RICHARD BLAKE

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 5 02-12-10 11:33:12

9

Εγώ, ο Έλρικ του Ρίτσµπρο, γνωστός και ως Άλαρικ της Βρετανίας, και µε διάφορα άλλα ονόµατα σε όλο τον ελλαδικό χώρο και στα βα-σίλεια των Σαρακηνών, στο εξακοσιοστό ογδοηκοστό τέταρτο σωτήριο έτος, δεύτερο από την άνοδο του πάπα Λέοντα Β΄ στον παπικό θρόνο, εικοστό πέµπτο της βασιλείας του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Δ΄, και δικό µου ενενηκοστό πέµπτο, βρίσκοµαι εδώ, στο µοναστήρι του Τζά-ροου, για να γράψω την ιστορία της ζωής µου.

Μέχρι εκεί έφτασα εχθές το απόγευµα. Με φώναξαν, βλέπετε, για ν’ αναλάβω την τάξη των µαθηµατικών εκ µέρους εκείνου του παλαβού καλόγερου από την Ισπανία, που ο ηγούµενος Βενέδικτος του έδωσε το µάθηµα παρά τις αντιρρήσεις µου. Λιποθύµησε και πάλι απ’ την αυτοµαστίγωση – που γενικά δεν είναι και ό,τι καλύτερο, και ειδικά µ’ αυτόν το φρικτό καιρό. Ώσπου να θυµηθώ το µάθηµα και να ξυλίσω τ’ αγόρια, εξουθενώθηκα. Έτσι, επέστρεψα εδώ, στο κελί µου, για ν’ αναλάβω δυνάµεις. Ήπια ένα ποτήρι ζεστή µπίρα κι έπειτα ξάπλωσα.

Όταν ξύπνησα σήµερα το πρωί, κοίταξα και πάλι την εισαγωγή µου και σκέφτηκα να την κάψω. Δεν ήθελα να συνεχίσω.

Μήπως έχω αρχίσει να τα χάνω; Μήπως δεν είµαι πλέον σε θέση να γράψω; Στην ηλικία µου δεν θα ’ταν παράξενο. Εκεί µακριά στο Κάντερµπουρι, ο αρχιεπίσκοπος Θεόδωρος είναι µόλις ογδόντα οκτώ και έχει ξεµωραθεί για τα καλά.

Η αλήθεια είναι πως δεν είµαι και κανένα οµορφόπαιδο πλέον. Είδα την αντανάκλασή µου µερικές µέρες νωρίτερα και µου θύµισε τις ατύλιχτες µούµιες που πουλάνε στην Αλεξάνδρεια – µε καφετιά δόντια που προεξέχουν από ρυτιδιασµένα χείλη, και µερικές τούφες

¶ÚÔÏÔÁÔÛ

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 9 02-12-10 11:33:12

10

στο κρανίο. Ο ωραίος Άλαρικ –ή Έλρικ, αν προτιµάς– που το πρόσωπό του έλαµπε πιο πολύ και απ’ το φεγγάρι, έχει χαθεί από καιρό.

Όµως, ο µέγας Φλάβιος Αλάριχος, το Φως του Βορρά, ο λόγιος των λόγιων, που έχει γράψει ιστορικά κείµενα, κατασκοπευτικές αναφο-ρές, λίβελους, παρακλητικές επιστολές, κολακείες, πρόστυχα ποιήµα-τα και πολλά άλλα – είναι ακόµα εδώ, µεγαλοπρεπής παρά την εξωτε-ρική παρακµή του.

Όχι – αυτό που µε έκανε να κρατήσω το φύλλο του πάπυρου πάνω απ’ τη µικρή µου εστία ήταν µία απ’ τις ελάχιστες κρίσεις συνείδησης που µε πιάνουν.

