ΣΚ

ΕΨ

ΟΥ

ΕΛ

ΕΥ

ΘΕΡ

Α

ΦΩΤΟ: ΠΟΛΥΣ ΠΕΣΛΙΚΑΣ

ED

ITOR

IAL

ΜΕ Τ

ΗΝ

ΕΛΕΝ

Η Ξ

ΕΝ

ΟΥ

Μου

είπ

ες ν

α κο

ιτάξ

ω.

Έτρ

ωγα

λαί

μαργ

α τα

ποπ

-κορ

ν μο

υ, ρ

ουφ

ούσα

μια

γου

λιά

κόκα

κόλ

α απ

ό κε

ίνη

που

είνα

ι μη

δέν

- έτ

σι δ

εν τ

η λέ

νε;

- κι

εσύ

με

σκού

ντηξ

ες ε

λαφ

ρά σ

το μ

πράτ

σο κ

αι μ

ου ε

ίπες

«κο

ίτα»

.

Γύρι

σα τ

ο βλ

έμμα

μου

και

την

είδ

α να

ισο

ρροπ

εί π

άνω

σε

ένα

σχοι

νί,

να π

ερπα

τά α

πό τ

η μι

α άκ

ρη

μέχρ

ι τη

ν άλ

λη,

φορ

ώντ

ας γ

υαλι

στερ

ό φ

ουστ

άνι κα

ι γυ

αλισ

τερό

κρα

γιόν

, το

κάθ

ε τη

ς βή

μα κ

αι τ

αλέν

το

που

της

χάρι

ζε τ

ην ισο

ρροπ

ία σ

αν δ

ώρο

, σα

ν χά

ρη.

«Για

κοί

τα»,

μου

είπ

ες ξ

ανά

ενθο

υσια

σμέν

ος κ

ι

εγώ

σου

χάι

δεψ

α το

χέρ

ι με

ευγ

νωμο

σύνη

που

με

γλίτω

σες.

Από

τα

σχοι

νιά

τα δ

ικά

μου.

Εκε

ίνα

που

τα

τέντ

ωνα

πρώ

τα ε

γώ κ

αι μ

ετά

τα π

ερπα

τούσ

α ακ

ούγο

ντας

του

ς χτ

ύπου

ς τη

ς κα

ρδιά

ς μο

υ να

βαρ

άνε

σαν

ταμπ

ούρλ

α, φ

οβόμ

ουνα

, δε

ν ξέ

ρω α

ν στ

ο έχ

ω ο

μολο

γήσε

ι πο

τέ,

μα η

αλή

θεια

είν

αι π

ως

έλεγ

α πω

ς τα

κατά

φερ

να μ

ε τις

ισορ

ροπί

ες,

αλλά

στη

ν πρ

αγμα

τικό

τητα

τις

φοβ

όμου

να.

Τις

είχα

δηλ

αδή

σαν

έγνο

ια,

σε μ

ένα

δεν

ήταν

χάρ

η, ή

ταν

χατίρι

που

μου

έκα

νε τ

ο σχ

οινί

να

μη μ

ε ρί

χνει

στο

κεν

ό, μ

πας

και μά

θω

επιτέλ

ους

πως

δεν

χρει

άζετ

αι ν

α ’ν

αι κ

άθε

φορ

ά η

βόλτ

α τε

ντω

μένη

για

να

αξίζ

ει.

Σου

έδω

σα έ

να π

οπ

κορν

στο

στό

μα,

το μ

άσησ

ες α

συνα

ίσθη

τα κ

αι ή

σουν

α ακ

όμα

προσ

ηλω

μένο

ς, μ

α εγ

ώ δ

εν ή

θελα

πια

άλλα

ακρ

οβατ

ικά,

δεν

είχ

α λό

γο,

δεν

ήταν

δικ

ής μ

ου ιστ

ορία

ς το

περ

ιεχό

μενο

, δα

νεικ

ά ακ

ροβα

τούσ

α

τόσα

χρό

νια,

γι’

αυτό

σου

λέω

να

’σαι

καλ

ά πο

υ με

γλί

τωσε

ς κα

ι μο

υ έμ

αθες

πω

ς η

ευλυ

γισί

α δε

ν κρ

ί-

νετα

ι απ

ό σχ

οινι

ά.

«Να

πάμε

μια

μέρ

α βό

λτα

με έ

να ά

σπρο

άλο

γο»,

σου

είπ

α με

τά.

Εσύ

- ξ

έρω

- π

ως

όλα

αυτά

τα

βρίσ

κεις

μπαν

άλ,

ρομα

ντικ

ά δη

λαδή

, ξε

περα

σμέν

α. Μ

α εγ

ώ τ

α έν

ιωθα

για

χαρ

ά να

με

φαν

τάζο

μαι σε

άσπ

ρο

άλογ

ο - να

όπω

ς εκ

είνο

στη

σκη

νή - κ

αι π

ίσω

να

με κ

ρατά

ς αγ

καλι

ά, έ

τσι δε

ν δε

ίχνο

υν σ

τις

ταιν

ίες;

έτσι

, έτ

σι μ

ου α

πάντ

ησες

μα

δεν

ταυτ

ίστη

κες,

δεν

με

πείρ

αξε,

τίπ

οτα

δεν

με π

είρα

ζε,

μου

έφτα

νε π

ου

μου

κρατ

ούσε

ς το

χέρ

ι κα

ι αυ

τό ή

ταν

αρκε

τό γ

ια ν

α αν

ατρέ

πω τ

η λο

γική

, δε

ν υπ

άρχε

ι λο

γική

, κλ

ουβί

είνα

ι η

λογι

κή,

πιο

αληθ

ινό

είνα

ι να

με

φαν

τάζο

μαι στ

α άλ

ογα.

Στο

διάλ

ειμμ

α έκ

ανες

τσι

γάρο

, εγ

ώ έ

μειν

α στ

η θέ

ση μ

ας,

παρα

τηρο

ύσα

τα π

αιδά

κια

που

αγω

νιού

σαν

να

δουν

τις

τίγ

ρεις

και

του

ς ελ

έφαν

τες,

ήτα

ν κα

ι έν

α, τ

ο οπ

οίο

παρα

καλο

ύσε

τη μ

αμά

του

να τ

ο αφ

ήσει

να

χαϊδ

έψει

την

προ

βοσκ

ίδα

και το

άλλ

ο ρω

τούσ

ε με

αγω

νία

αν η

τίγ

ρης

τρώ

ει μ

όνο

τα π

αιδι

ά ή

και το

υς

μεγά

λους

. Γύ

ρισε

ς τη

ν ώ

ρα π

ου σ

βήσα

νε τ

α φ

ώτα

και

μου

είπ

ες π

ως

έξω

κάν

ει ψ

ύχρα

, πω

ς κά

πνισ

ες

εκεί

πιο

κάτ

ω α

πό τ

α κλ

ουβι

ά, ό

που

μέσα

είχ

αν τ

α ζώ

α, π

ως

τα έ

βλεπ

ες ν

α τα

ετο

ιμάζ

ουν,

έτσ

ι μο

υ

είπε

ς. Κ

ι εγ

ώ μ

ετά

κοιτού

σα τ

ην τ

ίγρη

, κα

τάμα

τα ή

θελα

να

τη δ

ω,

σκεφ

τόμε

νη π

ως

όσο

κι α

ν γυ

ρνά

τον

κόσμ

ο, τ

ον γ

υρνά

μέσ

α σε

ένα

κλο

υβί,

τον

κοιτά

μέσα

από

σιδ

ερέν

ια τ

ετρά

γωνα

, κο

μματ

ιασμ

ένο

δηλα

δή.

«Δεν

θέλ

ω ν

α με

πας

που

θενά

», σ

ου ε

ίπα

έτσι

στο

ξεκ

άρφ

ωτο

, εσ

ύ με

κοί

ταξε

ς εν

οχλη

μένα

που

πάλι

πετ

ούσα

ατά

κες

χωρί

ς νό

ημα,

μα

εγώ

το

νόημ

α το

ήξε

ρα,

πως

δεν

λογα

ριάζ

οντα

ι γι

α με

τακί

-

νηση

τα

μέτρ

α πο

υ δι

ανύε

ις α

ν εί

σαι μέ

σα σ

το κ

λουβ

ί σο

υ. «

Θέλ

ω ν

α με

ίνω

εδώ

, να

με

κρατ

άς,

τώρα

που

ξέρω

πω

ς χω

ράω

παν

τού,

για

τί έ

μαθα

πω

ς να

τα

κάνω

επι

λογή

τα

τετρ

αγω

νικά

μου

». Η

τίγ

ρης

μούγ

κρισ

ε μι

α δύ

ο φ

ορές

και

ύστ

ερα

πήδη

ξε μ

έσα

από

έναν

κύκ

λο,

ο κό

σμος

χει

ροκρ

οτού

σε,

εγώ

τη

λυπό

μουν

α, ή

θελα

να

της

χαϊδ

έψω

το

κεφ

άλι,

«τρε

λάθη

κες,

θα

σε δ

αγκώ

σει»

, μο

υ εί

πες

θυμώ

μενα

,

«όχι

» σο

υ απ

άντη

σα,

«θα

κατα

λάβε

ι…»

και δε

ν εί

πες

τίπο

τα.

Στις

φω

τιές

εντ

υπω

σιάσ

τηκε

ς. «

Φοβ

ερό»

, εί

πες

ξανά

και

ξαν

ά κι

εγώ

συν

έχιζ

α να

μασ

ουλά

ω τ

α πο

π

κορν

χω

ρίς

να σ

υμμε

ρίζο

μαι το

ν εν

θουσ

ιασμ

ό σο

υ. Ή

θελα

να

σε ρ

ωτή

σω π

όσες

φορ

ές έ

παιξ

ες μ

ε τη

φω

τιά

και άλ

λες

πόσε

ς κά

ηκες

. Ή

θελα

να

σε ρ

ωτή

σω α

ν ήξ

ερες

από

στά

χτες

κι αν

σου

έμε

ινε

ποτέ

στο

στόμ

α εκ

είνη

η γ

εύση

του

ς πο

υ εί

ναι σα

ν σά

πιο

μήλο

. Μ

α απ

ό τη

ν άλ

λη,

δεν

ήμου

να κ

αι σ

ίγου

ρη

αν ή

θελα

να

μάθω

. Ό

πως

δεν

ήμου

να σ

ίγου

ρη α

ν ήθ

ελα

ποτέ

να

σου

το π

ω,

το π

όσο

καπν

ό ρο

ύφηξ

α

στα

χρόν

ια α

πό τ

α κα

μένα

μου

, μέ

χρι να

μάθ

ω ν

α ει

σπνέ

ω ο

ξυγό

νο.

Αυτ

ά πά

ει π

ια φ

ύγαν

ε σε

άλλ

α

βαγό

νια,

δεν

είμ

αι ε

κεί,

ούτε

κι εσ

ύ, τ

ο βλ

έπω

πω

ς βλ

έπει

ς τη

φω

τιά

σαν

ένα

παιχ

νίδι

, έτ

σι λ

έω κ

ι

εγώ

, μέ

χρι εκ

εί ν

α πα

ίξου

με,

γι’

αυτό

συν

αντη

θήκα

με,

για

να μ

άθου

με ν

α πα

ίζου

με μ

αζί,

να μ

άθου

με

δηλα

δή μ

αζί πω

ς οι

φλό

γες

είνα

ι κα

ι γι

α ζε

στασ

ιά.

«Τι ζω

ή ζο

υν κ

ι αυ

τοί»

, μο

υ εί

πες

στο

τέλο

ς. Κ

αι ε

ννοο

ύσες

πω

ς σο

υ ήτ

αν π

αράξ

ενο,

σχε

δόν

σαν

ξένο

, να

τρι

γυρν

ούν

με τ

α τρ

οχόσ

πιτα

και

να

ζουν

τις

ιστ

ορίε

ς το

υς π

άνω

στις

ρόδε

ς σε

μια

ατέ

λειω

τη

περι

πλάν

ηση.

Ήθε

λα ν

α σο

υ πω

πω

ς κι

εγώ

περ

ιπλα

νήθη

κα χ

ωρί

ς να

πάω

που

θενά

, μέ

σα μ

ου π

ερι-

πλαν

ιόμο

υνα

για

καιρ

ό, χ

ωρί

ς ρό

δες,

μα

τώρα

έμα

θα π

ως

όλα

είνα

ι γι

α να

τ’

αφήν

εις

να κ

υλού

ν, γ

ιατί

όλα

κυλο

ύν,

έτσι

φεύ

γουν

και

έρχ

οντα

ι, έτ

σι κ

ι εμ

είς,

λες

και

στα

πόδ

ια μ

ας έ

χουμ

ε μι

κρά,

αόρ

ατα

τροχ

άκια

. Δεν

σου

είπ

α, ό

μως

τίπο

τα.

