Τα νομίσματα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο

Εργασία μαθητριών: Μυλοπούλου Κυριακής Α4 Τριβέλλα Μαρίας Α4

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Ρωμανού Ιωάννα

Ασημένια δραχμή από τη Σίφνο

Τα αρχαία νομίσματα: λαλούντα σύμβολαΗ εργασία αυτή έγινε με αφορμή

τις αναφορές σε αρχαία ελληνικά νομίσματα, στην Ιστορία του Θουκυδίδη.

Στην πορεία, διαπιστώσαμε ότι τα νομίσματα αυτά δεν διέθεταν μόνο αγοραστική δύναμη, αλλά και καλλιτεχνική αξία. Συγχρόνως μας δίνουν πολλές πληροφορίες για τα πολιτεύματα, τη θρησκεία, τη χλωρίδα και την πανίδα κάθε τόπου. Γι’αυτό εύστοχα ονομάζονται λαλούντα σύμβολα.

Αργυρό νόμισμα της Ερέτριας με παράσταση τευθού (χταποδιού). Νομισματικό μουσείο Αθηνών

Οι πρώτες συναλλαγές γίνονταν με την ανταλλαγή ειδών. Αυτή η μέθοδος συναλλαγών ονομάζεται αντιπραγματισμός. Μπορούσε, για παράδειγμα, κάποιος να πάρει ψάρια και σε αντάλλαγμα να δώσει λαχανικά. Το σύστημα αυτό είχε πολλά μειονεκτήματα γιατί έπρεπε οι συναλλασσόμενοι να έχουν κάποιο προϊόν που ήταν χρήσιμο για τον άλλον και η αξία του να ήταν αντίστοιχη με αυτό που προσφερόταν.

Πολυβούτης και αβούτης: ο πλούσιος και ο φτωχός

Η καταμέτρηση της περιουσίας (βοδιών), με βάση, δηλαδή, τον αριθμό των κεφαλιών που διέθετε. [έτσι λοιπόν και οι πολύ γνωστοί όροι capital : περιουσία , κεφάλαιο και καπιταλισμός προέρχονται από τη λατινική λέξη capita = κεφάλι] Με την εξάπλωση του εμπορίου και, γενικότερα, με την πρόοδο του πολιτισμού και ο παραπάνω τρόπος συναλλαγών αποδείχθηκε ανεπαρκής.

Η μετακίνηση των βοσκημάτων σε μακρινές αποστάσεις και οι διάφορες ασθένειες, συχνά, τα αποδεκάτιζαν. Έπρεπε, λοιπόν να αναζητηθεί ένα νέο μέσο ανταλλαγής, αναλλοίωτο στο χρόνο, εύχρηστο, με σταθερή αξία. Οι συναλλαγές σε είδος διευκόλυναν τις πρώτες κοινωνίες των ανθρώπων στην επιβίωσή τους. Γεωργικά προϊόντα διατροφής, δέρματα, ζώα, κοχύλια ήταν τα αποδεκτά μέσα συναλλαγής. Το πιο πολύτιμο ήταν το πιο σπάνιο. Ανάλογα με την αφθονία, τη χρησιμότητα και το ρόλο του κάθε προϊόντος σε κάθε κοινωνία προσδιοριζόταν και η τιμή του. Με την εγκατάσταση του ανθρώπου σε μόνιμη κατοικία, η οικονομία έγινε γεωργοκτηνοτροφική.

Στην συνέχεια ήταν τα μέταλλα, που είχαν σημαντικά πλεονεκτήματα. Μεταφέρονταν εύκολα, υπήρχε η δυνατότητα να διαιρεθούν σε κομμάτια μικρότερης αξίας και κυρίως δεν φθείρονταν με την πάροδο του χρόνου. Τα μέταλλα της προνομισματικής περιόδου που χρησιμοποιήθηκαν για τις συναλλαγές ήταν ακατέργαστα, κομμάτια δηλαδή χαλκού ή σιδήρου που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είχαν κάποιο αποτύπωμα, σαν προσθήκη των κατόχων τους. Τα πρώτα αυτά μέταλλα ζυγίζονταν κάθε φορά που χρειαζόταν να γίνει μια συναλλαγή για να επιβεβαιωθεί το βάρος τους και να καθοριστεί έτσι η ανταλλακτική αξία τους. Αργότερα άρχισαν να σφραγίζονται και η σφραγίδα αυτή ήταν η εγγύηση της εκδίδουσας αρχής ή του εμπόρου ότι το μέταλλο έφερε το σωστό βάρος.

