Δέφτερη ΑνάγνωσηΕναλλακτική Πληροφόρηση

Website: http ://2 ha - cy . blogspot . com / Facebook: www.facebook.com/DefteriAnaynosi

Twitter: www.twitter.com/DefteriAnaynos1 Ειδήσεις για τη βδομάδα και σχόλια για τις εξελίξεις

Περιεχόμενα του τεύχους 10-17 Ιανουαρίου 2015: Τεύχος 140

TΟΠΙΚΑ Αναζητείται τρύπα του Βελονιού,σελ. 3 Ποιός είναι ο κ. Σάντης και τι εκπροσωπεί στο δικαστικό

κατεστημένο:Μια ενδιαφέρουσα υπόθεση από το 2004 – είναι αληθεια ότι όταν υπήρξε καταγγελία εναντίον του, από οικιακή εργαζόμενη, απειλούσε ότι «είναι δικαστής» και μπορεί να κάνει/διατάξει διαφορα; σελ. 5

Η εικονική πραγματικότητα μιας δίκης: Αν ο Λίλλης δεν είναι ο «ιθύνων νους», τότε δεν υπήρξε αδίκημα, αφού αυτός αγόρασε και πούλησε το χωράφι, «λεηλάτησε τα ταμεία» κατά τα ΜΜΕ, κοκ;..και αν δεν υπήρξε αδίκημα στην αγοραπωλησία, τότε γιατί καταδικάστηκαν άνθρωποι που δεν πήραν χρήματα και απλώς έκαναν εκτίμηση μιας εμπορικής πράξης; σελ. 16

Η εγκυρότητα, η αξιοπιστία και η εντιμότητα στις εκπομπές της Κρατικής μας τηλεόρασης: Το ΡΙΚ, η αξιοπιστία και η Λάρνακα, σελ. 25

Οι ανεμόμυλοι και το καθήκον της Δημόσιας Σφαίρας να κρίνει: πότε οι αποφάσεις του δικαστηρίου είναι δείγμα «μπανανίας» και «παττιχάρηδων» και πότε είναι «ιερός θεσμός», σελ. 29

Η σκανδαλολογία και οι «δίκες μέσω πρωτοσέλιδων» σαν κόλπο του «επιλεκτικά προβαλλομένου»: Αφού απαλλάγηκαν οι εργολάβοι στην Πάφο, βρέθηκε και ο «χαμένος αγωγός» ενώ στο σκάνδαλο

1

της ΚΟΠ οι αναφορές είναι προσεγμένες – χωρίς κόμματα όταν είναι «ημέτεροι»; σελ. 35

ΔΙΕΘΝΗ «Θεός και Κράτος» στο παγκόσμιο χωριό: Ο αόρατος πόλεμος και

οι δολοφονίες των σκιτσογράφων στο Παρίσι, σελ. 38 Βέβηλες στιγμές και συγκριτικά όρια [αυτό] λογοκρισίας: Από τον

«Τελευταίο πειρασμό» του Καζαντζάκη μέχρι του «Σατανικούς στίχους» του Ρουσντι, σελ. 45

ΚΙΝΗΜΑΤΑΤο κλίμα των «γιορτών» ξεκαθαρίζει μόνο έξω απο ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης!!! σελ. 50

ΣΠΟΝΤΕΣ, σελ, 51

ΑΠΟΨΕΙΣ Η Μαρτυρία-εκδοχή της Εργαζόμενης στην οικογένεια Σάντη για τα

γεγονότα του 2004, σελ. 65 Ομιλία-Χαιρετισμός του κ. Σάντη, σελ. 68

2

ΤΟΠΙΚΑ

Αναζητείται τρύπα του Βελονιού

Υπενθυμίζουμε μερικές εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν:

α) Πριν μερικούς μήνες, οι συνομιλητές έδιναν την εντύπωση ότι οι δικοινοτικές συνομιλίες πλησίαζαν στη φάση του πάρε- δώσε. Στην τελευταία τους, δηλαδή, φάση.

3

β) Πριν μερικούς μήνες, η Κύπρος αισθανόταν ... μεγαλύτερη. Υπήρχε ενθουσιασμός για το υποθαλάσσιο αέριο και ενδεχομένως πετρέλαιο.

γ) Πριν μερικούς μήνες, η Κύπρος είχε υπογράψει συμφωνίες συνεργασίας με δύο κακόφημους γείτονες της που ξαφνικά φόρεσαν ζώνη αγνότητας, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Αμφότεροι παραγωγοί υδρογονανθράκων. Τότε, γινόταν λόγος για γεωστρατηγικά τρίγωνα με την Ελλάδα να αποτελεί τη μία γωνία. Αν θυμάστε, εν πομπαίς και οργάνοις είχε υπογραφεί και μία τριμερής συμφωνία με Αίγυπτο και Ελλάδα.

δ) Ο κ. Μπάιντεν των Ηνωμένων Πολιτειών είχε αποκαλέσει την Κύπρο στρατηγικό εταίρο και αρκετοί στην Κύπρο άρχισαν να νιώθουν ότι η τύχη τους αλλάζει.

ε) Και ξαφνικά, η Τουρκία έστειλε το Μπαρπαρός να κάνει έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ.

στ) Αμέσως, η Ελληνοκυπριακή πλευρά εγκαταλείπει κορδωτή και με ομοφωνία των κομμάτων το τραπέζι του Διαλόγου. Θα επιστέψει, λέει, στο διάλογο, αν η Τουρκία εγκαταλείψει την ΑΟΖ και δώσει διαβεβαιώσεις ότι δεν θα ξαναεπιστρέψει.

ζ) Ο καιρός περνά, μια ανησυχία καταλαμβάνει την πολιτική ηγεσία για τις προθέσεις της Τουρκίας και κλείνει το μάτι στον κ. Άιντα να πάρει κάποιο μήνυμα επανεκκίνησης.

η ) Και η ... Τουρκία εκδίδει νέες τετράμηνες ναφτέξ....

Υπενθυμίζουμε ότι για να εγκαταλείψει τις συνομιλίες ο κ Αναστασιάδης έκανε τρεις συνεδρίες του εθνικού συμβουλίου και

μίλησε με όλους τους σοφούς που τον συμβουλεύουν για το Κυπριακό.

Χτές, όλη μέρα συνεδρίαζε πάλι με την αφρόκρεμα της εξωτερικής μας πολιτικής.

Προφανώς, γυρεύει βελόνι για να περάσει από την τρύπα του. Ξαφνικά, η Ελλάδα, το Ισραήλ και η Αίγυπτος είναι πολύ μακρυά. Αλλά και οι ΗΠΑ δεν

4

φαίνονται πλέον τόσο ισχυρές. Η δε Ρωσία, μετά την κόντρα με την Ευρώπη για την Ουκρανία αναβάθμισε τις σχέσεις της με την Τουρκία.

ΥΓ 1: Με άλλη πλατφόρμα η Noble πάει στη τουρκική ΑΟΖ της Μαύρης Θάλασσας για έρευνες πετρελαίου

Ποιός είναι ο κ. Σάντης και τί εκπροσωπεί στο δικαστικό κατεστημένο;

Μια ενδιαφέρουσα υπόθεση από το 2004 – είναι αλήθεια ότι, όταν υπήρξε καταγγελία εναντίον του,

από οικιακή εργαζόμενη, απειλούσε ότι «είναι δικαστής» και μπορεί να κάνει/διατάξει διάφορα;[Και αν αληθεύει μπορεί να είναι αντικειμενικός δικαστής,

ένα άτομο που κατηγορήθηκε για παρέμβαση στην εκτελεστική εξουσία για να «διευθετηθεί» καταγγελία

εναντίον του;]

5

Η απόφαση του κ. Σάντη να κηρύξει αξιόπιστο τον κ. Λίλλη, να κάνει ότι δεν υπήρξαν οι ηχογραφήσεις που έδειχναν συνδιαλλαγή στην οικοδόμηση της δίκης από την εισαγγελία – αλλά και η αντιφατική απόφαση του, επαναφέρουν ένα ζήτημα το οποίο ήταν κεντρικό στην προσπάθεια εκδημοκρατισμού των θεσμών – τουλάχιστον μέχρι το 2009, όταν ομάδες πολιτών αντέδρασαν οργισμένα στην αθώωση αστυνομικών [μελών της κρατικής κατασταλτικής εξουσίας] για ξυλοδαρμό πολιτών. Ο ξυλοδαρμός είχε καταγράφει σε βίντεο, αλλά το δικαστήριο δεν τον αποδέχτηκε. Όπως και τώρα με τις ηχογραφήσεις. Βέβαια, μερικοί από αυτούς που φώναζαν τότε, τώρα για μικροκομματικούς λόγους κρύφτηκαν πίσω από τον δήθεν σεβασμό στους θεσμούς – όταν έγραφαν «Μπανανία αυτή είναι η δικαιοσύνη σου»1 ή αποκαλούσαν μέλη του ανώτατου "παττιχάρηδες"2 δεν υπήρχε τέτοιο θέμα..

Μια πτέρυγα του δικαστικού κατεστημένου θεωρούσε [θεωρεί;] τον εαυτό της προνομιούχο με απολυταρχικά δικαιώματα; Από τις

1 Πρωτοσέλιδη αναφορά στον Πολίτη 21/3/ 20092 Α. Μιχαηλίδης, Φιλελεύθερος Αύγουστος 2013. Στις 29/8 λ.χ. με εμφανή δυσφορία αποκάλεσε και τους τέως δικαστές «παττιχάρηδες» υιοθετώντας μια ορολογία του κ. Κωνσταντινίδη που είχε ιστορικά απωθημένα με τον Πική. Ο λόγος της δυσφορίας ήταν ότι η επιτροπή του κ. Πική εμφανίστηκε τελικά να είναι «μη-αξιόπιστη» αν όχι παράτυπη [λόγω της υποτιθέμενης άγνοιας εκ μέρους των μελών της για τον νόμο διορισμού τους] και άρα να μην μπορεί να κάνει την επίθεση [την οποία έλπιζε ο κ. Μιχαηλίδης] ενάντια στον κ. Χριστόφια. Το μαράζι του κ. Μιχαηλίδη ήταν έκδηλο και απέδιδε ευθύνες και στον «κ. Γ. Πική, ένα από τους πιο έγκυρους και έμπειρους νομικούς μας..». Ο οποίος, όμως, δεν αντεληφθηκε, τα γέρημα, την παρανομία διορισμού από την κυβέρνηση, την οποία υποτίθεται θα διερευνούσε. Κατέληγε, λοιπόν, «Από παττιχάρηδες, άλλο τίποτα αυτές τις μέρες». Τότε ήταν οκ η κριτική.

6

απαγορεύσεις του Πική μέχρι την εξέγερση των δικηγόρων το 2001Η στάση του κ. Σάντη στη δίκη με χαρακτηριστική στιγμή, όταν απαγόρευσε σε δικηγόρο να διερευνήσει περαιτέρω τις παροχές σε μάρτυρες3 που έδειχνε/τεκμηρίωνε την πιθανότητα εξαγοράς μαρτύρων από την εισαγγελία, είναι λοιπόν θέμα προς διερεύνηση. Αναζητώντας, λοιπόν, την εικόνα του κ. Σάντη στα δικαστικά δεδομένα, φαίνεται ότι ο εν λόγω δικαστής ανήκει στην πτέρυγα του κ. Πική, ο οποίος σε μια γραφική στιγμή διαμάχης με τον κ. Κωνσταντινίδη της Αλήθειας [ο οποίος έπαθε επίσης ολική έκλειψη μνήμης] του απαγόρευσε να σχολιάζει τις αποφάσεις του. Ο κ. Σάντης φέρεται να είχε μια ανάλογη υπόθεση. Αυτή η εικόνα των δικαστών είχε προκαλέσει και μια έκρηξη των δικηγορών το 2001, όταν μετά από σχόλιο δικηγόρου ότι οι δικαστές αντάλλασσαν μηνύματα μεταξύ τους και αγνόησαν τη διαδικασία αγόρευσης του δικηγόρου, η αυταρχική τάση στο κυπριακό δικαστικό σύστημα, διέταξε τη σύλληψη του δικηγόρου που τόλμησε να υποδείξει το οφθαλμοφανές.4

Από τότε υποχώρησε, κάπως, ο αυταρχισμός των δικαστών-προυχόντων [ίσως και με τις προσθήκες νεώτερων και πιο εξοικειωμένων με την δημοκρατία δικαστών] αλλά μερικοί προφανώς δεν μπορούν να αλλάξουν.

Γενικά, η εικόνα του κ. Σάντη, σύμφωνα με πληροφορίες που συλλέξαμε, είναι αυτή του «επιλεκτικής αυστηρότητας», όπως το έθεσε ένα πληροφοριοδότης που προτιμά να μείνει ανώνυμος «από τον φόβο των Δράκων». Και παρά το ότι ρητορικά φαίνεται να αρέσκεται να παίζει με εκφράσεις όπως «αντίβαρο στους κατασκευαστές των τεχνητών ομοφωνιών της κοινής γνώμης», συχνά φαίνεται να κάνει ακριβώς το αντίθετο- συμβαδίζει με αυτό που μπορεί να ονομαστεί και «κλίμα [αν όχι δίκες] των πρωτοσέλιδων»5 όπως φάνηκε στην δίκη της Δρομολαξιάς. Και

3 «..ο δικηγόρος Γιώργος Παπαϊωάννου ζήτησε την άδεια από το Δικαστήριο για να υποβάλει σειρά ερωτήσεων στην Αθηνά Κώστα, αναφορικά με τις δύο επιστολές. Μεταξύ των ερωτήσεων αυτών ήταν πώς αποφάσισε ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ότι το ποσό που όφειλε ο Βλαδίμηρος Φαντούσης στην Υπηρεσία ΦΠΑ ήταν 165 χιλιάδες ευρώ και όχι 600 χιλιάδες και γιατί ο Γενικός Εισαγγελέας αποδέχθηκε να πληρώνει (ο Φαντούσης) μόνο 500 ευρώ μηνιαίως μέχρι την εξόφληση του ποσού (165.000 ευρώ), χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι τόκοι (17.000 το χρόνο). Ωστόσο, ο Πρόεδρος του Κακουργιοδικείου δεν επέτρεψε να υποβληθούν οι συγκεκριμένες ερωτήσεις." http://www.newzup.com/index.php?id=26267

4 http://www.makarios.eu/cgibin/hweb?-A=509&-V=stiles5 Από την δημοσίευση χαιρετισμού του σε νέους δικηγόρους, ο οποίος δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο μετά από την απόφαση της δίκης της Δρομολαξιάς, με τίτλο «Η αλήθεια που αναζητεί το

7

όπως φάνηκε στη "δίκη της Δρομολαξιάς", όταν ένας κατηγορούμενος μετονομαστεί σε μάρτυρα, και έχει άρα την υψηλή προστασία, ο κ. Σάντης μπορεί να γίνει και πολύ προστατευτικός. Μερικοί, όπως θα έλεγε και ο Θεοτοκάς τον οποίο φαίνεται να συμπαθεί ο κ. Σάντης, φαίνεται να «έχουν προβάδισμα».

Το 2004, η οικιακή βοηθός του κ. Σάντη κατήγγειλε τον εργοδότη της για παραβίαση συμβολαίου [… η ίδια το έθεσε ότι «κουράστηκε»] και ζήτησε να της επιτραπεί να φύγει από την συγκεκριμένη εργασία. Μόλις, όμως, η κοπέλα προέβη στην καταγγελία, ξαφνικά συνελήφθη ο φίλος της ο οποίος, φέρεται να εργαζόταν ως κηπουρός στου κ. Σάντη και ήταν επίσης αλλοδαπός. Το τμήμα μετανάστευσης θεώρησε, ουσιαστικά, ότι ήταν παράνομος. Όμως, αυτό θέτει κατ’αρχήν το ερώτημα για την συνέπεια του δικαστή – ένας δικαστής παραβιάζει τον νόμο στην εργοδότηση αλλοδαπών που δεν βρίσκονται στην Κύπρό, σύμφωνα με τις τυπικές και νομότυπες διαδικασίες; Και τους εργοδοτεί σε εργασίες που ενδεχομένως δεν επιτρέπεται;

Αναζητώντας, λοιπόν, πληροφορίες για αυτό το εκφραστικό άτομο του δικαστικού κατεστημένου του παρελθόντος, το οποίο πέταξε στην επιφάνεια η απόφαση για την Δρομολαξιά, βρεθήκαμε μπροστά σε μια ενδιαφέρουσα καταγγελία – που φυσικά συγκαλύφθηκε, αλλά η οποία θέτει ακόμα μια σειρά από ερωτήματα: και για την συμπεριφορά του δικαστή και για την αντικειμενικότητά του.

Μια υπόθεση από το 2004 – όταν μια εργαζόμενη καταγγέλλει ένα δικαστή, ξαφνικά, η αστυνομία συλλαμβάνει τον φίλο της και αυτό δεν πρέπει να θεωρηθεί παράτυπος εκβιασμός;Δίκαιο».

8

Η υπόθεση, όπως συνάγεται από πληροφορίες, αλλά και έγγραφα τα οποία κατέχουμε: Το 2004, η οικιακή βοηθός του κ. Σάντη κατήγγειλε τον εργοδότη της για παραβίαση συμβολαίου [δούλευε κάτω από σκληρές συνθήκες υπερβολικών απαιτήσεων και συμπεριφορών – η ίδια το έθεσε ότι «κουράστηκε»] και ζήτησε να της επιτραπεί να φύγει από την συγκεκριμένη εργασία. Μόλις, όμως, η κοπέλα προέβη στην καταγγελία, ξαφνικά, συνελήφθη ο φίλος της, ο οποίος φέρεται να εργαζόταν ως κηπουρός6 στου κ. Σάντη και ήταν επίσης αλλοδαπός. Το τμήμα μετανάστευσης θεώρησε, ουσιαστικά, ότι ήταν παράνομος. Όμως, αυτό θέτει κατ’αρχήν το ερώτημα για τη συνέπεια του δικαστή – ένας δικαστής παραβιάζει τον νόμο στην εργοδότηση αλλοδαπών που δεν βρίσκονται στην Κύπρό σύμφωνα με τις τυπικές και νομότυπες διαδικασίες; Και τους εργοδοτεί σε εργασίες που ενδεχομένως δεν επιτρέπεται; Ακόμα ένας Πικής που δεν ξέρει τον νόμο τον οποίο υποτίθεται εφαρμόζει;Αυτό, όμως, είναι μόνο μέρος του όλου θέματος. Η κοπέλα υπέβαλε την παραίτησή της και παράπονο για την μεταχείριση της στην οικία του κ. Σάντη στις 14 Φεβρουαρίου 2004. Σύμφωνα με την γραπτή της μαρτυρία, ο φίλος της είχε επικοινωνήσει με τον κ. Σάντη στις 17/2, ο οποίος του είπε «μπορώ να σας στείλω και τους δυο σε 10 λεπτά στην Σρι Λάνκα.»

Μια βεβιασμένη αστυνομική επιχείρηση που συλλαμβάνει κάποιον γιατί είναι στο σπίτι που δήλωσε – και η σκιά του δικαστή με ιδιωτικά συμφέροντα…πλανιέται ..Στις 24/2, ξαφνικά, οι υπεύθυνοι του τμήματος αλλοδαπών [με τον επικεφαλής του τμήματος στη Λευκωσία, όπως μας ειπώθηκε] συνέλαβαν τον φίλο της, με σαφώς ύποπτα στοιχεία – και ενώ οι πιέσεις προς την κοπέλα για να αποσύρει την καταγγελία, αυξήθηκαν με παρέμβαση και 6 Το ότι σύμφωνα με την μαρτυρία της κοπέλας τηλεφωνιόταν με τον κ. Σάντη είναι εκφραστικό.

9

της γυναίκας του κ. Σάντη. Το ότι η σύλληψη του φίλου της κοπέλας ήταν «έκτακτη», φάνηκε και από την αντίφαση της αστυνομικής δήλωσης – ενώ ο «υπεύθυνος κλιμακίου αλλοδαπών Λευκωσίας», ο οποίος επιστρατεύθηκε ξαφνικά [και τυχαία;] στο όλο θέμα, υπέγραψε δήλωση ότι ο συλληφθείς «εγκατέλειψε τον τόπο διαμονής του» [με βάση μάλιστα επιστολή του κολεγίου του] το σπίτι όπου συνελήφθη, ήταν ακριβώς αυτό στο οποίο αναφέρεται στην άδεια παραμονής – Κύκκου 6.

Συνελήφθη γιατί «εγκατέλειψε τον τόπο διαμονής», λέει το έγγραφο με υπογραφή του Υπεύθυνου κλιμακίου Αλλοδαπών

Λευκωσίας

Και ιδού και η διεύθυνση στην «ΑΔΕΙΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ» - η ίδια στην οποία συνελήφθη.

Άρα η αστυνομία συνέλαβε άρον άρον κάποιον, με τη δήθεν κατηγορία ότι δεν διέμενε στη διεύθυνση που δήλωσε – και η πράξη της αστυνομίας ήταν εμφανώς ψευδής. Προφανώς, κάποιοι χρησιμοποιούσαν την αστυνομία για να εκφοβίσουν;

10

Μια μαρτυρία από τους αδικημένους των ποιητών που είναι καιρός να καταγραφεί δημόσια ως ερώτηση; Είπε, όντως, ο κ. Σάντης ότι «έχει διατάξει την αστυνομία» να δημιουργήσει πρόβλημα, γιατί η εργαζόμενη στο σπίτι του υπέβαλε παράπονο;Η μαρτυρία της κοπέλας είναι εκφραστική – την 1η Μαρτίου [2 μέρες μετά την αναφορά της αστυνομίας για τον φίλο της] η κοπέλα επικοινώνησε με τον κ. Σάντη, η σκιά του οποίου πλανιόταν εμφανώς πίσω από τις κινήσεις των αρχών, και σύμφωνα με την γραπτή της μαρτυρία, ο κ. Σάντης της είπε ότι «επειδή υπέβαλες παράπονο για εμένα, έχω διατάξει την αστυνομία να συλλάβει εσένα και τον Sajee. Επειδή είμαι δικαστής…»

Ανάλογα συμπεριφερόταν και η σύζυγός του, σύμφωνα με την μαρτυρία της κοπέλας – στη συνάντηση τους στις 3 Μαρτίου της είπε ότι αν «αποσύρει το παράπονο», θα απελευθερωθεί ο φίλος της. «Με υποχρέωσε να πω στον υπάλληλο του γραφείου εργασίας ότι ήθελα να πάω στην Σρι Λάνκα.»

