ΣΤΙΒΟΣ & ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ

ΣΤΙΒΟΣ Οι αγώνες Στίβου συναντώνται στο βάθος του χρόνου και ταυτίζονται με την μακραίωνη ελληνική ιστορία. Οι αγώνες του Στίβου αποκαλούνται στα Ελληνικό και ως «Κλασσικός Αθλητισμός». Επίσημη χρονολογία έναρξης της διεξαγωγής αγώνων Στίβου είναι το 776 π.Χ., το οποίο αποτελεί το έτος έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες διεξήχθη το αγώνισμα του «Ενός Σταδίου (192,27μ.)», το οποίο αντιστοιχεί στο σημερινό αγώνισμα των 200 μέτρων.Τα αγωνίσματα του στίβου είναι γνωστά και σαν κλασικός αθλητισμός μιας και τα περισσότερα έχουν ρίζες σε ανάλογα αθλήματα που διοργανώνονταν στην κλασική αρχαιότητα. Τα αγωνίσματα του κλασικού αθλητισμού ήταν αυτά που κυριαρχούσαν στην αρχαία

εποχή και ιδιαίτερα στους πανελλήνιους αγώνες. Χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: στους δρόμους, τα άλματα και τις ρίψεις.

-ΔΡΟΜΟΙ

Oι δρόμοι χωρίζονται σε δρόμους ταχύτητας, ημιαντοχής και αντοχής.

1. Δρόμοι ταχύτητας:Περιλαμβάνουν τα αγωνίσματα 100μ, 200μ, 400μ, για άνδρες και γυναίκες, 110 μ. και 400 μ. με εμπόδια για άνδρες και 100 μ. με εμπόδια για γυναίκες.Επίσης στους δρόμους ταχύτητας περιλαμβάνονται και οι σκυταλοδρομίες 4Χ 100 και 4Χ400.Στους δρόμους ταχύτητας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η εκκίνηση, γι’ αυτό και οι αθλητές εκκινούν από κατάλληλα στηρίγματα (στήρτιγκ, μπλοκ), που τους βοηθούν να δώσουν μια δυνατή ώθηση τη στιγμή της εκκίνησης.Στις σκυταλοδρομίες η αντίστοιχη απόσταση χωρίζεται σε 4 τμήματα και κάθε τμήμα διανύει ένας αθλητής κρατώντας ένα ξύλινο ραβδί (σκυτάλη), που το μεταβιβάζει στον συναθλητή του, που θα τρέξει στο επόμενο τμήμα της απόστασης.Η μεταβίβαση (αλλαγή) της σκυτάλης, απαιτεί μεγάλη τεχνική κατάρτιση των αθλητών γιατί αν κατά την διάρκεια της αλλαγής η και όλης της διαδρομής η σκυτάλη πέσει κάτω, η ομάδα μηδενίζεται.

2. Δρόμοι ημιαντοχής: Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται αγωνίσματα 800μ.., 1500μ. ( για άνδρες και γυναίκες) και 3000 μ. με φυσικά εμπόδια (στιπλ μόνο ανδρικό αγώνισμα).

Οι αθλητής των δρόμων αυτών πρέπει να διαθέτουν αντοχή και τεχνική ενώ επίσης οι δρόμοι ημιαντοχής απαιτούν σταθερή ταχύτητα (τέμπο).

3. Δρόμοι αντοχής, όπου συγκαταλέγονται τα αγωνίσματα 5.000 μ., 10.000μ., και μαραθώνιος δρόμος, για άνδρες και γυναίκες. Στον μαραθώνιο ο αθλητής πρέπει να τρέξει 42.192 μ., όση δηλαδή η απόσταση που έτρεξε ο Φειδιππίδης από το Μαραθώνα μέχρι την Αθήνα, για να αναγγείλει την Νίκη των Ελλήνων επί των Περσών. Το αγώνισμα αυτό απαιτεί τεράστια αντοχή και αναπνευστική ικανότητα από τους αθλητές γιατί θεωρείται το πιο επίπονο αγώνισμα.Στην ίδια κατηγορία είναι και ο δρόμος σε ανώμαλο έδαφος, που διεξάγεται στο ύπαιθρο με όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν από το γεγονός αυτό.Τέλος, στους δρόμους υπάρχει και το αγώνισμα βάδην που είναι αρκετά ιδιότυπο και αφύσικο και χρειάζεται ιδιαίτερη εκγύμναση και πολύ κόπο.

ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝΟι υψηλές επιδόσεις στους δρόμους μεσαίων αλλά και μεγάλων αποστάσεων εξαρτώνται από τις διάφορες μορφές αντοχής, από το υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης και από το συντονισμό ικανοτήτων. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζουν η ταχύτητα, η εκρηκτική δύναμη, η δύναμη αντοχής, η ευελιξία, η ικανότητα χαλάρωσης της ευελιξίας, η ικανότητα χαλάρωσης και η ευκινησία. Η καλή λειτουργία των αναπνευστικών οργάνων και των οργάνων καρδιοαγγειακής κυκλοφορίας ίσως επηρεάζουν ευνοϊκά την επίδοση στους δρόμους μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων. 

ΔΡΟΜΟΣ 3000μ. ΣΤΙΠΛΟ δρόμος των 3000 μέτρων με φυσικά εμπόδια (στίπλ), καθιερώθηκε σαν αγώνισμα για πρώτη φορά στη Αγγλία το 1920.Τεχνικά το αγώνισμα αναλύεται στο πέρασμα των εμποδίων και στο εμπόδιο της λίμνης. Όλοι οι καλοί στιπλίστες χρησιμοποιούν πέρασμα και όχι πάτημα στο πήδημα των εμποδίων, που είναι ο πλέον οικονομικός - τεχνικά - τρόπος. Πλεονεκτεί ο δρομέας που περνάει το εμπόδιο της λίμνης και θα πραγματοποιήσει πρώτος το πρώτο διασκελισμό στο στίβο. Επιτυχία έχει ο δρομέας που αποφεύγει το συνωστισμό πριν από τη λίμνη και δεν τρέχει πίσω από αυτόν που την οδηγεί αλλά τον παρακάμπτει και οδηγεί ο ίδιος την κούρσα. Το στίπλ είναι για τους ειδικευμένους δρομείς αντοχής εμποδίων και ταχύτητας και διαθέτουν άρτια τεχνική κατάρτιση.Οι αθλητές ξεκινούν τον αγώνα τους 200 μέτρα πριν τον τερματισμό. Στην εκκίνηση των 200 μέτρων και όταν περάσουν το τερματισμό θα πρέπει να κάνουν άλλους 7 γύρους. Τα εμπόδια είναι 4 στον κάθε γύρο και ένα 5ο πάνω από την τεχνητή λίμνη η οποία είναι γεμάτη με νερό. Οι δρομείς μόνο στον πρώτο γύρο δεν περνούν το εμπόδιο της λίμνης.

ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝΗ ηλικία, το ύψος και το βάρος παίζουν σημαντικό ρόλο στην απόδοση του αθλητή. Σε αυτούς τους δρόμους υπάρχει ένας ρυθμός (τέμπο). Στις μεγάλες αποστάσεις η ταχύτητα είναι μέτρια. Από την ταχύτητα εξαρτάται μόνο ο τελικός χρόνος του δρομέα. Aλλες ικανότητες που πρέπει να διαθέτει ένας αθλητής μεγάλων αποστάσεων είναι η βασική αντοχή, η αντοχή δύναμης, η κινητικότητα, η χαλαρότητα και τέλος η αγωνιστικότητα. Στο αγώνισμα των 5.000 μέτρων οι αθλητές ξεκινούν από την αφετηρία των 200 μέτρων (μια στροφή πριν τον τερματισμό) και εφόσον περάσουν από τον τερματισμό (200 μέτρα) θα πρέπει από εκείνο το σημείο και μετά να ολοκληρώσουν 12 στροφές. Στα 10.000 μέτρα οι αθλητές ξεκινούν με αφετηρία τον τερματισμό και θα πρέπει να ολοκληρώσουν 25 γύρους, μέχρι να τερματήσουν.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣΟ μαραθώνιος αποτελεί το αποκορύφωμα του αθλητικού ηρωισμού. Η ιστορική (κλασική) διαδρομή είναι Μαραθώνας - Παναθηναϊκό Στάδιο. Στο μαραθώνιο διαπρέπουν οι αθλητές που έχουν ανώτερες ψυχικές και σωματικές δυνάμεις, επιμονή, θέληση και αντοχή. Ο μαραθωνοδρόμος

για να αντέξει πρέπει να έχει γερή καρδιά, επάρκεια σακχάρου, αλατιού και καλή λειτουργία εφίδρωσης. Γι αυτόν το λόγο στο δρόμο υπάρχουν αναψυκτήρια όπου οι αθλητές λαμβάνουν τα απαραίτητα υγρά. Χωρίζει τις δυνάμεις του κατά την διαδρομή, υπολογίζει την διαμόρφωση του εδάφους, τις καιρικές συνθήκες, τους αντιπάλους του, το ρυθμό του (τέμπο), κάνει καλή λήψη υγρών 3 με 4 φορές κατά την διάρκεια της διαδρομής και τέλος κάνει οικονομία στις δυνάμεις του, είτε ψυχικές είτε σωματικές.Η απόσταση του μαραθώνιου δρόμου είναι 42.195 μέτρα. Η κούρσα διεξάγεται εκτός σταδίου, στους δρόμους της πόλης και ο τερματισμός γίνεται εντός σταδίου, Στους επίσημους αγώνες. Από εκεί και πέρα υπάρχουν διοργανώσεις, που διεξάγονται σε όλες τις πόλεις του κόσμου και οι αθλητές ξεκινούν την κούρσα και τερματίζουν σε λεωφόρους που είναι γεμάτοι από κόσμο.

  ΒΑΔΗΝΗ ιστορία του αθλήματος ξεκινάει στην μεσοΟΛΥΜΠΙΑΔΑ της  Αθήνας το1906 όπου στα 3000μ. νικητής ηταν ο Έλληνας  Σαριδάκης του Πανιωνίου με  χρόνο 15΄.15΄΄. Το άθλημα εμφανίστηκε επίσημα σε ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στο Ελσίνκι το 1952 έγινε το αγώνισμα των 20.000μ.  με νικητή τον Σοβιετικό  Κουλουμπνίσκι όπου και δημιούργησε  την μεγάλη σοβιετική σχολή.Αν ανατρέξουμε πιο πίσω στο χρόνο για τις πρώτες αναφορές σχετικά με το άθλημα θα καταλάβουμε ότι το βάδην καλλιεργούνταν απο τα τέλη του 18  αιώνα. Σήμερα εχει φτάσει σε απίστευτη εξέλιξη αφού οι αθλητές διανύουν το χιλιόμετρο σε μέσο ορο 4'  στα 20000μ.

 

Ομαδικά αγωνίσματα

Σκυταλοδρομίες 4Χ100μ. και 4Χ400μ. ανδρών, γυναικών

Το αγώνισμα της σκυταλοδρομίας προέρχεται από τους αρχαίους αγγελιαφόρους, τους σκυταλοδρόμους που μετέφεραν στρατιωτικά μηνύματα, παραδίδοντας τα ο ένας στον άλλον μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. Τέσσερις αθλητές από κάθε χώρα μεταφέρουν τη σκυτάλη τρέχοντας διαδοχικά μέρος της απόστασης (το 1/4), με αλλαγές που γίνονται βάσει συγκεκριμένων κανονισμών και τεχνικών και μέσα σε προκαθορισμένα όρια. Στο Ολυμπιακό πρόγραμμα εντάχθηκε το 1912 στη Στοκχόλμη για τους άνδρες και το 1928 στο Άμστερνταμ για τις γυναίκες.

Σύνθετα αγωνίσματα

ΔέκαθλοΤο δέκαθλο περιλαμβάνει 10 ατομικά αγωνίσματα στίβου, στα οποία διαγωνίζονται οι αθλητές σε δύο διαδοχικές μέρες. Τα αγωνίσματα του δεκάθλου είναι:100μ., μήκος, σφαίρα, ύψος και 400μ. την πρώτη ημέρα και 110μ. εμπόδια, δίσκος, επί κοντώ, ακόντιο και 1.500μ.τη δεύτερη ημέρα. Νικητής αναδεικνύεται ο αθλητής που θα συγκεντρώσει τους περισσότερους βαθμούς συνολικά για τις επιδόσεις του, ανεξάρτητα από τη θέση που θα καταλάβει στα επιμέρους αθλήματα. Στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων το δέκαθλο εντάχθηκε το 1904 στο Σεντ  Λούις.

Έπταθλο

Πρόκειται για παραλλαγή του δεκάθλου για τις γυναίκες. Αντικατέστησε το 1984 το πένταθλο και διεξάγεται με την εξής σειρά: 100μ. εμπόδια, ύψος και σφαίρα την πρώτη ημέρα και 200μ., μήκος, ακόντιο και 800μ. τη δεύτερη. Στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων εντάχθηκε το 1964 στο Τόκιο ως πένταθλο και το 1984 στο Λος Άντζελες ως έπταθλο.

-ΡΙΨΕΙΣ

ΣΦΑΙΡΟΒΟΛΙΑΗ σφαιροβολία είναι ένα από τα αγωνίσματα ρίψεων των σύγχρονων αγώνων του στίβου.

Ξεκίνησε στην περιοχή της σημερινής Σκωτίας, ως άθλημα ανάμεσα σε στρατιώτες. Ήταν μέρος της άσκησης και ενδυνάμωσής τους, μέτρο εύρεσης του δυνατότερου, αλλά και μέσο ανάδειξης εκείνων που άξιζαν να είναι στην άμεση συνοδεία και ασφάλεια του Βασιλιά.

Στη σύγχρονη μορφή του, το αγώνισμα αυτό δε γίνεται πλέον με όργανο κάποιες βαριές πέτρες ή βολίδες κανονιού, αλλά με σταθμισμένα όργανα από συμπαγές μέταλλο σχήματος σφαιρικού. Το όργανο ζυγίζει 7,26κ (16 λίβρες) (άνδρες) και 4κ (γυναίκες) με διάμετρο επίσης συγκεκριμένη (από 11-13εκ για τους άνδρες και 9-11εκ για τις γυναίκες). Η ρίψη γίνεται εντός των ορίων μιας κυκλικής περιοχής (βαλβίδας) τα όρια της οποίας δεν πρέπει να υπερβεί ο αθλητής κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς του, με διάμετρο 2,13μ (7 πόδια). Στο ένα άκρο της βαλβίδας (στη μεριά προς την οποία γίνεται η ρίψη) υπάρχει ένα σταθερό κομμάτι ξύλου ,ο αναστολέας, (ύψους 8εκ ), σταθερά πακτωμένο στο έδαφος που χρησιμεύει τόσο ως σημείο κοντραρίσματος-φρεναρίσματος της κίνησης του αθλητή προς την κατεύθυνση της ρίψης, όσο και ως απώτερο όριο, εντός του οποίου πρέπει να κινηθεί ο αθλητής. Η βολή γίνεται προς τομέα κύκλου γωνίας 30 μοιρών με κέντρο το κέντρο της βαλβίδας.

Για να είναι η βολή έγκυρη πρέπει:

ο αθλητής: να μην υπερβεί τα όρια της βαλβίδας κατά τη διάρκεια της ρίψης ,να μην ακουμπήσει το πάνω μέρος του αναστολέα παρά μόνο το πλαϊνό αυτού μέρος και μέχρι να προσγειωθεί το όργανο, να αρχίσει την προσπάθεια από κατάσταση ηρεμίας, να εξέλθει της βαλβίδας από το οπίσθιο ήμισυ μετά το πέρας της βολής και έχοντας τον έλεγχο της κίνησης και την ισορροπία του.

το όργανο: να ριφθεί με το ένα χέρι, από το ύψος του λαιμού με ώθηση του βραχίονα με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι πίσω από το κύριο σώμα της σφαίρας ο αντίστοιχος ώμος με κίνηση της σφαίρας ευθύγραμμη και όχι ημικυκλική, ενδεικτική ότι χρησιμοποιείται ο βραχίονας ως μοχλός

στην κίνηση και όχι ως ενεργός πρωταγωνιστής (όπως γίνεται στον ακοντισμό και τη δισκοβολία), και να ριφθεί εντός του τομέα.

Μέσα στο χρόνο από όλους τους δυνατούς τρόπους που μπόρεσε να σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό για να εξωθήσει το βαρύ όργανο στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση, φτάσαμε στις αρχές του αιώνα να χρησιμοποιούνται παραλλαγές μιας πλάγιας μετατόπισης που μετέπειτα φέρνει σε θέση ρίψης τον αθλητή. Έτσι, ο αθλητής κρατώντας τη σφαίρα με το χέρι αντίθετα στη φορά της ρίψης, έπαιρνε φορά είτε με πλάγιο άλμα είτε με σταυρωτό βήμα και αυτή την ορμή προσπάθησε να μετατρέψει σε δύναμη ώθησης στο τελικό στάδιο της ρίψης. Οι αθλητές με τους τρόπους αυτούς κατόρθωσαν να φτάσουν να έχουν επιδόσεις έως και λίγο μικρότερες των 18μ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Αμερικανός Ιρλανδικής καταγωγής Parry O'Brien προσπάθησε να δώσει στη ρίψη του μεγαλύτερη ορμή στη φάση της μετατόπισης και ως εκ τούτου καλύτερες προϋποθέσεις δημιουργίας δυνάμεων για καλύτερες βολές. Μετέτρεψε λοιπόν τη μετατόπιση από πλάγια σε οπίσθια η νωτιαία. Άρχιζε την προσπάθειά του με την πλάτη στραμμένη προς τον τομέα και μετατόπιζε το σώμα του σε τούτη τη θέση ως το κέντρο της βαλβίδας, από όπου είχε το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης ορμής αλλά και της μεγαλύτερης τροχιάς επιτάχυνσης του οργάνου. Κατόρθωσε έτσι να αφήσει εποχή στο αγώνισμα, να κερδίσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1952 και 1956 και να κάνει πάμπολλες καταρρίψεις του παγκόσμιου ρεκόρ, σπάζοντας το φράγμα των 18 αλλά και 19 μέτρων.

Τη δεκαετία του 1970, έπειτα από αρκετούς αθλητές που είχαν πειραματισθεί με μια τεχνική, κατά την οποία δημιουργούνταν ορμή από στροφή και όχι μετατόπιση, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα ότι αυτός ο παλμός ίσως να πήγαινε το άθλημα στο επόμενο επίπεδο. Σχεδόν ταυτόχρονα, δυο χαρισματικοί αθλητές από δυο διαμετρικά αντίθετες "σχολές" αθλητισμού και νοοτροπίας, από τη Σοβιετική Ένωση ο Alexander Baryshnikov και τις Ηνωμένες Πολιτείες ο Brian Oldfield άρχισαν να σημειώνουν εξαιρετικές επιδόσεις. Αμφότεροι ήταν από το 1973 ανάμεσα στους καλύτερους αθλητές του αγωνίσματος, όμως το 1976 ο Baryshnikov καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ σημειώνοντας επίδοση 22μ, ενώ ένα περίπου χρόνο νωρίτερα ο Oldfield σε αγώνες που είχαν ανεπίσημο χαρακτήρα και δεν ήταν αναγνωρισμένοι είχε σημειώσει την σχεδόν απίστευτη βολή των 22,86μ. Η επιλογή του Oldfield να μετέχει σε αγώνες με μια επαγγελματική αθλητική ένωση του στέρησε το δικαίωμα να αναγνωρισθούν οι λαμπρές επιδόσεις του από την επίσημη και ερασιτεχνική παγκόσμια ομοσπονδία, ή θα μπορούσε κανείς να πει ότι μετατόπισε χρονικά αυτή την αναγνώριση ως το 1984 όταν σε ηλικία 39 ετών έγινε κάτοχος του ρεκόρ Ηνωμένων Πολιτειών με 22,19μ. Το παγκόσμιο ρεκόρ με πολλές εναλλαγές ανάμεσα σε αθλητές που χρησιμοποίησαν κυρίως τον ευθύγραμμο παλμό κατέχει από το 1990 ένας αθλητής που χρησιμοποίησε την περιστροφική τεχνική, ο Αμερικανός Randy Barnes με 23,12μ.

Σήμερα οι αθλητές χρησιμοποιούν και τις δυο τεχνικές, την ευθύγραμμη και την περιστροφική που αμφότερες εμφανίζουν πλεονεκτήματα κατά περίπτωση αθλητή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Σε γενικές γραμμές η κρατούσα σημερινή άποψη είναι ότι η ευθύγραμμη τεχνική προσφέρεται για σταθερότητα επιδόσεων, ιδιαίτερα σε κρίσιμους αγώνες, ενώ η περιστροφική τεχνική εις βάρος, ενίοτε, της σταθερότητας δίδει περισσότερες πιθανότητες για μια μεγαλύτερη επίδοση. Οι νικητές και μεταλλιούχοι στους άνδρες σήμερα είναι μοιρασμένοι, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι γυναίκες στο υψηλότερο επίπεδο πρωταθλητισμού σχεδόν αποκλειστικά χρησιμοποιούν την τεχνική O'Brien.

ΣΦΥΡΟΒΟΛΙΑΗ σφυροβολία είναι ένα από τα αγωνίσματα ρίψεων των σύγχρονων αγώνων του στίβου. Προέρχεται, όπως και η σφαιροβολία, από παραδοσιακά αγωνίσματα που διεξάγονται στη Σκωτία. Το όνομά της παραπέμπει σε αυτή την παραδοσιακή μορφή της, όπου οι διαγωνιζόμενοι προσπαθούν εκσφενδονίσουν όσο γίνεται μακρύτερα ένα μεγάλο σφυρί σιδηρουργού. Στην σύγχρονη μορφή, το σφυρί έχει αντικατασταθεί από σιδερένια σφαίρα η οποία στερεώνεται σε ένα μακρύ μεταλλικό σύρμα που καταλήγει σε μία χειρολαβή. Το όργανο αυτό ονομάζεται σφύρα.

Η σφυροβολία είναι στο πρόγραμμα του στίβου από του Ολυμπιακούς Αγώνες του 1900 στο Παρίσι και παρέμεινε αποκλειστικά ανδρικό αγώνισμα για σχεδόν έναν αιώνα. Αν και γυναίκες άρχισαν να ασχολούνται από νωρίς με το αγώνισμα, η διεθνής ομοσπονδία του στίβου αναγνώρισε τη γυναικεία σφυροβολία μόλις το 1995, οπότε και άρχισαν να καταγράφονται και να επικυρώνονται οι επιδόσεις τους, ενώ την ενέταξε στο πρόγραμμα από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1999.

Γίνεται μέσα από έναν κύκλο διαμέτρου 2.135 μ., γύρω από τον οποίο είναι τοποθετημένο ένα προστατευτικό πλέγμα. Ο τομέας ρίψης είναι 40°. Η μέτρηση του μήκους της βολής, ο αριθμός των προσπαθειών και η βαθμολογία αντιστοιχούν σ' εκείνα του μήκους και της δισκοβολίας. Το ίδιο ισχύει και για το άκυρο μιας προσπάθειας.

Η σφύρα είναι μια μπάλα βάρους 7,257 κιλών, κατασκευασμένη από ειδικό μετάλλευμα, που βρίσκεται στην άκρη αλυσίδας με λαβή την οποία σηκώνει ο σφυροβόλος. Η σφυροβολία μπορεί να εκτελεσθεί με τρεις ή τέσσερις περιστροφές. Ο σφυροβόλος στέκεται με τα πόδια ανοικτά σε απόσταση λίγο μεγαλύτερη από το φάρδος των ώμων και ελαφρά λυγισμένα προς την αντίθετη πλευρά της κατεύθυνσης της βολής. Τα χέρια κρατούν τη σφύρα, έτσι ώστε το δεξί χέρι να είναι τοποθετημένο πάνω από το αριστερό. Η άκρη της σφύρας βρίσκεται από τη δεξιά πλευρά του σφυροβόλου, έξω από τον κύκλο. Απ' αυτή τη θέση ο αθλητής εκτελεί δύο ωθήσεις φοράς, με όσο το δυνατόν πιο τεντωμένους βραχίονες. Σ' αυτή την κίνηση το δεξί πόδι παραμένει στο έδαφος με ολόκληρο το πέλμα. Ο δεξιός ώμος φέρεται μακριά προς τα πίσω η λεκάνη εξισορροπεί τη φυγόκεντρο δύναμη της σφύρας, με μία αντίθετη προς αυτή κυκλική κίνηση.

Η δεύτερη ώθηση γίνεται γρηγορότερα και έλκει τον σφυροβόλο προς την πρώτη περιστροφή. Η περιστροφή γίνεται αρχικά με τη φτέρνα και στη συνέχεια με τα δάχτυλα του αριστερού ποδιού του είναι έντονα λυγισμένο. Μετά το δεξί πόδι περιστροφής πατάει προς την κατεύθυνση της κίνησης,

όσο πιο γρήγορα και ενεργητικά γίνεται, ώστε να εξασφαλίσει μία γωνία μεταξύ των αξόνων των ισχίων και των ώμων μετά από την προσγείωσή του. Αυτή είναι η προϋπόθεση για την αυξανόμενη επιτάχυνση της κεφαλής της σφύρας που γίνεται στο σημείο εκείνο όπου και τα δύο πόδια του αθλητή αγγίζουν το έδαφος.

Στη δεύτερη και τρίτη περιστροφή, ο κορμός παίρνει μία κλίση όλο και πιο πολύ προς τα έξω. Με αυτόν τον τρόπο αντισταθμίζει την αυξανόμενη φυγόκεντρη δύναμη. Για την επιτυχία της βολής είναι σημαντικό να παραμείνει σταθερό το σύστημα σφυροβόλος-λαβή σφύρας κατά τη διάρκεια των περιστροφών και η κεφαλή της σφύρας να διαγράψει μία μεγάλη αντίκα. Μόλις το δεξί πόδι πατήσει μετά από την τρίτη περιστροφή αρχίζει η εκτίναξη.

Η γωνία μεταξύ των αξόνων των ισχίων και των ώμων είναι μεγάλη, τα πόδια λυγισμένα και έχουν απόσταση ίση με το φάρδος των ώμων. Μετά από ένα τέντωμα των ποδιών μία κάμψη του κορμιού προς τα πίσω (το κεφάλι στον αυχένα) και μία εκτεταμένη κίνηση των τεντωμένων βραχιόνων γίνεται η εκτίναξη στο ύψος των ώμων (καλή ρίψη περίπου 43°).

Ο σφυροβόλος χρειάζεται μέγιστη δύναμη, δύναμη ταχύτητας, μεγάλη ικανότητα ισορροπίας και επιδεξιότητα. Τα πόδια και το μυϊκό σύστημα της πλάτης των βραχιόνων και των χεριών επιβαρύνονται ιδιαίτερα.

κάτοχος Παγκοσμίου Ρεκόρ: Γιούρι Σέντιχ (Ρωσ.) 86.74 (Στουτγκάρδη 1986)

Άντρες Γυναίκες

ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ

Ο ακοντισμός είναι ένα από τα αγωνίσματα ρίψεων του στίβου, με μεγάλη ιστορία καθώς είναι γνωστό ήδη από τους αρχαίους χρόνους. Σκοπός του αθλήματος είναι η ρίψη ενός ακοντίου σε μεγάλη απόσταση (70-100 μέτρα, ανάλογα με το βάρος του ακοντίου). Νικητής είναι ο αθλητής που θα ρίξει το ακόντιό του πιο μακριά.

Η τεχνική ρίψης του ακοντίου περιλαμβάνει δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος (που δίνει την ενέργεια για τη ρίψη του ακοντίου) ο ακοντιστής τρέχει 8-12 επιταχυνόμενα βήματα, κρατώντας το ακόντιο επάνω από το ύψος των ώμων. Το δεύτερο μέρος της φοράς (κίνηση) αποτελούν τα πέντε τελευταία βήματα, όπου ο αθλητής απλώνει το χέρι του προς τα μπρος και στρέφει τον αριστερό ώμο προς την κατεύθυνση ρίψης. Στα τρία τελευταία βήματα εκτελεί μια «ψαλιδωτή» κίνηση με τα πόδια έτσι ώστε να έρθει στην τελική θέση ρίψης. Στη φάση αυτή, σπρώχνει με το δεξί πόδι επάνω και εμπρός, και η ώθηση αυτή μεταφέρεται στη λεκάνη, στον κορμό, στον ώμο, στον αγκώνα και τελικά στην παλάμη που απελευθερώνει το ακόντιο.

Το ακόντιο στην αρχαία Ελλάδα το χρησιμοποιούσαν στον πόλεμο και στο κυνήγι. Για την εκπαίδευση τόσο των νέων όσο και των στρατιωτών οργανώνονταν αγώνες ακοντίου. Υπήρχαν δύο ειδών αγώνες. Εκτίναξη του ακοντίου σε μήκος, που ονομαζόταν «εκηβόλος ακοντισμός», και εκτίναξη του ακοντίου σε στόχο, που ονομαζόταν «Στοχαστικός ακοντισμός».

Σαν αγώνισμα στις Ολυμπιάδες επικράτησε ο ακοντισμός σε μήκος και ήταν ένα από τα πέντε αγωνίσματα του «πένταθλου».

Το αρχαίο ακόντιο είναι ένα ξύλινο κοντάρι, μήκους περίπου 1,70 μ. και διαμέτρου περίπου 3,5 εκατοστών. Στη μια άκρη είναι μυτερό.

Στο πένταθλο χρησιμοποιούσαν ακόντιο χωρίς μεταλλική αιχμή. Το ακόντιο αυτό λεγόταν «αποτομεύς ή αποτομάς».

Στις παραστάσεις που υπάρχουν σε αγγεία ή σε ανάγλυφα, απεικονίζονται ακόντια και με μεταλλική αιχμή. Τα ακόντια αυτά χρησιμοποιούνταν στο αγώνισμα ακοντισμού σε στόχο και η μεταλλική αιχμή (από σίδερο ή ορείχαλκο) βοηθούσε για να στερεωθεί το ακόντιο στο στόχο.

Στο μέσο του ακοντίου υπήρχε δερμάτινη λωρίδα διπλωμένη σε θηλιά η «αγκύλη», δεμένη περίπου στο κέντρο βάρους του ακοντίου. Το ακριβές σημείο του δεσίματος της αγκύλης το ρύθμιζε ο κάθε αθλητής κατά τη δική του αντίληψη και την τεχνική που χρησιμοποιούσε.

Άντρες Γυναίκες

ΔΙΣΚΟΒΟΛΙΑ H δισκοβολία είναι ένα κλασικό αγώνισμα στίβου των Ολυμπιάδων. Πρόκειται για ένα από τα 12 αγωνίσματα του στίβου που βρίσκονται συνεχώς στο πρόγραμμα των αγώνων από την Α΄ Ολυμπιάδα του 1896 της Αθήνας.

Το αντίστοιχο γυναικείο αγώνισμα μπήκε στο ολυμπιακό πρόγραμμα το 1928, στην πρώτη γυναικεία ολυμπιάδα στίβου του Άμστερνταμ.

Στους μεσοολυμπιακούς του 1906 στην Αθήνα και στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου το 1908 διεξήχθη το παραπλήσιο αγώνισμα της ελληνικής δισκοβολίας, το οποίο στη συνέχεια αποσύρθηκε από το ολυμπιακό πρόγραμμα. Επίσης, Το 1912 στη Στοκχόλμη δοκιμάστηκε και η δισκοβολία με δύο χέρια αλλά το πείραμα δεν επαναλήφθηκε.

 Κανονισμοί αγώνων:-Η δισκοβολία εκτελείται μέσα από έναν κύκλο διαμέτρου 2,5μ. Γύρω από τη βαλβίδα πρέπει να τοποθετηθεί ένα προστατευτικό πλέγμα.-Η μετροταινία ξετυλίγεται από την πίσω άκρη του σημείου προσκρούσεως του δίσκου στο έδαφος προς το κέντρο της βαλβίδας. Η μέτρηση γίνεται στο σημείο επαφής της με την εσωτερική κόχη ης περιμέτρου της βαλβίδας.-Ο αριθμός των προσπαθειών και η βαθμολογία αντιστοιχούν σ' εκείνα του άλματος σε μήκος.

Μια προσπάθεια είναι άκυρη , αν:* Ο δίσκος προσγειωθεί έξω από τον τομέα.* Ο δισκοβόλος μετά την έναρξη της προσπάθειας αγγίξει με κάποιο μέρος του σώματός του την πάνω κόχη της περιμέτρου της βαλβίδας ή το έδαφος έξω απ' αυτήν.* Ο δισκοβόλος δεν βγει από τη βαλβίδα προς τα πίσω, αφού έχει ανακτήσει την ισορροπία του.* Ο δισκοβόλος βγει από τον κύκλο, προτού ο δίσκος αγγίξει το έδαφος.

Άντρες Γυναίκες

–ΑΛΜΑΤΑ

Άλμα εις μήκος Οι φάσεις του άλματος εις μήκος είναι τέσσερις: φόρα - ώθηση - πτήση - προσγείωση. Σημαντικό ρόλο παίζουν η δύναμη, η εκρηκτικότητα, η ταχύτητα, η δύναμη, η τεχνική, η πείρα και η αλτικότητα. Οι αρχάριοι χρησιμοποιούν το συσπειρωτικό τρόπο άλματος, ενώ οι αθλητές των επιδόσεων, το δρομικό και το εκτατικό.Οι καλύτεροι άλτες είναι και καλοί σπρίντερ των 100 μέτρων, αφού αυτοί θα πρέπει να διανύσουν μια απόσταση περίπου 40 μέτρων μέχρι να φτάσουν στην βαλβίδα. Η τοποθέτηση των ποδιών και των χεριών στην ώθηση, την πτήση και την προσγείωση στο σκάμμα γεμάτο από άμμο, παίζουν καθοριστικό ρόλο για το τελικό αποτέλεσμα.Οι αθλητές στους επίσημους αγώνες έχουν δικαίωμα να κάνουν τρία άλματα στον προκριματικό. Εφόσον περάσουν το όριο πρόκρισης ή έστω συμπεριληφθούν στις 12 καλύτερες επιδόσεις του προκριματικού, αγωνίζονται μετά από λίγες ημέρες στον τελικό. Εκεί κάνουν και οι 12 αθλητές τα πρώτα 3 άλματα και όσοι από αυτούς βρεθούν στις 8 πρώτες θέσεις έχουν δικαίωμα να κάνουν ακόμη τρεις προσπάθειες. Συνολικά γίνονται 6 άλματα (3+3).Στα διεθνή μίτινγκ οι αθλητές έχουν δικαίωμα για 6 άλματα εκτός και αν έχουν προγραμματισθεί να γίνουν 4 άλματα.Έγκυρη προσπάθεια θεωρείται αυτή κατά την οποία ο αθλητής φτάνοντας στην βαλβίδα δεν θα πατήσει και την πλαστελίνη, η οποία έχει τοποθετηθεί κάθετα στον διάδρομο και πάνω στην βαλβίδα. Εάν ο κριτής διαπιστώσει ότι η μύτη του ποδιού έχει ακουμπήσει την πλαστελίνη θα βγάλει άκυρη την προσπάθεια. Αν ο αθλητής κάνει όλες του τις προσπάθειες άκυρες τότε μηδενίζεται.Έγκυρη προσπάθεια είναι αυτή που ο αθλητής θα πατήσει καθαρά πάνω στην βαλβίδα και θα προσγειωθεί μέσα στο σκάμμα, που είναι η άμμος, από το οποίο θα αποχωρίσει κάνοντας κίνηση προς τα μπροστά και όχι προς τα πίσω.Το σημείο μέτρησης είναι το τελευταίο ίχνος που αφήνει ο αθλητής όταν θα σηκωθεί μέσα από το σκάμμα και όχι πόσο μπροστά έχουν φτάσει οι μύτες των ποδιών του

Άλμα εις ύψος Δύο τεχνικές έχουν χρησιμοποιηθεί από τους άλτες. Στράντλ (η παλαιά), που πέρναγαν οι αθλητές τον πήχη μπρούμυτα και Φώσμπερυ (η καινούργια) που οι αθλητές περνούν τον πήχη ανάσκελα.

Η τεχνική αποτελείται από τη φορά, την ώθηση εκτίναξης, βγάζοντας πρώτα το ένα χέρι πάνω από τον πήχη, το πέρασμα του υπόλοιπου σώματος πάνω από τον πήχη, το μάζεμα τον ποδιών και την προσγείωση στο στρώμα με την πλάτη.Οι άλτες του ύψος πρέπει να διαθέτουν γερούς μηρούς και γαστροκνημίους, ευλυγισία στη μέση, στους κοιλιακούς και στους ραχιαίους.Οι αθλητές στους επίσημους αγώνες έχουν δικαίωμα να κάνουν τρία άλματα στον προκριματικό. Εφόσον περάσουν το όριο πρόκρισης ή έστω συμπεριληφθούν στις 12 καλύτερες επιδόσεις του προκριματικού, αγωνίζονται μετά από λίγες ημέρες στον τελικό. Εκεί κάνουν και οι 12 αθλητές από 3 άλματα και όσοι από αυτούς βρεθούν στις 8 πρώτες θέσεις έχουν δικαίωμα να κάνουν άλλες τρεις προσπάθειες. Συνολικά 6 άλματα (3+3). Οι υπόλοιποι τέσσερις αθλητές μετά τις πρώτες τρεις προσπάθειες αποχωρούν από τον στίβο.Στα διεθνή μιτινγκ γίνονται 6 άλματα εκτός και αν έχει συμφωνηθεί να γίνουν μόνο 4 άλματα.

Long jumper στην GE Money Grand Prix στο Ελσίνκι , τον Ιούλιο του 2005.

Μια ένδειξη της κατεύθυνσης του ανέμου και μια συσκευή για τη μέτρηση της ταχύτητας του ανέμου (εδώ 2,6 m / s) κατά μήκος ενός στίβου επιτάχυνσης.

 ΚανόνεςΣτο επίπεδο των ελίτ, οι ανταγωνιστές λειτουργούν κάτω από έναν διάδρομο (συνήθως επικαλύπτονται με τα ίδια καουτσούκ επιφάνεια το τρέξιμο κομμάτια, ψίχα καουτσούκ , επίσης, βουλκανισμένο καουτσούκ ) και το άλμα στο βαθμό που μπορεί από μια ξύλινη σανίδα 20 cm / 8 ίντσες ευρύ, που είναι χτισμένη στο ίδιο επίπεδο με του διαδρόμου σε ένα λάκκο γεμάτο με λεπτή χαλίκι έδαφος ή άμμο. Αν ο ανταγωνιστής ξεκινά το άλμα με οποιοδήποτε μέρος του ποδιού παρελθόν το φάουλ γραμμή, το άλμα έχει κηρυχθεί ένα φάουλ και καμία απόσταση καταγράφεται. Ένα στρώμα από πλαστελίνη τοποθετείται αμέσως μετά το συμβούλιο για να ανιχνεύσει το περιστατικό αυτό. Ο υπάλληλος (παρόμοιο με ένα διαιτητή ) θα παρακολουθήσουν, επίσης, το άλμα και να κάνει τον προσδιορισμό. Ο διαγωνιζόμενος μπορεί να ξεκινήσει το άλμα από οποιοδήποτε σημείο πίσω από τη γραμμή του φάουλ? Ωστόσο, η μετρημένη απόσταση θα είναι πάντα κάθετα προς την γραμμή του φάουλ για να σπάσει το πλησιέστερο στην άμμο που προκαλείται από οποιοδήποτε μέρος του σώματος ή ομοιόμορφα. Ως εκ τούτου, είναι προς το συμφέρον του ανταγωνιστή για να πάρει όσο πιο κοντά στη γραμμή του φάουλ το δυνατόν περισσότερο. Οι αγωνιζόμενοι επιτρέπεται να διαθέτουν δύο σημάτων κατά μήκος της πλευράς του διαδρόμου, ώστε να τους βοηθήσει να πηδήξει με ακρίβεια. Σε μικρότερο πληρούν και τις εγκαταστάσεις, την πλαστελίνη δεν είναι πιθανό να υπάρχουν, ο διάδρομος μπορεί να είναι διαφορετική επιφάνεια ή άλτες μπορεί να κινήσει άλμα τους από ένα χρωματισμένο ή μαγνητοσκοπημένο σήμα στο διάδρομο.Κάθε διαγωνιζόμενος έχει ένα συγκεκριμένο αριθμό προσπαθειών. Αυτό θα ήταν κανονικά τρεις μελέτες, με τρεις επιπλέον άλματα που απονέμεται στους καλύτερους 8 ή 9 (ανάλογα με τον αριθμό των λωρίδων για το κομμάτι στην εν λόγω εγκατάσταση, οπότε το γεγονός εξομοιώνεται και να παρακολουθείτε τα γεγονότα) ανταγωνιστές. Όλα τα νομικά σήματα θα πρέπει να καταγράφονται, αλλά μόνο η μεγαλύτερη νομική μετράει άλμα προς τα αποτελέσματα. Ο διαγωνιζόμενος με το μεγαλύτερο νομικό άλμα (είτε από τη δίκη ή την τελική γύρους) στο τέλος του ανταγωνισμού είναι ανακηρύσσεται νικητής. Σε περίπτωση ισοπαλίας ακριβή, τότε συγκρίνοντας το επόμενο καλύτερο άλματα των συνδεδεμένων ανταγωνιστές θα πρέπει να χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό τόπου. Σε μια μεγάλη, πολυ-ημέρας ελίτ (όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ), τον ανταγωνισμό, ένα σύνολο ο αριθμός των ανταγωνιστών θα προχωρήσει στον τελικό γύρο, που καθορίζεται εκ των προτέρων από την κάλυψη της διαχείρισης.Ένα σετ από 3 άλματα γύρο δίκη θα πραγματοποιηθεί, προκειμένου να επιλεγούν εκείνα τα φιναλίστ. Είναι συνήθης πρακτική να επιτρέψει σε ένα ελάχιστο, ένα ακόμη ανταγωνιστή από τον αριθμό των θέσεων βαθμολόγησης για να επιστρέψετε στο τελικό γύρο, αν και 12 συν τους δεσμούς και αυτόματη αποστάσεις μπορούν να τύχουν επίσης πιθανούς παράγοντες. (Για τους ειδικούς κανόνες και κανονισμούς των Ηνωμένων Πολιτειών Track & Field δείτε άρθρο 185 του Κανονισμού [1] ).

Ιστορία

Αλτήρες χρησιμοποιείται σε αθλητικούς αγώνες στην αρχαία Ελλάδα.

