Veronica Roth

ΑφοσίωσηΑπόκλιση βιβλίο 3

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΠηνελόπη Τριαδά

ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ

Στον Τζο,που με καθοδηγεί και με κρατά σταθερή

Πρέπει να απαντάμε σε κάθε ερώτησηπου μπορεί να απαντηθεί

ή τουλάχιστον να καταπιανόμαστε μαζί της.Οι διαδικασίες παράλογης σκέψης

πρέπει να αμφισβητούνται όταν προκύπτουν.Οι λάθος απαντήσεις πρέπει να διορθώνονται.

Οι σωστές απαντήσεις πρέπει να επιβεβαιώνονται.

-Από το μανιφέστο της φατρίας της Πολυμάθειας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑ

ΤΡΙΣ

ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΜΑΙ ΝΕΥΡΙΚΑ ΜΕΣΑ στο κελί μας στοαρχηγείο της Πολυμάθειας, με τα λόγια της να αντηχούν στομυαλό μου: Το όνομά μου θα είναι Ίντιθ Πράιορ, και υπάρχουνπολλά που με χαρά θα ξεχάσω.

«Δεν την έχεις ξαναδεί ποτέ, λοιπόν; Ούτε καν σεφωτογραφίες;» λέει η Κριστίνα, με το τραυματισμένο της πόδιακουμπισμένο πάνω σε ένα μαξιλάρι. Την πυροβόλησαν κατά τηδιάρκεια της απελπισμένης μας προσπάθειας να αποκαλύψουμετο βίντεο της Ίντιθ Πράιορ στην πόλη μας. Εκείνη τη στιγμή δενείχαμε ιδέα τι θα έλεγε ή ότι θα διέλυε τα θεμέλια πάνω σταοποία στεκόμαστε, τις φατρίες, τις ταυτότητές μας. «Είναικάποια γιαγιά, ή θεία, ή κάτι τέτοιο;»

«Σου είπα πως όχι» λέω, στρίβοντας όταν φτάνω στον τοίχο.«Το Πράιορ είναι -ήταν- το όνομα του πατέρα μου, επομένως θαέπρεπε να είναι από τη δική του πλευρά. Αλλά το Ίντιθ είναιόνομα Ανιδιοτελών, και οι συγγενείς του πατέρα μου πρέπει ναήταν Πολυμαθείς, επομένως...»

«Επομένως πρέπει να είναι μεγαλύτερη», λέει η Κάρα,γέρνοντας το κεφάλι της πάνω στον τοίχο. Από αυτή τη γωνίαείναι φτυστή ο αδελφός της, ο Γουίλ, ο φίλος μου, εκείνος πουπυροβόλησα. Μετά σηκώνει ξανά το κεφάλι της, και το

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 5

φάντασμά του εξαφανίζεται. «Μερικές γενιές πίσω. Μιαπρόγονος».

«Πρόγονος». Νιώθω τη λέξη αρχαία μέσα μου, σαν τούβλαέτοιμα να καταρρεύσουν. Αγγίζω τον ένα τοίχο του κελιούκαθώς γυρίζω από την άλλη. Το ταμπλό του τοίχου είναι κρύοκαι λευκό.

Η πρόγονός μου, και αυτή είναι η κληρονομιά που μου άφησε:ελευθερία από τις φατρίες, και τη γνώση ότι η ταυτότητά μου ωςΑπόκλιση είναι πιο σημαντική από όσο μπορώ να φανταστώ. Ηύπαρξή μου αποτελεί ένδειξη ότι πρέπει να φύγουμε από αυτήτην πόλη και να προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε όποιονβρίσκεται έξω από αυτή.

«Θέλω να μάθω», λέει η Κάρα, περνώντας το χέρι της πάνωαπό το πρόσωπό της. «Πρέπει να μάθω πόσο καιρό βρισκόμαστεεδώ. Μπορείς να σταματήσεις να πηγαινοέρχεσαι για έναλεπτό·,»

Σταματάω στη μέση του κελιού και την κοιτάζω με τα φρύδιασηκωμένα.

«Συγγνώμη », ψελλίζει.«Δεν πειράζει», λέει η Κριστίνα. «Είμαστε υπερβολικά μεγάλο

διάστημα εδώ».Έχουν περάσει μέρες από τότε που η Έβελιν έβαλε μια τάξη

στο χάος στο ισόγειο των κεντρικών της Πολυμάθειας μεμερικές σύντομες διαταγές και έδωσε εντολή να οδηγηθούν όλοιοι κρατούμενοι σε κελιά στον τρίτο όροφο. Μια χωρίς φατρίαγυναίκα ήρθε να περιποιηθεί τα τραύματά μας, και να μοιράσειπαυσίπονα και έχουμε φάει και έχουμε κάνει ντους πολλέςφορές, αλλά κανείς δεν μας έχει πει τι συμβαίνει έξω. Όσοεπίμονα κι αν τους έχω ρωτήσει.

«Νόμιζα ότι ο Τομπάιας θα είχε έρθει ως τώρα» λέω, καιπροσγειώνομαι στην άκρη της κουκέτας μου. «Πού είναι;»

6 VERONICA ROTH

«Ίσως να είναι ακόμη θυμωμένος επειδή του είπες ψέματα καισυνεργάστηκες με τον πατέρα του πίσω από την πλάτη του»,λέειη Κάρα.

Την αγριοκοιτάζω.«Ο Τέσσερα δεν θα φερόταν με τέτοια μικροπρέπεια», λέει η

Κριστίνα, είτε για να επιπλήξει την Κάρα, είτε για νακαθησυχάσει εμένα, δεν είμαι σίγουρη. «Μάλλον θα συμβαίνεικάτι που τον κρατάει μακριά. Σου είπε να του έχειςεμπιστοσύνη».

Μέσα στο χάος, όταν όλοι φώναζαν και οι χωρίς φατρίαπροσπαθούσαν να μας σπρώξουν προς τη σκάλα, άρπαξα σφιχτάτο στρίφωμα της μπλούζας του έτσι ώστε να μην τον χάσω.Πήρε τους καρπούς μου στα χέρια του και με έσπρωξε μακριά,και αυτά ήταν τα λόγια που είπε. Έχε μου εμπιστοσύνη. Πήγαινεόπου σου πουν.

«Προσπαθώ» λέω, και είναι η αλήθεια. Προσπαθώ να τονεμπιστευτώ. Αλλά κάθε μέρος μου, κάθε κύτταρό μου και κάθενεύρο μου, πασχίζει να τρέξει προς την ελευθερία, όχι μόνο απόαυτό το κελί, αλλά και από τη φυλακή της πόλης που βρίσκεταιέξω από αυτό.

Πρέπει να δω τι υπάρχει έξω από το φράχτη.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 7

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΥΟ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ περπατήσω σε αυτούς τους διαδρόμουςχωρίς να θυμάμαι τις μέρες που πέρασα ως φυλακισμένος εδώ,ξυπόλυτος, με τον πόνο να πάλλεται μέσα μου με την κάθε μουκίνηση. Και με αυτή την ανάμνηση έρχεται και μία άλλη, εκείνηπου περιμένω να οδηγηθεί η Μπίατρις Πράιορ στο θάνατό της,τις γροθιές μου να χτυπάνε πάνω στην πόρτα, τα πόδια της νακρέμονται όταν ο Πίτερ, κρατώντας τη στην αγκαλιά του, μουείπε ότι απλά ήταν ναρκωμένη.

Το μισώ αυτό το μέρος.Δεν είναι το ίδιο καθαρό όσο όταν ήταν το συγκρότημα της

Πολυμάθειας' τώρα είναι ρημαγμένο από τον πόλεμο, με τρύπεςαπό σφαίρες στους τοίχους, και γυαλιά από τις σπασμένεςλάμπες παντού. Περπατάω πάνω από βρόμικες πατημασιές καικάτω από τρεμάμενα φώτα μέχρι το κελί της και με δέχονταιχωρίς να κάνουν καμία ερώτηση, επειδή φέρω το σύμβολο τωνχωρίς φατρία -έναν άδειο κύκλο- σε μια μαύρη υφασμάτινηλωρίδα γύρω από το μπράτσο μου καθώς επίσης και ταχαρακτηριστικά της Έβελιν στο πρόσωπό μου. Το όνομαΤομπάιας Ίτον ήταν επονείδιστο, ενώ τώρα είναι ένα ισχυρόόνομα.

Μέσα, η Τρις κάθεται οκλαδόν στο πάτωμα, δίπλα στηνΚριστίνα και διαγώνια από την Κάρα. Η Τρις μου θα έπρεπε να

8 VERONICA ROTH

δείχνει χλομή και μικρόσωμη -είναι χλομή και μικρόσωμη,άλλωστε- αλλά αντίθετα γεμίζει όλο το δωμάτιο.

Τα τεράστια μάτια της βρίσκουν τα δικά μου και σηκώνεταιόρθια, με τα χέρια της να αγκαλιάζουν σφιχτά τη μέση μου και τοπρόσωπό της πάνω στο στήθος μου.

Σφίγγω τον ώμο της με το ένα χέρι και περνάω το άλλο μουχέρι πάνω από τα μαλλιά της, εξακολουθώντας να νιώθωέκπληξη που τα μαλλιά της σταματάνε πάνω από το λαιμό τηςαντί για κάτω από αυτόν. Χάρηκα όταν τα έκοψε, επειδήταίριαζαν σε μια πολεμίστρια και όχι σε ένα κορίτσι, και ήξεραότι αυτό ήταν που χρειαζόταν.

«Πώς μπήκες μέσα;» λέει με τη σιγανή, καθάρια φωνή της.«Είμαι ο Τομπάιας Ίτον» λέω, κι εκείνη γελάει.«Σωστά. Διαρκώς το ξεχνάω». Αποτραβιέται μόνο όσο

χρειάζεται για να με κοιτάξει. Μια έκφραση δισταγμούτρεμουλιάζει στα μάτια της που την κάνει να μοιάζει με μιαστοίβα φύλλα έτοιμα να σκορπίσουν από τον άνεμο. «Τισυμβαίνει; Γιατί άργησες τόσο πολύ;»

Ακούγεται απελπισμένη, ικετευτική. Όσες απαίσιεςαναμνήσεις κι αν κουβαλάει αυτό το μέρος για μένα, για κείνηκουβαλάει ακόμα περισσότερες, τη διαδρομή προς την εκτέλεσήτης, την προδοσία του αδελφού της, τον ορό του φόβου. Πρέπεινα τη βγάλω από εδώ.

Από το σημείο που είναι καθισμένη, η Κάρα κοιτάζει μεενδιαφέρον. Νιώθω άβολα, λες και έχω αλλάξει δέρμα και τοκαινούριο δεν μου ταιριάζει πια. Δεν μου αρέσει καθόλου ναέχω κοινό.

«Η Έβελιν έχει θέσει την πόλη υπό περιορισμό», λέω.«Κανείς δεν μπορεί να κάνει βήμα προς οποιαδήποτεκατεύθυνση χωρίς να δώσει η ίδια την άδεια. Πριν από μερικέςμέρες έβγαλε μια ομιλία ότι πρέπει να ενωθούμε εναντίον τωνκαταπιεστών μας, των ανθρώπων έξω».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 9

«Καταπιεστών;» λέει η Κριστίνα. Βγάζει ένα φιαλίδιο από τηντσέπη της και αδειάζει το περιεχόμενό του στο στόμα της

- παυσίπονα για τον τραυματισμό από σφαίρα στο πόδι της,υποθέτω.

Βάζω τα χέρια μου στις τσέπες μου. «Η Έβελιν -και πολλάάλλα άτομα, για να είμαι ειλικρινής- πιστεύουν ότι δεν πρέπει ναφύγουμε από την πόλη μόνο και μόνο για να βοηθήσουμε έναμάτσο άτομα που μας έχωσαν εδώ μέσα για να μαςχρησιμοποιήσουν αργότερα. Θέλουν να προσπαθήσουμε ναθεραπεύσουμε την πόλη και να λύσουμε τα δικά μας προβλήματααντί να φύγουμε για να λύσουμε τα προβλήματα των άλλων.Παραφράζω, φυσικά», λέω. «Υποπτεύομαι ότι αυτή η άποψηείναι πολύ βολική για τη μητέρα μου επειδή όσο είμαστε όλοιυπό περιορισμό, έχει τον έλεγχο εκείνη. Από τη στιγμή που θαφύγουμε, χάνει την εξουσία της».

«Υπέροχα». Η Τρις γυρίζει τα μάτια της προς τα πάνω.«Φυσικά και θα επέλεγε την πιο εγωιστική λύση».

«Έχει ένα δίκιο». Η Κριστίνα τυλίγει τα δάχτυλά της γύρωαπό το φιαλίδιο. «Δεν λέω ότι δεν θέλω να φύγω από την πόληκαι να δω τι υπάρχει εκεί έξω, αλλά αρκετά προβλήματα έχουμεεδώ μέσα. Πώς να βοηθήσουμε ένα μάτσο ανθρώπους που δενέχουμε συναντήσει ποτέ;»

Η Τρις το συλλογίζεται, δαγκώνοντας το εσωτερικό μέροςτου μάγουλού της. «Δεν ξέρω», παραδέχεται.

Το ρολόι μου δείχνει τρεις ακριβώς. Έμεινα πολλή ώρα εδώ- αρκετή για να προκαλέσω υποψίες στην Έβελιν. Της είπα ότι

ήρθα για να χωρίσω την Τρις, ότι δεν θα έπαιρνε πολλή ώρα.Δεν είμαι σίγουρος ότι με πίστεψε.

Λέω: «Ακούστε, ήρθα κατά κύριο λόγο για να σαςπροειδοποιήσω - ξεκινάνε τις δίκες για όλους τουςκρατούμενους. Θα χορηγήσουν σε όλους σας τον ορό της

10 VERONICA ROTH

αλήθειας, και αν φέρει αποτέλεσμα, θα καταδικαστείτε ωςπροδότες. Νομίζω ότι όλοι θα θέλαμε να το αποφύγουμε αυτό».

«Θα καταδικαστούμε ως προδότες·,» Η Τρις συνοφρυώνεται.«Γιατί είναι πράξη προδοσίας το ότι αποκαλύψαμε την αλήθειασε όλη την πόλη;»

«Ήταν μια πράξη απείθειας απέναντι στους ηγέτες σας», λέω.«Η Έβελιν και οι ακόλουθοί της δεν θέλουν να φύγουν από τηνπόλη. Δεν θα σε ευχαριστήσουν που έδειξες εκείνο το βίντεο».

«Είναι όλοι τους σαν την Τζανίν!» Κάνει μια σπασμωδικήχειρονομία, σαν να θέλει να χτυπήσει κάτι αλλά δεν υπάρχειτίποτα μπροστά της. «Είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για νασκεπάσουν την αλήθεια, και για ποιο λόγο; Για να γίνουνβασιλιάδες του μικροσκοπικού κόσμου τους; Είναι γελοίο».

Δεν θέλω να το πω, αλλά ένα κομμάτι του εαυτού μουσυμφωνεί με τη μητέρα μου. Δεν οφείλω τίποτα στουςανθρώπους έξω από αυτή την πόλη, είτε είμαι Απόκλιση είτε όχι.Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να τους προσφέρω τον εαυτό μουγια να λύσουν τα προβλήματα της ανθρωπότητας, ό,τι κι ανσημαίνει αυτό.

Ωστόσο θέλω να φύγω, με την απελπισία ενός ζώου που θέλεινα ξεφύγει από μια παγίδα. Άγριο και λυσσασμένο. Έτοιμο ναροκανίσει κόκαλο.

«Όπως και να χει»,λέω προσεκτικά, «αν ο ορός της αλήθειαςέχει αποτέλεσμα επάνω σου, θα καταδικαστείς».

«Αν έχει αποτέλεσμα;» λέει η Κάρα, μισοκλείνοντας τα μάτιατης.

«Απόκλιση», της λέει η Τρις, στρέφοντας το δάχτυλό τηςπρος το κεφάλι της. «Το ξέχασες;»

«Αυτό είναι συναρπαστικό». Η Κάρα στερεώνει μια τούφαστον κότσο λίγο πάνω από το λαιμό της. «Αλλά ασυνήθιστο.Κατά την εμπειρία μου, οι περισσότερες Αποκλίσεις δεν

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 11

μπορούν να αντισταθούν στον ορό της αλήθειας. Αναρωτιέμαιγιατί μπορείς εσύ».

«Μαζί με σένα αναρωτιούνται και όλοι οι άλλοι Πολυμαθείςπου με τρύπησαν με βελόνες», λέει απότομα η Τρις.

«Μπορούμε να συγκεντρωθούμε, παρακαλώ; Θα ήθελα νααποφύγω να βρεθώ στην ανάγκη να σε βοηθήσω ναδραπετεύσεις από τη φυλακή», λέω. Ξαφνικά, νιώθοντας μιααπελπισμένη ανάγκη για παρηγοριά, πιάνω το χέρι της Τρις, κιεκείνη σηκώνει τα δάχτυλά της για να συναντήσουν τα δικά μου.Δεν είμαστε άτομα που αγγίζονται απερίσκεπτα' αισθανόμαστεότι το κάθε σημείο επαφής ανάμεσα μας είναι σημαντικό, ένακύμα ενέργειας και ανακούφισης.

«Εντάξει, εντάξει», λέει απαλά τώρα. «Τι έχεις στο μυαλόσου;»

«Θα πείσω την Έβελιν να σε αφήσει να καταθέσεις πρώτη απότις τρεις σας», λέω. «Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι νασκεφτείς ένα ψέμα που θα απαλλάσσει την Κριστίνα και τηνΚάρα, και μετά να το πεις υπό την επήρεια του ορού τηςαλήθειας».

«Τι είδους ψέμα θα έκανε κάτι τέτοιο;»«Σκέφτηκα να το αφήσω σε σένα αυτό», λέω. «Εφόσον είσαι

καλύτερη ψεύτρα».Ξέρω, την ίδια στιγμή που λέω αυτά τα λόγια, ότι χτυπάνε ένα

ευαίσθητο σημείο και στους δυο μας. Μου είπε ψέματα τόσοπολλές φορές. Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα πήγαινε να πεθάνειστο συγκρότημα της Πολυμάθειας όταν η Τζανίν απαίτησε τηθυσία μιας Απόκλισης, κι όμως εκείνη πήγε. Μου είπε ότι θαέμενε σπίτι κατά τη διάρκεια της επίθεσης των Πολυμαθών, καιμετά τη βρήκα στο αρχηγείο της Πολυμάθειας, να συνεργάζεταιμε τον πατέρα μου. Καταλαβαίνω γιατί τα έκανε όλα αυτά, αλλάαυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση μας δεν είναι ακόμη πληγωμένη.

12 VERONICA ROTH

«Ναι». Κοιτάζει τα παπούτσια της. «Εντάξει, κάτι θασκεφτώ».

Ακουμπάω το χέρι μου στο μπράτσο της. «Θα μιλήσω στηνΈβελιν για τη δίκη σου. Θα προσπαθήσω να γίνει σύντομα».

«Ευχαριστώ».Νιώθω την παρόρμηση, οικεία πια, να βγω μέσα από το σώμα

μου και να μιλήσω κατευθείαν μέσα στο μυαλό της.Συνειδητοποιώ ότι είναι η ίδια παρόρμηση που με κάνει να θέλωνα τη φιλήσω κάθε φορά που τη βλέπω, επειδή ακόμα και έναχιλιοστό απόστασης ανάμεσά μας είναι εξοργιστικό. Τα δάχτυλάμας, που μέχρι πριν από ένα λεπτό ήταν πλεγμένα χαλαρά, τώραείναι σφιγμένα, με την παλάμη της κολλάει από την υγρασία, καιτη δική μου τραχιά στα σημεία που έχω αρπάξει υπερβολικάπολλά χερούλια σε πάρα πολλά κινούμενα τρένα. Τώρα δείχνειχλομή και μικρόσωμη, αλλά τα μάτια της με κάνουν νασκέφτομαι ορθάνοιχτους ουρανούς που στην πραγματικότηταδεν έχω δει ποτέ, έχω μόνο ονειρευτεί.

«Αν πρόκειται να φιληθείτε κάντε μου τη χάρη και πείτε τομου για να κοιτάξω αλλού», λέει η Κριστίνα.

«Θα φιληθούμε», λέει η Τρις. Και το κάνουμε.Αγγίζω το μάγουλό της για να επιβραδύνω το φιλί, κρατώντας

το στόμα της πάνω στο δικό μου για να μπορέσω να νιώσω τοκάθε μέρος όπου αγγίζονται τα χείλη μας και το κάθε μέρος όπουχωρίζονται. Γεύομαι τον αέρα που μοιραζόμαστε τη στιγμή πουακολουθεί μετά το φιλί και το χάϊδεμα της μύτης της πάνω στηδική μου. Σκέφτομαι κάτι να πω, αλλά είναι πολύ προσωπικό, γι’αυτό το καταπίνω. Μετά από μια στιγμή, αποφασίζω ότι δεν μενοιάζει.

«Εύχομαι να ήμασταν μόνοι» λέω, καθώς βγαίνω από το κελίοπισθοχωρώντας.

Εκείνη χαμογελάει. «Εγώ το εύχομαι σχεδόν πάντοτε αυτό».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 13

Καθώς κλείνω την πόρτα, βλέπω την Κριστίνα ναπροσποιείται ότι κάνει εμετό, και την Κάρα να γελάει, και ταχέρια της Τρις να κρέμονται στα πλευρά της.

14 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑ

ΤΡΙΣ

«ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ όλοι ηλίθιοι ». Οι παλάμες μου είναιακουμπισμένες στην ποδιά μου κλειστές σαν ενός κοιμισμένουπαιδιού. Το σώμα μου είναι γεμάτο με τον ορό της αλήθειας.Ιδρώτας μαζεύεται στις βλεφαρίδες μου. «Θα έπρεπε να μεευχαριστείτε, όχι να με ανακρίνετε».

«Θα έπρεπε να σε ευχαριστήσουμε που αψήφησες τις εντολέςτων ηγετών της φατρίας σου; Να σε ευχαριστήσουμε πουπροσπάθησες να εμποδίσεις έναν από τους ηγέτες της φατρίαςσου να σκοτώσει την Τζανίν Μάθιους; Συμπεριφέρθηκες σανπροδότρια». Η Έβελιν Τζόνσον φτύνει τη λέξη σαν φίδι.Είμαστε στην αίθουσα συσκέψεων στο αρχηγείο τηςΠολυμάθειας, όπου λάμβαναν χώρα οι δίκες. Είμαι κρατούμενηεδώ και τουλάχιστον μία βδομάδα.

Βλέπω τον Τομπάιας, μισοκρυμμένο στις σκιές πίσω από τημητέρα του. Κρατάει τα μάτια του στραμμένα αλλού από τηστιγμή που κάθισα στην καρέκλα, και μου έκοψαν την πλαστικήταινία που κρατούσε τους καρπούς μου δεμένους. Για μια στιγμήμονάχα, τα μάτια του αγγίζουν τα δικά μου, και ξέρω ότι είναιώρα να αρχίσω να λέω ψέματα.

Είναι πιο εύκολο τώρα που ξέρω ότι μπορώ να το κάνω. Τόσοεύκολο όσο και το να διώχνω το βάρος του ορού της αλήθειαςαπό το μυαλό μου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 15

«Δεν είμαι προδότρια», λέω. «Εκείνο το διάστημα πίστευα ότιο Μάρκους ενεργούσε υπό τις διαταγές της Γενναιότητας καιτων χωρίς φατρία. Εφόσον δεν μπορούσα να λάβω μέρος στημάχη ως στρατιώτης, με χαρά θα βοηθούσα με κάτι άλλο».

«Γιατί δεν μπορούσες να γίνεις στρατιώτης;» Ένα έντονο φωςλάμπει πίσω από τα μαλλιά της Έβελιν. Δεν μπορώ να δω τοπρόσωπό της, και δεν μπορώ να επικεντρωθώ πάνω σε τίποταγια περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο πριν ο ορός της αλήθειαςαπειλήσει να με τραβήξει ξανά στην άβυσσό του.

«Επειδή». Δαγκώνω το χείλος μου, σαν να προσπαθώ ναεμποδίσω τις λέξεις να ξεχυθούν. Δεν ξέρω πότε έγινα τόσοκαλή στο θέατρο, αλλά υποθέτω ότι δεν είναι και τόσοδιαφορετικό από το να λες ψέματα, πράγμα στο οποίο είχα πάνταένα ταλέντο. «Επειδή δεν μπορούσα να κρατήσω όπλο, εντάξει;Όχι αφότου πυροβόλησα... εκείνον. Τον φίλο μου, τον Γουίλ.Δεν μπορούσα να κρατήσω όπλο χωρίς να πανικοβληθώ.

Τα μάτια της Έβελιν σφίγγονται πιο πολύ. Υποπτεύομαι ότιακόμα και στα πιο μαλακά κομμάτια του εαυτού της, δεν νιώθειοίκτο για μένα.

«Επομένως ο Μάρκους σού είπε ότι ενεργούσε με δικές μουεντολές» λέει «και παρά τα όσα ξέρεις για τη μάλλον τεταμένησχέση του τόσο με τους Ατρόμητους όσο και με τους χωρίςφατρία, τον πίστεψες;»

«Ναι».«Καταλαβαίνω γιατί δεν επέλεξες τους Πολυμαθείς». Γελάει.Νιώθω ένα μυρμήγκιασμα στα μάγουλα. Θα ήθελα να τη

χαστουκίσω, όπως είμαι σίγουρη ότι θα το ήθελαν πολλοί απόόσους βρίσκονται μέσα στο δωμάτιο, αν και δεν θα τολμούσαννα το παραδεχτούν. Η Έβελιν μας κρατάει όλους παγιδευμένουςστην πόλη, ενώ ένοπλοι χωρίς φατρία περιπολούν στουςδρόμους για να μας ελέγχουν. Ξέρει ότι όποιος κρατάει τα όπλα,κρατάει την εξουσία. Και τώρα που η Τζανίν Μάθιους είναι

16 VERONICA ROTH

νεκρή, δεν έχει απομείνει κανείς για να τη διεκδικήσει απόκείνη.

Από τον ένα τύραννο στον άλλο. Αυτός είναι ο κόσμος πουξέρουμε, τώρα.

«Γιατί δεν μίλησες σε κανέναν γι’ αυτό;» λέει.«Δεν ήθελα να αναγκαστώ να παραδεχτώ την αδυναμία μου»,

λέω. «Και δεν ήθελα να μάθει ο Τέσσερα ότι δούλευα με τονπατέρα του. Ήξερα ότι δεν θα του άρεσε». Νιώθω νέες λέξεις ναυψώνονται στο λαιμό μου, παρακινημένες από τον ορό τηςαλήθειας. «Σου έφερα την αλήθεια για την πόλη μας και για τολόγο που ζούμε σε αυτή. Αν δεν σκοπεύεις να με ευχαριστήσεις,πρέπει τουλάχιστον να κάνεις κάτι γι’ αυτό αντί να κάθεσαιπάνω σε αυτό το χάλι που δημιούργησες, και να προσποιείσαι ότιείναι θρόνος!»

Το χλευαστικό χαμόγελο της Έβελιν παραμορφώνεται λες καιμόλις γεύτηκε κάτι δυσάρεστο. Σκύβει κοντά στο πρόσωπό μου,και για πρώτη φορά βλέπω πόσο μεγάλη σε ηλικία είναι ' βλέπωτις ρυτίδες που πλαισιώνουν τα μάτια και το στόμα της, και τηναρρωστημένη χλομάδα του προσώπου της από τα τόσα χρόνιαπου πέρασε με πολύ λίγο φαγητό. Ωστόσο, είναι όμορφη σαν τονγιο της. Η παραλίγο λιμοκτονία δεν μπόρεσε να το εξαφανίσειαυτό.

«Κάνω κάτι γι’ αυτό. Δημιουργώ ένα νέο κόσμο» λέει, και ηφωνή της γίνεται ακόμα πιο σιγανή, έτσι ώστε με δυσκολίαμπορώ να την ακούσω. «Ήμουν Ανιδιοτελής. Γνωρίζω τηναλήθεια πολύ περισσότερο καιρό από όσο εσύ, ΜπίατριςΠράιορ. Δεν ξέρω πώς καταφέρνεις και τη γλιτώνεις από τονορό, αλλά σου υπόσχομαι, δεν θα έχεις θέση στο νέο μου κόσμο,και ειδικότερα όχι με τον γιο μου».

Χαμογελώ ελαφρά. Δεν θα έπρεπε να το κάνω, αλλά είναι πιοδύσκολο να καταστείλω κινήσεις και εκφράσεις από ό,τι λέξεις,έχοντας αυτό το βάρος στις φλέβες μου. Πιστεύει ότι ο Τομπάιας

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 17

της ανήκει τώρα. Δεν ξέρει την αλήθεια, ότι ανήκει στον εαυτότου.

Η Έβελιν ισιώνει ξανά το σώμα της, σταυρώνοντας τα χέριατης.

«Ο ορός της αλήθειας αποκάλυψε ότι παρόλο που μπορεί ναείσαι ανόητη, δεν είσαι προδότρια. Αυτή η ανάκριση τελείωσε.Μπορείς να φύγεις».

«Και οι φίλες μου;» λέω νωθρά. «Η Κριστίνα, η Κάρα. Ούτεεκείνες έκαναν κάτι κακό».

«Θα ασχοληθούμε μαζί τους σύντομα»,λέει η Έβελιν.Σηκώνομαι όρθια, παρόλο που είμαι αδύναμη και ζαλισμένη

από τον ορό. Η αίθουσα είναι γεμάτη κόσμο, ο ένας είναιστριμωγμένος κοντά στον άλλο, και για μερικά ατελείωταδευτερόλεπτα δεν μπορώ να βρω την έξοδο, έως ότου κάποιοςμε παίρνει από το μπράτσο, ένα αγόρι με ζεστό καφετί δέρμα καιένα πλατύ χαμόγελο - ο Ουράια. Με οδηγεί στην πόρτα.Αρχίζουν όλοι να συζητούν.

† † †

Ο Ουράια με οδηγεί στο διάδρομο μέχρι τους ανελκυστήρες. Οιπόρτες του ανελκυστήρα ανοίγουν όταν αγγίζει το κουμπί, καιτον ακολουθώ μέσα, ασταθής ακόμη. Όταν κλείνουν οι πόρτες,λέω: «Λες το σημείο με το χάλι και το θρόνο να ήτανυπερβολή;»

«Όχι. Περιμένει από σένα να είσαι θερμοκέφαλη. Και μάλισταίσως και να υποπτευόταν κάτι αν δεν ήσουν».

Νιώθω λες και τα πάντα μέσα μου δονούνται από μιαενέργεια, από την προσμονή όλων όσων θα έρθουν. Είμαιελεύθερη. Θα βρούμε έναν τρόπο να βγούμε από την πόλη. Όχιάλλη αναμονή, όχι άλλο πηγαινέλα μέσα σε ένα κελί,απαιτώντας απαντήσεις που δεν θα πάρω από τους φρουρούς.

18 VERONICA ROTH

Οι φρουροί ωστόσο μού είπαν μερικά πράγματα σήμερα τοπρωί για τη νέα τάξη πραγμάτων των χωρίς φατρία. Έχει δοθείδιαταγή στα πρώην μέλη των φατριών να μετακομίσουν πιοκοντά στο αρχηγείο της Πολυμάθειας και να ζήσουν ανάμικτα,όχι πάνω από τέσσερα άτομα μιας συγκεκριμένης φατρίας στηνκάθε κατοικία. Είμαστε υποχρεωμένοι να αναμιγνύουμε και ταρούχα μας. Νωρίτερα, στα πλαίσια του συγκεκριμένουδιατάγματος, μου έδωσαν μια κίτρινη μπλούζα της Ομόνοιας καιένα μαύρο παντελόνι της Ειλικρίνειας.

«Λοιπόν, πηγαίνουμε προς τα εκεί...» Ο Ουράια με οδηγεί έξωαπό τον ανελκυστήρα. Αυτός ο όροφος των κεντρικών τηςΠολυμάθειας είναι όλος από τζάμι, ακόμα και οι τοίχοι. Το φωςτου ηλίου διαθλάται μέσα του και ρίχνει τμήματα από ουράνιατόξα στο πάτωμα. Καλύπτω τα μάτια μου με το ένα χέρι καιακολουθώ τον Ουράια μέσα σε ένα μακρύ, στενό δωμάτιο μεκρεβάτια στις δυο πλευρές του. Δίπλα στο κάθε κρεβάτι υπάρχειένα γυάλινο ντουλάπι για ρούχα και βιβλία, και ένα μικρότραπέζι.

«Αυτός ήταν ο κοιτώνας μύησης της Πολυμάθειας», λέει οΟυράια. «Έχω ήδη κρατήσει κρεβάτια για την Κριστίνα και τηνΚάρα».

Πάνω σε ένα κρεβάτι κοντά στην πόρτα είναι καθισμένα τρίακορίτσια με κόκκινες μπλούζες -κορίτσια από την Ομόνοια,μαντεύω- και στην αριστερή πλευρά του δωματίου, μιαμεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα είναι ξαπλωμένη σε ένα από τακρεβάτια, με τα γυαλιά της να κρέμονται από το αφτί της -μιαΠολυμαθής πιθανότατα. Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω νακατατάσσω τους ανθρώπους σε φατρίες όταν τους βλέπω, αλλάείναι μια παλιά συνήθεια που δύσκολα κόβεται.

Ο Ουράια προσγειώνεται σε ένα κρεβάτι στην πίσω γωνία.Εγώ κάθομαι στο διπλανό, χαρούμενη που επιτέλους είμαιελεύθερη και ήρεμη.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 19

«Ο Ζικ λέει ότι μερικές φορές χρειάζεται χρόνος για ναεπεξεργαστούν οι χωρίς φατρία τις αθωώσεις, επομένως θαβγουν αργότερα», λέει ο Ουράια.

Προς στιγμή νιώθω ανακουφισμένη που όλοι όσοι νοιάζομαιθα έχουν βγει από τη φυλακή απόψε. Αλλά μετά θυμάμαι ότι οΚέιλεμπ είναι ακόμη εκεί, επειδή ήταν γνωστό τσιράκι τηςΤζανίν Μάθιους, και οι χωρίς φατρία δεν θα τον αθωώσουνποτέ. Αλλά το πόσο μακριά θα φτάσουν για να καταστρέφουν τοσημάδι που άφησε η Τζανίν Μάθιους σε αυτή την πόλη, είναικάτι που δεν το ξέρω.

Δεν με νοιάζει, σκέφτομαι. Αλλά ακόμα και τη στιγμή που τοσκέφτομαι, ξέρω ότι είναι ψέμα. Εξακολουθεί να είναι ο αδελφόςμου.

«Ωραία»,λέω. «Ευχαριστώ, Ουράια».Νεύει, και ακουμπάει το κεφάλι του στον τοίχο.«Πώς είσαι;» λέω. «Θέλω να πω... η Λιν...»Ο Ουράια ήταν φίλος της Λιν και της Μαρλίν από τότε που

τους γνώρισα, και τώρα είναι και οι δύο νεκρές. Αισθάνομαι ότιίσως να μπορώ να καταλάβω - άλλωστε, κι εγώ έχασα δύοφίλους, τον Αλ από την πίεση της μύησης και τον Γουίλ από τηνπροσομοίωσης της επίθεσης και από τις δικές μου βιαστικέςενέργειες. Αλλά δεν θέλω να προσποιηθώ ότι υποφέρουμε τοίδιο. Καταρχάς, ο Ουράια γνώριζε τις φίλες του καλύτερα απόό,τι εγώ.

«Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό». Ο Ουράια κουνάει το κεφάλιτου. «Ή να το σκεφτώ. Θέλω απλά να κινούμαι συνεχώς».

«Εντάξει. Καταλαβαίνω. Απλά... πες μου αν χρειαστείς...»«Ναι». Μου χαμογελά και σηκώνεται. «Είσαι εντάξει εδώ,

σωστά; Είπα στη μαμά μου ότι θα την επισκεφθώ απόψε, γι’ αυτόσε λίγο πρέπει να φύγω. Αα -παραλίγο να ξεχάσω να σου πω- οΤέσσερα είπε ότι θέλει να σε συναντήσει αργότερα».

Ισιώνω περισσότερο το σώμα μου. «Αλήθεια; Πότε; Πού;»

20 VERONICA ROTH

«Λίγο μετά τις δέκα. Στο Πάρκο Μιλένιουμ. Στο γρασίδι».Χαμογελά αυτάρεσκα. «Μην ενθουσιάζεσαι τόσο πολύ, θαεκραγεί το κεφάλι σου».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 21

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ πάντοτε κάθεται στις άκρες των πραγμάτων -στις καρέκλες, τα περβάζια, τα τραπέζια- λες και υποπτεύεται ότιθα χρειαστεί να το βάλει στα πόδια μέσα σε μια στιγμή. Αυτή τηφορά κάθεται στην άκρη του παλιού γραφείου τής Τζανίν στοαρχηγείο της Πολυμάθειας, με τα δάχτυλα των ποδιών της ναισορροπούν στο πάτωμα και το θολό από τα σύννεφα φως τηςπόλης να λάμπει πίσω της. Είναι μια γυναίκα με μυς γεμάτουςένταση.

«Νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε για την αφοσίωσή σου» λέει,αλλά δεν ακούγεται σαν να με κατηγορεί για κάτι, απλάακούγεται κουρασμένη. Προς στιγμή δείχνει τόσο διαβρωμένηώστε αισθάνομαι λες και μπορώ να δω μέσα της, αλλά μετάισιώνει το σώμα της, και η αίσθηση εξαφανίζεται.

«Σε τελική ανάλυση, εσύ ήσουν εκείνος που βοήθησε τηνΤρις και κυκλοφόρησε εκείνο το βίντεο», λέει. «Αυτό δεν τοξέρει κανένας άλλος, αλλά το ξέρω εγώ».

«Άκου». Σκύβω μπροστά για να στηρίξω τους αγκώνες μουστα γόνατά μου. «Δεν ήξερα τι υπήρχε μέσα σε κείνο το αρχείο.Εμπιστεύτηκα την κρίση τής Τρις περισσότερο από όσο τη δικήμου. Αυτό συνέβη όλο κι όλο».

Σκέφτηκα ότι αν έλεγα στην Έβελιν ότι τα χάλασα με τηνΤρις θα ήταν πιο εύκολο για τη μητέρα μου να με εμπιστευτεί,

22 VERONICA ROTH

και είχα δίκιο - είναι πιο ζεστή, πιο ανοιχτή, από τότε που είπααυτό το ψέμα.

«Και τώρα που είδες το υλικό;» λέει η Έβελιν. «Τι σκέφτεσαιτώρα; Πιστεύεις ότι πρέπει να φύγουμε από την πόλη;»

Ξέρω τι θέλει να πω -ότι δεν βλέπω κανένα λόγο να βγούμεστον έξω κόσμο- αλλά δεν είμαι καλός ψεύτης, γι’ αυτό επιλέγωαντίθετα ένα μέρος της αλήθειας.

«Το φοβάμαι», λέω. «Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι έξυπνο ναφύγουμε από την πόλη γνωρίζοντας τους κινδύνους που μπορείνα βρίσκονται εκεί έξω».

Με κοιτάζει συλλογισμένη για μια στιγμή, δαγκώνοντας τοεσωτερικό μέρος του μάγουλού της. Από κείνη έμαθα αυτή τησυνήθεια - παλιά μασούσα το δέρμα μου έως ότου άνοιγα πληγήενώ περίμενα να επιστρέψει ο πατέρας μου σπίτι, αβέβαιος για τοποια εκδοχή του θα συναντούσα, εκείνη που οι Ανιδιοτελείςεμπιστεύονταν και σέβονταν ή εκείνη τα χέρια της οποίας μεχτυπούσαν.

Περνάω τη γλώσσα μου πάνω από τις ουλές από ταδαγκώματα και καταπίνω την ανάμνηση σαν να είναι χολή.

Κατεβαίνει από το γραφείο και πηγαίνει στο παράθυρο.«Λαμβάνω ανησυχητικές αναφορές για μια επαναστατικήοργάνωση ανάμεσά μας». Σηκώνει το βλέμμα της, υψώνοντας τοένα της φρύδι. «Πάντα οι άνθρωποι οργανώνονται σε ομάδες.Αυτό είναι ένα γεγονός της ύπαρξής μας. Απλά δεν περίμενα νασυμβεί τόσο γρήγορα».

«Τι είδους οργάνωση;»«Το είδος της οργάνωσης που θέλει να φύγει από την πόλη »,

λέει. «Κυκλοφόρησαν κάτι σαν μανιφέστο σήμερα το πρωί.Ονομάζουν τους εαυτούς τους Αφοσιωμένους». Όταν βλέπει τομπερδεμένο μου βλέμμα, προσθέτει: «Επειδή είναι αφοσιωμένοιστον αρχικό σκοπό της πόλης μας, καταλαβαίνεις;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 23

«Τον αρχικό σκοπό - εννοείς, αυτό που έλεγε στο βίντεο τηςΊντιθ Πράιορ; Ότι πρέπει να στείλουμε κόσμο έξω όταν η πόληθα έχει έναν μεγάλο πληθυσμό Αποκλίσεων;»

«Αυτόν, ναι. Αλλά και το να ζούμε σε φατρίες. Η Αφοσίωσηισχυρίζεται ότι πρέπει να ζούμε σε φατρίες επειδή ζούμε σε αυτέςαπό την αρχή». Κουνάει το κεφάλι της. «Κάποιοι άνθρωποιπάντοτε θα φοβούνται την αλλαγή. Αλλά δεν μπορούμε να τουςκάνουμε τη χάρη».

Από τη στιγμή που διαλύθηκαν οι φατρίες, εν μέρει νιώθωσαν ένας άνθρωπος που απελευθερώθηκε από μια μακροχρόνιαφυλάκιση. Δεν χρειάζεται να αξιολογώ το αν η κάθε μου σκέψηή η κάθε μου επιλογή ταιριάζει σε μια στενή ιδεολογία. Δεν θέλωνα επιστρέψουν οι φατρίες.

Αλλά η Έβελιν δεν μας έχει απελευθερώσει όπως πιστεύει- απλά μας έκανε όλους χωρίς φατρία. Φοβάται αυτό που θα

επιλέγαμε, αν μας δινόταν πραγματική ελευθερία. Και αυτόσημαίνει ότι ανεξάρτητα από την άποψή μου για τις φατρίες,νιώθω ανακούφιση που υπάρχει κάποιος, κάπου, που τηναψηφά.

Υιοθετώ μια κενή έκφραση, αλλά η καρδιά μου χτυπάει πιογρήγορα από πριν. Όλο αυτό τον καιρό έπρεπε να είμαιπροσεκτικός, να κερδίσω την εύνοια της Έβελιν. Είναι εύκολογια μένα να λέω ψέματα σε όλους τους άλλους, αλλά είναι πιοδύσκολο να λέω ψέματα σε κείνη, στο μοναδικό άτομο πουγνώριζε όλα τα μυστικά του σπιτιού μας στην Απάρνηση, τη βίαπου κρυβόταν μέσα στους τοίχους του.

«Τι θα κάνεις με αυτούς;» λέω.«Θα τους θέσω υπό έλεγχο, τι άλλο;»Η λέξη “έλεγχος” με κάνει να ισιώσω απότομα το σώμα μου,

εξίσου άκαμπτο με την καρέκλα από κάτω μου. Σ’ αυτή τηνπόλη, “έλεγχος” σημαίνει βελόνες και ορούς και να βλέπειςχωρίς να βλέπεις στ’ αλήθεια' σημαίνει προσομοιώσεις, όπως

24 VERONICA ROTH

εκείνη που παραλίγο να με κάνει να σκοτώσω την Τρις ή εκείνηπου μετέτρεψε τους Ατρόμητους σε στρατό.

«Με προσομοιώσεις;» λέω αργά.Συνοφρυώνεται. «Όχι βέβαια! Δεν είμαι η Τζανίν Μάθιους!»Το ξέσπασμα θυμού της με εξοργίζει. Λέω: «Μην ξεχνάς ότι

ελάχιστα σε γνωρίζω, Έβελιν».Μορφάζει σ’ αυτή την υπενθύμιση. «Τότε επίτρεψέ μου να

σου πω ότι δεν θα καταφύγω ποτέ σε προσομοιώσεις για ναπετύχω αυτό που θέλω. Ο θάνατος θα ήταν καλύτερος».

Και είναι πράγματι πιθανό να χρησιμοποιήσει το θάνατο- το σίγουρο είναι ότι αν σκότωνε ανθρώπους θα κατάφερνε

να τους κρατήσει σιωπηλούς, θα κατέπνιγε την επανάστασή τουςπριν ξεκινήσει. Όποιοι κι αν είναι οι Αφοσιωμένοι, πρέπει ναπροειδοποιηθούν, και γρήγορα.

«Μπορώ να ανακαλύψω ποιοι είναι», λέω.«Είμαι σίγουρη ότι μπορείς. Για ποιον άλλο λόγο λες να σου

είπα γι’ αυτούς;»Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα μου το έλεγε. Για

να με δοκιμάσει. Για να με τσακώσει. Για να μου δώσει ψεύτικεςπληροφορίες. Ξέρω τι είναι η μητέρα μου - είναι ένας άνθρωποςγια τον οποίο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως ακριβώς ο πατέραςμου, μερικές φορές, όπως κι εγώ.

«Θα το κάνω,λοιπόν. Θα τους βρω».Σηκώνομαι και τα δάχτυλά της, εύθραυστα σαν κλαδιά,

κλείνουν γύρω από το μπράτσο μου. «Σ’ ευχαριστώ».Πιέζω τον εαυτό μου να την κοιτάξει. Τα μάτια της βρίσκονται

κοντά πάνω από τη μύτη της, η οποία είναι γαμψή στην άκρη,όπως η δική μου. Το δέρμα της έχει ένα μεσαίο χρώμα, πιοσκούρο από το δικό μου. Προς στιγμή τη βλέπω με το γκρίζοχρώμα της Απάρνησης, τα πυκνά της μαλλιά πιασμένα πίσω μεμια ντουζίνα τσιμπιδάκια, να κάθεται απέναντι μου στο τραπέζιτου δείπνου. Τη βλέπω γονατισμένη μπροστά μου, να τακτοποιεί

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 25

τα στραβοκουμπωμένα κουμπιά του πουκαμίσου μου πριν πάωστο σχολείο, και να στέκεται στο παράθυρο, κοιτάζοντας τονομοιόμορφο δρόμο και περιμένοντας να δει το αυτοκίνητο τουπατέρα μου, με τα χέρια της πλεγμένα - όχι, σφιγμένα, και τιςηλιοκαμένες αρθρώσεις της λευκές από την ένταση. Τότε μαςένωνε ο φόβος μας, και τώρα που δεν φοβάται πια, ένα μέροςτους εαυτού μου θέλει να δει πώς θα ήταν να μας ενώνει ηδύναμη.

Νιώθω έναν πόνο, σαν να την πρόδωσα, τη γυναίκα πουκάποτε ήταν ο μόνος μου σύμμαχος, και γυρίζω να φύγω πρινπρολάβω να τα πάρω όλα πίσω και να της ζητήσω συγγνώμη.

Βγαίνω από το αρχηγείο της Πολυμάθειας και συναντάω έναπλήθος ανθρώπων, με τα μάτια μου μπερδεμένα, ψάχνονταςαυτόματα για τα χρώματα των φατριών παρόλο που δεν έχειαπομείνει πλέον καμία. Φοράω μια γκρι μπλούζα, ένα μπλου τζιν,μαύρα παπούτσια - καινούρια ρούχα, αλλά από κάτω τους, τατατουάζ της Γενναιότητας. Είναι αδύνατον να σβήσω τηςεπιλογές μου. Ειδικά αυτές.

26 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΤΕ

ΤΡΙΣ

ΡΥΘΜΙΖΩ ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ του ρολογιού χειρός μου για τιςδέκα και κοιμάμαι αμέσως, χωρίς να προλάβω καν να πάρω μιαάνετη θέση. Μερικές ώρες αργότερα δεν με ξυπνάει τοηλεκτρονικό χτύπημα του ρολογιού, αλλά οι εκνευρισμένεςφωνές κάποιου μέσα στο δωμάτιο. Κλείνω το ξυπνητήρι,περνάω τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά μου, καικατευθύνομαι σχεδόν τρέχοντας προς ένα από τα κλιμακοστάσιακινδύνου. Η έξοδος στο κάτω μέρος θα με βγάλει έξω στοδρομάκι, όπου πιθανότατα δεν θα με σταματήσει κανείς.

Όταν βγαίνω έξω, ο δροσερός αέρας με ξυπνάει. Τραβάω ταμανίκια μου πάνω από τα δάχτυλά μου για να τα κρατήσω ζεστά.Το καλοκαίρι επιτέλους πλησιάζει. Υπάρχουν μερικά άτομα πουτριγυρίζουν στην είσοδο των κεντρικών της Πολυμάθειας, αλλάκανείς τους δεν με προσέχει να διασχίζω στα μουλωχτά τηΛεωφόρο Μίσιγκαν. Υπάρχουν κάποια πλεονεκτήματα στο ναείσαι μικρόσωμος.

Βλέπω τον Τομπάιας να στέκεται στη μέση του γρασιδιού,φορώντας ανάμικτα χρώματα φατριών - ένα γκρίζο μπλουζάκι,μπλου τζιν, και ένα μαύρο φούτερ με κουκούλα, χρώματα πουαντιπροσωπεύουν όλες τις φατρίες για τις οποίες πληρούσα τιςπροϋποθέσεις σύμφωνα με το τεστ κλίσης.

Στα πόδια του βρίσκεται ακουμπισμένο ένα σακίδιο.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 27

«Πώς τα πήγα;» λέω όταν βρίσκομαι αρκετά κοντά για να μεακούσει.

«Πολύ καλά», λέει. «Η Έβελιν εξακολουθεί να σε μισεί, αλλάη Κριστίνα και η Κάρα αφέθηκαν ελεύθερες χωρίς ανάκριση».

«Ωραία». Χαμογελάω.Πιάνει με τα δάχτυλά του το μπροστινό μέρος της μπλούζας

μου, πάνω ακριβώς από το στομάχι μου, και με τραβά προς τομέρος του, φιλώντας με απαλά.

«Έλα» λέει, καθώς αποτραβιέται. «Έχω ένα σχέδιο γι’ αυτό τοαπόγευμα».

«Αλήθεια;»«Ναι, συνειδητοποίησα ότι δεν έχουμε βγει ποτέ σε ένα

πραγματικό ραντεβού».«Το χάος και η καταστροφή έχουν όντως την τάση να

στερούν από κάποιον κάθε δυνατότητα για ραντεβού».«Θα ήθελα να βιώσω αυτό το φαινόμενο του “ραντεβού”».

Περπατάει προς τα πίσω, με κατεύθυνση την τεράστια μεταλλικήκατασκευή στην άλλη άκρη του γρασιδιού κι εγώ τον ακολουθώ.«Πριν από σένα, πήγαινα μόνο σε ομαδικά ραντεβού, καισυνήθως ήταν καταστροφή. Κατέληγαν πάντα με τον Ζικ ναφιλιέται με το όποιο κορίτσι είχε βάλει στο μάτι, και με μένα νακάθομαι σε μια αμήχανη σιωπή με κάποιο κορίτσι που είχαπροσβάλει με κάποιο τρόπο νωρίτερα».

«Η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι και πολύ ευγενικός» λέω,χαμογελώντας.

«Κοίτα ποιος μιλάει».«Έι, θα μπορούσα να γίνω ευγενική αν προσπαθούσα».«Χμμ ». Χτυπάει το πιγούνι του με το δάχτυλό του. «Πες κάτι

ευγενικό, τότε».«Είσαι πολύ όμορφος».Χαμογελάει, με τα δόντια του να μοιάζουν με αστραπή μέσα

στο σκοτάδι. «Τελικά μου αρέσει η ευγένεια».

28 VERONICA ROTH

Φτάνουμε στην άκρη του γρασιδιού. Η μεταλλική κατασκευήείναι πιο μεγάλη και πιο παράξενη από κοντά από ό,τι ήταν απόμακριά. Στην πραγματικότητα είναι μια σκηνή, και από πάνω τηςυπάρχουν τεράστιες μεταλλικές πλάκες που καμπυλώνουν προςκάθε κατεύθυνση, σαν ένα κονσερβοκούτι που έχει εκραγεί.Περπατάμε γύρω από μία από τις πλάκες στη δεξιά πλευρά ως τοπίσω μέρος της σκηνής, η οποία υψώνεται σε μια γωνία από τοέδαφος. Εκεί, μεταλλικές δοκοί στηρίζουν τις πλάκες από πίσω.Ο Τομπάιας περνάει το σακίδιό του στους ώμους του και αρπάζειμία από τις δοκούς. Αναρρίχηση.

«Κάτι μου θυμίζει αυτό», λέω. Ένα από τα πρώτα πράγματαπου κάναμε μαζί ήταν να σκαρφαλώσουμε στη Ρόδα του λούναπαρκ, αλλά εκείνη τη φορά εγώ μας παρότρυνα νασκαρφαλώσουμε πιο ψηλά, και όχι εκείνος.

Σηκώνω τα μανίκια μου και τον ακολουθώ. Ο ώμος μουεξακολουθεί να πονάει από τη σφαίρα, αλλά το τραύμα έχει ωςσχεδόν επουλωθεί. Ωστόσο, στηρίζω το περισσότερο βάρος μουστο αριστερό χέρι και προσπαθώ να σπρώχνω με τα πόδια μουόποτε είναι δυνατόν. Κοιτάζω προς τα κάτω το κουβάρι απόράβδους και πιο κάτω από αυτές, το έδαφος, και γελάω.

Ο Τομπάιας σκαρφαλώνει σε ένα σημείο όπου δύο μεταλλικέςπλάκες συναντώνται σε ένα V, αφήνοντας αρκετό χώρο για νακαθίσουν δύο άτομα. Χώνεται προς τα πίσω, σφηνώνοντας τοσώμα του ανάμεσα στις δύο πλάκες, και πιάνει τη μέση μου γιανα με βοηθήσει όταν φτάνω αρκετά κοντά. Στην πραγματικότηταδεν χρειάζομαι τη βοήθεια, αλλά δεν το λέω

- απολαμβάνω πάρα πολύ τα χέρια του επάνω μου.Βγάζει μια κουβέρτα από το σακίδιό του και μας σκεπάζει με

αυτή, και μετά εμφανίζει δύο πλαστικά ποτήρια.«Θα ήθελες καθαρό μυαλό ή ζαλισμένο;» λέει, κοιτάζοντας

μέσα στο σακίδιο.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 29

«Εε ...» γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι. «Καθαρό. Νομίζω ότιέχουμε να συζητήσουμε κάποια πράγματα, σωστά;»

«Ναι».Βγάζει ένα μικρό μπουκάλι με ένα διάφανο υγρό με φυσαλίδες

και καθώς ανοίγει με ένα στρίψιμο το καπάκι, λέει: «Το έκλεψααπό τις κουζίνες της Πολυμάθειας. Από ό,τι λένε είναι πολύνόστιμο».

Βάζει από λίγο στο κάθε ποτήρι, και πίνω μια γουλιά. Ό,τι κιαν είναι, είναι γλυκό σαν σιρόπι και έχει τη γεύση λεμονιού καιμε κάνει να ζαρώσω λίγο. Η δεύτερη γουλιά είναι καλύτερη.

«Να συζητήσουμε κάποια πράγματα», λέει.«Σωστά».«Λοιπόν...» Ο Τομπάιας κοιτάζει το ποτήρι του

συνοφρυωμένος. «Εντάξει, καταλαβαίνω γιατί συνεργάστηκες μετον Μάρκους, και γιατί αισθάνθηκες ότι δεν μπορούσες να μουτο πεις. Αλλά...»

«Αλλά είσαι θυμωμένος», λέω. «Επειδή σου είπα ψέματα. Σεπολλές περιπτώσεις».

Νεύει, χωρίς να με κοιτάζει. «Δεν είναι καν το θέμα με τονΜάρκους. Είναι κάτι πολύ πιο παλιό από αυτό. Δεν ξέρω ανμπορείς να καταλάβεις πώς ήταν να ξυπνάω μόνος, και να ξέρωότι έχεις φύγει» -έχεις πάει να πεθάνεις, υποπτεύομαι ότι θέλεινα πει, αλλά δεν μπορεί να προφέρει καν τις λέξεις- «για τοαρχηγείο της Πολυμάθειας».

«Όχι, μάλλον δεν μπορώ». Πίνω άλλη μια γουλιά,στριφογυρίζοντας το γλυκερό αναψυκτικό μέσα στο στόμα μουπριν το καταπιώ. «Άκου... παλιά σκεφτόμουν την περίπτωση ναθυσιάσω τη ζωή μου για διάφορα πράγματα, αλλά δενκαταλάβαινα τι πραγματικά σημαίνει να θυσιάζεις τη ζωή σουμέχρι που έφτασε η στιγμή να κινδυνεύσω να τη στερηθώ».

Σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω, και επιτέλους μεκοιτάζει κι εκείνος.

30 VERONICA ROTH

«Τώρα ξέρω», λέω. «Ξέρω ότι θέλω να ζήσω. Ξέρω ότι θέλωνα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Αλλά... αλλά δεν μπορώ να τοκάνω αυτό, δεν θα το κάνω, αν δεν με εμπιστεύεσαι ή αν μουμιλάς με κείνον τον συγκαταβατικό τρόπο που χρησιμοποιείςμερικές φορές...»

«Συγκαταβατικό;» λέει. «Έκανες γελοία, επικίνδυναπράγματα-»

«Ναι», λέω. «Και πραγματικά πιστεύεις ότι βοηθούσε να μουμιλάς λες και ήμουν ένα άμυαλο παιδί;»

«Τι άλλο να έκανα;» ρωτάει. «Δεν ήθελες να σκεφτείςλογικά!»

«Ίσως αυτό που χρειαζόμουν να μην ήταν η λογική!» Γέρνωμπροστά, καθώς δεν μπορώ να προσποιούμαι άλλο ότι είμαιχαλαρή. «Ένιωθα λες και η ενοχή με έτρωγε ζωντανή, και αυτόπου χρειαζόμουν ήταν η υπομονή σου και η καλοσύνη σου, καιόχι οι φωνές σου. Α, και το ότι συνεχώς μου έκρυβες τα σχέδιάσου λες και δεν θα μπορούσα να χειριστώ-»

«Δεν ήθελα να σου φορτώσω κι άλλο βάρος».«Πιστεύεις ότι είμαι δυνατός άνθρωπος ή όχι;» λέω και τον

κοιτάζω βλοσυρά. «Επειδή δείχνεις να πιστεύεις ότι μπορώ να τοαντέξω όταν με κατσαδιάζεις, αλλά δεν πιστεύεις ότι μπορώ νααντιμετωπίσω τίποτα άλλο; Τι σημαίνει αυτό;»

«Φυσικά και πιστεύω ότι είσαι δυνατός άνθρωπος». Κουνάειτο κεφάλι του. «Απλά... δεν έχω συνηθίσει να μιλάω στουςάλλους. Έχω συνηθίσει να χειρίζομαι τα πράγματα μόνος μου».

«Είμαι αξιόπιστη»,λέω. «Μπορείς να με εμπιστευτείς. Καιμπορείς να αφήσεις εμένα να κρίνω τι μπορώ να χειριστώ».

«Εντάξει» λέει, νεύοντας. «Αλλά όχι άλλα ψέματα. Ποτέ».«Εντάξει».Νιώθω άκαμπτη και στριμωγμένη, λες και το σώμα μου

πιέστηκε να χωρέσει σε έναν πολύ μικρό χώρο. Αλλά δεν θέλωνα τελειώσει έτσι η συζήτηση, γι’ αυτό παίρνω το χέρι του.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 31

«Συγνώμη που σου είπα ψέματα», λέω. «Πραγματικάσυγνώμη».

«Λοιπόν», λέει. «Δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις ότι δεν σεσέβομαι».

Μένουμε έτσι για λίγο, με τα χέρια μας πιασμένα. Ακουμπάωτην πλάτη μου πάνω στη μεταλλική πλάκα. Από πάνω μου, οουρανός είναι κενός και σκοτεινός, και το φεγγάρι κρύβεταιπίσω από σύννεφα. Βρίσκω ένα αστέρι μπροστά μας, καθώς τασύννεφα μετακινούνται, αλλά φαίνεται να είναι το μόνο. Ότανγέρνω το κεφάλι μου προς τα πίσω, όμως, μπορώ να δω τηγραμμή των κτιρίων κατά μήκος της Λεωφόρου Μίσιγκαν, σανμια σειρά από φρουρούς που μας προσέχουν.

Μένω σιωπηλή έως ότου εκείνη η άκαμπτη αίσθηση πίεσηςφεύγει. Στη θέση της τώρα νιώθω ανακούφιση. Συνήθως δενείναι τόσο εύκολο για μένα να ξεπερνάω το θυμό, αλλά οιτελευταίες βδομάδες ήταν παράξενες και για τους δυο μας, καιχαίρομαι που αφήνω τα συναισθήματα από τα οποία κρατιόμουν,το θυμό και το φόβο ότι με μισεί, και την ενοχή επειδήσυνεργάστηκα με τον πατέρα του πίσω από την πλάτη του.

«Αυτό το πράγμα είναι λίγο αηδιαστικό» λέει, στραγγίζονταςτο ποτήρι του και αφήνοντάς το κάτω.

«Ναι, είναι» λέω, κοιτάζοντας όσο έχει απομείνει στο δικόμου. Το πίνω με μια γουλιά, μορφάζοντας καθώς οι φυσαλίδεςκαίνε το λαιμό μου. «Δεν ξέρω γιατί καυχιούνται συνέχεια οιΠολυμαθείς. Το κέικ της Γενναιότητας είναι πολύ καλύτερο».

«Αναρωτιέμαι ποιο θα ήταν το γλυκό της Απάρνησης, ανείχαν».

«Μπαγιάτικο ψωμί».Γελάει. «Σκέτη βρώμη».«Γάλα».«Μερικές φορές νομίζω ότι πιστεύω όλα όσα μας δίδαξαν»,

λέει. «Αλλά προφανώς όχι, εφόσον κάθομαι εδώ και κρατάω το

32 VERONICA ROTH

χέρι σου τώρα χωρίς να σε έχω παντρευτεί πρώτα».«Τι διδάσκουν οι Ατρόμητοι... γι’ αυτό;» λέω, νεύοντας προς

τα χέρια μας.«Τι διδάσκουν οι Ατρόμητοι, χμμ». Χαμογελάει πονηρά.

«Κάνε ό,τι θέλεις αλλά χρησιμοποίησε προστασία. Αυτόδιδάσκουν».

Σηκώνω τα φρύδια μου. Ξαφνικά νιώθω το πρόσωπό μουζεστό.

«Νομίζω ότι θα ήθελα να βρω μόνος μου μια μέση οδό», λέει.«Να βρω εκείνο το μέρος ανάμεσα σε αυτό που θέλω και σεαυτό που θεωρώ σοφό».

«Μια χαρά ακούγεται αυτό». Κάνω μια παύση. «Αλλά τιθέλεις;»

Νομίζω ότι ξέρω την απάντηση, αλλά θέλω να τον ακούσω νατο λέει.

«Χμμ». Χαμογελάει, και γέρνει μπροστά πάνω στα γόνατάτου. Στηρίζει τα χέρια του στη μεταλλική πλάκα, πλαισιώνονταςτο κεφάλι μου με τα μπράτσα του, και με φιλάει, αργά, στοστόμα, κάτω από το σαγόνι μου, πάνω ακριβώς από την κλείδαμου. Μένω ακίνητη, καθώς φοβάμαι να κάνω την παραμικρήκίνηση, σε περίπτωση που είναι ανόητη ή δεν του αρέσει. Αλλάμετά νιώθω σαν άγαλμα, λες και δεν είμαι καθόλου παρούσα, κιέτσι αγγίζω τη μέση του, διστακτικά.

Μετά τα χείλη του βρίσκονται ξανά πάνω στα δικά μου, καιτραβά την μπλούζα του κάτω από τα χέρια μου για να αγγίξω τογυμνό του δέρμα. Ζωντανεύω, πιέζοντας το σώμα μου πιο κοντάστο δικό του, με τα χέρια μου να ανεβαίνουν σιγά σιγά στηνπλάτη του και να γλιστράνε πάνω στους ώμους του. Οι ανάσεςτου βγαίνουν πιο γρήγορα, το ίδιο και οι δικές μου, και γεύομαιτο λεμόνι και το σιρόπι του αναψυκτικού που μόλις ήπιαμε καιμυρίζω τον άνεμο στο δέρμα του και το μόνο που θέλω είναι κιάλλο, κι άλλο.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 33

Σπρώχνω την μπλούζα του προς τα πάνω. Μέχρι πριν απόένα λεπτό κρύωνα, αλλά δεν νομίζω ότι τώρα κρυώνει κανείςαπό τους δυο μας. Το μπράτσο του τυλίγεται γύρω από τη μέσημου, δυνατό και σίγουρο, και το ελεύθερο χέρι του μπερδεύεταιμέσα στα μαλλιά μου κι εγώ επιβραδύνω τις κινήσεις μου, για νατο γευτώ - την απαλότητα του δέρματός του, σημαδεμένο απόπάνω μέχρι κάτω με μαύρο μελάνι, και την επιμονή του φιλιούτου, και τον δροσερό αέρα που τυλίγει και τους δυο μας.

Χαλαρώνω, και δεν αισθάνομαι πια σαν μια Απόκλιση-στρατιώτης, που αψηφά ορούς και ηγέτες κυβερνήσεων. Νιώθωπιο απαλή, πιο ελαφριά, και ότι δεν είναι κακό να γελάσω λίγοκαθώς τα ακροδάχτυλά του περνάνε ξυστά πάνω από τουςγοφούς μου και τη μέση μου, ή να αναστενάξω στο αφτί τουόταν με τραβάει επάνω του, θάβοντας το πρόσωπό του στο πλάιτου λαιμού μου για να μπορέσει να με φιλήσει εκεί. Νιώθω οεαυτός μου, δυνατή και ταυτόχρονα αδύναμη - ότι μουεπιτρέπεται, έστω και για λίγο, να είμαι και τα δύο.

Δεν ξέρω πόση ώρα περνάει έως ότου νιώθουμε νακρυώνουμε ξανά, και σκεπαζόμαστε με την κουβέρτα μαζί.

«Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να φέρομαι συνετά» λέει,γελώντας στο αφτί μου.

Του χαμογελάω. «Νομίζω πως έτσι κάπως πρέπει να είναι».

34 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΞΙ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΚΑΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ.Το νιώθω καθώς προχωρώ στην ουρά της καφετερίας με το

δίσκο μου, και το βλέπω στα μαζεμένα κεφάλια μιας ομάδαςχωρίς φατρία καθώς σκύβουν πάνω από τη βρώμη τους. Ό,τι κιαν είναι αυτό που πρόκειται να συμβεί, θα συμβεί σύντομα.

Χθες, όταν έφυγα από το γραφείο τής Έβελιν παρέμεινα στοδιάδρομο για να κρυφακούσω την επόμενη συνάντησή της. Πρινκλείσει την πόρτα, την άκουσα να λέει κάτι για μια διαμαρτυρία.Η ερώτηση που στριφογυρίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μουείναι: Γιατί δεν μου το είπε;

Δεν πρέπει να με εμπιστεύεται. Αυτό σημαίνει ότι δεν κάνωκαι τόσο καλή δουλειά ως το δήθεν δεξί της χέρι όσο πιστεύω.

Κάθομαι να φάω το ίδιο πρωινό με όλους τους άλλους: έναμπολ βρώμη πασπαλισμένη με λίγη μαύρη ζάχαρη, και μια κούπακαφέ. Παρακολουθώ την ομάδα των χωρίς φατρία καθώς τηβάζω στο στόμα μου χωρίς να τη γεύομαι. Μία από αυτούς -ένακορίτσι, δεκατεσσάρων περίπου ετών- στρέφει συνεχώς τα μάτιατης προς το ρολόι.

Βρίσκομαι σχεδόν στα μισά του μπολ όταν ακούω τις φωνές.Το νευρικό χωρίς φατρία κορίτσι τινάζεται από τη θέση του λεςκαι χτυπήθηκε από ηλεκτροφόρο καλώδιο, και αρχίζουν νακατευθύνονται όλοι προς την πόρτα. Βρίσκομαι ακριβώς πίσω

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 35

τους, παραμερίζοντας τους αργοκίνητους στο ισόγειο τωνκεντρικών της Πολυμάθειας, όπου το πορτρέτο της ΤζανίνΜάθιους κείτεται ακόμη κομματιασμένο στο πάτωμα.

Μια ομάδα χωρίς φατρία έχει ήδη συγκεντρωθεί έξω, στημέση της Λεωφόρου Μίσιγκαν.Ένα στρώμα ωχρών σύννεφωνκαλύπτει τον ήλιο, κάνοντας το φως να δείχνει θολό καιμουντό. Ακούω κάποιον να φωνάζει: «Θάνατος στις φατρίες!»και κάποιοι άλλοι επαναλαμβάνουν τη φράση, μετατρέποντάς τησε ψαλμό, έως ότου γεμίζει τα αφτιά μου, Θάνατος στις φατρίες,θάνατος στις φατρίες. Βλέπω τις γροθιές τους στον αέρα, σανσυνεπαρμένοι Ατρόμητοι, αλλά χωρίς τη χαρά των Ατρόμητων.Τα πρόσωπά τους είναι παραμορφωμένα από οργή.

Φτάνω σπρώχνοντας στη μέση της ομάδας, και τότε βλέπωγύρω από τι έχουν μαζευτεί όλοι: Τα τεράστια μεταλλικά μπολτων φατριών από την Τελετή Επιλογής είναι γυρισμένα στο πλάι,και τα περιεχόμενά τους χύνονται στο δρόμο, κάρβουνα καιγυαλί και πέτρα και χώμα και νερό αναμιγνύονται όλα μαζί.

Θυμάμαι όταν χάραξα την παλάμη μου για να προσθέσω τοαίμα μου στα κάρβουνα, η πρώτη μου πράξη απείθειας απέναντιστον πατέρα μου. Θυμάμαι το κύμα δύναμης μέσα μου, και τηνπλημμύρα της ανακούφισης. Απόδραση. Αυτά τα μπολ ήταν ηαπόδρασή μου.

Ο Έντουαρντ στέκεται ανάμεσά τους, έχοντας μετατρέψει ταθραύσματα γυαλιού σε σκόνη πατώντας τα με τη φτέρνα του,ενώ κρατά μια βαριοπούλα ψηλά πάνω από το κεφάλι του. Τηνκατεβάζει σε ένα από τα αναποδογυρισμένα μπολ, προκαλώνταςμια ρωγμή στο μέταλλο. Σκόνη από κάρβουνο σηκώνεται στοναέρα.

Πρέπει να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να τρέξει κατάπάνω του. Δεν μπορεί να το καταστρέψει, όχι αυτό το μπολ, όχιτην Τελετή Επιλογής, όχι το σύμβολο του θριάμβου μου. Αυτάτα πράγματα δεν πρέπει να καταστραφούν.

36 VERONICA ROTH

Το πλήθος αυξάνεται, όχι μόνο από άτομα χωρίς φατρία, πουφοράνε μαύρα περιβραχιόνια με λευκούς άδειους κύκλους, αλλάκαι με άτομα από κάθε πρώην φατρία, με τα μπράτσα τουςγυμνά. Ένας Πολυμαθής -η φατρία του οποίου είναι ακόμηπροφανής από τη φροντισμένη χωρίστρα του- απελευθερώνεταιαπό το πλήθος τη στιγμή που ο Έντουαρντ σηκώνει ξανά τηβαριοπούλα για άλλο ένα χτύπημα. Τυλίγει τα μαλακά,μουτζουρωμένα με μελάνι χέρια του γύρω από τη λαβή, πάνωαπό τα χέρια του Έντουαρντ, και αρχίζουν να σπρώχνονται, μετα δόντια σφιγμένα.

Βλέπω ένα ξανθό κεφάλι μέσα στο πλήθος - η Τρις, πουφοράει μια φαρδιά μπλε μπλούζα χωρίς μανίκια, ενώ στουςώμους της φαίνονται οι άκρες των τατουάζ της φατρίας.Προσπαθεί να τρέξει προς τον Έντουαρντ και τον Πολυμαθή,αλλά η Κριστίνα τη σταματά και με τα δύο χέρια.

Το πρόσωπο του Πολυμαθή γίνεται μπλάβο. Ο Έντουαρντείναι πιο ψηλός και πιο δυνατός από κείνον. Δεν έχει καμίαπιθανότητα' είναι ανόητος ακόμα και που προσπάθησε. ΟΈντουαρντ τραβάει τη λαβή της βαριοπούλας από τα χέρια τουΠολυμαθούς και την κατεβάζει ξανά με δύναμη. Αλλά έχει χάσειτην ισορροπία του, ζαλισμένος από την οργή - και η βαριοπούλαχτυπάει τον Πολυμαθή στον ώμο με τεράστια δύναμη, και τομέταλλο σπάει κόκαλο.

Για μια στιγμή το μόνο που ακούω είναι οι κραυγές τουΠολυμαθούς. Είναι λες και όλοι παίρνουν μια ανάσα.

Μετά το πλήθος εκρήγνυται σε μια φρενίτιδα, και όλοιτρέχουν προς τα μπολ, προς τον Έντουαρντ, προς τονΠολυμαθή. Συγκρούονται μεταξύ τους και μετά με μένα, ενώώμοι και αγκώνες και κεφάλια με χτυπάνε ξανά και ξανά.

Δεν ξέρω πού να τρέξω: προς τον Πολυμαθή, προς τονΈντουαρντ, προς την Τρις; Δεν μπορώ να σκεφτώ' δεν μπορώ

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 37

να ανασάνω. Το πλήθος με παρασέρνει προς τον Έντουαρντ, καιαρπάζω το μπράτσο του.

«Άφησέ το!» φωνάζω για να ακουστώ πάνω από το θόρυβο.Το μοναδικό φωτεινό του μάτι καρφώνεται επάνω μου, καιγυμνώνει τα δόντια του, προσπαθώντας να ξεφύγει.

Σηκώνω το γόνατό μου και τον χτυπάω στο πλευρό.Παραπατάει προς τα πίσω, χαλαρώνοντας τη λαβή του στηβαριοπούλα. Την κρατάω κοντά στο πόδι μου και κατευθύνομαιπρος την Τρις.

Βρίσκεται κάπου μπροστά μου, και παλεύει να φτάσει τονΠολυμαθή. Παρακολουθώ καθώς ο αγκώνας μιας γυναίκας τηχτυπά στο μάγουλο, κάνοντάς τη να τρεκλίσει προς τα πίσω. ΗΚριστίνα σπρώχνει τη γυναίκα μακριά.

Μετά ακούγεται ένας πυροβολισμός. Δύο πυροβολισμοί.Τρεις.

Το πλήθος διαλύεται, καθώς όλοι τρέχουν τρομαγμένοι απότην απειλή των σφαιρών, και προσπαθώ να δω ποιοςπυροβολήθηκε, αν όντως πυροβολήθηκε κάποιος, αλλά η ορμήτων σωμάτων που τρέχουν είναι υπερβολικά έντονη. Δεν μπορώνα δω σχεδόν τίποτα.

Η Τρις και η Κριστίνα συσπειρώνονται δίπλα στον Πολυμαθήμε τον τσακισμένο ώμο. Το πρόσωπό του είναι ματωμέvo και ταρούχα του βρόμικα από πατημασιές. Τα χτενισμένα μαλλιά του,χαρακτηριστικά της Πολυμάθειας, είναι ανακατεμένα. Δενκινείται.

Μερικά μέτρα μακριά του, ο Έντουαρντ κείτεται σε μια λίμνηαπό το ίδιο του το αίμα. Η σφαίρα τον χτύπησε στο στομάχι.Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στο έδαφος, άνθρωποι που δεναναγνωρίζω, άνθρωποι που ποδοπατήθηκαν ή πυροβολήθηκαν.Υποπτεύομαι ότι οι σφαίρες προορίζονταν για τον Έντουαρντκαι μόνο γι’ αυτόν - οι άλλοι ήταν απλά παριστάμενοι.

38 VERONICA ROTH

Κοιτάζω γύρω μου με μανία αλλά δεν βλέπω τον σκοπευτή.Όποιος κι αν ήταν φαίνεται ότι χάθηκε μέσα στο πλήθος.

Ρίχνω τη βαριοπούλα δίπλα στο στραπατσαρισμένο μπολ καιγονατίζω κοντά στον Έντουαρντ, ενώ οι πέτρες της Απάρνησηςχώνονται στα γόνατά μου. Το εναπομείναν μάτι του κινείταιπέρα δώθε κάτω από το βλέφαρό του - είναι ζωντανός, προς τοπαρόν.

«Πρέπει να τον πάμε στο νοσοκομείο», λέω σε όποιον ακούει.Έχουν φύγει σχεδόν όλοι.

Κοιτάζω πάνω από τον ώμο μου την Τρις και τον Πολυμαθή,που δεν έχει κουνηθεί. «Είναι...;»

Τα δάχτυλά της βρίσκονται πάνω στο λαιμό του, ψάχνονταςτο σφυγμό του, και τα μάτια της είναι ορθάνοιχτα και κενά.Κουνάει το κεφάλι της. Όχι, δεν είναι ζωντανός. Δεν περίμενανα είναι.

Κλείνω τα μάτια μου. Τα μπολ των φατριών έχουναποτυπωθεί στα βλέφαρά μου, γυρισμένα στα πλάι, με ταπεριεχόμενά τους να έχουν ξεχυθεί στο δρόμο. Τα σύμβολα τουπαλιού τρόπου ζωής μας καταστράφηκαν - ένας άνθρωπος είναινεκρός, άλλοι τραυματίστηκαν, και γιατί;

Για το τίποτα. Για το κενό, στενόμυαλο όραμα της Έβελιν: μιαπόλη στην οποία οι φατρίες θα εξαλειφθούν από τη ζωή τωνανθρώπων παρά τη θέλησή τους.

Εκείνη ήθελε να έχουμε περισσότερες από πέντε επιλογές. Καιτώρα δεν έχουμε καμία.

Τότε σιγουρεύομαι ότι δεν μπορώ να γίνω σύμμαχός της, καιότι δεν θα μπορούσα ποτέ.

«Πρέπει να φύγουμε» λέει η Τρις, και ξέρω ότι δεν εννοεί ναφύγουμε από τη Λεωφόρο Μίσιγκαν ή να μεταφέρουμε τονΈντουαρντ στο νοσοκομείο. Μιλάει για την πόλη.

«Πρέπει να φύγουμε», επαναλαμβάνω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 39

† † †

Το αυτοσχέδιο νοσοκομείο στο αρχηγείο της Πολυμάθειαςμυρίζει χημικά, τα οποία νιώθω σχεδόν να γδέρνουν τη μύτημου. Κλείνω τα μάτια μου καθώς περιμένω την Έβελιν.

Είμαι τόσο θυμωμένος ώστε δεν θέλω καν να καθίσω εδώ,θέλω απλά να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω. Αυτή θαπρέπει να σχεδίασε εκείνη την επίδειξη, διαφορετικά δεν θαγνώριζε γι’ αυτήν από την προηγούμενη μέρα, και θα πρέπει ναήξερε ότι θα ξέφευγε από τον έλεγχο, με τόσες εντάσεις πουυπάρχουν στην ατμόσφαιρα. Κι όμως το έκανε. Για κείνη ήτανπιο σημαντικό από την ασφάλεια ή την πιθανή απώλεια ζωών νακάνει μια μεγάλη δήλωση για τις φατρίες. Δεν ξέρω γιατί μεεκπλήσσει αυτό.

Ακούω τις πόρτες του ανελκυστήρα να ανοίγουν, και τη φωνήτης: «Τομπάιας!»

Τρέχει προς το μέρος μου και αρπάζει τα χέρια μου, τα οποίακολλάνε από το αίμα. Τα σκούρα της μάτια είναι γουρλωμένααπό το φόβο καθώς λέει: «Τραυματίστηκες;»

Ανησυχεί για μένα. Η σκέψη μοιάζει με ένα μικρό τσίμπημαζεστασιάς μέσα μου - θα πρέπει να με αγαπάει, να ανησυχεί γιαμένα. Θα πρέπει να είναι ακόμα ικανή να αγαπήσει.

«Το αίμα είναι του Έντουαρντ. Βοήθησα να τον μεταφέρουνεδώ».

«Πώς είναι;» λέει.Κουνάω το κεφάλι μου. «Νεκρός».Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.Ζαρώνει προς τα πίσω, ελευθερώνοντας τα χέρια μου, και

κάθεται σε μία από τις καρέκλες της αίθουσας αναμονής. Ημητέρα μου πήρε κοντά της τον Έντουαρντ αφότου λιποτάκτησεαπό τους Ατρόμητους. Θα πρέπει να του έμαθε πώς να γίνειξανά πολεμιστής, αφότου έχασε το μάτι του και τη φατρία του

40 VERONICA ROTH

και όλη τη γη κάτω από τα πόδια του. Δεν ήξερα ότι είχαν τόσοστενή σχέση, αλλά μπορώ να το δω τώρα, στη γυαλάδα τωνδακρύων στα μάτια της και στο τρέμουλο των δαχτύλων της.Είναι το πιο έντονο συναίσθημα που την έχω δει να παρουσιάζειαπό τότε που ήμουν παιδί, από τότε που ο πατέρας μου τηνπετούσε πάνω στους τοίχους του καθιστικού μας.

Παραμερίζω την ανάμνηση σαν να τη χώνω σε ένα συρτάρι τοοποίο είναι πολύ μικρό γι’ αυτή.

«Λυπάμαι», λέω. Δεν ξέρω αν το εννοώ πραγματικά ή αν τολέω απλά και μόνο για να νομίζει ότι είμαι ακόμη με το μέροςτης. Μετά προσθέτω διστακτικά: «Γιατί δεν μου είπες για τηνεπίδειξη;»

Κουνάει το κεφάλι της. «Δεν γνώριζα γι’ αυτήν».Λέει ψέματα. Το ξέρω. Αποφασίζω να την αφήσω. Για να

διατηρήσω την εύνοιά της, πρέπει να αποφύγω να έρθω σεσύγκρουση μαζί της. Ή ίσως απλά να μη θέλω να πιέσω τοζήτημα με το θάνατο του Έντουαρντ το οποίο ορθώνεταιαπειλητικό πάνω από τα κεφάλια και των δυο μας. Μερικέςφορές δυσκολεύομαι να διακρίνω πού τελειώνει η στρατηγικήκαι πού αρχίζει η συμπόνια για κείνη.

«Λ». Ξύνω το πίσω μέρος του αφτιού μου. «Μπορείς να μπειςμέσα και να τον δεις, αν θέλεις».

«Όχι». Μοιάζει να βρίσκεται μακριά. «Ξέρω πώς δείχνουν ταπτώματα». Μοιάζει να παρασύρεται ακόμα πιο πέρα.

«Ίσως πρέπει να φύγω».«Μείνε», λέει. Αγγίζει την κενή καρέκλα ανάμεσά μας. «Σε

παρακαλώ».Κάθομαι στην καρέκλα δίπλα της, και παρόλο που λέω στον

εαυτό μου ότι είμαι απλά ένας μυστικός πράκτορας που υπακούειτη δήθεν αρχηγό του, νιώθω σαν να είμαι ένας γιος πουπαρηγορεί τη θλιμμένη μητέρα του.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 41

Καθόμαστε με τους ώμους μας να αγγίζονται, τις ανάσες μαςνα βγαίνουν με τον ίδιο ρυθμό, και δεν λέμε λέξη.

42 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΠΤΑ

ΤΡΙΣ

Η ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΖΕΙ μια μαύρη πέτρα στο χέρι τηςκαθώς περπατάμε. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα μέχρι νασυνειδητοποιήσω ότι στην πραγματικότητα είναι ένα κομμάτικάρβουνο, από το μπολ της Τελετής Επιλογής της Γενναιότητας.

«Δεν ήθελα να το αναφέρω, αλλά δεν μπορώ να σταματήσωνα το σκέφτομαι», λέει. «Ότι από τους δέκα μυούμενους-μετατάξεις με τους οποίους ξεκινήσαμε, μόνο οι έξι είναι ακόμηζωντανοί».

Μπροστά μας βρίσκεται το κτίριο Χάνκοκ, και πιο πέρα απόαυτό, η Λεωφόρος Λέικ Σορ, η έρημη λωρίδα οδοστρώματοςπάνω από την οποία κάποτε πέταξα σαν πουλί. Περπατάμε στοραγισμένο πεζοδρόμιο δίπλα δίπλα, με ρούχα λεκιασμένα από τοαίμα του Έντουαρντ, που τώρα έχει στεγνώσει.

Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη: ότι ο Έντουαρντ, ο πιοταλαντούχος μυούμενος-μετάταξη που είχαμε, το αγόρι το αίματου οποίου καθάρισα από το πάτωμα του κοιτώνα, είναι νεκρός.Είναι πια νεκρός.

«Και από τους καλούς» λέω «είμαστε μόνο εσύ, εγώ, και... ηΜάιρα,πιθανότατα».

Δεν έχω δει τη Μάιρα από τότε που έφυγε από το συγκρότηματης Γενναιότητας με τον Έντουαρντ, αμέσως αφότου έχασε τομάτι του από ένα μαχαίρι για το βούτυρο. Ξέρω ότι μετά από

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 43

λίγο χώρισαν, αλλά δεν έμαθα ποτέ πού πήγε. Ούτως ή άλλωςδεν νομίζω ότι αντάλλαξα ποτέ μαζί της περισσότερες απόμερικές λέξεις.

Η διπλή πόρτα που οδηγεί στο κτίριο Χάνκοκ είναι ήδηανοιχτή, καθώς κρέμεται από τους μεντεσέδες της. Ο Ουράιαείπε ότι θα ερχόταν εδώ νωρίς για να ανοίξει τη γεννήτρια, καιπράγματι, όταν αγγίζω με το δάχτυλό μου το πλήκτρο τουανελκυστήρα, φωτίζεται πίσω από το νύχι μου.

«Έχεις ξαναέρθει εδώ;» λέω καθώς μπαίνουμε στονανελκυστήρα.

«Όχι», λέει η Κριστίνα. «Όχι μέσα, εννοώ. Δεν είχα τηνευκαιρία να κατέβω από την ταράτσα με το καλώδιο, ανθυμάσαι».

«Σωστά». Γέρνω πάνω στον τοίχο. «Πρέπει να το δοκιμάσειςπριν φύγουμε».

«Ναι». Φοράει κόκκινο κραγιόν. Μου θυμίζει τον τρόπο πουλεκιάζουν τα γλυκά το δέρμα των παιδιών όταν τα τρώνε πολύάτσαλα. «Μερικές φορές καταλαβαίνω την Έβελιν. Έχουνσυμβεί τόσο πολλά απαίσια πράγματα, ώστε μερικές φορέςμοιάζει καλή ιδέα να καθίσουμε εδώ και απλά... ναπροσπαθήσουμε να βάλουμε τάξη σε αυτό το χάος πρινμπλέξουμε με ένα άλλο». Χαμογελά ελαφρά. «Αλλά φυσικά, δενπρόκειται να το κάνω αυτό», προσθέτει. «Δεν είμαι καν σίγουρηγιατί. Από περιέργεια, υποθέτω».

«Έχεις μιλήσει στους γονείς σου γι’ αυτό;»Μερικές φορές ξεχνάω ότι η Κριστίνα δεν είναι σαν εμένα,

που δεν έχω οικογενειακούς δεσμούς να με συνδέουν πια με έναμέρος. Έχει μια μητέρα και μια μικρή αδελφή, και οι δυο τουςπρώην Ειλικρινείς.

«Πρέπει να φροντίσουν την αδελφή μου», λέει. «Δεν ξέρουναν είναι ασφαλές εκεί έξω. Δεν θέλουν να τη θέσουν σεκίνδυνο».

44 VERONICA ROTH

«Αλλά δεν θα είχαν πρόβλημα αν έφευγες εσύ;»«Δεν είχαν πρόβλημα όταν πήγα σε άλλη φατρία. Δεν θα

έχουν πρόβλημα ούτε με αυτό», λέει. Κοιτάζει τα παπούτσια της.«Θέλουν απλά να ζήσω μια ειλικρινή ζωή, καταλαβαίνεις; Καιαυτό δεν μπορώ να το κάνω εδώ. Το ξέρω ότι δεν μπορώ».

Οι πόρτες του ανελκυστήρα ανοίγουν, και ο άνεμος μας χτυπάαμέσως, ζεστός ακόμη αλλά με μερικές υπόνοιες χειμωνιάτικουκρύου. Ακούω φωνές να έρχονται από την ταράτσα, καισκαρφαλώνω στη σκάλα για να πάω κοντά τους. Τραντάζεται μεκάθε μου βήμα, αλλά η Κριστίνα την κρατάει σταθερή μέχρι ναφτάσω στην κορυφή.

Ο Ουράια και ο Ζικ είναι εκεί, ρίχνουν χαλίκια από τηνταράτσα και αφουγκράζονται τον κρότο όταν χτυπάνε ταπαράθυρα. Ο Ουράια προσπαθεί να χτυπήσει τον αγκώνα τουΖικ πριν ρίξει, να του χαλάσει τη βολή, αλλά ο Ζικ είναι πάραπολύ γρήγορος.

«Γεια», λένε με μια φωνή όταν βλέπουν την Κριστίνα κιεμένα.

«Μια στιγμή, έχετε κάποια συγγένεια εσείς οι δύο;» λέει ηΚριστίνα, με ένα μειδίαμα. Γελάνε και οι δύο, αλλά ο Ουράιαδείχνει λίγο ζαλισμένος, σαν να μην έχει απόλυτη επαφή με αυτήτη στιγμή ή αυτό το μέρος. Υποθέτω ότι αυτό συμβαίνει μερικέςφορές σε έναν άνθρωπο όταν χάνει κάποιον όπως έχασε εκείνοςτη Μαρλίν, αν και δεν συνέβη σε μένα.

Δεν υπάρχουν αιώρες στην ταράτσα για κατέβουμε με τοκαλώδιο, και δεν είναι αυτός ο λόγος που ήρθαμε. Δεν ξέρωγιατί ήρθαν οι άλλοι, αλλά εγώ ήθελα να βρεθώ ψηλά - ήθελα ναδω όσο πιο μακριά μπορούσα. Αλλά όλη η περιοχή δυτικά απότο σημείο που βρίσκομαι είναι μαύρη,λες και είναι σκεπασμένημε μια σκούρα κουβέρτα. Προς στιγμή νομίζω ότι μπορώ ναδιακρίνω το τρέμουλο από κάποιο φως στον ορίζοντα, αλλάχάνεται αμέσως, ένα παιχνίδι του ματιού μονάχα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 45

Και οι άλλοι είναι σιωπηλοί. Αναρωτιέμαι αν σκεφτόμαστεόλοι το ίδιο πράγμα.

«Τι λέτε να υπάρχει εκεί έξω;» λέει τελικά ο Ουράια.Ο Ζικ απλά σηκώνει τους ώμους του, αλλά η Κριστίνα

επιχειρεί να μαντέψει. «Κι αν είναι απλά μία από τα ίδια; Απλά...περισσότερη ετοιμόρροπη πόλη, περισσότερες φατρίες,περισσότερα από τα πάντα;»

«Δεν μπορεί», λέει ο Ουράια, κουνώντας το κεφάλι του.«Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο».

«Ή δεν υπάρχει τίποτα», υποστηρίζει ο Ζικ. «Εκείνοι οιάνθρωποι που μας έβαλαν όλους εδώ μέσα, μπορεί να είναινεκροί. Ίσως να είναι όλα άδεια».

Αναριγώ. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό, αλλά έχει δίκιο -δενξέρουμε τι συνέβη εκεί έξω από τη στιγμή που μας έβαλαν εδώ ήπόσες γενιές έχουν ζήσει και έχουν πεθάνει από τότε. Ίσως ναείμαστε οι τελευταίοι εναπομείναντες άνθρωποι.

«Δεν έχει σημασία» λέω, πιο αυστηρά από ό,τι σκόπευα. «Δενέχει σημασία τι υπάρχει εκεί έξω, πρέπει να το δούμε οι ίδιοι. Καιαφού το δούμε θα το αντιμετωπίσουμε».

Στεκόμαστε εκεί για πολλή ώρα. Ακολουθώ τις ακανόνιστεςπαρυφές των κτιρίων με τα μάτια μου έως ότου όλα ταφωτισμένα παράθυρα συγχωνεύονται σε μια θολή γραμμή. Μετάο Ουράια ρωτάει την Κριστίνα για την εξέγερση, και η στιγμήτης ακινησίας και της σιωπής μας περνάει σαν να την παρέσυρεο άνεμος.

† † †

Την επόμενη μέρα, η Έβελιν στέκεται ανάμεσα στα κομμάτια τουπορτρέτου της Τζανίν Μάθιους στο ισόγειο των κεντρικών τηςΠολυμάθειας και ανακοινώνει ένα νέο σύνολο κανόνων. Τόσοπρώην μέλη φατριών, όσο και χωρίς φατρία είναι

46 VERONICA ROTH

συγκεντρωμένοι στο χώρο και φτάνουν μέχρι έξω, στο δρόμο,για να ακούσουν τι έχει να πει η νέα αρχηγός μας, ενώ χωρίςφατρία στρατιώτες είναι παραταγμένοι μπροστά στους τοίχους,με τα δάχτυλά τους στη σκανδάλη των όπλων τους. Για να μαςκρατάνε υπό έλεγχο.

«Τα χθεσινά γεγονότα κατέστησαν σαφές ότι δεν μπορούμεπλέον να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο», λέει. Δείχνει χλομήκαι εξουθενωμένη. «Θα εισάγουμε περισσότερη δομή στις ζωέςόλων έως ότου η κατάστασή μας γίνει πιο σταθερή. Το πρώτοαπό αυτά τα μέτρα είναι μια απαγόρευση κυκλοφορίας: Όλοιοφείλουν να έχουν γυρίσει στους χώρους κατοικίας που τουςέχουν δοθεί μέχρι τις εννιά το βράδυ. Δεν θα φεύγουν απόαυτούς τους χώρους πριν από τις οχτώ το επόμενο πρωί.Φρουροί θα περιπολούν τους δρόμους όλες τις ώρες για να μαςκρατάνε ασφαλείς».

Ρουθουνίζω και προσπαθώ να το καλύψω με ένα βήχα. ΗΚριστίνα μού δίνει μια αγκωνιά στο πλευρό και ακουμπά τοδάχτυλό της στα χείλη της. Δεν ξέρω γιατί ενδιαφέρεται -άλλωστε η Έβελιν δεν μπορεί να με ακούσει από το σημείο πουβρίσκεται στο μπροστινό μέρος της αίθουσας.

Η Τόρι, πρώην ηγέτιδα της Γενναιότητας, η οποία εκδιώχθηκεαπό την ίδια την Έβελιν, στέκεται μερικά μέτρα μακριά μου, μετα χέρια της σταυρωμένα. Το στόμα της παραμορφώνεται απόέναν περιφρονητικό μορφασμό.

«Επίσης είναι καιρός να προετοιμαστούμε για τον νέο μας,δίχως φατρίες τρόπο ζωής. Από σήμερα, όλοι θα αρχίσουν ναμαθαίνουν τις δουλειές που έκαναν ανέκαθεν οι χωρίς φατρία.Μετά θα κάνουμε όλοι μας αυτές τις δουλειές σε ένα διαδοχικόπρόγραμμα, μαζί με τα άλλα καθήκοντα που παραδοσιακάεκτελούνταν από τις φατρίες». Η Έβελιν χαμογελά χωρίς έναπραγματικό χαμόγελο. Δεν ξέρω πώς το κάνει. «Θα συμβάλουμεόλοι το ίδιο στη νέα μας πόλη, όπως οφείλουμε. Οι φατρίες μάς

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 47

χώρισαν, αλλά τώρα θα είμαστε ενωμένοι. Τώρα, και γιαπάντα».

Παντού γύρω μου, οι χωρίς φατρία επευφημούν. Εγώ νιώθωαπλά νευρική. Δεν διαφωνώ ακριβώς μαζί της, αλλά τα μέλητων φατριών που ξεσηκώθηκαν εναντίον του Έντουαρντ χθεςδεν θα παραμείνουν σιωπηλά μετά από αυτό. Η εξουσία τήςΈβελιν πάνω σε αυτή την πόλη δεν είναι τόσο ισχυρή όσο ίσωςθα ήθελε.

† † †

Δεν θέλω να μπλεχτώ με τα πλήθη μετά την ανακοίνωση τηςΈβελιν, γι’ αυτό διασχίζω τους διαδρόμους, έως ότου βρίσκωένα από τα κλιμακοστάσια στο πίσω μέρος, εκείνο πουανεβήκαμε για να φτάσουμε στο εργαστήριο της Τζανίν πριν απόόχι και τόσο πολύ καιρό. Τα σκαλιά ήταν πλημμυρισμένα μεπτώματα τότε. Τώρα είναι καθαρά και δροσερά, λες και δενσυνέβη τίποτα εδώ.

Καθώς περνάω τον τέταρτο όροφο, ακούω μια φωνή, καιήχους από μια συμπλοκή. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω μιαομάδα ατόμων -νεαρών, πιο νέων από μένα, που φοράνε όλοιτους τα περιβραχιόνια των χωρίς φατρία- να έχουνσυγκεντρωθεί γύρω από ένα νεαρό άντρα στο έδαφος.

Όχι απλά ένα νεαρό άντρα - έναν Ειλικρινή, ντυμένο σταασπρόμαυρα από την κορυφή ως τα νύχια.

Τρέχω προς το μέρος τους, και όταν βλέπω ένα ψηλό χωρίςφατρία κορίτσι να τραβά το πόδι της προς τα πίσω για νακλοτσήσει ξανά, φωνάζω: «Έι!»

Ανώφελο - η κλοτσιά χτυπά το Ειλικρινές αγόρι στο πλευρό,κι εκείνος βογκάει, γυρίζοντας από την άλλη για νααποτραβηχτεί.

48 VERONICA ROTH

«Έι! » φωνάζω ξανά, και αυτή τη φορά το κορίτσι γυρίζει.Είναι πολύ πιο ψηλή από μένα -σχεδόν δεκαπέντε εκατοστά-ωστόσο εγώ νιώθω μονάχα θυμό, όχι φόβο.

«Απομακρύνσου», λέω. «Φύγε μακριά του».«Παραβιάζει τον ενδυματολογικό κώδικα. Είναι δικαίωμά

μου, και δεν δέχομαι εντολές από υποστηρικτές των φατριών»λέει, με τα μάτια της στο μελάνι που διακρίνεται πάνω από τηνκλείδα μου.

«Μπεκς», λέει το χωρίς φατρία αγόρι δίπλα της. «Αυτό είναιτο κορίτσι από το βίντεο με την Πράιορ».

Οι άλλοι δείχνουν εντυπωσιασμένοι, αλλά το κορίτσι απλάμορφάζει περιφρονητικά. «Και λοιπόν;»

«Και λοιπόν» λέω, «αναγκάστηκα να κάνω κακό σε πολλάάτομα για να περάσω από τη μύηση της Γενναιότητας, και θακάνω και σε σένα, αν χρειαστεί».

Κατεβάζω το φερμουάρ του μπλε φούτερ μου και το πετάωστο αγόρι από την Ειλικρίνεια, το οποίο με κοιτάζει από τοέδαφος, με το αίμα να κυλάει από το φρύδι του. Σηκώνεται μεδυσκολία όρθιος, ενώ κρατάει ακόμη το πλευρό του με το έναχέρι, και τυλίγει το φούτερ γύρω από τους ώμους του σαν ναείναι κουβέρτα.

«Ορίστε»,λέω. «Τώρα δεν παραβιάζει τον ενδυματολογικόκώδικα».

Το κορίτσι ζυγίζει την κατάσταση στο μυαλό του,αξιολογώντας αν θέλει να παλέψει μαζί μου ή όχι. Σχεδόνμπορώ να ακούσω τι σκέφτεται - είμαι μικρόσωμη, επομένωςείμαι εύκολος στόχος, αλλά είμαι Ατρόμητη, επομένως δεν θα μενικήσει εύκολα. Ίσως να ξέρει ότι έχω σκοτώσει ανθρώπους ήίσως απλά να μη θέλει μπλεξίματα, αλλά χάνει το θάρρος της' τοκαταλαβαίνω από το αβέβαιο σφίξιμο του στόματός της.

«Καλά θα κάνεις να προσέχεις τα νώτα σου», λέει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 49

«Σου εγγυώμαι ότι δεν έχω τέτοια ανάγκη», λέω. «Και τώραφύγετε από δω».

Μένω όσο χρειάζεται για να τους δω να σκορπίζονται, καιμετά συνεχίζω να προχωράω. Το Ειλικρινές αγόρι φωνάζει:«Περίμενε! Το φούτερ σου!»

«Κράτα το!» του φωνάζω.Στρίβω σε μια γωνία που νομίζω ότι θα με βγάλει σε άλλο ένα

κλιμακοστάσιο, αλλά καταλήγω σε άλλον ένα άδειο διάδρομο,ίδιο ακριβώς με τον προηγούμενο στον οποίο βρισκόμουν.Νομίζω ότι ακούω βήματα πίσω μου, και γυρίζω απότομα, έτοιμηνα αντιμετωπίσω το χωρίς φατρία κορίτσι, αλλά δεν είναι κανείςεκεί.

Μάλλον θα γίνομαι παρανοϊκή.Ανοίγω μία από τις πόρτες που οδηγούν έξω από τον κυρίως

διάδρομο, ελπίζοντας να βρω ένα παράθυρο για να μπορέσω ναπροσανατολιστώ ξανά, αλλά το μόνο που βρίσκω είναι έναλεηλατημένο εργαστήριο, με δοχεία και σωλήνες πειραμάτωνσκόρπια στους πάγκους. Το πάτωμα είναι γεμάτο με σκισμέναχαρτιά, και σκύβω για να σηκώσω ένα όταν τα φώτα σβήνουν.

Ορμάω προς την πόρτα. Ένα χέρι αρπάζει το μπράτσο μου καιμε τραβά στο πλάι. Κάποιος βάζει ένα σακί πάνω από το κεφάλιμου ενώ κάποιος άλλος με σπρώχνει πάνω στον τοίχο.Χτυπιέμαι για να τους ξεφύγω, παλεύοντας να απαλλαγώ από τούφασμα που καλύπτει το πρόσωπό μου, και το μόνο που μπορώνα σκεφτώ είναι, Όχι πάλι όχι πάλι όχι πάλι. Ελευθερώνω το έναμου χέρι και ρίχνω μια γροθιά, χτυπώντας κάποιον σε έναν ώμοή σε ένα πιγούνι, δεν είμαι σίγουρη.

«Έι! » λέει μια φωνή. «Αυτό πόνεσε».«Συγγνώμη που σε τρομάζουμε, Τρις», λέει μια άλλη φωνή,

«αλλά η ανωνυμία είναι ζωτικής σημασίας για το εγχείρημά μας.Δεν θα σου κάνουμε κακό».

50 VERONICA ROTH

«Τότε αφήστε με!» λέω, σχεδόν γρυλίζοντας. Όλα τα χέριαπου με κρατάνε στον τοίχο πέφτουν.

«Ποιοι είστε;» απαιτώ να μάθω.«Είμαστε η Αφοσίωση», απαντά η φωνή. «Και είμαστε πολλοί,

ωστόσο δεν είμαστε κανένας...»Δεν μπορώ να κρατηθώ: γελάω. Ίσως είναι το σοκ - ή ο

φόβος, το καρδιοχτύπι μου που επιβραδύνεται σιγά σιγά, ταχέρια μου που τρέμουν από ανακούφιση.

Η φωνή συνεχίζει: «Έχουμε ακούσει ότι δεν είσαιαφοσιωμένη στην Έβελιν Τζόνσον και στα χωρίς φατρίατσιράκια της».

«Αυτό είναι γελοίο».«Όχι τόσο γελοίο όσο το να εμπιστεύεσαι κάποιον με την

ταυτότητά σου όταν δεν είσαι υποχρεωμένος».Προσπαθώ να δω ανάμεσα από τις ίνες του υφάσματος που

βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου, ό,τι κι αν είναι αυτό, αλλάείναι πάρα πολύ πυκνές και είναι πάρα πολύ σκοτεινά.Προσπαθώ να χαλαρώσω πάνω στον τοίχο, αλλά είναι δύσκολοχωρίς την όρασή μου να με προσανατολίζει. Συνθλίβω την άκρηενός δοχείου κάτω από το παπούτσι μου.

«Όχι, δεν είμαι αφοσιωμένη σε κείνη», λέω. «Γιατί έχεισημασία;»

«Επειδή σημαίνει ότι θέλεις να φύγεις», λέει η φωνή. Νιώθωένα τσίμπημα ενθουσιασμού. «Θέλουμε να σου ζητήσουμε μιαχάρη, Τρις Πράιορ. Θα κάνουμε μια συνάντηση αύριο το βράδυ,τα μεσάνυχτα. Θέλουμε να φέρεις τους Ατρόμητους φίλουςσου».

«Εντάξει», λέω. «Θα σε ρωτήσω το εξής: Αφού πρόκειται ναδω ποιοι είστε αύριο, γιατί είναι τόσο σημαντικό να έχετε αυτότο πράγμα πάνω από το κεφάλι μου σήμερα;»

Αυτό δείχνει να αιφνιδιάζει προσωρινά το άτομο στο οποίομιλάω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 51

«Μια μέρα εμπεριέχει πολλούς κινδύνους», λέει η φωνή. «Θασε δούμε αύριο τα μεσάνυχτα, στο μέρος όπου έκανες τηνεξομολόγησή σου».

Ταυτόχρονα η πόρτα ανοίγει, φυσώντας το σακί πάνω σταμάγουλά μου, και ακούω πόδια να τρέχουν στο διάδρομο. Μέχρινα μπορέσω να τραβήξω το σακί από το κεφάλι μου, ο διάδρομοςείναι ξανά σιωπηλός. Χαμηλώνω το βλέμμα και το κοιτάζω -είναι μια σκούρα μπλε μαξιλαροθήκη με τις λέξεις “Η φατρίαπάνω από το αίμα” ζωγραφισμένες επάνω της. Όποιοι κι αν είναιέχουν μια έφεση στο δράμα.

Το μέρος όπου έκανες την εξομολόγησή σου.Μόνο ένα μέρος θα μπορούσε να είναι αυτό: το αρχηγείο της

Ειλικρίνειας, όπου υπέκυψα στον ορό της αλήθειας.

† † †

Όταν επιστρέφω επιτέλους στον κοιτώνα εκείνο το βράδυ,βρίσκω ένα σημείωμα από τον Τομπάιας στερεωμένο κάτω απότο ποτήρι με το νερό στο κομοδίνο μου.

VI-Η δίκη του αδελφού σου θα γίνει αύριο το πρωί, και

Θα είναι ιδιωτική. Δεν μπορώ να πάω γιατί θα κινήσωυποψίες, αλλά θα σου φέρω την ετυμηγορία όσο τοδυνατόν πιο γρήγορα. Μετά μπορούμε νακαταστρώσουμε κάποιο σχέδιο.

Ό,τι κι αν γίνει, αυτό θα τελειώσει σύντομα.-IV

52 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΚΤΩ

ΤΡΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΝΙΑ Η ώρα. Πιθανώς να αποφασίζουν τηνετυμηγορία του Κέιλεμπ αυτή τη στιγμή, καθώς δένω ταπαπούτσια μου, καθώς τεντώνω τα σεντόνια μου για τέταρτηφορά σήμερα. Περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου. Οιχωρίς φατρία κάνουν ιδιωτικές δίκες μόνο όταν θεωρούν ότι ηετυμηγορία είναι προφανής και ο Κέιλεμπ ήταν το δεξί χέρι τηςΤζανίν πριν σκοτωθεί.

Δεν θα έπρεπε να ανησυχώ για την ετυμηγορία του. Έχειαποφασιστεί ήδη. Όλοι οι στενοί συνεργάτες της Τζανίν θαεκτελεστούν.

Γιατί σε νοιάζει; αναρωτιέμαι. Σε πρόδωσε. Δεν προσπάθησενα σταματήσει την εκτέλεσή σου.

Δεν με νοιάζει. Με νοιάζει. Δεν ξέρω.«Γεια σου, Τρις», λέει η Κριστίνα χτυπώντας τις αρθρώσεις

της πάνω στην κάσα της πόρτας. Πίσω της ακολουθεί ο Ουράια.Εξακολουθεί να χαμογελάει συνεχώς, αλλά τώρα τα χαμόγελάτου μοιάζουν σαν να είναι από νερό, έτοιμα να τρέξουν από τοπρόσωπό του.

«Είχες κάποια νέα;» λέει η Κριστίνα.Ελέγχω ξανά το δωμάτιο, αν και ξέρω ότι είναι άδειο. Είναι

όλοι στο πρωινό, όπως απαιτεί το πρόγραμμά μας. Ζήτησα από

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 53

τον Ουράια και την Κριστίνα να χάσουν ένα γεύμα για να τουςπω κάτι. Το στομάχι μου γουργουρίζει ήδη.

«Ναι», λέω.Κάθονται στο κρεβάτι που βρίσκεται απέναντι από το δικό

μου, και τους λέω για το ότι με στρίμωξαν σε ένα από ταεργαστήρια της Πολυμάθειας το προηγούμενο βράδυ, για τημαξιλαροθήκη, και για την Αφοσίωση, και για τη συνάντηση.

«Εκπλήσσομαι που το μόνο που έκανες ήταν να ρίξεις μιαγροθιά σε έναν από αυτούς»,λέει ο Ουράια.

«Υστερούσα αριθμητικά» λέω, με αμυντικό ύφος. Δεν ήτανκαι πολύ Ατρόμητο εκ μέρους μου να τους εμπιστευτώ αμέσως,αλλά οι καιροί είναι παράξενοι. Και ούτως ή άλλως δεν είμαισίγουρη για το πόσο Ατρόμητη είμαι, τώρα που οι φατρίες δενυπάρχουν πια.

Αυτή η σκέψη μού προκαλεί έναν παράξενο μικρό πόνο, στημέση ακριβώς του στήθους μου. Κάποια πράγματα είναι δύσκολονα τα αφήσεις.

«Τι λες να θέλουν, λοιπόν;» λέει η Κριστίνα. «Απλά ναφύγουν από την πόλη;»

«Έτσι φαίνεται αλλά δεν ξέρω», λέω.«Πώς ξέρουμε ότι δεν είναι άνθρωποι της Έβελιν, που

προσπαθούν να μας παγιδεύσουν ώστε να την προδώσουμε;»«Ούτε αυτό το ξέρω», λέω. «Αλλά θα είναι αδύνατον να

βγούμε από την πόλη χωρίς τη βοήθεια κάποιου, και δενπρόκειται να μείνω εδώ, να μάθω να οδηγώ λεωφορεία και ναπηγαίνω για ύπνο όταν μου το λένε».

Η Κριστίνα ρίχνει στον Ουράια ένα ανήσυχο βλέμμα.«Έι», λέω. «Δεν χρειάζεται να έρθετε, αλλά εγώ πρέπει να

φύγω από δω. Πρέπει να μάθω ποια ήταν η Ίντιθ Πράιορ, καιποιος μας περιμένει έξω από το φράχτη, αν όντως υπάρχεικάποιος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πρέπει».

54 VERONICA ROTH

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Δεν είμαι σίγουρη από πού ήρθε απότο απελπισμένο ξέσπασμα, αλλά τώρα που το παραδέχτηκα, είναιαδύνατον να το αγνοήσω, σαν ένα ζωντανό πράγμα που έχειξυπνήσει μετά από έναν μακρύ ύπνο μέσα μου. Σφαδάζει στοστομάχι μου και στο λαιμό μου. Πρέπει να φύγω. Πρέπει ναμάθω την αλήθεια.

Για πρώτη φορά, το αδύναμο χαμόγελο που παίζει στα χείλητου Ουράια χάνεται. «Το ίδιο κι εγώ», λέει.

«Εντάξει», λέει η Κριστίνα. Τα σκούρα της μάτιαεξακολουθούν να είναι προβληματισμένα, αλλά σηκώνει τουςώμους της. «Επομένως θα πάμε στη συνάντηση».

«.Ωραία. Μπορεί να το πει κάποιος από εσάς στον Τομπάιας;Υποτίθεται ότι πρέπει να κρατάω μια απόσταση, εφόσον“χωρίσαμε”», λέω. «Ας συναντηθούμε στο σοκάκι στιςεντεκάμιση».

«Θα του το πω εγώ. Νομίζω ότι είμαι στην ομάδα τουσήμερα», λέει ο Ουράια. «Θα μάθουμε για τα εργοστάσια.Ανυπομονώ». Χαμογελά ειρωνικά. «Μπορώ να το πω και στονΖικ; Ή δεν είναι αρκετά αξιόπιστος;»

«Πες του το. Φρόντισε μόνο να μην το διαδώσει».Κοιτάζω ξανά το ρολόι μου. Εννιά και τέταρτο. Η ετυμηγορία

του Κέιλεμπ θα πρέπει να έχει πλέον βγει' είναι σχεδόν ώρα ναπάνε όλοι και να μάθουν τις χωρίς φατρία εργασίες τους. Νιώθωότι και το πιο μικρό πράγμα μπορεί να με κάνει να τιναχτώέντρομη. Το γόνατό μου ανεβοκατεβαίνει νευρικά μόνο του.

Η Κριστίνα ακουμπά το χέρι της στον ώμο μου, αλλά δεν μερωτάει γι’ αυτό, και είμαι ευγνώμων. Δεν ξέρω τι θα έλεγα.

† † †

Η Κριστίνα κι εγώ διασχίζουμε ένα περίπλοκο μονοπάτι μέσαστο αρχηγείο της Πολυμάθειας, καθώς κατευθυνόμαστε προς το

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 55

πίσω κλιμακοστάσιο, αποφεύγοντας τους χωρίς φατρία πουπεριπολούν. Τραβάω το μανίκι μου πάνω από τον καρπό μου.Σχεδίασα ένα χάρτη στο χέρι μου πριν φύγω - ξέρω πώς ναφτάσω στο αρχηγείο της Ειλικρίνειας από εδώ, αλλά δεν ξέρωτους παράδρομους που θα μας κρατήσουν μακριά από τααδιάκριτα μάτια των χωρίς φατρία.

Ο Ουράια μας περιμένει έξω από την πόρτα. Φοράει μαύρααλλά μπορώ να δω ένα ίχνος γκρίζου της Απάρνησης ναπροεξέχει πάνω από το γιακά του πουκαμίσου του. Είναιπαράξενο να βλέπω τους Ατρόμητους φίλους μου με ταχρώματα της Απάρνησης, λες και ήταν μαζί μου όλη μου τη ζωή.Μερικές φορές όμως αισθάνομαι ούτως ή άλλως έτσι.

«Το είπα στον Τέσσερα και στον Ζικ αλλά θα μαςσυναντήσουν εκεί»,λέει ο Ουράια. «Πάμε».

Τρέχουμε στο μονοπάτι μένοντας κοντά ο ένας στον άλλοπρος την Οδό Μονρό. Αντιστέκομαι στην παρόρμηση ναμορφάσω στο κάθε θορυβώδες βήμα μας. Ούτως ή άλλως σ’αυτό το σημείο είναι πιο σημαντικό να είμαστε γρήγοροι παράαθόρυβοι. Στρίβουμε στη Μονρό και κοιτάζω πίσω μας μήπωςεντοπίσω περιπολίες των χωρίς φατρία. Βλέπω σκούρα σχήματανα κινούνται πιο κοντά στη Λεωφόρο Μίσιγκαν, αλλάεξαφανίζονται πίσω από τη σειρά των κτιρίων χωρίς νασταματήσουν.

«Πού είναι η Κάρα;» ψιθυρίζω στην Κριστίνα, όταν είμαστεστην Οδό Στέιτ και αρκετά μακριά από το αρχηγείο τηςΠολυμάθειας ώστε να μπορώ να μιλήσω με ασφάλεια.

«Δεν ξέρω, δεν νομίζω ότι έλαβε πρόσκληση», λέει ηΚριστίνα. «Και αυτό είναι παράξενο. Ξέρω ότι θέλει να...»

«Σσσ! » λέει ο Ουράια. «Η επόμενη στροφή;»Χρησιμοποιώ το φως από το ρολόι μου για να δω τις λέξεις

που είναι γραμμένες στο χέρι μου. «Στην Οδό Ράντολφ!»

56 VERONICA ROTH

Υιοθετούμε όλοι μαζί τον ίδιο ρυθμό, με τα παπούτσια μας ναχτυπάνε πάνω στο οδόστρωμα, τις ανάσες μας να πάλλονταισχεδόν ομόφωνα. Παρά το κάψιμο στους μυς μου, νιώθω καλάπου τρέχω.

Μέχρι να φτάσουμε στη γέφυρα τα πόδια μου πονάνε, αλλάμετά βλέπω το Μέρσιλες Μαρτ στην αντίπερα όχθη τουελώδους ποταμού, εγκαταλειμμένο και σκοτεινό, και παρά τονπόνο χαμογελάω. Το βήμα μου επιβραδύνεται αφότου διασχίζωτη γέφυρα, και ο Ουράια κρεμάει το χέρι του πάνω από τουςώμους μου.

«Και τώρα» λέει, «μας δίνεται η ευκαιρία να ανέβουμε έναεκατομμύριο σκάλες».

«Ίσως να άναψαν τους ανελκυστήρες;»«Σε καμία περίπτωση». Κουνάει το κεφάλι του. «Βάζω

στοίχημα ότι η Έβελιν παρακολουθεί κάθε χρήση τουηλεκτρικού ρεύματος - είναι ο καλύτερος τρόπος για ναανακαλύψει αν κάποιοι συναντιούνται κρυφά».

Αναστενάζω. Μπορεί να μου αρέσει να τρέχω, αλλάσιχαίνομαι να ανεβαίνω σκάλες.

† † †

Όταν φτάνουμε επιτέλους στην κορυφή της σκάλας, με τουςθώρακες μας να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν, είναι πέντελεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Οι άλλοι προχωράνε, ενώ εγώπροσπαθώ να πάρω μια ανάσα κοντά στον ανελκυστήρα. ΟΟυράια είχε δίκιο - δεν μπορώ να δω ούτε ένα φως αναμμένο,εκτός από τις πινακίδες της εξόδου. Και με τη βοήθεια της μπλελάμψης τους βλέπω τον Τομπάιας να βγαίνει από την αίθουσαανάκρισης που βρίσκεται μπροστά.

Μετά το ραντεβού μας του έχω μιλήσει μονάχα με κρυφάμηνύματα. Πρέπει να αντισταθώ στην παρόρμηση να ορμήσω

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 57

επάνω του και να περάσω τα δάχτυλά μου πάνω από τηνκαμπύλη του χειλιού του και τη ζάρα στο μάγουλό του ότανχαμογελάει και τη σκληρή γραμμή του μετώπου και του σαγονιούτου. Αλλά έχουν μείνει δύο λεπτά μέχρι τα μεσάνυχτα. Δενέχουμε χρόνο.

Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου και με κρατά σφιχτά για μερικάδευτερόλεπτα. Οι ανάσες του γαργαλάνε το αφτί μου, και κλείνωτα μάτια μου, αφήνοντας τον εαυτό μου να χαλαρώσειεπιτέλους. Μυρίζει άνεμο και ιδρώτα και σαπούνι, μυρίζειΤομπάιας και ασφάλεια.

«Να μπούμε μέσα;» λέει. «Όποιοι κι αν είναι, πιθανόταταέχουν έρθει στην ώρα τους».

«Ναι». Τα πόδια μου τρέμουν από την υπερπροσπάθεια. Δενμπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κατεβαίνω τις σκάλες καινα επιστρέφω τρέχοντας στο αρχηγείο της Πολυμάθειαςαργότερα. «Έμαθες για τον Κέιλεμπ;»

Μορφάζει. «Καλύτερα να το συζητήσουμε αργότερα αυτό».Η απάντηση είναι αρκετή για μένα.«Θα τον εκτελέσουν, έτσι δεν είναι;»λέω απαλά.Νεύει, και παίρνει το χέρι μου. Δεν ξέρω πώς να αισθανθώ.

Προσπαθώ να μην αισθάνομαι τίποτα.Μαζί μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο όπου κάποτε ο Τομπάιας κι

εγώ περάσαμε από ανάκριση υπό την επίδραση του ορού τηςαλήθειας. Το μέρος όπου έκανες την εξομολόγησή σου.

Στο πάτωμα υπάρχει ένας κύκλος από αναμμένα κεριά πάνωαπό μία από τις ζυγαριές της Ειλικρίνειας οι οποίες είναισχεδιασμένες στα πλακάκια. Στο δωμάτιο υπάρχει ένα σύνολοαπό γνωστά και άγνωστα πρόσωπα: Η Σούζαν και ο Ρόμπερτστέκονται μαζί, συζητώντας' ο Πίτερ είναι μόνος του στην άκρητου δωματίου, με τα χέρια του σταυρωμένα’ ο Ουράια και ο Ζικείναι με την Τόρι και μερικούς ακόμα Ατρόμητους' η Κριστίναείναι με τη μητέρα και την αδελφή της' και σε μια γωνία

58 VERONICA ROTH

βρίσκονται δύο Πολυμαθείς που δείχνουν νευρικοί. Τακαινούρια ρούχα δεν μπορούν να σβήσουν τις διαφορές που μαςχωρίζουν' είναι βαθιά ριζωμένες.

Η Κριστίνα μού κάνει νόημα να πλησιάσω. «Αυτή είναι ημαμά μου, η Στέφανι» λέει, δείχνοντας μια γυναίκα με γκρίζεςτούφες στα σκούρα σγουρά μαλλιά της. «Και η αδελφή μου, ηΡόουζ. Μαμά, Ρόουζ, αυτή είναι η φίλη μου, η Τρις, και οεκπαιδευτής μου στη μύηση, ο Τέσσερα».

«Προφανώς»,λέει η Στέφανι. «Είδαμε τις ανακρίσεις τουςπριν αρκετές βδομάδες, Κριστίνα».

«Το ξέρω, ήθελα απλά να φανώ ευγενική...»«Η ευγένεια είναι μια απάτη μετ-»«Ναι, ναι, ξέρω». Η Κριστίνα γυρίζει τα μάτια της προς τα

πάνω.Παρατηρώ ότι η μητέρα της και η αδελφή της κοιτάζονται με

κάτι σαν επιφύλαξη, ή θυμό, ή και τα δύο. Μετά η αδελφή τηςστρέφεται σε μένα και λέει: «Εσύ σκότωσες το αγόρι τηςΚριστίνα, λοιπόν».

Τα λόγια της δημιουργούν μια παγωμένη αίσθηση μέσα μου,λες και μια γραμμή από πάγο χωρίζει τη μια πλευρά του σώματόςμου από την άλλη. Θέλω να απαντήσω, να υπερασπιστώ τονεαυτό μου, αλλά δεν μπορώ να βρω τις λέξεις.

«Ρόουζ! » λέει η Κριστίνα; ενώ την αγριοκοιτάζει. Δίπλα μου,ο Τομπάιας ισιώνει το σώμα του, με τους μυς του να σφίγγονται.Έτοιμος για καβγά, όπως πάντα.

«Απλά σκέφτηκα ότι πρέπει να τα πούμε όλα με το όνομάτους»,λέει η Ρόουζ. «Θα κερδίσουμε χρόνο έτσι».

«Και μετά αναρωτιέσαι γιατί έφυγα από τη φατρία μας», λέει ηΚριστίνα. «Το να είσαι ειλικρινής δεν σημαίνει να λες ό,τιθέλεις, όποτε το θέλεις. Σημαίνει ότι αυτό που επιλέγεις να πειςείναι η αλήθεια».

«Ένα ψέμα παράλειψης δεν παύει να είναι ψέμα».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 59

«Θέλεις την αλήθεια; Νιώθω άβολα και δεν θέλω ναβρίσκομαι εδώ τώρα. Θα σας δω αργότερα». Παίρνει το μπράτσομου και οδηγεί εμένα και τον Τομπάιας μακριά από τηνοικογένειά της, κουνώντας το κεφάλι της καθ’ όλη τη διάρκεια.«Συγγνώμη γι’ αυτό. Δεν είναι άνθρωποι που συγχωρούν».

«Δεν υπάρχει πρόβλημα» λέω, αν και υπάρχει.Νόμιζα ότι όταν η Κριστίνα θα με συγχωρούσε, το δύσκολο

κομμάτι του θανάτου του Γουίλ θα είχε περάσει. Αλλά ότανσκοτώνεις κάποιον που αγαπάς, το δύσκολο κομμάτι δεν περνάειποτέ. Απλά γίνεται πιο εύκολο να απασχολείς το μυαλό σουώστε να μη σκέφτεσαι αυτό που έκανες.

Το ρολόι μου δείχνει δώδεκα ακριβώς. Στην απέναντι πλευράτου δωματίου ανοίγει μια πόρτα και μπαίνουν μέσα δύοαδύνατες σιλουέτες. Η πρώτη είναι η Τζοάνα Ρέιες, πρώηνεκπρόσωπος της Ομόνοιας, αναγνωρίσιμη από την ουλή πουχαράζει το πρόσωπό της και από ένα ίχνος κίτρινου πουδιακρίνεται κάτω από το μαύρο της μπουφάν. Η δεύτερη είναιάλλη μια γυναίκα, αλλά δεν μπορώ να δω το πρόσωπό της, μόνοότι φοράει μπλε.

Αισθάνομαι ένα τσίμπημα τρόμου. Μοιάζει σχεδόν με την...Τζανίν.

Όχι, την είδα να πεθαίνει. Η Τζανίν είναι νεκρή.Η γυναίκα έρχεται πιο κοντά. Είναι λυγερόκορμη και ξανθιά,

σαν την Τζανίν. Από την μπροστινή της τσέπη κρέμεται έναζευγάρι γυαλιά, και τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε πλεξούδα.Μια Πολυμαθής από την κορυφή μέχρι τα νύχια, αλλά όχι ηΤζανίν Μάθιους.

Η Κάρα.Η Κάρα και η Τζοάνα είναι οι ηγέτιδες της Αφοσίωσης;«Γεια σας», λέει η Κάρα, και κάθε συζήτηση σταματά.

Χαμογελάει, αλλά η έκφραση δείχνει υποχρεωτική επάνω της,λες και απλά ακολουθεί μια κοινωνική σύμβαση. «Κανονικά δεν

60 VERONICA ROTH

θα έπρεπε να βρισκόμαστε εδώ, γι’ αυτό θα κρατήσω αυτή τησυνάντηση σύντομη. Κάποιοι από εσάς -ο Ζικ, η Τόρι μαςβοηθάνε τις τελευταίες μέρες».

Κοιτάζω τον Ζικ. Ο Ζικ βοηθάει την Κάρα; Μάλλον ξεχνάωότι κάποτε ο Ζικ ήταν κατάσκοπος της Γενναιότητας. Καιπιθανότατα τότε ήταν που απέδειξε την αφοσίωσή του στηνΚάρα - διατηρούσε ένα είδος φιλίας μαζί της πριν εκείνη φύγειαπό το αρχηγείο της Πολυμάθειας πριν από όχι και πολύ καιρό.

Με κοιτάζει, ανεβοκατεβάζει τα φρύδια του, και μειδιά.Η Τζοάνα συνεχίζει: «Κάποιοι από εσάς είστε εδώ επειδή

θέλουμε να ζητήσουμε τη βοήθειά σας. Όλοι σας είστε εδώεπειδή δεν εμπιστεύεστε την Έβελιν Τζόνσον για να αποφασίσειτη μοίρα αυτής της πόλης».

Η Κάρα ενώνει τις παλάμες της μπροστά της. «Πιστεύουμε ότιπρέπει να ακολουθήσουμε την καθοδήγηση των θεμελιωτών τηςπόλης, η οποία έχει εκφραστεί με δύο τρόπους: το σχηματισμότων φατριών, και το καθήκον των Αποκλίσεων όπωςδιατυπώθηκε από την Ίντιθ Πράιορ, για αποστολή ατόμων έξωαπό το φράχτη για παροχή βοήθειας σε όποιον βρίσκεται εκείέξω, όταν θα έχουμε μεγάλο πληθυσμό Αποκλίσεων.Πιστεύουμε ότι παρόλο που δεν έχουμε φτάσει σ’ αυτό τονπληθυσμό Αποκλίσεων, η κατάσταση στην πόλη μας έχει γίνειαρκετά δύσκολη ώστε να στείλουμε άτομα έξω από το φράχτη.

»Σε συμφωνία με τις προθέσεις των θεμελιωτών της πόληςμας, έχουμε δύο στόχους: την ανατροπή της Έβελιν και τωνχωρίς φατρία και την επανεγκαθίδρυση των φατριών, και τηναποστολή κάποιων από εμάς έξω από την πόλη για να δούμε τιυπάρχει εκεί. Η Τζοάνα θα ηγηθεί της πρώτης προσπάθειας κιεγώ της δεύτερης, στην οποία και θα επικεντρωθούμε κατάκύριο λόγο απόψε». Στερεώνει μια τούφα μαλλιών πίσω στηνπλεξούδα της. «Δεν θα μπορέσουν να πάνε πολλοί από εμάς,επειδή ένα μεγάλο πλήθος θα τραβούσε την προσοχή. Η Έβελιν

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 61

δεν θα μας αφήσει να φύγουμε χωρίς μάχη, γι’ αυτό σκέφτηκαότι θα ήταν καλύτερα να στρατολογήσουμε άτομα που ξέρω ότιέχουν εμπειρία με την επιβίωση στον κίνδυνο».

Κοιτάζω τον Τομπάιας. Εμείς έχουμε εμπειρία στον κίνδυνο,αυτό είναι σίγουρο.

«Η Κριστίνα, η Τρις, ο Τομπάιας, η Τόρι, ο Ζικ και ο Πίτερείναι οι επιλογές μου»,λέει η Κάρα. «Μου έχετε αποδείξει όλοιτις ικανότητές σας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και για το λόγοαυτό θα ήθελα να σας ζητήσω να έρθετε μαζί μου έξω από τηνπόλη. Δεν είστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσετε, φυσικά».

«Ο Πίτερ;» ρωτάω χωρίς να το σκεφτώ. Δεν μπορώ ναφανταστώ τι μπορεί να έχει κάνει ο Πίτερ για να “αποδείξει τιςικανότητές του” στην Κάρα.

«Εμπόδισε τους Πολυμαθείς να σε σκοτώσουν», λέει ήρεμα ηΚάρα. «Ποιος νομίζεις ότι του παρείχε την τεχνολογία για νασκηνοθετήσει το θάνατό σου;»

Σηκώνω τα φρύδια μου. Δεν το είχα ξανασκεφτεί αυτό -συνέβησαν πάρα πολλά μετά την αποτυχημένη εκτέλεσή μου γιανα προλάβω να ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες της διάσωσήςμου. Αλλά φυσικά, η Κάρα ήταν η μόνη γνωστή αποστάτρια απότην Πολυμάθεια εκείνο το διάστημα, το μοναδικό άτομο από τοοποίο ο Πίτερ θα ήξερε ότι μπορεί να ζητήσει βοήθεια. Ποιοςάλλος θα μπορούσε να τον βοηθήσει; Ποιος άλλος θα γνώριζετον τρόπο;

Δεν φέρω άλλη αντίρρηση. Δεν θέλω να φύγω από αυτή τηνπόλη με τον Πίτερ αλλά θέλω τόσο απελπισμένα να φύγω ώστεδεν το κάνω θέμα.

«Πολλοί Ατρόμητοι μαζεύτηκαν», λέει ένα κορίτσι από τοπλάι του δωματίου, δείχνοντας δύσπιστο. Έχει πυκνά φρύδιαπου απλώνονται ως το κέντρο του μετώπου της, και χλομόδέρμα. Όταν γυρίζει το κεφάλι της, βλέπω μαύρο μελάνι πίσω

62 VERONICA ROTH

από το αφτί της. Μια Ατρόμητη μετάταξη στους Πολυμαθείς,αναμφίβολα.

«Αυτό είναι αλήθεια», λέει η Κάρα. «Αλλά αυτό πουχρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή είναι άτομα με την ικανότητα ναβγουν από την πόλη αλώβητα, και νομίζω ότι η εκπαίδευσή τουςστη Γενναιότητα τους καθιστά εξαιρετικά κατάλληλους γι’ αυτήτην αποστολή.

«Λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να πάω», λέει ο Ζικ.«Δεν θα μπορούσα να αφήσω τη Σόνα εδώ. Όχι τη στιγμή που ηαδελφή της μόλις... ξέρετε».

«Θα πάω εγώ», λέει ο Ουράια, με το χέρι του να τινάζεταιεπάνω. «Είμαι Ατρόμητος. Ξέρω καλό σημάδι. Και διαθέτω καιτην απαραίτητη γοητεία».

Γελάω. Η Κάρα δεν δείχνει να το διασκεδάζει, αλλά νεύει.«Σ’ ευχαριστώ».

«Κάρα, θα πρέπει να βγείτε από την πόλη γρήγορα», λέει ηπρώην Ατρόμητη/Πολυμαθής μετάταξη. «Που σημαίνει ότιπρέπει να βρείτε κάποιον που να ξέρει να χειρίζεται τα τρένα».

«Σωστό», λέει η Κάρα. «Υπάρχει κάποιος εδώ που να ξέρει ναοδηγεί τρένο;»

«Ω, ξέρω εγώ», λέει το κορίτσι. «Δεν έγινε σαφές αυτό;» Τακομμάτια του σχεδίου αρχίζουν να ενώνονται. Η Τζοάναπροτείνει να πάρουμε τα φορτηγά της Ομόνοιας από το τέρματων σιδηροδρομικών γραμμών έξω από την πόλη, καιπροθυμοποιείται να μας τα παράσχει. Ο Ρόμπερτ προσφέρεται νατη βοηθήσει. Η Στέφανι και η Ρόουζ προσφέρονται ναπαρακολουθούν τις κινήσεις τής Έβελιν πριν την απόδραση, καινα αναφέρουν μέσω ασυρμάτου οποιαδήποτε τυχόν ασυνήθιστησυμπεριφορά στο συγκρότημα της Ομόνοιας. Οι Ατρόμητοι πουήρθαν με την Τόρι προσφέρονται να μας βρουν όπλα. ΤοΠολυμαθές κορίτσι επισημαίνει όποια αδυναμία βλέπει, το ίδιο

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 63

και η Κάρα, και σύντομα απομακρύνονται όλες, λες και μόλιςχτίσαμε μια ασφαλή κατασκευή.

Μόνο ένα ερώτημα έχει απομείνει. Το διατυπώνει η Κάρα:«Πότε να φύγουμε;»

Κι εγώ προτείνω μια απάντηση:«Αύριο βράδυ».

64 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΝΕΑ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

Ο ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΕΡΑΣ εισβάλλει στους πνεύμονες μου, καινιώθω σαν να είναι μία από τις τελευταίες μου ανάσες. Αύριο θαφύγω από αυτό το μέρος και θα αναζητήσω ένα άλλο.

Ο Ουράια, ο Ζικ και η Κριστίνα κατευθύνονται προς τοαρχηγείο της Πολυμάθειας, κι εγώ πιάνω το χέρι της Τρις για νατην κρατήσω πίσω.

«Περίμενε», λέω. «Ας πάμε κάπου».«Να πάμε κάπου; Μα...»«Μόνο για λίγο». Την τραβάω προς τη γωνία του κτιρίου. Τη

νύχτα μπορώ σχεδόν να δω πώς έδειχνε το νερό που γέμιζε τοάδειο κανάλι, σκοτεινό και με τους φωτισμένους από τοφεγγαρόφωτο κυματισμούς να σχηματίζουν διάφορα μοτίβα.«Είσαι μαζί μου, το ξέχασες; Δεν πρόκειται να σε συλλάβουν».

Μια σύσπαση στη γωνία του στόματός της - ένα χαμόγελοσχεδόν.

Όταν στρίβουμε στη γωνία, γέρνει πάνω στον τοίχο κι εγώστέκομαι μπροστά της, έχοντας το ποτάμι στην πλάτη μου.Φοράει κάτι σκούρο γύρω από τα μάτια της για να κάνει τοχρώμα τους να ξεχωρίζει, φωτεινό και εντυπωσιακό.

«Δεν ξέρω τι να κάνω». Πιέζει τα χέρια της στο πρόσωπό της,κουλουριάζοντας τα δάχτυλά της μέσα στα μαλλιά της. «Με τονΚέιλεμπ, εννοώ».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 65

«Δεν ξέρεις;»Μετακινεί το ένα της χέρι στο πλάι για να με κοιτάξει.«Τρις ». Ακουμπάω τα χέρια μου στον τοίχο δεξιά και

αριστερά από το πρόσωπό της και στηρίζομαι επάνω τους. «Δενθέλεις να πεθάνει. Το ξέρω ότι δεν το θέλεις».

«Το θέμα είναι...» Κλείνει τα μάτια της. «Είμαι τόσο...θυμωμένη. Προσπαθώ να μην τον σκέφτομαι γιατί όταν το κάνωθέλω μονάχα να...»

«Το ξέρω. Θεέ μου, το ξέρω». Όλη μου τη ζωή ονειρευόμουννα σκοτώσω τον Μάρκους. Μια φορά μάλιστα αποφάσισα καιτον τρόπο που θα το έκανα - με ένα μαχαίρι, για να νιώσω τηθερμότητα να φεύγει από μέσα του, για να βρίσκομαι αρκετάκοντά ώστε να δω το φως να φεύγει από τα μάτια του. Εκείνη ηαπόφαση με φόβισε σχεδόν όσο με φόβιζε και η βία του.

«Οι γονείς μου όμως θα ήθελαν να τον σώσω». Τα μάτια τηςανοίγουν και υψώνονται στον ουρανό. «Θα έλεγαν ότι είναιεγωιστικό να αφήσεις κάποιον να πεθάνει απλά και μόνο επειδήσε αδίκησε. Να συγχωρείς, να συγχωρείς, να συγχωρείς».

