ΤΕΥΧΟΣ 107 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014

ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ: 23310 20951, 6945384355

ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ:ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 5243-033886-401

ενισχύστε οικονομικά

τη συνέχιση των εργασιών

λειτουργεί ηΚΑΤΑΚΟΜΒΗ

ΤΟΥ Ι. ΝΑΟΥΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠ. ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗΑΠΟΓΕΥΜΑΤΕΛΕΙΤΑΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

ETOΣ KΑ΄TEYXOΣ 107

ΙΑΝ. - ΦΕΒ. 2014

σελ 6 σελ 16

σελ 24

EΞΩΦYΛΛOΟ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.

Παντελεήμων με συγκίνηση φορά στο πνευματικό του τέκνο την αρχιερατική μίτρα.

ΟΠΙΣΘΟΦYΛΛOΟ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεώργιος ευλογεί το λάο μετά τη

χειροτονία του.

MIKPEΣ EIΔHΣEIΣ

ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΚΛΟΓΗΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΡΟΥΣ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥτου μον. Γερασίμου Μπεκέ

�

ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑτου π. Νεκταρίου Σαββίδησελ 30

σελ 8

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

ΙΕΡΕΥΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΤΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣτου Αρχιμ. Πορφυρίου Προδρομίτου

σελ 4ΔΙMHNIAIO

OPΘOΔOΞOΠEPIOΔIKO

IEPAΣ MHTPOΠOΛEΩΣBEPOIAΣ , NAOYΣHΣ

KAI KAMΠANIAΣ

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣΣεβασμιώτατος

Mητροπολίτης Bεροίαςκ. Παντελεήμων

ΣΥΝΤΑΞΗ, HΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣE ΛI ΔO ΠOI HΣH, KAΛΛITEXNIKH EΠIMEΛEIA και ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ: Mον. Γεράσιμος Mπεκές.

ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΙ, EKTYΠΩΣH: «TYPE PRESS» Nέα Nικομήδεια

ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΗ: Μον. Αντώνιος Σισμανίδης ΚΩΔΙΚΟΣ 2638

APΘPA MΠOPOYN NA AΠOΣTEΛ-ΛONTAI ΣTHΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY:ΠEPIOΔIKO «ΠAYΛEIOΣ ΛOΓOΣ»ΓPAΦEIO TYΠOY IEPAΣ MHTPO-ΠOΛEΩΣ BEPOIAΣ, T.Θ. 241, 591 00 BEPOIA THΛ 23310 72317, ΦAΞ 23310 25275, E-mail: gerbekes@yahoo.gr

X E I P O Γ P A Φ A A Σ X E T Ω Σ ΔH MOΣIEYΣHΣ TOYΣ ΔEN EΠI-ΣTPE ΦONTAI

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Δ ΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ. ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ: 20ΕΥΡΩ ΕΤΗΣΙΩΣ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ & ΚΥΠΡΟ, 40 ΕΥΡΩ ΕΤΗΣΙΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΧΩΡΕΣ

ΣYNΔPOMEΣ KAI EMBAΣMATA ΣTH ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY

website:

www.imverias.gr

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

σελ 10ΛΟΓΟΣ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΕΡΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΙΑΣτου Ιωάννη Σιδηρά

σελ 22

«ΜΕ ΠΑΡΡΗΣΙΑ»: ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ...του Θεολόγου Παπαδόπουλου

ΟΙ ΑΓ. ΑΣΚΗΤΕΣ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΚΗΤΙΚΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣτου Αρχιμ. Ιερεμίου Γεωργαλήσελ 14

σελ 12Ι. ΜΟΝΗ ΤΙΜ. ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΝΑΟΥΣΗΣτου Αρχιδ. Προδρόμου Γκιρτζαλιώτη

ἰδέα τοῦ χρόνου δημιουργεῖ στόν ἄνθρωπο αἰσιοδοξία ἀλλά συγχρόνως καί ἀγωνία. Αἰσιοδο-ξία, γιατί ὁ χρόνος εἶναι μία εὐκαιρία

δημιουργίας, εἶναι μία πίστωση τήν ὁποία καλούμεθα νά ἀξιοποι-ήσουμε. Ἀγωνία γιατί τό ἄγνωστο καί τό ἀβέβαιο δημιουργεῖ πάντοτε ἀγωνία στόν ἄνθρωπο, πού δέν ξέρει τί τοῦ ἐπιφυλάσσει ὁ νέος χρόνος.

Γι᾽ αὐτό καί διάπυρη ὑψώνεται ἡ εὐχή καί ἡ προσευχή ὅλων μας σήμερα, πρώτη ἡμέρα τοῦ νέου ἔτους, πρός τόν «χρόνους καί καιρούς ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ ἐξουσίᾳ θέμενον» Θεόν, νά εὐλογήσει τόν νέο χρόνο, νά μᾶς δώσει τή χάρη καί τή δύναμη νά γεμίσουμε τόν χρόνο μέ πράξεις καί ἔργα καλά καί ὠφέλιμα, νά μᾶς προφυλάξει καί νά ἀπαλλάξει ἀπό τούς ὅλους τούς κινδύνους πού ἐλλοχεύουν καί ἐπιβουλεύονται τή ζωή μας καί τήν ψυχή μας, νά μᾶς χαρίσει τά

ἀγαθά του, ὑλικά καί πνευματικά, καί ὅ,τι συντελεῖ στή σωτηρία μας, ἔτσι ὥστε ὁ νέος χρόνος νά μήν ἀποτελέσει μία χαμένη εὐκαιρία γιά ἐμᾶς, ἀλλά μία εὐκαιρία τήν ὁποία θά ἀξιοποιήσουμε γιά τήν πρόοδό μας καί τή σωτηρία μας.

«Θεέ τῶν ὅλων ὑπερούσιε ὄντως, τήν ἐνιαύσιον εὐλόγη-σον περίοδον». Αὐτό τό αἴτημα ἀπευθύνουμε καί ἐμεῖς σήμερα, πρώτη τοῦ νέου ἔτους, πρός τόν φιλάνθρωπο καί δωρεοδότη Θεό, εὐχαριστῶντας τον συγχρόνως γιά ὅλες τίς εὐλογίες μέ τίς ὁποῖες ἐπλήρωσε τή ζωή μας τόν χρόνο πού μόλις τελείωσε. Τόν εὐχαρι-στοῦμε ὡς ἄτομα ἀλλά καί ὡς σύ-νολο, ἰδιαιτέρως ὅμως τόν εὐχαρι-στοῦμε γιά τίς εὐλογίες πού ἐπε-φύλαξε στήν τοπική μας Ἐκκλησία καί τίς δωρεές, τίς ὁποῖες δι᾽ αὐτῆς χάρισε σέ ὅλους μας.

Μᾶς ἀξίωσε, ἀδελφοί μου, ὁ Θεός νά ἀνήκουμε σέ μία Ἐκκλη-σία, ἡ ὁποία σεμνύνεται γιατί δέ-χθηκε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου

ἀπό τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστο-λο Παῦλο.

Μᾶς ἀξίωσε νά ἔχουμε ἁπτά τά ἴχνη τῆς διελεύσεως καί τῆς πα-ρουσίας τοῦ οὐρανοδρόμου ἀπο-στόλου στό Βῆμα, ἀπό τό ὁποῖο ἐκήρυξε «Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα» καί πλούτισε τή ζωή μας μέ τή διδασκαλία καί τό παράδειγμα τῆς ζωῆς του, μέ τόν λόγο καί τήν ἀναστροφή του, ὅπως αὐτά ἀποτυπώνονται στίς ἐπιστολές του καί τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.

Μᾶς ἀξίωσε νά καθιερώσουμε πρός τιμήν του τά «Παύλεια», καί νά γνωρίσουμε τόν μέγα αὐτόν ἀπόστολο, τόν ἀπόστολο Παῦλο, μέσα ἀπό τίς πολλές ἐκδηλώσεις πού διοργανώνονται καί πραγμα-τοποιοῦνται κάθε Ἰούνιο σέ ὅλη τή μητροπολιτική μας περιφέρεια ἐνδελεχέστερα καί βαθύτερα, καί νά τοῦ ἐκφράσουμε τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη μας.

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ συμπλη-ροῦνται ἐφέτος 20 ἔτη διοργανώ-

Η

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος Νέου Ἔτους

«Θεέ τῶν ὅλων ὑπερούσιε ὄντως, τήν ἐν ιαύσιον εὐλόγησον περ ίοδον»

4 Παύλειος Λόγος

σεως τῶν «Παυλείων» στήν Ἱερά Μητρόπολή μας. Γιά τόν λόγο αὐτό καί θελήσαμε νά ἀφιερώ-σουμε τό νέο ἔτος στόν θεσμό τῶν «Παυλείων», τά ὁποῖα ἀπο-τέλεσαν γιά τήν τοπική Ἐκκλησία, τόν ἱερό κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ λαό της πηγή πνευματικῆς τρο-φοδοσίας καί ἀναγεννήσεως, καί μᾶς ἔδωσαν τήν εὐκαιρία, «ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς» τοῦ οὐρανοβάμο-νος ἀποστόλου Παύλου, νά ἀνυ-ψωθοῦμε καί ἐμεῖς ἀπό τήν γήινη καθημερινότητα, ὄχι γιά νά τήν ἀρνηθοῦμε ἀλλά γιά νά τή μετα-

ποιήσουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ σέ ἐν Χριστῷ ζωή, ὅπως μᾶς δί-δαξε ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος.

Ἡ ἀναδρομή στήν πνευματική ἐμπειρία τῆς εἰκοσαετίας τῶν Παυλείων θά πλουτίσει ἀναμφι-βόλως μέ εὐλογίες καί τό νέο ἔτος καί θά μᾶς ἐνισχύσει γιά νά ἀντι-μετωπίσουμε μέ τήν αἰσιοδοξία καί τήν πίστη ὅτι «τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν», ὅλα ὅσα θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά ζήσουμε καί αὐτόν τόν χρόνο.

Καί εὔχομαι, ἀδελφοί μου, ὁ

νέος χρόνος, τόν ὁποῖο ἡ πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς προσφέρει, νά εἶναι γεμάτος ἀπό τήν εὐλογία καί τή χάρη του γιά τήν πατρίδα μας, γιά τήν Ἐκκλησία μας καί γιά τόν καθένα ἀπό σᾶς ξεχωριστά.

Διάπυρος πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν εὐχέτης

† Ὁ Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας

Παντελεήμων

Παύλειος Λόγος 5

ΘΕΟΦ ΑΝΕΙΩΝ«Σήμερον τό πικρόν ὕδωρ τό ἐπί Μωϋσέως τῷ λαῷ, εἰς

γλυκύτητα μεταποιεῖται τῇ τοῦ Κυρίου παρουσίᾳ».

† Π Α Ν Τ Ε Λ Ε Η Μ Ω Νἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ ΚαμπανίαςΠ ρ ὸ ς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου ἐπαρχίας

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

6 Παύλειος Λόγος

τούς χρόνους τῆς Πα-λαιᾶς Διαθήκης, στούς χρόνους τῆς πορείας τῶν Ἰσραηλιτῶν πρός τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας καί τήν τεσσαρακοντα-

ετῆ περιπλάνησή τους μέσα στήν ἔρημο μᾶς μεταφέρει ἡ εὐχή τοῦ ἁγίου Σωφρονίου, πατριάρχου Ἱε-ροσολύμω, καί μᾶς ὑπενθυμίζει τό θαυμαστό γεγονός τῆς μετατροπῆς διά τοῦ Μωϋσέως τοῦ πικροῦ ὕδα-τος σέ ὕδωρ γλυκύ καί πόσιμο πού δρόσισε τά χείλη τοῦ ταλαιπωρημέ-νων ἀπό τόν καύσωνα τῆς ἐρήμου Ἰσραηλιτῶν.

Ἡ ὑπενθύμιση δέν εἶναι βεβαίως τυχαία, διότι καί ἐμεῖς σήμερα ζοῦμε μία ἀνάλογη ἐμπειρία, ἕνα ἀντίστοι-χο θαῦμα, τό ὁποῖο ὅμως ὑπερέχει κατά πολύ ἐκείνου τό ὁποῖο συνέβη στήν ἔρημο μέ τούς Ἰσραηλίτες. Διότι γιά ἐμᾶς σήμερα δέν εἶναι ὁ προφήτης Μωυσῆς πού μετατρέπει τό πικρό ὕδωρ σέ γλυκύ καί κατάλ-ληλο πρός πόση, ἀλλά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μέ τήν βάπτισή του στά ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνη μετα-τρέπει τό πικρό ὕδωρ σέ γλυκύ, μετατρέπει τό φυσικό ὕδωρ σέ ὕδωρ καθάρσιο ἁμαρτιῶν, σέ ὕδωρ καταλλαγῆς καί συμφιλιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

Καί ἐνῶ τό ὕδωρ εἶναι αὐτό πού συνήθως χωρίζει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί δυσκολεύει τή με-ταξύ τους ἐπικοινωνία, τό ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος εἶναι αὐτό πού ἑνώνει ὄχι μόνο τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους ἀλλά καί μέ τόν Θεό. Διότι τό ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ πού τελεῖται σήμερα στόν Ἰορδάνη καί τοῦ ὁποίου μέτοχοι γινόμεθα

ὅλοι οἱ πιστοί μέ τό προσωπικό μας βάπτισμα, εἶναι αὐτό πού μᾶς καθαίρει ἀπό τίς ἁμαρτίες καί μᾶς κάνει καί πάλι τέκνα τοῦ Θεοῦ· εἶναι αὐτό πού ἀποκαθιστᾶ τή διατα-ραγμένη σχέση μας μέ Ἑκεῖνον καί μᾶς καθιστᾶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, μέλη τοῦ μυστικοῦ σώματός του· εἶναι αὐτό πού μᾶς καθιστᾶ μέλη τοῦ ἰδίου σώματος μέ τούς ἀδελφούς μας, ὡς μέλη τοῦ σώμα-τος τοῦ Χριστοῦ, καταργῶντας ἔτσι τόν μεσότοιχο τοῦ ἀτομισμοῦ καί τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς κακίας καί τῆς αὐταρεσκείας, τῆς σκληρότητος καί τῆς ὑψηλοφροσύνης, πού μετατρέ-πουν τή γλυκύτητα τῆς ἐπαφῆς καί τῆς ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν συνάνθρωπό του στήν πικρό-τητα τῆς ἀποξενώσεως.

«Σήμερον τό πικρόν ὕδωρ τό ἐπί Μωϋσέως τῷ λαῷ, εἰς γλυκύτητα μεταποιεῖται τῇ τοῦ Κυρίου παρου-σίᾳ».

Ζοῦμε, ἀδελφοί μου, σέ μία ἐπο-χή κατά τήν ὁποία ἔχει πληθυνθεῖ ἡ πικρότης στόν κόσμο. Πικρότης πού ὀφείλεται στά λυπηρά καί δυ-σάρεστα πού ἔχουν αὐξηθεῖ στή ζωή μας. Πικρότης πού ὀφείλεται στήν ἔρημο μέσα στήν ὁποία ἔχου-με καταντήσει νά ζοῦμε, καθώς περιπλανώμεθα γιά νά ἀνακαλύ-ψουμε δῆθεν τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἔχοντας ὅμως παραμερίσει ἤ καί λησμονήσει αὐτόν πού μᾶς τήν ὑποσχέθηκε, δηλαδή τόν Θεό· καί ἔτσι τήν ἀναζητοῦμε μόνο χωρίς νά τήν βρίσκουμε. Πικρότης πού ὀφεί-λεται στήν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ ἀπό τή ζωή μας, γιατί τόν ἔχουμε ἐξορί-σει γιά νά μή μᾶς ἐλέγχει· γιατί τόν ἔχουμε ἐκδιώξει, γιατί νομίζουμε

ὅτι δέν τόν χρειαζόμαστε. Πικρότης πού ὀφείλεται στίς προσωπικές μας ἐπιλογές καί ἀδυναμίες, καί κάνει τή ζωή μας δυσχερῆ καί κοπιώδη.

Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως μᾶς προτείνει σήμερα τόν τρόπο νά μεταβάλλουμε τήν πικρότητα σέ γλυκύτητα. Μᾶς καλεῖ νά ἐπανα-τοποθετήσουμε τόν Θεό στή ζωή μας. Μᾶς καλεῖ νά τολμήσουμε νά ζήσουμε μέσα στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει τή δυνατό-τητα νά μεταποιήσει τό πικρό ὕδωρ σέ γλυκύ καί ἔτσι νἀ ἀρδεύσει τήν ψυχή μας μέ ὕδωρ σωτήριο. Μᾶς καλεῖ νά προσέλθουμε στόν Χριστό καί νά ἀρυσθοῦμε ἀπό τά γλυκύ ὕδωρ πού μᾶς προσφέρει, καί νά ἀναβαπτισθοῦμε ψυχικά καί πνευ-ματικά στό καθάρσιο ὕδωρ τοῦ θείου βαπτίσματος, ὥστε ἡ πορεία μας μέσα ἀπό τήν ἔρημο τοῦ κό-σμου νά εἶναι πιό εὐχάριστη καί πιό εὔκολη.

Ἄς μήν ἀμελήσουμε αὐτή τήν πρόσκληση, ἀδελφοί μου, ἀλλά ἄς ἀντλήσουμε ἀπό τό ὕδωρ τοῦ ἁγια-σμοῦ καί ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν κα-θαρτική τῆς Ὑπερουσίου Τριάδος ἐνέργεια πού μεταδίδεται δι᾽ αὐτοῦ, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά φθάσουμε καί ἐμεῖς στή σωτηρία πού μᾶς χάρισε ὁ Χριστός μέ τή βάπτισή του.