Το άλμα εις μήκος ήταν ένα από τα γεγονότα του πεντάθλου των αρχικών Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαία Ελλάδα. Το άλμα εις μήκος ήταν η μόνη γνωστή περίπτωση το άλμα σε αυτούς τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλες οι εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν αρχικά υποτίθεται ότι θα λειτουργήσει ως μια μορφή εκπαίδευσης για πολεμικές επιχειρήσεις. Το άλμα εις μήκος προέκυψε πιθανώς επειδή καθρεφτίζεται η υπέρβαση εμποδίων, όπως ρέματα και χαράδρες. [2] Στο τέλος της έρευνας ο επιζών παραστάσεις του αρχαίου συμβάντος πιστεύεται ότι σε αντίθεση με τη σύγχρονη εκδήλωση ημέρα, οι αθλητές είχαν τη δυνατότητα, σε μικρή αρχίσει να τρέχει. [ 2] Οι αθλητές που το βάρος σε κάθε χέρι, τα οποία κλήθηκαν αλτήρες (μεταξύ 1 και 4,5 kg). Αυτά τα βάρη ήταν μετακινήθηκε προς τα εμπρός, όπως ο αθλητής πήδηξε προκειμένου να αυξηθεί η κεκτημένη ταχύτητα. Είναι κοινή πεποίθηση ότι ο άλτης θα ρίξει τα βάρη πίσω του στα μέσα του αέρα για να αυξήσει το ρυθμό προόδου του? Ωστόσο, αλτήρες πραγματοποιήθηκαν καθ 'όλη τη διάρκεια του άλματος. Swinging τα κάτω και πίσω στο τέλος του άλματος θα άλλαζε το κέντρο του αθλητή της βαρύτητας και να επιτρέψει στον αθλητή να τεντώσει τα πόδια του προς τα έξω, την αύξηση της απόστασης του. Το άλμα έγινε το ίδιο από το bater («αυτό που πάτησε πάνω"). Ήταν πιθανότατα ένα απλό διοικητικό συμβούλιο διατίθεται στην πίστα γήπεδο το οποίο είχε καταργηθεί μετά το συμβάν (Miller, 66). Οι άλτες θα γης σε αυτό που ονομάστηκεskamma ("έσκαψε-up" περιοχή) (Miller, 66). Η ιδέα ότι αυτό ήταν ένα κοίλωμα γεμάτο άμμο είναι λάθος. Sand στο άλμα λάκκο είναι μια σύγχρονη εφεύρεση (Miller, 66). Ηskamma ήταν απλά μια προσωρινή περιοχή ξέθαψε για την ευκαιρία αυτή και όχι κάτι που παρέμειναν την πάροδο του χρόνου. Το άλμα εις μήκος, θεωρήθηκε ένα από τα πιο δύσκολα της εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στους Αγώνες από μεγάλη επιδεξιότητα ήταν απαραίτητη. Η μουσική συχνά παίζεται κατά τη διάρκεια του άλματος και Φιλόστρατος λέει ότι σωλήνες κατά περιόδους θα συνοδεύουν το άλμα, έτσι ώστε να παρέχουν ένα ρυθμό για το συγκρότημα κινήσεις του αλτήρες με τον αθλητή. [2] Ο Φιλόστρατος είναι εισηγμένες όπως λέει, «Οι κανόνες όσον αφορά το άλμα ως το πιο δύσκολο των διαγωνισμών, και επιτρέπουν το jumper πρέπει να δοθεί πλεονεκτήματα σε ρυθμό από τη χρήση του φλάουτου, και σε βάρος, από τη χρήση του halter. " (Miller, 67). Το πιο αξιοσημείωτο στο αρχαίο άθλημα ήταν ένας άνθρωπος που ονομάζεταιChionis , ο οποίος στο 656BC Ολυμπιακούς Αγώνες οργάνωσε ένα άλμα 7,05 μέτρα (23 πόδια και 1,7 ίντσες). [3]

Υπήρξε κάποιο επιχείρημα από τους σύγχρονους μελετητές πάνω στο άλμα εις μήκος. Μερικοί έχουν προσπαθήσει να αναδημιουργήσει ως άλμα εις τριπλούν. Οι εικόνες

που παρέχουν τα μόνα αποδεικτικά στοιχεία για τη δράση ώστε να είναι πιο καλή αποδοχή που είχε σαν άλμα εις μήκος του σήμερα. Ο κύριος λόγος που μερικοί θέλουν να το ονομάσουμε ένα τριπλό άλμα είναι η παρουσία μιας πηγής που ισχυρίζεται ότι υπήρχε κάποτε πενήντα πέντε αρχαία άλμα πόδι γίνεται από ένα άτομο που ονομάστηκε Phayllos (Miller, 68).Το άλμα εις μήκος ήταν μέρος των σύγχρονων Ολυμπιακών ανταγωνισμό από την έναρξη των Αγώνων το 1896. Το 1914, ο Δρ Harry Eaton Stewart συνέστησε την "τρέχει άλμα εις μήκος" ως ένα τυποποιημένο κομμάτι και εκδήλωση τομέα για τις γυναίκες. [4] Ωστόσο, δεν ήταν μέχρι το 1928 ότι το άλμα εις μήκος των γυναικών προστέθηκε στοπρόγραμμα των Ολυμπιακών στίβου .

Το άλμα εις μήκος είναι σημαντική για δύο από τους παλαιότερους παγκόσμια ρεκόρ σε κάθε πίστα και εκδήλωση τομέα. Το 1935, Jesse Owens που μια μακρά παγκόσμιο ρεκόρ άλματος (από 8.13m? δηλαδή, 26 πόδια, 8 ίντσες) που δεν είχε σπάσει μέχρι το 1960 από τον Ralph Boston . Αργότερα, ο Bob Beamon πήδησε 8,90 μ. (29 πόδια, 2 ½ ίντσες) σε Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 Καλοκαίρι σε υψόμετρο 7.349 πόδια (2.240 μ), ένα άλμα που δεν υπερβαίνει μέχρι το 1991. Στις 30 Αυγούστου του ίδιου έτους, ο Mike Powell των Ηνωμένων Πολιτειών, σε ένα πολύ γνωστό δείχνουν κάτω από τον Carl Lewis, πήδηξε 8,95 m (29.4 ft) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο, θέτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ του τρέχοντος ανδρών. Κάποια άλματα πάνω από 8,95 m (29,4 ft) έχουν επισήμως καταγραφεί (8,99 m/29.5 πόδια από τον Mike Powell ο ίδιος (αιολική ενέργεια με τη βοήθεια 4,4) καθορίστηκε σε μεγάλο υψόμετρο σε Sestriere , Ιταλία το 1992, 8,96 m/29.4 ft με Iv á n Pedroso  ) , [5] , αλλά δεν έχουν επικυρωθεί από είτε δεν υπήρχε αξιόπιστη μέτρηση της ταχύτητας του ανέμου στη διάθεση, είτε επειδή η ταχύτητα του ανέμου υπερβεί 2,0 m / s. Lewis ίδιος πήδηξε 8.91m στιγμές πριν από το ρεκόρ άλματος Πάουελ με τον άνεμο που υπερβαίνει το μέγιστο επιτρεπόμενο? Αυτό το άλμα παραμένει η μεγαλύτερη ποτέ να κερδίσει Ολυμπιακό ή Παγκόσμιο Πρωτάθλημα χρυσό.Το σημερινό παγκόσμιο ρεκόρ για τις γυναίκες είναι που κατέχονται από Galina Chistyakova της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος πήδηξε 7,53 μ. (24,7 πόδια) στοΛένινγκραντ το 1988.

Υπάρχουν τέσσερις κύριες συνιστώσες της στο άλμα εις μήκος: πορεία προσέγγισης, τα δύο τελευταία βήματα, απογείωσης και δράση στον αέρα, και την προσγείωση.Ταχύτητα στην πορεία, ή προσέγγιση, και ένα υψηλό άλμα έξω από το τάβλι είναι τα βασικά στοιχεία της επιτυχίας. Επειδή η ταχύτητα είναι τόσο σημαντικός παράγοντας της προσέγγισης, δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι πολλές μεγάλες γέφυρες επίσης να ανταγωνιστούν με επιτυχία στο σπριντ. Ένα κλασικό παράδειγμα αυτής της μακράς διπλασιασμό άλμα / Sprint οι παραστάσεις από τον Carl Lewis .

Η προσέγγισηΟ στόχος της προσέγγισης είναι να επιταχυνθεί σταδιακά σε ένα μέγιστο ελεγχόμενη ταχύτητα απογείωσης. Ο πιο σημαντικός παράγοντας για την απόσταση που διανύεται από ένα αντικείμενο της ταχύτητας κατά την πτήση - τόσο την ταχύτητα και γωνία. Elite άλτες συνήθως αφήνουν το έδαφος σε γωνία είκοσι βαθμούς ή λιγότερο? Ως εκ τούτου, είναι πιο συμφέρον για ένα jumper για να επικεντρωθεί στην συνιστώσα της ταχύτητας του άλματος. Όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα με την απογείωση, όσο μεγαλύτερη είναι η τροχιά του κέντρου μάζας θα είναι. Η σημασία της ταχύτητας απογείωση είναι ένας παράγοντας για την επιτυχία του σπρίντερ σε αυτή την εκδήλωση.Το μήκος της προσέγγισης είναι συνήθως συνεπής απόσταση για έναν αθλητή. Προσεγγίσεις μπορεί να ποικίλει μεταξύ 12 και 19 βήματα για τον αρχάριο αλλά και ενδιάμεσα επίπεδα, ενώ την ελίτ επίπεδο που είναι πιο κοντά στο μεταξύ 20 και 22 βήματα. Η ακριβής απόσταση και ο αριθμός των άλματα σε μια προσέγγιση που εξαρτάται από την εμπειρία του jumper, η τεχνική σπριντ, και το επίπεδο προετοιμασίας. Η συνεπής

προσέγγιση είναι σημαντική, δεδομένου ότι είναι ο στόχος του ανταγωνιστή για να πάρει όσο πιο κοντά στο μπροστινό μέρος του διοικητικού συμβουλίου απογείωση όσο το δυνατόν, χωρίς να διέρχονται από τη γραμμή με οποιοδήποτε μέρος του ποδιού.Ασυνεπής προσεγγίσεις είναι ένα κοινό πρόβλημα σε περίπτωση. Ως αποτέλεσμα, η προσέγγιση είναι συνήθως ασκείται από τους αθλητές περίπου 6-8 φορές το άλμα συνεδρία (βλ. Κατάρτισης παρακάτω).

Τα δύο τελευταία άλματαΟ στόχος των τελευταίων δύο βήματα είναι να προετοιμάσει το σώμα για την απογείωση, ενώ τη διατήρηση όσο το δυνατόν ταχύτητα.Η προτελευταία (προτελευταία) διασκελισμός είναι μεγαλύτερο από το τελευταίο άλμα. Ο ανταγωνιστής αρχίζει να χαμηλότερα του ή της κέντρο βάρους για να προετοιμάσει το σώμα για την κάθετη ώθηση. Το τελικό βήμα είναι μικρότερη επειδή το σώμα έχει αρχίσει να αυξήσει το κέντρο βάρους στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την απογείωση.Τα δύο τελευταία βήματα είναι εξαιρετικά σημαντική, επειδή καθορίζουν την ταχύτητα με την οποία ο ανταγωνιστής θα εισέλθει το άλμα? Τόσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα, τόσο καλύτερη είναι το άλμα.

ΑπογείωσηΟ στόχος της απογείωσης είναι να δημιουργήσει μια κάθετη ώθηση μέσα από το κέντρο του αθλητή βάρους, διατηρώντας παράλληλα την ισορροπία και τον έλεγχο.Αυτή η φάση είναι ένα από τα πιο τεχνικά μέρη της στο άλμα εις μήκος. Jumpers πρέπει να είναι συνειδητή για να τοποθετήσετε την επίπεδη πόδι στο έδαφος, επειδή είτε πηδώντας από τις φτέρνες ή τα δάχτυλα των ποδιών επηρεάζει αρνητικά το άλμα. Απογειώνεται από το διοικητικό συμβούλιο φτέρνα-πρώτα έχει πέδησης, το οποίο μειώνει την ταχύτητα και τα στελέχη των αρθρώσεων. Πηδώντας από τα δάχτυλα των ποδιών μειώνεται σταθερότητα, βάζοντας το πόδι σε κίνδυνο λυγισμού ή καταρρέει κάτω από το πουλόβερ. Ταυτόχρονα με την επικέντρωση με τα πόδια τοποθέτηση, ο αθλητής θα πρέπει επίσης να εργαστεί για να διατηρηθεί η καλή θέση του σώματος, διατηρώντας τον κορμό σε όρθια και κινείται προς τα εμπρός τους γοφούς και μέχρι να επιτευχθεί η μέγιστη απόσταση από την επαφή του πλοίου με τα πόδια απελευθέρωση.Υπάρχουν τέσσερις κύριες μορφές των απογείωσης: το στυλ του kick, διπλό βραχίονα στυλ, σπριντ απογείωσης, και τη δύναμη σπριντ ή οριοθέτησης απογείωση.

KICKΗ απογείωση στυλ λάκτισμα είναι ένα ύφος της απογείωσης, όπου ο αθλητής ενεργά κύκλους του πόδι πριν από την πλήρη ώθηση έχει κατευθύνεται στο διοικητικό συμβούλιο, στη συνέχεια, προσγείωση στον λάκκο. Αυτό απαιτεί μεγάλη δύναμη στην hamstrings.This προκαλεί το jumper για να μεταβείτε σε μεγάλες αποστάσεις

ΔΙΠΛΏΝ ΨΑΛΙΔΙΏΝΤο διπλό βραχίονα ύφος της απογείωσης έργα μετακινώντας τα δύο χέρια σε μια κάθετη κατεύθυνση, όπως ο ανταγωνιστής απογειώνεται. Αυτό παράγει ένα υψηλό ύψος του ισχίου και ένα μεγάλο κάθετο ώθηση.

SPRINTΗ απογείωση σπριντ είναι το στυλ πιο ευρέως με τις οδηγίες του τεχνικού τιμ. Αυτό είναι ένα κλασικό ενός σκέλους δράσης που μοιάζει με ένα jumper σε πλήρη διασκελισμό.Πρόκειται για ένα αποτελεσματικό στυλ απογείωση για τη διατήρηση της ταχύτητας μέσω της απογείωσης.

ΙΣΧΎΣ ΣΠΡΙΝΤ Ή ΟΡΙΟΘΈΤΗΣΗΣΗ δύναμη σπριντ απογείωση, ή οριοθέτησης απογείωση, είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο αποτελεσματικές μορφές. [ ποιος; ] Πολύ παρόμοια με το στυλ σπριντ, το σώμα μοιάζει με ένα σπρίντερ σε πλήρη διασκελισμό. Ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Ο βραχίονας που ωθεί προς τα πίσω στην απογείωση (το χέρι στο πλάι του ποδιού απογείωσης) επεκτείνει πλήρως προς τα πίσω, αντί να παραμένουν σε μια κλίση θέση. Αυτή η πρόσθετη επέκταση αυξάνει την ώθηση στην απογείωση.Η «σωστή» ύφος της απογείωσης θα διαφέρει από αθλητή σε αθλητή

Δράση στον αέρα και την προσγείωσηΥπάρχουν τρεις κύριες τεχνικές πτήση για το άλμα εις μήκος: το κρεμάσει, το πανί, και την Hitch-λάκτισμα. Κάθε τεχνική είναι να καταπολεμηθεί η περιστροφή προς τα εμπρός έμπειροι από την απογείωση, αλλά είναι βασικά κάτω σε προτίμηση από τον αθλητή. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι μόλις το σώμα είναι στον αέρα, δεν υπάρχει τίποτα που ο αθλητής μπορεί να κάνει για να αλλάξετε την κατεύθυνση την οποία ταξιδεύουν και, κατά συνέπεια, όπου πρόκειται να προσγειωθεί στο λάκκο. Ωστόσο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι ορισμένες τεχνικές που επηρεάζουν την προσγείωση ενός αθλητή, που μπορεί να έχουν επιπτώσεις στην απόσταση, μετρούμενη. Για παράδειγμα, αν ένας αθλητής προσγειώνεται πόδια πρώτη, αλλά πέφτει πίσω επειδή δεν είναι σωστά ισορροπημένη, με χαμηλότερο απόσταση θα μετρηθεί.

ΕκπαίδευσηΤο άλμα εις μήκος απαιτεί γενικά κατάρτιση σε διάφορους τομείς. Οι τομείς αυτοί περιλαμβάνουν, αλλά δεν περιορίζονται σε αυτές που αναφέρονται παρακάτω.

ΆλμαLong Jumpers έχουν την τάση να ασκούν το άλμα 1-2 φορές την εβδομάδα. Οι προσεγγίσεις, ή να τρέξει-throughs, επαναλαμβάνονται μερικές φορές έως και 6-8 φορές ανά σύνοδο.

 Κατά τη διάρκεια αποστάσεωνΠάνω από-απόσταση τρέχει workouts βοηθά τον αθλητή άλμα επιπλέον απόσταση από το στόχο τον οποίο έθεσε τους. Για παράδειγμα, με 100μ πρακτική δρομέας με το τρέξιμο 200μ επαναλαμβάνει σε ένα κομμάτι. Αυτό είναι ιδιαίτερα συγκεντρωμένη στην εποχή του, όταν οι αθλητές που εργάζονται για την οικοδόμηση αντοχής . Ειδικά πάνω από αποστάσεων προπονήσεις γίνονται 1-2 φορές την εβδομάδα. Αυτό είναι μεγάλο για την οικοδόμηση σπριντ αντοχή, η οποία απαιτείται σε διαγωνισμούς, όπου ο αθλητής είναι σπριντ κάτω από το διάδρομο 3-6 φορές.

Η κατάρτιση βάρουςΚατά τη διάρκεια της προ-εποχής κατάρτιση και στην αρχή της σεζόν κατάρτιση βάρους ανταγωνισμός τείνει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στον αθλητισμό. Είναι σύνηθες για μεγάλο jumper για την κατάρτιση βάρους έως και 4 φορές την εβδομάδα, δίνοντας έμφαση κυρίως στις γρήγορες κινήσεις που αφορούν τα πόδια και τον κορμό. Μερικοί αθλητές εκτελούν Ολυμπιακούς ανελκυστήρες στον τομέα της κατάρτισης. Οι αθλητές χρησιμοποιούν τις χαμηλές επαναλήψεις και να δώσει έμφαση ταχύτητα για να μεγιστοποιήσουν την αύξηση της αντοχής, ελαχιστοποιώντας ταυτόχρονα προσθέτοντας επιπλέον βάρος για να πλαισιώσει τους.

PlyometricsΠλειομετρικές ασκήσεις , συμπεριλαμβανομένων ανεβαίνει και κατεβαίνει σκάλες και εμπόδιο οριοθέτησης, μπορούν να ενσωματωθούν σε προπονήσεις, γενικά δύο φορές την εβδομάδα. Αυτό επιτρέπει σε έναν αθλητή να εργαστεί για την ευκινησία και την εκρηκτικότητα.

ΟριοθέτησηςΟριοθέτησης είναι οποιοδήποτε είδος συνεχούς άλμα ή πηδήξω. Οριοθέτησης ασκήσεις συνήθως απαιτούν ενιαία πόδι οριοθέτησης, διπλό πόδι οριοθέτησης, ή κάποια παραλλαγή των δύο. Το επίκεντρο της οριοθέτησης ασκήσεων είναι συνήθως να ξοδεύουν λιγότερο χρόνο στο έδαφος όσο το δυνατόν και να εργάζονται σε τεχνική ακρίβεια, η ρευστότητα και πηδώντας αντοχή και δύναμη. Τεχνικά, οριοθέτησης αποτελεί μέρος της Plyometrics, ως μια μορφή άσκησης που εκτελείται, όπως η υψηλή γόνατα και κλωτσιές πισινό.

ΕυελιξίαΗ ευελιξία είναι ένα συχνά ξεχασμένο εργαλείο για μεγάλες άλτες. Αποτελεσματική ευελιξία αποτρέπει τη ζημία, η οποία μπορεί να είναι σημαντική για τα γεγονότα της υψηλής αντίκτυπο, όπως το άλμα εις μήκος. Βοηθά επίσης το σπριντ αθλητή κάτω από το διάδρομο.Ένα κοινό εργαλείο για πολλούς άλμα εις μήκος προπονήσεις είναι η χρήση του taping βίντεο . Αυτό επιτρέπει στον αθλητή να πάει πίσω και να παρακολουθήσουν την πρόοδό τους, καθώς και να αφήσει τον αθλητή συγκρίνουν τη δική πλάνα τους για το επίπεδο ορισμένων από τις γέφυρες παγκόσμιας κλάσης.Μορφών κατάρτισης, τη διάρκεια και την ένταση ποικίλλει πάρα πολύ από αθλητή σε αθλητή και βασίζεται στην εμπειρία και τη δύναμη του αθλητή, καθώς και για το στυλ προπονητή τους.

ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ Ο θεμελιωτής της ενόργανης γυμναστικής Λούντβικ Γιαν και η

ιδεολογικοπολιτική και γυμναστική του κίνηση.

Η Γερμανία θεωρείτε μητέρα της ενόργανης γυμναστικής ,αφού εκεί πρωτοεμφανίστηκε το άθλημα αυτό και από εκεί διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Θεμελιωτής θεωρείτε ο Λούντβικ Γιαν ο οποίος πήρε τη γυμναστική των φιλανθρωπιστών και αφού προσέθεσε αρκετά στοιχεία και την επένδυσε με μια εθνικοκοινωνική ιδεολογία ,δημιούργησε μια νέα γυμναστική κίνηση τη

Λούντβικ Γιαν λεγόμενη «Turnbewegung» Έτσι το 1811 ο Γιαν ανοίγει κοντά στο Βερολίνο σε ένα μικρό δάσος το

πρώτο υπαίθριο γυμναστήριο το οποίο εξόπλισε με δεκάδες όργανα αιώρησης ,αναρρίχησης ,δοκούς ισορροπίας ,γυμναστικούς ίππους και άλλες εγκαταστάσεις για πολλά άλλα αθλήματα .Στο πρώτο αυτό γυμναστήριο ,αλλά και στα δεκάδες άλλα ,που αμέσως μετά ιδρύθηκαν ,δεν γινόταν καμία αλλαγή των ασκουμένων .Όλοι οι νέοι χωρίς καμία εξαίρεση και ανεξάρτητα από την κοινωνική ή οικονομική επιφάνεια μπορούσαν να λάβουν μέρος στο γυμναστικό αυτό ρεύμα ,αρκεί βέβαια να τηρούσαν τους κανονισμούς λειτουργίας ,που είχε θεσπίσει ο Γιαν και οι συνεργάτες του.

Τα αίτια που προκάλεσαν αυτή την γυμναστική και ιδεολογικοπολιτική κίνηση ήταν κυρίως δύο:Πρώτον το γυμναστικό ρεύμα ,η δυναμική δηλαδή που είχε δημιουργηθεί από τη γυμναστική των φιλανθρωπιστών και δεύτερον η κατοχή μεγάλου μέρους του γερμανικού έθνους από τη Γαλλία του Ναπολέοντα .Γι’αυτό ,άλλωστε , ο Γιαν απευθύνθηκε μόνον στους νέους άνδρες και όχι στις γυναίκες .Ο Γιαν ,που διαπνεόταν από έντονα πατριωτικά αισθήματα ,είχε τη βαθιά πεποίθηση ότι με τον αθλητισμό και ιδιαίτερα με την εξάσκηση στα διάφορα σταθερά όργανα ,οι νέοι της πατρίδας του θα γίνονταν πιο δυνατοί ,πιο θαρραλέοι και κυρίως άξιοι υπερασπιστές της πατρίδας τους .Έτσι μόνον θα μπορούσε το γερμανικό έθνος να απελευθερωθεί και να ξεπλύνει την ντροπή από τη γαλλική κυριαρχία.

Επομένως, τα κίνητρα και οι σκοποί της γυμναστικής κίνησης του Γιαν ήταν κυρίως εθνικοί, ιδεολογικοπολιτικοί ,πολεμικοί και όχι για ανθρωπιστική καλλιέργεια και ολοκλήρωση των νέων πολιτών. Άλλωστε ,γι’αυτό το λόγο ο Γιαν την νέα αυτή γυμναστική κίνηση την ονόμασε Πατριωτική γυμναστική.

Άποψη του πρώτου υπαίθριου γυμναστήριου του Γιαν περίπου το 1817

Η Ενόργανη γυμναστική και τα όργανά της

Ο όρος ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ είναι γενικός και συμπεριλαμβάνει όλα τα σταθερά όργανα στα οποία εκτελούνται διάφορες ασκήσεις, είτε αυτά είναι αγωνιστικά είτε αυτά είναι βοηθητικά. Τα αγωνιστικά όργανα ανδρών είναι έξι και έχουν την εξής καθιερωμένη Ολυμπιακή σειρά: έδαφος, ίππος με λαβές, κρίκοι, άλμα, δίζυγο, μονόζυγο (σχ. 1 α,β,γ,δ,ε,ζ). Τα γυναικεία όργανα είναι τέσσερα και έχουν την εξής Ολυμπιακή σειρά: άλμα, ασυμμετρικό δίζυγο, δοκός ισορροπίας, έδαφος (σχ.2 α,β,γ,δ).

Σχ.1(α,β,γ,δ,ε,ζ)

ΕΔΑΦΟΣ

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το έδαφος είναι η μητέρα των οργάνων της Ενόργανης γυμναστικής. Στο έδαφος οι ασκούμενοι έχουν περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, ενώ παράλληλα έχουν τη δυνατότητα να προετοιμαστούν έμμεσα ή άμεσα και για άλλα όργανα (είτε για την τεχνική προετοιμασία είτε για την απόκτηση πλούτου κινητικών εμπειριών). Οι ασκήσεις εδάφους εκτελούνται τόσο από τους άνδρες όσο και από τις γυναίκες, με τη μόνη διαφορά όμως ότι οι γυναίκες εκτελούν το πρόγραμμά τους με τη συνοδεία μουσικής.

ΙΠΠΟΣ ΜΕ ΛΑΒΕΣ

Στη σύγχρονη Ενόργανη γυμναστική το όργανο αυτό φέρει τη μεγαλύτερη δυσκολία και ίσως τη μικρότερη δημοτικότητα και θεαματικότητα. Η εκτέλεση των ασκήσεων στο όργανο αυτό δε μοιάζει μ’ αυτήν των άλλων οργάνων, διότι εδώ οι κινήσεις του κέντρου βάρους σώματος γίνονται κυρίως κυκλικά. Να σημειωθεί ότι ο ίππος με λαβές είναι το μοναδικό όργανο στο οποίο εκτελούνται μόνον ασκήσεις στήριξης. Τέλος από τότε που στα προγράμματα των αθλητών άρχισαν να μπαίνουν κύκλοι με θεαματικούς ψαλιδισμούς , «Τόμας» , αιωρήσεις στην κατακόρυφο και έξοδοι με στροφές, το όργανο αυτό έγινε πιο εντυπωσιακό και θεαματικό.

ΚΡΙΚΟΙ

Στην αγωνιστική Ενόργανη γυμναστική το όργανο αυτό χρησιμοποιείται μόνο από άνδρες. Να σημειωθεί όμως ότι μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε και από τις γυναίκες. Στους κρίκους εκτελούνται ασκήσεις από τρεις μεγάλες ομάδες, δηλαδή ασκήσεις αιώρησης, στάσης και δύναμης. Έχουν αρκετή ομοιότητα μ’ αυτές που εκτελούνται στο μονόζυγο, απαιτούν όμως ιδιαίτερες δυνατότητες, διότι πρέπει να αντιμετωπισθεί η μεγάλη αστάθεια του οργάνου. Οι τεχνικές δυσκολίες παρουσιάζονται κυρίως λόγω της κάθετης κίνησης του κέντρου βάρους, που οφείλεται στη βαρύτητα, και λόγω της μικρής ελαστικότητας που διαθέτουν οι κρίκοι. Βέβαια η καλή φυσική κατάσταση αλλά και τα ειδικά γαντάκια (λουράκια,εικ.1) βοηθούν τον αθλητή να αντεπεξέλθει στις δύσκολες αυτές φάσεις. Παρόλα αυτά οι κρίκοι παραμένουν ένα εντυπωσιακό όργανο που έλκει το ενδιαφέρον πολλών θεατών.

ΑΛΜΑ

Ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το ξύλινο ομοίωμα του άλματος από πολύ παλιά, όχι μόνον για να εξοικειωθεί και να προσαρμοστεί για το φυσικό άλμα, αλλά και για να επιδείξει διάφορες θεαματικές ακροβατικές ικανότητες. Η αγωνιστική Ενόργανη γυμναστική θα κινδύνευε να θεωρηθεί ως μονόπλευρο άθλημα, διότι στα περισσότερα όργανα συμμετέχουν περισσότερα τα χέρια. Όμως με τα άλματα όπου συμμετέχουν περισσότερα τα πόδια και μάλιστα μεγάλη ταχύτητα και εκρηκτικότητα, συμπληρώνεται μια πολύπλευρη και αρμονική σύνθεση. Η προσφορά των αλμάτων είναι σημαντική, διότι οι ασκούμενοι καλλιεργούν την ταχύτητα, την εκρηκτικότητα, την επιδεξιότητα, το θάρρος, τη δυνατότητα προσανατολισμού στο χώρο και πολλές άλλες δεξιότητες, που είναι επίσης χρήσιμες και στα άλλα όργανα, αλλά και σε άλλα αθλήματα.

ΔΙΖΥΓΟ

Ως βασική προϋπόθεση για την εκτέλεση διάφορων ασκήσεων στο όργανο αυτό είναι η σωστή αιώρηση από τη στήριξη και βραχιόνια εξάρτηση. Για να εκτελέσει κανείς αυτές τις αιωρήσεις, πρέπει πέρα από μια βασική τεχνική να διαθέτει δυνατά άνω άκρα, δυνατούς και ευλύγιστους ώμους και δυνατή και ευλύγιστη οσφυϊκή χώρα. Όλες αυτές τις προϋποθέσεις τις αποκτά κανείς στο έπακρον όταν ασχολείται με το ίδιο το δίζυγο. Για αυτό, άλλωστε, το όργανο αυτό θεωρείται το πιο κατάλληλο για την καλλιέργεια της δύναμης και της ευλυγισίας. Βασικό ρόλο στην εκτέλεση ασκήσεων παίζουν και οι μπάρες, οι οποίες είναι μεν ευλύγιστες, αλλά και δυνατές και αντιδρούν δυναμικά σε κάθε πίεση.

ΜΟΝΟΖΥΓΟ

Από την πρώτη στιγμή το όργανο αυτό καθιερώθηκε ως βασιλιάς των οργάνων, θέση που την κατέχει μέχρι σήμερα. Τη θέση αυτή το μονόζυγο δε την κέρδισε τυχαία. Οι θεαματικές περιστροφικές ασκήσεις με αλλαγές κατευθύνσεων και λαβών, οι πτητικές φάσεις, οι θεαματικές έξοδοι και γενικά η ευρύτητα των κινήσεων κάνουν το όργανο αυτό συναρπαστικό και του δίνουν μια ξεχωριστή έμφαση. Παράλληλα οι ασκούμενοι αποκτούν από το μονόζυγο δυνατούς και ευλύγιστους ώμους, δυνατά χεριά, σίγουρη λαβή, ευλύγιστη και δυνατή λεκάνη, έλεγχο στο σώμα και επιδεξιότητα. To αγωνιστικό μονόζυγο διαθέτει άριστο μηχανισμό σταθεροποίησης και ευλύγιστη μπάρα μεγάλης αντοχής, η οποία βοηθά στην εκτέλεση πολλών ασκήσεων. Στο μονόζυγο, όμως, ο ασκούμενος έχει να καταπολεμήσει την κόπωση λόγω της τριβής και του πόνου των χεριών από την μπάρα. Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται εύκολα χρησιμοποιώντας μαγνησία για τις παλάμες, η οποία καλύπτει τον ιδρώτα και την εμποδίζει την τριβή της παλάμης με την μπάρα, και ειδικά δερμάτινα γαντάκια (λουράκια σχ.1), τα οποία με ειδικό δέσιμο εμποδίζουν και αυτά την τριβή της παλάμης με την μπάρα.

ΑΣΥΜΜΕΤΡΙΚΟ ΔΙΖΥΓΟ

Το ασυμμετρικό δίζυγο γεννήθηκε και εξελίχθηκε από το δίζυγο ανδρών στη δεκαετία του ’20 και είναι ένα από το πιο νέα γυμναστικά όργανα. Έτσι λοιπόν υψώθηκε η μία μπάρα (η άλλη έμεινε χαμηλά) για να γεννηθεί το ασυμμετρικό δίζυγο, στο οποίο οι γυναίκες εκτελούσαν ασκήσεις από όλες τις ομάδες ( ασκήσεις αιώρησης, στήριξης, δυναμικές, κτλ.) και σχεδόν από όλα τα όργανα. Από τότε όμως που σταθεροποιήθηκε το όργανο αυτό και δημιουργήθηκε η δυνατότητα αυξομείωσης του φάρδους, άρχισε μια ραγδαία εξέλιξη περισσότερο με στοιχεία αιώρησης. Επίσης, μεγάλη επίδραση στην εξέλιξη είχε και η ποιότητα των μπάρων, οι οποίες έγιναν πιο λεπτές, πιο ανθεκτικές, πιο ευλύγιστες και πιο αποτελεσματικές.

ΔΟΚΟΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ

Το όργανο αυτό που σήμερα στην αγωνιστική μορφή είναι μόνον γυναικείο, εφευρέθηκε από τους άνδρες και στη συνέχεια για πολλά χρόνια χρησιμοποιήθηκε και εξελίχθηκε από αυτούςκαι καθιερώθηκε ως γυναικείο αγωνιστικό όργανο τη δεκαετία του ’30 και μετά.

Η δοκός ισορροπίας έχει πλάτος 10 εκ. και μήκος 4,5 m Τη δοκό μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε όχι μόνον για τη καλλιέργεια της ισορροπίας, αλλά και της δύναμης, της επιδεξιότητας και της ευλυγισίας.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΝΔΡΩΝ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

   

ΠΥΓΜΑΧΙΑ

Η πυγμαχία, κοινώς μποξ ή μπόξινγκ , είναι ένα από τα πιο δημοφιλή αγωνίσματα και μαχητικές πολεμικές τέχνες, που στηρίζεται στην ικανότητα των αντιπάλων (που είναι δύο πάντα) να αντικρούσουν μόνο με τις γροθιές τους ο ένας τον άλλο και να καταφέρουν, με εύστοχα και γερά κτυπήματα, να βγάλουν εκτός μάχης ο καθένας τον αντίπαλό του. Σε όλα τα είδη αγώνων απαγορεύεται τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη (δηλαδή χαμηλότερα από τος γοφούς), στην πλάτη, στο πίσω μέρος του κεφαλιού ή στον αυχένα. Κατατάσσεται στις πολεμικές τέχνες. Υπό την ευθύνη της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πυγμαχίας (ΕΟΠ) διεξάγονται όλα τα εθνικά πρωταθλήματα καθώς και η συγκρότηση της Εθνικής Ελλάδος.

Ο πρώτος γνωστός πρωταθλητής σε παγκόσμια κλίμακα ήταν ο Άγγλος Τζων Μπράουτον κι αυτός είναι που εφάρμοσε τους κανονισμούς του αθλήματος. Μετά, το αγώνισμα μεταφέρθηκε στην Αμερική , όπου και διαδόθηκε πολύ. Με αυτό πιο πολύ ασχολήθηκαν οι μαύροι της χώρας αυτής, που ανάδειξαν κατά καιρούς πολλά αστέρια της πυγμαχίας όπως τον Μοχαμεντ Αλι και τον Μαϊκ Ταϊσον. Την Ελλάδα στην επαγγελματική πυγμαχία στις ΗΠΑ ροσωπεί ο Μιχάλης Αρναουτης στην κατηγορία ελαφρών βαρών (κάτοχος του τίτλου WBO-NABO). Το Αμερικάνικο κανάλι μετάδοσης αθλημάτων,ESPN, έχει κατατάξει την πυγμαχία ως το πιο δύσκολο άθλημα στον κόσμο.

Η πυγμαχία ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα αθλήματα των αρχαίων Ελλήνων, που πρώτοι απ' ότι φαίνεται την καθιέρωσαν και που διεξαγόταν σε κάθε Ολυμπιακό αγώνα.

(Μαϊκ Ταϊσον) (Μοχαμεντ Αλι)  (Μιχάλης Αρναουτης)

Ιστορική εξέλιξη

Οι πρώτες απεικονίσεις πυγμαχίας βρέθηκαν στα ερείπια ενός αρχαίου ναού στην Σουμερία και χρονολογούνται περίπου στο 5000 π.Χ.. Επίσης διάφορες απεικονίσεις του 3000 π.Χ. στην Αίγυπτο δείχνουν σκηνές πυγμαχίας. Το 900 π.Χ. οι λαοί της θάλασσας εξέλιξαν την πυγμαχία σε μεγάλο βαθμό. Η πυγμαχία έγινε για πρώτη φορά ολυμπιακό αγώνισμα το 688 π.Χ. στους 23ους Ολυμπιακούς αγώνες. Πρώτος ολυμπιονίκης πυγμάχος ήταν ο Ονόμαστος από την Σμύρνη. Την εποχή της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας η πυγμαχία έγινε αιματηρό αγώνισμα αφού εφαρμόζονταν γάντια εξοπλισμένα με μολυβδένιες αιχμές. Η αιματηρή αυτή μορφή της πυγμαχίας απαγορεύτηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Μετά την πτώση της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας το άθλημα της πυγμαχίας έχασε την αίγλη του και από κει και ύστερα δεν υπάρχουν πολλά τεκμήρια για αγώνες. Στην Γερμανία του Μεσαίωνα έχουμε αναπαραστάσεις της τεχνικής της πυγμαχίας σε ένα εγχειρίδιο του Αλμπρεχτ Ντυρερ περί ξιφομαχίας το οποίο παρήγγειλε  ο Αυτοκράτορας Μαξιμίλιαν. Η σύγχρονη μορφή της πυγμαχίας πήρε την μορφή της στην Αγγλία του 1700. Το 1719 ο  Τζέημς Φιγγ που ήταν δάσκαλος της ξιφασκίας ανέλαβε τον τίτλο του «Champion of England» της πυγμαχίας και ίδρυσε το πρώτο αθλητικό γυμναστήριο για αυτό το άθλημα.   Η πυγμαχία γυναικών χρονολογείται από το 1994.

ΑγώνισμαΚάθε αγώνας έχει δύο γύρους με διάλειμμα ενός λεπτού μεταξύ τους. Τα επαγγελματικά παιχνίδια περιλαμβάνουν 4 έως 12 γύρους των τριών λεπτών. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι συναντήσεις έχουν 4 γύρους των 2 λεπτών. Η νίκη καθορίζεται με διάφορους τρόπους: με απόφαση των διαιτητών σύμφωνα με τα χτυπήματα που έχει δεχτεί ένας πυγμάχος στον αγώνα, με νοκ-άουτ (όταν ο αθλητής πέσει κάτω και δεν καταφέρει να σηκωθεί μέσα σε 10 δευτερόλεπτα), με διακοπή του αγώνα αν εγκατάλειψη η με ντισκαλιφιέ του ενός αντιπάλου. Ντισκαλιφιέ (αγγλ.disqualification) ή DQ, παραχωρείται για αντιαθλητική συμπεριφορά ή για πολλά τεχνικά φάουλ (δηλαδή χτυπήματα αντίθετα με τους κανονισμούς) 

Ερασιτεχνική και επαγγελματική πυγμαχία

Υπάρχουν σημαντικές διαφορές στους κανονισμούς μεταξύ ερασιτεχνικής ή Ολυμπιακής και επαγγελματικής πυγμαχίας. Οι επαγγελματίες δεν φορούν φανέλες η προστατευτικό κράνος και οι αγώνες τους δεν έχον περισσότερους γύρους. Κοινοί κανονισμοί είναι: οι αθλητές πρέπει να φορούν ειδικά γάντια και να ζυγίζονται, να κατατάσσονται σε κατηγορίες αναλόγως του βάρους τους, να αγωνίζονται σε ρίνγκ ίδιων διαστάσεων, οι αγώνες να γίνονται σε τρίλεπτους γύρους με ένα λεπτό διάλειμμα και να μετράται μέχρι το 10 αν ένας αθλητής πέσει κάτω. Στην τελευταία περίπτωση, αν δεν σηκωθεί σε αυτό το διάστημα, ο αντίπαλός του ανακηρύσσεται νικητής.

(Ερασιτεχνική) (Eπαγγελματική)

Εξοπλισμός

Γάντια

την πυγμαχία χρησιμοποιούνται από αθλητές ειδικά γάντια. Είναι συνήθως ελαφριά για να βολεύουν σε χτυπήματα τον αθλητή. Είναι μαλακά για να μην του τραυματίζουν το χέρι στο χτύπημα και έχουν διάφορα μεγέθη αναλόγως σε ποια κατηγορία ανήκει ο αθλητής. Τα γάντια χωρίζονται σε ερασιτεχνικής και επαγγελματικής πυγμαχίας. Στην ερασιτεχνική τα γάντια είναι δερμάτινα και γεμάτα με αφρώδες υλικό για να μειώνεται η δύναμη των χτυπημάτων. Ζυγίζουν 340 γραμμάρια για όλες τις κατηγορίες και τα χτυπήματα πρέπει να γίνονται με τη λευκή επιφάνεια τους. Στην επαγγελματική πυγμαχία τα γάντια είναι δερμάτινα, φοδραρισμένα με αφρώδες υλικό και δένονται στους καρπούς με κορδόνια από Βέλκρο. Ζυγίζουν 225 - 340 γραμμάρια, ανάλογα με την κατηγορία του πυγμάχου.

Σάκος του μποξ

Ο σάκος του μποξ είναι ένα αντικείμενο το οποίο χρησιμοποιείται για την προπόνηση σε χτυπήματα. Είναι ένας μεγάλος δερμάτινος σάκος (που συνήθως κρέμεται) κυλινδρικού σχήματος οποίος έχει ύψος περίπου 1 μέτρο. Πάνω του μπορεί κανείς να προπονήσει όλων των ειδών τα χτυπήματα. Στο εσωτερικό του έχει συμπαγές υλικό αλλά όχι τόσο όσο να μπορεί να τραυματίσει. Το βάρος του κυμαίνεται γύρω στα 50 με 60 κιλά.

Μπανταζ

Η επίδεση (μπανταζ) είναι απαραίτητη όταν χρησιμοποιύμε γάντια του μπόξ για να αποφύγουμε τυχόν τραυματισμούς στα χέρια μας. Η επίδεση  προστατεύει τα κόκαλα και του τένοντες των χεριών μας και βοηθάει επίσης την υποστήριξη του αντίχειρα και του καρπού.Για να αποφύγετε τραυματισμούς, πάντοτε να χρησιμοποιείτε επίδεση προτού χρησιμοποιήσετε οποιουδήποτε είδους γάντια. Επίσης όταν δοκιμάζετε καινούρια γάντια kickboxing ή άλλων πολεμικών τεχνών φροντίστε να έχετε ένα μπαντάζ πρόχειρο διότι η επίδεση είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που θα επιρρεάσει το πόσο καλά μας κάνει ένα γάντι.

Σπιντ μπαγκ

Το σπιντ μπαγκ (speed bag, γνωστό και σαν αχλάδι λόγω της οπτικής ομοιότητας με το φρούτο) είναι ένα μικρός δερμάτινος σάκος σε σχήμα αχλαδιού που χρησιμοποιούν οι πυγμάχοι. Προορίζεται για έμπειρους αθλητές αφού χρειάζεται καλή τεχνική και καλό συγχρονισμό στα χέρια. Ο σάκος με κάθε χτύπημα που δέχεται χτυπάει αλλού και επιστρέφει πίσω. Αυτό επαναλαμβάνεται και γίνεται σε διάφορες ταχύτητες και με διαφορετική δύναμη, αναλόγως το πόσο εξοικειωμένος είναι αυτός που δίνει τα χτυπήματα.

Επιστόμιο (Μασέλα)

Χρησιμοποιείται για την προστασία των δοντιών του αθλητή, για να μην σπάσουν ή τριφτούν . Είναι υποχρεωτικό σε όλα τα είδη αγώνων (ελεύθερη προπόνηση ,επίδειξη κλπ.)

Χτυπήματα

Τα βασικά χτυπήματα στην πυγμαχία είναι 4: Hook , Uppercut , Cross και Jab ή Direct .

Hook

Το χτύπημα αυτό εκτελείτε είτε με το αριστερό χέρι είτε με το δεξί γυρίζοντας και το σώμα μαζί με το χέρι καθώς και το πόδι. Σκοπός του χτυπήματος είναι να δοθεί ένα ισχυρό γυριστό χτύπημα είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά ανάλογα με το χέρι από το οποίο εκτελείτε η κίνηση. Θα λέγαμε πως μοιάζει με πλαϊνό uppercut. Το χτύπημα Hook μπορεί να εκτελεστεί από απόσταση ή από κοντά. Θωρείτε δυνατό χτύπημα και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να θέσει τον αντίπαλο σε knock down ή knock out. Όταν το εκτελούμε το χτύπημα θα πρέπει το άλλο μας χέρι να βρίσκεται σε άμυνα και να προστατεύει το κεφάλι μας και όταν ολοκληρώσουμε την κίνηση ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα να το επιστέφουμε πίσω. Τα χτύπημα αυτό μπορείτε να το χρησιμοποιείτε και για προσποίηση αλλά θέλει προσοχή γιατί όποτε το εκτελούμε μένουμε εκτεθειμένοι σε κόντρα από την πλευρά που το εκτελούμε.