«Γιατί δεν γράφεις για τη ζωή σου;» Με ξαναρώτησε ο Βενέδικτος τις προάλλες, αφού είχε δει την άψογη συµπεριφορά µου στην τάξη των ανώτερων λατινικών – που δεν γλυκοκοίταζα, δηλαδή, όποιο αγο-ράκι δεν είχε σπυράκια. «Ο Κύριος σού χάρισε µεγάλη ζωή, και αυτή εί-ναι γεµάτη αξιόλογες πράξεις. Θα ήταν πολύ εποικοδοµητικό για τους υπόλοιπους να τις κατέγραφες».

Άραγε, ο Βενέδικτος δεν έχει καµία απολύτως ιδέα για το τι έκανα τα ογδόντα-τόσα τελευταία χρόνια; Εφόσον, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έχει τάση προς την ειρωνεία, υποθέτω πως όντως δεν ξέρει τίποτα. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι.

Από την άλλη, ένας φυγάς έχει κάποια υποχρέωση απέναντι σ’ αυ-τούς που τον δέχονται. Έτσι, βρίσκοµαι εδώ, µε µια σκοροφαγωµέ-νη κουβέρτα ριγµένη στα πόδια µου, ενώ έξω απ’ το παράθυρό µου πέφτει καταρρακτώδης η βροχή, και κρατάω την πένα. Ο Βενέδικτος θέλει πλήρη αναφορά της ζωής µου και θα την έχει. Όµως, δεν µου ζήτησε να είναι και κατανοητή αυτή η αναφορά, οπότε, µε εξαίρεση την εισαγωγή, που είναι στα λατινικά, θα γράψω στα ελληνικά, που διαφυλάσσουν την ιδιωτικότητά µου. Αν πρέπει, τελικά, να πω όλη την αλήθεια για τον εαυτό µου, νιώθω επίσης την υποχρέωση να µην ταρά-ξω τους καλούς και ενθουσιώδεις οικοδεσπότες µου.

Δεν ξέρω ποιος είσαι, καλέ µου Αναγνώστη, και δεν ξέρω πού είσαι ή σε ποια εποχή. Αλλά, υποθέτω πως η αλήθεια θα σε ταράξει πολύ λιγότερο απ’ ό,τι τον καλό Βενέδικτο. Και υπόσχοµαι πως θα γράψω µονάχα την αλήθεια.

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 10 02-12-10 11:33:12

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 11 02-12-10 11:33:12

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 12 02-12-10 11:33:13

13

[ 1 ]

∏ αληθινή µου ιστορία ξεκινάει εκείνη την ηµέρα στις αρχές του Οκτώβρη του 608. Ήµουν δεκαοχτώ και ήµουν διερµηνέας και

γενικός γραµµατέας του Μαξιµίνου επί επτά µήνες. Αυτός ήταν ένας µικροκαµωµένος χοντρός ιερέας από τη Ραβέννα, που είχε έρθει για να ενισχύσει το έργο του προσηλυτισµού της Αγγλίας στην Πίστη, που είχε ξεκινήσει σχετικά πρόσφατα.

«Μ’ έστειλαν ν’ αλιεύσω ψυχές», είπε, ενώ προσπαθούσε να κάτσει µε προσοχή κάτω από ένα δέντρο. «Ο Κλήµης προσηλύτισε τον προ-ηγούµενο µήνα ένα ολόκληρο χωριό τραγουδώντας στους ντόπιους. Εγώ θα τα καταφέρω καλύτερα».

Κατάπιε ένα χάπι οπίου µε την µπίρα του και κοίταξε τον ουρανό. Δεν είχε συννεφιάσει ακόµα, και η µέρα φαινόταν πως θα συνέχιζε να είναι καλή και ζεστή.

«Νοµίζω πως πρέπει να προσευχηθούµε για να µην βρέξει», είπε. «Θέλω αυτός να έχει µια ωραία βαριά µυρωδιά, όταν θα έρθει ο κό-σµος».