Και ως του θαύματος – την επομένη [στις 3 Μαρτίου] ο κ. Σάντης φέρεται να της τηλεφώνησε και να της είπε ότι το κολέγιο θα άλλαζε ξαφνικά άποψη και θα έλεγε ότι ο φίλος της ήταν τακτικός φοιτητής.

11

Και όντως, όπως δείχνουν τα τεκμήρια, έτσι έκανε το κολλέγιο εκείνη ακριβώς την ημέρα.

Μια καταγγελία με τεκμήρια – τα οποία δεν μπορεί να λογοκρίνει, πια, το δικαστικό κατεστημένοΜε δεδομένο ότι γραπτή μαρτυρία της κοπέλας συμπίπτει με τα στοιχεία [όπως η σύλληψη και η επιστολή του κολλεγίου] είναι σαφές ότι η αφήγηση της κοπέλας είναι τεκμηριωμένη. Και δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι όλες αυτές οι συμπτώσεις θα συνέβαιναν χωρίς τη σκιά του «δικαστή που μπορούσε να διατάξει» κλπ. Στο τέλος και εν μέσω διαφωνιών, φαίνεται ότι έβαλαν/παγίδευσαν την κοπέλα να υπογράψει έγγραφο για να της κινήσουν αγωγή. Και το κείμενο της είναι αυθεντικό – γλαφυρό, όπως έλεγε ο Σάντης για τον κ. Λίλλη. Τώρα άραγε πως θα

12

διαψεύσει αυτήν την "γλαφυρότητα", αφού δέχθηκε την εξόφθαλμα παραπλανητική [και συμφέρουσα] του Λίλλη;

Το ότι η σύλληψη του φίλου της κοπέλας ήταν «έκτακτη», φάνηκε και από την αντίφαση της αστυνομικής δήλωσης – ενώ ο «υπεύθυνος κλιμακίου αλλοδαπών Λευκωσίας», ο οποίος επιστρατεύθηκε ξαφνικά [και τυχαία;] στο όλο θέμα, υπέγραψε δήλωση ότι ο συλληφθείς «εγκατέλειψε τον τόπο διαμονής του» [με βάση μάλιστα επιστολή του κολεγίου του] το σπίτι όπου συνελήφθη, ήταν ακριβώς αυτό στο οποίο αναφέρεται στην άδεια παραμονής – Κύκκου 6.

Με δεδομένο ότι αυτά τα γεγονότα έγιναν μέσα απο καταγραφές σε δημόσιες υπηρεσίες [καταγγελία σε υπουργείο εργασίας, αναφορές στο τμήμα μετανάστευσης κλπ] η πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο να τεκμηριωθεί. Ήδη, μια σειρά από έγγραφα είναι διαθέσιμα. Και αφού τα τηλεπικοινωνιακά δεδομένα μπορούν να ανιχνευτούν [εδώ βρέθηκε η απόσταση του Βέργα από την Σολομωνίδου, όταν υποτίθεται έστελλε μήνυμα] η εγκυρότητα των αναφορών της κοπέλας μπορεί επίσης να ελεγχθεί. Μπορεί, όμως, ο κ. Σάντης να υποστηρίξει ότι δεν απείλησε την κοπέλα, ότι δεν της συμπεριφέρθηκαν [στην οικογένεια του με απαράδεκτο τρόπο, έτσι ώστε να υποβάλει παράπονο και να προτιμήσει να φύγει παρά να δουλέψει για αυτούς], και στο τέλος ότι δεν χρησιμοποίησε την εξουσία του, πέρα όμως από τη δικαιοδοσία του, του δημόσιου λειτουργήματος του, για να διευθετήσει ένα προσωπικό ιδιωτικό του ζήτημα;Πολύ ευχαρίστως θα δημοσιεύσουμε διάψευση.

Αλλά, δυστυχώς, η στάση του δικαστή που θέλει να "επιβάλει το δικό του" [ακόμα και ενάντια στα τεκμήρια θα μπορουσε να πει καποιος], όπως φάνηκε και στην υπόθεση της Δρομολαξιάς, ίσως να είναι πραγματική.

Οι ερωτήσεις που προκύπτουν

13

Στη συγκεκριμένη περίπτωση οφείλει να εξηγήσει μια σειρά από αντιφατικά φαινόμενα και ανοιχτές ερωτήσεις:

1. Αν ήταν παράνομος ο φίλος της κοπέλας, γιατί τον εργοδοτούσε ο κ. Σάντης; Ένας δικαστής δεν ξέρει τους σχετικούς νόμους; Η απασχόληση φοιτητή ως κηπουρού, εκείνη την περίοδο, δεν ήταν ποινικό αδίκημα με βάση την εθνικη νομοθεσία; Ή οι νόμοι εφαρμόζονται αναλόγως ποιός εμπλέκεται;

2. Αν, από την άλλη, ο φίλος της κοπέλας συνελήφθη ως πράξη πίεσης προς την κοπέλα, τότε το πρόβλημα με την συμπεριφορά του κ. Σάντη αφορά τον μη σεβασμό του διαχωρισμού των εξουσιών. Τυχαία η αστυνομία πήγε και συνέλαβε κάποιον στο σπίτι που είχε δηλώσει και η αστυνομία ισχυριζόταν ότι είχε δηλώσει ψεύτικη διεύθυνση; Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος τέτοια γκάφα – εκτός και αν η σύλληψη ήταν μέρος εκβιασμού-πίεσης;.

3. Δέχεται ο κ. Σάντης να διερευνηθούν τα τηλεπικοινωνιακά του δεδομένα για να φανεί αν οι αναφορές της παραπονούμενης εργαζόμενης του ήταν ακριβείς; Διότι το θέμα δεν είναι μια ιστορία του 2004 – είναι ο τρόπος που ένας δικαστής που παίρνει αποφάσεις με αυτό-αναφορικότητα συμπεριφέρεται απέναντι στο νόμο στην ιδιωτική του ζωή. Χρησιμοποιεί όντως την θέση του για να προωθεί τις ιδιωτικές του υποθέσεις;

Ένα κύριος που αναφέρεται σε ποιητές, που μάλλον δεν κατανοεί – ούτε την ιστορία, ούτε τις λέξεις – θυμίζει ένα δικαστή που αποφασίζει παραβλέποντας τα τεκμήρια και μετατρέπει ένα υπεύθυνο σε θύμα για να καταδικάσει άλλους;Στην έρευνα μας για τον κ. Σάντη ακούσαμε διάφορα από δικηγόρους, τα οποία δεν τον τιμούν αλλά δεν θα τα δημοσιεύσουμε, για την ώρα, χωρίς περαιτέρω τεκμήρια. Αξίζει, όμως, να αναφερθεί ότι κανένας δικηγόρος δεν δέχθηκε να αναλάβει την υπόθεση της κοπέλας-εργαζόμενης απέναντι στον κ. Σάντη. Λειτουργεί, λοιπόν, ένας φόβος (αλλα και μια καχυποψία) απέναντί του για ανάληψη υποθέσεων που τον αφορούν ως άτομο-ιδιώτη; Είναι σοβαρή υπόνοια – ελπίζουμε ότι ο κ. Σάντης θα προσπαθήσει να διαψεύσει. Με τεκμήρια βεβαίως. Και ευχαρίστως θα δημοσιεύσουμε την εκδοχή του. Γιατί η Δημόσια Σφαίρα δεν υπόκειται στους φόβους των ενδεχόμενων εσωτερικών «Δράκων» στο δικαστικό σύστημα. Αν, όμως,

14

αυτά αληθεύουν, τότε τίθεται και το ζήτημα «ποιός φυλάει τους φύλακες». Σε μια αναφορά στους «νέους δικηγόρους»7 ο κ. Σάντης ξεκίνησε με τον Αναγνωστάκη και κατέληξε με τον Λειβαδίτη – στην περίπτωση του Αναγνωστάκη αναφέρθηκε σε ένα ποίημα του

«Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.Και του μιλούσανε για δράκους και το πιστό

σκυλί[..]

Α φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια σταπαιδιά.»

Και πιο κάτω λέει ο κ. Σάντης«Αναμένουμε από τους νέους δικηγόρους να αποτελέσουν ασπίδα στους δράκους και τους λύκους αυτής της κοινωνίας.»

Είναι, ίσως, αστείο ότι φαίνεται να χρησιμοποιεί ένα στίχο που δεν κατανοεί – πέρα από την επιφάνεια των λέξεων: ο Αναγνωστάκης θεωρεί την αναφορά σε "Δράκους" παραπλάνηση – και ο κ. Σάντης, δεν φαίνεται να κατανοεί ότι μιλώντας για "Δράκους" δεν λέει την «αλήθεια», κατά τον Αναγνωστάκη. Δράκοι δεν υπάρχουν – και «αλήθεια» κατά τον Αναγνωστάκη είναι:

«Λέω τον σκύλο σκύλο, τον λύκο λύκο,το σκοτάδι σκοτάδι

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνωΟνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.»

Και αν η ποίηση δεν μιλά στον αέρα, αλλά είναι καθρέφτης , μπορεί ένα εκπρόσωπος του δικαστικού κατεστημένου να δει την εικόνα στον καθρέφτη;Ο κ. Σάντης [ίσως και λόγω καταγωγής] μάλλον δεν μπορεί να καταλάβει αυτούς τους «νεκρούς μας» [τους νεκρούς αριστερούς της αντίστασης στην κατοχή και τον εμφύλιο – στους οποίους αναφέρεται ο Αναγνωστάκης] και φαίνεται να αδυνατεί να αντιληφθεί γιατί την στιγμή που μιλά για την αλήθεια ο ποιητής που επικαλείται, αποφεύγει από όλες τις λέξεις την λέξη «Δράκος». Αν εμπλέκονταν με την ποίηση στο βάθος και όχι την επιφάνεια των λέξεων για αυτό-αναφορικούς σκοπούς, ίσως

7 Δημοσίευση σε Φιλελεύθερο Βλ. αναδημοσίευση στις Απόψεις αυτού του τεύχους.

15

και να κατανοούσε ότι από τη δικιά του καταγωγή και θέση, δεν είναι ακριβώς ο αρμόδιος να χρησιμοποιεί τις λέξεις του Λειβαδίτη. Αλλά και τις ακόλουθες του Θεοτοκά:«Δεν είναι λίγοι αυτοί που σταδιοδρομούν τριγύρω μας..και κερδίζουν όχι μόνο χρήματα, μα και τίτλους περισπούδαστους, αξιώματα λαμπερά, τιμητικές διακρίσεις,, προβαδίσματα και όλων των ειδών ψευτοδόξες.»Είναι και ο ρόλος του Δράκου άραγε μια αυτές τις «..δόξες»;Η υπόθεση της εργαζόμενης θα είναι μια ακόμα τάτσα, που θα συνοδεύει ιστορικά αυτούς που προτιμούν τα αξιώματα και νομίζουν ότι έτσι τους ανήκουν και οι λέξεις, που μπορεί να γράφτηκαν και ως κριτική για τα «αξιώματα τα λαμπερά» που προκαλούν στους κατόχους τους τάσεις αυταρχισμού.

Είναι ίσως αστείο ότι φαίνεται να χρησιμοποιεί ένα στίχο που δεν κατανοεί….: ο Αναγνωστάκης θεωρεί την αναφορά σε "Δράκους" παραπλάνηση – και ο κ. Σάντης, δεν φαίνεται να κατανοεί ότι μιλώντας για "Δράκους" δεν λέει την «αλήθεια» κατά τον Αναγνωστάκη. Δράκοι δεν υπάρχουν – και «αλήθεια» κατά τον Αναγνωστάκη είναι:

«Λέω τον σκύλο σκύλο, τον λύκο λύκο,το σκοτάδι σκοτάδι

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνωΟνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους

νεκρούς μας.»

Ο κ. Σάντης … , μάλλον δεν μπορεί να καταλάβει αυτούς τους «νεκρούς μας» [τους νεκρούς αριστερούς της αντίστασης στην κατοχή και τον εμφύλιο….] και φαίνεται να αδυνατεί να αντιληφθεί γιατί την στιγμή που μιλά για την αλήθεια, ο ποιητής που επικαλείται, αποφεύγει από όλες τις λέξεις την λέξη «Δράκος».

16

Η εικονική πραγματικότητα μιας δίκης; Αν ο Λίλλης δεν είναι ο «ιθύνων νους», τότε δεν

υπήρξε αδίκημα, αφού αυτός αγόρασε και πούλησε το χωράφι, «λεηλάτησε τα ταμεία» κατά τα ΜΜΕ,

κοκ..και αν δεν υπήρξε αδίκημα στην αγοραπωλησία, τότε γιατί καταδικάστηκαν άνθρωποι που δεν

πήραν χρήματα και απλώς έκαναν εκτίμηση μιας εμπορικής πράξης;

Όταν οι δικαστικές αποφάσεις προκαλούν το αίσθημα δικαιοσύνης και ισονομίας, τότε η Δημόσια Σφαίρα παραμενει ο μόνος εσωτερικός χώρος

διεκδίκησης της δικαίωσης στο παρόν, όταν η ιστορική ετυμηγορία φαίνεται είναι αναπόφευκτη με βάση τα δεδομένα – όπως έγινε και στην

υπόθεση Ντρέιφους

Η ανακοίνωση των ποινών για την υπόθεση της Δρομολαξιάς ήταν η συνέχεια μιας αποκάλυψης. Ο κ. Σάντης, και οι άλλοι δυο δικαστές, ένιωσαν τελικά το πέπλο της αμφισβήτησης να πλανιέται και στην απόπειρά τους να δικαιολογηθούν [ή να δικαιολογηθεί όποιος έγραψε το τελικό κείμενο] μάλλον, τεκμηρίωσε/αν ότι ήταν μια δίκη και μια απόφαση τραβηγμένη από μαλλιά. Για να επιβεβαιώσει άραγε, επίσης, μια προειλημμένη κατεύθυνση;

17

Ένας κρύος αέρας πίσω από τις χαριτωμένες προσπάθειες συγκάλυψης όσων έλεγαν «αποδεχτείτε το χωρίς σκέψη»..Υπάρχει και η σκέψη, όμως, όταν ο υπεύθυνος απαλλάσσεταιΗ ανακοίνωση της απόφασης δεν συνοδεύτηκε από ότι θα μπορούσε να περιμένει ο κ. Σάντης, και οι άλλοι δικαστές, ως αποδοχή της απόφασης τους. Η αμφισβήτηση της καταδίκης του Ζαννέτου από την αριστερά, συνοδεύτηκε από ένα είδος αμήχανης σιωπής από πολλούς στα ΜΜΕ. Υπήρξαν, βέβαια, πρωτοσέλιδα, αλλά ακόμα και αυτοί που κάπως στήριξαν την απόφαση το έκαναν έμμεσα – ο Κωνσταντινίδης στην Αλήθεια, ο Κωνσταντίνου στον Πολίτη και ο Μιχαηλίδης στο Φιλελεύθερο επετέθησαν στον Α. Κυπριανού για την αμφισβήτηση της απόφασης, αλλά όχι πια με τους διθυράμβους της προηγούμενης περιόδου. Ξαφνικά και οι 3 κρύφτηκαν πίσω από την ανάγκη σεβασμού της δικαιοσύνης. Ήταν μια κωμικά υποκριτική κίνηση και για τους τρεις, οι οποίοι σε άλλες περιπτώσεις φώναζαν και ειρωνεύονταν την «δικαιοσύνη». Το πρόβλημα εκφραζόταν από μια ευρύτερη σιωπή, που μάλλον εξέφρασε αμήχανα από την, όπως και να την δεις, σκανδαλώδη απαλλαγή του Λίλλη και την μετατροπή του σε μάρτυρα κατηγορίας. Έτσι και αλλιώς, η κοινή γνώμη ξέρει για τις ηχογραφήσεις προσυμφωνίας για τη δίκη. Ακόμα και η υπεκφυγή του Ρ. Ερωτοκρίτου σε στυλ «Αυτά γίνονται και στις ΗΠΑ», έμοιαζε κενή περιεχομένου – όσο και να λογοκρινόταν το γεγονός, η ουσία ήταν ότι ο Λίλλης δεν ήταν απλώς κάποιος που συμμετείχε στο υποτιθέμενο σκάνδαλο. Ήταν το άτομο που οργάνωσε την αγοραπωλησία και πήρε τα χρήματα. Αυτό που τα κάποτε ενθουσιώδη ΜΜΕ αποκαλούσαν «λεηλασία των ταμείων», λες και μιλούσαν για το δημόσιο – παραγνωρίζοντας ότι επρόκειτο για ταμείο συντάξεων μιας ομάδας εργαζόμενων, οι οποίοι μάλιστα, στην πλειοψηφία τους δεν φαίνεται να είχαν πρόβλημα με την επένδυση. Αλλά τώρα ακόμα και εκείνο το θέαμα έμενε μετέωρο.

Μέχρι και ο Φιλελεύθερος ένιωσε την ανάγκη να προβάλει τη δικαιολογία – έστω και στην κωμική της διάσταση: «Ο Λίλλης δεν ήταν ο ιθύνων νους της υπόθεσης»8

Εμφανώς, ο κ. Σάντης, και οι άλλοι δυο δικαστές, ένιωσαν αυτόν τον απόηχο και προσπάθησε να απαντήσει. Και το ζήτημα ξεχείλωσε τελείως

8 Φιλελεύθερος, σελ. 3, 6/1/2015

18

πια, αφού στην προσπάθεια να εξηγήσουν, αποκάλυψαν τη λογική ασυνέπεια – ισχυρίζονταν τώρα ότι εκδίκασαν ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα από αυτό το οποίο συζητιόταν. Φαινόταν να είχε απαλλαγεί a priori ο κ. Λίλλης (αρα ηταν «θυμα»;) από οποιοδήποτε αδίκημα για την όλη υπόθεση της αγοράς του χωραφιού για την επένδυση του ταμείου συντάξεων της ΣΥΤΑ, αλλά στη διαδικασία αποκαλύφθηκε αυτό που φαίνεται πια ως προκατάληψη – εφαρμόστηκαν διαφορετικά πλαίσια αξιολόγησης για τους κατηγορούμενους, όπως αναπόφευκτα συνάγεται από την υπόθεση του κ. Τσουρή. Και εμφανώς, καταδικάστηκε ο κ. Ζαννέτος, αγνοώντας επιδεικτικά τα τεκμήρια όπως θα δούμε πιο κάτω.

Η δικαστική απόφαση, λοιπόν, θεώρησε αναγκαίο να πει ότι ο κ. Λίλλης δεν ήταν ο ιθύνων νους.9 Όμως, το όλο ζήτημα ήταν ότι ο κ. Λίλλης «εξαπάτησε» τις αρχές [και για αυτό υποτίθεται ότι θα γίνει άλλη δίκη με δυο αστυνομικούς που «εξαγόρασε»] για το ότι ο τουρκοκύπριος ιδιοκτήτης έμενε στις ελεύθερες περιοχές, και ακολούθως «πούλησε πιο ακριβά» [προφανώς χρησιμοποιώντας – όπως φαίνεται να είναι η βάση για τις υπόλοιπες κατηγορίες για την δίκη- «αθέμιτα μέσα»]. Αν ο κ. Λίλλης δεν είναι ο ιθύνων νους όλων αυτών, όμως, τότε είτε η υπόθεση της Δρομολαξιάς δεν εκδικάστηκε, είτε υπήρχε κάποιος άλλος ιθύνων νους. Εδώ ο κ. Σάντης [και οι άλλοι δικαστές που συνυπέγραψαν] δεν μπορούσε να αποδώσει ευθύνες κάπου αλλού και φάνηκε να χάνει τελείως την κατεύθυνση της ρητορικής αφήγησης. Ξαφνικά, άρχισε να παραπέμπει στο ότι πίεζαν διάφοροι τον κ. Λίλλη να πληρώσει – αυτό που εκείνοι λένε χρέη που είχε. Άρα ο κ. Λίλλης ήταν «θύμα» και η όλη δίκη έγινε για να τον προστατεύσει; Μα ένα τέτοιο αθώο θύμα κάνει την όλη υπόθεση της Δρομολαξιάς μια τεράστια παραπλάνηση. Και όσον αφορά τα ΜΜΕ [σε σχέση με το τι παρουσίαζαν] δείχνει ότι δεν κατανόησαν καν τί εκδικαζόταν. Δεν εκδικαζόταν «λεηλασία ταμείων», αλλά ο λόγος για τον οποίον ένας επιχειρηματίας πιέστηκε να πληρώσει χρέη. Ή σε μερικούς τουλάχιστον, όπως ισχυρίζεται, «μίζες». Αν, όμως, κάποιος χρησιμοποιεί μίζες, χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα – άρα ο κ. Σάντης αντιφάσκει: κατηγορεί για μίζες κάποιους, αγνοώντας το ίδιο το αδίκημα της μίζας. Για να προστατεύσει σκανδαλωδώς για οποιαδήποτε έννοια ισόνομης εφαρμογής του νόμου τον κ. Λίλλη.

