζει τη συζήτηση και σε πάει να

εξηγείς τι έγινε πριν 15 χρόνια. Γι' αυτό εμάς μας ενδιαφέρει να συζητάμε άμεσα με το λαό. Αλλά να πω ένα

παράδειγμα για την ατζέντα της συζήτησης. Τις τελευταίες μέρες ρίχτηκε το μεταναστευτικό. Ενα υπαρκτό

πρόβλημα, αλλά και δυσεπίλυτο ταυτόχρονα.

Τα εκατομμύρια των μεταναστών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη θα πολλαπλασιαστούν. Ανάλογα με τις

εξελίξεις που θα έχουμε σε Συρία, Ιράν, στη Λιβύη αναζωπυρώνεται ο εμφύλιος, ανάλογα με τις εξελίξεις στη

Βόρεια Αφρική. Οσο και να κλείσεις τα σύνορα και να βάλεις και τείχη, είναι ένα εκρηκτικό πρόβλημα. Και στις

τελευταίες 20 μέρες το έριξε η κυβέρνηση - σας το λέω ειλικρινά - για να πιάσει ψήφους. Ιδιαίτερα στην Αττική,

που το πρόβλημα ζορίζει πολύ, αυτών που λένε πετάξτε τους έξω από την Αττική και όπου να 'ναι, πάτε τους

στην Κοζάνη, πάτε τους στη Θράκη, ξέρω γω, πετάξτε τους στη θάλασσα. Και για να δημιουργεί κινητικότητα σε

ένα θέμα, το οποίο είναι και επικίνδυνο και σύνθετο.

`Η θα έχετε παρατηρήσει πηγαίνοντας για τις εκλογές κάθε μέρα βγαίνει και ένα σκάνδαλο. Υπαρκτό. Στο ΙΚΑ

που έδιναν, ξέρω γω, πλαστά φάρμακα, οι τυφλοί που έπαιρναν επιδόματα. Είναι υπαρκτά. Τα λαδώματα στην

Επιτροπή Ανταγωνισμού του υπουργείου Ανάπτυξης. Υπαρκτά προβλήματα. Τα οποία, σας λέω, ακόμα κι αν

δεν τα ξέρεις, ξέροντας όχι την κυβέρνηση, ξέροντας σε τι κράτος είμαστε, τι σημαίνει εξουσία των μονοπωλίων,

ξέροντας όλα αυτά, υποπτεύεσαι ότι πολλά υπάρχουν, αλλά δεν είσαι και σε θέση να τα αποδείξεις.

Και συνήθως αυτά τα σκάνδαλα είναι γνωστά πιο πριν και βγαίνουν και την κατάλληλη στιγμή, στην

προεκλογική περίοδο, για να περάσουν την άποψη ότι το χρέος που έχει η Ελλάδα είναι κατά βάση προϊόν

σκανδάλων. Ε, δεν είναι προϊόν σκανδάλων κατά βάση. Αμα πάρουμε αυτά που πήγαν στα σκανδαλάκια και

29

στα σκάνδαλα και στις μίζες, είναι ένα πολύ μικρό ποσό σε σύγκριση με τη νόμιμη κλοπή που γίνεται στις

τσέπες των εργαζομένων, με τη νόμιμη κλοπή του μόχθου του ανθρώπου, με τη νόμιμη υπονόμευση των

αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας και σε σχέση και με την αιτία του δανεισμού.

Χωρίς το δανεισμό αυτό δε θα υπήρχε και η καπιταλιστική κερδοφορία τη δεκαετία του '90 και του 2000 μέχρι το

2006 - 2007. Αλλωστε, δεν υπάρχει καπιταλιστική χώρα που να μην είναι υπερχρεωμένη. Αν δείτε όλες τις

στατιστικές, θα δείτε ότι η σχέση των ιδίων κεφαλαίων που έχουν οι επιχειρηματίες και των δανείων, είναι υπέρ

των δανείων. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Εν πάση περιπτώσει. Τα σκάνδαλα είναι υπαρκτά. Αλλά κι αυτά

χρησιμοποιούνται για να δείξουν ότι τώρα αρχίζει η διαφάνεια, η εντιμότητα βγαίνει στην επιφάνεια κ.λπ. Κι

άλλα θα είναι σκάνδαλα, που δεν μπορούμε να τα υποπτευθούμε, ή που δεν μπορούμε να τα αποδείξουμε.

Επεξεργάζονται μετεκλογικά σενάρια

Εμείς θεωρούμε ότι ο λαός κριτήριο για τη συμμετοχή του σε μια μορφή πάλης - έτσι τις βλέπουμε τις εκλογές,

έτσι πρέπει να τις δει κι ο λαός - πρέπει να είναι όχι μόνο το 2008 που ξέσπασε η κρίση, μέχρι το 2012, αλλά και

πιο πριν. Η κρίση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αναμενόμενη - για μας τουλάχιστον - και φυσική θα έλεγα,

μπορεί να είναι ταξικά άδικη και τραγωδία, φυσιολογική με την έννοια ότι στο σύστημα που ζούμε είναι στο DNA

του, δεν μπορεί να αποφευχθεί. Οπως δεν έχει αποφευχθεί και σε πιο ισχυρές χώρες. Αλλοι την περνάνε πιο

βαριά, άλλοι λίγο πιο ελαφριά, κι όποιος την περνάει ελαφριά, θα την περάσει βαριά στον επόμενο κύκλο της

κρίσης.

Επομένως, θεωρούμε ότι πρέπει να συνοδέψει στην κάλπη ένα πολύ πιο ουσιαστικό πολιτικό κριτήριο, απ' ό,τι

μέχρι τώρα. Δεν πρέπει ο εργαζόμενος να βλέπει μόνο το κόμμα. Βέβαια, στην κάλπη κατεβαίνουν κόμματα.

Πρέπει να βλέπει ποιες κοινωνικές ομάδες εκφράζουν αυτά τα κόμματα. `Η εκφράζουν κυρίως, για να μην πω

αποκλειστικά. Πρέπει να βλέπει ότι πίσω από την κάλπη δεν είναι μόνος. Τα αποτελέσματα της κάλπης τα

παρακολουθούν οι κεφαλαιοκράτες, τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Τα παρακολουθούν μεσαίοι επιχειρηματίες, που έχουν συμφέρον όμως να είναι κοντά στους μεγάλους

επιχειρηματικούς ομίλους. Τα παρακολουθεί η Κομισιόν, το ΔΝΤ κ.λπ. Και είναι ένα κριτήριο αυτοί ποιο κόμμα

στηρίζουν. Δε στηρίζουν ένα. Και τώρα που ο δικομματισμός δεν μπορεί να εναλλάσσεται, στηρίζουν κόμματα

και κυβερνήσεις συνεργασίας. Υπάρχουν, λοιπόν, πολλά σενάρια στην Ελλάδα στις εκλογές και αν κανείς

διαβάζει τα μονόστηλα κυρίως των εφημερίδων και τα άρθρα της σύνταξης, μπορεί να καταλάβει.

Το πρώτο σενάριο είναι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Προτιμούν συνεργασία, γιατί τη θεωρούν πιο ισχυρή την

κυβέρνηση και πιο χειραγωγήσιμο το λαό. Εάν δεν τα καταφέρουν για τον α' ή β' λόγο, προτιμούν πια την

κυβέρνηση ενός κόμματος με συγγενικές δυνάμεις ή του άλλου κόμματος με συγγενικές δυνάμεις. Ξαναλέμε, η

πρώτη τους επιλογή καρδιάς είναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σε ένα συνδυασμό και ένα συντονισμό μεταξύ τους. Αυτό δε

λέει κάτι; Το ΔΝΤ τοποθετήθηκε χτες και όλοι. Οταν βγαίνει ο Σόιμπλε και λέει ο ελληνικός λαός δε θέλει να

κυβερνηθεί, είναι σαν να λέει ψηφίστε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αυτοί μπορούν να κυβερνήσουν.

Βεβαίως, στην ατζέντα έχουν πέσει και άλλες, επειδή τα δύο κόμματα χάνουν, έχει δημιουργηθεί στο πολιτικό

επίπεδο μια φιλοδοξία, ποιος θα πάρει την πίτα αυτών των δύο κομμάτων. Και μάλιστα, χρησιμοποιούνται εδώ

και δημοσκοπικά στοιχεία ούτως ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση στο λαό ότι μπορεί να υπάρχει και μια άλλη

κυβέρνηση, που να μην είναι δοκιμασμένα τα παλιά υλικά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Υπάρχει πιθανότητα μιας άλλης κυβέρνησης; Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις μαντείας, ούτε

στεκόμαστε μόνο στα δημοσκοπικά προϊόντα, γιατί συνήθως - αυτό είναι το κακό - τις τελευταίες μέρες ο λαός

αναδιπλώνεται κάτω από το φόβο της ακυβερνησίας, της έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα. Κακά τα ψέματα, και ενώ

έχουν αποφασίσει να μην τους ξαναψηφίσουν, τους ξαναψηφίζουν ή κάνουν αποχή, που είναι υπέρ τους.

30

Επομένως, εμάς δε μας ενδιαφέρει να κάνουμε πρόβλεψη, μας ενδιαφέρει όμως να είναι καθαρό το τοπίο στο

λαό.

Εμείς έχουμε την εξής θέση, με βάση τα σημερινά δεδομένα, γιατί τα δεδομένα αυτά για να τα ανατρέψεις

εντελώς έπρεπε να υπάρχει μια κοινωνική αναμέτρηση πολύ πιο ισχυρή από ό,τι υπήρχε, ένα οργανωμένο

κίνημα πολύ πιο ισχυρό, οργανωμένο στους τόπους δουλειάς, μια ταξική πάλη πολύ πιο οξυμένη απ' ό,τι

υπήρξε, όχι ότι δεν υπήρξε άνοδος του κινήματος. Επομένως, με τα σημερινά δεδομένα, τα οποία εμείς δεν

μπορούμε να τα ανατρέψουμε από μόνοι μας, εκτός αν βγάλει ο λαός απότομα συμπεράσματα, όποια

κυβέρνηση κι αν προκύψει από την κάλπη, όχι μόνο δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα, η κατάσταση θα

πάει χειρότερα. Ο,τι κι αν υπόσχεται κι όποιες προθέσεις και να υπάρχουν.

Πρέπει να απεγκλωβιστεί ο λαός

Και αυτό βγαίνει και από αυτά που λένε τα ίδια τα κόμματα στα προγράμματά τους. Αλλα λένε ότι πρέπει να

εφαρμόσουμε τις αποφάσεις, γιατί αν δεν εφαρμόσουμε τις αποφάσεις που έχουν παρθεί κι έχουν υπογραφεί, η

Ελλάδα θα καταστραφεί χειρότερα. Είναι το γνωστό δίλημμα το τρομοκρατικό. Αλλοι λένε ότι, κοιτάξτε να δείτε,

μια διαφορετική κυβέρνηση που θα έχει, ξέρω γω, την αριστερά κορμό και με κάτι αντιμνημονιακές δυνάμεις,

αυτή η κυβέρνηση θα καταργήσει το μνημόνιο.

Αυτό είναι απάτη. Και το λέμε καθαρά. Είναι το άκρον άωτον της υφαρπαγής ψήφου. Και να το εξηγήσω.

Αποκόπτουν από το όλο πρόβλημα το μνημόνιο. Καταρχήν, αυτή τη στιγμή δεν έχουμε το μνημόνιο. Το

μνημόνιο, αν θέλετε, το αρχικό σε σχέση με αυτά που έχουν συμφωνηθεί τώρα, είναι όχι καλό, ταξικά άδικο και

βάρβαρο, αλλά είναι κατώτερο σε επικινδυνότητα. Γιατί τώρα έχουμε τη δανειακή σύμβαση. Και δεν έχουμε μόνο

τη δανειακή σύμβαση που δένει την Ελλάδα για 30 χρόνια. Εχουν απειλήσει ότι αν γίνει πολιτική

διαπραγμάτευση στη δανειακή σύμβαση, δηλαδή διαπραγμάτευση από τα πάνω, τότε έχουν τη δυνατότητα να

ζητήσουν πίσω τα πρόσθετα δάνεια που έδωσαν μέχρι και να κάνουν κατάσχεση σε όλα τα περιουσιακά

στοιχεία στην Ελλάδα, τα οποία είναι δημόσια ή ιδιωτικά. Αυτά δεν τα λέμε εμείς, τα λένε οι ίδιοι.

Και βεβαίως, αυτά δεν τα λένε τα άλλα κόμματα, ότι υπάρχουν γραμμένα μέσα στη σύμβαση. Και ότι ό,τι έσοδα

έχει το κράτος προτεραιότητα είναι οι πιστωτές, τα δάνεια. Διότι τώρα οι πιστωτές δεν είναι ιδιώτες, είναι κράτη.

Και δεν ξέρω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα. Είναι κράτη. Αυτό έγινε με το 50 - 50. Οι πιστωτές πήραν τα λεφτά

τους και τώρα το χρέος είναι απέναντι στα κράτη. Αλλά δεν είναι μόνο ότι λένε θα καταργήσουμε το μνημόνιο, δε

λένε τη δανειακή συνθήκη. Αλλά εδώ υπάρχουν και άλλα ζητήματα, τα οποία περιλαμβάνονται μέσα στο

μνημόνιο, αλλά ισχύουν και χωρίς το μνημόνιο.

Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ υπάρχει πριν το μνημόνιο ως απόφαση. Είναι άλλο πράγμα ότι το μνημόνιο

περιλαμβάνει πράγματα που δεν έγιναν πριν, που ματαιώθηκαν γιατί παρενέβη το κίνημα, γιατί δε βρίσκανε

αγοραστές, γιατί είναι πολλοί οι λόγοι που δε γίνεται μια πώληση. Και τώρα το μνημόνιο τα βάζει, όχι άλλες

δικαιολογίες, πούλα. Επομένως, το να λένε μία κυβέρνηση θα καταργήσει το μνημόνιο, κοροϊδεύουν τον κόσμο,

του δημιουργούν αυταπάτες. Και εγώ να σας πω, ακόμη και μόνο το μνημόνιο, που τώρα είναι ξεπερασμένο, να

καταργήσεις, αυτό προϋποθέτει σύγκρουση. Και η σύγκρουση θα γίνει μέσα στην Ελλάδα. Με τους

επιχειρηματικούς ομίλους. Το εμφανίζουν σαν μια σύγκρουση που θα γίνει στις Βρυξέλλες. Επομένως, αν δείτε

το πρόγραμμά τους, αυτά που λένε, επιλεκτικά κάποια ζητήματα που ευαισθητοποιούν το λαό, αλλά δεν είναι

έτσι.

Εμείς λέμε το εξής πράγμα: Πρώτον, ο λαός δεν έχει δείξει τη δύναμή του, καθαρά πράγματα. Εχουμε ένα κίνημα

ανερχόμενο, αλλά αναντίστοιχο και πολύ πίσω από την μπόρα που περάσαμε και που θα περάσουμε από δω

και μπρος. Αυτό που μπορούμε να περιμένουμε από τις εκλογές άμεσα, είναι ο λαός να απεγκλωβιστεί όχι μόνο

από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, να απεγκλωβιστεί και από τις βασικές τους επιλογές. Κι από βασικές επιλογές της

31

ΕΕ, η οποία είναι μια λυκοσυμμαχία, που οξύνει τα προβλήματα όλων των λαών και θα μεγαλώνει την

ανισότητα ανάμεσα στις χώρες. Δεν πρόκειται ποτέ να υπάρχει εξίσωση.

Επομένως, πρέπει να απεγκλωβιστεί ο λαός. Και πώς θα το δείξει αυτό; Θα το δείξει με την ψήφο. Δε φτάνει

μόνο η ψήφος, αλλά θα το δείξει και με την ψήφο. Θεωρούμε, λοιπόν, ότι πρέπει να αποδυναμωθούν πάρα πολύ

η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Γιατί είναι κόμματα του κεφαλαίου, καθαρά πράγματα. Και όχι μόνο γιατί είναι άσχημα

κόμματα, κακά κόμματα, επειδή κυβέρνησαν κακώς. Και δεύτερον, αυτό που κατά τη γνώμη μας θα

δημιουργήσει όρους πίεσης του κινήματος είναι να αναδειχθεί πανίσχυρο το ΚΚΕ».

32

ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Είναι λύση η «αναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου;

-- Η ΝΔ και τα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα, μιλάνε για «καλύτερη διαπραγμάτευση» του

μνημονίου αν σχηματίσουν κυβέρνηση. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;

Η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., η Μπακογιάννη, ο Καμμένος, ο Κουβέλης λένε ψέματα στο λαό, όταν μιλάνε για

επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Ακόμα κι αν είχαν τις καλύτερες προθέσεις, το δεύτερο μνημόνιο, που

ψήφισαν μαζί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, προβλέπει ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει από την πλευρά αυτού

που παίρνει τα δάνεια, αλλά μόνο από τους δανειστές. Σε περίπτωση που αθετηθεί οποιοσδήποτε από τους

όρους του μνημονίου, προβλέπεται παύση της χρηματοδότησης, την οποία ξορκίζουν όλα τα παραπάνω

κόμματα, αφού στρατηγική τους είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ. Προβλέπεται ακόμα ότι η

κυβέρνηση θα επιστρέψει έντοκα όλα τα χρήματα των δανείων που έχει πάρει από την τρόικα για λογαριασμό

της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση γίνει μέχρι το 2042 που διαρκεί το δεύτερο μνημόνιο, θα αφορά αποκλειστικά

στην αναπροσαρμογή των στόχων και των μέτρων προς το χειρότερο για το λαό. Οι ίδιοι μιλάνε για

«ισοδύναμα» μέτρα, που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα βγουν ούτως ή άλλως

χαμένοι. Για παράδειγμα, το χαράτσι της ΔΕΗ, που δεν προβλεπόταν στο πρώτο μνημόνιο, προβλήθηκε σαν

«ισοδύναμο» μέτρο για να καλυφθούν οι τρύπες στις εισπράξεις του κράτους, ώστε να μην κοπούν τάχα

περισσότερο οι μισθοί στο δημόσιο και οι συντάξεις. Με την επιβολή του, όμως, που αθροίζεται στους φόρους

και στα άλλα χαράτσια της τελευταίας διετίας, το λαϊκό εισόδημα μειώθηκε. Ενώ μετά από λίγους μήνες,

πετσοκόπηκαν κι άλλο οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αυτά έκανε το ΠΑΣΟΚ σαν κυβέρνηση. Τα ίδια

θα κάνει και η ΝΔ, αν πάρει αυτή το πάνω χέρι στο σχηματισμό κυβέρνησης μετεκλογικά.

Οι αυτοαποκαλούμενοι «αντιμνημονιακοί» λεονταρίζουν ότι αυτοί θα κάνουν καλύτερη τάχα διαπραγμάτευση,

επειδή δεν είναι «ενδοτικοί» (Καμμένος) ή έχουν «άλλο όραμα» για την ΕΕ (Κατσέλη, Κουβέλης). Κοροϊδεύουν

το λαό, όταν του λένε ότι τα μονοπώλια, οι τράπεζες και το πολιτικό τους προσωπικό θα φοβηθούν και θα

υποχωρήσουν μπροστά σε δυνάμεις που σκούζουν, χωρίς να αμφισβητούν την ΕΕ, το χρέος και τα δάνεια και

χωρίς να έχουν στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αν ήταν να λασκάρουν λίγο το σκοινί,

για να εκτονώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να ξεγελάσουν το κίνημα, θα το είχαν κάνει ήδη, μαζί με το ΠΑΣΟΚ

και τη ΝΔ, που είναι οι κατ' εξοχήν σύμμαχοί τους στην αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης. Το ίδιο ισχύει και για

τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται απεμπλοκή από το μνημόνιο και μια «άλλη» δήθεν συμφωνία με την τρόικα για

αποπληρωμή των δανείων. Επί της ουσίας, διαβεβαιώνει το κεφάλαιο ότι θέλει να διαπραγματευτεί στο δικό του

γήπεδο, ώστε και οι δανειστές να πάρουν τα χρήματά τους και ο λαός να ευημερήσει χωρίς μνημόνια. Πρόκειται

για αυταπάτες ολκής.

Επιπλέον, με αυτή του τη θέση, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παραγνωρίζει συνειδητά ότι τα μέτρα που περιέχονται στο

μνημόνιο δεν είναι για το χρέος, αλλά για να γίνει φτηνότερη η εργατική δύναμη για το κεφάλαιο και να ανοίξουν

νέοι κερδοφόροι τομείς για την κερδοφορία του. Κρύβει δηλαδή ότι απέναντι στο λαό δεν βρίσκονται κάποιοι

τεχνοκράτες, ή μια κακή «ελίτ» της ΕΕ, αλλά το κεφάλαιο σαν τάξη και η ντόπια πλουτοκρατία, που ωφελούνται

από τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα των μνημονίων. Από αυτή την άποψη, μόνο η πάλη για την ανατροπή της

εξουσίας τους μπορεί να τους φοβίσει, να τους καθυστερήσει, να εμποδίσει κάποια από τα μέτρα που

33

σχεδιάζουν. Να γιατί λέμε ότι λύση για το λαό δεν είναι να κυνηγάει χίμαιρες για «αναδιαπραγμάτευση» των

όρων που θα τον εξοντώσουν, αλλά η ανατροπή της αστικής εξουσίας. Διέξοδος είναι το κέρδισμα της δικής τους

εξουσίας, που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια και θα οργανώσει την οικονομία αποκλειστικά για τις λαϊκές

ανάγκες. Θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Και οι εκλογές, παρόλο

που δεν μπορούν να αναδείξουν εργατική λαϊκή εξουσία, μπορούν να δώσουν ώθηση στο δρόμο και στον

αγώνα για την κατάκτησή της, αναδείχνοντας ένα πανίσχυρο ΚΚΕ.

Γιατί το ΚΚΕ δε στηρίζει μια «κυβέρνηση της αριστεράς»;

-- Το ΚΚΕ λέει ότι μετά τις εκλογές, ακόμα και αν υπάρχουν οι εκλογικοί συσχετισμοί, δε θα συμμετάσχει

σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς», όπως την αποκαλούν όσοι την επιδιώκουν. Γιατί;

Το ΚΚΕ θα πρόδιδε το λαό αν συμμετείχε ή στήριζε μια κυβέρνηση, η οποία, ανεξάρτητα από προθέσεις και

διακηρύξεις, τίποτα καλό δεν πρόκειται να κάνει για λογαριασμό του. Τα κόμματα που δηλώνουν διαθέσιμα να

συγκροτήσουν μια «κυβέρνηση της αριστεράς», δεν έχουν στρατηγική σύγκρουσης με την ΕΕ και την εξουσία

των μονοπωλίων, όπως έχει το ΚΚΕ. Διακηρύσσουν σαν στόχο τους να διασφαλίσουν την παραμονή της χώρας

στην Ευρωζώνη και την ΕΕ και να πετύχουν ανάπτυξη με μοχλό τους καπιταλιστές και τις επιχειρήσεις τους.

Αρα, αποδέχονται τα μονοπώλια στην παραγωγή. Πώς, όμως, θα επιβάλουν στους καπιταλιστές νόμους που θα

αυξάνουν τους μισθούς και θα βελτιώνουν τις συνθήκες δουλειάς - αν ψηφίσουν τέτοιους νόμους - από τη στιγμή

που οι μεγαλοεπιχειρηματίες μπορούν να πάρουν τις επιχειρήσεις τους και να φύγουν, ή να ακυρώσουν τέτοια

μέτρα προσφεύγοντας στην ΕΕ; Πώς μια τέτοια κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί - όπως λέει - τη δανειακή

σύμβαση, από τη στιγμή που αυτή συμφωνήθηκε να είναι αδιαπραγμάτευτη για την Ελλάδα και η μη εφαρμογή

της συνιστά αιτία διακοπής της χρηματοδότησης (άρα ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και εξόδου από την ΕΕ), εξέλιξη

που θέλουν να αποτρέψουν οι οπορτουνιστές;

Είναι τουλάχιστον αστείο αυτό που λέει ο Τσίπρας, ότι όταν εκλεγεί μια τέτοια κυβέρνηση, οι τράπεζες και οι

επιχειρήσεις θα φοβηθούν και θα παραδώσουν από μόνοι τους τα κλειδιά τους. Είναι κοροϊδία η θέση ότι θα

επιβάλει φορολογία στους εφοπλιστές και ότι ακόμα και αν αυτοί πάρουν τα καράβια τους σε άλλη σημαία, θα

φορολογήσει τις βίλες και την περιουσία τους. Οι εφοπλιστές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν

νόμιμα, με τη βούλα και της ΕΕ που επιτρέπει τα κεφάλαια και τα κέρδη να σωρεύονται αφορολόγητα σε «οφ

σορ» εταιρείες. Αλλά, ακόμα και αν τα φορολογούσε, τι λεφτά θα μάζευε και τι θα τα έκανε; Θα μάζευε ελάχιστα

λεφτά και ή θα τα έριχνε αναγκαστικά στην αποπληρωμή του χρέους, το οποίο αναγνωρίζει, ή θα τα έδινε ξανά

στα μονοπώλια για να κάνουν «ανάπτυξη», αφού αναγνωρίζει την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής και δε

θέλει να τους την αφαιρέσει. Αυτά και άλλα πολλά παραδείγματα μπορεί να βρει κανείς, που δείχνουν ότι, αν

συγκροτούνταν μια τέτοια κυβέρνηση, θα έκανε τα ίδια με μια αστική. Το έχει επιβεβαιώσει, άλλωστε, η πείρα

από ανάλογα «κεντροαριστερά» κυβερνητικά πειράματα σε άλλες χώρες της ΕΕ. Ας θυμηθούμε τη Χιλή του

Αλιέντε, την Πορτογαλία που έγινε και επανάσταση για την ανατροπή της δικτατορίας, αλλά δεν αφαιρέθηκε η

ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές, τη Γαλλία και την Ιταλία με την «κεντροαριστερά» στην κυβέρνηση, που και

αντεργατικά μέτρα πήραν και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας συμμετείχαν και το εργατικό κίνημα

πισωδρόμησαν και την κοινωνία συντηρητικοποίησαν. Εφτασαν στη Γαλλία όλοι μαζί οι δήθεν αριστεροί και

σοσιαλιστές να ψηφίζουν το «δεξιό» Σιράκ για να μη βγει ο Λεπέν.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πολιτική του ΚΚΕ είναι το «όλα ή τίποτα» ή ότι τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό,

όπως λένε οι οπορτουνιστές. Το έχει αποδείξει με τους αγώνες στους οποίους πρωταγωνιστεί για να

ανακουφιστεί ο λαός από τις συνέπειες της κρίσης, συνολικά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Εύκολα

διαπιστώνει κανείς ότι εκεί που οι εργαζόμενοι και ο λαός απέσπασαν κατακτήσεις, πρωτοστάτησαν στους

αγώνες οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, συσπειρωμένοι στα ταξικά συνδικάτα (π.χ.

34

Συλλογικές Συμβάσεις στη Ζώνη). Είναι και αυτό μια επιβεβαίωση της στρατηγικής του ΚΚΕ που, στην

καθημερινή αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την πολιτική του, «ζυμώνει» την αναγκαιότητα της ανατροπής της

και το κέρδισμα της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Για να γίνουν τα μέσα παραγωγής

και ο ορυκτός πλούτος λαϊκή ιδιοκτησία, να αναπτυχθεί η οικονομία με κριτήριο την ευημερία του λαού. Η κάλπη

δεν πρόκειται να κρίνει το ζήτημα της εξουσίας. Το αποτέλεσμά της, όμως, με τσάκισμα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και

πανίσχυρο ΚΚΕ, μπορεί να αποτελέσει όπλο του λαού στην πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των

μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Γιατί σηκώνουν το πρόβλημα με τους μετανάστες;

-- Γιατί τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ επιλέγουν τώρα να «σηκώσουν» το πρόβλημα με τους

μετανάστες;

Δεν είναι καθόλου τυχαία η χρονική συγκυρία κατά την οποία συγκυβέρνηση και αστικά Μέσα Μαζικής

Ενημέρωσης «σηκώνουν» το θέμα των μεταναστών. Ενας απο τους λόγους είναι ότι τούς βολεύει μπροστά στις

εκλογές να στρέψουν την κουβέντα εκεί και να αποπροσανατολίσουν τις εργατικές λαϊκές οικογένειες από την

άθλια οικονομική κατάσταση που βιώνουν, εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής και της καπιταλιστικής οικονομικής

κρίσης. Εξυπηρετεί τα σχέδιά τους η καλλιέργεια ενός κλίματος ανασφάλειας και τρομοκρατίας και για τη ζωή

(για εγκλήματα και κλοπές δείχνουν σαν υπεύθυνους τους μετανάστες, άλλωστε το έκαναν και τα πρώτα χρόνια

της δεκαετίας του '90 με τους Αλβανούς μετανάστες) αλλά και για τη δημόσια υγεία (μιλούν για κτίρια -

υγειονομικές βόμβες που ζουν μετανάστες και απειλούν όλο τον πληθυσμό). Και επιπλέον, τούς εξυπηρετεί

ακόμα περισσότερο πατώντας σε ένα υπαρκτό πρόβλημα να «χτίζουν» αντιδραστικές συνειδήσεις, να

στρώνουν το χαλί για να πατούν ρατσιστικές φασιστικές δράσεις, να νομιμοποιούνται στην κοινωνική

συνείδηση ακόμα και εγκληματικές πράξεις σε βάρος μεταναστών. Το έχουν κάνει πολλές φορές στο παρελθόν...

Είναι γεγονός ότι το πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας που αφορά στον ένα ή στον άλλο βαθμό όλες τις πόλεις

της χώρας, είναι τεράστιο. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εργαζόμενοι, μικροί επαγγελματίες, εργατικές

- λαϊκές οικογένειες βρίσκονται στο έλεος των οργανωμένων εγκληματικών κυκλωμάτων. Χρόνια τώρα, δρουν

αυτά τα κυκλώματα. Η διακίνηση ναρκωτικών, η πορνεία, η εκμετάλλευση των μεταναστών από δουλεμπορικά

κυκλώματα είναι μια τεράστια οικονομική επιχείρηση, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας. Δεν υπάρχει

άνθρωπος που να μην έχει υποστεί ο ίδιος ή κάποιος στον στενό περίγυρό του, τις επιπτώσεις από τη δράση

αυτών των κυκλωμάτων. Ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους, ακριβώς γιατί το πρόβλημα αφορά τους πάντες, η

κουβέντα αποκλειστικά και μόνο γύρω από αυτό και με τον τρόπο που γίνεται, είναι πιο εύκολο να

αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα από το σύνολο των ζητημάτων που έχουν

να αντιμετωπίσουν. Από τους μισθούς των 300 και 400 ευρώ, τις συντάξεις των 200 ευρώ, τα χαράτσια, τα χρέη

των νοικοκυριών, την αδυναμία να καλύψουν ανάγκες για την υγεία τη δικιά τους και των παιδιών τους.

Η προπαγάνδα τους είναι καλοστημένη. Επειδή όσο δυνατά και να φωνάζουν για τους «μετανάστες και όλα τα

κακά που έχουν» όσα ρεπορτάζ και να προβάλουν για τους «εγκληματίες, τους παράνομους μικροπωλητές»,

τους «ξένους που φέρνουν αρρώστιες από την πατρίδα τους», οι εργαζόμενοι έτσι κι αλλιώς θα έχουν να

αντιμετωπίσουν την ανεργία, την πείνα και τη φτώχεια, και αυτό θα σκέφτονται και μπροστά στην κάλπη,

επιχειρούν κάτι ακόμα πιο άθλιο. Να συνδέσουν την ύπαρξη μεταναστών με τα οικονομικά προβλήματα που

αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια. Ετσι, τις τελευταίες μέρες λένε ότι: για τα λουκέτα στα μικρομάγαζα φταίνε οι

παράνομοι μετανάστες μικροπωλητές, για την ανεργία φταίνε οι μετανάστες που παίρνουν τις δουλειές των

Ελλήνων για ένα κομμάτι ψωμί, για την εγκληματικότητα φταίνε και πάλι οι μετανάστες. Λες κι αν δεν υπήρχαν

μετανάστες η ανεργία δεν θα έφτανε στα επίπεδα που είναι σήμερα λόγω της καπιταλιστικής κρίσης. Ενώ τα

μικρομάγαζα τα κλείνει η κρίση και ο ανταγωνισμός με τα μεγαθήρια στο χώρο του εμπορίου. Για τις αρρώστιες

35

που επανεμφανίζονται φταίνε ξανά οι μετανάστες που κουβαλούν τις αρρώστιες από τη χώρα τους. Οσο για τη

δημόσια υγεία την έχουν αφήσει στην τύχη της, αφού δεν υπάρχουν κρατικές υπηρεσίες. Τι να

πρωτοθυμηθούμε, τον Ασωπό και το εξασθενές χρώμιο, τη δραστική μείωση των ψεκασμών λόγω περικοπών

και το κουνούπι του Νείλου; Μήπως δεν ευθύνεται η συνολική πτώση του βιοτικού επιπέδου για την εμφάνιση

ασθενειών όπως ο τύφος και η φυματίωση;

Η εγκληματικότητα είναι μια ακόμη απόδειξη της σαπίλας του καπιταλιστικού συστήματος. Η διακίνηση

ναρκωτικών, η πορνεία, η εκμετάλλευση των μεταναστών από δουλεμπορικά κυκλώματα γίνεται από το

οργανωμένο έγκλημα. Μεταναστών και Ελλήνων. Και πάντα πίσω από το οργανωμένο έγκλημα βρίσκονται

μεγάλες επιχειρήσεις. Οι ίδιες οι υπηρεσίες τους, μυστικές και φανερές, ξέρουν πολύ καλά και ποιοι είναι, πώς

δρουν και πώς στήνουν τα άθλια και επικίνδυνα σχέδιά τους, με στόχο να αυξήσουν τα κέρδη τους. Ασε που

είναι και οι πρεσβείες των χωρών των μεταναστών ανακατεμένες. Αλλά δεν τους «ακουμπούν». Ετσι την

πληρώνουν οι μετανάστες ή και Ελληνες που τους ωθούν στην εγκληματική δράση, πατώντας πάνω στην

εξαθλίωσή τους. Γι' αυτήν την κατάσταση ευθύνεται η ίδια τους η πολιτική. Που χτυπά και τους Ελληνες και τους

μετανάστες εργάτες και τις οικογένειές τους. Μπροστά στις εκλογές η συγκυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και ο

ΛΑ.Ο.Σ., προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή στο οξυμένο πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας και των

άλλων πόλεων που οι ίδιοι με την πολιτική τους δημιούργησαν.

Ποια η διαφορά κυβέρνησης - εξουσίας;

-- Πολιτικό σύστημα και εξουσία είναι ίσο με μία κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση είναι το πολιτικό προσωπικό του κράτους και της εξουσίας. Το πολιτικό προσωπικό του πολιτικού

συστήματος. Απέναντι στο λαό δεν είναι μία κυβέρνηση. Αν ήταν μόνο μία κυβέρνηση, θα μπορούσε εύκολα να

την ανατρέψει μέσα από εκλογές και να αναδείξει όποια κυβέρνηση θέλει. Απέναντι στο λαό είναι οι ιδιοκτήτες

του πλούτου της χώρας, είναι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές. Ποιος

τρομοκρατεί, ποιος καταπιέζει τον εργάτη στο εργοστάσιο και τον απειλεί με απόλυση; Ο υπουργός ανάπτυξης;

Οχι. Γιατί ο εργάτης φοβάται να απεργήσει; Επειδή φοβάται τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο ή τον Παπανδρέου; Οχι.

Φοβάται τον εργοδότη του. Επομένως, η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, των μονοπωλίων.

Δεν μπορούν βέβαια οι επιχειρηματίες να κυβερνούν άμεσα, κυβερνούν μέσω ενός πολιτικού επιτελείου. Αυτή

είναι η κυβέρνηση.

Δεύτερον, πολιτικό σύστημα ή εχθρός του λαού είναι μόνο μία κυβέρνηση; Είναι ολόκληρο το κράτος που

αλλάζει κυβέρνηση και το κράτος μένει ίδιο. Και το κράτος περιλαμβάνει σύνταγμα, νόμους, μηχανισμούς,

στρατό, σώματα ασφαλείας και αστυνομία... Είναι ένας τεράστιος μηχανισμός. Κράτος είναι οι ιδεολογικοί

μηχανισμοί στην Παιδεία, τον Πολιτισμό, η παρέμβαση στον Αθλητισμό. Αλλά είναι μόνο αυτό; Είναι και το

κράτος, η Ελλάδα ενταγμένη στην ΕΕ. Απέναντι στην Ελλάδα είναι η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και όλοι οι άλλοι, αλλά

και το ΔΝΤ. Είναι η συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης με τη μορφή της ΕΕ, που

συνεργάζονται βεβαίως με το ΔΝΤ. Επομένως, δεν αρκεί να αλλάξεις το πολιτικό προσωπικό. Το πολιτικό

προσωπικό αλλάζει και σχετικά εύκολα.

Οταν η οικονομία παραμένει καπιταλιστική, όταν τα μονοπώλια κυριαρχούν, όταν είσαι μέσα στην ΕΕ και

θεωρείς ότι με την πολιτική διπλωματία και με τον πολιτικό καυγά θα λύσεις τα ζητήματα, όπως λένε τα κόμματα

που μιλούν για «κυβέρνηση της αριστεράς», είναι η ύψιστη κοροϊδία του λαού. Και το ΚΚΕ να έμπαινε σε μια

τέτοια κυβέρνηση, δεν θα έκανε τίποτα. Να μπει στην κυβέρνηση και μετά να παραιτηθεί, ή να μπει στην

κυβέρνηση και μετά να την καταγγέλλει, όπως έκανε ο Σαμαράς; 'Η να πει δεν ψηφίζουμε τους νόμους, φεύγουμε

από την κυβέρνηση, ρίχνουμε την κυβέρνηση; Το ΚΚΕ δεν μπαίνει στην κυβέρνηση γιατί δεν θα μπορεί να

36

ασκήσει εξουσία και να απαντήσει στα οξυμένα προβλήματα του λαού. Η διαφορά του ΚΚΕ με τα κόμματα που

μιλάνε για «αριστερή κυβέρνηση» δεν είναι «ή όλα ή τίποτα». Αυτό που λέει το ΚΚΕ είναι ότι αυτή η κυβέρνηση

θα δώσει ανάσα στο σύστημα, θα φθαρεί και θα πέσει κάτω και από λαϊκές κινητοποιήσεις, που θα τις

οργανώνει η εργοδοσία. Στη συνέχεια, θα ανανεώσουν το πολιτικό σύστημα, θα φτιάξουν μία ΝΔ και ένα

ΠΑΣΟΚ διαφορετικά, μπορεί ακόμα και να τους αλλάξουν ονομασίες. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε διστάζει.