«Το θέμα δεν είναι τι θέλουν εκείνοι, Τρις».«Κι όμως, αυτό είναι το θέμα!» Ξεκολλάει την πλάτη της από

τον τοίχο. «Πάντοτε το θέμα είναι τι θέλουν εκείνοι. Επειδήανήκει σε κείνους περισσότερο από ό,τι ανήκει σε μένα. Καιθέλω να τους κάνω περήφανους για μένα. Αυτό θέλω μόνο».

Τα ανοιχτόχρωμα μάτια της με κοιτάζουν σταθερά,αποφασιστικά. Ποτέ δεν είχα γονείς που να έδιναν το καλόπαράδειγμα, γονείς που άξιζε να αγωνιστείς για να ανταποκριθείςστις προσδοκίες τους, εκείνη όμως είχε. Μπορώ να τους δωμέσα της, το θάρρος και την ομορφιά που άφησαν επάνω της σαναποτύπωμα.

Αγγίζω το μάγουλό της, γλιστρώντας τα δάχτυλά μου σταμαλλιά της. «Θα τον βγάλω».

«Τι;»

66 VERONICA ROTH

«Θα τον βγάλω από το κελί του. Αύριο, πριν φύγουμε».Νεύω. «Θα το κάνω».

«Εγώ...» Με κοιτάζει συνοφρυωμένη. «Σ’ ευχαριστώ. Είσαι...εκπληκτικός».

«Μην το λες αυτό. Ακόμη δεν έμαθες τα απώτερα κίνητράμου». Χαμογελάω. «Βλέπεις, στην πραγματικότητα δεν σε έφεραεδώ για να σου μιλήσω για τον Κέιλεμπ».

«Μπα;»Ακουμπάω τα χέρια μου στους γοφούς της και τη σπρώχνω

απαλά και πάλι πάνω στον τοίχο. Σηκώνει το βλέμμα της και μεκοιτάζει, με τα μάτια της καθάρια και γεμάτα προσμονή. Σκύβωκοντά για να γευτώ τις ανάσες της, αλλά αποτραβιέμαι ότανσκύβει κι εκείνη μπροστά, πειράζοντάς την.

Γαντζώνει τα δάχτυλά της στα θυλάκια της ζώνης μου και μετραβάει επάνω της, κι έτσι πρέπει να στηρίξω το σώμα μου στουςπήχεις μου. Προσπαθεί να με φιλήσει αλλά γέρνω το κεφάλι μουγια να την αποφύγω, φιλώντας τη λίγο πιο κάτω από το αφτί της,και μετά κατά μήκος του σαγονιού της ως το λαιμό της. Τοδέρμα της είναι απαλό και έχει τη γεύση αλατιού, νυχτερινούτρεξίματος.

«Κάνε μου μια χάρη», ψιθυρίζει στο αφτί μου, «μην έχεις ποτέξανά αγνά κίνητρα».

Βάζει τα χέρια της επάνω μου, αγγίζοντας όλα τα μέρη σταοποία είμαι σημαδεμένος, στην πλάτη μου και στα πλευρά μου.Τα ακροδάχτυλά της γλιστράνε κάτω από τη ζώνη του τζιν μουκαι με κρατάνε επάνω της. Ανασαίνω στο πλάι του λαιμού της,ανίκανος να κουνηθώ.

Επιτέλους φιλιόμαστε, και είναι ανακούφιση. Αναστενάζει, καινιώθω ένα πονηρό χαμόγελο να χαράζεται στο πρόσωπό μου.

Τη σηκώνω, αφήνοντας τον τοίχο να στηρίξει το μεγαλύτερομέρος του βάρους της, και τα πόδια της τυλίγονται γύρω από τημέση μου. Γελάει καθώς φιλιόμαστε ξανά, και νιώθω δυνατός,

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 67

αλλά το ίδιο κι εκείνη, με τα δάχτυλά της δυνατά γύρω από ταμπράτσα μου. Ο νυχτερινός αέρας εισβάλλει στους πνεύμονέςμου, και νιώθω σαν να είναι μία από τις πρώτες μου ανάσες.

68 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

ΤΑ ΔΙΑΛΥΜΕΝΑ ΚΤΙΡΙΑ στον τομέα της Γενναιότηταςμοιάζουν με πύλες για άλλους κόσμους. Μπροστά μου βλέπωτον Πυρήνα να τρυπάει τον ουρανό.

Ο σφυγμός στα ακροδάχτυλά μου σηματοδοτεί ταδευτερόλεπτα που περνάνε. Νιώθω τον αέρα ακόμη πλούσιοστους πνεύμονές μου, παρόλο που το καλοκαίρι φτάνει στοτέλος του. Κάποτε συνεχώς έτρεχα και συνεχώς έμπλεκα σεκαβγάδες επειδή με ένοιαζε η μυϊκή δύναμη. Τώρα τα πόδια μουμε έχουν σώσει πάρα πολλές φορές, και δεν μπορώ να ξεχωρίσωτο τρέξιμο και τη μάχη από αυτό που πραγματικά είναι: έναςτρόπος να ξεφύγω από τον κίνδυνο, ένας τρόπος να μείνωζωντανός.

Όταν φτάνω στο κτίριο, βηματίζω μπροστά στην είσοδο για ναπάρω μια ανάσα. Από πάνω μου, υαλοπίνακες διαθλούν φωςπρος κάθε κατεύθυνση. Κάπου εκεί πάνω βρίσκεται η καρέκλαστην οποία καθόμουν ενώ χειριζόμουν την επίθεσηπροσομοίωσης, και ένας λεκές από το αίμα του πατέρα της Τριςστον τοίχο. Κάπου εκεί πάνω, η φωνή της Τρις διαπέρασε τηνπροσομοίωση μέσα στην οποία βρισκόμουν, και ένιωσα το χέριτης πάνω στο στήθος μου, να με τραβά πίσω στηνπραγματικότητα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 69

Ανοίγω την πόρτα στο δωμάτιο του πεδίου φόβου και ανοίγωτο καπάκι του μικρού μαύρου κουτιού που βρισκόταν στην πίσωτσέπη μου για να δω τις σύριγγες μέσα. Αυτό είναι το κουτί πουχρησιμοποιούσα πάντα, με επένδυση γύρω από τις βελόνες' είναιένα σημάδι ότι υπάρχει κάτι άρρωστο μέσα μου ή κάτι γενναίο.

Τοποθετώ τη βελόνα πάνω στο λαιμό μου και κλείνω τα μάτιαμου καθώς πιέζω το έμβολο. Το μαύρο κουτί πέφτει με ένακρότο στο έδαφος, αλλά όταν ανοίγω τα μάτια μου, έχειεξαφανιστεί.

Στέκομαι στην ταράτσα του κτιρίου Χάνκοκ, κοντά στηγραμμή όπου οι Ατρόμητοι φλερτάρουν με το θάνατο. Τασύννεφα είναι μαύρα από τη βροχή που κουβαλάνε, και ο άνεμοςγεμίζει το στόμα μου όταν το ανοίγω για να αναπνεύσω. Σταδεξιά μου, η γραμμή τινάζεται, και το καλώδιο μαστιγώνει προςτα πίσω και διαλύει τα παράθυρα από κάτω μου.

Η όρασή μου επικεντρώνεται στην άκρη της ταράτσας,παγιδεύοντάς τη στο κέντρο μιας μικροσκοπικής τρύπας.Μπορώ να ακούσω τις εκπνοές μου παρά τα σφυρίγματα τουανέμου. Πιέζω τον εαυτό μου να προχωρήσει ως την άκρη. Ηβροχή σφυροκοπά τους ώμους και το κεφάλι μου, τραβώντας μεπρος το έδαφος. Γέρνω το βάρος μου μπροστά λίγο και πέφτω,με το σαγόνι μου σφιγμένο γύρω από τις κραυγές μου, οι οποίεςκαταπνίγονται και καταστέλλονται από τον ίδιο μου το φόβο.

Αφού προσγειώνομαι, δεν έχω ούτε ένα δευτερόλεπτο για ναξεκουραστώ πριν αρχίσουν να κλείνουν οι τοίχοι γύρω μου, μετο ξύλο να χτυπά πάνω στη σπονδυλική μου στήλη, και μετά στοκεφάλι μου, και μετά στα πόδια μου. Κλειστοφοβία. Φέρνω ταχέρια μου κοντά στο στήθος μου, κλείνω τα μάτια μου καιπροσπαθώ να μην πανικοβληθώ.

Σκέφτομαι τον Έρικ στο πεδίο του φόβου του, να υποτάσσειτον τρόμο του με βαθιές ανάσες και λογική. Και την Τρις ναεμφανίζει όπλα από το πουθενά για να επιτεθεί στους

70 VERONICA ROTH

χειρότερους εφιάλτες της. Αλλά εγώ δεν είμαι ο Έρικ, και δενείμαι η Τρις. Τι είμαι; Τι χρειάζομαι εγώ για να υπερνικήσω τουςφόβους μου;

Ξέρω την απάντηση, φυσικά και την ξέρω: πρέπει να τουςαρνηθώ τη δύναμη να με ελέγχουν. Πρέπει να ξέρω ότι είμαι πιοδυνατός από κείνους.

Εισπνέω και χτυπάω τις παλάμες μου πάνω στους τοίχουςδεξιά και αριστερά μου. Το κουτί τρίζει, και μετά σπάει, με τιςσανίδες να καταρρέουν στο τσιμεντένιο πάτωμα. Στέκομαι απόπάνω τους μέσα στο σκοτάδι.

Ο Αμάρ, ο εκπαιδευτής μου στη μύηση, μας δίδαξε ότι ταπεδία του φόβου μας ήταν πάντοτε ρευστά, μεταβάλλονταν μετις διαθέσεις μας και άλλαζαν με τους μικρούς ψιθύρους τωνεφιαλτών μας. Ο δικός μου ήταν πάντα ο ίδιος, μέχρι πριν απόμερικές βδομάδες. Έως ότου απέδειξα στον εαυτό μου ότιμπορούσα να υπερνικήσω τον πατέρα μου. Έως ότουανακάλυψα κάποιον που έτρεμα μήπως χάσω.

Δεν ξέρω τι θα δω μετά.Περιμένω πολλή ώρα χωρίς να αλλάξει κάτι. Το δωμάτιο

εξακολουθεί να είναι σκοτεινό, το πάτωμα εξακολουθεί να είναικρύο και σκληρό, η καρδιά μου εξακολουθεί να χτυπά πιογρήγορα από ό,τι συνήθως. Χαμηλώνω το βλέμμα μου για νακοιτάξω το ρολόι μου και ανακαλύπτω ότι βρίσκεται στο λάθοςχέρι - συνήθως φοράω το ρολόι μου στο αριστερό χέρι, όχι στοδεξί, και το λουράκι μου δεν είναι γκρι, είναι μαύρο.

Μετά βλέπω αγκαθωτές τρίχες στα δάχτυλά μου που δενήταν εκεί πριν. Οι κάλοι στις αρθρώσεις μου έχουν εξαφανιστεί.Κοιτάζω κάτω και φοράω ένα γκρι παντελόνι και μια γκριμπλούζα. Είμαι πιο παχύς στη μέση και πιο λεπτός γύρω από τουςώμους.

Σηκώνω τα μάτια μου σε έναν καθρέφτη που υπάρχει τώραμπροστά μου. Το πρόσωπο που κοιτάζει το δικό μου ανήκει στον

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 71

Μάρκους.Μου κλείνει το μάτι, και νιώθω τους μυς γύρω από το δικό

μου να συστέλλονται καθώς το κάνει, παρόλο που δεν τους είπαεγώ να το κάνουν. Χωρίς προειδοποίηση, τα χέρια του... ταχέρια μου... τα χέρια μας τινάζονται προς το γυαλί και χώνονταιμέσα του, για να κλείσουν γύρω από το λαιμό της αντανάκλασήςμου. Αλλά μετά ο καθρέφτης εξαφανίζεται, και τα χέρια του... ταχέρια μου... τα χέρια μας είναι γύρω από τον δικό μας λαιμό, ενώσκούρες κηλίδες απλώνονται στις παρυφές της όρασής μας.Βυθιζόμαστε στο έδαφος, και η λαβή είναι σφιχτή σαν σίδερο.

Δεν μπορώ να σκεφτώ. Δεν μπορώ να σκεφτώ έναν τρόπο ναξεφύγω από αυτό.

Από ένστικτο, ουρλιάζω. Ο ήχος δονείται πάνω στα χέριαμου. Φαντάζομαι αυτά τα χέρια όπως είναι στ’ αλήθεια τα δικάμου, μεγάλα με λεπτά δάχτυλα και γεμάτα κάλους στιςαρθρώσεις από τις τόσες ώρες που έχω περάσει στο σάκο τουμποξ. Φαντάζομαι την αντανάκλασή μου σαν νερό που τρέχειπάνω από το δέρμα του Μάρκους, αντικαθιστώντας κάθεκομμάτι του με ένα δικό μου κομμάτι. Αναπλάθω τον εαυτό μουκατά τη δική μου εικόνα.

Εγώ είμαι γονατισμένος στο τσιμέντο, και πασχίζω νααναπνεύσω.

Τα χέρια μου τρέμουν, και περνάω τα δάχτυλά μου πάνω απότο λαιμό μου, τους ώμους μου, τα μπράτσα μου. Απλά για νασιγουρευτώ.

Είπα στην Τρις, όταν ήμασταν στο τρένο για νασυναντήσουμε την Έβελιν πριν από μερικές βδομάδες, ότι οΜάρκους βρισκόταν ακόμη στο πεδίο του φόβου μου, αλλά ότιείχε αλλάξει. Το σκεφτόμουν πολύ συχνά αυτό' εισχωρούσε στιςσκέψεις μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ και φώναζε ζητώντας τηνπροσοχή μου κάθε φορά που ξυπνούσα. Τον φοβόμουν ακόμη,το ήξερα, αλλά με ένα διαφορετικό τρόπο - δεν ήμουν πλέον

72 VERONICA ROTH

παιδί, δεν φοβόμουν την απειλή που έθετε ο τρομακτικόςπατέρας μου για την ασφάλεια μου. Ήμουν άντρας, καιφοβόμουν την απειλή που έθετε για το χαρακτήρα μου, τομέλλον μου, την ταυτότητά μου.

Αλλά ακόμα και αυτός ο φόβος, το ξέρω, δεν συγκρίνεται μεκείνον που θα έρθει μετά. Παρόλο που ξέρω ότι έρχεται, θαπροτιμούσα να ανοίξω μια φλέβα και να αδειάσω τον ορό από τοσώμα μου παρά να τον δω ξανά.

Μια λίμνη φωτός εμφανίζεται στο τσιμέντο μπροστά μου. Έναχέρι, με τα δάχτυλα λυγισμένα σε μια αρπάγη, απλώνεται μέσαστο φως, και ακολουθείται από άλλο ένα χέρι, και μετά ένακεφάλι, με άτονα ξανθά μαλλιά. Η γυναίκα βήχει και σέρνεταιμέσα στη λιμνούλα φωτός, ένα εκατοστό τη φορά. Προσπαθώ νακινηθώ προς το μέρος της, να τη βοηθήσω, αλλά έχω παγώσει.

Η γυναίκα στρέφει το πρόσωπό της προς το φως, και βλέπωότι είναι η Τρις. Αίμα ξεχύνεται μέσα από τα χείλη της καικυλάει στο πιγούνι της. Τα κόκκινα μάτια της βρίσκουν τα δικάμου, και αγκομαχά: «Βοήθεια».

Βήχει ψεκάζοντας κόκκινο αίμα στο πάτωμα, και ρίχνομαιεπάνω της, γνωρίζοντας με κάποιο τρόπο ότι αν δεν πάω κοντάτης σύντομα, το φως θα φύγει από τα μάτια της. Χέριατυλίγονται γύρω από τα μπράτσα μου και τους ώμους και τοστήθος μου, σχηματίζοντας ένα κλουβί από σάρκα και οστά,αλλά εξακολουθώ να προσπαθώ να πάω κοντά της. Γρατζουνάωτα χέρια που με κρατάνε, αλλά απλά καταλήγω να γδάρω τονεαυτό μου.

Φωνάζω το όνομά της, και βήχει ξανά, περισσότερο αίμα αυτήτη φορά. Ουρλιάζει ζητώντας βοήθεια, κι εγώ ουρλιάζω τοόνομά της, και δεν ακούω τίποτα, δεν νιώθω τίποτα, πέρα απότο δικό μου καρδιοχτύπι, τον δικό μου τρόμο.

Πέφτει στο έδαφος, άψυχη, και τα μάτια της γυρίζουν προς ταπάνω. Είναι πολύ αργά.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 73

Το σκοτάδι διαλύεται. Τα φώτα επιστρέφουν. Οι τοίχοι τουδωματίου του πεδίου φόβου είναι καλυμμένοι με γκράφιτι, καιαπέναντι μου βρίσκονται τα παράθυρα-καθρέφτες του δωματίουπαρατήρησης, και στις γωνίες βρίσκονται οι κάμερες πουκαταγράφουν κάθε συνεδρία, όλα εκεί που πρέπει να είναι. Ολαιμός μου και η πλάτη μου είναι καλυμμένα από τον ιδρώτα.Σκουπίζω το πρόσωπό μου με το στρίφωμα της μπλούζας μου καικατευθύνομαι προς την απέναντι πόρτα, αφήνοντας το μαύροκουτί μου με τη σύριγγά του και τη βελόνα του πίσω.

Δεν έχω ανάγκη να ξαναζώ πια τους φόβους μου. Το μόνο πουπρέπει να κάνω τώρα είναι να προσπαθήσω να τους υπερνικήσω.

† † †

Ξέρω εκ πείρας ότι η αυτοπεποίθηση από μόνη της μπορεί ναεξασφαλίσει σε ένα άτομο την είσοδο σε ένα απαγορευμένομέρος. Όπως στα κελιά στον τρίτο όροφο των κεντρικών τηςΠολυμάθειας.

Προφανώς, όμως, όχι εδώ. Ένας χωρίς φατρία με σταματά μετην άκρη του όπλου του πριν φτάσω στην πόρτα, κι εγώ είμαινευρικός, πνίγομαι.

«Πού πηγαίνεις;»Ακουμπάω το χέρι μου στο όπλο του και το σπρώχνω μακριά

από το μπράτσο μου. «Μη με σημαδεύεις με αυτό το πράγμα.Βρίσκομαι εδώ με διαταγές της Έβελιν. Θα δω ένανκρατούμενο».

«Δεν άκουσα για εκτός προγράμματος επισκέψεις σήμερα».Χαμηλώνω τη φωνή μου, για να αισθανθεί ότι ακούει ένα

μυστικό. «Αυτό συμβαίνει επειδή η Έβελιν δεν ήθελε νακαταγραφεί».

«Τσακ!» φωνάζει κάποιος από τη σκάλα από πάνω μας. Είναιη Τερέζ. Κάνει μια κίνηση με το χέρι της καθώς κατεβαίνει.

74 VERONICA ROTH

«Άφησέ τον να περάσει. Εντάξει είναι».Νεύω στην Τερέζ και συνεχίζω να προχωράω. Τα μπάζα στο

διάδρομο έχουν καθαριστεί, αλλά οι σπασμένες λάμπες δενέχουν αντικατασταθεί, γι’ αυτό διασχίζω τμήματα σκοταδιού πουμοιάζουν με μώλωπες, καθώς κατευθύνομαι προς το σωστό κελί.

Όταν φτάνω στο βόρειο διάδρομο, δεν πηγαίνω κατευθείανστο κελί, αλλά στη γυναίκα που στέκεται στο τέλος τουδιαδρόμου. Είναι μεσήλικη, με μάτια που έχουν κρεμάσει στιςάκρες τους και σουφρωμένο στόμα. Δείχνει λες και όλα τηνκουράζουν, μεταξύ των οποίων κι εγώ.

«Γεια», λέω. «Το όνομά μου είναι Τομπάιας Ίτον. Είμαι εδώγια να πάρω έναν κρατούμενο, με διαταγές τής ΈβελινΤζόνσον».

Η έκφρασή της δεν αλλάζει όταν ακούει το όνομά μου, γι’αυτό για μερικά δευτερόλεπτα είμαι σίγουρος ότι θα πρέπει να τηρίξω αναίσθητη για να πάρω αυτό που θέλω. Βγάζει ένατσαλακωμένο χαρτί από την τσέπη της και το ισιώνει πάνω στηναριστερή της παλάμη. Επάνω του υπάρχει μια λίστα με ταονόματα των κρατουμένων και τα αντίστοιχα νούμερα τωνδωματίων τους.

«Όνομα;» λέει.«Κέιλεμπ Πράιορ. 308Α».«Είσαι ο γιος της Έβελιν, σωστά;»«Διάνα. Θέλω να πω... ναι, εγώ είμαι». Δεν φαίνεται να άτομο

που της αρέσει η λέξη “διάνα”».Με οδηγεί σε μια κενή μεταλλική πόρτα με την ένδειξη 308Α

επάνω της - αναρωτιέμαι σε τι να χρησίμευε όταν η πόλη μαςδεν χρειαζόταν τόσο πολλά κελιά. Δακτυλογραφεί τον κωδικό,και η πόρτα ανοίγει.

«Υποθέτω ότι πρέπει να προσποιηθώ ότι δεν βλέπω τισκοπεύεις να κάνεις;» λέει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 75

Μάλλον θα νομίζει ότι έχω έρθει για να τον σκοτώσω.Αποφασίζω να την αφήσω να το πιστεύει.

«Ναι», λέω.«Κάνε μου μια χάρη και πες ένα καλό λόγο για μένα στην

Έβελιν. Δεν θέλω τόσο πολλές νυχτερινές βάρδιες. Το όνομάμου είναι Ντρέα».

«Εντάξει».Τσαλακώνει το χαρτί στη γροθιά της και το χώνει ξανά στην

τσέπη της καθώς απομακρύνεται. Κρατάω το χέρι μου στοχερούλι έως ότου επιστρέφει ξανά στο πόστο της και γυρίζει στοπλάι για να μη με κοιτάζει. Απ’ ό,τι φαίνεται το έχει ξανακάνειμερικές φορές αυτό. Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι να έχουνεξαφανιστεί από αυτά τα κελιά με διαταγές της Έβελιν.

Μπαίνω μέσα. Ο Κέιλεμπ Πράιορ κάθεται σε ένα μεταλλικόγραφείο, σκυμμένος πάνω από ένα βιβλίο, με τα μαλλιά τουγυρισμένα στη μια πλευρά του κεφαλιού του.

«Τι θέλεις ;»λέει.«Λυπάμαι που σ το λέω...» Κάνω μια παύση. Αποφάσισα πριν

από μερικές ώρες πώς θέλω να το χειριστώ - θέλω να δώσωστον Κέιλεμπ ένα μάθημα. Και αυτό συμπεριλαμβάνει μερικάψέματα. «Ξέρεις κάτι; Στην πραγματικότητα, δεν λυπάμαι καιτόσο. Η εκτέλεσή σου επισπεύστηκε μερικές βδομάδες. Γιααπόψε».

Αυτό τραβάει την προσοχή του. Γυρίζει στην καρέκλα του καιμε κοιτάζει, με τα μάτια του άγρια και γουρλωμένα, σαν θήραμαπου έρχεται αντιμέτωπο με ένα θηρευτή.

«Είναι κάποιο αστείο αυτό;»«Είμαι πολύ κακός στα αστεία».«Όχι». Κουνάει το κεφάλι του. «Όχι, έχω μερικές βδομάδες,

δεν είναι απόψε, όχι-»«Αν το βουλώσεις, θα σου δώσω μία ώρα για να

προσαρμοστείς σ’ αυτές τις νέες πληροφορίες. Αν δεν το

76 VERONICA ROTH

βουλώσεις, θα σε ρίξω αναίσθητο και θα σε πυροβολήσω στοσοκάκι απ’ έξω πριν ξυπνήσεις. Κάνε την επιλογή σου τώρα».

Το να βλέπεις έναν Πολυμαθή να επεξεργάζεται κάτι είναισαν να παρακολουθείς το εσωτερικό ενός ρολογιού, όλα ταγρανάζια να γυρίζουν, να μετακινούνται, να προσαρμόζονται, ναδουλεύουν μαζί για να σχηματίσουν μια συγκεκριμένηλειτουργία, η οποία σε αυτή την περίπτωση είναι νασυνειδητοποιήσει τον επικείμενο θάνατό του.

Τα μάτια του Κέιλεμπ μετακινούνται στην ανοιχτή πόρταπίσω μου, και αρπάζει την καρέκλα, γυρίζοντας και πετώνταςτην πάνω στο σώμα μου. Τα πόδια της με χτυπάνε, δυνατά, καιαυτό με επιβραδύνει αρκετά ώστε να του επιτρέψει ναξεγλιστρήσει.

Τον ακολουθώ στο διάδρομο, με τα μπράτσα μου να καίνε στοσημείο που με χτύπησε η καρέκλα. Είμαι πιο γρήγορος απόκείνον - ορμάω στην πλάτη του και πέφτει στο πάτωμα με τοπρόσωπο, χωρίς να προετοιμαστεί. Με το γόνατό μου στηνπλάτη του, ενώνω τους καρπούς του και τους δένω με μιαπλαστική ταινία. Βογκάει, και όταν τον σηκώνω όρθιο, η μύτητου γυαλίζει από το αίμα.

Τα μάτια τής Ντρέα αγγίζουν τα δικά μου για μια στιγμή, καιμετά απομακρύνονται.

Τον σέρνω στο διάδρομο, όχι προς την κατεύθυνση από τηνοποία ήρθα, αλλά προς μια άλλη, προς την έξοδο κινδύνου.Κατεβαίνουμε ένα κλιμακοστάσιο με στενά σκαλιά όπου ταβήματά μας παράγουν μια επαναλαμβανόμενη ηχώ. Όταν φτάνωστο κάτω μέρος, κλοτσάω την πόρτα της εξόδου.

Ο Ζικ την ανοίγει, με ένα ηλίθιο μειδίαμα στο πρόσωπό του.«Είχες πρόβλημα με τη φρουρό;»«Όχι».«Το φαντάστηκα ότι θα ήταν εύκολο να περάσεις από τη

Ντρέα. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 77

«Απ’ ό,τι φάνηκε έχει κάνει κι άλλη φορά τα στραβά μάτια».«Δεν με εκπλήσσει αυτό. Αυτός είναι ο Πράιορ;»«Με σάρκα και οστά».«Γιατί αιμορραγεί;»«Επειδή είναι βλάκας».Ο Ζικ μού προσφέρει ένα μαύρο μπουφάν με ένα σύμβολο

των χωρίς φατρία ραμμένο στο γιακά. «Δεν ήξερα ότι η βλακείαμπορεί να προκαλέσει στους ανθρώπους αυτόματη αιμορραγίααπό τη μύτη».

Τυλίγω το μπουφάν γύρω από τους ώμους του Κέιλεμπ καικουμπώνω ένα κουμπί πάνω από το στήθος του. Αποφεύγει ταμάτια μου.

«Νομίζω ότι είναι καινούριο φαινόμενο»,λέω. «Το σοκάκιείναι ελεύθερο;»

«Σιγουρεύτηκα ότι είναι. Ο Ζικ μού τείνει το όπλο του, με τηλαβή. «Πρόσεχε, είναι γεμάτο. Και τώρα θα ήταν υπέροχο αν μεχτυπούσες ώστε να είμαι πιο πειστικός όταν θα λέω στους χωρίςφατρία ότι μου το έκλεψες».

«Θέλεις να σε χτυπήσω;»«Ω, λες και δεν το θέλησες ποτέ. Απλά κάν’ το, Τέσσερα».Όντως μου αρέσει να χτυπάω ανθρώπους - μου αρέσει η

έκρηξη δύναμης και ενέργειας, και η αίσθηση ότι δεν μπορεί ναμε αγγίξει κανείς επειδή μπορώ να κάνω κακό στους άλλους.Αλλά μισώ αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, επειδή είναι το πιοδιαλυμένο κομμάτι.

Ο Ζικ προετοιμάζεται κι εγώ σφίγγω το χέρι μου σε μιαγροθιά.

«Κάν’ το γρήγορα, λωλαμένε», λέει.Αποφασίζω να στοχεύσω στο σαγόνι, το οποίο είναι πολύ

δυνατό για να σπάσει ωστόσο θα δημιουργηθεί ένας καλόςμώλωπας. Ρίχνω γροθιά, χτυπώντας τον εκεί ακριβώς πουσκόπευα. Ο Ζικ βογκάει, πιάνοντας το πρόσωπό του και με τα

78 VERONICA ROTH

δυο του χέρια. Ένας πόνος απλώνεται ως επάνω στο μπράτσομου, και τινάζω το χέρι μου.

«Υπέροχα». Ο Ζικ φτύνει στην άκρη του κτιρίου. «Λοιπόν,αυτό ήταν μάλλον».

«Μάλλον ναι».«Υποθέτω ότι δεν θα σε ξαναδώ, σωστά; Εννοώ, ξέρω ότι οι

υπόλοιποι ίσως να ξαναγυρίσουν, αλλά εσύ...» Αφήνει τη φράσητου να αργοσβήσει, αλλά μετά από μια στιγμή συνεχίζει τησκέψη του. «Απλά δείχνεις ότι με χαρά θα τα αφήσεις όλα πίσω,αυτό είναι όλο».

«Ναι, πιθανότατα έχεις δίκιο». Κοιτάζω τα παπούτσια μου.«Είσαι σίγουρος ότι δεν θέλεις να έρθεις;»

«Δεν μπορώ. Η Σόνα δεν μπορεί να ακολουθήσει με τοκαροτσάκι εκεί που πηγαίνετε, και δεν πρόκειται να τηνεγκαταλείψω, καταλαβαίνεις;» Αγγίζει το σαγόνι του, ελαφρά,εξετάζοντας το δέρμα. «Φρόντισε να μην πιει πολύ ο Ουράια,εντάξει;»

«Ναι», λέω.«Όχι, το εννοώ» λέει, και η φωνή του χαμηλώνει απότομα

όπως κάνει πάντα όταν μιλάει σοβαρά, έτσι για αλλαγή.«Υπόσχεσαι ότι θα τον προσέχεις;»

Ήταν πάντα ξεκάθαρο για μένα, από τότε που τους γνώρισα,ότι ο Ζικ και ο Ουράια είχαν πιο στενή σχέση από ταπερισσότερα αδέλφια. Έχασαν τον πατέρα τους όταν ήτανμικροί, και υποπτεύομαι ότι μετά από αυτό ο Ζικ άρχισε ναισορροπεί στο όριο ανάμεσα στο ρόλο του πατέρα και τουαδελφού. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς πρέπει να είναι για τονΖικ να τον βλέπει να φεύγει από την πόλη τώρα, και μάλιστατόσο τσακισμένο από τη θλίψη όσο είναι ο Ουράια από τοθάνατο της Μαρλίν.

«Το υπόσχομαι», λέω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 79

Ξέρω ότι θα έπρεπε να φύγω, αλλά πρέπει να παραμείνω σεαυτή τη στιγμή για λίγο, νιώθοντας τη σημασία της. Ο Ζικ ήτανένας από τους πρώτους φίλους που έκανα στη Γενναιότητα,αφότου επιβίωσα από τη μύηση. Μετά εργάστηκε στην αίθουσαελέγχου μαζί μου, παρακολουθώντας τις κάμερες και γράφονταςανόητα προγράμματα που συλλάβιζαν λέξεις στην οθόνη ήέπαιζε παιχνίδια στα οποία έπρεπε να μαντεύεις αριθμούς. Ποτέδεν με ρώτησε το πραγματικό μου όνομα ή γιατί ένας μυούμενοςπρώτης κατάταξης κατέληξε στην ασφάλεια και τη διδασκαλίααντί για την ηγεσία. Δεν απαιτούσε τίποτα από μένα.

«Απλά ας αγκαλιαστούμε επιτέλους», λέει.Κρατώντας με το ένα χέρι σφιχτά το μπράτσο του Κέιλεμπ,

τυλίγω το ελεύθερο χέρι μου γύρω από τον Ζικ, και κάνει κιαυτός το ίδιο.

Όταν χωρίζουμε, τραβάω τον Κέιλεμπ στο σοκάκι, και δενμπορώ να αντισταθώ στην παρόρμηση να του φωνάξω: «Θα μουλείψεις».

«Κι εσύ, γλύκα μου!»Χαμογελάει, και τα δόντια του είναι λευκά μέσα στο λυκόφως.

Είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπω από κείνον πριναναγκαστώ να γυρίσω ξανά μπροστά και να αρχίσω να τρέχωπρος το τρένο.

«Κάπου πηγαίνεις», λέει ο Κέιλεμπ, λαχανιασμένος. «Εσύ καικάποιοι άλλοι».

«Ναι».«Θα πάει και η αδελφή μου;»Η ερώτηση ξυπνά μέσα μου μια κτηνώδη οργή που δεν θα

ικανοποιηθεί από αιχμηρές λέξεις ή προσβολές. Θα ικανοποιηθώμόνο αν χτυπήσω δυνατά το αφτί του με την παλάμη μου.Μορφάζει και κρεμάει τους ώμους του, για να προετοιμαστεί γιαένα δεύτερο χτύπημα.

80 VERONICA ROTH

Αναρωτιέμαι αν έτσι έδειχνα κι εγώ όταν το έκανε σε μένα οπατέρας μου.

«Δεν είναι αδελφή σου», λέω. «Την πρόδωσες. Τη βασάνισες.Της στέρησες τη μοναδική οικογένεια που της είχε απομείνει.Και... γιατί; Επειδή ήθελες να κρατήσεις τα μυστικά της Τζανίν,ήθελες να μείνεις στην πόλη, σώος και αβλαβής; Είσαι έναςδειλός».

«Δεν είμαι δειλός!» λέει ο Κέιλεμπ. «Ήξερα αν-»«Ας επιστρέφουμε στη συμφωνία κατά την οποία κρατάς το

στόμα σου κλειστό».«Καλά», λέει. «Πού με πηγαίνεις, τέλος πάντων; Μπορείς να

με σκοτώσεις κι εδώ, έτσι δεν είναι;»Σταματάω. Μια φιγούρα κινείται στο πεζοδρόμιο πίσω μας,

γλιστρώντας στην περιφερειακή μου όραση. Γυρίζω και υψώνωτο όπλο μου, αλλά η φιγούρα εξαφανίζεται μέσα σε ένα σοκάκι.

Συνεχίζω να προχωράω, τραβώντας τον Κέιλεμπ μαζί μου,και προσπαθώντας να αφουγκραστώ για τυχόν βήματα πίσω μου.Σκορπίζουμε σπασμένα γυαλιά με τα παπούτσια μας. Κοιτάζω τασκοτεινά κτίρια και τις πινακίδες που κρέμονται από τουςμεντεσέδες τους, σαν τα τελευταία φθινοπωρινά φύλλα πουείναι έτοιμα να πέσουν. Μετά φτάνω στο σταθμό από όπου θαπάρουμε το τρένο, και οδηγώ τον Κέιλεμπ να ανέβει μιαμεταλλική σκάλα ως την αποβάθρα.

Βλέπω το τρένο να έρχεται από πολύ μακριά, κάνοντας τοτελευταίο ταξίδι του μέσα στην πόλη. Κάποτε, τα τρένα ήταν μιαδύναμη της φύσης για μένα, κάτι που συνέχιζε την πορεία τουό,τι κι αν κάναμε εμείς μέσα στα όρια της πόλης, κάτι με σφυγμό,κάτι ζωντανό και ισχυρό. Τώρα έχω γνωρίσει τους άντρες καιτις γυναίκες που τα χειρίζονται, και ένα μέρος αυτού τουμυστηρίου έχει χαθεί, αλλά αυτό που σημαίνουν για μένα δεν θαχαθεί ποτέ - η πρώτη μου ενέργεια ως Ατρόμητος ήταν ναπηδήξω πάνω σε ένα τρένο, και κάθε μέρα από εκεί και μετά τα

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 81

τρένα ήταν η πηγή της ελευθερίας μου, μου έδωσαν τη δύναμηνα κινούμαι μέσα σε αυτό τον κόσμο ενώ κάποτε ένιωθα τόσοπαγιδευμένος στον τομέα της Απάρνησης, στο σπίτι που ήτανφυλακή για μένα.

Όταν πλησιάζει, κόβω την ταινία γύρω από τους καρπούς τουΚέιλεμπ με ένα σουγιά και τον κρατάω σφιχτά από το μπράτσο.

«Ξέρεις πώς να το κάνεις, σωστά;» λέω. «Ανέβα στοτελευταίο βαγόνι».

Ξεκουμπώνει το σακάκι και το πετάει στο έδαφος. «Ναι».Ξεκινώντας από τη μία άκρη της αποβάθρας, τρέχουμε μαζί

πάνω στις φθαρμένες σανίδες, μένοντας στο ίδιο ύψος με τηνανοιχτή πόρτα. Δεν απλώνει το χέρι του να πιάσει το χερούλι,γι’ αυτό τον σπρώχνω προς το μέρος του. Παραπατάει, μετά τοαρπάζει και τραβάει το σώμα του μέσα στο τελευταίο βαγόνι.Μου τελειώνει ο χώρος -η αποβάθρα πλησιάζει στο τέλος της-αρπάζω το χερούλι και πηδάω μέσα, με τους μυς μου νααπορροφούν το τράβηγμα προς τα εμπρός.

Η Τρις στέκεται μέσα στο βαγόνι, με ένα μικρό, στραβόχαμόγελο στο πρόσωπό της. Το φερμουάρ του μαύρου μπουφάντης είναι κουμπωμένο ως το λαιμό, πλαισιώνοντας το πρόσωπότης με σκοτάδι. Αρπάζει το γιακά μου και με τραβά για ένα φιλί.Καθώς αποτραβιέται, λέει: «Πάντοτε μου άρεσε να σε βλέπω νατο κάνεις αυτό».

Χαμογελάω.«Αυτό είχες σχεδιάσει;» ρωτάει ο Κέιλεμπ πίσω μου. «Να

βρίσκεται κι εκείνη εδώ όταν θα με σκοτώνεις; Αυτό...»«Όταν θα τον σκοτώνεις;» με ρωτάει η Τρις, χωρίς να

κοιτάζει τον αδελφό της.«Ναι, τον άφησα να πιστεύει ότι τον πήγαινα για εκτέλεση »

λέω, αρκετά δυνατά ώστε να μπορέσει να ακούσει εκείνος.«Ξέρεις, όπως έκανε και σε σένα στο αρχηγείο τηςΠολυμάθειας».

82 VERONICA ROTH

«Εγώ... δεν είναι αλήθεια;» Το πρόσωπό του, φωτισμένο απότο φεγγάρι, είναι κρεμασμένο από το σοκ. Παρατηρώ ότι τακουμπιά του πουκαμίσου του είναι στραβοκουμπωμένα.

«Όχι», λέω. «Και στην πραγματικότητα, μόλις σου έσωσα τηζωή».

Κάνει να πει κάτι, και τον διακόπτω. «Καλύτερα να μη μεευχαριστείς ακόμη. Θα σε πάρουμε μαζί μας.Έξω από τοφράχτη».

Έξω από το φράχτη - το μέρος που κάποτε προσπάθησε τόσοσκληρά να αποφύγει ώστε στράφηκε εναντίον της ίδιας του τηςαδελφής. Αυτή η τιμωρία μοιάζει πιο ταιριαστή από το θάνατο.Ο θάνατος είναι τόσο γρήγορος, τόσο βέβαιος. Εκεί πουπηγαίνουμε τώρα, τίποτα δεν είναι βέβαιο.

Δείχνει φοβισμένος, αλλά όχι τόσο φοβισμένος όσο θαπερίμενα να είναι. Τότε, νιώθω ότι καταλαβαίνω τον τρόπο πουταξινομεί τα πράγματα στο μυαλό του: η ζωή του, πρώτη' ηάνεσή του σε έναν κόσμο όπως τον θέλει εκείνος, δεύτερη' καικάπου μετά από αυτά, οι ζωές των ανθρώπων που υποτίθεται ότιαγαπάει. Είναι από κείνα τα ελεεινά άτομα που δεν κατανοούνπόσο ελεεινά είναι και αυτό δεν θα αλλάξει αν τον λούσω μεπροσβολές ‘ τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό. Αντί για θυμωμένος,νιώθω βαρύς, άχρηστος.

Δεν θέλω να τον σκέφτομαι άλλο. Παίρνω το χέρι της Τριςκαι την οδηγώ στην άλλη άκρη του βαγονιού, έτσι ώστε ναπαρακολουθήσουμε την πόλη να εξαφανίζεται πίσω μας.Στεκόμαστε δίπλα δίπλα στην ανοιχτή πόρτα, και πιάνουμε απόένα χερούλι. Τα κτίρια δημιουργούν ένα σκοτεινό, πριονωτόμοτίβο στον ουρανό.

«Μας ακολούθησαν», λέω.«Θα προσέχουμε», απαντά.«Πού είναι οι άλλοι;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 83

«Στα πρώτα βαγόνια», λέει. «Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερανα είμαστε μόνοι μας. Ή όσο μόνοι μπορούμε να είμαστε».

Μου χαμογελάει. Αυτές είναι οι τελευταίες μας στιγμές στηνπόλη. Φυσικά και θα έπρεπε να τις περάσουμε μόνοι μας.

«Θα μου λείψει αυτό το μέρος», λέει.«Αλήθεια;» λέω. «Εγώ σκεφτόμουν περισσότερο κάτι σαν

“Καλά ξεκουμπίδια”».«Δεν θα σου λείψει τίποτα·, Καμία καλή ανάμνηση;» Μου

δίνει μια αγκωνιά.«Εντάξει». Χαμογελάω. «Υπάρχουν μερικές».«Κάποιες που δεν περιλαμβάνουν εμένα;» λέει. «Αυτό

ακούγεται εγωκεντρικό. Ξέρεις τι εννοώ».«Σίγουρα, ναι», λέω σηκώνοντας τους ώμους. «Θέλω να πω,

είχα την ευκαιρία να αποκτήσω μια καινούρια ζωή στουςΑτρόμητους, ένα διαφορετικό όνομα. Είχα την ευκαιρία να γίνωο Τέσσερα, χάρη στον εκπαιδευτή μου στη μύηση. Εκείνος μουέδωσε το όνομα».

«Αλήθεια;» Γέρνει το κεφάλι της στο πλάι. «Γιατί δεν τονγνώρισα;»

«Επειδή είναι νεκρός.Ήταν Απόκλιση». Σηκώνω ξανά τουςώμους μου, αλλά μόνο αδιάφορος δεν αισθάνομαι γι’ αυτό τοθέμα. Ο Αμάρ ήταν το πρώτο άτομο που πρόσεξε ότι ήμουνΑπόκλιση, και με βοήθησε να το κρύψω. Αλλά δεν μπόρεσε νακρύψει τη δική του ιδιότητα ως Απόκλιση, και αυτό τονσκότωσε.

Η Τρις αγγίζει το μπράτσο μου, ελαφρά, αλλά δεν λέει τίποτα.Μετατοπίζω το βάρος μου, αμήχανα.

«Βλέπεις;» λέω. «Έχω πάρα πολλές κακές αναμνήσεις εδώ.Είμαι έτοιμος να φύγω».

Νιώθω άδειος, όχι εξαιτίας της θλίψης, αλλά εξαιτίας τηςανακούφισης, όλης της έντασης που ξεχύνεται από μέσα μου. Σεκείνη την πόλη βρίσκεται η Έβελιν, και ο Μάρκους, και όλη η

84 VERONICA ROTH

θλίψη και οι εφιάλτες και οι κακές αναμνήσεις, και οι φατρίεςπου με κρατούσαν παγιδευμένο μέσα σε μία εκδοχή του εαυτούμου. Σφίγγω το χέρι της Τρις.

«Κοίτα» λέω, δείχνοντας ένα μακρινό σύμπλεγμα κτιρίων.«Αυτός είναι ο τομέας της Απάρνησης».

Χαμογελάει, αλλά τα μάτια της είναι θολά, λες και ένακομμάτι του εαυτού της που ως τώρα ήταν αδρανές, παλεύει ναβγει και να ξεχυθεί έξω. Το τρένο σφυρίζει πάνω στις γραμμές,ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο της Τρις, και η πόληεξαφανίζεται μέσα στο σκοτάδι.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 85

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΤΕΚΑ

ΤΡΙΣ

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΕΙ όταν πλησιάζουμε στο φράχτη, ένασινιάλο από τον οδηγό ότι σύντομα πρέπει να κατέβουμε. ΟΤομπάιας κι εγώ καθόμαστε στην πόρτα του βαγονιού καθώςκινείται τεμπέλικα πάνω στις ράγες. Περνάει το χέρι του γύρωμου και αγγίζει με τη μύτη του τα μαλλιά μου, παίρνοντας μιαανάσα. Τον κοιτάζω, κοιτάζω το οστό της κλείδας πουξεπροβάλλει από το γιακά της μπλούζας του, την ελαφριάκαμπύλη του χείλους του, και νιώθω κάτι να ζεσταίνεται μέσαμου.

«Τι σκέφτεσαι;» λέει απαλά, στο αφτί μου.Τινάζομαι καθώς επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Τον

κοιτάζω συνεχώς, αλλά όχι πάντα έτσι - νιώθω λες και μόλις μεέπιασε να κάνω κάτι που με κάνει να ντρέπομαι. «Τίποτα!Γιατί;»

«Χωρίς λόγο». Με τραβάει πιο κοντά στο πλευρό του, καιακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του, παίρνοντας βαθιέςανάσες δροσερού αέρα. Εξακολουθεί να μυρίζει σαν καλοκαίρι,σαν γρασίδι που ψήνεται από τη ζέστη του ήλιου.

«Απ’ ό,τι φαίνεται πλησιάζουμε το φράχτη», λέω.Μπορώ να το καταλάβω επειδή τα κτίρια εξαφανίζονται,

αφήνοντας μόνο λιβάδια, στα οποία διακρίνονται διάσπαρτες οιρυθμικές λάμψεις των πυγολαμπίδων. Πίσω μου, ο Κέιλεμπ

86 VERONICA ROTH

κάθεται κοντά στην άλλη πόρτα, αγκαλιάζοντας τα γόνατά του.Τα μάτια του βρίσκουν τα δικά μου τη λάθος στιγμή, και θέλω ναουρλιάξω στα πιο σκοτεινά του σημεία έτσι ώστε να μπορέσειεπιτέλους να με ακούσει, να καταλάβει επιτέλους τι μου έκανε,όμως απλά τον κοιτάζω κατάματα έως ότου δεν μπορεί νααντέξει πια και αποστρέφει το βλέμμα του.

Σηκώνομαι όρθια, χρησιμοποιώντας το χερούλι για νακρατήσω την ισορροπία μου, και ο Τομπάιας και ο Κέιλεμπκάνουν το ίδιο. Στην αρχή, ο Κέιλεμπ προσπαθεί να σταθεί πίσωμας, αλλά ο Τομπάιας τον σπρώχνει μπροστά, ως την άκρη τουβαγονιού.

«Εσύ πρώτος. Με το σήμα μου!» λέει. «Και... φύγε!»Σπρώχνει τον Κέιλεμπ, αρκετά ώστε να τον ρίξει έξω από το

πάτωμα του βαγονιού, και ο αδελφός μου εξαφανίζεται. Ύστεραπηδάει ο Τομπάιας, αφήνοντάς με μόνη μέσα στο βαγόνι τουτρένου.

Είναι ανόητο να μου λείπει ένα πράγμα, τη στιγμή πουυπάρχουν τόσοι άνθρωποι για να μου λείψουν, αλλά μου λείπειήδη αυτό το τρένο, και όλα τα άλλα τρένα που με μετέφερανμέσα στην πόλη, τη δική μου πόλη, από τη στιγμή που ήμουναρκετά γενναία ώστε να σκαρφαλώσω επάνω τους. Περνάω ταδάχτυλά μου πάνω από το τοίχωμα του βαγονιού, μία φοράμόνο, και μετά πηδάω. Το τρένο κινείται πολύ αργά αλλά εγώχρησιμοποιώ υπερβολική ταχύτητα στην προσγείωσή μου,συνηθισμένη να τρέχω για να εξισορροπήσω την ορμή, καιπέφτω. Το ξερό χορτάρι γδέρνει τις παλάμες μου και σπρώχνωτο σώμα μου για να σηκωθώ όρθια, ψάχνοντας μέσα στο σκοτάδιγια τον Τομπάιας και τον Κέιλεμπ.

Πριν τους βρω, ακούω την Κριστίνα. «Τρις! »Εκείνη και ο Ουράια έρχονται προς το μέρος μου. Ο Ουράια

κρατάει ένα φακό, και δείχνει να βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερηεγρήγορση απ’ ό,τι έδειχνε σήμερα το απόγευμα, πράγμα που

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 87

είναι καλό σημάδι. Πίσω τους ακολουθούν κι άλλα φώτα, κιάλλες φωνές.

«Τα κατάφερε ο αδελφός σου;» ρωτάει ο Ουράια.«Ναι». Επιτέλους βλέπω τον Τομπάιας να έρχεται προς το

μέρος μας, με το χέρι του να σφίγγει το μπράτσο του Κέιλεμπ.«Δεν ξέρω πώς ένας Πολυμαθής σαν κι εσένα δεν μπορεί να

το χωρέσει στο μυαλό του», λέει ο Τομπάιας, «αλλά δενπρόκειται να μπορέσεις να μου ξεφύγεις ποτέ».

«Έχει δίκιο», λέει ο Ουράια. «Ο Τέσσερα είναι γρήγορος. Όχιτόσο γρήγορος όσο εγώ, αλλά σίγουρα πιο γρήγορος από ένανΞερόλα σαν εσένα.

Η Κριστίνα γελάει. «Έναν τι;»«Ξερόλα. Είναι ένα παιχνίδι λέξεων. Αυτός που τα ξέρει όλα,

Πολυμαθής... το έπιασες; Όπως λέμε Κούτσουρο».«Οι Ατρόμητοι έχουν την πιο παράξενη αργκό. Λωλαμένος,

Ξερόλας... υπάρχει κάποιος όρος για τους Ειλικρινείς;»«Φυσικά». Ο Ουράια μειδιά. «Κόπανοι».Η Κριστίνα σπρώχνει τον Ουράια, δυνατά, με αποτέλεσμα να

του πέσει ο φακός από το χέρι. Ο Τομπάιας, γελώντας, μαςοδηγεί στην υπόλοιπη ομάδα, η οποία στέκεται λίγα μέτρα πιοπέρα. Η Τόρι ανεμίζει το φακό της στον αέρα για να τραβήξειτην προσοχή όλων μας, και μετά λέει: «Εντάξει, η Τζοάνα και ταφορτηγά θα βρίσκονται περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια απόεδώ, οπότε ας ξεκινήσουμε. Και αν ακούσω λέξη από κάποιον,θα σας δείρω μέχρι λιποθυμίας. Δεν έχουμε βγει έξω ακόμη».

Πλησιάζουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο, σαν τμήματα ενόςσφιγμένου κορδονιού. Η Τόρι περπατά μερικά μέτρα μπροστάμας, και από πίσω, στο σκοτάδι, μου θυμίζει την Έβελιν, με ταάκρα της αδύνατα και μακριά, τους ώμους της στητούς, τόσοσίγουρη για τον εαυτό της ώστε είναι σχεδόν τρομακτικό. Με τοφως των φακών ίσα που μπορώ να διακρίνω το τατουάζ με τογεράκι στο σβέρκο της, το πρώτο πράγμα για το οποίο της μίλησα

88 VERONICA ROTH

όταν μου χορήγησε το τεστ κλίσης. Μου είπε ότι συμβόλιζε έναφόβο που είχε ξεπεράσει, το φόβο του σκοταδιού. Αναρωτιέμαιαν αυτός ο φόβος εξακολουθεί να τρυπώνει μέσα της τώρα,παρόλο που προσπάθησε τόσο σκληρά να τον αντιμετωπίσει -αναρωτιέμαι αν οι φόβοι φεύγουν ποτέ πραγματικά ή αν απλάχάνουν τη δύναμή τους επάνω μας.

Με το κάθε λεπτό που περνάει απομακρύνεται όλο και πιοπολύ από κοντά μας, με το βηματισμό της να μοιάζειπερισσότερο με ελαφρύ τρέξιμο παρά με περπάτημα. Ανυπομονείνα φύγει, να δραπετεύσει από αυτό το μέρος όπου ο αδελφός τηςδολοφονήθηκε και όπου ανέβηκε στην εξουσία απλά και μόνογια να την ανατρέψει μια γυναίκα που κανονικά δεν θα έπρεπενα ζει.

Βρίσκεται τόσο μπροστά ώστε όταν ακούγονται οιπυροβολισμοί, βλέπω μόνο το φακό της να πέφτει, όχι το σώματης.

«Χωριστείτε!» Η φωνή του Τομπάιας βρυχάται πάνω από τονήχο των κραυγών μας, πάνω από το χάος. «Τρέξτε!»

Ψάχνω μέσα στο σκοτάδι το χέρι του, αλλά δεν το βρίσκω.Αρπάζω το όπλο που μου έδωσε ο Ουράια πριν φύγουμε και τοστρέφω μπροστά, αγνοώντας τον τρόπο που σφίγγεται ο λαιμόςμου στην αίσθησή του. Δεν μπορώ να τρέξω μέσα στη νύχτα.Χρειάζομαι φως. Τρέχω προς το μέρος του σώματος της Τόρι - ήτου πεσμένου φακού της.

Ακούω και δεν ακούω τους πυροβολισμούς, και τις φωνές καιτο τρέξιμο ποδιών. Ακούω και δεν ακούω το καρδιοχτύπι μου.Συσπειρώνομαι δίπλα στη δέσμη του φωτός που έπεσε από τοχέρι της και πιάνω το φακό, με σκοπό απλά να τον αρπάξω καινα συνεχίσω να τρέχω, αλλά στο φως του βλέπω το πρόσωπότης. Γυαλίζει από τον ιδρώτα, και τα μάτια της πηγαινοέρχονταικάτω από τα βλέφαρά της, σαν να ψάχνει κάτι αλλά είναι πολύκουρασμένη για να το βρει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 89

Η μία σφαίρα την πέτυχε στο στομάχι, και η άλλη την πέτυχεστο στήθος. Δεν υπάρχει περίπτωση να αναρρώσει από αυτό.Μπορεί να είμαι θυμωμένη μαζί της που μου επιτέθηκε στοεργαστήριο της Τζανίν, αλλά δεν παύει να είναι η Τόρι, ηγυναίκα που φύλαξε το μυστικό της ιδιότητάς μου ως Απόκλιση.Νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό καθώς θυμάμαι να την ακολουθώστο δωμάτιο του τεστ κλίσης, με τα μάτια μου καρφωμένα στογεράκι που είχε κάνει τατουάζ επάνω της.

Τα μάτια της μετατοπίζονται προς το μέρος μου καιεπικεντρώνονται επάνω μου. Τα φρύδια της σμίγουν, αλλά δενμιλάει.

Μετατοπίζω το φακό στην κόγχη του αντίχειρά μου και πιάνωτο χέρι της για να σφίξω τα ιδρωμένα της δάχτυλα.

Ακούω κάποιον να πλησιάζει και στρέφω το φακό και το όπλομου προς την ίδια κατεύθυνση. Η δέσμη του φωτός χτυπά μιαγυναίκα που φορά το περιβραχιόνιο των χωρίς φατρία, και μεσημαδεύει με ένα όπλο στο κεφάλι. Πυροβολώ, σφίγγοντας τόσοδυνατά τα δόντια μου ώστε τρίζουν.

Η σφαίρα χτυπά τη γυναίκα στο στομάχι και ουρλιάζει,πυροβολώντας στα τυφλά μέσα στη νύχτα.

Κοιτάζω ξανά την Τόρι, και τα μάτια της είναι κλειστά, τοσώμα της ακίνητο. Στρέφοντας το φακό μου στο έδαφος, τρέχωμακριά από κείνη και από τη γυναίκα που μόλις πυροβόλησα. Ταπόδια μου πονάνε και οι πνεύμονές μου καίγονται. Δεν ξέρω πούπηγαίνω, αν τρέχω προς τον κίνδυνο ή μακριά από κείνον, αλλάσυνεχίζω να τρέχω για όσο αντέχω.

Επιτέλους βλέπω ένα φως στο βάθος. Στην αρχή νομίζω ότιείναι άλλος ένας φακός, αλλά καθώς πλησιάζω πιο κοντάσυνειδητοποιώ ότι είναι πιο μεγάλο και πιο σταθερό από έναφακό - είναι ένας προβολέας αυτοκινήτου. Ακούω μια μηχανή,και συσπειρώνομαι στο ψηλό χορτάρι για να κρυφτώ, σβήνοντας

90 VERONICA ROTH

το φακό μου και έχοντας το όπλο μου έτοιμο. Το φορτηγό κόβειταχύτητα και ακούω μια φωνή:

«Τόρι;»Ακούγεται σαν την Κριστίνα. Το φορτηγό είναι κόκκινο και

σκουριασμένο, ένα όχημα της Ομόνοιας. Σηκώνομαι,στρέφοντας το φακό επάνω μου για να με δει. Το φορτηγόσταματά μερικά μέτρα μπροστά μου, και η Κριστίνα πηδάει απότη θέση του συνοδηγού, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω μου.Ξαναπαίζω τη σκηνή στο μυαλό μου για να την καταστήσωαληθινή, το σώμα της Τόρι να πέφτει, τα χέρια τής χωρίς φατρίαγυναίκας να καλύπτουν το στομάχι της. Δεν έχει αποτέλεσμα.Δεν το νιώθω πραγματικό.

«Δόξα τω Θεώ»,λέει η Κριστίνα. «Μπες μέσα. Θα βρούμε τηνΤόρι».

«Η Τόρι είναι νεκρή» λέω απλά, και η λέξη “νεκρή” καθιστάτο γεγονός πραγματικό για μένα. Σκουπίζω δάκρυα από ταμάγουλά μου με τις βάσεις των χεριών μου και πασχίζω ναελέγξω τις τρεμάμενες ανάσες μου. «Πυ-πυροβόλησα τη γυναίκαπου τη σκότωσε».

«Τι ;» Η Τζοάνα ακούγεται πανικόβλητη. Σκύβει από τη θέσητου οδηγού. «Τι είπες;»

«Η Τόρι χάθηκε»,λέω. «Το είδα».Η έκφραση της Τζοάνα καλύπτεται από τα μαλλιά της.

Ξεφυσά την επόμενη ανάσα της.«Λοιπόν, ας βρούμε τους άλλους τότε».Μπαίνω στο φορτηγό. Η μηχανή βρυχάται καθώς η Τζοάνα

πιέζει το γκάζι, και διασχίζουμε το χορτάρι ψάχνοντας τουςάλλους.

«Είδατε κανέναν τους;» λέω.«Μερικούς. Την Κάρα, τον Ουράια». Η Τζοάνα κουνάει το

κεφάλι της. «Κανέναν άλλο».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 91

Τυλίγω το χέρι μου γύρω από το χερούλι της πόρτας και τοσφίγγω. Αν είχα προσπαθήσει πιο σκληρά να βρω τονΤομπάιας... αν δεν είχα σταματήσει για την Τόρι...

Κι αν δεν τα κατάφερε ο Τομπάιας;«Είμαι σίγουρη ότι είναι όλοι καλά», λέει η Τζοάνα. «Το αγόρι

σου ξέρει να προσέχει τον εαυτό του».Νεύω, χωρίς να είμαι σίγουρη. Ο Τομπάιας ξέρει να προσέχει

τον εαυτό του, αλλά σε μια επίθεση, η επιβίωση είναι θέματύχης. Δεν χρειάζεται ικανότητα για να σταθείς σε ένα μέροςόπου δεν θα σε βρίσκουν οι σφαίρες ή να πυροβολήσεις μέσαστο σκοτάδι και να πετύχεις κάποιον που δεν βλέπεις. Είναι όλαθέμα τύχης ή θείας πρόνοιας, εξαρτάται σε τι πιστεύεις. Και δενξέρω -ποτέ δεν ήξερα- τι ακριβώς πιστεύω.

Είναι καλά είναι καλά είναι καλά.Ο Τομπάιας είναι καλά.Τα χέρια μου τρέμουν, και η Κριστίνα σφίγγει το γόνατό μου.

Η Τζοάνα οδηγεί το φορτηγό προς το σημείο του ραντεβού,όπου είδε τον Ουράια και την Κάρα. Βλέπω τη βελόνα τουταχύμετρου να ανεβαίνει, και μετά να σταθεροποιείται σταεκατόν είκοσι χιλιόμετρα. Σπρώχνουμε η μία την άλλη μέσαστην καμπίνα, καθώς το ανώμαλο έδαφος μας ρίχνει πότε στημια πλευρά και πότε στην άλλη.

«Εκεί!» δείχνει η Κριστίνα. Υπάρχει ένα σύμπλεγμα από φώταμπροστά μας, κάποια είναι πολύ μικρά, σαν φακοί, και άλλοιείναι στρογγυλά, σαν προβολείς.

Πλησιάζουμε κοντά, και τον βλέπω. Ο Τομπάιας κάθεται στοκαπό του άλλου φορτηγού, με το μπράτσο του βουτηγμένο στοαίμα. Η Κάρα στέκεται μπροστά του με ένα κουτί πρώτωνβοηθειών. Ο Κέιλεμπ και ο Πίτερ κάθονται στο γρασίδι μερικάμέτρα πιο πέρα. Πριν η Τζοάνα σταματήσει το φορτηγό τελείως,ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω, τρέχοντας προς το μέρος του.Ο Τομπάιας σηκώνεται, αγνοώντας τις εντολές τής Κάρα να

92 VERONICA ROTH

μείνει ακίνητος, και συγκρουόμαστε, με το γερό του χέρι νατυλίγεται γύρω από την πλάτη μου και να με σηκώνει από τοέδαφος. Η πλάτη του είναι βρεγμένη από τον ιδρώτα, και ότανμε φιλάει, έχει τη γεύση αλατιού.

Όλοι οι κόμποι της έντασης μέσα μου λύνονται αμέσως. Γιαμια στιγμή μόνο, νιώθω σαν να έχω φτιαχτεί από την αρχή, σαννα είμαι ολοκαίνουρια.

Είναι καλά. Είμαστε έξω από την πόλη. Είναι καλά.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 93

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΤΟ ΜΠΡΑΤΣΟ ΜΟΥ δονείται σαν δεύτερο καρδιοχτύπι από τησφαίρα που πέρασε ξυστά. Οι αρθρώσεις της Τρις χαϊδεύουν τιςδικές μου καθώς σηκώνει το χέρι της για να δείξει κάτι στα δεξιάμας: μια σειρά από μακριά, χαμηλά κτίρια φωτισμένα με μπλελάμπες εφεδρείας.

«Τι είναι αυτά;» λέει η Τρις.«Τα άλλα θερμοκήπια», λέει η Τζοάνα. «Δεν χρειάζονται πολύ

εργατικό δυναμικό, αλλά καλλιεργούμε και εκτρέφουμεπράγματα σε μεγάλες ποσότητες εκεί - ζώα, πρώτες ύλες γιαύφασμα, σιτάρι, και ούτω καθεξής».

Οι υαλοπίνακές τους λάμπουν στο φως των αστεριών,κρύβοντας τους θησαυρούς που φαντάζομαι ότι βρίσκονται μέσατους, μικρά φυτά με μούρα να κρέμονται από τα κλαδιά τους,σειρές με πατατιές φυτεμένες στο χώμα.

«Δεν τα δείχνετε σε επισκέπτες», λέω. «Δεν τα είδαμε ποτέ».«Οι Ειρηνικοί κρατούν πολλά μυστικά», λέει η Τζοάνα, και

ακούγεται περήφανη.Ο δρόμος μπροστά μας είναι μακρύς και ευθύς, σημαδεμένος

με ρωγμές και φουσκωμένα μπαλώματα. Κατά μήκος τουυπάρχουν ροζιασμένα δέντρα, σπασμένοι φανοστάτες, παλιάηλεκτρικά καλώδια. Πού και πού, συναντάμε κάποιομεμονωμένο κομμάτι πεζοδρομίου με χορτάρια να έχουν

94 VERONICA ROTH

ξεφυτρώσει μέσα από τις ρωγμές του τσιμέντου ή μια στοίβασάπια ξύλα, κάποια γκρεμισμένη κατοικία.

Όσο περισσότερο σκέφτομαι αυτό το τοπίο που κάθεπερίπολος των Ατρόμητων είχε μάθει να θεωρεί συνηθισμένο,τόσο περισσότερο βλέπω μια παλιά πόλη να υψώνεται γύρω μου,με τα κτίρια πιο χαμηλά από κείνα που αφήσαμε πίσω, αλλά τοίδιο πολυάριθμα. Μια παλιά πόλη που μεταμορφώθηκε σε μιαάδεια γη για να την καλλιεργήσουν οι Ειρηνικοί. Με άλλα λόγια,μια παλιά πόλη που γκρεμίστηκε, έγινε στάχτη, και ισοπεδώθηκε,ενώ εξαφανίστηκαν μέχρι και οι δρόμοι, με το χώμα να έχειαφεθεί να αφηνιάσει πάνω από τα συντρίμμια.

Βγάζω το χέρι μου από το παράθυρο, και ο άνεμος τυλίγεταιγύρω από τα δάχτυλά μου σαν τούφες μαλλιών. Όταν ήμουνπολύ μικρή, η μητέρα μου προσποιόταν ότι μπορούσε νασχηματίσει πράγματα από τον άνεμο, και μου τα έδινε για να ταχρησιμοποιήσω, όπως σφυριά και καρφιά, ή σπαθιά, ή πατίνια.Ήταν ένα παιχνίδι που παίζαμε τα απογεύματα, στο γρασίδι, πρινγυρίσει ο Μάρκους στο σπίτι. Μας έπαιρνε τον τρόμο μακριά.

Στην καρότσα του φορτηγού, πίσω μας, είναι ο Κέιλεμπ, ηΚριστίνα και ο Ουράια. Η Κριστίνα και ο Ουράια κάθονταιαρκετά κοντά ώστε να ακουμπάνε οι ώμοι τους, αλλά κοιτάζουνπρος αντίθετες κατευθύνσεις, περισσότερο σαν ξένοι παρά σανφίλοι. Ακριβώς πίσω μας υπάρχει άλλο ένα φορτηγό, που οδηγείο Ρόμπερτ, το οποίο μεταφέρει την Κάρα και τον Πίτερ.Κανονικά θα ήταν και η Τόρι μαζί τους. Η σκέψη με κάνει νανιώθω κενός, άδειος. Εκείνη έκανε το τεστ κλίσης μου. Μεέκανε να σκεφτώ, για πρώτη φορά ότι θα μπορούσα να φύγω απότην Απάρνηση - ότι έπρεπε να φύγω. Νιώθω ότι της χρωστάωκάτι, και πέθανε πριν προλάβω να της το δώσω.

«Αυτό είναι», λέει η Τζοάνα. «Το εξωτερικό όριο τηςπεριπόλου των Ατρόμητων».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 95

Κανένας χάρτης ή τοίχος δεν σηματοδοτεί το σημείο πουχωρίζει το συγκρότημα της Ομόνοιας και τον έξω κόσμο, αλλάθυμάμαι ότι παρακολουθούσα τις περιπόλους των Ατρόμητωναπό την αίθουσα ελέγχου, για να βεβαιωθώ ότι δεν θαπροχωρούσαν πιο πέρα από το όριο, το οποίο σηματοδοτείταιαπό μια σειρά από πινακίδες με το γράμμα X επάνω τους. Οιπεριπολίες ήταν έτσι σχεδιασμένες ώστε τα φορτηγά ναξεμένουν από καύσιμα αν έφταναν πολύ μακριά, ένα πολύπλοκοσύστημα από ελέγχους και ισορροπίες που διατηρούσε τη δικήμας ασφάλεια και τη δική τους - και, όπως συνειδητοποιώ τώρα,το μυστικό που κρατούσαν οι Ανιδιοτελείς.

«Έχουν περάσει ποτέ το όριο;» ρωτάει η Τρις.«Μερικές φορές», λέει η Τζοάνα. «Ήταν δική μας ευθύνη να

αντιμετωπίζουμε αυτή την κατάσταση όταν προέκυπτε».Η Τρις τής ρίχνει ένα βλέμμα, κι εκείνη σηκώνει τους ώμους

της.«Κάθε φατρία έχει έναν ορό»,λέει η Τζοάνα. «Ο ορός της

Γενναιότητας προκαλεί ψευδαισθήσεις, της Ειλικρίνειας δίνειτην αλήθεια, της Ομόνοιας δίνει τη γαλήνη, της Πολυμάθειαςδίνει το θάνατο...» Σ’ αυτό, η Τρις αναριγεί έντονα, αλλά ηΤζοάνα συνεχίζει σαν να μη συνέβη. «Και της Απάρνησηςαναρρυθμίζει τη μνήμη».

«Αναρρυθμίζει τη μνήμη·,»«Όπως τη μνήμη της Αμάντα Ρίτερ», λέω. «Είπε: “Υπάρχουν

πολλά που με χαρά θα ξεχάσω”, θυμάσαι;»«Ναι, ακριβώς»,λέει η Τζοάνα. «Η ευθύνη των Ειρηνικών

είναι να χορηγούν τον ορό της Απάρνησης σε όποιον περνάειπέρα από το όριο, όσο χρειάζεται για να τον κάνουν να ξεχάσειτην εμπειρία. Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι από αυτούς μας έχουνξεγλιστρήσει, αλλά όχι πολλοί».

Υστερα μένουμε σιωπηλοί. Στριφογυρίζω την πληροφορία στομυαλό μου ξανά και ξανά. Είναι τεράστιο λάθος να παίρνεις τις

96 VERONICA ROTH

αναμνήσεις κάποιου - παρόλο που ξέρω ότι ήταν απαραίτητο γιανα παραμείνει η πόλη μας ασφαλής όσο καιρό χρειαζόταν, τονιώθω βαθιά στο στομάχι μου. Όταν παίρνεις τις αναμνήσειςενός ατόμου, αλλάζεις αυτό που είναι.

Μέσα μου δυναμώνει ένα αίσθημα τρόμου, επειδή όσο πιοβαθιά προχωράμε έξω από το εξωτερικό όριο των περιπολιώντων Ατρόμητων, τόσο πιο κοντά φτάνουμε να δούμε τιβρίσκεται έξω από τον μοναδικό κόσμο που έχω γνωρίσει ποτέ.Είμαι τρομοκρατημένος, και ενθουσιασμένος, και μπερδεμένος,και εκατό διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα.

Βλέπω κάτι μπροστά μας, στο φως του πρωινού, και αρπάζωτο χέρι της Τρις.

«Κοίτα», λέω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 97

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΡΙΑ

ΤΡΙΣ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΕΡΑ από τον δικό μας είναι γεμάτος δρόμους καισκοτεινά κτίρια και πεσμένες κολόνες ηλεκτρικού ρεύματος.

Δεν υπάρχει ζωή μέσα του, απ’ ό,τι μπορώ να δω' καμίακίνηση, κανένας ήχος πέρα από τον άνεμο και τα βήματά μου.

Μοιάζει λες και το τοπίο είναι μια διακεκομμένη φράση, με τημια πλευρά να κρέμεται στον αέρα, ανολοκλήρωτη, και τηνάλλη, ένα τελείως διαφορετικό θέμα. Στη δική μας πλευρά τηςπρότασης υπάρχει άδεια γη, χορτάρι και εκτάσεις δρόμων. Στηνάλλη πλευρά υπάρχουν δύο τσιμεντένιοι τοίχοι με μισή ντουζίνασιδηροδρομικές γραμμές ανάμεσα τους. Μπροστά, υπάρχει μιατσιμεντένια γέφυρα χτισμένη ανάμεσα στους τοίχους και οισιδηροδρομικές γραμμές πλαισιώνονται από κτίρια, με ξύλο,τούβλα, και γυαλί, με τα παράθυρά τους σκοτεινά, με δέντραγύρω τους, τόσο άγρια ώστε τα κλαδιά τους έχουν μεγαλώσειμπλεγμένα μεταξύ τους.

Μια πινακίδα στα δεξιά γράφει 90.«Τι κάνουμε τώρα;» λέει ο Ουράια.«Ακολουθούμε τις ράγες» λέω, αλλά χαμηλόφωνα, κι έτσι

μόνο εγώ το ακούω.

† † †

98 VERONICA ROTH

Βγαίνουμε από τα φορτηγά στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσαστον δικό μας κόσμο και τον δικό τους - όποιοι κι αν είναι“αυτοί”. Ο Ρόμπερτ και η Τζοάνα μάς αποχαιρετούν βιαστικά,γυρίζουν τα φορτηγά, και επιστρέφουν στην πόλη. Τουςπαρακολουθώ να φεύγουν. Δεν μπορώ να φανταστώ να έχωφτάσει ως εδώ και μετά να γυρίζω πίσω, αλλά φαντάζομαι ότιέχουν να κάνουν διάφορα πράγματα στην πόλη. Η Τζοάνα έχειακόμα μια εξέγερση Αφοσιωμένων να οργανώσει.

Εμείς οι υπόλοιποι -εγώ, ο Τομπάιας, ο Κέιλεμπ, ο Πίτερ, ηΚριστίνα, ο Ουράια και η Κάρα- ξεκινάμε με τα πενιχράυπάρχοντά μας κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών.

Οι ράγες δεν μοιάζουν με κείνες στην πόλη. Είναιστιλβωμένες και ολισθηρές, και αντί για σανίδες τοποθετημένεςκάθετα στην πορεία τους, υπάρχουν τμήματα από τραχιάλαμαρίνα. Στο βάθος βλέπω ένα από τα τρένα που τιςδιασχίζουν, εγκαταλειμμένο κοντά στον τοίχο. Είναιεπιμεταλλωμένο στην κορυφή και μπροστά, σαν έναςκαθρέφτης, με σκούρα τζάμια σε όλο του το μήκος. Ότανπλησιάζουμε πιο κοντά, βλέπω σειρές με πάγκους μέσα του πάνωστους οποίους υπάρχουν καφεκόκκινα μαξιλάρια. Οι άνθρωποιμάλλον δεν τραντάζονται πάνω κάτω μέσα σε αυτά τα τρένα.

Ο Τομπάιας περπατάει πίσω μου πάνω σε μία από τις ράγες,κρατώντας τα χέρια του ανοιχτά στο πλάι για να διατηρήσει τηνισορροπία του. Οι άλλοι είναι απλωμένοι στις ράγες, ο Πίτερ καιο Κέιλεμπ κοντά στον ένα τοίχο, η Κάρα κοντά στον άλλο.Κανείς δεν μιλάει πολύ, παρά μόνο για να επισημάνει κάτικαινούριο, μια πινακίδα, ή ένα κτίριο, ή μια ένδειξη για το πώςήταν αυτός ο κόσμος, όταν ζούσαν σ’ αυτόν άνθρωποι.

Οι τσιμεντένιοι τοίχοι τραβούν την προσοχή μου - είναικαλυμμένοι με παράξενες εικόνες ανθρώπων με τόσο λείο δέρμαπου σχεδόν δεν μοιάζουν με ανθρώπους πια, ή με πολύχρωμαμπουκάλια με σαμπουάν, ή μαλακτικό, ή βιταμίνες, ή με

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 99

άγνωστες ουσίες μέσα τους, λέξεις που δεν καταλαβαίνω,“βότκα”, και “Coca-Cola”, και “ενεργειακό ποτό”. Τα χρώματακαι τα σχήματα και οι λέξεις και οι εικόνες είναι τόσοκραυγαλέες, τόσο φανταχτερές, ώστε είναι μαγευτικές.

«Τρις». Ο Τομπάιας βάζει το χέρι του στον ώμο μου καισταματάω.

Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι και λέει: «Το ακούς αυτό;»Ακούω βήματα και τις χαμηλές φωνές των συντρόφων μας.

Ακούω τη δική μου ανάσα και τη δική του. Αλλά από κάτω τουςυπάρχει ένα χαμηλό βουητό, ασυνεπές στην έντασή του.Ακούγεται σαν μηχανή.

«Σταματήστε όλοι!» φωνάζω.Προς μεγάλη μου έκπληξη, όντως σταματάνε όλοι, ακόμα και

ο Πίτερ, και μαζευόμαστε στο κέντρο των σιδηροδρομικώνγραμμών. Βλέπω τον Πίτερ να τραβά το όπλο του και να τοσηκώνει, και κάνω κι εγώ το ίδιο, με τα δυο μου χέρια ενωμέναγια να το κρατάνε σταθερό, ενώ θυμάμαι την ευκολία με τηνοποία το σήκωνα κάποτε. Αυτή η ευκολία έχει πια χαθεί.

Κάτι εμφανίζεται πίσω από τη στροφή στο βάθος. Ένα μαύροφορτηγό, αλλά πιο μεγάλο από κάθε φορτηγό που έχω δει ποτέ,αρκετά μεγάλο ώστε να χωράει πάνω από μια ντουζίνα άτομαστη σκεπαστή καρότσα του.

Αναριγώ.Το φορτηγό αναπηδά πάνω στις ράγες και έρχεται να

σταματήσει έξι μέτρα μακριά μας. Μπορώ να δω τον άντρα πουτο οδηγεί - έχει σκούρο δέρμα και μακριά μαλλιά δεμένα στοπίσω μέρος του κεφαλιού του.

«Θεέ μου», λέει ο Τομπάιας, και τα χέρια του σφίγγουν τηλαβή όπλου του.

Μια γυναίκα βγαίνει από το μπροστινό κάθισμα. Φαίνεται ναείναι περίπου στην ηλικία της Τζοάνα, με το δέρμα της διάστικτοαπό πυκνές φακίδες και τα μαλλιά της τόσο σκούρα ώστε είναι

100 VERONICA ROTH

σχεδόν μαύρα. Πηδάει στο έδαφος και σηκώνει και τα δυο τηςχέρια, ώστε να δούμε ότι δεν είναι οπλισμένη.

«Γεια» λέει, και χαμογελάει νευρικά. «Το όνομά μου είναιΖόι. Αυτός είναι ο Αμάρ».

Τινάζει το κεφάλι της στο πλάι για να δείξει τον οδηγό, οοποίος έχει βγει και αυτός από το φορτηγό.

«Ο Αμάρ είναι νεκρός», λέει ο Τομπάιας.«Όχι, δεν είμαι. Έλα τώρα, Τέσσερα», λέει ο Αμάρ.Το πρόσωπο του Τομπάιας είναι σφιγμένο από το φόβο. Δεν

τον αδικώ. Δεν βλέπεις κάθε μέρα κάποιον που νοιάζεσαι ναεπιστρέφει από τους νεκρούς.

Τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων που έχω χάσει περνάνεαστραπιαία από το μυαλό μου. Η Λιν. Η Μαρλίν. Ο Αλ.

Ο πατέρας μου. Η μητέρα μου.Κι αν είναι ακόμη ζωντανοί, όπως ο Αμάρ; Κι αν η κουρτίνα

που μας χωρίζει δεν είναι ο θάνατος αλλά ένας συρμάτινοςφράχτης και λίγη γη;

Δεν μπορώ να εμποδίσω τον εαυτό μου να ελπίζει, όσοανόητο κι αν είναι αυτό.

«Δουλεύουμε για την ίδια οργάνωση που ίδρυσε την πόλησας», λέει η Ζόι καθώς αγριοκοιτάζει τον Αμάρ. «Την ίδιαοργάνωση από την οποία προήλθε η Ίντιθ Πράιορ. Και...»

Ψάχνει στην τσέπη της και βγάζει μια μισοτσαλακωμένηφωτογραφία. Τη στρέφει προς το μέρος μας, και μετά τα μάτιατης βρίσκουν τα δικά μου μέσα στο πλήθος ανθρώπων καιόπλων.

«Νομίζω ότι πρέπει να το δεις αυτό, Τρις», λέει. «Θα έρθωμπροστά και θα την αφήσω στο έδαφος, και μετά θα κάνω πίσω.Εντάξει;»

Ξέρει το όνομά μου. Ο λαιμός μου σφίγγεται από φόβο. Πώςξέρει το όνομά μου; Και όχι μόνο το όνομά μου - το

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 101

παρατσούκλι μου, το όνομα που διάλεξα όταν μπήκα στουςΑτρόμητους;

«Εντάξει» λέω, αλλά η φωνή μου είναι τραχιά, κι έτσι οιλέξεις βγαίνουν με δυσκολία.

Η Ζόι προχωράει μπροστά, αφήνει τη φωτογραφία πάνω στιςράγες, και μετά επιστρέφει στην αρχική της θέση. Αφήνω τηνασφάλεια της ομάδας μου και σκύβω κοντά στη φωτογραφία,κοιτάζοντας τη Ζόι καθ’ όλη τη διάρκεια. Μετά οπισθοχωρώ, μετη φωτογραφία στο χέρι.

Απεικονίζει μια σειρά ανθρώπων μπροστά σε έναν συρμάτινοφράχτη, με τα μπράτσα τους περασμένα ο ένας στους ώμους καιτις πλάτες του άλλου. Βλέπω μια παιδική εκδοχή της Ζόι,εύκολα αναγνωρίσιμη από τις φακίδες της και κάποια άτομα πουδεν αναγνωρίζω. Είμαι έτοιμη να τη ρωτήσω για ποιο λόγοκοιτάζω αυτή τη φωτογραφία όταν αναγνωρίζω τη νεαρήγυναίκα με σκούρα ξανθά μαλλιά, πιασμένα πίσω, και ένα πλατύχαμόγελο.

Η μητέρα μου. Τι κάνει η μητέρα μου δίπλα σε αυτούς τουςανθρώπους;

Κάτι -θλίψη, πόνος, λαχτάρα- συνθλίβει το στήθος μου.«Υπάρχουν πολλά που πρέπει να σου εξηγήσω»,λέει η Ζόι.

«Αλλά αυτό δεν είναι το καλύτερο μέρος για να το κάνω. Θαθέλαμε να σας πάμε στα κεντρικά μας. Δεν είναι μακριά απόεδώ».

Σημαδεύοντας ακόμη με το όπλο του, ο Τομπάιας αγγίζει τονκαρπό μου με το ελεύθερο χέρι του, φέρνοντας τη φωτογραφίαπιο κοντά στο πρόσωπό του. «Η μητέρα σου είναι αυτή;» μερωτάει.

«Η μαμά είναι;» λέει ο Κέιλεμπ. Παραμερίζει τον Τομπάιαςγια να δει την εικόνα πάνω από τον ώμο μου.

«Ναι», λέω και στους δυο τους.

102 VERONICA ROTH

«Νομίζεις ότι πρέπει να τους εμπιστευτούμε;» μου λέει οΤομπάιας χαμηλόφωνα.

Η Ζόι δεν μοιάζει με ψεύτρα, ούτε,και ακούγεται σαν ψεύτρα.Και αν ξέρει ποια είμαι, και ήξερε πώς να μας βρει εδώ,πιθανότατα είναι επειδή έχει κάποιο είδος πρόσβασης στην πόλη,πράγμα που σημαίνει ότι πιθανότατα λέει την αλήθεια ότι είναιμε την ομάδα από την οποία προήλθε η Ίντιθ Πράιορ. Και μετάείναι και ο Αμάρ, ο οποίος παρακολουθεί την κάθε κίνηση τουΤομπάιας.

«Ήρθαμε εδώ επειδή θέλαμε να βρούμε αυτούς τουςανθρώπους»,λέω. «Κάποιον πρέπει να εμπιστευτούμε, έτσι δενείναι; Διαφορετικά απλά θα περιπλανιόμαστε στην ερημιά, καιπιθανότατα θα πεθάνουμε της πείνας».

Ο Τομπάιας αφήνει τον καρπό μου και κατεβάζει το όπλο του.Κάνω κι εγώ το ίδιο. Οι άλλοι μας μιμούνται αργά, με τηνΚριστίνα να κατεβάζει το δικό της τελευταία.

«Όπου κι αν πάμε, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να φύγουμεοποιαδήποτε στιγμή»,λέει η Κριστίνα. «Εντάξει;»

Η Ζόι ακουμπάει το χέρι της στο στήθος της, πάνω ακριβώςαπό την καρδιά της. «Έχετε το λόγο μου».

Ελπίζω, για το καλό όλων μας, ο λόγος της να αξίζει κάτι.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 103

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ της καρότσας του φορτηγού,κρατώντας το σίδερο που στηρίζει το υφασμάτινο κάλυμμα.Θέλω αυτή η νέα πραγματικότητα να ήταν μια προσομοίωση πουθα μπορούσα να χειριστώ αρκεί μόνο να μπορούσα να τηνκατανοήσω. Αλλά δεν είναι, και δεν μπορώ να την κατανοήσω.

Ο Αμάρ είναι ζωντανός.«Προσαρμόσου!» ήταν μία από τις αγαπημένες του εντολές

κατά τη διάρκεια της μύησής μου. Μερικές φορές τη φώναζετόσο συχνά ώστε την έβλεπα στα όνειρά μου' με ξυπνούσε σανξυπνητήρι, απαιτώντας περισσότερα από μένα από όσαμπορούσα να δώσω. Προσαρμόσου. Προσαρμόσου πιο γρήγορα,προσαρμόσου καλύτερα, προσαρμόσου σε πράγματα πουκανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να προσαρμόζεται.

Όπως αυτό: το να αφήνεις έναν πλήρως διαμορφωμένο κόσμοκαι να ανακαλύπτεις έναν άλλο.

Ή αυτό: το να ανακαλύπτεις ότι ο νεκρός σου φίλος στηνπραγματικότητα είναι ζωντανός και οδηγεί το φορτηγό στο οποίοβρίσκεσαι.

Η Τρις κάθεται δίπλα μου στον πάγκο που υπάρχει κατάμήκος των τοιχωμάτων της καρότσας του φορτηγού, με τηντσαλακωμένη φωτογραφία στα χέρια της. Τα δάχτυλά τηςαιωρούνται πάνω από το πρόσωπο της μητέρας της, αγγίζοντας

104 VERONICA ROTH

το σχεδόν, αλλά όχι ακριβώς. Η Κριστίνα κάθεται από τη μίαπλευρά της Τρις, και ο Κέιλεμπ από την άλλη. Μάλλον τοναφήνει να βρίσκεται κοντά της απλά και μόνο για να βλέπει τηφωτογραφία' ολόκληρο το σώμα της ζαρώνει μακριά του, καιπιέζεται πάνω στην Κριστίνα.

«Αυτή είναι η μαμά σας;» λέει η Κριστίνα.Η Τρις και ο Κέιλεμπ νεύουν.«Είναι πολύ νέα εδώ. Και όμορφη», προσθέτει η Κριστίνα.«Ναι, είναι. Θέλω να πω, ήταν».Περίμενα να ακουστεί λυπημένη η Τρις καθώς απαντά, σαν

να πονάει από την ανάμνηση της ξεθωριασμένης ομορφιάς τηςμητέρας της. Αντίθετα η φωνή της είναι νευρική, τα χείλη τηςσφιγμένα από την προσμονή. Ελπίζω να μην τρέφει ψεύτικεςελπίδες.

«Δώσε μου να τη δω», λέει ο Κέιλεμπ, απλώνοντας το χέριτου προς την αδελφή του.

Σιωπηλά, και χωρίς να τον κοιτάζει, του δίνει τη φωτογραφία.Στρέφομαι ξανά προς τον κόσμο από τον οποίο

απομακρυνόμαστε - το τέλος των σιδηροδρομικών γραμμών. Οιτεράστιες εκτάσεις λιβαδιών. Και στο βάθος, ο Πυρήνας, μετάβίας ορατός από την ομίχλη που καλύπτει τον ορίζοντα τηςπόλης. Είναι παράξενη αίσθηση, να τον βλέπω από εδώ, λες καιμπορώ ακόμη να τον αγγίξω αν απλώσω αρκετά το χέρι μου,παρόλο που έχω ταξιδέψει τόσο μακριά του.

Ο Πίτερ μετακινείται προς την άκρη της καρότσας τουφορτηγού δίπλα μου, κρατώντας το μουσαμά για να διατηρήσειτην ισορροπία του. Οι ράγες του τρένου στρίβουν τώρα και δενμπορώ να δω πια τα λιβάδια. Οι τοίχοι στις δυο πλευρές μαςσταδιακά εξαφανίζονται καθώς η γη γίνεται επίπεδη, και παντούβλέπω κτίρια, κάποια μικρά, σαν τα σπίτια της Απάρνησης, καικάποια πλατιά, σαν κτίρια της πόλης που έχουν αναποδογυρίσει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 105

Δέντρα, με πυκνό φύλλωμα και τεράστια, έχουν αναπτυχθείπέρα από τα παρτέρια τους στο τσιμέντο, ο σκοπός των οποίωνήταν να τα κρατήσουν περιορισμένα, και οι ρίζες τους έχουναπλωθεί πάνω από το πεζοδρόμιο. Στην άκρη μιας στέγηςβρίσκονται κουρνιασμένα μια σειρά από μαύρα πουλιά σαν αυτάπου έχει κάνει τατουάζ η Τρις στην κλείδα της. Καθώς περνάειτο φορτηγό, κρώζουν και σκορπίζονται στον αέρα.

Αυτός είναι ένας άγριος κόσμος.Έτσι ξαφνικά, όλα αυτά μου φαίνονται δυσβάσταχτα, και

πρέπει να κάνω πίσω και να καθίσω σε έναν από τους πάγκους.Στηρίζω το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου, κρατώντας ταμάτια μου κλειστά, έτσι ώστε να μην εισχωρήσουν μέσακαινούριες πληροφορίες. Νιώθω το δυνατό χέρι της Τρις ναπερνάει πάνω από την πλάτη μου και να με τραβά πλάγια πάνωστο μικρό της σώμα. Τα χέρια μου είναι μουδιασμένα.

«Απλά επικεντρώσου σε όσα βρίσκονται εδώ και τώρα», λέειη Κάρα από την απέναντι πλευρά του φορτηγού. «Όπως οτρόπος που κινείται το φορτηγό. Θα σε βοηθήσει».

Το δοκιμάζω. Σκέφτομαι πόσο σκληρός είναι ο πάγκος απόκάτω μου και πώς δονείται συνεχώς το φορτηγό, ακόμα και σεεπίπεδο έδαφος, προκαλώντας ένα βόμβο στα κόκαλά μου.Εντοπίζω τις μικροσκοπικές του κινήσεις αριστερά και δεξιά,μπρος και πίσω, και απορροφώ κάθε αναπήδημα καθώς κυλάειπάνω στις ράγες. Συγκεντρώνομαι έως ότου όλα σκοτεινιάζουνγύρω μας, και δεν νιώθω το πέρασμα του χρόνου ή τον πανικότης ανακάλυψης, νιώθω μόνο την κίνησή μας πάνω στη γη.

«Καλύτερα να κοιτάξεις γύρω σου τώρα», λέει η Τρις, καιακούγεται αδύναμη.

Η Κριστίνα και ο Ουράια στέκονται εκεί που στεκόμουν εγώ,κοιτάζοντας γύρω από την άκρη του τοίχου από μουσαμά.Κοιτάζω πάνω από τους ώμους τους για να δω πούκατευθυνόμαστε. Ένας ψηλός φράχτης απλώνεται κατά μήκος

106 VERONICA ROTH

του τοπίου, το οποίο δείχνει άδειο σε σύγκριση με ταπολυάριθμα κτίρια που είδα πριν καθίσω. Ο φράχτης έχεικάθετες μαύρες ράβδους με μυτερές άκρες που κάμπτονται προςτα έξω, σαν να θέλουν να σουβλίσουν όποιον προσπαθήσει νασκαρφαλώσει.

Μερικά μέτρα πιο πέρα υπάρχει άλλος ένας φράχτης,συρμάτινος αυτή τη φορά, όπως εκείνος που περιβάλλει τηνπόλη, με σπείρες από αγκαθωτό σύρμα στην κορυφή του. Ακούωέναν δυνατό βόμβο να έρχεται από τον δεύτερο φράχτη, έναηλεκτρικό φορτίο. Στο χώρο ανάμεσά τους περπατούνάνθρωποι, κρατώντας όπλα που μοιάζουν κάπως με τα όπλα πουχρησιμοποιούμε στο πέιντμπολ, αλλά πολύ πιο θανάσιμα,πανίσχυρα μηχανήματα.

Μια πινακίδα στον πρώτο φράχτη γράφει υπηρεσία γενετικήςΠΡΟΝΟΙΑΣ.

Ακούω τη φωνή του Αμάρ, καθώς μιλάει στους ένοπλουςφρουρούς, αλλά δεν ξέρω τι λέει. Στον πρώτο φράχτη ανοίγειμια πύλη για να μας υποδεχτεί, και μετά μια πύλη στον δεύτερο.Πέρα από τους δυο φράχτες υπάρχει... τάξη.

Μέχρι εκεί που μπορώ να δω, υπάρχουν χαμηλά κτίρια πουχωρίζονται από κουρεμένο γρασίδι, και μικρά δέντρα. Οι δρόμοιπου τα ενώνουν είναι καλοδιατηρημένοι και με καλήσηματοδότηση, ενώ βέλη δείχνουν προς διάφορες κατευθύνσεις:θερμοκήπια, ευθεία μπροστά' ΦΥΛΑΚΙΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ,αριστερά' κατοικίες αξιωματούχων, δεξιά' κεντρικό συγκρότημα,ευθεία μπροστά.

Σηκώνομαι και σκύβω έξω από το φορτηγό για να δω τοσυγκρότημα, με το μισό μου σώμα να κρέμεται πάνω από τοδρόμο. Το κτίριο της Υπηρεσίας Γενετικής Πρόνοιας δεν είναιψηλό, ωστόσο είναι τεράστιο, πιο πλατύ από όσο μπορώ να δω,μια γιγάντια κατασκευή από γυαλί και ατσάλι και μπετόν. Πίσωαπό το συγκρότημα υπάρχουν μερικοί ψηλοί πύργοι με

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 107

εξογκώματα στην κορυφή - δεν ξέρω γιατί, αλλά σκέφτομαι τηναίθουσα ελέγχου όταν τους βλέπω, και αναρωτιέμαι αν και αυτοίείναι κάτι τέτοιο.

Εκτός από τους φρουρούς ανάμεσα στους φράχτες, υπάρχουνλίγα άτομα έξω. Σταματάνε για να μας κοιτάξουν, αλλάαπομακρυνόμαστε τόσο γρήγορα ώστε δεν βλέπω τις εκφράσειςτους.

Το φορτηγό σταματά μπροστά σε μια διπλή πόρτα, και ο Πίτερείναι ο πρώτος που πηδά έξω. Οι υπόλοιποι ξεχυνόμαστε στοοδόστρωμα πίσω του, και στεκόμαστε με τους ώμους μας νααγγίζονται, τόσο κοντά, ώστε μπορώ να ακούσω πόσο γρήγοραανασαίνει ο καθένας. Στην πόλη χωριζόμαστε σύμφωνα με τηφατρία, την ηλικία, την ιστορία, αλλά εδώ όλοι αυτοί οιδιαχωρισμοί καταρρέουν. Εμείς είμαστε το μόνο που έχουμε.

«Ξεκινάμε», ψελλίζει η Τρις, καθώς η Ζόι και ο Αμάρπλησιάζουν.

Ξεκινάμε, σκέφτομαι.

† † †

«Καλώς ήρθατε στο συγκρότημα», λέει η Ζόι. «Αυτό το κτίριοκάποτε ήταν το αεροδρόμιο Ο’ Χέαρ, ένα από τα πιοπολυσύχναστα αεροδρόμια στη χώρα. Τώρα είναι τα κεντρικάγραφεία της Υπηρεσίας Γενετικής Πρόνοιας - ή απλά τηςΥπηρεσίας, όπως την αποκαλούμε εδώ. Είναι ένας οργανισμόςτης κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών».

Νιώθω το πρόσωπό μου να κρεμάει. Ξέρω όλες τις λέξεις πουλέει -μόνο που δεν είμαι σίγουρη τι είναι το “αεροδρόμιο” ή οι“ηνωμένες πολιτείες”- αλλά όλες μαζί δεν βγάζουν νόημα γιαμένα. Δεν είμαι η μόνη που δείχνει μπερδεμένη - ο Πίτερσηκώνει και τα δυο του φρύδια σαν να κάνει μια ερώτηση.

108 VERONICA ROTH

«Συγγνώμη», λέει η Ζόι. «Συνεχώς ξεχνάω πόσο λίγαξέρετε».

«Νομίζω ότι εσείς φταίτε αν δεν ξέρουμε τίποτα, όχι εμείς»,επισημαίνει ο Πίτερ.

«Καλύτερα να αναδιατυπώσω». Η Ζόι χαμογελάει ευγενικά.«Συνεχώς ξεχνάω πόσο λίγες πληροφορίες σας παρείχαμε. «Ένααεροδρόμιο είναι ένα κέντρο για εναέρια ταξίδια, και-»

«Εναέρια ταξίδια;» λέει η Κριστίνα, δύσπιστη.«Μία από τις τεχνολογικές εξελίξεις που δεν ήταν απαραίτητο

να γνωρίζουμε όταν βρισκόμασταν μέσα στην πόλη ήταν τοεναέριο ταξίδι», λέει ο Αμάρ. «Είναι ασφαλές, γρήγορο, καιεκπληκτικό».

«Ουάου»,λέει η Τρις.Δείχνει συνεπαρμένη. Εγώ, ωστόσο, φαντάζομαι το εαυτό μου

να ταξιδεύει με ταχύτητα στον αέρα, ψηλά πάνω από το έδαφος,και μου έρχεται να κάνω εμετό.

«Τέλος πάντων. Όταν έγιναν πρώτη φορά τα πειράματα, τοαεροδρόμιο μετατράπηκε σε αυτό το συγκρότημα έτσι ώστε ναμπορούμε να παρακολουθούμε τα πειράματα από απόσταση»,λέει η Ζόι. «Θα σας οδηγήσω στην αίθουσα ελέγχου για ναγνωρίσετε τον Ντέιβιντ, τον ηγέτη της Υπηρεσίας. Θα δείτεπολλά πράγματα που δεν θα καταλάβετε, αλλά ίσως να είναικαλύτερα να λάβετε κάποιες προκαταρκτικές εξηγήσεις πριναρχίσετε να με ρωτάτε γι’ αυτά. Γι’ αυτό σημειώστε τα πράγματαγια τα οποία θέλετε να μάθετε περισσότερα, και μη διστάσετε ναρωτήσετε εμένα ή τον Αμάρ αργότερα».

Κατευθύνεται προς την είσοδο, και οι πόρτες χωρίζονταιμπροστά της, έχοντας τραβηχτεί από δύο ένοπλους φρουρούςπου τη χαιρετούν με χαμόγελα καθώς περνάει από μπροστάτους. Η αντίθεση ανάμεσα στον φιλικό χαιρετισμό και τα όπλαπου είναι στερεωμένα πάνω στους ώμους τους είναι σχεδόνχιουμοριστική. Τα όπλα είναι τεράστια, και αναρωτιέμαι πώς

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 109

πρέπει να νιώθεις όταν πυροβολείς με αυτά, αν μπορείς νανιώσεις τη θανάσιμη δύναμή τους απλά και μόνο τυλίγοντας τοδάχτυλό σου γύρω από τη σκανδάλη.

Δροσερός αέρας χτυπά το πρόσωπό μου καθώς μπαίνω μέσαστο συγκρότημα. Ψηλά πάνω από το κεφάλι μου υπάρχουναψιδωτά παράθυρα που αφήνουν να εισχωρήσει το αδύναμοφως, αλλά αυτό είναι το πιο θελκτικό κομμάτι αυτού του μέρους- τα πλακάκια του πατώματος είναι θαμπά από τη βρομιά και ταχρόνια, και οι τοίχοι είναι γκρίζοι και κενοί. Μπροστά μαςυπάρχει μια θάλασσα ανθρώπων και μηχανημάτων, με μιαπινακίδα από πάνω της που γράφει ΕΛΕΓΧΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.Δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζονται τόση ασφάλεια εφόσον ήδηπροστατεύονται από δύο φράχτες, ο ένας εκ των οποίων είναιηλεκτροφόρος, και μερικές σειρές φρουρών, αλλά αυτός οκόσμος δεν είναι δικός μου για να τον αμφισβητώ.

Όχι, αυτός δεν είναι καθόλου δικός μου κόσμος.Η Τρις αγγίζει τον ώμο μου και δείχνει προς τη μακριά

είσοδο. «Κοίταξε αυτό».Στην άλλη άκρη της αίθουσας, έξω από το σημείο ελέγχου

ασφαλείας, βρίσκεται ένα τεράστιο κομμάτι πέτρας με μιαγυάλινη συσκευή να κρέμεται από πάνω του. Είναι ένα σαφέςπαράδειγμα όλων όσων θα δούμε εδώ τα οποία δεν θακαταλάβουμε. Επίσης δεν καταλαβαίνω την πείνα στα μάτια τηςΤρις, που καταβροχθίζουν τα πάντα γύρω μας λες και αυτάμπορούν να τη συντηρήσουν από μόνα της. Μερικές φορέςνιώθω ότι είμαστε το ίδιο, αλλά μερικές φορές, όπως τώρα,αισθάνομαι το διαχωρισμό ανάμεσα στις προσωπικότητές μαςλες και έχω πέσει πάνω σε τοίχο.

Η Κριστίνα λέει κάτι στην Τρις, και μειδιούν και οι δύο. Όλαόσα ακούω είναι πνιχτά και παραμορφωμένα.

«Είσαι καλά;» με ρωτάει η Κάρα.«Ναι», λέω αυτόματα.

110 VERONICA ROTH

«Ξέρεις, θα ήταν απολύτως λογικό αν αυτή τη στιγμήπανικοβαλλόσουν», λέει. «Δεν χρειάζεται να επιμένεις αδιάκοπασ’ αυτή την ακλόνητη αρρενωπότητά σου».

«Την... ποια;»Χαμογελάει, και συνειδητοποιώ ότι αστειευόταν.Όλα τα άτομα που βρίσκονται στο σημείο ελέγχου κάνουν

στην άκρη, σχηματίζοντας ένα τούνελ για να περάσουμε.Μπροστά μας, η Ζόι ανακοινώνει: «Τα όπλα δεν επιτρέπονταιμέσα σε αυτή την εγκατάσταση, αλλά αν τα αφήσετε στο σημείοελέγχου θα μπορέσετε να τα πάρετε καθώς θα βγαίνετε, ανεπιλέξετε να το κάνετε. Αφού τα αφήσετε, θα περάσουμε απότους ανιχνευτές και θα συνεχίσουμε».

«Αυτή η γυναίκα είναι εκνευριστική»,λέει η Κάρα.«Τι ;» λέω. «Γιατί;»«Δεν μπορεί να διαχωρίσει τον εαυτό της από τις γνώσεις

της»,λέει καθώς βγάζει το όπλο της. «Συνεχώς λέει πράγματαλες και είναι προφανή ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι».

«Έχεις δίκιο» λέω, χωρίς να το πιστεύω πραγματικά. «Αυτόείναι εκνευριστικό».

Μπροστά μου, βλέπω τη Ζόι να βάζει το όπλο της σε έναγκρίζο δοχείο και μετά να μπαίνει μέσα σε έναν ανιχνευτή

- είναι ένα κουτί σε ανθρώπινο μέγεθος με ένα τούνελ στημέση, το οποίο ίσα που χωράει ένα σώμα. Βγάζω και το δικό μουόπλο, το οποίο είναι βαρύ από τις αχρησιμοποίητες σφαίρες, καιτο βάζω στο δοχείο που μου τείνει ο φρουρός, όπου βρίσκονταιόλα τα άλλα όπλα.

Βλέπω τη Ζόινα περνάει από τον ανιχνευτή, μετά τον Αμάρ,τον Πίτερ, τον Κέιλεμπ, την Κάρα, και την Κριστίνα. Καθώςστέκομαι στην άκρη του, στους τοίχους που θα στριμώξουν τοσώμα μου ανάμεσά τους, νιώθω ξανά τις απαρχές του πανικού,τα μουδιασμένα χέρια και το σφιγμένο στήθος. Ο ανιχνευτής

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 111

μού θυμίζει το ξύλινο κουτί που με παγιδεύει στο πεδίο τουφόβου μου, πιέζοντας τα κόκαλά μου.

Δεν μπορώ να πανικοβληθώ εδώ. Δεν θα το κάνω.Αναγκάζω τα πόδια μου να μπουν μέσα στον ανιχνευτή, και

στέκομαι στη μέση, όπου στάθηκαν όλοι οι άλλοι. Ακούω κάτινα κινείται στους τοίχους δεξιά και αριστερά μου, και μετάακούγεται ένας οξύς ηλεκτρονικός ήχος. Αναριγώ, και το μόνοπου μπορώ να δω είναι το χέρι του φρουρού που μου κάνεινόημα να προχωρήσω μπροστά.

Τώρα μπορώ να δραπετεύσω.Βγαίνω από τον ανιχνευτή τρεκλίζοντας, και ο αέρας ανοίγει

γύρω μου. Η Κάρα μού ρίχνει ένα έντονο βλέμμα, αλλά δεν λέειτίποτα.

Όταν η Τρις παίρνει το χέρι μου αφού περνά και η ίδια απότον ανιχνευτή, σχεδόν δεν το αισθάνομαι. Θυμάμαι όταν πέρασατο πεδίο του φόβου μου μαζί της, με τα σώματά μας στριμωγμέναμέσα στο ξύλινο κουτί που μας περιέβαλλε, με την παλάμη μουπάνω στο θώρακά της, νιώθοντας το καρδιοχτύπι της. Αυτόείναι αρκετό για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Όταν περνάει και ο Ουράια, η Ζόι μάς κάνει νόημα ναπροχωρήσουμε ξανά.

Πέρα από το σημείο ελέγχου, το κτίριο δεν είναι τόσο βρόμικοόσο ήταν πριν. Τα πατώματα είναι ακόμη από πλακάκια, αλλάείναι γυαλισμένα στην εντέλεια, και υπάρχουν παντούπαράθυρα. Κατά μήκος ενός μεγάλου διαδρόμου βλέπω σειρέςαπό τραπέζια εργαστηρίου και υπολογιστές, και αυτό μου θυμίζειτο αρχηγείο της Πολυμάθειας, αλλά εδώ είναι πιο φωτεινά, καιδεν φαίνεται να υπάρχει κάτι κρυμμένο.

Η Ζόι μάς οδηγεί να διασχίσουμε ένα πιο σκοτεινό πέρασμαστα δεξιά. Καθώς προσπερνάμε κόσμο, σταματάνε για νακοιτάξουν, και νιώθω τα μάτια τους επάνω μου σαν μικρές

112 VERONICA ROTH

δέσμες θερμότητας, που με κάνουν να ζεσταίνομαι από το λαιμόως τα μάγουλα.

Περπατάμε για πολλή ώρα, πιο βαθιά μέσα στο συγκρότημα,και μετά η Ζόι σταματά, γυρίζοντας να μας κοιτάξει.

Πίσω της υπάρχει ένας μεγάλος κύκλος από κενές οθόνες,όπως νυχτοπεταλούδες γύρω από μια φωτιά. Μέσα στον κύκλουπάρχουν άτομα καθισμένα σε χαμηλά γραφεία, πουδακτυλογραφούν με μανία σε άλλες οθόνες, οι οποίες είναιστραμμένες προς τα έξω αντί για προς τα μέσα. Είναι μιααίθουσα ελέγχου, αλλά είναι φανερή, και δεν είμαι σίγουρος τιπαρακολουθούν εδώ, εφόσον όλες οι οθόνες είναι σκοτεινές.Γύρω από τις οθόνες που είναι στραμμένες προς τα μέσαυπάρχουν μαζεμένες καρέκλες και πάγκοι και τραπέζια, λες καισυγκεντρώνεται εδώ κόσμος για να παρακολουθήσει με τηνάνεσή του.

Ένα-δυο μέτρα πιο πέρα στην μπροστινή πλευρά της αίθουσαςελέγχου υπάρχει ένας χαμογελαστός ηλικιωμένος άντρας,ντυμένος μια σκούρα μπλε στολή, όπως όλοι οι άλλοι. Όταν μαςβλέπει να πλησιάζουμε, ανοίγει τα χέρια του διάπλατα σαν ναθέλει να μας καλωσορίσει. Ο Ντέιβιντ, υποθέτω.

«Αυτό» λέει ο άντρας «είναι που περιμέναμε από την αρχή».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 113

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ

ΤΡΙΣ

ΒΓΑΖΩ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ από την τσέπη μου. Ο άντραςμπροστά μου -ο Ντέιβιντ- στέκεται δίπλα στη μητέρα μου, με τοπρόσωπό του λίγο πιο λείο, τη μέση του λίγο πιο λεπτή.

Καλύπτω το πρόσωπο της μητέρας μου με το ακροδάχτυλόμου. Κάθε ελπίδα που μεγάλωνε μέσα μου έχει μαραθεί. Αν ημητέρα μου, ή ο πατέρας μου, ή οι φίλοι μου ήταν ακόμηζωντανοί, θα περίμεναν δίπλα στις πόρτες την άφιξή μας. Δενέπρεπε να κάνω το λάθος να πιστέψω ότι αυτό που συνέβη μετον Αμάρ -ό,τι κι αν ήταν- θα μπορούσε να συμβεί ξανά.

«Το όνομά μου είναι Ντέιβιντ. Όπως πιθανότατα θα σας έχειήδη πει η Ζόι, είμαι ο αρχηγός της Υπηρεσίας ΓενετικήςΠρόνοιας. Θα βάλω τα δυνατά μου να σας εξηγήσω τα πάντα»,λέει ο Ντέιβιντ. «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρετε είναιότι οι πληροφορίες που σας έδωσε η Ίντιθ Πράιορ είναι εν μέρειμόνο αληθινές».

Στο όνομα “Πράιορ” τα μάτια του σταματάνε επάνω μου.Το σώμα μου τρέμει από την προσμονή - από τη στιγμή που

είδα εκείνο το βίντεο ψάχνω απελπισμένα για απαντήσεις, και σελίγο θα τις λάβω.

«Σας παρείχε μόνο όσες πληροφορίες χρειαζόσασταν για ναανταποκριθείτε στους σκοπούς των πειραμάτων μας»,λέει οΝτέιβιντ. «Και σε πολλές περιπτώσεις, αυτό σήμαινε

114 VERONICA ROTH

υπεραπλουστεύσεις, παραλείψεις, ακόμα και ξεκάθαρα ψέματα.Τώρα που είστε εδώ, δεν χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά».

«Μιλάτε όλοι σας για “πειράματα”», λέει ο Τομπάιας. «Τιπειράματα;»

«Ναι, θα έφτανα και σε αυτό». Ο Ντέιβιντ κοιτάζει τον Αμάρ.«Από πού ξεκίνησαν όταν τα εξήγησαν σε σένα;»

«Δεν έχει σημασία από πού θα ξεκινήσεις. Δεν μπορείς νατους διευκολύνεις να το αποδεχθούν», λέει ο Αμάρ, παίζονταςμε τις παρανυχίδες του.

Ο Ντέιβιντ το συλλογίζεται για μια στιγμή, και μετά καθαρίζειτο λαιμό του.

«Πριν από πολύ καιρό, η κυβέρνηση των ΗνωμένωνΠολιτειών-»

«Ποιων ηνωμένων;» ρωτάει ο Ουράια.«Είναι μια χώρα», λέει ο Αμάρ. «Μια μεγάλη χώρα. Έχει

συγκεκριμένα σύνορα και το δικό της σώμα διακυβέρνησης, καιαυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο κέντρο της. Μπορούμε να τοσυζητήσουμε αργότερα. Συνεχίστε, κύριε».

Ο Ντέιβιντ πιέζει τον αντίχειρά του στην παλάμη του καικάνει μασάζ στο χέρι του, ξεκάθαρα ταραγμένος από όλες αυτέςτις διακοπές.

Ξεκινάει πάλι:«Πριν από μερικούς αιώνες, η κυβέρνηση αυτής της χώρας

άρχισε να ενδιαφέρεται για την επιβολή συγκεκριμένωνεπιθυμητών συμπεριφορών στους πολίτες της. Είχαν γίνειμελέτες που έδειξαν ότι οι βίαιες τάσεις μπορούσαν ναανιχνευθούν μερικώς στα γονίδια ενός ατόμου - ένα γονίδιο πουονομαζόταν “το δολοφονικό γονίδιο” ήταν το πρώτο από αυτά,αλλά υπήρχαν και μερικές άλλες γενετικές προδιαθέσεις προς τηδειλία, την ανεντιμότητα, τη χαμηλή νοημοσύνη - όλες αυτές οιιδιότητες, με άλλα Λόγια, που τελικά συμβάλλουν σε μιαδιαλυμένη κοινωνία».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 115

Μας δίδασκαν ότι οι φατρίες διαμορφώθηκαν για να λύσουνένα πρόβλημα, το προβλημάτων ελαττωματικών φύσεών μας.Προφανώς οι άνθρωποι που περιγράφει ο Ντέιβιντ, όποιοι κι ανήταν, πίστευαν κι εκείνοι σ’ αυτό το πρόβλημα.

Γνωρίζω πολύ λίγα πράγματα για τη γενετική - μόνο αυτά πουμπορώ να δω να κληροδοτούνται από το γονιό στο παιδί, στοπρόσωπό μου και στα πρόσωπα των φίλων μου. Δεν μπορώ ναφανταστώ να απομονώνει κανείς ένα γονίδιο της δολοφονίας, ήτης δειλίας, ή της ανεντιμότητας. Αυτά τα πράγματα μοιάζουνπάρα πολύ αόριστα ώστε να έχουν κάποια συγκεκριμένητοποθεσία στο σώμα ενός ατόμου. Αλλά δεν είμαι επιστήμονας.

«Προφανώς υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που καθορίζουντην προσωπικότητα, μεταξύ των οποίων η ανατροφή και οιεμπειρίες ενός ατόμου», συνεχίζει ο Ντέιβιντ, «αλλά παρά τηνειρήνη και την ευημερία που επικρατούσε σ’ αυτή τη χώρα γιασχεδόν έναν αιώνα, οι πρόγονοί μας θεώρησαν ωφέλιμο ναμειώσουν τον κίνδυνο να εμφανιστούν αυτές οι ανεπιθύμητεςιδιότητες στον πληθυσμό μας διορθώνοντάς τις. Με άλλα λόγια,διορθώνοντας την ανθρωπότητα.

»Με αυτό τον τρόπο γεννήθηκε το πείραμα γενετικήςχειραγώγησης. Χρειάζεται αρκετές γενιές για να γίνει αισθητόοποιοδήποτε είδος γενετικής χειραγώγησης, αλλά επιλέχθηκεένας μεγάλος αριθμός ατόμων από τον γενικό πληθυσμό,σύμφωνα με το ιστορικό ή τη συμπεριφορά τους, και τουςδόθηκε η επιλογή να κάνουν ένα δώρο στις μελλοντικές μαςγενιές, μια γενετική τροποποίηση που θα έκανε τους απογόνουςτους λίγο καλύτερους».

Κοιτάζω τους άλλους. Το στόμα του Πίτερ είναι σουφρωμένοαπό περιφρόνηση. Ο Κέιλεμπ είναι βλοσυρός. Το στόμα τηςΚάρα έχει μείνει ανοιχτό, σαν να πεινάει για απαντήσεις καισκοπεύει να τις φάει από τον αέρα. Η Κριστίνα δείχνει απλά

116 VERONICA ROTH

δύσπιστη, με το ένα της φρύδι σηκωμένο, και ο Τομπάιαςκοιτάζει τα παπούτσια του.

Αισθάνομαι ότι δεν ακούω κάτι καινούριο - απλά την ίδιαφιλοσοφία που γέννησε τις φατρίες, απλά εδώ οδήγησε τουςανθρώπους να χειριστούν τα γονίδιά τους αντί να χωριστούν σεομάδες σύμφωνα με τις αρετές τους. Το καταλαβαίνω, Ως έναεπίπεδο μάλιστα συμφωνώ με αυτό. Αλλά δεν ξέρω πώςσχετίζεται με εμάς, εδώ, τώρα.

«Αλλά όταν άρχισαν να λαμβάνουν χώρα οι γενετικέςχειραγωγήσεις, οι τροποποιήσεις είχαν καταστροφικές συνέπειες.Όπως φαίνεται, η προσπάθεια κατέληξε όχι σε διορθωμέναγονίδια, αλλά σε ελαττωματικά», λέει ο Ντέιβιντ. «Αν πάρειςαπό κάποιον το φόβο του, ή τη χαμηλή του νοημοσύνη, ή τηνανεντιμότητα του... του παίρνεις και τη συμπόνια του. Αν πάρειςαπό κάποιον την επιθετικότητά του, του παίρνεις και το κίνητρότου ή την ικανότητά του να επιβάλλεται. Αν του πάρεις τηνιδιοτέλειά του, του παίρνεις και το αίσθημα τηςαυτοσυντήρησης. Αν το σκεφτείτε, είμαι σίγουρος ότι θακαταλάβετε τι ακριβώς εννοώ».

Διαγράφω την κάθε ιδιότητα στο μυαλό μου καθώς τηναναφέρει - φόβο, χαμηλή νοημοσύνη, ανεντιμότητα,επιθετικότητα, ιδιοτέλεια. Πράγματι μιλάει για τις φατρίες. Καιέχει δίκιο όταν λέει ότι κάθε φατρία χάνει κάτι όταν κερδίζει μιααρετή: οι Ατρόμητοι, γενναίοι αλλά σκληροί' οι Πολυμαθείς,έξυπνοι αλλά ματαιόδοξοι’ οι Ειρηνικοί, γαλήνιοι αλλάπαθητικοί' οι Ειλικρινείς, αληθινοί αλλά απερίσκεπτοι' οιΑνιδιοτελείς, χωρίς ίχνος εγωισμού αλλά καταπιεσμένοι.

«Η ανθρωπότητα δεν ήταν ποτέ τέλεια, αλλά οι γενετικέςτροποποιήσεις την έκαναν χειρότερη από ποτέ. Αυτό έγινεεμφανές σ’ αυτό που ονομάζουμε Πόλεμο της Αγνότητας. Έναςεμφύλιος πόλεμος, που διεξήχθη από κείνους με ελαττωματικάγονίδια, εναντίον της κυβέρνησης και όλων όσων είχαν αγνά

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 117

γονίδια. Ο Πόλεμος της Αγνότητας προκάλεσε ένα επίπεδοκαταστροφής ανήκουστο μέχρι πρότινος σε αμερικανικό έδαφος,εξαλείφοντας σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας».

«Το οπτικό υλικό είναι έτοιμο», λέει ένα από τα άτομα σε έναγραφείο στην αίθουσα ελέγχου.

Στην οθόνη πάνω από το κεφάλι του Ντέιβιντ εμφανίζεταιένας χάρτης. Είναι ένα άγνωστο σχήμα, κι έτσι δεν είμαι σίγουρητι υποτίθεται ότι αναπαριστά, αλλά είναι καλυμμένο με τμήματααπό ροζ, κόκκινα και βυσσινί φώτα.

«Αυτή είναι η χώρα μας πριν από τον Πόλεμο τηςΑγνότητας»,λέει ο Ντέιβιντ. «Και αυτή είναι μετά...»

Τα φώτα αρχίζουν να υποχωρούν, με τα τμήματα νασυρρικνώνονται σαν νερόλακκοι που ξεραίνονται από τον ήλιο.Μετά συνειδητοποιώ ότι τα κόκκινα φωτάκια ήταν άνθρωποι

- άνθρωποι που εξαφανίζονταν, με τα φώτα τους να σβήνουν.Κοιτάζω την οθόνη, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσω μια τόσοτεράστια καταστροφή.

Ο Ντέιβιντ συνεχίζει: «Όταν ο πόλεμος επιτέλους τελείωσε, οκόσμος απαίτησε μια μόνιμη λύση στο γενετικό πρόβλημα. Καιγι’ αυτόν το λόγο δημιουργήθηκε η Υπηρεσία ΓενετικήςΠρόνοιας. Οπλισμένοι με όλη την επιστημονική γνώση που είχεστη διάθεσή της η κυβέρνησή μας, οι προκάτοχοί μας σχεδίασανπειράματα για να επαναφέρουν την ανθρωπότητα στη γενετικάαγνή της κατάσταση».

«Κάλεσαν τα γενετικά ελαττωματικά άτομα να εμφανιστούνέτσι ώστε να μπορέσει η Υπηρεσία να τροποποιήσει τα γονίδιάτους. Μετά η Υπηρεσία τους τοποθέτησε σε ασφαλήπεριβάλλοντα, όπου εγκαταστάθηκαν για τη μακρά τουςπαραμονή, εξοπλισμένα με βασικές εκδοχές των ορών που θατους βοηθούσαν να ελέγχουν την κοινωνία τους. Θα περίμεναντο πέρασμα του χρόνου - θα περίμεναν να περάσουν οι γενιές,να παράγει η καθεμιά τους περισσότερους γενετικά

118 VERONICA ROTH

θεραπευμένους ανθρώπους.Ή, όπως τους γνωρίζετε σήμερα...τις Αποκλίσεις».

Από τότε που η Τόρι μού είπε τη λέξη γι’ αυτό που είμαι -Απόκλιση- ήθελα να μάθω τι σημαίνει. Και αυτή είναι η πιο απλήαπάντηση που έλαβα ποτέ: «Απόκλιση» σημαίνει ότι τα γονίδιάμου έχουν θεραπευτεί. Είναι αγνά. Πλήρη. Θα έπρεπε να νιώθωανακούφιση που μαθαίνω επιτέλους την πραγματική απάντηση.Όμως αισθάνομαι ότι κάτι δεν ταιριάζει, κάτι τρώει το πίσωμέρος του μυαλού μου.

Νόμιζα ότι το “Απόκλιση” εξηγούσε όλα όσα είμαι και όλαόσα θα μπορούσα να γίνω. Ίσως να έκανα λάθος.

Αρχίζω να νιώθω ότι δεν μπορώ να ανασάνω καθώς οιαποκαλύψεις αρχίζουν να εισχωρούν στο μυαλό και την καρδιάμου, καθώς ο Ντέιβιντ ρίχνει τα πέπλα των ψεμάτων και τωνμυστικών. Αγγίζω το στήθος μου για να νιώσω το χτύπο τηςκαρδιάς μου, για να προσπαθήσω να βρω την εσωτερικήισορροπία μου.

Η πόλη σας είναι ένα από κείνα τα πειράματα γενετικήςθεραπείας, και μάλιστα το πιο επιτυχημένο, εξαιτίας τουκομματιού συμπεριφορικής τροποποίησης. Των φατριών,δηλαδή». Ο Ντέιβιντ μας χαμογελά, λες και είναι κάτι για τοοποίο πρέπει να νιώθουμε περήφανοι, αλλά εγώ δεν είμαιπερήφανη. Μας δημιούργησαν, διαμόρφωσαν τον κόσμο μας,μας είπαν τι να πιστέψουμε.

Αν μας είπαν τι να πιστέψουμε, και δεν καταλήξαμε σε αυτόμόνοι μας, εξακολουθεί να είναι αλήθεια; Πιέζω το χέρι μου πιοδυνατά πάνω στο στήθος μου. Ηρέμησε.

«Οι φατρίες ήταν η προσπάθεια των προκατόχων μας ναενσωματώσουν ένα στοιχείο “γαλούχησης” στο πείραμα -ανακάλυψαν ότι η απλή γενετική διόρθωση δεν ήταν αρκετή γιανα αλλάξει τον τρόπο που συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι.Αποφασίστηκε ότι μια νέα τάξη πραγμάτων, σε συνδυασμό με τη

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 119

γενετική τροποποίηση, είναι μια πιο ολοκληρωμένη λύση για ταπροβλήματα συμπεριφοράς που δημιούργησε η γενετική ζημιά».Το χαμόγελο του Ντέιβιντ σβήνει καθώς μας κοιτάζει όλους.Δεν ξέρω τι περίμενε - να του ανταποδώσουμε το χαμόγελο;Συνεχίζει: «Αργότερα οι φατρίες εισήχθησαν στα περισσότερααπό τα άλλα πειράματά μας, τρία από τα οποία είναι αυτή τηστιγμή ενεργά. Καταβάλαμε τεράστιες προσπάθειες για να σαςπροστατεύσουμε, να σας παρατηρήσουμε, και να μάθουμε απόεσάς».

Η Κάρα περνά τα χέρια της πάνω από τα μαλλιά της, σαν ναψάχνει για τούφες που τυχόν έχουν ξεφύγει. Αφού δεν βρίσκεικαμία, λέει: «Επομένως όταν η Ίντιθ Πράιορ είπε ότι έπρεπε ναπροσδιορίσουμε την αιτία της ιδιότητας της Απόκλισης και ναβγούμε να σας βοηθήσουμε, αυτό ήταν...»

«“Απόκλιση” ήταν το όνομα που αποφασίσαμε να δώσουμε σεκείνους που έχουν φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο γενετικήςίασης», λέει ο Ντέιβιντ. «Θέλαμε να εξασφαλίσουμε ότι οι ηγέτεςτης πόλης σας θα τους θεωρούσαν πολύτιμους. Δεν περιμέναμεότι η ηγέτιδα της Πολυμάθειας θα άρχιζε να τους κυνηγάει -ή ότιοι Ανιδιοτελείς θα της έλεγαν τι ήταν- και αντίθετα από όσα είπεη Ίντιθ Πράιορ, στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ σκοπός μαςνα μας στείλετε ένα στρατό Αποκλίσεων. Άλλωστε, δενχρειαζόμαστε πραγματικά τη βοήθειά σας. Αυτό πουχρειαζόμαστε είναι να παραμείνουν τα θεραπευμένα γονίδιά σαςάθικτα και να περάσουν στις επόμενες γενιές».

«Δηλαδή αυτό που λες είναι ότι αν δεν είμαστε Αποκλίσεις,είμαστε ελαττωματικοί», λέει ο Κέιλεμπ. Η φωνή του τρέμει.Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έβλεπα τον Κέιλεμπ έτοιμο να βάλειτα κλάματα για κάτι τέτοιο, κι όμως αυτό συμβαίνει.

Ηρέμησε, λέω ξανά στον εαυτό μου, και παίρνω άλλη μιαβαθιά, αργή ανάσα.

120 VERONICA ROTH

«Γενετικά ελαττωματικοί, ναι», λέει ο Ντέιβιντ. «Ωστόσο,αιφνιδιαστήκαμε όταν ανακαλύψαμε ότι το συστατικόσυμπεριφορικής τροποποίησης του πειράματος της πόλης μαςήταν αρκετά αποτελεσματικό - μέχρι πρόσφατα, πραγματικάβοήθησε αρκετά με τα προβλήματα συμπεριφοράς τα οποίααρχικά έκαναν τη γενετική χειραγώγηση τόσο προβληματική.Έτσι γενικώς, δεν θα μπορούσε να καταλάβει κανείς από τησυμπεριφορά ενός ατόμου αν τα γονίδιά του ήταν ελαττωματικάή θεραπευμένα».

«Είμαι έξυπνος», λέει ο Κέιλεμπ. «Επομένως λες ότι επειδή οιπρόγονοί μου τροποποιήθηκαν έτσι ώστε να είναι έξυπνοι, εγώ,ο απόγονός τους, δεν μπορώ να είμαι πλήρως συμπονετικός.Εγώ, και κάθε άλλο γενετικά ελαττωματικό άτομο,περιοριζόμαστε από τα ελαττωματικά μας γονίδια. Και οιΑποκλίσεις δεν περιορίζονται».

«Λοιπόν», λέει ο Ντέιβιντ, σηκώνοντας τον ένα του ώμο.«Σκέψου το».

Ο Κέιλεμπ με κοιτάζει για πρώτη φορά εδώ και μέρες, και τουανταποδίδω το βλέμμα. Αυτή άραγε είναι η εξήγηση για τηνπροδοσία του Κέιλεμπ - τα ελαττωματικά του γονίδια;

Σαν μια αρρώστια που δεν μπορεί να θεραπεύσει, και δενμπορεί να ελέγξει; Δεν φαίνεται σωστό.

«Τα γονίδια δεν είναι το παν», λέει ο Αμάρ. «Οι άνθρωποι,ακόμα και οι γονιδιακά ελαττωματικοί άνθρωποι, κάνουνεπιλογές. Αυτό είναι που μετράει».

Σκέφτομαι τον πατέρα μου, έναν γεννημένο Πολυμαθή, όχιΑπόκλιση' έναν άντρα που δεν μπορούσε παρά να είναι έξυπνος,να επιλέγει την Απάρνηση, δίνοντας μια ισόβια μάχη εναντίοντης ίδιας του της φύσης, και τελικά να την κερδίζει. Έναςάντρας που πολεμούσε με τον εαυτό του, όπως πολεμώ κι εγώ μετον δικό μου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 121

Αυτός ο εσωτερικός πόλεμος δεν μοιάζει με ένα προϊόνγενετική ζημιάς - μοιάζει ολοκληρωτικά, γνήσια ανθρώπινος.

Κοιτάζω τον Τομπάιας. Είναι τόσο χλομός, τόσοκαμπουριασμένος ώστε μοιάζει έτοιμος να λιποθυμήσει. Δενείναι ο μόνος που έχει αυτή την αντίδραση: Η Κριστίνα, οΠίτερ, ο Ουράια, και ο Κέιλεμπ, όλοι δείχνουν άναυδοι. Η Κάραέχει πιάσει το στρίφωμα της μπλούζας της ανάμεσα στα δάχτυλάτης, και κινεί τον αντίχειρά της πάνω από το ύφασμα,συνοφρυωμένη.

«Είναι πολλά αυτά που πρέπει να επεξεργαστείτε», λέει οΝτέιβιντ.

Και λίγα λέει.Δίπλα μου, η Κριστίνα ρουθουνίζει.«Και μείνατε ξύπνιοι όλη τη νύχτα», ολοκληρώνει ο Ντέιβιντ,

σαν να μην υπήρξε διακοπή. «Γι’ αυτό θα σας οδηγήσω σε έναμέρος όπου θα βρείτε λίγη ξεκούραση και φαγητό».

«Περίμενε», λέω. Σκέφτομαι τη φωτογραφία στην τσέπη μου,και ότι η Ζόι ήξερε το όνομά μου όταν μου την έδωσε.Σκέφτομαι αυτό που είπε ο Ντέιβιντ, ότι μας παρατηρούσαν καιμάθαιναν από εμάς. Σκέφτομαι τις σειρές από οθόνες, κενές,τώρα, μπροστά μου. «Είπες ότι μας παρατηρούσατε. Πώς;»

Η Ζόι πιέζει τα χείλη της. Ο Ντέιβιντ νεύει σε ένα από ταάτομα στα γραφεία πίσω του. Ταυτόχρονα, όλες οι οθόνεςανάβουν, με την καθεμιά τους να δείχνει πλάνα απόδιαφορετικές κάμερες. Σε κείνες που βρίσκονται πιο κοντά σεμένα, βλέπω το αρχηγείο της Γενναιότητας. Το Μέρσιλες Μαρτ.Το Πάρκο Μιλένιουμ. Το κτίριο Χάνκοκ. Τον Πυρήνα.

«Πάντοτε ξέρατε ότι οι Ατρόμητοι παρατηρούν την πόλη μεκάμερες ασφαλείας», λέει ο Ντέιβιντ. «Λοιπόν, έχουμε κι εμείςπρόσβαση σε αυτές τις κάμερες».

Μας παρακολουθούσαν.

122 VERONICA ROTH

† † †

Σκέφτομαι να φύγω.Προσπερνάμε το σημείο ελέγχου προς το μέρος όπου μας

πηγαίνει ο Ντέιβιντ, και σκέφτομαι να το διασχίσω ξανά, ναπάρω το όπλο μου και να τρέξω μακριά από αυτό το μέρος όπουμε παρακολουθούσαν. Από τότε που ήμουν μικρή. Τα πρώτα μουβήματα, τις πρώτες μου λέξεις, την πρώτη μου μέρα στο σχολείο,το πρώτο μου φιλί.

Παρακολουθούσαν, όταν μου επιτέθηκε ο Πίτερ. Όταν ηφατρία μου μπήκε σε προσομοίωση και μεταμορφώθηκε σεστρατό. Όταν πέθαναν οι γονείς μου.

Τι άλλο έχουν δει;Το μόνο που με σταματά από το να φύγω είναι η φωτογραφία

στην τσέπη μου. Δεν μπορώ να αφήσω αυτούς τους ανθρώπουςπριν ανακαλύψω πώς ήξεραν τη μητέρα μου.

Ο Ντέιβιντ μας οδηγεί μέσα από το συγκρότημα σε μιαστρωμένη με χαλί περιοχή, με φυτά σε γλάστρες στα δεξιά και τααριστερά της. Η ταπετσαρία είναι παλιά και κιτρινισμένη, καιέχει ξεφλουδίσει στις γωνίες των τοίχων. Τον ακολουθούμε σεένα μεγάλο δωμάτιο με ψηλά ταβάνια και ξύλινα πατώματα καιφώτα που λάμπουν πορτοκαλοκίτρινα. Υπάρχουν κουκέτεςτοποθετημένες σε δύο ευθείες σειρές, με μπαούλα δίπλα τους γι’αυτά που φέραμε μαζί μας, και μεγάλα παράθυρα με κομψέςκουρτίνες στην απέναντι άκρη του δωματίου. Όταν πλησιάζω,βλέπω ότι είναι φθαρμένες και ξεφτισμένες στις άκρες.

Ο Ντέιβιντ μας λέει ότι αυτό το τμήμα του συγκροτήματοςήταν ξενοδοχείο, και συνδεόταν με το αεροδρόμιο με ένατούνελ, και αυτή η αίθουσα ήταν κάποτε η αίθουσα χορού. Καιπάλι οι λέξεις δεν σημαίνουν τίποτα για εμάς, αλλά εκείνος δενφαίνεται να το προσέχει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 123

«Αυτή είναι μια προσωρινή κατοικία, φυσικά. Όταναποφασίσετε τι θα κάνετε, θα σας τακτοποιήσουμε κάπου αλλού,είτε είναι σε αυτό το συγκρότημα είτε κάπου αλλού. Η Ζόι θαδιασφαλίσει να έχετε όλοι σας φροντίδα», λέει. «Θα γυρίσωαύριο για να δω πώς είστε».

Γυρίζω και κοιτάζω τον Τομπάιας, ο οποίος πηγαινοέρχεταιμπροστά στα παράθυρα, τρώγοντας τα νύχια του. Δεν είχαπροσέξει ποτέ ότι είχε αυτή τη συνήθεια. Ίσως μέχρι τώρα ναμην υπήρξε ποτέ τόσο αγχωμένος ώστε να το κάνει.

Θα μπορούσα να μείνω και να προσπαθήσω να τονπαρηγορήσω, αλλά χρειάζομαι απαντήσεις για τη μητέρα μου, καιδεν θα περιμένω άλλο. Είμαι σίγουρη ότι ο Τομπάιας θα τοκαταλάβει καλύτερα από όλους αυτό. Ακολουθώ τον Ντέιβιντστο διάδρομο. Έξω ακριβώς από την αίθουσα γέρνει πάνω στοντοίχο και ξύνει το σβέρκο του.

«Γεια», λέω. «Με λένε Τρις. Νομίζω ότι γνώριζες τη μητέραμου».

Τινάζεται λίγο αιφνιδιασμένος, αλλά στο τέλος μούχαμογελάει. Σταυρώνω τα χέρια μου. Νιώθω όπως ακριβώςένιωσα όταν ο Πίτερ τράβηξε την πετσέτα μου κατά τη μύησητης Γενναιότητας, για να φανεί σκληρός: εκτεθειμένη,ντροπιασμένη, θυμωμένη. Ίσως να μην είναι δίκαιο να κατηγορώγια όλα αυτά τον Ντέιβιντ, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Είναι ο ηγέτης αυτού του συγκροτήματος - της Υπηρεσίας.

«Ναι, φυσικά»,λέει. «Σε αναγνωρίζω».Από πού; Από τις ανατριχιαστικές κάμερες που ακολουθούσαν

την κάθε μου κίνηση; Σταυρώνω τα χέρια μου πιο σφιχτά στοστήθος μου.

«Μάλιστα». Περιμένω ένα δευτερόλεπτο, και μετά λέω.«Πρέπει να μάθω για τη μητέρα μου. Η Ζόι μού έδωσε μιαφωτογραφία της, κι εσύ στεκόσουν ακριβώς δίπλα της, γι’ αυτόσκέφτηκα ότι θα μπορούσες να βοηθήσεις».

124 VERONICA ROTH

«Αα»,λέει. «Μπορώ να δω τη φωτογραφία;»Τη βγάζω από την τσέπη μου και του τη δίνω. Την ισιώνει με

τα ακροδάχτυλά του, και υπάρχει ένα παράξενο χαμόγελο στοπρόσωπό του καθώς την κοιτάζει, σαν να τη χαϊδεύει με τα μάτιατου. Μετατοπίζω το βάρος μου από το ένα πόδι στο άλλο -νιώθω σαν να εισβάλλω σε μια ιδιωτική στιγμή.

«Επέστρεψε σε εμάς κάποτε», λέει. «Πριν αφοσιωθεί στημητρότητα. Τότε βγάλαμε αυτή τη φωτογραφία».

«Επέστρεψε σε εσάς;» λέω. «Ήταν μία από εσάς;»«Ναι», λέει απλά ο Ντέιβιντ, λες και αυτή η λέξη δεν αλλάζει

ολόκληρο τον κόσμο μου. «Από εδώ προερχόταν. Τη στείλαμεστην πόλη όταν ήταν μικρή για να λύσει ένα πρόβλημα στοπείραμα».

«Επομένως ήξερε» λέω, και η φωνή μου τρέμει, αλλά δενξέρω γιατί. «Ήξερε γι’ αυτό το μέρος, και τι υπήρχε έξω από τοφράχτη».

Ο Ντέιβιντ δείχνει απορημένος, με τα πυκνά του φρύδια νασμίγουν. «Μα, φυσικά».

Το τρέμουλο κατεβαίνει στα μπράτσα μου και απλώνεται σταχέρια μου, και σύντομα όλο μου το σώμα τραντάζεται, σαν νααπορρίπτει κάποιο δηλητήριο που κατάπια, και το δηλητήριοείναι η γνώση, η γνώση γι’ αυτό το μέρος και για τις οθόνες τουκαι για όλα τα ψέματα πάνω στα οποία έχτισα τη ζωή μου.«Ήξερε ότι μας παρακολουθούσατε κάθε στιγμή...παρακολουθούσατε καθώς πέθαινε εκείνη και ο πατέρας μου καιόλοι άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται! Και στείλατε κάποιον γιανα τη βοηθήσει, για να βοηθήσει εμένα; Όχι! Όχι, το μόνο πουκάνατε ήταν να κρατάτε σημειώσεις».