Uppercut

Το χτύπημα αυτό εκτελείται είτε με το αριστερό χέρι είτε με το δεξί. Σκοπός του χτυπήματος είναι να δοθεί ένα ισχυρό χτύπημα από κάτω προς τα πάνω, προς κάποιο σημείο του σώματος του αντιπάλου. Θεωρούμε uppercut το χτύπημα είτε εκτελείτε προς το κεφάλι - πηγούνι είτε προς κάποιο άλλο σημείο του σώματος του αντιπάλου πλευρά, στομάχι, στέρνο κλπ. Το χτύπημα αυτό θεωρείτε δυνατό αλλά και τεχνικό. Με άλλα λόγια αν δεν εκτελεστεί σωστά, όση δύναμη και να δώσουμε μπορεί να τραυματιστούμε ή να μην το δώσουμε σωστά με αποτέλεσμα να εκτεθούμε στο αντίπαλο. Το upercut εκτελείτε είτε με το αριστερό χέρι είτε με το δεξί και θεωρείτε κοντινό ισχυρό χτύπημα. Δηλαδή δεν μπορούμε να το εκτελέσουμε όταν είμαστε σε απόσταση μεγαλύτερη από την προέκταση του αριστερού μας χεριού. Το χτύπημα Uppercut θεωρείτε ισχυρό και αν πιάσει συνήθως θέτει τον αντίπαλο το λιγότερο knock down αν όχι knock out.

Jab

Λέγεται και Direct. Είναι το χτύπημα που μεταφέρετε από τον έναν αθλητή στον άλλον άμεσα με ευθεία κίνηση. Το Direct θεωρείτε από τα σπουδαιότερα χτυπήματα και από τα ποιο επικίνδυνα για κάθε αθλητή που το δέχεται.

Cross

To Cross χτύπημα είναι το δεξί ευθύ χτύπημα. Το χτύπημα ξεκινάει από το πηγούνι μας που καλύπτει, στρίβει το πόδι προσθέτοντας βάρος στο χτύπημα και καταλήγει στον αντίπαλό μας. Θωρείτε ισχυρό

χτύπημα καθότι γίνετε με το δυνατό μας χέρι. Πρέπει να προσέχουμε όταν δίνουμε Cross χτύπημα καθότι αποκαλύπτουμε τις διαθέσεις μας και μένουμε ακάλυπτοι. Για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε γρήγοροι στην εκτέλεση, και γρήγοροι στην επαναφορά.

ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ

Το Παγκράτιο ήταν ένα αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων, ένας συνδυασμός πάλης καιπυγμαχίας χωρίς ιμάντες. Η ονομασία προέρχεται από τις λέξεις παν + κρατείν, δηλαδή νικητής γινόταν αυτός που "κατέχει την κυρίαρχη δύναμη" ή αυτός που "κυριαρχεί απόλυτα", ενώ οι αθλητές ονομάζονταν παγκρατιαστές.

Το άθλημα αυτό, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και πολεμική τέχνη, εισήχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 648 π.Χ. στην 33η Ολυμπιάδα. Ήταν θεαματικό και δημοφιλές , αλλά και επικίνδυνο, αφού είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές ως και το θάνατο του ενός των αντιπάλων . Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες μετά το 200 π.Χ. εισήγαγαν κι έναν λιγότερο βίαιο διαγωνισμό "Παγκρατίου παίδων" για τα νέα αγόρια.

Τεχνικά στοιχεία Το Παγκράτιο συνδύαζε το χτύπημα και την αρπαγή (λαβή) και ήταν αγώνας, που κερδιζόταν με την υποβολή του αντιπάλου. Ένας αγωνιζόμενος θα μπορούσε να επισημάνει την υποβολή του με ανάταση του χεριού ή ενός δακτύλου του, αλλά μερικές φορές η μόνη μορφή υποβολής ήταν ο θάνατος ενός από τους αγωνιζόμενους.Οι "κοινές κλειδαριές" και η "έμφραξη κρατούν" ήταν κοινές τεχνικές. Σήμερα αυτές οι τεχνικές θα μεταφράζονταν ως λαβές εξάρθρωσης σημείων όπως αυχένας, ώμος, αγκώνας, καρπός, μηρός, αστράγαλος και άλλα. Τα λακτίσματα και η χρησιμοποίηση των "πυγμών" ήταν η μέθοδος επίθεσης, που στηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό στη δύναμη. Για αυτό το λόγο, το Παγκράτιον ήταν υπόθεση των βαρύτερων και πιο δυνατών αθλητών.Στην πραγματικότητα υπήρχαν μόνο τρεις κανόνες: οι αγωνιζόμενοι δεν είχαν το δικαίωμα να βγάλουν ο ένας τα μάτια του άλλου, να δαγκώσουν ο ένας τον άλλον ή να τον χτυπήσουν στην περιοχή των όρχεων.

Υπήρχαν δύο είδη παγκρατίου:Το ένα διεξαγόταν σε όρθια στάση και ήταν λιγότερο επικίνδυνο, ονομαζόταν δε "Άνω ή ορθοστάνδην παγκράτιο".Στο άλλο συνεχιζόταν ο αγώνας και μετά την πτώση ενός από τους αντιπάλους, ο οποίος κατόπιν τούτου ήταν ευάλωτος σε κτυπήματα του αντιπάλου. Το είδος αυτό ονομαζόταν "Κάτω παγκράτιο".

Ιστορικά στοιχεία Η μυθολογία θέλει το άθλημα να προέρχεται από το Θησέα, που επιστράτευσε συνδυασμό πάλης και πυγμής για να καταβάλει τον Μινώταυρο. Σύμφωνα με άλλη ανάλογη εκδοχή, ο Ηρακλής κατέβαλε με τον τρόπο αυτό το λιοντάρι της Νεμέας.Με τις εκστρατείες του Μεγ. Αλεξάνδρου το Παγκράτιο διαδόθηκε στην Ινδία. Πιστεύεται πως από εκεί έφτασε στις χώρες της Άπω Ανατολής και αποτέλεσε τον πρόγονο όλων των ανατολικών πολεμικών τεχνών.

Διάσημοι αρχαίοι παγκρατιαστές ήταν ο Θεαγένης ο Θάσιος, ο Λύγδαμης ο Συρακούσιος, ο Δωριεύς ο Ρόδιος, ο Σώστρατος ο Σικυώνιος και ο Πολυδάμας από τη Σκοτούσσα.

Σύγχρονη εποχή Στη σύγχρονη εποχή το Παγκράτιο αναβίωσε μετά τον τελευταίο πόλεμο και ιδίως γύρω στο 1970, οπότε πρωτοστατούντος κυρίως του διάσημου δάσκαλου πολεμικών τεχνών, Σίμου Ζαχόπουλου από την Καβάλα (κατόχου διάκρισης 10ου βαθμού -"10th Degree"- αναλόγου με 10 dan ), γίνονται οι πρώτες κινήσεις για την ίδρυση ομοσπονδίας Παγκρατίου, ενώ αργότερα αρχίζουν προσπάθειες ένταξής του στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων. Τελικά η Ελληνική Ομοσπονδία Παγκρατίου Αθλήματος (ΕΟΠΑ) ιδρύεται το 1996 από δύο παλαιούς μαθητές του Ζαχόπουλου, τον Π.Κουτρούμπα και τον Λ.Σαββίδη.Για την συμπερίληψη στο Ολυμπιακό πρόγραμμα τέθηκε ως προϋπόθεση η διάδοση σε πλάτος του αθλήματος, ένας δρόμος που είναι ακόμα μακρύς, αφού η Παγκόσμια Ομοσπονδία αριθμεί μόλις 28 κράτη-μέλη. Στην Ελλάδα υπάρχουν το 2009 περίπου 2000 ενεργοί αθλητές οργανωμένοι σε 127 σωματεία.

Kick - Boxing

Το kickboxing είναι μαχητικό άθλημα που συνδυάζει πυγμαχία και λακτίσματα. Έλκει την καταγωγή του απ την ταϊαλανδέζικη πυγμαχία και είναι ευρύτατα διαδεδομένο σε όλο τον κόσμο λόγω της πρακτικότητας του. Η προέλευση του είναι απ' την Ιαπωνία και τη Βόρεια Αμερική, και περιλαμβάνει τις τεχνικές της πυγμαχίας και λακτίσματα απ το καράτε ντο και το ταεκβοντό.

Στην δεκαετία του 1970 άρχισαν να διεξάγονται οι πρώτοι αγώνες kickboxing, ενώ το 1977 ιδρύθηκε και η παγκόσμια ομοσπονδία του αθλήματος, η World Kickboxing Association (WKA). Το αγωνιστικό kickboxing χωρίζεται στο ερασιτεχνικό kickboxing, στο οποίο οι αθλητές φοράνε προστατευτικά, και στο επαγγελματικό όπου δεν επιτρέπεται η χρήση τους.

Η μεγαλύτερη διοργάνωση του kickboxing σε παγκόσμιο επίπεδο είναι το Κ-1. Την Ελλάδα στο

επαγγελματικό kickboxing εκπροσωπεί ο παγκόσμιος πρωταθλητής Μιχάλης Ζαμπιδης, ο οποίος με τις νίκες του στο Γιαπωνέζικο και στο Αυστραλιανό Κ-1, έχει ενταχθεί ανάμεσα στους κορυφαίους

kickboxers του κόσμου και έχει αναδειχθεί 15 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής και του έχει δοθεί το προσωνύμιο "Iron Mike" (Σιδερένιος Μιχάλης). Εχει στο ενεργητικό του 152 Νίκες και 21 Ήττες. Υπάρχουν πολλά αγωνιστικά στυλ στο kickboxing και διαβάθμιση σε αυτά, το full contact, semi contact, light ή medium contact, body contact και τα low kicks. Επίσης υπάρχουν πολλά αθλήματα που σχετίζονται με το kickboxing και ποικίλουν ανάλογα με την χώρα προέλευσης τους. Το πιο γνωστό από αυτά είναι το Μούι Τάι, ή Τάι μπόξινγκ, που είναι το εθνικό άθλημα της Ταϊλάνδης και αποτελείται απ' το παραδοσιακό Μούι τάι, το Μούι μπόραν, και το αγωνιστικό. Οι τεχνικές της ταυλανδέζικης πυγμαχίας είναι ίδιες με αυτές του kick boxing με την διαφορά ότι στο Μούι Τάι επιτρέπεται η χρήση των αγκώνων και των γονάτων. Άλλο γνωστό στυλ του kickboxing είναι το Savate το οποίο προέρχεται απ την Γαλλία και οι τεχνικές του είναι σχεδόν ίδιες με αυτές του αμερικάνικου kickboxing.

ΠΑΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

     

 

Η πάλη στο 510 π.Χ.

Η πάλη είναι ένα αρχαίο ολυμπιακό άθλημα, στο οποίο δυο άνδρες πάλευαν και ο δυνατότερος στεφόταν νικητής.

Οι αρχαίοι Έλληνεςθεωρούσαν τον νικητή της πάλης, σπουδαιότερο όλων, αυτός είναι και ο λόγος που στο αρχαίο

ολυμπιακό πένταθλο, ο τελικός νικητής ήταν ο νικητής του 5ου στη σειρά αγωνίσματος, της πάλης.

Το παγκράτιο στην Αρχαία Ελλάδα ήταν μια μορφή πάλης.

Στις μέρες μας έχουμε την Ελληνορωμαϊκή πάλη και την ελεύθερη πάλη. Η πάλη αποτελεί ένα πολύ όμορφο άθλημα,

που γυμνάζει τους νέους, σωματικά και πνευματικά. Η Ελλάδα, έχει μεγάλη παράδοση στο άθλημα, με

αρκετούς ολυμπιονίκες και πρωταθλητές κόσμου ή Ευρώπης.

Τις τελευταίες δεκαετίες, έχει αναπτυχθεί ένα νέο είδος πάλης, το "Κατς" ή αλλιώς επαγγελματική πάλη (περισσότερα

παρακάτω), που διοργανώνεται από εταιρείες πάλης, κυρίως στην Αμερική (Η.Π.Α., Μεξικό, Καναδάς κλπ.), αλλά και

στην Ασία (Ιαπωνία κλπ.). Η μεγαλύτερη εταιρεία επαγγελματικής πάλης παγκοσμίως είναι το WWE και ακολουθεί

αρκετά πιο πίσω σε θαυμαστές το TNA.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ

 

 

Επίσης υπάρχει και το Pro-Wrestling (συντμ. για το Professional Wrestling), γνωστό στην Ελλάδα με το όνομα κατς ή επαγγελματική πάλη, το οποίο είναι ένα είδος πάλης με εντυπωσιακές κινήσεις μέσα σε ρινγκ, όπου δυο ή και περισσότεροι άνδρες παλεύουν και νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα κρατήσει τον άλλον με τους ώμους κάτω, μέχρι τρία χτυπήματα ή θα τον κάνει να υποταχθεί.

Το είδος αυτό έχει σενάριο και στην πραγματικότητα τα χτυπήματα είναι προσεγμένα ώστε να μην υπάρξουν τραυματισμοί και σχεδόν πάντα το αποτέλεσμα προαποφασισμένο. Βέβαια, οι περισσότερες κινήσεις προκαλούν τρομερό πόνο, ενώ το αίμα τις περισσότερες φορές είναι αληθινό, και προκαλείται επίτηδες από ξυράφι που έχουν οι παλαιστές, ώστε να εντυπωσιαστεί το κοινό.

To Pro Wrestling έχει εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Στην Αμερική υπάρχουν πολλοί οργανισμοί επαγγελματικής πάλης με σκοπό να ψυχαγωγήσουν το κοινό. Από το 2001 μέχρι και σήμερα, η κυρίαρχη εταιρεία- ομοσπονδία Πάλης, είναι το World Wrestling Entertainment, ενώ η δεύτερη εταιρεία με μεγάλη απήχηση είναι το TNA Wrestling.

Καμία σχέση δεν έχει το ολυμπιακό άθλημα της πάλης με το κατ. Με τον καιρό, έχουν προστεθεί και άλλοι τρόποι, για να στεφθεί κάποιος νικητής. Από τη αρχή, σχεδόν, του συγκεκριμένου αγωνίσματος, κατ, ο κεντρικός σκοπός των παλαιστών και των διοργανωτών ήταν να διασκεδάσουν τον κόσμο.

                 ΠΑΛΗ ΜΕ ΛΑΔΙ

 

Στα νότια Βαλκάνια, Ελλάδα (Θράκη - Νομό Σερρών), Βουλγαρία) και την Τουρκία είναι διάσημοι οι αγώνες παραδοσιακής πάλης με λάδι. Είναι ένα είδος Ελληνορωμαϊκής/Ελεύθερης Πάλης, όμως περισσότερο ελεύθερης όπου οι παλαιστές παλεύουν λαδωμένοι. Οι παλαιστές ονομάζονται πεχλιβάνηδες και φοράνε τα δερμάτινα χειροποίητα παντελόνια πάλης που ονομάζονται κισπέτια ή κιουσπέτια (kispet ή kispet) τα οποία κατασκευάζονται από δέρματα ζώων.

Ένα από τα παλαιότερα πρωταθλήματα πάλης με λάδι (το πρωτάθλημα Kırkpınar) γίνεται κάθε χρόνο στην Αδριανούπολη της Τουρκίας, συνεχόμενα από το 1362. Τα τελευταία χρόνο η πάλη με λάδι έχει αποκτήσει οπαδούς και σε δυτικές χώρες όπως την Ολλανδία και την Ιαπωνία. Στην Ελλάδα πανηγύρια πάλης με λάδι οργανώνονται στην περιοχή των Νομών Ροδόπης-Έβρου και στην περιοχή του Νομού Σερρών.

ΈΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ

 Δημήτρης Κοσσόβας

 Δημήτρης Χριστόφορος

 Θόδωρος Συνοδινός

 Γιώργος Παλιοζάχος

 Παύλος Κοσσόβας

 Πολυχρόνης Καρυπίδης

 Γιάννης Σίτας

 Στέλιος Λάππας

 Κώστας Κοσμάς

 Κώστας Νικηφόρος

 Χρήστος Μπενέκος

 Θανάσης Τσεμπεκτσής

 Γιώργος Μυκονιάτης

 Βασίλης Αδαμάκης

 Γιώργος Γλυνός

 Παναγιώτης Γεωργακόπουλος

 Δημήτρης Βαβουράκης

 Δημήτρης Δερβενιώτης

 Μιχάλης Χάλαρης

 Kώστας Κάμπρης

 Βασίλης Γιώτης

 Γιάννης Τσόπελας

 Γιάννης Τριδήμας

Ένα από τα πιο δημοφιλή αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων, τόσο των αρχαίων (από το 708 π.Χ.), όσο και των σύγχρονων (από το 1896) είναι η Πάλη η οποία συναντάται σε όλη την ιστορική διαδρομή του θεσμού. Η Ελληνορωμαϊκή Πάλη συμπεριλήφθηκε στο Ολυμπιακό πρόγραμμα το 1896, έμεινε εκτός στις διοργανώσεις του 1900 και του 1904 και επανεντάχθηκε το 1908, ενώ οι αγώνες Ελευθέρας πάλης διεξάγονται ανελλιπώς από το 1904 και εντεύθεν. Το 2004, στο Ολυμπιακό πρόγραμμα, μπήκε και η γυναικεία πάλη, με συνολικά τέσσερις κατηγορίες σωματικού βάρους.

Στην Αρχαία Ελλάδα η Πάλη ήταν από τα πλέον διαδεδομένα αθλήματα, με τους αθλητές να αγωνίζονται γυμνοί, ενώ στη σύγχρονη εποχή χάρισε πολλές συγκινήσεις και επιτυχίες με αποκορύφωμα το χρυσό μετάλλιο του Στέλιου Μυγάκι στη Μόσχα το 1980 στην κατηγορία των 62 κιλών της Ελληνορωμαϊκής.

Η Διεθνής Ομοσπονδία Πάλης, ιδρύθηκε το 1912, ενώ το 1935 ιδρύθηκε η ΕΟΦΠΑΒ (Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Πάλης και Άρσης Βαρών) στην οποία εκχώρησε ο ΣΕΓΑΣ την εποπτεία των αθλημάτων της Άρσης Βαρών και της Πάλης. Όμως και τα δύο αθλήματα είχαν μεγάλη ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να διαχωριστούν σε δύο διαφορετικές Εθνικές Ομοσπονδίες, την ΕΟΦΠ (Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Πάλης) και την ΕΟΑΒ (Ελληνική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών).

Οι μεγαλύτερες μορφές που αναδείχθηκαν στα χρονικά της Πάλης είναι αναμφίβολα ο Ρώσος Αλεξάντρ Καρέλιν στην Ελληνορωμαϊκή και ο Λευκορώσος Αλεξάντερ Μέντβεντ στην Ελευθέρα Πάλη, αμφότεροι με τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Περίοπτη θέση στην Ολυμπιακή ιστορία της Πάλης κατέχουν και δυο αθλητές, οι οποίοι έχουν κατακτήσει χρυσά μετάλλια και στα δυο στυλ και μάλιστα στην ίδια διοργάνωση! Πρόκειται για τον Σουηδό Ιβάρ Γιόχανσον (χρυσά μετάλλια στα 79 κιλά της Ελευθέρας και στα 72 κιλά της Ελληνορωμαϊκής το 1932, χρυσό μετάλλιο στα 79 κιλά της Ελληνορωμαϊκής το 1936) και τον Εσθονό Κρίστιαν Παλουσάλου (χρυσά μετάλλια στην κατηγορία των υπερβαρέων το 1936 τόσο στην Ελληνορωμαϊκή όσο και στην Ελευθέρα Πάλη). Επίσης, ο Γερμανός Καρλ Σούμαν το 1896 στην Αθήνα κατέλαβε την πρώτη θέση τόσο στην Πάλη όσο και στη Γυμναστική!

Οι κανονισμοί της Πάλης

Οι κανονισμοί στην πάλη, τροποποιήθηκαν σημαντικά, το Νοέμβριο του 2004, λίγους δηλαδή μήνες μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Αναλυτικά:

ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΓΩΝΩΝ

1. Όλοι οι αγώνες πάλης διεξάγονται με το σύστημα άμεσου αποκλεισμού, με

για τους ηττημένους εναντίον αυτών που θα πρέπει να παλέψουν για πρώτη και δεύτερη θέση. Ο ιδανικός αριθμός αναζητείται στην αρχή των αγώνων και τα ματς γίνονται από το τέλος του πίνακα. Τα ματς του ρεπεσάζ αρχίζουν με τους παλαιστές που έχασαν στον πρώτο γύρο (συμπεριλαμβανομένων και των ματς για την αναζήτηση του ιδανικού αριθμού) με τον ένα ή τους δύο φιναλίστ μέχρι τους ηττημένους στα ημιτελικά. Οι νικητές στα δύο τελευταία ματς του ρεπεσάζ θα λάβουν ο καθένας το χάλκινο μετάλλιο.

2. Κάθε κατηγορία βάρους αρχίζει και τελειώνει σε μία ημέρα. Η ζύγιση για κάθε κατηγορία γίνεται την προηγουμένη της έναρξης της κατηγορίας.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤΣ

1. Η διάρκεια των αγώνων χωρίζεται σε 3 περιόδους των δύο λεπτών η κάθε μία με παύση 30 sec. Στο τέλος κάθε περιόδου ανακηρύσσεται υποχρεωτικά ο νικητής. Ο παλαιστής που κερδίζει δύο περιόδους ανακηρύσσεται νικητής του ματς. Εφόσον μπορεί να ανακηρυχθεί νικητής μετά τις δύο περιόδους, η τρίτη περίοδος καταργείται. Με τη πτώση σταματά το ματς χωρίς να ληφθεί υπόψη η περίοδος στην οποία πραγματοποιήθηκε.

2. Σε περίπτωση ισοβαθμίας σε μία περίοδο ο νικητής θα καθοριστεί εξετάζοντας διαδοχικά την αξία των τεχνικών βαθμών (3-2-1), ενώ αν υφίσταται ακόμα η ισοβαθμία, ο πρώτος τεχνικός βαθμός καθορίζει τον νικητή.

   

ΣΥΣΤΗΜΑ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ

1. Ο παλαιστής που εκτελεί μία λαβή μεγάλης τεχνικής 5 βαθμών ανακηρύσσεται νικητής της περιόδου χωρίς να ληφθεί υπόψη το σκορ.

2. Ο παλαιστής που εκτελεί δύο λαβές 3 βαθμών στην περίοδο ανακηρύσσεται νικητής της περιόδου χωρίς να ληφθεί υπόψη το σκορ.

3. Ο παλαιστής που έχει διαφορά έξι τεχνικών βαθμών ανακηρύσσεται επίσης νικητής της περιόδου.

4. Κάθε φορά που ένας παλαιστής σε όρθια θέση βάζει ένα πόδι στην επιφάνεια προστασίας, ο αντίπαλός του θα παίρνει ένα τεχνικό σημείο.

5. Η φυγή από ταπί και η φυγή από λαβή σε όρθια θέση ή στο έδαφος θα τιμωρούνται όπως και τώρα με ένα ή δύο τεχνικά σημεία και παρατήρηση.

6. Το σταμάτημα του αγώνα για τραυματισμό χωρίς αιμορραγία τιμωρείται με ένα βαθμό στον αντίπαλο.

7. Η συμπληρωματική βαθμολογία για κάθε λαβή με σήκωμα από το έδαφος καταργείται.

8. Ο βαθμός που δίνεται στον παλαιστή που σηκώνεται από το έδαφος καταργείται.

9. Η διατεταγμένη θέση στο έδαφος μετά από παρατήρηση ή παθητικότητα καταργείται.

10. Οι λαβές μέση-γέφυρα και σταύρωμα των ποδιών μπορούν να εκτελούνται πολλές φορές διαδοχικά.

11. Η παρατήρηση για παθητικότητα καταργείται.

12. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις που η περίοδος τελειώνει σε 2 λεπτά με 0-0 παρά την πιθανότητα ποινής για έξοδο από το ταπί, φυγή από λαβή ή φυγή από το ταπί, θα γίνεται δέσιμο στο τέλος των 2 λεπτών του κανονικού χρόνου. Ο διαιτητής θα κάνει κλήρωση για να καθοριστεί ο παλαιστής που θα δέσει πρώτος. Το δέσιμο διαρκεί μέχρι 20 δευτερόλεπτα . Ο παρών κανονισμός του δεσίματος μένει σε ισχύ για τον καθορισμό του νικητή. Εάν μετά τα 20 δευτερόλεπτα, αυτός που κέρδισε το δέσιμο δεν εκτελέσει μία λαβή, χάνει ένα βαθμό.

13. Για το δέσιμο στην ελληνορωμαϊκή πάλη, οι δύο παλαιστές τοποθετούνται σε όρθια θέση, τα πόδια μέσα στον κεντρικό κύκλο, στήθος με στήθος. Ο παλαιστής που κέρδισε στην κλήρωση, κάνει πρώτος την λαβή και μπορεί να εκτελέσει μία λαβή με το σφύριγμα του διαιτητή, ακόμα και αν ο αντίπαλός του δεν έχει δέσει.

14. Το δέσιμο στην ελευθέρα πάλη θα πρέπει να γίνεται με διαφορετικό τρόπο με λαβή του ενός ποδιού του αντιπάλου από τον παλαιστή που κέρδισε την κλήρωση και αυτό επίσης στην περίπτωση που το σκορ είναι 0-0 στο τέλος των 2 λεπτών του κανονικού χρόνου.

15. Η διάρκεια των παύσεων μεταξύ δύο αγώνων γίνεται 15 λεπτά τουλάχιστον για να αποφευχθούν παρεμβάσεις στους αγώνες.

ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ

Λόγω της ισχύος του άμεσου αποκλεισμού οι παλαιστές κάθε κατηγορίας θα κατατάσσονται με τον ακόλουθο τρόπο :

- Οι ηττημένοι των δύο τελικών για τα χάλκινα μετάλλια κατατάσσονται στην 5η θέση εκτός συναγωνισμού

- Για την κατάταξη των παλαιστών από την 7η θέση οι βαθμοί κατάταξης καθορίζουν την θέση. Σε περίπτωση ισοβαθμίας των βαθμών κατάταξης θα κατατάσσονται αναλύοντας διαδοχικά τα ακόλουθα κριτήρια.

- Εάν οι παλαιστές δεν μπορούν να διαχωριστούν σύμφωνα τις περισσότερες νίκες με πτώση, τις περισσότερες νίκες ματς με υπεροχή (διαφορά έξι βαθμών, τις περισσότερες νίκες περιόδων με υπεροχή, τους περισσότερους τεχνικούς βαθμούς που σημειώθηκαν σε όλους τους αγώνες αλλά και τα λιγότερα τεχνικά σημεία που πήρε σε όλους τους αγώνες, θα κατατάσσονται εκτός συναγωνισμού.

- Οι παλαιστές που συμμετέχουν στο ρεπεσάζ θα κατατάσσονται επίσης βάσει των βαθμών κατάταξης που πήραν καθ' όλη τη διάρκεια των αγώνων.

   

ΒΑΘΜΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΝΕΜΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

- Νίκη ενός αγώνα με πτώση 5 βαθμοί

- Νίκη ενός αγώνα με υπεροχή, εγκατάλειψη, αποκλεισμό 4 βαθμοί

- Νίκη ενός αγώνα στα σημεία 3 βαθμοί

- Ήττα έχοντας σημειώσει τεχνικά σημεία 1 βαθμός

- Ήττα χωρίς να έχει σημειωθεί τεχνικό σημείο 0 βαθμός

Οι κατηγορίες

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, οι άνδρες θα αγωνιστούν σε επτά κατηγορίες στην Ελληνορωμαϊκή και σε ισάριθμες στην Ελευθέρα, ενώ οι γυναίκες οι οποίες συμμετέχουν για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα αγωνιστούν μόνο σε 4 κατηγορίες. Αναλυτικά οι κατηγορίες είναι:

Aνδρες

Ελληνορωμαϊκή: 55, 60, 66, 74, 84, 96 και 120 κιλά.

Ελευθέρα: 55, 60, 66, 74, 84, 96 και 120 κιλά.

Γυναίκες: 48, 55, 63 και 72 κιλά.

   

Η διαιτησία

Το σώμα της διαιτησίας στους αγώνες της Πάλης, αποτελείται από το διαιτητή, τον κριτή, τον αρχηγό του ταπί, και τον ελεγκτή. Ο αγώνας διευθύνεται από το διαιτητή ο οποίος είναι υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης πάνω στο ταπί, για την προστασία των παλαιστών από αντιαθλητικές ενέργειες, για την τήρηση των κανονισμών και για το σεβασμό του φίλαθλου πνεύματος. Ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη και λήξη του αγώνα και βαθμολογεί τις λαβές των παλαιστών.

Ο κριτής, εφόσον συμφωνεί, καταχωρεί τον αριθμό των σημείων (πόντων) που δόθηκαν μετά από κάποια τεχνική ενέργεια και κοινοποιεί το αποτέλεσμα μέσω ενός πίνακα, ενώ στον τομέα ευθύνης του περιλαμβάνεται και η υπόδειξη του παθητικού παλαιστή και της πτώσης προς το διαιτητή. Σε περίπτωση διαφωνίας διαιτητή και κριτή, τότε παίρνει θέση ο αρχηγός του ταπί και η υπόδειξή του - μόνο τότε - είναι αυτή που θα επικρατήσει.

 Η ορολογία της Πάλης

Salut: Οι παλαιστές πρέπει να χαιρετηθούν.

Start: Πρόσκληση στους παλαιστές οι οποίοι στέφονται στις γωνίες του ταπί, για να κατευθυνθούν προς το κέντρο και να ελεγχθούν, να σφίξουν το χέρι και να επανέλθουν στις αντίστοιχες γωνίες τους περιμένοντας το σφύριγμα του διαιτητή που τους καλεί να αρχίσουν την πάλη.

Contact: Ο διαιτητής ζητεί από τον παλαιστή να τοποθετήσει τα δύο χέρια στην πλάτη του αντιπάλου που βρίσκεται στο έδαφος. Οι παλαιστές στην όρθια θέση πρέπει να έλθουν σε επαφή 'σώμα με σώμα'.

Open: Ο παλαιστής πρέπει να τροποποιήσει τη θέση του και να υιοθετήσει πιο ανοικτή πάλη.

Dawai: Ο διαιτητής καλεί τους παλαιστές σε πιο δραστήρια πάλη.

Attention: Ο διαιτητής προειδοποιεί τον παθητικό παλαιστή προτού ζητήσει παρατήρηση λόγω άρνησης σωστής θέσης στο έδαφος.

Action: Ο παλαιστής πρέπει να εκτελέσει τη λαβή την οποία άρχισε.

Head up: Ο παλαιστής πρέπει να σηκώσει το κεφάλι. Εντολή που δίνεται από το διαιτητή λόγω παθητικότητας και επαναλαμβανόμενων επιθέσεων ''T?te en avant''.

Jambe: Ο παλαιστής έκανε λάθος στο πόδι (στην Ελληνορωμαϊκή).

Position: Αρχική θέση των παλαιστών στο έδαφος (ή σε υποχρεωτική θέση επαφής στην Ελληνορωμαϊκή Πάλη), πριν από το σφύριγμα του διαιτητή.

A terre: Ο αγώνας συνεχίζεται στο έδαφος.

Place: Με ένα κτύπημα του χεριού επάνω στο ταπί, προφέροντας συγχρόνως την λέξη ''Place'', ο διαιτητής υπενθυμίζει στους παλαιστές να μην βγαίνουν έξω από το ταπί.

Danger: Θέση κινδύνου.

Fault: Αντικανονική λαβή ή παράβαση του τεχνικού κανονισμού.

Passif: Rouge Passif, Bleu Passif: Παρατήρηση που καταλογίζεται στον παθητικό παλαιστή και συμβολίζεται με κάθετη κίνηση του χεριού με το χρώμα του παλαιστή ο οποίος έσφαλε.

Remarque: Σήμα του διαιτητή ο οποίος υποδεικνύει προς τον κριτή και τον αρχηγό ταπί την παθητικότητα του ενός παλαιστή.

Stop: Διακοπή του αγώνα.

Zone: Ο όρος αναφέρεται μεγαλόφωνα εφόσον οι παλαιστές εισέρχονται στη ζώνη παθητικότητας.

Continuer: Με αυτή την εντολή του διαιτητή πρέπει να συνεχιστεί η πάλη. Ο διαιτητής χρησιμοποιεί επίσης αυτήν τη λέξη για να συνεχιστεί η πάλη εάν οι παλαιστές σταμάτησαν να αγωνίζονται λόγω σύγχυσης και τον κοιτούν ζητώντας εξήγηση.

Time out: Όταν ο ένας από τους παλαιστές σταματήσει να παλεύει σκοπίμως ή λόγω τραυματισμού ή για κάποια άλλη αιτία, ο διαιτητής θα χρησιμοποιήσει αυτήν την έκφραση για να ζητήσει από τον χρονομέτρη να σταματήσει τη λειτουργία του χρονομέτρου του.

Centre: Οι παλαιστές πρέπει να κατευθυνθούν προς το κέντρο του ταπί και να συνεχίσουν τον αγώνα.

Up: Ο αγώνας θα συνεχιστεί με τους παλαιστές σε όρθια θέση.

Intervention: Ο κριτής, ο διαιτητής ή ο αρχηγός του ταπί ζητεί παρέμβαση.

Out: Λαβή που πραγματοποιήθηκε έξω από το ταπί.

Ο.Κ.: Η λαβή είναι έγκυρη. Επειδή ο κριτής και ο αρχηγός του ταπί κάθονται σε θέσεις που δεν τους επιτρέπουν να παρακολουθούν από κοντά ό,τι συμβαίνει απέναντί τους, ο διαιτητής πρέπει να υψώσει το χέρι για να δείξει εάν η λαβή στην άκρη του ταπί πραγματοποιήθηκε μέσα ή έξω από τα όρια.

Non: Αυτή η λέξη χρησιμοποιείται εφόσον μια ενέργεια δεν είναι έγκυρη και συνεχώς ακυρώνεται.

Touche: Λέξη που χρησιμοποιείται για να υποδειχθεί ότι ο παλαιστής ηττήθηκε με πτώση. Για την πτώση, ο διαιτητής αναφωνεί ?Τombe?, κτυπά το χέρι στο ταπί και σφυρίζει τη λήξη του αγώνα.

Declare battu: Απόφαση που λαμβάνεται μετά από ήττα η οποία αποφασίσθηκε από τη διαιτησία.

Defaite: Ο αντίπαλος ηττήθηκε.

Disqualification: Ανακοινώνεται η αποβολή μετά από ανάρμοστη συμπεριφορά ή βιαιότητα.

Fin: Το τέλος του αγώνα.

Chronometre: Ο χρονομέτρης πρέπει με αυτήν την εντολή του διαιτητή, να σταματήσει ή να θέσει σε λειτουργία το χρονόμετρο.

Gong: Το κτύπημα του gong δηλώνει την έναρξη και το τέλος του αγώνα.

Jury: Το σώμα διαιτησίας.

Arbitre: Παράγοντας που διευθύνει τον αγώνα επάνω στο ταπί.

Juge: Παράγοντας που βοηθάει το διαιτητή και απονέμει σημεία στους παλαιστές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Είναι υποχρεωμένος να σημειώνει στο δελτίο του όλες τις ενέργειες που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Chef de tapis: Υπεύθυνος ενός ταπί. Πρέπει να εκφράσει τη γνώμη του σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ διαιτητή και κριτή.

Consultation: Ο αρχηγός του ταπί συμβουλεύεται το διαιτητή και τον κριτή προτού ανακοινώσει μία αποβολή ή αποφασίσει για τις περιπτώσεις στις οποίες καταγράφεται διαφωνία.

Advertissement: Ο διαιτητής τιμωρεί έναν παλαιστή για παράβαση των κανονισμών.

Clinic: Το σεμινάριο (Stage).

Docteur: Ο επίσημος γιατρός του αγώνα.

Victory: O διαιτητής ανακηρύσσει το νικητή.

Protest: Ένσταση που υποβάλλεται από μία Ομοσπονδία και κρίνεται απαράδεκτη από τη FILA βάσει του κανονισμού.

Nο jump: Διαταγή του διαιτητή στον παλαιστή ο οποίος βρίσκεται στο έδαφος και πηδά εμπρός για να αποφύγει το πιάσιμο της λαβής του αντιπάλου του.

O "εξοπλισμός" στην Πάλη

1. Το μαγιό του παλαιστή: Οι αντίπαλοι πρέπει να παρουσιάζονται στην άκρη του ταπί με ολόσωμο μαγιό εγκεκριμένο από τη FILA, ανάλογα με το χρώμα που έχει καθοριστεί για τον καθένα (κόκκινο ή μπλε). Απαγορεύεται το μαγιό να έχει και τα δύο χρώματα. Το μαγιό πρέπει να είναι κατασκευασμένο από ύφασμα που δεν παρουσιάζει κινδύνους ερεθισμού στο χρήστη και στον αντίπαλό του. Το ύφασμα που θα χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του παλαιστικού μαγιό πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στους παλαιστές να πραγματοποιούν τις λαβές τους. Ο παλαιστής πρέπει να φέρει υποχρεωτικά στο στήθος το έμβλημα της χώρας του και στην πλάτη του μαγιό τη συντομογραφία της χώρας του, με μέγεθος γραμμάτων maximum 10x10 εκατοστά. Επιτρέπεται η χρήση ελαφρών επιγονατίδων χωρίς μεταλλικά τμήματα, ενώ πριν από την έναρξη του αγώνα, κάθε αθλητής πρέπει να παρουσιάσει και να έχει επάνω του ένα υφασμάτινο μαντήλι.

2. Διαφήμιση στη στολή: Με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά τους οποίους εφαρμόζονται οι κανονισμοί της ΔΟΕ, οι παλαιστές μπορούν να φέρουν στο μηρό ή στο κάτω μέρος της πλάτης το όνομα ενός χορηγού. Οι παλαιστές μπορούν επίσης να φέρουν στην πλάτη και στα μανίκια του μπουρνουζιού τo όνομα του χορηγού τους.

3. Προστατευτικά αυτιών: Τα προστατευτικά αυτιών θα πρέπει να είναι εγκεκριμένα από τη FILA και να μην έχουν μεταλλικά μέρη. Ο διαιτητής μπορεί να υποχρεώσει τον αθλητή που έχει πολύ μακριά μαλλιά να φορά προστατευτικό αυτιών.

4. Παπούτσια: Οι αντίπαλοι θα πρέπει να φορούν παπούτσια που δένουν στον αστράγαλο. Απαγορεύεται η χρήση παπουτσιών με τακούνια ή σόλες με καρφιά, παπούτσια με κρίκους ή μεταλλικά τμήματα. Τα παπούτσια μπορούν να μην έχουν κορδόνια ή εφόσον δένουν με κορδόνια, αυτά πρέπει να είναι κολλημένα γύρω από το παπούτσι με αυτοκόλλητη ταινία, ώστε να μη λυθούν κατά τη διάρκεια του ματς. Κάθε παλαιστής θα πρέπει να φροντίσει να προμηθευτεί μόνος του αυτοκόλλητη ταινία για τα παπούτσια του που θα ελεγχθούν προτού ανέβει στο ταπί.

Απαγορεύσεις

Στους αθλητές απαγορεύεται:

- να έχουν επιδέσμους στους καρπούς, στους βραχίονες ή στους αστραγάλους, εκτός από την περίπτωση τραυματισμού και μετά από υπόδειξη του γιατρού. Οι επίδεσμοι θα πρέπει να είναι καλυμμένοι με ελαστική ταινία.

- να αλείφουν το σώμα με λιπαρή ή κολλώδη ουσία.

- να παρουσιάζονται ιδρωμένοι στην αρχή του ματς καθώς και στην αρχή της δεύτερης περιόδου.

- να φορούν κάποιο αντικείμενο που μπορεί να τραυματίσει τον αντίπαλο, όπως δακτυλίδι, βραχιόλι, σκουλαρίκια κ.λ.π.

Κατά τη ζύγιση, ο διαιτητής πρέπει να ελέγχει εάν κάθε παλαιστής πληροί τις διατάξεις του παρόντος άρθρου. Ο παλαιστής θα πρέπει κατά τη ζύγιση να ενημερωθεί ότι η ενδυμασία του δεν είναι η σωστή και δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει στους αγώνες. Εάν ένας παλαιστής παρουσιαστεί στο ταπί με ενδυμασία που δεν είναι σύμφωνη με το παρόν άρθρο, το σώμα διαιτησίας δίνει προθεσμία ενός λεπτού για να συμμορφωθεί. Μετά από αυτήν την προθεσμία ο παλαιστής που έσφαλε χάνει το ματς λόγω εγκατάλειψης.

Το ταπί

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα Παγκόσμια και Ηπειρωτικά Πρωταθλήματα και Κύπελλα και όλους τους Διεθνείς Αγώνες είναι υποχρεωτικό να υπάρχει ένα ταπί του τύπου που έχει καθοριστεί από τη FILA, διαμέτρου εννέα μέτρων, περιβάλλεται δε από περιθώριο προστασίας ιδίου πάχους και πλάτους 1,50 μ. Στο εσωτερικό του κύκλου διαμέτρου εννέα μέτρων γύρω από την περιφέρειά του, είναι τυπωμένος ένας κύκλος κόκκινου χρώματος πλάτους ενός μέτρου, που αποτελεί τμήμα του αγωνιστικού χώρου.

Για να καθοριστούν τα διάφορα τμήματα του ταπί θα χρησιμοποιείται η παρακάτω ορολογία:

- Ο κεντρικός κύκλος είναι το κέντρο του ταπί (διάμετρος: 1 μ.)

- Tο εσωτερικό τμήμα του ταπί που βρίσκεται μέσα στον κόκκινο κύκλο αποτελεί τον κεντρικό χώρο πάλης (διάμετρος: 7 μ.)

- Ο κόκκινος κύκλος ορίζει τη ζώνη παθητικότητας (πλάτος: 1 μ.)

- Η προστατευτική επιφάνεια ορίζει το περιθώριο προστασίας (πλάτος: 1,5 μ.)

Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ηπειρωτικά Πρωταθλήματα, το ταπί θα πρέπει να τοποθετηθεί σε υπερυψωμένη πλατφόρμα της οποίας το ύψος δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 110 εκατοστά. Εάν το ταπί έχει τοποθετηθεί σε πόντιουμ και το περιθώριο προστασίας (προστατευτική επιφάνεια και ελεύθερη επιφάνεια γύρω από το ταπί) δεν φτάνει τα δύο μέτρα, στις πλευρές του πόντιουμ πρέπει να τοποθετηθεί προστατευτικό ξύλο με κλίση 45 μοιρών. Η προστατευτική επιφάνεια πρέπει να έχει σε όλες τις περιπτώσεις άλλο χρώμα από το χρώμα του ταπί. Το πάτωμα κοντά στο ταπί πρέπει να σκεπάζεται με ειδικό κάλυμμα.

Για να αποφεύγονται οι μολύνσεις, το ταπί πρέπει να πλένεται και να απολυμαίνεται πριν από κάθε αγώνα. Σε περίπτωση χρησιμοποίησης σύγχρονων ταπί με λεία, ομοιόμορφη και χωρίς ζάρες (κάλυμμα ενσωματωμένο) επιφάνεια, πρέπει να εφαρμόζονται τα ίδια μέτρα υγιεινής.

Στη μέση του ταπί πρέπει να υπάρχει ένας κύκλος εσωτερικής διαμέτρου ενός μέτρου, που περιβάλλεται από κύκλο πλάτους 10 εκατοστών. Το χρώμα του κύκλου που καθορίζεται με αυτόν τον τρόπο και του κύκλου που ορίζει τον αγωνιστικό χώρο πρέπει να είναι κόκκινο. Στο εσωτερικό του θα πρέπει να υπάρχουν αποτυπώματα των σημείων δεσίματος και θέσης στο έδαφος.

Εξάλλου οι γωνίες του ταπί που βρίσκονται απέναντι έχουν τα χρώματα των παλαιστών, δηλαδή το κόκκινο και το μπλε.

Το ταπί πρέπει να είναι τοποθετημένο με τέτοιον τρόπο ώστε γύρω από αυτό να υπάρχει αρκετός χώρος με σκοπό να εξασφαλιστεί η ομαλή διεξαγωγή των αγώνων.