Σε α

γκάλ

ιασα

και

είπ

α μό

νο α

υτό…

«Π

ώς

μου

ήρθε

να

σε φ

έρω

απόψ

ε στ

ο τσ

ίρκο

;».

Γέλα

σες,

με

φίλ

ησες

στο

μέτ

ωπο

, κο

ύνησ

ες τ

ο κε

φάλ

ι κα

ι συ

μφώ

νησε

ς πω

ς

«είν

αι,

ρε μ

ωρό

, κά

ποιε

ς φ

ορές

που

έχε

ις κ

άτι ιδ

έες…

».

ΥΓ.

po

stca

rdΟ

Σω

κρ

άτη

ς Σ

ωκ

ρά

του

ς φ

ωτο

γρα

φίζ

ει μ

ικρ

ές κ

αθ

ημ

ερ

ινές

στι

γμές

Η γ

ιορ

τή τ

ων

Ινδ

ου

ιστώ

ν σ

ε μ

ια γ

ειτ

ονι

ά τ

ης

Αθ

ήνα

ς

Ενο

πο

ιός

Πνο

ή

Η μ

ια έ

χει ω

ς ση

μείο

εκκ

ίνησ

ης τ

ο χο

ρό. Η

άλλ

η τη

ν ει

καστ

ική

δρα-

στηρ

ιότη

τα. Μ

ε κο

ινό

θεμα

τικό

όχη

μα τ

η λε

ιτου

ργία

της

ανα

πνοή

ς,

κατέ

ληξα

ν σε

μια

αξι

όλογ

η δη

μιου

ργικ

ή σύ

μπρα

ξη, μι

α ει

καστ

ική-

πα-

ραστ

ατικ

ή πρ

άξη

με μ

ορφ

ή vi

sual

art

per

form

ance

. Είν

αι η

χορ

ογρά

-φ

ος Ιω

άννα

Πάρ

αλη

και η

εικ

αστικό

ς Δαν

άη Σ

τράτ

ου, οι

οπο

ίες

δεν

είχα

ν πο

τέ σ

το π

αρελ

θόν

συνε

ργασ

τεί,

είχα

ν ω

στόσ

ο κο

ινό

τόπο

στη

ν κα

λλιτεχ

νική

του

ς δρ

άση,

τα

ζητή

ματα

που

αφ

ορού

ν στ

ον ά

νθρω

πο κ

αι

το π

εριβ

άλλο

ν. Η

παρ

αγω

γή τ

ης ο

μάδα

ς χο

ρού

Land

scap

e με

τίτλο

«Ι

nhal

e» π

αρου

σιάσ

τηκε

από

τις

29 Ο

κτω

βρίο

υ ώ

ς κα

ι τις

2 Ν

οεμβ

ρί-

ου σ

την

«Τεχ

νόπο

λη»

του

Δήμ

ου Α

θηνα

ίων,

στο

Γκά

ζι. Η

ικαν

ότητ

α τω

ν

εμπν

ευστ

ών

να κ

ινού

νται

με

άνεσ

η με

πει

ραμα

τισμ

ούς

σε ν

έες

μεθό

-δο

υς κ

αι μ

έσα

δημι

ούργ

ησε

ένα

εναλ

λακτ

ικό

θέαμ

α πο

υ έθ

ελξε

του

ς θε

ατές

. Η

Στρ

άτου

«σκ

αρφ

ίστη

κε»

δύο

δεξα

μενέ

ς, τ

η μί

α με

νερ

ό κα

ι τη

ν άλ

λη μ

ε χώ

μα, κα

ι ανά

μεσά

του

ς μι

α κά

θετη

γυά

λινη

επι

φάν

εια.

Εκε

ί, η

ερμη

νεύτ

ρια

Μαρ

κέλλ

α Μ

ανω

λιάδ

η εκ

τέλε

σε τ

η χο

ρογρ

αφία

τη

ς Π

άραλ

η, ε

νώ η

κίν

ησή

της

προβ

αλλό

ταν

«ζω

νταν

ά». Η

ιδέα

ήτα

ν το

ει

καστ

ικό

περι

βάλλ

ον τ

ης Σ

τράτ

ου, να

λει

τουρ

γεί ω

ς τό

πος

δράσ

ης τ

ης

Πάρ

αλη.

Στη

ν ου

σία,

η δ

ουλε

ιά τ

ης μ

ιας

«δίν

ει ζ

ωή»

στη

δου

λειά

της

άλ

λης,

σε

σημε

ίο π

ου ν

α μη

ν μπ

ορού

ν να

λει

τουρ

γήσο

υν π

αρά

μόνο

συ

μπλη

ρώνο

ντας

η μ

ια τ

ην ά

λλη.

OJ

με

τον

γιω

ργο

σα

ββ

ινιδ

η

ρόλα

βε –

ή μά

λλον

άντ

εξε-

να

ζήσε

ι μό

λις

28 χ

ρόνι

α,

ωστ

όσο

κατό

ρθω

σε ν

α επ

ιδρά

σει

καθο

ριστ

ικά

στη

βρε-

τανι

κή θ

εατρ

ική

σκην

ή. Η

Σάρ

α Κ

έιν

αυτο

κτόν

ησε

το

1999 έ

χοντ

ας γ

ράψ

ει π

έντε

έργ

α, α

πό τ

ο 1995, με

πρώ

-το

το

«Bla

sted

» κα

ι τελ

ευτα

ίο τ

ο «4

.48 Ψ

ύχω

ση»,

που

απο

τελε

ί και

τη

ν επ

όμεν

η πα

ραγω

γή τ

ης κ

υπρι

ακής

θεα

τρικ

ής ο

μάδα

ς Ver

sus.

To

θέα

τρο

της

Κέι

ν βρ

ίθει

από

σκη

νικέ

ς κα

ι γλ

ωσσ

ικές

ακρ

ότητ

ες

και κ

άθε

σκην

ή απ

οπνέ

ει τ

όση

σκλη

ρότη

τα π

ου π

ροκα

λεί α

σφυξ

ία.

Αυτ

ή η

ωμή

γρα

φή

την

έθεσ

ε στ

ο επ

ίκεν

τρο

έντο

νων

αντιπα

ραθέ

-σε

ων,

τάρ

αξε

συθέ

μελα

το

αγγλ

ικό

θεατ

ρικό

κατ

εστη

μένο

, αλλ

ά κα

ι πρ

όλαβ

ε να

την

καθ

ιερώ

σει ω

ς ορ

αματ

ίστρ

ια του

θεά

τρου

. Έ

γραφ

ε έτ

σι γ

ιατί ή

θελε

να

αναδ

είξε

ι τη

βία

, ω

ς το

πιο

κρί

σιμο

πρό

βλημ

α τη

ς αν

θρω

πότη

τας,

που

ενυ

πάρχ

ει μ

έσα

στην

καθ

ημερ

ινότ

ητά

μας.

Η ίδ

ια δ

εν έ

βλεπ

ε το

θέα

τρο

ως

ψυχ

αγω

γία

ή αφ

ορμή

για

νυχ

τερι

νή

έξοδ

ο, α

λλά

ως

δρώ

μενο

που

πρέ

πει ν

α ερ

εθίζ

ει σ

υναι

σθήμ

ατα

και

μυαλ

ό. Μ

άλισ

τα, έλ

εγε

πως

έπρε

πε ν

α εί

ναι ό

πως

το π

οδόσ

φαι

ρο,

με τ

η συ

ναισ

θημα

τικά

έντ

ονη

συμμ

ετοχ

ή το

υ κο

ινού

, τις

αναλ

ύσει

ς στ

ις κ

ερκί

δες,

τη

συγκ

ίνησ

η. «

Δεν

είν

αι ό

μως…

».

Το «

4.4

8 Ψ

ύχω

ση»

κατα

θέτε

ι στ

ο έπ

ακρο

ν τη

ν αγ

ωνί

α τη

ς, π

ου

συμπ

υκνώ

νετα

ι με

ποιη

τικό

τρό

πο ξ

επερ

νώντ

ας τ

ην α

υτοβ

ιογρ

αφία

κα

ι το

ποιη

τικό

δρά

μα. Τη

ν τρ

ίτη

παρα

γωγή

του

Ver

sus

σκην

οθετ

εί

η Ελλ

άδα

Ευα

γγέλ

ου κ

αι π

ρωτα

γωνι

στού

ν οι

Νού

λα Θ

εοφ

υλάκ

του,

Μ

αρίν

α Μ

ανδρ

ή, Μ

αρίν

ος Α

νωγυ

ριάτ

ης,

Γιάν

νος

Ιωάν

νου

και Γι

ο-λά

ντα

Χρισ

τοδο

ύλου

.

«4.4

8 Ψ

ύχω

ση»

, Θέα

τρο

Ver

sus,

Θέα

τρο

Ένα

Λεμ

εσού

, από

26

Νοε

μβρί

-ου

μέχ

ρι 7

Δεκ

εμβρί

ου,

96

45

83

99

ΠΚά

θα

ρσ

η δ

ιά τ

ης

βία

ς

τα 1

00 χ

ρόνι

α απ

ό τη

δημ

οσίε

υση

του

Φου

τουρ

ιστικο

ύ Μ

ανιφ

έστο

υ,

από

τον

Filip

po T

omm

aso

Mar

inet

ti, ε

ίναι

αφ

ιε-

ρωμέ

νη η

πρώ

τη θ

εματ

ική

έκθε

ση π

ου

εγκα

ινία

σε π

ριν

λίγε

ς ημ

έρες

το

Κέν

τρο

Pom

pido

u

στο

Παρ

ίσι.

Ήτα

ν Φ

εβρο

υάρι

ος τ

ου 1

909,

όταν

το

μανι

φέσ

το π

ου δ

ημοσ

ίευσ

ε η

«Le

Figa

ro»,

γεν

νού-

σε τ

ην «

εκρη

κτικ

ή πρ

ωτο

πορί

α» τ

ου φ

ουτο

υρισ

μού.

Η έ

κθεσ

η επ

ιχει

ρεί να

δώ

σει το

στίγμ

α τη

ς πρ

ώτη

ς

πρω

τοπο

ρίας

του

20ού

αιώ

να,

η οπ

οία

εμπν

εύστ

η-

κε α

πό τ

ην τ

εχνο

λογι

κή π

ρόοδ

ο, τ

ην ε

νέργ

εια

των

μαζώ

ν κα

ι του

ς φ

ρενή

ρεις

ρυθ

μούς

τω

ν σύ

γχρο

νων

μητρ

οπόλ

εων.

Ωστ

όσο,

δεν

πρό

κειται

για

μια

ανα

δρομ

ή σε

όλη

την

ιστο

ρία

του

κινή

ματο

ς, α

λλά

για

μια

συγκ

εκρι

μένη

στιγ

μή τ

ου:

την

πρώ

τη έ

κθεσ

η τω

ν φ

ουτο

υρισ

τών

στο

Παρ

ίσι,

το Φ

εβρο

υάρι

ο το

υ 1912. Έ

χει ο

ργαν

ω-

θεί γύ

ρω α

πό τ

ην α

νασύ

στασ

η τη

ς ισ

τορι

κής

αυτή

ς

έκθε

σης,

προ

κειμ

ένου

να

φω

τιστ

ούν

οι σ

χέσε

ις τ

ων

φου

τουρ

ιστώ

ν με

του

ς κυ

βιστ

ές. Π

αράλ

ληλα

, επ

ανε-

ξετά

ζοντ

αι ο

ι αλυ

σιδω

τές

επιδ

ράσε

ις σ

ε χώ

ρες

όπω

ς

η Ρω

σία,

όπ

ου γε

ννήθ

ηκε

ο κυ

βοφ

ουτο

υρισ

μός,

αλλά

και

η Β

ρετα

νία,

όπο

υ συ

γκρο

τήθη

κε τ

ο γκ

ρουπ

των

βορτ

ισισ

τών.

Η έ

κθεσ

η επ

ιχει

ρεί ν

α εξ

ετάσ

ει μ

ια

σκοτ

εινή

περ

ίοδο

του

μον

τερν

ισμο

ύ: α

υτήν

τω

ν αλ

λη-

λεπι

δράσ

εων

μετα

ξύ φ

ουτο

υρισ

μού

και κ

υβισ

μού.

Δίν

ει μ

ια σ

πάνι

α ευ

καιρ

ία σ

το κ

οινό

να

απολ

αύσε

ι

συγκ

εντρ

ωμέ

να

σχεδ

όν

όλα

τα

αρισ

τουρ

γήμα

τα

του

σημα

ντικ

ότερ

ου ε

κπρο

σώπο

υ το

υ κι

νήμα

τος,

του

Um

bert

o B

occi

oni.