«Τρις...»Προσπαθεί να με αγγίξει, αλλά σπρώχνω το χέρι του μακριά.

«Μη με αποκαλείς έτσι. Δεν θα έπρεπε να ξέρεις αυτό το όνομα.Δεν θα έπρεπε να ξέρεις τίποτα για εμάς».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 125

Τρέμοντας, επιστρέφω στο δωμάτιο.

† † †

Μέσα, οι άλλοι έχουν διαλέξει τα κρεβάτια τους και έχουν βάλειτα πράγματά τους επάνω. Είμαστε μόνο εμείς εδώ, χωρίςεισβολείς. Γέρνω στον τοίχο πάνω στην πόρτα και σπρώχνω τιςπαλάμες μου στο μπροστινό μέρος του παντελονιού μου για νασκουπίσω τον ιδρώτα.

Κανείς δεν δείχνει να προσαρμόζεται καλά. Ο Πίτερ έχειξαπλώσει με το πρόσωπο στον τοίχο. Ο Ουράια και η Κριστίνακάθονται δίπλα δίπλα, συζητώντας χαμηλόφωνα. Ο Κέιλεμπτρίβει τους κροτάφους του με τα ακροδάχτυλά του. Ο Τομπάιαςσυνεχίζει να πηγαινοέρχεται και να τρώει τα νύχια του. Και ηΚάρα είναι μόνη της, περνώντας το χέρι της πάνω από τοπρόσωπό της. Για πρώτη φορά από τότε που τη γνώρισα, δείχνειταραγμένη, με την πανοπλία των Πολυμαθών να έχειεξαφανιστεί.

Κάθομαι απέναντι της. «Δεν δείχνεις και τόσο καλά».Τα μαλλιά της, συνήθως λεία και πιασμένα σε ένα τέλειο

κότσο, είναι ανακατεμένα. Με αγριοκοιτάζει. «Πολύ ευγενικό εκμέρους σου».

«Συγνώμη»,λέω. «Δεν το εννοούσα έτσι».«Το ξέρω». Αναστενάζει. «Είμαι... είμαι Πολυμαθής, ξέρεις».Χαμογελάω ελαφρά. «Ναι, το ξέρω».«Όχι».Η Κάρα κουνάει το κεφάλι της. «Είναι το μοναδικό

πράγμα που είμαι. Πολυμαθής. Και τώρα μου είπαν ότι αυτόείναι αποτέλεσμα κάποιου ελαττώματος στη γενετική μου... καιότι και οι ίδιες οι φατρίες είναι ένα είδος νοητικής φυλακής γιανα μας κρατάνε υπό έλεγχο. Όπως ακριβώς είπε η ΈβελινΤζόνσον και οι χωρίς φατρία». Κάνει μια παύση. «Γιατί να

126 VERONICA ROTH

σχηματίσουμε την Αφοσίωση λοιπόν; Γιατί να μπούμε στον κόπονα έρθουμε εδώ;»

Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο είχε γαντζωθεί η Κάρα απότην ιδέα ότι είναι μια Αφοσιωμένη, αφοσιωμένη στο σύστηματων φατριών, αφοσιωμένη στους ιδρυτές μας. Για μένα ήταναπλά μια προσωρινή ταυτότητα, ισχυρή επειδή μπορούσε να μεβγάλει από την πόλη. Για κείνη ο δεσμός θα πρέπει να ήταν πολύπιο βαθύς.

«Δεν παύει να είναι καλό που ήρθαμε εδώ», λέω.«Ανακαλύψαμε την αλήθεια. Δεν είναι πολύτιμο αυτό για σένα;»

«Φυσικά και είναι», λέει σιγανά η Κάρα. «Αλλά σημαίνει ότιπρέπει να βρω άλλες λέξεις γι’ αυτό που είμαι».

Λίγο αφότου πέθανε η μητέρα μου, γαντζώθηκα από τηνιδιότητά μου ως Απόκλιση σαν να ήταν ένα χέρι που είχεαπλωθεί για να με σώσει. Χρειαζόμουν αυτή τη λέξη για να μουπει ποια ή μουν όταν όλα τα άλλα διαλύονταν γύρω μου. Αλλάτώρα αναρωτιέμαι αν τη χρειάζομαι πια, αν χρειαζόμαστε τελικάαυτές τις λέξεις, “Ατρόμητος”, “Πολυμαθής”, “Απόκλιση”,“Αφοσιωμένος”, ή αν μπορούμε απλά να είμαστε φίλοι, ήεραστές, ή αδέλφια, και να μας καθορίζουν αντίθετα οι επιλογέςπου κάνουμε και η αγάπη και η αφοσίωση που μας ενώνει.

«Καλύτερα να πας να δεις αν είναι καλά», λέει η Κάρα,νεύοντας προς τον Τομπάιας.

«Ναι», λέω.Διασχίζω το δωμάτιο και στέκομαι μπροστά στα παράθυρα,

κοιτάζοντας όσα μπορούμε να δούμε από το συγκρότημα, ταοποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ίδιο γυαλί και ατσάλι,οδόστρωμα και γρασίδι και φράχτες. Όταν με βλέπει, σταματά ναπηγαινοέρχεται και έρχεται να σταθεί δίπλα μου.

«Είσαι καλά;» του λέω.«Ναι». Κάθεται στο περβάζι, στραμμένος προς το μέρος μου,

κι έτσι το βλέμμα μας βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο. «Θέλω να πω,

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 127

όχι, όχι και τόσο. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πόσο άσκοπα ήτανόλα. Το σύστημα των φατριών, εννοώ».

Τρίβει το σβέρκο του, και αναρωτιέμαι αν σκέφτεται τατατουάζ στην πλάτη του.

«Επενδύσαμε ό,τι είχαμε σε αυτό», λέει. «Όλοι μας. Ακόμακαι αν δεν συνειδητοποιούσαμε ότι το κάναμε».

«Αυτό σκέφτεσαι;» Σηκώνω τα φρύδια μου. «Τομπάιας, μαςπαρακολουθούσαν. Όλα όσα έγιναν, όλα όσα κάναμε. Δενεπενέβαιναν, απλά εισέβαλαν στην ιδιωτική μας ζωή.Αδιάκοπα».

Τρίβει τους κροτάφους του με τις άκρες των δαχτύλων του.«Υποθέτω πως ναι. Δεν είναι αυτό που με ενοχλεί, όμως».

Μάλλον θα πρέπει άθελά μου να τον κοιτάζω με ένα δύσπιστοβλέμμα, επειδή κουνάει το κεφάλι του. «Τρις, δούλευα στηναίθουσα ελέγχου της Γενναιότητας. Υπήρχαν κάμερες παντού,συνεχώς. Προσπάθησα να σε προειδοποιήσω ότι σεπαρακολουθούσαν κατά τη διάρκεια της μύησής σου, τοθυμάσαι;»

Θυμάμαι τα μάτια του να μετακινούνται στο ταβάνι, στηγωνία. Τις αινιγματικές του προειδοποιήσεις, τις οποίες ψιθύριζεανάμεσα στα δόντια του. Ποτέ δεν συνειδητοποίησα ότι μεπροειδοποιούσε για κάμερες - απλά δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ωςτώρα.

«Κάποτε με ενοχλούσε», λέει. «Αλλά το ξεπέρασα πριν απόπολύ καιρό. Πάντοτε νομίζαμε ότι ήμασταν μόνοι, και τώρααποδεικνύεται ότι είχαμε δίκιο - μας άφησαν μόνους μας. Απλάέτσι έχουν τα πράγματα».

«Εγώ δεν το δέχομαι αυτό», λέω. «Όταν βλέπεις ότι κάποιοςέχει πρόβλημα, πρέπει να τον βοηθήσεις. Είτε κάνεις πείραμαείτε όχι. Και... Θεέ μου». Ζαρώνω. «Πόσα πράγματα είδαν».

Μου χαμογελάει, ελαφρά.«Τι ;» ρωτάω απότομα.

128 VERONICA ROTH

«Απλά σκεφτόμουν κάποια από τα πράγματα που είδαν» λέει,βάζοντας το χέρι του στη μέση μου. Τον αγριοκοιτάζω για μιαστιγμή, αλλά δεν μπορώ να διατηρήσω το βλέμμα μου, όχι ότανμου χαμογελάει έτσι. Όταν ξέρω ότι προσπαθεί να με κάνει νανιώσω καλύτερα. Χαμογελάω λίγο.

Κάθομαι δίπλα του στο περβάζι, με τα χέρια μου σφηνωμέναανάμεσα στα πόδια μου και το ξύλο. «Ξέρεις, η δημιουργία τωνφατριών από την Υπηρεσία δεν διαφέρει και πολύ από αυτό πουνομίζαμε ότι συνέβη: Πριν από πολύ καιρό, μια ομάδαανθρώπων αποφάσισε ότι το σύστημα των φατριών θα ήταν οκαλύτερος τρόπος για να ζήσουμε - ή ο τρόπος για να κάνουντους ανθρώπους να ζήσουν τις καλύτερες ζωές που μπορούσαν».

Στην αρχή δεν απαντά, παρά μόνο μασουλάει το εσωτερικότου χείλους του και κοιτάζει τα πόδια μας, καθώς βρίσκονταιδίπλα δίπλα στο πάτωμα. Τα δάχτυλα των ποδιών μου περνάνεξυστά από το πάτωμα, χωρίς να το φτάνουν τελείως.

«Η αλήθεια είναι ότι αυτό βοηθάει», λέει. «Αλλά είναι τόσοπολλά αυτά που ήταν ψέματα, ώστε είναι δύσκολο να διακρίνειςτι ήταν αλήθεια, τι ήταν πραγματικό, τι έχει σημασία».

Παίρνω το χέρι του, γλιστρώντας τα δάχτυλά μου ανάμεσαστα δικά του. Ακουμπά το μέτωπό του στο δικό μου.

Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, Δόξα τω Θεώ γι' αυτό,από συνήθεια, και μετά καταλαβαίνω για ποιο πράγμα ανησυχείτόσο. Κι αν ο Θεός των γονιών μου, όλο το σύστημα της πίστηςτους, είναι κάτι που επινοήθηκε από μερικούς επιστήμονες γιανα μας κρατάνε υπό έλεγχο; Και όχι μόνο οι πεποιθήσεις τουςγια τον Θεό και για οτιδήποτε άλλο υπάρχει εκεί έξω, αλλά καιγια το σωστό και το λάθος, για την ανιδιοτέλεια; Πρέπει άραγενα αλλάξουν όλα αυτά τα πράγματα επειδή ξέρουμε πώςφτιάχτηκε ο κόσμος μας;

Δεν ξέρω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 129

Αυτή η σκέψη με ταράζει. Γι’ αυτό τον φιλάω - αργά, για νανιώσω τη θέρμη του στόματός του και την απαλή πίεση και τιςανάσες του καθώς αποτραβιόμαστε.

«Πώς γίνεται» λέω «να περιβαλλόμαστε πάντα από κόσμο;»«Δεν ξέρω», λέει. «Ίσως επειδή είμαστε χαζοί».Γελάω, και είναι το γέλιο, όχι το φως, αυτό που διώχνει το

σκοτάδι που απλώνεται μέσα μου, που μου θυμίζει ότι είμαιακόμη ζωντανή, ακόμα και σε αυτό το παράξενο μέρος όπου όλαόσα γνώρισα ποτέ καταρρέουν. Ξέρω κάποια πράγματα -ξέρω ότιδεν είμαι μόνη, ότι έχω φίλους, ότι είμαι ερωτευμένη. Ξέρω απόπού ήρθα. Ξέρω ότι δεν θέλω να πεθάνω, και για μένα, αυτόείναι κάτι - κάτι που δεν θα μπορούσα να πω πριν από μερικέςβδομάδες.

† † †

Εκείνη τη νύχτα σπρώχνουμε τις κουκέτες μας λίγο πιο κοντάκαι κοιταζόμαστε στα μάτια λίγο πριν αποκοιμηθούμε. Όταντελικά τον παίρνει ο ύπνος, τα δάχτυλά μας είναι πλεγμέναμεταξύ τους στο χώρο ανάμεσα στα κρεβάτια.

Χαμογελώ ελαφρά, και αφήνομαι να αποκοιμηθώ κι εγώ.

130 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΕΞΙ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ έχει δύσει τελείως όταν αποκοιμιόμαστε, αλλάξυπνάω μετά από μερικές ώρες, τα μεσάνυχτα, καθώς το μυαλόμου στριφογυρίζει πολύ γρήγορα για να μπορέσω ναξεκουραστώ, πλημμυρισμένο με σκέψεις και ερωτήσεις καιαμφιβολίες. Η Τρις άφησε το χέρι μου νωρίτερα, και τώρα ταδάχτυλά της σχεδόν ακουμπούν στο πάτωμα. Είναι απλωμένηστο στρώμα, με τα μαλλιά της να καλύπτουν τα μάτια της.

Χώνω τα πόδια μου στα παπούτσια μου και διασχίζω τουςδιαδρόμους, με τα κορδόνια μου να χτυπάνε πάνω στα χαλιά.Είμαι τόσο πολύ συνηθισμένος στο συγκρότημα τηςΓενναιότητας ώστε δεν έχω συνηθίσει το τρίξιμο των ξύλινωνπατωμάτων από κάτω μου - έχω συνηθίσει το ξύσιμο και τηνηχώ της πέτρας, και τον βρυχηθμό και τον παλμό του νερού στοχάσμα.

Μια βδομάδα μετά την έναρξη της μύησής μου, ο Αμάρ -ανήσυχος ότι γινόμουν όλο και πιο απομονωμένος καιαπορροφημένος στη μύησή μου- με κάλεσε να συμμετάσχω μαζίμε κάποιους από τους μεγαλύτερους σε ηλικία Ατρόμητους σεένα παιχνίδι Πρόκλησης. Για τη δική μου πρόκληση,επιστρέψαμε στο Λάκκο για να κάνω το πρώτο μου τατουάζ, τιςφλόγες της Γενναιότητας που καλύπτουν το θώρακά μου. Ήτανβασανιστικό. Απόλαυσα την κάθε του στιγμή.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 131

Φτάνω στην άκρη ενός διαδρόμου και βρίσκομαι σε ένααίθριο, με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος να με περιβάλλει.Παντού φυτά και δέντρα αιωρούνται στο νερό, όπως ακριβώςγινόταν στα θερμοκήπια της Ομόνοιας. Στο κέντρο τουδωματίου υπάρχει ένα δέντρο μέσα σε μια γιγάντια δεξαμενήνερού, υπερυψωμένη από το έδαφος κι έτσι μπορώ να δω τοκουβάρι από ρίζες από κάτω του, παράξενα ανθρώπινες, σαννεύρα.

«Δεν είσαι καθόλου σε εγρήγορση όπως ήσουν κάποτε», λέειο Αμάρ πίσω μου. «Σε ακολούθησα ως εδώ από το ισόγειο τουξενοδοχείου».

«Τι θέλεις ;» Χτυπάω τη δεξαμενή με τις αρθρώσεις τωνδαχτύλων μου, δημιουργώντας πτυχώσεις στο νερό.

«Σκέφτηκα ότι ίσως να ήθελες μια εξήγηση για το λόγο πουδεν είμαι νεκρός», λέει.

«Το σκέφτηκα», λέω. «Δεν μας άφησαν ποτέ να δούμε τοπτώμα σου. Δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο να σκηνοθετήσειςένα θάνατο αν δεν δείξεις ποτέ το πτώμα».

«Απ’ ό,τι φαίνεται έχεις απαντήσεις για όλα». Ο Αμάρ χτυπάτα χέρια του μεταξύ τους. «Λοιπόν, τότε θα φύγω, αν δεν είσαιπερίεργος...»

Σταυρώνω τα χέρια μου.Ο Αμάρ περνάει το χέρι του πάνω από τα μαύρα μαλλιά του,

δένοντάς τα πίσω με ένα μαύρο λαστιχάκι. «Σκηνοθέτησαν τοθάνατό μου επειδή ήμουν Απόκλιση, και η Τζανίν είχε αρχίσεινα σκοτώνει τις Αποκλίσεις. Προσπάθησαν να σώσουν όσουςπερισσότερους μπορούσαν πριν πέσουν στα χέρια της, αλλάήταν δύσκολο, ξέρεις, επειδή εκείνη ήταν πάντα ένα βήμαμπροστά».

«Υπάρχουν κι άλλοι;» λέω.«Μερικοί».«Κάποιος με το όνομα Πράιορ;»

132 VERONICA ROTH

Ο Αμάρ κουνάει το κεφάλι του. «Όχι, η Νάταλι Πράιορ είναιστ’ αλήθεια νεκρή, δυστυχώς. Εκείνη ήταν που με βοήθησε ναβγω έξω. Επίσης βοήθησε και έναν άλλον... τον Τζορτζ Γου. Τονξέρεις; Έχει περιπολία τώρα, διαφορετικά θα είχε έρθει μαζί μουγια να σας πάρουμε. Η αδελφή του είναι ακόμη μέσα στηνπόλη».

Το όνομα κάνει το στομάχι μου να σφιχτεί.«Ω Θεέ μου» λέω, και γέρνω πάνω στο τοίχωμα της

δεξαμενής.«Τι; Τον ξέρεις;»Κουνάω το κεφάλι μου.Δεν μπορώ να το φανταστώ. Μεσολάβησαν μόνο μερικές

ώρες ανάμεσα στο θάνατο της Τόρι και την άφιξή μας. Σε μιασυνηθισμένη μέρα, μερικές ώρες πιθανώς να περιλαμβάνουνμεγάλα διαστήματα κενού χρόνου κατά τα οποία απλά κοιτάζειςτο ρολόι σου. Αλλά χθες, μερικές μόνο ώρες τοποθέτησαν ένααδιαπέραστο εμπόδιο ανάμεσα στην Τόρι και τον αδελφό της.

«Η Τόρι είναι η αδελφή του», λέω. «Προσπάθησε να φύγειαπό την πόλη μαζί μας».

«Προσπάθησε», επαναλαμβάνει ο Αμάρ. «Αα. Αυτό είναι...»Μένουμε και οι δύο σιωπηλοί για λίγο. Ο Τζορτζ δεν θα

μπορέσει να σμίξει ποτέ ξανά με την αδελφή του, κι εκείνηπέθανε πιστεύοντας ότι ο αδελφός της είχε δολοφονηθεί απότην Τζανίν. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να πεις -τουλάχιστον όχι κάτι που να αξίζει να ειπωθεί.

Τώρα που τα μάτια μου έχουν προσαρμοστεί στο φως, μπορώνα δω ότι τα φυτά σ’ αυτό το δωμάτιο επιλέχθηκαν για λόγουςομορφιάς, όχι πρακτικότητας - λουλούδια και κισσός καισυστάδες από μοβ ή κόκκινα φύλλα. Τα μόνα λουλούδια πουέχω δει ποτέ είναι αγριολούλουδα, ή μπουμπούκια μηλιάς στουςοπωρώνες της Ομόνοιας. Αυτά είναι πολύ πιο εντυπωσιακά απόκείνα, γεμάτα ζωή, πολύπλοκα, με πολλές στρώσεις από πέταλα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 133

Ό,τι κι αν είναι αυτό το μέρος, δεν χρειάστηκε να είναι τόσορεαλιστικό όσο η πόλη μας.

«Εκείνη η γυναίκα που βρήκε το πτώμα σου», λέω. «Έλεγεαπλά... ψέματα;»

«Δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους ότι θαπουν ψέματα με συνέπεια». Ανεβοκατεβάζει τα φρύδια του.«Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έλεγα αυτή τη φράση - είναι αλήθεια,πάντως. Την αναρρύθμισαν - η μνήμη της τροποποιήθηκε έτσιώστε να συμπεριλάβει εμένα να πηδάω από τον Πυρήνα, και τοπτώμα που τοποθετήθηκε εκεί δεν ήταν το δικό μου. Αλλά ήτανυπερβολικά παραμορφωμένο για να το προσέξει κανείς».

«Την αναρρύθμισαν. Εννοείς, με τον ορό της Απάρνησης».«Τον αποκαλούμε ‘ορό της μνήμης”, εφόσον τεχνικά δεν

ανήκει μόνο στην Απάρνηση, αλλά ναι. Αυτός είναι».Είχα θυμώσει κι άλλη φορά μαζί του. Δεν είμαι σίγουρος γιατί.

Ίσως να είχα θυμώσει για το γεγονός ότι ο κόσμος είχε γίνει ένατόσο περίπλοκο μέρος, ότι ποτέ δεν ήξερα ούτε ένα ελάχιστοποσοστό της αλήθειας γι’ αυτόν. Ή επειδή επέτρεψα στον εαυτόμου να πενθήσει για κάποιον που δεν είχε πεθάνει στ’ αλήθεια,με τον ίδιο τρόπο που πενθούσα για τη μητέρα μου όλα αυτά ταχρόνια που νόμιζα ότι ήταν νεκρή. Το να κάνεις κάποιον ναπενθήσει χωρίς λόγο είναι ένα από τα πιο σκληρά παιχνίδια πουμπορεί να παίξει ένας άνθρωπος, και αυτό το παιχνίδι το έπαιξανδύο φορές εις βάρος μου.

Αλλά καθώς τον κοιτάζω, η οργή μου υποχωρεί, σαν τηναλλαγή της παλίρροιας. Και στη θέση της οργής μου στέκεται οεκπαιδευτής της μύησής μου και ο φίλος μου, ζωντανός ξανά.

Χαμογελάω.«Είσαι ζωντανός, λοιπόν», λέω.«Και το πιο σημαντικό» λέει, δείχνοντάς με, «δεν είσαι πια

θυμωμένος γι’ αυτό».

134 VERONICA ROTH

Αρπάζει το μπράτσο μου και με τραβά στην αγκαλιά του,χτυπώντας την πλάτη μου με το ένα χέρι. Προσπαθώ ναανταποδώσω τον ενθουσιασμό του, αλλά δεν μου βγαίνει φυσικά

- όταν αποτραβιόμαστε, το πρόσωπό μου καίει. Και αν κρίνωαπό το ότι ξεσπά σε γέλια, είναι και κατακόκκινο.

«Όταν γεννιέσαι Κούτσουρο, μένεις για πάντα Κούτσουρο»,λέει.

«Τέλος πάντων»,λέω. «Σου αρέσει εδώ,λοιπόν;»Ο Αμάρ σηκώνει τους ώμους του. «Στην πραγματικότητα δεν

έχω άλλη επιλογή, αλλά ναι, μου αρέσει μια χαρά. Δουλεύωστην ασφάλεια, προφανώς, εφόσον αυτό ήταν το μόνο που είχαεκπαιδευτεί να κάνω. Θα θέλαμε πολύ να έρθεις μαζί μας, αλλάμάλλον είσαι υπερβολικά καλός γι’ αυτή τη δουλειά».

«Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα μείνω εδώ»,λέω. «Αλλάευχαριστώ, υποθέτω».

«Δεν υπάρχει κάποιο καλύτερο μέρος εκεί έξω», λέει. «Όλεςοι άλλες πόλεις -εκεί ζει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, σεμεγάλες μητροπολιτικές περιοχές, σαν την πόλη μας- είναιβρόμικες και επικίνδυνες, εκτός κι αν γνωρίζεις τους σωστούςανθρώπους. Εδώ τουλάχιστον υπάρχει καθαρό νερό, τροφή καιασφάλεια».

Μετατοπίζω το βάρος μου, αμήχανα. Δεν θέλω να σκέφτομαιότι θα μείνω εδώ, ότι θα κάνω αυτό το μέρος σπίτι μου. Ήδηνιώθω παγιδευμένος από την ίδια μου την απογοήτευση. Δενείναι αυτό που φανταζόμουν όταν σκεφτόμουν να το σκάσω απότους γονείς μου και από τις άσχημες αναμνήσεις που μουδημιούργησαν. Αλλά δεν θέλω να καταστρέφω την ηρεμία μετον Αμάρ τώρα που επιτέλους νιώθω ότι έχω ξανά τον φίλο μου,γι’ αυτό απλά λέω: «Θα το λάβω υπόψη μου».

«Άκου, υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να ξέρεις».«Τι; Κι άλλες αναστάσεις;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 135

«Δεν πρόκειται ακριβώς για ανάσταση τη στιγμή που δενπέθανα ποτέ, έτσι δεν είναι;» Ο Αμάρ κουνάει το κεφάλι του.«Όχι, πρόκειται για την πόλη. Κάποιος το άκουσε στην αίθουσαελέγχου σήμερα το πρωί - η δίκη του Μάρκους έχειπρογραμματιστεί για αύριο το πρωί».

Το ήξερα ότι ερχόταν - ήξερα ότι η Έβελιν θα τον κρατούσεγια το τέλος, ότι θα απολάμβανε την κάθε στιγμή που θα τονπαρακολουθούσε να σφαδάζει κάτω από την επίδραση του ορούτης αλήθειας σαν να ήταν το τελευταίο της γεύμα. Απλά δενείχα συνειδητοποιήσει ότι θα μπορούσα να το δω, αν ήθελα.Νόμιζα ότι είχα ελευθερωθεί επιτέλους από κείνη, από όλουςτους, για πάντα.

«Ω», είναι το μόνο που μπορώ να πω.Νιώθω ακόμη μουδιασμένος και μπερδεμένος όταν επιστρέφω

στον κοιτώνα αργότερα και πέφτω ξανά στο κρεβάτι. Δεν ξέρωτι θα κάνω.

136 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΕΠΤΑ

ΤΡΙΣ

ΞΥΠΝΑΩ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ανατείλει ο ήλιος. Κανένας άλλος δενκινείται στην κουκέτα του -το χέρι του Τομπάιας είναιπερασμένο πάνω από τα μάτια του, αλλά τώρα φοράει ταπαπούτσια του, λες και σηκώθηκε και περπάτησε μέσα στηνύχτα. Το κεφάλι της Κριστίνα είναι θαμμένο κάτω από τομαξιλάρι της. Μένω ξαπλωμένη για μερικά λεπτά, βρίσκονταςμοτίβα στο ταβάνι, και μετά φοράω τα παπούτσια μου καιπερνάω τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά μου για να ταστρώσω.

Οι διάδρομοι μέσα στο συγκρότημα είναι άδειοι εκτός απόκάποια άτομα που έχουν ξεμείνει. Υποθέτω ότι μόλις τώρατελειώνουν τη νυχτερινή βάρδια, επειδή είναι καμπουριασμένοιπάνω από τις οθόνες, με τα πιγούνια τους στερεωμένα στα χέριατους ή έχουν γείρει πάνω σε σκουπόξυλα, έχοντας σχεδόνξεχάσει να σκουπίσουν. Βάζω τα χέρια μου στις τσέπες μου καιακολουθώ τις πινακίδες ως την είσοδο. Θέλω να κοιτάξωκαλύτερα το γλυπτό που είδα χθες.

Όποιος έχτισε αυτό το μέρος θα πρέπει να λάτρευε το φως.Υπάρχει τζάμι στην καμπή του ταβανιού κάθε διαδρόμου καικατά μήκος του κάθε χαμηλού τοίχου. Ακόμη και τώρα, που δενέχει ξημερώσει ακόμη, υπάρχει άφθονο φως για να μπορείς ναβλέπεις.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 137

Ψάχνω στην πίσω τσέπη μου για το ταμπελάκι που μου έδωσεη Ζόι στο δείπνο χθες το βράδυ, και περνάω το σημείο ελέγχουκρατώντας το στο χέρι μου. Μετά βλέπω το γλυπτό, μερικέςεκατοντάδες μέτρα μακριά από τις πόρτες μέσα από τις οποίεςμπήκαμε χθες, μελαγχολικό και τεράστιο και μυστηριώδες, σανμια ζωντανή οντότητα.

Είναι μια τεράστια πλάκα από σκούρα πέτρα, τετράγωνη καιτραχιά, σαν τα βράχια στον πυθμένα του χάσματος. Υπάρχει μιαμεγάλη ρωγμή στο κέντρο της, και γραμμές από πιοανοιχτόχρωμη πέτρα κοντά στις άκρες. Πάνω από την πλάκαυπάρχει κρεμασμένη μια γυάλινη δεξαμενή στις ίδιες διαστάσεις,γεμάτη νερό. Ένα φως τοποθετημένο πάνω από το κέντρο τηςδεξαμενής φωτίζει το νερό, και διαθλάται από τις πτυχώσεις του.Ακούω έναν αμυδρό θόρυβο, μια σταγόνα νερού που πέφτειστην πέτρα. Προέρχεται από ένα μικρό σωληνάκι που διατρέχειτο κέντρο της δεξαμενής. Στην αρχή νομίζω ότι η δεξαμενή έχειαπλά κάποια διαρροή, αλλά πέφτει κι άλλη σταγόνα, μετά τρίτη,τέταρτη, σε ίσα διαστήματα. Μαζεύονται μερικές σταγόνες, καιμετά εξαφανίζονται σε ένα στενό κανάλι στην πέτρα. Θα πρέπεινα γίνεται σκόπιμα.

«Γεια». Η Ζόι στέκεται στην άλλη πλευρά του γλυπτού.«Συγγνώμη, ετοιμαζόμουν να έρθω να σε βρω στον κοιτώνα, καιμετά σε είδα να έρχεσαι προς τα εδώ και σκέφτηκα μήπωςχάθηκες».

«Όχι, δεν χάθηκα», λέω. «Εδώ ήθελα να έρθω».«Αα». Στέκεται δίπλα μου και σταυρώνει τα χέρια της.Έχει σχεδόν το ίδιο ύψος με μένα, αλλά στέκεται πιο στητή,

γι’ αυτό δείχνει ψηλότερη. «Ναι, είναι πολύ αλλόκοτο, σωστά;»Καθώς μιλάει κοιτάζω τις φακίδες στα μάγουλά της, διάστικτα

σαν το φως του ήλιου μέσα από πυκνά φύλλα.«Σημαίνει κάτι;»

138 VERONICA ROTH

«Είναι το σύμβολο της Υπηρεσίας Γενετικής Πρόνοιας», λέει.«Η πέτρινη πλάκα είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Ηδεξαμενή του νερού είναι η δυνατότητά μας να αλλάξουμε αυτότο πρόβλημα. Και η σταγόνα του νερού είναι αυτό που μπορούμεστ’ αλήθεια να κάνουμε, την κάθε δεδομένη στιγμή».

Δεν μπορώ να κρατηθώ - γελάω. «Δεν είναι και πολύενθαρρυντικό αυτό, σωστά;»

Χαμογελάει. «Αυτός είναι ένας τρόπος να το δεις. Εγώπροτιμώ να το βλέπω με έναν άλλο τρόπο - ο οποίος λέει ότι ανείναι αρκετά επίμονες, ακόμα και οι μικροσκοπικές σταγόνεςνερού μπορούν, με το πέρασμα του χρόνου, να αλλάξουν τηνπέτρα για πάντα. Κι εκείνη δεν θα επιστρέψει ποτέ στην αρχικήτης μορφή».

Δείχνει το κέντρο της πλάκας, όπου υπάρχει ένα μικρόαποτύπωμα, σαν ένα ρηχό μπολ που έχει χαραχτεί στην πέτρα.

«Αυτό, για παράδειγμα, δεν ήταν εκεί όταν εγκατέστησαναυτό το πράγμα».

Νεύω, και παρακολουθώ την επόμενη σταγόνα να πέφτει.Παρόλο που είμαι δύσπιστη απέναντι στην Υπηρεσία και σεόλους μέσα σε αυτήν, μπορώ να νιώσω τη σιωπηλή ελπίδα τουγλυπτού να εισχωρεί μέσα μου. Είναι ένα πρακτικό σύμβολο,που περνάει το μήνυμα της υπομονετικής στάσης η οποία έχειεπιτρέψει στους ανθρώπους εδώ να μείνουν για τόσο καιρό,παρακολουθώντας και περιμένοντας. Αλλά πρέπει να ρωτήσω.

«Δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό να ανοίξετε όλη τηδεξαμενή μεμιάς;» Φαντάζομαι το κύμα του νερού νασυγκρούεται με την πέτρα, να χύνεται πάνω στα πλακάκια τουπατώματος, και να συγκεντρώνεται γύρω από τα παπούτσια μου.Το να κάνεις λίγα τη φορά μπορεί να διορθώσει κάτι, τελικά,αλλά νιώθω ότι όταν πιστεύεις ότι κάτι αποτελεί πραγματικάπρόβλημα, το αντιμετωπίζεις με όλα όσα έχεις, επειδή απλά δενμπορείς να κάνεις διαφορετικά.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 139

«Στιγμιαία», λέει. «Αλλά μετά δεν θα είχαμε άλλο νερό για νακάνουμε οτιδήποτε άλλο, και η γενετική ζημιά δεν είναι έναπρόβλημα που μπορεί να επιλυθεί μονάχα με μια μεγάληεπίθεση».

«Το καταλαβαίνω αυτό», λέω. «Απλά αναρωτιέμαι αν είναικαλό να περιορίζεσαι σε τόσο μικρά βήματα ενώ θα μπορούσεςνα κάνεις μερικά μεγάλα».

«Όπως;»Σηκώνω τους ώμους μου. «Στην πραγματικότητα δεν ξέρω.

Αλλά αξίζει να το σκεφτείς».«Δίκαιο».«Λοιπόν... είπες ότι με έψαχνες;» λέω. «Γιατί;»«Ω!» Η Ζόι αγγίζει το μέτωπό της. «Μου διέφυγε. Ο Ντέιβιντ

μου ζήτησε να σε βρω και να σε πάω στα εργαστήρια. Υπάρχεικάτι εκεί που ανήκε στη μητέρα σου».

«Στη μητέρα μου;» Η φωνή μου βγαίνει πνιχτή και πολύστριγκιά. Με οδηγεί μακριά από το γλυπτό και προς το σημείοελέγχου ξανά.

«Μια προειδοποίηση: Ίσως να δεχτείς κάποια επίμοναβλέμματα», λέει η Ζόι καθώς περνάμε μέσα από τον ανιχνευτήασφαλείας. Υπάρχουν περισσότερα άτομα στους διαδρόμουςμπροστά μας τώρα από ό,τι υπήρχαν νωρίτερα - μάλλον είναιώρα να πιάσουν δουλειά. «Το πρόσωπό σου είναι γνωστό εδώ. Οκόσμος στην Υπηρεσία παρακολουθεί τις οθόνες συχνά, και τουςτελευταίους μήνες, συμμετείχες σε πολλά ενδιαφέρονταπράγματα. Πολλοί από τους νεότερους σε θεωρούν ηρωίδα».

«Α, ωραία» λέω, με μια ξινή γεύση στο στόμα μου. «Οηρωισμός ήταν ο στόχος μου. Και όχι, ξέρεις, η προσπάθεια ναμην πεθάνω».

Η Ζόι σταματάει. «Λυπάμαι. Δεν ήθελα να υποβαθμίσω όλαόσα πέρασες».

140 VERONICA ROTH

Εξακολουθώ να νιώθω άβολα στην ιδέα ότι όλοι μαςπαρακολουθούσαν, και αισθάνομαι σαν να πρέπει να καλύψωστο σώμα μου ή να κρυφτώ κάπου όπου δεν θα μπορούν να μεκοιτάζουν πια. Αλλά η Ζόι δεν μπορεί να κάνει πολλά γι’ αυτό,επομένως δεν λέω τίποτα.

Τα περισσότερα άτομα που πηγαινοέρχονται στουςδιαδρόμους φοράνε παραλλαγές της ίδιας στολής - βγαίνει σεσκούρο μπλε ή σε μουντό πράσινο, και κάποιοι φοράνε ταμπουφάν, ή τις φόρμες, ή τα φούτερ ανοιχτά, αποκαλύπτονταςμπλουζάκια σε διάφορα χρώματα, ενώ κάποια έχουν και εικόνεςζωγραφισμένες επάνω τους.

«Τα χρώματα των στολών σημαίνουν κάτι;» ρωτάω τη Ζόι.«Στην πραγματικότητα, ναι. Το σκούρο μπλε σημαίνει

επιστήμονας ή ερευνητής, και το πράσινο σημαίνει τεχνικόπροσωπικό - κάνουν τη συντήρηση, επισκευές, τέτοιαπράγματα».

«Επομένως είναι όπως οι χωρίς φατρία».«Όχι», λέει. «Όχι, η δυναμική είναι διαφορετική εδώ - ο

καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να στηρίξει την αποστολή. Οκαθένας έχει αξία και είναι σημαντικός».

Είχε δίκιο: Όντως ο κόσμος με κοιτάζει επίμονα. Οιπερισσότεροι από αυτούς απλά με κοιτάζουν για λίγηπερισσότερη ώρα από το κανονικό, αλλά κάποιοι με δείχνουν,και άλλοι μάλιστα λένε και το όνομά μου, λες και τους ανήκει.Αυτό με κάνει να νιώθω μουδιασμένη, σαν να μην μπορώ νακινηθώ όπως θα ήθελα.

«Ένα μεγάλο μέρος του τεχνικού προσωπικού ήταν στοπείραμα στην Ινδιανάπολη - άλλη μια πόλη, όχι πολύ μακριά απόεδώ», λέει η Ζόι. «Αλλά για κείνους, αυτή η μετάβαση ήταν λίγοπιο εύκολη από όσο θα είναι για εσάς - η Ινδιανάπολη δεν είχετα συμπεριφορικά συστατικά της δικής σας πόλης». Κάνει μιαπαύση. «Τις φατρίες, εννοώ. Μετά από μερικές γενιές, όταν η

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 141

πόλη σας δεν διαλύθηκε εκ των έσω, όπως έκαναν οι άλλες, ηΥπηρεσία εφάρμοσε τα συστατικά των φατριών στις νεότερεςπόλεις -το Σεντ Λούις, το Ντιτρόιτ, και τη Μινεάπολη-χρησιμοποιώντας το σχετικά καινούριο πείραμα τηςΙνδιανάπολης ως μια ομάδα ελέγχου. Η Υπηρεσία πάντοτετοποθετούσε τα πειράματα στα Μεσοδυτικά, επειδή εδώ υπάρχειπερισσότερος χώρος ανάμεσα στις αστικές περιοχές. Σταανατολικά όλα βρίσκονται πιο κοντά μεταξύ τους».

«Επομένως στην Ινδιανάπολη απλά... διορθώσατε τα γονίδιάτους και τους χώσατε σε μια πόλη κάπου; Χωρίς φατρίες;»

«Είχαν ένα πολύπλοκο σύστημα κανόνων, αλλά... ναι,ουσιαστικά αυτό συνέβη».

«Και δεν πέτυχε;»«Όχι». Πιέζει τα χείλη της μεταξύ τους. «Τα γενετικά

ελαττωματικά άτομα η προσωπικότητα των οποίων έχειδιαμορφωθεί από τις ταλαιπωρίες, και δεν έχουν διδαχθεί ναζουν διαφορετικά, όπως θα τους είχαν διδάξει να ζουν οιφατρίες, είναι πολύ καταστροφικά. Αυτό το πείραμα απέτυχεγρήγορα

- μέσα σε τρεις γενιές. Το Σικάγο -η πόλη σου- και οι άλλεςπόλεις που έχουν φατρίες άντεξαν για πολύ μεγαλύτεροδιάστημα».

Σικάγο. Είναι τόσο παράξενο να αποκτά όνομα το μέρος πουγια μένα ήταν πάντα απλά το σπίτι μου. Καθιστά την πόλημικρότερη μέσα στο μυαλό μου.

«Δηλαδή το κάνετε πολύ καιρό αυτό», λέω.«Αρκετό καιρό, ναι. Η Υπηρεσία είναι διαφορετική από τους

περισσότερους κυβερνητικούς οργανισμούς, εξαιτίας τηςεπικεντρωμένης φύσης της δουλειάς μας και της περιορισμένης,σχετικά απομονωμένης τοποθεσίας μας. Κληροδοτούμε τηγνώση και το σκοπό στα παιδιά μας, αντί να στηριζόμαστε σε

142 VERONICA ROTH

διορισμούς ή προσλήψεις. Εκπαιδευόμουν όλη μου τη ζωή γι’αυτό που κάνω τώρα».

Μέσα από τα πολυάριθμα παράθυρα βλέπω ένα παράξενοόχημα - το σχήμα του μοιάζει με πουλί, με δύο κατασκευές σανφτερά και ένα μυτερό σχήμα μπροστά, αλλά έχει ρόδες, σαναυτοκίνητο.

«Αυτό είναι για το εναέριο ταξίδι;» λέω, δείχνοντάς το.«Ναι». Χαμογελάει. «Είναι ένα αεροπλάνο. Ίσως μπορέσουμε

να σας ανεβάσουμε επάνω κάποια στιγμή, αν είσαι αρκετάατρόμητη για να το κάνεις».

Δεν αντιδρώ στο παιχνίδι των λέξεων. Δεν μπορώ να ξεχάσωότι με αναγνώρισε αμέσως όταν με είδε.

Ο Ντέιβιντ στέκεται κοντά σε μία από τις πόρτες στο βάθοςμπροστά μας. Σηκώνει το χέρι του ψηλά όταν μας βλέπει.

«Γεια σου, Τρις», λέει. «Σ’ ευχαριστώ που την έφερες, Ζόι».«Παρακαλώ, κύριε»,λέει η Ζόι. «Σας αφήνω,λοιπόν.Έχω

πολλή δουλειά».Μου χαμογελάει, και μετά απομακρύνεται. Δεν θέλω να φύγει

- τώρα που έφυγε, απέμεινα με τον Ντέιβιντ και την ανάμνησηότι του φώναξα χθες. Δεν λέει τίποτα γι’ αυτό, απλά σκανάρει τοταμπελάκι του στον αισθητήρα της πόρτας για να την ανοίξει.

Το δωμάτιο πίσω από την πόρτα είναι ένα γραφείο χωρίςπαράθυρα. Ένας νεαρός άντρας, στην ηλικία περίπου τουΤομπάιας, είναι καθισμένος σε ένα γραφείο, και ένα άλλο, στηνάλλη άκρη του δωματίου, είναι άδειο. Ο νεαρός άντρας υψώνειτο βλέμμα του όταν μπαίνουμε μέσα, δακτυλογραφεί κάτι στηνοθόνη του υπολογιστή του, και σηκώνεται όρθιος.

«Γεια σας, κύριε»,λέει. «Μπορώ να σας βοηθήσω;»«Μάθιου. Πού είναι ο επιτηρητής σου;» λέει ο Ντέιβιντ.«Πήγε να βρει φαγητό στην καφετέρια», λέει ο Μάθιου.«Τότε ίσως να μπορείς να με βοηθήσεις εσύ. Θέλω να

φορτωθεί ο φάκελος της Νάταλι Ράιτ σε μια φορητή οθόνη.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 143

Μπορείς να το κάνεις αυτό;»Ράιτ; σκέφτομαι. Αυτό ήταν το πραγματικό επίθετο της

μητέρας μου;«Φυσικά»,λέει ο Μάθιου, και κάθεται ξανά. Δακτυλογραφεί

κάτι στον υπολογιστή του και βγάζει μια σειρά έγγραφα που δενμπορώ να δω καθαρά επειδή δεν βρίσκομαι αρκετά κοντά.«Εντάξει, πρέπει απλά να μεταφερθεί.

»Εσύ θα πρέπει να είσαι η κόρη της Νάταλι, η Μπίατρις».Στηρίζει το πιγούνι του στο χέρι του και με κοιτάζει κριτικά. Ταμάτια του είναι τόσο σκούρα ώστε φαίνονται μαύρα, και γέρνουνλίγο προς τα κάτω στις άκρες. Δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται ήνα εκπλήσσεται που με βλέπει. «Δεν της μοιάζεις πολύ».

«Τρις »,λέω αυτόματα. Αλλά το βρίσκω ανακουφιστικό πουδεν ξέρει το παρατσούκλι μου - αυτό πρέπει να σημαίνει ότι δενπερνάει όλο του το χρόνο κοιτάζοντας τις οθόνες λες και οι ζωέςμας στην πόλη είναι ψυχαγωγία. «Και ναι, το ξέρω».

Ο Ντέιβιντ τραβάει μια καρέκλα κοντά μου, προκαλώντας ένατρίξιμο πάνω στο πάτωμα, και τη χτυπάει απαλά.

«Κάθισε. Θα σου δώσω μια οθόνη με όλα τα αρχεία τηςΝάταλι έτσι ώστε εσύ και ο αδελφός σου να μπορέσετε να ταδιαβάσετε οι ίδιοι, αλλά όσο φορτώνουν καλό θα ήταν να σουπω την ιστορία».

Κάθομαι στην άκρη της καρέκλας, κι εκείνος κάθεται πίσωαπό το γραφείο του επιτηρητή του Μάθιου, γυρίζοντας έναμισοάδειο φλιτζάνι καφέ σε κύκλους πάνω στο μέταλλο.

«Επίτρεψέ μου να ξεκινήσω λέγοντας ότι η μητέρα σου ήτανμια φανταστική ανακάλυψη. Την εντοπίσαμε σχεδόν τυχαίαμέσα στον ελαττωματικό κόσμο, και τα γονίδιά της ήταν σχεδόντέλεια».Ο Ντέιβιντ ακτινοβολεί. «Τη βγάλαμε από μια κακήκατάσταση και τη φέραμε εδώ. Πέρασε αρκετά χρόνια εδώ, αλλάμετά αντιμετωπίσαμε μια κρίση μέσα στα τείχη της πόλης σας,

144 VERONICA ROTH

και προσφέρθηκε να τοποθετηθεί μέσα για να την επιλύσει. Είμαισίγουρη ότι τα γνωρίζεις όλα αυτά, όμως».

Για μερικά δευτερόλεπτα το μόνο που μπορώ να κάνω είναινα τον κοιτάζω ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου. Η μητέρα μουπροερχόταν απ’ έξω από αυτό το μέρος; Από πού;

Συνειδητοποιώ ξανά, ότι περπατούσε σε αυτούς τουςδιαδρόμους, παρακολουθούσε την πόλη στις οθόνες τηςαίθουσας ελέγχου. Είχε καθίσει σ’ αυτή την καρέκλα; Άγγιξαν ταπόδια της αυτά τα πλακάκια; Ξαφνικά νιώθω ότι υπάρχουναόρατα σημάδια της μητέρας μου παντού, σε κάθε τοίχο καιπόμολο και κολόνα.

Πιάνω την άκρη της καρέκλας και προσπαθώ να οργανώσωτις σκέψεις μου αρκετά για να κάνω μια ερώτηση.

«Όχι, δεν τα γνωρίζω», λέω. «Ποια κρίση;»«Ο αντιπρόσωπος της Πολυμάθειας είχε μόλις αρχίσει να

σκοτώνει τις Αποκλίσεις, φυσικά», λέει. «Το όνομά του ήτανΝορ-Νόρμαν;»

«Νόρτον», λέει ο Μάθιου. «Προκάτοχος της Τζανίν.Φαίνεται ότι της κληροδότησε την ιδέα να σκοτώσει τιςΑποκλίσεις, πριν πάθει έμφραγμα».

«Ευχαριστώ. Τέλος πάντων, στείλαμε μέσα τη Νάταλι για ναερευνήσει την κατάσταση και να σταματήσει τους θανάτους.Ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα έμενε εκεί μέσα τόσο καιρό,φυσικά, αλλά ήταν χρήσιμη - δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ ως τότε ναέχουμε κάποιον δικό μας μέσα, και μπορούσε να κάνει πολλάπράγματα που ήταν πολύτιμα για εμάς. Καθώς επίσης και ναχτίσει μια δική της ζωή, η οποία προφανώς περιλαμβάνει εσένα».

Συνοφρυώνομαι. «Όμως οι Αποκλίσεις εξακολούθησαν ναδολοφονούνται όταν ήμουν μυούμενη».

«Ξέρεις μόνο για κείνους που πέθαναν», λέει ο Ντέιβιντ.«Όχι για κείνους που δεν πέθαναν. Κάποιοι από αυτούς είναιεδώ, σε αυτό το συγκρότημα. Αν δεν κάνω λάθος, γνώρισες τον

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 145

Αμάρ νωρίτερα; Είναι ένας από κείνους. Κάποιες από τιςΑποκλίσεις που διασώθηκαν χρειάζονταν κάποια απόσταση απότο πείραμά σας -ήταν πολύ δύσκολο για κείνους να βλέπουντους ανθρώπους που κάποτε γνώρισαν και αγάπησαν νασυνεχίζουν τις ζωές τους, γι’ αυτό εκπαιδεύτηκαν έτσι ώστε ναενσωματωθούν στη ζωή έξω από την Υπηρεσία. Αλλά ναι, έκανεσημαντική δουλειά η μητέρα σου».

Επίσης είπε αρκετά ψέματα, και πολύ λίγες αλήθειες.Αναρωτιέμαι αν ο πατέρας μου ήξερε ποια ήταν, από πού ήτανπραγματικά. Εκείνος, άλλωστε, ήταν ηγέτης της Απάρνησης, καιως τέτοιος, ένας από τους φύλακες της αλήθειας. Μου έρχεταιμια ξαφνική, τρομακτική σκέψη: Κι αν τον παντρεύτηκε απλάκαι μόνο επειδή έπρεπε να το κάνει, ως μέρος της αποστολής τηςστην πόλη; Κι αν ολόκληρη η σχέση τους ήταν μια απάτη;

«Επομένως δεν ήταν στ’ αλήθεια γεννημένη Ατρόμητη», λέωκαθώς προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τα ψέματα που πρέπει ναειπώθηκαν.

«Όταν πρώτο μπήκε στην πόλη, μπήκε σαν Ατρόμητη, επειδήείχε ήδη τατουάζ και θα ήταν δύσκολο να το εξηγήσει στουςγηγενείς. Ήταν δεκάξι ετών, αλλά είπαμε ότι ήταν δεκαπέντεώστε να έχει λίγο χρόνο να προσαρμοστεί. Η πρόθεσή μας ήταννα...» Σηκώνει τον ένα του ώμο. «Καλύτερα να διαβάσεις τοφάκελό της. Δεν μπορώ να κάνω σωστή περιγραφή της οπτικήςγωνίας μιας δεκαεξάχρονης».

Λες και περίμενε αυτή την ατάκα, ο Μάθιου ανοίγει ένασυρτάρι του γραφείου και βγάζει ένα μικρό, επίπεδο κομμάτιγυαλί. Το χτυπά με το ακροδάχτυλό του, και επάνω τουεμφανίζεται μια εικόνα. Είναι ένα από τα έγγραφα που είχεανοίξει στον υπολογιστή του. Μου προσφέρει την ταμπλέτα.Είναι πιο ογκώδης από ό,τι περίμενα, σκληρή και δυνατή.

«Μην ανησυχείς, είναι σχεδόν άφθαρτη»,λέει ο Ντέιβιντ.«Είμαι σίγουρος ότι θέλεις να επιστρέφεις στους φίλους σου.

146 VERONICA ROTH

Μάθιου, θα μπορούσες σε παρακαλώ να συνοδεύσεις τηδεσποινίδα Πράιορ πίσω στο ξενοδοχείο; Εγώ έχω νατακτοποιήσω κάποια πράγματα».

«Κι εγώ δεν έχω;» λέει ο Μάθιου. Μετά κλείνει το μάτι του.«Αστειεύομαι, κύριε. Θα την πάω».

«Ευχαριστώ», λέω στον Ντέιβιντ πριν φύγει.«Φυσικά», λέει. «Ενημέρωσέ με αν έχεις κάποια ερώτηση».«Έτοιμη;» λέει ο Μάθιου.Είναι ψηλός, περίπου στο ύψος του Κέιλεμπ, και τα μαύρα

του μαλλιά είναι ανακατεμένα με επιδεξιότητα στο μπροστινόμέρος, σαν να αφιέρωσε πολλή ώρα για να τα κάνει να δείχνουνσαν να σηκώθηκε μόλις τώρα από το κρεβάτι. Κάτω από τησκούρα μπλε στολή του φοράει ένα απλό μαύρο μπλουζάκι καιένα μαύρο κορδόνι γύρω από το λαιμό του. Μετακινείται πάνωστο μήλο του Αδάμ του όταν καταπίνει.

Βγαίνω μαζί του έξω από το μικρό γραφείο και διασχίζω ξανάτο διάδρομο. Το πλήθος που ήταν εδώ πριν έχει αραιώσει. Θαπρέπει να πήγαν να δουλέψουν ή να φάνε πρωινό. Ζουνολόκληρες ζωές μέσα σ’ αυτό το μέρος, κοιμούνται, τρώνε καιδουλεύουν, γεννάνε παιδιά και κάνουν οικογένειες καιπεθαίνουν. Αυτό είναι ένα μέρος που η μητέρα μου αποκαλούσεσπίτι της, κάποτε.

«Αναρωτιέμαι πότε θα φρικάρεις», λέει. «Αφού έμαθες όλααυτά τα πράγματα μονομιάς».

«Δεν θα φρικάρω» λέω, με αμυντική στάση. Αυτό έχει γίνειήδη, σκέφτομαι, αλλά δεν πρόκειται να το παραδεχτώ.

Ο Μάθιου σηκώνει τους ώμους του. «Εγώ θα είχα φρικάρει.Αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα».

Μπροστά μας βλέπω μια πινακίδα που γράφει ΕΙΣΟΔΟΣΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ. Σφίγγω την οθόνη στο στήθος μου,ανυπομονώντας να επιστρέψω στον κοιτώνα και να πω στονΤομπάιας για τη μητέρα μου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 147

«Άκου, ένα από τα πράγματα που κάνουμε ο επιτηρητής μουκι εγώ είναι τα γενετικά τεστ», λέει ο Μάθιου. «Αναρωτιόμουναν εσύ κι εκείνος ο τύπος -ο γιος του Μάρκους Ίτον;- θα είχατεαντίρρηση να έρθετε να τεστάρω τα γονίδιά σας».

«Γιατί;»«Από περιέργεια». Σηκώνει τους ώμους του. «Δεν είχαμε

ποτέ την ευκαιρία να δούμε τα γονίδια κάποιου σε μια τόσούστερη γενιά του πειράματος, κι εσύ κι ο Τομπάιας φαίνεται ναείστε κάπως... παράξενοι, όσον αφορά τον τρόπο πουεμφανίζονται σε εσάς κάποια πράγματα».

Σηκώνω τα φρύδια μου.«Εσύ, για παράδειγμα, έχεις επιδείξει εκπληκτική αντίσταση

στον ορό - οι περισσότερες Αποκλίσεις δεν είναι τόσο ικανές νααντιστέκονται στους ορούς όσο εσύ», λέει ο Μάθιου. «Και οΤομπάιας μπορεί να αντισταθεί στις προσομοιώσεις, αλλά δενεμφανίζει κάποια από τα χαρακτηριστικά που έχουμε καταλήξεινα περιμένουμε από μια Απόκλιση. Μπορώ να σας εξηγήσω πιολεπτομερώς αργότερα».

Διστάζω, καθώς δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να δω τα γονίδιάμου, ή τα γονίδια του Τομπάιας, ή να τα συγκρίνω, λες και έχεισημασία. Αλλά η έκφραση του Μάθιου δείχνει όλο λαχτάρα,σχεδόν σαν εκείνη ενός παιδιού, και κατανοώ την περιέργεια.

«Θα τον ρωτήσω αν έχει όρεξη», λέω. «Αλλά εγώ θα ήμουνπρόθυμη. Πότε;»

«Σήμερα το πρωί σε βολεύει;» λέει. «Μπορώ να έρθω να σεπάρω σε καμιά ώρα. Δεν μπορείς να μπεις στα εργαστήρια χωρίςεμένα άλλωστε».

Νεύω. Ξαφνικά είμαι ενθουσιασμένη στην προοπτική να μάθωπερισσότερα για τα γονίδιά μου, καθώς μου φαίνεται το ίδιο μετο να διαβάζω το ημερολόγιο της μητέρας μου: θα πάρω κάποιακομμάτια της πίσω.

148 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΟΚΤΩ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΝΑ βλέπεις ανθρώπους που δεν ξέρειςκαλά το πρωί, με νυσταγμένα μάτια και ζάρες από το μαξιλάριστα μάγουλά τους' να ξέρεις ότι η Κριστίνα είναι ευδιάθετη τοπρωί, και ότι ο Πίτερ ξυπνάει με τα μαλλιά του τελείωςπατικωμένα, αλλά ότι η Κάρα επικοινωνεί μόνο με μια σειρά απόγρυλίσματα, και κατευθύνεται, ένα εκατοστό τη φορά, προς τονκαφέ.

Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάω για ντους και ναφορέσω τα ρούχα που μας έδωσαν, τα οποία δεν διαφέρουν καιπολύ από τα ρούχα που έχω συνηθίσει, αλλά όλα τα χρώματαείναι μπερδεμένα σαν να μη σημαίνουν τίποτα για τον κόσμοεδώ, και πιθανότατα όντως δεν σημαίνουν τίποτα. Φοράω μιαμαύρη μπλούζα και ένα μπλου τζιν και προσπαθώ να πείσω τονεαυτό μου ότι είναι φυσιολογικό, ότι νιώθω φυσιολογικός, ότιπροσαρμόζομαι.

Η δίκη του πατέρα μου είναι σήμερα. Δεν έχω αποφασίσει ανθα την παρακολουθήσω ή όχι.

Όταν επιστρέφω, η Τρις έχει ήδη ντυθεί, και είναικουρνιασμένη στην άκρη μιας κουκέτας, σαν να είναι έτοιμη νατιναχτεί όρθια από στιγμή σε στιγμή. Όπως ακριβώς η Έβελιν.

Παίρνω ένα μάφιν από το δίσκο με το πρωινό που μας έφερεκάποιος, και κάθομαι απέναντι της. «Καλημέρα. Νωρίς

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 149

ξύπνησες».«Ναι» λέει, μετακινώντας το πόδι της προς τα εμπρός για να

σφηνωθεί ανάμεσα στα δικά μου. «Η Ζόι με βρήκε σε κείνο τομεγάλο γλυπτό το πρωί - ο Ντέιβιντ ήθελε να μου δείξει κάτι».Παίρνει τη γυάλινη οθόνη που είναι ακουμπισμένη στην κουκέταδίπλα της. Φωτίζεται όταν την αγγίζει, εμφανίζοντας έναέγγραφο. «Είναι το αρχείο της μητέρας μου. Έγραψε έναημερολόγιο - ένα μικρό ημερολόγιο, από ό,τι φαίνεται, ωστόσοείναι ένα ημερολόγιο». Αναδεύεται σαν να νιώθει άβολα. «Δεντο έχω κοιτάξει διεξοδικά ακόμη».

«Λοιπόν» λέω «γιατί δεν το διαβάζεις;»«Δεν ξέρω». Την αφήνει κάτω, και η οθόνη σβήνει αυτόματα.

«Νομίζω ότι το φοβάμαι».Τα παιδιά της Απάρνησης σπάνια γνωρίζουν τους γονείς τους

καλά, επειδή οι Ανιδιοτελείς γονείς δεν αποκαλύπτουν ποτέπραγματικά τον εαυτό τους όπως κάνουν οι άλλοι γονείς όταν ταπαιδιά τους φτάνουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Κρατούν τονεαυτό τους καλυμμένο σε μια γκρι υφασμάτινη πανοπλία καιανιδιοτελείς πράξεις, πεπεισμένοι ότι όταν μοιράζεσαι τασυναισθήματά σου δείχνεις αυταρέσκεια. Αυτό δεν είναι μόνοένα κομμάτι της μητέρας της Τρις, το οποίο ήρθε στο φως' είναιμία από τις πρώτες και ειλικρινείς ευκαιρίες που θα έχει ποτέ ηΤρις να μάθει ποια ήταν πραγματικά η Νάταλι Πράιορ.

Και τότε καταλαβαίνω γιατί το κρατάει σαν να είναι έναμαγικό αντικείμενο, κάτι που θα μπορούσε να εξαφανιστεί απόστιγμή σε στιγμή. Και γιατί θέλει να το κρατήσει μυστήριο γιαλίγο, όπως ακριβώς νιώθω κι εγώ για τη δίκη του πατέρα μου.Θα μπορούσε να της πει κάτι που δεν θέλει να μάθει.

Ακολουθώ τα μάτια της ως την απέναντι πλευρά τουδωματίου όπου κάθεται ο Κέιλεμπ, μασουλώντας μια μπουκιάδημητριακά - σκυθρωπά, σαν ένα μουτρωμένο παιδί.

«Θα του το δείξεις;» λέω.

150 VERONICA ROTH

Δεν απαντά.«Κανονικά θα έλεγα ότι δεν χρειάζεται να του δώσεις

τίποτα», λέω. «Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση... στηνπραγματικότητα αυτό δεν σου ανήκει».

«Το ξέρω αυτό» λέει, λίγο απότομα. «Φυσικά και θα του τοδείξω. Αλλά νομίζω ότι θέλω πρώτα να μείνω μόνη με τοημερολόγιο».

Δεν μπορώ να διαφωνήσω με αυτό. Πέρασα το μεγαλύτερομέρος της ζωής μου κρατώντας τις πληροφορίες μέσα μου,στριφογυρίζοντάς τις ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Ηπαρόρμηση να μοιραστώ το οτιδήποτε είναι καινούρια, ηπαρόρμηση να κρύψω κάτι είναι φυσική σαν την αναπνοή.

Αναστενάζει, και μετά κόβει ένα κομμάτι από το μάφιν πουκρατάω στο χέρι μου. Χτυπάω τα δάχτυλά της καθώςαπομακρύνονται. «Έι. Υπάρχουν άφθονα μάφιν μόλις ενάμισιμέτρο δεξιά σου».

«Τότε δεν θα έπρεπε να ανησυχείς τόσο που χάνεις λίγο απότο δικό σου» λέει, χαμογελώντας.

«Δίκαιο».Με τραβά προς το μέρος της από το μπροστινό μέρος της

μπλούζας μου και με φιλάει. Γλιστράω το χέρι μου κάτω από τοπιγούνι της και την κρατάω ακίνητη καθώς της ανταποδίδω τοφιλί.

Τότε προσέχω ότι κλέβει άλλη μια τσιμπιά από το μάφιν, καιαποτραβιέμαι, αγριοκοιτάζοντάς την.

«Σοβαρά τώρα», λέω. «Θα σου φέρω ένα από κείνο τοτραπέζι.Ένα δευτερόλεπτο θα μου πάρει μόνο».

Χαμογελάει. «Λοιπόν, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Θα είχεςόρεξη να περάσεις από έναν μικρό γενετικό έλεγχο σήμερα τοπρωί;»

Η φράση “μικρός γενετικός έλεγχος” μου φαίνεται οξύμωρο.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 151

«Γιατί;» λέω. Το να μου ζητάει να δει τα γονίδιά μου μοιάζεισαν να μου ζητάει να γδυθώ.

«Γνώρισα έναν τύπο -Μάθιου λέγεται- που δουλεύει σε ένααπό τα εργαστήρια εδώ, και λέει ότι τους ενδιαφέρει νακοιτάξουν το γενετικό μας υλικό για ερευνητικούς λόγους», λέει.«Και ρώτησε για σένα, συγκεκριμένα, επειδή είσαι ένα είδοςανωμαλίας».

«Ανωμαλίας;»«Απ’ ό,τι φαίνεται εμφανίζεις κάποια χαρακτηριστικά

Απόκλισης αλλά δεν εμφανίζεις κάποια άλλα», λέει. «Δεν ξέρω.Απλά είναι περίεργος. Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις».

Νιώθω τον αέρα γύρω από το κεφάλι μου πιο ζεστό και πιοβαρύ. Για να απαλύνω αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα αγγίζω τοσβέρκο μου, ξύνοντας το σημείο όπου ξεκινούν τα μαλλιά μου.

Κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη ώρα περίπου, ο Μάρκουςκαι η Έβελιν θα βρίσκονται στις οθόνες. Ξαφνικά ξέρω ότι δενμπορώ να τους παρακολουθήσω.

Έτσι, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν θέλω να αφήσωέναν ξένο να εξετάσει τα αινιγματικά κομμάτια που συνθέτουντην ύπαρξή μου, λέω: «Εντάξει. Θα το κάνω».

«Υπέροχα» λέει, και τρώει άλλη μια τσιμπιά από το μάφιν μου.Μια τούφα μαλλιών πέφτει στα μάτια της, και τη σπρώχνω προςτα πίσω πριν καν την προσέξει. Σκεπάζει το χέρι μου με το δικότης, το οποίο είναι ζεστό και δυνατό, και οι γωνίες του στόματόςτης στρίβουν προς τα πάνω σε ένα χαμόγελο.

Η πόρτα ανοίγει, για να μπει ένας νεαρός άντρας με μάτια πουγυρίζουν προς τα κάτω στις γωνίες τους, και μαύρα μαλλιά.Αναγνωρίζω αμέσως τον Τζορτζ Γου, τον μικρό αδελφό τηςΤόρι. «Τζόρτζι» τον αποκαλούσε.

Έχει ένα χαρούμενο χαμόγελο, και νιώθω την παρόρμηση ναοπισθοχωρήσω, να αφήσω περισσότερο χώρο ανάμεσα σε μένακαι την επικείμενη θλίψη του.

152 VERONICA ROTH

«Μόλις γύρισα», λέει λαχανιασμένος. «Μου είπαν ότι ηαδελφή μου ξεκίνησε με εσάς, και...»

Η Τρις κι εγώ ανταλλάζουμε ένα προβληματισμένο βλέμμα.Παντού γύρω μας, οι άλλοι προσέχουν τον Τζορτζ δίπλα στηνπόρτα και σιωπούν, με την ίδια σιωπή που ακούς στην κηδείαενός Ανιδιοτελούς. Ακόμα και ο Πίτερ, που θα περίμενα νατρέφεται από τον πόνο των άλλων, δείχνει σαστισμένος,μετακινώντας τα χέρια του από τη μέση στις τσέπες του και ξανάστη μέση του.

«Και...» αρχίζει να λέει ξανά ο Τζορτζ. «Γιατί με κοιτάζετεόλοι έτσι;»

Η Κάρα προχωράει μπροστά, έτοιμη να του μεταφέρει ταάσχημα νέα, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ την Κάρα να τα λέειμε πετυχημένο τρόπο, γι’ αυτό σηκώνομαι, και μιλάω πρινπρολάβει εκείνη.

«Η αδελφή σου πράγματι έφυγε μαζί μας», λέω. «Αλλάδεχτήκαμε επίθεση από τους χωρίς φατρία, και... δεν τακατάφερε».

Υπάρχουν τόσο πολλά που δεν λέει αυτή η φράση - το πόσογρήγορα έγινε, τον ήχο του σώματός της καθώς έπεφτε στοέδαφος, και το χάος που ακολούθησε καθώς όλοι έτρεχαν μέσαστη νύχτα, παραπατώντας πάνω στο χορτάρι. Δεν γύρισα να τηβρω. Θα έπρεπε να το κάνω - από όλα τα άτομα στην ομάδα μας,η Τόρι ήταν το άτομο που ήξερα καλύτερα, ήξερα πόσο δυνατάέσφιγγαν τα χέρια της τη βελόνα του τατουάζ και πόσο τραχύακουγόταν το γέλιο της, σαν να είχε τριφτεί με γυαλόχαρτο.

Ο Τζορτζ ακουμπά τον τοίχο πίσω του για να σταθεροποιηθεί.«Τι;»

«Έδωσε τη ζωή της για να μας υπερασπιστεί», λέει η Τρις μεαναπάντεχη πραότητα. «Χωρίς εκείνη, κανένας μας δεν θα είχεκαταφέρει να βγει».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 153

«Είναι... νεκρή;» λέει αδύναμα ο Τζορτζ. Γέρνει ολόκληρο τοσώμα του πάνω στον τοίχο, και οι ώμοι του κρεμάνε.

Βλέπω τον Αμάρ στο διάδρομο, με μια φρυγανιά στο χέρι τουκαι ένα χαμόγελο να σβήνει γρήγορα από το πρόσωπό του.Αφήνει τη φρυγανιά στο τραπέζι δίπλα στην πόρτα.

«Προσπάθησα να σε βρω νωρίτερα για να σου το πω», λέει οΑμάρ.

Χθες το βράδυ ο Αμάρ είπε το όνομα του Τζορτζ τόσοαδιάφορα, ώστε δεν ήξερα ότι γνωρίζονταν στ’ αλήθεια.Προφανώς γνωρίζονται.

Τα μάτια του Τζορτζ θολώνουν, και ο Αμάρ τον τραβά στηναγκαλιά του με το ένα του χέρι. Τα δάχτυλα του Τζορτζ είναιλυγισμένα σε σκληρές γωνίες καθώς χώνονται μέσα στηνμπλούζα του Αμάρ, με τις αρθρώσεις λευκές από την ένταση.Δεν τον ακούω να κλαίει, και ίσως να μην το κάνει, ίσως τομόνο που χρειάζεται είναι να γαντζωθεί από κάτι. Εγώ έχω μόνοθολές αναμνήσεις από τη δική μου θλίψη για τη μητέρα μου,όταν νόμιζα ότι είχε πεθάνει - μονάχα το συναίσθημα ότι είχααποκοπεί από τα πάντα γύρω μου, και μια αδιάκοπη αίσθηση ότιείχα ανάγκη να καταπιώ κάτι. Δεν ξέρω πώς είναι για τουςάλλους.

Τελικά, ο Αμάρ βγάζει τον Τζορτζ από το δωμάτιο, και τουςκοιτάζω να διασχίζουν το διάδρομο δίπλα δίπλα, μιλώνταςχαμηλόφωνα.

† † †

Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι συμφώνησα να λάβω μέρος σε ένανγενετικό έλεγχο έως ότου κάποιος άλλος εμφανίζεται στηνπόρτα του κοιτώνα - ένα αγόρι, ή μάλλον όχι ακριβώς αγόρι,εφόσον δείχνει να είναι στην ίδια ηλικία με μένα. Χαιρετά τηνΤρις.

154 VERONICA ROTH

«Ώ, αυτός είναι ο Μάθιου», λέει. «Μάλλον πρέπει ναπηγαίνουμε».

Παίρνει το χέρι μου και με οδηγεί προς την πόρτα. Για κάποιολόγο δεν θυμάμαι να ανέφερε η Τρις ότι ο “Μάθιου” δεν είναιένας άπλυτος γέρος επιστήμονας. Ή ίσως να μην το ανέφερεκαθόλου.

Μην είσαι ανόητος, σκέφτομαι.Ο Μάθιου τείνει το χέρι του. «Γεια. Χαίρομαι που σε

γνωρίζω. Είμαι ο Μάθιου».«Τομπάιας» λέω, επειδή το “Τέσσερα” ακούγεται παράξενο

εδώ, όπου οι άνθρωποι δεν θα προσδιόριζαν ποτέ τον εαυτότους σύμφωνα με τον αριθμό των φόβων τους. «Κι εγώχαίρομαι».

«Λοιπόν, πάμε στα εργαστήρια, φαντάζομαι», λέει. «Είναι απόεδώ».

Το συγκρότημα είναι γεμάτο κόσμο αυτό το πρωινό, όλοιντυμένοι με πράσινες ή σκούρες μπλε στολές που μαζεύονταιστους αστραγάλους ή σταματάνε αρκετά εκατοστά πάνω από τοπαπούτσι, ανάλογα με το ύψος του ατόμου. Το συγκρότημα είναιγεμάτο με ανοιχτούς χώρους από τους οποίους εκτείνονται οιμεγάλοι διάδρομοι, σαν τους θαλάμους μιας καρδιάς, ο καθέναςαπό τους οποίους είναι σημαδεμένος με ένα γράμμα και έναναριθμό, και οι άνθρωποι μοιάζουν να κινούνται ανάμεσά τους,κάποιοι από αυτούς μεταφέροντας γυάλινες συσκευές σαν εκείνηπου έφερε η Τρις σήμερα το πρωί, άλλοι με άδεια χέρια.

«Τι τρέχει με τους αριθμούς;» λέει η Τρις. «Είναι απλά έναςτρόπος για να ξεχωρίζετε την κάθε περιοχή;»

«Κάποτε ήταν πύλες», λέει ο Μάθιου. «Που σημαίνει ότι ηκαθεμία έχει μια πόρτα και ένα διάδρομο που οδηγούσε προς ένασυγκεκριμένο αεροπλάνο το οποίο πήγαινε σε ένανσυγκεκριμένο προορισμό. Όταν μετέτρεψαν το αεροδρόμιο στοσυγκρότημα, ξεκόλλησαν όλες τις καρέκλες στις οποίες ο

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 155

κόσμος καθόταν και περίμενε την πτήση του και τιςαντικατέστησαν με εργαστηριακό εξοπλισμό, τον οποίο πήρανκατά κύριο λόγο από σχολεία στην πόλη. Αυτή η περιοχή τουσυγκροτήματος είναι βασικά ένα γιγάντιο εργαστήριο».

«Πάνω σε τι δουλεύουν; Νόμιζα ότι απλά παρατηρούσατε ταπειράματα» λέω, παρακολουθώντας μια γυναίκα να τρέχει απότη μια πλευρά του διαδρόμου στην άλλη με μια οθόνη ναισορροπεί και στις δυο παλάμες της σαν να είναι μια προσφορά.Δέσμες φωτός εκτείνονται πάνω στα γυαλισμένα πλακάκια,καθώς εισχωρούν λοξές από τα παράθυρα στο ταβάνι. Μέσα απότα παράθυρα όλα δείχνουν γαλήνια, κάθε φύλλο γρασιδιούκουρεμένο ενώ τα άγρια δέντρα ταλαντεύονται στο βάθος, καιμου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι οι άνθρωποιαλληλοσκοτώνονται εκεί έξω εξαιτίας “ελαττωματικώνγονιδίων” ή ζουν κάτω από τους αυστηρούς κανόνες της Έβελινστην πόλη που εγκαταλείψαμε.

«Κάποιοι αυτό κάνουν. Όλα όσα παρατηρούν σταεναπομείναντα πειράματα πρέπει να καταγραφούν και νααναλυθούν, επομένως αυτό χρειάζεται πολύ εργατικό δυναμικό.Αλλά κάποιοι από αυτούς προσπαθούν να ανακαλύψουνκαλύτερους τρόπους αντιμετώπισης της γονιδιακής ζημιάς ή νααναπτύξουν διάφορους ορούς για να τους χρησιμοποιήσουμεεμείς, αντί να χρησιμοποιηθούν από τα πειράματα - δεκάδεςμελέτες. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να σκεφτείς μιαιδέα, να συγκεντρώσεις μια ομάδα, και να την προτείνεις στοσυμβούλιο που διοικεί το συγκρότημα υπό την ηγεσία τουΝτέιβιντ. Συνήθως εγκρίνουν οτιδήποτε δεν είναι υπερβολικάριψοκίνδυνο».

«Ναι», λέει η Τρις. «Δεν θα ήθελαν να πάρουν τίποτα ρίσκα».Γυρίζει ελαφρώς τα μάτια της προς το ταβάνι.«Έχουν καλό λόγο για τις προσπάθειες τους», λέει ο Μάθιου.

«Πριν εισαχθούν οι φατρίες, και μαζί τους και οι οροί, όλα τα

156 VERONICA ROTH

πειράματα δέχονταν σχεδόν συνεχείς επιθέσεις εκ των έσω. Οιοροί βοηθούν τους ανθρώπους στο πείραμα να διατηρούν ταπράγματα υπό έλεγχο, ειδικότερα ο ορός της μνήμης. Εντάξει,φαντάζομαι ότι κανείς δεν δουλεύει πάνω σε αυτόν τώρα - είναιστο Εργαστήριο Όπλων».

«Εργαστήριο Όπλων». Λέει τα λόγια σαν να είναι εύθραυσταμέσα στο στόμα του. Ιερά λόγια.

«Επομένως η Υπηρεσία μάς έδωσε τους ορούς, αρχικά», λέειη Τρις.

«Ναι», λέει εκείνος. «Και μετά οι Πολυμαθείς συνέχισαν ναεργάζονται επάνω τους, για να τους τελειοποιήσουν. Μεταξύτων οποίων και ο αδελφός σου. Για να είμαι ειλικρινής, κάποιεςαπό τις εξελίξεις που έχουμε πετύχει πάνω στους ορούς τιςλάβαμε από κείνους, παρατηρώντας τους στην αίθουσα ελέγχου.Μόνο που δεν έκαναν πολλά με τον ορό της μνήμης

- τον ορό της Απόκλισης. Εμείς κάναμε πολύ περισσότερα μεαυτόν, εφόσον είναι το μεγαλύτερο όπλο μας».

«Όπλο », επαναλαμβάνει η Τρις».«Καταρχάς εξοπλίζει τις πόλεις ενάντια στις ίδιες τους τις

εξεγέρσεις - σβήνεις τις μνήμες των ανθρώπων, κι έτσι δενυπάρχει λόγος να τους σκοτώσεις' απλά ξεχνάνε για ποιο λόγοπολεμούσαν. Και επίσης μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμεενάντια στους επαναστάτες από την παρυφή, η οποία είναιπερίπου μία ώρα από εδώ. Μερικές φορές οι κάτοικοι τηςπαρυφής προσπαθούν να κάνουν επιδρομές, και ο ορός τηςμνήμης τους σταματά χωρίς να τους σκοτώνει».

«Αυτό...» ξεκινάω να λέω.«Δεν παύει να είναι κάπως φρικτό;» συμπληρώνει ο Μάθιου.

«Ναι, είναι. Αλλά οι ανώτεροι εδώ το θεωρούν κάτι σαν μέσοσυντήρησής μας, σαν μηχανή που μας κρατά στη ζωή. Φτάσαμε».

Σηκώνω τα φρύδια μου. Μίλησε εναντίον των ίδιων του τωνηγετών με τέτοια άνεση ώστε παραλίγο να μην το παρατηρήσω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 157

Αναρωτιέμαι αν έτσι είναι αυτό το μέρος - ένα μέρος όπου ηδιαφωνία μπορεί να εκφράζεται δημόσια, στη μέση μιαςσυνηθισμένης συζήτησης, και όχι σε κρυφά μέρη, χαμηλόφωνα.

Σκανάρει την κάρτα του σε μια βαριά πόρτα στα αριστερά μας,και διασχίζουμε άλλον ένα διάδρομο, ο οποίος είναι στενός καιφωτίζεται από ένα ωχρό φως φθορίου. Σταματά σε μια πόρτα μεμια επιγραφή που λέει ΑΙΘΟΥΣΑ ΓΟΝΙΔΙΑΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ1. Μέσα, ένα κορίτσι με ανοιχτό καφετί δέρμα και πράσινηστολή αντικαθιστά το χαρτί που καλύπτει το τραπέζι εξέτασης.

«Αυτή είναι η Χουανίτα, τεχνικός του εργαστηρίου.«Χουανίτα, αυτοί είναι-»

«Ναι, ξέρω ποιοι είναι», λέει εκείνη, χαμογελώντας. Με τηνάκρη του ματιού μου βλέπω την Τρις να τσιτώνεται, ναεκνευρίζεται από την υπενθύμιση ότι οι ζωές μας παίζοντανμπροστά στην κάμερα. Αλλά δεν λέει τίποτα γι’ αυτό.

Το κορίτσι μού τείνει το χέρι του. «Ο επιτηρητής του Μάθιουείναι το μοναδικό άτομο που με αποκαλεί Χουανίτα. Εκτός απότον Μάθιου, προφανώς. Είμαι η Νίτα. Θέλεις να ετοιμάσω δύοτεστ;»

Ο Μάθιου νεύει.«Θα τα φέρω». Ανοίγει μια σειρά από ντουλάπια στην

απέναντι πλευρά του δωματίου και αρχίζει να βγάζει διάφοραπράγματα. Είναι όλα τους μέσα σε πλαστικές και χάρτινες θήκεςκαι έχουν λευκές ετικέτες. Το δωμάτιο γεμίζει από τον ήχοτσαλακώματος και σκισίματος.

«Πώς σας φαίνεται εδώ ως τώρα;» μας ρωτάει.«Προσπαθούμε να προσαρμοστούμε», λέω.«Ναι, ξέρω τι εννοείς». Η Νίτα μού χαμογελάει. «Εγώ ήρθα

από ένα από τα άλλα πειράματα - εκείνο στην Ινδιανάπολη, πουαπέτυχε. Ω, δεν ξέρετε πού είναι η Ινδιανάπολη, έτσι δεν είναι;Δεν είναι μακριά από εδώ. Λιγότερο από μία ώρα με το

158 VERONICA ROTH

αεροπλάνο». Κάνει μια παύση. «Ούτε αυτό πρέπει να σημαίνειτίποτα για εσάς. Ξέρετε κάτι; Δεν είναι σημαντικό».

Βγάζει μια σύριγγα και μια βελόνα από το πλαστικό καιχάρτινο περιτύλιγμά τους, και η Τρις τσιτώνεται.

«Για τι είναι αυτό;» λέει η Τρις.«Αυτό θα μας βοηθήσει να διαβάσουμε τα γονίδιά σας», λέει ο

Μάθιου. «Είσαι εντάξει;»«Ναι», λέει η Τρις, αλλά είναι ακόμη τσιτωμένη. «Απλά... δεν

μου αρέσει να μου κάνουν ένεση με άγνωστες ουσίες».Ο Μάθιου νεύει. «Ορκίζομαι ότι απλά θα διαβάσει τα γονίδιά

σου. Αυτό κάνει μόνο. Μπορεί να σου το εγγυηθεί η Νίτα».Η Νίτα νεύει.«Εντάξει», λέει η Τρις. «Αλλά... μπορώ να το κάνω μόνη

μου;»«Φυσικά», λέει η Νίτα. Προετοιμάζει τη σύριγγα, γεμίζοντάς

τη με ό,τι κι αν είναι αυτό που σκοπεύουν να βάλουν μέσα μας,και τη δίνει στην Τρις.

«Θα σας δώσω την απλουστευμένη εξήγηση του τρόπου μετον οποίο λειτουργεί όλο αυτό», λέει ο Μάθιου καθώς η Νίτακαθαρίζει το μπράτσο της Τρις με αντισηπτικό. Η μυρωδιά είναιξινή, και καίει το εσωτερικό της μύτης μου.

«Το υγρό είναι γεμάτο με μικρο-υπολογιστές. Είναισχεδιασμένοι να εντοπίζουν συγκεκριμένα γενετικά σημάδια καινα μεταδίδουν τα δεδομένα σε έναν υπολογιστή. Θα χρειαστούνπερίπου μία ώρα για να μου δώσουν όσες πληροφορίεςχρειάζομαι, αν και θα τους πάρει πολύ περισσότερο για ναδιαβάσουν όλο το γενετικό υλικό σας, προφανώς».

Η Τρις βυθίζει τη βελόνα στο μπράτσο της και πιέζει τοέμβολο.

Η Νίτα μού κάνει νόημα να απλώσω το χέρι μου και καθαρίζειτο δέρμα μου με τη γάζα η οποία είναι λεκιασμένη με έναπορτοκαλί υγρό. Το υγρό μέσα στη σύριγγα έχει ένα ασημόγκριζο

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 159

χρώμα, όπως τα λέπια του ψαριού, και καθώς ρέει μέσα μουμέσω της βελόνας, φαντάζομαι τη μικροσκοπική τεχνολογία ναεισβάλλει στο σώμα μου, διαβάζοντάς με και αναλύοντάς με.Δίπλα μου, η Τρις κρατάει μια μπάλα βαμβάκι πάνω στοτρυπημένο της δέρμα και μου χαρίζει ένα μικρό χαμόγελο.

«Τι είναι οι... μικρο-υπολογιστές τούς είπες;» Ο Μάθιουνεύει, και συνεχίζω. «Τι ακριβώς, ψάχνουν;»

«Λοιπόν, όταν οι προκάτοχοί μας στην Υπηρεσία εισήγαγαν“διορθωμένα” γονίδια στους προγόνους σας, συμπεριέλαβανεπίσης και έναν γενετικό ανιχνευτή, ο οποίος βασικά είναι κάτιπου μας δείχνει ότι ένα άτομο έχει επιτύχει γενετική ίαση. Σ’αυτή την περίπτωση, γενετικός ανιχνευτής είναι η διατήρηση τηςεπίγνωσης κατά τη διάρκεια της προσομοίωσης

- είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να ελέγξουμε, και το οποίομας δείχνει αν τα γονίδιά σας έχουν θεραπευτεί ή όχι. Αυτόςείναι ένας από τους λόγους για τους οποίους όλοι στην πόληπρέπει να κάνουν το τεστ κλίσης στα δεκαέξι τους - ανδιατηρούν επίγνωση κατά τη διάρκεια του τεστ, αυτό μας δείχνειότι ίσως να έχουν θεραπευμένα γονίδια».

Προσθέτω το τεστ κλίσης στη λίστα που έχω φτιάξει στομυαλό μου με τα πράγματα που κάποτε ήταν σημαντικά για μένα,και που τώρα απορρίπτω επειδή ήταν μονάχα ένα κόλπο για ναπάρουν αυτοί οι άνθρωποι τις πληροφορίες ή τα αποτελέσματαπου ήθελαν.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η διατήρηση της επίγνωσης κατάτη διάρκεια των προσομοιώσεων, κάτι που με έκανε νααισθάνομαι ισχυρός και μοναδικός, κάτι για το οποίο η Τζανίνκαι οι Πολυμαθείς σκότωναν ανθρώπους, στην πραγματικότηταείναι απλώς μια ένδειξη γενετικής ίασης γι’ αυτούς τουςανθρώπους. Σαν μια ειδική λέξη-κωδικό, που τους λέει ότιανήκω στη γενετικά θεραπευμένη κοινωνία τους.

160 VERONICA ROTH

Ο Μάθιου συνεχίζει: «Το μοναδικό πρόβλημα με τον γενετικόανιχνευτή είναι ότι το να έχεις επίγνωση κατά τη διάρκεια τωνπροσομοιώσεων και να αντιστέκεσαι στους ορούς δεν σημαίνειαπαραιτήτως ότι ένα άτομο είναι Απόκλιση, απλά είναι έναςισχυρός συσχετισμός. Μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι θαέχουν αντίληψη κατά τη διάρκεια προσομοιώσεων ή θα είναιικανοί να αντιστέκονται στους ορούς ακόμα κι αν έχουνελαττωματικά γονίδια». Σηκώνει τους ώμους του. «Γι’ αυτόενδιαφέρομαι για τα γονίδιά σου, Τομπάιας. Είμαι περίεργος ναδω αν είσαι πραγματικά Απόκλιση ή αν η ικανότητά σου ναδιατηρείς την επίγνωσή σου κατά τη διάρκεια τωνπροσομοιώσεων απλά κάνει να φαίνεται ότι είσαι».

Η Νίτα, η οποία καθαρίζει τον πάγκο, πιέζει τα χείλη τηςμεταξύ τους σαν να προσπαθεί να κρατήσει τις λέξεις μέσα στοστόμα της. Ξαφνικά νιώθω ανήσυχος. Υπάρχει πιθανότητα ναμην είμαι Απόκλιση;

«Το μόνο που απομένει είναι να καθίσουμε και ναπεριμένουμε», λέει ο Μάθιου. «Θα πάω να πάρω πρωινό. Θέλεικάποιος από τους δυο σας να φάει κάτι;»

Η Τρις κι εγώ κουνάμε τα κεφάλια μας.«Θα γυρίσω γρήγορα. Νίτα, κάνε τους παρέα, μπορείς;»Ο Μάθιου φεύγει χωρίς να περιμένει την απάντηση της Νίτα,

και η Τρις κάθεται στο τραπέζι εξέτασης, με το χαρτί να ζαρώνειαπό κάτω της και να σκίζεται στο σημείο όπου το πόδι τηςκρέμεται από την άκρη. Η Νίτα βάζει τα χέρια της στις τσέπεςτης φόρμας της και μας κοιτάζει. Τα μάτια της είναι σκοτεινά,και γυαλίζουν σαν μια λακκούβα με πετρέλαιο κάτω από μιαμηχανή που έχει διαρροή. Μου δίνει μια μπάλα βαμβάκι, και τηνπιέζω πάνω στο αίμα που βγαίνει από το εσωτερικό του αγκώναμου.

«Ήρθες από μια πόλη-πείραμα, λοιπόν», λέει η Τρις. «Πόσοκαιρό είσαι εδώ;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 161

«Από τότε που το πείραμα της Ινδιανάπολης διαλύθηκε,δηλαδή πριν από οχτώ χρόνια περίπου. Θα μπορούσα να είχαενσωματωθεί στον γενικό πληθυσμό, έξω από τα πειράματα,αλλά αυτό μου φαινόταν υπερβολικά δύσκολο». Η Νίταακουμπά πάνω στον πάγκο. «Γι’ αυτό ζήτησα εθελοντικά ναέρθω εδώ. Παλιότερα ήμουν επιστάτρια. Μάλλον ανεβαίνωστην ιεραρχία».

Το λέει με ένα βαθμό πίκρας. Υποπτεύομαι ότι εδώ, όπως στηΓενναιότητα, υπάρχει ένα όριο στο πόσο ψηλά μπορεί να ανέβειστην ιεραρχία, και το έφτασε πιο νωρίς από ό,τι θα ήθελε. Όπωςέγινε και με μένα, όταν επέλεξα την εργασία μου στην αίθουσαελέγχου.

«Και η πόλη σου δεν είχε φατρίες;» λέει η Τρις.«Όχι, ήταν η ομάδα ελέγχου - τους βοήθησε να καταλάβουν

ότι οι φατρίες ήταν συγκριτικά πολύ αποτελεσματικές. Είχεπολλούς κανόνες, όμως - απαγόρευση κυκλοφορίας,συγκεκριμένες ώρες να ξυπνάς, κανονισμούς ασφαλείας. Δενεπιτρέπονταν όπλα. Τέτοια πράγματα».

«Τι συνέβη;» λέω, και μετά από μια στιγμή εύχομαι να μηνείχα ρωτήσει, επειδή οι γωνίες του στόματος της Νίτα κρεμάνε,λες και η ανάμνηση κρέμεται βαριά από την κάθε πλευρά.

«Κάποιοι άνθρωποι μέσα στην πόλη γνώριζαν πώς ναφτιάχνουν όπλα. Έφτιαξαν μια βόμβα -ξέρετε, ένα εκρηκτικό-και την πυροδότησαν στο κτίριο της κυβέρνησης», λέει.«Πέθαναν πολλοί άνθρωποι. Και μετά από αυτό, η Υπηρεσίααποφάσισε ότι το πείραμά μας ήταν αποτυχία.Έσβησαν τιςμνήμες των βομβιστών και μετέφεραν εμάς τους υπόλοιπουςαλλού. Εγώ είμαι ένα από τα λίγα άτομα που ήθελαν να έρθουνεδώ».

«Λυπάμαι», λέει απαλά η Τρις. Μερικές φορές ακόμα ξεχνάωνα ψάξω τις πιο ήπιες πλευρές της. Τόσο καιρό το μόνο πουέβλεπα ήταν η δύναμη, να ξεχωρίζει σαν τους αδύνατους μυς

162 VERONICA ROTH

στα μπράτσα της ή σαν το μαύρο μελάνι που σημαδεύει το οστότης κλείδας της με πουλιά που πετούν.

«Δεν πειράζει. Άλλωστε κι εσείς ξέρετε από τέτοιαπράγματα», λέει η Νίτα. «Με αυτό που έκανε η Τζανίν Μάθιουςκαι τα σχετικά».

«Γιατί δεν έχουν κλείσει την πόλη μας;» λέει η Τρις. «Όπωςέκαναν με τη δική σου;»

«Μπορεί και να την κλείσουν», λέει η Νίτα. «Αλλά νομίζωότι το πείραμα του Σικάγο, συγκεκριμένα, υπήρξε επιτυχημένογια τόσο καιρό ώστε να διστάζουν να το απορρίψουν τώρα.Ήταν το πρώτο που είχε φατρίες».

Βγάζω τη μπάλα του βαμβακιού από το μπράτσο μου. Υπάρχειμια μικροσκοπική κόκκινη κουκκίδα στο σημείο που μπήκε ηβελόνα, αλλά δεν αιμορραγεί πια».

«Θα ήθελα να πιστεύω ότι θα επέλεγα τη Γενναιότητα», λέει ηΝίτα. «Αλλά δεν νομίζω ότι θα άντεχα».

«Θα εκπλαγείς αν διαπιστώσεις τι μπορείς να αντέξεις, ότανείσαι υποχρεωμένη»,λέει η Τρις.

Νιώθω έναν πόνο στη μέση του στήθους μου. Έχει δίκιο. Ηαπελπισία μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο να κάνει απροσδόκηταπράγματα. Το ξέρουμε και οι δύο αυτό.

† † †

Ο Μάθιου επιστρέφει την ώρα που το ρολόι δείχνει ακριβώς,και κάθεται στον υπολογιστή για πολλή ώρα μετά, με τα μάτιατου να πηγαίνουν πέρα δώθε καθώς διαβάζει την οθόνη.Μερικές φορές κάνει κάποιον αποκαλυπτικό θόρυβο, ένα“χμμ!” ή ένα “αα!” Όσο περισσότερο αργεί να μας πει κάτι,οτιδήποτε, τόσο περισσότερο σφίγγονται οι μυς μου, έως ότουνιώθω τους ώμους μου σαν να είναι φτιαγμένοι από πέτρα αντί

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 163

για σάρκα. Τελικά σηκώνει το βλέμμα του και γυρίζει την οθόνηέτσι ώστε να μπορέσουμε να δούμε τι γράφει.

«Αυτό το πρόγραμμα μας βοηθά να ερμηνεύουμε τα δεδομέναμε έναν κατανοητό τρόπο. Αυτό που βλέπετε εδώ είναι μιααπλουστευμένη απεικόνιση μιας συγκεκριμένης αλληλουχίαςDNA στο γενετικό υλικό της Τρις», λέει.

Η εικόνα στην οθόνη είναι μια πολύπλοκη μάζα από γραμμέςκαι αριθμούς, με ορισμένα τμήματα να επισημαίνονται με κίτρινοκαι κόκκινο. Πέρα από αυτό δεν μπορώ να βγάλω νόημα απότην εικόνα - είναι πέρα από το επίπεδο της κατανόησής μου.

«Αυτές οι επιλογές εδώ δείχνουν θεραπευμένα γονίδια. Δενθα τις βλέπαμε αν τα γονίδια ήταν ελαττωματικά». Χτυπά με τοδάχτυλό του συγκεκριμένα σημεία στην οθόνη. Δενκαταλαβαίνω τι δείχνει, αλλά δεν δείχνει να το προσέχει,απορροφημένος καθώς είναι από την ίδια του την εξήγηση.«Αυτές οι επιλογές εδώ δείχνουν ότι το πρόγραμμα εντόπισεεπίσης τον γενετικό ανιχνευτή, την επίγνωση κατά τιςπροσομοιώσεις. Ο συνδυασμός θεραπευμένων γονιδίων καιεπίγνωσης κατά τις προσομοιώσεις είναι αυτό ακριβώς πουπερίμενα να δω σε μια Απόκλιση. Τώρα, ακούστε το παράξενο».

Αγγίζει ξανά την οθόνη, και η οθόνη αλλάζει, αλλά παραμένειτο ίδιο ακατανόητη, ένας ιστός από γραμμές, ένα μπερδεμένοκουβάρι από αριθμούς.

«Αυτός είναι ο χάρτης των γονιδίων του Τομπάιας», λέει οΜάθιου. «Όπως μπορείτε να δείτε, έχει τα ίδια γενετικάσυστατικά της επίγνωσης κατά τις προσομοιώσεις, αλλά δεν έχειτα ίδια “θεραπευμένα” γονίδια που έχει η Τρις».

Ο λαιμός μου είναι στεγνός, και νιώθω σαν να μου είπεκάποιος άσχημα νέα, αλλά ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσειαπόλυτα ποια είναι αυτά τα άσχημα νέα.

«Τι σημαίνει αυτό;» ρωτάω.

164 VERONICA ROTH

«Σημαίνει» λέει ο Μάθιου «ότι δεν είσαι Απόκλιση. Ταγονίδιά σου εξακολουθούν να είναι ελαττωματικά, αλλά έχειςμια γενετική ανωμαλία που σου επιτρέπει να διατηρείς τηνεπίγνωσή σου κατά τη διάρκεια των προσομοιώσεων. Με άλλαλόγια, έχεις την εμφάνιση μιας Απόκλισης χωρίς στηνπραγματικότητα να είσαι Απόκλιση ».

Επεξεργάζομαι την πληροφορία αργά, κομμάτι κομμάτι. Δενείμαι Απόκλιση. Δεν είμαι σαν την Τρις. Είμαι γενετικάελαττωματικός.

Η λέξη “ελαττωματικός” βουλιάζει μέσα μου σαν να είναιφτιαγμένη από μολύβι. Υποθέτω ότι πάντοτε ήξερα ότι κάτι δενπήγαινε καλά με μένα, αλλά νόμιζα ότι ήταν εξαιτίας του πατέραμου ή της μητέρας μου, και του πόνου που μου κληροδότησαν,σαν ένα οικογενειακό κειμήλιο το οποίο περνάει από γενιά σεγενιά. Και αυτό σημαίνει ότι το μόνο καλό πράγμα που είχε οπατέρας μου -η ιδιότητά του ως Απόκλιση- δεν έφτασε σε μένα.

Δεν κοιτάζω την Τρις - δεν το αντέχω. Αντίθετα κοιτάζω τηΝίτα. Η έκφρασή της είναι σκληρή, σχεδόν οργισμένη.

«Μάθιου», λέει. «Δεν θέλεις να πάρεις αυτά τα δεδομένα στοεργαστήριό σου για να τα αναλύσεις;»

«Σκόπευα να τα συζητήσω με τα υποκείμενά μας εδώ», λέει οΜάθιου.

«Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα αυτό», λέει η Τρις, με τηφωνή της κοφτερή σαν λεπίδα.

Ο Μάθιου λέει κάτι που δεν ακούω' αφουγκράζομαι τοβρόντο της καρδιάς μου. Χτυπάει ξανά με το δάχτυλό του τηνοθόνη, και η εικόνα με το DNA μου εξαφανίζεται, κι έτσι ηοθόνη απομένει κενή, απλά ένα γυαλί. Φεύγει, συμβουλεύοντάςμας να επισκεφθούμε το εργαστήριό του αν θέλουμεπερισσότερες πληροφορίες, και η Τρις, η Νίτα, κι εγώστεκόμαστε μέσα στο δωμάτιο σιωπηλοί.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 165

«Δεν είναι και τόσο σπουδαίο», λέει αποφασιστικά η Τρις.«Εντάξει;»

«Δεν έχεις δικαίωμα να μου λες ότι δεν είναι τόσο σπουδαίο!»λέω, πιο δυνατά από ό,τι σκόπευα.

Η Νίτα, βρίσκει κάτι στον πάγκο για να απασχολήσει τα χέριατης, φροντίζοντας ότι τα δοχεία εκεί είναι όλα τοποθετημένα σεμια σειρά, παρόλο που δεν μετακινήθηκαν από τη στιγμή πουήρθαμε.

«Κι όμως, το έχω!» αναφωνεί η Τρις. «Είσαι το ίδιο άτομοπου ήσουν πριν από πέντε λεπτά και πριν από τέσσερις μήνες καιπριν από δεκαοχτώ χρόνια! Αυτό δεν αλλάζει τίποτα για σένα».

Ακούω κάτι στα λόγια της που είναι σωστό, αλλά μου είναιδύσκολο να την πιστέψω τώρα.

«Δηλαδή μου λες ότι αυτό δεν επηρεάζει τίποτα», λέω. «Ηαλήθεια δεν επηρεάζει τίποτα».

«Ποια αλήθεια;» λέει. «Αυτοί οι άνθρωποι σου λένε ότι κάτιτρέχει με τα γονίδιά σου, κι εσύ απλά το πιστεύεις;»

«Ήταν ακριβώς εκεί». Δείχνω την οθόνη. «Το είδες».«Επίσης βλέπω εσένα», λέει άγρια, με το χέρι της να κλείνει

γύρω από το μπράτσο μου. «Και ξέρω ποιος είσαι».Κουνάω το κεφάλι μου. Εξακολουθώ να μην μπορώ να την

κοιτάξω, δεν μπορώ να κοιτάξω τίποτα συγκεκριμένο. «Έχω...έχω ανάγκη να κάνω μια βόλτα. Θα σε δω αργότερα».

«Τομπάιας, περίμενε...»Βγαίνω έξω, και ένα μέρος της πίεσης μέσα μου

απελευθερώνεται αμέσως όταν φεύγω από το δωμάτιο. Διασχίζωτον γεμάτο κόσμο διάδρομο ο οποίος με πιέζει σαν μια εκπνοή,και φτάνω στις ηλιόλουστες αίθουσες. Ο ουρανός είναικαταγάλανος τώρα. Ακούω βήματα πίσω μου, αλλά είναι πολύβαριά για να ανήκουν στην Τρις.

«Έι». Η Νίτα στρίβει το πόδι της, κάνοντάς το να βγάλει ένατρίξιμο πάνω στο πλακάκι. «Δεν θέλω να σε πιέσω, αλλά θα

166 VERONICA ROTH

ήθελα να σου μιλήσω για όλο αυτό το θέμα με... τη γενετικήζημιά. Αν ενδιαφέρεσαι, έλα να με βρεις εδώ απόψε στις εννιά.Και... χωρίς να θέλω να προσβάλω την κοπέλα σου ή κάτιτέτοιο, ίσως είναι καλύτερα να μην τη φέρεις».

«Γιατί;» λέω.«Είναι ΓΑ - γενετικά αγνή. Επομένως δεν μπορεί να καταλάβει

ότι - είναι δύσκολο να σου εξηγήσω. Απλά έχε μου εμπιστοσύνη,εντάξει; Είναι καλύτερα να μείνει μακριά για λίγο».

«Εντάξει».«Εντάξει». Η Νίτα νεύει. «Πρέπει να φύγω».Την παρακολουθώ να επιστρέφει τρέχοντας στην αίθουσα

γονιδιακής θεραπείας, και μετά συνεχίζω να περπατάω. Δενξέρω πού πηγαίνω ακριβώς, μόνο ότι όταν περπατάω, η δίνη τωνπληροφοριών που έμαθα τις τελευταίες μέρες σταματά νακινείται τόσο γρήγορα, σταματά να φωνάζει τόσο δυνατά μέσαστο κεφάλι μου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 167

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΕΝΝΕΑ

ΤΡΙΣ

ΔΕΝ ΤΡΕΧΩ ΠΙΣΩ του, επειδή δεν ξέρω τι να πω.Όταν ανακάλυψα ότι ήμουν Απόκλιση, το σκεφτόμουν σαν

μια μυστική δύναμη που δεν κατείχε κανένας άλλος, κάτι που μεέκανε διαφορετική, καλύτερη, δυνατότερη. Τώρα, αφούσυνέκρινα το DNA μου με κείνο του Τομπάιας στην οθόνη ενόςυπολογιστή, συνειδητοποιώ ότι ο όρος “Απόκλιση” δεν σημαίνεικαι τόσα όσα πίστευα. Είναι απλά μια λέξη για μια συγκεκριμένηαλληλουχία στο DNA μου, όπως μια λέξη που χαρακτηρίζειόλους τους ανθρώπους που έχουν καστανά μάτια ή ξανθάμαλλιά.

Ακουμπάω το κεφάλι μου στα χέρια μου. Αλλά αυτοί οιάνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι σημαίνει κάτι -εξακολουθούν να πιστεύουν ότι σημαίνει ότι εγώ έχω θεραπευτείμε έναν τρόπο που ο Τομπάιας δεν έχει θεραπευτεί. Και θέλουννα τους έχω εμπιστοσύνη γι’ αυτό έτσι απλά, να το πιστέψω.

Ε λοιπόν, δεν το πιστεύω. Και δεν είμαι σίγουρη γιατί τοπιστεύει ο Τομπάιας -γιατί είναι τόσο πρόθυμος να πιστέψει ότιείναι ελαττωματικός.

Δεν θέλω να το σκέφτομαι άλλο. Βγαίνω από την αίθουσαγονιδιακής θεραπείας τη στιγμή ακριβώς που η Νίτα επιστρέφει.

«Τι του είπες;» λέω.

168 VERONICA ROTH

Είναι όμορφη. Ψηλή αλλά όχι υπερβολικά ψηλή, λεπτή αλλάόχι υπερβολικά λεπτή, και το δέρμα της έχει ένα πλούσιο χρώμα.

«Ήθελα απλά να βεβαιωθώ ότι ξέρει πού να πάει», είπε.«Αυτό το μέρος μπορεί να σε μπερδέψει εύκολα».

«Αυτό είναι σίγουρο». Ξεκινάω να πάω προς - η αλήθεια είναιότι δεν ξέρω πού πηγαίνω, αλλά είναι μακριά από τη Νίτα, απότο όμορφο κορίτσι που μιλά στο αγόρι μου όταν εγώ δεν είμαιμπροστά. Αλλά πάλι, δεν ήταν και καμιά μεγάλη συζήτηση.

Εντοπίζω τη Ζόι στο τέλος του διαδρόμου, και μου γνέφει ναπάω προς το μέρος της. Δείχνει πιο χαλαρή τώρα από όσοέδειχνε το πρωί, το μέτωπό της είναι λείο και όχι ζαρωμένο, ταμαλλιά της λυτά πάνω στους ώμους της. Βάζει τα χέρια της στιςτσέπες της φόρμας της.

«Μόλις το είπα στους άλλους», λέει. «Προγραμματίσαμε μιαβόλτα με το αεροπλάνο σε δύο ώρες για όσους θέλουν να πάνε.Είσαι μέσα;»

Ο φόβος και ο ενθουσιασμός στριμώχνονται μαζί στο στομάχιμου, όπως ακριβώς έκαναν λίγο πριν δεθώ στο καλώδιο στηνκορυφή του κτιρίου Χάνκοκ. Φαντάζομαι να εφορμώ στον αέραμέσα σε ένα αυτοκίνητο με φτερά, την ενέργεια του κινητήρα καιτην ορμή του ανέμου να διαπερνά όλους τους χώρους μέσαστους τοίχους και την πιθανότητα, όσο μικρή κι αν είναι, ότικάτι θα χαλάσει και θα κάνω μια βουτιά θανάτου.

«Ναι», λέω.«Θα συναντηθούμε στην πύλη Β14. Ακολούθησε τις

πινακίδες!» Μου χαρίζει ένα χαμόγελο καθώς φεύγει.Κοιτάζω έξω από τα παράθυρα από πάνω μου. Ο ουρανός

είναι καθαρός και μουντός, στο ίδιο χρώμα με τα μάτια μου.Υπάρχει μια αίσθηση αναπόφευκτου σε αυτό, λες και με περίμενεπάντα, ίσως επειδή απολαμβάνω το ύψος, ενώ οι άλλοι τοφοβούνται, ή ίσως επειδή αν έχεις δει τα πράγματα που έχω δει

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 169

εγώ, μόνο ένα όριο έχει απομείνει για να εξερευνήσεις, και αυτόβρίσκεται επάνω.

† † †

Τα μεταλλικά σκαλιά που οδηγούν κάτω στο οδόστρωμα τρίζουνμε το κάθε βήμα μου. Πρέπει να γείρω το κεφάλι μου προς ταπίσω για να δω το αεροπλάνο, το οποίο είναι μεγαλύτερο απόόσο περίμενα, και ασημόλευκο. Κάτω ακριβώς από το φτερόυπάρχει ένας τεράστιος κύλινδρος με λεπίδες πουστριφογυρίζουν μέσα του. Φαντάζομαι τις λεπίδες να με ρουφάνεκαι να με φτύνουν από την άλλη πλευρά, και αναριγώ λίγο.

«Πώς μπορεί κάτι τόσο μεγάλο να μένει στον ουρανό;» λέει οΟυράια από πίσω μου.

Κουνάω το κεφάλι μου. Δεν ξέρω, και δεν θέλω να τοσκέφτομαι. Ακολουθώ τη Ζόι καθώς ανεβαίνουμε άλλη μιασκάλα, η οποία συνδέεται με μια τρύπα στο πλάι τουαεροπλάνου. Το χέρι μου τρέμει όταν πιάνω το κιγκλίδωμα, καικοιτάζω πάνω από τον ώμο μου για μια τελευταία φορά, για ναδω αν ο Τομπάιας μας πρόφτασε. Δεν είναι εκεί. Δεν τον έχω δειμετά τον γενετικό έλεγχο.

Σκύβω όταν περνάω από την τρύπα, παρόλο που είναι πιοψηλή από το κεφάλι μου. Μέσα στο αεροπλάνο υπάρχουνατελείωτες σειρές από καθίσματα καλυμμένα με ένα σκισμένο,ξεφτισμένο μπλε ύφασμα. Διαλέγω ένα κάθισμα κοντά στομπροστινό μέρος, δίπλα στο παράθυρο. Μια μεταλλική ράβδοςπιέζει την πλάτη μου. Το κάθισμα σου δίνει την αίσθηση ενόςσκελετού που δεν έχει καθόλου σάρκα για να τον στηρίζει.

Η Κάρα κάθεται πίσω μου, και ο Πίτερ με τον Κέιλεμππροχωράνε προς το πίσω μέρος του αεροπλάνου και κάθονταιδίπλα δίπλα, κοντά στο παράθυρο. Δεν ήξερα ότι είναι φίλοι.Μοιάζει ταιριαστό, δεδομένου του πόσο άθλιοι είναι και οι δύο.

170 VERONICA ROTH

«Πόσων χρονών είναι αυτό το πράγμα;» ρωτάω τη Ζόι, ηοποία στέκεται κοντά στο μπροστινό μέρος.

«Πολύ παλιό», λέει. «Αλλά έχουμε επιδιορθώσει τελείως όλατα σημαντικά κομμάτια. Είναι καλό μέγεθος γι’ αυτό πουχρειαζόμαστε».

«Για ποιο πράγμα το χρησιμοποιείτε;»«Για αποστολές παρακολούθησης, κυρίως. Θέλουμε να

παρακολουθούμε όλα όσα συμβαίνουν στην παρυφή, σεπερίπτωση που απειλήσουν αυτά που συμβαίνουν εδώ». Η Ζόικάνει μια παύση. «Η παρυφή είναι ένα μεγάλο, κάπως χαοτικόμέρος ανάμεσα στο Σικάγο και την πιο κοντινή μητροπολιτικήπεριοχή που υπάγεται στους κυβερνητικούς νόμους, τοΜιλγουόκι, το οποίο βρίσκεται περίπου τρεις ώρες με τοαυτοκίνητο από εδώ».

Θα ήθελα να ρωτήσω τι ακριβώς συμβαίνει στην παρυφή,αλλά ο Ουράια και η Κριστίνα έρχονται να καθίσουν στιςδιπλανές μου θέσεις, και η στιγμή χάνεται. Ο Ουράια κατεβάζειτο χέρι του καθίσματος ανάμεσά μας και γέρνει μπροστά μου γιανα κοιτάξει από το παράθυρο.

«Αν οι Ατρόμητοι γνώριζαν γι’ αυτό, θα περίμεναν όλοι στηνουρά για να μάθουν να το οδηγούν», λέει. «Ανάμεσά τους κιεγώ».

«Όχι, θα δένονταν στα φτερά». Η Κριστίνα σκουντάει τομπράτσο του. «Δεν ξέρεις την ίδια σου τη φατρία;»

Ως απάντηση, ο Ουράια τσιγκλάει το μάγουλό της με τοδάχτυλό του, και μετά στρέφεται ξανά στο παράθυρο.

«Έχει δει κανείς σας τον Τομπάιας τώρα τελευταία;» λέω.«Όχι, δεν τον είδαμε», λέει η Κριστίνα. «Είναι όλα εντάξει;»Πριν προλάβω να απαντήσω, μια μεγαλύτερη σε ηλικία

γυναίκα με ρυτίδες γύρω από το στόμα της στέκεται στοδιάδρομο ανάμεσα στις σειρές των καθισμάτων και χτυπάειπαλαμάκια.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 171

«Το όνομά μου είναι Κάρεν και θα οδηγήσω αυτό τοαεροπλάνο σήμερα!» ανακοινώνει. «Μπορεί να φαίνεταιτρομακτικό, αλλά να θυμάστε: Οι πιθανότητες να συντριβούμεστην πραγματικότητα είναι πολύ λιγότερες από τις πιθανότητεςενός αυτοκινητικού δυστυχήματος».

«Το ίδιο και οι πιθανότητες να επιζήσουμε αν συντριβούμε»,μουρμουρίζει ο Ουράια, αλλά χαμογελάει. Τα σκούρα του μάτιαείναι σε εγρήγορση, και δείχνει χαζοχαρούμενος, σαν παιδί. Δεντον έχω ξαναδεί έτσι μετά το θάνατο της Μαρλίν. Είναιόμορφος ξανά.

Η Κάρεν εξαφανίζεται στο μπροστινό μέρος του αεροπλάνου,και η Ζόι κάθεται στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου από τηθέση της Κριστίνα, γυρίζοντας πάνω στο κάθισμά της για ναφωνάξει οδηγίες όπως “Δέστε τις ζώνες σας!” και “Μησηκωθείτε μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό υψόμετρό μας!”Δεν είμαι σίγουρη τι είναι το επιθυμητό υψόμετρο, και δεν τοεξηγεί, όπως άλλωστε συνηθίζει η Ζόι. Ήταν σχεδόν θαύμα πουθυμήθηκε να εξηγήσει νωρίτερα τι είναι η παρυφή.

Το αεροπλάνο αρχίζει να κινείται προς τα πίσω, καιεκπλήσσομαι από το πόσο απαλή είναι η αίσθησή του, σαν ναεπιπλέουμε ήδη πάνω από το έδαφος. Μετά γυρίζει και γλιστράειπάνω στο οδόστρωμα, στο οποίο υπάρχουν σχεδιασμένεςδεκάδες γραμμές και σύμβολα. Η καρδιά μου χτυπά πιο γρήγοραόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από το συγκρότημα, καιμετά η φωνή τής Κάρεν ακούγεται μέσα από τηνενδοεπικοινωνία: «Ετοιμαστείτε για απογείωση».

Σφίγγω τα μπράτσα του καθίσματος καθώς το αεροπλάνοκλυδωνίζεται. Η ορμή με πιέζει προς τα πίσω πάνω στο σκελετότου καθίσματος, και οι εικόνες έξω από το παράθυρομετατρέπονται σε μια πολύχρωμη μουντζούρα. Μετά το νιώθω

- την ανύψωση, το σήκωμα του αεροπλάνου, και βλέπω τοέδαφος να απλώνεται πλατύ από κάτω μας, ενώ με κάθε

172 VERONICA ROTH

δευτερόλεπτο που περνάει όλα γίνονται πιο μικρά. Το στόμα μουκρέμεται ανοιχτό και ξεχνάω να αναπνεύσω.

Βλέπω το συγκρότημα, το σχήμα του οποίου μοιάζει με τηνεικόνα ενός νευρώνα που είχα δει κάποτε στο βιβλίο τηςφυσικής μου, και το φράχτη που το περιβάλλει. Γύρω τουυπάρχει ένας ιστός από τσιμεντένιους δρόμους με κτίριαστοιβαγμένα ανάμεσά τους.

Και μετά ξαφνικά, δεν μπορώ καν να δω πια τους δρόμους ήτα κτίρια, επειδή υπάρχει μόνο ένα σεντόνι από γκρι, πράσινοκαι καφέ από κάτω μας, και μέχρι εκεί που μπορώ να δω προςκάθε κατεύθυνση υπάρχει γη, γη, γη.

Δεν ξέρω τι περίμενα. Το να δω το μέρος όπου τελειώνει οκόσμος, σαν ένα γιγαντιαίο γκρεμό που κρέμεται στον ουρανό;

Αυτό που δεν περίμενα είναι να ξέρω ότι υπήρξα κάποια πουστεκόταν μέσα σε ένα σπίτι που δεν μπορώ να δω καν από εδώ.Ότι περπάτησα σε ένα δρόμο ανάμεσα σε εκατοντάδες -χιλιάδες-άλλους δρόμους.

Αυτό που δεν περίμενα είναι να νιώσω τόσο, τόσο μικρή.«Δεν μπορούμε να πετάξουμε υπερβολικά ψηλά ή υπερβολικά

χαμηλά στην πόλη επειδή δεν θέλουμε να τραβήξουμε τηνπροσοχή, γι’ αυτό θα παρατηρήσουμε από μεγάλη απόσταση.

Στην αριστερή πλευρά του αεροπλάνου θα δούμε ένα μέροςτης καταστροφής που προκάλεσε ο Πόλεμος της Αγνότητας,πριν οι επαναστάτες καταφύγουν στον βιολογικό πόλεμο αντί γιατα εκρηκτικά», λέει η Ζόι.

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου για να διώξω τα δάκρυα πρινμπορέσω να το δω, αυτό που στην αρχή μοιάζει με μια συστάδααπό σκούρα κτίρια. Με μια πιο προσεκτική παρατήρηση,συνειδητοποιώ ότι τα κτίρια δεν θα έπρεπε κανονικά να είναισκούρα -είναι τόσο καμένα ώστε έχουν γίνει αγνώριστα. Κάποιαείναι ισοπεδωμένα. Το οδόστρωμα ανάμεσά τους είναικομματιασμένο σαν σπασμένο κέλυφος αβγού.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 173

Μοιάζει με κάποια μέρη της πόλης, αλλά και δεν μοιάζει,ταυτόχρονα. Η καταστροφή της πόλης θα μπορούσε να έχειπροκληθεί από ανθρώπους. Αυτό πρέπει να προκλήθηκε απόκάτι άλλο, κάτι μεγαλύτερο.

«Και τώρα θα ρίξετε μια σύντομη ματιά στο Σικάγο!» λέει ηΖόι. «Θα δείτε ότι ένα μέρος της λίμνης αποστραγγίστηκε για νακατασκευάσουμε το φράχτη, αλλά αφήσαμε όσο μεγαλύτερομέρος της μπορούσαμε άθικτο».

Και με αυτά τα λόγια της βλέπω στο βάθος τον Πυρήνα με ταδύο δόντια να μοιάζει μικρός σαν ένα παιχνίδι, την πριονωτήγραμμή του ορίζοντα της πόλης μας να διακόπτει τη θάλασσααπό τσιμέντο. Και πέρα από αυτή, μια καφετί έκταση -βάλτος-και λίγο πιο πέρα... μπλε.

Κάποτε γλίστρησα από ένα καλώδιο από την κορυφή τουκτιρίου Χάνκοκ και φαντάστηκα πώς πρέπει να έμοιαζε ο βάλτοςγεμάτος νερό, γκριζογάλανος και λαμπυριστός κάτω από τονήλιο. Και τώρα που μπορώ να δω πιο μακριά από όσο έχω δειποτέ, ξέρω ότι πέρα από τα όρια της πόλης μας, είναι όπωςακριβώς το είχα φανταστεί, με τη λίμνη στο βάθος ναλαμποκοπά από λωρίδες φωτός, που διαγράφουν την υφή τωνκυμάτων.

Το αεροπλάνο είναι σιωπηλό γύρω μου εκτός από τονσταθερό βρυχηθμό του κινητήρα.

«Ουάου»,λέει ο Ουράια.«Σσσ», απαντά η Κριστίνα.«Πόσο μεγάλη είναι σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο;»

λέει ο Πίτερ από την άλλη πλευρά του αεροπλάνου. Ακούγεταισαν να πνίγεται με την κάθε λέξη. «Η πόλη μας, εννοώ. Σε ό,τιαφορά την εδαφική περιοχή. Τι ποσοστό;»

«Το Σικάγο καταλαμβάνει περίπου πεντακόσια ογδόντα οκτώτετραγωνικά χιλιόμετρα», λέει η Ζόι. «Η εδαφική περιοχή τουπλανήτη είναι λίγο μικρότερη από πεντακόσια δεκαεπτά

174 VERONICA ROTH

εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το ποσοστό είναι... τόσομικρό που θεωρείται αμελητέο».

Αποκαλύπτει τα δεδομένα ήρεμα, σαν να μη σημαίνουν τίποταγια κείνη. Αλλά εμένα με χτυπάνε κατευθείαν στο στομάχι, καινιώθω κάτι να με πιέζει, να με συνθλίβει. Τόσο πολύς χώρος.Αναρωτιέμαι πώς να είναι στα μέρη πέρα από το δικό μας ’αναρωτιέμαι πώς να ζουν εκεί οι άνθρωποι.

Κοιτάζω ξανά έξω από το παράθυρο, παίρνοντας αργές, βαθιέςεισπνοές μέσα σε ένα σώμα υπερβολικά τσιτωμένο για να μπορείνα κουνηθεί. Και καθώς κοιτάζω έξω τη γη, σκέφτομαι ότι αυτό,αν μη τι άλλο, αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη για τον Θεότων γονιών μου, ότι ο κόσμος μας είναι τόσο τεράστιος ώστεβρίσκεται τελείως πέρα από τον έλεγχό μας, ότι δεν είναιδυνατόν να είμαστε τόσο μεγάλοι όσο νιώθουμε.

Τόσο μικρό ώστε είναι αμελητέο.Είναι παράξενο, αλλά υπάρχει κάτι σε αυτή τη σκέψη που με

κάνει να νιώθω σχεδόν... ελεύθερη.

† † †

Αυτό το βράδυ, όταν όλοι οι άλλοι βρίσκονται στο δείπνο,κάθομαι στο περβάζι του παραθύρου στον κοιτώνα και ανάβωτην οθόνη που μου έδωσε ο Ντέιβιντ. Τα χέρια μου τρέμουνκαθώς ανοίγω το αρχείο με την ονομασία “Ημερολόγιο”.

Η πρώτη καταχώρηση γράφει:

Ο Ντέιβιντ συνεχώς μου ζητά να καταγράψω αυτά που βίωσα. Νομίζωότι περιμένει να είναι τρομακτικά, ίσως μάλιστα και να το θέλει. Υποθέτωότι κάποια κομμάτια ήταν, αλλά ήταν άσχημα γ ια όλους, επομένως εγώ δενείμαι κάτι το ξεχωριστό.

Μεγάλωσα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια στο Μιλγουόκι, τουΟυισκόνσιν. Ποτέ δεν γνώριζα πολλά γ ια το ποιος βρισκόταν στην περιοχήέξω από την πόλη (την οποία όλοι εδώ αποκαλούν "η παρυφή"), μόνο ότιαπαγορευόταν να πάω εκεί. Η μητέρα μου δούλευε στην αστυνομία' ήταν

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 175

εκρηκτική και αδύνατον να την ικανοποιήσεις. Ο μπαμπάς μου ήτανδάσκαλος' ήταν υπάκουος και γεμάτος κατανόηση και άχρηστος. Μιαμέρα τσακώθηκαν στο καθιστικό και τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου,την άρπαξε κι εκείνη τον πυροβόλησε. Εκείνη τη νύχτα έθαψε το πτώματου στην πίσω αυλή ενώ εγώ μάζεψα ένα αρκετά μεγάλο μέρος από ταυπάρχοντά μου και έφυγα από την μπροστινή πόρτα. Δεν την ξαναείδα.

Εκεί που μεγάλωσα η τραγωδία βρίσκεται παντού. Οι γονείς τωνπερισσότερων φίλων μου έπιναν μέχρι σημείου γελοιοποίησης ή φώναζανπάρα πολύ, ή είχαν σταματήσει να αγαπιούνται πριν από πολύ καιρό, καιπολύ απλά έτσι είχαν τα πράγματα, δεν ήταν τίποτα το φοβερό. Έτσι ότανέφυγα είμαι σίγουρη ότι ήμουν άλλο ένα αντικείμενο στη μακριά λίστα μετα απαίσια πράγματα που είχαν συμβεί στη γειτονιά μας τον περασμένοχρόνο.

Ήξερα ότι αν πήγαινα σε κάποιο επίσημο μέρος, όπως σε μια άλλη πόλη,εκείνοι οι τύποι της κυβέρνησή απλά θα με ανάγκαζαν να γυρίσω σπίτι στημαμά μου, και πίστευα ότι δεν θα κατάφερνα ποτέ να την κοιτάξω χωρίς ναβλέπω τη γραμμή του αίματος που άφησε το κεφάλι του μπαμπά μου στοχαλί του καθιστικού, γ ι' αυτό δεν πήγα σε κάποιο επίσημο μέρος. Πήγαστην παρυφή, όπου πολλοί άνθρωποι μένουν σε μια μικρή αποικίακατασκευασμένη από μουσαμά και αλουμίνιο σε κάποια από ταμεταπολεμικά ερείπια, ζώντας με αποφάγ ια και καίγοντας παλιέςεφημερίδες γ ια να ζεσταθούν επειδή η κυβέρνηση δεν μπορεί να τουςσυντηρήσει, εφόσον δαπανά όλους τους πόρους της στην προσπάθεια ναμας ενώσει ξανά, και το κάνει εδώ και πάνω από έναν αιώνα, από τότε που οπόλεμος μας δίχασε. Ή δεν θέλει να τους συντηρήσει. Δεν ξέρω.

Μια μέρα είδα έναν ενήλικα να δέρνει ένα από τα παιδιά στην παρυφή,και τον χτύπησα στο κεφάλι με μια σανίδα γ ια να σταματήσει και πέθανε,εκεί ακριβών στο δρόμο. Ήμουν μόλις δεκατριών. Το έβαλα στα πόδια. Μεάρπαξε ένας τύπος με ένα βαν, ένας τύπος που έμοιαζε με αστυνομικό.Αλλά δεν με οδήγησε στην άκρη του δρόμου γ ια να με πυροβολήσει καιδεν με πήγε στη φυλακή' με οδήγησε αντίθετα σε μια περιοχή ασφαλείαςκαι έλεγξε τα γονίδιά μου και μου είπε τα πάντα γ ια τα πειράματα με τιςπόλεις και ότι τα γονίδιά μου ήταν πιο αγνά από κείνα των άλλων. Μάλισταμου έδειξε ένα χάρτη των γονιδίων μου σε μια οθόνη γ ια να μου τοαποδείξει.

Αλλά σκότωσα έναν άνθρωπο όπως ακριβώς έκανε η μητέρα μου. ΟΝτέιβιντ λέει ότι δεν πειράζει επειδή δεν το ήθελα, και επειδή κόντευε νασκοτώσει εκείνο το παιδί. Αλλά είμαι σίγουρη ότι ούτε η μαμά μου ήθελενα σκοτώσει τον μπαμπά μου, επόμενα» τι σημασία έχει, το να θέλεις ή ναμη θέλεις να κάνεις κάτι; Κατά λάθος ή επίτηδες, το αποτέλεσμα είναι τοίδιο, μια ζωή λιγότερη από ό,τι θα έπρεπε να υπάρχει στον κόσμο.

176 VERONICA ROTH

Αυτά βίωσα, υποθέτω. Και όταν ακούω τον Ντέιβιντ να μιλάει γ ι' αυτό,μοιάζει λες και όλα συνέβησαν επειδή πριν από πολύ καιρό οι άνθρωποιπροσπάθησαν να παρέμβουν στην ανθρώπινη φύση και κατέληξαν να τακάνουν χειρότερα.

Αυτό βγάζει νόημα, φαντάζομαι. Ή θα ήθελα να βγάζει.

Τα δόντια μου χώνονται στο κάτω χείλος μου. Εδώ στοσυγκρότημα της Υπηρεσίας, ο κόσμος κάθεται στην καφετερίααυτή τη στιγμή, τρώγοντας και πίνοντας και γελώντας. Στηνπόλη, πιθανότατα κάνουν το ίδιο. Με περιβάλλει η συνηθισμένηζωή, και είμαι μόνη με αυτές τις αποκαλύψεις.

Σφίγγω την οθόνη στο στήθος μου. Η μητέρα μου ήταν απόεδώ. Αυτό το μέρος είναι τόσο η αρχαία όσο και η πρόσφατηιστορία μου. Μπορώ να την αισθανθώ στους τοίχους, στοναέρα. Μπορώ να την αισθανθώ να έχει φωλιάσει μέσα μου, γιανα μη φύγει ποτέ. Ο θάνατος δεν μπόρεσε να τη σβήσει' είναιμόνιμη.

Το κρύο από το τζάμι διαποτίζει την μπλούζα μου, καιαναριγώ. Ο Ουράια και η Κριστίνα μπαίνουν από την πόρτα τουκοιτώνα, γελώντας για κάτι. Τα καθάρια μάτια και τα σταθεράβήματα του Ουράια με γεμίζουν με ένα αίσθημα ανακούφισης,και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα ξαφνικά. Εκείνος και ηΚριστίνα δείχνουν και οι δύο ανήσυχοι και ακουμπάνε πάνω σταπαράθυρα δεξιά και αριστερά μου.

«Είσαι καλά;» λέει η Κριστίνα.Νεύω και ανοιγοκλείνω τα βλέφαρά μου για να διώξω τα

δάκρυα. «Πού ήσασταν σήμερα;»«Μετά τη βόλτα με το αεροπλάνο πήγαμε να

παρακολουθήσουμε τις οθόνες στην αίθουσα ελέγχου για λίγο»,λέει ο Ουράια. «Είναι πολύ αλλόκοτο να βλέπεις τι κάνουν τώραπου φύγαμε. Βασικά μία από τα ίδια -η Έβελιν είναι κόπανος, τοίδιο και όλα τα τσιράκια της, και ούτω καθεξής- αλλά ήταν σαννα βλέπεις ένα ρεπορτάζ στις ειδήσεις».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 177

«Δεν νομίζω ότι θα ήθελα να το δω», λέω. «Είναιυπερβολικά... ανατριχιαστικό και αδιάκριτο».

Ο Ουράια σηκώνει τους ώμους του. «Δεν ξέρω, αν θέλουν ναμε βλέπουν να ξύνω τον πισινό μου ή να τρώω το δείπνο μου,νομίζω ότι αυτό λέει περισσότερα για κείνους παρά για μένα».

Γελάω. «Πόσο συχνά ξύνεις τον πισινό σου τελικά;»Με σκουντάει με τον αγκώνα του.«Παρόλο που δεν θέλω να εκτροχιάσω τη συζήτηση από τους

πισινούς, οι οποίοι όπως μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι είναιεξαιρετικά σημαντικοί...» Η Κριστίνα χαμογελά ελαφρά. «Αλλάσυμφωνώ μαζί σου, Τρις. Ένιωθα απαίσια που κοιτούσα εκείνεςτις οθόνες, σαν να έκανα κάτι ύπουλο. Νομίζω ότι από εδώ καιπέρα θα μείνω μακριά τους».

Δείχνει την οθόνη στην ποδιά μου, όπου το φως είναι ακόμηαναμμένο γύρω από τα λόγια της μητέρας μου. «Τι είναι αυτό;»

«Όπως φαίνεται» λέω «η μητέρα μου ήταν από δω. Δηλαδή,ήταν από τον έξω κόσμο, αλλά μετά ήρθε εδώ, και σταδεκαπέντε της, την έβαλαν στο Σικάγο ως Ατρόμητη».

Η Κριστίνα λέει: «Η μητέρα σου ήταν από εδώ;»Νεύω. «Ναι. Τρελό. Ακόμα πιο αλλόκοτο είναι ότι έγραψε

αυτό το ημερολόγιο και τους το άφησε. Αυτό διάβαζα πρινέρθετε».

«Ουάου»,λέει η Κριστίνα σιγανά. «Αυτό είναι καλό, σωστά;Το ότι έχεις τη δυνατότητα να μάθεις περισσότερα για κείνηθέλω να πω».

«Ναι, είναι καλό. Και όχι, δεν είμαι πια ταραγμένη, μπορείτενα σταματήσετε να με κοιτάζετε έτσι». Η έκφραση ανησυχίαςπου είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο πρόσωπο του Ουράιαεξαφανίζεται.

Αναστενάζω. «Απλά σκέφτομαι συνεχώς... ότι με κάποιοτρόπο ανήκω εδώ. Ότι ίσως αυτό το μέρος θα μπορούσε να γίνεισπίτι μου».

178 VERONICA ROTH

Η Κριστίνα σμίγει τα φρύδια της.«Ίσως» λέει, και νιώθω ότι δεν το πιστεύει, ωστόσο είναι

ευγενικό εκ μέρους της να το λέει.«Δεν ξέρω», λέει ο Ουράια, και ακούγεται σοβαρός τώρα.

«Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαμε να νιώσουμε ένα άλλομέρος ξανά σαν το σπίτι μας. Ούτε καν αν γυρίζαμε πίσω».

Ίσως να είναι αλήθεια αυτό. Ίσως να είμαστε ξένοι όπου κι ανπάμε, είτε είναι ο κόσμος έξω από την Υπηρεσία, είτε εδώ στηνΥπηρεσία, είτε πίσω στο πείραμα. Όλα έχουν αλλάξει, και δενπρόκειται να σταματήσουν να αλλάζουν σύντομα.

Ή ίσως να φτιάξουμε ένα σπίτι κάπου μέσα μας, για να τοκουβαλάμε μαζί μας όπου πηγαίνουμε - όπως ακριβώς κουβαλάωτη μητέρα μου τώρα.

Ο Κέιλεμπ μπαίνει στον κοιτώνα. Υπάρχει ένας λεκές στηνμπλούζα του που μοιάζει με σάλτσα, αλλά δεν φαίνεται να τονπροσέχει - έχει εκείνο το βλέμμα στα μάτια του που τώρααναγνωρίζω ως πνευματική υπερένταση, και προς στιγμήαναρωτιέμαι τι διάβαζε ή τι παρακολουθούσε, και έχει αυτή τηνέκφραση.

«Γεια» λέει, και σχεδόν κάνει μια κίνηση προς το μέρος μου,αλλά θα πρέπει να βλέπει την αποστροφή μου, επειδή σταματάστα μισά του βήματος.

Καλύπτω την οθόνη με την παλάμη μου, αν και δεν μπορεί νατη δει από την άλλη άκρη του δωματίου, και τον κοιτάζω,ανίκανη -ή απρόθυμη- να τού απαντήσω.

«Πιστεύεις ότι θα μου ξαναμιλήσεις ποτέ;» λέει θλιμμένα, μετις γωνίες του στόματός του να γυρίζουν προς τα κάτω.

«Αν το κάνει, θα πεθάνω από το σοκ», λέει η Κριστίναψυχρά.

Αποστρέφω το βλέμμα μου. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορέςθέλω απλά να ξεχάσω όλα όσα έγιναν και να γίνουμε όπωςήμασταν πριν επιλέξουμε και οι δύο φατρίες. Ακόμα κι όταν

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 179

συνεχώς με διόρθωνε, μου υπενθύμιζε να μην είμαι εγωίστρια,ήταν καλύτερα από αυτό - αυτό το συναίσθημα ότι πρέπει ναπροστατεύσω ακόμα και το ημερολόγιο της μητέρας μου απόκείνον, έτσι ώστε να μην μπορεί να το δηλητηριάσει όπως έκανεμε όλα τα άλλα. Σηκώνομαι και το κρύβω κάτω από το μαξιλάριμου.

«Έλα», μου λέει ο Ουράια. «Θέλεις να έρθεις μαζί μας ναφάμε γλυκό;»

«Δεν έφαγες ήδη;»«Και τι μ’ αυτό;» Ο Ουράια γυρίζει τα μάτια του προς τα πάνω

και περνάει το χέρι του πάνω από τους ώμους μου, οδηγώνταςμε προς την πόρτα.

Οι τρεις μας κατευθυνόμαστε μαζί προς την καφετέρια,αφήνοντας τον αδελφό μου πίσω.

180 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

«ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗ αν θα ερχόσουν», μου λέει η Νίτα.Όταν γυρίζει για να με οδηγήσει προς τα εκεί που θέλει να με

πάει, βλέπω ότι η φαρδιά της μπλούζα έχει κατέβει χαμηλά στηνπλάτη της, και υπάρχει ένα τατουάζ στη σπονδυλική της στήλη,αλλά δεν μπορώ να διακρίνω τι είναι.

«Κάνετε κι εδώ τατουάζ;» λέω.«Κάποιοι κάνουν»,λέει. «Αυτό στην πλάτη μου απεικονίζει

σπασμένα γυαλιά». Κάνει μια παύση, από αυτές τις παύσεις πουκάνεις όταν προσπαθείς να αποφασίσεις αν θέλεις να μοιραστείςκάτι προσωπικό ή όχι. «Το έκανα επειδή εκφράζει τη ζημιά.Είναι... ένα είδος αστείου».

Πάλι αυτή η λέξη, “ζημιά”, αυτή που βουλιάζει και αναδύεται,βουλιάζει και αναδύεται στο μυαλό μου από τον γενετικό έλεγχοκαι μετά. Ακόμα κι αν είναι ένα αστείο, δεν γελάει ούτε καν ηΝίτα - φτύνει την εξήγηση σαν να έχει πικρή γεύση για κείνη.

Διασχίζουμε έναν από τους πλακόστρωτους διαδρόμους,σχεδόν άδειος τώρα στο τέλος της μέρας, και κατεβαίνουμε μιασκάλα. Καθώς κατεβαίνουμε, μπλε και πράσινα και μοβ καικόκκινα φώτα χορεύουν πάνω στους τοίχους, καθώς αλλάζουνχρώματα ανά δευτερόλεπτο. Το τούνελ στη βάση της σκάλαςείναι πλατύ και σκοτεινό, και έχουμε μόνο το παράξενο φως ναμας οδηγεί. Το πάτωμα εδώ είναι από παλιά πλακάκια, και ακόμα

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 181

και μέσα από τις σόλες των παπουτσιών μου, το νιώθωκαλυμμένο με χώμα και σκόνη.

«Αυτό το τμήμα του αεροδρομίου ανακαινίστηκε τελείως καιεπεκτάθηκε όταν μας μετέφεραν αρχικά εδώ»,λέει η Νίτα. «Γιαένα διάστημα, μετά τον Πόλεμο της Αγνότητας, όλα ταεργαστήρια ήταν υπόγεια, για να μένουν ασφαλή αν δέχοντανεπίθεση. Τώρα εδώ κατεβαίνει μόνο το τεχνικό προσωπικό».