Οι μεγάλες μορφές στην ιστορία της Πάλης

Ελληνορωμαϊκή

Αλεξάντρ Καρέλιν (Ρωσία)

Θεωρείται ο κορυφαίος παλαιστής όλων των εποχών. Πρωτοεμφανίστηκε το 1985, το 1987 ηττήθηκε από το συμπατριώτη του Ιγκόρ Ροστορόσκι στο πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης και έκτοτε παρέμεινε αήττητος σε όλους τους αγώνες των διοργανώσεων, στις οποίες συμμετείχε επί 13 συναπτά έτη! Το καταπληκτικό σερί του νυν μέλους του ρωσικού κοινοβουλίου τερματίσθηκε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Σύδνεϋ, με δράστη τον Αμερικανό Ρούλον Γκάρντνερ o oποίος νίκησε με 1-0, χάρη σε μια παρατήρηση! Το παλμαρέ του υπερπρωταθλητή της κατηγορίας των 130 κιλών βρίθει επιτυχιών: Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο σε τρεις συνεχείς διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων (1988, 1992, 1996), ενώ το 2000, στο κύκνειο άσμα της λαμπρής καριέρας του ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου. Επίσης αναδείχθηκε εννέα φορές πρωταθλητής κόσμου (1989, 1990, 1991, 1993, 1994, 1995, 1997, 1998 και 1999) και δώδεκα φορές

πρωταθλητής Ευρώπης (1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1998, 1999, 2000). Αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής εφήβων το 1985 και το 1987. Το 1985 κατέκτησε την πρώτη θέση στο Grand Prix Gala της FILA και το 1987 την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ψηφίστηκε τέσσερις φορές 'παλαιστής της χρονιάς' στα δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν για λογαριασμό της FILA (1989, 1990, 1992, 1995) και κορυφαίος παλαιστής του 20ου αιώνα στην Ελληνορωμαϊκή Πάλη. Καρλ Γουέστεργκρεν (Σουηδία)

Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1895 και πέθανε στις 5 Αυγούστου 1958. Αναδείχθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης το 1920 στην κατηγορία των 75 κιλών, το 1924 στα 82,5 κ. και το 1932 στα 87 κ. της Ελληνορωμαϊκής. Το 1924 συμμετείχε επίσης στην κατηγορία των 87 κ. της Ελευθέρας και κατέλαβε την τέταρτη θέση. Το 1928 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ ηττήθηκε στον πρώτο γύρο και αρνήθηκε να συνεχίσει παρά το γεγονός ότι μπορούσε να προκριθεί στην επόμενη φάση. Το 1922 στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου ενώ το 1925, το 1930 και το 1931 αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

Ρούλον Γκάρντνερ (ΗΠΑ)

Ο Γκάρντνερ έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ πήρε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία 130κ. ελληνορωμαϊκής πάλης, επικρατώντας στον τελικό του Αλεξάντρ Καρέλιν. Στην Αθήνα το 2004 και ενώ στην πατρίδα του είχε γίνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες προσωπικότητες με εμφανίσεις στις εκπομπές της Οπρα Γουίνφρεϊ και του Ντέιβιντ Λέτερμαν, στο CNN και στο τηλεπαιχνίδι «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;», κατάφερε να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στα 120 κιλά, επικρατώντας στον «μικρό» τελικό του Ιρανού Σαγιάντ Μπάρζι με 3-0 στην παράταση. Ένα μετάλλιο που ήρθε τη στιγμή που ο Γκάρντνερ αγωνιζόταν με ακρωτηριασμένο το μεσαίο δάκτυλο του ποδιού του, από το ατύχημα που είχε το Φεβρουάριο του 2002. Στο Γουαϊόμινγκ, οδηγώντας ένα σνόουμομπιλ με μεγάλη ταχύτητα, προσέκρουσε σ΄ ένα δέντρο. Το μηχανοκίνητο όχημα καταστράφηκε και ο Γκάρντνερ έμεινε μόνος και αβοήθητος σε μια περιοχή όπου η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους -30 βαθμούς Κελσίου... Μετά από 18 ώρες, η οικογένειά του και κάποιοι τον εντόπισαν, όμως είχε υποστεί βαριά κρυοπαγήματα στο πέλμα και οι γιατροί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν ένα από τα μεσαία δάκτυλα του ποδιού του. Σε ένα άθλημα όπου η δύναμη και η ισορροπία διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο, είναι απορίας άξιο πώς κατάφερνε να παλέψει.

Ελευθέρα

Αλεξάντερ Μέντβεντ (Λευκορωσία)

Γεννήθηκε το 1937 στη Λευκορωσία, της οποίας διετέλεσε Υπουργός Αθλητισμού και πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής, μετά το διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Αναδείχθηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία κορυφαίος παλαιστής του 20ου αιώνα στην Ελευθέρα Πάλη. Το παλμαρέ του περιλαμβάνει τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, το 1964 στο Τόκιο στην κατηγορία των 97 κιλών, το 1968 στο Μεξικό στην ίδια κατηγορία και το 1972 στο Μόναχο στην κατηγορία των 100 κ. Επίσης, αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής επτά φορές (1962, 1963, 1966, 1967, 1969, 1970, 1971), ενώ το 1965 κατέλαβε τη δεύτερη θέση και το 1961 κατετάγη τρίτος. Η συλλογή του εμπλουτίζεται και με τρία χρυσά μετάλλια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1966, 1968, 1972). Παρά το γεγονός ότι δεν ζύγιζε ποτέ περισσότερο από 105 κιλά, ο Μέντβεντ αναμετρήθηκε συχνά με παλαιστές ακόμη και κατά 60 κιλά βαρύτερους από αυτόν.

Βαλεντίν Γιορντάνοφ (Βουλγαρία)

Γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1960 και διακρίθηκε στην κατηγορία των 52 κιλών στην Ελευθέρα Πάλη και τώρα είναι πρόεδρος της Βουλγαρικής Ομοσπονδίας Πάλης. Το 1996 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Αναδείχθηκε επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (1983, 1985, 1987, 1989, 1993, 1994, 1995), ενώ το 1990 και το 1991 ήταν δεύτερος και το 1986 τρίτος στην ίδια διοργάνωση. Επίσης αναδείχθηκε επτά φορές πρωταθλητής Ευρώπης (1982, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989).

Τζον Σμιθ (ΗΠΑ)

Γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1960. Το 1988 στη Σεούλ και το 1992 στη Βαρκελώνη ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στην κατηγορία των 62 κ. της Ελευθέρας Πάλης. Αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1987, το 1989, το 1990 και το 1991. Το 1987 και το 1991 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες, ενώ το 1991 κατέκτησε τον τίτλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Σε 105 διεθνείς αγώνες που έδωσε στην καριέρα του, σημείωσε 100 νίκες και 5 ήττες.

Μπρους Μπάουμγκάρντερ (HΠA)

Γεννήθηκε στην Ιντιάνα των ΗΠΑ στις 2 Νοεμβρίου του 1960. Κατέκτησε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στην κατηγορία των 130 κιλών, το 1984 στο Λος Άντζελες και το 1992 στη Βαρκελώνη. Η Ολυμπιακή συλλογή μεταλλίων του περιλαμβάνει ακόμα ένα ασημένιο μετάλλιο το 1988 στη Σεούλ και ένα χάλκινο το 1996 στην Ατλάντα. Αναδείχθηκε νικητής σε επτά διοργανώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου (1984, 1985, 1986, 1989, 1991, 1994, 1997), ενώ σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα κατέκτησε δύο ασημένια (1989, 1990) και τέσσερα χάλκινα μετάλλια (1983, 1985, 1987, 1994). Αναδείχθηκε 16 φορές πρωταθλητής των ΗΠΑ. O Μπρους Μπάουμγκάρντερ μοιράζεται μαζί με τον Αλεξάντρ Καρέλιν το ρεκόρ των 13 μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα στην ιστορία της Πάλης.

Aρσεν Φαντζάεφ (Ρωσία)

 Κατέκτησε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, το 1988 στη Σεούλ και το 1992 στη Βαρκελώνη στην κατηγορία των 68 κιλών. Αναδείχθηκε έξι φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (1983, 1985, 1986, 1987, 1990, 1991) στα 68 κιλά, ενώ το 1989 στην ίδια διοργάνωση κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία των 74 κιλών. Η συλλογή του περιλαμβάνει επίσης τέσσερις τίτλους σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1984, 1985, 1987, 1988), και δύο στη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου (1986, 1989).

Η ελληνική πάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου

Η χώρα μας έχει μακρά παράδοση συμμετοχών και επιτυχιών στο άθλημα της πάλης. Την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου θα εκπροσωπήσουν στην κατηγορία των -74 κιλών ο Όλεγκ Μοτσάλιν, ενώ στα-55 κιλά η Μαρία Πρεβολαράκη.

Οι Έλληνες Ολυμπιονίκες

Γεώργιος ΤΣΙΤΑΣ (Ελληνορωμαϊκή)

Δεύτερη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα (1896)

Ο πρώτος Έλληνας Ολυμπιονίκης παλαιστής γεννήθηκε το 1872 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Μαζί με τον αδελφό του, Κωνσταντίνο, ασχολήθηκαν από πολύ μικρή ηλικία με την Πάλη. Ήταν αθλητής του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου και μαθητής του ξακουστού Κουταλιανού, ενώ αποκόμιζε τα προς το ζην από την ενασχόλησή του με τη ζαχαροπλαστική και την αρτοποιία. Στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Γεώργιος Τσίτας κληρώθηκε να αντιμετωπίσει τον Στέφανο Χριστόπουλο. Μετά από ένα συγκλονιστικό αγώνα από τον οποίο ο Χριστόπουλος αποχώρησε με κάταγμα στην ωμοπλάτη, ο Τσίτας προκρίθηκε στον τελικό, με αντίπαλο τον Γερμανό Καρλ Σούμαν, ο οποίος απέναντι στη δύναμη και τη μαχητικότητα του Έλληνα παλαιστή είχε να αντιτάξει την ευκινησία και την τεχνική. Στο τέλος του αγώνα, ο διαιτητής ανύψωσε το χέρι του Γερμανού, χρίζοντας τον Γεώργιο Τσίτα χάλκινο Ολυμπιονίκη. Ο Τσίτας απεβίωσε στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής.

Στέφανος ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ (Ελληνορωμαϊκή)

Τρίτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα (1896)

Ο Στέφανος Χριστόπουλος καταγόταν από την Πάτρα, ήταν αθλητής της Γυμναστικής Εταιρείας Πατρών και ιχθυοπώλης στο επάγγελμα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 αγωνιζόταν στην κατηγορία βαρέων βαρών και εθεωρείτο φαβορί για την κατάκτηση της πρώτης θέσης, γεγονός που είχε συμβεί στους αγώνες πρόκρισης. Ωστόσο, η κλήρωση των ημιτελικών ήταν δυσμενής για την Ελλάδα καθώς έφερε αντιπάλους τον Χριστόπουλο και τον Τσίτα. Ο αγώνας που ακολούθησε ήταν οδυνηρός για τον πρώτο αφού υπέστη κάταγμα στην ωμοπλάτη με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από τον αγώνα. Ως εκ τούτου ο Στέφανος Χριστόπουλος κατέλαβε την τρίτη θέση, αλλά δεν του απονεμήθηκε μετάλλιο (Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 ο πρώτος νικητής κατακτούσε το ασημένιο μετάλλιο και ο δεύτερος το χάλκινο. Με την καθιέρωση του χρυσού μεταλλίου, όλοι οι αθλητές οι οποίοι κατέκτησαν την τρίτη θέση το 1896 χαρακτηρίστηκαν επισήμως από τη ΔΟΕ χάλκινοι Ολυμπιονίκες).

Πέτρος ΓΑΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ (Ελληνορωμαϊκή)

Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό (1968), Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (1972)

Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Ιανουαρίου 1945. Στα 14 χρόνια του αναγκάστηκε να πει ψέματα για την ηλικία του προκειμένου να μπορέσει να αποκτήσει δελτίο στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο, που ανέδειξε ορισμένες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ελληνικού αθλητισμού. Μυήθηκε στα μυστικά της Πάλης δίπλα στον έκτο Ολυμπιονίκη της Ρώμης, Αναστάσιο Μωϋσίδη, ενώ στο πλευρό του βρέθηκαν δάσκαλοι όπως ο Παναγιώτης Αρκουδέας και ο Γιώργος Πετμεζάς. Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος

αφομοίωσε πολύ καλά και τα δυο στυλ της Πάλης. Αναδείχθηκε εννέα φορές πρωταθλητής Ελλάδας στην Ελληνορωμαϊκή (1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1974) και τρεις φορές στην Ελευθέρα (1964, 1965, 1966). Σε ηλικία 17 ετών κλήθηκε στην Εθνική ομάδα και έλαβε για πρώτη φορά μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1964 στο Τόκυο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, στην κατηγορία των 70 κιλών. Αυτή ήταν και η απαρχή για μια λαμπρή καριέρα, καθώς αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 1972, τρίτος παγκόσμιος πρωταθλητής το 1969 και το 1971 και ασημένιος Ολυμπιονίκης το 1972 στο Μόναχο, στην κατηγορία των 73 κιλών. Σε ηλικία 31 χρονών έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, όπου κατέλαβε την όγδοη θέση, ενώ η τελευταία μεγάλη διάκρισή του ήταν η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1972.

Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος έδωσε το έναυσμα για την άνθιση της ελληνικής Πάλης, ανοίγοντας το δρόμο των επιτυχιών στους νεότερους. Το 1977 ανέλαβε προπονητής της Εθνικής Ομάδας της Ελληνορωμαϊκής, πόστο που εγκατέλειψε το 1985. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών, ενώ διετέλεσε μέλος της επιτροπής προπονητών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Πάλης.

Στέλιος ΜΥΓΙΑΚΗΣ (Ελληνορωμαϊκή)

Χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας (1980)

Ο Στέλιος Μυγιάκης γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1952 στο Ρέθυμνο. Από το 1968 ανήκε στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο με δάσκαλο τον Παναγιώτη Αρκουδέα, αλλά η ενασχόλησή του με την Πάλη είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Το ταλέντο του δεν άργησε να γίνει αντιληπτό και ένα χρόνο αργότερα (1969) κλήθηκε στην Εθνική ομάδα. Σε ηλικία 18 χρόνων αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στην κατηγορία των 52 κιλών. Ακολούθησαν άλλα πέντε χρυσά μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα (1974, 1975, 1976, 1978 και 1979) στην κατηγορία των 62 κιλών στην οποία μεγαλούργησε. Το 1972 και το 1976 ήταν μέλος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου και του Μόντρεαλ, αλλά στάθηκε άτυχος. Νίκησε κορυφαίους πρωταθλητές από τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, την Τουρκία, αλλά κατατάχθηκε στην έβδομη θέση. Η τύχη όμως του χαμογέλασε για τα καλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, όπου κατάφερε να ανέβει στο πρώτο σκαλί του βάθρου, νικώντας στον τελικό της κατηγορίας των 62 κιλών τον Ούγγρο Ίστβαν Τοτ.

O Στέλιος Μυγιάκης παραμένει ο μοναδικός Έλληνας παλαιστής της Ελληνορωμαϊκής ο οποίος κατέκτησε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Το μακροσκελές παλμαρέ του συμπληρώνεται με το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1979 και με το ασημένιο στην ίδια διοργάνωση το 1972 και το 1975. Επίσης, κατέλαβε την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1974 και το 1979, την πέμπτη θέση στην ίδια διοργάνωση το 1978, ενώ το 1983 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες του Σπλιτ και το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η λαμπρή καριέρα του έληξε με τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες (1984), όπου αν και τραυματίας κατάφερε να σημειώσει δύο νίκες. Από το 1987 έως το 1990 είχε μαζί με τον Γιώργο Ποζίδη την ευθύνη της Εθνικής ομάδας, οδηγώντας τον Μπάμπη Χολίδη στην τρίτη θέση του Ολυμπιακού βάθρου, το 1988 στη Σεούλ.

Γιώργος ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗΣ (Ελευθέρα)

Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας (1980)

Ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης γεννήθηκε στο Καζακστάν στις 22 Φεβρουαρίου 1952. Επαναπατρίστηκε το 1967 και αμέσως εντάχθηκε στον Άτλαντα Καλλιθέας. Στο ενεργητικό του έχει πολλές διακρίσεις σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (τέταρτη θέση το 1973, πέμπτη θέση το 1974, 1977 και 1980) ενώ το 1976 συμμετείχε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Μόντρεαλ), όπου κατέλαβε την έβδομη θέση στην κατηγορία των 62 κιλών της Ελευθέρας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, ο Χατζηιωαννίδης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 63 κιλών, παρά το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο γόνατο. Όταν αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση, ανέλαβε το πόστο του προπονητή της Εθνικής ομάδας Ελευθέρας Πάλης.

Δημήτρης ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ (Ελληνορωμαϊκή)

Ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες (1984)

Ο Δημήτρης Θανόπουλος γεννήθηκε στη Στεμνίτσα της Αρκαδίας το 1959. Σε ηλικία 13 χρόνων βρέθηκε στην Αθήνα, όπου με την παρότρυνση του πατέρα του και του αδελφού του άρχισε να ασχολείται με την Πάλη και το βάδην στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο. Αφοσιώθηκε στην Πάλη το 1976 για να φτάσει στη μεγάλη διάκριση ύστερα από οκτώ χρόνια. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες κατάφερε να ανέβει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου και να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία των 82 κιλών της Ελληνορωμαϊκής, πίσω από τον Ρουμάνο Ίον Ντράιτσα. Έξι φορές πρωταθλητής Ελλάδος

(1981, 1982, 1984, 1987, 1988 και 1989), ο Θανόπουλος έχει στη συλλογή του και τρία μετάλλια σε Μεσογειακούς Αγώνες: χάλκινο το 1979, ασημένιο το 1983 και χάλκινο το 1987. Το 1982 κατέκτησε την πρώτη θέση στους αγώνες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στο Βέλγιο. Δύο χρόνια αργότερα στην ίδια διοργάνωση η οποία φιλοξενήθηκε στην Αθήνα κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Διετέλεσε προπονητής της Εθνικής Ομάδας Ελληνορωμαϊκής Πάλης από το 1998 έως το 2000, καθώς επίσης και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών.

Χαράλαμπος ΧΟΛΙΔΗΣ (Ελληνορωμαϊκή)

Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες (1984), Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ (1988)

Ο Χαράλαμπος Χολίδης γεννήθηκε στο Καζακστάν την 1η Οκτωβρίου 1956. Εννέα χρόνια αργότερα η οικογένειά του μετοίκησε στην Ελλάδα. Το 1968 ο μικρός το δέμας Μπάμπης άρχισε να ασχολείται με την Πάλη στον Άτλαντα Καλλιθέας. Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί καθώς το 1971 αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία των 48 κιλών της Ελληνορωμαϊκής, ενώ ένα χρόνο αργότερα κλήθηκε στην Εθνική ομάδα. Το 1976 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Λένινγκραντ και έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Παραμονές όμως των Αγώνων αναγκάστηκε να χάσει 11 κιλά(!) προκειμένου να συμμετάσχει στην κατηγορία των 52 κιλών, γεγονός που τον εξάντλησε. Η ίδια τακτική επαναλήφθηκε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μόσχα το 1980. Έκτοτε άρχισε να αγωνίζεται στα57 κιλά, κατηγορία στην οποία διέπρεψε. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, επιτυχία την οποία επανέλαβε και το 1988 στη Σεούλ, παρά το γεγονός ότι είχε υποβληθεί σε δύο εγχειρίσεις και αγωνιζόταν με τέσσερις λάμες στην επιγονατίδα του. Στο παλμαρέ του ο Χολίδης έχει ακόμη να επιδείξει το χάλκινο μετάλλιο στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1978 και του 1986 και το ασημένιο μετάλλιο στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1976, του 1983 και του 1986. Επίσης αναδείχθηκε πρώτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1985, δεύτερος το 1983 και τρίτος το 1982, ενώ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1975 και του 1979. Η προπονητική καριέρα του άρχισε το 1990, οπότε ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας των παίδων. Το 1986 οδήγησε μαζί με τον Γιώργο Ποζίδη την Εθνική ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Αργότερα, υπήρξε συνεργάτης του Ρώσου Γκενάντι Σαπούνοφ στην Εθνική ομάδα ανδρών της Ελληνορωμαϊκής. Από το 1998 έως το 2000 διετέλεσε επικεφαλής προπονητής στην Εθνική ανδρών με συνεργάτες τον Δημήτρη Θανόπουλο και τον Αριστείδη Γρηγοράκη.

Αμιράν ΚΑΡΝΤΑΝΟΦ (Ελευθέρα)

Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000)

Ο Αμιράν Καρντάνοφ γεννήθηκε στην Οσετία της Ρωσίας στις 19 Αυγούστου 1976. Σε ηλικία 19 ετών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ενσωματώθηκε στον Ηρακλή Περιστερίου. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα αγωνίσθηκε στην κατηγορία των 52 κιλών της Ελευθέρας πάλης χωρίς να διακριθεί. Έκτοτε σημείωσε ραγδαία εξέλιξη με την πρώτη σημαντική διάκριση να συντελείται το 1998 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στο οποίο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Δύο χρόνια αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 54 κιλών. Ο δρόμος μέχρι και τους προημιτελικούς αποδείχθηκε αρκετά εύκολος, ενώ στον ημιτελικό ο Καρντάνοφ βρέθηκε αντιμέτωπος όχι μόνο με τον μετέπειτα χρυσό Ολυμπιονίκη Ναμίγκ Αμπντουλάγιεφ από το Αζερμπαϊτζάν, αλλά και με την κούρασή του καθώς είχε μείνει άγρυπνος το προηγούμενο βράδυ. Αυτό του κόστισε τη συμμετοχή του στον τελικό της κατηγορίας του, αλλά λειτούργησε και ως εφαλτήριο για να αναδιπλωθεί στο μικρό τελικό, όπου νίκησε τον Λευκορώσο Γκέρμαν Κοντόεφ. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, περιορίστηκε στην 4η θέση της κατηγορίας των 55 κιλών, γνωρίζοντας την ήττα 7-0 στο «μικρό» τελικό από τον Ιάπωνα Τσικάρα Τανάμπε.

Αρτιόμ ΚΙΟΥΡΕΓΚΙΑΝ (Ελληνορωμαϊκή)

Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004)

Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1976 στο Λενικανάν της Αρμενίας από Ελληνίδα μητέρα. Ξεκίνησε να ασχολείται με την πάλη το 1982. Ξεκίνησε ως αθλητής του συλλόγου Ποντίων Αγίας Βαρβάρας για να καταλήξει στον Ολυμπιακό. Ο Κιουρεγκιάν, στο «μικρό» τελικό της κατηγορίας των 55 κιλών, επικράτησε 6-1 του Ουκρανού Ολέκσι Βακουλένκο. Ο Έλληνας παλαιστής έκανε τη διαφορά στο δεύτερο τρίλεπτο. Παρά το γεγονός ότι ο Βακουλένκο βγήκε ευνοημένος από τη κλήρωση όσον αφορά τον αθλητή που θα πάρει το «δέσιμο», κατάφερε να κερδίσει ένα σημείο από τη σχετική διαδικασία. Αυτό το σημείο στάθηκε καθοριστικό, αφού ο Κιουρεγκιάν ανέβηκε ψυχολογικά και με περίσσεια αποφασιστικότητα, μπόρεσε να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά πάνω στο ταπί και μέχρι την ολοκλήρωση του πρώτου πενταλέπτου να πάρει πέντε ακόμη

σημεία. Ο Ουκρανός το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει ένα σημείο δευτερόλεπτα πριν την ολοκλήρωση του αγώνα, διαμορφώνοντας το τελικό 6-1.

Οι πολυμεταλλιούχοι

Στην πρώτη θέση της λίστας με τους παλαιστές που είναι κάτοχοι δύο ή περισσοτέρων χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακά τουρνουά ελευθέρας, βρίσκεται ο Αλεξάντερ Μέντβεντ (ΕΣΣΔ) με τρία χρυσά, ενώ στην αντίστοιχη με τα συνολικά περισσότερα μετάλλια, ανεξαρτήτου απόχρωσης, τα πρωτεία κατέχει ο Αμερικανός Μπρους Μπαουμγκάρτνερ με τέσσερα μετάλλια (2 χρυσά, 1 ασημένιο, 1 χάλκινο). Ο Μέντβεντ ήταν πρώτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (1962), του Μέξικο Σίτι (1968) και του Μονάχου (1972). Αντίστοιχα, ο Μπαουμγκάρτνερ ήταν 1ος στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες (1984), 2ος στη Σεούλ (1988), 1ος στη Βαρκελώνη (1992) και 3ος στην Ατλάντα (1996).

Οι πολυμεταλλιούχοι

Ο Αλεξάντερ Καρέλιν, είναι ο αθλητής με τα περισσότερα συνολικά μετάλλια στα Ολυμπιακά τουρνουά της ελληνορωμαϊκής πάλης. Ο Καρέλιν, έχει κατακτήσει τρία χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο, με... τρεις χώρες. Συγκεκριμένα, το 1996 στην Ατλάντα και το 2000 στο Σίδνεϊ, ήταν 1ος και 2ος αντίστοιχα με την ομάδα της Ρωσίας, το 1992 στη Βαρκελώνη ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου εκπροσωπώντας την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, ενώ το 1988 στη Σεούλ κατετάγη 1ος ως Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ).

 

  ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΑΛΗΣ      

 

                 

 

 

 

 

                                        

Άρση βαρών

Η άρση βαρών είναι αγωνιστικό ατομικό άθλημα για δυνατούς αθλητές(*) που συμπεριλαμβάνεται και

στους Ολυμπιακούς Αγώνες και διεξάγεται σύμφωνα με κανόνες που έχει θεσπίσει η Διεθνής Ομοσπονδία

Άρσης Βαρών. Στόχος του αθλητή είναι να σηκώσει ένα διαλτήρα (κοινώς μπάρα), μήκους περίπου 2

μέτρων, όπου στις άκρες του φέρει προσαρμοσμένα προσθαφαιρετά δισκοειδή βάρη. Το αγώνισμα

διακρίνεται σε πολλές κατηγορίες ανάλογα με το βάρος του αθλητή. Οι αθλητές του αγωνίσματος αυτού

ονομάζονται αρσιβαρίστες.

 (*) Το άθλημα αυτό δεν συνιστάται για παιδιά και εφήβους. Οι μεγαλύτερης ηλικίας που επιθυμούν

ν΄ ασχοληθούν μ΄ αυτό θα πρέπει προηγουμένως να υποβληθούν σε ιατρικές εξετάσεις καρδιάς,

σπονδυλικής στήλης και κοιλιακών μυών που θα πρέπει να βρεθούν σε πολύ καλή, (άριστη),

κατάσταση.

Ιστορία 

Αρχαιότητα 

Από αρχαιοτάτων χρόνων η άρση βαρών συμβόλιζε το σπορ της δύναμης και της σωματικής ομορφιάς.

Στο Πελόπιο του νομού Ηλείας βρέθηκε μια βαριά πέτρα 143,5 κιλών με λαβή να πιάνεται από το ένα

χέρι. Στην πέτρα αυτή γράφεται το εξής: «Ο αθλητής Βυήβων με ανύψωσε με το ένα χέρι επάνω από το

κεφάλι του». Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν, ότι αυτή η πέτρα χρονολογείται από τον 6ο αιώνα π.Χ.

Στη Σαντορίνη βρέθηκε μια άλλη ογκώδης πέτρα βάρους 480 κιλών που επάνω της είχε χαραγμένη την

πληροφορία ότι ο αθλητής Εύμαστας, γιος του Κριτόβουλου, τη σήκωσε από το έδαφος. Αυτό το

αγώνισμα όμως, το σήκωμα δηλαδή βαριών αντικειμένων δεν είχε καθιερωθεί στους μεγάλους

πανελλήνιους αγώνες, παρά μόνο γίνονταν περιθωριακά. Αξίζει να σημειωθεί ότι

σε μουσείο στη Γερμανίαυπάρχει ένα κύπελλο που είναι όμοιο με αυτό που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες

και πάνω του είναι ζωγραφισμένη η προσπάθεια ενός αθλητή που σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος και

στέφθηκε νικητής.

Σύγχρονη εποχή 

Στη σύγχρονη εποχή το άθλημα της άρσης βαρών εμφανίζεται στις αρχές του 19ου αιώνα. Πρώτος ο

Γάλλος Ντεμονέ το 1896 κωδικοποίησε τους κανόνες του αθλήματος δημιουργώντας τον «Όμιλο

Άρσεως Βαρών της Γαλλίας» που το 1913 εξελίχθηκε σε Ομοσπονδία. Στους Α΄ Ολυμπιακούς Αγώνες

του 1896 που διεξάχθηκαν στην Αθήνα πρωτοεμφανίστηκε το άθλημα χωρίς επιμέρους κατηγορίες με

διαφορετικούς όμως κανόνες από τους σημερινούς, όπως η άρση βάρους με το ένα χέρι ή με τα δύο

χέρια.

Κατηγορίες 

Οι κανονισμοί του αθλήματος της άρσης βαρών τροποποιήθηκαν διαδοχικά το 1914, το 1924, το 1928

και νεότερα. Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού (1968) υπήρχαν αναγνωρισμένες 7

κατηγορίες του αθλήματος αυτού, οι οποίες και ήταν:

1.       Κατηγορία "Πετεινού", στην οποία λάμβαναν μέρος αθλητές βάρους μέχρι 56 κιλών.

2.       Κατηγορία "Πτερού", όπου λάμβαναν μέρος αθλητές βάρους από 56 κ. μέχρι 60 κιλά.

3.       Κατηγορία "Ελαφρών Βαρών", όπου συμμετέχουν αθλητές από 60 κ. μέχρι 67,5 κιλά.

4.       Κατηγορία "Μέσων Βαρών", για αθλητές βάρους από 67,5 κ. μέχρι 75 κιλά.

5.       Κατηγορία "Ημιβαρέων Βαρών", για αθλητές από 75 κ. μέχρι 82,5 κιλά.

6.       Κατηγορία "Ελαφρών βαρέων Βαρών", για αθλητές από 82,5 κ. μέχρι 90 κιλά, και

7.       Κατηγορία "Βαρέων Βαρών", όπου συμμετείχαν αθλητές βάρους μεγαλύτερο των 90

κιλών.

Στην Ολυμπιάδα του Μεξικού αποφασίστηκε τότε η προσθήκη δύο ακόμη κατηγοριών, μία μικρότερη και

μία μεγαλύτερη των προηγουμένων, οι οποίες ήταν:

1.       Κατηγορία "Μύγας", για αθλητές βάρους μέχρι 52 κιλών και

2.       Κατηγορία "Υπερβαρέων Βαρών", για αθλητές βάρους μεγαλύτερου των 110 κιλών.

Έτσι με την προσθήκη των δύο τελευταίων οι κατηγορίες του αθλήματος ανέρχονται σε εννέα.

Σύγχρονη Ελλάδα 

Στη σύγχρονη Ελλάδα η άρση βαρών εμφανίστηκε στους πρώτους Ολυμπιακούς

αγώνες της Αθήνας το 1896. Ο Αλέξανδρος Νικολόπουλος πήρε την τρίτη θέση (με ένα χέρι στο ζετέ)

και σήκωσε 57,5 κιλά. Στους ίδιους αγώνες ο Σωτήρης Βέρσης κέρδισε επίσης την τρίτη θέση και

σήκωσε 110 κιλά και με τα δύο χέρια. Την εποχή εκείνη οι αγώνες της άρσης βαρών γίνονταν με ένα και

με δύο χέρια. Στις Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια της τρίτης Ολυμπιάδας του Αγίου Λουδοβίκου το 1904,

ο Περικλής Κακούσης σήκωσε 111,67 κιλά και με τα δύο χέρια και κατέλαβε την πρώτη θέση. Αργότερα

στη Μεσολυμπιάδα της Αθήνας, το 1906, ο Δημήτρης Τόφαλος ανύψωσε 142,5 κιλά (142,8 κ.), με τα

δύο χέρια, ήρθε πρώτος και έγινε εθνικός ήρωας, εκ του γεγονότος ότι η επίδοση αυτή ήταν παγκόσμιο

ρεκόρ που διατήρησε μέχρι το 1914.

Την εποχή εκείνη (1896-1906) τμήματα άρσης βαρών υπήρχαν μόνο στην εταιρία Πατρών, στον

Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο. Άλλοι Έλληνες αθλητές που

διακρίθηκαν την εποχή εκείνη ήταν οι Χριστόπουλος, Φωκάς, Γεωργιάδης, Βαρανάκης και αργότερα οι

Βερεξής και Δρούκας. Μετά το 1910 η κίνηση γύρω απ΄ αυτό το αγώνισμα σχεδόν νεκρώθηκε στην

Ελλάδα, αφού δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον

Η άρση βαρών εμφανίστηκε και πάλι το 1948-1949, όπου μία νέα κίνηση ξεκίνησε από τον Εθνικό

Γυμναστικό Σύλλογο όταν ο γνωστός φίλαθλος και εργάτης της πάλης και της άρσης βαρών Ζακ

Καριωτάκης ζήτησε από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, Ε.Ο.Α., να φέρει στην Ελλάδα τα πρώτα

σύγχρονα όργανα του αθλήματος. Τότε δημιουργήθηκε και το πρώτο καταστατικό του αθλήματος και

σιγά - σιγά άρχισαν να οργανώνονται αγώνες επίδειξης. Τότε οι παλμοί της άρσης βαρών ήταν πέντε:

απόσπαση με ένα χέρι (αρασέ), εκτίναξη με ένα χέρι (ζετέ), δυναμικό πρες με δύο χέρια, απόσπαση με

δύο χέρια και εκτίναξη με δύο χέρια. Έτσι η άρση βαρών συγχωνεύτηκε με την πάλη μέχρι το 1972.

Επίσης την ίδια χρονιά έγινε ριζική αλλαγή όσον αφορά τους παγκόσμιους κανονισμούς και οι άρσεις

περιορίστηκαν σε τρεις κινήσεις: στο πρες ντεβελοπέ, στο αρασέ και επολέ ζετέ. Στους τοπικούς αγώνες

οι άρσεις εξακολουθούσαν να είναι πέντε.

Το 1951-1952 ο πρώτος που δίδαξε την τεχνική στους αθλητές του Εθνικού ήταν ο Ιταλός προπονητής

της πάλης Μπιάνκι. Το 1961έγιναν στην Ελλάδα οι πρώτοι μεγάλοι αγώνες επίδειξης της ολυμπιακής

άρσης βαρών που σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Η άρση βαρών στη Θεσσαλονίκη και γενικά στη Βόρειο

Ελλάδα εμφανίστηκε με τη μορφή λαϊκών αγώνων και επιδείξεων σε διάφορους αθλητικούς χώρους,

όπως στα γυμναστήρια της ΧΑΝΘ, του ΒΑΟ, του ΝΟΘ.

Σιγά - σιγά η άρση βαρών εξελίχθηκε και σε άλλες περιοχές της χώρας και ειδικά στα νησιά. Το πρώτο

πανελλήνιο πρωτάθλημα έγινε το 1964 με διοργανωτή τον Παναθηναϊκό και πήραν μέρος αρκετοί

αθλητές από όλους τους συλλόγους που είχαν δημιουργήσει τμήματα άρσης βαρών. Μετά

την Ολυμπιάδα του Μονάχου η παγκόσμια ομοσπονδία αποφάσισε να καταργήσει την κίνηση

ντεβελοπέ. Έτσι στην άρση βαρών παρέμειναν μόνο δύο κινήσεις, το αρασέ και το ζετέ, όπως ισχύει και

σήμερα.

Η ελληνική άρση βαρών συγκαταλέγεται στις καλύτερες του κόσμου. Στην Ολυμπιάδα της

Βαρκελώνης ο Πύρρος Δήμας κατέκτησε χρυσό μετάλλιο, ενώ θαυμάσια εμφάνιση είχε και ο Βαλέριος

Λεωνίδης. Στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα η άρση βαρών κατήγαγε θρίαμβο με 2 χρυσά μετάλλια από

τους Πύρρο Δήμα και Κάχι Καχιασβίλι, 3 ασημένια μετάλλια με τον Βαλέριο Λεωνίδη, τον Τζαλίλη και τον

Κόκκα, καθώς και 2 τέταρτες θέσεις με νέους ελπιδοφόρους αθλητές. Πολύ καλή εντύπωση στους

θεατές έκανε η πειθαρχία της ομάδας και η καθοδήγηση του προπονητή Χρήστου Ιακώβου.

Χώρος – όργανα 

Το άθλημα της άρσης βαρών εκτελείται συνήθως επί ξύλινης εξέδρας επενδεδυμένη με ειδικό υλικό

ιδιαίτερης αντοχής με μήκος πλευράς 4 μέτρων.

Όργανα του αθλήματος είναι ο διαλτήρας, (κοινώς μπάρα), και οι μεταλλικοί δίσκοι βάρους, (κοινώς

δισκόβαρα).

Η μπάρα είναι συμπαγής μεταλλική ράβδος συνήθως επινικελωμένη διαμέτρου 3 εκατοστών όπου στις

άκρες της που καταλήγουν σε σπείρωμα προσαρμόζονται τα δισκόβαρα τα οποία και στερεώνονται με

ασφαλιστικούς κοχλίες. Το μεγαλύτερο ελεύθερο μήκος της μπάρας μεταξύ των προσαρμοσμένων στις

άκρες της βαρών είναι 1,30 μ. Το ύψος της μπάρας με τα φερόμενα σ΄ αυτή βάρη δεν θα πρέπει ν΄

απέχει από το έδαφος τα 21 εκατοστά. Συνεπώς οι δίσκοι βάρους δεν μπορεί να έχουν διάμετρο

μεγαλύτερη των 45 εκατοστών.

Το προς άρση βάρος (μπάρας και βαρών) είναι πάντα πολλαπλάσιο των 2,5 κιλών και το κλιμακούμενο

αυξανόμενο βάρος από προσπάθεια σε προσπάθεια δεν είναι ποτέ μικρότερη από 5 κιλά.

Κινήσεις άρσης 

Σύμφωνα πάντα με το επίσημο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων οι επίσημες κινήσεις της άρσης

βαρών είναι τρεις, τα ονόματα των οποίων προερχόμενα εκ της γαλλικής γλώσσας είναι α) Αρασέ η Ελλ.

Απόσπαση , β) Επωλέ - Ζετέ η Ελλ. Επωμισμός και εκτίναξη και γ) Ντεβελοπέ.

Σημειώνεται ότι κάθε αθλητής, ανά κατηγορία, δικαιούται να εκτελέσει τρεις

προσπάθειες σε κάθε κίνηση. Νικητής ανακηρύσσεται εκείνος που θα πετύχει το μεγαλύτερο

άθροισμα βάρους που έχει υψώσει στις τρεις κινήσεις. Σε περίπτωση ίδιου αθροίσματος μεταξύ

αθλητών τη πρώτη θέση κερδίζει ο ελαφρύτερος σε βάρος, όπου για το σκοπό αυτό όλοι οι αθλητές

πριν τον αγώνα ζυγίζονται.TZOYNTO

Το τζουντο γεννηθηκε στην Ιαπωνια. <<Πατερας>> του αθληματος θεωρειται ο Τζιγκορο Κανο πτυχιουχος πολιτικων και οικονομικων επιστημων αλλα και αριστος γνωστης της παιδαγωγικης της φυσικης αγωγης και των πολεμικων τεχνων οι οποιες στο τελος του 19ου αιωνα ηταν μια συλλογη διαφορωντεχνικων χωρις αληθινο νοημα.Το τζουντο λοιπον ηρθε να καλυψει αυτο το κενο. Λεγεται οτι ο Κανο κατεληξε στο τζουντο αναζητωντας τροπους και νεες τεχνικες με τις οποιες θα αντιμετωπιζετους μεγαλυτερους μαθητες του ζιου ζιτσου. Η αληθεια ειναι οτι υιοθετησε πολλες απο τις τεχνικες του ζιου ζιτσου και ταυτοχρονα εφαρμοσε καινουριες.Οριοθετωντας ομως ως βασικο στοχο του αθληματος εκτος απο τη διαπλαση του ανθρωπινου σωματος και τη διαμορφωση του ανθρωπινου χαρακτηρα μεσω της πνευματικης και ηθικης πειθαρχιας μετετρεπαι το τζουντο απο μια νεα πολεμικη τεχνη σε πραγματικο τροπο ζωης. Το 1882 ο Τζιγκορο Κανο ιδρυσε το Kadokan Judo που σιγα σιγα αρχισε να εξαπλωνεται σε ολοκληρη την Ιαπωνια. Το 1907 υπολογιζεται οτι ειχε ηδη 10.000 αθλητες-μελη. Το 1903 ο Γιαμασια κατ'εντολη του Κανο πηγε στις ΗΠΑ οπου διεδωσε το τζουντο εκπαιδευοντας ακομη και τον Αμερικανο Προεδρο Τεοντορ Ρουσβελτ. Παρα τις φυσιολογικες αλλαγες οι βασικες κανονες του τζουντο παραμενουν ιδιοι οπως και η βασικη φιλοσοφια του πατερα του τζουντο ο οποιος ηθελε μια νεα πολεμικη τεχνη , ενα αθλημα με τους λιγοτερους δυνατους τραυματισμους. Για 30 χρονια ο Τζιγκορο Κανο αφιερωσε τη ζωη του στη διαδοση και εξαπλωση του αθληματος. Ο Τζιγκορο Κανο δεν προλαβε να δει εν ζωη την εισοδο του τζουντο στους Ολυμπιακους Αγωνες (το 1964 στο Τοκιο) ουτε την ιδρυση της Διεθνους Ομοσπονδιας (το 1951) την οποια ειχε προτεινει ο ιδιος απο τη δεκαετια του '30. Αυτη τη στιγμη η Διεθνης Ομοσπονδια Τζουντο (IJF) εχει στα μητρωα της περισσοτερες απο 180 χωρες-μελη. Νωριτερα το 1948 ειχε ιδρυθει η Ευρωπα'ι'κη Ομοσπονδια Τζουντο ενω το 1951 διεξηχθη και το πρωτο Ευρωπα'ι'κο Πρωταθλημα. Η εισαγωγη των κατηγοριων επηρεασε αμεσα την αναπτυξη του Τζουντο ενω 8 χρονια πριν απο τους Ολυμπιακους Αγωνες του Τοκιο το 1964 στη ιδια πολη διεξηχθη το πρωτο Παγκοσμιο Πρωταθλημα με συμμετοχη 31 αθλητων απο 21 χωρες. Το 1980 διεξηχθη για πρωτη φορα Παγκοσμιο Πρωταθλημα και για τις γυναικες. Δωδεκα χρονια αργοτερα το 1992 στη Βαρκελωνη το τζουντο γυναικων συμπεριλαμβανεται και στο προγραμμα των Ολυμπιακων Αγωνων. Αν και οι μεγαλες δυναμεις του αθληματος θεωρουνται η Γαλλια , η Ιαπωνια , η Νοτια Κορεα , η Κουβα και η Ρωσια. Η διασπορα των μεταλλιων στους Ολυμπιακους Αγωνες του Σιδνε'ι' τα 56 μεταλλια του αθληματος μοιραστηκαν 25 χωρες μια περισσοτερη σε σχεση με τους αγωνες της Αθηνας το 2004.

Στην Ελλαδα το τζουντο εμφανιστηκε λιγο μετα το Β' Παγκοσμιο Πολεμο. Το 1977 αναγνωριστηκε επισημα ως αθλημα και ενταχθηκε στο ΣΕΓΑΣ ενω το 1985 ιδρυθηκε η Ελληνικη Ομοσπονδια Τζουντο που σημερα αριθμει 150 και πλεον σωματεια με μια δυναμη 6.000 αθλητων και αθλητριων.Το τζουντο ειναι μια μορφη παλης που περιλαμβανει ριψεις , ακινητοποιησεις και εξαρθρωσεις τοσο απο ορθια σταση οσο και στο εδαφος. Η βαση του ειναι το ρητο του Κανο <<μεγιστης αποτελεσματικοτητας χρηση της ισχυος>> δηλαδη το πως μπορει καποιος χρησιμοποιωντας τους φυσικους μοχλουςτου σωματος να εχει πλεονεκτημα εναντι του αντιπαλου του τοσο στα ταμαμι (στρωματα) οπου γινεται η εξασκηση και οι αγωνες οσο και σε μια κατασταση αυτοαμυνας. Παρα τις θεαματικες του τεχνικες το Τζουντο μπορει να ειναι ενα απο τα ασφαλεστερα αθληματα και η ολοκληρωμενη του προπονητικη θεωρια και πρακτικητο κανουν ιδανικη ασκηση και για παιδια.