«Δεν νοµίζετε, σεβάσµιε πατέρα», είπα και σήκωσα το κεφάλι µου από τη δουλειά που έκανα –που έτριβα, δηλαδή, τον Αγγλοσάξονα χω-ριάτη βοηθό µας µε µια νεκρή γάτα– «ότι µπορεί να µας αναγνωρί-σουν; Ακούγονται διάφορα, ξέρετε, για νεκραναστάσεις».

«Μπα, δεν υπάρχει περίπτωση», είπε ο Μαξιµίνος, ενώ τέντωνε τα πόδια του. Ήπιε άλλη µια γουλιά µπίρα και έσκυψε εµπιστευτικά. «Είµαστε πάνω από ενάµισι χιλιόµετρο µακριά από το Κάντερµπουρι. Αυτοί οι άνθρωποι κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν καµιά επαφή µε

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 13 02-12-10 11:33:13

τους ψαράδες του Ντιλ, που εµείς µε τη σειρά µας “αλιεύσαµε” εκ µέρους της Πίστης την προηγούµενη Κυριακή. Σίγουρα δεν έχουν ακουστά το θαυµατουργό Μαξιµίνο».

Συγκρατήθηκε και δεν µε αγκάλιασε, όπως συνήθιζε να κάνει, και άρχισε να µιλάει σε σπαστά αγγλικά, για να τον καταλάβει ο Άγγλος χωριάτης.

«Οι παλιοί Θεοί της φυλής σου, και κάθε άλλης φυλής», είπε, «είναι δαίµονες, που µε την ανοχή του Θεού, για να δοκιµάσει τους ανθρώ-πους, µεταµορφώθηκαν σε αντικείµενα λατρείας. Πρέπει να εκδιω-χθούν από την ιερή σας γη και να επιστρέψουν στην Κόλαση, όπου καταδικάστηκαν να µείνουν, αφού ξέπεσαν από τον ουρανό».

Καθόλου απίθανο! Σκέφτηκα. Οι παλιοί Θεοί ήταν µια απάτη, όπως και ο καινούργιος, άλλωστε. «Κάτσε ακίνητος!» Είπα µέσα απ’ τα δό-ντια στο χωριάτη, ενώ ο Μαξιµίνος κοιτούσε και πάλι τον ουρανό. «Αν αυτό το πράγµα σκάσει και λερωθώ πάλι, θα τις φας για τα καλά, όταν µείνουµε µόνοι».

«Σίγουρα η αφεντιά σας θα πρέπει να ξεκουραστεί και λίγο», µουρ-µούρισε πονηρά.

Ο Μαξιµίνος το γύρισε και πάλι στα λατινικά. «Λες να έχουν φαΐ µαζί τους, όταν επιστρέψουν από τα χωράφια; Έχω αρχίσει να πεινάω…»

Έτσι, σαν κλέφτες που παραφυλούν, ετοιµαστήκαµε για το θαύµα της ηµέρας. Είχα το γνωστό πειστικό µου ρόλο, ως νεαρός πολίτης που βρήκε τυχαία ένα νεκρό αγρότη πίσω από κάτι θάµνους. Προσω-πικά, δεν θα είχα κατέβει από τ’ άλογό µου, αν είχα δει αυτό το άπλυτο πόδι να εξέχει. Ο Μαξιµίνος υποδυόταν εξαίσια τον ιεραπόστολο που απλά τύχαινε να περνάει µε το γαϊδουράκι του. Ο χωριάτης έµενε από-λυτα ακίνητος, ώσπου ο Μαξιµίνος συγκέντρωνε τους χωρικούς και τους έβαζε να κάνουν όλοι µαζί µια επίκληση.

Στην Κωνσταντινούπολη έχω δει ανθρώπους να γιουχάρουν ανε-λέητα πιο πειστικές παραστάσεις. Στο Κεντ αυτό ήταν αρκετό για ν’ αρχίσουν µια ντουζίνα άνθρωποι να παρακαλούν για το «µαγικό νερό» που είχαν οι ιερείς. Και µας έδωσαν και λίγο από το ψωµοτύρι τους.