«Εκείνους θέλεις να συναντήσω;»Νεύει. «Το τεχνικό προσωπικό είναι κάτι περισσότερο από μια

δουλειά. Σχεδόν όλοι μας εδώ είμαστε ΓΕ - γενετικάελαττωματικοί, απομεινάρια των αποτυχημένων πειραμάτωντων πόλεων ή απόγονοι άλλων απομειναριών ή ανθρώπων πουήρθαν απ’ έξω, όπως η μητέρα της Τρις, αλλά χωρίς τα γενετικάτης πλεονεκτήματα. Και όλοι οι επιστήμονες και οι ηγέτες είναιΓΑ - γενετικά αγνοί, απόγονοι ανθρώπων που αντιστάθηκαν στοπρωταρχικό κίνημα γενετικής μηχανικής. Υπάρχουν κάποιεςεξαιρέσεις, φυσικά, αλλά είναι τόσο λίγες ώστε θα μπορούσα νασου τις απαριθμήσω όλες αν ήθελα».

Είμαι έτοιμος να ρωτήσω γιατί ο διαχωρισμός είναι τόσοαυστηρός, αλλά μπορώ να βρω και μόνος μου την απάντηση. Οιαποκαλούμενοι “ΓΑ” μεγάλωσαν σε αυτή την κοινότητα, οικόσμοι τους διαποτίστηκαν από πειράματα και παρατήρηση καιμάθηση. Οι “ΓΕ” μεγάλωσαν μέσα στα πειράματα, όπου έπρεπενα μάθουν μόνο όσα τους χρειάζονταν για να επιβιώσουν μέχριτην επόμενη γενιά. Ο διαχωρισμός βασίζεται στη γνώση,βασίζεται στα προσόντα - αλλά όπως έμαθα από τους χωρίςφατρία, ένα σύστημα που αφήνει μια ομάδα αμόρφωτωνανθρώπων να κάνει τις βρομοδουλειές του χωρίς να τους δίνειέναν τρόπο να βελτιωθούν δεν είναι καθόλου δίκαιο.

«Νομίζω ότι η κοπέλα σου έχει δίκιο, ξέρεις», λέει η Νίτα.«Δεν έχει αλλάξει τίποτα' απλά τώρα έχεις μια καλύτερη ιδέα

182 VERONICA ROTH

των ίδιων σου των περιορισμών. Κάθε ανθρώπινο ον έχειπεριορισμούς, ακόμα και οι ΓΑ».

«Δηλαδή υπάρχει ένα ανώτατο όριο προς... τι; Τη συμπόνιαμου; Τη συνείδησή μου;» λέω. «Αυτό τον τρόπο έχεις για να μεκαθησυχάσεις;»

Τα μάτια της Νίτα με μελετάνε, προσεκτικά, και δεν απαντάει.«Αυτό είναι γελοίο», λέω. «Γιατί έχεις εσύ, ή εκείνοι, ή ο

οποιοσδήποτε το δικαίωμα να καθορίσετε τα όριά μου;»«Απλά έτσι έχουν τα πράγματα, Τομπάιας», λέει η Νίτα.

«Γενετική είναι μόνο, τίποτα περισσότερο».«Αυτό είναι ψέμα», λέω. «Το θέμα εδώ δεν είναι μόνο τα

γονίδια, και το ξέρεις».Νιώθω την ανάγκη να φύγω, να γυρίσω και να τρέξω πίσω

στον κοιτώνα. Η οργή βράζει και κοχλάζει μέσα μου,πλημμυρίζοντάς με με θερμότητα, και δεν είμαι καν σίγουρος σεποιον απευθύνεται. Στη Νίτα, η οποία έχει αποδεχθεί έτσι απλάότι είναι περιορισμένη ή σε όποιον της το είπε αυτό; Ίσως νααπευθύνεται σε όλους.

Φτάνουμε στην άκρη του τούνελ και σπρώχνει μια βαριάξύλινη πόρτα με τον ώμο της. Πίσω της βρίσκεται ένας κόσμοςγεμάτος ζωή και φώτα. Το δωμάτιο φωτίζεται από μικρές, λάμπεςμε δυνατό φως οι οποίες κρέμονται από σχοινιά, αλλά τα σχοινιάείναι τόσο πυκνά ώστε το ταβάνι καλύπτεται από έναν ιστό απόκίτρινα και λευκά λαμπάκια. Στη μία άκρη του δωματίου υπάρχειένας ξύλινος πάγκος με λαμπερά μπουκάλια πίσω του, και επάνωτου μια θάλασσα από ποτήρια. Υπάρχουν τραπέζια και καρέκλεςστην αριστερή πλευρά του δωματίου, και μια ομάδα ανθρώπωνμε μουσικά όργανα στη δεξιά πλευρά. Μουσική πλημμυρίζει τηνατμόσφαιρα, και οι μοναδικοί ήχοι που αναγνωρίζω -από τηνπεριορισμένη εμπειρία μου με τους Ειρηνικούς- είναι οι χορδέςτης κιθάρας και τα ντραμς.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 183

Νιώθω σαν να στέκομαι κάτω από έναν προβολέα και όλοι μεκοιτάζουν, περιμένοντας να κουνηθώ, να μιλήσω, να κάνω κάτι.Προς στιγμή είναι δύσκολο να ακούσω το οτιδήποτε πάνω απότη μουσική και τις συζητήσεις, αλλά μετά από μερικάδευτερόλεπτα το συνηθίζω, και ακούω τη Νίτα όταν λέει: «Απόδω! Θέλεις ένα ποτό;»

Είμαι έτοιμος να απαντήσω όταν κάποιος μπαίνει τρέχονταςστην αίθουσα. Είναι κοντός, και η μπλούζα που φοράει κρέμεταιστο σώμα του, δύο νούμερα μεγαλύτερη γι’ αυτόν. Κάνει νόημαστους μουσικούς να σταματήσουν να παίζουν, κι όταν τοκάνουν, εκείνος φωνάζει αμέσως: «Ήρθε η ώρα τηςετυμηγορίας!»

Η μισή αίθουσα σηκώνεται και τρέχει προς την πόρτα. Ρίχνωστη Νίτα ένα ερωτηματικό βλέμμα, κι εκείνη συνοφρυώνεται,δημιουργώντας μια ζάρα στο μέτωπό της.

«Η ετυμηγορία ποιανού;» λέω.«Του Μάρκους, αναμφίβολα», απαντά.Και αρχίζω να τρέχω.

† † †

Τρέχω πίσω στο τούνελ, εντοπίζοντας ανοιχτούς χώρουςανάμεσα στον κόσμο ενώ σπρώχνω για να περάσω από τα σημείαπου δεν υπάρχουν ανοιχτοί χώροι. Η Νίτα τρέχει πίσω μου,φωνάζοντάς μου να σταματήσω, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω.Έχω διαχωριστεί από αυτό το μέρος και από αυτούς τουςανθρώπους και από το ίδιο μου το σώμα, και άλλωστε, πάντοτεήμουν καλός δρομέας.

Ανεβαίνω τα σκαλιά τρία τρία, πιάνοντας τα κιγκλιδώματα γιαισορροπία. Δεν ξέρω για ποιο πράγμα ανυπομονώ τόσο -για τηνκαταδίκη του Μάρκους; Την απαλλαγή του; Μήπως ελπίζω ότι ηΈβελιν θα τον βρει ένοχο και θα τον εκτελέσει ή μήπως ελπίζω

184 VERONICA ROTH

ότι θα τον λυπηθεί; Δεν μπορώ να καταλάβω. Νιώθω το κάθεαποτέλεσμα φτιαγμένο από την ίδια ουσία. Όλα είναι είτε ημοχθηρία του Μάρκους είτε η μάσκα του Μάρκους, η μοχθηρίατης Έβελιν είτε η μάσκα της Έβελιν.

Δεν χρειάζεται να θυμηθώ πού είναι η αίθουσα ελέγχου,επειδή τα άτομα στο διάδρομο με οδηγούν σε κείνη.Όταν τηφτάνω, σπρώχνω για να βγω μπροστά από το πλήθος και τουςβλέπω, τους γονείς μου, να εμφανίζονται στις μισές οθόνες.Όλοι απομακρύνονται από κοντά μου, ψιθυρίζοντας, εκτός απότη Νίτα, που στέκεται δίπλα μου, κρατώντας την ανάσα της.

Κάποιος ανεβάζει την ένταση, για να μπορούμε να ακούμεόλοι τις φωνές τους. Ακούγονται με παράσιτα, παραμορφωμένεςαπό τα μικρόφωνα, αλλά ξέρω τη φωνή του πατέρα μου' μπορώνα την ακούσω να μεταβάλλεται σε όλες τις σωστές στιγμές, ναυψώνεται σε όλα τα σωστά σημεία. Σχεδόν μπορώ να προβλέψωτα λόγια του πριν καν τα πει.

«Καθόλου δεν βιάστηκες» λέει, με σαρκασμό. «Απολάμβανεςτη στιγμή;»

Κοκαλώνω. Αυτή δεν είναι η μάσκα του Μάρκους. Αυτό δενείναι το άτομο που η πόλη γνωρίζει ως τον πατέρα μου - ουπομονετικός, ήρεμος ηγέτης της Απάρνησης που δεν θα έκανεποτέ κακό σε κανέναν, πόσω μάλλον στον ίδιο του τον γιο ή στηγυναίκα του. Αυτός είναι ο άντρας που έβγαζε τη ζώνη του σιγάσιγά και την τύλιγε γύρω από τις αρθρώσεις του. Αυτός είναι οΜάρκους που γνωρίζω καλά, και η εικόνα του, όπως η εικόνατου στο τοπίο του φόβου μου, με μεταμορφώνει σε παιδί.

«Όχι βέβαια, Μάρκους», λέει η μητέρα μου. «Υπηρέτησεςαυτή την πόλη καλά για πολλά χρόνια. Αυτή δεν είναι μιααπόφαση που εγώ ή οι σύμβουλοί μου έχουμε πάρει μεελαφρότητα».

Ο Μάρκους δεν φοράει τη μάσκα του, αλλά η Έβελιν φοράειτη δική της. Ακούγεται τόσο ειλικρινής ώστε σχεδόν με πείθει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 185

«Εγώ και οι πρώην αντιπρόσωποι των φατριών είχαμε νασκεφτούμε πολλά. Τα χρόνια της υπηρεσίας σου, την αφοσίωσηπου ενέπνευσες στα μέλη της φατρίας σου, τα υπάρχοντααισθήματά μου για σένα ως πρώην σύζυγός μου...»

Ρουθουνίζω.«Είμαι ακόμη ο σύζυγός σου», λέει ο Μάρκους. «Οι

Ανιδιοτελείς δεν επιτρέπουν το διαζύγιο».«Το επιτρέπουν σε περίπτωση συζυγικής κακομεταχείρισης»,

απαντά η Έβελιν, και νιώθω ξανά εκείνο το παλιό συναίσθημα,το κενό και το βάρος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι παραδέχτηκεκάτι τέτοιο δημόσια.

Αλλά πάλι, τώρα θέλει ο κόσμος στην πόλη να τη βλέπει μεέναν συγκεκριμένο τρόπο - όχι ως την άκαρδη γυναίκα που πήρετον έλεγχο των ζωών τους, αλλά ως τη γυναίκα στην οποία οΜάρκους επιτέθηκε με τη δύναμή του, ως το μυστικό πουέκρυβε εκείνος πίσω από ένα καθαρό σπίτι και σιδερωμένα γκριρούχα.

Και τότε καταλαβαίνω ποια θα είναι η έκβαση.«Θα τον σκοτώσει», λέω.«Είναι γεγονός, ωστόσο» λέει η Έβελιν, σχεδόν γλυκερά, «ότι

διέπραξες φρικτά εγκλήματα εναντίον αυτής της πόλης.Εξαπάτησες αθώα παιδιά και τα οδήγησες να ρισκάρουν τις ζωέςτους για τους δικούς σου σκοπούς. Η άρνησή σου να υπακούσειςτις δικές μου εντολές και εκείνες της Τόρι Γου, πρώην ηγέτιδαςτης Γενναιότητας, είχε ως αποτέλεσμα άπειρους θανάτους απότην επίθεση των Πολυμαθών. Πρόδωσες τους δικούς σου όταναρνήθηκες να κάνεις αυτό που συμφωνήσαμε και όταναρνήθηκες να πολεμήσεις την Τζανίν Μάθιους. Πρόδωσες τηνίδια σου τη φατρία αποκαλύπτοντας αυτό που υποτίθεται ότιήταν ένα καλά φυλασσόμενο μυστικό».

«Εγώ δεν-»

186 VERONICA ROTH

«Δεν τελείωσα», λέει η Έβελιν. «Εξαιτίας της υπηρεσίας πουέχεις προσφέρει σ’ αυτή την πόλη στο παρελθόν, καταλήξαμε σεμια εναλλακτική λύση. Σε αντίθεση με τους άλλους πρώηναντιπροσώπους των φατριών, δεν θα σου δοθεί συγχώρεση καιδεν θα σου επιτραπεί να δίνεις τις συμβουλές σου πάνω σεθέματα που αφορούν αυτή την πόλη. Ούτε θα εκτελεστείς ωςπροδότης. Αντίθετα, θα σταλείς έξω από το φράχτη, πέρα από τοσυγκρότημα της Ομόνοιας, και δεν θα σου επιτραπεί ναξαναγυρίσεις».

Ο Μάρκους δείχνει έκπληκτος. Δεν τον κατηγορώ.«Συγχαρητήρια», λέει η Έβελιν. «Έχεις το προνόμιο να

ξεκινήσεις από την αρχή».Πρέπει να νιώθω ανακουφισμένος, που ο πατέρας μου δεν θα

εκτελεστεί; Θυμωμένος που πλησίασα τόσο κοντά στο νααπαλλαγώ από κείνον, αλλά θα εξακολουθήσει αντίθετα ναβρίσκεται σε αυτό τον κόσμο, θα εξακολουθώ να τον έχω πάνωαπό το κεφάλι μου;

Δεν ξέρω. Δεν νιώθω τίποτα. Τα χέρια μου μουδιάζουν, καιξέρω ότι αρχίζω να πανικό βάλλομαι, αλλά δεν το νιώθωπραγματικά, όχι όπως το νιώθω συνήθως. Με πλημμυρίζει ηανάγκη να βρεθώ κάπου αλλού, γι’ αυτό γυρίζω και αφήνω τουςγονείς μου και τη Νίτα και την πόλη όπου ζούσα κάποτε πίσωμου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 187

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΑ

ΤΡΙΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ επίθεσης το πρωί, από τηνενδοεπικοινωνία καθώς τρώμε το πρωινό μας. Η κοφτή,γυναικεία φωνή μάς δίνει εντολή να κλειδώσουμε την πόρτα απόμέσα σε όποιο δωμάτιο βρισκόμαστε, να καλύψου με ταπαράθυρα, και να καθίσουμε ήσυχοι έως ότου οι συναγερμοίπάψουν να χτυπάνε. «Θα λάβει χώρα όταν η ώρα δείξειακριβώς», λέει.

Ο Τομπάιας δείχνει εξουθενωμένος και χλομός, με μαύρουςκύκλους κάτω από τα μάτια του. Τσιμπολογάει ένα μάφιν,κόβοντας μικροσκοπικά κομμάτια και μερικές φορές τα τρώει,ενώ άλλες φορές το ξεχνάει.

Οι περισσότεροι από εμάς ξυπνήσαμε αργά, στις δέκα,υποπτεύομαι επειδή δεν υπήρχε λόγος να μην το κάνουμε. Ότανφύγαμε από την πόλη, χάσαμε τις φατρίες μας, την αίσθηση τουσκοπού μας. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα παρά ναπεριμένουμε να συμβεί κάτι, και αυτό όχι μόνο δεν με κάνει νανιώθω χαλαρή, αλλά αντίθετα με κάνει να νιώθω νευρική καισφιγμένη. Έχω συνηθίσει να έχω κάτι να κάνω, κάτι με το οποίονα παλεύω, συνεχώς. Προσπαθώ να υπενθυμίσω στον εαυτό μουνα χαλαρώσει.

«Μας ανέβασαν σε ένα αεροπλάνο χθες», λέω στονΤομπάιας. «Πού ήσουν;»

188 VERONICA ROTH

«Είχα ανάγκη να κάνω μια βόλτα. Να επεξεργαστώ ταπράγματα». Ακούγεται απότομος, εκνευρισμένος. «Πώς ήταν;»

«Εκπληκτικό, για να πω την αλήθεια». Κάθομαι απέναντι τουκαι τα γόνατά μας ακουμπάνε μεταξύ τους στο χώρο ανάμεσαστα κρεβάτια μας. «Ο κόσμος είναι... πολύ μεγαλύτερος από ό,τιπίστευα».

Νεύει. «Μάλλον δεν θα το απολάμβανα. Ξέρεις, λόγω τουφόβου μου για τα ύψη ».

Δεν ξέρω γιατί, αλλά η αντίδρασή του με απογοητεύει. Θέλωνα πει ότι εύχεται να ήταν εκεί μαζί μου, να το βιώσει μαζί μου.Ή τουλάχιστον να με ρωτήσει τι εννοώ όταν λέω ότι ήτανεκπληκτικό. Αλλά το μόνο που μπορεί να πει είναι ότι δεν θατου άρεσε;

«Είσαι καλά;» λέω. «Δείχνεις σαν να μην κοιμήθηκεςκαθόλου».

«Λοιπόν, η χθεσινή μέρα είχες πολλές αποκαλύψεις» λέει,ακουμπώντας το μέτωπό του στο χέρι του. «Δεν είναι δυνατόννα με κατηγορείς που είμαι αναστατωμένος».

«Μπορείς να είσαι αναστατωμένος για όποιο λόγο θέλεις»λέω, συνοφρυωμένη. «Αλλά έτσι όπως τα βλέπω εγώ ταπράγματα, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να είσαιαναστατωμένος. Το ξέρω ότι είναι σοκ, αλλά όπως είπα,εξακολουθείς να είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν και χθες καιπροχθές, ό,τι κι αν λένε αυτοί οι άνθρωποι γι’ αυτό».

Κουνάει το κεφάλι του. «Δεν μιλάω για τα γονίδιά μου.Μιλάω για τον Μάρκους. Στ’ αλήθεια δεν έχεις ιδέα, έτσι δενείναι;» Η ερώτηση κρύβει κατηγορία, ο τόνος του όμως όχι.Σηκώνεται για να πετάξει το μάφιν του στα σκουπίδια.

Νιώθω αδικημένη και συγχυσμένη. Φυσικά και γνώριζα γιατον Μάρκους. Όλο το δωμάτιο γι’ αυτό μιλούσε όταν ξύπνησα.Αλλά για κάποιο λόγο δεν περίμενα ότι θα αναστατωνόταν που

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 189

έμαθε ότι δεν θα εκτελούσαν τον πατέρα του. Προφανώς έκαναλάθος.

Δεν βοηθάει το γεγονός ότι οι συναγερμοί ηχούν εκείνηακριβώς τη στιγμή, εμποδίζοντάς με να του πω κάτι άλλο. Είναιδυνατοί, σαν στριγκλιές, τόσο επίπονοι στα αφτιά μου ώστεσχεδόν δεν μπορώ να σκεφτώ, πόσω μάλλον να κουνηθώ.Κρατάω το ένα χέρι πάνω στο αφτί μου και γλιστράω το άλλομου χέρι κάτω από το μαξιλάρι μου για να πάρω την οθόνη με τοημερολόγιο της μητέρας μου.

Ο Τομπάιας κλειδώνει την πόρτα και τραβάει τις κουρτίνες,και όλοι κάθονται στις κουκέτες τους. Η Κάρα τυλίγει έναμαξιλάρι γύρω από το κεφάλι της. Ο Πίτερ απλά κάθεται με τηνπλάτη του να ακουμπάει στον τοίχο, και τα μάτια του κλειστά.Δεν ξέρω πού είναι ο Κέιλεμπ - πιθανότατα κάνει έρευνες πάνωσε οτιδήποτε ήταν αυτό που τον έκανε να δείχνει τόσοαπόμακρος χθες -ή πού είναι η Κριστίνα και ο Ουράια - ίσως ναεξερευνούν το συγκρότημα. Χθες μετά το επιδόρπιο έδειχναναποφασισμένοι να ανακαλύψουν κάθε γωνιά αυτού του μέρους.Εγώ, αντίθετα, αποφάσισα να ανακαλύψω τις σκέψεις τηςμητέρας μου γι’ αυτό το μέρος - έγραψε αρκετές καταχωρήσειςσχετικά με τις πρώτες της εντυπώσεις από το συγκρότημα, τηνπαράξενη καθαριότητα του μέρους, ότι όλοι χαμογελούσανσυνεχώς, ότι ερωτεύτηκε την πόλη παρακολουθώντας την απότην αίθουσα ελέγχου.

Ανάβω την οθόνη, ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να αποσπάσειτην προσοχή μου από το θόρυβο.

Σήμερα προσφέρθηκα να πάω στην πόλη. Ο Ντέιβιντ είπε ότι οιΑποκλίσεις πεθαίνουν και κάποιος πρέπει να το σταματήσει, επειδήπρόκειται γ ια σπατάλη του καλύτερου γενετικού υλικού μας. Νομίζω ότιαυτός είναι ένας πολύ αρρωστημένος τρόπος γ ια να το θέτεις, αλλά οΝτέιβιντ δεν το εννοεί έτσι - απλά εννοεί ότι αν δεν ήταν οι Αποκλίσειςεκείνες που πέθαιναν, δεν θα επεμβαίναμε μέχρι να φτάσει η καταστροφή

190 VERONICA ROTH

σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, αλλά εφόσον πεθαίνουν εκείνοι, το θέμαπρέπει να τακτοποιηθεί τώρα.

Λίγα χρόνια μόνο, μου είπε εκείνος. Το μόνο που έχω εδώ είναι μερικοίφίλοι, καθόλου οικογένεια, και είμαι αρκετά μικρή ώστε θα είναι εύκολο ναμε εισάγουν - απλά θα σβήσουν και θα επαναφορτίσουν τις μνήμες κάποιωνανθρώπων, και είμαι μέσα. Αρχικά θα με βάλουν στους Ατρόμητους, επειδήέχω ήδη τατουάζ, και θα ήταν δύσκολο να το εξηγήσω αυτό στον κόσμομέσα στο πείραμα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι στην Τελετή Επιλογήςμου την επόμενη χρονιά θα πρέπει να επιλέξω τους Πολυμαθείς, επειδή εκείβρίσκεται ο δολοφόνος, και δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι αρκετά έξυπνηώστε να περάσω τη μύηση.

Ο Ντέιβιντ λέει ότι αυτό δεν έχει σημασία, μπορεί να αλλάξει τααποτελέσματά μου, αλλά δεν το νιώθω σωστό. Ακόμα κι αν η Υπηρεσίαπιστεύει ότι οι φατρίες δεν σημαίνουν τίποτα, ότι είναι απλά ένα είδοςσυμπεριφορικής τροποποίησή που θα βοηθήσει με τη ζημιά, εκείνοι οιάνθρωποι πιστεύουν στη σημασία τους, και δεν μου φαίνεται σωστό ναπαίζω με το σύστημά τους.

Τους παρακολουθώ γ ια δυο χρόνια τώρα, επόμενα» δεν υπάρχουν καιπολλά που να πρέπει να μάθω γ ια το πώς να ταιριάξω μαζί τους. Βάζωστοίχημα ότι πλέον ξέρω την πόλη καλύτερα από κείνους. Θα είναιδύσκολο να στέλνω τις ενημερώσει μου -ίσως προσέξει κάποιος ότισυνδέομαι με έναν μακρινό σέρβερ αντί γ ια έναν σέρβερ εντός της πόλης,γ ι' αυτό πιθανότατα οι καταχωρήσει μου δεν θα έρχονται τόσο συχνά, ανέρχονται καν. Θα είναι δύσκολο να διαχωρίσω τον εαυτό μου από όλα όσαξέρω, αλλά ίσως να είναι καλό. Ίσως να είναι μια καινούρια αρχή.

Η αλήθεια είναι ότι μου χρειάζεται μια καινούρια αρχή.

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να συνειδητοποιήσω, αλλά πιάνωτον εαυτό μου να ξαναδιαβάζει την πρόταση: Το μοναδικόπρόβλημα είναι ότι στην Τελετή Επιλογής μου την επόμενηχρονιά θα πρέπει να επιλέξω τους Πολυμαθείς, επειδή εκείβρίσκεται ο δολοφόνος. Δεν ξέρω σε ποιον δολοφόνοαναφέρεται -στον προκάτοχο της Τζανίν Μάθιους, ίσως;- αλλάαυτό που με μπερδεύει ακόμα περισσότερο είναι το γεγονός ότιδεν πήγε στους Πολυμαθείς.

Τι συνέβη και τελικά πήγε στους Ανιδιοτελείς;Οι συναγερμοί σταματάνε, και τα αφτιά μου βουίζουν από την

απουσία τους. Οι άλλοι βγαίνουν από το δωμάτιο αργά, αλλά οΤομπάιας καθυστερεί για ένα λεπτό, χτυπώντας τα δάχτυλά του

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 191

πάνω στο πόδι του. Δεν του μιλάω - δεν είμαι σίγουρη ότι θέλωνα ακούσω ό,τι έχει να πει αυτή τη στιγμή που βρισκόμαστε καιοι δύο σε ένταση.

Αλλά το μόνο που λέει είναι: «Μπορώ να σε φιλήσω;» «Ναι»λέω, ανακουφισμένη.

Σκύβει και αγγίζει το μάγουλό μου, και μετά με φιλάει απαλά.Τουλάχιστον ξέρει πώς να βελτιώνει τη διάθεσή μου.

«Δεν σκέφτηκα τον Μάρκους. Έπρεπε να τον σκεφτώ», λέω.Σηκώνει τους ώμους του. «Τελείωσε τώρα».Ξέρω ότι δεν τελείωσε. Ποτέ δεν τελειώνει με τον Μάρκους '

οι αδικίες που διέπραξε είναι πολύ μεγάλες. Αλλά δεν επιμένω.«Κι άλλες καταχωρήσεις στο ημερολόγιο;» λέει.«Ναι», λέω. «Μέχρι στιγμής απλά κάποιες αναμνήσεις από το

συγκρότημα. Αλλά το πράγμα αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον».«Ωραία», λέει. «Σε αφήνω με αυτό».Χαμογελάει λίγο, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι ακόμη

κουρασμένος, είναι ακόμη αναστατωμένος. Δεν προσπαθώ νατον εμποδίσω να φύγει. Κατά κάποιο τρόπο, είναι σαν νααφήνουμε ο ένας τον άλλο στη θλίψη του, η δική του για τηναπώλεια της Απόκλισής του και των όποιων ελπίδων έτρεφε γιατη δίκη του Μάρκους, και η δική μου, τέλος, για την απώλειατων γονιών μου.

Χτυπάω με το δάχτυλό μου την οθόνη για να διαβάσω τηνεπόμενη καταχώρηση.

Αγαπητέ Ντέιβιντ,

Σηκώνω τα φρύδια μου. Τώρα γράφει στον Ντέιβιντ;

Αγαπητέ Ντέιβιντ,Λυπάμαι, αλλά δεν θα γ ίνει όπως το σχεδιάσαμε. Δεν μπορώ να το κάνω.

Το ξέρω ότι θα σκεφτείς ότι απλά φέρομαι σαν μια ανόητη έφηβη, αλλά ηζωή είναι δική μου και αν πρόκειται να μείνω εδώ γ ια χρόνια, πρέπει να τοκάνω με τον δικό μου τρόπο, θα μπορώ ακόμη να κάνω τη δουλειά μου και

192 VERONICA ROTH

έξω από τους Πολυμαθείς. Έτσι αύριο, στην Τελετή Επιλογής, ο Άντριου κιεγώ θα επιλέξουμε τους Ανιδιοτελείς μαζί.

Ελπίζω να μη θύμωσες. Φαντάζομαι ότι ακόμα κι αν θύμωσες δεν θα τομάθω.

-Νάταλι

Διαβάζω την καταχώρηση ξανά και ξανά, αφήνοντας τις λέξειςνα εισχωρήσουν στο μυαλό μου. Ο Άντρων κι εγώ θα επιλέγουμετους Ανιδιοτελείς μαζί.

Χαμογελώ έχοντας το στόμα μου σκεπασμένο με το χέρι μου,γέρνω το κεφάλι μου πάνω στο παράθυρο, και αφήνω τα δάκρυανα πέσουν σιωπηλά.

Τελικά οι γονείς μου αγαπιούνταν. Αρκετά ώστε να ξεχάσουνσχέδια και φατρίες. Αρκετά ώστε να αψηφήσουν το “η φατρίαπάνω από το αίμα”. Το αίμα πάνω από τη φατρία - όχι, η αγάπηπάνω από τη φατρία, πάντα.

Σβήνω την οθόνη. Δεν θέλω να διαβάσω τίποτα που θαχαλάσει αυτό το συναίσθημα: ότι πλέω σε ήρεμα νερά.

Είναι παράξενο το πώς, παρόλο που θα έπρεπε να πενθώ,νιώθω ότι στην πραγματικότητα έχω πάρει πίσω κάποιακομμάτια της, λέξη λέξη, γραμμή γραμμή.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 193

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ

ΤΡΙΣ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΑΛΛΗ μια ντουζίνα καταχωρήσεις στοαρχείο, και δεν μου λένε αυτά που θέλω να μάθω, αντίθετα μουδημιουργούν περισσότερα ερωτήματα. Και αντί να εμπεριέχουναπλά τις σκέψεις και τις εντυπώσεις της, όλες τους είναιγραμμένες σε κάποιον.

Αγαπητέ Ντέιβιντ,Νόμιζα ότι ήσουν περισσότερο φίλος μου παρά επιτηρητής μου, αλλά

μάλλον έκανα λάθος.Τι πίστευες ότι θα γ ινόταν όταν ήρθα εδώ, ότι θα ζούσα εργένισσα και

μόνη γ ια πάντα; Ότι δεν θα δενόμουν με κάποιον; Ότι δεν θα έκανα δικέςμου επιλογές;

Άφησα τα πάντα πίσω γ ια να μπω εδώ μέσα όταν δεν ήθελε να το κάνεικανένας άλλος. Θα έπρεπε να με ευχαριστείς αντί να με κατηγορείς ότι δενμε ενδιαφέρει πια η αποστολή μου. Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Δενπρόκειται να ξεχάσω γ ια ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ απλά και μόνο επειδήδιάλεξα την Απάρνηση και πρόκειται να παντρευτώ. Αξίζω να αποκτήσωδική μου ζωή. Μια ζωή που θα επιλέξω εγώ, όχι εκείνη που θα επιλέξετεεσύ και η Υπηρεσία γ ια μένα. Εσύ θα έπρεπε να τα ξέρε» όλα αυτά - θαέπρεπε να καταλαβαίνει γ ιατί με γοητεύει αυτή η ζωή ύστερα από όλα όσαέχω δει και έχω περάσει.

Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι στην πραγματικότητα σε νοιάζει που δενδιάλεξα τους Πολυμαθείς όπως έπρεπε υποτίθεται να κάνω. Από ό,τιφαίνεται απλά ζηλεύεις. Και αν θέλε» να συνεχίσω να σε ενημερώνω, θαζητήσεις συγγνώμη που αμφέβαλλες γ ια μένα. Αλλά αν δεν το κάνεις, δενθα σου στείλω άλλες ενημερώσεις, και σίγουρα δεν θα ξαναφύγω από τηνπόλη γ ια να σε επισκεφθώ. Από σένα εξαρτάται.

-Νάταλι

194 VERONICA ROTH

Αναρωτιέμαι αν είχε δίκιο για τον Ντέιβιντ. Η σκέψη γαργαλάειτο μυαλό μου. Στ’ αλήθεια ζήλευε τον πατέρα μου; Η ζήλια τουέσβησε με το πέρασμα του χρόνου; Μπορώ να δω τη σχέση τουςμόνο μέσα από τα δικά της μάτια, και δεν είμαι σίγουρη ότιεκείνη είναι η πιο ακριβής πηγή πληροφοριών γι’ αυτό.

Καταλαβαίνω ότι η μητέρα μου μεγαλώνει σε ηλικία μέσα στιςκαταχωρήσεις, με τη γλώσσα της να γίνεται πιο εκλεπτυσμένηκαθώς ο χρόνος τη χωρίζει από την παρυφή όπου ζούσε κάποτε,ενώ οι αντιδράσεις της γίνονται πιο μετριοπαθείς. Ωριμάζει.

Κοιτάζω την ημερομηνία στην επόμενη καταχώρηση. Είναιμερικούς μήνες αργότερα, αλλά δεν απευθύνεται στον Ντέιβιντόπως έκαναν κάποιες από τις άλλες. Ακόμα και ο τόνος είναιδιαφορετικός - όχι τόσο οικείος, πιο ευθύς.

Χτυπάω την οθόνη με το δάχτυλό μου, προχωρώνταςμπροστά στις καταχωρήσεις. Χρειάζονται δέκα χτυπήματα για ναφτάσω σε μια καταχώρηση που απευθύνεται ξανά στον Ντέιβιντ.Η ημερομηνία στην καταχώρηση δείχνει ότι γράφτηκε δύοολόκληρα χρόνια αργότερα.

Αγαπητέ Ντέιβιντ,Έλαβα το γράμμα σου. Καταλαβαίνω γ ιατί δεν μπορείς να λαμβάνει

αυτές τις ενημερώσει πια, και θα σεβαστώ την απόφασή σου, αλλά θα μουλείψεις.

Σου εύχομαι κάθε ευτυχία.-Νάταλι.

Προσπαθώ να προχωρήσω σελίδα, αλλά οι καταχωρήσεις τουημερολογίου έχουν τελειώσει. Το τελευταίο έγγραφο στο αρχείοείναι ένα πιστοποιητικό θανάτου. Η αιτία θανάτου λέει πολλαπλάτραύματα από σφαίρες στον κορμό. Κουνάω το σώμα μου μπροςπίσω λίγο, για να διαλύσω από το μυαλό μου την εικόνα τηςκαθώς καταρρέει στο δρόμο. Δεν θέλω να σκέφτομαι το θάνατότης. Θέλω να μάθω περισσότερα για κείνη και για τον πατέρα

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 195

μου, και για κείνη και τον Ντέιβιντ. Οτιδήποτε καταφέρει να μουαποσπάσει την προσοχή από τον τρόπο που τελείωσε η ζωή της.

† † †

Το γεγονός ότι αργότερα το ίδιο πρωί πηγαίνω στην αίθουσαελέγχου με τη Ζόι, αποτελεί σημάδι του πόσο απελπισμένααναζητώ πληροφορίες - και δράση. Μιλάει στον υπεύθυνο τηςαίθουσας ελέγχου για μια συνάντηση με τον Ντέιβιντ ενώ εγώκοιτάζω, αποφασιστική, τα πόδια μου, καθώς δεν θέλω να δω τιπαίζει στις οθόνες. Νιώθω ότι αν επιτρέψω στον εαυτό μου νατις κοιτάξει, ακόμα και για μια στιγμή, θα εθιστώ, θα χαθώ στονπαλιό κόσμο επειδή δεν ξέρω πώς να βρω το δρόμο μου σ’ αυτότον καινούριο.

Καθώς η Ζόι τελειώνει τη συζήτησή της, όμως, δεν μπορώ νακρατήσω την περιέργεια μου υπό έλεγχο. Κοιτάζω τη μεγάληοθόνη που κρέμεται πάνω από τα γραφεία. Η Έβελιν κάθεται στοκρεβάτι της, περνώντας τα χέρια της πάνω από κάτι πουβρίσκεται στο κομοδίνο της. Πλησιάζω πιο κοντά για να δω τιείναι, και η γυναίκα στο γραφείο μπροστά μου λέει: «Αυτή είναιη κάμερα της Έβελιν. Την παρακολουθούμε είκοσι τέσσεριςώρες το εικοσιτετράωρο».

«Μπορείτε να την ακούσετε;»«Μόνο αν ανεβάσουμε τον ήχο», απαντά η γυναίκα.

«Συνήθως κρατάμε τον ήχο κλειστό, όμως. Είναι δύσκολο ναακούμε τόσο πολλές συζητήσεις όλη μέρα».

Νεύω. «Τι είναι αυτό που αγγίζει;»«Κάτι σαν γλυπτό, δεν ξέρω». Η γυναίκα σηκώνει τους ώμους

της. «Το κοιτάζει συχνά όμως».Από κάπου το γνωρίζω - από το δωμάτιο του Τομπάιας, όπου

κοιμήθηκα μετά την παραλίγο εκτέλεσή μου στο αρχηγείο τηςΠολυμάθειας. Είναι φτιαγμένο από μπλε γυαλί, ένα αφηρημένο

196 VERONICA ROTH

σχήμα που μοιάζει με νερό που πέφτει και έχει παγώσει στοχρόνο.

Αγγίζω με τα ακροδάχτυλά μου το πιγούνι μου καθώς ψάχνωστη μνήμη μου. Μου είπε ότι του το έδωσε η Έβελιν όταν ήτανμικρός, και του είπε να το κρύψει από τον πατέρα του, ο οποίοςδεν θα ενέκρινε ένα όμορφο αλλά άχρηστο αντικείμενο,Ανιδιοτελής καθώς ήταν. Δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα τότε, αλλάθα πρέπει να σημαίνει κάτι για κείνη, αν το κουβάλησε από τοντομέα της Απάρνησης ως το αρχηγείο της Πολυμάθειας για νατο τοποθετήσει στο κομοδίνο της. Ίσως αυτός να ήταν ο δικόςτης τρόπος για να επαναστατήσει ενάντια στο σύστημα τωνφατριών.

Στην οθόνη, η Έβελιν ισορροπεί το πιγούνι της στο χέρι τηςκαι κοιτάζει το γλυπτό για μια στιγμή. Μετά σηκώνεται, τινάζειτα χέρια της και βγαίνει από το δωμάτιο.

Όχι, δεν νομίζω ότι το γλυπτό είναι ένα σημάδι επανάστασης.Νομίζω ότι απλά της θυμίζει τον Τομπάιας. Για κάποιο λόγο δενσυνειδητοποίησα ποτέ ότι όταν ο Τομπάιας έφυγε από την πόλημαζί μου, δεν ήταν απλά ένας επαναστάτης που αψηφούσε τηναρχηγό του - ήταν ένας γιος που εγκατέλειπε τη μητέρα του. Κιεκείνη πενθεί γι’ αυτό.

Κάνει κι εκείνος το ίδιο;Όσο γεμάτη δυσκολίες κι αν ήταν η σχέση τους, αυτοί οι

δεσμοί δεν σπάνε ποτέ πραγματικά. Δεν μπορούν να σπάσουν.Η Ζόι αγγίζει τον ώμο μου. «Ήθελες να με ρωτήσεις κάτι;»Νεύω και γυρίζω από τις οθόνες. Η Ζόι ήταν μικρή στη

φωτογραφία όπου στεκόταν δίπλα στη μητέρα μου, ωστόσο ήτανεκεί, γι’ αυτό σκέφτομαι ότι θα πρέπει να γνωρίζει κάτι. Θαρωτούσα τον Ντέιβιντ, αλλά ως αρχηγός της Υπηρεσίας, είναιδυσεύρετος.

«Ήθελα να μάθω για τους γονείς μου», λέω. «Διαβάζω τοημερολόγιό της, και μάλλον δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 197

γνωρίστηκαν ή γιατί πήγαν στην Απάρνηση μαζί».Η Ζόι νεύει αργά. «Θα σου πω όσα ξέρω. Σε πειράζει να

περπατήσεις μαζί μου μέχρι τα εργαστήρια; Πρέπει να αφήσωένα μήνυμα στον Μάθιου».

Έχει τα χέρια της πίσω από την πλάτη της, όπου τα στηρίζειστο κάτω μέρος της σπονδυλικής της στήλης. Εξακολουθώ νακρατάω την οθόνη που μου έδωσε ο Ντέιβιντ. Είναι γεμάτη μετα αποτυπώματά μου, και ζεστή από το αδιάκοπο άγγιγμά μου.Καταλαβαίνω γιατί η Έβελιν αγγίζει συνέχεια εκείνο το γλυπτό

- είναι το τελευταίο κομμάτι που έχει από τον γιο της, όπωςακριβώς αυτό είναι το τελευταίο κομμάτι που έχω εγώ από τημητέρα μου. Νιώθω πιο κοντά της όταν το έχω μαζί μου.

Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορώ να το δώσωστον Κέιλεμπ, παρόλο που έχει δικαίωμα να το δει. Δεν είμαισίγουρη ότι μπορώ να το αποχωριστώ ακόμη.

«Γνωρίστηκαν σε ένα μάθημα», λέει η Ζόι. «Ο πατέρας σου,παρόλο που ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, ποτέ δεν είχεέφεση στην ψυχολογία, και ο δάσκαλος -ένας Πολυμαθής, όπωςείναι αναμενόμενο- ήταν πολύ σκληρός μαζί του γι’ αυτόν τολόγο. Έτσι, η μητέρα σου προσφέρθηκε να τον βοηθήσει μετά τοσχολείο, κι εκείνος είπε στους γονείς του ότι θα ασχολιόταν μεκάποια σχολική εργασία. Το έκαναν για αρκετές βδομάδες, καιμετά άρχισαν να συναντιούνται κρυφά -νομίζω ότι ένα από τααγαπημένα τους μέρη ήταν το σιντριβάνι νότια του ΠάρκουΜιλένιουμ. Το Σιντριβάνι Μπάκιγχαμ; Δίπλα ακριβώς από τοβάλτο;»

Φαντάζομαι τη μητέρα και τον πατέρα μου να κάθονται δίπλααπό ένα σιντριβάνι, με το νερό να τους πιτσιλάει, και τα πόδιατους να χαϊδεύουν τον τσιμεντένιο πυθμένα. Ξέρω ότι τοσιντριβάνι στο οποίο αναφέρεται η Ζόι δεν λειτουργεί εδώ καιπολύ καιρό, επομένως το πιτσίλισμα με νερό δεν υπήρξε ποτέ,αλλά η εικόνα είναι πιο όμορφη έτσι.

198 VERONICA ROTH

«Η Τελετή Επιλογής πλησίαζε, και ο πατέρας σουανυπομονούσε να αφήσει την Πολυμάθεια επειδή είχε δει κάτιτρομερό...»

«Τι; Τι είδε;»«Ο πατέρας σου ήταν καλός φίλος της Τζανίν Μάθιους», λέει

η Ζόι. «Την είδε να κάνει ένα πείραμα σε έναν χωρίς φατρία μεαντάλλαγμα κάτι - φαγητό, ή ρούχα, ή κάτι τέτοιο. Τέλοςπάντων, δοκίμαζε τον ορό πρόκλησης φόβου που αργότεραενσωματώθηκε στη μύηση της Γενναιότητας -πριν από καιρό,βλέπεις, οι προσομοιώσεις φόβου δεν παράγονταν από τουςξεχωριστούς φόβους ενός ατόμου, αλλά περιείχαν φόβουςγενικής φύσης όπως τα ύψη, ή οι αράχνες, ή κάτι άλλο- και οΝόρτον, ο τότε αντιπρόσωπος της Πολυμάθειας, ήταν εκεί, καιτο άφησε να συνεχιστεί για πολύ περισσότερο από ό,τι θαέπρεπε. Ο χωρίς φατρία δεν επανήλθε ποτέ ξανά πλήρως. Καιαυτή ήταν η τελευταία σταγόνα για τον πατέρα σου».

Σταματά μπροστά στην πόρτα των εργαστηρίων για να τηνανοίξει με την κάρτα της. Μπαίνουμε μέσα στο σκοτεινόγραφείο όπου ο Ντέιβιντ μού έδωσε ο ημερολόγιο της μητέραςμου. Ο Μάθιου κάθεται με τη μύτη του να απέχει πέντεεκατοστά από την οθόνη του υπολογιστή του, και με τα μάτιατου μισόκλειστα. Δεν καταλαβαίνει καν την παρουσία μας ότανμπαίνουμε μέσα.

Νιώθω να με κατακλύζει η επιθυμία να χαμογελάσω καιταυτόχρονα να κλάψω. Κάθομαι σε μια καρέκλα δίπλα στο άδειογραφείο, με τα χέρια μου χωμένα ανάμεσα στα γόνατά μου. Οπατέρας μου ήταν δύσκολος άνθρωπος. Αλλά ήταν και καλόςάνθρωπος.

«Ο πατέρας σου ήθελε να φύγει από τους Πολυμαθείς, και ημητέρα σου δεν ήθελε να μπει σ’ αυτούς, όποια κι αν ήταν ηαποστολή της - αλλά ήθελε να βρίσκεται κοντά στον Άντριου, γι’αυτό επέλεξαν την Απάρνηση μαζί». Κάνει μια παύση. «Αυτό

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 199

προκάλεσε ρήξη ανάμεσα στη μητέρα σου και τον Ντέιβιντ,όπως είμαι σίγουρη ότι θα γνωρίζεις. Τελικά εκείνος ζήτησεσυγνώμη, αλλά είπε ότι δεν μπορούσε να λαμβάνει ενημερώσειςπια από κείνη -δεν ξέρω γιατί, δεν ήθελε να πει-και μετά απόαυτό οι αναφορές της ήταν πολύ σύντομες, πολύ επίσημες. Καιαυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν βρίσκονται σ’ αυτό τοημερολόγιο».

«Αλλά εξακολουθούσε να είναι σε θέση να φέρει εις πέραςτην αποστολή της στην Απάρνηση».

«Ναι. Και ήταν πολύ πιο ευτυχισμένη εκεί, νομίζω, από ό,τι θαήταν ανάμεσα στους Πολυμαθείς», λέει η Ζόι. «Φυσικά, όπωςαποδείχθηκε η Απάρνηση δεν ήταν καλύτερη, με κάποιουςτρόπους. Φαίνεται ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα πλοκάμιατης γενετικής ζημιάς. Ακόμα και η ηγεσία της Απάρνησης είχεδηλητηριαστεί από κείνη».

Συνοφρυώνομαι. «Για τον Μάρκους μιλάς; Επειδή είναιΑπόκλιση. Η γενετική ζημιά δεν είχε καμία σχέση με αυτό».

«Ένας άνθρωπος που περιβάλλεται από γενετική ζημιά δενμπορεί παρά να τη μιμηθεί και στη δική του συμπεριφορά», λέειη Ζόι. «Μάθιου, ο Ντέιβιντ θέλει να κανονίσει μια συνάντησημε τον επιτηρητή σου για να συζητήσετε μια από τις εξελίξεις μετους ορούς. Την τελευταία φορά ο Άλαν το ξέχασε τελείως, γι’αυτό αναρωτιόμουν μήπως θα μπορούσες να τον συνοδεύσειςεσύ».

«Βέβαια», λέει ο Μάθιου χωρίς να πάρει τα χέρια του από τονυπολογιστή του. «Θα τον πείσω να μου δώσει ώρα».

«Υπέροχα. Λοιπόν, πρέπει να φύγω - ελπίζω αυτό νααπάντησε στην ερώτησή σου, Τρις». Μου χαμογελάει καιβγαίνει από την πόρτα.

Κάθομαι καμπουριασμένη, με τους αγκώνες μου ναστηρίζονται στα γόνατά μου. Ο Μάρκους ήταν Απόκλιση -γενετικά αγνός, όπως εγώ. Αλλά δεν δέχομαι το ότι ήταν κακός

200 VERONICA ROTH

άνθρωπος επειδή περιβαλλόταν από γενετικά ελαττωματικούςανθρώπους. Κι εγώ περιβαλλόμουν από αυτούς. Το ίδιο και οΟυράια. Το ίδιο και η μητέρα μου. Αλλά κανείς μας δενξεσπούσε στους αγαπημένους του.

«Το επιχείρημά της έχει μερικά κενά, έτσι δεν είναι;» λέει οΜάθιου. Με παρακολουθεί από πίσω από το γραφείο του,χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλά του στο μπράτσο της καρέκλαςτου.

«Ναι», λέω.«Κάποιοι άνθρωποι εδώ θέλουν να κατηγορήσουν τη γενετική

ζημιά για τα πάντα», λέει. «Είναι πιο εύκολο γι’ αυτούς νααποδεχθούν αυτό παρά την αλήθεια, η οποία είναι ότι δενμπορούν να ξέρουν τα πάντα για τους ανθρώπους και για τολόγο που φέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο».

«Όλοι πρέπει να κατηγορήσουν κάτι για τον τρόπο πουλειτουργεί ο κόσμος», λέω. «Για τον πατέρα μου έφταιγαν οιΠολυμαθείς».

«Τότε καλύτερα να μη σου πω ότι οι Πολυμαθείς ήταν πάνταοι αγαπημένοι μου», λέει ο Μάθιου, χαμογελώντας λίγο.

«Αλήθεια;» Ισιώνω την πλάτη μου. «Γιατί;»«Δεν ξέρω, φαντάζομαι ότι συμφωνώ μαζί τους. Ότι αν όλοι

μάθαιναν συνεχώς για τον κόσμο γύρω τους, θα είχαν πολύλιγότερα προβλήματα».

«Εγώ ήμουν επιφυλακτική μαζί τους όλη μου τη ζωή» λέω,ακουμπώντας το πιγούνι μου στο χέρι μου. «Ο πατέρας μουμισούσε τους Πολυμαθείς, έτσι έμαθα να τους μισώ κι εγώ, καιόλα αυτά με τα οποία ασχολούνταν. Μόνο που τώρα πιστεύωότι έκανε λάθος. Ή ίσως να ήταν απλά... προκατειλημμένος».

«Για τους Πολυμαθείς ή για τη μάθηση;»Σηκώνω τους ώμους μου. «Και για τα δύο. Πολλοί από τους

Πολυμαθείς με βοήθησαν ενώ δεν τους το ζήτησα». Ο Γουίλ, οΦερνάντο, η Κάρα - όλοι τους Πολυμαθείς, όλοι τους από τα

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 201

καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ, έστω και για λίγο.«Ήταν τόσο αφοσιωμένοι στην προσπάθεια να κάνουν τονκόσμο ένα καλύτερο μέρος». Κουνάω το κεφάλι μου. «Αυτό πουέκανε η Τζανίν δεν έχει καμία σχέση με μια δίψα για μάθηση πουοδηγεί σε μια δίψα για εξουσία, όπως μου είπε ο πατέρας μου,αλλά έχει να κάνει με το ότι την τρόμαζε το πόσο μεγάλος είναιο κόσμος και πόσο αδύναμη την καθιστούσε αυτό. Ίσως τελικάοι Ατρόμητοι να είχαν δίκιο».

«Υπάρχει ένα παλιό ρητό», λέει ο Μάθιου. «Η γνώση είναιδύναμη. Δύναμη να κάνεις κακό, όπως η Τζανίν... ή δύναμη νακάνεις καλό, όπως αυτό που κάνουμε εμείς. Η δύναμη από μόνητης δεν είναι κακή. Επομένως και η γνώση από μόνη της δενείναι κακή».

«Φαντάζομαι ότι μεγάλωσα όντας καχύποπτη και για τα δύο.Για τη δύναμη και τη γνώση», λέω. «Για τους Ανιδιοτελείς, ηδύναμη πρέπει να δίνεται μόνο στους ανθρώπους που δεν τηθέλουν».

«Υπάρχει μια αλήθεια σ’ αυτό»,λέει ο Μάθιου.«Αλλά ίσως ναείναι ώρα να αφήσεις πίσω σου αυτή την καχυποψία».

Περνάει το χέρι του κάτω από το γραφείο και βγάζει έναβιβλίο. Είναι χοντρό, με φθαρμένο εξώφυλλο και ξεφτισμένεςάκρες. Επάνω του είναι τυπωμένος ο τίτλος ΑΝΘΡΏΠΙΝΗΒΙΟΛΟΓΊΑ.

«Είναι λίγο υποτυπώδες, αλλά αυτό το βιβλίο με βοήθησε νακαταλάβω τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος», λέει. «Να είσαι μιατόσο περίπλοκη, μυστηριώδης βιολογική μηχανή, και ακόμα πιοεκπληκτικό, να έχεις την ικανότητα να αναλύεις αυτή τημηχανή! Αυτό είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι πρωτοφανές σε όλητην εξελικτική ιστορία. Η ικανότητά μας να γνωρίζουμε για τονεαυτό μας και για τον κόσμο είναι αυτό που μας κάνειανθρώπινους».

202 VERONICA ROTH

Μου δίνει το βιβλίο και στρέφεται ξανά στον υπολογιστή.Κοιτάζω το φθαρμένο εξώφυλλο και περνάω τα δάχτυλά μουκατά μήκος της άκρης των σελίδων. Ο Μάθιου κάνει τηναπόκτηση γνώσης να μοιάζει με ένα μυστικό, όμορφο πράγμα,και ένα αρχαίο πράγμα. Νιώθω ότι, αν διαβάσω αυτό το βιβλίο,θα μπορέσω να κάνω ένα ταξίδι στο παρελθόν μέσα από όλες τιςγενιές της ανθρωπότητας μέχρι την πρώτη, όποτε κι αν ήταναυτή - ότι θα μπορώ να συμμετάσχω σε κάτι που είναι πολλέςφορές μεγαλύτερο και παλιότερο από μένα.

«Ευχαριστώ» λέω, και δεν είναι για το βιβλίο. Είναι επειδήμου έδωσε κάτι πίσω, κάτι που έχασα πριν μπορέσω να τοαποκτήσω πραγματικά.

† † †

Το ισόγειο του ξενοδοχείου μυρίζει σαν γλυκό λεμόνι καιχλωρίνη, ένας αψύς συνδυασμός που καίει τα ρουθούνια μουόταν τον εισπνέω. Περνάω δίπλα από μια γλάστρα με έναφανταχτερό λουλούδι το οποίο ανθίζει ανάμεσα στα κλαδιά τουφυτού, και κατευθύνομαι προς τον κοιτώνα που έχει γίνει τοπροσωρινό μας σπίτι εδώ. Καθώς περπατάω σκουπίζω την οθόνημε το στρίφωμα της μπλούζας μου, προσπαθώντας ναξεφορτωθώ κάποια από τα αποτυπώματά μου.

Ο Κέιλεμπ είναι μόνος του στον κοιτώνα, με τα μαλλιά τουανακατεμένα και τα μάτια του κόκκινα από τον ύπνο. Μεκοιτάζει ανοιγοκλείνοντας το βλέφαρά του όταν μπαίνω μέσακαι πετάω το βιβλίο βιολογίας πάνω στο κρεβάτι μου. Νιώθωέναν αρρωστημένο πόνο στο στομάχι μου και πιέζω την οθόνημε το αρχείο της μητέρας μας στο πλευρό μου. Είναι ο γιος της.Έχει δικαίωμα να διαβάσει το ημερολόγιό της, όπως εσύ.

«Αν έχεις κάτι να πεις» λέει «απλά πες το».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 203

«Η μαμά ζούσε εδώ». Το ξεφουρνίζω σαν να είναι ένα μυστικόπου κρατούσα καιρό κρυμμένο, υπερβολικά δυνατά καιυπερβολικά γρήγορα. «Προερχόταν από την παρυφή, και τηνέφεραν εδώ, και έζησε εδώ για κάνα δυο χρόνια, και μετά πήγεστην πόλη για να σταματήσει τους Πολυμαθείς να σκοτώνουντις Αποκλίσεις».

Ο Κέιλεμπ με κοιτάζει ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρά του.Πριν χάσω το θάρρος μου, τείνω προς το μέρος του την οθόνη.«Ο φάκελός της είναι εδώ. Δεν είναι πολύ μεγάλος, αλλάκαλύτερα να τον διαβάσεις».

Σηκώνεται και κλείνει το χέρι του γύρω από το τζάμι. Είναιπολύ πιο ψηλός από ό,τι ήταν, πολύ πιο ψηλός από μένα. Γιαμερικά χρόνια, όταν ήμασταν παιδιά, εγώ ήμουν η ψηλότερη,παρόλο που ήμουν σχεδόν ένα χρόνο μικρότερη. Αυτά ήτανμερικά από τα καλύτερά μας χρόνια, εκείνα κατά τα οποία δενένιωθα ότι ήταν μεγαλύτερος, ή καλύτερος, ή εξυπνότερος, ήλιγότερο εγωιστής από ό,τι εγώ.

«Πόσο καιρό το ξέρεις αυτό;» λέει, μισοκλείνοντας τα μάτιατου.

«Δεν έχει σημασία». Κάνω ένα βήμα πίσω. «Σου το λέω τώρα.Μπορείς να το κρατήσεις. Εγώ τελείωσα με αυτό».

Σκουπίζει την οθόνη με το μανίκι του και φτάνει με επιδέξιαδάχτυλα στην πρώτη καταχώρηση του ημερολογίου της μητέραςμας. Περιμένω να καθίσει και να τη διαβάσει, τελειώνοντας έτσιτη συζήτηση, αλλά αντίθετα εκείνος αναστενάζει.

«Έχω κι εγώ να σου δείξω κάτι», λέει. «Για την ΊντιθΠράιορ.Έλα».

Το όνομά της, και όχι τα συναισθήματα που εξακολουθούν ναμε δένουν μαζί του, είναι αυτό που με οδηγεί να τονακολουθήσω όταν αρχίζει να απομακρύνεται.

Με οδηγεί έξω από τον κοιτώνα για να διασχίσουμε τοδιάδρομο και να στρίψουμε διάφορες γωνίες μέχρι να φτάσουμε

204 VERONICA ROTH

σε ένα δωμάτιο που βρίσκεται πιο μακριά από οποιοδήποτε άλλοέχω δει στο συγκρότημα της Υπηρεσίας. Είναι μακρύ και στενό,οι τοίχοι καλυμμένοι με ράφια γεμάτα με ολόιδια γκριζομπλέβιβλία, χοντρά και βαριά σαν λεξικά. Ανάμεσα στις δύο πρώτεςσειρές υπάρχει ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι με καρέκλες χωμένεςαπό κάτω του. Ο Κέιλεμπ ανάβει το διακόπτη, και ένα χλομόφως γεμίζει το δωμάτιο, θυμίζοντάς μου το αρχηγείο τηςΠολυμάθειας.

«Περνάω πολύ χρόνο εδώ», λέει. «Είναι το δωμάτιο τωναρχείων. Εδώ φυλάνε κάποια από τα δεδομένα του πειράματοςτου Σικάγο».

Περπατάει κατά μήκος των ραφιών στη δεξιά πλευρά τουδωματίου, περνώντας τα δάχτυλά του πάνω από τις ράχες τωνβιβλίων. Τραβά έναν τόμο, τον ακουμπάει στο τραπέζι, καιαυτός ανοίγει διάπλατα, με τις σελίδες του καλυμμένες μεκείμενα και εικόνες.

«Γιατί δεν τα κρατάνε σε υπολογιστές όλα αυτά;»«Υποθέτω ότι κρατούσαν αυτά τα αρχεία πριν αναπτύξουν

ένα εξελιγμένο σύστημα ασφαλείας στο δίκτυό τους», λέει χωρίςνα σηκώσει το βλέμμα του. «Τα δεδομένα δεν εξαφανίζονταιποτέ ολοκληρωτικά, αλλά το χαρτί μπορεί να καταστραφεί γιαπάντα, επομένως μπορείς να τα ξεφορτωθείς αν δεν θέλεις ναπέσουν στα χέρια των λάθος ανθρώπων. Μερικές φορές είναιπιο ασφαλές, να έχεις τα πάντα τυπωμένα».

Τα πράσινα μάτια του μετακινούνται μπρος πίσω καθώςψάχνει το σωστό σημείο, με τα δάχτυλά του ευκίνητα, φτιαγμέναγια να γυρίζουν σελίδες. Σκέφτομαι το πώς έκρυβε αυτό τοκομμάτι του εαυτού του, σφηνώνοντας βιβλία ανάμεσα στοκεφαλάρι του κρεβατιού του και τον τοίχο στο σπίτι μας στηνΑπάρνηση, έως ότου έριξε το αίμα του στο νερό τηςΠολυμάθειας την ημέρα της Τελετής Επιλογής. Έπρεπε να το

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 205

είχα καταλάβει τότε ότι ήταν ένας ψεύτης, με αφοσίωση μόνοστον εαυτό του.

Αισθάνομαι ξανά εκείνον τον αρρωστημένο πόνο. Μεδυσκολία αντέχω να βρίσκομαι εδώ μαζί του, με την πόρτα ναμας κλείνει μέσα, και με τίποτα άλλο ανάμεσά μας εκτός από τοτραπέζι.

«Αα, εδώ». Ακουμπάει το δάχτυλό του σε μια σελίδα, καιμετά γυρίζει το βιβλίο για να μου δείξει.

Μοιάζει με ένα αντίγραφο συμβολαίου, αλλά είναι γραμμένοστο χέρι με μελάνι:

Εγώ, η Αμάντα Μαρί Ρ ίτερ, από την Πεόρια του Ιλινόις, δίνω τησυγκατάθεσή μου γ ια τις ακολουθεί διαδικασίες.

Τη διαδικασία "γενετικής ίασης", όπως ορίζεται από την ΥπηρεσίαΓενετικής Πρόνοιας: "μια διαδικασία γενετικής μηχανικής που έχεισχεδιαστεί γ ια να διορθώσει τα γονίδια που προσδιορίζονται ως'ελαττωματικά' στη σελίδα τρία αυτής της φόρμας".Τη "διαδικασία αναρρύθμισης" όπως ορίζεται από την ΥπηρεσίαΓενετικής Πρόνοιας: "μια διαδικασία διαγραφής μνήμης που έχεισχεδιαστεί γ ια να καταστήσει έναν συμμετέχοντα στο πείραμακαταλληλότερο γ ια το πείραμα".

Δηλώνω ότι έχω ενημερωθεί λεπτομερώς γ ια τους κινδύνους και τα οφέληαυτών των διαδικασιών από ένα μέλος της Υπηρεσίας Γενετικής Πρόνοιας.Κατανοώ ότι αυτό σημαίνει ότι θα μου δοθεί ένα νέο παρελθόν και μια νέαταυτότητα από την Υπηρεσία και θα εισαχθώ μέσα στο πείραμα στο Σικάγοτου Ιλινόις, όπου θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου.

Συμφωνώ να αναπαραχθώ τουλάχιστον δύο φορές γ ια να δώσω σταδιορθωμένα γονίδιά μου την καλύτερη δυνατή ευκαιρία επιβίωσης.Κατανοώ ότι θα με παροτρύνουν να το κάνω αυτό όταν θαεπανεκπαιδευτώ, μετά τη διαδικασία αναρρύθμισης.

Επίσης δίνω τη συγκατάθεσή μου γ ια να συνεχίσουν τα παιδιά μου και ταπαιδιά των παιδιών μου, και ούτω καθεξής, μέσα σ' αυτό το πείραμα έωςότου η Υπηρεσία Γενετικής Πρόνοιας κρίνει ότι έχει ολοκληρωθεί. 0αδιδαχθούν την ψεύτικη ιστορία που θα δοθεί και σε μένα μετά τη διαδικασίααναρρύθμισης.

Υπογραφή,Αμάντα Μαρί Ρ ίτερ.

206 VERONICA ROTH

Αμάντα Μαρί Ρίτερ. Ήταν η γυναίκα στο βίντεο, η ΊντιθΠράιορ, η πρόγονός μου.

Σηκώνω το βλέμμα μου στον Κέιλεμπ, τα μάτια του οποίουφωτίζονται από τη γνώση, λες και από μέσα τους περνάει έναηλεκτροφόρο καλώδιο.

Η πρόγονός μας.Τραβάω μια καρέκλα και κάθομαι. «Ήταν πρόγονος του

μπαμπά;»Νεύει και κάθεται απέναντι μου. «Εφτά γενιές πίσω, ναι. Μια

θεία. Ο αδελφός της ήταν εκείνος που συνέχισε το όνομαΠράιορ».

«Και αυτό είναι...»«Μια φόρμα συναίνεσης», λέει. «Η συναίνεσή της για να

συμμετάσχει στο πείραμα. Οι υποσημειώσεις λένε ότι αυτό ήταναπλά ένα πρώτο προσχέδιο - η Αμάντα ήταν μία από τουςαρχικούς σχεδιαστές του πειράματος. Ένα μέλος της Υπηρεσίας.Μόνο λίγα μέλη της Υπηρεσίας έλαβαν μέρος στο αρχικόπείραμα· τα περισσότερα άτομα μέσα στο πείραμα δεν δούλευανγια την κυβέρνηση».

Διαβάζω ξανά τις λέξεις, προσπαθώντας να βγάλω νόημα.Όταν την είδα στο βίντεο, έμοιαζε τόσο λογικό να γίνει κάτοικοςτης πόλης μας, να βυθιστεί στις φατρίες μας, να προθυμοποιηθείνα αφήσει πίσω όλα αυτά που άφησε πίσω. Αλλά αυτό ήταν πρινμάθω πώς ήταν η ζωή έξω από την πόλη, και δεν δείχνει τόσοφρικτή όσο την περιέγραψε η Ίντιθ στο μήνυμά της προς εμάς.

Έκανε έναν επιδέξιο χειρισμό σε κείνο το βίντεο, ο σκοπόςτου οποίου ήταν να μας κρατήσει περιορισμένους καιαφοσιωμένους στο όραμα της Υπηρεσίας - ο κόσμος έξω από τηνπόλη είναι διαλυμένος, και οι Αποκλίσεις πρέπει να βγουν έξωκαι να τον θεραπεύσουν. Δεν είναι ακριβώς ψέμα, επειδή οιάνθρωποι στην Υπηρεσία όντως πιστεύουν ότι τα θεραπευμέναγονίδια θα διορθώσουν κάποια πράγματα, ότι αν

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 207

ενσωματωθούμε στον γενικό πληθυσμό και κληροδοτήσουμε ταγονίδιά μας, ο κόσμος θα γίνει καλύτερο μέρος. Αλλά δενυπήρχε λόγος να εκστρατεύσουν οι Αποκλίσεις έξω από τηνπόλη σαν να είναι στρατός για να πολεμήσουν την αδικία και νασώσουν τον κόσμο, όπως υποστήριξε η Ίντιθ. Αναρωτιέμαι αν ηΊντιθ Πράιορ πίστευε τα ίδια της τα λόγια ή αν απλά τα είπεεπειδή έτσι έπρεπε να κάνει.

Υπάρχει μια φωτογραφία της στην επόμενη σελίδα, με τοστόμα της σφιγμένο σε μια γραμμή, και τούφες καστανώνμαλλιών να κρέμονται γύρω από το πρόσωπό της. Θα πρέπει ναείδε κάτι τρομερό, για να προσφερθεί να σβήσουν τη μνήμη τηςκαι να διαμορφώσουν από την αρχή τη ζωή της.

«Ξέρεις γιατί έλαβε μέρος;» λέω.Ο Κέιλεμπ κουνάει το κεφάλι του. «Τα αρχεία δείχνουν -αν

και είναι αρκετά ασαφή ως προς αυτό- ότι οι άνθρωποισυμμετείχαν στο πείραμα έτσι ώστε να μπορέσουν οι οικογένειέςτους να ξεφύγουν από την ακραία φτώχεια - οι οικογένειες τωνυποκειμένων λάμβαναν ένα μηνιαίο μισθό για τη συμμετοχή τουυποκειμένου, για ένα διάστημα δέκα ετών. Αλλά είναι προφανέςότι δεν ήταν αυτό το κίνητρο της Ίντιθ, εφόσον εργαζόταν γιατην Υπηρεσία. Υποπτεύομαι ότι θα πρέπει να της συνέβη κάτιτραυματικό, κάτι που ήταν αποφασισμένη να ξεχάσει».

Κοιτάζω συνοφρυωμένη τη φωτογραφία της. Δεν μπορώ ναφανταστώ τι είδους φτώχεια θα έδινε κίνητρο σε ένα άτομο ναξεχάσει τον εαυτό του και όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα έτσιώστε να λαμβάνει η οικογένειά του έναν μηνιαίο μισθό. Μπορείόλη μου τη ζωή να έτρωγα το ψωμί και τα λαχανικά τηςΑπάρνησης, χωρίς να μου περισσεύει τίποτα, αλλά ποτέ δενυπήρξα τόσο απελπισμένη. Η κατάστασή τους θα πρέπει να ήτανπολύ χειρότερη από οτιδήποτε έχω δει στην πόλη.

Ούτε μπορώ να φανταστώ γιατί να είναι η Ίντιθ τόσοαπελπισμένη. Ή ίσως απλά να μην είχε κανέναν για τον οποίο να

208 VERONICA ROTH

αξίζει να διατηρήσει τις αναμνήσεις της.«Με ενδιέφερε η νομολογία σχετικά με το να δίνει κανείς τη

συγκατάθεσή του εκ μέρους των απογόνων του», λέει οΚέιλεμπ. «Νομίζω ότι είναι σαν να δίνει κανείς τη συγκατάθεσήτου για παιδιά κάτω των δεκαοχτώ ετών, αλλά φαίνεται λίγοπαράξενο».

«Υποθέτω ότι όλοι μας αποφασίζουμε τις μοίρες των παιδιώνμας απλά και μόνο παίρνοντας αποφάσεις για τη δική μας ζωή»,λέω αόριστα. «Θα είχαμε επιλέγει τις ίδιες φατρίες αν η μαμάκαι ο μπαμπάς δεν είχαν επιλέξει την Απάρνηση;» Σηκώνω τουςώμους μου. «Δεν ξέρω. Ίσως να μη νιώθαμε τόσοκαταπιεσμένοι/ίσως να είχαμε γίνει διαφορετικοί άνθρωποι».

Η σκέψη γλιστρά μέσα στο μυαλό μου σαν ερπετό - Ίσως ναείχαμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν προδίδουντις ίδιες τους τις αδελφές.

Κοιτάζω το τραπέζι μπροστά μου. Τα τελευταία λεπτά ήτανεύκολο να προσποιούμαι ότι ο Κέιλεμπ κι εγώ ήμασταν απλά δυοαδέλφια και πάλι. Αλλά δεν μπορείς να κρατήσεις τηνπραγματικότητα -και την οργή- μακριά για πολύ μέχρι ναεπιστρέψει η αλήθεια. Καθώς σηκώνω τα μάτια μου στα δικάτου, σκέφτομαι ότι τον κοιτούσα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο,όταν ακόμη ήμουν κρατούμενη στο αρχηγείο της Πολυμάθειας.Σκέφτομαι ότι είμαι υπερβολικά κουρασμένη για να τσακωθώ κιάλλο μαζί του ή να ακούσω τις δικαιολογίες του' είμαιυπερβολικά κουρασμένη για να νοιαστώ για το γεγονός ότι οαδελφός μου με εγκατέλειψε.

Ρωτάω τραχιά: «Η Ίντιθ πήγε στους Πολυμαθείς, έτσι δενείναι; Παρόλο που υιοθέτησε ένα όνομα από την Απάρνηση;»

«Ναι!» Δεν μοιάζει να παρατηρεί τον τόνο μου. «Και μάλιστα,οι περισσότεροι πρόγονοί μας ήταν στην Πολυμάθεια. Υπήρξανμερικοί Ανιδιοτελείς μακρινοί συγγενείς, και ένας δυο Ειρηνικοί,αλλά το γενεαλογικό δέντρο είναι ως επί το πλείστον σταθερό».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 209

Νιώθω παγωμένη, λες και θα αρχίσω να τρέμω και μετά θαγίνω θρύψαλα.

«Και υποθέτω ότι το χρησιμοποίησες αυτό ως δικαιολογία στοδιεστραμμένο σου μυαλό γι’ αυτό που έκανες», λέω σταθερά.«Για το ότι πήγες στους Πολυμαθείς, για το ότι ήσουναφοσιωμένος σε κείνους. Θέλω να πω, εφόσον ήταν γραφτό απότην αρχή να είσαι ένας από αυτούς, τότε είναι αποδεκτό ναπιστεύεις στη φράση “η φατρία πάνω από το αίμα”, σωστά;»

«Τρις.. .» λέει, και τα μάτια του με ικετεύουν για κατανόηση,αλλά δεν καταλαβαίνω. Δεν πρόκειται να καταλάβω.

Σηκώνομαι. «Τώρα εγώ ξέρω για την Ίντιθ κι εσύ ξέρεις γιατη μητέρα μας. Ωραία. Ας το αφήσουμε εκεί, λοιπόν».

Μερικές φορές όταν τον κοιτάζω νιώθω τον πόνο τηςσυμπόνιας γι’ αυτόν, και άλλες φορές νιώθω ότι θέλω να τυλίξωτα χέρια μου γύρω από το λαιμό του. Αλλά αυτή τη στιγμή τομόνο που θέλω είναι να δραπετεύσω, και να προσποιηθώ ότιαυτό δεν συνέβη ποτέ. Βγαίνω από το δωμάτιο των αρχείων, καιτα παπούτσια μου τρίζουν πάνω στο πάτωμα καθώς επιστρέφωτρέχοντας στο ξενοδοχείο. Τρέχω έως ότου μυρίζω γλυκό κίτρο,και μετά σταματάω.

Ο Τομπάιας στέκεται στο διάδρομο έξω από τον κοιτώνα.Είμαι λαχανιασμένη, και μπορώ να νιώσω το καρδιοχτύπι μουακόμα και μέχρι τα ακροδάχτυλά μου. Είμαι καταβεβλημένη,γεμάτη με απώλεια και δέος και θυμό και λαχτάρα.

«Τρις», λέει ο Τομπάιας, με το μέτωπό του συνοφρυωμένοαπό ανησυχία. «Είσαι καλά;»

Κουνάω το κεφάλι μου, πασχίζοντας ακόμη να πάρω ανάσα,και τον συνθλίβω πάνω στον τοίχο με το σώμα μου, ενώ ταχείλη μου βρίσκουν τα δικά του. Προς στιγμή προσπαθεί να μεσπρώξει μακριά του, αλλά μετά μάλλον αποφασίζει ότι δεν τοννοιάζει αν είμαι καλά, δεν τον νοιάζει αν είναι αυτός καλά, δεν

210 VERONICA ROTH

τον νοιάζει. Έχουμε μέρες να μείνουμε μόνοι. Βδομάδες.Μήνες.

Τα δάχτυλά του γλιστράνε μέσα στα μαλλιά μου, και κρατιέμαιαπό τα μπράτσα του για να μείνω σταθερή καθώς τα σώματά μαςπιέζονται το ένα πάνω στο άλλο σαν δυο λεπίδες σε ισοπαλία.Είναι δυνατότερος από οποιονδήποτε άλλο ξέρω, και πιο ζεστόςαπό ό,τι φαντάζεται κανείς' είναι ένα μυστικό που έχω κρατήσει,και θα κρατήσω για την υπόλοιπη ζωή μου.

Σκύβει και φιλάει το λαιμό μου, δυνατά, και τα χέρια τουπερνούν από πάνω μου, για να σταθεροποιηθούν στη μέση μου.Γαντζώνω τα δάχτυλά μου στα θυλάκια της ζώνης του, με ταμάτια μου να κλείνουν. Εκείνη τη στιγμή ξέρω ακριβώς τι θέλω ’θέλω να πετάξω όλα τα στρώματα των ρούχων ανάμεσά μας, ναδιώξω οτιδήποτε μας χωρίζει, το παρελθόν και το παρόν και τομέλλον.

Ακούω βήματα και γέλιο στην άκρη του διαδρόμου, καιχωριζόμαστε. Κάποιος -πιθανότατα ο Ουράια- σφυρίζει, αλλά ίσαπου το ακούω πάνω από το βρόντο στα αφτιά μου.

Τα μάτια του Τομπάιας συναντούν τα δικά μου, και νιώθω σαντην πρώτη φορά που τον κοίταξα στ’ αλήθεια κατά τη διάρκειατης μύησής μου, μετά την προσομοίωση του φόβου μου'κοιταζόμαστε για πάρα πολλή ώρα, πάρα πολύ έντονα. «Σκάσε»,φωνάζω στον Ουράια, χωρίς να αποστρέψω το βλέμμα μου.

Ο Ουράια και η Κριστίνα μπαίνουν στον κοιτώνα, και οΤομπάιας κι εγώ τους ακολουθούμε σαν να μη συνέβη τίποτα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 211

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΤΡΙΑ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ όταν το κεφάλι μου ακουμπά στομαξιλάρι, βαρύ από τις σκέψεις, ακούω κάτι να τσαλακώνεταικάτω από το μάγουλό μου. Ένα σημείωμα κάτω από τημαξιλαροθήκη μου.

Τ-Έλα να με συναντήσεις έξω από την είσοδο τον

ξενοδοχείου στις έντεκα. Πρέπει να σου μιλήσω.- Νίτα

Κοιτάζω την κουκέτα τής Τρις. Είναι ξαπλωμένη ανάσκελα, καιμια τούφα μαλλιών που καλύπτει τη μύτη και το στόμα τηςμετακινείται με την κάθετης εκπνοή. Δεν θέλω να την ξυπνήσω,αλλά νιώθω περίεργα να πηγαίνω να συναντήσω ένα κορίτσιμέσα στη νύχτα χωρίς να της το πω. Ειδικά τώρα πουπροσπαθούμε τόσο σκληρά να είμαστε ειλικρινείς ο ένας με τονάλλο.

Κοιτάζω το ρολόι μου. Είναι έντεκα παρά δέκα.Η Νίτα είναι απλά μια φίλη. Μπορείς να το πεις στην Τρις

αύριο. Ίσως να είναι κάτι επείγον.Τινάζω τις κουβέρτες στο πλάι και σπρώχνω τα πόδια μου

μέσα στα παπούτσια μου - κοιμάμαι με τα ρούχα αυτές τις μέρες.Περνάω από την κουκέτα του Πίτερ, και μετά του Ουράια. Κάτω

212 VERONICA ROTH

από το μαξιλάρι του Ουράια προεξέχει το πάνω μέρος ενόςφλασκιού. Το πιάνω ανάμεσα στα δάχτυλά μου και το μεταφέρωπρος την πόρτα, όπου το βάζω κάτω από το μαξιλάρι μιας άδειαςκουκέτας. Δεν τον φροντίζω τόσο καλά όσο υποσχέθηκα στονΖικ ότι θα έκανα.

Όταν βγαίνω στο διάδρομο, δένω τα παπούτσια μου καιστρώνω τα μαλλιά μου. Σταμάτησα να τα κόβω στο στυλ τωνΑνιδιοτελών όταν ήθελα να με βλέπουν οι Ατρόμητοι ως ένανπιθανό ηγέτη, αλλά μου λείπει το τελετουργικό του παλιούτρόπου, ο βόμβος της ξυριστικής μηχανής και οι προσεκτικέςκινήσεις των χεριών μου, καθώς προχωρούσα περισσότερο μετην αφή παρά με την όραση. Όταν ήμουν μικρός, το έκανε οπατέρας μου, στο διάδρομο στον τελευταίο όροφο του σπιτιούμας στην Απάρνηση. Ήταν πάντα πολύ απρόσεκτος με τηλεπίδα, και έγδερνε το σβέρκο μου ή χάραζε το αφτί μου. Αλλάδεν παραπονέθηκε ποτέ για το γεγονός ότι έπρεπε να μου κόβειτα μαλλιά. Κάτι είναι κι’ αυτό, υποθέτω.

Η Νίτα χτυπάει το πόδι της νευρικά. Αυτή τη φορά φοράει μιαλευκή μπλούζα με κοντά μανίκια, και τα μαλλιά της είναιπιασμένα πίσω. Χαμογελά, αλλά το χαμόγελο δεν φτάνειακριβώς στα μάτια της.

«Δείχνεις ανήσυχη », λέω.«Επειδή είμαι», απαντά. «Έλα, υπάρχει ένα μέρος που ήθελα

να σου δείξω».Με οδηγεί να διασχίσουμε μισοσκότεινους διαδρόμους,

έρημους αν εξαιρέσεις κάποιον περιστασιακό επιστάτη. Όλοιδείχνουν να γνωρίζουν τη Νίτα - τη χαιρετούν ή τηςχαμογελούν. Βάζει τα χέρια της στις τσέπες της, αποστρέφονταςπροσεκτικά τα μάτια της από τα δικά μου κάθε φορά πουτυγχάνει να κοιταχτούμε.

Περνάμε μια πόρτα η οποία δεν έχει αισθητήρα ασφαλείας γιανα την κρατά κλειδωμένη. Το δωμάτιο πίσω της είναι ένας

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 213

μεγάλος κύκλος με έναν πολυέλαιο να σηματοδοτεί το κέντρο μετα κρεμασμένα του γυαλιά. Τα πατώματα είναι από στιλβωμένοξύλο, σκούρα, και οι τοίχοι, καλυμμένοι με μπρούτζινεςλαμαρίνες, γυαλίζουν εκεί που τις αγγίζει το φως. Υπάρχουνονόματα χαραγμένα πάνω στα μπρούντζινα ελάσματα, δεκάδεςονόματα.

Η Νίτα στέκεται κάτω από τον γυάλινο πολυέλαιο καιτεντώνει τα χέρια της, διάπλατα, για να περιλάβει όλο τοδωμάτιο στην κίνησή της.

«Αυτά είναι τα γενεαλογικά δέντρα του Σικάγο», λέει. «Ταδικά σας γενεαλογικά δέντρα».

Πλησιάζω πιο κοντά έναν από τους τοίχους και διαβάζω ταονόματα, ψάχνοντας για κάποιο που να φαίνεται οικείο. Στοτέλος, βρίσκω ένα: Ουράια Πέντραντ και Ιεζεκιήλ Πέντραντ.Δίπλα στο κάθε όνομα υπάρχει ένα μικρό “ΓΓ” και υπάρχει μιακουκκίδα δίπλα στο όνομα του Ουράια, η οποία δείχνει να έχειχαραχτεί πρόσφατα. Για να τον σηματοδοτεί ως Απόκλιση,μάλλον.

«Ξέρεις πού είναι το δικό μου;» λέω.Διασχίζει το δωμάτιο και αγγίζει ένα από τα ελάσματα. «Οι

γενιές είναι μητριαρχικές. Γι’ αυτό τα αρχεία τής Τζανίν έλεγανότι η Τρις ήταν “δεύτερη γενιά” -επειδή η μητέρα της προήλθεαπ’ έξω από την πόλη. Δεν είμαι σίγουρη πώς το ήξερε αυτό ηΤζανίν, αλλά μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ».

Πλησιάζω με δισταγμό το έλασμα που φέρει το όνομά μου, ανκαι δεν είμαι σίγουρος γιατί πρέπει να φοβάμαι να δω το όνομάμου και εκείνα των γονιών μου χαραγμένα πάνω σε μπρούντζο.Βλέπω μια κάθετη γραμμή να ενώνει την Κριστίν Τζόνσον μετην Έβελιν Τζόνσον, και μια οριζόντια να ενώνει την ΈβελινΤζόνσον με τον Μάρκους Ίτον. Κάτω από τα δύο ονόματαυπάρχει μόνο ένα: Τομπάιας Ίτον. Τα μικρά γράμματα δίπλα στο

214 VERONICA ROTH

όνομά μου είναι ΑΓ και υπάρχει και εκεί μια κουκκίδα, αν καιτώρα ξέρω ότι δεν είμαι στ’ αλήθεια Απόκλιση.

«Το πρώτο γράμμα είναι η φατρία προέλευσής σου» λέει «καιτο δεύτερο είναι η φατρία που επέλεξες. Πίστευαν ότι ανπαρακολουθούσαν τις φατρίες θα τους βοηθούσε να εντοπίσουντο μονοπάτι των γονιδίων».

Τα γράμματα της μητέρας μου: ΠΑΧΦ. Το “ΧΦ” σημαίνει“χωρίς φατρία”, εικάζω.

Τα γράμματα του πατέρα μου ΑΑ με μια κουκκίδα.Αγγίζω τη γραμμή που με ενώνει μαζί τους, και τη γραμμή που

ενώνει την Έβελιν με τους γονείς της, και τη γραμμή που ενώνειεκείνους με τους δικούς τους γονείς, μέχρι οχτώ γενιές πίσω,υπολογίζοντας και τη δική μου. Αυτός είναι ένας χάρτης αυτούπου γνώριζα πάντα, ότι είμαι συνδεδεμένος μαζί τους, δεμένοςγια πάντα μ’ αυτή την άδεια κληρονομιά όσο μακριά κι αν τρέξω.

«Παρόλο που εκτιμώ το γεγονός ότι μου το δείχνεις» λέω, καιαισθάνομαι θλιμμένος, και κουρασμένος, «δεν είμαι σίγουροςγιατί έπρεπε να γίνει μέσα στη νύχτα».

«Σκέφτηκα ότι θα ήθελες να το δεις. Και υπάρχει κάτι για τοοποίο ήθελα να σου μιλήσω».

«Κι άλλες διαβεβαιώσεις ότι δεν με καθορίζουν οι περιορισμοίμου;» Κουνάω το κεφάλι μου. «Όχι ευχαριστώ, αρκετέςάκουσα».

«Όχι», λέει. «Αλλά χαίρομαι που το είπες αυτό».Γέρνει πάνω στο έλασμα, καλύπτοντας το όνομα της Έβελιν

με τον ώμο της. Κάνω ένα βήμα προς τα πίσω, καθώς δεν θέλωνα βρίσκομαι τόσο κοντά της ώστε να μπορώ να δω το δακτύλιοτου πιο ανοιχτού καφέ χρώματος γύρω από τις κόρες της.

«Εκείνη η συζήτηση που έκανα μαζί σου χθες βράδυ, για τηγενετική ζημιά... στην πραγματικότητα ήταν μια δοκιμασία.Ήθελα να δω πώς θα αντιδρούσες σ’ αυτό που είπα για ταελαττωματικά γονίδια, έτσι ώστε να ξέρω αν μπορώ να σε

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 215

εμπιστευτώ ή όχι», λέει. «Αν είχες δεχτεί αυτό που είπα για τουςπεριορισμούς σου, η απάντηση θα ήταν όχι». Γλιστράει λίγο πιοκοντά μου, κι έτσι ο ώμος της καλύπτει και το όνομα τουΜάρκους. «Βλέπεις, στην πραγματικότητα δεν δέχομαι να μεχαρακτηρίζουν “ελαττωματική”».

Σκέφτομαι τον τρόπο που έφτυσε την εξήγηση για το τατουάζμε τα σπασμένα γυαλιά στην πλάτη της σαν να ήταν δηλητήριο.

Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά πιο δυνατά, και μπορώ νανιώσω το σφυγμό στο λαιμό μου. Η πίκρα έχει αντικαταστήσειτην καλή διάθεση στη φωνή της, και τα μάτια της έχουν χάσει τηζεστασιά τους. Τη φοβάμαι, φοβάμαι αυτό που λέει - καιταυτόχρονα με συνεπαίρνει, επειδή σημαίνει ότι δεν χρειάζεταινα δεχτώ ότι είμαι μικρότερος από ό,τι πίστευα κάποτε.

«Υποθέτω ότι ούτε εσύ το δέχεσαι», λέει.«Όχι. Δεν το δέχομαι».«Υπάρχουν πολλά μυστικά σ’ αυτό το μέρος», λέει. «Ένα από

αυτά είναι ότι, για κείνους, ένας ΓΕ είναι αναλώσιμος. Ένα άλλοείναι ότι κάποιοι από εμάς δεν πρόκειται να μείνουμε μεσταυρωμένα χέρια και να το αποδεχθούμε».

«Τι εννοείς, αναλώσιμος;» λέω.«Τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει εναντίον ανθρώπων σαν

εμάς είναι σοβαρά»,λέει η Νίτα. «Και κρυφά. Μπορώ να σουδείξω στοιχεία, αλλά αυτό πρέπει να γίνει αργότερα. Προς τοπαρόν, αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι έχουμε σοβαρούςλόγους για να εργαζόμαστε εναντίον της Υπηρεσίας, και σεθέλουμε μαζί μας».

Μισοκλείνω τα μάτια μου καχύποπτα. «Γιατί; Τι ακριβώςθέλετε από μένα;»

«Αυτή τη στιγμή θέλω να σου προσφέρω μια ευκαιρία να δειςπώς είναι ο κόσμος έξω από το συγκρότημα».

«Και αυτό που θα λάβεις ως αντάλλαγμα είναι...»

216 VERONICA ROTH

«Την προστασία σου», λέει. «Θα πάω σε ένα επικίνδυνομέρος, και δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν από την Υπηρεσίαγι’ αυτό. Εσύ είσαι νεοφερμένος, πράγμα που σημαίνει ότι είναιπιο ασφαλές για μένα να σε εμπιστευτώ, και ξέρω ότι ξέρεις ναυπερασπίζεσαι τον εαυτό σου. Και αν έρθεις μαζί μου, θα σουδείξω τα στοιχεία που θέλεις να δεις».

Αγγίζει την καρδιά της, ελαφρά, σαν να ορκίζεται. Ηδυσπιστία μου είναι έντονη, αλλά η περιέργειά μου εντονότερη.Δεν μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι η Υπηρεσία θα έκανεάσχημα πράγματα, επειδή κάθε κυβέρνηση που έχω γνωρίσειποτέ έχει κάνει άσχημα πράγματα, ακόμα και η ολιγαρχία τηςΑπάρνησης, επικεφαλής της οποίας ήταν ο πατέρας μου. Καιακόμα και πέρα από αυτή την εύλογη υποψία, μέσα μουυπόβοσκε η άσβηστη ελπίδα ότι δεν είμαι ελαττωματικός, ότιαξίζω κάτι περισσότερο από τα διορθωμένα γονίδια που θακληροδοτήσω στα όποια παιδιά τυχόν αποκτήσω.

Γι’ αυτό αποφασίζω να δεχτώ την πρότασή της. Για την ώρα.«Εντάξει», λέω.«Πρώτον» λέει «πριν σου δείξω το οτιδήποτε», πρέπει να

δεχτείς ότι δεν θα μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν -ούτε στηνΤρις- γι’ αυτά που θα δεις. Είσαι εντάξει με αυτό;»

«Είναι αξιόπιστη, ξέρεις». Υποσχέθηκα στην Τρις ότι δεν θακρατούσα πια άλλα μυστικά από κείνη. Δεν πρέπει να μπω σεκαταστάσεις στις οποίες θα αναγκαστώ να το ξανακάνω. «Γιατίδεν μπορώ να της το πω;»

«Δεν λέω ότι δεν είναι αξιόπιστη. Απλά δεν έχει τιςικανότητες που χρειαζόμαστε, και δεν θέλουμε να εκθέσουμεκανέναν σε κίνδυνο αν δεν είναι ανάγκη». Βλέπεις, η Υπηρεσίαδεν θέλει να οργανωθούμε. «Αν πιστεύουμε ότι δεν είμαστε“ελαττωματικοί”, τότε λέμε ότι όλα όσα κάνουν εκείνοι -ταπειράματα, οι γενετικές τροποποιήσεις, όλα- είναι χαμένος

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 217

χρόνος. Και κανένας δεν θέλει να ακούσει ότι η εργασία μιαςολόκληρης ζωής είναι μια απάτη».

Τα ξέρω όλα αυτά - είναι όπως όταν έμαθα ότι οι φατρίες είναιένα τεχνητό σύστημα που σχεδιάστηκε από επιστήμονες για ναμας κρατήσει υπό έλεγχο για όσο το δυνατόν μεγαλύτεροδιάστημα.

Αποτραβιέται από τον τοίχο, και μετά λέει το μοναδικόπράγμα που θα μπορούσε να πει για να με κάνει να συμφωνήσω:

«Αν της το πεις, θα της στερήσεις την επιλογή που δίνω εγώσε σένα τώρα. Θα την αναγκάσεις να γίνει συνεργός. Αν της τοκρύψεις, πιθανώς να την προστατεύσεις».

Περνάω τα δάχτυλά μου πάνω από το όνομά μου, χαραγμένοστο μεταλλικό έλασμα. Τομπάιας Ίτον. Αυτά είναι δικά μουγονίδια, αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Δεν θέλω να μπλέξω τηνΤρις σ’ αυτό.

«Εντάξει»,λέω. «Δείξε μου».

† † †

Παρακολουθώ τη δέσμη φωτός από το φακό της ναανεβοκατεβαίνει στο ρυθμό των βημάτων της. Πριν λίγο πήραμεμια τσάντα από μια αποθήκη για σκούπες λίγο πιο πέρα - ήτανέτοιμη γι’ αυτό. Με οδηγεί βαθιά μέσα στους υπόγειουςδιαδρόμους του συγκροτήματος, περνάμε το μέρος όπουσυναντιούνται οι ΓΕ, και φτάνουμε σε ένα διάδρομο όπου δενυπάρχει ηλεκτρισμός. Σε ένα συγκεκριμένο σημείο κάθεται στιςφτέρνες της και περνάει το χέρι της πάνω από το έδαφος έωςότου τα δάχτυλά της φτάνουν σε ένα μάνταλο. Μου δίνει τοφακό και τραβάει το μάνταλο, σηκώνοντας μια πόρτα από ταπλακάκια.

«Είναι ένα τούνελ διαφυγής», λέει. «Το έσκαψαν ότανπρωτοήρθαν εδώ, έτσι ώστε να υπάρχει πάντα ένας τρόπος να

218 VERONICA ROTH

δραπετεύσουν σε μια έκτακτη ανάγκη».Από την τσάντα της βγάζει ένα μαύρο σωλήνα και στρίβει το

καπάκι. Αυτό εκτινάσσει σπίθες φωτός που λάμπουν κόκκινεςπάνω στο δέρμα της. Το αφήνει πάνω από την πόρτα και αυτόπέφτει αρκετά μέτρα, αφήνοντας μια γραμμή φωτός στα βλέφαράμου. Η Νίτα κάθεται στην άκρη της τρύπας, με το σακίδιό τηςπερασμένο στους ώμους της, και πέφτει.

Ξέρω ότι η απόσταση μέχρι κάτω είναι μικρή, αλλά μουφαίνεται μεγαλύτερη με τον ανοιχτό χώρο από κάτω μου.Κάθομαι, με το περίγραμμα των παπουτσιών μου σκοτεινό μεφόντο τις κόκκινες σπίθες, και σπρώχνω το σώμα μου προς ταεμπρός.

«Ενδιαφέρον», λέει η Νίτα όταν προσγειώνομαι. Σηκώνω τοφακό, κι εκείνη κρατά το φως μπροστά της καθώς διασχίζουμετο τούνελ, το οποίο ίσα που είναι αρκετά πλατύ για να μαςχωράει και τους δυο καθώς περπατάμε πλάι πλάι, και αρκετάψηλό ώστε να μπορώ να προχωράω με το σώμα μου στητό.Έχειμια έντονη μυρωδιά σαπίλας, σαν μούχλα και μπαγιάτικο αέρα.«Ξέχασα ότι φοβόσουν τα ύψη».

«Πάντως, δεν φοβάμαι και πολλά άλλα», λέω.«Δεν χρειάζεται να γίνεσαι αμυντικός!» Χαμογελάει. «Για να

πω την αλήθεια πάντοτε ήθελα να σε ρωτήσω γι’ αυτό».Περνάω πάνω από ένα νερόλακκο, με τις σόλες των

παπουτσιών μου να γραπώνουν το τραχύ έδαφος του τούνελ.«Ο τρίτος σου φόβος», λέει. «Το να πυροβολήσεις εκείνη τη

γυναίκα. Ποια ήταν;»Η φλόγα σβήνει, κι έτσι ο φακός που κρατάω είναι ο

μοναδικός μας οδηγός μέσα στο τούνελ. Μετακινώ το χέρι μουγια να δημιουργήσω περισσότερο χώρο ανάμεσά μας, καθώς δενθέλω να αγγίξω το μπράτσο της μέσα στο σκοτάδι.

«Δεν ήταν κάποια συγκεκριμένη»,λέω. «Ο φόβος ήταν οπυροβολισμός».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 219

«Φοβόσουν να πυροβολήσεις ανθρώπους;»«Όχι», λέω. «Φοβόμουν την ιδιαιτέρως μεγάλη ικανότητά μου

να σκοτώνω».Απομένει σιωπηλή, και το ίδιο κι εγώ. Αυτή είναι η πρώτη

φορά που λέω αυτά τα λόγια δυνατά, και τώρα ακούω πόσοπαράξενα είναι. Πόσοι νεαροί άντρες φοβούνται ότι υπάρχει ένατέρας μέσα τους; Κανονικά οι άνθρωποι πρέπει να φοβούνταιτους άλλους, όχι τον εαυτό τους. Κανονικά πρέπει ναφιλοδοξούν να γίνουν σαν τους πατεράδες τους, όχι ναανατριχιάζουν σ’ αυτή τη σκέψη.

«Πάντοτε αναρωτιόμουν τι θα υπήρχε στο δικό μου πεδίοφόβου». Το λέει με σιγανή φωνή, σαν προσευχή. «Μερικέςφορές αισθάνομαι ότι έχω τόσο πολλά να φοβάμαι, και μερικέςφορές αισθάνομαι σαν να μην έχει απομείνει τίποτα για ναφοβάμαι».

Νεύω, παρόλο που δεν μπορεί να με δει, και συνεχίζουμε ναπροχωράμε, με τη δέσμη φωτός του φακού να ανεβοκατεβαίνει,τα παπούτσια μας να γδέρνουν το έδαφος, και τον μουχλιασμένοαέρα να ορμά προς το μέρος μας καθώς έρχεται από οτιδήποτεείναι αυτό που υπάρχει στην άλλη άκρη.

† † †

Μετά από είκοσι λεπτά περπάτημα, στρίβουμε σε μια γωνία καιμυρίζω φρέσκο άνεμο, αρκετά κρύο ώστε να με κάνει ναανατριχιάσω. Σβήνω το φακό, και το φεγγαρόφωτο στην άκρητου τούνελ μάς οδηγεί στην έξοδό μας.

Το τούνελ μάς οδηγεί κάπου στην ερημιά την οποίαδιασχίσαμε με το φορτηγό για να έρθουμε στο συγκρότημα,ανάμεσα σε μισογκρεμισμένα κτίρια και τεράστια δέντρα οι ρίζεςτων οποίων έχουν σπάσει το πεζοδρόμιο. Μερικά μέτρα πιοπέρα υπάρχει παρκαρισμένο ένα παλιό φορτηγό, με την καρότσα

220 VERONICA ROTH

του καλυμμένη με έναν σκισμένο, ξεφτισμένο μουσαμά. Η Νίτακλοτσάει μία από τις ρόδες για να τη ελέγξει, και μετά ανεβαίνειστη θέση του οδηγού. Τα κλειδιά κρέμονται ήδη από τη μίζα.

«Ποιανού είναι αυτό το φορτηγό;» λέω όταν ανεβαίνω στηθέση του συνοδηγού.

Ανήκει στα άτομα που θα πάμε να συναντήσουμε. Τουςζήτησα να το παρκάρουν εδώ», λέει.

«Και ποιοι είναι;»«Φίλοι μου».Δεν ξέρω πώς βρίσκει τον προσανατολισμό της μέσα σ’ αυτόν

το λαβύρινθο των δρόμων μπροστά μας, αλλά τον βρίσκει,οδηγώντας το φορτηγό γύρω από ρίζες δέντρων και πεσμέναφανάρια, αναβοσβήνοντας τους προβολείς σε ζώα τα οποίαβλέπω να σκορπίζουν με την παρυφή της όρασής μου.

Ένα πλάσμα με μακριά πόδια και καφέ λεπτό σώμα, διασχίζειτο δρόμο μπροστά μας, σχεδόν στο ίδιο ύψος με τους προβολείςτου φορτηγού. Η Νίτα πατάει απαλά το φρένο για να μην τοχτυπήσει. Τα αφτιά του τινάζονται, και τα σκοτεινά, στρογγυλάτου μάτια μάς παρακολουθούν με μια προσεκτική περιέργεια,σαν ένα παιδί.

«Είναι κάπως όμορφα, έτσι;» λέει. «Πριν έρθω εδώ δεν είχαξαναδεί ελάφι».

Νεύω. Είναι κομψό, αλλά διστακτικό, επιφυλακτικό.Η Νίτα πατάει την κόρνα με τα ακροδάχτυλά της, και το

ελάφι φεύγει από τη μέση. Επιταχύνουμε ξανά, και μετάφτάνουμε σε έναν πλατύ, ανοιχτό δρόμο που κρέμεται κάθεταστις σιδηροδρομικές γραμμές που κάποτε περπάτησα για ναφτάσω στο συγκρότημα. Στο βάθος βλέπω τα φώτα του, τομοναδικό φωτεινό σημείο σ’ αυτό τον σκοτεινό ερημότοπο.

Και κατευθυνόμαστε βορειοανατολικά, μακριά από αυτό.

† † †

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 221

Περνάει πολλή ώρα πριν δω ξανά ηλεκτρικό φως. Όταν τοβλέπω, είναι κατά μήκος ενός στενού, γεμάτου μπαλώματαδρόμου. Οι λάμπες κρέμονται από ένα καλώδιο περασμένο κατάμήκος των παλιών φανοστατών.

«Εδώ σταματάμε». Η Νίτα στρίβει το τιμόνι, οδηγώντας τοφορτηγό σε ένα σοκάκι ανάμεσα σε δύο κτίρια από τούβλα.Βγάζει τα κλειδιά από τη μίζα και με κοιτάζει. «Ρίξε μια ματιάστο ντουλαπάκι. Τους ζήτησα να μας δώσουν όπλα».

Ανοίγω το ντουλάπι μπροστά μου. Πάνω σε μερικά παλιάπεριτυλίγματα υπάρχουν δύο μαχαίρια.

«Πώς τα πας με ένα μαχαίρι;» λέει.Οι Ατρόμητοι δίδασκαν στους μυούμενους πώς να ρίχνουν

μαχαίρια πριν ακόμη από τις αλλαγές στη μύηση που εισήγαγε οΜαξ, πριν μπω στη φατρία τους. Δεν μου άρεσε ποτέ, επειδήμου φαινόταν σαν ένας τρόπος να ενθαρρύνουν την κλίση τωνΑτρόμητων προς την επίδειξη, αντί για μια χρήσιμη ικανότητα.

«Όχι κι άσχημα», λέω με ένα μειδίαμα. «Αν και δεν περίμεναότι αυτή η ικανότητα θα μου φαινόταν ποτέ χρήσιμη».

«Υποθέτω ότι οι Ατρόμητοι είναι τελικά χρήσιμοι σε κάτι...Τέσσερα» λέει, χαμογελώντας λίγο. Παίρνει το μεγαλύτερο απότα δύο μαχαίρια, κι εγώ παίρνω το μικρότερο.

Είμαι νευρικός, στριφογυρίζοντας τη λαβή στα δάχτυλά μουκαθώς περπατάμε στο σοκάκι. Ένα διαφορετικό φως τρεμοπαίζειστα παράθυρα από πάνω μου - φλόγες, από κεριά ή φανάρια.Κάποια στιγμή, όταν σηκώνω το βλέμμα μου, βλέπω μιακουρτίνα από μαλλιά και σκοτεινές οφθαλμικές κοιλότητες να μεκοιτάζουν.

«Ζουν άνθρωποι εδώ», λέω.«Αυτή είναι η άκρη της παρυφής», λέει η Νίτα. «Είναι

περίπου δύο ώρες οδικώς από το Μιλγουόκι, το οποίο είναι μιαμητροπολιτική περιοχή βόρεια από εδώ. Ναι, ζουν άνθρωποι

222 VERONICA ROTH

εδώ. Αυτή την εποχή ο κόσμος δεν απομακρύνεται πολύ από τιςπόλεις, ακόμα κι αν θέλει να ζει έξω από την επιρροή τηςκυβέρνησης, όπως θέλουν οι άνθρωποι εδώ».

«Γιατί θέλουν να ζουν έξω από την επιρροή της κυβέρνησης;»Ξέρω πώς είναι να ζεις έξω από την επιρροή της κυβέρνησης,παρακολουθώντας τους χωρίς φατρία. Ήταν πάντοτεπεινασμένοι, πάντοτε κρύωναν το χειμώνα και ζεσταίνονταν τοκαλοκαίρι, πάντοτε πάσχιζαν να επιβιώσουν. Δεν είναι μιαεύκολη ζωή - πρέπει να έχεις καλό λόγο για να την επιλέξεις.

«Επειδή είναι γενετικά ελαττωματικοί», λέει η Νίτα,κοιτάζοντάς με. «Οι γενετικά ελαττωματικοί άνθρωποι είναιτεχνικά -νομικά- ισότιμοι με τους γενετικά αγνούς ανθρώπους,αλλά μόνο στα χαρτιά, ας πούμε. Στην πραγματικότητα είναι πιοφτωχοί, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να καταδικαστούν γιακάποιο έγκλημα,λιγότερες πιθανότητες να προσληφθούν σεκαλές δουλειές... ό,τι μπορείς να φανταστείς, είναι πρόβλημα,και υπάρχει από την εποχή του Πολέμου της Αγνότητας, πριναπό παραπάνω από έναν αιώνα. Για τους ανθρώπους που ζουνστην παρυφή, έμοιαζε καλύτερη επιλογή να αποχωρήσουντελείως από την κοινωνία παρά να προσπαθήσουν ναδιορθώσουν το πρόβλημα από μέσα, όπως σκοπεύω να κάνωεγώ».

Σκέφτομαι το θραύσμα του γυαλιού που έχει κάνει τατουάζστο δέρμα της. Αναρωτιέμαι πότε να το έκανε - αναρωτιέμαι τινα ήταν εκείνο που έβαλε αυτό το επικίνδυνο βλέμμα στα μάτιατης, τι έβαλε ένα τέτοιο δραματικό ύφος στην ομιλία της, τι τηνέκανε να γίνει επαναστάτρια.

«Πώς σχεδιάζεις να το κάνεις αυτό;»Σφίγγει το σαγόνι της και λέει: «Στερώντας από την Υπηρεσία

λίγη από τη δύναμή της».Το σοκάκι καταλήγει σε έναν πλατύ δρόμο. Μερικά άτομα

περιφέρονται στις παρυφές του, αλλά άλλοι περπατάνε ακριβώς

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 223

στη μέση, σε ομάδες που τρεκλίζουν, κρατώντας μπουκάλια σταχέρια τους. Όλοι όσοι βλέπω είναι νέοι - μάλλον δεν υπάρχουνπολλοί ενήλικες στην παρυφή.

Ακούω φωνές μπροστά, και γυαλιά να σπάνε στο οδόστρωμα.Ένα πλήθος εκεί στέκεται σε έναν κύκλο γύρω από δύο φιγούρεςπου ανταλλάζουν γροθιές και κλοτσιές.

Κάνω να πάω προς το μέρος τους, αλλά η Νίτα αρπάζει τομπράτσο μου και με τραβάει προς ένα από τα κτίρια.

«Δεν είναι ώρα να κάνεις τον ήρωα», λέει.Πλησιάζουμε την πόρτα του κτιρίου στη γωνία. Δίπλα της

στέκεται ένας μεγαλόσωμος άντρας, στριφογυρίζοντας έναμαχαίρι στην παλάμη του. Όταν ανεβαίνουμε τα σκαλιά, σταματάτο μαχαίρι και το πετάει στο άλλο του χέρι, το οποίο είναιγεμάτο ουλές.

Τα μέγεθος του, η επιδεξιότητά του με το όπλο, η σημαδεμένηκαι βρόμικη εμφάνισή του - όλα έχουν σκοπό να μετρομοκρατήσουν. Αλλά τα μάτια του είναι σαν τα μάτια εκείνουτου ελαφιού, μεγάλα και δύσπιστα και γεμάτα περιέργεια.

«Ήρθαμε να δούμε τον Ράφι», λέει η Νίτα. «Είμαστε από τοσυγκρότημα».

«Μπορείτε να περάσετε, αλλά τα μαχαίρια σας θα μείνουνεδώ», λέει ο άντρας. Η φωνή του είναι πιο ψιλή, πιο στριγκιάαπό ό,τι θα περίμενα. Θα μπορούσε πιθανώς να ήταν και ήπιοςάνθρωπος, αν αυτό ήταν ένα διαφορετικό μέρος. Όπως έχουν ταπράγματα, βλέπω ότι δεν είναι ήπιος, δεν ξέρει καν τι σημαίνει ηλέξη.

Παρόλο που κι εγώ ο ίδιος έχω απορρίψει κάθε είδουςμαλθακότητα ως άχρηστη, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεταιότι χάνεται κάτι σημαντικό αν αυτός ο άνθρωπος έχειαναγκαστεί να αρνηθεί την ίδια του τη φύση.

«Αποκλείεται», λέει η Νίτα.

224 VERONICA ROTH

«Νίτα, εσύ είσαι;» λέει μια φωνή από μέσα. Είναι εκφραστική,μουσική. Ο άντρας στον οποίο ανήκει είναι κοντός, με έναπλατύ χαμόγελο. Έρχεται στην πόρτα. «Δεν σου είπα να τουςαφήσεις απλά να περάσουν; Ελάτε, ελάτε».

«Γεια σου, Ράφι», λέει εκείνη, με εμφανή ανακούφιση.«Τέσσερα, αυτός είναι ο Ράφι. Είναι σημαντικός άνθρωπος στηνπαρυφή».

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω», λέει ο Ράφι, και μας κάνει νόημανα τον ακολουθήσουμε.

Μέσα υπάρχει ένα μεγάλο, ανοιχτό δωμάτιο το οποίοφωτίζεται από σειρές κεριών και φαναριών. Ξύλινα έπιπλαβρίσκονται διάσπαρτα παντού, και όλα τα τραπέζια είναι άδειαεκτός από ένα.

Μια γυναίκα κάθεται στο πίσω μέρος του δωματίου, και οΡάφι γλιστράει στην καρέκλα δίπλα της. Παρόλο που δενμοιάζουν -εκείνη έχει κόκκινα μαλλιά και γεμάτο σώμα' τα δικάτου χαρακτηριστικά είναι σκούρα και το σώμα του, λεπτό σανσύρμα- έχουν το ίδιο ύφος, σαν δύο πέτρες διαμορφωμένες απότο ίδιο καλέμι.

«Τα όπλα στο τραπέζι», λέει ο Ράφι.Αυτή τη φορά, η Νίτα υπακούει, αφήνοντας το μαχαίρι της

στην άκρη του τραπεζιού ακριβώς μπροστά της. Κάθεται. Κάνωκι εγώ το ίδιο. Απέναντι μας, η γυναίκα παραδίδει ένα πιστόλι.

«Ποιος είναι αυτός;» λέει η γυναίκα, τινάζοντας το κεφάλι τηςπρος το μέρος μου.

«Αυτός είναι ο συνεργάτης μου», λέει η Νίτα. «Ο Τέσσερα».«Τι όνομα είναι το “Τέσσερα”;» Δεν ρωτάει με ειρωνικό

τρόπο, όπως μου έκαναν συχνά αυτή την ερώτηση.«Από κείνα που σου κολλάνε μέσα σε μια πόλη-πείραμα», λέει

η Νίτα. «Επειδή έχεις μόνο τέσσερις φόβους».Μου περνάει από το μυαλό ότι ίσως να με σύστησε με αυτό το

όνομα απλά και μόνο για να έχει την ευκαιρία να αποκαλύψει

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 225

από πού είμαι. Μήπως αυτό της δίνει κάποιο πλεονέκτημα;Μήπως με καθιστά πιο αξιόπιστο γι’ αυτούς τους ανθρώπους;

«Ενδιαφέρον». Η γυναίκα χτυπά ρυθμικά το τραπέζι με τοδείκτη της. «Λοιπόν, Τέσσερα, το όνομά μου είναι Μαίρη».

«Η Μαίρη και ο Ράφι είναι οι ηγέτες του μεσοδυτικού κλάδουμιας επαναστατικής ομάδας από ΓΕ»,λέει η Νίτα.

«Όταν το αποκαλείς “ομάδα” το κάνεις να ακούγεται σαν ναείμαστε ένα μάτσο ηλικιωμένες που παίζουν χαρτιά», λέει ήρεμαο Ράφι. «Είμαστε περισσότερο μια εξέγερση. Η δύναμή μαςεκτείνεται σε όλη τη χώρα - υπάρχει μια ομάδα για κάθεμητροπολιτική περιοχή, και τοπικοί επιτηρητές για ταΜεσοδυτικά, τα Νότια και τα Ανατολικά».

«Δύση υπάρχει;» λέω.«Όχι πια», λέει σιγανά η Νίτα. «Το έδαφος ήταν πολύ

δύσκολο για να το διασχίσεις και οι πόλεις υπερβολικάδιάσπαρτες για να έχει νόημα να ζήσουμε εκεί μετά τον πόλεμο.Τώρα είναι μια άγρια περιοχή».

«Είναι αλήθεια αυτό που λένε, λοιπόν», λέει η Μαίρη, με ταμάτια της να παγιδεύουν το φως σαν θραύσματα γυαλιού καθώςμε κοιτάζει. «Ο κόσμος μέσα στις πόλεις-πειράματα δεν γνωρίζειτι υπάρχει έξω».

«Φυσικά και είναι αλήθεια, γιατί να γνωρίζουν;» λέει η Νίτα.Ξαφνικά τρυπώνει μέσα μου μια κούραση, ένα βάρος πίσω

από τα μάτια μου. Έχω λάβει μέρος σε υπερβολικά πολλέςεξεγέρσεις στη σύντομη ζωή μου. Στους χωρίς φατρία, και τώρα,όπως φαίνεται, και σε αυτούς τους ΓΕ.

«Δεν θέλω να διακόψω τις αβρότητες» λέει η Μαίρη «αλλάδεν πρέπει να καθίσουμε πολλή ώρα εδώ. Δεν μπορούμε ναεμποδίσουμε για πολύ ακόμη τον κόσμο να έρθει εδώ και νααρχίσει να ψαχουλεύει».

«Σωστά», λέει η Νίτα. Με κοιτάζει. «Τέσσερα, μπορείς να παςνα σιγουρευτείς ότι δεν συμβαίνει τίποτα έξω; Πρέπει να μιλήσω

226 VERONICA ROTH

με τη Μαίρη και τον Ράφι ιδιαιτέρως για λίγο».Αν ήμασταν μόνοι, θα τη ρωτούσα γιατί δεν μπορώ να μείνω

εδώ όσο θα τους μιλάει ή γιατί έκανε τον κόπο να με βάλει μέσαενώ θα μπορούσα να στέκομαι φρουρός έξω από την αρχή.Υποθέτω ότι στην πραγματικότητα ακόμη δεν έχω συμφωνήσεινα τη βοηθήσω, και για κάποιο λόγο μάλλον ήθελε να τουςσυναντήσω. Γι’ αυτό απλά σηκώνομαι, παίρνοντας το μαχαίριμου μαζί μου, και πηγαίνω προς την πόρτα όπου ο φρουρός τουΡάφι παρακολουθεί το δρόμο.

Ο καβγάς στην απέναντι πλευρά του δρόμου έχεικαταλαγιάσει. Μια μοναχική μορφή κείτεται στο έδαφος. Προςστιγμή μου φαίνεται ότι κουνιέται ακόμη, αλλά μετάσυνειδητοποιώ ότι αυτό συμβαίνει επειδή κάποιος ψαχουλεύειστις τσέπες του -είναι ένα πτώμα.

«Νεκρός;» λέω, και η λέξη δεν είναι παρά μια εκπνοή.«Ναι. Αν δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εδώ,

δεν θα αντέξεις ούτε μια νύχτα».«Τότε γιατί έρχονται εδώ οι άνθρωποι;» λέω συνοφρυωμένος.

«Γιατί δεν επιστρέφουν στις πόλεις;»Μένει για τόσο πολλή ώρα σιωπηλός ώστε σκέφτομαι ότι δεν

πρέπει να άκουσε την ερώτηση μου. Παρακολουθώ τον κλέφτηνα τραβάει τις τσέπες του νεκρού προς τα έξω και ναεγκαταλείπει το πτώμα, γλιστρώντας μέσα σε ένα από τα κοντινάκτίρια. Τελικά, ο φρουρός του Ράφι μιλάει:

«Εδώ, αν πεθάνεις, υπάρχει μια πιθανότητα να νοιαστείκάποιος. Όπως ο Ράφι ή ένας από τους άλλους ηγέτες», λέει οφρουρός. «Στις πόλεις, αν σκοτωθείς, σίγουρα κανείς δεν θαδώσει δεκάρα, όχι αν είσαι ΓΕ. Το χειρότερο έγκλημα το οποίοέχω δείνα αποδίδεται σε έναν ΓΑ για τη δολοφονία ενός ΓΕ ήταν“ανθρωποκτονία”. Βλακείες».

«Ανθρωποκτονία;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 227

«Σημαίνει ότι το έγκλημα θεωρείται ατύχημα», λέει η απαλή,ρυθμική φωνή του Ράφι πίσω μου. «Ή τουλάχιστον όχι τόσοσοβαρό όσο, ας πούμε, ο φόνος εκ προμελέτης. Επισήμως,φυσικά, πρέπει να μας αντιμετωπίζουν όλους με τον ίδιο τρόπο,σωστά; Αλλά αυτό σπάνια εφαρμόζεται».

Στέκεται δίπλα μου, με τα χέρια του διπλωμένα. Όταν τονκοιτάζω, βλέπω ένα βασιλιά να επιθεωρεί το βασίλειό του, τοοποίο θεωρεί όμορφο. Κοιτάζω προς το δρόμο, το γεμάτορωγμές οδόστρωμα και το άψυχο σώμα με τιςαναποδογυρισμένες τσέπες και τα παράθυρα μέσα από τα οποίατρεμουλιάζει το φως μιας φωτιάς, και ξέρω ότι η ομορφιά πουβλέπει είναι απλά η ελευθερία - ελευθερία να θεωρείσαι πλήρηςάνθρωπος αντί για ελαττωματικός.

Είδα αυτή την ελευθερία, κάποτε, όταν, μέσα από τους χωρίςφατρία, η Έβελιν με κάλεσε να πάω κοντά της, με κάλεσε ναεγκαταλείπω τη φατρία μου για να γίνω ένα πιο ολοκληρωμένοάτομο. Αλλά ήταν ένα ψέμα.

«Είσαι από το Σικάγο;» μου λέει ο Ράφι.Νεύω, εξακολουθώντας να κοιτάζω τον σκοτεινό δρόμο.«Και τώρα που βγήκες; Πώς σου φαίνεται ο κόσμος;» λέει.«Ως επί το πλείστον ο ίδιος», λέω. «Απλά οι άνθρωποι

χωρίζονται από διαφορετικά πράγματα, δίνουν διαφορετικούςπολέμους».

Οι σανίδες του πατώματος μέσα τρίζουν από τα βήματα τηςΝίτα, και όταν γυρίζω στέκεται ακριβώς πίσω μου, με τα χέριατης χωμένα στις τσέπες της.

«Σ’ ευχαριστώ που το κανόνισες αυτό», λέει η Νίτα, νεύονταςστον Ράφι. «Είναι ώρα να φύγουμε».

Διασχίζουμε ξανά το δρόμο, και όταν γυρίζω να κοιτάξω τονΡάφι, έχει σηκώσει το χέρι του, για να μας αποχαιρετήσει.

† † †

228 VERONICA ROTH

Καθώς επιστρέφουμε στο φορτηγό, ακούω ξανά κραυγές, αλλάαυτή τη φορά είναι οι κραυγές ενός παιδιού. Προσπερνάωθορύβους που μοιάζουν με ρουφήγματα μύτης καικλαψουρίσματα και σκέφτομαι όταν ήμουν μικρότερος,καθισμένος οκλαδόν στο δωμάτιό μου, και σκούπιζα τη μύτη μουμε το μανίκι μου. Η μητέρα μου έτριβε τα μανικέτια με ένασφουγγάρι πριν τα βάλει στο πλυντήριο. Δεν είπε ποτέ τίποτα γι’αυτό.

Όταν μπαίνω στο φορτηγό, νιώθω ήδη μουδιασμένοςαπέναντι σ’ αυτό το μέρος και σ’ αυτό τον πόνο, και είμαιέτοιμος να επιστρέφω στο όνειρο του συγκροτήματος, στηζεστασιά και το φως και την αίσθηση της ασφάλειας.

«Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί αυτό το μέρος είναιπροτιμότερο από τη ζωή στην πόλη», λέω.

«Μόνο μία φορά έχω πάει σε μια πόλη που δεν ήτανπείραμα», λέει η Νίτα. «Υπάρχει ηλεκτρισμός, αλλά διανέμεταιμε το σύστημα των μερίδων - κάθε οικογένεια έχει ηλεκτρισμόμόνο για μερικές ώρες τη μέρα. Το ίδιο με το νερό. Και υπάρχειπολλή εγκληματικότητα, η οποία οφείλεται στη γενετική ζημιά.Υπάρχει και αστυνομία, αλλά δεν μπορεί να κάνει και πολλά».

«Το συγκρότημα της Υπηρεσίας τότε»,λέω. «Είναιαναμφίβολα το καλύτερο μέρος για να ζεις».

«Σε ό,τι αφορά τους πόρους, ναι», λέει η Νίτα. «Αλλά το ίδιοκοινωνικό σύστημα που υπάρχει στις πόλεις υπάρχει και στοσυγκρότημα' απλά είναι λίγο πιο δύσκολο να το δεις».

Παρακολουθώ την παρυφή να εξαφανίζεται στον καθρέφτητου αυτοκινήτου, ενώ ξεχωρίζει από τα εγκαταλειμμένα κτίριαγύρω της μόνο από κείνη τη σειρά με ηλεκτρικές λάμπες πουκρέμονται πάνω από τον στενό δρόμο.

Προσπερνάμε σκοτεινά σπίτια με καλυμμένα με σανίδεςπαράθυρα, και προσπαθώ να τα φανταστώ καθαρά και

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 229

γυαλισμένα, όπως θα πρέπει να ήταν κάποια στιγμή στοπαρελθόν. Έχουν περιφραγμένες αυλές που κάποτε πρέπει ναήταν καλοκουρεμένες και πράσινες, παράθυρα που κάποτεπρέπει να έλαμπαν τα βράδια. Φαντάζομαι ότι οι ζωές που έζησανεδώ οι άνθρωποι ήταν γαλήνιες, ήσυχες.

«Για ποιο πράγμα ήρθες εδώ να τους μιλήσεις, ακριβώς;» λέω.«Ήρθα εδώ για να επιβεβαιώσω τα σχέδιά μας», λέει η Νίτα.

Παρατηρώ, μέσα στη λάμψη του φωτός από το καντράν, ότιυπάρχουν μερικά κοψίματα στο κάτω χείλος της, σαν να τοδάγκωνε επανειλημμένως. «Και ήθελα να σε γνωρίσουν, ναδουν το πρόσωπο των ανθρώπων μέσα στα πειράματα τωνφατριών. Κάποτε η Μαίρη ήταν καχύποπτη ότι άνθρωποι σανεσένα στην πραγματικότητα συνωμοτούσαν με την κυβέρνηση,πράγμα που φυσικά δεν είναι αλήθεια. Ο Ράφι, όμως... ήταν τοπρώτο άτομο που μου έδωσε αποδείξεις ότι η Υπηρεσία, ηκυβέρνηση, μας έλεγε ψέματα για την ιστορία μας».

Κάνει μια παύση αφού το λέει, λες και αυτό θα με βοηθήσει νανιώσω το βάρος του, αλλά δεν χρειάζομαι χρόνο, ή σιωπή, ήχώρο για να την πιστέψω. Η κυβέρνησή μου μού έλεγε ψέματαόλη μου τη ζωή.

«Η Υπηρεσία μιλάει για μια χρυσή εποχή της ανθρωπότηταςπριν τις γενετικές παρεμβάσεις, όπου όλοι ήταν γενετικά αγνοίκαι όλα ήταν γαλήνια», λέει η Νίτα. «Όμως ο Ράφι μού έδειξεπαλιές φωτογραφίες πολέμου».

Περιμένω για λίγο. «Και λοιπόν;»«Και λοιπόν;» ρωτάει η Νίτα, σαν να μην πιστεύει την

αντίδρασή μου. «Αν τα γενετικά αγνά άτομα προκαλούσανπόλεμο και ολική καταστροφή στο παρελθόν στον ίδιο βαθμόπου τα γενετικά ελαττωματικά άτομα υποτίθεται ότι το κάνουντώρα, τότε πού βασίζεται ο συλλογισμός ότι πρέπει να δαπανάμετόσους πόρους και τόσο χρόνο προσπαθώντας να διορθώσουμετη γενετική ζημιά; Ποια είναι η χρησιμότητα των πειραμάτων, αν

230 VERONICA ROTH

όχι για να πείσουν τους σωστούς ανθρώπους ότι η κυβέρνησηπραγματοποιεί ενέργειες για να κάνει τις ζωές όλων μαςκαλύτερες, ενώ στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει αυτό;»

Η αλήθεια αλλάζει τα πάντα - αυτός δεν είναι ο λόγος που ηΤρις ήθελε τόσο απελπισμένα να δείξει το βίντεο με την ΊντιθΠράιορ ώστε συμμάχησε με τον πατέρα μου για να το καταφέρει;Ήξερε ότι η αλήθεια, όποια κι αν ήταν, θα άλλαζε τη μάχη μας,θα άλλαζε τις προτεραιότητές μας για πάντα. Και εδώ, τώρα, έναψέμα έχει αλλάξει τη μάχη, ένα ψέμα έχει αλλάξει τιςπροτεραιότητες για πάντα. Αντί να πασχίζουν νααντιμετωπίσουν τη φτώχεια ή το έγκλημα που έχουν κατακλύσειαυτή τη χώρα, εκείνοι οι άνθρωποι επέλεξαν νακαταπολεμήσουν τη γενετική ζημιά.

«Γιατί; Γιατί να δαπανήσουν τόσο χρόνο και ενέργεια για ναπολεμήσουν κάτι που στην ουσία δεν αποτελεί πρόβλημα;»ρωτάω, ξαφνικά εκνευρισμένος.

«Λοιπόν, οι άνθρωποι που το πολεμούν τώρα πιθανότατα τοπολεμούν επειδή έχουν διδαχθεί ότι είναι πρόβλημα. Αυτό είναιάλλο ένα πράγμα που μου έδειξε ο Ράφι - παραδείγματα τηςπροπαγάνδας που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για τη γενετικήζημιά», λέει η Νίτα. «Αλλά στην αρχή; Δεν ξέρω. Πιθανόταταείναι μια ντουζίνα πράγματα. Η προκατάληψη εναντίον των ΓΕ;Ο έλεγχος ίσως; Η άσκηση ελέγχου στον γενετικά ελαττωματικόπληθυσμό διδάσκοντάς του ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του, καιη άσκηση ελέγχου στον γενετικά αγνό πληθυσμό διδάσκοντάςτου ότι είναι θεραπευμένος και πλήρης; Αυτά τα πράγματα δενσυμβαίνουν μέσα σε ένα βράδυ, και δεν συμβαίνουν μονάχα γιαένα λόγο».

Ακουμπάω το πλάι του κεφαλιού μου πάνω στο κρύοπαράθυρο και κλείνω τα μάτια μου. Οι πληροφορίες πουβουίζουν στο κεφάλι μου είναι πάρα πολλές για να καταφέρω να

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 231

επικεντρωθώ σε κάποια συγκεκριμένη, γι’ αυτό εγκαταλείπω τηνπροσπάθεια και αφήνομαι να αποκοιμηθώ.

Μέχρι να διασχίσουμε ξανά το τούνελ και να επιστρέψω τοκρεβάτι μου, ο ήλιος είναι έτοιμος να ανατείλει, και το χέρι τηςΤρις κρέμεται ξανά από την άκρη του κρεβατιού της, με ταακροδάχτυλά της να χαϊδεύουν το πάτωμα.

Κάθομαι απέναντι της, κοιτάζοντας για λίγο το κοιμισμένο τηςπρόσωπο ενώ σκέφτομαι αυτό που συμφωνήσαμε, εκείνη τηνύχτα στο Πάρκο Μιλένιουμ: όχι άλλα ψέματα. Μου τουποσχέθηκε, και της το υποσχέθηκα. Και αν δεν της πω γι’ αυτάπου άκουσα και είδα απόψε, θα αθετήσω αυτή την υπόσχεση.Και για ποιο λόγο; Για να την προστατεύσω; Για τη Νίτα, ένακορίτσι που γνωρίζω ελάχιστα;

Διώχνω τα μαλλιά της από το πρόσωπό της, απαλά, για να μηντην ξυπνήσω.

Δεν χρειάζεται την προστασία μου. Είναι από μόνη της αρκετάδυνατή.

232 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΡΙΣ

Ο ΠΙΤΕΡ ΕΙΝΑΙ στην απέναντι πλευρά του δωματίου,μαζεύοντας μια στοίβα βιβλία και χώνοντάς τα σε μια τσάντα.Δαγκώνει ένα κόκκινο στυλό και μεταφέρει την τσάντα έξω απότο δωμάτιο' ακούω τα βιβλία μέσα στην τσάντα να χτυπάνεπάνω στο πόδι του καθώς διασχίζει το διάδρομο. Περιμένω έωςότου δεν μπορώ να τα ακούσω πια πριν γυρίσω στην Κριστίνα.

«Προσπαθούσα να μη σε ρωτήσω, αλλά τα παρατάω», λέω.«Τι συμβαίνει με σένα και τον Ουράια;»

Η Κριστίνα, ξαπλωμένη στην κουκέτα της με το ένα τηςμακρύ πόδι να κρέμεται από την άκρη, μου ρίχνει ένα βλέμμα.

«Τι; Περνάτε πολύ χρόνο μαζί», λέω. «Μιλάμε για πολύχρόνο».

Η σημερινή μέρα είναι ηλιόλουστη, με το φως να εισχωρείλαμπερό μέσα από τις λευκές κουρτίνες. Δεν ξέρω πώς, αλλά οκοιτώνας μυρίζει ύπνο - μπουγάδα και παπούτσια και νυχτερινόιδρώτα και πρωινό καφέ. Κάποια από τα κρεβάτια είναιστρωμένα, και κάποια έχουν ακόμη ζαρωμένα σεντόνιαστοιβαγμένα στο κάτω μέρος τους ή στο πλάι. Οι περισσότεροιήρθαμε από τους Ατρόμητους, αλλά με εντυπωσιάζει το πόσοδιαφορετικοί είμαστε παρ’ όλα αυτά. Διαφορετικές συνήθειες,διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, διαφορετικοί τρόποι να βλέπουμετον κόσμο.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 233

«Ίσως να μη με πιστεύεις, αλλά δεν είναι έτσι». Η Κριστίνασηκώνεται για να στηριχτεί στους αγκώνες της. «Εκείνος πενθεί.Βαριόμαστε και οι δύο. Επίσης, είναι ο Ουράια».

«Και λοιπόν; Είναι όμορφος».«Όμορφος, αλλά δεν μπορεί να κάνει μια σοβαρή συζήτηση

ακόμα κι αν κρεμόταν η ζωή του από αυτό». Η Κριστίνα κουνάειτο κεφάλι της. «Μη με παρεξηγείς, μου αρέσει να γελάω, αλλάεπίσης θέλω μια σχέση να σημαίνει κάτι, καταλαβαίνεις;»

Νεύω. Όντως καταλαβαίνω - καλύτερα από τουςπερισσότερους, ίσως, επειδή ο Τομπάιας κι εγώ δεν είμαστε απότα άτομα που αστειεύονται διαρκώς.

«Άλλωστε» λέει «δεν μετατρέπονται όλες οι φιλίες σεειδύλλια. Εγώ δεν έχω δοκιμάσει ακόμη να σε φιλήσω».

Γελάω. «Σωστό».«Εσύ πού ήσουν τώρα τελευταία;» λέει η Κριστίνα.

Ανεβοκατεβάζει τα φρύδια της παιχνιδιάρικα. «Με τον Τέσσερα;Κάνατε λίγη... πρόσθεση; Πολλαπλασιασμό;»

Καλύπτω το πρόσωπό μου με τα χέρια μου. «Αυτό είναι τοχειρότερο αστείο που έχω ακούσει ποτέ».

«Μην αποφεύγεις την ερώτηση».«Δεν υπάρχει καμία “πρόσθεση” για εμάς», λέω. «Όχι ακόμη,

τέλος πάντων. Είναι λίγο ανήσυχος με το όλο θέμα της“γενετικής ζημιάς”».

«Αα. Αυτό το θέμα». Ανακάθεται.«Εσύ τι λες γι’ αυτό;» λέω.«Δεν ξέρω. Με κάνει να θυμώνω, υποθέτω».

Συνοφρυώνεται. «Κανείς δεν θέλει να του λένε ότι έχει κάτιστραβό, ειδικότερα όταν πρόκειται για κάτι σαν τα γονίδιά του,τα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν».

«Πιστεύεις ότι έχεις στ’ αλήθεια κάτι στραβό;»«Υποθέτω πως ναι. Είναι κάτι σαν αρρώστια, σωστά;

Μπορούν να τη δουν στα γονίδιά μας. Δεν χωράει αμφισβήτηση,

234 VERONICA ROTH

έτσι δεν είναι;»«Δεν λέω ότι τα γονίδιά σου δεν είναι διαφορετικά», λέω.

«Λέω απλά ότι αυτό δεν σημαίνει ότι ένα σύνολο είναιελαττωματικό και ένα άλλο δεν είναι. Τα γονίδια για τα γαλάζιαμάτια και τα καστανά μάτια είναι επίσης διαφορετικά, αλλά είναιτα γαλάζια μάτια “ελαττωματικά”; Είναι λες και αποφάσισαναυθαίρετα ότι το ένα είδος DNA ήταν κακό και το άλλο ήτανκαλό».

«Με βάση τις αποδείξεις ότι η συμπεριφορά των ΓΕ ήτανχειρότερη», επισημαίνει η Κριστίνα.

«Πράγμα που μπορεί να προκλήθηκε από πολλά πράγματα»,ανταπαντώ.

«Δεν ξέρω γιατί διαφωνώ μαζί σου όταν στην πραγματικότηταθα ήθελα να έχεις δίκιο», λέει η Κριστίνα, γελώντας. «Αλλά δεννομίζεις ότι ένα μάτσο έξυπνοι άνθρωποι όπως αυτοί οιεπιστήμονες της Υπηρεσίας θα κατάφερναν να ανακαλύψουντην αιτία της κακής συμπεριφοράς;»

«Σίγουρα»,λέω. «Αλλά νομίζω ότι όσο έξυπνοι κι αν είναι οιάνθρωποι, συνήθως βλέπουν αυτό που ήδη ψάχνουν, αυτό είναιόλο».

«Ίσως να είσαι κι εσύ προκατειλημμένη», λέει. «Επειδή έχειςφίλους -και ένα αγόρι- με αυτό το γενετικό πρόβλημα».

«Ίσως». Ξέρω ότι πασχίζω να βρω μια εξήγηση, μια εξήγησηπου ίσως να μην πιστεύω πραγματικά, ωστόσο τη λέω:«Υποθέτω ότι δεν βλέπω κάποιο λόγο για να πιστέψω στηγενετική ζημιά. Θα με κάνει να φέρομαι στους άλλους καλύτερα;Όχι.Ίσως το αντίθετο».

Και άλλωστε, βλέπω τι κάνει στον Τομπάιας, τον κάνει νααμφισβητεί τον εαυτό του, και δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί ναβγει κάτι καλό από αυτό.

«Δεν πιστεύεις κάτι επειδή κάνει τη ζωή σου καλύτερη, τοπιστεύεις επειδή είναι αλήθεια», επισημαίνει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 235

«Αλλά» -μιλάω αργά καθώς το επεξεργάζομαι- «το νακοιτάζεις το αποτέλεσμα μιας ιδέας δεν είναι ένας καλός τρόποςγια να αξιολογήσεις αν είναι αληθινή;»

«Αυτός ο τρόπος σκέψης ταιριάζει σε ένα Κούτσουρο». Κάνειμια παύση. «Υποθέτω ότι ο δικός μου τρόπος όμως, είναι πολύΕιλικρινής. Θεέ μου, στ’ αλήθεια δεν μπορούμε να ξεφύγουμεαπό τις φατρίες όπου κι αν πάμε, έτσι δεν είναι;»

Σηκώνω τους ώμους μου. «Ίσως να μην είναι και τόσοσημαντικό να ξεφύγουμε από αυτές».

Ο Τομπάιας μπαίνει στον κοιτώνα, δείχνοντας χλομός καιεξουθενωμένος, όπως δείχνει πάντα τις τελευταίες μέρες. Ταμαλλιά του είναι όρθια από τη μια πλευρά επειδή ακουμπούσεστο μαξιλάρι του, και φοράει ακόμη αυτά που φορούσε χθες.Από τότε που ήρθαμε στην Υπηρεσία κοιμάται με τα ρούχα.

Η Κριστίνα σηκώνεται. «Εντάξει, θα φύγω. Και θα αφήσω ταδυο σας... με όλον αυτό το χώρο. Μόνους». Γνέφει προς όλα ταάδεια κρεβάτια, και μετά μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά καθώςβγαίνει από τον κοιτώνα.

Ο Τομπάιας χαμογελάει λίγο, αλλά όχι αρκετά για να με κάνεινα πιστέψω ότι είναι στ’ αλήθεια χαρούμενος. Και αντί νακαθίσει δίπλα μου, παραμένει στο κάτω μέρος του κρεβατιούμου, με τα δάχτυλά του να παίζουν με το στρίφωμα της μπλούζαςτου.

«Υπάρχει κάτι για το οποίο θέλω να σου μιλήσω», λέει.«Εντάξει» λέω, και νιώθω μια σουβλιά φόβου στο στήθος μου,

σαν μια γραμμή σε έναν καρδιογράφο που τινάζεται απότομαπρος τα πάνω.

«Θέλω να σου ζητήσω να μου υποσχεθείς ότι δεν θαθυμώσεις» λέει «αλλά...»

«Αλλά ξέρεις ότι δεν δίνω ανόητες υποσχέσεις» λέω, με τολαιμό μου σφιγμένο.

236 VERONICA ROTH

«Σωστά». Τελικά κάθεται, στην καμπύλη που σχηματίζουν οιξέστρωτες κουβέρτες πάνω στο κρεβάτι του. Αποφεύγει τα μάτιαμου. «Η Νίτα άφησε ένα σημείωμα κάτω από το μαξιλάρι μου,στο οποίο μου έλεγε να τη συναντήσω χθες το βράδυ. Και τοέκανα».

Ισιώνω την πλάτη μου, και μπορώ να νιώσω ένα κύμα οργήςνα απλώνεται μέσα μου καθώς φαντάζομαι το όμορφο πρόσωποτης Νίτα, τα γεμάτα χάρη πόδια της Νίτα, να περπατάνε προς τοαγόρι μου.

«Ένα όμορφο κορίτσι σού ζητάει να τη συναντήσεις αργά τηνύχτα, κι εσύ πηγαίνεις;» ρωτάω. «Και μετά θέλεις να μηθυμώσω;»

«Δεν είναι έτσι με τη Νίτα κι εμένα. Καθόλου», λέει βιαστικά,κοιτάζοντάς με επιτέλους. «Ήθελε απλά να μου δείξει κάτι. Δενπιστεύει στη γενετική ζημιά, όπως με έκανε να νομίσω.Έχει ένασχέδιο για να πάρει λίγη από τη δύναμη της Υπηρεσίας, να κάνειτους ΓΕ πιο ισότιμους. Πήγαμε στην παρυφή».

Μου λέει για το υπόγειο τούνελ που οδηγεί έξω, και τημισογκρεμισμένη πόλη στην παρυφή, και τη συζήτηση με τονΡάφι και τη Μαίρη. Εξηγεί τον πόλεμο τον οποίο η κυβέρνησηκρατούσε κρυφό για να μη μάθει κανείς ότι οι “γενετικά αγνοί”άνθρωποι είναι ικανοί για απίστευτη βία, και τον τρόπο που ζουνοι ΓΕ στις μητροπολιτικές περιοχές όπου η κυβέρνησηεξακολουθεί να έχει αληθινή δύναμη.

Καθώς μιλάει νιώθω την καχυποψία απέναντι στη Νίτα νααυξάνεται μέσα μου, αλλά δεν ξέρω από πού προέρχεται - από τοένστικτο που συνήθως εμπιστεύομαι ή από τη ζήλια μου. Όταντελειώνει, με κοιτάζει με προσδοκία, και πιέζω τα χείλη μου,προσπαθώντας να αποφασίσω.

«Πώς ξέρεις ότι σου λέει την αλήθεια;» λέω.«Δεν το ξέρω», λέει. «Υποσχέθηκε να μου δώσει αποδείξεις.

Απόψε». Παίρνει το χέρι μου. «Θα ήθελα να έρθεις».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 237

«Και η Νίτα θα συμφωνήσει με αυτό;»«Δεν με νοιάζει». Τα δάχτυλά του γλιστράνε ανάμεσα στα

δικά μου. «Αν χρειάζεται στ’ αλήθεια τη βοήθειά μου, θα πρέπεινα βρει έναν τρόπο να συμφωνήσει».

Κοιτάζω τα ενωμένα δάχτυλά μας, το ξεφτισμένο μανικέτι τηςγκρίζας μπλούζας του και το φθαρμένο γόνατο του τζιν του. Δενθέλω να περάσω χρόνο με τη Νίτα και τον Τομπάιας μαζί,γνωρίζοντας ότι η υποτιθέμενη γενετική ζημιά της την κάνει ναμοιράζεται κάτι κοινό μαζί του που εγώ δεν θα έχω ποτέ. Αλλάαυτό είναι σημαντικό γι’ αυτόν, και θέλω να μάθω αν υπάρχουναποδείξεις για αδικήματα από την Υπηρεσία όσο το θέλει καιαυτός.

«Εντάξει»,λέω. «Θα έρθω. Αλλά μη σκεφτείς ούτε στιγμή ότιπιστεύω πραγματικά ότι το ενδιαφέρον της για σένα περιορίζεταιστον γενετικό σου κώδικα».

«Λοιπόν»,λέει. «Μη σκεφτείς ούτε στιγμή ότι εγώενδιαφέρομαι για κάποια άλλη πέρα από σένα».

Βάζει το χέρι του στο σβέρκο μου και σπρώχνει το στόμα μουπρος το δικό του.

Τόσο το φιλί όσο και τα λόγια του με παρηγορούν, αλλά ηανησυχία μου δεν εξαφανίζεται τελείως.

238 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

Η ΤΡΙΣ ΚΙ εγώ συναντάμε τη Νίτα στο ισόγειο του ξενοδοχείουμετά τα μεσάνυχτα, ανάμεσα στις κατάφυτες γλάστρες με ταανθισμένα τους λουλούδια, που θυμίζουν μια εξημερωμένηζούγκλα. Όταν η Νίτα βλέπει την Τρις στο πλευρό μου, τοπρόσωπό της σφίγγεται λες και γεύτηκε κάτι πικρό.

«Μου υποσχέθηκες ότι δεν θα της το έλεγες» λέει, με τοδάχτυλό της στραμμένο επάνω μου. «Τι απέγινε αυτό που είπαμεγια την προστασία της;»

«Άλλαξα γνώμη», λέω.Η Τρις γελάει, τραχιά. «Αυτό του είπες, ότι θα με προστάτευε;

Πολύ επιδέξια χειραγώγηση. Μπράβο».Την κοιτάζω με τα φρύδια μου υψωμένα. Δεν το σκέφτηκα

ποτέ ως χειραγώγηση, και αυτό με φοβίζει λίγο. Συνήθως έχωεμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι μπορώ να διακρίνω τα απώτερακίνητρα κάποιου ή ότι μπορώ να τα διαμορφώσω στο μυαλό μου,αλλά είχα συνηθίσει τόσο πολύ αυτή την επιθυμία μου ναπροστατεύσω την Τρις, ειδικότερα αφότου κόντεψα να τη χάσω,ώστε δεν το σκέφτηκα διεξοδικά.

Ή είχα συνηθίσει τόσο πολύ να λέω ψέματα αντί να λέωδύσκολες αλήθειες ώστε καλωσόρισα την ευκαιρία να τηνεξαπατήσω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 239

«Δεν ήταν χειραγώγηση, ήταν η αλήθεια». Η Νίτα δεν δείχνειθυμωμένη πια, απλά κουρασμένη, με το χέρι της να γλιστράειπάνω από το πρόσωπό της και μετά να στρώνει τα μαλλιά τηςπρος τα πίσω. Δεν είναι αμυντική, πράγμα που σημαίνει ότι ίσωςνα λέει την αλήθεια. «Κινδυνεύεις να σε συλλάβουν απλά καιμόνο επειδή γνωρίζεις όσα γνωρίζεις και δεν τα έχεις αναφέρει.Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να το αποφύγουμε αυτό».

«Πολύ αργά», λέω. «Η Τρις θα έρθει. Είναι πρόβλημα αυτό;»«Προτιμώ να έχω και τους δυο σας παρά κανέναν σας, και

είμαι σίγουρη ότι αυτό υπονοείς με το τελεσίγραφό σου», λέει ηΝίτα, γυρίζοντας τα μάτια της προς τα πάνω. «Πάμε».

† † †

Η Τρις, η Νίτα κι εγώ διασχίζουμε ξανά το σιωπηλό, ήσυχοσυγκρότημα προς τα εργαστήρια όπου δουλεύει η Νίτα. Δενμιλάει κανείς μας, και έχω συναίσθηση του κάθε τριξίματος τωνπαπουτσιών μου, κάθε φωνής στο βάθος, κάθε κρότου της κάθεπόρτας που κλείνει. Νιώθω σαν να κάνουμε κάτι απαγορευμένο,αν και τεχνικά δεν κάνουμε τίποτα τέτοιο. Τουλάχιστον όχιακόμη.

Η Νίτα σταματά δίπλα στην πόρτα των εργαστηρίων καισκανάρει την κάρτα της. Την ακολουθούμε πέρα από τηναίθουσα γονιδιακής θεραπείας όπου είδα ένα χάρτη τουγενετικού μου κώδικα, πιο βαθιά μέσα στην καρδιά τουσυγκροτήματος από όσο έχω βρεθεί ποτέ. Είναι σκοτεινά καιζοφερά εδώ, και τολύπες σκόνης χορεύουν πάνω από το πάτωμαόταν περνάμε.

Η Νίτα ανοίγει άλλη μια πόρτα σπρώχνοντάς τη με τον ώμοτης, και μπαίνουμε σε μια αποθήκη. Γκρίζα μεταλλικά συρτάριακαλύπτουν τους τοίχους, ενώ το καθένα τους έχει μια χάρτινηετικέτα με έναν αριθμό, ενώ το μελάνι έχει ξεθωριάσει με το

240 VERONICA ROTH

πέρασμα του χρόνου. Στο κέντρο του δωματίου υπάρχει ένατραπέζι εργαστηρίου με έναν υπολογιστή και ένα μικροσκόπιο,και ένας νεαρός άντρας με ξανθά μαλλιά χτενισμένα προς ταπίσω με ζελέ.

«Τομπάιας, Τρις, αυτός είναι ο φίλος μου ο Ρέτζι», λέει ηΝίτα. «Είναι και αυτός ΓΕ».

«Χαίρομαι που σας γνωρίζω», λέει ο Ρέτζι με ένα χαμόγελο.Σφίγγει το χέρι τής Τρις, και μετά το δικό μου, με μια δυνατήλαβή.

«Ας τους δείξουμε πρώτα τα σλάιντ», λέει η Νίτα.Ο Ρέτζι πατάει με το δάχτυλό του την οθόνη του υπολογιστή

και μας κάνει νόημα να πλησιάσουμε. «Δεν δαγκώνει».Η Τρις κι εγώ ανταλλάζουμε ένα βλέμμα, και μετά στεκόμαστε

πίσω από τον Ρέτζι στο τραπέζι για να κοιτάξουμε την οθόνη.Επάνω της αρχίζουν να αναβοσβήνουν εικόνες, η μία μετά τηνάλλη. Είναι με γκρίζα χρώματα και γεμάτες κόκκους, δείχνουνπαραμορφωμένες - θα πρέπει να είναι πολύ παλιές. Χρειάζομαιμόνο μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ότι είναιφωτογραφίες που απεικονίζουν πόνο: κοκάλιάρικα, λιπόσαρκαπαιδιά με τεράστια μάτια, χαντάκια γεμάτα πτώματα, τεράστιοιλόφοι από χαρτιά που καίγονται.

Ο φωτογραφίες κινούνται τόσο γρήγορα, σαν σελίδες ενόςβιβλίου που γυρίζουν από το αεράκι, ώστε παίρνω μόνο μιαγενική ιδέα της φρίκης. Μετά αποστρέφω το πρόσωπό μου,αδυνατώντας να κοιτάξω άλλο. Νιώθω μια βαθιά σιωπή ναμεγαλώνει μέσα μου.

Στην αρχή, όταν κοιτάζω την Τρις, η έκφρασή της είναι σανακίνητο νερό - λες και οι εικόνες που μόλις είδαμε δενπροκάλεσαν καμία πτύχωση στην επιφάνειά της. Αλλά μετά τοστόμα της τρεμουλιάζει, και σφίγγει τα χείλη της για να τοκρύψει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 241

«Κοιτάξτε αυτά τα όπλα». Ο Ρέτζι εμφανίζει μια φωτογραφίαμε έναν άντρα με στολή που κρατά ένα όπλο και σημαδεύει.«Αυτό το είδος όπλου είναι απίστευτα παλιό. Τα όπλα πουχρησιμοποιήθηκαν στον Πόλεμο Αγνότητας ήταν πολύ πιοεξελιγμένα. Ακόμα και η υπηρεσία θα συμφωνούσε με αυτό. Θαπρέπει να είναι από μια πολύ παλιά σύγκρουση. Η οποία πρέπεινα διεξήχθη από γενετικά αγνούς ανθρώπους, εφόσον η γενετικήχειραγώγηση δεν υπήρχε τότε».

«Πώς μπορείς να κρύψεις ένα πόλεμο·,» λέω.«Οι άνθρωποι είναι απομονωμένοι, πεινασμένοι»,λέει σιγανά

η Νίτα. «Ξέρουν μόνο αυτά που διδάσκονται, βλέπουν μόνο τιςπληροφορίες που είναι διαθέσιμες γι’ αυτούς. Και ποιος τιςελέγχει αυτές; Η κυβέρνηση».

«Εντάξει». Το κεφάλι της Τρις κινείται πάνω κάτω και μιλάειπάρα πολύ γρήγορα, νευρικά. «Επομένως λένε ψέματα για τηνιστορία σας - την ιστορία μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναιεχθροί μας, απλά σημαίνει ότι είναι μια ομάδα εξαιρετικάπαραπληροφορημένων ανθρώπων που προσπαθούν να...καλυτερεύσουν τον κόσμο. Με ένα λανθασμένο τρόπο».

Η Νίτα και ο Ρέτζι κοιτάζονται.«Αυτό είναι το θέμα», λέει η Νίτα. «Κάνουν κακό σε

ανθρώπους».Ακουμπάει το χέρι της στον πάγκο και στηρίζεται επάνω του,

γέρνει προς το μέρος μας, και βλέπω ξανά την επαναστατικότητανα την πλημμυρίζει με δύναμη, να καταλαμβάνει όλα εκείνα ταμέρη της που συνιστούν τη νεαρή γυναίκα, και τη ΓΕ, και τηνυπάλληλο εργαστηρίου.

«Όταν οι Ανιδιοτελείς θέλησαν να αποκαλύψουν τη μεγάληαλήθεια του κόσμου τους νωρίτερα από ό,τι είχε καθοριστεί»,λέει αργά, «και η Τζανίν θέλησε να τους αποσιωπήσει... ηΥπηρεσία τής παρείχε με μεγάλη χαρά έναν εξαιρετικάεξελιγμένο ορό προσομοίωσης - την προσομοίωση της επίθεσης

242 VERONICA ROTH

που υποδούλωσε το μυαλό των Ατρόμητων, και η οποία είχε ωςαποτέλεσμα την καταστροφή της Απάρνησης».

Χρειάζομαι ένα λεπτό για το συνειδητοποιήσω.«Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό», λέω. «Η Τζανίν μού είπε

ότι το υψηλότερο ποσοστό των Αποκλίσεων -των γενετικάαγνών- σε κάθε φατρία ήταν στην Απάρνηση. Εσύ είπες ότι γιατην Υπηρεσία οι γενετικά αγνοί ήταν αρκετά πολύτιμοι ώστε ναστείλει κάποιον μέσα για να τους σώσει. Γιατί να βοηθήσει τηνΤζανίν να τους σκοτώσει;»

«Η Τζανίν έκανε λάθος», λέει η Τρις διστακτικά. «Το είπε καιη Έβελιν. Το υψηλότερο ποσοστό των Αποκλίσεων βρισκότανστους χωρίς φατρία, όχι στην Απάρνηση».

Στρέφομαι στη Νίτα.«Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί να ρισκάρουν τόσο

πολλές Αποκλίσεις», λέω. «Χρειάζομαι αποδείξεις».«Για νομίζεις ότι ήρθαμε εδώ;» Η Νίτα ανάβει άλλη μια ομάδα

φώτων που φωτίζουν τα συρτάρια, και βηματίζει κατά μήκος τουαριστερού τοίχου. «Μου πήρε πολύ καιρό για να λάβω άδεια ναέρθω εδώ», λέει. «Και ακόμα περισσότερο καιρό για νααποκτήσω τη γνώση ώστε να κατανοήσω αυτό που έβλεπα. Στηνπραγματικότητα δέχτηκα βοήθεια από κάποιον από τουςΓΑ.Έναν υποστηρικτή».

Το χέρι της αιωρείται πάνω από ένα από τα χαμηλότερασυρτάρια. Από μέσα του βγάζει ένα φιαλίδιο με ένα πορτοκαλίυγρό.

«Σου θυμίζει κάτι;» με ρωτάει.Προσπαθώ να θυμηθώ την ένεση που μου έκαναν πριν

ξεκινήσει η επίθεση προσομοίωσης, ακριβώς πριν από τοντελευταίο γύρο της μύησης της Τρις. Την έκανε ο Μαξ, βύθισετη βελόνα στο πλάι του λαιμού μου όπως είχα κάνει και ο ίδιοςστον εαυτό μου δεκάδες φορές. Λίγο πριν το κάνει, το φως

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 243

έπεσε πάνω στο γυάλινο φιαλίδιο, και ήταν πορτοκαλί, όπωςακριβώς αυτό που κρατάει η Νίτα.

«Τα χρώματα είναι τα ίδια»,λέω. «Και λοιπόν;»Η Νίτα πηγαίνει το φιαλίδιο στο μικροσκόπιο. Ο Ρέτζι φέρνει

ένα τετράγωνο κομμάτι γυαλί από ένα δίσκο κοντά στονυπολογιστή και, χρησιμοποιώντας ένα σταγονόμετρο, ρίχνει δύοσταγόνες από το πορτοκαλί υγρό στο κέντρο του, και μετάσφραγίζει το υγρό με ένα δεύτερο τετράγωνο γυαλί. Καθώς τοτοποθετεί στο μικροσκόπιο, τα δάχτυλά του είναι προσεκτικάαλλά σίγουρα' είναι οι κινήσεις κάποιου που έχειπραγματοποιήσει την ίδια ενέργεια εκατοντάδες φορές.

Ο Ρέτζι χτυπά με το δάχτυλό του την οθόνη μερικές φορές,ανοίγοντας ένα πρόγραμμα που ονομάζεται “ΜικροΣκαν”.

«Αυτή η πληροφορία είναι δωρεάν και διαθέσιμη γιαοποιονδήποτε ξέρει να χρησιμοποιεί αυτό τον εξοπλισμό και έχειτον κωδικό του συστήματος, τον οποίο ο ΓΑ υποστηρικτής είχετην καλοσύνη να μου δώσει», λέει η Νίτα. «Με άλλα λόγιαλοιπόν, δεν είναι και τόσο δύσκολο να αποκτήσεις πρόσβαση,αλλά κανείς δεν θα σκεφτόταν να το εξετάσει και πολύπροσεκτικά. Και οι ΓΕ δεν έχουν κωδικούς για το σύστημα,επομένως δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε. Αυτή ηαποθήκη είναι για απαρχαιωμένα πειράματα - αποτυχίες, ήξεπερασμένες εφευρέσεις, ή για άχρηστα πράγματα».

Κοιτάζει μέσα από το μικροσκόπιο χρησιμοποιώντας μια λαβήστο πλάι για να εστιάσει τους φακούς.

«Προχώρα», λέει.Ο Ρέτζι πατάει ένα πλήκτρο στον υπολογιστή, και κάτω από

την μπάρα “ΜικροΣκαν”” στο πάνω μέρος της οθόνηςεμφανίζονται παράγραφοι κειμένου. Δείχνει μια παράγραφο στημέση της σελίδας, και τη διαβάζω.

«“Ορός Προσομοίωσης ν4.2. Συντονίζει ένα μεγάλο αριθμόστόχων. Μεταδίδει σήματα σε μεγάλες αποστάσεις. Δεν

244 VERONICA ROTH

περιλαμβάνεται παραισθησιογόνο από την αρχική φόρμουλα- η προσομοιωμένη πραγματικότητα προκαθορίζεται από τον

χειριστή του προγράμματος”».Αυτό είναι.Αυτός είναι ο ορός της προσομοίωσης επίθεσης.«Για ποιο λόγο να τον έχει η Υπηρεσία αν δεν τον ανέπτυξαν

οι ίδιοι;» λέει η Νίτα. «Εκείνοι ήταν που εισήγαγαν τους ορούςστα πειράματα, αλλά συνήθως άφηναν τους ορούς ήσυχους,άφηναν τους κατοίκους της πόλης να τους αναπτύξουνπεραιτέρω. Αν τον είχε αναπτύξει η Τζανίν, δεν θα της τονέκλεβαν. Αν βρίσκεται εδώ, είναι επειδή εκείνοι τον έφτιαξαν».

Κοιτάζω το φωτισμένο κομμάτι γυαλιού στο μικροσκόπιο, τηνπορτοκαλί σταγόνα που κολυμπάει μέσα στο φακό καιελευθερώνω μια τρεμάμενη αναπνοή.

Η Τρις λέει, ξέπνοη: «Γιατί;»«Η Απάρνηση ετοιμαζόταν να αποκαλύψει την αλήθεια σε

όλους μέσα στην πόλη. Και έχετε δει τι συνέβη τώρα που η πόληγνωρίζει την αλήθεια: η Έβελιν είναι ουσιαστικά έναςδικτάτορας, οι χωρίς φατρία συνθλίβουν τα μέλη των φατριών,και είμαι σίγουρη ότι αργά ή γρήγορα οι φατρίες θα ξεσηκωθούνεναντίον τους. Θα πεθάνουν πολλοί άνθρωποι. Αναμφίβολα, ηαποκάλυψη της αλήθειας θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια τουπειράματος», λέει η Νίτα. «Γι’ αυτό πριν από μερικούς μήνες,όταν οι Ανιδιοτελείς βρίσκονταν στα πρόθυρα να προκαλέσουνμια τέτοια καταστροφή και αστάθεια αποκαλύπτοντας το βίντεοτης Ίντιθ Πράιορ στην πόλη σας, η Υπηρεσία πιθανότατασκέφτηκε ότι είναι καλύτερα να υποστεί η Απάρνηση μια μεγάληαπώλεια -ακόμα και εις βάρος πολλών Αποκλίσεων- παρά ναυποστεί ολόκληρη η πόλη μια μεγάλη απώλεια. Ότι είναικαλύτερα να βάλουν ένα τέλος στις ζωές των Ανιδιοτελών παράνα ρισκάρουν το πείραμα. Γι’ αυτό απευθύνθηκαν σε κάποιον

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 245

που ήξεραν ότι θα συμφωνούσε μαζί τους. Στην ΤζανίνΜάθιους».

Τα λόγια της με περικυκλώνουν και θάβονται μέσα μου.Ακουμπάω τα χέρια μου στο τραπέζι του εργαστηρίου,

αφήνοντάς το να δροσίσει τις παλάμες μου, και κοιτάζω τηνπαραμορφωμένη μου αντανάκλαση πάνω στο καθαρό μέταλλο.Μπορεί να μισούσα τον πατέρα μου για το μεγαλύτερο μέρος τηςζωής μου, αλλά δεν μίσησα ποτέ τη φατρία του. Η γαλήνη τωνΑνιδιοτελών, η κοινωνία τους, η ρουτίνα τους, μου φαίνοντανπάντα κάτι καλό. Και τώρα οι περισσότεροι από κείνους τουςευγενικούς, γενναιόδωρους ανθρώπους είναι νεκροί.Δολοφονήθηκαν, από τα χέρια των Ατρόμητων, με τηνπροτροπή της Τζανίν, και με τη δύναμη της Υπηρεσίας να τηστηρίζει.

Η μητέρα και ο πατέρας της Τρις ήταν ανάμεσά τους.Η Τρις στέκεται απόλυτα ακίνητη, με τα χέρια της να

κρέμονται άψυχα, και αρχίζει να γίνεται κόκκινη από τη ροή τουαίματος στο πρόσωπό της.

«Αυτό είναι το πρόβλημα με την τυφλή τους αφοσίωση σ’αυτά τα πειράματα», λέει δίπλα μας η Νίτα, σαν να γλιστράει τιςλέξεις στους κενούς χώρους του μυαλού μας. «Για την Υπηρεσίατα πειράματα είναι πιο πολύτιμα από τις ζωές των ΓΕ. Είναιπροφανές. Και τώρα, τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμαχειρότερα».

«Χειρότερα;» λέω. «Χειρότερα από το να σκοτώσουν τουςπερισσότερους Ανιδιοτελείς; Πώς;»

«Η κυβέρνηση απειλεί να ακυρώσει τα πειράματα εδώ καισχεδόν ένα χρόνο», Λέει η Νίτα. «Τα πειράματα διαρκώςαποτυγχάνουν επειδή οι κοινωνίες δεν μπορούν να ζήσουνειρηνικά, και ο Ντέιβιντ βρίσκει συνεχώς τρόπους για νααποκαταστήσει τη γαλήνη την τελευταία στιγμή. Και αν πάει κάτι

246 VERONICA ROTH

άλλο στραβά στο Σικάγο, μπορεί να το ξανακάνει. Μπορεί νααναρρυθμίσει όλα τα πειράματα όποτε θέλει».

«Να τα αναρρυθμίσει», λέω.«Με τον ορό μνήμης της Απάρνησης», λέει ο Ρέτζι. «Δηλαδή,

για την ακρίβεια, είναι ο ορός μνήμης της Υπηρεσίας. Κάθεάντρας, γυναίκα και παιδί θα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή».

Η Νίτα λέει τραχιά: «Ολόκληρες οι ζωές τους θα σβηστούν,παρά τη θέλησή τους, με σκοπό να λυθεί ένα “πρόβλημα”γενετικής ζημιάς που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αυτοίοι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να το κάνουν αυτό. Και κανείςδεν θα έπρεπε να έχει τέτοια δύναμη».

Θυμάμαι τη σκέψη που έκανα, αφότου η Τζοάνα μού είπε ότιοι Ειρηνικοί χορηγούν το ορό της μνήμης στους Ατρόμητουςπου κάνουν περιπολίες - ότι όταν παίρνεις τις αναμνήσεις ενόςανθρώπου, αλλάζεις αυτό που είναι.

Ξαφνικά δεν με νοιάζει ποιο είναι το σχέδιο της Νίτα, αρκείνα σημαίνει ότι θα χτυπήσουμε την Υπηρεσία όσο πιο δυνατάμπορούμε. Όσα έμαθα αυτές τις τελευταίες μέρες με έχουν κάνεινα αισθανθώ ότι δεν υπάρχει τίποτα σ’ αυτό το μέρος που νααξίζει να διασωθεί.

«Ποιο είναι το σχέδιο;» λέει η Τρις, με τη φωνή της επίπεδη,σχεδόν μηχανική.

«Θα βάλω τους φίλους μου από την παρυφή να περάσουνμέσα από το υπόγειο τούνελ», λέει η Νίτα. «Τομπάιας, την ίδιαστιγμή εσύ θα κλείσεις το σύστημα ασφαλείας, για να μη μαςπιάσουν - είναι σχεδόν η ίδια τεχνολογία την οποία χειριζόσουνστην αίθουσα ελέγχου της Γενναιότητας' θα πρέπει να είναιεύκολο για σένα. Μετά ο Ράφι, η Μαίρη κι εγώ θα τρυπώσουμεστο Εργαστήριο Όπλων και θα κλέψουμε τον ορό της μνήμηςέτσι ώστε να μην μπορεί να τον χρησιμοποιήσει η Υπηρεσία. Ο

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 247

Ρέτζι βοηθά από τα παρασκήνια, αλλά θα μας ανοίξει το τούνελτην ημέρα της επίθεσης».

«Τι θα κάνεις με τόσο ορό μνήμης;» λέω.«Θα τον καταστρέψω», λέει η Νίτα, με απόλυτη σταθερότητα.Νιώθω παράξενα, άδειος σαν ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι. Δεν

ξέρω τι είχα κατά νου όταν η Νίτα μιλούσε για το σχέδιό της,αλλά δεν ήταν αυτό - αυτό μου φαίνεται τόσο μικρό, τόσοπαθητικό ως πράξη αντεκδίκησης εναντίον των ανθρώπων πουείναι υπεύθυνοι για την προσομοίωση της επίθεσης, τωνανθρώπων που μου είπαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά βαθιά στονπυρήνα μου, στον γενετικό μου κώδικα.

«Αντό μόνο σκοπεύεις να κάνεις», λέει η Τρις,αποστρέφοντας επιτέλους το βλέμμα της από το μικροσκόπιο.Κοιτάζει τη Νίτα με μισόκλειστα μάτια. «Ξέρεις ότι η Υπηρεσίαείναι υπεύθυνη για τις δολοφονίες εκατοντάδων ανθρώπων, καιτο σχέδιό σου είναι να... τους πάρεις τον ορό της μνήμης;»

«Δεν θυμάμαι να σου ζήτησα να κρίνεις το σχέδιό μου».«Δεν κρίνω το σχέδιό σου», λέει η Τρις. «Σου λέω ότι δεν σε

πιστεύω. Τους μισείς αυτούς τους ανθρώπους. Το καταλαβαίνωαπό τον τρόπο που μιλάς γι’ αυτούς. Ό,τι κι αν σκοπεύεις νακάνεις, νομίζω ότι είναι πολύ χειρότερο από το να κλέψεις λίγοορό».

«Ο ορός της μνήμης είναι αυτό που χρησιμοποιούν για νακρατούν τα πειράματα σε λειτουργία. Είναι η μεγαλύτερη πηγήδύναμής τους πάνω στην πόλη σας, και θέλω να τους την πάρω.Θα έλεγα ότι αυτό είναι ένα αρκετά μεγάλο χτύπημα για τηνώρα». Η Νίτα ακούγεται ήρεμη, σαν να εξηγεί κάτι σε ένα παιδί.«Ποτέ δεν είπα ότι αυτό είναι το μόνο που σκοπεύω να κάνω.Δεν είναι πάντα συνετό να χτυπάς όσο πιο δυνατά μπορείς μετην πρώτη ευκαιρία. Αυτό είναι ένας μαραθώνιος, όχι ένασπριντ».

Η Τρις απλά κουνάει το κεφάλι της.

248 VERONICA ROTH

«Τομπάιας, είσαι μέσα;» λέει η Νίτα.Παίρνω το βλέμμα μου από την Τρις, με τη γεμάτη ένταση,

άκαμπτη στάση του σώματός της, και στρέφομαι στη Νίτα, ηοποία είναι χαλαρή, έτοιμη. Δεν βλέπω αυτό που βλέπει η Τρις,ούτε το ακούω. Και όταν σκέφτομαι την πιθανότητα να πω όχι,νιώθω ότι το σώμα μου θα καταρρεύσει. Πρέπει να κάνω κάτι.Ακόμα κι αν μου φαίνεται μικρό, πρέπει να κάνω κάτι, και δενκαταλαβαίνω γιατί η Τρις δεν νιώθει την ίδια απελπισία μέσατης.

«Ναι», λέω. Η Τρις στρέφεται προς το μέρος μου, με τα μάτιατης ορθάνοιχτα, δύσπιστα. Την αγνοώ. «Μπορώ να αποσυνδέσωτο σύστημα ασφαλείας. Θα χρειαστώ λίγο ορό γαλήνης τηςΟμόνοιας, έχεις πρόσβαση σε αυτό;»

«Έχω». Η Νίτα χαμογελάει ελαφρά. «Θα σου στείλω μήνυμασχετικά με την ώρα. Έλα, Ρέτζι. Ας αφήσουμε αυτούς τους δυονα... μιλήσουν».

Ο Ρέτζι νεύει πρώτα σε μένα, μετά στην Τρις, και μετάεκείνος και η Νίτα βγαίνουν από το δωμάτιο, κλείνοντας σιγάσιγά την πόρτα πίσω τους για να μην κάνει θόρυβο.

Η Τρις γυρίζει σε μένα, με τα χέρια της σταυρωμένα σαν δυομπάρες μπροστά στο σώμα της, που με κρατάνε έξω.

«Δεν πιστεύω αυτό που έκανες», είπε. «Λέει ψέματα. Γιατίδεν μπορείς να το δεις;»

«Επειδή δεν είναι εκεί για να το δω» λέω. «Μπορώ νακαταλάβω πότε κάποιος λέει ψέματα όσο καλά μπορείς να τοκαταλάβεις κι εσύ. Και σ’ αυτή την κατάσταση, νομίζω ότι ηκρίση σου ίσως να θολώνει από κάτι άλλο. Κάτι όπως η ζήλια».

«Δεν ζηλεύω!» λέει, και με κοιτάζει βλοσυρά. «Φέρομαιέξυπνα. Αυτό που σχεδιάζει είναι κάτι μεγαλύτερο, και αν ήμουνστη θέση σου, θα έτρεχα μακριά από όποιον μου λέει ψέματα γιακάτι στο οποίο θέλει τη συμμετοχή μου».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 249

«Λοιπόν, δεν είσαι στη θέση μου». Κουνάω το κεφάλι μου.«Θεέ μου, Τρις. Αυτοί οι άνθρωποι δολοφόνησαν τους γονείςσου, κι εσύ δεν θα κάνεις τίποτα γι’ αυτό;»

«Ποτέ δεν είπα ότι δεν θα κάνω τίποτα», λέει τραχιά. «Αλλάούτε χρειάζεται να πιστέψω το πρώτο σχέδιο που ακούω».

«Ξέρεις, σε έφερα εδώ επειδή ήθελα να είμαι ειλικρινής μαζίσου, όχι για να επικρίνεις τους άλλους και για να μου λες τι νακάνω!»

«Θυμάσαι τι συνέβη την τελευταία φορά που δενεμπιστεύτηκες τις “επικρίσεις” μου;» λέει ψυχρά η Τρις.«Ανακάλυψες ότι είχα δίκιο. Είχα δίκιο ότι το βίντεο της ΊντιθΠράιορ θα άλλαζε τα πάντα, και είχα δίκιο για την Έβελιν, καιέχω δίκιο και γι’ αυτό».

«Ναι. Πάντα έχεις δίκιο», λέω. «Είχες δίκιο όταν αποφάσισεςνα ριχτείς σε επικίνδυνες καταστάσεις χωρίς όπλα; Είχες δίκιοόταν μου είπες ψέματα και πήγες στο αρχηγείο της Πολυμάθειαςμέσα στη νύχτα πρόθυμη να πεθάνεις; Ή για τον Πίτερ, είχεςδίκιο γι’ αυτόν;»

«Μη μου τα πετάς στα μούτρα όλα αυτά». Έχει το δάχτυλότης στραμμένο προς το μέρος μου, και νιώθω σαν να είμαι έναπαιδί που δέχεται κήρυγμα από ένα γονιό. «Ποτέ δεν είπα ότιείμαι τέλεια, αλλά εσύ - εσύ δεν μπορείς να δεις τίποτα πέρα απότην ίδια σου την απελπισία. Συμφώνησες με την Έβελιν επειδήήθελες απελπισμένα ένα γονιό, και τώρα συμφωνείς με αυτόεπειδή θέλεις απελπισμένα να μην είσαι ελαττωματικός...»

Η λέξη με διαπερνά και με κάνει να αναριγήσω.«Δεν είμαι ελαττωματικός», λέω χαμηλόφωνα. «Δεν μπορώ

να πιστέψω ότι έχεις τόσο λίγη πίστη σε μένα ώστε θα μουέλεγες να μην εμπιστεύομαι τον εαυτό μου». Κουνάω το κεφάλιμου. «Και δεν χρειάζομαι την άδειά σου».

Πηγαίνω προς την πόρτα, και καθώς το χέρι μου κλείνει γύρωαπό το χερούλι, λέει: «Φεύγεις απλά και μόνο για να έχεις την

250 VERONICA ROTH

ευκαιρία να πεις εσύ την τελευταία λέξη, πολύ ώριμο!»«Το ίδιο και το να υποπτεύεσαι τα κίνητρα κάποιας απλά και

μόνο επειδή είναι όμορφη», λέω. «Υποθέτω ότι είμαστε πάτσι».Βγαίνω από το δωμάτιο.Δεν είμαι ένα απελπισμένο, ανισόρροπο παιδί που

εμπιστεύεται όποιον συναντά. Δεν είμαι ελαττωματικός.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 251

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΕΞΙ

ΤΡΙΣ

ΑΓΓΙΖΩ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ μου στο φακό του μικροσκοπίου. Οορός κολυμπά μπροστά μου, με ένα πορτοκαλοκαφέ χρώμα.

Ήμουν τόσο αφοσιωμένη στην προσπάθειά μου ναανακαλύψω τα ψέματα της Νίτα ώστε σχεδόν δεν αντιλήφθηκατην αλήθεια: Για να αποκτήσει αυτό τον ορό, η Υπηρεσία θαπρέπει να τον δημιούργησε, και με κάποιο τρόπο να τονπαρέδωσε στην Τζανίν για να τον χρησιμοποιήσει.Αποτραβιέμαι. Γιατί να συνεργαστεί η Τζανίν με την Υπηρεσίαενώ ήθελε τόσο πολύ να μείνει στην πόλη, μακριά από αυτούς;

Αλλά υποθέτω ότι η Υπηρεσία και η Τζανίν μοιράζονταν ένανκοινό στόχο. Ήθελαν και οι δύο να συνεχιστεί το πείραμα.Έτρεμαν και οι δύο για το τι θα συνέβαινε αν δεν συνεχιζόταν.Ήταν και οι δύο πρόθυμοι να θυσιάσουν αθώες ζωές για να τοκάνουν.

Νόμιζα ότι αυτό το μέρος μπορούσε να γίνει σπίτι μου. Αλλά ηΥπηρεσία είναι γεμάτη δολοφόνους. Στηρίζομαι στις φτέρνεςμου λες και μια αόρατη δύναμη με έσπρωξε προς τα πίσω, καιμετά βγαίνω από το δωμάτιο, με την καρδιά μου να χτυπάειγρήγορα.

Αγνοώ τα λίγα άτομα που κινούνται αργά στο διάδρομομπροστά μου. Απλά προχωράω πιο βαθιά μέσα στο συγκρότηματης Υπηρεσίας, όλο και πιο βαθιά μέσα στην κοιλιά του τέρατος.

252 VERONICA ROTH

Ίσως αυτό το μέρος να μπορούσε να γίνει σπίτι μας, ακούωτον εαυτό μου να λέει στην Κριστίνα.

Αυτοί οι άνθρωποι δολοφόνησαν τους γονείς σου, αντηχούντα λόγια του Τομπάιας στο κεφάλι μου.

Δεν ξέρω πού πηγαίνω παρά μόνο ότι χρειάζομαι χώρο, καιαέρα. Σφίγγω την ταυτότητά μου στο χέρι μου και περνάωσχεδόν τρέχοντας το φράγμα ασφαλείας για να κατευθυνθώπρος το γλυπτό. Η δεξαμενή δεν φωτίζεται από κάποιο φωςτώρα, αν και το νερό εξακολουθεί να πέφτει από μέσα της, μιασταγόνα για κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Στέκομαι για λίγο,και το παρακολουθώ. Και μετά, πέρα από την πέτρινη πλάκα,βλέπω τον αδελφό μου.

«Είσαι καλά;» λέει διατακτικά.Δεν είμαι καλά. Είχα αρχίσει να αισθάνομαι ότι είχα επιτέλους

βρει ένα μέρος για να μείνω, ένα μέρος που δεν ήταν τόσοασταθές, ή διεφθαρμένο, ή που δεν ήθελε να με ελέγχει, ώστε ναμπορώ να ανήκω εδώ. Θα περίμενε κανείς ότι θα είχα πάρει πιατο μάθημά μου - δεν υπάρχει τέτοιο μέρος.

«Όχι», λέω.Αρχίζει να κάνει το γύρο της πέτρινης πλάκας, και

κατευθύνεται προς το μέρος μου. «Τι συμβαίνει;»«Τι συμβαίνει». Γελάω. «Ας το θέσω έτσι: Μόλις ανακάλυψα

ότι δεν είσαι το χειρότερο άτομο που γνωρίζω».Κάθομαι στις φτέρνες μου και σπρώχνω τα δάχτυλά μου μέσα

στα μαλλιά μου. Νιώθω μουδιασμένη και τρομοκρατημένη απότο ίδιο μου το μούδιασμα. Η Υπηρεσία είναι υπεύθυνη για τοθάνατο των γονιών μου. Γιατί πρέπει να το επαναλαμβάνωσυνεχώς στον εαυτό μου για να το πιστέψω; Τι μου συμβαίνει;

«Ωω»,λέει. «Εγώ... λυπάμαι;»Το μόνο που μου βγαίνει είναι ένα σιγανό γρύλισμα.«Ξέρεις τι μου είπε κάποτε η μαμά;» λέει, και ο τρόπος που

λέει μαμά, λες και δεν την πρόδωσε, με κάνει να σφίξω τα

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 253

δόντια μου. «Είπε ότι όλοι έχουν λίγο κακό μέσα τους, και τοπρώτο βήμα για να αγαπήσουμε κάποιον είναι να αναγνωρίσουμετο ίδιο κακό και μέσα μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τονσυγχωρήσουμε».

«Αυτό θέλεις να κάνω;» λέω άτονα καθώς σηκώνομαι.«Μπορεί να έχω κάνει κακά πράγματα, Κέιλεμπ, αλλά δεν θα σεπαρέδιδα ποτέ για να σε εκτελέσουν».

«Δεν μπορείς να το λες αυτό» λέει, και μοιάζει να με ικετεύει,να με παρακαλά να πω ότι είμαι ακριβώς σαν αυτόν, και όχικαλύτερη. «Δεν ξέρεις πόσο πειστική ήταν η Τζανίν-»

Κάτι μέσα μου σπάει σαν μια εύθραυστη λαστιχένια κορδέλα.Του δίνω γροθιά στο πρόσωπο.Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι όταν οι Πολυμαθείς μού

έβγαλαν το ρολόι και τα παπούτσια μου και με οδήγησαν στογυμνό τραπέζι όπου θα έπαιρναν τη ζωή μου. Ένα τραπέζι πουείναι σαν να ετοίμασε ο ίδιος ο Κέιλεμπ.

Νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει αυτή την οργή, αλλά καθώςπαραπατάει προς τα πίσω με τα χέρια του στο πρόσωπό του, τονκυνηγάω, αρπάζοντας το μπροστινό μέρος της μπλούζας του καιτον ρίχνω πάνω στο πέτρινο γλυπτό ουρλιάζοντας ότι είναιδειλός και προδότης και ότι θα τον σκοτώσω. Θα τον σκοτώσω.

Μια φρουρός έρχεται προς το μέρος μου, και το μόνο πουχρειάζεται να κάνει είναι να βάλει το χέρι της στο μπράτσο μουκαι τα μάγια λύνονται. Αφήνω την μπλούζα του Κέιλεμπ. Τινάζωτο χέρι μου που τσούζει. Γυρίζω και φεύγω.

† † †

Ένα μπεζ πουλόβερ κρέμεται από την άδεια καρέκλα στοεργαστήριο του Μάθιου, με το μανίκι του να ακουμπά στοπάτωμα. Δεν έχω συναντήσει ποτέ τον επιτηρητή του. Αρχίζω

254 VERONICA ROTH

να υποπτεύομαι ότι ο Μάθιου κάνει όλη την πραγματικήδουλειά.

Κάθομαι πάνω στο πουλόβερ και εξετάζω τις αρθρώσεις μου.Μερικές έχουν κοψίματα από τη γροθιά που έριξα στον Κέιλεμπ,και υπάρχουν διάσπαρτοι αμυδροί μώλωπες. Μοιάζει σωστό ναάφησε το χτύπημα ένα σημάδι και στους δυο μας. Έτσιλειτουργεί ο κόσμος.

Χθες το βράδυ, όταν επέστρεψα στον κοιτώνα, ο Τομπάιαςδεν ήταν εκεί, κι εγώ ήμουν πολύ θυμωμένη για να κοιμηθώ.Όλες εκείνες τις ώρες που έμεινα ξύπνια, κοιτάζοντας το ταβάνι,αποφάσισα ότι παρόλο που δεν θα συμμετείχα στο σχέδιο τηςΝίτα, δεν θα το σταματούσα. Η αλήθεια για την προσομοίωσητης επίθεσης γέννησε μέσα μου ένα μίσος για την Υπηρεσία, καιθέλω να τη δω να διαλύεται εκ των έσω.

Ο Μάθιου λέει διάφορα επιστημονικά πράγματα.Δυσκολεύομαι να δώσω προσοχή.

«-και κάναμε λίγη γενετική ανάλυση, πράγμα που δεν είναικακό, αλλά πριν, μελετούσαμε έναν τρόπο για να κάνουμε τονορό της μνήμης να συμπεριφέρεται σαν ένας ιός», λέει. «Με τηνίδια γρήγορη αντιγραφή, την ίδια ικανότητα να εξαπλώνεταιμέσω του αέρα. Και μετά δημιουργήσαμε ένα εμβόλιο γι’ αυτό.Είναι προσωρινό, διαρκεί μόνο σαράντα οχτώ ώρες, ωστόσοείναι αποτελεσματικό».

Νεύω. «Δηλαδή... τον δημιουργήσατε για να στήσετε κι άλλεςπόλεις-πειράματα με πιο αποτελεσματικό τρόπο, σωστά;» λέω.«Δεν χρειάζεται να κάνεις ένεση σε όλους με τον ορό τηςμνήμης τη στιγμή που μπορείς απλά να τον απελευθερώσεις καινα τον αφήσεις να εξαπλωθεί».

«Ακριβώς!» Φαίνεται ενθουσιασμένος που δείχνω πραγματικόενδιαφέρον γι’ αυτά που λέει. «Και είναι ένα καλύτερο μοντέλοεπειδή έχεις την επιλογή να αποκλείσεις συγκεκριμένα μέλη ενός

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 255

πληθυσμού - τα εμβολιάζεις, ο ορός εξαπλώνεται μέσα σε είκοσιτέσσερις ώρες, και δεν έχει καμία επίπτωση επάνω τους».

Νεύω ξανά.«Είσαι καλά;» λέει ο Μάθιου, με την κούπα του καφέ του να

έχει σταματήσει μπροστά στο στόμα του. Την αφήνει κάτω.«Έμαθα ότι οι φρουροί ασφαλείας αναγκάστηκαν να σετραβήξουν με τη βία από κάποιον χθες βράδυ».

«Ήταν ο αδελφός μου, ο Κέιλεμπ».«Αα». Ο Μάθιου σηκώνει το ένα του φρύδι. «Τι έκανε αυτή

τη φορά;»«Στην πραγματικότητα τίποτα». Πιάνω το μανίκι του

πουλόβερ ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Οι άκρες του είναιξεφτισμένες, έχουν φθαρεί με το πέρασμα του χρόνου. «Ήμουνούτως ή άλλως έτοιμη να εκραγώ' απλώς βρέθηκε στο δρόμομου».

Ξέρω ήδη, απλά και μόνο κοιτάζοντάς τον, την ερώτηση πουκάνει, και θέλω να του τα εξηγήσω όλα, όλα όσα μου έδειξε καιμου είπε η Νίτα. Αναρωτιέμαι αν μπορώ να τον εμπιστευτώ.

«Άκουσα κάτι χθες» λέω, δοκιμάζοντας τα νερά. «Για τηνΥπηρεσία. Για την πόλη μου, και για τις προσομοιώσεις».

Ισιώνει την πλάτη του και μου ρίχνει ένα παράξενο βλέμμα.«Τι;» λέω.«Μήπως αυτό το κάτι το άκουσες από τη Νίτα;» λέει.«Ναι. Πώς το ήξερες;»«Την έχω βοηθήσει κάνα δυο φορές», λέει. «Την άφησα να

μπει στην αποθήκη. Σου είπε κάτι άλλο;»Ο Μάθιου είναι πληροφοριοδότης της Νίτα; Τον κοιτάζω.

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι ο Μάθιου, ο οποίος κατέβαλλεμεγάλες προσπάθειες για να μου δείξει τη διαφορά ανάμεσα στα“αγνά” δικά μου γονίδια και τα “ελαττωματικά” γονίδια τουΤομπάιας, θα μπορούσε να βοηθάει τη Νίτα.

«Κάτι για ένα σχέδιο», λέω αργά.

256 VERONICA ROTH

Σηκώνεται και περπατάει προς το μέρος μου, παράξενασφιγμένος. Από ένστικτο γέρνω το σώμα μου προς τα πίσω.

«Συμβαίνει;»λέει. «Ξέρεις πότε;»«Τι να συμβαίνει;» λέω. «Γιατί βοηθάς τη Νίτα;»«Επειδή όλες αυτές οι ανοησίες με τη “γενετική ζημιά” είναι

γελοίες», λέει. «Είναι πολύ σημαντικό να απαντήσεις στιςερωτήσεις μου».

«Συμβαίνει. Και δεν ξέρω πότε, αλλά νομίζω σύντομα».«Φτου σου». Ο Μάθιου σηκώνει τα χέρια του στο πρόσωπό

του. «Τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από αυτό».«Αν δεν σταματήσεις να λες αινιγματικά πράγματα, θα σε

χαστουκίσω» λέω, και σηκώνομαι όρθια.«Βοηθούσα τη Νίτα μέχρι που μου είπε τι ήθελε να κάνει μαζί

με κείνους τους ανθρώπους από την παρυφή», λέει ο Μάθιου.«Θέλουν να μπουν στο Εργαστήριο Όπλων και-»

«... να κλέψουν τον ορό της μνήμης, ναι, το έμαθα».«Όχι». Κουνάει το κεφάλι του. «Όχι, δεν θέλουν τον ορό της

μνήμης, θέλουν τον ορό του θανάτου. Είναι παρόμοιος μεκείνον που έχουν οι Πολυμαθείς - εκείνον που θα σουχορηγούσαν με ένεση όταν κόντεψαν να σε εκτελέσουν. Θα τονχρησιμοποιήσουν για δολοφονίες, πολλές δολοφονίες. Ανοίγειςένα δοχείο με αέριο και είναι εύκολο, καταλαβαίνεις;

Το δίνεις στα σωστά άτομα και έχεις μια έκρηξη αναρχίας καιβίας, που είναι ακριβώς αυτό που θέλουν τα άτομα από τηνπαρυφή».

Όντως καταλαβαίνω. Φαντάζομαι ένα φιαλίδιο να γέρνει στοπλάι, και το γρήγορο πάτημα του κουμπιού ενός δοχείου αερίου.Βλέπω πτώματα Ανιδιοτελών και πτώματα Πολυμαθώνδιάσπαρτα στους δρόμους και στα κλιμακοστάσια. Βλέπω ταμικρά κομμάτια αυτού του κόσμου από τον οποίο έχουμεκαταφέρει να γαντζωθούμε να τυλίγονται στις φλόγες.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 257

Νόμιζα ότι τη βοηθούσα με κάτι πιο έξυπνο», λέει ο Μάθιου.«Αν ήξερα ότι τη βοηθούσα να ξεκινήσει άλλον ένα πόλεμο, δενθα το είχα κάνει. Κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό».

«Του το είπα», λέω σιγανά, αλλά όχι στον Μάθιου, στονεαυτό μου. «Του το είπα ότι του έλεγε ψέματα».

«Μπορεί να έχουμε πρόβλημα με τον τρόπο που φερόμαστεστους ΓΕ σ’ αυτή τη χώρα, αλλά δεν πρόκειται να λυθεί ανσκοτώσουμε ένα μάτσο ανθρώπους», λέει. «Και τώρα έλα, θαπάμε στο γραφείο του Ντέιβιντ».

Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν ξέρω τίποτα γι’αυτή τη χώρα, ή για τον τρόπο που λειτουργεί, ή για το τι πρέπεινα αλλάξει. Αυτό που ξέρω ωστόσο είναι ότι μια ποσότητα ορούτου θανάτου στα χέρια της Νίτα και μερικών ατόμων από τηνπαρυφή δεν αποτελεί καλύτερη προοπτική από μια ποσότηταορού του θανάτου στο Εργαστήριο Όπλων της Υπηρεσίας. Γι’αυτό ακολουθώ τον Μάθιου έξω στο διάδρομο. Περπατάμεγρήγορα προς την μπροστινή είσοδο, από όπου μπήκα πρώτηφορά στο συγκρότημα.

Όταν περνάμε από τον έλεγχο ασφαλείας, εντοπίζω τονΟυράια κοντά στο γλυπτό. Σηκώνει το χέρι του για να μεχαιρετήσει, με το στόμα του σφιγμένο σε μια γραμμή που θαμπορούσε να είναι χαμόγελο αν προσπαθούσε περισσότερο.Πάνω από το κεφάλι του, το φως διαθλάται μέσα από τηδεξαμενή του νερού, το σύμβολο της αργής, ανώφελης μάχηςτου συγκροτήματος.

Έχω μόλις περάσει από τον έλεγχο ασφαλείας όταν βλέπω τοντοίχο δίπλα στον Ουράια να εκρήγνυται.

Μοιάζει με φωτιά που ανθίζει από ένα μπουμπούκι.Θραύσματα γυαλιού και μετάλλου εκτινάσσονται από το κέντροτου λουλουδιού, και ανάμεσά τους και το σώμα του Ουράια, έναάψυχο βλήμα.Ένα βαθύ βουητό με διαπερνάει, σαν ρίγος. Τοστόμα μου είναι ανοιχτό' ουρλιάζω το όνομά του, αλλά δεν

258 VERONICA ROTH

μπορώ να ακούσω τη φωνή μου πάνω από το κουδούνισμα στααφτιά μου.

Γύρω μου, όλοι έχουν καθίσει στις φτέρνες τους, με τα χέριατους να καλύπτουν τα κεφάλια τους. Αλλά εγώ είμαι όρθια,κοιτάζοντας την τρύπα στον τοίχο του συγκροτήματος. Κανείςδεν περνάει από μέσα της.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, όλοι γύρω μου αρχίζουν νατρέχουν μακριά από την έκρηξη, κι εγώ ρίχνομαι κατά πάνωτους χρησιμοποιώντας τον ώμο μου, καθώς προσπαθώ να φτάσωτον Ουράια. Ένας αγκώνας με χτυπάει στο πλευρό και πέφτω,και το πρόσωπό μου γδέρνεται πάνω σε κάτι σκληρό καιμεταλλικό - το πλάι ενός τραπεζιού. Σηκώνομαι όρθιατρεκλίζοντας, ενώ σκουπίζω αίμα από το φρύδι μου με το μανίκιμου. Αισθάνομαι ύφασμα να γλιστράει πάνω στα μπράτσα μου,και το μόνο που μπορώ να δω είναι άκρα, μαλλιά, καιγουρλωμένα μάτια, καθώς επίσης και την πινακίδα πάνω από τακεφάλια τους που λέει ΕΞΟΔΟΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ.

«Σήμανε τους συναγερμούς!» ουρλιάζει ένας από τουςφρουρούς στο σημείο ελέγχου ασφαλείας. Σκύβω κάτω από έναμπράτσο και παραπατάω στο πλάι.

«Το έκανα!» φωνάζει άλλος ένας φρουρός. «Δενλειτουργούν!»

Ο Μάθιου αρπάζει τον ώμο μου και φωνάζει στο αφτί μου.«Τι κάνεις; Μην πηγαίνεις προς-»

Κινούμαι πιο γρήγορα, βρίσκοντας μια κενή δίοδο όπου δενυπάρχουν άνθρωποι για να εμποδίζουν την πορεία μου. ΟΜάθιου τρέχει πίσω μου.

«Δεν πρέπει να πάμε στο σημείο της έκρηξης - όποιος τηνπροκάλεσε βρίσκεται ήδη στο κτίριο», λέει. «Στο ΕργαστήριοΌπλων, τώρα! Έλα!»

Το Εργαστήριο Όπλων. Ιερές λέξεις.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 259

Σκέφτομαι τον Ουράια να κείτεται στα πλακάκια ανάμεσα σεγυαλιά και μέταλλο. Το σώμα μου λαχταρά να πάει προς τομέρος του, κάθε μυς, αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποταγι' αυτόν τώρα. Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορώ να κάνωείναι να χρησιμοποιήσω τις γνώσεις που έχω για το χάος, γιαεπιθέσεις, ώστε να εμποδίσω τη Νίτα και τους φίλους της νακλέψουν τον ορό του θανάτου.

Ο Μάθιου είχε δίκιο. Τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει απόαυτό.

Ο Μάθιου ξεκινάει πρώτος, και βυθίζεται μέσα στο πλήθοςσαν να είναι μια λίμνη με νερό. Προσπαθώ να κοιτάζω μόνο τοπίσω μέρος του κεφαλιού του, να μην τον χάσω από τα μάτιαμου, αλλά τα πρόσωπα που εμφανίζονται συνεχώς μπροστά μουαποσπούν την προσοχή μου, με τα στόματα και τα μάτια τουςκοκαλωμένα από τον τρόμο. Τον χάνω για μερικά δευτερόλεπτακαι μετά τον ξαναβρίσκω, αρκετά μέτρα πιο μπροστά, καθώςστρίβει δεξιά στον επόμενο διάδρομο.

«Μάθιου!» φωνάζω, και προσπαθώ να περάσω μέσα από άλλημια ομάδα ανθρώπων. Τελικά τον προλαβαίνω, αρπάζοντας τοπίσω μέρος της μπλούζας του. Γυρίζει και πιάνει το χέρι μου.

«Είσαι καλά;» λέει, κοιτάζοντας λίγο πάνω από το φρύδι μου.Μέσα στη βιασύνη μου σχεδόν ξέχασα το κόψιμό μου. Το πιέζωμε το μανίκι μου, και όταν κατεβάζω το χέρι μου είναι κόκκινο,αλλά νεύω.

«Μια χαρά είμαι! Πάμε».Τρέχουμε δίπλα δίπλα στο διάδρομο - αυτός δεν έχει τόσο

πολύ κόσμο όσο οι άλλοι, αλλά μπορώ να δω ότι όποιος κι ανήταν αυτός που διείσδυσε στο κτίριο έχει έρθει ήδη εδώ. Στοπάτωμα κείτονται φρουροί, κάποιοι ζωντανοί και κάποιοι όχι.Βλέπω ένα όπλο πάνω στα πλακάκια κοντά σε έναν ψύκτηνερού και ορμάω προς το μέρος του, ελευθερώνοντας το χέριμου από κείνο του Μάθιου.

260 VERONICA ROTH

Αρπάζω το όπλο και το προσφέρω στον Μάθιου. Κουνάει τοκεφάλι του. «Δεν έχω πυροβολήσει ποτέ».

«Ω, για όνομα του Θεού». Το δάχτυλό μου τυλίγεται γύρωαπό τη σκανδάλη. Είναι διαφορετικό από τα όπλα που είχαμεστην πόλη - δεν έχει κάννη που μετακινείται στο πλάι, ή την ίδιαένταση στη σκανδάλη, ή ακόμα και την ίδια κατανομή βάρους.Ως αποτέλεσμα, μου είναι πιο εύκολο να το κρατάω, επειδή δενπυροδοτεί τις ίδιες αναμνήσεις.

Ο Μάθιου πασχίζει να πάρει ανάσα. Το ίδιο κι εγώ, μόνο πουδεν το παρατηρώ με τον ίδιο τρόπο, επειδή έχω τρέξει έτσι μέσαστο χάος τόσο πολλές φορές. Ο επόμενος διάδρομος στον οποίομας οδηγεί δεν έχει κανέναν εκτός από μια πεσμένη στρατιώτη.Δεν κινείται.

«Δεν είναι μακριά» λέει, και ακουμπάω το δάχτυλό μου σταχείλη μου για να του πω να κάνει ησυχία.

Επιβραδύνουμε σε ένα περπάτημα, και σφίγγω το όπλο, τοοποίο γλιστράει στο ιδρωμένο χέρι μου. Δεν ξέρω πόσες σφαίρεςέχει μέσα ή πώς να το ελέγξω. Όταν περνάμε τη στρατιώτη,σταματάω για να την ψάξω για κάποιο όπλο. Βρίσκω ένα πιστόλιχωμένο κάτω από το γοφό της, εκεί όπου κατέρρευσε πάνω στονίδιο της τον καρπό. Ο Μάθιου την κοιτάξει, με τα μάτιαγουρλωμένα, καθώς παίρνω το όπλο της.

«Έι», λέω χαμηλόφωνα. «Απλά συνέχισε να προχωράς.Προχώρα τώρα, και το επεξεργάζεσαι αργότερα».

Τον σκουντάω με τον αγκώνα μου και τον οδηγώ ναδιασχίσουμε το διάδρομο. Εδώ οι διάδρομοι είναι μισοσκότεινοι,τα ταβάνια καλύπτονται με ράβδους και σωλήνες. Μπορώ ναακούσω ανθρώπους μπροστά και δεν χρειάζομαι τις ψιθυριστέςοδηγίες του Μάθιου για να τους βρω.

Όταν φτάνουμε στο μέρος όπου πρέπει κανονικά ναστρίψουμε, κολλάω την πλάτη μου στον τοίχο και κοιτάζω απότη γωνία, φροντίζοντας να μένω όσο το δυνατόν πιο κρυμμένη.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 261

Υπάρχει μια πόρτα με διπλό τζάμι που δείχνει να είναι όσοβαριά θα ήταν μια μεταλλική πόρτα, αλλά είναι ανοιχτή. Πίσωτης υπάρχει ένας στενός διάδρομος, άδειος εκτός από τρίαάτομα ντυμένα στα μαύρα. Φορούν βαριά ρούχα και κρατάνετόσο μεγάλα όπλα ώστε δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα νασηκώσω κάποιο από αυτά. Τα πρόσωπά τους είναι καλυμμένα μεσκούρο ύφασμα, που καλύπτει όλα τους τα χαρακτηριστικάεκτός από τα μάτια τους.

Μπροστά στη διπλή πόρτα βλέπω τον Ντέιβιντ γονατισμένο,με την κάννη ενός όπλου κολλημένη στον κρόταφό του, καιαίμα να κυλάει στο πιγούνι του. Και ανάμεσα στους εισβολείς,φορώντας την ίδια μάσκα με τους άλλους, είναι ένα κορίτσι μεσκούρα αλογοουρά.

Η Νίτα.

262 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΕΠΤΑ

ΤΡΙΣ

«ΒΑΛΕ ΜΑΣ ΜΕΣΑ, Ντέιβιντ», λέει η Νίτα, με τη φωνή τηςνα ακούγεται παραμορφωμένη από τη μάσκα.

Τα μάτια του Ντέιβιντ γλιστράνε νωθρά στο πλάι, στον άντραπου τον σημαδεύει με το όπλο.

«Δεν πιστεύω ότι θα με πυροβολήσεις», λέει. «Επειδή είμαι ομόνος μέσα σ’ αυτό το κτίριο που γνωρίζει αυτή τηνπληροφορία, κι εσείς θέλετε τον ορό».

«Μπορεί να μη σε πυροβολήσω στο κεφάλι» λέει ο άντρας«αλλά υπάρχουν κι άλλα μέρη».

Ο άντρας και η Νίτα ανταλλάζουν ένα βλέμμα. Μετά οάντρας χαμηλώνει λίγο το όπλο, στα πόδια του Ντέιβιντ, καιπυροβολεί. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου καθώς οι κραυγές τουΝτέιβιντ πλημμυρίζουν το διάδρομο. Μπορεί να είναι ένα απότα άτομα που πρόσφεραν στην Τζανίν Μάθιους τηνπροσομοίωση της επίθεσης, αλλά δεν απολαμβάνω τις κραυγέςπόνου του.

Κοιτάζω τα όπλα που κρατάω, ένα στο κάθε χέρι, τα δάχτυλάμου χλομά με φόντο τις μαύρες σκανδάλες. Φαντάζομαι τονεαυτό μου να παραμερίζει όλα τα κλαδιά των σκέψεών μου πουέχουν παρεκκλίνει προς διάφορες κατευθύνσεις, και ναεπικεντρώνομαι μόνο σε αυτό το μέρος, μόνο σε αυτή τη στιγμή.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 263

Βάζω το στόμα μου δίπλα ακριβώς στο αφτί του Μάθιου καιμουρμουρίζω: «Πήγαινε να φέρεις βοήθεια. Τώρα».

Ο Μάθιου νεύει και απομακρύνεται στο διάδρομο. Πρέπει νατου αναγνωρίσω ότι κινείται αθόρυβα, με τα βήματά του σιγανάπάνω στα πλακάκια. Στο τέλος του διαδρόμου γυρίζει να μεκοιτάξει, και μετά εξαφανίζεται στη στροφή.

«Τις βαρέθηκα αυτές τις βλακείες», λέει η κοκκινομάλλα.«Απλά ανατινάξτε τις πόρτες».

«Μια έκρηξη θα ενεργοποιούσε ένα από τα εφεδρικά μέτραασφαλείας», λέει η Νίτα. «Χρειαζόμαστε τον κωδικό εισόδου».

Κοιτάζω ξανά από τη γωνία, και αυτή τη φορά, τα μάτια τουΝτέιβιντ μετακινούνται στα δικά μου. Το πρόσωπό του είναιχλομό και γυαλίζει από τον ιδρώτα, και υπάρχει μια πλατιάλιμνούλα από αίμα γύρω από τους αστραγάλους του. Οι άλλοικοιτάζουν τη Νίτα, η οποία βγάζει ένα μαύρο κουτί από τηντσέπη της και το ανοίγει για να αποκαλύψει μια σύριγγα και μιαβελόνα.

«Νόμιζα ότι είπες ότι αυτό το πράγμα δεν έχει αποτέλεσμαεπάνω του», λέει ο άντρας με το όπλο.

«Είπα ότι μπορεί να του αντισταθεί, όχι ότι δεν έχει κανένααποτέλεσμα», λέει. «Ντέιβιντ, αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό μίγμαορού της αλήθειας και ορού του φόβου. Θα σου το χορηγήσω ανδεν μας πεις τον κωδικό πρόσβασης».

«Ξέρω ότι φταίνε τα γονίδιά σου γι’ αυτό, Νίτα», λέειαδύναμα ο Ντέιβιντ. «Αν σταματήσεις τώρα, μπορώ να σεβοηθήσω, μπορώ...»

Η Νίτα χαμογελά με ένα χαιρέκακο χαμόγελο. Βυθίζει μεαπόλαυση τη βελόνα στο λαιμό του και πιέζει το έμβολο. ΟΝτέιβιντ σωριάζεται εμπρός, και μετά το σώμα του τρέμει, καιτρέμει ξανά.

Ανοίγει τα μάτια του διάπλατα και ουρλιάζει, κοιτάζοντας τονκενό αέρα, και ξέρω τι βλέπει, επειδή το έχω δει κι εγώ, στο

264 VERONICA ROTH

αρχηγείο της Πολυμάθειας, όταν ήμουν υπό την επίδραση τουορού του τρόμου. Είδα τους χειρότερους εφιάλτες μου ναζωντανεύουν.

Η Νίτα γονατίζει μπροστά του και πιάνει το πρόσωπό του.«Ντέιβιντ!» λέει με ένταση. «Μπορώ να το κάνω να

σταματήσει αν μας πεις πώς να μπούμε μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο.Με ακούς;»

Ο Ντέιβιντ είναι λαχανιασμένος, και τα μάτια του δεν είναιεστιασμένα σε κείνη, αλλά περισσότερο σε κάτι πάνω από τονώμο της. «Μην το κάνεις!» φωνάζει, και ορμάει μπροστά, προςτο όποιο φάντασμα του δείχνει ο ορός. Η Νίτα βάζει το χέρι τηςπάνω στο στήθος του για να τον κρατήσει σταθερό, κι εκείνοςουρλιάζει,

«Μη —!»Η Νίτα τον ταρακουνά. «Θα τον εμποδίσω να το κάνει αν μου

πεις πώς να μπω μέσα!»«Εκείνη!» λέει ο Ντέιβιντ, και στα μάτια του γυαλίζουν

δάκρυα. «Το - το όνομα...»«Ποιανού το όνομα;»«Δεν έχουμε πολύ χρόνο ακόμη!» λέει ο άντρας που

σημαδεύει τον Ντέιβιντ. «Ή θα πάρουμε τον ορό ή θα τονσκοτώσουμε-»

«Εκείνη», λέει ο Ντέιβιντ, δείχνοντας το χώρο μπροστά του.Δείχνοντας εμένα.Τεντώνω τα χέρια μου μπροστά από τη γωνία του τοίχου και

πυροβολώ δύο φορές. Η πρώτη σφαίρα χτυπάει στον τοίχο. Ηδεύτερη χτυπάει τον άντρα στο μπράτσο, κι έτσι το τεράστιοόπλο πέφτει στο πάτωμα. Η κοκκινομάλλα στρέφει το όπλο τηςπρος το μέρος μου -ή στο κομμάτι μου που μπορεί να δει,μισοκρυμμένη καθώς είμαι πίσω από τον τοίχο- και η Νίταουρλιάζει: «Μην πυροβολείτε!»

«Τρις» λέει η Νίτα «δεν ξέρεις τι κάνεις...»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 265

«Πιθανότατα έχεις δίκιο» λέω, και πυροβολώ ξανά. Αυτή τηφορά το χέρι μου είναι πιο σταθερό, το σημάδι μου καλύτερο ‘χτυπάω το πλευρό της Νίτα, πάνω ακριβώς από το γοφό της.Ουρλιάζει πίσω από τη μάσκα της και πιάνει την τρύπα στοδέρμα της, ενώ καταρρέει στα γόνατα, με τα χέρια τηςβουτηγμένα στο αίμα.

Ο Ντέιβιντ ορμάει προς το μέρος μου με μια γκριμάτσα πόνουκαθώς στηρίζει το βάρος του στο τραυματισμένο του πόδι.Περνάω το χέρι μου γύρω από τη μέση του και γυρίζω το σώματου έτσι ώστε να βρίσκεται ανάμεσα σε μένα και τουςεναπομείναντες στρατιώτες. Μετά πιέζω το ένα μου όπλο στοπίσω μέρος του κεφαλιού του.

Παγώνουν όλοι. Μπορώ να νιώσω το καρδιοχτύπι μου στολαιμό μου, στα χέρια μου, πίσω από τα μάτια μου.

«Αν πυροβολήσετε θα του ρίξω στο κεφάλι», λέω.«Δεν θα σκότωνες τον ίδιο σου τον ηγέτη», λέει η

κοκκινομάλλα.«Δεν είναι ο ηγέτης μου. Δεν με νοιάζει αν ζήσει ή αν

πεθάνει», λέω. «Αλλά αν νομίζετε ότι θα σας αφήσω να πάρετεεκείνον τον ορό του θανάτου υπό τον έλεγχό σας, είστε τρελοί».

Αρχίζω να οπισθοχωρώ, με τον Ντέιβιντ να κλαψουρίζειμπροστά μου, εξακολουθώντας να βρίσκεται υπό την επιρροήτου κοκτέιλ ορών. Χαμηλώνω το κεφάλι μου και γυρίζω τοσώμα μου πλαγίως έτσι ώστε να βρίσκεται με ασφάλεια πίσω απότο δικό του. Κρατάω το ένα όπλο πάνω στο κεφάλι του.

Φτάνουμε στην άκρη του διαδρόμου, και η γυναίκα ξεσκεπάζειτη μπλόφα μου. Πυροβολεί, και χτυπά τον Ντέιβιντ πάνωακριβώς από το γόνατο, στο άλλο του πόδι. Εκείνος καταρρέειμε μια κραυγή, και μένω εκτεθειμένη. Βουτάω στο έδαφος,χτυπώντας τους αγκώνες μου στο πάτωμα, καθώς μια σφαίραπερνάει από δίπλα μου, με τον ήχο να δονείται μέσα στο κεφάλιμου.

266 VERONICA ROTH

Μετά αισθάνομαι κάτι ζεστό να απλώνεται στο αριστερό μουμπράτσο, και βλέπω αίμα και τα πόδια μου γλιστράνε πάνω στοπάτωμα, αναζητώντας ένα στεγνό σημείο για να στηριχτούν. Τοβρίσκω και πυροβολώ στα τυφλά προς το διάδρομο. Αρπάζω τονΝτέιβιντ από το γιακά και τον σέρνω πίσω από τη γωνία, με τονπόνο να καίει το αριστερό μου μπράτσο.

Ακούω τρεχαλητά και βογκάω. Αλλά δεν έρχονται από πίσωμου' έρχονται από μπροστά. Με περικυκλώνουν άτομα, ανάμεσάτους και ο Μάθιου, και κάποιοι από αυτούς σηκώνουν τονΝτέιβιντ και τρέχουν μαζί του στο διάδρομο. Ο Μάθιου μούπροσφέρει το χέρι του.

Τα αφτιά μου κουδουνίζουν. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τακατάφερα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 267

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΟΚΤΩ

ΤΡΙΣ

ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ γεμάτο κόσμο, και όλοι τουςουρλιάζουν ή τρέχουν πέρα δώθε ή κλείνουν κουρτίνες. Πρινκαθίσω έλεγξα όλα τα κρεβάτια μήπως βρω τον Τομπάιας. Δενβρισκόταν σε κανένα τους. Ακόμη τρέμω από την ανακούφιση.

Ούτε ο Ουράια είναι εδώ. Είναι σε ένα από τα άλλα δωμάτια,και η πόρτα είναι κλειστή - αυτό δεν είναι καλό σημάδι.

Η νοσοκόμα που καθαρίζει το μπράτσο μου με αντισηπτικόείναι λαχανιασμένη και κοιτάζει γύρω της όλη τη δραστηριότητααντί για το τραύμα μου. Μου είπαν ότι είναι μια μικρο-γρατζουνιά, τίποτα ανησυχητικό.

«Μπορώ να περιμένω, αν πρέπει να κάνεις κάτι άλλο», λέω.«Ούτως ή άλλως πρέπει να βρω κάποιον».

Πιέζει τα χείλη της, και μετά λέει: «Χρειάζεσαι ράμματα».«Μια γρατζουνιά είναι μόνο!»«Όχι στο μπράτσο σου, στο κεφάλι σου» λέει, δείχνοντας ένα

σημείο πάνω από το μάτι μου. Μέσα σε όλο αυτό το χάος είχασχεδόν ξεχάσει το κόψιμο, αλλά ακόμη δεν έχει σταματήσει νααιμορραγεί.

«Καλά».«Πρέπει να σου κάνω μια ένεση με αυτό το υγρό για να

μουδιάσω το σημείο» λέει, σηκώνοντας μια σύριγγα.

268 VERONICA ROTH

Έχω συνηθίσει τόσο πολύ τις βελόνες ώστε δεν αντιδρώ καν.Καθαρίζει το μέτωπό μου με αντισηπτικό -προσέχουν πάρα πολύτα μικρόβια εδώ- και νιώθω το κέντρισμα και το μυρμήγκιασματης σύριγγας, το οποίο μειώνεται γρήγορα καθώς το αναισθητικόκάνει τη δουλειά του.

Παρακολουθώ τον κόσμο να περνάει τρέχοντας καθώς εκείνηράβει το δέρμα μου -ένας γιατρός βγάζει από τα χέρια του έναζευγάρι αιματοβαμμένα λαστιχένια γάντια' ένας νοσοκόμοςμεταφέρει ένα δίσκο με γάζες, με τα παπούτσια του να γλιστράνεσχεδόν πάνω στα πλακάκια' μια συγγενής κάποιου τραυματίασφίγγει νευρικά τα χέρια της. Ο αέρας μυρίζει χημικά και παλιόχαρτί και ζεστά σώματα.

«Κάποιο νέο από τον Ντέιβιντ;» λέω.«Θα ζήσει, αλλά θα του πάρει πολύ καιρό για να

ξαναπερπατήσει», λέει. Τα χείλη της χαλαρώνουν, για μερικάδευτερόλεπτα μόνο. «Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα, ανδεν ήσουν εκεί. Είσαι έτοιμη».

Νεύω. Μακάρι να μπορούσα να της πω ότι δεν είμαι ηρωίδα,ότι τον χρησιμοποιούσα σαν ασπίδα, σαν ένα τοίχο από κρέας.Εύχομαι να μπορούσα να ομολογήσω ότι είμαι ένα άτομο γεμάτομίσος για την Υπηρεσία και για τον Ντέιβιντ, ένα άτομο που θαάφηνε κάποιον άλλο να γαζωθεί από σφαίρες για να σωθεί η ίδια.Οι γονείς μου θα ντρέπονταν.

Βάζει έναν επίδεσμο πάνω από τα ράμματα για ναπροστατεύσει την πληγή, και μαζεύει όλα τα περιτυλίγματα καιτις μουλιασμένες μπάλες βαμβακιού μέσα στις χούφτες της γιανα τις πετάξει.

Πριν προλάβω να την ευχαριστήσω, φεύγει, πηγαίνει στοεπόμενο κρεβάτι, στον επόμενο ασθενή, στο επόμενο τραύμα.

Τραυματισμένοι άνθρωποι σχηματίζουν ουρά έξω από τηναίθουσα των επειγόντων περιστατικών. Από τις ενδείξεις έχωσυμπεράνει ότι έλαβε χώρα κι άλλη έκρηξη ταυτόχρονα με κείνη

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 269

κοντά στην είσοδο. Ήταν και οι δύο αντιπερισπασμοί. Οιεισβολείς πέρασαν μέσω του υπόγειου τούνελ, όπως είπε η Νίταότι θα έκαναν. Δεν ανέφερε ποτέ ότι θα άνοιγε τρύπες στουςτοίχους με εκρηκτικά.

Οι πόρτες στην άκρη του διαδρόμου ανοίγουν, και μερικάάτομα μπαίνουν βιαστικά μέσα, κουβαλώντας μια νεαρή γυναίκα-τη Νίτα- ανάμεσά τους. Τη βάζουν σε μια κουκέτα κοντά σεέναν από τους τοίχους. Εκείνη βογκάει, πιέζοντας το ρολό τηςγάζας που έχει βάλει κάποιος πάνω στην πληγή στο πλευρό της.Νιώθω παράξενα αποκομμένη από τον πόνο της. Τηνπυροβόλησα. Έπρεπε να το κάνω. Τέλος.

Καθώς περπατάω στο διάδρομο ανάμεσα στους τραυματίες,παρατηρώ τις στολές. Όλοι όσοι κάθονται εδώ φοράνε πράσινα.Με μερικές εξαιρέσεις, είναι όλοι μέλη του τεχνικούπροσωπικού. Σφίγγουν ματωμένα χέρια, ή πόδια, ή κεφάλια,καθώς τα τραύματά τους δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση απότο δικό μου, ενώ κάποια είναι σε πολύ χειρότερη.

Πιάνω την αντανάκλασή μου στα παράθυρα λίγο πιο πάνωαπό τον κεντρικό διάδρομο - τα μαλλιά μου είναι λαδωμένα καιάτονα, και ο επίδεσμος κυριαρχεί στο μέτωπό μου. Τα ρούχα μουέχουν λεκέδες από το αίμα του Ντέιβιντ και το δικό μου. Πρέπεινα κάνω ντους και να αλλάξω ρούχα, αλλά πρώτα πρέπει ναβρω τον Τομπάιας και την Κριστίνα. Δεν τους έχω δει καθόλουμετά την εισβολή.

Δεν μου παίρνει πολλή ώρα μέχρι να βρω την Κριστίνα -κάθεται στην αίθουσα αναμονής όταν βγαίνω από τα επείγοντα,με το γόνατό της να τρεμοπαίζει με τέτοια νευρικότητα ώστε οδιπλανός της την αγριοκοιτάζει. Σηκώνει το χέρι της να μεχαιρετήσει, αλλά τα μάτια της απομακρύνονται από τα δικά μουκαι μετακινούνται αμέσως στις πόρτες.

«Είσαι καλά;» με ρωτάει.

270 VERONICA ROTH

«Ναι», λέω. «Κανένα νέο ακόμη για τον Ουράια. Δενμπόρεσα να μπω μέσα στο δωμάτιο».

«Αυτοί οι άνθρωποι με τρελαίνουν, το ξέρεις αυτό;» λέει.«Δεν λένε σε κανέναν τίποτα. Δεν μας αφήνουν να τον δούμε.Είναι σαν να πιστεύουν ότι τους ανήκει και αυτός και όλα όσατου συμβαίνουν!»

«Δουλεύουν διαφορετικά εδώ. Είμαι σίγουρη ότι θα σου πουνόταν θα ξέρουν κάτι συγκεκριμένο».

«Σε σένα θα το έλεγαν» λέει, κατσουφιασμένη. «Αλλά δενείμαι σίγουρη ότι εμένα θα μου έριχναν δεύτερη ματιά».

Μέχρι πριν από μερικές μέρες ίσως να διαφωνούσα μαζί της,καθώς ήξερα πόσο επηρέαζε η πίστη τους στη γενετική ζημιά τησυμπεριφορά τους. Δεν είμαι σίγουρη τι πρέπει να κάνω - δενείμαι σίγουρη πώς να της μιλήσω τώρα που έχω αυτά ταπλεονεκτήματα ενώ εκείνη όχι, και καμιά από τις δυο μας δενμπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ νακάνω είναι να είμαι κοντά της.

«Πρέπει να βρω τον Τομπάιας, αλλά όταν τον βρω θαεπιστρέψω και θα καθίσω μαζί σου, εντάξει;»

Επιτέλους με κοιτάζει, και το γόνατό της ακινητοποιείται.«Δεν σου το είπαν;»

Το στομάχι μου σφίγγεται από φόβο. «Να μου πουν τι».«Ο Τομπάιας συνελήφθη»,λέει σιγανά. «Τον είδα να κάθεται

με τους εισβολείς λίγο πριν έρθω εδώ. Κάποιοι τον είδαν στηναίθουσα ελέγχου πριν την επίθεση -λένε ότι αχρήστευε τοσύστημα συναγερμού».

Τα μάτια της έχουν ένα θλιμμένο βλέμμα, σαν να με λυπάται.Αλλά εγώ γνώριζα ήδη τι έκανε ο Τομπάιας.

«Πού είναι;» λέω.Πρέπει να του μιλήσω. Και ξέρω τι πρέπει να πω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 271

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΝΕΑ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΜΟΥ τσούζουν από την πλαστική ταινία με τηνοποία τους έδεσε ο φρουρός. Ερευνώ το σαγόνι μου με ταακροδάχτυλά μου, ελέγχοντας το δέρμα για αίμα.

«Εντάξει;» λέει ο Ρέτζι.Νεύω. Έχω αντιμετωπίσει και χειρότερα τραύματα από αυτό -

με έχουν χτυπήσει πιο δυνατά από όσο με χτύπησε ο στρατιώτηςπου κατέβασε τη λαβή του όπλου του με δύναμη στο σαγόνι μουενώ με συλλάμβανε. Τα μάτια του ήταν άγρια από την οργή όταντο έκανε.

Η Μαίρη και ο Ράφι κάθονται μερικά μέτρα πιο πέρα, με τονΡάφι να κρατάει ένα κουβάρι από γάζες πάνω στο ματωμένο τουμπράτσο. Μια φρουρός στέκεται ανάμεσα σε κείνους και σεμένα, κρατώντας μας χωριστά. Καθώς τους κοιτάζω, ο Ράφισυναντά τα μάτια μου και νεύει. Σαν να λέει, Μπράβο.

Αφού τα πήγα καλά, γιατί νιώθω να ανακατεύομαι;«Άκου», λέει ο Ρέτζι, και μετακινείται για να βρίσκεται πιο

κοντά μου. «Η Νίτα και τα άτομα από την παρυφή θααναλάβουν όλη την ευθύνη. Όλα θα πάνε καλά».

Νεύω ξανά, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Είχαμε έναεφεδρικό σχέδιο για μια πιθανή μας σύλληψη, και δεν ανησυχώγια την επιτυχία του. Γι’ αυτό που ανησυχώ είναι το πόσοαργούν να μας μιλήσουν, και πόσο χαλαρά μας αντιμετωπίζουν

272 VERONICA ROTH

- καθόμαστε ακουμπισμένοι στον τοίχο σε έναν άδειοδιάδρομο από τότε που έπιασαν τους εισβολείς πριν από πάνωαπό μία ώρα, και κανείς δεν έχει έρθει να μας πει τι θα μαςσυμβεί ή να μας κάνει ερωτήσεις. Δεν έχω δει καν τη Νίταακόμη.

Αυτό δημιουργεί μια ξινή γεύση στο στόμα μου. Ό,τι κι ανκάναμε, φαίνεται ότι τους ταρακουνήσαμε, και ξέρω ότι τίποταδεν ταρακουνάει περισσότερο τους ανθρώπους από ζωές πουχάνονται.

Για πόσες από αυτές είμαι υπεύθυνος, επειδή συμμετείχα σεαυτό;

«Η Νίτα μού είπε ότι θα έκλεβαν τον ορό της μνήμης», λέωστον Ρέτζι, και φοβάμαι να τον κοιτάξω. «Ήταν αλήθεια αυτό;»

Ο Ρέτζι κοιτάζει τη φρουρό που στέκεται μερικά μέτραμακριά. Ήδη μας φώναξε μία φορά επειδή συζητούσαμε.

Αλλά ξέρω την απάντηση.«Δεν ήταν, έτσι δεν είναι;» λέω. Η Τρις είχε δίκιο. Η Νίτα

έλεγε ψέματα.«Έι! » Η φρουρός έρχεται προς το μέρος μας και βάζει την

κάννη του όπλου ανάμεσά μας. «Απομακρυνθείτε. Δενεπιτρέπονται οι συζητήσεις».

Ο Ρέτζι μετατοπίζεται προς τα δεξιά, κι εγώ δημιουργώ οπτικήεπαφή με τη φρουρό.

«Τι συμβαίνει;»λέω. «Τι έγινε;»«Ω, λες και δεν ξέρεις», απαντά. «Και τώρα κράτα το στόμα

σου κλειστό».Την παρακολουθώ να απομακρύνεται, και μετά βλέπω ένα

μικρόσωμο ξανθό κορίτσι να εμφανίζεται στην άκρη τουδιαδρόμου. Η Τρις. Ένας επίδεσμος καλύπτει το μέτωπό της, καιτα ρούχα της έχουν λεκέδες από αίμα σε σχήμα δαχτύλων.Σφίγγει ένα χαρτί στη χούφτα της.

«Έι! » λέει η φρουρός. «Τι κάνεις εδώ;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 273

«Σέλι», λέει ο άλλος φρουρός και έρχεται τρέχοντας.«Ηρέμησε. Αυτό είναι το κορίτσι που έσωσε τον Ντέιβιντ».

Το κορίτσι που έσωσε τον Ντέιβιντ - από τι, ακριβώς;«Ω». Η Σέλι κατεβάζει το όπλο της. «Τέλος πάντων, η

ερώτηση ωστόσο εξακολουθεί να ισχύει».«Μου ζήτησαν να σας φέρω μια ενημέρωση», λέει η Τρις, και

δίνει στη Σέλι το χαρτί. «Ο Ντέιβιντ είναι στην ανάρρωση. Θαζήσει, αλλά δεν είναι σίγουροι πότε θα ξαναπερπατήσει. Τουςπερισσότερους από τους άλλους τραυματίες τους έχουνφροντίσει».

Η ξινή γεύση στο στόμα μου γίνεται πιο έντονη. Ο Ντέιβιντδεν μπορεί να περπατήσει. Και αυτό που έκαναν όλη αυτή τηνώρα ήταν να φροντίζουν τους τραυματίες. Όλη αυτή ηκαταστροφή, και για ποιο λόγο; Δεν ξέρω καν. Δεν ξέρω τηναλήθεια.

Τι έκανα;«Έχουν αριθμό θυμάτων;» ρωτάει η Σέλι.«Όχι ακόμη», απαντά η Τρις.«Ευχαριστούμε που μας ενημέρωσες».«Ακούστε». Μετατοπίζει το βάρος της στο ένα της πόδι.

«Πρέπει να του μιλήσω».Τινάζει το κεφάλι της προς το μέρος μου.«Δεν μπορούμε να-» αρχίζει να λέει η Σέλι.«Για μια στιγμή μόνο, το υπόσχομαι»,λέει η Τρις. «Σε

παρακαλώ».«Άφησε την»,λέει ο άλλος φρουρός. «Τι κακό θα μπορούσε

να κάνει;»«Καλά», λέει η Σέλι. «Θα σας δώσω δύο λεπτά».Μου νεύει, και χρησιμοποιώ τον τοίχο για να σηκωθώ όρθιος,

καθώς τα χέρια μου είναι ακόμη δεμένα μπροστά μου. Η Τριςέρχεται πιο κοντά, αλλά όχι πάρα πολύ - ο χώρος, και τα

274 VERONICA ROTH

σταυρωμένα της χέρια, δημιουργούν ένα εμπόδιο ανάμεσά μαςπου μοιάζει με τοίχο. Κοιτάζει κάπου νότια από τα μάτια μου.

«Τρις, εγώ-»«Θέλεις να μάθεις τι έκαναν οι φίλοι σου;» λέει. Η φωνή της

τρέμει και δεν κάνω το λάθος να σκεφτώ ότι είναι από ταδάκρυα. Είναι από το θυμό. «Δεν ήθελαν τον ορό της μνήμης.Ήθελαν ένα δηλητήριο - τον ορό του θανάτου. Για νασκοτώσουν ένα μάτσο σημαντικά άτομα της κυβέρνησης και ναξεκινήσουν πόλεμο».

Χαμηλώνω το βλέμμα, στα χέρια μου, στα πλακάκια, στιςμύτες των παπουτσιών της. Πόλεμο. «Δεν ήξερα...»

«Είχα δίκιο. Είχα δίκιο κι εσύ δεν με άκουσες. Ξανά» λέει,σιγανά. Τα μάτια της καρφώνονται στα δικά μου, καιανακαλύπτω ότι δεν θέλω την οπτική επαφή που λαχταρούσα,επειδή με διαλύει, κομμάτι κομμάτι. «Ο Ουράια στεκότανακριβώς μπροστά από ένα από τα εκρηκτικά που έβαλαν ωςαντιπερισπασμό. Είναι αναίσθητος και δεν είναι σίγουροι αν θαξυπνήσει».

Είναι παράξενο το πώς μια λέξη, μια φράση, μια πρόταση,μπορεί να μοιάζει με ένα χτύπημα στο κεφάλι.

«Τι;»Το μόνο που μπορώ να δω είναι το πρόσωπο του Ουράια όταν

έπεσε στο δίχτυ μετά την Τελετή Επιλογής, το χαζοχαρούμενοχαμόγελό του καθώς ο Ζικ κι εγώ τον τραβήξαμε στηνπλατφόρμα δίπλα στο δίχτυ. Ή τον βλέπω να κάθεται στοστούντιο για τατουάζ, με το αφτί του κολλημένο μπροστά μεταινία για να μην εμποδίζει την Τόρι καθώς σχεδίαζε ένα φίδιστο δέρμα του. Ίσως ο Ουράια να μην ξυπνήσει; Ο Ουράια, ναχάθηκε για πάντα;

Και υποσχέθηκα. Υποσχέθηκα στον Ζικ ότι θα τον πρόσεχα,υποσχέθηκα...

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 275

«Είναι ένας από τους τελευταίους φίλους που έχω» λέει, με τηφωνή της να σπάει. «Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σεξανακοιτάξω ποτέ με τον ίδιο τρόπο».

Απομακρύνεται. Ακούω την πνιχτή φωνή τής Σέλι να μουλέει να καθίσω, και βυθίζομαι στα γόνατα, αφήνοντας τουςκαρπούς μου να ακουμπήσουν στα πόδια μου. Πασχίζω να βρωέναν τρόπο να δραπετεύσω από αυτό, από τον τρόμο των όσωνέκανα, αλλά δεν υπάρχει καμία πολύπλοκη λογική που να μπορείνα με απελευθερώσει' δεν υπάρχει διαφυγή.

Ακουμπάω το πρόσωπό μου στα χέρια μου και προσπαθώ ναμη σκέφτομαι, προσπαθώ να μη φαντάζομαι απολύτως τίποτα.

† † †

Το φως πάνω από το κεφάλι μου στο δωμάτιο ανάκρισηςδημιουργεί έναν μπερδεμένο κύκλο στο κέντρο του τραπεζιού.Εκεί κρατάω καρφωμένα τα μάτια μου καθώς απαγγέλλω τηνιστορία που μου είπε η Νίτα, εκείνη που πλησιάζει τόσο πολύστην αλήθεια ώστε δεν έχω πρόβλημα να την πω. Όταντελειώνω, ο άντρας που την καταγράφει δακτυλογραφεί τηντελευταία μου πρόταση στην οθόνη του, με το τζάμι της ναφωτίζεται από τα γράμματα εκεί που το αγγίζουν τα δάχτυλά του.Μετά η γυναίκα που έχει αναλάβει χρέη αντιπροσώπου τουΝτέιβιντ -η Άντζελα-λέει: «Δηλαδή δεν ήξερες το λόγο που ηΧουανίτα σού ζήτησε να απενεργοποιήσεις το σύστημαασφαλείας;»

«Όχι» λέω, πράγμα που είναι αλήθεια. Δεν ήξερα τονπραγματικό λόγο' ήξερα μόνο ένα ψέμα.

Χορήγησαν σε όλους τους άλλους τον ορό της αλήθειας, αλλάόχι σε μένα. Η γενετική ανωμαλία που με κάνει να διατηρώ τιςαισθήσεις μου κατά τη διάρκεια των προσομοιώσεων σημαίνειεπίσης ότι ίσως να μπορώ να αντισταθώ και στους ορούς,

276 VERONICA ROTH

επομένως η μαρτυρία μου υπό την επίδραση του ορού τηςαλήθειας ίσως να μην είναι αξιόπιστη. Αν η ιστορία μουταυτίζεται με κείνη των υπόλοιπων, θα συμπεράνουν ότι είναιαλήθεια. Δεν ξέρουν ότι, πριν από μερικές ώρες,εμβολιαστήκαμε όλοι μας ενάντια στον ορό της αλήθειας. Οπληροφοριοδότης της Νίτα από τους ΓΑτής παρείχε τον ορόεμβολιασμού πριν από μήνες.

«Επομένως πώς σε ανάγκασε να το κάνεις;»«Είμαστε φίλοι», λέω. «Είναι -ήταν- η μοναδική φίλη που είχα

εδώ. Μου ζήτησε να την εμπιστευτώ, μου είπε ότι ήταν για καλόσκοπό, γι’ αυτό το έκανα».

«Και τι λες για την κατάσταση τώρα;»Επιτέλους την κοιτάζω. «Πρώτη φορά στη ζωή μου

μετανιώνω τόσο πολύ για κάτι».Τα σκληρά, φωτεινά μάτια της Άντζελα μαλακώνουν λίγο.

Νεύει. «Λοιπόν, η ιστορία σου ταιριάζει με αυτά που μας είπανοι άλλοι. Δεδομένου ότι είσαι καινούριος σ’ αυτή την κοινότητα,και δεδομένης της άγνοιάς σου για το βασικό σχέδιο, καθώς καιτης γενετικής σου ατέλειας, θα φανούμε επιεικείς. Η ποινή σουθα έχει ανασταλτικό χαρακτήρα - πρέπει να δουλέψεις για τοκαλό αυτής της κοινότητας, και να έχεις άψογη συμπεριφορά,για ένα χρόνο. Δεν θα σου επιτραπεί να μπαίνεις σε ιδιωτικάεργαστήρια ή δωμάτια. Δεν θα βγαίνεις από αυτό το συγκρότημαχωρίς άδεια. Θα εμφανίζεσαι κάθε μήνα σε έναν αξιωματικόαναστολής ο οποίος θα σου ανατεθεί μετά το πέρας αυτής τηςδιαδικασίας. Καταλαβαίνεις αυτούς τους όρους;»

Με τις λέξεις “γενετική ατέλεια” να στριφογυρίζουν στομυαλό μου, νεύω και λέω: «Τους καταλαβαίνω».

«Τότε τελειώσαμε εδώ. Είσαι ελεύθερος να φύγεις».Σηκώνεται, σπρώχνοντας την καρέκλα της προς τα πίσω. Οδακτυλογράφος σηκώνεται και αυτός και βάζει την οθόνη του

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 277

μέσα στην τσάντα του. Η Άντζελα αγγίζει το τραπέζι έτσι ώστενα σηκώσω ξανά το βλέμμα μου και να την κοιτάξω.

«Μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου», λέει. «Είσαι πολύνέος, ξέρεις».

Δεν νομίζω ότι το νεαρό της ηλικίας μου αποτελείδικαιολογία, αλλά δέχομαι χωρίς αντίρρηση την προσπάθειά τηςνα δείξει καλοσύνη.

«Μπορώ να ρωτήσω τι θα συμβεί στη Νίτα;» λέω.Η Άντζελα σφίγγει τα χείλη της. «Όταν συνέλθει από τα

σημαντικά τραύματά της, θα μεταφερθεί στη φυλακή μας και θαπεράσει την υπόλοιπη ζωή της εκεί», λέει.

«Δεν θα εκτελεστεί;»«Όχι, δεν πιστεύουμε στη θανατική ποινή για τους γενετικά

ελαττωματικούς». Η Άντζελα κατευθύνεται προς την πόρτα.«Άλλωστε, δεν μπορούμε να έχουμε από τα άτομα μεελαττωματικά γονίδια τις ίδιες προσδοκίες συμπεριφοράς πουέχουμε από κείνους που έχουν αγνά γονίδια».

Με ένα θλιμμένο χαμόγελο, βγαίνει από το δωμάτιο, και δενκλείνει την πόρτα πίσω της. Μένω στη θέση μου για μερικάδευτερόλεπτα, προσπαθώντας να απορροφήσω το τσούξιμο τωνλόγων της. Ήθελα να πιστέψω ότι έκαναν όλοι τους λάθος γιαμένα, ότι δεν περιοριζόμουν από τα γονίδιά μου, ότι δεν ήμουνπερισσότερο ελαττωματικός από οποιοδήποτε άλλο άτομο. Αλλάπώς μπορεί να είναι αλήθεια αυτό, όταν οι πράξεις μου οδήγησαντον Ουράια στο νοσοκομείο, όταν η Τρις δεν μπορεί καν να μεκοιτάξει στα μάτια, όταν τόσοι άνθρωποι πέθαναν;

Σκεπάζω το πρόσωπό μου και σφίγγω τα δόντια μου καθώς ταδάκρυα κυλάνε, φέρνοντας μαζί τους το κύμα της απελπισίαςσαν να είναι μια γροθιά που με χτυπάει. Όταν σηκώνομαι για ναφύγω, τα μανικέτια μου, τα οποία χρησιμοποίησα για νασκουπίσω τα μάγουλά μου, είναι νοτισμένα, και το σαγόνι μουπονάει.

278 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ

ΤΡΙΣ

«ΕΧΕΙΣ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ή όχι ακόμη;»Η Κάρα στέκεται δίπλα μου, με τα χέρια της σταυρωμένα.

Χθες ο Ουράια μεταφέρθηκε από το απομονωμένο του δωμάτιοσε ένα δωμάτιο με εσωτερικό παράθυρο, υποπτεύομαι για ναπάψουμε να τους ζητάμε συνεχώς να τον βλέπουμε. Η Κριστίνακάθεται δίπλα στο κρεβάτι του τώρα, κρατώντας το άψυχο χέριτου.

Νόμιζα ότι θα ήταν διαλυμένος σαν μια πάνινη κούκλα απότην οποία κάποιος έχει τραβήξει μια κλωστή, αλλά δεν δείχνεικαι τόσο διαφορετικός, πέρα από κάποιους επιδέσμους καιγρατζουνιές. Νιώθω ότι θα μπορούσε να ξυπνήσει από στιγμή σεστιγμή, χαμογελαστός, ενώ θα αναρωτιέται γιατί τον κοιτάζουμεόλοι.

«Μπήκα χθες βράδυ», λέω. «Δεν μου φαινόταν σωστό να τοναφήσω μόνο».

«Υπάρχουν κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι, ανάλογα με τηνέκταση της εγκεφαλικής του ζημιάς, μπορεί ως ένα βαθμό να μαςακούσει και να μας αισθανθεί», λέει η Κάρα. «Αν και μου είπανότι η πρόγνωση δεν είναι καλή».

Κάποιες φορές εξακολουθώ να θέλω να τη χαστουκίσω. Λεςκαι χρειάζομαι υπενθύμιση ότι είναι απίθανο να αναρρώσει οΟυράια. «Ναι».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 279

Όταν έφυγα από το πλευρό του Ουράια χθες βράδυ, άρχισανα τριγυρίζω μέσα στο συγκρότημα χωρίς να έχω κάποιοσυγκεκριμένο προορισμό. Θα έπρεπε να σκέφτομαι τον φίλομου, ο οποίος παραπαίει ανάμεσα σ’ αυτό τον κόσμο και σεοτιδήποτε είναι αυτό που έρχεται μετά, αλλά εγώ σκεφτόμουναυτά που είπα στον Τομπάιας. Και το πώς ένιωθα όταν τονκοιτούσα, λες και κάτι είχε σπάσει.

Δεν του είπα ότι ήταν το τέλος της σχέσης μας. Σκόπευα νατο κάνω, αλλά καθώς τον κοιτούσα μού ήταν αδύνατον να πωτις λέξεις. Νιώθω τα δάκρυα να πλημμυρίζουν ξανά τα μάτιαμου, όπως κάνουν σχεδόν κάθε μία ώρα από χθες, και τασυγκρατώ, τα καταπίνω.

«Έσωσες την Υπηρεσία,λοιπόν»,λέει η Κάρα, γυρίζοντας προςτο μέρος μου. «Από ό,τι φαίνεται μπλέκεις σε πολλέςσυγκρούσεις. Υποθέτω ότι πρέπει να είμαστε όλοι ευγνώμονεςπου παραμένεις ψύχραιμη σε μια κρίση».

«Δεν έσωσα την Υπηρεσία. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου ηδιάσωση της Υπηρεσίας», ανταπαντώ. «Εμπόδισα ένα όπλο ναπέσει σε κάποια επικίνδυνα χέρια, αυτό είναι όλο». Περιμένω γιαλίγο. «Μου έκανες κομπλιμέντο ή μου φάνηκε;»

«Είμαι ικανή να αναγνωρίζω τις δυνάμεις κάποιου», απαντά ηΚάρα, και χαμογελά. «Επιπλέον, νομίζω ότι τα δικά μας θέματαέχουν πλέον επιλυθεί, τόσο σε λογικό όσο και σεσυναισθηματικό επίπεδο». Καθαρίζει ελαφρώς το λαιμό της, καιαναρωτιέμαι αν αυτό που την κάνει να νιώθει άβολα είναι ότιεπιτέλους αναγνωρίζει ότι έχει συναισθήματα ή αν είναι κάτιάλλο. «Απ’ ό,τι φαίνεται ξέρεις κάτι για την Υπηρεσία που σεέχει εξαγριώσει. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσες να μου πεις τιείναι».

Η Κριστίνα ακουμπά το κεφάλι της στην άκρη του στρώματοςτου Ουράια, και το αδύνατο σώμα της καταρρέει στο πλάι. Λέωσαρκαστικά: «Αναρωτιέμαι. Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ».

280 VERONICA ROTH

«Χμμ ». Η ζάρα ανάμεσα στα φρύδια τής Κάρα εμφανίζεταιόταν συνοφρυώνεται, και την κάνει να μοιάζει τόσο πολύ με τονΓουίλ ώστε αποστρέφω το βλέμμα μου. «Ίσως πρέπει να πωπαρακαλώ».

«Καλά. Θυμάσαι τον ορό προσομοίωσης της Τζανίν; Λοιπόν,δεν ήταν δικός της». Αναστενάζω. «Έλα. Θα σου δείξω. Θαείναι πιο εύκολο έτσι».

Θα ήταν εξίσου εύκολο να της πω τι είδα σε κείνη την παλιάαποθήκη, κρυμμένο βαθιά μέσα στα εργαστήρια της Υπηρεσίας.Αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλω να κρατήσω τον εαυτό μουαπασχολημένο, για να μη σκέφτομαι τον Ουράια. Ή τονΤομπάιας.

«Απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα φτάσουμε ποτέ στο τέλος όλωναυτών των παραπλανήσεων», λέει η Κάρα καθώςκατευθυνόμαστε προς την αποθήκη. «Οι φατρίες, το βίντεο πουμας άφησε η Ίντιθ Πράιορ... όλα ψέματα, με σκοπό να μαςκάνουν να συμπεριφερόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο».

«Αυτό πιστεύεις πραγματικά για τις φατρίες;» λέω. «Νόμιζαότι σου άρεσε να είσαι Πολυμαθής».

«Μου άρεσε». Ξύνει το σβέρκο της, αφήνοντας μικρέςκόκκινες γραμμές στο δέρμα της από τα νύχια της. «Αλλά ηΥπηρεσία με έκανε να νιώσω σαν ηλίθια που αγωνίστηκα για όλααυτά, και γι’ αυτό που αντιπροσώπευε η Αφοσίωση. Και δεν μουαρέσει να νιώθω σαν ηλίθια».

«Δηλαδή πιστεύεις ότι τίποτα από όλα αυτά δεν άξιζε τονκόπο»,λέω. «Τίποτα από την Αφοσίωση».

«Εσύ το πιστεύεις;»«Μας βοήθησαν να βγούμε από την πόλη» λέω «και μας

οδήγησαν στην αλήθεια, και ήταν καλύτερη από τη χωρίς φατρίακοινότητα που είχε στο μυαλό της η Έβελιν, όπου κανείς δενέχει το δικαίωμα να επιλέγει τίποτα».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 281

«Υποθέτω», λέει. «Απλά υπερηφανεύομαι ότι είμαι έναςάνθρωπος που μπορεί να δει την αλήθεια πίσω από τα πράγματα,συμπεριλαμβανομένου και του συστήματος των φατριών».

«Ξέρεις τι έλεγαν οι Ανιδιοτελείς για την περηφάνια;»«Κάτι δυσάρεστο, φαντάζομαι».Γελάω. «Προφανώς. Έλεγαν ότι τυφλώνει τους ανθρώπους

και δεν τους αφήνει να δουν ποιοι πραγματικά είναι».Φτάνουμε στην πόρτα των εργαστηρίων, και χτυπάω μερικές

φορές για να με ακούσει ο Μάθιου και να μας βάλει μέσα.Καθώς περιμένω να ανοίξει την πόρτα, η Κάρα μού ρίχνει έναπαράξενο βλέμμα.

«Τα παλιά κείμενα της Πολυμάθειας έλεγαν το ίδιο πράγμα,πάνω κάτω», λέει.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι οι Πολυμαθείς θα έλεγαν κάτι γιατην περηφάνια - ότι θα τους απασχολούσε η ηθική. Απ’ ό,τιφαίνεται έκανα λάθος. Θέλω να τη ρωτήσω κι άλλα, αλλά τότε ηπόρτα ανοίγει, και ο Μάθιου στέκεται στο διάδρομο,μασουλώντας τον πυρήνα ενός μήλου.

«Μπορείς να με αφήσεις να μπω στην αποθήκη;» λέω. «Θέλωνα δείξω κάτι στην Κάρα».

Δαγκώνει την άκρη του πυρήνα του μήλου και νεύει.«Φυσικά».

Ζαρώνω, καθώς φαντάζομαι την πικρή γεύση των σπόρων τουμήλου, και τον ακολουθώ.

282 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΝΑ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ γυρίσω στον κοιτώνα ο οποίος θα είναιγεμάτος με επίμονα βλέμματα και ανείπωτες ερωτήσεις. Ξέρωότι δεν θα έπρεπε να επιστρέφω στο σκηνικό του μεγάλου μουεγκλήματος, παρόλο που δεν είναι μία από τις περιοχέςασφαλείας στις οποίες απαγορεύεται να μπω, αλλά αισθάνομαιτην ανάγκη να δω τι συμβαίνει μέσα στην πόλη. Σαν να έχωανάγκη να θυμηθώ ότι υπάρχει ένας κόσμος έξω από αυτόν,όπου δεν με μισούν.

Μπαίνω στην αίθουσα ελέγχου και κάθομαι σε μία από τιςκαρέκλες. Κάθε οθόνη στο δίκτυο από πάνω μου δείχνει έναδιαφορετικό τμήμα της πόλης: Το Μέρσιλες Μαρτ, το ισόγειοτων κεντρικών της Πολυμάθειας, το Πάρκο Μιλένιουμ, τοκιόσκι έξω από το κτίριο Χάνκοκ.

Παρακολουθώ για αρκετή ώρα ανθρώπους ναπηγαινοέρχονται μέσα στο αρχηγείο της Πολυμάθειας, με ταπεριβραχιόνια των χωρίς φατρία στα μπράτσα τους, και με όπλαστους γοφούς τους, πιάνοντας γρήγορες συζητήσεις ήανταλλάζοντας κονσέρβες με φαγητό για το δείπνο, μια παλιάσυνήθεια των χωρίς φατρία.

Μετά ακούω μια γυναίκα στα γραφεία της αίθουσας ελέγχουνα λέει: «Να τος», σε έναν από τους συναδέλφους της, καιψάχνω τις οθόνες για να δω για ποιο πράγμα μιλάει. Και τότε

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 283

τον βλέπω, να στέκεται μπροστά στο κτίριο Χάνκοκ: ΟΜάρκους, κοντά στις εξώπορτες, να κοιτάζει το ρολόι του.

Σηκώνομαι και χτυπάω την οθόνη με το δείκτη μου για ναανεβάσω την ένταση του ήχου. Προς στιγμή μόνο το φύσηματου ανέμου ακούγεται από τα μεγάφωνα κάτω ακριβώς από τηνοθόνη, αλλά μετά, βήματα. Η Τζοάνα Ρέιες πλησιάζει τονπατέρα μου. Της τείνει το χέρι του σε μια χειραψία, αλλά εκείνηδεν το παίρνει, και ο πατέρας μου απομένει με το χέρι του νακρέμεται στον αέρα, ένα δόλωμα που εκείνη δεν τσίμπησε.

«Το ήξερα ότι έμεινες στην πόλη», λέει η Τζοάνα. «Σεψάχνουν παντού».

Κάποια από τα άτομα στην αίθουσα ελέγχου συγκεντρώνονταιπίσω μου για να παρακολουθήσουν. Σχεδόν δεν τους προσέχωκαν. Παρακολουθώ το χέρι του πατέρα μου να επιστρέφει στοπλευρό του σφιγμένο σε μια γροθιά.

«Έκανα κάτι που σε προσέβαλε;» λέει ο Μάρκους.«Επικοινώνησα μαζί σου επειδή σε θεωρούσα φίλη».

«Νόμιζα ότι επικοινώνησες μαζί μου επειδή ξέρεις ότι είμαιακόμη η αρχηγός της Αφοσίωσης, και θέλεις έναν σύμμαχο»,λέει η Τζοάνα, λυγίζοντας στο πλάι το λαιμό της κι έτσι μιατούφα μαλλιών πέφτει πάνω από το σημαδεμένο της μάτι. «Καιανάλογα με το ποιος είναι ο στόχος σου, εξακολουθώ να είμαιαυτό, Μάρκους, αλλά νομίζω ότι η φιλία μας τελείωσε».

Τα φρύδια του Μάρκους σμίγουν. Ο πατέρας μου έχει τηνεμφάνιση ενός άντρα που κάποτε ήταν όμορφος, αλλά καθώςγέρασε, τα μάγουλά του έχουν βουλιάξει, τα χαρακτηριστικά τουέχουν γίνει τραχιά, και αυστηρά. Τα μαλλιά του,κοντοκουρεμένα στο στυλ της Απάρνησης, δεν βοηθούν τηνεικόνα.

«Δεν καταλαβαίνω», λέει ο Μάρκους.«Μίλησα με κάποιους από τους φίλους μου στην Ειλικρίνεια»,

λέει η Τζοάνα. «Μου είπαν τι είπε ο γιος σου υπό την επίδραση

284 VERONICA ROTH

του ορού της αλήθειας. Εκείνη η άσχημη φήμη που διέδωσε ηΤζανίν Μάθιους για σένα και τον γιο σου... ήταν αλήθεια, έτσιδεν είναι;»

Νιώθω το πρόσωπό μου να καίει, και ζαρώνω, με τους ώμουςμου να γυρίζουν προς τα μέσα.

Ο Μάρκους κουνάει το κεφάλι του. «Όχι, ο Τομπάιας είναι-»Η Τζοάνα σηκώνει το χέρι της. Μιλάει με τα μάτια της

κλειστά, λες και δεν αντέχει να τον κοιτάζει. «Σε παρακαλώ.Έχω δει πώς συμπεριφέρεται ο γιος σου, πώς συμπεριφέρεται ηγυναίκα σου. Ξέρω πώς δείχνουν οι άνθρωποι που έχουνσημαδευτεί από τη βία». Στερεώνει τα μαλλιά της πίσω από τοαφτί της. «Αναγνωρίζουμε το είδος μας».

«Δεν μπορεί να πιστεύεις...» αρχίζει να λέει ο Μάρκους.Κουνάει το κεφάλι του. «Είμαι άνθρωπος της πειθαρχίας, ναι,αλλά ήθελα μόνο το καλύτερο-»

«Ένας σύζυγος δεν πρέπει να πειθαρχεί τη γυναίκα του», λέειη Τζοάνα. «Ούτε καν στην Απάρνηση. Και όσο για τον γιο σου...λοιπόν, ας πούμε απλά ότι όντως το πιστεύω για σένα».

Τα δάχτυλα της Τζοάνα περνάνε πάνω από το σημάδι στομάγουλό της. Το καρδιοχτύπι μου με κατακλύζει. Ξέρει. Ξέρει,όχι επειδή με άκουσε να ομολογώ την ντροπή μου στο δωμάτιοανάκρισης της Ειλικρίνειας, αλλά επειδή ξέρει, το έχει βιώσει καιη ίδια, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Αναρωτιέμαι ποιος να ήταν γιακείνη -μητέρα; Πατέρας; Κάποιος άλλος;

Ένα μέρος του εαυτού μου πάντοτε αναρωτιόταν τι θα έκανεο πατέρας μου αν ερχόταν αντιμέτωπος με την αλήθεια. Νόμιζαότι ίσως να μεταμορφωνόταν από τον σεμνό ηγέτη τηςΑπάρνησης στον εφιάλτη που γνώριζα στο σπίτι, ότι θαξεσπούσε και θα αποκάλυπτε τον πραγματικό του εαυτό. Θαήταν ικανοποιητικό για μένα να δω μια τέτοια αντίδραση, αλλάαυτή δεν είναι η πραγματική του αντίδραση.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 285

Απλά στέκεται εκεί και δείχνει μπερδεμένος, και για μιαστιγμή αναρωτιέμαι αν είναι όντως μπερδεμένος, αν μέσα στηναρρωστημένη καρδιά του πιστεύει τα ίδια του τα ψέματα περίπειθαρχίας. Αυτή η σκέψη προκαλεί μια καταιγίδα μέσα μου, τοβρόντο ενός κεραυνού και τη ριπή ενός ανέμου.

«Τώρα που μίλησα με ειλικρίνεια» λέει η Τζοάνα, λίγο πιοήρεμη τώρα, «μπορείς να μου πεις γιατί μου ζήτησες να έρθωεδώ».

Ο Μάρκους περνάει σε ένα καινούριο θέμα λες και το παλιόδεν συζητήθηκε ποτέ. Όταν τον κοιτάζω βλέπω έναν άντρα πουδιαχωρίζει τον εαυτό του σε διάφορα τμήματα και μπορεί ναμεταφερθεί από το ένα στο άλλο μονάχα με μια εντολή.Ένα απόαυτά τα τμήματα το φύλαγε μονάχα για τη μητέρα μου κι εμένα.

Οι υπάλληλοι της Υπηρεσίας ζουμάρουν την κάμερα, κι έτσιτο κτίριο Χάνκοκ δεν είναι παρά ένα μαύρο φόντο ανάμεσα στασώματα του Μάρκους και της Τζοάνα. Ακολουθώ με το βλέμμαμου ένα δοκάρι διαγωνίως στην οθόνη για να μη χρειάζεται νατον κοιτάζω.

«Η Έβελιν και οι χωρίς φατρία είναι τύραννοι», λέει οΜάρκους. «Η ειρήνη που βιώναμε ανάμεσα στις φατρίες, πριντην πρώτη επίθεση της Τζανίν, μπορεί να αποκατασταθεί, είμαισίγουρος γι’ αυτό. Και θέλω να προσπαθήσεις να τηναποκαταστήσεις εσύ. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που θέλεις κιεσύ».

«Είναι», λέει η Τζοάνα. «Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να τοκάνουμε;»

«Αυτό είναι το σημείο που ίσως να μη σου αρέσει, αλλάελπίζω να διατηρήσεις ανοιχτό μυαλό», λέει ο Μάρκους. «ΗΈβελιν ελέγχει την πόλη επειδή ελέγχει τα όπλα. Αν πάρουμεαυτά τα όπλα, δεν θα έχει τόση δύναμη, και θα μπορούμε νααμφισβητήσουμε την εξουσία της».

286 VERONICA ROTH

Η Τζοάνα νεύει, και σκαλίζει με το παπούτσι της τοοδόστρωμα. Από αυτή τη γωνία μπορώ να δω μόνο τη λείαπλευρά του προσώπου της, τα άτονα αλλά σγουρά μαλλιά, τοσαρκώδες στόμα.

«Τι θέλεις να κάνω;» λέει.«Άφησέ με να ηγηθώ της Αφοσίωσης μαζί σου»», λέει

εκείνος. «Ήμουν ηγέτης της Απάρνησης. Στην ουσία ήμουνηγέτης ολόκληρης αυτής της πόλης. Ο κόσμος θα συσπειρωθείπίσω μου».

«Ο κόσμος έχει ήδη συσπειρωθεί», επισημαίνει η Τζοάνα.«Και όχι πίσω από ένα άτομο, αλλά πίσω από την επιθυμία νααποκαταστήσουν τις φατρίες. Ποιος λέει ότι σε χρειάζομαι;»

«Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα επιτεύγματά σου, ηΑφοσίωση είναι ακόμη πάρα πολύ ασήμαντη για να είναι κάτιπαραπάνω από μια μικρή εξέγερση», λέει ο Μάρκους.«Υπάρχουν περισσότεροι χωρίς φατρία από ό,τι φανταζόμασταν.Με χρειάζεσαι. Το ξέρεις».

Ο πατέρας μου έχει έναν τρόπο να πείθει τους ανθρώπουςχωρίς γοητεία που πάντοτε με μπέρδευε. Δηλώνει τις απόψειςτου σαν να είναι γεγονότα, και με κάποιο τρόπο η πλήρηςέλλειψη αμφιβολίας σε κάνει να τον πιστεύεις. Αυτή η ιδιότηταμε φοβίζει τώρα, επειδή ξέρω τι μου είπε: ότι ήμουνελαττωματικός, ότι ήμουν άχρηστος, ότι ήμουν ένα τίποτα.Πόσα από αυτά τα πράγματα με έκανε να πιστέψω;

Βλέπω ότι η Τζοάνα αρχίζει να τον πιστεύει, καθώς σκέφτεταιτη μικρή ομάδα ατόμων που έχει συγκεντρώσει για το σκοπό τηςΑφοσίωσης. Σκέφτεται την ομάδα που έστειλε έξω από τοφράχτη, με την Κάρα, και για την οποία δεν έμαθε ποτέ νέα.Σκέφτεται πόσο μόνη είναι, και πόσο πλούσια είναι η δική τουιστορία ως ηγέτης. Θέλω να της ουρλιάζω μέσα από τις οθόνεςνα μην τον εμπιστεύεται, να της πω ότι θέλει να επιστρέψουν οιφατρίες απλά και μόνο επειδή ξέρει ότι τότε θα μπορεί να

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 287

επανέλθει στη θέση του ως ηγέτης τους. Αλλά η φωνή μου δενμπορεί να τη φτάσει, δεν θα μπορούσε ακόμα κι αν στεκόμουνακριβώς δίπλα της.

Προσεκτικά, η Τζοάνα του λέει: «Μπορείς να μου υποσχεθείςότι όποτε είναι δυνατόν θα προσπαθείς να περιορίζεις τηνκαταστροφή που θα προκαλούμε;»

Ο Μάρκους λέει: «Φυσικά».Εκείνη νεύει ξανά, αλλά αυτή τη φορά μοιάζει να νεύει στον

εαυτό της.«Μερικές φορές πρέπει να πολεμάμε για τη ειρήνη» λέει,

περισσότερο στο οδόστρωμα παρά στον Μάρκους. «Νομίζω ότιαυτή είναι μία από αυτές τις φορές. Και νομίζω ότι θα φαινόσουνχρήσιμος για τη συσπείρωση του κόσμου».

Είναι η απαρχή της επανάστασης της Αφοσίωσης την οποίαπερίμενα από τότε που άκουσα πρώτη φορά για το σχηματισμόαυτής της ομάδας. Παρόλο που μου είχε φανεί αναπόφευκτοεφόσον έβλεπα πώς επέλεγε η Έβελιν να κυβερνήσει, νιώθω ναανακατεύομαι. Φαίνεται ότι οι επαναστάσεις δεν σταμάτησανποτέ, στην πόλη, στο συγκρότημα, παντού. Υπάρχουν μονάχακάποιες ανάσες ανάμεσά τους, και για κάποιον ανόητο λόγο,αποκαλούμε αυτές τις ανάσες “ειρήνη”.

Απομακρύνομαι από την οθόνη, με σκοπό να αφήσω τηναίθουσα ελέγχου πίσω μου, να πάρω λίγο καθαρό αέρα όπουβρω.

Αλλά καθώς αποχωρώ, το μάτι μου πέφτει σε μια άλλη οθόνη,που δείχνει μια γυναίκα με σκούρα μαλλιά να πηγαινοέρχεταιμέσα σε ένα γραφείο στο αρχηγείο της Πολυμάθειας. Η Έβελιν -φυσικά και κρατούν τα πλάνα της Έβελιν στις πιο μεγάλεςοθόνες στην αίθουσα ελέγχου, λογικό ακούγεται.

Η Έβελιν σπρώχνει τα χέρια της μέσα στα μαλλιά της,σφίγγοντας τα δάχτυλά της γύρω από τις πυκνές τούφες.Βυθίζεται στις φτέρνες της, ενώ παντού γύρω της το πάτωμα

288 VERONICA ROTH

είναι γεμάτο χαρτιά, και σκέφτομαι, Κλαίει, αλλά δεν είμαισίγουρος γιατί το σκέφτομαι, εφόσον δεν βλέπω τους ώμους τηςνα τρέμουν.

Μέσα από τα ηχεία της οθόνης, ακούω ένα χτύπημα στηνπόρτα του γραφείου. Η Έβελιν σηκώνεται, στρώνει τα μαλλιάτης, σκουπίζει το πρόσωπό της, και λέει: «Περάστε!»

Η Τερέζ μπαίνει μέσα, με το περιβραχιόνιο των χωρίς φατρίαστραβό γύρω από το μπράτσο της. «Μόλις έλαβα μια ενημέρωσηαπό τις περιπολίες. Λένε ότι δεν έχουν δει ίχνος του».

«Υπέροχα». Η Έβελιν κουνάει το κεφάλι της. «Εγώ τονεξορίζω κι αυτός μένει μέσα στην πόλη. Μάλλον το κάνει μόνοκαι μόνο για να με πικάρει».

«Ή έγινε μέλος της Αφοσίωσης, και τον κρύβουν», λέει ηΤερέζ, γέρνοντας το σώμα της μπροστά για να στηριχτεί σε μιααπό τις καρέκλες του γραφείου. Στριφογυρίζει χαρτιά στοπάτωμα με τις σόλες των παπουτσιών της.

«Προφανώς». Η Έβελιν ακουμπάει το μπράτσο της στοπαράθυρο και γέρνει επάνω του, κοιτάζοντας την πόλη καιακόμα πιο πέρα, το βάλτο. «Σ’ ευχαριστώ για την ενημέρωση».

«Θα τον βρούμε», λέει η Τερέζ. «Δεν μπορεί να πήγε μακριά.Ορκίζομαι ότι θα τον βρούμε».

«Απλά θέλω να φύγει», λέει η Έβελιν, με τη φωνή τηςσφιγμένη και αδύναμη, σαν τη φωνή ενός παιδιού. Αναρωτιέμαιαν τον φοβάται ακόμη, με τον τρόπο που τον φοβάμαι κι εγώ,σαν ένας εφιάλτης που συνεχώς βγαίνει στην επιφάνεια κατά τηδιάρκεια της ημέρας. Αναρωτιέμαι πόσο μοιάζουμε η μητέρα μουκι εγώ, βαθιά μέσα μας, εκεί που έχει σημασία.

«Το ξέρω», λέει η Τερέζ, και φεύγει.Απομένω να στέκομαι εκεί για πολλή ώρα, παρακολουθώντας

την Έβελιν να κοιτάζει από το παράθυρο, με τα δάχτυλά της νασυσπώνται νευρικά στο πλευρό της.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 289

Αισθάνομαι ότι έχω γίνει κάτι ανάμεσα στη μητέρα μου καιτον πατέρα μου, βίαιος και παρορμητικός και απελπισμένος καιφοβισμένος. Αισθάνομαι ότι έχω χάσει τον έλεγχο αυτού πουέχω γίνει.

290 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΥΟ

ΤΡΙΣ

Ο ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΕ καλεί στο γραφείο του την επόμενη μέρα, καιφοβάμαι ότι θα θυμηθεί ότι τον χρησιμοποίησα σαν ασπίδα ενώοπισθοχωρούσα από το Εργαστήριο Όπλων, ότι κόλλησα έναόπλο στο κεφάλι του και είπα ότι δεν με ένοιαζε αν θα ζούσε ήαν θα πέθαινε.

Η Ζόι έρχεται να με συναντήσει στο ισόγειο του ξενοδοχείουκαι με οδηγεί μέσα από τον κεντρικό διάδρομο και μετά σεάλλον ένα, μακρύ και στενό, με παράθυρα στα δεξιά μου από ταοποία φαίνεται ο μικρός στόλος των αεροπλάνων που είναικουρνιασμένα σε σειρές πάνω στο τσιμέντο. Ένα ελαφρύ χιόνιαγγίζει το τζάμι, μια πρώιμη γεύση χειμώνα, και λιώνει μέσα σεμερικά δευτερόλεπτα.

Της ρίχνω κλεφτές ματιές καθώς περπατάμε, ελπίζοντας ναδω πώς είναι όταν πιστεύει ότι δεν την κοιτάζει κανείς, αλλάδείχνει το ίδιο όπως πάντα - χαρούμενη, αλλά και σοβαρή. Λεςκαι η επίθεση δεν έγινε ποτέ.

«Θα είναι σε αναπηρικό καροτσάκι», λέει όταν φτάνουμε στοτέλος του στενού διαδρόμου. «Είναι καλύτερα να μην το κάνειςμεγάλο θέμα. Δεν του αρέσει να τον λυπούνται».

«Δεν τον λυπάμαι». Πασχίζω να κρατήσω την οργή μακριάαπό τη φωνή μου. Αυτό θα της προκαλούσε υποψίες. «Δεν είναιτο πρώτο άτομο που χτυπήθηκε από σφαίρα».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 291

«Συνεχώς ξεχνάω ότι έχεις δει πολλή περισσότερη βία απόό,τι εμείς», λέει η Ζόι, και σκανάρει την κάρτα της στο επόμενοφράγμα ασφαλείας που φτάνουμε. Κοιτάζω μέσα από το τζάμιτους φρουρούς στην άλλη πλευρά - στέκονται στητοί, με ταόπλα τους στους ώμους τους, κοιτάζοντας μπροστά. Έχω τηναίσθηση ότι είναι αναγκασμένοι να στέκονται έτσι όλη μέρα.

Νιώθω βαριά, να πονάω, λες και οι μυς μου εκφράζουν ένανπιο βαθύ, συναισθηματικό πόνο. Ο Ουράια είναι ακόμα σε κώμα.Εξακολουθώ να μην μπορώ να κοιτάξω τον Τομπάιας όταν τονσυναντάω στον κοιτώνα, στην καφετέρια, στο διάδρομο, χωρίςνα βλέπω τον τοίχο να εκρήγνυται δίπλα στο κεφάλι τουΟυράια. Δεν ξέρω πότε, ή αν, θα βελτιωθούν ποτέ τα πράγματα,δεν είμαι σίγουρη αν αυτές οι πληγές είναι από κείνες πουμπορούν να γιατρευτούν.

Προσπερνάμε τους φρουρούς, και τα πλακάκια αφήνουν τηθέση τους στο ξύλο κάτω από τα πόδια μου. Μικροί πίνακεςζωγραφικής με επίχρυσες κορνίζες είναι παραταγμένοι στουςτοίχους, και έξω ακριβώς από το γραφείο του Ντέιβιντ υπάρχειένα βάθρο με ένα μπουκέτο λουλούδια επάνω του. Είναι μικρέςπινελιές, αλλά το αποτέλεσμα είναι να με κάνουν να νιώθω λεςκαι τα ρούχα μου είναι βρόμικα.

Η Ζόι χτυπάει, και μια φωνή λέει από μέσα: «Περάστε!»Μου ανοίγει την πόρτα αλλά δεν με ακολουθεί μέσα. Το

γραφείο του Ντέιβιντ είναι ευρύχωρο και ζεστό, και στα σημείατων τοίχων που δεν υπάρχουν παράθυρα, υπάρχουν σειρέςβιβλίων. Στην αριστερή πλευρά βρίσκεται ένα γραφείο μεγυάλινες οθόνες να κρέμονται από πάνω του, και στη δεξιάπλευρά υπάρχει ένα μικρό εργαστήριο με ξύλινα έπιπλα αντί γιαμεταλλικά.

Ο Ντέιβιντ είναι καθισμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, μετα πόδια του καλυμμένα με ένα άκαμπτο υλικό - για να κρατάνετα οστά ακίνητα ώστε να μπορούν να θεραπευτούν, υποθέτω.

292 VERONICA ROTH

Δείχνει χλομός και καταβεβλημένος, αλλά αρκετά υγιής.Παρόλο που ξέρω ότι είχε κάποια σχέση με την προσομοίωσητης επίθεσης, και με όλους αυτούς τους θανάτους, δυσκολεύομαινα ταυτίσω αυτές τις ενέργειες με τον άντρα που βλέπω μπροστάμου. Αναρωτιέμαι αν έτσι συμβαίνει με όλους τους κακούςανθρώπους' δείχνουν σαν καλοί άνθρωποι, μιλάνε σαν καλοίάνθρωποι, είναι εξίσου συμπαθητικοί με τους καλούςανθρώπους.

«Τρις ». Σπρώχνει το καροτσάκι προς το μέρος μου καιπαίρνει το χέρι μου ανάμεσα στα δικά του. Κρατάω το χέρι μουσταθερό μέσα στα δικά του, αν και το δέρμα του είναι στεγνόσαν χαρτί και νιώθω αποστροφή γι’ αυτόν.

«Είσαι πολύ γενναία» λέει, και μετά ελευθερώνει το χέρι μου.«Πώς είναι τα τραύματά σου;»

Σηκώνω τους ώμους μου. «Είχα και χειρότερα. Τα δικά σουπώς είναι;»

«Θα χρειαστώ λίγο χρόνο μέχρι να ξαναπερπατήσω, αλλάείναι σίγουροι ότι θα το κάνω. Κάποιοι από τους ανθρώπους μαςωστόσο κατασκευάζουν εξελιγμένα στηρίγματα ποδιών, κι έτσιμπορώ να είμαι ο πρώτος που θα τα δοκιμάσει αν χρειαστεί»λέει, με τις γωνίες των ματιών του να ζαρώνουν. «Θαμπορούσες να με σπρώξεις ξανά πίσω από το γραφείο;Δυσκολεύομαι να χειριστώ το καροτσάκι».

Το κάνω, οδηγώντας τα άκαμπτα πόδια του κάτω από τοτραπέζι και αφήνοντας να ακολουθήσει και ο υπόλοιπος. Ότανέχω σιγουρευτεί ότι έχει μπει σωστά στη θέση του, κάθομαι στηνκαρέκλα απέναντι του και προσπαθώ να χαμογελάσω. Για ναβρω έναν τρόπο να εκδικηθώ το θάνατο των γονιών μου, πρέπεινα διατηρήσω την εμπιστοσύνη του και τη συμπάθειά τουαπέναντι μου άθικτη. Και αυτό δεν θα το καταφέρω αν είμαικατσουφιασμένη.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 293

«Σου ζήτησα να έρθεις εδώ κατά κύριο λόγο για να μπορέσωνα σε ευχαριστήσω», λέει. «Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούςνέους που θα έρχονταν να με σώσουν αντί να τρέξουν νακαλυφθούν ή που θα κατάφερναν να σώσουν αυτό τοσυγκρότημα όπως έκανες εσύ».

Σκέφτομαι ότι έβαλα ένα όπλο στο κεφάλι του και απείλησατη ζωή του, και ξεροκαταπίνω.

«Εσύ και τα άτομα με τα οποία ήρθες βρισκόσασταν σε μιαδυσάρεστη κατάσταση σύγχυσης μετά την άφιξή σας», λέει. «Γιανα είμαι ειλικρινής, δεν είμαστε σίγουροι τι πρέπει να κάνουμεμε εσάς, και είμαι σίγουρος ότι κι εσείς οι ίδιοι δεν ξέρετε τι νακάνετε, αλλά έχω σκεφτεί κάτι που θα ήθελα να κάνεις εσύ.Είμαι ο επίσημος ηγέτης αυτού του συγκροτήματος, αλλά πέρααπό αυτό, έχουμε ένα παρόμοιο σύστημα διακυβέρνησης με τηνΑπάρνηση, επομένως έχω μια μικρή ομάδα συμβούλων για να μεσυμβουλεύουν. Θα ήθελα να αρχίσεις να εκπαιδεύεσαι γι’ αυτήτη θέση».

Τα χέρια μου σφίγγουν τα μπράτσα της πολυθρόνας.«Βλέπεις, θα πρέπει να κάνουμε κάποιες αλλαγές εδώ τώρα

που δεχτήκαμε επίθεση», λέει. «Θα πρέπει να επιδιώξουμε πιοδυναμικά το σκοπό μας. Και νομίζω ότι εσύ ξέρεις πώς να τοκάνεις».

Δεν μπορώ να διαφωνήσω με αυτό.«Τι.. .» Καθαρίζω το λαιμό μου. «Τι θα περιλάμβανε η

εκπαίδευση για κάτι τέτοιο;»«Να συμμετέχεις στις συναντήσεις μας, καταρχάς» λέει «και

να μάθεις τα πάντα για το συγκρότημά μας - πώς λειτουργούμε,από την αρχή ως το τέλος, την ιστορία μας, τις αξίες μας, καιούτω καθεξής. Δεν μπορώ να σου επιτρέψω να συμμετέχεις στοσυμβούλιο με κάποια επίσημη ιδιότητα σε τόσο νεαρή ηλικία, καιυπάρχει μια πορεία που πρέπει να ακολουθήσεις -ως βοηθός

294 VERONICA ROTH

κάποιου τωρινού μέλους του συμβουλίου- αλλά σε προσκαλώ νακάνεις αυτό το ταξίδι, αν θα το ήθελες».

Τα μάτια του είναι αυτά που μου κάνουν την ερώτηση, όχι ηφωνή του.

Οι σύμβουλοι είναι πιθανότατα τα ίδια άτομα που ενέκριναντην προσομοίωση της επίθεσης και φρόντισαν να φτάσει σταχέρια της Τζανίν την κατάλληλη στιγμή. Και θέλει να καθίσωανάμεσά τους, να μάθω πώς να γίνω σαν αυτούς. Παρόλο πουγεύομαι χολή στο πίσω μέρος του στόματός μου, δενδυσκολεύομαι να απαντήσω.

«Φυσικά» λέω, και χαμογελάω. «Θα ήταν τιμή μου».Αν κάποιος σου προσφέρει μια ευκαιρία να πλησιάσεις τον

εχθρό σου, την αρπάζεις πάντα. Αυτό το ξέρω χωρίς να το έχωμάθει από κάπου.

Θα πρέπει να πιστεύει το χαμόγελό μου, επειδή χαμογελάει.«Το ήξερα ότι θα έλεγες ναι», λέει. «Είναι κάτι που ήθελα να

κάνει η μητέρα σου με μένα, πριν προσφερθεί να μπει στην πόλη.Αλλά νομίζω ότι είχε ερωτευτεί εκείνο το μέρος από μακριά καιδεν μπορούσε να αντισταθεί».

«Είχε ερωτευτεί... την πόλη;» λέω. «Ο καθένας με τα γούστατου, υποθέτω».

Δεν είναι παρά ένα αστείο, αλλά δεν το λέω με την καρδιάμου. Ο Ντέιβιντ γελάει, και ξέρω ότι είπα το σωστό.

«Είχες... στενή σχέση με τη μητέρα μου, όσο ήταν εδώ;» λέω.«Διάβαζα το ημερολόγιό της, αλλά δεν είναι και πολύλεπτομερής».

«Όχι, δεν περίμενα να είναι λεπτομερής. Η Νάταλι ήτανπάντοτε πολύ ευθύς άνθρωπος. Ναι, είχαμε στενή σχέση, ημητέρα σου κι εγώ». Η φωνή του μαλακώνει όταν μιλάει γιακείνη - δεν είναι πια ο σκληρός ηγέτης αυτού τουσυγκροτήματος, αλλά ένας ηλικιωμένος, που συλλογίζεται έναπιο αγαπημένο παρελθόν.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 295

Το παρελθόν που έλαβε χώρα πριν την οδηγήσει ο ίδιος στοθάνατό της.

«Η ιστορία μας ήταν παρόμοια. Κι εγώ βγήκα με τη βία απότον ελαττωματικό κόσμο όταν ήμουν παιδί... οι γονείς μου ήτανιδιαιτέρως δυσλειτουργικά άτομα που μπήκαν και οι δύο φυλακήόταν ήμουν μικρός. Αντί να υποκύψουμε σε ένα σύστημαυιοθεσιών το οποίο ήταν υπερφορτωμένο με ορφανά, τα αδέλφιαμου κι εγώ καταφύγαμε στην παρυφή -το ίδιο μέρος στο οποίοβρήκε καταφύγιο και η μητέρα σου, μετά από χρόνια- και μόνοεγώ βγήκα ζωντανός από εκεί».

Δεν ξέρω τι να πω σ’ αυτό - δεν ξέρω τι να κάνω με τον οίκτοπου αναπτύσσεται μέσα μου, για έναν άνθρωπο που ξέρω ότιέχει κάνει τρομερά πράγματα. Απλά κοιτάζω τα χέρια μου, καιφαντάζομαι ότι τα σωθικά μου είναι υγρό μέταλλο πουσκληραίνουν με τον αέρα, παίρνοντας ένα σχήμα που δεν θααφήσουν ποτέ ξανά.

«Πρέπει να βγεις εκεί έξω με τις περιπολίες μας αύριο. Θαμπορέσεις να δεις την παρυφή η ίδια!» λέει. «Είναι σημαντικόγια ένα μελλοντικό μέλος το συμβουλίου να τη δει».

«Θα με ενδιέφερε πολύ», λέω.«Υπέροχα. Λοιπόν, δεν θέλω να τελειώσω το χρόνο μας μαζί,

αλλά έχω αρκετή δουλειά να κάνω», λέει. «Θα στείλω κάποιοννα σε ειδοποιήσει για τις περιπολίες, και η πρώτη συνάντηση τουσυμβουλίου είναι την Παρασκευή στις δέκα το πρωί, επομένωςθα σε δω σύντομα»..

Νιώθω μια ξαφνική βιασύνη - δεν τον ρώτησα αυτά που ήθελανα τον ρωτήσω. Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ η ευκαιρία. Ούτωςή άλλως τώρα είναι πολύ αργά. Σηκώνομαι και κατευθύνομαιπρος την πόρτα, αλλά τότε μιλάει ξανά.