TAE KBON NTO Το Ταε Κβον Ντο ειναι η πιο δημοφιλης κορεατικη πολεμικη τεχνη και το εθνικο σπορ της Κορεας.Ειναι μια αρχαια πολεμικη τεχνη που αναπτυχθηκε στην Κορεα περιπου πριν απο 2000 χρονια. Αρχικα εμφανιστηκε σαν στρατιωτικη τεχνικη απο παλια στην Κορεα και τελικα εγινε ενα απο τα πιο δημοφιλη σπορ πολεμικων τεχνωνστον κοσμο.Δεν αποβλεπει μονο στην αυτοαμυνα αλλα γυμναζει και ξεκουραζει τον πολυασχολο συγχρονο ανθρωπο.Ειναι απο τις πιο διαδομενες πολεμικες τεχνες παγκοσμιος και απο το 2000 εγινε επισημο Ολυμπιακο αγωνισμα.Στα κορεατικα Ταε συμαινει ''κλωτσαω και καταστρεφω με το ποδι'' Κβον σημαινει ''χτυπαω με την γοθια'' και Ντο σημαινει ''τεχνη'. Σε ελευθερη μεταφραση Ταε Κβον Ντο σημαινει ''η τεχνη της κλωτσιας και της γροθιας.Βασικη αρχη του Ταε Κβον Ντο ειναι η πειθαρχιακαι η αυτοσυκεντρωση οι οποιες βοηθουν το ατομο να αποδοσει σωματικα γι' αυτο και καλλιεργουνται συνεχως στην προπονηση απο αυτους που ασκουν το αθλημα. Αν και το Ταε Κβον Ντο διδασκει και την χρηση των χεριων στη μαχη τοσο ως μεσου αμυνας οσο και ως μεσου επιθεσης εντουτις ειναι μια πολεμικη τεχνη που βασιζεται στις κλωτσιες και γι' αυτο ειναι απο τις ιδανικες πολεμικες τεχνες για οσους εχουν ευλυγισια και οχι δυναμη. Οι αρχες του Ταε Κβον Ντο οπως τις κατεγραψε ο ιδρυτηςτου αθληματος στρατηγος CHOI HONG HI μεσα στην εγκυκλοπαιδεια του Ταε Κβον Ντο που ο ιδιος εγραψε ειναι οι εξης:-Eυγενεια (Ye Ui) -Ακαιρεοτητα (Yom Chi) -Επιμονη (In Nae) -Αυτοελεγχος (Guk Gi) -Ακαταβλητο Πνευμα (Baekjul Boolgool). Η επιτυχια ή η αποτυχια της εκπαιδευσης στο Ταε Κβον Ντο οι οποιες θα πρεπει να λειτουργουν ως καθηγητες για ολους τους σοβαρους μαθητες της τεχνης αυτης. Στο Ταε Κβον Ντο οπου και σε αλλεςπολεμικες τεχνες χρησιμοποιειται ενα ιεραρχικο συστημα ζωνων το οποιο προσδιοριζει το επιπεδο τεχνικης και εμπειριας του αθλητη. Συνολικα υπαρχουν10 βαθμοι οι οποιοι στα Κορεατικα ονομαζονται Gups. Ο χαμηλοτερος βαθμος είναι ο 10ος, ο οποίος αντιστοιχεί στη λευκή ζώνη και ο μεγαλύτερος είναι ο 1ος, ο οποίος αντιστοιχεί στη μαύρη. Πιο συγκεκριμένα η αντιστοίχιση βαθμών με το χρώμα της ζώνης γίνεται ως εξής:10th Gup (Λευκή Ζώνη): Συμβολίζει την αγνότητα καθώς ο αρχάριος μαθητής δεν έχει προηγούμενη

γνώση του Taekwon-Do.9th Gup (Μισή κίτρινη Ζώνη) 9o Gup

8th Gup (Κίτρινη Ζώνη): Συμβολίζει τη γη από την οποία φυτρώνει ο βλαστός του φυτού και στο οποίο στάδιο θεμελιώνονται οι αρχές του Taekwon-Do.

7th Gup (Μισή πράσινη Zώνη) 7o Gup6th Gup (Πράσινη Zώνη): Συμβολίζει την ανάπτυξη του φυτού όπως και στο Taekwon-Do εδώ ξεκινά

η ανάπτυξη της ικανότητας του μαθητή.5th Gup (Μισή μπλε Zώνη) 5o Gup

4th Gup (Μπλε Zώνη): Συμβολίζει τον ουρανό προς τον οποίο μεγαλώνοντας το φυτό μετατρέπεται σε δέντρο όπως η εξάσκηση Taekwon-Do αναπτύσσεται.

3rd Gup (Μισή κόκκινη Zώνη) 3o Gup2nd Gup (Κόκκινη Zώνη): Συμβολίζει κίνδυνο και εφιστώντας την προσοχή του μαθητή να έχει

αυτοσυγκράτηση και να προειδοποιεί τον αντίπαλο του.1st Gup (Μισή Μαύρη Zώνη) 1ο Gup

1st Dan (Μαύρη Zώνη): Το αντίθετο του λευκού, και άρα ο συμβολισμός της ωριμότητας και της προχωρημένης γνώσης του Τάε Κβον Ντο. Συμβολίζει επίσης την τόλμη και το θάρρος αυτού που τη

φοράει. Η νέα ζώνη αποκτάται μετά από εξετάσεις στις οποίες ο αθλητής εφαρμόζει κυρίως τεχνικές ενάντια σε φανταστικούς αντιπάλους (τουλ ή πουμσε), παρόντως του δασκάλου και άλλων κριτών. Όσο ο αθλητής έχει κάτω από μαύρη ζώνη, βρίσκεται στον βαθμό των κουπ. Στην λευκή ζώνη έχει 10 κουπ. Κάθε φορά που αλλάζει ζώνη, τα κουπ του μειώνονται κατά 1 ώσπου να αποκτήσει ένα κουπ στην μισή μαύρη ζώνη. Μόλις πάρει τη μαύρη ζώνη αποκτάει ένα νταν. Στη συνέχεια, μπορεί να συνεχίσει να δίνει εξετάσεις στην εθνική ομοσπονδία Τάε Κβο Ντο της χώρας του για να αποκτήσει περισσότερα νταν. Ο μέγιστος αριθμός νταν είναι 9. Το Τάε Κβον Ντο χαρακτηρίζεται απο θεαματικά λακτίσματα ψηλά και χαμηλά (μέχρι το ύψος της ζώνης, στο στομάχι και όχι χαμηλότερα). Το άθλημα Κικ Μποξινγκ έχει δανειστεί πολλά απο τα λακτίσματα του Τάε Κβον Ντο αλλά όμως περιέχει και λακτίσματα πολύ χαμηλά (THAI boxing).Κατά την διάρκεια ενός αγώνα, απαγορεύονται τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, στην πλάτη ,η γροθιά στο πρόσωπο (στο WTF),οι λαβές, τα κλεισίματα, το σπρώξιμο, το γύρισμα πλάτης, η εκούσια πτώση... Οι δυο αντίπαλοι φοράνε κάσκα, θώρακα, σπασουάρ (προστατευτικό για τα γεννητικά όργανα), επικαλαμίδες και γάντια, και μάχονται σε 3 γύρους των 3 λεπτών. Ανάλογα με το τι χτυπήματα κάνουν και πού χτυπάνε (1 πόντο για χτύπημα στο θώρακα, 3 πόντους για χτύπημα στο κεφάλι) παίρνουν πόντους. Από το 2006 μάλιστα, οι κανονισμοί προβλέπουν πως ακόμα και το μπλοκάρισμα χτυπήματος του αντιπάλου (block) προσθέτει πόντους. Οι παραβάσεις από την άλλη, αφαιρούν πόντους. Τον αγώνα επιβλέπουν από κοντά ο διαιτητής και από μεγαλύτερη απόσταση οι κριτές.Στο τέλος του αγώνα, νικητής είναι ο μαχητής με τους περισσότερους πόντους.

ΖΙΟΥ ΖΙΤΣΟΥ To ζίου ζίτσου είναι μία πολύπλευρη πολεμική τέχνη που, που επιτρέπει στον ασκούμενο να είναι σε θέση να αντεπεξέλθει σε οποιαδήποτε κατάσταση άμυνας ή επίθεσης και γενικά κοντινής μάχης. Κάποιος που γνωρίζει αυτήν την πολεμική τέχνη, είναι ικανός να αντιμετωπίσει πάσης φύσεως αντιπάλους, καθώς και να είναι σε θέση να υπερασπιστεί ένα άλλο άτομο. Περιλαμβάνει γροθιές, λακτίσματα, κλειδώματα, ρίψεις αλλά και έλεγχο του αντιπάλου στο έδαφος αλλά και από όρθια θέση. Επίσης μπορεί να περιλαμβάνει και όπλα. Είναι επίσης γνωστό και ως Γιαβάρα ή Τάι-Τζούτσου (που σημαίνει "σωματική" τέχνη). Το ζίου ζίτσου ήταν η πολεμική τέχνη που γνώριζαν οι περιβόητοι πολεμιστές της Ιαπωνίας, Σαμουράι, οι οποίοι δραστηριοποιήθηκαν στην Ιαπωνία από τον 12ο αιώνα μέχρι και τον 19ο αιώνα. Σήμερα είναι μια ευρέως διαδεδομένη πολεμική τέχνη, η οποία κερδίζει όλο και περισσότερους οπαδούς. Η πολεμική τέχνη του Τζου-Τζούτσου, έχει αρκετά παράγωγα όπως το Τζούντο, το Αϊκίντο, βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου, το Σάμπο, Μπαρτίτσου κτλ. Όταν αναφερόμαστε στην τέχνη, με το όνομα αυτό, εννοούμε την Ιαπωνική Τέχνη των πολεμιστών Σάμουραϊ και όχι κάποιο άλλο συγγενές στυλ ή άθλήμα.Το ζίου ζίτσου σαν λέξη, είναι συνδυασμός της λέξης Τζου, που σημαίνει ευγένεια, απαλότητα καθώς και ευλυγισία-ευκαμψία. Το δεύτερο συνθετικό είναι το Τζούτσου, το οποίο σημαίνει τέχνική, τέχνη αλλά και ικανότητα. Έτσι αρκετοί ερμηνεύουν την λέξη Τζου-Τζούτσου, ως την ευγενική τέχνη, την τέχνη της απαλότητας, την άοπλη τέχνη της αυτοάμυνας, ή και ως τέχνη και ικανότητα της ευλυγισίας και ευκαμψίας. Αν και οι παραπάνω ερμηνείες δεν είναι λανθασμένες, αποτυγχάνουν να περιγράψουν σε μεγάλο βαθμό τις τεχνικές πτυχές της τέχνης. Για παράδειγμα, την περίοδο Έντο, υπήρχαν σχολές που ενείχαν την φιλοσοφία του χειρισμού της δύναμης μέσω της απαλότητας, αλλά αυτό δεν ήταν καθολικό, διότι κάποιες άλλες σχολές δίδασκαν την τέχνη με τρόπο σκληρό, μέσω της πάλης και της δύναμης.

Επίσης ο όρος άοπλη τέχνη δεν είναι απόλυτα σωστός, διότι κανείς δεν υπαγορεύει πως ο ασκούμενος στην τέχνη αυτή είναι άοπλος, όταν ειδικά η τέχνη αυτή προήλθε από τεχνικές πάλης σε συνεργασία με την χρήση μικρού μήκους όπλων (Γιορόι Κουμιούτσι). Έτσι από τα παραπάνω, το Τζου-Τζούτσου μπορεί να περιγραφεί ως η μέθοδος κοντινής απόστασης μάχης, είτε άοπλη, είτε με την χρήση μικρών όπλων (ξιφίδια, εγχειρίδια, κρυμμένες λεπίδες κτλ), που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αμυντικούς ή επιθετικούς τρόπους, που αποσκοπούν στην υποταγή, ενός ή περισσοτέρων ενόπλων ή αόπλων αντιπάλων.Το ζίου ζίτσου σαν λέξη, είναι συνδυασμός της λέξης Τζου, που σημαίνει ευγένεια, απαλότητα καθώς και ευλυγισία-ευκαμψία. Το δεύτερο συνθετικό είναι το Τζούτσου, το οποίο σημαίνει τέχνική, τέχνη αλλά και ικανότητα. Το Τζου-Τζούτσου προήλθε από την εξέλιξη των τεχνικών πάλης με όπλα των Σάμουραϊ, στα πεδία των μαχών της Ιαπωνίας.Όταν δύο πολεμιστές Σάμουραϊ έρχονταν σε κοντινή απόσταση ο ένας από τον άλλο, ή χρήση των μακρών όπλων, όπως δόρατα και μεγάλα ξίφη, γινόταν δύσκολη. Σε αυτή τη φάση της μάχης, προσπαθούσαν μέσω αρπαγών και ωθήσεων να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά τα ξιφίδια τους. Έτσι γεννήθηκε ή πρώτη μορφή του Τζου-Τζούτσου, που ονομάζεται Γιορόι Κουμιούτσι (πάλη με πανόπλία, ένοπλη ή μη). Ένας παράγοντας που επηρέασε την Κλίση της τέχνης αυτής στην πάλη, ήταν οι πανοπλίες που έφεραν πάντα στη μάχη οι Σάμουραϊ, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του σώματος ήταν προστατευόμενο από αυτές, τα χτυπήματα δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικά. Πάντως ακόμα και σε αυτό το στάδιο, χρησιμοποιούνταν τεχνικές χτυπημάτων.Οι τεχνικές διδάσκονταν συνήθως από έναν βετεράνο, που είχε μεγάλη πείρα στα πεδία των μαχών, στους νεότερους πολεμιστές. Έτσι η διδασκαλία αποσκοπούσε αποκλειστικά στο να καταρτίσει τους νεότερους Σάμουραϊ, με αποτελεσματικές τεχνικές που ήδη είχαν εφαρμοστεί σε μάχες. Με το πέρασμα του χρόνου, άρχισαν να συστηματοποιούνται οι διάφορες τεχνικές από διάφορους δασκάλους-βετεράνους, με αποτέλεσμα να έχουμε τις πρώτες σχολές. Στις σχολές αυτές τους πρώτους αιώνες ήταν σπάνιο να διδάσκεται μόνο Τζου-Τζούτσου. Συνήθως το Τζου-Τζούτσου ήταν ένα μέρος των πολεμικών τεχνών που διδάσκονταν, όπως ξιφασκία, δόρυ, τόξο κ.α.. Με τον καιρό όμως οι σχολές άρχισαν να ειδικεύονται περαιτέρω σε κάποιο κλάδο, με αποτέσεσμα να έχουμε σχολές με έμφαση στην ξιφασκία, στο δόρυ ή στο Τζου-Τζούτσου. Μερικές παλιές σχολές που έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα είναι: Τακενόουτσι Ρύου, Αράκι Ρύου, Γιαγκίου Σίγκαν Ρύου και Κουκίσιν Ρύου.Τον δέκατο έκτο αιώνα στην Ιαπωνία, τερματίστηκαν οι εμφύλιες συρράξεις για τον έλεγχο της χώρας, με την ανάδειξη του τρίτου και τελευταίου ενοποιητή της Ιαπωνίας, Σογκούν Τογκουγκάβα Ιεγιάσου, οι σχολές πολεμικών τεχνών γνώρισαν μια νέα άνθηση. Σε αυτή την περίοδο που οι μάχες εκ παρατάξεως δεν ήταν πια μέρος της καθημερινότητας, άρχισε να δίνεται έμφαση στην αυτοάμυνα (καθώς και στην φιλοσοφία), απευθυνόμενη σε ανθρώπους που δεν έφεραν πανοπλία. Έτσι πολλές σχολές Τζου-Τζούτζου προσάρμοσαν τις τεχνικές τους σύμφωνα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περιόδου. Αυτό όμως δεν σήμαινε πως θα ξεχνούσαν τις παλαιότερες τεχνικές (πάλη με πανοπλία, Γιορόι Κουμιούτσι, πάλη με ξιφίδιο, Τόριτε Κογκουσόκου κτλ). Οι τεχνικές αυτής της περιόδου χαρακτηρίζονται από ευρεία χρήση χτυπημάτων. Το όνομα "Τζου-Τζούτσου" άρχισε να χρησιμοποιείται τον δέκατο έβδομο αιώνα, στην αρχή από λίγες σχολές. Με πάροδο του χρόνου όμως, κατέληξαν αρκετές διάσημες σχολές να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα.Τον δέκατο ένατο αιώνα έγιναν μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στην Ιαπωνία. Η μεγαλύτερη ήταν η επαναφορά της εξουσίας στον αυτοκράτορα και ταυτόχρονη πτώση του σογκούν καθώς και κατάργηση της τάξης των Σάμουραι. Εξαιτίας του τελευταίου γεγονότος σε συνδυασμό με την τάση για εκσυγχρονισμό με βάση τα δυτικά πρότυπα, αρκετοί δάσκαλοι έκλεισαν τις σχολές τους και εργάστηκαν ως ιατροί, και άλλοι άρχισαν να επιδίδονται σε μάχες με στοιχήματα, έχοντας ως σκοπό το θέαμα. Αυτές οι μάχες για χρήματα ή μεταξύ των μαθητών διαφορετικών σχολών Τζου-Τζούτσου, τους έδωσε μία πάρα πολύ άσχημη φήμη, κάτι που προσπάθησε να εξαλείψει ο Τζιγκόρο Κάνο, ο ιδρυτής του Κόντοκαν Τζούντο. Το Κόντοκαν Τζούντο που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην αρχή έγινε γνωστό σαν Κάνο-Ρύου Τζου-Τζούτσου και αργότερα σαν Τζούντο, το οποίο είναι άμεσος απόγονος του Τζου-Τζούτσου, το οποίο όμως ακολούθησε άλλη εξέλιξη, μέχρι που έγινε ολυμπιακό άθλήμα την δεκαετία του εξήντα. Από το Κοντόκαν Τζούντο προέρχεται το βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου, μέσω του Μιτσούγιο Μαέντα, ο οποίος δίδαξε τον Κάρλος Γκρέισι στη Βραζιλία στις αρχές του 20 αιώνα.Οι τεχνικές του Τζου-Τζούτσου χωρίζονται σε:

Τεχνικές Πτώσεων (Ουκέμι Ουάζα)Τεχνικές Χτυπημάτων (Ατέμι Ουάζα)

Τεχνικές Ρίψεων (Νάγκε Ουάζα)Τεχνικές Ανατροπών (Νάγκε Ουάζα)

Τεχνικές Αντεπιθέσεων (Καέσι Ουάζα)Τεχνικές Κλειδωμάτων και Εξαρθρώσεων (Κανσέτσου Ουάζα)

Τεχνικές Ακινητοποιήσεων (Οσαεκόμι Ουάζα)Τεχνικές Πνιγμών (Σίμε Ουάζα)

Ανορθόδοξες Τεχνικές - Πιέσεις (πιέσεις ευαίσθητων σημείων, τσιμπήματα, δαγκώματα - Κιούσο)Τεχνικές Ανάνηψης (Kάππο)

Επίσης οι παραπάνω τεχνικές μπορούν να διαχωρισθούν, σε δύο μεγάλες κατηγορίες ανάλογα με το

επίπεδο εφαρμογής τους, δηλαδή σε τεχνικές:Ορθής Πάλης-μάχης

Πάλης Εδάφους Οι τεχνικές διδάσκονται με την μορφή φόρμας που ονομάζεται Κάτα. Δεν πρέπει να συγχέονται τα Κάτα του Τζου-Τζούτσου, με τα Κάτα του Καράτε, διότι στο Τζου-Τζούτσου τα Κάτα πραγματοποιούνται με δύο ασκούμενους, με την μορφή μάχης με προκαθορισμένες τεχνικές, ενώ στο Καράτε τα κάτα γίνονται μέ έναν ασκούμενο, που εκτελεί σειρά προδιαγεγραμμένων τεχνικών, ενάντια σε υποθετικούς (φανταστικούς) αντιπάλους. Κάποιες σχολές έχουν στο πρόγραμμα τους εκτός από Κάτα και "ελεύθερη" προπόνηση (χωρίς όμως τις επικίνδυνες τεχνικές χτυπημάτων), που έχει ως στόχο την ενδυνάμωση του σώματος και εφαρμογή των τεχνικών με ρεαλιστικό τρόπο. Σημαντικό μέρος της εφαρμογής των τεχνικών είναι το Κουζούσι ή αλλιώς η διαταραχή της ισορροπίας του αντιπάλου, με σκοπό την ρίψη του και εν συνεχεία την εξουδετέρωσή του. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω τεχνικών χτυπημάτων και ωθήσεων ή τραβηγμάτων, ως προς την κατεύθυνση της επίθεσης του ή αντίθετα από αυτή, με ταυτόχρονη εκμετάλλευση της ορμής του, αυτή είναι και η φιλοσοφία της τέχνης, η οποία άριστα περιγράφεται από το όνομά της, η οποία υπαγορεύει τον ευφυή χειρισμό του "αντιπάλου", παρά την άσκηση δύναμης, ευθέως προς αυτόν. Παράλληλα με τις άοπλες τεχνικές, σε πολλές σχολές διδάσκονται και τεχνικές όπλων, όπως ξίφους, κονταριού (μπο), ράβδου (τζο, χάνμπο) καθώς και άλλων, οι οποίες πραγματοποιούνται σε άμεση συνεργασία με τις τεχνικές του Τζου-Τζουτσου (π.χ. αφοπλισμός ξίφους, χρήση μικρής ράβδου για την απόκρουση ένοπλου αντιπάλου και εν συνεχεία, καθήλωσή του). Πέρα τις διάφορες τεχνικές στο Τζου-Τζούτσου, οι μαθητές διδάσκονται και συγκεκριμένες τακτικές μάχης, κατάλληλες για διάφορετικές περιστάσεις.

ΚΑΡΑΤΕ Το καράτε-ντο είναι πολεμική τέχνη με καταγωγή από την Οκινάβα της Ιαπωνίας. Το όνομά της στα ιαπωνικά σημαίνει "άδειο χέρι", που πέρα από τη σημασία του ότι στο καράτε δεν χρησιμοποιούνται όπλα, ουσιαστικά σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να αδειάσει την ψυχή και το μυαλό του από την περηφάνια και τα πάθη, και αναζητήσει την αρετή στην τελιοποίηση της τέχνης του. Τα πιο διαδεδομένα συστήματα παραδοσιακού καράτε παγκοσμίως είναι το Shotokan, το Gōjū-Ryū, το Wado-Ryu, το Shito-Ryu και το Uechi-Ryu και το Shidokan. Τα Goju-Ryu και Uechi-Ryu είναι αδελφά σύστημα με κοινές ρίζες στο Κινέζικο Κουνγκ-Φου. Στις αρχές του 1900 οι πολεμικές τέχνες άδειων χεριών της Οκινάουα (ή Οκινάβα) χωρίζονταν σε 4 γκρούπ ανάλογα με την περιοχή που τα εξασκούσαν:

(1) Shuri-Te, (2) Naha-Te,

(3) Tomari-Te (4) Pangai-Noon Για κάποιους το Pangai-noon συγκαταλέγεται στα Naha-Te συστήματα με βάση την

πόλη της Νάχα. Μετά τις 25 Οκτωβρίου του 1936 το γκρούπ “Shuri -Te ” μετονομάστηκε σε “ Shorin -Ryu ” το γκρούπ “Naha -Te ” σε “Goju -Ryu ” και το γκρούπ “Tomari -Te ” ενώθηκε με τα δύο προηγούμενα. Το έτος 1940 το τέταρτο γκρούπ “Pangai -Noon ” μετονομάστηκε σε “Uechi -Ryu ”. Το 2005 ο “Okinawa Prefecture Assembly ” επίσημα ανακύρηξε την ημέρα της 25 ης Οκτωβρίου σαν

«Μέρα του Καράτε».παράλληλα με τα μεγαλύτερα συστήματα, υπάρχει και αξιοσημείωτος αριθμός μικρότερων υποκατηγοριών συστημάτων ή αλλιώς τρόπων (στυλ), τα οποία είναι διαδεδομένα έν μέρει μόνο σε συγκεκριμένες χώρες αλλά και παγκοσμίως. Κάθε σύστημα έχει το δικό του στόχο πάνω σε διαφορετικές πτυχές του καράτε. Έτσι μπορεί τα συστήματα να δίνουν περισσότερο βάρος στην αυτοάμυνα, τον αγώνα, την υγεία, ή την παράδοση.

Shito-RyuChito-RyuDoshinkan

JKF Goju-KaiGoju-Kai

Goshin-Ryu KarateUechi-Ryu / Shohei-Ryu / Pangai noon

Hon-Do-RyuKempo Karate

Koudo Gishi RiseiMatsubayashi-Ryu

Modern Sports KarateKyokushin

MurakamikaiSankukaiShaolin

ShidokanBushidokai

Shorin-Ryu KyudokanShorin-RyuSeibukan

Shorin-Ryu Siu Sin KanShorinjiryu

Kenkokan KaratedoShotokai

ShudokanShukokai

Tsunami KarateYoshukai

Korean (China influenced) KarateTangsudo(Tang soo do)

Κατά κύριο λόγο το καράτε χρησιμοποιείται για αυτοάμυνα αλλά και σαν τρόπος άσκησης. Στην Ελλάδα έκανε την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του '70, και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη κυρίως τη δεκαετία του '80. Η Ελληνική Ομοσπονδία Καράτε (ΕΛ.Ο.Κ.) ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1986 και το 1990 αναγνωρίστηκε από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, ενώ σήμερα περιλαμβάνει 208 συλλόγους και 30.000 αθλητές.Χτυπήματα χεριών:

Τσούκι (Ζούκι) Άγκε τσούκι (ανοδική γροθιά),

όπου η γροθιά ξεκινάει από κάτω προς τα επάνω με περιστροφή του καρπού 90 μοίρες. Τάτε τσούκι (κάθετη γροθιά), όπου η γροθια είναι γραμμική με την διαφορά ότι η παλάμη είναι κάθετή. Ούρα τσούκι (ανάποδη γροθιά), όπου η γροθιά ειναι είναι ανεστραμμένη. Μαβάσι τσούκι (πλαϊνή ημικυκλική γροθιά), όπου η πορεία της γροθιάς είναι ημικυκλική και από έξω προς τα μέσα. Κάγκε τσούκι (αγκιστρωτή γροθιά), όπου η πορεία της γροθιάς είναι γραμμική και παράλληλη με τον κορμο του σώματος. Σέικεν τσούκι (ευθεία γροθιά), όπου η γροθιά είναι γραμμική και στρίβει 180 μοίρες

Σούτο ούτσι Σούτο ούτσι σημαίνει χτύπημα με "χέρι-σπαθί". Πανίσχυρο χτύπημα που χρησιμοποιείται στην τέχνη του καράτε-ντο, αλλά και σε άλλες τέχνες όπως το νίνπο. Ο σχηματισμός του χεριού γίνεται έχοντας τα δάκτυλα ενωμένα και τεντωμένα και ο αντίχειρας λυγισμένος προς το εσωτερικό της παλάμης. Ανάλογα με την κίνηση του χεριού, χωρίζεται σε όμοτε σούτο ούτσι (με κίνηση από εξω προς τα μέσα) και ούρα σούτο ούτσι (απο μέσα προς τα έξω). Επίσης χωρίζεται ανάλογα με την γωνία που σχηματίζει η παλάμη με τον βραχίονα. Το σούτο ούτσι είναι ένα άκρως αποτελεσματικό χτύπημα, που αν εκτελεστει σωστά σε κάποιο ευαίσθητο σημείο του ανθρωπίνου σώματος, μπορεί να προκαλέσει άμεσο θάνατο στο ατομο που θα το υποστεί.

 ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗ

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η πετοσφαίριση (αγγλ.: volleyball) είναι ένα ομαδικό ολυμπιακό άθλημα, το οποίο παίζεται από ανδρικές και γυναικείες ομάδες των έξι παικτών το οποίο χωρίζεται από ένα φιλε(δίχτυ) ,υπάρχουν διαφορές εκδόσεις για συγκεκριμένες περιπτώσεις ώστε να προσφέρουν στον καθένα τη δυνατότητα να παίξει το άθλημα διαφορετικη.

. Επινοήθηκε το 1895 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες εντάχθηκε το 1964 στο Τόκιο. Στην Ελλάδα εποπτεύεται από την Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης (ΕΟΠΕ).

 

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ

Η πετοσφαίριση επινοήθηκε το 1895 από τον Αμερικανό καθηγητή Γουίλιαμ Μόργκαν, που εργαζόταν στο παράρτημα της ΧΑΝ (YMCA) στην πολιτεία Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ομαδικό παιχνίδι κλειστού χώρου, χωρίς τον κίνδυνο τραυματισμών, επινόησε το βόλεϊ. Αρχικά ονόμασε το παιχνίδι: "μιντονέτ". Το όνομα βόλεϊ δόθηκε λίγο αργότερα, έπειτα από έναν αγώνα επίδειξης, μάλλον από τον Άλφρεντ Χάλστιντ.

Το νέο άθλημα διαδόθηκε πολύ γρήγορα, κυρίως μέσω των παραρτημάτων της Χ.Α.Ν. στις πολιτείες των ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη μεταφέρθηκε κατά τη διάρκεια του α΄ παγκοσμίου πολέμου από τους Αμερικανούς στρατιώτες.

Αρχικά παιζόταν με διάφορες μπάλες. Το 1900 κατασκευάστηκε η πρώτη ειδική μπάλα βόλεϊ. Το 1947 ιδρύθηκε η Διεθνής Ομοσπονδία Βόλεϊ (Fédération Internationale de Volleyball ή FIVB) στο Παρίσι, η οποία διαμόρφωσε ενιαίους διεθνείς κανονισμούς. Το 1963 ιδρύθηκε και Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Βόλεϊ (Confédération Européenne de Volleyball ή CEV). Το1964 αποτέλεσε σημαντική χρονιά για το βόλεϊ, αφού εντάχθηκε στο πρόγραμμα της Ολυμπιάδας του Τόκιο, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες.

Στην Ελλάδα οι πρώτες ομάδες βόλεϊ εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας 1910-20 στη Θεσσαλονίκη από τη Χ.Α.Ν.Θ. και στη Σμύρνη από τον Πανιώνιο. Για πολλά χρόνια το άθλημα ανήκε στον ΣΕΓΑΣ, ο οποίος διοργάνωνε τα σχετικάπρωταθλήματα. Το 1970 ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης ή ΕΟΠΕ.

Από το 2000 και μετά ισχύουν νέοι κανονισμοί, τους οποίους η διεθνής ομοσπονδία έχει θεσπίσει με στόχο τη θεαματικότητα του αθλήματος. -ο χρόνος κατοχής της μπάλας στο σερβίς έγινε 8 -επιτρέπεται η απόκρουση της μπάλας με το πόδι ή οποιοδήποτε άλλο

μέρος του σώματος -ο προπονητής μπορεί να στέκεται σε μια ορισμένη περιοχή ανάμεσα στο πάγκο και στο γήπεδο. -στο σερβίς η μπάλα επιτρέπεται να ακουμπήσει στο φιλέ

 

.

  Ο αγωνιστικός χώρος 

VoleyballPavilion

Το γήπεδο του βόλεϊ έχει σχήμα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο με διαστάσεις: 9x18 μ. Πρέπει να περιβάλλεται από ελεύθερη ζώνη, η οποία στις μεγάλες διοργανώσεις απέχει 7

ως 9 μέτρα από τις τελικές γραμμές και 3 ως 5 μ. από τις πλευρικές. Συνήθως το γήπεδο του βόλεϊ είναι σε κλειστό χώρο αλλά μπορεί να διεξαχθεί και σε ανοιχτό, κυρίως σε διοργανώσεις μικρού επιπέδου (σχολικές κλπ).

Το ορθογώνιο γήπεδο διαιρείται σε δύο ίσα τετράγωνα μέρη (9x9 μ.) από την κεντρική γραμμή, πάνω από την οποία τοποθετείται κάθετα ένα τεντωμένο δίχτυ (φιλέ) ύψους 2,43 μ. για τους άνδρες και 2,24 μ. για τις γυναίκες. Σε κάθε ένα από τα δύο μέρη του γηπέδου, και σε απόσταση 3 μ. από την κεντρική γραμμή, υπάρχει η επιθετική γραμμή, που χωρίζει το κάθε μέρος σε δύο ζώνες: την επιθετική ή μπροστινή ζώνη (3x9 μ.) και την αμυντική ή πίσω ζώνη (6x9 μ.).

Το δίχτυ του βόλεϊ 

Το δίχτυ βρίσκεται πάνω από την κεντρική γραμμή, έχει μήκος 9,5 μ., πλάτος 1μ. και ύψος 2,43 για τους άνδρες και 2,24 για τις γυναίκες. Στις άκρες του και σε 9μ. απόσταση μεταξύ τους βρίσκονται οι αντένες, μήκους 1,80μ. (προεξέχουν 0.80 μ. πάνω από το δίχτυ) και ορίζουν τα όρια του γηπέδου στον αέρα. Δεν επιτρέπεται στους παίκτες να ακουμπήσουν το δίχτυ κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής φάσης. Το ύψος του διχτυού διαφέρει ανάλογα με την κατηγορία.Στους άνδρες,όπως είπαμε φτάνει τα 2,43 μ.,στους εφήβους(περί 18-19 ετών),στους παίδες(περί 13-17) είναι το ίδιο,ενώ,στους παμπαίδες(περί 10-15) είναι 2.35 μ.Στις γυναίκες φτάνει τα 2,24 μ.,όπως και στις νεάνιδες(18-19) και στις κορασίδες(περί 12-17),ενώ,στις παγκορασίδες(περί 10-14)τα 2,20 μ.Υπάρχει και μία ειδική κατηγορία που ονομάζεται μίνι(8-13),στην οποία το φιλέ φτάνει τα 2,10 μ,και διοργανώνει ειδικές εκδηλώσεις με αγώνες,κυρίως για λόγους διαφήμισης της Ε.Σ.ΠΕ.Δ.Α. και προώθησης της πετοσφαίρισης.

Η μπάλα του βόλεϊ

Η μπάλα είναι κατασκευασμένη από μαλακό πλαστικό ή δέρμα. Μετά το 1996 η μπάλα είναι πολύχρωμη για χάρη της θεαματικότητας και αποτελείται από 12 ομοιόμορφα κομμάτια, σε συνδυασμό τριών χρωμάτων (κίτρινο, άσπρο, μπλε). Έχει περιφέρεια 65-67 εκ. και βάρος 260-280 γραμ.Το 2009 όμως αλλάζει. Παραμένουν το μπλε και το κίτρινο(το άσπρο φεύγει) και η κατανομή τους αλλάζει.Η μπάλα τώρα έχει πολύ περισσότερους πόρους με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο μαλακή από την προηγούμενη.

 

 

 

 

Σκοπός του παιχνιδιού 

Σκοπός του παιχνιδιού είναι να περάσει η μπάλα πάνω από το φιλέ και να ακουμπήσει στο γήπεδο του αντιπάλου ή να αναγκαστεί ο αντίπαλος να την πετάξει εκτός γηπέδου. Για να πετύχει το σκοπό αυτό η κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να κάνει τρεις μπαλιές με οποιοδήποτε μέρος του σώματος. Το μπλοκ δεν υπολογίζεται στις επαφές της ομάδας. Το πόδι δεν επιτρέπεται.

Ο ίδιος παίκτης δεν έχει δικαίωμα να κάνει δύο συνεχόμενες μπαλιές. Επίσης, μετά από κάθε χτύπημα η μπάλα πρέπει να αναπηδήσει, δηλαδή δεν μπορεί να κρατηθεί από τον παίχτη (πιαστό). Οι διαιτητές είναι λίγο πιο ελαστικοί όταν γίνεται πιαστό στην πρώτη επαφή της μπάλας(αυτό βέβαια σε μικρότερες κατηγορίες).

Οι ομάδες 

Η κάθε ομάδα πετοσφαίρισης αποτελείται από έξι παίκτες. Επίσης, μπορεί να έχει μέχρι έξι αναπληρωματικούς, έναν προπονητή, το βοηθό του και φυσιοθεραπευτή. Στο ξεκίνημα κάθε σερβίς οι έξι αγωνιζόμενοι παίκτες πρέπει να βρίσκονται μέσα στο γήπεδο και σε συγκεκριμένες θέσεις. Είναι τρεις στην επιθετική ζώνη (μπροστά: αριστερά, κέντρο, δεξιά) και τρεις στην αμυντική ζώνη (πίσω: αριστερά, κέντρο, δεξιά). Εξαιρείται ο παίκτης που εκτελεί το σερβίς.

Οι παίκτες που βρίσκονται στην αμυντική ζώνη δεν επιτρέπεται να εκδηλώσουν επιθετικό χτύπημα πατώντας στην μπροστινή ζώνη από ύψος μεγαλύτερο του φιλέ.

Κάθε φορά που η ομάδα τους κερδίζει το σερβίς, οι παίκτες μετακινούνται κατά μία θέση προς τα δεξιά, κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Έτσι σταδιακά όλοι οι παίκτες παίζουν σε όλες τις θέσεις. Σε περίπτωση αλλαγής, ο παίκτης που βγήκε μπορεί να μπει μόνο στη θέση του παίκτη που μπήκε ώστε να μην αλλάζει θέσεις στο γήπεδο.

Οι θέσεις στην πετοσφαίριση 

Οι θέσεις έχουν ως εξής 1. Είναι η θέση στα δεξιά στην αμυντική ζώνη. Ο παίχτης που βρίσκεται σε αυτή εκτελεί το σερβίς. Σε αυτή τη θέση αμύνονται είτε ο πασαδόρος και ο διαγώνιος (σύστημα 5-1) είτε οποιοσδήποτε άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού. 2. Είναι η θέση στα δεξιά στην επιθετική ζώνη από την οποία καρφώνει ο διαγώνιος (5-1) ή άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού. Σε αυτήν πασάρει και βγάζει μπλοκ ο πασαδόρος ανάλογα πάντα με το σύστημα παιχνιδιού. 3. Είναι η κεντρική θέση στην επιθετική ζώνη. Σε αυτή παίζει ο κεντρικός ή ο πασαδόρος σε σύστημα 6-0 4. Είναι η αριστερή θέση στην επιθετική ζώνη. Σε αυτή παίζει ο ακραίος (σύστημα 5-1) ή οποιοσδήποτε άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού. 5. Είναι η αριστερή θέση στην αμυντική ζώνη. Σε αυτή αμύνεται ο κεντρικός ή ο libero (σύστημα 5-1) ή οποιοσδήποτε άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού. 6. Είναι η κεντρική θέση στην αμυντική ζώνη. Σε αυτή αμύνεται ο ακραίος (5-1) ή οποιοσδήποτε άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού.

Οι ειδικότητες στην πετοσφαίριση [

Παρακάτω περιγράφονται οι ειδικότητες που μπορεί να έχει ένας παίκτης σε έναν αγώνα πετοσφαίρισης. Ο τρόπος παιχνιδιού είναι διαφορετικός ανάλογα με το σύστημα παιχνιδιού.

Εμείς θα μελετήσουμε παρακάτω το σύστημα 5-1 (το σύστημα στο οποίο πασαδόρος είναι μόνο ένας παίχτης).

Α) Ο ακραίος:είναι ο παίχτης ο οποίος καρφώνει και παίρνει υποδοχή στη θέση 4 (όταν βρίσκεται στην επιθετική ζώνη) και αμύνεται στο 6 όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη.

Β) Ο διαγώνιος: είναι ο παίχτης ο οποίος καρφώνει και παίρνει υποδοχή στη θέση 2 (όταν βρίσκεται στην επιθετική ζώνη) και αμύνεται στο 1 όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη. Όταν βρίσκεται στην πίσω ζώνη και συνεπώς ο πασαδόρος στην επιθετική ζώνη, καρφώνει πάλι από το 2 προσέχοντας να μην κάνει υπέρβαση (να καρφώσει δηλαδή την μπάλα μέσα στην επιθετική ζώνη όταν η μπάλα βρίσκεται σε σημείο ψηλότερο από το φιλέ). Θεωρείται ο καλύτερος επιθετικός της ομάδας.

Γ) Ο κεντρικός: είναι ο παίχτης ο οποίος καρφώνει και παίρνει υποδοχή στη θέση 3(όταν βρίσκεται στην επιθετική ζώνη) και αμύνεται στο 5 όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη. Συνήθως όμως τον αντικαθιστά ο λίμπερο, όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη. Μπορεί να καρφώνει είτε δεύτερο χρόνο, είτε πρώτο χρόνο (στις μεγαλύτερες ομάδες χρησιμοποιείται σπάνια ο δεύτερος).

Δ) Ο λίμπερο: αμυντικός παίχτης που παίζει στην πίσω ζώνη. Για περισσότερες πληροφορίες συμβουλευτείτε την ενότητα <<ο λίμπερο>>.

Ε) Ο πασαδόρος: είναι ο παίχτης ο οποίος πασάρει από τη θέση 2 (όταν βρίσκεται στην επιθετική ζώνη) και πάλι από τη θέση 2 όταν βρίσκεται στη ζώνη άμυνας (ισχύει ο κανόνας της υπέρβασης). Όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη αμύνεται στη θέση 1. Αν δε βγάλει άμυνα προχωρά γρήγορα στη θέση 2 για να κάνει πάσα και έπειτα επιστρέφει πάλι στη θέση 1. Σε περίπτωση που βγάλει άμυνα το ρόλο του πασαδόρου αναλαμβάνει ο κεντρικός.

Το παιχνίδι 

Το παιχνίδι ξεκινά με σερβίς της μιας ομάδας έπειτα από κλήρωση. Το σερβίς εκτελείται από τον παίκτη της πίσω δεξιά θέσης, από ένα σημείο πίσω από την τελική γραμμή του γηπέδου. Παλιότερα ο παίκτης που εκτελούσε σερβίς όφειλε να βρίσκεται στην πίσω δεξιά γωνία και εκτός τελικής γραμμής. Τα τελευταία χρόνια επιτρέπεται η εκτέλεση του σερβίς από οποιοδήποτε σημείο πίσω από την τελική γραμμή. Με την εκτέλεση του σερβίς η μπάλα προωθείται πάνω από το φιλέ προς τη μεριά της αντίπαλης ομάδας χωρίς να μεσολαβήσει άλλος παίκτης της ομάδας που εκτελεί το σερβίς. Παλιότερα απαγορευόταν να χτυπήσει στο φιλέ αλλά ο σημερινός κανονισμός το επιτρέπει.

Κάθε φορά που η μπάλα φτάνει στην περιοχή της, η ομάδα προσπαθεί να την επαναφέρει στην αντίπαλη περιοχή με τρεις μπαλιές. Συνήθως ο πρώτος παίκτης αποκρούει, ένας δεύτερος υψώνει δίνοντας πάσα κοντά στο φιλέ και ένας τρίτος καρφώνει με δύναμη προς το αντίπαλο μέρος. Δεν υπολογίζεται ως μπαλιά τυχόν απόκρουση της μπάλας από το αμυντικό μπλοκ στο καρφί του αντίπαλου. Παλιότερα η απόκρουση αυτή θεωρείτο ως μία από τις τρεις μπαλιές, με αποτέλεσμα να υπάρχουν διχογνωμίες κατά πόσο η μπάλα βρήκε ή όχι στο αμυντικό μπλοκ.

Μια ομάδα κερδίζει έναν πόντο, όταν καταφέρει να στείλει τη μπάλα στο έδαφος της αντίπαλης ομάδας (μέσα) ή όταν η αντίπαλη ομάδα στείλει τη μπάλα εκτός γηπέδου (άουτ). Η ομάδα που κερδίζει πόντο εκτελεί και σερβίς. Όσο συνεχίζει να κερδίζει πόντους το σερβίς εκτελεί ο ίδιος παίκτης. Όταν χάσει πόντο, παίρνει το σερβίς η άλλη ομάδα, οι παίκτες της οποίας μετακινούνται μια θέση προς τα δεξιά, κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Παλιότερα μια ομάδα κέρδιζε πόντο μόνο όταν εκτελούσε σερβίς. Δηλαδή, πρώτα έπρεπε να κερδίσει την αλλαγή του σερβίς και στη συνέχεια τον πόντο. Με το παλιό σύστημα, σε ένα παιχνίδι μπορούσαν να γίνονται συνεχείς αλλαγές και να μην κερδίζονται πόντοι, με αποτέλεσμα να είναι απροσδιόριστη η διάρκειά του. Αυτός ήταν ο λόγος που καταργήθηκε.