9 τίτλος Φιλελευθέρου

19

Στη βάση των ευρημάτων μας για την εξέλιξη των πραγμάτων και του τρόπου δράσης ενός εκάστου των κατηγορουμένων στη διάπραξη των αδικημάτων για τα οποία κρίθηκαν ήδη ένοχοι, είναι αναγκαίο να επισημανθεί πως ο ρόλος του Νίκου Λίλλη (ΜΚ5), δεν ήταν τέτοιος ώστε να επιτρέπει τον χαρακτηρισμό του ως ιθύνοντα νου (όπως προεβλήθη από κάποιους εκ των συνηγόρων των κατηγορουμένων), ούτε και η καταδικαστέα ήδη (ποινικώς ή άλλως πως) συμπεριφορά του - όπως την εξηγήσαμε στην απόφαση, για παράδειγμα, με αναφορά (και) στην περίπτωση του χρηματισμού του κατηγορούμενου 1 (Ευστάθιου Κιττή) - αποκαλύπτει πως ο Νίκος Λίλλης (ΜΚ5) υπήρξε ο εγκέφαλος πίσω από ό,τι εδώ απετέλεσε επίδικο. Αντιθέτως, πέραν και ανεξαρτήτως της όποιας αξιόμεμπτης και φερόμενα αξιόποινης εμπλοκής του εν λόγω μάρτυρα σε αυτά που περιγράφουμε στην απόφαση, ήσαν οι κατηγορούμενοι που (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), έσπευσαν να εκμεταλλευτούν με το χειρότερο τρόπο τις συγκεκριμένες επιχειρηματικές βλέψεις και δραστηριότητες του εν λόγω μάρτυρα, είτε εκβιάζοντας τον είτε διαπράττοντας τα αδικήματα για τα οποία καταδικάστηκαν. Ο Νίκος Λίλλης (ΜΚ5) επεδίωξε την ικανοποίηση των γενικότερων προσωπικών του φιλοδοξιών (αλλά και το κέρδος), ενεργώντας ως στυγνός επιχειρηματίας. Ωστόσο, η διαφύλαξη του δημοσίου συμφέροντος και η αποχή από την παρανομία θα έπρεπε να αποτελεί ύψιστη έγνοια των κατηγορουμένων και προς τούτο διερωτάται κανείς πώς θα μπορούσε ποτέ ο Νίκος Λίλλης (ΜΚ5) να αποτελεί τον εγκέφαλο πίσω από τη δική του εκβίαση, ή πίσω από τις απάτες και τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες ενέργειες που διέπραξαν οι κατηγορούμενοι (στο βαθμό που τους αφορά), με τον τρόπο που ασχοληθήκαμε εκτενώς στην ετυμηγορία. (σελ. 28 της Απόφασης Ποινής για την Υπόθεση Δρομολαξιά)

Εδώ και πάλι, η απόφαση έχει μια κυκλική λογική που τείνει στην αυτό-επιβεβαίωση αντί στην τεκμηρίωση – οι δικαστές με επικεφαλής τον συγκεκριμένο πρόεδρο, προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την απαλλαγή του Λίλλη – από την μια δηλώνουν ότι δεν ήταν ο εγκέφαλος [χωρίς τεκμηρίωση] και από την άλλη τον παρουσιάζουν με εμφανώς αντιφατική μορφή για να εξυπηρετηθεί μια αφήγηση που δεν έχει λογική συνοχή: Αν ο κ. Λίλλης είναι «αδίσταχτος επιχειρηματίας», αυτό σημαίνει ότι απαλλάσσεται από το γεγονός ότι η όλη υπόθεση έγινε με δική του πρωτοβουλία – και κέρδος; Και πως ένας αδίσταχτος επιχειρηματίας μετατρέπεται στην προηγούμενη πρόταση σε αδύναμο θύμα που τον εκμεταλλεύονται οι άλλοι; Είναι μια αντίφαση που μόνο ως προσπάθεια δικαιολόγησης [με στοιχεία συγκάλυψης] μπορεί να νοηθεί.

Πως κρίνονται τα τεκμήρια – ή πως αποφεύγεται ότι υπήρχε αντίτιμο στις μαρτυρίες που θεωρήθηκαν ως «πειστικές»Αν μετακινηθούμε στο πεδίο της τεκμηρίωσης, τίθεται θέμα είναι ποιός είναι πιο πειστικός. Και εδώ και τα ΜΜΕ και ο κ. Σάντης ήταν αντιμέτωπα με ένα πραγματικό σκάνδαλο – οι μόνοι μάρτυρες υπέρ του κ. Λίλλη ήταν φίλοι του και οι οποίοι μάλιστα, όπως ο κ. Φαντούσης, είχαν ξεκάθαρο όφελος [450,000 διαγραφή χρέους του κ. Φαντούση]10 να στηρίξουν τον 10 Και μένει να υπολογιστεί ποσά χαρίστηκαν στον ίδιο τον κ. Λίλλη – αν ένας μάρτυρας που απαλλάσσεται από τις κατηγορίες ως ιθύνων νους, δέχεται και οικονομικές δωρεές, και όμως το

20

ό,ποιο ισχυρισμό του, τον οποίο υιοθέτησε η Γενική Εισαγγελία η οποία, για δικούς της λόγους, φαίνεται να ήθελε την απαλλαγή του, ενώ ταυτόχρονα διέρρεε πληροφορίες ότι τάχα μου γινόταν δίκη για «λεηλασία τα ταμείων». Τα λεφτά τα είχε πάρει ο Λίλλης νόμιμα σύμφωνα με την δικαστική απόφαση – και την εισαγγελία τελικά.

Αυτό μοιαζει να είναι μια εξαπάτηση του κοινού και μια αστεία, θα μπορούσε να πει κάποιος, προσπάθεια να κατασκευαστεί μια εικονική πραγματικότητα για να απαλλαγεί ο εμφανώς ένοχος – αν είχε η αν έχει υπάρξει αδίκημα. Το ότι τόσο η εισαγγελία, όσο και ο δικαστής βολικά λογόκριναν ένα ουσιώδες τεκμήριο για την υπεράσπιση [τις ηχογραφήσεις της συνομιλίας του δικηγόρου του Λίλλη, του Λίλλη του ίδιου και του βοηθού Γενικού Εισαγγελέα από το τηλέφωνο – οι οποίες δεν υποκλάπηκαν, αλλά έγιναν από την γυναίκα του] ήταν μόνο μέρος της λογοκρισίας τεκμηρίων. Εδώ ουσιαστικά λογοκρινόταν το όλο θέμα της Δρομολαξιάς. Η λογοκρινόμενη υπόσχεση του δικηγόρου που μετέφερε τις προσφορές της εισαγγελίας ότι κάποιοι «θα παίξουν τον πελλόν» για την άλλη δίκη [για την «εξαπάτηση» των αρχών για την διαμονή του τουρκοκύπριου], αντηχεί, δυστυχώς, πολύ προβληματικά για τον για τον ίδιο τον κ. Σάντη. Ήδη το όνομα του αναφερόταν στις ηχογραφήσεις και όμως, ο ίδιος ακόμα δεν το σχολίασε. Όταν ένας δικαστής φαίνεται προβλέψιμος σε μια πλευρά μιας δίκης, μπορεί άραγε να θεωρηθεί αντικειμενικός και η δίκη δίκαια; Τώρα ξαφνικά ο κ. Σάντης, ως πρόεδρος του δικαστηρίου, φαίνεται να κινείται πάλι προς την «προβλεπόμενη» κατεύθυνση – όπως λένε οι ηχογραφήσεις. Απαλλάσσει τον κ. Λίλλη, πριν καν εξεταστεί το θέμα, έστω και από άλλο δικαστήριο. Δεν μπορεί ο κ. Σάντης να υποστηρίξει ότι ζει σε άλλη πραγματικότητα. Γίνεται τελικά και κωμικό, όταν βγάζει και δημόσια κηρύγματα για το ακριβώς αντίθετο.11 Το να προσπαθεί να κατασκευάσει κάποιος μια εικονική πραγματικότητα, όπου λογοκρίνονται τεκμήρια και δεδομένα, μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπική απασχόληση, όπως το παιδικό παιχνίδι hide and seek. Αλλά δεν μπορεί να εκφράζει αίσθημα δικαιοσύνης και μάλιστα σε δημόσιο [διότι και οι δικαστές πληρώνονται από τους πολίτες] δικαστήριο.

δικαστήριο κάνει ότι δεν βλέπει, τί πρέπει να σκεφτεί ένας πολίτης;11 Βλ. τον χαιρετισμό που δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο με τίτλο «Η Αλήθεια που αναζητεί το Δίκαιο» - επισυνάπτεται στις Απόψεις αυτού του τεύχους.

21

Η καταδίκη του κ. Τσουρή ως σύμπτωμα του ατεκμηρίωτου, αλλά και της καταδίκης με βάση την άποψη/εκτίμηση του για ένα θέμα της ειδικότητάς του Το χειρότερο, όμως, για την δικαστική απόφαση δεν είναι μόνο αυτή η εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζεται, όταν τα ουσιώδη τεκμήρια αφαιρεθούν μέσα από λογοκρισία – είναι και η λογική αντίφαση που δημιουργεί και υποψίες για τα κίνητρα της απόφασης. Αν υποθέσει κάποιος ότι παρά την εμφανή παραπλάνηση της θέσης ότι δεν είναι ο Λίλλης ο ιθύνων νους – παρά τα δεδομένα και χωρίς να προσφέρεται άλλος ιθύνων νους – και ότι το θέμα αφορούσε τις πιέσεις να πληρώσει χρέη η μίζες, τότε και το θέμα γίνεται αντιφατικό. Γιατί καταδικάστηκε σε 3 χρόνια ο κ. Τσουρής;

Οι ενέργειες του υπήρξαν προγραμματισμένες, προσχεδιασμένες, μεθοδικές και

καλώς συγκαλυμμένες12 (πολύ πέραν του απαιτούμενου για απόδειξη των συστατικών

στοιχείων των αδικημάτων στα οποία καταδικάστηκε και τούτο βεβαίως ισχύει και στην

περίπτωση όλων των υπόλοιπων κατηγορουμένων σε ό,τι αφορά στη δική τους εγκληματική

συμπεριφορά). Μπορεί τα όσα έκανε να μην εφορμούνταν από ελατήρια άμεσου χρηματικού

κέρδους για τον ίδιο ή την οικογένεια του (κάτι που μετριάζει κατά τι τη σοβαρότητα των

πράξεων του), πλην όμως οι δράσεις του (ως αποτυπώνονται στην καταδικαστική απόφαση),

ήσαν καταλυτικές σε ό,τι είναι που επεσυνέβη σε σχέση με τα επίδικα..[...] Επικαλούμενος,

κατ’ επίφασιν, «τα συμφέροντα» του Ταμείου Συντάξεων και Χορηγημάτων Υπαλλήλων της

ΑΤΗΚ, υπέσκαψε (αντί να προασπιστεί), τα συμφέροντα των εργαζομένων κατά τη

συμμετοχή του ως διαχειριστή στο εν λόγω Ταμείο, με τον τρόπο που προείπαμε και ως με

λεπτομέρεια καταγράψαμε στην ετυμηγορία. (σελ. 32 της Απόφασης Ποινής για την Υπόθεση Δρομολαξιά)

Όπως παραδέχεται και ο κ. Σάντης, και οι υπόλοιποι δικαστές, χρήματα δεν πήρε. Άρα καταδικάζεται γιατί έκανε διαφορετική εκτίμηση; Το δικαστήριο δικάζει εκτιμήσεις ειδικών; Με ποιά γνώση και ειδίκευση; Η κατάθεση ενός αλλού ειδικού, του κ. Μιχαλάκη, ήταν σαφής και τεκμηριώνει την θέση του κ. Τσουρή. Ο τρόπος που προσπάθησε να την λογοκρίνει ο κ. Σάντης, ή και οι υπόλοιποι δικαστές, δεν τους τιμά. Πέρα από αυτό όμως – αν ο Λίλλης δεν διέπραξε αδίκημα στη διαδικασία

12 Αυτές οι αναφορές όπως και στην περίπτωση του κ.Ζαννέτου παραμένουν ατεκμηρίωτες. Συνιστούν δηλώσεις με βάση τις οποίες κτίζεται μια υπόθεση στην εξής κυκλική λογική τα- είναι κάποιος a priori ένοχος, και αν δεν υπάρχουν τεκμήρια, τότε είναι επιπλέον ένοχος γιατί έκρυψε την ενοχή του;

22

πώλησης της επένδυσης [στην οποία εμπλέκεται η εκτίμηση του κ. Τσουρή] τότε γιατί καταδικάστηκε ο κ. Τσουρής, ο οποίος δεν εμπλέκεται καθόλου με τον διαμοιρασμό χρημάτων μετά την απόφαση για επένδυση; Αν υπήρξε κάτι επιλήψιμο στις εκτιμήσεις του κ. Τσουρή, τότε κάτι προβληματικό υπήρχε στη διαδικασία στην οποία ιθύνων νους, ως επιχειρήματος, ήταν ο κ. Λίλλης. Η λογική είναι αδίσταχτη και η εικόνα θλιβερή – ο κ. Σάντης δίκασε με διαφορετικά κριτήρια τους κατηγορούμενους για να πάρει μια απόφαση αντιφατική.

Και όταν καταδικάζεται ο κ. Ζαννέτος και η δικαστική απόφαση επικαλείται μαρτυρίες ατόμων που διέψευδαν ότι τους αποδίδεται, τί πρέπει να υποθέσουμε; Ότι το δικαστήριο, πια, αποφασίζει και τί λένε οι μάρτυρες;Ακόμα όμως και αυτές οι αντιφάσεις θα μπορούσαν να αποδοθούν σε ένα πρόβλημα κατανόησης του ίδιου του δικαστή – και αυτό αφορά και το κυπριακό δικαστικό σύστημα, το οποίο τον έχει μέλος- το οποία φαίνεται να πηγάζει από μια εγωκεντρική αυτό-αναφορικοτητα. Εκλαμβάνει τις δικές του προτιμήσεις ως πραγματικότητα – οι χαριτωμένες αναφορές στην γλαφυρότητα του κ. Λίλλη θα παραμείνουν ως τεκμήρια αυτής της διάστασης που δυστυχώς χαρακτηρίζει σαν κατάλοιπο ακόμα το κυπριακό δικαστικό σύστημα. Όμως, όταν ένας δικαστής έχει δυο μάρτυρες που διαψεύδουν την κατηγορούσα αρχή και ο ίδιος τους επικαλείται στην τελική αναφορά ως ένδειξη ότι ήταν μάρτυρες αυτού που οι ίδιοι διαψεύδουν, τότε υπάρχει σαφώς σοβαρότατο πρόβλημα. Και κατανόησης και ενδεχομένως προθέσεων. Στην περίπτωση του κ. Ζαννέτου δυο μάρτυρες – οι Νικόλας Γεωργιάδης και Γεώργιος Τσακιστός – διέψευσαν ότι ήταν μάρτυρες αυτών που ισχυρίζεται ο κ. Λίλλης. Και όμως, η απόφαση λέει:«..ενήργησε με αποφασιστικότητα, προσχεδίασμα και προγραμματισμό, με τρόπο ψυχρό και κυνικό, εκβιάζοντας τον Νίκο Λίλλη ενώπιον δυο μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΑΤΗΚ [δηλαδή των Νικόλα Γεωργιάδη και Γεώργιου Τσακιστού»..»13

Εδώ, απορεί κανείς αν ο κ. Σάντης κατανοεί τί ακούει και αν επιτρέπεται να γράφει τόσες ατεκμηρίωτες λέξεις – σε τίποτα δεν στηρίζεται το

13 Αναφορές και στον Φιλελεύθερο από το δικαιολογητικό των ποινών, 6/1/2015, σελ. 3

23

«προσχεδιασμός, προγραμματισμός» «ψυχρός κυνικός τρόπος» κλπ. Αν κάποιος θέλει [έχει εμμονή, ας πούμε] να βγάζει φιρμάνια, δικαιούται να το κάνει ως δικαστής στην πλάτη άλλων; Αλλά το ότι παραποιεί και τί είπαν οι Γεωργιάδης και Τσακιστός είναι κάτι που η κυπριακή δικαιοσύνη, ως θεσμός πια, οφείλει να εξηγήσει – και προφανώς, ο κ. Σαντής αδυνατεί. Υπάρχει τρόπος «παραποίησης» των καταθέσεων ή/και των πρακτικών; Μόνο έτσι μπορεί να αντιληφθεί κάποιος αυτή τη δήλωση.

Αλλά η υπόθεση της μεροληπτικής αξιολόγησης των τεκμηρίων ήταν ήδη υπαρκτή στον τρόπο που καμώθηκε ότι δεν αντιλαμβανόταν το οφθαλμοφανές γεγονός ότι η αλλαγή του υποτιθέμενου μάρτυρα για την παράδοση ενός φακέλου στον κ. Κιττή, προσπεράστηκε ως δήθεν απώλεια μνήμης [ξαφνικά ξεχνά ο κ. Λίλλης;] παρά ως άρνηση του αρχικού «μάρτυρα» [του κ. Καϊάφα] να επιβεβαιώσει.

Τί χρειάζονται τα τεκμήρια και οι μάρτυρες, όταν ένας [ή τρεις] δικαστής/ες αγνοεί/ουν τί λένε οι μάρτυρες και συμπεριφέρεται λες και βάζει/ουν λέξεις στο στόμα τους; Τέτοιου είδους δικαιοσύνη υπήρχε στον μεσαίωνα, όταν τοπικοί δικαστές, συνδεδεμένοι με την εξουσία, έβγαζαν αποφάσεις βολικές για αυτήν. Η συμβολική αναφορά στη διαδικασία καταδίκης των μαγισσών είναι ίσως εκφραστική του κλίματος μιας εποχής απέναντι στην οποία υποτίθεται έχουμε προοδεύσει. Αν, λέει, η συμβολική παραπομπή, μια γυναίκα κατηγορείτο ως μάγισσα, τότε αξιολογούσαν τα τεκμήρια με τον ακόλουθο αυτό-αναφορικό τρόπο που εξασφάλιζε de facto καταδίκη: την έριχναν σε ένα ποταμό ή λίμνη με μια πέτρα στον λαιμό – αν επιβίωνε ήταν τεκμηριωμένα μάγισσα, άρα την σκότωναν με άλλο τρόπο, αν πνιγόταν..δεν ήταν μάγισσα, αλλά είχε ήδη πεθάνει.

Σε ποιά εποχή θέλει να παραπέμπει η κυπριακή δικαιοσύνη;Θα πρέπει η κυπριακή δικαιοσύνη να αποφασίσει σε ποιά εποχή παραπέμπουν οι δίκες και οι πρακτικές των δικαστών. Διότι, εμφανώς, μερικοί στη δίκη της Δρομολαξιάς «έπρεπε να καταδικαστούν» και άλλοι να εμφανιστούν ως «θύμα». Αυτό λέει η λογική των συγκρίσεων. Και ο κ. Σάντης δεν βοήθησε τον εαυτό του με την αποκάλυψη των αντιφάσεων της ρητορικής του στην ανακοίνωση των ποινών.

24

Οπότε το θέμα δεν είναι μόνο η κατάφορη, όπως φαίνεται, αδικία για άτομα που καταδικάστηκαν σε φυλάκιση – αφορά στα δικαιώματα όλων των πολιτών. Αν γίνει αποδεκτή αυτή η διαδικασία αντιφατικών ρητορικών για εξέταση κατηγοριών, τότε ουσιαστικά ούτε καν το τεκμήριο των ηχογραφήσεων δεν χρειάζεται για να συνειδητοποιηθεί η πιθανότητα να κατασκευάζονται δίκες μέσα από τα ΜΜΕ, να επικυρώνονται μετά από «επιλεγμένους» δικαστές, και η ίδια η διαδικασία να μην έχει νόημα, αφού θα εφαρμόζονται διαφορετικά κριτήρια [στη μια περίπτωση του Τσουρή, η διαδικασία επένδυσης είναι αδίκημα, στην άλλη του Λίλλη, δεν είναι] ενώ οι μαρτυρίες απλώς αναφέρονται σε πλήρη αντίθεση με το περιεχόμενο τους.

Υ.Γ.Η ΥπεκφυγήΑξίζει ίσως να καταγράφει και η προσπάθεια των δικαστών να δικαιολογήσουν, μέσα από υπεκφυγές την απόφαση να υιοθετήσουν τις μαρτυρίες του κατ’ εξοχήν διοργανωτή της διαδικασίας του ό,ποιου αδικήματος. Ξεκινούν με την υπεκφυγή – λες και ο Λίλλης ήταν απλώς ένας ακόμα εμπλεκόμενος.

Αποτιμήσαμε υπέρ των κατηγορουμένων και το γεγονός ότι η Κατηγορούσα Αρχή επέλεξε να μην κατηγορήσει τον Νίκο Λίλλη (ΜΚ5) για τα ποινικά αδικήματα που τούτος παραδέχθηκε πως τέλεσε στο πλαίσιο που απασχόλησε την παρούσα υπόθεση (και στο βαθμό που τούτο άπτεται των εγκλημάτων για τα οποία καταδικάστηκαν οι κατηγορούμενοι), αποφασίζοντας απεναντίας (για λόγους που λεπτομερώς και εγκαίρως επεξήγησε προς την Υπεράσπιση η Κατηγορούσα Αρχή), να παράσχει προς τον υπό αναφορά μάρτυρα πλήρη ασυλία και να τον χρησιμοποιήσει ως μάρτυρα κατηγορίας, κάτι που, όπως αναλύσαμε στην απόφαση, συνιστά (διαχρονικώς) μια καλώς αναγνωρισμένη, θεμιτή και κατ’ επανάληψιν ακολουθητέα διωκτική ενέργεια και πρακτική, υποκείμενη ασφαλώς, ποικιλοτρόπως (και στο βαθμό που είναι συνταγματικώς επιτρεπτό), σε ανάλογη δικαστική ιχνηλάτηση και αξιολόγηση (βλ. κατ’ αναλογίαν, Νικήτα v Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 165/11, ημ. 20.3.12, Νικολαΐδης v Αστυνομίας (2003) 2 ΑΑΔ 271, 297). (σελ. 26 της Απόφασης Ποινής για την Υπόθεση Δρομολαξιά)

Και μετά προσπαθούν να αποφύγουν το οφθαλμοφανές – αναφέροντας το «περί δικαίου αίσθημα». Το οποίο μετά, αφού το ανέφεραν ρητορικά το αγνόησαν επιδεικτικά υιοθετώντας τις «γλαφυρότητες» του Λίλλη, αγνοώντας τον ρόλο του και τα στοιχεία «εξαγοράς» με τις διαγραφές οφειλών – στον ίδιο και σε μάρτυρες φίλους του. Ποντάροντας πάντα σε αυτό που ο κ. Σάντης ονόμασε σε άλλο πλαίσιο «κατασκευαστές..της

25

κοινής γνώμης». Μόνο που τώρα, παρά την συγκάλυψη μάλλον έμεινε η κρύα αύρα..