Διάπυρος πρός τόν ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ

Ἰορδάνου βαπτισθέντα Κύριον εὐχέτης† Ὁ Μητροπολίτης Βεροίας,

Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

ΘΕΟΦ ΑΝΕΙΩΝΣ

Παύλειος Λόγος 7

παπα Κώστας -ἔτσι τόν ξέραμε- ἦταν ὁ πιο μεγαλόπρεπος παπάς μέσα στήν Βέροια. Τό ὑψηλό του ἀνάστημα, τό εὐθυτενές παράστη-μα, ἡ μεγάλη γενειά-

δα, πού σιγά σιγά ἄσπριζε μέχρι νά γίνει κατάλευκη, ἡ χαριτωμένη ὁμιλία, τό εὐπροσήγορο ὕφος συνθέτουν τήν ἐξωτερική παρουσία του.

Βλέποντας ὅμως τό γαλήνιο πρό-σωπό του καί τά ὡραῖα του μάτια, πού ἦταν σχεδόν πάντοτε δακρυσμένα, σκεφτόσουν ὅτι αὐτός ὁ ἱερέας κρύβει μέσα του θησαυρό.

Κάτι εἶχε πάρει τό αὐτί μου, ἐνῶ ἀκόμα ἤμουν στό Ἅγιο Ὄρος, καί ζή-τησα ἀπό τόν ἕνα του γιό τότε νά μοῦ μιλήσει γιά τόν πατέρα του. Ὁ δευτε-ρότικος γιός λοιπόν τοῦ παπαΚώστα, στίς 24-11-2003, μᾶς ἔστειλε τήν ἐπι-στολή πού ἀκολουθεῖ, ὅπου ἀναφέρει τό συμβάν πού εἴχαμε ἀκούσει.

«Ἔτος 1960. Μιά Κυριακή ἡ θεία λειτουργία γίνεται στόν Ἱερό Ναό Ἁγ. Ἀναργύρων Βέροιας, ὅπου ὑπήρχαν καί δύο Γερόντισσες (καλόγριες) ὁ Πα-τέρας μου Π´´ Κώστας (Τολιόπουλος) τήν ἡμέρα αὐτή Λειτουργοῦσε. Ἀφοῦ τελείωσε ἡ Λειτουργία ἦρθε στό σπίτι· τόν εἴδα ἀνήσυχο καί ταραγμένο. Τόν ρώτησα, Πατέρα πῶς τά πέρασες σήμερα στούς Ἁγ. Ἀναργύρους μέ τίς Καλόγριες;

Γύρισε ἀργά τό πρόσωπό του πρός ἐμένα, μέ κοίταξε μέ ὀρθάνοιχτα τά μάτια του, χωρίς νά κρύψη τήν ταρα-χή του καί μοῦ εἴπε, “Ἄχ παιδί μου, πόσο μικρός εἶναι αὐτός ὁ κόσμος.

Σήμερα εἴδα κάτι πού δέν θά μοῦ φύ-γει ποτέ ἀπ’ τό μυαλό μου”.

Τί εἴδες τοῦ λέω.Ταραγμένος πάλι καί λίγο παρά-

ξενος, μοῦ λέει. Εἴδα τόν Χριστόοο. Ὁλοζώντανο σήμερα, βγῆκε μέσα ἀπ’ τό Ἅγιο Ποτήρι, κουκλάκι ὁλόγυ-μνο καί μιά λάμψη γύρω γύρω του. Ἔφυγε πρός τά ἐπάνω. Ταράχτηκα, σταμάτησα γιά λίγο. Ἡ γερόντισσα πού καθόταν δίπλα στήν Ἁγ. Τράπεζα σηκώθηκε καί αὐτή ταραγμένη, εἶδε καί αὐτή κάτι, μέ κράτησε λίγο ἀπ’ τόν ὦμο λέγοντας Π´´Κώστα· Εἴδα καλά; Τί ἤταν αὐτό;

Τί ἦταν, κορίτσι μου! Ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος, βγῆκε μέσα ἀπ´ τό Ἅγιο Ποτήρι, ἦταν θαῦμα· ἡ Θεία μας κοινωνία εἶναι πραγματικά σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ.

Αὐτά μοῦ εἶπε ὁ Πατέρας μου ἐκείνη τήν ἡμέρα. Εἰλικρινά καί ἐγώ ἀνατρί-χιασα καί δέν μπορῶ νά ξεχάσω αὐτό πού μοῦ εἴπε ὁ Πατέρας μου· σέ κάθε Θεία Λειτουργία, ὁ Χριστός γίνεται Σῶμα καί αἷμα.»

Αὐτήν τήν ἱστορία τήν εἶχε ἀναφέρει

ὁ ἴδιος ὁ παπαΚώστας καί σέ συγγενι-κό μας πρόσωπο, πού εἶχε ἀντιδράσει ἄσχημα, ἀκόμα καί μέ τήν ἐκκλησία καί τούς φίλους του τούς ἱερεῖς, ὅταν ἀποφασίσαμε νά γίνουμε μοναχοί, μέ σκοπό κάπως νά τόν παρηγορήσει καί νά τόν συνεφέρει, γιατί ἡ συμπεριφο-ρά του συχνά ξέφευγε. -Ἐγώ, συμπέ-θερε, τόν εἶδα τόν Χριστούλη. Εἶναι ἀληθινός. Καί συνέχισε τήν διήγηση γιά τό συγκλονιστικό γεγονός πού εἶχε ζήσει.

Τήν διήγηση αὐτήν τήν ἀκούσαμε πολλές φορές ἀπό τότε πού ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ σεπτοῦ μας ποιμενάρχη μᾶς ἐγκατέστησε ὡς ἡγούμενο στό Μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Ἀλλά, ἐφέτος, σκεφτήκαμε νά συ-γκεντρώσουμε ὅσα στοιχεῖα μπορέ-σουμε γιά τόν θαυμάσιο ἐκεῖνο λευίτη. Καί σάν πρῶτο δεῖγμα γραφῆς, πα-ρουσιάζουμε τό κείμενο αὐτό.

«Ἐν τῇ ὁδῷ τῶν μαρτυρίων σου

ἐτέρφθην ὡς ἐπί παντί πλούτῳ» ἤ «Τά μαρτύριά σου μελέτη μου ἐστί» καί πάλιν «ἀδολεσχήσω ἐν τοῖς θαυ-μασίοις σου» ἀναφέρει ὁ προφητάναξ Δαβίδ σε κάποιον Ψαλμό (Ψ. 118). Αὐτό μᾶς ἀρέσει καί μᾶς γεμίζει χαρά καί χάρη. Ὁ Θεός δέν ἀφήνει ἀμάρτυ-ρη τήν παρουσία του στίς ἀνθρώπι-νες γενεές. Καί ἀξίζει αὐτές οἱ θεϊκές ἐπισκέψεις νά διαιωνίζονται διά τῆς γραφῖδος. Ἔτσι γράφεται ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Κωνσταντῖνος Τολιόπουλος γεν-

νήθηκε στό χωριό Σπουρλίτα τῶν Πιερίων. Τό ἀρχαῖο Ἰσπιρλίτ εἶναι γνω-στό ἀπό ἀναφορές τοῦ 14ου αἰώνα. Σήμερα ὀνομάζεται Ἐλαφίνα. Γονεῖς τοῦ Κωνσταντίνου ὁ Γεώργιος (+1944) καί ἡ Ἐλισσάβετ (+1945). Ὁ Κων-σταντῖνος γεννήθηκε τό 1912. Στίς 15 Ἀπριλίου 1952 χειροτονεῖται διάκονος καί στίς 30 Ἰουνίου τοῦ ἰδίου ἔτους χει-ροτονεῖται ἱερέας, ἀπό τόν Μητροπο-λίτης Βερροίας & Ναούσης Ἀλέξανδρο (Δηλανᾶ). Ἀρχική του ἐνορία, ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ χωριοῦ του. Περί τό 1955-56 ἐγκαθίσταται οἰκογενειακῶς

τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Πορφυρἰου Προδρομίτου

Ο

Ἱερεύς Κωνσταντῖνος Τολιόπουλος

8 Παύλειος Λόγος

στήν Βέροια καί ἀναλαμβάνει ἐφημέρι-ος στόν Ἅγιο Σάββα Κυριωτίσσης, πού εἶναι καί ἡ ἐνορία τῆς πατρικῆς μας οἰκίας. Οἱ τότε ἐπίτροποι τοῦ ναοῦ τῆς Κυριώτισσας βρέθηκαν στήν Ἐλαφίνα, ἄκουσαν καί εἶδαν τόν παπα Κώστα νά λειτουργεῖ, καί μέ τίς κατάλληλες διαδικασίες τόν ἔφεραν στην ἐκκλησία στήν Βέροια.

Τίς γραμματικές του γνώσεις, τόν ὡραῖο γραφικό του χαρακτήρα, καί τήν ψαλτική τά ἔμαθε ἀπό τόν Μιχαήλ Μελιόπουλο, τόν δάσκαλο τοῦ Δημο-τικοῦ Σχολείου τοῦ χωριοῦ. Ὁ Μιχαήλ Μελιόπουλος εἶχε καλές γνώσεις ὡς δημοδιδάσκαλος καί ἔπαιζε βιολί, πού δείχνει ὅτι εἶχε καί ἀνεπτυγμένη μουσι-κή καλλιέργεια. Ἦταν συγχρόνως καί ὁ ψάλτης τοῦ χωριοῦ.

Ἕνα ἄλλο σπουδαῖο προτέρημα τοῦ

π. Κωνσταντίνου ἦταν ἡ καταδεκτι-κότητα. Δέν περιφρονοῦσε κανέναν. Ὅποιος καί ἄν τόν καλοῦσε γιά κάποια ἱεροπραξία, εἴτε στόν ναό εἴτε στο σπί-τι του, ὁ παπα Κώστας δέν ἀρνιόταν σέ κανέναν. Καί αυτό τόν ἔκανε πολύ ἀγαπητό. Κάποια χρονιά, διηγεῖται συγγενικό του πρόσωπο, σέ μία ἡμέρα ἔκανε δεκαεννέα γάμους. Τά ζευγάρια ἤθελαν νά τούς στεφανώσει ὁ γλυκύ-τατος παπα Κώστας.

Ἀπό τά πολλά θαυμαστά γεγονότα,

πού μέχρι σήμερα συγκεντρώσαμε, θά ἀναφέρουμε ἕνα.

Λίγον καιρό ἀφοῦ χειροτονήθηκε ἱερέας, καί λειτουργοῦσε ἀκόμα στόν ἐνοριακό ναό τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρ-τυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ὁ παπα Κώστας πέθανε. Ναί, ὅπως τό ἀκοῦτε, ἀπεβίωσε. Ἡ καλή του παπαδιά καί ἡ μάννα του ἄρχισαν νά κλαῖνε καί νά φωνάζουν τούς γείτονες καί τίς γειτόνισσες γιά νά ντύσουν τόν νεκρό. Ὅμως μέσα στην ἀναμπου-μπούλα, ὅλοι ἄκουγαν ἕνα κραπκράπ, κραπκράπ, καλπασμό ἀλόγου. Σέ λίγο ἄκουγαν καί τήν φωνή κάποιου ἀνδρός, ἀλλά δεν ἔβλεπαν μορφή. Ὁ ἄγνωστος καί μή φαινόμενος ἐκεῖνος ἄνδρας, ἀπευθυνόμενος στόν νεκρό, μίλησε καί τοῦ λέει: Ἐγώ σέ ἔκανα παπά, γιά νά μέ λειτουργεῖς, ὄχι γιά νά πεθάνεις νέος. Σήκω ἀπάνω.

Καί πράγματι, ὁ νεκρός ἀναστήθηκε, πρός ἔκπληξη καί ἀφάνταστη χαρά γιά ὅλους. Ὁ ἴδιος διηγήθηκε ὅτι τόν ἀνέ-στησε ὁ Ἅγιος Γεώργιος, στόν ἐνορια-κό ναό τοῦ ὁποίου ὑπηρετοῦσε.

Μαζί με τήν νεκρανάσταση καί τήν

μετουσίωση, ἄς ἀναφέρουμε καί ἕνα τρίτο συμβάν με τόν ἅγιο ἐκεῖνο λει-

τουργό τοῦ Ὑψίστου, εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Κάποτε, λοιπόν, ὁ παπα Κώστας θά λειτουργοῦσε στόν Προφήτη Ἠλία, στό ὕψωμα στόν Προμηθέα. Πῆγε τό πρωΐ, ἀλλά ὁ ψάλτης δέν εἶχε φτάσει ἀκόμα. Στό ψαλτήρι ὅμως μερικοί νεαροί ἀπα-ντοῦσαν στά λόγια τοῦ ἱερέα. Ἀργότε-ρα ἔρχεται ὁ ψάλτης καί καταλαβαίνει ὅτι εἶχε προχωρήσει ὁ Ὄρθρος.

-Παπα Κώστα με ποιόν λειτουργᾶς; ρωτάει ὁ ψάλτης.

-Νά, εἶναι κάτι παιδιά στό ψαλτήρι. -Στό ψαλτήρι δεν εἶναι κανένας, λέει

ὁ κύριος Καπετάνιος. -Ἔ, φαίνεται σέ εἶδαν πού ἦρθες καί

ἔφυγαν, ἀπαντάει μέ τήν φυσική του ἁπλότητα ὁ παπα Κώστας. Ἀγγέλους ἔσχεν συλλειτουργοῦντας μαζί του.

Μερικοί παλαιοί βερροιεῖς ἀναφέ-ρουν αὐτήν τήν ἱστορία γιά τόν πατέρα Βασίλειο τοῦ «Σωτῆρος», ἀλλά ἐμεῖς τήν ἀκούσαμε γιά τόν μακαριστό παπα- Κώστα.

Αὐτά τά λίγα ἔστω σάν μία πρώτη

γεύση ἀπό τόν θαυμάσιο καί θαυμα-στό βίο ἐκείνου τοῦ λεβεντόπαπα, τοῦ καταδεκτικοῦ καί χαριτωμένου πατρός Κωνσταντίνου Τολιοπούλου. Νά ἔχου-με τήν εὐχή του. Ἀμήν.

Παύλειος Λόγος 9

ὸ ἔτος 368 μ.χ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Καισάρειας τῆς Καππαδοκίας, Ἅγιος Βασίλειος ἐξεφώνησε τὴν ὁμιλία του «Ἐν λιμῶ καὶ Αὐχμῶ»

ἐξ ἀφορμῆς τοῦ φοβεροῦ καὶ ἀνθρω-ποκτόνου λιμοῦ (πείνας), ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπικρατήσει στὴν Καππαδοκία καὶ τὸν Πόντο καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ ἐδεινοπάθη-σαν οἱ ἄνθρωποι τῶν πέριξ περιοχῶν.

Περὶ τοῦ λιμοῦ αὐτοῦ ὁ Μέγας Βα-σίλειος ἀναφέρεται στὴν 27η ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἐπίσκοπο Σαμοσάτων Εὐσέβιο. Κατὰ τὴν δεινὴ ταύτη δοκι-μασία ὁ Βασίλειος ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας καὶ Φιλόστοργος Πατέρας παραμύθησε καὶ ἐμψύχωσε τὸν χει-μαζόμενο λαό του καὶ μὲ δραστικὸ καὶ ἀποφασιστικὸ τρόπο ὑπεκίνησε τὴν φιλάνθρωπη εὐσπλαχνία καὶ τὰ φιλά-δελφα συναισθήματα τῶν πλουσίων, ὥστε νὰ προστρέξουν σὲ βοήθεια τῶν πενεστέρων κοινωνικῶν τάξεων.

Γιὰ τὸν ἱερὸ αὐτὸ σκοπὸ ἐξεφώνησε καὶ τὴν παροῦσα ὁμιλία στὴν ὁποία σὺν τοῖς ἄλλοις δίδει ζωηρὰ περιγραφὴ τῆς καταξήρου ἐκ τῆς ἀνομβρίας τῆς γῆς καὶ ἀργοῦ καὶ ἐπώδυνου ἐκ τῆς πείνης θανάτου τῶν ἐνδεῶν καὶ πενήτων τῆς ἐποχῆς του.

Ὁ Ἱερὸς καὶ Θεοφόρος τῆς Ἐκκλη-σίας Πατὴρ γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν λαίλαπα τῆς δεινῆς αὐτῆς δοκιμασίας κηρύσσει τὴν πάνδημη μετάνοια τοῦ λαοῦ.

«....Τὸν μὲν κυβερνήτη δοκιμάζει καὶ σκληραγωγεῖ ἡ τρικυμία, τὸν ἀθλητὴ τὸ στάδιο, τὸν στρατηγὸ τὸ στρατόπεδο, τὸν γενναιόκαρδο ἡ συμφορά, τὸν δὲ Χριστιανὸ ἡ δοκιμασία. Καὶ οἱ λύπες δοκιμάζουν τὴν ψυχή, ὅπως ἡ φωτιὰ δοκιμάζει τὸν χρυσό. Εἶσαι πτωχός; Μὴ

καταλαμβάνεσαι ἀπὸ ἀθυμία, διότι ἡ ὑπερβολικὴ κατήφεια γίνεται αἰτία τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ μὲν λύπη καταβαραθρώνει τὴν διάνοια καὶ ἡ ἀμηχανία ἐμβάλλει ζάλη, ἡ δὲ ἔλλειψη τῶν λογισμῶν γεννᾶ τὴν ἀχαριστία. Ἀλλὰ νὰ ἐλπίζεις στὸν Θεό. Μήπως, δηλαδή, δὲν παρατηρεῖ τὴν στενοχώρια σου; Κρατᾶ τὴν τροφὴ στὰ χέρια του καὶ καθυστερεῖ τὴν χορήγηση γιὰ νὰ δοκιμάσει στὴν σταθερότητά σου καὶ γιὰ νὰ πληροφορηθεῖ τὴν διάθεσή σου, ἐὰν καὶ κατὰ πόσο δὲν εἶναι ὁμοία μὲ αὐτὴ τῶν ἀκολάστων καὶ τῶν ἀχαρί-στων. Διότι καὶ αὐτοί, μέχρις ὅτου μὲν συμβαίνει νὰ ἔχουν τὴν τροφὴ στὸ στό-μα τους εὐφημοῦν, κολακεύουν, ὑπερ-θαυμάζουν. Ὅταν ὅμως ἐπ΄ ὀλίγον ἀναβληθεῖ τὸ τραπέζι ὡσὰν τοὺς λίθους ἀφήνουν τὶς βλασφημίες, πρὸς αὐτοὺς ποὺ πρὸ ὀλίγου λόγω τῆς τέρψεως ἐπροσκυνοῦσαν σὰν Θεό.