Νικήτρια αναδεικνύεται η ομάδα που κερδίζει τρία σετ. Στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του αθλήματος η νικήτρια ομάδα προέκυπτε από δύο νικηφόρα σετ, σύστημα που εφαρμόζεται ακόμα σε σχολικά ή παιδικά πρωταθλήματα. Το κάθε σετ τελειώνει όταν μια ομάδα φτάσει τους 25 πόντους και έχει τουλάχιστον δύο πόντους προβάδισμα (δηλαδή τουλάχιστον: 25-23). Αλλιώς το σετ συνεχίζεται μέχρι να επιτευχθεί προβάδισμα δύο πόντων από μια ομάδα (26-24, 27-25 κλπ) χωρίς όριο. Με το παλιό σύστημα διεξαγωγής (πρώτα αλλαγή σερβίς και μετά πόντος) τα σετ τελείωναν στους 15 πόντους, πάλι με καθαρό προβάδισμα δύο πόντων.

Μετά από κάθε σετ οι ομάδες αλλάζουν πλευρά στο γήπεδο. Αν μετά από τέσσερα σετ οι ομάδες είναι ισόπαλες 2-2, ο νικητής αναδεικνύεται σε ένα πέμπτο τελικό σετ (τάι-μπρέικ) των 15 πόντων, πάντα με προβάδισμα δύο πόντων για το νικητή (15-13 τουλάχιστον ή 16-14, 17-15 κλπ). Στο πέμπτο σετ οι ομάδες αλλάζουν τερέν, όταν κάποια φτάσει τους 8 πόντους.

Το καρφί και οι χρόνοι του 

Το καρφί στη πετοσφαίριση μπορεί να γίνει σε τρεις χρόνους.

Ο χρόνος προσδιορίζεται από το ύψος της πάσας.

1ος χρόνος: Γίνεται από το 3. Στην προκειμένη περίπτωση η πάσα απομακρύνεται ελάχιστα από τα χέρια του πασαδόρου. Ο κεντρικός για να την προλάβει πρέπει να βρίσκεται ήδη στον αέρα όταν η μπάλα φεύγει από τα χέρια του πασαδόρου. Είναι ταχύτατο καρφί και πολύ αποτελεσματικό γιατί ο χρόνος αντίδρασης των αντιπάλων

(ακόμα και του μπλοκ) είναι ελάχιστος. Υπάρχει και μια δεύτερη περίπτωση πρώτου χρόνου που γίνεται από το 2 κατόπιν συνεννόησης του πασαδόρου και του διαγωνίου.

2ος χρόνος: Γίνεται κυρίως από το 4,3,2 αλλά και από τις πίσω θέσεις σε περίπτωση που μια ομάδα θέλει να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους της ή σε περίπτωση άσχημης πάσας. Η μπάλα, σε αυτό το καρφί, φτάνει περίπου το ύψος των 3-3,5m.

3ος χρόνος: Χρησιμοποιείται πολύ σπάνια και η μπάλα μπορεί να φτάσει πάνω από 3,5m.

Συμβουλές για σωστή τεχνική 

Τα δάχτυλα 

Αυτά που πρέπει να προσέχει κάποιος όταν κάνει δάχτυλα είναι τα παρακάτω:α) Οι δύο αντίχειρες και οι δύο δείκτες να σχηματίζουν τριγωνάκι κατά την επαφή με την μπάλα.β) Τα χέρια να τεντώνουν τελείως κατά την επαφή τους με την μπάλα.γ) Ένα από τα πόδια μας να προωθείται του άλλου ανάλογα με το προς τα πού θέλουμε να στείλουμε την μπάλα(αριστερό για δεξιά και δεξί για αριστερά)δ) Τα πόδια μας να τεντώνονται παράλληλα με τα χέρια μας.ε) Να βρίσκετε την μπάλα πάντα πάνω από το κεφάλι σας και κυρίως πάνω ακριβώς από το μετωπό σας.στ) Οι ώμοι να κοιτούν προς τα εκεί που θα γίνουν τα δάχτυλα.

Η μανσέτα 

Η λέξη μανσέτα έχει καθιερωθεί από τη γαλλική λέξη μανσέτες που είναι το μέρος του πουκαμίσου στη μανικετόκουμπα.α) Η επαφή με τη μπάλα να γίνεται όχι στην περιοχή της παλάμης αλλά στην περιοχή των μανσετών.β) Τα πόδια να είναι ελαφρώς λυγισμένα και να τεντώνουν κατά την επαφή με την μπάλα.γ) Τα χέρια να είναι πάντα τεντωμένα-οι αγκώνες να μην λυγίζουν.δ) Το ένα πόδι να προηγείται του άλλου ανάλογα με το πού θέλουμε να στείλουμε την μπάλα.ε) Το βάρος του σώματος να είναι στις μύτες.στ) Κατά την επαφή με την μπάλα το βάρος του σώματος να περνάει μπροστά φέρνοντας το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.Όλα όσα διαβάσατε είναι μία και μόνο μία συγχρονισμένη κίνηση.

Τάιμ άουτ 

Κάθε ομάδα δικαιούται από δύο τάιμ άουτ των 30 δευτερολέπτων σε κάθε σετ, τα οποία δίνονται μόνον όταν έχει λήξει η φάση. Στις μεγάλες διοργανώσεις επιτρέπεται οι διαιτητές να δίνουν δύο τεχνικά τάιμ άουτ των 60 δευτερολέπτων σε κάθε ένα από τα τέσσερα

πρώτα σετ, μόλις μια ομάδα φτάσει στους 8 και στους 16 πόντους για λόγους τηλεοπτικού διαφημιστικού χρόνου. Στο πέμπτο σετ δεν επιτρέπεται τεχνικό τάιμ άουτ. Τυπικά κατά τη διάρκεια του τάιμ άουτ οι έξι παίχτες που παίζουν εκείνη τη στιγμή απαγορεύεται να βρίσκονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Αλλαγές - Λίμπερο 

Κάθε ομάδα δικαιούται να αλλάξει παίκτη, όταν λήξει μια φάση. Ο παίκτης που βγαίνει ξαναμπαίνει στη θέση του παίκτη που μπήκε. Μπορούν να γίνουν έξι τέτοιες αλλαγές. Αν ένας παίχτης μπει να παίξει και μετά ξαναβγεί και αντικατασταθεί από τον παίχτη που προηγουμένως αντικατέστησε λέμε ότι έκλεισε η αλλαγή. Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς σε κάθε ομάδα αγωνίζεται ένας παίκτης λίμπερο, ο οποίος φορά διαφορετική φανέλα από τους συμπαίκτες του.

Ο λίμπερο παίζει μόνο στην αμυντική γραμμή, αντικαθιστά απεριόριστες φορές τους συμπαίκτες του στην άμυνα, απαγορεύεται να κάνει σερβίς, να κάνει επίθεση με καρφί (ψηλότερα από το φιλέ ακόμα και στην αμυντική ζώνη), να κάνει μπλοκ και να αντικαταστήσει δύο παίκτες συνεχώς χωρίς να μεσολαβήσει σερβίς. Τέλος,απαγορεύεται να κάνει πάσα μέσα στην επιθετική ζώνη.

π.χ. ο παίχτης λίμπερο παίρνει εντολή από τον προπονητή να αντικαταστήσει τον παίχτη (συνήθως τον κεντρικό) που βρίσκεται στο 1 αφού χάσει η ομάδα του το δικαίωμα του σερβίς. Το κάνει. Συνήθως αμύνεται στην θέση 5. Μόλις περνά από τη θέση 5 στη θέση 4 βγαίνει από τον αγωνιστικό χώρο αλλάζοντας θέση με τον παίχτη που είχε βγει προηγουμένως.

Απαγορευμένες ενέργειες 

Σύμφωνα με τον κανονισμό πόντος εις βάρος μιας ομάδας καταλογίζεται επίσης, όταν κάποιος παίκτης της υποπέσει στα εξής παραπτώματα:

Μεταφορά της μπάλας (πιαστό).

Άγγιγμα του φιλέ.

Πέρασμα των χεριών πάνω από το φιλέ προς το αντίπαλο μέρος για την παρεμπόδιση της αντίπαλης επίθεσης.

Πέρασμα του σώματος στο αντίπαλο μέρος, με αποτέλεσμα την παρεμπόδιση του αντιπάλου. Δεν απαγορεύεται το στιγμιαίο πέρασμα ή πάτημα στην αντίπαλη περιοχή κατά την εκδήλωση επίθεσης, εφόσον δεν εμποδίζεται ο αντίπαλος.

Δύο συνεχόμενα χτυπήματα (διπλή μπαλιά). Το χτύπημα σε μπλόκο δεν υπολογίζεται.

Πέρασμα της μπάλας προς το αντίπαλο μέρος δίπλα ή κάτω από το φιλέ.

Διαιτητές 

Κάθε παιχνίδι βόλεϊ διευθύνεται από δύο διαιτητές και δύο ή τέσσερις επόπτες γραμμών ανάλογα με το επίπεδο της διοργάνωσης. Οι δύο διαιτητές βρίσκονται εκατέρωθεν του φιλέ, στην κεντρική γραμμή του γηπέδου. Ο πρώτος διαιτητής κάθεται πάνω σε σκάλα σε ύψος 50 ως 80 εκ. πάνω από το φιλέ και ο δεύτερος στέκεται όρθιος στην απέναντι πλευρά. Ο πρώτος διευθύνει και έχει τον αποφασιστικό λόγο για κάθε φάση. Ο δεύτερος ελέγχει τις παραβάσεις στην περιοχή ευθύνης του.

Οι επόπτες γραμμών κρατούν σημαιάκια και υποδεικνύουν αν η μπάλα χτύπησε εντός ή εκτός γηπέδου δείχνοντας προς τα κάτω ή προς τα πάνω αντίστοιχα. Επίσης, ελέγχουν αν η μπάλα πέρασε πάνω ή δίπλα από τις κεραίες του φιλέ.

Επίσης, υπάρχει σημειωτής που είναι υπεύθυνος για τη σημείωση των πόντων, τις αλλαγές, τα τάιμ άουτ και γενικά καταγράφει τις αποφάσεις των διαιτητών στο φύλλο αγώνα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        

 

 

 

 

 

 

BasketballΗ καλαθοσφαίριση (αγγλ. basketball, μπάσκετ-μπολ) ή πιο συχνά μπάσκετ, είναι ένα ομαδικό άθλημα. Εμπνευστής και δημιουργός του ήταν ο Καναδός, καθηγητής φυσικής αγωγής στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, Τζέιμς Νάισμιθ. Ημερομηνία δημιουργίας - γέννησης του αθλήματος έχει καταγραφεί η 15/29 Δεκεμβρίου 1891.

Κανόνες 

Παίζεται με δύο ομάδες των πέντε ατόμων σε ένα (συνήθως κλειστό, που στο έδαφός του έχει παρκέ) γήπεδο με δύο αντικριστά καλάθια. Οι παίκτες επιτρέπεται να ακουμπήσουν την μπάλα μόνο με τα χέρια (ωστόσο δε συνιστά παράβαση εάν αυτή ακουμπήσει και οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος, εκτός από τα πόδια). Σκοπός των ομάδων είναι να βάλουν με [σουτ] την μπάλα μέσα από το καλάθι όσο το δυνατόν περισσότερες φορές στα 40 λεπτά του αγώνα (τέσσερα δεκάλεπτα). Η ομάδα που θα πετύχει περισσότερους πόντους είναι η νικήτρια. Εάν ο αγώνας λήξει ισόπαλος, οι δύο ομάδες συνεχίζουν σε πεντάλεπτη παράταση κ.ο.κ. Κάθε ομάδα έχει 5 παίκτες ανά πάσα στιγμή μέσα στο γήπεδο, ενώ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μπορεί να χρησιμοποιήσει άλλους 7 παίκτες (που βρίσκονται στον πάγκο), πραγματοποιώντας αλλαγές. Ανάλογα με το ποια ομάδα κατέχει την μπάλα, οι παίκτες παίζουν αμυντικά ή επιθετικά. Ο συνολικός χρόνος της επίθεσης μιας ομάδας είναι 24 δευτερόλεπτα, ενώ για να περάσει μια ομάδα την μπάλα από το μισό γήπεδο έχει μόνο 8 δευτερόλεπτα. Δεν επιτρέπεται να τρέχει κάποιος κρατώντας την μπάλα (βήματα): πρέπει ή να κάνει συγχρόνως ντρίμπλα ή να σταματήσει και να δώσει πάσα. Αλλιώς η μπάλα πηγαίνει στην αντίπαλη ομάδα.

Κάθε αγώνας διαρκεί 4 περιόδους ίσης διάρκειας. Ανάμεσα στην 1η και τη 2η, καθώς και ανάμεσα στην 3η και την 4η, μεσολαβεί διάλειμμα 2 λεπτών. Ανάμεσα στην 2η και την 3η, υπάρχει διάλειμμα 15 λεπτών, το λεγόμενο ημίχρονο. Κάθε προπονητής έχει το δικαίωμα να καλέσει τους παίκτες του στον πάγκο για να τους δώσει οδηγίες, τέσσερις φορές στον αγώνα. Αυτό λέγεται time-out και κατά τη διάρκειά του ο αγώνας διακόπτεται για 1 λεπτό, ενώ οι παίκτες συγκεντρώνονται στους πάγκους.

Στο παρκέ υπάρχει η γραμμή του τριπόντου (στα 6.75 μέτρα στην Ευρώπη για διοργανώσεις υπό την αιγίδα της FIBA[1], 7.25 στο NBA), που ορίζει την αξία κάθε σουτ. Οι αθλητές μπορούν να σκοράρουν για 2 πόντους (μέσα από τη γραμμή) ή για 3 (έξω από αυτήν, εφόσον δεν την πατούν). Για 1 πόντο μετράει η βολή, την οποία σουτάρουν οι παίκτες, κατόπιν υποδείξεως των διαιτητών (ενώ ο χρόνος έχει διακοπεί) μετά από φάουλ ή τεχνική ποινή 

ΠαραβάσειςΥπεύθυνοι για τις παραβάσεις είναι οι 3 διαιτητές. Βασικότερες παραβάσεις στο μπάσκετ είναι: το φάουλ, που είναι η βίαιη παρενόχληση ενός παίκτη από κάποιον αντίπαλό του, με τρόπο που ξεφεύγει από τα αθλητικά πλαίσια. Ο αμυνόμενος μπορεί να παρεμποδίσει τον επιτιθέμενο χρησιμοποιώντας μόνο τον κορμό του. Ο αθλητής που κάνει 5 φάουλ σε έναν αγώνα, αποβάλλεται και δεν μπορεί να επανέλθει στο γήπεδο (στα 6 φάουλ είναι η αποβολή στο NBA). Τα βήματα συμβαίνουν όταν ένας παίκτης κάνει περισσότερα από 2 βήματα κρατώντας την μπάλα, χωρίς να κάνειντρίμπλα ή όταν κουνήσει τα πόδια του αφού έχει σταματήσει, κρατώντας την μπάλα με τα δύο χέρια. Σε περίπτωση άσχημης (υβριστικής, βίαιης κλπ.) συμπεριφοράς αθλητή ή προπονητή, ο διαιτητής έχει δικαίωμα να τον τιμωρήσει με τεχνική ποινή, ενώ σε ακραίες περιπτώσεις υπάρχει η τιμωρία ντισκαλιφιέ (γαλλική disqualifié), που ισοδυναμεί με αποβολή του παίκτη από τον αγώνα. Στο επιθετικό φάουλ όταν ο αμυνόμενος είναι ακίνητος και ο επιθετικός τον απωθήσει, είναι παράβαση. Το αν παίζει με πλάτη ή με πρόσωπο στο καλάθι δεν έχει σημασία, το φάουλ ισχύει και για τις δύο περιπτώσεις. Σε περίπτωση που ο επιθετικός αρνηθεί το φάουλ τιμωρείται με τεχνική ποινή από τον διαιτητή. Σε περίπτωση που ένας παίκτης σταματήσει την ντρίμπλα, τότε δεν μπορεί να ξεκινήσει να τριπλάρει ξανά γιατί έτσι θα κάνει διπλή τρίπλα, που ισοδυναμεί με βήματα.

Το 1904, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σεντ Λούις, το μπάσκετ παρουσιάστηκε ως σπορ επίδειξης και 32 χρόνια αργότερα, στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου το 1936, εντάχθηκε επίσημα στο πρόγραμμα ως ολυμπιακό άθλημα. Το 1992 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης επιτράπηκε για πρώτη φορά η συμμετοχή επαγγελματιών μπασκετμπολιστών.Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής 

Κύριο λήμμα: NBAΣτις ΗΠΑ το NBA είναι το πιο γνωστό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης. Σε αυτή τη διοργάνωση, μετέχουν οι καλύτεροι παίκτες σε όλο τον κόσμο, καθώς και πολλοί γνωστοί Ευρωπαίοι (και όχι μόνο) παίκτες, όπως οι Ντιρκ Νοβίτσκι, Τόνι Πάρκερ, Πάου Γκασόλ κ.ά. Παλαιότερα συμμετείχαν και άλλοι γνωστοί Ευρωπαίοι παίκτες, όπως ο Ντράζεν Πέτροβιτς, γνωστός με το ψευδώνυμο «Μότσαρτ», ο Τόνι Κούκοτς, ο Άρβιντας Σαμπόνις, o Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς και άλλοι. Τώρα ξεχωρίζουν οι Κόμπι Μπράιαντ και ΛεΜπρόν Τζέιμς ενώ παλιότερα μεγάλα ονόματα αμερικάνων που συμμετείχαν ήταν μεταξύ άλλων ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Λάρι Μπέρντ και ο Μάτζικ Τσόνσον. Η Dream Team δηλαδή η εθνική ομάδα των Η.Π.Α. έχει κατακτήσει 4 χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και άλλες πολλές διακρίσεις. Μάλιστα, στο NBA αγωνίζεται και ο Ελληνοαμερικανός Κώστας Κουφός για τους Denver Nuggets

Καναδάς Ο Καναδάς δεν έχει εγχώριο επίσημο πρωτάθλημα αλλά είναι παραδοσιακή δύναμη του αθλήματος σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Μεταξύ των πλέον γνωστών Καναδών καλαθοσφαιριστών είναι οΣτιβ Νας, ο Ρικ Φοξ, ο Σάμιουελ Ντάλεμπερτ και ο Τοντ ΜακΚάλοου.

Κεντρική και Λατινική ΑμερικήΑπό την υπόλοιπη Αμερική, πέραν της Βόρειας, ελάχιστες χώρες έχουν να επιδείξουν σημαντική ιστορία και διακρίσεις στην καλαθοσφαίριση. Οι πιο σημαντικές δυνάμεις της ηπείρου είναι: 1) η Αργεντινή, που στέφθηκε χρυσή ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και τον 21ο αιώνα έχει μια από τις πιο ταλαντούχες γενιές καλαθοσφαιριστών στην ιστορία της ηπείρου, και2) η Βραζιλία, που έχει κάποιες καλές διακρίσεις και είναι κυρίως γνωστή για έναν από τους καλύτερους σκόρερ που έβγαλε ποτέ το παγκόσμιο μπάσκετ, τον Όσκαρ Σμιντ. Από τις καλύτερες εθνικές ομάδες

έχει και το Πουέρτο Ρίκο. Καλύτερος καλαθοσφαιριστής από τη Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια θεωρείται ο Αργεντίνος Μανού Τζινόμπιλι.

ΑσίαΗ Ασία θεωρείται η ήπειρος με τις πιο αδύναμες εθνικές ομάδες στην καλαθοσφαίριση. Τις πιο καλές εθνικές ομάδες έχουν η Κίνα, το Ιράν, η Ιαπωνία, ο Λίβανος και η Ινδία. Σημαντικά εθνικά πρωταθλήματα είναι της Κίνας και των Φιλιππίνων. Καλύτερος Ασιάτης καλαθοσφαιριστής τα τελευταία χρόνια θεωρείται ο Κινέζος Τζιανλίαν Γι.

Αφρική Οι εθνικές ομάδες της Αφρικής είναι αδύναμες και δεν έχουν σημαντικές διακρίσεις, ενώ και τα πρωταθλήματά τους είναι χαμηλού επιπέδου. Την πιο καλή εθνική ομάδα εδώ και αρκετά χρόνια έχει η Αγκόλα, ενώ οι αμέσως καλύτερες είναι η Νιγηρία και η Ακτή Ελεφαντοστού.

Ευρώπη Η καλαθοσφαίριση στην Ευρώπη έχει τεράστια ιστορία και πλήθος σπουδαίων αθλητών έχουν περάσει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Καλύτεροι Ευρωπαίοι καλαθοσφαιριστες τα τελευταία χρόνια θεωρούνται ο Ντιρκ Νοβίτσκι (Γερμανία), ο Πάου Γκαζόλ (Ισπανία), ο Τόνι Πάρκερ (Γαλλία), ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο (Ισπανία), ο Αντρέι Κιριλένκο (Ρωσία),ο Θοδωρής Παπαλουκάς (Ελλάδα) και ο Δημήτρης Διαμαντίδης (Ελλάδα). Αυτή τη στιγμή στην ήπειρο λαμβάνουν χώρα οι εξής διεθνείς διασυλλογικές διοργανώσεις: Ευρωλίγκα, EuroCup και EuroChallenge, ενώ τα καλύτερα εγχώρια πρωταθλήματα είναι της Ισπανίας,της Ελλάδας και της Ιταλίας. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι αρκετά ανταγωνιστικό τα τελευταία χρόνια. Επίσης, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006 η Ελλάδα και η Ισπανία ήρθαν αντιμέτωπες στον τελικό. Μεγάλες ομάδες της Ευρώπης είναι ο Παναθηναϊκός,η ΤΣΣΚΑ Μόσχας,ο Ολυμπιακός,η Μακάμπι Τελ Αβίβ,η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης.

Ωκεανία Δύο είναι οι σημαντικές εθνικές ομάδες της Ωκεανίας: 1) η Αυστραλία και 2) η Νέα Ζηλανδία. Αυτές οι ομάδες είναι παρούσες στις περισσότερες μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις των τελευταίων χρόνων.

Θέσεις στην καλαθοσφαίριση: Πλέι μέικερ, Σούτινγκ γκαρντ, Σμολ φόργουορντ, Πάουερ φόργουορντ, Σέντερ

 Ήταν ένα κρύο και βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα του 1891 όταν ο Καναδός Τζιμ Νέισμιθ, ο νεαρός γυμναστής του Κολεγίου Σπρίνκγφιλντ της Μασσαχουσέττης, καθόταν προβληματισμένος στο γραφείο του. Σκεφτόταν πώς θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα παχνίδι για να παίζουν οι μαθητές του σε κλειστό χώρο και ταυτόχρονα να είναι ενδιαφέρον και θεαματικό.Η ώρα περνούσε κι άρχισε ν' απογοητεύεται. "Άδικα πονοκεφαλιάζω", είπε και εκνευρισμένος πέταξε στο καλάθι των σκουπιδιών ένα τσαλακωμένο χαρτί, που όση ώρα σκεφτόταν, το ταλαιπωρούσε στα χέρια του.Το χάρτινο μπαλάκι μπήκε στο καλάθι και τότε ο Νέισμιθ, σαν να χτυπήθηκε από ηλεκτρικό ρεύμα. Πετάχτηκε όρθιος. Χτύπησε τα χέρια του και φώναξε σαν νέος Αρχιμήδης: "Εύρηκα". Η ενστικτώδης κίνηση που έκανε, του έδωσε την ιδέα πάνω

στην οποία θα στήριζε το παιχνίδι.Ο Νέισμιθ είχε σπουδάσει θρησκευτικά, αλλά τον κέρδισε ο αθλητισμός γιατί, όπως έλεγε κι ο ίδιος, "πιο εύκολα μπορώ να επηρεάσω τους νεαρούς να γίνουν Χριστιανοί μέσω του αθλητισμού, παρά με το κήρυγμα".

Ο επικεφαλής του αθλητικού τμήματος στο Σπρίνγκφιλντ είχε προετοιμάσει τον Νέισμιθ. Του επίστησε την προσοχή ότι οι μαθητές του ήταν "επαναστάτες", ότι οι παλιές ασκήσεις γυμναστικής τους άφηναν παντελώς αδιάφορους κι ότι έπρεπε να βρεθεί ένα νέο παιχνίδι που να τους αποσπάσει το ενδιαφέρον.Ο οραματιστής Νέισμιθ σκεφτόταν: "θα είναι παιχνίδι με μπάλα, αλλά όχι ποδόσφαιρο που είναι επικίνδυνο. Οι παίκτες δεν θα μπορούν να τρέχουν με την μπάλα, άρα δεν θα γίνονται τάκλιν, άρα δεν θα υπάρχουν τραυματισμοί".Το επόμενο πρόβλημα ήταν και το πιο βασικό. Πώς το παιχνίδι θα γινόταν ανταγωνιστικό.Δηλαδή πώς θα σκόραραν οι παίκτες. Σκέφτηκε να βάλει ένα κουτί στο πάτωμα και να έριχναν εκεί οι παίκτες την μπάλα, αλλά αυτό ήταν ανέφικτο, καθώς οι αμυντικοί θα στέκονταν μπροστά και το παιχνίδι θα γινόταν τραχύ.Έτσι αποφάσισε να βάλει τα κουτιά να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των παικτών.Το επόμενο μέλημα του ήταν να βρει την κατάλληλη μπάλα. Αυτή του αμερικανικού ποδοσφαίρου ήταν εύκολο να κουβαληθεί από τους παίκτες και έτσι αποφάσισε ότι η μπάλα του ποδοσφαίρου ήταν η πιο κατάλληλη.Το πρωί ο Νέισμιθ βρήκε τον κ. Στέμπινς, επιστάτη του κολεγίου και του ζήτησε δύο κουτιά.Ο επιστάτης απάντησε αρνητικά, αλλά είπε στον Νέισμιθ ότι έχει δύο καλάθια από ροδάκινα να του δώσει.Ο Νέισμιθ πήρε τα καλάθια και τα κρέμασε στο μπαλκόνι του γυμναστηρίου, είχε ύφος 3 μέτρα και 5 εκατοστά. Αυτό το ύψος έχουν μέχρι και σήμερα τα καλάθια του μπάσκετ.Στις 11.30 ο Νέισμιθ περίμενε τους μαθητές του να τους παρουσιάσει το νέο παιχνίδι. Νωρίτερα τους είχε δείξει κι άλλα παιχνίδια, αλλά οι μαθητές του τα απέρριψαν, γελώντας ειρωνικά.Η αγωνία του νεαρού καθηγητή ήταν μεγάλη. "Ει, άλλο ένα νέο παιχνίδι" φώναξε ένας μαθητής, μόλις μπήκε στο γυμναστήριο."Δοκιμάστε κι αυτό και αν δεν σας αρέσει, δεν θα σας παρουσιάσω ποτέ κανένα άλλο" είπε ο Τζιμ.Στη συνέχεια χώρισε τους 18 μαθητές του σε δύο ομάδες των 9 ατόμων και έβαλε τους δύο αρχηγούς να σταθούν στη μέση του γηπέδου. Πέταξε την μπάλα ψηλά ανάμεσα τους. Ήταν το πρώτο τζάμπολ.Οι δύο νέοι πήδηξαν να διεκδικήσουν την μπάλλα και ... ήταν γεγονός: το πρώτο παιχνίδι μπάσκετ είχε αρχίσει.Οι παίκτες, αφού δεν μπορούσαν να τρέχουν κρατώντας την μπάλα στα χέρια, άρχισαν να αλλάζουν πάσες και να προσπαθούν να τη βάλουν στο καλάθι.Έκαναν αυτό που κάνουν σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σ' ολόκληρη τη γη. Έπαιζαν το πιο συναρπαστικό από όλα τα σπορ, αυτό που μαγνητίζει στις μέρες μας όλο τον κόσμο.Τα γέλια και οι φωνές των μαθητών του Νέισμιθ αντηχούσαν στο παλιό γυμναστήριο. Οι παίκτες, φορώντας μακρύ παντελόνι και μπλούζα, απολάμβαναν το νέο παιχνίδι και ο Νέισμιθ τους κοιτούσε γεμάτος περηφάνεια.Μετά από μισή ώρα παιχνιδιού κι ενώ είχε μπει ένα μόνο καλάθι, οι μαθητές ήταν εξουθενωμένοι, αλλά ευτυχισμένοι.Το "μικρόβιο" του μπάσκετ τους είχε κατακτήσει για τα καλό. Ρώτησαν το γυμναστή τους πότε θα μπορούσαν να ξαναπαίξουν αυτό το υπέροχο παιχνίδι. Έπαιζαν συχνά στη συνέχεια.

Τον Ιανουάριο του 1892, όταν οι μαθητές γύρισαν από τις διακοπές των Χριστουγέννων, άρχισαν να δίνουν αγώνες με τα γειτονικά σχολεία που κι αυτά είχαν αρχίσει να παίζουν το νέο παιχνίδι.Τα πρώτα ματς της εποχής έληγαν συνήθως με 3-2 ή με 2-1. Το κάθε καλάθι μετρούσε ένα πόντο.Το Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, διοργανώθηκε στο Σπρίνγκφιλντ το πρώτο τουρνουά μπάσκετ. μεταξύ των μαθητών του κολεγίου. Διάφορες γυναίκες που παρακολουθούσαν τους αγώνες από το μπαλκόνι πρότειναν να παίξουν κι αυτές. Μόλις τελείωσαν οι αγώνες των αντρών, οι γυναίκες μπήκαν στο γήπεδο και έπαιξαν. Ήταν ένα πρωτόγνωρο θέαμα, καθώς φορώντας μακριά φουστάνια προσπαθούσαν να τρέξουν και να βάλουν την μπάλα στο καλάθι. Δεν το κατάφεραν, αλλά μην ξεχνάμε ότι αυτό που μετράει στον αθλητισμό είναι η προσπάθεια.Την άνοιξη, το παιχνίδι μεταφέρθηκε έξω. Εκεί έστησαν δύο σιδερένιους πασσάλους και κρέμασαν σ' αυτούς τα καλάθια. Το μπάσκετ είχε ανοίξει τις πόρτες του και είχε ξεκινήσει για να κατακτήσει τον κόσμο.

Μια μέρα ένας φοιτητής, ονόματι Φρανκ Μάχαν, επισκέφτηκε τον Νέισμιθ στο γραφείο του. -"Δρ. Νέισμιθ, πώς σκοπεύετε να ονομάσετε το νέο παιχνίδι;", τον ρώτησε. Ο Νέισμιθ απάντησε ότι δεν είχε αποφασίσει ακόμη για το όνομα του παιχνιδιού.-"Να το πούμε Νέισμιθ - μπολ", πρότεινε ο Μάχαν. -"Αυτό το όνομα θα σκότωνε κάθε παιχνίδι", απάντησε γελώντας ο καθηγητής.-"Τότε γιατί να μην το πούμε μπάσκετ - μπολ; Εξάλλου παίζεται με δυο καλάθια και μια μπάλα", αντιπρότεινε ο νεαρός. Ο Νέισμιθ πετάχτηκε επάνω, έδωσε το χέρι του στον μαθητή του και του είπε:-"Μπράβο, αυτά είναι το όνομα που του αξίζει". Το ωραιότερο παιχνίδι του κόσμου είχε βρει το όνομα του. Ο Τζιμ Νέισμιθ ήταν ο πατέρας του και ο Φρανκ Μάχαν ο νονός του.

* το κέιμενο είναι από το βιβλίο "Ενας αιώνας Μπάσκετ" του Τάκη Ευσταθίου

 

Οι μεγάλοι σταθμοί στην Ιστορία του Μπάσκετ

Δεκέμβριος 1891: Το μπάσκετ επινοείται στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, όταν ο καθηγητής Τζ. Νέισμιθ ρίχνει μια μπάλα σε ένα καλάθι που έβαζαν ροδάκινα!

Το 1893 έγινε ο πρώτος αγώνας στην Ευρώπη μεταξύ των ομάδων της Εθνικής Γαλλίας και του Αμερικάνικου Πανεπιστημίου YUCA

18 Ιουνίου 1932: Ιδρύεται η FIBA από τις Ομοσπονδίες της Αργεντινής, της Τσεχοσλοβακίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Λετονίας, της Πορτογαλίας, της Ρουμανίας και της Ελβετίας. Πρώτος Πρόεδρος ήταν ο Ελβετός Leon Bouflard και Γενικός Γραμματέας ο William Jones

Το 1935: Έγινε το πρώτο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών στην  Γενεύη και  Πρωταθλήτρια ανακηρύχθηκε η Λιθουανία.

01 Αυγούστου 1936: Για πρώτη φορά το ανδρικό μπάσκετ περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου

Το 1949 δημιουργήθηκε στην Αμερική το ΝΒΑ

22 Οκτωβρίου 1950: Αρχίζει το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών στο Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής.

07 Μαρτίου 1953: Αρχίζει το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών στο Σαντιάγκο της Χιλής.

Το 1957: Έγινε το πρώτο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών σε επίπεδο ομάδων-Συλλόγων. Πρωταθλήτρια ανακηρύχθηκε η ASK RIGA.

Το 1958: Έγινε το πρώτο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Γυναικών  σε επίπεδο ομάδων-Συλλόγων. Πρωταθλήτρια ανακηρύχθηκε η  .Slavia Sofias.

07 Μαρτίου 1953: Αρχίζει το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών στο Σαντιάγκο της Χιλής.

08 Απριλίου 1989: Το παγκόσμιο συνέδριο της FIBA αποφασίζει να απαλείψει της διάκριση ανάμεσα σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες, δίνοντας σε όλους τους παίκτες το δικαίωμα να αγωνίζονται στις διοργανώσεις της.

1976: Για πρώτη φορά το Γυναικείο Μπάσκετ περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ.

1991: Τα 100 χρόνια του μπάσκετ εορτάζονται από περίπου 250.000.000 παίκτες σε όλο τον κόσμο. Οι εκδηλώσεις ολοκληρώνονται στη γενέτειρα του μπάσκετ, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης.

Ιούλιος 1992: Για πρώτη φορά επαγγελματίες παίκτες (του NBA) συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη Βαρκελώνη.

Οκτώβριος 1997: Η FIBA αριθμεί 206 ομοσπονδίες - μέλη

Το 2001 η FIBA διαχωρίστηκε σε πέντε ζώνες:στην FIBA Europe, FIBA Americas, FIBA Oceania, FIBA Asia & FIBA Africa.Η Ελλάδα ανήκει στην ζώνη της FIBA Europe

 

 

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΑΝΔΡΩΝ

  

    Τα Πρωταθλήματα Ανδρών σε Εθνικό επίπεδο διοργανώνονται σε τέσσερις κατηγορίες.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ "Α1 ΕΘΝΙΚΗ": Σε αυτή την κατηγορία θα βρείτε καταχωρημένους τους Πρωταθλητές της μεγαλύτερης κατηγορίας. Συγκεκριμένα είναι καταχωρημένοι

οι Πρωταθλητές των παρακάτω Πρωταθλημάτων Ανδρών.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ(Αγ. Περίοδοι 1927-1963)

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ (Αγ. Περίοδοι 1964-1986)

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α1 ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ (Αγ. περίοδοι

1987-1992)

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α1 ΑΝΔΡΩΝ (Αγ. Περίοδοι 1992 έως σήμερα )

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ "Α2 ΕΘΝΙΚΗ": Σε αυτή την κατηγορία θα βρείτε καταχωρημένους τους Πρωταθλητές από το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α2 ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ "Β ΕΘΝΙΚΗ": Σε αυτή την κατηγορία θα βρείτε καταχωρημένους τους Πρωταθλητές από το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Β ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ "Γ  ΕΘΝΙΚΗ": Σε αυτή την κατηγορία θα βρείτε καταχωρημένους τους Πρωταθλητές από το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Γ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ

Τα πρωταθλήματα Ανδρών στην καλαθοσφαίριση άρχισαν την αγωνιστή περίοδο 1927-28 με διοργανώτρια Ομοσπονδία τον ΣΕΓΑΣ στον οποίο υπάγονταν το άθλημα της καλαθοσφαίρισης. Το πρωτάθλημα ονομάζονταν ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ. Μέχρι και το 1963 το πρωτάθλημα διεξάγονταν σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση οι ομάδες συμμετείχαν στο τοπικό πρωτάθλημα της περιοχής τους και ακολουθούσε η τελική φάση. Οι αγώνες της τελικής φάσης διεξάγονταν εκ περιτροπής στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Πάτρα απ΄ όπου έβγαινε και ο πρωταθλητής Ελλάδας. Στο πρωτάθλημα αυτό συμμετείχαν στην αρχή ομάδες από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη και στην συνέχεια συμμετείχαν και ομάδες από την επαρχία οι οποίες δημιουργούνταν σταδιακά. 

   Την αγωνιστή περίοδο 1963-64 ο ΣΕΓΑΣ διοργάνωσε με μόνιμη συμμετοχή των Ομάδων (Άνοδο-Κάθοδο) το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. 

   Την αγωνιστική περίοδο 1965-66 την ευθύνη της διοργάνωσης του πρωταθλήματος ανέλαβε στην αρχή η νεοσύστατη Ελληνική Ομοσπονδία Αθλοπαιδιών (ΕΟΑΠ) και στην συνέχεια από την Αγωνιστική Περίοδο 1969-70 η νεοϊδρυθείσα Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ).

    Την αγωνιστική περίοδο 1973-74 δημιουργείται νέο πρωτάθλημα στους Άνδρες, το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Β’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ το οποίο διεξάγονταν σε

δύο ομίλους, ενώ από την αγωνιστική περίοδο 1984-85 διεξάγονταν σε τέσσερις ομίλους.

   Την αγωνιστική περίοδο 1986-87 το πρωτάθλημα μετονομάζετε, σε ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α1’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ ενώ την ίδια αγωνιστική περίοδο δημιουργείται νέο πρωτάθλημα στους Άνδρες, το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α2 ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ. Επίσης την ίδια αγωνιστική περίοδο το Πρωτάθλημα της Β ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ  διεξάγεται ενιαία σε ένα όμιλο.

   Την αγωνιστική περίοδο 1987-88 δημιουργείται νέο πρωτάθλημα στους Άνδρες, το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Γ’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ το οποίο διεξάγονταν σε έξη ομίλους, ενώ από την αγωνιστική περίοδο 1989-90 μέχρι και σήμερα διεξάγεται  σε τέσσερις ομίλους.

   Την αγωνιστή περίοδο 1992-93 την διοργάνωση του πρωταθλήματος της Α1

Ανδρών ανέλαβε ο ΕΣΑΚΕ και το πρωτάθλημα μετονομάσθηκε σε ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α1 ΑΝΔΡΩΝ

 

 

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

  

   Τα Πρωταθλήματα Γυναικών σε Εθνικό επίπεδο διοργανώνονται σήμερα σε δύο κατηγορίες.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ "Α1 ΕΘΝΙΚΗ":  Σε αυτή την κατηγορία θα βρείτε καταχωρημένες τις Πρωταθλήτριες Ομάδες της μεγαλύτερης κατηγορίας. Συγκεκριμένα είναι

καταχωρημένες οι Πρωταθλήτριες των παρακάτω Πρωταθλημάτων Γυναικών.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ (Αγ. Περίοδοι 1967-1984) ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ (Αγ. Περίοδοι

1985-1997)

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α1 ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ(Αγ.Περ.1998 έως σήμερα)

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ "Α2 ΕΘΝΙΚΗ": Σε αυτή την κατηγορία θα βρείτε καταχωρημένες τις Πρωταθλήτριες Ομάδες από το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α2 ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ

ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ "Β ΕΘΝΙΚΗ": Σε αυτή την κατηγορία (η οποία καταργήθηκε την αγωνιστική περίοδο 2003-04) θα βρείτε καταχωρημένες τις Πρωταθλήτριες Ομάδες 

από το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Β ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Τα πρωταθλήματα Γυναικών στην καλαθοσφαίριση άρχισαν την αγωνιστή περίοδο 1967-68 με διοργανώτρια την Ελληνική Ομοσπονδία Αθλοπαιδιών (ΕΟΑΠ). Το πρωτάθλημα ονομάζονταν ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

   Την αγωνιστή περίοδο 1969-70 την ευθύνη της διοργάνωσης του πρωταθλήματος Γυναικών ανέλαβε η νεοσύστατη Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ).

   Την αγωνιστή περίοδο 1984-85 το πρωτάθλημα Γυναικών μετονομάσθηκε σε ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, ενώ ταυτόχρονα δημιουργήθηκε νέο πρωτάθλημα με επωνυμία ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Β’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

   Την αγωνιστή περίοδο 1997-98 με απόφαση του Δ.Σ. της ΕΟΚ δημιουργούνται νέες Εθνικές κατηγορίες στις Γυναίκες οι οποίες είναι:ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α1’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ Α2’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

   Από την αγωνιστή περίοδο 2003-2004 το πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής κατηγορίας Γυναικών πραγματοποιείται σε δύο ομίλους (Βορράς-Νότος), ενώ ταυτόχρονα καταργήθηκε το πρωτάθλημα της Β Εθνικής κατηγορίας Γυναικών.

Το μπάσκετμπολ είναι δημιούργημα ενός μόνο ανθρώπου, κάτι ασυνήθιστο για άθλημα. Το 1891 ο Δρ. Τζέιμς Νέισμιθ, ένας καναδός πάστορας, γυμναστής σε κολέγιο στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, έψαχνε για ένα παιχνίδι κλειστού χώρου, προκειμένου να απασχολεί τους μαθητές του κατά τη διάρκεια του μακρύ χειμώνα της Νέας Αγγλίας.

Αφού απέρριψε διάφορες ιδέες, τοποθέτησε ένα καλάθι στον τοίχο του γυμναστηρίου, έγραψε ορισμένους βασικούς κανόνες κι άρχισε να εκπαιδεύει τους μαθητές του, οι οποίοι έπαιξαν τον πρώτο αγώνα στην ιστορία του αθλήματος στις 21 Δεκεμβρίου του 1891. Η ονομασία μπάσκετμπολ -καλαθοσφαίριση στα ελληνικά- ήταν έμπνευση ενός εκ των μαθητών του.

Το άθλημα κέρδισε γρήγορα πολλούς θαυμαστές και διαδόθηκε σ' όλες τις ΗΠΑ. Τη δεκαετία του 1920 υπήρχαν εκατοντάδες ομάδες, επαγγελματικές αλλά και ερασιτεχνικές, κάτω από την «ομπρέλα» της Διακολεγιακής Αθλητικής Ένωσης, προδρόμου του γνωστού μας NCAA.

Το μπάσκετμπολ εισήχθη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, ενώ ως άθλημα επίδειξης είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 1904, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αγίου Λουδοβίκου. Οι γυναίκες έπαιξαν για πρώτη φορά μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976.

Το επαγγελματικό μπάσκετ έφτασε στην κορύφωσή του το 1946 με τη δημιουργία του ΝΒΑ, που σήμερα θεωρείται ό,τι το καλύτερο έχει να επιδείξει το άθλημα σε επίπεδο πρωταθλήματος. Στις 18 Ιουνίου του 1932 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Μπάσκετ, γνωστή με τα αρχικά FIBA, από εκπροσώπους οκτώ χωρών, ανάμεσά τους και της Ελλάδας.

Στη χώρα μας, ο πρώτος αγώνας μπάσκετ είχε παιχτεί 14 χρόνια νωρίτερα, το 1918, στο γήπεδο της ΧΑΝ Αθηνών. Οι δύο ομάδες χρησιμοποίησαν δύο ανεστραμμένες καρέκλες για καλάθια και μία μπάλα ποδοσφαίρου. Μεταξύ των πρώτων παικτών ήταν και ο Μάικ Στεργιάδης, που υπήρξε μαθητής του Νέισμιθ στο κολέγιο του Σπρίνγκφιλντ.

