Η συµµετοχή στις εκλογές έπεσε καθώς οι 115, που ψήφισαν το ∆εκέµβρη του 2015 είναι οι λιγότεροι εδώ και 9-10 χρόνια µετά τους 125 πέρυσι το 2014. Όµως, στο ενδιάµεσο είχαµε και το υψηλότατο 197 για το συνέδριο της ΟΛΜΕ. Βέβαια, µειώνεται και ο αριθµός των υπηρετούντων, αλλά και οι αναπληρωτές, που ήλθαν φέτος κι είναι 15 περίπου, δεν προσήλθαν παρά µόνο 2-3. Και η παρουσία µόνο 2 παρατάξεων µειώνει τη γενική συµµετοχή, αφού εκτός των άλλων οι συνάδελφοι, που είχαν αναφορά σε ∆ΑΚΕ και ΠΕΚ, δεν προσήλθαν στις κάλπες, όπως κάνουν συχνά τα τελευταία χρόνια. Ακόµη, µας λείπουν οι γυναίκες στο νέο ∆Σ για πρώτη φορά µετά από πάνω από 10 χρόνια. Μάλιστα, αυτό συµβαίνει, όταν για 1η φορά στο ∆Σ της Οµοσπονδίας υπάρχουν 4 γυναίκες. ∆εν είχαµε άκυρα και λευκά, παρά ελάχιστα, τα προηγούµενα χρόνια. Τώρα έχουµε 19. Νοµίζω ότι είναι σαφές ότι αυτό οφείλεται στη µη κάθοδο στις εκλογές για το ∆Σ της ΕΛΜΕ κυρίως όσων ήταν αντίθετοι µε τη ρήξη στην ΕΑΚ. Επέλεξαν άκυρα και λευκά, ίσως και την αποχή, για να εκφράσουν την αντίθεσή τους. ∆εν αναφέροµαι σε διάσπαση, αλλά σε ρήξη, γιατί οι «διαφωνούντες» δεν κατέβηκαν στις εκλογές. Μετά από 10 χρόνια περίπου, 1η φορά δεν κατέβηκε το ψηφοδέλτιο της Ενότητας Αριστερών Καθηγητών (ΕΑΚ) και πρώτη φορά κατέβηκε το ψηφοδέλτιο της Αριστε-ρής Ενότητας Ρήξης και Ανατροπής (ΑΕΡΑ). Αυτό οριστικοποιήθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγµή πριν τυπωθούν τα ψηφοδέλτια. Ακόµη και µετά το τέλος της εκλογοαπολογιστικής ΓΣ, δεν ήταν σαφές τι θα γινόταν µε τις 2 τάσεις µέσα στην ΕΑΚ, που διαφωνούσαν ήδη από το τέλος Οκτωβρίου. Το ότι από το Γενάρη έχουµε ψηφίσει 3 φορές σε βουλευτικές και δηµοψήφισµα κι άλλες 2 στα συνδικαλιστικά, αλλά κι ότι µοιάζει σαν να µην αλλάζει κάτι προς το κα-λύτερο µετά από κάθε ψηφοφορία, φαίνεται να απογοητεύει τον κόσµο και να αυξά-νει πολύ περισσότερο τον σκεπτικισµό του. Και βέβαια είναι ακόµη λόγος για µειω-µένη συµµετοχή στις εκλογές του σωµατείου. Επιπλέον, αυτή η κατάσταση επιβα-ρύνεται πολύ περισσότερο και από τη διάψευση των προσδοκιών από την υποχώ-ρηση και το συµβιβασµό του ΣΥΡΙΖΑ µε το 3ο µνηµόνιο και µάλιστα µετά από τη συγκλονιστική πορεία ως το ΟΧΙ του 61% στο δηµοψήφισµα του Ιουλίου. Να βάλω εδώ ένα απλό, αλλά βασικό ερώτηµα, που νοµίζω ότι πρέπει να ξαναθέ-τουµε και πάλι και σταθερά αυτήν την περίοδο τοπικά, αλλά και ευρύτερα. Πώς θα πάει πιο µπροστά ο αγώνας των εργαζόµενων και της υπόλοιπης κοινωνίας σε αυτήν τη συγκυρία; Ποια είναι τα µέτωπα, που πρέπει να δηµιουργηθούν ενά-ντια στη συνεχιζόµενη βίαιη επίθεση του κεφαλαίου, που παίρνει εκρηκτικά χαρα-κτηριστικά σε συνδυασµό και µε την τεράστια έξαρση του προσφυγικού-

µεταναστευτικού προβλήµατος; Αναλογικά το ερώτηµα αφορά και τον κόσµο του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, αλλά εκείνοι συνήθως προσπαθούν να λύνουν το θέµα µε άνωθεν ντι-ρεκτίβες κι αποκλεισµούς. Ευτυχώς, όµως, αυτό δεν αφορά τους συναδέλφους του ΠΑΜΕ στην ΕΛΜΕ µας. Κοµµάτια του κόσµου, που ανήκει ακόµη και τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ συνδικαλιστικά, αλλά και κοµµατικά, µπορεί να ακολουθήσει το µέτωπο κόντρα στα µνηµόνια για µια δι-καιότερη και διαφορετική κοινωνία, εφόσον αντιτίθεται µε λόγια και έργα στις µνηµο-νιακές πολιτικές; Μπορεί αυτό να γίνει όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το 3ο µνηµόνιο; Και προκύπτουν 2-3 ακόµη ερωτήµατα. Πώς µπορεί ο οργανωµένος

Μερικά σχόλια µετά τις εκλογές του ∆εκέµβρη για το ∆Σ του σωµατείου

Μάρτιος 2016 Τεύχος 13

Σελίδα 2 Το Έντυπο

στο ΣΥΡΙΖΑ να αντιπαρατίθεται στην κυβερνητική πολιτική αληθινά και αποτελε-σµατικά; Αν βάζει τα συµφέροντα της εργασίας και της τάξης του πάνω από την κοµµατική πειθαρχία; Ή µήπως όταν αυτή η αντιπαράθεση αποτελεί προπέτα-σµα καπνού; ∆ηλαδή, όταν άλλα λέµε κι άλλα κάνουµε ή αν και λέµε, δεν κάνου-µε τίποτα ώστε να µη βρεθούµε στη δύσκολη θέση να δικαιολογούµε τα αδικαιο-λόγητα. Κι όταν µάλιστα κάποιος, είτε είναι στο κόµµα είτε όχι, συµφωνεί µε την κυβερ-νητική πολιτική σε µεγάλο βαθµό, πώς θα λειτουργήσει µέσα στο σωµατείο ή και στο ∆Σ, ενώ είναι στην ίδια παράταξη µε τους τιµητές, δικαίως ή αδίκως, αυτής της πολιτικής; Χαρακτηριστικό παράδειγµα το θέµα του ασφαλιστικού από το Γενάρη και µετά. Επικρίθηκαν και έντονα µερικές φορές όσοι κατήγγει-λαν τα προβλήµατα του νέου ασφαλιστικού σε όλους τους εργαζόµενους. Κά-ποιες φορές θεωρήθηκαν µηδενιστές, αιθεροβάµονες και καθόλου ρεαλιστές. Όµως, για να δούµε τι θα βγει για το θέµα αυτό από το καπέλο των µάγων-κάφρων, δηλαδή, των δανειστών-τοκογλύφων µας… Από την άλλη όλα είναι µαύρα κι άραχνα στα σχολεία µας; Για να δούµε. Γύρι-σαν οι έτοιµοι προς απόλυση διαθέσιµοι συνάδελφοί µας, βρήκαν ξανά τη θέση τους στα σχολεία Περιµένοντας τη νέα αξιολόγηση έχουµε κερδίσει ακόµη 1,5 χρόνο χωρίς να εφαρµοστεί το έκτρωµα του Μητσοτάκη και στα σχολεία η επι-κοινωνία και η συναδελφικότητα καλά κρατούν. Η συµµετοχή των συλλόγων διδασκόντων στην επιλογή των διευθυντών σχολείων και των διευθυντών εκπ/σης από… αναβαθµίζει το ρόλο των συλλόγων και τη δύναµή τους απέναντι στο διευθυντή. Οι πόρτες του Υπουργείου είναι ανοικτές για κάθε αίτηµα και συλλο-