Τον Καραμανλή τον πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα, τον Παπανδρέου σε δύο χρόνια τον πέταξαν κι αυτόν.

Αυτούς που είχαν ψηλά, τους δίνουν μια κλωτσιά προκειμένου να κοροϊδέψουν το λαό ότι μπορεί να

δημιουργήσουν μία εναλλακτική λύση. Μπορεί ακόμα να διασπάσουν κόμματα και να δημιουργήσουν στο λαό

την εντύπωση ότι έχουμε καινούρια κόμματα...

Και το ΚΚΕ θα ήθελε πατώντας ένα κουμπί να βγει μία εξουσία λαϊκή. Δεν έχει σαν αυτοσκοπό, τη μάχη, τις

θυσίες, πολύ περισσότερο που οι θυσίες που καταβάλλουν οι κομμουνιστές -και έτσι πρέπει να είναι-, είναι

πολύ περισσότερες από αυτές που καταβάλλει ο υπόλοιπος λαός. Αλλά το ΚΚΕ δεν μπορεί να κοροϊδέψει το

λαό που πιάνεται από τα μαλλιά του, σαν πνιγμένος. Το καινούριο, η διαφορά που μπορεί να γίνει σε σχέση με

τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις είναι αυτή: Να σκεφθεί ο λαός ανάποδα, πιο κόμμα θα είναι ισχυρό

ως αντιπολίτευση. Αν ο λαός καθορίσει την ψήφο του από την τρομοκρατία για «ακυβερνησία» και την

προπαγάνδα για «ισχυρή κυβέρνηση», θα καταργηθεί η αντιπολίτευση. 'Η, θα γίνει μία «κυβέρνηση της

αριστεράς» και αντιπολίτευση θα είναι η ΝΔ, ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης... Από μια τέτοια κυβέρνηση και μια

τέτοια αντιπολίτευση, τίποτα καλό δεν έχει να περιμένει ο λαός.

Είναι όλα τα κόμματα ίδια;

-- Ποιον συμφέρει η λογική του «όλοι ίδιοι είναι» για τα κόμματα;

Οσοι δίκαια αγανακτούν για τη σαπίλα του αστικού πολιτικού συστήματος, πρέπει να προβληματιστούν για την

επίμονη προσπάθεια των αστικών κομμάτων και ΜΜΕ να εντάξουν και το ΚΚΕ στο «κάδρο» της σήψης, που

είναι του καπιταλισμού και των δυνάμεων που τον διαχειρίζονται πολιτικά. Γιατί, στο χτύπημα του ΚΚΕ στοχεύει

η προπαγάνδα του «όλοι ίδιοι είναι». Και επειδή συγκαλύπτει την αιτία και τους υπεύθυνους για τα δεινά που

περνάει σήμερα ο λαός, στρέφεται τελικά εναντίον του, αφού θωρακίζει τον πραγματικό εχθρό και

αποδυναμώνει τον ίδιο. Κριτήριο της πολιτικής κάθε κόμματος, είναι αν με τις θέσεις και τη δράση του υπηρετεί

τα μονοπώλια ή το λαό. Αν στηρίζει ή πολεμά αντιλαϊκές αποφάσεις στο κοινοβούλιο και το ευρωκοινοβούλιο.

Αν στους αγώνες των εργαζομένων στέκεται μπροστά και στο πλευρό τους, ή απέναντι. Αν έχει εμπλακεί σε

σκάνδαλα, που χαρακτηρίζουν τη σχέση του κεφαλαίου με τα κόμματά του.

Ποιος ευθύνεται, σήμερα, για τους χαμηλούς μισθούς και τις συντάξεις, για την αιματηρή φορολόγηση του λαού,

την ιδιωτικοποίηση της Υγείας - Παιδείας - Πρόνοιας, τα ακριβά καύσιμα, την ανεργία, τη φτώχεια και την

εξαθλίωση χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών; Φταίει ο καπιταλισμός και τα κόμματα που είτε άσκησαν

διακυβέρνηση, είτε στήριξαν στρατηγικά τις αστικές κυβερνήσεις, κάνοντας ψευτοαντιπολίτευση στα επιμέρους.

Αυτοί ψήφισαν αντιλαϊκούς νόμους, σωρεύοντας μέτρα στις πλάτες του λαού. Κι αν δεν τα ψήφισαν σαν

αντιπολίτευση, τα διατήρησαν όταν άσκησαν διακυβέρνηση και πρόσθεσαν κι άλλα. Αυτοί στηρίζουν την ΕΕ

των μονοπωλίων, ψηφίζουν αντιλαϊκά ή στηρίζουν αντιδραστικές αποφάσεις στο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτοί

επιτίθενται σε όποιον αγωνίζεται να εμποδίσει τα μέτρα και πολεμούν το ΚΚΕ που παλεύει για να ανατρέψει την

αστική εξουσία, πηγή όλων των δεινών για το λαό.

Τα αστικά κόμματα είναι μπλεγμένα σε σκάνδαλα και διαπλοκή με τις επιχειρήσεις, όπως έδειξε η υπόθεση με

τη «Ζήμενς» και το Βατοπέδι. Οι δικοί τους συνδικαλιστές σιτίζονται από τους εργοδότες και υπονομεύουν με

ταξική συνεργασία τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Δικοί τους άνθρωποι στην Τοπική Διοίκηση και σε θέσεις -

37

κλειδιά της κρατικής μηχανής υποθάλπουν ή ανέχονται φαινόμενα διαφθοράς. Δικό τους δημιούργημα είναι η

εξαγορά συνειδήσεων, η αναξιοκρατία και το ρουσφέτι, για να διασφαλίσουν την εναλλαγή τους στη

διακυβέρνηση και να θωρακίσουν την αστική εξουσία. Ακόμα και εκεί που το ΚΚΕ ζητάει τη θεσμοθέτηση των

ελάχιστων μέτρων για τον περιορισμό της διαφθοράς στο αστικό σύστημα, στέκονται απέναντι και το

λοιδορούν, όπως για παράδειγμα έγινε με τις προτάσεις του Κόμματος για την ονομαστικοποίηση των μετοχών

των ανωνύμων εταιρειών, για την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης, ή τον αποτελεσματικότερο έλεγχο του

«πόθεν έσχες» των βουλευτών και άλλα.

Ακόμα όμως κι αν υπάρχουν έντιμοι αστοί πολιτικοί, το αστικό σύστημα ούτε μπορεί, ούτε θα γίνει ποτέ «τίμιο»

και φιλολαϊκό, επειδή υπηρετεί τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό που σάπισε. Από αυτήν τη σκοπιά, είναι

καταδικασμένο να γεννά μόνο φτώχεια για το λαό, να ανακυκλώνει τη διαφθορά και τη σήψη. Αυτό

επιβεβαιώνουν τα σκάνδαλα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ανεξάρτητα με τη θέση τους στην ιμπεριαλιστική

πυραμίδα και το αν οι οικονομίες τους βρίσκονται σε κρίση ή όχι. Το ΚΚΕ πολεμάει να ανατρέψει τον

καπιταλισμό και μόνο από εκεί μπορεί να γεννηθεί το πραγματικά καινούργιο για το λαό. Γι' αυτό, τα αστικά

κόμματα προσπαθούν μάταια να το παρουσιάσουν σαν τα μούτρα τους, καλλιεργώντας ή δείχνοντας ανοχή σε

επικίνδυνες αντιλήψεις, όπως «όλοι ίδιοι είναι», «έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα από τους αγώνες», «οι 300

στο Γουδή» και άλλα. Είναι οι ίδιοι που λένε στο λαό «μαζί τα φάγαμε», για να του ρίξουν ευθύνες για την κρίση

και για τις συνέπειες από το βάρβαρο σύστημα, που οι ίδιοι υπηρετούν με την πολιτική τους. Το ΚΚΕ δεν είναι

ίδιο με τα άλλα κόμματα. Είναι απέναντί τους. Παλεύει να ανατρέψει την πολιτική και το σύστημά τους, για να

ευημερήσει ο λαός. Και αυτό είναι κριτήριο για να πατώσουν και στις εκλογές τα κόμματα των καπιταλιστών, να

βγει πανίσχυρο το κόμμα της εργατικής τάξης και του λαού, το ΚΚΕ.

Ποιος καταστρέφει την οικονομία;

-- Λένε ότι το ΚΚΕ, πρωτοστατώντας και στηρίζοντας τους εργατικούς αγώνες, καταστρέφει την

οικονομία. Τι πραγματικά συμβαίνει;

Με αφορμή την απεργία των ναυτεργατών, δυνάμωσε από τα αστικά κόμματα και ΜΜΕ η προπαγάνδα ότι το

ΚΚΕ στηρίζει αγώνες που καταστρέφουν την οικονομία. Καταρχήν, όλοι αυτοί, όταν μιλάνε για την οικονομία,

έχουν στο νου τους τους καπιταλιστές, και όχι βέβαια τους εργαζόμενους. Κόμματα του κεφαλαίου είναι, άρα το

δικό του συμφέρον υπερασπίζονται και υπηρετούν. Για όλους αυτούς η οικονομία δουλεύει ρολόι όταν η

κερδοφορία μιας επιχείρησης αυξάνεται και οι εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς πείνας ή δουλεύουν ήλιο με

ήλιο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπερασπίζονται όλοι την «ανάπτυξη» που οικοδομείται στα αποκαΐδια

εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, με τζάμπα χρήμα και ακόμα πιο φτηνά εργατικά χέρια, για να κάνουν

επενδύσεις οι καπιταλιστές. Ποιο είναι το παραμύθι τους; Οτι αν υπάρχουν επιχειρήσεις, υπάρχουν και θέσεις

εργασίας. Και πως αν υπάρχει παραγόμενος πλούτος, τότε από την πίτα που μεγαλώνει θα φάνε και οι

εργαζόμενοι.

Λένε ψέματα. Η ανάπτυξη που θα ακολουθήσει την κρίση θα είναι αναιμική και δε θα ωφελήσει σε τίποτα τους

εργαζόμενους. Η ανεργία θα συνεχίσει να είναι υψηλή, αφού ακόμα και οι κλάδοι στους οποίους σχεδιάζουν να

επενδύσουν οι καπιταλιστές, όπως αυτός των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, θα δημιουργήσουν ελάχιστες

θέσεις εργασίας. Οσο για το «μοίρασμα της πίτας», αυτή πολλαπλασιάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες και στην

Ελλάδα. Μεταφράστηκε όμως σε αύξηση των εργοδοτικών κερδών, αντιστρόφως ανάλογη με την αύξηση των

μισθών, ενώ βάθυνε και η εργασιακή εκμετάλλευση. Αρα, άλλη η οικονομία που υπερασπίζονται οι καπιταλιστές

και τα κόμματά τους και άλλη η οικονομία για την οποία παλεύει το ΚΚΕ. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι το ΚΚΕ

θέλει την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή επιχειρήσεις και εργοστάσια κλειστά, εργαζόμενους

στην ουρά της ανεργίας.

38

Το αντίθετο. Θέλει τα εργοστάσια ανοιχτά, όχι μόνο για να έχουν μεροκάματο οι εργάτες, αλλά για να αυξάνεται

συνεχώς η παραγωγή, να αναπτύσσεται η οικονομία, με μοναδικό σκοπό και κίνητρο την ικανοποίηση των

λαϊκών αναγκών και όχι το κέρδος. Τώρα, εκτός των άλλων και η κρίση καταστρέφει επιχειρήσεις. Το ΚΚΕ θέλει

επιχειρήσεις, αλλά χωρίς καπιταλιστές. Ετσι θα παράγουν για τις λαϊκές ανάγκες και γι' αυτό μιλά για την

ανάγκη να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με λαϊκή εξουσία, να τεθούν υπό εργατικό - λαϊκό έλεγχο. Παράλληλα,

το ΚΚΕ παλεύει μαζί με τους εργαζόμενους για τη βελτίωση των όρων δουλειάς και αμοιβής, ενάντια στην

εργοδοσία και την πολιτική της, με δεδομένο ότι χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων οι κατακτήσεις

στον καπιταλισμό έχουν ταβάνι.

Ο καπιταλισμός είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την ανεργία και την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κρίση, όπου επιχειρήσεις απολύουν εργαζόμενους ή κλείνουν, επειδή δεν

αντέχουν στον ανταγωνισμό, ή θέλουν να εκκινήσουν από καλύτερη θέση στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης.

Την ίδια ώρα, τα μεροκάματα και τα εργασιακά δικαιώματα κατρακυλούν, στο όνομα της δημιουργίας

προϋποθέσεων για ανάπτυξη. Αλλά και σε περιόδους μεγέθυνσης της καπιταλιστικής οικονομίας, επιχειρήσεις

κλείνουν και εργαζόμενοι απολύονται, επειδή οι καπιταλιστές απαξιώνουν κλάδους της παραγωγής που δεν

είναι ανταγωνιστικοί και δεν έχουν κέρδος, αν και είναι ζωτικής σημασίας για την κάλυψη λαϊκών αναγκών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κλωστοϋφαντουργία. 'Η ακόμα τα εργοστάσια Λιπασμάτων και Ζάχαρης, η

πορεία των οποίων ακολούθησε τη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, όπως αυτή συμφωνήθηκε στην ΕΕ,

για μια χώρα που θα μπορούσε να θρέψει με αυτάρκεια το λαό της και να κάνει και εξαγωγές. Αλλοτε πάλι οι

καπιταλιστές μεταφέρουν κεφάλαια σε άλλους, πιο κερδοφόρους κλάδους, ή σε άλλες χώρες με ευνοϊκότερους

όρους για τα κέρδη τους.

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι όσο κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, τα εργασιακά και

μισθολογικά δικαιώματα, το ίδιο το δικαίωμα στην εργασία, όχι μόνο δεν είναι διασφαλισμένα, αλλά

χτυπιούνται αλύπητα από τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Σήμερα, αυτό που έχει σημασία είναι να βάλει

ο λαός πλώρη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και

κεντρικά σχεδιασμένη η παραγωγή. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται λαϊκή εξουσία, που θα αναπτύξει όλες τις

παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και θα αξιοποιήσει προς όφελος του λαού τον ορυκτό και φυσικό πλούτο.

Αυτή τη λυτρωτική για το λαό προοπτική θέτει για συζήτηση και συσπείρωση το ΚΚΕ, στους καθημερινούς

αγώνες και μπροστά στην κάλπη. Τσακισμένα τα κόμματα του κεφαλαίου και πανίσχυρο ΚΚΕ σημαίνει ότι οι

εργαζόμενοι και ο λαός από καλύτερες θέσεις θα οργανώσουν τις διεκδικήσεις τους την επόμενη μέρα, θα

ωριμάσουν κι άλλο οι προϋποθέσεις για το ξεπάτωμα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας από τα μέσα παραγωγής,

με ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Γιατί θέλουν «ενότητα της αριστεράς»;

-- Γιατί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιμένει για «ενότητα της αριστεράς», ενώ ξέρει ότι στρατηγικά τους χωρίζει χάος

με το ΚΚΕ;

Είναι γνωστό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε καταρχήν ως «Χώρος Διαλόγου» το 2001, απ' την ανάγκη του ΣΥΝ για

εκλογική επιβίωση και με την ελπίδα ότι μέσω αυτού θα χτυπήσει το ΚΚΕ, στο οποίο απευθύνουν συχνά πυκνά

υποκριτικά προτάσεις ενότητας και συνεργασίας, προκειμένου να το κατηγορούν στη συνέχεια ότι δε

συνεργάζεται. Ενότητα βεβαίως δεν πέτυχαν ούτε μεταξύ τους και ούτε τη θέλουν με το ΚΚΕ, αφού γνωρίζουν

καλά ότι είναι αγεφύρωτες και στρατηγικής σημασίας οι διαφορές που τα χωρίζουν. Αυτό που θέλουν είναι να

πλαγιοκοπήσουν τη στρατηγική του ΚΚΕ, όπως επιδιώκει το σύνολο του αστικού συστήματος. Διακηρυγμένος

στόχος τους είναι και «η ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων εντός της αριστεράς», όπως οι ίδιοι

περιγράφουν το χώρο στον οποίο τσουβαλιάζουν το ΚΚΕ με τον εαυτό τους και άλλους. Αναγνωρίζουν μάλιστα

39

ότι αυτός ο στόχος έχει σημασία συνολικά για το αστικό πολιτικό σύστημα και την εξουσία των αστών, την

οποία θέλουν να διαχειριστούν.

Τις επιδιώξεις τους τις ομολογούν οι ίδιοι, όπως φαίνεται από τα παρακάτω, ενδεικτικά μόνο παραδείγματα:

-- Το 2001, αφού έχει συγκροτηθεί ο «Χώρος Διαλόγου», ο Στ. Πιτσιόρλας στέλεχος τότε του ΣΥΝ, δήλωνε στην

ΚΠΕ του κόμματός του σχετικά με τον σκοπό της πρωτοβουλίας αυτής: «Ο χώρος μας δίνει τη δυνατότητα να

συσπειρώσουμε δυνάμεις και να απομονώσουμε το ΚΚΕ».

-- Αργότερα, τον Ιούνη του 2009, ο Αλ. Αλαβάνος ομολογούσε στην «Αυγή» για τη σκοπιμότητα ίδρυσης του

σχήματος: «Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεκίνησε από την αναγκαιότητα να εξασφαλίσει ο ΣΥΝ την είσοδό του στη

Βουλή...».

-- Το 2004 μετά τις εκλογές ο ίδιος δήλωνε προς κάθε κατεύθυνση και ενδιαφερόμενο: «Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΝ,

τότε υπήρχε κίνδυνος το ΚΚΕ να φτάσει το 7%».

-- Τον Δεκέμβρη του 2004 ο πρόεδρος τότε του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος στο Συνέδριο του κόμματος έλεγε:

«Για μεγάλο διάστημα θα διεξάγεται σκληρός αγώνας για τη διαμόρφωση των συσχετισμών στο χώρο της

αριστεράς, από την έκβαση του οποίου θα εξαρτηθούν πολλά, όχι μόνο για την αριστερά, αλλά για ολόκληρο το

πολιτικό σύστημα».

-- Τον ίδιο χρόνο, ο Δ. Χατζησωκράτης, στέλεχος τότε του ΣΥΝ, υπενθύμιζε στην ηγεσία του κόμματός του: «Να

υπενθυμίσω μόνο ότι η εκκίνηση της πρωτοβουλίας συνοδεύτηκε με τη στόχευση για την εκλογική αποτύπωση

της ανατροπής του συσχετισμού εντός της αριστεράς».

-- Τον Γενάρη του 2008, ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε στην «Εποχή»: «Για να μπορέσει το ΚΚΕ να μπει σε μια τροχιά

συζήτησης με την υπόλοιπη αριστερά, θα πρέπει να αισθανθεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί είναι αδιέξοδος. Με

άλλα λόγια, για να αλλάξει το ΚΚΕ στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά».

-- Τον Απρίλη του 2009, πραγματοποιήθηκε η πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ρ. Ρινάλντι, μέλος της

Γραμματείας του, προερχόμενος απ' την ΚΟΕ, κραύγαζε: «Μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στα

πλαίσια της αριστεράς προς όφελος μιας ριζοσπαστικής ανοικτής μετασχηματιστικής αριστεράς και σε βάρος

μιας σεχταριστικής, δογματικής, αντικινηματικής, ασάλευτης πτέρυγας».

-- Τον Σεπτέμβρη του 2009, η ΚΟΕ, συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, σε ανακοίνωσή της, διαμαρτύρονταν: «Χάθηκε το

συγκριτικό πλεονέκτημα να περιορίσουμε το ΚΚΕ να μη μονοπωλεί το χώρο της αριστεράς».

-- Τον Νοέμβρη του 2009, ο Αλ. Αλαβάνος στην πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε:«Το εκλογικό

αποτέλεσμα ήταν ήττα γιατί αποτύχαμε στον στόχο (...) της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων εντός της

αριστεράς».

Τίποτα καινούριο δε λένε. Απλά επιβεβαιώνουν ότι ο στόχος της «ενότητας» που παπαγαλίζουν είναι αλλοθι για

να συγκαλύψουν το γεγονός ότι ενότητα δυνάμεων με διαφορετικές, αντίθετες στρατηγικές δεν μπορεί να

υπάρξει. Και αν γίνει, σύντομα οι διαφορετικές στρατηγικές των διαφορετικών δυνάμεων θα την ακυρώσουν

στην πράξη. Μόνο που στο μεταξύ θα έχουν σπείρει απογοήτευση στο λαό. Αλλωστε, στο δικό τους «ενωτικό

σχήμα», το οποίο έχει διασπαστεί τουλάχιστον τέσσερις φορές σε λιγότερο από δέκα χρόνια, οι δέκα τάσεις και

συνιστώσες έχουν δεκαπέντε διαφορετικές απόψεις και θέσεις, συχνά αντιφατικές και συγκρουόμενες μεταξύ

τους. Να τους αποκαλύψει ο λαός για το ρόλο τους. Να τους τιμωρήσει και στην κάλπη, για τις κακές υπηρεσίες

που προσφέρουν στην ανάπτυξη του κινήματος, στη ριζοσπαστικοποίησή του.

40

Τι κρύβει η εμμονή για «ενότητα»;

-- Τι κρύβεται πίσω από την εμμονή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για «ενότητα της Αριστεράς»;

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υποκρίνεται και ψηφοθηρεί, εμμένοντας προεκλογικά στην πρόταση για «ενότητα της

αριστεράς». Παρά τα λεγόμενά του, ούτε ο ίδιος θέλει την εκλογική συνεργασία, αφού ξέρει ότι το χωρίζει χάος

με το ΚΚΕ. Επιπλέον, οι πολιτικές τους συγγένειες βρίσκονται στρατηγικά στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας διαχείρισης επιδιώκει να αναβαθμίσει το ρόλο του, θέλοντας να καταλάβει και μια - δυο

κυβερνητικές θεσούλες. Στα σχέδιά του αυτά, ξέρει καλά ότι μια ενδεχόμενη συνεργασία με το ΚΚΕ θα ήταν

σοβαρό εμπόδιο. Οτι ακόμα κι αν γινόταν, θα φυλλορροούσε την επομένη των εκλογών, στερώντας του το

όνειρο να διαχειριστεί κι αυτός την καπιταλιστική βαρβαρότητα από κυβερνητικό πόστο. Εκτός όλων αυτών,

όμως, οι προτάσεις του για «ενότητα» γίνονται εκ του ασφαλούς και γι' αυτό συνιστούν κοροϊδία και εμπαιγμό

του λαού.

Ξέρει καλά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συναινέσει σε συνεργασίες επιζήμιες για το λαό και πως

αν υπήρχε περίπτωση μια πολιτική συμμαχία από τα πάνω να βοηθήσει το κίνημα, το ΚΚΕ θα πρωτοστατούσε

για να γίνει. Την συνεργασία όμως την έχουν απορρίψει για τους δικούς τους λόγους και οι άλλες πολιτικές

δυνάμεις στις οποίες απευθύνεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, η

οποία μάλιστα, πριν από λίγο καιρό, ήταν «τάση» στο εσωτερικό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τώρα δε θέλει να

συνεργαστεί μαζί του. Αλλά ούτε οι «Οικολόγοι», η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε ακόμα και το «Αρμα Πολιτών» θέλουν να

συνεργαστούν με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το έχουν δηλώσει δημόσια. Αντίθετα, επειδή τα παζάρια του Δημαρά με

τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν τελεσφόρησαν, το «Αρμα» κατέληξε να συνεργαστεί με τον Καμένο, δείχνοντας πόσο

ευτελείς είναι οι διαφορές ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που κολυμπάνε στην «αντιμνημονιακή» σούπα και τι

«ενότητα» επιδιώκουν.

Εκ του ασφαλούς, όμως, μιλάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και όταν υπόσχεται ανέξοδα στο λαό ότι μια «κυβέρνηση της

αριστεράς» μπορεί να του λύσει τα προβλήματα. Ξέρει ότι ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα δεν πρόκειται να

προκύψει από τις εκλογές, ώστε να επαληθευθούν όλα τα διαχειριστικά αδιέξοδα για τα οποία μιλάει το ΚΚΕ. Γι'

αυτό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει το ακαταλόγιστο να λέει ότι θέλει, να τάζει λαγούς και πετραχήλια για αυξήσεις στους

μισθούς, αποκατάσταση δικαιωμάτων και ανάπτυξη υπέρ του λαού από μια «αριστερή κυβέρνηση» που θέλει τη

χώρα μέσα στην καπιταλιστική ΕΕ, δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τα λογαριάζει σαν

μοχλούς της ανάπτυξης που ευαγγελίζεται. Στον αντίποδα, ποιες συνεργασίες προβάλλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σαν

πειστήριο της «ενωτικής» του διάθεσης; Την εκλογική σύμπραξη με τον Κουρουμπλή, τη Σακοράφα και το

Μητρόπουλο, στελέχη όλα του ΠΑΣΟΚ και εκλεγμένα με το πρόγραμμά του. Αλλά και τη συνεργασία με ομάδες

της σοσιαλδημοκρατίας, που είναι αμφίβολο αν τις ξέρει άλλος πέρα από τον στενό κύκλο των λιγοστών μελών

τους.

Ακόμα όμως και σ' αυτές τις συνεργασίες, πριν καλά καλά ανακοινωθούν, άρχισαν τα όργανα για τη

σταυροδοσία, δείχνοντας ότι ο καθένας αποφασίζει με βάση τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και την εκλογική

του επιβίωση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να «δέσει» τους υποψήφιους του με

απόφαση της πανελλαδικής συνδιάσκεψης, που λέει ότι αν κάποιος εκλεγεί και θελήσει αργότερα να

αποχωρήσει από το σχήμα, είναι υποχρεωμένος να αφήσει την έδρα του στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιο είναι το

βάθος των συνεργασιών που διαφημίζουν οι οπορτουνιστές. Επιπλέον, έχουν δώσει δείγματα γραφής στο

εργατικό - λαϊκό κίνημα και στην τοπική διοίκηση, όπου συνεργάζονται κατά κόρον με το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και τη

ΝΔ και το ΛΑΟΣ, με μόνο στόχο να κουτσουρέψουν τη δύναμη του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων. Είναι

αφερέγγυοι, τυχοδιώκτες και ανεύθυνοι. Ο λαός να μην ανεχτεί να τον κοροϊδεύουν, να τους προσπεράσει.

Πανίσχυρο ΚΚΕ για να κάνει βήματα η κοινωνική συμμαχία, που θα ανατρέψει το σάπιο και θα γεννήσει το

πραγματικά καινούριο για το λαό.

41

Είναι «αντισυστημική» η «Χρυσή Αυγή»;

-- Τι κρύβεται πίσω από την αυτοπροβολή της «Χρυσής Αυγής» ως αντισυστημικής δύναμης;

Αξίζει να δούμε μερικά από τα προεκλογικά τους συνθήματα που επιβεβαιώνουν ότι όχι μόνο δεν είναι

αντισυστημική δύναμη, αλλά ίσα ίσα είναι κομμάτι του ίδιου αστικού πολιτικού συστήματος, χρήσιμο, αφού η

ύπουλη προπαγάνδα της καλλιεργεί συγχύσεις ως προς τους πραγματικούς της σκοπούς και το τι πολιτικά

πρεσβεύει.

Λένε: «Γύρισε την πλάτη σου στο σάπιο κατεστημένο». Είναι παγίδα. Τι εννοούν κατεστημένο; Την ιδιοκτησία

των μεγαλοεπιχειρηματιών ή την πολιτική που τους υπηρετεί; Μήπως αμφισβητούν το αστικό πολιτικό σύστημα;

Δε λένε συγκεκριμένα. Θέλουν να θολώσουν τα νερά και τέτοιες τοποθετήσεις είναι απάτη. Οι ίδιοι καλούν το

λαό να γυρίσει την πλάτη στους «πολιτικούς της διαφθοράς», στους «ψευτοπατριώτες»,

στους«νταβατζήδες», στους «διεθνείς τοκογλύφους», «στη φαυλοκρατία» και την«οικογενειοκρατία», όπως

αναφέρουν σε προεκλογικό τους υλικό. Γιατί μιλά για αυτό το «κατεστημένο»; Είναι η επικίνδυνη άποψη που

εκφράστηκε και στις «πλατείες» με το σύνθημα «οι 300 στο Γουδή», τσουβαλιάζοντας όλα τα κόμματα. Δηλαδή,

στην ίδια ζυγαριά τα αστικά κόμματα και το ΚΚΕ. Είναι αντίληψη που καθόλου δε βλάπτει ούτε τα αστικά

κόμματα, πολύ περισσότερο τους αστούς, αφού μπορεί να εκτονώνει τη δυσαρέσκεια λαϊκών τμημάτων από την

αντιλαϊκή πολιτική σε αδιέξοδη για τα ίδια κανάλια, αφού δεν αμφισβητεί την ιδιοκτησία των

μεγαλοεπιχειρηματιών και την εξουσία τους.

Λένε: «Οχι στο μνημόνιο της υποταγής». «Οχι στους πολιτικούς της διαφθοράς». «Οχι στους ψευτοπατριώτες».

«Θα επιτρέψεις η γενιά σου να γίνει δούλος των τοκογλύφων;» «Λέω ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΞΕΝΗ ΚΑΤΟΧΗ της Τρόικα,

των διεθνών τοκογλύφων και του σιωνιστικού κεφαλαίου». Αρα προβάλλει ως διέξοδο μια κυβέρνηση που θα

ενδιαφέρεται για το «έθνος και την πατρίδα» και όχι για το λαό. Μόνο που αυτό το έθνος και αυτή η πατρίδα

είναι των αστών και της εκμετάλλευσης. Και πάει πολύ, οι απόγονοι αυτών που συνεργάστηκαν στην κατοχή με

τους Γερμανούς, να κάνουν τάχα «αντικατοχικό και αντιγερμανικό αγώνα». Είναι εντυπωσιακή η ταύτιση των

εκτιμήσεων - προπαγανδιστικών θέσεων της «Χρυσής Αυγής» στη σημερινή συγκυρία της καπιταλιστικής

οικονομικής κρίσης με τις «εθνικο-πατριωτικές» θέσεις διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, όπως η «Σπίθα», η

«ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» των Θεοδωράκη και άλλων, το ΕΠΑΜ του Καζάκη, οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες» του Καμμένου, ο

ΛΑ.Ο.Σ. που μιλούν για πολιτικές ηγεσίες που πρόδωσαν την Ελλάδα στους ξένους. Αυτή η «εθνικοπατριωτική»

αντίληψη και φρασεολογία (αντιμνημονιακά σχήματα, θέσεις περί «κατοχής» κ.λπ.), αποτελεί αντίληψη της

«Χρυσής Αυγής». Οπως και η επιλογή άλλων ιμπεριαλιστών συμμάχων όπως η Ρωσία, η Κίνα, κλπ.

Ενα από τα συνθήματά τους είναι: «Γιατί θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή: Για να περιοριστούν τα υπερκέρδη των

"νταβατζήδων" και να ανασάνει επιτέλους ο λαός». Ποιους εννοεί «νταβατζήδες»; Δεν το ξεκαθαρίζει. Πάλι για

να δημιουργήσει σκόπιμα συγχύσεις. Βεβαίως, δεν εννοεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Η θέση της στην απεργία

της «Χαλυβουργίας», ιδιαίτερα στο Βόλο που έδρασε ως πέμπτη φάλαγγα του Μάνεση και με ανακοίνωσή της

καλούσε τους εργάτες να σκύψουν το κεφάλι να δουλεύουν με τους όρους του εργοδότη γιατί υπάρχει κρίση και

θα χάσουν τη δουλειά τους και να μη συμμετάσχουν στην απεργία, αποκαλύπτει φιλοεργοδοτική πολιτική.

Εννοεί τους «τοκογλύφους», που λέει παραπάνω; Και εδώ, βεβαίως, δεν εναντιώνεται στις τράπεζες γενικά,

αλλά στις τοκογλυφικές τράπεζες που δανείζουν το κράτος, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι υπάρχουν καλές και

κακές τράπεζες. Ετσι επιδιώκουν να εμφανίσουν αντι-πλουτοκρατική συνθηματολογία για να παγιδέψουν λαϊκά

στρώματα.

Λένε ακόμη: «Γιατί θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή: "Για να ανήκει η Ελλάδα στους Ελληνες!"».Κάποτε το έλεγε το

ΠΑΣΟΚ. Εδώ επίσης ταυτίζουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και του λαού. Και ενώ αναζητούν άλλες

42

συμμαχίες με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, συμμαχίες για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, συσκοτίζουν αυτό το

γεγονός, δηλαδή ότι υπηρετεί η πολιτική τους το κεφάλαιο, για να χειραγωγήσουν λαϊκές δυνάμεις στη σαπίλα

του καπιταλισμού, στην εκμετάλλευση. Είναι δύναμη αντιδραστική που θα κάνει τα πάντα και με κάθε μέσο για

τη σωτηρία του κεφαλαίου ενάντια στους εργάτες, στο λαό.

Είναι αυτές οι εκλογές οι πιο κρίσιμες;

-- Είναι αυτές οι εκλογές οι πιο κρίσιμες μετά τη μεταπολίτευση;

Την επομένη των εκλογών της 6ης Μάη έρχεται θύελλα αντιλαϊκών μέτρων που είναι προαποφασισμένα. Νέες

μειώσεις μισθών, συντάξεων, νέες περικοπές σε Υγεία - Πρόνοια, νέα χαράτσια και ακρίβεια για τα λαϊκά

νοικοκυριά. Οι κρίσιμες μάχες για τη ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων έρχονται μετά τις

εκλογές. Οταν ο νέος θα πάει να δουλέψει για 200 ευρώ, όταν ο εργάτης θα παίρνει 429 ευρώ, όταν δε θα

μπορεί να ζήσει την οικογένειά του και να δώσει ένα πιάτο φαΐ στα παιδιά του. Αυτές είναι οι πιο κρίσιμες μάχες

που θα κληθεί ο λαός να αντιμετωπίσει για να αποκρούσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τα αντιλαϊκά

μέτρα της όποιας αστικής κυβέρνησης προκύψει την 7η Μάη. Κάθε μέρα, σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε

γειτονιά οι λαϊκές οικογένειες θα πολεμούν για την ίδια τους τη ζωή.

Οι εκλογές της 6ης Μάη που διεξάγονται κάτω από συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και με τις

επιπτώσεις από αυτήν και από την πολιτική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ να είναι τραγικές για τις εργατικές λαϊκές οικογένειες,

έχουν σημασία. Για το λαό, την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, μπορούν να αποτελέσουν ένα θετικό βήμα

ενάντια στην επίθεση που δέχονται. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν με την ψήφο τους ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ.

Μόνο έτσι θα κατευθυνθεί η πάλη της εργατικής τάξης, του λαού, στην κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής

εξουσίας. Το ΚΚΕ δε λέει ψέματα για να πάρει την ψήφο του λαού. Πρέπει να βγει ισχυρό το ΚΚΕ και να το

στηρίξουν ακόμα κι εκείνοι που δεν συμφωνούν σε όλα μαζί του. Μετά τις εκλογές με ισχυρό ΚΚΕ ο λαός μπορεί

να αντιμετωπίσει από καλύτερη θέση τη νέα θύελλα που έρχεται.

Το ότι «οι εκλογές της 6ης Μάη είναι οι πιο κρίσιμες μετά την μεταπολίτευση» το βάζουν ως εκβιαστικό δίλημμα

και τα αστικά κόμματα και τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης και δεν εννοούν βέβαια «κρίσιμες» από τη σκοπιά των

συμφερόντων των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αλλά το βάζουν για να τρομοκρατήσουν, να

σπείρουν την ανασφάλεια και να μαντρώσουν σε ανώδυνες για το αστικό πολιτικό σύστημα διεξόδους. Ο,τι

ακριβώς κάνουν βάζοντας το εκβιαστικό δίλημμα «ευρώ ή χάος», «Ευρώπη ή καταστροφή», «αυτοδυναμία και

κυβερνήσεις συνεργασίας ή αστάθεια».

Γι' αυτό ακριβώς έχει μεγάλη σημασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να καταποντιστούν. Γι' αυτό έχει σημασία όσοι πουλάνε

παραμύθια περί «αντιμνημονιακής κυβέρνησης» να μη γελάσουν το λαό. Είναι ψέμα ότι μια τέτοια κυβέρνηση

μπορεί να προσφέρει ανάσες στα σπίτια των εργατών που αγκομαχούν. Τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα

δε θέλουν να συγκρουστούν με την πλουτοκρατία. Πώς θα πάρουν πίσω τα μέτρα αν δεν χτυπήσουν τη ρίζα του

κακού που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους; Κρύβουν από το λαό ότι η κρίση στην ευρωζώνη βαθαίνει. Το ΚΚΕ

έχει δίκιο όταν λέει ότι όσο πιο γρήγορα ο λαός με δική του πρωτοβουλία αποδεσμεύσει τη χώρα από την

Ευρωπαϊκή Ενωση, τόσο καλύτερα θα είναι για τον ίδιο. Μόνο έτσι θα βαδίσει στο φιλολαϊκό δρόμο ανάπτυξης.

Ο λαός δεν πρέπει να κάνει το λάθος να επιλέξει ποια κυβέρνηση θα τον οδηγήσει στη δυστυχία. Για το λαό

αυτές οι εκλογές είναι μια ευκαιρία να βάλει φρένο σε όσα έρχονται, συνδυάζοντας την πάλη για τα καθημερινά

προβλήματα με την προοπτική να νικήσει ο λαός, να κατακτήσει αυτός την εξουσία.