Παραλείπω νὰ ἀπαριθμήσω τὰ ἐπὶ μέρους τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ, ποὺ πολλὲς φορὲς κατὰ τρόπο πατρικὸ ἐνεφάνισε στοὺς ἀνθρώπους. Ἐσὺ δὲν θὰ ὑπομείνεις γιὰ λόγο τὴν συμφορά, ὅπως ὁ γενναῖος Ἰώβ, καὶ νὰ μὴ λυγί-σεις ἀπὸ τὴν τρικυμία, μῆτε νὰ ἀποβά-λεις τὰ ἐμπορεύματα τῆς ἀρετῆς. Σὰν πολύτιμη διαθήκη νὰ διαφυλάξεις στὴν ψυχή σου τὴν εὐχαριστία καὶ θὰ λάβεις καὶ ἐσὺ γιὰ τὴν εὐγνωμοσύνη διπλάσια ἀπόλαυση.

Εἶσαι πτωχός; Ἔχεις ἐξάπαντος ἄλλον πτωχότερο ἀπὸ ἐσένα. Ἔχεις γιὰ δέκα ἡμέρες τρόφιμα ἐσύ; Ἐκεῖνος ἔχει γιὰ μιὰ ἡμέρα. Σὰν καλὸς καὶ εὐγνώμων νὰ ἐξισώσεις τὸ περίσσευμά σου μὲ τὸν ἐνδεῆ. Μὴ διστάσεις νὰ δώσεις ἀπὸ τὸ ὀλίγο. Μὴ προτιμήσεις τὸ συμφέρον σου ἐμπρὸς στὴν κοινὴ συμφορά. Καὶ ἂν ὁ ἅρτος σου περισσεύει κατὰ ἕνα ψωμὶ καὶ σοῦ κτυπήσει τὴν πόρτα ὁ ζη-τιάνος, πᾶρε ἀπὸ τὴν ἀποθήκη τὸ ἕνα

ψωμὶ καὶ ἀφοῦ τὸ βάλεις στὰ χέρια του ὕψωσε τὸ βλέμμα σου στὸν Οὐρανὸ καὶ πὲς λόγο θλιβερὸ μαζὶ καὶ εὐγνώμο-να: «Ἕνα ψωμὶ , ὅπως βλέπεις, Κύριε, καὶ ὁ κίνδυνος εἶναι ὁλοφάνερος. Ἀλλ΄ ἐγὼ θέτω τὴν ἐντολή σου ἐπάνω ἀπὸ ἐμένα καὶ ἀπὸ τὸ ὀλίγον δίδω καὶ στὸν ἀδελφό μου ποὺ λιμοκτονεῖ. Δῶσε λοιπὸν καὶ σὺ στὸν δοῦλο σου ποὺ κιν-δυνεύει. Γνωρίζω καλὰ τὴν ἀγαθότητά σου καὶ ἐλπίζω στὴ δύναμή σου. Δὲν ἀναβάλλεις ἐπὶ πολὺ τὶς δωρεές, ἀλλὰ τὶς διαμοιράζεις ὅταν θέλεις.

Καὶ ἂν ἔτσι ὁμιλήσεις καὶ ἐνεργή-

σεις, τὸν ἅρτο ποὺ δίδεις σὲ καιρὸ δυσκολίας, γίνεται σπόρος γεωργικός, ἀποφέρει πλούσιο τὸν καρπό, εἶναι προκαταβολὴ τῆς τροφῆς, γίνεται πρό-ξενος ἐλέους...

Ἐὰν δώσεις ἀπὸ τὸ ὑστέρημα, θὰ ἔχεις καὶ ἐσὺ τὸ λαδοδοχεῖο κατάμεστο ἀπὸ δωρεὰ καὶ τὴν ἀλευραποθήκη ἀκένωτη. Διότι γιὰ τοὺς πιστοὺς φιλοτί-μως ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ νὰ εἰσάγει τὸ διπλάσιο μιμεῖται τὰ πηγάδια, τὰ ὁποῖα πάντοτε ἀδειάζουν ἀλλὰ δὲν ἐξαντλοῦνται. Δάνεισε σὺ ὁ ἄπορος στὸν πλούσιο Θεό. Δῶσε ἐμπιστοσύνη σ΄αὐτὸν ποὺ πάντοτε θεωρεῖ προσω-πικὰ τὸν ἑαυτὸ του ὑπόχρεο γιὰ αὐτὰ ποὺ δίδεις σ΄αὐτὸν ποὺ θλίβεται καὶ ἀνταποδίδει τὴν εὐεργεσία ἀπὸ τὰ δικά του ἀγαθά.

Εἶναι ἀξιόπιστος ἐγγυητὴς , διότι ἔχει ἁπλωμένους τοὺς θησαυρούς του σὲ ὅλα τα μέρη τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης. Καὶ ἐάν, ἐνῶ πλέεις, ἀπαιτήσεις τὸ δάνειο, θὰ λάβεις τὸ κεφάλαιο μαζὶ μὲ τοὺς τόκους στὸ μέσον τοῦ πελάγους, διότι φιλοδοξεῖ νὰ δίδει περισσότερα.

Ἡ πείνα εἶναι ἡ ἀρρώστια αὐτοῦ ποὺ πεινᾶ. Αὐτὴ εἶναι φοβερὴ ἀσθένεια. Ἡ πείνα εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἀπὸ τὶς συμ-φορὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁ φοβερότε-

Ττοῦ Ἰωάννη Ε. Σιδηρᾶ

Περί φιλαδελφίαςἐπίκαιρος λόγος τοῦ Μ. Βασιλείου

10 Παύλειος Λόγος

ρος θάνατος ἀπὸ ὅλους τοὺς θανάτους. Διότι στοὺς ἄλλους κινδύνους ἢ ἡ κόψη τοῦ ξίφους ταχέως ἐπιφέρει τὸν θάνατο ἢ ἡ ὁρμὴ τῆς φωτιᾶς ἀποτόμως σβήνει τὴν ζωὴ ἢ τὰ θηρία μὲ τὰ δόντια ἀφοῦ κατασπαράξουν τὰ ζωτικότερα ἀπὸ τὰ μέλη, δὲν ἐπιτρέπουν τὴν τιμωρία μὲ τὴν διάρκεια τῆς ὀδύνης. Ἡ πείνα ὅμως ἐπιβραδύνει τὸ κακό. Παρατείνει τὸν πόνο μὲ τὸ νὰ ἐνεδρεύει καὶ νὰ ὑποκρύπτεται ἡ ἀρρώστια κατὰ τέτοιο τρόπο ὥστε πάντοτε ὁ θάνατος νὰ εἶναι παρὼν καὶ πάντοτε νὰ βραδύνει.

Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ περιφρονεῖ ἕνα τέτοιο σῶμα πόσες κολάσεις ἀξίζει; Ποιὰ ὑπερβολὴ σκληρότητας δὲν θὰ ξεπεράσει; Πῶς δὲν ἀξίζει νὰ συγκαταριθμηθεῖ μὲ τὰ ἀνήμερα θηρία καὶ νὰ θεωρηθεῖ μολυ-σμένος καὶ ἀνθρωποκτόνος; Διότι αὐτός, ποὺ στὸ χέρι του εἶναι νὰ θεραπεύσει τὸ κακὸ καὶ ποὺ μὲ τὴ θέλησή του ἀνα-βάλλει ἐξαιτίας τῆς πλεονεξίας, εὐλόγως θὰ μποροῦσε νὰ κα-ταδικάζεται ἐξ ἴσου μὲ αὐτοὺς ποὺ ἰδιοχείρως διαπράττουν τὸν φόνο.

Γι αὐτὸ καὶ στὴν τελικὴ κρί-ση, ἐκεῖ ὅπου προσκαλεῖ τοὺς δικαίους ὁ Κύριος τὴν πρώτη θέση κατέχει αὐτὸς ποὺ δίδει. Αὐτὸς ποὺ τρέφει εἶναι πρῶτος στοὺς τιμώμενους. Αὐτὸς ποὺ ἐχορήγησε τὸν ἅρτο προσκα-λεῖται πρῶτα ἀπ᾽ ὅλους. Ὁ ἀγαθὸς καὶ μεταδοτικὸς μετα-βαίνει στὴν ζωὴ πρῶτος ἀπὸ τοὺς ἄλλους δίκαιους. Αὐτὸς ποὺ δὲν κοινωνεῖ μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ πλησίον καὶ ὁ τσιγκούνης παραδίδεται πρῶτος στὴν φω-τιὰ ἀπ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς.

Ὁ καιρὸς σὲ καλεῖ στὴν μη-τέρα τῶν ἐντολῶν...καὶ γι᾽αὐτὸ κράτησε τὴν ἐντολὴ ὡσὰν νὰ φεύγει καὶ ἐφάρμοσέ την καὶ ἀφοῦ τὴν συλλάβεις ἀπὸ παντοῦ ἅρπαξέ την στὶς ἀγκάλες σου. Δῶσε ὀλίγα καὶ ἀπόκτησε πολλά. Ἐξαφάνισε τὴν πρωταρχικὴ ἁμαρτία διὰ τῆς μεταδόσεως τῆς τροφῆς. Διότι, ὅπως ὁ Ἀδὰμ ποὺ παρανόμως ἔφαγε, μετέδωσε τὴν ἁμαρτία, ἔτσι ἐμεῖς ἐξα-λείφουμε τὴν πονηρὰ βρώση, ἐὰν θε-ραπεύσουμε τὴν ἀνάγκη καὶ τὴν πείνα τοῦ ἀδελφοῦ.

Λαοί, ἀκοῦστε! Χριστιανοί, ἀκοῦστε προσεκτικά! Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος. Δὲν ὁμιλεῖ στὸν λαὸ μὲ τὴν φωνὴ του, ἀλλὰ μὲ τὰ στόματα τῶν δούλων του, ὡσὰν μὲ ὄργανά του, σαλπίζει. Ἄς μὴ

φανοῦμε ἐμεῖς οἱ λογικοὶ σκληρότεροι ἀπὸ τὰ ἄλογα ζῶα. Διότι ἐκεῖνα ἀπὸ κοινοῦ χρησιμοποιοῦν αὐτὰ ποὺ βλα-στάνει ἐκ φύσεως ἡ γῆ. Καὶ τὰ κοπάδια τῶν προβάτων βόσκουν σὲ ἕνα καὶ τὸ ἴδιο βουνό. Πάμπολλα ἄλογα μία καὶ τὴν ἴδια πεδιάδα καταλαμβάνουν ὡς βοσκότοπο. Καὶ ὅλα τα εἴδη τῶν ζώων ἔτσι μεταξύ τους τὸ ἕνα πρὸς τὸ ἄλλο παραχωροῦν τὴν ἀναγκαία ἀπόλαυση τῶν τροφῶν. Ἐμεῖς ὅμως οἰκειοποιού-μεθα τὰ κοινὰ καὶ κατέχουμε μόνοι αὐτὰ ποὺ ἀνήκουν στοὺς πολλούς. Ἄς ντρα-ποῦμε τὰ φιλάνθρωπα διηγήματα τῶν εἰδωλολατρῶν. Σὲ μερικοὺς ἐξ αὐτῶν, νόμος φιλάνθρωπος ἀπεργαζόταν μία τράπεζα καὶ κοινὰ τρόφιμα, καὶ σχεδὸν

μία οἰκογένεια τὸν πολυάνθρωπο λαό.

Ἄς ζηλέψουμε τὴν πρώτη Ἐκκλη-σία τῶν Χριστιανῶν, ὅπου τὰ πάντα ἦταν κοινὰ σ αὐτούς, δηλαδὴ ἡ ζωή, ἡ ψυχή, ἡ συμφωνία, ἡ κοινὴ τράπεζα, ἡ ἀδιαίρετος ἀδελφότης, ἡ ἀνυπόκριτος ἀγάπη, ποὺ ἕνωνε σὲ ἕνα τὰ πολλὰ σώματα καὶ συνάρμοζε τὶς διάφορες ψυχὲς σὲ μία ὁμόνοια.

Ὅταν λοιπὸν ἔλθει λογισμὸς ποὺ κα-ταπολεμεῖ τὴν ἐντολὴ αὐτὴ καὶ προσελ-κύει τὸν ἐγκρατῆ νοῦ στὴν φιλαργυρία καὶ σὲ ἐξαναγκάζει νὰ ἀδιαφορήσεις γιὰ τὴν φιλαδελφία καὶ σὲ κρατᾶ πλησίον της, ρίξε καὶ ἐσὺ κάτω τὰ ἐνδύματα καὶ ὀργισμένος φῦγε. Μὴ δίδεις τὰ πάντα

στὴν ἡδονή, δῶσε καὶ κάτι στὴν ψυχή. Καὶ νὰ πιστέψεις πὼς ἔχεις δύο θυ-γατέρες, τὴν καλοπέραση ἐδῶ καὶ τὴν οὐράνια ζωή. Ἐὰν δὲν θελήσεις νὰ τὰ δώσεις ὅλα στὴν ἀνωτέρα, μοίρασε τὰ λοιπὸν ἐξ ἴσου καὶ στὴν ἀκόλαστη κόρη καὶ στὴν ἀγαθή.

Νὰ μὴ παρουσιάσεις τὴν ἐδῶ δια-γωγή σου βαθύπλουτη καὶ τὴν ἄλλη γυμνὴ καὶ ἐνδεδυμένη μὲ ἐμβαλώματα, ἀλλ᾽ ὅταν χρειασθεῖ νὰ παραστεῖς στὸν Χριστὸ καὶ ἀντιμετωπίσεις τὸν κριτή, ἡ κατ᾽ ἀρετὴ ζωὴ νὰ ἔχει νυφικὸ ἔνδυμα καὶ πρόσκληση. Μὴ λοιπὸν παρουσιά-σεις στὸν νυμφίο τὴν νύμφη δύσμορφη καὶ ἀστόλιστη, ὥστε νὰ μὴ τὴν δεῖ καὶ

στρέψει τὸ πρόσωπό του, καὶ ὅταν τὴν δεῖ τὴν μισήσει καὶ ἀρνηθεῖ τὸν γάμο.

Σκέψου, παρακαλῶ, λο-γικά τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον, τὸ ὁποῖο μὴ προδίδεις λόγω αἰσχροκέρδειας. Τὸ σῶμα, ποὺ εἶναι τὸ χαρακτηριστικό σου στὴν ζωὴ, θὰ σὲ ἀφήσει. Στὴν ἐμφάνιση τοῦ κριτοῦ ποὺ ἀνα-μένεται καὶ ποὺ ἀναμφιβόλως θὰ ἔλθει, θὰ ἀποκλείσεις μὲν γιὰ τὸν ἑαυτό σου τὴν ἀπονομὴ τῶν τιμῶν καὶ τὴν ἐπουράνια δόξα καὶ θὰ ἀνοίξεις τὴν ἄσβε-στη φωτιά, τὴν γέενα, τὰ κολα-στήρια καὶ τοὺς πικροὺς ἀπὸ τὶς ὀδύνες αἰῶνες, ἀντὶ τῆς αἰωνίου καὶ μακαρίας ζωῆς. Μὴ μὲ θεω-ρήσεις ὡσὰν κάποια μητέρα ἢ τροφό, οὔτε πώς σοῦ παραθέ-τω ψεύτικα μορμολύκεια, ὅπως ἐκεῖνες συνηθίζουν νὰ κάνουν στὰ μικρὰ παιδιά, ὅταν θρηνοῦν ἄτακτα καὶ συνεχῶς τὰ καθησυ-χάζουν μὲ φανταστικὰ διηγήμα-τα. Αὐτὰ δὲν εἶναι παραμύθι, ἀλλὰ λόγος ποὺ ἔχει κηρυχθεῖ πρὸ πολλοῦ ἀπὸ ἀδιάψευστη φωνή.

Ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα ποὺ ἔχει ἐξαφα-νισθεῖ στοὺς τάφους, θὰ ἀναστηθεῖ καὶ ἡ ἴδια ἡ ψυχὴ ποὺ μὲ τὸν θάνατο ἔχει ἀποχωρισθεῖ, πάλιν θὰ κατοικήσει στὸ σῶμα. Καὶ θὰ γίνει ἀκριβὴς ἔλεγχος τῶν πράξεων τῆς ζωῆς κατὰ τὸν ὁποῖο δὲν θὰ μαρτυρήσουν ἄλλοι, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ συνείδηση θὰ καταθέσει ὡς μάρτυς. Στὸν καθένα θὰ ἀποδοθεῖ ἀπὸ τὸν δί-καιο δικαστὴ τὸ κατ᾽ ἀξίαν.

Παύλειος Λόγος 11

ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Ναού-σης είναι μια από τις αρχαιότερες και ιστορικότερες μονές της Ημαθίας. Στους κατοίκους της Νά-ουσας καθώς και

των πέριξ χωριών είναι γνωστή και ως «έξω Πρόδρομος», σε αντίθεση με το παρεκκλήσι της ενορίας του Αγίου Μηνά Ναούσης, τον «μέσα Πρόδρο-μο», το οποίο υπήρξε στο παρελθόν και μετόχι της ιεράς μονής.