Έπειτα, επιστρέψαµε στο Κάντερµπουρι. Ο Μαξιµίνος έγραφε τη σύντοµη αναφορά του για τα γεγονότα. Χωρίς αυτήν δεν θα πήγαιναν

14

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 14 02-12-10 11:33:13

15

οι άλλοι να βαφτίσουν τους χωρικούς που είχαν δει το θαύµα. Ήµουν µόνος στη βιβλιοθήκη της ιεραποστολής. Η φθινοπωρινή ζέστη έβγα-ζε και άλλες µυρωδιές από τους σοβατισµένους τοίχους, που ανακα-τεύονταν µε τη µυρωδιά από τα βιβλία και τις δηµόσιες τουαλέτες, που ήταν έξω. Κάτι µύγες βούιζαν γύρω απ’ το κεφάλι µου.

Έπρεπε να ετοιµάζω το αγγλολατινικό λεξικό που µου ανέθεσε ο αρχιεπίσκοπος Λόρενς, µόλις ανακάλυψε πως ήµουν µορφωµένος γηγενής. Τώρα, η ιεραποστολή επεκτεινόταν διαρκώς, και σχεδόν όλοι οι ιερείς που συνέρεαν στο Κεντ και έφευγαν για τα γειτονικά βασίλεια δεν ήξεραν γρι αγγλικά. Οι παλιότεροι ιεραπόστολοι, που είχαν έρθει µε τον Αυγουστίνο, ακόµα κι αν ήταν ακόµα ζωντανοί, πλέον δεν επαρκούσαν. Και οι άλλοι Άγγλοι νεοφώτιστοι δεν ήξεραν καλά λατινικά.

Έτσι, κατέληξα να κάνω µια δουλειά για την οποία τότε δεν είχα καθόλου τα προσόντα, πόσο µάλλον για να την κάνω καλά. Πάρε µια προφορική γλώσσα, που οι λέξεις της, ακόµα και για βασικά πράγµα-τα, διαφέρουν κάθε λίγα χιλιόµετρα, και προσπάθησε να τη στριµώ-ξεις στις κατηγοριοποιήσεις της λατινικής γραµµατικής.

Έσπρωξα τις ξύλινες πλάκες γραφής στο πλάι, έπιασα το κεφάλι µου και µε τα δυο µου χέρια και σκέφτηκα [και πάλι] την Εντουίνα. Ήταν το µόνο φωτεινό σηµείο στη ζωή µου.

Ο Μαξιµίνος διαισθάνθηκε κάπως τον πόνο µου. Είχε καλές προ-θέσεις και πρακτικό µυαλό και έλεγε πως σύντοµα θα µε χειροτονού-σαν ιερέα. Δεν θα ’ταν κι άσχηµα. Δεν είχα καµία θέση ανάµεσα στο δικό µου λαό. Παράλληλα, όµως, δεν ήµουν ούτε ιεραπόστολος.

Όµως, η Εντουίνα ήταν το εµπόδιο για την υλοποίηση αυτής της ιδέας. Η παράνοµη σχέση µας είχε ξεκινήσει λίγο αφού έφτασα στο Ρίτσµπρο. Σχεδόν κάθε βράδυ έκτοτε συναντιόµασταν αργά, πίσω από το στάβλο του πατέρα της, και διασκεδάζαµε ως το ξηµέρωµα, µε τον γκρίζο ουρανό του Κεντ φόντο στα δάκτυλά της.