..και ο κρυφός φόβος του «αισθήματος αδικίας που δημιουργεί η άνιση μεταχείριση»

Εξετάζοντας το ζήτημα της ευρύτερης διωκτικής μεταχείρισης του Νίκου Λίλλη

(ΜΚ5) - και μέσα από ένα πλατύτερο ομολογουμένως πρίσμα (υπέρ των

κατηγορουμένων) - είχαμε υπόψη κάποιες κατ’ αναλογίαν (με ό,τι εδώ ενδιαφέρει),

διαπιστώσεις του Εφετείου (διά του Φωτίου Δ.), στη Χαρίτου ν Δημοκρατίας (2008) 2

ΑΑΔ 225, 240-241, όπου λέχθηκαν και τα ακόλουθα:«Έχουμε όμως προσέξει το εξής  που παρόλο που δεν έχει θιγεί από πλευράς του εφεσείοντα, μπορούμε να το λάβουμε υπόψη υπέρ του. Ενώ εναντίον της Μ.Κ.5 υπήρχε τόσο δυνατή μαρτυρία, η δίωξη εναντίον της είχε ανασταλεί, προφανώς για να χρησιμοποιηθεί ως μάρτυρας κατηγορίας. Παρόλο που η ενέργεια αυτή εμπίπτει στη συνταγματική διακριτική ευχέρεια του Γενικού Εισαγγελέα και δεν ελέγχεται από το Δικαστήριο, εντούτοις το Δικαστήριο έχει δικαίωμα και συνήθως λαμβάνει υπόψη το γεγονός αυτό ως μετριαστικό παράγοντα για το συγκατηγορούμενο προς απάμβλυνση του αισθήματος αδικίας που δημιουργεί η άνιση μεταχείριση και προστασία του κοινού περί δικαίου αισθήματος (βλ. μεταξύ άλλων Georghiou & Others v. Republic (1986) 2 C.L.R. 109, Παναγή ν. Δημοκρατίας (1991) 2 A.A.Δ. 115, Καττου κ.ά. ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 498 και Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 104)». (σελ. 27 της Απόφασης Ποινής για την Υπόθεση Δρομολαξιά)

Αν ο κ. Λίλλης δεν είναι ο ιθύνων νους όλων αυτών, όμως, τότε είτε «η υπόθεση της

Δρομολαξιάς» δεν εκδικάστηκε, είτε υπήρχε κάποιος άλλος ιθύνων νους. ..οι δικαστές..δεν μπόρεσαν να αποδώσουν ευθύνες κάπου αλλού

…. Άρα ο κ. Λίλλης ήταν «θύμα»..; Μα ένα τέτοιο «αθώο θύμα» κάνει την όλη «υπόθεση της Δρομολαξιάς» μια τεράστια παραπλάνηση.

Η εγκυρότητα, η αξιοπιστία και η εντιμότητα στις εκπομπές της Κρατικής μας τηλεόρασης

Το ΡΙΚ, η αξιοπιστία και η Λάρνακα

26

To θέμα της μετατροπής της Λάρνακας σε βιομηχανική πόλη παίρνει μεγάλες διαστάσεις, καθώς όλο και περισσότερος κόσμος ενημερώνετε για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα βαριάς βιομηχανίας εργοστάσια (που θα εξυπηρετούν το βιομηχανικό λιμάνι) και το βιομηχανικό λιμάνι στην κατοικημένη περιοχή της άλλοτε τουριστικής πόλης. Οι ομάδες οι οποίες τάσσονται κατά της παράνομης αυτής ενέργειας (παράνομη καθότι δεν τηρήθηκε η Σύμβαση Άαρχους πριν την τελική απόφαση) είναι αρκετές: Oμάδα Πολιτών περιοχής Κρασά και Αραδιππου (το εργοστάσιο βαριάς βιομηχανίας βρίσκεται στην περιοχή Κρασά.  Τα εκρηκτικά θα μεταφέρονται από την περιοχή Κρασά / Αραδίπου προς το λιμάνι Λάρνακας), Ομάδα Περιοχής Δρομολαξιάς και Μενεού (επηρεάζονται κι αυτές οι περιοχές από το εργοστάσιο),  Larnaca ACT/Λάρνακα εν Δράσει (πολίτες της Λάρνακας) κ.α

Παρόλα αυτά,  τα κυπριακά ΜΜΕ συνεχίζουν ακάθεκτα ή να αποσιωπούν το θέμα ή να αποπροσανατολίζουν τις μάζες. («Μα πόσα καλά έκαμε τούτος ο Δήμαρχος!» Με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί και μια νέα τοπική ιστοσελίδα, η οποία ανήκει σε Δημοτικό Σύμβουλο του ΔΗΣΥ –ουδεμία σχέση με το «άθλημα» Δημοσιογραφία-).

Την περασμένη βδομάδα ο Φιλελεύθερος φιλοξενούσε άρθρο με τίτλο «Φεύγουν από Λάρνακα πάνε στο Βασιλικό τα πετρελαιοειδή». (http://www.philenews.com/el-gr/top-stories/885/235435/feygoun-apo-larnaka-pane-vasiliko-ta-petrelaioeidi )Το αποτέλεσμα του τίτλου:  αρκετός κόσμος -στα social media- να πανηγυρίζει την «επιτυχία» του Δήμαρχου Λάρνακας, Λουρουτζιάτη, (ανάμεσα τους και η κόρη του, στη σελίδα της στο facebook).

27

Αλλά η αλήθεια είναι ότι το άρθρο, (με έντεχνο τρόπο μην πάρουν είδηση οι μάζες), αναφερόταν μόνο στις κρατικές εγκαταστάσεις, ενώ οι περισσότερες που παράνομα (σύμφωνα με τις οδηγίες Σεβέζο) βρίσκονται μέσα σε κατοικημένη περιοχή, πάνω στο παραλιακό μέτωπο, ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρείες (βλέπε Λευκαρίτη κ.α).

Και ενώ τα Κυπριακά ΜΜΕ εξακολουθούν είτε να αποπλανούν, είτε να κάνουν τις πάπιες στο θέμα της βιομηχανοποίσης της Λάρνακας, το κρατικό μας κανάλι έδειξε τον "ακέραιο" χαρακτήρα του μέσω της εκπομπής της Ελίτας Μιχαηλίδου.

Πριν λίγο καιρό, η Ελίτα Μιχαηλίδου στην απογευματινή της εκπομπή στο ΡΙΚ κάλεσε τον Δήμαρχο Λάρνακας Αντρέα Λουρουτζιάτη, μαζί με τη σύζυγο του για να παρουσιάσει το βίο και πολιτεία του. Δυο βδομάδες πριν από την εκπομπή, ζητήθηκε από εκπρόσωπο της ομάδας Larnaca Act να μιλήσει στη εκπομπή για το θέμα του λιμανιού, «για να ακουστεί και η άλλη φωνή», όπως της είπαν. Θα μιλούσε η Εκπρόσωπος Τύπου της ομάδας, κ. Μαρία Παπαδοπούλου. Συνεργείο από την εκπομπή της Ελίτας Μιχαηλίδου πήγε στο σπίτι της κ. Παπαδοπούλου στη Λάρνακα, όπου η εκπρόσωπος του Larnaka Act εξήγησε τους λόγους για τους οποίους οι πολίτες της Λάρνακας και των γύρω περιοχών τάσσονται κατά της βιομηχανοποιησης της Λάρνακας. Χωρίς να θίξει τον Δήμαρχο μίλησε όπως της ζητήθηκε.Όμως, μετά από λίγες μέρες την ενημέρωσαν από την εκπομπή ότι ..... «η κασέτα χάλασε και χάθηκε το απόσπασμα με τις δηλώσεις σου». Της είπαν πως θα την έπαιρναν τηλέφωνο από την εκπομπή όταν θα ήταν on air να βγει να μιλήσει τηλεφωνικώς.Η εκπρόσωπος Τύπου του Larnaca Act ανάμενε καθόλη τη διάρκεια της εκπομπής, παρακολουθώντας τα εγκώμια στον Λουρουτζιάτη, αλλά το κινητό της, για να βγει να μιλήσει στην εκπομπή, δεν χτυπούσε. Επιχείρησε να πάρει η ίδια τηλέφωνο, αλλά δεν κατέστη δυνατό.

Η εκπομπή τελείωσε, παρουσιάζοντας το Δήμαρχο Λάρνακας ως....ήρωα, αλλά «η άλλη φωνή» που εκπροσωπεί εκατοντάδες πολίτες της πόλης, «η άλλη φωνή» που ξεκίνησε διαδηλώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας από τον Απρίλιο του 2014, δεν ακούστηκε, από το «ακέραιο» Κρατικό μας Κανάλι.

28

Να υπενθυμίσουμε ότι η Ελίτα Μιχαηλίδου ήταν το εξώφυλλο του TV MANIA την περασμένη βδομάδα και ανάμεσα σε άλλα είχε πει ότι "η κρίση είναι αποτέλεσμα μιας τεράστιας ηθικής ανεπάρκειας". Ναι α;

Πιο κάτω η επιστολή που έστειλε η κ. Παπαδοπούλου (τον Νοέμβριο)  στην Εκπομπή της Ελίτας Μιχαηλίδου και στην Αρχή Ραδιοτηλεόρασης. Αλλά, δεν πήρε καμία απάντηση.

Αξιότιμη κ. Ελίτα,

Σε συνέχεια της εκπομπής σας ημερομηνίας 31.10.2014 στην οποία προσκεκλημένοι ήταν ο Δήμαρχος Λάρνακας με την σύζυγο του, θα ήθελα να σας μεταφέρω την έντονη δυσαρέσκεια μου ως προς το ότι δεν προβάλατε την αντίθετη άποψη.Για την συγκεκριμένη εκπομπή, συνεργάτες σας επισκέφθηκαν την οικία μου στις 03.10.2014 για να πραγματοποιήσουν γυρίσματα προκειμένου να προβληθούν οι ενεργοί πολίτες της Λάρνακας τους οποίους αντιπροσωπεύω ως μέλος της ομάδας LarnacAct. Γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη την άρνηση μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ να προβάλουν τόσο το θέμα του Βιομηχανικού Λιμανιού όσο και το θέμα της αποθήκευσης εκρηκτικών στην περιοχή ελαφράς Βιομηχανίας της Αραδίππου.

Μια μέρα πριν την προβολη της εκπομπής σας έλαβα τηλεφώνημα από συνεργατη σας, η οποία μου ανακοίνωσε ότι η κασέττα των γυρισμάτων «φαγώθηκε» και το υλικό δεν μπορούσε να προβληθεί. Μου ζητήθηκε όπως έστω και τηλεφωνικά γίνει παρέμβαση την ώρα της εκπομπής για την προβολή της αντίθετης άποψης . Η εν λόγω παρέμβαση επιβεβαιώθηκε και την μέρα της εκπομπής σας και μάλιστα μου αναφέρθηκε ότι θα με καλούσαν απο το σταθμό μεταξύ 16:00 -17:00. Μετα λύπης και μεγάλης απογοήτευσης η εκπομπή σας εξελιχθηκε ως μια εκπομπή διαφήμισης και προβολής του Δημάρχου, και της οικογένειας του.Συνεργατες και φίλοι κάνανε μόνο θετικές παρεμβάσεις και στο τέλος και

29

χωρίς να ειδοποιηθώ για να μου δοθούν εξηγήσεις , δεν μου επιτράπηκε η παρέβαση για να προβληθεί και η αντίθετη άποψη.

Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη πράξη προσβάλει το δημοσιογραφικό λειτούργημα το οποίο υπηρετείτε και αποτελεί άκρως αντιδεοντολογική συμπεριφορά. Η Λάρνακα ζεί πρωτόγνωρες καταστάσειςοι οποίες εκθέτουν την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά και τον Δήμο Λάρνακας ανεπανόρθωτα. Υπάρχουν όμως ομάδες πολιτών οι οποίες αγωνίζονται τους τελευταίους 7 μήνες κάτω από αντίξοες συνδεθήκαμε προσωπικό και οικονομικό κόστος διεκδικόντας τα αυτονόητα. Παρακαλούμε όπως σε αυτούς τους ενεργούς πολίτες δοθεί φωνή μέσω της εκπομπής σας ακόμα και μέσω τηλεοπτικού διαλόγου με την άλλη πλευρά για να μπορέσει να προβληθεί και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Μόνο έτσι μπορούμε να μιλάμε για αντικειμενική δημοσιογραφία.

Με εκτίμηση Μαρία Παπαδοπούλου.

Κοιν. Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου

 Σε συνέχεια της εκπομπής σας ημερομηνίας 31.10.2014 στην οποία προσκεκλημένοι ήταν ο Δήμαρχος Λάρνακας με την σύζυγο του, θα ήθελα να σας μεταφέρω την έντονη δυσαρέσκεια μου ως προς το ότι δεν προβάλατε την αντίθετη άποψη…[..] Μια μέρα πριν την προβολη της εκπομπής σας έλαβα τηλεφώνημα από συνεργατη σας, η οποία μου ανακοίνωσε ότι η κασέττα των γυρισμάτων «φαγώθηκε» και το υλικό δεν μπορούσε να προβληθεί. Μου ζητήθηκε όπως έστω και τηλεφωνικά γίνει παρέμβαση την ώρα της εκπομπής για την προβολή της αντίθετης άποψης . Μετα λύπης και μεγάλης απογοήτευσης η εκπομπή σας εξελιχθηκε ως μια εκπομπή

30

διαφήμισης και προβολής του Δημάρχου, και της οικογένειας του.…. και στο τέλος και χωρίς να ειδοποιηθώ για να μου δοθούν εξηγήσεις , δεν μου επιτράπηκε η παρέβαση για να προβληθεί και η αντίθετη άποψη.

Οι ανεμόμυλοι και το καθήκον της Δημόσιας Σφαίρας να κρίνει:

πότε οι αποφάσεις του δικαστηρίου είναι δείγμα «μπανανίας» και «παττιχάρηδων» και πότε είναι

«ιερός θεσμός» [από τον κύριο Αλέκο της Αλήθειας στη χαριτωμενη

αμνησία του Πολίτη και του Μιχαηλίδη του Φιλελευθέρου – και η ιστορία της διεκδίκησης του δικαιώματος κριτικής

απέναντι στις δικαστικές αποφάσεις]

31

Καθώς θα προχωρεί η καταγραφή και η αποκωδικοποίηση του πώς κατασκευάστηκε το σκάνδαλο της δίκης της Δρομολαξιάς, σαφώς μια μερίδα των ΜΜΕ θα έχει την τιμητική της για την συνεργασία που πρόσφερε στην εξουσία. Οπότε να καταγράψουμε εδώ μερικές από τις γραφικές αντιδράσεις - με μια συγκριτική αντιπαραβολή για να γίνει ευδιάκριτη η δευτερη ανάγνωση. Αμέσως μετά την καταδίκη ο Α. Κυπριανού επανέλαβε τη θέση του κόμματος του ότι η διαδικασία και η δίκη δεν έγινε με αντικειμενικό τρόπο. Αυτή ήταν η θέση του από το φθινόπωρο του 2013 και επιβεβαιώθηκε από τις ηχογραφήσεις που δημοσιοποίησε ο Πολίτης τον Φερβουαριο του 2014. Με αυτή την έννοια, ήταν μια αναμενόμενη δήλωση, αφού εμφανώς θεωρεί ότι τουλάχιστον την περίπτωση του κ. Ζαννέτου, υπήρξε μια πολιτική δίκη. Είναι μια θέση την οποία εύκολα μπορεί να συμμεριστεί οποιοσδήποτε θυμάται πως ξεκίνησε η υπόθεση, πώς συντάχθηκε το κατηγορητήριο [με ένα υπουργό να προαναγγέλλει καταδίκες, πριν καν ολοκληρωθεί ο κατάλογος των

32

κατηγορουμένων], και πώς εξελίχθηκε η δίκη – με το κωμικό αποτέλεσμα της απαλλαγής του Λίλλη. Και όμως, ξαφνικά εμφανίστηκαν μερικά σχόλια, τα οποία είχαν το κλασικό ύφος της λογοκρισίας του κυπριακού δημόσιου λόγου. Αυτής της λογοκρισίας, δηλαδή, που για δεκαετίες επέμενε ότι δεν υπήρχαν τουρκοκύπριοι θύματα των ελληνοκυπρίων, ή αυτής της ρητορικής που λογόκρινε επιλεκτικά σκάνδαλα και άλλα των "ημέτερων". Η βασική στρατηγική αυτής της λογοκρισίας είναι πληκτικά επαναλαμβανόμενη – προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι σαν δεδομένο και άρα να εμποδίσει, όχι απλώς την διερεύνηση, αλλά ακόμα και το άνοιγμα ενός κάποιου διάλογου. Διότι το να φωνάζει κάποιος γιατί αμφισβητείται μια δικαστική απόφαση είναι φαιδρό – κάθε απόφαση υπόκειται σε κριτική και μάλιστα έχουν και τα δικαστήρια μεθόδους επανόρθωσης. Οπότε, όταν μερικοί φωνάζουν «πως τολμάτε να αμφισβητείται το δικαστήριο», βασικά φοβούνται την συζήτηση – δεν θέλουν να ανοίξει το θέμα και έτσι παραπέμπουν σε ένα αόρατο πνεύμα που τάχα μου απέδωσε δικαιοσύνη. Αν τουλάχιστον ήταν συνεπείς – δηλαδή αν πάντα έτσι έλεγαν- θα μπορούσε να πει κάποιος, αυτή είναι η άποψη τους. Αλλά η φαιδρή αντίφαση όσων δοκίμασαν να λογοκρίνουν τον δημόσιο διάλογο για να συγκαλύψουν, ήταν κωμική. Ιδού λοιπόν μια συγκριτική ανάλυση..

Ο κ. Μιχαηλίδης του Φιλελεύθερου που ξέχασε του «παττιχάρηδες» κατά την ορολογία του Αυγούστου του 2013Όταν λ.χ. ο Α. Μιχαηλίδης του Φιλελευθέρου αντέδρασε «οργισμένα" στην κριτική του κ. Α. Κυπριανού (με τίτλο "Λαμόγια στο Καφριστάν")14 μπορεί να πει κάποιος ότι επαναλάμβανε τον εαυτό του – είναι ο δημοσιογράφος που είχε αποκαλέσει «κουβέντες του καφενέ» και τις ηχογραφήσεις για το στήσιμο της δίκης [προσπαθώντας να τις λογοκρίνει] αλλά και ιστορικά γεγονότα, όπως την «εξαφάνιση» 32 τουρκοκυπρίων στις αρχές του Μάη του 1964. Όμως, ακόμα και για τον κ. Μιχαηλίδη το θέμα ήταν κωμικό – ο ίδιος, τον Αύγουστο του 2013, όταν αποκαλύφθηκε ότι οι κ. Κραμβής και Πικής [τέως του Ανωτάτου] καμώνονταν ότι δεν ήξεραν τον νόμο με τον

14 http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-a-michailidis/85/234369/lamogia-sto-kafristan

33

οποίο διορίστηκαν στην επιτροπή για την οικονομια, τους αποκάλεσε «παττιχάρηδες».15 Τότε ο ιερός θεσμός δεν υπήρχε;

Ο Πολίτης που αγάπησε ξαφνικά το δικαστικό σύστημα της Μπανανίας – ή ό,τι πει ο εκδοτης;Αν, όμως, ο κ. Μιχαηλίδης έχει μια τάση προς την λογοκρισία της μισής τουλάχιστον πραγματικότητας [άρα ήταν και αναμενόμενη η στάση του, αφού ήδη είχε προσπαθήσει να λογοκρίνει το τεκμήριο των ηχογραφήσεων για το πώς οικοδομήθηκε η δίκη] η πραγματική κωμωδία ήταν στην άλλη πλευρά: τους δήθεν φιλελευθέρους. Εδώ ο Πολίτης συνέχισε να προσφέρει ευχάριστα θεάματα ασυναρτησίας, ενώ ο Κωνσταντινίδης της Αλήθειας θύμισε ξανά το βασικό του χαρακτηριστικό – την αλλοπρόσαλλα, συμφεροντολογική, ρητορική που προσφέρεται για κατανάλωση ατακων με περισπούδαστο ύφος.

Ο Πολίτης πρώτα. Μια απλή σύγκριση είναι εκφραστική. Το 2009 έγινε μια δίκη για ξυλοδαρμό και το βασικό τεκμήριο, ένα βίντεο με το γεγονός, αποκλείστηκε από την δίκη. Τότε, ο Πολίτης ήταν έξω φρένων και αποκαλούσε στο πρωτοσέλιδο την κυπριακή δικαιοσύνη δικαιοσύνη «της Μπανανίας».

Και τότε λ.χ. ο κριτικός σχολιαστής του, ο κ. Κωνσταντίνου, δεν είχε πρόβλημα να κάνει κριτική των δικαστηρίων. Η κατάσταση το 2014 με τη δίκη της Δρομαλαξιάς δεν ήταν και πολύ διαφορετική στα τεκμήρια – και πάλι ο Πολίτης είχε δημοσιοποιήσει το τεκμήριο των ηχογραφημένων συνδιαλέξεων ανάμεσα στον κ. Λίλλη, τον δικηγόρο του και το κ. Ρ. Ερωτοκρίτου. Αλλά, όταν σε αυτήν την περίπτωση ο δικαστής αγνόησε τα τεκμήρια, ο Πολίτης ήταν απόλυτα πειθήνιος. Και ο Κωνσταντίνου, σε μια στιγμη ανεμόμυλου, τα έβαλε με τον Α. Κυπριανού που αμφισβήτησε την δικαστική απόφαση. Τώρα, δεν είναι Μπανανία το δικαστικό σύστημα γιατί κυβερνά ο φίλος του εκδότη; Άσε που ο εκδότης θα έπρεπε να είναι στα δικαστήρια για φοροδιαφυγή.

15 http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-a-michailidis/85/159580/pantos-patticharides-echoume-para-pollous

34

Η ατυχης φαιδρότητα του Αλέκου Κωνσταντινίδη που έπαθε αμνησία για το τί έγραφε για δεκαετίες εναντίον των δικαστών…Ο κ. Κωνσταντινίδης του συγκροτήματος του κ. Χάσικου ήταν, βέβαια, λογικό να στηρίξει την θέση του εκπρόσωπου του εργοδότη του. Αλλά ακόμα και στα γεράματα ο κ. Αλέκος συνεχίζει να προσφέρει κωμικές παραστάσεις, όπως παλιά που από την μια προσπαθούσε να λανσάρει τον εαυτό του σαν κριτικό αναλυτή του εθνικισμού, ενώ ταυτόχρονα λειτουργούσε και σαν προπαγανδιστής/απολογητης της ακροδεξιάς. Γενικά στην όλη πορεία του ο κ. Κωνσταντινιδης είχε και μια περίοδο που λειτούργησε σαν «φωνή της λογικής» επί προεδρίας Κληρίδη [σαν alter ego του κ. Κληρίδη που από την μια έκανε Δόγματα ενιαίου αμυντικού χώρου και από την άλλη θεωρούσε το όλο θέμα φτηνό θέαμα για κατανάλωση] σε διάφορα θέματα – από το γλωσσικό μέχρι το κυπριακό. Από την άλλη, ο κ. Κωνσταντινίδης είχε και μια τάση να μεγαλοπιάνεται – κάτι που μερικές φορές τον έκανε να ακούγεται βαρύγδουπος, αλλά χωρίς να κατανοεί αναγκαστικά – ή μερικές φορές και να φαίνεται ότι παραποιεί η να είναι απλά αντιφατικός. Στην εμμονή του λ.χ. με τον παρελθόν του (το οποίο πολεμά, ακόμα, στην εικόνα του ΑΚΕΛ) μερικές φορές went over the board – ας πούμε θα μπορούσε να παρουσιάσει μια έκδοση με την οποία κατά τα αλλα λογικά δεν θα συμφωνούσε16 απλά και μόνο για να το παίξει και εξ αριστερών αντιπολίτευση του ΑΚΕΛ, ενώ έγραφε σε έντυπο της δεξιάς- και της άκρας δεξιάς.