43

Γιατί προβάλλουν τον Ολάντ και τον Μελανσόν;

-- Το τελευταίο διάστημα, κύρια το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλουν τους υποψήφιους στις

προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, Ολάντ και Μελανσόν, σαν «αέρα αλλαγής» για την Ευρώπη. Πού

στοχεύουν;

Καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, καλλιεργούνται και στη χώρα μας έντονες αυταπάτες για

τον «αέρα αλλαγής» που τάχα σηματοδοτούν σε Γαλλία και Ευρώπη οι υποψηφιότητες του «σοσιαλιστή»

Φρανσουά Ολάντ και του «αριστερού» Ζαν Λικ Μελανσόν. Προτάσεις του Ολάντ για «φορολόγηση των

πλουσίων», «αναπτυξιακών μέτρων» (εννοείται για καπιταλιστική ανάπτυξη), για «χαλάρωση του

δημοσιονομικού συμφώνου στην ΕΕ», για «αναπτυξιακό ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που θα

δανείζει φτηνά», για «ευρωομόλογα», εμφανίζονται από το ΠΑΣΟΚ, ή τη ΔΗΜΑΡ σαν σωτηρία και διέξοδος από

την κρίση.

Τι ακριβώς όμως εκφράζει ο Ολάντ; Την προσπάθεια μερίδας της αστικής τάξης της Γαλλίας να αναβαθμίσει τη

θέση της στον ανταγωνισμό με τη γερμανική αστική τάξη. Οι αλλαγές στο νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο

σταθερότητας», που επαγγέλλεται, είναι έκφραση των αντιθέσεων που φουντώνουν στο εσωτερικό της

ιμπεριαλιστικής ΕΕ, κύρια ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά και άλλες χώρες, που ενώ τσακίζουν τα

εργατικά λαϊκά δικαιώματα παντού, με ή χωρίς μνημόνια, πασχίζουν ταυτόχρονα να διασφαλίσουν τα

συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων. Αυτή είναι η όποια «διαφοροποίηση» του Ολάντ, που δεν αλλάζει στο

ελάχιστο τον χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ και τη θέση των λαϊκών στρωμάτων της Γαλλίας και των

άλλων χωρών.

Στην ίδια προσπάθεια παραπλάνησης των λαϊκών στρωμάτων βρίσκεται και το λεγόμενο «Μέτωπο της

Αριστεράς» (η συνεργασία του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ και του πρώην τροτσκιστή, πρώην υπουργού του

«Σοσιαλιστικού Κόμματος», σταθερού σοσιαλδημοκράτη, υποψήφιου προέδρου Μελανσόν) που οι απανταχού

οπορτουνιστές του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στην χώρα μας ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζουν ως

δήθεν «δύναμη ανατροπής», παίρνοντας αφορμή και από το φούσκωμα που του γίνεται από τα αστικά ΜΜΕ. Το

σύνθημα των οπορτουνιστών στη Γαλλία και στην Ελλάδα, είναι να «πάρουμε την εξουσία», εννοώντας την

κυβερνητική εξουσία. Ωστόσο, το ζητούμενό τους είναι να σπείρουν στο λαό αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξουν

φιλολαϊκές λύσεις στα πλαίσια της εξουσίας των μονοπωλίων.

Λένε ότι αν χτυπηθεί «ο παρασιτισμός του κεφαλαίου» μπορεί «να γίνει δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου και

να υπάρξει ανάπτυξη». Αναγνωρίζουν στο εσωτερικό της αστικής τάξης «καλούς» και «κακούς» καπιταλιστές,

κρύβοντας ότι η εργασιακή εκμετάλλευση για τα κέρδη τους είναι η πηγή όλων των δεινών για τους

εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η «αναδιανομή» που υπόσχονται είναι κενό γράμμα, γιατί ακόμα

και αν σαν κυβέρνηση νομοθετήσουν αύξηση των μισθών, τα μονοπώλια θα τους αγνοήσουν επιδεικτικά ή θα

τους ανατρέψουν, αφού τα μέσα παραγωγής θα παραμένουν στα χέρια τους, άρα και η εξουσία.

Η ίδια η πείρα των εργαζομένων τους διαψεύδει, γιατί η ανάπτυξη, με όποια διαχείριση - σοσιαλδημοκρατική ή

νεοφιλεύθερη - οδήγησε στην καπιταλιστική κρίση και το χτύπημα των δικαιωμάτων τους. Αυτό έγινε παντού, με

όποια κυβερνητικά σχήματα και εκεί που υπήρξε συνεργασία των «σοσιαλιστών» και μεταλλαγμένων ΚΚ (βλέπε

Γαλλία, Ιταλία). Η απάτη που πλασάρουν οι οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με το παράδειγμα της γαλλικής

«αριστεράς» καταρρέει και από κάποια άλλα στοιχεία όπως: Σε πρόσφατη συνέντευξη στο Canal+ ο Μελανσόν

είπε «αν περάσω στο δεύτερο γύρο θα με ψηφίσει ο Ολάντ κι αν περάσει στο δεύτερο γύρο θα τον ψηφίσω,

αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα ψηφίσω το πρόγραμμά του». Η διατύπωση αυτή, στο πλαίσιο της λογικής ότι το

«Μέτωπο» θα τραβήξει τη σοσιαλδημοκρατία προς τα «αριστερά», έχει καταρρεύσει πολλές φορές στο

παρελθόν. Αλλωστε και στην τωρινή συγκυρία ο Μελανσόν χαρακτήρισε τις προτάσεις Ολάντ«λιπόψυχες και

ντροπαλές», δηλαδή κατά τα άλλα στη σωστή κατεύθυνση. Να πώς καλλιεργούνται οι αυταπάτες περί

44

καλύτερης διαχείρισης. Ο Μελανσόν, ως ευρωβουλευτής του «Αριστερού Κόμματος», το Μάρτη του 2011,

ψήφισε στο ευρωκοινοβούλιο υπέρ για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, που ήταν το έναυσμα για την

ιμπεριαλιστική επέμβαση που ακολούθησε, από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Εχει δηλαδή λερωμένα τα χέρια του με το

αίμα του λιβυκού λαού.

Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη. Σοσιαλδημοκρατία και οπορτουνισμός

έχουν κοινό παρονομαστή ότι δήθεν υπάρχει περιθώριο για το λαό να ευημερήσει σε συνθήκες εξουσίας των

μονοπωλίων. Η χειραφέτηση λαϊκών δυνάμεων από τις οπορτουνιστικές αυταπάτες συμβαδίζει με ενίσχυση της

ταξικής επαναστατικής στρατηγικής, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ και στην επερχόμενη κάλπη.

45

Στο Δικό μας Δρόμο

Ο λαός να συντρίψει το παλιό

«Ημουν πάνω σε ένα λόφο και είδα το παλιό να πλησιάζει,

μα ερχόταν σαν νέο Σερνόταν πάνω σε καινούρια δεκανίκια

που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας»

(Μπ. Μπρεχτ)

Η διαδικασία ανάδειξης νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, μια διαδικασία που αφορά αποκλειστικά τα εσωτερικά

ενός κόμματος, έγινε αντικείμενο μαζικής προπαγάνδας από τα επιτελεία του κόμματος και τα αστικά Μέσα

Ενημέρωσης. Στόχος δικός τους, όπως και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, είναι να καλλιεργήσουν στο λαό φρούδες

ελπίδες ότι ο νέος πρόεδρος σηματοδοτεί τάχα «νέο ξεκίνημα», άρα και «στροφή» προς μια διαφορετική

πολιτική. Ακόμα και το σύνθημα που επελέγη, το «Αρχίζουμε», παρέπεμπε σε ένα δήθεν νέο ξεκίνημα του

ΠΑΣΟΚ, υπό τη «νέα» διεύθυνση.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο, στην προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν και να χειραγωγήσουν τις λαϊκές

συνειδήσεις, μασκαρεύοντας το παλιό σαν «νέο», κόντρα στο αναντίρρητο γεγονός ότι με σαπισμένα υλικά,

τίποτα το νέο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Στο ίδιο έργο θεατές έχουν βρεθεί πολλές φορές στο παρελθόν οι

άνθρωποι του μόχθου. Από την εποχή της προπαγάνδας περί «δεινοσαύρων», που έπρεπε να παραμερίσουν

και να δώσουν «τόπο στα νιάτα», μέχρι τη διαδοχή του Α. Παπανδρέου από τον Σημίτη, από την αντικατάσταση

του Σημίτη από τον Γ. Παπανδρέου και του Καραμανλή από τον Σαμαρά, μέχρι την ανάδειξη δήθεν «νέων» και

«άφθαρτων» υπουργών στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά τις εκλογές του 2009, τα μασκαρέματα δίνουν και

παίρνουν, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να αλλάζει η αντιδραστική πολιτική που συνυπηρετούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Γρήγορα αποδείχτηκε ότι τίποτα το «νέο» δεν υπήρχε στην πολιτική που εφάρμοσαν, για τον απλό λόγο ότι αυτή

δεν καθορίζεται από τις ιδιαίτερες ικανότητες και ιδιότητες των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης,

ούτε αν είναι «νέοι» ή «παλιοί», αλλά από τις δικές της ανάγκες, που μεταφράζονται σε συγκεκριμένη πολιτική

των κομμάτων της. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, αφού Βενιζέλος και Σαμαράς δεσμεύονται από την υπογραφή

τους στα μνημόνια για τα μέτρα που θα στηρίξουν μετεκλογικά, ανεξάρτητα από το πόστο που θα υπηρετήσουν

την αστική τάξη. Η πολιτική τους γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστική επειδή ακριβώς, το κεφάλαιο το οποίο

υπηρετούν, γίνεται πιο επιθετικό ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του.

Τα κόμματα αυτά δεν αλλάζουν, όσα «πουκάμισα» κι αν προβάρουν. Η αντιδραστική αντιλαϊκή πολιτική τους

είναι σάπια, γιατί η τάξη που εκπροσωπούν «σάπισε», βουλιάζει στην αντίδραση, εναποθέτει τις ανάγκες της

για περισσότερα κέρδη στην εξαθλίωση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο λαός έχει

μεγάλη πείρα. Μπορεί να αποτελέσει πυξίδα που θα τον προσανατολίσει σωστά: Στο σημείο συνάντησής του με

το ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα, με το ΚΚΕ για να συμπορευτεί μαζί του στην κατεύθυνση ενός άλλου,

πραγματικά νέου δρόμου ανάπτυξης. Αυτήν την πείρα πρέπει να χρησιμοποιήσει και στην κάλπη,

46

καταδικάζοντας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., τα άλλα στηρίγματα των αστών και του ευρωμονόδρομου, και

ενισχύοντας καθοριστικά το ΚΚΕ.

Μπορούμε να τους εμποδίσουμε

Η δήλωση που έκανε ο εκπρόσωπος της ΕΕ στην τρόικα Μ. Μορς, με αφορμή την παρουσίαση της Εκθεσης της

Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το «Δεύτερο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής για την Ελλάδα», είναι

χαρακτηριστική για τον χωρίς τέλος αντεργατικό πόλεμο κυβέρνησης, ΕΕ για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την

κρίση. Τι είπε; «Σε ό,τι αφορά τους μισθούς, έχουμε διανύσει τη μισή απόσταση» και ότι «η Ελλάδα οφείλει να

αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα μέσω μιας φιλόδοξης εσωτερικής υποτίμησης, μέσω δηλαδή μείωσης

των τιμών και του κόστους παραγωγής σε σχέση με τους ανταγωνιστές της... είναι απαραίτητη μια εκ των

προτέρων μείωση του ονομαστικού κόστους των μισθών και του μη μισθολογικού κόστους». Τι σημαίνουν αυτά;

Οτι οι ως τώρα μειώσεις μισθών, με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου (ενέχει την ισχύ Πράξης

Νομοθετικού Περιεχομένου), που φτάνουν τα 586 ευρώ μεικτά και τα 511 ευρώ μεικτά για τους νέους κάτω των

25 ετών, θα μειωθούν κι άλλο. Για το αντιστάθμισμα της χασούρας κερδών από την πτώση του ποσοστού

κέρδους λόγω κρίσης, αλλά και για τη δημιουργία των πλέον ευνοϊκών συνθηκών γοργής και μεγάλης

κερδοφορίας όταν έλθει ανάκαμψη. Τι λέει στη συνέχεια; Κάνει λόγο για μείωση τιμών και κόστους παραγωγής

σε σχέση με τους ανταγωνιστές. Αλλά παρότι η κρίση είναι βαθιά και παρατεταμένη οι τιμές δεν πέφτουν.

Βεβαίως με μισθούς πείνας μειώνουν δραστικά το κόστος παραγωγής (από τους μισθούς το εξαρτούν),

αντισταθμίζουν την πτώση των κερδών αυξάνοντάς τα. Αυτή είναι και η εσωτερική υποτίμηση που λένε, η

μείωση μισθών, η συνεχής πτώχευση των εργαζομένων. Στην ίδια ρότα, η διευθύντρια του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ,

σε δηλώσεις της μετά τη συνεδρίαση του ΔΝΤ για τη νέα δανειακή σύμβαση της Ελλάδας, είπε ότι

«προτεραιότητα της Ελλάδας είναι να βάλει μπρος τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την

ανταγωνιστικότητά της», καθώς και «τα γενναία μέτρα στην αγορά εργασίας».

Μετά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ και η Τράπεζα της Ελλάδας κάνει λόγο για παραπέρα μείωση των

μισθών. Λέει ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησης «πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα σε όλη τη διάρκεια της

ισχύος του, μέχρι το 2015, αλλά και μετά...». Εκτιμά ότι οι πραγματικές αποδοχές των μισθωτών κατά μέσο όρο

μειώθηκαν κατά 6,1%, έως τώρα, ενώ προβλέπει πολύ μεγαλύτερη μείωση το 2012 και το 2013, 9,3% - 10,1%.

Με δεδομένη την απαίτηση για μέτρα μέχρι το 2015 και μετά, σημαίνει ότι έρχονται ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις

μισθών στη συνέχεια. Ετσι, μέχρι τις εκλογές θα παίρνονται συνεχώς αντεργατικά μέτρα, αλλά και μετά τις

εκλογές ο αντεργατικός πόλεμος θα εντείνεται. Αλλωστε, το λέει το μνημόνιο, οι εφαρμοστικοί του νόμοι, το PSI

και η δανειακή σύμβαση, ότι για να μην επέλθει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, δηλαδή για να σωθούν οι

επιχειρηματικοί όμιλοι από την κρίση, έτσι πρέπει να πάμε, να υποταχτεί η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά

στρώματα σ' αυτήν την πολιτική της σφαγής τους. Αυτό είναι το πρόγραμμα που θα υλοποιήσουν όλες οι

επόμενες κυβερνήσεις των κομμάτων της πλουτοκρατίας και της ΕΕ.

Το ερώτημα είναι: Θα πέφτουμε αμαχητί σ' αυτόν τον πόλεμο ή θα οργανώσουμε την αντίσταση να εμποδίσουμε

μέτρα, να ακυρώσουμε, θα οργανώσουμε την αντεπίθεση; Απαιτείται, επομένως, ένταση των ταξικών αγώνων

όχι μόνο να μη μειωθούν οι μισθοί, αλλά να υπάρξει όσο είναι δυνατό σ' αυτές τις συνθήκες και αύξηση. Και

ταυτόχρονα στις εκλογές, μπορούν οι εργαζόμενοι να δημιουργήσουν προϋποθέσεις να ανακοπεί ο

αντεργατικός πόλεμος. Αυτό που θα κριθεί στις εκλογές είναι: Αδύναμη κυβέρνηση, δηλαδή πολιτικό τσάκισμα

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, όλων των αστικών κομμάτων. Και αυτό που θα δημιουργήσει την ελπίδα για το κίνημα, αυτό που

θα τρομοκρατήσει τους αστούς είναι όσο γίνεται μεγαλύτερη αύξηση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ. Γιατί είναι

το Κόμμα που στέκεται αδιάλλακτο απέναντι στην κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων που σημαίνει

φτώχεια για τον εργάτη, για τον αγρότη και για το μικρομάγαζο. Γιατί το ΚΚΕ δεν πρόκειται να γίνει πολιτικό

47

προσωπικό των επιχειρηματικών ομίλων. Δε λέει το ΚΚΕ διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ των μονοπωλίων, για

να γίνει φιλολαϊκή με κυβερνητική λύση και τα μονοπώλια άθικτα. Ο λαός έχει συμφέρον από ένα πανίσχυρο

ΚΚΕ στο κίνημα και στην αντιπολίτευση στη Βουλή γιατί θα είναι το αντίπαλο δέος σε οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Ενώ θα δυναμώνει και η προοπτική της μόνης λύσης για το λαό, ο δρόμος ανάπτυξης υπέρ των δικών του

συμφερόντων και όχι των μονοπωλίων.

Γιατί «σηκώνουν» τη διαφθορά;

Ολο και πιο συχνά προβάλλεται το φαινόμενο της διαφθοράς, σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, ως η αιτία

για την κρίση. Ρεπορτάζ και αποκαλύψεις επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα για να

κρύψουν τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης. Η διαφθορά και η κακοδιαχείριση είναι φαινόμενα

υπαρκτά, αλλά ωχριούν μπροστά στη «νόμιμη» κλεψιά των εργατών από τους καπιταλιστές, με την ιδιοποίηση

της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες, τη δραστική μείωση μισθών, εργοδοτικών εισφορών κ.λπ.

Αυτή τη «νόμιμη» κλοπή αποσιωπούν όλα τα κόμματα του κεφαλαίου και τα παρακλάδια τους, γιατί βεβαίως

αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά του. Ετσι ξυφουλκούν μεταξύ τους για το ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο

διεφθαρμένος. Αυτό είναι το πεδίο της όποιας αντιπαράθεσής τους και είναι φυσιολογικό γιατί έχουν την ίδια

στρατηγική. Ετσι οι λεονταρισμοί των διαφόρων πολιτικών του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ ή των άλλων παραφυάδων του

συστήματος «ότι εμείς είμαστε πιο αποτελεσματικοί από τους άλλους», αποσκοπούν στο να ρίξουν στάχτη στα

μάτια των εργαζομένων για να μη δουν ότι όλοι μαζί οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης τους κλέβουν τον ιδρώτα

τους. Να μη δουν ότι είναι οι ίδιοι που τους στερούν τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες που έχει

αυτή η χώρα και τους καταδικάζουν σε μια χαμοζωή, που δεν αξίζει να ζουν στον 21ο αιώνα με τα τόσα

επιτεύγματα και αλματώδη πρόοδο της επιστήμης.

Είναι τώρα μερικές μέρες που η αστική προπαγάνδα βομβαρδίζει τις λαϊκές συνειδήσεις με τις «συντάξεις -

μαϊμού», με τα κοινωνικά «επιδόματα - μαϊμού», τις «αναρρωτικές άδειες μαϊμού» κ.λπ. που όση δόση αλήθειας

και αν έχουν είναι αποτέλεσμα της ρουσφετολογικής πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και ιδιαίτερα του

ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση κάνει λόγο για απώλεια από το κράτος ενός δισ. ευρώ όταν μέσα σε δύο

χρόνια έχει δώσει μόνο στις τράπεζες 150 δισ. ευρώ, ενώ τα προηγούμενα χρόνια έδωσε πολλαπλάσια σε

επιχειρηματικούς ομίλους για δημόσια έργα υποδομών που κερδίζουν από την εκμετάλλευσή τους επίσης δισ.

ευρώ. Αλλά αυτή η άθλια προπαγάνδα, αφενός αποπροσανατολίζει από το ποια τάξη κατασπαταλά το κρατικό

χρήμα, (μεγαλοεπιχειρηματίες) και αφετέρου ενοχοποιεί τα λαϊκά στρώματα ως συνυπεύθυνα για την κρίση στη

λογική «μαζί τα φάγαμε». Λένε ότι τα παραπάνω τσακίζουν τα Ταμεία, για να συγκαλύψουν την πολύμορφη

λεηλασία της περιουσίας τους από το κεφάλαιο, αποτέλεσμα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων.

Ο «βομβαρδισμός» σε μεγάλες δόσεις με τη «διαφθορά», με τη συνδρομή των ΜΜΕ που ανήκουν στους ίδιους

τους μεγαλοκαπιταλιστές, πάει χέρι - χέρι με το βομβαρδισμό ότι η κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα

είναι μονόδρομος, είναι «επώδυνη αλλά αναγκαία συνθήκη δήθεν για να σταθούμε στα πόδια μας». Σκοπός

τους, η σκέψη και η δράση των εργαζομένων να ξεκινάει από τα «δεδομένα» που θέλουν: δηλαδή ... δεδομένα τα

μνημόνια, δεδομένη η ΕΕ και το ευρώ (το δίλημμα που θέτουν είναι «Ευρώπη ή χάος»), δεδομένη η συμμετοχή

στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δεδομένη εντέλει η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στην ίδια κατεύθυνση με

τα αστικά κόμματα, με αντιμνημονιακή ρητορική περί διαφθοράς, κινούνται και οι διάφορες παραλλαγές του

οπορτουνισμού, που θέλουν να εξωραΐσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα χωρίς να θίγουν στο ελάχιστο την ουσία

της εκμετάλλευσης. Ολοι μαζί λένε στο λαό ότι μπορεί να γίνει το σύστημα «πιο δίκαιο», «λιγότερο

διεφθαρμένο», στη διαφθορά οφείλεται η κρίση, το χρέος, άρα χωρίς διαφθορά θα εξαλειφθούν,

συγκαλύπτοντας ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη του συστήματος, και έτσι να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια

οργάνωσης της πάλης ενάντιά του, ενάντια στην εκμετάλλευση, για διέξοδο σε όφελός του χωρίς καπιταλιστές.

48

Το ΚΚΕ, βεβαίως, δεν χαρίζεται στα ζητήματα της διαφθοράς και των σκανδάλων (παρόλο που έχει αποδειχτεί

επανειλημμένα ότι οι διαδικασίες στο αστικό κοινοβούλιο οδηγούν στο κουκούλωμα), αλλά παράλληλα

αποκαλύπτει ότι αιτία της κρίσης είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κέρδος που πρέπει οι εργαζόμενοι να

εξαλείψουν για να φέρουν φιλολαϊκή διέξοδο. Τους καλεί να γίνουν οι ίδιοι κυρίαρχοι της ζωής τους και αυτό

πρώτα και κύρια κρίνεται στο πεδίο της οικονομίας. Η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, ο

πανεθνικός σχεδιασμός με εργατικό έλεγχο, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή

του χρέους είναι στόχοι πάλης ζωτικής σημασίας, οι μόνοι που δίνουν προοπτική στα λαϊκά στρώματα. Αυτόν

το δρόμο μπορεί να τον επιβάλει και θα το κάνει η οργανωμένη ταξικά προσανατολισμένη λαϊκή πάλη.

Ποιος διώχνει τις επιχειρήσεις;

Με αφορμή διάφορους απεργιακούς αγώνες, αλλά ακόμα και χωρίς αφορμή, η αστική προπαγάνδα αναμασά τη

λασπολογία ότι «το ΚΚΕ διώχνει τις επιχειρήσεις από τη χώρα». Το συνδέουν αυτό είτε με τις κινητοποιήσεις,

τις κατακτήσεις ή τις διεκδικήσεις των εργατών στις επιχειρήσεις, που αυξάνουν τάχα το εργατικό κόστος, λες

και ο εργάτης που παράγει τον πλούτο, που παράγει τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών είναι κόστος, είτε με τη

λεγόμενη «εικόνα» που παρουσιάζει η χώρα λόγω της ανάπτυξης της ταξικής πάλης, των διαδηλώσεων, των

απεργιακών κινητοποιήσεων τα τελευταία χρόνια, κόντρα στη βάρβαρη αντεργατική πολιτική που χρεοκοπεί το

λαό εξαφανίζοντας εργασιακά δικαιώματα, τις κινητοποιήσεις στα λιμάνια κ.ά.

Ξέρουν πολύ καλά ότι νόμος του συστήματος που υπηρετούν και του κεφαλαίου είναι το κυνήγι του μέγιστου

δυνατού κέρδους. Από 'κει απορρέει κιόλας ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Οι Ελληνες επιχειρηματίες δεν

επενδύουν με γνώμονα τα πατριωτικά τους αισθήματα, αλλά με βάση τα ταξικά τους συμφέροντα και την άνοδο

ή τη συγκράτηση των κερδών τους. Να γιατί μιλούν για «ψηλό κόστος εργασίας», για μεγάλους μισθούς, που

μειώνουν την ανταγωνιστικότητα. Και με αυτά τα κριτήρια έχουν ήδη κλείσει ένα σωρό επιχειρήσεις και τις έχουν

μεταφέρει στα Βαλκάνια και σε άλλες χώρες με μισθούς - φιλοδωρήματα. Ασε που για τέτοιες μετακινήσεις

έχουν επιδοτηθεί κιόλας, τους έχουν δοθεί κίνητρα δηλαδή να φύγουν, από νόμους που έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ

και ΝΔ. Η λογική ότι κλείνουν οι επιχειρήσεις γιατί εδώ είναι πιο «ακριβοί» οι εργάτες θέλει να οδηγήσει τους

εργάτες να ανταγωνίζονται για το ποιοι θα εξαθλιωθούν περισσότερο... Εξάλλου, είναι πάρα πολλά τα

παραδείγματα επιχειρήσεων που έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν αλλού, παρόλο που οι εργαζόμενοί τους (με

πρωτεργάτες συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) είχαν δεχτεί προηγουμένως

μειώσεις μισθών και αφαίρεση μιας σειράς κατακτήσεων. Το κεφάλαιο επίσης μεταφέρεται και συγκεντρώνεται

από τον ένα στον άλλο κλάδο, εντός κι εκτός συνόρων, ανάλογα με το σε ποια σφαίρα της παραγωγής είναι

μεγαλύτερο το ποσοστό κέρδους. Γι' αυτό δεν αναπτύσσονται όλοι οι πλουτοπαραγωγικοί τομείς της Ελλάδας.

Δεν επενδύουν για τις λαϊκές ανάγκες.

Η «λάσπη» που πετούν ότι τάχα το ΚΚΕ διώχνει τις επιχειρήσεις έχει ακόμα μια πλευρά: Θέλουν να κάνει ο

κόσμος συνειρμούς στη σκέψη του ότι τάχα το ΚΚΕ δεν θέλει εργοστάσια και παραγωγικές μονάδες στη χώρα,

δεν ενδιαφέρεται αν θα παράγουμε, αν θα πεινάσει ο λαός... Πρόκειται για «λάσπη» γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι

το ΚΚΕ θέλει τα εργοστάσια ανοιχτά (κι όχι μόνο αυτά που υπάρχουν, αλλά πολύ περισσότερα), θέλει να 'χει

δουλειά όλος ο λαός, θέλει να αξιοποιηθεί όλος ο πλούτος και οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας - και έχει

αναπτύξει ολοκληρωμένες προτάσεις γι' αυτό, γιατί υπάρχουν μεγάλες τέτοιες δυνατότητες - ΑΛΛΑ όλα αυτά να

είναι στα χέρια της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κι όχι των καπιταλιστών.

Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τρομοκρατικά στη συνείδηση του λαού αυτό που λένε ότι «το ΚΚΕ πολεμάει

την επιχειρηματικότητα», γιατί θέλουν να ταυτίσει ο λαός στη συνείδησή του την «επιχειρηματικότητα» με την

ανάπτυξη και φροντίζουν γι' αυτό ακόμα και με μαθήματα σε παιδιά του Δημοτικού. Ομως η ανάπτυξη σε όφελος

49

του λαού, η ανάπτυξη που θα ικανοποιεί τις ανάγκες του, όχι μόνο δεν έχει ανάγκη τους επιχειρηματίες που

καρπώνονται τον πλούτο που παράγει ο λαός, αλλά προϋποθέτει την κατάργησή τους.

Τα παραμύθια περί «κυβέρνησης της αριστεράς»

Με πρωτεργάτη τον ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα λόγος για συνεργασία των

κομμάτων της αριστεράς, με στόχο να δημιουργηθεί ένας συνασπισμός «των αριστερών πολιτικών δυνάμεων»,

που θα κυβερνήσει, κόντρα στο μέτωπο των «μνημονιακών». Λένε ότι αυτή μπορεί να είναι η διέξοδος για να

αλλάξουν τα πράγματα και να δει ο λαός άσπρη μέρα. Λένε ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα κάνει διαπραγμάτευση

μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για να καταργήσει το μνημόνιο και να μειωθεί το χρέος. Μιλάνε για καλύτερη

διαπραγμάτευση που θα κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ και όσοι συμμετέχουν σε αυτό το συνασπισμό με το ΔΝΤ,

την ΕΚΤ, την τρόικα και ισχυρίζονται ότι αυτό θα ανακουφίσει το λαό. Δηλαδή, αυτός ο συνασπισμός θα

συναιτίσει τα «αχόρταγα» μονοπώλια και τους Ευρωπαίους.

Πουλάνε ψεύτικες ελπίδες και κοροϊδεύουν. Την ενότητα της αριστεράς ας την πραγματοποιήσουν οι

αυτοαποκαλούμενες αριστερές δυνάμεις, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και άλλοι. Αυτοί πράγματι μπορούν να ενωθούν.

Αλλά, επειδή απευθύνονται και στο ΚΚΕ, το έχουμε ξαναπεί ότι το ΚΚΕ είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, κόμμα της

εργατικής τάξης και όχι αριστερά, καμιά σχέση δεν έχει με την αριστερά. Αλλωστε, τι σχέση μπορεί να έχει ένα

κόμμα που παλεύει για να ανατρέψει η εργατική τάξη την εξουσία του κεφαλαίου με κόμματα που προβάλλουν

ως διέξοδο μια κυβέρνηση με τους βιομήχανους, τους μεγαλέμπορους, τους εφοπλιστές να έχουν την ιδιοκτησία

στην οικονομία παραπλανώντας τους εργαζόμενους ότι πασχίζοντας για την ανάπτυξη όλων αυτών, της

παραγωγής όπως λένε θα λύσουν και λαϊκά προβλήματα; Γίνεται να αυξάνονται τα κέρδη των καπιταλιστών και

οι μισθοί των εργατών; Αυτό λένε οι αριστεροί, αλλά ο λαός τώρα έχει πείρα.

Δεν μπορεί, λοιπόν, μια κυβέρνηση της αριστεράς και να έχει φιλολαϊκή πολιτική με τα μονοπώλια στην ελληνική

οικονομία και να είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και σε τελική ανάλυση, μια τέτοια προοπτική όχι μόνο

συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και άρα και τον άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος του λαού, που

απαιτεί κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ώστε τον παραγόμενο από τους εργαζόμενους πλούτο να τον

καρπώνονται οι παραγωγοί του. Αλλά είναι και επικίνδυνη, γιατί τρέφει αυταπάτες για το ρόλο της Ευρωπαϊκής

Ενωσης, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των μονοπωλίων. Και θα σημάνουν συνολικό

πισωγύρισμα της συνείδησης και απογοήτευση. Αλλωστε, οι όποιες διαπραγματεύσεις γίνονται δεν αφορούν

διαπραγματεύσεις για τους εργάτες, αλλά για το κεφάλαιο και τα όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη του.

Καμιά πολιτική πρόταση, όπως και αν ονομάζεται, φιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική, «αριστερή»,

«ανανεωτική», δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο, αν δεν θέτει ως ζήτημα αρχής τη ρήξη με

τα μονοπώλια - βιομηχανικά, τραπεζικά, εφοπλιστικά, εμπορικά - δηλαδή, τη ρήξη με την καπιταλιστική

ιδιοκτησία, τους κρατικούς θεσμούς της, τις διεθνείς συμμαχίες της. Και για να μην ξεχνάμε, ο Αλ. Τσίπρας δε

λέει κουβέντα για τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές, παρά μνημονεύει διαρκώς μόνο τους τραπεζίτες.

Προϋπόθεση ανάτασης του κινήματος, ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων, στην πάλη για ανατροπή του

συστήματος, είναι η ήττα της αστικής ιδεολογίας, του επικίνδυνου οπορτουνισμού, των θεωριών και

ιδεολογημάτων που επίσημα, ανοικτά και ξετσίπωτα υποστηρίζουν την «κοινωνική συνοχή», ταξική συνεργασία,

δηλαδή υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική, υποταγή των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στα μονοπώλια.

Η εργατική τάξη και ο λαός πρέπει να ξέρουν την αλήθεια. Αν δεν έχεις τα μέσα, τους πόρους, την εξουσία, εάν

δεν μπορείς να σχεδιάσεις πανεθνικά, με βάση τα κοινωνικοποιημένα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τότε

δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική προοπτική για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Επομένως, ακόμα

50

και αν γίνει - όπως θέλουν ή ισχυρίζονται ορισμένοι πως θέλουν - «κυβέρνηση της αριστεράς», θα είναι μια

κυβέρνηση, η οποία θα παίρνει κάποιες αποφάσεις στο κοινοβούλιο και έξω από το κοινοβούλιο θα γίνεται αυτό

που θέλουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι. Εκείνοι που θα εξακολουθούν να κλέβουν τον

πλούτο που παράγεται από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θα συνεχίζουν να

εκμεταλλεύονται άγρια την εργατική τάξη, που θα καταδικάζουν τους φτωχούς αγρότες σε πείνα και ξεκλήρισμα.

Και αυτό είναι βασικό κριτήριο για την ψήφο. Γιατί, στις επερχόμενες εκλογές η ψήφος σε δυνάμεις διαχείρισης

του συστήματος αφοπλίζει την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη δυνατότητά τους την επομένη της

κάλπης να έχουν πολλαπλασιάσει τη δύναμή τους στο να βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να

ακυρώνουν μέτρα στην πράξη, να κάνουν μεγάλα βήματα μπροστά στην αντεπίθεση, για να ανατρέψουν την

εξουσία του κεφαλαίου.

Υπάρχει διέξοδος

Καθώς τα εκβιαστικά διλήμματα προς την κάλπη θα φουντώνουν θα δυναμώνει και το δήθεν επιχείρημα ότι «δεν

υπάρχει άλλη διέξοδος» παρά οι «θυσίες» που πρέπει να υποστούν οι εργαζόμενοι «για να μπορέσει να

ορθοποδήσει η οικονομία και να μπούμε και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης». Τα λαϊκά στρώματα, βομβαρδίζονται

από το δήθεν ρεαλισμό της υποταγής. Τα κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., τα διάφορα

παρακλάδια τους, παλιότερα και νέα, καλούν το λαό να «κάτσει στα αυγά του» γιατί η ΕΕ και το ευρώ είναι

μονόδρομος. Από τη δική τους σκοπιά και με ουτοπικές και ανεδαφικές προτάσεις οι δυνάμεις του

οπορτουνισμού - ΔΗΜΑΡ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - καταλήγουν επίσης στο μονόδρομο της ΕΕ με την προσθήκη ότι αυτή

θα γίνει καλύτερη... αν απαλλαγούμε από το νεοφιλελευθερισμό.

Ομως, η όποια διέξοδος έχει συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο. Η διέξοδος δεν είναι ίδια για τους εργάτες, τους

αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες και τους καπιταλιστές (βιομήχανους, εφοπλιστές,

μεγαλέμπορους). Αυτό που ζούμε σήμερα είναι η διέξοδος που συμφέρει τους κεφαλαιοκράτες, ώστε να

ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές από την κρίση και να διαμορφώσουν τις συνθήκες για να διατηρήσουν και να

διευρύνουν την κερδοφορία τους. Γι' αυτό η κατακρεούργηση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων και

κατακτήσεων, η όλο και πιο φτηνή τιμή της εργατικής δύναμης, το πετσόκομμα μισθών, συντάξεων κοινωνικών

παροχών, το χαράτσωμα του λαού, οι φόροι κλπ. Τους καπιταλιστές τους συμφέρει η συμμετοχή στους

ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ, αλλά βλάπτει το λαό. Αυτά που λένε ότι εισάγουμε περισσότερα

από ό,τι εξάγουμε είναι αποτέλεσμα του «μονοδρόμου» της ΕΕ και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής

ξεκληρίσματος των φτωχών αγροτών. Γιατί στην Ελλάδα μπορούμε να παράγουμε τη συντριπτική πλειοψηφία

αυτών των προϊόντων που εισάγουμε. Μπορούμε να παράγουμε τα πάντα σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και

να εξάγουμε κιόλας. Αυτό γινόταν πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, τη μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ενωση.

Μπορεί, ακόμα, παράγοντας αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, να αναπτύξει βιομηχανία τροφίμων και άλλων

προϊόντων κλωστοϋφαντουργικών, δέρματος κλπ.

Η Ελλάδα έχει επίσης αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο, απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας.

Εχει βωξίτη που μπορεί να αναπτύξει τη βιομηχανία κάθε προϊόντος που έχει ως πρώτη ύλη το αλουμίνιο. Εχει

νικέλιο, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα. Εχει ψευδάργυρο, χρυσό.

Εχει λευκόλιθο, μάρμαρο, που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά. Εχει

ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία που τώρα τη στραγγαλίζουν. Μέχρι βιομηχανία αμαξωμάτων είχε κάποτε η

Ελλάδα, μέχρι κατασκευή πετρελαιοκινητήρων έκανε. Εχει λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει

τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα

πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Βόρειο Αιγαίο, στη λεκάνη της Ρόδου, νότια της Κρήτης, στο Ιόνιο και τον

Πατραϊκό κόλπο. Υπάρχει υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου. Εχει

51

ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών,

παραγωγής τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών. Επίσης η μηχανοποίηση του κλάδου των κατασκευών

μπορεί να καλύψει γενικά τις ανάγκες κατασκευής δημόσιων έργων - κατασκευών. Εχει επίσης δάση για ξυλεία

και προϊόντα ξύλου.