Όπως οι παλιοί µυθιστοριογράφοι, θα µπορούσα να γεµίσω σε-λίδες ολόκληρες µε τα πράγµατα που κάναµε, και το πόσο συχνά τα κάναµε. Είτε έκανες πολύ σεξ, όταν ήσουν νέος και ερωτευµένος, είτε όχι. Αν όχι, τότε δεν υπάρχουν λόγια που να µπορούν να εκφράσουν

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 15 02-12-10 11:33:13

16

την εκστατική ένωση των σωµάτων και των ψυχών. Αν ναι, τότε τα λόγια είναι περιττά.

Τώρα, όµως, τα πράγµατα είχαν αρχίσει να δυσκολεύουν, και υπήρχε και ένα άλλο, πιο σοβαρό, πρόβληµα. Όταν µου εξήγησε για την έµµηνο ρύση και την απουσία της, ήµουν τόσο νέος και τόσο βλάκας που η χαρά µου ήταν εξίσου µεγάλη µε την ανησυχία µου. Η Εντουίνα απλά ανησύχησε. Της πρότεινα να το σκάσουµε και να πάµε στη Γαλλία. Μου έκανε τις συνηθισµένες γυναικείες ερωτήσεις: Τι θα κάναµε εκεί και τι θα τρώγαµε. Έδωσα τις συνηθισµένες νεανικές απαντήσεις. Δεν την έπεισα.

Ένιωσα ένα χέρι στον ώµο µου και αναπήδησα. Έπιασα µια πλάκα γραφής και ήµουν έτοιµος να πω πως προσπαθούσα να σκεφτώ µια αγγλική φράση που ν’ αντιστοιχεί στο λατινικό «Saluatio».

Όµως, πίσω µου δεν στεκόταν ο Μαξιµίνος, ούτε κάποιος άλλος που είχε δικαίωµα να ξέρει πώς περνούσα το απόγευµά µου.

«Α, εσύ είσαι», είπα ψυχρά στο χωριάτη βοηθό. Έβαλα τα χέρια κάτω απ’ την ποδιά, για να µην φανεί πως έτρεµαν. «Θα ’πρεπε να ξέρεις πως οι άνθρωποι της τάξης σου δεν επιτρέπεται να πλησιάζουν τα βιβλία. Τι θέλεις;»

Το ποταπό πλάσµα µε λοξοκοίταξε, κι ένα αχνό µειδίαµα διαγρα-φόταν στο πρόσωπό του.

«Να µην ανησυχεί η Χάρη σας», είπε, «δεν θα µαρτυρήσω πως συ-µπληρώνατε ύπνο».

Τραβήχτηκε, καθώς σηκώθηκα και γύρισα απότοµα προς το µέρος του. Δεν θα τη γλίτωνε, τώρα που ήµασταν µόνοι.

«Άκου να δεις», του είπα, και προσπάθησα να µην φανώ ταραγµέ-νος. «Μία λέξη να σου ξεφύγει για µένα προς οποιονδήποτε, και αύριο θα µαζεύεις τα δόντια σου απ’ το πάτωµα. Με κατάλαβες;»

Με κοίταξε για µια στιγµή παραπάνω απ’ όσο έπρεπε για να τη βγάλει καθαρή. Τελικά, όµως, χαµήλωσε το βλέµµα του και υποκλίθη-κε υποτακτικά. Δεν το συνέχισα.

«Λοιπόν, τι θες;» Επανέλαβα.«Ο κύριος θέλει να σας πω πως του τελείωσαν τα χάπια», απάντη-

σε ο χωριάτης.

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 16 02-12-10 11:33:13

17

Κι άλλο όπιο για τον Μαξιµίνο; Την προηγούµενη µέρα είχα ξανα-πάει στην αγορά για τον ίδιο λόγο. Εγώ ξαναγέµιζα το µολυβένιο κουτί του από την ηµέρα που µε πήρε µαζί του. Κάποια στιγµή σταµάτησε να µου λέει πως τα χάπια ήταν για τους ρευµατισµούς του, και δεν ήµουν άνθρωπος που έκρινε τα ελαττώµατα των άλλων. Όµως, άλλα πενήντα χάπια τόσο σύντοµα; Αν συνέχιζε έτσι για πολύ, θα δίδασκα αγγλικά σ’ έναν πολύ δύστροπο άνθρωπο.