Έτσι, λοιπόν, με σοβαροφανές ύφος ξεκίνησε στις 27/12 να σχολιάσει το «πνευματικό επίπεδο του κ. Κυπριανού» γιατί αμφισβήτησε την απόφαση ενός δικαστή. Ένα τέτοιο ύφος θα περίμενε κάποιος ότι θα το άφηνε για άλλες εποχές. Αλλά και το θέμα το ίδιο ήταν δύσκολο – διότι αφορούσε μια δικαστική απόφαση και ο κ. Κωνσταντινίδης, στις καλές του στιγμές, ήταν σαφώς κριτικός και θα μπορούσε να του αποδοθεί στα θετικά ότι ήταν από τους λειτουργούς των ΜΜΕ που τόλμησαν να καθιερώσουν την ανεξαρτησία της Δημόσιας Σφαίρας στο να κάνει κριτική στην δικαστική εξουσία. Αλλά δυστυχώς για τον ίδιο και την εικόνα του κέρδισε πάλι η μικροκομματική έμμονη – όπως ενδεχομένως και το συμφέρον του εκδότη.

16 Ή και θα μπορούσε να υποβάλει ότι κάποιος συγγραφέας ήταν άλλος για να προσδώσει prestige. (το ονομα «Βιδάλης», ας πούμε, είναι ψευδωνυμο σημερα αν παραπεμπει στον ιστορικο – πλην δολοφονημένο – δημοσιογράφο του ΕΑΜ). Embarrassing moments τα οποία δεν έχει νόημα να θυμάται κανείς – και δεν τον βοήθα και τον ίδιο να τα υπενθυμίζει.

35

Η απόφαση βόλευε τον κ.Χάσικο, που μάλιστα σαν νεώτερη Πυθία, την είχε προβλέψει.

Έγραφε ο κ. Κωνσταντινίδης λ.χ. μόλις ένα χρόνο πριν για τον κ. Πική τέως δικαστή κλπ…«Ο κ. Πικής, λοιπόν, είναι ο δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που υπέγραφε το 1983 την απόφαση του Δικαστηρίου να αναστείλει επ’ αόριστον την εκδίκαση της έρευνας που είχα καταχωρήσει εναντίον της απόρριψης από το επαρχιακό δικαστήριο Λευκωσίας αγωγής μου εναντίον της εφημερίδας τα ΝΕΑ. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου να μην εκδικάσει μιαν έφεση είναι μοναδική στην ιστορία της Δικαιοσύνης στην Κύπρο. Η άρνηση εκδίκασης μιας υπόθεσης, κάτω απο οποιεσδήποτε συνθήκες και με οποιεσδήποτε δικαιολογίες, ισοδυναμεί με άρνηση απονομής δικαιοσύνης. Το πιο παράλογο, όμως, σε αυτή την υπόθεση είναι ότι το Ανώτατο Δικαστήριο αποφαινόταν, τότε, ότι όφειλα να αποκαταστήσω το «κύρος της δικαιοσύνης και των δικαστηρίων», προτού αναθεωρήσει την απόφασή του για αναστολή της εκδίκασης της έφεσης. Το Ανώτατο Δικαστήριο ζητούσε από ένα πολίτη να αποκαταστήσει το κύρος της δικαιοσύνης, χωρίς να διευκρινίζει με ποιόν τρόπο θα μπορούσε αυτός ο πολίτης να το πράξει. Στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, την οποία είχε εκδόσει ο κ. Πικής, αναφέρονταν και τα εξής: «Το εφετείο δέχτηκε οτι τα άρθρα του εφεσείοντα αποσκοπούσαν στον εμπαιγμό και την διακωμώδηση του δικαστηρίου, που είχε εκδικάσει την υπόθεση και την υπονόμευση της δικαστικής εξουσίας. Ο εφεσείων επιζητούσε να δικαιωθεί μέσα από τις στήλες της εφημερίδας του, σκιαγραφώντας το εκδικάζειν, την υπόθεση στο δικαστήριο σαν ένοχους προκαταλήψεως και ότι εστερούντο της αναγκαίας αμεροληψίας.»17 Αλέκος Κωνσταντινίδης, Το κύρος της Δικαιοσύνης και ο κ. Γ. Πικής, εφ. Αλήθεια 3/4/2013

17http://www.alithia.com.cy/component/k2/item/9270-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82-

%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE

%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA-%CE%B3-%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF

%82.html

36

Ο κριτικός λόγος εδώ είναι εμφανής – και απέναντι σε αποφάσεις δικαστηρίου, αλλά και σε συγκεκριμένους δικαστές. Και αυτό είναι μια από τις συνεισφορές του κ. Κωνσταντινίδη. Αλλά το κομματικό επίπεδο προφανώς υπερισχύει ακόμα του πνευματικού και ιστορικού έργου στην περίπτωση του.Να κλείσουμε με μια αναφορά στο πως ξεκίνησε η αμφισβήτηση της απόλυτης εξουσίας των δικαστηρίων το 2001.

«Την περασμένη εβδομάδα, στο τριμελές Κακουργιοδικείο Λεμεσού συνεχιζόταν η δική ενός Βρετανού που κατηγορείται για φόνο. Σε κάποια στιγμή της διαδικασίας, ο δικηγόρος του κατηγορούμενου, Μιχαλάκης Κυπριανού, παραπονέθηκε προς τους δικαστές διότι, ενόσω αυτός αντεξέταζε κάποιο μάρτυρα, εκείνοι δεν παρακολουθούσαν και, όπως είπε, «αντάλλαζαν ραβασάκια». Οι δικαστές εθίγησαν και τον κάλεσαν να αποσύρει τα όσα είπε, διότι αποτελούσαν περιφρόνηση προς το δικαστήριο. Ο δικηγόρος αρνήθηκε να συμμορφωθεί. Τότε το δικαστήριο, εξαντλώντας τη δικαιοδοσία που του έδινε ο νόμος, τον καταδίκασε πάραυτα σε πέντε μέρες φυλάκιση. Οι αστυνομικοί έκλεισαν τον κ. Κυπριανού στην κλούβα, τη «Μαύρη Μαρία», και τον οδήγησαν στις Κεντρικές Φυλακές, στη Λευκωσία, για να εκτίσει την ποινή του!

*Η περίπτωση του Κυπριανού έγινε πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Την επομένη, οι δικηγόροι έκλεισαν τα δικαστήρια και έκαναν πορεία διαμαρτυρίας προς τις Κεντρικές Φυλακές. Η Επιτροπή Νομικών της Βουλής, η οποία αποτελείται από δικηγόρους, συνήλθε εκτάκτως και αποφάσισε να τροποποιήσει τον νόμο που επιτρέπει στους δικαστές να φυλακίζουν τους δικηγόρους και «περιορίζει την ελευθερία έκφρασης των λειτουργών της Δικαιοσύνης». Οι δικηγορικοί σύλλογοι εξέδωσαν ανακοινώσεις και στήριξαν τον καταδικασθέντα συνάδελφό τους, ενώ από τα παράθυρα των καναλιών έβγαιναν κραυγές οργής για το «ατόπημα» των δικαστών. Σε τρεις μέρες ο κ. Κυπριανού αφέθηκε ελεύθερος (μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο) και έγινε δεκτός από τη κοινότητα των δικηγόρων σαν σύμβολο του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης.

*Εκείνο το τριήμερο έγινε πραγματικά μια μικρή επανάσταση στο θεσμό της Δικαιοσύνης. Οι δικαστές βρέθηκαν στο εδώλιο και κατηγορήθηκαν

37

για αλαζονεία και ολοκληρωτικές τάσεις. Κι όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά που τα δικαστήρια πήραν παράλογες αποφάσεις.18

Η σκανδαλολογία και οι «δίκες μέσω πρωτοσέλιδων» ως κόλπο του «επιλεκτικά

προβαλλομένου»: Αφού απαλλάγηκαν οι εργολάβοι στην Πάφο, βρέθηκε και ο «χαμένος

αγωγός», ενώ στο σκάνδαλο της ΚΟΠ οι αναφορές είναι προσεγμένες – χωρίς κόμματα

όταν είναι «ημέτεροι»;

Η λογοκρισία του σκανδάλου της απαλλαγής των εργολάβων στην Πάφο – ο «χαμένος αγωγός» ως αλληγορική αναφορά στην «χαμένη τιμή» της δημοσιογραφίας του πρωτοσέλιδουΣτις 3 Ιανουαρίου, ο Φιλελεύθερος είχε στο κάτω μέρος της πρώτης σελίδας μια μικρή αναφορά για ένα θέμα που ήταν κάποτε τεράστιο, όταν τα ΜΜΕ εφάρμοζαν την τακτική του «κατακλυσμού της πληροφορίας» για να προωθήσουν την εικόνα 18 http://www.makarios.eu/cgibin/hweb?-A=509&-V=stiles

38

σκανδάλου στην Πάφο, που ήθελε η εισαγγελία και οι ανακριτές που λειτουργούσαν ως ανταποκριτές άμεσης αναμετάδοσης. Το θέμα έκλεισε πια, και το ζήτημα τώρα είναι να συγκαλυφθεί το πραγματικό σκάνδαλο – το ότι οι εργολάβοι οι οποίοι διεκδίκησαν 30 εκατομμύρια περισσότερα από το Δήμο και τους πολίτες, απαλλάγηκαν. Και φυσικά, συνυπεύθυνοι σε αυτήν τη σκανδαλώδη απαλλαγή είναι και όσοι κατασκεύαζαν τα πρωτοσέλιδα, ρίχνοντας «κεράμους και πλίνθους» και τελικά τώρα κάνουν ότι δεν βλέπουν. Καμία λέξη για τους εργολάβους. Αυτό που απομένει να φανεί, πια, είναι πόσα ψέματα ειπώθηκαν [διοχετεύτηκαν στα πρωτοσέλιδα για να κατασκευαστούν οι δίκες του θεάματος και της κατασκευής κοινής γνώμης] και αν το δικαστήριο για το θέμα θα ακολουθήσει την πρακτική του προηγούμενου της Δρομολαξιάς – να απαλλάξει τους αντίστοιχους του κ. Λίλλη και να κλείσει τα μάτια σε ότι φαίνεται να ήταν καταθέσεις για συμφεροντολογικό σκοπό. Αν ο εργολάβος καταθέτει και απαλλάσσεται είναι άραγε λογοκρινόμενο να ρωτήσει κανείς το αυτονόητο – γιατί να μην το κάνει, αφού θα έχει ανταλλάγματα;

Το ότι διοχετεύτηκε στο κάτω μέρος της πρώτης σελίδας, η είδηση ότι τελικά τα θέαμα του χαμένου αγωγού ήταν ένα ψέμα – θέτει βέβαια και ερωτήματα που μερικοί θα προσπαθήσουν να λογοκρίνουν. Ποιοί διέρρευσαν μια τέτοια είδηση πριν διερευνηθεί; Πόσο δύσκολο ήταν να ρωτηθεί το αρμόδιο τμήμα κοκ. Και φυσικά, γιατί κατασκευάστηκε η φούσκα. Όπως και στη Δρομολαξιά, στην υπόθεση του θεάματος της Πάφου η σύμπτωση των ημερομηνιών [δηλαδή ποτέ διέρρεε κάτι και τι άλλο υπήρχε στην επικαιρότητα] θα είναι αποκαλυπτικό.Για όσους πίστεψαν όσα τους σέρβιραν ο «χαμένος αγωγός» που βρέθηκε, θα είναι υπόμνηση του πως κατασκευάζεται το θέαμα.

Το σκάνδαλο της ΚΟΠ είναι χοντρό, διαρκές και με πολλά λεφτά – από την Κύπρο μέχρι στοιχήματα στην Άπω Ανατολή: άρα εδώ μπαίνει φίλτρο πρωτοσέλιδαΤώρα, βέβαια, υπάρχει και ένα αμήχανο βήμα για ένα πραγματικό σκάνδαλο [όπως και αυτά των τραπεζών] που η ελίτ προσπαθεί εν

39

μέρει να το ρίξει στα χαμηλά – η μια μερίδα της να το εκμεταλευτει για δικό της όφελος. Οι καταγγελίες του Παναγή απλώς κατέγραψαν τί φαίνεται και ξέρουν πολλοί. Αλλά το λογοκρίνουν. Στην αρχή το θέμα προχώρησε. Πρόσφατα έγιναν και συλλήψεις. Αλλά ιδού ο προσεκτικός τρόπος διατύπωσης του Φιλελεύθερου – δίπλα ακριβώς από το tail-end του θεάματος της Πάφου, τα θέμα Σαρίκα. Ενώ στον Σαρικά [όπως γινόταν και με τους δημοτικούς συμβούλους της αριστεράς] η αναφορά στο κόμμα του είναι σαφής, ξαφνικά για το κόμμα του δημοτικού σύμβουλου του ΔΗΣΥ, καμία αναφορά.

Ούτε καν αναφορά στο ότι η σύλληψη του έγινε γιατί κατηγορείται ότι έστηνε παιχνίδια για να ευνοήσει ομάδες της δεξιάς. Η Σημερινή το είχε ["δεξιόστροφα σφυρίγματα"] ως κύριο θέμα – ο Φιλελεύθερος το λογόκρινε εδώ, ο Πολίτης το υποβάθμισε. Οπότε, κάποιο αόρατο χέρι που αποφασίζει τί μπαίνει στο πρωτοσέλιδο, έβαλε ένα φίλτρο.

Το θέμα με την ΚΟΠ και τα σκάνδαλα της, που πάνε σαφώς στον κ. Κούμα και την προσπάθεια ελέγχου των σωματείων μέσα από τη διαιτησία για να εξασφαλιστουν τηλεοπτικά δικαιώματα [και όχι μόνο], είναι ότι μπορεί να εκραγεί. Από την μια το θέμα κρατιέται χαμηλά – αναζητώντας ίσως τρόπο να εκτονωθεί όπως έγινε με την απαλλαγή των εργολάβων στην Πάφο. Όμως, υπάρχει και η

40

πιθανότητα να κυοφορείται μια αντιπαράθεση μέσα στον ΔΗΣΥ – και για τον έλεγχο του ποδοσφαίρου. Είναι σαφές ότι η τυχαία σύμπτωση να συλλαμβάνονται άτομα, άπου πρόσκεινται μόνο στον Αβέρωφ [λ.χ. ο Ο. Βασιλείου φέρεται να έχει σχέσεις με Κούμα – άρα και Αβέρωφ, ο συλληφθείς δημοτικός σύμβουλος στην Πάφο είναι από ότι γράφτηκε συγγενής του] είναι ύποπτη. Και υπάρχουν και άλλοι που έχουν συμφέροντα στο ποδόσφαιρο και τις αναμεταδόσεις. Οπότε το θέμα θα είναι στο μέλλον, αν θα προσπαθήσουν να το συγκαλύψουν με την υποβάθμιση και το φιλτράρισμα [όπως κάνει ο Φιλελεύθερος και ο Πολίτης] ή αν θα ανοίξει το θέμα [από τον κ. Κληρίδη λ.χ.;] και τότε πως θα προσπαθήσει η ελίτ να μετατοπίσει ευθύνες και εστίαση.. Θα επανέλθουμε..

ΔΙΕΘΝΗ

«Θεός και Κράτος» στο παγκόσμιο χωριό:Ο αόρατος πόλεμος και οι δολοφονίες των

σκιτσογράφων στο Παρίσι«Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή παρανοϊκού πολέμου που αντιμετωπίζει το επίπονο καθήκον της ταυτοποίησης του εχθρού και των όπλων του…μια υπερδύναμη βομβαρδίζει μια ερημωμένη άγονη χώρα, ενώ ταυτοχρόνως

τέλει υπό την ομηρία αόρατων βακτηρίων: αυτή είναι η πρώτη εικόνα του πόλεμου του εικοστού πρώτου αιώνα..»

Σ. Ζιζέκ. Επανιδιοποιήσεις: το μάθημα του Μουλά Ομάρ [στο «Καλωσορίσατε στην έρημο του Πραγματικού»]

41

Την Τετάρτη, 7/1, τα παγκόσμια ειδησεογραφικά πρακτορεία ξεκίνησαν το πρωί με μια είδηση από την Υεμένη – μια επίθεση αυτοκτονίας είχε αποτέλεσμα 30 νεκρούς. Εκείνη η είδηση χάθηκε γρήγορα όμως, όπως άλλωστε γίνεται και με πολλές άλλες από την Μέση Ανατολή. Η επίθεση στο Παρίσι επισκίασε αμέσως τα 30 πτώματα στην Υεμένη, όπως και αλλα ανάλογα στο Ιράκ και την Λιβύη. Θα μπορούσε, βέβαια, να το αποδώσει κανείς στο γεγονός ότι η Δύση που έχει ακόμα σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της ατζέντας της παγκόσμιας Δημόσιας Σφαίρας εστίασε στη δική της πληγή. Ή θα μπορούσε να πει κάποιος ότι οι νεκροί στη Μέση Ανατολή είναι εν μέρει εμπλεκόμενοι – στην Υεμένη ήταν νεκροί σε αστυνομική ακαδημία, ενώ στο Παρίσι ήταν λειτουργοί του τύπου. Άρα ήταν μη-εμπλεκόμενοι. Ήταν όμως;

Η επίθεση ενάντια στην ελευθερία της έκφρασης – και ο εσωτερικός διχασμός της Δύσης για τα όρια της συμπεριφοράς απέναντι στον Άλλο..Η αντιπαράθεση στη Δύση πήρε δικαιολογημένα την μορφή της επίθεσης ενάντια στην ελευθερία έκφρασης. Το περιοδικό Charlie Hebdo, παρά τις προηγούμενες επιθέσεις και απειλές, συνέχισε να δημοσιεύει σαρκαστικά σχόλια για την ισλαμική θρησκοληψία – αλλά και για την θρησκοληψία άλλων θρησκευόμενων. Η προϊστορία των συνεργατών του μάλιστα δείχνει μια σαφή τάση προς το υπονομευτικό χιούμορ από την δεκαετία του 1960, όταν ανάλογες προσπάθειες λογοκρίθηκαν από το γαλλικό κράτος.19 Είναι ένα σαφώς αριστερίζων αντί-κομφορμιστικό [μερικοί θα

19 http://en.wikipedia.org/wiki/Charlie_Hebdo

42

το τοποθετούσαν και στην παράδοση του αναρχικού υπονομευτικού χιούμορ] έντυπο και είναι και ειρωνικό, που ξαφνικά βρέθηκε να είναι και σύμβολο μερικών από αυτούς τους οποίους κατηγορούσε/ειρωνευόταν. Ο πρόδρομος του την δεκαετία του 1960 απαγορεύτηκε, όταν μέχρι και στο θάνατο του Ντε Γκωλ είχε ένα σαρκαστικό σχόλιο. Πιο πρόσφατα η έκδοση εμπλάκηκε σε θέματα γαλλικού «ιερού» - ένας σχολιογραφος απολύθηκε με την κατηγόρια του αντί-σημιτισμού, αλλά ταυτόχρονα το περιοδικό πρωτοστάτησε και στην συλλογή υπογραφών για απαγόρευση του Εθνικού Μετώπου το 1996. Όμως, οι πόλεμοι στην Μέση Ανατολή άρχισαν να έχουν και την δική τους διχαστική επίδραση στο εσωτερικό του γαλλικού ανατρεπτικού χιούμορ. Οι διαφωνίες ξεκίνησαν από το 1991 και το 2000 πήραν ένα έντονα διχαστικό κλίμα, όταν ένα άρθρο αποκάλεσε τους παλαιστίνιους «απολίτιστους». Ακολούθησε η διαμάχη με την απόλυση για «αντί-σημιτισμό» και ακολούθως το περιοδικό υπήρξε από τις φωνές που επέμεναν ότι η ειρωνεία του Ισλάμ δεν πρέπει να θεωρείται όριο. Η αρχική πάντως κίνηση για αντιμετώπιση του ισλαμικού φανταμενταλισμου το 2006 είχε ένα τόνο οικείου χιούμορ – ο Μωάμεθ στο εξώφυλλο μονολογούσε «Είναι δύσκολο να σε λατρεύουν μαλάκες». Ακόμα και το τεύχος του 2011 με τον Μωάμεθ ως, «βοηθό έκδοτη» στο εξώφυλλο να λέει «100 μαστιγώματα αν δεν πεθάνετε από το γέλιο», είχε και πάλι ένα πειρακτικό τόνο. Όμως, η δημοσίευση γυμνών καρικατούρων του Μωάμεθ το 2012 μετά από την προβολή του φιλμ «Η αθωότητα των μουσουλμάνων» που θα μπορούσε να θεωρηθεί ρατσιστικό, έγινε αντικείμενο κριτικής – για το που τελικά τοποθετείτο το περιοδικό σε ένα «ανοικτό» πια «πόλεμο».