Εκτ

ίθεν

ται

επίσ

ης

έργα

των

πρω

τοπό

ρων

φου

τουρ

ιστώ

ν C

arlo

Car

rà,

Gin

o

Sev

erin

i κα

ι Lu

igi

Rus

solo

, αλ

λά κ

αι τ

ων

Pab

lo

Pic

asso

, K

asim

ir

Mal

évitch

, Fr

anci

s Pic

abia

,

Fern

and

Lége

r κ.

ά.

«Le

Futu

rism

e à

Par

is –

une

ava

nt-g

arde

exp

losi

ve»,

Πα-

ρίσι,

Κέν

τρο

Pom

pido

u, 1

5 O

κτω

βρίο

υ-26 Ιαν

ουαρ

ίου.

Σ

το π

λαίσ

ιο τ

ης έ

κθεσ

ης μ

ε θέ

μα «

thea

nysp

acew

hate

ver»

που

εγκ

αινι

άστη

κε

στις

24 Ο

κτω

βρίο

υ, τ

ο Μ

ουσε

ίο S

olom

on R

. G

ugge

nhei

m τ

ης Ν

έας

Υόρ

κης

δίνε

ι τη

ν ευ

καιρ

ία σ

τους

επι

σκέπ

τες,

να

«κλε

ίσου

ν» μ

ια δ

ιανυ

κτέρ

ευση

στο

«R

evol

ving

Hot

el R

oom

» (Π

ερισ

τρεφ

όμεν

ο Δω

μάτιο

Ξεν

οδοχ

είου

). Ε

ίναι

η ε

γκα-

τάστ

αση

του

Γερμ

ανού

καλ

λιτέ

χνη

Car

sten

Höl

ler, ο

οπο

ίος

δημι

ούργ

ησε

ένα

δωμά

τιο

ξενο

δοχε

ίου

μέσα

στο

μου

σείο

και

μάλ

ιστα

πλή

ρως

λειτου

ργικ

ό κα

ι πλ

ήρες

υπη

ρεσι

ών,

με

σκο

πό ν

α φ

ιλοξ

ενεί

τον

κόσ

μο. Το

έργ

ο απ

οτελ

είτα

ι από

τρί

α κυ

κλικ

ά γυ

άλιν

α επ

ίπεδ

α,

που

περι

στρέ

φον

ται

στερ

εωμέ

να σ

ε έν

α τέ

ταρτ

ο, π

ου ε

πίση

ς στ

ριφ

ογυρ

ίζει

. Εκτ

ός α

πό

τις

ανέσ

εις

και

το π

ρονό

μιο

της

διαν

υκτέ

ρευσ

ης σ

ε έν

α απ

ό τα

δια

σημό

τερα

μου

σεία

το

υ κό

σμου

, αν

«κλ

είνα

τε»

το δ

ωμά

τιο

(επί

πλη

ρωμή

ς φ

υσικ

ά),

θα ε

ίχατ

ε πρ

όσβα

ση σ

την

έκθε

ση «

thea

nysp

acew

hate

ver»

, σε

ώρε

ς πο

υ το

μου

σείο

είν

αι κ

λεισ

τό γ

ια τ

ους

«κοι

νούς

θν

ητού

ς». Β

έβαι

α, τ

ις ώ

ρες

που

είνα

ι ανο

ιχτό

, το

δω

μάτιο

είνα

ι σε

κοιν

ή θέ

α. Ω

στόσ

ο, μ

ην

κάνε

τε…

όνε

ιρα.

Όλε

ς οι

δια

νυκτ

ερεύ

σεις

, απ

ό τις

25 Ο

κτω

βρίο

υ μέ

χρι κ

αι τ

ις 6

Ιανο

υαρί

-ου

που

δίν

εται

η ε

υκαι

ρία,

είν

αι ή

δη «

κλει

στές

»… Τ

ην έ

κθεσ

η, π

ου π

ήρε

τον

τίτλ

ο τη

ς απ

ό το

ν κι

νημα

τογρ

αφικ

ό όρ

ο το

υ Γά

λλου

φιλ

οσόφ

ου G

illes

Del

euze

«an

y-sp

ace-

wha

teve

r»,

επιμ

ελεί

ται η

Nan

cy S

pect

or κ

αι π

αρου

σιάζ

οντα

ι εγκ

ατασ

τάσε

ις δ

έκα

καλλ

ιτεχ

νών

(Ang

ela

Bul

loch

, Mau

rizio

Cat

tela

n, L

iam

Gill

ick

κ.ά.

) που

χρη

σιμο

ποιο

ύν το

χώρο

σε

αλλη

λεπί

δρα-

ση μ

ε το

υς θ

εατέ

ς κα

ι τα

υπόλ

οιπα

έργ

α.

«The

anys

pace

wha

teve

r», Μ

ουσεί

ο G

ugge

nhei

m Ν

έας

Υόρ

κης,

24 Ο

κτω

βρίο

υ- 7

Ιαν

ουαρ

ίου

Θα

δια

νυ

ΚτΕ

ρΕ

υα

τΕ σ

το Μ

ου

σΕ

ιο G

uG

Ge

nh

eim

;

Η ε

κρ

ηκ

τικ

ή π

ρω

τοπ

ορ

ία

UM

BER

TO B

OC

CIO

NI, S

TATI

D’A

NIM

O Q

UELL

I C

HE V

AN

NO

(STU

DIO

), 1

911

Σ

Cir

cus

Περ

ιπλα

νώμε

νες

ζωές

που

αλλ

άζου

ν κo

στού

μια

και μ

ένου

ν σε

συρ

όμεν

α βα

γόνι

α π

αρέα

με

ζώα

στα

κλου

βιά

και θ

λιμ-

μένο

υς κ

λόου

ν. Τ

ι κρύ

βει α

υτός

ο γ

οητε

υτικ

ός κ

όσμο

ς το

υ τσ

ίρκο

υ; Α

πό

το 1

8ο α

ιώνα

μέχ

ρι σ

ήμερ

α υπ

άρχε

ι αυτ

ή η

περ

ιπλα

νώμε

νη ζ

ωή

καλλ

ιτεχ

νών

που

στή

νουν

μια

τέν

τα

και κ

άτω

απ

ό αυ

τήν

γράφ

ουν

τις

δικέ

ς το

υς κ

αθημ

εριν

ές

ιστο

ρίες

, επ

ιζητ

ώντ

ας τ

ο χε

ιροκ

ρότη

μα μ

έσα

από

ακρο

βα-

τικά

νού

μερα

και

ζω

ές π

ου α

κροβ

ατού

ν.Ο

Χαρ

άλαμ

πος

Αρι

στοτ

έλου

ς π

αίρν

ει σ

ημει

ώσε

ις κ

αι ο

Π

όλυς

Πεσ

λίκα

ς φ

ωτο

γραφ

ίζει

. Οι δ

ύο τ

ους

περ

νούν

μια

μέ

ρα σ

το τ

σίρκ

ο κα

ι μαζ

ί ψάχ

νουν

τη

γοητ

εία

του

σ’ έ

να

υστε

ρόγρ

αφο.

Φτά

νοντ

ας σ

τη Λ

εμεσ

ό, π

ριν

ακόμ

η ακ

ολου

θήσω

την

έξο

δο α

πό τ

ον α

υτοκ

ινητ

όδρο

μο γ

ια τ

ο

χώρο

που

κατ

έλυσ

ε το

τσίρ

κο,

διέ

κρι

να τ

ην ά

σπρ

η τέ

ντα

να ο

ρθώ

νετα

ι στο

ν ου

ρανό

με

τις

πολύ

χρω

μες

σημ

αίες

να

κυμ

ατίζ

ουν

στη

ν ορ

οφή

της.

Αργ

ότερ

α μά

θαιν

α πω

ς η

ιστο

ρία

της

ξεκιν

ά απ

ό το

1840 ό

ταν

ο ιπ

πέας

Tho

mas

Coo

ke

επισ

τρέφ

οντα

ς απ

ό τι

ς Η

ΠΑ

στη

ν Α

γγλί

α

έφερ

ε μα

ζί τ

ου τ

ην κ

αινο

τομί

α τη

ς με

τακιν

ούμε

νης

τέντ

ας. Το

τσίρ

κο

γινό

ταν

πια

περι

οδεύ

ον.

Δίπ

λα, σε

μια

παρά

ξενη

συν

ύπαρ

ξη, κατ

αλαμ

βάν

οντα

ς το

ν ίδ

ιο ό

γκο

στο

ν ορ

ίζον

τα, στε

κότ

αν

αυστη

ρός

και

επι

βλη

τικός

, σχε

δόν

σκοτ

εινό

ς έν

ας π

ελώ

ριος

ναό

ς. Έ

φτα

σα

νωρί

τερα

από

την

προκ

αθορ

ισμέ

νη ώ

ρα τ

ου ρ

αντε

βού

μου

με

τον

Πόλ

υ, π

ου σ

υμπλ

ήρω

νε τ

ην ο

μάδα

. Α

ρκετ

ός

κόσ

μος

πηγα

ινοε

ρχότ

αν α

γορά

ζοντ

ας ε

ισιτ

ήρια

για

τις

δύο

βρα

δινέ

ς πα

ραστά

σει

ς. Α

πένα

ντι

από

τα τ

αμεί

α, σ

ε συσ

τοιχ

ία, μι

α σει

ρά α

πό α

υτοκ

ίνητ

α με

ξέν

ες π

ινακ

ίδες

εγγ

ραφ

ής μ

ου κ

ί-

νησαν

την

περ

ιέργ

εια.

Aνή

καν

προ

φαν

ώς

στο

τσίρ

κο,

τα

πιο

πολλ

ά ιτ

αλικ

ά με

χαρ

αγμέ

να σ

τις

πινα

κίδ

ες α

ρχικ

ά πό

λεω

ν όπ

ως

Βερ

όνα

ή Π

αλέρ

μο. Σ

το π

λάι και

περ

ιμετ

ρικά

του

χώρο

υ η

μετα

λλικ

ή πρ

όχει

ρη π

ερίφ

ραξη

κρα

τούσ

ε μα

κρι

ά το

υς α

νεπι

θύμη

τους

επι

σκέπ

τες.

Πλη

σία

σα

όσο

μπορ

ούσα.

Ηρε

μία,

καμ

ιά φ

ωνή

. Μ

όνο

δυο

φύλ

ακες

έκοβ

αν β

όλτε

ς αρ

γά κ

αι ν

ωχε

λικά

και

μια

γυν

αίκα

έφτι

αχνε

ποπ

κορ

ν κάτ

ω α

πό μ

ια ο

μπρέ

λα σ

την

είσοδ

ο τη

ς τέ

ντας

. Θ

α ήτ

αν

μάλλ

ον ώ

ρα ξ

εκού

ρασης

. Θ

α χρ

ειάζ

εται

δίχ

ως

άλλο

σκεφ

τόμο

υν, αν

αλογ

ιζόμ

ενος

πω

ς στο

υπόλ

οιπο

της

βρα

διάς

οι πρ

ωτα

γωνι

στέ

ς θα

πρέ

πει να

αιω

ρούν

ται στο

κεν

ό, ν

α αψ

ηφού

ν τη

βαρ

ύτητ

α και

τόσ

α άλ

λα. Κ

αι έ

τσι ήτ

αν, μο

υ επ

ιβεβ

αίω

νε λ

ίγο

μετά

ο υ

πεύθ

υνος

στη

ν εί

σοδ

ο.

Τη σ

κέψ

η μο

υ δι

έκοψ

ε έν

α αυ

τοκίν

ητο

που

πέρα

σε

σχε

δόν

δίπλ

α μο

υ σηκ

ώνο

ντας

ένα

σύν

-

νεφ

ο σκόν

ης, το

οπο

ίο κ

όντε

ψε

να μ

ε πν

ίξει

, γι

α να

πάρ

ει τ

η θέ

ση

του

στη

συσ

τοιχ

ία. Είχ

ε

στη

ν ορ

οφή

δύο

μεγ

άφω

να σ

αν χ

ωνι

ά και

στι

ς δύ

ο πλ

ευρέ

ς αφ

ίσες

που

απε

ικόν

ιζαν

στι

γμές

από

την

παρά

στα

ση.

Θα

είχε

δια

λαλή

σει

τα

νέα

για

τον

ερχο

μό τ

ου τ

σίρ

κου

σε

όλη

την

πόλη

.

Ξύπ

νησε

μέσα

μου

την

ανάμ

νηση

παρό

μοιω

ν, μ

άλλο

ν πι

ο σκου

ριασ

μένω

ν αυ

τοκιν

ήτω

ν πο

υ

ασθμ

αίνο

ντας

ανά

γγελ

λαν

στη

ν επ

αρχί

α τη

ν άφ

ιξη

των

πρώ

των

περι

οδευ

όντω

ν θι

άσω

ν, μ

ιας

άλλη

ς επ

οχής

ξεμ

ακρυ

σμέ

νης.