Χάλκινα νομίσματα

Στις Ινδίες ανακαλύφτηκαν ράβδοι χαλκού με αποτυπώματα της τρίτης χιλιετηρίδας. Τα ευρήματα αυτά αποτελούν το πιο παλιό δείγμα χρήσης μετάλλων ως νόμισμα. Οι Χίττες τη δεύτερη χιλιετηρίδα και οι Δωριείς τον 12ο π.Χ. αιώνα χρησιμοποίησαν τον σίδηρο για την ίδια χρήση, ενώ στην Κύπρο, τον ίδιο αιώνα, βρέθηκαν ράβδοι χρυσού. Βέβαια η μορφή των μετάλλων ως χρήμα δεν ήταν μόνο σε σχήμα ράβδων, όπως αναφέρεται πιο πάνω, αλλά το ρόλο του χρήματος μπορούσε να παίξει μια άμορφη μάζα μετάλλου, ένας μεταλλικός κρίκος, μέταλλα σε σχήμα δοράς βοδιού (τάλαντα), διάφορα διαμορφωμένα σχήματα μετάλλων, όπλα, πέλεκυς, κ.α.

Χρυσό νόμισμα του Ευαγόρα του από τη Σαλαμίνα της Κύπρου

Αντικείμενα που δεν ήταν μεταλλικά αλλά ήταν σε κάποιες περιοχές του κόσμου αποδεκτά ως χρήμα, χρησιμοποιήθηκαν για τις συναλλαγές. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τα κοχύλια καούρι, ράβδους αλατιού, δέρματα ζώων, κ.α. Η χρήση του μετάλλου στις εμπορικές συναλλαγές μαρτυρείται από τα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. στη Μεσοποταμία. Τα μέταλλα, άργυρος, χρυσός, αλλά και σίδηρος και χαλκός, χρησιμοποιήθηκαν σε κομμάτια ακατέργαστα, σε ράβδους, ορθογώνια σχήματα, με τη μορφή λεπτού σύρματος ή ακόμα και ολόκληρα μεταλλικά χρηστικά αντικείμενα, όπως τρίποδες, λέβητες, πελέκεις: σκεύη – νομίσματα

Αρχαίος τρίποδας

Οι ιδιότητες του μετάλλου κάλυπταν βασικές αδυναμίες του προηγούμενου συστήματος ανταλλαγής προϊόντων. Τα μέταλλα ήταν ανθεκτικότερα, λιγότερο ογκώδη, διαιρούνταν σε κομμάτια μικρότερης αξίας, μεταφέρονταν πιο εύκολα και δεν φθείρονταν. Η αξία τους ήταν ανάλογη με το βάρος τους και υπολογιζόταν με το ζύγισμα.

Τάλαντα Στον Ελλαδικό χώρο από τη 2η

χιλιετία π.Χ. φαίνεται να χρησιμοποιούνται ως μέσο συναλλαγής τα τάλαντα, δηλαδή πλάκες μετάλλου που το σχήμα τους, για πολλούς μελετητές, αναπαράγει αυτό της τεντωμένης δοράς βοδιού και για άλλους ήταν πιο πρακτικό στη μεταφορά. Τάλαντα έχουν βρεθεί σε διάφορες περιοχές της Μεσογειακής λεκάνης, στα νότια παράλια της Μ. Ασίας, στη Σαρδηνία, στην Κύπρο, στις Μυκήνες, στην Κύμη, στην Κρήτη και σε άλλα νησιά του Αιγαίου.

Στα τέλη του 8ου και τις αρχές του 7ου π.Χ. αιώνα, ένα ακόμα χρηστικό αντικείμενο, ο σιδερένιος οβελός (σούβλα ψησίματος) χρησιμοποιήθηκε ως μέσο συναλλαγής. Έξι οβελοί, όσοι δηλαδή χωράει να κρατήσει η παλάμη του ανθρώπου, είχαν αξία μιας δραχμής (δράττομαι = κρατώ, δράξ = παλάμη > δραχμή). Η χρήση των οβελών. Ο οβελός ως μέσο συναλλαγής, αποδίδεται από ορισμένους μελετητές στο βασιλιά τουΆργους Φείδωνα. Αυτός ήταν που καθιέρωσε τη χρήση του μετάλλου ως νομίσματος με τη μορφή οβελών.