Τα λαϊκά στρώματα σε άλλη κατεύθυνση πρέπει να αναζητήσουν τη δική τους διέξοδο. Να προτάξουν τις δικές

τους σύγχρονες ανάγκες, τη ζωή που αξίζουν στον 21ο αιώνα. Αυτό προϋποθέτει να αποφασίσουν να

συγκρουστούν με το κεφάλαιο, με τα παράσιτα που απομυζούν τον ιδρώτα τους. Να πάρουν στα δικά τους

χέρια την οικονομία, τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να σχεδιάσουν την οικονομία με βάση τις

δικές τους προτεραιότητες και όχι των μονοπωλίων. Αυτή η διέξοδος, με αποδέσμευση από την ΕΕ, λαϊκή

εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους, είναι ο μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα, γιατί είναι ο μόνος

δρόμος με προοπτική. Το ΚΚΕ δεν παραμυθιάζει το λαό ότι ο δρόμος αυτός είναι εύκολος. Απαιτεί θυσίες,

συγκρούσεις. Ομως αυτές, σε αντίθεση με τις θυσίες που σήμερα υπόκειται για τα συμφέροντα και μόνο του

κεφαλαίου ο λαός, ανοίγουν νέες δυνατότητες, ώστε ο πλούτος που παράγει, ο φυσικός πλούτος της χώρας να

αξιοποιηθεί για τη λαϊκή ευημερία. Με αξιοπρεπείς μισθούς, δωρεάν αποκλειστικά δημόσια Παιδεία και Υγεία,

κοινωνικές υπηρεσίες, πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Οι λαϊκοί άνθρωποι έχουν κάθε συμφέρον

ακόμα και αν δεν συμφωνούν με το ΚΚΕ να συμπορευτούν μαζί του σε αυτό το δρόμο διεξόδου που προτείνει.

Και στην κάλπη, αλλά πρώτα και κύρια στον καθημερινό αγώνα στους χώρους δουλιάς και τις λαϊκές γειτονιές

για να δυναμώσει ο ταξικός αγώνας ρήξης και ανατροπής.

ΚΚΕ και κυβέρνηση

Μέρος της αστικής προπαγάνδας για να χτυπήσει και να συκοφαντήσει το ΚΚΕ είναι το επιχείρημα που η λογική

του συμπυκνώνεται στο εξής: «Το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει», «Τι θα τις κάνει τις ψήφους το ΚΚΕ;».

Επαναφέρουν δηλαδή με διάφορες παραλλαγές τη λογική της χαμένης ψήφου. Προσφιλής βρώμικη

προπαγάνδα για να βάλουν φρένο στο να εκφραστεί στην κάλπη η οργή και η δυσαρέσκεια σε βάρος των

αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.) αλλά και όσων προτείνουν διαχειριστικές λύσεις στο πλαίσιο της ΕΕ

και του καπιταλιστικού συστήματος (ΣΥΡΙΖΑ, Κουβέλης κ.ά.).

Κατ' αρχήν, το ΚΚΕ ποτέ δεν έχει πει: «κυβέρνηση του ΚΚΕ και των συμμάχων του». Το ΚΚΕ μιλά για

ΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Αυτό δεν σημαίνει εξουσία του ΚΚΕ. Ολα τα άλλα κόμματα λένε: «κυβέρνηση ΝΔ,

κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.» ή κυβέρνηση «αριστερών, αντιμνημονιακών δυνάμεων».

Το ΚΚΕ δεν παλεύει για να κυβερνήσει το ίδιο, παλεύει για να κατακτήσει η εργατική τάξη την εξουσία της, που

θα την ασκήσει σε όφελος όλου του λαού. Σε αυτή την εξουσία το ΚΚΕ θα πρωταγωνιστεί και θα παλεύει από τη

συγκεκριμένη θέση, που θα είναι και κυβερνητική, για την εδραίωση της εργατικής εξουσίας και την οικοδόμηση

του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Το ΚΚΕ δεν υπόσχεται στους εργαζόμενους ότι θα τους λύσει τα

προβλήματα. Αν οι ίδιοι οι εργατοϋπάλληλοι δεν γίνουν πρωταγωνιστές και ρυθμιστές του μέλλοντός τους, δεν

υπάρχει προοπτική.

Λαϊκή Εξουσία αυτόματα σημαίνει άλλος δρόμος ανάπτυξης, υπέρ του λαού που θα καταργήσει τα παράσιτα

τους καπιταλιστές. Θα οργανώσει την κοινωνία με τρόπο ώστε ο πλούτος που παράγεται να μοιράζεται σε

εκείνους που τον παράγουν, τους εργαζόμενους και τους συμμάχους τους. Σήμερα, διαλύονται άνθρωποι και

οικογένειες επειδή δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, δεν έχουν να πάρουν φάρμακα για την υγεία τους.

Ηλικιωμένοι που δούλεψαν 40 και 50 χρόνια βγαίνουν στη ζητιανιά γιατί δεν έχουν σύνταξη, μικροί

επαγγελματίες έχουν φτάσει στα όρια της απόγνωσης και βλέπουν κόπους μιας ζωής να χάνονται. Τι μπορεί να

λύσει οριστικά αυτά και άλλα τόσα δεινά εκτός από τη Λαϊκή Εξουσία;

52

Ακόμα κι αν το ΚΚΕ πάρει την κυβερνητική εξουσία, ακόμα κι αν αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για «κυβέρνηση

αριστεράς» ή «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», πάρει την εξουσία, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Μήπως οι

καπιταλιστές θα παραδώσουν τα «κλειδιά» της παραγωγής στη χώρα και θα φύγουν; 'Η μήπως θα τηρήσουν -

ας πούμε - τους όποιους νόμους ψηφίζονται στη Βουλή, όσο φιλοεργατικοί και να είναι, και θα αρχίσουν να

αυξάνουν μισθούς, επιδόματα; Και κυρίως, μια τέτοια κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση σε

όφελος του λαού και σε βάρος του κεφαλαίου; Πώς θα το κάνει όταν η οικονομία παραμένει καπιταλιστική,

δηλαδή κυνήγι του κέρδους που απαιτεί να συνθλίβονται οι εργατικές λαϊκές οικογένειες; Το ΚΚΕ δεν κοροϊδεύει

το λαό καλώντας τον να ενισχύσει μιά αντικειμενικά απραγματοποίητη πολιτική.

Είναι λοιπόν ή δεν είναι σημαντική η ψήφος στο ΚΚΕ, ακριβώς επειδή ισχύουν όλα τα παραπάνω; Η ψήφος στο

ΚΚΕ όχι μόνο δεν είναι χαμένη αλλά είναι μια σημαντική παρακαταθήκη στην κατεύθυνση η πολιτική πρόταση

του Κόμματος, η στρατηγική του ΚΚΕ να μπαίνει ολοένα και περισσότερο στην ημερήσια διάταξη. Να συζητιέται

πιο αναλυτικά στους χώρους δουλειάς, να είναι το όραμα για τα νέα ζευγάρια που σκέφτονται το μέλλον των

παιδιών τους και να πειστούν ότι αξίζει να παλεύεις γι' αυτό, να ταυτίζεις τον καθημερινό σου αγώνα με αυτό. Κι

αυτό να γίνεται πράξη με συγκεκριμένο τρόπο και σχέδιο σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Να μπαίνει

όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης, των αυτοπαασχολούμενων, των νέων, των φτωχών αγροτών,

στη λογική ότι μπορούν με οργανωμένο τρόπο να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, να φτιάξουν και να

λειτουργήσουν μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καπιταλιστές, χωρίς θυσίες που θα πηγαίνουν στράφι.

Για τα περί σταθερής κυβέρνησης

Τα αστικά επιτελεία λένε ότι κριτήριο ψήφου στις εκλογές είναι: Με την Ευρώπη και το ευρώ ή με την πτώχευση

που θα φέρει κοινωνική αναταραχή και την ...επανάσταση. Το λένε ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. το είπε και ο ΣΕΒ.

Αλλά δε λένε μόνο αυτά. Λένε ταυτόχρονα ότι για να μην έλθει το «χάος» και η «πτώχευση» με την «κοινωνική

αναταραχή», χρειάζεται η χώρα και σταθερή διακυβέρνηση, βάζοντας στα κριτήρια της ψήφου να κυβερνηθεί η

χώρα αποτελεσματικά. Οταν λένε να κυβερνηθεί η χώρα, εννοούν: Να υλοποιηθούν το αντιλαϊκό μνημόνιο, οι

αντεργατικοί εφαρμοστικοί του νόμοι, η δανειακή σύμβαση - αυτά όλα πάνε πακέτο - όπως και όλες οι

αντιδραστικές συνθήκες που ψηφίστηκαν στη Βουλή. Εννοούν, επίσης, να έχουν λυμένα τα χέρια για τα νέα

ακόμη πιο άγρια μέτρα που έρχονται στη συνέχεια. Ηδη έχουν εξαγγείλει νέα μέτρα τον Ιούνη. Διαφορετικά,

λένε, έρχεται το χάος. Αλλά για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, χάος είναι οι μισθοί 300 και 400

ευρώ, οι συντάξεις των 200 και 300 ευρώ, το 70% «κούρεμα» στα αποθεματικά των νοσοκομείων, των

Πανεπιστημίων, των ΤΕΙ, του ΟΕΚ, των ασφαλιστικών ταμείων, τα χαράτσια, η ανεργία, η εξαθλίωση, η ασιτία

παιδιών, το κόψιμο των επιδομάτων Πρόνοιας, η αδυναμία να υπάρχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους

κλπ. Είναι κάλπικα, εκβιαστικά και τρομοκρατικά για το λαό αυτά τα διλήμματα. Θέλουν κυβέρνηση να συνεχίζει

να σφάζει το λαό και μιλούν για ακυβερνησία αν ο λαός με την ψήφο του την κάνει ανήμπορη να τον σφάζει.

Ταυτόχρονα φοβούνται. Οχι από τις «αντιμνημονιακές δυνάμεις», την «αντιμνημονιακή ρητορεία», τις προτάσεις

για «αντιμνημονιακή ή αριστερή κυβέρνηση». Ολες αυτές οι δυνάμεις και οι πολιτικές δεν ξεφεύγουν από τα

πλαίσια του συστήματος. Δεν αρνούνται τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα, τη συμμετοχή της Ελλάδας στην

Ευρωπαϊκή Ενωση. Φοβούνται το ΚΚΕ, το ταξικό εργατικό κίνημα. Την ταξική πάλη «βαφτίζουν» χάος, ακριβώς

γιατί ανοίγει το δρόμο στην αμφισβήτηση της αστικής πολιτικής, του αστικού πολιτικού συστήματος, προβάλλει

στην εργατική τάξη, στην εργαζόμενη νεολαία, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα τη μοναδική διέξοδο σε όφελός

τους: Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, μονομερής διαγραφή του χρέους - δεν το δημιούργησε ο λαός,

η νεολαία, τους χρωστάνε και από τη «νόμιμη κλοπή» της υπεραξίας - με εργατική λαϊκή εξουσία. Ταξικά

μίλησαν οι βιομήχανοι, τα αστικά κόμματα, με αντικομμουνιστική επίθεση, επειδή ξέρουν πως η μόνη πολιτική

διέξοδος και η πάλη γι' αυτή, από την οποία κινδυνεύουν, είναι η πολιτική του ΚΚΕ που μπολιάζει το εργατικό,

53

το λαϊκό κίνημα. Τη φοβούνται, ακριβώς γιατί αυτή η πολιτική καλεί την εργατική τάξη να τους απαλλοτριώσει,

να κοινωνικοποιήσει την ιδιοκτησία τους ως μονόδρομο φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση.

Οταν λένε σταθερή κυβέρνηση, για να προχωρήσει η δανειακή σύμβαση, για να προχωρήσει δηλαδή η

στρατηγική διεξόδου απ' την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και με άγρια μέτρα κατά του λαού ή κοινωνική εξέγερση,

χάος και επανάσταση, αποκαλύπτουν και το εξής ζήτημα: Οτι σήμερα περισσότερο από πριν ωριμάζει ο

προβληματισμός, η συζήτηση για τη σύγκρουση των δύο δρόμων ανάπτυξης. 'Η ο καπιταλιστικός δρόμος

ανάπτυξης ή συγκέντρωση δυνάμεων, λαϊκή κοινωνική συμμαχία, σύγκρουση με το κεφάλαιο για την εργατική -

λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ από την ίδρυσή του μιλούσε για την αναγκαιότητα πάλης για το σοσιαλισμό. Σήμερα

ακόμη πιο πολύ εντάσσουμε τον καθημερινό αγώνα στην πάλη για την εξουσία. Είναι αδύνατον σήμερα να

απαντήσουμε για το πώς ο λαός, η Ελλάδα θα βγει απ' την κρίση και πώς ο λαός θα κερδίσει ό,τι έχασε, πώς θα

ικανοποιήσει τις ανάγκες του, αν δεν ανοίξουμε το ζήτημα ποιος έχει την εξουσία και την ιδιοκτησία.

Πρωτοπορία στους καθημερινούς αγώνες το ΚΚΕ

Ενα από όσα καταλογίζουν τα αστικά πολιτικά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ στο ΚΚΕ είναι ότι για την

επίλυση όλων των προβλημάτων παραπέμπει στο σοσιαλισμό. Εννοούν ότι το ΚΚΕ δεν έχει εναλλακτική

πρόταση και πως «καλά είναι όσα λέει», αλλά δε δίνουν απαντήσεις για άμεσες λύσεις. Καταρχήν, το ΚΚΕ

πράγματι δεν έχει καμία εναλλακτική πρόταση που είναι ενταγμένη στο πλαίσιο του αστικής εξουσίας και του

καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Πολύ απλά γιατί το ΚΚΕ έχει πει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται ότι παλεύει για

τη Λαϊκή Εξουσία, για να έρθει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της στην εξουσία. Δηλαδή αλλαγή και ανατροπή

σε επίπεδο εξουσίας και οικονομίας. Οσοι ισχυρίζονται ότι το ΚΚΕ παραπέμπει στο σοσιαλισμό, επιδιώκουν να

καλλιεργήσουν μια ψεύτικη εικόνα όχι μόνο ως προς το τι λέει και τι προτείνει το Κόμμα. Πολύ περισσότερο

επιδιώκουν να δημιουργήσουν συνείδηση τέτοια στο λαό ότι είναι ανέφικτο να παλεύει για την ανατροπή της

καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για να αλλάξει ριζικά η ζωή του προς όφελος των συμφερόντων του, χωρίς

αφεντικά και άγρια εκμετάλλευση.

Λένε ψέματα. Το ΚΚΕ είναι πρωτοπόρο στον αγώνα για την προστασία των εργατικών λαϊκών οικογενειών.

Είναι πρωτοπόρο σε αγώνες για άμεσες λύσεις ανακούφισης από την αντιλαϊκή επίθεση με συγκεκριμένες

προτάσεις και σχεδιασμό που αφορούν τους εργατοϋπάλληλους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς

αγρότες, τα λαϊκά νοικοκυριά. Είναι πολλά αυτά τα μέτωπα πάλης. Ο αγώνας ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ και

τη διακοπή ηλεκτροδότησης, παραπέμπει στο σοσιαλισμό; Ο αγώνας για την προστασία των ανέργων με

πρόταση νόμου που την καταψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ., είναι κάποιο όραμα από τη Δευτέρα Παρουσία;

Η πάλη για άμεσα μέτρα προστασίας των υπερχρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών με διαγραφή των χρεών από

τόκους, με μείωση κατά 50% όλων των δανείων και αναστολή πληρωμής τους για τα επόμενα χρόνια για

ανέργους, μικρομεσαίους αγρότες και εργαζόμενους με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα κάτω από 50.000 ευρώ

για τετραμελή οικογένεια, τι είναι; Πρόγραμμα της σοσιαλιστικής κυβέρνησης των επόμενων αιώνων; Η πρόταση

νόμου για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και την επιστροφή όλων των κλεμμένων από κράτος και

μεγαλοπειχειρηματίες είναι σοσιαλιστική; 'Η μήπως ο αγώνας για να μην περάσουν οι μισθοί πείνας των 300

και 400 ευρώ στους νέους εργαζόμενους δεν είναι αγώνας του σήμερα για να υπάρχει αύριο για τα νέα

ζευγάρια, που σήμερα σκέφτονται να κάνουν οικογένεια επειδή δεν τα βγάζουν πέρα; Και πολλά άλλα ακόμη.

Είναι φανερό ότι το επιχείρημα «το ΚΚΕ παραπέμπει στο σοσιαλισμό» όχι μόνο δε στέκει, αλλά υπονομεύει

τους ίδιους τους αγώνες του λαού. Που παλεύουν σήμερα για να μη χάσουν το μεροκάματο, αλλά που μέσα από

αυτό τον αγώνα όσα κι αν κερδίσουν πάντα θα υπάρχει πάνω απ' το κεφάλι τους ο καπιταλιστής, που τους

καταστρέφει τη ζωή, που τους εμποδίζει να απολαύσουν όλο τον πλούτο που παράγουν και αυτό σημαίνει:

Πεινασμένα παιδιά, φτώχεια, ανεργία, δουλειά χωρίς ασφάλιση, χρέη στις τράπεζες, αδυναμία να πληρώσουν

54

φάρμακα και να πάνε στο γιατρό, να ζητιανεύουν ψίχουλα για να φάνε, ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ξενιτιά και

άλλα τόσα δεινά. Θέλουν να μπολιάσουν στους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα το δηλητήριο ότι είναι

καταδικασμένοι να ζουν για πάντα μέσα σε αυτή την κατάσταση, κάτω από την άγρια καπιταλιστική

εκμετάλλευση. Είναι δυνατόν οι εργάτες να ανεχτούν να περνά έτσι η ζωή τους;

Αλλά το ΚΚΕ εντάσσει τον καθημερινό αγώνα για τα λαϊκά προβλήματα στην πάλη για την εξουσία. Γιατί

διαφορετικά είναι αδύνατον να απαντήσουμε για το πώς ο λαός θα βγει απ' την κρίση, θα κερδίσει ό,τι έχασε,

πώς θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του, αν αποκόψουμε όλα αυτά από το ζήτημα ποιος έχει την εξουσία και την

ιδιοκτησία.

Ποιοι μιλούν για ενότητα;

Πλησιάζοντας στην κάλπη η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όλο και συχνότερα ομνύει στην ενότητα, κατηγορώντας το

ΚΚΕ γιατί δεν ανταποκρίνεται στα κελεύσματά του. Προσπερνά τις αγεφύρωτες διαφορές, ανάμεσα στον ίδιο και

τη στρατηγική του, διαχείρισης του συστήματος, εντός της ΕΕ, και στο ΚΚΕ και τη στρατηγική του για

συγκέντρωση δυνάμεων για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, κοινωνικοποίησή τους, αποδέσμευση απ'

την ΕΕ, για λαϊκή εξουσία.

Οι εκκλήσεις τους για ενότητα είναι προσχηματικές και πέρα για πέρα υποκριτικές. Δεν θέλουν την ενότητα με το

ΚΚΕ, αυτό που θέλουν είναι να πετύχουν τον διαχρονικό τους στόχο: Να εξαναγκάσουν το ΚΚΕ να απαρνηθεί τη

στρατηγική του. Το 2008 ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε σε συνέντευξή του: «Για να μπορέσει το ΚΚΕ να μπει σε μια

τροχιά συζήτησης με την υπόλοιπη αριστερά, θα πρέπει να αισθανθεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί είναι

αδιέξοδος. Με άλλα λόγια, για να αλλάξει το ΚΚΕ στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά».

Πέραν αυτών χρειάζεται μεγάλο θράσος, που προφανώς το διαθέτουν, να μιλούν για ενότητα αυτοί που

κακοποίησαν την έννοια, προκαλώντας αναρίθμητες «τρικυμίες» στον «κουβά» του ΣΥΡΙΖΑ. Τα τελευταία τρία

χρόνια: Διασπάστηκε ο ΣΥΝ, διασπάστηκε το «αριστερό ρεύμα» του ΣΥΝ, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ

αποχώρησαν διαμαρτυρόμενες, μία εξ αυτών, η ΚΟΕ, διασπάστηκε επίσης, ενώ ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ περίπου

...διασπάστηκε, καθώς οι μισές του συνιστώσες πατάνε με το δεύτερο πόδι στο «μέτωπο» του Αλ. Αλαβάνου.

Τα διάφορα βιλαέτια του χώρου μαζί σέρνουν το χορό του αποπροσανατολισμού του λαού, εξωραΐζοντας το

σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπου τον θέλουν ενσωματωμένο, χώρια όμως και στα χαρακώματα

όταν πρόκειται να διαμοιράσουν τα ιμάτιά τους.

Τσακώθηκαν: Για τη σύνθεση των ψηφοδελτίων, μάλιστα στις εκλογές του 2010 κατέβηκαν στην Περιφέρεια

Αττικής δύο ξεχωριστά. Για το μοίρασμα των θέσεων, την εκπροσώπηση στα ΜΜΕ, τον τίτλο του ψηφοδελτίου,

τον επικεφαλής. Για τους ομιλητές σε συγκεντρώσεις, μάλιστα προεκλογικά διοργάνωσαν δύο σε διάστημα 20

ημερών, για να μιλήσουν και οι δύο «αρχηγοί». Για την αποτίμηση εκλογικών αποτελεσμάτων...

Αντάλλαξαν «βαριές κουβέντες» όπως οι παρακάτω, που ειπώθηκαν από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για άλλες

συνιστώσες: «Διαγκωνισμοί για θέσεις εξουσίας, διαμεσολάβηση, ηγεμονισμοί, συμμαχίες χωρίς αρχές»,

«κλειστά διευθυντήρια και αρχηγικά/προσωποκεντρικά σχήματα», «διαπαραταξιακή (ή, ακόμα χειρότερα)

ηγεμονική αντίληψη», «κομπρεμί και εναγκαλισμοί πτερύγων και τάσεων που μοιάζουν να

κονταροχτυπιούνται», «αίσθηση μιας ανελέητης μάχης για την καρέκλα», «ηγετικά στελέχη που

πρωταγωνιστούν στην απαράδεκτη αυτή, άνευ αρχών, άνευ κατανοητού πολιτικού διακυβεύματος,

φραξιονιστική σύγκρουση για την εξουσία και τους μηχανισμούς», «πολιτική τελεσιγράφων και

δορυφοροποίησης των συνεργαζομένων», «βυζάντιο», «αυλικές δολοπλοκίες», «μάχη για την κουτάλα που

λερώνει όλο το χώρο»...

55

Τσίπρας και Αλαβάνος πιάστηκαν στα «χέρια» αφότου ο δεύτερος μετάνιωσε που έδωσε το «δαχτυλίδι» στον

πρώτο. Ο Τσίπρας στηλίτευε την «έξω από κάθε προηγούμενο προσπάθεια ενός στελέχους της αριστεράς να

επιβάλει εκβιαστικά την υποψηφιότητά του». Κι ο Αλαβάνος κατήγγειλε τον Τσίπρα ότι «εκδίδει απαγορευτικά»

στα μέλη και στελέχη του ΣΥΝ για να μη συμμετέχουν σε εκδηλώσεις του. Ενώ στέλεχος της ΚΟΕ φωτογράφιζε

τον Τσίπρα μιλώντας για «golden boys που αντιλαμβάνονται με λάθος τρόπο την αριστερά, η αριστερά δεν είναι

εταιρεία».

Ολα αυτά αποδεικνύουν και το πώς εννοούν την ενότητα και την αφερεγγυότητά τους. Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται

για μια ευκαιριακή συγκόλληση - όχημα για τη συμμετοχή στην αστική διαχείριση. Δεν ενδιαφέρεται για μια

συμμαχία άρπα - κόλλα που θα διαλυόταν στα εξ ων συνετέθη εν ριπή οφθαλμού, σκορπώντας απογοήτευση σε

όσους ανθρώπους του μόχθου εναπόθεταν προσδοκίες σ' αυτήν, αφού όχι μόνο δε θα αποτελούσε αντίβαρο,

αλλά θα έφερνε πίσω το λαϊκό κίνημα. Το ΚΚΕ παλεύει με βάση τη στρατηγική του για μια στέρεη συμμαχία, της

εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που θα αντιπαλεύει τα μονοπώλια και την εξουσία

τους με στόχο την ανατροπή της.

Ποιοι και γιατί επιτίθενται στο ΚΚΕ

οσο προχωράμε προς τις εκλογές πυκνώνουν οι επιθέσεις ενάντια στην πολιτική του ΚΚΕ. Τη σκυτάλη από το

ΠΑΣΟΚ παίρνει «επάξια» στα χέρια της η ΝΔ που φιλοδοξεί να είναι το κυβερνών κόμμα, συνεπικουρούμενη

από το ΛΑ.Ο.Σ., ενώ ως εφεδρεία στην ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση προβάλλει και ο ΣΕΒ. Και τι δεν

καταμαρτυρούν στο ΚΚΕ: Από το «κλείσιμο» των λιμανιών, επιχειρήσεων, πανεπιστημίων μέχρι το διώξιμο των

επενδύσεων, των τουριστών, και επιπλέον την υπεράσπιση «της ακαμψίας στην αγορά εργασίας». Ολα αυτά,

συνοδευόμενα και με μπόλικο πρωτόγονο αντικομμουνισμό από τον γνωστό τοις πάσι προβοκάτορα ΛΑ.Ο.Σ.

αλλά και τον ιδεολογικό μέντορα των παραπάνω δυνάμεων, τον ΣΕΒ, ο πρόεδρος του οποίου, από τα σαλόνια

της «υψηλής τέχνης» που συναγελάζεται, ανακάλυψε και αυτός τη «σταλινική αριστερά». Βεβαίως, εργοστάσια

κλείνουν εκεί που δε γίνονται απεργίες και κινητοποιήσεις. Μικρομάγαζα κλείνουν μόνο που δε φταίνε οι

διαδηλώσεις αλλά η κρίση και ο ανταγωνισμός με τα μονοπώλια.

Τι όμως πραγματικά ανησυχεί όλους αυτούς; Οχι βέβαια το κλείσιμο των επιχειρήσεων και το διώξιμο των

επενδύσεων, όπως ισχυρίζονται. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι, και πολύ καλύτερα ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ,

ότι τις επιχειρήσεις τις κλείνουν τα ίδια τα μέλη, του πιο «κλειστού επαγγέλματος - κλαμπ» στο οποίο

προεδρεύει. Αυτοί σκάνε το ένα κανόνι μετά το άλλο, όταν βλέπουν ότι τα κέρδη τους δεν είναι ικανοποιητικά και

μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους σε άλλες δραστηριότητες. Αυτοί πάνε, όχι μόνο τώρα στην κρίση, αλλά και πριν,

στις περιόδους της ραγδαίας ανάπτυξης, τις επιχειρήσεις τους σε γειτονικές χώρες, αλλά και ακόμα μακρύτερα,

για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Δικό τους ήταν το σύνθημα της «εξωστρέφειας», όταν έψαχναν στα

Βαλκάνια, στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, τα σύγχρονα «Ελντοράντο». Επειδή είχαν μικρότερους μισθούς. Αυτοί,

βιομηχανικά και εμπορικά μονοπώλια, τράπεζες, εφοπλιστές, το κυνήγι για όλο και μεγαλύτερα κέρδη και η

αδηφάγα γιγάντωσή τους, έκλεισαν και κλείνουν τα μικρομάγαζα, βάζουν λουκέτα στις βιοτεχνίες, ξεκληρίζουν

τους αγρότες, απολύουν τους εργάτες.

Δεν ανησυχούν λοιπόν για το «κλείσιμο» των επιχειρήσεών τους. Για τα κέρδη τους κόπτονται και πονάνε. Ούτε

για τις δουλειές που χάνονται και τις θέσεις εργασίας τους ενδιαφέρει. Αυτό που επιδιώκουν είναι φθηνό και

ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Γι' αυτό και σκούζουν και για τα πανεπιστήμια. Ξέρουν ότι εκεί ετοιμάζεται η νέα

δεξαμενή της εργατικής δύναμης και τη θέλουν να γίνει όχι μόνο πιο φθηνή αλλά και υπάκουη. Αξιώνουν όχι

μόνο δούλους, όχι μόνο φθηνούς δούλους αλλά και ευχαριστημένους δούλους. Εργάτες που σκύβουν το κεφάλι

και υπακούν στα οικονομικά τους καπρίτσια. Οπως στον Σκαραμαγκά, που θέλουν εργάτες για ένα μεροκάματο

τη βδομάδα. Γι' αυτό λυσσαλέα επιτίθενται σε όσους τους χαλάνε τη μανέστρα. Σε αυτούς που όχι μόνο στα

56

λόγια, αλλά στην πράξη στέκονται δίπλα στους εργάτες που αντιστέκονται. Γι' αυτό επιτίθενται ξεδιάντροπα στο

ΚΚΕ. Ειδικά η ΝΔ καταλαβαίνει ότι και μετά τις εκλογές, ως κυβέρνηση που επιδιώκει να γίνει, θα βρει μπροστά

της το ΚΚΕ. Ξέρει, όπως και ο ΣΕΒ, ότι το ΚΚΕ είναι η δύναμη που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους,

να οργανώσει τους αγώνες, να πρωτοστατήσει στην αντίσταση των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό τους ανησυχεί

πραγματικά, εδώ και η βαθύτερη αιτία όλων αυτών των επιθέσεων.

Οσο για τα περί «σταλινικής αριστεράς», και εδώ αποκαλύπτονται. Δεν απέκτησε ξαφνικά ο πρόεδρος του ΣΕΒ,

ένας πρώην γαλακτοβιομήχανος, πτυχίο ιστορικού! Κάτω από φράσεις του συρμού - που όλως τυχαίως (;)

ξεστομίζονται όχι μόνο από φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες αλλά και από τους αυτοαποκαλούμενους

αριστερούς του ΚΕΑ και του ΣΥΝ - κρύβεται η μεγάλη τους ανησυχία, ότι το ΚΚΕ, παρά τις μπόρες και τα

προσωρινά πισωγυρίσματα της Ιστορίας, ενάντια στο ρεύμα και στην πλημμυρίδα της αντεπανάστασης,

κρατάει ψηλά την κόκκινη σημαία, τη σημαία του σοσιαλισμού. Οτι το ΚΚΕ έχει στρατηγική, παλεύει όχι μόνο

για την υπεράσπιση των πιο άμεσων συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά κυρίως έχει ολοκληρωμένη

εναλλακτική πρόταση. Την πρόταση της εργατικής, λαϊκής εξουσίας, που με πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό και

κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια θα βάλει μπροστά τη λαϊκή οικονομία που θα υπηρετεί τις ανάγκες της

συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Γι' αυτό όλος αυτός ο οχετός ενάντια στο ΚΚΕ.

Τα γαλλικά «αριστερά φούμαρα»

«Στόχος μας είναι να πάρουμε την εξουσία» λέει στην «Κυριακάτικη Αυγή» ο Ζαν Λικ Μελανσόν, υποψήφιος για

τις γαλλικές προεδρικές εκλογές στις 22 Απρίλη, του λεγόμενου «αριστερού μετώπου», που είναι ο

συνασπισμός, όπου συμμετέχει το Γαλλικό ΚΚ που η πολιτική του είναι πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, και το «Αριστερό

Κόμμα» του συγκεκριμένου πολιτικού, που προέρχεται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Σημειωτέον ότι γραμματέας

του Γαλλικού ΚΚ, Πιέρ Λοράν, φιλοξενήθηκε αυτές τις μέρες από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που τον περιέφερε σαν

υπόδειγμα για «αριστερές» συνεργασίες. Οι προτάσεις του Μελανσόν προβάλλονται ως εναλλακτική

«αντινεοφιλεύθερη» διέξοδος στην ΕΕ, που θα επιβάλει ...τη δικαιότερη «ανακατανομή του πλούτου». Λέει

χαρακτηριστικά: «Οι ευρωκράτες που παραδίδουν μαθήματα θα μάθουν σύντομα ότι ωριμότητα δε σημαίνει ότι

αποδέχεσαι την εκμετάλλευσή σου χωρίς να λες κουβέντα, αλλά αντιθέτως, σημαίνει να πράττεις έτσι ώστε όλοι

να ωφελούνται δίκαια από τον παραγόμενο πλούτο».

Τι μας λέει ο Γάλλος «ριζοσπάστης», «αριστερός»; Οτι μπορεί να υπάρξει ένας πιο «ανθρώπινος

καπιταλισμός», όπου και οι καπιταλιστές και οι εργάτες θα είναι ευχαριστημένοι. Επιβεβαιώνεται με τον πιο

κατηγορηματικό τρόπο ότι οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του λεγόμενου Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και

στην χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, στέλνουν τους εργαζόμενους στη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος και όχι

στην πάλη για την ανατροπή του. Οι θέσεις τους λένε για μεταρρύθμιση της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής

Τράπεζας, για αλλαγή του δημοσιονομικού Συμφώνου, για «αυταρχικούς Μέρκελ και Σαρκοζί» και για

«αυστηρότερη φορολόγηση του κεφαλαίου». Τώρα, πώς θα γίνουν όλ' αυτά χωρίς σύγκρουση με τους

καπιταλιστές σε κάθε χώρα, με την εξουσία τους, με την ΕΕ, αυτό δεν το διευκρινίζουν σκόπιμα. Γιατί όποια

κυβέρνηση σε όποιο κράτος - μέλος εναντιωθεί στην πολιτική τους, ανοίγει το δρόμο της σύγκρουσης. Αλλά,

όπως λέει ο Μελανσόν, παλεύουν για δίκαιη κατανομή του πλούτου, λες και υπάρχει δυνατότητα χωρίς

εναντίωση στην ιδιοκτησία των καπιταλιστών και την εξουσία τους και χωρίς αγώνα για την ανατροπή τους, να

τους αναγκάσεις να μοιράσουν έστω και μέρος των κερδών τους στους εργαζόμενους. Και μάλιστα σε συνθήκες

οξύτατης οικονομικής κρίσης και ανταγωνισμού.

Ο Μελανσόν, στη συνέντευξή του επίσης αναπαράγει τα περί συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία που με

τη «νίκη της Αριστέρας», θα αναγκαστεί «να αναθεωρήσει ορισμένα πράγματα και να επιστρέψει σε μια σαφή

αριστερή πολιτική γραμμή». Ποια είναι αυτή η γραμμή; Την περιέγραψε παραπάνω: Αυτή της «καλύτερης»

διαχείρισης του συστήματος. Μα εδώ ομολογεί πράγματι ότι θέλει συνεργασία με μια πολιτική δύναμη του

57

κεφαλαίου. Και μάλιστα σε κυβέρνηση. Γίνεται κατανοητό πόσο «φιλολαϊκή» μπορεί να είναι αυτή η κυβέρνηση.

Θυμηθείτε την πείρα της κεντροαριστεράς σε Ιταλία και Γαλλία. Διαχειρίστηκαν τον καπιταλισμό, αφόπλισαν το

κίνημα, πέρασαν αντιλαϊκά μέτρα, μέχρι και σε πόλεμο συμμετείχαν (Γιουγκοσλαβία). Η πολιτική του Μελανσόν

και των απανταχού οπορτουνιστών, είναι επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα, γιατί σπέρνει αυταπάτες, τη στιγμή

που είναι υπερώριμη η ανάγκη της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και της πάλης για την εργατική λαϊκή εξουσία,

που θα καταργήσει τους καπιταλιστές.

Οι εργαζόμενοι και στη Γαλλία και στην Ελλάδα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στις δήθεν εύκολες λύσεις μέσα

στα πλαίσια του συστήματος. Πολύ απλά, γιατί και τις καλύτερες των προθέσεων να έχει μια «αριστερή»,

«προοδευτική» κυβέρνηση -όπως ευαγγελίζονται και ο «αριστερός» Μελανσόν ή ο «σοσιαλιστής» Φρανσουά

Ολάντ- για «φιλολαϊκά μέτρα», αν δε συγκρουστεί στο επίπεδο της οικονομίας με τα μονοπώλια, αν δεν έχει -

που δεν έχει- στρατηγική ανατροπής τους (αν την είχε, δε θα καλλιεργούσε αυταπάτες χειραγώγησης των

εργαζομένων και εγκλωβισμού τους σε λογική «φιλολαϊκού» καπιταλισμού που θα τον καταφέρει τάχα μια

κυβέρνηση), τότε οποιοδήποτε ουσιαστικό φιλολαϊκό μέτρο είναι αδύνατο να εφαρμοστεί. Το γεγονός ότι όλοι

αυτοί οι «αριστεροί» ούτε στο ελάχιστο δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής,

αποδεικνύει ότι είναι επικίνδυνοι για την εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Αλλωστε οι

«τρίτοι» δρόμοι, η ταξική συνεργασία και συναίνεση, ή «ενδιάμεσες εξουσίες» ανάμεσα στην αστική και την

εργατική εξουσία, έχει αποδειχτεί και ιστορικά ότι λειτουργούν για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής

εκμετάλλευσης. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας με την πείρα τους μπορούν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, με στρατηγική ανατροπής του καπιταλισμού και όχι διαχείρισης, μπορούν να

προσδοκούν καλυτέρευση της ζωής τους, όπως τους αξίζει στον 21ο αιώνα. Αφαιρώντας την εξουσία από τα

παράσιτα που τους απομυζούν. Γιατί είναι οι εργάτες που μπορούν να ζήσουν χωρίς καπιταλιστές και όχι το

αντίθετο.

Το παραμύθι των «διαρθρωτικών αλλαγών»

«Διαφωνούμε με τη μείωση μισθών και συντάξεων, είμαστε υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών που θα

δημιουργήσουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας». Πρόκειται για το νέο παραμύθι που αναπαράγουν εν χορώ όλα

τα κόμματα της πλουτοκρατίας μπροστά στις εκλογές, αφενός, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού για τις

εγκληματικές ευθύνες που έχουν για την εφαρμογή της πολιτικής που καταστρέφει τη ζωή του και, αφετέρου, για

να νομιμοποιήσουν την εφαρμογή των πιο άγριων αντιλαϊκών μέτρων την επομένη των εκλογών.