Ο υ

πεύθ

υνος

πολ

ύ ευ

γενι

κά

μας

επέτ

ρεψ

ε τη

ν εί

σοδ

ο στο

θαυμ

αστό

κόσ

μο τ

ου τ

σίρ

κου

δύο

ώρε

ς πρ

ιν τ

ην έ

ναρξ

η τη

ς πα

ράστα

σης

. Π

ίσω

από

τις

βαρ

ι-

ές κ

ουρτ

ίνες

τω

ν πα

ρασκην

ίων

μια

ολόκ

ληρη

πολ

ιτεί

α θα

ξεδ

ιπλω

νότα

ν.

Φτά

νοντ

ας σ

τη Λ

εμεσ

ό, π

ριν

ακόμ

η ακ

ολου

θήσω

την

έξο

δο α

πό τ

ον α

υτοκ

ινητ

όδρο

μο γ

ια τ

ο

χώρο

που

κατ

έλυσ

ε το

τσίρ

κο,

διέ

κρι

να τ

ην ά

σπρ

η τέ

ντα

να ο

ρθώ

νετα

ι στο

ν ου

ρανό

με

τις

πολύ

χρω

μες

σημ

αίες

να

κυμ

ατίζ

ουν

στη

ν ορ

οφή

της.

Αργ

ότερ

α μά

θαιν

α πω

ς η

ιστο

ρία

της

ξεκιν

ά απ

ό το

1840 ό

ταν

ο ιπ

πέας

Tho

mas

Coo

ke

επισ

τρέφ

οντα

ς απ

ό τι

ς Η

ΠΑ

στη

ν Α

γγλί

α

έφερ

ε μα

ζί τ

ου τ

ην κ

αινο

τομί

α τη

ς με

τακιν

ούμε

νης

τέντ

ας. Το

τσίρ

κο

γινό

ταν

πια

περι

οδεύ

ον.

Δίπ

λα, σε

μια

παρά

ξενη

συν

ύπαρ

ξη, κατ

αλαμ

βάν

οντα

ς το

ν ίδ

ιο ό

γκο

στο

ν ορ

ίζον

τα, στε

κότ

αν

αυστη

ρός

και

επι

βλη

τικός

, σχε

δόν

σκοτ

εινό

ς έν

ας π

ελώ

ριος

ναό

ς. Έ

φτα

σα

νωρί

τερα

από

την

προκ

αθορ

ισμέ

νη ώ

ρα τ

ου ρ

αντε

βού

μου

με

τον

Πόλ

υ, π

ου σ

υμπλ

ήρω

νε τ

ην ο

μάδα

. Α

ρκετ

ός

κόσ

μος

πηγα

ινοε

ρχότ

αν α

γορά

ζοντ

ας ε

ισιτ

ήρια

για

τις

δύο

βρα

δινέ

ς πα

ραστά

σει

ς. Α

πένα

ντι

από

τα τ

αμεί

α, σ

ε συσ

τοιχ

ία, μι

α σει

ρά α

πό α

υτοκ

ίνητ

α με

ξέν

ες π

ινακ

ίδες

εγγ

ραφ

ής μ

ου κ

ί-

νησαν

την

περ

ιέργ

εια.

Aνή

καν

προ

φαν

ώς

στο

τσίρ

κο,

τα

πιο

πολλ

ά ιτ

αλικ

ά με

χαρ

αγμέ

να σ

τις

πινα

κίδ

ες α

ρχικ

ά πό

λεω

ν όπ

ως

Βερ

όνα

ή Π

αλέρ

μο. Σ

το π

λάι και

περ

ιμετ

ρικά

του

χώρο

υ η

μετα

λλικ

ή πρ

όχει

ρη π

ερίφ

ραξη

κρα

τούσ

ε μα

κρι

ά το

υς α

νεπι

θύμη

τους

επι

σκέπ

τες.

Πλη

σία

σα

όσο

μπορ

ούσα.

Ηρε

μία,

καμ

ιά φ

ωνή

. Μ

όνο

δυο

φύλ

ακες

έκοβ

αν β

όλτε

ς αρ

γά κ

αι ν

ωχε

λικά

και

μια

γυν

αίκα

έφτι

αχνε

ποπ

κορ

ν κάτ

ω α

πό μ

ια ο

μπρέ

λα σ

την

είσοδ

ο τη

ς τέ

ντας

. Θ

α ήτ

αν

μάλλ

ον ώ

ρα ξ

εκού

ρασης

. Θ

α χρ

ειάζ

εται

δίχ

ως

άλλο

σκεφ

τόμο

υν, αν

αλογ

ιζόμ

ενος

πω

ς στο

υπόλ

οιπο

της

βρα

διάς

οι πρ

ωτα

γωνι

στέ

ς θα

πρέ

πει να

αιω

ρούν

ται στο

κεν

ό, ν

α αψ

ηφού

ν τη

βαρ

ύτητ

α και

τόσ

α άλ

λα. Κ

αι έ

τσι ήτ

αν, μο

υ επ

ιβεβ

αίω

νε λ

ίγο

μετά

ο υ

πεύθ

υνος

στη

ν εί

σοδ

ο.

Τη σ

κέψ

η μο

υ δι

έκοψ

ε έν

α αυ

τοκίν

ητο

που

πέρα

σε

σχε

δόν

δίπλ

α μο

υ σηκ

ώνο

ντας

ένα

σύν

-

νεφ

ο σκόν

ης, το

οπο

ίο κ

όντε

ψε

να μ

ε πν

ίξει

, γι

α να

πάρ

ει τ

η θέ

ση

του

στη

συσ

τοιχ

ία. Είχ

ε

στη

ν ορ

οφή

δύο

μεγ

άφω

να σ

αν χ

ωνι

ά και

στι

ς δύ

ο πλ

ευρέ

ς αφ

ίσες

που

απε

ικόν

ιζαν

στι

γμές

από

την

παρά

στα

ση.

Θα

είχε

δια

λαλή

σει

τα

νέα

για

τον

ερχο

μό τ

ου τ

σίρ

κου

σε

όλη

την

πόλη

.

Ξύπ

νησε

μέσα

μου

την

ανάμ

νηση

παρό

μοιω

ν, μ

άλλο

ν πι

ο σκου

ριασ

μένω

ν αυ

τοκιν

ήτω

ν πο

υ

ασθμ

αίνο

ντας

ανά

γγελ

λαν

στη

ν επ

αρχί

α τη

ν άφ

ιξη

των

πρώ

των

περι

οδευ

όντω

ν θι

άσω

ν, μ

ιας

άλλη

ς επ

οχής

ξεμ

ακρυ

σμέ

νης.

Ο υ

πεύθ

υνος

πολ

ύ ευ

γενι

κά

μας

επέτ

ρεψ

ε τη

ν εί

σοδ

ο στο

θαυμ

αστό

κόσ

μο τ

ου τ

σίρ

κου

δύο

ώρε

ς πρ

ιν τ

ην έ

ναρξ

η τη

ς πα

ράστα

σης

. Π

ίσω

από

τις

βαρ

ι-

ές κ

ουρτ

ίνες

τω

ν πα

ρασκην

ίων

μια

ολόκ

ληρη

πολ

ιτεί

α θα

ξεδ

ιπλω

νότα

ν.

Ανά

μεσα

στα

βαγ

όνια

Προ

σπερ

άσαμ

ε τη

ν κε

ντρι

κή ε

ίσοδ

ο πο

υ οδ

ηγού

σε σ

την

αρέν

α κα

ι κατ

ευθυ

νθήκ

αμε

από

το

πλάι

της

τέν

τας

στο

στάβ

λο μ

ε τα

άλο

γα. Έ

νας

μακρ

ύς δ

ιάδρ

ομος

τον

χώ

ριζε

στα

δύο

. Π

ερπα

-

τήσα

με δ

ειλά

προ

ς το

εσω

τερι

κό. Δεξ

ιά κ

αι α

ριστ

ερά

σε μ

ικρά

δια

μερί

σματ

α ολ

όλευ

κα α

ραβι

κά

άλογ

α χλ

ιμίν

τριζ

αν α

νυπό

μονα

. Θ

α ξέ

ρουν

πω

ς πλ

ησιά

ζει η

ώρα

της

παρ

άστα

σης

σκεφ

τόμο

υν

καθώ

ς δι

έσχι

ζα το

διά

δρομ

ο μέ

σα σ

ε έν

α σύ

ννεφ

ο απ

ό μύ

γες.

Στο

τέρ

μα β

ρίσκ

οντα

ν δύ

ο

καμή

λες.

Σκέ

φτη

κα τ

ην έ

ρημο

. Π

άντα

με

γοήτ

ευε

με τ

ις ισ

τορί

ες τ

ης. Δ

ύο τ

ρεις

στα

βλίτες

βούρ

τσιζ

αν τ

α ζώ

α σφ

υρίζ

οντα

ς άγ

νωστ

ους

σκοπ

ούς.

Τα

πειρ

άγμα

τα μ

εταξ

ύ το

υς έ

δινα

ν κα

ι

έπαι

ρναν

. Στ

ην α

ρχή

ξαφ

νιάσ

τηκα

ν μπ

ροστ

ά στ

η θέ

α τω

ν δύ

ο «ε

ισβο

λέω

ν», γρ

ήγορ

α όμ

ως

βρέθ

ηκαν

να

ποζά

ρουν

μαζ

ί με

τα ά

λογα

για

το

φακ

ό το

υ Π

όλυ.

Από

τη

στιγ

μή τ

ου π

ρώτο

υ κλ

ικ

και μ

ετά

δεν

αντα

λλάξ

αμε

και π

ολλέ

ς κο

υβέν

τες.

Πολ

λές

φορ

ές τ

ον έ

ψαχ

να μ

έσα

στα

βαγό

νια

ή στ

ο ημ

ίφω

ς τω

ν πα

ρασκ

ηνίω

ν χω

ρίς

τύχη

. Ή

ταν

αυτό

ς κα

ι οι ε

ικόν

ες π

ου π

ερνο

ύσαν

μέσ

α

από

το τ

εχνη

τό τ

ου μ

άτι.

Βγή

καμε

από

το

στάβ

λο. Απέ

ναντ

ί μας

στο

δικ

ό το

υς π

εριφ

ραγμ

ένο

χώρο

μισ

ή ντ

ουζί

να λ

άμα

από

το μ

ακρι

νό Π

ερού

έβο

σκαν

αμέ

ριμν

α χω

ρίς

να ε

νοχλ

ούντ

αι α

πό

την

παρο

υσία

μας

. Π

αραδ

ίπλα

δύο

καμ

ηλοπ

αρδά

λεις

, τα

ψηλ

ότερ

α ζώ

α στ

η γη

. Η

μια

έγε

ιρε

το

μακρ

ύ λα

ιμό

της

πάνω

από

το

σιδε

ρένι

ο κι

γκλί

δωμα

και

έφ

ερε

τη μ

ούρη

της

μια

ανά

σα α

πό τ

η

δική

μου

. Είχ

ε μι

α ασ

τεία

έκφ

ραση

, αν

θρώ

πινη

, ήμ

ουν

σίγο

υρος

πω

ς κά

που

την

είχα

ξαν

αδεί

.

Γέλα

σα μ

ε τα

καμ

ώμα

τά τ

ης. Ο

διπ

λανό

ς μα

ς απ

ό τη

ν άλ

λη δ

εν ή

ταν

και τ

όσο

αστε

ίος.

Μάλ

λον

δέος

προ

καλο

ύσε

με τ

ο πε

λώρι

ο βα

ρύ σ

ώμα

του

και

το

διπλ

ό κέ

ρατο

στο

ρύγ

χος

του.

Ένα

ς ρι

-

νόκε

ρος.

Ότα

ν πλ

ησία

σα α

ρκετ

ά κο

ντά

μπόρ

εσα

να δ

ω κ

αθαρ

ότερ

α τα

γεμ

άτα

χαρα

κιές

κέρ

ατά

του.

Σκε

φτό

μουν

αν

πρόδ

ιδαν

την

ηλι

κία

του

ή τις

μάχε

ς πο

υ έδ

ωσε

για

επι

βίω

ση π

ριν

κατα

λή-

ξει ε

δώ σ

ε αυ

τό τ

ο κλ

ουβί

. Π

ροχω

ρήσα

με β

αθύτ

ερα

ανάμ

εσα

σε β

αγόν

ια κ

αι υ

παίθ

ρια

κλου

βιά.

Οι τ

ίγρε

ις δ

εν π

ολυσ

κοτίστ

ηκαν

με

την

παρο

υσία

μας

. Π

αρά

μόνο

απο

λάμβ

αναν

ράθ

υμα

τον

ήλιο

. Στ

ο τέ

ρμα

κάτω

από

ένα

μετ

αλλι

κό υ

πόστ

εγο

βρίσ

κοντ

αν τ

ρεις

ελέ

φαν

τες.