Αβάσιμες μαρτυρίες, αναφέρουν ότι η μονή ήταν κτισμένη κατά τον 7ο αιώνα, κάτι που δεν αποδεικνύεται με γραπτές πηγές.

Η μονή βρίσκεται σχεδόν 4 χιλιόμε-

τρα έξω από τη Νάουσα, στο δρόμο που κατευθύνεται προς Γιαννακοχώρι και Ροδοχώρι. Βρίσκεται ανατολικά του όρους Βερμίου, σε μια θέση όπου μπο-ρεί κανείς να διακρίνει ορισμένα χωριά του κάμπου της Ημαθίας και της Πέλ-λας καθώς και τα βουνά των Πιερίων και του Πάικου.

Το μοναστήρι κατά την επανάσταση του 1822

Η μονή του Τιμίου Προδρόμου συ-νέβαλε στην επανάσταση του 1822. Σύμφωνα με πληροφορίες της εποχής στις 14 Μαρτίου 1822 εγκαταστάθηκε στη μονή ένας εκ των οπλαρχηγών της Μακεδονίας, ο Αγγελής Γάτσος, για να εμποδίσει με αυτόν τον τρόπο την προσπέλαση του Τουρκικού στρατού

από την Έδεσσα στη Νάουσα, κάτι που απέβη μάταιο. Ο Εμπού Λουμπούτ μπήκε στη Νάουσα, την πολιόρκησε, έσφαξε τους χριστιανούς κατοίκους ανελέητα και εξολόθρευσε την πόλη. Επίσης κατέστρεψε ολοσχερώς και τη μονή για λόγους εκδίκησης, αφού ήταν ένα από τα μοναστήρια, το οποίο συ-ναινούσε στον ξεσηκωμό των κατοίκων της Νάουσας κατά των Τούρκων, όπως αναφέρει ένα σουλτανικό φιρμάνι της 7ης Οκτωβρίου 1822. Σε διάστημα εί-κοσι ετών, από το 1822 μέχρι το 1842, πρέπει να ανοικοδομήθηκε εκ νέου η μονή. Καταστράφηκε, όμως, από πυρ-καγιά και οικοδομήθηκε πάλι το 1844, σύμφωνα με την επιγραφή που βρίσκε-ται πάνω από την κεντρική πύλη του καθολικού.

Μακεδονικό ζήτημαΌπως στην επανάσταση του 1822,

έτσι και στον Μακεδονικό αγώνα, η μονή συνέβαλε τα μέγιστα. Οι Μακεδο-νομάχοι εύρισκαν καταφύγιο σ’ αυτήν, τη χρησιμοποιούσαν για τις κρυφές τους συναντήσεις αλλά και για αποθή-κευση του στρατιωτικού τους υλικού.

Οι Βούλγαροι στις 30 Ιανουαρίου 1905, ημέρα των Τριών Ιεραρχών, προ-σπάθησαν να την καταστρέψουν χωρίς να έχουν το επιθυμητό γι’ αυτούς απο-τέλεσμα. Οι προσπάθειες καταστροφής συνεχίστηκαν έως ότου στις 26 Ιουλίου του ιδίου έτους αφάνισαν τη μονή και έσφαξαν τους μοναχούς. Οι Ναουσαί-οι, σε σύντομο χρονικό διάστημα, την ανοικοδόμησαν και πάλι. Τον Μάιο του 1906, γίνεται μια συμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων στρατιωτών, με αποτέλεσμα την καταστροφή της. Το θαυμαστό, απ’ όλες αυτές τις αλλεπάλ-ληλες καταστροφές, γεγονός είναι ότι η εκκλησία πάντα σωζόταν και καταστρε-φόταν μόνο οι πέριξ χώροι του ναού.

Ητοῦ Ἀρχιδ. Προδρόμου Γκιρτζαλιώτη

Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ναούσης

(ἔξω Πρόδρομος)

12 Παύλειος Λόγος

Η τελευταία γραπτή μαρτυρία για την ενεργή συμμετοχή της μονής στο μακε-δονικό αγώνα είναι όταν τον Οκτώβριο του 1907 ο Γεώργιος Κεφαλάς από την Έδεσσα και ο Γεώργιος Σίπκας από το Μεσημέρι κατά διαταγή του καπετάν Αινιάν μετέφεραν τρία φορτία όπλων από το σπίτι του Εδεσσαίου Μίντση στο μοναστήρι, όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Βεροίας και Ναούσης κ. Παντελεήμων «ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟ-

ΔΡΟΜΟΥ, ιστορία και θαύματα».

Ηγούμενοι Από τα λιγοστά στοιχεία που μας

διασώζονται μέσα στο διάβα των αιώ-νων, φαίνεται πως η μονή πάντοτε ήταν ανδρώα κοινοβιακή. Επιγραμματικά αναφέρω τους διασωθέντες, στους κώδικες, ηγουμένους, μοναχούς και ηγουμενεύοντες που πέρασαν από τη μονή: Κύριλλος (περίπου το 1780), Διονύσιος, Χριστόφορος, Άνθιμος, Γε-ράσιμος, Γεώργιος, Δανιήλ ιεροδιάκο-νος και Δημήτριος ιερεύς. Ο τελευταίος πιθανότατα δεν ήταν ιερομόναχος διότι αναφέρεται μόνον ως ιερεύς. Επίσης διατελέσαντες ηγούμενοι ήταν οι: Άνθι-μος (1846) Καλλίνικος (1854), Χρίστος ιερεύς (μεταξύ των ετών 1854 – 1858), Στέφανος Τζαλέπης (1919), Αμβρόσιος Σουμελιώτης (1929), Νικόδημος (1930), Άνθιμος, Λουκάς.

Στις μέρες μας έγιναν προσπάθειες, κατά τη δεκαετία του 1970, από το μη-τροπολίτη Βεροίας και Ναούσης Παύλο για την ανασύσταση της μονής με τη διοργάνωση ερανικής επιτροπής, χω-ρίς, όμως, να έχει την πληρότητά του το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Το 1994, ο μητροπολίτης Βεροίας και Ναούσης κ. Παντελεήμων, επανδρώνει την ιερά μονή στα πλαίσια της προσπά-θειας ανασύστασης όλων των ιερών

μονών της επαρχίας του. Έτσι, μετά από κάποιες εργασίες που εκπονήθη-καν, εγκαθίστανται στη μονή δύο μονα-χές για την επανασύστασή της, η ηγου-μένη Μεθοδία και η μοναχή Θεολογία. Τώρα στη μονή εγκαταβιούν τέσσερις μοναχές, οι δύο προαναφερθείσες κα-θώς και δύο νεότερες Ναουσαίες αδελ-φές, η Ιωσηφία και η Θεοφανώ.

Το καθολικό

Το καθολικό της ιεράς μονής είναι αφιερωμένο στον Τίμιο Πρόδρομο και πανηγυρίζει 29 Αυγούστου, ημέρα της αποτομής της τιμίας κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και είναι τρίκλητη βασιλική, με τρεις τρούλους. Ο κυρίως ναός και το ιερό βήμα βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο από τον πρόναο, όπως είθι-σται στους ναούς της Τουρκοκρατίας. Στο καθολικό φυλάσσεται η εφέστιος ει-κόνα του Τιμίου Προδρόμου με αργυρό κάλυμμα. Ο ναός εγκαινιάστηκε μετά τις ανακαινιστικές εργασίες που πραγμα-τοποίησε η νέα αδελφότητα στις 19 Σε-πτεμβρίου 2004, από τον σεβασμιότατο μητροπολίτη μας κ. Παντελεήμων.

Παύλειος Λόγος 13

ατὰ τὸν μῆνα Ἰα-νουάριο ἑορτάζουν πολλοὶ παλαιοὶ ἀλλὰ καὶ νέοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, τοὺς ὁποίους χαρακτηρίζει ὁ ἔντονος ἀσκητικὸς βίος. Τὸ χορὸ τῶν ἁγίων ἀσκητῶν

αὐτοῦ τοῦ μῆνα, σέρνει ὁ Οὐρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος. Συνεχίζει ὁ προστά-της τῶν μοναχῶν, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, καὶ τὸν ἀκολουθοῦν οἱ ἅγιοι Γεώργιος Χοζεβίτης, Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, Παῦλος ὁ Θηβαῖος, Ἰωάννης ὁ Καλυ-βίτης, Ἀντώνιος ὁ Μέγας, Ἀντώνιος ὁ Βεροιεύς, Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, Εὐθύ-μιος ὁ Μέγας, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς, Διονύσιος ὁ ἐν Ὀλύμπῳ, Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος καὶ Ἐφραίμ ὁ Σύρος. Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀσκήθηκε στόν Πόντο, δίπλα στόν Ἴρι ποταμό. Οἱ ἐλλάμψεις τῆς Θείας Χάριτος ἀποτυπώνονται ἐναργῶς στά ἀσκητικὰ του ἔργα. «Καὶ τοῦτο ἐστι τοῦ Θεοῦ ἐνοίκησις, τὸ διὰ τῆς μνήμης ἐνιδρυμένον ἔχειν ἐν ἑαυτῷ τὸν Θεόν», μᾶς λέγει, ἀποκαλύπτοντας, ἔτσι, τὴν θεία φλόγα τῆς καρδιᾶς του. Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἔζησε, ἀσκητικά, στὴν ἕρημο τοῦ Ἰορδάνου, κηρύττοντας μετάνοια καὶ προετοιμάζοντας τὰ πλήθη γιά τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης, ἀσκήθηκε στήν ἔρημο τῆς Παλαιστίνης, δίπλα στό χείμαρρο Χοράθ, καὶ κατέστησε τὸν τόπο ἐκεῖνο διαβατικὸ τῆς αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ ὅσιος Θεοδόσιος ἀναδείχθηκε ἀπλανὴς ὁδηγὸς πολλῶν μοναχῶν, ἀφοῦ, καθὼς τοῦ ψάλ-λει ὁ ὑμνογράφος του: «Μεγάλως ἠγω-νίσω ἐν τῇ προσκαίρῳ ζωῇ, ἐν ὕμνοις καὶ νηστείαις καὶ ἀγρυπνίαις, τῦπος γενόμενος τῶν σῶν φοιτητῶν». Ὁ ὅσιος Παῦλος ὁ Θηβαῖος ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχὴ τῶν ὁσίων καὶ τῆς ἐρήμου πρωτοπόρος καὶ οἰκιστής. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης εἶναι γνωστὸς ὡς ὁ διὰ Χριστὸν πτωχός. Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἐκλήθη καθηγητὴς τῆς ἐρήμου. Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Βεροιεύς, ἔζησε πάνω ἀπὸ πενήντα χρόνια, στίς ὄχθες τοῦ Ἀλιάκμονα ποταμοῦ νηστεύ-ων, πυκτεύων, ἀγρυπνῶν, ψάλλων καὶ

προσευχόμενος. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ἑξήντα χρόνους ἀσκήθηκε στήν ἕρημο τῆς Νιτρίας καὶ ἐξέλαμψε τόσο πολὺ ἡ ἀρετὴ του, ὥστε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, νά πεῖ: «Ἰδού, ἐπαναπαύθηκε ἐπὶ σὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ στό ἑξῇς θὰ εἶσαι κληρονόμος τῶν ἀγώνων μου». Ὁ Μέγας Εὐθύμιος, μὲ τὰ ἀσκητικὰ του παλαίσματα καὶ τὸν ἰσάγγελο βίο του, κα-τέστησε τὴν ἔρημο γόνιμη στήν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητα. Ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολο-γητὴς περιφρονεῖ τὸν πλοῦτο καὶ τὰ κο-σμικὰ ἀξιώματα καὶ ἐπιλέγει τὸν ἀσκητικὸ βίο. Ὁ ὅσιος Διονύσιος, ὁ ἐν Ὀλύμπῳ, ἐν ὄρεσι καὶ σπηλαίοις διαιτώμενος, ἀνα-δείχθηκε ἰσάξιος τῶν ἀρχαίων ἀσκητῶν καὶ ὁσίων. Ὁ ἅγιος Νεόφυτος ὁ Κύπριος ἀνέλαβε τὴν ἄσκηση τοῦ ἐγκλεισμοῦ στήν περίφημη Ἐγκλείστρα του, στήν Πάφο. Ἰσοστάσιος τῶν ἁγίων ἀγγέλων θεωρεῖται καὶ ὁ ἀσκητικότατος ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, ὥστε νά ἀναφωνήσει γι’ αὐτὸν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἐφραὶμ ὁ πολύς, ἡ παραμυθία τῶν ἀθυμούντων, ἡ παιδαγωγία τῶν νέων, ἡ χειραγωγία τῶν μετανοούντων, ἡ κατὰ τῶν αἱρετικῶν ρομφαία, τὸ δοχεῖον τοῦ Πνεύματος, τὸ σκεῦος τῶν ἀρετῶν».

Ὅλοι, λοιπὸν, αὐτοὶ οἱ ἅγιοι τῆς Ὀρθο-δόξου Ἐκκλησίας, μὲ τὸν ἀσκητικὸ τους βίο, μᾶς διδάσκουν, ὅτι ἡ κατὰ Χριστὸν ἄσκηση εἶναι μητέρα ἁγιασμοῦ, ἐχθρὸς τοῦ διαβόλου, συμφιλίωση μέ τὸν Θεό, ἐκρίζωση παθῶν, καρποφορία ἀρετῶν, θύρα μετανοίας, χωρισμὸς τῆς ἁμαρτίας, ὁδὸς σωτηρίας. Ἡ κατὰ Χριστὸν ἄσκηση δέν εἶναι σκοπὸς ἀλλὰ μέσο σωτηρίας. Εἶναι παθοκτόνος καὶ ποτέ σωματοκτό-νος. Λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν». (Α Κορ, 6,19). Τὰ πάθη, ὅμως, τὰ ὁποῖα ἐνεργοῦν μέσῳ τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων, δεικνύουν τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Ἡ ὑποταγὴ τῆς λογικῆς ψυχῆς στήν ἀλογία τῶν παθῶν καὶ τοῦ σώματος εἶναι παρὰ φύσιν κατάσταση κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ λέγει ὁ ἅγιος Θαλάσσιος: «Ἴδιον τοῦ λογικοῦ, τὸ ὑποταγῆναι τῷ λόγῳ, καὶ τὸ ὑπωπιᾶσαι καὶ δουλαγωγῆσαι τὸ σῶμα».

Βεβαίως, δέν νοεῖται ἄσκηση στήν Ὀρθοδοξία ἀποκεκομμένη ἀπὸ τὴν μυ-στηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ κυρίως ἀπὸ τὸ μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχα-ριστίας. Ἡ ἄσκηση εἶναι ἀπαραίτητη στόν ἀγωνιστή χριστιανὸ γιά νά μπορέσει νά ἀνταποκριθεῖ στήν πρόσκληση σωτηρίας πού τοῦ ἀπευθύνει, διὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μονα-δικὸς Σωτήρας τοῦ κόσμου. Μὲ τὴν ἀνυ-πακοὴ τῶν Πρωτοπλάστων ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πού θεωροῦσε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ φωτιζόταν ἀπὸ τὸ ἄκτιστο φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος, σκοτί-σθηκε. Καὶ «νοῦς ἀποστὰς τοῦ Θεοῦ ἢ κτηνώδης γίνεται ἢ δαιμονιώδης καὶ τῶν ὅρων ἀποστατήσας τῆς φύσεως ἐπιθυ-μεῖ τῶν ἀλλοτρίων...», μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Οἱ Πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο ζούσαν ὡς ἄγγελοι, λέ-γει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἡ ἀνυπακοὴ στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐδίωξε ἀπό τίς καρ-διές τους τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ, ἔτσι, βίωσαν πρῶτα τὸν πνευματικὸ θάνατο καὶ, ἐν συνεχείᾳ, τὸν βιολογικό. Δι’ αὐτῆς τῆς ἀποστασίας, ἡ ἁμαρτία, ἡ φθορὰ καὶ ἡ θνητότητα εἰσῆλθαν στήν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πεπτωκυΐα φύση τοῦ ἀνθρώπου ἐνεργεῖ, πλέον, κατὰ τὰ πάθη τῆς κακίας. Ὁ διάβολος χρησιμο-ποιεῖ αὐτὰ τά πάθη γιά νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο ἀπὸ πτώση σὲ πτώση καὶ ἐν τέλει στήν αἰώνια κόλαση, ὅπου: «Ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδό-ντων». (Ματθ.13,42). Ὁ ἀσκητικὸς τρό-πος τῆς κοινωνίας μετὰ τοῦ Σωτῆρος Χρι-στοῦ, ἐπαναφέρει σταδιακὰ τὸν ἀσκητὴ στὴν προπτωτικὴ κατάσταση. Ἡ κατά-φαση τοῦ ἀνθρώπου στὴ σωτηρία, ποὺ τοῦ προσφέρει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς, εἶναι ἡ ἀσκητικὴ ἐπιτέλεση τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν. Χρειάζεται κόπος καὶ πόνος, ἀσκητικὸ ἦθος δηλαδή, γιὰ νὰ τὸ καταφέρουμε αὐτὸ, ἀφοῦ ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔχει διαβρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, κυριαρχεῖται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ πολεμεῖται ἀνελέητα ἀπὸ τὸν ἀνθρωποκτόνο διά-βολο. Νά ἐνθυμούμαστε ὅτι: «Ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ», καθώς μᾶς λέγει ὁ Θεὸς (Γεν. 8, 21)

Κτοῦ Ἀρχιμ. Ἱερεμίου Γεωργαλῆ

Οἱ ἅγιοι ἀσκητὲς τοῦ Ἰανουαρίουκαὶ τὸ ἀσκητικὸ ἦθος τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

14 Παύλειος Λόγος

Ἡ ἀσκητικὴ καὶ μυστηριακὴ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου στήν Ἐκκλησία εἶναι ἡ μετατροπὴ τῆς φιλαυτίας σὲ φιλοθεΐα καὶ φιλανθρωπία. Εἶναι ἡ ἐνοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐντός τῆς καρδίας μας. Εἶναι φυσικὸ πνευματικὸ γεγονὸς, λοιπὸν, ἡ ἄλογη κτίση καὶ τὰ ἄγρια ζῶα νά ὑπακούουν στούς ἁγίους, ὅπως συνέβαινε, ἀκριβῶς, στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων. Ὁ ἀσκητικὸς βίος, ποὺ εἶναι πάντοτε συνηρμοσμένος μέ τὴν μυ-στηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, προσφέρει στόν ἀγωνιστή χριστιανὸ τὴν δυνατότητα νά προγευθεῖ κάτι ἀπὸ τὴν ἐπερχόμενη δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας οὐκ ἔσται τέλος. «Βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι», μᾶς λέγει ὁ Ἀπό-στολος Παῦλος.