Μετά την επίθεση, η Δύση υπερασπίζεται ένα δικό της «ιερό» - την ελευθερία της έκφρασης. Και μαζί με την Δύση όσοι πιστεύουν σε αυτήν την αξία. Από την άλλη, βέβαια, αρκετοί υπέδειξαν/ισχυρίζονται ότι τα τελευταία χρόνια [μέσα στο κλίμα της ευρύτερης αντιπαράθεσης] το περιοδικό δεν ειρωνευόταν απλώς την ισλαμική θρησκοληψία – αλλά εξέφραζε και μια επίθεση ενάντια στους μουσουλμάνους ειδικά. Και μερικοί τόνιζαν ότι η ειρωνεία του συμπεριλάμβανε και παρωδίες για τους ομοφυλόφιλους κοκ. Αναπόφευκτα, ίσως, αμέσως μετά το πρώτο σοκ, ακολούθησε ένας διχασμός – τα κυριότερα δυτικά ΜΜΕ είχαν μεν πρωτοσέλιδο της επίθεση στο Παρίσι, αλλά δεν αναδημοσίευσαν επίμαχα

43

σκίτσα με σαρκαστική διάθεση για τον Μωάμεθ – οι Financial Times μάλιστα είχαν πάρει και σαφή θέση ότι το περιοδικό ήταν προκλητικό απέναντι στο Ισλάμ γενικά. Ανάλογα κινήθηκαν και αμερικανικά έντυπα. Και αναπόφευκτα ίσως και πάλι, καταγράφηκαν επιθέσεις ενάντια σε τζαμιά από αντί-ισλαμιστές

Μια πρώτη, λοιπόν, ανάγνωση θα έθετε δυο διαστάσεις – από την μια οι φανατικοί ισλαμιστές εστιάζουν στην ελευθερία έκφρασης στην Δύση, ενώ στην ίδια την Δύση άρχιζε μια διαδικασία περισυλλογής με στόχο να μην προκληθεί μια νέα εσωτερική κρίση αντί-μουσουλμανικής υστερίας. Αλλά φαίνεται ότι ένα σημείο των ισλαμιστών άρχισε έμμεσα να γίνεται αποδεκτό – η αποφυγή της πρόκλησης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υποκύπτει η ελευθερία έκφρασης στον εκβιασμό;

Μπορεί η Δύση να δίνει μαθήματα ελεύθερης πρόσβασης στην πληροφόρηση; Μια μάλλον θλιβερή ιστορία: όταν οι «αγωνιστές της ελευθερίας» λειτουργούν σαν ισλαμιστές, τα δυτικά ΜΜΕ απλώς τους βαφτίζουν «τζιχαντιστές» και ξεχνούν ποιοί έστελλαν όπλα και ανθρώπους να τους στηρίξουν – η υπόθεση των 2 αιχμάλωτων ιταλίδων και η λογοκρισία τηςΑυτή η πρώτη ανάγνωση ωστόσο παραβλέπει πολλά. Σε ένα πρώτο επίπεδο, το επιχείρημα ότι τα δυτικά ΜΜΕ αποτελούν χώρο ελεύθερης έκφρασης είναι σαφώς παρατραβηγμένο. Και σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αυτό που συγκαλύπτεται ενδεχομένως από την περισυλλογή είναι η ίδια η εμπλοκή της Δύσης σε ένα πόλεμο που έρχεται αργά, αλλά σταθερά στην αυλή της – ένα πόλεμο όμως στον οποίο η θέση της Δύσης δεν είναι καθόλου σαφής.

Ένα μικρό παράδειγμα από την αμέσως προηγούμενη περίοδο είναι εκφραστικό. Κατά την διάρκεια των δυτικών διακοπών των Χριστουγέννων και την Πρωτοχρονιάς πέρασε σαν μικρή ασύνδετη πληροφορία, η αναφορά σε δυο ιταλίδες, οι οποίες είναι αιχμάλωτες ισλαμιστών στη Συρία. Η έκκληση τους καταγράφηκε ως ένα είδος επιπρόσθετου τεκμηρίου του ισλαμικού φανατισμού – οι δυο κοπέλες ζητούσαν βοήθεια και η εικόνα τους μαζί με την αναφορά ότι «πουλήθηκαν» από μια οργάνωση σε άλλη, παράπεμπε στο υποσυνείδητο

44

του δημόσιου λόγου σε προηγούμενες αναφορές στην πώληση γυναικών ως σκλάβες από το «Ισλαμικό Κράτος» [αν και η οργάνωση που τις είχε ήταν διαφορετική]. Σε εκείνο το πλαίσιο, κυκλοφόρησε και μια φωτογραφία τους σε διαδήλωση στην Ρώμη – πριν πάνε στη Συρία. Για όποιον πρόσεχε την φωτογραφία ήταν εξόφθαλμο ότι επρόκειτο για εκδήλωση συμπαράστασης της συριακής αντικυβερνητικής αντιπολίτευσης. Οι κοπέλες είχαν πάει ουσιαστικά στη Συρία για να στηρίξουν, ανθρωπιστικά, την αντιπολίτευση που στήριζε η Δύση και ξαφνικά βρέθηκαν αιχμάλωτες, των μέχρι πρόσφατα «αγωνιστών της ελευθερίας» για την Δύση – και κινδύνευαν να «πουληθούν’ εκτελεστούν δημόσια κλπ. Το μυστικό που λογοκρίνουν με μοναδική συνέπεια ακόμα τα δυτικά ΜΜΕ είναι ότι το ισλαμικό κίνημα έχει τις ρίζες του στη δυτική στήριξη.

Το ισλαμικό κίνημα είναι μια προέκταση της δυτικής επέμβασης για νέο-αποικιακό έλεγχο του αραβικού κόσμου: ενώ αλλού τα μετά-αποικιακά καθεστώτα εκμοντέρνιζαν τη χώρα στον αραβικό κόσμο, η Δύση πόνταρε στο μεσαίωνα της Σαουδικής Αραβίας. Εκείνο το άλμα στο παρελθόν πυροβολεί τώρα στο κέντρο του ΠαρισιούΗ ιστορία δεν είναι καθόλου περίπλοκη. Καθώς ο αραβικός κόσμος έβγαινε από την αποικιοκρατία, και προσπαθούσε να εκμοντερνιστει, η Δύση επέλεξε να στηρίξει τα πιο συντηρητικά καθεστώτα – εκείνα των εμιράτων και την Σαουδικής Αραβίας των οποίων η ηγεμονική ιδεολογία είναι το πρότυπο των σημερινών μεταμοντέρνων ισλαμιστών. Και δεν αρκέστηκε η Δύση σε απλή στήριξη όσων της πρόσφεραν έστω πετρέλαιο. Αγωνίστηκε να υπονομεύσει ενεργά όλα τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα – από τον Μασέρ μέχρι τον Σαντάμ, μέχρι πρόσφατα τον Καντάφι και τον Άσσαντ. Και δημιούργησε μάλιστα και το «στρατόπεδο» της εκπαίδευσης στο Αφγανιστάν την δεκαετία του 1980. Από εκεί ήρθε η Οσάμα Μπιν Λάντεν – και από τους ένοπλους αντίπαλους της κυβέρνησης της Συρίας, έρχεται τώρα πια πίσω στη Δύση η βία. Όταν τα δυτικά ΜΜΕ παπαγάλιζαν σαν παιδική χορωδία την προπαγάνδα που διοχέτευαν οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες εναντίον του Καντάφι και βάφτιζαν τους ισλαμιστές αντίπαλους του σαν «αγωνιστές της ελευθερίας» προετοίμαζαν ουσιαστικά την επιστροφή της βίας στην ίδια την Ευρώπη. Σήμερα, τα

45

δυτικά ΜΜΕ λογοκρίνουν τα γεγονότα στην Λιβύη – ακόμα και το γεγονός ότι οι δυνάμεις της κυβέρνησης που κέρδισε τις εκλογές [ότι εκλογές μπορεί και να ήταν] και την οποία στηρίζουν οι δυτικοί βομβαρδίζουν την Μισράτα – την πόλη την οποία όταν προσπαθούσαν να ανακαταλάβουν οι δυνάμεις του Καντάφι, οι δυτικοί σαν ώριμοι φανταμενταλιστές, υμνούσαν σαν σύμβολο αντίστασης. Σήμερα, οι σύμμαχοι τους την βομβαρδίζουν γιατί οι ισλαμιστές που την έχουν υπό τον έλεγχο τους, δεν ελέγχονται. Αλλά το πλαίσιο λείπει από την δυτική αφήγηση και δημόσιο λόγο.

..Και τελικά δεν είναι το ίδιο να ειρωνεύεσαι τον Πάπα και τον Μωάμεθ – οποίος τολμά, ας ειρωνευτεί το δυτικό αντίστοιχο – τον Ιησού και την ΠαρθένοΕίναι, επίσης, αστείο να λέγεται ότι υπάρχει έστω και πολιτισμικά «ελευθερία» στην πρόκληση σοκ απέναντι στην θρησκεία. Συνήθως, οι δυτικοί αντιπαβαλουν την καρικατούρα του Μωάμεθ με ειρωνικές καρικατούρες χριστιανών ιερέων. Μα αυτό δεν είναι σύγκριση. Το συγκριτικό μέτρο θα ήταν καρικατούρες [ανάλογα βλάσφημες και βίαιες] για τον Χριστό και την Παναγία – το κεφάλι του Χριστού σε σώμα σκυλού [έτσι ήταν ένα από τα επίμαχα καρτούν για τον Μωάμεθ] ή της Παναγίας-Παρθένας όργιο. Φυσικά, δεν υπάρχουν τέτοια.. Θα ήταν πρόκληση. Ακόμα και οι σαρκαστικές αναφορές του Μαρκήσιου Ντε Σαντ για τον Χριστό περιορίζονται στο «αλητήριος». Συγκριτικά, η πρόκληση για το Ισλάμ είναι σαφής – όχι μόνο απεικονίζεται ο προφήτης [αντίστοιχος του Χριστού] το οποίο θεωρείται βλάσφημο, αλλά και απεικονίζεται προκλητικά για τους πιστούς του. Κατ’ αντιστοιχία οι μουσουλμάνοι δεν μπορούν να τον κάνουν με τον Χριστό, αφού θεωρείται προφήτης στη δική τους εκδοχή του μονοθεϊσμού – όπως και για την Παναγία που θεωρείται επίσης ιερή μορφή. Το ότι το Ισλάμ είνα πιο ανεχτικό σε αυτά γιατί

46

συμπεριλαμβάνει και τα ιερά του χριστιανισμού είναι επίσης από τα έμμεσα λογοκρινόμενα στη Δύση.

Ο Πόλεμος που ξεκίνησε η Δύση ενάντια στα κοσμικά αραβικά κινήματα ανακυκλώνεται τώρα, παγκοσμιοποιημένα, και στη Δύση..Υπάρχει, λοιπόν, ένας πόλεμος που επιστρέφει στην Ευρώπη. Ένας πόλεμος πολιτισμικός, αλλά και πολιτικός – και εδώ τα όρια της αντιπαράθεσης είναι ρευστά. Στο εσωτερικό της Δύσης υπάρχει, όντως, μια ανεπτυγμένη κοινωνική μερίδα που αμφισβητεί όλα τα ιερά – άρα και τα χριστιανικά. Αλλά αυτή η μερίδα, όπως και το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών λ.χ., χρησιμοποιείται εύκολα και επιλεκτικά από την δυτική προπαγάνδα για επεμβάσεις και δαιμονοποίησεις με πολιτικά κίνητρα. Όμως, ακριβώς επειδή τεχνολογικά, αλλά και πολιτικά ο πλανήτης ενοποιείται, αυτή η εσωτερική δυτική αντιπαράθεση για τα δικαιώματα έκφρασης, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη διάσταση – του δυτικού ρατσισμού. Ένας αναρχικός λ.χ. θα είναι υπέρ της βεβήλωσης όλων των Ιέρων ως μορφή έκφρασης και απελευθέρωσης, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να εστιάσει και στο γεγονός ότι ο σεβασμός του Άλλου ίσως να προϋποθέτει όρια. Η απάντηση δεν είναι εύκολη – ακριβώς γιατί η πολιτική διάσταση, σαν βαθύτερη δομή, θέτει ένα άλλο πλαίσιο. Ο ισλαμισμός στην μεταμοντέρνα του εκδοχή είναι προϊόν της δυτικής συμμαχίας με τα καθεστώτα των εμιράτων, αλλά στο λαϊκό επίπεδο είναι και έκφραση της οργής μιας μεγάλης μερίδας του μη-δυτικού κόσμου για την δυτική υποκρισία την οποία εκείνοι βλέπουν ξεκάθαρα. Τα νέκρα παιδία της Γάζας εκεί βιώνονται ως ζήτημα που απαιτεί απάντηση σε είδος. Σε αυτό το «πόλεμο» [των πολιτισμών ως η επιφάνεια της βαθύτερης αντιπαράθεσης για αναδιάρθρωση του παγκόσμιου συστήματος] τα δυτικά κράτη και τα ισλαμικά κινήματα έχουν μια βαθύτερη συνάφεια. Όχι μόνο έχουν ιστορική κοινή ρίζα, αλλά ο ισλαμισμός και η βία του γίνονται ο πόλος συσπείρωσης για την συντηρητική πτέρυγα του πληθυσμού στη Δύση – ενάντια στην μετανάστευση, τους Άλλους κλπ κλπ. Αλλά ο ισλαμισμός είναι ταυτόχρονα και ένα είδος άλλοθι για το βαθύ δυτικό κράτος για να διευρύνει την αστυνόμευση και την ανάπτυξη νέων πολεμικών τεχνικών – και βιομηχανιών. Η επίθεση στους δίδυμους πύργους δεν οδηγησε μόνο στην

47

εισβολή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και στη δημιουργία ενός διευρυμένου καθεστώτος επιτήρησης στη Δύση.

Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η συμβιωτική σχέση του αντί-νεωτερικού ισλαμισμού με την τάση των δυτικών συντηρητικών για αστυνόμευση και οικοδόμηση πολιτισμικών πολέμων – είναι μια συμβιωτική σχέσηΑυτή η συμβιωτική σχέση του ισλαμισμού με τη δυτική αστυνόμευση είναι δομική – αν και μερικοί την βλέπουν και ως συνωμοτικά συνειδητή: κάθε κίνηση του ισλαμικού ένοπλου κινήματος προκαλεί θεαματικές δηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας και νέους μηχανισμούς αστυνόμευσης. Ειρωνικά, ο αντίπαλος που κατασκευάστηκε από τα δυτικά κράτη, τα βοήθα τώρα να επεκτείνουν εσωτερικά την αστυνόμευση. Είναι άραγε η δομική στρατηγική των ισλαμιστών να προκαλούν την δυτική αντίδραση και έτσι να υπονομεύουν την Δύση [με στρατιωτικές ήττες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και εσωτερική αστυνόμευση] ή η συμβιωτική σχέση είναι πιο συνειδητή;

Η εποχή των εύκολων απαντήσεων πέρασε…Σε αυτό το πλαίσιο, οι απαντήσεις δεν είναι πουθενά εύκολες – η ελευθερία της έκφρασης δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει το δικαίωμα στο βέβηλο. Αλλά ταυτόχρονα στον σημερινό κόσμο κανένα δικαίωμα δεν μπορεί να παραβλέπει τον Άλλο. Και καθώς η ριζοσπαστική πρακτική στην Δύση [η οποία είναι ο χώρος-πηγή που υπερασπίζεται και την βεβήλωση ως πρακτική απελευθέρωσης, αλλά και το δικαίωμα του Άλλου] θα πρέπει να βρει τις δικές της ισορροπίες, τίποτα δεν μπορεί να αγνοήσει πια το ότι το παιχνίδι είναι παγκόσμιο. Δεν μπορεί κάποιος να κλείνει τα μάτια στο έγκλημα που έγινε στην Λιβύη το 2011 και μετά να φωνάζει τις δολοφονίες των ισλαμιστών στο Παρίσι. Όπως ανακάλυψαν και οι αμερικανοί είναι δύσκολο να τα καταλάβεις όλα. Αλλά όπως η κεντρική Ευρώπη απαιτούσε τα τελευταία 5 χρόνια από την νότια Ευρώπη να μάθει όλους του όρους των οικονομικών, θα πρέπει να μάθει και η ίδια πια ότι τα θεάματα, αλλά και η πολιτική είναι παγκόσμια: ότι σημαίνει στην Υεμένη ή στο Χαλέπι έχει και ρίζες στο Παρίσι και την Νέα Υόρκη και εκεί θα επιστρέψει. Πολιτικά και πολιτισμικά.

48

Ο Καμύ στον «εξεγερμένο άνθρωπο», και ο γαλλικός υπαρξισμός γενικότερα, είχε θέσει από την δεκαετία του 1950 το ερώτημα αν μπορεί η ανθρωπότητα να δημιουργήσει μέσα από την εξέγερση μια νέα ηθική που να μην βασίζεται σε ένα «ιερό». Ο επίσης βαθιά γαλλικός δομισμός θα θεωρούσε μια τέτοια υπόθεση αυταπάτη. Αυτό όμως που συγκρούεται σήμερα είναι ακριβώς αυτό – αν μπορεί η ανθρωπότητα να ζήσει με μια ηθική που δεν θα έχει ιερό [είτε θρησκευτικό είτε κοσμικό] και πως αντιμετωπίζεται ο Άλλος που έχει ανάγκη κάποιο ιερό.

Βέβηλες στιγμές και συγκριτικά όρια [αυτό] λογοκρισίας:

Από τον «Τελευταίο πειρασμό» του Καζαντζάκη μέχρι του «Σατανικούς στίχους» του Ρουσντί

Τις τελευταίες δεκαετίες, η αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν την βεβήλωση των ιερών ως μια πράξη, είτε απελευθερωτική, είτε αισθητική πολλαπλασιάζονται – και συχνά τα όρια ανάμεσα στην πολιτική δήλωση και την εμπορική κίνηση μπορεί να γίνονται και δυσδιάκριτα.

Δυο αιρετικά βιβλία και ένα φιλμ: από το πειρασμό που δεν αντέχουν ως σκέψη οι χριστιανοί μέχρι την αμφισβήτηση του ενός και μοναδικού θεού από την ισλαμική αμφιβολίαΑπ την δεκαετία του 1990 και οι δυο μεγάλες θρησκείες είχαν στιγμές οργής των πιστών με καλλιτεχνικά έργα – οι μεν χριστιανοί με την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Ν. Καζαντζάκη «Ο

49

τελευταίος πειρασμός», ενώ οι μουσουλμάνοι με το μυθιστόρημα του Σ. Ρουσντί «Σατανικοί στίχοι». Η σύγκριση της αντιπαράθεσης είναι ενδιαφέρουσα: ο χριστιανοί εξοργίστηκαν με την παραπομπή ότι ο Χριστός μπήκε σε πειρασμό για σεξουαλική επαφή, αλλά το έργο του Καζαντζάκη επί της ουσίας δεν αποκλίνει δραματικά από την χριστιανική παράδοση και η εικόνα του Χριστού ως μια θετική μορφή είναι σαφής και στο μυθιστόρημα και στο φιλμ. Ο Χριστός παρουσιάζεται ως άνθρωπος που ανακαλύπτει την θεϊκή αποστολή και ουσιαστικά, η απροθυμία του να αναλάβει το έργο [το οποίο οφείλει σύμφωνα με την θεϊκή εντολή] οικοδομείται εν μέρει στην υπαρκτή αναφορά στην σκηνή της Γεσθημανή, όταν ο Χριστός ζητά από τον πατέρα να αποφύγει να πιει αυτό το πικρό ποτήρι που έρχεται. Οι φαντασιώσεις για ερώτα και γάμο με την Μαγδαληνή ή και με την άλλη Μαρία του Λάζαρου, αποτελούν πειρασμούς και φαντασιώσεις. Ακόμα και στην καλύτερη ίσως παρωδία των ευαγγελίων, το Life o Brian των Monty Python η αναφορά στον Χριστό είναι έμμεση, αφού ήδη από την δεύτερη σκηνή εμφανίζεται σε ένα χολιγουντιανό landscape ο Χριστός στην επί του όρους ομιλία, ενώ ο Brian παρακολουθεί. Και η υπόλοιπη του πορεία θα είναι η πορεία των συμπτώσεων παρά της άμεσης αναφορά στον Ιησού.

Αντίθετα, η εσωτερική μουσουλμανική παρωδία είναι πολύ πιο αιχμηρή. Ο Ρούσντι δεν τηρεί τα προσχήματα με τον προφήτη – αντίθετα τον παρουσιάζει σαν ένα φανατικό ο οποίος νομίζει ότι ακούει την φωνή του θεού. Και στην πορεία οι παραπομπές στο Κοράνι έχουν σαφώς σαν στόχο να ειρωνευτούν την πίστη την ίδια, αλλά και την ίδια την έννοια του ενός και μοναδικού θεού.

Σε αυτό το πλαίσιο, η οργή των φανατικών μουσουλμάνων πήγαζε μεν από κάτι που άκουσαν παρά κάτι που διάβασαν, αλλά τουλάχιστον η ειρωνεία άγγιζε την ίδια την ουσία της πίστης τους – την υποταγή/ισλάμ στο ένα και μοναδικό θεό/αλήθεια.

Τα ιερά όμως καλά κρατούν – το «ολοκαύτωμα» λ.χ. είναι ιερό μόνο όταν αφορά τα θύματα των εβραίων…Με τους εβραίους, βέβαια, λίγοι ασχολούνται – και όσοι ασχολούνται με τα εννοιολογικά ή άλλα προβλήματα της θρησκείας του ενός και

50

μοναδικού θεού, τείνουν να επεκτείνουν το θέμα στις δικές του θρησκείες οι οποίες είναι διάδοχοι του εβραϊσμού. Το πραγματικό ιερό του εβραϊσμού σήμερα, όμως, δεν είναι ο ένας και μοναδικός θεός [ο οποίος είναι ο ίδιος και για τους εβραίους και για τους χριστιανούς και για τους μουσουλμάνους] αλλά το «ολοκαύτωμα» - δηλαδή η προσπάθεια μαζικής εξόντωσης των εβραίων πάω τον ναζισμό. Εδώ, ειρωνικά η Δύση η οποία είναι ένοχη ιστορικά για διωγμούς εβραίων, ξαφνικά έχει αναγάγει τον θάνατο των εβραίων τότε σε ιερό. Έτσι, στην Γαλλία η οποιαδήποτε αμφισβήτηση του γεγονότος θεωρείται αδίκημα, το οποίο τιμωρείται με φυλάκιση. Αυτή η πολιτική απόφαση συμβαδίζει βεβαίως και με μια σχετικά τυφλή στήριξη του Ισραήλ από τη δύση. Όμως, το να απειλείται κάποιος με φυλάκιση γιατί αμφισβητεί ένα ιστορικό γεγονός είναι ενδιαφέρον είδος ιερού – αν λ.χ. αμφισβητήσει ότι σκοτώθηκαν 25 εκατομμύρια σοβιετικοί δεν είναι παράπτωμα. Είναι, λοιπόν, ένα άλλο είδος ιερού με πολιτικές προεκτάσεις. Το οποίο αναπόφευκτα για τους άραβες που ζουν την Παλαιστίνη από την οπτική γωνία των παλαιστίνιων είναι υποκρισία – όταν ξαφνικά το έγκλημα εναντίον των εβραίων ανάγεται σε ιερό αλλα τα έγκλημα εναντίον του Ισλάμ όχι.Οι αιρετικές φωνές

Ο Τελευταίος πειρασμός: ο Παύλος που κατασκευάζει τον Θεό και το «κλείσιμο» μου μυθιστορήματος που δηλώνει «πίστη» - παρόλα

αυτά ο Καζαντζάκης αφορίστηκε

Ο διάλογος Παύλου και Ιησού:Μιλά ο Παύλος ο οποίος βρίσκει τον Ιησού που έχει αρνηθεί την θεία Αποστόλη και απλώς ζει ήσυχα με την οικογένεια του:

«Τι θα πει αλήθεια και τι θα πει ψευτιά; …Είναι ανάγκη το ακούς; Ανάγκη μεγάλη, για να σωθεί ο κόσμος να σταυρωθείς – κι εγώ θα σε σταυρώσω θες δεν θες, είναι ανάγκη να αναστηθείς, κι εγώ θα σε αναστήσω, θες δεν θες..Γελώ σαν απόστολος, εγώ θα γίνω απόστολος σου θες δεν θες, εγώ θα φτιάσω εσένα και την ζωή σου και τη διδασκαλία σου και τη σταύρωση σου και την ανάσταση, όπως εγώ θέλω, δε σε γέννησε ο Ιωσήφ ο

51

μαραγκός από την Ναζαρέτ, σε γέννησα εγώ, ο Παύλος ο γραφιάς, απ την Ταρσό της Κιλικίας….»