Στη

θέα

του

ς

ένα

απρο

σδιό

ριστ

ο συ

ναίσ

θημα

με

κατέ

κλυσ

ε. Α

λυσο

δεμέ

νοι α

πό τ

ο μπ

ροστ

ινό

πόδι

λικ

νίζο

νταν

κουν

ώντ

ας π

έρα

δώθε

τις

προ

βοσκ

ίδες

του

ς με

άψ

ογο

συγχ

ρονι

σμό

σε έ

να σ

ιωπη

λό, άη

χο σ

κο-

πό. Δεν

μπό

ρεσα

να

τον

φαν

ταστ

ώ α

λλά

σκέφ

τηκα

θα

είνα

ι ο ίδ

ιος

που

στο

ρυθμ

ό το

υ ψ

υχαγ

ω-

γούν

ται ο

ι άνθ

ρωπο

ι. Π

ροχώ

ρησα

μου

διασ

μένο

ς.

Ίνγκ

ριτ

και

Μπρ

άιαν

Ένα

κορ

ίτσι

με

προσ

πέρα

σε μ

ε σκ

υφτό

κεφ

άλι

και έ

στρι

ψε

στη

γωνι

ά. Λ

ίγο

μετά

ένα

άλλ

ο. Τ

η

σταμ

άτησ

α ευ

γενι

κά. Ή

ταν

βιασ

τική

έπρ

επε

να ε

τοιμ

αστε

ί για

την

παρ

άστα

ση. Τη

ν έλ

εγαν

Σάντ

υ, γ

εννή

θηκε

στη

ν Ιτ

αλία

και

από

δέκ

α

χρόν

ων

εργά

ζετα

ι στο

τσί

ρκο.

Είν

αι α

κροβ

άτισ

-

σα. Π

ίσω

πρό

βαλε

η Ί

νγκρ

ιτ μ

ε κό

κκιν

α μά

γου-

λα τ

ο ίδ

ιο β

ιαστ

ική.

Γεν

νήθη

κε σ

το τ

σίρκ

ο κα

ι

δεν

γνώ

ρισε

τίπ

οτα

έξω

από

αυτ

ό. Δ

ουλε

ύει

με τ

α άλ

ογα

μού

είπε

, μι

α σύ

γχρο

νη α

μαζό

να.

Είν

αι π

αντρ

εμέν

η με

το

γιο

του

αφεν

τικο

ύ, τ

ον

Μπρ

άιαν

. Το

ν γν

ώρι

σα λ

ίγο

μετά

. Έ

νας

μεγα

λό-

σωμο

ς Ιτ

αλός

με

πλατ

ύ χα

μόγε

λο κ

αι ο

λόλε

υκα

δόντ

ια. Φ

ούσκ

ωνε

σαν

παγ

ώνι

ντυ

μένο

ς στ

ο

σμόκ

ιν τ

ου μ

ε τη

μυτ

ερή

μύτη

και

το

λεπτ

ό

του

μούσ

ι. Συ

νεχί

ζει μ

ια μ

ακρά

παρ

άδοσ

η πο

υ

ξεκί

νησε

η ο

ικογ

ένει

α C

asar

telli

, το

1864. Ο

Μπρ

άιαν

αντ

ιπρο

σωπε

ύει τ

ην έ

βδομ

η γε

νιά.

Ο

πατέ

ρας

του

Ίλιο

, 60 χ

ρόνω

ν κα

ι κάτ

ι σήμ

ερα,

ο απ

οκαλ

ούμε

νος

«πατ

ριάρ

χης»

, το

ν απ

ολαμ

-

βάνε

ι πια

από

το

ακρο

ατήρ

ιο. Π

ρόλα

βα ν

α

τον

ρωτή

σω γ

ια τ

ους

κινδ

ύνου

ς πο

υ τυ

χόν

να

αντιμε

τωπί

ζουν

στο

τσί

ρκο.

Η α

πάντ

ησή

του

ήταν

ξεκ

άθαρ

η. Τ

η γρ

άφω

από

μνή

μης:

«Ό

ταν

δείχ

νεις

σεβ

ασμό

απέ

ναντ

ι στη

δου

λειά

, στ

ους

ανθρ

ώπο

υς κ

αι σ

τα ζ

ώα,

τότ

ε οι

κίν

δυνο

ι εκμ

η-

δενί

ζοντ

αι».

Οι ερ

γάτε

ς

Χάθη

κα μ

έσα

σε έ

να λ

αβύρ

ινθο

από

βαγ

όνια

. Τα

πιο

πολ

λά ε

ρμητ

ικά

κλει

στά.

Πού

και

πού

ακο

ύγον

ταν

φω

νές,

κάπ

οιες

παι

δικέ

ς πί

σω α

πό τ

α

κλει

στά

παντ

ζούρ

ια.

Μια

πόρ

τα ά

νοιξ

ε κα

ι ένα

ς κύ

ριος

με

βλοσ

υρό

ύφος

απομ

ακρύ

νθηκ

ε βι

αστικά

. Άρχ

ισα

να α

πελπ

ίζομ

αι μ

’ αυ

τή τ

ην α

νεξή

γητη

σιω

πή ό

ταν

στην

επό

μενη

στρ

οφή

συνά

ντησ

α τρ

εις

κεφ

άτου

ς ερ

γάτε

ς

που

επιδ

ιόρθ

ωνα

ν έν

α χα

λασμ

ένο

βαγό

νι. Τα

γέλ

ια τ

ους

διέκ

οπτα

ν τη

ν

απογ

ευμα

τινή

ηρε

μία

του

κατα

υλισ

μού.

Πλη

σίασ

α κα

ι προ

σπάθ

ησα

να

πιάσ

ω κ

ουβέ

ντα.

Ο Π

έσκο

ένα

ς Β

ούλγ

αρος

ήτα

ν ο

πιο

ομιλ

ητικ

ός. Ο

άλλο

ι δύο

ένα

ς Αλβ

ανός

και

ένα

ς Π

ορτο

γάλο

ς συ

μπλή

ρωνα

ν αυ

τό τ

ο

πολυ

φυλ

ετικ

ό συ

νεργ

είο.

Το

ποδό

σφαι

ρο φ

αινό

ταν

η μό

νη τ

ους

έγνο

ια,

αφού

γνώ

ριζα

ν όλ

ους

τους

συμ

πατρ

ιώτε

ς το

υς π

ου α

γωνί

ζοντ

αι σ

το

κυπρ

ιακό

πρω

τάθλ

ημα.

Οι α

παντ

αχού

εργ

άτες

μου

ρμού

ρισα

και

τρά

βηξα

το δ

ρόμο

μου

.

Mr

Lore

nz ο

καρ

διοκ

ατακ

τητή

ς

Στη

αρχή

τον

είχ

α δε

ι να

σέρν

ει έ

να ξ

ύλιν

ο κα

ροτσ

άκι μ

ε έν

α μι

κρό

χαρι

τω-

μένο

σκυ

λί. Λίγ

ο με

τά ό

ταν

οι π

αρου

σιασ

τές

ανακ

οίνω

ναν

από

τα μ

εγάφ

ωνα

πως

είνα

ι η ώ

ρα τ

ου π

ιο δ

υνατ

ού ά

ντρα

στο

ν κό

σμο.

Ο 2

8χρ

ονος

Λορ

έντζ

ο

Καρ

νεβά

λε α

πό τ

η Σι

κελί

α τη

ς Ιτ

αλία

ς εί

ναι ζ

ογκλ

έρ, εκ

παιδ

ευτή

ς σκ

υλιώ

ν,

κωμι

κός,

ταχ

υδακ

τυλο

υργό

ς κα

ι σίγ

ουρα

ο π

ιο δ

υνατ

ός ά

ντρα

ς. Ε

ίναι

το

πολυ

πρόσ

ωπο

ταλ

έντο

του

τσί

ρκου

που

ότα

ν κά

τι π

άει σ

τραβ

ά ο

Λορ

έντζ

ο με

τις

απίσ

τευτ

ες ικ

ανότ

ητές

του

το

διορ

θώνε

ι. Κ

αι ή

ταν

υπέρ

οχος

με

τα π

αιδι

ά

όταν

στο

τέλ

ος έ

στησ

ε έν

α απ

ίθαν

ο πα

ιχνί

δι μ

ε κα

μπαν

άκια

. Γε

ννήθ

ηκε

στο

τσίρ

κο κ

αι ο

αέρ

ας ε

λευθ

ερία

ς το

υ, τ

ου τ

αιρι

άζει

όπω

ς ακ

ριβώ

ς κα

ι τα

κοστ

ούμι

α πο

υ αλ

λάζε

ι. Άλλ

ωστ

ε πο

τέ δ

εν α

ντιμ

ετώ

πισε

το

τσίρ

κο σ

αν δ

ου-

λειά

αλλ

ά σα

ν έν

α ατ

ελεί

ωτο

πάρ

τι. Το

υ αρ

έσει

να

τσιλ

ημπο

υρδί

ζει έ

λεγε

,

δείχ

νοντ

άς μ

ου σ

υνω

μοτικά

το

αγαπ

ημέν

ο το

υ κο

ρίτσ

ι. Το

πρώ

το μ

έρος

της

παρά

στασ

ης τ

ελεί

ωνε

ότα

ν ο

κόσμ

ος ξ

εχύθ

ηκε

πίσω

στα

παρ

ασκή

νια

προς

τα υ

παίθ

ρια

κλου

βιά

για

να θ

αυμά

σει κ

αι ν

α φ

ωτο

γραφ

ηθεί

με

τα ζ

ώα.

Στη

ν

επισ

τροφ

ή αν

αμίχ

θηκα

με

το π

λήθο

ς κα

ι πήρ

α θέ

ση α

νάμε

σα σ

το α

κροα

τή-

ριο,

δίπ

λα σ

ε μι

α πο

λυμε

λή θ

ορυβ

ώδη

οικ

ογέν

εια.

Ο Ιντ

ιάνα

Τζό

ουνς

Η ώ

ρα τ

ης π

αράσ

ταση

ς πλ

ησία

ζε. Π

ίσω

από

τα

παρα

-

σκήν

ια γ

ινότ

αν χ

αμός

. Τα

παν

έμορ

φα

αραβ

ικά

άλογ

α

ετοι

μάζο

νταν

να

βγου

ν στ

ην α

ρένα

. Έ

νας

νεαρ

ός γ

ια ό

λες

τις

δουλ

ειές

, με

σκο

υρόχ

ρωμο

δέρ

μα κ

αι σ

κουλ

αρίκ

ια

στ’ αφ

τιά,

χάι

δευε

τρυ

φερ

ά τ’

άλο

γα κ

αι π

ού κ

αι π

ού τ

α

χτυπ

ούσε

φιλ

ικά

στα

καπο

ύλια

σαν

να

ήθελ

ε να

τα

εμψ

υ-

χώσε

ι. Λίγ

ο με

τά α

νέβη

κε σ

το κ

όκκι

νο β

αγόν

ι που

ήτα

ν

ακρι

βώς

πίσω

μας

και

με

τη β

οήθε

ια μ

ιας

πλατ

φόρ

μας

άρχι

σε ν

α ξε

φορ

τώνε

ι κασ

όνια

, φ

έρετ

ρα, μο

ύμιε

ς, κ

ρανί

α

και σ

κελε

τούς

. Π

λησί

ασα.

Πρό

λαβε

την

ερώ

τησή

μου

και

με μ

ια κ

ίνησ

η το

υ χε

ριού

σχη

μάτισε

ένα

φίδ

ι να

κουν

άει

απει

λητικά

το

κεφ

άλι τ

ου. Κ

ατάλ

αβα,

ήτα

ν το

βαγ

όνι μ

ε τα

ερπε

τά. Κ

οίτα

ξα μ

έσα

και α

νατρ

ίχια

σα. Ή

ταν

γεμά

το κ

λου-

βιά

και κ

ασόν

ια π

ου τ

ο πε

ριεχ

όμεν

ό το

υς κ

ινεί

το. Κ

ροκό

-

δειλ

οι, φ

ίδια

, σα

ύρες

, ερ

πετά

, σκ

ορπι

οί, αρ

ουρα

ίοι κ

αι

πάει

λέγ

οντα

ς. Σ

την

οροφ

ή μι

α ψ

εύτικη

πρά

σινη

φυλ

λωσι

ά

συμπ

λήρω

νε τ

ο ντ

εκόρ

μια

ς ζο

ύγκλ

ας δ

ωμα

τίου

. Έ

ξω η

επιγ

ραφ

ή στ

ο βα

γόνι

έλε

γε: «K

arah

Kha

vak

Jr».