Χαλάρωσα το πρόσωπό µου. Δεν υπήρχε λόγος να καταλάβει κά-ποιος κατώτερος πως είχα ενοχληθεί. Παρόλο που ήταν βλάκας, θα έβρισκε τρόπο να το εκµεταλλευτεί.

«Υποθέτω πως ο ηγούµενος σου έδωσε κάποιο νόµισµα», είπα. «Ο έµπορος δεν πιστώνει».

Ο χωριάτης υποκλίθηκε και πάλι, και έδειξε τα άδεια χέρια του. Είχα ακόµα λίγα ψιλά που µου είχαν µείνει από µια άλλη βόλτα στην αγορά, για τον επίσκοπο Λόρενς. Ο Μαξιµίνος θα ήταν πολύ χάλια µετά την τελευταία του δόση για ν’ αναρωτηθεί πού βρήκα δικά µου λεφτά.

Με το χωριάτη να σέρνει τα πόδια του πίσω µου, βγήκα στο γεµά-το κεντρικό δρόµο του Κάντερµπουρι.

Η βόλτα στην πόλη πάντα µε ευχαριστούσε. Το Ρίτσµπρο –απ’ όπου καταγόµουν κατά µία έννοια– ήταν κάποτε το κεντρικό λιµάνι µιας πολύ πλούσιας περιφέρειας. Όµως, δεν είχε ανακάµψει µετά τις εκτεταµένες καταστροφές που προκάλεσε ο λαός µου κατά την ει-σβολή. Εν ολίγοις, ήταν άθλιο. Αυτό το πίστευαν µέχρι και οι λιγοστοί άνθρωποι που ζούσαν ακόµα εκεί. Το Κάντερµπουρι, ωστόσο, είχε ζωή. Οι δρόµοι ανάµεσα στις εκκλησίες ήταν στενοί και γεµάτοι ξύλι-να σπίτια µε αχυρένιες στέγες. Όµως, η πόλη έσφυζε από ζωντάνια, και για µένα εκείνο τον καιρό αυτό ήταν συνώνυµο του πολιτισµού. Υπήρχαν παντού εκκλησίες και διοικητικά κτήρια. Πολλά είχαν χτι-στεί µε υλικά από άλλα ερείπια – υπήρχε ένα µόνιµο καραβάνι που ανεβοκατέβαινε από το Λονδίνο, που τότε ήταν ακόµα εγκαταλελειµ-µένο. Όµως, τα καθάριζαν όλα και τα έκαναν σαν καινούργια. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που κάτι χτιζόταν µε πέτρες και τούβλα από τον καιρό που ο λαός µου πήρε την εξουσία απ’ τους Ρωµαίους.

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 17 02-12-10 11:33:13

18

Εκατοντάδες ιεραπόστολοι και οι ακόλουθοί τους κατέκλυζαν τους δρόµους, και όλοι φορούσαν ρούχα που εµένα µου φαίνονταν όµορφα, και µιλούσαν λατινικά και άλλες γλώσσες που δεν ήξερα.

Υπήρχαν παντού πάγκοι και µικροµάγαζα, και πουλούσαν πράγ-µατα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ µου. Κανείς άνθρωπος µε γούστο και καλλιέργεια δεν θα γύριζε να κοιτάξει αυτά τα προϊόντα κατώτε-ρης ποιότητας που πουλούσαν εκείνη την εποχή. Όµως, όταν έχεις µονάχα διαβάσει για τις ελιές, το ελαιόλαδο, το πιπέρι, το όπιο και άλλα τέτοια πράγµατα, το να τα βλέπεις µπροστά σου είναι σχεδόν µαγικό.