«Τρις, αισθάνομαι ότι πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου, γιανα μπορούμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο», λέει.

296 VERONICA ROTH

Για πρώτη φορά από τότε που τον γνώρισα, ο Ντέιβιντ δείχνεισχεδόν... φοβισμένος. Τα μάτια του είναι ορθάνοιχτα, σανεκείνα ενός παιδιού. Αλλά μετά από μια στιγμή, αυτή η έκφρασηχάνεται.

«Μπορεί εκείνη τη στιγμή να βρισκόμουν υπό την επιρροήενός κοκτέιλ ορών» λέει «αλλά ξέρω τι τους είπες για να τουςεμποδίσεις να μας πυροβολήσουν. Ξέρω ότι τους είπες ότι θα μεσκότωνες για να προστατεύσεις αυτό που υπήρχε μέσα στοΕργαστήριο Όπλων».

Νιώθω το λαιμό μου τόσο σφιγμένο ώστε με δυσκολίααναπνέω.

«Μην ανησυχείς», λέει. «Αυτός είναι ένας από τους λόγουςπου σου πρόσφερα αυτή την ευκαιρία».

«Γ-γιατί;»«Επέδειξες την ιδιότητα που χρειάζομαι από τους συμβούλους

μου», λέει. «Και αυτή είναι η ικανότητα να κάνεις θυσίες για τογενικότερο καλό. Αν θέλουμε να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμοενάντια στη γενετική ζημιά, αν θέλουμε να εμποδίσουμε τοκλείσιμο των πειραμάτων, θα πρέπει να κάνουμε θυσίες. Τοκαταλαβαίνεις αυτό, έτσι δεν είναι;»

Νιώθω να με πλημμυρίζει η οργή και πιέζω τον εαυτό μου νανεύσει. Η Νίτα μάς είπε ήδη ότι τα πειράματα κινδύνευαν νακλείσουν, γι’ αυτό δεν εκπλήσσομαι που μαθαίνω ότι είναιαλήθεια. Αλλά η απελπισία του Ντέιβιντ να σώσει το έργο τηςζωής του δεν δικαιολογεί την απόφασή του να σκοτώσει μιαφατρία, τη δική μου φατρία.

Στέκομαι για μια στιγμή με το χέρι μου στο πόμολο,προσπαθώντας να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, και μετάαποφασίζω να πάρω ένα ρίσκο.

«Τι θα είχε συμβεί, αν είχαν προκαλέσει κι άλλη έκρηξη για ναμπουν στο Εργαστήριο Όπλων;» λέω. «Η Νίτα είπε ότι αν τοέκαναν, αυτό θα πυροδοτούσε ένα εφεδρικό μέτρο ασφαλείας,

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 297

αλλά εμένα μου φαίνεται ότι αυτή ήταν η πιο προφανής λύσηστο πρόβλημά τους».

«Θα είχε απελευθερωθεί ένας ορός στον αέρα... ένας ορόςαπό τον οποίο οι μάσκες δεν παρέχουν προστασία, επειδήαπορροφάται από το δέρμα», λέει ο Ντέιβιντ. «Ένας ορός στονοποίο ούτε καν οι γενετικά αγνοί δεν μπορούν να αντισταθούν.Δεν ξέρω πώς γνωρίζει γι’ αυτόν η Νίτα, εφόσον υποτίθεται ότιδεν ήταν κάτι ευρέως γνωστό, αλλά υποθέτω ότι θα το μάθουμεκάποια άλλη στιγμή».

«Τι κάνει ο ορός;»Το χαμόγελό του μετατρέπεται σε μια γκριμάτσα. «Ας πούμε

απλά ότι είναι αρκετά άσχημος ώστε η Νίτα να προτιμά να μείνειστη φυλακή για την υπόλοιπη ζωή της παρά να έρθει σε επαφήμαζί του».

Έχει δίκιο. Δεν χρειάζεται να πει τίποτα άλλο.

298 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΡΙΑ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

«ΓΙΑ ΚΟΙΤΑ ΠΟΙΟΣ είναι», λέει ο Πίτερ, καθώς μπαίνω στονκοιτώνα. «Ο προδότης».

Υπάρχουν χάρτες απλωμένοι πάνω στην κουκέτα του καθώςκαι στη διπλανή. Είναι λευκοί και γαλάζιοι και ανοιχτοπράσινοι,και με τραβούν κοντά τους λες και έχουν κάποιον παράξενομαγνητισμό. Ο Πίτερ έχει ζωγραφίσει στον καθένα τους ένανστραβό κύκλο - γύρω από την πόλη μας, γύρω από το Σικάγο.Σημειώνει τα όρια των τοποθεσιών που έχει πάει.

Βλέπω τον κύκλο να συρρικνώνεται σε κάθε χάρτη, έως ότουείναι απλά μια κατακόκκινη κουκκίδα, σαν μια σταγόνα αίματος.

Και μετά οπισθοχωρώ, φοβισμένος για το τι σημαίνει να είμαιτόσο μικρός.

«Αν νομίζεις ότι είσαι ηθικά ανώτερος, κάνεις λάθος», λέωστον Πίτερ. «Προς τι όλοι αυτοί οι χάρτες;»

«Δυσκολεύομαι να το κατανοήσω, το μέγεθος του κόσμου»,λέει. «Κάποια άτομα από την Υπηρεσία με βοηθάνε να μάθωπερισσότερα γι’ αυτόν. Πλανήτες και αστέρια και σώματα νερού,τέτοια πράγματα».

Το λέει αδιάφορα, αλλά ξέρω από τα μανιασμέναορνιθοσκαλίσματα στους χάρτες ότι δεν αδιαφορεί καθόλου -έχει αποκτήσει εμμονή. Κάποτε είχα κι εγώ εμμονή με τους

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 299

φόβους μου, με τον ίδιο τρόπο, και διαρκώς προσπαθούσα νατους κατανοήσω, ξανά και ξανά.

«Βοηθάει;» λέω. Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω κάνει ποτέ μιασυζήτηση με τον Πίτερ κατά την οποία να μην του φωνάζω. Όχιότι δεν το άξιζε, αλλά δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτόν. Ίσα πουθυμάμαι το επίθετό του από τον κατάλογο των μυούμενων. Χέις.Πίτερ Χέις.

«Κάπως». Σηκώνει έναν από τους μεγαλύτερους χάρτες.Απεικονίζει ολόκληρη την υδρόγειο, η οποία μοιάζει επίπεδη,σαν ζύμη που έχει πιεστεί. Την κοιτάζω για αρκετή ώρα ώστε νασυνειδητοποιήσω τα σχήματα επάνω της, τις μπλε εκτάσεις τουνερού και τα πολύχρωμα κομμάτια γης. Σε ένα από τα κομμάτιαυπάρχει μια κόκκινη κουκκίδα. Τη δείχνει. «Αυτή η κουκκίδακαλύπτει όλα τα μέρη που έχουμε πάει ποτέ. Θα μπορούσες νακόψεις αυτό το κομμάτι γης από το έδαφος και να το βυθίσεις σ’αυτό τον ωκεανό και δεν θα το έπαιρνε κανείς χαμπάρι».

Νιώθω εκείνον το φόβο ξανά, το φόβο του ίδιου μου τουμεγέθους. «Μάλιστα. Και λοιπόν;»

«Και λοιπόν; Και λοιπόν όλα εκείνα για τα οποία ανησύχησαποτέ, ή είπα, ή έκανα, πώς μπορούν να έχουν κάποια σημασία;»Κουνάει το κεφάλι του. «Δεν έχουν».

«Φυσικά και έχουν»,λέω. «Όλη αυτή η περιοχή είναι γεμάτημε ανθρώπους, ο καθένας από τους οποίους είναι διαφορετικός,και αυτά που κάνει ο ένας στον άλλο έχουν σημασία».

Κουνάει ξανά το κεφάλι του, και αναρωτιέμαι, ξαφνικά, ανέτσι παρηγορεί τον εαυτό του: πείθοντάς τον ότι τα άσχημαπράγματα που έχει κάνει δεν έχουν σημασία. Βλέπω πώς ογιγαντιαίος πλανήτης που εμένα με τρομοκρατεί μοιάζει μεπαράδεισο για κείνον, ένα μέρος όπου μπορεί να εξαφανιστείμέσα στο μεγάλο του χώρο, χωρίς να ξεχωρίζει από τουςάλλους, και χωρίς να θεωρείται υπεύθυνος για τις πράξεις του.

300 VERONICA ROTH

Σκύβει για να λύσει τα παπούτσια του. «Λοιπόν, το μικρόπλήθος των οπαδών σου σε εξόρισε;»

«Όχι», λέω αυτομάτως. Μετά προσθέτω: «Ίσως. Αλλά δενείναι οπαδοί μου».

«Έλα τώρα. Σχεδόν έχουν δημιουργήσει το Δόγμα τουΤέσσερα».

Δεν μπορώ παρά να γελάσω. «Ζηλεύεις; Θα ήθελες να έχειςκι εσύ ένα Δόγμα των Ψυχοπαθών;»

Το ένα του φρύδι υψώνεται. «Αν ήμουν ψυχοπαθής, θα σεείχα σκοτώσει στον ύπνο σου ως τώρα».

«Και αναμφίβολα θα είχες προσθέσει τα μάτια μου στησυλλογή ματιών που έχεις».

Γελάει και ο Πίτερ, και συνειδητοποιώ ότι ανταλλάζω αστείακαι συζητώ με τον μυούμενο που μαχαίρωσε τον Έντουαρντ στομάτι και προσπάθησε να σκοτώσει το κορίτσι μου - αν δηλαδήείναι ακόμη το κορίτσι μου. Αλλά από την άλλη, είναι επίσης οΑτρόμητος που μας βοήθησε να βάλουμε ένα τέλος στηνπροσομοίωση της επίθεσης και έσωσε την Τρις από έναν φρικτόθάνατο. Δεν είμαι σίγουρος ποιες πράξεις πρέπει να έχουνμεγαλύτερο βάρος στο μυαλό μου. Ίσως πρέπει να τις ξεχάσωόλες, να τον αφήσω να κάνει μια νέα αρχή.

«Θα μπορούσες να γίνεις μέλος της μικρής ομάδας μισητώνατόμων που έχω φτιάξει», λέει ο Πίτερ. «Μέχρι στιγμής οΚέιλεμπ κι εγώ είμαστε τα μόνα μέλη, αλλά δεδομένου του πόσοεύκολο είναι να σε αντιπαθήσει εκείνο το κορίτσι, είμαι σίγουροςότι ο αριθμός μας θα μεγαλώσει».

Κοκαλώνω. «Έχεις δίκιο, είναι εύκολο να σε αντιπαθήσει. Τομόνο που έχεις να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να τησκοτώσεις».

Το στομάχι μου σφίγγεται. Κι εγώ κόντεψα να τη σκοτώσω.Αν στεκόταν πιο κοντά στην έκρηξη, ίσως να κατέληγε σαν τον

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 301

Ουράια, συνδεδεμένη με σωληνάκια στο νοσοκομείο, με τομυαλό της σιωπηλό.

Επόμενο είναι να μην ξέρει αν θέλει να μείνει μαζί μου ή όχι.Η χαλαρότητα που ένιωθα μέχρι πριν από ένα λεπτό έχει

φύγει. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα όσα έκανε ο Πίτερ, επειδή δενέχει αλλάξει. Εξακολουθεί να είναι το ίδιο άτομο που ήτανπρόθυμο να σκοτώσει και να σακατέψει και να καταστρέψει γιανα ανέβει στην κορυφή της τάξης των μυούμενων. Ούτε αυτόπου έκανα εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω. Σηκώνομαι.

Ο Πίτερ γέρνει πάνω στον τοίχο και πλέκει τα δάχτυλά τουπάνω στο στομάχι του. «Απλά λέω ότι αν αποφασίσει ότικάποιος είναι άχρηστος, την ακούν όλοι. Αυτό είναι έναπαράξενο ταλέντο, για κάποια που δεν ήταν παρά άλλο έναβαρετό Κούτσουρο, έτσι δεν είναι; Και ίσως αυτή η δύναμη ναείναι υπερβολική για να την έχει ένα μόνο άτομο, σωστά;»

«Το ταλέντο της δεν είναι να ελέγχει τις απόψεις των άλλων»λέω «είναι ότι συνήθως έχει δίκιο για τους ανθρώπους».

Κλείνει τα μάτια του. «Ό,τι πεις, Τέσσερα».Νιώθω όλα μου τα μέλη έτοιμα να σπάσουν από την ένταση.

Αφήνω πίσω μου τον κοιτώνα και τους χάρτες με τουςκόκκινους κύκλους τους, αν και δεν είμαι σίγουρος πού να πάω.

Για μένα, η Τρις είχε πάντα ένα μαγνητισμό με έναν τρόποπου δεν μπορώ να περιγράψω, και που δεν γνωρίζει ότι τον έχει.Ποτέ δεν τη φοβήθηκα ούτε τη μίσησα γι’ αυτό, όπως κάνει οΠίτερ, αλλά βέβαια, κι εγώ κατείχα πάντα μια ισχυρή θέση, καιδεν απειλούμουν από κείνη. Τώρα που έχασα αυτή τη θέση,μπορώ να νιώσω κάτι να με τραβάει προς την πίκρα, κάτι δυνατόκαι σίγουρο σαν ένα χέρι γύρω από το μπράτσο μου.

Βρίσκομαι ξανά στο αίθριο του κήπου, και αυτή τη φορά, φωςλάμπει πίσω από τα παράθυρα. Τα λουλούδια δείχνουν όμορφακαι άγρια στο φως της ημέρας, σαν μοχθηρά πλάσματα πουαιωρούνται στο χρόνο, ακίνητα.

302 VERONICA ROTH

Η Κάρα έρχεται τρέχοντας στο αίθριο, με τα μαλλιά τηςπιασμένα στραβά ενώ κρέμονται πάνω από το μέτωπό της. «Εδώείσαι. Είναι τρομακτικά εύκολο να χάνεις τους ανθρώπους μέσασ’ αυτό το μέρος».

«Τι είναι;»«Λοιπόν - είσαι καλά, Τέσσερα;»Δαγκώνω το χείλος μου τόσο δυνατά ώστε νιώθω ένα

τσίμπημα. «Μια χαρά. Τι είναι;»«Έχουμε συνάντηση, και η παρουσία σου είναι απαραίτητη».«Όταν λες “έχουμε”;»«Οι ΓΕ και οι υποστηρικτές των ΓΕ που δεν θέλουν να

αφήσουν την Υπηρεσία να μείνει ατιμώρητη για κάποιαπράγματα» λέει, και μετά γέρνει το κεφάλι της στο πλάι. «Αλλάέχουν καλύτερα σχέδια από κείνους με τους οποίουςσυνεργάστηκες την τελευταία φορά».

Αναρωτιέμαι ποιος να της το είπε. «Ξέρεις για τηνπροσομοίωση της επίθεσης;»

«Ακόμα καλύτερα, αναγνώρισα τον ορό προσομοίωσης στομικροσκόπιο όταν μου τον έδειξε η Τρις», λέει η Κάρα. «Ναι,ξέρω».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Λοιπόν, δεν πρόκειται ναανακατευτώ ξανά σ’ αυτό».

«Μην είσαι ανόητος», λέει. «Η αλήθεια που άκουσεςεξακολουθεί να είναι αλήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούννα είναι υπεύθυνοι για τους θανάτους των περισσότερωνΑνιδιοτελών και για τη νοητική υποδούλωση των Ατρόμητωνκαι την ολοκληρωτική καταστροφή του τρόπου ζωής μας, καικάτι πρέπει να κάνουμε μ’ αυτούς».

Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να βρεθώ στο ίδιο δωμάτιο μετην Τρις, γνωρίζοντας ότι ίσως να είμαστε στα πρόθυρα τουτέλους, σαν να στεκόμαστε στην άκρη ενός γκρεμού. Είναι πιοεύκολο να προσποιούμαι ότι δεν συμβαίνει όταν δεν είμαι κοντά

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 303

της. Αλλά η Κάρα το λέει τόσο απλά ώστε πρέπει νασυμφωνήσω μαζί της: ναι, κάτι πρέπει να γίνει.

Παίρνει το χέρι μου και με οδηγεί στο διάδρομο τουξενοδοχείου. Ξέρω ότι έχει δίκιο, αλλά δεν είμαι σίγουρος,νιώθω άβολα να συμμετάσχω σε άλλη μια απόπειρα αντίστασης.Ωστόσο, κατευθύνομαι ήδη προς τα εκεί, ανυπομονώντας ενμέρει για μια ευκαιρία να κινηθώ ξανά, αντί να στέκομαιπαγωμένος μπροστά στα πλάνα παρακολούθησης της πόλης μας,όπως έκανα ως τώρα.

Όταν σιγουρεύεται ότι την ακολουθώ, απελευθερώνει το χέριμου και στερεώνει τις τούφες μαλλιών που έχουν ξεφύγει πίσωαπό τα αφτιά της.

«Ακόμη μου φαίνεται παράξενο να μη σε βλέπω στα μπλε»,λέω.

«Είναι ώρα να τα αφήσουμε όλα, αυτά, νομίζω», απαντά.«Ακόμα κι αν μπορούσα να γυρίσω πίσω, δεν θα το ήθελα, σ’αυτό το σημείο».

«Δεν σου λείπουν οι φατρίες;»«Μου λείπουν, για να πω την αλήθεια». Με κοιτάζει. Έχει

περάσει αρκετός χρόνος ανάμεσα στο θάνατο του Γουίλ και στοτώρα ώστε να μην τον βλέπω πια στο πρόσωπό της κάθε φοράπου την κοιτάζω' βλέπω απλά την Κάρα. Την ήξερα πολύπερισσότερο καιρό από όσο ήξερα εκείνον. Έχει ένα ίχνος τηςκαλοπροαίρετης φύσης του, αρκετό για να με κάνει να νιώσω ότιμπορώ να την πειράξω χωρίς να την προσβάλω. «Ευημερούσαστους Πολυμαθείς. Τόσο πολλοί άνθρωποι αφοσιωμένοι στηνανακάλυψη και την καινοτομία - ήταν υπέροχα. Αλλά τώρα πουξέρω πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος... Υποθέτω ότι ωςαποτέλεσμα είμαι κι εγώ πια πολύ μεγάλη για τη φατρία μου».Συνοφρυώνεται. «Λυπάμαι, ήταν αλαζονικό αυτό;»

«Ποιος νοιάζεται;»

304 VERONICA ROTH

«Κάποιοι νοιάζονται. Χαίρομαι που ξέρω ότι δεν είσαι έναςαπό αυτούς».

Παρατηρώ, επειδή δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς, ότι κάποιααπό τα άτομα που προσπερνάμε στο δρόμο μας προς τησυνάντηση με αγριοκοιτάζουν ή φροντίζουν να μου αφήνουναρκετό χώρο καθώς περνάω. Κι άλλες φορές με μισούσαν και μεαπέφευγαν οι άλλοι, ως γιος της Έβελιν Τζόνσον, της τυράννουτων χωρίς φατρία, αλλά τώρα με ενοχλεί περισσότερο. Τώραξέρω ότι έκανα κάτι για να αξίζω αυτό το μίσος' τους πρόδωσαόλους.

Η Κάρα λέει: «Αγνόησέ τους. Δεν ξέρουν τι σημαίνει ναπαίρνεις μια δύσκολη απόφαση».

«Βάζω στοίχημα ότι εσύ δεν θα το είχες κάνει».«Αυτό είναι μόνο επειδή έχω διδαχτεί να είμαι επιφυλακτική

όταν δεν γνωρίζω όλες τις πληροφορίες, ενώ εσύ έχεις διδαχτείότι τα ρίσκα μπορούν να αποφέρουν μεγάλες ανταμοιβές». Μεκοιτάζει πλαγίως. «Ή, σ’ αυτή την περίπτωση, καμία απολύτωςαμοιβή».

Σταματά στην πόρτα των εργαστηρίων που χρησιμοποιούν οΜάθιου και ο επιτηρητής του, και χτυπάει. Ο Μάθιου ανοίγεικαι κόβει μια δαγκωνιά από το μήλο που κρατάει. Τονακολουθούμε μέσα στο δωμάτιο όπου ανακάλυψα ότι δεν είμαιΑπόκλιση.

Η Τρις είναι εκεί, στέκεται δίπλα στην Κριστίνα, η οποία μεκοιτάζει σαν να είμαι κάτι σάπιο που πρέπει να πεταχτεί. Και στηγωνία δίπλα στην πόρτα είναι ο Κέιλεμπ, με το πρόσωπό τουγεμάτο μώλωπες. Είμαι έτοιμος να ρωτήσω τι του συνέβη ότανσυνειδητοποιώ ότι οι αρθρώσεις της Τρις έχουν και αυτές άλλοχρώμα, και ότι φροντίζει πολύ σκόπιμα να μην τον κοιτάζει.

Ούτε κι εμένα.«Νομίζω ότι έχουν έρθει όλοι», λέει ο Μάθιου. «Εντάξει...

λοιπόν... εε. Τρις, είμαι πολύ χάλια σε αυτό».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 305

«Αυτό είναι αλήθεια», λέει εκείνη με ένα μειδίαμα. Νιώθωένα φούντωμα ζήλιας. Καθαρίζει το λαιμό της. «Λοιπόν, ξέρουμεότι αυτοί οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για την επίθεση στηνΑπάρνηση, και ότι δεν μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε πιατην προστασία της πόλης μας. Ξέρουμε ότι θέλουμε να κάνουμεκάτι γι’ αυτό, και ότι η προηγούμενη προσπάθεια να κάνουμεκάτι ήταν...» Τα μάτια της γλιστράνε στα δικά μου, και τοβλέμμα της με κάνει να νιώθω μικρότερος άνθρωπος.«Κακοσχεδιασμένη», ολοκληρώνει. «Μπορούμε να τα πάμεκαλύτερα».

«Τι προτείνεις;» λέει η Κάρα.«Το μόνο που ξέρω αυτή τη στιγμή είναι ότι θέλω να τους

ξεσκεπάσω και να δείξω ποιοι πραγματικά είναι», λέει η Τρις.«Αποκλείεται να γνωρίζει όλο το συγκρότημα τι έχουν κάνει οιηγέτες τους, και νομίζω ότι πρέπει να τους δείξουμε. Ίσως τότενα εκλέξουν νέους ηγέτες, ηγέτες που δεν θα αντιμετωπίζουντους ανθρώπους μέσα στα πειράματα ως αναλώσιμους.Σκέφτηκα, ίσως κάποια, ας πούμε “μόλυνση” με τον ορό τηςαλήθειας...»

Θυμάμαι το βάρος του ορού της αλήθειας, να με γεμίζει σεόλα τα άδεια μέρη μου, στους πνεύμονες και την κοιλιά και τοπρόσωπό μου. Θυμάμαι πόσο αδύνατον μου φαινόταν νασήκωσε η Τρις αυτό το βάρος αρκετά ώστε να πει ψέματα.

«Δεν θα πετύχει»,λέω. «Είναι ΓΑ, το ξέχασες; Οι ΓΑ μπορούννα αντισταθούν στον ορό της αλήθειας».

«Αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια»,λέει ο Μάθιου,πιάνοντας το κορδόνι γύρω από το λαιμό του και αρχίζοντας νατο στρίβει. «Δεν βλέπουμε και τόσο πολλές Αποκλίσεις νααντιστέκονται στον ορό της αλήθειας. Η τελευταία περίπτωσηπου μπορώ να θυμηθώ είναι η Τρις. Η ικανότητα αντίστασηςστον ορό μοιάζει να είναι μεγαλύτερη σε κάποια άτομα από ό,τισε άλλα - πάρε για παράδειγμα τον εαυτό σου, Τομπάιας». Ο

306 VERONICA ROTH

Μάθιου σηκώνει τους ώμους του. «Ωστόσο, αυτός είναι ο λόγοςγια τον οποίο κάλεσα εσένα, Κέιλεμπ. Έχεις ξαναδουλέψει πάνωστους ορούς. Πιθανώς να τους ξέρεις τόσο καλά όσο εγώ. Ίσωςνα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε έναν ορό αλήθειας στονοποίο θα είναι πιο δύσκολο να αντισταθεί κανείς».

«Δεν θέλω να κάνω τέτοιου είδους δουλειά πια», λέει οΚέιλεμπ.

«Ω, βούλωσέ-» αρχίζει να λέει η Τρις, αλλά ο Μάθιου τηδιακόπτει.

«Σε παρακαλώ, Κέιλεμπ», λέει.Ο Κέιλεμπ και η Τρις ανταλλάζουν ένα βλέμμα. Το δέρμα στο

πρόσωπό του κι εκείνο στις αρθρώσεις της έχουν σχεδόν το ίδιοχρώμα, μοβ-γαλαζο-πράσινο, σαν να έχει ζωγραφιστεί με μελάνι.Αυτό συμβαίνει όταν συγκρούονται αδέρφια -αλληλοπληγώνονται με τον ίδιο τρόπο. Ο Κέιλεμπ στηρίζει τοσώμα του πάνω στον πάγκο, ακουμπώντας το πίσω μέρος τουκεφαλιού του στα μεταλλικά ντουλάπια.

«Εντάξει», λέει ο Κέιλεμπ. «Αρκεί να μου υποσχεθείς ότι δενθα το χρησιμοποιήσεις αυτό εναντίον μου, Μπίατρις».

«Γιατί να το κάνω αυτό;» λέει η Τρις.«Μπορώ να βοηθήσω», λέει η Κάρα, σηκώνοντας το χέρι της.

«Έχω δουλέψει κι εγώ πάνω σε ορούς, ως Πολυμαθής».«Υπέροχα». Ο Μάθιου χτυπάει τα χέρια του μεταξύ τους.

«Εντωμεταξύ, η Τρις θα παίξει την κατάσκοπο».«Κι εγώ;» λέει η Κριστίνα.«Ήλπιζα ότι εσύ και ο Τομπάιας θα μπορούσατε να κερδίσετε

την εμπιστοσύνη του Ρέτζι», λέει η Τρις. «Ο Ντέιβιντ δεν ήθελενα μου πει για τα εφεδρικά συστήματα ασφαλείας στοΕργαστήριο Όπλων, αλλά δεν μπορεί να ήταν η Νίτα η μοναδικήπου γνώριζε γι’ αυτά».

«Θέλεις να κερδίσω την εμπιστοσύνη του τύπου που έβαλε ταεκρηκτικά που έριξαν τον Ουράια σε κώμα;» λέει η Κριστίνα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 307

«Δεν χρειάζεται να γίνετε φίλοι» λέει η Τρις «πρέπει απλά νατου μιλήσεις γι’ αυτά που ξέρει. Μπορεί να σε βοηθήσει οΤομπάιας».

«Δεν χρειάζομαι τον Τέσσερα' μπορώ να το κάνω και μόνημου», λέει η Κριστίνα.

Μετατοπίζει το σώμα της πάνω στο τραπέζι εξέτασης,σκίζοντας το χαρτί από κάτω της με το γοφό της, και μου ρίχνειάλλο ένα ξινισμένο βλέμμα. Ξέρω ότι όταν με κοιτάζει πρέπει ναβλέπει το κενό πρόσωπο του Ουράια. Νιώθω σαν να έχεικολλήσει κάτι στο λαιμό μου.

«Στην πραγματικότητα με χρειάζεσαι, επειδή με εμπιστεύεταιήδη», λέω. «Και αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ μυστικοπαθείς,πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειαστεί διακριτικότητα».

«Μπορώ να είμαι διακριτική», λέει η Κριστίνα.«Όχι, δεν μπορείς».«Έχει ένα δίκιο...» λέει τραγουδιστά η Τρις με ένα χαμόγελο.Η Κριστίνα τη χτυπά στο μπράτσο, και η Τρις της ανταποδίδει

το χτύπημα.«Κανονίστηκε λοιπόν», λέει ο Μάθιου. «Νομίζω ότι πρέπει να

συναντηθούμε ξανά αφότου η Τρις θα έχει πάει στη συνάντησητου συμβουλίου, που είναι την Παρασκευή. Ελάτε εδώ στιςπέντε».

Πλησιάζει την Κάρα και τον Κέιλεμπ και τους λέει κάτι γιαχημικά στοιχεία που δεν καταλαβαίνω. Η Κριστίνα βγαίνει έξω,χτυπώντας με με τον ώμο της καθώς φεύγει. Η Τρις σηκώνει ταμάτια της στα δικά μου.

«Πρέπει να μιλήσουμε», λέω.«Καλά» λέει, και την ακολουθώ στο διάδρομο.Στεκόμαστε δίπλα στην πόρτα έως ότου όλοι οι άλλοι

φεύγουν. Οι ώμοι της είναι γυρισμένοι προς τα μέσα λες καιπροσπαθεί να κάνει τον εαυτό της ακόμα μικρότερο, σαν ναπροσπαθεί να εξατμιστεί από εκεί που βρίσκεται, και στεκόμαστε

308 VERONICA ROTH

πάρα πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο, με ολόκληρο το πλάτοςτου διαδρόμου ανάμεσά μας. Προσπαθώ να θυμηθώ τηντελευταία φορά που τη φίλησα και δεν μπορώ.

Επιτέλους μένουμε μόνοι, και ο διάδρομος είναι ήσυχος. Ταχέρια μου αρχίζουν να μυρμηγκιάζουν και μουδιάζουν, όπωςκάνουν πάντα όταν πανικοβάλλομαι.

«Πιστεύεις ότι θα με συγχωρήσεις ποτέ;» λέω.Κουνάει το κεφάλι της, αλλά λέει: «Δεν ξέρω. Νομίζω ότι

αυτή την απάντηση πρέπει να βρω κι εγώ».«Ξέρεις... ξέρεις ότι ποτέ δεν ήθελα να πάθει κακό ο Ουράια,

σωστά;» Κοιτάζω τα ράμματα που τέμνουν το μέτωπό της καιπροσθέτω: «Ή εσύ. Ούτε εσύ ήθελα να πάθεις κακό».

Χτυπάει νευρικά το πόδι της, και το σώμα της μετατοπίζεταιαπό την κίνηση. Νεύει. «Το ξέρω αυτό».

«Κάτι έπρεπε να κάνω», λέω. «Έπρεπε».«Τραυματίστηκαν πολλοί άνθρωποι»,λέει. «Και όλα αυτά

επειδή δεν έδωσες σημασία σε αυτό που είπα, επειδή -και αυτόείναι το χειρότερο, Τομπάιας- επειδή νόμιζες ότι φερόμουν μεμικροπρέπεια και ότι ζήλευα. Απλά ένα ανόητο δεκαεξάχρονοκορίτσι, σωστά;» Κουνάει το κεφάλι της.

«Δεν θα σε αποκαλούσα ποτέ ανόητη ή μικροπρεπή»,λέωαυστηρά. «Πίστευα ότι η κρίση σου είχε θολώσει, ναι. Αλλάαυτό είναι όλο».

«Αρκετά ως εδώ». Τα δάχτυλά της γλιστράνε μέσα σταμαλλιά της και τυλίγονται γύρω τους. «Συμβαίνει το ίδιο πράγμαξανά, έτσι δεν είναι; Δεν με σέβεσαι τόσο όσο λες. Η ουσία είναιότι εξακολουθείς να πιστεύεις ότι δεν μπορώ να σκεφτώλογικά-»

«Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο!» λέω με ένταση. «Σε σέβομαιπερισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Αλλά αυτή τη στιγμήαναρωτιέμαι τι σε πειράζει περισσότερο, ότι πήρα μια ανόητηαπόφαση ή ότι δεν πήρα τη δική σου απόφαση».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 309

«Τι σημαίνει αυτό;»«Σημαίνει» λέω «ότι μπορεί να είπες ότι ήθελες να είμαστε

ειλικρινείς ο ένας με τον άλλο, αλλά νομίζω ότι στηνπραγματικότητα ήθελες να συμφωνώ πάντα μαζί σου».

«Δεν το πιστεύω ότι λες κάτι τέτοιο! Είχες άδικο-»«Ναι, είχα άδικο!» Τώρα φωνάζω, και δεν ξέρω από πού ήρθε

η οργή, ξέρω μόνο ότι μπορώ να τη νιώσω να στροβιλίζεται μέσαμου, βίαιη και μοχθηρή και πιο δυνατή από όσο είχα αισθανθείεδώ και μέρες. «Είχα άδικο, έκανα ένα τεράστιο λάθος! Οαδελφός του καλύτερού μου φίλου είναι σχεδόν νεκρός! Καιτώρα φέρεσαι σαν γονιός, και με τιμωρείς γι’ αυτό επειδή δενέκανα αυτό που μου είπαν. Λοιπόν, δεν είσαι γονιός μου, Τρις,και δεν θα μούλες τι να κάνω, τι να επιλέγω-»

«Σταμάτα να μου φωνάζεις», λέει σιγανά, και επιτέλους μεκοιτάζει. Κάποτε έβλεπα διάφορα πράγματα στα μάτια της,αγάπη, λαχτάρα και περιέργεια, αλλά το μόνο που βλέπω τώραείναι οργή. «Απλά σταμάτα».

Η σιγανή φωνή της βάζει ένα τέλος στην οργή μέσα μου, καιχαλαρώνω στον τοίχο πίσω μου, βάζοντας τα χέρια μου στιςτσέπες μου. Δεν ήθελα να της φωνάξω. Δεν ήθελα να θυμώσωκαθόλου.

Κοιτάζω, σοκαρισμένος, τα δάκρυα να αγγίζουν τα μάγουλάτης. Έχω πολύ καιρό να τη δω να κλαίει. Ρουφάει τη μύτη της,και ξεροκαταπίνει, και προσπαθεί να ακουστεί φυσιολογική,αλλά δεν τα καταφέρνει.

«Απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο» λέει, ενώ πνίγεται στην κάθελέξη. «Εντάξει;»

«Εντάξει», λέω.Σκουπίζει τα μάγουλά της με τις παλάμες της και

απομακρύνεται στο διάδρομο. Παρακολουθώ το ξανθό τηςκεφάλι έως ότου εξαφανίζεται στη γωνία, και νιώθω γυμνός, λες

310 VERONICA ROTH

και δεν έχει απομείνει τίποτα για να με προστατεύσει από τονπόνο. Και περισσότερο από όλα πονάει η απουσία της.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 311

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΡΙΣ

«ΝΑ ’ΤΗ», ΛΕΕΙ ο Αμάρ καθώς πλησιάζω την ομάδα.«Περίμενε, θα σου φέρω το γιλέκο σου, Τρις».

«Το... γιλέκο μου;» Όπως μου υποσχέθηκε ο Ντέιβιντ χθες,σήμερα το απόγευμα θα δω την παρυφή. Δεν ξέρω τι ναπεριμένω, πράγμα που συνήθως με αγχώνει αλλά είμαιυπερβολικά εξουθενωμένη από τις τελευταίες αυτές μέρες για νανιώσω και πολλά.

«Αλεξίσφαιρο γιλέκο. Η παρυφή δεν είναι και τόσο ασφαλής»λέει, και βάζει το χέρι του μέσα σε ένα κιβώτιο που βρίσκεταικοντά στις πόρτες, ψάχνοντας ανάμεσα σε μια στοίβα απόχοντρά μαύρα γιλέκα για να βρει το σωστό μέγεθος. Σηκώνεταικρατώντας ένα που δείχνει και αυτό υπερβολικά μεγάλο γιαμένα. «Συγγνώμη, δεν υπάρχει πολλή ποικιλία εδώ. Αυτό θαείναι μια χαρά. Σήκωσε τα χέρια σου».

Με βοηθάει να φορέσω το γιλέκο και σφίγγει τα λουριά σταπλευρά μου.

«Δεν ήξερα ότι θα ήσουν εδώ», λέω.«Τι νόμιζες ότι έκανα στην Υπηρεσία; Ότι απλά τριγυρνούσα

και έλεγα ανέκδοτα;» Χαμογελάει. «Βρήκαν έναν τρόπο ναχρησιμοποιήσουν τις ικανότητες μου ως Ατρόμητο. Είμαι μέλοςτης ομάδας ασφαλείας. Το ίδιο και ο Τζορτζ. Συνήθωςχειριζόμαστε μονάχα την ασφάλεια του συγκροτήματος, αλλά

312 VERONICA ROTH

κάθε φορά που κάποιος θέλει να πάει στην παρυφή,προσφέρομαι να τον συνοδεύσω».

«Για μένα μιλάς;» Ο Τζορτζ, ο οποίος στεκόταν με την ομάδαδίπλα στις πόρτες. «Γεια σου, Τρις. Ελπίζω να μη λέει κάτιάσχημο».

Ο Τζορτζ περνάει το χέρι του πάνω από τους ώμους τουΑμάρ, και ανταλλάζουν ένα ειρωνικό χαμόγελο. Ο Τζορτζδείχνει καλύτερα από την τελευταία φορά που τον είδα, αλλά ηθλίψη αφήνει το σημάδι της στην έκφρασή του, παίρνοντας τιςζάρες από τις γωνίες των ματιών του όταν χαμογελάει,παίρνοντας το λακκάκι από το μάγουλό του.

«Σκεφτόμουν ότι πρέπει να της δώσουμε ένα όπλο », λέει οΑμάρ. Με κοιτάζει. «Συνήθως δεν δίνουμε στα πιθανάμελλοντικά μέλη του συμβουλίου όπλα, επειδή δεν έχουν ιδέαπώς να τα χρησιμοποιούν, αλλά είναι σαφές ότι εσύ ξέρεις».

«Δεν πειράζει», λέω. «Δεν χρειάζομαι-»«Όχι, πιθανότατα ξέρεις καλύτερο σημάδι από τους

περισσότερους», λέει ο Τζορτζ. «Άλλος ένας Ατρόμητος θα μαςφαινόταν χρήσιμος. Περίμενε να πάω να σου φέρω ένα».

Μερικά λεπτά αργότερα είμαι οπλισμένη και περπατάω με τονΑμάρ προς το φορτηγάκι. Εκείνος κι εγώ μπαίνουμε πίσω πίσω,ο Τζορτζ και μια γυναίκα που ονομάζεται Ανν μπαίνουν στημέση, και δύο μεγαλύτεροι αξιωματικοί ασφαλείας ονόματι Τζακκαι Βάιολετ μπαίνουν μπροστά. Το πίσω μέρος του φορτηγούείναι καλυμμένο με ένα σκληρό μαύρο υλικό. Οι πίσω πόρτεςδείχνουν αδιαφανείς και μαύρες απ’ έξω, αλλά από το εσωτερικόείναι διάφανες, κι έτσι μπορούμε να βλέπουμε πού πηγαίνουμε.Εγώ είμαι κουρνιασμένη ανάμεσα στον Αμάρ και σε στοίβεςεξοπλισμού που μας εμποδίζουν να βλέπουμε το μπροστινόμέρος του φορτηγού. Ο Τζορτζ μας κρυφοκοιτάζει πάνω από τονεξοπλισμό και χαμογελάει όταν ξεκινάει το φορτηγό, αλλά κατάτ’ άλλα, είμαστε μόνο ο Αμάρ κι εγώ.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 313

Παρακολουθώ το συγκρότημα να εξαφανίζεται πίσω μας.Διασχίζουμε τους κήπους και τα εξωτερικά κτίρια που τοπεριβάλλουν, ενώ πίσω από την άκρη του συγκροτήματος βλέπωστα πεταχτά τα αεροπλάνα, λευκά και ακίνητα. Φτάνουμε στοφράχτη, και οι πύλες ανοίγουν για εμάς. Ακούω τον Τζακ ναμιλάει στον στρατιώτη στον εξωτερικό φράχτη, να του αναφέρειτα σχέδιά μας και τα περιεχόμενα του οχήματος -μια σειρά απόλέξεις που δεν καταλαβαίνω- πριν μας αφήσει ελεύθερους στηνερημιά.

Ρωτάω: «Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της περιπολίας; Πέρααπό το να μου δείξει πώς λειτουργούν τα πράγματα, εννοώ ».

«Πάντοτε παρακολουθούσαμε την παρυφή, η οποία είναι η πιοκοντινή γενετικά ελαττωματική περιοχή έξω από το συγκρότημα.Κατά κύριο λόγο ήταν για ερευνητικούς λόγους, μελετούσαμεπώς συμπεριφέρονται οι γενετικά ελαττωματικοί», λέει ο Αμάρ.«Αλλά μετά την επίθεση, ο Ντέιβιντ και το συμβούλιοαποφάσισαν ότι χρειαζόμασταν πιο εκτεταμένη παρακολούθησηεκεί έτσι ώστε να μπορέσουμε να αποτρέψουμε να ξανασυμβείμια επίθεση».

Περνάμε δίπλα από παρόμοια ερείπια με αυτά που είδα ότανφύγαμε από την πόλη - τα κτίρια έχουν καταρρεύσει κάτω απότο ίδιο τους το βάρος, και τα φυτά έχουν αφηνιάσει πάνω στοέδαφος, σπάζοντας το τσιμέντο.

Δεν ξέρω τον Αμάρ, και δεν τον εμπιστεύομαι ιδιαίτερα, αλλάπρέπει να ρωτήσω:

«Εσύ τα πιστεύεις όλα αυτά; Ότι η γενετική ζημιά είναι ηαιτία... αυτών;»

Όλοι οι παλιοί του φίλοι μέσα στο πείραμα ήταν ΓΕ. Είναιδυνατόν να πιστεύει ότι είναι ελαττωματικοί, ότι έχουν κάτιστραβό;

«Εσύ δεν το πιστεύεις;» λέει ο Αμάρ. «Κατά τη γνώμη μου, ηγη υπάρχει πάρα πολύ καιρό. Περισσότερο από όσο μπορούμε να

314 VERONICA ROTH

φανταστούμε. Και πριν από τον Πόλεμο Αγνότητας, αυτό δεν τοείχε ξανακάνει ποτέ κανείς, σωστά;» Κάνει ένα νεύμα με χέριτου για να δείξει τον κόσμο έξω.

«Δεν ξέρω», λέω. «Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν τοέχουν ξανακάνει».

«Έχεις πολύ ζοφερή άποψη για την ανθρώπινη φύση», λέει.Δεν απαντάω.Συνεχίζει: «Τέλος πάντων, αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο στην

ιστορία μας, η Υπηρεσία θα το ήξερε».Αυτό μου φαίνεται αφελές, για κάποιον που κάποτε έζησε

στην πόλη μου και έβλεπε, έστω και στις οθόνες, πόσα μυστικάκρατούσαμε ο ένας από τον άλλο. Η Έβελιν προσπάθησε ναελέγξει τους ανθρώπους ελέγχοντας τα όπλα, αλλά η Τζανίνήταν πιο φιλόδοξη - ήξερε ότι όταν ελέγχεις τις πληροφορίες ήτις χειραγωγείς, δεν χρειάζεσαι βία για να κρατήσεις τουςανθρώπους υπό την επιρροή σου. Μένουν από μόνοι τους εκεί.

Αυτό κάνει η Υπηρεσία - και πιθανότατα ολόκληρη ηκυβέρνηση: έχουν αναγκάσει τους ανθρώπους να είναιευτυχισμένοι υπό την επιρροή τους.

Συνεχίζουμε το δρόμο μας σιωπηλοί για λίγο, έχοντας μόνοτον ήχο από τα κομμάτια του εξοπλισμού που χτυπάνε μεταξύτους και από τη μηχανή για να μας συνοδεύει. Στην αρχήκοιτάζω το κάθε κτίριο που περνάμε, καθώς αναρωτιέμαι τι ναστέγαζαν κάποτε, και μετά αρχίζουν να συγχωνεύονται και ναγίνονται ένα. Πόσο διαφορετικά είδη ερειπίων πρέπει να δειςπριν καταλήξεις να τα χαρακτηρίσεις όλα “ερείπια”;

«Σχεδόν φτάσαμε στην παρυφή», φωνάζει ο Τζορτζ από τημέση του φορτηγού. «Θα σταματήσουμε εδώ και θα συνεχίσουμεμε τα πόδια. Πάρτε όλοι από λίγο εξοπλισμό και στήστε τον -εκτός από τον Αμάρ, που πρέπει να προσέχει την Τρις. Τρις,μπορείς αν θέλεις να βγεις έξω και να ρίξεις μια ματιά, αλλάμείνε με τον Αμάρ».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 315

Νιώθω λες και όλα μου τα νεύρα βρίσκονται πάρα πολύ κοντάστην επιφάνεια, και το παραμικρό άγγιγμα θα τα κάνει να πάρουνφωτιά. Η παρυφή είναι το μέρος όπου κατέφυγε η μητέρα μουαφότου έγινε μάρτυρας σε ένα φόνο - είναι το μέρος όπου τηβρήκε η Υπηρεσία και την έσωσε επειδή υποπτεύονταν ότι ογενετικός της κώδικας ήταν υγιής. Τώρα θα περπατήσω εκεί, στομέρος όπου, κατά κάποιο τρόπο, άρχισαν όλα.

Το φορτηγάκι σταματά, και ο Αμάρ ανοίγει τις πόρτες.Σηκώνει το όπλο του με το ένα χέρι και μου κάνει νόημα με τοάλλο. Πηδάω έξω πίσω του.

Υπάρχουν κτίρια εδώ, αλλά σε καμία περίπτωση δενξεχωρίζουν όσο τα αυτοσχέδια σπίτια, φτιαγμένα απόπαλιοσίδερα και πλαστικούς μουσαμάδες, στοιβαγμένα το έναδίπλα στο άλλο λες και το ένα κρατάει το άλλο όρθιο. Στουςστενούς διαδρόμους ανάμεσά τους υπάρχουν άνθρωποι, κατάκύριο λόγο παιδιά, που πουλάνε πράγματα από δίσκους, ήκουβαλάνε κουβάδες με νερό, ή μαγειρεύουν πάνω από φωτιές.

Όταν εκείνοι που βρίσκονται πιο κοντά μας μάς βλέπουν, έναμικρό αγόρι φεύγει τρέχοντας και ουρλιάζει: «Επιδρομή!Επιδρομή!»

«Μην ανησυχείς γι’ αυτό», μου λέει ο Αμάρ. «Νομίζουν ότιείμαστε στρατιώτες. Μερικές φορές κάνουν επιδρομές για ναμεταφέρουν τα παιδιά σε ορφανοτροφεία».

Ίσα που ακούω το σχόλιο. Αντίθετα αρχίζω να διασχίζω έναναπό τους διαδρόμους, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποιαπομακρύνονται ή κλείνονται μέσα στα παραπήγματα απόχαρτόνι ή, περισσότερο, μουσαμά. Τους βλέπω μέσα από τιςχαραμάδες ανάμεσα στους τοίχους, καθώς τα σπίτια τους δενείναι τίποτα περισσότερο από μια στοίβα με τρόφιμα καιπρομήθειες στη μία πλευρά και στρώματα ύπνου στην άλλη.Αναρωτιέμαι τι κάνουν το χειμώνα. Ή πού πηγαίνουν τουαλέτα.

316 VERONICA ROTH

Σκέφτομαι τα λουλούδια μέσα στο συγκρότημα, και τα ξύλιναπατώματα, και όλα τα κρεβάτια στο ξενοδοχείο που είναι άδεια,και λέω: «Τους βοηθάτε ποτέ;»

«Πιστεύουμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσουμε τονκόσμο μας είναι να διορθώσουμε τις γενετικές του ατέλειες»,λέει ο Αμάρ, λες και απαγγέλλει. «Το να ταΐζουμε τουςανθρώπους είναι σαν να βάζουμε απλά έναν μικροσκοπικόεπίδεσμο σε μια ανοιχτή πληγή. Ίσως να σταματήσει τηναιμορραγία για λίγο, αλλά η πληγή θα εξακολουθήσει να είναιεκεί».

Δεν μπορώ να απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναινα κουνήσω το κεφάλι μου λίγο και να συνεχίσω να περπατάω.Αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί η μητέρα μου πήγε στηνΑπάρνηση ενώ είχε λάβει εντολή να πάει στην Πολυμάθεια. Αναυτό που ήθελε ήταν ασφάλεια από την αυξανόμενη διαφθοράτης Πολυμάθειας, θα πήγαινε στην Ομόνοια ή στην Ειλικρίνεια.Αλλά επέλεξε τη φατρία στην οποία θα μπορούσε να βοηθήσειτους αδύναμους, και αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωήςτης για να διασφαλίσει ότι οι χωρίς φατρία θα είχαν φροντίδα.

Θα πρέπει να της θύμιζαν αυτό το μέρος, την παρυφή.Αποστρέφω το κεφάλι μου από τον Αμάρ για να μη δει τα

δάκρυα στα μάτια μου. «Ας επιστρέφουμε στο φορτηγό».«Είσαι καλά;»«Ναι».Γυρίζουμε και οι δύο από την άλλη για να επιστρέψουμε στο

φορτηγό, αλλά τότε ακούμε πυροβολισμούς.Και αμέσως μετά, μια κραυγή. «Βοήθεια!»Όλοι γύρω μας σκορπίζουν.«Αυτός είναι ο Τζορτζ»,λέει ο Αμάρ, και φεύγει τρέχοντας σε

έναν από τους διαδρόμους στα δεξιά μας. Τον κυνηγώ μέσα σταπαραπήγματα από παλιοσίδερα, αλλά είναι πάρα πολύ γρήγορος

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 317

για μένα, και αυτό το μέρος είναι λαβύρινθος - τον χάνω μέσα σεδευτερόλεπτα, και μετά μένω μόνη.

Όσο αυτόματα κι αν μου έρχεται ο οίκτος που έχω διδαχτείστην Απάρνηση για τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτό το μέρος,επίσης τους φοβάμαι. Αν είναι σαν τους χωρίς φατρία, τότεσίγουρα είναι απελπισμένοι σαν τους χωρίς φατρία, και απέναντιστους απελπισμένους ανθρώπους είμαι επιφυλακτική.

Ένα χέρι κλείνει γύρω από το μπράτσο μου και με τραβάειπρος τα πίσω, μέσα σε ένα από τα στέγαστρα από αλουμίνιο.Μέσα όλα έχουν μια μπλε χροιά από το μουσαμά που καλύπτειτους τοίχους, απομονώνοντας το παράπηγμα από το κρύο. Τοπάτωμα είναι καλυμμένο με κοντραπλακέ, και μπροστά μουστέκεται μια μικρόσωμη, αδύνατη γυναίκα με βρόμικο πρόσωπο.

«Καλύτερα να μη βρίσκεσαι εκεί έξω», λέει. «Θα ξεσπάσουνστον οποιονδήποτε, όσο μικρός κι αν είναι στην ηλικία».

«Ποιοι;» λέω.«Πολλοί εξαγριωμένοι άνθρωποι εδώ στην παρυφή», λέει η

γυναίκα. «Η οργή κάποιων ανθρώπων τους κάνει να θέλουν νασκοτώσουν όλους όσους θεωρούν εχθρούς. Η οργή κάποιωνανθρώπων τους κάνει πιο εποικοδομητικούς».

«Σ’ ευχαριστώ για τη βοήθεια», λέω. «Το όνομά μου είναιΤρις».

«Έιμι. Κάθισε».«Δεν μπορώ»,λέω. «Οι φίλοι μου είναι εκεί έξω».«Τότε καλύτερα να περιμένεις έως ότου οι ορδές των ατόμων

τρέξουν προς τα εκεί που είναι οι φίλοι σου, και μετά μπορείς νατους ακολουθήσεις κρυφά».

Αυτό ακούγεται έξυπνο.Βυθίζομαι στο πάτωμα, με το όπλο μου να χώνεται στο πόδι

μου. Το αλεξίσφαιρο γιλέκο είναι τόσο άκαμπτο ώστε μου είναιδύσκολο να βολευτώ, αλλά κάνω ό,τι μπορώ για να δείχνωχαλαρή. Ακούω ανθρώπους να τρέχουν έξω και να φωνάζουν.

318 VERONICA ROTH

Η Έιμι τραβάει τη γωνία του μουσαμά στο πλάι για να κοιτάξειέξω.

«Εσύ και οι φίλοι σου δεν είστε στρατιώτες», λέει η Έιμι,κοιτάζοντας ακόμη έξω. «Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει ναείστε από τη Γενετική Πρόνοια, σωστά;»

«Όχι»,λέω. «Θέλω να πω, αυτοί είναι, αλλά εγώ είμαι από τηνπόλη. Θέλω να πω, από το Σικάγο».

Τα φρύδια της Έιμι τινάζονται επάνω. «Να πάρει. Διαλύθηκετο πείραμα;»

«Όχι ακόμη».«Κρίμα».«Κρίμα;» Την κοιτάζω συνοφρυωμένη. «Για το σπίτι μου

μιλάς, ξέρεις».«Το σπίτι σου διαιωνίζει την πεποίθηση ότι οι γενετικά

ελαττωματικοί άνθρωποι πρέπει να διορθωθούν - ότι είναιελαττωματικοί, τελεία, πράγμα που δεν είναι - δεν είμαστε.Επομένως ναι, είναι κρίμα που τα πειράματα συνεχίζουν ναυπάρχουν. Δεν θα απολογηθώ που το λέω».

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Για μένα το Σικάγο πρέπει νασυνεχίσει να υπάρχει επειδή οι άνθρωποι που έχασα ζούσαν εκεί,επειδή ο τρόπος ζωής που κάποτε αγαπούσα συνεχίζεται εκεί, ανκαι με μια διαλυμένη μορφή. Αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσειότι ακόμα και η ίδια η ύπαρξη του Σικάγο θα μπορούσε να είναιεπιβλαβής για τους ανθρώπους έξω από την πόλη οι οποίοι τομόνο που θέλουν είναι να αντιμετωπίζονται ως πλήρεις.

«Ήρθε η ώρα να φύγεις», λέει η Έιμι, αφήνοντας τη γωνία τουμουσαμά να πέσει. «Πρέπει να βρίσκονται σε κάποια από τιςπεριοχές συνάντησης, βορειοδυτικά από εδώ».

«Σ’ ευχαριστώ και πάλι», λέω.Μου νεύει, και βγαίνω από το αυτοσχέδιο σπίτι της, με τις

σανίδες να τρίζουν κάτω από τα πόδια μου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 319

Προχωρώ μέσα στους διαδρόμους, γρήγορα, χαρούμενη πουόλος ο κόσμος σκόρπισε όταν φτάσαμε κι έτσι δεν υπάρχεικανείς για να μου κλείσει το δρόμο. Πηδάω πάνω από ένα λάκκομε -δεν θέλω να ξέρω τι είναι- και καταλήγω σε κάτι που μοιάζειμε αυλή, όπου ένα ψηλόλιγνο αγόρι σημαδεύει τον Τζορτζ μεένα όπλο.

Ένα μικρό πλήθος ανθρώπων σχηματίζει κύκλο γύρω από τοαγόρι με το όπλο. Έχουν μοιράσει μεταξύ τους τον εξοπλισμόπαρακολούθησης που κουβαλούσε ο Τζορτζ, και τονκαταστρέφουν, χτυπώντας τον με παπούτσια, ή πέτρες, ήσφυριά.

Τα μάτια του Τζορτζ μετακινούνται σε μένα, αλλά φέρνω τοδάχτυλό μου στα χείλη μου, βιαστικά. Είμαι πίσω από το πλήθοςτώρα' αυτός που κρατάει το όπλο δεν ξέρει ότι είμαι εκεί.

«Κατέβασε το όπλο», λέει ο Τζορτζ.«Όχι !» απαντά το αγόρι. Τα ανοιχτόχρωμα μάτια του

συνεχώς μετακινούνται από τον Τζορτζ στους ανθρώπους γύρωτου και μετά ξανά στον Τζορτζ. «Δυσκολεύτηκα πολύ για να τοβρω, δεν πρόκειται να σου το δώσω τώρα».

«Τότε απλά... άφησε με να φύγω. Μπορείς να το κρατήσεις».«Όχι μέχρι να μας πεις πού πηγαίνετε τους δικούς μας!» λέει

το αγόρι.«Δεν έχουμε πάρει κανέναν δικό σας»,λέει ο Τζορτζ. «Δεν

είμαστε στρατιώτες. Είμαστε απλά επιστήμονες».«Ναι, καλά», λέει το αγόρι. «Ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο; Αν

αυτό δεν είναι μια στρατιωτική βλακεία, τότε εγώ είμαι το πιοπλούσιο παιδί στις ΗΠΑ. Και τώρα πες μου αυτό που θέλω ναμάθω!»

Οπισθοχωρώ έως ότου έρχομαι να σταθώ πίσω από ένα απότα παραπήγματα, και μετά βγάζω το όπλο μου από τη γωνία τηςκατασκευής και λέω: «Έι!»

320 VERONICA ROTH

Όλοι στο πλήθος γυρίζουν μονομιάς, αλλά το αγόρι με τοόπλο δεν σταματά να σημαδεύει τον Τζορτζ, όπως ήλπιζα.

«Σε σημαδεύω», λέω. «Φύγε τώρα και θα σε αφήσω».«Θα τον πυροβολήσω!» λέει το αγόρι.«Κι εγώ θα πυροβολήσω εσένα», λέω. «Είμαστε με την

κυβέρνηση, αλλά δεν είμαστε στρατιώτες. Δεν ξέρουμε πού είναιοι δικοί σας. Αν τον αφήσεις, θα φύγουμε όλοι ήσυχα. Αν τονσκοτώσεις, σου εγγυώμαι ότι θα έρθουν στ αλήθεια στρατιώτεςεδώ για να σε συλλάβουν, και δεν θα είναι τόσο επιεικείς όσοεμείς».

Εκείνη τη στιγμή ο Αμάρ εμφανίζεται στην αυλή πίσω από τονΤζορτζ, και κάποιος στο πλήθος στριγγλίζει: «Υπάρχουν κιάλλοι!» Και όλοι σκορπίζουν. Το αγόρι με το όπλο ορμά στον πιοκοντινό διάδρομο, αφήνοντας τον Τζορτζ, τον Αμάρ, κι εμέναμόνους. Ωστόσο, κρατάω το όπλο μου κοντά στο πρόσωπό μου,σε περίπτωση που αποφασίζουν να γυρίσουν.

Ο Αμάρ τυλίγει τα χέρια του γύρω από τον Τζορτζ, και οΤζορτζ τον χτυπάει στην πλάτη με το γροθιά του. Ο Αμάρ μεκοιτάζει, με το πρόσωπό του πάνω από τον ώμο του Τζορτζ.«Εξακολουθείς να μην πιστεύεις ότι η γενετική ζημιά ευθύνεταιγι’ αυτά τα προβλήματα;»

Περνάω μπροστά από ένα παράπηγμα και βλέπω ένα μικρόκορίτσι να κάθεται στις φτέρνες του μέσα από την πόρτα, με ταχέρια του τυλιγμένα γύρω από τα γόνατά του. Με βλέπει μέσααπό τη χαραμάδα των στρώσεων του μουσαμά και κλαψουρίζειλίγο. Αναρωτιέμαι ποιος έμαθε σε αυτούς τους ανθρώπους νατρέμουν τόσο πολύ τους στρατιώτες. Αναρωτιέμαι τι οδήγησεένα μικρό αγόρι σε τέτοια απελπισία ώστε να στρέψει ένα όπλοσε κάποιον από αυτούς.

«Όχι», λέω. «Δεν το πιστεύω».Έχω καλύτερα άτομα για να κατηγορήσω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 321

† † †

Όταν γυρίζουμε στο φορτηγάκι, ο Τζακ και η Βάιολετ στήνουνμια κάμερα παρακολούθησης η οποία δεν κλάπηκε από τα άτομαστην παρυφή. Η Βάιολετ έχει μια οθόνη στα χέρια της η οποίααπεικονίζει μια μακριά λίστα με αριθμούς, και τους διαβάζει στονΤζακ, ο οποίος τους προγραμματίζει στη δική του οθόνη.

«Πού ήσασταν;» λέει ο Τζακ.«Δεχτήκαμε επίθεση»,λέει ο Τζορτζ. «Πρέπει να φύγουμε

τώρα».«Ευτυχώς, αυτή είναι η τελευταία ομάδα συντεταγμένων»,

λέει η Βάιολετ. «Ας ξεκινήσουμε».Στοιβαζόμαστε ξανά μέσα στο φορτηγάκι. Ο Αμάρ κλείνει τις

πόρτες πίσω μας, κι εγώ αφήνω το όπλο μου στο πάτωμαβάζοντας την ασφάλεια, χαρούμενη που το ξεφορτώνομαι. Ότανξύπνησα σήμερα δεν φανταζόμουν ότι θα έστρεφα έναεπικίνδυνο όπλο εναντίον κάποιου. Επίσης δεν περί μένα ότι θαέβλεπα αυτού του είδους τις συνθήκες διαβίωσης.

«Είναι η Ανιδιοτελής που κρύβεις μέσα σου», λέει ο Αμάρ.«Αυτή σε κάνει να μισείς αυτό το μέρος. Μπορώ να το δω».

«Είναι πολλά πράγματα μέσα μου».«Είναι κάτι που πρόσεξα και στον Τέσσερα. Η Απάρνηση

παράγει πολύ σοβαρά άτομα. Άτομα που αυτομάτως βλέπουνπράγματα όπως η ανάγκη»,λέει. «Έχω παρατηρήσει ότι όταν οιάνθρωποι μετακινούνται στη Γενναιότητα, παράγονται κάποιοιαπό τους ίδιους τύπους. Οι Πολυμαθείς που μετακινούνται στηΓενναιότητα έχουν την τάση να γίνονται σκληροί και κτηνώδεις.Οι Ειλικρινείς που μετακινούνται στη Γενναιότητα έχουν τηντάση να γίνονται φασαριόζοι, καβγατζήδες και να εθίζονται στηναδρεναλίνη. Και οι Ανιδιοτελείς που μετακινούνται στηΓενναιότητα γίνονται... δεν ξέρω, στρατιώτες, μάλλον.Επαναστάτες.

322 VERONICA ROTH

»Αυτό θα μπορούσε να γίνει κι εκείνος, αν είχε μεγαλύτερηεμπιστοσύνη στον εαυτό του», προσθέτει. «Αν ο Τέσσερα δενβασανιζόταν τόσο πολύ από την αυτοαμφισβήτηση, θα γινότανφοβερός ηγέτης, πιστεύω. Πάντοτε το πίστευα αυτό».

«Νομίζω ότι έχεις δίκιο», λέω. «Όταν πρέπει να ακολουθήσειεντολές άλλων είναι που μπαίνει σε μπελάδες. Όπως με τη Νίτα.Ή την Έβελιν».

Ενώ εσύ·, Ρωτάω τον εαυτό μου. Κι εσύ ήθελες ναακολουθήσει τις δικές σου εντολές.

Όχι, δεν ήθελα, λέω στον εαυτό μου, αλλά δεν είμαι σίγουρηότι το πιστεύω.

Ο Αμάρ νεύει.Εικόνες από την παρυφή συνεχώς εκρήγνυνται μέσα μου σαν

λόξιγκας. Φαντάζομαι τη μητέρα μου σαν παιδί, κουλουριασμένησε ένα από κείνα τα παραπήγματα, να πασχίζει να βρει όπλαεπειδή μπορούσαν να προσφέρουν ένα ίχνος ασφάλειας, ναπνίγεται από τον καπνό για να παραμείνει ζεστή το χειμώνα. Δενξέρω γιατί ήταν τόσο πρόθυμη να εγκαταλείψει εκείνο το μέροςαφότου την έσωσαν. Απορροφήθηκε στο συγκρότημα, και μετάδούλεψε για κείνο για την υπόλοιπη ζωή της. Ξέχασε από πούπροήλθε;

Δεν μπορεί να το ξέχασε. Πέρασε ολόκληρη τη ζωή τηςπροσπαθώντας να βοηθήσει τους χωρίς φατρία. Ίσως να μηνήταν μια εκπλήρωση του καθήκοντος της ως Ανιδιοτελής - ίσωςνα προερχόταν από μια επιθυμία να βοηθήσει ανθρώπους σανεκείνους που είχε αφήσει πίσω της.

Ξαφνικά δεν αντέχω να τη σκέφτομαι, ή να σκέφτομαι εκείνοτο μέρος, ή τα πράγματα που είδα εκεί. Γαντζώνομαι από τηνπρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό, για να απασχολήσωτον εαυτό μου.

«Εσύ και ο Τομπάιας ήσασταν καλοί φίλοι, λοιπόν;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 323

«Είναι κανένας καλός φίλος μαζί του;» Ο Αμάρ κουνάει τοκεφάλι του. «Εγώ του έδωσα το παρατσούκλι του, όμως. Τονπαρακολουθούσα να αντιμετωπίζει τους φόβους του και έβλεπαπόσο βασανιζόταν, και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό γι’ αυτόν νααποκτήσει μια καινούρια ζωή, κι έτσι άρχισα να τον αποκαλώ“Τέσσερα”. Αλλά όχι, δεν θα έλεγα ότι ήμασταν καλοί φίλοι.Όχι τόσο καλοί όσο θα ήθελα να ήμασταν».

Ο Αμάρ γέρνει το κεφάλι του πίσω, στο τοίχωμα τουφορτηγού και κλείνει τα μάτια του. Ένα μικρό χαμόγελο κάνει ταχείλη του να στρίψουν προς τα πάνω.

«Ω»,λέω. «Σου... άρεσε·,»«Πώς σου ήρθε αυτό;»Σηκώνω τους ώμους μου. «Από τον τρόπο που μιλάς γι’

αυτόν».«Δεν μου αρέσει πια, αν αυτό ρωτάς πραγματικά. Αλλά ναι,

κάποτε μου άρεσε, και ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ανταποκρίθηκε σεαυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα, γι’ αυτό έκανα πίσω», λέει οΑμάρ. «Θα προτιμούσα να μην πεις τίποτα».

«Στον Τομπάιας; Φυσικά και δεν θα πω».«Όχι, εννοώ να μην πεις τίποτα σε κανέναν. Και δεν εννοώ

μόνο για το θέμα με τον Τομπάιας».Κοιτάζει το πίσω μέρος του κεφαλιού του Τζορτζ, που τώρα

είναι ορατό πάνω από την αρκετά μειωμένη στοίβα εξοπλισμού.Τον κοιτάζω με το ένα φρύδι μου σηκωμένο. Δεν

εκπλήσσομαι που εκείνος και ο Τζορτζ ένιωσαν έλξη ο ένας γιατον άλλο. Είναι και οι δύο Αποκλίσεις που αναγκάστηκαν νασκηνοθετήσουν τον ίδιο τους το θάνατο για να επιβιώσουν.Ξένοι και οι δύο σε έναν άγνωστο κόσμο.

«Πρέπει να καταλάβεις», λέει ο Αμάρ. «Η Υπηρεσία έχειεμμονή με την αναπαραγωγή - με την κληροδότηση γονιδίων.Και ο Τζορτζ κι εγώ είμαστε και οι δύο ΓΑ, επομένως κάθε

324 VERONICA ROTH

δεσμός που δεν μπορεί να παραγάγει έναν πιο δυνατό γενετικόκώδικα... δεν ενθαρρύνεται, αυτό είναι όλο».

«Αα». Νεύω. «Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για μένα. «Δενέχω εμμονή με την παραγωγή δυνατών γονιδίων». Χαμογελάωειρωνικά.

«Ευχαριστώ», λέει.Για μερικά δευτερόλεπτα καθόμαστε ήσυχα,

παρακολουθώντας τα ερείπια να γίνονται μια θολή μουντζούρακαθώς το φορτηγάκι αυξάνει ταχύτητα.

«Νομίζω ότι κάνεις καλό στον Τέσσερα, ξέρεις», λέει.Κοιτάζω τα χέρια μου, κλειστά πάνω στην ποδιά μου. Δεν έχω

όρεξη να του εξηγήσω ότι είμαστε στα πρόθυρα του χωρισμού -δεν τον ξέρω, και ακόμα κι αν τον ήξερα, δεν θα ήθελα να τοσυζητήσω. Το μόνο που καταφέρνω να πω είναι: «Μπα;»

«Ναι. Μπορώ να δω τι του βγάζεις. Εσύ δεν το ξέρεις επειδήδεν το έχεις βιώσει ποτέ, αλλά ο Τέσσερα χωρίς εσένα είναιπολύ διαφορετικό άτομο. Είναι... ψυχωτικός, εκρηκτικός,ανασφαλής...»

«Ψυχωτικός;»«Πώς αλλιώς αποκαλείς κάποιον που περνάει

επανειλημμένως από το ίδιο του το πεδίο φόβου;»«Δεν ξέρω... αποφασιστικό». Κάνω μια παύση. «Γενναίο».«Ναι, σίγουρα. Αλλά και λίγο τρελό, σωστά; Θέλω να πω, οι

περισσότεροι Ατρόμητοι θα προτιμούσαν να πηδήξουν στοχάσμα παρά να περνάνε συνεχώς από το πεδίο του φόβου τους.Υπάρχει η γενναιότητα και υπάρχει και ο μαζοχισμός, και μεκείνον αυτή η γραμμή έχει θολώσει λίγο».

«Τη γνωρίζω τη γραμμή», λέω.«Το ξέρω». Ο Αμάρ μειδιά. «Τέλος πάντων, το μόνο που λέω

είναι ότι κάθε φορά που στρίβεις δύο διαφορετικούς ανθρώπουςτον έναν με τον άλλο, θα έχεις προβλήματα, αλλά βλέπω ότιαυτό που έχετε εσείς οι δύο αξίζει, αυτό είναι όλο».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 325

Ζαρώνω τη μύτη μου. «Στρίβεις δύο διαφορετικούςανθρώπους τον ένα με στον άλλο, σοβαρά τώρα;»

Ο Αμάρ πιέζει τις παλάμες του μεταξύ τους και τις στρίβειμπρος πίσω, για να μου δείξει. Γελάω, αλλά δεν μπορώ νααγνοήσω τον πόνο που νιώθω στο στήθος μου.

326 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΠΡΟΣ ΤΙΣ καρέκλες που βρίσκονται πιοκοντά στα παράθυρα στην αίθουσα ελέγχου και ανεβάζω στιςοθόνες τα πλάνα από διάφορες κάμερες που βρίσκονται σε όλητην πόλη, μία μία, ψάχνοντας τους γονείς μου. Βρίσκω πρώτατην Έβελιν - είναι στο ισόγειο των κεντρικών της Πολυμάθειας,συζητώντας χαμηλόφωνα με την Τερέζ και έναν χωρίς φατρίαάντρα, τον δεύτερο και τρίτο στην ιεραρχία τώρα που έχω φύγει.Ανεβάζω την ένταση του μικροφώνου, αλλά ακόμη δεν μπορώνα ακούσω τίποτα παρά μόνο μουρμουρητά.

Μέσα από τα παράθυρα κατά μήκος του πίσω μέρους τηςαίθουσας ελέγχου, βλέπω τον ίδιο άδειο νυχτερινό ουρανό μεκείνον που έβλεπα πάνω από την πόλη, να διακόπτεται μόνο απότα μικρά μπλε και κόκκινα φώτα που σηματοδοτούν τουςδιαδρόμους για τα αεροπλάνα. Είναι παράξενο να σκέφτομαι ότιαυτό είναι κάτι που έχουμε κοινό ενώ όλα τα άλλα είναι τόσοδιαφορετικά εδώ.

Ο κόσμος μέσα στην αίθουσα ελέγχου γνωρίζει πια ότι εγώήμουν εκείνος που αποσυνέδεσε το σύστημα ασφαλείας τοβράδυ πριν από την επίθεση, αν και δεν ήμουν εκείνος πουέδωσε σε έναν από τους εργαζόμενους στη νυχτερινή βάρδιαορό γαλήνης για να μπορέσω να το κάνω - αυτό το έκανε η Νίτα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 327

Αλλά κατά κύριο λόγο, με αγνοούν, αρκεί να μένω μακριά απότα γραφεία τους.

Σε μια άλλη οθόνη, αλλάζω ξανά πλάνα ψάχνοντας τονΜάρκους ή την Τζοάνα, οτιδήποτε θα μπορούσε να μου δείξει τισυμβαίνει με την Αφοσίωση. Στην οθόνη εμφανίζεται κάθεμέρος της πόλης, η γέφυρα κοντά στο Μέρσιλες Μαρτ και ηΠυραμίδα και η κεντρική λεωφόρος του τμήματος τηςΑπάρνησης, ο Πυρήνας και η ρόδα του λούνα παρκ και ταλιβάδια της Ομόνοιας, που τώρα καλλιεργούνται από όλες τιςφατρίες. Αλλά καμία από τις κάμερες δεν μου δείχνει τίποτα.

«Έρχεσαι συχνά εδώ», λέει η Κάρα καθώς πλησιάζει.«Φοβάσαι το υπόλοιπο συγκρότημα; Ή κάτι άλλο;»

Έχει δίκιο, έρχομαι πολύ συχνά στην αίθουσα ελέγχου. Είναικάτι που με βοηθά να περάσω την ώρα μου καθώς περιμένω τηνποινή μου από την Τρις, καθώς περιμένω να διαμορφωθεί τοσχέδιό μας να χτυπήσουμε την Υπηρεσία, καθώς περιμένω κάτι,οτιδήποτε.

«Όχι», λέω. «Απλά παρακολουθώ τους γονείς μου».«Τους γονείς που μισείς;» Στέκεται δίπλα μου, με τα χέρια της

σταυρωμένα. «Ναι, καταλαβαίνω γιατί θα ήθελες να περνάς τηνκάθε ώρα της ημέρας κοιτάζοντας ανθρώπους με τους οποίουςδεν θέλεις να έχεις καμία σχέση. Είναι απόλυτα λογικό».

«Είναι επικίνδυνοι»,λέω. «Και το ότι κανείς άλλος δεν ξέρειπόσο επικίνδυνοι είναι εκτός από μένα, τους καθιστά ακόμα πιοεπικίνδυνους».

«Και τι θα κάνεις από εδώ, αν κάνουν κάτι φρικτό; Θαστείλεις ένα σήμα καπνού;»

Την αγριοκοιτάζω.«Καλά, καλά». Σηκώνει τα χέρια της ψηλά σαν να

παραδίδεται. «Προσπαθώ απλά να σου θυμίσω ότι δεν είσαι στονκόσμο τους πια, είσαι σε αυτόν. Αυτό είναι όλο».

«Μήνυμα ελήφθη».

328 VERONICA ROTH

Ποτέ δεν θεώρησα τους Πολυμαθείς ιδιαιτέρως διορατικούςσε ό,τι αφορά τις σχέσεις ή τα συναισθήματα, ωστόσο ταοξυδερκή μάτια τής Κάρα βλέπουν τα πάντα. Το φόβο μου. Τηνπροσπάθειά μου να βρω κάτι στο παρελθόν μου που θα μουαποσπάσει την προσοχή. Είναι σχεδόν τρομακτικό.

Περνάω το πλάνο από μια κάμερα και μετά σταματάω, καιεπιστρέφω. Η σκηνή είναι σκοτεινή, εξαιτίας της ώρας, αλλάβλέπω ανθρώπους να συρρέουν σαν ένα σμήνος πουλιών γύρωαπό ένα κτίριο που δεν αναγνωρίζω, με τις κινήσεις τουςσυγχρονισμένες.

«Το κάνουν», λέει η Κάρα, ενθουσιασμένη. «Οι Αφοσιωμένοιεπιτίθενται στ’ αλήθεια».

«Έι! » φωνάζω σε μία από τις γυναίκες στα γραφεία τηςαίθουσας ελέγχου. Η πιο μεγάλη, εκείνη που πάντοτε μεαγριοκοιτάζει όταν έρχομαι, σηκώνει το κεφάλι της. «Κάμεραείκοσι τέσσερα! Βιάσου!»

Δακτυλογραφεί κάτι στην οθόνη της, και όλοι όσοιπηγαινοέρχονται μέσα στην περιοχή παρακολούθησηςσυγκεντρώνονται γύρω της. Όσοι τυχαίνει να περνούν απ’ έξωστο διάδρομο σταματούν για να δουν τι συμβαίνει, καιστρέφομαι στην Κάρα.

«Μπορείς να πας να φωνάξεις τους άλλους;» λέω. «Νομίζωότι πρέπει να το δουν αυτό».

Νεύει, με τα μάτια της άγρια, και βγαίνει βιαστικά από τηναίθουσα ελέγχου.

Τα άτομα γύρω από το άγνωστο κτίριο δεν φορούν στολές γιανα ξεχωρίζουν, αλλά ούτε και τα περιβραχιόνια των χωρίςφατρία, και κρατάνε όπλα. Προσπαθώ να ξεχωρίσω κάποιοπρόσωπο, οτιδήποτε που να αναγνωρίζω, αλλά το πλάνο είναιπολύ θολό. Τους βλέπω να παίρνουν τις θέσεις τους, ναμετακινούνται ο ένας προς τον άλλο για να επικοινωνήσουν,

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 329

σκοτεινά χέρια να κάνουν νοήματα μέσα στην ακόμη πιοσκοτεινή νύχτα.

Σφηνώνω το νύχι του αντίχειρά μου ανάμεσα στα δόντια μου,ανυπόμονος για κάτι, για να συμβεί οτιδήποτε. Μετά από μερικάλεπτά η Κάρα φτάνει με τους άλλους πίσω της. Όταν φτάνουνστο πλήθος που έχει συγκεντρωθεί γύρω από τις κεντρικέςοθόνες, ο Πίτερ λέει: «Με συγχωρείτε!» αρκετά δυνατά για νακάνει τον κόσμο να γυρίσει. Όταν βλέπουν ποιος είναι, τουανοίγουν δρόμο.

«Τι γίνεται;» μου λέει ο Πίτερ όταν πλησιάζει πιο κοντά. «Τισυμβαίνει;»

«Οι Αφοσιωμένοι σχημάτισαν ένα στρατό» λέω, δείχνονταςτην οθόνη στα αριστερά. «Σ’ αυτόν το στρατό συμμετέχουνάτομα από κάθε φατρία, ακόμα και Ειρηνικοί και Πολυμαθείς.Τους παρακολουθούσα πολύ τις τελευταίες μέρες».

«Πολυμαθείς;» λέει ο Κέιλεμπ.«Οι Αφοσιωμένοι είναι οι εχθροί των νέων εχθρών, των

χωρίς φατρία», απαντά η Κάρα. «Πράγμα που δίνει στουςΠολυμαθείς και στους Αφοσιωμένους έναν κοινό στόχο: νασφετεριστούν την εξουσία της Έβελιν».

«Είπες ότι υπήρχαν Ειρηνικοί σε ένα στρατό;» με ρωτάει ηΚριστίνα.

«Στην πραγματικότητα δεν συμμετέχουν στη βία», λέω.«Συμμετέχουν όμως στην προσπάθεια».

«Οι Αφοσιωμένοι έκαναν την πρώτη τους επιδρομή στηναποθήκη των όπλων πριν από μερικές μέρες», λέει πάνω απότον ώμο της η νεαρή γυναίκα που κάθεται στο γραφείο τηςαίθουσας ελέγχου που βρίσκεται πιο κοντά μας. «Αυτή είναι ηδεύτερή τους. Από εκεί πήραν αυτά τα όπλα. Μετά την πρώτηεπιδρομή, η Έβελιν μετέφερε τα περισσότερα όπλα σε άλλομέρος, αλλά αυτή η αποθήκη δεν πρόλαβε να αδειάσει έγκαιρα».

330 VERONICA ROTH

Ο πατέρας μου ξέρει αυτό που ήξερε η Έβελιν: ότι η δύναμηνα κάνεις τους ανθρώπους να σε φοβούνται είναι η μοναδικήδύναμη που χρειάζεσαι. Και τα όπλα θα τον βοηθήσουν να τοκαταφέρει αυτό.

«Ποιος είναι ο σκοπός τους;» λέει ο Κέιλεμπ.«Το κίνητρο των Αφοσιωμένων είναι η επιστροφή στον

αρχικό μας σκοπό στην πόλη», λέει η Κάρα. «Είτε αυτό σημαίνεινα στείλουν μια ομάδα ανθρώπων έξω, όπως έδωσε εντολή ηΊντιθ Πράιορ -πράγμα που τότε θεωρήσαμε σημαντικό, αν καιέχω μάθει πια ότι οι εντολές της δεν είχαν σημασία- είτε νααποκαταστήσουν τις φατρίες με τη βία. Συγκεντρώνουνδυνάμεις για να πραγματοποιήσουν επίθεση στο οχυρό τωνχωρίς φατρία. Αυτό συζητήσαμε εγώ και η Τζοάνα πριν φύγω.Δεν συζητήσαμε την πιθανότητα συμμαχίας με τον πατέρα σου,Τομπάιας, αλλά υποθέτω ότι είναι ικανή να παίρνει τις δικές τηςαποφάσεις».

Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι η Κάρα ήταν η αρχηγός τηςΑφοσίωσης, πριν φύγουμε. Τώρα δεν είμαι σίγουρος ότινοιάζεται για το αν θα επιβιώσουν οι φατρίες ή όχι, αλλάεξακολουθεί να νοιάζεται για τους ανθρώπους, το καταλαβαίνωαπό τον τρόπο που παρακολουθεί τις οθόνες, γεμάτη λαχτάρααλλά και φόβο.

Ακόμα και με τη βαβούρα από τις συζητήσεις γύρω μας,ακούω τους πυροβολισμούς όταν ξεκινούν, απλά κρότοι καιβροντές στα μικρόφωνα. Χτυπάω με το δάχτυλό μου το τζάμιμπροστά μου μερικές φορές, και η γωνία της κάμερας αλλάζει γιανα μεταφερθεί σε μια κάμερα μέσα στο κτίριο στο οποίο έχουνμόλις εισχωρήσει οι εισβολείς. Πάνω σε ένα τραπέζι μέσαυπάρχει μια στοίβα από μικρά κουτιά -πυρομαχικά- και μερικάπιστόλια. Δεν είναι τίποτα συγκριτικά με τα όπλα που έχουν οιάνθρωποι εδώ σε αφθονία, αλλά στην πόλη, ξέρω ότι είναιπολύτιμα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 331

Αρκετοί άντρες και γυναίκες με περιβραχιόνια των χωρίςφατρία φρουρούν το τραπέζι, αλλά πέφτουν γρήγορα, καθώς οιΑφοσιωμένοι υπερτερούν αριθμητικά. Αναγνωρίζω ένα οικείοπρόσωπο ανάμεσά τους - τον Ζικ, να χτυπά με την κάννη τουπιστολιού του το σαγόνι ενός χωρίς φατρία. Οι χωρίς φατρίαηττώνται μέσα σε δύο λεπτά, πεσμένοι από σφαίρες που βλέπωμόνο αφότου έχουν ήδη θαφτεί στη σάρκα τους. ΟιΑφοσιωμένοι απλώνονται στο δωμάτιο, πηδώντας πάνω απόπτώματα λες και δεν είναι τίποτα περισσότερο από συντρίμμια,και μαζεύουν ό,τι μπορούν. Ο Ζικ στοιβάζει πάνω στο τραπέζι ταδιάσπαρτα όπλα, με ένα σκληρό ύφος στο πρόσωπό του πουελάχιστες φορές έχω δει.

Δεν ξέρει καν τι συνέβη στον Ουράια.Η γυναίκα στο γραφείο χτυπά με το δάχτυλό της την οθόνη σε

μερικά σημεία. Σε μία από τις μικρότερες οθόνες από πάνω τηςυπάρχει μια εικόνα - ένα τμήμα του υλικού παρακολούθησης πουμόλις είδαμε, το οποίο έχει παγώσει σε μια συγκεκριμένηχρονική στιγμή. Χτυπά ξανά το δάχτυλό της, και η εικόναζουμάρει πιο πολύ στους στόχους της, σε έναν άντρα μεκοντοκουρεμένα μαλλιά και μια γυναίκα με μακριά, σκούραμαλλιά που καλύπτουν τη μία πλευρά του προσώπου της.

Ο Μάρκους, φυσικά. Και η Τζοάνα - που κρατάει ένα όπλο.«Μαζί οι δυο τους κατάφεραν να συσπειρώσουν στον αγώνα

τους τα περισσότερα πιστά στις φατρίες μέλη. Το αναπάντεχοόμως είναι ότι οι Αφοσιωμένοι εξακολουθούν να είναι λιγότεροιαπό τους χωρίς φατρία». Η γυναίκα ακουμπάει πίσω στην πλάτητης καρέκλας της και κουνάει το κεφάλι της. «Υπήρχαν πολύπερισσότεροι χωρίς φατρία απ’ ό,τι περιμέναμε. Είναι δύσκολοάλλωστε να έχεις έναν ακριβή πληθυσμιακό αριθμό σε ένανδιασκορπισμένο πληθυσμό».

«Η Τζοάνα; Ηγείται μιας επανάστασης; Με ένα όπλο; Αυτόδεν φαίνεται λογικό», λέει ο Κέιλεμπ.

332 VERONICA ROTH

Η Τζοάνα μού είχε πει κάποτε ότι αν οι αποφάσειςεξαρτιόνταν από κείνη, θα είχε υποστηρίξει τη δράση εναντίοντης Πολυμάθειας αντί για την παθητικότητα που πρέσβευε ηυπόλοιπη φατρία της. Αλλά βρισκόταν στο έλεος της φατρίαςτης και του φόβου τους. Τώρα που οι φατρίες έχουν διαλυθεί,φαίνεται ότι εκείνη έχει γίνει κάτι περισσότερο από το φερέφωνοτης Ομόνοιας ή ακόμα και από αρχηγός της Αφοσίωσης. Έχειγίνει στρατιώτης.

«Είναι πιο λογικό από ό,τι νομίζεις» λέω, και η Κάρα νεύεισυμφωνώντας με τα λόγια μου.

Τους παρακολουθώ να αδειάζουν το δωμάτιο από τα όπλα καιτα πυρομαχικά και να προχωρούν, γρήγορα, ενώ σκορπίζονταισαν σπόροι στον άνεμο. Νιώθω πιο βαρύς, σαν να σηκώνω ένακαινούριο βάρος. Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι γύρω μου -ηΚάρα, η Κριστίνα, ο Πίτερ, ακόμα και ο Κέιλεμπ- νιώθουν τοίδιο. Η πόλη, η πόλη μας, είναι ακόμα πιο κοντά στην ολικήκαταστροφή από ό,τι ήταν πριν.

Μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν ανήκουμε πια εκεί, ενώζούμε σε μια σχετική ασφάλεια σ’ αυτό το μέρος, κι όμωςανήκουμε. Πάντοτε θα ανήκουμε.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 333

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΞΙ

ΤΡΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΚΑΙ χιονίζει όταν φτάνουμε με το φορτηγόστην είσοδο του συγκροτήματος. Ο άνεμος φυσάει τις νιφάδεςπάνω στο δρόμο, ελαφριές σαν ζάχαρη άχνη. Δεν είναι παρά έναπρώιμο φθινοπωρινό χιόνι' το πρωί θα έχει χαθεί. Βγάζω τοαλεξίσφαιρο γιλέκο μου αμέσως όταν βγαίνω έξω, και τοπροσφέρω στον Αμάρ μαζί με το όπλο μου. Νιώθω άβολα να τοκρατάω τώρα, και παλιά πίστευα ότι αυτή η δυσάρεστη αίσθησηθα έφευγε με το χρόνο, αλλά τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρη.Ίσως να μη φύγει ποτέ, και ίσως αυτό να μην είναι κακό.

Με περιβάλλει ζεστός αέρας καθώς περνάω τις πόρτες. Τοσυγκρότημα δείχνει πιο καθαρό από ποτέ, τώρα που είδα τηνπαρυφή. Η σύγκριση είναι ενοχλητική. Πώς μπορώ να περπατάωσ’ αυτά τα πατώματα που τρίζουν από καθαριότητα και ναφοράω αυτά τα κολλαρισμένα ρούχα όταν ξέρω ότι εκείνοι οιάνθρωποι βρίσκονται εκεί, και τυλίγουν τα σπίτια τους μεμουσαμά για να ζεσταθούν;

Αλλά μέχρι να φτάσω στον κοιτώνα, αυτό το αίσθημα τηςενόχλησης έχει φύγει.

Ψάχνω στο δωμάτιο την Κριστίνα ή τον Τομπάιας, αλλά δενείναι κανείς τους εκεί. Μόνο ο Πίτερ και ο Κέιλεμπ είναι, οΠίτερ με ένα μεγάλο βιβλίο στα γόνατά του, και κρατώνταςσημειώσεις σε ένα τετράδιο δίπλα του, ενώ ο Κέιλεμπ διαβάζει

334 VERONICA ROTH

το ημερολόγιο της μητέρας μας στην οθόνη, με τα μάτια τουθολά. Προσπαθώ να το αγνοήσω αυτό.

«Έχει δει κανείς σας...» Αλλά σε ποιον θέλω να μιλήσω, στηνΚριστίνα ή στον Τομπάιας;

«Τον Τέσσερα;» λέει ο Κέιλεμπ, αποφασίζοντας για μένα.«Τον είδα στην αίθουσα γενεαλογίας νωρίτερα».

«Σε... ποια αίθουσα;»«Έχουν τα ονόματα των προγόνων μας σε κοινή θέα σε ένα

δωμάτιο. Μπορώ να έχω ένα χαρτί;» ρωτάει τον Πίτερ.Ο Πίτερ σκίζει ένα φύλλο από το πίσω μέρος του τετραδίου

του και το δίνει στον Κέιλεμπ, ο οποίος γράφει κάτι επάνω του -οδηγίες. Ο Κέιλεμπ λέει: «Βρήκα τα ονόματα των γονιών μαςεκεί νωρίτερα. Στη δεξιά πλευρά του δωματίου, δεύτερο ταμπλόαπό την πόρτα».

Μου δίνει τις οδηγίες χωρίς να με κοιτάζει. Κοιτάζω ταάψογα, όμορφα γράμματά του. Πριν τον χτυπήσω, ο Κέιλεμπ θαείχε επιμείνει να με συνοδεύσει ο ίδιος, αναζητώνταςαπελπισμένα λίγο χρόνο για να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλάτελευταία κρατάει την απόστασή του, είτε επειδή με φοβάται είτεεπειδή έχει εγκαταλείψει τελικά τα όπλα.

Καμία επιλογή δεν με κάνει να νιώθω καλά.«Ευχαριστώ»,λέω. «Εε... πώς είναι η μύτη σου;»«Καλά είναι», λέει. «Νομίζω ότι η μελανιά τονίζει τα μάτια

μου, εσύ τι λες;»Χαμογελάει λίγο, το ίδιο κι εγώ. Αλλά είναι σαφές ότι

κανένας από τους δυο μας δεν ξέρει τι να κάνει από εδώ καιπέρα, επειδή έχουμε ξεμείνει και οι δύο από λέξεις.

«Περίμενε, έλειπες σήμερα, έτσι δεν είναι;» λέει μετά από έναδευτερόλεπτο. «Κάτι συνέβη στην πόλη. Οι Αφοσιωμένοιεξεγέρθηκαν εναντίον της Έβελιν, εισέβαλαν σε μία από τιςαποθήκες με τα όπλα».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 335

Τον κοιτάζω. Εδώ και μερικές μέρες δεν έχω αναρωτηθεί τισυμβαίνει στην πόλη' ήμουν πολύ απορροφημένη με τα όσασυμβαίνουν εδώ.

«Οι Αφοσιωμένοι;» λέω. «Τα άτομα των οποίων ηγείται ηΤζοάνα Ρέιες... εισέβαλαν σε μια αποθήκη;»

Πριν φύγουμε, ήμουν σίγουρη ότι η πόλη ήταν στα πρόθυραάλλης μιας σύρραξης. Προφανώς πλέον συνέβη. Αλλά νιώθωαποκομμένη από αυτό - σχεδόν όλοι όσοι νοιάζομαι βρίσκονταιεδώ.

«Ηγείται η Τζοάνα Ρέιες και ο Μάρκους Ίτον», λέει οΚέιλεμπ. «Αλλά η Τζοάνα ήταν εκεί, με ένα όπλο στο χέρι της.Ήταν γελοίο. Τα άτομα στην Υπηρεσία έδειξαν να ταράζονταιπολύ από αυτό».

«Ουάου». Κουνάω το κεφάλι μου. «Υποθέτω ότι ήταν απλάθέμα χρόνου».

Βυθιζόμαστε ξανά στη σιωπή, και μετά απομακρυνόμαστε οένας από τον άλλο ταυτόχρονα, ο Κέιλεμπ επιστρέφει στηνκουκέτα του, κι εγώ διασχίζω το διάδρομο, ακολουθώντας τιςοδηγίες του.

Βλέπω την αίθουσα γενεαλογίας από απόσταση. Οιμπρούντζινοι τοίχοι μοιάζουν να λάμπουν με ένα ζεστό φως.Καθώς στέκομαι στην είσοδο, νιώθω σαν να είμαι μέσα σε έναηλιοβασίλεμα, με την ακτινοβολία να με περιβάλλει. Το δάχτυλοτου Τομπάιας ακολουθεί τις γραμμές του γενεαλογικού τουδέντρου -υποθέτω- αλλά αφηρημένα, σαν να μην του δίνειπραγματικά σημασία.

Νιώθω ότι μπορώ να δω αυτή την ψύχωση στην οποίααναφερόταν ο Αμάρ. Ξέρω ότι ο Τομπάιας παρακολουθούσετους γονείς του στις οθόνες, και τώρα κοιτάζει τα ονόματά τους,αν και δεν υπάρχει τίποτα σ’ αυτό το δωμάτιο που να μην ήξερεήδη. Είχα δίκιο όταν είπα ότι ήταν απελπισμένος, απελπισμένοςγια μια σύνδεση με την Έβελιν, απελπισμένος να μην είναι

336 VERONICA ROTH

ελαττωματικός, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα πώς συνδέονταν ότιαυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω πώς είναι να μισείς την ίδια σουτην ιστορία και ταυτόχρονα να λαχταράς να λάβεις αγάπη απότους ανθρώπους που σου έδωσαν αυτή την ιστορία. Πώς και δενείδα ποτέ το σχίσμα μέσα στην καρδιά του; Πώς και δενσυνειδητοποίησα ποτέ πριν ότι εκτός από τα δυνατά, ευγενικάκομμάτια του εαυτού του, υπάρχουν επίσης και σκληρά,τσακισμένα κομμάτια;

Ο Κέιλεμπ μού είπε ότι η μητέρα μας έλεγε ότι το κακόυπάρχει μέσα στον καθένα μας, και ότι το πρώτο βήμα για νααγαπήσουμε κάποιον είναι να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει αυτότο κακό και μέσα μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τονσυγχωρήσουμε. Πώς μπορώ λοιπόν να χρησιμοποιώ τηναπελπισία του Τομπάιας εναντίον του, λες και είμαι καλύτερηαπό αυτόν, λες και δεν έχω αφήσει κι εγώ την τσακισμένη μουκατάσταση να με τυφλώσει;

«Έι» λέω, και αφού τσαλακώνω τις οδηγίες του Κέιλεμπ τιςβάζω στην πίσω τσέπη μου.

Γυρίζει, και η έκφρασή του είναι αυστηρή, οικεία. Είναι η ίδιαμε κείνη που είχε τις πρώτες βδομάδες που τον γνώρισα, σανένας φρουρός που προστατεύει τις πιο μύχιες σκέψεις του.

«Άκου», λέω. «Νόμιζα ότι έπρεπε να αποφασίσω αν μπορούσανα σε συγχωρήσω ή όχι, αλλά τώρα σκέφτομαι ότι δεν μουέκανες τίποτα που να πρέπει να συγχωρήσω, εκτός ίσως από τοότι με κατηγόρησες ότι ζηλεύω τη Νίτα...»

Ανοίγει το στόμα του για να παρέμβει, αλλά σηκώνω το χέριμου για να τον σταματήσω.

«Αν μείνουμε μαζί, θα πρέπει να σε συγχωρώ ξανά και ξανά,και αν θέλεις να μείνεις στη σχέση, θα πρέπει να με συγχωρείς κιεσύ ξανά και ξανά», λέω. «Γι’ αυτό δεν είναι η συγχώρεση τοθέμα. Αυτό που θα έπρεπε να προσπαθώ να αποφασίσω είναι τοαν εξακολουθούμε να ταιριάζουμε ή όχι».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 337

Καθ’ όλη τη διάρκεια της επιστροφής στο συγκρότημασκεφτόμουν αυτό που είπε ο Αμάρ, ότι κάθε σχέση έχει ταπροβλήματά της. Σκέφτηκα τους γονείς μου, οι οποίοιτσακώνονταν πιο συχνά από όλους τους άλλους γονείς τηςΑπάρνησης που ήξερα, και που παρ’ όλα αυτά πέρασαν την κάθετους ημέρα μαζί έως ότου πέθαναν.

Μετά σκέφτομαι το πόσο δυνατή έχω γίνει, πόσο ασφαλήςνιώθω με το άτομο που είμαι τώρα, και ότι όλο αυτό τον καιρόεκείνος μου έλεγε ότι είμαι γενναία, ότι είμαι αξιοσέβαστη, ότιείμαι αξιαγάπητη.

«Και;» λέει, με τη φωνή του και τα μάτια του και τα χέρια τουλίγο ασταθή.

«Και» λέω «νομίζω ότι είσαι το μοναδικό αρκετά ακονισμένοάτομο για να ακονίσει κάποια σαν εμένα».

«Είμαι», λέει τραχιά.Και τον φιλάω.Τα χέρια του γλιστράνε γύρω μου και με κρατάνε σφιχτά,

σηκώνοντάς με στις μύτες των δαχτύλων μου. Θάβω τοπρόσωπό μου στον ώμο του και κλείνω τα μάτια μου,εισπνέοντας την καθαρή του μυρωδιά, τη μυρωδιά του ανέμου.

Κάποτε πίστευα ότι όταν οι άνθρωποι ερωτεύονται, απλάκαταλήγουν εκεί που καταλήγουν, και μετά δεν έχουν επιλογήπάνω στο θέμα. Και ίσως αυτό να είναι αλήθεια στην αρχή, αλλάδεν είναι αλήθεια σ’ αυτή την περίπτωση, τώρα.

Τον ερωτεύτηκα. Αλλά δεν μένω μαζί του επειδή δεν υπάρχεικάποιος άλλος διαθέσιμος για μένα. Μένω μαζί του επειδή τονεπιλέγω, κάθε μέρα που ξυπνάω, κάθε μέρα που τσακωνόμαστε,ή λέμε ψέματα ο ένας στον άλλο, ή απογοητεύουμε ο ένας τονάλλο. Τον επιλέγω ξανά και ξανά, κι εκείνος επιλέγει εμένα.

338 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΠΤΑ

ΤΡΙΣ

ΦΤΑΝΩ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ του Ντέιβιντ για την πρώτη μουσυνάντηση με το συμβούλιο τη στιγμή ακριβώς που το ρολόι μουδείχνει δέκα, και μετά από λίγο εμφανίζεται με το καροτσάκι τουστο διάδρομο. Δείχνει ακόμα πιο χλομός από την τελευταίαφορά που τον είδα, και οι σκούροι κύκλοι κάτω από τα μάτια τουδιακρίνονται έντονα, σαν μώλωπες.

«Γεια σου, Τρις », λέει. «Ανυπομονείς, έτσι; Ήρθες στην ώρασου».

Εξακολουθώ να αισθάνομαι λίγο βάρος στα άκρα μου από τηνορό της αλήθειας τον οποίο δοκίμασαν επάνω μου νωρίτερα ηΚάρα, ο Κέιλεμπ και ο Μάθιου, ως μέρος του σχεδίου μας.Προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν πανίσχυρο ορό τηςαλήθειας, έναν ορό στον οποίο δεν θα έχουν ανοσία ούτε καν οιανθεκτικοί στους ορούς ΓΑ όπως εγώ. Αγνοώ το βάρος πουαισθάνομαι και λέω: «Φυσικά και ανυπομονώ. Είναι η πρώτη μουσυνάντηση. Θέλεις βοήθεια; Φαίνεσαι κουρασμένος».

«Εντάξει, εντάξει».Πηγαίνω πίσω του και σπρώχνω τα χερούλια της αναπηρικής

πολυθρόνας για να την κυλήσω.Αναστενάζει. «Ναι, είμαι κουρασμένος, υποθέτω. Έμεινα

ξύπνιος όλη τη νύχτα προσπαθώντας να βρω λύση για την πιοπρόσφατη κρίση μας. Στρίψε αριστερά εδώ».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 339

«Ποια κρίση;»«Ω,, θα μάθεις σύντομα, ας μη βιαζόμαστε».Κάνουμε διάφορους ελιγμούς μέσα από τους μισοσκότεινους

διαδρόμους του Τερματικού Σταθμού Πέντε, όπως ονομάζεται-“ένα παλιό όνομα”, λέει ο Ντέιβιντ- οι οποίοι δεν έχουνπαράθυρα, και δεν φαίνεται ίχνος του έξω κόσμου. Μπορώσχεδόν να νιώσω την παράνοια να αναδύεται από τους τοίχους,λες και ο ίδιος ο τερματικός τρέμει τα άγνωστα μάτια. Να ήξερανμόνο τι ψάχνουν τα δικά μου μάτια.

Καθώς περπατάω, βλέπω φευγαλέα τα χέρια του Ντέιβιντ, νασφίγγουν τα χερούλια της πολυθρόνας. Το δέρμα γύρω από τανύχια του είναι πληγιασμένο και κόκκινο, λες και το μασουλούσεόλη τη νύχτα. Τα νύχια είναι δαγκωμένα. Θυμάμαι ότανέδειχναν και τα δικά μου χέρια έτσι, όταν οι αναμνήσεις τωνπροσομοιώσεων φόβου τρύπωναν σε κάθε όνειρο και κάθεαδρανή σκέψη. Ίσως αυτό που το προκαλεί στον Ντέιβιντ ναείναι οι αναμνήσεις που έχει από την επίθεση.

Δεν με νοιάζει, σκέφτομαι. Θυμήσου τι έκανε. Τι θα έκανεξανά.

«Φτάσαμε», λέει ο Ντέιβιντ. Τον σπρώχνω μέσα από μιαδιπλή πόρτα, την οποία κρατούν ανοιχτή μικρές σφήνες. Απ’ ό,τιφαίνεται τα περισσότερα μέλη του συμβουλίου είναι εκεί,ανακατεύοντας με μικροσκοπικά ξυλάκια τα μικροσκοπικάφλιτζάνια του καφέ τους, ενώ η πλειοψηφία των γυναικών καιτων αντρών είναι στην ηλικία του Ντέιβιντ. Υπάρχουν καικάποια νεότερα μέλη - είναι και η Ζόι εκεί, και μου χαρίζει ένακουρασμένο, αλλά ευγενικό χαμόγελο όταν μπαίνω μέσα.

«Ας ξεκινήσουμε!» λέει ο Ντέιβιντ καθώς τσουλάει τοκαροτσάκι του ως την κεφαλή του τραπεζιού σύσκεψης. Κάθομαισε μία από τις καρέκλες που βρίσκονται στην άκρη τουδωματίου, δίπλα στη Ζόι. Είναι σαφές ότι εμείς δεν έχουμε θέσηστο τραπέζι με όλους τους σημαντικούς ανθρώπους, και δεν έχω

340 VERONICA ROTH

πρόβλημα με αυτό - θα είναι πιο εύκολο να πάρω έναν υπνάκοαν τα πράγματα γίνουν υπερβολικά βαρετά, αν και, αν αυτή ηκρίση είναι αρκετά σοβαρή ώστε να κράτησε τον Ντέιβιντξύπνιο τη νύχτα, αμφιβάλλω ότι θα βαρεθώ.

«Χθες το βράδυ έλαβα ένα πανικόβλητο τηλεφώνημα από ταάτομα στην αίθουσα ελέγχου μας», λέει ο Ντέιβιντ. «Απ’ ό,τιφαίνεται το Σικάγο ετοιμάζεται και πάλι να παραδοθεί στη βία.Οι πιστοί στις φατρίες που αυτοαποκαλούνται Αφοσιωμένοιέχουν επαναστατήσει ενάντια στην εξουσία των χωρίς φατρία,και επιτίθενται σε αποθήκες-οπλοστάσια. Αυτό που δεν ξέρουνείναι ότι η Έβελιν Τζόνσον έχει ανακαλύψει ένα καινούριο όπλο- αποθέματα με ορό του θανάτου που κρατούνταν κρυμμένα στοαρχηγείο της Πολυμάθειας. Όπως ξέρουμε, κανείς δεν είναιικανός να αντισταθεί στον ορό του θανάτου, ούτε καν οιΑποκλίσεις. Αν οι Αφοσιωμένοι επιτεθούν στην κυβέρνηση τωνχωρίς φατρία, και η Έβελιν Τζόνσον αντεπιτεθεί, προφανώς οιαπώλειες θα είναι καταστροφικές».

Κοιτάζω το πάτωμα μπροστά στα πόδια μου καθώς μέσα στοδωμάτιο ξεσπούν συζητήσεις.

«Ησυχία», λέει ο Ντέιβιντ. «Τα πειράματα ήδη κινδυνεύουννα κλείσουν αν δεν μπορέσουμε να αποδείξουμε στουςανωτέρους μας ότι είμαστε ικανοί να τα ελέγξουμε. Το μόνο πουθα κατάφερνε άλλη μία επανάσταση στο Σικάγο θα ήταν ναεδραιώσει την πεποίθησή τους ότι αυτή η προσπάθεια δεν έχειπλέον καμία χρησιμότητα - κάτι που δεν μπορούμε ναεπιτρέψουμε να συμβεί αν θέλουμε να συνεχίσουμε νακαταπολεμάμε τη γενετική ζημιά».

Κάπου πίσω από την εξουθενωμένη, καταβεβλημένη έκφρασητου Ντέιβιντ υπάρχει κάτι πιο σκληρό, πιο δυνατό. Τον πιστεύω.Πιστεύω ότι δεν θα επιτρέψει να συμβεί αυτό.

«Είναι ώρα να χρησιμοποιήσουμε τον ιό με τον ορό τηςμνήμης για μια μαζική αναρρύθμιση»,λέει. «Και νομίζω ότι

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 341

πρέπει να τον χρησιμοποιήσουμε και στα τέσσερα πειράματα».«Θα τους αναρρυθμίσετε-,» λέω, επειδή δεν μπορώ να

κρατηθώ. Όλοι στο δωμάτιο με κοιτάζουν ταυτόχρονα.Δείχνουν να έχουν ξεχάσει ότι εγώ, ένα πρώην μέλος τωνπειραμάτων στα οποία αναφέρονται, βρίσκομαι στο δωμάτιο.

«“Αναρρύθμιση” είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε για ναχαρακτηρίσουμε τη γενική διαγραφή μνήμης», λέει ο Ντέιβιντ.«Είναι αυτό που κάνουμε όταν τα πειράματα που υιοθετούνσυμπεριφορική διαφοροποίηση κινδυνεύουν να διαλυθούν. Τοκάναμε όταν πρωτοδημιουργήσαμε το κάθε πείραμα που είχε ένασυστατικό συμπεριφορικής διαφοροποίησης, και η τελευταία στοΣικάγο έγινε μερικές γενιές πριν από τη δική σου». Μουχαμογελάει με έναν παράξενο τρόπο. «Γιατί νομίζεις ότι υπήρχετόσο πολλή υλική καταστροφή στον τομέα των χωρίς φατρία;Έλαβε χώρα μια εξέγερση, και έπρεπε να την καταστείλουμε όσοπιο ολοκληρωτικά μπορούσαμε».

Κάθομαι άναυδη στην καρέκλα μου, ενώ φαντάζομαι τουςραγισμένους δρόμους και τα διαλυμένα παράθυρα και τααναποδογυρισμένα φανάρια στον τομέα των χωρίς φατρία στηνπόλη, την καταστροφή που δεν υπάρχει πουθενά αλλού - ούτεκαν βόρεια της γέφυρας, όπου τα κτίρια είναι άδεια αλλάμοιάζουν να εκκενώθηκαν ειρηνικά. Πάντοτε θεωρούσα τουςκατεστραμμένους τομείς του Σικάγο ως κάτι φυσιολογικό, ωςαπόδειξη για το τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι ζουν χωρίςκοινότητα. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι ήταν το αποτέλεσμα μιαςεξέγερσης - και μιας επακόλουθης αναρρύθμισης.

Νιώθω ναυτία από την οργή. Το ότι θέλουν να σταματήσουνμια εξέγερση, όχι για να σώσουν ζωές, αλλά για να σώσουν τοπολύτιμο πείραμά τους, θα ήταν αρκετό. Αλλά γιατί πιστεύουνότι έχουν το δικαίωμα να ξεριζώσουν τις αναμνήσεις τωνανθρώπων, τις ταυτότητές τους, μέσα από τα κεφάλια τους,απλά και μόνο επειδή αυτό τους βολεύει;

342 VERONICA ROTH

Αλλά φυσικά, ξέρω την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Γι’αυτούς ο κόσμος στην πόλη μας δεν είναι παρά δοχεία γενετικούυλικού - είναι απλά ΓΕ, πολύτιμοι μόνο για τα διορθωμέναγονίδια που θα κληροδοτήσουν, και όχι για τους εγκεφάλους στακεφάλια τους ή για τις καρδιές στο στήθος τους.

«Πότε;» λέει ένα από τα μέλη του συμβουλίου.«Μέσα στις επόμενες σαράντα οχτώ ώρες», λέει ο Ντέιβιντ.Όλοι νεύουν λες και αυτό είναι λογικό.Θυμάμαι τι μου είπε στο γραφείο του. Αν θέλουμε να

κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο ενάντια στη γενετική ζημιά, θαπρέπει να κάνουμε θυσίες. Το καταλαβαίνεις αυτό, έτσι δενείναι; Έπρεπε να καταλάβω τότε, ότι με μεγάλη του χαρά θααντάλλαζε χιλιάδες αναμνήσεις -ζωές- των ΓΕ για να διατηρήσειτον έλεγχο των πειραμάτων. Ότι θα τις αντάλλαζε χωρίς νασκεφτεί καν κάποια εναλλακτική λύση - χωρίς να νιώσει τηνανάγκη να μπει στον κόπο να τις σώσει.

Άλλωστε, είναι ελαττωματικοί.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 343

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΟΚΤΩ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

ΣΤΗΡΙΖΩ ΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙ μου στην άκρη του κρεβατιού τηςΤρις και δένω τα κορδόνια. Μέσα από τα μεγάλα παράθυραβλέπω το απογευματινό φως να τρεμοπαίζει πάνω στα πλαϊνάτζάμια των παρκαρισμένων αεροπλάνων στο διάδρομοπροσγείωσης. Μερικοί ΓΕ με πράσινες στολές περπατούν κατάμήκος των φτερών και μπουσουλάνε κάτω από τις μύτες,ελέγχοντας τα αεροπλάνα πριν την απογείωση.

«Πώς πηγαίνει η εργασία σου με τον Μάθιου;» λέω στηνΚάρα, η οποία βρίσκεται δύο κρεβάτια μακριά. Η Τρις άφησε τηνΚάρα, τον Κέιλεμπ και τον Μάθιου να δοκιμάσουν τον νέο ορότής αλήθειας που δημιούργησαν επάνω της σήμερα το πρωί,αλλά δεν την έχω δει από τότε.

Η Κάρα χτενίζει τα μαλλιά της με μια βούρτσα. Κοιτάζειτριγύρω της στο δωμάτιο για να σιγουρευτεί ότι είναι άδειο πριναπαντήσει. «Όχι καλά. Μέχρι στιγμής η Τρις έχει παρουσιάσειανοσία στη νέα εκδοχή του ορού που δημιουργήσαμε - δεν είχεκανένα απολύτως αποτέλεσμα. Είναι πολύ παράξενο τα γονίδιαενός ατόμου να τον κάνουν τόσο ανθεκτικό ενάντια σε κάθεείδους νοητική χειραγώγηση».

«Ίσως να μη φταίνε τα γονίδιά της» λέω, σηκώνοντας τουςώμους μου. Αλλάξω πόδι. «Ίσως να είναι κάποιο είδοςυπεράνθρωπης ξεροκεφαλιάς».

344 VERONICA ROTH

«Ω, φτάσαμε στο σημείο του χωρισμού όπου διατυπώνουμεπροσβολές;» λέει. «Επειδή έχω αποκτήσει μεγάλη πείρα μετάαπό αυτό που συνέβη με τον Γουίλ.Έχω αρκετά εκλεκτάπράγματα να πω για τη μύτη της».

«Δεν χωρίσαμε». Χαμογελάω. «Αλλά χαίρομαι που μαθαίνωότι τρέφεις τόσο ξεστά αισθήματα για την κοπέλα μου».

«Ζητώ συγγνώμη, δεν ξέρω γιατί έφτασα σ’ αυτό τοσυμπέρασμα». Τα μάγουλα της Κάρα κοκκινίζουν. «Τααισθήματά μου προς την κοπέλα σου είναι ανάμικτα, ναι, αλλάκατά κύριο λόγο τρέφω μεγάλο σεβασμό για κείνη».

«Το ξέρω. Αστειευόμουν. Χαίρομαι να σε βλέπω να σαστίζειςμια στο τόσο».

Η Κάρα με αγριοκοιτάξει.«Άλλωστε» λέω «τι έχει η μύτη της;»Η πόρτα του κοιτώνα ανοίγει, και η Τρις μπαίνει μέσα, με τα

μαλλιά της αχτένιστα και τα μάτια της άγρια. Αναστατώνομαιόταν τη βλέπω τόσο ταραγμένη, λες και το έδαφος πάνω στοοποίο στέκομαι δεν είναι πια στέρεο. Σηκώνομαι και περνάω τοχέρι μου πάνω από τα μαλλιά της για να τα στρώσω. «Τισυνέβη;» λέω, με το χέρι μου να κατεβαίνει για να σταθεί στονώμο της.

«Η συνάντηση του συμβουλίου», λέει η Τρις. Σκεπάζει τοχέρι μου με το δικό της, για λίγο, και μετά κάθεται σε ένα από τακρεβάτια, με τα χέρια της να κρέμονται ανάμεσα στα γόνατά της.

«Δεν θέλω να φανώ μονότονη» λέει η Κάρα «αλλά... τισυνέβη;»

Η Τρις κουνάει το κεφάλι της σαν να προσπαθεί να τινάξει τησκόνη από πάνω του. «Το συμβούλιο έχει καταστρώσει σχέδια.Μεγάλα σχέδια».

Μας μιλάει, με αρκετές διακοπές από την ταραχή της, για τασχέδια του συμβουλίου να αναρρυθμίσει τα πειράματα. Καθώς

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 345

μιλάει σφηνώνει τα χέρια της κάνω από τα πόδια της και ταπιέζει έως ότου οι καρποί της γίνονται κόκκινοι.

Όταν ολοκληρώνει πηγαίνω να καθίσω δίπλα της, περνώνταςτο χέρι μου πάνω από τους ώμους της. Κοιτάζω έξω από τοπαράθυρο, τα αεροπλάνα που κάθονται κουρνιασμένα στοδιάδρομο, γυαλιστερά και έτοιμα για πτήση. Σε λιγότερο από δύομέρες αυτά τα αεροπλάνα πιθανότατα θα ρίξουν τον ιό με τονορό της μνήμης πάνω από τα πειράματα.

Η Κάρα λέει στην Τρις: «Τι σκοπεύεις να κάνεις γι’ αυτό;»«Δεν ξέρω», λέει η Τρις. «Νιώθω ότι δεν ξέρω πλέον ποιο

είναι το σωστό».Είναι ίδιες, η Κάρα και η Τρις, δύο γυναίκες που έχουν

ακονιστεί από την απώλεια. Η διαφορά είναι ότι ο πόνος τηςΚάρα την έχει κάνει βέβαιη για όλα, ενώ η Τρις έχει διαφυλάξειτην αβεβαιότητά της, την έχει προστατεύσει, παρά τα όσα έχειπεράσει. Εξακολουθεί να προσεγγίζει τα πάντα με μια ερώτησηαντί για μια απάντηση. Είναι κάτι που θαυμάζω σε κείνη -κάτιπου πιθανότατα θα έπρεπε να θαυμάζω περισσότερο.

Για μερικά δευτερόλεπτα μένουμε να βράζουμε μέσα στησιωπή, και ακολουθώ το μονοπάτι των σκέψεών μου καθώς ημία μπλέκεται με την άλλη.

«Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό», λέω. «Δεν μπορούν νασβήσουν τους πάντες. Δεν θα έπρεπε να έχουν τη δύναμη να τοκάνουν». Κάνω μια παύση. «Το μόνο που μπορώ να σκεφτώείναι ότι όλα θα ήταν πιο εύκολα αν είχαμε να κάνουμε με έναδιαφορετικό είδος ανθρώπων που θα μπορούσαν να σκεφτούνλογικά. Ίσως μετά να καταφέρναμε να βρούμε μια ισορροπίαανάμεσα στην προστασία των πειραμάτων και στο να είναιανοιχτοί σε νέες πιθανότητες».

«Ίσως πρέπει να εισάγουμε μια νέα ομάδα επιστημόνων», λέειη Κάρα, αναστενάζοντας. «Και να ξεφορτωθούμε τους παλιούς».

346 VERONICA ROTH

Το πρόσωπο της Τρις συστρέφεται, και σηκώνει το ένα τηςχέρι στο μέτωπό της, λες και με το τρίψιμο θα καταφέρει ναβγάλει από μέσα κάποιον σύντομο και ενοχλητικό πόνο. «Όχι»,λέει. «Δεν χρειάζεται να το κάνουμε αυτό».

Σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτάζει, με τα φωτεινά τηςμάτια να με ακινητοποιούν.

«Ο ορός της μνήμης», λέει. «Ο Άλαν και ο Μάθιου βρήκανέναν τρόπο να κάνουν τους ορούς να συμπεριφέρονται σαν ιοί,έτσι ώστε να μπορούν να εξαπλωθούν σε έναν ολόκληροπληθυσμό χωρίς να χρειαστεί να κάνεις ένεση σε όλους. Μεαυτό τον τρόπο σχεδιάζουν να αναρρυθμίσουν τα πειράματα.Αλλά θα μπορούσαμε να αναρρυθμίσουμε αυτούς». Μιλάει πιογρήγορα καθώς η ιδέα παίρνει σχήμα στο μυαλό της, και οενθουσιασμός της είναι κολλητικός' φουσκώνει μέσα μου λες καιη ιδέα είναι δική μου και όχι δική της. Αλλά δεν νιώθω ότιπροτείνει μια λύση στο πρόβλημά μας. Νιώθω ότι προτείνει ναδημιουργήσουμε άλλο ένα πρόβλημα. «Θα αναρρυθμίσουμε τηνΥπηρεσία, και θα τους επαναπρογραμματίσουμε χωρίς τηνπροπαγάνδα, χωρίς την περιφρόνηση για τους ΓΕ. Μετά δεν θαθέσουν ποτέ ξανά σε κίνδυνο τις αναμνήσεις των ανθρώπωνμέσα στα πειράματα. Ο κίνδυνος θα έχει φύγει για πάντα».

Η Κάρα υψώνει τα φρύδια της. «Αν σβήσουμε όλες τιςαναμνήσεις τους δεν θα σβήσουμε και όλη τους τη γνώση;Καθιστώντας τους επομένως άχρηστους;»

«Δεν ξέρω. Νομίζω ότι υπάρχει ένας τρόπος να στοχεύειςαναμνήσεις, ανάλογα με το πού είναι αποθηκευμένη η γνώσηστον εγκέφαλο, διαφορετικά τα πρώτα μέλη των φατριών δεν θαήξεραν να μιλάνε, ή να δένουν τα παπούτσια τους, ή τίποτα». ΗΤρις σηκώνεται όρθια. «Πρέπει να ρωτήσουμε τον Μάθιου.Αυτός ξέρει καλύτερα από μένα πώς λειτουργεί».

Σηκώνομαι κι εγώ, μπαίνοντας στο δρόμο της. Οι ακτίνες τουηλίου που πέφτουν στα φτερά του αεροπλάνου με τυφλώνουν

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 347

και δεν μπορώ να δω το πρόσωπό της.«Τρις», λέω. «Περίμενε. Θέλεις στ’ αλήθεια να σβήσεις στις

αναμνήσεις ενός ολόκληρου πληθυσμού παρά τη θέλησή του;Είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που σχεδιάζουν να κάνουν εκείνοιστους φίλους και τις οικογένειές μας».

Σκιάζω τα μάτια μου από τον ήλιο για να δω το ψυχρό τηςβλέμμα - την έκφραση που έβλεπα με το μυαλό μου πριν ακόματην κοιτάξω. Μου φαίνεται μεγαλύτερη από ποτέ, αυστηρή καισκληρή και διαβρωμένη από το χρόνο. Κι εγώ έτσι νιώθω.

«Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα σεβασμό για τηνανθρώπινη ζωή», λέει. «Είναι έτοιμοι να σβήσουν τις αναμνήσειςόλων των φίλων και των γειτόνων μας. Είναι υπεύθυνοι γιατους θανάτους της πλειοψηφίας της παλιάς μας φατρίας».Περνάει από δίπλα μου και κατευθύνεται προς την πόρτα.«Νομίζω ότι είναι τυχεροί που δεν τους σκοτώνω».

348 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ

ΤΡΙΣ

Ο ΜΑΘΙΟΥ ΕΧΕΙ τα χέρια του πιασμένα πίσω από την πλάτητου.

«Όχι, όχι, ο ορός δεν σβήνει όλες τις γνώσεις ενός ατόμου»,λέει. «Πιστεύετε ότι θα σχεδιάζαμε έναν ορό που κάνει τουςανθρώπους να ξεχνάνε πώς να μιλάνε ή να περπατάνε;»Κουνάει το κεφάλι του. «Στοχεύει σε συγκεκριμένεςαναμνήσεις, όπως το όνομά σου, το μέρος που μεγάλωσες, τοόνομα του πρώτου σου δασκάλου, και αφήνει τις γενικέςαναμνήσεις όπως το πώς να μιλάς, ή να δένεις τα παπούτσιασου, ή να κάνεις ποδήλατο - άθικτες».

«Ενδιαφέρον», λέει η Κάρα. «Και έχει αποτέλεσμα αυτό;»Ο Τομπάιας κι εγώ ανταλλάζουμε ένα βλέμμα. Τίποτα δεν

συγκρίνεται με μια συζήτηση ανάμεσα σε μια Πολυμαθή καικάποιον που θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι Πολυμαθής. ΗΚάρα και ο Μάθιου στέκονται πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, καιόσο περισσότερο μιλάνε, τόσο πιο πολλές χειρονομίες κάνουν.

«Αναπόφευκτα, κάποιες σημαντικές αναμνήσεις θα χαθούν»,λέει ο Μάθιου. «Αλλά αν έχουμε ένα αρχείο με τιςεπιστημονικές ανακαλύψεις ή τις ιστορίες ενός ατόμου, θαμπορεί να τις μάθει και πάλι κατά τη θολή περίοδο πουακολουθεί μετά τη διαγραφή των αναμνήσεών τους. Οιάνθρωποι είναι πολύ εύπλαστοι τότε».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 349

Γέρνω πάνω στον τοίχο.«Περίμενε», λέω. «Αν η Υπηρεσία σκοπεύει να φορτώσει όλα

αυτά τα αεροπλάνα με τον ιό του ορού της αλήθειας για νααναρρυθμίσει τα πειράματα, θα έχει απομείνει άλλος ορός για ναχρησιμοποιήσουμε ενάντια στο συγκρότημα;»

«Θα πρέπει να τον πάρουμε πρώτοι», λέει ο Μάθιου. «Σελιγότερες από σαράντα οχτώ ώρες».

Η Κάρα δεν δείχνει να άκουσε αυτό που είπα. «Αφού σβήσετετις αναμνήσεις τους, δεν θα πρέπει να τους προγραμματίσετε μενέες αναμνήσεις; Πώς λειτουργεί αυτό;»

«Πρέπει απλά να τους διδάξουμε ξανά. Όπως είπα, οιάνθρωποι έχουν την τάση να νιώθουν αποπροσανατολισμένοιγια μερικές μέρες μετά την αναρρύθμιση, πράγμα που σημαίνειότι θα είναι πιο εύκολο να τους έχουμε υπό έλεγχο». Ο Μάθιουκάθεται, και στριφογυρίζει την καρέκλα του μια φορά.«Μπορούμε να τους κάνουμε ένα νέο μάθημα ιστορίας. Έναμάθημα που διδάσκει γεγονότα αντί για προπαγάνδα».

«Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα σλάιντ τηςπαρυφής για να συμπληρώσουμε ένα βασικό μάθημα ιστορίας»,λέω. «Έχουν φωτογραφίες ενός πολέμου που προκλήθηκε απότους ΓΑ».

«Τέλεια». Ο Μάθιου νεύει. «Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα,όμως. Ο ιός με τον ορό της αλήθειας βρίσκεται στο ΕργαστήριοΌπλων. Εκείνο στο οποίο η Νίτα προσπάθησε -και απέτυχε- ναεισβάλει».

«Η Κριστίνα κι εγώ θα μιλούσαμε στον Ρέτζι» λέει ο Τομπάιας«αλλά νομίζω ότι, με αυτό το καινούριο σχέδιο που έχουμε, είναικαλύτερα να μιλήσουμε στη Νίτα».

«Νομίζω ότι έχεις δίκιο», λέω. «Πάμε να μάθουμε πούαπέτυχε».

† † †

350 VERONICA ROTH

Όταν πρωτοήρθα εδώ, το συγκρότημα μου φάνηκε τεράστιο καιακατανόητο. Τώρα δεν χρειάζεται καν να συμβουλευτώ τιςπινακίδες για να θυμηθώ πώς να φτάσω στο νοσοκομείο, το ίδιοκαι ο Τομπάιας, ο οποίος περπατάει δίπλα μου με το βήμα τουσυντονισμένο με το δικό μου. Είναι παράξενο το πώς ο χρόνοςμπορεί να κάνει ένα μέρος να συρρικνωθεί, να κάνει τηνπαράξενη φύση του φυσιολογική.

Δεν λέμε τίποτα ο ένας στον άλλο, παρόλο που μπορώ νανιώσω να υποβόσκει ανάμεσά μας μια συζήτηση. Τελικάαποφασίζω να ρωτήσω.

«Τι συμβαίνει;» λέω. «Δεν μίλησες σχεδόν καθόλου στησυνάντηση».

«Απλά...» Κουνάει το κεφάλι του. «Δεν είμαι σίγουρος ότιαυτό που κάνουμε είναι σωστό. Θέλουν να σβήσουν τιςαναμνήσεις των φίλων μας, κι έτσι αποφασίζουμε να σβήσουμεεμείς τις δικές τους;»

Στρέφομαι προς το μέρος του και αγγίζω τους ώμους τουελαφρά. «Τομπάιας, έχουμε σαράντα οχτώ ώρες να τουςσταματήσουμε. Αν μπορείς να σκεφτείς κάποια άλλη ιδέα,οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να σώσει την πόλη μας, είμαιανοιχτή να την ακούσω».

«Δεν μπορώ». Τα σκούρα μπλε μάτια του δείχνουν ηττημένα,θλιμμένα. «Αλλά λειτουργούμε ωθούμενοι από την απελπισία νασώσουμε κάτι που είναι σημαντικό για εμάς -όπως κάνει και ηΥπηρεσία. Ποια είναι η διαφορά;»

«Η διαφορά είναι το ποιο είναι το σωστό», λέω αποφασιστικά.«Οι άνθρωποι στην πόλη, σαν σύνολο, είναι αθώοι. Οι άνθρωποιστην Υπηρεσία, που προμήθευσαν την Τζανίν με τηνπροσομοίωση της επίθεσης, δεν είναι αθώοι».

Το στόμα του σουφρώνει, και καταλαβαίνω ότι δεν τον πείθω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 351

Αναστενάζω. «Η κατάσταση δεν είναι τέλεια. Αλλά ότανπρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο κακές επιλογές, διαλέγειςεκείνη που σώζει τους ανθρώπους που αγαπάς και πιστεύειςπερισσότερο. Απλά το κάνεις. Εντάξει;»

Πιάνει το χέρι μου, με το δικό του ζεστό και δυνατό χέρι.«Εντάξει».

«Τρις!» Η Κριστίνα σπρώχνει τις ταλαντευόμενες πόρτες τουνοσοκομείου και τρέχει προς το μέρος μας. Πίσω της είναι οΠίτερ, με τα σκούρα του μαλλιά χτενισμένα στο πλάι.

Στην αρχή νομίζω ότι είναι ενθουσιασμένη, και νιώθω ένακύμα ελπίδας - αν ξύπνησε ο Ουράια;

Αλλά όσο πλησιάζει, τόσο πιο εμφανές γίνεται ότι δεν είναιενθουσιασμένη. Είναι πανικόβλητη. Ο Πίτερ την ακολουθεί, μετα χέρια του σταυρωμένα.

«Μόλις μίλησα με έναν από τους γιατρούς» λέει, ξέπνοα.«Είπε ότι ο Ουράια δεν πρόκειται να ξυπνήσει. Είπε ότι... δενέχει εγκεφαλικά κύματα».

Ένα βάρος κάθεται στους ώμους μου. Ήξερα, φυσικά, ότι ίσωςο Ουράια να μην ξυπνούσε ποτέ. Αλλά η ελπίδα που κρατούσετη θλίψη σε απόσταση σβήνει, χάνεται με την κάθε λέξη τηςΚριστίνα.

«Σκόπευαν να τον βγάλουν από τα μηχανήματα τεχνητήςυποστήριξης αμέσως, αλλά τους ικέτευσα». Σκουπίζει το μάτιτης μανιασμένα με τη βάση της παλάμης της, πιάνοντας έναδάκρυ πριν πέσει. «Τελικά ο γιατρός είπε ότι θα μου έδινετέσσερις μέρες. Για να το πω στην οικογένειά του».

Στην οικογένειά του. Ο Ζικ είναι ακόμη στην πόλη, το ίδιο καιη Ατρόμητη μητέρα τους. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ως τώρα ότιδεν ξέρουν τι του συνέβη, και δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο νατους το πούμε, επειδή ήμασταν όλοι επικεντρωμένοι-»

«Θα αναρρυθμίσουν την πόλη σε σαράντα οχτώ ώρες», λέωξαφνικά, και αρπάζω το μπράτσο του Τομπάιας. Δείχνει άναυδος.

352 VERONICA ROTH

«Αν δεν μπορέσουμε να τους σταματήσουμε, αυτό σημαίνει ότι οΖικ και η μητέρα του θα τον ξεχύσουν».

Θα τον ξεχάσουν πριν να έχουν την ευκαιρία να τοναποχαιρετήσουν. Θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.

«Τι;» ρωτάει η Κριστίνα, με τα μάτια της ορθάνοιχτα. «Ηοικογένειά μου είναι εκεί. Δεν μπορούν να αναρρυθμίσουν τουςπάντες! Πώς θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό;»

«Πολύ εύκολα, είναι η αλήθεια», λέει ο Πίτερ. Είχα ξεχάσειότι ήταν εκεί.

«Τι κάνεις εδώ;» απαιτώ να μάθω.«Πήγα να δω τον Ουράια», λέει. «Υπάρχει κάποιος νόμος που

το απαγορεύει;»«Ούτε καν νοιαζόσουν γι' αυτόν», φτύνω. «Τι δικαίωμα

έχεις-»«Τρις ». Η Κριστίνα κουνάει το κεφάλι της. «Όχι τώρα,

εντάξει;»Ο Τομπάιας διστάζει, με το στόμα του ανοιχτό σαν να

υπάρχουν λέξεις που περιμένουν στη γλώσσα του.«Πρέπει να μπούμε μέσα», λέει. «Ο Μάθιου είπε ότι

μπορούμε να εμβολιάσουμε άτομα ενάντια στον ορό της μνήμης,σωστά; Θα μπούμε μέσα, λοιπόν, θα εμβολιάσουμε τηνοικογένεια του Ουράια για να είμαστε σίγουροι, και θα τουςφέρουμε μαζί μας στο συγκρότημα για να τον αποχαιρετήσουν.Πρέπει να το κάνουμε αύριο, όμως, αλλιώς θα είναι πολύ αργά».Κάνει μια παύση. «Και μπορείς να εμβολιάσεις κι εσύ τηνοικογένειά σου, Κριστίνα. Άλλωστε, εγώ είμαι αυτός που πρέπεινα το πει στον Ζικ και τη Χάνα».

Η Κριστίνα νεύει. Σφίγγω το μπράτσο της, σε μια προσπάθειανα την καθησυχάσω.

«Θα πάω κι εγώ», λέει ο Πίτερ. «Εκτός κι αν θέλετε να πωστον Ντέιβιντ τι σχεδιάζετε».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 353

Σταματάμε όλοι και τον κοιτάζουμε. Δεν ξέρω γιατί θέλει οΠίτερ να πάει στην πόλη, αλλά δεν μπορεί να είναι για καλό.Αλλά πάλι, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μάθει ο Ντέιβιντ τικάνουμε, όχι τώρα, όχι όταν δεν έχει μείνει χρόνος.

«Καλά», λέει ο Τομπάιας. «Αλλά αν προκαλέσεις κάποιοπρόβλημα, διατηρώ το δικαίωμα να σε ρίξω αναίσθητο και να σεκλειδώσω σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο κάπου».

Ο Πίτερ γυρίζει τα μάτια του προς τα πάνω.«Πώς θα πάμε εκεί;» λέει η Κριστίνα. «Δεν αφήνουν τον

κόσμο να δανείζεται αυτοκίνητα».«Βάζω στοίχημα ότι θα μπορούσαμε να πείσουμε τον Αμάρ να

σας πάει», λέω. «Σήμερα μου είπε ότι πάντοτε προσφέρεται γιαπεριπολίες. Επομένως γνωρίζει όλους τους σωστούς ανθρώπους.Και είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνούσε να βοηθήσει τον Ουράιακαι την οικογένειά του».

«Καλύτερα να πάω να τον ρωτήσω τώρα. Και πιθανότατακάποιος πρέπει να καθίσει με τον Ουράια... για να φροντίσει ναμην αθετήσει ο γιατρός την υπόσχεσή του. Η Κριστίνα, όχι οΠίτερ». Ο Τομπάιας τρίβει το σβέρκο του, ξύνοντας το τατουάζτων Ατρόμητων λες και θέλει να το ξεκολλήσει από το σώματου. «Και μετά πρέπει να σκεφτώ έναν τρόπο να πω στηνοικογένεια του Ουράια ότι σκοτώθηκε ενώ υποτίθεται ότι έπρεπενα τον προσέχω».

«Τομπάιας...» λέω, αλλά σηκώνει το χέρι του για να μεσταματήσει.

Αρχίζει να απομακρύνεται. «Το πιθανότερο είναι ότι δεν θαμε αφήσουν να επισκεφθώ τη Νίτα ούτως ή άλλως».

Μερικές φορές είναι δύσκολο να ξέρω πώς να φροντίζω τουςάλλους. Καθώς παρακολουθώ τον Πίτερ και τον Τομπάιας νααπομακρύνονται -κρατώντας μια απόσταση ο ένας από τονάλλο- νομίζω ότι ίσως ο Τομπάιας να έχει ανάγκη να τρέξεικάποιος πίσω του, επειδή οι άλλοι πάντοτε τον άφηναν να φύγει,

354 VERONICA ROTH

τον άφηναν να αποσύρεται, ολόκληρη τη ζωή του. Αλλά έχειδίκιο: Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνει για τον Ζικ, κι εγώπρέπει να μιλήσω στη Νίτα.

«Έλα», λέει η Κριστίνα. «Το επισκεπτήριο σχεδόν τελείωσε.Θα πάω να καθίσω ξανά με τον Ουράια».

† † †

Πριν πάω στο δωμάτιο της Νίτα -το οποίο ξεχωρίζει εύκολα

εξαιτίας του φρουρού που κάθεται δίπλα στην πόρτα- κάνω μιαστάση στο δωμάτιο του Ουράια με την Κριστίνα. Κάθεται δίπλατου στην καρέκλα, η οποία έχει ζαρώσει από το περίγραμμα τωνποδιών της.

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που της μίλησα σαν φίλη,πολύς καιρός από τότε που γελάσαμε μαζί. Είχα χαθεί στηνομίχλη της Υπηρεσίας, στην υπόσχεση ότι είχα βρει ένα μέροςόπου μπορούσα να ανήκω.

Στέκομαι δίπλα της και τον κοιτάζω. Δεν δείχνειτραυματισμένος πια - υπάρχουν κάποιοι μώλωπες, κάποιεςεκδορές, αλλά τίποτα αρκετά σοβαρό ώστε να τον σκοτώσει.Γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι για να δω το τατουάζ με το φίδιπου τυλίγεται γύρω από το αφτί του. Το ξέρω ότι είναι αυτός,αλλά δεν μοιάζει και πολύ με τον Ουράια χωρίς ένα πλατύχαμόγελο στο πρόσωπό και τα σκούρα μάτια του φωτεινά, σεεγρήγορση.

«Στην πραγματικότητα εκείνος κι εγώ δεν είχαμε και τόσοστενή σχέση », λέει. «Μόνο στο... στο τέλος. Επειδή είχε χάσεικάποια που πέθανε, και το ίδιο κι εγώ...»

«Το ξέρω»,λέω. «Τον βοήθησες πολύ».Τραβάω μια καρέκλα για να καθίσω δίπλα της. Σφίγγει το χέρι

του Ουράια, το οποίο παραμένει άψυχο πάνω στα σεντόνια.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 355

«Μερικές φορές νιώθω ότι έχω χάσει όλους μου τουςφίλους», λέει.

«Δεν έχεις χάσει την Κάρα», λέω. «Ή τον Τομπάιας. ΚαιΚριστίνα, δεν έχεις χάσει εμένα. Δεν θα με χάσεις ποτέ».

Γυρίζει προς το μέρος μου, και κάπου μέσα στην ομίχλη τηςθλίψης τυλίγουμε τα χέρια μας η μία γύρω από την άλλη, με τονίδιο απελπισμένο τρόπο που το κάναμε όταν μου είπε ότι με είχεσυγχωρήσει που σκότωσα τον Γουίλ. Η φιλία μας άντεξε κάτωαπό ένα απίστευτο βάρος, το βάρος που έπεσε επάνω μας ότανσκότωσα κάποιον που αγαπούσε, το βάρος τόσο πολλώναπωλειών. Άλλοι δεσμοί θα είχαν σπάσει. Για κάποιο λόγο,αυτός δεν έσπασε.

Μένουμε να σφίγγουμε η μία την άλλη για πολλή ώρα, έωςότου η απελπισία σβήνει.