γικότητα ως και για τη «κουτσή Μαρία», εθνι-κός διάλογος γαρ!... Όµως, ενώ είχε ξεκινήσει (;) ο διάλογος ο Υ-πουργός θεώρησε ότι θα ΄πρεπε να µας εγκα-λεί για κενά 14.500 ωρών την εβδοµάδα σε όλη την εκπαίδευση, όταν οι ώρες που γίνο-νται είναι 2.800.000. Φωνάζει για το 0,48% των ωρών, αλλά χιλιάδες κενά ακόµη υπήρχαν τουλάχιστον ως το Φεβρουάριο… και απαιτεί να µην λείπει από κάποιον συνάδελφο ούτε 1 ώρα. Ακόµη, χωρίς να τεθεί καθόλου στο διά-λογο, πέρασε τα Χριστούγεννα µε πράξη νοµ. περιεχοµένου η µαθητεία για την ΤΕΕ, που τόσες αντιπαραθέσεις προκαλεί. Επίσης, από τότε διαδίδονταν φήµες για την ΤΕΕ, χωρίς να µπαίνει το θέµα στο διάλογο, και φτάσαµε να δηµοσιοποιήσει τις προτάσεις του το Υπουρ-γείο επίσηµα τον Μάρτιο… Η άµεση σύνδεση ΕΠΑΛ και ΙΕΚ, που προτείνει, η µαθητεία και οι καταργήσεις ειδικοτήτων προκαλούν ρίγη ανησυχίας και ανατριχίλας στους πρώην δια-θέσιµους και τους άλλους συναδέλφους των ειδικοτήτων.

ΧΤΚ

Επικρίθηκαν και έντονα µερικές

φορές όσοι κατήγγειλαν τα

προβλήµατα του νέου

ασφαλιστικού σε όλους τους

εργαζόµενους. Κάποιες φορές

θεωρήθηκαν µηδενιστές,

αιθεροβάµονες και καθόλου

ρεαλιστές. Όµως, για να δούµε τι θα βγει για το

θέµα αυτό από το καπέλο των δανειστών-

τοκογλύφων µας…

Η συγκλονιστική ιστορία του κι η ζωή του µοιάζουν σαν παραµύθι: Γνωστός µε το ελληνικό όνοµα Χελιδόνης, ή Χελιδονάκης κατά το… κρητικότερο, προφανώς επειδή η ψυχή του ήταν λευκή σαν πουλιού και η εµφάνισης του µαύρη σαν του χελιδονιού. Νοµίζουµε πως αξίζει να θυµηθούµε την ιστορία του ειδικά µε την ισλαµοφοβία, το ρατσισµόκαι την ανθρωποφαγία που κά-ποιοι διασπείρουν. Ο Σαλής ήταν µια από τις γνωστότερες φυσιογνωµίες της πόλης των Χανίων τον περασµένο αιώνα. Ήταν απόγονος µαύ-ρων εργατών ή χαλικούτηδων από την εποχή της Αιγυπτιοκρατίας στην Κρήτη, καταγόµενος από το Σουδάν ο οποίος δε θέλησε να εγκαταλείψει τα Χανιά κατά την ανταλλαγή των πληθυσµών το 1922 και έτσι παρέµεινε στην πόλη, όπου έγινε ευ-ρέως γνωστός για την εργατικότητα, την εγκαρδιότητα και την καλοψυχία του. Εργαζόταν από µικρό παιδί στη µπλε βάρ-κα του προέδρου των βαρκάρηδων των Χανίων Σταύρου Τσιριγωτάκη και χάρη στη δύναµη και την ταχύτητα του νεαρού µουσουλµάνου, πάντα η βάρκα του Τσιρι-γωτάκη ήταν πρώτη στο ξεφόρτωµα επι-βατών και αποσκευών, καθώς εκείνη την εποχή το λιµάνι των Χανίων ήταν αβαθές και ακατάλληλο για τον ελλιµενισµό πλοί-ων. Τις αποσκευές τις ξεφόρτωναν σε µαούνες µέχρι την ακτή και τους επιβάτες οι βάρκες, ανταγωνιζό-µενες για την µεγα-λύτερη ταχύτητα και καλύτερη εξυπηρέ-τηση. Ο Σαλής ήταν πολύ δυνατός και γρήγορος και έτσι πάντα η βάρκα που κουµάνταρε ήταν πρώτη και έτσι κατέ-ληξε να κάνει το βαρκάρη για πάρα πολλά χρόνια και ταυτόχρονα έγινε µια από τις πιο ανα-γνωρίσιµες και συ-µπαθητικές φυσιογνωµίες των Χανίων. Το πόσο αγαπούσε την Ελλάδα και τα Χα-νιά, αποδεικνύεται από την άρνησή του να αποχωρήσει το 1922 από την Κρήτη µαζί µε τους άλλους µουσουλµάνους κατά την

Σελίδα 3 Τεύχος 13

ανταλλαγή των πληθυσµών, παίρνο-ντας µάλιστα και την αγγλική υπηκοό-τητα για να µπορέσει να παραµείνει στην Ελλάδα, κάτι το οποίο του δη-µιούργησε προβλήµατα κατά τη γερµα-νική κατοχή. Μαζί µε την Αµπλά, άλλη µια καλόκαρ-δη µουσουλµάνα ήταν από τους καλύ-τερους και πιο όµορφους χαρακτήρες των Χανίων, πάντα χαµογελαστοί, γεν-ναιόδωροι και έτοιµοι να βοηθήσουν τους ανήµπορους και άπορους συνάν-θρώπους τους. Κάθε φορά που πλη-ρωνόταν ετοίµαζε τσάντες µε τρόφιµα και τα έστελνε σε φτωχές πολύτεκνες οικογένειες ανώνυµα. Κάποτε κέρδισε τον πρώτο αριθµό του λαχείου, αλλά και πάλι µοίρασε το ποσό που κέρδισε σε 2 νεαρές γυναίκες που ήθελαν να παντρευτούν για να φτιάξουν την προί-κα τους. Όταν όµως ο Σαλής γέρασε και έχασε τη δύναµή του, σταµάτησε να δουλεύει στη βάρκα, αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι του στο Κουµ Καπί για να µπορέσει να επιβιώσει. Σηµειωτέον ότι επί Αραβοκρατίας στην Κρήτη στην παραλιακή συνοικία των Χανίων Κούµ Καπί, κατοικούσαν οι Άραβες και µαύροι χαµάληδες των Χανίων οι Χαλικούτηδες. Πολλοί Χανιώτες βλέποντας ότι ο Σα-λής έµεινε στη ψάθα κινητοποιήθηκαν

για να του αντα-ποδώσουν τα όσα καλά είχε κάνει γι΄ αυτούς τόσα χρόνια. Αρ-χικά, χάρη στις ενέργειες του τ υ π ο γ ρ ά φ ο υ , συγγραφέα και ποιητή Γεώργιου Γ ε ω ρ β α σ ά κ η , έγινε Έλληνας πολίτης έστω και αργά παίρνοντας µια µικρή σύντα-ξη από το ΙΚΑ. Ακόµα και τότε όµως ο Σαλής

αποδεικνύοντας τη φιλευσπλαχνία και τη µεγαλοψυχία του, χάριζε µεγάλο µέρος της σύνταξής του σε ανθρώ-πους που πίστευε ότι τη χρειάζονταν περισσότερο.

Κάθε φορά που πληρωνόταν

ετοίµαζε τσάντες µε τρόφιµα και τα

έστελνε σε φτωχές

πολύτεκνες οικογένειες ανώνυµα.