Ὑπάρχει, ὅμως, ἡ λανθασμένη ἀντί-ληψη, ὅτι ἡ ἄσκηση ἀφορᾶ, μόνον, στοὺς μοναχοὺς καὶ ὄχι στὰ λαϊκὰ καὶ ἔγγαμα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι: «Εἰς δύο διεῖλε βίους τὴν τῶν ἀνθρώπων διαγωγήν, συζυγίαν λέγω καὶ παρθενίαν» καὶ, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν «Συγγνώμην τῆς ἀκρασίας καὶ τῆς πρὸς τὸ θῆλυ ἐπιθυμίας τε καὶ συνουσίας», ἡ τήρηση τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, πρὸς ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας μας, εἶναι κοινὴ γιά ἐγγάμους καὶ μοναχούς. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέ-γει: «Φῶς μὲν μοναχοῖς ἄγγελοι, φῶς δὲ λαϊκοῖς μοναχοί». Ἕνας σύγχρονος ὁσιώτατος ἀσκητής, ὁ μακαριστὸς γέρο-ντας Ἀναστάσιος τοῦ Κουδουμᾶ, ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Οἱ μοναχοὶ μέ τίς τρεῖς ὑποσχέσεις πού δίνουν, τὴν ἡμέρα τῆς μοναχικῆς τους κουρᾶς περὶ παρθενίας, ἀκτημοσύνης καὶ ὑπακοῆς, προσπαθοῦν, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἐπιτύχουν τὴν ἀπογείωση ἀπὸ τὸ κατὰ φύσιν στό ὑπὲρ φύσιν. Αὐτὸ γίνεται μέ τὴν ἀποδέσμευση ἀπὸ τὴν τυραννία τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας καὶ τῆς φιλοδοξίας. Ὅποιος καλλιεργήσει τὴν παρθενία, ἀπελευθερώ-νεται ἀπὸ τὴν φιληδονία. Ἀντίστοιχα, ἡ ἀκτημοσύνη ἀποδεσμεύει ἀπὸ τὴν φιλαρ-γυρία καὶ ἡ ὑπακοὴ ἀπὸ τὴν φιλοδοξία. Ἔτσι, ἀποφεύγεται ἡ δαιμονοποίηση τῆς ζωῆς. Τὸ ἀσκητικό, ὅμως, αὐτὸ στοι-

χεῖο, πρέπει νά διέπει, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, καὶ τὴν ζωὴ τῶν ἐγγάμων. Οἱ Πατέρες λένε, ὅτι οἱ ἔγγαμοι δέν ἀντι-γράφουν ὁλοκληρωτικὰ τοὺς μοναχούς, ἀλλὰ ἐμπνέονται καθοριστικὰ ἀπ’ αὐτούς. Μὲ τὸν εὐλογημένο καὶ πειθαρχημένο ἐν Χριστῷ γάμο, πολεμοῦν τὴν σαρκολα-τρεία. Μὲ τὴν κατοχὴ καὶ χρήσῃ μόνο τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν ἀγαθῶν, πολεμοῦν τὴν φιλοκτημοσύνη, τὴν πλεονεξία. Μὲ τὴν ὑπακοὴ στήν Ἐκκλησία ἀποφεύγουν τὴν φιλοδοξία, τὴν ἀπολυτοποίηση τοῦ «ἐγὼ» τους. Αὐτὴ ἡ ἐνέργεια καὶ αὐτὸς ὁ ἀγώνας γιά νά γίνει, ἀπαιτεῖται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς ἐξομολογήσεως καὶ τῆς εὐχῆς καὶ ὀνομάζεται ἄσκηση. Οἱ σύγχρο-νοι ἄνθρωποι μαστίζονται κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὰ τρία αὐτὰ πάθη, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας καὶ τῆς φιλοδοξίας. Εἶναι δοῦλοι τῶν παθῶν καὶ τῆς παραμορφω-μένης φύσεως. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν δουλεία προέρχεται τὸ ἄγχος καὶ ἡ ἀνασφάλεια. Γι’ αὐτό, ὁ ἀσκητικὸς τρόπος ζωῆς, πρέ-πει νά βιώνεται ἀπ’ ὅλους τοὺς χριστια-νούς, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν κακο-δαιμονία ὅλων τῶν βασανιστικῶν τους προβλημάτων. Οἱ μοναχικὲς ὑποσχέσεις δέν εἶναι μόνον γιά τοὺς μοναχούς. Σ’ αὐτοὺς ἔχουν ἀπόλυτη ἐφαρμογή. Αὐτὲς οἱ ὑποσχέσεις εἶναι κατεξοχὴν εὐαγγε-λικὲς ἀρετὲς καὶ πρέπει νά βιώνονται ἀπὸ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς, σὲ μετριοτέρα μορφὴ καὶ ἀνάλογη προσαρμογὴ, στόν τρόπο ζωῆς τους. Διαφορετικά, ὅποιος δέν ἀσκεῖται, δέν σώζεται. Ὁ Χριστὸς ἀντικρούοντας τὸν διάβολο στήν ἔρημο, στούς τρεῖς αὐτοὺς πειρασμούς, ἔγινε τὸ πρότυπο γιά κάθε χριστιανὸ καὶ ὄχι μόνο γιά τοὺς μοναχούς. Ὅπου βίος ἀνάσκη-τος ἐκεῖ καὶ ἦθος ἀνάρμοστον».

Στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση ἔχουμε τὴν σωματικὴ καὶ τὴν ψυχικὴ ἄσκηση. Στήν σωματικὴ ἄσκηση περιλαμβάνεται ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, ὁ ἑκούσιος πό-νος καὶ κόπος, οἱ μετάνοιες ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπομονὴ στίς θλίψεις καί στίς ἀσθένειες. Μᾶς λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς, ὡς Θεοῦ διάκο-νοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς,

ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κό-ποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις» (Β’ Κορ. 6, 4-5) καὶ ἐν συνεχείᾳ: «Ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ, καὶ δίψῃ, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β’ Κορ. 11, 27). Ἡ σωματικὴ ἄσκηση ὑπηρετεῖ τὴν ἐσωτε-ρικὴ καθαρότητα. Πολεμᾶ τὰ πάθη πού κυριαρχοῦν στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὰ μεταποιεῖ, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, σὲ ἔνθεες ἀρετές. Ἡ ψυχικὴ ἄσκηση περι-λαμβάνει τὴν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου για τὶς ἁμαρτίες του, τὴν νοερὰ προσευχή, τὸν πόλεμο ἐναντίον τῶν λογισμῶν, τὴν αὐτομεμψία. Ὁ ἀσκητικὸς αὐτὸς τρόπος ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού ὀνομάζεται καὶ ἡσυχαστικός, ἐνεργεῖ θε-ραπευτικὰ γιά τὸν χριστιανὸ, ἀφοῦ χτυπᾶ τὴν ρίζα τῶν παθῶν καὶ τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν, πού εἶναι ἡ φιλαυτία καὶ ἕλκει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού θεραπεύει τὰ ἀσθενῆ καὶ ἀναπληρεῖ τὰ ἐλλείποντα. Νά μὴν λησμονοῦμε ὅτι ὁ Κύριος μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτὴν» (Ματθ.11,12). Τὸν λόγο τοῦ Σωτῆρος Χρι-στοῦ διερμηνεύει καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅταν λέγει: «Εἰ τοίνυν βούλει ἁρπᾶσαι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, γενοῦ βιαστής· ὑποζεῦξον σοῦ τὸν αὐχένα τῷ ζυγῷ τῆς δουλείας τοῦ Χριστοῦ»

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, λοι-πόν, μὲ τὸ ἀσκητικὸ τους ἦθος, θὰ πρέ-πει νά εἶναι τὰ πρότυπά μας, στόν καθη-μερινὸ πνευματικὸ ἀγῶνα. Ἡ γνησιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποκαλύπτεται στήν μυ-στηριακὴ ζωή Της καὶ στό ἀσκητικὸ ἦθος. Εὔδρομος στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ χριστιανός πού, ἀσκητικὰ, ἐπιτελεῖ τίς Θεῖες ἐντολές. Νά μήν λησμονοῦμε τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου μας: «Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με, ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτὸν»(Ιωαν. 14,21).

Παύλειος Λόγος 15

Χρονικό ἐκλογῆς καί χειροτονίαςσεβ. Μητροπολίτου Κίτρους κ. Γεωργίου

16 Παύλειος Λόγος

Χρονικό ἐκλογῆς καί χειροτονίαςσεβ. Μητροπολίτου Κίτρους κ. Γεωργίου

Η ΕΚΛΟΓΗΤήν Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2014

συνῆλθε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, στήν Αἴθουσα Συνεδριῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας.

Μετά τήν ἐπικύρωση τῶν πρακτικῶν τῆς προηγουμένης συνεδρίας ἀκολούθησε ἡ διαδικασία τῆς πληρώσεως τῆς Ἱερᾶς Μητρο-πόλεως Κίτρους καί Κατερίνης δι ἐκλο γῆς. Γιά τήν κατάρτιση τοῦ τριπροσώπου ἐπί συνόλου 74 ψηφισάντων ἔλαβαν:

Ἀρ χι μαν δρί της κ. Γεώργιος Χρυσοστόμου, ψήφους 57, Ἀρ χι μαν δρί της κ. Δαυίδ Τζιουμά-κας, ψήφους 48, Ἀρ χι μαν δρί της κ. Ιγνάτιος Σωτηριάδης, ψήφους 20.

Ἑπί τῆς δευτέρας ψηφοφορίας, καί γενο-μένης τῆς διαλογῆς τῶν ψήφων, ἀνεδείχθη Μητροπολίτης Κίτρους καί Κατερίνης ὁ Πα-νοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης κ. Γεώργιος Χρυσοστόμου, μέ 56 ψήφους, ἐπί συνόλου 74 ψηφισάντων, ἐνῶ ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης κ. Δαυίδ Τζιουμάκας ἔλαβε 18 ψήφους.

ΜΙΚΡΟ ΜΗΝΥΜΑΜετά τό πέρας τῆς Συνεδριάσεως, ἀκο-

λούθησε τό Μικρό Μήνυμα τοῦ νεοεκλεγέντος Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος κατά τήν ἀντιφώνη-σή του εἶπε:

« Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,Μέ ἱερή συγκίνηση εὑρίσκομαι ἐνώπιόν

Σας, πληροφορηθείς πρό τινος τήν ἀνάδειξη τῆς ἐλαχιστότητός μου ὡς Ποιμενάρχου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κίτρους, μέ ἕδρα τήν Κατερίνη τῆς ἱστορικῆς Πιερίας.

Ἀποδεχόμενος τήν ἐκλογή, δέν ξεφεύγει τῆς προσοχῆς μου ὅτι αὐτή συμβαίνει σέ μία κρίσιμη ἐποχή, κατά τήν ὁποία καλούμαστε νά συνδυάσουμε τήν πίστη καί τήν παράδοση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας μέ τίς σύγχρονες ἐξελίξεις τοῦ κόσμου καί μάλιστα μέ τίς ἐπιτα-κτικές ἀνάγκες τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης κατακλύζουν τόν ἐσωτερικό μου κόσμο πρός ὅλα τά σεβά-σμια μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν ἀνάθεση τῆς ἐπισκοπικῆς αὐτῆς εὐθύνης, τήν ἔκφραση τῆς ἐμπιστο-σύνης Σας πρός τό ταπεινό πρόσωπό μου καί τήν εὐλογία νά διακονήσω υἱϊκῶς τόν Προκάτοχό μου, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ἀγαθόνικο.

Εὐχηθεῖτε, Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτα-τοι Πατέρες, νά ἀποδειχθῶ ἄξιος τῆς ἐμπι-στοσύνης αὐτῆς, κατά τόν λόγο τοῦ Ἀποστό-λου Παύλου, «ἐν χάριτι ... Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. 5,15)».

τοῦ μοναχοῦ Γερασίμου Μπεκέ

Παύλειος Λόγος 17

ΜΕΓΑΛΟ ΜΗΝΥΜΑἜπειτα καί κατά τήν Ἐκκλησιαστική

Τάξη, ὁ ἐψηφισμένος Μητροπολίτης Κίτρους καί Κατερίνης κ. Γεώργιος, ἔδωσε τό Μέγα Μήνυμα ἐντός τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀσωμά-των Πετράκη, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου, Ἀρχιεπι-σκόπου Άθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, ἐπί παρουσία πολλῶν Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν Χρι-στιανῶν.

Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΤό Σάββατο 1η Μαρτίου τελέστηκε ἡ

χειροτονία τοῦ Μητροπολίτου Κίτρους κ. Γεωργίου στόν ἱερό ναό τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου Ἀθηνῶν.

Τῆς πανηγυρικῆς θείας Λειτουργίας προεξῆρχε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπί-σκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος, συλλειτουργούντων τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Λαρίσης κ. Ἱγνατίου, Βεροίας κ. Παντελεήμονος, Ξάνθης κ. Παντελε-ήμονος, Ἐλασσῶνος κ. Βασιλείου (ὁ ὁποῖος χοροστάτησε στήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου), Καστορίας κ. Σεραφείμ, Δημητριάδος κ. Ἱγνατίου, Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου, Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Σύρου κ. Δωρο-θέου, Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου, Ν. Σμύρνης κ. Συμεών, Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ, Κοζάνης κ. Παύλου, Μεσογαίας κ. Νικο-λάου, Δράμας κ. Παύλου, Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, Ἱλίου κ. Ἀθηναγόρα καί τῶν Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων Να-ζιανζοῦ κ. Θεοδώρητου, Σαφίτας (Πα-τριαρχεῖο Ἀντιοχείας) κ. Δημητρίου, Πύργου (Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας) κ. Ἠλία καί Διαυλείας κ. Γαβριήλ.

Ἐπίσης παρέστησαν συμπροσευχό-

μενοι oἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Προικονήσου κ. Ἰωσήφ (Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο), Πενταπόλεως κ. Ἱγνάτιος (Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας), Γουϊνέας κ. Γεώργιος (Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρεί-ας), Εἰρηνουπόλεως κ. Δημήτριος (Πα-τριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας), Ἠλιουπόλεως κ. Θεόδωρος (Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρεί-ας), Ν. Κρήνης κ. Προκόπιος, Νικαί-ας κ. Ἀλέξιος, Γλυφάδας κ. Παῦλος, Καισαριανῆς κ. Δανιήλ, Κηφισίας κ. Κύριλλος, καθῶς ἐπίσης καί οἱ Θεοφι-λέσατοι Ἐπίσκοποι Λεύκης κ. Εὐμένιος (Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο), Νεοχωρίου κ. Παῦλος, Μαραθῶνος κ. Μελίτων καί Φαναρίου κ. Ἀγαθάγγελος.

Ο ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ«Παράδοξα σήμερον εἶδον τά ἔθνη

πάντα ἐν πόλει Δαυΐδ, ὅτε τό Πνεῦμα κατῆλθε τό ἅγιον»

ΣΗΜΕΡΑ, στόν Ἱερό αὐτό Ναό, τοῦ Πολιούχου Ἀθηνῶν Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, συμβαίνει κάτι τό παράδοξο. Μέσα στήν περίοδο τοῦ Τριωδίου τῶν δακρύων, ὅλοι ἐμεῖς, ἱε-ρουργώντας τό μυστήριο τοῦ λειτουργι-κοῦ χρόνου, προγευόμαστε τῆς χαρᾶς τοῦ Τριωδίου τῶν ρόδων καί βιώνουμε τό μυστήριο τῆς Πεντηκοστῆς. «Παρά-δοξα σήμερον», λοιπόν: Πεντηκοστή ἐν μέσῳ Τριωδίου. Στή βία τοῦ σύγχρονου βίου ἡ Ἐκκλησία ἀντιπαραθέτει σήμε-ρα, ὅπως καί πάντοτε, τή βιαία πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν τελεσιουρ-γική τῶν πάντων βία καί δύναμη τῆς Πεντηκοστῆς.

Μακαριώτατε,Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι, Ἀξιότιμοι Ἐκπρόσωποι τῶν Κυβερ-

νητικῶν καί Τοπικῶν Ἀρχῶν,Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί μου,

ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΑΥΤΗ ΣΤΙΓΜΗ καθί-σταμαι κοινωνός τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, ὑπερβαίνοντας τήν ἱστορική λογική καί ἀκολουθώντας τό μυστήριο τῆς ἀποστολικότητας. Στό ἱερό αὐτό μυστήριο εἶχα τό μοναδικό προνόμιο νά ἐμβαθύνω κατά τή διάρκεια τῆς μέχρι τώρα ἐκκλησιαστικῆς διακονίας μου, καθώς αὐτή ξεδιπλώθηκε στή Θεσσαλονίκη καί στή Βέροια, πό-λεις ἀποστολικές ἱδρυμένες ἀπό τόν Μέγα Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο, ὁ ὁποῖος καθαγίασε καί τήν ἱστορική

Προσφώνηση Μακαριωτάτου κατά το Μικρό Μήνυμα.