«Ευχαριστώ», λέει. «Ούτε εσύ θα χάσεις εμένα».«Είμαι σίγουρη ότι αν ήταν να σε χάσω, θα σε είχα χάσει

ήδη». Χαμογελάω. «Άκου, υπάρχουν κάποια πράγματα για ταοποία πρέπει να σε ενημερώσω».

Της λέω για το σχέδιό μας να εμποδίσουμε την Υπηρεσία νααναρρυθμίσει τα πειράματα. Καθώς μιλάω, σκέφτομαι τουςανθρώπους που κινδυνεύει να χάσει -τον πατέρα και τη μητέρατης, την αδελφή της- όλες εκείνες τις σχέσεις, αλλαγμένες γιαπάντα ή διαλυμένες, στο όνομα της γενετικής αγνότητας.

«Λυπάμαι», λέω όταν τελειώνω. «Το ξέρω ότι πιθανόταταθέλεις να μας βοηθήσεις, αλλά...»

«Μη λυπάσαι». Κοιτάζει τον Ουράια. «Χαίρομαι που θα πάωστην πόλη». Νεύει μερικές φορές. «Θα τους εμποδίσεις νααναρρυθμίσουν τα πειράματα. Το ξέρω ότι θα τους εμποδίσεις».

Εύχομαι να έχει δίκιο.

† † †

356 VERONICA ROTH

Έχω μόνο δέκα λεπτά μέχρι να τελειώσει το επισκεπτήριο ότανφτάνω στο δωμάτιο της Νίτα. Ο φρουρός σηκώνει το βλέμμααπό το βιβλίο του και μου υψώνει τα φρύδια του.

«Μπορώ να μπω;» λέω.«Κανονικά δεν πρέπει να αφήσω να μπει κανείς», λέει.«Είμαι εκείνη που την πυροβόλησε», λέω. «Έχει κάποια

σημασία αυτό;»«Λοιπόν». Σηκώνει τους ώμους του. «Αρκεί να υποσχεθείς

ότι δεν θα την ξαναπυροβολήσεις. Και να βγεις μέσα σε δέκαλεπτά».

«Σύμφωνοι».Με βάζει να βγάλω το μπουφάν μου για να δείξω ότι δεν

κουβαλάω όπλα, και μετά με αφήνει να μπω στο δωμάτιο. ΗΝίτα τινάζεται όταν με βλέπει - όσο μπορεί, τέλος πάντων. Τομισό της σώμα είναι καλυμμένο με γύψο, και το ένα της χέριείναι δεμένο με χειροπέδες στο κρεβάτι, λες και θα μπορούσε ναδραπετεύσει ακόμα κι αν το ήθελε. Τα μαλλιά της είναιξεχτένιστα, μπερδεμένα, αλλά φυσικά, εξακολουθεί να είναιόμορφη.

«Τι κάνεις εδώ;» λέει.Δεν απαντώ - ελέγχω τις γωνίες του δωματίου για κάμερες,

και υπάρχει μία απέναντι μου, στραμμένη προς το κρεβάτι τηςΝίτα.

«Δεν υπάρχουν μικρόφωνα», λέει. «Δεν το κάνουν αυτόεδώ».

«Ωραία». Τραβάω μια καρέκλα και κάθομαι δίπλα της. «Είμαιεδώ επειδή χρειάζομαι σημαντικές πληροφορίες από σένα».

«Τους είπα ήδη όλα όσα είχα όρεξη να τους πω». Μεαγριοκοιτάζει. «Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Και ειδικότερα στοάτομο που με πυροβόλησε».

«Αν δεν σε είχα πυροβολήσει, τώρα δεν θα ήμουν τοαγαπημένο άτομο του Ντέιβιντ, και δεν θα ήξερα όλα αυτά που

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 357

ξέρω». Κοιτάζω την πόρτα, περισσότερο από παράνοια παρά απόπραγματική ανησυχία ότι κάποιος μπορεί να κρυφακούει.«Έχουμε ένα νέο σχέδιο. Ο Μάθιου κι εγώ. Και ο Τομπάιας. Καιαπαιτεί να μπω στο Εργαστήριο Όπλων».

«Και σκέφτηκες ότι θα μπορούσα να σε βοηθήσω εγώ μεαυτό;» Κουνάει το κεφάλι της. «Δεν μπόρεσα να μπω μέσα τηνπρώτη φορά, το ξέχασες;»

«Πρέπει να ξέρω πώς είναι η ασφάλεια. Ο Ντέιβιντ είναι τομοναδικό άτομο που γνωρίζει τον κωδικό πρόσβασης;»

«Όχι... το μοναδικό άτομο στον κόσμο»,λέει. «Αυτό θα ήτανανόητο. Τον γνωρίζουν οι προϊστάμενοί του, αλλά είναι τομοναδικό άτομο μέσα στο συγκρότημα, ναι».

«Εντάξει, τότε ποιο είναι το εφεδρικό μέτρο ασφαλείας;Εκείνο που ενεργοποιείται αν ανατινάξεις τις πόρτες;»

Πιέζει τα χείλη της τόσο πολύ ώστε σχεδόν εξαφανίζονται, καικοιτάζει το γύψο που καλύπτει το μισό της σώμα. «Είναι ο ορόςτου θανάτου», λέει. «Σε μορφή αερίου, είναι σχεδόνασταμάτητος. Ακόμα κι αν φορέσεις μια ειδική στολήκαραντίνας ή κάτι παρόμοιο, στο τέλος καταφέρνει ναεισχωρήσει. Απλά χρειάζεται λίγο περισσότερο χρόνο έτσι. Αυτόείπαν οι αναφορές του εργαστηρίου».

«Δηλαδή σκοτώνουν αυτομάτως όποιον μπει σε κείνο τοδωμάτιο χωρίς τον κωδικό πρόσβασης;» λέω.

«Σε εκπλήσσει;»«Υποθέτω πως όχι». Στηρίζω τους αγκώνες μου στα γόνατά

μου. «Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μπεις παρά μόνο με τονκωδικό του Ντέιβιντ».

«Τον οποίο, όπως ανακάλυψες, δεν έχει καμία πρόθεση ναμοιραστεί», λέει.

«Δεν υπάρχει περίπτωση ένας ΓΑ να μπορεί να αντισταθείστον ορό του θανάτου;» λέω.

«Όχι. Σίγουρα όχι».

358 VERONICA ROTH

«Οι περισσότεροι ΓΑ δεν μπορούν να αντισταθούν ούτε στονορό της αλήθειας», λέω. «Αλλά εγώ μπορώ».

«Αν θέλεις να φλερτάρεις με το θάνατο, κανένα πρόβλημα».Ακουμπά πίσω στα μαξιλάρια. «Εγώ έχω τελειώσει τώρα μεαυτό».

«Άλλη μία ερώτηση», λέω. «Πες ότι θέλω να φλερτάρω με τοθάνατο. Πού θα βρω εκρηκτικά για να ανατινάξω τις πόρτες;»

«Λες και θα σου το πω αυτό».«Δεν νομίζω ότι καταλαβαίνεις», λέω. «Αν πετύχει αυτό το

σχέδιο, δεν θα μείνεις στη φυλακή για την υπόλοιπη ζωή σου. θααναρρώσεις και θα είσαι ελεύθερη. Επομένως είναι προς τοσυμφέρον σου να με βοηθήσεις».

Με κοιτάζει σαν να με ζυγίζει και να με μετράει. Ο καρπόςτης τραβάει τις χειροπέδες, αρκετά ώστε να χαράξει το μέταλλομια γραμμή στο δέρμα της.

«Ο Ρέτζι έχει τα εκρηκτικά», λέει. «Μπορεί να σου μάθει πώςνα τα χρησιμοποιείς, αλλά δεν είναι καλός στη δράση, γι’ αυτόπρος Θεού, μην τον πάρεις μαζί σου εκτός κι αν έχεις όρεξη νακάνεις μπέιμπι σίτινγκ».

«Το σημείωσα», λέω.«Πες του ότι θα χρειαστεί διπλή ποσότητα εκρηκτικών για να

περάσει από κείνες τις πόρτες από όσο χρειάζεται για άλλες.Είναι εξαιρετικά γερές».

Νεύω. Το ρολόι μου χτυπάει όταν η ώρα δείχνει ακριβώς,ενημερώνοντας με ότι ο χρόνος μου τελείωσε. Σηκώνομαι καισπρώχνω την καρέκλα μου πίσω στο γωνία όπου τη βρήκα.

«Σ’ ευχαριστώ για τη βοήθεια», λέω.«Ποιο είναι το σχέδιο;» λέει. «Αν δεν σε πειράζει να μου

πεις».Κάνω μια παύση, διστάζοντας να μιλήσω.«Λοιπόν», λέω τελικά. «Ας πούμε μόνο ότι θα σβήσει τον όρο

“γενετικά ελαττωματικός” από το λεξιλόγιο όλων».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 359

Ο φρουρός ανοίγει την πόρτα, πιθανότατα για να μου βάλειτις φωνές που καταχράστηκα τη φιλοξενία του, αλλά εγώ ήδηκατευθύνομαι έξω. Κοιτάζω πάνω από τον ώμο μου μία φοράμόνο πριν φύγω, και βλέπω ότι στο πρόσωπο της Νίτα υπάρχειένα μικρό χαμόγελο.

360 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

Ο ΑΜΑΡ ΣΥΜΦΩΝΕΙ να μας βοηθήσει να μπούμε στην πόληχωρίς να χρειαστεί ιδιαίτερη πειθώ, λαχταρώντας μια περιπέτεια,όπως ήξερα ότι θα γινόταν. Συμφωνούμε να συναντηθούμεεκείνο το βράδυ για δείπνο για να συζητήσουμε το σχέδιο με τηνΚριστίνα, τον Πίτερ και τον Τζορτζ, ο οποίος θα μας βοηθήσεινα βρούμε ένα όχημα.

Αφού μιλάω στον Αμάρ, πηγαίνω στον κοιτώνα και ξαπλώνωκρατώντας ένα μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι μου για πολλήώρα, επαναλαμβάνοντας στο μυαλό μου ένα σενάριο με αυτάπου θα πω στον Ζικ όταν τον δω. Λυπάμαι, έκανα αυτό πουνόμιζα ότι έπρεπε να κάνω, και όλοι οι άλλοι φρόντιζαν τονΟυράια, και 8εν πίστευα...

Μπαίνει κόσμος στο δωμάτιο και βγαίνει, η θέρμανση ανάβεικαι εισχωρεί μέσα από τον εξαερισμό και μετά σβήνει ξανά, καιόλη αυτή την ώρα εγώ συλλογίζομαι αυτό το σενάριο,επινοώντας δικαιολογίες για να τις απορρίψω μετά, επιλέγονταςτον σωστό τόνο, τις σωστές χειρονομίες. Τελικά συγχύζομαι καισηκώνω το μαξιλάρι από το πρόσωπό μου και το πετάω στοναπέναντι τοίχο. Η Κάρα, η οποία στρώνει μια καθαρή μπλούζαπάνω στους μηρούς της, τινάζεται πίσω.

«Νόμιζα ότι κοιμόσουν», λέει.«Συγγνώμη».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 361

Αγγίζει τα μαλλιά της, θέλοντας να σιγουρευτεί ότι κάθετούφα είναι καλά στερεωμένη. Είναι τόσο προσεκτική στιςκινήσεις της, τόσο ακριβής - μου θυμίζει τον τρόπο που οιμουσικοί της Ομόνοιας παίζουν τις χορδές του μπάντζο.

«Έχω μια ερώτηση». Ανακάθομαι. «Είναι λίγο προσωπική».«Εντάξει». Κάθεται απέναντι μου, στο κρεβάτι της Τρις.

«Κάν’ την».«Πώς μπόρεσες να συγχωρήσεις την Τρις, μετά από ό,τι έκανε

στον αδελφό σου;» λέω. «Αν όντως την έχεις συγχωρήσει,δηλαδή».

«Χμμ ». Η Κάρα τυλίγει τα χέρια της γύρω από το σώμα της.«Μερικές φορές νομίζω ότι την έχω συγχωρήσει. Μερικέςφορές δεν είμαι σίγουρη. Δεν ξέρω πώς -είναι σαν να ρωτάς πώςσυνεχίζεις τη ζωή σου αφότου πεθαίνει κάποιος. Απλά το κάνεις,και την επόμενη μέρα το ξανακάνεις».

«Υπάρχει... κάποιος τρόπος που θα μπορούσε η Τρις να τοκάνει πιο εύκολο για σένα; Ή κάποιος τρόπος που το έκανε πιοεύκολο;»

«Γιατί ρωτάς;» Ακουμπάει το χέρι της στο γόνατό μου.«Εξαιτίας του Ουράια;»

«Ναι», λέω σταθερά, και μετακινώ λίγο το πόδι μου έτσι ώστενα πέσει το χέρι της. Δεν έχω ανάγκη να με χαϊδεύουν ή να μεπαρηγορούν, λες και είμαι παιδί. Δεν χρειάζομαι τα υψωμένα τηςφρύδια, την απαλή φωνή της, δεν χρειάζομαι να βγάλει από μέσαμου ένα συναίσθημα που θα προτιμούσα να καταστείλω.

«Εντάξει». Ισιώνει το σώμα της, και όταν μιλάει ξανά,ακούγεται αδιάφορη, όπως ακούγεται συνήθως. «Νομίζω ότι τοπιο σημαντικό πράγμα που έκανε -και μάλλον χωρίς να το θέλει-ήταν να ομολογήσει. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στοπαραδέχομαι και το ομολογώ. Παραδέχομαι σημαίνει αμβλύνω,χρησιμοποιώ δικαιολογίες για πράγματα που δεν μπορούν ναδικαιολογηθούν' ομολογώ σημαίνει ότι απλά κατονομάζω το

362 VERONICA ROTH

έγκλημα σε όλη του τη σοβαρότητα. Αυτό ήταν κάτι πουχρειαζόμουν».

Νεύω.«Και αφού ομολογήσεις στον Ζικ» λέει «νομίζω ότι θα

βοηθούσε αν τον άφηνες μόνο του για όσο καιρό θέλει να μείνειμόνος του. Αυτό είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις».

Νεύω ξανά.«Όμως, Τέσσερα», προσθέτει, «δεν σκότωσες εσύ τον

Ουράια. Δεν πυροδότησες εσύ τη βόμβα που τον τραυμάτισε.Δεν κατέστρωσες εσύ το σχέδιο που οδήγησε σε κείνη τηνέκρηξη».

«Όμως συμμετείχα στο σχέδιο».«Ω., θα σκάσεις επιτέλους;» Το λέει απαλά, ενώ μου

χαμογελάει. «Συνέβη. Ήταν απαίσιο. Δεν είσαι τέλειος. Αυτόείναι όλο κι όλο. Μη συγχέεις τη θλίψη σου με ενοχή».

Μένουμε στη σιωπή και τη μοναξιά του κατά τα άλλα άδειουξενώνα για μερικά ακόμα λεπτά, και προσπαθώ να αφήσω ταλόγια της να εισχωρήσουν μέσα μου.

† † †

Τρώω το δείπνο μου με τον Αμάρ, τον Τζορτζ, την Κριστίνα,και τον Πίτερ στην καφετέρια, ανάμεσα στον πάγκο με ταροφήματα και μια σειρά σκουπιδοτενεκέδες. Το μπολ με τησούπα μπροστά μου κρύωσε πριν προλάβω να τη φάω όλη, καιυπάρχουν ακόμη κράκερ που κολυμπάνε μέσα στο ζωμό.

Ο Αμάρ μάς λέει πού και πότε θα συναντηθούμε, και μετάπηγαίνουμε στο διάδρομο κοντά στις κουζίνες για να μη μαςδουν, και βγάζει ένα μικρό μαύρο κουτί με σύριγγες μέσα. Δίνειαπό μία στην Κριστίνα, στον Πίτερ και σε μένα, μαζί με ένααντιβακτηριδιακό μαντίλι καθαρισμού σε ατομική συσκευασία,

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 363

κάτι που υποπτεύομαι ότι μόνο ο Αμάρ θα μπει στον κόπο ναχρησιμοποιήσει.

«Τι είναι αυτό;» λέει η Κριστίνα. «Δεν πρόκειται να κάνωένεση αυτό το πράγμα στο σώμα μου αν δεν ξέρω τι είναι».

«Καλά». Ο Αμάρ σταυρώνει τα χέρια του. «Υπάρχει μιαπερίπτωση να είμαστε ακόμη στην πόλη όταν θα εξαπολύσουντον ιό με τον ορό της μνήμης. Θα πρέπει να εμβολιαστείςενάντια στον ορό εκτός κι αν θέλεις να ξεχάσεις όλα όσαθυμάσαι τώρα. Είναι το ίδιο πράγμα με το οποίο θα κάνεις ένεσηστα μπράτσα της οικογένειάς σου, γι’ αυτό μην ανησυχείς».

Η Κριστίνα γυρίζει το χέρι της και χτυπάει το εσωτερικόμέρος του αγκώνα της έως ότου η φλέβα διογκώνεται. Απόσυνήθεια, εγώ βυθίζω τη βελόνα στο πλάι του λαιμού μου, όπωςέκανα κάθε φορά που περνούσα από το πεδίο του φόβου μου -πράγμα που για ένα διάστημα γινόταν αρκετές φορές τηνεβδομάδα. Ο Αμάρ κάνει το ίδιο.

Παρατηρώ, ωστόσο, ότι ο Πίτερ απλά προσποιείται ότι κάνειένεση στον εαυτό του - όταν πιέζει το έμβολο, το υγρό κυλάειστο λαιμό του, και το σκουπίζει αδιάφορα με το μανίκι του.

Αναρωτιέμαι πώς να είναι να προθυμοποιείσαι να ξεχάσεις ταπάντα.

† † †

Μετά το δείπνο η Κριστίνα με πλησιάζει και λέει: «Πρέπει ναμιλήσουμε».

Κατεβαίνουμε το μεγάλο κλιμακοστάσιο που οδηγεί στονυπόγειο χώρο των ΓΕ, με τα γόνατά μας να ανεβοκατεβαίνουνταυτόχρονα με το κάθε βήμα, και διασχίζουμε τον πολύχρωμοδιάδρομο. Όταν φτάνουμε στο τέλος του, η Κριστίνα σταυρώνειτα χέρια της, ενώ ένα μοβ φως παίζει πάνω στη μύτη και τοστόμα της.

364 VERONICA ROTH

«Ο Αμάρ δεν ξέρει ότι θα προσπαθήσουμε να σταματήσουμετην αναρρύθμιση;» λέει.

«Όχι», λέω. «Είναι πιστός στην Υπηρεσία. Δεν θέλω να τονανακατέψω».

«Ξέρεις, η πόλη βρίσκεται ακόμη στα πρόθυρα της εξέγερσης»λέει, και το φως γίνεται μπλε. «Ο λόγος που θέλει νααναρρυθμίσει η Υπηρεσία τους φίλους και τις οικογένειές μαςείναι για να τους εμποδίσει να αλληλοσκοτωθούν. Ανσταματήσουμε την αναρρύθμιση, οι Αφοσιωμένοι θα επιτεθούνστην Έβελιν, η Έβελιν θα εξαπολύσει τον ορό του θανάτου, καιθα πεθάνουν πολλοί άνθρωποι. Μπορεί να εξακολουθώ να είμαιθυμωμένη μαζί σου, αλλά δεν νομίζω ότι θέλεις να πεθάνουντόσοι άνθρωποι στην πόλη. Ειδικότερα οι γονείς σου».

Αναστενάζω. «Ειλικρινά; Δεν με νοιάζει γι’ αυτούς».«Δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά» λέει, σκυθρωπά. «Είναι οι

γονείς σου».«Κι όμως, μπορώ», λέω. «Θέλω να πω στον Ζικ και τη

μητέρα του τι έκανα στον Ουράια. Πέρα από αυτό, στηνπραγματικότητα δεν με νοιάζει τι θα συμβεί στην Έβελιν και τονΜάρκους».

«Μπορεί να μη νοιάζεσαι για τη μονίμως προβληματικήοικογένειά σου, αλλά θα έπρεπε να νοιάζεσαι για όλους τουςάλλους!» λέει. Αρπάζει το μπράτσο μου με το δυνατό της χέρικαι με τραβάει για να την κοιτάξω. «Τέσσερα, η μικρή μουαδελφή είναι εκεί μέσα. Αν η Έβελιν και οι Αφοσιωμένοισυγκρουστούν, ίσως να τραυματιστεί, κι εγώ δεν θα είμαι εκείγια να την προστατεύσω».

Είδα την Κριστίνα με την οικογένεια της την ΗμέραΕπίσκεψης, όταν για μένα δεν ήταν παρά μια φωνακλούμετάταξη από την Ειλικρίνεια. Παρακολούθησα τη μητέρα τηςνα τακτοποιεί το γιακά του πουκαμίσου της Κριστίνα με έναπερήφανο χαμόγελο. Αν εξαπολυθεί ο ιός με τον ορό της

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 365

μνήμης, αυτή η ανάμνηση θα σβηστεί από το μυαλό της μητέραςτης. Αν δεν εξαπολυθεί, η οικογένειά της θα παγιδευτεί στη μέσηάλλης μιας μάχης για την εξουσία, η οποία θα εξαπλωθεί σε όλητην πόλη.

Λέω: «Και τι προτείνεις να κάνουμε;»Με αφήνει. «Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος να

αποτρέψουμε μια τεράστια έκρηξη που δεν θα απαιτεί νασβήσουμε με τη βία τις μνήμες όλων».

«Ίσως», παραδέχομαι. Δεν το είχα σκεφτεί επειδή δεν μουείχε φανεί απαραίτητο. Αλλά είναι απαραίτητο, φυσικά και είναιαπαραίτητο. «Έχεις κάποια ιδέα πώς να το σταματήσουμε;»

«Στην ουσία είναι ο ένας γονιός σου ενάντια στον άλλο», λέειη Κριστίνα. «Δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να τους πεις πουθα τους κάνει να σταματήσουν να προσπαθούν νααλληλοσκοτωθούν;»

«Κάτι που να μπορώ να τους πω;» λέω. «Αστειεύεσαι; Δενακούν κανέναν. Δεν κάνουν τίποτα αν δεν τους ωφελεί άμεσα».

«Επομένως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Απλά θα αφήσειςτην πόλη να διαλυθεί».

Κοιτάζω τα παπούτσια μου, λουσμένα σε ένα πράσινο φως,καθώς το συλλογίζομαι. Αν είχα διαφορετικούς γονείς -αν είχαλογικούς γονείς, γονείς που να μην ωθούνται σε τέτοιο βαθμόαπό τον πόνο και το θυμό και την επιθυμία για εκδίκηση- ίσωςνα πετύχαινε. Ίσως να αναγκάζονταν να ακούσουν τον γιο τους.Δυστυχώς, δεν έχω διαφορετικούς γονείς.

Αλλά θα μπορούσα να έχω. Θα μπορούσα αν τους ήθελα.Λίγος ορός μνήμης στον πρωινό τους καφέ ή στο απογευματινότους νερό, και θα ήταν καινούριοι άνθρωποι, άγραφες πλάκες,άσπιλες από κάθε παρελθόν. Θα έπρεπε να διδαχτούν ακόμα καιότι έχουν γιο' θα έπρεπε να μάθουν ξανά το όνομά μου.

Είναι η ίδια τεχνική που χρησιμοποιούμε για να θεραπεύσουμετο συγκρότημα. Θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω για να

366 VERONICA ROTH

θεραπεύσω εκείνους.Σηκώνω το βλέμμα μου στην Κριστίνα.«Βρες μου λίγο ορό της μνήμης», λέω. «Ενώ εσύ, ο Αμάρ, και

ο Πίτερ θα ψάχνετε για την οικογένειά σου και την οικογένειατου Ουράια, θα το φροντίσω εγώ. Πιθανότατα δεν θα προλάβωνα φτάσω και στους δυο γονείς μου, αλλά ο ένας τους θα είναιαρκετός».

«Πώς θα ξεφύγεις από εμάς τους υπόλοιπους;»«Πρέπει... Δεν ξέρω, πρέπει να προσθέσουμε μια περιπλοκή.

Κάτι που θα απαιτήσει να φύγει ένας από εμάς από την ομάδα».«Τι θα έλεγες για σκασμένα λάστιχα;» λέει η Κριστίνα. Θα

πάμε τη νύχτα, σωστά; Μπορώ να πω στον Αμάρ να σταματήσειγια να πάω στο μπάνιο ή κάτι τέτοιο, θα τρυπήσω τα λάστιχα, καιμετά θα πρέπει να χωριστούμε, για να βρεις ένα άλλο φορτηγό».

Το συλλογίζομαι για μια στιγμή. Θα μπορούσα να πω στονΑμάρ τι πραγματικά συμβαίνει, αλλά αυτό θα απαιτούσε να λύσωτον σφιχτό κόμπο της προπαγάνδας και των ψεμάτων που έχειδέσει η Υπηρεσία μέσα στο μυαλό του. Ακόμα κι αν κατάφερνανα το κάνω, δεν έχουμε χρόνο για κάτι τέτοιο.

Αλλά έχουμε χρόνο για ένα πειστικό ψέμα. Ο Αμάρ ξέρει ότιόταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου μού δίδαξε πώς να βάζωμπροστά ένα αυτοκίνητο μονάχα με τα καλώδια. Δεν θα μεαμφισβητούσε αν προσφερόμουν να βρω ένα άλλο όχημα.

«Θα πετύχει», λέω.«Ωραία». Γέρνει το κεφάλι της στο πλάι. «Στ’ αλήθεια θα

σβήσεις τις αναμνήσεις του ενός γονιού σου;»«Τι κάνεις όταν οι γονείς σου είναι μοχθηροί;» λέω. «Βρίσκεις

έναν καινούριο γονιό. Αν ο ένας από τους δύο δεν έχει τοπαρελθόν που κουβαλάνε τώρα, ίσως οι δυο τους να μπορέσουννα διαπραγματευτούν μια συμφωνία ειρήνης ή κάτι τέτοιο».

Με κοιτάζει συνοφρυωμένη για μερικά δευτερόλεπτα σαν ναθέλει να πει κάτι, αλλά τελικά, απλά νεύει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 367

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΑ

ΤΡΙΣ

Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ χλωρίνης γαργαλάει τη μύτη μου. Στέκομαιδίπλα σε μια σφουγγαρίστρα μέσα σε μια αποθήκη στο υπόγειο'περιμένω την αντίδραση όλων μετά από αυτό που τους είπα, ότιδηλαδή όποιος μπει στο Εργαστήριο Όπλων θα οδεύει προς μιααποστολή αυτοκτονίας. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τονορό του θανάτου.

«Το ερώτημα είναι» λέει ο Μάθιου «αν αυτό είναι κάτι για τοοποίο είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε μια ζωή».

Αυτό είναι το δωμάτιο στο οποίο ο Μάθιου, ο Κέιλεμπ και ηΚάρα ανέπτυσσαν τον νέο ορό, πριν αλλάξει το σχέδιο. Φιαλίδιακαι δοχεία πειραμάτων και τετράδια γεμάτα σημειώσεις είναισκόρπια πάνω στο τραπέζι του εργαστηρίου μπροστά στονΜάθιου. Το κορδόνι που έχει δεμένο γύρω από το λαιμό τουβρίσκεται τώρα στο στόμα του, και το μασουλάει αφηρημένα.

Ο Τομπάιας γέρνει πάνω στην πόρτα, με τα χέρια τουσταυρωμένα. Τον θυμάμαι να στέκεται έτσι κατά τη διάρκεια τηςμύησης, ενώ μας παρακολουθούσε να παλεύουμε μεταξύ μας,τόσο ψηλός και τόσο δυνατός ώστε δεν φανταζόμουν ποτέ ότιθα μου έριχνε κάτι παραπάνω από μια βιαστική ματιά.

«Αυτό δεν γίνεται μόνο για εκδίκηση», λέω. «Δεν γίνεται γι’αυτό που έκαναν στην Απάρνηση. Γίνεται για να τουςεμποδίσουμε πριν κάνουν κάτι εξίσου άσχημο στους ανθρώπους

368 VERONICA ROTH

σε όλα τα πειράματα - γίνεται για να τους στερήσουμε τη δύναμηνα ελέγχουν χιλιάδες ζωές».

«Αξίζει», λέει η Κάρα. «Ένας θάνατος, για να σωθούνχιλιάδες άνθρωποι από μια τρομερή μοίρα; Και για να κόψουμετην εξουσία του συγκροτήματος από τα γόνατα, που λέει ολόγος; Πρέπει να το ρωτάμε καν;»

Ξέρω τι κάνει -ζυγίζει μία και μόνο ζωή απέναντι σε τόσοπολλά χρόνια και αναμνήσεις, βγάζοντας ένα προφανέςσυμπέρασμα από το αποτέλεσμα της ζυγαριάς. Έτσι λειτουργεί τομυαλό ενός Πολυμαθούς, και έτσι λειτουργεί και το μυαλό ενόςΑνιδιοτελούς, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι αυτά είναι τα μυαλάπου χρειαζόμαστε τώρα. Στο ερώτημα μια ζωή εναντίονχιλιάδων αναμνήσεων, φυσικά η απάντηση είναι εύκολη, αλλάπρέπει να είναι μία από τις δικές μας ζωές; Εμείς πρέπει ναείμαστε εκείνοι που θα δράσουν;

Αλλά επειδή ξέρω ποια θα είναι η απάντηση μου σ’ αυτή τηνερώτηση, οι σκέψεις μου γυρίζουν σε μια άλλη ερώτηση. Ανπρέπει να πεθάνει κάποιος από εμάς, ποιος θα πρέπει να είναιαυτός;

Τα μάτια μου στρέφονται από τον Μάθιου και την Κάρα, πουστέκονται πίσω από το τραπέζι, στον Τομπάιας, την Κριστίνα, τοχέρι της οποίας στηρίζεται πάνω στο χερούλι μιας σκούπας, καικαταλήγουν στον Κέιλεμπ.

Αυτός.Μετά από ένα δευτερόλεπτο αηδιάζω με τον εαυτό μου.«Ω, απλά πες το», λέει ο Κέιλεμπ, υψώνοντας τα μάτια του

στα δικά μου. «Θέλεις να το κάνω εγώ. Όλοι το θέλετε».«Κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο», λέει ο Μάθιου, φτύνοντας από

το στόμα του το κολιέ με το κορδόνι.«Όλοι εμένα κοιτάζουν», λέει ο Κέιλεμπ. «Μη νομίζετε ότι

δεν το ξέρω. Εγώ είμαι εκείνος που διάλεξε τη λάθος πλευρά,που συνεργάστηκε με την Τζανίν Μάθιους' εγώ είμαι εκείνος για

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 369

τον οποίο δεν νοιάζεται κανείς σας, επομένως εγώ πρέπει ναπεθάνω».

«Γιατί νομίζεις ότι ο Τομπάιας προσφέρθηκε να σε βγάλει απότην πόλη πριν σε εκτελέσουν;» Η φωνή μου βγαίνει παγωμένη,σιγανή. Η μυρωδιά της χλωρίνης προκαλεί ένα γαργαλητό στημύτη μου. «Επειδή δεν με νοιάζει αν θα ζήσεις ή αν θα πεθάνεις;Επειδή δεν με νοιάζει καθόλου για σένα;»

Αυτός θα πρέπει να πεθάνει, σκέφτεται ένα μέρος του εαυτούμου.

Δεν θέλω να τον χάσω, υποστηρίζει ένα άλλο.Δεν ξέρω ποιο μέρος να εμπιστευτώ, ποιο μέρος να πιστέψω.«Νομίζεις ότι δεν μπορώ να διακρίνω το μίσος όταν το

βλέπω;» Ο Κέιλεμπ κουνάει το κεφάλι του. «Το βλέπω κάθεφορά που με κοιτάζεις. Τις σπάνιες περιπτώσεις που με κοιτάζειςδηλαδή».

Τα μάτια του γυαλίζουν από τα δάκρυα. Είναι η πρώτη φοράμετά την παραλίγο εκτέλεσή μου που τον βλέπω μετανιωμένοαντί για αμυντικό ή γεμάτο δικαιολογίες. Ίσως επίσης να είναι ηπρώτη φορά από τότε που τον βλέπω ως αδελφό μου αντί γιατον δειλό που με πούλησε στην Τζανίν Μάθιους. Ξαφνικάδυσκολεύομαι να καταπιώ.

«Αν το κάνω αυτό...» λέει.Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου, αλλά αυτός σηκώνει το χέρι

του.«Σταμάτα», λέει. «Μπίατρις, αν το κάνω αυτό... θα μπορέσεις

να με συγχωρήσεις;»Για μένα, όταν σε αδικεί κάποιος, σηκώνετε και οι δυο το

φορτίο εκείνης της αδικίας - ο πόνος της βαραίνει και τους δυοσας. Συγχώρεση, λοιπόν, σημαίνει να επιλέγεις να σηκώσεις όλοτο φορτίο μόνος σου. Η προδοσία του Κέιλεμπ είναι κάτι πουκουβαλάμε και οι δύο, και από τότε που τη διέπραξε, το μόνοπου ήθελα ήταν να πάρει το βάρος της από τους ώμους μου. Δεν

370 VERONICA ROTH

είμαι σίγουρη ότι μπορώ να τη σηκώσω μόνη μου -δεν είμαισίγουρη ότι είμαι αρκετά δυνατή ή αρκετά καλή.

Αλλά τον βλέπω να ατσαλώνει τον εαυτό του ενάντια σ’ αυτήτη μοίρα, και ξέρω ότι πρέπει να είμαι αρκετά δυνατή, καιαρκετά καλή, αν πρόκειται να θυσιαστεί για όλους μας.

Νεύω. «Ναι», λέω πνιχτά. «Αλλά αυτός ο λόγος δεν είναιαρκετός για να το κάνεις».

«Έχω άφθονους λόγους», λέει ο Κέιλεμπ. «Θα το κάνω.Φυσικά και θα το κάνω».

† † †

Δεν είμαι σίγουρη τι συνέβη μόλις τώρα.

Ο Μάθιου και ο Κέιλεμπ μένουν πίσω για να προβάρουν στονΚέιλεμπ την ειδική στολή καραντίνας - τη στολή που θα τονκρατήσει ζωντανό στο Εργαστήριο Όπλων όσο χρειάζεται μέχρινα ενεργοποιήσει τον ιό με τον ορό της μνήμης. Περιμένω μέχρινα φύγουν οι άλλοι πριν φύγω και η ίδια. Θέλω να περπατήσωως τον κοιτώνα έχοντας μονάχα τις σκέψεις μου να μεσυνοδεύουν.

Πριν από μερικές βδομάδες, θα είχα προσφερθεί να πάω η ίδιαστην αποστολή αυτοκτονίας - και το έκανα. Προσφέρθηκα ναπάω στο αρχηγείο της Πολυμάθειας, γνωρίζοντας ότι εκεί μεπερίμενε ο θάνατος. Αλλά δεν το έκανα επειδή ήμουνανιδιοτελής ή επειδή ήμουν γενναία. Το έκανα επειδή ήμουνένοχη και ένα μέρος του εαυτού μου ήθελε να χάσω τα πάντα'ένα θλιμμένο, γεμάτο πόνο μέρος μου ήθελε να πεθάνει. Άραγεαυτό είναι το κίνητρο του Κέιλεμπ τώρα; Να του επιτρέψω ναπεθάνει έτσι ώστε να αισθανθεί ότι το χρέος του απέναντι μουέχει πληρωθεί;

Διασχίζω το διάδρομο με τα φώτα που θυμίζουν ουράνιο τόξοκαι ανεβαίνω τη σκάλα. Δεν μπορώ καν να σκεφτώ μια

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 371

εναλλακτική - θα ήμουν περισσότερο πρόθυμη να χάσω τηνΚριστίνα, ή την Κάρα, ή τον Μάθιου; Όχι. Η αλήθεια είναι ότιθα ήμουν λιγότερο πρόθυμη να τους χάσω, επειδή υπήρξανκαλοί μου φίλοι ενώ ο Κέιλεμπ όχι, όχι εδώ και πολύ καιρό.Ακόμα και πριν με προδώσει, με άφησε για τους Πολυμαθείς καιδεν κοίταξε πίσω του. Εγώ πήγα να επισκεφτώ εκείνον κατά τηδιάρκεια της μύησής μου, και καθ’ όλη τη διάρκεια τηςεπίσκεψής μου αναρωτιόταν γιατί ήμουν εκεί.

Και δεν θέλω να πεθάνω πια. Έχω δεχτεί την πρόκληση νασηκώσω στους ώμους μου την ενοχή και τη θλίψη, νααντιμετωπίσω τις δυσκολίες που έχει βάλει η ζωή στο δρόμομου. Κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από άλλες, αλλά είμαιέτοιμη να ζήσω την καθεμιά τους. Αυτή τη φορά δεν μπορώ ναθυσιαστώ εγώ.

Στα πιο ειλικρινά μέρη του εαυτού μου, είμαι σε θέση ναπαραδεχτώ ότι ένιωσα ανακούφιση όταν άκουσα τον Κέιλεμπ ναπροσφέρεται.

Ξαφνικά, δεν μπορώ να το σκέφτομαι πια. Φτάνω στην είσοδοτου ξενοδοχείου και κατευθύνομαι στον κοιτώνα, ελπίζοντας ναμπορέσω απλά να καταρρεύσω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ,αλλά ο Τομπάιας με περιμένει στο διάδρομο.

«Είσαι καλά;» λέει.«Ναι»,λέω. «Αλλά δεν θα έπρεπε να είμαι». Αγγίζω στιγμιαία

το μέτωπό μου. «Νιώθω σαν να πενθώ ήδη γι’ αυτόν. Λες καιείναι νεκρός από κείνη τη στιγμή που τον είδα στο αρχηγείο τηςΠολυμάθειας όσο ήμουν εκεί. Καταλαβαίνεις;»

Λίγο μετά από αυτό, εξομολογήθηκα στον Τομπάιας ότι είχαχάσει όλη μου την οικογένεια. Και με διαβεβαίωσε ότι εκείνοςήταν η οικογένειά μου τώρα.

Αυτή την αίσθηση έχω. Λες και όλα μεταξύ μας είναιμπλεγμένα, φιλία και έρωτας και οικογένεια, κι έτσι δεν μπορώνα διακρίνω τη διαφορά ανάμεσα σε όλα αυτά.

372 VERONICA ROTH

«Οι Ανιδιοτελείς έχουν διδασκαλίες γι’ αυτό, ξέρεις»,λέει.«Για το πότε να αφήνεις τους άλλους να θυσιάζονται για σένα,ακόμα κι αν είναι εγωιστικό. Λένε ότι αν η θυσία είναι οαπόλυτος τρόπος για να σου δείξει ένα άτομο ότι σε αγαπά,πρέπει να τον αφήσεις να την κάνει». Ακουμπά τον ένα του ώμοστον τοίχο. «Ότι, σε κείνη την περίπτωση, είναι το μεγαλύτεροδώρο που μπορείς να του κάνεις. Όπως ακριβώς ήταν όταν καιοι δυο γονείς σας πέθαναν για εσάς».

«Δεν είμαι σίγουρη όμως ότι το κίνητρό του είναι η αγάπη».Κλείνω τα μάτια μου. «Περισσότερο με ενοχή μοιάζει».

«Ίσως», παραδέχεται ο Τομπάιας. «Αλλά γιατί να νιώθειένοχος που σε πρόδωσε αν δεν σε αγαπάει;»

Νεύω. Το ξέρω ότι ο Κέιλεμπ με αγαπάει, και πάντοτε μεαγαπούσε, ακόμα και όταν με πλήγωνε. Ξέρω ότι κι εγώ τοναγαπάω. Αλλά ούτως ή άλλως αυτό μου φαίνεται λάθος.

Ωστόσο, ηρεμώ προς στιγμή, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι κάτιπου ίσως οι γονείς μου να κατανοούσαν, αν βρίσκονταν εδώτώρα.

«Ίσως να μην είναι η κατάλληλη στιγμή» λέει «αλλά υπάρχεικάτι που θέλω να σου πω».

Τσιτώνομαι αμέσως, φοβισμένη ότι θα κατονομάσει κάποιοέγκλημά μου που έχει περάσει απαρατήρητο, ή μια εξομολόγησηπου τον κατατρώει, ή κάτι εξίσου δύσκολο. Δεν μπορώ ναδιαβάσω την έκφρασή του.

«Θέλω απλά να σε ευχαριστήσω» λέει, με σιγανή φωνή. «Μιαομάδα επιστημόνων σού είπε ότι τα γονίδιά μου ήτανελαττωματικά, ότι είχα κάτι στραβό - σου έδειξαν τααποτελέσματα του τεστ που το αποδείκνυε. Και άρχισα να τοπιστεύω μέχρι κι εγώ».

Αγγίζει το πρόσωπό μου, με τον αντίχειρά του να περνά ξυστάπάνω από το ζυγωματικό μου, και τα μάτια του είναι καρφωμέναστα δικά μου, γεμάτα ένταση και επιμονή.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 373

«Εσύ δεν το πίστεψες ποτέ», λέει. «Ούτε για μια στιγμή.Πάντοτε επέμενες ότι ήμουν... δεν ξέρω, πλήρης».

Καλύπτω το χέρι του με το δικό μου. «Αφού είσαι».«Κανείς δεν μου το έχει ξαναπεί αυτό», λέει απαλά.«Είναι αυτό που σου αξίζει να ακούς», λέω αποφασιστικά, με

τα μάτια μου να θολώνουν από τα δάκρυα. «Ότι είσαι πλήρης,ότι αξίζεις να σε αγαπούν, ότι είσαι το καλύτερο άτομο που έχωγνωρίσει ποτέ».

Τη στιγμή ακριβώς που βγαίνει από το στόμα μου η τελευταίαλέξη, με φιλάει.

Τον φιλάω κι εγώ τόσο δυνατά που πονάει, και γαντζώνω ταδάχτυλά μου στην μπλούζα του. Τον σπρώχνω πιο κάτω στοδιάδρομο και μέσα από μία πόρτα που οδηγεί σε ένα δωμάτιο μελιγοστά έπιπλα κοντά στον κοιτώνα. Κλείνω την πόρτακλοτσώντας τη με τη φτέρνα μου.

Όπως εγώ επέμενα για την αξία του, έτσι κι εκείνος επέμενεπάντα για τη δύναμή μου, επέμενε ότι η ικανότητα μου είναιμεγαλύτερη από όσο πιστεύω. Και ξέρω, χωρίς να μου το πεικανείς, ότι αυτό κάνει η αγάπη, όταν είναι σωστή - σε κάνει κάτιπερισσότερο από αυτό που είσαι, περισσότερο από αυτό πουπίστευες ότι μπορούσες να γίνεις.

Αυτό είναι σωστό.Τα δάχτυλά του γλιστράνε πάνω από τα μαλλιά μου και

κουλουριάζονται μέσα τους. Τα χέρια μου τρέμουν, αλλά δεν μενοιάζει αν το προσέχει, δεν με νοιάζει αν ξέρει ότι φοβάμαι τοπόσο έντονη είναι αυτή η αίσθηση. Μαζεύω την μπλούζα τουμέσα στις χούφτες μου, τραβώντας τον πιο κοντά μου, καιαναστενάζω το όνομά του πάνω στο στόμα του.

Ξεχνάω ότι είναι ένα διαφορετικό άτομο: αντίθετα έχω τηναίσθηση ότι είναι ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου, εξίσουσημαντικό με μια καρδιά, ή ένα μάτι, ή ένα χέρι. Τραβάω τηνμπλούζα του προς τα πάνω και την περνάω πάνω από το κεφάλι

374 VERONICA ROTH

του. Περνάω τα χέρια μου πάνω από το δέρμα που ξεγυμνώνωσαν να είναι το δικό μου.

Τα χέρια του γραπώνουν τη δική μου μπλούζα και τη βγάζωκαι μετά θυμάμαι, θυμάμαι ότι είμαι μικρόσωμη, με επίπεδοθώρακα και με μια αρρωστιάρικη χλομάδα, και αποτραβιέμαι.

Με κοιτάζει, όχι σαν να περιμένει μια εξήγηση, αλλά σαν ναείμαι το μοναδικό πράγμα στο δωμάτιο που αξίζει να κοιτάζει.

Τον κοιτάζω κι εγώ, αλλά όλα όσα βλέπω με κάνουν να νιώθωχειρότερα - είναι τόσο όμορφος, και ακόμα και το μαύρο μελάνιπου σχηματίζει σπείρες πάνω στο δέρμα του τον μετατρέπει σεένα έργο τέχνης. Μέχρι πριν από μια στιγμή ήμουν πεπεισμένηότι ήμασταν ένα απόλυτα ταιριαστό ζευγάρι, και ίσως ναεξακολουθούμε να είμαστε - αλλά μόνο όταν φοράμε τα ρούχαμας.

Αλλά εκείνος εξακολουθεί να με κοιτάζει έτσι.Χαμογελάει, με ένα μικρό, ντροπαλό χαμόγελο. Μετά βάζει

τα χέρια του στη μέση μου και με τραβάει προς το μέρος του.Σκύβει και φιλάει ανάμεσα στα δάχτυλά του και ψιθυρίζει“όμορφη” πάνω στο στομάχι μου.

Και τον πιστεύω.Σηκώνεται και πιέζει τα χείλη του στα δικά μου, με το στόμα

του ανοιχτό, τα χέρια του πάνω στους γυμνούς μου γοφούς,τους αντίχειρές να γλιστράνε κάτω από την κορυφή του τζινμου. Αγγίζω το στήθος του, γέρνω επάνω του, νιώθω τοναναστεναγμό του να τραγουδάει μέσα στα κόκαλά μου.

«Σ’ αγαπώ, ξέρεις», λέω.«Το ξέρω », απαντά.Υψώνοντας τα φρύδια του, σκύβει και περνάει το χέρι του

γύρω από τα πόδια μου, πετώντας με πάνω από τον ώμο του.Ένα γέλιο δραπετεύει από το στόμα μου, εν μέρει από χαρά καιεν μέρει από νευρικότητα, και με μεταφέρει ως την άλλη άκρητου δωματίου, για να με πετάξει απότομα πάνω στον καναπέ.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 375

Ξαπλώνει δίπλα μου, και περνάω τα δάχτυλά μου πάνω απότις φλόγες που τυλίγονται γύρω από τα πλευρά του. Είναιδυνατός, και ευκίνητος, και σίγουρος.

Και είναι δικός μου.Κολλάω το στόμα μου πάνω στο δικό του.

† † †

Φοβόμουν τόσο πολύ ότι αν μέναμε μαζί θα ερχόμασταν σε μιααδιάκοπη σύγκρουση, και ότι τελικά αυτή η σύγκρουση θα μεέσπαγε. Αλλά τώρα ξέρω ότι είμαι σαν τη λεπίδα, κι εκείνοςείναι σαν το αμόνι-

Είμαι πάρα πολύ δυνατή για να σπάσω τόσο εύκολα, καιγίνομαι καλύτερη, αιχμηρότερη, κάθε φορά που τον αγγίζω.

376 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΔΥΟ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ που βλέπω όταν ξυπνάω, στον καναπέτου δωματίου του ξενοδοχείου, είναι τα πουλιά που πετάνεπάνω στο οστό της κλείδας της. Η μπλούζα της, την οποία πήρεαπό το πάτωμα μέσα στη νύχτα εξαιτίας του κρύου, έχειτραβηχτεί προς τα κάτω από την πλευρά που είναι ξαπλωμένη.

Έχουμε ξανακοιμηθεί κοντά ο ένας στον άλλο, αλλά αυτή τηφορά αισθάνομαι διαφορετικά. Όλες τις άλλες φορές ήμαστανεκεί για να παρηγορήσουμε ο ένας τον άλλο ή για ναπροστατεύσουμε ο ένας τον άλλο' αυτή τη φορά είμαστε εδώαπλά και μόνο επειδή θέλουμε να είμαστε - και επειδήαποκοιμηθήκαμε πριν προλάβουμε να γυρίσουμε στον κοιτώνα.

Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω με τα ακροδάχτυλά μου τατατουάζ της, και ανοίγει τα μάτια της.

Τυλίγει το χέρι της γύρω μου και τραβά το σώμα της πάνωαπό τα μαξιλάρια έτσι ώστε να κολλήσει επάνω μου, ζεστή καιαπαλή και εύκαμπτη.

«Ξημέρωσε», λέω.«Σσσ», λέει. «Αν κάνεις ότι δεν το βλέπεις, ίσως να φύγει».Την τραβάω προς το μέρος μου, με το χέρι μου πάνω στο

γοφό της. Τα μάτια της είναι ορθάνοιχτα, σε επιφυλακή, παρόλοπου μόλις τώρα άνοιξαν. Φιλάω το μάγουλό της, μετά το σαγόνιτης, μετά το λαιμό της, παραμένοντας εκεί για μερικά

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 377

δευτερόλεπτα. Τα χέρια της σφίγγονται γύρω από τη μέση μου,και αναστενάζει στο αφτί μου.

Ο αυτοέλεγχός μου είναι έτοιμος να εξαφανιστεί σε πέντε,τέσσερα, τρία...

«Τομπάιας», ψιθυρίζει, «δεν μου αρέσει που το λέω, αλλά...νομίζω ότι έχουμε μερικά πράγματα να κάνουμε σήμερα».

«Μπορούν να περιμένουν», λέω πάνω στον ώμο της, καιφιλάω το πρώτο τατουάζ, αργά.

«Όχι, δεν μπορούν!» λέει.Σωριάζομαι πίσω στα μαξιλάρια, και νιώθω να κρυώνω χωρίς

το σώμα της κολλημένο πάνω στο δικό μου. «Ναι. Σχετικά μεαυτό - σκεφτόμουν ότι ο αδελφός σου χρειάζεται λίγη εξάσκησηστη σκοποβολή. Για καλό και για κακό».

«Ίσως αυτή να είναι καλή ιδέα», λέει σιγανά. «Έχειπυροβολήσει μόνο... μία φορά; Δύο;»

«Μπορώ να του μάθω», λέω. «Αν υπάρχει κάτι στο οποίοείμαι καλός, αυτό είναι το σημάδι. Και ίσως να νιώσει καλύτερααν έχει κάτι να κάνει».

«Σ’ ευχαριστώ», λέει. Ανακάθεται και περνάει τα δάχτυλά τηςμέσα από τα μαλλιά της για να τα χτενίσει. Στο πρωινό φως τοχρώμα τους δείχνει πιο φωτεινό, σαν να είναι πλεγμένα μεχρυσό. «Ξέρω ότι δεν τον συμπαθείς, αλλά...»

«Αλλά αν είσαι εσύ πρόθυμη να αφήσεις πίσω σου αυτό πουέκανε» λέω, παίρνοντας το χέρι της, «τότε θα προσπαθήσω νακάνω κι εγώ το ίδιο».

Χαμογελάει, και φιλάει το μάγουλό μου.

† † †

Σκουπίζω με την παλάμη μου το νερό από το ντους που έχειμείνει στο σβέρκο μου. Η Τρις, ο Κέιλεμπ, η Κριστίνα κι εγώείμαστε στην αίθουσα εξάσκησης στην υπόγεια περιοχή των ΓΕ -

378 VERONICA ROTH

είναι κρύα και σκοτεινή και γεμάτη εξοπλισμό, όπλα γιαεξάσκηση και στρώματα και κράνη και στόχους, όλα όσαχρειαζόμαστε. Επιλέγω το κατάλληλο όπλο εξάσκησης, ένα πουέχει το μέγεθος πιστολιού, αλλά είναι πιο ογκώδες, και τοπροσφέρω στον Κέιλεμπ.

Τα δάχτυλα της Τρις γλιστράνε ανάμεσα στα δικά μου. Όλαέρχονται εύκολα αυτό το πρωινό, κάθε χαμόγελο και κάθε γέλιο,κάθε λέξη και κάθε κίνηση.

Αν πετύχουμε στην προσπάθειά μας απόψε, αύριο το Σικάγοθα είναι ασφαλές, η Υπηρεσία θα έχει αλλάξει για πάντα, και ηΤρις κι εγώ θα μπορέσουμε να χτίσουμε μια νέα ζωή κάπου.Ίσως μάλιστα να είναι ένα μέρος όπου θα μπορώ να ανταλλάξωτα όπλα και τα μαχαίρια μου με πιο παραγωγικά εργαλεία,κατσαβίδια και καρφιά και φτυάρια. Αυτό το πρωινό νιώθω ότιθα μπορούσα να έχω αυτή την τύχη. Θα μπορούσα.

«Δεν ρίχνει αληθινές σφαίρες» λέω «αλλά φαίνεται σαν να τοσχεδίασαν έτσι ώστε να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο μεένα από τα όπλα που θα χρησιμοποιήσεις. Πάντως, σου δίνει τηναίσθηση ότι είναι αληθινό».

Ο Κέιλεμπ κρατάει το όπλο με τα ακροδάχτυλά του, λες καιφοβάται ότι θα διαλυθεί στα χέρια του.

Γελάω. «Μάθημα πρώτο: Μην το φοβάσαι. Πιάσ’ το. Έχειςξανακρατήσει όπλο, θυμάσαι; Μας βοήθησες να βγούμε από τοσυγκρότημα της Ομόνοιας με κείνη τη βολή».

«Εκείνο ήταν απλά τύχη», λέει ο Κέιλεμπ, γυρίζοντας το όπλοαπό δω κι από κει για να το δει από κάθε γωνία. Η γλώσσα τουσπρώχνει το εσωτερικό μέρος του μάγουλού του σαν να λύνειένα πρόβλημα. «Δεν ήταν αποτέλεσμα ικανότητας».

«Καλύτερα τυχερός παρά άτυχος», λέω. «Τώρα μπορούμε ναδουλέψουμε και την ικανότητα».

Κοιτάζω την Τρις. Μου χαμογελάει στραβά, και μετά σκύβειγια να ψιθυρίσει κάτι στην Κριστίνα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 379

«Είσαι εδώ για να βοηθήσεις ή όχι, Κούτσουρο;» λέω. Ακούωτον εαυτό μου να μιλάει με τη φωνή που καλλιέργησα ωςεκπαιδευτής μύησης, αλλά αυτή τη φορά τη χρησιμοποιώκάνοντας πλάκα. «Το δεξί σου χέρι χρειάζεται λίγη εξάσκηση, ανθυμάσαι καλά. Και το δικό σου, Κριστίνα».

Η Τρις μού κάνει μια γκριμάτσα, και μετά εκείνη και ηΚριστίνα διασχίζουν το δωμάτιο για να πάρουν και τα δικά τουςόπλα.

«Εντάξει, τώρα γύρνα προς το στόχο και βγάλε τηνασφάλεια», λέω. Υπάρχει ένας στόχος στην απέναντι πλευράτου δωματίου, πιο εξελιγμένος από την ξύλινη πλάκα που είχαμεγια στόχο στις αίθουσες εκπαίδευσης της Γενναιότητας. Έχειτρεις δακτυλίους με τρία διαφορετικά χρώματα, πράσινο,κίτρινο, και κόκκινο, κι έτσι είναι πιο εύκολο να δεις πούχτυπάνε οι σφαίρες. «Δείξε μου πώς θα έριχνες κανονικά».

Σηκώνει το όπλο με το ένα χέρι, στρέφει τα πόδια και τουςώμους του απέναντι ακριβώς από το στόχο λες και ετοιμάζεταινα σηκώσει κάτι βαρύ, και πυροβολεί. Το όπλο κλοτσάει πίσωκαι επάνω, ρίχνοντας τη σφαίρα κοντά στο ταβάνι. Καλύπτω τοστόμα μου με το χέρι μου για να κρύψω το χαμόγελό μου.

«Δεν είναι ανάγκη να χασκογελάς», λέει εκνευρισμένα οΚέιλεμπ.

«Τα βιβλία δεν σου διδάσκουν τα πάντα, έτσι δεν είναι;» λέειη Κριστίνα. «Πρέπει να το κρατάς και με τα δύο χέρια. Δενδείχνει και τόσο κουλ, αλλά ούτε και το να επιτίθεσαι στοταβάνι».

«Δεν προσπαθούσα να δείχνω κουλ!»Η Κριστίνα στέκεται με τα πόδια της ελαφρώς άνισα, και

σηκώνει και τα δύο χέρια. Κοιτάζει το στόχο για μια στιγμή, καιμετά πυροβολεί. Η εκπαιδευτική σφαίρα χτυπά τον εξωτερικόκύκλο του στόχου και εξοστρακίζεται, κυλώντας στο πάτωμα.Αφήνει έναν κύκλο φωτός πάνω στο στόχο, που σηματοδοτεί το

380 VERONICA ROTH

σημείο που προσέκρουσε. Εύχομαι να είχα αυτή την τεχνολογίακατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης μύησης.

«Α, ωραία», λέω. «Χτυπάς τον αέρα γύρω από το σώμα τουστόχου σου. Πολύ χρήσιμο».

«Έχω σκουριάσει λίγο», παραδέχεται η Κριστίνα, με έναμειδίαμα.

«Νομίζω ότι ο πιο εύκολος τρόπος για να μάθεις θα ήταν ναμιμηθείς εμένα», λέω στον Κέιλεμπ. Στέκομαι με τον τρόπο πουστέκομαι πάντα, άνετα, φυσικά, και σηκώνω και τα δυο μουχέρια, σφίγγοντας το όπλο με το ένα χέρι και κρατώντας τοσταθερό με το άλλο.

Ο Κέιλεμπ προσπαθεί να με μιμηθεί, ξεκινώντας από τα πόδιατου και συνεχίζοντας προς τα πάνω με το υπόλοιπο σώμα του.Όσο κι αν ανυπομονούσε η Κριστίνα να τον πειράξει, ηικανότητά του να αναλύει είναι αυτό που τον κάνει ναπετυχαίνει - τον βλέπω να αλλάζει γωνίες και αποστάσεις,ένταση και χαλάρωση καθώς με παρατηρεί, προσπαθώντας να ταπετύχει όλα σωστά.

«Ωραία», λέω όταν έχει τελειώσει. «Και τώρα συγκεντρώσουσε αυτό που προσπαθείς να χτυπήσεις, και σε τίποτα άλλο».

Κοιτάξω το κέντρο του στόχου και προσπαθώ να το αφήσωνα με καταπιεί. Η απόσταση δεν με προβληματίζει - η σφαίρα θαακολουθήσει μια ευθεία, όπως ακριβώς θα έκανε και αν ήμουνπιο κοντά. Εισπνέω και προετοιμάζομαι, εκπνέω και πυροβολώ,και η σφαίρα πηγαίνει εκεί ακριβώς που ήθελα να τη στείλω:στον κόκκινο κύκλο, στο κέντρο του στόχου.

Κάνω πίσω για να παρακολουθήσω τον Κέιλεμπ να δοκιμάζει.Στέκεται με σωστό τρόπο, κρατάει το όπλο με σωστό τρόπο,αλλά είναι άκαμπτος, ένα άγαλμα με ένα όπλο στο χέρι. Παίρνειμια ανάσα και την κρατάει καθώς πυροβολεί. Αυτή τη φορά ηκλοτσιά του όπλου δεν τον αιφνιδιάζει τόσο πολύ, και η σφαίραπερνάει ξυστά από την κορυφή του στόχου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 381

«Ωραία»,λέω ξανά. «Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεσαι κυρίωςείναι να νιώσεις άνετα μαζί του. Είσαι πολύ σφιγμένος».

«Μου βρίσκεις άδικο;» λέει. Η φωνή του τρέμει, αλλά μόνοστο τέλος της κάθε λέξης. Έχει το ύφος κάποιου που κρύβειτρόμο μέσα του. Έχω δει δύο τάξεις μυούμενων με αυτή τηνέκφραση, αλλά κανείς τους δεν αντιμετώπιζε ποτέ αυτό πουαντιμετωπίζει τώρα ο Κέιλεμπ.

Κουνάω το κεφάλι μου και λέω χαμηλόφωνα: «Φυσικά καιόχι. Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι αν δεν μπορέσεις νααπελευθερωθείς από αυτή την ένταση απόψε, ίσως να μηνκαταφέρεις να μπεις στο Εργαστήριο Όπλων, και σε τι θα μαςωφελούσε αυτό;»

Αναστενάζει.«Η τεχνική του σώματος είναι σημαντική», λέω. «Αλλά κατά

κύριο λόγο είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, και ευτυχώς για σένα,επειδή ξέρεις από αυτά. Δεν εξασκείσαι μόνο στο σημάδι,εξασκείσαι και στη συγκέντρωση. Και μετά, όταν θα βρεθείς σεμια κατάσταση στην οποία θα παλεύεις για τη ζωή σου, ησυγκέντρωση θα είναι τόσο βαθιά ριζωμένη ώστε θα συμβείφυσικά».

«Δεν ήξερα ότι οι Ατρόμητοι ενδιαφέρονταν τόσο για τηνεκπαίδευση του εγκεφάλου», λέει ο Κέιλεμπ. «Μπορώ να σε δωνα το δοκιμάζεις, Τρις; Δεν νομίζω ότι σε έχω δει να πυροβολείςκάτι χωρίς ένα τραύμα από σφαίρα στον ώμο σου».

Η Τρις χαμογελάει λίγο και στρέφεται προς το στόχο. Όταντην πρωτοείδα να πυροβολεί κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσηςτων Ατρόμητων, έδειχνε αδέξια, νευρική. Όμως το αδύνατο,εύθραυστο σώμα της έχει γίνει λεπτό αλλά μυώδες, και ότανκρατάει το όπλο, δείχνει εύκολο. Μισοκλείνει το ένα της μάτι,μετατοπίζει το βάρος της, και πυροβολεί. Η σφαίρα της χάνει τοκέντρο του στόχου, αλλά μόνο για μερικά εκατοστά. Εμφανώςεντυπωσιασμένος, ο Κέιλεμπ υψώνει τα φρύδια του.

382 VERONICA ROTH

«Μη δείχνεις τόσο έκπληκτος!» λέει η Τρις.«Συγγνώμη», λέει εκείνος. «Απλά... κάποτε ήσουν τόσο

αδέξια, θυμάσαι; Δεν ξέρω πώς και δεν πρόσεξα ότι δεν ήσουνπια έτσι».

Η Τρις σηκώνει τους ώμους της, αλλά όταν αποστρέφει τοβλέμμα της, τα μάγουλά της είναι κόκκινα και δείχνειικανοποιημένη. Η Κριστίνα πυροβολεί πάλι, και αυτή τη φορά ησφαίρα χτυπάει πιο κοντά στο κέντρο του στόχου.

Οπισθοχωρώ για να αφήσω τον Κέιλεμπ να εξασκηθεί, καιπαρακολουθώ την Τρις να ρίχνει ξανά, παρακολουθώ τις ευθείεςγραμμές του σώματός της καθώς σηκώνει το όπλο, και το πόσοσταθερή είναι όταν αυτό εκπυρσοκροτεί. Αγγίζω τον ώμο της καισκύβω πιο κοντά στο αφτί της. «Θυμάσαι όταν στην εκπαίδευση,το όπλο παραλίγο να σε χτυπήσει στο πρόσωπο;»

Νεύει, μειδιώντας.«Θυμάσαι στην εκπαίδευση, όταν έκανα αυτό;» λέω, και

περνάω το χέρι μου γύρω της για να το ακουμπήσω στο στομάχιτης. Παίρνει μια ανάσα.

«Μάλλον θα αργήσω να το ξεχάσω», μουρμουρίζει.Γυρίζει και τραβά το πρόσωπό μου προς το δικό της, με τα

ακροδάχτυλά της στο πιγούνι μου. Φιλιόμαστε, και ακούω τηνΚριστίνα να λέει κάτι γι’ αυτό, αλλά για πρώτη φορά, δεν μενοιάζει καθόλου.

† † †

Δεν έχουμε και πολλά πράγματα να κάνουμε μετά την εξάσκησηστη σκοποβολή παρά να περιμένουμε. Η Τρις και η Κριστίναπαίρνουν τα εκρηκτικά από τον Ρέτζι και μαθαίνουν στονΚέιλεμπ πώς να τα χρησιμοποιεί. Μετά ο Μάθιου και η Κάραρίχνονται πάνω σε ένα χάρτη, εξετάζοντας διαφορετικέςδιαδρομές για να διασχίσουν το συγκρότημα και να μπουν στο

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 383

Εργαστήριο Όπλων. Η Κριστίνα κι εγώ συναντάμε τον Αμάρ,τον Τζορτζ και τον Πίτερ για να συζητήσουμε ξανά τη διαδρομήπου θα ακολουθήσουμε στην πόλη αυτό το απόγευμα. Η Τριςκαλείται σε μια σύσκεψη του συμβουλίου τελευταίας στιγμής. ΟΜάθιου εμβολιάζει κόσμο ενάντια στον ορό της μνήμης όλη τημέρα, την Κάρα, και τον Κέιλεμπ, και την Τρις, και τη Νίτα, καιτον Ρέτζι, και τον εαυτό του.

Δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε τη σημασία αυτού που θαπροσπαθήσουμε να κάνουμε: να σταματήσουμε μια εξέγερση, νασώσουμε τα πειράματα, να αλλάξουμε την Υπηρεσία για πάντα.

Όσο λείπει η Τρις, εγώ πηγαίνω στο νοσοκομείο για να δω τονΟυράια για τελευταία φορά πριν επιστρέψω με την οικογένειάτου.

Όταν φτάνω εκεί, δεν μπορώ να μπω μέσα. Από εδώ, πίσωαπό το τζάμι, μπορώ να προσποιηθώ ότι απλά κοιμάται, και ότιαν τον άγγιζα, θα ξυπνούσε και θα χαμογελούσε και θα έλεγε ένααστείο. Εκεί μέσα, θα μπορέσω να δω πόσο άψυχος είναι τώρα,ότι το σοκ στον εγκέφαλό του πήρε τα τελευταία κομμάτια τουεαυτού του που συνιστούσαν τον Ουράια.

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές για να κρύψω το τρέμουλότους.

Ο Μάθιου πλησιάζει από την άκρη του διαδρόμου, με ταχέρια του στις τσέπες τής σκούρας μπλε στολής του. Το βάδισμάτου είναι χαλαρό, τα βήματά του βαριά. «Γεια».

«Γεια», λέω.«Μόλις πήγα να εμβολιάσω τη Νίτα», λέει. «Είναι σε

καλύτερη διάθεση σήμερα».«Ωραία».Ο Μάθιου χτυπά το τζάμι με τις αρθρώσεις του χεριού του.

«Λοιπόν... θα πας να φέρεις την οικογένειά του αργότερα; Αυτόμου είπε η Τρις».

Νεύω. «Τον αδελφό του και τη μητέρα του».

384 VERONICA ROTH

Έχω συναντήσει τον Ζικ και τη μητέρα του Ουράια ξανά.Είναι μια μικρόσωμη αλλά επιβλητική γυναίκα, και μία από τουςλίγους Ατρόμητους με ήσυχη και διακριτική συμπεριφορά. Τησυμπάθησα και ταυτόχρονα ένιωσα να τη φοβάμαι.

«Δεν υπάρχει πατέρας;» λέει ο Μάθιου.«Πέθανε όταν ήταν μικροί. Δεν είναι ασυνήθιστο, για τους

Ατρόμητους».«Σωστά».Απομένουμε σιωπηλοί για λίγο, και νιώθω ευγνωμοσύνη για

την παρουσία του, η οποία εμποδίζει τη θλίψη να με κατακλύσει.Ξέρω ότι η Κάρα είχε δίκιο χθες όταν μου είπε ότι στηνπραγματικότητα δεν σκότωσα εγώ τον Ουράια, ωστόσοεξακολουθώ να νιώθω σαν να τον σκότωσα, και ίσως να μηνπάψω ποτέ να νιώθω έτσι.

«Ήθελα να σε ρωτήσω», λέω μετά από λίγο. «Γιατί μαςβοηθάς; Μοιάζει με μεγάλο ρίσκο για κάποιον που δεν έχειπροσωπικό όφελος από το αποτέλεσμα».

«Κι όμως, έχω», λέει ο Μάθιου. «Είναι μεγάλη ιστορία».Σταυρώνει τα χέρια του, και μετά τραβάει το κορδόνι γύρω

από το λαιμό του με τον αντίχειρά του.«Υπήρχε ένα κορίτσι», λέει. «Ήταν γενετικά ελαττωματική,

και αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσα να βγαίνω μαζί της,καταλαβαίνεις; Κανονικά ήμασταν υποχρεωμένοι να βρούμετους “βέλτιστους” συντρόφους, έτσι ώστε να παράγουμεγενετικά ανώτερους απογόνους ή κάτι τέτοιο. Εγώ ήθελα ναεπαναστατήσω, και με γοήτευε το γεγονός ότι ήταν κάτιαπαγορευμένο, κι έτσι εκείνη κι εγώ αρχίσαμε να βγαίνουμε. Δενείχα σκοπό να εξελιχθεί σε κάτι σοβαρό, αλλά...»

«Αλλά εξελίχθηκε», συμπληρώνω.Νεύει. «Εξελίχθηκε. Εκείνη, περισσότερο από κάθε τι άλλο,

με έπεισε ότι η στάση του συγκροτήματος απέναντι στη γενετικήζημιά ήταν λανθασμένη. Ήταν καλύτερος άνθρωπος από όσο

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 385

ήμουν εγώ, από όσο θα γίνω ποτέ. Και μετά δέχτηκε επίθεση.Μια ομάδα ΓΑ τη χτύπησαν. Δεν κρατούσε το στόμα τηςκλειστό, ποτέ δεν της έφτανε να μένει απλά εκεί που ήταν -νομίζω ότι αυτό είχε κάποια σχέση ή ίσως τίποτα να μην είχεσχέση, ίσως απλά οι άνθρωποι να κάνουν πράγματα χωρίς λόγο,και το να προσπαθείς να βρεις ένα λόγο απλά κουράζει τομυαλό».

Κοιτάζω πιο προσεκτικά το κορδόνι με το οποίο παίζει.Πάντοτε μου φαινόταν μαύρο, αλλά όταν κοιτάζω καλύτερα,βλέπω ότι στην πραγματικότητα είναι πράσινο - το χρώμα τωνστολών του τεχνικού προσωπικού.

«Τέλος πάντων, τραυματίστηκε άσχημα, αλλά ένας από τουςΓΑ ήταν γιος ενός μέλους του συμβουλίου. Ισχυρίστηκε ότιεκείνη προκάλεσε την επίθεση, και αυτή τη δικαιολογίαχρησιμοποίησαν όταν άφησαν τον ίδιο και τους άλλους ΓΑ να τηγλιτώσουν με λίγες ώρες κοινωνικής εργασίας, αλλά εγώ ήξερατην αλήθεια». Αρχίζει να νεύει καθώς μιλάει. «Ήξερα ότι τουςτη χάρισαν επειδή τη θεωρούσαν κάτι κατώτερο από κείνους.Λες και οι ΓΑ είχαν χτυπήσει ένα ζώο».

Ένα ρίγος ξεκινάει από το πάνω μέρος της ραχοκοκαλιάς μουκαι ταξιδεύει κάτω στην πλάτη μου. «Τι...»

«Τι απέγινε;» Ο Μάθιου με κοιτάζει. «Πέθανε μετά από έναχρόνο κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης για ναδιορθωθεί ένα μέρος της ζημιάς. Κόλλησε ένα τρηματώδεςπαράσιτο - μια λοίμωξη». Κατεβάζει τα χέρια του. «Τη μέρα πουπέθανε άρχισα να βοηθάω τη Νίτα. Το πρόσφατο σχέδιό της,όμως, δεν μου φαινόταν καλό, και αυτός είναι ο λόγος που δεντη βοήθησα. Αλλά πάλι, δεν προσπάθησα και τόσο σκληρά να τησταματήσω».

Συλλογίζομαι όλα εκείνα που υποτίθεται ότι πρέπει να λες σετέτοιες στιγμές, την παρηγοριά και τη συμπόνια, και δεν βρίσκωούτε μια φράση που να μου φαίνεται σωστή. Γι’ αυτό, αφήνω τη

386 VERONICA ROTH

σιωπή να απλωθεί ανάμεσά μας. Είναι η μοναδική επαρκήςαντίδραση σε αυτό που μου είπε, το μοναδικό πράγμα πουδικαιώνει την τραγωδία αντί να τη σκεπάσει βιαστικά και ναπροχωρήσει παρακάτω.

«Το ξέρω ότι δεν το δείχνω» λέει ο Μάθιου «αλλά τουςμισώ».

Οι μυς στο σαγόνι του στέκονται προσοχή. Ποτέ δεν μουφάνηκε ζεστός ως άνθρωπος, αλλά ούτε και ψυχρός ήταν ποτέ.Έτσι είναι τώρα, ένας άνθρωπος καλυμμένος με πάγο, τα μάτιατου σκληρά και η φωνή του σαν μια παγωμένη εκπνοή.

«Και θα είχα προσφερθεί να πεθάνω εγώ αντί για τονΚέιλεμπ... αν δεν ήθελα τόσο πολύ να τους δω να υποφέρουναπό τις επιπτώσεις. Θέλω να τους δω να νιώθουν σαν χαμένοιυπό την επίδραση του ορού της μνήμης, χωρίς να ξέρουν πλέονποιοι είναι, επειδή αυτό συνέβη σε μένα όταν πέθανε εκείνη».

«Φαίνεται ταιριαστή τιμωρία», λέω.«Πιο ταιριαστή από ό,τι θα ήταν να τους σκοτώσουμε», λέει ο

Μάθιου. «Και άλλωστε, δεν είμαι δολοφόνος».Νιώθω άβολα. Δεν συναντάς συχνά το πραγματικό άτομο που

βρίσκεται πίσω από τη μάσκα του ευγενικού, τα πιο σκοτεινά τουμέρη. Νιώθεις αμήχανα όταν συμβαίνει αυτό.

«Λυπάμαι γι’ αυτό που συνέβη στον Ουράια», λέει ο Μάθιου.«Θα σε αφήσω μαζί του».

Βάζει τα χέρια του ξανά στις τσέπες του και συνεχίζει στοδιάδρομο, με τα χείλη του σουφρωμένα καθώς σφυρίζει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 387

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΡΙΑ

ΤΡΙΣ

Η ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ του συμβουλίου είναι μία απότα ίδια: επιβεβαίωση ότι οι ιοί θα εξαπολυθούν πάνω από τιςπόλεις σήμερα το βράδυ, συζητήσεις για το ποια αεροπλάνα θαχρησιμοποιηθούν και ποιες ώρες. Ο Ντέιβιντ κι εγώανταλλάζουμε φιλικές κουβέντες όταν η συνάντηση τελειώνει,και μετά γλιστράω έξω ενώ οι άλλοι συνεχίζουν να πίνουν καφέκαι επιστρέφω στο ξενοδοχείο.

Ο Τομπάιας με πηγαίνει στο αίθριο κοντά στον κοιτώνα τουξενοδοχείου, και περνάμε λίγη ώρα εκεί, συζητάμε καιφιλιόμαστε και παρατηρούμε τα πιο παράξενα φυτά. Αυτόμοιάζει με κάτι που κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι - βγαίνουνραντεβού, μιλάνε για μικροπράγματα, γελάνε. Έχουμε ζήσει τόσολίγες τέτοιες στιγμές. Έχουμε περάσει τον περισσότερο χρόνομας μαζί τρέχοντας από τη μία απειλή στην άλλη, ή τρέχονταςπρος τη μία απειλή ή την άλλη. Αλλά μπορώ να δω κάποιαστιγμή στον ορίζοντα που δεν θα χρειάζεται να συμβαίνει πιααυτό. Θα αναρρυθμίσουμε τους ανθρώπους στο συγκρότημα, καιθα προσπαθήσουμε να χτίσουμε ξανά αυτό το μέρος μαζί. Ίσωςτότε μπορέσουμε να ανακαλύψου με αν τα πηγαίνουμε καλά μετις ήσυχες στιγμές όσο καλά τα πηγαίνουμε με τις θορυβώδεις.

Ανυπομονώ γι’ αυτή τη στιγμή.

388 VERONICA ROTH

Τελικά έρχεται η ώρα να φύγει ο Τομπάιας. Στέκομαι στουψηλότερο σκαλί στο αίθριο κι εκείνος στέκεται στοχαμηλότερο, κι έτσι βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο.

«Δεν μου αρέσει που δεν μπορώ να βρίσκομαι μαζί σουαπόψε», λέει. «Δεν μου φαίνεται σωστό να σε αφήσω μόνη σουμε κάτι τόσο τεράστιο».

«Τι, δεν νομίζεις ότι θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα;» λέω,λίγο αμυντικά.

«Είναι προφανές ότι δεν νομίζω κάτι τέτοιο». Αγγίζει με ταχέρια του το πρόσωπό μου και ακουμπά το μέτωπό του πάνω στοδικό μου. «Απλά δεν θέλω να αναγκαστείς να σηκώσεις τοφορτίο μόνη σου».

«Ούτε εγώ θέλω να αναγκαστείς να σηκώσεις το φορτίο τηςοικογένειας του Ουράια μόνος σου», λέω απαλά. «Αλλά νομίζωότι αυτά είναι πράγματα που πρέπει να κάνουμε ξεχωριστά.Χαίρομαι που θα έχω την ευκαιρία να μείνω με τον Κέιλεμππριν... ξέρεις. Είναι ωραίο που δεν θα έχω να ανησυχώταυτόχρονα και για σένα».

«Ναι». Κλείνει τα μάτια του. «Ανυπομονώ να έρθει η αυριανήμέρα, όταν θα επιστρέψω κι εσύ θα έχεις κάνει αυτό πουσκοπεύεις να κάνεις και θα μπορέσουμε να αποφασίσουμε τομέλλον μας».

«Μπορώ να σου πω ότι το μέλλον μας θα περιλαμβάνει πολλάτέτοια» λέω, και πιέζω τα χείλη μου στα δικά του.

Τα χέρια του μετατοπίζονται από τα μάγουλά μου στουςώμους μου και μετά γλιστράνε αργά στην πλάτη μου. Ταδάχτυλά του βρίσκουν το στρίφωμα της μπλούζας μου, μετάγλιστράνε από κάτω του, ζεστά και επίμονα.

Έχω συναίσθηση όλων όσων συμβαίνουν την ίδια στιγμή, τηςπίεσης του στόματός του και της γεύσης του φιλιού μας και τηςυφής του δέρματός του και του πορτοκαλί φωτός που λάμπειπίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα και της μυρωδιάς πράσινων

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 389

πραγμάτων στον αέρα, πραγμάτων που μεγαλώνουν. Όταναποτραβιέμαι, και ανοίγει τα μάτια του, βλέπω τα πάντα γι’ αυτά,τη γαλάζια γραμμή στο αριστερό του μάτι, το σκούρο μπλε πουμε κάνει να νιώθω σαν να είμαι ασφαλής μέσα του, σαν ναονειρεύομαι.

«Σ’ αγαπώ», λέω.«Κι εγώ σ’ αγαπώ»,λέει. «Θα σε δω σύντομα».Με φιλάει ξανά, απαλά, και μετά φεύγει από το αίθριο.

Στέκομαι σ’ αυτή τη δέσμη φωτός έως ότου ο ήλιοςεξαφανίζεται.

Τώρα είναι ώρα να μείνω με τον αδελφό μου.

390 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

ΕΛΕΓΧΩ ΤΙΣ ΟΘΟΝΕΣ πριν πάω να συναντήσω τον Αμάρ καιτον Τζορτζ. Η Έβελιν είναι κλεισμένη στο αρχηγείο τηςΠολυμάθειας με τους χωρίς φατρία υποστηρικτές της, σκυμμένηπάνω από ένα χάρτη της πόλης. Ο Μάρκους και η Τζοάναβρίσκονται σε ένα κτίριο στη Λεωφόρο Μίσιγκαν, βόρεια τουκτιρίου Χάνκοκ, πραγματοποιώντας μια σύσκεψη.

Ελπίζω ότι θα εξακολουθούν να είναι και οι δύο εκεί σεμερικές ώρες όταν θα αποφασίσω ποιον από τους δυο μου γονείςθα αναρρυθμίσω. Ο Αμάρ μάς έδωσε λίγο πάνω από μια ώρα γιανα βρούμε και να εμβολιάσουμε την οικογένεια του Ουράια καινα επιστρέψουμε στο συγκρότημα χωρίς να μας καταλάβουν, γι’αυτό προλαβαίνω μόνο τον έναν από τους δυο τους.

† † †

Το χιόνι στροβιλίζεται πάνω από το οδόστρωμα έξω, καιαιωρείται στον άνεμο. Ο Τζορτζ μού προσφέρει ένα όπλο.

«Είναι επικίνδυνα εκεί πέρα τώρα», λέει. «Με όλα αυτά πουσυμβαίνουν με την Αφοσίωση».

Παίρνω το όπλο χωρίς καν να το κοιτάξω.«Γνωρίζετε όλοι το σχέδιο;» λέει ο Τζορτζ. «Θα σας

παρακολουθώ από εδώ, από τη μικρή αίθουσα ελέγχου. Θα

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 391

δούμε πόσο χρήσιμος θα φανώ απόψε, όμως, με όλο αυτό τοχιόνι να εμποδίζει τις κάμερες».

«Και πού θα βρίσκονται όλα τα άλλα άτομα της ασφάλειας;»«Θα πίνουν;» Ο Τζορτζ σηκώνει τους ώμους του. «Τους είπα

να πάρουν ρεπό σήμερα το βράδυ. Κανείς δεν θα προσέξει ότι τοφορτηγό λείπει. Όλα θα πάνε καλά, το υπόσχομαι».

Ο Αμάρ χαμογελάει. «Εντάξει, ας μπούμε μέσα».Ο Τζορτζ σφίγγει το μπράτσο του Αμάρ και κάνει ένα νεύμα

σε εμάς τους υπόλοιπους. Καθώς οι άλλοι ακολουθούν τονΑμάρ στο παρκαρισμένο φορτηγό έξω, αρπάζω τον Τζορτζ καιτον κρατάω πίσω. Μου ρίχνει ένα παράξενο βλέμμα.

«Μη μου κάνεις ερωτήσεις γι’ αυτό, επειδή δεν θα τιςαπαντήσω», λέω. «Αλλά εμβολιάσου ενάντια στον ορό τηςμνήμης, εντάξει; Όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Ο Μάθιουμπορεί να σε βοηθήσει».

Με κοιτάζει συνοφρυωμένος.«Απλά κάν’ το» λέω, και πηγαίνω στο φορτηγό.Χιονονιφάδες κολλάνε στα μαλλιά μου, και ατμός

στροβιλίζεται γύρω από το στόμα μου με κάθε ανάσα. ΗΚριστίνα πέφτει επάνω μου καθώς πηγαίνουμε στο φορτηγό καιβάζει κάτι στην τσέπη μου. Ένα φιαλίδιο.

Βλέπω τα μάτια του Πίτερ επάνω μας καθώς ανεβαίνω στηθέση του συνοδηγού. Εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρος γιατίήθελε τόσο πολύ να έρθει μαζί μας, αλλά ξέρω ότι πρέπει ναείμαι επιφυλακτικός απέναντι του.

Το εσωτερικό του φορτηγού είναι ζεστό, και σύντομα είμαστεόλοι μας καλυμμένοι με σταγόνες νερού αντί για χιόνι.

«Τυχερέ», λέει ο Αμάρ. Μου δίνει μια γυάλινη οθόνη γεμάτημε φωτεινές γραμμές, μπερδεμένες σαν φλέβες. Κοιτάζω πιοπροσεκτικά και βλέπω ότι είναι δρόμοι, και η πιο φωτεινήγραμμή σηματοδοτεί την πορεία που θα ακολουθήσουμε μέσατους. «Θα χειρίζεσαι εσύ το χάρτη».

392 VERONICA ROTH

«Χρειάζεσαι χάρτη;» Υψώνω τα φρύδια μου. «Δεν σου έχειπεράσει από το μυαλό απλά να... βάλεις στόχο τα γιγάντιακτίρια;»

Ο Αμάρ μού κάνει μια γκριμάτσα. «Δεν θα μπούμε κατευθείανμέσα στην πόλη, θα ακολουθήσουμε μια μυστική διαδρομή. Καιτώρα σκάσε και χειρίσου το χάρτη».

Βρίσκω μια μπλε κουκκίδα στο χάρτη που σηματοδοτεί τηθέση μας. Ο Αμάρ παροτρύνει το φορτηγό να προχωρήσει μέσαστο χιόνι, το οποίο πέφτει τόσο γρήγορα ώστε μπορώ να δωμόνο μέχρι μερικά μέτρα μπροστά μας.

Τα κτίρια που προσπερνάμε μοιάζουν με σκούρες φιγούρεςπου ξεπροβάλλουν πίσω από ένα λευκό σάβανο. Ο Αμάρ οδηγείγρήγορα, καθώς έχει εμπιστοσύνη στο βάρος του φορτηγού ότιθα μας κρατήσει σταθερούς. Ανάμεσα στις χιονονιφάδες, βλέπωτα φώτα της πόλης μπροστά. Είχα ξεχάσει πόσο κοντά τηςβρισκόμασταν, επειδή όλα είναι τόσο διαφορετικά έξω ακριβώςαπό τα όριά της.

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι γυρίζουμε πίσω», λέει σιγανά οΠίτερ, σαν να μην περιμένει απάντηση.

«Ούτε εγώ» λέω, επειδή είναι αλήθεια.Η απόσταση που έχει κρατήσει η Υπηρεσία από τον υπόλοιπο

κόσμο είναι ένα ξεχωριστό κακό από τον πόλεμο που σκοπεύουννα διεξάγουν ενάντια στις αναμνήσεις μας - πιο διακριτικό, αλλά,με τον τρόπο του, εξίσου μοχθηρό. Είχαν την ικανότητα να μαςβοηθήσουν, καθώς υποφέραμε στις φατρίες μας, αλλά αντίθεταεκείνοι μας άφησαν να διαλυθούμε. Μας άφησαν να πεθάνουμε.Μας άφησαν να αλληλοσκοτωθούμε. Μόνο τώρα, που είμαστεέτοιμοι να καταστρέφουμε κάτι παραπάνω από ένα αποδεκτόεπίπεδο γενετικού υλικού, αποφασίζουν να επέμβουν.

Τιναζόμαστε πέρα δώθε μέσα στο φορτηγό καθώς ο Αμάροδηγεί πάνω από τις σιδηροδρομικές γραμμές, μένοντας κοντάστον ψηλό τσιμεντένιο τοίχο στα δεξιά μας.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 393

Κοιτάζω την Κριστίνα στον καθρέφτη. Το δεξί της γόνατοανεβοκατεβαίνει γρήγορα.

† † †

Ακόμη δεν ξέρω ποιανού τη μνήμη θα πάρω: του Μάρκους ήτης Έβελιν;

Κανονικά θα προσπαθούσα να αποφασίσω ποια θα ήταν ηλιγότερο εγωιστική επιλογή, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση και οιδύο επιλογές μοιάζουν εγωιστικές. Η αναρρύθμιση του Μάρκουςθα σήμαινε ότι θα σβήσω από τον κόσμο τον άνθρωπο που μισώκαι φοβάμαι. Θα σήμαινε την απελευθέρωσή μου από τηνεπιρροή του.

Η αναρρύθμιση της Έβελιν θα σήμαινε ότι θα την κάνω μιακαινούρια μητέρα - μια μητέρα που δεν θα με εγκατέλειπε, ούτεθα έπαιρνε αποφάσεις που βασίζονται στην επιθυμία γιαεκδίκηση, ούτε θα έλεγχε τους πάντες σε μια προσπάθεια να μηχρειαστεί να τους εμπιστευτεί.

Όπως και να χει, όποιος γονιός κι αν χαθεί, θα είμαικαλύτερα. Όμως τι θα βοηθούσε περισσότερο την πόλη;

Δεν ξέρω πια.

† † †

Κρατάω τα χέρια μου πάνω στον εξαερισμό για να τα ζεστάνωκαθώς ο Αμάρ συνεχίζει να οδηγεί, περνώντας πάνω από τιςσιδηροδρομικές γραμμές και το εγκαταλειμμένο βαγόνι πουείδαμε καθώς ερχόμασταν, με τα φώτα των προβολέων νααντικατοπτρίζονται στα ασημί τοιχώματά του. Φτάνουμε στομέρος όπου τελειώνει ο έξω κόσμος και αρχίζει το πείραμα, μιατόσο απότομη αλλαγή λες και κάποιος έχει τραβήξει μια γραμμήστο έδαφος.

394 VERONICA ROTH

Ο Αμάρ οδηγεί πάνω από αυτή τη γραμμή σαν να μη βρίσκεταιεκεί. Υποθέτω ότι για κείνον έχει ξεθωριάσει με το πέρασμα τουχρόνου, καθώς συνηθίζει όλο και πιο πολύ τον νέο του κόσμο.Για μένα, είναι σαν να μπαίνω από την αλήθεια σε ένα ψέμα, απότην ενηλικίωση στην παιδική ηλικία. Κοιτάζω τη γη τουτσιμέντου και του γυαλιού και του μετάλλου να μετατρέπεται σεένα άδειο λιβάδι. Το χιόνι πέφτει απαλά τώρα, και μπροστά μαςμπορώ να δω αμυδρά τον ορίζοντα της πόλης, τα κτίρια λίγο πιοσκούρα από τα σύννεφα.

«Πού πρέπει να πάμε για να βρούμε τον Ζικ;» λέει ο Αμάρ.«Ο Ζικ και η μητέρα του έγιναν μέλη της εξέγερσης»,λέω.

«Επομένως βάζω στοίχημα ότι θα τους βρούμε εκεί που είναι οιπερισσότεροι από αυτούς».

«Στην αίθουσα ελέγχου είπαν ότι οι περισσότεροι έχουνκαταλύσει βόρεια του ποταμού, κοντά στο κτίριο Χάνκοκ», λέειο Αμάρ. «Έχεις όρεξη για μια κατάβαση από την οροφή με τοκαλώδιο;»

«Με τίποτα», λέω.Ο Αμάρ γελάει.Περνάει άλλη μια ώρα μέχρι να πλησιάσουμε. Μόνο όταν

βλέπω το κτίριο Χάνκοκ στο βάθος αρχίζω να αγχώνομαι.«Εε... Αμάρ;» λέει η Κριστίνα από το πίσω κάθισμα. «Δεν μου

αρέσει που το λέω, αλλά πρέπει να σταματήσουμε. Και... ξέρεις.Να κάνω τσίσα».

«Τώρα ;» λέει ο Αμάρ.«Ναι. Μου ήρθε τελείως ξαφνικά».Αναστενάζει, αλλά οδηγεί το φορτηγό στην άκρη του δρόμου.«Εσείς μείνετε εδώ και μην κοιτάζετε!» λέει η Κριστίνα

καθώς βγαίνει έξω.Παρακολουθώ τη σιλουέτα της να πηγαίνει στο πίσω μέρος

του φορτηγού, και περιμένω. Το μόνο που αισθάνομαι όταντρυπάει τα λάστιχα είναι ένα ελαφρύ αναπήδημα του φορτηγού,

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 395

τόσο μικρό ώστε είμαι σίγουρος ότι το αισθάνομαι μόνο και μόνοεπειδή το περίμενα. Όταν η Κριστίνα μπαίνει ξανά μέσα,τινάζοντας χιονονιφάδες από το μπουφάν της, έχει ένα μικρόχαμόγελο στο πρόσωπό της.

Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεται για να σωθούν οιάνθρωποι από μια φρικτή μοίρα είναι να είναι κάποιος πρόθυμοςνα κάνει κάτι γι’ αυτό. Ακόμα κι αν αυτό το “κάτι” είναι μιαψεύτικη στάση για τουαλέτα.

Ο Αμάρ οδηγεί για μερικά ακόμα λεπτά χωρίς να συμβεί κάτι.Μετά το φορτηγό τρεμουλιάζει και αρχίζει να αναπηδά λες καιπερνάμε πάνω από σαμαράκια.

«Σκατά», λέει ο Αμάρ, κοιτάζοντας συνοφρυωμένος τοταχύμετρο. «Δεν μπορώ να το πιστέψω».

«Σκασμένο λάστιχο;» λέω.«Ναι». Αναστενάζει, και πατάει απαλά το φρένο σταματώντας

σιγά σιγά το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου.«Θα το ελέγξω εγώ», λέω. «Πηδάω από τη θέση του

συνοδηγού και κατευθύνομαι στο πίσω μέρος του φορτηγού. Ταπίσω λάστιχα είναι τελείως σκασμένα, τρυπημένα από το μαχαίριπου έφερε μαζί της η Κριστίνα. Κοιτάζω από τα πίσω τζάμια γιανα σιγουρευτώ ότι υπάρχει μόνο μία ρεζέρβα, και μετάεπιστρέφω στην ανοιχτή πόρτα μου για να πω τα νέα.

«Και τα δύο πίσω λάστιχα έχουν σκάσει και έχουμε μόνο μίαρεζέρβα», λέω. «Θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το φορτηγό καινα βρούμε ένα άλλο».

«Φτου σου!» Ο Αμάρ χτυπά το τιμόνι. «Δεν έχουμε χρόνο γι’αυτό. Πρέπει να εμβολιάσουμε τον Ζικ και τη μητέρα του καιτην οικογένεια της Κριστίνα πριν απελευθερωθεί ο ορός τηςμνήμης, αλλιώς θα είναι άχρηστοι».

«Ηρέμησε», λέω. «Ξέρω πού μπορούμε να βρούμε άλλοόχημα. Γιατί δεν συνεχίζετε εσείς πεζοί κι εγώ θα πάω να βρωκάτι να οδηγήσουμε».

396 VERONICA ROTH

Η έκφραση του Αμάρ φωτίζεται. «Καλή ιδέα».Πριν απομακρυνθούμε από το φορτηγό σιγουρεύομαι ότι το

όπλο μου έχει σφαίρες, αν και δεν είμαι σίγουρος αν θα τιςχρειαστώ. Βγαίνουμε όλοι έξω από το φορτηγό, με τον Αμάρ νατρέμει από το κρύο και να χοροπηδά στα δάχτυλα των ποδιώντου.

Κοιτάζω το ρολόι μου. «Μέχρι τι ώρα πρέπει να τουςεμβολιάσετε;»

«Το πρόγραμμα του Τζορτζ λέει ότι έχουμε μία ώρα πριν τηναναρρύθμιση της πόλης», λέει ο Αμάρ, κοιτάζοντας και αυτός τορολόι του, για να σιγουρευτεί. «Αν θέλεις να απαλλάξουμε τονΖικ και τη μητέρα του από τη θλίψη και να τους αφήσουμε νααναρρυθμιστούν, δεν θα σε αδικούσα. Θα το κάνω αν θέλεις».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό.Δεν θα πονούσαν, αλλά δεν θα ήταν αληθινό».

«Όπως έλεγα πάντοτε» λέει ο Αμάρ, χαμογελώντας, «ότανγεννιέσαι Κούτσουρο, παραμένεις Κούτσουρο».

«Μπορείς... να μην τους πεις τι συνέβη; Μονάχα μέχρι ναφτάσω», λέω. «Απλά να τους εμβολιάσεις; Θέλω να είμαι εγώεκείνος που θα τους το πει».

Το χαμόγελο του Αμάρ συρρικνώνεται λίγο. «Σίγουρα.Φυσικά».

Τα παπούτσια μου έχουν ήδη μουλιάσει από όταν βγήκα ναελέγξω τα λάστιχα, και τα πόδια μου πονάνε όταν αγγίζουν τοκρύο έδαφος ξανά. Είμαι έτοιμος να απομακρυνθώ από τοφορτηγό όταν ο Πίτερ μιλάει.

«Θα έρθω μαζί σου»,λέει.«Τι; Γιατί ;» Τον αγριοκοιτάζω.«Ίσως να χρειαστείς βοήθεια για να βρεις ένα φορτηγό», λέει.

«Η πόλη είναι μεγάλη».Κοιτάζω τον Αμάρ, ο οποίος σηκώνει τους ώμους του. «Ο

άνθρωπος έχει ένα δίκιο».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 397

Ο Πίτερ σκύβει κοντά μου και μιλά χαμηλόφωνα, έτσι ώστενα μπορέσω να τον ακούσω μόνο εγώ. «Και αν δεν θέλεις νατου πω ότι κάτι σχεδιάζεις, δεν θα φέρεις αντίρρηση».

Τα μάτια του γλιστράνε στην τσέπη του μπουφάν μου, όπουβρίσκεται ο ορός της μνήμης.

Αναστενάζω. «Καλά. Αλλά θα κάνεις ό,τι λέω».Κοιτάζω τον Αμάρ και την Κριστίνα να απομακρύνονται

χωρίς εμάς, με κατεύθυνση το κτίριο Χάνκοκ. Όταν πλέονβρίσκονται πολύ μακριά για να μας δουν, κάνω μερικά βήματαπρος τα πίσω, βάζοντας το χέρι μου μέσα στην τσέπη μου για ναπροστατεύσω το φιαλίδιο.

«Δεν θα πάω να ψάξω για φορτηγό», λέω. «Καλύτερα να τομάθεις αυτό από τώρα. Θα με βοηθήσεις με αυτό που κάνω ή θααναγκαστώ να σε πυροβολήσω;»

«Εξαρτάται τι κάνεις».Είναι δύσκολο να σκεφτώ μια απάντηση τη στιγμή που ούτε

καν εγώ δεν είμαι σίγουρος. Στέκομαι στραμμένος προς το κτίριοΧάνκοκ. Στα δεξιά μου βρίσκονται οι χωρίς φατρία, η Έβελιν,και η συλλογή της με τον ορό του θανάτου. Στα αριστερά μουείναι η Αφοσίωση, ο Μάρκους, και το σχέδιο εξέγερσης.

Πού έχω τη μεγαλύτερη επιρροή; Πού μπορώ να κάνω τημεγαλύτερη διαφορά; Αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα έπρεπε νακάνω στον εαυτό μου. Αντίθετα αναρωτιέμαι την καταστροφήποιανού από τους δύο θέλω πιο απελπισμένα.

«Θα σταματήσω μια επανάσταση»,λέω.Γυρίζω δεξιά, και ο Πίτερ με ακολουθεί.

398 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ

ΤΡΙΣ

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ στέκεται πίσω από το μικροσκόπιο, με τομάτι του κολλημένο στο φακό. Το φως στην πλατφόρμα τουτηλεσκοπίου ρίχνει παράξενες σκιές στο πρόσωπό του, κάνοντάςτον να δείχνει χρόνια μεγαλύτερος.

«Είναι σίγουρα αυτό», λέει. «Ο ορός της προσομοίωσηςεπίθεσης, εννοώ. Χωρίς αμφιβολία».

«Ποτέ δεν κάνει κακό να έχεις την επιβεβαίωση και ενόςάλλου ατόμου», λέει ο Μάθιου.

Είμαι με τον αδελφό μου λίγες ώρες πριν πεθάνει. Κι αυτόςαναλύει ορούς. Είναι τόσο ανόητο.

Ξέρω γιατί ήθελε να έρθει εδώ ο Κέιλεμπ: για να σιγουρευτείότι έχει καλό λόγο που δίνει τη ζωή του. Δεν τον αδικώ. Δενυπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες αφότου έχεις πεθάνει για κάτι, απόόσο ξέρω τουλάχιστον.

«Πες μου πάλι τον κωδικό ενεργοποίησης», λέει ο Μάθιου. Οκωδικός ενεργοποίησης θα θέσει σε λειτουργία το όπλο του ορούτης μνήμης, και ένα άλλο κουμπί θα τον απελευθερώσει άμεσα.Ο Μάθιου έχει βάλει τον Κέιλεμπ να του επαναλαμβάνει καιτους δύο κάθε λίγα λεπτά από την ώρα που ήρθαμε εδώ.

«Δεν δυσκολεύομαι να απομνημονεύω αλληλουχίεςαριθμών!» λέει ο Κέιλεμπ.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 399

«Δεν αμφιβάλλω γι’ αυτό. Αλλά δεν ξέρουμε σε τι ψυχικήκατάσταση θα είσαι όταν ο ορός του θανάτου θα αρχίσει ναεπιδρά, και αυτοί οι κωδικοί πρέπει να ριζώσουν καλά μέσασου».

Ο Κέιλεμπ ζαρώνει στις λέξεις “ορός του θανάτου”. Κοιτάζωτα παπούτσια μου.

«080712», λέει ο Κέιλεμπ. «Και μετά πατάω το πράσινοκουμπί».

Αυτή τη στιγμή η Κάρα περνά χρόνο με τον κόσμο στηναίθουσα ελέγχου για να μπορέσει να ρίξει στα ροφήματά τουςορό της γαλήνης και να κλείσει τα φώτα στο συγκρότημα όσοεκείνοι θα είναι υπερβολικά μεθυσμένοι για να το προσέξουν,όπως ακριβώς έκαναν η Νίτα και ο Τομπάιας πριν από μερικέςβδομάδες. Όταν το κάνει αυτό, θα τρέξουμε στο ΕργαστήριοΌπλων, αόρατοι από τις κάμερες μέσα στο σκοτάδι.

Απέναντι μου πάνω στο τραπέζι εργαστηρίου βρίσκονται ταεκρηκτικά που μας έδωσε ο Ρέτζι. Δείχνουν τόσο συνηθισμένα -μέσα σε ένα μαύρο κουτί με μεταλλικές δαγκάνες στις άκρες καιένα τηλεχειριστήριο-πυροκροτητή. Οι δαγκάνες θα συνδέσουντο κουτί με τη δεύτερη πόρτα του εργαστηρίου. Η πρώτη πόρταδεν έχει επισκευαστεί ακόμη μετά την επίθεση.

«Αυτό ήταν νομίζω», λέει ο Μάθιου. «Το μόνο που έχουμε νακάνουμε τώρα είναι να περιμένουμε για λίγο».

«Μάθιου», λέω. «Θα μπορούσες να μας αφήσεις μόνους γιαλίγο;»

«Φυσικά». Ο Μάθιου χαμογελά. «Θα επιστρέψω όταν έρθει ηώρα».

Κλείνει την πόρτα πίσω του. Ο Κέιλεμπ περνάει τα χέρια τουπάνω από τη στολή καραντίνας, τα εκρηκτικά, και το σακίδιομέσα στο οποίο θα μπουν. Τα τοποθετεί όλα σε μια ευθεία σειρά,διορθώνοντας πότε τη μία γωνία και πότε την άλλη.

400 VERONICA ROTH

«Συνεχώς σκέφτομαι τότε που ήμασταν μικροί και παίζαμετους “Ειλικρινείς”», λέει. «Ότι σε έβαζα να καθίσεις σε μιακαρέκλα στο καθιστικό και σου έκανα ερωτήσεις. Θυμάσαι;»

«Ναι», λέω. Ακουμπάω τους γοφούς μου στο τραπέζι.«Έβρισκες το σφυγμό στον καρπό μου και μου έλεγες ότι ανέλεγα ψέματα, θα το καταλάβαινες, επειδή οι Ειλικρινείςπάντοτε καταλαβαίνουν πότε λένε ψέματα οι άλλοι. Δεν ήτανκαι πολύ ευγενικό».

Ο Κέιλεμπ γελάει. «Μια φορά, ομολόγησες ότι έκλεψες έναβιβλίο από τη βιβλιοθήκη του σχολείου τη στιγμή ακριβώς που ημαμά ήρθε σπίτι-»

«Και αναγκάστηκα να πάω στη βιβλιοθήκη και να ζητήσωσυγγνώμη!» Γελάω κι εγώ. «Η βιβλιοθηκάριος ήταν απαίσια.Συνεχώς αποκαλούσε όλο τον κόσμο “νεαρή” ή “νεαρέ”».

«Ω, εμένα με αγαπούσε, όμως. Ήξερες ότι όταν δούλευαεθελοντικά στη βιβλιοθήκη και έπρεπε να τακτοποιώ βιβλία σταράφια κατά τη διάρκεια του διαλείμματος για φαγητό, στηνπραγματικότητα απλά καθόμουν στους διαδρόμους και διάβαζα;Με έπιασε μερικές φορές και δεν είπε ποτέ τίποτα».

«Αλήθεια;» Νιώθω έναν απότομο πόνο στο στήθος μου. «Δεντο ήξερα αυτό».

«Υπήρχαν πολλά που δεν ξέραμε ο ένας για τον άλλο,υποθέτω». Χτυπάει ρυθμικά τα δάχτυλά του στο τραπέζι.«Εύχομαι να είχαμε τη δυνατότητα να είμαστε πιο ειλικρινείςμεταξύ μας».

«Κι εγώ το εύχομαι».«Και τώρα είναι πολύ αργά, σωστά;» Σηκώνει το βλέμμα του.«Όχι για όλα». Τραβάω μια καρέκλα από το τραπέζι και

κάθομαι. «Ας παίξουμε τους Ειλικρινείς. Θα απαντήσω μιαερώτηση και μετά θα πρέπει να απαντήσεις εσύ μια ερώτηση.Ειλικρινά, προφανώς».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 401

Δείχνει λίγο νευρικός, αλλά δεν φέρνει αντίρρηση. «Εντάξει.Τι έκανες στ’ αλήθεια και έσπασες εκείνα τα ποτήρια στηνκουζίνα όταν ισχυρίστηκες ότι τα έβγαλες για να καθαρίσειςτους λεκέδες του νερού;»

Γυρίζω τα μάτια μου προς τα πάνω. «Αυτή είναι η ερώτησηστην οποία θέλεις μια ειλικρινή απάντηση; Έλα τώρα, Κέιλεμπ».

«Καλά». Καθαρίζει το λαιμό του, και τα πράσινα μάτια τουκαρφώνονται στα δικά μου, γεμάτα σοβαρότητα. «Με έχειςσυγχωρήσει στ’ αλήθεια ή απλά το λες επειδή σε λίγο θαπεθάνω;»

Κοιτάζω τα χέρια μου, τα οποία ακουμπάνε στην ποδιά μου.Μπόρεσα να είμαι ευγενική και ευχάριστη μαζί του επειδή κάθεφορά που σκέφτομαι αυτό που έγινε στο αρχηγείο τηςΠολυμάθειας, διώχνω αμέσως τη σκέψη από το μυαλό μου.Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι συγχώρεση - αν τον είχασυγχωρήσει, θα μπορούσα να σκέφτομαι αυτό που συνέβη χωρίςτο μίσος που νιώθω τώρα μέσα μου, σωστά;

Ή ίσως συγχώρεση να σημαίνει απλά ότι συνεχώς διώχνεις τιςπικρές αναμνήσεις από το μυαλό σου, μέχρι ο χρόνος ναμουδιάσει τον πόνο και την οργή, και το λάθος να ξεχαστεί.

Για χάρη του Κέιλεμπ, επιλέγω να πιστέψω το δεύτερο.«Ναι, σε έχω συγχωρέσει», λέω. Κάνω μια παύση. «Ή

τουλάχιστον, το θέλω απελπισμένα, και νομίζω ότι ίσως αυτό ναείναι το ίδιο».

Δείχνει ανακουφισμένος. Σηκώνομαι για να πάρει τη θέση μουστην καρέκλα. Ξέρω τι θέλω να τον ρωτήσω, και το ήθελα απότότε που προσφέρθηκε να κάνει αυτή τη θυσία.

«Ποιος είναι ο μεγαλύτερος λόγος που το κάνεις αυτό;» λέω.«Ο πιο σημαντικός;»

«Μη μου το ρωτάς αυτό, Μπίατρις».«Δεν είναι παγίδα», λέω. «Δεν θα με κάνει να πάρω πίσω τη

συγχώρεσή μου. Απλά πρέπει να μάθω».

402 VERONICA ROTH

Ανάμεσά μας βρίσκεται η στολή, τα εκρηκτικά και το σακίδιο,τοποθετημένα σε μια σειρά πάνω στο καθαρισμένο ατσάλι. Είναιτα εργαλεία που θα τον κάνουν να φύγει και να μην ξαναγυρίσει.

«Υποθέτω ότι νιώθω ότι είναι ο μοναδικός τρόπος με τονοποίο μπορώ να ξεφύγω από την ενοχή για όλα όσα έχω κάνει»,λέει. «Ποτέ δεν θέλησα κάτι περισσότερο από όσο θέλω ναξεφορτωθώ αυτή την ενοχή».

Τα λόγια του με πονάνε μέσα μου. Φοβόμουν ότι θα το έλεγεαυτό. Ήξερα από την αρχή ότι θα το έλεγε αυτό. Μακάρι να μηντο είχε πει.

Μια φωνή μιλάει μέσα από την ενδοσυνεννόηση στη γωνία.«Προσοχή όλοι οι κάτοικοι του συγκροτήματος. Ξεκινήστε τηδιαδικασία έκτακτης απομόνωσης, που θα ισχύει μέχρι τις πέντεμ.μ. Επαναλαμβάνω, ξεκινήστε τη διαδικασία έκτακτηςαπομόνωσης, που θα ισχύει μέχρι τις πέντε μ.μ.»

Ο Κέιλεμπ κι εγώ ανταλλάζουμε ένα ανήσυχο βλέμμα. ΟΜάθιου ανοίγει την πόρτα.

«Φτου σου»,λέει. Και μετά πιο δυνατά: «Φτου σου!»«Έκτακτη απομόνωση;» λέω. «Είναι το ίδιο με μια άσκηση

επίθεσης;»«Ουσιαστικά ναι. Σημαίνει ότι πρέπει να φύγουμε τώρα, όσο

υπάρχει ακόμα χάος στους διαδρόμους και πριν αυξήσουν τηνασφάλεια», λέει ο Μάθιου.

«Γιατί το κάνουν αυτό;» λέει ο Κέιλεμπ.«Ίσως να θέλουν απλά να αυξήσουν την ασφάλεια πριν

απελευθερώσουν τους ιούς», λέει ο Μάθιου. «Ή ίσωςανακάλυψαν ότι κάτι σκαρώνουμε - μόνο που, αν το ήξεραναυτό, πιθανότατα θα είχαν έρθει να μας συλλάβουν».

Κοιτάζω τον Κέιλεμπ. Τα λεπτά που μου είχαν απομείνει μαζίτου πέφτουν σαν ξερά φύλλα από τα κλαδιά.

Διασχίζω το δωμάτιο και παίρνω τα όπλα μας από τον πάγκο,αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου με γαργαλάει αυτό που

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 403

είπε χθες ο Τομπάιας - ότι οι Ανιδιοτελείς λένε ότι πρέπει νααφήνεις κάποιον να θυσιαστεί για σένα μόνο αν αυτός είναι ούστατος τρόπος για να σου δείξει ότι σε αγαπάει.

Και για τον Κέιλεμπ, δεν είναι αυτός.

404 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΞΙ

ΤΟΜΠΑΪΑΣ

ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ γλιστράνε στο χιονισμένο οδόστρωμα.«Δεν εμβολιάστηκες χτες», λέω στον Πίτερ.«Όχι, δεν εμβολιάστηκα», λέει ο Πίτερ.«Γιατί όχι;»«Γιατί να σου πω;»Περνάω τον αντίχειρά μου πάνω από το φιαλίδιο και λέω:

«Ήρθες μαζί μου επειδή ξέρεις ότι έχω τον ορό της μνήμης,σωστά; Αν θέλεις να σου τον δώσω, καλό θα ήταν να μουδώσεις ένα λόγο».

Κοιτάζει ξανά την τσέπη μου, όπως έκανε νωρίτερα. Θαπρέπει να είδε την Κριστίνα να μου το δίνει. Λέει: «Προτιμώαπλά να σου τον πάρω».

«Έλα τώρα». Σηκώνω τα μάτια μου προς τα πάνω, για να δωτο χιόνι να ξεχύνεται από τις άκρες των κτιρίων. Είναι σκοτεινά,αλλά το φεγγάρι μού παρέχει όσο φως χρειάζομαι για να βλέπω.«Ίσως να νομίζεις ότι είσαι πολύ καλός στην πάλη, αλλά δενείσαι αρκετά καλός για να με νικήσεις, στο εγγυώμαι».

Χωρίς καμία προειδοποίηση με σπρώχνει, δυνατά, καιγλιστράω στο χιονισμένο έδαφος και πέφτω. Το όπλο μου πέφτειμε μια κλαγγή στο έδαφος, μισοθαμμένο στο χιόνι. Καλά ναπάθω για να είμαι αλαζόνας, σκέφτομαι, και σηκώνομαι όρθιος.Αρπάζει το γιακά μου, με τραβάει μπροστά και γλιστράω ξανά,

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 405

μόνο που αυτή τη φορά κρατάω την ισορροπία μου και τονχτυπάω με τον αγκώνα μου στο στομάχι. Με κλοτσάει δυνατάστο πόδι, κάνοντάς το να μουδιάσει, και αρπάζει το μπροστινόμέρος του μπουφάν μου για να με τραβήξει προς το μέρος του.

Το χέρι του ψαχουλεύει για να βρει την τσέπη μου, όπουβρίσκεται ο ορός. Προσπαθώ να τον σπρώξω μακριά μου, αλλάτο πάτημα του είναι πολύ σταθερό και το δικό μου πόδι είναιακόμη πολύ μουδιασμένο. Με ένα βογκητό εκνευρισμού,σηκώνω το ελεύθερο χέρι μου κοντά στο πρόσωπό μου καικατεβάζω τον αγκώνα μου στο στόμα του. Πόνος απλώνεται στοχέρι μου -το να χτυπάς κάποιον στα δόντια πονάει- αλλά άξιζε.Φωνάζει, γλιστρώντας προς τα πίσω στο δρόμο, ενώ κρατά τοπρόσωπό του και με τα δυο του χέρια.

«Ξέρεις γιατί κέρδιζες στις συμπλοκές σαν μυούμενος;» λέωκαθώς σηκώνομαι όρθιος. «Επειδή είσαι σκληρός. Επειδή σουαρέσει να κάνεις κακό στους άλλους. Και νομίζεις ότι είσαιξεχωριστός, νομίζεις ότι όλοι γύρω σου είναι ένα μάτσο κότεςπου δεν μπορούν να κάνουν δύσκολες επιλογές όπως εσύ».

Κάνει να σηκωθεί, αλλά τον κλοτσάω στο πλευρό του καισωριάζεται ξανά. Μετά πιέζω με το πόδι μου το στήθος του,κάτω ακριβώς από το λαιμό του, και τα μάτια μας συναντιούνται,με τα δικά του ορθάνοιχτα και αθώα, τόσο διαφορετικά από αυτόπου υπάρχει μέσα του.

«Δεν είσαι ξεχωριστός», λέω. «Κι εμένα μου αρέσει να κάνωκακό στους άλλους. Μπορώ να κάνω την πιο σκληρή επιλογή. Ηδιαφορά είναι ότι μερικές φορές δεν το κάνω, ενώ εσύ το κάνειςπάντα, και αυτό σε καθιστά μοχθηρό».

Περνάω από πάνω του και αρχίζω να διασχίζω ξανά τηΛεωφόρο Μίσιγκαν. Αλλά πριν προλάβω να κάνω πάνω απόμερικά βήματα, ακούω τη φωνή του.

«Γι’ αυτό το θέλω» λέει, με τη φωνή του να τρέμει.

406 VERONICA ROTH

Σταματάω. Δεν γυρίζω. Δεν θέλω να δω το πρόσωπό του αυτήτη στιγμή.

«Θέλω τον ορό επειδή έχω βαρεθεί να είμαι έτσι», λέει. «Έχωβαρεθεί να κάνω άσχημα πράγματα και να μου αρέσει και μετάνα αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με μένα. Θέλω να τελειώσει. Θέλωνα κάνω μια νέα αρχή».

«Και δεν νομίζεις ότι αυτή είναι η διέξοδος του δειλού;» λέωπάνω από τον ώμο μου.

«Νομίζω ότι δεν με νοιάζει αν είναι ή όχι», λέει ο Πίτερ.Νιώθω την οργή που με πλημμύριζε να ξεφουσκώνει καθώς

στριφογυρίζω το φιαλίδιο με τα δάχτυλά μου, μέσα στην τσέπημου. Τον ακούω να σηκώνεται όρθιος και να τινάζει το χιόνι απότα ρούχα του.

«Μην προσπαθήσεις να τα βάλεις ξανά μαζί μου» λέω «καιυπόσχομαι να σε αφήσω να αναρρυθμίσεις τον εαυτό σου, όταντελειώσουν όλα. Δεν έχω λόγο να μην το κάνω».

Νεύει, και συνεχίζουμε μέσα από το απάτητο χιόνι προς τοκτίριο όπου είδα τελευταία φορά τη μητέρα μου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 407

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΠΤΑ

ΤΡΙΣ

ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΜΙΑ ΝΕΥΡΙΚΗ ησυχία στο διάδρομο, παρόλο πουυπάρχει κόσμος παντού. Μια γυναίκα με χτυπάει με τον ώμοτης, και μετά ζητάει χαμηλόφωνα συγνώμη, και πηγαίνω πιοκοντά στον Κέιλεμπ έτσι ώστε να μην τον χάσω από τα μάτιαμου. Μερικές φορές το μόνο που θέλω είναι να ήμουν μερικάεκατοστά ψηλότερη έτσι ώστε ο κόσμος να μη μοιάζει με έναπυκνό δάσος από σώματα.

Κινούμαστε γρήγορα, αλλά όχι υπερβολικά γρήγορα. Όσοπερισσότερους φρουρούς βλέπω, τόσο περισσότερο νιώθω νααυξάνεται η πίεση μέσα μου. Το σακίδιο του Κέιλεμπ, με τηστολή και τα εκρηκτικά μέσα, αναπηδά πάνω στη μέση τουκαθώς περπατάμε. Κόσμος κινείται προς διάφορες κατευθύνσεις,αλλά σύντομα, θα φτάσουμε σε ένα διάδρομο τον οποίο δεν έχεικανένας λόγο να διασχίσει.

«Νομίζω ότι κάτι πρέπει να συνέβη στην Κάρα», λέει οΜάθιου. «Κανονικά τα φώτα θα έπρεπε να είχαν σβήσει ωςτώρα».

Νεύω. Νιώθω το όπλο να χώνεται στην πλάτη μου, κρυμμένοκάτω από τη φαρδιά μου μπλούζα. Ήλπιζα ότι δεν θα χρειαζόταννα το χρησιμοποιήσω, αλλά απ’ ότι φαίνεται θα το κάνω, καιακόμα και αυτό ίσως να μην είναι αρκετό για να μας βάλει μέσαστο Εργαστήριο Όπλων.

408 VERONICA ROTH

Αγγίζω το μπράτσο του Κέιλεμπ, και του Μάθιου, κάνονταςκαι τους τρεις μας να σταματήσουμε στη μέση του διαδρόμου.

«Έχω μια ιδέα», λέω. «Θα χωριστούμε. Ο Κέιλεμπ κι εγώ θατρέξουμε στο εργαστήριο, και Μάθιου, εσύ προκάλεσε κάποιοναντιπερισπασμό».

«Αντιπερισπασμό;»«Έχεις όπλο, έτσι δεν είναι;» λέω. «Πυροβόλησε στον αέρα».Διστάζει.«Κάν’ το»,λέω μέσα από τα σφιγμένα μου δόντια.Ο Μάθιου βγάζει το όπλο του. Αρπάζω τον αγκώνα του

Κέιλεμπ και τον οδηγώ στο διάδρομο. Πάνω από τον ώμο μουβλέπω τον Μάθιου να σηκώνει το όπλο πάνω από το κεφάλι τουκαι να πυροβολεί ευθεία προς τα πάνω, σε ένα από τα τζάμια απόπάνω του. Στο άκουσμα του απότομου κρότου, αρχίζω να τρέχω,σέρνοντας τον Κέιλεμπ μαζί μου. Ουρλιαχτά και ο ήχος απόσπασμένα τζάμια γεμίζουν τον αέρα, και οι φρουροί μάςπροσπερνούν τρέχοντας χωρίς να προσέξουν ότι τρέχουμεμακριά από τους κοιτώνες, τρέχουμε προς ένα μέρος στο οποίοδεν θα έπρεπε να βρισκόμαστε.

Είναι παράξενο να νιώθω τα ένστικτά μου και την εκπαίδευσηστη Γενναιότητα να παίρνουν τα ηνία. Η αναπνοή μου γίνεταιβαθύτερη, πιο σταθερή, καθώς ακολουθούμε την πορεία πουαποφασίσαμε αυτό το πρωινό. Νιώθω το μυαλό μου πιοκοφτερό, πιο καθαρό. Κοιτάζω τον Κέιλεμπ, περιμένοντας ναδω να συμβαίνει το ίδιο και σ’ αυτόν, αλλά όλο το αίμα μοιάζεινα έχει αποστραγγιστεί από το πρόσωπό του, και είναιλαχανιασμένος. Κρατάω σφιχτά τον αγκώνα του για να τονσταθεροποιήσω.

Στρίβουμε σε μια γωνία, με τα παπούτσια μας να τρίζουν πάνωστα πλακάκια, και μπροστά μας απλώνεται ένας άδειοςδιάδρομος με καθρέφτες στο ταβάνι. Νιώθω ένα κύμα θριάμβου.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 409

Το ξέρω αυτό το μέρος. Δεν είμαστε μακριά. Θα τακαταφέρουμε.

«Σταματήστε!» φωνάζει μια φωνή πίσω μου.Οι φρουροί. Μας βρήκαν.«Σταματήστε αλλιώς θα πυροβολήσουμε!»Ο Κέιλεμπ αναριγεί και σηκώνει τα χέρια του. Σηκώνω κι εγώ

τα δικά μου, και τον κοιτάζω.Νιώθω τα πάντα να επιβραδύνονται μέσα μου, νιώθω τις

σκέψεις μου να τρέχουν ανεξέλεγκτα και την καρδιά μου ναβροντάει.

Όταν τον κοιτάζω, δεν βλέπω τον δειλό νεαρό άντρα που μεπούλησε στη Τζανίν Μάθιους, και δεν ακούω τις δικαιολογίεςπου έδωσε μετά.

Όταν τον κοιτάζω, βλέπω το αγόρι που κρατούσε το χέρι μουστο νοσοκομείο όταν η μητέρα μας έσπασε τον καρπό της καιμου είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Βλέπω τον αδελφό που μου είπενα κάνω η ίδια τις επιλογές μου, το βράδυ πριν την ΤελετήΕπιλογής. Σκέφτομαι όλα τα εκπληκτικά πράγματα που είναι -έξυπνος και ενθουσιώδης και παρατηρητικός, ήσυχος καισυνετός και ευγενικός.

Είναι κομμάτι μου, πάντα θα είναι, και είμαι κι εγώ δικό τουκομμάτι. Δεν ανήκω στην Απάρνηση, ή στη Γενναιότητα, ούτεκαν στις Αποκλίσεις. Δεν ανήκω στην Υπηρεσία, ή στο πείραμα,ή στην παρυφή. Ανήκω στους ανθρώπους που αγαπώ, καιεκείνοι ανήκουν σε μένα - αυτοί, και η αγάπη και η αφοσίωσηπου τους προσφέρω, συνιστούν την ταυτότητά μου σε πολύμεγαλύτερο βαθμό από όσο θα μπορούσε κάποια λέξη ή κάποιαομάδα.

Τον αγαπώ τον αδελφό μου. Τον αγαπώ, και τρέμει από τοφόβο στη σκέψη του θανάτου. Τον αγαπώ και το μόνο πουμπορώ να σκεφτώ, το μόνο που ακούω στο μυαλό μου, είναι τα

410 VERONICA ROTH

λόγια που του είπα πριν από μερικές μέρες: Εγώ δεν θα σεπαρέδιδα ποτέ για να εκτελεστείς.

«Κέιλεμπ»,λέω. «Δώσε μου το σακίδιο».«Τι ;» λέει.Περνάω το χέρι μου κάτω από το πίσω μέρος της μπλούζας

μου και πιάνω το όπλο μου. Τον σημαδεύω με αυτό. «Δώσε μουτο σακίδιο».

«Τρις, όχι». Κουνάει το κεφάλι του. «Όχι, δεν θα σε αφήσωνα το κάνεις αυτό».

«Κατέβασε το όπλο σου!» ουρλιάζει ο φρουρός στην άκρη τουδιαδρόμου. «Κατέβασε το όπλο σου αλλιώς θαπυροβολήσουμε!»

«Ίσως εγώ να επιβιώσω από τον ορό του θανάτου», λέω.«Είμαι καλή στο να αντιστέκομαι σε ορούς. Υπάρχει μιαπιθανότητα να επιβιώσω. Εσύ δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ναεπιβιώσεις. Δώσε μου το σακίδιο αλλιώς θα σε πυροβολήσω στοπόδι και θα σου το πάρω».

Μετά υψώνω τη φωνή μου για να με ακούσουν οι φρουροί.«Είναι όμηρός μου! Αν πλησιάσετε άλλο θα τον σκοτώσω!»

Εκείνη τη στιγμή μου θυμίζει τον πατέρα μας. Τα μάτια τουείναι κουρασμένα και θλιμμένα. Στο πιγούνι του υπάρχει η σκιάαπό ένα γένι. Τα χέρια του τρέμουν καθώς τραβά το σακίδιο στομπροστινό μέρος του σώματός του και μου το προσφέρει.

Το παίρνω και το περνάω στον ώμο μου. Κρατάω το όπλο μουστραμμένο προς το μέρος του και μετακινούμαι έτσι ώστε να μεκρύβει από τους στρατιώτες στην άκρη του διαδρόμου.

«Κέιλεμπ» λέω, «σ’ αγαπώ».Τα μάτια του γυαλίζουν από τα δάκρυα καθώς λέει: «Κι εγώ σ’

αγαπώ, Μπίατρις».«Πέσε στο πάτωμα!» φωνάζω, για να με ακούσουν οι φρουροί.Ο Κέιλεμπ πέφτει στα γόνατα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 411

«Αν δεν επιζήσω» λέω «πες στον Τομπάιας ότι δεν ήθελα νατον αφήσω».

Οπισθοχωρώ, σημαδεύοντας πάνω από τον ώμο του Κέιλεμπτον έναν από τους φρουρούς. Παίρνω μια ανάσα καισταθεροποιώ το χέρι μου. Εκπνέω και πυροβολώ. Ακούω μιακραυγή πόνου, και τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση με τονήχο των πυροβολισμών στα αφτιά μου. Τρέχω σε ζιγκ ζαγκ κιέτσι είναι δύσκολο να με πετύχουν, και μετά βουτάω πίσω απότη γωνία. Μια σφαίρα χτυπάει τον τοίχο ακριβώς πίσω μου,ανοίγοντάς του μια τρύπα.

Καθώς τρέχω, τραβάω το σακίδιο φέρνοντάς το μπροστά μουκαι ανοίγω το φερμουάρ. Βγάζω τα εκρηκτικά και τονπυροκροτητή. Ακούγονται φωνές και βήματα πίσω μου. Δεν έχωχρόνο. Δεν έχω χρόνο.

Τρέχω πιο άγρια, πιο γρήγορα από όσο πίστευα ότι μπορούσα.Ο χτύπος του κάθε βήματος στο πάτωμα στέλνει ένα ρίγος σεόλο μου το σώμα και στρίβω στην επόμενη γωνία, όπου δύοφρουροί στέκονται δίπλα από τις πόρτες που παραβίασαν η Νίτακαι οι εισβολείς. Σφίγγοντας τα εκρηκτικά και τον πυροκροτητήστο στήθος μου με το ελεύθερο χέρι μου, πυροβολώ τον έναφρουρό στο πόδι και τον άλλο στο στήθος.

Εκείνος που πυροβόλησα στο πόδι κάνει να πιάσει το όπλοτου, και πυροβολώ ξανά, κλείνοντας τα μάτια μου αφότουσημαδεύω. Δεν κουνιέται ξανά.

Περνάω μέσα από τις σπασμένες πόρτες και μπαίνω στοδιάδρομο ανάμεσά τους. Τοποθετώ με δύναμη τα εκρηκτικάπάνω στη μεταλλική ράβδο όπου ενώνονται οι δύο πόρτες, καιστερεώνω τις δαγκάνες γύρω από την άκρη της ράβδου έτσιώστε να μείνουν τα εκρηκτικά στη θέση τους. Ύστερα επιστρέφωτρέχοντας στην άκρη του διαδρόμου και συσπειρώνομαι πίσωαπό τη γωνία, με την πλάτη μου στις πόρτες, καθώς πιέζω το

412 VERONICA ROTH

κουμπί πυροδότησης και καλύπτω τα αφτιά μου με τις παλάμεςμου.

Ο θόρυβος δονείται στα κόκαλά μου καθώς η μικρή βόμβαπυροδοτείται, και η ισχύς της έκρηξης με πετάει στο πλάι, με τοόπλο μου να γλιστράει στο πάτωμα. Κομμάτια γυαλιού καιμετάλλου εκτοξεύονται στον αέρα, πέφτοντας στο πάτωμα όπουκείτομαι, αποσβολωμένη. Παρόλο που σκέπασα τα αφτιά μου μετα χέρια μου, εξακολουθώ να ακούω ένα κουδούνισμα όταν τακατεβάζω, και νιώθω ασταθής όταν σηκώνομαι όρθια.

Στο τέλος του διαδρόμου, οι φρουροί με έχουν προλάβει.Πυροβολούν, και μια σφαίρα με χτυπάει στο σαρκώδες μέροςτου μπράτσου μου. Ουρλιάζω, καλύπτοντας το χέρι μου πάνωαπό την πληγή, και στις παρυφές της όρασής μου βλέπωκουκκίδες καθώς ρίχνομαι ξανά πίσω από τη γωνία, πότεπερπατώντας και πότε τρεκλίζοντας μέχρι τις κατεστραμμένεςαπό την έκρηξη πόρτες.

Πίσω τους υπάρχει ένα μικρό πέρασμα με δύο σφραγισμένεςπόρτες στην άλλη άκρη οι οποίες δεν έχουν κλειδαριά. Μέσααπό τα παράθυρα που υπάρχουν σε αυτές τις πόρτες βλέπω τοΕργαστήριο Όπλων, τις σειρές από μηχανήματα και σκούρεςσυσκευές και φιαλίδια με ορούς, φωτισμένα από κάτω σαν ναείναι εκθέματα. Ακούω έναν ήχο ψεκάσματος και ξέρω ότι οορός του θανάτου αιωρείται στην ατμόσφαιρα, αλλά οι φρουροίείναι πίσω μου, και δεν προλαβαίνω να βάλω τη στολή που θαεπιβραδύνει τις επιπτώσεις του.

Επίσης ξέρω, απλά το ξέρω, ότι μπορώ να επιζήσω από αυτό.Μπαίνω μέσα στο πέρασμα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 413

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΟΚΤΩ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΤΩΝ χωρίς φατρία -αλλά για μένα αυτό τοκτίριο θα είναι πάντα το αρχηγείο της Πολυμάθειας, ό,τι κι ανσυμβεί- στέκονται σιωπηλά στο χιόνι, με τα φωτισμέναπαράθυρα να είναι το μοναδικό πράγμα που μαρτυρά ότιυπάρχουν άνθρωποι μέσα. Σταματάω μπροστά στις πόρτες καιαπό το λαιμό μου βγαίνει ένας ήχος δυσανασχέτησης.

«Τι ;» λέει ο Πίτερ.«Δεν μου αρέσει καθόλου εκεί μέσα», λέω.Διώχνει τα μαλλιά του, βρεγμένα από το χιόνι, μακριά από τα

μάτια του. «Τι θα κάνουμε λοιπόν, θα παραβιάσουμε κάποιοπαράθυρο; Θα ψάξουμε για μια πίσω πόρτα;»

«Απλά θα μπω μέσα»,λέω. «Είμαι ο γιος της».«Επίσης την πρόδωσες και έφυγες από την πόλη ενώ το είχε

απαγορεύσει σε όλους αυτό» λέει «και έστειλε ανθρώπους να σεσταματήσουν. Ανθρώπους με όπλα».

«Μπορείς να μείνεις εδώ αν θέλεις», λέω.«Θα πάω όπου πηγαίνει ο ορός», λέει. «Αλλά αν σε

πυροβολήσουν, θα τον πάρω και θα φύγω τρέχοντας».«Δεν περιμένω κάτι περισσότερο».Είναι παράξενος άνθρωπος.Μπαίνω στο ισόγειο, όπου κάποιος συναρμολόγησε το

πορτρέτο της Τζανίν Μάθιους, αλλά σχεδίασε ένα X πάνω στο

414 VERONICA ROTH

κάθε της μάτι με κόκκινη μπογιά και έγραψε “Σκουπίδι τωνφατριών” στο κάτω μέρος.

Αρκετά άτομα με περιβραχιόνια των χωρίς φατρία ορμάνεπρος το μέρος μας κρατώντας τα όπλα τους υψωμένα. Κάποιουςαπό αυτούς τους αναγνωρίζω από τις υπαίθριες φωτιές στιςαποθήκες των χωρίς φατρία ή από το διάστημα που πέρασα στοπλευρό τής Έβελιν ως ηγέτης της Γενναιότητας. Άλλοι είναιτελείως άγνωστοι, πράγμα που μου υπενθυμίζει ότι ο πληθυσμόςτων χωρίς φατρία είναι μεγαλύτερος από ό,τι υποπτευόμασταν.

Σηκώνω τα χέρια μου. «Ήρθα να δω την Έβελιν».«Βέβαια», λέει ένας από αυτούς. «Επειδή αφήνουμε να

περάσει ο οποιοσδήποτε θέλει να τη δει».«Έχω ένα μήνυμα από τον έξω κόσμο»,λέω. «Ένα μήνυμα

που είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε να ακούσει».«Τομπάιας;» λέει μια χωρίς φατρία γυναίκα. Την αναγνωρίζω,

αλλά όχι από κάποια αποθήκη των χωρίς φατρία - από τον τομέατης Απάρνησης. Ήταν γειτόνισσά μου. Το όνομά της είναιΓκρέις.

«Γεια σου, Γκρέις»,λέω. «Θέλω απλά να μιλήσω στη μαμάμου».

Δαγκώνει το εσωτερικό μέρος του μάγουλού της και μεκοιτάζει σκεφτική. Το χέρι της που σφίγγει το πιστόλιχαλαρώνει. «Κανονικά δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσεικανείς».

«Για όνομα του Θεού», λέει ο Πίτερ. «Πήγαινε πες της ότιείμαστε εδώ και βλέπουμε τι θα πει! Μπορούμε ναπεριμένουμε».

Η Γκρέις οπισθοχωρεί προς το πλήθος που συγκεντρώθηκεόσο μιλούσαμε, και μετά κατεβάζει το όπλο της και διασχίζεισχεδόν τρέχοντας έναν κοντινό διάδρομο.

Η αναμονή μού φαίνεται ότι κρατάει πολλή ώρα, και αρχίζωνα νιώθω τους ώμους μου να πονάνε καθώς στηρίζουν τα χέρια

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 415

μου. Μετά η Γκρέις επιστρέφει και μας κάνει νόημα ναπλησιάσουμε. Κατεβάζω τα χέρια μου καθώς οι άλλοικατεβάζουν τα όπλα τους, και μπαίνουμε στο φουαγέ, περνώνταςαπό το κέντρο του πλήθους όπως περνάει ένα κομμάτι κλωστήαπό το μάτι μιας βελόνας. Μας οδηγεί σε έναν ανελκυστήρα.

«Τι δουλειά έχεις εσύ να κρατάς όπλο, Γκρέις;» λέω. Δεν είχαξαναδεί Ανιδιοτελή να σηκώνει όπλο.

«Τα έθιμα των φατριών δεν υπάρχουν πια», λέει. «Τώρα έχωτη δυνατότητα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Μπορώ να έχωμια αίσθηση αυτοσυντήρησης».

«Ωραία» λέω, και το εννοώ. Η Απάρνηση ήταν το ίδιοελαττωματική με τις άλλες φατρίες, αλλά τα δικά της κακά ήτανλιγότερο εμφανή, καλυμμένα κάτω από το μανδύα της έλλειψηςεγωισμού. Αλλά το να απαιτείς από ένα άτομο να εξαφανίζεται,να χάνεται στο φόντο όπου κι αν πηγαίνει, δεν είναι καλύτεροαπό το να τον ενθαρρύνεις να γρονθοκοπήσει κάποιον άλλο.

Ανεβαίνουμε στον όροφο όπου βρισκόταν το γραφείοδιοίκησης της Τζανίν - αλλά η Γκρέις δεν μας πηγαίνει εκεί.Αντίθετα μας οδηγεί σε μια μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων μετραπέζια, καναπέδες, και καρέκλες τοποθετημένες σε αυστηράτετράγωνα. Τεράστια παράθυρα κατά μήκος του πίσω τοίχουαφήνουν το φεγγαρόφωτο να εισβάλλει. Η Έβελιν κάθεται σεένα τραπέζι στα δεξιά, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.

«Μπορείς να πηγαίνεις, Γκρέις», λέει η Έβελιν. «Έχειςκάποιο μήνυμα για μένα, Τομπάιας;»

Δεν με κοιτάζει. Τα πυκνά της μαλλιά είναι δεμένα πίσω σεέναν κότσο, και φοράει μια γκρι μπλούζα με το περιβραχιόνιοτων χωρίς φατρία από πάνω. Δείχνει εξαντλημένη.

«Σε πειράζει να περιμένεις στο διάδρομο;» λέω στον Πίτερ,και προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν διαφωνεί. Απλά βγαίνει έξω,κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Η μητέρα μου κι εγώ είμαστε μόνοι.

416 VERONICA ROTH

«Οι άνθρωποι από τον έξω κόσμο δεν έχουν μηνύματα γιαεμάς» λέω, καθώς πλησιάζω πιο κοντά της. «Ήθελαν να πάρουντις αναμνήσεις όλων σ’ αυτή την πόλη. Πιστεύουν ότι δενυπάρχει τρόπος να συζητήσουν λογικά μαζί μας, ότι δεν μπορούννα κάνουν έκκληση στα ευγενή μας ένστικτα. Αποφάσισαν ότιθα ήταν πιο εύκολο να μας σβήσουν παρά να μιλήσουν μαζίμας».