Στο τέλος, όμως, ο Καζαντζάκης κάνει μια κίνηση υποταγής – που δεν τον γλίτωσε βέβαια. Ο Ιησούς είναι στον σταυρό, όλα όσα διαβάσαμε είναι απλά μια φαντασίωση – η πρόσφορα που του έκανε ο «πειρασμός»:«Όχι οχι δεν ήταν άναντρος, λιποτάχτης, προδότης, όχι όχι ήταν καρφωμένος στο σταυρό, τίμια στάθηκε ως το τέλος, κράτησε το λόγο του, μια αστραπή μια στιγμή που φώναξε «Ηλί, Ηλί» και λιποθύμησε, τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεσε..ψέματαΤα πάντα έγιναν όπως πρέπει..»

Οι Σατανικοί στίχοιΤο βιβλίο του Ρουσντί σαν μορφή μαγικού ρεαλισμού, παίζει επίσης με τα όρια του πραγματικού και του φαντασιακου [και την σχέση Ανατολής-Δύσης] – αλλά εδώ η αιχμή είναι σαφώς προς τον Προφήτη – το σύμβολο του μονοθεϊσμού και όχι τον «γραφιά» - ο γραφιάς μάλιστα είναι η μορφή της αμφισβήτησης. «Τα μάτια του Μαχούντ άνοιξαν διάπλατα, βλέπει κάποιο είδος οπτασίας, την αγναντεύει, α μάλιστα, θυμήθηκε ο Γιβριήλ, εμένα. Με βλέπει εμένα. Τα χείλη μου κινούνται από..Απο τι από ποιον; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω. Παρόλα αυτά ιδού, εδώ είναι, βγαίνουν από το στόμα μου, ανεβαίνουν από το λάρυγγα και τσούπα έξω απ τα δόντια: οι λέξεις.Το να είσαι ταχυδρόμος του Θεού δεν είναι και τόσο χάζι τελικά ε..Αλλά, αλλά, αλλά..ο Θεός δεν είναι σε αυτήν την εικόνα.Ένας Θεός ξέρει ποιανού ήμουν ο Ταχυδρόμος»

«Ανάμεσα στα φοινικόδεντρα της όασης ο Γιβριήλ εμφανίστηκε στον Προφήτη και βρήκε τον εαυτό του να απαγγέλλει με στόμφο κανονισμούς μέχρι που οι πιστοί δεν μπορούσαν πια να αντέξουν την πιθανότητα περισσότερης αποκάλυψης, είπε ο Σαλμάν [ο γραφιάς], κανονισμούς για κάθε μαλακισμένο πράγμα..Ήταν σαν να μην υπήρχε όψη της ανθρώπινης ύπαρξης που να μείνει ακανόνιστη ελεύθερη….Και ο Γιβριήλ ο αρχάγγελος έκανε συγκεκριμένο τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να θάβεται ο άνθρωπος και πως θα μοιράζεται η περιούσια του, έτσι άρχισε ο Σαλμάν από την Περσία να απορεί τι σοι Θεός ήταν αυτός που ακουγόταν τόσο

52

σαν επιχειρηματίας. Και τότε ήταν που του κατέβηκε η ιδέα που θα κατέστρεφε την πίστη του, γιατί θυμήθηκε ότι βέβαια, και ο ίδιος ο Μαχούντ επιχειρηματίας ήταν, και μάλιστα ένας διαβολεμένα επιτυχημένος, ένα άτομο στο οποίο η οργάνωση και οι κανονισμοί έρχονται φυσικά.., οπότε τι υπερβολικά βολικό που εφεύρε ένα τόσο επιχειρηματία αρχάγγελο.»

Το κυριότερο, όμως, ζήτημα που τίθεται σαν μορφή αμφισβήτησης είναι η σχέση με την γυναίκα – η οποία στον Καζαντζάκη δεν ξεφεύγει από το αντρικό πλαίσιο αναφοράς. Η Μαγδαληνή θα γίνει πόρνη, αλλά γιατί την αρνείται ο άντρας – και για το χατίρι του θα «επιστρέψει» στο «καλό δρόμο».

«Μετά από αυτό ο Σαλμάν άρχισε να παρατηρεί πόσο χρήσιμες και στην ώρα τους ηύραν οι αποκαλύψεις του αγγέλου..Αυτό που έκοψε τελικά τον Σαλμάν από τον Μαχούντ ήταν το πρόβλημα των γυναικών..»

Η αντιπαράθεση του Προφήτη με την εκπρόσωπο της γυναίκας θεάς είναι εμφανώς πολύ διαφορετική αντιπαράθεση από εκείνη στον Τελευταίο Πειρασμό: «Δεν πιάνεις το νόημα, του είπε απαλά, ερχόμενη κοντά του, φέρνοντας το πρόσωπο της πλάι στο δικό του. «Αν εσύ είσαι για τον Αλλάχ, εγώ είμαι για την Αλ-λατ. Και αυτή δεν πιστεύει στον Θεό σου ακόμα και όταν την αναγνωρίζει. Η αντίθεση της σε αυτόν είναι αδυσώπητη, ασυμβίβαστη..ο δικός σου είναι ένας πατερναλιστικός, καταδεκτικός αφέντης. Η Αλ-λατ δεν έχει την παραμικρή επιθυμία να είναι κόρη του. είναι ίση του όπως είμαι και εγώ σε εσένα. Ρώτα τον Βαάλ..»

Ο Βαάλ, ο ποιητής, που καταφύγει στο μπουρδέλο για να αποφύγει την εξουσία των κανονισμών του ενός και μοναδικού θεού, και του βολικού προφήτη του, είναι ίσως ο πιο αιχμηρός αντίπαλος:«Αυτούς που γράφουν και τις πουτάνες Μαχούντ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που δεν μπορείς να συγχωρέσειςΠουτάνες και γραφιάδες, λεει ο Μαχούντ. Δεν βλέπω καμιά διαφορά.

53

Κινήματα

Το κλίμα των «γιορτών» ξεκαθαρίζει μόνο έξω απο ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης!!!

Από το 35-33, γραμμένο στις 31 Δεκεμβρίου 2014

Σήμερα αλληλέγγυοι/ες συγκεντρώθηκαν έξω απο το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μενόγειας. Η ατμόσφαιρα φορτισμένη απο το «γιορτινό» κλίμα, τα γλέντια και τα «και του χρόνου» που εύχονται όλοι γύρω μας. Αυτή η ευχή δεν ισχύει όμως για όλους. Κάποιοι άνθρωποι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, κρατούνται σε κτίρια που προσομοιάζουν

54

φυλακές, με περιμετρικά κάγκελα, συρματοπλέγματα, κάμερες ασφαλείας και φρουρούς επι 24ώρου βάσης. Κανένας απο αυτούς τους ανθρώπους δεν θα ευχηθεί απόψε «και του χρόνου». Οι ανθρωποφύλακες δεν άφησαν τους κρατούμενους να βγούν στον προαύλιο χώρο όπως συνηθίζεται την ώρα που οι αλληλέγγυοι/ες ήταν εκεί.

Απόσπασμα κειμένου απο την πρωτοβουλία που διοργάνωσε την σημερινή συγκέντρωση αλληλεγγύης στο http://www.35-33.com/el/to-klima-ton-giorton-xekatharizi-mono-exo-apo-ena-stratopedo-sigkentrosis/

Από την Ευρώπη-Φρούριο μέχρι τη Μενόγεια

Το κείμενο που μοιράστηκε στις εκδηλώσεις της Antifa Nicosia εδώ: http://www.35-33.com/el/apo-tin-evropi-frourio-mechri-ti-menogia /

ΣΠΟΝΤΕΣ

55

Αφιερωμένο στο χιούμορ της γαλλικής παράδοσης

Κέρδισαν οι εργολάβοι στην Πάφο. Μετά την σαφή νίκη των εργολάβων που κατάφεραν να μετατραπούν από κατηγορούμενοι σε μάρτυρες και να συγκαλύψουν το σκάνδαλο των 30 εκατομμυρίων, τώρα, από ότι φαίνεται, κατάφεραν έμμεσα να εκλέξουν και ένα βολικό. Τον ήθελε ο Χάσικος που αναλώθηκε να κάνει τις εκλογές, και προφανώς βοήθησε και ο Ρίκκος που αναλώθηκε, από την πλευρά του, να συλλαμβάνει άλλους ενδεχόμενους υποψήφιους που φώναζαν για τον ΣΑΠΑ. Ο συναγερμικος που συνελήφθηκε, ήταν στην αρχή και χάθηκε στη ροή – όπως και τα 30 εκατομμύρια των εργολάβων. Οπότε τώρα που εκλέξανε το Φαίδωνος, έστω και με το ένα τέταρτο των συνολικών ψήφων μπροστά στην αποχή των μισών και την πολυδιάσπαση των υπολοίπων, να ασχοληθούμε και με τον κύριο; Λοιπόν, τι δουλεία έκανε πριν; Το «Από το 2006 έως σήμερα είναι ιδιωτικός υπάλληλος» που λάνσαραν και τα ΜΜΕ, τί σημαίνει; Ντρέπεται να πει που δούλευε; Σε πλυντήριο ας πούμε ή μήπως σε – ας πούμε – εργοληπτική εταιρεία; Μήπως είχε όντως είχε σχέση με εργοληπτική εταιρεία; Αν είναι έτσι, τα κυπριακά ΜΜΕ αξίζουν το βραβείο την απόλυτης λογοκρισίας. Ερώτηση πρώτη, λοιπόν, και θα επανέλθουμε. Μια φήμη λέει ότι ο πραγματικός πόλεμος, πίσω από τα θεάματα ήταν μεταξύ Αρίστο και των αντίπαλων του στο "παζάρι". Έχει καμιά σχέση ο κ. Φαίδωνος; Και τώρα που εκλέγηκε θα διερευνηθούν οι προηγούμενες του ασχολίες; Ας πούμε, αν η εταιρεία στην οποία εργαζόταν έχει άψογα τα στοιχεία της; Εδώ του Βέργα μόνο τα σώβρακα δεν έψαξαν. Δεν γίνεται δήμαρχος και ξαφνικά όλα να γίνουν αγια..Ή μήπως..:)..Νεώτερα σε μελλοντική έρευνα. Ενδιαφέρουσα και η αποχή – σε ένα σκηνικό που το θέαμα λογόκρινε και πρόβαλε, άραγε το σχεδόν 50% της αποχής σηματοδοτεί και την υποψία ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το όλο θέαμα; Αν ναι..είναι μια ελπιδοφόρα καχυποψία. Αλλά η απόσταση μπορεί να ευκόλυνε τους εργολάβους – ή τέλος πάντων την πτέρυγα που κερδίζει τώρα…Γιατί είναι χοντρό το παιχνίδι πίσω από την επιφάνεια. Ξυπνάτε ρε..:)

56

Το κλείσιμο των κυπριακών αερογραμμών ήταν διδακτικό για τον τρόπο λειτουργίας μερικών στην κυβέρνηση – και φυσικά όσων διαπλέκονται στον περίγυρο της. Από την μια ήταν το χυδαίο ψέμα. Τόσες αναφορές ότι τάχα μου γίνονται προσπάθειες – ενώ ήταν ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση ήθελε να τις κλείσει. Και όχι γιατί ήταν ζημιογόνες – αν αυτό ήταν το θέμα, δεν θα υπήρχε αυτός ο ύποπτος αέρας διαπλοκής εταιρειών που ήθελαν το μερίδιο της αγοράς των κυπριακών αερογραμμών. Αυτό το κλίμα φαινόταν από το 2012 στη συζήτηση στην βουλή. Μετά - δεν διορίζεις άτομα με σύγκρουση συμφερόντων στο αρμόδιο υπουργείο – ούτε αναλαμβάνει το δικηγορικό γραφείο της οικογένειας του προέδρου μια εταιρεία που ενδιαφέρεται για εξαγορά της δημόσιας εταιρείας. Η σούμα είναι μάλλον αυτή: για κάποια συμφέροντα που θα αντλήσουν κέρδη από το κλείσιμο μερικοί στην κυβέρνηση, οργάνωσαν το τέλος. Προέκυψαν δυο προβλήματα – το ένα ήταν η σχεδόν διαφανής πρόθεση, παρά τις διαψεύσεις που οδήγησε σε ένα αίσθημα «μας δουλεύουν όπως το δεσμεύομαι». Το άλλο ήταν η συνειδητοποίηση ότι παρά την προπαγάνδα για ιδιωτικοποιήσεις το αίσθημα που έμεινε στο κοινό ήταν θλίψη. Κακό αυτό για όσους θέλουν να φάνε δημόσιο πλούτο. Άμα μετά από τόσα και τόσα δεν πείσατε..Χμ..:)..Και βέβαια, η διαδικασία θα πρέπει να διερευνηθεί από την επόμενη κυβέρνηση. Όπως και το τι έγινε την δεκαετία του 1990. Όσο για τους εργαζόμενους σε ανάλογες δημόσιες, ημιδημόσιες κλπ υπηρεσίες, πώς να πιστέψουν αγαπητέ χωρκανέ ότι ήρθες πίσω αλλαγμένος μετά από αυτό το θέαμα; Και η εφημερίδα του Χάσικου μας ανακοίνωσε ότι θα αναλάβει η Aegean. Και ποιοί έχουν συμφέροντα είπαμε;..

Κυπριακές Αερογραμμές 24/09/1947 - 09/01/2015

57

Έτσι για να ξεκαθαρίσουμε ένα δύο πραγματάκια για τις Κυπριακές Αερογραμμές: Ακόμα και στην αρνητική απάντηση – όπως και ήταν – της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η κυπριακή κυβέρνηση είχε – και εξακολουθεί να έχει – το δικαίωμα να εφεσιβάλει εντός μερικών βδομάδων. Ούτε καν τέθηκε τέτοιο θέμα και προτιμήθηκε η καθήλωση των αεροπλάνων και το κλείσιμο του εθνικού αερομεταφορέα. Το επιχείρημα που προβλήθηκε ήταν ότι η κρατική εταιρεία θα έπρεπε να καταβάλει το ποσό των 63 εκατομμυρίων. Αυτό που ακοκρύφθηκε είναι ότι το ποσό αυτό όφειλε η εταιρεία να το καταβάλει εντός 10 ετών και όχι αυθημερόν. Αυτά και μόνο τα δύο στοιχεία καταδεικνύουν (αν όχι αποδεικνύουν) πρόθεση.

Και η επιβεβαίωση: κ. Σουππουρής, ΠΑΣΥΠΙ: «είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση δεν κατάφερε να υποβάλει ένα βιώσιμο σχέδιο, ούτε να εξηγήσει γιατί η Κύπρος είναι σε εξαιρετικά δύσκολή κατάσταση για να εξαιρεθεί από τον κανόνα για τις επιδοτήσεις». Υποστήριξε δε, πως στόχος είναι να εξυπηρετηθούν ιδιωτικές ξένες εταιρίες, ορισμένες από τις οποίες

58

επιδοτούνται από την κυβέρνηση για να εκτελούν δρομολόγια προς την Κύπρο.Ταυτόχρονα, χαρακτήρισε «σκόπιμα», τα όσα έγιναν από τους υπουργούς Οικονομικών και Συγκοινωνιών, υποστηρίζοντας ότι όλα έγιναν με την κάλυψη του Προέδρου της Δημοκρατίας, με στόχο να κλείσουν οι Κυπριακές Αερογραμμές.- http://cyprusnews.eu/philenews-oikonomia/2831919-%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%85%CF%80%CE%B9-%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BA-%CE%B1.html

Ο αρμόδιος Υπουργός βρέθηκε στην ραδιοφωνική εκπομπή της κας Σούλας Χατζηκυριάκου στην οποία δέχθηκε την ερώτηση, κατά πόσο οι ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες συμφωνήθηκε όπως αναλάβουν το πτητικό έργο των Κυπριακών Αερογραμμων, θα το πράττουν και σε περίπτωση κρίσης στην Κύπρο ή και στην περιοχή, κάτι το οποίο έκαναν οι ΚΑ. Εμφανώς θύμωσε κατά τη διάρκεια της εκπομπής και απέφυγε την ερώτηση. Επειδή, λοιπόν, είμαστε νησί και οι διεξόδοι πολύ περιορισμένες, θάλασσα και αέρας, επαναφέρουμε την ερώτηση της κας. Χατζηκυριάκου: Σε περίπτωση κρίσης, τί γίνεται?

Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται: Αυτό έγινε και με τις Κυπριακές Αερογραμμές και ήδη άρχισε να γίνεται όλο και εμφανής η διαπλοκή: Ενώ ακόμα εκκρεμεί η έρευνα για τη εμπλοκή του γραφείου Νίκου Χρ. Αναστασιάδη στη διαδικασία, αλλά και η σχέση του αρμόδιου Υπουργού με ιδιωτικές εταιρείες και συμφέροντα που άπτονται το θέμα των Κυπριακών

59

Αερογραμμών, ήδη άρχισαν οι φωνές για ένα άλλο θέμα, που όπως φαίνεται να πρέπει να ενταχθεί και αυτό στην έρευνα: Οι ταξιδιωτικοί πράκτορες φωνάζουν ότι αδικήθηκαν και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους, αφού το κράτος με «διαφανείς διαδικασίες» για μια ακόμα φορά προχώρησε σε διακανονισμό με το TOP Kinisi για τις αλλαγές εισιτηρίων των ΚΑ. Πάλι, κ. Αρμόδιε Υπουργέ, ισχύει; Οξά, πάλε, εγιώ εν τζιαι; Διότι ακόμα και οι εξηγήσεις της Γενικής Λογίστριας ήταν τέτοιου τύπου

Παρεπτόντως που είναι ο πρόεδρος να κάμει ένα διάγγελμα, μιαν ανακοίνωση, κάτι τέλοσπαντων σε σχέση με όλα όσα εκτυλίχθησαν για το κλείσιμο των ΚΑ. Που εχάθηκε να δώσει μιαν εξήγηση ή έστω να καθησυχάσει το .... επιβατικό κοινό, τους εργαζομενους, το λαό που ανησυχεί γιατί έμεινε χωρίς εθνικό αερομεταφορέα; Και όχι οι δηλώσεις Χριστοδουλίδη και Βίκτωρα δεν είναι αρκετές

Για την ιστορική μνήμη και όσους δεν θέλουν να θυμούνται..η κριτική και η συζήτηση δικαστικών αποφάσεων είναι δικαίωμα – όπως είναι και το ανατρεπτικό χιούμορ. Και οι δικαστές είναι πολίτες που υπόκεινται στους ίδιους νόμους του συντάγματος, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες.

60

Η στήλη θα επιμένει ότι το πραγματικό σκάνδαλο στην υπόθεση της Δρομολαξιάς ήταν η δίκη παρά το ζήτημα – ένα ζήτημα που λίγο πολύ οι δικαστές μας είπαν ότι είναι ανύπαρκτο [αφού ο Λίλλης είναι και αθώο θύμα ο καημένος, αλλά και αδίσταχτος επιχειρηματίας]. Και είναι να γελά κανείς με την κατάντια μερικών στα ΜΜΕ. Ο Πολίτης πάει για το βραβείο κωλοτούμπας – τώρα ξαφνικά έγινε απολογητής του Ρίκκου; Κοίτα να δεις..Και αγνοεί τώρα τα βαρύγδουπα του Σάντη για τους «ηττοπαθείς»; Εδώ ο Κωνσταντινίδης που είχε φτιάξει μια ιστορία κάνοντας κριτική στο δικαστικό κατεστημένο βρέθηκε να κάνει κωλοτούμπες για να δικαιολογήσει τον εργοδότη του. Βέβαια, ο καημένος ο Πολίτης [που φώναζε για τα δικαστήρια της μπανανίας το 2009] τώρα έχει ένα ζητηματάκι με την φοροδιαφυγή – ο έκδοτης του δηλαδή μετά από όσα δημοσιεύει η εβδομαδιαία «24». Και άρα άντε να καλοπιάνει το συστημα;..

61

Συγκλονιστικό – βρέθηκε ο αγωγός στην Πάφο..:)..Τα 30 εκατομμύρια τα έφαγε η διαπλοκή των εργολάβων με όσους στήνουν το θέαμα; Θυμάστε εκείνα τα θεαματικά πρωτοσέλιδα για τον αγωγό που χάθηκε στην Πάφο; Και τί σκάνδαλο, και «μας βρώμισε η δυσοσμία του αποχετευτικού» και όλα εκείνα τα δραματικά; Η ηγεμονική εκδοχή των κυπριακών ΜΜΕ έχει το εξής χαριτωμένο χαρακτηριστικό – πρώτα φωνάζει και μετά κάνει γαργάρα. Έτσι, λοιπόν, αφού με άρπα κόλλα [από απειλές sms μέχρι συναυλίες που ξεχάστηκαν] έφτιαξαν ένα κλίμα σκανδάλου – μετά μας είπαν ότι εδώ δόθηκαν 30 εκατομμύρια έξτρα στους εργολάβους. Μάλιστα, αυτό είναι σκάνδαλο. Και μετά ο Ρίκκος και οι συν αυτώ, εξαφάνισαν το θέμα – δηλαδή αυτοί που έφαγαν τα 30 εκατομμύρια και θέλουν και αλλά, έγιναν μάρτυρες, και ρίχνουν κοκαλάκια στα ψώνια για να συγκαλύψουν το πραγματικό σκάνδαλο: ότι η Γενική Εισαγγελία συμπεριφέρεται πια σαν δικηγόρος των εργολάβων. Και δεν μπορούν να πουν τα ΜΜΕ μας ότι δεν το ξέρουν. Και ο Πολίτης και ο Φιλελεύθερος λ.χ. είχαν κείμενα για αυτήν την υπόγεια μετατροπή των εργολάβων σε αθώες περιστερές. Όχι απλώς κάποιων που συμμετείχαν – των ίδιων των εταιρειών που πήραν τα λεφτά χωρίς να υπάρχει δικαιολογία, σύμφωνα με τα πρωτοσέλιδα που τώρα μερικοί θέλουν να ξεχάσουν. Έτσι που λέτε, βρέθηκε ο αγωγός μας είπε ο Φιλελεύθερος, είχε μετατοπιστεί λόγω ενστάσεων του τμήματος αρχαιοτήτων κλπ. Και όταν φώναζαν τα πρωτοσέλιδα, ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιος να απαντήσει ε; Και εκείνα τα φορτηγά από τον Γενικό Ελεγκτή που πήγαν να πάρουν έγγραφα από τον ΣΑΠΑ, τι έγιναν; Τίποτα; Να προστατεύσουμε πάνω από όλα τους εργολάβους; Και πότε θα γίνει έρευνα σε ποιους δίνουν χρήματα τώρα οι εργολάβοι; Δημοσιογράφοι θα διερευνηθούν;

62

Ερώτηση- έχει γίνει έρευνα για το αν ο κ.Ερωτοκρίτου είχε οικονομικές σχέσεις με εργοληπτικές εταιρείες, όταν ήταν ιδιώτης δικηγόρος; Μήπως μερικές από αυτές εμπλέκονται στην νυν υπόθεση – και είναι από αυτούς που απαλλάγηκαν; Θα καταθέσει την ασυλία για να διερευνηθεί ο Ρίκκος; Δεν ξέρουμε αν είχε ή δεν είχε δοσοληψίες με τον Ιακώβου κλπ κλπ – ρωτάμε. Οι απολογητές του θα του ζητήσουν να απαντήσει δημόσια; Ή θα λογοκρίνουν και μια τυπική ερώτηση; Εδώ λογόκριναν ολόκληρη ηχογράφηση..

Παρόλο που ως στήλη συμμεριζόμαστε την θέση του κ. Παράσχου της Καθημερινής για το ζήτημα της διαπλοκής των δικηγορικών γραφείων με πολιτικές υποθέσεις, εντούτοις θεωρούμε ότι την προσφυγή του κ. Αριστοδήμου για τον τρόπο διαρροής στοιχείων, και αυτό που ήταν ουσιαστικά, μια δίκη μέσα από πρωτοσέλιδα και επιλεκτικές διαρροές, είναι και ορθή και ευρύτερα χρήσιμη. Οι δίκες των πρωτοσέλιδων δεν είναι καν «λαϊκά δικαστήρια» - το αντίθετο είναι, αλλά σε χειρότερη εκδοχή όσον αφορά στη μη εφαρμογή κανόνων δικαιοσύνης και ισονομίας. Οι δίκες των πρωτοσέλιδων είναι στοχευόμενες κινήσεις μερίδας της ελίτ για να στρέψει την προσοχή αλλού. Ο Αρίστο και όχι ο Λεπτός κοκ. Αλλά ο κίνδυνος από την καθιέρωση μιας πρακτικής, όπου κάποιοι κατασκευάζουν δίκες και θεάματα επειδή ελέγχουν τα 3-4 μεγάλα συγκρότημα των ΜΜΕ, είναι πραγματικά επικίνδυνο για την δημοκρατία. Διότι σήμερα η ελίτ ρίχνει ένα δικό της για δόλωμα – αλλά αύριο αυτή η πρακτική μπορεί να εφαρμοστεί στον καθένα. Όπως σωστά παρατήρησε ο κ. Παράσχος, τότε που οργανώνονταν μια ανάλογη θεαματική δίκη του κ.Δημητριάδη στα ΜΜΕ [με ανάλογα ψέματα και υστερίες] «αν γίνεται τέτοια επίθεση σε ένα κορυφαίο αξιωματούχο της πολιτείας» που θα βρει το δίκαιο του ένας απλός πολίτης χωρίς μέσα στην Γενική Εισαγγελία, στους εκδότες και το κύκλωμα των ημέτερων; Αν πρέπει να

63

δικαστεί ο κύριος Αριστοδήμου, πρέπει να δικαστεί για τη θητεία του στην Τράπεζα Κύπρου και για τα δάνεια. Αλλά τολμούν μερικοί να τα αγγίξουν αυτά; Οπότε ρίχνουν στραγάλια

Ακόμα και το θέμα Σαρίκα, πέρα από την αλλαγή στάσης του βουλευτή, είναι ύποπτο στο τρόπο κατασκευής του. Αυτή η υποκριτική δήθεν αθωότητα που λέει ότι πρέπει να εμπιστευθούμε την Γενική Εισαγγελια, που βασίζεται; Ζούμε στην ίδια χώρα τους τελευταίους μήνες. Δηλαδή μετά το θέαμα της απαλλαγής του Δρακόπουλου, αν έλεγε ότι ήθελαν οι της εισαγγελίας και οι ανακριτές [την μια θυμήθηκε την γυναίκα του Βέργα την άλλη ό,ποιον ήθελε να συλλάβει ο Ρίκκος] υπάρχει λογική στο να θεωρείται ότι οι μαρτυρίες των εργολάβων, αλλά και των Μαληκκίδη, Βέργα δεν είναι συμφεροντολογικές; Όπως του Φαντούση; Οπότε όταν ο Σαρίκας λέει δεν θα παραδώσω ότι δικαιώματα έχω για να κατασκευάζει θεάματα η Γενική Εισαγγελία, έχει δίκαιο στα υπάρχοντα πλαίσια. Αν έχουν τεκμήρια να τα εμφανίσουν και τότε να αποφασίσει το ανώτατο [να δούμε αν εκεί τουλάχιστον υπάρχει ισονομία] και να γίνει δίκη. Ο Σαρίκας υπερασπίζεται τον εαυτό του φυσικά και τις ό,ποιες ένοχες του – αλλά το θέμα είναι ότι αυτό που κινδυνεύει σήμερα είναι τα δικαιώματά του πολίτη απέναντι στις κατασκιασμένα θεάματα της εξουσιας των "ημετερων". Οι εργολάβοι της Πάφου απαλλάγηκαν – όπως και ο Λίλλης. Όσοι προσπαθούν να νομιμοποιήσουν ότι κάνει ο Ρίκκος [και όποιοι άλλοι εμπλέκονται] απλώς αποδέχονται αυτό το κόλπο απαλλαγής των βασικών υπόπτων, και κατασκευής κατηγοριών [στο στυλ «χάθηκε ο αγωγός στην Πάφο»] με βάση εκβιασμούς, ή και αυτό που φαίνεται να είναι "εξαγορά".

Αλήθεια μέτρησε κανένας πόσα οικονόμησε ο Λίλλης από τις απαλλαγές; Μια πηγή μας είπε 5 εκατομμύρια. Θα το

64

ελέγξουμε. Αν αληθεύει και αυτό μετά το σχεδόν μισό εκατομμύριο του Φαντούση, γιατί ακριβώς δεν πρέπει να παραβιάζει κάποιος τον νόμο και να λέει ότι του πουν σε μια ανάκριση η οποία στοχεύει σε κάποιος στο στυλ «θέλω τον Κιττή»;

Τι χαριτωμένη ομοβροντία εναντίον του Σαρίκα από τον Φιλελεύθερο – και ο Μιχαηλίδης και ο Βενιζέλος. Και ούτε λέξη για την απαλλαγή των εργολάβων - και από τους δυο. Τι σύμπτωση. Περαστικά. Πληρώνουν διαφημίσεις οι εργολάβοι;

Και εσύ, ρε Ομήρου νομίζεις ότι ο φορμαλισμός του λέμε κάτι του αέρα και πάμε παρακάτω, θα συνεχίζεται έπ’ αόριστον; Άκου θα αποστασιοποιηθούν από το κόμμα όσοι κατηγορούνται; Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις ότι άλλος που κατηγορείται είναι ο μακαρίτης; Ή κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις που πάει ή στοχεύει – τέτοιος συνωμοσιολογος και τώρα έπαθες αφλογιστία; Ή νομίζεις ότι επειδή σε έβγαλαν πρόεδρο της βουλής, θα σε κανακεύουν; Μπα, είναι και οι ίδιοι μπλεγμένοι σε χοντρά αποχετευτικά και θα ρίξουν ότι βρουν μπροστά τους στην παγίδα, την οποία κατασκευάζουν και στην οποία θα πιάνονται οι ίδιοι. Οπότε, άρχισε να προσαρμόζεις τις λέξεις με το τι σημαίνουν στην πραγματικότητα. Αν το έκανες και με το κυπριακό θα βοηθούσε επίσης.

Το χαριτωμένο που διαβαζεις είναι το «η ΕΔΕΚ μέχρι τώρα έπαιρνε χρήματα μόνο από φίλους». Καλά μόνοι τους τα σκέφτονται ή κάνει κόλπα το πνεύμα του Καντάφι; Αν δεν προσαρμοστεί στην πραγματικότητα το δημόσιος διάλογος, οι λαφαζανιές των πρωτοσέλιδων θα συναντούν τα στημένα παιχνίδια απαλλαγής των εργολάβων. Διότι όταν προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, οι πραγματικοί ελέφαντες πάνε περίπατο.

65

Πέρασε απαρατήρητη μια δήλωση του αρχιεπίσκοπου που έκανε κριτική στον Χ. Γεωργιάδη για το ότι οι τράπεζες πέρασαν σε ξένα χέρια. Με δεδομένο ότι καλοκρατεί ακόμα [ή προσπαθεί τέλος πάντων] τον Αναστασιάδη, να υποθέσουμε ότι ανοίγει και άλλη αντιπαράθεση καπετανάτων;

Και μια είδηση σχόλιο που είδαμε στη Χαραυγή – γιατί ο επικεφαλής των αθλητικογράφων δεν διαμαρτυρήθηκε για τα σχόλια εναντίον των αθλητικογράφων από την ηγεσία της ΚΟΠ; Ο πρόεδρος λοιπόν της «ένωσης αθλητικογράφων» «εξαρτιόταν βιοποριστικά από την Cytavision» και τώρα «πήρε προαγωγή και τον πήρε ο Κουτσοκούμνης στην ΚΟΠ». Οπότε, αν απορείτε γιατί μερικοί υποβαθμίζουν το σκάνδαλο στην ΚΟΠ να ρωτάτε αν έχουν οικονομικές δοσοληψίες με το δίδυμο Κουτσοκούμνη-Κούμα. Ίσως εδώ να εδράζεται και η αισιοδοξία του δεύτερου ότι τα σκάνδαλα διαρκούν λίγες μέρες. Λογοκρίνονται ήθελε να πει; Θα δούμε..

Αντιγράφουμε από το Βήμα των Αθηνών για ένα ενδιαφέρον βιβλίο για το πώς την γλίτωσαν οι δοσίλογοι στην Ελλάδα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο – πως δηλαδή το σκάνδαλο της συνεργασίας με την κατοχή διαγράφηκε μετατοπίζοντας την εστίαση αλλού. Και επειδή έγινε μέσα από δικαστήρια [τι μου θυμίζει αυτό;,..:)] το μεταφέρουμε ως πλαίσιο – εδώ υπενθυμίζουμε έχουμε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και εξαίρεσης από το 1963-64. Και ίσως μερικοί να ζουν ακόμα σε μέρες του 1948. «Τα ειδικά δικαστήρια δοσίλογων, ως νομική μορφή μιας αντιφασιστικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης, αποτέλεσαν το όχημα για την επιβολή μιας άλλης κατάστασης έκτακτης ανάγκης με αντεστρεμενο πρόσημο, ενός αντικομουνιστικού καθεστώτος εξαίρεσης.» Όπως λέμε, ξαφνικά απαλλάσσουμε τους ένοχους με την

66

προϋπόθεση ότι θα μας πουν ότι φταίνε αυτοί τους οποίους θέλει να δικάσει θεαματικά η εξουσία;

Προς Μ. Περσιάνη. Τί γκάφα και αυτή ρε χριστιανέ μου. Στο κείμενο του «το 2014 των ολιγαρχιών, το 2015 της ελευθεριας», ο Περσιάνης έπαθε όπως την σούζα που πάει στην βρύση τζαι τελικά σπάζει. Γενικά, ο δημοσιογράφος της Καθημερινής έχει μια σταθερή δομή στα κείμενα της στήλης του: ξεκινά με μια γενική, συνήθως ιστορική αναφορά, και αφού ταξιδεύει λίγο τον αναγνώστη, στο τέλος προσπαθεί να του πουλήσει την ιδεολογική ή πολιτική καραμέλα. Αυτή τη φορά ξεκινά με το ψητό – ήθελε να μας πει ότι στην Κύπρο υπήρχε μια ολιγαρχία, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει, αν η παλιά ελίτ δεν διορίσει τους διάδοχούς της. Άρα, δηλαδή, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι το τραπεζιτικό σύστημα τώρ,α δεν θα ελέγχεται από τα τζάκια της ολιγαρχίας, αλλά θα ..υπάρξει αξιοκρατία; Wow..Καλά τέλος πάντων – άντε θέλει κάπως να στηρίξει τους ξένους επενδυτές. Αλλά κάνει ένα αχταρμά που μάλλον δείχνει την ανάγκη του να ρίξει σκόνη στο γήπεδο. Αφού λοιπόν ξεκινά από την Κύπρο, μας ρίχνει και λίγο Όργουελ [υποσυνείδητη προειδοποίηση για το ότι άλλα λέει και άλλες είναι οι προθέσεις;] καταλήγει..στην Σοβιετική Ένωση. Εδώ το γήπεδο γίνεται μαντάρα. Μας λέει, λοιπόν, ότι το κακό με την Ρωσία ήταν ότι αντικατέστησε τον «κομμουνισμό» με μια ολιγαρχία. Και αμέσως μετά μας ρίχνει και το υποτιθέμενο «θετικό παράδειγμα» - ότι δηλαδή η ανατροπή του σοσιαλισμού και η «θεραπεία σοκ» δεν σημαίνει πάντα ολιγαρχία [τώρα αυτό είναι για να πιστέψουμε ότι Ρος θέλει το καλό μας;..:)]. Και το παράδειγμα είναι…η Λετονία..What a letdown. Είπαμε να τα μασάς, αλλά τέτοιες γκάφες αγαπητέ; Διάβαζε και λίγο πριν ρίξεις την καραμέλα – ποιά καραμέλα δηλαδή. Δηλαδή αυτή η χώρα με το πιο γνωστό ευρωπαϊκό απαρτχάιντ - μέχρι και 20% πολιτών της δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα γιατί είναι ρωσόφωνοι [ενώ οι άλλοι ρωσόφωνοι που ψηφίζουν ουσιαστικά

67

αντιμετωπίζονται σαν μαύροι στον αμερικανικό νότο], και η οποία επέβαλε μια δεύτερη "άγρια" λιτότητα-θεραπεία σοκ το 2008, με την οποία ξενιτεύτηκε ένα άλλο μεγάλο μέρος του πληθυσμού, είναι πρότυπο; Δηλαδή πρώτα αποκλεισμός μιας μερίδας του πληθυσμού, μετά εξορία άλλης μερίδας..Μοντέλο είναι αυτό ή παρατεταμένο σοκ; Θα πει κάποιος – μα μιλά για ολιγαρχία. Ε ακριβώς, η Λετονία είναι δείγμα χώρας που πέρασε από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό με κόμματα φτιαγμένα από ολιγάρχες. Και παρά μια μικρή προσπάθεια γύρω στο 2011, πάλι αυτοί οι ολιγαρχίες παίζουν το πρώτο βιολί. Λίγη έρευνα φίλτατε θα σε προστατευε..:) .. http://dukepoliticalreview.org/the-oligarchs-the-russians-and-the-latvian-supermarket-tragedy/... «First, the transition from a Soviet command economy to

a free-market system in the early 1990s allowed powerful figures

within Latvia to build up political bases and business empires.  As a

consequence, a corrupt system developed where three oligarchs—

Aivars Lembergs, Andris Skele, and Ainars Slesers—and their

political parties effectively became the most influential entities in

Ukraine.”

Ο χαριτωμένος εθνικός λόγος. Στις 5/1 στο Φιλελεύθερο υπήρχε ένα ρεπορτάζ για τον ιστορία του Λιοπετρίου. Για όσους δεν το ξέρουν το χωριό μαζί με την Λουρουτζίνα ήταν από τα κέντρα των Λινοβάμβακων – οι μεν της Λουρουτζίνας έγιναν τουρκοκύπριοι, οι δε του Λιοπετρίου ελληνοκύπριοι στον 20ο αιώνα. Το πρώτο κείμενο στον Φιλελεύθερο έχει ως υπότιτλο: «Ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες της οθωμανοκρατίας είχαν κρατήσει την θρησκεία και την ελληνική κουλτούρα.» Ασύλληπτο – μιλά για λινοβάμβακους που «κράτησαν την θρησκεία». Ε καλά ρε, αυτοί που δεν έγιναν λινοβάμβακοι πως θα τους περιγράφατε δηλαδή – απόγονους του μαρμαρωμένου βασιλιά; Στο κάτω μέρος ένας άλλος τίτλος μας εισάγει κάπως και στην πραγματικότητα: «λινοβάμβακοι

68

λιοπετρίτες ξυλοφόρτωναν φοροεισπράκτορες». Εδώ μπαίνει η ανάγκη να εξηγηθεί κάπως το θέμα λινοβάμβακοι. Μας λέει, λοιπόν, ότι «κάτω από ασφυκτική πίεση’ έγιναν λινοβάμβακοι. Καλά οι άλλοι, τα άλλα χωριά, γιατί δεν έγιναν – υπήρξε έξτρα πίεση στο Λιοπέτρι δηλαδή; Γιατί; Και μετά μας λέει ότι στο χωριό υπήρχαν «πρωτοπαλίκαρα» που έδιωχνα τους φοροεισπράκτορες. Δηλαδή από την μια αυτοί οι τύποι είχαν τόση πίεση [μόνο αυτοί από τα γειτονικά χώρια] και έγιναν μουσουλμάνοι, αλλά παραδόξως ήταν και τόσο μάγκες που ξυλοφόρτωναν τις αρχές; Ε καλά, γιατί άλλαξαν θρησκεία τότε; Αυτή η λογική που λογοκρίνει το οφθαλμοφανές και εφευρίσκει υπεκφυγές είναι όπως την διαδικασία που ακολούθησε ο ηγεμονικός λόγος για το κυπριακό και το φολκλόρ που παρακολουθούμε σήμερα με το σκάνδαλο των εργολάβων της Πάφου και την απαλλαγή τους. Μετατοπίσεις. Η ουσία και στο Λιοπέτρι είνα πιο απλή – αρκετοί χριστιανοί γίνονταν μουσουλμάνοι για να αποφύγουν και την φορολογία της εκκλησίας - το λέει και ο Κύρρης και έχουμε και γραπτές πηγές. Μερικοί όμως διατηρούσαν και τις δυο θρησκείες [οι λινομβάμβακοι] και αυτό αν το δει κάποιος συγκριτικά είχε μια σαφή πολιτισμική ερμηνεία [όπως και άλλα θρησκευτικά ιδιώματα στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου] – οι δυο θρησκείες είναι κοντινές. Ο Χριστός είναι προφήτης του Ισλάμ και η Πανάγια ιερή μορφή. Όταν, βέβαια, λογοκρίνεις την πραγματικότητα πώς να δεις αυτά; Οι παραδοσιακοί λιοπετρίτες ίσως τελικά να ήξεραν κάτι παραπάνω από τις αγχώδεις προσπάθειες των νεώτερων να λογοκρίνουν την ιστορία. Κάτι ήξερε και ο Χατζηιωάννου, όταν είπε την περίφημη φράση για τους «αδελφούς». Και ο μύθος για το ξυλοφόρτωμα των φοροεισπρακτόρων πήγαζε από δυο ενδεχόμενες πηγές – ότι σαν επίσημα δηλωμένοι μουσουλμάνοι αρνιόνταν να πληρώσουν κάποιους φόρους, ενώ μπορεί να παραπέμπει και στην μεγάλη περίοδο των εξεγέρσεων ενάντια στη φορολογία ανάμεσα στο 1764 και

69

το 1833 – και τότε οι λινοβάμβακοι έπαιζαν κεντρικό ρόλο στις εξεγέρσεις. Όπως το 1804.

Έπεσε και το τελευταίο φύλο συκής σε σχέση με την ανεργία καταγράφοντας αύξηση 1% αύξησης. Στα ψηλότερα επίπεδα έφτασε ο αριθμός των ανέργων το Δεκέμβριο, παρά τις προσπάθειες τραβήγματος και παρατραβήγματος από χέρια, πόδια και μαλλιά να να δείξουν τα στοιχεία μείωση. Τα δημοσιευμένα στοιχεία, ονομάστηκαν, «διορθωμένα».

Και ενώ η τρόικα καταφθάνει και το θέμα των εκποιήσεων και κυρίως της προστασίας των πολιτών από τις τράπεζες παραμένει σε εκκρεμότητα, ο Υπουργός Άμυνας θέλει προστασία της ΑΟΖ διά θαλάσση και αέρος. Να του πούμε ότι είπε ο συνάδελφος του στην ΠΑΣΥΠΙ τότε: Αν έχει να χρήματα ας τα βάλει απ’ τη τσέπη;

Προς Καλλίνικου. Είναι γλυκό να διαβάζει κανείς πόσο συγκινήθηκες με το «είναι καλύτερα να πεθάνει κανείς όρθιος παρά να ζει γονατιστός» [ή έστω γονυπετής]..:) Εν τζαι εν γαλλικό ξέρεις. Εν η κλασική φράση της αντιφασιστικής αντίστασης της Μαδρίτης το 1936. Και ..τι να κάνουμε..από κομμουνίστρια – την Πασιονάρια. Εν πειράζει ..ας εν τζαι δανεικό..:)

70

ΑΠΟΨΕΙΣΗ Μαρτυρία-εκδοχή της Εργαζόμενης

στην οικογένεια Σάντη για τα γεγονότα του 2004

71

72

73

Ομιλία-Χαιρετισμός του κ. Σάντη

74