Κάποτε κέρδισε τον πρώτο αριθµό του

λαχείου και πάλι µοίρασε τα

χρήµατα σε 2 κοπέλες, που

ήθελαν να παντρευτούν, για την προίκα τους

Σαλής, ο φιλάνθρωος µουσουλµάνος βαρκάρης των Χανίων

Πέθανε στις 29 Φεβρουαρίου 1967 στο δωµάτιό του στην οδό Θεοτοκοπούλου την ώρα που κοιµόταν. Όταν πέθανε υπήρχε πρόβληµα για τον τόπο ταφής του, αφού λόγω του µουσουλµανικού θρησκεύµατος δε µπορούσε να ταφεί σε χριστια-νικό νεκροταφείο. Αρχικά τον είχαν θάψει σε ένα χωράφι στην παλιά τούρκικη συνοικία Μερτζαλίκια, αλλά λόγω του ότι ήταν πολύ αγαπητός στους Χανιώτες, ετάφη στο χριστιανικό κοιµητήριο του Αγίου Λουκά στην οδό Αναπαύσεως µε δικά τους έξοδα. Πάνω στη µαρµάρινη πλάκα του τάφου του είναι γραµµένοι οι ακό-λουθοι στίχοι του ποιητή και φίλου του Γεώργιου Γεωρβασάκη:

Ας ήσουν µαύρος Ας µην ήσουν χριστιανός Ας ήταν µαύρη η µορφή σου Μα απ΄ το χιόνι πιο λευκή ήτανε η ψυχή σου.

Από τον τοπικό Τύπο των Χανίων

κουβεντιάζοντας για µια

µετάφραση έργων του

Αναγνωστάκη, που ετοιµάζαµε

στο Γαλλικό Ινστιτούτο, αλλά µοιραία και για

τη διαφαινόµενη διάσπαση του

ΚΚΕ(εσ.), διαπίστωσα

έκπληκτος ότι η ποιητική

ευαισθησία µπορεί να συµβαδίζει

κάλλιστα µε τον πιο κυνικό πολιτικό

σχεδιασµό

Σελίδα 4 Το Έντυπο

Η αράταξη της ΕΑΚ, τα φαντάσµατα, η ολιτική και η αλήθεια

ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ πως τώρα κυνηγούσε να πετύχει το απόλυτο. Και δεν παραξενεύτηκα που αργότερα από µάστορας εγίνηκε κοινός σφαγέας.

Τάκης Σινόπουλος: Ο Χάρτης Μην χρησιµοποιείτε τη σκέψη για να προσδώσετε στην πολιτική πράξη την αξία κάποιας αλήθειας

Μισέλ Φουκώ: Dits et Écrits For poetry makes nothing happen: it survives[….] It survives: a way of happening, a mouth.

W. H. Auden: In Memory of W. B. Yeats Αναλογιζόµουν πώς να ξεκινήσω τo σύντοµο τούτο σχόλιο για τις εξελίξεις, του ∆εκεµβρίου κυρίως, στην ΕΛΜΕ και ειδικότερα στην παράταξη της Ε-ΑΚ, όταν έπεσα τυχαία πάνω στο θαυµάσιο άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη «Ρηγάδες του «Ναι», του «Όχι» και – αρκετά συχνά – της εξουσίας», στο τελευταίο τεύχος του Unfollow. Πρόκειται για µια υποδειγµατική κριτική προσέγγιση - πέρα από εύκολους αφορισµούς , ρηχούς χαρακτηρισµούς ή απλοϊκούς αναγωγισµούς - ενός σχετικά µικρού αλλά σηµαντικού ρεύµα-τος της ελληνικής αριστεράς, της βραχύβιας πλην ταραχώδους ιστορίας του και της τεθλασµένης πολιτικής πορείας κάποιων πρωταγωνιστών του. Καθώς είµαι ένας από εκείνους τους χιλιάδες ανώνυµους, µε τους οποίους κλείνει τόσο λιτά και σεµνά το άρθρο, οι πυκνές γραµµές του Σωτήρη µου έφεραν στη µνήµη µορφές, τόπους και χρόνους. Μέρες του 78, γωνία Μπε-νάκη και Κωλέτη, στο στενό καφενείο µε το τζουκ-µποξ, όταν προσπαθού-σα µάταια να εξηγήσω στους δογµατικά ακλόνητους Χρύσανθο Λαζαρίδη και Γιώργο Πιτουρόπουλο ότι ο Αλτουσέρ αντιπροσωπεύει, από πολλές απόψεις, µια βαθύτατα ιδεαλιστική εκδοχή του µαρξισµού. Μέρες του ΄86, αφήνοντας για λίγο το υπ’ ατµόν 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ(εσ.), µε το Λευτέρη τον Ελευθερίου, τον Κώστα Φιλίνη, τον Φίλιππο Ηλιού και τον Μανώλη Αναγνωστάκη στη Μαργαρώ, όταν, κουβεντιάζοντας για µια µετάφραση

έργων του Μανώλη που ετοιµάζαµε στο Γαλλικό Ινστιτούτο, αλλά µοιραία και για τη διαφαινόµενη διάσπαση του κόµµατος, διαπίστωσα έκπληκτος ότι η ποιητική ευαισθησία µπορεί να συµβαδίζει κάλλιστα µε τον πιο κυνικό πολιτικό σχεδιασµό. Μέρες του ΄10, της επόµενης χιλιετίας, σε παλιές γνώ-ριµες γειτονιές του Πειραιά, όταν ξαναβρήκα µετά από χρόνια το ∆ηµήτρη Χατζησωκράτη, το Στέφανο Μπαγεώργο και το Θοδωρή Μαργαρίτη, στις

Ούτε πιστεύω πως οι

διασπάσεις, οι µείζονες και οι

ελάχιστες, όπως η δική µας, αποτελούν

κάποιο εγγενές κακό…

αποδεικνύονται γόνιµες ή κάποτε καταστροφικές.

Το παρόν στοιχειώνεται

από τα φαντάσµατα του

παρελθόντος. Και τούτο διότι

κανένα ιστορικό παρόν δεν είναι

απόλυτα σύγχρονο µε τον εαυτό του, είναι

ανεξίτηλα στιγµατισµένο

από ίχνη…

Σελίδα 5 Τεύχος 13

προκαταρτικές συζητήσεις για την ίδρυση της ∆ΗΜΑΡ, ανακαλύπτοντας γρήγορα ότι, χωρίς να έχουν εγκαταλεί-ψει ιδέες και αξίες, είχαν απλά µετατοπί-σει τις πολιτικές πρακτικές που τις νοη-µατοδοτούσαν. Μέρες διασπάσεων. Φαντάζοµαι πως πολλοί από τους συ-ντρόφους και φίλους - τουλάχιστον οι κάπως µεγαλύτεροι σε ηλικία - που γνώρισα στο όψιµο και σύντοµο πέρα-σµά µου από την ΕΑΚ, και µε τους ο-ποίους µοιράστηκα σκέψεις και ιδέες, ελπίδες και αγωνίες, νίκες και ήττες, εντάσεις και συγκρούσεις, έχουν ανάλο-γες εµπειρίες διασπάσεων από άλλους χώρους, από άλλες εποχές, κουβαλούν αντίστοιχες µνήµες, έχουν περπατήσει παρόµοια µονοπάτια. ∆εν έχω καµία νοσταλγική διάθεση, ειδικά για κάποιο υποτιθέµενο χαµένο ηρωικό παρελθόν, καµία πρόθεση να παρελθοντολογήσω. Ούτε πιστεύω πως οι διασπάσεις, οι µείζονες και οι ελάχιστες, όπως η δική µας, αποτελούν κάποιο εγγενές κακό, αντίθετα, εδράζονται σε υπαρκτά προ-βλήµατα, δηµιουργούν τη δική τους δυ-ναµική, κάποτε αποδεικνύονται γόνιµες, κάποτε καταστροφικές. Θέλω µόνο να επισηµάνω, µέσα από αυτή τη µικρή προσωπική ανεκδοτολογία, µια πρώτη, ξεχασµένη, διάσταση της πολιτικής, η οποία πρόσφατα επανέρχεται ολοένα και συχνότερα, σαν φάντασµα, στο προσκήνιο: τη διάσταση εκείνη που ο Jacques Derrida ονοµάζει ακριβώς φα-ντασµατοπολιτική. Ο βαρύγδουπος, στρυφνός, λόγιος όρος περιγράφει, όπως συµβαίνει συχνά µε τον Derrida, ένα απλό, εµπειρικό, σχεδόν κοινότοπο φαινόµενο. Σε κρίσιµες ιστορικές στιγ-µές - επαναστάσεις, αντεπαναστάσεις, µικρές ή µεγάλες ρήξεις και ανατροπές, στιγµές συµπυκνωµένης προσδοκίας ή απογοήτευσης – οι αντιπαραθέσεις , τα εκατέρωθεν επιχειρήµατα, οι αναπαρα-στάσεις δανείζονται τη ρητορική, το λε-ξιλόγιο, τις έννοιες, τις νοητικές κατηγο-ρίες, το σκηνικό περασµένων κρίσιµων στιγµών. Το παρόν στοιχειώνεται από τα φαντάσµατα του παρελθόντος. Και τούτο διότι κανένα ιστορικό παρόν δεν είναι απόλυτα σύγχρονο µε τον εαυτό του: είναι ανεξίτηλα στιγµατισµένο από ίχνη, κοµµάτια, ξέφτια του παρελθόντος, κείµενα, θεσµούς, ατελέσφορα εγχειρή-µατα, ατοµικές και συλλογικές πρακτι-κές, λανθάνοντα επιχειρήµατα, µνηµεια-κές εγγραφές στον υλικό χώρο και συµ-βολικές εγγραφές στον σηµασιολογικό

χώρο. Όλα τούτα είναι πραγµατι-κά φαντάσµατα, δηλαδή ούτε τε-λείως νεκρά, καθώς εµφανίζο-νται, ούτε τελείως ζωντανά, κα-θώς δεν είναι απόλυτα συχρονικά και όπως όλα τα «γνήσια» φαντά-σµατα είναι περιπλανώµενα, ε-γκαλούν και προσφέρονται στον καθένα, εκτός συµφραζοµένων, αδέσποτα, έτοιµα να ζωντανέ-ψουν, να ενεργοποιηθούν, να οι-κειοποιηθούν, να επανανοηµατο-δοτηθούν. Επιβιώνουν, όπως η ποίηση, και όπως και αυτή δεν παράγουν κανένα χειροπιαστό γεγονός – ποιος άγγιξε ποτέ ένα φάντασµα; - αποτελούν όµως την οδό, το άνοιγµα (mouth) µέσα από το οποίο αναδύονται τα γεγο-νότα. Σήµερα, δύο περίπου δεκα-ετίες µετά τη (νεοφιλελεύθερη) εξαφάνισή τους, τα φαντάσµατα είναι πανταχού παρόντα. Στις Η-ΠΑ, η προεκλογική εκστρατεία στοιχειώνεται κυριολεκτικά από τους founding fathers, τις συ-γκρουόµενες ερµηνείες του Συ-ντάγµατος, τον Εµφύλιο, τον θρη-σκευτικό φονταµενταλισµό, το New Deal µε όλες τις ταξικές ανα-φορές του, τη θεσµοθετηµένη δι-αφθορά. Η Γαλλία δεν έπαψε ποτέ να επεξεργάζεται τις εµπειρίες της «µεγάλης» της Επανάστασης αλ-λά δεν ξόρκισε ποτέ το τροµακτι-κό φάντασµα της λαϊκής κυριαρχί-ας γύρω από το οποίο αρθρώνο-νται, σε αντιπαράθεση µε τον φι-λελεύθερο φεντεραλισµό αλλά και µε την φασιστική, εθνικιστική εκ-δοχή της κυριαρχίας, οι πολιτικές συγκρούσεις. Στη Γερµανία, οι µνήµες των εργατικών Συµβουλί-ων, µε τις εφήµερες ∆η-µοκρατίες τους, της Βαϊ-µάρης και του Ναζισµού συνέβαλαν αποφασιστι-κά στη διαµόρφωση του µεταπολεµικού τοπίου ενώ παράλληλα, µε την οικονοµική και προσφυ-γική κρίση, ξυπνούν τα φαντάσµατα της αυτο-κρατορικής εποχής του Γουλιέλµου, η ταυτόχρονη περι-κύκλωση από µια προοπτικά α-φυπνισµένη Γαλλία, τη Ρωσία και

τους περιφερειακούς εθνικι-σµούς, οι οποίοι µε τη σειρά τους ξαναβρί-σκουν το επιθετικό και αντιδηµοκρατικό σθέ-νος του µεσοπόλεµου. Στην Ελλάδα της εύ-θραυστης και βραχείας νεωτερικότας η έλευση µιας ετερόκλητης Αρι-στεράς ξύπνησε τα φα-ντάσµατα του Εµφύλι-ου, του µετεµφυλιακού κράτους και παρακρά-τους, της δεξιάς και αριστερής «βίας», των αλλεπάλληλων δια-σπάσεων και των συ-νεχώς ακυρούµενων προσδοκιών. Το σύν-

θετο αυτό τοπίο – µε τα φαντά-σµατά του αλλά και µε τις σκλη-ρές, επώδυνες πραγµατικότη-τες, µε την αναµφισβήτητη ήττα της όποιας αριστερής συνεκτι-κής πρότασης, αλλά και µε τον νεοφιλελεύθερο λόγο απροκά-λυπτα πλέον ρεβανσιστικό, µε τα κραυγαλέα λάθη αλλά και τον αυταρχικό γιακοβινισµό που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχεί-ο της αριστερής παράδοσης, µε τον χρονικό ορίζοντα πότε να συστέλλεται στην «αριστερή πα-ρένθεση» και πότε να διαστέλλε-ται σε ένα αενάως αναµενόµενο «εναλλακτικό σχέδιο» – βάρυνε αποφασιστικά, ίσως και ασύµ-µετρα, στις πολιτικές εκτιµήσεις και τις προσωπικές επιλογές της καθεµιάς και του καθένα µας, όταν τεθήκαµε αντιµέτωποι µε το δίληµµα και τη συνακό-λουθη συλλογιστική της διάσπα-σης. Χωρίς να θίξω την ουσία - παραπέµπω στο σχετικό κείµε-νο που συνυπογράφω - η στά-ση όλων µας αποτελεί πολιτική πράξη και όχι αποδοχή ή απόρ-ριψη κάποιας απόλυτης αλήθει-ας.

∆ιότι µια δεύτερη ξεχασµένη διάσταση της πολιτικής είναι η αµφίσηµη σχέση της µε την αλή-θεια. Όσες και όσοι επέλεξαν τη διάσπαση της µικρής µας παρά-ταξης – επαναλαµβάνοντας, σαν

τέλειο fractal, σε ολοένα µειούµενη κλίµακα, τις δοµές της κεντρικής πολι-τικής σκηνής – όπως και όσοι την θεω-ρούν λανθασµένη ας µην επικαλούνται θεωρητικές, ηθικές ή πρακτικές αλήθει-ες, µεγάλες εξηγητικές αφηγήσεις, ιστο-ρικές αναγκαιότητες, την καθαρότητα της ταξικής πάλης, την απόλυτη και αµόλυντη ηθική. Αν υπάρχει πολιτική, ως έννοια και ως πράξη, υπάρχει διότι δεν υπάρχει επιστήµη και εγγενής αλή-θεια της πολιτικής, διότι η πολιτική ει-σβάλλει, απρόσκλητη, κάθε φορά εκ νέου µέσα από εύθραυστα υποκείµενα, από περιπλανώµενα σηµαίνοντα, από επινοηµένα διακυβεύµατα, από πάντα πρόσκαιρες και αβέβαιες αναγνώσεις της συγκυρίας - όπως αυτή που επιχεί-ρησα παραπάνω. Φτιάχνεται από ετε-ρογενή υλικά, τοπικά επίδικα που µε-τατρέπονται σε καθολικά προτάγµατα, ιδέες, οράµατα και φαντάσµατα, συµ-φέροντα, απολαβές και πάθη, τη διαρ-κή κατανοµή της εξουσίας και τον ατέρ-µονο αγώνα για την επανακατονοµή της. Στην πολιτική είµαστε όλοι ανεξαι-ρέτως απλοί, εµπειρικοί µάστορες και κάθε κυνήγι του απόλυτου µας µετα-µορφώνει σε κυνηγούς κεφαλών.

Όπως πολιτική πράξη είναι και η επεί-γουσα κι αποφασιστική παρέµβαση – προς το παρόν περιέργως απούσα, µεσούντος του «Εθνικού ∆ιαλόγου για την Παιδεία» - στην επινοηµένη από τον Υπουργό µας επίδικη «διαχείριση προσωπικού» (Εγκύκλιος 1109/Υ1/15-2-2016) µε τα πολλαπλά σηµαινόµενά της προκειµένου:… να επιβάλουµε µε επιχειρήµατα και να υπερασπιστούµε µε αγώνες, ως καθολικό πρόταγµα, τη στρατευµένη άποψη – όχι την οντολο-γική αλήθεια - ότι δάσκαλοι και καθη-γητές δεν είναι ΜΟΝΟ «πλεονάζουσες ώρες» σε µία αριθµητική του τρόµου, αλλά ΚΑΙ εργαζόµενοι µε δικαιώµατα που διεκδικούν τη συµµετοχή στη «διαχείρισή» τους ΚΑΙ συντελεστές της εκπαιδευτικής διαδικασίας µε λόγο για την παιδαγωγική και διδακτική επάρ-κεια και αποτελεσµατικότητα της «διαχείρισής» τους ΚΑΙ γονείς που θέ-λουν ένα ποιοτικό δηµόσιο σχολείο ΚΑΙ φορολογούµενοι που ελέγχουν τη διαχείριση (χωρίς εισαγωγικά) των χρηµάτων τους από τον προϋπολογι-σµό του Υπουργείου ΚΑΙ πολίτες προς τους οποίους λογοδοτεί για την όλη

Σελίδα 6 Το Έντυπο

Όσοι επέλεξαν τη διάσπαση της

µικρής µας παράταξης,

επαναλαµβάνοντας τις δοµές της

κεντρικής πολιτικής σκηνής, όπως κι όσοι την

θεωρούν λανθασµένη, ας

µην επικαλούνται θεωρητικές, ηθικές

ή πρακτικές αλήθειες, µεγάλες

εξηγητικές αφηγήσεις, ιστορικές

αναγκαιότητες, την καθαρότητα της

ταξικής πάλης και την απόλυτη και αµόλυντη ηθική

Σελίδα 7 Τεύχος 13

διαχείρισή του ο Υπουργός. Εκεί - σε πλατείες και αµφιθέατρα, σε fora και πε-ζοδρόµια, σε Συλλόγους ∆ιδασκόντων, Σχολικούς Συµβούλους και ∆ιευθύν-σεις Εκπαίδευσης - θα βρεθώ, πέρα από µεγάλες αλήθειες, µε τους πρόσφα-τους φίλους και συντρόφους της ΕΛΜΕ µας απέναντι στον παλιό µου φίλο και σύντροφο Νίκο Φίλη.

Στέφανος Οικονόµου Μάρτιος 2016

Ω πόσες παραστάσεις

έχασα, Και η αυλαία κάθε φορά

σηκώθηκε χωρίς εµέ

Και πάλι έπεσε. Πόσους από τους

φίλους µου ∆εν τους έχω γνωρίσει µια

φορά µόνο στη ζωή µου…

Μικρά αφιερώµατα Τέχνης

Το τεύχος αυτό του ΕΝΤΥΠΟΥ εικονογραφείται µε έργα ενός καλλιτέχνη. Θα προ-σπαθήσουµε αυτό να συµβαίνει πιο συχνά ώστε να υπάρχει µια µικρή, αλλά ικανο-ποιητική παρουσίαση του έργου του. Αυτήν τη φορά παρουσιάζουµε το Ρώσο ζωγράφο Yury Pavlovich Annenkov. Γεννή-θηκε το 1889 στο Petropavlovsk και πέθανε στο Παρίσι το 1974. Σπούδασε στο Πα-νεπιστήµιο της Αγίας Πετρούπολης (1908) και σε ιδιωτικά εργαστήρια, όπου συνα-ντά καλλιτέχνες της avant-garde. Το έργο του, που βασίζεται σε γεωµετρικές συνθέ-σεις, εντάσσεται στον µοντερνισµό και την αφαίρεση. Το 1919-1920 έκανε µια σειρά από αφηρηµένες γλυπτικές συνθέσεις και κολάζ επηρεασµένος από το κίνηµα του Νταντά. Είναι γνωστός για εικονογραφήσεις σε βιβλία και πορτρέτα. Κάποια πορτρέ-τα του αφορούν την ποιήτρια Άννα Αχµάτοβα και µε αυτήν την αφορµή δηµοσιεύου-µε ένα ποίηµά της. Ο Annenkov εργάστηκε επίσης για το θέατρο και τον κινηµατο-γράφο.

Τρίτη Ελεγεία Σαν ποταµός εγώ Το ρου µου άλλαξα ξανά απ’ τούτη την σκληρή εποχή. Μου δώσανε µια υποκατάστατη ζωή. Ξεκίνησε να ρέει Μ’ άλλη πορεία, ξεπερνώντας την προηγούµενη Και τις όχθες µου τις αναγνωρίζω. Ω πόσες παραστάσεις έχασα, Και η αυλαία κάθε φορά σηκώθηκε χωρίς εµέ Και πάλι έπεσε. Πόσους από τους φίλους µου ∆εν τους έχω γνωρίσει µια φορά µόνο στη ζωή µου, Και πόσοι ορίζοντες πόλεων Θα µπορούσαν να ζωγραφίσουν δάκρυα στο βλέµµα µου. Αλλά ξέρω µόνο µια πόλη σ’ όλη την οικουµένη Και µπορώ να βρω το δρόµο µου εντός της ακόµα και στον ύπνο µου Και πόσα δεν έγραψα ποιήµατα, Και τα µυστηριακά τους χορικά στήνουν παγίδα ολόγυρά µου, Και, ίσως, ίσως ακόµα µε κάποιον τρόπο Με στραγγαλίσουν… Φοβάµαι τις ενάρξεις και τις καταλήξεις, Και τη ζωή µετά το τέλος της, και κάτι Που δεν µπορώ να το θυµηθώ αυτήν τη στιγµή. Κάποια άλλη γυναίκα κατείχε Τον ειδικό χώρο που προορίστηκε για µένα Και φέρει το νόµιµό µου όνοµα, Αφήνοντας σε µένα το παρατσούκλι, µε το οποίο Έκανα, πιθανόν, οτιδήποτε είναι δυνατό να καµωθεί. ∆εν θα ξαπλώσω, αλίµονο, στο δικό µου µνήµα. Αλλά µερικές φορές ο παιχνιδιάρης ανοιξιάτικος αγέρας

Σελίδα 8 Το Έντυπο

Ή ο συνδυασµός των λέξεων σε κάποιο βιβλίο, Ή κάποιου το χαµόγελο ξαφνικά µε σέρνει Μέσα σ’ αυτήν τη ζωή που ποτέ δεν έλαβε χώρα. Αυτόν το χρόνο, τέτοια και τέτοια θα µπορούσαν να έχουν συµβεί, Εκείνο όµως το έτος - εκείνο: ταξιδεύοντας, βλέποντας, σκεπτόµενη Και αναθυµούµενη, περνούσα το κατώφλι ενός νέου έρωτα Όπως µέσα σ’ έναν καθρέφτη, µε τη σκοτεινή επίγνωση Της προδοσίας και του τσαλακώµατος Αυτό δεν ήταν χθες.

Άννα Αχµάτοβα

Άννα Αχµάτοβα είναι το ψευδώνυµο της Άννας Αντρέγιεβνα Γκό-ρενκο, που γεννήθηκε στην Οδησσό το 1889 και πέθανε στη Μόσχα πριν 50 χρόνια, το 1966. Στα νεανικά της χρόνια διάβασε και επηρεά-στηκε από τη σύγχρονη ευ-ρωπαϊκή λογοτεχνία και ι-διαίτερα από τους Σκανδινα-βούς συγγραφείς. Ήταν µέ-λος στη λογοτεχνική οµάδα της Αγίας Πετρούπολης «Συντεχνία των Ποιη-τών» (Zech poetow), λίκνο τ ο υ κ ι ν ή µ α τ ο ς τ ο υ «ακµεϊσµού». Για παραπά-νω από µια δεκαετία, από το 1923 µέχρι το 1935, η Αχµά-

τοβα είχε πάψει ουσιαστικά να γρά-φει ποίηση και εξοικονοµούσε τα στοιχειώδη προς το ζην εργαζόµενη ως βιβλιοθηκάριος στο Αγρονοµικό Ινστιτούτο της Αγίας Πετρούπολης,

ενώ συγχρόνως αφιέρωνε το χρόνο της στη λογοτεχνική έρευνα και στη µελέτη του έργου του Αλεξάντρ Πούσκιν. Τον Αύγουστο του 1946, καταγγέλθηκε ενώ-πιον των µελών της Ένωσης Συγγραφέ-ων ως «ιδεολογικός αποδιοργανωτής και εκπρόσωπος του αντιδραστικού σκοτα-δισµού» και διαγράφηκε από την Ένωση, όπου µόνο µετά το θάνατο του Στάλιν, το 1953, αποκαταστάθηκε. Το 1965 απονέµεται στην Αχµάτοβα ο τίτ-λος της επίτιµης διδάκτορα από το Πανε-πιστήµιο της Οξφόρδης, ενώ η UNESCO κήρυξε το 1989 ως «Έτος Αχµάτοβα». Από το ποιητικό της έργο αναφέρουµε ενδεικτικά τα ακόλουθα: Απόβραδο (Вечер-Vetcher) 1912, Ροζάριο (Чётки-T c h e t k i ) 1 9 1 4 , Α γ ρ ι ο β ό τ α ν ο (Подорожник-Podorojnik) 1921, Ρέκβιεµ 1935 - 1940, Το διάβα του χρόνου (Бег времени-Beg vremeni) 1965.

Την επιµέλεια της στήλης είχε η Λύντια Μαργαρώνη

Βρισκόµαστε στην 1η Μαΐου 1944

Η πατρίδα µας στενάζει κάτω από τη µπότα του Γερµανού κατακτητή… Αυτή η Πρωτοµαγιά κούρσεψε τόσο αίµα και τόση νιότη, τη νιότη 200 Ελλήνων κοµµουνιστών στο θυσια-στήριο της Καισαριανής. Η εκτέλεση των 200 ηρώων στο σκο-πευτήριο της Καισαριανής δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Η επιλογή των θυµάτων έγινε µέσα από 3000 κρα-τούµενους. ∆ιάλεξαν τους πρωτοπό-ρους του προοδευτικού κινήµατος στην Ελλάδα για να τους εκτελέσουν τη µέρα που αποτελεί παγκόσµιο σύµβολο της εργατικής τάξης. Η α-νακοίνωση της Ανώτατης Γερµανικής

Στρατιωτικής ∆ιοίκησης, που είχε δηµο-σιευθεί στις 30/4/44, αναφέρει: «Στις 27/4/44 κοµµουνιστικαί συµµορίαι παρά τους Μολάους, κατόπιν ενέδρας εδολο-φόνησαν ανάνδρως τον Γερµανό στρα-τηγό και τους 3 συνοδούς του, ενώ πολλοί Γερανοί στρατιώται τραυµατί-σθησαν. Ως αντίποινα: 1. Τουφεκισµός 200 κοµ-µουνιστών την 1/5/44. 2. Τουφεκισµός όλων των ανδρών που θα συναντή-σουν τα Γερµανικά στρατεύµατα από τους Μολάους έως την Σπάρτη. Για το κακούργηµα αυτό Έλληνες εθε-λοντές εφόνευσαν αυτοβούλως 100 κοµµουνιστάς.»

Η εκτέλεση των 200 ηρώων στο

σκοπευτήριο της Καισαριανής δεν ήταν ένα τυχαίο

γεγονός. ∆ιάλεξαν τους

πρωτοπόρους του προοδευτικού

κινήµατος στην Ελλάδα για να

τους εκτελέσουν τη µέρα που

αποτελεί παγκόσµιο

σύµβολο της εργατικής τάξης.

Σελίδα 9 Τεύχος 13

1η Μάη στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Το προσκλητήριο είναι στις 6 το πρωί… Οι 200 συγκεντρώνονται δίπλα στα µαγει-ρεία. Τα καµιόνια γεµίζουν και ξεκινούν για την Καισαριανή. Το Χαϊδάρι και η Καισαριανή έχουν κάτι κοινό… την αφε-τηρία και τον τερµατισµό… την αρχή και το τέλος… τον τόπο του µαρτυρίου και τον Γολγοθά… αιµάτινοι τόποι κι οι δυο. Στην διαδροµή οι µελλοθάνατοι πετούν αντικείµενα και γράµµατα προς τους οικείους τους. Αναφέρω µερικά. Ναπολέων Σουκατζίδης στον πατέρα του Φώτη στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου Κρήτης: «Πατερούλη πάω για εκτέλε-ση. Να ΄σαι περήφανος για το µονάκρι-βο γιο σου. Να αγαπάς την κορούλα σου και αδελφούλα µου. Γεια σου πατε-ρούλη.» Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς για τον αγώνα και τη Λευτεριά παρά να ζει σκλάβος.» Κώ-στας Τσίρκας: «Πρωτοµαγιά. Γεια σας, πάµε στην µάχη.» Σπήλιος Αµπελο-γιάννης: «Αµπελογιάννης Σπήλιος του Κων/νου. Οδός Άστρους 93 Κολωνός. Έτσι, πεθαίνουν οι τίµιοι Έλληνες. Πε-θαίνω περήφανος. Ζήτω η λευτεριά. ∆ιαβάτη Έλληνα το ρούχο τούτο να το πας στη παραπάνω διεύθυνση. Είναι η στερνή επιθυµία ενός ανθρώπου, που ξέρει να πεθαίνει για τη λευτεριά. Ζήτω ο ελληνικός λαός.» Γείτονάς µας ο Σπήλιος και κάτι παρα-πάνω για τον γράφοντα, θείος του… Ποιος ήταν άραγε ο Σπήλιος, ο άνθρωπος, ο αγωνιστής… Πιστεύω ότι αξίζει να µάθουµε. Ο Σπήλιος Αµπελογιάννης γεννήθηκε στο Ανεµοχώρι Ηλείας το 1922. Ήταν το τρίτο παιδί πενταµελούς εύπορης επαρχιακής οικογένειας. Στην Αθήνα ήρθε για να σπουδάσει το 1933. Έζησε στην οδό Άστρους 93 στον Κολωνό σε σπίτι που σώζεται µέχρι σήµερα. Γρή-γορα µπαίνει στην Εθνική Αντίσταση και συγκεκριµένα στην καθοδήγηση του ΕΑΜ. Είχε πλούσια δράση στην περιο-χή βγάζοντας πύρινους λόγους, ανοί-γοντας αποθήκες µαυραγοριτών και µοιράζοντας τρόφιµα και ρούχα στο Λαό. Γίνεται, όπως ήταν φυσικό, στό-χος των ταγµατασφαλιτών της περιο-χής, που τον κυνηγούν ανελέητα. Παρά τις παραινέσεις των συντρόφων του να πάρει όπλο, αρνήθηκε λέγοντας ότι όπλο είναι η γλώσσα του. Εργαζόταν σαν εργάτης στις αποθήκες στο ζαχα-ροπλαστείο Ζόναρς στο κέντρο της Αθήνας.