«Ίσως να έχουν δίκιο», λέει η Έβελιν. Τελικά γυρίζει προς τομέρος μου, στηρίζοντας το ζυγωματικό της πάνω στα πλεγμένατης χέρια. Στο ένα της δάχτυλο υπάρχει ένα τατουάζ με ένανκύκλο σαν βέρα. «Τι ήρθες να κάνεις εδώ, λοιπόν;»

Διστάζω, με το χέρι μου στο φιαλίδιο που έχω στην τσέπημου. Την κοιτάζω, και μπορώ να δω ότι ο χρόνος την έχειφθείρει σαν ένα παλιό κομμάτι ύφασμα, με τις ίνες τουεκτεθειμένες και ξεφτισμένες. Και επίσης μπορώ να δω και τηγυναίκα που ήξερα ως παιδί, το στόμα που απλωνόταν σε έναχαμόγελο, τα μάτια που έλαμπαν από χαρά. Αλλά όσοπερισσότερο την κοιτάζω, τόσο πιο πολύ πείθομαι ότι εκείνη ηχαρούμενη γυναίκα δεν υπήρξε ποτέ. Εκείνη η γυναίκα είναιαπλά μια χλομή εκδοχή της πραγματικής μου μητέρας, όπως τηβλέπουν τα εγωκεντρικά μάτια ενός παιδιού.

Κάθομαι απέναντι της στο τραπέζι και βάζω το φιαλίδιο με τονορό της μνήμης ανάμεσά μας.

«Ήρθα για να σε αναγκάσω να πιεις αυτό», λέω.Κοιτάζει το φιαλίδιο, και νομίζω ότι βλέπω δάκρυα στα μάτια

της, αλλά ίσως να είναι απλά το φως.«Νόμιζα ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος για να αποτρέψω την

ολική καταστροφή», λέω. «Ξέρω ότι ο Μάρκους και η Τζοάνακαι οι άνθρωποί τους θα επιτεθούν, και ξέρω ότι θα κάνεις ό,τιχρειαστεί για να τους σταματήσεις, χρησιμοποιώντας ακόμα καιεκείνον το ορό του θανάτου που διαθέτεις. Γέρνω το κεφάλι μουστο πλάι. «Έχω άδικο;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 417

«Όχι», λέει. «Οι φατρίες είναι μοχθηρές. Δεν πρέπει νααποκατασταθούν. Προτιμώ να μας δω να καταστρεφόμαστεόλοι».

Το χέρι της σφίγγει την άκρη του τραπεζιού, με τις αρθρώσειςτης να έχουν ασπρίσει.

«Ο λόγος που οι φατρίες ήταν μοχθηρές είναι επειδή δενυπήρχε τρόπος να ξεφύγεις από αυτές», λέω. «Μας έδωσαν τηνψευδαίσθηση της επιλογής χωρίς να μας δίνουν στηνπραγματικότητα μια επιλογή. Και καταργώντας τις, κάνεις κι εσύτο ίδιο πράγμα. Λες, κάντε επιλογές. Αλλά φροντίστε να μηνεπιλέξετε τις φατρίες διαφορετικά θα σας κάνω κομμάτια!»

«Αν το πίστευες αυτό, γιατί δεν μου το είπες;» λέει, με τηφωνή της πιο δυνατή και τα μάτια της να αποφεύγουν τα δικάμου, να αποφεύγουν εμένα. «Γιατί δεν μου το είπες, αντί να μεπροδώσεις·,»

«Επειδή σε φοβάμαι!» Οι λέξεις ξεχύνονται από μόνες τους,και τις μετανιώνω αλλά επίσης χαίρομαι που βγήκαν, χαίρομαιπου πριν της ζητήσω να εγκαταλείψει την ταυτότητά της, μπορώτουλάχιστον να είμαι ειλικρινής μαζί της. «Μου... μου θυμίζειςεκείνον!»

«Μην τολμήσεις». Σφίγγει τα χέρια της σε γροθιές και σχεδόνμου φτύνει: «Μην τολμήσεις».

«Δεν με νοιάζει αν δεν θέλεις να το ακούσεις» λέω, καισηκώνομαι όρθιος. «Ήταν ένας τύραννος στο σπίτι μας και τώραεσύ είναι τύραννος σ’ αυτή την πόλη, και δεν μπορείς καν ναδεις ότι είναι το ίδιο!»

«Γι’ αυτό λοιπόν έφερες αυτό» λέει, και τυλίγει το χέρι τηςγύρω από το φιαλίδιο, κρατώντας το ψηλά για να το κοιτάξει.«Επειδή πιστεύεις ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για ναδιορθωθούν τα πράγματα.

«Εγώ...» Είμαι έτοιμος να πω ότι είναι ο πιο εύκολος τρόπος,ο καλύτερος τρόπος, ίσως ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσω

418 VERONICA ROTH

να την εμπιστευτώ.Αν σβήσω τις αναμνήσεις, μπορώ να δημιουργήσω μια νέα

μητέρα για τον εαυτό μου, αλλά...Αλλά είναι κάτι περισσότερο από μητέρα μου. Είναι ένα

αυτόνομο άτομο, και δεν ανήκει σε μένα.Δεν έχω δικαίωμα να διαλέξω τι θα γίνει εκείνη απλά και

μόνο επειδή δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αυτό που είναι.«Όχι», λέω. «Όχι, ήρθα να σου δώσω μια επιλογή».Ξαφνικά νιώθω τρομοκρατημένος, νιώθω τα χέρια μου να

μουδιάζουν, την καρδιά μου να χτυπά γρήγορα -«Σκέφτηκα να πάω να δω τον Μάρκους απόψε, αλλά δεν το

έκανα». Ξεροκαταπίνω. «Αντίθετα ήρθα να δω εσένα επειδή...επειδή νομίζω ότι υπάρχει μια ελπίδα συμφιλίωσης ανάμεσά μας.Όχι τώρα, όχι σύντομα, αλλά κάποια μέρα. Και μαζί του δενυπάρχει ελπίδα, η συμφιλίωση είναι αδύνατη».

Με κοιτάζει, με τα μάτια της άγρια αλλά πλημμυρισμένα μεδάκρυα.

«Δεν είναι δίκαιο εκ μέρους μου να σου δίνω αυτή τηνεπιλογή», λέω. «Αλλά πρέπει. Μπορείς να ηγείσαι των χωρίςφατρία, μπορείς να πολεμήσεις την Αφοσίωση, αλλά θα πρέπεινα το κάνεις χωρίς εμένα, για πάντα. Ή μπορείς ναεγκαταλείψεις αυτή τη σταυροφορία, και... και θα έχεις τον γιοσου πίσω».

Είναι μια αδύναμη προσφορά και το ξέρω, και αυτός είναι ολόγος για τον οποίο φοβάμαι - φοβάμαι ότι θα αρνηθεί ναεπιλέξει, ότι θα επιλέξει την εξουσία από μένα, ότι θα μεαποκαλέσει γελοίο παιδί, πράγμα που είμαι. Είμαι ένα παιδί. Έχωύψος εξήντα εκατοστά και τη ρωτάω πόσο πολύ με αγαπάει.

Τα μάτια της Έβελιν σκούρα όσο το βρεγμένο χώμα, ψάχνουντα δικά μου για πολλή ώρα.

Μετά απλώνει τα χέρια της πάνω από το τραπέζι και μετραβάει άγρια στην αγκαλιά της, η οποία σχηματίζει ένα λεπτό

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 419

κλουβί γύρω μου, αναπάντεχα δυνατό.«Χάρισμά τους η πόλη και όλα μέσα της», λέει με το στόμα

της θαμμένο στα μαλλιά μου.Δεν μπορώ να κουνηθώ, δεν μπορώ να μιλήσω. Διάλεξε

εμένα. Διάλεξε εμένα.

420 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ

ΤΡΙΣ

Ο ΟΡΟΣ ΤΟΥ θανάτου έχει τη μυρωδιά καπνού καιμπαχαρικών, και οι πνεύμονές μου τον απορρίπτουν με τηνπρώτη ανάσα που παίρνω. Βήχω, από το στόμα μου τινάζονταισάλια, και με καταπίνει το σκοτάδι.

Καταρρέω στα γόνατα. Νιώθω το σώμα μούλες και κάποιοςαντικατέστησε το αίμα μου με μελάσα, και τα κόκαλά μου μεμολύβι. Μια αόρατη κλωστή με τραβάει προς τον ύπνο, αλλάθέλω να μείνω ξύπνια. Είναι σημαντικό να θέλω να μείνωξύπνια. Φαντάζομαι αυτή τη λαχτάρα, αυτή την επιθυμία, νακαίει μέσα στο στήθος μου σαν φλόγα.

Η κλωστή με τραβά πιο δυνατά, και τροφοδοτώ τη φλόγα μεονόματα. Τομπάιας. Κέιλεμπ. Κριστίνα. Μάθιου. Κάρα. Ζικ.Ουράια.

Αλλά δεν μπορώ να αντέξω κάτω από το βάρος του ορού. Τοσώμα μου πέφτει στο πλάι, και το τραυματισμένο μου μπράτσοπιέζεται πάνω στο κρύο έδαφος. Παρασύρομαι...

Θα ήταν ωραία να γλιστρήσω μακριά, λέει μια φωνή στοκεφάλι μου. Να 8ω πού θα πάω...

Αλλά η φωτιά, η φωτιά.Η επιθυμία να ζήσω.Δεν έχω τελειώσει ακόμη, δεν έχω τελειώσει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 421

Νιώθω σαν να σκαλίζω τον ίδιο μου το νου. Δυσκολεύομαι ναθυμηθώ γιατί ήρθα εδώ και γιατί με νοιάζει να διώξω από πάνωμου αυτό το όμορφο βάρος. Αλλά τότε, τα χέρια μου πουψαχουλεύουν στο νου μου τη βρίσκουν, την ανάμνηση τουπροσώπου της μητέρας μου, και τις παράξενες γωνίες πουσχημάτιζαν τα άκρα της πάνω στο οδόστρωμα, και το αίμα πουκυλούσε από το σώμα του πατέρα μου.

Αλλά είναι νεκροίλέει η φωνή. Θα μπορούσες να πας κοντάτους.

Πέθαναν για μένα, απαντώ. Και τώρα έχω κάτι να κάνω, ωςαντάλλαγμα. Πρέπει να εμποδίσω να χάσουν και άλλοιάνθρωποι τα πάντα. Πρέπει να σώσω την πόλη και τουςανθρώπους που η μητέρα και ο πατέρας μου αγαπούσαν.

Αν πάω κοντά στους γονείς μου, θέλω να έχω έναν καλόλόγο, όχι αυτό - αυτή την παράλογη κατάρρευση στο κατώφλι.

Η φωτιά, η φωτιά. Μαίνεται μέσα μου, μια μικρή φωτιά καιμετά μια πύρινη κόλαση, και το σώμα μου είναι το καύσιμό της.Τη νιώθω να απλώνεται με ταχύτητα μέσα μου, να κατατρώει τοβάρος. Τίποτα δεν μπορεί να με σκοτώσει τώρα' είμαι πανίσχυρηκαι ανίκητη και αιώνια.

Νιώθω τον ορό να κολλάει στο δέρμα μου σαν λάδι, αλλά τοσκοτάδι υποχωρεί. Κατεβάζω με δύναμη το βαρύ μου χέρι στοπάτωμα και σπρώχνω το σώμα μου προς τα πάνω.

Σκυμμένη στο ύψος της μέσης, σπρώχνω τον ώμο μου πάνωστις διπλές πόρτες, και αυτές τρίζουν πάνω στο πάτωμα καθώςτο σφράγισμά τους σπάει. Ανασαίνω καθαρό αέρα και στέκομαιπιο στητή. Έφτασα, έφτασα.

Αλλά δεν είμαι μόνη.«Μην κουνηθείς», λέει ο Ντέιβιντ, σηκώνοντας το όπλο του.

«Γεια σου, Τρις».

422 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΗΝΤΑ

ΤΡΙΣ

«ΠΩΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΗΚΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ στον ορό τουθανάτου;» με ρωτάει. Βρίσκεται ακόμη στο αναπηρικό τουκαροτσάκι, αλλά δεν είναι ανάγκη να μπορείς να περπατήσεις γιανα πυροβολήσεις.

Τον κοιτάζω ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρά μου, ζαλισμένηακόμη.

«Δεν εμβολιάστηκα», λέω.«Μην είσαι ανόητη», λέει ο Ντέιβιντ. «Δεν μπορείς να

επιβιώσεις από τον ορό του θανάτου χωρίς εμβολιασμό, κι εγώείμαι το μοναδικό άτομο στο συγκρότημα που κατέχει αυτή τηνουσία».

Έχω απομείνει να τον κοιτάζω, καθώς δεν είμαι σίγουρη τι ναπω. Δεν εμβολιάστηκα. Το γεγονός ότι εξακολουθώ να στέκομαιόρθια είναι αδύνατον. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω.

Υποθέτω ότι πλέον δεν έχει σημασία», λέει. «Τώρα είμαστεεδώ».

«Τι κάνεις εδώ;» ψελλίζω. Νιώθω τα χείλη μου υπερβολικάμεγάλα, και με δυσκολεύουν στην ομιλία. Εξακολουθώ νααισθάνομαι εκείνο το λιπαρό βάρος πάνω στο δέρμα μου, λες καιο θάνατος κολλάει επάνω μου παρόλο που τον νίκησα.

Έχω την αόριστη επίγνωση ότι άφησα το όπλο μου στοδιάδρομο πίσω μου, σίγουρη ότι δεν θα το χρειαζόμουν αν

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 423

έφτανα ως εδώ.«Το ήξερα ότι κάτι συνέβαινε»,λέει ο Ντέιβιντ. «Τριγυρίζεις

με γενετικά ελαττωματικά άτομα όλη τη βδομάδα, Τρις, νόμιζεςότι δεν θα το πρόσεχα;» Κουνάει το κεφάλι του. «Και μετάπιάσαμε τη φίλη σου την Κάρα να προσπαθεί να σαμποτάρει ταφώτα, αλλά πολύ σοφά φρόντισε να λιποθυμήσει από το ξύλοπριν προλάβει να μας πει τίποτα. Έτσι ήρθα εδώ, για καλό και γιακακό. Λυπάμαι που το λέω αλλά δεν εκπλήσσομαι που σεβλέπω».

«Ήρθες εδώ μόνος;» λέω. «Δεν είσαι και πολύ έξυπνος, έτσιδεν είναι;»

Τα φωτεινά του μάτια σφίγγονται λίγο. «Βλέπεις, έχω τηδυνατότητα να αντισταθώ στον ορό του θανάτου και έχω καιόπλο, κι εσύ δεν έχεις τρόπο να με αντιμετωπίσεις. Δεν υπάρχειπερίπτωση να μπορέσεις να κλέψεις τέσσερις συσκευές με τον ιόενώ σε σημαδεύω με όπλο. Φοβάμαι ότι ήρθες ως εδώ χωρίςλόγο, και θα το πληρώσεις με τη ζωή σου. Μπορεί ο ορός τουθανάτου να μη σε σκότωσε, αλλά θα σε σκοτώσω εγώ. Είμαισίγουρος ότι καταλαβαίνεις - επισήμως δεν επιτρέπουμε τηθανατική ποινή, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω να επιζήσεις απόαυτό».

Νομίζει ότι ήρθα να κλέψω τα όπλα που θα αναρρυθμίσουν ταπειράματα, όχι ότι θα ενεργοποιήσω το ένα από αυτά. Φυσικά καιτο πιστεύει.

Προσπαθώ να κρύψω την έκπληκτη έκφρασή μου, αν καιείμαι σίγουρη ότι το στόμα μου εξακολουθεί να είναι ανοιχτό.Σαρώνω με τα μάτια μου το δωμάτιο, ψάχνοντας τη συσκευήπου θα απελευθερώσει τον ιό με τον ορό της μνήμης. Ήμουνεκεί όταν ο Μάθιου την περιέγραψε στον Κέιλεμπ με κάθελεπτομέρεια νωρίτερα: ένα μαύρο κουτί με ένα ασημένιοπληκτρολόγιο, σημαδεμένο με μια λωρίδα από μπλε ταινία μεέναν αριθμό μοντέλου γραμμένο επάνω της. Είναι το μοναδικό

424 VERONICA ROTH

αντικείμενο πάνω στον πάγκο που βρίσκεται κατά μήκος τουαριστερού τοίχου, μόνο δύο μέτρα μακριά μου. Αλλά δεν μπορώνα κουνηθώ, γιατί θα με σκοτώσει.

Πρέπει να περιμένω τη σωστή στιγμή, και να το κάνωγρήγορα.

«Ξέρω τι έκανες», λέω. Αρχίζω να οπισθοχωρώ, ελπίζονταςότι η κατηγορία θα του αποσπάσει την προσοχή. «Ξέρω ότι εσύσχεδίασες την επίθεση προσομοίωσης. Ξέρω ότι εσύ ευθύνεσαιγια τους θανάτους των γονιών μου - για το θάνατο της μητέραςμου. Το ξέρω».

«Δεν ευθύνομαι εγώ για το θάνατό της!» λέει ο Ντέιβιντ, μετις λέξεις να ξεχύνονται από μέσα του, πάρα πολύ δυνατά καιπάρα πολύ απότομα. «Της είπα τι θα ακολουθούσε λίγο πρινξεκινήσει η επίθεση, επομένως είχε αρκετό χρόνο για νασυνοδεύσει τους αγαπημένους της σε ένα καταφύγιο. Αν είχεμείνει εκεί, θα είχε ζήσει. Αλλά ήταν μια ανόητη γυναίκα πουδεν καταλάβαινε ότι πρέπει να κάνεις θυσίες για το γενικότεροκαλό, και αυτό τη σκότωσε!»

Τον κοιτάζω συνοφρυωμένη. Υπάρχει κάτι στην αντίδρασήτου -στη γυαλάδα των ματιών του- κάτι που ψέλλισε όταν ηΝίτα τού έκανε ένεση με τον ορό του φόβου -κάτι για εκείνη.

«Την αγαπούσες;» λέω. «Όλα εκείνα τα χρόνια που σουέστελνε γράμματα... ο λόγος που δεν θέλησες ποτέ να μείνειεκεί... ο λόγος που της είπες ότι δεν μπορούσες να διαβάζεις πιατις ενημερώσεις της, αφότου παντρεύτηκε τον πατέρα μου...»

Ο Ντέιβιντ κάθεται ακίνητος, σαν άγαλμα, σαν έναςάνθρωπος από πέτρα.

«Την αγαπούσα»,λέει. «Αλλά αυτό είναι παρελθόν».Αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που με δέχτηκε στον κύκλο

εμπιστοσύνης του, ο λόγος που μου έδωσε τόσες ευκαιρίες.Επειδή είμαι ένα κομμάτι της, φοράω τα μαλλιά της και μιλάω με

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 425

τη φωνή της. Επειδή πέρασε όλη του τη ζωή προσπαθώντας νατην αποκτήσει αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ.

Ακούω βήματα έξω στο διάδρομο.Έρχονται οι στρατιώτες.Ωραία - θέλω να έρθουν. Θέλω να εκτεθούν στον ορό που θακυκλοφορήσει στον αέρα, να τον μεταδώσουν στο υπόλοιποσυγκρότημα. Ελπίζω να περιμένουν να καθαρίσει ο αέρας απότον ορό του θανάτου.

«Η μητέρα μου δεν ήταν ανόητη», λέω. «Απλά κατάλαβε κάτιπου δεν μπόρεσες να καταλάβεις εσύ. Ότι το να προσφέρεις τηζωή κάποιου άλλον δεν είναι θυσία, είναι απλά κακία».

Κάνω άλλο ένα βήμα προς τα πίσω και λέω: «Μου έμαθε ταπάντα για την αληθινή θυσία. Ότι πρέπει να γίνεται από αγάπη,όχι από μια λανθασμένη απέχθεια για τα γονίδια του άλλου. Ότιπρέπει να γίνεται από ανάγκη, και όχι χωρίς να έχουν εξαντληθείόλες οι άλλες επιλογές.Ότι πρέπει να γίνεται για όσουςχρειάζονται τη δύναμή σου επειδή δεν έχουν αρκετή δική τους.Γι’ αυτό πρέπει να σε εμποδίσω να “θυσιάσεις” όλους εκείνουςτους ανθρώπους και τις αναμνήσεις τους. Γι’ αυτό πρέπει νααπαλλάξω τον κόσμο από σένα μια για πάντα».

Κουνάω το κεφάλι μου.«Δεν ήρθα εδώ για να κλέψω κάτι, Ντέιβιντ».Γυρίζω και ορμάω προς τη συσκευή. Το όπλο εκπυρσοκροτεί

και ο πόνος διαπερνά το σώμα μου. Δεν ξέρω καν πού μεχτύπησε η σφαίρα.

Μπορώ ακόμη να ακούσω τον Κέιλεμπ να επαναλαμβάνει τονκωδικό για τον Μάθιου. Με ένα τρεμάμενο χέρι πατάω τουςαριθμούς στο πληκτρολόγιο.

Το όπλο εκπυρσοκροτεί ξανά.Κι άλλος πόνος, και οι παρυφές της όρασής μου μαυρίζουν,

αλλά ακούω τη φωνή του Κέιλεμπ να μιλάει ξανά. Το πράσινοκουμπί.

Τόσο πολύς πόνος.

426 VERONICA ROTH

Αλλά πώς, όταν νιώθω το σώμα μου τόσο μουδιασμένο;Αρχίζω να πέφτω, και καθώς το κάνω χτυπάω το χέρι μου

πάνω στο πληκτρολόγιο. Πίσω από το πράσινο κουμπί ανάβειένα φως.

Ακούω έναν ηλεκτρονικό ήχο, και τον ήχο από κάτι πουαναδεύεται.

Γλιστράω στο πάτωμα. Αισθάνομαι κάτι ζεστό στο λαιμό μου,και κάτω από το μάγουλό μου. Κόκκινο. Το αίμα έχει παράξενοχρώμα. Σκούρο.

Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω τον Ντέιβιντ πεσμένομπροστά πάνω στην πολυθρόνα του.

Και από πίσω του να εμφανίζεται η μητέρα μου.Φοράει τα ίδια ρούχα που φορούσε την τελευταία φορά που

την είδα, στα γκρίζα χρώματα της Απάρνησης, λεκιασμένα με τοαίμα της, ενώ τα μπράτσα της είναι γυμνά για να φαίνεται τοτατουάζ της. Στην μπλούζα της υπάρχουν ακόμη τρύπες απόσφαίρες' από μέσα τους μπορώ να δω το τραυματισμένο τηςδέρμα, κόκκινο αλλά χωρίς να αιμορραγεί πια, λες και έχειπαγώσει στο χρόνο. Τα καστανόξανθα μαλλιά της είναιτραβηγμένα πίσω σε έναν κότσο, αλλά μερικές τούφες πουέχουν ξεφύγει πλαισιώνουν το πρόσωπό της με ένα χρυσάφιχρώμα.

Ξέρω ότι δεν μπορεί να είναι ζωντανή, αλλά δεν ξέρω αν τηβλέπω τώρα επειδή βρίσκομαι σε παραλήρημα από την απώλειατου αίματος, ή αν ο ορός του θανάτου έχει μπερδέψει τιςσκέψεις μου, ή αν βρίσκεται εδώ με κάποιον άλλο τρόπο.

Γονατίζει δίπλα μου και αγγίζει το μάγουλό μου με το δροσερότης χέρι.

«Γεια σου, Μπίατρις» λέει, και χαμογελάει.«Τελείωσα;» λέω, και δεν είμαι σίγουρη αν το λέω στ’ αλήθεια

ή αν απλά το σκέφτομαι κι εκείνη το ακούει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 427

«Ναι» λέει, με τα μάτια της φωτεινά από τα δάκρυα.«Αγαπημένο μου παιδί, τα πήγες τόσο καλά».

«Και οι άλλοι;» Πνίγομαι από ένα λυγμό καθώς στο μυαλόμου έρχεται η εικόνα του Τομπάιας, το πόσο σκούρα και ακίνηταήταν τα μάτια του, πόσο δυνατό και ζεστό ήταν το χέρι του,όταν σταθήκαμε πρώτη φορά πρόσωπο με πρόσωπο. «ΟΤομπάιας, ο Κέιλεμπ, οι φίλοι μου;»

«Θα φροντίσουν ο ένας τον άλλο»,λέει. «Αυτό κάνουν οιάνθρωποι».

Χαμογελάω και κλείνω τα μάτια μου.Νιώθω μια κλωστή να με τραβάει ξανά, αλλά αυτή τη φορά

ξέρω ότι δεν είναι κάποια σκοτεινή δύναμη που με τραβά προςτο θάνατο.

Αυτή τη φορά ξέρω ότι είναι το χέρι της μητέρας μου, που μετραβά στην αγκαλιά της.

Και πηγαίνω με χαρά μου.

† † †

Μπορώ να συγχωρεθώ για όλα όσα έκανα για να φτάσω εδώ;Θέλω να συγχωρεθώ.Μπορώ.Το πιστεύω.

428 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΝΑ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

Η ΕΒΕΛΙΝ ΣΚΟΥΠΙΖΕΙ τα δάκρυα από τα μάτια της με τοναντίχειρά της. Στεκόμαστε μπροστά στα παράθυρα, δίπλα δίπλα,κοιτάζοντας το χιόνι να στροβιλίζεται. Κάποιες νιφάδεςσυγκεντρώνονται στο περβάζι έξω, και σχηματίζουν στοίβες στιςγωνίες.

Η αίσθηση έχει επιστρέφει στα χέρια μου. Καθώς κοιτάζω έξωτον κόσμο, πασπαλισμένο με λευκό, νιώθω ότι όλα έχουναρχίσει ξανά, και θα είναι καλύτερα αυτή τη φορά.

«Νομίζω ότι μπορώ να έρθω σε επαφή με τον Μάρκους απότον ασύρματο για να διαπραγματευτώ μια συνθήκη ειρήνης»,λέει η Έβελιν. «Θα παρακολουθεί τον ασύρματο. Θα ήτανανόητος να μην το κάνει».

«Πριν το κάνεις αυτό, έδωσα μια υπόσχεση που πρέπει νακρατήσω»,λέω. Αγγίζω τον ώμο της Έβελιν. Περιμένω να δω τιςάκρες του χαμόγελού της να σφίγγονται, αλλά δεν το βλέπω.

Νιώθω μια σουβλιά ενοχής. Δεν ήρθα εδώ για να της ζητήσωνα παραδώσει τα όπλα για μένα, να ανταλλάξει όλα εκείνα για ταοποία δούλεψε απλά και μόνο για να έχει εμένα πίσω. Αλλάπάλι, δεν ήρθα εδώ για να της δώσω καμία απολύτως επιλογή.Υποθέτω ότι η Τρις είχε δίκιο - όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσασε δύο κακές επιλογές, διαλέγεις εκείνη που σώζει τους

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 429

ανθρώπους που αγαπάς. Δεν θα έσωζα την Έβελιν αν της έδινατον ορό. Θα την κατέστρεφα.

Ο Πίτερ κάθεται με την πλάτη του στον τοίχο του διαδρόμου.Σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάζει όταν στηρίζω κι εγώ τηνπλάτη μου στον τοίχο από πάνω του, με τα σκούρα του μαλλιάκολλημένα στο μέτωπό του από το λιωμένο χιόνι.

«Την αναρρύθμισες;» λέει.«Όχι», λέω.«Το ήξερα ότι δεν θα είχες τα κότσια».«Δεν είναι τα κότσια το θέμα. Ξέρεις κάτι; Άσ’ το». Κουνάω

το κεφάλι μου και κρατάω ψηλά το φιαλίδιο με τον ορό τηςμνήμης. «Είσαι ακόμη αποφασισμένος να το κάνεις;»

Νεύει.«Θα μπορούσες απλά να προσπαθήσεις», λέω. «Θα μπορούσες

να παίρνεις καλύτερες αποφάσεις, να ζήσεις μια καλύτερη ζωή».«Ναι, θα μπορούσα», λέει. «Αλλά δεν θα το κάνω. Το

ξέρουμε και οι δύο αυτό».Όντως το ξέρω αυτό. Ξέρω ότι η αλλαγή είναι δύσκολη, και

έρχεται σιγά σιγά, και ότι είναι αποτέλεσμα πολλών ημερών πουέχουν ενωθεί μαζί σε μια τόσο μακριά γραμμή ώστε η απαρχήτης έχει ξεχαστεί. Φοβάται ότι δεν θα μπορέσει να κάνει αυτήτην προσπάθεια, ότι θα χαραμίσει εκείνες τις μέρες, και ότι θατον αφήσουν χειρότερο από ό,τι είναι τώρα. Και κατανοώ αυτότο συναίσθημα - κατανοώ πώς είναι να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γι’ αυτό τον βάζω να καθίσει σε έναν καναπέ, και τον ρωτάωτι θέλει να του πω για τον εαυτό του, αφότου οι αναμνήσεις τουθα έχουν εξαφανιστεί σαν καπνός. Εκείνος απλά κουνάει τοκεφάλι του. Τίποτα. Δεν θέλει να κρατήσει τίποτα.

Ο Πίτερ παίρνει το φιαλίδιο με ένα τρεμάμενο χέρι και στρίβειτο καπάκι. Το υγρό τρέμει μέσα του, και σχεδόν ξεχύνεται πάνωαπό το χείλος. Το φέρνει κάτω από τη μύτη του για να τομυρίσει.

430 VERONICA ROTH

«Πόσο πρέπει να πιω;» λέει, και νομίζω ότι ακούω τα δόντιατου να χτυπάνε.

«Δεν νομίζω ότι έχει σημασία», λέω.«Εντάξει. Λοιπόν... αυτό ήταν». Σηκώνει το φιαλίδιο προς το

φως σαν να κάνει πρόποση.Όταν το ακουμπάει στο στόμα του, λέω: «Να είσαι γενναίος».Μετά το καταπίνει.Και βλέπω τον Πίτερ να εξαφανίζεται.

† † †

Η ατμόσφαιρα έξω έχει τη γεύση πάγου.«Έι! Πίτερ!» φωνάζω, με τις ανάσες μου να μετατρέπονται σε

ατμό.Ο Πίτερ στέκεται κοντά στην είσοδο των κεντρικών της

Πολυμάθειας, δείχνοντας σαν χαμένος. Στο άκουσμα τουονόματος του -το οποίο του έχω πει τουλάχιστον δέκα φορέςαπό τη στιγμή που ήπιε τον ορό- υψώνει τα φρύδια του,δείχνοντας το στήθος του. Ο Μάθιου μάς είπε ότι όποιος πίνειτον ορό της μνήμης είναι αποπροσανατολισμένος για λίγο, αλλάδεν ήξερα ως τώρα ότι “αποπροσανατολισμένος” σημαίνει"βλάκας".

Αναστενάζω. «Ναι, εσύ είσαι αυτός! Για ενδέκατη φορά!Έλα, πάμε να φύγουμε».Νόμιζα ότι όταν θα τον κοιτούσα αφού θα είχε πιει τον ορό,

θα έβλεπα ακόμη τον μυούμενο που έχωσε ένα μαχαίρι τουβουτύρου στο μάτι του Έντουαρντ, και το αγόρι πουπροσπάθησε να σκοτώσει την κοπέλα μου, και όλα τα άλλαπράγματα που έχει κάνει, από τότε που τον γνώρισα. Αλλά είναιπιο εύκολο από ό,τι νόμιζα να δεις ότι δεν έχει ιδέα ποιος είναιπια. Τα ορθάνοιχτα μάτια του έχουν ακόμη εκείνο το αθώοβλέμμα, αλλά αυτή τη φορά, το πιστεύω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 431

Η Έβελιν κι εγώ περπατάμε δίπλα δίπλα, με τον Πίτερ ναακολουθεί βιαστικά πίσω μας. Το χιόνι έχει σταματήσει ναπέφτει τώρα, αλλά έχει μαζευτεί αρκετό στο έδαφος ώστε νατρίζει κάτω από τα παπούτσια μου.

Περπατάμε ως το Πάρκο Μιλένιουμ, όπου το γιγαντιαίογλυπτό που μοιάζει με φασόλι αντικατοπτρίζει το φεγγαρόφωτο,και μετά κατεβαίνουμε μια σκάλα. Καθώς κατεβαίνουμε, ηΈβελιν τυλίγει το χέρι της γύρω από τον αγκώνα μου για νακρατήσει την ισορροπία της, και ανταλλάζουμε ένα βλέμμα.Αναρωτιέμαι αν είναι το ίδιο αγχωμένη όσο εγώ που θα έρθωξανά αντιμέτωπος με τον πατέρα μου. Αναρωτιέμαι αν είναιαγχωμένη κάθε φορά.

Στο κάτω μέρος της σκάλας υπάρχει ένα κιόσκι με δύογυάλινους ογκόλιθους δεξιά και αριστερά του, ο καθένας τουςτουλάχιστον τρεις φορές πιο ψηλός από μένα. Εδώ είπαμε στονΜάρκους και την Τζοάνα ότι θα τους συναντούσαμε - και ταδύο μέρη οπλισμένα, για να είμαστε ρεαλιστές αλλά ισότιμοι.

Είναι ήδη εκεί. Η Τζοάνα δεν κρατάει όπλο, ο Μάρκους όμωςκρατάει, και το έχει στραμμένο προς την Έβελιν. Τον σημαδεύωμε το όπλο που μου έδωσε η Έβελιν, για καλό και για κακό.Παρατηρώ την επιφάνεια του κρανίου του, που φαίνεται μέσααπό τα ξυρισμένα του μαλλιά, και το στραβό μονοπάτι πουχαράζει η στραβή του μύτη στο πρόσωπό του.

«Τομπάιας!» λέει η Τζοάνα. Φοράει ένα παλτό στο κόκκινοχρώμα της Ομόνοιας, πασπαλισμένο με χιονονιφάδες. «Τι κάνειςεδώ;»

«Προσπαθώ να σας εμποδίσω να αλληλοσκοτωθείτε», λέω.«Εκπλήσσομαι που έχεις όπλο».

Νεύω προς το φούσκωμα στην τσέπη του παλτού της, τοαδιαμφισβήτητο περίγραμμα ενός όπλου.

«Μερικές φορές πρέπει να παίρνεις δύσκολα μέτρα για ναδιασφαλίσεις την ειρήνη», λέει η Τζοάνα. «Νομίζω ότι

432 VERONICA ROTH

συμφωνείς με αυτό, ως αρχή».«Δεν είμαστε εδώ για να πιάσουμε κουβέντα»,λέει ο

Μάρκους, κοιτάζοντας την Έβελιν. «Είπες ότι ήθελες ναμιλήσουμε για μια συνθήκη».

Αυτές οι τελευταίες βδομάδες του έχουν στερήσει κάτι.Μπορώ να το δω στις γυρισμένες προς τα κάτω γωνίες τουστόματός του, στο μοβ δέρμα κάτω από τα μάτια του. Βλέπω καιτα δικά μου μάτια χωμένα στο κρανίο του, και σκέφτομαι τηναντανάκλασή μου στο πεδίο του φόβου, πόσο τρομοκρατημένοςήμουν, καθώς παρακολουθούσα το δέρμα του να απλώνεταιπάνω από το δικό μου σαν εξάνθημα. Εξακολουθώ να έχω άγχοςότι θα γίνω σαν αυτόν, ακόμα και τώρα, που είμαι αντίπαλός τουμε τη μητέρα μου στο πλευρό μου, όπως ονειρευόμουν πάντα ότιθα γινόταν όταν ήμουν παιδί.

Αλλά δεν νομίζω ότι φοβάμαι πια.«Ναι», λέει η Έβελιν. «Έχω κάποιους όρους στους οποίους

πρέπει να συμφωνήσουμε και οι δύο. Νομίζω ότι θα τους βρειςδίκαιους. Αν συμφωνήσεις, θα υποχωρήσω και θα παραδώσωόλα τα όπλα που διαθέτω και τα οποία δεν χρησιμοποιούν οιδικοί μου για την προσωπική τους προστασία. Θα φύγω από τηνπόλη και δεν θα γυρίσω».

Ο Μάρκους γελάει. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι ένακοροϊδευτικό γέλιο ή ένα γέλιο δυσπιστίας. Είναι εξίσου ικανόςκαι για τα δύο συναισθήματα, ένας αλαζονικός και βαθιάκαχύποπτος άνθρωπος.

«Άφησέ τη να τελειώσει», λέει η Τζοάνα σιγανά, τραβώνταςτα μανίκια της πάνω από τα χέρια της.

«Ως αντάλλαγμα» λέει η Έβελιν «δεν θα επιτεθείς στην πόληούτε θα προσπαθήσεις να πάρεις τον έλεγχό της. Θα επιτρέψειςστους ανθρώπους που θέλουν να φύγουν και να αναζητήσουνμια νέα ζωή κάπου αλλού να το κάνουν. Θα επιτρέψεις σεκείνους που θα επιλέξουν να μείνουν να ψηφίσουν νέους ηγέτες

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 433

και ένα νέο κοινωνικό σύστημα. Και το πιο σημαντικό, εσύ,Μάρκους, δεν θα είσαι υποψήφιος ως ηγέτης».

Είναι ο μοναδικός καθαρά εγωιστικός όρος της συνθήκηςειρήνης. Μου είπε ότι δεν άντεχε στη σκέψη ότι ο Μάρκους θαπαραπλανήσει κι άλλους ανθρώπους και θα τους πείσει να τονακολουθήσουν, και δεν διαφώνησα μαζί της.

Η Τζοάνα υψώνει τα φρύδια της. Παρατηρώ ότι έχει τραβήξειτα μαλλιά της προς τα πίσω και από τις δύο πλευρές, για νααποκαλύπτει ολόκληρη την ουλή της. Δείχνει καλύτερη έτσι -πιο δυνατή, όταν δεν κρύβεται πίσω από μια κουρτίνα μαλλιών,όταν δεν κρύβει αυτό που είναι.

«Δεν συμφωνώ», λέει ο Μάρκους. «Εγώ είμαι ο ηγέτης αυτώντων ανθρώπων».

«Μάρκους », λέει η Τζοάνα.Την αγνοεί. «Δεν θα αποφασίσεις εσύ αν θα τους καθοδηγήσω

εγώ ή όχι επειδή μου κρατάς κακία,Έβελιν!»«Με συγχωρείς», λέει δυνατά η Τζοάνα. «Μάρκους, αυτό

που προτείνει είναι πάρα πολύ καλό για να είναι αληθινό - θααποκτήσουμε όλα όσα θέλουμε χωρίς τη βία! Πώς είναι δυνατόννα λες όχι;»

«Επειδή εγώ είμαι ο νόμιμος ηγέτης αυτών των ανθρώπων!»λέει ο Μάρκους. «Εγώ είμαι ο ηγέτης της Αφοσίωσης! Εγώ-»

«Όχι, δεν είσαι», λέει ήρεμα η Τζοάνα. «Εγώ είμαι η αρχηγόςτης Αφοσίωσης. Και θα συμφωνήσεις με αυτή τη συνθήκη,αλλιώς θα τους πω ότι είχες την ευκαιρία να βάλεις τέλος σεαυτή τη σύρραξη χωρίς αιματοχυσία αν θυσίαζες την περηφάνιασου, κι εσύ είπες όχι».

Η μάσκα παθητικότητας του Μάρκους πέφτει,αποκαλύπτοντας το μοχθηρό πρόσωπο από κάτω της. Αλλά ούτεκαν αυτός δεν μπορεί να διαφωνήσει με την Τζοάνα, η απόλυτηηρεμία και η απόλυτη απειλή της οποίας τον έχουν υποτάξει.Κουνάει το κεφάλι του αλλά δεν φέρνει ξανά αντίρρηση.

434 VERONICA ROTH

«Συμφωνώ με τους όρους σου», λέει η Τζοάνα, και τείνει τοχέρι της, με τα βήματά της να τρίζουν πάνω στο χιόνι.

Η Έβελιν βγάζει το γάντι της δάχτυλο δάχτυλο, το απλώνειπάνω από το κενό, και της σφίγγει το χέρι.

«Το πρωί θα τους συγκεντρώσουμε όλους και θα τους πούμετο καινούριο σχέδιο», λέει η Τζοάνα. «Μπορείς να εγγυηθείς μιαασφαλή συγκέντρωση;»

«Θα κάνω ό,τι μπορώ», λέει η Έβελιν.Κοιτάζω το ρολόι μου. Έχει περάσει μία ώρα από τότε που ο

Αμάρ και η Κριστίνα χωρίστηκαν από εμάς κοντά στο κτίριοΧάνκοκ, πράγμα που σημαίνει ότι πιθανότατα ξέρει ότι ο ορόςτου ιού δεν λειτούργησε. Ή ίσως και να μην το ξέρει. Όπως καινα χει, πρέπει να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα - πρέπει να βρωτον Ζικ και τη μητέρα του και να τους πω τι συνέβη στονΟυράια.

«Πρέπει να φύγω», λέω στην Έβελιν. «Έχω κάτι άλλο ναφροντίσω. Αλλά θα σε πάρω από τα όρια της πόλης αύριο τοαπόγευμα;»

«Μια χαρά ακούγεται», λέει η Έβελιν, και τρίβει το μπράτσομου ζωηρά με το γαντοφορεμένο της χέρι, όπως έκανε ότανήμουν παιδί και ερχόμουν σπίτι από το κρύο.

«Να υποθέσω ότι δεν θα επιστρέφεις;» μου λέει η Τζοάνα.«Βρήκες μια καινούρια ζωή έξω;»

«Ναι, βρήκα», λέω. «Καλή τύχη εδώ μέσα. Οι άνθρωποι έξω -θα προσπαθήσουν να κλείσουν την πόλη. Πρέπει να είστεέτοιμοι γι’ αυτούς».

Η Τζοάνα χαμογελάει. «Είμαι σίγουρη ότι μπορούμε ναδιαπραγματευτούμε μαζί τους».

Μου προσφέρει το χέρι της, και το σφίγγω. Νιώθω τα μάτιατου Μάρκους επάνω μου σαν ένα καταπιεστικό βάρος πουαπειλεί να με συνθλίψει. Πιέζω τον εαυτό μου να τον κοιτάξει.

«Αντίο», του λέω, και το εννοώ.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 435

† † †

Η Χάνα, η μητέρα του Ζικ, έχει μικρά πόδια που δεν αγγίζουν τοέδαφος όταν κάθεται στην πολυθρόνα στο καθιστικό τους.Φοράει ένα κουρελιασμένο μαύρο μπουρνούζι και παντόφλες,αλλά ο αέρας που έχει, με τα χέρια της διπλωμένα στην ποδιάτης και με τα φρύδια της υψωμένα, είναι τόσο αξιοπρεπής ώστενιώθω σαν να στέκομαι ενώπιον ενός παγκόσμιου ηγέτη.Κοιτάζω τον Ζικ, ο οποίος τρίβει το πρόσωπό του με τις γροθιέςτου για να ξυπνήσει.

Τους βρήκαν ο Αμάρ και η Κριστίνα, όχι ανάμεσα στουςάλλους επαναστάτες κοντά στο κτίριο Χάνκοκ, αλλά στοοικογενειακό τους σπίτι στην Πυραμίδα, πάνω από το αρχηγείοτης Γενναιότητας. Εγώ τους βρήκα επειδή η Κριστίνα σκέφτηκενα αφήσει στον Πίτερ και σε μένα ένα σημείωμα στο οποίοανέφερε πού βρίσκονταν πάνω στο άχρηστο φορτηγό.

Ο Πίτερ περιμένει στο καινούριο φορτηγάκι που μας βρήκε ηΈβελιν για να επιστρέψουμε στην Υπηρεσία.

«Λυπάμαι»,λέω. «Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω».«Καλύτερα να ξεκινήσεις από τα χειρότερα», λέει η Χάνα.

«Όπως από το τι ακριβώς συνέβη στο γιο μου».«Τραυματίστηκε σοβαρά σε μια επίθεση», λέω. «Έγινε μια

έκρηξη, κι εκείνος βρισκόταν πολύ κοντά της».«Ω, Θεέ μου», λέει ο Ζικ, και κουνάει το σώμα του μπρος

πίσω λες και θέλει να γίνει ξανά παιδί, και η κίνηση τονκαθησυχάζει όπως κάνει σε ένα παιδί.

Αλλά η Χάνα απλά σκύβει το κεφάλι της, κρύβοντάς μου τοπρόσωπό της.

Το καθιστικό τους μυρίζει σκόρδο και κρεμμύδι, απομεινάριαίσως του βραδινού τους. Στηρίζω τον ώμο μου στον λευκό τοίχοκοντά στην είσοδο. Δίπλα μου κρέμεται στραβά μια φωτογραφία

436 VERONICA ROTH

της οικογένειας - ο Ζικ νήπιο, και ο Ουράια μωρό, να ισορροπείστην ποδιά στης μητέρας του. Το πρόσωπο του πατέρα τουςείναι τρυπημένο σε αρκετά σημεία, στη μύτη και το αφτί και τοχείλος, αλλά το πλατύ, φωτεινό χαμόγελό του και το σκούροδέρμα του μου είναι πιο οικεία, επειδή τα κληροδότησε και ταδύο στους γιους του.

«Από τότε βρίσκεται σε κώμα»,λέω. «Και...»«Και δεν πρόκειται να ξυπνήσει», λέει η Χάνα, με τη φωνή

της σφιγμένη. «Αυτό ήρθες να μας πεις, σωστά;»«Ναι», λέω. «Ήρθα να σας πάρω μαζί μου για να πάρετε εσείς

μια απόφαση εκ μέρους του».«Μια απόφαση;» λέει ο Ζικ. «Εννοείς, για το αν θα τον

βγάλουμε από τα μηχανήματα ή όχι;»«Ζικ», λέει η Χάνα, και κουνάει το κεφάλι της. Εκείνος

βυθίζεται πίσω στον καναπέ. Τα μαξιλάρια μοιάζουν νατυλίγονται γύρω του.

«Φυσικά και δεν θέλουμε να τον κρατήσουμε ζωντανό έτσι»,λέει η Χάνα. «Θα ήθελε να προχωρήσει. Αλλά θα θέλαμε ναπάμε να τον δούμε».

Νεύω. «Φυσικά. Αλλά υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να σαςπω. Η επίθεση... ήταν κάτι σαν εξέγερση στην οποία έλαβανμέρος κάποια άτομα από το μέρος στο οποίο μέναμε. Καισυμμετείχα κι εγώ».

Κοιτάζω τη ρωγμή στις σανίδες του πατώματος ακριβώςμπροστά μου, τη σκόνη που έχει μαζευτεί εκεί με το πέρασμα τουχρόνου, και περιμένω μια αντίδραση, οποιαδήποτε αντίδραση.Αυτό που με υποδέχεται είναι μονάχα η σιωπή.

«Δεν έκανα αυτό που μου ζήτησες», λέω στον Ζικ. «Δεν τονπρόσεξα όπως έπρεπε. Και λυπάμαι».

Διακινδυνεύω να τον κοιτάξω, κι εκείνος κάθεται απλάακίνητος, κοιτάζοντας το άδειο βάζο στο τραπεζάκι. Επάνω τουείναι ζωγραφισμένα ξεθωριασμένα ροζ τριαντάφυλλα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 437

«Νομίζω ότι χρειαζόμαστε λίγο χρόνο με αυτό», λέει η Χάνα.Καθαρίζει το λαιμό της, αλλά αυτό δεν βοηθά την τρεμουλιαστήφωνή της.

«Μακάρι να μπορούσα να σας τον δώσω», λέω. «Αλλά θαεπιστρέφουμε στο συγκρότημα πολύ σύντομα, και πρέπει ναέρθετε μαζί μας».

«Εντάξει», λέει η Χάνα. «Αν μπορείς να περιμένεις έξω, θαέρθουμε σε πέντε λεπτά».

† † †

Το ταξίδι της επιστροφής στο συγκρότημα είναι αργό καισκοτεινό. Παρακολουθώ το φεγγάρι να εξαφανίζεται και ναεμφανίζεται ξανά πίσω από τα σύννεφα καθώς περνάμε πάνωαπό σαμαράκια στο έδαφος. Όταν φτάνουμε στα εξωτερικά όριατης πόλης, αρχίζει να χιονίζει ξανά, με μεγάλες, ελαφριέςνιφάδες που στροβιλίζονται μπροστά στους προβολείς.Αναρωτιέμαι αν η Τρις τις παρακολουθεί να παρασύρονται απότον άνεμο πάνω στο οδόστρωμα και να στοιβάζονται κοντά στααεροπλάνα. Αναρωτιέμαι αν ζει σε έναν καλύτερο κόσμο απόκείνον που άφησα, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν θυμούνταιπια πώς είναι να έχεις αγνά γονίδια.

Η Κριστίνα σκύβει για να μου ψιθυρίσει στο αφτί. «Λοιπόν,το έκανες; Πέτυχε;»

Νεύω. Από τον εσωτερικό καθρέφτη τη βλέπω να αγγίζει τοπρόσωπό της και με τα δυο της χέρια, και να χαμογελά πίσω απότις παλάμες της. Ξέρω πώς αισθάνεται: ασφαλής. Είμαστε όλοιασφαλείς.

«Εμβολίασες την οικογένεια σου;» λέω.«Ναι. Τους βρήκαμε με τους Αφοσιωμένους, στο κτίριο

Χάνκοκ», λέει. «Αλλά η ώρα που θα γινόταν η αναρρύθμιση

438 VERONICA ROTH

έχει περάσει - φαίνεται ότι η Τρις και ο Κέιλεμπ τησταμάτησαν».

Η Χάνα και ο Ζικ μουρμουρίζουν ο ένας στον άλλο κατά τηδιαδρομή, θαυμάζοντας τον παράξενο, σκοτεινό κόσμο τονοποίο διασχίζουμε. Ο Αμάρ τους εξηγεί τα βασικά καθώςπροχωράμε, γυρίζοντας τόσο συχνά προς τα πίσω για να κοιτάξειεκείνους αντί να κοιτάζει το δρόμο ώστε με κάνει να νιώθωνευρικός. Προσπαθώ να αγνοήσω τα κύματα του πανικού που μεαπειλούν καθώς κινδυνεύει να πέσει πάνω σε φανάρια ή σεοδοφράγματα, και επικεντρώνομαι αντίθετα στο χιόνι.

Πάντοτε μισούσα το κενό που φέρνει ο χειμώνας, το άδειοτοπίο και την έντονη αντίθεση ανάμεσα στον ουρανό και τοέδαφος, τον τρόπο που μεταμορφώνει τα δέντρα σε σκελετούςκαι την πόλη σε μια ερημιά. Ίσως αυτός ο χειμώνας να μουαλλάξει γνώμη.

Περνάμε τους φράχτες και σταματάμε μπροστά στιςεξώπορτες, στις οποίες δεν υπάρχουν πια φρουροί. Βγαίνουμεέξω, και ο Ζικ πιάνει το χέρι της μητέρας του για να τησταθεροποιήσει καθώς σέρνει τα πόδια της μέσα στο χιόνι.Καθώς μπαίνουμε στο συγκρότημα, είμαι σίγουρος ότι ο Κέιλεμππέτυχε στην αποστολή του, επειδή δεν βλέπω κανέναν. Αυτόδεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι έχουν αναρρυθμιστεί, ότι οιμνήμες τους έχουν αλλάξει για πάντα.

«Πού πήγαν όλοι;» λέει ο Αμάρ.Διασχίζουμε το εγκαταλειμμένο σημείο ελέγχου χωρίς να

σταματήσουμε. Στην άλλη πλευρά, βλέπω την Κάρα. Το πλάι τουπροσώπου της είναι άσχημα μελανιασμένο, και υπάρχει έναςεπίδεσμος στο κεφάλι της, αλλά δεν είναι αυτό που με ανησυχεί.Αυτό που με ανησυχεί είναι η προβληματισμένη της έκφραση.

«Τι είναι;» λέω.Η Κάρα κουνάει το κεφάλι της.«Πού είναι η Τρις;» λέω.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 439

«Λυπάμαι, Τομπάιας».«Για ποιο πράγμα λυπάσαι;» λέει τραχιά η Κριστίνα. «Πες μας

τι συνέβη!»«Η Τρις μπήκε στο Εργαστήριο Όπλων αντί για τον Κέιλεμπ»,

λέει η Κάρα. «Επέζησε από τον ορό του θανάτου, καιενεργοποίησε τον ορό της μνήμης, αλλά... την πυροβόλησαν.Και δεν επέζησε. Λυπάμαι».

Τις περισσότερες φορές μπορώ να καταλάβω πότε κάποιοςλέει ψέματα, και αυτό πρέπει να είναι ψέμα, επειδή η Τρις είναιακόμη ζωντανή, με τα μάτια της φωτεινά και τα μάγουλά τηςαναψοκοκκινισμένα και το μικρό της σώμα γεμάτο δύναμη καιισχύ, να στέκεται σε μια στήλη φωτός μέσα στο αίθριο. Η Τριςείναι ακόμη ζωντανή, δεν θα με άφηνε μόνο, δεν θα έμπαινεεκείνη μέσα στο Εργαστήριο Όπλων αντί για τον Κέιλεμπ.

«Όχι », λέει η Κριστίνα, κουνώντας το κεφάλι της. «Μετίποτα. Θα πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος».

Τα μάτια τής Κάρα πλημμυρίζουν με δάκρυα.Και τότε είναι που το συνειδητοποιώ: Φυσικά και θα έμπαινε η

Τρις στο Εργαστήριο Όπλων αντί για τον Κέιλεμπ.Φυσικά και θα το έκανε.Η Κριστίνα φωνάζει κάτι, αλλά η φωνή της μου ακούγεται

πνιχτή, λες και έχω βυθίσει το κεφάλι μου στο νερό. Επίσηςδυσκολεύομαι να δω τις λεπτομέρειες του προσώπου της Κάρα,καθώς ο κόσμος έχει μουτζουρωθεί και έχει γίνει μια συλλογήαπό μουντά χρώματα.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μείνω ακίνητος - νιώθωότι αν μείνω ακίνητος, μπορώ να το εμποδίσω να είναι αλήθεια,μπορώ να προσποιηθώ ότι όλα είναι εντάξει. Οι ώμοι τηςΚριστίνα πέφτουν μπροστά, καθώς δεν μπορεί να στηρίξει τηνίδια της τη θλίψη, και η Κάρα την αγκαλιάζει, και

το μόνο που κάνω εγώ είναι να μένω ακίνητος.

440 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΔΥΟ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ της έπεσε πρώτη φορά στο δίχτυ, το μόνοπου είδα ήταν μια γκρίζα θολή εικόνα. Την τράβηξα επάνω και τοχέρι της ήταν μικρό, αλλά ζεστό, και μετά στάθηκε μπροστά μου,κοντή και λεπτή και απλή και χωρίς να ξεχωρίζει σε τίποτα -πέρα από το γεγονός ότι είχε πηδήξει πρώτη. Το Κούτσουρο είχεπηδήξει πρώτο.

Ούτε καν εγώ δεν είχα πηδήξει πρώτος.Τα μάτια της ήταν τόσο αυστηρά, τόσο επίμονα.Όμορφα.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 441

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΤΡΙΑ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα. Τηνείχα δει στους διαδρόμους του σχολείου, και στην ψεύτικηκηδεία της μητέρας μου, και να περπατάει στα πεζοδρόμια τουτομέα της Απάρνησης. Την κοιτούσα, αλλά δεν την έβλεπα'κανείς δεν την έβλεπε όπως πραγματικά ήταν έως ότου πήδηξε.

Υποθέτω ότι μια φωτιά που καίει τόσο δυνατά δεν μπορεί νακρατήσει.

442 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ

ΤΟΜΠΑΙΑΣ

ΠΗΓΑΙΝΩ ΝΑ ΔΩ το σώμα της... κάποια στιγμή. Δεν ξέρωπόση ώρα έχει περάσει από τη στιγμή που μου είπε η Κάρα τισυνέβη. Η Κριστίνα κι εγώ περπατάμε δίπλα δίπλα' περπατάμεπίσω από την Κάρα. Στην πραγματικότητα, δεν θυμάμαι τηδιαδρομή από την είσοδο ως το νεκροτομείο, μονάχα μερικέςθολές εικόνες και όποιον ήχο μπορώ να διακρίνω πίσω από τοφράγμα που έχει σηκωθεί μέσα στο κεφάλι μου.

Κείτεται σε ένα τραπέζι, και προς στιγμή νομίζω ότι απλάκοιμάται, και ότι όταν την αγγίξω, θα ξυπνήσει και θα μουχαμογελάσει και θα με φιλήσει στο στόμα. Αλλά όταν την αγγίζωείναι κρύα, το σώμα της άκαμπτο και σκληρό.

Η Κριστίνα ρουφάει τη μύτη της και κλαίει. Σφίγγω το χέριτης Τρις, ενώ προσεύχομαι ότι αν το σφίξω αρκετά δυνατά, θαστείλω ξανά τη ζωή πίσω στο σώμα της και θα πλημμυρίσει μεχρώμα και θα ξυπνήσει.

Δεν ξέρω πόσην ώρα μου παίρνει για να συνειδητοποιήσω ότιαυτό δεν θα συμβεί, ότι έχει φύγει. Αλλά όταν το κάνω, νιώθωόλη τη δύναμη να έχει χαθεί από μέσα μου, και πέφτω σταγόνατα δίπλα στο τραπέζι και νομίζω ότι κλαίω ή ότι θέλω νακλάψω, και όλα μέσα μου ουρλιάζουν για ένα ακόμα φιλί, άλλημία λέξη, άλλη μία ματιά, άλλο ένα κάτι.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 443

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ

ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ακολουθούν, η κίνηση, και όχι η ακινησία,είναι αυτή που με βοηθά να κρατήσω τη θλίψη μακριά, κι έτσιπερπατάω στους διαδρόμους του συγκροτήματος αντί νακοιμάμαι. Παρακολουθώ όλους τους άλλους να αναρρώνουναπό τον ορό της μνήμης που τους άλλαξε μόνιμα, σαν να τουςκοιτάζω από μεγάλη απόσταση.

Εκείνοι που χάθηκαν στην ομίχλη του ορού της μνήμηςσυγκεντρώνονται σε ομάδες και τους δίνεται η αλήθεια: ότι ηανθρώπινη φύση είναι περίπλοκη, ότι όλα τα γονίδιά μας είναιδιαφορετικά, αλλά δεν είναι ούτε ελαττωματικά ούτε αγνά.Επίσης τους δίνεται το ψέμα: ότι οι μνήμες σβήστηκαν εξαιτίαςενός φρικτού ατυχήματος, και ότι είχαν σχεδόν καταφέρει ναπείσουν την κυβέρνηση να εξασφαλίσει την ισότητα για τους ΓΕ.

Συνεχώς νιώθω να πνίγομαι από την παρέα των άλλων καιμετά νιώθω τη μοναξιά να με σακατεύει όταν φεύγω από κοντάτους. Είμαι τρομοκρατημένος και δεν ξέρω καν για ποιο πράγμα,επειδή έχω ήδη χάσει τα πάντα. Τα χέρια μου τρέμουν καθώςσταματάω στην αίθουσα ελέγχου για να παρακολουθήσω τηνπόλη στις οθόνες. Η Τζοάνα οργανώνει τα μέσα μεταφοράς γιαόσους θέλουν να φύγουν από την πόλη. Θα έρθουν εδώ για ναμάθουν την αλήθεια. Δεν ξέρω τι θα γίνει με κείνους πουπαραμένουν στο Σικάγο, και δεν είμαι σίγουρος ότι με νοιάζει.

444 VERONICA ROTH

Βάζω τα χέρια μου στις τσέπες μου και παρακολουθώ γιαμερικά λεπτά, μετά απομακρύνομαι ξανά, προσπαθώντας νασυντονίσω τα βήματά μου με το χτύπο της καρδιάς μου ή νααποφύγω τις ρωγμές ανάμεσα στα πλακάκια. Όταν περνάω απότην είσοδο, βλέπω μια μικρή ομάδα ανθρώπων να έχουνσυγκεντρωθεί κοντά στο πέτρινο γλυπτό, και μία από αυτούςείναι σε αναπηρικό καροτσάκι - η Νίτα.

Περνάω από το άχρηστο σημείο ελέγχου και στέκομαι σεαπόσταση, παρακολουθώντας τους. Ο Ρέτζι πατάει πάνω σε μιαπέτρινη πλάκα και ανοίγει μια βάνα στο κάτω μέρος τηςδεξαμενής του νερού. Οι σταγόνες μετατρέπονται σε ένα ρυάκι,και σύντομα το νερό ξεχύνεται από τη δεξαμενή, πιτσιλίζει όλητην πλάκα, και μουλιάζει το κάτω μέρος του παντελονιού τουΡέτζι.

«Τομπάιας;»Αναριγώ λίγο. Είναι ο Κέιλεμπ. Αποστρέφω το πρόσωπό μου

από τη φωνή, ψάχνοντας μια διέξοδο διαφυγής.«Περίμενε. Σε παρακαλώ», λέει.Δεν θέλω να τον κοιτάξω, να μετρήσω πόσο πολύ ή πόσο

λίγο, θρηνεί για κείνη. Και δεν θέλω να σκεφτώ ότι πέθανε γιαέναν τόσο άθλιο δειλό, ότι δεν άξιζε να δώσει τη ζωή της γιακείνον.

Ωστόσο, τον κοιτάζω, ενώ αναρωτιέμαι αν μπορώ να δω κάτιαπό κείνη στο πρόσωπό του, καθώς εξακολουθώ να είμαιπεινασμένος για κείνη ακόμα και τώρα που ξέρω ότι έχει φύγει.

Τα μαλλιά του είναι άλουστα και αχτένιστα, τα πράσινα μάτιατου κόκκινα, το στόμα του σφιγμένο.

Δεν της μοιάζει.«Δεν θέλω να σε ενοχλήσω», λέει. «Αλλά έχω κάτι να σου

πω. Κάτι... που μου είπε εκείνη να σου πω, πριν...»«Απλά τελείωνε» λέω, πριν δοκιμάσει να ολοκληρώσει την

πρόταση.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 445

«Μου είπε ότι αν δεν επιβίωνε, ήθελε να σου πω...» ΟΚέιλεμπ πνίγεται, και μετά ισιώνει την πλάτη του, πολεμώνταςτα δάκρυα. «Ότι δεν ήθελε να σε αφήσει».

Θα έπρεπε να νιώσω κάτι, ακούγοντας τα τελευταία της λόγιαπρος εμένα, έτσι δεν είναι; Δεν νιώθω τίποτα. Νιώθω πιοαπόμακρος από ποτέ.

«Ναι;» λέω τραχιά. «Τότε γιατί το έκανε; Γιατί δεν άφησε ναπεθάνεις εσύ;»

«Νομίζεις ότι δεν αναρωτιέμαι κι εγώ το ίδιο;» λέει οΚέιλεμπ. «Με αγαπούσε. Αρκετά ώστε να με σημαδέψει με έναόπλο για να μπορέσει να πεθάνει εκείνη για μένα. Δεν έχω ιδέαγιατί, αλλά έτσι είναι».

Απομακρύνεται χωρίς να με αφήσει να απαντήσω, και μάλλονείναι καλύτερα έτσι, επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ να πω τίποταπου να μπορεί να εκφράσει την οργή μου. Ανοιγοκλείνω ταμάτια μου για να διώξω τα δάκρυα και κάθομαι στο έδαφος, στημέση ακριβώς της εισόδου.

Ξέρω γιατί ήθελε να μου πει ότι δεν ήθελε να με αφήσει.Ήθελε να ξέρω ότι αυτή η περίπτωση δεν μοιάζει με κείνη στοαρχηγείο της Πολυμάθειας, δεν είναι ένα ψέμα που μου είπε γιανα με κάνει να κοιμηθώ ενώ εκείνη πήγαινε να πεθάνει, δενείναι μια πράξη περιττής αυτοθυσίας. Τρίβω τα μάτια μου με τιςβάσεις των χεριών μου λες και θα καταφέρω να χώσω τα μάτιαμου μέσα στο κρανίο μου. Μην κλάψεις, επιπλήττω τον εαυτόμου. Αν αφήσω να βγει έξω έστω και λίγο συναίσθημα, τότε θαξεχυθεί όλο, και δεν θα σταματήσει ποτέ.

Κάποια στιγμή αργότερα ακούω φωνές εκεί κοντά - την Κάρακαι τον Πίτερ.

«Αυτό το γλυπτό ήταν σύμβολο αλλαγής», του λέει.«Σταδιακής αλλαγής, αλλά τώρα το γκρεμίζουν».

«Ω, αλήθεια;» Ο Πίτερ ακούγεται γεμάτος ενδιαφέρον.«Γιατί;»

446 VERONICA ROTH

«Εε... θα σου εξηγήσω αργότερα, αν δεν σε πειράζει», λέει ηΚάρα. «Θυμάσαι πώς να επιστρέφεις στον κοιτώνα;»

«Ναι».«Τότε... γύρνα και μείνε εκεί για λίγο. Κάποιος θα είναι εκεί

για να σε βοηθήσει».Η Κάρα με πλησιάζει, και ζαρώνω καθώς περιμένω τη φωνή

της. Αλλά το μόνο που κάνει είναι να καθίσει δίπλα μου στοέδαφος, με τα χέρια της διπλωμένα στην ποδιά της, την πλάτητης στητή. Σε επιφυλακή αλλά χαλαρή, παρακολουθεί το γλυπτόόπου ο Ρέτζι στέκεται κάτω από το νερό που αναβλύζει.

«Δεν χρειάζεται να μείνεις εδώ», λέω.«Δεν με περιμένουν κάπου», λέει. «Και η ησυχία είναι

ωραία».Έτσι, καθόμαστε δίπλα δίπλα, κοιτάζοντας το νερό, σιωπηλοί.

† † †

«Εδώ είστε», λέει η Κριστίνα, τρέχοντας προς το μέρος μας. Τοπρόσωπό της είναι πρησμένο και η φωνή της είναι άτονη, σανένας βαρύς αναστεναγμός. «Ελάτε, ήρθε η ώρα. Θα τοναποσυνδέσουν από τα μηχανήματα».

Αναριγώ στη λέξη, ωστόσο σπρώχνω το σώμα μου για νασηκωθώ όρθιος. Η Χάνα και ο Ζικ παρέμειναν κοντά στο σώματου Ουράια από τη στιγμή που φτάσαμε, με τα δάχτυλά τους ναβρίσκουν τα δικά του, τα μάτια τους να ψάχνουν για ζωή. Αλλάδεν έχει απομείνει ζωή, μονάχα το μηχάνημα που βοηθά τηνκαρδιά του να χτυπά.

Η Κάρα περπατάει πίσω από την Κριστίνα κι εμένα καθώςκατευθυνόμαστε προς το νοσοκομείο. Έχω μέρες να κοιμηθώ,αλλά δεν αισθάνομαι κουρασμένος, όχι με τον τρόπο πουαισθάνομαι συνήθως, αν και το σώμα μου πονάει καθώςπερπατάω. Η Κριστίνα κι εγώ δεν μιλάμε, αλλά ξέρω ότι οι

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 447

σκέψεις μας είναι οι ίδιες, επικεντρωμένες στον Ουράια, στιςτελευταίες του ανάσες.

Φτάνουμε στο παράθυρο παρακολούθησης έξω από τοδωμάτιο του Ουράια, και η Έβελιν είναι εκεί - ο Αμάρ πήγε καιτην πήρε στη θέση μου, πριν από μερικές μέρες. Προσπαθεί νααγγίξει τον ώμο μου κι εγώ αποτραβιέμαι, καθώς δεν θέλω να μεπαρηγορήσει.

Μέσα στο δωμάτιο, ο Ζικ και η Χάνα στέκονται δεξιά καιαριστερά του Ουράια. Η Χάνα κρατάει το ένα του χέρι, και οΖικ το άλλο. Ένας γιατρός στέκεται κοντά στον καρδιογράφο,κρατώντας ένα ντοσιέ τον οποίο τείνει όχι στη Χάνα ή τον Ζικ,αλλά στον Ντέιβιντ. Κάθεται στην αναπηρική του πολυθρόνα.Καμπουριασμένος και ζαλισμένος, όπως όλοι οι άλλοι που έχουνχάσει τη μνήμη τους.

«Τι κάνει αυτός εδώ;» Νιώθω λες και όλοι μου οι μυς και τακόκαλα και τα νεύρα έχουν πάρει φωτιά.

«Επισήμως εξακολουθεί να είναι ο ηγέτης της Υπηρεσίας,τουλάχιστον μέχρι να τον αντικαταστήσουν», λέει η Κάρα πίσωμου. «Τομπάιας, δεν θυμάται τίποτα. Ο άντρας που ήξερες δενυπάρχει πια' είναι σχεδόν νεκρός. Αυτός ο άντρας δεν θυμάταινα σκοτώνει-»

«Σκάσε!» λέω απότομα. Ο Ντέιβιντ υπογράφει στο ντοσιέ καιγυρίζει από την άλλη, σπρώχνοντας το καροτσάκι του προς τηνπόρτα. Η πόρτα ανοίγει, και δεν μπορώ να κρατηθώ

- του ορμάω, και μόνο το λεπτό σώμα της Έβελιν μεσυγκρατεί από το να τυλίξω τα χέρια μου γύρω από το λαιμότου. Με κοιτάζει παράξενα και τσουλάει το καροτσάκι στοδιάδρομο καθώς σπρώχνω το σώμα μου πάνω στο μπράτσο τηςμητέρας μου, το οποίο αισθάνομαι σαν μια ράβδο μπροστά στουςώμους μου.

«Τομπάιας», λέει η Έβελιν. «Ηρέμησε».

448 VERONICA ROTH

«Γιατί δεν τον έκλεισε κάποιος φυλακή;» απαιτώ να μάθω, καιτα μάτια μου είναι τόσο θολά ώστε δυσκολεύομαι να δω.

«Επειδή δουλεύει ακόμη για την κυβέρνηση »,λέει η Κάρα.«Το ότι το ανακήρυξαν ένα ατυχές δυστύχημα δεν σημαίνει ότιαπέλυσαν τους πάντες. Και η κυβέρνηση δεν πρόκειται να τονκλείσει φυλακή απλά και μόνο επειδή σκότωσε μια επαναστάτριακαι μάλιστα επειδή αναγκάστηκε να το κάνει».

«Μια επαναστάτρια», επαναλαμβάνω. «Αυτό είναι μόνοτώρα;»

«Ήταν», λέει απαλά η Κάρα. «Και όχι, φυσικά και όχι, αλλάέτσι τη βλέπει η κυβέρνηση».

Είμαι έτοιμος να απαντήσω, αλλά η Κριστίνα μάς διακόπτει.«Παιδιά, το κάνουν».

Στο δωμάτιο του Ουράια, ο Ζικ και η Χάνα ενώνουν ταελεύθερα χέρια τους πάνω από το σώμα του Ουράια. Βλέπω ταχείλη της Χάνα να κινούνται, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τιλέει - έχουν οι Ατρόμητοι προσευχές για τους ετοιμοθάνατους;Οι Ανιδιοτελείς αντιδρούν στο θάνατο με σιωπή καιπροσφέροντας τις υπηρεσίες τους, και όχι με λέξεις. Διαπιστώνωότι η οργή μου υποχωρεί, και χάνομαι ξανά στη βουβή θλίψη,αυτή τη φορά όχι μόνο για την Τρις, αλλά για τον Ουράια, τοχαμόγελο του οποίου έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου. Οαδελφός του φίλου μου, και μετά και δικός μου φίλος, αν και όχιγια αρκετό καιρό ώστε να καταφέρει να εισχωρήσει το χιούμορτου μέσα μου, όχι για αρκετό καιρό.

Ο γιατρός γυρίζει κάποιους διακόπτες, κρατώντας το ντοσιέμπροστά στο στομάχι του, και τα μηχανήματα σταματούν ναανασαίνουν για τον Ουράια. Οι ώμοι του Ζικ τραντάζονται, καιη Χάνα σφίγγει το χέρι του δυνατά, έως ότου οι αρθρώσεις τηςασπρίζουν.

Μετά λέει κάτι, και τα χέρια της ανοίγουν απότομα, καιοπισθοχωρεί από το σώμα του Ουράια. Τον αφήνει να φύγει.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 449

Απομακρύνομαι από το παράθυρο, στην αρχή περπατώντας,και μετά τρέχοντας, διασχίζοντας τους διαδρόμους, αδιάφορος,τυφλός, άδειος.

450 VERONICA ROTH

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΞΙ

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ παίρνω ένα φορτηγό από τοσυγκρότημα. Οι ένοικοι ακόμη αναρρώνουν από την απώλειατης μνήμης τους, κι έτσι κανείς δεν προσπαθεί να με σταματήσει.Οδηγώ πάνω από τις ράγες προς την πόλη, με τα μάτια μου ναπεριπλανιόνται πάνω από τον ορίζοντα αλλά χωρίς να τονβλέπουν πραγματικά.

Όταν φτάνω στα λιβάδια που χωρίζουν την πόλη από τον έξωκόσμο, πατάω το γκάζι περισσότερο. Το φορτηγό συντρίβειξεραμένο χορτάρι και χιόνι κάτω από τα λάστιχά του, καισύντομα το έδαφος δίνει τη θέση του στο οδόστρωμα στοντομέα της Απάρνησης, και σχεδόν δεν αισθάνομαι το χρόνο πουέχει περάσει. Όλοι οι δρόμοι είναι ίδιοι, αλλά τα χέρια μου και ταπόδια μου ξέρουν πού να πάνε, ακόμα κι αν το μυαλό μου δενκάνει τον κόπο να τα καθοδηγήσει. Σταματάω στο σπίτι κοντάστην πινακίδα του στοπ, με το ραγισμένο τσιμέντο στην αυλή.

Το σπίτι μου.Περνάω την εξώπορτα και ανεβαίνω τη σκάλα, έχοντας

ακόμα εκείνη την πνιχτή αίσθηση στα αφτιά μου, λες καιπαρασύρομαι μακριά από τον κόσμο. Οι άνθρωποι μιλάνε για τονπόνο της θλίψης, αλλά δεν ξέρω τι εννοούν. Για μένα, η θλίψηείναι ένα ολέθριο μούδιασμα, στο οποίο κάθε αίσθηση έχειαμβλυνθεί.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 451

Ακουμπάω την παλάμη μου στο ταμπλό που καλύπτει τονκαθρέφτη στον επάνω όροφο, και το σπρώχνω στο πλάι.Παρόλο που το φως του ηλιοβασιλέματος είναι πορτοκαλί,γλιστρώντας πάνω στο πάτωμα και φωτίζοντας το πρόσωπό μουαπό κάτω, ποτέ δεν έδειχνα πιο χλομός’ οι κύκλοι κάτω από ταμάτια μου δεν ήταν ποτέ πιο έντονοι. Πέρασα τις τελευταίεςμέρες κάπου ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο, ανίκανος ναδιαχειριστώ οποιοδήποτε από τα δύο άκρα.

Βάζω την ξυριστική μηχανή στην πρίζα κοντά στον καθρέφτη.Είναι ήδη τοποθετημένη η σωστή λεπίδα, κι έτσι το μόνο πουέχω να κάνω είναι να την περάσω μέσα από τα μαλλιά μου,τραβώντας τα αφτιά μου προς τα κάτω για να τα προστατεύσω,γυρνώντας το κεφάλι μου για να ελέγξω το σβέρκο μου γιασημεία που μπορεί να μου έχουν ξεφύγει. Τα κομμένα μαλλιάπέφτουν στα πόδια και τους ώμους μου, προκαλώντας φαγούρασε όποια σημεία γυμνού δέρματος βρίσκουν. Περνάω το χέριμου πάνω από το κεφάλι μου για να σιγουρευτώ ότι είναιομοιόμορφο, αλλά στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να τοελέγξω. Έμαθα να το κάνω μόνος μου όταν ήμουν μικρός.

Αφιερώνω πολλή ώρα για να τινάξω τις τρίχες από τουςώμους και τα πόδια μου, και μετά τις μαζεύω με ένα φαράσι.Όταν τελειώνω, στέκομαι ξανά μπροστά στον καθρέφτη, καιμπορώ να δω τις άκρες του τατουάζ μου, της φλόγας τηςΓενναιότητας.

Βγάζω το φιαλίδιο με τον ορό της μνήμης από την τσέπη μου.Ξέρω ότι ένα φιαλίδιο θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος τηςζωής μου, αλλά θα στοχεύσει σε αναμνήσεις, όχι γεγονότα. Θαξέρω ακόμη να γράφω, να μιλάω, να συναρμολογώ ένανυπολογιστή, επειδή αυτά τα δεδομένα έχουν αποθηκευτεί σεδιαφορετικά μέρη του εγκεφάλου μου. Αλλά δεν θα θυμάμαιτίποτα άλλο.

452 VERONICA ROTH

Το πείραμα τελείωσε. Η Τζοάνα διαπραγματεύτηκε μεεπιτυχία με την κυβέρνηση -τους ανωτέρους του Ντέιβιντ-ώστενα επιτρέψουν στα πρώην μέλη των φατριών να μείνουν στηνπόλη, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι αυτάρκεις, θα υπόκεινταιστην εξουσία της κυβέρνησης, και θα επιτρέψουν σε άτομα έξωαπό την πόλη να μπουν μέσα και να ζήσουν μαζί τους, κάνονταςτο Σικάγο άλλη μια μητροπολιτική περιοχή, όπως το Μιλγουόκι.Η Υπηρεσία, η οποία κάποτε ήταν υπεύθυνη για το πείραμα,τώρα θα διατηρεί την τάξη στα σύνορα της πόλης του Σικάγο.

Θα είναι η μοναδική μητροπολιτική περιοχή στη χώρα που θακυβερνάται από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στη γενετικήζημιά. Κάτι σαν παράδεισος. Ο Μάθιου μού είπε ότι ελπίζει ότι οκόσμος από την παρυφή θα συρρεύσει για να γεμίσει όλους τουςκενούς χώρους, και να βρει εκεί μια πιο άνετη ζωή από κείνηπου άφησε πίσω.

Το μόνο που θέλω εγώ είναι να γίνω ένας καινούριοςάνθρωπος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Τομπάιας Τζόνσον,γιος της Έβελιν Τζόνσον. Μπορεί ο Τομπάιας Τζόνσον να έζησεμια βαρετή και κενή ζωή, αλλά τουλάχιστον είναι ένας πλήρηςάνθρωπος, όχι αυτό το θραύσμα ανθρώπου που είμαι τώρα,υπερβολικά σακατεμένος από τον πόνο για να μπορέσω να γίνωκάτι χρήσιμο.

«Ο Μάθιου μού είπε ότι έκλεψες λίγο από τον ορό τηςμνήμης και ένα φορτηγό»,λέει μια φωνή στην άκρη τουδιαδρόμου. Της Κριστίνα. «Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν τονπίστεψα».

Μάλλον δεν την άκουσα να μπαίνει στο σπίτι μέσα από κείνητην πνιχτή αίσθηση. Ακόμα και η φωνή της ακούγεται λες καιταξιδεύει μέσα στο νερό για να φτάσει στα αφτιά μου, καιχρειάζομαι μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω τι λέει.Όταν το κάνω, την κοιτάζω και λέω: «Τότε γιατί ήρθες, αν δεντον πίστεψες;»

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 453

«Για καλό και για κακό» λέει, καθώς κατευθύνεται προς τομέρος μου. «Επίσης, ήθελα να δω την πόλη άλλη μία φορά πριναλλάξουν όλα. Δώσε μου αυτό το φιαλίδιο, Τομπάιας».

«Όχι». Τυλίγω τα δάχτυλά μου γύρω του για να τοπροστατεύσω από κείνη. «Αυτή η απόφαση είναι δική μου, όχιδική σου».

Τα σκούρα της μάτια ανοίγουν διάπλατα, και το φως τουηλίου κάνει το πρόσωπό της να ακτινοβολεί. Κάνει κάθε τούφατων πυκνών, σκούρων μαλλιών της να λάμπει με ένα πορτοκαλίχρώμα λες και έχουν πάρει φωτιά.

«Δεν είναι δική σου απόφαση», λέει. «Αυτή είναι η απόφασηενός δειλού, κι εσύ είσαι πολλά πράγματα, Τέσσερα, αλλά δειλόςόχι. Ποτέ».

«Ίσως να είμαι τώρα», απαντώ παθητικά. «Τα πράγματα έχουναλλάξει. Δεν με πειράζει».

«Σε πειράζει».Νιώθω τόσο εξαντλημένος ώστε το μόνο που κάνω είναι να

στρέψω τα μάτια μου προς τα πάνω.«Δεν μπορείς να γίνεις ένα άτομο που εκείνη θα μισούσε»,

λέει η Κριστίνα, σιγανά αυτή τη φορά. «Και αυτό θα τομισούσε».

Η οργή φουσκώνει μέσα μου, καυτή και ζωντανή, και η πνιχτήαίσθηση γύρω από τα αφτιά μου χάνεται, κάνοντας ακόμα καιαυτό τον ήσυχο δρόμο της Απάρνησης να ακούγεταιθορυβώδης. Η δύναμή της με κάνει να αναριγήσω.

«Σκάσε!» φωνάζω. «Σκάσε! Δεν ξέρεις τι θα μισούσε' δεν τηνήξερες, δεν-»

«Ξέρω αρκετά», λέει απότομα. «Ξέρω ότι δεν θα ήθελε να τησβήσεις από τη μνήμη σου λες και δεν σήμαινε τίποτα για σένα!»

Ορμάω προς το μέρος της, καρφώνοντας τον ώμο της στοντοίχο, και σκύβω πιο κοντά στο πρόσωπό της.

«Αν τολμήσεις να το υπαινιχθείς ξανά αυτό» λέω «θα...»

454 VERONICA ROTH

«Θα κάνεις τι;» η Κριστίνα με σπρώχνει πίσω, δυνατά. «Θαμου κάνεις κακό; Ξέρεις, υπάρχει μια λέξη για τουςμεγαλόσωμους, δυνατούς άντρες που επιτίθενται σε γυναίκες,και αυτή είναι δειλός».

Θυμάμαι τις φωνές του πατέρα μου να πλημμυρίζουν το σπίτι,και το χέρι του γύρω από το λαιμό της μητέρας μου, καθώς τηνπετούσε πάνω σε τοίχους και πόρτες. Θυμάμαι ότι κοιτούσα απότην πόρτα του δωματίου μου, με το χέρι μου να σφίγγει τοπλαίσιο της πόρτας. Και θυμάμαι να ακούω σιωπηλούς λυγμούςπίσω από την πόρτα του δωματίου της, και ότι εκείνη τηνκλείδωνε για να μην μπορώ να μπω μέσα.

Οπισθοχωρώ και ακουμπάω την πλάτη μου στον τοίχο,αφήνοντας το σώμα μου να καταρρεύσει επάνω του.

«Λυπάμαι», λέω.«Το ξέρω», απαντά.Στεκόμαστε ακίνητοι για μερικά δευτερόλεπτα, απλά

κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά πουτη γνώρισα τη μίσησα, επειδή ήταν Ειλικρινής, επειδή τα λόγιαξεχύνονταν έτσι απλά από το στόμα της χωρίς να τα ελέγξει,χωρίς να τα σκεφτεί. Αλλά με το πέρασμα του χρόνου μούέδειξε ποια πραγματικά ήταν, μια φίλη που συγχωρούσε, πιστήστην αλήθεια, αρκετά γενναία για να αναλάβει δράση. Δενμπορώ παρά να τη συμπαθώ τώρα, δεν μπορώ παρά να δω τιέβλεπε η Τρις σε κείνη.

«Ξέρω πώς είναι να θέλεις να ξεχάσεις τα πάντα», λέει.«Επίσης ξέρω πώς είναι να πεθαίνει κάποιος που αγαπάς χωρίςλόγο, και να θέλεις να ανταλλάξεις όλες τις αναμνήσεις πουέχεις από κείνον με μία και μόνο στιγμή γαλήνης».

Τυλίγει το χέρι της γύρω από το δικό μου, το οποίο είναιτυλιγμένο γύρω από το φιαλίδιο.

«Δεν ήξερα πολύ καιρό τον Γουίλ» λέει «όμως άλλαξε τη ζωήμου. Άλλαξε εμένα. Και ξέρω ότι η Τρις άλλαξε εσένα πολύ

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 455

περισσότερο».Η σκληρή έκφραση που είχε μέχρι πριν από ένα λεπτό

χάνεται, και αγγίζει τους ώμους μου, ελαφρά.«Αξίζει να συνεχίσεις να είσαι το άτομο που έγινες μαζί

της»,λέει. «Αν πιεις αυτό τον ορό, δεν θα μπορέσεις ναξαναγυρίσεις ποτέ σ’ αυτό το άτομο».

Τα δάκρυα έρχονται ξανά, όπως όταν είδα το πτώμα της Τρις,και αυτή τη φορά, μαζί τους έρχεται και ο πόνος, καυτός καιοξύς στο στήθος μου. Σφίγγω το φιαλίδιο στη γροθιά μου,ζητώντας απελπισμένα την ανακούφιση που προσφέρει, τηνπροστασία από τον πόνο της κάθε ανάμνησης που γδέρνει τασωθικά μου σαν να είναι ένα ζώο.

Η Κριστίνα περνάει τα χέρια της γύρω από τους ώμους μου,και η αγκαλιά της απλά κάνει τον πόνο χειρότερο, επειδή μουθυμίζει την κάθε φορά που τα λεπτά χέρια τής Τρις γλιστρούσανγύρω μου, αβέβαια στην αρχή μετά πιο δυνατά, με μεγαλύτερηαυτοπεποίθηση, πιο σίγουρη για τον εαυτό της και για μένα. Μουθυμίζει ότι καμία αγκαλιά δεν θα είναι ξανά η ίδια, επειδή κανείςδεν είναι ποτέ ξανά σαν εκείνη, επειδή εκείνη έχει φύγει.

Έχει φύγει και το κλάμα μοιάζει τόσο άχρηστο, τόσο ανόητο,αλλά είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Η Κριστίνα με κρατάειόρθιο και για πολλή ώρα δεν λέει λέξη.

Τελικά αποτραβιέμαι, αλλά τα χέρια της μένουν στους ώμουςμου, ζεστά και τραχιά από τους κάλλους. Ίσως όπως το δέρμα σεένα χέρι να γίνεται πιο σκληρό μετά από επαναλαμβανόμενοπόνο, έτσι να γίνεται και με ένα άτομο. Αλλά δεν θέλω να γίνωένας άνθρωπος γεμάτος κάλλους.

Υπάρχουν κι άλλα είδη ανθρώπων σε αυτό τον κόσμο.Υπάρχουν άνθρωποι σαν την Τρις, η οποία μετά από τον πόνοκαι την προδοσία, μπόρεσε να βρει αρκετή αγάπη ώστε ναθυσιάσει τη δική της ζωή αντί για εκείνη του αδελφού της. Ήάνθρωποι σαν την Κάρα, η οποία μπόρεσε να συγχωρήσει το

456 VERONICA ROTH

άτομο που πυροβόλησε τον αδελφό της στο κεφάλι. Ή σαν τηνΚριστίνα, η οποία έχασε τον ένα φίλο μετά τον άλλο και ωστόσοαποφάσισε να παραμείνει ανοιχτή, να κάνει καινούριους.Μπροστά μου εμφανίζεται άλλη μια επιλογή, πιο φωτεινή και πιοδυνατή από κείνες που έδωσα εγώ στο εαυτό μου.

Ανοίγοντας τα μάτια μου, της δίνω το φιαλίδιο. Το παίρνει καιτο βάζει στην τσέπη της.

«Το ξέρω ότι ο Ζικ φέρεται ακόμη παράξενα όταν είναι κοντάσου» λέει, περνώντας το χέρι της πάνω από τους ώμους μου.«Εντωμεταξύ όμως μπορώ να γίνω εγώ φίλη σου. Αν θέλειςμπορούμε να ανταλλάξουμε και βραχιόλια, όπως έκαναν τακορίτσια της Ομόνοιας».

«Δεν νομίζω ότι είναι αναγκαίο».Κατεβαίνουμε τις σκάλες και βγαίνουμε στο δρόμο μαζί. Ο

ήλιος έχει γλιστρήσει πίσω από τα κτίρια του Σικάγο, και στοβάθος ακούω ένα τρένο να τρέχει πάνω στις ράγες, αλλά εμείςαπομακρυνόμαστε από αυτό το μέρος και από όλα όσα σήμαινεγια εμάς, και δεν μας πειράζει καθόλου.

† † †

Υπάρχουν τόσο πολλοί τρόποι να είσαι γενναίος σ’ αυτό τονκόσμο. Μερικές φορές γενναιότητα σημαίνει να δίνεις τη ζωήσου για κάτι πιο σημαντικό από τον εαυτό σου ή για κάποιονάλλο. Μερικές φορές σημαίνει να εγκαταλείπεις όλα όσα έχειςγνωρίσει ποτέ ή όλους όσους έχεις αγαπήσει ποτέ, για κάτιμεγαλύτερο.

Αλλά μερικές φορές δεν σημαίνει τίποτα τέτοιο.Μερικές φορές δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να

σφίγγεις τα δόντια για να αντέξεις τον πόνο, είναι η καθημερινήπροσπάθεια, και η αργή πορεία προς μια καλύτερη ζωή.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 457

Αυτό είναι το είδος της γενναιότητας που πρέπει να έχωτώρα.

458 VERONICA ROTH

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΔΥΟΜΙΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Η ΕΒΕΛΙΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ στο σημείο όπου συναντιόνται δύοκόσμοι. Το έδαφος τώρα είναι γεμάτο από ίχνη από τα λάστιχατων φορτηγών, εξαιτίας των συχνών πήγαινε έλα ατόμων απότην παρυφή που πηγαινοέρχονται ή ανθρώπων από το πρώηνσυγκρότημα της Υπηρεσίας που μπαινοβγαίνουν. Η τσάντα τηςακουμπά πάνω στο πόδι της, καθώς στηρίζεται σε ένα πηγάδι.Σηκώνει το χέρι της για να με χαιρετήσει όταν πλησιάζω.

Όταν μπαίνει στο φορτηγό, φιλάει το μάγουλό μου, και τηναφήνω. Νιώθω ένα χαμόγελο να τρυπώνει στο πρόσωπό μου,και το αφήνω να μείνει εκεί.

«Καλωσόρισες πίσω», λέω.Η συμφωνία, όταν της την πρότεινα πριν από περισσότερο

από δύο χρόνια, και ύστερα από λίγο την έκανε και η ίδια ξανάμε την Τζοάνα, ήταν ότι θα έφευγε από την πόλη. Τώρα, έχουναλλάξει τόσο πολλά στο Σικάγο ώστε δεν το θεωρώ κακό ναπηγαινοέρχεται, και ούτε κι εκείνη. Παρόλο που έχουν περάσειδύο χρόνια, δείχνει πιο νέα, το πρόσωπό της είναι πιο γεμάτο καιτο χαμόγελό της πιο πλατύ. Όλος αυτός ο καιρός που έλειψε τηςέκανε καλό.

«Πώς είσαι;» λέει.«Είμαι... εντάξει», λέω. «Θα σκορπίσουμε τις στάχτες της

σήμερα».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 459

Κοιτάζω την τεφροδόχο που είναι ακουμπισμένη στο πίσωκάθισμα σαν να είναι άλλος ένα επιβάτης. Άφησα για πολύ καιρότις στάχτες της Τρις στο νεκροτομείο της Υπηρεσίας, καθώς δενήμουν σίγουρος τι είδος κηδείας θα ήθελε, και δεν ήμουνσίγουρος ότι θα μπορούσα να αντέξω μια κηδεία. Αλλά σήμεραθα ήταν η Μέρα της Επιλογής, αν είχαμε ακόμη φατρίες, καιείναι καιρός να κάνω ένα βήμα μπροστά, ακόμα κι αν είναιμικρό.

Η Έβελιν βάζει το χέρι της στον ώμο μου και κοιτάζει έξω ταλιβάδια. Τα σπαρτά που κάποτε ήταν περιορισμένα στις περιοχέςγύρω από το αρχηγείο της Ομόνοιας τώρα έχουν εξαπλωθεί, καισυνεχίζουν να εξαπλώνονται σε όλους τους χορταριασμένουςχώρους γύρω από την πόλη. Μερικές φορές μού λείπει η έρημη,άδεια γη. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν με πειράζει να οδηγώ μέσααπό ατελείωτες σειρές με καλαμπόκια ή στάχυα. Βλέπωανθρώπους ανάμεσα στα φυτά, να ελέγχουν το έδαφος μεσυσκευές χειρός που σχεδιάστηκαν από πρώην επιστήμονες τηςΥπηρεσίας. Φοράνε κόκκινα και μπλε και πράσινα και μοβ.

«Πώς είναι, να ζεις χωρίς φατρίες;» λέει η Έβελιν.«Είναι πολύ συνηθισμένο», λέω. Της χαμογελάω. «Θα το

λατρέψεις».

† † †

Πηγαίνω την Έβελιν στο διαμέρισμά μου βόρεια του ποταμού.Βρίσκεται σε έναν από τους χαμηλότερους ορόφους, αλλά μέσααπό τα άφθονα παράθυρα μπορώ να βλέπω μια πλατιά έκτασηαπό κτίρια. Ήμουν από τους πρώτους που εγκαταστάθηκαν στονέο Σικάγο, κι έτσι είχα τη δυνατότητα να διαλέξω πού θαζούσα. Ο Ζικ, η Σόνα, η Κριστίνα, ο Αμάρ, και ο Τζορτζεπέλεξαν να ζήσουν στους υψηλότερους ορόφους του κτιρίουΧάνκοκ, και ο Κέιλεμπ και η Κάρα μετακόμισαν και οι δύο ξανά

460 VERONICA ROTH

στα διαμερίσματα κοντά στο Πάρκο Μιλένιουμ, αλλά εγώ ήρθαεδώ επειδή ήταν όμορφα, και επειδή δεν ήταν κοντά σε κανένααπό τα δυο παλιά σπίτια μου.

«Ο γείτονάς μου είναι ειδήμονας στην ιστορία, ήρθε από τηνπαρυφή», λέω καθώς ψάχνω τις τσέπες μου για τα κλειδιά μου.«Αποκαλεί το Σικάγο “η τέταρτη πόλη” -επειδή καταστράφηκεαπό φωτιά, πριν από αιώνες, και μετά ξανά από τον ΠόλεμοΑγνότητας, και τώρα είμαστε στην τέταρτη προσπάθειαεποικισμού εδώ».

«Η τέταρτη πόλη», λέει η Έβελιν καθώς ανοίγω την πόρτα.«Μου αρέσει».

Τα έπιπλα μέσα είναι λιγοστά, μονάχα ένας καναπές και ένατραπέζι, μερικές καρέκλες, μια κουζίνα. Το φως του ηλίουτρεμοπαίζει στα παράθυρα του κτιρίου στην άλλη πλευρά τουβαλτώδους ποταμού. Κάποιοι από τους πρώην επιστήμονες τηςΥπηρεσίας προσπαθούν να επαναφέρουν το ποτάμι και τη λίμνηστην προγενέστερη δόξα τους, αλλά αυτό θα αργήσει. Η αλλαγή,όπως η ανάρρωση, χρειάζεται χρόνο.

Η Έβελιν αφήνει την τσάντα της στον καναπέ. «Σ’ ευχαριστώπου με αφήνεις να μείνω μαζί σου για λίγο. Υπόσχομαι να βρωκάποιο άλλο μέρος σύντομα».

«Κανένα πρόβλημα», λέω. Νιώθω νευρικός που είναι εδώ,που ψαχουλεύει τα πενιχρά μου υπάρχοντα, που κυκλοφορείστους διαδρόμους μου, αλλά δεν μπορούμε να μείνουμεαπόμακροι για πάντα. Όχι εφόσον της υποσχέθηκα ότι θαπροσπαθούσα να γεφυρώσω αυτό το κενό ανάμεσα μας.

«Ο Τζορτζ λέει ότι χρειάζεται λίγη βοήθεια για να εκπαιδεύσειμια αστυνομική δύναμη», λέει η Έβελιν. «Δεν προσφέρθηκες;»

«Όχι», λέω. «Σου είπα, τελείωσα με τα όπλα».«Σωστά. Τώρα χρησιμοποιείς τις λέξεις σου», λέει η Έβελιν,

ζαρώνοντας τη μύτη της. «Δεν εμπιστεύομαι τους πολιτικούς,ξέρεις».

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 461

«Εμένα θα με εμπιστευτείς επειδή είμαι ο γιος σου», λέω. «Καιάλλωστε, δεν είμαι πολιτικός. Όχι ακόμη, τουλάχιστον. Είμαιαπλά ένας βοηθός».

Κάθεται στο τραπέζι και κοιτάζει γύρω της, νευρικά καιζωηρά, σαν γάτα.

«Ξέρεις πού είναι ο πατέρας σου;» λέει.Σηκώνω τους ώμους μου. «Κάποιος μου είπε ότι έφυγε. Δεν

ρώτησα πού πήγε».Ακουμπά το πιγούνι της στο χέρι της. «Δεν υπήρχε τίποτα

που να ήθελες να του πεις; Τίποτα απολύτως;»«Όχι», λέω. Στριφογυρίζω τα κλειδιά μου γύρω από το

δάχτυλό μου. «Το μόνο που ήθελα ήταν να τον αφήσω πίσωμου, εκεί όπου ανήκει».

Πριν από δύο χρόνια, καθώς στεκόμουν απέναντι του στοπάρκο με το χιόνι να πέφτει γύρω μας, συνειδητοποίησα ότιόπως ακριβώς όταν του επιτέθηκα μπροστά στους Ατρόμητουςστο Μέρσιλες Μαρτ δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα για τονπόνο που μου προξένησε, έτσι και το να του βάλω τις φωνές ήνα τον προσβάλω επίσης δεν θα με έκανε να νιώσω καλύτερα.Μόνο μία επιλογή είχε μείνει, και αυτή ήταν να τον αφήσω ναφύγει.

Η Έβελιν μου ρίχνει ένα παράξενο, διερευνητικό βλέμμα,μετά διασχίζει το δωμάτιο και ανοίγει την τσάντα που άφησεστον καναπέ. Βγάζει ένα αντικείμενο από μπλε γυαλί. Μοιάζειμε νερό που πέφτει, σταματημένο στο χρόνο.

Θυμάμαι όταν μου το έδωσε. Ήμουν μικρός, αλλά όχιυπερβολικά μικρός για να καταλάβω ότι ήταν ένα απαγορευμένοαντικείμενο στη φατρία της Απάρνησης, ένα άχρηστο καιεπομένως εγωιστικό αντικείμενο. Τη ρώτησα τι σκοπόεξυπηρετούσε, και μου είπε, Δεν κάνει κάτι εμφανές. Αλλά ίσωςνα μπορεί να κάνει κάτι εδώ. Μετά ακούμπησε το χέρι της πάνω

462 VERONICA ROTH

στην καρδιά της. Τα όμορφα πράγματα μερικές φορές το κάνουναυτό.

Για χρόνια ήταν το σύμβολο της σιωπηλής μου απείθειας, ημικρή μου άρνηση να είμαι ένα υπάκουο, υποταγμένο παιδί τηςΑπάρνησης, καθώς και ένα σύμβολο απείθειας της μητέρας μου,παρόλο που πίστευα ότι ήταν νεκρή. Το έκρυψα κάτω από τοκρεβάτι μου, και τη μέρα που αποφάσισα να φύγω από τηνΑπάρνηση, το έβαλα πάνω στο γραφείο μου για να το δει οπατέρας μου, να δει τη δύναμή μου, και τη δική της.

«Όταν έφυγες, είχα αυτό να σε θυμίζει» λέει, σφίγγοντας τογυαλί πάνω στο στομάχι της. «Μου θύμιζε πόσο γενναίος ήσουν,πάντα». Χαμογελάει λίγο. «Σκέφτηκα ότι θα μπορούσες να τοκρατήσεις εδώ αν ήθελες. Για σένα το προόριζα, άλλωστε».

Δεν μπορώ να εμπιστευτώ τη φωνή μου ότι θα παραμείνεισταθερή αν μιλήσω, γι’ αυτό απλά χαμογελώ, και νεύω.

† † †

Ο ανοιξιάτικος αέρας είναι κρύος αλλά αφήνω τα παράθυραανοιχτά στο φορτηγό, κι έτσι μπορώ να τον νιώσω στο στήθοςμου, να τσούζει τα ακροδάχτυλά μου, μια υπενθύμιση τουχειμώνα που δεν έχει φύγει ακόμη. Σταματάω δίπλα στηνπροβλήτα του τρένου κοντά στο Μέρσιλες Μαρτ και παίρνωτην τεφροδόχο από το πίσω κάθισμα. Είναι ασημένια και απλή,χωρίς σκαλίσματα. Δεν τη διάλεξα εγώ' η Κριστίνα τη διάλεξε.

Διασχίζω την αποβάθρα και κατευθύνομαι προς την ομάδαπου έχει συγκεντρωθεί ήδη. Η Κριστίνα στέκεται με τον Ζικ καιτη Σόνα, η οποία κάθεται στο αναπηρικό καροτσάκι με μιακουβέρτα πάνω στα πόδια της. Έχει καλύτερο καροτσάκι τώρα,χωρίς χερούλια στο πίσω μέρος, έτσι ώστε να μπορεί να τομανουβράρει πιο εύκολα. Ο Μάθιου στέκεται στην αποβάθρα μετα δάχτυλα των ποδιών του να κρέμονται από την άκρη.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 463

«Γεια» λέω, και στέκομαι στον ώμο της Σόνα.Η Κριστίνα μού χαμογελάει, και ο Ζικ με χτυπάει στον ώμο.Ο Ουράια πέθανε μερικές μόλις μέρες μετά την Τρις, αλλά ο

Ζικ και η Χάνα τον αποχαιρέτησαν μερικές μόλις βδομάδεςμετά, σκορπίζοντας τις στάχτες του στο χάσμα, με όλους τουςφίλους και τους συγγενείς κοντά τους. Ουρλιάξαμε το όνομά τουμέσα στο Λάκκο και το ακούσαμε να αντηχεί πάνω στατοιχώματα. Ωστόσο, ξέρω ότι ο Ζικ τον θυμάται σήμερα, όπωςτον θυμόμαστε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, παρόλο που αυτή ητελευταία πράξη Ατρόμητης γενναιότητας είναι για την Τρις.

«Έχω να σου δείξω κάτι», λέει η Σόνα, και πετάει τηνκουβέρτα στο πλάι, αποκαλύπτοντας περίτεχνα μεταλλικάστηρίγματα στα πόδια της. Ανεβαίνουν μέχρι τους γοφούς τηςκαι τυλίγονται γύρω από την κοιλιά της σαν ένα κλουβί. Μουχαμογελάει, και με ένα τρίξιμο, τα πόδια της μετακινούνται στοέδαφος μπροστά από το καροτσάκι, και μετά από προσπάθεια,σηκώνεται όρθια.

Παρά τη σοβαρή περίσταση, χαμογελάω.«Για κοίτα εκεί», λέω. «Είχα ξεχάσει πόσο ψηλή είσαι».Ο Κέιλεμπ και τα φιλαράκια του από το εργαστήριο μου τα

έφτιαξαν», λέει. «Προσπαθώ ακόμη να τα συνηθίσω, αλλά λένεότι ίσως να μπορέσω να τρέξω κάποια μέρα».

«Ωραία», λέω. «Πού είναι ο Κέιλεμπ;»«Εκείνος και ο Αμάρ θα μας συναντήσουν στο τέλος της

γραμμής», λέει. «Κάποιος πρέπει να είναι εκεί για να πιάσει τοπρώτο άτομο».

«Εξακολουθεί να είναι κάπως λωλαμένος», λέει ο Ζικ. «Αλλάαρχίζω να τον συνηθίζω».

«Χμμ » λέω, να συμφωνώ απολύτως. Η αλήθεια είναι ότι έχωσυμφιλιωθεί με τον Κέιλεμπ, αλλά εξακολουθώ να μην μπορώνα μείνω κοντά του για πολλή ώρα. Οι χειρονομίες του, οιδιακυμάνσεις της φωνής του, ο τρόπος του, είναι όλα δικά της.

464 VERONICA ROTH

Τον μετατρέπουν σε έναν δικό της ψίθυρο, και αυτό δεν είναιαρκετό, αλλά ταυτόχρονα είναι υπερβολικό.

Θα έλεγα περισσότερα, αλλά το τρένο έρχεται. Ορμάει προςτο μέρος μας πάνω στις στιλβωμένες ράγες, και μετά στριγκλίζεικαθώς σταματά σιγά σιγά μπροστά στην αποβάθρα. Ένα κεφάλισκύβει από το παράθυρο του πρώτου βαγονιού, όπου βρίσκονταιτα όργανα ελέγχου - είναι η Κάρα, με τα μαλλιά της δεμένα σεμια σφιχτή πλεξούδα.

«Ανεβείτε!» λέει.Η Σόνα κάθεται ξανά στην καρέκλα και σπρώχνει το

καροτσάκι της για να περάσει από την πόρτα. Ο Μάθιου, ηΚριστίνα και ο Ζικ την ακολουθούν. Εγώ μπαίνω τελευταίος,δίνοντας την τεφροδόχο στη Σόνα να την κρατήσει, καιστέκομαι στην πόρτα, με το χέρι μου να πιάνει το χερούλι. Τοτρένο ξεκινά ξανά, αυξάνοντας ταχύτητα με κάθε δευτερόλεπτο,και το ακούω να τραντάζεται πάνω στις γραμμές και να σφυρίζειπάνω στις ράγες, και νιώθω τη δύναμή του να διογκώνεται μέσαμου. Ο άνεμος μαστιγώνει το πρόσωπό μου και πιέζει τα ρούχαμου πάνω στο σώμα μου, και παρακολουθώ την πόλη νααπλώνεται μπροστά μου, τα κτίρια να φωτίζονται από τον ήλιο.

Δεν είναι το ίδιο όπως ήταν παλιά, αλλά αυτό το ξεπέρασαπριν από καιρό. Όλοι μας έχουμε βρει καινούριες θέσεις. ΗΚάρα και ο Κέιλεμπ δουλεύουν στα εργαστήρια στο συγκρότημα,που τώρα είναι ένα μικρό τμήμα του Υπουργείου Γεωργίας τοοποίο προσπαθεί να κάνει τη γεωργία πιο αποτελεσματική, ικανήνα ταΐσει περισσότερους ανθρώπους. Ο Μάθιου εργάζεται πάνωστην ψυχιατρική έρευνα κάπου στην πόλη - την τελευταία φοράπου τον είδα, μελετούσε κάτι για τη μνήμη. Η Κριστίνα δουλεύεισε ένα γραφείο που μεταφέρει από την παρυφή τα άτομα πουθέλουν να μετακομίσουν στην πόλη. Ο Ζικ και ο Αμάρ είναιαστυνομικοί, και ο Τζορτζ εκπαιδεύει το αστυνομικό σώμα -Ατρόμητες δουλειές, τις αποκαλώ. Κι εγώ είμαι βοηθός μιας από

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 465

τους αντιπροσώπους της πόλης μας στην κυβέρνηση: τηςΤζοάνα Ρέιες.

Απλώνω το χέρι μου για να πιάσω και το άλλο χερούλι καιγέρνω έξω από το τρένο καθώς στρίβει, σχεδόν κρεμασμένοςπάνω από το έδαφος που βρίσκεται δύο ορόφους κάτω. Νιώθωέναν ενθουσιασμό στο στομάχι μου, τον ενθουσιασμό του φόβουπου αγαπούν οι αληθινοί Ατρόμητοι.

«Έι», λέει η Κριστίνα, καθώς στέκεται δίπλα μου. «Πώς είναιη μητέρα σου;»

«Καλά», λέω. «Θα δούμε, φαντάζομαι».«Θα κατέβεις από την ταράτσα με το καλώδιο;»Κοιτάζω τις ράγες του τρένου να βουτάνε προς τα κάτω

μπροστά μας, για να φτάσουν στο επίπεδο του δρόμου.«Ναι», λέω. «Νομίζω ότι η Τρις θα ήθελε να το δοκιμάσω

τουλάχιστον μία φορά».Όταν λέω το όνομά της νιώθω ακόμα μια μικρή σουβλιά

πόνου, μια τσιμπιά που μου δείχνει ότι η ανάμνησή της είναιακόμη πολύτιμη για μένα.

Η Κριστίνα κοιτάζει τις ράγες μπροστά μας και γέρνει τονώμο της πάνω στον δικό μου, για λίγα δευτερόλεπτα μόνο.

«Νομίζω ότι έχεις δίκιο».Οι αναμνήσεις μου από την Τρις, κάποιες από τις πιο ισχυρές

αναμνήσεις που έχω, έχουν αμβλυνθεί με το πέρασμα τουχρόνου, όπως συμβαίνει με τις αναμνήσεις, και δεν με πονάνεπια όπως παλιά. Μερικές φορές μάλιστα απολαμβάνω να τιςφέρνω στο μυαλό μου, αν και όχι συχνά. Μερικές φορές τιςσυζητάω με την Κριστίνα, και ακούει πολύ καλύτερα από ό,τι θαπερίμενα από μια Ειλικρινή με μεγάλο στόμα.

Η Κάρα σταματάει το τρένο, και πηδάω στην αποβάθρα. Στηνκορυφή της σκάλας η Σόνα σηκώνεται από το καροτσάκι καικατεβαίνει τα σκαλιά με τα στηρίγματα, ένα σκαλί τη φορά. Ο

466 VERONICA ROTH

Μάθιου κι εγώ μεταφέρουμε το άδειο της καροτσάκι, το οποίοείναι άκαμπτο και βαρύ, αλλά όχι αδύνατον να μεταφερθεί.

«Κάποιο νέο από τον Πίτερ;» ρωτάω τον Μάθιου καθώςφτάνουμε στο κάτω μέρος της σκάλας.

Όταν ο Πίτερ συνήλθε από τη θολούρα του ορού της μνήμης,κάποιες από τις πιο απότομες, πιο σκληρές πλευρές τηςπροσωπικότητάς του επανήλθαν, αν και όχι όλες.'Ύστερα απόαυτό έχασα κάθε επαφή μαζί του. Δεν τον μισώ πια, αλλά αυτόδεν σημαίνει ότι πρέπει να τον συμπαθήσω.

«Είναι στο Μιλγουόκι», λέει ο Μάθιου. «Δεν ξέρω τι κάνει,όμως».

«Δουλεύει σε ένα γραφείο κάπου», λέει η Κάρα από το κάτωμέρος της σκάλας. Κρατάει την τεφροδόχο στην αγκαλιά της,την οποία πήρε από την ποδιά της Σόνα καθώς κατέβαινε από τοτρένο. «Νομίζω ότι είναι καλό για κείνον».

«Πάντοτε πίστευα ότι θα πήγαινε με τους ΓΕ επαναστάτεςστην παρυφή»,λέει ο Ζικ. «Απ’ ό,τι φαίνεται δεν ξέρω τι μουγίνεται».

«Είναι διαφορετικός τώρα», λέει η Κάρα σηκώνοντας τουςώμους της.

Υπάρχουν ακόμη ΓΕ επαναστάτες στην παρυφή πουπιστεύουν ότι άλλος ένας πόλεμος είναι ο μοναδικός τρόπος γιανα εξασφαλίσου με την αλλαγή που θέλουμε. Εγώ στηρίζωπερισσότερο την πλευρά που θέλει να δουλέψει για την αλλαγήχωρίς βία. Η βία που έχω γνωρίσει μου φτάνει για μια ολόκληρηζωή, και την κουβαλάω ακόμη, όχι σε ουλές στο δέρμα μου αλλάστις αναμνήσεις που αναδύονται στο μυαλό μου τη χειρότερηπάντα στιγμή, τη γροθιά του πατέρα μου καθώς συγκρούεται μετο σαγόνι μου, το όπλο μου υψωμένο για να εκτελέσει τον Έρικ,τα πτώματα των Ανιδιοτελών να κείτονται στους δρόμους τουπαλιού μου σπιτιού.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 467

Διασχίζουμε τους δρόμους για να φτάσουμε στην ταράτσα μετο καλώδιο. Οι φατρίες δεν υπάρχουν πια, αλλά αυτό το κομμάτιτης πόλης έχει περισσότερους Ατρόμητους από οποιοδήποτεάλλο, αναγνωρίσιμοι από τα σκουλαρίκια στα πρόσωπά τους καιτα τατουάζ στο δέρμα τους, και όχι πια από τα χρώματα πουφοράνε, τα οποία μερικές φορές είναι κραυγαλέα. Μερικοίτριγυρίζουν στα πεζοδρόμια μαζί μας, αλλά οι περισσότεροι είναιστη δουλειά - όλοι στο Σικάγο είναι υποχρεωμένοι ναδουλεύουν αν είναι σε θέση να το κάνουν.

Μπροστά μου βλέπω το κτίριο Χάνκοκ να υψώνεται στονουρανό, με τη βάση του πιο πλατιά από την κορυφή του. Οιμαύροι δοκοί κυνηγούν η μία την άλλη ως την οροφή,σχηματίζοντας ζιγκ ζαγκ, με κάποια σημεία τους να ενώνονταικαι άλλα να απομακρύνονται. Έχω πολύ καιρό να βρεθώ τόσοκοντά.

Μπαίνουμε στο ισόγειο, με τα γυαλιστερά, στιλβωμέναπατώματά του και τους τοίχους του μουντζουρωμένους με ταπολύχρωμα γκράφιτι των Ατρόμητων, που άφησαν εδώ οικάτοικοι του κτιρίου ως ένα απομεινάρι του παρελθόντος. Αυτότο μέρος ανήκει στους Ατρόμητους, επειδή εκείνοι είναι που τοαγκάλιασαν, για το ύψος του και, ένα μέρος μου υποπτεύεται,και για τη μοναξιά του. Στους Ατρόμητους άρεσε να γεμίζουνάδειους χώρους με το θόρυβό τους. Αυτό είναι κάτι που μουάρεσε σε κείνους.

Ο Ζικ πατάει το κουμπί του ανελκυστήρα με το δείκτη του.Μπαίνουμε μέσα, και η Κάρα πατάει τον αριθμό 99.

Κλείνω τα μάτια μου καθώς ο ανελκυστήρας ορμάει προς ταπάνω. Σχεδόν μπορώ να δω το χώρο να ανοίγει κάτω από ταπόδια μου, ένα σκοτεινό κενό, και μονάχα τριάντα εκατοστάστέρεου εδάφους ανάμεσα σε μένα και την άβυσσο, το χάσμα,τον γκρεμό. Ο ανελκυστήρας τραντάζεται καθώς σταματά και

468 VERONICA ROTH

κολλάω το σώμα μου στον τοίχο για να σταθεροποιηθώ καθώςανοίγουν οι πόρτες.

Ο Ζικ αγγίζει τον ώμο μου. «Μην ανησυχείς, φίλε. Το κάναμεσυνεχώς αυτό, θυμάσαι;»

Νεύω. Ο αέρας εισχωρεί μέσα από το κενό στο ταβάνι, καιαπό πάνω μου βρίσκεται ο ουρανός, με ένα φωτεινό γαλάζιοχρώμα. Σέρνω τα πόδια μου προς τη σκάλα μαζί με τους άλλους,υπερβολικά μουδιασμένος από το φόβο για να κάνω τα πόδιαμου κινηθούν πιο γρήγορα.

Βρίσκω τη σκάλα με τα ακροδάχτυλά μου και επικεντρώνομαισε ένα σκαλί τη φορά. Από πάνω μου, η Σόνα ανεβαίνει άγαρμπατη σκάλα, χρησιμοποιώντας περισσότερο τη δύναμη των χεριώντης.

Ρώτησα την Τόρι κάποτε, ενώ έκανα τατουάζ τα σύμβολαστην πλάτη μου, αν πίστευε ότι ήμασταν οι μοναδικοί άνθρωποιπου είχαμε απομείνει στον κόσμο. Ίσως, ήταν το μόνο που είπε.Δεν νομίζω ότι της άρεσε να το σκέφτεται. Αλλά εδώ πάνω,στην ταράτσα, εύκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι είμαστε οιμοναδικοί άνθρωποι που έχουν απομείνει οπουδήποτε.

Κοιτάζω τα κτίρια κατά μήκος της όχθης του βάλτου, και τοστήθος μου σφίγγεται, πιέζεται, λες και είναι έτοιμο νακαταρρεύσει.

Ο Ζικ διασχίζει τρέχοντας την ταράτσα και συνδέει στοατσάλινο καλώδιο μία από τις αιώρες στις οποίες χωράει έναάτομο. Την κλειδώνει έτσι ώστε να μη γλιστρήσει προς τα κάτω,και μας κοιτάζει με προσδοκία.

«Κριστίνα»,λέει. «Όλο δικό σου».Η Κριστίνα στέκεται κοντά στην αιώρα, χτυπώντας το πιγούνι

της με το δάχτυλό της.«Τι λέτε; Ανάσκελα ή μπρούμυτα;»«Μπρούμυτα», λέει ο Μάθιου. «Ήθελα να το κάνω εγώ

ανάσκελα για να μη βρέξω το παντελόνι μου, και δεν θέλω να με

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 469

αντιγράψεις».«Αν το κάνεις ανάσκελα οι πιθανότητες να συμβεί αυτό θα

είναι μεγαλύτερες», λέει η Κριστίνα. «Γι’ αυτό κάν’ το για νααρχίσω να σε φωνάζω Κατρουλιάρη».

Η Κριστίνα ανεβαίνει στην αιώρα τοποθετώντας πρώτα ταπόδια της και ξαπλώνοντας μπρούμυτα, κι έτσι θα παρακολουθείτο κτίριο να γίνεται όλο και πιο μικρό καθώς θα κατεβαίνει.Αναριγώ.

Δεν μπορώ να κοιτάζω. Κλείνω τα μάτια μου καθώς ηΚριστίνα χάνεται όλο και πιο μακριά, και κάνω το ίδιο καθώς οΜάθιου, και μετά η Σόνα, την ακολουθούν. Μπορώ να ακούσωτις χαρούμενες κραυγές τους, σαν κελαηδίσματα, στον άνεμο.

«Σειρά σου, Τέσσερα», λέει ο Ζικ.Κουνάω το κεφάλι μου.«Έλα»,λέει η Κάρα. «Καλύτερα να τελειώνεις, σωστά;»«Όχι»,λέω. «Πήγαινε εσύ. Παρακαλώ».Μου δίνει την τεφροδόχο, και μετά παίρνει μια βαθιά ανάσα.

Κρατάω την τεφροδόχο μπροστά στο στομάχι μου. Το μέταλλοείναι ζεστό επειδή το άγγιξαν τόσο πολλά άτομα. Η Κάραανεβαίνει στην αιώρα, ασταθής, και ο Ζικ τη δένει. Σταυρώνειτα χέρια της πάνω στο στήθος της, και τη σπρώχνει να φύγει,πάνω από τη Λεωφόρο Λέικ Σορ, πάνω από την πόλη. Δενακούω τίποτα από κείνη, ούτε καν ένα αγκομαχητό.

Μετά απομένουμε ο Ζικ κι εγώ, να κοιταζόμαστε.«Δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω» λέω, και παρόλο που η

φωνή μου είναι σταθερή, το σώμα μου τρέμει.«Φυσικά και μπορείς», λέει. «Είσαι ο Τέσσερα, θρύλος της

Γενναιότητας! Μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα».Σταυρώνω τα χέρια μου και πλησιάζω πιο κοντά στην άκρη

της ταράτσας. Παρόλο που βρίσκομαι αρκετά μέτρα μακριά,νιώθω το σώμα μου να πέφτει από την άκρη, και κουνάω τοκεφάλι μου ξανά, και ξανά, και ξανά.

470 VERONICA ROTH

«Έι». Ο Ζικ βάζει τα χέρια του στους ώμους μου. «Αυτό δενγίνεται για σένα, το ξέχασες; Γίνεται για κείνη. Για να κάνειςκάτι που θα ήθελε να κάνεις, κάτι που θα ήταν περήφανη γιασένα αν το έκανες. Σωστά;»

Αυτό ήταν. Δεν μπορώ να το αποφύγω, δεν μπορώ να κάνωπίσω τώρα, όχι τη στιγμή που θυμάμαι ακόμη το χαμόγελό τηςκαθώς ανέβαινε στη ρόδα του λούνα παρκ μαζί μου ή το σφίξιμοστο σαγόνι της καθώς ερχόταν αντιμέτωπη με τον ένα φόβομετά τον άλλο στις προσομοιώσεις.

«Πώς κάθισε εκείνη;»«Μπρούμυτα», λέει ο Ζικ.«Εντάξει». Του δίνω την τεφροδόχο. «Βάλ το πίσω μου αυτό,

εντάξει; Και άνοιξε το καπάκι».Ανεβαίνω στην αιώρα, με τα χέρια μου να τρέμουν τόσο πολύ

ώστε με δυσκολία καταφέρνω να πιαστώ από τα πλαϊνά. Ο Ζικσφίγγει τα λουριά στην πλάτη μου και τα πόδια μου, και μετάσφηνώνει την τεφροδόχο πίσω μου, στραμμένη προς τα έξω,έτσι ώστε να σκορπίσουν οι στάχτες. Κοιτάζω προς τα κάτω τηΛεωφόρο Λέικ Σορ, καταπίνοντας χολή, και αρχίζω ναγλιστράω.

Ξαφνικά θέλω να κάνω πίσω, αλλά είναι πολύ αργά, βουτάωήδη προς το έδαφος. Ουρλιάζω τόσο δυνατά, ώστε θέλω νακαλύψω τα ίδια μου τα αφτιά. Νιώθω το ουρλιαχτό να ζει μέσαμου, γεμίζοντας το στήθος μου, το λαιμό μου, και το κεφάλι μου.

Ο άνεμος κάνει τα μάτια μου να τσούζουν ωστόσο τα κρατάωανοιχτά, και μέσα στη στιγμή του τυφλού πανικού μουκαταλαβαίνω γιατί το έκανε έτσι η Τρις, γιατί ξάπλωσεμπρούμυτα - επειδή την έκανε να αισθάνεται σαν να πετούσε,σαν να ήταν πουλί.

Μπορώ ακόμη να νιώσω το κενό από κάτω μου, και είναι σαντο κενό μέσα μου, σαν ένα στόμα έτοιμο να με καταπιεί.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 471

Τότε, συνειδητοποιώ ότι έχω σταματήσει να κινούμαι. Τατελευταία κομμάτια στάχτης αιωρούνται στον αέρα σαν γκρίζεςχιονονιφάδες, και μετά εξαφανίζονται.

Το έδαφος βρίσκεται μερικά μόνο μέτρα από κάτω μου,αρκετά κοντά ώστε να μπορώ να πηδήξω. Οι άλλοι έχουνσυγκεντρωθεί εκεί σε έναν κύκλο, με τα χέρια τους ενωμένα γιανα σχηματίσουν ένα δίχτυ από οστά και μυς το οποίο θα μεπιάσει. Ακουμπάω το πρόσωπό μου στην αιώρα και γελάω.

Τους πετάω την άδεια τεφροδόχο, και στρίβω τα χέρια μουπίσω από την πλάτη μου για να λύσω τα λουριά τα οποία μεσυγκρατούν. Πέφτω στα χέρια των φίλων μου σαν πέτρα. Μεπιάνουν, με τα οστά τους να τρυπάνε την πλάτη μου και ταπόδια μου, και με χαμηλώνουν στο έδαφος.

Υπάρχει μια αμήχανη σιωπή καθώς κοιτάζω το κτίριο Χάνκοκμε δέος, και κανείς δεν ξέρει τι να πει. Ο Κέιλεμπ μούχαμογελάει, επιφυλακτικός.

Η Κριστίνα ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά της για να διώξει ταδάκρυα από τα μάτια της και λέει: «Ω! Έρχεται ο Ζικ».

Ο Ζικ ορμάει προς το μέρος μας μέσα σε μια μαύρη αιώρα.Στην αρχή μοιάζει με μια κουκκίδα, μετά με ένα σβόλο, και μετάμε έναν άνθρωπο τυλιγμένο στα μαύρα. Κραυγάζει από χαράκαθώς σταματά σιγά σιγά, και απλώνω το χέρι μου για να πιάσωτον πήχυ του Αμάρ. Από την άλλη πλευρά, αρπάζω ένα χλομόμπράτσο που ανήκει στην Κάρα. Μου χαμογελά, και υπάρχειλίγη θλίψη στο χαμόγελό της.

Ο ώμος του Ζικ χτυπάει τα μπράτσα μας, δυνατά, καιχαμογελά πλατιά καθώς μας αφήνει να τον λικνίσουμε στηναγκαλιά μας σαν να είναι παιδί.

«Ωραίο ήταν αυτό. Θέλεις να το ξανακάνουμε, Τέσσερα;»λέει.

Δεν διστάζω πριν απαντήσω: «Σε καμία περίπτωση».

472 VERONICA ROTH

† † †

Επιστρέφουμε στο τρένο σε μια διάσπαρτη ομάδα. Η Σόναπερπατάει με τα στηρίγματά της, ενώ ο Ζικ σπρώχνει το άδειοκαροτσάκι και έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τον Αμάρ. ΟΜάθιου, η Κάρα και ο Κέιλεμπ περπατάνε μαζί συζητώντας γιακάτι που τους έχει ενθουσιάσει, ομοϊδεάτες καθώς είναι. ΗΚριστίνα έρχεται πλάι μου και ακουμπά το χέρι της στον ώμομου.

«Χαρούμενη Μέρα Επιλογής», λέει. «Θα σε ρωτήσω πώςείσαι πραγματικά. Και θα μου δώσεις μια ειλικρινή απάντηση».

Έτσι μιλάμε μερικές φορές, δίνοντάς εντολές ο ένας στονάλλο. Με κάποιο τρόπο έχει γίνει μια από τους καλύτερουςφίλους που έχω, παρά τους συνεχείς καβγάδες μας.

«Είμαι εντάξει», λέω. «Είναι δύσκολο. Πάντα θα είναι».«Το ξέρω», λέει.Περπατάμε στο πίσω μέρος της ομάδας, έχοντας περάσει τα

έρημα ακόμη κτίρια με τα σκοτεινά παράθυρά τους, και έχουμεδιασχίσει τη γέφυρα που εκτείνεται πάνω από τον ποταμό-βάλτο.

«Ναι, μερικές φορές η ζωή είναι πολύ χάλια», λέει. «Αλλάξέρεις από τι κρατιέμαι;»

Σηκώνω τα φρύδια μου.Σηκώνει κι εκείνη τα δικά της, για να με μιμηθεί.«Από τις στιγμές που δεν είναι χάλια», λέει. «Το κόλπο είναι

να τις παρατηρήσεις όταν έρχονται».Μετά χαμογελάει, και χαμογελάω κι εγώ, και ανεβαίνουμε τη

σκάλα ως την αποβάθρα του τρένου δίπλα δίπλα.

† † †

Από τότε που ήμουν μικρός ήξερα πάντα αυτό: Η ζωή κάνεικακό, σε όλους μας. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό το

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 473

κακό.Αλλά τώρα, μαθαίνω κι αυτό: Μπορούμε να γιατρευτούμε. Ο

ένας γιατρεύει τον άλλο.

474 VERONICA ROTH

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Για μένα, η σελίδα των ευχαριστιών, είναι ένα μέρος όπουμπορώ να πω, όσο πιο ειλικρινά μπορώ, ότι δεν ευημερώ, στηζωή ή στα βιβλία, μονάχα λόγω της προσωπικής μου δύναμης ήικανότητας. Μπορεί αυτή η σειρά να έχει μόνο μία συγγραφέα,αλλά αυτή η συγγραφέας δεν θα ήταν σε θέση να κάνει καιπολλά χωρίς του ακόλουθους ανθρώπους. Έχοντας λοιπόν αυτόκατά νου: Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που μου έδωσες ανθρώπουςπου με γιατρεύουν.

Και είναι αυτοί -Ευχαριστώ: τον άντρα μου, όχι μόνο επειδή με αγαπά με έναν

εντυπωσιακό τρόπο αλλά και για κάποιες δύσκολες συνεδρίεςγεμάτες σπαζοκεφαλιές, για το ότι διάβασε όλα τα προσχέδιααυτού του βιβλίου, και για το ότι αντιμετώπισε τη ΝευρωτικήΣυγγραφέα Σύζυγο με την απόλυτη υπομονή.

Την Τζοάνα Βόλπε, που χειρίστηκε τα πάντα ΣΑΝΑΦΕΝΤΙΚΟ, όπως λένε, με ειλικρίνεια και ευγένεια. ΤηνΚάθριν Τέγκεν, για τις εξαιρετικές παρατηρήσεις και για το ότιμου έδειχνε αδιάκοπα το συμπονετικό και γλυκό άτομο πουβρίσκεται μέσα στη ζόρικη εκδότρια. (Δεν θα το πω σε κανέναν.Περίμενε, μόλις το έκανα). Τη Μόλι Ο’ Νιλ, για όλο το χρόνοκαι τη δουλειά που αφιέρωσες και για τη ματιά σου η οποίαξεχώρισε την Απόκλιση μέσα από μια γιγαντιαία, όπως είμαισίγουρη, στοίβα χειρογράφων. Την Κέισι ΜάκΙνταϊαρ, για τις

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 475

εξαιρετικές ικανότητές της στις δημόσιες σχέσεις και για το ότιμου έδειξε απίστευτη ευγένεια (και κάποιες χορευτικές κινήσεις).

Τον Τζόελ Τίπι, καθώς επίσης και τις Έιμι Ράιαν και ΜπαρμπΦιτζίμονς, για το ότι έκαναν αυτά τα βιβλία τόσο πανέμορφακάθε φορά. Τους εκπληκτικούς Μπρένα Φρανζίτα, Τζος Βάις,Μαρκ Ρίφκιν, Βάλερι Σία, Κριστίν Κοξ, και ΤζόανΤζιουρντανέλα, επειδή φρόντισαν τόσο πολύ τα λόγια μου. ΤουςΛόρεν Φλάουερ, Άλισον Λίσνοου, Σάντι Ρόστον, ΝτάϊανΝότον, Κολίν θ' Κόνελ, Όμπρι Παρκς-Φράιντ, Μάργκοτ Γουντ,Πάτι Ροζάτι, Μόλι Τόμας, Μέγκαν Σούγκρου, Όναλι Σμιθ καιΜπρετ Ράκλιν, για τις προσπάθειές σας στους τομείς τηςδιαφήμισης και των δημοσίων σχέσεων, η σημασία των οποίωνδύσκολα περιγράφεται. Τους Άντρεα Πάπενχάΐμερ, Κέρι Μόινο,Κάθι Φέιμπερ, Λιζ Φρου, Χέδερ Ντος, Τζένι Σέρινταν, ΦρανΌλσον, Ντεμπ Μέρφι, Τζέσικα Έιμπελ, ΣαμάνθαΧέιγκερμπαουμερ, Άντρεα Ρόζεν, και Ντέιβιντ Γούλφσον,ειδήμονες στις πωλήσεις, για τον ενθουσιασμό και τη στήριξήσας. Τους Τζιν ΜακΓκίνλεϊ, Άλφα Γουόνγκ, και Σίλα Χάουλι,επειδή τοποθέτησαν τις λέξεις μου σε τόσο πολλά ράφια σε όλοτον κόσμο. Επίσης, όλους τους ξένους εκδότες μου, πουπίστεψαν σε αυτές τις ιστορίες. Τους Σέινα Ράμος και ΡούικοΤοκουνάγκα, ιδιοφυΐες της παραγωγής’ τους Κέιτλιν Γκάρινγκ,Μπεθ Άιβς, Κάρεν Τζιεκόνσκι και Σον ΜακΜάνους, οι οποίοιδημιουργούν φανταστικά ηχητικά βιβλία. Και τους Ράντι Ροζέμακαι Παμ Μουρ από το οικονομικό τμήμα - για όλη σας τησκληρή δουλειά και το ταλέντο σας. Τους Κέιτ Τζάκσον, ΣούζανΚατζ, και Μπράιαν Μάρεϊ, οι οποίοι καθοδήγησαν αυτό τοβιβλίο τόσο καλά. Έχω έναν εκδότη που είναι ενθουσιώδης καιμε στηρίζει από την αρχή ως το τέλος, και αυτό σημαίνει πολλάγια μένα.

Την Πόια Σαχμπαζιάν, η οποία βρήκε στην Απόκλιση ένα τόσοκαλό κινηματογραφικό σπίτι, και για όλη σου τη σκληρή δουλειά,

476 VERONICA ROTH

την υπομονή, τη φιλία, και τις τρομακτικές φάρσες σου μεέντομα. Την Ντανιέλ Μπαρτέλ, για το οργανωτικό καιυπομονετικό σου μυαλό. Όλους τους άλλους στο New LeafLiterary, επειδή είναι υπέροχοι άνθρωποι που κάνουν εξίσουυπέροχη δουλειά. Τον Στιβ Γιάνγκερ, ο οποίος με προσέχειπάντα στη δουλειά και τη ζωή. Όλους όσους συμμετέχουν στην"κινηματογραφική υπόθεση” -ειδικότερα τους Νιλ Μπέργκερ,Νταγκ Γουίκ, Λούσι Φίσερ, Τζίλιαν Μπόρερ, και Έρικ Φέιγκ-επειδή χειρίστηκαν το έργο μου με τόση φροντίδα και σεβασμό.

Τους: Μαμά, Φρανκ,Ίνγκριντ, Καρλ, Φρανκ Τζ. Κάντις, ΜακΚόλ, Μπεθ, Ρότζερ, Τάιλερ, Τρέβορ, Ντάρμπι, Ρέιτσελ, Μπίλι,Φρεντ, Γιαγιά, Τζόνσονς (τόσο από τη Ρουμανία όσο και από τοΜιζούρι), τους Κράους, τους Πακέτ, τους Φίτσις, και τουςΡάιντζις

- για όλη σας την αγάπη. (Ποτέ δεν θα έβαζα τη φατρία μουπάνω από εσάς. Ποτέ).

Όλα τα παλιά, τωρινά και μελλοντικά μέλη των μπλογκ ΥΑHighway και Write Night, επειδή είναι τόσο ευγενικοί καιγεμάτοι κατανόηση φίλοι συγγραφείς. Όλους τους πιο έμπειρουςσυγγραφείς που με έχουν δεχτεί κοντά τους και με έχουνβοηθήσει τα τελευταία χρόνια. Όλους τους συγγραφείς πουεπικοινώνησαν μαζί μου στο Twitter ή μέσω ηλεκτρονικώνμηνυμάτων για να μου εκφράσουν τη συναδελφικότητά τους. Ησυγγραφή μπορεί να είναι μια μοναχική δουλειά, αλλά όχι γιαμένα, επειδή έχω εσάς. Μακάρι να μπορούσα να σαςκατονομάσω όλους. Μαίρη Κάθριν Χάουελ, Άλις Κοβάτσικ,Κάρλι Μάλετικ, Ντανιέλ Μπρίστοου, και όλους τους άλλους μησυγγραφείς φίλους μου, επειδή με βοηθήσατε να παραμείνωψύχραιμη.

Όλες τις ιστοσελίδες των φαν της Απόκλισης, για τοναπίστευτα φοβερό ενθουσιασμό στο ίντερνετ (και στηνπραγματική ζωή).

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 477

Τους αναγνώστες μου, επειδή διάβαζαν και σκέφτονταν καιστρίγκλιζαν και τουίταραν και μιλούσαν και δάνειζαν και, πάνωαπό όλα, επειδή μου δίδαξαν τόσο πολλά πολύτιμα μαθήματα γιατη συγγραφή και για τη ζωή.

Όλα τα άτομα που απαρίθμησα παραπάνω έκαναν αυτή τησειρά αυτό που είναι, και η γνωριμία μου μαζί σας μου άλλαξε τηζωή. Είμαι τόσο τυχερή.

Θα το πω για μια τελευταία φορά: Να είστε γενναίοι.

478 VERONICA ROTH

ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Την άνοιξη του 2012, πενήντα μπλογκ εξέφρασαν την αγάπητους για τη σειρά βιβλίων της ΑΠΟΚΛΙΣΗΣ στηρίζοντας τηνκυκλοφορία της ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ σε μια διαδικτυακή εκστρατείαπου βασιζόταν στις φατρίες. Κάθε συμμετέχων έπαιξε ζωτικόρόλο στην επιτυχία αυτής της σειράς! Ευχαριστώ τους:

ΑΠΑΡΝΗΣΗ: Αμάντα Μπελ (ηγέτιδα της φατρίας), ΚέιτιΜπάρτοου, Χάιντι Μπένετ, Κέιτι Μπάτλερ, Ασμα Φαϊζάλ.Χάφσα Φαϊζάλ, Άνα Γκρίλο, Κάθι Χέιμπελ, Τία Τζέιμς, ΤζούλιΤζόουνς και X. Ντ. Τόλσον.

ΟΜΟΝΟΙΑ: Μεγκ Καρίστι, Κάσια Φολ και Σέρι Άτγουελ(ηγέτες της φατρίας), Κριστίν Άραγκον, Έμιλι Έλσγουορθ, ΣίντιΧαντ, Μελίσα Χέλμερς, Άμπιγκεϊλ Τζ., Σάρα Πιτρ, Λίζα Ριβς,Στέφανι Σου και Αμάντα Γουέλινγκ.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ: Κρίστι Ντίεμ (ηγέτιδα της φατρίας), ΤζέιμιΆρνολντ, Χάρμονι Μπόφορντ, Νταμάρις Καρντινάλι, ΚριςΤσεν, Σάρα Γκούντελ, Μπέιλι Χιούλετ, Τζον Τζέικομπσον,Χάνα Μακ-Μπράιντ και Αικα Μάτεσον.

ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ: Άλισον Γκένετ (ηγέτιδα της φατρίας), ΛέναΈινσγουορθ, Στέισι Κανόβα και Αμπέρ Κλαρκ, Έιπριλ Κόναντ,

ΑΦΟΣΙΩΣΗ 479

Λίντσεϊ Κάμινγκς, Τζέσικα Έστεπ, Άσλεϊ Γκονζάλες, ΆνναΧάινμαν, Τραμ Χόανγκ, Νάνσι Σάντσεζ και Γιάρα Σάντος.

ΠΟΛΥΜΑΘΕΙΑ: Παμ βαν Χιλκάμα Βλίεγκ (ηγέτιδα τηςφατρίας), Τζέιμς Μπουθ, Μαίρη Μπρέμπνερ, Άντρεα Τσάπμαν,Έιμι Γκριν, Τζεν Χάμφλετ, Μπρίτανι Χάουαρντ, θ' ΝτελΧάτσισον, Μπέντζι Κενγουόρθι, Λίντσεϊ Λορ, ΤζένιφερΜακΚόι, Λίζα Πάρκιν και Λίζα Ρέκερ.

480 VERONICA ROTH