Η επίσημη περίοδος για το ελληνικό μπάσκετ άρχισε το 1927, υπό τη σκέπη του ΣΕΓΑΣ. Δύο χρόνια αργότερα διοργανώθηκε το πρώτο πρωτάθλημα μεταξύ αθηναϊκών ομάδων, το οποίο κατέκτησε ο Πανελλήνιος. Το 1930 διοργανώθηκε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στη Θεσσαλονίκη, με νικητή τον Άρη.

Μπάσκετ - ιστορία - Χρονολόγιο

1891 - 2001

1891 Το μπάσκετ επινοείται στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, από τον καθηγητή Τζ. Νέισμιθ που έψαχνε να βρεί ένα ομαδικό παιχνίδι που θα τραβούσε το ενδιαφέρον των μαθητών του.

1983 Έγινε ο πρώτος αγώνας στην Ευρώπη μεταξύ των ομάδων της Εθνικής Γαλλίας και του Αμερικάνικου Πανεπιστημίου YUCA.

1896 Ο πρώτος επαγγελματικός αγώνας μπάσκετ στο Νιού Τζέρσευ.

1921 Οι δύο λέξεις στο όνομα του παιχνιδιού ενώνονται. Το basket ball, γίνεται basketball.

1924 Η Marie Boyd βάζει 156 πόντους σε ένα επίσημο αγώνα γυναικείων ομάδων που έληξε 162-3.

1931 Ρεκόρ θεατών σε ένα τουρνουά μπάσκετ στο Πεκίνο. Ξεπέρασαν τις 70000 σε τρείς μέρες.

1932 Ιδρύεται η FIBA (Διεθνής ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης) από τις εθνικές Ομοσπονδίες της Αργεντινής, της Τσεχοσλοβακίας, της Ιταλίας, της Λετονίας, της Πορτογαλίας, της Ρουμανίας και της Ελβετίας η Ελλάδα συμμετέχει στα ιδρυτικά μέλη με τη δική της ομοσπονδία. Πρώτος Πρόεδρος ήταν ο Ελβετός Leon Bouflard και Γενικός Γραμματέας ο William Jones.

1935 Έγινε το πρώτο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών στην Γενεύη και πρωταθλήτρια ανακηρύχθηκε η Λιθουανία.

1936 Για πρώτη φορά το ανδρικό μπάσκετ περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου.

1939 Οκτώ ομάδες συμμετέχουν στο πρώτο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα στις ΗΠΑ. Το πανεπιστήμιο του Όρεγκον παίρνει τον πρώτο τίτλο.

1940 Η πρώτη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση αγώνα μπάσκετ από το Madison Square Garden.

1949 Ιδρύεται στην Αμερική το πρωτάθλημα του ΝΒΑ

1950 Αρχίζει το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών στο Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής.

1951 Ρεκόρ θεατών. 75,000 άνθρωποι παρακολούθησαν στο ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου έναν αγώνα επίδειξης των Harlem Globetrotters.

1953 Αρχίζει το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών στο Σαντιάγκο της Χιλής

1954 Στο NBA μειώνουν το χρόνο της επίθεσης στα 24 δευτερόλεπτα. Το παιχνίδι γίνεται πιο γρήγορο.

1957 Έγινε το πρώτο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών σε επίπεδο Συλλόγων. Πρωταθλήτρια ανακηρύχθηκε η ASK RIGA.

1958 Έγινε το πρώτο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Γυναικών σε επίπεδο ομάδων-Συλλόγων. Πρωταθλήτρια ανακηρύχθηκε η Slavia Sofias.

1953 Αρχίζει το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών στο Σαντιάγκο της Χιλής.

1968 Ρεκόρ θεατών και η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Ελληνικού Μπάσκετ σε επίπεδο συλλόγων. Η ΑΕΚ νικάει τη Σλάβια Πράγας μπροστά σε 80.000 θεατές στο Παναθηναικό στάδιο και στέφεται Κυπελούχος Ευρώπης.

1976 Για πρώτη φορά το Γυναικείο Μπάσκετ περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ.

1989 Το παγκόσμιο συνέδριο της FIBA αποφασίζει να απαλείψει της διάκριση ανάμεσα σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες, δίνοντας σε όλους τους παίκτες το δικαίωμα να αγωνίζονται στις διοργανώσεις της.

1991 Τα 100 χρόνια του μπάσκετ εορτάζονται από εκατομύρια παίκτες και φίλους του παιχνιδιού σε εκδηλώσεις σε όλο το κόσμο. Οι εκδηλώσεις ολοκληρώνονται στη γενέτειρα του μπάσκετ, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης στις ΗΠΑ.

1992 Για πρώτη φορά επαγγελματίες παίκτες του NBA συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη Βαρκελώνη με την Αμερικάνικη εθνική ομάδα.

1997 Η FIBA αριθμεί 206 ομοσπονδίες - μέλη

2001 Η FIBA διαχωρίστηκε σε πέντε ζώνες:στην FIBA Europe, FIBA Americas, FIBA Oceania, FIBA Asia & FIBA Africa. Η Ελλάδα ανήκει στην ζώνη της FIBA Europe.

Η Ευρωλίγκα Ανδρών (αγγλικά: Euroleague) είναι η πιο σπουδαία διασυλλογική διοργάνωση καλαθοσφαίρισης για τους άνδρες στηνΕυρώπη και αναδεικνύει τον Πρωταθλητή Ευρώπης στο άθλημα. Διοργανώνεται από την ULEB, την ένωση δηλ. των ευρωπαϊκών επαγγελματικών ομάδων μπάσκετ.

Παλαιότερα η ονομασία της ήταν Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης ή Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Συλλόγων και διοργανώτρια αρχή ήταν το ευρωπαϊκό τμήμα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (FIBA Europe). Το 2000 επήλθε ρήξη ανάμεσα στην ULEB, η οποία εκπροσωπούσε τις περισσότερες μεγάλες ομάδες, και της FIBA που εκπροσωπούσε τις εθνικές ομοσπονδίες. Ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης, την περίοδο 2000-01 διεξήχθησαν δύο διοργανώσεις: μία υπό την αιγίδα της πρώτης (Ευρωλίγκα, νικήτρια η Βίρτους Μπολόνια) και μία υπό την αιγίδα της δεύτερης (Σουπρολίγκα, νικήτρια η Μακάμπι Τελ Αβίβ). Αμφότεροι θεωρούνται ισότιμα πρωταθλητές Ευρώπης για το 2001.

Αμέσως μετά η FIBA υπαναχώρησε και κατήργησε τη Σουπρολίγκα. Έτσι, από τη σαιζόν 2001-02 κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική αποτελεί αποκλειστικά η Ευρωλίγκα, ενώ είναι σε προχωρημένο στάδιο οι συζητήσεις για την επανένωση των δύο ομοσπονδιών.

Ιστορικό 

Η διοργάνωση ξεκίνησε την περίοδο 1957-58 (όλοι οι αγώνες διεξήχθησαν το ημερολογιακό έτος 1958) με την ονομασία Κύπελλο Πρωταθλητριών, κατά τα πρότυπα της αντίστοιχης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης της ΟΥΕΦΑ. Μέχρι το 1990-91 μετείχαν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες της κάθε χώρας. Από την επόμενη σεζόν άρχισαν να προστίθενται δευτεραθλήτριες ή και τριταθλήτριες ομάδες από τις καλαθοσφαιρικά προηγμένες χώρες της και η διοργάνωση άλλαξε μορφή. Το 1996-97 καταργήθηκαν οι προκριματικοί νοκ - άουτ αγώνες και οι ομάδες ξεκινούν την πορεία τους από την αρχική φάση των ομίλων, ταυτόχρονα όμως έχασαν το δικαίωμα συμμετοχής οι χώρες όπου το άθλημα δε γνωρίζει ιδιαίτερη ανάπτυξη.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των πρόσφατων διοργανώσεων, έχει να κάνει με τη δέσμευση κλειστών συμβολαίων ανάμεσα στην ULEB και κάποιους συλλόγους που θεωρούνται ιδιαίτερα «εμπορικοί». Αυτό πρακτικά σημαίνει πως κάποιες ομάδες έχουν δικαίωμα συμμετοχής ασχέτως των επιδόσεών τους στα εθνικά πρωταθλήματα. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί και με ελληνικούς συλλόγους - Ολυμπιακός και ΑΕΚ έχουν στο παρελθόν αγωνισθεί στην Ευρωλίγκα, μολονότι δεν είχαν καταταγεί σε υψηλή θέση στο εθνικό πρωτάθλημα της προηγούμενης αγωνιστικής περιόδου.

Την αγωνιστική περιόδο 1965-1966 δοκιμάστηκε για πρώτη φορά η διαδικασία Final Four ανάμεσα στις τέσσερις ομάδες που θα έφταναν στη φάση των ημιτελικών, κατά τα πρότυπα του αμερικανικού κολλεγιακού πρωταθλήματος. Πολύ σύντομα η ιδέα εγκαταλείφθηκε, για να επανέλθει πολλά χρόνια αργότερα (1987-88) και να καθιερωθεί έως σήμερα. Μόνη εξαίρεση υπήρξε το 2001, όταν η διοργάνωση της FIBA περιελάμβανε final four, ενώ η αντίστoιχη της ULEB όχι.

Οι ονομασίες της Ευρωλίγκας από την καθιέρωσή της ως σήμερα:

1957-58 έως 1990-91: Κύπελλο Πρωταθλητριών (διοργάνωση FIBA) 1991-92 έως 1995-96: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (διοργάνωση FIBA)

1996-97 έως 1999-00: Ευρωλίγκα (διοργάνωση FIBA)

2000-01: Σουπρολίγκα (διοργάνωση FIBA), Ευρωλίγκα (διοργάνωση ULEB)

2001-02 έως σήμερα: Ευρωλίγκα (διοργάνωση ULEB)

Οι τελικοί συνοπτικά 

Έτος Πόλη Τελικού Κυπελλούχος Φιναλίστ 1ος αγ.

1958 Ρίγα - Σόφια  ΑΣΚ Ρίγα  Ακαντέμικ Σόφιας 86–81

1959 Ρίγα - Σόφια  ΑΣΚ Ρίγα  Ακαντέμικ Σόφιας 79–58

1960 Τιφλίδα - Ρίγα  ΑΣΚ Ρίγα  Ντιναμό Τιφλίδας 61–51

19 61 Μόσχα - Ρίγα  ΤΣΣΚΑ Μόσχας  ΑΣΚ Ρίγα 87–62

1962 Γενεύη  Ντιναμό Τιφλίδας  Ρεάλ Μαδρίτης 90–83

1963 Μαδρίτη - Μόσχα (2)  ΤΣΣΚΑ Μόσχας  Ρεάλ Μαδρίτης 69–

86

1964 Μπρνο - Μαδρίτη  Ρεάλ Μαδρίτης  Σπάρτακ Μπρνο 99–110

1965 Μόσχα - Μαδρίτη  Ρεάλ Μαδρίτης  ΤΣΣΚΑ Μόσχας 81–88

1966 Μπολόνια  Ολίμπια   (Σίμενταλ)   Μιλάνου  Σλάβια Πράγας 77–72

1967 Μαδρίτη  Ρεάλ Μαδρίτης  Ολίμπια   (Σίμενταλ)   Μιλάνου 91–83

1968 Λυών  Ρεάλ Μαδρίτης  Σπάρτακ Μπρνο 98–95

1969 Βαρκελώνη  ΤΣΣΚΑ Μόσχας  Ρεάλ Μαδρίτης 103–99

1970 Σαράγεβο  Παλακανέστρο (Ίνις) Βαρέζε  ΤΣΣΚΑ Μόσχας 79–74

1971 Αμβέρσα  ΤΣΣΚΑ Μόσχας  Παλακανέστρο (Ίνις) Βαρέζε 67–53

1972 Τελ Αβίβ  Παλακανέστρο (Ίνις) Βαρέζε  Κ.Κ. (Γιουγκοπλάστικα) Σπλιτ 70–69

1973 Λιέγη  Παλακανέστρο (Ίνις) Βαρέζε  ΤΣΣΚΑ Μόσχας 71–66

1974 Ναντ  Ρεάλ Μαδρίτης  Παλακανέστρο (Ίνις) Βαρέζε 84–82

1975 Αμβέρσα  Παλακανέστρο (Ίνις) Βαρέζε  Ρεάλ Μαδρίτης 79–66

1976 Γενεύη  Παλακαν. (Μομπιλτζίρτζι) Βαρέζε  Ρεάλ Μαδρίτης 81–74

1977 Βελιγράδι  Μακάμπι Τελ Αβίβ  Παλακαν. (Μομπιλτζίρτζι) Βαρέζε 78–

77

1978 Μόναχο  Ρεάλ Μαδρίτης  Παλακαν. (Μομπιλτζίρτζι) Βαρέζε 75–67

1979 Γκρενόμπλ  Μπόσνα Σαράγεβο  Παλακανέστ. (Έμερσον) Βαρέζε 96–93

1980 Δυτικό Βερολίνο  Ρεάλ Μαδρίτης  Μακάμπι Τελ Αβίβ 89–85

1981 Στρασβούργο  Μακάμπι Τελ Αβίβ  Βίρτους   (Σινούντινε)   Μπολόνια 80–79

1982 Κολωνία  Παλακανέστρο (Σκουίμπ) Καντού  Μακάμπι Τελ Αβίβ 86–80

1983 Γκρενόμπλ  Παλακανέστρο (Φορντ) Καντού  Ολίμπια   (Μπίλι)   Μιλάνου 69–68

1984 Γενεύη  Βίρτους   (Μπάνκο)   Ρόμα  Μπαρτσελόνα 79–73

1985 Αθήνα  Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ  Ρεάλ Μαδρίτης 87–78

1986 Βουδαπέστη  Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ  Ζαλγκίρις Κάουνας 94–82

1987 Λωζάνη  Ολίμπια   (Τρέισερ)   Μιλάνου  Μακάμπι Τελ Αβίβ 71–69

1988 Γάνδη  Ολίμπια   (Τρέισερ)   Μιλάνου  Μακάμπι Τελ Αβίβ 90–84

1989 Μόναχο  Κ.Κ. (Γιουγκοπλάστικα) Σπλιτ  Μακάμπι Τελ Αβίβ 75–69

1990 Σαραγόσα  Κ.Κ. (Γιουγκοπλάστικα) Σπλιτ  Μπαρτσελόνα 72–67

1991 Παρίσι  Κ.Κ. (Ποπ 84) Σπλιτ  Μπαρτσελόνα 70–65

1992 Κωνσταντινούπολη  Παρτιζάν Βελιγραδίου  Χοβεντούτ Μπανταλόνα 71–70

1993 Αθήνα  Λιμόζ  Παλακανέσ. (Μπένετον) Τρεβίζο 59–55

1994 Τελ Αβίβ  Χοβεντούτ Μπανταλόνα  Ολυμπιακός 59–57

1995 Σαραγόσα  Ρεάλ Μαδρίτης  Ολυμπιακός 73–61

1996 Παρίσι  Παναθηναϊκός  Μπαρτσελόνα 67–66

1997 Ρώμη  Ολυμπιακός  Μπαρτσελόνα 73–58

1998 Βαρκελώνη  Βίρτους   (Κίντερ)   Μπολόνια  ΑΕΚ 58–44

1999 Μόναχο  Ζαλγκίρις Κάουνας  Βίρτους   (Κίντερ)   Μπολόνια 82–74

2000 Θεσσαλονίκη  Παναθηναϊκός  Μακάμπι Τελ Αβίβ 73–67

2001

Παρίσι  Μακάμπι Τελ Αβίβ  Παναθηναϊκός 81–67

Μπολόνια (3) - Βιτόρια (2)  Βίρτους   (Κίντερ)   Μπολόνια  Σ. Μπασκόνια   (Ταού Κεράμικα) 68–

85

2002 Μπολόνια  Παναθηναϊκός  Βίρτους   (Κίντερ)   Μπολόνια 89–83

2003 Βαρκελώνη  Μπαρτσελόνα  Παλακανέσ. (Μπένετον) Τρεβίζο 76–65

2004 Τελ Αβίβ  Μακάμπι Τελ Αβίβ  Φορτιτούντο   (Σκίπερ)   Μπολόνια 118–74

2005 Μόσχα  Μακάμπι Τελ Αβίβ  Σ. Μπασκόνια   (Ταού Κεράμικα) 90–78

2006 Πράγα  ΤΣΣΚΑ Μόσχας  Μακάμπι Τελ Αβίβ 73–69

2007 Αθήνα  Παναθηναϊκός  ΤΣΣΚΑ Μόσχας 93–91

2008 Μαδρίτη  ΤΣΣΚΑ Μόσχας  Μακάμπι Τελ Αβίβ 91–77

2009 Βερολίνο  Παναθηναϊκός  ΤΣΣΚΑ Μόσχας 73–71

2010 Παρίσι  Μπαρτσελόνα  Ολυμπιακός 86–68

2011 Βαρκελώνη  Παναθηναϊκός  Μακάμπι Τελ Αβίβ 78–

70

2012 Κωνσταντινούπολη  Ολυμπιακός  ΤΣΣΚΑ Μόσχας 62-61

2013 Λονδίνο

2014 Λονδίνο

Σημ.: Το 2001 υπήρξαν δύο νικητές λόγω διάσπασης και διοργάνωσης δύο ξεχωριστών διοργανώσεων. Στη σειρά των αγώνων που κρίθηκαν στις 3 νίκες ανάμεσα στη Βίρτους Μπολόνια και την Ταού Κεράμικα, με μπλε χρώμα σημειώνονται οι αγώνες που διεξήχθησαν στη Μπολόνια και με κόκκινο στη Βιτόρια.

Τίτλοι και συμμετοχές σε τελικο

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης (επίσημη ονομασία FIBA World Championship «Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIBA») είναι η σπουδαιότερη διοργάνωση της FIBA (Διεθνής Ομοσπονδία Μπάσκετ). Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστό ως Μουντομπάσκετ (Mundobasket).

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα διεξάγεται ανά τετραετία, σε διαφορετική χώρα κάθε φορά. Συμμετέχουν εθνικές ομάδες ανδρών από ολόκληρο τον πλανήτη, οι οποίες διαγωνίζονται για τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Στους τρεις πρώτους απονέμονται μετάλλια - χρυσό για τον πρωταθλητή, αργυρό για το δεύτερο και χάλκινο για τον τρίτο. Επιπλέον, από την πέμπτη διοργάνωση αθλοθετήθηκε για το νικητή το Τρόπαιο Νάισμιθ, αφιερωμένο στον άνθρωπο που επινόησε το άθλημα.

Η ληξιαρχική πράξη γέννησης του θεσμού υπεγράφη το 1948 στο Λονδίνο, όπου με την ευκαιρία της 14ης Ολυμπιάδας λάμβανε χώρα το συνέδριο της FIBA. Στο συνέδριο οι χώρες-μέλη της Διεθνούς Ομοσπονδίας αποφάσισαν τη διοργάνωση ενός πρωταθλήματος, στο οποίο θα συναγωνίζονταν οι καλύτερες εθνικές ομάδες του πλανήτη. Η πρώτη απόπειρα ανατέθηκε στην Αργεντινή που φάνηκε ως η πλέον πρόθυμη να αναλάβει το οικονομικό κόστος του εγχειρήματος.

Σύστημα Πρόκρισης - Διεξαγωγής [Επεξεργασία]

Το συνηθέστερο μοντέλο από το πρώτο Μουντομπάσκετ (1950) μέχρι και τις μέρες μας προβλέπει την πρόκριση βάσει της θέσης των ομάδων στα ηπειρωτικά πρωταθλήματα (π.χ. Ευρωμπάσκετγια την Ευρώπη), τα οποία διεξάγονται τον προηγούμενο χρόνο, με εξαίρεση τον απερχόμενο παγκόσμιο πρωταθλητή που προκρίνεται αυτομάτως. Υπήρξαν πάντως και λίγα Μουντομπάσκετ στα οποία έγιναν προκριματικοί αγώνες, στο πρότυπο του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ.

Η FIBA συνήθως αφήνει λίγες θέσεις κενές, τις οποίες καλύπτει αργότερα (wild cards) με ομάδες που απέτυχαν μεν στα ηπειρωτικά πρωταθλήματα, αλλά η συμμετοχή τους ανεβάζει το αγωνιστικό ή εμπορικό ενδιαφέρον της διοργάνωσης. Μία wild card λαμβάνει πάντα η διοργανώτρια χώρα, εάν χρειασθεί. Ο συνολικός αριθμός των ομάδων που τελικά προκρίνονται, είτε αγωνιστικά είτε με wild card, διαφέρει από διοργάνωση σε διοργάνωση.

Παρομοίως με το σύστημα πρόκρισης, αρκετές είναι και οι αλλαγές που έχει γνωρίσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο σύστημα διεξαγωγής του. Αρχικά οι καλύτερες ομάδες προκρινόταν στοντελικό όμιλο, όπου έπαιζαν όλοι εναντίον όλων και οι τρεις πρώτοι κέρδιζαν τα μετάλλια.

Στις πιο πρόσφατες διοργανώσεις ακολουθείται ένα μικτό μοντέλο: Αρχικά οι ομάδες χωρίζονται σε ομίλους των τεσσάρων ή έξι ομάδων και παίζουν μεταξύ τους. Οι καλύτεροι προκρίνονται στην τελική φάση, όπου δίνουν μονούς αγώνες (νοκ-άουτ) με βάση ένα προκαθορισμένο σύστημα διασταυρώσεων που οδηγούν στους δύο ημιτελικούς. Οι νικητές των ημιτελικών παίζουν στο Μεγάλο Τελικό για την πρωτιά, ενώ οι ηττημένοι διεκδικούν στο Μικρό Τελικό το χάλκινο μετάλλιο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι και το Μουντομπάσκετ του 1990 απαγορευόταν η συμμετοχή παικτών του NBA στις εθνικές ομάδες. Λόγω αυτού του αποκλεισμού οι ΗΠΑ συμμετείχαν αρχικά με παίκτες από εταιρίες-χορηγούς και αργότερα με αθλητές του Κολλεγιακού Πρωταθλήματος, ενώ και άλλες χώρες που είχαν παίκτες στο NBA εμφανίζονταν αποδυναμωμένες.

Προβληματικές Διοργανώσεις [Επεξεργασία]

Μολονότι και τα 15 πρωταθλήματα αναγνωρίζονται από τη FIBA ως επίσημα και παγκόσμια, η αλήθεια είναι πως οι πρώτες τέσσερις διοργανώσεις δεινοπάθησαν από τις ψυχροπολεμικές έριδες και άλλες διμερείς διαφορές, τη μικρή (τότε) διάδοση του αθλήματος, καθώς και από οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα η συμμετοχή σε αυτά να είναι μειωμένη και μη αντιπροσωπευτική.

Handball-Χειροσφαίριση

Η χειροσφαίριση ή χάντμπολ (handball) είναι ομαδικό ολυμπιακό άθλημα, το οποίο παίζεται από άνδρες και γυναίκες. Διαθέτει στοιχεία από όλα τα ομαδικά αθλήματα. Ωστόσο, πιο πολύ προσιδιάζει στο ποδόσφαιρο, με τη διαφορά ότι το χάντμπολ παίζεται με τα χέρια και σε κλειστό γήπεδο. Επίσης, οι παίκτες στο ποδόσφαιρο είναι περισσότεροι από εκείνους της χειροσφαίρισης. Ο αγώνας χωρίζεται σε δύο ημίχρονα, από τα οποία το καθένα διαρκεί 30 λεπτά. Ανάμεσα σε αυτά υπάρχει μία διακοπή δεκαπέντε λεπτών. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να επιτευχθούν τέρματα, με νικήτρια ομάδα να είναι εκείνη που πετυχαίνει τα πιο πολλά από αυτά. Το άθλημα εντάχθηκε στο πρόγραμμα τωνΟλυμπιακών Αγώνων το 1972.

Γήπεδο και παίκτες

Οι διαστάσεις του χώρου όπου διεξάγονται οι αγώνες είναι 40Χ20 μ. Το γήπεδο χωρίζεται στα δύο από μία κεντρική γραμμή (κατά πλάτος). Στο κέντρο των δύο ακριανών γραμμών κατά πλάτος του γηπέδου βρίσκονται δύο εστίες , με ύψος 2 μέτρα και μήκος 3 μέτρα. Η περιοχή του τέρματος ορίζεται στα 6 μέτρα. Μια γραμμή σε σχήμα ημικύκλιου επιτρέπει να ξεχωρίζει η περιοχή αυτή. Δικαίωμα να πατήσει σε αυτή τη γραμμή έχει αποκλειστικά ο τερματοφύλακας και κανένας άλλος από τους παίκτες. Αναφορικά με τους παίκτες, οι τελευταίοι διακρίνονται σε βασικούς, που είναι επτά (συμπεριλαμβανομένου του τερματοφύλακα) και σε ισάριθμους αναπληρωματικούς.

Μπάλα και στολές

Η μπάλα που χρησιμοποιείται στο άθλημα είναι κατασκευασμένη από δέρμα και η περίμετρός της διαφέρει στους άνδρες σε σχέση με τις γυναίκες. Έτσι, για τους άνδρες

ορίστηκε σε 58-60 εκατοστά, ενώ για τις γυναίκες σε 54-56 εκατοστά. Η στολή των παικτών και παικτριών αποτελείται από φανέλα με κοντά μανίκια (και με αρίθμηση από το 1 ως το 99) και κοντό παντελόνι. Για να υπάρχει καλύτερη επαλείφουν τις άκρες των δακτύλων τους μεκόλλα.

Κανόνες

Ο βασικός σκοπός είναι η να σταλεί η μπάλα στο τέρμα της αντίπαλης ομάδας από τους παίκτες ή τις παίκτριες. Αυτό γίνεται με την αποκλειστική χρήση των χεριών. Οι παίκτες που πραγματοποιούν επίθεση δεν επιτρέπεται να κρατήσουν την μπάλα για χρόνο μεγαλύτερο των τριών δευτερολέπτων χωρίς να πασάρουν, να σουτάρουν ή να κάνουν ντρίμπλα. Στη διάρκεια του αγώνα μπορεί να γίνουν απεριόριστες αλλαγές μεταξύ των παικτών ή παικτριών.

Φάουλ

Σε περίπτωση που ο παίκτης ή η παίκτρια χτυπήσει τον αντίπαλο με αντιαθλητικό τρόπο, τότε δέχεται απευθείας κόκκινη κάρτα. Εάν κάποιος αμυντικός παίκτης ή παίκτρια χτυπήσει αντίπαλο, τότε του/της καταλογίζεται φάουλ από τους δύο διαιτητές του αγώνα. Σε περίπτωση που το χτύπημα είναι σκληρό, τότε ο παίκτης που το εκτέλεσε αποβάλλεται για δύο λεπτά και μετά την παρέλευση της ποινής, επανέρχεται στο παιχνίδι. Ωστόσο, ο παίκτης μπορεί να αποβληθεί οριστικά από τον αγώνα εάν συμπληρώσει τρεις αποβολές διάρκειας δύο λεπτών η καθεμιά.ιστορικά στοιχεία 

Η χειροσφαίριση έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα. Με κάποιες διαφορές από τη σημερινή του μορφή εμφανίστηκε στη Δανία, τη Γερμανία και τηνΤσεχοσλοβακία στα τέλη του 19ου αιώνα[1]. Τότε παιζόταν με ομάδες απαρτιζόμενες από 11 παίκτες. Το 1910 διατυπώθηκαν οι πρώτοι κανονισμοί για τη χειροσφαίριση, στη Σουηδία. Το 1922 έγιναν ανάλογοι αγώνες και στον ελληνικό χώρο. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Χειροσφαίρισης ιδρύθηκε το 1946στην Κοπεγχάγη. Σήμερα η έδρα της είναι στη Γενεύη και υπό την αιγίδα της διεξάγονται σημαντικές διεθνείς διοργανώσεις του χάντμπολ. Η πρώτη εμφάνιση του αθλήματος σε Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε επίσημα το 1972, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου. Το 1979 ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία (Ομοσπονδία Χειροσφαίρισης Ελλάδος ), γνωστότερη με το αρκτικόλεξο ΟΧΕ. Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1977 διεξήχθη στοΑμύνταιο ο πρώτος επίσημος αγώνας.

Μπιτς χάντμπολ

Παραλλαγή του αθλήματος της χειροσφαίρισης αποτελεί η χειροσφαίριση στην άμμο, γνωστότερη με την ξενική της ονομασία (μπιτς χάντμπολ). Το άθλημα αυτό παίζεται αποκλειστικά στην άμμο με ανάλογους κανονισμούς. Την τελευταία δεκαετία διεξάγονται και ευρωπαϊκά όπως επίσης και παγκόσμια πρωταθλήματα.

Ιστορία-Hantball

ΤΟ ΧΑΝΤΜΠΟΛ ΑΠΟ ΤΟ ΧΤΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΧΕΙΡΟΣΦΑΙΡΙΣΗ είναι ένα από τα παλιότερα αθλήματα που υπάρχουν στο αθλητικό στερέωμα. Έχει κάνει την εμφάνισή της σε αμφορείς της Αρχαίας Ελλάδας αλλά η γέννησή της χρονολογείται ακόμη πιο παλιά.

Το χαρακτηριστικότερο εύρημα, που επιβεβαιώνει την καλλιέργεια ενός είδους χειροσφαίρισης, βρίσκεται στη Δωδώνη και πρόκειται για ένα χάλκινο αγαλματίδιο που απεικονίζει ένα παιδί με μία σφαίρα στο χέρι και χρονολογείται τον 3ο αιώνα π.Χ. Στην Αίγυπτο υπάρχουν απεικονίσεις στους τάφους του Όσιρις με ιερείς να χτυπάνε την μπάλα με το χέρι που χρονολογούνται στο 2.000 π.Χ. Ακόμη και στην Ομήρου Οδύσσεια βρίσκουμε τις ρίζες τις χειροσφαίρισης, αφού υπάρχει αναφορά σ' ένα παιχνίδι που κυριαρχούσε η ανταλλαγή της μπάλας.

Το χάντμπολ για πρώτη φορά εμφανίζεται σε μεγάλο κοινό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 με 11 παίκτες σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Επέστρεψε στις Ολυμπιάδες το 1972 στο Μόναχο ως κανονικό άθλημα του προγράμματος με 7 παίκτες σε κλειστό γυμναστήριο.

Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε το 1922 στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του Πανελληνίου Γ.Σ. με 11 παίκτες. Το δίδαξε στην Αθήνα ο τότε διευθυντής του γυμναστηρίου του Πανελληνίου, καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Ευάγγελος Καλφαρέντζος που μετέφρασε και τους πρώτους κανονισμούς. Ομάδες ιδρύουν ο Πανελλήνιος, ο Εθνικός, η Νήαρ Ήστ, οι Νέοι Βύρωνα, ο Παναθηναϊκός, η Α.Ε.Κ., ο Απόλλωνας, η Α.Ε. Ελληνορώσων και η Α.Ε. Χαλκίδας. Πέντε Χρυσά μετάλλια κατακτά ο Πανελλήνιος Γ.Σ. Ο βίος του αθλήματος σταματά το 1931, ενώ στην δεκαετία του 1950 παίζεται με 11 παίκτες και περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των τοπικών πρωταθλημάτων σχολείων στην Θεσσαλονίκη (1951-1954).

Στις 13 Φεβρουαρίου του 1977 στο Αμύνταιο Φλώρινας, γίνεται η πρώτη επίσημη αγωνιστική εκδήλωση του χάντμπολ στην Ελλάδα με συμμετοχή 4 ομάδων ανδρών και 2 γυναικών. Ανδρών: Αμύντας Αμυνταίου, ΝΕΛΕ Αμυνταίου, Γυμνάσιο Αμυνταίου και Εθνικός Κοζάνης. Γυναικών: Αμύντας Αμυνταίου και Γυμνάσιο Αμυνταίου. Την άνοιξη του 1977 έγιναν στην Αθήνα αγώνες σε διοργάνωση του Πανελληνίου με συμμετοχή του Πανελληνίου και του Τελαμώνα Σαλαμίνας.

Η πρώτη Πανελλήνια διοργάνωση έγινε το Σεπτέμβριο του 1977 στην Αθήνα με συμμετοχή 12 ομάδων. Νικητής ο Φίλιππος Βεροίας. Το 1978 διοργανώθηκε πρωτάθλημα κέντρου στην Αθήνα και το Μάιο του ιδίου χρόνου στην Κατερίνη η δεύτερη Πανελλήνια συνάντηση με νικητή τον Αμύντα Αμυνταίου. Το 1979 ιδρύεται η Ομοσπονδία Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος (ΟΧΕ), που διοργάνωσε το πρώτο επίσημο Πρωτάθλημα με πρωταθλητή τον Ιωνικό. Από τότε μέχρι σήμερα το χάντμπολ γνώρισε μια αλματώδη ανάπτυξη στην Ελλάδα. Την στιγμή αυτή το χάντμπολ καλλιεργείται σε περισσότερα από 140 σωματεία σε όλη την Ελλάδα και έχει εγγεγραμμένους περισσότερους από 25.000 αθλητές και αθλήτριες όλων των ηλικιών.

Αξιόλογη είναι επίσης και η γεωγραφική διασπορά του αθλήματος στην χώρα, αφού μεγάλος αριθμός σωματείων προέρχεται από μη αστικά κέντρα και περιοχές όπως η Ημαθία, Άρτα, Πελοπόννησος, Μυτιλήνη, Κρήτη, Θεσσαλία, Φλώρινα, Θράκη, κ.α.

 

ΥΨΗΛΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

Παρότι σχετικά νέο σε σχέση με άλλα αθλήματα στην Ελλάδα, το Ελληνικό χάντμπολ έχει σημειώσει αρκετές επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο:

• 6ης θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανδρών στην Τυνησία το 2005

• 6η θέση στους Άνδρες στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004

• Συμμετοχή της ομάδας του Φιλίππου Βέροιας στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Challenge το 2003

• 8η Θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στο Κατάρ το 1999

• 7η Θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων στην Αυστρία το 1998

• 4η Θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων στην Εσθονία το 1997.

 

ΔΥΝΑMΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΙΤΣ ΧΑΝΤΜΠΟΛ

Επίσης αξίζει να τονιστεί το άνοιγμα που έχει πραγματοποιηθεί από το Μπιτς Χάντμπολ. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη απήχησή του στο κοινό και η αθρόα προσέλευση του κόσμου κατά τη διεξαγωγή του Πρωταθλήματος Μπιτς Χάντμπολ, ενώ υπάρχουν ήδη συμμετοχές τόσο Ελληνικών ομάδων όσο και Εθνικών Συγκροτημάτων Ανδρών και Γυναικών στα Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

ΓΚΟΛΦ

Το γκολφ είναι παιχνίδι ολλανδικής καταγωγής (όπου παιζόταν με την ονομασία κολφ) με μεγάλη διάδοση κυρίως στην Αγγλία και την Αμερική. Θεωρείται παιχνίδι της αριστοκρατίας περισσότερο κι από το τένις, επειδή αφενός απαιτεί πολύ χρόνο και αφετέρου τόσο ο εξοπλισμός για το παιχνίδι όσο και η διαμόρφωση των χώρων που αυτό διεξάγεται είναι αρκετά δαπανηρά.

ΒΑΣΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΟΥ ΓΚΟΛΦ

 

 

Παίξε την μπάλα από τη θέση που βρίσκεται

Αν ο κανονισμός δεν επιτρέπει καμία άλλη ενέργεια, ο βασικός κανόνας του Γκολφ λέει ότι:

·          Απαγορεύεται να ακουμπήσεις την μπάλα από το tee μέχρι το green

·          Η μπάλα πρέπει να παιχτεί από την θέση που βρίσκεται ·          Το γήπεδο πρέπει να παίζεται στην κατάσταση που βρίσκεται

 

Αν παίζεις την μπάλα σου από την θέση στην οποία βρίσκεται, είναι πρακτικός αδύνατο να υποστείς ποινή, εκτός αν η μπάλα σου είναι εκτός γηπέδου, σε λάθος green ή σε περιοχή από την οποία απαγορεύεται να παιχτεί λόγο κάποιοι τοπικού κανόνα.

 

Σε περίπτωση αμφιβολίας παίξε δύο μπάλες

Αν δεν είσαι βέβαιος για το τι πρέπει να κάνεις, μπορείς να παίξεις δύο μπάλες.  Πρώτα όμως πρέπει να ενημερώσεις τον παίχτη που καταγράφει το σκορ σου ότι προτίθεσαι να παίξεις δυο μπάλες καθώς και πια μπάλα θες να μετρήσει  σε περίπτωση που και οι δυο μπάλες είναι σύμφωνες με τους κανόνες.

 

ΝτροπάρισμαΑν ακολουθήσεις την διαδικασία του ντροπαρίσματος να θυμάσαι πάντα ότι η θέση που ντροπάρεις δεν μπορεί να είναι πιο κοντά στην τρύπα.  Μπορείς πάντα να καθαρίσεις την μπάλα σου πριν την ντροπάρης. 

ΞαναντροπάρισμαΜια μπάλα πρέπει να ξαναντροπαριστεί χωρίς ποινή αν κυλήσει και σταματήσει σε μια από τις παρακάτω θέσεις.1. Σε εμπόδιο2. Έξω από εμπόδιο3. Στο Green4. Εκτός γηπέδου5. Στην αρχική θέση από την οποία πάρθηκε το ντροπ6. Σε απόσταση μεγαλύτερη απο δύο μπαστούνια απο το σημείο επαφής με το έδαφος7. Πιο κοντά προς την τρύπα8. Στην περίπτωση που ακουμπήσει τον παικτη ή τον εξοπλισμό του

Αν η ντροπαρισμένη για δεύτερη φορά μπάλα κυλήσει σε μια από τις παραπάνω θέσεις 1-7 πρέπει να τοποθετηθεί στο ακριβές σημείο όπου ακούμπησε το έδαφος κατά το δεύτερο ντοπάρισμα.  Αν η μπάλα δεν μπορεί να μείνει ακίνητη πρέπει να τοποθετηθεί στο πιο κοντινό σημείο που δεν θα κυλήσει.  Αν η μπάλα που ξαναντροπαρίστηκε κυλήσει στην θέση 8, πρέπει να ξαναντροπαριστεί μέχρις ότου δεν χτυπήσει τον παίκτη ή τον εξοπλισμό του.

Με δυο λόγια ντροπάρεις 2 φορές και μετά τοποθετείς την μπάλα εκτός αν αυτή χτυπήσει τον παίκτη ή τον εξοπλισμό του.

 

Αντικανονικό ντροπάρισμα

Αν έχεις ντροπάρει την μπάλα σου από λάθος θέση, ή έχεις κάνει κάποιο λάθος, αλλά δεν έχεις ακόμα παίξει, μπορείς να σηκώσεις την μπάλα χωρίς ποινή και να την ντροπάρεις κανονικά.

 

 

 

Στον χώρο εκκίνησης

 

Καθυστερημένη άφιξηΑν φτάσεις στο χώρο εκκίνησης μετά την προκαθορισμένη ώρα, συνήθως ακυρώνεσαι.

Αριθμός μπαστουνιώνΔεν επιτρέπεται να ξεκινήσεις με περισσότερα από 14 μπαστούνια.  Αν ανακαλύψεις την ύπαρξη περισσοτέρων μπαστουνιών αφού έχεις ξεκινήσει το παιχνίδι, πρέπει να τα αφαιρέσεις από το σάκο σου και να μην τα χρησιμοποιήσεις (ποινή ακύρωσης).  Στο γήπεδο δεν επιτρέπεται να δανειστείς μπαστούνι από άλλο παίκτη.

Χώρος εκκίνησης Χώρος εκκίνησης είναι το νοητό ορθογώνιο που σχηματίζεται από τους δύο δείκτες εκκίνησης και εκτίνεται προς τα πίσω σε μήκος δυο μπαστουνιών.  Αν παίξεις την μπάλα σου εξω απο τον χώρο εκκίνησης χρεώνεσαι δυο χτυπήματα ποινή και πρέπει να ξαναπαίξεις 3ο χτυπημα.

Μπάλα ου παίχτηκε από λανθασμένο χώρο εκκίνησης

Αν ξεκινώντας μια τρύπα παίξεις ναι μπάλα έξω από τον χώρο εκκίνησης χρεώνεσαι 2 χτυπήματα ποινή και πρέπει να την ξαναπαίξεις.

 

Μπάλα που παίχτηκε από λανθασμένο χώρο εκκίνησης

Αν παίξεις μια μπάλα από λανθασμένο χώρο εκκίνησης, ισχύει ο ίδιος κανόνας, δηλαδή, χρεώνεσαι 2 χτυπήματα ποινή.

 

Δείκτες εκκίνησης

Πριν εκτελέσεις το πρώτο χτύπημα, οι δείκτες εκκίνησης θεωρούνται σταθεροί και δεν δικαιούσαι να τους μετακινήσεις (2 χτυπήματα ποινή).  Μετά το πρώτο χτύπημα θεωρούνται μετακινούμενα εμπόδια και μπορείς να τα μετακινήσεις χωρίς ποινή.

 

Βελτίωση θέσηςΠριν από το πρώτο χτύπημα, επιτρέπεται να μετακινήσεις από το χώρο εκκίνησης, κάθε είδους φυσικό ή τεχνητό αντικείμενο ή να κόψεις κάποιο χόρτο χωρίς ποινή.

Μπάλα που πέφτει από το tee

Αν ναι μπάλα πριν παιχτεί πέσει κατά λάθος από το tee, τότε μπορεί να ξανατοποθετηθεί πάνω στο tee χωρίς ποινή.

Προσωρινή μπάλα / Χαμένη μπάλαΑν θεωρείς ότι η μπάλα σου χάθηκε ή έχει βγει εκτός γηπέδου, καλό είναι να παίξεις μια προσωρινή μπάλα.  Την δηλώνεις προσωρινή και την παίζεις από το tee μέχρις ότου φτάσεις στο ύψος που πιστεύεις ότι βρίσκεται η πρώτη σου μπάλα.Αν δεν δηλώσεις ρητώς ότι η δεύτερη μπάλα ειναι προσωρινή, αυτή γίνεται μπάλα

παιχνιδιού με 1 χτύπημα ποινή.  Σε αυτή την περίπτωση η πρώτη μπάλα θεωρείτε χαμένη και δεν πρέπει να παιχτεί υπό οποιαδήποτε περίσταση.Αν η μπάλα σου μπήκε σε υδάτινο εμπόδιο, δεν μπορείς να παίξεις προσωρινή μπάλα.

Χτύπημα στον αέραΚάθε χτύπημα προσμετράτε στο σύνολο ακόμα και αν δεν ακουμπήσει την μπάλα.Μετά από ένα air shot από το χώρο εκκίνησης η μπάλα γίνεται μπάλα παιχνιδιού και δεν μπορεί να αγγιχτεί.

Η διαδρομή

 

Αναζήτηση Μπάλας

Έχεις 5 λεπτά χρόνο για να βρεις την μπάλα σου, βάσει της ετικέτας του Γκολφ, αν δεν είναι εύκολο να την βρεις , καλύτερα να αφήσεις την επόμενη ομάδα να περάσει.  Αφού περάσουν 5 λεπτά, η μπάλα θεωρείται χαμένη και πρέπει να παίξεις μια άλλη, με ένα χτύπημα ποινή, από το σημείο από το οποίο η μπάλα είχε παιχθεί κατά προσέγγιση τελευταία φορά.

 

Αναγνώριση Μπάλας

Αν δεν είσαι σίγουρος ότι η μπάλα που βρέθηκε είναι η δική σου, μπορείς να την μαρκάρεις, και να την σηκώσεις για να δεις αν είναι η δική σου αφού ενημερώσεις έναν άλλο παίκτη να επιβλέψει την διαδικασία, αλλιώς χρεώνεσαι 1 χτύπημα ποινή.

 

Μετακίνηση μπάλας κατά την αναζήτηση

Αν ακούσια μετακινήσεις την μπάλα σου όσο την αναζητείς, πρέπει να την ξαναβάλεις στην θέση της με ένα χτύπημα ποινή.  Αν δεν την ξαναβάλεις και την παίξεις από την νέα λάθος θέση, χρεώνεσαι με δυο χτυπήματα ποινή.