Προκειμένου, όμως, να υφαρπάσουν τη λαϊκή ψήφο καταφεύγουν σε τερατώδη ψέματα όπως το παραπάνω. Σε

καμία περίπτωση η υλοποίηση των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως

«αντιστάθμισμα» για να αποφευχθεί περαιτέρω μείωση των μισθών και των συντάξεων. Η αλήθεια είναι ότι και

οι μισθοί και οι συντάξεις θα σφαγιαστούν περαιτέρω και οι περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές θα γίνουν. Το

μνημόνιο που έχουν προσυπογράψει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά ότι θα γίνουν και τα

δύο ταυτόχρονα: Και οι μισθοί θα κατρακυλήσουν στα επίπεδα των γειτονικών χωρών και οι συντάξεις θα

μετατραπούν σε προνοιακό επίδομα και συνάμα θα προχωρήσουν οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που επιθυμούν,

δηλαδή οι σαρωτικές αποκρατικοποιήσεις, ο δραστικός περιορισμός του κράτους, πράγμα που απλά σημαίνει

διάλυση των υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας, μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, εκποίηση

της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου.

Είναι ολοφάνερο ότι η μείωση των μισθών και των συντάξεων, καθώς και η υλοποίηση των διαρθρωτικών

αλλαγών αποτελούν αναπόσπαστα τμήματα του ενιαίου πακέτου μέτρων που προωθούν από κοινού κυβέρνηση

του μαύρου μετώπου και τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ). Κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα το λαό τα κόμματα του κεφαλαίου

όταν λένε ότι μπορούν να σώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις επιταχύνοντας το ρυθμό υλοποίησης των

58

διαρθρωτικών αλλαγών. Προκειμένου να τον παραπλανήσουν αποφεύγουν σκόπιμα να προσδιορίσουν

συγκεκριμένα τι εννοούν με τον όρο διαρθρωτικές αλλαγές. Πρώτα απ' όλα γιατί η σημαντικότερη διαρθρωτική

αλλαγή, ακριβέστερα καπιταλιστική αναδιάρθρωση, είναι η δραστική συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης

σε επίπεδα που θα διασφαλίζουν την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Με άλλα λόγια, η σφαγή των μισθών και η διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων είναι η βάση των διαρθρωτικών

αλλαγών. Ακολουθούν η κατάργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και το «τέλος» των συντάξεων, το άγριο

πετσόκομμα στις δαπάνες για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα, τα

σχολεία, κ.ο.κ. Αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές αποτελούν εξάλλου την προμετωπίδα της στρατηγικής της

λυκοσυμμαχίας της ΕΕ για να φορτώσει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους λαούς και να διασώσει την

κερδοφορία των μονοπωλίων. Αλλά στις διαρθρωτικές αλλαγές συμπεριλαμβάνουν και τις ιδιωτικοποιήσεις σε

ό,τι έχει απομείνει ακόμη υπό κρατική ιδιοκτησία, δηλαδή δημόσια γη, λιμάνια, αεροδρόμια, νερό, επιχειρήσεις

στρατηγικής σημασίας όπως, π.χ., ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ, τα πάντα. Είναι, λοιπόν, «ένα το κρατούμενο» στον πόλεμο

της πλουτοκρατίας κατά του λαού και δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να μην υλοποιηθούν, ακόμα και αν

την ίδια στιγμή υλοποιηθεί το σύνολο των «υπόλοιπων» διαρθρωτικών αλλαγών (αποκρατικοποιήσεις, κ.λπ.)

που αρέσκονται για ευνόητους λόγους να προβάλλουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων της πλουτοκρατίας. Είναι

φανερό ότι με την πλύση εγκεφάλου που κάνουν αναπαράγοντας διαρκώς και σε όλους τους τόνους το

παραπάνω ιδεολόγημα θέλουν να εκβιάσουν ταυτόχρονα τη συναίνεση του λαού στις «διαρθρωτικές αλλαγές»,

που όμως είναι εξίσου καταστροφικές για τη ζωή του λαού.

Ο λαός ένα πράγμα πρέπει να έχει καθαρό στο μυαλό του. Αλλαγές υπέρ της εργατικής τάξης και των άλλων

φτωχών λαϊκών στρωμάτων δεν είναι δυνατό να υπάρξουν αν δε γίνει λαϊκή περιουσία ο πλούτος που

παράγουν οι εργατοϋπάλληλοι και που βρίσκεται στα χέρια των λίγων. Δεν υπάρχουν λύσεις που να ευνοούν

και τα μονοπώλια και το λαό, σε καμία χώρα δεν έχουν εφαρμοστεί. Η ψήφος σ' αυτές τις εκλογές μπορεί να

δυναμώσει αυτό το δρόμο για την εργατική, λαϊκή εξουσία, αν καταποντιστούν τα αστικά κόμματα και βγει από

την κάλπη πανίσχυρο το ΚΚΕ. Γιατί θα ενισχύσει τον αγώνα των εργαζομένων από κοινού με τους

αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες ώστε να βάζουν φρένο, να ακυρώνουν αντιλαϊκά μέτρα γιατί η

κυβέρνηση δε θα μπορεί να τα εφαρμόζει, θα ενισχύσει τη λαϊκή συμμαχία, θα συμβάλει στην παραπέρα

αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων παντού, θα δώσει αυτοπεποίθηση ότι ο λαός μπορεί να τους ανατρέψει.

Για τα λεγόμενα «μικρά αντιμνημονιακά κόμματα»

Μέσα στην αγανάκτηση που βιώνει ο κόσμος για όλα όσα του 'χουν αρπάξει με τα μνημόνια και τα σκληρά

αντιλαϊκά μέτρα που δεν έχουν τελειωμό, πολλοί είναι αυτοί που μπροστά στις επικείμενες εκλογές παίρνουν την

ειλικρινή απόφαση να τιμωρήσουν στην κάλπη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που ευθύνονται για την πτώχευση του λαού. Και

το ΛΑ.Ο.Σ. έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην πτώχευση του λαού. Υπάρχουν εργαζόμενοι που σκέφτονται την

ψήφο τιμωρίας σ' αυτά τα κόμματα ταυτίζοντάς τα στη συνείδησή τους με το μνημόνιο. Σκέφτονται λοιπόν με

απεγκλωβισμό τους από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ να την εκφράσουν με ψήφο αντιμνημονιακή. Αρα και επιλογή ενός άλλου,

από αυτά που λένε... «μικρά αντιμνημονιακά κόμματα», δηλαδή όσα δεν ψήφισαν το μνημόνιο. Και σ' αυτές τις

εκλογές εμφανίστηκαν υποτίθεται νέα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του λαού και την είσοδό τους στη

Βουλή, όπως το κόμμα του Καμμένου ή το κόμμα της Κατσέλη που εμφανίζονται ως αντιμνημονιακά δίπλα στον

ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάποιοι λένε ότι και η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν το ψήφισε. Αλλά τι είδους κόμματα είναι αυτά, τι πραγματικά

υπηρετούν; Γιατί η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να είναι το κριτήριο για να τους εμπιστευτεί ή να μην

τους εμπιστευτεί ο λαός την ψήφο του. Το κριτήριο ψήφου δεν μπορεί να είναι το κάλπικο δίλημμα μνημονιακό -

αντιμνημονιακό αλλά η πολιτική του και αν αυτή υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.

59

Στην προκειμένη περίπτωση, το επιχείρημα που συνοδεύει την πρόσκληση στήριξης των «αντιμνημονιακών

κομμάτων» είναι ότι αυτά δεν έχουν κυβερνήσει και δε βαρύνονται με τις ευθύνες αυτών που έχουν τσακίσει τα

λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα. Ας σκεφτούμε όμως, είναι πράγματι έτσι; Τα «νέα» κόμματα που

εμφανίστηκαν τώρα είναι γέννημα από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τα στελέχη τους έχουν συμμετάσχει

σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, έχουν δώσει μάχες υπερασπιζόμενοι την πολιτική του κεφαλαίου και

μάλιστα από κυβερνητικές θέσεις. Δεν προέρχονται από παρθενογένεση, έχουν δώσει τα αντιλαϊκά τους

διαπιστευτήριά. Και συνεχίζουν να τα δίνουν. Οι προτάσεις τους για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης είναι

ένα μείγμα προτάσεων - δανείων από αυτά που και σήμερα λέει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ με ελάχιστες

διαφοροποιήσεις, π.χ. ο Καμμένος είναι με την πολιτική της ΝΔ πριν τη συμμετοχή της στη συγκυβέρνηση, ενώ

η Κατσέλη διαφώνησε με το δεύτερο μνημόνιο, το πρώτο το είχε ψηφίσει. Και βεβαίως, η πολιτική τους είναι

εναρμονισμένη με τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», χωρίς να αμφισβητούν το δρόμο της

καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ακριβώς επειδή η πολιτική τους είναι γέννημα της ίδιας μήτρας με τα «μεγάλα

κόμματα», μπορούν να συναντηθούν και να συνεργαστούν μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τάχα θέτοντας

τις αντιμνημονιακές προϋποθέσεις τους. 'Η την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και της δανειακής

σύμβασης. Μόνο που οι προϋποθέσεις για τις επόμενες κυβερνήσεις έχουν τεθεί ήδη από τις συμφωνίες που

έχουν υπογραφεί και που είναι δεσμευτικές για τα επόμενα τριάντα χρόνια!

Οταν λοιπόν, δεν έχουν καμιά διάθεση σύγκρουσης με την ΕΕ και αμφισβήτησης της καπιταλιστικής πορείας

της χώρας, οι διακηρύξεις τους περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και ελάφρυνσης του λαού από τα

βάρη που του έχουν φορτώσει, είναι τουλάχιστον κοροϊδία. Στην ίδια ρότα βεβαίως είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον

οποίο ο Καμμένος λέει ότι μπορεί άνετα να συνεργαστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα

αναδιαπραγματευτεί μέσα στην ευρωζώνη, αλλά δεν απαντά όταν την κυβέρνησή του την πολεμήσει η ΕΕ και οι

καπιταλιστές στην Ελλάδα τι θα κάνει, θα συγκρουστεί; Μα πώς θα το κάνει όταν μιλά για ανάπτυξη της

καπιταλιστικής οικονομίας, εντός της ευρωζώνης; Δηλαδή, ενίσχυση των βιομηχάνων των μεγαλεμπόρων κλπ;

Μιλά και για αναδιανομή βεβαίως αλλά κοροϊδεύει λέγοντας ότι θα πείσει τους καπιταλιστές να μοιράσουν

μέρος των κερδών τους στους εργαζόμενους. Η δε ΔΗΜ.ΑΡ. σέβεται τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο αλλά

θα βρει τάχα τρόπο να ανακουφίσει το λαό. Πώς θα το κάνει; Μα με διαπραγμάτευση και αυτή βρίσκοντας άλλα

οικονομικά μέτρα ισοδύναμα σε αντίθεση με αυτά των οριζοντίων περικοπών και με δίκαιη φορολογία. Δηλαδή,

πάλι ο λαός θα πληρώνει.

Σήμερα, κάποιος που ειλικρινά θέλει να τιμωρήσει στην κάλπη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την πολιτική τους, δεν μπορεί

να το πετύχει στηρίζοντας αυτά τα κόμματα που προσβλέπουν στην ψήφο του λαού λειτουργώντας ως

αναχώματα στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτό δεν αποτελεί διέξοδο για τα λαϊκά συμφέροντα,

αφού η ψήφος αυτή δεν ξεφεύγει ρούπι από την αστική πολιτική. Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ μπορεί να σημάνει

πραγματική αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ακριβώς γιατί σε καμιά περίπτωση δεν είναι ψήφος

ενσωματώσιμη.

Απειλή για το λαό οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί

Βρισκόμαστε σε μία φάση εξαιρετικά απειλητική. Και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Πρέπει να δούμε την Ελλάδα

ενταγμένη στην ΕΕ, όπου η κρίση βαθαίνει. Και το δεύτερο ζήτημα που κανένα άλλο κόμμα δε λέει είναι ότι η

Ελλάδα δεν είναι στο Βόρειο Πόλο. Δεν είναι εκεί που είναι η Ιρλανδία και η Ολλανδία. Είμαστε στην άκρη της

Ευρώπης, σε μία περιοχή όπου διεξάγεται σήμερα ο οικονομικός, πολιτικός και στρατιωτικός πόλεμος για τον

έλεγχο των αγωγών του φυσικού αερίου και του πετρελαίου. Και εδώ δεν έχουμε τις παραδοσιακές

αντιπαλότητες. Δηλαδή, ευρωπαϊκές δυνάμεις με αραβικές χώρες και ΗΠΑ. Εδώ έχουν μπει στη μάχη Κίνα,

Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία, Τουρκία - έχει αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά -, Ισραήλ. Είχαμε πολέμους τα τελευταία 20

60

χρόνια. Η Ευρώπη της ειρήνης δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά. Σε αυτούς τους πολέμους όμως δε φάνηκε ότι οι

πραγματικά εμπόλεμες δυνάμεις ήταν η Γερμανία με τις ΗΠΑ, ήταν η Γαλλία με τη Γερμανία. Στον πόλεμο της

Λιβύης, η διαπάλη ήταν ανάμεσα στη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Δε φαίνεται γιατί

βάλανε τους φύλαρχους να τσακώνονται μεταξύ τους για να ρίξουν τον Καντάφι. Τώρα, στο «φαίνεσθαι», η

διαπάλη μέσα στη Συρία, ανάμεσα στον Ασαντ και την αντιπολίτευση, είναι η διαπάλη Ισραήλ - Ιράν.

Βάζουν, δηλαδή, περιφερειακά να τσακώνονται μεταξύ τους οι χώρες - και οι ντόπιες αστικές τάξεις μπαίνουν

βεβαίως - ενώ στην πραγματικότητα, έμμεσα, αντανακλώνται οι ανταγωνισμοί των ισχυρών καπιταλιστικών

χωρών. Θα φτάσουμε στην εποχή που η αναμέτρηση θα γίνει μεταξύ τους. Σε πέντε, σε δέκα χρόνια; Δεν

μπορούμε να κάνουμε πρόβλεψη. Η διαπάλη θα είναι μεγάλη. Οι ΗΠΑ διαμορφώνουν τεράστιες βάσεις στον

Καναδά και στην Αυστραλία. Και μιλάνε καθαρά για ενδεχόμενη αναμέτρηση με την Κίνα. Η Κίνα διαμορφώνει

τεράστιες στρατιωτικές βάσεις στην Ασία για το ενδεχόμενο αναμέτρησης με τις ΗΠΑ. Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ που

θα γίνει στο Σικάγο, το Μάη, θα βάλει το εξής θέμα: Θα θεωρήσει αιτία πολέμου την κατάκτηση των εμπορικών

δρόμων. Και ξεκινάει από το ότι η Διώρυγα του Σουέζ, η περιοχή Ορμούζ, στο Ιράν, ο Ελλήσποντος, κ.λπ., είναι

εμπορικοί δρόμοι. Και θαλάσσιοι και ηπειρωτικοί.

Η Ελλάδα, λοιπόν, αναγορεύεται σε έναν κόμβο, όπου θα περνάνε εμπορεύματα. Αυτό θα είναι ανάπτυξη...

Ανάπτυξη με τεράστια φτώχεια και με ανεργία και με κλάδους που χρειάζεται ο λαός υποβαθμισμένους. Η

Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της αναμέτρησης. Βγήκαν οι ΗΠΑ και είπαν καθαρά: Αν θέλετε να

αντιμετωπιστεί το θέμα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, πρέπει να τα βρείτε. Η Ελλάδα με την Τουρκία

σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και με την τουρκοκυπριακή πλευρά. Αυτό σημαίνει διχοτόμηση της

Κύπρου. Σημαίνει δύο κράτη, για να μοιράσουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η Ελλάδα, με τη συμφωνία

που έκανε με το Ισραήλ, παρέδωσε τον εναέριο χώρο της για να περνάνε αμερικάνικα και ισραηλινά

αεροπλάνα, στο ενδεχόμενο σύγκρουσης με το Ιράν. Το ίδιο έκανε και στη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής

επίθεσης στη Λιβύη, στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο θα περιοριστεί στο να γίνει χώρα διέλευσης και ανεφοδιασμού πλοίων

και αεροπλάνων; `Η απλώς να στέλνει κάποια τμήματα στρατού στο Αφγανιστάν και στη Βοσνία; Θα

περιοριστεί ή θα αναμειχθεί αναγκαστικά στον πόλεμο και ποια πλευρά θα πάρει; Σε ποια χώρα θα πάει; Θα

πάει με τους Γερμανούς, κατά των Αμερικανών; Θα πάει με τους Αμερικανούς κατά των Γερμανών; Γι' αυτά τα

ζητήματα, εκτός από το ΚΚΕ, κανείς άλλος δε μιλάει προεκλογικά. Βεβαίως, οι πόλεμοι θα εξαλειφθούν όταν

εξαλειφθεί και η αιτία τους, δηλαδή όταν κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια και ανατραπεί η εξουσία τους, όταν

κατακτήσουμε την εργατική, τη λαϊκή εξουσία. Η στάση όλων των κομμάτων απέναντι στις επικίνδυνες για το

λαό εξελίξεις που κλιμακώνονται στην περιοχή, είναι κριτήριο ψήφου για το λαό. Τα άλλα κόμματα δε λένε

κουβέντα γιατί στηρίζουν ή δεν αντιπαλεύουν τα μονοπώλια. Επομένως, να καταδικαστεί και στην κάλπη η

προσπάθειά τους είτε να υπερασπιστούν, είτε να συγκαλύψουν, είτε να αποσιωπήσουν τις καταστροφικές

συνέπειες από την ενσωμάτωση της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς. Να ενισχυθεί

το ΚΚΕ, που αποκαλύπτει το ρόλο τους και μπαίνει μπροστά για την οργάνωση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης,

για να μη μετατραπεί ο λαός σε θύτη και θύμα ενός γενικευμένου πολέμου για τα συμφέροντα της ντόπιας

αστικής τάξης και των συμμάχων της.

Ο «ασφαλής δρόμος» προς τη βαρβαρότητα

Μιλώντας χτες στη Βουλή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αφού πρώτα δεσμεύτηκε για τη σφαγή του λαού με την

απαρέγκλιτη εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου, στη συνέχεια, επιχειρώντας να υφαρπάσει τη λαϊκή ψήφο

στις εκλογές, παρουσίασε «πέντε συγκεκριμένα σημεία», που, όπως ισχυρίστηκε, «μπορούν να κάνουν πολύ

61

πιο φιλικό και αναπτυξιακό το περιβάλλον του Ιουνίου για τον ελληνικό λαό και ιδίως για τον πιο αδύναμο

πολίτη». Είπε:

-- «Σημείο πρώτο. Μπορούμε να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε την επέκταση της εφαρμογής του

προγράμματος, όχι μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2014 αλλά μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2015»! Η παράταση για έναν ακόμη

χρόνο του μνημονίου, με μέτρα που τσακίζουν τη λαϊκή οικογένεια για να σωθεί το κεφάλαιο, είναι για τον

πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ το «φιλικό περιβάλλον» που υπόσχεται στον ελληνικό λαό. Λέει δηλαδή ότι το φονικό είναι

δεδομένο, αλλά μπορεί να καταμεριστεί στη διάρκεια ενός ακόμα χρόνου. Επιβεβαιώνει ότι το μνημόνιο είναι

στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας και αυτή συνυπηρετούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στο διά ταύτα, ο Βενιζέλος

κρύβει ότι η δανειακή σύμβαση έχει ισχύ για τα επόμενα 30 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων, αν ο λαός δεν

τους γκρεμίσει στην κυριολεξία, κυβέρνηση - τρόικα - πλουτοκρατία σχεδιάζουν να φέρουν πολλά ακόμα

μνημόνια σε βάρος του λαού.

-- «Σημείο δεύτερο. Πρέπει να αξιοποιήσουμε τη μεγάλη επιτυχία του PSI, μεγαλύτερη της αναμενόμενης. Γιατί

το σχέδιο έχει λάβει ως βάση υπολογισμού συμμετοχή στο PSI 95% των ιδιωτών. Ηδη έχουμε ξεπεράσει το

97% και τείνουμε στο 100%». Τη ληστεία με το υποχρεωτικό «κούρεμα» στα αποθεματικά των ασφαλιστικών

ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων, που οδηγεί σε πλήρη κατάρρευση το ασφαλιστικό σύστημα,

την Υγεία και την Παιδεία του ελληνικού λαού, ο Ε. Βενιζέλος την παρουσιάζει ως φιλικό «άξονα» για το λαό,

προαναγγέλλοντας μάλιστα ότι το «έργο» δεν έχει ολοκληρωθεί. Δηλαδή, έρχεται και νέο «κούρεμα» σε

αποθεματικά Ταμείων και Οργανισμών, ενώ είναι δεδομένο ότι θα συνοδεύεται και αυτό με νέα αντιλαϊκά

πακέτα.

-- «Σημείο τρίτο.Πρέπει και μπορούν να περιοριστούν οι τελικές ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Τα

διαθέσιμα κεφάλαια είναι έως 50 δισ. Επεξεργαζόμαστε προτάσεις και μπορεί να χρειαστούμε λιγότερα». Το

ΠΑΣΟΚ κοροϊδεύει το λαό. Αφού πρώτα εξασφάλισε τεράστια κεφάλαια για τους τραπεζίτες, τα οποία

αθροιστικά ξεπερνούν τα 130 δισ. ευρώ, που θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, τώρα καμώνεται πως θα τα

μειώσει κατά μια παρανυχίδα, σαν να πρόκειται και αυτά τα λεφτά να καταλήξουν στους εργαζόμενους για τις

σύγχρονες ανάγκες τους.

-- «Σημείο τέταρτο.Οι περιβόητες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των Ευρωπαίων

εταίρων μας. Συζητούμε με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, έχουμε τους πόρους του ΕΣΠΑ, έχουμε τις

διμερείς επαφές με πολλές χώρες για επενδύσεις. Εχουμε τις ιδιωτικοποιήσεις που αν μας βοηθήσει λίγο η

Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορούν να γίνουν μοχλός ιδιωτικών επενδύσεων, ανάπτυξης και δημιουργίας νέων

θέσεων εργασίας». Ο Ε. Βενιζέλος δεσμεύεται για την παροχή ζεστού χρήματος στους επιχειρηματικούς ομίλους,

με «πανωπροίκι» τη δημόσια περιουσία. Οι θέσεις εργασίας που θα φέρει η αναιμική ανάπτυξη θα είναι

ελάχιστες, με μισθούς πείνας, ενώ ο λαός θα αγοράζει πανάκριβα τα εμπορεύματα και τις υπηρεσίες από τους

μονοπωλημένους κλάδους.

-- «Σημείο πέμπτο.Απόλυτη και καθαρή προστασία χαμηλοσυνταξιούχων και χαμηλόμισθων, ένα δίχτυ

προστασίας ώστε κανένας Ελληνας να μη νιώσει ότι έχει πέσει μόνος του χωρίς στήριξη θύμα της κρίσης». Το

ΠΑΣΟΚ, αφού μαζί με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα οδήγησαν 250.000 ανθρώπους να τρέφονται σε

καθημερινή βάση από συσσίτια, αφού καταδίκασαν τους εργαζόμενους σε μισθούς 480 ευρώ και τους μισούς

συνταξιούχους της χώρας να παίρνουν συντάξεις κάτω από 500 ευρώ το μήνα, τώρα πουλάει προεκλογική

«προστασία» και υπόσχεται «δίχτυ προστασίας» από την απόλυτη εξαθλίωση.

Ο «ασφαλής δρόμος» που προτείνει το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές είναι η συνέχιση της βαρβαρότητας και

φτωχοποίησης του λαού. Στο χέρι των λαϊκών στρωμάτων είναι να εκτρέψουν προς όφελός τους το δρόμο που

θέλουν να τους σύρουν η πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Οι εκλογές μπορούν να συμβάλουν για να

δυναμώσει η προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης που συμφέρει το λαό, βγάζοντας αποδυναμωμένα το

ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, πανίσχυρο το ΚΚΕ.

62

Κοινή η απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου

Η συγκυβέρνηση, τα αστικά κόμματα λένε ότι το Μνημόνιο, η δανειακή σύμβαση, το PSI - ενιαίο πακέτο είναι -

ήταν αναγκαία για να αντιμετωπιστεί το τεράστιο χρέος και να οδηγηθεί η χώρα στην ανάπτυξη, μιλώντας για

«επανεκκίνηση της οικονομίας». Αλλά το χρέος όχι μόνο δε θα μειωθεί, αλλά θα αυξηθεί. Επομένως, όλα αυτά

στοχεύουν στην επιτάχυνση των αντεργατικών μέτρων, προαποφασισμένων από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, τη

στρατηγική της Λισαβόνας και της «ΕΕ-2010» για την ανταγωνιστικότητα, ώστε να ενισχυθούν τα μονοπώλια

και προωθούνται και σε χώρες της EE που δεν είναι υπερχρεωμένες. Σε συνθήκες κρίσης προωθούνται σε πολύ

μικρό χρονικό διάστημα, προκαλώντας σοκ, ως μέτρα εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Η

καπιταλιστική κρίση, που κλιμακώνεται στην Ευρώπη, τα αντιλαϊκά μέτρα, που εφαρμόζονται παντού σε όλες τις

χώρες της ΕΕ, αποκαλύπτουν σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο την κοινή αιτία των δεινών των λαών και την ενιαία

επίθεση από το κεφάλαιο. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, μνημονίων ή μη, ύψους του δημόσιου χρέους, του

ελλείμματος, της ανεργίας, της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας, το κοινό στοιχείο είναι η προσπάθεια των

αστών, των κεφαλαιοκρατών να ξεπεράσουν τις απώλειες από την πτώση του ποσοστού κέρδους τους, από την

καταστροφή μέρους του κεφαλαίου τους λόγω της κρίσης, κάνοντας ακόμα πιο φτηνoύς προς εκμετάλλευση τους

εργαζόμενους.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα την εμπειρία που έρχεται από άλλες χώρες. Στην ατμομηχανή της ΕΕ, τη Γερμανία,

εδώ και 13 χρόνια, με σοσιαλδημοκρατικές και χριστιανοδημοκρατικές κυβερνήσεις και συνασπισμούς

διαφόρων παραλλαγών των αστικών κομμάτων, έχουν «παγώσει» οι μισθοί στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Οι νόμοι της λεγόμενης και «Ατζέντας 2010» οδήγησαν σε συρρίκνωση τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, σε

εργασία-«λάστιχο» με επέκταση της μερικής απασχόλησης και της επισφαλούς εργασίας. Σήμερα στην

«ευημερούσα» Γερμανία 7,3 εκατομμύρια φυτοζωούν με 400 ευρώ το μήνα ή και παρακάτω με τα λεγόμενα

«μίνι-τζομπς» που οδηγούν σε συντάξεις των 140 ευρώ το μήνα, διευρύνεται η εκ περιτροπής εργασία, δηλαδή η

εργασία όποτε βολεύει τους καπιταλιστές. Στη Γαλλία, που επίσης είναι στο σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού

κεφαλαίου, διευρύνεται η φτώχεια, αφαιρούνται κατακτήσεις, κόσμος πετιέται στο δρόμο. Στην Ισπανία

καταγράφεται ακριβώς το ίδιο σκηνικό, με μεγαλύτερη ένταση της ανεργίας - πάνω από 23% επίσημα, στην

πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη - τη μερική απασχόληση στο 40% και νέα μέτρα για την απελευθέρωση των

απολύσεων, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της βελτίωσης του επιχειρηματικού

κλίματος. Στη Μεγάλη Βρετανία, χώρα της ΕΕ, εκτός της ζώνης του ευρώ, υπάρχει μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων και

περικοπών. Στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, τη Ρουμανία, την Εσθονία όπως και στην Ελλάδα, που οι αστικές

τάξεις στήριξαν τη δική τους σωτηρία στα μνημόνια και τα δάνεια από την τρόικα (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική

Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), οι λαοί λεηλατούνται με χαράτσια και παρατεταμένη λιτότητα. Τα

βάσανα των εργατών, των μικροεπαγγελματιών αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των νέων και των

γυναικών από τα λαϊκά στρώματα είναι κοινά παντού, σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε αυτές είναι ψηλά είτε

χαμηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, είτε είναι στη Δύση είτε είναι στην Ανατολή.

Το συμπέρασμα που προκύπτει και από την ευρωπαϊκή και παγκόσμια εμπειρία είναι ότι η καπιταλιστική κρίση

είναι βαθιά και συγχρονισμένη και η όποια ανάκαμψη υπάρξει θα είναι αναιμική και θα βρει τους εργαζόμενους

σε δυσμενέστερη θέση και με πολύ χειρότερους όρους. Με μισθούς πείνας, με υπονομευμένη τη δυνατότητα

συλλογικής διαπραγμάτευσης, τελικά έρμαια στις ορέξεις των εκμεταλλευτών τους. Αυτό είναι το μέλλον που

συμφέρει τους καπιταλιστές και εφαρμόζουν παντού οι κυβερνήσεις τους, σοσιαλδημοκρατικές και

φιλελεύθερες, με ή χωρίς μνημόνια. Η λαϊκή πλειοψηφία, οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου όμως

έχουν άλλα συμφέροντα και μπορούν να σταματήσουν τη σφαγή τους. Αρκεί να εμπιστευτούν τη δύναμή τους,

να δουν τα πράγματα με ταξικά «γυαλιά» και να απεγκλωβιστούν από τη λογική του «ρεαλισμού» και του

«αιώνιου καπιταλισμού», που καλλιεργούν αστικές και οπορτουνιστικές διαχειριστικές δυνάμεις. Η προοπτική

63

είναι στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κατάργηση των καπιταλιστών, στην κοινωνικοποίηση

των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στον εργατικό έλεγχο και τη λαϊκή εξουσία, που θα

σχεδιάσει την οικονομία και την παραγωγή για να εξυπηρετείται η λαϊκή ευημερία. Το ΚΚΕ στη χώρα μας αυτή

την προοπτική θέλει να ανοίξει. Και η αποφασιστική ενίσχυσή του και στις εκλογές με την ταυτόχρονη

αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων συμβάλλει σ' αυτό το δρόμο.

Ποια ανάπτυξη;

Οταν οι ηγεσίες των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, μπροστά στις εκλογές, λένε πως μετά τα μνημόνια και τις δανειακές

συμβάσεις έρχεται η ανάπτυξη, ποια ανάπτυξη εννοούν; Εχει συμφωνηθεί, είπαν, μέσω της χρηματοδότησης

προγραμμάτων από τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ, να δοθούν περίπου 20 δισ. μέχρι το 2013 για

χρηματοδότηση μεγάλων έργων, κυρίως στους τομείς των μεταφορών (ολοκλήρωση μεγάλων οδικών αξόνων)

και της ενέργειας (πρόγραμμα «Ηλιος», ιδιωτικές επενδύσεις στην ηλεκτρική ενέργεια κ.ά.). Τα κεφάλαια θα τα

καρπωθούν μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι, οι οποίοι στη συνέχεια θα εξασφαλίσουν κέρδη, πουλώντας

ακριβά στα λαϊκά στρώματα υπηρεσίες, ενέργεια κ.ά. Την ενέργεια επίσης θα την εξάγουν. Αυτή η «ανάπτυξη»

δεν έχει σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, ούτε αποτελεί - όπως την εμφάνισε η κυβερνητική

προπαγάνδα - το «αντίβαρο» στα σκληρά αντεργατικά μέτρα των μνημονίων. Αυτή η ανάπτυξη θα γίνει πάνω

στα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων. Ποιες ανάγκες θα μπορούν να ικανοποιήσουν οι εργαζόμενοι με

μισθό 500 ευρώ, οι νέοι εργαζόμενοι με 400 ευρώ; Ούτε, βεβαίως, πρόκειται να δημιουργήσει νέες θέσεις

εργασίας σταθερές και μόνιμες έτσι που έστω να μετριάσει το οξύτατο πρόβλημα της ανεργίας.

Στο ζήτημα της ανάπτυξης έχει ξεκινήσει ήδη μπροστά και στις επερχόμενες εκλογές αυτή η συζήτηση που

συγκαλύπτει την ταξική ουσία του ζητήματος. Μπροστά στα λαϊκά στρώματα υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης.

Αυτός της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνουν και ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ, της λαϊκής εξουσίας

που αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και αναδεικνύει την ανάγκη ο κοινωνικός πλούτος να γίνει

λαϊκή περιουσία. Τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, τα διάφορα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα,

που μιλάνε περί «υγιούς καπιταλιστικής ανάπτυξης χωρίς λαμόγια και διαφθορά», περί

«επαναδιαπραγμάτευσης με την ΕΕ και την τρόικα» ή περί «αριστερής διαχείρισης» προσπαθούν με

διαφορετική διαχείριση να πείσουν ότι μπορούν και οι καπιταλιστές να είναι ευχαριστημένοι και οι εργάτες και

τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Παραμύθια. Ο καπιταλισμός ό,τι είχε να δώσει στο παρελθόν το έδωσε και ιδιαίτερα στην περίοδο που υπήρχε

το πραγματικό αντίπαλο δέος, οι σοσιαλιστικές χώρες. Σήμερα παίρνει πίσω ό,τι κατάκτηση είχαν καταφέρει με

αγώνες και αίμα οι εργαζόμενοι. Στην Ελλάδα, που είναι ενταγμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τις

λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών, η

κρίση τσακίζει πρώτα και κύρια τα λαϊκά στρώματα. Το ΚΚΕ αποκάλυψε στο λαό - και επιβεβαιώθηκε στη ζωή -

τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης. Του είπε ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης τον έφερε εδώ και όχι

κάποιοι κακοί πολιτικοί ή οι «κακές αγορές και οι τράπεζες που επικράτησαν της πολιτικής», όπως λένε

διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που προτείνει το ΚΚΕ, σημαίνει ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, όχι απλά

αλλαγή κυβέρνησης ή αστικής διαχείρισης. Σημαίνει η εξουσία να περάσει στην εργατική τάξη, που θα

απελευθερώσει από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου και τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς

αγρότες. Είναι ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του πανεθνικού σχεδιασμού με εργατικό

έλεγχο που μπορεί να δώσει εξασφαλισμένη εργασία για όλους. Σύγχρονη εντελώς δωρεάν Παιδεία, Υγεία και

Περίθαλψη, Πολιτισμό και Αθλητισμό. Εξασφαλισμένη στέγη, υγιεινό περιβάλλον, δικαίωμα στην αναψυχή.

Μπορεί να αξιοποιήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Αυτό σημαίνει να μπορεί να παράγει η χώρα

64

μας καλά και φτηνά αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, περιορίζοντας τις σημερινές εισαγωγές. Να μπορεί να

αναπτύξει κλάδους ή τομείς, που οι καπιταλιστές δεν αναπτύσσουν γιατί δεν βγάζουν κέρδος (αντισεισμική,

αντιπλημμυρική προστασία). Μπορεί να αξιοποιήσει τον τεράστιο ορυκτό πλούτο που διαθέτει, τα ενδεχόμενα

κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, το βωξίτη, απαραίτητο για προϊόντα αλουμινίου, το νικέλιο, το

χρυσό, το λιγνίτη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, το υδάτινο και αιολικό δυναμικό.

Μόνο που όλα αυτά σήμερα είναι στα χέρια των καπιταλιστών και των μονοπωλίων. Αυτό στερεί από το λαό τη

δυνατότητα να βάλει την παραγωγή και την οικονομία στην υπηρεσία της ικανοποίησης των δικών του

σύγχρονων αναγκών, της δικής του ευημερίας που μπορεί να εξασφαλιστεί στον 21ο αιώνα, σύμφωνα με τις

μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητες και την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας. Αυτός ο δρόμος

ανάπτυξης δεν μπορεί να προέλθει από τις εκλογές, μπορεί όμως ο λαός να τον δυναμώσει με την ψήφο του, με

δραστική αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων και πανίσχυρο ΚΚΕ. Για να δυναμώσει το εργατικό, λαϊκό

κίνημα, να βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να γίνεται πιο ικανό στις συγκρούσεις που έρχονται από τον

πόλεμο του κεφαλαίου, να συγκεντρώνονται κοινωνικές λαϊκές δυνάμεις που θα συγκρούονται με τα μονοπώλια

μέχρι την ανατροπή τους. Η συμπόρευση των λαϊκών ανθρώπων με το ΚΚΕ και στην κάλπη είναι όπλο στο

λαϊκό κίνημα και δυνάμωμα του άλλου δρόμου ανάπτυξης.

«Ανάπτυξη» για το κεφάλαιο - εξαθλίωση για το λαό

Στους μισθούς πείνας, τα τσακισμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που νομοθετήθηκαν με τα

μνημόνια, την εκποίηση των κρατικών υποδομών, την παροχή νέων κεφαλαίων στους μεγαλοεπιχειρηματίες για

την επανεκκίνηση των «μεγάλων έργων» και την αρπαγή του φυσικού πλούτου της χώρας από τα μονοπώλια,

στηρίζεται το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για την «ανάκαμψη» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτόν

ακριβώς τον εφιάλτη για το λαό και τον παράδεισο για την πλουτοκρατία στο όνομα της «ανάπτυξης»,

παρουσίασε σε πέντε προεκλογικές προτάσεις ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στην επιστολή του προς τον πρόεδρο

της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Το «πακέτο αναπτυξιακών πρωτοβουλιών» της ΕΕ για την Ελλάδα, που

αναμένεται να ανακοινώσει σήμερα ο πρόεδρος της Κομισιόν και το οποίο σπεύδει να δεσμευτεί ο Ευαγ.

Βενιζέλος ότι θα εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά τις εκλογές, θα σηματοδοτήσει την ακόμα μεγαλύτερη

εκμετάλλευση των εργαζομένων, το ξεζούμισμα των ανέργων και την παροχή πακτωλού δισεκατομμυρίων ευρώ

στο μεγάλο κεφάλαιο.

Οι προτάσεις που παρουσίασε ο Ευ. Βενιζέλος είναι:

1) Αντιμετώπιση«της ανεργίας των νέων, με ενεργητικές πολιτικές και ιδίως με προγράμματα

κατάρτισης». Πρόκειται ουσιαστικά για προγράμματα «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας» και μερικής

απασχόλησης με πενιχρούς μισθούς, ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης

που έχουν στόχο την ανακύκλωση της ανεργίας και την παροχή φτηνού εργατικού δυναμικούς στους

επιχειρηματίες. Βάσει του μνημονίου, οι μισθοί για θέσεις μερικής απασχόλησης είναι περίπου 200 ευρώ!

2) «Ρευστότητα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, με πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα και κυρίως με

μεγαλύτερη ενίσχυση του Ταμείου Εγγυήσεων για τις Μικρές και Μεσαίες Επιχειρήσεις». Οι μικρομεσαίοι και

αυτοαπασχολούμενοι βάζουν το ένα λουκέτο μετά το άλλο εξαιτίας των χαρατσιών, της υπερχρέωσης στις

τράπεζες και της επέλασης των μονοπωλίων. Οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ τους στέλνουν για ακόμα μια φορά στις

«δαγκάνες» των τραπεζών και μάλιστα με τη θέσπιση πολύ αυστηρών κριτηρίων για τη χρηματοδότησή τους.

3) «Ξεμπλοκάρισμα των μεγάλων έργων, μέσα από μια καλύτερη λειτουργία των τραπεζών σε ευρωπαϊκό

επίπεδο, αλλά και μέσα από ένα μηχανισμό κατανομής του χρηματοοικονομικού κινδύνου με τα κονδύλια που

65

έχουμε από τα διαρθρωτικά ταμεία». Η χρηματοδότηση μεγάλων έργων, κυρίως στους τομείς των μεταφορών

(ολοκλήρωση μεγάλων οδικών αξόνων) και της ενέργειας (πρόγραμμα «Ηλιος»), ιδιωτικές επενδύσεις στην

ηλεκτρική ενέργεια κ.ά., έρχονται να προσφέρουν ζεστό χρήμα στους μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους,

ώστε οι κεφαλαιοκράτες με μηδαμινό ρίσκο να εξασφαλίσουν τεράστια κέρδη. Οι όποιες θέσεις εργασίας θα

δημιουργηθούν θα είναι ελάχιστες, προσωρινές και με μισθούς των 200, 400 και 500 ευρώ (βάσει του

μνημονίου). Τα λαϊκά στρώματα μετά την ολοκλήρωση των μεγάλων έργων θα κληθούν να πληρώσουν

πανάκριβα τις υπηρεσίες και τα προϊόντα που θα τους πουλούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι (διόδια στους

δρόμους, αύξηση των τιμολογίων του ρεύματος, του φυσικού αερίου κ.ά.).

4)«Μεγαλύτερη ευελιξία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο πλαίσιο πάντοτε της ευρωπαϊκής κοινοτικής έννομης

τάξης (...) για να ξεμπλοκαριστούν προγράμματα επενδύσεων, προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, που δεν

προχωρούν για λόγους νομικούς και γραφειοκρατικούς, επειδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξετάζει θέματα σχετικά

με τις λεγόμενες "κρατικές ενισχύσεις"». Ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ καλεί την ΕΕ να συνδράμει την επόμενη

κυβέρνηση στην επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ώστε να παραχωρηθούν στους

μονοπωλιακούς ομίλους λιμάνια, αεροδρόμια, εγκαταστάσεις της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, των ΕΛΠΕ, δημοσίων

εκτάσεων και του φυσικού πλούτου της χώρας, κοιτάσματα φυσικού αερίου, πετρελαίου.

5) «Εμπροσθοβαρή εκταμίευση των πόρων του ΕΣΠΑ και των διαρθρωτικών ταμείων». Πρόκειται για τα

περίπου 20 δισ. ευρώ που αναλογούν στην Ελλάδα μέχρι το 2013 από τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ (στη

χρηματοδότηση των οποίων συμμετέχει και ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός), τα οποία θα κατευθυνθούν

μέχρι το τελευταίο ευρώ στους μεγάλους επιχειρηματίες είτε με απευθείας επιχορηγήσεις είτε με ανάθεση από το

κράτος έργων που θα πληρωθούν διπλά και τριπλά από την τσέπη των λαϊκών στρωμάτων.

Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται το ΠΑΣΟΚ δεν αφορά τις λαϊκές ανάγκες, ούτε αποτελεί το «αντίβαρο» στα

σκληρά αντεργατικά μέτρα των μνημονίων, όπως επιχειρεί να τα λανσάρει ο Ευαγ. Βενιζέλος. Αντίθετα,

στηρίζονται στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και στην εξασφάλιση των προϋποθέσεων

για να ξεκινήσει νέος κύκλος κερδοφορίας των πολυεθνικών στα συντρίμμια των λαϊκών κατακτήσεων.

Εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και φτωχοί αγρότες δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα των προεκλογικών

υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για ανάπτυξη που θα φέρει τάχα ευημερία. Στο χέρι τους είναι να

μαυρίσουν στις κάλπες τα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου, υπερψηφίζοντας το ΚΚΕ, για

να δυναμώσει η προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων για την κάλυψη

των πραγματικών λαϊκών αναγκών.

Σχετικά με τη φιλολαϊκή κυβέρνηση

Είναι γεγονός ότι μπροστά στις εκλογές εμφανίστηκαν κόμματα (πχ ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος κλπ), που μιλούν για τη

δυνατότητα να βγει από τις κάλπες μια διαφορετική κυβέρνηση απ' αυτές που μέχρι τώρα γνώρισε ο λαός, είτε

του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ, είτε της συγκυβέρνησής τους, που να λύσει -λένε- λαϊκά προβλήματα. Σπέρνουν

αυταπάτες. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό, από τη στιγμή που την εξουσία την έχουν τα

μονοπώλια. Μια κυβέρνηση που την εξουσία την έχει ο λαός, έχει τη δύναμη να αλλάξει την πορεία της χώρας,

να ικανοποιήσει τις ανθρώπινες ανάγκες, να οδηγήσει στην κοινωνική, λαϊκή ευημερία. Επομένως, δεν ζητάς μια

απλή αλλαγή κυβέρνησης, γιατί, στις δοσμένες συνθήκες του καπιταλισμού, τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί και

δεν πρόκειται να κάνει. Γι' αυτό το ΚΚΕ έχει ένα μεγάλο ατού και προτέρημα που πρέπει να το εκτιμήσει ο λαός:

Δεν πρόκειται να μπει σε καμία κυβέρνηση, που την εξουσία και την οικονομία την έχουν στα χέρια τους οι

κεφαλαιοκράτες, γιατί ή δε θα θελήσει ή δε θα μπορέσει ή και τα δυο μαζί, να αντιμετωπίσει τα λαϊκά

προβλήματα και να ανακουφίσει το λαό.

66

Να σκεφτεί ο λαός το ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση. Σημαίνει ότι χάνει μια πολιτική πρωτοπορία στην πάλη του.

Γιατί δεν μπορείς να είσαι και μέσα στην κυβέρνηση και να κάνεις και αντιπολίτευση, αυτά τα κόλπα που κάνει

σήμερα η ΝΔ. Γιατί διαφορετικά, θα πρέπει το ΚΚΕ να φύγει από την κυβέρνηση, να τη ρίξει. Και μετά θα σου

λένε, μη φύγεις, γιατί άμα ρίξεις την κυβέρνηση έρχονται χειρότερες δυνάμεις. Θα έρθει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από

πίσω. Ταυτόχρονα ας σκεφτούν οι εργαζόμενοι. Μια τέτοια κυβέρνηση, που αντικειμενικά δε θα μπορεί να λύνει

λαϊκά προβλήματα, αφού θα την κοντράρουν τα μονοπώλια, η εξουσία τους, η ΕΕ, δε θα σπείρει απογοήτευση

στο λαό; Και αυτό θα κάνει, και το κίνημα θα έχει αφοπλίσει, άρα θα το πισωγυρίσει, και οι εργαζόμενοι θα την

εγκαταλείψουν. Επομένως, δεν είναι μειονέκτημα, όπως το εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ κι άλλοι, ότι το ΚΚΕ δεν μπαίνει

στην κυβέρνηση. Αυτό είναι το πλεονέκτημα: Οτι ανεβασμένο το ΚΚΕ και ένα ισχυρό κίνημα, θα μπορέσει να

ασκήσει πίεση, να φέρει κάποιο αποτέλεσμα, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν σχηματιστεί μετά τις εκλογές.

Αλλά κυρίως, ή θα περάσει όλη η εξουσία στο λαό, ή αλλιώς, μόνο η διακυβέρνηση όχι μόνο δεν λύνει

προβλήματα, αλλά είναι και επικίνδυνη απάτη και μπλόφα και λακκούβα. Γιατί έτσι το σύστημα θα έχει τη

δυνατότητα να αλλάζει κυβερνήσεις και τα πράγματα να βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο. Το ΚΚΕ μιλάει για

μια ριζικά διαφορετική εξουσία, τη λαϊκή εξουσία, που θα δώσει ώθηση σε όλες τις αναπτυξιακές δυνατότητες

της χώρας, για να κόψει την εξάρτησή της από εισαγωγές, από τα μονοπώλια, από τα χρέη. Η Ελλάδα έχει

σοβαρές αναπτυξιακές δυνατότητες, έχει ορυκτό πλούτο, έχει σημαντική γεωργική και ζωική παραγωγή, που δεν

αφορά μόνο στην επίλυση του προβλήματος της διατροφής, αλλά δίνει ώθηση στην ανάπτυξη πολλών

βιομηχανικών κλάδων, που οι καπιταλιστές τους εγκαταλείπουν, γιατί ενδιαφέρονται να επενδύσουν εκεί που

υπάρχει κέρδος.

Στη λαϊκή εξουσία θα υπάρχει εργατικός λαϊκός έλεγχος. Δεν μπορεί να είναι -και το ΚΚΕ δεν θέλει να είναι- μια

εξουσία των επάνω -έχουμε πάρει την πείρα, και την αρνητική και τη θετική, του σοσιαλισμού που

οικοδομήθηκε. Πρέπει η εξουσία να ασκείται από τα κάτω προς τα πάνω. Για παράδειγμα, ο βουλευτής θα

εκλέγεται από το εργοστάσιο, από τον παραγωγικό χώρο. Θα εκλέγεται από το συνεταιρισμό, αν είναι ο

αγροτικός. Θα εκλέγεται από τους συνταξιούχους, αν μιλάμε για τους συνταξιούχους. Θα εκλέγεται από το

πανεπιστήμιο, αν μιλάμε για εκπροσώπηση φοιτητών. Και από την ίδια την ανάπτυξη της χώρας, η μεγάλη

πλειοψηφία θα είναι εργάτες βουλευτές, που θα ελέγχονται στο χώρο τους και θα ανακαλούνται από το χώρο

τους, όχι κάθε τέσσερα χρόνια. Και που θα τους εκλέγουν οι εργάτες, γιατί τους θεωρούν τους καλύτερους. Θα

δουλεύουν στην παραγωγή και μετά θα κάνουν τα βουλευτικά τους καθήκοντα και θα πληρώνονται το ίδιο με

τους εργάτες που δεν είναι βουλευτές. Θα απαλλαγούν από τα καθήκοντά τους, μόνο αυτοί που θα

απασχολούνται στα κεντρικά κυβερνητικά όργανα της λαϊκής εξουσίας.

Μια τέτοια εξουσία, δεν μπορεί να προκύψει από τις εκλογές. Η αποδυνάμωση όμως των κομμάτων του

κεφαλαίου και η ενίσχυση του ΚΚΕ, μπορεί να μεγαλώσει τις ρωγμές στο αστικό σύστημα. Να κάνει πιο

διακριτή την προοπτική της εργατικής, λαϊκής εξουσίας στο λαό, που μάχεται οργανωμένα με μπροστάρηδες του

κομμουνιστές, για να εμποδίσει τα βάρβαρα μέτρα, ενάντια στα κόμματα και την τάξη των καπιταλιστών που τα

επιβάλλει.

ΣΥΝένοχοι στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις

Αμεση «επιδιόρθωση» της «ζημιάς» που υπέστησαν απ' τη συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου οι εργασιακές

σχέσεις και οι Συλλογικές Συμβάσεις υπόσχεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αν του ανατεθεί η διακυβέρνηση της χώρας.

Κάθε άνθρωπος του μόχθου μπορεί να προβλέψει την τύχη αυτής της υπόσχεσης στην «αναμέτρησή» της με την

πάγια επιδίωξη των μονοπωλίων για όσο το δυνατόν φτηνότερη εργατική δύναμη, την εξουσία των οποίων ο

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θίγει ούτε στα λόγια. Μπορεί επίσης να προβλέψει την αντίδραση της ΕΕ, όπου ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

θέλει να παραμείνει η χώρα, στην υποθετική περίπτωση που μια κυβέρνηση χώρας - μέλους της τολμούσε να

67

εναντιωθεί στη στρατηγική της, που απ' τον καιρό του Μάαστριχτ ακόμα δρομολόγησε την αποψίλωση των

εργασιακών δικαιωμάτων για χάρη της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Υπάρχει άλλωστε το

προηγούμενο κεντροαριστερών κυβερνήσεων που ανάλογες υποσχέσεις τους ξεχάστηκαν εν μια νυκτί και

ακολούθησαν τη ρότα που είχε χαραχτεί σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Πέραν αυτών, όμως, ας αναρωτηθεί κάθε άνθρωπος του μόχθου πόση αξία μπορεί να έχουν οι υποσχέσεις

αυτές από ένα κόμμα που σε χρόνο ανύποπτο, προ κρίσης, συνέβαλε στο «ροκάνισμα» των εργασιακών

δικαιωμάτων. Τα στελέχη του στην Τοπική Διοίκηση έγιναν «ιμάντες» εφαρμογής αντεργατικών μέτρων όπως τα

περιβόητα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης (ΤΣΑ), υλοποίησαν απ' τους πρώτους πολιτικές που σήμερα

υπόσχονται ότι θα ανατρέψουν αν ο λαός τους αναδείξει σε κυβέρνηση.

Στις 17 Φλεβάρη 1997 ο τότε υφυπουργός Οικονομίας, Χρ. Πάχτας, ανακοίνωνε τις πρώτες 7 περιοχές που

επιλεκτικά θα εφαρμόζονταν τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης: Βοιωτία, Κοζάνη, Φλώρινα, Αχαΐα, Μαγνησία,

Δράμα, Ημαθία. Τηρουμένων των αναλογιών μπορούμε να πούμε ότι ήταν πρόδρομος των σημερινών Ειδικών

Οικονομικών Ζωνών. Τα ΤΣΑ επιδότησαν τους ιδιώτες για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων σε τοπικό επίπεδο και

την απασχόληση ανέργων, για όσο διαρκούσε η επιδότηση, με πάμφθηνα μεροκάματα και χωρίς ουσιαστική

Ασφάλιση.

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ άλλοτε στο όνομα της πραγματικότητας που είχε διαμορφωθεί υπεράσπιζαν στο

συνδικαλιστικό κίνημα τη θέσπιση ποσοστών μερικής απασχόλησης, άλλοτε στο όνομα της απόκτησης

εργασιακής εμπειρίας υπεράσπιζαν προγράμματα τύπου «stage». Δήλωνε ο Αλ. Τσίπρας το 2009: «Εχουμε

μετατρέψει ένα πρόγραμμα που σε όλη την ΕΕ λειτουργεί ως πρόγραμμα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας,

απόλυτα θεμιτό (...) Εμείς δε λέμε να μην υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα stage αλλά να είναι όντως

προγράμματα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας (...) Θα αυστηροποιήσουμε τους όρους ώστε να υπάρχουν

προγράμματα απόκτησης εμπειρίας, 6 μήνες, με μισθό 700 ευρώ, ασφάλιση που θα δίνει το Δημόσιο από

εθνικούς πόρους».

Στις 16 Φλεβάρη 2006 η ΚΕΔΚΕ εκδίδει ανακοίνωση με την οποία αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της μερικής

απασχόλησης ως «κατεύθυνση και επιταγή της ΕΕ». Περίπου ένα χρόνο πριν, στις 18 Γενάρη 2005, το ΔΣ της

ΚΕΔΚΕ είχε ζητήσει περισσότερα χρήματα για την εφαρμογή του προγράμματος της μερικής απασχόλησης... Ο

ΣΥΝ όχι μόνο συμμετέχει στην απόφαση, αλλά ο εισηγητής είναι ο εκπρόσωπός του!

Είναι χαρακτηριστικό ότι πολύ πριν την ψήφιση του νόμου 3250/2004 για την επέκταση στο Δημόσιο και στους

δήμους της μερικής απασχόλησης είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται ελαστικές σχέσεις εργασίας με απόφαση της

ΚΕΔΚΕ - ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ συμφώνησαν σε αυτό. Στην ηγεσία της ΚΕΔΚΕ βρισκόταν και το στέλεχος του

ΣΥΝ Χρ. Παλαιολόγος που συμμετείχε στην Εκτελεστική Επιτροπή και στο Διοικητικό Συμβούλιο.

Ο ίδιος ως δήμαρχος Λιβαδειάς κατέστησε τον δήμο πιλότο στην εφαρμογή των ΤΣΑ. Ομοίως έπραξαν στη

Νομαρχία Μαγνησίας, με τη βοήθεια της «κεντροαριστερής» συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ στο Εργατικό Κέντρο

Βόλου. Προώθησαν μάλιστα εκτός απ' τα ΤΣΑ και τις λεγόμενες «Τοπικές Πρωτοβουλίες Απασχόλησης για

ανέργους και ειδικές κοινωνικές ομάδες», ένα ακόμα πρόγραμμα που κατηύθυνε ζεστό παραδάκι στους

επιχειρηματίες.

Απ' τις αρχές του 2000 είναι αναρίθμητες οι περιπτώσεις όπου οι παρατάξεις του ΣΥΝ στήριξαν προσλήψεις

εργαζομένων με ευέλικτες μορφές απασχόλησης: Το 2004 στο Δήμο Καλαμάτας. Στους πρώτους τέσσερις μήνες

του 2005, μόνο στο Δήμο Αθηναίων - με τη συμφωνία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ - προσλήφθηκαν 860 εργαζόμενοι με

συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή με μερική απασχόληση.

Θιασώτες των ευέλικτων μορφών απασχόλησης υπήρξαν οι δήμαρχοί του σε Πετρούπολη, Ελευσίνα, Ιλιον,

όπου η διοίκηση Κουκουβίνου υλοποίησε τις «Τοπικές Πρωτοβουλίες Απασχόλησης» και διέθεσε 28.000 ευρώ

68

σε ιδιωτική εταιρεία για να... συμβουλεύσει 27 μακροχρόνια ανέργους πώς θα βρουν εργασία! Ακόμα, στην

Καλλιθέα, στην Καισαριανή κ.α.

Λένε ψέματα στο λαό

Σε ένα προεκλογικό μπαράζ ψεύδους και ανοιχτής κοροϊδίας σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων φτωχών

λαϊκών στρωμάτων, επιδίδεται τις τελευταίες μέρες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα:

-- «Δε θα υπάρξουν οριζόντιες περικοπές μισθών», δηλώνει σε κάθε δημόσια εμφάνιση ο Ευ. Βενιζέλος.

Στη σελίδα 415 του μνημονίου σημειώνεται: «Εχουμε δεσμευτεί να πετύχουμε το δημοσιονομικό μας στόχο και

είμαστε έτοιμοι να λάβουμε διορθωτικά μέτρα στην περίπτωση υποαπόδοσης. Τα διορθωτικά μέτρα αν κριθούν

αναγκαία θα περιλαμβάνουν πρόσθετες στοχευμένες μειώσεις στο μισθολογικό κόστος του δημόσιου τομέα».

Στη σελίδα 428 του μνημονίου γράφεται: «Αν χρειαστεί θα λάβουμε πρόσθετα διορθωτικά μέτρα για να

διευκολυνθεί η συλλογική διαπραγμάτευση ώστε να διασφαλιστεί η ευκαμψία μισθών (...) Εάν μέχρι το τέλος του

2012 τα αποτελέσματα στην αγορά δεν έχουν αποτέλεσμα, θα εξετάσουμε την περίπτωση πιο άμεσων

παρεμβάσεων». Αυτό έχει υπογράψει και ψηφίσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αμέσως μετά τις κάλπες, μαζί με

τη ΝΔ και τους άλλους πρόθυμους, είναι έτοιμος να προωθήσει περαιτέρω μειώσεις των μισθών, τόσο στον

ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα.

-- «Δε θα προχωρήσουμε σε οριζόντιες περικοπές συντάξεων», ισχυρίζεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Στη σελίδα

498 του μνημονίου, όμως, το οποίο ψήφισε μαζί με τη ΝΔ, γράφεται: «Μέχρι τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση θα

προχωρήσει σε αναθεώρηση των προγραμμάτων δημόσιας δαπάνης, που θα επικεντρωθεί σε συντάξεις και

κοινωνικές μεταβιβάσεις». Αρα, η επόμενη αστική κυβέρνηση δεσμεύεται για την προώθηση πολιτικών μείωσης

των συντάξεων.

-- «Δεσμευόμαστε για πρόγραμμα καθολικής υγειονομικής προστασίας»,διατυμπανίζει ο Ευ. Βενιζέλος.

Στην σελίδα 507 του μνημονίου το ΠΑΣΟΚ έχει ψηφίσει μαζί με τη ΝΔ: «Η κυβέρνηση εντείνει τα μέτρα για την

επίτευξη οικονομιών κατά την αγορά εξωνοσοκομειακών φαρμάκων, περίπου 1 δισεκατομμύριο ευρώ κατά το

2012, σε σύγκριση με το 2011». Το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δε θα προσφέρει καθολική υγειονομική προστασία, αλλά

έχει δεσμευτεί να κόψει και 1 επιπλέον δισ. ευρώ από τη φαρμακευτική περίθαλψή του λαού, την οποία με

βεβαιότητα θα φορτώσει στις δικές μας τσέπες!

-- «Δε θα επιβληθούν νέοι φόροι» προπαγανδίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για να ψηφοθηρίσει. Στη σελίδα

500 του μνημονίου, έχει υπογράψει και δεσμευτεί μαζί με τη ΝΔ να προωθήσει: «Φορολογική μεταρρύθμιση

που θα σχετίζεται με το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, το φόρο εισοδήματος εταιριών και ΦΠΑ, τους

φόρους επί της ακίνητης περιουσίας καθώς και τις κοινωνικές εισφορές (...) Η μεταρρύθμιση θα θεσπιστεί μέχρι

τον Ιούνιο του 2012». Κρύβουν ότι έχουν αποφασίσει πλήρη κατάργηση των φοροαπαλλαγών, που σημαίνει νέα

αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος. Αυξήσεις συντελεστών ΦΠΑ σε φάρμακα, τρόφιμα, ηλεκτρισμό, φυσικό αέριο

κ.ά. Αλλαγές στις φορολογικές κλίμακες εισοδήματος, που θα επιβαρύνουν κι άλλο τους χαμηλόμισθους και τους

χαμηλοσυνταξιούχους. Ενιαίο φόρο για τα ακίνητα, που θα εκτινάξει τη ληστεία απέναντι στη μικρή περιουσία.

Αυτά τα μέτρα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ τα έχουν κάνει νόμο του κράτους και ετοιμάζονται να τα επιβάλλουν αμέσως

μετά τις εκλογές, αν ο λαός δεν τους «μαυρίσει» κυριολεκτικά, βγάζοντας πανίσχυρο το ΚΚΕ. Να μη σκορπίσει η

ψήφος στα αναχώματα, που είτε τάζουν εκ του ασφαλούς λαγούς και πετραχήλια, είτε ετοιμάζονται να

εξαργυρώσουν την όποια εκλογική τους δύναμη με δυο τρεις θεσούλες στη μετεκλογική συγκυβέρνηση, που θα

είναι χειρότερη από την προηγούμενη, επειδή η κρίση βαθαίνει και το κεφάλαιο γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό.

69

Οι εργάτες με το Κόμμα τους

Το Ευρωκοινοβούλιο... βάζει τη ΓΣΕΕ στη θέση της

Τους εκπροσώπους όλων των κομμάτων που καλλιεργούν αυταπάτες για τον αντεργατικό ρόλο της ΕΕ

ξεμπροστιάζει η ίδια η Ενωση, απαντώντας στη ΓΣΕΕ που πριν λίγο καιρό είχε στείλει επιστολή στο

Ευρωκοινοβούλιο, ζητώντας παρέμβαση για την υπεράσπιση των εργαζομένων και επικαλούμενη όλες τις...

«ευρωπαϊκές αξίες» (όπως η ίδια τις εντοπίζει). Την αλήθεια για τις επιδιώξεις και τις... αξίες της ΕΕ

αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει με επιστολή του (προς τη ΓΓ της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων

σχετικά με την επιστολή της ΓΣΕΕ στο Ευρωκοινοβούλιο) ο ίδιος ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου,

Μάρτιν Σουλτς, που επισημαίνει: «Το Κοινοβούλιο έχει επανειλημμένα προτρέψει τους εμπλεκόμενους (σ.σ. στο

σχεδιασμό και την εφαρμογή των νέων μέτρων που προωθούνται στην Ελλάδα) αφενός να διασφαλίσουν ότι τα

μέτρα που λαμβάνονται στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη - μέλη στο πλαίσιο των προγραμμάτων, την εποπτεία

των οποίων ασκεί η τρόικα -Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ και ΔΝΤ - δε θα δημιουργήσουν περισσότερη φτώχεια

και κοινωνικό αποκλεισμό και αφετέρου να επαναπροσανατολίσουν τις χώρες αυτές προς την κατεύθυνση της

υλοποίησης των δεσμεύσεων της στρατηγικής της ΕΕ "Ευρώπη 2020"»!

Δηλαδή, τι εγγυάται η ΕΕ στη ΓΣΕΕ; Οτι θα εφαρμοστεί η στρατηγική «Ευρώπη 2020». Και τι περιέχει αυτή;

Διαρκή προσαρμογή μισθών στις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας» (άλλωστε, ήδη συγκυβέρνηση και τρόικα

δηλώνουν πως σε λίγους μήνες θα επιβληθούν νέες μειώσεις στους μισθούς). Επέκταση των «ευέλικτων»

μορφών απασχόλησης, δηλαδή να διαλυθεί κάθε ίχνος σταθερής εργασίας και 8ωρου, όπου έχει απομείνει κάτι.

Προώθηση της «ενεργού γήρανσης» και μετατόπιση από συστήματα «καθορισμένων παροχών» σε συστήματα

«καθορισμένων εισφορών», δηλαδή δουλειά για μια ζωή με μισθούς πείνας (γιατί σε τέτοια επίπεδα τους

φτάνουν οι απαιτήσεις της «ανταγωνιστικότητας») χωρίς καν να διασφαλίζονται στοιχειώδεις παροχές για τα

γηρατειά και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων.

Αυτές είναι οι «αξίες» της Ευρώπης που τόσο επικαλείται η ΓΣΕΕ: Η απόλυτη κυριαρχία της εργασιακής

ζούγκλας. Η συντριβή κατακτήσεων. Η απόλυτη βαρβαρότητα, όπου θα γίνεται ό,τι απαιτεί η προστασία της

κερδοφορίας των επιχειρήσεων στο όνομα της «ανάπτυξης». Μόνο που αυτή η ανάπτυξη όχι μόνο δεν

υπερασπίζεται τα δικαιώματα του εργάτη, αλλά τα τσακίζει κι από πάνω. Αυτοί είναι οι «εταίροι» των ΠΑΣΚΕ -

ΔΑΚΕ. Σ' αυτούς στρέφει τις ελπίδες της και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η

«Ευρώπη» την οποία συνέχεια επικαλούνται κι άλλες εμφανιζόμενες ως προοδευτικές δυνάμεις, όπως η

«Δημοκρατική Αριστερά». Είναι η Ευρώπη που δε σταματά λεπτό να επεξεργάζεται και να υλοποιεί σχέδια για

την υπεράσπιση της «ανταγωνιστικότητας» του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, για τη συντριβή των λαϊκών

αναγκών και κατακτήσεων.

Οσο για την... αγωνία τους να μη δημιουργηθεί μεγαλύτερη φτώχεια και αποκλεισμός, αποτελεί ωμό εμπαιγμό:

Οι μισθοί των 430 ευρώ για τους νέους, η κυριαρχία της μερικής απασχόλησης (δηλαδή της ανεργίας με κάποια

διαλείμματα), ο μαζικός διωγμός ανέργων και ανασφάλιστων από τα δημόσια νοσοκομεία (που μετά και από το

«κούρεμα» των αποθεματικών τους θα δυσκολεύονται να καλύψουν στοιχειώδεις λειτουργικές δαπάνες), τι

διασφαλίζουν; Την ευημερία; Την αξιοπρεπή ζωή; Την ικανοποίηση βασικών λαϊκών αναγκών; Κοροϊδεύουν

70

ωμά τους εργάτες και πρέπει να πάρουν απάντηση. Με καταδίκη και εγκατάλειψη των συνδικαλιστών της

υποταγής. Αλλωστε, είναι οι δυνάμεις των κομμάτων του ευρωμονόδρομου μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό

κίνημα, που βάζουν πλάτη στο πέρασμα της αντεργατικής πολιτικής σε όφελος του κεφαλαίου. Και αυτός είναι

ένας επίσης λόγος που οι εργαζόμενοι πρέπει να καταδικάσουν όλα τα κόμματα που δεν αντιπαλεύουν τα

μονοπώλια και τα συμφέροντά τους, που κοροϊδεύουν και ισχυρίζονται ότι γίνεται να κρατάς δυο καρπούζια

στην ίδια μασχάλη, να ικανοποιείς και τις ανάγκες της μεγαλοεργοδοσίας και τις ανάγκες των εργατών, και να

μειώνεις το «κόστος» (όπως το λένε αυτοί) εργασίας και να εξασφαλίζεις αξιοπρεπείς αμοιβές και συνθήκες

ζωής. Πρέπει να πάρουν απάντηση και στους αγώνες αλλά και στην κάλπη. Με ισχυρό ΚΚΕ. Για να δώσει ο

λαός μας τη μάχη για την προστασία της ζωής του από καλύτερες θέσεις.

Εργάτες κι εργοδότες έχουν αντίθετα συμφέροντα

Συγκέντρωση πραγματοποιεί σήμερα η Πανελλήνια Ενωση Ιδιωτικών Κλινικών, έξω από το υπουργείο Υγείας

και με ανακοίνωσή της ζητά απ' τους κλινικάρχες «να πάρουν όσους εργαζόμενους μπορούν», για να

διεκδικήσουν τα χρήματα που χρωστούν στις κλινικές τα ασφαλιστικά ταμεία. Τι κάνουν, δηλαδή, οι κλινικάρχες;

Βάζουν μπροστά τους εργαζόμενους για να πάρουν αυτοί τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Ο, τι δηλαδή

έκανε και η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία του Λαναρά που έβαζε μπροστά τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν

τα δάνεια για λογαριασμό της εργοδοσίας, με πρόσχημα να μην κλείσει η ΕΝΚΛΩ. Τελικά, και η ΕΝΚΛΩ έκλεισε

και οι εργαζόμενοι έχουν μείνει στο δρόμο.

Το ίδιο ακριβώς κάνουν τώρα και οι κλινικάρχες. Ομως, η αλήθεια είναι πως ακόμα κι αν τα ασφαλιστικά ταμεία

κατέβαλλαν τις οφειλές τους, οι κλινικάρχες πάλι θα έκαναν επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, αφού

κριτήριό τους είναι το αν τα κέρδη τους είναι τα αναμενόμενα. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, κόβουν τους μισθούς,

επιτίθενται στις κατακτήσεις των εργαζομένων, κάνουν απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική Υγεία δεν

πρέπει σε καμιά περίπτωση να παρασυρθούν από τις ψεύτικες υποσχέσεις της εργοδοσίας. Αντιθέτως, πρέπει

να αντιμετωπίζουν όλες αυτές τις «κινητοποιήσεις» με απόλυτη καχυποψία. Κανένας εργαζόμενος να μην πάει

εκεί, κανείς να μη δώσει το άλλοθι που η εργοδοσία ψάχνει ότι δήθεν δεν πληρώνει γιατί δεν της έχουν

καταβληθεί τα οφειλόμενα. Οι εργάτες της ιδιωτικής Υγείας δεν έχουν καμιά σχέση να μπουν ως

«διαμεσολαβητές» ανάμεσα στο κράτος που δημιούργησε τις ιδιωτικές κλινικές και τους κλινικάρχες.

Τα συμφέροντα των εργαζομένων στην ιδιωτική Υγεία, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τα συμφέροντα των

εργοδοτών του κλάδου. Οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική Υγεία έχουν συμφέρον από μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Εχουν συμφέρον να παλέψουν για δημόσια και δωρεάν Υγεία, με αξιοπρεπείς μισθούς και προσλήψεις

προσωπικού, έτσι ώστε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας κ.τ.λ. να λειτουργούν προστατεύοντας την υγεία του λαού.

Πρέπει να πρωτοστατήσουν στην πάλη για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία, αφού

όσο η Υγεία είναι εμπόρευμα, τόσο και τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτόν τον κλάδο θα

αντιμετωπίζονται ως «κόστος».

Τέτοιες παρεμβάσεις από πλευράς εργοδοσίας πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα, ειδικά μπροστά στις εκλογές

και όχι μόνο. Θέλουν τους εργάτες «ουρά» του κεφαλαίου, να εμποδίσουν τα συμπεράσματα που μπορεί και

πρέπει να βγάλει η εργατική τάξη, φτάνοντας στην κάλπη με τα κριτήρια και τις «αγωνίες» της εργοδοσίας, όχι

με οδηγό τα συμπεράσματα που ενισχύει η ζωή τους καθημερινά: ότι η υπεράσπιση των δικών τους

συμφερόντων απαιτεί απόρριψη και σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της

μεγαλοεργοδοσίας. Οι εργοδότες τρέμουν την ώρα που οι εργάτες θα οπλιστούν με την πείρα τους και θα

δυναμώσουν την ταξική πάλη, θα δυναμώσουν το ΚΚΕ, θα δυναμώσουν δηλαδή την οργάνωση για την

απόκρουση της βάρβαρης επίθεσης και την υπεράσπιση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

71

Αποθεώνουν το «διάλογο» για να στηρίξουν το κεφάλαιο

Η υποστήριξη με κάθε μέσο των πολιτικών, που εκπορεύονται από τις κυβερνήσεις, την ΕΕ και τους άλλους

οργανισμούς του κεφαλαίου, είναι ο βασικός στόχος των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού

συνδικαλισμού. Για την εξυπηρέτησή του, αναπαράγουν τα ίδια ιδεολογήματα που καλλιεργούνται από τον

Σόιμπλε, τον Βενιζέλο και τους μίσθαρνους που δημοσιολογούν στην υπηρεσία των αστών, ενώ προσπαθούν με

χυδαίο αντικομμουνισμό και αντιΠΑΜΕ επιθέσεις να απαντήσουν στην κριτική που τους ασκείται για τον

επιζήμιο ρόλο που παίζουν σε βάρος των εργαζομένων.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα έγιναν στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου (ΕΚΗ). Η ΠΑΣΚΕ,

χειροκροτούμενη από τη ΔΑΚΕ και την «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ), επιτέθηκε στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ,

λέγοντας ότι φέρουν ευθύνη για την κατάσταση των εργαζομένων! Κατηγόρησαν το ΠΑΜΕ πως φέρει μεγάλες

ευθύνες για τη διάλυση του «κοινωνικού διαλόγου» μεταξύ της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και των εργοδοτών,

υποστηρίζοντας ότι οι κοινωνικοί «διάλογοι» πρέπει να γίνονται γιατί είναι προς το συμφέρον των εργαζόμενων.

Κατ' αρχάς είναι τιμή και όχι κατηγορία το ότι το ΠΑΜΕ εμπόδισε στην πρώτη του φάση το «διάλογο» των

εκμεταλλευτών της εργατικής τάξης με τα δεκανίκια τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εναν «διάλογο» που, όπως

αποκάλυψε το ΠΑΜΕ, είχε ως περιεχόμενο την υπονόμευση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων που τελικά

έγινε νόμος. Αυτόν τον τόσο χρήσιμο για τους εργάτες «διάλογο» υπερασπίζεται η ΠΑΣΚΕ, η οποία

διατυμπάνιζε πως «δεν υπάρχουν τάξεις σήμερα», «είμαστε όλοι Ελληνες». Αρα - κατά τη γνώμη τους - οι

κεφαλαιοκράτες και οι εργάτες δεν υπάρχουν ως τέτοιοι, δεν έχουν αντίθετα συμφέροντα και μπορούν να τα

βρούνε. Η αξία που έχει ο «διάλογος» γι' αυτούς φάνηκε άλλωστε και στην περίπτωση της «ΑΡΙΑΔΝΗ ΑΕΒΕ»:

Ενώ οι εργάτες απεργούσαν ενάντια στην εκ περιτροπής εργασίας, η διοίκηση του ΕΚΗ έκανε κρυφές

συναντήσεις με την εργοδοσία, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο (η ΠΑΣΚΕ) να τους προτείνει να δεχτούν μισές

αποζημιώσεις για να φύγουν από την εταιρεία..!

Συνέχεια αυτής της λογικής (και απόδειξη του ότι κάνουν «διάλογο» με τους εργοδότες, ακριβώς επειδή

νοιάζονται κι αυτοί για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή για την ενίσχυση των κερδών και του

κεφαλαίου) είναι τα όσα διατυπώθηκαν στην εισήγηση ενός άλλου συνεδρίου, του Εργατικού Κέντρου Εβρου,

όπου πλειοψηφούν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. «Οφείλουμε να εξαντλήσουμε το περιθώριο για την ανάπτυξη, για την

ανταγωνιστικότητα, για τη δημιουργία των θέσεων εργασίας» αναφέρουν και, πιο κάτω, προσθέτουν: «Καθήκον

όλων μας και πρωτίστως της κυβέρνησης να παρθούν μέτρα προστασίας υπέρ του πολίτη και των πλέον

αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων». Τι λένε; Να αναπτυχθούν τα μονοπώλια, για να δώσουν θέσεις εργασίας

και ας μεγάλωνε η ανεργία και την περίοδο πριν από την κρίση. Θέλουν προστασία των εξαθλιωμένων και όχι

κάλυψη των αναγκών των εργατικών οικογενειών. Απουσιάζει πλήρως η έννοια των κοινωνικών τάξεων.

Εξαφανίζονται κάτω από την εντελώς αόριστη έννοια του πολίτη. Στο πλαίσιο αυτό λένε ότι καθήκον όλων των

πολιτών - καπιταλιστών, εργατών και κυβερνήσεων - είναι η ανάπτυξη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και η

ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους. Δηλαδή, η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, καθώς μέσο για

την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας είναι η συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης. Οσο για τη δημιουργία

των θέσεων της εργασίας μέσω της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι μια θέση που αναμασάγανε χρόνια και που

η πραγματικότητα τη διαψεύδει κατηγορηματικά.

Στην ίδια εισήγηση ισχυρίστηκαν ότι η έξοδος από την ΕΕ είναι κακή, γιατί αυτή είναι η άποψη των

κομμουνιστών και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Αρα με τη λυκοσυμμαχία των καπιταλιστών ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ που

συντρίβει τα εργασιακά δικαιώματα σε όλα τα κράτη - μέλη της. Ενώ την παραμονή στην ΕΕ τη στηρίζουν «όλοι

οι άλλοι, κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις, ζητώντας μια Ευρώπη των πολιτών, που θα αναπτύσσεται

προς την κατεύθυνση της πραγματικής ενοποίησης - με δημοκρατικά δομημένους θεσμούς που θα εγγυώνται τη

θεσμική - κοινωνική ισότητα, την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη». Δηλαδή,

υποταγή των εργαζομένων στα μονοπώλια, κατάργηση της ταξικής πάλης, ταξική συνεργασία, (αυτό σημαίνει

72

κοινωνική συνοχή στον καπιταλισμό) για να ενισχύονται τα κέρδη και να εξαθλιώνονται οι εργαζόμενοι. Γι' αυτό

επιτίθενται στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ. Γιατί τους χαλούν την ταξική συνεργασία, τους αποκαλύπτουν ως μοχλούς

του κεφαλαίου στο κίνημα, καλούν τους εργαζόμενους σε πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων,

κοινωνικοποίησή τους, αποδέσμευση από την ΕΕ. Να γιατί η δράση των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο

εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι μια ακόμη απόδειξη να καταποντιστούν και τα δύο κόμματα και να γίνει

πανίσχυρο το ΚΚΕ. Γιατί θα γίνει πανίσχυρο και το εργατικό κίνημα, να βάζει εμπόδια, να ακυρώνει αντεργατικά

μέτρα, να ενισχύεται η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης χωρίς αφεντικά.

Η «ανταγωνιστικότητα» τσακίζει τους εργάτες

Η στρατηγική της ανταγωνιστικότητας ήταν ο επίσημος και διακηρυγμένος στόχος - οδηγός, εδώ και 20 χρόνια

από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ και η Αυτόνομη

Παρέμβαση εμφανίζουν την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας ως στήριξη και για τους εργάτες, αφού - λένε - ότι

μέσα από αυτή θα έρθει η ανάπτυξη. Απ' αυτή τη στρατηγική, η ΓΣΕΕ, ακόμα και σήμερα, δεν κάνει ούτε πόντο

πίσω. Το αντίθετο, ενισχύει τη θέση της αυτή, προσαρμόζοντάς τη στις συνθήκες της κρίσης, επιδιώκοντας να

επηρεάσει τις εργατικές συνειδήσεις, να τις κρατήσει όμηρο στην πολιτική του κεφαλαίου.

Οπως λοιπόν στο πρόσφατο παρελθόν, η ανταγωνιστικότητα ήταν το «τυρί» στη φάκα της καπιταλιστικής

ανάπτυξης, στην οποία οι εργαζόμενοι έπρεπε να υποστείλουν τη σημαία της ταξικής πάλης, των διεκδικήσεων

και των απαιτήσεών τους, έτσι και σήμερα η ανταγωνιστικότητα παρουσιάζεται σαν το μαγικό κλειδί, με το

οποίο θα ανοίξει δήθεν ο δρόμος της «ανάπτυξης», που θα μας οδηγήσει έξω από την κρίση. Το σύνθημα της

ανταγωνιστικότητας που θα μας εξασφάλιζε - όπως ισχυριζόταν η ΓΣΕΕ - τη «σύγκλιση» με τους ευρωπαϊκούς

μισθούς και εν γένει με το επίπεδο ζωής στην ΕΕ, σήμερα προβάλλεται εκ νέου και μάλιστα ως στοιχείο του

«νέου αναπτυξιακού προτύπου» το οποίο ευαγγελίζεται η πλειοψηφία, για να αντιμετωπιστεί η κρίση και να

βγούμε απ' αυτή. Στην πραγματικότητα, η ΓΣΕΕ θέλει να ξαναρίξει τους εργαζόμενους στο ίδιο πηγάδι, να τους

πνίξει για δεύτερη φορά.

Τη στρατηγική αυτή την πλήρωσαν ακριβά οι εργαζόμενοι. Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, η ΓΣΕΕ

συνομολογούσε συλλογικές συμβάσεις των 70 λεπτών αύξηση το χρόνο στα μεροκάματα, όταν η ακρίβεια

τσάκιζε τα εργατικά νοικοκυριά και οι ιδιωτικοποιήσεις βασικών κοινωνικών αγαθών (ρεύμα, νερό, υγεία,

παιδεία) κατέτρωγαν τους γλίσχρους μισθούς. Με αυτό ξιφουλκούσε ενάντια στις ταξικές δυνάμεις και

κατηγορούσε το ΠΑΜΕ για «μαξιμαλιστικές» διεκδικήσεις. Ηταν το ίδιο αυτό σύνθημα, που καλλιεργούσε τον

«κοινωνικό εταιρισμό», αφού, σύμφωνα με τους εμπνευστές του, τα συμφέροντα εργατών και κεφαλαιοκρατών

είναι κοινά, και άρα η ικανοποίησή τους περνούσε μέσα από την κοινή προσπάθεια ενίσχυσης της

ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεών τους. Σήμερα το σύνθημα επανέρχεται, αυτή τη φορά για να υποταχτούν

οι εργάτες και να αποδεχτούν τις συνέπειες της κρίσης. Να πληρώσουν τα σπασμένα. Να σκύψουν το κεφάλι

και να συνθηκολογήσουν στη σφαγή των δικαιωμάτων τους. Γιατί τι απαιτεί η «ανταγωνιστικότητα»; Μείωση

των μισθών, απελευθέρωση των απολύσεων, κυριαρχία της υποαπασχόλησης, περιστασιακή και εφήμερη

εργασία.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το σύνθημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας μέσω της οποίας θα

επιτευχθεί η ανάπτυξη, θα προσελκυστούν νέες επενδύσεις, είναι η καραμέλα που έχουν στο στόμα η

κυβέρνηση, τα κόμματα που τη στηρίζουν και όλοι όσοι χορεύουν το χορό των κεφαλαιοκρατών. Μόνο το ΚΚΕ

αντιτάχθηκε και αντιτάσσεται στη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας, αφού αυτό οδηγεί σε ενίσχυση της

κερδοφορίας, σε ενίσχυση των μονοπωλίων. Το γεγονός, ότι κάτω από το σύνθημα της ανταγωνιστικότητας και

της ανάπτυξης συγκροτείται η συμμαχία του ΣΕΒ, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών με την

κυβέρνηση που ψηφίζει νόμους μείωσης των μισθών, που κόβει συντάξεις και σχεδιάζει νέα μέτρα και όσοι

73

προπαγανδίζουν την ίδια πολιτική, πρέπει να πονηρέψει τους εργάτες. Να απομονώσουν και να καταδικάσουν

όλες τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που υπηρετώντας και καθαγιάζοντας την ανταγωνιστικότητα

αφενός συμπρωταγωνιστούν στην κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων αφετέρου στέλνουν τους εργάτες

σαν πρόβατα στη σφαγή.

Τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι πρέπει να τις εγκαταλείψουν. Να αλλάξουν

τους συσχετισμούς υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Αλλά το γεγονός οτι είναι δυνάμεις του κεφαλαίου στο κίνημα

πρέπει να γίνει ένας ακόμη παράγοντας για την αποδυνάμωση τους και πολιτικά. Οι επικείμενες εκλογές είναι

ένα εργαλείο, που οι εργάτες δεν πρέπει να αφήσουν ανεκμετάλλευτο. Σ'αυτές να στηρίξουν το ΚΚΕ. Το Κόμμα

που έγκαιρα και ολοκληρωμένα και αποκάλυψε ποιον υπηρετεί η ανταγωνιστικότητα και οργάνωσε την πάλη

ενάντια στην πολιτική που την ενισχύει.

Αθλια αντιναυτεργατική ορχήστρα

Μια εκπομπή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των εφοπλιστών και συνολικά των καπιταλιστών που εχθρεύονται

τους εργατικούς αγώνες, έστησε χτες ο ΣΚΑΪ με τον Ν. Ευαγγελάτο, σε μια προσπάθεια να λοιδορήσει και να

συκοφαντήσει την απεργία των ναυτεργατών. Στο στούντιο καλεσμένος εκ μέρους των ακτοπλόων εφοπλιστών

ήταν ο πρόεδρός τους Α. Βεντούρης, ο οποίος επιτέθηκε με αθλιότητες σε βάρος του προέδρου της ΠΕΜΕΝ, Σ.

Τσιμπόγλου. Μέχρι και τις γελοιότητες για τα «γκούλαγκ» επιστράτευσε, όταν στριμώχτηκε από τον

συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ. Ο εφοπλιστής Βεντούρης, απευθυνόμενος στον πρόεδρο της ΠΕΜΕΝ Σ. Τσιμπόγλου

και προσπαθώντας να κρύψει τα ασύλληπτα πλούτη που οι εφοπλιστές έχουν συσσωρεύσει ληστεύοντας το

μόχθο των ναυτεργατών, ήθελε τάχα να μάθει την αμοιβή των ναυτεργατών που είναι συνδικαλιστές. Είναι

βολική για τους μεγαλοεργοδότες, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, η βρώμικη προπαγάνδα ότι όλοι οι

συνδικαλιστές έχουν παχυλούς μισθούς και είναι εξαγορασμένοι. Βολική, γιατί έτσι μπορούν να κρύβουν τη

νόμιμη κλοπή στην οποία συστηματικά επιδίδονται σε βάρος των εργατών αλλά και όλων των λαϊκών

στρωμάτων. Αλήθεια, γιατί δε λέει ο κ. Βεντούρης και κάθε Βεντούρης: Πόση είναι η περιουσία που ο ίδιος κι η

τάξη του απέκτησαν από την απλήρωτη εργασία χιλιάδων ναυτεργατών; Από τα εκατομμύρια ευρώ που

τσεπώνουν μόνο από τις επιδοτήσεις για τις άγονες γραμμές; Από τις προκλητικές φοροαπαλλαγές, για καύσιμα

κτλ; Από... από ... από ... Αλλά για όλα δε βγάζουν τσιμουδιά.

Οταν δε ο εκπρόσωπος των εφοπλιστών εξάντλησε το αντεργατικό και αντιΚΚΕ υβρεολόγιό του και ακυρώθηκε

στην κυριολεξία από την αντιπαράθεση με τον πρόεδρο της ΠΕΜΕΝ, ανέλαβε ένας δημοσιογράφος του σταθμού

να πει τα ίδια, με άλλα λόγια. Αμέσως μετά, ακολούθησε συνέντευξη της Ντ. Μπακογιάννη, που έχει πιάσει

στασίδι στον ΣΚΑΪ και η οποία, σαν να επικύρωνε τα συμφωνημένα με τον Ευαγγελάτο, ρωτούσε αν «θα

μιλήσουμε παρακάτω για το ΚΚΕ και την απεργία», για να πει και αυτή στην συνέχεια το ποίημά της.

Στην ίδια ρότα το ΜΕΓΚΑ αφού έβγαλε στο κεντρικό του δελτίο τους εκπροσώπους των καπιταλιστών αγροτών

της Κρήτης να πουν ότι χάνουν 15 εκατομύρια ευρώ τη μέρα, (για τους εργάτες τους δε νοιάζονται ούτε για τους

φτωχούς αγρότες που φυτοζωούν), των μεγαλοξενοδόχων που έχουν εργαζόμενους με μαύρη εργασία και δε

νοιάζονται για την αναψυχή του λαού, έβγαλε και τους εκπροσώπους της ΝΔ και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να

μιλήσουν για καταστροφή της οικονομίας και το τι θα γίνει μετά τις εκλογές από τις απεργίες τις οποίες

χαρακτήρισαν χάος, κατηγορώντας ουσιαστικά τους εργαζόμενους, που στέλνουν στην εξαθλίωση, ούτε λίγο

ούτε πολύ ως καταστροφείς της οικονομίας, όταν ήδη τους έχουν καταστρέψει. Στην ίδια ρότα το πάνελ των

δημοσιολόγων του ΜΕΓΚΑ κατηγόρησε την απεργία για ακραία κίνηση, (Τρέμη), να λοιπόν τι θεωρούν άκρα,

τους εργάτες που διεκδικούν κόντρα στους εφοπλιστές και μεγαλοξενοδόχους που ξεζουμίζουν τους

εργαζόμενους για να μεγαλώνουν τα κέρδη τους, ο άλλος ανεκδιήγητος δημοσιολόγος να μιλά για παραλογισμό

την ώρα που χρειάζεται ύψιστος πατριωτισμός για να σωθεί η χώρα από την κρίση, (Πρετεντέρης), και όλοι μαζί

74

να κατηγορούν τους ναυτεργάτες ότι θα βουλιάξουν την αγορά που τη βουλιάζει η κρίση, όταν ήδη ο λαός

βρίσκεται σε εξαθλίωση. Και μέσα σε όλα η αναπαραγωγή της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, γιατί τάχα δεν

είναι τα οξύτατα προβλήματα των ναυτεργατών για τα οποία αποφάσισαν την απεργία, (από 100.000

ναυτεργάτες Ελληνες, σήμερα υπάρχουν μόνον 20.000 και απ' αυτούς οι 5.000 είναι άνεργοι, πολλοί είναι

απλήρωτοι για μήνες, το ΝΑΤ βουλιάζει, ενώ είναι ψέμα η κυβερνητική προπαγάνδα ότι αυξήθηκαν οι μισθοί

τους), αλλά το ΚΚΕ για πολιτικούς λόγους. Στην ίδια ρότα και τα άλλα αστικά ΜΜΕ. Εφτασε η «Ημερησία» να

γράφει ότι η ΠΝΟ καταστρέφει την οικονομία!

Είναι αισχροί και αδίστακτοι. Ο στημένος τρόπος με τον οποίο αστοί και ΜΜΕ χτυπάνε και συκοφαντούν τους

εργατικούς αγώνες, βγάζει μάτι. Να πληρώσουν και στην κάλπη. Αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες, μαύρο στους

εχθρούς των εργαζομένων και του λαού, πανίσχυρο ΚΚΕ για να χάσουν τον ύπνο τους.

Τι κρύβει η επίθεση στους ναυτεργάτες

«Στο φουλ» δούλεψαν και χτες οι μηχανές του αποπροσανατολισμού και της χειραγώγησης των εργαζομένων

και των λαϊκών στρωμάτων, για να χτυπηθεί με λάσπη και ψέματα ο αγώνας των ναυτεργατών. Τι έλεγαν χτες τα

επιτελεία και οι μηχανισμοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στέκονται ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα;

Ελεγαν ξανά ότι η απεργία των ναυτεργατών είναι που χτυπά τον τουρισμό και τα νησιά, με χαρακτηριστικό το

χτεσινό «Εθνος» που μιλούσε για «βόμβα βυθού» σε «τουρισμό - νησιά». Τι δεν έλεγαν; Οτι, σήμερα, ένα

ζευγάρι με ένα παιδί και το αυτοκίνητο για να ταξιδέψει με τα καράβια των εφοπλιστών πρέπει να δώσει ακόμα

και πάνω από 400 ευρώ σε οικονομική θέση και πως αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν ταξιδεύει. Οτι τα νησιά

χτυπιούνται και απομονώνονται από την κατάργηση της υποχρεωτικής δεκάμηνης δρομολόγησης των πλοίων

επειδή - στην πράξη - έχει ήδη ξεκινήσει η άρση του καμποτάζ και στην ακτοπλοΐα. Για να κρύψουν όμως πόσο

σημαντικός είναι ο αγώνας των ναυτεργατών που αυτό ακριβώς το αίσχος αντιπαλεύουν, έφτασαν στο σημείο

χτες να λένε ακόμα και ότι οι ναυτεργάτες ξεπουλήθηκαν στους εργοδότες. «...ανώτερο κυβερνητικό στέλεχος

ανέφερε στη zougla.gr ότι η αύξηση στις τιμές των καυσίμων, σε συνδυασμό με την περιορισμένη κίνηση στις

ακτοπλοϊκές γραμμές, αλλά και τα λειτουργικά έξοδα που συνεπάγεται η ενεργοποίηση των πλοίων της γραμμής,

συνετέλεσαν στη διαμόρφωση μιας τακτικής εκ μέρους των ακτοπλόων που συνίσταται στο δόγμα "καλύτερα τα

καράβια να είναι δεμένα, παρά να ταξιδεύουν με μεγάλο κόστος, χαμηλή επιβατική κίνηση και πάγια λειτουργικά

έξοδα". Η τακτική αυτή συμπίπτει, στιγμιαία έστω, με τις συνδικαλιστικές επιδιώξεις των μηχανισμών της ΝΔ και

του ΚΚΕ (λιγότερο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ωστόσο συμμετέχει λόγω δυναμικής), με αποτέλεσμα την επιβολή της

απεργίας», έλεγαν τα site. Δηλαδή, αφού ανακάλυψαν τις προηγούμενες μέρες ότι η απεργία χτυπά την

οικονομία, χτες, ανακάλυπταν ότι οι επιδιώξεις των εφοπλιστών συμπίπτουν με αυτές των συνδικαλιστών του

ΚΚΕ, όπως λένε. Ούτε λίγο ούτε πολύ λένε ότι εφοπλιστές και ΚΚΕ συνεργάστηκαν για να γίνει η απεργία. Το

γράψαμε και χτες. Είναι αδίστακτοι. Ο λαός πρέπει να τους γυρίσει την πλάτη.

Συκοφαντούσαν τους ναυτεργάτες με το επιχείρημα ότι έχουν παχυλούς μισθούς, κρύβοντας και τα αμύθητα

πλούτη και τα σκανδαλώδη προνόμια που τσεπώνουν οι εφοπλιστές. Γιατί κατέφευγαν στη λάσπη; Για να

στείλουν συνολικά στους εργαζόμενους μήνυμα υποταγής, να επιβάλουν σε όλη την εργατική τάξη να ρίξει τον

πήχη των απαιτήσεών της σε επίπεδα ψίχουλων. Χαρακτηριστική η ανάλυση αρθρογράφου σε εφημερίδα του

συγκροτήματος Μπόμπολα: «Τη στιγμή που η ανεργία έχει ξεπεράσει το 20% και εκατοντάδες χιλιάδες

εργαζόμενοι ή υποαμείβονται ή υποχρεώνονται σε μερική απασχόληση, είναι τουλάχιστον πρόκληση να

αναστατώνουν τη χώρα και να υπονομεύουν την οικονομία άνθρωποι που θα έπρεπε να μακαρίζουν την τύχη

τους για το γεγονός ότι όχι μόνο αμείβονται για τη δουλειά τους, αλλά έχουν το προνόμιο να κάνουν και

υπερωρίες». Αυτά έγραφαν με αφορμή την απεργία των ναυτεργατών χτυπώντας ύπουλα όχι μόνο τους

ναυτεργάτες, αλλά κάθε εργαζόμενο, αφού στην ουσία λέει χωρίς περιστροφές ότι όσοι εργάζονται δεν πρέπει

75

να διαμαρτύρονται, δεν πρέπει να αντιδρούν, δεν πρέπει να απεργούν και να κινητοποιούνται, αλλά να λένε και

...ευχαριστώ επειδή έχουν δουλειά! Δηλαδή τι έκαναν; Καλούσαν τους εργάτες, παρά την ανελέητη επίθεση, τη

μείωση μισθών, την κατάργηση συμβάσεων, την καθιέρωση ελαστικών σχέσεων εργασίας, την καταπάτηση

κάθε δικαιώματος, να σκύβουν ακόμη περισσότερο το κεφάλι, να γίνουν ...χαρούμενοι σκλάβοι, στην υπηρεσία

των μονοπωλίων. Θα λέγαμε άξιος ο μισθός του, αλλά μπορεί και να μην έχει ανάγκη ένα τέτοιο ...προνόμιο!

Κρύβονταν πίσω από την ανωνυμία για να αναπαράγουν τα χρεοκοπημένα επιχειρήματα υπέρ του ότι το ΠΑΜΕ

και το ΚΚΕ ευθύνονται για την κατάσταση στην οικονομία, στα νησιά κ.λπ. Οπως έκαναν χτες όσοι μοίραζαν

τρικάκια στον Πειραιά, που έγραφαν ανάμεσα σε άλλα: «Ελληνες, νησιώτες και ναυτικοί έρχεται η ώρα να

εκδικηθούμε το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ». «Οχι πια στον αριστερο - φασισμό του ΠΑΜΕ. Οχι στους αυτόκλητους

προστάτες μας του ΚΚΕ». Ομως αν και οι εμπνευστές του εμετικού κειμένου θέλησαν να κρυφτούν πίσω από την

ανωνυμία, δεν μπόρεσαν να κρύψουν ποιων τα συμφέροντα εκφράζουν, αφού αναμασούσε όλα τα

επιχειρήματα των εφοπλιστών, των μεγαλοξενοδόχων, των αστικών κομμάτων και των ΜΜΕ των μεγάλων

επιχειρηματικών ομίλων. Οπότε, τους καταλαβαίνουμε. Περιττές οι συστάσεις.

Το σίγουρο είναι πως η αμείωτη επίθεση στο ΚΚΕ συνεχίζεται και θα συνεχιστεί γιατί πρωτοστατεί αταλάντευτα

στην ενίσχυση του δικαίου αγώνα όχι μόνο των ναυτεργατών αλλά και όλων όσοι διεκδικούν ζωή με

δικαιώματα. Είναι κι αυτή μια απόδειξη πόσο «ενοχλητικό» είναι το ΚΚΕ για τα μονοπώλια και τους υπηρέτες

του. Γιατί η δράση του υποτάσσεται στην ικανοποίηση των εργατικών αναγκών. Και γι' αυτό πρέπει να

δυναμώσει με κάθε τρόπο, στους αγώνες και στην κάλπη.

Μακριά από «αριστερές δυνάμεις»

Καθημερινά, επιβεβαιώνεται ο αληθινός ρόλος διαφόρων «αριστερών» δυνάμεων που προσπαθούν να

εμφανιστούν φιλεργατικές αλλά, στην πραγματικότητα, με τη στάση τους στέκονται απέναντι από τους εργάτες

και τα συμφέροντά τους και στηρίζουν τη μεγαλοεργοδοσία. Αποκαλύπτεται γιατί οι εργάτες πρέπει μαζικά και

αποφασιστικά να γυρίσουν την πλάτη σ' αυτές οι δυνάμεις. Αποκαλύπτεται ότι ο διαχωρισμός των πολιτικών

δυνάμεων σε «αριστερές» και «δεξιές» είναι κάλπικος, αποπροσανατολιστικός και επικίνδυνους. Ενας

διαχωρισμός υπάρχει μεταξύ των κομμάτων: μεταξύ όσων υπερασπίζονται τους εργάτες και τις ανάγκες τους και

όσων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της αντεργατικής επίθεσης. Και η αλήθεια είναι

πως μόνη πολιτική δύναμη που καθαρά και ξάστερα παλεύει για τα συμφέροντα των εργατών είναι το ΚΚΕ. Γι'

αυτό και μπροστά στις εκλογές, οι εργάτες πρέπει να κάνουν δική τους υπόθεση την ολόπλευρη ενίσχυση του

ΚΚΕ.

Κραυγαλέο παράδειγμα «αριστερής» δύναμης που στέκεται μακριά από τους εργάτες είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Του

οποίου ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και υπεύθυνος Ναυτιλίας Θοδ. Δρίτσας έκανε τη Δευτέρα παρέμβαση

δήθεν για να εκφράσει την αλληλεγγύη του κόμματός του στους ναυτεργάτες, ζητώντας απ' την κυβέρνηση το

εξής: «Μια απλή αναβολή των μέτρων για μετά τις εκλογές θα αρκούσε για να εκτονώσει το κλίμα». Δηλαδή, ο

ΣΥΡΙΖΑ ζητά όχι να παρθούν πίσω τα μέτρα που τσακίζουν τους ναυτεργάτες, αλλά να εφαρμοστούν ... λίγο

αργότερα. Μάλιστα, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε χτες επιστολή στον «Ρ» ισχυριζόμενο ότι διαστρεβλώθηκε

η θέση τους, αλλά το μόνο που κατάφερε να κάνει είναι να επιβεβαιώσει ότι πάγια τακτική τους είναι να είναι

«και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ». Γιατί, μπορεί να ισχυρίζεται ότι η θέση τους διαστρεβλώθηκε,

αλλά καταγγέλλει «τον αυταρχισμό της κυβέρνησης που επέμενε να δημιουργήσει τώρα (σ.σ. η υπογράμμιση

είναι δική μας), τετελεσμένα και με τον Οίκο Ναύτου και με το καμποτάζ, εκβιάζοντας τους ναυτικούς και τα

σωματεία τους». Δηλαδή, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα; Το να μην προχωρήσουν σήμερα τα μέτρα και να

προχωρήσουν αύριο; Αλλά και κάτι ακόμα: τι εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι χρειάζεται κάτι για «να εκτονώσει το

κλίμα»; Ετσι αντιλαμβάνεται τις απεργίες και γενικά τους αγώνες των εργατών, ως «κλίμα» που πρέπει «να

76

εκτονωθεί»; Η αλήθεια είναι ότι η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να υπάρχει «συμβιβασμός» μεταξύ των εργατών και

των εργοδοτών. Αυτό επιβεβαιώθηκε και με άλλες δηλώσεις που έγιναν με αφορμή την απεργία των

ναυτεργατών. Ο μεν Δημ. Παπαδημούλης δήλωνε την Κυριακή στο ΣΚΑΪ ότι χρειάζεται «να υπάρξει μία

μετακίνηση και ένας συμβιβασμός, να ικανοποιηθούν κάποια αιτήματα των ναυτεργατών, έτσι ώστε και οι

άνθρωποι να βρουν κάποια δίκια και η απεργία τελικά να μη γίνει». Η δε Ρ. Δούρου (επίσης στο ΣΚΑΪ, στις 10/4)

εξέφραζε την ανησυχία της επειδή «περισσότερες από 10 χιλιάδες είναι οι ακυρώσεις εισιτηρίων, λόγω της

48ωρης απεργίας της ΠΝΟ... ξενοδόχοι, επιχειρηματίες, πολιτικοί μιλούν πλέον για χαριστική βολή στον

εγχώριο τουρισμό».

Αλλο κραυγαλέο παράδειγμα είναι η «Δημοκρατική Αριστερά». Η οποία εξέφρασε τη ... στήριξή της στον αγώνα

των ναυτεργατών ως εξής: από τη μία πλευρά, ο πρόεδρός της υπέδειξε τη Δευτέρα στους απεργούς ότι «πρέπει

να συνεκτιμούν τις συνέπειες, οι οποίες υπάρχουν για τη χώρα και την κοινωνία», καλώντας σε αναστολή της

απεργίας για να «λειτουργήσει ομαλά η καθημερινότητα». Διαφορετικά απείλησε ότι «αν δε σταθμίσουν τις

κοινωνικές ανάγκες, όσο και τις οικονομικές ανάγκες, τότε είναι εξαιρετικά εύκολο να προκληθεί και ο λεγόμενος

κοινωνικός αυτοματισμός, πέρα από τη ζημιά που θα επέλθει, αλλά και να τροφοδοτηθούν συντηρητικά

αντανακλαστικά». Συμπαρατάχθηκε, δηλαδή, κι αυτός με τη βρώμικη προπαγάνδα που εφοπλιστές και

μεγαλοξενοδόχοι διηύθυναν. Από την άλλη, την περασμένη βδομάδα, η Δημοκρατική Αριστερά ήταν ένα από τα

κόμματα που υπερψήφισε την τροπολογία, με την οποία (μέσω του νομοσχεδίου του υπουργείου Ανάπτυξης)

άνοιξε ήδη το δρόμο για την άρση του καμποτάζ και στην ακτοπλοΐα. Μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ.

Πρόκληση για το λαό οι εξαγγελίες Βενιζέλου

Εμπαίζει, στην κυριολεξία, τις εργατικές λαϊκές οικογένειες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ενόψει των εκλογών ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός εθνικού δικτύου Πρόνοιας. Μέσα από αυτό ισχυρίζεται ότι

θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και ότι θα συμβάλει στην αντιμετώπιση των φαινομένων ακραίας φτώχειας.

Πιο συγκεκριμένα, μία από τις εξαγγελίες του είναι η δημιουργία «του νέου Εθνικού Δικτύου Αμεσης Κοινωνικής

Παρέμβασης σε πανελλαδικό επίπεδο» που θα προβλέπει «300 νέες δομές, 1.500 καινούργιες θέσεις εργασίας

για νέους» και θα απευθύνεται σε «αυτούς που είναι σε κατάσταση απόλυτης ένδειας»! Πρόκειται για

πρόγραμμα που θα ενισχύσει τις«δομές παροχής συσσιτίων», τα κοινωνικά παντοπωλεία και φαρμακεία,

τα «κέντρα υποδοχής αστέγων». Ακόμα, ανακοίνωσε ότι θα γίνουν προσλήψεις για τη λειτουργία του

προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», λες και πριν δε δούλευαν σε αυτό εργαζόμενοι και μάλιστα απλήρωτοι

μέχρι και 10 μήνες. Επιπλέον, το «Βοήθεια στο Σπίτι» θα χρηματοδοτούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσω των

ασφαλιστικών τους εισφορών...

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ξαναεξαγγέλλει αυτό που έχει εξαγγείλει στο παρελθόν. Ομως, πέρα από τον εμπαιγμό,

υπάρχει κάτι ακόμα πιο σοβαρό. Πρόκειται για προγράμματα «ψίχουλα» στους εξαθλιωμένους κι ένα κομμάτι

ψωμί στους ανέργους.

Πιο συγκεκριμένα, η σύσταση του «Εθνικού Δικτύου Αμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης» για την «αντιμετώπιση

της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού» μέσα από «ψυχοκοινωνική και υλική υποστήριξη» ευπαθών

κοινωνικών ομάδων, είναι πρόγραμμα για την «αντιμετώπιση» των εκρηκτικών προβλημάτων εξαθλίωσης. Το

πρόγραμμα χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ και αφορά στη δημιουργία ή συνέχιση «Κοινωνικών Δομών»

(κοινωνικά φαρμακεία και παντοπωλεία, προγράμματα σίτισης και υπνωτήρια αστέγων, ημερήσια κέντρα

φιλοξενίας) σε συνολικά 40 δήμους πανελλαδικά. Κάποιες απ' αυτές τις δράσεις, μπορεί να αναλάβουν και Μη

Κυβερνητικές Οργανώσεις - φυσικά με το αζημίωτο. Η διάρκεια του προγράμματος θα είναι 24 μήνες με τους

1.500 εργαζόμενους να είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου και μόνο για όσο θα διαρκεί το πρόγραμμα.

77

Η κυβέρνηση, κάτω από την όξυνση των προβλημάτων που προκαλεί η πολιτική της σε συνθήκες

καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και κάτω από την πίεση της πάλης και της διεκδίκησης συσσιτίων, μέτρων για τους

άστεγους και τα παιδιά που υποσιτίζονται, επιχειρεί να λύσει ένα μέρος των εκρηκτικών προβλημάτων. Ομως,

πού στοχεύουν αυτές οι δράσεις; Δομές όπως αυτές που δημιουργεί ή που ήδη λειτουργούν αποτελούν μια

προσπάθεια για επιδερμικές λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα του

λαού. Και, βέβαια, προϊδεάζουν για την όξυνση της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Τα συγκεκριμένα μέτρα δε μαρτυρούν κάποια αλλαγή πολιτικής προς το καλύτερο, για τους εργαζόμενους και τα

λαϊκά στρώματα. Ακριβώς το αντίθετο. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης προσπαθεί να διαχειριστεί την

εξαθλίωση που παράγει και θα παράγει η πολιτική που εφαρμόζει και σκοπεύει να συνεχίσει και μετά τις

εκλογές.

Οταν ο αριθμός των ανέργων έχει εκτοξευθεί στο 1,5 εκατομμύριο είναι κοροϊδία ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να

μιλά για 6.500 θέσεις εργασίας (σ.σ. σε αυτές περιλαμβάνονται επιπλέον τα προγράμματα κατάρτισης,

μαθητείας, κοινωφελούς εργασίας και το «Βοήθεια στο Σπίτι») και αυτές ορισμένου χρόνου.

Οταν οι πολιτικές τους πήγαν τον κατώτατο μισθό στα 492 ευρώ καθαρά, έχουν μειώσει όλες τις συντάξεις τρεις

και τέσσερις φορείς τα τελευταία δύο χρόνια, κατήργησαν την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας,

έβαλαν τους ασφαλισμένους να πληρώνουν για φάρμακα, έκοψαν εξετάσεις, έβαλαν εισιτήριο στα νοσοκομεία,

η δωρεάν Παιδεία και Υγεία ακούγονται πια μόνο ως ανέκδοτο, είναι όχι μόνο εμπαιγμός αλλά θράσος από τον

πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να εξαγγέλλει ότι θα δώσει ένα πιάτο φαΐ και φάρμακα. Ετσι θα ζουν αυτοί οι άνθρωποι;

Αυτή είναι η ζωή που υπόσχονται;

Η ίδια η πραγματικότητα μας σπρώχνει στο μοναδικό δρόμο που μπορούμε να ακολουθήσουμε, για να

σταματήσουμε την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να μας κλέβουν τη ζωή. Να αποδυναμώσουμε το

ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και να ενισχύσουμε το ΚΚΕ. Αμεση και ρεαλιστική λύση δεν είναι τα προγράμματα - ψίχουλα

που τάζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αμεση και ρεαλιστική λύση προς όφελος του λαού είναι μόνο η ισχυροποίηση του

ΚΚΕ για να κατευθυνθεί η πάλη της εργατικής τάξης, του λαού, στην κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Τι «ανάπτυξη» διαφημίζουν και τάζουν

Συνάντηση με τους εκπροσώπους των εργαζομένων της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας είχε η Λούκα Κατσέλη

της «Κοινωνικής Συμφωνίας», προσπαθώντας για μια ακόμη φορά να θολώσει τα νερά και να δείξει πως δήθεν

εργαζόμενοι κι εργοδοσία έχουν κοινά συμφέροντα. Σύμφωνα με το σχετικό δελτίο Τύπου, θέμα της συνάντησης

ήταν η «υπόθεση αναδιάρθρωσης της επιχείρησης την οποία είχε σχεδιάσει και υλοποιήσει ως Υπουργός

Ανάπτυξης πριν από δύο χρόνια». Τι είχε γίνει τότε; Τότε, τον Ιούνη του 2010, όταν η Λ. Κατσέλη ήταν υπουργός

Οικονομίας και Ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ, αποφασίστηκε να γίνει ένα ακόμη δώρο ύψους 62 εκατομμυρίων ευρώ

στην εργοδοσία της ΕΝΚΛΩ, προκειμένου να υπάρξει «ανάπτυξη». Τελικά, αυτή η δόση δεν εκταμιεύτηκε

εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης, ωστόσο, συνολικά η εργοδοσία της ΕΝΚΛΩ δεν έχει παράπονα από την

«αναπτυξιακή πολιτική», που εφάρμοσαν συνολικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Τα αποτελέσματα που αυτού του είδους «αναπτυξιακής πολιτικής» έχει για τους εργαζόμενους αναδεικνύονται

πεντακάθαρα μέσα από το παράδειγμα της ΕΝΚΛΩ. Ο Ομιλος το 1996 πήρε 4,7 δισ. δραχμές, για να μεταφέρει

την παραγωγή ρούχου σε χώρες της Βαλκανικής και αφού το 1999-2000 γιγάντωσε τα κέρδη από το

Χρηματιστήριο, το 2004 πήρε νέα «επιδότηση» 22 εκατ. ευρώ από το κράτος. Αμέσως μετά κλείνει η ΤΡΙΚΟΛΑΝ.

Το 2006 κλείνουν τα ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ Β' και η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ. Ακολουθούν 100 απολύσεις στη ΦΑΝΚΟ κι άλλες 50

στην ΟΤΤΟ ΕΒΡΟΣ. Το 2008, η εταιρεία δηλώνει αδυναμία συνέχισης λειτουργίας και ζητά νέα «επιδότηση» 35

78

εκατ. ευρώ με κρατική χρηματοδότηση. Στη συνέχεια, κλείνουν άλλα τέσσερα εργοστάσια (GALLOP - ΔΟΥΔΟΣ -

ΒΑΦΕΙΑ ΟΙΝΟΦΥΤΩΝ - ΟΤΤΟ ΕΒΡΟΣ). Απολύονται 250 εργαζόμενοι και άλλοι 150 φεύγουν. Αυτή ήταν η

αναπτυξιακή πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού, αυτή είναι η αναπτυξιακή πολιτική που

υπερασπίζονται οι δυνάμεις που δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού. Το 2010,

λοιπόν, ήρθε η Λ. Κατσέλη, για να συνεχίσει την ίδια πολιτική, δίνοντας κι άλλο ζεστό στην εταιρεία. Μάλιστα,

ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση οργάνωναν εκείνη την περίοδο κινητοποιήσεις για να εξασφαλίσει η

εργοδοσία τα «πακέτα» που της έταζαν οι κυβερνήσεις, με το επιχείρημα ότι έτσι οι εργαζόμενοι θα γλιτώσουν

τις δουλειές τους. Τελικά σήμερα ο Ομιλος οδεύει προς οριστικό κλείσιμο. Εκατοντάδες ακόμα οικογένειες θα

μείνουν χωρίς μεροκάματο ενώ ένας κλάδος που συνδέεται με την ανάγκη του λαού σε ποιοτική και φτηνή

ένδυση είναι πλέον γεμάτος εργοστάσια - κουφάρια. Παρ' όλ' αυτά, η πρόεδρος της «Κοινωνικής Συμφωνίας»

κάλεσε τους εργάτες να κάνουν δική τους υπόθεση την υποστήριξη των επιχειρήσεων, δηλώνοντας ότι «με

"κοινωνική συνεννόηση", όπως αυτή που έχει επιτευχθεί στην περίπτωση της ΕΝΚΛΩ (εργαζόμενοι, μέτοχοι,

διοίκηση), είναι εφικτή η παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας με έργα και παρεμβάσεις ουσίας»!

Μάλιστα, η Λ. Κατσέλη αναφέρθηκε στην ανάγκη «παραγωγικής αναδιάρθρωσης όλου του κλάδου της

κλωστοϋφαντουργίας αναδεικνύοντας εκ νέου τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα τα οποία κατά τις τελευταίες

δεκαετίες απωλέσθηκαν λόγω έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού για την ελληνική βιομηχανία»! Εχουν και

θράσος, δηλαδή. Αυτοί που οδήγησαν την ελληνική κλωστοϋφαντουργία σε μαρασμό και διάλυση, αυτοί που

έδιναν τη μία μετά την άλλη τις επιδοτήσεις για να πάρουν οι μεγαλοβιομήχανοι τα εργοστάσια και να τα πάνε

στις γειτονικές χώρες όπου το μεροκάματο είναι πολύ χαμηλότερο, αυτοί οι ίδιοι μιλούν σήμερα για «έλλειψη

στρατηγικού σχεδιασμού». Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα για την ανάπτυξη που τους

διαφημίζουν μπροστά στις εκλογές, «παλιές» και «νέες» πολιτικές δυνάμεις. Επιβεβαιώνεται πως η ανάπτυξη

που υπηρετεί τα κέρδη των επιχειρήσεων μόνο οδυνηρές συνέπειες έχει για το λαό. Στην περίπτωση της

κλωστοϋφαντουργίας, η «ανάπτυξή» τους έφερε για τους εργαζόμενους απολύσεις, διάλυση ενός κλάδου

στρατηγικής σημασίας, απαξίωση παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας (μέσα και από την εφαρμογή της

Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που τσάκισε τη γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή). Αυτή την «ανάπτυξη» οι

εργάτες πρέπει να τη ξεμπροστιάσουν, να την καταψηφίσουν, να την αντιπαλέψουν, με ισχυρό ΚΚΕ, στην κάλπη

και παντού.

Μόνο το ΚΚΕ αποκαλύπτει και οργανώνει ενάντια στον αντίπαλο

«Ακατάσχετα ψέματα» και «προεκλογικό άγχος» εντοπίζει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας

(ΟΙΥΕ) στην κριτική που το ΚΚΕ ασκεί στη στάση της ηγεσίας της σχετικά με την υπογραφή της κλαδικής

Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στον κλάδο. Με χτεσινή της ανακοίνωση η ΟΙΥΕ αναφέρεται σε «μπαράζ των

ψευδολογιών, των λασπολογιών και των ωμών διαστρεβλώσεων της αλήθειας από το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και το

Ριζοσπάστη» και αφιερώνει μια δισέλιδη ανακοίνωση για να κρύψει τη στήριξη που προσφέρει στους

μεγαλεμπόρους. Ισχυρίζεται μεταξύ άλλων ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ«τρέμουν στην ιδέα ότι η ΟΙΥΕ μπορεί ως

συνδικάτο να καταφέρει να διασφαλίσει τη συλλογική προστασία των εργαζομένων και να τους χαλάσει την

"προεκλογική σούπα"».Ισχυρίζεται ακόμα ότι «δεν διαπραγματευόμαστε μειώσεις μισθών» και καλεί σωματεία

και εργαζόμενους σε «αγωνιστική ετοιμότητα για την υπεράσπιση των κατακτήσεών μας»...

Ας απαντήσει η ΟΙΥΕ, δηλαδή η ΠΑΣΚΕ και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που είναι στην ηγεσία

της:

- Οταν μιλούν για την ανάγκη «να επαναθεμελιώσουμε το εργατικό μας δίκαιο και να

επαναπροσδιορίσουμε τους μισθούς μας», τι εννοούν; Και γιατί αυτή η «επαναθεμελίωση» και ο

«επαναπροσδιορισμός» συνοδεύει πάντα την επανάληψη ξανά και ξανά της ανάγκης οι αμοιβές των

79

εργαζομένων να διαμορφωθούν σε ρεαλιστικά επίπεδα, με βάση όχι το ρεαλισμό του πλούτου που

παράγουν οι εργαζόμενοι αλλά του τι μπορεί να δώσει η εργοδοσία, δηλαδή τι της περισσεύει;

- Πώς την εννοούν τη «μη διαπραγμάτευση» μειώσεων των μισθών; Ως επισήμανση - όπου σταθούν κι

όπου βρεθούν, όπως έκανε την περασμένη εβδομάδα και στα αστικά ΜΜΕ το στέλεχος της «Αυτόνομης

Παρέμβασης», δηλαδή του ΣΥΝ, στον κλάδο και γενικός γραμματέας της ΟΙΥΕ - ότι οι επιχειρήσεις

περνούν σήμερα μια πολύ κρίσιμη περίοδο; Και γιατί πρέπει οι εργαζόμενοι να ανησυχούν για τις

δυσκολίες της εργοδοσίας; Μήπως εκείνοι δημιούργησαν την κρίση; 'Η μήπως αν σκύψουν το κεφάλι

θα σταματήσουν οι απολύσεις; Γιατί δήλωσε στη ΝΕΤ, «Πάμε στη διαβούλευση προτείνοντας πάγωμα

μισθών»;

- Υπέγραψαν ή δεν υπέγραψαν πρόσφατα με το ΣΕΛΠΕ σύμβαση που καθήλωνε τους μισθούς στα

επίπεδα του 2009, δηλαδή ουσιαστικά τους μείωνε, με δεδομένο τον καλπασμό και του πληθωρισμού

και της ακρίβειας και της εκτόξευσης του κόστους ζωής; Και ποια είναι η «ετοιμότητα» στην οποία λένε

ότι καλούν όταν και γι' αυτή ακόμα τη σύμβαση που υπέγραψαν με το ΣΕΛΠΕ δεν ενημέρωσαν καν

τους εργαζόμενους.

- Είναι ή δεν είναι τεράστιες οι ευθύνες των συγκεκριμένων συνδικαλιστικών παρατάξεων και των

αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων για τις αυταπάτες με τις οποίες εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους εδώ

και χρόνια; Από τότε που μιλούσαν για την ανάγκη να στηριχτεί η «ανταγωνιστικότητα» (και γι' αυτό οι

ίδιες παρατάξεις υπέγραφαν στη ΓΣΕΕ αυξήσεις 0,99 ευρώ). Από τότε που κατηγορούσαν το ΚΚΕ για

υπερβολές επειδή προειδοποιούσε για τη θύελλα που έρχεται. Τότε που σε διάφορους κλάδους

έφταναν να οργανώνουν ακόμα και «κινητοποιήσεις» για να τσεπώσουν επιδοτήσεις οι εργοδότες

(όπως στην ΕΝΚΛΩ, όπου ο εργοδότης πήρε επιδοτήσεις και μετά απέλυσε εκατοντάδες εργάτες και

έβαλε νέα «λουκέτα») «ζυμώνοντας» στις εργατικές συνειδήσεις την ταξική συναίνεση και

δηλητηριάζοντας το κίνημα με τη λογική ότι οι εργάτες θα σωθούν αν σωθούν και οι επιχειρηματίες;

Μετά από όλα αυτά, πάει πολύ να προσπαθούν από πάνω να χρεώσουν στις ταξικές δυνάμεις την υπονόμευση

των ΣΣΕ. Αυτοί που φρόντισαν με τη δράση τους εδώ και χρόνια να σπείρουν την ηττοπάθεια και τη

μοιρολατρία, να στρώσουν το έδαφος για τις σημερινές ανατροπές.

Το πρόβλημα όλων των συνδικαλιστικών δυνάμεων, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν τα

συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας, είναι ότι τους κομμουνιστές κανείς δεν μπορεί να τους βάλει στο χέρι. Γι'

αυτό ενοχλούνται, επειδή το ΚΚΕ τους ξεμπροστιάζει. Κι είναι κι αυτή η συνεπής στάση του ΚΚΕ και η επίθεση

που δέχεται επειδή αποκαλύπτει και αντιπαλεύει όσους χτυπούν τους εργάτες, που πρέπει να γίνουν κριτήριο

ψήφου και ενίσχυσης του Κόμματος και στις εκλογές.

80

Η Νεανική Ψήφος να είναι ΚΟΚΚΙΝΗ

Θέλουν τους νέους εκτός δράσης

Τα τελευταία χρόνια, διοχετεύεται έντονα στη νέα γενιά το ιδεολόγημα ότι τα κόμματα είναι αυτά που ευθύνονται

για όλα τα προβλήματα του λαού κι ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας μόνοι μας, χωρίς τα κόμματα, μακριά

από κομματικούς σχηματισμούς και ό,τι σχετίζεται με αυτούς, όπως π.χ. οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα

ίδια τα σωματεία. Τα ιδεολογήματα αυτά εμφανίστηκαν σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όπου έντεχνα

πριμοδοτούνταν η αποχή και θέριεψαν με το λεγόμενο «κίνημα της πλατείας», ενώ μεθοδευμένα επιχειρήθηκε να

διοχετευθούν στους φοιτητές όπου διάφοροι μηχανισμοί επιχείρησαν να στήσουν ένα τάχα «κίνημα ανοιχτών

σχολών». Είναι φυσικό, όταν καλλιεργούνται τέτοιες απόψεις, να «πιάνουν» σ' ένα τμήμα νέων ανθρώπων, γιατί

πατούν πάνω στη γενικευμένη απογοήτευση που βιώνει η νέα γενιά. Ομως τα ιδεολογήματα γενικού αφορισμού

των κομμάτων οδηγούν τους νέους είτε στην αποχή από την οποιαδήποτε δράση, είτε σε επικίνδυνους δρόμους

δήθεν «κινημάτων» απόλυτα ελέγξιμων και χειραγωγίσιμων. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή, οδηγούν

στην υποταγή.

Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου δεν είναι λίγη, για να βγουν κάποια σχετικά συμπεράσματα. Στις πλατείες για

παράδειγμα, πράγματι συναντήθηκαν άνθρωποι διαφορετικής κομματικής προέλευσης με κοινό στοιχείο την

απογοήτευση από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Πέρα από την έκφραση και την καταγραφή αυτής της απογοήτευσης και

της αγανάκτησης, η συνάντηση της πλατείας δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά. Ασε που μέσα στο

συνονθύλευμα της πλατείας (και πάνω και κάτω), λειτουργούσαν κανονικότατα οργανωμένες κομματικές ομάδες

από το χώρο του οπορτουνισμού έως και του φασισμού, που υποκριτικά είχαν αφήσει υποτίθεται την κομματική

τους ταυτότητα στην άκρη, αλλά και πάλι τον κομματικό τους λόγο άρθρωναν.

Αντίστοιχα, στο λεγόμενο κίνημα των «ανοιχτών σχολών» τα πράγματα ήταν ακόμα πιο διαυγή. Πρωτοστάτησαν

στη δημιουργία του στελέχη της ΔΑΠ, λέγοντας τα ίδια που λέει και η ΔΑΠ ενάντια στις κινητοποιήσεις.

Βαφτίστηκαν «κίνημα» πριν ακόμα υπάρξουν μέσα στις σχολές από τα αστικά ΜΜΕ και διαφημίστηκαν όσο δεν

παίρνει, ακριβώς γιατί η θέση τους ήταν ενάντια σε κάθε κινητοποίηση, ενάντια σε κάθε μορφή αντίστασης στον

αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο. Ετσι, οι ίδιοι που μιλούσαν για μειοψηφίες, όταν αναφέρονταν σε αποφάσεις

συλλογικών οργάνων που εναντιώνονταν στο νόμο, βάφτισαν «κίνημα» κάποιες ομάδες που παρέμειναν τελικά

ελαχιστότατη μειοψηφία μέσα στις σχολές. Ασε που το υποτιθέμενο αυτό «κίνημα» στηρίχτηκε και από τα

αστικά κόμματα, από τον ΛΑ.Ο.Σ. μέχρι και τη ΔΗΜΑΡ.

Ολοι αυτοί, λοιπόν, που διοχετεύουν ιδιαίτερα στους νέους την προτροπή «μακριά από τα κόμματα» είναι στην

καλύτερη περίπτωση υποκριτές, στη χειρότερη... σε διατεταγμένη υπηρεσία. Αυτό που επιδιώκουν είναι να

σπρώξουν τους νέους μακριά από κάθε μορφή οργανωμένης συλλογικής διεκδίκησης, μακριά από το δρόμο

εκείνο της δράσης για τη βελτίωση της ζωής τους. Σήμερα είναι όσο ποτέ φανερό ότι ατομικές λύσεις στα

προβλήματα δεν υπάρχουν. Απέναντι στη χιονοστιβάδα που τσακίζει δικαιώματα και κατακτήσεις, κανένας δεν

μπορεί να περισώσει για τον εαυτό του ένα διαφορετικό επίπεδο ζωής. Μόνο μέσα από την οργανωμένη

συλλογική δράση μπορεί να μπει ένα φρένο και να ισχυροποιηθούν οι προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτού

81

του συστήματος που έχει μαυρίσει το μέλλον της νέας γενιάς. Κι αυτό σημαίνει ότι σήμερα η επιλογή πρέπει να

είναι ισχυρό ΚΚΕ.

Η αποχή δεν τους τιμωρεί

Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις καταγράφτηκε αυξημένο το φαινόμενο της αποχής, πάνω από τα

παλιότερα συνηθισμένα επίπεδα. Οσοι σκέφτονται και σήμερα μπροστά στις εκλογές την αποχή ως πολιτική

επιλογή και απάντηση απέναντι σε όλα και όλους όσοι έχουν τσακίζει τη ζωή του λαού και της νεολαίας,

χρειάζεται να το ξανασκεφτούν. Η εμπειρία από τις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις δείχνει ότι η

αποχή σε τίποτα δεν εμπόδισε τις κυβερνήσεις που προέκυψαν να πάρουν μέτρα που τσάκισαν το λαό. Η

δύναμη που έχασε στις προηγούμενες εκλογές και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν από μόνη της στοιχείο ικανό να

εμποδίσει τα κόμματα της πλουτοκρατίας να ξεδιπλώσουν την πολιτική τους ενάντια στο λαό. Ισα ίσα, όσο

μεγαλύτερο είναι το ποσοστό της αποχής τόσο περισσότερο συσκοτίζονται οι απώλειες των κομμάτων που

ευθύνονται για όσα έχει φορτωθεί σήμερα ο λαός μας. Και το μέρος αυτής της δύναμης που έφυγε από ΠΑΣΟΚ

και ΝΔ και διοχετεύτηκε στην αποχή κατέληξε... άσφαιρο. Δε θα μπορούσε, εξάλλου, να είναι αλλιώς. Ψέλλισαν

δυο λόγια μετά τις εκλογές για το φαινόμενο της αποχής και τα μηνύματά του και συνέχισαν ανενόχλητοι τη

δουλειά τους.

Ακόμα και μεγαλύτερα να ήταν τα ποσοστά της αποχής, το ίδιο θα γινόταν. Ας σκεφτούμε ότι υπάρχουν άλλες

καπιταλιστικές χώρες όπου παραδοσιακά ψηφίζει το μισό ή και λιγότερο από το μισό του εκλογικού σώματος κι

αυτό σε τίποτα δεν καλυτερεύει τη ζωή του λαού μετά τις εκλογές. Πολύ δε περισσότερο που στις χώρες όπου η

«κουλτούρα» της αποχής είναι μεγαλύτερη, μεταφράζεται και σε αποχή γενικότερα από το κίνημα και τις μαζικές

διαδικασίες του. Γι' αυτό και τα κόμματα της πλουτοκρατίας βολεύονται αντί να ενοχλούνται από την αποχή.

Υπάρχει και κάτι ακόμα: Οποιος επιλέγει την αποχή νομίζοντας ότι τους γυρνά την πλάτη κι έτσι δεν έχει ευθύνη

για την κυβέρνηση που προκύπτει και για το συσχετισμό δυνάμεων που καταγράφεται, κάνει λάθος. Η αποχή

συνδιαμορφώνει το εκλογικό αποτέλεσμα όποιο κι αν είναι αυτό. Και το εκλογικό αποτέλεσμα έχει σημασία, όχι

μόνο ως προς το συσχετισμό των κομμάτων εντός της Βουλής, αλλά έχει σημασία και για το κίνημα. Είναι

αποδεδειγμένο ότι μόνο ο λαός οργανωμένος σε ένα ισχυρό κίνημα μπορεί να βάλει φρένο στη λαίλαπα που θα

συνεχιστεί σφοδρότερη. Για την ισχυροποίηση του κινήματος είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη η ισχυροποίηση

του ΚΚΕ. Ο νέος, λοιπόν, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντιλήφθηκε το προηγούμενο διάστημα την ατομική

προσωπική του ευθύνη μπροστά στα όσα συμβαίνουν και βγήκε στους δρόμους για να βροντοφωνάξει την οργή

του, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να δει και την ευθύνη του μπροστά στην κάλπη των εκλογών.

Και μπορεί η «συμμετοχή στα κοινά» που προσφέρει η αστική δημοκρατία τους, κάθε τέσσερα ή λιγότερα

χρόνια με τις εκλογές, να μοιάζει και να είναι ψευδεπίγραφη, ωστόσο οι εκλογές καταγράφουν συσχετισμό. Ας

σκεφτούμε όμως πόσο ενισχυμένη θα είναι η ουσιαστική καθημερινή συμμετοχή στο κίνημα, στην οργάνωση

του λαού και της νεολαίας στους χώρους δουλειάς, στην ενδυνάμωση των αγώνων, μέσα από την ισχυροποίηση

του ΚΚΕ που μπορεί και πρέπει να σημειωθεί και στις κάλπες των εκλογών.

Οι σπουδαστές να αξιοποιήσουν την πείρα τους

Την πείρα που διαθέτουν από τις συνέπειες της επίθεσης του κεφαλαίου και των κομμάτων του πρέπει να

κάνουν κριτήριο ψήφου οι νέοι και οι νέες που φοιτούν στα ΙΕΚ, και μπροστά στην κάλπη να μην αφήσουν στην

82

άκρη την κατάσταση που βιώνουν στην οικογένειά τους, στη σχολή τους, στους όρους με τους οποίους

εργάζονται ή κάνουν την πρακτική τους. Στην πλειοψηφία τους οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες είναι παιδιά

λαϊκών οικογενειών, οι γονείς τους είναι σε πολλές περιπτώσεις απλήρωτοι, άνεργοι ή απολυμένοι. Αυξάνεται ο

αριθμός των σπουδαστών που δουλεύουν ή ψάχνουν δουλειά προκειμένου να αντεπεξέλθουν στα έξοδα της

σχολής τους. Ως νέοι εργαζόμενοι, κάτω των 25 ετών οι περισσότεροι, αντιμετωπίζουν το τσάκισμα του μισθού

τους στα 511 ευρώ μεικτά για 8ωρη δουλειά, ακόμα λιγότερα για μερική απασχόληση. Η πρακτική άσκηση στα

πλαίσια της σχολής τους ισοδυναμεί με απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία και το πιο σημαντικό που τους

μαθαίνει είναι να δουλεύουν χωρίς δικαιώματα.

Το κόστος της φοίτησης στα δημόσια ΙΕΚ γίνεται σήμερα για πολλούς σπουδαστές δυσβάσταχτο. Τα δίδακτρα,

που καθιερώθηκαν με την ίδρυση των ΙΕΚ από το ΠΑΣΟΚ, διατηρήθηκαν και αυξήθηκαν από τις κυβερνήσεις

της ΝΔ και σήμερα ανέρχονται σε 367 ευρώ κάθε εξάμηνο. Είναι διπλάσια, δηλαδή 734 ευρώ, για σπουδαστές

που δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα. Από την τσέπη τους πρέπει επίσης να πληρώσουν τα αναλώσιμα που

απαιτεί η ειδικότητά τους, ακόμα και τις φωτοτυπίες, που συχνά παίζουν το ρόλο των βιβλίων. Φέτος,

σπουδαστές που αδυνατούν να πληρώσουν τα δίδακτρα βρέθηκαν μπροστά στην απειλή της διαγραφής από τις

σχολές τους, αφού η συμμετοχή στις εξετάσεις προϋποθέτει να είναι... ταμειακώς εντάξει. Η απάντηση της

κυβέρνησης στην κατάσταση αυτή είναι η κοροϊδία της «επιταγής αρχικής επαγγελματικής κατάρτισης».

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που θα επιστρέψει σε όσους γίνουν δεκτοί το ακριβές ποσό των διδάκτρων, ενώ

οι μετανάστες και πάλι θα πρέπει να πληρώσουν άλλα τόσα. Το πρόγραμμα όμως δεν καλύπτει ούτε τους

μισούς σπουδαστές, ενώ ανάμεσα στις 14.000 που υπολογίζεται ότι θα είναι οι δικαιούχοι θα

συμπεριλαμβάνονται και σπουδαστές ιδιωτικών ΙΕΚ. Ενα αγνώστων ακόμα διαστάσεων μέρος του

προϋπολογισμού του προγράμματος θα καταλήξει δηλαδή στα ταμεία των επιχειρήσεων που θα συμμετέχουν.

Ας σκεφτούν οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες ποιες δυνάμεις αντιδρούν και αντιστέκονται στην κατάσταση

αυτή: Τα μέλη της ΚΝΕ μέσα στις σχολές της κατάρτισης όλο το προηγούμενο διάστημα μπήκαν μπροστά σε μια

σειρά κινητοποιήσεις. Απαίτησαν την κατάργηση των διδάκτρων, πάλεψαν για να μη βρεθεί εκτός σχολής

κανένας σπουδαστής, Ελληνας ή μετανάστης, επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει. Διεκδίκησαν βιβλία,

αναλώσιμα και αναβαθμισμένες υλικοτεχνικές υποδομές, ασφάλιση και πληρωμή της πρακτικής άσκησης με

βάση τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Συζήτησαν για την ανάγκη οργάνωσης της πάλης και

κάλεσαν τους σπουδαστές να συγκροτήσουν επιτροπές αγώνα, να συσπειρωθούν στους συλλόγους τους και να

γραφτούν στα ταξικά σωματεία.

Οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες μπορούν να καταδικάσουν τα κόμματα που στόχο τους έχουν να

εφοδιάζουν τις επιχειρήσεις με εργαζόμενους φθηνούς και χωρίς δικαιώματα, που εγκλωβίζουν τη νεολαία

ανάμεσα στη διά βίου κατάρτιση, τη δουλειά με μισθό πείνας και την ανεργία. Να συστρατευθούν με το ΚΚΕ

στην κάλπη και στους αγώνες και να στείλουν με την ψήφο τους μήνυμα πως η νέα βάρδια της εργατικής τάξης

αρνείται να πληρώσει την κρίση του κεφαλαίου, δεν δέχεται να θυσιάσει τα δικαιώματά της για τα κέρδη του,

παλεύει και διεκδικεί όλα όσα δικαιούται και σήμερα της στερούν.

Κόντρα στις συμβουλές υποταγής

Συμβουλές στη νεολαία έδωσε, μέσω της «Καθημερινής» (14 - 15/4), ο Στάθης Καλύβας, καθηγητής στο «Γέιλ»

και γνωστός για τον αντικομμουνισμό του και τη λατρεία του για το καπιταλιστικό σύστημα. Ο Σ. Καλύβας

«χώρισε» τους νέους σε τρεις κατηγορίες και τους ...τάραξε στις συμβουλές.

Πρώτη κατηγορία αποτελούν οι νέοι που σπουδάζουν ακόμα και τους συμβουλεύει να αναπτύξουν τις

«δεξιότητές» τους. Ο ίδιος εξηγεί τι εννοεί «δεξιότητες» με ορισμένα παραδείγματα: «Αριστη γνώση αγγλικών»,

83

«συνθετική και αναλυτική ικανότητα», «χειρισμό του γραπτού λόγου», «γνώση μαθηματικών και στατιστικής».

Στους νέους που σπουδάζουν δεν προτείνει, καν, την προσπάθεια για μόρφωση στο αντικείμενό τους, αλλά ένα

...μάνατζμεντ των γνώσεών τους, για να βρίσκουν δουλειές σε διαφορετικές ειδικότητες, ν' αλλάζουν έξι, επτά

επαγγέλματα. Στο άρθρο του, άλλωστε, το λέει ξεκάθαρα: Οι δεξιότητες «καθιστούν δυνατή τη μελλοντική

μετακίνηση ανάμεσα σε διάφορες ειδικότητες»...

Στην πρώτη κατηγορία ο Σ. Καλύβας εντάσσει και τους νέους που έχουν πάρει το πτυχίο τους και θέλουν να

κάνουν μεταπτυχιακό. Τους συμβουλεύει να δουλέψουν πρώτα για μια διετία και μετά να προχωρήσουν σε

μεταπτυχιακές σπουδές. Τι εννοεί δουλειά ο Σ. Καλύβας; «Προσανατολισμός προς το εξωτερικό είτε μέσω

μισθωτής εργασίας, είτε μέσω του διεθνούς εθελοντισμού»! Τέτοιου είδους δουλειές προτείνονται γενικά απ' την

ΕΕ μέσω της λεγόμενης κινητικότητας. Δουλειά στην «ευρωπαϊκή αγορά» για λίγα ευρώ, για εμπειρία,

εθελοντικά για να συμπληρωθεί ένα ακόμα στοιχείο στο βιογραφικό και οι επιχειρήσεις να έχουν στρατιές

απλήρωτων ή κακοπληρωμένων εργαζομένων.

Τη μετανάστευση για δουλειά ο Σ. Καλύβας την προτείνει γενικά. Μάλιστα, στους νέους που έχουν ολοκληρώσει

τις σπουδές τους προτείνει «ανεπιφύλακτα τη μετανάστευση, αφού ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση η

ανάκαμψη θα πάρει χρόνο»! Με λίγα λόγια, λέει ότι στην Ελλάδα είστε καταδικασμένοι, βρείτε την τύχη σας

αλλού, σε κάποιον εργασιακό «παράδεισο». Βέβαια, ο καθηγητής του «Γέιλ» ξέρει πολύ καλά ότι η κρίση έχει

επηρεάσει και οξύνεται στις περισσότερες χώρες της ΕΕ και η ανεργία αυξάνεται παντού. Τι προτείνει, τελικά;

Αντί για περιπλάνηση για ένα μεροκάματο στην Ελλάδα, περιπλάνηση για ένα μεροκάματο στην Ευρώπη!

Υπάρχει και τρίτη κατηγορία νέων που συμβουλεύει ο Σ. Καλύβας, αυτούς που για «διάφορους λόγους δεν

θέλουν ή δεν μπορεί να φύγουν» και τους προτείνει «ευκαιρίες» μέσα στην κρίση!

Πρακτικά, μέσα σ' ένα άρθρο «μαζεύει» όλη την πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τους

στόχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εμφανίζει τις σπουδές κάτι σαν ...χόμπι, το οποίο με την κατάλληλη

«γαρνιτούρα» (πιστοποιητικά, «δεξιότητες» κ.ά.) θα φέρει την καταξίωση! Ο Σ. Καλύβας απευθύνεται σε όλους

τους νέους, επαναλαμβάνει τις θεωρίες περί άξιων, που πετυχαίνουν, και ανάξιων που είναι καταδικασμένοι

(όσοι «επιθυμούν να δουλέψουν σκληρά και να δημιουργήσουν» κ.ά.). Αυτό που χρειάζεται να σκεφτούν οι νέοι

από τέτοιου είδους αναλύσεις (οι οποίες εκφράζουν τον πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής) είναι όχι μόνο πως

τους ξανατάζουν ένα σκονισμένο «αμερικάνικο όνειρο» σε ευρωενωσιακή εκδοχή, αλλά ότι τους κοροϊδεύουν

κατάμουτρα. Τέτοιες λύσεις και προτάσεις οδηγούν απευθείας στην κατασκευή του αυριανού εργαζόμενου,

όπως τον απαιτούν οι πολυεθνικές. Τους πολλούς τους θέλουν φθηνούς, αναλώσιμους, ευέλικτους και χωρίς

απαιτήσεις, γιατί δε θα γνωρίζουν κάτι συγκεκριμένο! Μαζί με αυτά τα χαρακτηριστικά θέλουν κι ένα ακόμα: Να

αισθάνεται ο εργαζόμενος ότι διαρκώς πρέπει να κυνηγάει την τύχη του και να πιστεύει ότι φταίει αυτός που

αλλάζει δουλειές ή βρίσκεται στην ανεργία!

Κόντρα σε κάθε εξάρτηση

Κάθε νέος και νέα πρέπει να σταθεί μπροστά στην κάλπη με οργή απέναντι σ' εκείνους που έχουν προσχεδιάσει

και καρτερούν θανάτους, εκείνους που θέλουν να αφανίσουν με κάθε είδους «παραμύθα» ψυχές και

συνειδήσεις. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και ΛΑ.Ο.Σ. (κι άλλα κόμματα που έχουν ξεπηδήσει από τα

παραπάνω) εδώ και χρόνια δουλεύουν απ' το ίδιο μετερίζι προωθώντας ένα μαζικό έγκλημα, αξιοποιώντας

περισσότερο από ποτέ ένα από τα ισχυρότερα όπλα του συστήματος, τα ναρκωτικά, των οποίων η χρήση

παίρνει πλέον και στη χώρα μας επιδημικές διαστάσεις.

Στην Ελλάδα το 80% των ναρκωτικών έρχεται από τη θάλασσα, δηλαδή με τις πλάτες του εφοπλιστικού

κεφαλαίου. Παρ' όλα αυτά ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ υποστηρίζουν ότι «με την αποποινικοποίηση των

84

ναρκωτικών θα χτυπηθεί το παράνομο εμπόριο». ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ ισχυρίζονται ότι «η

νομιμοποίηση των ναρκωτικών θα μειώσει τη ζήτησή τους». Την ίδια στιγμή το Αφγανιστάν - όπου μετά την

επέμβαση των αμερικανικών στρατευμάτων καλλιεργείται το 95% της παγκόσμιας παραγωγής ηρωίνης - έχει

ήδη απόθεμα παραγόμενης ηρωίνης πάνω από 12.000 τόνους, που επαρκεί για τη ζήτηση των επόμενων 2,5

ετών, ενώ η καλλιέργεια οπιούχου παπαρούνας θα επεκταθεί και στις 34 επαρχίες της χώρας, από τις 10 που

ήταν μέχρι σήμερα.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ σ' όλους τους τόνους βαφτίζουν σκόπιμα το χρήστη «χρόνιο ασθενή που δε

γιατρεύεται», προκειμένου να μένει ανήμπορος και εξαρτημένος μέχρι την τελευταία του πνοή από τη νόμιμη

κρατική πρέζα που θα χορηγείται εντός ή εκτός νοσοκομείων. Αποκρύπτουν ότι κάθε χρόνο από τα «στεγνά»

προγράμματα του ΚΕΘΕΑ βγαίνουν νικητές στη μάχη για την ελευθερία, μακριά από όλα τα ναρκωτικά,

τουλάχιστον 200 νέοι άνθρωποι. Τα ίδια κόμματα προπαγανδίζουν την «αθωότητα της κάνναβης», όταν

ηκάνναβη σχετίζεται με έναν αυξημένο αριθμό επειγόντων εισαγωγών σε νοσοκομεία, η χρήση της συνδέεται με

αυξημένο κίνδυνο ψυχωσικών διαταραχών και σχιζοφρένειας, όταν το 1/4 των εξαρτημένων της Ευρώπης ζητάει

απεξάρτηση από την κάνναβη, που είναι η δεύτερη ουσία κατάχρησης μετά την ηρωίνη. Στη Βρετανία, το 65%

των αναγνωστών συγκεκριμένου μουσικού περιοδικού της χώρας έκαναν συστηματική χρήση χαπιών

«έκσταση» γιατί παρουσιαζόταν ως τρόπος διασκέδασης της μουσικής σκηνής ρέιβ που προβάλλει το

περιοδικό. Αν μόνο μέσα από τις σελίδες ενός περιοδικού οι συνέπειες είναι τόσο τραγικές, τι θα συμβεί όταν τα

ναρκωτικά κυκλοφορούν ελεύθερα και η πρόσβασή τους σ' αυτά είναι εύκολη και απενοχοποιημένη;

Η ψήφος στις 6 Μάη να είναι κόκκινο χτύπημα. Σε όλους εκείνους που προσποιούνται τους «αριστερούς», τους

«προοδευτικούς» και υπονομεύουν την αξία της ανθρώπινης ζωής, σε σπρώχνουν στη λάθος «επιλογή», θέλουν

τα παιδιά σου κουλουριασμένα να επαιτούν μισό ευρώ, στερώντας τους ακόμη και το δικαίωμα να σηκωθούν

ξανά. Να είναι κόκκινο χτύπημα σ' εκείνους που κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια και έχουν παίξει καθοριστικό

ρόλο τόσο στην εξάπλωση του προβλήματος όσο και στην οικονομική θηλιά που έχουν βάλει στην πρόληψη,

στην απεξάρτηση, στην κοινωνική επανένταξη, δηλαδή στην αντιμετώπισή του.

Βαθύ κόκκινο. Γιατί το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που λέει ξεκάθαρα και αταλάντευτα όχι σε όλα τα

ναρκωτικά. Δίνει στο πλευρό χιλιάδων παιδιών που έπεσαν στα γρανάζια της εξάρτησης και των οικογενειών

τους τη μάχη για την ελευθερία. Είναι το μοναδικό κόμμα που αγωνίζεται σταθερά ενάντια σε κάθε είδους

εξάρτηση. Για να ορίζει ο ίδιος ο λαός τη ζωή του, την αξιοπρέπεια και τη λευτεριά του.

Δεν είναι «όλοι ίδιοι»

Τα συνθήματα που διοχετεύονται στους νέους ότι για τη σημερινή κρίση και τις συνέπειές της που επιβάλλουν

στον λαό να τις πληρώνει, φταίνε γενικά «οι 300 της Βουλής» ή «φταίνε τα κόμματα», δεν είναι βέβαια

καινούρια. Βρίσκουν έδαφος όμως στην απογοήτευση και την αποστροφή της νέας γενιάς για όλα όσα ζει και

για το μέλλον που της έχουν ετοιμάσει. Κι έχουν δίκιο οι νέοι να είναι απογοητευμένοι και οργισμένοι για την

πολιτική που έχουν γνωρίσει από τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν, αλλά και από προτάσεις τάχα

αντιπολιτευτικές που δεν οδηγούν όμως πουθενά, που εγκλωβίζουν σε διαφορετικά μείγματα διαχείρισης εντός

του σάπιου συστήματος.

Τα κόμματα δεν είναι όλα ίδια. Αυτό που δίνει την αίσθηση της ομοιότητας μεταξύ των περισσότερων κομμάτων

είναι το γεγονός ότι διαφέρουν μόνο σε επίπεδο διαχείρισης και τακτικής στα πλαίσια του ίδιου συστήματος. Για

παράδειγμα ένας νέος άνθρωπος εισπράττει ότι η ζωή του, η προοπτική και τα προβλήματά του δεν ήταν πολύ

διαφορετικά όταν στην κυβέρνηση ήταν η ΝΔ ή μετά το ΠΑΣΟΚ ή τώρα και τα δυο κόμματα μαζί. Κι αυτό είναι

σωστό. Σ' αυτές τις εκλογές επίσης, έχουν ξεπηδήσει μέσα από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μια σειρά

85

μικρότερα κόμματα, που όμως και πάλι οι διαφορές τους είναι σε επιμέρους διαχειριστικά ζητήματα, που σε

τίποτα δεν θα βελτιώσουν ουσιαστικά τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του «όλοι ίδιοι

είναι». Οπως επίσης, η αίσθηση αυτή ενισχύεται από τις θέσεις και τη στάση των οπορτουνιστικών δυνάμεων,

καθώς η στρατηγική τους δε φεύγει έξω από τα όρια αυτού του συστήματος κι αυτό, όταν δεν οδηγεί απευθείας

στη συναίνεση με τα κόμματα της κυρίαρχης πολιτικής, οδηγεί σε αντιφάσεις κι ανεφάρμοστες θέσεις.

Στον αντίποδα όλων των παραπάνω είναι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να μπει στο τσουβάλι του «όλοι ίδιοι

είναι». Από τη μια γιατί είναι στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης και του αγώνα για τα δικαιώματα του λαού κι

από την άλλη γιατί η πολιτική του πρόταση είναι ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Γι' αυτό και είναι

ρεαλιστική. Γιατί δεν μπορείς να μιλάς για ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών εντός του καπιταλιστικού

συστήματος, αλλά με την κατάργηση των καπιταλιστών και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα

απελευθερωθούν τεράστιες δυνάμεις και πλούτος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Αυτό προϋποθέτει

αποφασισμένο λαό και ισχυρό ΚΚΕ για ισχυρό κίνημα.

Ολοι όσοι έντεχνα καλλιεργούν στις νεανικές συνειδήσεις λοιπόν, το «όλοι ίδιοι είναι», θέλουν ακριβώς να

εμποδίσουν τη συνάντηση των νέων με την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Οι νέοι που προέρχονται από

τα λαϊκά στρώματα είναι αυτοί που πρώτα και κύρια έχουν συμφέρον από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Γιατί

μπορούν να απολαύσουν τους καρπούς της λαϊκής οικονομίας. Η σημερινή καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά και

η όποια καπιταλιστική ανάπτυξη την ακολουθήσει θα είναι αναιμική. Σ' αυτή την προοπτική, λαός

προετοιμασμένος και αποφασισμένος να πάρει την τύχη του στα χέρια του, μπορεί να κάνει την ανατροπή. Αυτή

η προοπτική χτίζεται από σήμερα. Κάθε μάχη, κάθε βήμα μετράει. Γι' αυτό τώρα ισχυρό ΚΚΕ.