Ο εψηφισμένος κατά την τελετή του Μεγάλου Μηνύματος.

18 Παύλειος Λόγος

γῆ τῆς Πιερίας μέ τή διέλευση καί τή διδασκαλία του. Ἔτσι, λοιπόν, στέκο-μαι σήμερα ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ θυσιαστηρίου, προκειμένου νά λάβω τή χάρη τῆς ἀρχιερωσύνης˙ τήν ἀγενεαλό-γητη μέν «κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ», γενεαλογική δέ ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, σέ συνεχῆ καί ἀδιάκοπη διαδοχή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Καί εὑρισκόμενος ἐνώπιόν σας ἔχω ὑπόψη μου αὐτό πού λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόρι-ος Διάλογος. ὅτι, δηλαδή, «δέν εἶναι ταπεινός ἐκεῖνος πού ἀρνεῖται νά γίνει ὁδηγός ψυχῶν, παρόλο πού καλεῖται ἀπό τό θεῖο θέλημα». Καί ἀκριβῶς ὡς θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀποδέχθηκα τήν ἐκλογή μου στό ἐπισκοπικό ἀξίωμα, μεταξύ ἄλλων, κατά πάντα ἀξίων, ἀδελφῶν στήν ἱερωσύνη. Εὐγνωμονῶ, Μακαριώτατε, γιά τήν πρός ἐμέ πατρική σας ἀγάπη καί τήν πρωθιεραρχική σας μέριμνα ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας. Πολλά τά ἔτη σας στόν Ἀρχιεπισκοπό Θρόνο, τόν ὁποῖον ὑπηρετεῖτε μέ πίστη καί φιλοκαλεῖτε μέ σεμνότητα. Εὐχαριστῶ καί τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς, μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν ὁμόθυμη καί ἐπιεικῆ ψήφο τους. Ἡ πρός τό ταπεινό μου πρόσωπο ἐμπιστοσύνη τους, καθώς ἐκφράστηκε κατά τήν περίοδο αὐτή, πού ὡς Ἐκκλησία ἑτοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, μοῦ ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ Ἀρχιερωσύνη εἶναι κένωση˙ εἶναι σταυρός καί συγκατάβαση Θεοῦ˙ εἶναι δωρέα καί ὄχι δικαίωμα˙ εἶναι σταυρός καί ὄχι αὐτοσκοπός. Αὐτό, ἄλλωστε, μοῦ δίδαξε τό παράδειγμα τῆς θυσια-στικῆς καί καλλίκαρπης ποιμαντορίας τοῦ γέροντά μου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονος. Ὁ Θεός ὁδήγησε πρίν ἀπό τριάντα πέντε χρό-

νια τά βήματά μου κοντά του. Αἰσθήμα-τα εὐγνωμοσύνης καί ἀναγνωρίσεως κατακλύζουν τόν ἐσωτερικό μου κόσμο, καθώς πολύ κοπίασε γιά τήν κατά Θεό καί κατ’ ἄνθρωπο προαγωγή μου.

ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΑΥΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ἀναγνω-ρίζω δημόσια πόσο ἱερό καί βαρύ εἶναι τό ἔργο, πού ἀναλαμβάνω, καθώς γνω-ρίζω καλά τήν ἀνεκτίμητη ἀξία πού ἔχει ἡ ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἔχω ἀπόλυτη ἐπίγνωση τῶν δυνατοτήτων μου, καθώς ἐπίσης καί ὅτι δέν εἶμαι τίποτε ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, παρά τήν ὁποιανδήποτε προσωπι-κή ἀξία ἤ δεξιότητα. Γνωρίζοντας τίς δυνατότητές μου, ἔχω σαφῆ ἐπίγνω-ση καί τῶν ἀδυναμιῶν μου. Γι’ αὐτό ἐπικαλοῦμαι τή Σοφία τοῦ Θεοῦ. Αὐτός «ἔγνω τό πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι

χοῦς ἐσμεν». Ἀποδεχόμενος τό ἐπισκο-πικό ἀξίωμα, ἀποδέχομαι ταυτόχρονα τό σκάνδαλο τῆς κατά Χριστόν μωρίας καί τῆς «ἐν ἀσθενείᾳ» τελειώσεως τῆς δυνάμεώς Του.

ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΑΥΤΗ ΣΤΙΓΜΗ δηλώ-νω ὅτι μία θά εἶναι ἡ ἐπιδίωξή μου ὡς ἐπίσκοπος. Νά γίνω ἀδελφός καί ὑπηρέτης τῶν πιστῶν, κυρίως τῶν νέων. Αὐτοί, ἄλλωστε, ὑπῆρξαν καί τό ἐπίκεντρο τῆς εἰκοσιπενταετοῦς ἱερατικῆς καί ἀκαδημαϊκῆς διακονίας μου. Οἱ παλαιές γενεές βαδίζουν πρός τή δύση τοῦ βίου. Τελειώνει ἡ σελίδα τῆς ζωῆς τους καί μαζί μέ αὐτήν ἀργο-σβύνει ἕνα εἶδος θρησκευτικότητας, πού ὅλοι συνηθίσαμε καί ἀγαπήσαμε. Ἀποτελεῖ, πλέον, κοινή διαπίστωση ὅτι ἡ ἐποχή τοῦ ἐφησυχασμοῦ γιά τήν Ἐκκλησία παρῆλθε ἀνεπιστρεπτί. Ἔχω ἀπόλυτη συνείδηση ὅτι δέν θά ὑπάρχει γιά μένα ἀσφάλεια μέσα στή λαμπρή ἀπομόνωση τοῦ ἐπισκοπείου. οὔτε μπορεῖ νά μοῦ προσφέρει τίποτε ἡ ὀχύρωση τῶν ἐνεργειῶν μου πίσω ἀπό συνταγματικά πολιτειακά προνόμια καί εὐεργετικές νομοθεσίες, πού ἐκ τῶν πραγμάτων ἐκλείπουν σιγά-σιγά. Γνω-ρίζω ὅτι ἐλάχιστους ἀνθρώπους πείθει σήμερα ἡ δεσποτική αὐθεντία˙ ὁλοένα καί λιγότεροι ἄνθρωποι συγκινοῦνται ἀπό τή βυζαντινή τελετουργική μεγαλο-πρέπεια. Διατηρῶ, λοιπόν, τήν πεποί-θηση ὅτι ἡ ἀρχιερατική ἀμφίεση, πού σέ λίγο θά περιβληθῶ, ὅσο λαμπρή καί ἄν εἶναι, δέν θά συντελεῖ σέ τίποτε οὐσιαστικό, ἐάν δέν συνοδεύεται ἀπό πνευματική ἀνανέωση, ἀπό ἐσωτερική ἀνακαίνιση, ἀπό συνεχῆ ἐπαφή μέ τό δημόσιο αἴσθημα, μέ τά φλέγοντα προ-βλήματα καί τίς ἀγωνίες τοῦ ποιμνίου μου. Ἡ γνώση προχωρεῖ ραγδαῖα, ἡ Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Βασίλειος χοροστατεί στον Όρθρο.

Μετά το Μεγάλο Μήνυμα έξω από το Καθολικό της Μονής Ασωμάτων Πετράκη.

Παύλειος Λόγος 19

ἀφύπνιση μᾶς κυκλώνει ἀπό παντοῦ, καλώντας καί μένα σέ διαρκῆ ἀφύπνι-ση καί ἐπαγρύπνηση. Αὐτό, ἄλλωστε, δηλώνει καί ὁ ὅρος ἐπίσκοπος, τόν ὁποῖο ἀπό σήμερα θά φέρω. Αὐτό μοῦ ὑπενθυμίζει καί ἡ σημερινή μνήμη τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων Ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Ὄλοι αὐτοί ἔδωσαν τήν καλή μαρτυρία τῆς πίστεως. Μέ ἄλλα λόγια, ἐπισκόπησαν χωρίς νά εἶναι ἐπίσκοποι. Μακάρι, λοιπόν, νά καταστῶ ἐπίσκοπος μαρτυρίας καί διακονίας˙ ὄχι ἐπίσκοπος κενοδοξίας καί ἀνέσεως. Πρός τοῦτο ἐπικαλοῦμαι τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Σουμελιωτίσσης, τοῦ ἁγίου ἀπο-στόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου καί τῶν Ἁγίων, ἰδιαίτερα τῶν προστατῶν Ἁγίων μου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρω˙ Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, στήν Παλαιοχριστιανική Βασιλική τοῦ ὁποίου στή Θεσσαλονίκη ἀνδρώθηκα ἐκκλησιαστικά καί πνευ-ματικά˙ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, στούς Ἱερούς Ναούς τῶν ὁποίων ἐφημέρευσα σέ Θεσσαλονίκη καί Βέροια˙ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης, Πολι-ούχου Κατερίνης˙ τῶν τοπικῶν Ἁγίων τῆς Ἐπαρχίας, τήν ὁποία καλοῦμαι νά ποιμάνω, Ὁσίου Διονυσίου τοῦ Κοινοβιάρχου τοῦ ἐν Σκήτῃ Βεροίας ἀσκήσαντος καί ἐν Ὁλύμπῳ τελειωθέ-ντος˙ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐκ Θεσσαλονίκης καί ἐν Πύδνῃ μαρτυρήσαντος˙ τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυ-ρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Πέτρας Ὀλύμπου καί ἐν Ναούσῃ ἀθλήσαντος.

ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΑΥΤΗ ΣΤΙΓΜΗ μέ εὐγνώμονα αἰσθήματα μνημονεύω τούς ἀείμνηστους γονεῖς μου, Χαράλα-μπο καί Εἰρήνη, καθώς καί τόν ἀδελφό μου Ἰωάννη, οἱ ὁποῖοι ἀποτέλεσαν

τούς κατά σάρκα οἰκογενεῖς μου. Σέ μία ἐποχή κρίσης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας παιδικές ἀναμνήσεις καί νεανικές ἐμπειρίες, μέσα στή γαλή-νια ἀτμόσφαιρα μιᾶς παραδοσιακῆς ὀρθόδοξης καί ἑλληνικῆς οἰκογένειας, θά ἀποτελοῦν πολύτιμη παρακαταθήκη τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης μου. Μνη-μονεύω, ὅμως, καί τῶν κατά πνεῦμα μακαριστῶν γεννητόρων μου, Μητρο-πολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος τοῦ Χρυσοφάκη, Μοναχοῦ Γερασίμου Μικραγιαννανίτου τοῦ Ὑμνογράφου καί Καθηγητοῦ Ἰωάννη Φουντούλη τοῦ λειτουργιολόγου, οἱ ὁποῖοι πολ-λά προσέφεραν γιά τήν πνευματική, ἐκκλησιαστική καί ἀκαδημαϊκή μου συ-γκρότηση. Εὐγνώμονα μνεία ποιοῦμαι χρεωστικῶς καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἐλασσῶνος κ. Βασι-λείου, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον τέλεσε τή μοναχική μου κουρά στήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, ἀλλά παρακολούθησε ἄγρυπνα, ὡς ἄλλος γέροντας, τήν ἐκκλησιαστική μου πορεία. Δέν παραλείπω νά μνημονεύ-σω, ἔστω καί ἀνωνύμως, σεβαστούς διδασκάλους καί πανεπιστημιακούς κα-θηγητές στήν Ἑλλάδα καί στό Ἐξωτερι-κό, κληρικούς κάθε βαθμοῦ, μοναχούς καί μοναχές, ἰδιαίτερα τούς πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Δοβρᾶ Βεροί-ας, συγγενεῖς καί φίλους, κυβερνητικά στελέχη, τοπικούς ἄρχοντες ἀπό τή Θεσσαλονίκη, τή Βέροια καί τήν Κατε-ρίνη, συναδέλφους καί φοιτητές μου στήν Ἀνώτατη Ἐκκλησιαστική Ἀκαδη-μία Θεσσαλονίκης, τούς κατά καιρούς ἐνορίτες μου, τούς συνεργάτες καί τά πνευματικά παιδιά μου. Πρός ὅλους ἐκφράζω αἰσθήματα τιμῆς καί εὐγνωμο-σύνης˙ ἐξαιρετικά γιά τόν κόπο τῆς ἐδῶ προσευχητικῆς παρουσίας τους καί τίς

ἐκδηλώσεις τῆς πρός ἐμέ πολύτιμης φιλίας τους, πού ἀποτελοῦν τίς προϋ-ποθέσεις μιᾶς ὑγιοῦς κοινωνικότητας, τόσο ἀπαραίτητης γιά τήν ἀρχόμενη ἀρχιερατική διακονία.

ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΑΥΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ὑποβάλ-λω ἀφενός μέν τήν προσήλωσή μου πρός τόν σεπτό Πατριαρχικό Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀφετέρου δέ τόν υἱϊκό μου σεβασμό πρός τόν Προ-καθήμενό του, Παναγιώτατο Οἰκουμε-νικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, καί τήν περί Αὐτόν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Ἀσπάζομαι, ἐπίσης, νοερῶς τό ἁγιασμένο χέρι τοῦ προκατόχου μου, Σεβασμιωτάτου Γέροντος Μητροπολίτου κ. Ἀγαθονίκου, ὁ ὁποῖος ἐπί 28 ἔτη διακόνησε θεαρέ-στως τόν εὐλογημένο λαό τῆς Πιερίας. Ἡ εὐχή του ἄς σκιάζει εὐεργετικῶς τήν ἀρχιερατεία μου. Τό ἐνδιαφέρον μου πρός τό σεβάσμιο πρόσωπό του θά εἶναι ἀμέριστο, ἐνδιαφέρον παιδιοῦ πρός πατέρα.

ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΑΥΤΗ ΣΤΙΓΜΗ σηκώνω

ταπεινά τά μάτια μου πρός «τόν ποιμέ-να καί ἐπίσκοπον τῶν ψυχῶν ἡμῶν» καί προσεύχομαι: «Νομοθέτησόν με, Κύριε, ἐν τῇ ὁδῷ σου καί ὁδήγησόν με ἐν τρίβῳ εὐθείᾳ». Εὐχηθεῖτε, καί σεῖς, Μακαριώτατε, μετά τῶν Ἁγίων συλλει-τουργῶν σας καί τοῦ ἐκκλησιάσματος, νά κατέλθει ὁ Παράκλητος ἐν μέσῳ Τριωδίου, γιά τήν προσωπική μου Πεντηκοστή˙ νά κατέλθει, λοιπόν, καί σήμερα τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, προκει-μένου:

νά κάψει καί νά καθαρίσει˙ νά μέ φωτίσει καί νά μέ ὁδηγήσει˙ νά ἀνανεώσει ἐμένα προσωπικά καί

τούς χριστιανούς τῆς Ἐπαρχίας μου καί νά ἔλθει ἐπί γῆς, γιά ὅλους τούς

ἀνθρώπους, «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ὑπε-ρέχουσα πάντα νοῦν». Ἀμήν.

ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥὉ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκο-

πος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ἀπευθυνόμενος πρός τόν χειροτονούμενο μεταξύ ἄλλων τόνισε:

«Δέν παίρνεις ἐξουσία κοσμική, γι αὐτό ξεκινᾶς τά βήματά σου ἀπό τό θυσιαστήριο καί ἡ ἐντολή τοῦ Κυρί-ου εἶναι ρητή. Ὅπως εἶπε ὁ Κύριος: «δέν ἦλθα γιά νά μέ διακονήσουν οἱ ἄνθρωποι ἀλλά ἦλθα γιά νά διακονῶ καί νά ὑπηρετῶ, ἔτσι κι ἐσεῖς». Ἐμεῖς λοιπόν αὐτή τήν ἀποστολή ἔχουμε: νά διακονήσουμε μέ ταπείνωση ἐκεῖ πού θά μᾶς ὁρίσει ὁ Θεός μας».

Σέ ἄλλο σημεῖο ὁ Μακαριώτατος ὑπογράμμισε: «Τό ἔργο μας εἶναι δύκολο ἀλλά καί ὄμορφο, ἔχει στιγμές πολλῶν δυσκολιῶν καί ἀδιεξόδων,

Αρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου.20 Παύλειος Λόγος

ἀλλά ἔχει ὅμως καί διεξόδους φωτει-νές. Ὁ ρόλος τοῦ Ἐπισκόπου σήμε-ρα στήν πατρίδα μας πού περνάει δύκολες ὥρες, δέν εἶναι ἔργο ἐσω-στρέφειας, δέν εἶναι ἔργο πού βλέπει κανείς μόνο τόν ἑαυτό του, πρέπει νά εἶναι ἔργο πού νά συντονίζεται μέ τό συλλογικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας γιά νά βοηθάει τήν γενικότερη κατάσταση τοῦ λαοῦ μας.»