Σε µπλόκο, που είχε στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου, συλλαµβάνεται από ταγµατασφαλίτες έχοντας επάνω του παράνοµο τύπο. Ξυλοκοπείται άγρια και παραδίδεται στους Γερµα-νούς. Το ∆εκέµβρη του 1943 µεταφέ-ρεται στις φυλακές Χατζηκώστα, όπου βασανίζεται άγρια χωρίς να καταφέ-ρουν να του πάρουν µια λέξη, ένα όνοµα. Τον Απρίλη του 1944 µεταφέ-ρεται στο Χαϊδάρι όπου παραµένει µέχρι την 1 Μάη του 1944. Εκτελέστη-κε µαζί µε τους υπόλοιπους 199 κοµ-µουνιστές συντρόφους του στο Σκο-πευτήριο της Καισαριανής τραγουδώ-ντας τον Εθνικό Ύµνο και χορεύοντας όλοι µαζί. Ο ποιητής ενός από τα ποιήµατα, που έχουν γραφτεί σχετικά, σε µια στροφή γράφει πως δεν ήταν µελλοθάνατοι, αλλά µελλόγαµπροι. Ο Σπήλιος Α-µπελογιάννης ήταν µόλις 22 ετών…

Νίκος Σοφιανός

Σηµείωση Το υλικό παραχωρήθηκε από τη µητέ-ρα µου Μαρία Σοφιανού (αδελφή του

Σπήλιου), τον αδερφό µου, Νίκο Σοφι-ανό, που υπογράφει το κείµενο, κι

εµένα, την Ιωάννα Σοφιανού. Επιθυ-µούµε να χρησιµοποιείται µόνο µε τη

συγκατάθεσή µας σε οποιοδήποτε έντυπο ή ανάρτηση.

Σε µπλόκο στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου, συλλαµβάνεται

από ταγµατασφαλίτες έχοντας επάνω του παράνοµο

τύπο. Ξυλοκοπείται

άγρια και παραδίδεται στους

Γερµανούς. Μεταφέρεται στις

φυλακές Χατζηκώστα, όπου βασανίζεται άγρια

χωρίς να του πάρουν µια λέξη,

ένα όνοµα.

Καταθέτουµε τις απόψεις, τις

αιτιάσεις, ακόµη και την αµηχανία

µας σε µία προσπάθεια

αναµφισβήτητα επώδυνης, αλλά

νηφάλιας αποτίµησης και συνάµα ενεργού συνδιαµόρφωση

ς του νέου τοπίου στο

εκπαιδευτικό κίνηµα της

περιοχής µας. Σ’ αυτή δεν

περισσεύει κανείς.

Σελίδα 10 Το Έντυπο

Κανένας θεσµός, καµία κοινωνική κατασκευή δεν διαρκεί «ες αεί». Αφή-νουν όµως «ες αεί» παρακαταθήκες. Οι ηµέρες της Ε.Α.Κ. εξεµετρήθησαν, οι παρακαταθήκες της όµως παραµέ-νουν ανεξίτηλες και είναι λίγο-πολύ γνωστές σε όλους. Γεννήθηκε από το όραµα και την ανάγκη για ενότητα των αριστερών δυνάµεων του εκπαιδευτι-κού χώρου. Συγκροτήθηκε από εκπαι-δευτικούς µε διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, προσωπικές διαδροµές και κοµµατικές εντάξεις. Τα νήµατα που ύφαιναν την ενότητα ήταν οι ιδέες, οι αξίες, οι στόχοι της εκπαιδευτικής αρι-στεράς - για το δηµόσιο αγαθό της παιδείας, για το σχολείο, τη γνώση, την κριτική σκέψη, το ρόλο του εκπαι-δευτικού ως εργαζόµενου και ως λει-τουργού της δηµόσιας δωρεάν παιδεί-ας - η αυτονοµία απέναντι σε κυβερ-νήσεις, κόµµατα και κάθε εξωγενή θεσµικό φορέα, η ισότιµη συµµετοχή όλων, η συλλογικότητα και οι ευρύτε-ρες δυνατές συνθέσεις στη λήψη απο-φάσεων, ο συνδυασµός κινηµατικής δράσης και θεσµικών παρεµβάσεων. Λόγια µεγάλα, ίσως, αλλά όχι ψεύτικα. Η ενότητα, βέβαια, δεν είναι ούτε πα-νάκεια, ούτε αυτοσκοπός, ούτε µονο-διάστατη οµοφωνία. Πιστεύουµε, όµως, ότι στη σηµερινή συγκυρία η απόφαση για διάσπαση της ΕΑΚ απο-τέλεσε κεντρική πολιτική επιλογή κά-ποιων - η ονοµατολογία έχει µόνον ανεκδοτολογική σηµασία και την αφή-νουµε κατά µέρος - ελήφθη από ένα στενό πυρήνα µελών µε τη βαθιά ολι-γαρχική ρωµαϊκή λογική του senatus consultum ultimum (συγκλητικού δόγ-µατος) και τέθηκε τελεσιγραφικά, σχε-δόν επιβλήθηκε χωρίς να έχει προη-γηθεί ένας ουσιαστικός διάλογος στον ευρύτερο κύκλο των µελών, των φί-λων, των εκπαιδευτικών που στηρί-ζουν διαχρονικά την Ε.Α.Κ., ούτε καν µεταξύ όσων συµµετείχαν στο προη-γούµενο ψηφοδέλτιο. Το τελεσίγραφο ήταν σαφέστατο: αποποµπή από την Παράταξη όσων µελών της (για την ακρίβεια 2, δύο!) εξακολουθούν να

είναι οργανωµένα µέλη του ΣΥΡΙΖΑ ή διάσπαση. Η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ και οι πολιτικές, οικονοµικές, κοινωνικές εξελίξεις από τον Γενάρη του 2015 έφεραν έναν ολόκληρο κόσµο της αρι-στεράς - µε τις πολλαπλές εκδοχές της - αντιµέτωπο µε προσωπικά, συνειδησια-κά, πολιτικά διλήµµατα. Ήταν ο κόσµος αυτός - ετερόκλητος και ποικιλόµορφος, µε τις προσδοκίες, τις ελπίδες, τα οράµα-τα αλλά και µε τις ιδιοτέλειες, τα µικρο-συµφέροντα, τις αντιθέσεις του - που έφερε την Αριστερά στην εξουσία και όχι οι θεωρητικές αναλύσεις για τον χρηµα-τοπιστωτικό καπιταλισµό και τις επιπτώ-σεις του στις σχέσεις Εργασίας - Κεφα-λαίου. Η απάντηση στα κρίσιµα διλήµµα-τα είναι, σε µεγάλο βαθµό, ζήτηµα προ-σωπικής επιλογής και ευθύνης αυτού του κόσµου. Εµείς, που υπογράφουµε τούτο το κείµενο, έχουµε πολλές και διαφορετι-κές απαντήσεις, ποικίλες πολιτικές εκλε-κτικές συγγένειες, αποκλίνουσες αναγνώ-σεις της συγκυρίας, ψηφίσαµε - ή δεν ψηφίσαµε - διαφορετικά κόµµατα: θα µπορούσαµε κάλλιστα, µε αυτά τα δεδο-µένα, να διασπαστούµε σε - πολλά κοµ-µάτια. Παρ’ όλα αυτά πιστοί στις αρχές της πά-λαι ποτέ Ε.Α.Κ., βλέποντας τις δύσκολες τούτες ώρες την συνεχώς µειούµενη συµ-µετοχή των συναδέλφων στις συλλογικές διαδικασίες του κλάδου - συλλόγους, συ-νελεύσεις, εκλογές, κινητοποιήσεις - µε τη σκέψη µας στραµµένη στους επερχό-µενους αγώνες και στις δυσκολίες λόγω των συνεχιζόµενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών θεωρούµε ότι η ενότητα απο-τελεί πρώτιστη πολιτική προτεραιότητα. Κανείς από µας δεν υπήρξε, ούτε είναι, κυβερνητικός συνδικαλιστής ή «ιµάντας µεταβίβασης» κοµµατικών αποφάσεων. Εύκολα και πειστικότατα θα µπορούσαµε να επιστρέψουµε παρόµοιους χαρακτηρι-σµούς, προσδιορίζοντας, όµως, ένα ήθος διαλόγου που απορρίπτουµε απερίφρα-στα. Καταδικάζουµε τις διασπαστικές πρακτικές στη λογική των συσχετισµών δύναµης και της ιδεολογ ικής «καθαρότητας» που καταλήγει σε εκκα-θαρίσεις. Καταθέτουµε τις απόψεις, τους προβληµατισµούς, τις αιτιάσεις, ακόµη

Γιατί ειµένουµε στην ενότητα...

Σελίδα 11 Τεύχος 13

και την αµηχανία µας σε µία προσπάθεια αναµφισβήτητα επώδυνης, αλλά νηφάλι-ας αποτίµησης και συνάµα ενεργού συνδιαµόρφωσης του νέου τοπίου στο εκπαι-δευτικό κίνηµα της περιοχής µας. Σ’ αυτή τη συνδιαµόρφωση δεν περισσεύει κα-νείς.

(Το κείµενο αυτό υπογράφεται από 19 συναδέλφους σε σχολεία της περιοχής)

Εκεί βοµβαρδισµένο,

κι εδώ φυλακισµένοι. Οι µετανάστες είναι της γης οι

κολασµένοι". Το προσφυγικό δεν

µπορεί να αναγνωστεί έξω

από το κεφάλαιο του

ιµπεριαλισµού, ο οποίος

κονιορτοποιεί χώρες και δηµιουργεί

αναλώσιµους ανθρώπους.

Αν ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστοµος είχε δίκιο όταν έλεγε πως οι αγιότε-ρες Άγιες Τράπεζες είναι οι εξαθλιω-µένοι, τότε στην Ειδοµένη αυτή τη στιγµή υπάρχει ο µεγαλύτερος ναός της χώρας! Και, φυσικά, αυτό ισχύει όπου υπάρχει αδικία και πόνος. Ποιος είπε ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι σκάνδαλο; Ένα πάντρεµα ύψιστης σπουδαιό-τητας τελεσιουργείται στις µέρες µας - κι εύχοµαι να προκόψει: Το όραµα, το αίτηµα αλλαγής του παγκόσµιου οικονοµικού και πολιτικού συστήµα-τος, το οποίο εκ φύσεως γεννά πό-λεµο και µετατρέπει τους ανθρώ-πους σε αναλώσιµα, οφείλει να ζευ-γαρώσει µε την στήριξη του χειρο-πιαστού ανθρώπου - µε την πράξη εδώ και τώρα. Η απολυτοποίηση του ενός απ' αυτούς τους δυο πό-λους και η αγνόηση του άλλου είναι κακιά πατέντα! Ένα από τα πιο περιεκτικά (αν όχι το περιεκτικότερο) συνθήµατα των αντιπολεµικών και αλληλέγγυων προς τους πρόσφυγες συλλαλητηρί-ων, τα οποία κοσµούν αυτό το καιρό τις πόλεις µας, είναι το: "Εκεί βοµ-βαρδισµένοι, κι εδώ φυλακισµένοι. Οι µετανάστες είναι της γης οι κολα-σµένοι". Το προσφυγικό δεν µπορεί να αναγνωστεί έξω από το κεφάλαιο του ιµπεριαλισµού, ο οποίος κονιορ-τοποιεί χώρες και δηµιουργεί ανα-λώσιµους ανθρώπους. Και η θέση µας είναι ανενδοίαστα δίπλα στους αναγκεµένους, ταυτόχρονα όµως χωρίς να νοµιµοποιούµε τη λογική των γκέτο. Η αλληλεγγύη είναι σπουδαία υπόθεση, γιατί επιτέλους στρέφει τον άνθρωπο στον χειρο-πιαστό άνθρωπο (όχι σε µια αφηρη-µένη και άσαρκη «ανθρωπότητα») και γιατί αλλάζει τον κόσµο µέσα από την καθηµερινή πράξη. Και α-κριβώς γι' αυτό δεν πρέπει να

Για τους ρόσφυγες στη δια-σταύρωση αλληλεγγύης και αελευθέρωσης

επιτρέψουµε στο σύστηµα που παρά-γει διαπλοκή, αδικία και πόλεµο, να ξεδοντιάσει την αλληλεγγύη και να τη χρησιµοποιήσει για τη διαιώνισή του. Η δηµιουργία προσφυγιάς και η υστε-ρόβουλη χρήση της από τις ηγεµονικές δυνάµεις του κόσµου, είναι ζήτηµα που δε µπορεί να προσπερνιέται. Στην απίστευτη, αυθόρµητα -και για πολ-λούς απρόσµενη- έκρηξη αλληλεγγύης από έναν λαό, που ο ίδιος δοκιµάζεται σκληρά από την κρίση, βρίσκονται ίσως τα σπέρµατα µιας στάσης απε-λευθερωτικής από κάθε υποτέλεια, σε κάθε επίπεδο. Το κοινωνικό και το προσωπικό, το πολιτικό και το πνευ-µατικό είναι (οφείλουν να είναι) οι συ-ντελεστές της ουσιαστικότερης όσµωσης! (Ο Θανάσης το Σαββατοκύριακο, 5-6 Μαρτίου, βρέθηκε στην Ειδοµένη και στα Γιαννιτσά. Στο Πνευµατικό Κέντρο των Γιαννιτσών ήταν ένας από τους οµιλητές για την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.)

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Θεολόγος - ΓΕΛ Ζεφυρίου

Επισκεφθείτε µας στο

http://to-entypo.blogspot.gr/

κι ήρθεν ο καιρός του ανέµου που ∆υτικό τον είπαν• και τον έβλεπαν να κατεβαίνει χτυπώντας τη µύτη του στα στερνά του ποταµού βράχια πολλαπλασιάζοντας τις πέτρες και το άχθος στη ράχη και τις όχθες• τσακίζοντας τα κλαδιά απ' τις γέρι- κες ιτιές που έβρεχαν τις ρίζες τους στην κοίτη του χείµαρρου• βουίζοντας µατώνοντας κι εκστοµώντας βρισιές από το αρσενικό του στόµα• έκαιγε το ασηµί των φύλλων από τις καλαµιές που κουρασµένες σταµάτησαν στην ακροποταµιά• µε τα µαύρα του µάτια γεµάτα το αίµα της φυλής• τα πικρά του χείλη να σπάζουν µαδριγάλια στον ουρανίσκο µιας γλώσσας οικουµενικής και τους γδαρµένους του ώµους να κουβαλούν τα σακιά µε τα οστά και τις παρακαταθήκες των προγόνων• να γεµίσει την κοίτη και τα µνήµατα σηκώνοντας ερπετά και νεκρούς στη κατεβασιά και τις κοιλάδες που βγάζουν στην ανοικτή θάλασσα και τ' άλογα από νερό κι αλάτι• να ενωθεί µε τον Λίβα και τον Σιρόκο• να πλάσουν ζωή και µέλλον στις σάρκες που ονοµάσαµε άνθρωπο και γη ._

Ασηµίνα Λαµπράκου

∆είτε ακόµα

http://ekpanoliosion.blogspot.gr

http://elme-alzefy.blogspot.gr

Εσχατεύς

ΕΛΜΕ Άνω Λιοσίων - Ζεφυρίου - Φυλής

Η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης να µην περάσει! Συµµετέχουµε στις κινητοποιήσεις και στην απεργία στις 7 Απριλίου

∆ΙΕΚ∆ΙΚΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:

• Αποκλειστικά δηµόσιο, καθολικό σύστηµα κοινωνικής ασφάλισης µε αλληλεγ-γύη των γενεών, ενάντια στο κεφαλαιοποιητικό σύστηµα που επιχειρούν να επιβάλουν ΕΕ - κυβέρνηση - κεφάλαιο.

• Άµεση χρηµατοδότηση του ασφαλιστικού συστήµατος από πρόσθετους κρατι-κούς πόρους και την επιστροφή των κλεµµένων αποθεµατικών των ασφαλι-στικών ταµείων.

• Άµεσες αυξήσεις µισθών και συντάξεων.

• Σύνταξη στα 60 ή στα 30 χρόνια εργασίας.

• Πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώµατα για ΟΛΟΥΣ τους εργαζό-µενους µε µερική απασχόληση, ελαστικές σχέσεις εργασίας και εκ περιτροπής εργασία, µε διάφορες µορφές µαθητείας και κατάρτισης, σε εργαζόµενους µε βάουτσερ ή σε προγράµµατα «κοινωφελούς εργασίας».

• Ο χρόνος ανεργίας να µετρά ως χρόνος ασφάλισης. Κανένας εργαζόµενος ανασφάλιστος.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΡΗΞΗ – ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ για µια καλύτερη ζωή!