Είν

αι τ

ο

καλλ

ιτεχ

νικό

όνο

μα τ

ου Τ

όμι,

27 χ

ρόνω

ν απ

ό τη

Γερ

μανί

α,

που

υποδ

ύετα

ι τον

Ιντ

ιάνα

Τζό

ουνς

. Δεν

άργ

ησε

να φ

ανεί

ο ίδ

ιος

και ή

ταν

πρόθ

υμος

να

μου

εξηγ

ήσει

για

όλα

, τη

ν

ίδια

στιγμ

ή πο

υ αρ

πάζε

ι αγκ

αλιά

ένα

κρο

κόδε

ιλο

κοντ

ά

δύο

μέτρ

α κα

ι τον

τοπ

οθετ

εί σ

’ έν

α κα

σόνι

. Π

άγω

σα. Η

οικο

γένε

ιά τ

ου ε

ίναι

γνω

στή

στο

χώρο

του

θεά

ματο

ς κα

ι

ο ίδ

ιος

συνε

χίζε

ι την

παρ

άδοσ

η κλ

είνο

ντας

συμ

βόλα

ια μ

ε

γνω

στά

τσίρ

κο π

αρου

σιάζ

οντα

ς το

σόο

υ εμ

πνευ

σμέν

ο απ

ό

την

κινη

ματο

γραφ

ική

ταιν

ία «

Ιντιάν

α Τζ

όουν

ς». Κ

ατεβ

ήκαμ

ε

από

το β

αγόν

ι ότα

ν πρ

όσεξ

α δί

πλα

στη

μοτο

σικλ

έτα

του

Ίντι έ

να μ

ικρό

παι

δικό

ποδ

ήλατ

ο. Ο

Τόμ

ι κατ

άλαβ

ε κα

ι μου

έγνε

ψε

να τ

ον α

κολο

υθήσ

ω. Λίγ

α μέ

τρα

παρα

κάτω

ήτα

ν το

σπίτι τ

ου. Έ

να τ

ροχο

φόρ

ο σπ

ίτι μ

ε μι

α υφ

ασμά

τινη

πέρ

γκο-

λα π

ου σ

κίαζ

ε τη

ν εί

σοδο

δημ

ιουρ

γώντ

ας μ

ια υ

ποτυ

πώδη

αυλή

. Η

πόρ

τα ά

νοιξ

ε κα

ι δύο

ζω

ηρά

αγορ

άκια

πρό

βαλα

ν,

δύο

και ε

φτά

χρό

νων.

Τα

παιδ

ιά τ

ου. Ό

λη η

οικ

ογέν

εια

ταξι

δεύε

ι μαζ

ί, η

καθη

μερι

νότη

τά τ

ους

είνα

ι η ζ

ωή

στο

τσίρ

κο κ

αι π

ατρί

δα τ

ους

όλες

οι π

ατρί

δες

του

κόσμ

ου. Η

μαμά

ήρθ

ε να

συμ

πληρ

ώσε

ι λίγ

ο με

τά τ

ην ο

ικογ

ένει

α. Μ

ια

όμορ

φη

γυνα

ίκα

με μ

ακρι

ά κο

ρακί

σια

μαλλ

ιά ν

τυμέ

νη σ

τη

θηλυ

κή ε

κδοχ

ή το

υ Ίν

τι. Είν

αι η

παρ

τενέ

ρ το

υ Τό

μι σ

το

σόου

. Κ

άποι

α στ

ιγμή

καβ

άλησ

αν τ

η μη

χανή

και

χάθ

ηκαν

.

Αργ

ότερ

α εί

δα τ

ο μι

κρό

να π

εριφ

έρετ

αι μ

ε άν

εση

στο

βαγό

νι μ

ε τα

ερπ

ετά.

Σκέ

φτη

κα π

όσο

οικε

ία τ

ου ή

ταν

όλα

αυτά

που

στο

ιχει

ώνο

υν τ

ο δι

κό μ

ου ύ

πνο.

Βαγ

όνι βεσ

τιάρ

ιο

Δια

κριτικ

ά ακ

ολού

θησα

δύο

κορ

ίτσι

α πο

υ κα

τευθ

ύνθη

καν

σε έ

να β

αγόν

ι στο

πίσ

ω μ

έρος

της

άσπ

ρης

τέντ

ας κ

αι δ

ίπλα

από

τα π

αρασ

κήνι

α. Δ

ειλά

ανέ

βηκα

τα

σιδε

ρένι

α σκ

αλιά

.

Βρι

σκόμ

ουν

στο

βαγό

νι β

εστιάρ

ιο. Στ

α δε

ξιά

μου

μια

κουρ

τίνα

έκρυ

βε τ

ο δο

κιμα

στήρ

ιο. Ακο

ύγον

ταν

γυνα

ικεί

ες φ

ωνέ

ς. Σ

ε

τι θ

α με

ταμο

ρφώ

νοντ

αν ά

ραγε

διε

ρωτώ

μουν

και

μ’ έτ

ρωγε

η

περι

έργε

ια. Π

ροχώ

ρησα

αντ

ίθετ

α μέ

σα σ

ε έν

α μα

κρύ

διάδ

ρο-

μο π

ου τ

έλει

ωνε

στο

βάθ

ος τ

ου β

αγον

ιού.

Στη

μια

πλε

υρά

πάνω

σε

άγκι

στρα

, κρ

έμον

ταν

αμέτ

ρητε

ς φ

αντα

στικ

ές σ

τολέ

ς,

κοστ

ούμι

α κα

ι ρού

χα, κα

πέλα

δια

φόρ

ων

σχεδ

ίων,

μάσ

κες

τρομ

ακτικέ

ς ή

χαρο

ύμεν

ες, πο

λύχρ

ωμα

υφ

άσμα

τα, λο

γής-

λογή

ς φ

τερά

και

πού

πουλ

α. Ο

χώ

ρος

ανάδ

υε ε

κείν

η τη

ζέσ

τα

που

νιώ

θεις

ότα

ν φ

οράς

ένα

αγα

πημέ

νο ρ

ούχο

. Από

την

άλλ

η

πλευ

ρά σ

το ύ

ψος

του

προ

σώπο

υ κρ

έμον

ταν

σε σ

ειρά

μικ

ροί

στρο

γγυλ

οί κ

αθρέ

φτε

ς. Σ

το τ

έρμα

συν

άντη

σα τ

ην Π

ωλί

να.

Καθ

όταν

πάν

ω σ

τη ρ

απτο

μηχα

νή τ

ης. Π

ίσω

της

η α

νοικ

τή

πόρτ

α άφ

ηνε

το α

πογε

υματ

ινό

φω

ς κα

ι μια

υπο

ψία

θαλ

ασσι

-

νής

αύρα

ς να

δια

χέετ

αι σ

το χ

ώρο

. Είν

αι α

πό τ

η Β

ουλγ

αρία

και

τα τ

ελευ

ταία

τέσ

σερα

χρό

νια

δουλ

εύει

για

το

τσίρ

κο. Ράβ

ει

και δ

ιορθ

ώνε

ι τις

στο

λές

των

κορι

τσιώ

ν. B

οηθά

επί

σης

στις

μετα

μορφ

ώσε

ις τ

ους.

Έσκ

υψε

πάλι

πάν

ω α

πό τ

η ρα

πτομ

ηχα-

νή τ

ης α

νάμε

σα σ

ε κα

ρούλ

ια α

πό κ

λωστ

ές κ

αθώ

ς τη

ν απ

οχαι

-

ρετο

ύσα.

Κατ

έβηκ

α απ

ό το

βαγ

όνι.

Δίπ

λα μ

ου δ

ύο φ

ύλακ

ες

παρα

κολο

υθού

σαν

την

απογ

ευμα

τινή

προ

πόνη

ση τ

ης Α

ΕΛ.

Έρω

τας

τσιγ

γάνο

ς

Τους

είδ

α ν

α έ

ρχο

νται

από μ

ακρ

ιά α

γκαλι

ασμέν

οι

και

τους

περ

ίμεν

α.

Έδει

χναν

χαρούμ

ενοι κα

ι ευ

τυχι

σμέν

οι. Τ

α π

ρόσω

πά τ

ους

έλα

μπαν.

Ήτα

ν η Μ

αρίν

α α

πό τ

ην

Ουκ

ρανί

α κ

αι ο Ν

τάστι

ν από τ

ην

Ιταλί

α.

Κω

μικ

ός

αυτ

ός,

ακρ

οβάτι

σσα ε

κείν

η.

Δεν

ήτα

ν παντ

ρεμ

ένοι, ε

ρω

τευμ

ένοι ό

μω

ς σίγ

ουρ

α. «Έ

ρω

τα τ

σιγ

γάνε

», σ

κέφ

τηκα

. «Τ

ρυ-

πώ

νεις

παντ

ού,

ταξι

δεύ

εις

παντ

ού.

Δεν

χρει

άζε

σαι στέ

γη ε

σύ

πάνω

από τ

ο κ

εφάλι

σου,

μήτε

ασφ

άλε

ια κ

αι

σιγ

ουρ

ιά.

Ένα

ς γυ

ρολό

γος

είσαι, ό

πω

ς κα

ι τα

παιδ

ιά τ

ου

τσίρ

κου»

. Ευχ

ήθηκα

στο

ζευ

γάρι κα

λή π

αράστα

ση κ

αι προχώ

ρησα.

Τα κ

ορίτ

σια

με

τις

κορ

ύνες

Μια

ομά

δα α

πό τ

έσσε

ρα κ

ορίτσι

α εμ

φαν

ίστη

κε α

πό τ

ο πο

υθεν

ά. Η

αρχ

ηγός

μας

παρ

ακάλ

εσε

να κ

άνου

με λ

ίγο

χώρο

και

άρχι

σε ν

α δί

νει ο

δηγί

ες. Φ

ορού

σαν

κίτρ

ινες

στο

λές

και κ

ρατο

ύσαν

κορ

ύνες

που

έμο

ιαζα

ν με

ξύλ

ινα

μπου

κάλι

α. Ή

ταν

η

τελε

υταί

α πρ

όβα

πριν

βγο

υν σ

την

αρέν

α. Σ

τάθη

καν

ανά

ζευγ

άρια

το

ένα

απέν

αντι σ

το ά

λλο

και ο

ι κορ

ύνες

άρχ

ισαν

να

πη-

γαιν

οέρχ

οντα

ι από

το

ένα

ζευγ

άρι σ

το ά

λλο

με ά

ψογ

ο συ

γχρο

νισμ

ό. Δ

ίπλα

ένα

ς με

λαψ

ός ν

εαρό

ς με

γοη

τευτ

ικό

χαμό

γελο

γυάλ

ιζε

ευλα

βικά

τη

μοτο

σικλ

έτα

του,

κλε

ίνον

τας

την

ίδια

στιγμ

ή το

μάτ

ι σε

ένα

από

τα κ

ορίτσι

α. Τ

ον έ

λεγα

ν Έ

βερτ

ον κ

αι

ήταν

ένα

από

τα

πέντ

ε μέ

λη τ

ης ο

μάδα

ς τω

ν ρι

ψοκ

ίνδυ

νων

«Cra

zy R

ider

s». Ό

λοι α

πό τ

η Β

ραζι

λία.

Εδώ

και

εφ

τά χ

ρόνι

α

κάνε

ι το

σόου

με

τις

μοτο

σικλ

έτες

. Το

υ λε

ίπει

η ο

ικογ

ένει

ά το

υ κα

ι περ

ισσό

τερο

ο α

δελφ

ός τ

ου π

ου κ

άνει

το

ίδιο

σόο

υ

πίσω

στη

ν πα

τρίδ

α. Η

ζω

ή στ

ο τσ

ίρκο

όμω

ς κα

ι οι α

τελε

ίωτε

ς πε

ριοδ

είες

δεν

του

επι

τρέπ

ουν

να ξ

έρει

πότ

ε θα

επι

στρέ

-

ψει

. Κ

αι ν

αι, λα

τρεύ

ει τ

ο πο

δόσφ

αιρο

, μά

λλον

δεν

χρε

ιαζό

ταν

να τ

ον ρ

ωτή

σω. Το

υ ευ

χήθη

κα κ

αλή

τύχη

και

παρ

αμέρ

ισα.

Ότα

ν τα

κορ

ίτσι

α τε

λείω

σαν,

ο Έ

βερτ

ον π

λησί

ασε

ένα

από

αυτά

και

κάτ

ι του

ψιθ

ύρισ

ε. Α

υτό

αντα

ποκρ

ίθηκ

ε με

νάζ

ι.

Αργ

ότερ

α στ

ο δι

άλει

μμα,

στη

μέσ

η τη

ς πα

ράστ

ασης

, έν

ας ο

μότε

χνός

του

αγκ

άλια

ζε έ

να ά

λλο

κορί

τσι μ

ε κί

τριν

η στ

ολή.

Το φ

λερτ

, σκ

εφτό

μουν

, θα

είν

αι μ

έρος

της

μαγ

είας

και

τρά

βηξα

βαθ

ύτερ

α μέ

σα σ

τα π

αρασ

κήνι

α.