 

Μετακίνηση μπάλας κατά την δοκιμαστική κίνηση

Αν κάνοντας δοκιμαστική κίνηση, κουνηθεί η μπάλα σου, η κίνηση αυτή δεν μετράει στο σκορ αλλά πρέπει να ξανατοποθετήσεις την μπάλα σου στην θέση της με 1 χτύπημα ποινή.  Αν δεν το κάνεις, υποπίπτεις σε δυο χτυπήματα ποινή.

 

Μετακίνηση της μπάλας μετά την λήψη της στάσης σου

Αν μπάλα μετακινηθεί αφού έχεις πάρει την στάση με τα πόδια σου και έχεις ακουμπήσει το μπαστούνι κάτω, πρέπει να την ξανατοποθετήσεις στην αρχική της θέση με 1 κτύπημα ποινή. Αν δεν το κάνεις χρεώνεσαι 2 χτυπήματα ποινή.

 

Δεν μπορείς να αλλοιώσεις το περιβάλλον της θέσης της μπάλας

Πρέπει να αποδεχθείς την θέση της μπάλας.  Δεν επιτρέπεται να κουνήσεις, διπλώσεις η σπάσεις οποιοδήποτε φυτό ή σταθερό αντικείμενο πριν το χτύπημα, με σκοπό να βελτιώσεις την θέση της μπάλας ή την επιφάνεια της στάσης σου, η την τροχιά της κίνησης, ή την γραμμή του παιχνιδιού (δυο χτυπήματα ποινή).  Χρεώνεσαι 2 χτυπήματα ποινή αν λυγήσεις η σπάσεις οποιοδήποτε φυσικό εμπόδιο κατά την διάρκεια του δοκιμαστικού κτυπήματος, αν αυτή η ενέργεια παρέχει πλεονέκτημα στο χτύπημα σου.

 

Μπάλα κοντά σε άλλη

Αν δυο μπάλες είναι τόσο κοντά ώστε να εμποδίζει η μια το κτύπημα της άλλης  τότε μια από τις δυο μπορεί να σημειωθεί και να σηκωθεί και ξανατοποθετηθεί στην θέση της αφού χτυπηθεί η άλλη.

 

Μπάλα χωμένη

Αν η μπάλα σου βρεθεί χωμένη σε έδαφος με επιμελώς κουρεμένο χόρτο αλλά όχι semi-rough ή rough μπορείς να την σηκώσεις, να την καθαρίσεις και να την ντροπάρεις χωρίς ποινή, στο πιο κοντινό σημείο από αυτό που βρισκόταν.

 

Ακίνητα παρεμπόδια

Σε περίπτωση που ακίνητα παρεμπόδια όπως δρόμοι, μονοπάτια με τεχνίτη επιφάνεια, ή άλλα σταθερά τεχνητά αντικείμενα, παρεμποδίζουν την στάση σου ή την τροχιά της κίνησης σου, μπορείς να ντροπάρεις χωρίς ποινή.  Όταν παρεμποδίζουν μονάχα την γραμμή του παιχνιδιού σου, δεν έχεις την δυνατότητα να ντροπάρεις χωρίς ποινή.

 

Λανθασμένη μπάλα

Αν έχεις παίξει λάθος μπάλα, τα κτυπήματα που έπαιξες δεν μετράνε στο σκορ, αλλά χρεώνεσαι 2 χτυπήματα ποινή.  Πρέπει να ξαναγυρίσεις στο σημείο που έπαιξες την λανθασμένη μπάλα να την βρεις και να την χτυπήσεις.

 

Λανθασμένο Green

Αν η μπάλα σου βρεθεί πάνω σε λανθασμένο green δεν μπορείς να την παίξεις και πρέπει να την ντροπάρεις έξω από αυτό χωρίς ποινή και σε απόσταση ενός μπαστουνιού.

 

Divots, σημάδια από τρακτέρ, περιοχές με ξυρισμένο χόρτο κτλ

Αν η μπάλα σου βρίσκεται σε μία σταθερή θέση για την οποία δεν αναγράφεται τίποτα στου κανόνες, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.  Πρέπει να παίξεις την μπάλα από όπου βρίσκεται ή να την δηλώσεις άπαιχτη με 1 χτύπημα ποινή.

 

Μπάλα άπαιχτη

Αν  μια μπάλα βρίσκεται σε πολύ δυσχερές σημείο συνιστάτε να την δηλώσεις ως άπαιχτη.  Είσαι ελεύθερος να την δηλώσεις χωρίς την σύμφωνη γνώμη του συμπαίκτη σου που γράφει την κάρτα σου.  Μετά την δήλωση έχεις 3 δυνατότητες να ντροπάρεις. Κάθε μια από αυτές επιφέρει ποινή 1 χτυπήματος.

1. Ντροπάρεις την μπάλα σου σε απόσταση δύο μπαστουνιών2. Ντροπάρεις σε όση απόσταση προς τα πίσω επιθυμείς, κρατόντας την

ευθεία γραμμή που ορίζεται από την τρύπα και την αρχική θέση της μπάλας σου.

3. Ντροπάρεις στο σημείο που εκτέλεσες το τελευταίο χτύπημα.

 

Μπάλα που χτυπάει εξωτερικό παράγοντα

Αν η μπάλα σου χτυπήσει έναν οποιοδήποτε εξωτερικό παράγοντα δεν χρεώνεσαι καμία ποινή και η μπάλα σου παίζεται απ όπου βρεθεί.

 

Μπάλα που χτυπάει άλλη μπάλα

Αν η μπάλα σου χτυπήσει άλλη μπάλα δεν χρεώνεσαι καμία ποινή και πρέπει να παίξεις την μπάλα σου από το σημείο που κατέληξε.  Η μπάλα που χτυπήθηκε πρέπει να τοποθετηθεί στο αρχικό της σημείο.  Στην περίπτωση που χτυπήσεις την μπάλα του συμπαίκτη σου στο green χρεώνεσαι με δυο χτυπήματα ποινή.

 

Μπάλα χαμένη

Αν δεν καταφέρει να βρεις την μπάλα σου μετά από 5 λεπτών αναζήτησης ή δεν καταφέρεις να την αναγνωρίσεις σαν δική σου, αυτή θεωρείται χαμένη. 

Πρέπει να παίξει από το όσο το δυνατόν πιο κοντινό σημείο από το οποίο έπαιξες την αρχική μπάλα την τελευταία φορά με 1 χτύπημα ποινή.

 

Μπάλα που χτυπάει τον παίκτη ή τον εξοπλισμό του

Αν η μπάλα σου χτυπήσει εσένα η τον εξοπλισμό σου χρεώνεσαι 2 χτυπήματα ποινή και πρέπει να παίξεις την μπάλα σου από το σημείο που κατέληξε.

 

Διπλό ή πολλαπλό χτύπημα της μπάλας

Αν κατά την εκτέλεση του χτυπήματος χτυπήσεις την μπάλα πάνω από μια φορές, θεωρείται ότι έκανες ένα χτύπημα και χρεώνεσαι ένα χτύπημα ποινή.

 

 

BANKER

 

Όρια

Η μπάλα θεωρείται ότι βρίσκεται μέσα στο bunker αν ακουμπάει την άμμο.  Το έδαφος με χόρτο στο εσωτερικό του bunker δεν αποτελεί μέρος του banker.

 

Μη αναγνωρίσιμη και λάθος μπάλα

Στο bunker δεν επιτρέπεται να σηκώσεις την μπάλα σου για να την αναγνωρίσεις. Εάν το κάνεις χρεώνεσαι με ένα χτύπημα ποινή.  Παίξε την μπάλα που νομίζεις ότι είναι δική σου.  Αν βγαίνοντας από το banker ανακαλύψεις ότι η μπάλα δεν είναι δική σου πρέπει να διορθώσεις το σφάλμα παίζοντας τη σωστή χωρίς να χρεωθείς καμία ποινή.

 

Μην ακουμπάς και μη δοκιμάζεις την άμμο

Δεν μπορείς να δοκιμάσεις την κατάσταση και την πυκνότητα της άμμου στο bunker πριν εκτελέσεις το χτύπημα.  Απαγορεύεται να ακουμπήσεις την άμμο , να την τσουγκρανίσεις, να κάνεις κάποιο δοκιμαστικό χτύπημα που να ακουμπήσει την άμμο, να ακουμπήσεις το μπαστούνι σου στην άμμο, ούτε να ακουμπήσεις την άμμο κατά το ανέβασμα της κίνησης, αλλιώς χρεώνεσαι 2 κτυπήματα ποινή.

 

Μπάλα κοντά σε άλλη

Αν δυο μπάλες είναι τόσο κοντά η μια στην άλλη ώστε να εμποδίζει η μια το χτύπημα της άλλης, μια από τις δυο πρέπει να σηκωθεί και να ξανατοποθετηθεί  στην συνέχεια στην αρχική της θέση.

 

Ελεύθερα μικροαντικείμενα

Όπως κλαδάκια, φύλλα, πέτρες, κλπ που βρίσκονται μέσα στο bunker, απαγορεύεται να τα ακουμπήσεις ή να τα μετακινήσεις.

 

Την τσουγκράνα και άλλα κινητά παρεμπόδια

Τεχνητά αντικείμενα μπορείς να τα σηκώσεις χωρίς ποινή.  Στην περίπτωση που ακουμπήσεις την άμμο δεν έχεις ποινή.  Αν πάλι κουνηθεί η μπάλα, πρέπει να την ξανατοποθετήσεις στην θέση της χωρίς ποινή.

 

Ανώμαλες συνθήκες του εδάφους

Αν βρεις την μπάλα σου σ έδαφος με ανώμαλες συνθήκες ή με την στάση σου πατάς το έδαφος αυτό, μπορείς να ντροπάρεις:

1. Χωρίς ποινή ντροπάρεις την μπάλα σου μέσα στο bunker στο πιο κοντινό σημείο στο οποίο δεν υφίσταται το πρόβλημα από το οποίο ζητάς απαλλαγή, μέσα σε απόσταση ενός μπαστουνιού.

2. Με 1 χτύπημα ποινή μπορείς να ντροπάρεις την μπάλα σου έξω από το bunker, σε οση απόσταση επιθυμείς κρατώντας την ευθεία της τρύπας και της αρχικής θέσης της μπάλας

 

παλιές πατημασιές, χωμένη μπάλα, ενόχληση από τα όρια του bunker

Αν η μπάλα σου βρίσκεται σε δυσμενή θέση για την οποία δεν προβλέπεται από τους κανόνες κάτι ιδιαίτερο, θα πρέπει να παίξεις την μπάλα σου από το σημείο που βρίσκεται ή να την δηλώσεις άπαιχτη με 1 χτύπημα ποινή.

 

Μπάλα άπαιχτη

Αν μέσα σε ένα bunker δηλώσεις την μπάλα σου άπαιχτη, έχεις τρείς επιλογές για να ντροπάρεις.  Η κάθε μια επιφέρει ποινή 1 χτυπήματος.

1. Μέσα στο bunker ντροπάρεις σε απόσταση δύο μπαστουνιών όχι πιο κοντά στην τρύπα.

2. Μέσα στο bunker ντροπάρεις οσο θέλεις πίσω κρατώντας την γραμμή της τρύπας και της αρχικής θέσης της μπάλας.

3. Ντροπάρεις στο σημείο από το οποίο η μπάλα χτυπήθηκε για τελευταία φορά.

 

Bunker γεμάτο με νερό

Αν το bunker είναι ολόκληρο σκεπασμένο με νερό, δεν έχεις πολλές δυνατότητες δράσης, παρά μόνο να προχωρήσεις συμφωνά με την δεύτερη επιλογή της παραπάνω παραγράφου με 1 χτύπημα ποινή.

 

Μπάλα που κουνήθηκε μετά την τη λήψη στάσης για το χτύπημα

Αν η μπάλα σου κουνηθεί αφού έλαβες την στάση σου με τα πόδια, πρέπει να την ξανατοποθετήσεις στην θέση της και χρεώνεσαι με 1 χτύπημα ποινή.

 

Υδάτινο Εμπόδιο

 

Μπάλα που ίσως έχει πέσει σε υδάτινο εμπόδιο

Αν χτυπήσεις μια μπάλα προς την κατεύθυνση ενός υδάτινου εμποδίου αλλά δεν καταφέρεις να δεις που ακριβώς έπεσε, μπορείς να χρησιμοποίησης τον κανόνα του υδάτινου εμποδίου μόνο αν δεν υπάρχουν αμφιβολίες ότι έπεσε μέσα.  Αλλιώς, αν δεν την βρεις, πρέπει να την θεωρήσεις σαν χαμένη μπάλα.  Τότε ντροπάρεις στο σημείο που έπαιξες το τελευταίο χτύπημα με 1 χτύπημα ποινή.

 

Μπάλα σε υδάτινο εμπόδιο, επιλογές

Αν η μπάλα σου είναι μέσα σε υδάτινο εμπόδιο έχεις δύο δυνατότητες:

Χωρίς ποινή να παίξεις την μπάλα σου από όπου βρίσκεται Με 1 χτύπημα ποινή: ντροπάρεις έξω από το εμπόδιο

 

Αν το υδάτινο εμπόδιο θεωρείται οικολογικά προστατευόμενη περιοχή, δεν επιτρέπεται να παίξεις από μέσα και πρέπει να ντροπάρεις από έξω με 1 χτύπημα ποινή.

 

Κανονικό υδάτινο εμπόδιο (κίτρινα πασσαλάκια)

1. Ντροπάρεις σε όση απόσταση επιθυμείς προς τα πίσω κρατώντας την γραμμή μεταξύ της τρύπας και του σημείου από το οποίο η μπάλα διέσχισε το όριο του εμποδίου, με 1 χτύπημα ποινή.

2. Ντροπάρεις στο σημείο που χτύπησες για τελευταία φορ΄σ την μπάλα σου με 1 χτύπημα ποινή.

 

Παράπλευρο υδάτινο εμπόδιο (κόκκινα πασσαλάκια)

Ισχύουν οι ίδιες δυνατότητες 1 και 2 όπως για τα κανονικά υδάτινα εμπόδια. Σε αυτές όμως προστίθενται και άλλες δύο:

Ντροπάρεις έξω από το εμπόδιο μέσα σε απόσταση δύο μπαστουνιών από το σημείο εισόδου της μπάλας στο εμπόδιο με 1 χτύπημα ποινή.

Ντροπάρεις μέσα σε απόσταση δύο μπαστουνιών από την αντίθετη πλευρά από εκείνη που μπήκε η μπάλα, κρατώντας όμως την ίδια απόσταση από την τρύπα με 1 χτύπημα ποινή.

 

Μην ακουμπήσεις το έδαφος ή το νερό

Δεν επιτρέπεται να εξετάσεις τις συνθήκες του υδάτινου εμποδίου προτού εκτελέσεις ένα χτύπημα, δηλαδή απαγορεύεται:

Να ακουμπήσεις το έδαφος ή το νερό, Να κάνεις δοκιμαστική κίνηση που να ακουμπάει το έδαφος ή το νερό Να ακουμπήσεις το μπαστούνι στο έδαφος

Αλλιώς χρεώνεσαι 1 χτύπημα ποινή.

 

 

Στο Green

 

Green και Pro-green

Μια μπάλα θεωρείται ότι είναι στο Green όταν οποιοδήποτε μέρος της ακουμπάει το Green. Το Pro-green θεωρείται  μέρος ΤΟΥ Green, αλλά καταλογίζεται σαν διαδρομή.

 

Σειρά παιχνιδιού

Παίζει πάντα πρώτος ο παίκτης του οποίου η μπάλα βρίσκεται μακρύτερα από την τρύπα (ανεξάρτητα αν η μπάλα είναι μέσα στο green ή έξω).  Αυτή η διαδικασία συχνά ανατρέπεται από αυτόν που βρίσκεται έξω από το green για οικονομία χρόνου.  Αν τα μέλη μιας ομάδας συμφώνησαν να παίζουν εκτός σειράς με σκοπό την αλληλοβοήθεια, ακυρώνονται.

 

Λάθος μπάλα

Αν στο Green ανακαλύψεις ότι η μπάλα που έπαιξες δεν ήταν δική σου, πρέπει να γυρίσεις στο σημείο που έκανες λάθος και να παίξεις την σωστή μπάλα.  Τα χτυπήματα που έκανες με την λάθος μπάλα δεν μετρούν στο σκορ σου.  Αν το πρώτο χτύπημα με την λάθος μπάλα έγινε από αμμόλακο ή από υδάτινο εμπόδιο, και μετά δεν έχεις εκτελέσει  αλλά χτυπήματα έξω από τα εμπόδια, δεν χρεώνεσαι κανένα χτύπημα ποινής.  Αν όμως έχεις εκτελέσει ένα ή περισσότερα χτυπήματα με την λάθος μπάλα έξω από τα εμπόδια χρεώνεσαι 2 χτυπήματα ποινή.

 

Σημάδεμα της μπάλας και επανατοποθέτηση της

Στ Green μπορείς να σημαδέψεις την θέση της μπάλας σου, να την σηκώσεις και να την καθαρίσεις.  Το σημείο θα πρέπει να σημαδευτεί με μάρκα ή νόμισμα πίσω από την μπάλα.  Επιτρέπεται να μαρκάρει με ένα tee ή άλλο αντικείμενο, αλλά δεν συνιστάται.

 

Έλεγχος το Green

Δεν επιτρέπεται να ελέγξεις την επιφάνεια του green αφήνοντα μια μπάλα να κυλήσει ή  αγγίζοντας το χόρτο του green  για να καταλάβεις την φορά του. (2 χτυπήματα ποινή)

 

Βελτίωση της γραμμής του putt

Δεν μπορείς να βελτιώσεις την γραμμή του putt σου πατώντας την ή ακουμπώντας την, διαφορετικά χρεώνεσαι 2 χτυπήματα ποινή.  Η μόνη ενέργεια που επιτρέπεται είναι η επιδιόρθωση των σημαδιών  από πτώση μπάλας και των σημαδιών παλιάς τρύπας που βρίσκονται στην γραμμή του putt.  Απαγορεύεται να επιδιορθωθούν  σημάδια από καρφιά παπουτσιών.

 

Δοκιμαστικά chip και putt

Όταν τελειώσεις μια τρύπα, μπορείς για προπόνηση να κάνεις Putt στο τελευταίο green, αν αυτό δεν καθυστερεί το παιχνίδι. Ανάμεσα σε δύο τρύπες μπορείς να κάνεις chip και putt από green που μόλις έπαιξες.

Μπάλα που δόθηκε / μπάλα που δεν μπήκε στην τρύπα

Σε παιχνίδι καταμέτρησης χτυπημάτων (stroke play), αν από λάθος σηκώσεις την μπάλα σου πριν μπει στη τρύπα, πρέπει να την επανατοποθετήσεις με 1 χτύπημα ποινή και στην συνέχεια να παίξεις.  Αλλιώς ακυρώνεσαι.

 

Προστασία από τον καιρό

Δεν επιτρέπεται να δεχτείς ποτέ προστασία από τρίτους κατά την διάρκεια των χτυπημάτων σου: 2 χτυπήματα ποινή.

 

 

Εκτός ορίων γηπέδου

 

Εκτός ορίων γηπέδου

Μια μπάλα είναι εκτός ορίων γηπέδου όταν βρίσκεται ολόκληρη εκτός του γηπέδου.  Αν η μπάλα βγει εκτός γηπέδου έχεις μια επιλογή, να γυρίσεις πίσω και να ντροπάρεις στο σημείο από το οποίο χτύπησες για τελευταία φορά με ένα χτύπημα ποινή.

 

Εύρεση αρχικής μπάλας η οποία είναι άπαιχτη

Αν βρεις τη πρώτη σου μπάλα πρέπει να συνεχίζεις με αυτήν ακόμα και αν είναι σε άσχημη θέση ή άπαιχτη.  Η προσωρινή μπάλα δεν πρέπει να παιχτεί σε καμία περίπτωση.

Αν δηλώσεις την μπάλα σου ως άπαιχτη πρέπει να συνεχίσεις ακολουθώντας επακριβώς τον κανόνα της άπαιχτης μπάλας και ίσως να χρειαστεί να επιστρέψεις ξανά στο σημείο από το οποίο εκτέλεσες το τελευταίο σου χτύπημα.

 

Αρχική μπάλα εκτός ορίων γηπέδου ή χαμένη

Αν η αρχική σου μπάλα είναι εκτός ορίων γηπέδου ή δεν βρέθηκε μέσα στα 5 λεπτά, η προσωρινή μπάλα γίνεται η μπάλα του παιχνιδιού με ένα χτύπημα ποινή.

 

Προσωρινή μπάλα που παίχτηκε από πιο κοντινό σημείο προς την τρύπα σε σχέση με το σημείο που θεωρείτο ότι βρισκόταν η αρχική μπάλα

Μπορείς να παίξεις την προσωρινή σου μπάλα μέχρις ότου φτάσεις στο ύψος που νομίζεις ότι βρίσκεται η αρχική σου μπάλα.  Βέβαια η προσωρινή σου μπάλα μπορεί να έχει προσπεράσει το σημείο που βρίσκεται η πρώτη.  Δεν επιτρέπεται να εκτελέσεις χτύπημα με την προσωρινή μπάλα από την θέση που βρίσκεται πιο κοντά στην τρύπα από την αρχική μπάλα.  Αλλιώς η προσωρινή μπάλα γίνεται αυτόματα η μπάλα του παιχνιδιού με επιπλέον 1 χτύπημα ποινή.

 

 

Διακοπή του παιχνιδιού σε περίπτωση κεραυνών

 

Μέτρα ασφαλείας

Οι κεραυνοί είναι πολύ επικίνδυνη για τη ζωή σου.  Βρες προστασία αμέσως (το αργότερο όταν μεταξύ αστραπής και βροντής περνούν λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα). Μην περιμένεις την διακοπή του παιχνιδιού, αν θεωρείς ότι κινδυνεύεις.  Άφησε τον εξοπλισμό σου και βρες προστασία.

Στο club house Σε καταφύγιο για κεραυνούς Σε αυτοκίνητο (όχι του γκολφ) Σε χαμηλό σημείο του γηπέδου ή σε αμμόλακο Σε δάσος αν είναι ανάγκη, αλλά μακριά από τους κορμούς των δένδρων.

 

Συνιστάται η επιστροφή στο παιχνίδι μόνο μετά από 30 λεπτά από τον τελευταίο κεραυνό.

 

Επίσημη διακοπή του παιχνιδιού

Αν η οργανωτική επιτροπή διακόψει το παιχνίδι πρέπει να σταματήσεις να παίζεις. Μπορείς όμως να τελειώσεις μια τρύπα που έχεις ξεκινήσει.  Αν σταματήσεις όσο παίζεις μια τρύπα, πρέπει να μαρκάρεις την μπάλα σου , να την σηκώσεις και να την επανατοποθετήσεις μετά την επανεκκίνηση του παιχνιδιού.

 

Μη εγκεκριμένη διακοπή του παιναδιού

Αν οι παίκτες διακόψουν το παιχνίδι τους χωρίς δικαιολογία που να ευσταθεί, για παράδειγμα επειδή βρέχει πολύ, ακυρώνονται.

 

 

Όταν μια μπάλα που κινείται, χτυπήσει..

 

Τον ίδιο τον παίκτη, ή τον εξοπλισμό του

Αν η μπάλα σου, χτυπήσει εσένα ή τον εξοπλισμό σου, την παίζεις από εκεί που βρέθηκε με 2 χτυπήματα ποινή.

 

Μια άλλη μπάλα

Αν η μπάλα σου χτυπήσει μια άλλη ακίνητη μπάλα, παίζεις την μπάλα σου από πού κατέληξε χωρίς ποινή.   Αν και οι δυο μπάλες βρίσκονται πάνω στο green πριν το χτύπημα έχεις 2 χτυπήματα ποινή.Γκολφ στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Το γκολφ υπήρξε ολυμπιακό άθλημα μόνο σε δύο Ολυμπιάδες: το 1900 στο Παρίσι και το 1904 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ. Στη συνέχεια αφαιρέθηκε από το ολυμπιακό πρόγραμμα, ως επαγγελματικό άθλημα. Έκτοτε δεν εντάχθηκε ξανά, αν και διεξάγεται σε άλλες διοργανώσεις, όπως η Πανεπιστημιάδα, οι Μεσογειακοί Αγώνες και οι Αγώνες της Κοινοπολιτείας.

Το 1900 διεξήχθησαν τόσο ανδρικό όσο και γυναικείο ατομικό αγώνισμα, ενώ το 1904 έγιναν μόνο αγώνες ανδρών, ατομικός και ομαδικός. Ο Άλμπερτ Λάμπερτ από τις ΗΠΑ ήταν ο μοναδικός αθλητής που συμμετείχε και στις δύο Ολυμπιάδες. Πήρε το ασημένιο στο ομαδικό αγώνισμα του 1904.

Νικητές

Παρίσι 1900 Έλαβαν μέρος 17 αθλητές και 10 αθλήτριες από τέσσερις χώρες. Mεταξύ αυτών ήταν και ένας Έλληνας, ο Αλέξανδρος Μερκάτης, που τερμάτισε ενδέκατος. Τα μετάλλια πήραν:

Ατομικό ανδρώνo   Τσαρλς Σαντς

o   Γουόλτερ Ράδερφορντ

o   Ντέιβιντ Ρόμπερτσον

Ατομικό γυναικών

o   Μάργκαρετ Ιβές Άμποτ

o   Πολίν Γουίτιερ

o   Ντάρια Πρατ

Σεντ Λούις 1904 Έλαβαν μέρος 77 αθλητές μόνο από δύο κράτη: ΗΠΑ (74) και Καναδάς (3).

Ατομικό ανδρώνo   Τζορτζ Λάιον

o   Χ. Τσάντλερ Ίγκαν

o   Μπερτ Μακίνι

o   Φράνσις Νιούτον

Ομαδικό ανδρών

o   Δυτική Ομοσπονδία Γκολφ (Western Golf Assosiation)

o   Ομοσπονδία Γκολφ Μισισιπή (Trans-Mississipi G.A.)

o   Ομοσπονδία Γκολφ HΠΑ (United States G.A.)

1ο Παγκόσμιο Κύπελλο (Ουρουγουάη, 1930)

Οι παίκτες της Ουρουγουάης πανηγυρίζουν την κατάκτηση του 1ου Παγκοσμίου Κυπέλλου

Η FIFA αποφάσισε η πρεμιέρα του νέου θεσμού να γίνει στην Ουρουγουάη, που ήταν η κάτοχος του ολυμπιακού χρυσού μεταλλίου και παράλληλα γιόρταζε τα 100 χρόνια από την ανεξαρτησίας της. Ήταν η πρώτη και μοναδική διοργάνωση Παγκοσμίου Κυπέλλου, που έγινε χωρίς προκριματικό γύρο.

Η FIFA κάλεσε όλες τις εθνικές ομάδες - μέλη της να συμμετάσχουν, αλλά το ταξίδι στην άλλη άκρη της γης ήταν σχεδόν απαγορευτικό, κυρίως για τις ευρωπαϊκές ομάδες. Οι οικονομικές συνθήκες της εποχής ήταν δύσκολες, εξαιτίας και του Χρηματιστηριακού Κραχ το 1929.

Το Μάιο του 1930, δύο μήνες πριν από την πρεμιέρα της διοργάνωσης, καμία ομάδα δεν είχε δηλώσει συμμετοχή. Θορυβημένος ο Πρόεδρος της FIFA, Ζιλ Ριμέ, παρενέβη κι έπεισε την κυβέρνηση της Ουρουγουάης να καλύψει τα έξοδα των ομάδων. Παρά τη θετική ανταπόκριση της διοργανώτριας χώρας, μόνο τέσσερεις ευρωπαϊκές ομάδες έκαναν το διαρκείας τριών εβδομάδων θαλάσσιο ταξίδι για το Μοντεβιδέο

Τελικά, 13 ομάδες θα λάβουν μέρος στο 1o Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου και θα γράψουν ιστορία: Βέλγιο, Γαλλία, Ρουμανία και Γιουγκοσλαβία από την Ευρώπη, Ουρουγουάη, Αργεντινή, Χιλή, Μεξικό, Περού, Βραζιλία, Βολιβία, ΗΠΑ και Παραγουάη από την Αμερική. Οι ομάδες χωρίστηκαν σε 4 ομίλους και ο πρώτος κάθε ομίλου θα περνούσε στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Όλοι οι αγώνες έγιναν στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, Μοντεβιδέο, και στα γήπεδα Σεντενάριο, Ποσίτος και Πάρκε Σεντράλ.

Η αφίσα της διοργάνωσηςΗ διοργάνωση ξεκίνησε στις 3 μετά το μεσημέρι της 13ης Ιουλίου 1930 με δύο αγώνες. Η Γαλλία νίκησε 4-1 το Μεξικό, με τον γάλλο Λισιέν Λοράν να επιτυγχάνει το παρθενικό γκολ σε Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ οι ΗΠΑ επικράτησαν 3-0 του Βελγίου. Τα 5 γκολ που σημειώθηκαν στον αγώνα Γαλλίας - Μεξικού παρέμειναν τα περισσότερα για εναρκτήριο αγώνα Μουντιάλ έως το 2006, οπότε το σχετικό ρεκόρ καταρρίφθηκε στον αγώνα Γερμανίας - Κόστα Ρίκα 4-2.

Στα ημιτελικά συναντήθηκαν η Αργεντινή με τις ΗΠΑ και η Ουρουγουάη με τη Γιουγκοσλαβία. Ουρουγουάη και Αργεντινή προκρίθηκαν στον τελικό με το ίδιο σκορ, το χορταστικό 6-1 επί των αντιπάλων τους.

Ο τελικός έγινε στις 30 Ιουλίου στο επιβλητικό Σεντενάριο του Μοντεβιδέο, ενώπιον 93.000 θεατών. Η Ουρουγουάη σήκωσε το πρώτο Κύπελλο, νικώντας στον τελικό την Αργεντινή με 4-2, ανατρέποντας το εις βάρος της 2-1 του πρώτου ημιχρόνου. Τα γκολ σημείωσαν: 12' Δοράδο (Ο), 20' Πεουσέλε (Α), 37' Στάμπιλε (Α), 58' Σέα (Ο), 68' Ιριάρτε (Ο) και 89' Κάστρο (Ο).Οι συνθέσεις των ομάδων:

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ: Μπαγιεστέρος, Νασάζι, Μασκερόνι, Αντράδε, Φερνάντες, Χεστίδο, Δοράδο, Σκαρόνε Κάστρο, Σέα, Ιριάρτε.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Μποτάσο,Ντελατόρε,Πατερνόστερ, Χ. Εβαρίστο, Μόντι, Σονάρες, Πεουσέλε, Βαράγιο, Στάμπιλε, Φερέιρα, Μ. Εβαρίστο.

Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο μεγάλος αργεντίνος επιθετικός Γκιγιέρμο Στάμπιλε με 8 γκολ. Ο παρτενέρ του στην επίθεση των αλμπισελέστε Φρανσίσκο Βαράγιο είναι ο μόνος επιζών του τελικού εκείνου. Μεγάλα αστέρια του 1ου Παγκοσμίου Κυπέλλου αναδείχθηκαν οι ουρουγουανοί Σκαρόνε, Σέα και Κάστρο, οι αργεντίνοι Στάμπιλε, Μόντι και Φερέιρα και ο γιουγκοσλάβος Σέκουλιτς.

Παρά την απουσία των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων, η διοργάνωση πέτυχε εισπρακτικά. Οι εισπράξεις ανήλθαν στα 280.000 δολάρια, ποσό από το οποίο οι ουρουγουανοί έβγαλαν και κέρδος.

Διαβάστε περισσότερα:  9ο Παγκόσμιο Κύπελλο (Μεξικό, 1970)

Το 9ο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βραζιλία

Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε με τη συνάντηση Μεξικού - Σοβιετικής Ένωσης 0-0, που διεξήχθη στις 31 Μαΐου 1970 στο μεγαλόπρεπο στάδιο Αζτέκα στην Πόλη του Μεξικού. Στο ίδιο γήπεδο έπεσε η αυλαία του Μουντιάλ στις 21 Ιουνίου με τον μεγάλο τελικό Βραζιλίας - Ιταλίας 4-1.

Το 9ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ήταν το πρώτο που μεταδόθηκε τηλεοπτικά στη χώρα μας από την Κρατική Τηλεόραση. Κύριο χαρακτηριστικό του, η επιστροφή

του τεχνικού καιφανταιζί ποδοσφαίρου, που τόσο έλειψε στα Μουντιάλ της Χιλής και της Αγγλίας, όπου κυριάρχησε η δύναμη. Από την πλειονότητα των ειδικών θεωρείται ως το καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών, ενώ η Βραζιλία των Πελέ, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο και Ριβελίνο, η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών.

71 ομάδες πήραν μέρος στον προκριματικό γύρο, που σημαδεύτηκε από την ποδοσφαιρική κόντρα της Ονδούρας με το Ελ Σαλβαδόρ, η οποία οδήγησε σε πολεμική αναμέτρηση τις δύο χώρες της Κεντρικής Αμερικής. Η Ελλάδα έφθασε για πρώτη φορά στην ιστορία τόσο κοντά στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε για μόλις ένα βαθμό. Συμμετείχε στον πρώτο προκριματικό όμιλο με αντιπάλους τη Ρουμανία, την Ελβετία και την Πορτογαλία. Με 2 νίκες, 3 ισοπαλίες και 1 ήττα και τέρματα 13-9 τερμάτισε δεύτερη, ένα βαθμό πίσω από τη Ρουμανία, που πήρε τελικά την πρόκριση. Η διαμάχη του προπονητή Νταν Γεωργιάδη με τον Δομάζο ίσως να έπαιξε ρόλο στον αποκλεισμό της Εθνικής, που είχε σπουδαίους παίκτες στη σύνθεσή της, όπως τους Καμάρα, Παπαϊωάνου, Κούδα, Σιδέρη, Δέδε, Μποτίνο και φυσικά τον Μίμη Δομάζο.

14ο Παγκόσμιο Κύπελλο (Ιταλία, 1990)

Το 14ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου διεξήχθη από τις 8 Ιουνίουέως τις 8 Ιουλίου στα γήπεδα της Ιταλίας, η οποία έγινε η πρώτη χώρα που διοργάνωσε Μουντιάλ για δεύτερη φορά. Ξεκίνησε με μία μεγάλη έκπληξη, που προϊδέαζε για μία σπουδαία διοργάνωση. Στον εναρκτήριο αγώνα της 8ης Ιουνίου, το Καμερούν με γκολ του Μπιγίκ στο 67ο λεπτό επικράτησε της κατόχου του τίτλου Αργεντινής, που είχε στις τάξεις της τον Ντιέγο Μαραντόνα.

Όμως, κύριο χαρακτηριστικό του 14ου Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας που παίχτηκε. Το θέαμα υποτάχθηκε στην ουσία, οι άμυνες και τα σκληρά τάκλιν ήταν στην ημερησία διάταξη, ενώ οι ομάδες στη φάση των νοκ-άουτ αγώνων προσπαθούσαν να φέρουν το παιγνίδι στα πέναλτι και να λύσουν εκεί τις διαφορές τους. Αρνητικό ρόλο στη διοργάνωση έπαιξαν και οι διαιτητές, που

πρωταγωνίστησαν σε πολλά παιγνίδια με τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις τους. Εν κατακλείδι, το 14ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου της Ιταλίας ήταν ίσως το χειρότερο όλων των εποχών.

Συνολικά, 116 εθνικές ομάδες έλαβαν μέρος στον προκριματικό γύρο, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Συμμετείχε στον 1ο Προκριματικό Όμιλο της Ευρωπαϊκής Ζώνης, με αντιπάλους τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και τη Δανία. Η εθνική ομάδα απέτυχε παταγωδώς με δύο πεντακάθαρες εκτός έδρας ήττες από Ρουμανία και Βουλγαρία και μία συντριβή από τη Δανία με 7-1, που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες σε έκταση ήττες στην ιστορία της. Την καθοδήγησαν δύο προπονητές: στα δύο πρώτα παιγνίδια ο Μίλτος Παπαποστόλου και στα τέσσερα υπόλοιπα ο Αντώνης Γεωργιάδης.Τα αποτελέσματα της Εθνικής μας

Αθήνα (ΟΑΚΑ, 19 Οκτωβρίου 1988): Ελλάδα - Δανία 1-1 (41’ Μητρόπουλος, 56’ Πόβλσεν)

Βουκουρέστι (2 Νοεμβρίου 1988): Ρουμανία - Ελλάδα 3-0 (26’ Ματέουτ, 40’ Χάτζι, 84’ Σαμπάου)

Αθήνα (ΟΑΚΑ, 26 Απριλίου 1989): Ελλάδα - Ρουμανία 0-0 Κοπεγχάγη (17 Μαΐου 1989): Δανία - Ελλάδα 7-1 (25’ Λάουντρουπ, 40’

Μαυρίδης, 42’ Μπάρτραμ, 54’ Νίλσεν, 56’ Πόβλσεν, 73’ Βίλφορτ, 85' Αντερσεν, 90’ Λάουντρουπ)Η ενδεκάδα της ντροπής: Σπ. Οικονομόπουλος, Αποστολάκης (46’ Ηλ. Σαββίδης), Χατζηαθανασίου, Μανωλάς, Μαυρίδης, Τσαλουχίδης, Σαραβάκος, Γ. Παπαδόπουλος, Σαμαράς, Μητρόπουλος, (48’ Καλιτζάκης), Τσιαντάκης.

Σόφια (11 Οκτωβρίου 1989): Βουλγαρία - Ελλάδα 4-0 (72’ Ιβάνοφ, 76’ Μπάνκοφ, 79’ Ισκρένοφ, 88’ Στόιτσκοφ).

Αθήνα (ΟΑΚΑ, 15 Νοεμβρίου 1989): Ελλάδα - Βουλγαρία 1-0 (49’ Νιόμπλιας)

Η βαθμολογία του 1ου ομίλου1. Ρουμανία 10-5 92. Δανία 15-6 83. Ελλάδα 3-15 44. Βουλγαρία 6-8 3

Η εθνική ανέστρεψε κάπως τις δυσμενείς εντυπώσεις από την ταπεινωτική ήττα της Κοπεγχάγης, αποσπώντας λευκή ισοπαλία από την πανίσχυρη Ιταλία μία εβδομάδα πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, σε φιλικό παιγνίδι προετοιμασίας για τη Σκουάντρα Ατζούρα, που έγινε στην Περούτζια.

Στην τελική φάση του Μουντιάλ συμμετείχαν 24 ομάδες: 14 από την Ευρώπη, 6 από την Αμερική, 2 από την Αφρική και 2 από την Ασία. Χωρίστηκαν σε 6 ομίλους των τεσσάρων ομάδων έκαστος, ενώ 16 ομάδες προκρίθηκαν για τη δεύτερη φάση, όπου με νοκ-άουτ αγώνες οδηγήθηκαν στο ζευγάρι του τελικού.

Από τον 1ο όμιλο προκρίθηκαν εύκολα η διοργανώτρια Ιταλία χωρίς να δεχθεί γκολ και η Τσεχοσλοβακία. Από τον 2ο όμιλο το Καμερούν, η Ρουμανία και με την ψυχή στο στόμα η κάτοχος του τίτλου Αργεντινή. Στον 3ο όμιλο η Βραζιλία τερμάτισε πρώτη

χωρίς απώλειες, ενώ την ακολούθησε η Κόστα Ρίκα, που προκρίθηκε εις βάρος της Σκοτίας. Από τον 4ο όμιλο πέρασαν Δυτική Γερμανία, Γιουγκοσλαβία και Κολομβία, που φόρτωσαν με συνολικά 11 γκολ τα πρωτοεμφανιζόμενα σε μουντιάλ Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Τρεις ομάδες προκρίθηκαν και από τον 5ο όμιλο: Ισπανία, Βέλγιο και Ουρουγουάη, ενώ άλλες τόσες και από τον 6ο όμιλο: Αγγλία, Ιρλανδία και Ολλανδία.

Οι παίκτες της Δ. Γερμανίας πανηγυρίζουν την κατάκτηση του 14ου Παγκοσμίου ΚυπέλλουΣτη φάση των 16, το Καμερούν νίκησε 2-1 στην παράταση την Κολομβία κι έγινε η πρώτη αφρικανική ομάδα που πέρασε στην προημιτελική φάση ενός παγκοσμίου κυπέλλου. Στην παράταση κρίθηκαν και τα παιγνίδια Γιουγκοσλαβίας - Ισπανίας 2-1 και Αγγλίας - Βελγίου 1-0, ενώ με 5-4 στα πέναλτι πέρασε η Ιρλανδία τη Ρουμανία (κανονικός αγώνας 0-0). Η Τσεχοσλοβακία συνέτριψε την Κόστα Ρίκα 4-1, ενώ η Ιταλία πέρασε εύκολα την Ουρουγουάη 2-0. Στα δύο σπουδαιότερα παιγνίδια του γύρου, η Αργεντινή με γκολ του Κανίχια νίκησε 1-0 τη Βραζιλία και η Δυτική Γερμανία επικράτησε 2-1 της Ολλανδίας.

Στον προημιτελικό γύρο, η Αργεντινή νίκησε 3-2 τη Γιουγκοσλαβία στα πέναλτι (κανονικός αγώνας 0-0), η Δυτική Γερμανία 1-0 την Τσεχοσλοβακία και η Ιταλία με το ίδιο σκορ την Ιρλανδία. Το συγκλονιστικότερο παιγνίδι του γύρου, αλλά και της διοργάνωσης, έγινε στη Νάπολη μεταξύ της Αγγλίας και του Καμερούν. Ταλιοντάρια από το νησί νίκησαν τα αδάμαστα λιοντάρια από την Αφρική με 3-2 στην παράταση, αφού ο Ροζέ Μιλά και η παρέα του έφθασαν πολύ κοντά στον τελικό στην κανονική διάρκεια του αγώνα, προτού μιλήσει η κλάση του μεγάλου κανονιέρη Γκάρι Λίνεκερ.

Οι δύο ημιτελικοί αγώνες κρίθηκαν για πρώτη στην ιστορία του θεσμού στα πέναλτι και με το ίδιο ακριβώς σκορ: Αργεντινή - Ιταλία 1-1 (4-3 στα πέναλτι) και Δυτική Γερμανία - Αγγλία 1-1 (4-3 στα πέναλτι).

Το βράδυ της 8ης Ιουλίου παρατάχθηκαν στο Ολύμπικο της Ρώμης οι ομάδες της Αργεντινής και της Δυτικής Γερμανίας, σε μια επανάληψη του προ τετραετίας τελικού στο Μουντιάλ του Μεξικού. Όμως, σε αντίθεση με εκείνο το συγκλονιστικό παιγνίδι, ο τελικός αυτός ήταν ένα τα χειρότερα παιγνίδια της διοργάνωσης και κρίθηκε μεπέτσινο πέναλτι, που σφύριξε υπέρ των γερμανών στο 85ο λεπτό ο ανεκδιήγητος μεξικάνος διαιτητής Εδγάρδο Κοντεζάλ. Ο Αντρέας Μπρέμε ευστόχησε και χάρισε στη

Δυτική Γερμανία τον τρίτο τίτλο της ιστορίας της, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της Βραζιλίας. Νωρίτερα, ο Κοντεζάλ είχε αρνηθεί από ένα καταφανέστατο πέναλτι σε κάθε ομάδα, ενώ η Αργεντινή τελείωσε τον αγώνα με 9 παίκτες, καθώς αποβλήθηκαν ο Μονσόν και ο Ντεσότι.

ΜΑΘΗΤΕΣ

Α ΟΜΑΔΑ:Άντζελα ΜπράχοΧαρούλα ΧαραλαμπάκηΑνθή Πρεκατσουνάκη

Β ΟΜΑΔΑ:Γιάννης Στρατάκης Γιώργος ΠροβιδάκηςΟδυσσέας ΤσαπάκηςΒάσω Ξαγοραράκη Ελευθερία Σταυρουλάκη

Γ ΟΜΑΔΑ:Βίκυ ΤζομπανάκηΡαφαέλα ΧασουράκηΚατερίνα Φραγκιαδάκη

Δ ΟΜΑΔΑ:Ζαχαρένια ΟρφανάκηΤζοβάνα ΠρέκαΓιώργος ΦουντουλάκηςΓιώργος Ραμουτσάκης

Ε ΟΜΑΔΑ:Θεονύμφη ΤσικνάκηΑνέστης ΜπράχοΠαντελής Σπυριδάκης