«Με συγχωρείτε, κύριε», κλαψούρισε ο χωριάτης πίσω µου, «αλλά ο έµπορος των χαπιών έχει πάει στην άλλη πλευρά της αγοράς».

Μου έδειξε το δροµάκι που θα µας οδηγούσε εκεί χωρίς να χρει-αστεί να στριµωχτούµε στην πλατεία. Από την άλλη, τα πόδια µου θα γέµιζαν λάσπες.

Τελικά, ένας τρίτος παράγοντας καθόρισε την απόφασή µου.«Γεια σου, Έλρικ. Πάλι µπλέχτηκες, µακριά απ’ τα χωράφια σου;»Ήταν ο γραµµατέας του επισκόπου µε µερικά απ’ τα τσιράκια του,

που χασκογέλασαν µε το αστείο.«Πότε θα έρθεις να µου µάθεις αγγλικά;» Πρόσθεσε χαµογελώ-

ντας αυτάρεσκα. Το χοντρό, άτριχο πρόσωπό του ήταν ιδρωµένο απ’ το φαΐ που είχε περιδροµιάσει σε κάποια ταβέρνα. «Θα περάσεις κα-λύτερα στο Κάντερµπουρι µαζί µου απ’ ό,τι µ’ αυτόν το χαµένο τον Μαξιµίνο».

«Έχω κάποια σηµαντική δουλειά», είπα περιφρονητικά, για να κρύψω την αποστροφή µου. «Δεν έχω χρόνο για να κουβεντιάζω στο δρόµο».

Οπωσδήποτε όχι µε άτοµα σαν και του λόγου του. Παρά το ύφος και τη µεγάλη ιδέα που είχε για τον εαυτό του, δεν ήταν παρά ένας Γάλλος βάρβαρος – δεν µπορούσε να συγκριθεί µαζί µου. Και τα λα-τινικά του ήταν άθλια.

Μπήκα βιαστικά στο δροµάκι. Τώρα που δεν µε χτυπούσε πια ο ήλιος ένιωθα την ψύχρα του φθινοπωρινού αέρα. Σκέφτηκα και πάλι την Εντουίνα. Είχαµε συµφωνήσει να συναντηθούµε στο γνωστό µέ-

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 18 02-12-10 11:33:13

19

ρος µόλις κατάφερνε να στείλει την υπηρέτριά της για ύπνο. Στην ιδέα πως θα την έβλεπα, ένα ρίγος διαπέρασε το κορµί µου.

Σκεφτόµουν τόσο έντονα τα σκούρα, καστανά µαλλιά της, τα όµορφα, αρµονικά χαρακτηριστικά της, την ολοκληρωµένη τελειό-τητα των δεκατεσσάρων της χρόνων, και δεν πρόσεξα καθόλου τη φασαρία πίσω µου. Το δυνατό χτύπηµα στο κεφάλι µε βρήκε τελείως απροετοίµαστο.

Όταν συνήλθα, βρισκόµουν σ’ ένα κάρο, απ’ αυτά που έφερναν τα υλικά, δεµένος σαν ένα δεµάτι ξύλα. Κατευθυνθήκαµε ανατολικά σ’ έναν ανώµαλο δρόµο, ώσπου µελάνιασα ολόκληρος από τα σκαµπανε-βάσµατα. Πήρα την απάντηση σ’ αυτό που ρωτούσα διαρκώς, αργά το ίδιο βράδυ. Μουλιασµένος από τη βροχή που έπεφτε σχεδόν από την ώρα που συνήλθα, και τόσο παγωµένος που δεν θα είχα καταφέρει να σταθώ όρθιος, αφού µε έλυσαν, αν δεν µε βαστούσαν εκείνοι οι δύο δυνατοί άντρες, βρέθηκα έξω απ’ το εξοχικό τού Έθελµπερτ, κοντά στο Ρότσεστερ.

SYNOMOSIES selidopoiisi dior.indd 19 02-12-10 11:33:14