Η χρήση των οβελών ήταν ευρύτατα διαδεδομένη

για πρακτικούς λόγους και γι' αυτό επικράτησαν αμέσως και ως μέσο συναλλαγής. Ήταν ταυτόχρονα όργανα με χρήση πρακτική, αφού χρησίμευαν για το ψήσιμο των ζώων (βλ. πασχαλινός οβελίας) , αλλά και νομισματική, εφόσον αναπλήρωναν με επιτυχία τα προηγούμενα μέσα συναλλαγής. Το πάχος κάθε οβελού ήταν τόσο λεπτό, ώστε στο ένα του χέρι ήταν δυνατό να κρατήσει κανείς 6 οβελούς συγχρόνως.

Οβελοί

Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο τα νομίσματα εκδίδονταν από τις πόλεις-κράτη. Αυτές, ανεξάρτητα από την έκταση και τη δύναμή τους, είχαν αυτόνομη οικονομία και διαφορετικό νόμισμα η κάθε μία, που ξεχώριζε από τους τύπους του. Η κάθε πόλη απεικόνιζε στα νομίσματά της παραστάσεις οικείες στους πολίτες της, που προέρχονταν από την ιστορία της, τη μυθολογία της, τα χαρακτηριστικά προϊόντα της. Έκοβαν κυρίως αργυρά νομίσματα, λιγότερα χρυσά και από τον 4ο αι. π.Χ. πολλά χάλκινα. Πολύ σπάνια χρησιμοποιούσαν το σίδηρο και άλλα κράματα. Η Αίγινα, η Κόρινθος και η Αθήνα έκοψαν τα πρώτα αργυρά ελληνικά νομίσματα και διέδωσαν τη χρήση του νομίσματος στον υπόλοιπο τότε γνωστό κόσμο.

Τα νομίσματα της Αίγινας Η Αίγινα πρώτη, λίγο πριν από τα

μέσα του 6ου αι. π.Χ., εξέδωσε στατήρες με παράσταση θαλάσσιας χελώνας στην πρόσθια όψη και έγκοιλο, μοιρασμένο σε ακανόνιστα διάχωρα, στην άλλη. Τα νομίσματα της Αίγινας -γνωστά ως χελ ναιῶ - κυκλοφόρησαν στις περισσότερες περιοχές του Ελλαδικού χώρου. Βρέθηκαν όμως και στην Περσία, την Αίγυπτο και την Κάτω Ιταλία. Η αντικατάσταση της θαλάσσιας χελώνας από τη χερσαία και η χάραξη των αρχικών της πόλης αποτελούν τα χαρακτηριστικά της αλλαγής που συντελέστηκε το 446 π.Χ., λίγο πριν από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, και σηματοδοτεί το τέλος της κυριαρχίας της Αίγινας στη θάλασσα.

Τα νομίσματα της Κορίνθου Η Κόρινθος επίσης έκοψε στατήρες στα

μέσα περίπου του 6ου αι. π.Χ., που αντανακλούν την εμπορική και οικονομική της ανάπτυξη. Η κυκλοφορία των πρώτων Κορινθιακών στατήρων ήταν τοπικά περιορισμένη, η ανεύρεσή τους όμως σε «θησαυρούς» στις αποικίες της στη Μεγάλη Ελλάδα δηλώνει τη μεγάλη τους διάδοση. Η νομισματική παραγωγή της Κορίνθου, ύστερα από κάμψη που σημείωσε την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου – λόγω έλλειψης της πρώτης ύλης, του αργύρου, που προμηθευόταν από την Αθήνα – παρουσίασε θεαματική αύξηση στις αρχές του 4ου αι. π.Χ. Οι τύποι των κορινθιακών νομισμάτων εμπνέονται από τη μυθολογία και την τοπική ιστορία: ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο που δάμασε ο Κορίνθιος ήρωας Βελλερεφόντης με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς, αποτυπώνεται στην πρόσθια όψη τους, ενώ αναφέρεται και η αρχαία ονομασία του: πώλος(που-λάρι).

Από τον 6ο αιώνα π.Χ. έως τον 3ο αιώνα μ.Χ. η Αθήνα έκοψε νομίσματα κυρίως σε άργυρο, αργότερα και σε χαλκό, ενώ σε δυο περιστάσεις εκτάκτου ανάγκης εξέδωσε και χρυσά νομίσματα. Το αργυρά αθηναϊκά τετράδραχμα κυκλοφόρησαν από την Ιταλία έως το Αφγανιστάν και ήταν ένα από τα ισχυρότερα και μακροβιότερα νομίσματα του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Οι πρώτες νομισματικές εκδόσεις των Αθηνών, από τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. κ.ε., απεικονίζουν διάφορα θέματα, όπως γλαύκα, ίππο, ταυροκεφαλή, τροχό, γοργόνειο κ.ά. Τα νομίσματα αυτά ονομάστηκαν «εραλδικά» (Wappenmunzen) καθώς παλαιότεροι μελετητές θεώρησαν ότι έφεραν εμβλήματα αριστοκρατικών οικογενειών της Αθήνας. Πιθανότερο είναι όμως η θεματολογία να σχετίζεται με θρησκευτικές και αθλητικές δραστηριότητες όπως οι γιορτές των Παναθηναίων.

Αθηναϊκό νόμισμα

Με την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας παγιώθηκαν οι παραστάσεις των αθηναϊκών νομισμάτων. Για τους επόμενους πέντε αιώνες η πλειονότητα των αττικών κοπών φέρει την κεφαλή της θεάς Αθηνάς, προστάτιδας της πόλης, και στην άλλη όψη τη γλαύκα, το ιερό σύμβολο της θεάς, με την επιγραφή ΑΘΕ, τα αρχικά γράμματα της λέξης Αθηναίων. Από επιγραφές και πηγές σώζονται αποσπασματικές πληροφορίες για τιμές και μισθούς στην αρχαία Αθήνα.

Στα τέλη του 5ου αι. π.Χ. ένας ξυλουργός ή λιθοτεχνίτης έπαιρνε για εργασία στο Ερέχθειο μία αργυρή δραχμή την ημέρα. Την ίδια εποχή το ημερομίσθιο ενός στρατιώτη ή ναύτη κυμαινόταν από τρεις οβολούς έως έξι οβολούς (που ισούνταν με μία δραχμή). Αργότερα, λίγο πριν από το 330 π.Χ. ένας αττικός μέδιμνος σιταριού (δηλ. περίπου52,18 λίτρα ή40,38 κιλά) στην Αθήνα κόστιζε πέντε δραχμές.

Μεταλλεία Παγγαίου

Το Παγγαίο χαρακτηριζόταν από την αρχαιότητα χρυσοφόρον όρος και λειτουργούσαν νομισματοκοπεία τόσο στην Αμφίπολη όσο και στους Φιλίππους. Μάλιστα η οικογένεια του Θουκυδίδη φέρεται να είχε στην κατοχή της ένα χρυσωρυχείο στην περιοχή της Σκαπτής Ύλης, που όμως δεν ταυτιστεί με κάποια συγκεκριμένη περιοχή σήμερα.

Μεταλλευτική στο Παγγαίο

Χρυσό νόμισμα Φιλίππου Β'.Εμπροσθότυπος: δαφνοστεφής κεφαλή Απόλλωνος. Οπισθότυπος: Συνωρίς (άρμα με δύο άλογα) και επιγραφή ΦΙΛΙΠΠΟΥ.

Αντιγόνη Σοφοκλέους Α΄Επεισόδιο στ.295-301 ο δ ν γ ρ νθρώποισιν ο ον ὐ ὲ ὰ ἀ ἷ

ργυρος 295ἄκακ ν νόμισμ βλαστε. ὸ ᾽ ἔτο το κα πόλειςῦ ὶπορθε , τόδ νδρας ῖ ᾽ ἄξανίστησιν δόμων·ἐ

τόδ κδιδάσκει κα ᾽ ἐ ὶπαραλλάσσει φρέναςχρηστ ς πρ ς α σχρ ὰ ὸ ἰ ὰπράγματ στασθαι βροτ ν·᾽ ἵ ῶπανουργίας δ δειξεν ᾽ ἔ

νθρώποις χειν 300ἀ ἔκα παντ ς ργου δυσσέβειαν ὶ ὸ ἔε δέναι. ἰ

Γιατί καμιά συνήθεια ανάμεσα στους ανθρώπους δεν βλάστησε άλλη τόσο κακή σαν το χρήμα. Αυτό και πόλεις κυριεύει, αυτό και ξεσπιτώνει άντρες , αυτό και καθοδηγεί και διαστρέφει τις δίκαιες γνώμες των ανθρώπων, ώστε να στρέφονται σε αισχρές πράξεις. Δείχνει δε στους ανθρώπους να κάνουν πανουργίες και να γνωρίζουν κάθε ανόσιο έργο.

Και να θυμόμαστε: το χρήμα είναι μέσο και όχι ο σκοπός στη ζωή μας!

Σας ευχαριστούμε για την υπομονή σας!