Κρυ

φοκ

οιτά

ζοντ

ας

Συνέ

χισα

να

γυρο

φέρ

νω σ

τα π

αρασ

κήνι

α. Δ

εν ή

μουν

μέρο

ς το

υ ακ

ροατ

ηρίο

υ κα

ι αυτ

ό μο

υ δη

μιου

ργού

σε μ

ια

παρά

ξενη

αίσ

θηση

με

τη μ

ουσι

κή, τις

φω

νές

των

παιδ

ι-

ών

και τ

ους

ανάμ

ικτο

υς ή

χους

που

έφ

τανα

ν στ

’ αφ

τιά

μου.

Ένα

τερ

άστιο

σιδε

ρένι

ο κλ

ουβί

σαν

υδρ

όγει

ος

μετα

φερ

όταν

στη

σκη

νή τ

ην ίδ

ια σ

τιγμ

ή πο

υ ο

εκκω

φα-

ντικ

ός θ

όρυβ

ος α

πό τ

α μα

ρσαρ

ίσμα

τα τ

ων

μοτο

σικλ

ε-

τιστ

ών

σκέπ

αζε

τις

ζητω

κραυ

γές

του

πλήθ

ους.

Ήτα

ν

η ώ

ρα τ

ων

«Cra

zy R

ider

s». Δεν

άντ

εξα

στο

πειρ

ασμό

,

προσ

πέρα

σα έ

να φ

ρουρ

ό πο

υ με

κοί

ταξε

με

αγρι

εμέν

ο

ύφος

και

τρά

βηξα

στο

πλά

ι τις

βαρ

ιές

μπορ

ντό

κουρ

τί-

νες.

Το

θέαμ

α ήτ

αν φ

αντα

στικ

ό. Τ

α πα

ιδιά

αψ

ηφού

σαν

τη β

αρύτ

ητα

μέσα

στη

μετ

αλλι

κή υ

δρόγ

ειο

με τ

ις ρ

όδες

των

μηχα

νών

να κ

οιτά

ζουν

την

ορο

φή

της

τέντ

ας κ

αι τ

α

κεφ

άλια

του

ς τη

ν αρ

ένα.

Απο

μακρ

ύνθη

κα.

Ξαν

ασυν

άντη

-

σα τ

ον Π

όλυ

όταν

ένα

ς πε

ρίερ

γος

τύπο

ς με

μακ

ριά

μαλ-

λιά

που

κρατ

ούσε

μια

βαλ

λίστ

ρα (το

όπλ

ο πο

υ εκ

τοξε

ύει

βέλη

) μα

ς πλ

ησία

σε. Απε

υθύν

θηκε

στο

ν Π

όλυ

λέγο

ντάς

του

πως

αν δ

ουλε

ύει γ

ια τ

ο «P

layb

oy»

μετά

χαρ

άς θ

α

φω

τογρ

αφιζ

όταν

. Γε

λάσα

με. Ή

ταν

ο Φ

ίλιπ

από

τη

Γαλ-

λία.

Δεκ

απέν

τε χ

ρόνι

α τώ

ρα δ

ουλε

ύει μ

ε τη

ν οι

κογέ

νειά

του

στο

τσίρ

κο. Λατ

ρεύε

ι τη

νομα

δική

ζω

ή, μ

όνο

που

τώρα

τελ

ευτα

ία τ

ον π

ροβλ

ηματ

ίζει

το

θέμα

του

σχο

λείο

υ

καθώ

ς ο

μικρ

ός τ

ου γ

ιος

μεγα

λώνε

ι. Αργ

ότερ

α το

ν εί

δα

να σ

ημαδ

εύει

με

το β

έλος

του

ένα

μήλ

ο, π

ου η

παρ

τε-

νέρ

του

και γ

υναί

κα τ

ου σ

τερέ

ωσε

ανά

μεσα

στο

πιγ

ούνι

και σ

το λ

αιμό

της

. Η

βολ

ή ήτ

αν ε

ύστο

χη. Θ

α πρ

όκει

-

ται σ

ίγου

ρα σ

κεφ

τόμο

υν γ

ια μ

ια π

ιστή

γυν

αίκα

, χω

ρίς

αμφ

ιβολ

ία.

Μετ

ακιν

ούμε

νη π

ολιτ

εία

Κου

ράστ

ηκα

να π

αίρν

ω σ

ημει

ώσε

ις, γκ

ρίνι

αξα.

Έβα

λα

το μ

ικρό

σημ

ειω

ματά

ριο

και τ

ο στ

ιλό

στην

τσά

ντα

όταν

τα

φώ

τα χ

αμήλ

ωνα

ν. Χ

άρηκ

α πο

λλού

ς απ

ό το

υς φ

ίλου

ς πο

υ

έκαν

α στ

α πα

ρασκ

ήνια

, αν

θρώ

πους

και

ζώ

α να

παρ

ελαύ

-

νουν

στη

ν αρ

ένα

και ν

α δι

ασκε

δάζο

υν τ

ον κ

όσμο

. Π

ήρα

το δ

ρόμο

της

επι

στρο

φής

αφ

ήνον

τας

πίσω

μου

εκε

ίνη

τη

μετα

κινο

ύμεν

η π

ολιτεί

α με

τα

συρό

μενα

βαγ

όνια

. Στ

ην

άλλη

γρα

μμή

του

ακου

στικ

ού τ

’ αγ

απημ

ένα

μου

ανιψ

άκια

δεν

πίστ

ευαν

πω

ς έκ

ανα

παρέ

α με

κρο

κόδε

ιλου

ς κα

ι

ακρο

βάτε

ς. Τ

ο Υστ

ερόγ

ραφ

ο θα

του

ς πε

ίσει

. Ο

δήγη

σα

το α

υτοκ

ίνητ

ό μο

υ πί

σω σ

τον

αυτο

κινη

τόδρ

ομο.

Ο ν

αός

φαι

νότα

ν ακ

όμη

πιο

σκοτ

εινό

ς κα

ι η ά

σπρη

τέν

τα μ

ια

ανάμ

νηση

πω

ς υπ

άρχε

ι ζω

ή πά

νω σ

ε ρό

δες.

Κρυ

φοκ

οιτά

ζοντ

ας

Συνέ

χισα

να

γυρο

φέρ

νω σ

τα π

αρασ

κήνι

α. Δ

εν ή

μουν

μέρο

ς το

υ ακ

ροατ

ηρίο

υ κα

ι αυτ

ό μο

υ δη

μιου

ργού

σε μ

ια

παρά

ξενη

αίσ

θηση

με

τη μ

ουσι

κή, τις

φω

νές

των

παιδ

ι-

ών

και τ

ους

ανάμ

ικτο

υς ή

χους

που

έφ

τανα

ν στ

’ αφ

τιά

μου.

Ένα

τερ

άστιο

σιδε

ρένι

ο κλ

ουβί

σαν

υδρ

όγει

ος

μετα

φερ

όταν

στη

σκη

νή τ

ην ίδ

ια σ

τιγμ

ή πο

υ ο

εκκω

φα-

ντικ

ός θ

όρυβ

ος α

πό τ

α μα

ρσαρ

ίσμα

τα τ

ων

μοτο

σικλ

ε-

τιστ

ών

σκέπ

αζε

τις

ζητω

κραυ

γές

του

πλήθ

ους.

Ήτα

ν

η ώ

ρα τ

ων

«Cra

zy R

ider

s». Δεν

άντ

εξα

στο

πειρ

ασμό

,

προσ

πέρα

σα έ

να φ

ρουρ

ό πο

υ με

κοί

ταξε

με

αγρι

εμέν

ο

ύφος

και

τρά

βηξα

στο

πλά

ι τις

βαρ

ιές

μπορ

ντό

κουρ

τί-

νες.

Το

θέαμ

α ήτ

αν φ

αντα

στικ

ό. Τ

α πα

ιδιά

αψ

ηφού

σαν

τη β

αρύτ

ητα

μέσα

στη

μετ

αλλι

κή υ

δρόγ

ειο

με τ

ις ρ

όδες

των

μηχα

νών

να κ

οιτά

ζουν

την

ορο

φή

της

τέντ

ας κ

αι τ

α

κεφ

άλια

του

ς τη

ν αρ

ένα.

Απο

μακρ

ύνθη

κα.

Ξαν

ασυν

άντη

-

σα τ

ον Π

όλυ

όταν

ένα

ς πε

ρίερ

γος

τύπο

ς με

μακ

ριά

μαλ-

λιά

που

κρατ

ούσε

μια

βαλ

λίστ

ρα (το

όπλ

ο πο

υ εκ

τοξε

ύει

βέλη

) μα

ς πλ

ησία

σε. Απε

υθύν

θηκε

στο

ν Π

όλυ

λέγο

ντάς

του

πως

αν δ

ουλε

ύει γ

ια τ

ο «P

layb

oy»

μετά

χαρ

άς θ

α

φω

τογρ

αφιζ

όταν

. Γε

λάσα

με. Ή

ταν

ο Φ

ίλιπ

από

τη

Γαλ-

λία.

Δεκ

απέν

τε χ

ρόνι

α τώ

ρα δ

ουλε

ύει μ

ε τη

ν οι

κογέ

νειά

του

στο

τσίρ

κο. Λατ

ρεύε

ι τη

νομα

δική

ζω

ή, μ

όνο

που

τώρα

τελ

ευτα

ία τ

ον π

ροβλ

ηματ

ίζει

το

θέμα

του

σχο

λείο

υ

καθώ

ς ο

μικρ

ός τ

ου γ

ιος

μεγα

λώνε

ι. Αργ

ότερ

α το

ν εί

δα

να σ

ημαδ

εύει

με

το β

έλος

του

ένα

μήλ

ο, π

ου η

παρ

τε-

νέρ

του

και γ

υναί

κα τ

ου σ

τερέ

ωσε

ανά

μεσα

στο

πιγ

ούνι

και σ

το λ

αιμό

της

. Η

βολ

ή ήτ

αν ε

ύστο

χη. Θ

α πρ

όκει

-

ται σ

ίγου

ρα σ

κεφ

τόμο

υν γ

ια μ

ια π

ιστή

γυν

αίκα

, χω

ρίς

αμφ

ιβολ

ία.

Το ε

ξώφ

υλλο

είν

αι φ

ωτο

γραφ

ία τ

ου Π

όλυ

Πεσ

λίκα

και

δημ

ιουρ

γία

του

Λευ

τέρη

Τάπ

α

ΥΓ.

9/

11

/0

8Κ

ΑΘ

Ε Κ

ΥΡ

ΙΑΚ

Η Μ

ΑΖ

Ι Μ

Ε Τ

ΟΝ

ΦΙΛ

ΕΛΕΥΘ

ΕΡ

Ο

ΕΚ

ΔΟ

ΤΗΣ

-ΔΙΕ

ΥΘ

ΥΝ

ΤΗΣ

ΝΙΚ

ΟΣ

ΠΑΤΤ

ΙΧΗ

Σ

ΔΙΕ

ΥΘ

ΥΝ

ΤΡΙΑ

ΣΥΝ

ΤΑΞΗ

ΣΕΛΕΝ

Η Ξ

ΕΝ

ΟΥ

AR

T D

IREC

TOR

ΙΩΑΝ

ΝΑ Π

ΑΤΤ

ΙΧΗ

ΥΠ

ΕΥΘ

ΥΝ

Η Ε

ΚΔ

ΟΣ

ΗΣ

ΕΛΕΝ

Α Π

ΑΡΠ

Α

ΕΙΔ

ΙΚΟ

Σ Σ

ΥΝ

ΕΡ

ΓΑΤΗ

ΣΓΙ

ΑΝ

ΝΗ

Σ ΧΑ

ΤΖΗ

ΓΕΩ

ΡΓΙ

ΟΥ

ΦΩ

ΤΟΓΡ

ΑΦ

ΟΙ

ΜΑΡΙΝ

Α Σ

ΙΑΚ

ΟΛΑ

ΣΩΚ

ΡΑΤΗ

Σ ΣΩ

ΚΡΑΤΟ

ΥΣ

CH

AR

LIE M

AK

KO

SΔΗ

ΜΗ

ΤΡΗ

Σ Β

ΑΤΤ

ΗΣ

ΔΗ

ΜΙΟ

ΥΡ

ΓΙΚ

Η O

MA

ΔΑ

ΑΝ

ΤΡΕΑΣ

ΑΝ

ΤΩΝ

ΙΟΥ

ΠΟ

ΛΥΣ

ΠΕΣΛ

ΙΚΑΣ

ΛΕΥΤΕ

ΡΗ

Σ ΤΑ

ΠΑΣ

ΜΟ

ΝΙΜ

ΟΙ

ΣΥΝ

ΕΡ

ΓΑΤΕ

ΣΧΑ

ΡΑΛΑΜ

ΠΟ

Σ ΑΡΙΣ

ΤΟΤΕ

ΛΟ

ΥΣ

ΜΑΡΙΑ

ΝΝ

Α Κ

ΑΡΑΒ

ΑΛΗ

ΚΩ

ΣΤΑΣ

ΜΑΝ

ΤΖΑΛΟ

Σ Μ

ΑΡΙΑ

ΜΑΣΟ

ΥΡΑ

FILE

P M

OTW

AR

YΓΙ

ΩΡΓΟ

Σ ΣΑ

ΒΒ

ΙΝΙΔ

ΗΣ

ΝΙΚ

ΟΛΑΣ

ΣΠΑΡΣΗ

ΣΑΛΕΞΗ

Σ ΣΤ

ΑΜ

ΑΤΗ

ΣΓΙ

ΑΝ

ΝΗ

Σ ΤΟ

ΥΜ

ΑΖΗ

ΣΣΩ

ΤΗ Τ

ΡΙΑ

ΝΤΑ

ΦΥΛΛΟ

ΥΓΙ

ΩΡΓΟ

Σ ΤΡ

ΙΛΛΙΔ

ΗΣ

ΙΩΑΝ

ΝΑ Χ

ΡΙΣ

ΤΟΔΟ

ΥΛΟ

Υ

ΗΛΕΚ

ΤΡΟ

ΝΙΚ

Η Ε

ΠΕΞΕΡ

ΓΑΣ

ΙΑΣΤ

ΕΛΛΑ Α

ΝΔΡΟ

ΝΙΚ

ΟΥ

ΔΙΟ

ΡΘ

ΩΣ

Η Κ

ΕΙΜ

ΕΝ

ΩΝ

ΜΑΡΙΑ

ΖΕΡΒ

ΟΥ

ΜΑΡΙΑ

ΚΑΠ

ΑΤΑ

ΗΜ

ΑΡΙΑ

ΚΑΛΛΙΜ

ΑΧΟ

Υ

ΔΙΑ

ΧΩ

ΡΙΣ

ΜΟ

Ι Χ

ΡΩ

ΜΑ

ΤΩΝ

&ΕΚ

ΤΥΠ

ΩΣ

Η:

PR

OTE

AS

PR

ES

S L

TD

Μας

ενδ

ιαφ

έρου

ν τα

δικ

ά σα

ςΥστ

ερόγ

ραφ

α. Ο

ι δικ

ές σ

ας ιδ

έες

για

θέμα

τα κ

αι ο

ι δικ

ές σ

ας α

πόψ

εις.

Τα

περι

μένο

υμε

στην

ηλε

κτρο

νική

διε

ύθυν

ση:

elen

i.xen

ou@

phile

left

hero

s.co

m

ετά

από

αυτή

τη

θά

λασσ

α υπ

άρχε

ι μί

α άλ

λη,

άλλη

γη

, άλ

λη στ

εριά

, άλ

λη θά

λασ-

σα.

Συνε

χώς

όμω

ς,

θα

παρε

μβάλ

λοντ

αι

τα κ

ύματ

α. Μ

ερικ

ές φ

ορές

μεγ

άλα,

άλλ

ες

μικρ

ότερ

α. Τ

α χε

ιρότ

ερα

είνα

ι τα

από

τομα

, τα

ύπο

υλα,

όσα

χρε

ιάζο

νται

τις

μεγ

άλες

σου

γρο

θιές

για

να

επιπ

λεύσ

εις

στην

επι

φάν

ειά

τους

. Αυτ

ά πο

υ θέ

λουν

ράπ

ισμα

. Κ

αι δ

υνατ

ά χτ

υπήμ

ατα.

Ότα

ν εί

μαστ

ε πα

ιδιά

, κο

λυμπ

άμε

συνή

θως

με σ

ωσί

βια,

κρα

-τιόμ

αστε

με

τα χ

εράκ

ια σ

τα φ

ουσκ

ωμέ

να μ

πρατ

σάκι

α, π

λα-

τσου

ρίζο

υμε

με τ

ις π

αλάμ

ες μ

έσα

στο

νερό

. Το

μεγ

αλύτ

ερο

δώρο

που

μου

έκα

νε η

μάν

α μο

υ, ή

ταν

η μέ

ρα π

ου μ

ου

ξεφ

ούσκ

ωσε

-χω

ρίς

άλλη

προ

ειδο

ποίη

ση- τ

η στ

ρογγ

υλή

μου

πάπι

α πο

υ με

κρα

τούσ

ε πά

νω α

πό τ

ον α

φρό

στη

ν πα

ραλί

α το

υ Μ

ακέν

ζι σ

τη Λ

άρνα

κα -

εκεί

πηγ

αίνα

με κ

άθε

Κυρ

ιακή

γι

α κο

λύμπ

ι. Έ

κανα

για

λίγ

ο τα

ποδ

αράκ

ια μ

ου π

άνω

κάτ

ω,

έμπα

ινα

με τ

ο κε

φάλ

ι στ

ο νε

ρό,

ξανά

βγαι

να,

ξανά

μπαι

να

σαν

να β

υθιζ

όμου

να,

σαν

να τ

ελεί

ωνα

, έπ

ινα

νερό

και

το

’φτυ

να -

πέντ

ε χρ

όνω

ν ήμ

ουνα

μό

νο.

Στην

άμ

μο,

μισο

ζα-

λισμ

ένος

, πή

ρα τ

ο με

γαλύ

τερο

μάθ

ημα

της

ζωής

μου

. Αν

είχα

παι

δί,

το ίδι

ο θα

του

έκα

να -

αυτό

θα

του

μάθα

ινα

στην

πρ

άξη:

Να

μη σ

τηρί

ζεσα

ι σε

καν

έναν

, ού

τε σ

τον

άνθρ

ωπο

που

σε α

γαπά

πιο

πολ

ύ στ

ον κ

όσμο

. Μ

όνος

σου

πρέ

πει

να π

ροχω

ρήσε

ις.

Ολο

μόνα

χος

θα π

ερπα

τήσε

ις,

θα τ

ρέξε

ις,

θα π

έσει

ς, θ

α ση

κώνε

σαι.

Μα,

ποτ

έ δε

ν θα

κρα

τηθε

ίς α

πό

κανέ

να.

Μόν

ος!

Το Σ

επτέ

μβρι

ο το

ν πέ

ρασα

σε

αυτή

ν εδ

ώ τ

ην π

αραλ

ία.

Μου

άρ

εσε

να π

αίρν

ω τ

ο λε

ωφ

ορεί

ο απ

ό τη

ν πύ

λη τ

ης Κ

ερύν

ειας

(π

αλιά

λεω

φορ

εία,

αιμ

όφυρ

τα,

από

αυτά

που

κυκ

λοφ

ορού

-σα

ν πρ

ιν απ

ό τη

ν ει

σβολ

ή),

να αν

οίγω

το

πα

ράθυ

ρο,

να

ανεβ

αίνο

υν κ

αι ν

α κα

τεβα

ίνου

ν σ’

αυτ

ό μα

θητέ

ς, σ

τρατ

ιώτε

ς,

έποι

κοι

-υπη

ρέτε

ς άλ

λων

εποί

κων

ή Το

υρκο

κυπρ

ίων.

Το

τα

ξίδι

μας

δια

ρκού

σε π

ερίπ

ου 5

0 λ

επτά

χω

ρίς

κίνη

ση -

τόσο

κο

ντά,

σε

ταχύ

τητε

ς χα

μηλέ

ς - α

νάμε

σα σ

ε κα

ζίνα

και

πολ

λά

εστιατ

όρια

με

κεμπ

άμπ,

δρό

μος

σαν

φίδ

ι μέχ

ρι τ

ο σκ

λαβω

μέ-

νο χ

ωρι

ό. Ε

κεί,

κολυ

μπού

σα σ

υνεχ

ώς

για

δύο

περί

που

ώρε

ς -ά

μμος

υπέ

ροχη

, κρ

υστά

λλιν

η, έ

βαζα

μέσ

α τα

πόδ

ια μ

ου κ

αι

τα ζ

έστα

ινα.

Μετ

ά, π

ίσω

, πά

λι τ

ο λε

ωφ

ορεί

ο τη

ς επ

ιστρ

οφής

πο

υ πε

ρνάε

ι λί

γο έ

ξω α

πό τ

ο λι

μανά

κι.

Οι

ίδιο

ι επ

ιβάτ

ες.

Η

διαδ

ρομή

του

και

νούρ

ιου

ασφ

αλτο

στρω

μένο

υ δρ

όμου

που

σκ

ίζει

στα

δύο

το

βουν

ό το

υ Π

εντα

δάχτ

υλου

, εί

ναι

η ω

ραι-

ότερ

η (κ

αι η

πιο

μελ

αγχο

λική

) πο

υ έχ

ω κ

άνει

σε

ολόκ

ληρη

τη

ζω

ή μο

υ. Η

πιο

θλι

βερή

- μα

γική

ταυ

τόχρ

ονα,

περ

ίεργ

ος

συνδ

υασμ

ός. Γι

α ευ

νόητ

ους

λόγο

υς δ

εν τ

ο λέ

ει κ

ανέν

ας, δε

ν

το γ

ράφ

ουν

οι τ

ουρι

στικ

οί ο

δηγο

ί -α

λλά

είνα

ι η

αλήθ

εια.

Όπω

ς επ

ίσης

εί

ναι

αλήθ

εια,

ότ

ι οι

Το

υρκο

κύπρ

ιοι

και

οι

Τούρ

κοι

είνα

ι ερ

ωτικο

ί -

μόνο

όμω

ς φ

αινο

μενι

κά.

Ευτ

υχώ

ς,

κρατ

ούσα

πάν

τα π

ισιν

ή. Γ

ρήγο

ρα π

άθη,

γρή

γορε

ς αγ

άπες

- ά

ρα γ

ρήγο

ρα μ

ίση.

Σοφ

ό, δ

οκιμ

ασμέ

νο.

Γράφ

ω τ

η στ

ήλη

και α

κούω

Στρ

άτο

Διο

νυσί

ου: «Ν

ομίζ

εις

πως

χωρί

σαμε

, νο

μίζε

ις. Ό

μως

το μ

υαλό

σου

βασ

ανίζ

εις,

μ’ άλ

λη

δεν

μπορ

ώ ν

α κο

ιμηθ

ώ».

Τα

τύμπ

ανα

στο

ρεφ

ρέν

μου

τρυπ

ά-νε

τα

αφτιά,

η φ

ωνή

μού

φέρ

νει σ

υγκί

νηση

. Σε

θυμ

άμαι

πάλ

ι, τι μ

εγάλ

ο απ

ωθη

μένο

κι αυ

τό.

«Για

ννάκ

η μο

υ;».

Για

το μ

όνο

που

χάρη

κα φ

έτος

, εί

ναι π

ου τ

όλμη

σα σ

τα σ

υναι

-σθ

ήματ

α. Έ

γινα

σχε

δόν

30 χ

ρόνω

ν γα

ϊδού

ρι κ

αι α

κόμη

δεν

εί

χα μ

άθει

τα

βασι

κά.

Από

ψυχ

ολογ

ική

αδυν

αμία

, απ

ό άμ

υνα,

συ

ναντ

ούσα

παν

τού

εχθρ

ούς,

αντ

αγω

νιστ

ές,

αντιπά

λους

. Δεν

έδ

ινα.

Μόν

ο έπ

αιρν

α. Ε

σύ μ

ε άλ

λαξε

ς -

ήταν

σαν

να

μου

’δω

σες

το π

ιο δ

υνατ

ό χα

στού

κι σ

τη ζ

ωή,

αυτ

ό πο

υ πο

τέ μ

ου

δεν

θα ξ

εχάσ

ω -

πάντ

α θα

είσ

αι τ

ο πρ

ότυπ

ο, ό

λα τ

α άλ

λα θ

α πα

ραμέ

νουν

τα

υποκ

ατάσ

τατά

σου

. Μ

’ αυ

τή τ

ην κ

αλοσ

ύνη

σου,

τη

δοτικό

τητά

σου

. Τη

γεν

ναιο

δωρί

α. Σ

’ αγ

απώ

ακό

μη.

Αλλ

ά, δ

εν έ

χω π

ια δ

ικαί

ωμα

να

σ’ τ

ο λέ

ω.

Και

μόν

ο πο

υ βρ

ήκες

τρό

πο ν

α με

δια

βάζε

ις α

π’ τ

ην Α

θήνα

, με

κάν

ει ν

α ντ

ρέπο

μαι.

MΣΤΗ

ΘΑ

ΛΑ

ΣΣ

Α Τ

ΟΥ

ΑΓΙ

ΟΥ

ΕΠ

ΙΚΤΗ

ΤΟΥ

ΚΕ

ΡΥ

ΝΕ

ΙΑΣ

, ΠΡ

ΙΝ Α

ΠΟ

ΕΝ

Α Μ

ΗΝ

Α

ΜΕ Τ

ΟΝ

ΓΙΑ

ΝΝ

Η Χ

ΑΤΖ

ΗΓΕ

ΩΡΓΙ

ΟΥ

REAL

STOR

IES