«Χρειαζόμαστε νά τονίσουμε, ὅπου ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς βρίσκεται, τίς ρί-ζες μας, τήν ἱστορία μας, τόν πολιτισμό μας, ὅλα ἐκείνα πού ἔκαναν καί κάνουν αὐτή την φυλή μεγάλη, ὅλα ἐκείνα πού ἀνέδειξαν αὐτόν τόν πολιτισμό. Τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα σήμερα εἶναι δύσκολο, ἐπίπονο, ἐπικίνδυνο καί πρέπει νά εἴμαστε ὅλοι προσεχτικοί, λαός, κληρικοί καί ἰδιαίτερα τό σῶμα τῶν Ἐπισκόπων»

Κλείνοντας ὁ Μακαριώτατος τόνισε: «Ἔρχεσαι σέ μία κρίσιμη ὥρα κοντά μας, καί ὅλοι ὅσοι εἴμαστε σήμερα ἐδῶ στήν χειροτονία σου, χαιρόμεθα καί συγκινούμεθα καί σοῦ εὐχόμεθα ὁ Θεός νά σέ ἐνισχύει, νά σέ βοηθάει καί ἡ συγκίνηση πού σέ ἔχει πλημμυρίσει σήμερα νά σέ πλημμυρίζει σέ ὅλη σου τή ζωή.»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Γεννήθηκε στή Θεσσαλονίκη τό

1964.Πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς καί τῆς

Φιλοσοφικῆς Σχολῆς, Διπλωματοῦχος Θεολογίας καί Διδάκτωρ Φιλολογίας στό Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσα-λονίκης.

Παρακολούθησε εὐρύτερες σπουδές στή Γαλλία καί στήν Ἰταλία.

Ὑπηρετεῖ ὡς καθηγητής τῆς Ἀνώτατης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Θεσσαλονίκης.

Διετέλεσε ἐπισκέπτης καθηγητής στή Θεολογική Σχολή τοῦ Ὀρθόδοξου Πανεπιστημίου στή Ρεπουπμλικανική Δημοκρατία του Κονγκό – R.D.C καί στή Θεολογική Ἀκαδημία Κιέβου.

Συνέγραψε 6 βιβλία καί 50 ἐπιστη-μονικά ἄρθρα σέ ἑλληνικά καί ξένα περιοδικά, ἐνῶ ἐπιμελήθηκε πολλές ἐπιστημονικές ἐκδόσεις. Διοργάνωσε 30 ἐπιστημονικά συνέδρια καί ἡμερί-

δες, ἐνῶ ἔλαβε μέρος ὡς εἰσηγητής σέ πολλά ἐπιστημονικά συνέδρια καί ἐπιμορφωτικά σεμινάρια.

Χειροτονήθηκε διάκονος καί πρε-σβύτερος στή Θεσσαλονίκη.

Διετέλεσε διάκονος τοῦ ἱερού Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης καί ἐφημέριος τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Ἀναρ-γύρων Θεσσαλονίκης, καθῶς καί τοῦ ὁμώνυμου Ναοῦ τῆς Βέροιας.

Κατά καιρούς κατεῖχε διάφορες ἐπιτελικές θέσεις στήν ἐκκλησιαστική διοίκηση στή Θεσσαλονίκη καί στή Βέροια. Τά τελευταία εἴκοσι χρόνια ὑπηρέτησε ὡς Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας.

Μέλος ἐκκλησιαστικῶν καί ἀκαδημ. ἀποστολῶν στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό.

Ὁμιλεῖ ἀγγλικά, γαλλικά, ἰταλικά καί ρωσικά.

Ὀνομαστική ἑορτή: 3 Νοεμβρίου (Ἀνακομιδή λειψάνων Ἁγίου Μεγαλο-μάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφό-ρου).

Χειροτονητήριος λόγος.

Η στιγμή της χειροτονίας του Μητροπολίτου Κίτρους κ. Γεωργίου.Παύλειος Λόγος 21

αὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύνα-μίς μου ἐν ἀσθε-νείᾳ τελειοῦται (Β’ Κορ. 12,9). Τα θεία λόγια ει-πωμένα από τον ουρανοβάμωνα

Παύλο ηχούν στις σκέψεις μου. Είναι το πρώτο βράδυ της ζωής μου που βρέθηκα στους διαδρόμους και τα δωμάτια της ογκολογικής κλινικής. Ο Γολγοθάς, προσωπικός μαρτυρικός αγώνας προσφιλούς μου προσώπου. Η μαρτυρική αυτή πορεία είχε αρχίσει προ μηνών, λίγο παραδίπλα, στη νε-φρολογική κλινική.

Εκεί είχα συναντήσει το Δημήτρη. Ο Δημήτρης είναι 24 ετών, τελειόφοιτος φοιτητής Ιατρικής. Είχε υποβληθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή σε 3 μεταμο-σχεύσεις νεφρού (μία δότης ήταν η μητέρα του), έχοντας αποβάλλει και

τις 3 φορές το μόσχευμα. Η ελληνική νομοθεσία επιτρέπει το ίδιο άτομο να δεχθεί μόσχευμα μέχρι 2 φορές. Η περίπτωσή του όμως χαρακτηρίστηκε από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα σπάνια με τεράστιο ιατρικό ενδιαφέ-ρον κάτι που τον είχε πρώτο στην παγκόσμια κατάταξης προς μεταμό-σχευση ατόμων. Και αυτό γιατί στον οργανισμό του, εκ γενετής, υπάρχει ένας μικροοργανισμός που ευθύνεται για την απόρριψη των μοσχευμά-των. Είναι η μοναδική, παγκοσμίως και επιστημονικώς, καταγεγραμμένη περίπτωση. Την επόμενη ημέρα της γνωριμίας μας θα ταξίδευε για τις ΗΠΑ όπου θα υποβαλλόταν στην 4η κατά σειρά μεταμόσχευση νεφρού, υπό την εποπτεία επιστημόνων που μελετούν χρόνια τον συγκεκριμένο μικροοργα-νισμό.

Τον ρώτησα τι σκοπεύει να κάνει στο μέλλον (θέλοντας να συγκρατήσω την έκπληξη μου για την περίπτωσή

του και να αποφορτίσω το κλίμα) μου απάντησε αφοπλιστικά:

-Αν ζήσω φίλε μου, θέλω να γίνω χειρουργός μεταμοσχεύσεων. Να βοηθήσω κι εγώ αυτούς που έχουν ανάγκη, όπως με βοηθούν οι γιατροί μου, και να δω φυσικά τη μάνα μου να χαμογελάει πάνω από 2 μέρες. Αν πάλι όχι, θα χω πάει τουλάχιστον στην Αμερική. Όλα ένα ταξίδι δεν είναι;

Του ευχήθηκα όλα να πάνε κατ’ ευ-χήν και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Κι έτσι χωριστήκαμε. Δίχως αντίο, αλλά με ένα απλοϊκό και φιλικό «τα λέμε». Δεν είχα νέα του από τότε…

Η αιμοκάθαρση που υποβάλλονται οι νεφροπαθείς είναι μία πολύωρη κι επίπονη διαδικασία. Όποτε βρισκό-μουν έξω από τους διαδρόμους του «τεχνητού νεφρού», αντίκριζα πρό-σωπα και κορμιά κουρασμένα μα γεν-ναίες ανθρώπινες ψυχές που έδιναν μάχη για τη ζωή τους. Κάθε μέρα. Θε-ωρούσα και πίστευα πως τα είχα δει

Κ

Ξημερώματαστην Ογκολογική.

του Θεολόγου Παπαδόπουλου

22 Παύλειος Λόγος

όλα. Είχα δει περίσσιο πόνο, θλίψη, δυστυχία. Έτσι νόμιζα. Αλλά έκανα λάθος. Ήρθε μια βραδιά στην ογκολο-γική κλινική να τ’ αλλάξει όλα.

Ήταν τέτοια η αγάπη του γέροντος Παϊσίου για το συνάνθρωπο, τέτοιο το μέγεθος του θυσιαστικού του φρο-νήματος που όταν προσευχόταν για τους καρκινοπαθείς, διαβάζουμε στο βίο του, πως ευχόταν να «πάρει» ο ίδιος τον καρκίνο. Εκείνη τη νύχτα λοι-πόν, θέλοντας να μιμηθώ το γέροντα, προσευχήθηκα όχι να μου δώσει τον καρκίνο που βασάνιζε το κορμί ενός αγαπημένο μου προσώπου, αλλά ει δυνατόν να πάρει ως αντίδωρο ζωής, τη δική μου. Σφάλμα και ολιγοψυχία.

Ξέρετε γιατί; Γιατί ο θάνατος πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουρ-γεί λυτρωτικά, ακόμη και για τη θυσια-στική έκφραση του εγωισμού μας, αν μπορεί να εννοηθεί κάτι τέτοιο.

Ο καρκίνος, όπως και κάθε άλλη παρόμοια ασθένεια και νόσος, δε φέρ-νει μόνον το θάνατο. Πριν από αυτόν προηγούνται πολλά άλλα. Προηγείται πόνος πολύς, δάκρυα, θλίψη, αγωνία, εσωτερική μάχη με την απελπισία και την απόγνωση, το συμβιβασμό και την αποδοχή του τέλους της επιγείου ζωής.

Έπιασα τον εαυτό μου να παραμι-λά κοιτώντας μια λάμπα που τρεμό-παιζε.

«Ναι, έστω ότι μπορείς να δεχθείς το θάνατο αμαρτωλέ εαυτέ μου, ποιος θα δεχόταν όμως τα δίχως χρονικό όριο προαναφερθέντα; Πώς να δεχθεί κάποιος το μαρτύριο που ματώνει και

πληγώνει ψυχή και σώμα; Μόνο ένας άγιος ή μόνο ένας τρε-

λός. Μάλλον ένας δια Χριστόν σαλός, ένας γνήσιος και αληθινός χριστιανός, που όρισε ως λογική της ζωής του, το υπέρ λόγον, το υπέρ φύσιν, το υπέρ έννοιαν. Γιατί αυτός δεν ελπίζει στην αιωνιότητα που χαρίζει ο Χριστός, δεν προσδοκεί απλά «ανάστασι νεκρών». Αυτός βιώνει από τώρα κι από εδώ τον Παράδεισον, ως άλλος ένσαρκος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος. Ξέρετε τι είναι γι αυτόν ο καρκίνος; Άνθος μυρίπνοο, που μοσχοβαλά Ουρανό, μια ανάσα αιωνιότητας, μια πνοή ζωής».

Οι ώρες περνούσαν και θαρρείς το ξημέρωμα δε θα ερχόταν ποτέ. Πήρα ένα χαρτί να σημειώσω μερικούς στί-χους, σε μια μισοσκότεινη γωνιά του δωματίου ακούγοντας τις λαβωμένες ψυχές αδελφών μου να βαριανασαί-νουν, δίχως να μπορώ να βοηθήσω…

Είδα βλέμμα θολό, συννεφιασμένο βλέμμα που αντικρίζει το θάνατο και τον ξεγελά. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον μέχρι κι αυτό το βράδυ. Και το επόμενο πρωίπάλι να παίζουνε τα μάτια τα θλιμμέναθέατρο σκιών, φρικτό.

Παράξενο που ναι θάνατε το κάλεσμά σου, κάλεσμα σαδιστικά μαρτυρικό…

Ξάφνου γέμισε πικρία το είναι μου. Δεν έπρεπε να αφήσω την απελπισία να φωλιάσει εντός μου.

Κι εκεί που το σκοτάδι άρχισε να απλώνεται σαν ρίγος στην καρδιά μου, τα λόγια της ευχής απρόσμενα κι ελπιδοφόρα, βγήκαν από το στόμα ενός ασθενούς… Αργά μα σταθερά. Χαμηλόφωνα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…». Δυο- τρεις φορές, αυτό μονάχα.

Με πήραν τα δάκρυα, ξεκίνησα κι εγώ να λέω τα λόγια της ευχής, κι ο νους ωσάν μικρό παιδί να ψάχνει με αγωνία τη μητρική αγκαλιά της καρ-διάς.

Σε αυτό το δωμάτιο της ογκολο-γικής είδα σώματα να λιώνουν σαν το κερί, κι οι ψυχές τους ξένες προς καθετί χαμερπές και μάταιο, φωτιά θαρρείς ενός πυρφόρου Ηλία, να ψά-χνουν όπως κι εκείνος πάνω στο όρος Χωρήβ, «φωνή αύρα λέπτης», ως δρόσο ανάπαυσης και γαλήνης.

Λένε πως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή. Όρθιος κοιτούσα από το παράθυρο του δωματίου τον ήλιο ν’ ανατέλλει. Σχεδόν όλοι οι ασθε-νείς κοιμόνταν ήρεμα, λίγο τα φάρμα-κα λίγο η κούραση, είχαν κλείσει όλοι για λίγο τα μάτια τους.

Ήρεμοι και ειρηνικοί.«Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι

ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Η νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Αποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός». (Ρωμ. 13,11-12)

Παύλειος Λόγος 23

ια 16η συνεχόμενη χρονιά γιορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Σεραφείμ του Σα-ρώφ, προστάτη των Χιο-

νοδρόμων. Στα πλαίσια του εορ-τασμού, το πρωί της Παρασκευής, 3 Ιανουαρίου 2014, τελέσθηκε στην ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο χώρο του Εθνικού Χιονοδρομικού Κέντρου (Ε.Χ.Κ.) Σελίου, πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον σεβα-σμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παντελεήμονα.

Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας εψάλλει επιμνημόσυνη δέηση για τα αποβιώσαντα ιδρυτικά , διοικη-τικά, επίτιμα και τακτικά μέλη του Συλλόγου Χιονοδρόμων – Ορει-

μ ι κ ρ έ ς Ε Ι Δ Η Σ Ε Ι Σ

Αναμνηστική φωτογραφία μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας

16η πανήγυρις αγ. Σεραφείμ Σαρώφστο ΕΧΚ Σελίου

Γ

Από τη λειτουργία στον ιερό ναό αγ. Σεραφείμ Σαρώφ στο Σέλι

βατών Βεροίας.

Στον εορτασμό παρευρέθησαν ο Πρόεδρος του Ε.Χ.Κ. Σελίου κ. Ανδρέας Παντελίδης, το εργαζόμε-νο προσωπικό, μέλη, παλαίμαχοι αθλητές του Συλλόγου Χιονο-δρόμων Ορειβατών Βεροίας, ο επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου κ. Μιχάλης Μαρμαράς, ο πρώην πρόεδρος του Ε.Χ.Κ. Σελίου βου-λευτής κ. Κώστας Γιοβανόπούλος και πολλοί φίλοι του αθλήματος, λάτρεις του βουνού και του χιο-νιού.

Στον εορτασμό συμμετείχαν και φέτος, νέοι και νέες από τα κατηχητικά σχολεία της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας Ναούσης και Καμπανίας, για τους οποίους ο σεβασμιώτατος έκοψε βασιλόπιτα.

Σημειωτέον ότι για πρώτη χρονιά δεν είχε πέσει ακόμη χιόνι, αλλά ο χειμώνας είναι μπροστά, σύμφω-να με τις προβλέψεις!

Αναμνηστική φωτογραφία των ιεροπαίδων και αναγνωστών στη Παναγία Δοβρά

Η Γεν. Γραμματέας του Υπ.Πο. κ. Λίνα Μενδώνη απευθύνει χαιρετισμό

Ο σεβασμιώτατος παραδίδει οικονομική ενίσχυση για τις ανάγκες του Γηροκομείου

τις 4 Ιανουαρίου στις εγκα-τασάσεις της ιεράς μονής Παναγίας Δοβρά πραγματο-ποιήθηκε η ετήσια συνάντηση

των χειροθετημένων αναγνωστών της Μητροπόλεως καθώς και των παιδιών που διακονούν μέσα στο Ιερό Βήμα. Ο σεβασμιώτατος μίλησε στα παιδιά μέσα στο καθολικό της μονής. Μετά τη συζήτηση μίλησε ο υπεύθυνος του Γραφείου Νεότητας της Ιεράς Μητροπό-λεως αρχιμ. Διούσιος Ανθόπουλος.Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με γεύμα και η κοπή της Βασιλόπιτας.

Ετήσια συνάντηση αναγνωστών και ιεροπαίδων στην Παναγία Δοβρά

Σ

ΙΖ’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και η

11η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων πραγματοποίησαν το Σάββατο 11 Ιανουαρίου έναν απολογισμό του έργου τους στο Νομό Ημαθίας, θέτοντας ακόμη πιο φιλόδοξους στόχους για την προστασία και την ανάδειξη των πολύ σημαντικών μνημείων και αρχαιολογικών χώρων της περιοχής, αλλά και τη δημιουργία νέων μουσειακών εκθέσεων και πολυποίκιλων ερευνητικών και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων ώστε, εν όψει και της νέας προγραμματικής περιόδου ΣΕΣ 2014-2020, να συμβάλουν ουσιαστικά στην ανάπτυξη της περιοχής.

«Αρχαιολογία και

αειφόρος ανάπτυξη»

Η

ην Κυριακή 12 Ιανουαρίου το μεσημέρι ο σεβασμιώτατος επισκέφθηκε το Γηροκομείο Βέροιας και έκοψε τη βασιλόπιττα για τους γέροντες και τις

γερόντισσες, τα μέλη του Δ.Σ. και το προσωπικό του Ιδρύματος.Μετά την κοπή της βασιλόπιττας απηύθυνε ευχές και αναφέρθηκε στις κρίσιμες ώρες που περνάει το Ίδρυμα και υποσχέθηκε ότι η Ιερά Μητρόπολη, στο μέτρο των δυνατοτήτων της θα βρίσκεται κοντά στο Ίδρυμα. Ο σεβασμιώτατος μάλιστα παρέδωσε στο Δ.Σ. του Γηροκομείου οικονομική ενίσχυση 6.000 ευρώ.

Βασιλόπιττα και χρηματική ενίσχυ-ση Γηροκομείου

Βέροιας

Τ

Παύλειος Λόγος 25

Από την συνεστίαση στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο» Αλεξάνδρειας

Από την επίσκεψη των μαθητών στο επισκοπείο και τη συζήτηση με τον σεβασμιώ-τατο Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παντελεήμονα

Αρχιερατικό συλλείτουργο της πανηγύρεως του αγίου Αντωνίου πολιούχου Βεροίας

ην Τρίτη 14 Ιανουαρίου η Ιερά Μητρόπολις διοργάνωσε Συ-ενστίαση στο Αλεξάνδρειο Μέ-λαθρο στη διάρκεια της οποίας

έγινε η κοπή βασιλόπιττας των Εκκλησι-αστικών Επιτρόπων και των μελών των φιλοπτώχων ταμείων .Ο σεβασμιώτατος απηύθυνε πατρικούς λόγους τονίζοντας ιδιαίτερα το ρόλο των εκκλησιαστικών επιτρόπων. Τη συνεστί-αση πλαισίωσαν καλλιτεχνικά οι αδελφοί Ματθαίος και Κωνσταντίνος Τσαχουρί-δης με την ορχήστρα τους αφιλοκερδώς. Τα έσοδα από τη διοργάνωση διατέθη-καν αποκλειστικά στι φιλανθρωπικό έργο της Ιεράς Μητροπόλεως.

Συνεστίαση φιλανθρωπικού χαρακτήρα στην

Αλεξάνδρεια

Τ

ην Τετάρτη 15 Ιανουαρίου το μεση-μέρι επισκέφθηκαν το επισκοπείο Βέροιας μαθητές και μαθήτριες του Α΄ Γυμνασίου Βεροίας προκειμένου

να γνωρίσουν από κοντά και να συνομιλή-σουν με τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παντελεήμονα.Η επίσκεψη έγινε στο πλαίσιο του νέου προγράμματος του Υπουργείου Παιδείας «Σχολική και Κοινωνική ζωή» και της ενό-τητας ερευνητικής και βιωματικής εργασί-ας. Προηγήθηκαν επισκέψεις στην έκθεση ζωγραφικής του Ε. Βαρλάμη με θέμα τον απόστολο Παύλο καθώς και σε άλλους κοινωνικούς φορείς της Βέροιας.

ην Τετάρτη 17 Ιανουαρίου εορτά-στηκε με λαμπρότητα η μνήμη του οσίου Αντωνίου του Νέου πολιού-

χου και προστάτου της Βέροιας.Στον όρθρο χοροστάτησε ο σεβασμιώτα-τος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, ενώ στο πολυαρχιερατικό συλλεί-τουργο προέστη ο σεβασμιώτατος Μητρο-πολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο. Έλαβαν ακόμη μέρος οι σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεόκλητος (χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο στον εσπερινό της εορτής), Βεροίας κ. Παντελεήμων και ο θεοφιλέστατος Επίσκοπος Θερμών κ. Δημήτριος.

Πανήγυρις οσίου Αντωνίου

πολιούχου Βεροίας

Τ

Επίσκεψη μαθη-τών Γυμνασίου στο πλαίσιο δράσης του

ΥΠΠΟ

Τ

Από τη συνάντηση χορωδιών στον ιερό ναό αγίου Αντωνίου

Ο σεβασμιώτατος ομιλεί στο Πνευματικό Κέντρο της ενορίας Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας

Από τις βραβεύσεις αριστούχων μαθητών στην Αλεξάνδρεια μετά τον εσπερινό της εορτής των Τριών Ιεραρχών

ην Πέμπτη 31 Ιανουαρίου ο σεβα-σμιώτατος λειτούργησε στον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας,

επι τη εορτή των Τριών Ιεραρχών. Παρέ-στησαν οι τοπικές αρχές, εκπαιδευτικοί και μαθητές των σχολείων της περιοχής και μεγάλος αριθμός πιστών. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος τέλεσε μνημόσυνο για τους κοιμηθέντες λειτουρ-γούς της Παιδείας.

Την προηγούμενη ημέρα το απόγευμα στον ίδιο ιερό ναό μετά τον εσπερινό έγινε μεγάλη εκδήλωση κατά την τοποία βρα-βεύθηκαν από την ενορία 160 αριστούχοι μαθητές Γυμνασίων της Αλεξάνδρειας.

Ο εορτασμός των

Τριών Ιεραρχών

Τ

ό Σάββατο 18 Ἰανουαρίου το βράδυ πραγματοποιήθηκε στον ιερό ναό αγίου Αντωνίου Βεροίας Συνάντηση Βυζαντινών Χορωδιών

με την ευκαιρία έναρξης του επετειακού έτους των 20ων ΠΑΥΛΕΙΩΝ, αλλά και της συμπληρώσεως 110 χρόνων του ναού του αγίου Αντωνίου.Στην εκδήλωση συμμετείχαν η Βυζαντινή Χορωδία της Σχολής της Ι.Μ. Εδέσσης, υπό τη διεύθυνση του κ. Αριστοτέλη Βογιατζόγλου, η Βυζαντινή Χορωδία «Δομέστικοι της Δράμας», υπό τη διεύθυνση των κ.κ.Πέτρου και Γρηγο-ρίου Παπαεμμανουήλ και η Βυζαντινή Χορωδία «Κοσμάς ο Μαδυτινός» της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, υπό τη διεύθυνση του κ. Γεωργίου Ορδουλίδη.

Η έναρξη εκδηλώ-σεων αφιερωμένων

στα 20χρονα των Παυλείων

Τ

ις ενοριακές κατηχητικές συνάξεις της ενορίας Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλε-ξανδρείας επισκέφθηκε το βράδυ της Κυριακής 26 Ιανουαρίου ο σεβασμιώ-

τατος και ανέπτυξε το επίκαιρο θέμα «οι θέσεις της Εκκλησίας μας απέναντι στην ομοφυλοφιλία».Τόνισε ξεκάθαρα ότι η ομοφυλοφιλία για την Εκκλησία είναι μία ψυχική ασθένεια και ανέφερε παραδείγματα από κείμενα από πατέρες της Εκκλησίας και σύγχρονους γέροντες και τις θέσεις που έχουν κατά καιρούς διατυπώσει, ενώ ολοκλήρωσε την εισήγησή του για τις διεξόδους και λύσεις που προσφέρει η Εκκλησία στην αντιμε-τώπιση του προβλήματος μέσα από την πνευματκή ζωή. Ακολούθησαν ερωτήσεις και γόνιμος διάλογος.

Ομιλία του σεβασμιωτάτου

σε νέους και νέες της Αλεξάνδρειας

Τ

Παύλειος Λόγος 27

Από την παράδοση των ιερών λειψάνων στον εφημέριο της ενορίας αγίας Βαρβάρας π. Παύλο Ντακόπουλο

Από την πανήγυρη της ενορίας Υπαπαντής του Σωτήρος Βεροίας

Από τις απονομές χρηματικών βραβείων και διακρίσεων σε πολύτεκνες μητέρες

ο Σάββατο 1η Φεβρουαρίου ο σεβα-σμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα,

επί τη μνήμη του Αγίου Τρύφωνος, ιερό ναό Αγίας Βαρβάρας και στη συνέχεια τέ-λεσε αγιασμό και ανέγνωσε την ευχή του Αγίου Τρύφωνος γιά τους αγρούς.

Επίσης ο σεβασμιώτατος παρέδωσε στον εφημέριο της ενορίας πρωτοπρε-σβύτερο π. Παύλο Ντακόπουλο μία λει-ψανοθήκη με απότμημα ιερού λειψάνου του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη, προσφο-ρά του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου για το παρεκκλήσιο προς τιμήν του οσίου που υπάρχει στην ενορία. Επίσης ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων προσέφερε στην ενορία μία ασημένια λει-ψανοθήκη με απότμημα ιερού λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας για ευλογία και προ-στασία των κατοίκων της ενορίας.

Ιερά Λείψανα δωρήθηκαν στην

ενορία αγίας Βαρβάρας

Τ

ην Κυριακή 2 Φεβρουαρίου η Ιερά Μητρόπολις διοργάνωσε στο Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο εκδήλωση αφιερωμένη στην

οικογένεια και την πολύτεκνη μητέρα. Το πρόγραμμα περιελάμβανε συναυλία από την παιδική Χορωδία καθώς και από την μικτή χορωδία της Ιεράς Μη-τροπόλεως, στη συνέχεια χαιρετισμό απηύθυνε ο σεβασμιώτατος και αμέσως μετά ο ομ. Καθηγητής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Κρουσταλλά-κης μίλησε για το νέο άγιο της Εκκλησί-ας μας τον όσιο Πορφύριο.Στο τέλος της εκδήλωσης ο σεβασμιώ-τατος απένειμε χρηματικές ενισχύσεις σε πολύτεκνες μητέρες από την Ημαθία, ενώ τιμήθηκε και η κ. Βίκυ Σιδηροπού-λου για την εν γένει προσφορά της στο θεσμό της οικογένειας αλλά και την προ-σφορά της στην τοπική Εκκλησία.

Η Γιορτή της Μητέρας από την Ιερά Μητρόπολη

Τ

ην Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, εορτή της Υπαπαντής του Σω-τήρος, ο σεβασμιώτατος Μη-τροπολίτης Βεροίας, Ναούσης

και Καμπανίας λειτούργησε στον πα-νηγυρίζοντα ιερό ναό Υπαπαντής στη Βέροια, όπου και κήρυξε το θείο λόγο.Μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος τέλεσε αγιασμό στο νέο πνευματικό κέντρο της ενορίας.

Εγκαίνια Πνευματικού

Κέντρου ενορίας Υπαπαντής Βεροίας

Τ

28 Παύλειος Λόγος

Από την αρχιερατική Αγρυπνία στον μητροπολιτικό ναό Μεταμορφώσεως Νάουσας με την ευκαιρία της αποδώσεως της εορτής της Υπαπαντής του Σωτήρος

Από το συμβολικό βάπτισμα των προσκυνητών στο ακριβές σημείο βαπτίσεως του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό στους Αγίους Τόπους

Από την θεία Λειτουργία για την Σύναξη του Μ. Φωτίου, αγ. Κυρίλλου και Μεθοδί-ου και των μαθητών αυτών στην ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Σκήτεως

ε την ευκαιρία της αποδόσεως της εορτής της Υπαπαντής του Σωτήρος ο σεβασμιώτατος τέ-λεσε το βράδυ της Παρασκευ-

ής 7 προς Σάββατο 8 Φεβρουαρίου αγρυπνία στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης, όπου φυλάσσεται η θαυ-ματουργή ιερά εικόνα της Υπαπα-ντής. Ο σεβασμιώτατος κήρυξε το θείο λόγο και τέλεσε μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής της Ευγενί-ας Ράιου που βρήκε την ιερά εικόνα και τη φύλαξε για πολλά χρόνια στην «Έξω Υαπαπαντή» της Νάουσας.

Αρχιερατική Αγρυπνία για την

θαυματουργή εικό-να της Υπαπαντής

Μ

ην Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου ο σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στην Ιερά Μονή Τιμίου

Προδρόμου Σκήτεως Βεροίας, με την ευκαιρία της εορτής της Συνάξεως των Μεγάλου Φωτίου, Αγ. Κυρίλλου και Με-θοδίου και των μαθητών τους (εορτάζο-νται την πρώτη Κυριακή μετά την εορτή του Μεγάλου Φωτίου).Στο τέλος της θείας λειτουργίας ο σε-βασμιώτατος τέλεσε την εις αναγνώστη χειροθεσία του μοναχού π. Παντελε-ήμονος και ενός ιεροψάλτη. Η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, εκτός των πολλών άλλων ιερών λειψάνων, κατέ-χει και την τιμία Κάρα του αγίου Κλήμη Αχρίδος.

Η Σύναξη του Μ. Φωτίου και των

Αγ. Κυρίλλου και Μεθοδίου

Τ

πό 10 έως και 17 φεβρουαρί-ου η Ιερά Μητρόπολις διορ-γάνωσε 8ήμερη προσκυνημα-

τική εκδρομή στους Αγίους Τόπους.Του προσκυνήματος προΐστατο ο

σεβασμιώτατος.Πραγματοποιήθηκε συνάντηση με

την ΑΘΜ τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο, ο οποίος απηύθυνε πατρι-κούς λόγους και έδωσε αναμνηστικά σε όλους τους προσκυνητές.

Επίσης πραγματοποιήθηκε συμβο-λικό βάπτισμα στον Ιοδάνη ποταμό, στο ακριβές σημείο της βαπτίσεως του Κυρίου, που είναι και πάλι προσβάσιμο στους προσκυνητές ύστερα από πολ-λά χρόνια.

Προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους

Α

Παύλειος Λόγος 29

α Άγια Θεοφάνεια εορτάζουμε τη βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό από

τον Τίμιο Πρόδρομο και αποτελεί για μας παράδειγ-μα για το δικό μας βάπτι-σμα. Ο Χριστός είπε πως το βάπτισμα είναι απαραί-τητο για τη σωτηρία μας. Οι Απόστολοι έλαβαν ξεκάθαρη εντολή από τον Χριστό να βαπτίζουν όσους πιστεύουν σ΄Αυτόν.

Ο Χριστός ήταν τελείως αναμάρτητος και δεν είχε καμία ανάγκη βαπτίσματος. Το έκανε από υπακοή και ταπείνωση. Κατά τη βάπτι-ση του Χριστού άνοιξαν οι ουρανοί και φανερώθηκε η Αγία Τριάδα. Και στη δική μας βάπτιση κατέρχεται η Αγία Τριάδα. Το Βάπτισμα δεν είναι μια απλή κοινωνική εκδήλωση και υποχρέωση ούτε ένα κοσμικό γεγονός. Είναι το πρώτο βασικὸ Μυ-στήριο της Εκκλησίας μας και η σφραγίδα της πίστεώς μας

Ένα μέλος προστίθεται στο σώμα της Εκκλησίας. Ο νεοβαπτισμένος ονομάζεται νεοφώτιστος. Παίρνει φως, νόημα, νέα διάσταση η ζωή του. Η χαρά των πιστών είναι μεγάλη γιατί ένας άν-

θρωπος αφήνει το σκοτάδι και έρχεται στο φως. Αυτό το φως οφείλουμε να το διατηρούμε άσβεστο σ΄όλη μας την ζωή για να λάμπει «έμπροσθεν των ανθρώ-πων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς».

***************Στις 19 Φεβρουαρίου

εορτάζει η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία. Η Αγία ήταν ένα από τα μυρίπνοα άνθη του γένους μας, στον τυραννι-σμένο καιρό της τουρκικής σκλαβιάς, γράφει ο Κόντο-γλου. Η Οσία, παρά τις αντι-δράσεις των Τούρκων, οικο-δομεί μοναστήρια, διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νο-σηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεία δια τους παίδας των Αθηναίων, δια ν’ ανοίξει τους οφθαλμούς αυτών προς την παράδοσιν και την δόξαν των προγόνων των». Πρωτοστατεί σε όλα αυτά τα έργα η ηγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους πονεμένους σκλάβους με την προσευχή της. Ιδιαίτε-ρες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξι-σλαμισμό ή την αρπαγή των Τούρκων τις νέες Ελληνίδες. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξε-

πέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Εκτός από τα ντόπια κορίτσια που είχε στο μοναστήρι της , προστάτευε γυναίκες που έρχονταν στην Αθήνα από διάφορα μέρη της πατρίδας επειδή τις βασανίζανε οι Τούρκοι για να αρνηθούν την πίστη τους. Η αγία τις έπαιρνε, τις στερέ-ωνε στη πίστη τους και όταν το επέτρεπαν οι περιστάσεις τις έστελνε στον τόπο τους. Φτωχά και ορφανά κορίτσια βρήκανε προστασία και εργασία κοντά της. Όλα τα θυσίασε, πλούτη, ανάπαυ-ση, ζωή, για την πίστη των πατέρων της. Είκοσι μέρες μετά την κοίμησή της (1589) το λείψανό της ευωδίαζε. Με τέτοια άγια και πνευματι-κά αναστήματα παρηγορή-θηκε το σκλαβωμένο γένος μας αγαπητοί αναγνώστες και ποτέ, ποτέ δεν πρέπει να τα λησμονούμε.

***************Κατά την προσφιλή τακτι-

κή της στήλης, παραθέτουμε μερικές πνευματικές δρο-σοσταλίδες. Αυτή την φορά του γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτη: «Ποτέ σου μη ζήτησης αξιώματα. Ποτέ σου μη ζήτησης τιμές από τον κόσμο. Ποτέ σου μη ζή-τησης να ακουστεί το όνομά σου. Να ‘σαι πάντα αφανής,

άγνωστος στους πολλούς τόσο, ώστε, ει δυνατόν, να μη σε ξέρει κανένας. Και τότε θα σε ξέρει ο Θεός. Εάν ο Θεός θέλει να σε φανε-ρώσει, δεν ευθύνεσαι εσύ. Μόνο εσύ να μη φροντίζεις να φανείς ότι είσαι έτσι και έτσι, ότι τάχα δηλαδή έχεις αρετή, είσαι άξιος κ.λπ. Να ζεις με αφάνεια, σαν ξένος και παρεπίδημος, «ως ο αλ-λόγλωσσος εν ετερογλώσ-σοις εν γνώσει καθήμενος», όπως λέγει ο Άγιος Ιωάν-νης της Κλίμακος…. Και τέλος, να μη έχεις ποτέ, μα ποτέ σου μνησικακία, ούτε ακόμη με τον χειρότερό σου εχθρό. Αλλά αντίθετα να παρακαλείς τον Θεό να τους συγχωρήσει όλους». Και επίσης: «Ο Πνευματικός κατά το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως έχει τη δυ-νατότητα να κάνει οικονομία και συγκατάβαση μέσα στα όρια των Ιερών Κανόνων, δηλαδή μέχρι εκείνου του σημείου, που δεν θα βλάψει τον εξομολογούμενο. Διότι η οικονομία δεν γίνεται, για να επαναπαυθεί και να παραμείνει ο εξομολογούμε-νος στις πτώσεις του, αλλά για να παρακινηθεί να τις ξεπεράσει».

τύπος&ουσία

τοῦ Πρωτ/ρου Νεκταρίου Σαββίδη

TΟ γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης