Copyright © 2013 by Lauren Billings and ChristinaHobbs All Rights Reserved.

Published by arrangement with the original publisher,GALLERY BOOKS, a Division of Simon & Schuster, Inc.

Αποκλειστικότητα για την ελληνική γλώσσα:

Copyright © 2014 Κεστός

Κεντρική Διάθεση: Δομοκού 4

Αθήνα 104 40 Τηλ.: 210 52.37.635 Fax: 210 52.37.677

Απαγορεύεται η αναπαραγωγή οποιουδήποτε τμήματοςτου βιβλίου με οποιοδήποτε μέσο (φωτοτυπία, εκτύπωση,μικροφίλμ, ή άλλη μηχανική ή ηλεκτρονική μέθοδο) χωρίςτην άδεια του εκδότη.

Μετάφραση: Μυρτώ Σαρρή Επιμέλεια: ΔημοσθένηςΚερασίδης

Εικόνες εξωφύλλου/οπισθοφύλλου:

© Georgijevic/iStock.com, Deejpilot/iStock.com

ISBN: 978-960-461-632-9

Εκτύπωση: Α. Χονδρορίζος & Σια Ο.Ε., 210-5126233,lithoxon@gmail.com

Πρόλογος

Η παλιά μου ζωή δεν τελείωσε ομαλά. Έσκασε σανχειροβομβίδα.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι εγώ τράβηξα την περόνη.Μέσα σε μία μόλις εβδομάδα ξενοίκιασα το σπίτι, πούλησατο αυτοκίνητο και παράτησα τον γυναικά φίλο μου. Και,παρ’ όλο που είχα υποσχεθεί στους υπερπροστατευτικούςγονείς μου ότι θα ήμουν προσεκτική, μόνο όταν ήμουν πιαστο αεροδρόμιο τηλεφώνησα στην κολλητή μου για να τηνενημερώσω ότι επρόκειτο να μετακομίσω στην πόλη της.

Ήταν μια στιγμή απόλυτης διαύγειας. Τα πράγματαέμπαιναν στη θέση τους.

Ένιωθα έτοιμη να κάνω μια νέα αρχή.

«Χλόη; Εγώ είμαι», είπα κοιτάζοντας γύρω μου στηναίθουσα αναμονής. Η φωνή μου έτρεμε. «Έρχομαι στη ΝέαΥόρκη. Ελπίζω να με περιμένει ακόμα εκείνη η θέση πουμου προτείνατε.»

Εκείνη έμπηξε μια φωνή και το τηλέφωνο της έπεσε απ’τα χέρια. Την άκουσα να καθησυχάζει κάποιον που

βρισκόταν κοντά της ότι ήταν μια χαρά.

«Έρχεται η Σάρα», την άκουσα να εξηγεί κι ένιωσατην καρδιά μου να σφίγγεται στη σκέψη ότι θα ήμουν εκείμαζί τους στο ξεκίνημα αυτής της νέας περιπέτειας.«Άλλαξε γνώμη, Μπένετ!»

Ακόυσα ένα επιφώνημα επιδοκιμασίας, έναχειροκρότημα, κι εκείνος είπε κάτι που δεν κατάφερα ν'ακούσω.

«Τι λέει;» ρώτησα.

«Ρωτάει αν θα έρθει μαζί σου και ο Άντι.»

«Όχι.» Σταμάτησα για να αντιμετωπίσω το αίσθημαναυτίας που ένοιωσα να με κατακλύζει. Η σχέση μου με τονΆντι είχε κρατήσει έξι χρόνια και, όσο κι αν ήμουνχαρούμενη που είχα ξεμπερδέψει μαζί του, αυτή η μεγάληαλλαγή στη ζωή μου εξακολουθούσε να μου φαίνεταιεξωπραγματική. «Τον παράτησα.»

Την άκουσα να παίρνει μια σύντομη, κοφτή ανάσα.«Εσύ πώς είσαι;»

«Μια χαρά.» Ήταν αλήθεια. Νομίζω ότι ως εκείνη τηστιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μια χαρά ήμουν.

«Θεωρώ πως είναι η σωστότερη απόφαση που πήρεςποτέ», μου είπε εκείνη. Σταμάτησε για λίγο για ν’ ακούσειτον Μπένετ που κάτι της έλεγε δίπλα της. «Ο Μπένετ λέειπως θα σκίσεις τους αιθέρες της χώρας σαν πύραυλος.»

Δάγκωσα το χείλι μου για να καταπνίξω ένα χαμόγελο.«Δεν είμαι και τόσο μακριά, εδώ που τα λέμε. Αυτή τηστιγμή βρίσκομαι στο αεροδρόμιο.»

Η Χλόη έβγαλε μερικές άναρθρες κραυγέςενθουσιασμού και υποσχέθηκε να έρθει να με πάρει απ' τοαεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια.

Χαμογέλασα, έκλεισα το τηλέφωνο κι έδωσα τοεισιτήριό μου στον υπάλληλο πίσω απ’ το γκισέ.Σκεφτόμουν ότι ένας κομήτης έχει μια πολύ συγκεκριμένητροχιά, είναι πολύ προσηλωμένος στον στόχο του. Εγώέμοιαζα μάλλον περισσότερο με ένα ηλικιωμένο άστρο που,έχοντας ξεμείνει από καύσιμα, η ίδια του η βαρύτητα τοτραβάει προς το κέντρο του και το συνθλίβει. Ξέμεινα απόενέργεια για την υπερβολικά ωραία ζωή μου, τηνυπερβολικά προβλέψιμη δουλειά μου, τη στερημένη απόαγάπη σχέση μου -στα είκοσι εφτά μου, ήμουν κιόλαςεξαντλημένη. Η ζωή μου στο Σικάγο κατέρρευσε απότο ίδιο της το βάρος, σαν ένα άστρο, γι’ αυτό και αποφάσισανα φύγω. Τα γιγάντια άστρα αφήνουν πίσω τους μαύρεςτρύπες. Τα μικρά άστρα αφήνουν πίσω τους λευκούς

νάνους. Εγώ άφηνα πίσω μου μόνο μια σκιά. Θα έπαιρναμαζί μου όλο το φως μου.

Ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω απ’ την αρχή σαν πύραυλος:να ανεφοδιαστώ σε καύσιμα, να πάρω φωτιά και ναδιασχίσω φλέγόμενη τον ουρανό.

Ένα

«Αν δεν φορέσεις το ασήμι φόρεμα, θα σε πνίξω!»φώναξε η Τζούλια από τη «ζώνη της κουζίνας», όπως είχααρχίσει να αποκαλώ τον συγκεκριμένο χώρο. Σε καμίαπερίπτωση δεν ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να μπορείκανείς να τον θεωρήσει μια πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα.

Είχα μετακομίσει από μια τεράστια, αχανή βικτοριανήβίλα των προαστίων του Σικάγου σ’ ένα πολύ κομψόδιαμέρισμα στο Ιστ Βίλατζ περίπου στο μέγεθος του πρώηνκαθιστικού μου. Φάνταζε ακόμα μικρότερο ότανξεπακετάρισα, τακτοποίησα τα πάντα στη θέση τους καιπροσκάλεσα στο σπίτι τούς δύο πιο στενούς φίλους μου. Οχώρος του καθιστικού-τραπεζαρίας-κουζίνας περιβαλλόταναπό τεράστια παράθυρα σε προεξοχή, ωστόσο τοαποτέλεσμα θύμιζε λιγότερο ανάκτορο και περισσότερογυάλα για χρυσόψαρο. Η Τζούλια θα έμενε μόνο για τοΣαββατοκύριακο, για να γιορτάσουμε το γεγονός, όμως ήδημε είχε ρωτήσει τουλάχιστον εκατό φορές γιατί

είχα επιλέξει να μείνω σ’ ένα τόσο μικρό σπίτι.

Η αλήθεια είναι ότι το είχα επιλέξει επειδή διέφερεεντελώς από οτιδήποτε ήξερα έως τότε. Κι επειδή, ότανμετακομίζει κανείς στη Νέα Υόρκη χωρίς να έχει φροντίσεινα εξασφαλίσει κάπου να μείνει, το πιθανότερο είναι ναβρει ένα διαμέρισμα καρυδότσουφλο.

Στην κρεβατοκάμαρα, τράβηξα προς τα κάτω την άκρητου μικροσκοπικού φορέματος με τις παγέτες και κοίταξατα ατελείωτα κατάλευκα πόδια που θα πρόσφερα σε κοινήθέα εκείνο το βράδυ. Εκνευρίστηκα που η πρώτηενστικτώδης σκέψη μου ήταν αν ο Άντι θα το θεωρούσευπερβολικά αποκαλυπτικό, ενώ η δεύτερη επίσηςενστικτώδης σκέψη μου ήταν ότι το γούσταρα τρελά.Έπρεπε να διαγράψω το συντομότερο από τον σκληρόδίσκο του μυαλού μου όλα τα προγράμματα που είχαν νακάνουν με τον Άντι.

«Πες μου έναν καλό λόγο για να μην το φορέσω.»

«Δεν βρίσκω κανέναν.» Η Χλόη μπήκε στουπνοδωμάτιο φορώντας ένα σκούρο μπλε φόρεμα που τηναγκάλιαζε σαν αύρα. Ήταν μια θεά, όπως πάντα. «Θαπιούμε και θα χορέψουμε, άρα είναι δεδομένο ότι θαδείξουμε και λίγο μπούτι.»

«Δεν ξέρω πόσο μπούτι θέλω να δείξω», είπα.«Σκοπεύω να παραμείνω πιστή στον τίτλο του αδέσμευτουκοριτσιού που πρόσφατα κατέκτησα.»

«Να ξέρεις ότι κάποιες γυναίκες εκεί θα δείξουν μέχρικαι τον κώλο τους, άρα δεν θα είσαι σαν τη μύγα μέσ' στογάλα, αν αυτό σε ανησυχεί», απάντησε εκείνη γνέφονταςχαμηλά προς τον δρόμο. «Εξάλλου, δεν προλαβαίνεις ν’αλλάξεις. Η λιμουζίνα είναι κάτω και μας περιμένει.»

«Εσύ θα έπρεπε να δείξεις τον κώλο σου. Εσύ πέρασεςτις τρεις προηγούμενες εβδομάδες κάνοντας ηλιοθεραπείαγυμνή και πίνοντας όλη μέρα κοκτέιλ σε μια γαλλική βίλα»,της απάντησα.

Η Χλόη έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο και με πήρε απ’ τοχέρι. «Πάμε, κούκλα. Τις τελευταίες εβδομάδες τις πέρασαμε το Όμορφο Κάθαρμα. Τώρα ανυπομονώ να περάσω μιαβραδιά με τα κορίτσια.»

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο που μας περίμενε και ηΤζούλια άνοιξε τη σαμπάνια. Με την πρώτη διεγερτική,αφρώδη γουλιά, όλος ο κόσμος γύρω μου έμοιαζε ναεξατμίζεται μέχρι που γίναμε απλώς τρία κορίτσια μέσα σεμια λιμουζίνα που έτρεχε σαν βολίδα πηγαίνοντάς μας ναγιορτάσουμε μια νέα ζωή.

Κι εκείνο το βράδυ δεν θα γιορτάζαμε απλώς την άφιξήμου στη Νέα Υόρκη: η Χλόη Μιλς θα παντρευόταν, ηΤζούλια είχε έρθει να μας επισκεφθεί και η Σάρα είχε μόλιςχωρίσει κι έπρεπε να ζήσει τη ζωή της.

******

To κλαμπ ήταν σκοτεινό, εκκωφαντικό, γεμάτο κορμιάπου λικνίζονταν -στην πίστα, στους διαδρόμους, δίπλα στηνμπάρα. Η ντιτζέι έβαζε μουσική από το μικρό βάθρο της καιοι α-φίσες που ήταν κολλημένες τριγύρω υπόσχονταν ότιήταν η πιο προχωρημένη, η πιο καυτή ντιτζέι που είχε ναεπιδείξει το Τσέλσι.

Η Τζούλια και η Χλόη έδειχναν να βρίσκονται στοστοιχείο τους. Εγώ ένιωθα ότι μέχρι τότε είχα περάσει τομεγαλύτερο μέρος της παιδικής και της ενήλικης ζωής μουσε ήρεμες, καθωσπρέπει εκδηλώσεις. Τώρα θα έλεγεκανείς ότι είχα ξεφύγει από τις σελίδες της γαλήνιας ζωήςμου στο Σικάγο, για να βρεθώ στην καρδιά τουνεοϋορκέζικου παραμυθιού.

Ήταν τέλεια.

Άνοιξα δρόμο σπρώχνοντας για να φτάσω έως το μπαρ -με κατακόκκινα μάγουλα, μουσκεμένα μαλλιά καινιώθοντας ότι είχα πολλά χρόνια να χρησιμοποιήσω έτσι τα

πόδια μου.

«Παρακαλώ!» φώναξα, προσπαθώντας να τραβήξω τηνπροσοχή του μπάρμαν. Χωρίς να έχω ιδέα τι σήμαιναν όλααυτά, είχα ήδη παραγγείλει κοκτέιλ υγρές ρώγες,αναδευτήρες

τσιμέντου και ροζ βυζάκια. Το κλαμπ ήταν πατείς μεπατώ σε και η μουσική ήταν τόσο δυνατή που έκανε τακόκαλά μου να τρίζουν, οπότε ο τύπος δεν υπήρχεπερίπτωση να γυρίσει να με κοιτάξει. Η αλήθεια είναι ότιήταν πολύ απασχολημένος και ήταν μάλλον λίγο σπαστικόνα του ζητάω να ετοιμάσει τρία βαρετά σφηνάκια... Εγώόμως είχα μια μεθυσμένη, πρόσφατα αρραβωνιασμένη φίληπου κόντευε ν’ ανοίξει τρύπες με τα τακούνια της στηνπίστα. Και αυτή η φίλη μου ήθελε να πιει κι άλλασφηνάκια.

«Έι!» φώναξα χτυπώντας την παλάμη μου στηνεπιφάνεια του μπαρ.

«Το παλικάρι σε αγνοεί επιδεικτικά, δεν νομίζεις;»

Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά -πολύ ψηλά- στον άντραπου ήταν στριμωγμένος δίπλα μου στην μπάρα. Ήτανψηλός σαν σεκόγια κι έγνεψε με το κεφάλι προς τονμπάρμαν για να εξηγήσει τι ήθελε να πει. «Ποτέ δεν

φωνάζεις έτσι σ’ έναν μπάρμαν, Γλύκα. Ειδικά με αυτά πουπρόκειται να παραγγείλεις ο Πιτ σιχαίνεται τακοριτσίστικα ποτά.»

Η απόλυτη γκαντεμιά. Να γνωρίσω έναν τέλειο γκόμενολίγες μόλις μέρες αφότου ορκίστηκα να μην ξανασχοληθώποτέ με άντρες. Και μάλιστα έναν άντρα με βρετανικήπροφορά. Το σύμπαν μού έπαιζε βρόμικα παιχνίδια.

«Κι εσύ πού ξέρεις τι σκοπεύω να παραγγείλω;» Τοειρωνικό χαμόγελό μου προσπάθησε γενναία να μοιάσει στοδικό του, μόνο που μου προέκυψε κάπως ζαλισμένο.Ευτυχώς που είχα ήδη κατεβάσει μερικά ποτά, γιατί ηνηφάλια Σάρα θα επικοινωνούσε μόνο με μονοσύλλαβεςαπαντήσεις, ένα αμήχανο νεύμα του κεφαλιού, κι αυτό ήτανόλο! «Μπορεί να ήθελα ένα ποτήρι Guinness. Πούξέρεις;...»

«Δεν νομίζω. Όλο το βράδυ σε βλέπω να παραγγέλνειςκάτι μικροσκοπικά μοβ ποτά.»

Με παρακολουθούσε όλο το βράδυ; Δεν ήμουν σίγουρηαν αυτό ήταν υπέροχο ή κάπως ανατριχιαστικό.

Έριξα το βάρος μου στο άλλο πόδι κι εκείνος μιμήθηκετις κινήσεις μου. Είχε πρόσωπο με γωνίες, τετράγωνοπιγούνι, μια καλοσμιλεμένη κοιλότητα κάτω απ' τα

ζυγωματικά, βλέμμα βαθύ και σκοτεινό, έντονα φρύδια κιένα ωραίο λακκάκι που σχηματιζόταν στο αριστερό τουμάγουλο όταν χαμογελούσε. Ήταν πολύ πιο ψηλός από ένακαι ογδόντα πέντε κι είχε ένα κορμί που τα χέρια μου θαχρειάζονταν πολλά φεγγάρια για να το εξερευνήσουν.

Καλώς ήλθατε στο Μεγάλο Μήλο.

Ο μπάρμαν επέστρεψε και κοίταξε τον άντρα πουστεκόταν δίπλα μου περιμένοντας την παραγγελία του. Οόμορφος ξένος μου, χωρίς καν να υψώσει τον τόνο τηςβαθιάς φωνής του, είπε χωρίς να καταβάλει την παραμικρήπροσπάθεια: «Τρία δάχτυλα Macallan’s, Πιτ, και ό,τιπαραγγείλει η κυρία. Δεν περιμένει και λίγο, δεν νομίζεις;»Στράφηκε σ’ εμένα μ' ένα χαμόγελο που ζέστανε κάτι πουκοιμόταν βαθιά στην κοιλιά μου. «Πόσα δάχτυλα θέλεις;»

Τα λόγια του έσκασαν σαν βόμβα στο μυαλό μου και οιφλέβες μου γέμισαν αδρεναλίνη. «Τι είπες;»

Η αθωότητα προσωποποιημένη. Καλή προσπάθεια,όμως εγώ κατάλαβα από τον τρόπο που μισόκλεισε τα μάτιατου ότι δεν υπήρχε ούτε ένα κύτταρο αθωότητας σε όλοτου το κορμί.

«Αν κατάλαβα καλά, μου πρότεινες τρία δάχτυλα;»ρώτησα.

Εκείνος γέλασε κι άπλωσε ανάμεσά μας πάνω στο μπαρτη μεγαλύτερη παλάμη που είχα δει ποτέ μου. Τα δάχτυλάτου θα μπορούσαν να τυλιχτούν γύρω από μια μπάλα τουμπάσκετ και να την καλύψουν. «Θα σε συμβούλευα ναξεκινήσεις με δύο, Γλύκα.»

Τον παρατήρησα καλύτερα. Φιλικό βλέμμα. Στεκόταν,όχι υπερβολικά κοντά μου, αλλά αρκετά κοντά για νακαταλάβω ότι είχε έρθει σ’ αυτό το σημείο του μπαρ μεσκοπό να μου μιλήσει. «Το 'πιασα το υπονοούμενο.»

Ο μπάρμαν χτύπησε την μπάρα με τα δάχτυλά του καιμε ρώτησε τι ήθελα να παραγγείλω. Ξερόβηξα για να πάρωκουράγιο. «Τρεις πίπες.» Αγνόησα το εκνευρισμένοξεφύσημά του και στράφηκα ξανά προς τον ξένο μου.

«Δεν ακούγεσαι για Νεοϋορκέζα», είπε μ’ ένα χαμόγελοπου μίκρυνε λίγο αλλά δεν χάθηκε από τα συνεχώςγελαστά του μάτια.

«Ούτε κι εσύ.»

«Σωστό κι αυτό. Γεννήθηκα στο Λιντς, δούλεψα στοΛονδίνο και ήρθα εδώ πριν από έξι χρόνια.»

«Πέντε μέρες», δήλωσα στρέφοντας τον Άντιχειρά μουστο στήθος μου. «Από το Σικάγο. Η εταιρεία στην οποίαδούλευα άνοιξε εδώ γραφεία και μ’ έστειλαν να αναλάβω

το Οικονομικό Τμήμα.»

Τέλεια, Σάρα. Άφθονες πληροφορίες. Στρώνεις τονδρόμο για τον τρελό δολοφόνο με το πριόνι.

Είχα τόσο καιρό να κοιτάξω άλλον άντρα. Ο Άντι ήτανειδικός σε τέτοιου είδους καταστάσεις, όμως εγώ δυστυχώςείχα ξεχάσει εντελώς να φλερτάρω. Έριξα μια ματιά προςτο μέρος όπου περίμενα να δω την Τζούλια και τη Χλόη ναχορεύουν, αλλά δεν μπόρεσα να τις ξεχωρίσω μέσ’ στοπλήθος των κορμιών πάνω στην πίστα. Είχα σκουριάσει σεσχέση με αυτό το τελετουργικό, σαν να ήμουν ξανάπαρθένα.

«Οικονομικά; Είμαι κι εγώ άνθρωπος των αριθμών»,είπε εκείνος και περίμενε να στρέψω ξανά το βλέμμα μουεπάνω του για να πλατύνει μερικούς πόντους το χαμόγελότου. «Είναι ωραίο να υπάρχουν και γυναίκες στον χώρο.Έχουμε πήξει από

γκρινιάρηδες τύπους με παντελόνια που κάνουνσυναντήσεις απλώς και μόνο για ν’ ακούν τον εαυτό τους ναλέει τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά.»

Του απάντησα χαμογελώντας. «Γίνομαι κι εγώγκρινιάρα μερικές φορές. Κι επίσης μερικές φορές φοράωπαντελόνια.»

«Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι φοράς παντελόνια.»

Τον κοίταξα διερευνητικά. «Αυτό μάλλον σημαίνει κάτιδιαφορετικό για εσάς τους Άγγλους, έτσι;» Αυτή τη φοράδεν έπιασα το υπονοούμενο.

Το γέλιο του απλώθηκε ζεστό πάνω στο δέρμα μου.«Στην Αγγλία "παντελόνια" λέμε αυτά που εσείς τόσοάχαρα αποκαλείτε "εσώρουχα”.» Ήταν τόσο σέξι ο τρόποςπου μιλούσε, ώστε ένιωσα κάτι μέσα μου να λιώνει. Ενώείχα μείνει να τον κοιτάζω σαν χαζή, ο ξένος μου έγειρε στοπλάι το κεφάλι και με περιεργάστηκε από πάνω έως κάτω.«Είσαι πολύ γλυκιά. Δεν φαίνεσαι κορίτσι που συχνάζει σετέτοια μέρη.»

Είχε δίκιο. Δηλαδή ήταν τόσο προφανές; «Δεν ξέρω πώςπρέπει να το πάρω αυτό.»

«Να το πάρεις σαν κομπλιμέντο. Είσαι ό,τι πιο δροσερόυπάρχει εδώ μέσα.» Ξερόβηξε και κοίταξε τον Πιτ πουέφερνε τα σφηνάκια μου. «Γιατί κουβαλάς όλα αυτά ταγλοιώδη ποτά στην πίστα;»

«Η φίλη μου μόλις αρραβωνιάστηκε. Ας πούμε πως ηκοριτσοπαρέα έχει έξοδο σήμερα.»

«Άρα μάλλον δεν θα φύγεις από εδώ μέσα μαζί μου.»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μία κι ύστερα άλλη μία φορά,εμβρόντητη. Η ευθύτητα της πρότασής του με έβγαζε καιεπίσημα έξω απ’ τα νερά μου. Πολύ έξω απ’ τα νερά μου.«Τι... να κάνω; Όχι.»

«Κρίμα...»

«Μα είσαι σοβαρός; Μόλις γνωριστήκαμε.»

«Και ήδη νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να σεκαταβροχθίσω.» Άρθρωνε αργά τις λέξεις του πουακούγονταν σχεδόν σαν ψίθυρος αλλά κουδούνιζαν στοκεφάλι μου σαν συναυλία από κύμβαλα. Ήταν φανερό ότιήταν εξοικειωμένος με μια τέτοιου είδους επικοινωνία -προτάσεις για σεξ χωρίς δεσμεύσεις- και, παρ' όλο που εγώδεν ήμουν, όταν τα μάτια μου καρφώθηκαν στα δικά του,κατάλαβα ότι θα τον ακολουθούσα οπουδήποτε.

Τα σφηνάκια που είχα πιει με χτύπησαν όλα μαζί στοκεφάλι και παραπάτησα λίγο μπροστά του. Με στήριξεπιάνοντας τον ώμο μου και χαμογελώντας μου από ψηλά.

«Ήρεμα, Γλύκα.»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια για να συνέλθω κι ένιωσα τομυαλό μου να ξεθολώνει κάπως. «Ωραία λοιπόν, όταν μεκοιτάζεις έτσι, το μόνο που θέλω είναι να σε βάλω κάτω, κιένας Θεός ξέρει από πότε έχει να μου πετάξει τα μάτια έξω

ένας άντρας.» Τον κοίταξα καλά καλά από την κορυφή ωςτα νύχια. Κάθε επίφαση μιας καθωσπρέπει συμπεριφοράςπροφανώς είχε κάνει φτερά. «Και κάτι μου λέει ότι θα τακατάφερνες και με το παραπάνω -θέλω να πω, διάολε, δενχορταίνω να σε κοιτάζω.»

Και τον κοίταξα. Ξανά. Πήρα βαθιά ανάσα και τα μάτιαμου συνάντησαν το παιχνιδιάρικο χαμόγελό του. «Από τηνάλλη, δεν έχω καμακωθεί ποτέ από κάποιον ξένο σε μπαρ,κι έχω έρθει εδώ με τις φίλες μου για να γιορτάσουμε τονγάμο της μίας απ’ αυτές. Και αυτό ακριβώς θα κάνουμε»,είπα παίρνοντας τα σφηνάκια μου.

Κούνησε μία φορά το κεφάλι αργά, και το χαμόγελό τουέγινε λίγο πιο φωτεινό, λες και είχε μόλις δεχτεί μιαπρόσκληση σε μονομαχία. «Εντάξει.»

«Τα λέμε λοιπόν.»

«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.»

«Απόλαυσε τα τρία σου δάχτυλα, ξένε.» Εκείνοςγέλασε. «Κι εσύ τις πίπες σου.»

******

Βρήκα τη Χλόη και την Τζούλια να έχουν καταρρεύσειιδρωμένες στο τραπέζι κι έβαλα τα σφηνάκια μπροστά

τους. Η Τζούλια έδωσε το ένα στη Χλόη και σήκωσε το δικότης ψηλά.

«Εύχομαι όλες οι πίπες σας να κατεβαίνουν κάτω το ίδιοεύκολα.» Έσκυψε, τύλιξε με το στόμα της το χείλος τουποτηριού, σήκωσε και τα δύο χέρια ψηλά στον αέρα κιέγειρε πίσω το κεφάλι, κατεβάζοντας ολόκληρο το σφηνάκιχωρίς καμία δυσκολία.

«Χριστέ μου...» ψέλλισα κοιτάζοντάς την με δέος, ενώεκείνη τη στιγμή η Χλόη έσκαγε στα γέλια δίπλα μου.«Έτσι πρέπει να το κάνω κι εγώ;» ψιθύρισα κοιτάζονταςγύρω μου. «Σαν να παίρνω πραγματικά πίπα;»

«Είναι θαύμα ότι ακόμα μου έρχεται καμιά φορά,αντανακλαστικά, να κάνω εμετό.» Η Τζούλια με μάλλονάκομψο τρόπο σκούπισε με το μπράτσο της το στόμα και τοσαγόνι της εξηγώντας: «Στο κολέγιο συμμετείχα σεπολλούς διαγωνισμούς κατανάλωσης μπίρας με εκείνα ταμαραφέτια που τα χώνεις στο λαρύγγι σου. Άντε λοιπόν.»Σκούντησε τη Χλόη. «Άσπρο πάτο.»

Η Χλόη έσκυψε στο τραπέζι και πήρε το σφηνάκι χωρίςνα χρησιμοποιήσει τα χέρια, όπως είχε κάνει η Τζούλια.Ήρθε η σειρά μου. Οι δύο φίλες μου στράφηκαν προς τομέρος μου.

«Γνώρισα έναν σέξι γκόμενο», είπα χωρίς να το

πολυσκεφτώ. «Πολύ σέξι. Άσε που είναι δύο μέτρα.»

Η Τζούλια έμεινε με ανοιχτό το στόμα. «Και τι κάθεσαιτότε και παίρνεις ψεύτικες πίπες μαζί μας;»

Γέλασα κουνώντας το κεφάλι. Δεν είχα πρόχειρη καμίααπάντηση. Θα μπορούσα να είχα φύγει μαζί του. Κάποιαάλλη, πιο θαρραλέα, στη θέση μου θα μπορούσε πράγματινα φτάσει στο βασίλειο με τις πίπες. «Είπαμε να βγούμεσαν κοριτσοπαρέα. Εσύ θα μείνεις εδώ μόνο δύο μέρες.Είμαι μια χαρά.»

«Κόψε τις μαλακίες και πήγαινε να πηδηχτείς.»

Η Χλόη πήρε το μέρος μου: «Εγώ απλώς χαίρομαι πουγνώρισες κάποιον και τον βρήκες σέξι. Καιρό είχα να δωστο πρόσωπό σου αυτό το ευτυχισμένο χαμόγελο που έχεινα κάνει με τους άντρες.» Το ξανασκέφτηκε λίγο και τοχαμόγελο έσβησε από το πρόσωπό της. «Εδώ που τα λέμε,ποτέ δεν σ' έχω δει με αυτό το ευτυχισμένο χαμόγελο πουέχει να κάνει με τους άντρες.»

Όταν αυτή η αλήθεια έπεσε κάπως ωμά στο τραπέζι,σήκωσα το σφηνάκι μου αγνοώντας τις διαμαρτυρίες τηςΤζούλιας ότι είχα χάσει τη φόρμα μου και το κατέβασα.Ήταν γλυκό, ήταν υπέροχο, ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν γιανα σβήσω απ' το μυαλό μου τον μαλάκα από το Σικάγο και

τον όμορφο ξένο απ’ το μπαρ. Έσυρα τις φίλες μου στηνπίστα.

Αμέσως ένιωσα σαν να μην είχα κόκαλα μα ούτε καιμυαλό, υπέροχα ελεύθερη. Η Χλόη και η Τζούλιαχοροπηδούσαν γύρω μου, τραγουδούσαν με όλη τους τηδύναμη τους στίχους των τραγουδιών, γίνονταν ένα με τημάζα των ιδρωμένων κορμιών που μας είχαν περικυκλώσει.Ήθελα ν’ απολαύσω τα νιάτα μου. Μακριά από τη ρουτίνα,από την προγραμματισμένη σε κάθε της λεπτομέρεια ζωήμου στο Σικάγο, συνειδητοποιούσα ότι δεν τα είχα χαρείόπως έπρεπε. Μόνο εδώ, κάτω απ’ τους ήχους τωνκομματιών που έπαιζε η ντιτζέι, συνειδητοποιούσα πώς θαμπορούσα να είχα περάσει τα χρόνια μου μετά τα είκοσι:κάτω απ' τα φώτα, χορεύοντας και φορώντας μίνι φούστες,γνωρίζοντας άντρες που θα ήθελαν να με κατα-

βροχθίσουν, παρέα με τις φίλες μου που ήτανελεύθερες, ανέμελες και απολάμβαναν τη νιότη τους.

Δεν ήταν ανάγκη να πάω να συγκατοικήσω με το αγόριμου από τα είκοσι δύο μου.

Θα μπορούσα να είχα ζήσει έξω από τον ασφυκτικόκόσμο των κοινωνικών κανόνων και των συμβατικώνσυμπεριφορών.

Θα μπορούσα να ήμουν αυτό το κορίτσι που χτυπιέταιστην πίστα ντυμένο στην τρίχα.

«Πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ!» φώναξε η Χλόη πιοδυνατά απ’ τη μουσική.

Ενώ ήμουν έτοιμη να της απαντήσω με έναν παρόμοιομεθυσμένο όρκο φιλίας, ακριβώς πίσω απ’ τη Χλόη, μακριάαπό τα φώτα της πίστας, είδα τον όμορφο ξένο μου. Ταβλέμματά μας συναντήθηκαν και κανένας απ’ τους δυο μαςδεν κοίταξε αλλού. Έπινε με μικρές γουλιές τα τρίαδάχτυλα από το ουίσκι του, παρέα με κάποιον φίλο του, καιδεν φάνηκε να ξαφνιάζεται καθόλου που τον έπιασα να μεκοιτάζει. Προφανώς παρακολουθούσε εδώ και ώρα τηνκάθε κίνησή μου.

Το γεγονός αυτό είχε μεγαλύτερη επίδραση επάνω μουκι από το αλκοόλ. Ένιωσα κάθε εκατοστό του δέρματός μουνα φλέγεται, ενώ μια δυνατή φλόγα φούντωνε στο στήθοςμου και προχωρούσε παρακάτω: πέρασε τα πνευμόνια μουκι έφτασε βαθιά στην κοιλιά μου. Εκείνος σήκωσε τοποτήρι του, ήπιε μια γουλιά και χαμογέλασε. Ένιωσα ταμάτια μου να κλείνουν αργά.

Ήθελα να χορέψω για κείνον.

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει τόσο σέξι, τόσο

κυρίαρχη των επιθυμιών μου. Είχα πάρει το μεταπτυχιακόμου, είχα βρει μια καλοπληρωμένη δουλειά, είχακαταφέρει ακόμα και να κάνω κάποιες αλλαγές στηδιακόσμηση του σπιτιού μου.

Ομως ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο έντονα ότι ήμουν μιαενήλικη γυναίκα όσο το ένιωθα αυτή τη στιγμή που χόρευασαν τρελή κι ένας όμορφος ξένος με παρακολουθούσε απ'τη σκοτεινή γωνιά του.

Έτσι ήθελα να ξεκινήσω την καινούρια μου ζωή -απόαυτήν ακριβώς τη στιγμή.

Τι εννοούσε όταν είπε ότι ήθελε να με καταβροχθίσει;Μιλούσε κυριολεκτικά -να χώσει το κεφάλι του ανάμεσαστα μπούτια μου, να μου χουφτώσει τον κώλο και ν’ ανοίξειτα χείλη μου; Ή μήπως να βρεθεί από πάνω μου, μέσα μου,να ρουφήξει το στόμα και τον λαιμό και το στήθος μου;

Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου και αμέσωςτέντωσα τα χέρια μου προς το ταβάνι. Ένιωθα την άκρηαπό το φόρεμά μου να σκαρφαλώνει πιο ψηλά στα πόδιαμου. Δεν έδινα δεκάρα. Αναρωτήθηκα αν εκείνος τοπρόσεξε. Ευχόμουν να το είχε προσέξει.

Αν υποψιαζόμουν ότι ο ξένος μου είχε φύγει, η μαγείατης στιγμής θα χανόταν. Αποφάσισα λοιπόν να μην

wWw.Greekleech.info

ξανακοιτάξω προς το μέρος του. Δεν ήμουν συνηθισμένηστο πρωτόκολλο του φλερτ στα μπαρ. Το ενδιαφέρον τουμπορεί να διαρκούσε μόνο πέντε δευτερόλεπτα, μπορεί καιολόκληρο το βράδυ. Δεν είχε σημασία. Εγώ θα τονφανταζόμουν εκεί, κρυμμένο στο σκοτάδι, όση ώρα θαχόρευα στην πίστα κάτω απ’ τα έντονα φώτα της. Είχασυνηθίσει να μην αντλώ θερμό ερωτικό ενδιαφέρον απότον Άντι, όμως τώρα ήθελα το βλέμμα αυτού του αγνώστουνα μου καίει το δέρμα και να φτάνει ως την καρδιά μου πουχτυπούσε σαν τρελή μέσα στο στήθος μου.

Αφέθηκα να με παρασύρει η μουσική, η ανάμνηση τουχεριού του πάνω στον ώμο μου, των σκούρων ματιών τουκαι του ήχου των λέξεων να σε καταβροχθίσω.

Να σε καταβροχθίσω.

Το ένα τραγούδι έφερε το άλλο κι ύστερα ακόμα ένα,και πριν αναδυθώ στην επιφάνεια για να πάρω ανάσα, ταχέρια της Χλόης αγκάλιασαν τους ώμους μου. Γελούσε μέσ'στο αυτί μου και χοροπηδούσε συντονισμένη μαζί μου.

«Απέκτησες κοινό!» φώναξε τόσο δυνατά πάνω απ’ τημουσική που πισωπάτησα με έναν μορφασμό.

Έγνεψε με το κεφάλι προς το πλάι και μόνο τότεαντιλήφθηκα ότι με είχε περικυκλώσει μια αντροπαρέα με

κολλητά μαύρα ρούχα που κοπανούσαν με κινήσεις γεμάτεςυπονοούμενα τον αέρα γύρω τους. Στράφηκα ξανά προς τηΧλόη και είδα τα μάτια της να λάμπουν με το τόσο οικείοβλέμμα αυτής της γυναίκας που δεν κώλωνε πουθενά, πουείχε καταφέρει με το σπαθί της να βρεθεί στην κορυφήμιας από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρείες στονκόσμο και καταλάβαινε πολύ καλά τι σήμαινε αυτή ηβραδιά για μένα. Εντελώς ξαφνικά, δροσερός αέραςχάιδεψε το δέρμα μου από τους ανεμιστήρες της οροφής κιεγώ επανήλθα στην πραγματικότητα, με την ίδιαχαζοχαρούμενη διάθεση, επειδή βρισκόμουν στη ΝέαΥόρκη για να κάνω μια πραγματικά νέα αρχή. Καιπραγματικά περνούσα τέλεια.

Πίσω απ' τη Χλόη όμως η σκοτεινή γωνιά ήταν άδεια.Δεν υπήρχε κανένας ξένος να με παρακολουθεί.

Το στομάχι μου σφίχτηκε λίγο. «Πάω μισό λεπτό στηντουαλέτα», της είπα.

Γλίστρησα ανάμεσα στον κύκλο της αντροπαρέας,κατέβηκα απ’ την πίστα και ακολούθησα τις πινακίδες προςτον δεύτερο όροφο ο οποίος ουσιαστικά ήταν ένας εξώστηςμε θέα σε όλο το κλαμπ. Προχώρησα σ’ έναν στενόδιάδρομο και μπήκα στις τουαλέτες. Ο φωτισμός ήταν τόσοέντονος που ένιωσα μια σουβλιά να διαπερνά τα μάτια μουμέχρι το πίσω μέρος του κρανίου μου. Παραδόξως, ο χώρος

ήταν άδειος και η μου-

σική απ' τον κάτω όροφο ακουγόταν σαν να έβγαινεμέσα από νερό.

Πριν ξαναβγώ έξω, έφτιαξα τα μαλλιά μου κι έδωσασυγχαρητήρια στον εαυτό μου που είχα βάλει ένα φόρεμαπου δεν τσαλακώνεται. Ανανέωσα το κραγιόν μου.

Βγαίνοντας απ’ την πόρτα έπεσα πάνω σ’ έναν πελώριοάντρα.

Πλάι στην μπάρα, είχαμε σταθεί ο ένας κοντά στονάλλο, όχι όμως τόσο κοντά. Όχι με το πρόσωπό μου ναπλησιάζει τον λαιμό του και τη φυσική μυρωδιά του να μετυλίγει. Δεν ήταν σαν τη μυρωδιά των αντρών που χόρευανστην πίστα αρωματισμένοι. Εκείνος μύριζε απλώςφρεσκάδα, σαν ένας άντρας που φρόντιζε την καθαριότητατων ρούχων του κι επίσης είχε μια ιδέα ουίσκι στα χείλητου.

«Γεια σου, Γλύκα.»

«Γεια σου, ξένε.»

«Σε κοίταζα που χόρευες, μικρό, τρελιάρικο κορίτσι.»

«Σε είδα.» Ανάσαινα με δυσκολία. Ένιωθα τα πόδια

μου να τρέμουν, σαν να μην ήξεραν αν έπρεπε νακαταρρεύσουν ή να συνεχίσουν να χοροπηδάνε ρυθμικάστην πίστα. Δάγκωσα το κάτω χείλι μου, πνίγοντας έναχαμόγελο. «Πολύ μυστήριος είσαι. Γιατί δεν ήρθες ναχορέψεις μαζί μου;»

«Επειδή πιστεύω ότι προτιμάς να σε βλέπουν.»

Ξεροκατάπια κοιτάζοντάς τον έκπληκτη, χωρίς ναμπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του. Δεν ήμουνσίγουρη τι χρώμα είχαν τα μάτια του. Στο μπαρ νόμιζα ότιήταν καστανά. Σ’ αυτό το σημείο όμως του κλαμπ, πάνω απ’τα φωτορυθμικά, ένα πιο ανοιχτόχρωμο βλέμμα έλαμπεμπροστά μου. Πρασινωπό, χρυσάφι, υπνωτιστικό. Όχι μόνοήξερα ότι με κοίταζε -κι αυτό μου άρεσε- αλλά είχαχορέψει υπό την επήρεια της φαντασίωσης ότι μεκαταβρόχθιζε.

«Με φανταζόσουν να καυλώνω;»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια. Η ευθύτητα του μουπροκαλούσε αμηχανία. Υπήρχαν άραγε πάντα τέτοιοιάντρες που έλεγαν ακριβώς αυτό που σκέφτονταν -καισκεφτόμουν κι εγώ- χωρίς ν' ακούγονται αγενείς,επικίνδυνοι ή πιεστικοί; Αυτός εδώ πώς τα κατάφερνε;

«Ουάου...» είπα με κομμένη την ανάσα. «Αλήθεια...;»

Μου έπιασε το χέρι, το κατέβασε και το πίεσε στηναπόδειξη του ερεθισμού του που σάλεψε μέσα στηνπαλάμη μου. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, τύλιξα γύρω του ταδάχτυλά μου. «Αυτό έγινε επειδή με είδες να χορεύω;»

«Δίνεις πάντα τόσο καλές παραστάσεις;»

Αν δεν είχα νιώσει κεραυνοβολημένη, θα είχα βάλει ταγέλια. «Ποτέ.»

Με περιεργάστηκε με βλέμμα πάντα γελαστό. Από ταχείλη του όμως καταλάβαινα ότι κάτι σκεφτόταν. «Πάμεσπίτι μου.»

Αυτή τη φορά γέλασα. «Όχι.»

«Έλα στο αυτοκίνητό μου.»

«Όχι. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω απ’ αυτό τοκλαμπ μαζί σου.»

Έσκυψε κι έσκασε ένα μικρό, προσεκτικό φιλί στονώμο μου πριν μου πει: «Μα θέλω πολύ να σ’ αγγίξω.»

Δεν μπορούσα να προσποιηθώ ότι δεν το ήθελα κι εγώ.Ήταν σκοτεινά, τα φώτα αναβόσβηναν στον δικό τουςρυθμό και η μουσική έπαιζε τόσο δυνατά που φαινόταν ναέχει κυριαρχήσει στον σφυγμό μου. Τι θα πάθαινα από μια

τρελή βραδιά; Άλλωστε, ποιος ξέρει πόσες τέτοιες βραδιέςείχε περάσει ο Άντι.

Τον οδήγησα απ’ τον στενό διάδρομο σε μια μικρήαπόμερη εσοχή που έβλεπε στο κουβούκλιο της ντιτζέι.Είχαμε στριμωχτεί σ’ ένα αδιέξοδο, απομονωμένοι σε μιαγωνιά, αλλά δεν

ήμασταν κρυμμένοι απ’ τον κόσμο. Με εξαίρεση τονπίσω τοίχο του κλαμπ, ο υπόλοιπος χώρος γύρω μας ήτανανοιχτός και μόνο ένα τζάμι που μας έφτανε ως τη μέση μάςεμπόδιζε από το να πέσουμε κάτω, στην πίστα. «Εντάξειλοιπόν. Άγγιξέ με εδώ που είμαστε. »

Σήκωσε το ένα του φρύδι και χάιδεψε με το δάχτυλότου την κλείδα μου, απ’ τον έναν ώμο μέχρι τον άλλον. «Τιακριβώς μου προτείνεις; »

Συνάντησα το παράξενα βαθύ βλέμμα του που έμοιαζενα διασκεδάζει με τα πάντα γύρω του. Έδειχνεφυσιολογικός, απόλυτα υγιής για κάποιον που με είχεακολουθήσει μέσα σ' ένα ολόκληρο κλαμπ και μου είχε πειωμά ότι ήθελε να μ’ αγγίξει. Θυμήθηκα τον Άντι και τοπόσο σπάνια -εκτός από τις φορές που ήθελε νακρατήσουμε τα προσχήματα- ζητούσε το άγγιγμά μου, ταλόγια μου, το οτιδήποτε δικό μου. Μήπως έτσι πήγαινε τοπράγμα και με κείνον; Κάποια γυναίκα τον στρίμωχνε σε

μια γωνία, του δινόταν κι εκείνος έπαιρνε αυτό πουήθελε πριν γυρίσει σπίτι σ’ εμένα; Στο μεταξύ, η δική μουζωή είχε γίνει τόσο μίζερη που με δυσκολία θυμόμουν πώςγέμιζα τις ατέλειωτες μοναχικές νύχτες μου.

Ήμουν άπληστη αν τα ήθελα όλα; Μια φοβερή καριέρακαι μερικές τρελές στιγμές αραιά και πού;

«Πες μου ότι δεν είσαι ψυχοπαθής... »

Γελώντας έσκυψε και με φίλησε στο μάγουλο. «Εσύ μεκάνεις να χάνω λίγο το μυαλό μου, κατά τα άλλα όμως, όχι,δεν είμαι. »

«Εγώ... » ξεκίνησα να λέω κι έπειτα χαμήλωσα τοβλέμμα. Πίεσα με την παλάμη μου το στήθος του. Το γκριπουλόβερ του ήταν υπέροχα μαλακό -μάλλον κασμιρένιο.Φορούσε σκούρο τζιν που εφάρμοζε τέλεια επάνω του. Ταμαύρα παπούτσια του ήταν σε άψογη κατάσταση. Τα πάνταπάνω του ήταν σχολα-

στικά προσεγμένα. «Εγώ μόλις μετακόμισα εδώ. » Ήτανμια μάλλον ικανοποιητική δικαιολογία για το πόσο έτρεμετο χέρι μου πάνω του.

«Και μια τέτοια στιγμή δεν σε κάνει να αισθάνεσαι καιπολύ ασφαλής, έτσι;»

Έγνεψα καταφατικά. «Καθόλου.» Τότε όμως σηκώθηκαστις μύτες, τύλιξα το ένα χέρι μου γύρω απ’ τον σβέρκο τουκαι τον τράβηξα προς το μέρος μου. Ανταποκρίθηκεπρόθυμα, σκύβοντας και χαμογελώντας λίγο πριν ενωθούντα χείλη μας. Το φιλί ήταν υπέροχα τρυφερό μα καιυπέροχα παθιασμένο ταυτόχρονα, με το ουίσκι να ζεσταίνειτα χείλη μας. Εκείνος άφησε ένα μικρό βογκητό όταν άνοιξατο στόμα μου και του επέτρεψα να προχωρήσει και ο ήχοςαυτός με έκανε να ανατριχιάσω. Ήθελα να νιώσω και τονπαραμικρό ήχο που προερχόταν από κείνον.

«Έχεις τη γεύση της ζάχαρης. Πώς σε λένε;» ρώτησε.

Τότε ένιωσα το πρώτο πραγματικό κύμα πανικού. «Δενχρειάζονται ονόματα.»

Τραβήχτηκε προς τα πίσω για να με κοιτάξει, με ταφρύδια ορθωμένα. «Και πώς θα σε λέω;»

«Όπως με έλεγες ως τώρα.»

«Γλύκα;»

Έγνεψα καταφατικά.

«Κι εσύ πώς θα με φωνάζεις λίγο πριν χύσεις;» Μουέδωσε άλλο ένα μικρό φιλί.

Η σκέψη αυτή έκανε την καρδιά μου να χοροπηδήσειστο στήθος μου. «Δεν νομίζω να έχει σημασία πώς θα σεφωνάζω, έτσι δεν είναι;»

Εκείνος σήκωσε τους ώμους. Υποχώρησε. «Όχι.Φαντάζομαι πως όχι.»

Πήρα το χέρι του και το ακούμπησα ψηλά στον μηρόμου. «Τον τελευταίο χρόνο έφτανα σε οργασμό μόνη μου.»Έφερα τα δάχτυλά του στην άκρη του φορέματος μου καιτου ψιθύρισα: «Πιστεύεις ότι μπορείς να το αλλάξειςαυτό;»

Ένιωσα πάνω στα χείλη μου το χαμόγελό του ότανέσκυψε και με ξαναφίλησε. «Δεν κάνεις πλάκα.»

Η ιδέα να δοθώ σ’ αυτόν τον άντρα, σ' αυτή τη σκοτεινήγωνιά με φόβιζε λίγο, όχι όμως αρκετά για να με κάνει ν’αλλάξω γνώμη. «Μιλάω σοβαρά.»

«Είσαι διάολος μού φαίνεται.»

«Κι όμως δεν είμαι.»

Τραβήχτηκε προς τα πίσω αρκετά για να με κοιτάξειστα μάτια. Με περιεργάστηκε μέχρι που το βλέμμα τουφωτίστηκε απ' το γνωστό παιχνιδιάρικο χαμόγελο. «Τογεγονός ότι δεν ξέρεις τι εντύπωση δίνεις... »

Με γύρισε και πίεσε το μπροστινό μέρος του κορμιούμου στον γυάλινο τοίχο ώστε να κοιτάζω απ’ τον εξώστη τοπλήθος των σωμάτων που λικνίζονταν κάτω. Ακριβώςμπροστά μου, τα στροβοσκοπικά φώτα έριχναν τιςρυθμικές ασημένιες ακτίνες τους σε όλο το κλαμπ,φωτίζοντας κάτω την πίστα και ουσιαστικά κρύβοντάς μαςστο σκοτάδι του επάνω ορόφου. Από το σύστημαεξαερισμού άρχισε να βγαίνει καπνός προς την πίστα,τυλίγοντας έως τους ώμους τα κορμιά που χόρευαν.Οι κινήσεις τους δημιουργούσαν ένα κύμα στην επιφάνεια.

Με τα δάχτυλά του ο ξένος μου έπαιζε με την άκρη τουφορέματος μου. Έπειτα το ανασήκωσε, πέρασε το χέρι τουκάτω απ’ το εσώρουχό μου, το κατέβασε στον κώλο μου καιπροχώρησε ανάμεσα στα πόδια μου στο σημείο όπου τονποθούσα περισσότερο από οπουδήποτε. Το γεγονός ότιστεκόμουν έτσι εκτεθειμένη δεν μου προκάλεσε καμίαντροπή καθώς τεντω-

νόμουν προς τα πίσω για να συναντήσω το χέρι του,έχοντας ήδη χάσει το μυαλό μου.

«Είσαι υγρή, γλυκιά μου. Τι σε φτιάχνει; Η ιδέα ότι τοκάνουμε εδώ; Ή ότι σε έβλεπα να φαντάζεσαι ότιγαμιόμαστε ενώ χόρευες;»

Δεν είπα τίποτα επειδή φοβόμουν ποια θα ήταν η

απάντηση- απλώς αναστέναξα όταν γλίστρησε μέσα μου τοδάχτυλό του. Κάθε σκέψη για το τι ήταν σωστό να κάνωχάθηκε στα βάθη του μυαλού μου καθώς θυμόμουν τηβαρετή Σάρα στο Σικάγο. Την προβλέψιμη Σάρα πουπάντα έκανε όσα οι άλλοι ανέμεναν από εκείνη. Δεν ήθελανα είμαι πια αυτό το άτομο. Ήθελα να είμαι ανέμελη καινέα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα να ζήσω για τονεαυτό μου.

«Είσαι τόσο μικροκαμωμένη, όμως είσαι τόσο υγρή, πουείμαι σίγουρος ότι εύκολα θα δεχόσουν και τα τρίαδάχτυλά μου.» Το γέλιο του έγινε φιλί στο πίσω μέρος τουλαιμού μου καθώς χάιδευε κυκλικά, αργά καιπαιχνιδιάρικα την κλειτορίδα μου.

«Σε παρακαλώ...» ψιθύρισα. Δεν ήξερα αν μπορούσε ναμ’ ακούσει. Είχε χώσει το πρόσωπό του στα μαλλιά μου κιένιωθα τον πούτσο του να πιέζει το πλάι του μηρού μου,κατά τα άλλα όμως δεν αντιλαμβανόμουν τίποτε άλλο παράμόνο το μεγάλο του δάχτυλο που γλιστρούσε ξανά μέσα μου.

«Έχεις καταπληκτικό δέρμα. Ειδικά εδώ.» Φίλησε τονώμο μου. «Το ήξερες ότι το πίσω μέρος του λαιμού σουείναι τέλειο;»

Στράφηκα και του χαμογέλασα. Τα μάτια του ήτανορθάνοιχτα και καθαρά, κι όταν τα βλέμματά μας

συναντήθηκαν ζωγραφίστηκε μέσα τους ένα χαμόγελο.Ποτέ δεν είχα κοιτάξει κάποιον τόσο βαθιά στα μάτια ότανμε άγγιζε έτσι, κι αυτός ο

άντρας, αυτή η νύχτα, αυτή η πόλη είχαν κάτι που μεέπειθε ότι μόλις είχα πάρει την πιο σωστή απόφαση τηςζωής μου.

Αγαπητή Νέα Υόρκη, Είσαι υπέροχη. Με αγάπη, Σάρα.

ΥΓ. Και σίγουρα δεν μιλάει το αλκοόλ.

«Δεν μου δίνονται και πολλές ευκαιρίες να κοιτάζω τοπίσω μέρος του λαιμού μου.»

«Είναι κρίμα.» Απομάκρυνε το χέρι του κι ένιωσα έναελαφρύ ρίγος στο σημείο όπου πριν από ένα δευτερόλεπτοβρίσκονταν τα δάχτυλά του. Έχωσε το χέρι του στην τσέπητου κι έβγαλε ένα μικροσκοπικό πακέτο.

Ένα προφυλακτικό. Εντελώς τυχαία είχε έναπροφυλακτικό στην τσέπη του. Εμένα δεν θα μου περνούσεποτέ απ' το μυαλό να κουβαλάω μαζί μου προφυλακτικό σ’ένα κλαμπ.

Για να με γυρίσει προς το μέρος του, χρειάστηκε να μεπεριστρέφει. Ύστερα με πίεσε ξανά στον τοίχο κι έσκυψενα με (μιλήσει, πρώτα απαλά κι έπειτα πιο ορμητικά, πιο

πεινασμένα. Τη στιγμή που νόμιζα ότι θα μου κοβόταν ηανάσα, απομακρύνθηκε, μου ρούφηξε το πιγούνι, το αυτί,τον λαιμό, στο σημείο όπου χτυπούσε ο σφυγμός μου σαντρελός. Το φόρεμά μου είχε γλιστρήσει πάλι προς τα κάτω,όμως τα δάχτυλά του έπαιζαν με την άκρη του και τηνανασήκωναν αργά αργά.

«Θα μπορούσε ν' ανέβει κάποιος εδώ πάνω», μουυπενθύμισε, δίνοντάς μου την τελευταία ευκαιρία ναδραπετεύσω, τη στιγμή που μου κατέβαζε το κιλοτάκι όσοχρειαζόταν για να κάνω ένα βήμα και να το βγάλω.

Δεν μ’ ένοιαζε. Καθόλου. Και ίσως ένα πολύ μικρόκομμάτι του εαυτού μου ήθελε ν’ ανέβει κάποιος και να δειαυτόν τον τέλειο άντρα να μ’ αγγίζει όπως ο ξένος μου. Ησκέψη μου ήταν συγκεντρωμένη αποκλειστικά στο σημείοόπου βρίσκονταν τώρα τα χέρια του, στη φούστα μου πουείχε ανέβει πια πάνω

απ’ τα μπούτια μου, στον σκληρό του πούτσο που πίεζεεπίμονα το στομάχι μου.

«Δεν με νοιάζει.»

«Έχεις μεθύσει. Μήπως έχεις μεθύσει πολύ; Αν σεπηδήξω, θέλω να το θυμάσαι.»

«Τότε φρόντισε να μου μείνει αξέχαστο.»

Μου σήκωσε το πόδι και το ανάγκασε ν’ ανοίξει στοπλάι, εκθέτοντας το γυμνό μου δέρμα στον κρύο αέρα πουερχόταν από τη σχάρα του κλιματισμού ακριβώς από πάνωμας. Τύλιξε τη γάμπα μου γύρω απ’ τον γοφό του. Ευτυχώςπου είχα φορέσει τα δωδεκάποντα τακούνια μου.Γλίστρησα το χέρι μου ανάμεσά μας, ξεκούμπωσα το τζιντου, κατέβασα το μποξεράκι του αρκετά ώστε ναελευθερώσω τον καυλωμένο πούτσο του και τύλιξα ταδάχτυλά μου γύρω του, τρίβοντάς τον πάνω στα υγρά μουχείλη.

«Γαμώτο, Γλύκα. Περίμενε λίγο να φορέσω αυτό τοπράγμα.»

Του είχα ξεκουμπώσει το παντελόνι, αλλά είχεσκαλώσει στους γοφούς του. Αν μας έβλεπε κανείς απόπίσω, μπορεί και να νόμιζε ότι χορεύαμε ή ότι απλώςφιλιόμασταν. Εκείνος όμως παλλόταν μέσα στη χούφτα μουκαι η όλη κατάσταση με έκανε να χάσω τον έλεγχο. Θα μεέπαιρνε, εκεί ακριβώς, πάνω από το πλήθος που χόρευε.Κάτω υπήρχαν άνθρωποι που με ήξεραν ως την ΚαλήΣάρα, την Υπεύθυνη Σάρα, τη Σάρα του Άντι.

Καινούριο σπίτι, καινούρια δουλειά, καινούρια ζωή.Καινούρια Σάρα.

Τον ένιωθα βαρύ και μακρύ μέσα στο χέρι μου. Τον

wWw.Greekleech.info

ήθελα, όμως φοβόμουν λίγο ότι θα με πονούσε. Δενθυμόμουν να είχα κρατήσει ποτέ στα χέρια μου έναν τόσοσκληρό και μεγάλο πούτσο.

«Είσαι τεράστιος...» ψέλλισα.

Εκείνος χαμογέλασε, ένας λύκος έτοιμος πραγματικά ναμε καταβροχθίσει, κι έσκισε επιδέξια το φακελάκι τουπροφυλακτικού με τα δόντια του. «Αυτό είναι ό, τικαλύτερο μπορείς να πεις σ' έναν άντρα. Θα μπορούσεςμάλιστα να μου πεις ότι δεν είσαι σίγουρη αν θα χωρέσωμέσα σου. »

Χάιδεψα την άκρη του πάνω στη σχισμή μου κι έναρίγος με διαπέρασε. Ήταν τόσο ζεστός: απαλό δέρμα στηνάκρη και πιο κάτω σκληρός.

«Γαμώτο... Θα χύσω πάνω στο χέρι σου αν δεν σταματήσείς. » Τα χέρια του έτρεμαν λίγο από την ανυπομονησίακαθώς απομάκρυνε το σώμα του για να φορέσει τοπροφυλακτικό.

«Το κάνεις συχνά αυτό; » ρώτησα.

Τον είχα εκεί μπροστά μου, κολλημένο επάνω μου, με τοχαμόγελό του να σημαδεύει κατευθείαν το πρόσωπό μου.«Να κάνω ποιο πράγμα; Σεξ με μια όμορφη γυναίκα πουεπιμένει να μη μου λέει το όνομά της και προτιμάει να την

πηδήξω δημόσια, σ’ έναν διάδρομο, κι όχι σ' ένα πιοκατάλληλο μέρος, όπως, για παράδειγμα, ένα κρεβάτι ή μιαλιμουζίνα; » Άρχισε να μπαίνει μέσα μου, βασανιστικάαργά. Μια λάμψη φλόγιζε το βλέμμα του και -που να μεπάρει ο διάολος- δεν φανταζόμουν ποτέ ότι το σεξ μ’ ένανξένο θα μπορούσε να δίνει την αίσθηση μιας τέτοιαςοικειότητας. Εκείνος παρακολουθούσε και την παραμικρήΆντιδραση στο πρόσωπό μου. «Όχι, Γλύκα. Πρέπεινα ομολογήσω ότι είναι η πρώτη φορά που το κάνω αυτό. »

Η φωνή του ήταν κοφτή και μετά τα λόγια του έσβησαν.Είχε μπει βαθιά μέσα μου, εδώ, σ' αυτό το χαοτικό κλαμπμε τα φώτα που ήταν τόσο ζωντανά σαν να ανάσαιναν, καιτη μουσική που μας δονούσε από παντού, και τουςανθρώπους που χόρευαν ανυποψίαστοι σε απόσταση πέντεμέτρων μακριά μας. Κι όμως ο δικός μου κόσμος είχεπεριοριστεί στο σημείο όπου εκείνος με γέμιζε, τρίβονταςτην κλειτορίδα μου με κάθε

του ώθηση, ενώ το ζεστό δέρμα των γοφών του πίεζε ταμπούτια μου.

Δεν ανταλλάσσαμε πια κουβέντες, δεν υπήρχαν πιαπαρά μόνο οι μικρές ωθήσεις του που γίνονταν πιογρήγορες και πιο ορμητικές. Ο χώρος ανάμεσά μας γέμιζεαπό τους πνιχτούς ήχους της ηδονής και της αδημονίας. Ταδόντια του πίεζαν τον λαιμό μου κι εγώ γραπώθηκα απ’

τους ώμους του για να μην πέσω πίσω και βρεθώ, όχι μόνοστην πίστα, αλλά και κάπου αλλού, σ’ έναν κόσμο όπου δενθα χόρταινα να είμαι έτσι εκτεθειμένη, μπροστά στα μάτιαοποιουδήποτε με παρακολουθούσε -και ειδικά αυτού τουάντρα.

«Χριστέ μου, είσαι υπέροχη.» Έγειρε προς τα πίσω,χαμήλωσε το βλέμμα του και επιτάχυνε λίγο τις κινήσειςτου. «Γαμώτο, δεν χορταίνω να κοιτάζω το τέλειο δέρμασου και το σημείο που με ρουφάει μέσα σου.»

Ο φωτισμός δούλευε ολοφάνερα για λογαριασμό του,επειδή εγώ τον έβλεπα φωτισμένο από πίσω και διέκριναμόνο τη σιλουέτα του. Όταν κοίταζα χαμηλά, δεν έβλεπατίποτα παρά μόνο σκοτάδι και μια υποψία κινήσεων:εκείνον να μπαινοβγαίνει μέσα μου. Ήταν σκληρός καιγλιστρούσε με ορμητικές κινήσεις. Και, σαν να ήθελαν ναεπιβεβαιώσουν ότι έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ανάγκη ναβλέπω, τα φώτα χαμήλωσαν πολύ, καθώς ένας αργόςλικνιστικός ρυθμός πλημμύρισε το κλαμπ.

«Σε τράβηξα βίντεο όταν χόρευες», μου ψιθύρισεεκείνος.

Πέρασαν μερικές ατέλειωτες στιγμές μέχρι τα λόγιατου να νικήσουν την αίσθηση που μου προκαλούσαν οικινήσεις του μέσα μου. «Τι... τι έκανες;»

«Δεν ξέρω γιατί. Δεν πρόκειται να το δείξω πουθενά.Απλώς...» Παρακολουθούσε το πρόσωπό μου,επιβραδύνοντας τις κινήσεις του, για να μ’ αφήσει μάλλοννα σκεφτώ. «Έδει-

χνες υπέροχα φευγάτη. Ήθελα να σε θυμάμαι έτσι.Διάολε, αισθάνομαι σαν να εξομολογούμαι τις αμαρτίεςμου.»

Ξεροκατάπια, ενώ εκείνος έσκυψε ακόμα πιο κοντά μουκαι με φίλησε πριν τον ρωτήσω: «Είναι τρελό που μουάρεσε αυτό που έκανες;»

Γέλασε μέσα στο στόμα μου κι άρχισε πάλι ναμπαινοβγαίνει μέσα μου με αργές, προσεκτικές κινήσεις.«Απλώς απόλαυσέ το, εντάξει; Μ’ αρέσει να σε βλέπω.Έδινες μια παράσταση για μένα. Δεν είναι κακό αυτό.»

Μου σήκωσε και το άλλο πόδι, τυλίγοντας και τα δύογύρω απ’ τη μέση του, κι έπειτα, για μερικά μοναδικάδευτερόλεπτα βυθισμένα στο σκοτάδι, άρχισε να κουνιέταιπραγματικά. Γρήγορα κι επίμονα, βγάζοντας τα πιο ωραίαγρυλίσματα που είχα ακούσει ποτέ. Αν κάποιος τύχαινε ναβρεθεί στην κρυψώνα μας, δεν θα είχε την παραμικρήαμφιβολία για το τι συνέβαινε σ’ εκείνον τον εξώστη. Καιμόνο αυτή η σκέψη -πού βρισκόμασταν, τι κάναμε και τοενδεχόμενο να δει κάποιος αυτόν τον άντρα να με παίρνει

με τέτοια ορμή- με έκανε να χάσω το μυαλό μου. Έγειρα τοκεφάλι μου πίσω στον τοίχο και το ένιωσα...

το ένιωσα... το ένιωσα... το ένιωσα...

Να φουντώνει στην κοιλιά μου, τόσο χαμηλά, τόσοέντονα, σαν μια καυτή μπάλα που κατρακυλούσε στησπονδυλική μου στήλη για να καταλήξει στο μουνί μου καινα εκραγεί με τέτοια δύναμη που κόντεψα να ουρλιάξω,χωρίς να μου καίγεται καρφί μήπως μ’ ακούσει κανείς. Δενχρειαζόταν να δω το πρόσωπό του για να καταλάβω ότι μεπαρακολουθούσε να εκστασιάζομαι.

«Χριστέ μου...» Οι κινήσεις του έγιναν απότομες καιβίαιες κι ύστερα έχυσε μ' ένα βουβό μουγκρητό ενώ ταδάχτυλά του είχαν μπηχτεί στα κωλομέρια μου.

Μπορεί να μου κάνει μελανιά, σκέφτηκα. Και αμέσωςμετά: Ελπίζω να μου κάνει μελανιά.

Ήθελα κάτι που να μου θυμίζει αργότερα αυτή τηβραδιά κι αυτή τη Σάρα, για να ξεχωρίζει καλύτερα ηκαινούρια ζωή που ήθελα να κάνω από την παλιά.

Εκείνος έμεινε ακίνητος, γέρνοντας με όλο του το βάροςεπάνω μου και τα χείλη του κολλημένα απαλά στον λαιμόμου. «Θεέ μου, μικρή μου άγνωστη. Με πέθανες.»

Τον ένιωσα να πάλλεται μέσα μου -οι τελευταίεςδονήσεις του οργασμού του- κι ήθελα να μείνει βυθισμένοςεκεί βαθιά για πάντα. Φαντάστηκα πώς θα φαινόμασταναπό την άλλη άκρη του κλαμπ: ένας άντρας που στριμώχνειμια γυναίκα στον τοίχο, η θολή γραμμή των ποδιών τηςγύρω απ’ τη μέση του να διαγράφονται μέσα στο σκοτάδι.

Με τη φαρδιά παλάμη του χάιδεψε το πόδι μου απ’ τοναστράγαλο έως τον κώλο κι έπειτα μ’ ένα μικρόμουγκρητό τραβήχτηκε, με έβαλε να πατήσω στα πόδιαμου, έκανε ένα βήμα πίσω κι έβγαλε το προφυλακτικό.

Χριστέ μου, δεν είχα κάνει ποτέ κάτι που να έμοιαζεέστω και λίγο με αυτή την τρέλα. Ένα χαμόγελο απλώθηκεσε όλο το πρόσωπό μου ενώ τα πόδια μου έτρεμαν τόσο πουκόντευα να σωριαστώ κάτω.

Μη φρικάρεις, Σάρα. Μη φρικάρεις.

Ήταν τέλειο. Τέλειο σε κάθε του λεπτομέρεια, αλλάέπρεπε να τελειώσει εδώ και τώρα. Κάνε το να είναιδιαφορετικό. Χωρίς ονόματα, χωρίς δεσμεύσεις. Χωρίςενοχές.

Ίσιωσα το φόρεμά μου και τεντώθηκα στις μύτες για νατου δώσω ένα φιλί στα χείλη. «Ήταν απίστευτο.»

Εκείνος έγνεψε καταφατικά, ψιθυρίζοντας καθώς μεφιλούσε. «Ήταν. Πάμε...;»

«Εγώ θα κατέβω κάτω.» Άρχισα ν’ απομακρύνομαικάνοντας μια μικρή κίνηση αποχαιρετισμού.

Έμεινε να με κοιτάζει σαστισμένος. «Είσαι...»

«Είμαι καλά. Μια χαρά. Εσύ;»

Έγνεψε ξανά δείχνοντας έκπληκτος.

«Σ’ ευχαριστώ...» Με την αδρεναλίνη να βουίζει ακόμαστις φλέβες μου, έκανα στροφή πριν εκείνος προλάβει ν’απαντήσει, και τον άφησα να στέκεται εκεί, μεξεκούμπωτο το παντελόνι και τα χείλη σφιγμένα σε έναχαμόγελο έκπληξης.

Λίγα λεπτά αργότερα βρήκα τη Χλόη και την Τζούλια,που ήταν έτοιμες να επιστρέψουμε σπίτι. Φύγαμε απ’ τοκλαμπ πιασμένες αγκαζέ και μόνο όταν είχαμε μπει στηλιμουζίνα κι εγώ ξαναζούσα σιωπηλά κάθε δευτερόλεπτοαπ’ όσα είχαν συμβεί μ’ εκείνον τον άγνωστο δυναμικόάντρα, μόνο τότε θυμήθηκα: είχα αφήσει το κιλοτάκι μουπεταμένο στο πάτωμα δίπλα στα πόδια του. Κι εκείνος είχεστο κινητό του ένα βίντεο που με έδειχνε να χορεύω.

Δυο

Το Σάββατο η ζωή μου ήταν άψογη: λαμπρήσταδιοδρομία, τακτοποιημένο διαμέρισμα, αρκετέςγυναίκες για να κάνω παιχνίδι όπου και όποτε τοεπιθυμούσα. Την Κυριακή και τη Δευτέρα: τοαπόλυτο χάος. Ήμουν ανίκανος να συγκεντρωθώ, έβλεπασαν κολλημένος αυτό το αναθεματισμένο βίντεο και είχα τοκιλοτάκι μιας ξένης να πετάει σπίθες πάνω στο γραφείο τηςκρεβατοκάμαράς μου.

Ανακάθισα στην καρέκλα μου και πέρασα τονΆντιχειρά μου πάνω απ’ την οθόνη του κινητού μου γιαχιλιοστή φορά εκείνη τη μέρα. Η συνάντηση τουμεσημεριανού γεύματος είχε ξεφύγει εκτός θέματος γιαάλλη μια φορά, ενώ εγώ έβαζα τα δυνατά μου να δίνω τηνεντύπωση ότι έδειχνα κάποιο μικρό ενδιαφέρον για τησυζήτηση, γαμώτο... Μόλις όμως η κουβέντα ξαναγύρισεστο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, έφυγα τελείως.

Έτσι κι αλλιώς, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήτανεκείνη.

Χαμήλωσα το βλέμμα, αφού πρώτα σιγουρεύτηκα ότιείχα βάλει τον ήχο στη σίγαση, και δίστασα μόνο μιαστιγμή πριν ξεκινήσω το βίντεο.

Η οθόνη ήταν σκοτεινή, η εικόνα θολή, ωστόσο δεν μουχρειαζόταν να διακρίνω την κάθε λεπτομέρεια για να

καταλάβω τι θα ακολουθούσε. Ακόμα και στην αθόρυβηλειτουργία, θυμόμουν πολύ καλά την εκκωφαντικήμουσική και τον τρόπο που οι γοφοί της λικνίζονταν με τονρυθμό, ενώ η φούστα της ανέβαινε όλο και πιο ψηλά σταπόδια της. Οι Αμερικανίδες δεν είχαν σε μεγάληεκτίμηση την πάλλευκη υπέροχη επιδερμίδα, όμως ηάγνωστή μου είχε το

πιo ωραίο δέρμα που είχα δει ποτέ. Γαμώτο, θα την είχαγλείψει από τον αστράγαλο έως τα κωλομέρια και ξανάπίσω αν με είχε αψήσει. Τώρα ήξερα πως είχε χορέψει γιαμένα, ότι είχε καταλάβει πως την παρακολουθούσα.

Και το γούσταρε τρελά.

Χριστέ μου... Το μικροσκοπικό της φόρεμα. Τα ανάκαταμαλλιά της που έφταναν ως το σαγόνι και είχαν το χρώματης καραμέλας. Εκείνα τα πελώρια καστανά μάτια. Εκείνατα μάτια που με έκαναν να θέλω να της κάνω πολλάβρόμικα πράγματα. Κι εκείνη να κοιτάζει.

Ο κώλος της και το στήθος της δεν υστερούσαν σετίποτα βέβαια.

«Είσαι φρικτός συνοδός για μεσημεριανό γεύμα,Στέλαρ.» Ο Γουίλ άπλωσε το χέρι του και πήρε μιατηγανητή πατάτα απ’ το πιάτο μου.

«Μμμ...» μουρμούρισα, με το βλέμμα ακόμακατεβασμένο και προσέχοντας να μη φανερώνωοποιαδήποτε Άντιδραση. «Μιλάτε για αμερικάνικοποδόσφαιρο. Εγώ σκυλοβαριέμαι εδώ που κάθομαι καικοντεύω να πεθάνω απ’ την πλήξη.»

Αν έχω μάθει ένα πράγμα στη δουλειά μου, είναι ότιποτέ μα ποτέ δεν πρέπει κανείς να δείχνει τα χαρτιά του,ακόμα κι αν έχει το χειρότερο φύλλο. Ούτε το βίντεο μιαςκοπέλας που χορεύει μπροστά του λίγο πριν τη στριμώξειστον τοίχο και την πηδήξει.

«Ό,τι κι αν είναι αυτό που κοιτάζεις στο τηλέφωνό σου,προφανώς είναι εκατό φορές καλύτερο απ’ τα προγνωστικάγια την επόμενη χρονιά των Νιου Γιορκ Τζετς. Και δεν μαςτο δείχνεις κιόλας.»

Πού να 'ξερε...

«Ρίχνω μια ματιά στο χρηματιστήριο», είπα κουνώνταςελαφρά το κεφάλι. Παραλίγο να μου ξεφύγει έναςαναστεναγμός καθώς έκλεινα το βίντεο και έβαζα τοτηλέφωνό μου στην εσωτερική τσέπη του σακακιού μου.«Σκέτη βαρεμάρα.»

Ο Γουίλ ήπιε την τελευταία γουλιά απ’ το ποτήρι τουκαι γέλασε. «Μου τη σπάει που είσαι τόσο καλός ψεύτης.»

Αν δεν ήμασταν κολλητοί από τότε που ανοίξαμε μια από τιςπιο επιτυχημένες επενδυτικές εταιρείες της πόλης πριν απότρία χρόνια, μπορεί και να τον είχαπιστέψει.greekleech.info «Εγώ νομίζω ότι βλέπεις τσόντεςστο τηλέφωνό σου.»

Έκανα πως δεν άκουσα.

Τότε μπήκε στην κουβέντα ο Τζέιμς Μάρσαλ,διευθυντής του τεχνικού μας τμήματος: «Για πες μας, Μαξ,τι έγινε μ’ εκείνη την τύπισσα που μιλούσες στο μπαρ;»

Συνήθως, όταν οι κολλητοί μου με ρωτούσαν για κάποιατυχαία γυναίκα που είχα γνωρίσει, σήκωνα τους ώμους καιαπαντούσα «Ένα στα γρήγορα» ή απλώς «Λιμουζίνα». Γιακάποιον όμως λόγο, αυτή τη φορά κούνησα το κεφάλι καιείπα «Τίποτα».

Άλλος ένας γύρος ποτών έφτασε στο τραπέζι μας κιευχαρίστησα αφηρημένος τον σερβιτόρο παρ’ όλο που δενείχα καν αγγίξει το πρώτο μου. Το βλέμμα μου περιφερόταναδιάκοπα στον χώρο. Ο συνηθισμένος κόσμος τουμεσημεριανού: επαγγελματικές συναντήσεις και κυρίεςπου είχαν βγει για φαγητό.

Εγώ ήμουν μόνο σωματικά παρών. Το μυαλό μου έτρεχεαλλού.

Ο Τζέιμς αναστέναξε, έκλεισε τον φάκελο που είχεμπροστά του και τον έβαλε στον χαρτοφύλακά του.Σήκωσε το ποτήρι του και μόρφασε. «Με τη δουλειά θ’ασχοληθούμε καθόλου ή θα τη γράψουμε στ’ αρχίδια μας;Βαρέθηκα αυτές τις μαλακίες.»

Έφερα το ουίσκι στα χείλη μου κι αμέσως τομετάνιωσα. Πώς ήταν δυνατόν ένα ποτό που έπιναουσιαστικά καθημερινά από την εποχή της εφηβείας μου ναμου θυμίζει ξαφνικά μια γυναίκα που είχα δει μόνο μίαφορά;

Άκουσα κάποιον να ξεροβήχει και σήκωσα τα μάτια.

«Για δες», είπε ο Γουίλ. Το βλέμμα του ακολουθούσεέναν άνιρα που διέσχιζε την αίθουσα. «Ο Μπένετ Ράιανδεν είναι αυτός;»

«Ναι, που να πάρει ο διάολος», απάντησαπαρακολουθώντας ιην ψηλή σιλουέτα του παλιού μου φίλουστην άλλη άκρη του εστιατορίου.

«Τον ξέρεις;» ρώτησε ο Τζέιμς.

«Ναι, ήμασταν μαζί στο πανεπιστήμιο. Τρία χρόνιασυγκάτοικοι. Μου είχε τηλεφωνήσει πριν από δυο μήνες,ήθελε το σπίτι μου στη Μασσαλία για να κάνει πρότασηγάμου στη φίλη του. Συζητήσαμε για τα καινούρια γραφεία

της Ράιαν Μίντια στη Νέα Υόρκη.» Παρακολουθήσαμε τονΜπένετ να σταματάει μπροστά σ’ ένα τραπέζι στην άλληάκρη της αίθουσας, χαμογελώντας σαν ηλίθιος, και νασκύβει να φιλήσει μια πανέμορφη καστανομάλλα.

«Φαντάζομαι ότι η Γαλλία έκανε καλά τη δουλειά της.»Ο Γουίλ γέλασε.

Δεν ήταν όμως η μέλλουσα κυρία Μπένετ Ράιαν πουείχε τραβήξει την προσοχή μου. Ήταν η όμορφη γυναίκαπου καθόταν δίπλα της και άπλωνε το χέρι της να πάρει τηντσάντα της. Μαλλιά στο χρώμα της καραμέλας, τα ίδιακόκκινα χείλη που είχα φιλήσει στο κλαμπ, τα ίδια μεγάλακαστανά μάτια.

Έβαλα τα δυνατά μου να μείνω στην καρέκλα μου καινα μην τρέξω αμέσως κοντά της. Χαμογέλασε στον Μπένετ,κι εκείνος είπε κάτι που έκανε και τις δύο γυναίκες ναγελάσουν καθώς οι τρεις τους έφευγαν απ’ το εστιατόριο.Εγώ είχα μείνει να τους κοιτάζω.

Μάλλον είχε έρθει η ώρα να κανονίσω μια συνάντησημε τον παλιό μου φίλο.

«Μαξ Στέλαρ.» Οι μεγάλες μεταλλικές πόρτες πουχώριζαν το εσωτερικό γραφείο της Ράιαν Μίντια από τονεξωτερικό χώρο της υπο-

δοχής άνοιξαν και με υποδέχτηκε ο κύριος ΡάιανΑυτοπροσώπως. «Τι κάνεις, παλιόφιλε;»

Απομακρύνθηκα από τον γυάλινο τοίχο που έβλεπε στηνΠέμπτη Λεωφόρο κι έσφιξα το χέρι του Μπένετ. «Πολύωραία», είπα κοιτάζοντας τριγύρω.

Το αίθριο είχε το ύψος τουλάχιστον δύο ορόφων και τοαστραφτερό μαρμάρινο δάπεδο έλαμπε κάτω απ’ τον ήλιο.Στο πλάι υπήρχε ένα μικρό καθιστικό, με δερμάτινουςκαναπέδες κι έναν πελώριο πολυέλαιο με γυάλινες σφαίρεςνα κρέμεται σε ύψος τουλάχιστον έξιμέτρων.greekleech.info Πίσω απ' τον φαρδύ πάγκο τηςυποδοχής υπήρχε ένας εντοιχισμένος ήρεμος καταρράκτηςπου το νερό του κυλούσε πάνω σε γκριζογάλανες πέτρες.Μια μικρή ομάδα υπαλλήλων κατευθυνόταν βιαστικά απότα ασανσέρ προς διάφορα γραφεία, ρίχνοντας νευρικέςματιές στον Μπένετ.

«Φαίνεται πως έχεις εγκλιματιστεί πλήρως.»

Μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω μέσα. «Σιγά σιγάτα πράγματα μπαίνουν σ’ έναν ρυθμό. Εξάλλου η Νέα Υόρκηείναι πάντα η Νέα Υόρκη.»

Με οδήγησε στο γραφείο του, μια γωνιακή σουίτα μεγυάλινους τοίχους και πανοραμική θέα στο πάρκο.

«Και η αρραβωνιαστικιά;» ρώτησα, στρέφοντας τοβλέμμα σε μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία πάνω στογραφείο του. «Φαντάζομαι ξετρελάθηκε με τη Μεσόγειο.Πώς αλλιώς θα συμφωνούσε να παντρευτεί ένα αλαζονικόκάθαρμα σαν κι εσένα;»

Ο Μπένετ γέλασε. «Η Χλόη είναι υπέροχη. Ευχαριστώπου μου παραχώρησες το σπίτι σου εκεί.»

Σήκωσα τους ώμους. «Τον περισσότερο καιρό είναιαπλώς ένα άδειο σπίτι. Χαίρομαι που σου φάνηκεχρήσιμο.»

Ο Μπένετ μού έκανε νόημα να καθίσω ενώ ο ίδιοςβολεύτηκε σε μια μεγάλη μπερζέρα με την πλάτη τουγυρισμένη στα πελώρια παράθυρα. «Καιρό έχουμε να ταπούμε. Πώς τα πας;»

«Φανταστικά. »

«Έτσι μαθαίνω. » Έξυσε το πιγούνι του και με κοίταξεδιερευνητικά. «Θα ήθελα πολύ να έρθεις κάποια μέρα στοκαινούριο μας σπίτι. Έχω πει στη Χλόη τα πάντα για σένα.»

«Ελπίζω να μη μιλάς κυριολεκτικά. » Απ’ όλους τουςκατοίκους της Νέας Υόρκης ο Μπένετ Ράιαν είχε μάλλον ταπερισσότερα ράμματα για τη γούνα μου από το βρόμικο

παρελθόν μου.

«Η αλήθεια είναι», παραδέχτηκε, «ότι της είπα όσαακριβώς ήταν απαραίτητα για να θέλει να σε γνωρίσει. »

«Πολύ θα ήθελα να τα πούμε κάποια στιγμή. » Κοίταξατα κτίρια που φαίνονταν απ’ το παράθυρο πίσω του μεκάποιον δισταγμό. Σε τέτοιες στιγμές δύσκολακαταλάβαινες τι σκεφτόταν ο Μπένετ, κι αυτό ήταν ένααπό τα προσόντα του στη δουλειά. «Πρέπει όμωςνα παραδεχτώ ότι ήρθα να σου ζητήσω μια χάρη. »

Έσκυψε μπροστά χαμογελώντας. «Το φαντάστηκα. »

Στο παρελθόν είχα συνεργαστεί άνετα με μερικούς απότους πιο δύσκολους ανθρώπους στον κόσμο, όμως ο Μπένετπάντα με έκανε να διαλέγω προσεκτικά τις λέξεις μου.Ειδικά όταν επρόκειτο να του ζητήσω κάτι τόσο... λεπτό.

«Με απασχολεί κάπως μια γυναίκα που γνώρισαπροχθές. Την άφησα να φύγει χωρίς να μου δώσει τοναριθμό του τηλεφώνου της κι από τότε δεν μπορώ να τοσυγχωρήσω στον εαυτό μου. Κατά σύμπτωση, την είδαχθες το απόγευμα που είχε βγει για φαγητό μαζί μ’ εσένακαι την υπέροχη Χλόη σου. »

Έμεινε για μια στιγμή να με κοιτάζει. «Εννοείς τηΣάρα; »

«Σάρα», είπα, μάλλον με κάπως θριαμβευτικό ύφος.

«Αχ, όχι», είπε εκείνος κουνώντας ταυτόχρονα τοκεφάλι. «Δεν υπάρχει περίπτωση, Μαξ. »

«Τι; » Με τον Μπένετ δεν μπορούσα να διατηρήσω γιαπολύ το αθώο ύφος μου. Ο άνθρωπος αυτός με ήξερε μόνοαπ’ τα φοιτητικά μου χρόνια. Δεν ήταν και το καλύτεροδείγμα καλής συμπεριφοράς.

«Η Χλόη θα μου κόψει τ’ αρχίδια αν μάθει ότι σε άφησανα πλησιάσεις τη Σάρα. Αποκλείεται! »

Έφερα την παλάμη μου στο στήθος. «Με πληγώνεις,φίλε. Κι αν έχω καλές προθέσεις;»

Ο Μπένετ γέλασε, σηκώθηκε και πλησίασε στοπαράθυρο. «Η Σάρα...» Δίστασε. «Μόλις χώρισε καιμάλιστα πολύ άσχημα. Κι εσύ είσαι...» Με κοίταξε καισήκωσε το ένα φρύδι του. «Δεν είσαι ο τύπος της.»

«Έλα τώρα, Μπεν. Δεν είμαι πια το χαζόδεκαεννιάχρονο.»

Χαμογέλασε κοροϊδευτικά. Έμοιαζε να το διασκεδάζει.«Εντάξει, αλλά μην ξεχνάς ότι μιλάς στον άνθρωπο που σεείδε να καμακώνεις με επιτυχία τρεις γυναίκες το ίδιοβράδυ, χωρίς καμία να γνωρίζει την ύπαρξη των άλλων

δύο.»

Χαμογέλασα πονηρά. «Κάνεις λάθος. Στο τέλος τηςβραδιάς γνώριζαν πολύ καλά η μία την άλλη.»

«Πλάκα μου κάνεις;»

«Το μόνο που θέλω είναι να μου δώσεις το τηλέφωνότης. Ας πούμε ότι είναι το ευχαριστώ για την υπέροχη βίλαπου σου παραχώρησα στη Μασσαλία.»

«Είσαι μαλάκας!»

«Νομίζω ότι κάπου το έχω ξανακούσει αυτό», είπα καισηκώθηκα όρθιος. «Με τη Σάρα είχαμε... μια πολύενδιαφέρουσα συζήτηση.»

«Συζήτηση. Η Σάρα συζήτησε μαζί σου. Δεν μπορώ νατο πιστέψω.»

«Μάλιστα, ήταν πολύ ευχάριστη συζήτηση. Έχει φάσηη πιτσιρίκα. Δυστυχώς μας διέκοψαν πριν προλάβει να μουπει το όνομά της.»

«Κατάλαβα.»

«Ήταν φοβερή τύχη που σας είδα.» Σήκωσα τα φρύδιαμου με ύφος ανυπόμονο.

«Ναι, βέβαια, τύχη...» Ο Μπένετ ξανακάθισεχαμογελώντας και με κοίταξε κατάματα. «Φοβάμαι όμωςότι θα πρέπει να αναζητήσεις αλλού την τύχη σου. Ξέρεις,τα θέλω τ’ αρχίδια μου. Δεν πρόκειται να σου κάνω πλάτεςεδώ πέρα.»

«Πάντα ήσουν ένα καθίκι...»

«Φήμες... Θα βγούμε για φαγητό την Πέμπτη τομεσημέρι;»

«Έγινε.»

Βγήκα απ’ το γραφείο του Μπένετ με την πρόθεση ναεξερευνήσω τα νέα γραφεία της εταιρείας του.Καταλάμβαναν τρεις ορόφους του κτιρίου και, απ’ όσα είχαακούσει, οι εργασίες είχαν ήδη προχωρήσειαρκετά.greekleech.info Το μεγάλο αίθριο σου έκοβε τηνανάσα, ενώ τα γραφεία ήταν εξίσου πολυτελή, με φαρδείςδιαδρόμους, δάπεδο από τρα-βερτίνη και άπλετο φυσικόφως που έμπαινε απ' τα παράθυρα, τους γυάλινους τοίχουςκαι τους φεγγίτες. Κάθε γραφείο έμοιαζε να διαθέτει έναμικρό καθιστικό -όχι τόσο μεγάλο σαν του Μπένετ, αλλάιδανικό για συναντήσεις που δεν απαιτούσαν τηντυπικότητα της αίθουσας συνεδριάσεων.

Παρεμπιπτόντως, η αίθουσα συνεδριάσεων ήταν

καταπληκτική: ένας γυάλινος τοίχος που έβλεπε στο κέντροτου Μανχάταν, ένα φαρδύ λουστραρισμένο τραπέζι απόξύλο καρυδιάς με τουλάχιστον τριάντα καθίσματα, ενώδιέθετε επίσης τα πιο προηγμένα τεχνολογικά συστήματαγια παρουσιάσεις.

«Καθόλου άσχημα, Μπεν...» μουρμούρισαξαναβγαίνοντας στον διάδρομο και κοιτάζοντας μιαπελώρια διάταξη φωτογραφιών του Τίμοθι Χόγκαν.«Ωραίο καλλιτεχνικό γούστο για έναν μαλάκα πρώτηςκατηγορίας.»

«Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;»

Σήκωσα το βλέμμα και Άντικρισα την έκπληκτη Σάραπου με κοιτούσε αποσβολωμένη στα μισά του διαδρόμου.Μου ήταν αδύ-

νατό να κρύψω το χαμόγελό μου. Ήταν πραγματικά ητυχερή μου μέρα.

Ή... μπορεί και όχι, αν έκρινα από το ύφος της.

«Σάρα!» είπα τραγουδιστά. «Τι υπέροχη έκπληξη.Ήμουν σε μια συνάντηση. Παρεμπιπτόντως, με λένε Μαξ.Χαίρομαι που επιτέλους μπορώ να δώσω ένα όνομα στο...» -κατέβασα το βλέμμα μου και περιεργάστηκα το στήθος κιύστερα το υπόλοιπο κορμί της, κάτω από το εφαρμοστό

μαύρο φόρεμά της - «πρόσωπό σου.»

Χριστέ μου, ήταν πολύ σέξι.

Όταν ξανασήκωσα το βλέμμα μου, τα μάτια της ήτανσαν πιάτα. Ειλικρινά, η γυναίκα αυτή είχε τα πιο μεγάλακαστανά μάτια που είχα δει ποτέ. Λίγο μεγαλύτερα και θαέμοιαζε με λεμούριο.

Με άρπαξε απ’ το μπράτσο και με τράβηξε στονδιάδρομο, ενώ οι μπότες της που έφταναν ως το γόνατοχτυπούσαν πάνω στα μαρμάρινα πλακάκια.

«Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω τόσο σύντομα, Σάρα.»

«Πώς με βρήκες;...» ψιθύρισε εκείνη.

«Μέσω του φίλου μιας φίλης σου.» Με μια κίνηση τουχεριού έδειξα ότι δεν είχε και μεγάλη σημασία. Τηνξανακοίταξα. Οι αφέλειές της ήταν χτενισμένες στο πλάι,πιασμένες με ένα μικροσκοπικό κόκκινο τσιμπιδάκι, στοίδιο χρώμα με τα χείλη της. Έμοιαζε σαν να είχε μόλις βγειαπό φωτογράφιση της δεκαετίας του ‘60. «Ξέρεις, το Σάραείναι πολύ όμορφο όνομα.»

Μισόκλεισε τα μάτια της. «Έπρεπε να το είχαφανταστεί ότι ήσουν ψυχοπαθής.»

wWw.Greekleech.info

Γέλασα. «Όχι ακριβώς.»

Μια νεαρή γυναίκα πέρασε δίπλα μας, μας κοίταξεψελλίζοντας ένα ντροπαλό «Καλησπέρα, μις Ντίλον» καιαπομακρύνθηκε βιαστικά.

Να που μάθαμε και το επώνυμο. Σ’ ευχαριστώ,τρομοκρατημένη ειδικευόμενη!

«Ααα, Σάρα Ντίλον», αναφώνησα. «Θα μπορούσαμείσως να συνεχίσουμε την κουβέντα μας σε κάποιον πιοιδιωτικό χώρο;»

Κοίταξε γύρω της και είπε χαμηλόφωνα. «Δενπρόκειται να το κάνω μαζί σου στο γραφείο μου, αν έχειςέρθει γι’ αυτό.»

Ααα, ήταν καταπληκτική. «Η αλήθεια είναι ότι ήρθαγια να σε καλωσορίσω όπως πρέπει στη Νέα Υόρκη. Αλλάφαντάζομαι ότι αυτό μπορώ να το κάνω κι εδώ...»

«Έχεις δύο λεπτά», απάντησε εκείνη και αμέσως μετάέκανε στροφή πάνω στα τακούνια της και προχώρησε προςτο γραφείο της.

Αφού στρίψαμε σε διάφορους διαδρόμους, τελικάφτάσαμε σ’ έναν άλλο μικρότερο χώρο υποδοχής. Από ταπαράθυρα φαινόταν ο ορίζοντας της πόλης. Ένας νεαρός,

καθισμένος σ’ ένα στρογγυλό γραφείο, σήκωσε τα μάτιατου πάνω μας καθώς περνούσαμε από μπροστά του.

«Θα είμαι στο γραφείο μου, Τζορτζ», του είπε εκείνηβιαστικά. «Να μη μας διακόψει κανείς, σε παρακαλώ.»

Όταν έκλεισε την πόρτα πίσω μας, στράφηκε σ’ εμένα.«Δύο λεπτά!»

«Αν έβαζα τα δυνατά μου, θα μπορούσα να σε κάνω ναχύσεις σε δύο λεπτά.» Έκανα ένα βήμα μπροστά κι άπλωσατο χέρι μου για να χαϊδέψω με τον Άντιχειρά μου το μπούτιτης. «Νομίζω όμως ότι και οι δυο μας ξέρουμε πως θαήθελες να σου αφιερώσω λίγο περισσότερο χρόνο.»

«Έχεις δύο λεπτά για να μου εξηγήσεις για ποιον λόγοείσαι εδώ», διευκρίνισε εκείνη, με τρεμάμενη φωνή. «Καιπώς με βρήκες.»

«Λοιπόν», ξεκίνησα, «γνώρισα μια γυναίκα τοΣάββατο. Τη στρίμωξα μάλιστα σ’ έναν τοίχο και τηνπήδηξα. Κι από τότε τη σκέφτομαι συνέχεια. Ήτανκαταπληκτική. Όμορφη, με χιούμορ, σατανικά σέξι. Δενμου είπε όμως το όνομά της κι έφυγε αφήνοντάς

μου μόνο το κιλοτάκι της. Ο Κοντορεβιθούλης είχεαφήσει περισσότερα ίχνη.» Μείωσα την απόσταση μεταξύμας, στερέωσα τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της και

χάιδεψα με τη μύτη μου τη μία πλευρά του πιγουνιού της.«Κι όταν σήμερα το πρωί έχυσα ενώ τον έπαιζα έχοντας στομυαλό μου την αίσθηση του κορμιού της, δεν ήξερα ποιοόνομα να ψιθυρίσω.»

Η Σάρα ξερόβηξε και μ’ έσπρωξε μακριά. Πήγε καιστάθηκε πίσω απ’ το γραφείο της. «Αυτό δεν εξηγεί το πώςμε βρήκες», είπε, ενώ τα μάγουλά της ήταναναψοκοκκινισμένα.

Την είχα δει κάτω απ’ τα φωτορυθμικά του κλαμπ, μετο κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω και τα μάτια κλειστά, όμωςήθελα να τη δω γυμνή, κάτω απ’ το φως του ήλιου πουέλουζε το γραφείο της. Ήθελα να μάθω μέχρι ποιο σημείοτου κορμιού της θα μπορούσε να φτάσει εκείνο τοκοκκίνισμα.

Σταμάτησα για λίγο να αστειεύομαι. Αυτή η Σάρα ήτανεντυπωσιακά διαφορετική από την παιχνιδιάρανεοφερμένη απ’ το Σικάγο που είχα γνωρίσει στο μπαρ.«Σε είδα τυχαία χθες στο εστιατόριο με τον Μπεν, με τονοποίο γνωριζόμαστε από παλιά. Έβαλα κάτω τα πράγματακαι ήρθα εδώ με την ελπίδα να σε ξαναδώ.»

«Είπες στον Μπένετ για το Σάββατο;» σιγοψιθύρισεεκείνη, και το κοκκίνισμα που θαύμαζα τόση ώραεξαφανίστηκε μεμιάς απ’ το πρόσωπό της.

«Όχι βέβαια, προς Θεού. Να είσαι σίγουρη, αγαπώ τηζωή μου. Απλώς του ζήτησα το τηλέφωνό σου. Δεν μου τοέδωσε.»

Οι ώμοι της χαλάρωσαν κάπως. «Εντάξει.»

«Κοίτα, σε είδα κατά σύμπτωση και ξέρω ότι φαίνομαικάπως πιεστικός έτσι που ξεφύτρωσα εδώ μέσα, αλλάούτως ή άλλως ήθελα να δω τον Μπεν. Αν θελήσεις κάποιοβράδυ να βγούμε για φαγητό...» Άφησα την κάρτα μου στογραφείο της κι έκανα στροφή για να φύγω.

«Το βίντεο...» είπε εκείνη απότομα. «Τι το έκανες;»

Ξαναστράφηκα προς το μέρος της και η επιθυμία μουνα την κουρδίσω» ήταν πέρα από τον έλεγχό μου. Όμως,όσο καθυστερούσα ν’ απαντήσω, τόσο έδειχνε ναμεγαλώνει ο δικός της πανικός.

Τελικά ξέσπασε. «Το ανέβασες στο YouTube ή στοPornTube η σε κάποια παρόμοια σελίδα;»

Ξέσπασα σε γέλια, ανίκανος να συγκρατηθώ. «Τι;»

«Σε παρακαλώ, πες μου ότι δεν το έκανες.»

«Χριστέ μου, φυσικά και δεν το έκανα. Οφείλω ναπαραδεχτώ ότι το είδα τουλάχιστον εφτακόσιες χιλιάδες

φορές. Αλλά και βέβαια δεν το κοινοποίησα.»

Χαμήλωσε το βλέμμα της στα χέρια της κι έξυσεμηχανικά το νύχι της. «Μπορώ να το δω;»

Άραγε τι ήταν αυτό που διέκρινα στη φωνή της;Περιέργεια; Κάτι περισσότερο;

Έκανα τον κύκλο του γραφείου για να βρεθώ πίσω της.Εξακολουθούσε να είναι επιφυλακτική, αλλά έγειρε λίγοεπάνω μου, διατηρώντας όμως τα χέρια της σφιγμέναγροθιές στο πλάι του κορμιού της. Έβγαλα το κινητό μουαπ’ το σακάκι, βρήκα το βίντεο και πάτησα το κουμπί γιανα της το δείξω.

Είχα ενεργοποιήσει τον ήχο, και η ρυθμική μουσικήακουγόταν απ’ τα μικρά ηχεία.greekleech.info Εκείνηφάνηκε στην οθόνη να χορεύει με τα χέρια σηκωμένα πάνωαπ’ το κεφάλι της, ενώ εγώ ένιωσα τον πούτσο μου νασκληραίνει όπως ακριβώς και την πρώτη φορά που τηνείδα να χορεύει ζωντανά.

«Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο», είπα πίσω απ’ τον λαιμότης, «αναρωτιέσαι αν πρόσεξα το φόρεμά σου πουσηκώθηκε. Έτσι δεν είναι;» Πίεσα τους μηρούς μου στακωλομέρια της για να την κάνω να νιώσει την επίδρασηπου είχε πάνω μου.

Ακούμπησα το τηλέφωνό μου στο γραφείο μπροστά τηςκαι την έπιασα απ’ τη μέση. «Κοίτα εδώ», είπα δείχνονταςξανά το βίντεο.

Εκείνη πήρε το τηλέφωνό μου και το κοίταξε πιοπροσεκτικά. «Εδώ που με κοιτάς πάνω απ’ τον ώμο σου,αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο. Η έκφραση τουπροσώπου σου δείχνει σαν να χορεύεις μόνο για μένα.»

«Θεέ μου...» ψιθύρισε εκείνη. Έλπιζα ότι θα θυμότανεκείνη την αίσθηση, το πώς είχε νιώσει ξέροντας ότι τηνκοιτούσαν.

Ξαφνικά πήρε το χέρι μου, το έφερε αργά στην άκρητου φορέματος της και το σήκωσε ως ψηλά στους γοφούςτης. Το δέρμα της ήταν απαλό κάτω απ’ την παλάμη μου κιεγώ γλίστρησα το άλλο χέρι μου στην κοιλιά της, νιώθονταςτους μυς της να τρέμουν στο άγγιγμά μου.

«Για μένα χόρευες;» ρώτησα, νιώθοντας την ανάγκη νατο ακούσω ξανά.

Εκείνη έγνεψε καταφατικά κι έσπρωξε το χέρι μουχαμηλότερα. Χριστέ μου, αυτή η γυναίκα ήταν ένα κουβάριαντιφάσεων.

«Τι άλλο σκεφτόσουν;» ρώτησα. «Φανταζόσουν τοπρόσωπό μου ανάμεσα στα μπούτια σου; Και το στόμα μου

ίσως;»

Έγνεψε ξανά καταφατικά, δαγκώνοντας το χείλι της.

«Εγώ ήθελα μόνο να σ’ αγγίξω», είπα, ενώ το χέρι μουγλίστρησε κάτω απ’ το εσώρουχό της. «Όπως και τώρα.»

Το κορμί της λύγισε κάτω απ’ το δικό μου, σκύβονταςπάνω απ’ το γραφείο. «Θέλω να νιώσω αν είσαι μούσκεμα»,είπα με κοφτή ανάσα και βραχνή φωνή. «Αν έχεις γίνειμούσκεμα τώρα που ξέρεις ότι σήμερα το πρωί έχυσακαθώς σε έβλεπα στο βίντεο.»

Τα δάχτυλά μου προχώρησαν χαμηλότερα.

Εκείνη αναστέναξε.

«Συνεχίζεις να βλέπεις;» ρώτησα γλιστρώντας έναδάχτυλο μέσα της. Έγνεψε καταφατικά κι εγώ γλίστρησακι ένα δεύτερο δάχτυλο, ενώ με τον Άντιχειρά μου χάιδευακυκλικά την κλειτορίδα της. «Είσαι τόσο υπέροχα υγρή»,είπα, ενώ τα δόντια μου όργωναν τον ώμο της.

«Δεν... πρέπει να το κάνουμε αυτό, εδώ...» είπε εκείνη.

Και ταυτόχρονα πίεσε το κορμί της ακόμα περισσότεροπρος το χέρι μου. Κρατώντας σταθερό τον ρυθμό μου,ένιωσα τους μυς της να σφίγγονται και την ανάσα της να

μεταμορφώνεται σ’ ένα κοψιό, βαθύ λαχάνιασμα.

Μ’ ένα ένοχο χαμόγελο τράβηξα το χέρι μου και έτσι τηνανάγκασα να γυρίσει να με κοιτάξει. Έδειχνε σανμαστουρωμένη, με τα βλέφαρα βαριά και τα χείλημισάνοιχτα.

«Λυπάμαι, αλλά τα δύο λεπτά μου τελείωσαν.»

Τη φίλησα στο μάγουλο, στην άκρη των χειλιών της καιστα δυο της βλέφαρα, αφού εκείνη είχε κλείσει τα μάτια.Ύστερα πήρα το τηλέφωνό μου απ’ το χέρι της και βγήκααπ’ το γραφείο της.

Τρία

Ένας ξένος με είχε τραβήξει βίντεο καθώς χόρευα.

Κι ύστερα έμαθε πού δούλευα -επειδή, όπως φαίνεται,ήταν κολλητός με το αφεντικό μου- και του ζήτησα να μουδείξει το βίντεο.

Αμέσως μετά τον άφησα να μου βάλει χέρι κάτω απ' τοεσώρουχό μου -για άλλη μια φορά, μόνο που τώρα ήτανστο καινούριο γραφείο μου- αποδεικνύοντας και στους δυομας πόσο με καύλωνε η ιδέα ότι τον είχε παίξει βλέπονταςτο βίντεο.

«Χριστέ μου!»

«Είναι τουλάχιστον η δέκατη φορά που το λες αυτό τατελευταία δεκαπέντε λεπτά, Σάρα. Έλα εδώ έξω καιομολόγησέ τα όλα.» Ο γραμματέας μου, ο Τζορτζ, στεκότανχαμογελαστός στο κατώφλι της πόρτας. «Εκτός κι αν είναιτόσο γαργαλιστικά, οπότε θα πρέπει να έρθω εγώ εκείμέσα και να κλείσω την πόρτα.»

«Δεν είναι τίποτα. Εγώ απλώς...» Τακτοποίησα τα στιλόσε μια μολυβοθήκη του γραφείου μου και ίσιωσα ένα πάκομε χαρτιά. «Τίποτα.»

Στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο δυσπιστίας.«Είσαι φοβερή ψεύτρα.»

«Αλήθεια. Είναι απλώς ένα τεράστιο τίποτα, που δενέπρεπε να είχε συμβεί.»

Ο Τζορτζ μπήκε στο γραφείο μου και σωριάστηκε στηνκαρέκλα απέναντι μου. «Μήπως αυτό το Τίποτα συνέβηστο π άρτι αρραβώνων της Χλόης, το Σάββατο;»

«Ίσως.»

«Και μήπως ανήκε στην κατηγορία Αρσενικό Τίποτα;»

«Πιθανόν.»

«Μήπως το Αρσενικό Τίποτα ήταν ο σούπερ γκόμενοςΜαξ >: ι ί λαρ, που μόλις έφυγε απ' το γραφείο σου;»

«Τι; Όχι!» Το ψέμα μου ακούστηκε πολύ αυθόρμητο.Αρχύτερα θα έδινα συγχαρητήρια στον εαυτό μου για τοπόσο οναπάντεχα ετοιμόλογη είχα φανεί. Ο Τζορτζ είχεδίκιο στην αρχή: ήμουν φοβερή ψεύτρα. Κατά ταφαινόμενα όμως, η νιροπή που ένιωθα για το Δημόσιο ΣεξΣτριμωγμένη σε Τοίχο ήταν αρκετή για να μου αποκαλύψεικάποιες άγνωστες έως ι ότε ικανότητές μου. «Κι εσύδηλαδή πού τον ξέρεις τον Μαξ Σεέλαρ;»

Ο Τζορτζ μελετούσε διεξοδικά τους σέξι Νεοϋορκέζους,αλλά δεδομένου ότι είχε έρθει στην πόλη μόλις μίαεβδομάδα ιιριν από εμένα -δηλαδή ζούσε στη Νέα Υόρκησυνολικά δεκα-ι ρείς μέρες- δεν φανταζόμουν ότι θαμπορούσε να έχει προχωρήσει σε βάθος.

«Να σε ρωτήσω κάτι;» ξεκίνησε. «Ποιο ήταν το πρώτοπράγμα που έκανες όταν έφτασες εδώ καιτακτοποιήθηκες στο διαμέρισμά σου;»

«Εντόπισα τις κοντινότερες πηγές κρασιού καικάπκεϊκ», είπα. «Αναμενόμενο.»

Εκείνος γέλασε. «Προφανώς. Επειδή όμως εγώ δενσκοπεύω να καταντήσω μια παχουλή γεροντοκόρη, αυτό

που έκα-vu ήταν να διερευνήσω το πεδίο. Ποια είναι ταωραία μέρη για φαγητό, χορό, πάρτι;»

«Για να γνωρίσεις όλους τους άντρες», πρόσθεσα.

Μου έκλεισε το μάτι για να παραδεχτεί ότι είχα δίκιο.«Όλους τους άντρες. Εγώ συλλέγω όσες πληροφορίεςμπορώ και με αυτόν τον τρόπο μαθαίνω Ποιος είναιΚάποιος στην πόλη.» Έσκυψε μπροστά και μου χάρισε έναπλατύ, λαμπερό χαμόγελο. «Σ' αυτή την πόλη ο ΜαξΣτέλαρ είναι Κάποιος.»

«Κάποιος; Τι εννοείς;»

Γέλασε. «Είναι σελέμπριτι, αγάπη μου. Κατευθείανεισαγωγή απ’ το Λονδίνο πριν από μερικά χρόνια. Ιδιοφυίαστον χώρο των επενδύσεων, πηδάει τις πιο σέξι διάσημεςγκόμενες ή τις πριγκίπισσες των μεγάλων εταιρειώνδιαχείρισης κεφαλαίων. Κάθε εβδομάδα και διαφορετικήγεύση γυναικών. Λα λα λα...»

Τέλεια. Είχα καταφέρει να διαλέξω έναν κυνηγόδιάσημων ξέκωλων και μοντέλων, ίδιο σενάριο με τονπροηγούμενο γκόμενο μου. Ο Μαξ όμως δεν ήταν απλώςένας γνωστός γυναικάς, αλλά και διευθυντής μιας από τιςμεγαλύτερες επενδυτικές εταιρείες με τον οποίο θαδιασταυρώνονταν οι δρόμοι μας συχνά για

επαγγελματικούς λόγους. Κι επίσης είχε στα χέρια του έναβίντεο στο οποίο χόρευα σαν στριπτιζέζ, ενώφανταζόμουν ότι είχα το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδιαμου.

Αναστέναξα ξανά. «Χριστέ μου!»

«Ηρέμησε. Κοντεύεις να λιποθυμήσεις. Έφαγες τίποταγια μεσημέρι;»

«Όχι.»

«Άκου. Έχεις προχωρήσει πολύ τις δουλειές σου εδώ.Έχουμε μόνο τέσσερα συμβόλαια που χρειάζονται κάποιαμελέτη, κι αν αληθεύουν όσα μου είπε ο Χένρι για σένα,φαντάζομαι ότι τα έχεις ήδη χτενίσει εκατό φορές. Ταέπιπλα για το γραφείο της Χλόης δεν έχουν φτάσει ακόμα, ηγραμματέας της δεν έχει έρθει καν στη Νέα Υόρκη και οΜπένετ τα έχωσε μόνο σε τρεις ανθρώπους σήμερα. Είναιφανερό πως τίποτα δεν έχει

πάρει φωτιά εδώ πέρα ώστε να απαιτεί την προσοχήσου. Έχεις άπειρο χρόνο για να ηρεμήσεις και να φαςκάτι.»

Πήρα βαθιά ανάσα και του χαμογέλασα μεευγνωμοσύνη. «Ο Χένρι σε εκπαίδευσε καλά.»

Ο Τζορτζ είχε προσληφθεί ως γραμματέας του ΧένριΡάιαν στη Ράιαν Μίντια αφού είχα το πτυχίο μου στηδιοίκηση επιχειρήσεων και είχα προσληφθεί σε μια μεγάληεμπορική εταιρεία. Όταν ο Μπένετ μού τηλεφώνησε για ναμου προτείνει τη θέση του οικονομικού διευθυντή στο νέοπαράρτημα, ο Χένρι μού έστειλε ένα email για να μου πειότι, αν δεχόμουν να δουλέψω στη Νέα Υόρκη, θα έπειθε τονΜπένετ να μου στείλει τον Τζορτζ, ο οποίος ήθελε σαντρελός να μετακομίσει.

Ο Τζορτζ ανταπέδωσε το χαμόγελό μου κι έγνεψεχαριτωμένα με το χέρι. «Ο Χένρι μού είχε πει ότι ήσουναναντικατάστατη. Ότι δεν χρειαζόταν να μπω καν στονκόπο να προσπαθήσω. Έπρεπε να αποδείξω ότι είχεάδικο.»

«Είσαι καταπληκτικός.»

«Αχ, κορίτσι μου, το ξέρω», είπε. «Και θεωρώ ότι ένααπό τα καθήκοντά μου ως γραμματέας σου είναι ναφροντίζω να μαθαίνω πού θα πας για να διασκεδάσεις. Μεκάπκεϊκ, κρασί ή αλλιώς.»

Στο μυαλό μου ήρθε αυτόματα η σαββατιάτικη εικόνατου κατάμεστου κλαμπ που δονούνταν από τον ήχο τηςμουσικής, τις φωνές και τους ξέφρενους χορούς. Για άλλημια φορά πέρασε σαν αστραπή απ’ το μυαλό μου το

πρόσωπο του Μαξ, η φωνή του καθώς έχυνε, το πελώριοκορμί του μπροστά μου, ο τρόπος που με στρίμωξε στοντοίχο, με σήκωσε και γλίστρησε μέσα μου.

Έκρυψα το πρόσωπό μου στα χέρια μου. Τι θα γινότανπου τώρα ήξερα ποιος ήταν κι εκείνος ήθελε να με ξαναδεί;Γάμησέ τα...

Ο Τζορτζ ήρθε δίπλα μου στο γραφείο και με σήκωσετραβώντας με απ' το μπράτσο. «Εντάξει. Πήγαινε να φαςκάτι. Θα βρω τα συμβόλαια της Agent Provocateur και θατα μελετήσεις όταν γυρίσεις. Πάρε μια ανάσα, Σάρα.»

Σηκώθηκα και πήρα απρόθυμα την τσάντα μου από τηνντουλάπα. Ο Τζορτζ είχε δίκιο. Εκτός από τη βραδιά πουβγήκα με τα κορίτσια και τις άυπνες νύχτες που είχαπεράσει για να ξεπακετάρω τα πράγματα στο καινούριομου σπίτι, τον περισσότερο χρόνο μου τον είχα περάσει στογραφείο, προσπαθώντας να βάλω τα πάντα σε μια σειρά. Οιτρεις όροφοι που είχαμε νοικιάσει στο απαστράπτονγυάλινο κτίριο στο κέντρο της πόλης εξακολουθούσαν ναείναι σχεδόν άδειοι, και δεδομένου ότι οι υπόλοιποισυνεργάτες μου απ' το τμήμα μάρκετινγκ δεν είχαν έρθειακόμα, δεν ήμασταν σε θέση να κάνουμε αυτό πουξέραμε καλύτερα: τις καλύτερες διαφημιστικές καμπάνιεςστον κόσμο.

Η Χλόη είχε παραμείνει στη Ράιαν Μίντια όταν εγώέφυγα, και είχε αναλάβει πολλούς λογαριασμούς τουτμήματος μάρκετινγκ μαζί με τον Μπένετ. Η καταπληκτικήδουλειά της όμως στην πελώρια διαφημιστική εκστρατείατου Παπαδάκη ήταν αυτή που εκτόξευσε στα ύψη τηνεταιρεία, καθιστώντας πλέον σαφές ότι ήταν απαραίτητοένα παράρτημα στη Νέα Υόρκη για τη διαχείριση τέτοιωνμεγάλων λογαριασμών. Ο Μπένετ, ο Χένρι και ο ΈλιοτΡάιαν είχαν μείνει δύο εβδομάδες στην πόλη για να βρουντον ιδανικό χώρο για τα γραφεία και στη συνέχεια όλαπήραν τον δρόμο τους: ο Όμιλος Ράιαν Μίντια θααποκτούσε το νέο του σπίτι στο κέντρο της πόλης.

Η λεωφόρος Μίσιγκαν στο Σικάγο έσφυζε από ζωή, αλλάδεν συγκρινόταν με την Πέμπτη Λεωφόρο του Μανχάταν.Ένιωσα να έχω βυθιστεί σ' ένα ατέλειωτο δίκτυο δρόμων,πελώριων αρχιτεκτονικών όγκων, ανθρώπων, οχημάτωνκαι θορύβων. Κόρνες ούρλιαζαν γύρω μου και, όσρ εγώέμενα ακίνητη,

τόσο πιο εκκωφαντικοί γίνονταν οι ήχοι της πόλης.Έπρεπε να στρίψω αριστερά ή δεξιά για να βρω τοαπόμερο μικρό κινέζικο εστιατόριο που άρεσε στονΜπένετ; Πώς το έλεγαν -Κήπος Κάτι; Στεκόμουν εκεί,προσπαθώντας να προσανατολιστώ, ενώ ένα πλήθοςανθρώπων των επιχειρήσεων και των δύο φύλων άνοιγανδρόμο γύρω μου σαν το νερό γύρω από έναν βράχο που

στέκεται σαν χαζός μέσα στο ποτάμι.

Τη στιγμή όμως που άπλωνα το χέρι στο τηλέφωνό μουγια να στείλω μήνυμα στη Χλόη, είδα μια οικεία ψηλήσιλουέτα να προβάλλει από ένα κατώφλι στην απέναντιπλευρά του δρόμου. Κοίταξα το όνομα στη μικροσκοπικήβιτρίνα του εστιατορίου: Κήπος Χιουνάν.

******

To εστιατόριο είχε χαμηλό φωτισμό, ήταν σχεδόν άδειοκαι οι μυρωδιές του ήταν μεθυστικές. Δεν θυμόμουν πότεείχα φάει τελευταία φορά κάτι πιο χορταστικό από μιαμπάρα δημητριακών. Το στομάχι μου γουργούριζε και γιαμια στιγμή ξέχασα ότι υποτίθεται πως έπρεπε να βρίσκομαισε διαρκή επιφυλακή.

Είχα έρθει εδώ για να κάνω ένα καινούριο ξεκίνημα.Καινούριο ξεκίνημα σήμαινε να δίνω προτεραιότητα στηνκαριέρα μου, να βρω τον εαυτό μου -να μην μπλέξω ξανά σεμια καταδικασμένη σχέση τύπου Νοικοκυρές σε απόγνωση.Τελεία και παύλα. Θα έτρωγα εκεί το μεσημεριανό μου,αλλά πρώτα θα ξεκαθάριζα στον Μαξ ότι δεν έπρεπε ποτέ,για κανέναν λόγο, να εμφανιστεί πάλι όπως σήμερα στονχώρο εργασίας μου. Και πως το γεγονός ότι πριν από λίγοτον άφησα να γλιστρήσει το χέρι του κάτω απ' το φόρεμάμου ήταν μια ατυχής στιγμή. Ένα ολίσθημα. Εντελώς

ακούσιο.

«Σάρα;»

Η προφορά του έκανε το όνομά μου να ακούγεται μ'έναν απαλό, ερωτικό τόνο. Στράφηκα προς τη φωνή του.Ήταν καθισμένος σ’ ένα γωνιακό σεπαρέ και κοίταζε τομεγάλο μενού που κρατούσε στα χέρια του. Το χαμήλωσε,εμφανώς ξαφνιασμένος, έπειτα όμως χαμογέλασε κι εγώήθελα να τον χαστουκίσω επειδή το χαμόγελό του μουπροκάλεσε μεγάλη ταραχή. Τα χαρακτηριστικά τουφαίνονταν ακόμα πιο έντονα κάτω απ’ τον χαμηλό φωτισμότου εστιατορίου. Έδειχνε ακόμα πιο επικίνδυνος.

Προχώρησα ως το τραπέζι του κι έκανα πως δεναντιλήφθηκα ότι μου έκανε χώρο για να καθίσω πλάι του.Τα μαλλιά του ήταν κομμένα κοντά και λίγο μακρύτερα στοεπάνω μέρος του κεφαλιού. Έπεσαν μπροστά ότανμετακινήθηκε κι εγώ ένιωσα την παρόρμηση ν’ απλώσω τοχέρι μου για να δω αν ήταν τόσο απαλά όσο έδειχναν κάτωαπ’ τη δέσμη του φωτός που έπεφτε πάνω τους. Γαμώτο...

«Δεν ήρθα εδώ για να καθίσω μαζί σου», είπαισιώνοντας τους ώμους. «Ήθελα μόνο να σου ξεκαθαρίσωκάποια πράγματα.»

Άπλωσε μπροστά τις παλάμες του. «Πολύ ευχαρίστως.»

wWw.Greekleech.info

Πήρα βαθιά ανάσα και του είπα: «Προχθές στο κλαμππέρασα υπέροχα μαζί σου...»

«Κι εγώ το ίδιο.»

Σήκωσα το χέρι μου για να τον κάνω να σταματήσει.«Όμως έχω έρθει εδώ για να κάνω ένα καινούριοξεκίνημα. Ήθελα να κάνω κάτι τρελό και το έκανα. Αλλάδεν είμαι αυτή εγώ. Αγαπώ τη δουλειά μου και τουςσυνεργάτες μου. Δεν μπορείς να έρχεσαι στο γραφείο μουκαι να με φλερτάρεις. Ούτε πρόκειται να συμπεριφερθώποτέ ξανά έτσι στη δουλειά.» Έσκυψα μπροστά καιχαμήλωσα τη φωνή μου. «Και δεν μπορώ να το πιστέψω ότικράτησες εκείνο το βίντεο.»

Είχε την εξυπνάδα να πάρει μια έκφραση μεταμέλειας.«Σου ζητώ συγγνώμη. Πραγματικά είχα σκοπό να τοδιαγράψω.» Έσκυψε μπροστά τους ώμους του και είπε:«Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να σταματήσω να τοβλέπω. Η επίδραση που έχει στο νευρικό μου σύστημαείναι καλύτερη κι από ένα ποτήρι ουίσκι, ρε γαμώτο.Καλύτερη κι απ' το πιο σκληρό πορνό.»

Ένα απαλό μούδιασμα απλώθηκε στην κοιλιά κιανάμεσα στα πόδια μου.

«Και υποψιάζομαι ότι σ' αρέσει που το ακούς αυτό.

Υποψιάζομαι επίσης ότι η σέξι Γλύκα που γνώρισα στοκλαμπ καταλαμβάνει ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι τηςΣάρας Ντίλον απ’ όσο θα ήθελες να πιστεύεις.»

«Κάνεις λάθος.» Κούνησα το κεφάλι. «Και δεν μπορώνα το κάνω αυτό.»

«Αυτό», είπε εκείνος, «είναι απλώς ένα γεύμα. Κάθισενα φάμε μαζί.»

Έμεινα ακίνητη.

«Για όνομα...» Έβγαλε έναν μικρό αναστεναγμό. «Μεάφησες να σε πηδήξω το Σάββατο, έσπρωξες το χέρι μουκάτω απ’ τα ρούχα σου πριν από λίγα λεπτά και τώρααρνείσαι να φας μαζί μου... Πάντα προσπαθείς ναδημιουργείς γύρω σου μια τέτοια κατάσταση σύγχυσης;»

«Μαξ.»

«Σάρα.»

Δίστασα για κάμποση ώρα πριν καθίσω στο σεπαρέδίπλα του. Ένιωσα τη ζεστασιά που ακτινοβολούσε τοψηλό, γεροδεμένο κορμί του.

«Είσαι πολύ όμορφη», είπε εκείνος.

Κοίταξα το απλό μαύρο φόρεμα που φορούσα. Τα γυμνάπόδια μου πρόβαλλαν λίγο πάνω απ’ τα γόνατά μου. Με τοδά-

χτυλό του χάιδεψε τον ώμο μου κι έφτασε ως τον καρπόμου. Το δέρμα μου ανατρίχιασε.

«Δεν πρόκειται να ξαναέρθω έτσι στο γραφείο σου»,είπε τόσο σιγανά που χρειάστηκε να σκύψω λίγο πιο κοντάτου για να τον ακούσω. «Θέλω όμως να σε ξαναδώ.»

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι κοιτάζοντας τα μακριάδάχτυλά του πάνω μου. «Δεν νομίζω ότι θα ήταν καλήιδέα.»

Όταν ο σερβιτόρος στάθηκε μπροστά στο τραπέζι μας,τα δάχτυλα του Μαξ έμειναν ν' αγγίζουν την παλάμη μουκαι, επειδή εγώ ήμουν ανίκανη να σκεφτώ τι ήθελα ναπαραγγείλω, διάλεξε εκείνος τα πιάτα και για τους δυο μας.

«Ελπίζω να σου αρέσουν οι γαρίδες», είπεχαμογελώντας.

«Μου αρέσουν.» Το χέρι του πάνω στο δικό μου, το πόδιτου να πιέζει τον μηρό μου. Μα τι ήθελα λοιπόν; Δεν ήθελανα μου αποσπά συνεχώς την προσοχή μια ισχυρή δύναμηόπως ήταν ο Μαξ, αλλά και δεν μπορούσα να ξεφύγω απ’τον μαγνητισμό του. «Με συγχωρείς, είμαι λίγο

αφηρημένη.»

Περνώντας το άλλο του χέρι κάτω απ' το τραπέζι,ένιωσα το απαλό του χάδι στο πόδι μου. «Εγώ φταίω; Ή ηδουλειά;»

«Αυτή τη στιγμή εσύ. Θα έπρεπε όμως να φταίει ηδουλειά.»

«Έχεις όλον τον καιρό μπροστά σου για να συμβεί καιαυτό. Πάω στοίχημα ότι ο γραμματέας σου σου πρότεινε ναβγεις έξω για φαγητό.»

Έκανα λίγο πίσω το κορμί μου για να τον κοιτάξω. «Μεκατασκοπεύεις;»

«Δεν ήταν απαραίτητο. Αυτός φαίνεται να χώνει τημύτη του παντού, κι εσύ φαίνεται ότι πολύ σπάνια θυμάσαινα βγεις για φαγητό.» Τα δάχτυλά του έσπρωχναν όλο καιψηλότερα την άκρη του φορέματος μου, σχεδόν μέχρι τημέση μου. «Όλα καλά;...» Τα λόγια του ακούστηκαν σανψίθυρος.

Ήμουν πιο καλά κι από καλά, η καρδιά μου όμωςβροντοχτυπούσε από έξαψη και αγωνία. Για άλλη μια φοράτού επέτρεπα να κυριαρχήσει στη λογική μου και να τηνκρύψει σε μια σκοτεινή γωνιά όπου δεν θα μπορούσα να τηβρω.

«Βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα εστιατόριο...»

«Το έχω υπόψη μου.» Πέρασε το χέρι του κάτω απ’ τημουσκεμένη δαντέλα του εσωρούχου μου, πάνω στηνκλειτορίδα μου και το έβαλε στην υγρή σχισμή μου.«Χριστέ μου, Σάρα. Θέλω τόσο πολύ να σε ξαπλώσω σ'αυτό το τραπέζι και να σε φάω.»

Για μια στιγμή το δέρμα μου πήρε φωτιά. «Πάψε ναμιλάς έτσι.»

«Γιατί; Είμαστε μόνοι μας εδώ μέσα, αν εξαιρέσεις τονηλικιωμένο κύριο στη γωνία, τον σερβιτόρο και τονμάγειρα στην κουζίνα. Κανένας δεν μπορεί να μ’ ακούσει.»

«Δεν εννοούσα αυτό.»

«Πρέπει να πάψω να μιλάω έτσι επειδή τα λόγια μουσου κάνουν κάτι;» ρώτησε εκείνος.

Έγνεψα καταφατικά, ανίκανη ν’ αρθρώσω τηνπαραμικρή λέξη όταν δυο δάχτυλά του χώθηκαν μέσα μου.

«Έχουμε περίπου ένα δεκάλεπτο μέχρι να έρθει τοφαγητό μας. Πιστεύεις ότι μπορώ να σε κάνω να χύσειςτόσο γρήγορα;»

Δύο δάχτυλά του ήταν ήδη βαθιά μέσα μου. Για κάποιον

λόγο όμως, τα συγκεκριμένα λόγια του με έκαναν νασυνειδητοποιήσω απόλυτα πού βρισκόμασταν. Ζούσα έναβασανιστήριο: ήξερα πολύ καλά τι έπρεπε να κάνω μέσα σ’ένα ήσυχο εστιατόριο σαν κι αυτό -να πίνω το τσάι μου, νατρώω το φαγητό μου- αλλά επιθυμούσα να κάνω κάτιεντελώς αταίριαστο μ’ εμένα: ν’ αφήνω αυτόν τον άντρα ναχώνει τα δάχτυλά του μέσα μου τη στιγμή που κάποιος θαμπορούσε κάλλιστα να εμφανιστεί και να μας δει.

Ήταν η ίδια τρελή φαντασίωση όπως στο κλαμπ, ξανάαπ' την αρχή: να κινδυνεύω να με πιάσουν με αυτόν τονόμορφο, άγνωστο άντρα και τελικά να τη γλιτώνω.

Άρχισε να διαγράφει με τον Άντιχειρά του μικρούςκύκλους, ενώ πίεζε τα δάχτυλά του βαθιά μέσα μου, χωρίςνα τα κινεί. Πάνω απ’ το τραπέζι, το χέρι του φαινότανσχεδόν ακίνητο, όμως κάτω από το σημείο όπου τοτραπεζομάντιλο άγγιζε τους μηρούς μας ετοιμαζόταν νασυμβεί μια έκρηξη.

Κοίταξα το μπράτσο του, το ακριβό πουκάμισό του πουπρόβαλλε κάτω απ' το σακάκι του και τον ένιωθα ναπαρατηρεί το πρόσωπό μου, να παρακολουθεί και την πιοανεπαίσθητη ανάσα μου, τον πιο μικρό αναστεναγμό, τοπαραμικρό δάγκωμα των χειλιών μου με το οποίοπροσπαθούσα να πνίξω τις κραυγές μου. Το σίγουρο,σταθερό άγγιγμά του άναψε μια φλόγα ανάμεσα στα πόδια

μου κι εγώ έσπρωξα το κορμί μου προς το μέρος του,ζητώντας κι άλλο, με μεγαλύτερη ένταση. Κάπου στο βάθοςένα πιάτο έσπασε στο πάτωμα, αλλά ο Μαξ ψιθυρίζοντας μ'ένα βογκητό το όνομά μου σκέπασε αμέσως τον κρότο.

Ο σερβιτόρος μας πρόβαλε απ’ την κουζίνα καικατευθύνθηκε προς το μέρος μας.

«Είσαι φοβερή», είπε ο Μαξ σκύβοντας να με φιλήσειστον λαιμό, λίγο πιο κάτω απ' το αυτί. Ένιωσα την ανάσατου ζεστή πάνω στο δέρμα μου. Από τη μια ήθελα ν’ αφεθώστο άγγιγμά του, από την άλλη όμως έτρεμα βλέποντας τονάντρα να πλησιάζει προς το τραπέζι μας. Ο συνδυασμός τηςκαύλας και του φόβου να με πιάσουν κόντευε να μεδιαλύσει.

Ο Μαξ, σαν να τα ήξερε όλα αυτά, ψιθύρισε: «Κανέναςεδώ μέσα δεν ξέρει ότι κοντεύεις να χύσεις πάνω στο χέριμου.»

Νόμιζα ότι θα σταματούσε, ότι θα έβαζε τα χέρια τουπάνω στο τραπέζι. Αλλά ο Μαξ απλώς σταμάτησε νακουνάει τον

Άντιχειρά του όταν ο σερβιτόρος στάθηκε μπροστά μαςκαι ξαναγέμισε το ποτήρι του με νερό. Τα παγάκιακουδούνισαν και μια σταγόνα κύλησε από το χείλος του

ποτηριού στο τραπεζομάντιλο, απλώθηκε και άρχισε ναμεγαλώνει καθώς το νερό συνέχισε να κυλάει. Λες και οκρύσταλλος έλιωνε μαζί με μένα. Αν κάποιος μας κοίταζεπάνω απ’ το τραπέζι θα πίστευε ότι ο Μαξ είχε απλώςτεντώσει το χέρι του και το είχε ακουμπήσει πάνω στομπούτι μου. Χάιδεψε άλλη μια φορά με τον Άντιχειρά τουτην κλειτορίδα μου κι εγώ αναστέναξα.

«Το φαγητό σας θα είναι έτοιμο σ’ ένα λεπτό», είπε οσερβιτόρος με ένα αδιάφορο χαμόγελο.

Ο Μαξ πίεσε δυνατά το δάχτυλό του στην κλειτορίδαμου κι εγώ δαγκώθηκα για να μη φωνάξω. Εκείνοςχαμογέλασε στον σερβιτόρο. «Ευχαριστούμε! »

Ο σερβιτόρος έκανε στροφή κι άρχισε νααπομακρύνεται, κι όταν ο Μαξ με κοίταξε, με απροκάλυπτασκανταλιάρικο ύφος, ένιωσα μια μεθυστική ανακούφισημαζί με ένα αδιόρατο τσίμπημα απογοήτευσης -και μετάαφέθηκα να λιώσω στα χέρια του.

«Έτσι μπράβο... » ψιθύρισε εκείνος, πιέζοντας τηνπαλάμη του επάνω μου ενώ ταυτόχρονα γλιστρούσε ένατρίτο δάχτυλο μέσα μου. Έτσι με οδήγησε στην εξαίσιακόψη του πόνου κι εγώ ένιωσα ότι ήμουν μια πρόστυχη, ότιέκανα κάτι μη αναστρέψιμα βρόμικο. Παρ’ όλα αυτά,λαχταρούσα να συνεχίσει. «Έτσι μπράβο, Σάρα. Αυτό

είναι! »

Έμπηξα τα νύχια μου στο δερμάτινο μαξιλάρι τουκαθίσματος μου, ενώ εκείνος, παρότι υπήρχε κίνδυνος νατον δουν, άρχισε να κουνάει παλινδρομικά τα δάχτυλά του,κάνοντας τούς ώμους του να τρέμουν. Έγειρα πίσω τοκεφάλι μου κι άφησα ξέπνοα ένα βογκητό, εντελώςδυσανάλογο με την ένταση του οργασμού που συγκλόνιζετο κορμί μου.

«Ω Θεέ μου... » βόγκηξα καθώς εκείνος παρέτεινε τηνηδονή μου σπρώχνοντας τα μακριά του δάχτυλα ακόμα πιοβαθιά μέσα του. Προσπαθώντας να πνίξω την κραυγή μου,στράφηκα και πίεσα το πρόσωπό μου στον ώμο τουκοστουμιού του.

Εκείνος επιβράδυνε τις κινήσεις του κι έπειτασταμάτησε. Με φίλησε στον κρόταφο κι απομάκρυνε ταδάχτυλά του. Ανέβασε το χέρι του στο τραπέζι, πίεσε μιαφορά τα δάχτυλά του στο στόμα του, για μια στιγμή, κιύστερα τα σκούπισε στην πετσέτα του.

Έγλειψε τα χείλη του με το βλέμμα καρφωμένο πάνωμου. «Η γλώσσα σου έχει τη γεύση ζαχαρωτού, αλλά τομουνί σου είναι ακόμα καλύτερο.» Έσκυψε και με φίλησεμε πάθος. «Την επόμενη φορά θα βάλω τον πούτσο μουμέσα σου.»

Πολύ ευχαρίστως.

Χριστέ μου, ποια ήταν αυτή η γυναίκα που είχεκυριεύσει το μυαλό μου; Γιατί κι εγώ αυτό ακριβώς ήθελα.Ακόμα και μετά τον οργασμό που μου είχε χαρίσει ήθελα νατον καβαλήσω και να τον πάρω ολόκληρο μέσα μου.

Πριν προλάβουν αυτές οι σκέψεις να με βάλουν σεακόμα μεγαλύτερους μπελάδες, ακούστηκε το τηλέφωνόμου να δονείται μέσα στην τσάντα μου. Διάβασα το μήνυματου Μπένετ.

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ. ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕΣΤΙΣ 2.

Το ρολόι του τηλεφώνου μου έδειχνε δύο παρά τέταρτο.«Πρέπει να φύγω.»

«Πάλι τα ίδια, Σάρα; Έρχεσαι, χύνεις, φεύγεις...»

Του χαμογέλασα λίγο ειρωνικά, όταν όμως εμφανίστηκεξανά ο σερβιτόρος με το φαγητό μας, άφησα έναχαρτονόμισμα των είκοσι δολαρίων πάνω στο τραπέζι καιτου ζήτησα να μου βάλει σε πακέτο το δικό μου για να τοπάρω μαζί μου.

«Θα ήθελα να μου δώσεις το τηλέφωνό σου», είπε οΜαξ ξαναβάζοντας τα χρήματα στην τσάντα μου.

«Αποκλείεται», είπα γελώντας.

Δεν είχα καταλάβει πώς είχαν συμβεί όλα αυτά.Εντάξει, αυτό ήταν ψέμα. Ήξερα πολύ καλά πώς είχανσυμβεί -εκείνος ι ίχε αρχίσει να μου ψιθυρίζει με εκείνη τησέξι βρετανική προφορά του κι ύστερα είχε χώσει ταδάχτυλά του μέσα μου- κι εγώ δεν ήθελα σε καμίαπερίπτωση να κατρακυλήσω στα ίδια μονοπάτια. Επίσης,υπήρχε η δουλειά μου. Αυτή έπρεπε να είναι ηπροτεραιότητά μου.

«Ξέρεις, κάποια στιγμή τελικά θα μου το δώσει ο Μπεν.Γνωριζόμαστε από παλιά.»

«Ο Μπένετ δεν πρόκειται να σ’ το δώσει χωρίς τηνάδειά μου. Ελάχιστοι άνθρωποι θέλουν περισσότερο απόμένα να πλακώσουν στο ξύλο τον πρώην μου, αλλά ο Μπενείναι ένας απ’ αυτούς.» Φίλησα τον Μαξ στο αξύριστοπιγούνι του απολαμβάνοντας την αίσθηση από τα γένια τουκαι σηκώθηκα. «Ευχαριστώ για το ορεκτικό. Και νασβήσεις το βίντεο.»

«Μπορεί και να το κάνω, μόνο υπό τον όρο να ξαναβγείςμαζί μου...» απάντησε εκείνος. Τα μάτια του έλαμπανσκανταλιάρικα, έδειχνε να το διασκεδάζει.

Βγήκα απ’ το εστιατόριο και διέσχισα την Πέμπτη

Λεωφόρο προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελό μου.

ΤΕΣΣΕΡΑ

Είχαν περάσει τρεις ολόκληρες μέρες από τότε που τηςπρόσφερα έναν οργασμό για γεύμα, αλλά η εμμονή μου δενέλεγε να υποχωρήσει.

«Με ποια θα έρθεις απόψε;» ρώτησε αφηρημένα οΓουίλ, με το βλέμμα καρφωμένο στους διπλωμένους Timesπου κρατούσε στα χέρια του.

Έως εκείνη τη στιγμή η διαδρομή με το αυτοκίνητο απότον ράφτη στο γραφείο είχε κυλήσει μέσα στη σιωπή. Τηδιέκοπτε μόνο ο ήχος του κινητήρα και τα περιστασιακάκορναρίσματα ή οι φωνές απ’ τον δρόμο. Συνέχισα ναμελετάω τους φακέλους που είχα πάρει μαζί μου -φωτογραφίες από μια νέα έκθεση στο Κουίνς- καιαπάντησα: «Θα έρθω μόνος.»

Στράφηκε προς το μέρος μου. «Δεν έχεις συνοδό;»

«Όχι.» Τον κοίταξα τη στιγμή που σήκωνε έκπληκτοςτα φρύδια του. «Συμβαίνει κάτι;»

«Πόσο καιρό γνωριζόμαστε, Μαξ;»

«Έξι χρόνια, νομίζω.»

«Και όλο αυτό το διάστημα παρευρέθηκες σε κάποιακοινωνική εκδήλωση χωρίς συνοδό;»

«Πραγματικά δεν θυμάμαι.»

«Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε κάποιο από τακουτσομπολίστικα περιοδικά. Σίγουρα αυτοί θα ξέρουν»,είπε με ύφος ανέκφραστο.

«Πολύ αστείο.»

«Απλώς είναι παράξενο. Πρόκειται για τοσημαντικότερο γεγονός της χρονιάς για την εταιρεία μας κιεσύ δεν έχεις συνοδό.»

«Δεν έχει και μεγάλη σημασία, έτσι δεν είναι;»

Γέλασε. «Με δουλεύεις; Μία από τις πρώτες ερωτήσειςπου θα κάνει οποιοσδήποτε σ’ ένα τέτοιο πάρτι είναι "Μεποια θα έρθει ο Μαξ Στέλαρ;"»

«Μ’ αρέσει που με παρουσιάζεις σαν γκομενιάρηκυνηγό, σε Άντιθεση με σένα, τον έντιμο και ενάρετοΓουίλ.»

«Μα ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι ενάρετος», είπεεκείνος κατεβάζοντας λίγο τα χαρτιά του. «Απλώς λέω πωςίσως κάποιοι αναρωτηθούν αν πρόκειται να συναντήσεις

κάποιο πρόσωπο εκεί, αυτό είναι όλο.»

Ξανακοίταξα τους φακέλους μου και σκέφτηκα τονδιάλογο που προηγήθηκε. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχακανονίσει ποια θα ήταν η συνοδός μου στη φιλανθρωπικήεκδήλωση, κι αυτό γιατί δεν με ενδιέφερε να μεσυνοδεύσει καμία. Πράγμα το οποίο ήταν παράξενο. Ίσωςνα είχε δίκιο ο Γουίλ. Από τότε που γνώρισα τη Σάρα, οιάλλες γυναίκες έμοιαζαν προβλέψιμες και άβουλες.

Ο Γουίλ είχε επίσης δίκιο όταν είπε ότι το ετήσιοφιλανθρωπικό γκαλά της Στέλαρ & Σάμνερ ήταν τομεγαλύτερο γεγονός του καλοκαιριού για την εταιρεία μας.Θα λάμβανε χώρα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, καιοποιοσδήποτε ήταν «κάποιος» στη Νέα Υόρκη θαβρισκόταν εκεί. Με τον χορό, το δείπνο και τον σιωπηλόπλειστηριασμό που ακολουθούσε, κάθε χρόνο καταφέρναμενα συγκεντρώσουμε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για έναίδρυμα κατά του παιδικού καρκίνου.

Ο μουντός απογευματινός ουρανός είχε καθαρίσει, αλλάη μυρωδιά μιας επικείμενης καταιγίδας εξακολουθούσε ναπλανάται στον αέρα όταν το αυτοκίνητό μου σταμάτησεμπροστά στα κιγκλι-

δώματα του μουσείου. Ένας παρκαδόρος μού άνοιξετην πόρτα κι εγώ βγήκα κουμπώνοντας το κουμπί του

wWw.Greekleech.info

σμόκιν μου. Ακόυσα να φωνάζουν το όνομά μου απόδιάφορες κατευθύνσεις και τα φλας άστραψαν σαν μικρήκαταιγίδα από τον χώρο όπου ήταν συγκεντρωμένοι οιδημοσιογράφοι.

«Μαξ! Πού είναι η συνοδός σου;»

«Μαξ! Μια γρήγορη φωτογραφία! Εδώ!»

«Αληθεύουν οι φήμες για μια δωρεά από το ίδρυμαΣμιθσόνιαν;»

Χαμογέλασα, πόζαρα για τις φωτογραφίες καιχαιρέτησα τον κόσμο καθώς έμπαινα μέσα. Ένιωθα σαν ναείχα βάλει τον αυτόματο πιλότο και χαιρόμουν που είχααποκλείσει τους δημοσιογράφους από το εσωτερικό τηςεκδήλωσης εκείνη τη βραδιά. Απλώς δεν είχα ενέργεια.

Οι καλεσμένοι κατευθύνονταν μέσα απ’ το μουσείοπρος τον κήπο, όπου θα εκτυλισσόταν το μεγαλύτερο μέροςτου πάρτι. Καλοντυμένοι άνθρωποι περιφέρονταν πίνονταςκοκτέιλ και σαμπάνια, συζητώντας για λεφτά, για τουςίδιους και για όποιον τύχαινε να είναι το κουτσομπολιό τηςημέρας. Μια σειρά από λευκές τέντες σκέπαζαν τον χώροκαι φωτίζονταν από αμέτρητα πολύχρωμα φώτα. Στη μίαάκρη του κήπου είχε εγκατασταθεί μια ορχήστρα και στηνάλλη ο εξώστης ενός ντιτζέι για το πάρτι που θα γινόταν

αργότερα.

Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή και βαριά και η νύχτακολλούσε σχεδόν δυσάρεστα πάνω στο δέρμα μου.Πλησίασα σε μια σειρά από τραπέζια με λευκάτραπεζομάντιλα, γεμάτα με κρυστάλλινα ποτήρια. Τηστιγμή που άπλωνα το χέρι μου για να πάρω ένα ψηλόποτήρι με σαμπάνια ένιωσα κάποιον να στέκεται δίπλαμου.

«Άψογος όπως πάντα, Μαξ. Ξεπέρασες τον εαυτό σου.»

Στράφηκα και είδα τον Μπένετ.

«Κάνει φοβερή ζέστη εδώ έξω, αυτό έχω να πω»,απάντησα δείχνοντας τα ποτά που κρατούσε στα χέρια του.«Φαντάζομαι έχεις έρθει εδώ με τη Χλόη.»

«Και η δική σου συνοδός είναι...»

«Απόψε κάνω σόλο εμφάνιση», είπα. «Εκτελώ χρέηοικοδεσπότη και... καταλαβαίνεις...»

Ο Μπένετ γέλασε φέρνοντας το ποτήρι στα χείλη του.Δεν έκανε κάποιο σχόλιο, αλλά πρόσεξα ότι το βλέμμα τουστράφηκε σε κάποιο σημείο πίσω μου.

Στράφηκα και είδα τη Χλόη και τη Σάρα να

επιστρέφουν από τις τουαλέτες. Η Σάρα έδειχνεεντυπωσιακή μέσα στο ανοιχτοπράσινο επίσημο φόρεμάτης. Το μπούστο ήταν σκεπασμένο με χάντρες πουκατρακυλούσαν έως τη φούστα της. Ασημένιες γόβεςστιλέτο ξεπρόβαλλαν κάτω από την άκρη του φορέματοςτης.

Είχα μείνει άναυδος.

«Έχει συνοδό, Μαξ.»

Στράφηκα και κοίταξα έκπληκτος τον Μπένετ κι έπειταέψαξα γύρω μας προσπαθώντας να εντοπίσω με ποιον θαμπορούσε να έχει έρθει. «Αλήθεια; Ποιον;»

«Εμένα.»

«Τι; Μισό λεπτό... Αποκλείεται!»

«Για όνομα του Θεού, αστειεύομαι. Πώς κάνεις έτσι;»Έξυσε το πιγούνι του και χαιρέτησε αδιάφορα κάποιον πουκαθόταν στην άλλη άκρη του κήπου κι εγώ ένιωσακυριολεκτικά την επιθυμία να του δώσω γροθιά.

«Μαξ», είπε εκείνος, αυτή τη φορά με σοβαρή, χαμηλήφωνή. «Η Σάρα είναι η κολλητή της Χλόης και σημαντικόμέλος της ομάδας μου. Εμπιστεύομαι τις ικανότητές σουστις επιχειρήσεις περισσότερο από σχεδόν οποιουδήποτε

άλλου, ωστόσο το ιστορικό σου με τις γυναίκες δεν είναιαυτό που θα λέγαμε υποδειγματικό. Πίστεψέ

με, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα σουκάνει κριτική, αλλά μην κάνεις καμιά μαλακία.»

«Ηρέμησε. Δεν σκοπεύω να τη στριμώξω στον χώρο τηςγκαρνταρόμπας και να την πηδήξω, αν κάτι τέτοιοφαντάζεσαι.»

«Δεν θα ήταν και η πρώτη φορά... » είπε χαμογελώνταςκι άδειασε το ποτήρι του.

«Το ίδιο ισχύει και για σένα, φίλε», απάντησα.

Ο Μπένετ φάνηκε να νιώθει σχεδόν ανακουφισμένοςόταν απομακρύνθηκα απ’ το τραπέζι, και για μία στιγμήένιωσα σχεδόν ένοχος που του είχα πει ψέματα. Η αλήθειαήταν ότι ενώ πράγματι ήθελα να στριμώξω τη Σάρα στηνκοντινότερη γκαρνταρόμπα, ταυτόχρονα ήθελα επίσηςαπλώς να την κοιτάζω.

Διέσχισα τον κήπο, χαιρετώντας διάφορους τύπους καιευχαριστώντας τους καλεσμένους για τις δωρεές τους.Προσπαθούσα να παρακολουθώ ανά πάσα στιγμή πούβρισκόταν η Σάρα. Στάθηκα δίπλα στο μεγάλο γυμνόγλυπτό του Λασέζ και την παρακολούθησα από κάποιααπόσταση, μαγεμένος από την ομορφιά της.

Η τουαλέτα της ήταν μακριά, εφαρμοστή καιαποκάλυπτε τέλεια κάθε καμπύλη της, τονίζοντας κάποιεςαπό τις πιο αγαπημένες μου.

Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα της πάνω στην πίστα -τόσο σέξι με το καυτό της μίνι και τα ψηλά της τακούνια-και άθελά μου τη σύγκρινα με την εκλεπτυσμένη γυναίκαπου είχα μπροστά μου απόψε. Μου φαίνεται ότι ακόμα καιτότε είχα καταλάβει ότι αυτό που κάναμε ήταν εντελώςαταίριαστο μ’ εκείνη. Νομίζω όμως ότι μόνο σήμερακαταλάβαινα πόσο αταίριαστο ήταν πραγματικά.Έδειχνε τόσο συγκροτημένη και ντελικάτη... παρ’ όλο πουυπήρχε και κάτι άλλο, μια υπόγεια ελαφρότητα κάτω απ’ τοκαθωσπρέπει παρου-σιαστικό της.

Με το βλέμμα μου ακολούθησα τη γραμμή του λαιμούτης κι ύστερα την κλείδα της κι αναρωτήθηκα τι φορούσεκάτω απ’ την

τουαλέτα της. Αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που είχεξυπνήσει μέσα της τη γυναίκα που είχα στριμώξει στοντοίχο κι είχα πηδήξει μέσα σ' ένα πολύβουο κλαμπ.

Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ο Μπένετ δεν αστειευότανόταν με συμβούλεψε να μείνω μακριά απ’ τη Σάρα. Ή ότανείπε ότι η αρραβωνιαστικιά του θα του έκοβε τ’ αρχίδια -και τα δικά μου επίσης- αυτό μάθαινε. Ο Μπένετ προφανώς

είχε αντιληφθεί ότι το ενδιαφέρον μου για τη Σάρα δενήταν επιπόλαιο, αλλά τα χείλη του ήταν σφραγισμένα σαντάφος και, παρά τα όσα έλεγε, δεν ήταν διατεθειμένος ναμεσολαβήσει αν δεν το ήθελε η Σάρα.

Η Χλόη όμως ήταν εντελώς διαφορετική περίπτωση.Πανέξυπνη, με βλέμμα φοβερά διορατικό. Δεν ήξερα πολλάγια τη μέλλουσα κυρία Ράιαν, όμως ένα ήταν βέβαιο: αν οΜπένετ είχε επιτέλους βρει στο πρόσωπό της το ταίρι του,καλά θα έκανα να την είχα με το μέρος μου.

Παρ’ όλα αυτά, έβρισκα αρκετά απολαυστικό τοπαιχνιδάκι που φαινόταν να παίζουμε με τη Σάρα.

Όταν η ορχήστρα άρχισε να παίζει ένα πιο αργότραγούδι, είδα μερικούς καλεσμένους που, ζητώνταςσυγγνώμη απ’ την παρέα τους, προχώρησαν προς την πίστα.Εγώ κινήθηκα στην περιφέρεια του κήπου και βρέθηκαπίσω απ' τη Σάρα. Την άγγιξα ελαφρά στον γυμνό της ώμο.

Εκείνη γύρισε και, όταν με είδε, το χαμόγελο έσβησεαπό το πρόσωπό της.

«Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω», είπα.

Η Σάρα ήπιε μια μεγάλη γουλιά απ’ το ποτήρι τηςσαμπάνιας που κρατούσε πριν μου απαντήσει. «Πώς είστεσήμερα, κύριε Στέλαρ;»

Ξαφνικά είχα γίνει ο κύριος Στέλαρ; Χαμογέλασα.«Βλέπω, μαζέψατε κάποιες πληροφορίες για μένα. Θαπρέπει να σας έκανα εντύπωση.»

Μου ανταπέδωσε ένα ευγενικό χαμόγελο. «Ένα κορίτσιμπορεί να βρει άφθονες πληροφορίες με μια γρήγορηαναζήτηση στο Google.»

«Δεν σε έχει ενημερώσει ακόμα κάποιος ότι τοδιαδίκτυο είναι γεμάτο φήμες και ανακρίβειες;» Τηνπλησίασα ακόμα περισσότερο χαϊδεύοντας με το πίσωμέρος των δαχτύλων μου το μπράτσο της. Ήταν απαλό καιλείο, και η επιδερμίδα της ανατρίχιασε στο άγγιγμά μου.«Παρεμπιπτόντως, είσαι πανέμορφη απόψε.»

Το βλέμμα της καρφώθηκε στο δικό μου. Με μετρούσε.Τη στιγμή όμως που μεγάλωνε λίγο την απόσταση μεταξύμας μουρμούρισε: «Κι εσύ δεν πας πίσω.»

Προσποιήθηκα πως ένιωσα έκπληξη. «Μου έκανεςκομπλιμέντο ή μου φάνηκε;»

«Μπορεί και να έκανα.»

«Θα ήταν κρίμα να έχουμε βάλει και οι δύο τα καλά μαςκαι να μη χορέψουμε έναν χορό, έτσι δεν είναι;» Η Σάρακοίταξε γύρω της στον κήπο κι εγώ πρόσθεσα: «Έναν χορόμόνο, Γλύκα.»

Άδειασε το ποτήρι της και το άφησε στον δίσκο ενόςσερβιτόρου που περνούσε δίπλα μας. «Έναν χορό μόνο.»

Με το χέρι μου στην καμπύλη που σχημάτιζε η πλάτητης την οδήγησα σε μια μισοφωτισμένη γωνία της πίστας.

«Μου άρεσε που φάγαμε μαζί τις προάλλες», είπααγκαλιάζοντάς τη. «Θα μπορούσαμε ίσως να τοεπαναλάβουμε. Αλλάζοντας ίσως λίγο το μενού...»

Χαμογέλασε και κοίταξε πάνω απ’ τον ώμο μου.

Έσφιξα το κορμί της επάνω μου, προκαλώντας αυτό τομικρό ανασήκωμα του φρυδιού της που είχε αρχίσει να μουαρέσει τόσο πολύ. «Πώς σου φαίνεται λοιπόν η ΝέαΥόρκη;»

«Διαφορετική», είπε εκείνη. «Μεγαλύτερη. Πιοθορυβώδης.» Εγειρε στο πλάι το κεφάλι και επιτέλους μεκοίταξε. «Οι άντρες είναι λίγο πιεστικοί.»

Γέλασα. «Το λες σαν να είναι κάτι κακό.»

«Φαντάζομαι ότι εξαρτάται απ’ τον άντρα.»

«Τι λες για τον συγκεκριμένο άντρα;»

Γύρισε αλλού το βλέμμα, χαμογελώντας ευγενικά. Μου

έκανε εντύπωση το γεγονός ότι η Σάρα συμπεριφερότανσαν γυναίκα που ήταν συνηθισμένη να κάνει δημόσιεςεμφανίσεις.

«Άκου, Μαξ, το ενδιαφέρον σου με κολακεύει. Γιατίόμως ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ για μένα; Δεν μπορούμε ναπούμε ότι περάσαμε καλά κι αυτό είναι όλο;»

«Μου αρέσεις», είπα σηκώνοντας τους ώμους. «Ήμάλλον μου αρέσει το βρόμικο μυαλό σου.»

Γέλασε. «Το βρόμικο μυαλό μου; Πρώτη φορά το ακούωαυτό.»

«Κρίμα. Για πες μου, στις φαντασιώσεις σου τισκέφτεσαι; Γλυκό και τρυφερό σεξ στο κρεβάτι;»

Με κοίταξε με προκλητικό ύφος. «Κάποιες φορές, ναι.»

«Αλλά και ότι σε χαϊδεύουν μέσα σ’ ένα εστιατόριο,όπου οποιοσδήποτε θα μπορούσε να σε δει;»

Την ένιωσα να ξεροκαταπίνει κι άκουσα την κοφτή τηςανάσα πριν τεντώσει το κορμί της, δημιουργώντας μιακοινωνικά αποδεκτή απόσταση ανάμεσά μας. «Φυσικά,κάποιες φορές. Και ποιος δεν έχει τέτοιες φαντασιώσεις;»

«Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν. Και ακόμα περισσότεροι

δεν τις πραγματοποιούν ποτέ.»

«Γιατί έχεις κολλήσει τόσο; Είμαι σίγουρη ότι θαμπορούσες με αυτό το χαμόγελό σου να ξεμοναχιάσειςοποιαδήποτε γυναίκα σε κάποια αίθουσα του μουσείου.»

«Επειδή, δυστυχώς, δεν γουστάρω καμία άλλη γυναίκαεδώ μέσα. Για μένα, εσύ είσαι πια ένα μυστήριο. Πώςμπορείς να κρύβεις μια τέτοια Άντιφαση πίσω απ’ αυτά τατεράστια καστανά μάτια; Ποια είναι άραγε η γυναίκα πουτο έκανε μαζί μου μπροστά σε τόσο κόσμο;»

«Ίσως ήθελα απλώς να νιώσω την αίσθηση μιας τόσοακραίας πράξης.»

«Και ήταν όντως καταπληκτική η αίσθηση, έτσι δενείναι;»

Χωρίς να διστάσει ούτε για μια στιγμή με κοίταξε σταμάτια. «Πράγματι. Άκου όμως», είπε κάνοντας ένα βήμαπρος τα πίσω. Τα χέρια μου έπεσαν στο πλάι του κορμιούμου. «Αυτή την περίοδο δεν με γοητεύει καθόλου η ιδέα ναγίνω το παιχνιδάκι κανενός.»

«Δεν κατάλαβες, εγώ ζητάω να γίνω το δικό σουπαιχνιδάκι.»

Κουνώντας το κεφάλι έπνιξε ένα χαμόγελο και με

κοίταξε. «Σταμάτα να κάνεις τον έξυπνο.»

«Έλα στον επάνω όροφο.»

«Ορίστε;... Δεν υπάρχει περίπτωση!»

«Στην άδεια αίθουσα χορού δίπλα στις τουαλέτες.Μόλις ανέβεις τη σκάλα, δεξιά.» Έκανα ένα βήμα πιοκοντά της και τη φίλησα στο μάγουλο σαν να ήθελα να τηνευχαριστήσω για τον χορό.

Έφυγα από κοντά της τη στιγμή ακριβώς πουσταματούσε η μουσική και ακούστηκε η ειδοποίηση ότι τοδείπνο θα σερβιριζόταν μέσα και αμέσως μετά θαακολουθούσε ο πλειστηριασμός. Αναρωτιόμουν αν θα τοέκανε. Αν θα διακινδύνευε να την αναζητήσουν, αν ένιωθετην αδρεναλίνη να χτυπάει στις φλέβες της όπως εγώ.

Ο ήχος των συζητήσεων δυνάμωσε καθώς πέρασα απότην υγρή νύχτα στον κλιματιζόμενο χώρο του μουσείου.Ανέβηκα τη φαρδιά σκάλα, ακολούθησα τον διάδρομο καιβρέθηκα στην άδεια σκοτεινή αίθουσα χορού. Οι φωνέςξεθώριασαν όταν τράβηξα πίσω μου την πόρτα αφήνονταςανοιχτή μόνο μια χαραμάδα.

Περίμενα για λίγο, ακούγοντας τους πνιχτούς ήχους τουπάρτι που συνεχιζόταν στον αποκάτω όροφο και έξω.Προσπαθούσα να σιγουρευτώ ότι ήμουν πραγματικά μόνος

μέσα στη σκοτεινή αίθουσα.

Ο χορηγός της εκδήλωσης περπάτησε στο χαλί τουδιαδρόμου και βρέθηκε μέσα στην αίθουσα του χορού, γιανα κάνει κάποια σύντομα τηλεφωνήματα ή επειδή έψαχνετις τουαλέτες. Ο παραμικρός ήχος που έκανα έμοιαζε ν’αντηχεί στον διάδρομο, το ίδιο και τα παπούτσια μου πουχτυπούσαν πάνω στο ξύλινο πάτωμα καθώς προσπαθούσαν’ αντιληφθώ τη διάταξη του χώρου. Η αίθουσαήταν στενόμακρη και η πόλη έλαμπε πίσω απ’ ταπαράθυρα, ενώ ο ήχος της κίνησης των δρόμων έφτανεσχεδόν αμείωτος από κάτω. Στον απέναντι τοίχο υπήρχεένα ορθογώνιο τραπέζι, μισοκρυμμένο πίσω από έναπερίτεχνο παραβάν. Η υπόλοιπη αίθουσα ήτανεντελώς άδεια. Ενώ περίμενα, προχώρησα κι έσκυψα πάνωαπ’ το τραπέζι, πίσω από το παραβάν κι ακόμα πιο πέρα,μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα μου.

Είχαν περάσει περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά απότότε που την άφησα -και είχα σχεδόν αποφασίσει να ταπαρατήσω-όταν η μικρή δέσμη φωτός που έμπαινε από τηχαραμάδα της πόρτας μεγάλωσε και απλώθηκε στοπάτωμα. Μέσα από το παραβάν παρακολούθησα τησιλουέτα της να διαγράφεται με φόντο τον φωτισμένοδιάδρομο πίσω της. Ήξερα ότι μέσ’ στο σκοτάδι εκείνηδεν θα μπορούσε να με δει και εκμεταλλεύτηκα τηνευκαιρία για να την παρατηρήσω καθώς σάρωνε με το

βλέμμα της τον χώρο. Φανταζόμουν τον σφυγμό να χτυπάειστον λαιμό της από τον εκνευρισμό και την έξαψη.Πρόβαλα πίσω από το παραβάν και την άφησα επιτέλους ναμε δει, μια σιλουέτα λουσμένη στα φώτα της πόλης.

Εκείνη διέσχισε την αίθουσα με το βλέμμα καρφωμένοεπάνω μου καθώς μίκραινε την απόσταση μεταξύ μας.Κάτω απ' το αμυ-δρό φως ήταν δύσκολο να διακρίνω τηνέκφρασή της και περίμενα να μιλήσει εκείνη πρώτη για ναμε διαολοστείλει ή έστω να μου ζητήσει να την πηδήξωξανά. Δεν είπε τίποτα. Σταμάτησε αφήνοντας λίγα μόλιςεκατοστά ανάμεσά μας, με έπιασε απ’ το σακάκι καιμε τράβηξε κοντά της.

Τα χείλη της είχαν θέρμη και επιμονή αλλά και τηγεύση της σαμπάνιας. Τη φαντάστηκα ν’ αδειάζει το ποτήριτης, ελπίζοντας να βρει το κουράγιο ν’ ανέβει εδώ πάνω γιανα κάνει ακριβώς αυτό. Η σκέψη με έκανε ν’ αφήσω έναβογκητό και να μισοκλείσω τα μάτια καθώς εκείνη άνοιγετο στόμα της, έχοντας γείρει το κεφάλι στο πλάι, ενώ ηγλώσσα της έψαχνε διψασμένη τη δική μου. Με το ένα χέριμου χούφτωσα το στήθος της και με το άλλο τον κώλο της.

«Βγάλ' την», είπε, ενώ τραβούσε τη γραβάτα μου καιαμέσως μετά άρχισε να παλεύει με τα κουμπιά μου.

Μας οδήγησα πίσω από το παραβάν και κατέβασα το

φερμουάρ του φορέματος της, αφήνοντάς το να γλιστρήσειαπό το κορμί της και να πέσει στο πάτωμα. Ήταν εντελώςγυμνή κάτω απ’ την τουαλέτα της.

«Όλο το βράδυ έτσι ήσουν;» ρώτησα, αρχίζοντας ναγλείφω τη μία ρώγα της και στρέφοντας τα μάτια μουεπάνω της.

Έγνεψε καταφατικά, με τα χείλη μισάνοιχτα, καθώςέχωνε τα χέρια της στα μαλλιά μου, ψιθυρίζοντας κι άλλο ήδάγκωσέ με ή σε ικετεύω. Την ξάπλωσα στο τραπέζι, τηνέπιασα πίσω απ’ τα γόνατα και την τράβηξα προς την άκρητου.

Τα δάχτυλά μου ακολούθησαν τη γραμμή των πλευρώντης κι έφτασαν έως την επίπεδη κοιλιά της. Τα βλέμματάμας συναντήθηκαν κι ανασήκωσα το ένα μου φρύδι όταν ταχέρια μου έφτασαν στα τακούνια της. «Αυτά λέω να μην ταβγάλεις», είπα κοιτάζοντας το ολόγυμνο κορμί της. Ήταντέλεια: λευκή επιδερμίδα, εντυπωσιακά στήθη καιορθωμένες ροζ ρώγες.

Σκύβοντας από πάνω της, έγλειψα τη γραμμή τουλαιμού της κι έφτασα στο στήθος της, πιέζοντας με τονΆντιχειρά μου μια αχνή πιπιλιά που προφανώς είχα κάνειστο δέρμα της το Σάββατο. «Πάω στοίχημα ότι τηνκοιτάζεις κάθε μέρα», είπα θαυμάζοντας το έργο μου και

αυξάνοντας λίγο περισσότερο την πίεση.

«Πολλά λες...» είπε εκείνη και μου άνοιξε το πουκάμισο.«Και πολλά ρούχα φοράς.»

Δάγκωσα τη ρώγα της κι ύστερα τη ρούφηξα καιανάσανα πάνω στη σκληρή άκρη της. «Άγγιξέ με», είπαπιέζοντας την παλάμη της στον πούτσο μου.

Τον έσφιξε κι εγώ έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο της.

Τα χέρια της έτρεμαν καθώς μου ξεκούμπωνε τοπαντελόνι και μου το κατέβαζε βιαστικά ως τους γοφούς.Έγειρε πίσω στο τραπέζι και τέντωσε το κορμί της. Τοαμυδρό φως έπαιζε με την κοιλότητα της κλείδας της καιτην καμπύλη του στήθους της.

«Μαξ...» ψιθύρισε, με μάτια μισάνοιχτα καθώς μεκοίταζε.

«Ναι;» Ήμουν απορροφημένος απ’ τον λαιμό, το στήθος,το χέρι που είχε αγκαλιάσει το καυλί μου.

«Έχεις φωτογραφική μηχανή μαζί σου;»

Πώς το έκανε αυτό; Πώς μπορούσε ένας τόσοσυγκροτημένος άνθρωπος, τόσο ανεπιτήδευταεκλεπτυσμένος, να παραδίνεται απόλυτα; Έψαξα στο

σακάκι μου -που κρεμόταν ακόμα ξεκούμπωτο απ’ τουςώμους μου- έβγαλα το τηλέφωνό μου και της τοέδειξα. «Αυτό κάνει;»

«Θα μας τραβήξεις φωτογραφίες;»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μία κι ύστερα μια δεύτερηφορά. Πλάκα μου έκανε; «Διάβολε. Και βέβαια.»

«Να μη φαίνονται πρόσωπα.»

«Φυσικά.»

Μεσολάβησε ένα δευτερόλεπτο σιωπής καθώς και οιδύο σκεφτόμασταν τι θα μπορούσα να κάνω με τη συσκευήπου κρατούσα στο χέρι μου. Εκείνη ήθελε να τραβήξουμεφωτογραφίες και η σκέψη ότι αυτό ήταν κάτι που τηδιέγειρε όσο κι εμένα μου έφερε ζάλη. Το καταλάβαινα απότον τρόπο που ο σφυγμός της χτυπούσε σαν τρελός στονλαιμό της, από τον πυρετό που έκαιγε στα μάτια της.

«Δεν θα τις δει κανένας άλλος», είπε.

Χαμογέλασα. «Η ιδέα να μοιραστώ οποιοδήποτεκομμάτι του εαυτού σου δεν μου φαίνεται και πολύευχάριστη. Φυσικά και δεν θα τις δει κανένας.»

Εκείνη ξάπλωσε ξανά πίσω κι εγώ σήκωσα ψηλά το

τηλέφωνο και το έστρεψα προς το μέρος της. Πρώτατράβηξα τον ώμο της. Ύστερα το χέρι της πάνω στο στήθοςτης, τη ρώγα της ανάμεσα στα δάχτυλά της. Ένα μικρόβογκητό ξέφυγε απ’ τα χείλη της καθώς ανέβασα το χέριμου ψηλά στο πόδι της για να το χώσω ανάμεσα στα σκέλιατης.

Φωνές ακούστηκαν στον διάδρομο, υπενθυμίζοντάς μαςπού βρισκόμασταν κι ότι έπρεπε κάποια στιγμή και οι δύονα κατέβουμε στον χώρο της δεξίωσης. Φόρεσα έναπροφυλακτικό και με τον α-ντίχειρά μου την ανάγκασα ν’ανοίξει το στόμα για να τον βάλω μέσα της.

Εκείνη απάντησε αμέσως τυλίγοντας τις γάμπες τηςγύρω απ’ τους γοφούς μου και προσπαθώντας να με φέρειακόμα πιο κοντά της. Ένιωσα να γλιστράω μέσα της τηστιγμή ακριβώς που η πόρτα της αίθουσας χορού άνοιξε μ’ένα ελαφρύ τρίξιμο.

Όπως και προηγουμένως, τα έντονα φώτα τουδιαδρόμου ξεχύθηκαν μέσα στην αίθουσα, πέρασαν απ’ τοφίλτρο του παραπετάσματος και ζωγράφισαν το κορμί τηςμε μια δέσμη φωτός. Η ανάσα της κόπηκε, αλλά δενσταμάτησα την έπιασα απ’ το πιγούνι και της έκανα νόημανα μείνει σιωπηλή, ενώ ορμούσα και πάλι μέσα της. Μόλιςτην ένιωσα γύρω μου ένα κύμα θερμότητας απλώθηκε απότον πούτσο μου μέχρι ψηλά στη σπονδυλική μου στήλη.

Εκείνη έκλεισε σφιχτά τα μάτια κι εγώ της χούφτωσατον κώλο για να κρατηθώ, μπαίνοντας μέσα της με ακόμαμεγαλύτερη ορμή και τραβώντας την ακόμα πιο χαμηλά στοτραπέζι, προς το μέρος μου. Τα φώτα της πόλης ήταναρκετά για να μπορέσω να τραβήξω

μια αισθησιακή, σκοτεινή φωτογραφία της παλάμης μουπάνω στο δέρμα της. Βήματα διέσχισαν την αίθουσα προςτο παράθυρο και τα πόδια της σφίχτηκαν γύρω μου σαν ναήθελε να με εμποδίσει να τραβηχτώ από μέσα της.

Είδα τις ρώγες της να σκληραίνουν, τα χείλη της ναμισανοίγουν απ’ την ηδονή. Μη φοβάσαι σκέφτηκαχαμογελώντας. Δεν πρόκειται να σταματήσω.

Οι ωθήσεις μου ήταν κάπως ρηχές. Έκλεισα το ένα βυζίτης στην παλάμη μου και τσίμπησα τη ρώγα. «Είναι πολύκοντά μας», ψιθύρισα καθώς έσκυψα να φιλήσω τον λαιμότης απολαμβάνοντας τον ξέφρενο ρυθμό του σφυγμού τηςκάτω απ’ τα χείλη μου. «Αν ήθελαν, θα μπορούσαν να μαςδουν.»

Η ανάσα της κόπηκε κι εγώ την τσίμπησα ξανά, πιοδυνατά αυτή τη φορά. «Δεν πρόκειται να τραβηχτώ. Θέλωνα μπω βαθιά, ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.»

«Πιο δυνατά...» με ικέτευσε ψιθυρίζοντας.

«Με το χέρι μου ή με τον πούτσο μου;»

«Και με τα δύο!»

Έπνιξα τα πρόστυχα λόγια μου στο δέρμα του λαιμούτης. «Το ξέρεις ότι είσαι ένα βρομοθήλυκο;»

Το στόμα της άνοιξε σ’ ένα βουβό βογκητό καθώςέμπαινα με δύναμη μέσα της κι ευχόμουν να μπορούσα μεκάποιον τρόπο να φτάσω ακόμα πιο βαθιά. Ένιωθα τηνκοιλιά της σφιγμένη κάτω απ’ τη δική μου, τα μπούτια τηςνα τυλίγονται γύρω μου με μεγαλύτερη επιμονή. Γαμώτο,ήταν ζεστή και υγρή και, αν δεν έχυνε σύντομα, θα έχυναεγώ πρώτος. Ευτυχώς, βγάζοντας μια πνιχτή κραυγή έμπηξετα νύχια της βαθιά στον ώμο μου, το σώμα της σφίχτηκεκαι αφέθηκε να γίνει χίλια κομμάτια γύρω απ’ το καυλίμου. Ένιωσα ζάλη, μια κατάσταση ευφορίας, λες και κάτιμέσα μου ήταν έτοιμο να εκραγεί.

Ξανακούστηκαν ήχοι βημάτων κι ύστερα σταμάτησαναπό την άλλη μεριά του παραβάν. Ένιωσα τον οργασμό μουνα με κατακλύζει με τόση ένταση και διάρκεια που άρχισανα βλέπω αστεράκια. Όλα σκοτείνιασαν καθώς χιμούσαμέσα της σπρώχνοντας για μια τελευταία φορά, με τοκεφάλι μου χωμένο στον λαιμό της σαν να πνιγόμουν, με τιςυπόλοιπες αισθήσεις μου να έχουν νεκρωθεί τη στιγμή πουέχυνα μέσα της.

Ακολούθησε σιωπή, ενώ και οι δύο προσπαθούσαμε νασυγκρατήσουμε το λαχάνιασμά μας, αλλά κανένας δεντολμούσε να κουνηθεί.

Ακόυσα μια αδιόρατη ανάσα από την άλλη πλευρά τουπαραβάν, λες και υπήρχε κάποιος εκεί που παρέμενεακίνητος και περίμενε. Ανάσαινε. Έστρεψα το κεφάλι μουκαι είδα τα γουρλωμένα μάτια της Σάρας, ενώ τα δόντιατης δάγκωναν το κάτω χείλι της. Μετά από λίγοακούστηκαν πάλι τα βήματα και το φως χάθηκε από ταιδρωμένα κορμιά μας καθώς έκλεισε η πόρτα.

Πέντε

Τη Δευτέρα το πρωί, στο γραφείο της Χλόηςεπικρατούσε το αδιαχώρητο. Βρήκα τη φίλη μου νακοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο. Τα έπιπλα και όλες οι κούτεςτης είχαν επιτέλους έρθει, και από τον τρόπο που βημάτιζενευρικά και μουρμούριζε κατάλαβα ότι αντιμετώπιζε μετρόμο την προοπτική να ανοίξει τα πακέτα.

Είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος τουΣαββατοκύριακου μεταξύ τρόμου κι ενθουσιασμού γι’αυτό που είχε συμβεί στο φιλανθρωπικό γκαλά. Και είχαέρθει στη δουλειά για να ξεκολλήσω το μυαλό μου από τιςεπαναλαμβανόμενες σκέψεις και να πάψω να σκέφτομαι τιαποκάλυπταν οι πράξεις μου για τον εαυτό μου. Το

Σάββατο έμεινα μέχρι τα μεσάνυχτα και, δυστυχώς,ξεμπέρδεψα με όλα τα συμβόλαια και τα τιμολόγιαπου έπρεπε να τελειώσω μέσα στην εβδομάδα. Δεν μουαπέμενε τίποτε άλλο να κάνω εκτός από μερικάτηλεφωνήματα -και αυτόν τον καιρό μια Σάρα χωρίςαπασχόληση δεν ήταν καλό πράγμα.

«Θες βοήθεια;»

Η Χλόη γέλασε και σωριάστηκε στον καναπέ της. «Δενξέρω από πού ν’ αρχίσω. Μόλις τελειώσαμε τοξεπακετάρισμα στο διαμέρισμά μας. Άσε που έχω τηναίσθηση ότι μόλις τώρα τα πακετάρισα όλα αυτά.»

«Ξεκίνα απ’ τη βιβλιοθήκη σου. Ποτέ δεν νιώθω ότιέχω οργανώσει τη δουλειά μου αν δεν δω τα βιβλίατακτοποιημένα στα ράφια.»

Εκείνη σήκωσε τους ώμους, γλίστρησε απ’ τον καναπέκαι σύρθηκε μέχρι μια στοίβα κουτιών που ήτανακουμπισμένα δίπλα στον τοίχο. «Πέρασες καλά στοΜοΜΑ;»

Άνοιξα ένα κουτί με αναλώσιμα και πήρα ένα κοπίδι.«Πολύ καλά.»

Ένιωθα το διερευνητικό βλέμμα της να έχει σκαλώσειστο πρόσωπό μου. Ίσως έπρεπε να είχα πει περισσότερα,

αλλά το μυαλό μου στέρεψε στην προσπάθεια να βρω τιάλλο μπορούσα να πω. Τι άλλο είχε συμβεί; Φτάσαμε.Φάγαμε μερικά ορεκτικά. Χόρεψα με τον Μαξ κι ύστερατου ζήτησα να τραβήξει φωτογραφίες ενώ με πηδούσεπάνω σ’ ένα τραπέζι.

Όταν θυμήθηκα πια και τα υπόλοιπα -το δείπνο πουχάσαμε, τη σιωπηλή δημοπρασία στην οποία εκείνος είχεπάει να παρευρεθεί, τον όμορφο κήπο όπου απέδρασα εγώμετά τη... συνεύρεσή μας- είχαν περάσει πολλά λεπτά για ναπροσθέσω κάτι στη μονοσύλλαβη απάντησή μου.

«Ωραία...» είπε εκείνη και ήμουν σχεδόν βέβαιη πωςδιέκρινα ένα ειρωνικό χαμόγελο στη φωνή της. «Χαίρομαιπου αποφάσισες να έρθεις. Ο Μαξ και ο Γουίλ οργανώνουναυτή την εκδήλωση κάθε χρόνο και καταφέρνουν ναμαζέψουν ένα σωρό χρήματα για τον φιλανθρωπικό τουςσκοπό.greekleech.info Το βρίσκω καταπληκτικό.»

«Όντως», συμφώνησα και θυμήθηκα τον Μαξ μεσμόκιν. Χριστέ μου, ο άντρας αυτός ήταν γεννημένος για ναφοράει επίσημα ρούχα. Αλλά και ημίγυμνος δεν ήτανλιγότερο εντυπωσιακός...

Κοίταξα απ’ το παράθυρο και θυμήθηκα την αίσθησητης καυτής ανάσας του στον λαιμό μου.

«Δεν πρόκειται να τραβηχτώ», είχε γρυλίσει και άπλωσετην τεράστια παλάμη του πάνω στο στήθος μου. «Θέλω ναμπω βαθιά, ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.»

Δεν έχω μικρό στήθος, όμως το μέγεθος της παλάμηςτου με έκανε να νιώθω πραγματικά μικροσκοπική, σαν ναμπορούσε να με σηκώσει ψηλά και να με κόψει σε δυοκομμάτια. Άντι να νιώσω φόβο, είχα ανοίξει ακόμαπερισσότερο τα πόδια μου για να τον πάρω πιο βαθιά μέσαμου.

«Πιο δυνατά!»

Τραβήχτηκε πίσω για να με κοιτάξει. «Με το χέρι μου ήμε τον πούτσο μου;»

«Και με τα δύο», τον είχα ικετέψει κι εκείνος έσκυψεξανά για να με δαγκώσει στον ώμο.

Άρχισα να αναρωτιέμαι για τις φωτογραφίες που είχετραβήξει. Ένα ρίγος με διαπέρασε. Προσπάθησα να μηντον φαντάζομαι να τις κοιτάζει. Ή να τον παίζει μπροστάτους...

Η Χλόη ξερόβηξε κι έβγαλε μερικά περιοδικά από τοκουτί της. Ανοιγόκλεισα με πίεση τα μάτια και κοίταξα τιςεφημερίδες μπροστά μου. Χριστέ μου, από πού έρχονταν

wWw.Greekleech.info

όλα αυτά;

«Σε είδα να μιλάς με τον Μαξ», είπε εκείνη. «Νομίζωότι χορέψατε τρία συνεχόμενα τραγούδια. Εκείνο το βράδυτον γνώρισες;»

Μα καλά, διάβαζε τη σκέψη μου; Πώς διάολο το κάνειςαυτό, Χλόη;

Δεν σήκωσα το βλέμμα και μουρμούρισα: «Ναι, είχαμεγνωριστεί κάπου» -έκανα μια κίνηση με το χέρι στοναέρα-«την Παρασκευή.»

«Είναι κούκλος», είπε εκείνη.

Σε ψαρεύει. Σε ψαρεύει.

Ένιωθα το βλέμμα της επάνω μου. Η Χλόη δεν ήτανκαθόλου καλή στο ψάρεμα. Πετούσε τα υπονοούμενα όπωςοι διαδηλωτές πετάνε τις μολότοφ. «Δεν συμφωνείς ότιείναι κούκλος;»

Επιτέλους έστρεψα το βλέμμα μου πάνω της και πήραμια έκφραση απόγνωσης. «Κόφ’ το! Δεν πρόκειται ν’αρχίσω να φλυαρώ μπροστά σου για τον Μαξ Στέλαρ. Μουφάνηκε συμπαθητικός, αυτό είναι όλο.»

Εκείνη γέλασε κι άρχισε να τακτοποιεί τα βιβλία που

κρατούσε στα χέρια της στο ράφι. «Ωραία. Απλώς ήθελα νασιγουρευτώ ότι δεν έπεσες θύμα της γοητείας του. Μοιάζειωραίος τύπος, αλλά είναι και φοβερός γυναικάς.Τουλάχιστον αυτός δεν το κρύβει...»

Έμεινε να με παρατηρεί για λίγο, ενώ εγώπροσπαθούσα να μη δείξω καμία Άντιδραση. Ήταν έναδίκαιο καρφί για τον Άντι και ήταν απ' τα πράγματα που θαμπορούσε να πει σ’ ένα δυο χρόνια από τώρα κι εγώ ναγελάσω και ν’ απαντήσω: «Το ’πιασα το υπονοούμενο.»

Προς το παρόν όμως τα λόγια της διαλύθηκαν σε μιααμήχανη σιωπή.

«Με συγχωρείς», μουρμούρισε εκείνη. «Ήταν άστοχο.Το ήξερες ότι ο Μαξ και ο Μπένετ ήταν συμφοιτητές;»

«Ναι, κάτι μου είπε. Δεν ήξερα ότι ο Μπένετ είχεσπουδάσει στην Αγγλία.»

Έγνεψε καταφατικά. «Στο Κέμπριτζ. Ο Μαξ ήταν οσυγκάτοικός του από την πρώτη του μέρα εκεί. Δεν μουέχει πει πολλά, αλλά από τις ιστορίες που μου διηγήθηκε...»Η φράση της έμεινε μετέωρη και η προσοχή της επέστρεψεστα βιβλία που είχε μπροστά της.

Υποτίθεται ότι έπρεπε να μη με ενδιαφέρει, να μη μεενδιαφέρει τίποτε απολύτως απ’ όλα αυτά, έτσι; Έμεινα

λοιπόν να περιεργάζομαι τον Άντιχειρά μου και μόνο τότεπαρατήρησα ένα καινούριο κόψιμο από χαρτί.

Σύνελθε, Σάρα. Το μυαλό σου είναι τόσο κολλημένοστον Μαξ που δεν νιώθεις καν τον πόνο; Είσαιαξιολύπητη.

Πώς συμπεριφέρεται λοιπόν κάποιος που δενενδιαφέρεται καθόλου για τις ιστορίες που μπορεί να είχεακούσει η Χλόη; Θέλω να πω, το γεγονός ότι δεν της έχειπει πολλά προφανώς σημαίνει ότι της έχει πει ορισμένα.

Έτσι δεν είναι;

Ταξινόμησα με αλφαβητική σειρά μια πελώρια στοίβαμε περιοδικά, δείχνοντας απορροφημένη. Η ερώτησηκόντευε να με πνίξει και τελικά ενέδωσα. «Δηλαδή τιπράγματα έκαναν;»

«Από αυτά που κάνουν συνήθως οι άντρες», είπε εκείνηαφηρημένη. «Ράγκμπι. Έφτιαχναν δική τους μπίρα,πήγαιναν σε κάτι παρανοϊκά πάρτι. Έπαιρναν το τρένο γιατο Παρίσι και άλλες τέτοιες αποδράσεις.»

Μου ερχόταν να την πνίξω. «Αποδράσεις;»

Ξαφνικά εκείνη σήκωσε το βλέμμα της πάνω μου, σαννα είχε θυμηθεί κάτι και τα σκούρα μάτια της είχαν μια

σκανταλιάρικη λάμψη. «Α, τώρα το θυμήθηκα, μιας καιμιλάμε για αποδράσεις...»

Το στομάχι μου έγινε κόμπος.

«Την Παρασκευή το βράδυ εξαφανίστηκες για καμιάώρα! Πού πήγες;»

Το πρόσωπό μου πήρε φωτιά. Ξερόβηξα κι έσμιξα ταφρύδια σαν να κατέβαλλα μεγάλη προσπάθεια για ναθυμηθώ. «Απλώς με κούρασε λίγο ο κόσμος. Πήγα μιαβόλτα εκεί γύρω.»

«Κρίμα...» αναστέναξε. «Κι εγώ που έλπιζα να είχεςγνωρίσει κανέναν σέξι σερβιτόρο και να είχατε πηδηχτείπάνω σε κανένα τραπέζι.»

Μου ξέφυγε ένας ξερός βήχας και ολόκληρος ο λαιμόςμου ξαφνικά είχε ξεραθεί τόσο πολύ που δεν μπορούσα νασταματήσω να βήχω.

Η Χλόη σηκώθηκε και μου έφερε ένα ποτήρι νερό απότον ψύκτη που υπήρχε στον χώρο υποδοχής. Το χαμόγελότης ήταν πονηρό και γεμάτο υπονοούμενα. «Την πάτησες.Πάντα σε πιάνει βήχας όταν φρικάρεις.»

«Είμαι μια χαρά.»

«Ψέματα! Μ’ έχεις ταράξει στα ψέματα εδώ και ώρα.Πες τα όλα.»

Απέφευγα με κάθε τρόπο να την κοιτάξω. Τα μάτια τηςΧλόης και το υπομονετικό χαμόγελό της είχαν κάτι που μεέκανε να ομολογώ τα πάντα.

«Δεν υπάρχει κάτι να σου πω.»

«Σάρα, όταν εξαφανίστηκες, ήρθες μετά από μία ώρακαι έδειχνες...»

Στερέωσε μια μακριά καστανή τούφα πίσω απ' το αυτίτης για ν’ αποκαλύψει ένα διαβολικό χαμόγελο. «Ξέρειςπώς έδειχνες. Σαν να είχες μόλις γαμηθεί.»

Άνοιξα με το κοπίδι ένα κουτί, έβγαλα μια στοίβαπεριοδικά για διακόσμηση και της τα έδωσα. «Είναι πολύτρελό για να μπορέσω να σ’ το εξηγήσω.»

«Με δουλεύεις; Μην ξεχνάς πως μιλάς στη γυναίκα πουπηδήχτηκε με το αφεντικό της στις σκάλες του δέκατουόγδοου ορόφου.»

Σήκωσα απότομα το κεφάλι μου και ξέσπασα σε γέλια.Ήπια λίγο ακόμα νερό για να μη με ξαναπιάσει βήχας.«Γαμώ-το, Χλόη. Δεν είχα υπόψη μου αυτή τηλεπτομέρεια.» Επεξεργάστηκα λίγο την πληροφορία.

«Ευτυχώς που δεν πήγαινα ποτέ απ' τη σκάλα. Φρίκη. Θαήταν τρομερά αμήχανη στιγμή.»

«Ήμασταν για γέλια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρελό απ’αυτό.» Σήκωσε τους ώμους και έστρεψε το καθόλουεπικριτικό πρόσωπό της προς το μέρος μου. «Ή μήπωςυπάρχει; Εσύ να μου πεις.»

«Εντάξει», είπα κι έγειρα πίσω στον καναπέ. «Θυμάσαιτον τύπο που γνώρισα την προηγούμενη εβδομάδα στομπαρ; Τον σούπερ σέξι;»

«Ναι;»

«Ήταν εκεί την Παρασκευή.»

Μισόκλεισε τα μάτια και καταλάβαινα ότι το μυαλό τηςείχε πάρει φωτιά. «Στη φιλανθρωπική εκδήλωση;»

«Ναι. Με πέτυχε έξω απ’ τις τουαλέτες», είπα ψέματακαι κοίταξα έξω απ’ το παράθυρο για να μην το καταλάβειαπ' το βλέμμα μου. «Το κάναμε. Φαντάζομαι γι’ αυτόέδειχνα... χμμ, αναστατωμένη.»

«Όταν λες το κάνατε, εννοείς...»

«Σε μια άδεια αίθουσα χορού.» Την κοίταξα στα μάτια.«Πάνω σ’ ένα τραπέζι.»

Έβγαλε μια μικρή κραυγή και χτύπησε παλαμάκια.«Κοίτα να δεις που μας προέκυψες και αχαλίνωτη...»

Αυτά τα λόγια έμοιαζαν αρκετά με κάτι που θαμπορούσε να μου είχε πει ο Μαξ, όμως είχαν ακουστεί πολύδιαφορετικά. Για μια στιγμή δεν μπορούσα να αρθρώσωλέξη. Με αποπροσανατόλιζε το γεγονός ότι τον ποθούσατόσο πολύ, ότι αναρωτιόμουν τι έκανε εκείνος κι αν αυτήτη στιγμή κοίταζε τις φωτογραφίες που με έδειχνανξαπλωμένη κάτω απ’ το κορμί του.

«Σοβαρά τώρα, Σάρα, το είχα καταλάβει ότι υπάρχει κιαυτή η πλευρά του χαρακτήρα σου», πρόσθεσε.

«Το θέμα είναι ότι πραγματικά δεν θέλω να μπλεχτώ σεμια σχέση. Και, ακόμα κι αν το κάνω, έχω την αίσθηση ότιαυτός ο τύπος δεν είναι για τέτοια.» Σταμάτησα για να μηναποκαλύψω περισσότερα. Αν ανέφερα τις φήμες πουκυκλοφορούσαν για τον Μαξ στα κουτσομπολίστικαπεριοδικά, η Χλόη σίγουρα θα καταλάβαινε τι εννοούσα.

Εκείνη τακτοποιούσε μια στοίβα από εφημερίδεςακούγοντας με και βγάζοντας μικρούς ήχους επιδοκιμασίας.

«Με τον τύπο όμως περνάω καλά, Χλόη. Και ξέρειςκαλά πώς ήταν τα πράγματα με τον Άντι.»

Σταμάτησε αυτό που έκανε, αλλά άρχισε να παίζει με

wWw.Greekleech.info

την άκρη μιας σελίδας. «Αυτό είναι το θέμα, Σάρα. Ηαλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Θέλω να πω, ας μηγελιόμαστε. Στα τρία χρόνια που γνωριζόμαστε, βγήκα γιαφαγητό μαζί σας το πολύ πέντε φορές. Τα περισσότερα γιακείνον τα μάθαινα από τις εφημερίδες και όχι από τιςιστορίες που μου έλεγες. Δεν μιλούσες σχεδόν ποτέ για τονΆντι! Είχα συνέχεια την εντύπωση ότι χρησιμοποιούσε τηφήμη της οικογένειάς σου για να κάνει δημόσιες σχέσειςκαι να δείχνει... ολοκληρωμένος.»

Ένιωσα να βαραίνει το στήθος μου ένα συναίσθημαενοχής και ντροπής. «Το ξέρω», είπα παίρνοντας μια βαθιάανάσα. Άλλο ήταν να φαντάζομαι πώς με έβλεπαν οι άλλοικι άλλο να μου το λένε χωρίς περιστροφές. «Πάνταφοβόμουν ότι, αν μιλούσα σε κάποιον για τον Άντι, θα τονπαρεξηγούσε και με κάποιον τρόπο θα κατέστρεφα τηδημόσια εικόνα του. Επίσης, δεν ήμασταν όπως εσύ και οΜπένετ. Την εποχή που σε γνώρισα δεν περνούσαμε καιτόσο καλά. Ο Άντι ήταν υποκριτής και φοβερός μαλάκας.Μου πήρε πολύ χρόνο για να το αντιληφθώ. Αυτό πουσυνέβη την Παρασκευή ήταν απλώς μια ωραία φάση.»

Η Χλόη με κοίταξε. «Κατάλαβα. Κάπως έτσι το είχαφανταστεί.» Ασχολήθηκε με ένα άλλο κουτί. «Ευτυχώςτουλάχιστον ο τύπος δεν είναι σαν τον Άντι.»

«Ναι.»

«Αυτό σημαίνει ότι κάτι σου κάνει ο τύπος.»

«Τουλάχιστον σε σωματικό επίπεδο, ναι. Το οποίο είναιό,τι πρέπει για μένα αυτή τη στιγμή.»

«Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Φαίνεται να είναι ηιδανική περίπτωση.»

«Είναι κάπως πιεστικός. Και δεν τον εμπιστεύομαιιδιαίτερα.»

Εκείνη ακούμπησε κάτω τα βιβλία που κρατούσε καιγύρισε προς το μέρος μου. «Σάρα, αυτό που θα σου πω θαακουστεί κάπως παράξενο, αλλά σε παρακαλώ να μεακούσεις, εντάξει;»

«Φυσικά.»

«Με τον Μπένετ, στην αρχή... οτιδήποτε παράξενοκάναμε, ήμουν αποφασισμένη ότι κάθε φορά που συνέβαινεθα ήταν η τελευταία. Νομίζω όμως ότι πάντα ήξερα πως θασυνέχιζε να συμβαίνει μέχρι να κλείσει τον κύκλο του.Ευτυχώς για μας, δεν πιστεύω ότι θα σταματήσουμε ποτένα νιώθουμε όπως εκείνες τις πρώτες φορές. Ωστόσο δεντου είχα εμπιστοσύνη. Η αλήθεια είναι ότι ούτε καν τονσυμπαθούσα πραγματικά. Πάνω απ’ όλα ήταν το αφεντικόμου. Θέλω να πω, το πράγμα φώναζε, ήταν ανάρμοστο.»Γέλασε κι εγώ ακολούθησα το βλέμμα της που καρφώθηκε

στο γραφείο της, στο πρώτο και μοναδικό πράγμα που είχεξεπακετάρει έως τώρα. Ήταν μια φωτογραφία των δυοτους στο σπίτι στη Γαλλία όπου της είχε κάνει πρότασηγάμου. «Πιστεύω όμως ότι αν είχα επιτρέψει στον εαυτόμου να το απολαύσω λίγο περισσότερο, ίσως να μη με είχεβασανίσει τόσο.»

Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοούσεόταν είπε ότι την είχε βασανίσει. Και ήξερα επίσης πόσοπάλευα μέσα μου την ιστορία μου με τον Μαξ, την ιδέα τουΜαξ. Για διαφορετικούς λόγους όμως. Δεν ήταν τόσο μιαυπόθεση αφεντικού-υπαλλήλου ή ένα άλλο παιχνίδιεξουσίας, όσο ότι απλώς δεν ήθελα να ανήκω σε κανένανπαρά μόνο στον εαυτό μου, τουλάχιστον για κάποιοδιάστημα. Και παρότι η ιστορία με τον

Μαξ ήταν παράλογη και εντελώς διαφορετική απόοτιδήποτε είχα νιώσει στο παρελθόν -εγώ ήμουνδιαφορετική- μου άρεσε. Πολύ.

«Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο τύπος μού αρέσει»,παραδέχτηκα επιφυλακτικά. «Αλλά δεν πιστεύω ότι είναικατάλληλος για σχέση. Είμαι σίγουρη. Και βέβαια ούτε εγώείμαι κατάλληλη για σχέση αυτή τη στιγμή.»

«Καλά, τότε μπορείτε να βρίσκεστε όταν θέλετε και ναπηδιέστε.»

Γέλασα κι έχωσα το πρόσωπό μου στις παλάμες μου.«Σοβαρά; Για ποια μιλάς τώρα;»

Με κοίταξε με συμπάθεια. «Σάρα, για σένα μιλάω.»

******

Όταν επέστρεψα, ο Τζορτζ διάβαζε μια εφημερίδα μετα πόδια ανεβασμένα πάνω στο γραφείο μου.

«Έχεις ψοφήσει στη δουλειά;...» τον πείραξα καικάθισα στη γωνία του γραφείου.

«Κάνω το διάλειμμά μου για μεσημεριανό. Κι έχει έρθειένα δέμα για σένα, αγάπη μου.»

«Το βρήκες στη θυρίδα της αλληλογραφίας;»

Έγνεψε αρνητικά με το κεφάλι, σήκωσε το πακέτο απ’την ποδιά του και μου το έδειξε. «Το παρέδωσεαυτοπροσώπως ένας πολύ χαριτωμένος κούριερ, θα έλεγα.Αναγκάστηκα να υπογράψω εγώ και να υποσχεθώ ότι δενθα το ανοίξω.»

Το άρπαξα απ’ τα χέρια του κι έδειξα με το πιγούνι μουτην πόρτα, λέγοντας σιωπηλά στον Τζορτζ να εξαφανιστεί.

«Δεν θα μου πεις τι είναι;»

«Δεν βλέπω με ακτίνες X κι εσύ δεν πρόκειται να είσαιμπροστά όταν θα το ανοίξω. Πάρε δρόμο!»

Με ένα επιφώνημα διαμαρτυρίας κατέβασε απότομα ταπόδια του απ’ το γραφείο μου κι έφυγε κλείνοντας πίσωτου την πόρτα.

Έμεινα να κοιτάζω το δέμα για αρκετά λεπτάψηλαφώντας το ορθογώνιο σχήμα του κάτω απ’ τονενισχυμένο φάκελο. Μια κορνίζα ίσως; Η καρδιά μουάρχισε να χτυπάει δυνατά μέσ' στο στήθος μου.

Περιείχε ένα τυλιγμένο δέμα κι ένα σημείωμα πουέλεγε:

Γλύκα,

Άνοίξέ το όταν θα είσαι μόνη. Είναι η αγαπημένη μου.

Ο ξένος σου.

Ξεροκατάπια και ένιωσα ότι επρόκειτο ίσως να βγειαπό μέσα μου κάτι που δεν θα μπορούσα να συγκρατήσω.Σήκωσα το βλέμμα για να επιβεβαιώσω ότι η πόρτα μουήταν καλά κλεισμένη, το ξετύλιξα και τα χέρια μου άρχισαννα τρέμουν όταν διαπίστωσα ότι πράγματι ήταν μια απλήξύλινη απέριττη κορνίζα που περιείχε μια μοναδικήφωτογραφία: την κοιλιά μου και την καμπύλη της μέσης

μου. Φαινόταν και το μαύρο τραπέζι από κάτω μου. Χαμηλάστη φωτογραφία διακρίνονταν επίσης τα ακροδάχτυλα τουΜαξ σαν να κάρφωναν τους γοφούς μου στο επάνω μέροςτου τραπεζιού. Μια αχνή δέσμη φωτός είχε απλωθεί πάνωστο δέρμα μου, υπενθυμίζοντάς μου την ανοιχτή πόρτα καιτον άνθρωπο που είχε διασχίσει το δωμάτιο φτάνοντας ωςτην άλλη πλευρά του παραβάν.

Ο Μαξ θα πρέπει να είχε τραβήξει τη φωτογραφία τηστιγμή ακριβώς που βυθιζόταν μέσα μου.

Έκλεισα τα μάτια στην ανάμνηση της αίσθησης τουοργασμού μου. Είχα νιώσει σαν γυμνό καλώδιο που το είχανσυνδέσει στην πρίζα κι όλο το ρεύμα που θα φώτιζε εκείνητην αί-θουσα χορού είχε διαπεράσει το κορμί μου. Με ταδάχτυλά του είχε αποκαλύψει την κλειτορίδα μου,χαϊδεύοντάς με έτσι απλά. Η ένταση της αίσθησης με είχεκάνει να θέλω να κλείσω τα πόδια μου, εκείνος όμως,αφήνοντας ένα μικρό γρύλισμα, με είχε κρατήσει ανοιχτήμε τη δύναμη των γοφών του.

Έχωσα ξανά την κορνίζα στον φάκελο κι έκρυψαολόκληρο το πακέτο στην τσάντα μου. Ένιωσα μια φλόγανα απλώνεται στο δέρμα μου σαν αναρριχητικό φυτό. Δενμπορούσα ούτε καν να ανοίξω το ερκοντίσιον ή έναπαράθυρο σ’ αυτό το ψηλό κτίριο.

Πώς το ήξερε;

Ένιωσα το επιτακτικό βάρος της ανάγκης μου να έχωμια φωτογραφία μας, της επιθυμίας μου να με βλέπουν.Εκείνος με είχε καταλάβει, ίσως καλύτερα απ’ ό,τικαταλάβαινα εγώ τον εαυτό μου.

Επέστρεψα ζαλισμένη στο γραφείο μου, κάθισα καιπροσπάθησα να ανακτήσω τον αυτοέλεγχό μου. Όμωςμπροστά μου ήταν ανοιχτή η σημερινή New York Post, στησελίδα με τα κουτσομπολιά.

Εκεί, ακριβώς στη μέση της σελίδας, υπήρχε ένα άρθρομε τίτλο «Ο θεός του σεξ Μαξ Στέλαρ σε σάλο εμφάνιση.»

Ο εκατομμυριούχος πλεϊμπόι από τον χώρο τωνχρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων επέλεξε κάτιδιαφορετικό το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου στοΜοΜΑ.

Όχι, δεν ασχολήθηκε με την τέχνη και σίγουρα δενμάζευε χρήματα (ας είμαστε ειλικρινείς: ο άντραςαυτός μαζεύει χρήματα καλύτερα από κάθε κουλοχέρη τουΑας Βέγκας). Το Σάββατο το βράδυ, στο ετήσιοφιλανθρωπικό γκαλά για το Ίδρυμα για τον ΠαιδικόΚαρκίνο ALSF, ο Μαξ Στέλαρ εμφανίστηκε... μόνος.

Όταν ρωτήθηκε πού ήταν η συνοδός του, απλώς

wWw.Greekleech.info

απάντησε: «Ελπίζω να είναι ήδη μέσα.»

Δυστυχώς για μας, δεν επιτρεπόταν η παρουσίαδημοσιογράφων στην εκδήλωση.

Την επόμενη φορά θα σε πιάσουμε, Μαντ Μαξ.

Κοίταξα την εφημερίδα, γνωρίζοντας πως ο Τζορτζ τηνείχε αφήσει εκεί επίτηδες για να τη δω και ότι πιθανόταταεκείνη τη στιγμή γελούσε μαζί μου.

Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς τη δίπλωνα και τηνέκρυβα σ' ένα συρτάρι. Πώς δεν μου είχε περάσει απ' τομυαλό ότι θα μπορούσε να βρισκόταν κάποιος φωτογράφοςεκεί μέσα; Ήταν θαύμα το γεγονός ότι δεν υπήρχανκαθόλου φωτογράφοι στην εκδήλωση. Ο Μαξ σίγουρα τογνώριζε αυτό, εγώ όμως όχι, και δεν είχα μπει καν στονκόπο να νοιαστώ.

«Γαμώτο...» ψιθύρισα. Σε μια ξαφνική στιγμήδιαύγειας, συνειδητοποίησα ότι αυτό το πράγμα μεταξύμας έπρεπε να σταματήσει εντελώς -ή τουλάχιστον έπρεπενα αποκτήσω κάποιον στοιχειώδη έλεγχο. Το να αισθάνομαιεκ των υστέρων ανακούφιση που δεν συνέβη κάτι κακόήταν μάλλον επικίνδυνο. Και ήδη, την πρώτη μουεβδομάδα, είχα γλιτώσει από τρεις θανάσιμες παγίδες.

Άνοιξα το λάπτοπ μου και έψαξα στο google τη

διεύθυνση της εταιρείας «Στέλαρ & Σάμερ.»

Ασυναίσθητα χαμογέλασα. «Φυσικά.»

Πλατεία Ροκφέλερ, αριθμός 30.

******

Τα γραφεία της Στέλαρ & Σάμερ έπιαναν τον μισόεβδομηκοστό δεύτερο όροφο του Ουρανοξύστη GE, ενόςαπό τα πιο εμ-

βληματικά κτίρια της πόλης. Ακόμα κι εγώ τοαναγνώρισα από μακριά.

Όμως μου έκανε εντύπωση πώς μια τόσο γνωστήχρηματοπιστωτική εταιρεία έπιανε τόσο λίγο χώρο. Απότην άλλη δεν χρειάζονταν πολλά για να λειτουργήσει μιαεταιρεία που ουσιαστικά συγκέντρωνε και επένδυεχρήματα: ο Μαξ, ο Γουίλ, κάποια νέα στελέχη και οιαπαραίτητες μαθηματικές ιδιοφυίες.

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που χρειάστηκενα πάρω δέκα βαθιές ανάσες και να χωθώ στις τουαλέτεςπου υπήρχαν δίπλα απ’ τις πόρτες των γραφείων τους γιανα συνέλθω.

Βεβαιώθηκα ότι όλες οι τουαλέτες ήταν άδειες και

κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. «Αν πρόκειται να συνεχίσειςμαζί του, να θυμάσαι τρία πράγματα, Σάρα. Πρώτον,εκείνος θέλει ό,τι θέλεις κι εσύ. Σεξ, χωρίς δεσμεύσεις. Δεντου χρωστάς τίποτα περισσότερο. Δεύτερον, μη φοβάσαι ναζητάς αυτό που θέλεις. Και τρίτον», όρθωσα το κορμί μου,παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, «είσαι νέα. Θέλεις ναπεράσεις καλά. Ξέχνα όλα τα υπόλοιπα.»

Όταν ξαναβγήκα στον διάδρομο, οι γυάλινες πόρτες τηςΣτέλαρ & Σάμερ άνοιξαν αυτόματα. Πλησίασα την κάπωςμεγάλη σε ηλικία υπάλληλο της ρεσεψιόν η οποία μευποδέχτηκε με ένα αυθόρμητο χαμόγελο.

«Θα ήθελα να δω τον Μαξ Στέλαρ», είπαανταποδίδοντας το χαμόγελο. Τα φρύδια και το χαμόγελότης μου φάνηκαν γνωστά. Διάβασα την ταμπέλα με τοόνομά της: ΜΠΡΙΤΖΙΤ ΣΤΕΛΑΡ.

Να πάρει ο διάολος, η μητέρα του δούλευε στηρεσεψιόν;

«Έχετε ραντεβού, αγαπητή μου;»

Η προφορά της ήταν ολόιδια με τη δική του. Κοίταξαξανά το πρόσωπό της. «Η αλήθεια είναι πως όχι. Έλπιζα ότιθα μπορούσα να τον δω για ένα λεπτό.»

«Ονομάζεστε;»

«Σάρα Ντίλον.»

Χαμογέλασε -ευτυχώς όμως το χαμόγελό της δεν έκρυβεκάποιο υπονοούμενο- έριξε μια ματιά στον υπολογιστή τηςκαι κούνησε το κεφάλι της σαν να μονολογούσε. Ύστερασήκωσε το τηλέφωνο. «Έχω εδώ κάποια Σάρα Ντίλον πουθα ήθελε να σου μιλήσει.» Πριν περάσουν τρίαδευτερόλεπτα, συνέχισε: «Ναι.»

Έκλεισε το τηλέφωνο και μου έκανε νόημα με το χέρι:«Θα προχωρήσετε στον διάδρομο δεξιά. Είναι τοτελευταίο γραφείο.»

Την ευχαρίστησα και ακολούθησα τις οδηγίες της. Ότανπλησίασα αρκετά, είδα τον Μαξ να στέκεταιακουμπισμένος στο κατώφλι της πόρτας του, με ένα τόσοαυτάρεσκο χαμόγελο που με έκανε να σταματήσω στα τρίαμέτρα πριν τον προορισμό μου.

«Σύνελθε...» ψιθύρισα στον εαυτό μου.

Εκείνος ξέσπασε σε γέλια, στράφηκε και μπήκε στογραφείο του.

Τον ακολούθησα κλείνοντας πίσω μου την πόρτα. «Δενήρθα εδώ γι’ αυτό που νομίζεις.» Σταμάτησα και τοξανασκέφτηκα. «Εντάξει, μπορεί να ήρθα εδώ γι' αυτό πουνομίζεις. Όχι όμως ακριβώς. Εννοώ όχι εδώ και όχι σήμερα

εδώ, όταν εκεί έξω βρίσκεται η μητέρα σου! Χριστέ μου,ποιος λογικός άνθρωπος προσλαμβάνει τη μητέρα του γιανα δουλεύει στη ρεσεψιόν;»

Εκείνος συνέχιζε να γελάει, με εκείνο το καταραμένολακκάκι να σχηματίζεται στο μάγουλό του, και κάθε λέξητου παραληρήματος μου έμοιαζε να του προκαλεί ακόμαμεγαλύτερο γέλιο.greekleech.info Που να πάρει ο διάολος,ήταν ο πιο ωραίος σκανταλιάρης, αξιολάτρευτος...εκνευριστικός... μαλάκας!

«Μη γελάς!» φώναξα κι αμέσως έκλεισα απότομα με τοένα χέρι το στόμα μου καθώς τα λόγια μου αντήχησανστους τοίχους γύρω μας. Εκείνος με κόπο πήρε μια πιοσοβαρή έκφραση, με πλησίασε και μου έδωσε ένα φιλί τόσογλυκό που πραγματικά για μια στιγμή ξέχασα για ποιονσκοπό είχα έρθει.

«Σάρα», είπε με χαμηλή φωνή. «Είσαι πολύ όμορφη.»

«Πάντα αυτό λες», απάντησα. Έκλεισα τα μάτια κιένιωσα τους ώμους μου να χαλαρώνουν. Δεν μπορούσα ναθυμηθώ ούτε μία στιγμή των τελευταίων τριών χρόνωνπου ο Άντι να μου είχε πει μια καλή κουβέντα γιαοτιδήποτε πέρα απ’ το κρασί που είχα διαλέξει για τοδείπνο.

«Αυτό συμβαίνει γιατί είμαι απολύτως ειλικρινής. Γιαπες μου όμως... τι φοράς;»

Άνοιξα τα μάτια μου και χαμήλωσα το βλέμμα στηλευκή μου μπλούζα, στην πλισέ μπλε φούστα μου και στηχοντρή κόκκινη ζώνη μου. Ο Μαξ είχε καρφώσει το βλέμματου στο στήθος μου, πράγμα που έκανε τις ρώγες μου νασκληρύνουν.

Χαμογέλασε. Το είχε καταλάβει.

«Φοράω... ρούχα για το γραφείο.»

«Μοιάζεις με σκανταλιάρα μαθήτρια.»

«Είμαι είκοσι εφτά χρονών», του υπενθύμισα. «Τογεγονός ότι κοιτάς τα βυζιά μου δεν σε κάνει ανώμαλο.»

«Είκοσι εφτά», επανέλαβε εκείνος χαμογελώντας.Έκανε σαν η παραμικρή πληροφορία που του έδινα ναήταν ένα μαργαριτάρι που θα μπορούσε να το περάσει σ’ένα κολιέ. «Πόσες μέρες μάς κάνουν;»

Τον κοίταξα μισοκλείνοντας τα μάτια. «Τι; Μαςκάνουν...» έκανα μερικούς υπολογισμούς. «Περίπου εννιάχιλιάδες οκτακόσιες πενήντα. Μάλλον περισσότερες, μιαςκαι τα γενέθλιά μου είναι τον Αύγουστο. Σχεδόν δέκαχιλιάδες.»

Εκείνος μούγκρισε και με μια θεατρική κίνηση έφερετην παλάμη στο στήθος του. «Να πάρει. Βασίλισσα τωναριθμών και με τέτοια προσόντα. Πώς να ξεφύγω απ’ τηγοητεία σου;»

Δεν μπόρεσα να μην του ανταποδώσω το χαμόγελο.Ποτέ δεν μου είχε μιλήσει άσχημα ή επικριτικά και μουείχε χαρίσει σε μιάμιση εβδομάδα περισσότερουςοργασμούς απ’ ό,τι είχε οποιοσδήποτε άλλος άντρας σε...χμμ, Σάρα. Θα σε πιάσεί κατάθλιψη. Πάμε παρακάτω.

Με κοίταξε καλά, για άλλη μια φορά, πριν πει:«Ανυπομονώ να μου πεις για ποιον λόγο μού έκανες τηντιμή να με επισκεφθείς σήμερα. Όμως πρώτα να σουαπαντήσω στην τελευταία σου ερώτηση. Πράγματι, ημητέρα μου είναι η υπάλληλος στη ρεσεψιόν κι αυτόσίγουρα φαίνεται παράξενο. Για προσπάθησε όμως να τηνπείσεις να φύγει από εκείνο το γραφείο. Το μόνο σίγουροείναι ότι θα καταλήξεις με ένα αυτί λιγότερο.»

Έκανε ένα βήμα μπροστά και ξαφνικά η απόστασημεταξύ μας έγινε πάρα πολύ μικρή. Υπερβολικά. Μπορούσανα διακρίνω τις μικροσκοπικές ρίγες στο ραμμένο κατάπαραγγελία σακάκι του, τη σκιά που έριχναν τα αξύρισταγένια του στο πιγούνι του.

«Ήρθα για να σου μιλήσω», είπα. Δεν πρέπει να

ακούστηκα και τόσο αποφασιστική. Έπρεπε να βρω τηναπαραίτητη δύναμη για να υποστηρίξω τα λόγια πουσκόπευα να του πω. Δεν ήθελα να είμαι όπως τον πρώτοκαιρό με τον Άντι: να γίνομαι χαλί να με πατήσουν. Μετάαπό έξι χρόνια συνειδητοποιούσα ότι το πρόβλημά μουήταν πως ποτέ δεν είχα τολμήσει να πολεμήσω για κάτι.

Εκείνος χαμογέλασε. «Το φαντάστηκα. Θέλεις νακαθίσεις;»

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι.

«Θέλεις κάτι να πιεις;» Πλησίασε το μικρό μπαρ πουυπήρχε στη γωνία και σήκωσε ψηλά ένα κρυστάλλινομπουκάλι γεμάτο με κάποιο κεχριμπαρένιο υγρό. Χωρίς νατο σκεφτώ, έγνεψα καταφατικά κι εκείνος γέμισε δύοποτήρια.

Δίνοντάς μου το ένα, ψιθύρισε: «Μόνο δύο δάχτυλασήμερα, Γλύκα.»

Υπέκυψα στο γέλιο μου. «Ευχαριστώ. Σου ζητώσυγγνώμη, αλλά αυτή η κατάσταση με... τρώει.»

Σήκωσε το ένα φρύδι του, όμως φάνηκε να τοξανασκέφτεται και να αποφάσισε να μην πετάξει κι άλλουπονοούμενο τη συγκεκριμένη στιγμή. «Το ίδιο κι εμένα.»

wWw.Greekleech.info

«Μαζί σου νιώθω ότι κολυμπάω στα βαθιά», ξεκίνησα.

Εκείνος γέλασε μα όχι πονηρά. «Το έχω καταλάβει.»

«Ξέρεις τι είχα ζήσει πριν από το κλαμπ; Ήμουν με τονίδιο άντρα από τα είκοσι ένα μου.»

Ο Μαξ ήπιε μια γουλιά απ' το ποτό του και κοίταξε τοποτήρι του. Με άκουγε. Σκέφτηκα πόσο πολύ ήθελα να τουμιλήσω για τη σχέση μου με τον Άντι.

«Ο Άντι ήταν μεγαλύτερος. Πιο καταξιωμένος, πιοτακτοποιημένος. Όλα ήταν μια χαρά», είπα. «Πάντα όλαήταν μία χαρά. Πιστεύω ότι πολλές σχέσεις καταλήγουνέτσι, σ’ αυτού του είδους το... μια χαρά. Χωρίς πολλά πολλά.Ή κάπως έτσι. Δεν ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Στην ουσίαδεν ήταν ούτε και ο εραστής μου. Συγκατοικούσαμε.Είχαμε μια τακτοποιημένη ζωή.»

Του ήμουν πιστή. Εκείνος είχε πηδήξει το μισό Σικάγο.

«Και τι συνέβη λοιπόν; Πώς έσκασε η χειροβομβίδα;»

Σταμάτησα για λίγο και τον κοίταξα. Είχαχρησιμοποιήσει αυτή την έκφραση στις κουβέντες μου μετον Μαξ; Το ξανασκέφτηκα και συνειδητοποίησα πως όχι.Την είχα χρησιμοποιήσει για να περιγράψω τη ζωή μουόταν έφυγα, αλλά ποτέ δεν

την είχα αναφέρει μπροστά του. Ένιωσα τα μπράτσαμου να ανατριχιάζουν. Ένα εκατομμύριο απαντήσειςπέρασαν σαν αστραπή απ’ το μυαλό μου, κι εγώ επέλεξα νατου πω: «Βαρέθηκα να είμαι τόσο μεγάλη, ενώ ήμουν τόσονέα.»

«Αυτό ήταν; Μόνο αυτό έχεις να μου πεις; Τελικά είσαιμυστήριο τρένο, Σάρα.»

Κάρφωσα τα μάτια μου πάνω του και είπα: «Μεδεδομένη τη φύση της σχέσης μας, δεν χρειάζεται να ξέρειςπερισσότερα από το ότι άφησα πίσω μου μια δυστυχισμένηζωή στο Σικάγο και ότι δεν ενδιαφέρομαι να κάνω σχέσημε κάποιον.»

«Τότε όμως βρήκες εμένα στο κλαμπ», είπε εκείνος.

«Αν θυμάμαι καλά», είπα χαϊδεύοντας με το δάχτυλόμου τα κουμπιά του πουκάμισού του, «εσύ με βρήκες...»

«Σωστά», είπε εκείνος και χαμογέλασε -για πρώτηφορά όμως, απ' όσο θυμόμουν, δεν γέλασαν πρώτα τα μάτιατου. Αλλά ούτε και μετά. «Και να 'μαστέ λοιπόν εδώτώρα.»

«Σωστά», είπα. «Εγώ θεώρησα ότι, από μέρους μου,ήταν μια στιγμή τρέλας.» Κοίταξα έξω απ’ το παράθυρο, ταπαχιά λευκά σύννεφα που έμοιαζαν τόσο συμπαγή και

φιλόξενα ώστε θα μπορούσα να πηδήσω και ν’ αρπάξω ένααπ’ αυτά και να πάω οπουδήποτε, κάπου όπου θα ένιωθασίγουρη για όσα ετοιμαζόμουν να πω. «Όμως από τότεξαναβρεθήκαμε κάποιες φορές και... μπορώ να πω ότι μουαρέσεις. Απλώς δεν θέλω τα πράγματα να ξεφύγουν, ναχάσω τον έλεγχο.»

«Σε καταλαβαίνω απόλυτα.»

Με καταλάβαινε πραγματικά; Πώς ήταν δυνατόν; Και ηαλήθεια ήταν πως δεν είχε σημασία αν καταλάβαινε ότιακόμα πιο σημαντική από την ανάγκη μου να διατηρήσωτον έλεγχο της ζωής μου ήταν η ανάγκη να μη ζήσω μιαασφαλή ζωή όπως στο Σικάγο. Η ασφάλεια ήταν έναςεφιάλτης. Η ασφάλεια ήταν ένα ψέμα.

«Μία νύχτα την εβδομάδα», είπα. «Θα είμαι δική σουμία νύχτα την εβδομάδα.»

Με κοίταξε με ύφος ήρεμο και σκεπτικό.Συνειδητοποίησα ότι όλες τις προηγούμενες φορές πουείχαμε βρεθεί, εκείνος μου έδειχνε όλα τα χαρτιά του. Καικάθε φορά το χαμόγελό του ήταν απολύτως ειλικρινές. Τογέλιο του ήταν αληθινό. Όμως τώρα δεν ίσχυε το ίδιο.Τώρα η έκφρασή του ήταν ένα προσωπείο.

Ένιωσα έναν οδυνηρό πόνο στο στομάχι. «Αν βέβαια

θέλεις να με ξαναδείς.»

«Το θέλω πάρα πολύ», με διαβεβαίωσε. «Απλώς δενείμαι απολύτως σίγουρος ότι κατάλαβα τι λες.»

Σηκώθηκα και πλησίασα το παράθυρο. Τον ένιωσα νακινείται προς το μέρος μου και είπα: «Αισθάνομαι ότι ομόνος τρόπος για να μπορέσω να διαχειριστώ τηνκατάσταση είναι να θέσω κάποια σαφή όρια...» Σταμάτησα,έκλεισα τα μάτια και άφησα την αίσθηση να μεπλημμυρίσει. Την αίσθηση των χεριών του Μαξ, τωνχειλιών του. Του γυμνασμένου κορμιού του και τουμεγάλου καυλιού του να μπαινοβγαίνει αχόρταγα μέσα μου.«Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Όταν είμαι μαζί σου, δενθέλω ν’ ανησυχώ για τίποτε άλλο.»

Στάθηκε πλάι μου έτσι ώστε να μπορώ να γυρίσωελάχιστα το κεφάλι μου και να δω το πρόσωπό του. Μεκοίταξε στα μάτια. Χαμογέλασε. Το προσωπείο είχεεξαφανιστεί, ο απογευματινός ήλιος έλουζε το δωμάτιο καιτα μάτια του έμοιαζαν με καταπράσινο δάσος που είχεπάρει φωτιά.

«Μου προσφέρεις μόνο το κορμί σου.»

«Ναι.» Εγώ πρώτη απέστρεψα το βλέμμα μου.

«Πραγματικά θα μου χαρίζεις μόνο μία νύχτα την

εβδομάδα;»

Το πρόσωπό μου συσπάστηκε. «Ναι.»

«Τι θέλεις λοιπόν να έχουμε; Μια αποκλειστικήσεξουαλική

σχέση;»

Γέλασα και είπα: «Σίγουρα δεν θα μου άρεσε η ιδέα ναπηδιέσαι από δω κι από κει. Επομένως ναι, ηαποκλειστικότητα είναι μέρος της συμφωνίας. Αν ξέρεις τισημαίνει αυτό.»

Έξυσε το πιγούνι του χωρίς να απαντήσει στην έμμεσηερώτησή μου. «Ποια νύχτα; Την ίδια κάθε εβδομάδα;»

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Όμως έγνεψα καταφατικάκαι απάντησα αυθόρμητα: «Τις Παρασκευές.»

«Αν δεν πρέπει να βλέπω άλλες γυναίκες, τι θα γίνει ανμια Πέμπτη ή ένα Σάββατο έχω μια επαγγελματικήυποχρέωση ή μια εκδήλωση που απαιτεί να έχω συνοδό;»

Το στήθος μου σφίχτηκε απ’ την αγωνία. «Όχι. Δενπροβλέπονται δημόσιες εμφανίσεις. Φαντάζομαι πωςμπορείς να συνοδεύεσαι απ’ τη μητέρα σου.»

«Είσαι πολύ απαιτητική, μικρή μου.» Ένα χαμόγελοσυνοδέυσε τα λόγια του και απλώθηκε αργά στο πρόσωπότου, σαν φωτιά που σιγόκαιγε. «Πολύ προγραμματισμένομού ακούγεται αυτό. Δεν ήταν το στιλ μας έως τώρα ναβγαίνουμε ραντεβού, Γλύκα.»

«Το ξέρω», παραδέχτηκα. «Είναι όμως ο μόνος τρόποςπου μου φαίνεται λογικός. Δεν θέλω να με γράφουν οιεφημερίδες μαζί σου.»

Συνοφρυώθηκε. «Γιατί αυτό;»

Κούνησα το κεφάλι συνειδητοποιώντας ότι είχα πειπολλά. Μουρμούρισα: «Απλώς δεν θέλω.»

«Εγώ δεν έχω λόγο στο πώς θα γίνεται όλο αυτό;»ρώτησε εκείνος. «Ή απλώς θα συναντιόμαστε στοδιαμέρισμά σου και θα πηδιόμαστε όλη τη νύχτα;»

Χάιδεψα ξανά με το δάχτυλό μου το στήθος του καιπροχώρησα χαμηλότερα στην αγκράφα της ζώνης του. Αυτόήταν

το σημείο που έλπιζα ότι του άρεσε κι εμένα με φόβιζεπερισσότερο. Μετά το κλαμπ, το εστιατόριο, το γκαλά, είχααρχίσει να αισθάνομαι εθισμένη στην αδρεναλίνη. Ούτεαυτό ήθελα να το χάσω.

«Νομίζω ότι μέχρι τώρα τα πήγαμε μια χαρά. Δεν θέλωνα πηγαίνουμε στο διαμέρισμά μου. Ούτε στο δικό σου. Θαμου στέλνεις μήνυμα πού να πάω και τι πρέπει να περιμένωπερίπου για να ξέρω τι να φορέσω. Τα υπόλοιπα δεν μεαπασχολούν.»

Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και τον φίλησα.Ξεκίνησε σαν ένα παιχνιδιάρικο φιλί, αλλά έπειτα έγινεαρκετά βαθύ για να με πείσει να πάρω πίσω όλα όσα είχαπει και να του δίνομαι όλες τις νύχτες της εβδομάδας.Εκείνος όμως τραβήχτηκε πρώτος, ανασαίνοντας βαριά.

«Μπορώ να αποφεύγω τους φωτογράφους, αλλά μουέχει γίνει εμμονή να σε τραβάω φωτογραφίες. Αυτός είναιο μοναδικός όρος μου. Οι φωτογραφίες επιτρέπονται, χωρίςνα φαίνονται πρόσωπα.»

Ένα ρίγος σκαρφάλωσε στη σπονδυλική μου στήληόταν τον κοίταξα. Η σκέψη ότι θα υπήρχαν αποδεικτικάστοιχεία με εκείνον ν' αγγίζει το δέρμα μου, ότι θα κοίταζετις φωτογραφίες μου και θα είχε καύλες πλημμύρισε τοστήθος μου με ένα ζεστό κύμα που απλώθηκε ως ταμάγουλά μου. Εκείνος το αντιλήφθηκε, χαμογέλασε καιχάιδεψε με το πίσω μέρος των δαχτύλων του το πιγούνιμου.

«Όταν τελειώσει όλο αυτό, θα τις διαγράψεις», είπα.

Έγνεψε αμέσως καταφατικά. «Φυσικά.»

«Θα τα πούμε λοιπόν την Παρασκευή.» Έχωσα το χέριμου μέσα απ’ το σακάκι του και βρήκα την ευκαιρία ναχαϊδέψω το γραμμωμένο στήθος του πριν βγάλω τοτηλέφωνό του απ' την τσέπη του και σχηματίσω τον αριθμότου κινητού μου. Την

επόμενη στιγμή κουδούνισε στην τσάντα μου. Ένιωθατο παιχνιδιάρικο χαμόγελό του χωρίς να κοιτάξω καν τοπρόσωπό του. Άφησα ξανά το τηλέφωνο να γλιστρήσει στηντσέπη του, έκανα στροφή και απομακρύνθηκα, ξέρονταςότι αν γύριζα το κεφάλι και τον κοίταζα θα μου ήταναδύνατο να φύγω.

Αποχαιρέτησα τη μητέρα του και πήρα το ασανσέρ γιανα επιστρέφω στο λόμπι, ενώ σκεφτόμουν διαρκώς τηφωτογραφική του κινητού του.

Δύο τετράγωνα πιο κάτω το τηλέφωνό μου δονήθηκεστην τσάντα μου.

Παρασκευή. 11 η οδός και Κεντ στα Μηρούκλιν. 18:00.

Πάρε ταξί και μη βγεις μέχρι να σου ανοίξω εγώ τηνπόρτα. Μπορείς να έρθεις κατευθείαν μετά τη δουλειά.

ΕΞΙ

wWw.Greekleech.info

Την εποχή μου ήμουν μικρός και αφελής, ο ΝτιμίτριΤζέραρντ υπήρξε ο δεύτερος πελάτης που είχα αναλάβειστη ζωή μου. Είχε μια μικρή αλλά επικερδή επιχείρηση μεΆντικες στο βόρειο Λονδίνο. Στα χαρτιά, η επιχείρηση τουΝτιμίτρι δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο: πλήρωνε τουςλογαριασμούς του έγκαιρα, είχε σταθερό πελατολόγιο καιτα έσοδά του ήταν περισσότερα από τα έξοδα. Αυτό όμωςπου έκανε τον Ντιμίτρι να ξεχωρίζει ήταν η μυστηριώδηςικανότητά του να μυρίζεται τα σπάνια κομμάτια πουελάχιστοι άνθρωποι γνώριζαν την ύπαρξή τους. Κομμάτιαπου, αν περνούσαν στα κατάλληλα χέρια, πουλιόντουσανγια μια μικρή περιουσία σε συλλέκτες απ’ όλο τον κόσμο.

Ο Ντιμίτρι εκείνη την εποχή χρειαζόταν κεφάλαια γιανα επεκτείνει την επιχείρησή του και, όπως έμαθααργότερα, να χρηματοδοτήσει μια μεγάλη λίσταπληροφοριοδοτών που τον ενημέρωναν συνεχώς για το τικυκλοφορούσε και πού. Πληροφοριοδότες που τονβοήθησαν να γίνει πάμπλουτος. Νόμιμα, φυσικά.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ντιμίτρι Τζέραρντ ήταν σήμερατόσο επιτυχημένος που είχε στην ιδιοκτησία του δώδεκααποθήκες μόνο στη Νέα Υόρκη- η μεγαλύτερη απ’ αυτέςβρισκόταν στη γωνία 11ης οδού και Κεντ.

Έβγαλα το χαρτί απ’ την τσέπη μου και πληκτρολόγησατον κωδικό που μου είχε δώσει τηλεφωνικά ο Ντιμίτρι το

πρωί. Ο χαρακτηριστικός ήχος του συναγερμού ακούστηκεδύο φορές πριν η κλειδαριά της πόρτας απελευθερωθεί μεένα δυνατό μεταλλικό κλικ.

Έκανα νόημα στον οδηγό μου, άνοιξα τη βαριάατσάλινη πόρτα και άκουσα το αυτοκίνητό μου νααπομακρύνεται καθώς εγώ έμπαινα μέσα.

Ένα ασανσέρ για εμπορεύματα με ανέβασε στονπέμπτο όροφο. Έβγαλα το σακάκι μου, σήκωσα τα μανίκιακαι κοίταξα γύρω μου. Καθαροί τοίχοι και πατώματα απόμπετόν, βιομηχανικά φώτα που κρέμονταν από τα δοκάριατης οροφής. Ο Ντιμίτρι χρησιμοποιούσε αυτά τα κτίρια γιανα φιλοξενούν τα αντικείμενα που αργότερα θαπουλιόντουσαν σε δημοπρασίες ή θα παραδίδονταν σεάλλους εμπόρους. Ευτυχώς η συγκεκριμένη συλλογήαντικειμένων δεν είχε πουληθεί ακόμα.

Το φως του ήλιου συνέχιζε να μπαίνει μέσα απ’ ταβρόμικα ραγισμένα παράθυρα των δύο τοίχων τηςαποθήκης, και ο χώρος ήταν καλυμμένος με σειρές απόκαθρέφτες σκεπασμένους με σεντόνια.greekleech.infoΔιέσχισα τον χώρο, σηκώνοντας μικρές τούφες σκόνης μετα βήματά μου και σήκωσα το πλαστικό κάλυμμα τουμοναδικού επίπλου που υπήρχε σε ολόκληρη την αποθήκη:μιας κόκκινης βελούδινης πολυθρόνας που είχα στείλει εγώο ίδιος νωρίτερα μέσα στη μέρα. Χαμογέλασα χαϊδεύοντας

την καμπυλωτή πλάτη. Φανταζόμουν πόσο υπέροχη θαφαινόταν αργότερα η Σάρα όταν θα με παρακαλούσεγυμνή, γονατιστή πάνω της.

Τέλεια.

Πέρασα την επόμενη ώρα ξεσκεπάζοντας προσεκτικάτους καθρέφτες και διατάσσοντάς τους στον χώρο σεδιαφορετικές γωνίες ως προς την πολυθρόνα που είχατοποθετήσει στο κέντρο. Κάποιοι ήταν διακοσμημένοι μεμεγάλες επίχρυσες κορνίζες, και το γυαλί τους με τον καιρόείχε αποκτήσει κηλίδες κι είχε θολώσει στις άκρες. Άλλοιήταν λεπτεπίλεπτοι, με απλό φιλιγκράν ή πλούσιολουστραρισμένο ξύλο.

Όταν τελείωσα, ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω απ’ τα γύρωκτίρια, αλλά έλαμπε ακόμα ώστε να μη χρειάζεται ν’ανάψω κάποια από τις λάμπες φθορισμού που κρέμονταναπ’ το ταβάνι. Το απαλό φως φιλτραριζόταν μέσα απ’ τοπαραμορφωτικό τζάμι. Έριξα μια ματιά στο ρολόι μου καισκέφτηκα ότι η Σάρα θα ερχόταν από λεπτό σε λεπτό.

Για πρώτη φορά από τη στιγμή που σκέφτηκα αυτό τοσχέδιο, μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα ότι εκείνη μπορείκαι να μην εμφανιζόταν καν. Και μόλις συνειδητοποίησα ότιαν συνέβαινε αυτό θα ένιωθα απίστευτη απογοήτευση. Κιαυτό μου φαινόταν πολύ περίεργο. Τις περισσότερες

γυναίκες μπορούσα να τις ψυχολογήσω πολύ εύκολα. Μεήθελαν για τα λεφτά μου ή για τη φήμη που θα αποκτούσαναν τις έβλεπαν στο πλευρό μου. Η Σάρα δεν ήταν τέτοιοςτύπος. Δεν είχα προσπαθήσει ποτέ τόσο πολύ νατραβήξω την προσοχή μιας γυναίκας και δεν ήμουνσίγουρος πώς μου φαινόταν αυτό. Ήμουν άραγε μια τόσοκλασική περίπτωση άντρα; Άραγε ήθελα κι εγώ μόνο αυτόπου δεν μπορούσα να έχω; Καθησύχασα τον εαυτό μου μετη σκέψη ότι και οι δύο ήμασταν ενήλικες, ότι και οι δύοπαίρναμε αυτό που θέλαμε κι ότι σύντομα και οι δύο θασυνεχίζαμε τη ζωή μας. Χωρίς να πάθει κανείς τίποτα.

Απλό.

Επίσης, το γεγονός ότι έκανε φοβερά γαμήσια δενέβλαπτε καθόλου.

Το κινητό μου δονήθηκε από την άλλη άκρη τουδωματίου και, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά τριγύρω,μπήκα στο ασανσέρ και κατέβηκα τους λίγους ορόφουςμέχρι την έρημη είσοδο.

Το κεφάλι της τινάχτηκε προς τα πάνω όταν ακούστηκεο ήχος της πόρτας, και ο πούτσος μου σκλήρυνε με το πουτην είδα να στέκεται εκεί, ανυπόμονη, αμήχανη.

Ηρέμησε φίλε. Ας την αφήσουμε να μπει μέσα πριν της

πετάξουμε τα μάτια έξω.

«Γεια», είπα κι έσκυψα να τη φιλήσω στο μάγουλο.«Είσαι πολύ όμορφη.» Το άρωμά της μου ήταν ήδη οικείο,άρωμα καλοκαιρι-νής αύρας και κίτρου. Βγήκα έξω,πλήρωσα τον οδηγό και στράφηκα ξανά σ’ εκείνη καθώς τοαυτοκίνητο έφευγε.

«Πολύ αλαζονικό εκ μέρους σου», είπε εκείνησηκώνοντας το ένα φρύδι. Απόψε τα μαλλιά της ήτανολόισια αλλά με έναν ανεπαίσθητο κυμάτισμά. Έναασημένιο τσιμπιδάκι συγκροτούσε τη φράντζα της.Φαντάστηκα πώς θα ήταν αργότερα, αναστατωμένακαι μπερδεμένα, όταν θα την είχα πηδήξει κι αυτό το μικρόσεμνό αξεσουάρ θα είχε πάει περίπατο. «Ειδικά ανσκεφτείς ότι τον οδηγό τον είχα ήδη πληρώσει.»

Κοίταξα πίσω, προς την κατεύθυνση του ταξί, πρινκουνήσω το κεφάλι και χαμογελάσω. «Ας πούμε απλά ότιποτέ δεν είχα πρόβλημα αυτοπεποίθησης.»

«Τότε ποιο είναι το πρόβλημά σου;» ρώτησε εκείνη.

«Δεν νομίζω ότι έχω κάποιο. Νομίζω μάλιστα ότι γι’αυτό ακριβώς σου αρέσω.»

«Νομίζω ότι το μου αρέσεις είναι κάπως υπερβολικό»,είπε εκείνη, με ένα ειρωνικό χαμόγελο να διαγράφεται

στην άκρη των χειλιών της.

«Δεκτό, παλιοκόριτσο...» Χαμογέλασα ανοίγοντας τηνπόρτα και της έκανα νόημα να προχωρήσει εκείνημπροστά.

Μείναμε σιωπηλοί μέχρι να φτάσουμε στο ασανσέρ καιν’ ανέβουμε πάνω, αλλά μια πρωτόγνωρη, βαριά αίσθησηπροσμονής παλλόταν γύρω μας.

Η πόρτα του ασανσέρ έβγαζε κατευθείαν μέσα στηναποθήκη. Άντι όμως να μπει μέσα, η Σάρα στράφηκε και μεκοίταξε.

«Πριν μπούμε εκεί μέσα», είπε γνέφοντας προς τοδωμάτιο, «θέλω να μου πεις ότι δεν υπάρχουν αλυσίδες ήάλλα εργαλεία.»

Γέλασα καθώς συνειδητοποιούσα, μόλις εκείνη τηστιγμή, πόσο διεστραμμένο έδειχνε όλο αυτό το σκηνικόκαι πόσο μεγάλη εμπιστοσύνη μού είχε δείξει αφούαποφάσισε να έρθει εδώ. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου νατην ανταμείψω αναλόγως.

«Ούτε μαστίγια ούτε χειροπέδες, σου δίνω τον λόγομου.» Έσκυψα και τη φίλησα στο αυτί. «Μπορεί ναπροκύψουν μερικά χαστουκάκια, αλλά ας δούμε πρώτα πώςθα κυλήσει η βραδιά, τι λες;» Της έδωσα μια στον κώλο

πριν την προσπεράσω για να μας οδηγήσω μέσα.

«Ουάου!» αναφώνησε εκείνη μ' ένα ανεπαίσθητοκοκκίνισμα στα μάγουλά της καθώς περνούσε το κατώφλι.

Τόσο πολλές αντιφάσεις.

Έμεινα να την παρατηρώ καθώς επιθεωρούσε τονχώρο, κάνοντας μια αργή στροφή. Στενό μπορντό φόρεμα,ατέλειωτα πόδια που κατέληγαν σε ψηλοτάκουνες μαύρεςγόβες.

«Ουάου!» επανέλαβε.

«Χαίρομαι που το εγκρίνεις.»

Με το δάχτυλό της χάιδεψε την επιφάνεια ενός μεγάλουασημένιου καθρέφτη. Τα βλέμματά μας συναντήθηκανπάνω στο γυαλί. «Διαισθάνομαι ότι έχεις στήσει ολόκληροσκηνικό εδώ μέσα.»

«Αν λέγοντας σκηνικό εννοείς ότι με καυλώνει να σεβλέπω, τότε έχεις δίκιο.» Κάθισα στο περβάζι ενός απ’ ταμεγάλα παράθυρα, τεντώνοντας μπροστά τα πόδια μου.«Μου αρέσει να σε βλέπω να χύνεις. Αλλά, ακόμαπερισσότερο, τρελαίνομαι να σε βλέπω να καυλώνεις εσύόταν σε βλέπουν.»

Γούρλωσε τα μάτια της σαν να είχα πει κάτι που τηνείχε σοκάρει.

Σταμάτησα. Μήπως είχα καταλάβει λάθος; Για μένα,ήταν σχεδόν προφανές ότι είχε έστω μια μικρή δόσηεπιδειξιμανίας και ότι την εξίταρε η ιδέα να τη βλέπουν.«Ξέρεις ότι μ’ αρέσει να κοιτάζω τις γυμνές σουφωτογραφίες. Κι εγώ ξέρω ότι σ' αρέσει το σεξσε δημόσιους χώρους. Έχω καταλάβει κάτι λάθος;»

«Απλώς με ξάφνιασε που σ' άκουσα να το λες.» Γύρισεκι άρχισε να περιφέρεται στον χώρο. Περιεργαζόταν τουςκαθρέφτες. «Ανέκαθεν πίστευα ότι κάτι τέτοια άρεσαν σεάλλους ανθρώπους,

όχι σε μένα. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πόσο γελοίοακούγεται αυτό τώρα πια.»

«Το γεγονός ότι οι προηγούμενες εμπειρίες σου ήτανδιαφορετικές δεν σημαίνει ότι είναι αυτό που σου αρέσει.»

«Δεν νομίζω ότι ξέρω ακριβώς τι μ’ αρέσει», είπεεκείνη. Στράφηκε και με κοίταξε. «Τουλάχιστον δεναισθάνομαι ότι έχω κάνει αρκετά πράγματα στη ζωή μουγια να ξέρω πραγματικά.»

«Να λοιπόν που βρίσκεσαι σε μια αποθήκη με μιαβελούδινη πολυθρόνα μόνο στη μέση και πολλούς

καθρέφτες γύρω. Θα χαρώ πολύ να σε βοηθήσω να μάθειςτι είναι αυτό που σ’ αρέσει.»

Εκείνη γέλασε και με πλησίασε ξανά. «Αυτό το κτίριοδεν είναι δικό σου.»

«Βλέπω έκανες την έρευνά σου.»

Άφησε την τσάντα της δίπλα στον τοίχο και κάθισεστην πολυθρόνα, σταυρώνοντας τα πόδια. «Ήθελα να μάθωκάτι περισσότερο από τις κουτσομπολίστικες στήλες. Νασιγουρευτώ ότι δεν είχα να κάνω με τον "Δολοφόνο με τοΠριόνι".»

Κούνησα το κεφάλι γελώντας, ενώ διαπίστωνα μεέκπληξη την ανακούφισή μου για το ότι δεν είχε έρθει σεραντεβού στα τυφλά μαζί μου. «Ανήκει σε κάποιον πελάτημου.»

«Έναν πελάτη που έχει φετίχ με τους καθρέφτες;»

«Δεν ξέρω πόσα έμαθες ψάχνοντας», είπα. «Έχω όμωςδύο συνεταίρους. Ο καθένας μας έχει τον δικό του τομέαστον οποίο ειδικεύεται: ο Γουίλ Σάμερ τη βιοτεχνολογία, οΤζέιμς Μάρσαλ την τεχνολογία. Εγώ επικεντρώνομαικυρίως στην τέχνη: γκαλερί και...»

«Άντικες;» είπε εκείνη δείχνοντας τριγύρω.

«Ναι.»

«Κι έτσι φτάσαμε στο γιατί είμαστε εδώ», είπε.

«Τελειώσαμε με τις είκοσι ερωτήσεις;»

«Προς το παρόν.»

«Ικανοποιημένη;»

«Χμμ, όχι ακόμα...»

Διέσχισα τον χώρο και γονάτισα μπροστά της.«Αισθάνεσαι ωραία με όλο αυτό;»

«Το ότι μ’ έφερες σε μια αποθήκη γεμάτη καθρέφτες;»Στερέωσε μια τούφα απ’ τα μαλλιά της πίσω από το αυτίτης και σήκωσε τους ώμους με μια προκλητικά αθώακίνηση. «Παραδόξως, ναι.»

Έφερα το χέρι μου στο πίσω μέρος του λαιμού της.«Όλη μέρα αυτό σκεφτόμουν. Πώς θα ήσουν καθισμένηεδώ.» Πόσο απαλό ήταν το δέρμα της... Άφησα τα δάχτυλάμου να ακολουθήσουν τη γραμμή του λαιμού της κι ύστερατης κλείδας της. Έδωσα ένα φιλί στο σημείο που έβλεπατον σφυγμό της να πάλλεται, νιώθοντας τον παλμό του στηγλώσσα μου. Εκείνη ψιθύρισε το όνομά μου και άνοιξε ταπόδια της διακριτικά για να με τραβήξει πιο κοντά της.

«Σε θέλω γυμνή», είπα και αμέσως κατέβασα τομπροστινό μέρος του φορέματος της. «Σε θέλω γυμνή καιυγρή, να με ικετεύεις να σε πάρω.» Πλησίασα το στόμα μουστο στήθος της, το ρούφηξα κι ύστερα δάγκωσα τη ρώγαμέσα απ’ την ντελικάτη δαντέλα του σουτιέν της. «Θέλω ναφωνάξεις τόσο δυνατά ώστε οι άνθρωποι που περιμένουνστη στάση του λεωφορείου απέναντι να μάθουν ποιο είναιτο όνομά μου.»

Βόγκηξε κι άπλωσε το χέρι της στη γραβάτα μου. Τηχαλάρωσε και την τράβηξε απ’ τον λαιμό μου.

«Θα μπορούσα να σε δέσω μ’ αυτήν», είπα. «Να σ’αρχίσω στα χαστούκια στον κώλο. Να ρουφήξω το μουνίσου μέχρι να με παρακαλάς να σταματήσω.» Τηνπαρακολούθησα να μπερδεύεται με τα κουμπιά τουπουκάμισού μου και να το τραβάει απ’ τους ώμους μου μεπεινασμένο βλέμμα.

«Κι εγώ θα μπορούσα να σε φιμώσω...» με προκάλεσε μ’ένα πονηρό χαμόγελο.

«Όλο υποσχέσεις είσαι», ψιθύρισα δαγκώνοντας τοκάτω χείλι της. Τη φίλησα στο πιγούνι, την έγλειψα στονλαιμό.

Άπλωσε το χέρι της στο παντελόνι μου, ένιωσε το κορμί

μου έτοιμο, τον πούτσο μου να είναι ήδη όρθιος.

Ξεκούμπωσα το φόρεμά της και το άνοιξα,ελευθερώνοντας τα χέρια της. Το έριξα στο πάτωμα. Έκανατο ίδιο με το σουτιέν της.

«Πες μου τι θέλεις να σου κάνω, Σάρα.»

Προς στιγμήν δίστασε, με κοίταξε και αμέσως μετάψιθύρισε: «Άγγιξέ με.»

«Πού;» ρώτησα και χάιδεψα με το δάχτυλό μου τομπούτι της μέχρι ψηλά. «Εδώ;»

Το δέρμα της φαινόταν άσπρο σαν το γάλα με φόντο τοκόκκινο βελούδο της πολυθρόνας -μια εικόνα πουξεπερνούσε κάθε φαντασίωσή μου- και τη δάγκωσα στονκώλο καθώς της κατέβαζα το κομψό δαντελένιο κιλοτάκιτης. Της έβαλα δάχτυλο και αναστέναξα νιώθοντας πόσουγρή ήταν ήδη. Με τον Άντιχειρά μου χάιδεψα με κυκλικέςκινήσεις την κλειτορίδα της. Και οι δυο μας κοιτάζαμε τοσημείο που την άγγιζα. Είδα τους μυς της κοιλιάς τηςνα τρέμουν, άκουσα τους απαλούς ήχους της ενόσω χάιδευατην υγρή της σάρκα.

Σηκώθηκα όρθιος, ξεκούμπωσα το παντελόνι μου καιπέταξα ένα προφυλακτικό στην πολυθρόνα πριν κατεβάσωτα ρούχα μου χαμηλά στους γοφούς μου. Εκείνη δεν έχασε

καιρό, ανακάθισε και με πήρε στο χέρι της, αγγίζοντας μετη γλώσσα της την άκρη του καυλιού μου. Την κοίταζακαθώς μου τον έγλειφε παθιάρικα. Τα χείλη της ήταν ζεστάκαι υγρά.

Σήκωσα τα μάτια και είδα τα είδωλά μας διάχυτα σεόλα τα σημεία του δωματίου. Εκείνη με κρατούσε απ’ τουςγοφούς, τα πανέμορφα μελιά μαλλιά της ήταν πλεγμέναγύρω από τα δάχτυλά μου, το κεφάλι της ανεβοκατέβαινερυθμικά καθώς με έπαιρνε ολόκληρο στο στόμα της. Πίεσατον εαυτό μου να μην κοιτάξει κάτω, ξέροντας πώς θαφαίνονταν οι μακριές μαύρες βλεφαρίδες της απ’ αυτήτη γωνία, με φόντο τα ροζ μάγουλά της.

Ή, ακόμα καλύτερα, τα μαύρα μάτια της όταν θασήκωνε το βλέμμα της επάνω μου.

Ένιωθα σε ποιο σημείο με άγγιζε κάθε δάχτυλό της, τοαπαλό χάδι των μαλλιών της στην κοιλιά μου, τη ζέστη τουστόματός της και τη δόνηση κάθε βογκητού που φανέρωνετην ηδονή της. Ένιωθα τόσο ωραία. Υπερβολικά ωραία.

«Όχι ακόμα», είπα βογκώντας. Κατάφερα να τραβηχτώμακριά. Με τα δάχτυλά μου χάιδεψα τα χείλη της. Ήταντόσο μεγάλος πειρασμός να τη βλέπω να μου παίρνει πίπα,να αφεθώ να χύσω βαθιά στον λαιμό της. Όμως είχα άλλασχέδια. «Γύρνα. Σε θέλω γονατιστή.»

Έκανε αυτό που της ζητούσα, κοιτάζοντας πάνω απ’ τονώμο της, ενώ εγώ βρισκόμουν πίσω της.

Με αυτή την εικόνα παραλίγο να χύσω, γι’ αυτό άρχισανα σκέφτομαι λογιστικά φύλλα ή ακόμα και τα κρύα αστείατου Γουίλ. Πήρα το προφυλακτικό, έσκισα το φακελάκι καιτο φόρεσα. Την έπιασα από το ένα κωλομέρι, ενώ με τοάλλο χέρι οδηγούσα το καυλί μου στη σχισμή της. Τηνέτριψα με την άκρη του πριν τον σπρώξω μέσα της.

Το κεφάλι της έπεσε μπροστά. Δεν μπορούσα πια να δωτο πρόσωπό της. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου.

Άπλωσα το χέρι, το έχωσα στα μαλλιά της και τηςτράβηξα το κεφάλι προς τα πίσω.

Η ανάσα της κόπηκε μεμιάς, τα μάτια της ορθάνοιχτααπό την έκπληξη και την καύλα. «Έτσι μπράβο!» είπα,τραβήχτηκα λίγο κι ύστερα ξαναμπήκα βαθιά μέσα της.«Μείνε έτσι.» Της έδειξα τον καθρέφτη απέναντι μας.«Θέλω να κοιτάζεις εκεί μπροστά, κατάλαβες;»

Έγλειψε τα χείλη της κι έγνεψε καταφατικά με τοκεφάλι, όσο μπορούσε.

«Σ’ αρέσει αυτό;» τη ρώτησα σφίγγοντας τη μεμεγαλύτερη δύναμη.

«Ν...ναι...» ψέλλισε εκείνη ξέπνοα.

Επιτάχυνα τις κινήσεις μου, κοιτώντας τη σχεδόν μελατρεία. Ήταν φανερό ότι απόψε άφηνε εμένα να έχω τονπρώτο λόγο, να τη γευτώ όσο ήθελα. Το μυαλό μου είχεπάρει φωτιά, προσπαθούσα να βρω πώς θα μπορούσα νατην παρασύρω, να την κάνω να νιώσει τον ίδιοβασανιστικό πόθο που ένιωθα κι εγώ όταν ήμουν κοντά της.

«Βλέπεις πόσο καλύτερο είναι;» ρώτησαπαρακολουθώντας την κάθε κίνησή μας στον καθρέφτη,ενώ συνέχιζα να μπαινοβγαίνω με ορμή στο σφιχτό κορμίτης. «Βλέπεις πόσο υπέροχο είναι;» Άρχισα να κουνάω τουςγοφούς μου κυκλικά και επιτάχυνα τις κινήσεις μου.«Κοίτα κι εκεί.» Της έγειρα το κεφάλι δεξιά, προςέναν άλλον καθρέφτη, από άλλη γωνία. «Γαμώτο... Κοίταπώς φαίνονται τα βυζιά σου τώρα που σε σκίζω. Η καμπύλητης πλάτης σου. Ο καταπληκτικός σου κώλος.»

Κατέβασα τα χέρια μου απ’ τα μαλλιά στους ώμους της,τους έσφιξα και τους χρησιμοποίησα για στήριγμα. Έσφιξατους μυς της και οι Άντιχειρές μου αγκάλιασαν τηνκαμπύλη της σπονδυλικής της στήλης. Το δέρμα τηςγυάλιζε απ’ τον ιδρώτα, τα μαλλιά της είχαν αρχίσει νακολλάνε στο μέτωπό της. Λύγισα τα γόνατά μου γιαν’ αλλάξω τη γωνία κι εκείνη τεντώθηκε σαν τόξο κάτω απ’τις παλάμες μου για να κολλήσει το σώμα της ακόμα

περισσότερο στο δικό μου.

Έριξε το βάρος της στους αγκώνες της και φώναξε,ζητώντας να την πάρω πιο δυνατά, ενώ τα δάχτυλά τηςείχαν γραπωθεί από το ύφασμα της πολυθρόνας. Χούφτωσακαι με τα δυο μου χέρια τα κωλομέρια της κι άρχισα να τηγαμάω τραβώντας την με κάθε ώθησή μου προς τα πίσω, μεδύναμη.

«Μαξ...» βόγκηξε εκείνη, με το πρόσωπο χωμένο στομαξιλάρι. Έδειχνε ζαλισμένη, εκστασιασμένη καιπαραδομένη απόλυτα στην αίσθηση του σημείου όπου τακορμιά μας ήταν ενωμένα στον πόθο.

Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να παίρνουν φωτιά, η ηδονήπλημμύριζε τη ραχοκοκαλιά μου. Η ένταση άρχισε ναγίνεται βασανιστική χαμηλά στην κοιλιά μου κι έσκυψαμπροστά, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω απ’ τη μέση της,για ν’ αλλάξουμε στάση. Εκείνη άπλωσε πίσω το ένα χέριτης, έπιασε τη μέση μου και με έσπρωξε μέσα της.

«Ναι, έτσι», είπα. Είχα λαχανιάσει, πλησίαζα όλο και πιοπολύ στην κορύφωση, ένιωθα το μουνί της να σφίγγεταιπερισσότερο γύρω απ’ τον πούτσο μου. Έπνιγα τα βογκητάμου στον ώμο της. «Χύνεις;»

«Κοντεύω...» είπε εκείνη, με τα βλέφαρα κλειστά και

τα δόντια βυθισμένα στο κάτω χείλι της. Άπλωσα το χέριμου για ν’ αγγίξω την κλειτορίδα της και συνάντησα ταδικά της μουσκεμένα δάχτυλα που ήταν ήδη εκεί. Ηπολυθρόνα έτριξε από κάτω μας και για μια στιγμήφοβήθηκα μήπως σπάσει. «Μαξ, έλα πιο γρήγορα.»

Κοίταξα ξανά γύρω, είδα την αντανάκλασή μας σεδιάφορους καθρέφτες και από διαφορετικές γωνίες. Ταδάχτυλα και των δυο μας είχαν συντονιστεί επάνω της κιεγώ ήξερα ότι ποτέ δεν είχα δει κάτι που να μπορούσε νασυγκριθεί στο ελάχιστο μ’ αυτό. Ήξερα ότι ήταν έναπαιχνίδι, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να θελήσω ποτένα σταματήσω να το παίζω.

Γύρισα ξανά το βλέμμα μου σ’ εκείνη. Επαναλάμβανεξανά και ξανά το όνομά μου. Τη στιγμή που έχυνε, έφερεπίσω το κεφάλι της, πάνω στον ώμο μου και τυλίγοντάς μεστο κορμί της με έσφιξε δυνατά. Τα πάντα ήτανηλεκτρισμένα, κορύφωναν την καύλα μου. Η καρδιά μουσφυροκοπούσε το στήθος μου.

«Μην κλείνεις τα μάτια σου, γαμώτο, μην κλείνεις ταμάτια σου. Θα χύσω.» Το κορμί μου έτρεμε απ’ τουςσπασμούς του οργασμού καθώς πλημμύριζα τοπροφυλακτικό. Έγειρα μπροστά, με το χέρι

μου να έχει γραπωθεί απ’ τη μέση της και τα δάχτυλά

μου να είναι χωμένα σαν αρπάγες στη σάρκα της. Ένιωθατο αίμα να πάλλεται καυτό στις φλέβες μου.

«Χριστέ μου...» είπε εκείνη ξέπνοα, στρέφοντας πίσω σ’εμένα το βλέμμα της μ’ ένα μικρό χαμόγελο.

«Δεν έχω λόγια...» Κατάφερα να σηκωθώ, να βγάλω τοπροφυλακτικό και να βολευτώ δίπλα της στο κάθισμα. ΗΣάρα είχε κορμί φοβερά ευλύγιστο, σαν να μην είχεκόκαλα. Χαμογελούσε νωχελικά καθώς ακούμπησε πίσωστο μαξιλάρι εκπνέοντας έναν αναστεναγμό.

«Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να πάρω τα πόδια μου»,είπε και άπλωσε το χέρι για να διώξει τα ιδρωμένα μαλλιάτης απ’ το μέτωπό της.

«Παρακαλώ. Δεν κάνει τίποτα.»

Γύρισε και με κοίταξε. «Πάντα το ίδιο φαντασμένος!»

Χαμογέλασα, κλείνοντας τα μάτια ενώ προσπαθούσα ναξανα-βρώ τον ρυθμό της ανάσας μου. Τουλάχιστον μέχρι ναξανανιώσω τα πόδια μου.

Πέρασαν αρκετές στιγμές σιωπής. Κόρνες αυτοκινήτωνούρλιαζαν στους δρόμους, ένα ελικόπτερο ακουγόταν απόκάπου μακριά. Το δωμάτιο είχε βυθιστεί στο σκοτάδι.Ένιωσα το μαξιλάρι να κουνιέται, σήκωσα τα μάτια μου

και είδα τη Σάρα όρθια μπροστά μου να μαζεύει τα ρούχατης.

«Ποια είναι τα σχέδιά σου για τη συνέχεια τηςβραδιάς;» ρώτησα γυρίζοντας στο πλάι για να τη δω ναφοράει ξανά το φόρεμά της.

«Θα πάω σπίτι.»

«Προτείνω να φάμε κάτι.» Άπλωσα το χέρι και χάιδεψατο απαλό της πόδι ψηλά. «Εμένα τουλάχιστον μου άνοιξε ηόρεξη.»

Εκείνη έσπρωξε το χέρι μου μαλακά και γονάτισε στοπάτωμα για να βρει το άλλο της παπούτσι. Δεν θυμόμουνκαν να της τα έχω βγάλει. «Κάτι άλλο συμφωνήσαμε...»

Έσμιξα τα φρύδια. Φαντάζομαι ότι θα έπρεπε να είχανιώσει κάποιου είδους ανακούφιση που δεν το πήγαινε σεανούσια συναισθηματικά μονοπάτια. Αυτή η γυναίκα όμωςήταν πραγματικό μυστήριο για μένα. Προφανώς άπειρη,προφανώς αφελής. Αλλά είχε έρθει εδώ, μάλλον σε μιαπράξη απερισκεψίας, δείχνοντάς μου εμπιστοσύνη.

Γιατί;

Όλοι οι άνθρωποι παίζουν κάποιο παιχνίδι. Ποιο ήταντο δικό της άραγε;

Φόρεσε τα παπούτσια της, όρθωσε το κορμί της, έβγαλεμια χτένα απ’ την τσάντα της και χτένισε τα μαλλιά της. Ταμάτια της έλαμπαν, το πρόσωπό της ήταν λίγο πιοκοκκινισμένο απ’ το συνηθισμένο, αλλά κατά τα άλλα ήταναπολύτως εμφανίσιμη.

Την επόμενη φορά θα έπρεπε να προσπαθήσωπερισσότερο.

Επτά

Ίσως γι’ αυτό ο Άντι μπορούσε να κάνει τόσο πολλάπράγματα μέσα σε μία μέρα. Τίποτα δεν καθάριζε το μυαλόκαλύτερα από έναν έντονο οργασμό με έναν υπέροχο ξένοπου δεν μου ζητούσε μετά να πάω να πάρω τα ρούχα τουαπ’ το καθαριστήριο. Τη Δευτέρα το πρωί ένιωθα γεμάτηενέργεια και ολότελα απορροφημένη από τηνεπαγγελματική συνάντηση του τμήματός μου στις εννιάακριβώς.

Τα άλλα στελέχη και οι βοηθοί τους είχαν επιτέλουςέρθει στο γραφείο και, επειδή είχαν προκόψει κάποιαθέματα με τις υποθέσεις του Μπένετ, μας είχε απασχολήσεισχεδόν αγχωτικά η προοπτική εύρεσης είκοσι νέωνπελατών για το τμήμα μάρκετινγκ. Ήμουν πνιγμένη. Τοκαλό ήταν ότι είχα πολύ λίγο χρόνο για να φαντάζομαικούκλες βουντού με τη μορφή του Άντι ή μεθόδους

wWw.Greekleech.info

ευνουχισμού.

Όμως μέσα στη φρενίτιδα της μέρας -τις διαδρομέςανάμεσα στις συναντήσεις, μια επίσκεψη στην τουαλέτα,ένα μικρό ήρεμο διάλειμμα μετά από ένα τηλεφώνημα-θυμόμουν κάποιες στιγμές από τη νύχτα μου με τον Μαξ, τοσφιχτό, γυμνό κορμί του πίσω μου, τα πόδια του που είχανβαρύνει απ’ την εξάντληση, τα χέρια του γραπωμένα σταμαλλιά μου.

«Μην κλείνεις τα μάτια σου, γαμώτο, μην κλείνεις ταμάτια σου. Χύνω.»

Το είχα ευχαριστηθεί πολύ, αλλά το Σάββατο το πρωίγια μια δυο ώρες ένιωθα παράξενα. Δεν ήταν ακριβώς ότιμετάνιωνα για κάτι, αλλά ένιωθα μια ελαφριά ντροπή γι'αυτό που είχα κάνει. Σκέφτηκα ότι είχα δώσει στον Μαξμια πολύ κακή εντύπωση, έτσι όπως εμφανίστηκα σε μιατυχαία γειτονιά, διατεθειμένη να τον αφήσω να μου κάνειό,τι ήθελε μπροστά σε εκατοντάδες καθρέφτες, σ' έναμέρος όπου κανένας δεν θα μ’ άκουγε αν ζητούσα βοήθεια.

Η αλήθεια όμως ήταν ότι, ακόμα και κάτω απ' αυτό τολεπτό στρώμα αυτομομφής, ποτέ δεν είχα νιώσει τόσοζωντανή. Ο Μαξ με έκανε να νιώθω ασφάλεια -όσοπερίεργο κι αν ήταν αυτό- σαν να μπορούσα να του ζητήσωοτιδήποτε. Σαν να έβλεπε σ’ εμένα κάτι που κανένας άλλος

δεν μπορούσε να δει. Δεν είχε δείξει καθόλου έκπληκτος ήεπικριτικός όταν είχα θέσει τους όρους μου στο γραφείοτου. Δεν είχε ξαφνιαστεί καν όταν του είπα ότι δεν θακάναμε σεξ στο κρεβάτι.

Έγειρα πίσω στο κάθισμα του γραφείου μου,κλείνοντας τα μάτια καθώς επέστρεφε η ανάμνηση τηςτελευταίας φοράς που είχαμε κάνει σεξ με τον Άντι, πριναπό τέσσερις μήνες, ίσως και περισσότερο. Δεν μπαίναμεπια στον κόπο να καβγαδίσουμε για το πρόγραμμά του ή τοδικό μου. Όμως η απουσία ερωτισμού από τη σχέση μαςέμοιαζε με μια βαριά σκιά που γέμιζε τον χώρο γύρω μας.

Σε μια προσπάθειά μου να κάνω λίγο πιο πικάντικη τηζωή μας, ένα βράδυ είχα εμφανιστεί στο γραφείο φορώνταςμόνο ένα μακρύ παλτό και τις γόβες μου. Ακόμα όμως κι ανείχα εμφανιστεί ντυμένη πάπια, εκείνος θα είχε δείξειλιγότερη αμηχανία όταν με έβλεπε. «Δεν μπορώ να κάνωσεξ μαζί σου, εδώ», είχε πει ψιθυριστά κοιτάζονταςφοβισμένος σε κάποιο σημείο πίσω από τον ώμο μου.

Ίσως το είχε πει αυτό επειδή μπορούσε να κάνει σεξστο γραφείο του μόνο με άλλες γυναίκες. Είχα νιώσειφοβερή ταπείνωση.

Χωρίς να πω κουβέντα, είχα κάνει στροφή και είχαφύγει.

Αργότερα το ίδιο βράδυ είχε έρθει σπίτι και είχε κάνειμια προσπάθεια: με ξύπνησε, με φίλησε, προσπάθησε ναμην είναι βιαστικός, να το κάνει ωραία.

Δεν τα είχε καταφέρει.

Άνοιξα τα μάτια σαν να έβλεπα ξαφνικά τηνπραγματικότητα με απόλυτη διαύγεια. Ο Μαξ με έκανε νανιώθω τόσο ωραία, ενώ ο Άντι συνεχώς με έκανε να νιώθωδυστυχισμένη. Ήταν καιρός επιτέλους να φερθώ σανγυναίκα και να πάψω να απολογούμαι που έπαιρνα αυτόπου ήθελα, γαμώτο μου...

Παρ’ όλο που συνέχιζα να τον θέλω βασανιστικά πολύ,το γεγονός ότι ήξερα πως κάποια στιγμή θα επικοινωνούσεμαζί μου με βοήθησε στο μεγαλύτερο μέρος της εβδομάδαςνα μη σκέφτομαι πώς και πότε θα συνέβαινε. Όταν όμωςήρθε η ώρα του μεσημεριανού φαγητού την Παρασκευή, κιο Μαξ δεν είχε δείξει ακόμα σημεία ζωής, μου πέρασε απ’το μυαλό η σκέψη ότι αν εκείνος ήθελε να το διαλύσουμε,θα μπορούσε απλώς να αποφασίσει να μη μου ξαναστείλειμήνυμα. Δεν είχαμε θέσει κανόνες για το πώς θα δίναμε ένατέλος ή θα αποσυρόμασταν διακριτικά. Στηνπραγματικότητα, ο τρόπος που εγώ είχα ορίσει ταπράγματα σήμαινε ότι ο πιο διακριτικός τρόποςαπομάκρυνσης του ενός από εμάς ήταν απλώς ναεξαφανιστεί. Μια σχέση τόσο εύθραυστη θα μπορούσε έτσι

απλά να εξατμιστεί, κι αυτό περιείχε κάτι ανακουφιστικό.

Εγώ πάντως ήθελα να τον ξαναδώ.

Άφησα το τηλέφωνό μου στο συρτάρι του γραφείουμου, αποφασισμένη να μην το πάρω μαζί μου στηναπογευματινή συνάντηση της ομάδας μου. Ωστόσο, μετά ταδέκα πρώτα λεπτά συζήτησης για τη διαφημιστικήεκστρατεία μιας εταιρείας γυναικείων εσωρούχων, έπαιζεσυνεχώς στο μυαλό μου η ανάμνηση του Μαξ που κατέβαζετο κομψό δαντελένιο κιλοτάκι μου. Δεν άντεξα, ζήτησασυγγνώμη κι επέστρεψα στο γραφείο μου για να το πάρω.

Κανένα μήνυμα. Γαμώτο.

Επιστρέφοντας στην αίθουσα συνεδριάσεων, βρήκα τονΜπένετ να εναλλάσσει τις διαφάνειες με ταχύτητααστραπής. Εγώ δεν είχα πρόβλημα επειδή είχα ήδη δει τουλικό, υποψιαζόμουν όμως ότι τα νεότερα στελέχη ήτανέτοιμα να κάνουν εμετό απ’ τη ζαλάδα τους.

Σηκώθηκα και ψιθύρισα στον Μπένετ: «Λίγο πιοαργά.»

Στράφηκε απότομα προς εμένα τσιτωμένος. «Τι είπες;»

Ξεροκατάπια. Αν και ήμασταν συνεργάτες,εξακολουθούσα να τον τρέμω. «Νομίζω ότι πέρασες πολύ

γρήγορα την στρατηγική τμη ματοποίησης της αγοράς»,εξήγησα. «Την ολοκλήρωσες μόλις χθες, όταν αυτά ταπαιδιά βρίσκονταν στο αεροπλάνο. Δώσε τους χρόνο να τηναφομοιώσουν.»

Έγνεψε απρόθυμα και κοίταξε ξανά την οθόνη.Καταλάβαινα ότι μετρούσε σιωπηλά έως το δέκα για νατους δώσει χρόνο να διαβάσουν τη διαφάνεια, κι εγώκοίταξα τη Χλόη που καθόταν απέναντι μου. Εκείνη τονπαρακολουθούσε δαγκώνοντας το στιλό της για να μησκάσει στα γέλια. Αμφέβαλλα αν ο Μπένετ αντιμετώπιζεμε κατανόηση τους υπαλλήλους της Ράιαν Μίντια οι οποίοι,μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες, είχαν κάνει άνω κάτω τηζωή τους και τώρα τους ζητούσαν, επιπλέον,να αποστηθίσουν δεκαεφτά πίνακες με νούμερα τηςαγοράς.

«Εντάξει;» ρώτησε εκείνος, προχωρώντας στηνεπόμενη διαφάνεια χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση.

Ή πιάνεις το νόημα ή περιμένεις το επόμενο τρένο.Αυτό είχα ακούσει τον Μπένετ να λέει σ' έναν νέοσυνεργάτη του τμήματος μάρκετινγκ, τον Κόουλ.

Το τηλέφωνό μου δονήθηκε πάνω στο τραπέζι κι εγώ τοσήκωσα, ζητώντας ψιθυριστά συγγνώμη για τη διακοπή.Ευχαριστούσα το σόμπαν που υπήρχε ο Μπένετ Ράιαν και η

απίστευτη, διασκεδαστική, ακούραστη τελειομανία του.Για δύο ολόκληρα λεπτά είχα σταματήσει να αναρωτιέμαιαν ο Μαξ ενδιαφερόταν ακόμα να με συναντήσει.

Η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης διαθέτει μερικάσυναρπαστικά Βιβλία. Κτίριο Schwarfzman. 18:30.

Να φοράς φούστα και τα ψηλότερα τακούνια σου.

Χωρίς κιλοτάκι.

Χαμογέλασα κοιτάζοντας το τηλέφωνό μου. Σκέφτηκαότι ο Μαξ ήταν ένα πολύ τυχερό κάθαρμα, μιας και το μόνοπου χρειαζόταν να κάνω ήταν να βγάλω το κιλοτάκι μουπριν τον συναντήσω. Όταν σήκωσα τα μάτια μου, η Χλόησυνέχιζε να δαγκώνει το στιλό της, όμως αυτή τη φοράκοίταζε εμένα, ενώ τα φρύδια της είχαν το σχήμα τηςαπορίας.

Έστρεψα ξανά την προσοχή μου στον Μπένετ,αποφεύγοντας επιμελώς το βλέμμα της. Δεν κατάφερναόμως να κρύψω το χαζοχαρούμενο χαμόγελό μου.

******

Υπάρχουν πολλά εμβληματικά κτίρια στη Νέα Υόρκη.Όλα μού είχαν φανεί οικεία ή με κάποιο ιστορικό φορτίο.Παρ’ όλα αυ-

τά, λίγα ήταν τόσο εύκολα αναγνωρίσιμα για μένα όσο ηΔημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, με τα αγάλματα τωνλιονταριών και τις ογκώδεις σκάλες της.

Τον είχα δει τέσσερις φορές μετά την πρώτη νύχτα πουκάναμε σεξ. Παρ' όλο που αυτή τη φορά η συνάντησή μαςήταν προγραμματισμένη, όταν Άντικρισα τον όμορφο ξένομου ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα. Το ύψος του τον έκανενα ξεχωρίζει από οποιονδήποτε άλλο γύρω του και, καθώςμε αναζητούσε στο πλήθος, εκμεταλλεύτηκα τα λίγα εκείναδευτερόλεπτα για να τον απολαύσω.

Μαύρο κοστούμι, σκούρο γκρι πουκάμισο, χωρίςγραβάτα. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει τις τελευταίες δύοεβδομάδες και, παρότι συνέχιζαν να είναι πιο μακριά στοεπάνω μέρος του κεφαλιού, μου άρεσαν έτσι ανάκατα.Φαντάστηκα να χώνω μέσα τους τα δάχτυλά μου όταν τοκεφάλι του θα ήταν ανάμεσα στα πόδια μου.

Ήταν μια επιβλητική παρουσία πάνω στη σκάλα και οιάνθρωποι παραμέριζαν μπροστά του. Θέλω να σε δω γυμνόστο φως της μέρας, σκέφτηκα. Θέλω να δω φωτογραφίεςμας κάτω απ' τον ήλιο.

Εκείνη τη στιγμή με εντόπισε. Με είχε συλλάβει να τονγλυκοκοιτάζω. Ένα γνώριμο χαμόγελο απλώθηκε στοπρόσωπό του και σήκωσε το ένα του δάχτυλο κάνοντάς μου

νόημα να τον πλησιάσω.

Όταν έφτασα κοντά του, με πείραξε: «Σε είδα να μεκοιτάζεις.»

Γέλασα κι έστρεψα το βλέμμα μου αλλού. «Κάνειςλάθος.»

«Για κάποια που της αρέσει να την κοιτάζουν στις πιοπροσωπικές της στιγμές, δείχνεις βαθιά ντροπή γιατί σεσυνέλαβαν στον ρόλο του ηδονοβλεψία.»

Ένιωσα το χαμόγελό μου να συρρικνώνεται λίγο τηστιγμή που ένιωσα κάτι να με τσιγκλάει κάτω απ’ ταπλευρά μου. Πριν το καλοσκεφτώ, είπα: «Απλώς χαίρομαιπολύ που σε βλέπω.»

Ήταν φανερό ότι αυτό τον αιφνιδίασε. Επανήλθε με έναζωηρό χαμόγελο. «Έτοιμη για παιχνίδι;»

Έγνεψα καταφατικά, νιώθοντας μια παράξενηνευρικότητα, παρά την έξαψη που απλωνόταν στο δέρμαμου. Την προηγούμενη εβδομάδα το κοινό μας ήτανεκατοντάδες καθρέφτες, κατά τα άλλα όμως ήμαστανμόνοι. Εδώ, ακόμα και στις έξι και μισή το απόγευμα τηςΠαρασκευής, η βιβλιοθήκη ήταν γεμάτη κόσμο.

«Φαίνεται ενδιαφέρον...» μουρμούρισα και, καθώς

στράφηκα για να μπω πρώτη μέσα, εκείνος με άγγιξε με ταδυο του δάχτυλα χαμηλά στην πλάτη.

«Πίστεψέ με», είπε σκύβοντας μπροστά για ναψιθυρίσει, «αυτό θα σου ταιριάζει γάντι.»

Μόλις βρεθήκαμε μέσα, με προσπέρασε και προχώρησεμπροστά σαν να ήμασταν απλώς δυο άγνωστοι που είχαμεπεράσει την είσοδο της βιβλιοθήκης και κατευθυνόμαστανπρος το ίδιο σημείο. Καθώς τον ακολουθούσα, πρόσεξαμερικούς ανθρώπους να στρέφουν το βλέμμα τους επάνωτου. Ένα ζευγάρι τον έδειξε και κούνησε το κεφάλι. Πώςθα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος στο κέντρο τουΜανχάταν ένας πλεϊμπόι, αστέρι των επενδύσεων;

Τον ακολούθησα και πρέπει να ομολογήσω ότι πιο πολύπρόσεχα το πόσο τέλεια εφάρμοζε το σακάκι του στουςφαρδιούς του ώμους παρά το πού μας οδηγούσε.

Ο Μαξ βράδυνε το βήμα του και με ρώτησε: «Τιγνωρίζεις για τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης,Σάρα; Και ιδιαίτερα για τη συγκεκριμένη πτέρυγα;»

Αναζήτησα στη μνήμη μου λεπτομέρειες που θαμπορούσαν να μου είχαν μείνει από ταινίες ή τηντηλεόραση. «Εκτός από την πρώτη σκηνή του"Ghostbusters"; Όχι και πολλά», παραδέχτηκα.

Ο Μαξ γέλασε. «Αυτό που κάνει τη συγκεκριμένηβιβλιοθήκη να διαφέρει είναι ότι βασίζεται κυρίως στιςιδιωτικές δωρεές. Χορηγοί -όπως εγώ», πρόσθεσεκλείνοντάς μου το μάτι, «δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρονγια ορισμένες συλλογές και κάνουν γενναιόδωρεςσυνδρομές- πολύ γενναιόδωρες κάποιες φορές. Σεαντάλλαγμα, απολαμβάνουν κάποια ειδική μεταχείριση.Διακριτικά, φυσικά.»

«Φυσικά...» επανέλαβα.

Σταμάτησε, γύρισε και μου χαμογέλασε. «Εδώ είναι τοπερίφημο Ροζ Κύριο Αναγνωστήριο, το οποίο θααναγνώριζαν οι περισσότεροι άνθρωποι.»

Κοίταξα γύρω μας. Ο χώρος ήταν ζεστός και φιλικός,γεμάτος ψιθύρους και πνιχτούς ήχους βημάτων καισελίδων που γύριζαν. Το βλέμμα μου στράφηκε στηνπερίτεχνη οροφή που έμοιαζε με τον ουρανό, τα τοξωτάπαράθυρα και τους αστραφτερούς πολυελαίους. Για μιαστιγμή αναρωτήθηκα αν ο Μαξ σκόπευε να με πάρει πάνωσε κάποιο από τα μεγάλα ξύλινα τραπέζια που ήτανπαραταγμένα στην πελώρια κατάμεστη αίθουσα.

Στο πρόσωπό μου μάλλον ζωγραφίστηκε η αβεβαιότητα.Ακόυσα τον Μαξ να γελάει διακριτικά πίσω μου.«Ηρέμησε», είπε ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο μου.

wWw.Greekleech.info

«Ακόμα κι εγώ δεν είμαι τόσο τολμηρός.»

Μου ζήτησε να περιμένω ενώ εκείνος διέσχισε τηναίθουσα για να μιλήσει σ’ έναν ηλικιωμένο κύριο, ο οποίοςέδειχνε να ξέρει πολύ καλά ποιος ήταν ο Μαξ. Ο κύριοςαυτός με κοίταξε

πάνω απ’ τον ώμο του Μαξ κι ένιωσα τα μάγουλά μου νακοκκινίζουν. Έστρεψα βιαστικά το βλέμμα μου στηζωγραφισμένη οροφή. Λίγα λεπτά αργότερα ακολουθούσατον Μαξ που κατέβαινε μια στενή σκάλα για να βρεθούμεσ’ ένα μικρό δωμάτιο γεμάτο με άπειρα βιβλία.

Ο Μαξ ήξερε ακριβώς πού πήγαινε και αναρωτήθηκααν ερχόταν εδώ συχνά ή αν είχε εξερευνήσει τον χώροκάποια στιγμή στη διάρκεια της εβδομάδας. Και οι δύοεκδοχές μού άρεσαν: η ιδέα του Μαξ που ήτανεξοικειωμένος με τη βιβλιοθήκη σαν να εργαζόταν εδώ, καιτου Μαξ που τον είχε απασχολήσει αυτή η συνάντηση όσοκι εμένα.

Σταμάτησε σε μια ήσυχη και στενή γωνιά, που ήτανξέχειλη από βιβλία. Ένιωθα σαν να μας πίεζαν οι στοίβεςτων βιβλίων και απ’ τις δύο μεριές. Ο περιορισμένος χώροςμού έδινε την παράξενη ψευδαίσθηση ότι οι τοίχοιέκλειναν γύρω μας. Ακόυσα ένα βήξιμο καισυνειδητοποίησα ότι υπήρχε τουλάχιστον άλλο ένα άτομο

στο δωμάτιο μαζί μας.

Η προσμονή γαργαλούσε χαμηλά την κοιλιά μου.

Ο Μαξ πήρε ένα βιβλίο από κάποιο ράφι χωρίς ούτε καννα το κοιτάξει. «Διαβάζεις ερωτική λογοτεχνία, Σάρα;»

Όταν τον είδα να χαμογελάει με την Άντιδρασή μου,κατάλαβα ότι τα μάτια μου μάλλον κόντευαν να πεταχτούναπ’ τις κόγχες τους. Δεν ήμουν σεμνότυφη, ούτε απέρριπτατην πορνογραφία. Απλώς ποτέ δεν την προτιμούσα. «Όχιιδιαίτερα.»

«Όχι ιδιαίτερα; Ή καθόλου;»

«Έχω διαβάσει κάποια ερωτικά μυθιστορήματα...»

Είχε αρχίσει να κουνάει το κεφάλι του. «Δεν εννοώ ταεξώφυλλα με τις θολές φωτογραφίες ημίγυμνων ιδρωμένωναντρών. Εννοώ τα βιβλία που σου λένε πώς πραγματικάνιώθει η γυναίκα όταν μπαίνει μέσα της ένας άντρας. Πουμιλούν για την ηδονή που νιώθει όταν εκείνος γλιστρήσειτη γλώσσα του μέσα της. Που λένε πώς περιγράφει τηγεύση της όταν του το ζητήσει εκείνη. Εννοώ βιβλία πουπεριγράφουν το γαμήσί.»

Η καρδιά μου άρχισε να σφυροκοπάει μέσ’ στο στήθοςμου γιατί μιλούσε με άνεση για πράγματα που με έκαναν να

θέλω να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ ν' απολαύσω τηνέξαψη ανάμεσα στα πόδια μου. «Όχι λοιπόν. Δεν έχωδιαβάσει τίποτα τέτοιο.»

«Τότε», είπε εκείνος τείνοντάς μου το βιβλίο, «χαίρομαιπου θα παρευρεθώ σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή.»

Κοίταξα το εξώφυλλο. Αναΐς Νιν. Το Δέλτα τηςΑφροδίτης. Ήξερα τον τίτλο και, όπως όλος ο κόσμος,ήξερα και τη φήμη του.

«Ωραία, ας του ρίξουμε μια ματιά.» Το γύρισα ανάποδα,αναζητώντας τον αριθμό ISBN ή κάποιον Άντιστοιχοκωδικό. Ο τόμος όμως ήταν δερμάτινος με χρυσό φινίρισμαστις σελίδες του. Προφανώς συλλεκτική έκδοση. «Θα τοπάρουμε μαζί μας...;»

«Ω, όχι, όχι, όχι. Αυτά τα βιβλία δεν βγαίνουν απ’ τηβιβλιοθήκη. Εξάλλου σ' αυτή την περίπτωση δεν θα είχεενδιαφέρον, έτσι; Η ακουστική αυτού του χώρου είναιυπέροχη, με το ξύλο και την οροφή και όλα τα σχετικά...»

«Τι; Εδώ;» Ένιωσα μια μικρή απογοήτευση. Όσο κι ανμου άρεσε η ιδέα να διαβάσω κάτι πιπεράτο με τον Μαξδίπλα μου, μου άρεσε ακόμα περισσότερο η ιδέα να ζήσωμαζί του μια βραδιά αχαλίνωτου σεξ.

Έγνεψε καταφατικά. «Και θα μου διαβάζεις εσύ.»

«Θα σου διαβάσω γυναικεία πορνογραφία εδώ μέσα;»

«Ναι. Και ίσως μου έρθει η επιθυμία να σε πάρω εδώμέσα. Την προηγούμενη εβδομάδα μπορούσες να φωνάζειςδυνατά. Αυτή την εβδομάδα όμως...» είχε σουφρώσει ταχείλη του κι

άφησε μια τούφα απ’ το πλάι του κεφαλιού μου να πέσειμπροστά. «Όχι και τόσο.»

Ξεροκατάπια με δυσκολία, μην ξέροντας αν αυτό ήτανπου ήθελα ν' ακούσω ή αν ήταν κάτι που μετρομοκρατούσε. Η αίσθηση του χεριού του που τύλιγε τοπίσω μέρος του λαιμού μου ήταν καθησυχαστική. Η παλάμητου ζεστή. Τα δάχτυλά του ήταν αρκετά μακριά ώστε ναφτάνουν σχεδόν έως την αρχή του στέρνου μου.

«Μου έδωσες μόνο τις Παρασκευές. Απέκλεισες τακρεβάτια», είπε. «Υπό τις παρούσες συνθήκες, θέλω νακάνω κάτι μαζί σου για το οποίο να είμαι απόλυτα βέβαιοςότι δεν το έχεις ξανακάνει.»

«Κι εσύ;» Πώς άραγε γνώριζε αυτό το δωμάτιο τόσοκαλά;

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Η είσοδος εδώαπαγορεύεται για τους περισσότερους ανθρώπους. Και σεδιαβεβαιώ ότι δεν έχω ποτέ γαμήσει κάποιο κορίτσι μέσα

στη βιβλιοθήκη. Όσο κι αν με θεωρείς ειδήμονα, οιπερισσότερες περιπέτειές μου έχουν εκτυλιχθεί μέσα σεμια λιμουζίνα στη διαδρομή μέχρι να συνοδεύσω κάποιαστο σπίτι της. Αν θέλω να κάνω την αυτοκριτική μου, είμαιμάλλον κωλόπαιδο παρά αρσενική τσούλα.»

Η στάση του ως ορκισμένου εργένη μού έδινε μιααίσθηση ελευθερίας. Δεν ήμουν αναγκασμένη ναυποκρίνομαι ότι όλο αυτό σήμαινε κάτι περισσότερο απ’ό,τι πραγματικά ήταν. Και, παρ’ όλο που ήταν μόνο σεξ καιαυτός ήταν ο πρώτος άντρας με τον οποίο είχα πάει χωρίςνα τον ξέρω καθόλου, είχα περάσει όλη την εβδομάδααναπολώντας το άγγιγμά του και περιμένοντας την επόμενηφορά που θα τον έβλεπα.

Σήκωσα το χέρι και τράβηξα το πρόσωπό του κοντά στοδικό μου. «Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Δεν χρειάζεται ναείσαι καλό παιδί.»

Το γέλιο του μεταμορφώθηκε σε φιλί. «Σου υπόσχομαιότι θα είμαι καλός μαζί σου. Μέχρι στιγμής αρνήθηκες τοπίσω κάθισμα της λιμουζίνας μου ή ένα γρήγορο πήδημαστο σπίτι μου. Με αναγκάζεις να προδίδω όλες τιςσυνήθειές μου.»

Από την άλλη άκρη της αίθουσας ήταν αδύνατο κάποιοςνα μας δει, μιας και υπήρχαν πολλά βιβλία γύρω μας. Αν

όμως προχωρούσε ως τη σκοτεινή γωνιά μας, θα ήμαστανεκτεθειμένοι. Κάτι μέσα μου άρχισε να με καίει με αυτόντον έντονο, γλυκό τρόπο που έκανε τη ραχοκοκαλιά μου νατεντώνεται σαν τόξο και την καρδιά μου να χτυπάει σαντρελή.

Ο Μαξ με πλησίασε κι έσκυψε να με φιλήσει,ξεκινώντας από την άκρη του στόματός μου. Η επαφή τωνχειλιών μας τον έκανε να χαμογελάσει αφήνοντας ένα μικρόβογκητό.

«Ακολουθώ τους κανόνες σου, αυτό όμως δεν σημαίνειότι είμαι συνέχεια καυλωμένος. Διέγραψα το βίντεο, αλλάοφείλω να παραδεχτώ ότι το μετάνιωσα. Θα μ’ αφήσεις νατραβήξω μερικές φωτογραφίες απόψε;»

Πόσο γρήγορα με έκανε να μη νιώθω το κορμί μου σανκάτι στερεό, αλλά να μεταμορφώνεται σ' ένα ζεστό ρευστό,σαν μέλι. «Ναι.»

Το χαμόγελό του με έκανε για μια στιγμή να φοβηθώ ότιείχα πουλήσει ένα κομμάτι της ψυχής μου στον Διάβολο.Ύστερα όμως εκείνος με φίλησε στο πιγούνι μου καιψιθύρισε: «Το ξέρεις πως δεν θα τις έδειχνα ποτέ σεκανέναν. Απεχθάνομαι την ιδέα κάποιος άντρας να σε δειέτσι. Όταν με παρατήσεις, ο επόμενος μαλάκας γκόμενος θαπρέπει ν’ ανακαλύψει μόνος του πώς να σου χαρίζει

wWw.Greekleech.info

ηδονή.»

«Όταν εγώ σε παρατήσω;»

Σήκωσε τους ώμους. Το βλέμμα του ήταν πεντακάθαρο.«Ή όταν τελειώσει όλο αυτό το παιχνίδι. Μπορείς να τοπεις όπως θέλεις.»

«Σήμερα αναρωτιόμουν μήπως κάποια στιγμή απλώςδεν μου στείλεις άλλο μήνυμα. Ότι κάπως έτσι θατελείωνε.»

«Νομίζω ότι αυτό θα ήταν πουστιά», είπε σμίγοντας ταφρύδια και δείχνοντας σκεφτικός. «Αν κάποιος απ’ τουςδυο μας αποφασίσει να δώσει τέλος, ας έχει την ευγένειανα το πει, έτσι;»

Έγνεψα καταφατικά, νιώθοντας μια παράξενηανακούφιση. Υποψιαζόμουν πως, αν και είχα κάνεισυμφωνία με τον εαυτό μου ότι η υπόθεση αυτή θαπεριοριζόταν αποκλειστικά στο σεξ, αν τελείωνε θα μουέλειπε. Εκείνος θα μου έλειπε. Ο Μαξ δεν ήταν μόνοκαταπληκτικός εραστής, ήταν και πολύ ωραία παρέα.

Του άρεσε όμως το παιχνίδι, και όλο αυτό το έπαιρνετόσο σοβαρά όσο κι εγώ... δηλαδή καθόλου.

«Αφού το ξεκαθαρίσαμε κι αυτό...» Με γύρισε προς τα

βιβλία. Απλωσε γύρω μου τα χέρια του, άνοιξε το βιβλίο,προχώρησε σ’ ένα συγκεκριμένο απόσπασμα, πήρε το χέριμου και με έβαλε να το κρατήσω ανοιχτό. Έχοντας εκείνονκολλημένο πίσω μου κι ένα ράφι μπροστά μου, ένιωθαολότελα κρυμμένη, σαν να ήμουν βυθισμένη μέσα σ' αυτόντον πελώριο άντρα. Ή ίσως σαν να είχα βρει το καταφύγιόμου.

«Διάβασε...» ψιθύρισε εκείνος κι ένιωσα την ανάσα τουκαυτή στο αυτί μου. «Άρχισε από εδώ.»

Με την άκρη του δαχτύλου του μου έδειξε μιαπαράγραφο στα μισά ενός κεφαλαίου. Δεν ήξερα ποια ήτανη πλοκή, ποιος ήταν ο αφηγητής. Ήξερα όμως ότι αυτό δενείχε σημασία.

Πέρασα τη γλώσσα μου πάνω απ’ τα χείλη μου καιάρχισα να διαβάζω: «"Η συνάντησή τους ήταν απ’ τηνπρώτη στιγμή εκρηκτική. Ο Αντόνιο είχε γοητευτεί από τηλευκότητα της επιδερμίδας της, το πληθωρικό της στήθος,τη λεπτή της μέση"...»

Τα χέρια του Μαξ ανέβηκαν κάτω απ’ το φόρεμά μου,πέρασαν τους γοφούς μου και την κοιλιά μου για ναχουφτώσουν τα στήθη μου.

«Γαμώτο, πόσο απαλό είναι το δέρμα σου...»

Το ένα του χέρι ταξίδεψε στο κορμί μου και χώθηκεανάμεσα στα πόδια μου, παίζοντας με τα μουσκεμένα χείλημου.

Ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ στο κείμενο που είχαμπροστά μου, ωστόσο συνέχισα να διαβάζω. Ο Μαξαπομάκρυνε τα χέρια του, επιτρέποντας στο μυαλό μου νακαθαρίσει για μια στιγμή μόνο. Αμέσως τον ένιωσα νακινείται πίσω μου, άκουσα τον ήχο της ζώνης του που τηνέλυνε.greekleech.info Ελάχιστα καταλάβαινα τις λέξειςκαθώς τις πρόφερα. Περισσότερο αφουγκραζόμουν τουςήχους που έκανε εκείνος πίσω μου.

Ήμουν ικανή να το κάνω αυτό; Εδώ δεν ήταν πίστα μεδυνατά φωτορυθμικά και κορμιά που λικνίζονταν. Δεν ήτανένα άδειο εστιατόριο και το χέρι του κάτω απ' το τραπέζι.Ήταν η πιο διάσημη δημόσια βιβλιοθήκη, γεμάτη σπάνιαβιβλία, μαρμάρινα δάπεδα... η ιστορία της λογοτεχνίας.Από τη στιγμή που είχαμε μπει στο κτίριο δεν είχαμε κανμιλήσει παρά μόνο χαμηλόφωνα. Και θα κάναμε σεξ; Άλλονα το φαντάζεσαι, άλλο να βρίσκεσαι εδώ και άλλο να τοκάνεις πραγματικά.

Ήμουν αναστατωμένη.

Μάλλον ήμουν τρομοκρατημένη. Ένιωθα όμως και μιαφοβερή έξαψη, όλοι οι νευρώνες μου είχαν πάρει φωτιά, το

αίμα μου παλλόταν σαν τρελό στις φλέβες μου. Έκανα λάθηκαθώς διάβαζα.

«Συγκεντρώσου, Σάρα.»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια, προσπαθώντας να εστιάσω τηνπροσοχή μου στις λέξεις που ήταν γραμμένες στη σελίδα.

«"Τα πάντα τον έκαναν να γελάει. Έδινε την εντύπωσηότι ολόκληρος ο κόσμος είχε κλειδωθεί απ’ έξω και υπήρχεμόνο αυτό το αισθησιακό φαγοπότι, ότι δεν υπήρχε αύριο,συναντήσεις με άλλες γυναίκες -ότι υπήρχε μόνο αυτό τοδωμάτιο, αυτό το απόγευμα, αυτό το κρεβάτι."»

«Ξαναδιάβασε το...» γρύλισε εκείνος και μου σήκωσετη φούστα. «Αυτό το δωμάτιο, αυτό το απόγευμα, αυτό τοκρεβάτι.»

Τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να μιλήσω, και χωρίς καμίαπροειδοποίηση, εκείνος μπήκε μέσα μου. Τόσο μούσκεμαήμουν που δεν είχε χρειαστεί να με αγγίξει, να με χαϊδέψειή να τριφτεί επάνω μου. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ναμου δώσει ένα βιβλίο, μερικά στιγμιαία παιχνιδιάρικααγγίγματα, και οι ήχοι του καθώς γδυνόταν. Βόγκηξαικετεύοντας να βρει έναν τρόπο να χωθεί μέσα μου βαθιά.Ήμουν σίγουρη ότι, αν με έσκιζε στα δυο, θα ένιωθα τημεγαλύτερη ηδονή που είχα γευτεί ποτέ.

«Ήρεμα», μου υπενθύμισε εκείνος. Τραβήχτηκε λίγοπίσω κι ύστερα ξαναμπήκε μέσα μου. Ήταν τόσο σκληρός,τόσο μεγάλος. Θυμήθηκα το έντονο κάψιμο που είχα νιώσειόταν με είχε πάρει στα τέσσερα την προηγούμενηεβδομάδα μπροστά στους καθρέφτες. Θυμήθηκα πώςφοβόμουν και αποζητούσα κάθε βίαιη ώθησή του. Ηαντανάκλαση του προσώπου μου τη στιγμή του οργασμούσε δεκάδες διαφορετικούς καθρέφτες τον είχε κάνει ναχάσει τον έλεγχο. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτή ηεικόνα του με οδήγησε στην κορύφωση του οργασμού μου.

Βρισκόμασταν στο τέλος μιας σκοτεινής σειράς, εγώόμως μπορούσα ν’ ακούσω τους αχνούς ήχους κάποιουάλλου, λίγες σειρές παρακάτω. Δάγκωσα το χείλι μουκαθώς ο Μαξ μού χούφτωνε τον κώλο κι έβαζε το χέρι τουανάμεσα στα πόδια μου για να παίξει με την κλειτορίδαμου.

«Συνέχισε να διαβάζεις.»

Ένιωσα τα μάτια μου να γουρλώνουν. Μιλούσε σοβαρά;Αν επέτρεπα στο λαρύγγι μου να βγάλει κάποιον ήχο, δενθα έφερα καμία ευθύνη για το τι θα έβγαινε έξω. «Δενμπορώ...» τσίριξα πνιχτά.

«Φυσικά και μπορείς», είπε εκείνος, σαν να μου είχε πεινα πάρω απλώς μια βαθιά ανάσα. Τα δάχτυλά του χάιδεψαν

ξανά την κλειτορίδα μου, έπαιξαν μαζί της. «Αλλιώς, νασταματήσω.»

Του έριξα ένα θυμωμένο βλέμμα πάνω απ’ τον ώμο μουκαι αγνόησα το σιωπηλό γέλιο του. Δεν είχα ιδέα πούείχα σταματήσει, ούτε τι συνέβαινε στην ιστορία παράμόνο ότι ο Αντόνιο είχε σκίσει το φόρεμα της Λουίζαφήνοντάς της μόνο μια τεράστια, βαριά ζώνη. Με κομμένητην ανάσα, άρχισα να διαβάζω ξανά με έναν κοφτό,διατακτικό ρυθμό που φαινόταν να τρελαίνει τον Μαξ.Έμπηξε τα δάχτυλά του στα κωλομέρια μου και τον ένιωσανα φουσκώνει μέσα μου.

«Σε παρακαλώ...» είπα ικετευτικά.

«Χριστέ μου...» αναστέναξε. «Συνέχισε.»

Κατάφερα με κόπο να διαβάσω τη μία λέξη μετά τηνάλλη. Το απόσπασμα έγινε ακόμα πιο τολμηρό και σέξι.Πολύ περιγραφικό. Τα υγρά της ήταν μέλι. Ο άντραςρουφούσε και γευόταν κάθε σημείο του κορμιού αυτής τηςγυναίκας, εξερευνώντας και παίζοντας μαζί της, μέχρι πουκάποια στιγμή άρχισα να νιώθω, εκτός απ’ τον δικό μουπόθο, να με βασανίζει και ο δικός της. Με τρόμο ένιωσα ταδικά μου υγρά να κυλάνε στα πόδια μου, παρασυρμένα απότην ορμητικότητα των κινήσεών του.

Ο Μαξ ανατρίχιασε πίσω μου, χάνοντας την υπομονήκαι τον ρυθμό του. Έμοιαζε να μην μπορεί να πάρει το χέριτου απ’ το σημείο που κρατούσε τον κώλο μου, καικατάλαβα ότι μάλλον με το άλλο χέρι κρατούσε τοτηλέφωνό του και τραβούσε φωτογραφίες.

«Σάρα. Γαμώτο. Παίξε με το μουνί σου.»

Κράτησα προσεκτικά ανοιχτό το βιβλίο με το ένα μουχέρι. Γλίστρησα την παλάμη μου ανάμεσα στα πόδια μουκαι χαϊδεύτηκα. Ήμουν σε τέτοια έξαψη και ηορμητικότητα του οργασμού μου έγινε τόσο επιτακτική,που έχυσα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι τελευταίεςλέξεις ακούστηκαν σπαστές.

«"... εκείνη νόμιζε... θα τρελαινόταν... από το μίσος καιτη χαρά..."»

Όταν οι μύες μου σταμάτησα να τρέμουν, μπήκε μεδύναμη μέσα μου μερικές ακόμα φορές κι έπειτα έμεινεακίνητος, πνίγοντας το βογκητό του με το στόμα του στονλαιμό μου.

Στην αίθουσα επικρατούσε απόλυτη ησυχία.Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καμία αίσθηση για το πόσοδυνατά είχαμε εκφραστεί. Ήξερα ότι είχα πει ψιθυριστάόλες τις λέξεις που διάβασα. Όταν όμως έχυσα, μήπως είχα

βγάλει κάποιους δυνατούς ήχους; Μαζί του έχαναολοκληρωτικά τον έλεγχο.

Εκείνος τραβήχτηκε από μέσα μου μ’ ένα πνιχτόγρύλισμα και ψιθύρισε: «Επιστρέφω αμέσως.»

Σηκώθηκα και τον άκουσα να εξαφανίζεται πίσω μου,ενώ τακτοποιούσα τα ρούχα μου. Επέστρεψε και με φίλησεπίσω απ' τον λαιμό. «Μμμ... Υπέροχη.»

Στράφηκα προς το μέρος του.

«Και, σύμφωνα με τους κανόνες σου», είπε κοιτάζοντάςμε καθώς κούμπωνε το σακάκι του, «υποθέτω ότι κάπουεδώ λέμε Άντιο.»

Έσιαξα το ήδη ισιωμένο φόρεμά μου. Αυτή ήταν ησυμφωνία μας -εγώ ήμουν αυτή που την είχα ζητήσει- τώραόμως με έκανε να νιώθω... παράξενα. Εκείνος συνέχισε ναμε παρακολουθεί με μια λάμψη στα μάτια του, σχεδόν σαννα έλεγε Σου χάρισα έναν παρανοϊκό οργασμό και φαίνεσαιλιγάκι ζαλισμένη, τι να σου κάνω όμως; Αυτός είναι οηλίθιος κανόνας σου!

Μπήκα στον πειρασμό να συμφωνήσω.

«Σωστά. Τέλεια. Χαίρομαι που διαβάζουμε κι οι δύοπίσω από τις λέξεις», είπα τελικά.

Εκείνος γέλασε και ξαναέβαλε το βιβλίο στο ράφι. «Κιευτυχώς που οι λέξεις δεν είναι από κανένακουτσομπολίστικο περιοδικό, έτσι; Το τέλειο πήδημα καιούτε γάτα ούτε ζημιά. Συμφωνούμε απόλυτα.»

«Σε κουράζει ποτέ αυτό;» ρώτησα. «Να σε παρατηρεί οκόσμος;» Θυμήθηκα πόσο δυσάρεστα μου ήταν τααδιάκριτα σχόλια για τα μαλλιά ή το ντύσιμό μου ότανήμουν με τον Άντι, οι ερωτήσεις για το αν είχα χάσει ήπάρει μερικά κιλά ή με ποιον με είχαν δει να κυκλοφορώ.Αναρωτιόμουν αν ήταν το ίδιο και για τον Μαξ.

«Δεν είμαι και στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας.Ο κόσμος απλώς θέλει να ξέρει με τι ασχολούμαι. Νομίζωότι οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτά τα σκουπίδιααπλώς θέλουν να πιστεύουν ότι περνάω ωραία.»

Πολύ αισιόδοξη άποψη. «Σοβαρά; Εγώ νομίζω ότι όλοιθέλουν να σε πιάσουν με κατεβασμένα τα παντελόνια.»

«Μισό λεπτό, αυτό δεν θέλεις κι εσύ;» Γέλασε όταν μεείδε να γουρλώνω τα μάτια και συνέχισε: «Η εικόνα τηςαρσενικής τσούλας τούς βολεύει. Εγώ όμως δεν πηδάωκάθε μέρα κι άλλο κορίτσι.»

Τεντώθηκα για να τον φιλήσω και πρόσθεσα:«Τουλάχιστον όχι τώρα τελευταία.»

Κάτι πέρασε σαν αστραπή απ’ το βλέμμα του, μιαελάχιστη υποψία σύγχυσης. «Πολύ σωστά.» Έσκυψεμπροστά και με φίλησε γλυκά, κρατώντας το πρόσωπό μουστην παλάμη του. «Να πηγαίνουμε;»

Έγνεψα καταφατικά, λίγο ζαλισμένη. Ο Μαξ μού έκανενόημα να περάσω πρώτη. Ανεβήκαμε τη σκάλα καιβρεθήκαμε στον κεντρικό όροφο της βιβλιοθήκης. Τίποταδεν είχε αλλάξει: ο ήχος των ψιθύρων και των σελίδων πουγύριζαν συνέχιζε να γεμίζει τον χώρο. Κανένας δεν γύρισενα μας ρίξει ούτε μια ματιά. Αυτό που είχαμε κάνει, σεσυνδυασμό με το ότι κανένας δεν μας είχε πάρει είδηση, μεέκανε να νιώθω απίστευτη έξαψη.

Καθώς πλησιάζαμε στην έξοδο, ο Μαξ με έπιασε απ’ τομπράτσο και με τράβηξε σε μια σκοτεινή γωνιά. «Άλλο έναμόνο», είπε και με φίλησε. Ήταν ένα απαλό, τρυφερό φιλί.Τα χείλη του σαν να ακουμπούσαν γλυκά πάνω στα δικάμου, σαν να μην ήθελε να απομακρυνθεί πρώτος αυτός.

Όταν ξανασυνάντησα το βλέμμα του, ξεροκατάπια.

«Θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα, Γλύκα.»

Κι ύστερα έφυγε. Τον παρακολούθησα να διασχίζει τονχώρο και να κατευθύνεται έξω, στο φως του δειλινού.Αναρωτήθηκα πόσο θα μου έλειπε όταν θα τελείωνε αυτό

το παιχνίδι.

ΟΚΤΩ

Τη Δευτέρα το απόγευμα η διάθεσή μου ήταν χάλια.Έξω έκανε ζέστη του θανατά, η αδερφή μου χαλούσε τονκόσμο για να πείσει τη μητέρα μας να επιστρέφει στο Λιντςκαι μόλις είχα συνειδητοποιήσει ότι το γραφείο του Γουίλείχε καλύτερη θέα.

«Είσαι πολύ μαλάκας...» μουρμούρισα, ενώ έκοβα τοκοτόπουλό μου.

Ο Γουίλ γέλασε κι έχωσε στο στόμα του μια τεράστιαμπουκιά απ' το φαγητό του. «Πάλι για τη θέα γκρινιάζεις;»

«Αηδιαστικό.» Έδειξα με τα ξυλάκια μου το πρόσωπότου, μην μπορώντας να καταλάβω τι έλεγε έτσιμπουκωμένος με την πικάντικη μελιτζάνα. «Μου θυμίζειςξανά πώς καπάρωσες αυτό το γραφείο;»

«Άργησες στην ξενάγηση. Πρόλαβα κι έβαλα τοταμπελάκι με το όνομά μου στην πόρτα. Μπαμ!»

Σωστά. Από τότε που είχα μετακομίσει στη Νέα Υόρκηήταν η πρώτη φορά που είχα πηδήξει γυναίκα στο σπίτι τηςκαι, όπως ακριβώς το περίμενα, είχα παγιδευτεί. Συνήθωςπροτιμούσα το σεξ στο σπίτι μου, όπου μπορούσα πάντα να

wWw.Greekleech.info

βρω μια δικαιολογία ότι θα ερχόταν η μητέρα μου ή ότιέπρεπε κάπου να πάω. Στο δικό της σπίτι, μια γυναίκαήθελε συνήθως να μου φτιάξει τσάι και μου ζητούσε νακοιμηθώ εκεί το βράδυ.

Δεν ήμουν κάθαρμα. Ανέκαθεν ήμουν ανοιχτός σε μιαπιθανή σχέση όπως ο καθένας. Απλώς δεν είχα ακόμαγνωρίσει μια γυναίκα που να μου αρέσει τόσο ώστε ναθέλω να αποχωριστώ για μια βραδιά το κρεβάτι μου. Οιγυναίκες που γνώριζα έρχονταν πάντα εκείνες να μουσυστηθούν, ήξεραν ποιος ήμουν, ήξερα τι είδους άντραήθελαν. Αν και μεγάλη πόλη, η Νέα Υόρκη ώρες ώρεςέμοιαζε με χωριό.

Κοίταξα απ’ το παράθυρο την καταπληκτική θέα -μαλάκα, Γουίλ- και σκεφτόμουν τη Σάρα. Τον τελευταίοκαιρό εκείνη ήταν η εμμονή μου. Αυτό το κορίτσι ήταν έναμυστήριο. Αν μια γυναίκα ήθελε από έναν άντρα να τησκέφτεται διαρκώς, αρκούσε να του πει ότι μπορούσε νατην έχει μόνο μία φορά την εβδομάδα και ως διά μαγείας ηαυτοσυγκέντρωση πάει περίπατο.

Και να λοιπόν που τώρα αναρωτιόμουν τι θα έλεγα ανεκείνη μου ζητούσε να κοιμηθώ σπίτι της.

Ξέρεις την απάντηση, μαλάκα. Θα έλεγες ναι.

Είχα κάνει σεξ με μερικές δεκάδες γυναίκες από τότεπου ήρθα στην Αμερική, αλλά το τελευταίο διάστημαδυσκολευόμουν να θυμηθώ λεπτομέρειες. Οποιαδήποτεανάμνηση σχετιζόταν με το σεξ μου έφερνε στον νου τηΣάρα. Ήταν γλυκιά και καυλιάρα. Κρατούσε κρυφά τόσαπράγματα για τον εαυτό της, αλλά με άφηνε να της κάνω ταπάντα. Δεν είχα γνωρίσει ποτέ γυναίκα που να είναι τόσοαντιφατικά μυστικοπαθής και ανοιχτή.

«Γνώρισα κάποια, φίλε.»

Ο Γουίλ έβαλε τα ξυλάκια του μέσα στο χάρτινο κουτίτου κινέζικου και το έσπρωξε πάνω στο γραφείο. «Ήρθε ηώρα να μου μιλήσεις γι’ αυτή;»

«Ίσως.»

«Τη βλέπεις αρκετό καιρό τώρα, έτσι;»

«Μερικές εβδομάδες, ναι.»

«Μόνο αυτή;»

Έγνεψα καταφατικά. «Είναι καταπληκτική στοκρεβάτι, το σεξ μαζί της είναι το κάτι άλλο, και επιπλέονμου αρέσει επειδή μου είπε ότι δεν θέλει να κοιμάμαι μεάλλες γυναίκες.»

Ο Γουίλ με κοίταξε με μια έκφραση σαν να έλεγεΧριστέ μου. Έκανα πως δεν είδα.

«Εκείνη όμως είναι διαφορετική. Έχει κάτι...» Έτριψατα χείλη μου και κοίταξα απ’ το παράθυρο. Τι διάολο έχωπάθει σήμερα; «Δεν μπορώ να τη βγάλω απ’ το μυαλό μου.»

«Την ξέρω;»

«Δεν νομίζω.» Προσπάθησα να θυμηθώ αν ο Γουίλ είχεγνωρίσει τη Σάρα στο φιλανθρωπικό γκαλά. Είχα περάσειμαζί του το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς αφότου την είχααφήσει να φρεσκαριστεί και να τακτοποιήσει το φόρεμάτης, και δεν θυμόμουν να τους είχα δει ποτέ να μιλάνε.

«Δεν θα μου πεις δηλαδή ποια είναι;» Ο Γουίλ γέλασεκι έγειρε πίσω στην καρέκλα του. «Σου έχει κλέψει τηνψυχή, μικρέ εραστή;»

«Άντε γαμήσου.» Πήρα τη σακούλα κι έχωσα μέσα τασχεδόν άδεια κουτιά του φαγητού. «Απλώς τη γουστάρω.Αυτή τη στιγμή όμως κάνουμε μόνο σεξ. Είναι κοινήσυμφωνία.»

«Αυτό είναι καλό», είπε επιφυλακτικά. «Επομένως δενσε θέλει για τα λεφτά σου.»

«Είμαι πολύ μαλάκας που όλο αυτό το θεωρώ περίεργο;

Δεν θέλει περισσότερα. Ακόμα κι αν ήθελα εγώ, νομίζω ότιαυτό θα την έκανε να το βάλει στα πόδια. Την τρομάζει νακάνει δημόσιες εμφανίσεις μαζί μου. Λες να τη γουστάρωτόσο πολύ επειδή το μόνο πράγμα που την ενδιαφέρει είναιτο πουλί μου;»

Και όπως μου συνέβαινε πάντα όταν σκεφτόμουν τηΣάρα, άρχισα να φαντάζομαι ποιο φινάλε θα αποφάσιζεεκείνη να δώσει στο έργο.

Ο Γουίλ σφύριξε επιδοκιμαστικά. «Ακούγεται φοβερήτύπισσα. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να τηνενδιαφέρει το δικό σου πουλί. Η μάνα σου είναι δύο φορέςπερισσότερο άντρας από σένα, με αυτό το μικροσκοπικόεργαλείο που έχεις.»

«Προσβάλλεις την Μπρίτζιτ ή έτσι μου φαίνεται; Είσαιπολύ μαλάκας.»

Σήκωσε τους ώμους κι έσπασε ένα μπισκότο της τύχης.

«Για να κατουρήσεις κατεβάζεις το κάθισμα, έτσι δενείναι;» ρώτησα χαμογελώντας.

«Μπα... Δεν μ’ αρέσει να βρέχω το πουλί μου.»

«Γουίλ. Ο μόνος τρόπος για να προσφέρεις ευχαρίστησησε μια γυναίκα είναι να της δώσεις την πιστωτική σου

κάρτα.»

Και με κάποιον τρόπο, μέσα απ’ την ανταλλαγήπειραγμάτων που ακολούθησε, ο Γουίλ με έκανε να πάψωνα συμπεριφέρομαι σαν αξιολύπητος μαλάκας για τηνιστορία αυτή και σταμάτησα να ανησυχώ μήπως η Σάραέπαιζε παιχνίδια με το μυαλό μου.

Μετά το μεσημεριανό φαγητό έφυγα απ’ το γραφείο καισταμάτησα ένα ταξί για να πεταχτώ σε μια καινούριαέκθεση που είχε στηθεί στο Τσέλσι. Είχα βοηθήσει ένανπαλιό πελάτη να βρει και να ανοίξει μια γκαλερί, κι εκείνοςείχε διοργανώσει μια έκθεση με σπάνιες φωτογραφίες τουE.J. Bellocq που θα κρατούσε μόλις λίγες εβδομάδες. Τομόνο που χρειάστηκε ήταν ένα λακωνικό email του -Έχουνέρθει- και η υπόλοιπη μέρα μου είχε κλείσει. Ήθελα σαντρελός να δω τα ανακατασκευασμένα κομμάτια από τακατεστραμμένα αρνητικά της συλλογής «Storyville» τουBellocq. Παρότι είχα αργήσει να ανακαλύψω το έργο του, ητέχνη του κέντριζε τη φαντασία μου με τις γυμνέςφωτογραφίες του, τις γωνίες τους, την απλότητά τουςκαι την αίσθηση της ευάλωτης καθημερινότητας.

Κι όμως, πριν γνωρίσω τη Σάρα, δεν είχα τραβήξειποτέ φωτογραφίες με κάποια ερωμένη μου.

Αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Οι φωτογραφίες μου

με τη Σάρα δεν είχαν καμία σχέση με την τέχνη τουBellocq, ωστόσο μου

τη θύμιζαν. Η λεπτή μέση, η απαλή κοιλιά της, η γλυκιάκαμπύλη των γοφών της...

Κοίταξα το τηλέφωνό μου κι ευχήθηκα για χιλιοστήφορά να είχα βγάλει έστω και μία μοναδική φωτογραφίατων ματιών της καθώς κάναμε έρωτα.

Γαμώτο.

Σεξ. Όταν κάναμε σεξ.

Έκανε ζέστη, χωρίς η ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτικήέξω, και αφού είδα τις φωτογραφίες ήθελα να περπατήσωλίγο για να κατευνάσω την έξαψή μου. Η απόσταση από τοΤσέλσι στο κέντρο της πόλης δεν ήταν πολύ μεγάλη, αλλάκοντά στην Τάιμς Σκουέαρ αντιλήφθηκα έναν άντρα μεφωτογραφική μηχανή να με παρακολουθεί.

Πάντα πίστευα ότι οι παπαράτσι θα αντιλαμβάνοντανότι δεν ήμουν ούτε κατά διάνοια τόσο ενδιαφέρων τύποςόσο φαντάζονταν, αλλά αυτό δεν είχε συμβεί ακόμα. Μεπαραμόνευαν στις εμφανίσεις μου τα Σαββατοκύριακα,στα φιλανθρωπικά γκαλά, στις καθημερινέςεπαγγελματικές υποχρεώσεις μου. Είχαν περάσει σχεδόντέσσερα χρόνια χωρίς να μου συμβεί κάτι ενδιαφέρον -αν

εξαιρέσει κανείς κάποια εμφάνιση με μια κάπως επώνυμηγυναίκα- αλλά σχεδόν τις μισές φορές που τολμούσα ναπερπατήσω μόνος στο Μανχάταν κάποιος με εντόπιζε.

Και ξαφνικά η καλή μου διάθεση έσβησε. Ήθελα ναβρεθώ στο σπίτι μου, να δω μια ανάλαφρη ταινία τωνMonty Python και να πιω μερικές μπίρες. Ήταν Τρίτη,γαμώτο, κι ήθελα τη Σάρα.

«Δίνε του!» φώναξα πάνω απ’ τον ώμο μου.

«Μία φωτογραφία μόνο, Μαξ. Κι ένα σχόλιο γι’ αυτάπου ακούγονται για σένα και την Κίρα.»

Γαμώτο. Πάλι τα ίδια σκουπίδια; Την είχα συναντήσειμόνο μία φορά, πριν από έναν μήνα, σε μια συναυλία. «Ναι.Πηδάω την Κίρα Νάιτλι. Πιστεύεις ότι εμένα πρέπει ναρωτήσεις;»

Ένα ταξί φρέναρε δίπλα στο πεζοδρόμιο με τα λάστιχανα στριγκλίζουν και μου κόπηκε η χολή όταν η πίσω πόρταάνοιξε απότομα δίπλα μου. Ένα απαλό γυμνό χέρι πρόβαλεαπό μέσα και μου έκανε νόημα να μπω. Αμέσως μετά είδατη Σάρα να σκύβει μπροστά χαμογελώντας. «Έλα, μπεςμέσα, γρήγορα!»

Το μυαλό μου χρειάστηκε αρκετά δευτερόλεπτα μέχρινα επικοινωνήσει με το στόμα και τα πόδια μου. «Διάβολε.

wWw.Greekleech.info

Ναι. Τέλεια.»

Χώθηκα μέσα στο ταξί, πέταξα τον χαρτοφύλακά μουστο πάτωμα και γύρισα να την κοιτάξω.

«Γεια σου, Μαξ. Μου φάνηκε ότι... σε παρενοχλούσανκάπως.»

«Έπεσες μέσα», είπα κοιτάζοντάς την.

Εκείνη σήκωσε τους ώμους και μου χάρισε το παράξενο,μυστηριώδες χαμόγελό της.

«Ηλίθιοι παπαράτσι», γρύλισα.

Η Σάρα σταύρωσε τα πόδια και σήκωσε ξανά ελαφράτους ώμους. «Καημένε μου. Θέλεις μια αγκαλίτσα;»

Τα μάτια της έκρυβαν μια φλόγα που είχα ξαναδεί μόνοτο πρώτο βράδυ στο κλαμπ, όταν με τράβηξε στην άκρητου διαδρόμου.

Έμπλεξες, φίλε.

Φορούσε ένα κοντό κόκκινο εφαρμοστό φόρεμα πουείχε ξεκουμπωθεί λίγο στο επάνω μέρος. Έπιασα τουπονοούμενο. Κάρφωσα το βλέμμα μου στο αριστερό τηςστήθος, κάτω απ’ τη μαύρη δαντέλα του σουτιέν της που

αχνοφαινόταν.

«Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω», είπα στο ντεκολτέ της.«Είχα μια δύσκολη μέρα. Μπορώ να βυθίσω το πρόσωπόμου μέσα σου;»

«Δεν θέλω σεξ στο ταξί μου!» γάβγισε ο ταξιτζής. «Πούπάμε τώρα;»

Κοίταξα τη Σάρα περιμένοντας να δώσει οδηγίες, αλλάεκείνη απλώς σήκωσε τα φρύδια και χαμογέλασε.

«Ανέβα προς το πάρκο», μουρμούρισα. «Δεν ξέρωακόμα.»

Ο οδηγός σήκωσε τους ώμους και μουρμούρισε κάτιαποφεύγοντας την κίνηση.

«Είσαι πολύ όμορφη», είπα στη Σάρα σκύβοντας να τηφιλήσω.

«Όλο αυτό μου λες.»

Σήκωσα τους ώμους κι έγλειψα τον λαιμό της. Γαμώτο.Είχε τη γεύση γλυκού τσαγιού και πορτοκαλιού. «Έλα στοσπίτι μου.»

Έγνεψε αρνητικά γελώντας. «Όχι. Έχω εισιτήρια για

μια παράσταση στις οχτώ.»

«Με ποιον;»

«Με τον εαυτό μου», είπε ορθώνοντας την πλάτη καικοιτάζοντας απ’ το παράθυρο. Της έπιασα το χέρι κι έπλεξατα δάχτυλά μου με τα δικά της.

«Θα την παίξουν κι άλλο βράδυ. Αυτό σημαίνει ότιπρέπει να έρθεις σπίτι μου και να περιποιηθείς τον πούτσομου.»

Η Σάρα γούρλωσε τα μάτια και κοίταξε τον ταξιτζή.Εκείνος μας αγριοκοίταξε απ’ τον καθρέφτη, αλλά δεν είπετίποτα.

«Όχι», ψιθύρισε εκείνη αναζητώντας με τα μάτια τηςτα δικά μου. Προσπάθησε να τραβήξει το χέρι της, αλλάδεν την άφησα. «Να σε ρωτήσω κάτι;»

Κοιτάζοντας τα μαλλιά της, στερεωμένα πίσω από τααυτιά της και το μικροσκοπικό σώμα της στο διπλανόκάθισμα, ένιωσα έναν πρωτόγνωρο πανικό: μήπως όλο αυτότης έκανε κακό; Απογυμνωμένη από τις άμυνές της, έδειχνετόσο αθώα.

«Ό,τι θέλεις», της είπα.

«Ξέρεις τι σκεφτόμουν; Γιατί είσαι τόσο διάσημος σ’αυτά τα μέρη; Φυσικά, είσαι ωραίος και επιτυχημένος.Αλλά η Νέα Υόρκη είναι η πόλη των ωραίων καιεπιτυχημένων. Γιατί άραγε να σε κυνηγάει έναςφωτογράφος κάποιο απόγευμα Τρίτης;»

Μάλιστα. Χαμογέλασα, συνειδητοποιώντας ότι, παράτην αναζήτηση που είχε κάνει στο διαδίκτυο, δεν είχεφτάσει πολύ πίσω στο παρελθόν. «Νόμιζα ότι είχες κάνειτην έρευνά σου.»

«Βαρέθηκα μετά τις τρεις πρώτες σελίδες μεφωτογραφίες που σε δείχνουν να φοράς σμόκιν και νακρατάς αγκαλιά όλες αυτές τις γυναίκες.»

Γέλασα. «Σε διαβεβαιώ ότι δεν είναι αυτός ο λόγος πουμε κυνηγάνε.» Σταμάτησα κι αναρωτήθηκα γιατί μιλούσατώρα γι’ αυτό το θέμα μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημαπου είχα κρατήσει το στόμα μου κλειστό.

«Ήρθα εδώ πριν από περίπου έξι χρόνια», άρχισα ναλέω. Έγνεψε καταφατικά, επειδή προφανώς γνώριζε αυτήτην πληροφορία. «Και μετά από έναν μήνα αφότου είχαέρθει, γνώρισα μια γυναίκα, τη Σέσιλι Άμπελ.»

Έσμιξε τα φρύδια της. «Το έχω ακούσει αυτό τοόνομα... Την ξέρω;»

Σήκωσα τους ώμους. «Ίσως, αλλά δεν θα μου φαινότανπαράξενο κι αν δεν την ήξερες. Ήταν μεγάλο όνομα στοΜπρόντγουεϊ, αλλά, όπως συμβαίνει συχνά στον θεατρικόκόσμο της Νέας Υόρκης, η φήμη της δεν έφτασε πολύμακριά στην ενδοχώρα της Αμερικής.»

«Γιατί λες "ήταν" μεγάλο όνομα στο Μπρόντγουεϊ;»

Κοίταξα τα δάχτυλά της που ήταν πλεγμένα με τα δικάμου. «Πιστεύω ότι η Σέσιλι -και το δραματικό τέλος τηςθεατρικής της καριέρας- είναι ο λόγος που τραβάω τηνπροσοχή. Έφυγε απ’ τη Νέα Υόρκη μάλλον ξαφνικά, αφούπρώτα έστειλε μια επιστολή που δημοσιεύτηκε στην Post.Περιέγραφε με λεπτομέρειες όλα τα παράπονά της απ’ αυτήτην πόλη και, ανάμεσά τους», μετέφερα πιστά «"τουςσκηνοθέτες που δεν μπορούσαν να μαζέψουν τα χέριατους, τους έκφυλους πολιτικούς και τα ξεφτέρια τωνεπενδύσεων που δεν εκτιμούσαν το καλό όταν το είχαν σταχέρια τους".»

«Σ’ αγαπούσε;»

«Ναι. Και όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, χωρίςανταπόκριση.»

Το βλέμμα της Σάρας σκοτείνιασε λίγο, τα κόκκιναχείλη της σφίχτηκαν. «Αυτό ακούστηκε κάπως σκληρό.»

«Πίστεψέ με, δεν είμαι καθόλου σκληρός όσον αφοράτη Σέσιλι. Εκείνη είναι μια χαρά τώρα. Έχει κάνει ένανευτυχισμένο γάμο στην Καλιφόρνια. Για ένα διάστημαόμως χρειάστηκε ιατρική φροντίδα.» Πριν προλάβει ναμιλήσει, πρόσθεσα: «Ήταν καλή φίλη και η απόφασή τηςνα τα παρατήσει όλα μού έδειξε ότι δεν ήταν καιπολύ... ισορροπημένη. Πραγματικά ήταν πολλοί οι λόγοι γιατους οποίους έφυγε απ’ την πόλη. Εγώ απλώς ήμουν ηχαριστική βολή... Όμως δεν την αγάπησα όπως με αγάπησεεκείνη.»

Τα μάτια της Σάρας τρεμόπαιξαν, κοίταξε προς τηνοροφή και φάνηκε να το σκέφτεται. «Είναι προτιμότεροπου ήσουν ειλικρινής μαζί της», παρατήρησε.

«Φυσικά», τη διαβεβαίωσα. «Η ψυχική της κατάστασηεντέλει ήταν τέτοια, ανεξάρτητα από το αν την αγαπούσα ήόχι. Ήταν σε σύγχυση... αλλά αυτό δεν πουλάει,καταλαβαίνεις;»

Η Σάρα στράφηκε προς το μέρος μου και το βλέμμα τηςμαλάκωσε, το χαμόγελό της επέστρεψε. «Κι έτσι ο κόσμοςάρχισε να ενδιαφέρεται για το ποιος ήταν ο άντρας πουράγισε την καρδιά της μεγάλης σταρ και την έκανε νασαλτάρει.»

«Οπότε έγινα ένα μυστήριο. Οι εφημερίδες λατρεύουν

τους άτακτους πλεϊμπόι και η επιστολή της ήταν αρκετάδραματική. Ο τρόπος που με περιγράφουν είναι και δενείναι σωστός. Αγαπώ τις γυναίκες. Αγαπώ το σεξ. Αλλά ηζωή μου σπάνια είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο ελπίζουν οιφυλλάδες. Εγώ πάντως έμαθα να μην πολύ νοιάζομαι για τοτι λένε οι άλλοι.»

Ο ταξιτζής μας έστριψε απότομα για να αποφύγει έναπαιδί με ποδήλατο και πάτησε επίμονα την κόρνα. Με τοαπότομο φρενάρισμα, το στήθος της Σάρας άγγιξε τομπράτσο μου κι εγώ ανταπέδωσα το άγγιγμαχαμογελώντας, καθώς εκείνη σήκωσε το φρύδι τηςπαριστάνοντας την αγανακτισμένη. «Υπάρχουν πολλέςφωτογραφίες σου στο διαδίκτυο.»

«Κάποιες απ’ αυτές τις γυναίκες ήταν ερωμένες, άλλεςόμως όχι.» Χάιδεψα με το δάχτυλό μου το στήθος της κιεκείνη χαμήλωσε το βλέμμα με τα μάτια ορθάνοιχτα. «Δενέχω καμιά περίεργη αποστροφή προς τη δέσμευση. Απλώςέχω πολύ καιρό να κάνω τέτοιου είδους σχέση.»

Τίναξε το κεφάλι της ψηλά και διέκρινα καθαρά τιςκόρες της να διαστέλλονται, τα χείλη της να σχηματίζουνένα χαμόγελο.

«Σωστά», παραδέχτηκα γελώντας. «Φαντάζομαι πως ησυμφωνία μας είναι κάποιου είδους σχέση. Αλλά δεν

μετράει αφού αρνείσαι να βγεις, έστω και μία φορά, μαζίμου σε κανονικό ραντεβού.»

Το χαμόγελό της μίκρυνε λιγάκι. «Πιστεύω ότι κανέναςαπ’ τους δυο μας δεν είναι για περισσότερα.»

«Η αλήθεια είναι», παραδέχτηκα, «ότι σίγουρα είμαστεκαλοί σ’ αυτό που κάνουμε. Παρεμπιπτόντως, μίλησα γιασένα στον Γουίλ», είπα, αφήνοντας τα καυτά κύματα τουεκνευρισμού της να χτυπήσουν για λίγο στο πλάι τουπροσώπου μου. Έχει φάση όταν τσΆντιζεται αυτό τοκορίτσι.greekleech.info «Χωρίς ονόματα, Γλύκα.Ηρέμησε.»

Περίμενα να με ρωτήσει τι είχα πει στον Γουίλ.

Και περίμενα...

Τελικά γύρισα και την κοίταξα. Συνέχιζε να μεπαρακολουθεί προσεκτικά. Είχαμε σταματήσει σ’ έναφανάρι και τα πάντα στο ταξί έδειχναν εντελώς ακίνητα.

«Λοιπόν;» είπε, με ένα αμυδρό, προκλητικό χαμόγελο,καθώς το ταξί ξεκινούσε ξανά. «Είπες στον Γουίλ ότιβρήκες μια γυναίκα που της αρέσει το σεξ σε δημόσιουςχώρους;»

«Όχι μέσα στο ταξί μου!» πετάχτηκε ο ταξιτζής

φωνάζοντας τόσο δυνατά που και οι δύο αναπηδήσαμε στοκάθισμα και ξεσπάσαμε σε γέλια. Φρέναρε απότομα καιπέσαμε πάλι μπροστά. «Όχι μέσα στο ταξί μου!»

«Μην ανησυχείς, φίλε», του είπα. Στράφηκα σ’ εκείνηκαι της ψιθύρισα: «Δεν μ’ αφήνει να την πηδάω μέσα σεαυτοκίνητα. Ούτε καν τις Τρίτες.»

«Όχι, δεν σ’ αφήνει...» ψιθύρισε εκείνη, αν και μεάφησε να τη φιλήσω ξανά.

«Κρίμα», είπα κολλημένος στα χείλη της. «Είμαι καλόςστ’ αυτοκίνητα. Μπορώ να πω πολύ καλός, ιδίως τιςΤρίτες.»

«Αυτή η κουβέντα με τον Γουίλ λοιπόν», είπε εκείνηαπλώνοντας το χέρι της κάτω απ’ το σακάκι μου που το είχαδιπλώσει πάνω στα πόδια μου. «Αφού δεν του είπες τοόνομά μου, τι του είπες;» Πίεσε με το χέρι της τον πούτσομου. Τον έσφιξε.

Είχε σκοπό να μου τον παίξει μέσα στο ταξί;

Και γαμώ τις ιδέες.

«Εξηκοστή Πέμπτη οδός και Μάντισον», είπα στονοδηγό. «Ακολούθησε τη μεγάλη διαδρομή.»

wWw.Greekleech.info

Ο τύπος με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα, μάλλονεπειδή δεν του άρεσε η προοπτική να περάσει απ’ τηνΚολόμπους Σερκλ σε ώρα αιχμής, αλλά έγνεψεκαταφατικά, παίρνοντας την Πεντηκοστή Έβδομη οδό μεκατεύθυνση προς το Μπρόντγουεϊ.

«Όχι σεξ στο ταξί» είπε, πιο ήρεμα αυτή τη φορά.

Στράφηκα προς τη Σάρα. «Του είπα ότι έχω γνωρίσειμια γυναίκα με την οποία πηδιόμαστε μια χαρά. Πιθανόνεπίσης να του ανέφερα ότι αυτή η γυναίκα είναιδιαφορετική από όλες τις γυναίκες που έχω γνωρίσει.»

Η Σάρα μού κατέβασε το φερμουάρ, έβγαλε επιδέξιαέξω τον πούτσο μου και τον έσφιξε δυνατά. Μια παράξενηζέστη σκαρφάλωσε στη σπονδυλική μου στήλη, καθώς απότη μία ένιωθα τον πούτσο μου να σκληραίνει κι από τηνάλλη συνειδητοποιούσα ότι εκείνη είχε αρχίσει να μαθαίνειπώς να με χαϊδεύει.

«Πώς είμαι διαφορετική;» Έσκυψε προς το μέρος μου,πιπίλησε το αυτί μου κι ύστερα ψιθύρισε: «Οι άλλεςγυναίκες δεν σ’ τον παίζουν μέσα σε ταξί;»

Την κοίταξα και αναρωτήθηκα ποια ήταν κατά βάθοςαυτή η γυναίκα. Αυτή η δροσερή, αθώα και πολύ σέξιγυναίκα που δεν ήθελε τίποτε άλλο από μένα παρά μόνο ένα

καλό πήδημα. Με έπαιζε; Ήταν αληθινό αυτό που ζούσα;

Ή μήπως θα έσπαγε μετά από μερικούς οργασμούς, θαομολογούσε ότι δεν της άρεσε η συμφωνία και θα μου έλεγεότι ήθελε περισσότερα;

Το πιο πιθανό. Έτσι όμως που την κοίταζα -τα κόκκινασουφρωμένα χείλη της και τα τεράστια καστανά μάτια της,τόσο σκανταλιάρικα και βρόμικα- αποφάσισα ότι δενυπήρχα περίπτωση να την αφήσω εγώ πρώτος.

«Δεν του είπα και πολλά. Οι σοβαρές συζητήσεις με τονΓουίλ πάντα καταλήγουν σε πειράγματα για το μέγεθος τωνπουλιών μας.»

«Φαντάζομαι ότι θα ήσουν επιεικής μαζί του."Αρνούμαι να μπω σ’ έναν πόλεμο ευφυολογημάτων μ’ ένανάοπλο άντρα", όπως είπε και ο Τσόρτσιλ» σχολίασε εκείνη,με ένα πνιχτό γελάκι γέρνοντας στον λαιμό μου. Αρχισε ναμου τον παίζει.

«Αυτό είναι αλήθεια», ψιθύρισα και στράφηκα να τηφιλήσω. «Αν και, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα πόσομεγάλο είναι το πουλί του.»

«Αν σ’ ενδιαφέρει πραγματικά, προσφέρομαι να τομάθω εγώ και να σου πω...»

Γέλασα γρυλίζοντας μέσα στο στόμα της: «Είναι πολύευχάριστο να μιλάω με μια γυναίκα που δεν αισθάνεται τηνανάγκη να επιδεικνύει συνεχώς την εξυπνάδα της.»

«Όχι σεξ!» γρύλισε ο ταξιτζής κοιτάζοντας μαςεπιτακτικά μέσα απ’ τον καθρέφτη.

Σήκωσα τα χέρια ψηλά και του χαμογέλασα. «Ούτε πουτην αγγίζω, φίλε.»

Από εκείνο το σημείο και μετά φάνηκε αποφασισμένοςνα μας αγνοήσει. Άνοιξε τη ραδιοεπικοινωνία και κατέβασετο παράθυρο για να μπει μέσα το απογευματινό αεράκι καιοι θόρυβοι της πόλης. Το χέρι της Σάρας άρχισε αργά ν’ανεβαίνει προς τα πάνω, να στρίβει λίγο φτάνοντας στοκεφάλι κι ύστερα να ξανακατεβαίνει.

«Θα σου έπαιρνα πίπα αν δεν φοβόμουν ότι θα μαςκαταλάβει», ψιθύρισε. «Θέλω να πω, σου αξίζει τοκαλύτερο. Τουλάχιστον εσύ έχεις μια εσωτερική ομορφιά,Μαξ. Εκεί ακριβώς που μετράει.»

Ξέσπασα σε γέλια, έχωσα το πρόσωπό μου στον λαιμότης για να πνίξω το βογκητό που ακολούθησε όταν εστίασετις προσπάθειές της στην άκρη του καυλιού μου. «Είναιτέλειο, γαμώτο. Λίγο πιο γρήγορα, αγάπη μου. Μπορείς;»

Η προσφώνησή μου την έκανε να διστάσει για λίγο.

Ύστερα γύρισε και μου έγλειψε το πιγούνι, ενώ η παλάμητης έπαιζε γρήγορα και σφιχτά τον πούτσο μου. Έστρεψετο βλέμμα της στον ταξιτζή, εκείνος όμως άκουγεαπορροφημένος τη ραδιοφωνική εκπομπή και φώναζε στααυτοκίνητα που βρίσκονταν μπροστά μας.

«Ναι. Τόσο;...» με ρώτησε εκείνη.

Έγνεψα καταφατικά, χαμογελώντας κολλημένος στομάγουλό της. «Δεν φανταζόμουν ότι θα ήσουν τόσο καλή σ’αυτό.»

Οι δονήσεις του γέλιου της απλώθηκαν στον λαιμό μουκαι κάτω απ’ το δέρμα μου. Δεν την είχα ακούσει ποτέ ναβγάζει έναν τόσο αφελή και άσεμνο ήχο. Άλλο ένα κάστροπου είχα καταφέρει να ρίξω. Το καυτό και οξύ αίσθημα τηςνίκης πλημμύρισε το στήθος μου και για μια στιγμή ήθελανα φωνάξω απ’ το παράθυρο ότι επιτέλους η Σάρα μουάνοιγε την πόρτα του εαυτού της.

Με έγλειψε στο πλάι του λαιμού μου και δάγκωσε τοκάτω χείλι μου. «Έχεις τον τέλειο πούτσο», είπε. «Μεκάνεις να σε θέλω, παρότι είναι Τρίτη.»

«Αχ...» βόγκηξα. Και καθώς έχυνα, σφίγγοντας τασαγόνια και τα χέρια μου, συνειδητοποίησα ότι με τη Σάραέπαυα να συμπεριφέρομαι σαν ένα μαλακισμένο κάθαρμα

στην όλη υπόθεση, ότι με έκανε να μην ανησυχώ μήπωςέπαιζε παιχνίδια με το μυαλό μου.

Εκείνη έβαλε το χέρι της στην τσάντα της, βρήκε έναχαρτομάντιλο και το σκούπισε ενώ το είχε ακόμα μέσαστην τσάντα, χαμογελώντας μου με αφέλεια και κρύβονταςτα πειστήρια από το βλέμμα του ταξιτζή μας. Ύστεραέσκυψε και με φίλησε τόσο γλυκά που μου ήρθε να τηνξαπλώσω στο κάθισμα και να την κάνω να χύσειστη γλώσσα μου απλώς και μόνο για ν’ ακούσω τις μικρέςβραχνές κραυγές της.

«Αισθάνεσαι καλύτερα;» ρώτησε σιγανά, μεδιερευνητικό βλέμμα.

Είχα μάθει και κάτι ακόμα για τη Σάρα απ’ αυτή τηνέκφρασή της: η αρχική της παρόρμηση -αυτή την οποίασυνεχώς κατέπνιγεήταν να με ευχαριστήσει.

Τότε όμως σταματήσαμε ένα τετράγωνο μακριά απ’ τοδιαμέρισμά μου κι εκείνη έγειρε πίσω και χαμογέλασεσυγκρατημένα. «Εδώ κατεβαίνεις;»

Δίστασα. Αναρωτιόμουν αν θα ήθελε να έρθει μαζί μου.«Φαντάζομαι πως ναι, εκτός κι αν θέλεις...»

Η φωνή της ήταν ήρεμη. Κατάλαβα ότι έτσιπροσπαθούσε να μετριάσει τη σκληρότητα των λόγων της:

«Τα λέμε την Παρασκευή, Μαξ.»

Είχαμε τελειώσει. Μπορούσα να φύγω.

Εννέα

«Θα το συζητήσουμε σήμερα;»

Έτσι όπως ήμουν ανεβασμένη στη σκάλα, γύρισα καικοίταξα τη Χλόη. Κρατούσε ένα πινέλο και με μετρούσε μετο βλέμμα της.

«Ποιο πράγμα;»

Μισόκλεισε τα μάτια. «Τον χωρισμό σου. Την ξαφνικήσου απόφαση να φύγεις απ' το Σικάγο. Τον Άντι και τονμυστηριώδη άντρα με τον οποίο πηδιέσαι αυτό τοδιάστημα και το πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου τουςτελευταίους δύο μήνες;»

Ένα αμήχανο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπόμου. «Α, αυτό... Τι να πούμε;»

Εκείνη γέλασε. Ύστερα σκούπισε με τα ντελικάταδάχτυλά της το μέτωπό της αφήνοντας μια αχνήμουντζούρα από μπογιά. Ο Μπένετ έλειπε σεεπαγγελματικό ταξίδι και η Χλόη ήταν αποφασισμένη ναβάψει ολόκληρο το εσωτερικό του πελώριου διαμερίσματος

τους ενόσω εκείνος δεν θα ήταν σε θέση να εποπτεύει τιςεργασίες. Έδειχνε εξουθενωμένη.

«Γιατί δεν προσέλαβες κάποιον για να σου κάνει όληαυτή τη δουλειά;» ρώτησα κοιτάζοντας τριγύρω. «Μη μουπεις ότι δεν είχες την οικονομική δυνατότητα.»

«Επειδή είμαι μανιακή με τον έλεγχο», είπε. «Και μηνπροσπαθείς ν’ αλλάξεις κουβέντα. Άκου, το ξέρω ότι αυτή ησχέση άρχισε με τον καιρό να σε ρίχνει, όμως αισθάνομαιπερίεργα

που δεν ξέρω περισσότερα για το ποιος ήτανπραγματικά εκείνος. Ο Μπένετ ήξερε τον Άντι από τιςδιάφορες κοσμικές εκδηλώσεις της πόλης, αλλά εγώ ποτέδεν τον γνώρισα καλά και...»

«Επειδή», είπα διακόπτοντάς τη, «θα τον είχεςκαταλάβει αμέσως. Όπως τον κατάλαβε ο Μπένετ.» Καιμόνο στη σκέψη του Άντι, ένιωσα ένα κέντρισμα απ’ ταπαλιά στο στομάχι μου.

Η Χλόη -πήγε να πει κάτι, αλλά τη διέκοψα με ένανεύμα του χεριού μου.

«Έλα τώρα. Ξέρω ότι ο Μπένετ ήταν επιφυλακτικόςπρος τον Άντι από την πρώτη κιόλας μέρα, παρ’ όλο πουκαταλάβαινε ότι δεν του έπεφτε λόγος. Και νομίζω ότι την

wWw.Greekleech.info

εποχή που σε γνώρισα, ακόμα κι εγώ υποπτευόμουν ότι οΆντι με απατούσε. Δεν ήθελα να κάνουμε παρέα για να μηβλέπεις την κατάντια μου.»

Το βλέμμα της συννέφιασε και, πριν πει οτιδήποτε, είχακαταλάβει τι θα μου έλεγε. «Γλυκιά μου, δεν ήταν ανάγκηνα τον γνωρίσω προσωπικά για να καταλάβω ότι ήταν έναςγκομενιάρης μαλάκας. Όπως και κανείς άλλος. Το μόνοπράγμα που διέσωζε την αξιοπρέπειά του ήσουν εσύ.»

Ξεροκατάπια μερικές φορές για να μη βάλω τακλάματα. «Πιστεύεις πως το γεγονός ότι πέρασα τόσαχρόνια μαζί του λέει κάτι για μένα; Ότι είμαι ηλίθια ή ότιδεν βλέπω πέρα απ' τη μύτη μου;»

Θυμήθηκα την πρώτη μας επέτειο που είχαμε βγει γιαφαγητό στο περίφημο «Έβερεστ». Μ' έστησε ένα μισάωροκαι, όταν επιτέλους ήρθε, μύριζε έντονα άρωμα. Πόσοκλισέ, Θεέ μου... Όταν τον ρώτησα αν ήταν αλλού πριν, μουείχε πει: «Μωρό μου, όταν δεν είμαι μαζί σου, πάντα είμαιαλλού. Έτσι είναι η ζωή μου. Τώρα όμως είμαι εδώ.»

Είχα υποθέσει ότι αυτό που εννοούσε ήταν ότι συνεχώςδούλευε όταν δεν ήταν μαζί μου. Η αλήθεια όμως είναι πωςαυ-τή ήταν η μόνη φορά που υπήρξε ειλικρινής μαζί μουγια τις άλλες γυναίκες.

«Όχι», είπε η Χλόη κουνώντας το κεφάλι. «Ήσουνμικρή. Όταν τον γνώρισες, θα πρέπει να σου είχε φανείεξωπραγματικός. Ήταν απίστευτα γοητευτικός, Σάρα,αυτό είναι γεγονός. Όμως δεν θεωρώ υγιές να τ' αλλάζειςόλα τόσο γρήγορα και να μη θέλεις να το συζητήσεις. Είσαικαλά, πραγματικά;»

Έγνεψα καταφατικά. «Κι όμως είμαι.»

«Σε παίρνει καμιά φορά τηλέφωνο ο Άντι;»

Κοίταξα το πινέλο που κρατούσα στο χέρι μου και το ξα-ναπέταξα στο τενεκεδάκι του. «Όχι.»

«Σε πειράζει αυτό;»

«Ίσως, λίγο. Έλπιζα ότι όταν θα έφευγα θασυνειδητοποιούσε ότι τα είχε κάνει σκατά. Θα μου άρεσενα τον ακούσω να με παρακαλάει. Η αλήθεια όμως είναι ότιμάλλον δεν θα απαντούσα, έτσι κι αλλιώς. Δεν υπήρχεπερίπτωση να ξαναγύριζα σε κείνον.»

«Τι έκανε όταν του είπες ότι θα έφευγες;»

«Φώναξε. Απείλησε.» Κοίταξα απ’ το παράθυρο καιθυμήθηκα το πρόσωπο του Άντι παραμορφωμένο απ' τηνοργή. Συνήθως, όταν εκείνος θύμωνε, εγώ γινόμουν πιοήπια, όμως εκείνη την τελευταία φορά κάτι έσπασε μέσα

μου. «Πέταξε τα ρούχα μου στον δρόμο. Με πέταξε έξω απ’την πόρτα.»

Ξαφνιάστηκα όταν η Χλόη πέταξε το πινέλο της προςτον μουσαμά χωρίς να γυρίσει να δει πού είχε προσγειωθεί.Με πλησίασε και με τύλιξε στην τρυφερή αγκαλιά της.«Θα μπορούσες να τον είχες πατήσει κάτω, να τον είχεςκαταστρέφει.»

«Φαντάζομαι κάποια στιγμή θα το κάνει από μόνος του.Εγώ απλώς ήθελα ν’ απαλλαγώ απ' αυτόν.» Χαμογέλασαπάνω απ’ τον ώμο της. «Κι έδωσα εντολή στον οικογενειακόμας δικηγόρο να του κάνει έξωση. Νομίζω ότι οιεφημερίδες το ευχα-

ριστήθηκαν και με το παραπάνω. Ήταν δικό μου εκείνοτο αναθεματισμένο σπίτι, το θυμάσαι;»

******

Μου έκανε καλό που τα έβγαλα από μέσα μου. Η Χλόηήξερε τι σημαίνει να έχεις πληγωθεί. Όση ώρα της μιλούσαγια τον Άντι, θυμόμουν ότι πριν από έναν χρόνο περίπουείχε φύγει ξαφνικά από τη Ράιαν Μίντια και είχε κλειστείστο διαμέρισμά της χωρίς να επικοινωνεί με κανέναν γιαμια ολόκληρη εβδομάδα. Όταν τελικά μου τηλεφώνησε,μου διηγήθηκε όλα όσα είχαν συμβεί με τον Μπένετ -πώς

είχαν ξεκινήσει να βγάζουν τα μάτια τους στα κρυφά καιπώς εκείνη είχε αποφασίσει να το διακόψει.

Ήταν μια στιγμή αποκάλυψης για μένα. Με ένανεντελώς λανθασμένο τρόπο όμως. Η απόφασή της ν’ αφήσειτη δουλειά της και ενδεχομένως να θυσιάσει τη σχέση τηςαπλώς ενίσχυσε τη δική μου αποφασιστικότητα να τοπαλέψω με τον Άντι. Θέλησα να τα δώσω όλα, και για τουςδυο μας. Το θέμα είναι ότι ο Μπένετ ήταν ο κατάλληλοςτύπος για τη Χλόη και τελικά μπόρεσαν να τα βρουν. ΟΆντι δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο κατάλληλος άντραςγια μένα, αυτή είναι η αλήθεια.

Οι σκέψεις για τον πρώην μου πάντα μου άφηναν μιαξινή αίσθηση, όταν όμως μίλησα για κείνον, ήταν σαν ναέδεσα μια μολυβένια μπάλα στο στομάχι μου που δεν έλεγενα εξαφανιστεί, όσα δωμάτια κι αν βοήθησα τη Χλόη ναβάψει και όσα χιλιόμετρα κι αν έτρεξα δίπλα στο ποτάμιαργότερα την ίδια μέρα.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στον Μαξ,όμως η λύση σ' ένα γκομενικό πρόβλημα δεν ήταν ποτέ ένακαινούριο γκομενικό πρόβλημα. Αν και μου είχε προτείνεινα

βγούμε για φαγητό τις προάλλες, αυτό δεν σήμαινε ότιήθελε να σοβαρέψει η σχέση μας. Ούτε κι αυτός ήταν

τέτοιος τύπος άντρα.

Η Δευτέρα και η Τρίτη πέρασαν αδιάφορα. ΤηνΤετάρτη ήμουν πνιγμένη στις συναντήσεις με καινούριουςπελάτες, και κάθε λεπτό που περνούσε έμοιαζε με αιώνας.Η Πέμπτη ήταν χειρότερη μ’ έναν εντελώς διαφορετικότρόπο: η Χλόη και ο Μπένετ έφυγαν για το τριήμερο τηςεπετείου της 4ης Ιουλίου και ο Τζορτζ πήγε στο Σικάγο. Ταγραφεία ήταν βυθισμένα στη σιωπή και, παρότι οι δουλειέςμας πήγαιναν πολύ καλά, ολόκληρη η ομάδα μου είχεαποδειχτεί, παραδόξως, εξαιρετικά αποτελεσματική. Δενείχα τίποτα να κάνω. Περιφερόμουν στους έρημουςδιαδρόμους. Έστειλα μήνυμα στη Χλόη, χωρίς καν ναπεριμένω απάντηση.

Γιατί έχω μείνει εδώ;

Αυτό ακριβώς σε ρώτησα χθες, πριν φύγω.

Τα βήματά μου αντηχούν στον διάδρομο όταν πάω ναφτιάξω καφέ. Έχω πιει τόσο πολλούς καφέδες που θα είμαιξύπνια για έναν μήνα.

Στείλε λοιπόν μήνυμα στον όμορφο ξένο σου. Έστω γιαμια ξεπέτα. Χρησιμοποίησε όλη αυτή την ενέργεια για κάτιχρήσιμο.

Δεν πάει έτσι.

Η απάντησή της ήταν άμεση.

Τι σημαίνει αυτό; Πώς πάει δηλαδή;

Έβαλα ξανά το τηλέφωνο στην τσάντα μου καιαναστέναξα, κοιτάζοντας από το παράθυρο. Δεν είχα πεικουβέντα στη Χλόη για τη συμφωνία με τον ξένο μου, όμωςκαταλάβαινα ότι η υπομονή της εξαντλούνταν. Ευτυχώς πουέλειπε. Μπορούσα ν’ αφήσω στην άκρη το τηλέφωνό μουκαι να κρατήσω το μυστικό μου μόνο για μένα, τουλάχιστονγια μερικές ακόμα μέρες.

******

Τον Ιούνιο ο καιρός στη Νέα Υόρκη ήταν υπέροχος, αλλάμόλις μπήκε ο Ιούλιος έγινε ανυπόφορος. Άρχισα νααισθάνομαι εγκλωβισμένη στον λαβύρινθο τωνουρανοξυστών και ταυτόχρονα να ψήνομαι μέσα σ’ ένανφούρνο από τούβλα. Για πρώτη φορά από τότε που ήρθα,μου έλειπε το Σικάγο. Μου έλειπε ο αέρας που ερχόταν απ’τη λίμνη και φυσούσε με τόση δύναμη που σε κοντράριζεκαθώς προχωρούσες. Μου έλειπε ο πρασινωπός ουρανόςτων καλοκαιρινών καταιγίδων που τις περνούσα στο σπίτιτων γονιών μου, κρυμμένη στο υπόγειο, παίζοντας για ώρεςφλιπεράκι με τον πατέρα μου.

Όμως το καλύτερο που μπορούσα να κάνω τώρα που

ζούσα στο Μανχάταν ήταν να περιπλανιέμαι άσκοπα στηνπόλη και να πέφτω τυχαία σε κάτι ενδιαφέρον. Η ΝέαΥόρκη διαθέτει τα πάντα; μπορώ να παραγγείλωγιαπωνέζικο φαγητό γιακισόμπα στις τρεις τη νύχτα, ναβρω άντρες που θα με πάνε για ερωτικά παιχνίδια σεαποθήκες γεμάτες με καθρέφτες, να παίξω φλιπεράκι σ’ένα μπαρ λίγα μέτρα πιο πέρα απ’ το γραφείο μου. Ότανείδα απ’ το παράθυρό μου το αντιφέγγισμα από τα φωτάκιατου μηχανήματος, αμφισβήτησα την αρχική

μου άποψη. Η πόλη μού είχε δώσει αυτό ακριβώς πουείχα ανάγκη.

Περισσότερες φορές ίσως απ' όσες ήμουν έτοιμη ναπαραδεχτώ.

Χώθηκα στο σκοτεινό κτίριο εισπνέοντας την οικείαμυρωδιά του ποπκόρν και της παλαιωμένης μπίρας. Ήτανένα ηλιόλουστο μεσημέρι Πέμπτης αλλά το μπαρ ήταναρκετά σκοτεινό για να με κάνει να νιώσω σαν να ήτανμεσάνυχτα, ενώ όλοι είχαν παραδοθεί στον ύπνο εκεί έξω ήέπαιζαν μπιλιάρδο πίνοντας μπίρες εδώ μέσα. Το μηχάνημαπου είχα δει από το παράθυρο ήταν καινούριο, μεγυαλισμένους μοχλούς και πανκ μουσική emo. Δεν μεσυγκίνησε. Όμως σε μια γωνία στο βάθος υπήρχε έναπαλιότερο μοντέλο με φωτογραφίες των Kiss με τιςζωγραφισμένες φάτσες τους σε όλο τους το μεγαλείο και το

στόμα του Τζιν Σίμονς ανοιχτό με τη γλώσσα του ναπετάγεται σαν βέλος προς τα κάτω.

Χάλασα στο μπαρ μερικά δολάρια σε ψιλά, παρήγγειλαμια μπίρα και προσπέρασα τους λίγους θαμώνες για ναβρεθώ στο φλιπεράκι που βρισκόταν στο βάθος.

Ο πατέρας μου ήταν συλλέκτης. Στα πέντε μου χρόνια,όταν του ζήτησα ένα σκυλάκι, μου αγόρασε ένα Δαλματίας,κι ύστερα ένα άλλο, και τελικά το τεράστιο σπίτι μαςγέμισε με διάφορα κουφά σκυλιά που γάβγιζαν το ένα στοάλλο.

Έπειτα έπαθε εμμονή με τις Σεβρολέτ, οι περισσότερεςμε πολλά χτυπήματα στον σκελετό. Γι’ αυτές ειδικά οπατέρας μου νοίκιασε ένα γκαράζ.

Μετά ήρθε η ώρα για τις παλιές τρομπέτες.Καλλιτεχνικές δημιουργίες από έναν γλύπτη της περιοχής.Και, τέλος, τα φλιπεράκια.

Ο πατέρας μου είχε περίπου εβδομήντα τέτοιαμηχανήματα στην αποθήκη και άλλα εφτά οχτώ στοδωμάτιο ψυχαγω-γίας του σπιτιού μας. Μάλιστα, στηδιάρκεια μιας ξενάγησης σ' αυτό το δωμάτιο, ο μπαμπάςκαι ο Άντι ήρθαν για πρώτη φορά πιο κοντά. Παρ' όλο που ομπαμπάς δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι ο Άντι δεν είχε

παίξει ποτέ στη ζωή του φλιπεράκι, εκείνος είχεσυμπεριφερθεί λες και η συλλογή του πατέρα μου ήταντο πιο εντυπωσιακό πράγμα που είχε δει ποτέ του καικατάφερε να μιλάει σαν να έπαιζε από τότε που μπορούσενα φτάσει τους μοχλούς. Ο μπαμπάς είχε καταγοητευτείαπό αυτό- αλλά κι εγώ, την εποχή εκείνη, είχαενθουσιαστεί. Ήμουν μόλις είκοσι ενός χρονών και δενήξερα πώς θα έβλεπαν οι γονείς μου τη σχέση μου μεκάποιον που ήταν σχεδόν δέκα χρόνια μεγαλύτερος μου.Όμως ο μπαμπάς έκανε απ’ την πρώτη στιγμήό,τι μπορούσε -με το ενδιαφέρον του μα και με το μπλοκτων επιταγών του- για να στηρίξει τη σχέση μας και τιςφιλοδοξίες του Άντι. Δεν ήταν ποτέ δύσκολο να κερδίσεικανείς τον πατέρα μου και, απ’ τη στιγμή που θα τονκέρδιζες, ήταν σχεδόν αδύνατο να χάσεις την εκτίμησήτου.

Εκτός βέβαια κι αν έπεφτε πάνω σου την ώρα που είχεςβγει για ρομαντικό δείπνο με κάποια που δεν ήταν η κόρητου... Όσα κι αν μου είπε ο πατέρας μου, όσο κι αν με πίεσεγια να δω ποιος ήταν πραγματικά ο Άντι, σε Άντιθεση με τηδημόσια εικόνα που πάσχιζε να προβάλλει, εγώ επέλεξα ναπιστέψω την ιστορία που μου σέρβιρε ο Άντι: η γυναίκαήταν μια εργασιομανής συνάδελφος που μόλις είχε χωρίσει,είχε πέσει σε βαθιά κατάθλιψη και είχε ανάγκη απόκάποιον ν’ ακούσει τον πόνο της. Αυτό ήταν όλο.

Πόσο μεγαλόκαρδο αφεντικό...

Δύο μήνες αργότερα μια τοπική εφημερίδα τον έκανεπρωτοσέλιδο... Με κάποια άλλη αυτή τη φορά.

Έριξα ένα νόμισμα στο μηχάνημα και στηρίχτηκα πάνωτου ενώ περίμενα τις αστραφτερές ασημένιες μπάλες ναπά-ρουν τη θέση τους. Η μουσική, τα σφυρίγματα και τακουδουνίσματα είχαν μάλλον απενεργοποιηθεί, γιατί τοπαιχνίδι έμενε αλλόκοτα σιωπηλό καθώς εγώ εκτόξευα μιαμπάλα ψηλά, κουνούσα τους μοχλούς κι έσπρωχνα τομηχάνημα με τους μηρούς μου. Είχα σκουριάσει, έπαιζαχάλια, αλλά δεν μ’ ένοιαζε καθόλου.

Τις τελευταίες εβδομάδες είχα ξαναζήσει ήρεμεςστιγμές απόλυτης διαύγειας. Στιγμές που ταυτόχρονασυνειδητοποιούσα πόσο είχα μεγαλώσει και πόσο λίγα είχαμάθει για τη ζωή και τις σχέσεις. Μια απ' αυτές τις στιγμέςήταν όταν παρατηρούσα τον Μπένετ και τη Χλόη ναπειράζουν ήρεμα και με λατρεία ο ένας τον άλλο. Μια άλληστιγμή ήταν εδώ, την ώρα που έπαιζα μόνη μου αυτό τοπαιχνίδι, νιώθοντας μια ικανοποίηση που είχα πάρα πολύκαιρό να νιώσω.

Ένας δυο άντρες ήρθαν και μου μίλησαν. Ήμουνσυνηθισμένη στα αρσενικά που δεν μπορούσαν νααντισταθούν σε μια γυναίκα που έπαιζε μόνη φλιπεράκι.

Μετά από τέσσερα παιχνίδια όμως ένιωσα κάποιον να μεπαρακολουθεί.

Ένιωσα στο πίσω μέρος του λαιμού μου κάτι σαν τηνπίεση μιας ζεστής ανάσας. Ήπια και την τελευταία γουλιάτης μπίρας μου και γυρνώντας είδα τον Μαξ να στέκεταιστην άλλη άκρη της αίθουσας.

Ήταν μαζί με κάποιον. Δεν τον ήξερα, αλλά φορούσε κιεκείνος κοστούμι που τον έκανε να ξεχωρίζει μέσα στομπαρ, όπως προφανώς ξεχώριζα κι εγώ με το εφαρμοστόγκρίζο φόρεμα και τις κόκκινες γόβες μου. Ο Μαξ μεκοίταζε πάνω απ’ την μπίρα του και, όταν τον κοίταξακατάματα, μου χαμογέλασε και σήκωσε λίγο το ποτήρι τουγια να με χαιρετήσει.

Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά για να τελειώσω τοπαιχνίδι μου κι έπειτα τους πλησίασα, προσπαθώντας νασυγκρατη-θώ και να μη χαμογελάσω σαν χαζοχαρούμενη.Ούτε που είχα συνειδητοποιήσει πόσο ήθελα να τον δω.

«Γεια», είπα χαμογελώντας χαλαρά.

«Γεια και σ' εσένα.»

Κοίταξα τον φίλο του που στεκόταν δίπλα του. Ήτανμεγαλύτερος σε ηλικία, είχε μακρύ πρόσωπο και ευγενικά,καστανά μάτια.

«Σάρα Ντίλον, αυτός είναι ο Τζέιμς Μάρσαλ,συνάδελφος και καλός φίλος.»

Τον χαιρέτησα διά χειραψίας. «Χαίρομαι που σεγνωρίζω, Τζέιμς.»

«Κι εγώ χαίρομαι.»

Ο Μαξ ήπιε μια γουλιά απ’ την μπίρα του και ύστερα μεέδειξε με το ποτήρι του. «Η Σάρα είναι η νέα οικονομικήδιευθύντρια στη Ράιαν Μίντια.»

Ο Τζέιμς γούρλωσε τα μάτια και κούνησε το κεφάλιεντυπωσιασμένος. «Α, μάλιστα!»

«Τι δουλειά έχεις εδώ;» ρώτησα κοιτάζοντας τριγύρω.«Δεν είναι και ο καταλληλότερος χώρος για δουλειές, μέραμεσημέρι.»

«Έστειλα στο διάολο τη δουλειά από νωρίς, όπωςέκαναν όλοι σ’ αυτή την πόλη. Εσείς, δεσποινίς;Προσπαθείτε να κρυφτείτε;» ρώτησε ο Μαξ με μια πονηρήλάμψη στο βλέμμα του.

«Όχι», απάντησα και το χαμόγελό μου πλάτυνε.«Ποτέ.»

Είδα τις κόρες του να διαστέλλονται λίγο. Ύστερα

έδειξε προς το μπαρ, γνέφοντας προς τον μπάρμαν.«Έρχομαι εδώ επειδή είναι βρόμικα και συνήθως δεν έχεικόσμο. Επίσης έχουν Γκίνες βαρελίσια.»

«Κι εγώ έρχομαι εδώ επειδή έχει μπιλιάρδο και μ’αρέσει να κάνω πως μπορώ να σκίσω τον Μαξ», είπε οΤζέιμς και με μια μεγάλη γουλιά τελείωσε το ποτό του.«Άντε, έλα να παίξουμε.»

Κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να φύγω. Πέρασα τηντσάντα μου στον ώμο μου, χαμογελώντας διακριτικά προςτον Μαξ. «Καλά να περάσετε. Τα λέμε.»

«Θα σε συνοδεύσω μέχρι έξω», είπε εκείνος καιστράφηκε στον Τζέιμς. «Πάρε μου άλλη μια μπίρα και θατα πούμε στο τραπέζι που είναι στο βάθος.»

Με το χέρι του Μαξ στη μέση μου, βγήκαμε απ’ τοσκοτεινό μπαρ στον απογευματινό ήλιο.

«Ω, γαμώτο!» ήταν η Άντιδρασή του στην εκτυφλωτικήηλιοφάνεια και σκέπασε με το χέρι τα μάτια του. «Είναικαλύτερα μέσα. Μη φύγεις, έλα να παίξεις μαζί μας.»

Κούνησα το κεφάλι. «Μάλλον θα πάω σπίτι να βάλωκανένα πλυντήριο.»

«Με κολακεύεις...»

Γέλασα. Όταν σήκωσε το χέρι του κι άγγιξε το μάγουλόμου, κοίταξα ανήσυχα γύρω μας. Εκείνος το κατέβασεαμέσως μουρμουρίζοντας: «Καλά, καλά...»

«Ο Τζέιμς ξέρει για μένα;» ψιθύρισα.

Εκείνος με κοίταξε ελαφρώς θιγμένος. «Όχι. Οι φίλοιμου ξέρουν ότι υπάρχει κάποια, όχι όμως ποια.»

Για μια στιγμή στεκόμασταν αμήχανοι ο ένας προς τονάλλο και δεν ήξερα τι ακριβώς να κάνω. Αυτά που έκανανιδανική τη συμφωνία μας για τις συναντήσεις μαςαποκλειστικά τις Παρασκευές ήταν τα εξής: δεν απαιτούσεσκέψη, εξηγήσεις σε φίλους, συναισθήματα ή όρια.

«Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο παράξενο είναι το γεγονόςότι συναντιόμαστε συνεχώς τυχαία;» με ρώτησε με βλέμμαδιφορούμενο.

«Όχι», παραδέχτηκα. «Έτσι δεν λειτουργεί ο κόσμος;Σε μια πόλη εκατομμυρίων πέφτεις συνεχώς πάνω στο ίδιοπρόσωπο.»

«Πόσο συχνά όμως τυχαίνει να είναι το πρόσωπο πουθέλεις να δεις περισσότερο από οποιονδήποτε;»

Έστρεψα αλλού το βλέμμα, νιώθοντας ένα μείγμαάγχους και συγκίνησης ν’ ανεβαίνει απ’ το στομάχι μου.

Εκείνος αγνόησε την αμήχανη σιωπή μου και συνέχισε.«Ισχύει για αύριο, έτσι;»

«Γιατί να μην ισχύει;»

Γέλασε και κατέβασε το βλέμμα του στα χείλη μου.«Επειδή είναι γιορτή, Γλύκα. Δεν ήμουν σίγουρος αν ταπρονόμιά μου ισχύουν τις γιορτές.»

«Για σένα δεν είναι γιορτή.»

«Φυσικά και είναι», είπε. «Είναι η μέρα πουξεφορτωθήκαμε εσάς, τους κλαψιάρηδες Αμερικανούς.»

«Χα, χα!»

«Ευτυχώς για μένα, φέτος δεν πέφτει καμία άλλη αργίαΠαρασκευή, οπότε δεν θα ανησυχώ μήπως χάσω τηνκαινούρια αγαπημένη μου μέρα της εβδομάδας.»

«Τόσο πολύ έψαξες το ημερολόγιο;» Ασυναίσθητα τονπλησίασα λίγο, αρκετά κοντά για να νιώσω τη ζεστασιάτου κορμιού του ακόμα και μέσα σ’ αυτή την αποπνικτικήζέστη.

«Όχι, απλώς είμαι λίγο ιδιοφυία.»

«Με μια μικρή δόση αυτισμού;»

Γέλασε κάνοντας έναν περιπαιχτικό ήχο με τη γλώσσατου. «Κάτι τέτοιο.»

«Πού θα συναντηθούμε λοιπόν αύριο;»

Σήκωσε το χέρι του ξανά και με τον δείκτη του χάιδεψετο κάτω χείλι μου. «Θα σου στείλω μήνυμα.»

Αυτό ακριβώς έκανε. Μόλις έστριψα τη γωνία κιέφτασα στον σταθμό του μετρό, το τηλέφωνό μου δονήθηκεστην τσέπη μου. Διάβασα:

11 η λεωφόρος και 24η οδός. Υπάρχει Έναςουρανοξύστης απέναντι απ’ το πάρκο. 19:00.

Ποιο κτίριο; Ποιος όροφος; Τι έπρεπε να φορέσω; Καμίαπληροφορία.

******

Όταν έφτασα εκεί, ήταν φανερό ότι μόνο ένα κτίριομπορούσε να εννοεί. Ήταν μοντέρνο, από πέτρα και γυαλί,κι έβλεπε στο Τσέλσι Γουότερσαϊντ Παρκ. Είχε επίσης θέαστον ποταμό Χάντσον, αλλά μέτρια. Δεν υπήρχε ψυχή στονχώρο υποδοχής εκτός από έναν φύλακα που καθόταν πίσωαπό ένα γραφείο. Δίστασα για ένα λεπτό. Τότε εκείνος μερώτησε αν ήμουν φίλη του κυρίου Στέλαρ.

Μετά από μια μικρή παύση τού απάντησαεπιφυλακτικά. «Ναι.»

«Ωραία. Έπρεπε να σας είχα ρωτήσει νωρίτερα!»Σηκώθηκε όρθιος. Ήταν τεράστιος. Μου έδειξε τοασανσέρ. «Μου είπαν να σας στείλω επάνω.»

Έμεινα για λίγο σαστισμένη αλλά ύστερα συνήλθα καιτον ακολούθησα στο ασανσέρ. Ο φύλακας έχωσε ένα κλειδίσε μια σχισμή κι έπειτα πάτησε το κουμπί Τ.

Ταράτσα.

Θα ανεβαίναμε στην ταράτσα;

Ο φύλακας έκανε μια φιλική κίνηση και βγήκε έξω.«Απολαύστε την 4η Ιουλίου», είπε καθώς έκλειναν οιπόρτες.

Το κτίριο είχε είκοσι εφτά ορόφους, όμως το ασανσέρήταν προφανώς καινούριο και τόσο γρήγορο που δεν είχαστη διάθεσή μου καθόλου χρόνο να σκεφτώ τι θα μπορούσενα με περιμένει εκεί επάνω. Ακούστηκε ένα μικρόκουδούνισμα και οι πόρτες άνοιξαν.

Βρέθηκα σ’ έναν στενό διάδρομο, απέναντι από μιαμικρή σκάλα που οδηγούσε σε μια πόρτα που έγραφε:ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η

ΧΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΟ.

Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω απ’ το να υποθέσω ότι ηπινακίδα δεν αφορούσε εμένα; Άλλωστε επρόκειτο για τονΜαξ. Είχα την αίσθηση ότι ο άντρας αυτός υπάκουε στουςκανόνες τόσο όσο του χρειαζόταν για να μάθει να τουςπαραβιάζει.

Η πόρτα άνοιξε μ' ένα μικρό μεταλλικό τρίξιμο κιέκλεισε με δύναμη πίσω μου. Στράφηκα και προσπάθησανα την ανοίξω ξανά, χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν μια ζεστήμέρα με δυνατό αέρα κι εγώ είχα παγιδευτεί στην ταράτσαενός κτιρίου.

Να πάρει ο διάολος. Καλά θα κάνει ο Μαξ ναεμφανιστεί γρήγορα εδώ πάνω, αλλιώς θα φρικάρω.

«Εδώ είμαι!» φώναξε ο Μαξ από κάπου στα δεξιά μου.

Άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης και πλησίασαέναν μεγάλο κατανεμητή ρεύματος. Ο Μαξ στεκόταν πλάιτου, μόνος, με μια κουβέρτα, μαξιλάρια και μια τεράστιαποικιλία φαγητών και μπίρας.

«Χαρούμενη Ημέρα της Ανεξαρτησίας, Γλύκα. Είσαιέτοιμη να το κάνεις εδώ έξω;»

Ήταν απίστευτα όμορφος. Φορούσε ένα απλό τζιν, μπλε

wWw.Greekleech.info

μπλουζάκι, ήταν μαυρισμένος, είχε μυώδη μπράτσα και μετο πανύψηλο κορμί του προχωρούσε προς το μέρος μου. Ηφυσική του παρουσία, κάτω απ’ τον ήλιο, με τον αέρα ναμαστιγώνει το μπλουζάκι του και να το κολλάει στο στέρνοτου... διάολε. Ας πούμε απλώς ότι κάτι έκανε μέσα μου.

«Σε ρώτησα αν είσαι έτοιμη να το κάνεις εδώ έξω»,είπε ήρεμα, καθώς έσκυψε να με φιλήσει. Στα χείλη είχε τηγεύση μπίρας, μήλων, αλλά και από κάτι άλλο, πολύιδιαίτερα δικό του. Ζεστασιά, σεξ, τόνωση... εκείνος ήταντο τονωτικό φαγητό μου, κάτι στο οποίο ενδίδει κανείς πούκαι πού, χωρίς ενοχές, επειδή ξέρει ότι θα του δώσειδύναμη, ακόμα κι αν δεν είναι ό,τι καλύτερο για την υγείατου.

«Ναι», είπα. «Επομένως δεν φοβάσαι τα ελικόπτερα ήτις κάμερες ή...» κοίταξα πίσω του, δείχνοντας κάποιουςανθρώπους σε μια μακρινή ταράτσα, «τους τύπους εκείπέρα με τα κιάλια.»

«Μπα...»

Μισόκλεισα τα μάτια και χάιδεψα με τα χέρια μου τοστέρνο του έως τον λαιμό του. «Πώς και δεν φοβάσαι ποτέμήπως σε δουν;»

«Γιατί ο φόβος θα με άλλαζε ως άτομο. Θα μ' έκανε

σπιτόγατο ή και παρανοϊκό -ή δεν θα μπορούσα να σεπηδήξω στην ταράτσα. Φαντάσου τι τραγωδία θα ήταναυτή.»

«Φοβερή.» Συνειδητοποίησα ότι και τον απασχολούσεκαι δεν τον απασχολούσε αν θα τον δουν. Δεν το επιδίωκε,αλλά ούτε το απέφευγε. Απλώς ζούσε έχοντας αποδεχτείτην πραγματικότητα.greekleech.info Είχε έναν πολύδιαφορετικό τρόπο να σχετίζεται με τον Τύπο και το κοινό οοποίος με παραξένεψε κάπως. Έδειχνε πολύ απλό όλο αυτό.

Χαμογέλασε πονηρά και με φίλησε στην άκρη της μύτηςμου. «Έλα να φάμε.»

Είχε φέρει μπαγκέτες, τυρί, λουκάνικα και φρούτα.Μικρά κουλουράκια με σταγόνες μαρμελάδας και υπέροχαμικρά μακαρόν. Πάνω σ’ έναν μικρό δίσκο υπήρχαν μπολ μεελιές, αγγουράκια τουρσί και αμύγδαλα. Σ' έναν μεταλλικόκουβά, αρκετά μπουκάλια μαύρης μπίρας.

«Πλούσια τα ελέη...» είπα.

Γέλασε. «Έτσι λέω κι εγώ.» Ανέβασε το χέρι του στονμηρό μου, ύστερα στην κοιλιά μου και κατέληξε στο στήθοςμου. «Λέω να τα δοκιμάσω όλα.»

Με τράβηξε να καθίσω στην κουβέρτα, άνοιξε μιαμπίρα και γέμισε δυο ποτήρια.

«Σ’ αυτό το κτίριο μένεις;» ρώτησα δαγκώνοντας ένακομμάτι μήλο. Η ιδέα ότι βρισκόμασταν τόσο κοντά στοδιαμέρισμά του με έκανε να νιώσω μια ελαφριά ζάλη.

«Μένω στο κτίριο που με άφησες τις προάλλες, αφούπρώτα μου τον έπαιξες. Το διαμέρισμα εδώ ανήκει σ’εμένα, όμως μένει η μητέρα μου. » Μόλις έκανα ν' ανοίξωτο στόμα μου για να διαμαρτυρηθώ, σήκωσε το χέρι τουγια να με προλάβει. «Έχει πάει για δυο εβδομάδες στηναδερφή μου στο Λιντς. Δεν πρόκειται να σκάσει μύτη στηνταράτσα. »

«Υπάρχει περίπτωση να έρθει κάποιος εδώ πάνω;»

Σήκωσε τους ώμους, ρίχνοντας μια ελιά στο στόμα του.«Δεν νομίζω. Αν και δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.» Ενώμασούσε, με περιεργάστηκε για λίγο με βλέμμαχαμογελαστό. «Πώς σου φαίνεται αυτό;»

Ένιωσα ένα κάψιμο στην κοιλιά μου από τοσυναίσθημα της ανησυχίας. Κοίταξα ξανά την κλειδωμένηπόρτα και αναρωτήθηκα πώς θα ήταν να είμαι ξαπλωμένηστην κουβέρτα, κάτω απ’ τον Μαξ, να τον αισθάνομαι ναμπαίνει ορμητικός μέσα μου, και ξαφνικά ν’ ακούω τον ήχοτης πόρτας που ανοίγει και ξανακλείνει με δύναμη.

«Είμαι εντάξει», είπα χαμογελώντας.

«Έχει την καλύτερη θέα στα πυροτεχνήματα», μουεξήγησε εκείνος. «Ξεκινάνε ταυτόχρονα τέσσεριςεπιδείξεις που φαίνονται πάνω απ’ το ποτάμι. Σκέφτηκαπως είναι ένα θέαμα που θα σου άρεσε να δεις.»

Τον τράβηξα κοντά μου και τον φίλησα στο πιγούνι. «Ηαλήθεια είναι πως ανυπομονώ περισσότερο να δω εσένα,ολόγυμνο.»

Με ένα μικρό γρύλισμα ο Μαξ έσπρωξε στο πλάι μερικάμαξιλάρια και με ξάπλωσε στη μαλακή κουβέρτα.Χαμογέλασε, έκλεισε τα μάτια και με φίλησε.

Που να πάρει ο διάολος, γιατί να είναι τόσο ωραίο; Θαήταν πιο εύκολο αν ήταν συνηθισμένο -αν και, φυσικά, δενθα ήταν τόσο απολαυστικό- αν ο Μαξ ήταν ένας μέτριοςεραστής ή αν μου συμπερκρεμόταν σαν να ήμουν απλώςένας βολικός τρόπος για να ικανοποιεί τις καύλες του μίαφορά την εβδομάδα.greekleech.info Εκείνος όμως μεφρόντιζε, ήταν τρυφερός και, τόσο σίγουρος για τον εαυτότου σ' αυτόν τον τομέα, που, χωρίς να προσπαθήσει σχεδόνκαθόλου, με έκανε να υποκύπτω, να τον λαχταρώ, να τονπαρακαλάω βουβά.

Τρελαινόταν να τον παρακαλάω. Με παίδευε για να τονπαρακαλέσω κι άλλο. Κι εγώ τον παρακαλούσα να μεπαιδέψει ακόμα περισσότερο.

Κάτι τέτοιες στιγμές, όταν με φιλούσε, όταν τα χέριατου διέτρεχαν την επιδερμίδα μου και με τσιμπούσαν σεευαίσθητα, πεινασμένα σημεία, προσπαθούσα να μην τονσυγκρίνω με τον μοναδικό προηγούμενο εραστή μου. ΟΆντι ήταν γρήγορος και άγριος. Μετά τον πρώτο χρόνο τουπαιχνιδιάρικου σεξ, η επαφή μας δεν υπήρξε ποτέ μιαεξερεύνηση, ένα μοίρασμα. Το κάναμε στο κρεβάτι μας καικάποιες φορές στον καναπέ. Μια δυο φορές στην κουζίνα.

Και τώρα είχα βρεθεί στο Άντιθετο άκρο. Είχα μπροστάμου τον Μαξ που χάιδεψε με μια φράουλα το πιγούνι μουκαι ρούφηξε το ζουμί της. Που μου ψιθύρισε ότι ήθελε ναμε γευτεί, ήθελε να δοκιμάσει τους χυμούς μου, ήθελε ναμε γαμήσει μέχρι να φωνάξω και ν' ακουστώ έως κάτωστον δρόμο.

Με τράβηξε φωτογραφίες τη στιγμή που έβγαζα τοπουκάμισό μου κι ύστερα το δικό του, τον έγλειφα μέχριχαμηλά στην κοιλιά του, ξεκούμπωνα το τζιν του καιέπαιρνα το σκληρό καυλί του στο στόμα μου. Αυτή τη φοράέλπιζα ότι θα με άφηνε να συνεχίσω.

Ψιθύρισε: «Κράτησε τα μάτια σου ανοιχτά. Κοίταξέμε.» Και με φωτογράφισε. Ήμουν τόσο παραδομένη σ’εκείνη την αίσθηση που δεν μ' ένοιαξε.

Δεν άντεξε άλλο, άφησε το τηλέφωνό του να πέσει στην

κουβέρτα, έχωσε τα χέρια του στα μαλλιά μου και μεκαθοδήγησε να κρατήσω έναν αργό ρυθμό. Το στόμα μουκινούνταν τόσο αργά σε όλο το μήκος του, που δενφανταζόμουν ότι θα μπορούσε να χύσει έτσι καθώςτραβιόμουν επί ώρα προς τα πίσω και μετά τον ξανάπαιρναστο στόμα μου. Εκείνος όμως δεν με άφηνε να επιταχύνω’το βλέμμα του γινόταν όλο και πιο σκοτεινό, πιο πεινασμένοκαι τελικά τον ένιωσα να φουσκώνει μέσα μου.

«Το θέλεις;» ρώτησε κοφτά. «Θα χύσω.»

Άφησα ένα μικρό βογκητό ενώ παρακολουθούσα τοπρόσωπό του να κοκκινίζει και το στόμα του ν’ ανοίγει λίγοκαθώς είχε καρφώσει το βλέμμα του στο στόμα μου καιστον πούτσο του. Οι ήχοι που έβγαλε καθώς έχυνε ήτανβαθιοί και βραχνοί, ανακατεμένοι με τα πιο πρόστυχα λόγιαπου είχα ακούσει ποτέ. Κατάπια γρήγορα, απολαμβάνονταςτη σαστισμένη έκφραση στο πρόσωπό του.

«Γαμώτο...» μούγκρισε χαμογελώντας. Άπλωσε ταχέρια του και με τράβηξε πάνω στο στήθος του.

Ο ουρανός από πάνω μας είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.Έγινε ροζ και ύστερα βιολετής κι εμείς χαζεύαμε τοδαντελωτό στρώμα των σύννεφων. Το δέρμα του ήτανζεστό, απαλό και γύρισα σ’ αυτόν το κεφάλι μου,παίρνοντας βαθιά ανάσα.

wWw.Greekleech.info

«Μ' αρέσει το αποσμητικό σου.»

Γέλασε. «Α, σ' ευχαριστώ.»

Τον φίλησα στον ώμο. Δίστασα. Δεν ήθελα να χαλάσωτη στιγμή. Έπρεπε να το κάνω όμως. «Έβγαλεςφωτογραφία το πρόσωπό μου.»

Περισσότερο ένιωσα παρά άκουσα το γέλιο του. «Τοξέρω. Θα τη διαγράψω τώρα. Απλώς θέλω να τη δω μιαδυο φορές.» Το χέρι του έπεσε βαρύ στην κουβέρτα καιψαχούλεψε στα τυφλά για να βρει το τηλέφωνό του. Ήτανκάτω απ’ τον γοφό μου. Το πήρα και του το έδωσα.

Κοιτάξαμε μαζί τις φωτογραφίες. Τα χέρια μου στοπουκάμισό μου, τα χέρια μου στο στέρνο του. Το στήθοςμου, ο λαιμός μου. Σταματήσαμε στη φωτογραφία που ταδάχτυλά μου ξεκούμπωναν το τζιν του και του τον έβγαζανέξω. Όταν φτάσαμε σε μια φωτογραφία με τον Άντιχειράμου ν’ αγγίζει το κεφάλι του πούτσου του, ο Μαξ γλίστρησεπάνω μου, καυ-λωμένος ξανά.

«Όχι, περίμενε», είπα, και τα λόγια μου έσβηναν μέσαστο στόμα του καθώς με φιλούσε. «Σβήσε αυτές με ταπρόσωπα, Μαξ.»

Αφησε ένα μουγκρητό και ξάπλωσε ξανά πλάι μου γιανα μου τις δείξει. Έπρεπε να παραδεχτώ ότι ήταν από τα

πιο αισθησιακά πράγματα που είχα δει στη ζωή μου: ταδόντια μου στο μπούτι του, η γλώσσα μου ν’ αγγίζει τηνάκρη του πούτσου του, και τέλος τα χείλη μου να τονγλείφουν ολόκληρο, ενώ το βλέμμα μου ήταν καρφωμένοστην κάμερα, τόσο σκοτεινό που ήταν φανερό ότι ήθελα νατον ρουφήξω όσο πιο βαθιά μπορούσα. Με μια τέτοιαφωτογραφία θα έμενα σ' αυτή τη στάση για πάντα.

Ο Μαξ πάτησε το κουμπί της διαγραφής και ηφωτογραφία εξαφανίστηκε.

«Ήταν ό,τι πιο σέξι έχω δει στη ζωή μου», είπε καιγλίστρησε ξανά από πάνω μου, φιλώντας με στον λαιμό.«Πραγματικά μου τη δίνει αυτός ο κανόνας που απαγορεύειτα πρόσωπα.»

Δεν είπα τίποτα, μόνο κατέβασα το παντελόνι τουακόμα χαμηλότερα στα πόδια του. Εκείνος μου έβγαλε τοεσώρουχο και τύλιξε τα πόδια μου γύρω απ' τους γοφούςτου.

«Φόρα προφυλακτικό», μουρμούρισα με το πρόσωποχωμένο στον λαιμό του.

«Η αλήθεια είναι», άρχισε να λέει, ενώ τραβήχτηκελίγο για να μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια, «έλπιζα ότι θαμπορούσαμε να ξεπεράσουμε τον κανόνα του

προφυλακτικού.»

«Μαξ...»

«Κοίτα τι έχω.» Τράβηξε ένα χαρτί που ήταν χωμένοκάτω απ' την κουβέρτα. Α, μάλιστα, τα τόσο ρομαντικάαποτελέσματα των εξετάσεων. «Από το σχολείο έχω να πάωμε κάποια χωρίς προφύλαξη», μου εξήγησε. «Δεν πηδάωκαμία άλλη και θέλω να μπαίνω γυμνός μέσα σου.»

«Και πώς το ξέρεις ότι παίρνω αντισυλληπτικά;»

«Είδα τα χάπια στην τσάντα σου στη βιβλιοθήκη.»Επέστρεψε στην προηγούμενη θέση του, πίεσε το σώμα τουεπάνω μου κι άρχισε να κουνάει τους γοφούς του. «Τι λες;»

Έγνεψα καταφατικά, αλλά τον ρώτησα: «Εσύ δενανησυχείς για το δικό μου ιστορικό;»

Χαμογέλασε, γέμισε με φιλιά τον ώμο μου κι έφερε τοένα χέρι του στο στήθος μου. «Πες μου.»

Ξεροκατάπια και απομάκρυνα το βλέμμα μου. Με τοδάχτυλό του άγγιξε το πιγούνι μου και με ανάγκασε ναγυρίσω να τον κοιτάξω. «Είχα άλλον έναν εραστή»,ομολόγησα.

Τα μάτια του Μαξ έπαψαν να χαμογελάνε. «Έχεις πάει

με έναν άντρα;»

«Όμως εκείνος είχε πηδήξει το μισό Σικάγο όσοήμασταν μαζί.»

Του ξέφυγε μια ψιθυριστή βρισιά. «Σάρα...»

«Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι πήγα με όλες όσες είχε πάειεκείνος, τότε έχω πάει με ένα σωρό κόσμο.» Προσπάθησανα χαμογελάσω για να ελαφρύνω κάπως τα λόγια μου.

«Έκανες εξετάσεις από τότε;»

«Ναι.» Κούνησα τους γοφούς μου προς το μέρος του, μεπιο πολλή λαχτάρα απ' όσο μπορούσα να φανταστώ. ΟΆντι είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί προφυλακτικά περίπουστα μισά της σχέσης μας. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε ναμε είχε βάλει σε υποψίες. Τότε μου είχε φανεί ότι απλώςδημιουργούσε μια θλιβερή απόσταση μεταξύ μας, παρότιεκείνος μου είχε πει ότι το έκανε μόνο για να μην κάνουμεπαιδιά πριν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Τώρασυνειδητοποιούσα ότι ήταν ίσως η μοναδική πράξηευγένειας απέναντι μου.

Ο Μαξ όμως τα έκανε όλα ανάποδα. Κράτησε απόστασηστην αρχή κι έπειτα έπεσε με τα μούτρα σ’ αυτή τηνπαράξενη μονογαμική σχέση μας.

Που να πάρει, Σάρα. Έτσι κάνουν οι περισσότεροιάνθρωποι.

Κρατήθηκα από τους γοφούς του κι ανασηκώθηκα γιανα τον γλείψω στον λαιμό.

«Εντάξει λοιπόν.» Ο Μαξ τραβήχτηκε προς τα πίσω,έπιασε με το χέρι του τον πούτσο του και μπήκε μέσα μουμε ένα βραχνό μουγκρητό. Αργά και τελετουργικά μεπλημμύρισε. Κι έπειτα σκέπασε το κορμί μου με το δικότου, με φίλησε παντού έως ψηλά στον λαιμό μου κι έσμιξετα χείλη του με τα δικά μου.

«Είναι φοβερά ωραίο...» ψιθύρισε. «Χριστέ μου, δενέχω ξανανιώσει κάτι τέτοιο.»

Με πλημμύρισε μια παράξενη απελπισία. Δεν τον είχανιώσει ποτέ να με αγκαλιάζει με όλο του το βάρος, δεν είχανιώσει το κάθε εκατοστό του γυμνού δέρματός του. Οτρόπος που με έκανε δική του ήταν ολότελα διαφορετικός.Οι πλάτες του ήταν τόσο φαρδιές, κάθε μυς του σφιγγότανκαι διαγραφόταν κάτω απ’ τα χέρια μου. Μέσα μου, επάνωμου, ο Μαξ φάνταζε σαν από άλλον πλανήτη.

Συνέχισε να με φιλάει ενώ κουνούσε τους γοφούς του,στην αρχή πολύ αργά, για να νιώσω το κάθε εκατοστότου. «Κάποιος θα μπορούσε ίσως να μας δει. Να σε δει

ξαπλωμένη από κάτω μου, με ανοιχτά τα μπούτια, τα γυμνάσου πόδια τυλιγμένα γύρω μου.» Στηρίχτηκε στουςαγκώνες του και χαμήλωσε το βλέμμα του στο στήθος μου.«Μάλλον θα γούσταραν να δουν κι αυτά εδώ.»

Έκλεισα τα μάτια και τέντωσα σαν τόξο το κορμί μουγια να με δει καλύτερα. Χριστέ μου, με τον Μαξ ένιωθα μιαπαράξενη ασφάλεια. Ποτέ δεν το έκανε ν’ ακούγεταιπαράξενο ή κακό το ότι μου άρεσε η ιδέα να μας βλέπουν.Ήταν σαν να του άρεσε τόσο όσο και σ’ εμένα, σαν ναήθελε κι εκείνος να μας βλέπουν να το κάνουμε.

«Θα σου άρεσε μια φορά να σε δει κάποιος ναπηδιέσαι;» με ρώτησε, επιταχύνοντας λίγο τις κινήσεις του.

Με κομμένη την ανάσα του απάντησα με απόλυτηειλικρίνεια: «Μου αρέσει η ιδέα να δουν εσένα μαζί μουόπως τώρα.»

«Ναι;»

«Πριν σε γνωρίσω δεν είχα καταλάβει ότι το ήθελα.»

Έπεσε πάνω μου βαρύς και ζεστός. «Θέλω να σου κάνωοτιδήποτε σ' αρέσει. Με τρελαίνει ο τρόπος πουμεταμορφώνεσαι όταν σε γαμάω και σε κοιτάζω. Όταν σεβγάζω φωτογραφίες, όταν αφήνεις τη μυστηριώδη ασπίδασου και ανοίγεσαι λες και τότε, επιτέλους, ανασαίνεις.»

wWw.Greekleech.info

Τεντώθηκα κάτω απ' το σώμα του, τραβώντας τον όσοπιο κοντά μου μπορούσα και σήκωσα το βλέμμα μου στονσκοτει

νό ουρανό, καθώς τα πρώτα πυροτεχνήματα άρχισαν ναεκτοξεύονται πάνω απ’ το ποτάμι. Ο ήχος ακολουθούσε τηλάμψη κι ένας δυνατός κρότος έκανε την ταράτσα νατρανταχτεί κάτω απ' την πλάτη μου.

Κι άλλα πυροτεχνήματα έσκασαν σαν χιονονιφάδες -αστέρια και φλόγες και φώτα, τόσο εκθαμβωτικά καικοντινά σ' εμάς, που ο ουρανός φαινόταν σαν να είχε πάρειφωτιά. Ένιωσα το κτίριο να δονείται, να τραντάζει τακόκαλά μου και να σκίζει το στήθος μου.

«Γαμώτο, Χριστέ μου», είπε γελώντας και οι κινήσειςτου έγιναν πιο ορμητικές, πιο σκληρές, καθώς πλησίαζε στοτέλος. Τον καταλάβαινα πια καλά. Με δυσκολία κρατιόταν.Ο θόρυβος ήταν σχεδόν εκκωφαντικός, τόσο κοντά στοποτάμι, και η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει από το θειάφι, τονκαπνό και το φως. Άπλωσε το χέρι του δίπλα στο κεφάλιμου, σηκώθηκε στα γόνατά του κι έσπρωξε με δύναμη τονπούτσο του μέσα μου, τραβώντας φωτογραφία τη στιγμήπου χύναμε συγχρόνως, ενώ κόκκινες, μπλε και πράσινεςαντανακλάσεις φώτιζαν τα σώματά μας.

Πήρα βαθιά ανάσα και έβγαλα μια δυνατή φωνή. Η

κραυγή μου όμως πνίγηκε από τον σαματά γύρω μας.

******

Ο Μαξ πήρε μία απ' τις κουβέρτες και την τύλιξε γύρωμας, όχι τόσο επειδή έκανε κρύο, όσο επειδή η παράστασηγια το φανταστικό κοινό μας είχε τελειώσει. Απλώς πίναμετην μπίρα μας, κρατιόμασταν απ' το χέρι καιαπολαμβάναμε τα πυροτεχνήματα.

«Είπες ότι έχεις καιρό να κάνεις δεσμό, αλλά δεν είναιπερίεργο να έχεις μονογαμική σχέση με κάποια που είστεμαζί

μόνο για το σεξ;» τον ρώτησα στρέφοντας το πρόσωπόμου προς το μέρος του.

Γέλασε κι έφερε το μπουκάλι της μπίρας στο στόμα του.«Όχι. Δεν είμαι τόσο μαλάκας ώστε να μην μπορώ να είμαιμε μία γυναίκα, αν αυτό θέλει εκείνη.»

«Αν αυτό θέλει εκείνη; Δεν θα σε πείραζε δηλαδή ανεγώ πήγαινα με άλλους άντρες;»

Ο Μαξ κούνησε το κεφάλι κι έστρεψε το βλέμμα τουξανά στο ποτάμι, όπου μόλις άρχιζε να διαλύεται ο καπνός.«Η αλήθεια είναι ότι μάλλον θα με πείραζε.» Σήκωσε ξανάτο μπουκάλι του και το ήπιε μονορούφι. «Σήμερα δεν

χρησιμοποιήσαμε προφυλακτικό, το ξέχασες; Αυτό δεν θαμπορούσε να είχε συμβεί αν πήγαινες με άλλους άντρες.»

Άπλωσε το χέρι για να πιάσει άλλη μια μπίρα και ηκουβέρτα κύλησε απ' τους ώμους του, αποκαλύπτοντας τηγυμνή πλάτη του, με τον κάθε μυ να διαγράφεται καθαρά.Έσκυψα μπροστά και τον φίλησα ξεκινώντας απ' τη μέσητης ραχοκοκαλιάς έως τον λαιμό του. «Πότε είχες τελευταίαφορά σχέση; Ήταν η Σέσιλι;»

«Δεν θα το έλεγα.» Ξάπλωσε ξανά δίπλα μου και μεαγκάλιασε κάτω απ' την κουβέρτα. «Είχα σχέσειςαποκλειστικότητας με κάποιες γυναίκες από τότε που ήρθαστη Νέα Υόρκη. Πάει πολύς καιρός όμως από την τελευταίαφορά που ήμουν ερωτευμένος με κάποια, αν αυτό εννοείς.»

Έγνεψα καταφατικά. «Φαντάζομαι ότι αυτό εννοώ.»

«Είχα σοβαρή σχέση με μια κοπέλα για ένα διάστημαστο πανεπιστήμιο. Με παράτησε για έναν φίλο μου. Τονπαντρεύτηκε μάλιστα. Μετά απ’ αυτό τα είχα βάλει με όλεςτις γυναίκες για ένα διάστημα. Τώρα απλώς έχωσυνειδητοποιήσει ότι οι σχέσεις θέλουν πολλή δουλειά,ενέργεια και χρόνο.» Ήπιε μια γουλιά. «Και δεν είχαμεγάλα αποθέματα απ’ όλα αυτά όταν προσπαθούσα ναστήσω την εταιρεία. Δεν είμαι Άντιθετος με την ιδέα τηςσχέσης. Όμως είναι δύσκολο να βρω κάποια που να μου

ταιριάζει σ' αυτή την πόλη, όσο κι αν αυτόακούγεται παράξενο σ' ένα μέρος με οχτώ εκατομμύριαανθρώπους.»

Δεν ένιωσα απολύτως τίποτα όταν το είπε αυτό. Ούτετη σουβλιά της ελπίδας ότι θα μπορούσα να ήμουν εγώαυτή ούτε τον φόβο μήπως ο Μαξ έλπιζε να βρει κάποιαάλλη. Για κάποια σαν εμένα, που πάντα αγαπούσεπερισσότερο απ’ ό,τι την αγαπούσαν, ήταν ενοχλητικό.Ένιωσα ένα αλλόκοτο αίσθημα κενού στο στήθος μου.

«Καλύτερα να πηγαίνω», είπα και τεντώθηκα,αφήνοντας την κουβέρτα να πέσει.

Ο Μαξ περιεργάστηκε το γυμνό κορμί μου πριν μεκοιτάξει στα μάτια. «Γιατί πάντα βιάζεσαι τόσο ναφύγεις;»

«Οι διανυκτερεύσεις δεν είναι μέσα στη συμφωνίαμας», του υπενθύμισα.

«Ούτε στις γιορτές; Δεν θα έλεγα όχι για ένα πρωινόπήδημα. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον ξενώνα τηςμαμάς.»

«Τότε πάρε τηλέφωνο τον Γουίλ. Είναι νόστιμος.»

«Θα τον έπαιρνα, αλλά πάντα επιμένει στη στάση του

κουταλιού να είναι εκείνος απ’ έξω. Δεν με βολεύει.»Σταμάτησε. «Μισό λεπτό. Είπες ότι ο Γουίλ είναινόστιμος;»

Γέλασα, πίνοντας μια τελευταία γουλιά απ' την μπίραμου πριν ψάξω να βρω τα ρούχα μου. «Ναι, αλλά εσύ είσαιμάλλον ο τύπος μου.»

«Κυριλέ; Με μεγάλο πουλί; Θεός;»

Τον κοίταξα και γέλασα. «Θα έλεγα ότι έχεις το ιδανικάβρόμικο στόμα.»

Το βλέμμα του σκοτείνιασε. Έσκυψε και με φίλησε.«Μείνε για το βράδυ. Σε παρακαλώ, Γλύκα. Θέλω να τοκάνουμε το πρωί όταν θα είσαι αγουροξυπνημένη καινυσταγμένη.»

«Δεν μπορώ, Μαξ.»

Έμεινε να με κοιτάζει για λίγο κι ύστερα έστρεψεαλλού το βλέμμα του. Έφερε το μπουκάλι στα χείλη του καιμουρμούρισε: «Σου φέρθηκε άσχημα ο τύπος.»

Ένιωσα το χαμόγελό μου να σβήνει. «Καλά θα κάνεις ναμην προσπαθείς να ερμηνεύσεις μια γυναίκα που θέλει τοσεξ μόνο για το σεξ. Πράγματι, ο Άντι μού είχε φερθείάσχημα, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν θέλω να

κοιμηθώ εδώ.»

Τον κοίταξα για λίγο πριν θυμηθώ να επαναφέρω τοχαμόγελό μου στη θέση του. «Ανυπομονώ να δω τι θασκεφτείς για την επόμενη εβδομάδα.»

*******

Μέχρι να φτάσω στο σπίτι, η έξαψη της συνάντησήςμου με τον Μαξ είχε αντικατασταθεί από έναν παράξενοπόνο κάτω απ’ τα πλευρά μου. Πέταξα τα κλειδιά και τηντσάντα μου στον διάδρομο κι έγειρα πίσω στον τοίχο,κοιτάζοντας το σαλόνι μου που ήταν βυθισμένο στοσκοτάδι. Το διαμέρισμά μου ήταν μικρό, όμως μέσα στουςλίγους μήνες που ζούσα στη Νέα Υόρκη είχα καταφέρει νατο νιώθω περισσότερο σαν σπίτι μου από το πολυτελέςμέγαρο που είχα μοιραστεί με τον Άντι για περίπου πέντεχρόνια.

Απόψε όμως που η μουσική και τα βεγγαλικάαντηχούσαν στα γειτονικά κτίρια, και ο ήχος απ' τα γέλιακαι τα γλέντια ανέβαινε από τα γύρω πεζοδρόμια, γιαπρώτη φορά από τότε που μετακόμισα ένιωσα μοναξιάμέσα στο μικρό σπίτι μου.

Χωρίς ν’ ανάψω φως, γδύθηκα προχωρώντας προς τομπάνιο. Στριμώχτηκα κάτω απ’ το ζεστό νερό του ντους.

Έκλεισα τα μάτια, ελπίζοντας ότι ο ήχος του νερού θαέπνιγε τον θόρυβο που βούιζε μέσα στο κεφάλι μου.

Δεν τα κατάφερα. Οι μύες μου ήταν σφιγμένοι καιμουδιασμένοι, ενώ ο ελαφρύς πόνος ανάμεσα στα πόδια μουδεν με άφηνε να κυριαρχήσω στη σκέψη μου πουεπέστρεφε διαρκώς στον Μαξ.

Ποτέ δεν ήμουν απ’ αυτά τα κορίτσια που παθαίνουνεμμονή με κάποιον άντρα. Παρ' όλα αυτά, ήταν σίγουρο ότικάτι τέτοιο μου συνέβαινε τώρα. Ο Μαξ δεν ήταν μόνοκούκλος, ήταν καλός. Και ήξερα ότι το σεξ ήταν αυτό πουμας έκανε να ταιριάζουμε πραγματικά. Ακόμα δενμπορούσα να συμφιλιωθώ με την ιδέα της νέας εμμονήςπου μόλις είχα ανακαλύψει στον εαυτό μου, οτι ήθελα να μεβλέπει -και μάλιστα ίσως όχι μόνο αυτός. Ένιωθα όμως τηνανάγκη αυτή πιεστική σαν τον ατμό κάτω απ' το δέρμαμου: ζεστή, συναρπαστική, επίμονη.

Και ο Μαξ έδειχνε να την αποδέχεται, να την ενισχύειμάλιστα, με την ίδια ευκολία που έκανε οτιδήποτε.

Μπορεί η σχέση μου με τον Άντι να ήταν εκτεθειμένηπάντα σε δημόσια θέα, ωστόσο ο Μαξ φαινόταν να έχειαντιληφθεί την παράξενη επιθυμία μου να με βλέπουν, ενώσυγχρόνως σεβόταν την ανάγκη μου για ιδιωτικότητα.Παρότι ο Μαξ ήταν ένας πλεϊμπόι και φαινόταν εντελώς

ακατάλληλος για μένα από οποιαδήποτε άποψη, μου έδινετη δυνατότητα να ζήσω κάτι που δεν ένιωθα ποτέ αρκετάασφαλής με τον Άντι ώστε να το δοκιμάσω. Ήταν άραγετόσο απλό; Κρατούσα τον Μαξ σε απόσταση επειδή ήταν τοεντελώς Άντιθετο της σχέσης που είχα με τον Άντι, μιαςσχέσης χωρίς βάθος και χωρίς φλόγα; Η σχέση μου με τονΜαξ ήταν σκόπιμα περιορισμένη και, παρά την απόστασηπου κρατούσα ανάμεσά μας, την ένιωθα σαν έναν πυρσόπου έκαιγε μέσ’ στα σπλάχνα μου.

Έκλεισα το νερό, νιώθοντάς το ξαφνικά πολύ καυτόεπάνω μου. Για μια στιγμή μετάνιωσα που δεν ήμουν ακόμαμε τον Μαξ. Είχα στερήσει από τον εαυτό μου τηδυνατότητα ν' αγγίζω το δέρμα του, να γεύομαι τους ήχουςτου, να νιώθω το βάρος του κορμιού του επάνω μου, όλη τηνύχτα.

Όταν όμως επέστρεψα στο δωμάτιό μου καιπεριεργάστηκα το είδωλό μου στον καθρέφτη τηςντουλάπας είδα ένα πρόσωπο που δεν μου ήταν οικείο.Όρθωσα το κορμί μου, άνοιξα περισσότερο τα μάτια μουκαι κοίταξα ακόμα πιο επίμονα. Ακόμα κι εγώ μπορούσα ναδιακρίνω στο βλέμμα μου μια σοφία που στο παρελθόν δενυπήρχε.

ΔΕΚΑ

«Ειλικρινά, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατίέρχεσαι σήμερα μαζί μου.»

Έπνιξα ένα χαμόγελο όταν συνάντησα το ενοχλημένούφος του Γουίλ στον καθρέφτη της πόρτας του ασανσέρ,αγνοώντας τα απορημένα βλέμματα των υπόλοιπωνεπιβατών του ασανσέρ. Εκείνος πάτησε το κουμπί για τονδέκατο όγδοο όροφο.

Για μια στιγμή η προσοχή μου στάθηκε στην επιγραφήπου υπήρχε δίπλα: Ομιλος Ραϊαν Μιντια. «Ξέρεις πόσο μ’αρέσει να σε βλέπω εν δράσει. Να ψαρεύεις ψάρια στηγυάλα -ή όπως αλλιώς το λέτε εσείς οι Αμερικανοί.»

Εκείνος απάντησε, όμως πιο χαμηλόφωνα αυτή τη φορά:«Πρώτον, το χρησιμοποιείς λάθος και κανένας δεν το λέειπια. Και δεύτερον, λες μαλακίες συνεχώς. Έχεις τόσεςάλλες συναντήσεις αυτή την εβδομάδα. Ξέρω ότι πνίγεσαι.Γιατί στο διάολο έρχεσαι σ’ αυτήν εδώ; Αφού δεν σεχρειάζομαι.»

«Από τεχνική άποψη έχεις δίκιο, δεν υπάρχει ανάγκηνα βρίσκομαι εδώ. Σ’ έχω δει όμως σε τέτοιου είδουςσυναντήσεις, φίλε. Κάποιος αρχίζει να μιλάει γιανευροδιαβιβαστές και χημικά ικριώματα κι εσύ δείχνειςσαν να έχεις πιει δέκα μπάφους. Ήρθα λοιπόν για να

σιγουρευτώ ότι δεν θ’ αρχίσεις τις μαλακίες και δεν θασυμφωνήσεις σε κανέναν γελοίο προϋπολογισμό.»

«Δεν αρχίζω τις μαλακίες.»

«Όχι. Φυσικά και όχι», είπα. «Εξάλλου, εσύ δενμιλούσες για τις επαφές που πρέπει να κάνουμε; Μιας καιείμαστε εδώ, θα πω δυο λόγια με τον Μπένετ κι έτσι θαέχουμε μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια, εντάξει;»

Ούτε καν εγώ δεν το έχαψα. Δεν είχα συνηθίσει νααισθάνομαι τόσο έξω απ’ τα νερά μου με τις γυναίκες. Καισίγουρα δεν είχα συνηθίσει να βρίσκω ηλίθιες δικαιολογίεςσαν κανένας χαζός έφηβος για να βρεθώ λίγα λεπτά κοντάτους. Η σχέση μου με τη Σάρα ήταν οριοθετημένη απ’ τηναρχή ώστε να είναι απλή. Αυτή τη στιγμή όμως μουφαινόταν ότι δεν ήταν έτσι. Πριν από λίγες ώρες θεωρούσαότι είχα βρει τη λύση: θα πήγαινα για συνοδεία στησυνάντηση στη Ράιαν Μίντια, θα χρησιμοποιούσα τονΜπένετ ως άλλοθι σε περίπτωση που με ρωτούσε ο Γουίλκαι, με λίγη καλή τύχη, θα έπεφτα πάνω στη Σάρα σήμεραπου ήταν Δευτέρα, Άντι να περιμένω έως την Παρασκευή.Μου καλάρεσε να περνάω λίγο χρόνο μαζί της έξω απ’ τοπλαίσιο της συμφωνίας μας. Επίσης, το ότι μου τονείχε παίξει στο πίσω κάθισμα ενός ταξί δεν μου είχε φανείκαθόλου άσχημο.greekleech.info Τώρα όμως τα είχαχαμένα, αναρωτιόμουν αν προκαλούσα την τύχη μου με το

να θολώνω τις διαχωριστικές γραμμές.

Οι πόρτες άνοιξαν και ο Γουίλ στράφηκε προς το μέροςμου. «Εντάξει, αρκεί να θυμάσαι ότι στην περιοχή αυτήεγώ είμαι το πρώτο βιολί. Εσύ θα κάθεσαι εκεί και θαπαριστάνεις τον γκεστ σταρ.»

«Κύριε Σάμερ, κύριε Στέλαρ», μας καλωσόρισε ηυπάλληλος της ρεσεψιόν. «Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω.»Μας οδήγησε απ’ τον διάδρομο στη μεγάλη αίθουσασυνεδριάσεων με τα πελώρια παράθυρα. Στο βάθος η ΝέαΥόρκη πόζαρε σαν σε καρτ ποστάλ. «Ο κύριος Ράιανκατεβαίνει.»

«Κρίμα να σπαταλάς εδώ το ελεύθερο απόγευμά σουΆντι να κάνεις καμιά επίσκεψη στη μυστηριώδη σέξιγατούλα σου», είπε ο Γουίλ όταν μείναμε ξανά μόνοι.

Πλησίασα το παράθυρο και κοίταξα την κίνηση κάτωστον δρόμο. «Γιατί πιστεύεις ότι εκείνη είναι ελεύθερη τααπογεύματα;»

Ο Γουίλ άρχισε να ξεφυλλίζει τα χαρτιά του κι εγώκάθισα στο μακρύ τραπέζι, αφήνοντας το μυαλό μου νατρέξει στην τελευταία φορά που είχα βρεθεί σ’ αυτό τοκτίριο. Κι εκείνη τη μέρα τη Σάρα κυνηγούσα, και όφειλανα παραδεχτώ ότι από τότε δεν είχαν αλλάξει και πολλά

πράγματα. Μπορεί να είχα βρεθεί μόνος μαζί της, να τηνείχα πηδήξει, να είχα γευτεί και αγγίξει κάθε εκατοστό τουκορμιού της, αλλά από τότε ως σήμερα δεν είχα σημειώσεικαμιά σοβαρή πρόοδο στο να καταλάβω τι συνέβαινε μέσαστο όμορφο κεφαλάκι της.

Φωνές ακούστηκαν στον διάδρομο. Σήκωσα τα μάτιαμου τη στιγμή ακριβώς που έμπαινε ο Μπένετ.

«Γουίλ», είπε εκείνος τείνοντάς του το χέρι. «Σ’ευχαριστώ που ήρθες. » Μου χαμογέλασε απορημένος.«Μαξ. Δεν περίμενα να σε δω σήμερα. Θα συμμετέχεις κιεσύ στη συζήτησή μας για την Β&Τ Biotech;»

Ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσω την αυτάρεσκηέκφραση ικανοποίησης στο πρόσωπο του Γουίλ. Τόσοεκείνος όσο και ο Μπένετ ήξεραν ότι, αν είχα καταφέρει ναπεράσω το μάθημα της βιοχημείας, ήταν επειδή φλέρταρατον καθηγητή, τον δόκτορα Ουίλιαμ Χάβερστον. Δενέχαναν ευκαιρία να μου θυμίζουν «τον παρά λίγο γκόμενομου».

«Ο Μαξ είναι όλο εκπλήξεις», είπε ο Γουίλ.

«Αυτό είναι σίγουρο», συμφώνησε ο Μπένετ. Η αλήθειαείναι ότι δεν είχα σκεφτεί τον παράγοντα Μπένετ. Είχανπεράσει αρκετές εβδομάδες από το φιλανθρωπικό γκαλά,

αλλά αναρωτιόμουν αν είχε καταλάβει ότι είχα έρθειμάλλον για τη Σάρα παρά για τη συζήτησή μας σχετικά μετις πρόσφατες εξελίξεις στην πρωτεομική.

«Κι εγώ νομίζω ότι και οι δυο σας είστε μαλάκες... »μουρμούρισα.

Όταν κατέφθασαν και οι υπόλοιποι, προέκυψε μιαμικρή αναστάτωση. Δυστυχώς για μένα που παρίστανα τοναδιάφορο, η Σάρα μπήκε τελευταία. Ήταν κούκλα. Καθώς οΜπένετ έκανε τις συστάσεις, άφησα το βλέμμα μου ναταξιδέψει σε ολόκληρο το κορμί της. Μπλε φούστα,χαριτωμένο ροζ πουλοβεράκι που αγκάλιαζε την απαλήκαμπύλη του στήθους της κι ένας λαιμός που θα ήθελανα γλείφω με τις ώρες.

«Από εδώ η Σάρα Ντίλον, επικεφαλής του οικονομικούτμήματός μας», είπε ο Μπένετ στον Γουίλ.

Ο Γουίλ έκανε ένα βήμα μπροστά. «Ναι, έχουμεανταλλάξει κάποια email. Χαίρομαι πολύ που επιτέλους σεγνωρίζω, Σάρα. Νομίζω δεν έτυχε να συναντηθούμε στηφιλανθρωπική εκδήλωση τον προηγούμενο μήνα.»

Οι δυο τους μίλησαν για λίγο πριν εκείνη κοιτάξει προςτο μέρος μου, γουρλώνοντας για μια στιγμή τα μάτια.Πλησίασε και μου έτεινε το χέρι. Δεν φαινόταν ιδιαίτερα

χαρούμενη που με έβλεπε.

«Νομίζω ότι γνωριστήκαμε στη φιλανθρωπικήεκδήλωση», είπε με σφιγμένο χαμόγελο. «Είστε ο ΜαξΣτέλαρ, έτσι δεν είναι;»

Πήρα το χέρι της στο δικό μου, χαϊδεύοντας με τονΆντιχειρά μου το εσωτερικό του καρπού της. «Μεκολακεύει που με θυμάσαι, Σάρα.»

Εκείνη τράβηξε το χέρι της, μου χαμογέλασε αδιάφορακαι προχώρησε προς το κάθισμά της.

Εγώ πλησίασα τη Χλόη, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντεςκαι δέχτηκα μια αόριστη πρόσκληση σε δείπνο κάποιαστιγμή τις επόμενες εβδομάδες. Ήταν προφανές γιατί τηνείχε πατήσει μαζί της ο Μπένετ: ήταν όμορφη καιολοφάνερα έξυπνη. Δεν μου διέφυγε το φευγαλέο βλέμμαπου αντάλλαξε με τον Μπένετ ενώ μου μιλούσε, σαν ναέκαναν οι δυο τους έναν σιωπηλό διάλογο. Κάποιαστιγμή εκείνος σήκωσε το βλέμμα ψηλά σε μια έκφρασηαπόγνωσης, η οποία σε δευτερόλεπτα έδωσε τη θέση της σ’ένα πλατύ χαμόγελο που δεν είχα ξαναδεί στο πρόσωπό του.Το κάθαρμα, την είχε πατήσει κανονικά...

Η συνάντηση ξεκίνησε κι εγώ κάθισα στη μόνη άδειαθέση, ακριβώς δίπλα στη Σάρα. Κρίνοντας από την

wWw.Greekleech.info

έκφρασή της, δεν ήμουν σίγουρος ότι χάρηκε και πολύ.

Τα λεπτά κυλούσαν βασανιστικά αργά και, Χριστέ μου,πραγματικά ήταν το πιο βαρετό πράγμα που είχαπαρακολουθήσει ποτέ μου, η επιστήμη και η στρατηγικήγύρω απ’ την επιστήμη. Θα έπαιρνα όρκο ότι κάποιαστιγμή είδα τον Γουίλ να κλείνει εκστασιασμένος τα μάτια.

Η Σάρα εξακολουθούσε να βράζει σιωπηρά δίπλα μου.Τι είχε πάθει και ήταν τόσο σφιγμένη; Μπορούσα να νιώσωτο κάθε χιλιοστό της απόστασης που χώριζε το σώμα τηςαπ’ το δικό μου. Έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια για νακρατήσω τα χέρια μου στη θέση τους. Αντιλαμβανόμουντην παραμικρή κίνηση που έκανε κάθε φορά πουανακαθόταν στην καρέκλα της ή έπαιρνε τομπουκαλάκι του νερού της. Τη μύριζα. Δεν είχα φανταστείπόσο δύσκολο θα ήταν να βρίσκομαι τόσο κοντά της και ναμην μπορώ να χαϊδέψω με τα χέρια μου το δέρμα της, νακάνω κάτι τόσο απλό όπως, λόγου χάρη, να στερεώσω μιατούφα των μαλλιών της πίσω απ’ το αυτί της.

Γαμώτο, γιατί ήθελα έτσι ξαφνικά να στερεώσω μιατούφα των μαλλιών της πίσω απ’ το αυτί της; Το σχέδιό μουείχε πάει κατά διαόλου και επισήμως.

Αμέσως μετά την παρουσίαση του Γουίλ, η Σάραζήτησε συγγνώμη κι έφυγε πριν μπορέσω να της μιλήσω

άλλο. Όταν κατάφερα επιτέλους να απεμπλακώ από μιασυζήτηση για το ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόποςπαρουσίασης της πρωτεομικής τεχνολογίας της εταιρείαςστο στρατηγικό σχέδιο μάρκετινγκ, κυριολεκτικά έγινακαπνός κι έτρεξα στο γραφείο της.

«Γεια σας», είπε ο βοηθός της κοιτάζοντάς με απ’ τηνκορυφή ως τα νύχια, κρυμμένος πίσω απ’ την οθόνη του.

«Ήρθα να δω τη δεσποινίδα Ντίλον», είπα καιπροχώρησα προς το γραφείο της.

«Καλή σας τύχη, γιατί η δεσποινίς Ντίλον δεν είναιμέσα», φώναξε εκείνος πίσω μου. Στράφηκα και τον είδανα έχει βυθιστεί πάλι σε κάτι λογιστικά φύλλα.

«Ξέρετε μήπως πού μπορεί να είναι;»

Χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του απάντησε: «Ίσως ναπήγε καμιά βόλτα. Πέρασε σαν αστραπή λες και κάποιοςτης είχε βάλει φωτιά.» Με κοίταξε. «Όταν θέλει ναμαχαιρώσει κάποιον, συνήθως πηγαίνει στο πάρκο.»

Γάμησέ τα.

Έτρεξα στο ασανσέρ αγνοώντας τα βλέμματα πουσυγκέντρωσα επάνω μου, και παρακολούθησα τηνΆντιστροφη μέτρηση των ορόφων. Τι διάολο είχε πάει

στραβά; Ίσα που ανταλλάξαμε δυο λέξεις εκεί μέσα. Ότανβγήκα έξω, η απογευματινή ζέστη με χτύπησε σαν τοίχος,ακόμα και κάτω από την αποπνικτική σκιά των γύρωκτιρίων. Κοίταξα πάνω κάτω στον δρόμο καικατευθύνθηκα προς το πάρκο. Τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτατουρίστες και φιλόζωους που είχαν βγάλει βόλτα τα σκυλιάτους. Έλπιζα ότι η Σάρα δεν θα μπορούσε να τρέξειγρήγορα με τις γόβες της, οπότε θα την προλάβαινα.

Ήταν τόσο παράξενη η αίσθηση να περνάω από τηνπόλη μέσα στο πάρκο, όπου η μυρωδιά της ασφάλτου καιτων καυσαερίων έδινε τη θέση της στα δέντρα και σταφύλλα, στο υγρό χώμα και στο νερό.

Είδα κάτι ροζ να κινείται στο τέλος του μονοπατιού κιαμέσως επιτάχυνα φωνάζοντας το όνομά της: «Σάρα!»

Σταμάτησε σ’ ένα πλακόστρωτο μονοπάτι και γύρισεαπότομα προς το μέρος μου. «Για όνομα του Θεού, Μαξ!Πώς το έκανες αυτό το πράγμα;»

Κοκάλωσα. «Ποιο πράγμα;»

«Αυτό εκεί μέσα!» είπε με κομμένη την ανάσα. «Δενήξερα ότι είστε χρηματοδότες της Β&Τ! Σ’ αυτή τη φάσηδεν είναι υποχρεωμένοι να αποκαλύψουν τουςχρηματοδότες τους. Δεν το καταλαβαίνεις; Σύγκρουση

συμφερόντων!»

Έξυσα το κεφάλι μου. Μακάρι αυτή η απλή συμφωνίαμας να μην ήταν τόσο περίπλοκη. «Δεν φανταζόμουν ότι θαήταν πρόβλημα.»

«Να σ’ το πω με απλά λόγια», είπε εκείνη. «Ηοικονομική διευθύντρια της εταιρείας μάρκετινγκ τηςΒ&Τ κοιμάται με τον διευθυντή της εταιρείας επενδύσεωνπου πληρώνει την εν λόγω εταιρεία μάρκετινγκ. Τώρα τιλες; Υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων; Μήπως θέλησες ηκαινούρια γκόμενά σου να πάρει τη δουλειά; Ήμήπως εξασφάλισες απλώς ότι τα επενδυτικά κεφάλαιά σουθα έχουν τις καλύτερες αποδόσεις χάρη σε μια κορυφαίαστρατηγική μάρκετινγκ;»

Μου έκανε πλάκα με όλες αυτές τις μαλακίες; Ένιωσατο μυαλό μου να παίρνει φωτιά από την αγανάκτηση.«Χριστέ μου, Σάρα! Δεν σου έδωσα τη δουλειά γιατίανησυχώ για σένα, ούτε και σε πηδάω για να εξασφαλίσωότι θα κάνεις καλά τη δουλειά σου!»

Αναστέναξε και με διέκοψε με ένα νεύμα του χεριούτης. «Δεν σου λέω ότι αυτό πιστεύω. Αλλά έτσι θα φανεί.Πόσο καιρό είσαι σ’ αυτή τη δουλειά; Δεν ξέρεις πώςδιαστρεβλώνονται τα πράγματα; Εγώ είμαι καινούρια σ’αυτή τη θέση. Μιλάμε όμως για τη δουλειά σου. Ο κόσμος

είναι πεινασμένος για οποιαδήποτε λεπτομέρεια σε αφορά.Κοίτα πώς σε κυνηγάνε οι δημοσιογράφοι παρ’ όλοπου έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που η Σέσιλιέφυγε απ’ τη Νέα Υόρκη.»

Ήταν υπερευαίσθητη με τη δημοσιότητα και τακουτσομπολιά. Τα πράγματα γίνονταν πολύ περίπλοκα. Όλααυτά ήταν ένα μάτσο μαλακίες, και ήμουν σίγουρος ότι καιη ίδια το ήξερε. Έστρεψε αλλού το βλέμμα της. Είχε ταχέρια της σταυρωμένα μπροστά και τους ώμουςκατεβασμένους. Η αλήθεια είναι ότι δεν με ένοιαζε ποιοςθα με έβλεπε με τη Σάρα. Πέντε χρόνια μετά το δράμα μετη Σέσιλι είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν δυνατόν ναελέγξω τι θα έλεγε ο καθένας. Η Σάρα όμως δεν υπήρχεπερίπτωση να το καταλάβει αυτό.

Περπάτησα αρκετά μέτρα πιο πέρα ώσπου έφτασα σεμια κλαίουσα ιτιά, χώθηκα κάτω από το παραπέτασμα τωνφύλλων και κάθισα στο χώμα με την πλάτη ακουμπισμένηστον κορμό. «Νομίζω ότι μεγαλοποιείς την κατάσταση.»

Πλησίασε πιο κοντά μου μένοντας όμως όρθια. «Αυτόπου θέλω να πω είναι ότι πρέπει να υπάρχει μια σχετικήδιακριτικότητα. Είτε πρόκειται για σύγκρουσησυμφερόντων είτε όχι, δεν θέλω ο Μπένετ να πιστέψει ότισυνηθίζω να κοιμάμαι με πελάτες.»

«Αυτό ακούγεται λογικό, όμως δεν νομίζω ότι ο Μπένετδικαιούται να μιλάει γι’ αυτό το θέμα.»

Είδα τα πόδια της να πλησιάζουν και να λυγίζουν.Κάθισε δίπλα μου πάνω στο ζεστό γρασίδι. «Δεν είχες λόγονα έρθεις σήμερα εδώ. Δεν περίμενα να σε δω. Φρίκαρα!»

«Για όνομα του Θεού, Σάρα. Δεν σκόπευα να σου βάλωχέρι κάτω απ’ το τραπέζι. Ήθελα απλώς μια ευκαιρία να σεδω, να σου πω ένα γεια. Θα μπορούσες να είσαι πιοευέλικτη, ξέρεις.»

Γέλασε λίγο κι έπειτα σταμάτησε. Πέρασαν μερικάδευτερόλεπτα κι άρχισε να γελάει ξανά: στην αρχήσιωπηλά κι ύστερα κρατώντας την κοιλιά της, διπλωμένηστα δύο. Είχε ξεκαρδιστεί.

«Αυτό πιστεύεις;» κατάφερε να πει.

Δεν είχα ιδέα τι είχε πυροδοτήσει την Άντιδρασή της,γι’ αυτό και έμεινα ακίνητος. Φανταζόμουν ότι όσο λιγότερααντιδρούσα τόσο το καλύτερο θα ήταν, δεδομένου ότιβρισκόμουν δίπλα σε μια γυναίκα που κόντευε νασαλτάρει.

Εκείνη ηρέμησε, σκούπισε τα μάτια της καιαναστέναξε. «Βέβαια, θα μπορούσα να είμαι πιο ευέλικτη:να κάνω σεξ μ’ έναν άντρα μέσα σε κλαμπ, σε μια αίθουσα

wWw.Greekleech.info

χορού, σε μια αποθήκη, σε μια βιβλιοθήκη...»

«Αμάν, Σάρα. Δεν εννοούσα...»

Με διέκοψε με μια κίνηση του χεριού της. «Όχι, είναιαπλώς ένα καλό μάθημα για μένα. Συνεχώς ζορίζω τονεαυτό μου. Μόλις σταματήσω για λίγο και παραδεχτώ πόσοκαλά χειρίζομαι κάποιο πράγμα, αμέσως βλέπω πόσοσφιγμένη είμαι σε κάποιο άλλο.»

Ξερίζωσα ένα μεγάλο φύλλο από το γρασίδι.Σκεφτόμουν τα λόγια της. «Έπρεπε να σου είχα στείλειμήνυμα.»

«Μάλλον.»

«Ξέρεις, εγώ θα είχα ενθουσιαστεί αν σε έβλεπα ναεμφανίζεσαι έτσι απροειδοποίητα στην εταιρεία μου.»

«Εσύ επίσης θέλεις να βγούμε για φαγητό, να κοιμηθώστον ξενώνα της μητέρας σου, ίσως και να φτιάξουμεκουλουράκια ή κάτι τέτοιο.»

«Επειδή δεν με ενδιαφέρει αν θα μας δουν μαζί», είπα.Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. «Εσένα γιατί σε νοιάζει;»

«Επειδή ο κόσμος θ’ αρχίσει να χώνει τη μύτη του»,είπε και στράφηκε προς το μέρος μου. «Θα μας

κουβεντιάζουν, θα λένε ιστορίες. Θα κάνουν υποθέσεις, θαψάχνουν να μάθουν ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και οι δύο. Οισχέσεις που γίνονται πρωτοσέλιδα δεν έχουν καλήσυνέχεια, κι αν κάποιος παραδεχτεί ότι ενδιαφέρεται,θα τον ακολουθεί για μια ζωή.»

«Σωστά», είπα κουνώντας το κεφάλι μία φορά.

Άκουγα τον άνεμο που φυσούσε λίγο πιο πέρα, μιας καιτο παραπέτασμα των φύλλων τον εμπόδιζε να φτάσει έωςεμάς. Μου άρεσε που βρισκόμουν σ’ αυτή τη μικρή ήσυχηφωλιά, προστατευμένος από τα βλέμματα των ανθρώπων,των πουλιών και οποιουδήποτε άλλου θα μπορούσε να γίνειμάρτυρας της κουβέντας μας και της σιωπηλήςκατάρρευσής μου. Ήταν πολλά τα πράγματα που κόχλαζανμέσα μου: συνειδητοποιούσα ότι ήθελα τη Σάρα, την ήθελαπάντα, από τότε που την πρωτοείδα. Παραδεχόμουν επίσηςότι θεωρούσα πως η Σάρα θα ήταν εκείνη που θα ήθελεπερισσότερα, κι εγώ θα έβαζα τα όρια, όχι εκείνη.

«Μαξ, τα έχω παίξει λίγο», είπε ψιθυριστά.

«Θα μου πεις τουλάχιστον τον λόγο;»

«Όχι σήμερα», απάντησε κοιτάζοντας τα κλαδιά πουαπλώνονταν πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

«Μου αρέσει αυτό που έχουμε, αλλά δεν είναι πάντα

εύκολο να μένω σε απόσταση.»

Εκείνη χαμογέλασε μελαγχολικά. «Το ξέρω.» Ύστεραέσκυψε πάνω μου και κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου.

Περίμενα ένα πεταχτό φιλί, διακριτικό, κατάλληλο γιαδημόσιο χώρο, για να εκτονωθεί η ένταση τηςπροηγούμενης ώρας, εφόσον εγώ είχα παραδεχτεί ότιέπρεπε να την είχα ειδοποιήσει κι εκείνη είχε παραδεχτείπως είχε αντιδράσει υπερβολικά. Όμως το φιλί εξελίχθηκεσε κάτι πολύ πιο βαθύ: πήρε στα χέρια της τοπρόσωπό μου, το στόμα της άνοιξε πεινασμένο και τελικάανέβηκε πάνω μου καβάλα.

«Γιατί είσαι τόσο καλός;» μου ψιθύρισε κι ύστερα μεαποστόμωσε φιλώντας με.

Εγώ όμως κόλλησα σ’ αυτό. Δεν ήταν κάτι απλό που θαμπορούσα να το παραβλέψω και να το κουκουλώσωχουφτώνοντάς την κάτω απ’ το εσώρουχό της ή αφήνοντάςτην να τριφτεί επάνω μου, κάτω απ’ την ιτιά. Τραβήχτηκα.«Είμαι καλός επειδή μου αρέσεις πάρα πολύ.»

«Λες ποτέ ψέματα;» με ρώτησε και τα μάτια τηςέψαξαν τα δικά

μου.

«Φυσικά και λέω ψέματα. Γιατί όμως να μην είμαιειλικρινής μαζί σου,»

Το πρόσωπό της σοβάρεψε κι έγνεψε σκεφτική. Μετάαπό μια μεγάλη παύση ψιθύρισε. «Καλύτερα να γυρίσωπίσω.»

Η διάθεσή μου άλλαξε αμέσως από την τρυφερήοικειότητα σ’ ένα δεν τρέχει τίποτα. Είχα παραιτηθείπλέον. Το κορίτσι ήταν κανονικό μπούμερανγκ. «Εντάξει.»

Σηκώθηκε και τίναξε τα μικρά φύλλα από τα γόνατακαι τη φούστα της. «Μάλλον καλύτερα να μη μας δουν ναπερπατάμε παρέα.»

Δεν μπορούσα παρά να γνέψω καταφατικά, από τονφόβο μου μήπως δεν μπορέσω να συγκρατήσω τονεκνευρισμό μου κι αρχίσω να της τα ψέλνω για τουςκανόνες της περί δημοσίων εμφανίσεων, ιδίως όταν πριναπό λίγο με είχε καβαλήσει κάτω από ένα δέντρο.

Αφού κοιταχτήκαμε για τελευταία φορά, εκείνητέντωσε το κορμί της και με φίλησε μία φορά, διατακτικά,στο πιγούνι. «Κι εμένα μου αρέσεις.»

Την παρακολούθησα να απομακρύνεται, με το κεφάλικαι τους ώμους ψηλά. Οποιοσδήποτε θα πίστευε ότι απλώςγύριζε από έναν γρήγορο περίπατο στο πάρκο.

Κοίταξα γύρω μου λες κι έτσι θα μπορούσα να μαζέψωτα κομμάτια της καρδιάς μου που είχαν σκορπιστεί στογρασίδι.

Έντεκα

Η συνάντησή μου στο πάρκο με τον Μαξ ήταντουλάχιστον παράξενη. Παραδέχομαι ότι είχα αντιδράσειυπερβολικά, αλλά, για να λέμε την αλήθεια, το ίδιο είχεκάνει κι εκείνος. Να ανησυχήσει για την Άντιδρασή μουστην αίθουσα συνεδριάσεων; Να με πάρει στο κυνήγι; Ματι διάολο κάναμε;

Τη Δευτέρα το βράδυ γύρισα σπίτι και πέρασα δύοώρες φτιάχνοντας δανέζικες τηγανίτες για βραδινό.Φουσκωτές τηγανητές μπαλίτσες ζύμης, πασπαλισμένες μεζάχαρη. Κανονικά τρώγονται για πρωινό, αλλά δενπειράζει... Ήθελα να φτιάξω κάτι περίπλοκο. Ήτανσυνταγή της γιαγιάς μου απ' τη Δανία και,συγκεντρώνοντας το μυαλό μου για να τις πετύχω, μπόρεσανα σκεφτώ.

Τον τελευταίο καιρό δεν σκεφτόμουν και πολύ.

Το να μαγειρεύω όμως κάτι που σχετιζόταν τόσο με τηνοικογένειά μου με έκανε επίσης να νοσταλγώ το σπίτιμου, τους γονείς μου, την ασφάλεια μιας προβλέψιμης ζωής,

όσο κι αν αυτή ήταν θλιβερή ή ψεύτικη.

Έπιασα το τηλέφωνό μου, χωρίς να με νοιάζει αν ταχέρια μου ήταν χάλια. Η μητέρα μου το σήκωσε στο έβδομοχτύπημα. Ως συνήθως.

«Γεια σου, κολοκυθάκι μου!» Ακόυσα κάτι να σπάει στοβάθος κι εκείνη να βρίζει: «Σκατόπραμα!»

«Είσαι καλά;» ρώτησα χαμογελώντας. Ήταν απίστευτοπώς με πέντε κουβέντες της μπορούσε να με κάνει ναπατήσω ξανά στα πόδια μου.

«Μια χαρά, απλώς μου έπεσε το iPad. Εσύ είσαι καλά,γλυκιά μου;»

Τότε θυμήθηκα ότι της είχα τηλεφωνήσει το ίδιο πρωίπηγαίνοντας προς το μετρό.

«Ήθελα απλώς ν' ακούσω τη φωνή σου.»

Έκανε μια μικρή παύση.

«Σου λείπει το σπίτι σου;»

«Λιγάκι.»

«Για λέγε», είπε εκείνη κι αμέσως θυμήθηκα τιςεκατοντάδες φορές που μου είχε πει ακριβώς τα ίδια λόγια,

προτρέποντάς με να τα βγάλω όλα από μέσα μου.

«Γνώρισα κάποιον.»

«Σήμερα;»

Έκανα μια γκριμάτσα. Από τότε που μετακόμισα στηΝέα Υόρκη, μιλούσα με τους γονείς μου αρκετές φορές τηνεβδομάδα και ποτέ δεν είχα αναφέρει τον Μαξ. Τι θαμπορούσα να πω; Δεν ήθελαν να ξέρουν για τη σεξουαλικήμου ζωή κι ούτε εγώ ήθελα να τη μοιραστώ μαζί τους.

«Όχι. Πριν από μερικές εβδομάδες.»

Μου φάνηκε σαν να άκουγα το μυαλό της ναπροετοιμάζει την καλύτερη απάντησή της. Υποστηρικτικήαλλά και προστατευτική. Όπως θα αντιδρούσε μια μητέραόταν η κόρη της άρχιζε να βγαίνει με κάποιον μετά απόέναν απαίσιο χωρισμό στον οποίο είχε δοθεί δημοσιότητα.

«Ποιος είναι;»

«Ένας τύπος που ασχολείται με τα οικονομικά. Απόεδώ. Όχι ακριβώς», είπα κουνώντας το κεφάλι. Μακάρι νατο ξανάπιανα απ' την αρχή. «Είναι Άγγλος.»

«Ααα, ένας ξένος, τι υπέροχο!» είπε γελώντας, με τηβαριά νότια προφορά της. Ύστερα σταμάτησε. «Μου το λες

αυτό επειδή είναι σοβαρό;»

«Σου το λέω επειδή δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει.»

Λάτρευα το γέλιο της μητέρας μου. Μου έλειπε ο τόνοςτου. «Αυτή είναι η καλύτερη φάση.»

«Όντως;»

«Σίγουρα. Μην κάνεις το λάθος και τη χαλάσεις. Μηνεπιτρέπεις στον ηλίθιο πρώην σου να σ’ εμποδίσει να τοευχαριστηθείς.»

Αναστέναξα. «Νιώθω όμως σαν να κολυμπάω σεάγνωστα νερά. Πάντα ήξερα τι να περιμένω απ' τον Άντι.»Αμέσως μόλις ξεστόμισα αυτή τη φράση το μετάνιωσα, καιη σιωπή της έπεσε σαν κεραυνός ανάμεσά μας.

«Ήξερες πράγματι;...»

Πόσο με καταλάβαινε. Ήταν σαν να την έβλεπαμπροστά μου, με τα χέρια σταυρωμένα και με το ύφος δεναστειεύομαι καθόλου. «Όχι, δεν ήξερα.»

«Νιώθεις ότι αυτόν τον τύπο τον ξέρεις;»

«Αυτό είναι το τρελό. Νομίζω πως αυτό νιώθω.»

******

wWw.Greekleech.info

Όσο κι αν τα γυρόφερνα στο μυαλό μου, όσο κι ανέμεινα ξάγρυπνη εκείνη τη νύχτα, το μόνο που μπορούσα ναπω ήταν ότι δεν είχα ιδέα τι σκεφτόταν ο Μαξ μετά τα όσαείχαν συμβεί τη Δευτέρα. Η δυναμική της σχέσης μας ήτανανάποδη: υποτίθεται ότι εκείνος θα έπρεπε να είναι λίγοαδιάφορος κι εγώ να ξέρω πώς γίνονται οι σχέσειςδέσμευσης.

Υποτίθεται επίσης ότι κανένας απ' τους δυο μας δενήθελε τίποτε άλλο από σεξ.greekleech.info Με κάποιοντρόπο όμως ποτέ δεν ήταν έ-

τσι. Η βασανιστική επιθυμία να γνωρίσουμε ο ένας τονάλλο είχε εκδηλωθεί από την πρώτη μέρα, κι εγώ ήξεραότι, όσο κι αν ήθελα να είμαι ένα άτομο που μπορεί ναπεριχαρακώνει τη σχέση του και να την περιορίζει στο σεξ,δεν θα τα κατάφερνα ποτέ.

Θυμήθηκα την έκφραση πανικού στο πρόσωπό του ότανμε κυνήγησε στο πάρκο κι ένιωσα να με βασανίζουν οιενοχές.

Σάρα είσαι σκέτη αποτυχία στις Ξεπέτες για Αρχάριους.

Την Τετάρτη μου έστειλε σε μήνυμα μια φωτογραφίααπό τη βραδιά στη βιβλιοθήκη. Φαινόταν η άκρη τουφορέματος μου που είχε σηκωθεί στο ύψος της μέσης μου.

Μια απλή φωτογραφία, όμως την είχε μετατρέψει σεασπρόμαυρη. Η αρχική λήψη ήταν αρκετά κουνημένη κιέτσι κατάλαβα ότι την είχε τραβήξει προς το τέλος, ότανείχα παραδοθεί σε μια μετ' εμποδίων ανάγνωση κι οοργασμός του είχε διαδεχτεί τον δικό μου, με ένα βογκητόπου είχε πνίξει στον λαιμό μου.

Την Πέμπτη μου έστειλε μια φωτογραφία που θυμόμουνότι είχα δει στο τηλέφωνό του τη βραδιά της 4ης Ιουλίου.Τα χέρια μου ξεκούμπωναν το τζιν του. Είχα κατεβάσει τοπαντελόνι του αρκετά ώστε να διακρίνεται το αχνόπερίγραμμα του πούτσου του καθώς πίεζε το γκρίζομποξεράκι του.

Μου είχε στείλει και τις δύο φωτογραφίες περίπου στηνώρα του μεσημεριανού φαγητού και τις είχα λάβει ενώπροσπαθούσα να δώσω τελική μορφή σε δύο πολύσημαντικά συμβόλαια. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτόμου ότι το χαζοχαρούμενο ύφος μου οφειλόταν στο γεγονόςότι ήμουν αποτελεσματική στη δουλειά μου και όχι στηνπροοπτική ότι θα τον έβλεπα.

Φοβερή ψεύτρα...

«Ερώτηση», είπε ο Τζορτζ μπαίνοντας στο γραφείο μουχωρίς καν να χτυπήσει. «Είσαι απολύτως σίγουρη οτι ο Μαξ

Στέλαρ δεν είναι γκέι; Το σκέφτομαι συνέχεια από τηΔευτέρα που ήρθε εδώ μέσα.»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω ανείχα πει δυνατά το όνομά του ή αν ο Τζορτζ απλώς έκανεό,τι ακριβώς έκανε και η Χλόη μετά τη συνάντηση με τουςΣτέλαρ & Σάμερ: συνεχείς, αδιάφορες αναφορές στηνεταιρεία τους, περιμένοντας να δει την Άντιδρασή μου.

«Αρκετά σίγουρη.»

«Μήπως είναι αμφί;»

Τον κοίταξα κατάματα κι άφησα το κόκκινο στιλό μουνα πέσει πάνω στο χοντρό συμβόλαιο μπροστά μου.«Σοβαρά τώρα. Το θεωρώ πραγματικά απίθανο.»

Ο Τζορτζ σήκωσε και τα δυο φρύδια του με μιαέκφραση περιέργειας. «Το ξέρεις προσωπικά;»

Τον κεραυνοβόλησα με το πιο αυστηρό βλέμμα μου, τοοποίο, για να είμαι ειλικρινής... δεν ήταν και πολύ αυστηρό.Δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αφήσω τον Τζορτζ να παίξει αυτότο παιχνιδάκι σήμερα. «Πήρες τις υπογραφές των Μίλερκαι Κορτές για την καμπάνια της Agent Provocateur;»

Ο γραμματέας μου μισόκλεισε τα μάτια. «Καλά λοιπόν.Κόβω τις ερωτήσεις. Να ξέρεις όμως ότι έχεις κινήσει τις

υποψίες μου, κυρία μου. Πολλές υποψίες. Τη Δευτέρα όταντον είδες έμοιαζε να έχει πάρει φωτιά το κιλοτάκι σου. Καιναι, πήρα τις υπογραφές.»

«Ωραία.» Τη στιγμή που μιλούσα κουδούνισε τοτηλέφωνό μου πάνω στο γραφείο μου. Το άνοιξα βιαστικά,υπενθυμίζοντας για χιλιοστή φορά στον εαυτό μου ότιέπρεπε να απενεργοποιήσω την αυτόματη προεπισκόπησηγια την περίπτωση που ο Μαξ αποφάσιζε να μου στείλει μεμήνυμα κι άλλη φωτογραφία.

Η έκφραση του Τζορτζ ήταν όλα τα λεφτά: ηπροσπάθεια του να συγκρατηθεί έμοιαζε να του προκαλείσωματικό πόνο.

«Είσαι αξιαγάπητος, αλλά τώρα μπορείς να πηγαίνεις»,είπα.

«Ποιος σου έστειλε μήνυμα;»

«Μέχρι να με παντρευτείς και να πληρώνεις εσύ όλουςτους λογαριασμούς μου, δεν δικαιούσαι να κάνεις αυτήτην ερώτηση. Ακόμα και τότε όμως, είναι μάλλον απίθανονα πάρεις κάποια απάντηση.»

«Πολύ καλά.» Σηκώνοντας το μακρύ μεσαίο δάχτυλότου, επέστρεψε στο γραφείο του.

Με κομμένη την ανάσα κοίταξα την οθόνη του κινητούμου. Το μήνυμα ήταν απ’ τον Μαξ κι ένιωσα τους χτύπουςτης καρδιάς μου να εκτοξεύονται στα ύψη.

Το Σαββατοκύριακο θα βάψουν και θ’ αλλάξουν μοκέτεςστο γραφείο. Την Παρασκευή πρέπει να μαζέψω τα πράγματάμου μετά την δουλειά. Φοβάμαι ότι θα πρέπει να μείνω έωςαργά.

Απάντησα βιαστικά: Δπλαδή δεν θα σε δω μέχρι τηνεπόμενη εβδομάδα; Μόλις πάτησα το κουμπί τηςαποστολής, συνειδητοποίησα πόσο απελπισμένηακουγόμουν.

Ξέρεις, Σάρα, ακούγεσαι απελπισμένη επειδή απλώςείσαι.

Πέρασαν δύο λεπτά πριν έρθει η απάντησή του:Φαντάζομαι θυμάσαι πού είναι το γραφείο μου. Θα σε δω στιςέξι, Γλύκα.

******

Όπως συνέβαινε και με πολλούς ορόφους στο δικό μαςκτίριο, τα γραφεία της Στέλαρ & Σάμερ ήταν σχεδόνέρημα στις έξι το

απόγευμα της Παρασκευής. Η μητέρα του Μαξ δεν

καθόταν στην υποδοχή και, καθώς διέσχιζα τουςδιαδρόμους βαδίζοντας προς το γραφείο του, είδα μόνο δυοτρεις υπαλλήλους να κάθονται ακόμα στα γραφεία τους.

Χτύπησα διακριτικά την πόρτα του κι άκουσα τη βαθιάφωνή του να μου λέει να περάσω.

Την έχω πατήσει μ’ αυτόν τον άντρα, συνειδητοποίησαόταν τον είδα καθισμένο πίσω απ’ το γραφείο του μεσηκωμένα τα μανίκια. Φορούσε γυαλιά με χοντρό σκελετόκαι είχε μια έκφραση απόλυτης συγκέντρωσης που μουέκοψε την ανάσα.

Φαίνεται ότι η έκφραση του Μαξ «τα δίνω όλα στηδουλειά» έμοιαζε πολύ με την έκφρασή του «τα δίνω όλαγια τον οργασμό της Σάρας».

«Σε παρακαλώ, κλείδωσε την πόρτα», μουρμούρισεχωρίς να σηκώσει το βλέμμα απ’ την οθόνη του υπολογιστήτου.

Στράφηκα, πάτησα το κουμπί που κλείδωνε την πόρτακαι κοίταξα γι’ άλλη μια φορά το γραφείο του. Πόσο θαμέναμε εδώ; Και πότε θα σήκωνε το βλέμμα του για να μουπει πόσο όμορφη ήμουν; Οι συνήθειές μας είχαν πιααποκρυσταλλωθεί μέσα μας.

Το γραφείο του δεν είχε κανένα σημάδι ότι επρόκειτο

να βαφτεί. Κι εκείνος δεν είχε αρχίσει καν να μαζεύει ταπράγματα: βιβλία και στοίβες χαρτιών έπιαναν τον έναντοίχο και τουλάχιστον είκοσι άδεια κουτιά ήτανστοιβαγμένα σε μια γωνιά, περιμένοντας κάποιον να ταγεμίσει.

«Είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ βαρετό για σένα να είσαιεδώ μαζί μου. Το ξέρω πως είμαι ένα εγωιστικό κάθαρμαπου σου ζητάω να το κάνεις αυτό, αλλά γδύσου σεπαρακαλώ.»

Γούρλωσα τα μάτια με το στόμα ανοιχτό. «Ορίστε;»

«Γδύσου», είπε και κατέβασε τα γυαλιά του χαμηλάστη μύτη του. Ύστερα τα έσπρωξε ξανά στη θέση τους κιέστρεψε ξανά την προσοχή του στην οθόνη του υπολογιστήτου. «Σιχαίνομαι το πακετάρισμα. Το μόνο καλό απόψεείναι ότι θα σε βλέπω γυμνή.»

«Χμμ...» προσπάθησα να αρθρώσω κάποια απάντηση. Ηαλήθεια είναι ότι η παλιά Σάρα δεν θα δεχόταν ποτέ νακαθίσει έτσι απλά γυμνή μπροστά σε κάποιον. Αυτόςακριβώς ήταν και ο λόγος που ήθελα να το κάνω. Πλησίασατον καναπέ κι έβγαλα το κασμιρένιο πουλόβερ μου με τακοντά μανίκια. Έβγαλα τις μπλε μπαλαρίνες που είχανκεντημένη τη βρετανική σημαία και με μικρά λικνίσματατων γοφών μου απαλλάχτηκα από το κολλητό τζιν μου

wWw.Greekleech.info

μουρμουρίζοντας: «Δεν πρόσεξες καν τα παπούτσια μου.»

«Κάνεις μεγάλο λάθος. Ο Θεός σώζοι τη βασίλισσα»,είπε ξερά κλείνοντάς μου το μάτι. «Προσέχω και τηνπαραμικρή λεπτομέρεια πάνω σου, Σάρα.»

«Αλήθεια;»

«Δοκίμασέ με.»

«Πού έχω ένα σημάδι εκ γενετής;»

«Δεξιά, κάτω απ’ το τελευταίο πλευρό σου.»

«Ποια είναι η αγαπημένη σου φακίδα;»

Ερώτηση παγίδα, σκέφτηκα. Δεν είχα πολλές φακίδες.

«Αυτή στον καρπό σου.» Χαμήλωσα το βλέμμα στησυγκεκριμένη φακίδα. Είχα εντυπωσιαστεί.

«Τι λέω λίγο πριν χύσω;»

«Όταν χύνεις βγάζεις ακατάληπτους ήχους. Λίγο πρινόμως, ψιθυρίζεις "σε παρακαλώ", ξανά και ξανά, σαν ναφοβάσαι μήπως σου τον στερήσω.»

«Τι γεύση έχει το μουνί μου;» ρώτησα, ενώ το βλέμματου τινάχτηκε απ’ την οθόνη του σε μένα. Έπνιξα ένα

πονηρό χαμόγελο, κατέβασα το κιλοτάκι μου κι έκανα έναβήμα στο πλάι για να το βγάλω.

«Κάποια μουνιά απλώς έχουν τη γεύση μουνιού. Το δικόσου είναι νόστιμο μουνί.»

Σηκώθηκε και με πλησίασε. «Ξάπλωσε στον καναπέκαι βάλε το κεφάλι σου εδώ.» Ακούμπησε το κεφάλι μουστο μπράτσο του δερμάτινου καναπέ. Ήταν απρόσμεναάνετα για τόσο σκληρό δέρμα.

«Σήκωσε τα γόνατα. Άνοιξε τα πόδια.»

Ξαφνιάστηκα λίγο, αλλά έκανα ό,τι μου έλεγε.Χαμογέλασα όταν έσπρωξε πίσω τις τούφες των μαλλιώνπου έπεφταν στο μέτωπό μου και διόρθωσε τη στάση μουσαν να ήμουν έργο τέχνης που θα το κρεμούσε στον τοίχο.

«Ζωγράφισέ με σαν να ήμουν μία από τις γαλλιδούλεςσου, Ζακ», είπα, σηκώνοντας το βλέμμα μου πάνω του.

Άπλωσε το χέρι του και με τσίμπησε στον κώλο. «Μεπρο-καλείς.»

Για να τον δοκιμάσω, καθώς απομακρυνόταν έκλεισαλίγο τα πόδια μου.

«Ανοιχτά είπα!» διέταξε πάνω απ’ τον ώμο του.

Γέλασα και επανήλθα στη στάση που με είχετοποθετήσει.

Ο Μαξ επέστρεψε μ’ ένα βιβλίο και μου το έδωσε. «Γιανα περάσεις ευχάριστα την ώρα σου όσο εγώ θα δουλεύω.»

«Εσύ δεν θα είσαι γυμνός;»

«Είσαι τρελή;» ρώτησε χαμογελώντας. «Πρέπει ναπακετάρω.»

Χαμήλωσα το βλέμμα στο βιβλίο που κρατούσα. Στοεξώφυλλο είχε έναν ημίγυμνο άντρα με μια γάτα και μιαημίγυμνη γυναίκα στα πόδια του. Τα νύχια της γάτας.

«Φαίνεται... ενδιαφέρον», είπα και γύρισα στοοπισθόφυλλο για να διαβάσω την περίληψη. «Ο τύπος έχειδύο παρτενέρ. Η μία είναι η γυναίκα η οποία ονομάζεταιΚατ, δηλαδή Γάτα, και έχει και μία Γατάνθρωπο.» Σήκωσατο βλέμμα μου πάνω του. «Σαν κατοικίδιο. Ένα κατοικίδιομε το οποίο κάνουν σεξ και οι δύο.»

«Πολύ εγκεφαλικό ακούγεται.»

«Από κανένα πάγκο με βιβλία του ενός δολαρίου τοπήρες;»

«Πράγματι. Όμως μου φάνηκε εντυπωσιακά ωμό κι

αμέσως κατάλαβα ότι θα σε ξετρέλαινε.» Γύρισε κι άρχισενα τακτοποιεί τα πράγματα στο γραφείο του. «Ήσυχατώρα, Γλύκα. Έχω πολλά να κάνω.»

Στην αρχή μού ήταν εντελώς αδύνατο να συγκεντρωθώστο βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου, αλλά καθώς ταλεπτά περνούσαν και ο Μαξ έδειχνε να είναιαπορροφημένος στο πακετάρισμα άρχισα να ξεχνάω ότιήμουν ξαπλωμένη στον καναπέ του. Μόνη.

Ολόγυμνη.

Το βιβλίο που μου είχε δώσει ήταν άσεμνο σε βαθμόγελοιότητας και απίστευτα χυδαίο. Ήταν κακογραμμένο,αλλά υποψιαζόμουν ότι αυτό δεν είχε και πολύ μεγάλησημασία. Υπήρχαν πολλοί άντρες και πολλές γυναίκες.Πολλές ουρές και γατοπόδαρα που ήταν αδύνατο να ταξεχωρίσεις, αλλά και πάλι δεν είχε καμία σημασία. Το θέμαήταν οι σεξουαλικές επαφές και πόσο αναλυτικάπαρουσιάζονταν. Όλοι είχαν από κάποιο μέλος του σώματόςτους που είτε ήταν σηκωμένο είτε ήταν μούσκεμα. Ή καιτα δύο. Οι άνθρωποι ούρλιαζαν και κάποιες φορές έμπηγαντα νύχια τους οπουδήποτε.

Και κάπου στη γωνία ο ήρωας απλώς καθόταν καιπαρακολουθούσε.

«Κοκκίνισες.» Ο Μαξ ακούμπησε κάτω μια στοίβα μεβιβλία, στηρίχτηκε πάνω στο γραφείο του και με κοίταξε.«Διαβάζεις εδώ κι ένα τέταρτο αυτό το βιβλίο αλλά κάτιπου μόλις τώρα διάβασες σ' έκανε να κοκκινίσεις σανπαπαρούνα.»

Σήκωσα τα μάτια μου πάνω του και μόρφασα. «Είναι ηγνωστή λέξη που αρχίζει από μ. Απλώς με ξάφνιασε, αυτόείναι όλο.»

«Μουνί;»

Έγνεψα καταφατικά. Ήταν εντυπωσιακό πόσο με είχεδιεγείρει η ωμότητα της λέξης όπως την πρόφερε εκείνος.Το ί σχεδόν έσβηνε στο στόμα του κι έτσι μαλάκωνε μεκάποιον τρόπο. Ακουγόταν πολύ πιο σέξι.

«Λατρεύω αυτή τη λέξη. Είναι τόσο άσχημη. Μουνί.Ακούγεται τόσο υποτιμητικό, έτσι δεν είναι;» Έξυσε τοπιγούνι του. Με κοίταξε διερευνητικά. «Διάβασέ μου τηφράση.»

«Δεν...»

«Σάρα!»

Όσο κι αν φαινόταν αδύνατο, ένιωσα το πρόσωπό μουνα κοκκινίζει περισσότερο. «Την άρπαξε απ’ τα μπούτια,

wWw.Greekleech.info

την ανάγκασε να τ’ ανοίξει κι έμεινε να κοιτάζει το υγρό,καυλωμένο... μουνί της.»

«Ουάου», είπε εκείνος γελώντας. «Τέλειο.» Ξαναγύρισεστο γραφείο του και άρχισε να τακτοποιεί μια στοίβα μεχαρτιά. «Θα έχεις την ευκαιρία να μου μιλήσεις για τααγαπημένα σου σημεία του σώματος στη διάρκεια τουδείπνου.» Έκανα να διαμαρτυρηθώ, εκείνος όμως έφερε τοδάχτυλό του στα χείλη και μου έκανε νόημα να σωπάσω.«Διάβασε!»

Κοίταξα τη σελίδα. Οι λέξεις χόρευαν μπροστά μου.Ποια γυναίκα κάνει φασαρία για ένα δείπνο;

Η γυναίκα, Σάρα, που αντιλαμβάνεται ότι μετά τοδείπνο κάποιος θα κοιμηθεί στο σπίτι του άλλου, κι απόεκεί καί πέρα θα κοιμούνται μαζί κάθε βράδυ. Μετά θαβγάλουν και δεύτερο ζευγάρι κλειδιά και στο τέλος θασυζήσουν. Το επόμενο στάδιο είναι οι δικαιολογίες και τοβουβό σεξ κι ύστερα τέρμα το σεξ και τέρμα οι συζητήσεις,και στο τέλος θα μείνει μόνο η ελπίδα να υπάρχει κάποιακοινωνική υποχρέωση στην οποία να είναι καλεσμένοι ωςζευγάρι για να έχουν τον χρόνο να βρεθούν.

Από την άλλη όμως είχα μετανιώσει που δεν κοιμήθηκαμε τον Μαξ την 4η Ιουλίου. Και στο μεταξύ είχε αρχίσει ναμου λείπει μέσα στην εβδομάδα.

Γαμώτο.

Έβηξα κι έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου.

«Είσαι καλά;» μουρμούρισε ο Μαξ απ’ την άλλη άκρητου δωματίου.

«Μια χαρά.»

Πέρασαν άλλα είκοσι λεπτά κι εγώ διάβασα ακόμαδεκαεφτά σκηνές σεξ. Ο Μαξ πλησίασε, με χάιδεψε με τοένα χέρι απ’ τον λαιμό έως το γόνατο και ψιθύρισε:«Κλείσε τα μάτια. Μην τα ανοίξεις αν δεν σου πω.»

«Είσαι πολύ αυταρχικός σήμερα», είπα, αλλά παρ' όλααυτά άφησα το βιβλίο να πέσει στο πάτωμα κι έκανα αυτόπου μου είπε. Σχεδόν αμέσως η αίσθηση της ακοής μουοξύνθηκε σε τέτοιο βαθμό που ένιωσα το δωμάτιο ναδονείται. Ακόυσα τον ήχο της ζώνης του, το φερμουάρ τουκι έναν πνιχτό αναστεναγμό.

Λες να...;

Άκουγα τον απαλό ήχο της κίνησης του χεριού του, τονρυθμό του που ξεκίνησε αργός και κατόπιν έγινε πιογρήγορος, πιο σταθερός. Η ανάσα του έβγαινε σαν ένακοφτό, απότομο λαχάνιασμα.

«Θέλω να σε βλέπω...» ψιθύρισα.

«Όχι.» Η φωνή του ήταν απότομη. «Εγώ βλέπω εσένα.»

Ποτέ δεν είχα ακούσει κάποιον να αυνανίζεται, γι’ αυτόμου ήταν βασανιστικό να κρατάω κλειστά τα μάτια. Οιήχοι ήταν ερεθιστικοί, τα πνιχτά βογκητά του και οιοδηγίες του ν' ανοίξω κι άλλο τα πόδια μου, να χαϊδέψω τοστήθος μου.

«Το βιβλίο σ’ έκανε μούσκεμα», παρατήρησε κι ύστεραάκουσα το χέρι του να κινείται πιο γρήγορα πάνω στονπούτσο του. «Πόσο μούσκεμα;»

Κατέβασα χαμηλά το χέρι μου, με τα μάτια ακόμακλειστά, και άγγιξα τη σχισμή μου για να το διαπιστώσω.Δεν χρειάστηκε να πω τίποτα. Άκουσα το βογκητό του κιύστερα τα τόσο οικεία βρομόλογά του καθώς έχυνε.

Ήθελα να δω το πρόσωπό του, όμως κράτησα τα μάτιακλειστά, ενώ η καρδιά μου χτυπούσε ξέφρενα.

Ξαφνικά στο δωμάτιο απλώθηκε σιωπή, με εξαίρεση τιςβαριές ανάσες μας. Πρόσεξα τον θόρυβο του κλιματισμούπου έστελνε τον δροσερό αέρα του πάνω στο ξαναμμένοδέρμα μου.

Εκείνος κούμπωσε το φερμουάρ του κι έδεσε τη ζώνη

του. «Επιστρέφω αμέσως. Πάω να πλυθώ.»

Άκουσα τα βήματά του να απομακρύνονται κι ότανάνοιξε την πόρτα γέλασε σιγανά. «Τώρα μπορείς ν’ ανοίξειςτα μάτια σου», είπε και βγήκε απ’ το δωμάτιο.

Ένιωσα σαν να είχε σκοτεινιάσει μέσ’ στο δωμάτιο σταδέκα τελευταία λεπτά. Είχα ακόμα το χέρι μου ανάμεσαστα πόδια μου, ενώ οι ήχοι του οργασμού του αντηχούσανστ’ αυτιά μου. Ένα δοκιμαστικό χάδι με έκανε ναδιαπιστώσω ότι θα μπορούσα να χύσω στο λεπτό. Σίγουραπριν επιστρέψει εκείνος.

Δεν δίστασα άλλο. Τεντώθηκα σαν τόξο προς τηνπαλάμη μου, ενώ θυμόμουν τον ήχο του χεριού του, τηνταχύτητα των κινήσεών του, τα μικρά γρυλίσματα και τιςεντολές του, το πόσο αβίαστα μου έλεγε τι ακριβώς ήθελε.

Καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλο ενστικτωδώς, ηαρμονία ήταν τέλεια.

Ήταν τόσο εύκολο.

Με αυτή τη σκέψη ο οργασμός μου πλημμύρισε ταμπούτια μου και προκάλεσε μια φαντασμαγορική έκρηξημε αστεράκια να λαμπυρίζουν μέσ' στα κλειστά μου μάτια.Είχα λαχανιάσει.

Η πόρτα άνοιξε και το χέρι μου ανέβηκε στον λαιμό μουόπου ο σφυγμός μου χτυπούσε σαν τρελός. Ξεροκατάπιακαι προσπάθησα μάταια να επιβραδύνω την ανάσα μου.Δεν ξέρω γιατί, αλλά μετά απ’ αυτό που είχε κάνει εκείνοςένιωθα σαν να με είχαν πιάσει με το δάχτυλο βουτηγμένοστο βάζο με το γλυκό.

Ο Μαξ χαμογέλασε, με πλησίασε και κάθισε στονκαναπέ κοντά στη μέση μου. Μετακινήθηκα για να τουκάνω χώρο. Εκείνος στηρίχτηκε στην πλάτη του καναπέ,έσκυψε κι έφερε τα δάχτυλά μου μέσα στο στόμα του.«Χάιδεψες ωραία το μουνάκι σου, Γλύκα;»

«Αν δεν είχες φύγει, δεν θα χρειαζόταν να ρωτήσεις»,είπα προσπαθώντας να ελέγξω την καύλα που σκαρφάλωνεστη ραχοκοκαλιά μου.

«Δεν πειράζει», ψιθύρισε ρουφώντας απαλά ταδάχτυλά μου. «Θα δω αργότερα το βίντεο.» Σηκώθηκε,πλησίασε ένα ανοιχτό ντουλάπι και πάτησε το κουμπί μιαςφωτογραφικής μηχανής την οποία δεν είχα καν αντιληφθεί.Την είχε στηρίξει πάνω σ’ ένα ράφι.

«Τι... θα κάνεις;»

Καθώς στράφηκε, ένα πονηρό χαμόγελο είχε απλωθείστο πρόσωπό του.

«Το τράβηξες βίντεο;» ρώτησα. Ποτέ δεν είχα νιώσειτόσο αντιφατικά συναισθήματα. Να με ανακαλύπτουν -τρομακτικό. Να με βλέπουν -συναρπαστικό.

«Ναι.»

«Μαξ, το πρόσωπό μου...»

Έσμιξε τα φρύδια. «Εστιασα την κάμερα χαμηλά, στοσημείο ακριβώς που σε ήθελα. Δεν θα τραβούσα ποτέ τοπρόσωπό σου.» Με πλησίασε και γονάτισε δίπλα στονκαναπέ. «Το οποίο είναι κρίμα, βέβαια, γιατί τρελαίνομαινα σε βλέπω να μου δίνεσαι.»

Με την άκρη του δαχτύλου του χάιδεψε το μάγουλό μουπαρατηρώντας το πρόσωπό μου. Ύστερα ανοιγόκλεισε ταμάτια σαν να ήθελε να επιστρέψει στο παρόν. «Λοιπόν, γιατο δείπνο σκεφτόμουν κάτι σε ταϊλανδέζικο, αλλά είσαιαλλεργική στα φιστίκια, και το αγαπημένο μου εστιατόριοβάζει φιστίκια παντού. Τι λες για αιθιοπικό; Σε πειράζει νατρως με τα χέρια; » Χαμογέλασε παιχνιδιάρικα. «Σου δίνωτον λόγο μου ότι κανένας εκεί μέσα δεν θα ξέρει ποιοςδιάολος είμαι. »

Τον κοίταξα έκπληκτη, ξεχνώντας ολωσδιόλου τηνπρόθεσή μου να επιχειρηματολογήσω κατά της προοπτικήςνα βγούμε μαζί για φαγητό. «Πώς ήξερες ότι είμαι

αλλεργική στα φιστίκια;»

«Φοράς βραχιολάκι για τις αλλεργίες.»

«Το διάβασες;»

Έδειχνε πραγματικά μπερδεμένος. «Το φοράς για ναμην το διαβάζουν οι άλλοι;»

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι, ανακάθισα και πέρασατα χέρια μου μέσα απ' τα μαλλιά μου. Ο άντρας που είχααγαπήσει ούτε καν το είχε προσέξει. Ο άντρας με τον οποίοήθελα μόνο να κάνω σεξ πρόσεχε οτιδήποτε με αφορούσε.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, ψιθύρισα: «Το αιθιοπικόείναι τέλειο.»

wWw.Greekleech.info

*******

Ο Μαξ με οδήγησε στο πίσω μέρος του κτιρίου.Μπήκαμε σ’ ένα μαύρο αυτοκίνητο που περίμενε στοδρομάκι.

«Το εννοείς σοβαρά τώρα;» ρώτησα καθώς μου άνοιγετην πόρτα. «Οι παπαράτσι σε ακολουθούν έως το σπίτισου;»

Γέλασε και με κατηύθυνε απαλά να καθίσω στο πίσωκάθισμα. «Όχι, Γλύκα. Δεν είμαι τόσο διάσημος. Απλώς μεπετυχαίνουν σε δημόσιες εκδηλώσεις ή καμιά φορά στονδρόμο. Αυτές τις προφυλάξεις τις παίρνω λόγω της δικήςσου παράνοιας, όχι της δικής μου.»

«Στο Queen of Sheba στο Χελς Κίτσεν», είπε στονοδηγό κι ύστερα στράφηκε σ’ εμένα. «Σ’ ευχαριστώ πουμου έκανες παρέα όσο πακετάριζα. Μια κατά τα άλλαβαρετή δουλειά έγινε έτσι πολύ ευχάριστη.»

«Δεν έκανες και πολλά. Δεν ήταν και από τα πιοαποδοτικά απογεύματά σου, έτσι;» Έσκυψα μπροστά καιτον κοίταξα επιφυλακτικά σηκώνοντας τα φρύδια μου.

Εκείνος χαμογέλασε καρφώνοντας το βλέμμα του στοστόμα μου. «Μ’ έπιασες. Ήθελα να έρθεις απόψε για να

μπορώ να θυμάμαι πώς ήσουν γυμνή στον καναπέ μου.Προσέλαβα κάποιον για να ετοιμάσει το γραφείο μου αύριοτο πρωί πριν έρθουν να το βάψουν.» Με πλησίασε και μεφίλησε μία φορά, γλυκά. «Μερικές φορές, στη δουλειά,εύχομαι να σ’ έβλεπα περισσότερο. Μ' άρεσε που ήσουνεκεί.»

Ανακάθισα καθώς ένιωθα λες και ο κόσμος είχε γυρίσειανάποδα. «Δεν πίστευα ότι υπήρχαν άντρες σαν εσένα»,είπα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. «Ειλικρινείς. Που σε κάνουννα νιώθεις άνετα.» Τον κοίταξα.

«Σ' το έχω ξαναπεί. Μ’ αρέσεις.»

Άπλωσε το χέρι του, με έβαλε να φωλιάσω πλάι του καιγια το υπόλοιπο της διαδρομής τα χείλη μας παρέμεινανενωμένα. Μπορεί να ήταν ένα λεπτό, μία ώρα ή μίαεβδομάδα. Δεν

είχα ιδέα. Όταν όμως φτάσαμε στο Χελς Κίτσεν δενήθελα να βγω έξω -και σίγουρα δεν με ένοιαζε που ο μισόςμου εαυτός ευχόταν να μου ζητήσει ο Μαξ να μείνω τοβράδυ μαζί του.

******

Η σερβιτόρα ακούμπησε μπροστά μας έναν μεγάλοδίσκο στολισμένο με μια ποικιλία χορτοφαγικών πιάτων.

«Χρησιμοποίησε την πίτα ιντζέρα σαν φτυάρι για τοφαγητό», είπε ο Μαξ. Έκοψε ένα κομμάτι και μου έδειξε.

Τον παρακολούθησα να γλείφει τα δάχτυλά του, ναμασάει και μετά να μου χαμογελάει.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε.

«Εμ...» ψέλλισα κι έδειξα με το δάχτυλό μου. «Το στόμασου.»

«Σ’ αρέσει το στόμα μου;» Η γλώσσα του γλίστρησεξανά έξω κι έγλειψε τις άκρες των χειλιών του. Ύστερασήκωσε το ποτήρι του και ήπιε μια μεγάλη γουλιά κρασί.

Με έκανε να νιώθω σαν μεθυσμένη. Με έκανε να νιώθωσαν χαμένη, ριψοκίνδυνη. Έσφιξα τις γροθιές μου κάτω απ’το τραπέζι και φαντάστηκα ότι του ζητούσα να φύγουμε, ναμε πάει στο σπίτι του και να με αγγίξει.

Με εξαίρεση το φιλί στο αυτοκίνητο, δεν με είχε αγγίξεισχεδόν καθόλου όλη τη νύχτα. Το είχε κάνει επίτηδες;Προσπαθούσε να με τρελάνει; Και, για να πούμε τηναλήθεια, τα είχε καταφέρει.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια, κοίταξα τον δίσκο και τονμιμήθη-κα: έκοψα λίγο ψωμί, φτυάρισα λίγες φακές καιέφαγα μια μπουκιά. Το φαγητό ήταν καυτερό, ζεστό και

πεντανόστιμο. Έκλεισα τα μάτια και άφησα έναεπιφώνημα επιδοκιμασίας. «Τέλειο!»

Τον ένιωθα να με παρακολουθεί και, όταν τον κοίταξα,χαμογελούσε.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησα.

«Ξέρεις τι κάνω στη δουλειά μου, ότι η μητέρα μουδουλεύει στην εταιρεία μου, ότι έχω τουλάχιστον μίααδερφή. Ξέρεις για τη Σέσιλι. Το μόνο που ξέρωπραγματικά για σένα -εκτός από το ότι το σεξ μαζί σουείναι καταπληκτικό- είναι ότι ήρθες απ’ το Σικάγο πριν απόέναν μήνα περίπου, παράτησες έναν απίστευτο μαλάκαεκεί πέρα και δουλεύεις με τον Μπεν και τηναρραβωνιαστικιά του.»

Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Κατάπια μεδυσκολία. «Θα έλεγα ότι λίγο νωρίτερα έμοιαζες να ξέρειςλίγο περισσότερα.»

«Μα έχω ένα ολόκληρο αρχείο με παρατηρήσεις. Εδώμιλάμε να σε γνωρίσω πραγματικά.»

«Ξέρεις πού μένω, πού δουλεύω και ότι είμαιαλλεργική στα φιστίκια.»

«Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες, Σάρα. Είναι

κάπως παράξενο να με κρατάς σε απόσταση.»

Έστρεψε το βλέμμα του αλλού και πρόσθεσε: «Δενείμαι σίγουρος ότι μπορώ να είμαστε για πάντα ξένοι.»

«Όμως είμαστε τόσο καλοί στο να είμαστε ξένοι»,αστειεύτηκα, αλλά όταν το πρόσωπό του σκυθρώπιασε,μαλάκωσα. «Τι θέλεις να ξέρεις;»

Γύρισε ξανά σ’ εμένα. Οι πυκνές, μαύρες βλεφαρίδεςτου άγγιξαν τα μάγουλά του καθώς έκλεισε τα μάτια τουσκεφτικός. Ήταν τέλειος. Ένιωθα τον σφυγμό μου να έχεικυριαρχήσει σε όλο μου το κεφάλι, σφυροκοπώντας τοκρανίο μου σαν κομπρεσέρ.

Άνοιξε τα μάτια του και με ρώτησε ξαφνικά: «Είχεςποτέ σκύλο;»

Γέλασα δυνατά. «Ναι. Ο πατέρας μου είχε πάντασκυλιά Δαλματίας, αυτόν τον καιρό όμως η μητέρα μου έχεικόλλημα με τα λαμπραντούντλ.»

«Ορίστε;...»

«Διασταύρωση λαμπραντόρ, ριτρίβερ και πουντλ.

Κούνησε το κεφάλι χαμογελώντας. «Εσείς οιΑμερικανοί έχετε μια μανία να διασταυρώνετε τις ράτσες

των σκυλιών.» Έφερα το κρασί μου στα χείλη μου και ήπιαμια γουλιά τη στιγμή ακριβώς που με ρωτούσε. «Γιατίφοβάσαι τόσο πολύ να είσαι με κάποιον;»

Ψέλλισα μερικούς άναρθρους ήχους, οπότε εκείνοςξέσπασε σε γέλια και μου έκανε νόημα να σταματήσω.«Δοκίμασα απλώς μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Έχειςαδέρφια;»

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι με κάποια ανακούφιση.«Μοναχοπαίδι. Οι γονείς μου είναι τρελοί, άρα ευτυχώςαπέκτησαν μόνο εμένα. Ένα δεύτερο παιδί θα ήτανθάνατος γι' αυτούς.»

«Γιατί;»

«Οι γονείς μου είναι... εκκεντρικοί», εξήγησα και μόλιςτους έφερα στον νου μου, χαμογέλασα.

Το εκκεντρικοί ήταν λίγο. Φαντάστηκα τη μαμά με τιςπερούκες με φτερά και τα κοσμήματά της. Τον μπαμπά μετα χοντρά γυαλιά, τα κυριλέ κοντομάνικα πουκάμισά τουκαι τα παπιγιόν. Ήταν από άλλη εποχή -σχεδόν από άλλονπλανήτη-όμως με την εκκεντρικότητά τους γίνονταν απλώςπιο αξιαγάπητοι.

«Ο πατέρας μου ανέκαθεν δούλευε πολύ. Όταν όμωςδεν είναι στη δουλειά παθαίνει εμμονή με διάφορα

πράγματα. Η μαμά είναι πολυάσχολη, όμως ο πατέρας μουδεν την άφησε ποτέ να δουλέψει εκτός σπιτιού. Εκείνημεγάλωσε στο Τέξας και με τον μπαμπά γνωρίστηκαν στοπανεπιστήμιο.greekleech.info Σπούδαζε μαθηματικά, αλλάαπό τότε που παντρεύτηκαν άρχισε να πουλάει καλλυντικάαπ’ το σπίτι και αργότερα κάτι περίεργα βαμβακερά ρούχαπου δεν τσαλακώνουν. Το τελευταίο διάστημα πουλάειπροϊόντα για την περιποίηση της επιδερμίδας.»

«Και ο πατέρας σου με τι ακριβώς ασχολείται;»

Δίστασα. Αναρωτιόμουν: Πώς μπορεί να το ρωτάειαυτό; Πραγματικά δεν ξέρει τίποτα για μένα;

«Το επώνυμό μου είναι Ντίλον, το ξέρεις αυτό, έτσι;»

Έγνεψε καταφατικά, δείχνοντας ενδιαφέρον.

Ο Μαξ είναι Άγγλος. Πιθανόν να μην έχει ακουστά τοΝτί-λονς.

Ένιωσα σαν να έπρεπε να σηκώσω μια βαριά σιδερένιααλυσίδα. Μου άρεσε η ιδέα της απαλλαγής μου από τοβάρος, αλλά ήταν ευκολότερο να το αγνοώ παρά ναπροσπαθήσω να το σηκώσω. Σε όλη μου τη ζωή οιάνθρωποι με κοίταζαν διαφορετικά όταν μάθαιναν ποιαήταν η οικογένειά μου. Αναρωτιόμουν αν ο Μαξ θα

wWw.Greekleech.info

αντιδρούσε με άλλον τρόπο.

Πήρα βαθιά ανάσα και τον κοίταξα. «Η οικογένειά μουέχει μια αλυσίδα πολυκαταστημάτων. Κυρίως στιςκεντρικές Βόρειες Πολιτείες. Όμως είναι μεγάλο όνομαεκεί.»

Εκείνος σταμάτησε για λίγο, μισοκλείνοντας τα μάτια.«Μισό λεπτό. Τα Ντίλονς-, Όπως στη διαφήμιση "Πρέπεινα λατρεύετε τη ζωή σας";»

Έγνεψα καταφατικά.

«Ουάου! Η οικογένειά σου έχει τα Ντίλονς. Μάλιστα...»Ο Μαξ έτριψε το πρόσωπό του με το ένα χέρι του καιγέλασε μόνος του, κουνώντας το κεφάλι. «Θεέ μου, Σάρα.Δεν... δεν το ήξερα. Νιώθω μαλάκας.»

«Μ' αρέσει που δεν ήξερες ποια είμαι.» Το στομάχι μουέγινε κόμπος. Συνειδητοποίησα ότι, τώρα που ήξερε, ήτανπολύ πιθανό να ψάξει και να μάθει για μένα. Θα μάθαινεγια τον Άντι και θα καταλάβαινε πόσο ηλίθια ήμουν πουδεν είχα πάρει είδηση αυτό που ήξερε ολόκληρη η πόλη.

Ο Μαξ θα μάθαινε ότι, πριν γίνω η μυστηριώδηςγυναίκα για κείνον, είχα γίνει χαλί για να με πατήσεικάποιος άλλος.

Έστρεψα αλλού το βλέμμα, νιώθοντας σαν να μου είχανκοπεί τα φτερά. Δεν ήθελα να μιλάμε για τη ζωή μας, τοπαρελθόν μας, την οικογένειά μας. Έψαχνα απεγνωσμένανα βρω ένα άλλο θέμα συζήτησης.

Εκείνος όμως μίλησε πριν σκεφτώ κάτι. «Ξέρεις τι μεγοητεύει σ’ εσένα;» ρώτησε, ενώ μου γέμιζε το ποτήρι μεκρασί από μέλι.

«Τι;»

«Το πρώτο βράδυ που γνωριστήκαμε κι έπειτα τοπρώτο βράδυ στην αποθήκη, στο Μπρούκλιν: πόσαπράγματα με άφησες να σου κάνω. Κι ύστερα, απόψε,κοκκίνισες με τη λέξη "μουνί".»

«Έχεις δίκιο!» γέλασα πίνοντας μια γουλιά κρασί.

«Μ’ αρέσει αυτό. Οι εσωτερικές σου συγκρούσεις, ηγλυκύτητά σου. Μ’ αρέσει που έχεις αυτή την παρανοϊκάπλούσια οικογένεια κι όμως σ' έχω δει να φοράς κάποιεςφορές το ίδιο φόρεμα.» Έγλειψε τα χείλη του και μουχαμογέλασε με ύφος αρπακτικού. «Περισσότερο απ’ όλα μ’αρέσει που είσαι τόσο καλή, αλλά μ’ αφήνεις να σου κάνωτόσο κακά πράγματα...»

«Δεν θεωρώ ότι είναι κακά.»

«Αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Οι περισσότεροι θα σεθεωρούσαν τρελή που ήρθες να με συναντήσεις στηναποθήκη. Είσαι μια Αμερικανίδα κληρονόμος μιας μεγάληςπεριουσίας και αφήνεις έναν ξεδιάντροπο Άγγλο να σετραβάει φωτογραφίες γυμνή. Ή βίντεο καθώς αυνανίζεσαιστο γραφείο του, απλώς και μόνο για να νιώσεις την έξαψη,εφόσον ξέρεις ότι θα το δει. Όμως εσύ μου το ζήτησεςαυτό.»

Ακούμπησε πίσω στην καρέκλα του και μεπαρατηρούσε. Έδειχνε τόσο σοβαρός, σχεδόν συγχυσμένος.«Άντρας είμαι, ρε γαμώτο. Δεν πρόκειται να πω όχι. Αλλάδεν πίστευα ότι υπήρχαν γυναίκες σαν εσένα. Τόσο αφελείςαπό τόσο πολλές απόψεις, αλλά και τόσο ερωτικές, που δενθα τους ήταν αρκετό ένα φιλικό, τρυφερό πήδημα στοκρεβάτι.»

Σήκωσα το ποτήρι μου και ήπια μια γουλιά, ενώ εκείνοςείχε καρφώσει τα μάτια του στο στόμα μου. Έγλειψα ταχείλη μου και του χαμογέλασα. «Νομίζω ότι οιπερισσότερες γυναίκες δεν ικανοποιούνται πάντα από έναφιλικό, τρυφερό πήδημα στο κρεβάτι.»

Ο Μαξ γέλασε μουρμουρίζοντας: «Δεν έχεις άδικο.»

«Κι αυτός είναι ο λόγος που σε κυνηγάνε οι φωτογράφοικαι οι γυναίκες», είπα κοιτάζοντάς τον πάνω απ’ το χείλος

του ποτηριού μου. «Δεν είναι μόνο η ιστορία με τη Σέσιλι.Αν ήταν μόνο αυτό, θα είχαν χάσει το ενδιαφέρον τους μέσασε λίγες εβδομάδες. Αλλά εσύ εμφανίζεσαι συνεχώς και μεάλλη γυναίκα. Ως τύπος δεν παίζεσαι με τίποτα. Είσαι οτύπος που ξέρει να κουμαντάρει τις γκόμενες.»

Οι κόρες των ματιών του Μαξ μεγάλωσαν λίγο σαν μιασταγόνα μελάνι που απλώνεται στον ουρανό τοσούρουπο. «Το τελευταίο διάστημα δεν βγαίνω με άλληγυναίκα κάθε βράδυ.»

Συνέχισα τη σκέψη μου αγνοώντας τον. «Σ’ εμάς τιςγυναίκες δεν αρέσει πάντα να μας συμπεριφέρονται σανεύθραυστα ή παράξενα ή πολύτιμα πλάσματα. Θέλουμε ναμας θέλουν. Θέλουμε το άγριο σεξ, όπως ακριβώς κι εσείς.Αυτό θα έπρεπε να το ξέρεις.»

Στηρίχτηκε στους αγκώνες του κι έσκυψε μπροστά,κοιτάζοντάς με διερευνητικά. «Γιατί όμως εγώ αισθάνομαιότι μου προσφέρεις κάτι το ξεχωριστό; Κάτι που δεν έχειςξαναδώσει σε κανέναν στο παρελθόν;»

«Γιατί έτσι είναι.»

Άνοιξε το στόμα του για να πει κάτι, αλλά την ίδιαστιγμή το τηλέφωνό μου δονήθηκε πάνω στο τραπέζι όπουτο είχα ακουμπήσει. Ο Μαξ κι εγώ καρφώσαμε το βλέμμα

μας πάνω του, και ήμουν βέβαιη ότι διαβάσαμε ταυτόχρονατο όνομα.

ΑΝΤΙ ΚΙΝΗΤΟ

ΔΩΔΕΚΑ

Έβαλα τη Σάρα σ’ ένα ταξί κι έμεινα να παρακολουθώτα πίσω φώτα του να χάνονται στο σκοτάδι.

Άι στο διάολο.

Στο εστιατόριο δεν είχε απαντήσει στο τηλεφώνημα.Είχε κοιτάξει την οθόνη κι έπειτα το είχε ρυθμίσει στηναθόρυβη δόνηση πάνω στο τραπέζι. Όμως είχα προλάβει ναδω ποιος ήταν, ενώ εκείνη δεν είχε προλάβει να κρύψει τηνΆντιδρασή της.

ΑΝΤΙ ΚΙΝΗΤΟ

Δεν είχα ξαναδεί ποτέ άνθρωπο να κατεβάζει έτσι ταρολά. Λες και κάποιος είχε γυρίσει έναν διακόπτη και τοφως έσβησε σιγά σιγά απ’ το πρόσωπό της. Είχε αρχίσει νατσιμπολογάει το φαγητό της, είχε σταματήσει να μιλάει,είχε κλειστεί στον εαυτό της και ολόκληρη την υπόλοιπηβραδιά έδινε μονολεκτικές απαντήσεις. Επιχείρησα ναελαφρύνω την ατμόσφαιρα, είπα μερικά αστεία και τηφλέρταρα απροκάλυπτα, αλλά... τίποτα. Μετά από δέκα

λεπτά μας απάλλαξε και τους δύο απ' τη δυστυχία μας,προσποιούμενη ότι είχε πονοκέφαλο και επιμένοντας ναεπιστρέψει σπίτι της με ταξί. Μόνη.

Άι στο διάολο.

Συνέχιζα να κοιτάζω με βλέμμα απλανές τον άδειοδρόμο, ενώ το αυτοκίνητό μου σταμάτησε δίπλα μου στοπεζοδρόμιο. Άνοιξα μόνος μου την πόρτα και μπήκα μέσα.

«Πού πηγαίνουμε, κύριε Στέλαρ;»

«Πάμε σπίτι, Σκοτ», είπα και βυθίστηκα στο κάθισμα.Ξεκινήσαμε κι έμεινα να χαζεύω τη θολή εικόνα της πόληςνα μας προσπερνά βιαστική. Καθώς τα οικοδομικάτετράγωνα διαδέχονταν το ένα το άλλο, η διάθεσή μουσκοτείνιαζε όλο και περισσότερο.

Τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Η Σάρα είχεεπιτέλους αρχίσει να ανοίγεται, να με αφήνει να διεισδύσωστο επτασφράγιστο μυαλό της. Εξακολουθούσα να είμαισαστισμένος από την αποκάλυψή της ότι οι γονείς της ήτανιδιοκτήτες μιας από τις πολυτελέστερες αλυσίδεςπολυκαταστημάτων της χώρας. Και μετά «Άντι κινητό».Άντε γαμήσου Άντι, κι εσύ και το κινητό σου.

Ο θυμός φούντωσε στο στήθος μου και για μια στιγμήαναρωτήθηκα πόσο συχνά μιλούσαν. Έξι χρόνια σχέση

ήταν μεγάλο διάστημα, που σήμαινε ότι είχαν μια ιστορίαπου δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τη σκουπίσει κάτω απ’το χαλί. Δεν καταλάβαινα γιατί είχα θεωρήσει ότι τον είχεβγάλει εντελώς απ’ τη ζωή της. Μου είχε φανεί λογικό να μηθέλει να μπει σε μια καινούρια σχέση, αλλά η επιμονή τηςνα με κρατά σε τέτοια απόσταση μου φαινόταν υπερβολική.

Ίσως εκείνος να την ήθελε πίσω.

Συνοφρυώθηκα, καθώς άφησα αυτή τη σκέψη νατριβελίζει το μυαλό μου. Φρίκη.

Φυσικά και την ήθελε πίσω. Πώς ήταν δυνατόν να μηντη θέλει; Για μία ακόμα φορά βρέθηκα στη θέση νααναρωτιέμαι τι ακριβώς είχε συμβεί μεταξύ τους και γιατίεκείνη επέμενε τόσο να μη μου το ομολογεί.

Διασχίσαμε το κέντρο της πόλης και κοντεύαμε ναφτάσουμε στο σπίτι μου όταν το κινητό μου δονήθηκε στηντσέπη μου.

Έφτασα καλά. Ευχαριστώ για το δείπνο. XX

Ήταν φανερό πως η βραδιά είχε πάει κατά διαόλου.

Ξαναδιάβασα το μήνυμά της και σκέφτηκα να τηςτηλεφωνήσω, παρ’ όλο που ήξερα ότι ήταν χαμένηυπόθεση. Η Σάρα ήταν τόσο σπαστικά ξεροκέφαλη.

wWw.Greekleech.info

Πληκτρολόγησα τουλάχιστον δέκα διαφορετικέςαπαντήσεις και τις διέγραψα όλες πριν τις στείλω.

Το πρόβλημα ήταν ότι εγώ ήθελα να μιλήσουμε γι’ αυτότο θέμα, ενώ εκείνη όχι. Το πρόβλημα επίσης ήταν ότι είχακάνει λάθος επιλογή.

«Θα σε πείραζε να οδηγήσεις λίγο ακόμα, Σκοτ;»ρώτησα. Εκείνος έγνεψε αρνητικά, έστριψε βόρεια καιπροσπεράσαμε το πάρκο. Έψαξα στις επαφές μου καιτηλεφώνησα στον Γουίλ. Μου απάντησε σχεδόν αμέσως.

«Γεια. Τι κάνεις;»

«Μπορώ να σου μιλήσω λίγο;» τον ρώτησα, ενώ κοίταζαέξω τους δρόμους που διασχίζαμε.

«Βέβαια, μισό λεπτό.» Τον άκουσα ν’ ανακατεύεικάποια χαρτιά και να κλείνει μια πόρτα. «Όλα καλά;»

Έγειρα το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα. Δεν ήξερααπό πού ν’ αρχίσω. Ήξερα ότι ήθελα να πω κάπου τον πόνομου και, δυστυχώς για κείνον, τη συγκεκριμένη στιγμή στηζωή μου αυτός ο κάποιος ήταν ο Γουίλ.

«Δεν καταλαβαίνω.»

«Πολύ αινιγματικό ακούγεται αυτό. Δεν έλαβα κανένα

email που να λέει ότι έχουμε πάρει φωτιά, άρα να υποθέσωότι δεν έχει σχέση με τη δουλειά.»

«Μακάρι να είχε να κάνει με τη δουλειά.»

«Μάλιστα... Δεν είχες πει ότι κάτι είχες κανονίσει γι’απόψε;»

«Η αλήθεια είναι ότι γι’ αυτό σε παίρνω.» Έξυσα τοπιγούνι μου. «Χριστέ μου. Δεν το πιστεύω αυτό που κάνω»,είπα. «Νομίζω πως θέλω κάποιον να... να μ’ ακούσει.Μήπως, αν το πω δυνατά, βγάλω κάποια άκρη.»

«Ωραία θα περάσουμε», απάντησε ο Γουίλ,κρυφογελώντας στο τηλέφωνο. «Μισό λεπτό να καθίσω πιοάνετα.»

«Σου έχω πει ότι βγαίνω με μια γυναίκα.»

«Πηδιέσαι. Πηδιέσαι με μια γυναίκα.»

Έκλεισα τα μάτια. «Γουίλ...»

«Ναι, Μαξ. Το τέλειο γαμήσι. Η κρυφή σου σχέση, πουείναι μόνο για σεξ, με αυτή τη γυναίκα που δεν θέλει να τηφωτογραφίζουν, δεν βλέπω να τελειώνει και πολύσύντομα.»

Αναστέναξα. «Όσο γι’ αυτό...» μουρμούρισα. «Θέλω ναπω... αυτά που λέμε θα μείνουν μεταξύ μας, έτσι;»

«Φυσικά», απάντησε εκείνος κάπως θιγμένος. «Μπορείνα είμαι μαλάκας, αλλά είμαι εχέμυθος μαλάκας. Και μήπωςθα ήταν καλύτερο να έρθεις από εδώ για να μπορούσαμε,για παράδειγμα, να βάψουμε και τα νύχια μας ενώ μιλάμεγια τα συναισθήματά μας;»

«Είναι η Σάρα Ντίλον.»

Σιγή. Βουβάθηκε.

«Γουίλ.»

«Γάμησέ τα!»

«Ναι», είπα τρίβοντας τους κροτάφους μου.

«Η Σάρα Ντίλον... Η Σάρα Ντίλον του Ομίλου ΡάιανΜίντια.»

«Αυτή ακριβώς. Όταν ξεκίνησε η ιστορία, δεν ήξεραότι δούλευε με τον Μπεν.»

«Ουάου! Θέλω να πω, είναι κούκλα, μη με παρεξηγείς,αλλά φαίνεται πολύ... σφιγμένη; Ποιος θα το φανταζόταν ότιέχει το διάολο μέσα της;... Ωραία.»

Κι επειδή μου έκανε καλό να μιλάω, συνέχισαακάθεκτος. «Στην αρχή υπήρχε μόνο το πήδημα. Ένιωθαότι με χρησιμοποιούσε για να παίξει, να πειραματιστεί.»

«Να πειραματιστεί;»

Έξυσα το πιγούνι μου και ομολόγησα με έναν μικρόμορφασμό. «Της αρέσει το σεξ σε δημόσιους χώρους.»

«Ορίστε;» είπε εκείνος γελώντας. «Δεν μου κολλάει καιπολύ για τη Σάρα Ντίλον που ξέρω.»

«Της αρέσει επίσης να τη βγάζω φωτογραφίες.»

«Μισό λεπτό -τι εννοείς;»

«Φωτογραφίες και όχι μόνο. Τους δυο μας.»

«Μάλιστα...»

«Ενώ πηδιόμαστε.»

Για μερικά δευτερόλεπτα έπεσε σιωπή και θα έπαιρναόρκο ότι μπορούσα ν’ ακούσω τα βλέφαρά του ναανοιγοκλείνουν με αστραπιαία ταχύτητα. «Εντάξει, το σεξσε δημόσιους χώρους είναι ωραία φάση, αλλά όλοι οιάντρες που ξέρω έχουν τραβήξει φωτογραφίες κάποιαγκόμενα που πηδάνε.»

«Τι θέλεις να πεις, ρε μαλάκα;»

«Ότι έχεις μείνει πίσω, ρε αρχίδι!»

«Γουίλ, δεν κάνω πλάκα, ρε γαμώτο.»

«Σύμφωνοι. Και πού είναι το πρόβλημα;»

«Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα ήταν το πρώτο βράδυπου την έπεισα να βγούμε για φαγητό. Μου είπε ότι οιγονείς της είναι οι ιδιοκτήτες των γαμημένων των Ντίλονς,Γουίλ. Των πολυκαταστημάτων. Μέχρι χθες δεν ήξερατίποτε απ’ όλα αυτά.»

Έμεινε για λίγο σιωπηλός κι ύστερα χασκογέλασε.«Μάλιστα.»

«Τέλος πάντων, για πρώτη φορά είχαμε αρχίσει ναμιλάμε. Και ξαφνικά την παίρνει τηλέφωνο ο μαλάκας οπρώην της.»

«Τώρα μάλιστα...»

«Ήταν φανερό ότι ο τύπος τής έχει κάνει ζημιά. Εκείνηόμως κατέβασε τους διακόπτες και δεν μπόρεσε νασυνέλθει μετά απ’ αυτό. Είναι πρόθυμη να κάνει σεξ μαζίμου μέχρι που να μην μπορεί μετά να περπατήσει, αλλάαρνείται να μου πει γιατί της πήρε έναν ολόκληρο μήνα για

να δεχτεί να βγει μαζί μου για φαγητό.»

«Χμμ...»

«Ώστε έτσι λοιπόν, οι γονείς της είναι ιδιοκτήτες μιαςαλυσίδας πολυκαταστημάτων και η Σάρα μεγάλωσε στοΣικάγο. Αυτό είναι όλο; Στην πραγματικότητα, δεν ξέρωτίποτα για κείνη.»

«Μάλιστα.»

«Γουίλ, μ’ ακούς που σου μιλάω;»

«Φυσικά και σ’ ακούω. Δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτήν.»

«Ναι.»

«Καλά, δεν... την έψαξες στο Google;» ρώτησε.

«Όχι βέβαια.»

«Γιατί;»

Αναστέναξα. «Νομίζω ότι την είχαμε κάνει αυτή τησυζήτηση μετά το φιάσκο με τη Σέσιλι. Τίποτα καλό δενβγαίνει από τις αναζητήσεις προσώπων στο Google.»

«Στη δουλειά όμως, όταν συνεργάζεσαι με κάποιονκαινούριο, ψάχνεις να μάθεις γι’ αυτόν στο ίντερνετ, έτσι

δεν είναι;»

«Ναι.»

«Λοιπόν, έψαξα εγώ στο Google για τη Σάρα ότανέμαθα ότι θα ήταν μία από τις επαφές μου στη ΡάιανΜίντια. Ήταν αρκετά διαφωτιστικό.»

Ο λαιμός μου στέγνωσε. Ένιωσα τον γιακά μου να μεπνίγει. «Πες μου τι είδες.»

Ο Γουίλ γέλασε. «Δεν φαντάζεσαι... Να έχεις τ’ αρχίδιαν’ ανοίξεις το λάπτοπ και να το κάνεις μόνος σου. Λοιπόν,φίλε, χάρηκα που τα είπαμε, αλλά πρέπει να κλείσω. Ηεταιρεία με καλεί.»

Είπα στον Σκότι να επιστρέψουμε σπίτι μου. Ανέβηκαπάνω και μέσα σε πέντε λεπτά καθόμουν μπροστά στονυπολογιστή μου και πληκτρολογούσα το όνομα «ΣάραΝτίλον» στη μηχανή αναζήτησης. Που να πάρει ο διάολος.

Δεν υπήρχαν μόνο κάποιες σποραδικές αναφορές.Υπήρχαν σελίδες ολόκληρες αποτελεσμάτων, ενδεχομένωςπερισσότερες απ’ όσες θα εμφανίζονταν για το δικό μουόνομα. Πήρα βαθιά ανάσα και πήγα πρώτα στις εικόνες. Οιφωτογραφίες θα πρέπει να κάλυπταν τουλάχιστον τα δέκατελευταία χρόνια της ζωής της. Σε κάποιες φαινόταν τόσομικρή, με τα μελιά μαλλιά της κομμένα σε αγορίστικο στιλ

wWw.Greekleech.info

σε μερικές ή μακριά και ατημέλητα σε άλλες. Σε όλεςτο χαμόγελό της ήταν αυθόρμητο και παιδιάστικο.

Δεν ήταν μια σειρά από οικογενειακές φωτογραφίες ήselfies. Ήταν τραβηγμένες από παπαράτσι με ακριβούςτηλεφακούς υψηλής ανάλυσης, και είχαν κυκλοφορήσει σεεφημερίδες και περιοδικά δίπλα σε τίτλους με πολλάθαυμαστικά. Υπήρχαν ακόμα και βίντεο και αποσπάσματααπό παλιά δελτία ειδήσεων. Υπήρχαν πάρτι και γάμοι. Καισχεδόν πάντα ο ίδιος άντρας στο πλάι της.

Εκείνος ήταν λίγα εκατοστά ψηλότερος από την ίδια, μεμαύρα μαλλιά και έντονα χαρακτηριστικά Λατίνου. Τοαστραφτερό χαμόγελό του έμοιαζε τόσο ειλικρινές όσο είχαφανταστεί, δηλαδή καθόλου.

Αυτός λοιπόν ήταν ο Άντι. Γνωστός στον κόσμο ωςΆντριου Μόρτον. Μέλος του Κογκρέσου με το Κόμμα τωνΔημοκρατικών, εκλεγμένος στην έβδομη περιφέρεια τουΙλινόι.

Ξαφνικά πολλά πράγματα έμπαιναν στη θέση τους.Αναστενάζοντας μέσ’ στην απογοήτευσή μου, πάτησα σεμια φωτογραφία που φαινόταν πρόσφατη. Τα μαλλιά τηςήταν σχεδόν όπως και τώρα και στο φόντο διακρινόταν έναχριστουγεννιάτικο δέντρο. Η λεζάντα κάτω απ’ τηφωτογραφία έγραφε:

Η Σάρα Νείλον και ο Άντριου Μόρτον στο ετήσιοΧριστουγεννιάτικο Γκαλά των Sun-Times, όπου ο βουλευτήςΜόρτον ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τη Γερουσίατων Ηνωμένων Πολιτειών την επόμενη άνοιξη.

Πάτησα στον σύνδεσμο και διάβασα ολόκληρο τοάρθρο, επιβεβαιώνοντας ότι είχε γραφτεί μόλις τονπροηγούμενο χειμώνα, πράγμα που σήμαινε ότι οβουλευτής θα είχε ήδη ξεκινήσει την εκλογική εκστρατείατου στο Ιλινόι. Επέστρεψα στην αρχική σελίδα και ανέβηκαστην κορυφή της όπου, δίπλα σε μερικέςπαρόμοιες φωτογραφίες, υπήρχε και μία με τη Σάρα ναπροσπαθεί να ξεφύγει από ένα τσούρμο παπαράτσικαλύπτοντας το πρόσωπό της με το παλτό της. Στην αρχήδεν τους είχα δώσει σημασία επειδή δεν φαινόταν τοπρόσωπό της. Πάτησα στον σύνδεσμο που οδηγούσεστο σχετικό άρθρο, με ημερομηνία λίγες μόλις εβδομάδεςπριν τη γνωρίσω. Ήταν ένα άρθρο από την ChicagoTribune.

Ο βουλευτής των Δημοκρατικών Άντριου Μόρτον εθεάθηχθες το βράδυ σε τρυφερό tete-a-tete με μια γυναίκα που δενήταν η μνηστή του, Σάρα Ντίλον. Η μελαχρινή ΜελίσαΜαρίνο είναι μία από τις νεαρές βοηθούς του στα γραφείατου στο Σικάγο.

Στη μέση του άρθρου υπήρχε η εν λόγω φωτογραφία,

που έδειχνε έναν άντρα -προφανώς τον Άντι- ο οποίοςφιλούσε με πάθος μια γυναίκα, προφανώς όχι τη Σάρα.

Η Ντίλον και ο Μόρτον έχουν δεσμό από το 2007, και τοζευγάρι, που από τότε βρίσκεται στο επίκεντρο της κοινωνικήςζωής του Σικάγου, αρραβωνιαστικέ τον προηγούμενοΔεκέμβριο λίγο μετά την εκ μέρους του Μόρτον ανακοίνωσητης πρόθεσής του να βάλει υποψηφιότητα για τη Γερουσία. ΗΣάρα Ντίλον, οικονομική διευθύντρια της εμπορικήςεταιρείας Nieman & Shimazawa, είναι το μοναδικό παιδί τουΡότζερ και της Σαμάνθα Ντίλον, ιδιοκτητών τηςπασίγνωστης αλυσίδας πολυκαταστημάτων με παρουσία σεδεκαεπτά Πολιτείες και βασικών οικονομικών υποστηρικτώντης εκστρατείας του Μύρτον.

Δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με κάποιονεκπρόσωπο της οικογένειας Ντίλον για να κάνει κάποιοσχόλιο, όμως ο εκπρόσωπος της εκστρατείας επανεκλογήςτου Μόρτον απάντησε στην ερώτηση της Tribune λέγονταςμόνο: «Η προσωπική ζωή του κυρίου Μόρτον δεν υπήρξεποτέ θέμα προς δημόσια κατανάλωση.»

Δυστυχώς, ο περίφημος πλεϊμπόι και νομοθέτης ίσωςαποφάσισε τελικά να παραβεί αυτόν τον κανόνα και έφερεστο προσκήνιο τις εξωσχολικές δράστηριότητές του.

Ο περίφημος πλεϊμπόι. Το καθίκι.

Έγειρα πίσω στην καρέκλα μου κι έμεινα να κοιτάζω τηΣάρα με τον Άντι. Ένα καυτό κύμα θυμού έβραζε στοστήθος μου. Εκείνη ήταν από τις γυναίκες που οι άντρεςέλπιζαν ότι θα κατάφερναν να απολαύσουν για κάποιεςμέρες, ότι θα τις γνώριζαν καλύτερα από οποιονδήποτεάλλον άντρα, θα τις προστάτευαν κατά κάποιον τρόπο, θαέπαιζαν ξύλο για χάρη τους ή θα τις έσωζαν από τιςρόδες ενός λεωφορείου. Κοίταξα όλες τις φωτογραφίες πουμπορούσα να δω. Σε όλες όσες προηγούνταν εκείνης τηςημερομηνίας του Απρίλη, η Σάρα χαμογελούσε αυθόρμητα.Έδειχνε τόσο φυσική μπροστά στην κάμερα, και ηφυσικότητα του χαμόγελού της είχε αλλάξει ελάχιστα με ταχρόνια.

Κι αυτός ο μαλάκας την είχε απατήσει -κατ’εξακολούθηση, αν πιστεύαμε το άρθρο.

Ο τύπος ήταν αρκετά όμορφος, υποθέτω, αν καιεμφανώς μεγαλύτερος της. Διάβασα ένα άλλο άρθρο τοοποίο ανέφερε ότι ήταν τριάντα εφτά χρονών, δηλαδήμεγαλύτερος της κατά δέκα χρόνια.

Σύμφωνα με ένα άρθρο που είχε δημοσιευτεί μόλις πριναπό δύο μήνες, ήταν ευρύτερα γνωστό ότι ο Άντι είχεαπατήσει τη Σάρα αρκετές φορές μέσα στον τελευταίοχρόνο, ενώ όλο και περισσότεροι θεωρούσαν πως τηχρησιμοποιούσε εκμεταλλευόμενος το όνομα και τα

χρήματα της οικογένειάς της, καθώς και το ενδιαφέρον τωνμέσων μαζικής ενημέρωσης για την αισθηματική ιστορίατους, ειδικά όταν η φήμη του χρειαζόταν μια μικρή ώθησηστον τομέα των δημοσίων σχέσεων.

Έριξα μια ματιά σε μερικές ακόμα φωτογραφίες πρινσπρώξω την καρέκλα μου μακριά απ’ το γραφείοαηδιασμένος. Το καθίκι την είχε χρησιμοποιήσει. Της είχεζητήσει να τον παντρευτεί κι έπειτα είχε φροντίσει ναπηδήξει και την τελευταία θηλυκιά γάτα. Χριστέ μου, ήταναναμενόμενο αυτό να της έχει δημιουργήσει θέματα.Και αναμενόμενο επίσης να απεχθάνεται τους παπαράτσι.

Όταν έκλεισα τον υπολογιστή και βγήκα απ’ το γραφείομου, το διαμέρισμά μου ήταν τυλιγμένο στο σκοτάδι.Κατευθύνθηκα προς το μίνι μπαρ, ανάβοντας στον δρόμομου μερικά φώτα, κι έβαλα ουίσκι σ’ ένα ποτήρι. Ένιωσατο ποτό να με καίει και ν’ απλώνει μια ζεστασιά στις φλέβεςμου.

Δεν βοήθησε, αλλά παρ’ όλα αυτά το ήπια όλο.

Ξαναγέμισα το ποτήρι μου κι αναρωτήθηκα τι να έκανεεκείνη. Να ήταν σπίτι; Να είχε τηλεφωνήσει άραγε στοκάθαρμα που την είχε απατήσει;

Μετά από τόσες εκατοντάδες φωτογραφίες που είχα

δει, μπορούσα να φανταστώ την ιστορία τους. Κι αν τηςείχε τηλεφωνήσει για να της ζητήσει συγγνώμη; Αν εκείνηβρισκόταν αυτή τη στιγμή σ’ ένα αεροπλάνο με προορισμότο Σικάγο; Θα μου το έλεγε άραγε; Κοίταξα το ρολόι μουκαι φαντάστηκα τον εαυτό μου να τη βρίσκω, να τηναρπάζω και να τη φέρνω άρον άρον εδώ. Να τηνπηδάω πάνω στο κρεβάτι μέχρι να γίνω ο μοναδικός άντραςπου θα μπορούσε να θυμάται.

Προφανώς το μυαλό μου έπρεπε να ξεκολλήσει, και τοποτό δεν ήταν η λύση.

Μου πήρε λιγότερο από πέντε λεπτά για να βγάλω τοκοστούμι μου και να φορέσω ένα σορτσάκι και αθλητικάπαπούτσια. Πήρα το ασανσέρ και μπήκα στο γυμναστήριοτου εικοστού ορόφου. Ανέβηκα στον διάδρομο. Όπωςσυνήθως, αυτή την ώρα το γυμναστήριο ήταν άδειο.Υπέροχα...

Έτρεξα μέχρι που τα πνευμόνια μου πήραν φωτιά καιτα πόδια μου μούδιασαν. Έτρεξα ώσπου σχεδόν κάθεσκέψη σβήστηκε απ’ το μυαλό μου, εκτός από μία: ανεκείνη γύριζε στον μαλάκα, εγώ θα τρελαινόμουν.

Πήγα στα αποδυτήρια, έβγαλα τα ιδρωμένα ρούχα μουκαι κατέρρευσα πάνω στον πάγκο, χώνοντας το πρόσωπόμου στα χέρια μου. Τη σιωπή έσπασε ο ήχος του κινητού

wWw.Greekleech.info

μου που κουδούνιζε μέσα στο ντουλαπάκι μου. Το κεφάλιμου τινάχτηκε πάνω. Ποιος θα μπορούσε να με παίρνειτέτοια ώρα; Διέσχισα το δωμάτιο και πάγωσα όταν είδαστην οθόνη τη φωτογραφία της Σάρας -μια φωτογραφίαπου είχα τραβήξει εγώ, με το χέρι της πάνω στον λαιμότης και μια μελιά τούφα των μαλλιών της με φόντο τολευκό της δέρμα.

«Σάρα...»

«Γεια.»

«Είσαι καλά;» ρώτησα.

Μια κόρνα ακούστηκε κάπου στο βάθος κι εκείνηξερόβηξε. «Ναι, καλά είμαι. Άκου, έχεις δουλειά; Θαμπορούσα...»

«Όχι, όχι. Έτρεξα λίγο και τώρα τελείωσα. Πούβρίσκεσαι;»

«Η αλήθεια είναι», είπε εκείνη χαμογελώντας, «ότιβρίσκομαι έξω απ’ το σπίτι σου.»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια. «Ορίστε;...»

«Ναι. Μπορώ μήπως ν’ ανέβω;»

«Φυσικά. Δώσε μου λίγα λεπτά και θα σε συναντήσω...»

«Όχι. Δεν μπορώ ν’ ανέβω εγώ επάνω; Φοβάμαι... ότιθα χάσω το κουράγιο μου αν περιμένω.»

Πολύ μυστηριώδες αυτό. Το στομάχι μου σφίχτηκε.«Ναι, φυσικά, Γλύκα. Θα τηλεφωνήσω στο θυρωρείο.»

Λίγα λεπτά αργότερα η Σάρα περνούσε το κατώφλι τωναποδυτηρίων για να με βρει να φοράω μόνο μια πετσέτατυλιγμένη γύρω απ’ τη μέση μου.

Έδειχνε κουρασμένη. Τα μάτια της είχαν κόκκινουςκύκλους και το κάτω χείλι της ήταν δαγκωμένο καιπρησμένο. Ήταν μια γλυκύτερη, νεότερη εκδοχή τηςΣάρας την οποία εγώ είχα ξαναδεί μόνο σήμερα στιςφωτογραφίες. Εκείνη μου χαμογέλασε διατακτικά κι έκανεένα μικρό νεύμα με το χέρι της ενώ η πόρτα έκλεινε πίσωτης.

«Γεια», είπα διασχίζοντας το δωμάτιο. Λύγισα λίγο ταγόνατα για να βρεθώ στο ύψος των ματιών της. «Είσαικαλά; Τι συνέβη;»

Εκείνη αναστέναξε, κούνησε το κεφάλι και μια γνώριμηέκφραση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της. «Ήθελα να σεδω.»

Καταλάβαινα ότι απέφευγε την ερώτησή μου, αλλά δενμπόρεσα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου. Δεν μπόρεσα νασυγκρατήσω ούτε τα χέρια μου και τα έφερα στο πρόσωπότης, χαϊδεύοντας με τους Άντιχειρές μου τα μάγουλά της.«Αυτό σίγουρα δικαιολογεί μια επίσκεψη στα ανδρικάαποδυτήρια.»

«Είμαστε μόνοι, έτσι δεν είναι;»

«Ολομόναχοι.»

«Δεν τελειώσαμε αυτό που είχαμε αρχίσει νωρίτερα»,είπε σπρώχνοντάς με προς τα ντους.

Όταν την ένιωσα ξανά στην αγκαλιά μου, η καρδιά μουάρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα και τ’ αυτιά μου ναβουίζουν. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της για να μεφιλήσει και τα χέρια της κατέβηκαν στην πετσέτα που είχατυλιγμένη στη μέση μου.

«Χμμ», είπα ψιθυρίζοντας μέσα στο στόμα της. Τηνένιωσα ν’ απλώνει τι χέρι της πίσω μου κι ακόυσα το νερόνα τρέχει. Το ένιωσα να κυλάει ζεστό στην πλάτη μου.«Θέλεις να το κάνουμε εδώ;»

Μου απάντησε χωρίς να μιλήσει, βγάζοντας πρώτα τηνμπλούζα της κι αμέσως μετά το παντελόνι της.

Υποθέτω πως αυτό σημαίνει ναι.

«Το διαμέρισμά μου βρίσκεται τρεις ορόφους πιοκάτω...» είπα, προσπαθώντας να τη φρενάρω λίγο. Ήδηφανταζόμουν πώς θα ήταν να την πηδήξω εκεί πουήμασταν, ν’ ακούω τις φωνές της ν’ αντηχούν σταπλακάκια. Αυτή τη φορά όμως δεν ήθελα τίποτε άλλο απ’ τογυμνό κορμί της στο κρεβάτι μου, με όλα τα σκεπάσματασωριασμένα στο πάτωμα. Ίσως και τα χέρια της δεμέναπάνω απ’ το κεφάλι της στα κάγκελα του κρεβατιού μου.

Εκείνη δεν μου έδωσε σημασία και χούφτωσε με ταδάχτυλά της τον πούτσο μου. Κόλλησε πάνω μου και μεδάγκωσε στον ώμο. Προσπάθησα να έχω καθαρό μυαλό.Θυμήθηκα την έκφρασή της τη στιγμή που εμφανίστηκεστο κατώφλι της πόρτας μου. Ήμουν συνηθισμένος στο νααποφεύγει ν’ απαντήσει στις ερωτήσεις μου, απόψε όμωςδεν έδειχνε σκληρή και δυναμική. Έδειχνε ασυγκράτητη,αλλά για λάθος λόγους. Τα βλέμμα της ήταν γυμνό, τοπρόσωπό της ανέκφραστο. Είχε έρθει μόνο για να ξεχαστεί.

Ξαφνικά ο λαιμός μου ξεράθηκε. Έγλειψα τα χείλη μουκαι γεύτηκα το λιπ γκλος κεράσι που φορούσε εκείνη.

Με έκπληξη διαπίστωσα πόσα στοιχεία είχα καταφέρεινα συλλέξω για τη Σάρα χωρίς καν να το αντιληφθώ.Ήξερα ποια έκφραση έπαιρνε το πρόσωπό της όταν έχυνε,

πώς σκλήραιναν οι ρώγες της και πώς έκλειναν τα βλέφαράτης μόνο την τελευταία στιγμή, σαν να ήθελε να βλέπει ταπάντα όταν ξαφνικά πια δεν άντεχε άλλο.

Ήξερα ποια ήταν η αίσθηση του χεριού της όταναγκάλιαζε τη μέση μου, έμπηγε τα νύχια της στην πλάτη μουκαι γρατσουνούσε τα πλευρά μου.

Ήξερα τους ήχους της και το λαχάνιασμά της όταν ταδάχτυλά μου τη χάιδευαν όπως της άρεσε.

Υπήρχαν και κάποια πράγματα που ήταν καινούρια,πράγματα που ασυναίσθητα παρατηρούσα και ήθελα να ταβλέπω ξανά και ξανά. Το μικρό χαμόγελό της όταν ήξερε ότιείχε πει κάποιο αστείο και περίμενε από μένα να το πιάσω.Ήταν ένα αδιόρατο χαμόγελο, μια ελάχιστη κίνηση στηνάκρη των χειλιών και των ματιών της. Μια πρόκληση.

Ο τρόπος που δάγκωνε απαλά το κάτω χείλι της ότανδιάβαζε.

Κι ο τρόπος που με φιλούσε εκείνη τη νύχτα στηνταράτσα, αργά και νωχελικά, σαν να μην υπήρχε τίποτεάλλο στον κόσμο.

Όμως αυτήν εδώ τη Σάρα δεν την ήξερα. Πάνταυποπτευόμουν ότι ο δυναμισμός της που απολάμβανα τόσοπολύ ήταν μια άμυνα. Όμως δεν μπορούσα ποτέ να

φανταστώ πώς θα μου φαινόταν όταν θα τον έχανε. Ήτανσαν γροθιά στο στομάχι, που ρούφηξε όλον τον αέρα απ’ ταπνευμόνια μου.

Έπιασα τα χέρια της κι έκανα ένα βήμα πίσω. «Τισυμβαίνει;» ρώτησα, προσπαθώντας να καταλάβω από τηνέκφρασή της. «Μίλα μου.»

Έγειρε πάλι επάνω μου. «Δεν θέλω να μιλήσω.»

«Σάρα, δεν με πειράζει να με χρησιμοποιείς σαναντιπερισπασμό, αλλά τουλάχιστον έχε την ειλικρίνεια ναμου το πεις. Κάτι συμβαίνει.»

«Είμαι καλά.» Δεν ήταν όμως. Δεν θα είχε έρθει εδώ ανήταν καλά.

«Μαλακίες... Με την παρουσία σου εδώ παραβιάζειςτους δικούς σου κανόνες. Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι -πιο αληθινά-αλλά κάτι έχει αλλάξει και θέλω να μάθω τονλόγο.»

Τραβήχτηκε προς τα πίσω και με κοίταξε στα μάτια.«Μου τηλεφώνησε ο Άντι.»

«Το ξέρω», είπα με σφιγμένο το σαγόνι.

Εκείνη χαμογέλασε με απολογητικό ύφος. «Είπε ότι

ήθελε να γυρίσω σ’ αυτόν. Μου είπε όλα όσα ήθελα κάποτενα τον ακούσω να μου λέει. Ότι έχει αλλάξει, ότι τα έκανεσκατά και πως δεν πρόκειται ποτέ να με πληγώσει ξανά.»

Την κοιτούσα. Περίμενα. Έχωσε το πρόσωπό της στονβρεγμένο λαιμό μου και πήρε κουράγιο. «Απλώς ανησυχείγια την προεκλογική εκστρατεία του. Ολόκληρη η σχέσημας ήταν ένα ψέμα.»

«Λυπάμαι, Σάρα.»

«Έψαξα στο ίντερνετ για τη Σέσιλι.»

Ανοιγόκλεισα με έκπληξη τα μάτια. «Και;»

«Κάτι μου θύμισε το όνομά της, κι όταν μου μίλησες γιακείνη ήθελα να τη δω πώς είναι.» Τραβήχτηκε προς ταπίσω και με κοίταξε. «Μου φάνηκε γνωστή, αλλά μόνοσήμερα το βράδυ μπόρεσα να θυμηθώ. Με τον Άντι είχαγνωρίσει πολλούς ανθρώπους και συνήθως ξεχνούσααμέσως τα πρόσωπά τους δύο δευτερόλεπτα μετά τηνπρώτη χειραψία... όμως εκείνη τη θυμόμουν.»

Κούνησα το κεφάλι. Το στομάχι μου είχε αρχίσει νακαίει, αλλά την άφησα να συνεχίσει να μιλάει.

«Γύρισα λοιπόν σπίτι και την έψαξα στο Google πριντου τηλεφωνήσω.» Σταμάτησε για λίγο. Η φωνή της έτρεμε

ελαφρά. «Εκείνος για μισή ώρα μου έλεγε ξανά και ξανάπόσο είχε μετανιώσει, πως δεν θα μπορούσε να συγχωρέσειποτέ τον εαυτό του. Τον ρώτησα λοιπόν για τη Σέσιλι. Καιξέρεις τι μου είπε;»

«Για τη Σέσιλι... Τι;»

«Είπε: "Μπα που να πάρει ο διάολος, Σάρα. Είναιανάγκη να το κάνουμε αυτό τώρα; Αυτό συνέβη πριν απόεκατό χρόνια." Την πή-δηξε, Μαξ. Ο Άντι ήταν ο πολιτικόςγια τον οποίο μιλούσε στην επιστολή της. Ο ΆντριουΜόρτον, ο γκομενιάρης βουλευτής από το Ιλινόι, που δενάφηνε θηλυκό για θηλυκό σε ολόκληρη τηνΈβδομη Περιφέρεια... Το έκαναν το ίδιο βράδυ που τηγνώρισα, στην εκδήλωση για την προεκλογική εκστρατείατου γερουσιαστή Σούμερ.»

Μου ξέφυγε ένα μουγκρητό. Ήμουν κι εγώ σ’ εκείνητην εκδήλωση, όχι όμως ως συνοδός της. Η Σέσιλι ήτανθυμωμένη μαζί μου όλη τη βραδιά κι έφυγε εκνευρισμένη,αλλά ποτέ δεν έμαθα τον λόγο.

Εκείνη φώλιασε στην αγκαλιά μου. «Θυμάμαι ότι τονείδα να βγαίνει από κάποια τουαλέτα, κι αρχίσαμε ναμιλάμε ενώ εκείνος προσπαθούσε να με κάνει ναπροχωρήσω, αλλά εγώ του είπα να περιμένει γιατί ήθελανα πάω στην τουαλέτα. Τότε βγήκε η Σέσιλι από τις

wWw.Greekleech.info

ανδρικές τουαλέτες, κοίταξε πρώτα τον Άντι και μετάεμένα, ήταν μια στιγμή γεμάτη αμηχανία και δεν μπόρεσανα καταλάβω γιατί εκείνη έγινε καπνός. Προφανώς οι δυοτους ήταν εκεί μέσα.»

Τύλιξα με τα μπράτσα μου το κορμί της καθώς το νερόκυλούσε παντού γύρω μας, κλείνοντάς μας σε μια φυσαλίδααδιαπέραστη από κάθε ήχο. Αυτός ήταν ο μικρόκοσμός μας.Μικρότερος κι από τότε που την είδα να παίζει φλιπεράκι ήόταν με ξεμονάχιασε ένα απόγευμα μέσα σε κάποιο ταξί.Ήταν ο κόσμος όπου, πριν από χρόνια, η Σέσιλι είχε κάνεισεξ με τον γκόμενο της Σάρας επειδή είχε θυμώσει μαζίμου. Δεν μετάνιωνα που κρατούσα στην αγκαλιά μου τηΣάρα. Δεν μετάνιωνα που είχα δώσει τέλος στη σχέση μουμε τη Σέσιλι. Δεν μπορούσα όμως να μην αισθάνομαι κατάκάποιον τρόπο ένοχος.

«Λυπάμαι», είπα.

«Όχι, δεν καταλαβαίνεις.» Σήκωσε το βλέμμα τηςεπάνω μου. Σταγόνες νερού κυλούσαν στο πρόσωπό της,αλλά δεν την ένοιαζε. «Ήμασταν μαζί λίγους μόνο μήνεςεκείνη την εποχή. Σε όλη τη διάρκεια της σχέσης μας, έωςτο τέλος, θεωρούσα ότι δεν με απατούσε. Πίστευα ότι οιαπιστίες είχαν αρχίσει πρόσφατα. Όμως ποτέ δεν μου ήτανπιστός -ποτέ!»

Την κράτησα ακόμα πιο σφιχτά και ψιθύρισα μέσα σταμαλλιά της: «Το ξέρεις ότι αυτό δεν έχει να κάνει με εσένα,έτσι; Έχει να κάνει μόνο με το πόσο άθλιο υποκείμενο ήτανεκείνος. Δεν είναι όλοι οι άντρες τόσο απαίσιοι.»

Η Σάρα τεντώθηκε, με κοίταξε στα μάτια και κατάλαβαότι προσπαθούσε να μη χαμογελάσει. Τα μάτια της ήτανακόμα βουρκωμένα, αλλά η ευγνωμοσύνη πουκαθρεφτιζόταν μέσα τους ήταν αληθινή. Το βλέμμα τηςέκανε κάτι να σκιρτήσει μέσα μου. Μπορεί το σεξ χωρίςδεσμεύσεις να ήταν τέλειο, φανταστικό, όμως αυτό ήτανκάτι εντελώς καινούριο.

«Ήμασταν πολύ καιρό μαζί. Ένα κομμάτι του εαυτούμου αναρωτιόταν πάντα αν είχε κάνει μόνο μία απιστία κιεγώ τον αδικούσα. Χαίρομαι όμως που είχα δίκιο όταναποφάσισα να τον παρατήσω. Απλώς είμαι... έτοιμη γιακάτι καλύτερο αυτή τη φορά», είπε.

Κατάπια αυτό το νέο συναίσθημα και προσπάθησα ναβάλω μια τάξη μέσα μου, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μουότι τα συναισθήματα και η τρυφερότητα δεν ήταν μέροςτης συμφωνίας. Προσπαθούσα να σκέφτομαι μόνο πούβρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή, με το ολόγυμνο κορμί τηςνα παραμένει κολλημένο στο δικό μου.

«Υπάρχουν ένα σωρό άντρες που θα σκότωναν για μια

γυναίκα σαν εσένα», είπα προσπαθώντας να κρατάωσταθερή τη φωνή μου, εντελώς απροετοίμαστος για τηναίσθηση που θα μου προκαλούσε το να τη φανταστώ μεκάποιον άλλον άντρα: σαν να ήμουν ένα κούφιο σώμαπαραγεμισμένο με παγωμένο νερό. Όταν τοσυνειδητοποίησα, άπλωσα πίσω το χέρι μου κι έκλεισα τηβρύση. Άρπαξα μια πετσέτα που ήταν κρεμασμένη εκείκοντά. «Έλα να σε στεγνώσω. Κάνει πολύ κρύο εδώ μέσα.»

«Μα... δεν θέλεις να...»

«Πέρασες μια πολύ δύσκολη μέρα», είπα ισιώνοντας ταμαλλιά της. «Άφησέ με σήμερα να σου φερθώ σαν κύριοςκαι θα σου φερθώ πρόστυχα την επόμενη φορά.» Ήθελα νατης ζητήσω να μείνει, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν απόψεθα μπορούσα ν’ αντέξω την άρνησή της. «Είσαι καλά;»

Εκείνη έγνεψε καταφατικά, πιέζοντας το πρόσωπό τηςστο στήθος μου. «Νομίζω ότι χρειάζομαι λίγο ύπνο.»

«Θα πω στον Σκοτ να σε πάει σπίτι.»

Ντυθήκαμε σιωπηλοί, παρατηρώντας φανερά ο ένας τονάλλο. Ήταν σαν μια σκηνή αποπλάνησης σε Άντιστροφηκίνηση καθώς την έβλεπα να φοράει το τζιν της, νακουμπώνει το σουτιέν της, να καλύπτει το στήθος της μετην μπλούζα της. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να την

ποθήσω ποτέ περισσότερο από εκείνη τη στιγμή που τηνπαρακολουθούσα να ανακτά την αυτοκυριαρχία της.

Είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι. Γάμησέ τα δηλαδή...

Το Σάββατο το πρωί είχα επιχειρήσει να τηλεφωνήσωστη Σάρα τουλάχιστον είκοσι φορές, αλλά το έκλεινα πρινχτυπήσει. Το μυαλό μου μου έλεγε να της δώσω λίγο χρόνο.Εγώ όμως ήθελα να τη δω, ρε γαμώτο. Συμπεριφερόμουνσαν δεκαπεντάχρονος.

Τηλεφώνησέ της, βρε ηλίθιε. Ζήτα της να βγείτε.Επίμενε μέχρι να πει το ναι.

Τελικά απομακρύνθηκα απ’ το τηλέφωνο, γιατί έναςάντρας που λέει τέτοιες παιδιάστικες μαλακίες δεν αξίζεινα τηλεφωνήσει σε καμιά γυναίκα.

Το υπόλοιπο πρωινό έβρισκα δικαιολογίες, λέγονταςστον εαυτό μου ότι εκείνη θα ήταν μάλλον απασχολημένη.Διάβολε, δεν ήξερα καν αν η Σάρα είχε άλλους φίλουςεκτός από τη Χλόη και τον Μπένετ. Μου επιτρεπόταν να τορωτήσω αυτό; Όχι, γαμώτο. Θα μου έβγαζε το μάτι με τοτακούνι της. Ναι, αλλά τι έκανε όταν δεν ήταν στη δουλειά;Εγώ έπαιζα ράγκμπι, έπινα μπίρες, έτρεχα, πήγαινα σεεκθέσεις. Όλα όσα ήξερα για κείνην είχαν να κάνουν είτεμε τον τρόπο που πηδιόταν είτε με την προηγούμενη ζωή

της. Γνώριζα τόσο λίγα πράγματα για τη ζωή που είχεαρχίσει εδώ. Ίσως και να της άρεσε να κάναμε κάτι μαζίμετά τη φοβερή μέρα που πέρασε χθες.

Καιρός να φερθείς σαν άντρας Στέλαρ.

Τελικά όρθωσα το ανάστημά μου και άφησα τοτηλέφωνο να χτυπήσει.

«Ναι;» απάντησε εκείνη σαστισμένη. Φυσικά και είναισαστισμένη, ηλίθιε. Ποτέ δεν της έχεις ξανατηλεφωνήσει.

Πήρα μια βαθιά ανάσα κι από τα χείλη μου βγήκε τοπλέον ακατάληπτο παραλήρημα της ζωής μου: «Λοιπόν,άκου, πριν πεις οτιδήποτε, το ξέρω... δεν τα έχουμεφτιάξει, και μετά τις καυλοζαβο-λιές του βουλευτή Μόρτονείναι απόλυτα κατανοητή η αποστροφή σου για τις σχέσεις,όμως, κοίτα, χθες το βράδυ ήρθες στο σπίτι μου και ταείχες κάπως χαμένα, κι αν θέλεις να κάνουμε κάτι σήμερα,όχι ότι το έχεις ανάγκη (αλλά ακόμα κι αν το είχες, δενυπαινίσσομαι ότι δεν έχεις άλλες επιλογές), αν όμως θέλειςτελικά, μπορείς να έρθεις στον αγώνα ράγκμπι που θαπαίξω.» Σταμάτησα για ν’ ακούσω κάποιο σημείο ζωής απότην άλλη άκρη του τηλεφώνου. «Τίποτα δεν καθαρίζεικαλύτερα το μυαλό από το να παρακολουθείς ένα σωρόλασπωμένους, ιδρωμένους Βρετανούς καθώςπροσπαθούν να τσακίσουν ο ένας τα κόκαλα του άλλου.»

Εκείνη γέλασε. «Ορίστε;...»

«Ράγκμπι... Έλα να δεις τον αγώνα σήμερα. Ή, ανπροτιμάς, έλα μαζί μας για ένα ποτό μετά στο "Μάντις" στοΧάρλεμ.»

Έμεινε σιωπηλή. Νόμισα ότι πέρασε ένας αιώνας.

«Σάρα;»

«Το σκέφτομαι.»

Διέσχισα το δωμάτιο κι έπαιξα με τα στόρια τουπαραθύρου μου που έβλεπε στο πάρκο. «Σκέψου δυνατά.»

«Θα πάμε σινεμά με μια φίλη το απόγευμα...» άρχισε ναλέει κι αμέσως ένιωσα μια μικρή ένταση να λύνεται στοστομάχι μου όταν ανέφερε ότι θα πήγαινε με μια φίλη.«Φαντάζομαι όμως ότι μπορώ να έρθω για ποτό αργότερα.Τι ώρα νομίζεις ότι θα έχεις τελειώσει;»

Κάνοντας άλλη μια φορά σαν δεκαπεντάχρονος, σήκωσατη γροθιά της νίκης στον αέρα. Μου ήρθε να χαστουκίσωτον εαυτό μου. «Ο αγώνας θα κρατήσει μάλλον έως τιςτρεις. Έλα στο "Μάντις" γύρω στις τέσσερις.»

«Θα έρθω», είπε εκείνη. «Όμως, Μαξ...»

«Ναι;»

«Πιστεύεις ότι θα νικήσει η ομάδα σου; Δεν θα ήθελαμε τίποτα να τα πίνω μ’ ένα τσούρμο λασπωμένωνΒρετανών σε κατάθλιψη.» Ξέσπασα σε γέλια και τηδιαβεβαίωσα ότι θα τους σκίζαμε.

Τους διαλύσαμε. Σπάνια αισθάνομαι άσχημα για τηνΆντιπαλη ομάδα -οι περισσότερες ομάδες είναιαμερικανικές και, παρότι δεν φταίνε οι παίκτες που δενέχουν το ράγκμπι στο αίμα τους, συνήθως ένιωθα υπέροχαόταν τους σκίζαμε. Αυτή η φορά όμως ήταν εξαίρεση. Σταμισά του αγώνα σταματήσαμε να προσπαθούμενα σκοράρουμε. Εν μέρει η γενναιοδωρία μου οφειλότανστο γεγονός ότι ήξερα πως θα συναντούσα τη Σάρααργότερα. Εν μέρει όμως. Προς το τέλος του αγώνα είχα τηναίσθηση ότι είχαμε λιώσει στη λάσπη κάτι δεκάχρονα κιένιωσα μια υποψία ενοχής.

Μπήκαμε βρυχώμενοι μέσα στο μπαρ, κουβαλώντας τονΡόμπι στους ώμους μας και ουρλιάζοντας μια μάλλον χυδαίαέκδοση του «Alouette.» Η Μαντελάιν, μπαργούμαν καιιδιοκτήτης του μαγαζιού, μας χαιρέτησε με ένα νεύμα,έβαλε στη σειρά δέκα ποτήρια του μισού λίτρου κι άρχισενα τα γεμίζει.

«Έι!» φώναξε ο Ρόμπι στη γυναίκα του. «Ουίσκι,

wWw.Greekleech.info

κοπελιά!»

Η Μάντι τού απάντησε με το μεσαίο δάχτυλο, αλλάέπιασε μια χούφτα σφηνοπότηρα μουρμουρίζοντας κάτι γιατον μεθυσμένο και λασπωμένο κώλο του Ρόμπι που απόψεθα κοιμόταν στον καναπέ.

Έψαξα με το βλέμμα να βρω τη Σάρα, αλλά χωρίςαποτέλεσμα. Κατάπια την απογοήτευσή μου και ήπια μιαμεγάλη γουλιά από την μπίρα μου. Ο αγώνας μας είχεαρχίσει με καθυστέρηση. Η ώρα κόντευε πέντε κι εκείνηδεν είχε φανεί. Δεν θα έπρεπε να το περιμένω;

Και τότε μια φριχτή σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό μου:αν είχε έρθει, με περίμενε κι έφυγε;

«Γαμώτο...» μουρμούρισα.

Η Μάντι έβαλε ένα σφηνάκι με ουίσκι μπροστά μου κιεγώ το κατέβασα μ’ έναν μορφασμό, βρίζοντας ξανά.

«Τι τρέχει;» άκουσα μια γνωστή βραχνή φωνή πίσωμου. «Μου φαίνεται ότι κερδίσατε, παλιοκαθάρματα.»

Έκανα μισή στροφή με το σκαμπό μου κι ένα πλατύχαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου όταν την είδα.Έμοιαζε με ζαχαρωτό στολίδι από τούρτα με το απαλόκίτρινο φόρεμά της και το μικροσκοπικό πράσινο

τσιμπιδάκι στα μαλλιά της. «Είσαι πανέμορφη.» Έκλεισεγια μια στιγμή τα μάτια της κι εγώ ψιθύρισα: «Συγγνώμηπου αργήσαμε.»

Γνέφοντας με το χέρι ότι δεν την πείραζε, μου είπε:«Πρόλαβα να πιω μερικά ποτά.»

Από την πρώτη νύχτα στο κλαμπ δεν την είχα ξαναδείμεθυσμένη, όμως αναγνώρισα μια γνώριμη λάμψη στοσκανταλιάρικο βλέμμα της. Διάβολε, η ιδέα ότι είχα ξανάμπροστά μου εκείνη τη Σάρα ήταν φανταστική.

«Είσαι τύφλα;»

Τα φρύδια της έσμιξαν για μια στιγμή κι ύστεραχαλάρωσαν και μου χαμογέλασε. «Έτσι λέτε οι Βρετανοίτον μεθυσμένο; Ναι, είμαι κάπως ζαλισμένη.» Σηκώθηκεστις μύτες και... με φίλησε.

Διάολε. Γαμώτο.

Δίπλα μου ο Ρίτσι δεν έχασε την ευκαιρία. «Μα τιδιάολο... Μαξ. Έχεις ένα κορίτσι στο πρόσωπό σου.»

Η Σάρα τραβήχτηκε και γούρλωσε τα μάτια ότανσυνειδητοποίησε πού βρισκόμασταν. «Ω, γαμώτο.»

«Ηρέμησε», της ψιθύρισα. «Εδώ κανείς δεν δίνει

δεκάρα για το ποιοι είμαστε. Με δυσκολία θυμούνται τ’όνομά μου κάθε εβδομάδα που έρχομαι.»

«Τρομερό ψέμα», είπε ο Ρίτσι. «Τ’ όνομά σου είναιΜουνί!»

Έγειρα το κεφάλι μου προς το μέρος του, χαμογελώνταςστη Σάρα. «Δεν σ’ το είπα;»

Εκείνη έτεινε το χέρι της και χαμογέλασε πλατιά στονΡίτσι. «Είμαι η Σάρα.»

Της έσφιξε το χέρι. Κατάλαβα ότι για μια στιγμή τηνπεριεργάστηκε προσπαθώντας να χωνέψει πόσο όμορφηήταν. Αμέσως το βλέμμα του καρφώθηκε στο στήθος της.«Κι εγώ ο Ρίτσι», ψέλλισε.

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω, Ρίτσι.»

Εκείνος στράφηκε σ’ εμένα, με μάτια μισόκλειστα.«Πού την τσίμπησες αυτήν εδώ, ρε μαλάκα;»

«Δεν έχω ιδέα.» Την τράβηξα κοντά μου, μη δίνονταςσημασία στις ήπιες διαμαρτυρίες της ότι θα της λέρωνα τοφόρεμα. Όμως εκείνη ξέφυγε απ’ την αγκαλιά μου καιστράφηκε στον Ντέρεκ που καθόταν δίπλα μου απ’ τηνάλλη μεριά.

«Είμαι η Σάρα.»

Ο Ντέρεκ άφησε κάτω την μπίρα του και με το βρομερότου χέρι σκούπισε το στόμα του. «Και γαμώ τα ονόματα!»

«Η Σάρα είναι μαζί μου», μουρμούρισα.

Κάπως έτσι λοιπόν η Ζαλισμένη Σάρα διέσχισε το μπαρκαι συστήθηκε σε όλους ανεξαιρέτως τους φίλους μου.Έβλεπα μπροστά στα μάτια μου την παραλίγο σύζυγο τουπολιτικού, αλλά διαπίστωνα -κάτι ακόμα πιο σημαντικό- ότιη Σάρα ήταν ένα από τα πιο γλυκά κορίτσια.

Όταν γύρισε σ’ εμένα, με φίλησε στο μάγουλο καιψιθύρισε: «Οι φίλοι σου είναι ωραίοι τύποι. Σ’ ευχαριστώπου με κάλεσες.»

«Ναι, φυσικά.» Είχα χάσει την ικανότητα ναδιατυπώνω λογικές σκέψεις. Δεν υπήρχε σχεδόν τίποταστη ζωή μου που να με κάνει να νιώθω όπως με έκανεεκείνη -τόσο διαβολεμένα ωραία. Μπορεί να μησιχαινόμουν τον εαυτό μου, αλλά εδώ που τα λέμε ήμουνλιγάκι μια αρσενική τσούλα, δούλευα στις επενδύσεις που,ας είμαστε ειλικρινείς, βασίζονται εξίσου στο ότι κάποιοιθα χάσουν χρήματα όσο και στο ότι κάποιοι άλλοι θακερδίσουν, και είχα δημιουργήσει ελάχιστες ουσιαστικέςσχέσεις από τότε που ήρθα στην Αμερική. Ο πιο στενός

φίλος μου ήταν ο Γουίλ, με τον οποίο τον περισσότερο καιρόαπλώς ανταλλάσσαμε φιλοφρονήσεις που στηνπλειονότητά τους ήταν παραλλαγές της λέξης «μουνί».

Πες της το, ρε μαλάκα. Ξεμονάχιασέ την, δώσ’ της έναπαθιασμένο φιλί και πες της ότι την αγαπάς.

«Βγάλε αυτά τα σκατομπλούζ, ρε Μάντι!» φώναξε οΝτέρεκ απ’ την άλλη άκρη της μπάρας.

Ήταν τη στιγμή που ετοιμαζόμουν ν’ αγγίξω τον αγκώνατης Σάρας και να της ζητήσω να μιλήσουμε. Εκείνητέντωσε το κορμί της. «Δεν είναι μπλουζ», είπε.

Ο Ντέρεκ στράφηκε προς το μέρος της με τα φρύδιαυψωμένα.

«Δεν είναι μπλουζ. Είναι Έντι Κόχραν. Ροκαμπίλι...»τον διόρθωσε εκείνη, αλλά το αυστηρό βλέμμα του τηνέκανε να μαζευτεί κάπως. «Είναι άλλο είδος.»

«Ξέρεις να χορεύεις αυτά τα σκουπίδια;» τη ρώτησεεκείνος, ξανακοιτάζοντάς την απ’ την κορυφή ως τα νύχια.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, η Σάρα γέλασε. «Μου ζητάςνα χορέψουμε;»

«Διάβολε, όχι. Εγ...»

Πριν προλάβει όμως να τελειώσει τη φράση του, εκείνητον σήκωσε όρθιο και, παρά τα πενήντα δύο της κιλά,έσυρε τον τεράστιο όγκο του στην πίστα.

«Η μητέρα μου είναι απ’ το Τέξας», είπε εκείνη μεμάτια που άστραφταν. «Προσπάθησε να με ακολουθείς.»

«Πλάκα κάνεις», της απάντησε ο Ντέρεκ κοιτάζονταςπρος το μέρος μας. Το μπαρ ήταν γεμάτο Βρετανούς οιοποίοι, όλοι ανεξαιρέτως, έπαψαν ξαφνικά να μιλούν καιτους παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον.

«Μην κωλώνεις!» φώναξα.

«Μην είσαι κότα, Ντέρεκ!» ούρλιαξε η Μάντι και όλοιάρχισαν να χειροκροτούν. Εκείνη δυνάμωσε τη μουσική.«Δώστε τα όλα!»

Το χαμόγελο της Σάρας έγινε ακόμα πιο πλατύ. Τουπήρε το χέρι και το έβαλε στον ώμο της, κουνώντας τοκεφάλι της όταν αυτός αντέδρασε. «Αυτή είναι ηπαραδοσιακή στάση. Με το ένα σου χέρι με πιάνεις από τηνωμοπλάτη και το άλλο το βάζεις στον ώμο μου.»

Και όσο εμείς παρακολουθούσαμε, η Σάρα έδειξε στονΜεγάλο Ντέρεκ πώς να χορεύει στην πίστα: δύο βήματαγρήγορα, δύο βήματα αργά. Του έδειξε πώς να της κάνειμια γρήγορη στροφή προς τα αριστερά και, πριν περάσει

ένα λεπτό, είχαν ξεκαρδιστεί κι οι δύο στα γέλια καιχόρευαν σαν να γνωρίζονταν χρόνια.

Ίσως αυτό να είχε η Σάρα. Όποιος τύχαινε να βρεθείκοντά της ήθελε να τη γνωρίσει καλύτερα. Δεν τηνέβρισκα μόνο εγώ γοητευτικά γλυκιά, με μια αθωότητα πουδιαπότιζε ακόμα και τις πιο βρόμικες φαντασιώσεις της.Όλοι τη θεωρούσαν ακαταμάχητη.

Κι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε τίποτα που να θέλωπερισσότερο απ’ το να ρίξω μια μπουνιά στα γαμημένα ταμούτρα του Άντι. Είχε σπαταλήσει τον χρόνο του μαζί της.Είχε σπαταλήσει και τη Σάρα.

Σηκώθηκα, πλησίασα την πίστα και τους διέκοψα.«Σειρά μου τώρα.»

Τα καστανό χρώμα των ματιών της βάθυνε ακόμαπερισσότερο και, Άντι να βάλει τα χέρια μου στη σωστήθέση, όπως είχε κάνει με τον Ντέρεκ, γλίστρησε τα δικάτης γύρω απ’ τον λαιμό μου, τεντώθηκε για να με φιλήσειστο πιγούνι και ψιθύρισε: «Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είναιπάντα η σειρά σου.»

«Νόμιζα ότι έπρεπε να κρατάμε λίγο μεγαλύτερηαπόσταση μεταξύ μας όταν χορεύουμε αυτόν τον χορό»,είπα χαμογελώντας κι έσκυψα να τη φιλήσω.

wWw.Greekleech.info

«Μ’ εσένα δεν ισχύει αυτό.»

«Ωραία.»

Μου χάρισε ένα μεθυσμένο, σκανταλιάρικο χαμόγελο.«Όμως πεθαίνω της πείνας. Θέλω ένα μπέργκερ μεγάλοσαν το κεφάλι μου.»

Ξέσπασα σ’ ένα γέλιο αυθόρμητο. Έσκυψα και τηφίλησα στο μέτωπο. «Υπάρχει ένα μέρος κοντά στο σπίτισου που είναι ό,τι πρέπει. Θα σου στείλω με μήνυμα τηδιεύθυνση. Να πάω πρώτα σπίτι για να κάνω ένα ντους καινα συναντηθούμε εκεί σε μία ώρα;»

«Θα βγούμε για φαγητό δύο βράδια συνεχόμενα;»ρώτησε προσπαθώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό της.Πού ήταν η επιφυλακτική, απόμακρη γυναίκα που ήξεραμέχρι πριν από λίγες μέρες; Είχε εξατμιστεί. Υποπτευόμουνότι η Απόμακρη Σάρα υπήρξε ανέκαθεν ένα είδοςφαντασίωσης.

Δική της, όχι δική μου.

Έγνεψα καταφατικά κι ένιωσα το χαμόγελό μου ναεξαφανίζεται. Αρκετά πια με τα προσχήματα ότι υπήρχανόρια μεταξύ μας. Η απάντησή μου ήταν βραχνή καιμονοσύλλαβη. «Ναι.»

Δαγκώθηκε για να κρύψει το χαμόγελό της. Εγώ όμωςπρόλαβα και το είδα.

Δεκατρία

Ζούσα ήδη δύο μήνες στη Νέα Υόρκη και θα έλεγα πωςσκότωνα τον χρόνο μου όταν δεν ήμουν στη δουλειά.Έτρεχα. Είχα λίγους φίλους με τους οποίους πήγαινα σεπαραστάσεις, για καφέ ή για ποτό. Μιλούσα με τους γονείςμου δύο φορές την εβδομάδα. Δεν ένιωθα μοναξιά. Η ζωήμου ήταν σίγουρα πιο γεμάτη εδώ παρά το τελευταίοδιάστημα στο Σικάγο. Όμως το μεγαλύτερο κομμάτι τηςεκτός δουλειάς ήταν ο Μαξ.

Πώς διάολε είχε συμβεί αυτό;

Περιστασιακό Σεξ: Το Κάνεις Λάθος.

Από την άλλη, ο Μαξ δεν φαινόταν ποτέ να ξαφνιάζεταιμε οτιδήποτε συνέβαινε μεταξύ μας. Ούτε όταν τον πίεσανα κάνουμε σεξ στο κλαμπ, ούτε όταν πήγα στο γραφείο τουκαι του πρότεινα να έχουμε μια σεξουαλική σχέση καιτίποτα παραπάνω, ούτε καν όταν πήγα σπίτι του για νακαταρρεύσω μέσα στα αποδυτήρια, ικετεύοντάς τον να μουκάνει έρωτα για να σβήσουν απ’ το μυαλό μου όλα ταυπόλοιπα.

Ακόμα και οι φίλοι του ήταν καταπληκτικοί. Ο Ντέρεκ

ήταν ίσως το πιο μεγαλόσωμο ανθρώπινο πλάσμα που είχαγνωρίσει ποτέ και, παρότι δεν ήταν ανάλαφρος σανπουλάκι, ο χορός μας ήταν ένα από τα πιο διασκεδαστικάπράγματα που είχα κάνει ποτέ... αν εξαιρέσουμε τιςσυναντήσεις μου με τον Μαξ.

Χαιρέτησα μ’ ένα νεύμα τον Ντέρεκ κι εκείνος μουέκλεισε το μάτι, υπενθυμίζοντάς μου με μια κίνηση τουκεφαλιού προς το μέρος όπου καθόταν ο Μαξ στο μπαραυτό που μου είχε πει και στην πίστα: «Ο τύπος είναικάθαρμα.»

Κάτω απ’ το μοναδικό φως της πίστας, ο Ντέρεκ έδειχνεακόμα πιο λασπωμένος απ' όταν του είχα συστηθεί.Κοίταξα το φόρεμά μου και πρόσεξα μερικές δαχτυλιέςκοντά στον ώμο μου. «Δεν είναι και τόσο κακός.»

Ο Ντέρεκ με χτύπησε φιλικά στο κεφάλι γελώντας.«Δεν υπάρχει χειρότερος. Είναι καλός με όλους και ποτέδεν τα σκοτώνει. Γίνεται θυσία για τους φίλους του καιποτέ δεν συμπε-ριφέρεται σαν μαλάκας.» Μου έκλεισε τομάτι. «Και γαμώ τους εφιάλτες!»

Αποχαιρετήσαμε τη Μάντι φεύγοντας, και τη στιγμήπου ο Μαξ σταματούσε ένα ταξί και μου άνοιγε την πόρταγια να μπω μέσα, έφταναν ακόμα ως τα αυτιά μου ταμεθυσμένα τραγούδια της ομάδας.

«Τα λέμε σε λίγο», μου είπε εκείνος, έκλεισε την πόρτακαι με χαιρέτησε μ' ένα νεύμα καθώς το ταξί ξεκινούσε.

Κοίταξα από το παρμπρίζ. Ο Μαξ έμενε ακίνητοςπαρακολουθώντας το ταξί μου να χάνεται στη λεωφόροΛένοξ.

******

Είχαμε προτιμήσει κάτι απλό για δείπνο: μπέργκερ σ'ένα μικρό, ήσυχο εστιατόριο στο Ιστ Βίλατζ.

Η ησυχία ήταν καλό πράγμα. Η ησυχία θα με βοηθούσενα πνίξω τον σαματά που βούιζε μέσ’ στο μυαλό μου. Τοσχέδιό μου να διασκεδάσω, να κάνω τρέλες και ναοργανώσω τη ζωή μου σε κουτάκια είχε πάει κατά διαόλου.

Γύρισα σπίτι κι έκανα ένα ντους για να φύγει από πάνωμου η λάσπη από τον χορό μου με τον Ντέρεκ και τον Μαξ.Φόρεσα ένα απλό μπλε ζέρσεϊ εξώπλατο φόρεμα. Τατραγούδια απ’ το μπαρ αντηχούσαν ακόμα στ' αυτιά μουκαι άρχισα να φαντάζομαι πώς θα ήταν αν ξανασυναντούσατους φίλους του: κουλουριασμένη στην αγκαλιά του Μαξστον καναπέ κάποιου κολλητού του, θα βλέπαμε μια ταινίαμαζί τους ή θα ζέσταινα τις χούφτες μου σε μια κούπα καφέπαρακολουθώντας έναν αγώνα σε κάποιο γήπεδο ράγκμπι.Όλες οι φαντασιώσεις έμοιαζαν σαν κάτι απλό και

δεδομένο, αλλά έπαψα να τις σκέφτομαι όταν τα ζιζάνια τουμυαλού μου άρχισαν να αναλύουν, να ανησυχούν, ναπαίζουν τον δικηγόρο του διαβόλου.

Βγήκα στον διάδρομο και κλείδωσα το διαμέρισμά μου,υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου: Ένα βήμα τη φορά.Κανένας δεν σε αναγκάζει να κάνεις τίποτα.

Ακόμα κι αυτό το σαββατόβραδο, με τόσο κόσμο έξω νααπολαμβάνει το νωχελικό σούρουπο, το Ιστ Βίλατζ ήτανπιο ήσυχο από το κέντρο της πόλης. Από πότε είχα αρχίσεινα αισθάνομαι αυτό το μέρος σαν στο σπίτι μου; Ο Μαξδιάλεξε ένα εστιατόριο πολύ κοντά στο διαμέρισμά μου.Δεν ήμουν πια αναγκασμένη να διαβάζω τις πινακίδες τωνδρόμων για να προσανατολιστώ.

Μικρά κίτρινα ζεστά φωτάκια έλαμπαν πάνω από τηνείσοδο κι ένα κουδουνάκι χτύπησε μόλις άνοιξα την πόρτα.Ο Μαξ, φρεσκαρισμένος, βρισκόταν ήδη εκεί και διάβαζεστο βάθος της αίθουσας τους Times. Βρήκα την ευκαιρία νασταθώ και να τον απολαύσω για μια στιγμή: σκούροκόκκινο μπλουζάκι, φθαρμένο τζιν με ένα σκίσιμο στονμηρό. Ανοιχτά καστανά μαλλιά, σχεδόν χρυσαφένια κάτωαπ' το φως. Μοντέρνα αθλητικά παπούτσια σε βρετανικόστιλ στην άκρη των μακριών τεντωμένων ποδιών του.Γυαλιά ηλίου ακουμπισμένα στο τραπέζι δίπλα στοναγκώνα του.

Ένας απλός φίλος-μόνο-για-πήδημα, που μοιάζει μεθεό, κάθεται σ’ ένα εστιατόριο με μπέργκερ και σεπεριμένει.

Έκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα καικατευθύνθηκα προς το μέρος του.

Οι διαχωριστικές γραμμές ήταν θολές πλέον. Μετά τησημερινή μέρα δεν μπορούσα να παριστάνω ότι τον ήθελαμόνο για τους οργασμούς μου. Δεν μπορούσα να παριστάνωότι η καρδιά μου δεν ένιωθε μια υπέροχη ταραχή όταν τονέβλεπα ή ότι μελαγχολούσε όταν τον άφηνα. Δεν μπορούσανα παριστάνω ότι δεν είχα αισθήματα γι’ αυτόν.

Αναρωτήθηκα αν ήταν πολύ αργά για να την κάνω.

Μόνο όταν άκουσα το γέλιο του συνειδητοποίησα ότιείχα μείνει να τον χαζεύω, με το στόμα μισάνοιχτο, κι ότιεκείνος με παρακολουθούσε για... δεν έχω ιδέα πόση ώρα.Μου έσκασε ένα χαμόγελο.

«Φαίνεται ότι αυτή η μπίρα σ’ έχει ενθουσιάσει.»Έσπρωξε ένα ποτήρι προς το μέρος μου και σήκωσε τοδικό του. «Πήρα το θάρρος να σου παραγγείλω έναμπέργκερ μεγάλο όσο το κεφάλι σου και μερικά τσιπς.»Χαμογέλασε πονηρά και διευκρίνισε. «Θέλω να πω,"πατάτες τηγανητές”.»

«Τέλεια. Σ’ ευχαριστώ.» Άφησα την τσάντα μου σε μιαάδεια καρέκλα και κάθισα απέναντι του. Το βλέμμα τουήταν χαμογελαστό κι αμέσως καρφώθηκε στα χείλη μου.

«Ώστε έτσι λοιπόν», είπα πίνοντας μια γουλιά καιμετρώντας τον πάνω απ’ το χείλος του ποτηριού μου.

«Έτσι...»

Έδειχνε να διασκεδάζει αφάνταστα με τη νέα τροπήτων πραγμάτων. Δεν ήμουν μανιακή με τον έλεγχο, αλλάείχα συνηθίσει σε μια λίγο πολύ προβλέψιμη ζωή, και τουςδύο τελευταίους μήνες δεν είχα αποδειχτεί ικανή ναπροβλέψω τίποτε απ’ όλα όσα μου είχαν συμβεί. «Σ’ευχαριστώ που με κάλεσες στο μπαρ σήμερα.»

Ο Μαξ κούνησε το κεφάλι ξύνοντας τον σβέρκο του.«Εγώ σ’ ευχαριστώ που ήρθες.»

«Οι φίλοι σου είναι συμπαθητικοί.»

«Είναι ένα τσούρμο μαλάκες.»

Γέλασα κι ένιωσα τους ώμους μου να χαλαρώνουν.«Πλάκα έχει. Αυτό ακριβώς είπαν κι εκείνοι για σένα.»

Ακούμπησε τους αγκώνες του στο τραπέζι κι έσκυψεμπροστά. «Θέλω να σου κάνω μια ερώτηση.»

«Ναι;»

«Έχουμε βγει ραντεβού;»

Κόντεψα να πνιγώ με την μπίρα μου.

«Για όνομα του Θεού, κορίτσι μου, μη φρικάρεις. Απλώςαναρωτιόμουν αν θα ήθελες να επαναπροσδιορίσουμετους βασικούς κανόνες. Μήπως θα έπρεπε νααναθεωρήσουμε τους προηγούμενους;»

Έγνεψα καταφατικά, σκουπίζοντας απαλά με μιαπετσέτα τα χείλη μου. Μουρμούρισα: «Εντάξει.»

Ο Μαξ ακούμπησε κάτω το ποτήρι του κι άρχισε νααπαριθμεί με τα μακριά του δάχτυλα τους κανόνες μου.«Μία βραδιά την εβδομάδα, όχι άλλοι εραστές, κατάπροτίμηση δημόσιο σεξ -οπωσδήποτε όχι στο κρεβάτι μου-οι φωτογραφίες είναι ευπρόσδεκτες αλλά χωρίς πρόσωπα,καμία δημοσιότητα.» Σήκωσε το ποτήρι του, ήπιε μιαμεγάλη γουλιά κι έσκυψε μπροστά ψιθυρίζοντας: «Καιτίποτε άλλο μεταξύ μας, εκτός από σεξ. Να ξύνουμε ο έναςτον άλλον αν έχουμε φαγούρα και τέτοια πράγματα. Τα είπαόλα σωστά;»

«Νομίζω πως ναι.» Η καρδιά μου άρχισε να σφυροκοπάτα πλευρά μου όταν συνειδητοποίησα πόσο είχαμεξεμακρύνει απ’ όλα αυτά μέσα σε μία μόλις μέρα.

wWw.Greekleech.info

Ένα πιτσιρικάς μάς έφερε δύο καλάθια με τα πιομεγάλα μπέργκερ που είχα δει ποτέ συνοδευόμενα απότεράστιους σωρούς με πατάτες.

«Δεν το πιστεύω», είπα κοιτάζοντας εμβρόντητη τοφαγητό μου. «Αυτό είναι...»

«Ό,τι ακριβώς ήθελες;» ρώτησε εκείνος απλώνοντας τοχέρι στο μπουκάλι με το ξίδι.

«Ναι, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να τοφάω.»

«Ας το κάνουμε λοιπόν πιο ενδιαφέρον, τι λες;» είπε οΜαξ. «Όποιος φάει περισσότερο απ’ το μπέργκερ του θαθέσει και τους καινούριους κανόνες.»

Χαμογελώντας βίδωσε ξανά το καπάκι του ξιδιού και τοακούμπησε στο τραπέζι. Ξέραμε κι οι δύο ότι είχε διπλάσιοβάρος από μένα. Δεν υπήρχε περίπτωση να φάωπερισσότερο απ' αυτόν.

Άραγε πεινούσε όμως; Ίσως είχε φουσκώσει με τιςμπίρες και ήξερε ότι θα έτρωγα περισσότερο από εκείνον;Ή μήπως ήθελε να θέσει εκείνος τους κανόνες;

«Χριστέ μου! Σταμάτα να σκέφτεσαι, ρε κορίτσι μου»,είπε σηκώνοντας το μπέργκερ και δαγκώνοντας ένα

τεράστιο κομμάτι.

«Ωραία λοιπόν. Σύμφωνοι», είπα. Ξαφνικά πέθαινα ναμάθω ποιοι θα ήταν οι κανόνες του Μαξ.

******

Τον κοίταζα να σκουπίζει τα χέρια του σε μιαχαρτοπετσέτα. Την τσαλάκωσε και την πέταξε μέσα στοάδειο καλάθι του.

«Ήταν πολύ καλό», μουρμούρισε κοιτάζοντας μεεπιτέλους. Γέλασε ειρωνικά για τη μηδαμινή πρόοδο πουείχα κάνει. Είχα καταφέρει λιγότερο από το μισό μπέργκερμου και σχεδόν δεν είχα αγγίξει τις πατάτες μου.

Άφησα το μπέργκερ να πέσει μέσα στο καλάθι καιβόγκη-ξα. «Έσκασα.»

«Κέρδισα.»

«Υπήρχε περίπτωση να μην κερδίσεις;»

«Τότε γιατί δέχτηκες το στοίχημα;» ρώτησε εκείνοςαπο-μακρύνοντας την καρέκλα του απ’ το τραπέζι. «Ας τοέλεγες.»

Με μια ελαφριά κίνηση των ώμων σηκώθηκα κι έκανα

να φύγω πριν με πιέσει να του απαντήσω. Μπορεί να ήμουνπερίεργη να μάθω τι ήθελε εκείνος για τη σχέση μας, αλλάδεν ήμουν έτοιμη να το παραδεχτώ.

Η ζαλάδα μου απ' το απογευματινό μεθύσι είχε αρχίσεινα φεύγει και με το μπέργκερ να βαραίνει το στομάχι μουθα μπορούσα να είχα γείρει να κοιμηθώ στο πεζοδρόμιο.Αλλά ήταν μόλις οχτώμισι και δεν ήθελα να τελειώσει απότώρα η βραδιά. Η ιδέα ότι θα περίμενα έως τηνΠαρασκευή για να τον δω ήταν αφόρητη... εκτός κι ανεκείνος άλλαζε αυτόν τον κανόνα.

Το Ιστ Βίλατζ έσφυζε από εικοσάρηδες που είχαν βγειτο σαββατόβραδο για να πιουν και ν’ ακούσουν μουσική. ΟΜαξ μού έπιασε το χέρι, έπλεξε τα δάχτυλά του με τα δικάμου και τα έσφιξε. Από συνήθεια άρχισα να διαμαρτύρομαιότι δεν υπήρχε περίπτωση να περπατάμε έτσι χεράκιχεράκι στον δρόμο, αλλά εκείνος με ξάφνιασε τραβώνταςμε μέσα στο διπλανό σκοτεινό μπαράκι.

«Ξέρω ότι έχεις σκάσει, όμως έλα να καθίσουμε εδώ,πιες ένα κοκτέιλ και θα ξυπνήσεις. Δεν έχω τελειώσει μαζίσου.»

Θεέ μου, πόσο ωραίο ακούστηκε αυτό.

Καθισμένοι κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλο στον

καναπέ μιας σκοτεινής γωνιάς, με μένα να πίνω βότκα μετόνικ και τον Μαξ μερικές ακόμα μπίρες, τον άκουγα ναμου διηγείται πώς ήταν να μεγαλώνει στο Λιντς απόκαθολικούς γονείς, στριμωγμένος στη μέση ακριβώς μιαςσειράς από εφτά αδερφές και τρεις αδερφούς. Κάθεκρεβατοκάμαρα τη μοιράζονταν τρία παιδιά και όλα αυτάακούγονταν τόσο διαφορετικά από τη δική μου παιδικήηλικία, που τον άκουγα με φοβερό ενδιαφέρον να μουεξιστορεί πώς αποφάσισαν να κάνουν ένα οικογενειακόσυγκρότημα με χάλκινα πνευστά ή τι έγινε όταν έπιασαν τημεγαλύτερη αδερφή του, τη Λίζι, να κάνει σεξ μέσαστο οικογενειακό Volvo με τον παπά της ενορίας.Συναινετικό σεξ. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Μαξ, οΝτάνιελ, είχε φύγει μετά το σχολείο σε μια ιεραποστολήστη Μιανμάρ και είχε επιστρέφει βουδιστής Θεραβάντα. Ημικρότερη αδερφή του, η Ρεβέκκα, είχε παντρευτείαμέσως μόλις τέλειωσε το κολέγιο, και στα είκοσι εφτά τηςείχε ήδη έξι παιδιά. Τα υπόλοιπα αδέρφια είχαν εξίσουσυναρπαστικές ιστορίες: ο αδερφός που είχε γεννηθεί δέκαμόλις μήνες μετά τον Μαξ, ο Νάιαλ, ήταν υποδιευθυντήςτου Μετρό του Λονδίνου. Μία από τις μεσαίεςαδερφές ήταν καθηγήτρια χημείας στο Κέμπριτζ και είχεπέντε παιδιά, όλα αγόρια.

Ο Μαξ παραδέχτηκε ότι κάποιες φορές ένιωθε πωςήταν μια μετριότητα συγκριτικά με τα αδέρφια του.«Σπούδασα τέχνη στο πανεπιστήμιο και μετά πήρα πτυχίο

στις χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις για να μπορώ ναπουλάω την τέχνη. Στα μάτια του πατέρα μου ήμουν έναςαποτυχημένος, τόσο στην επιλογή της σταδιοδρομίας όσοκαι επειδή δεν κατάφερα να κάνω παιδιά, καθότικαθολικός, πριν κλείσω τα τριάντα.»

Λέγοντας όμως αυτό, γέλασε, λες και το αν ήταν έναςαποτυχημένος δεν θα είχε τελικά και τόσο μεγάλη σημασίαγια τους γονείς του. Ο πατέρας του, αιώνιος καπνιστής, είχεπεθάνει από καρκίνο στους πνεύμονες μία εβδομάδααφότου ο Μαξ πήρε το πτυχίο του, και η «μαμά» του είχεαποφασίσει ότι της χρειαζόταν μια αλλαγή, γι’ αυτό και είχεέρθει να ζήσει μαζί του στην Αμερική.

«Δεν ξέραμε κανέναν όταν ήρθαμε εδώ πέρα. Εγώ είχακάποιες έμμεσες συστάσεις από το πανεπιστήμιο καικάποιες από το μεταπτυχιακό στις επιχειρήσεις -φίλοιφίλων στη Γουόλ Στριτ. Το μόνο που ήξερα όμως ήταν ότιστη Νέα Υόρκη ήθελα να ασχοληθώ με τις επενδύσειςκεφαλαίων στην τέχνη και ότι ήθελα να συνεταιριστώ μεκάποιον που να ήξερε από επιστήμη και τεχνολογία. Έτσιγνώρισα τον Γουίλ.»

Έγειρε πίσω στο κάθισμα και τέλειωσε την μπίρα του.Πραγματικά, ο τύπος ήταν γερό ποτήρι. Δεν μπορούσα ναμετρήσω πόσες μπίρες είχε πιει και δεν έδειχνε καθόλουζαλισμένος.

«Πρέπει να ομολογήσω ότι τον γνώρισα σε μια παμπ,αλλά αμέσως κολλήσαμε και σχεδόν την επόμενη μέραστήσαμε μια μικρή προσωπική εταιρεία. Έπειτα από δύοχρόνια προσλάβαμε τον Τζέιμς για να διευθύνει τον τομέατης τεχνολογίας, επειδή ο Γουίλ δεν μπορούσε πλέον να ταβγάλει πέρα και με τη βιοτεχνολογία και με τηνπληροφορική ταυτόχρονα.»

«Πώς και δεν έχεις μια τεράστια μπιροκοιλιά;» τονρώτησα γελώντας. Ήταν άδικο. Το σώμα του ήταν αυτό πουη Τζούλια θα ονόμαζε «φέτες» και στον κορμό τουδιαγράφονταν μύες που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν.

Για μια στιγμή φάνηκε να σαστίζει. Κοίταξε το άδειοποτήρι του. «Μ’ έχεις πάρει στο ψιλό;»

«Εντελώς», είπα υπό την επήρεια της δεύτερης βότκαςμε τόνικ. Τα μάγουλά μου έκαιγαν και το χαμόγελό μου όλοκαι πλάταινε. «Σ’ έχω πάρει εντελώς στο ψιλό.»

«Μάλιστα», είπε εκείνος κουνώντας το κεφάλι, «αυτή ηέκφραση δεν ακούγεται τόσο καλά με την αμερικανικήπροφορά.»

«Σ’ αρέσει η αμερικανική προφορά ή όχι; Γιατί όλοαυτό το βρετανικό στιλάκι σου μου βάζει ιδέες για να κάνωπολύ βρόμικα πράγματα στο στόμα σου.»

Έγλειψε γρήγορα τα χείλη του και μου φάνηκε ότικοκκίνισε. «Η αμερικανική προφορά δεν είναι ιδιαίτερασέξι, όχι. Βέβαια, εσύ που είσαι απ’ το Σικάγο μιλάς πιοχαριτωμένα. Ειδικά όταν είσαι μισομεθυσμένη. Είναι πολύεπίπεδη, σαν...» Έβγαλε έναν κλαψιάρικο ήχο που ήθελανα πιστεύω πως δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον τρόπο πουμιλούσα.

Μαζεύτηκα στη θέση μου κι εκείνος γέλασε.

«Σε καμία περίπτωση δεν ακούγομαι έτσι.»

«Εντάξει, μπορεί να ήταν λίγο υπερβολικό», είπεεκείνος. «Αυτό όμως που βρίσκω πραγματικά σέξι είναι τομυαλό σου, τα πελώρια καστανά μάτια σου, τα σαρκώδηχείλη σου, τις μικρές κραυγές σου "η Σάρα χύνει", ταεξαίσια βυζιά και τα μπούτια σου.»

Ξερόβηξα, ενώ ένιωσα το δέρμα μου να παίρνει φωτιάαπό το στήθος έως τις άκρες των δαχτύλων μου. «Ταμπούτια μου;»

«Ναι. Πιστεύω ότι έχω αναφέρει πως έχειςκαταπληκτικό δέρμα. Και στα μπούτια σου είναικολασμένα απαλό. Δεν σ’ το έχουν πει; Υποψιάζομαι ότι δενυπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να τα έχουν φιλήσει όσοεγώ.»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια έκπληκτη. Ο Μαξ ήξερε ότι είχαπάει μόνο με τον Άντι, αλλά, χωρίς να το ξέρει, είχε πέσειμέσα. Ο Άντι σπάνια με φιλούσε πιο χαμηλά απ' το στήθος.

«Ποιοι είναι οι καινούριοι κανόνες;» ρώτησα, καθώςαισθανόμουν ακόμα πιο ζαλισμένη. Δεν ήμουν σίγουρη ανέφταιγαν τα ποτά ή ο άντρας δίπλα μου.

Ένα πονηρό χαμόγελο απλώθηκε στο στόμα του. «Κιέλεγα πως δεν θα ρωτούσες ποτέ.»

«Πρέπει να φοβάμαι;»

«Αν πρέπει, λέει...»

Ανατρίχιασα, αλλά ήταν περισσότερο από την έξαψηπου ξεκινούσε απ’ το στομάχι μου παρά από φόβο. Είχαπάντα το δικαίωμα να αρνηθώ, ό,τι κι αν ήταν αυτό που θαμου ζητούσε.

Ήξερα όμως ότι δεν θα το έκανα.

«Πρώτος κανόνας: θα κρατήσουμε ως δεδομένα ταβράδια της Παρασκευής αλλά, όταν θέλουμε, θαπροσθέτουμε κι άλλα. Μπορείς να αρνηθείς, αλλά σ’ αυτότο πλαίσιο δεν θα αισθάνομαι σαν μαλάκας όταν σ’ τοπροτείνω. Και...» είπε, απλώνοντας το χέρι του για νααπομακρύνει μια τούφα από τα μάτια μου. «Μπορείς κι εσύ

να το προτείνεις. Μπορείς να παραδεχτείς ότι θέλεις να μεβλέπεις περισσότερο. Δεν χρειάζεται να απολογείσαι ότανέρχεσαι να με βρεις επειδή είσαι αναστατωμένη. Ξέρεις,δεν υπάρχει μόνο το σεξ.»

Η ανάσα μου έτρεμε. Όμως έγνεψα καταφατικά.«Εντάξει...»

«Δεύτερος κανόνας: θα μ’ αφήσεις να σε πάω στοκρεβάτι. Σ’ ένα πελώριο κρεβάτι με κεφαλάρι για ναμπορώ να σε δέσω ή να σε βάλω να σκύψεις πάνω του.Ίσως και να σε πηδήξω πάνω στο στρώμα έχοντας στουςώμους μου ένα ζευγάρι από τα υπέροχα παπούτσια σου. Δενείναι ανάγκη να είναι το δικό μου κρεβάτι, ούτε να γίνειαμέσως. Τρελαίνομαι να σε πηδάω σε δημόσιους χώρους -σ’αυτό θα επιστρέψουμε αμέσως- αλλά μερικές φορές σεθέλω μόνο για τον εαυτό μου. Να έχω όσο χρόνο θέλω.»

Περίμενε την απάντησή μου. Τελικά έγνεψακαταφατικά.

«Υπόσχομαι να συνεχίσω να σε βγάζω φωτογραφίες,γιατί είναι κάτι που μας καυλώνει και τους δύο. Δενπρόκειται να

σου ζητήσω να κάνουμε δημόσιες εμφανίσεις μέχρι νανιώσεις έτοιμη, αυτό δεν με πειράζει. Κι αν δεν θελήσεις

ποτέ, πάλι δεν πειράζει. Με έχεις γοητεύσει όμως, Σάρα,εσύ και η ανάγκη σου να διαφυλάξεις την προσωπική σουζωή και η ανάγκη σου να σε βλέπουν. Νομίζω ότι τώρα τακαταλαβαίνω όλα αυτά. Και τα γουστάρω τρελά. Θέλω ναπαίξουμε κι άλλο. Να εξερευνήσουμε τι αρέσει και στουςδυο μας.»

Άπλωσε μπροστά του τα χέρια και σήκωσε τους ώμους,πριν σκύψει για να φιλήσει τα χείλη μου, μία φορά σταγρήγορα. «Σύμφωνοι;»

«Αυτό ήταν;»

Ο Μαξ απάντησε γελώντας: «Δηλαδή τι περίμενες ότιθα έλεγα;»

«Δεν ξέρω.» Σήκωσα το ποτήρι μου και τέλειωσα τοποτό μου με μερικές μεγάλες γουλιές. Η βότκα κύλησε στοστομάχι μου και με ζέστανε κι άλλο, προκαλώντας έναβουβό μούδιασμα στα άκρα μου. «Όμως... νομίζω ότι μουαρέσουν αυτοί οι κανόνες.»

«Το είχα φανταστεί.»

«Είσαι μάλλον υπερόπτης, το ξέρεις;»

«Είμαι μάλλον έξυπνος», με διόρθωσε γελώντας. «Καικάτι ακόμα, Σάρα...»

Σήκωσα τα μάτια μου που ήταν καρφωμένα στα χέριαμου πάνω στο τραπέζι, και τον κοίταξα. «Τι;»

«Σ' ευχαριστώ που μ’ εμπιστεύτηκες για να είμαι εγώ ηπρώτη τρελή απόφασή σου.»

Παρακολούθησα την έκφρασή του να αλλάζει απόσκανταλιάρικη και να γίνεται πρώτα απορημένη κι έπειτακάπως ανήσυχη. Ίσως έφταιγε η έκφραση αυτή ή μπορεί ναέφταιγε η ήρεμη, ρυθμική μουσική. Πιθανόν να έφταιγεπου έβλεπα τον Μαξ μ’ έναν εντελώς καινούριο τρόπο -πιοβαθύ, έχοντας ακούσει τόσες ιστορίες για την οικογένειατου και τους ανθρώπους που αγαπούσε και κουβαλούσεσυνεχώς μέσα του- αλλά ήθελα να βρεθώ πιο κοντά του.Και δεν εννοούσα μόνο να πλησιάσω το κορμί μου στο δικότου.

Έφερα τα χέρια μου στο πρόσωπό του, έσκυψα κοντάτου και του είπα: «Διόρθωση της προηγούμενης φράσηςμου: είσαι μάλλον καταπληκτικός.»

Εκείνος γέλασε κουνώντας το κεφάλι του. «Κι εσύ είσαιμάλλον ζαλισμένη.»

«Μπορεί να είμαι ζαλισμένη, αλλά αυτό δεν επηρεάζειτο πόσο καταπληκτικός είσαι.» Του έδωσα ένα τρυφερόφιλί στο στόμα. «Απλώς γίνομαι πιο εκφραστική.» Ρούφηξα

το κάτω χείλι του, το γεύτηκα και, που να πάρει, ενώκανονικά προτιμάω να πιω βενζίνη παρά μπίρα, πάνω σταχείλη του η γεύση της ήταν φανταστική.

«Σάρα...» ψιθύρισε εκείνος μέσα απ’ το φιλί μου.

«Πες το ξανά. Πόσο μ' αρέσει να σ’ ακούω να λες τοόνομά μου. Σάαραα.»

Δεν μου χάλασε το χατίρι: «Σάρα...» Ύστερατραβήχτηκε. «Αντιλαμβάνεσαι, αγάπη μου, ότιβρισκόμαστε κάπου όπου θα μπορούσαν να μας δουν.»

Έκανα μια κίνηση ξεγνοιασιάς με το χέρι μου. «Δεν μ'ενδιαφέρει.»

«Μπορεί να σε νοιάξει αύριο, όταν θα είσαι λιγότερο...εκφραστική.»

«Δεν είμαι τόσο μεθυσμένη. Ειλικρινά δεν με νοιάζει.Χθες το βράδυ συνειδητοποίησα ότι έχουν κυκλοφορήσεισε όλη τη χώρα φωτογραφίες μου μ' έναν άντρα που δενενδιαφερόταν για τίποτε άλλο παρά μόνο για το όνομά μου.Ενώ εσύ είσαι εδώ, μου φέρεσαι καλά και θέλεις να μεβλέπεις περισσότερο και να αναθεωρήσουμε τους ηλίθιουςκανόνες μου...»

«Σάρα...»

Πίεσα με το δάχτυλό μου τα χείλη του. «Μη μεδιακόπτεις, έχω πάρει φόρα.»

«Το βλέπω.» Χαμογέλασε κάτω απ’ το άγγιγμά μου.

«Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είσαι καταπληκτικόςκαι θέλω να σε φιλήσω μέσα σ’ ένα μπαρ. Δεν με νοιάζει ανκάποιος με δει και σκεφτεί. Ουάου! Αυτή η γυναίκα θέλεινα γίνει κυρία Στέλαρ, πόσο αξιολύπητη είναι! Δεν τηςέχουν πει ότι ο τύπος πηδάει κάθε βράδυ κι άλλη γκόμενα;»

«Αυτό δεν είναι αλήθεια.»

«Μα αυτοί δεν το ξέρουν. Το θέμα όμως είναι...» πήραμια ανάσα, ακούμπησα το χέρι μου στο στήθος του και τονκοίταξα στα μάτια. Έδειχνε να το διασκεδάζει. «...Το θέμαείναι πως αυτή τη στιγμή δεν δίνω δεκάρα. Βαρέθηκα ναμε νοιάζει η γνώμη των άλλων. Μ' αρέσεις.»

«Κι εμένα μ' αρέσεις. Πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι...»

Έσκυψα και τον φίλησα. Γίναμε ένα κουβάρι: έχωσα ταχέρια μου στα μαλλιά του και κυριολεκτικά σκαρφάλωσαπάνω του, μέσα σ’ εκείνο το μίζερο μπαρ, αλλά δεν μ’ένοιαζε. Δεν μ’ ένοιαζε. Έφερε τα χέρια του στο πρόσωπόμου, και τα μάτια του -όταν τον κρυφοκοίταξα- ήτανορθάνοιχτα και ικετευτικά και κάτι υπήρχε εκεί. Κάτι που

wWw.Greekleech.info

δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.

«Γλυκιά Σάρα...» ψιθύρισε εκείνος ανάμεσα σταπαθιασμένα φιλιά μου. «Όχι βιαστικά βήματα. Έλα να σεπάω σπίτι σου.»

******

Ευτυχώς τη Δευτέρα το πρωί το κεφάλι μου είχεσταματήσει να με σφυροκοπά, επειδή είχα πολλή δουλειά.Πρώτη στη λίστα ήταν η στρατηγική τιμολόγησης της νέαςσειράς της Provocateur. Δεύτερη η παράδοση ολόκληρουτου λογαριασμού της Β&Τ Biotech στη Σαμάνθα. Σίγουραπάντως η λίστα μου δεν περιλάμβανε το να μου γίνειέμμονη ιδέα ο Μαξ και οι αλλαγές που είχαν προκύψει τιςτελευταίες τριάντα έξι ώρες στην πορεία της σχέσης μας.

Πρώτα η δουλειά. Υπήρχε άπλετος χρόνος για ναφρικάρω αργότερα.

Ή έτσι νόμιζα.

«Σαααάρρρρααααα!» φώναξε ο Τζορτζ, καταφέρνονταςμε κάποιον τρόπο ν’ απλώσει το όνομά μου σε δεκαεφτάσυλλαβές περίπου. Κοκάλωσα μόλις μπήκα στο γραφείομου, άφησα την τσάντα του λάπτοπ μου να πέσει πάνω σεμια καρέκλα και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω τιέβλεπαν τα μάτια μου: Ο Τζορτζ καθόταν στην καρέκλα

του γραφείου μου με τα πόδια ψηλά και μια εφημερίδαανοιγμένη πάνω τους.

«Γιατί κάθεσαι στο γραφείο μου;»

«Γιατί σκέφτηκα ότι εδώ θα απολάμβανα καλύτεραμαζί σου τις σελίδες με τα κοσμικά παρά στην κουζίνα.Είσαι έτοιμη;»

Το στομάχι μου έγινε κόμπος. «Έτοιμη για ποιοπράγμα;» ρώτησα. Ήταν εφτά και μισή, πρωί Δευτέρας.Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να βάλω τις φωνές. Δενήμουν καν προετοιμασμένη για ασκήσεις αναπνοής.

Ο Τζορτζ γύρισε την εφημερίδα προς το μέρος μου καισε μια γιγαντιαία ασπρόμαυρη φωτογραφία είδα το μισόπρόσωπο του Μαξ. Το υπόλοιπο μισό ήταν το δικό μουκεφάλι. Πώς λέμε deja vu...

«Τι είναι αυτό;»

«Εφημερίδα, αγάπη μου», είπε ο Τζορτζ τραγουδιστά,κοπανώντας την εφημερίδα στα χέρια του, και η λέξη«αγάπη» μού προκάλεσε ένα σφίξιμο στην κοιλιά. Από χθεςκλωθογύριζα τη λέξη αυτή στο μυαλό μου αναπολώνταςπώς είχε ακουστεί από τα χείλη του Μαξ. «Μιαφωτογραφία του Μαξ να φιλάει, ωωωω..., μια"μυστηριώδη γυναίκα".» Την ξαναγύρισε για να μπορέσει

να διαβάσει τη λεζάντα. «Ο εκατομμυριούχος πλεϊμπόι ΜαξΣτέλαρ πίνει το ποτό του με μια μυστηριώδη ξανθιά...»

«Δεν είμαι ξανθιά!» είπα μέσα απ’ τα δόντια μου.

Ο Τζορτζ μού χαμογέλασε με ύφος χαζοχαρούμενο.«Ευχαριστώ που το επιβεβαίωσες! Και συμφωνώ μαζί σου.Μάλλον το καστανό της άμμου είναι πιο σωστό. Άσε με νατελειώσω όμως: "Το ζευγάρι άρχισε τη βραδιά του μεσυγκρατημένα χαμόγελα και πειράγματα και κατέληξε σεθερμές περιπτύξεις στον γωνιακό καναπέ. Φαίνεται ότι ηγεύση της εβδομάδας είναι μια τίγρη!"»

Ο Τζορτζ λύθηκε στα γέλια, καθώς μου έδινε τηνεφημερίδα. Αμέσως μετά σοβαρεύτηκε. «Δεν ήταν ανάγκηνα μου πεις ψέματα για τον Μαξ, αφεντικό. Με πλήγωσες.»

«Δεν είναι δική σου δουλειά», είπα και παραλίγο νασκίσω την εφημερίδα τη στιγμή που την έπαιρνα απ' ταχέρια του. Προφανώς στη φωτογραφία ήταν ο Μαξ, αλλά,από το πίσω μέρος του κεφαλιού μου κι ένα μέρος τουμπράτσου και του χεριού μου, θα ήταν σχεδόν αδύνατο ναμαντέψει κάποιος την ταυτότητά μου, αν δεν με γνώριζεήδη.

«Είναι το βραχιολάκι σου για την αλλεργία και ταυπέροχα μαλλιά σου», είπε με ύφος θριαμβευτικό ο Τζορτζ.

«Από πότε;»

«Δεν σε αφορά.»

«Είναι φοβερός στο κρεβάτι; Σίγουρα θα είναι. Ω Θεέμου, μη μου πεις ακόμα, άσε πρώτα τη φαντασία μου ναοργιάσει», είπε κλείνοντας τα μάτια σφιχτά καιμουρμουρίζοντας.

«Δεν σε αφορά», επανέλαβα κρατώντας το μέτωπό μου.Που να πάρει ο διάολος. Ο Μπένετ και η Χλόη θα τοέβλεπαν. Οι συνάδελφοί μου. Κάποιος θα μπορούσεκάλλιστα να το στείλει στους γονείς μου. «Ω Θεέ μου...»

«Δηλαδή τώρα εσείς οι δύο τα έχετε;» ρώτησεαγανακτισμένος και χτυπώντας το χέρι του στο γραφείομου.

«Ω Θεέ μου! Δεν σε αφορά! Εξαφανίσου απ’ το γραφείομου, τώρα αμέσως!»

Σηκώθηκε όρθιος και μου έριξε μια πονηρή ματιά, τόσοαληθινή όσο και τα χαμόγελα των πολιτικών. Ήτανενθουσιασμένος. Ίσως και λίγο ερεθισμένος.

«Πολύ καλά», γκρίνιαξε. «Το καλό που σου θέλω όμωςείναι να μου τα ξεράσεις όλα με κάθε λεπτομέρεια, όταν θαηρεμήσεις.»

wWw.Greekleech.info

«Αυτό αποκλείεται. Δρόμο!»

«Παρεμπιπτόντως, τα νέα είναι υπέροχα», είπε,σοβαρός αυτή τη φορά. «Σου αξίζει ένας σέξι γκόμενος.»

Είχα φρικάρει, αλλά Κοντοστάθηκα και τον κοίταξα.Εκείνος δεν είχε φρικάρει. Εκείνος δεν έβαζε με τον νουτου τα χειρότερα. Ήταν ένας διεστραμμένος καιαπολάμβανε κάθε λεπτό του μαρτυρίου μου, όμωςταυτόχρονα υπέθετε ότι ήμουν ευτυχισμένη, ότι περνούσακαλά και έκανα ό,τι κάνει μια αδέσμευτη γυναίκα σταείκοσι κάτι της. Έκανε τις ίδιες σκέψεις που είχα κάνει κιεγώ το Σάββατο το βράδυ -αυτός ο άντρας είναι καλός γιασένα, Σάρα- σκέψεις απ' τις οποίες τώρα προσπαθούσα ναπιαστώ.

Όμως στο φως του πρωινού της Δευτέρας ήταν κάπωςδυσκολότερο απ’ ό,τι περίμενα, να είμαι νέα, ανέμελη καισίγουρη ότι δεν προετοίμαζα άλλη μια καταστροφή για τονεαυτό μου.

«Ευχαριστώ, Τζορτζ.»

«Παρακαλώ. Όμως βλέπω τη Χλόη να πλησιάζει, οπότεήρθε η στιγμή να φερθείς σαν μεγάλο κορίτσι.»

Η φίλη μου βρισκόταν πιο κοντά απ’ ό,τι περίμενα.

Έκανε στην άκρη τον γραμματέα μου με μια θεατρικήκίνηση, μπήκε στο γραφείο μου και του έκλεισε την πόρταστη μούρη.

«Ο Μαξ;»

«Ξέρω.»

«Ο μυστηριώδης άντρας είναι ο Μαξ;»

«Χλόη, λυπάμαι που δεν...»

Με σταμάτησε σηκώνοντας ψηλά το χέρι της. «Σερώτησα αν ήταν ο Μαξ. Μου είπες ψέματα με πολύπειστικό τρόπο, το αρνήθηκες. Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαιεντυπωσιασμένη ή νευριασμένη.»

«Εντυπωσιασμένη;» της απάντησα μ’ ένα χαμόγελο πουέσταζε παράπονο.

«Ω Θεέ μου, κόψε τις γλύκες.» Κάθισε στον καναπέδίπλα στο παράθυρο. «Πες τα μου όλα απ’ την αρχή.»

Διέσχισα το δωμάτιο και κάθισα δίπλα της. Πήρα βαθιάανάσα και της τα είπα όλα: πώς είχα γνωρίσει τον Μαξστο κλαμπ και πώς πηδηχτήκαμε. Της είπα για το κινέζικοεστιατόριο όπου είχα προσπαθήσει να του πω να μην έρθειξανά στο γραφείο, αλλά στο τέλος τον είχα αφήσει να με

κάνει να χύσω.greekleech.info Παραδέχτηκα ότι αυτόςήταν ο άντρας με τον οποίο είχα πηδηχτεί στοφιλανθρωπικό γκαλά και ότι εκείνη με είχε κάνεινα σκεφτώ πως όλο αυτό θα μπορούσε να ήταν μια καλήευκαιρία να εξερευνήσω τη σκοτεινή πλευρά του εαυτούμου μ’ έναν άντρα που θα μπορούσε να είναι πρωταθλητήςστις ξεπέτες.

«Είναι κάτι περισσότερο όμως», με διέκοψε εκείνη.«Τους τελευταίους... Πόσους; Δύο μήνες; Έγινε κάτιπερισσότερο.»

«Για μένα ναι. Νομίζω και για κείνον. Ίσως.»

«Ο Μπένετ είδε τις φωτογραφίες σήμερα το πρωί»,είπε μορφάζοντας. «Εγώ φρίκαρα, επειδή προσπάθησα νατου το κρύψω, είδε όμως την Post έξω απ’ τον σταθμό τουμετρό.»

«Ωχ, όχι.»

Εκείνη χαμογέλασε. «Να σου πω την αλήθεια, φάνηκενα ανησυχεί περισσότερο για τη δική μου Άντιδραση. Είπεόμως ότι ξέρει τον Μαξ και ότι, αν εκείνος υποσχέθηκε ότιθα είναι μόνο μαζί σου, θα το κάνει. Αυτό είναι καλό, γιατίαν σε πληγώσει θα μείνει ακρωτηριασμένος,καταλαβαίνεις τι εννοώ.»

«Δεν είναι εκεί το πρόβλημα», είπα. «Το οποίοαντιλαμβάνομαι ότι ακούγεται κάπως παράλογο, μιας και αςμην ξεχνάμε ότι έχω φάει κέρατο επί έξι συναπτά έτη.Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν ήθελα ναθέλω κάποιον. Υποτίθεται ότι το είχα αποφασίσει. Κι αν τουαρέσω επειδή του ξεκαθάρισα τι δεν ήθελα από κείνον; Τουέδωσα έναν στόχο: να με κάνει να τον θέλω. Δεν πιστεύωότι ο Μαξ θα το παραδεχτεί ποτέ αυτό, μπορεί και να μηντο συνειδητοποιήσει καν ποτέ, αλλά φοβάμαι πως δεν έχεισυνηθίσει να του βάζουν όρια. Ίσως αυτό να ήταν τοδόλωμα: η πρόκληση.»

Η Χλόη σήκωσε τους ώμους και άπλωσε μπροστά ταχέρια της. «Εγώ είμαι η πρώτη που θα σου πω ότι για όλουςκαι για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Του έχεις πει πώςνιώθεις;»

Από το εξωτερικό γραφείο ακούστηκε ένας κρότος κιύστερα η φρενιασμένη φωνή του Τζορτζ: «Έφοδος!»

Ο Μαξ άνοιξε με ορμή την πόρτα, ενώ ο Τζορτζεμφανίστηκε πίσω του έξαλλος.

«Ακούει ποτέ κανέναν;» πρόλαβε να ρωτήσει ο Τζορτζ.

«Συνήθως όχι», απάντησε ο Μαξ και κοκάλωσε ότανείδε ότι εγώ ήδη κρατούσα την εφημερίδα στα χέρια μου.

«Το είδες...»

Διέσχισε τον χώρο του γραφείου. Ήταν σκυθρωπός.«Κοίτα, η φωτογραφία δεν είναι καλή, αμφιβάλλω...»

«Δεν πειράζει», είπα στερεώνοντας τα μαλλιά μου πίσωαπό το αυτί μου. «Εγώ...»

«Πάντως, εγώ δεν θα έλεγα δεν πειράζει», πετάχτηκε ηΧλόη κάνοντας τον κύκλο του γραφείου. Σταύρωσε ταχέρια της και στάθηκε ανάμεσά μας. «Θα συμφωνήσω ότιδεν είναι η καλύτερη φωτογραφία, εγώ όμως κατάλαβα ότιήσουν εσύ. Το ίδιο και ο Μπένετ.»

«Κι εγώ επίσης», παρενέβη ο Τζορτζ σηκώνοντας τοχέρι.

«Εσύ τι δουλειά έχεις εδώ;» τον κοίταξα κατάματα μεθυμό. «Γύρνα στη δουλειά σου.»

«Καλά, μην αρπάζεσαι», είπε ο Τζορτζ καιαπομακρύνθηκε από τον τοίχο.

«Βρε, βρε, σαν τα χιόνια.» Στο άκουσμα αυτών τωνλέξεων, όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς την πόρτα.«Χαίρομαι που τα καταφέρατε όλοι να έρθετε», είπε οΜπένετ μπαίνοντας μέσα. Έδειχνε σαν να είχε κερδίσει τομεγαλύτερο, το πιο γελοίο στοίχημα όλων των εποχών.

«Ωραία φωτογραφία, Στέλαρ. Σε μπαρ;»

Ένιωσα τα μάτια μου να γουρλώνουν. «Γιατί, οι σκάλεςτου δέκατου όγδοου ορόφου ήταν καλύτερες;»

Το κεφάλι του γύρισε απότομα προς τη Χλόη. «Δεν τοπιστεύω, Χλο. Της είπες αυτό το πράγμα;»

«Φυσικά και της το είπα.» Η Χλόη τον αγνόησε με μιαβιαστική κίνηση του χεριού και δίπλα της ο Μαξ γέλασε.

«Έκανες τέτοιο πράγμα, Μπεν; Πήδηξες τηνασκούμενή σου στη δουλειά;»

«Και όχι μόνο μία φορά...» του σφύριξε η Χλόη.

Ο Μαξ έτριψε τα χέρια του, προφανώς ενθουσιασμένοςμε την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα. «Εξαιρετικάενδιαφέρον», είπε κοιτάζοντας τον Μπένετ. «Παράξενο πώςδεν το ανέφερες αυτό τις προάλλες, τότε που στην ουσία μεαποκάλεσες αρσενική πόρνη.»

«Τώρα μάλιστα. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε τοκαπάκι», είπε η Χλόη δείχνοντας τους δύο άντρες.

«Δεν έχω να πω τίποτε άλλο», μουρμούρισε ο Μπένετ.«Μαξ, πέρνα απ’ το γραφείο μου πριν φύγεις.» Φεύγονταςέδωσε ένα σκαστό φιλί στη Χλόη.

Η Χλόη κοίταξε τον Μαξ. «Θα ήθελα να ξέρω πώς είναινα δουλεύεις με τη μητέρα σου, όταν τέτοιες ειδήσειςκυκλοφορούν στις εφημερίδες. Φρίκαρε η γυναίκα;»

Ο Μαξ σήκωσε τους ώμους. «Προτιμά να νομίζει πως ηλίμπιντό μου έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Καλύτεραέτσι.»

«Τι καθόμαστε και συζητάμε;» αναστέναξα. «Χλόη, σ’αγαπώ, αλλά μπορείς να φύγεις απ’ το γραφείο μου.Τζορτζ!» φώναξα.

Το κεφάλι του πρόβαλε στην πόρτα μέσα σε κλάσματατου δευτερολέπτου απ’ τη στιγμή που άκουσε το όνομά του.

«Σταμάτα να κρυφακούς. Συνόδεψε τη Χλόη στοδωμάτιο που κάνουμε διάλειμμα και κέρασέ τη μιασοκολάτα.» Στο τέλος κοίταξα τον Μαξ στα μάτια. «Θέλωνα μιλήσω στον Μαξ. Μόνοι.»

Η Χλόη και ο Τζορτζ χάθηκαν στον διάδρομο, ενώ ο Μαξέκλεισε και κλείδωσε την πόρτα του γραφείου. «Είσαιέξω φρενών;» με ρώτησε και το πρόσωπό του συσπάστηκε.

«Τι; Όχι.» Αναστέναξα και σωριάστηκα στην καρέκλαμου. «Αν θυμάμαι καλά, εγώ σκαρφάλωσα επάνω σου.Νομίζω ότι εσύ μάλιστα με προειδοποίησες να μην τοκάνω.»

wWw.Greekleech.info

«Αυτό είναι αλήθεια», είπε και στο μάγουλό τουσχηματίστηκε το γνωστό λακκάκι. Σήκωσε τηφωτογραφία. «Πάντως, φαίνεται ότι είμαι τρομερός τύπος.Θέλω να πω, το πίσω μέρος αυτού του κεφαλιού δεν μπορείπαρά να ανήκει σε μια πανέμορφη γυναίκα.»

Προσπάθησα να μη γελάσω, αλλά μάταια. Εκείνοςέσκυψε και με κοίταξε στα μάτια. «Είμαστε σχεδόνσυνέχεια μαζί. Σάρα. Ήταν θέμα χρόνου πότε θα μαςφωτογραφίσουν.»

Έγνεψα καταφατικά. «Το ξέρω.»

Εκείνος όρθωσε το κορμί του και κοίταξε απ' τοπαράθυρο με έναν αναστεναγμό. «Υποθέτω ότι θα πρέπειπλέον να περιορίσουμε τις περιπτύξεις μας στιςκρεβατοκάμαρες και στις λιμουζίνες.»

Μπορεί να το είπε μ' ένα ειρωνικό χαμόγελο, όμως εγώένιωσα ένα σφίξιμο στην κοιλιά μου, όχι επειδή μεαπωθούσε η ιδέα να βρεθώ με τον Μαξ πάνω σ’ ένακρεβάτι, αλλά επειδή δεν τον είχα χορτάσει σε όλα ταυπόλοιπα μέρη.

Ήθελα αυτή η Καινούρια Σάρα να κρατήσει λίγοπερισσότερο.

«Δεν μου φαίνεσαι και πολύ χαρούμενη», παρατήρησε

εκείνος.

«Μ’ αρέσει πολύ αυτό που κάνουμε.»

Το πρόσωπό του σκυθρώπιασε κάπως. «Διεγείρεσαι σεδημόσιους χώρους;»

Έγνεψα καταφατικά. «Η αίσθηση ότι μπορώ να κάνωοτιδήποτε θελήσω μαζί σου.»

Έμεινε σιωπηλός, σαν να σκεφτόταν κάτι. «Αυτό δενείναι απαραίτητο ν’ αλλάξει, Σάρα. Ανεξάρτητα από το πούθα σου κάνω όλα αυτά τα πρόστυχα πράγματα που έχω στομυαλό μου.»

Χαμογέλασα. «Το ξέρω.»

«Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι, αν το συνεχίσουμε, χωρίςεγώ να είμαι αρνητικός, είναι πιθανό κάποια στιγμή να μαςπιάσουν.»

Είχε δίκιο. Η πραγματικότητα με απογοήτευσε κάπως.

«Θα βρούμε τον τρόπο», είπα, αλλά ακόμα και στα δικάμου αυτιά δεν ακούστηκα και τόσο πειστική.

«Σάρα, μπορούμε να περνάμε καλά ακόμα και σε μιασχέση με πιο κλασικούς κανόνες.»

Έγνεψα ξανά και του χαμογέλασα όσο πιο πειστικάμπορούσα. «Το ξέρω.»

Η αλήθεια όμως ήταν ότι δεν το ήξερα. Το μόνο πουήξερα ήταν ότι αυτό που είχα με τον Μαξ δεν ήθελα ναμοιάζει στο παραμικρό με το παρελθόν μου.

ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ

Στις τρεις το πρωί ξύπνησα με μια τόσο παράλογη ιδέαπου αμέσως κατάλαβα ότι για να μπορέσω να ξανακοιμηθώμου χρειαζόταν ένα σφηνάκι ουίσκι.

Δεν σηκώθηκα όμως, ούτε ήπια το σφηνάκι -καισίγουρα δεν ξανακοιμήθηκα.

Έμεινα ξύπνιος το μισό βράδυ βασανίζοντας το μυαλόμου για να βρω έναν τρόπο να συμβιβάσω την παρανοϊκήανάγκη της Σάρας να παραμείνει μακριά από τηδημοσιότητα με την επιθυμία της να εξερευνήσει μαζί μουτο πιο απελευθερωμένο κομμάτι του εαυτού της. Όφειλανα παραδεχτώ ότι είχε αντιδράσει πιο ήπια απ’ό,τι περίμενα με τις φωτογραφίες της Post, ωστόσο είχαμεσταθεί τυχεροί και δεν είχαν πετύχει το πρόσωπό της ήκάτι που να αποκάλυπτε εύκολα την ταυτότητά της.Οτιδήποτε πιο αποκαλυπτικό θα μπορούσε να την είχεκάνει να μαζευτεί στο καβούκι της, αν δεν το είχε ήδηκάνει. Αντιλαμβανόμουν ότι η Σάρα είχε συναισθήματα

για μένα που ξεπερνούσαν τους οργασμούς σε δημόσιουςχώρους και το κοινό μας φετίχ που έκλινε προς τηνεπιδειξιμανία, όμως απείχαν αρκετά από μια πιο σταθερήσχέση και χιλιόμετρα ολόκληρα απ’ αυτό που ένιωθα εγώγια κείνην.

Ανακάθισα στο κρεβάτι μου. Μου ήρθε μια ιδέα καιαναρωτήθηκα μήπως ήμουν τρελός θέλοντας να τηδοκιμάσω μαζί της. Ταυτόχρονα όμως μου φάνηκε ότι ήτανη ιδανική λύση. Η Σάρα προφανώς φτιαχνόταν με την ιδέαότι την έβλεπαν, ότι κάποιος την παρακολουθούσε ότανέφτανε σε οργασμό. Ήθελα να της δείξω ότι το

σεξ μπορούσε να είναι διασκεδαστικό και παθιασμένοκαι ζωντανό ακόμα και μέσα σε μια σχέση που θα βάθαινε.Όμως εκείνη ήθελε να διατηρήσει την ανωνυμία της κιεγώ σίγουρα δεν είχα καμία όρεξη να με πιάσουν μεκατεβασμένα τα παντελόνια -στην κυριολεξία-στο μετρό ήστο σινεμά ή μέσα σε κάποιο ταξί. Αυτή τη φορά η Σάραείχε βιαστεί να σκουπίσει κάτω απ’ το χαλί το θέμα τωνφωτογραφιών. Αυτό που με ανησυχούσε όμως ήταν ότιμάλλον δεν θα ήταν τόσο άνετη αν ξανασυνέβαινε.

Κοίταξα το ρολόι. Δεν ήταν πολύ νωρίς για να κάνω τοτηλεφώνημα που ήθελα. Απ’ όσο τον είχα κόψει, ο ΤζόνιΦρεντς δεν θα είχε πάει ακόμα για ύπνο.

wWw.Greekleech.info

Το τηλέφωνο χτύπησε μία φορά πριν απαντήσει με τηντραχιά, βραχνή φωνή του μ’ ένα σκέτο «Μαξ.»

«Κύριε Φρεντς, ελπίζω να μην είναι πολύ νωρίς.»

Ακούστηκε ένα βροντερό γέλιο. «Δεν έχω πάει ακόμαγια ύπνο. Τι μπορώ να κάνω για σένα;»

Ανάσανα με ανακούφιση επειδή ξαφνικάσυνειδητοποίησα ότι ίσως αυτή να ήταν η καλύτερη λύση.«Έχω ένα θέμα που πιστεύω ότι απαιτεί τη βοήθειά σου.»

Όταν η Σάρα απάντησε στο τηλέφωνο, η φωνή τηςακουγόταν χαμογελαστή. «Σήμερα είναι Τετάρτη», είπε.«Και δεν έχει πάει καν οχτώ το πρωί. Νομίζω ότι μουαρέσουν αυτοί οι νέοι κανόνες.»

«Πιστεύω ότι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ανθεωρούμε ότι συνεχίζουμε να έχουμε μια σχέση πουδιευθετείται από κανόνες», είπα.

Μεσολάβησε μια μακριά σιωπή πριν απαντήσει, αλλάτελικά ψιθύρισε: «Φαντάζομαι πως έχεις δίκιο.»

«Εξακολουθείς να μην έχεις πρόβλημα με την Post,»

Μικρή παύση. «Η αλήθεια είναι πως δεν έχω.»

«Σε σκεφτόμουν χθες όλη τη μέρα.»

Έμεινε ξανά σιωπηλή κι αναρωτήθηκα μήπως το είχαπαρα-τραβήξει. Τότε είπε: «Εμένα μάλλον μου συμβαίνειαυτό εδώ και καιρό.»

Γέλασα. Δεν είχε άδικο. «Κι εμένα το ίδιο.»

Στη γραμμή απλώθηκε σιωπή κι εγώ ετοιμάστηκα γιαμια πιθανή άρνησή της.

«Σάρα, νομίζω ότι πρέπει να είμαστε λίγο πιοπροσεκτικοί στην επιλογή του τόπου των διαχυτικώνσυναντήσεών μας. Μέχρι σήμερα ήμασταν προσεκτικοί,αλλά κυρίως ήμασταν τυχεροί. Τώρα όμως με απασχολείπερισσότερο μην τυχόν δημιουργηθεί κάποιο σκάνδαλο μ’εμάς τους δύο.»

«Το ξέρω. Το ίδιο ισχύει και για μένα.»

«Από την άλλη...»

«Όμως δεν θέλω και να το σταματήσουμε», μου είπεγελώντας.

«Μου έχεις εμπιστοσύνη;»

«Φυσικά. Αφού σε άφησα να με πας σε μια αποθήκη...»

«Εννοώ να μου έχεις πραγματικά εμπιστοσύνη, Σάρα.Θέλω να σε πάω κάπου πολύ διαφορετικά.»

Αυτή τη φορά δεν άκουσα τον παραμικρό δισταγμό.«Ναι.»

Σκέφτηκα ότι η Τετάρτη ήταν μια καλή μέρα για αρχή.Σίγουρα ο Τζόνι είχε πελάτες όλες τις νύχτες τηςεβδομάδας, αλλά με προειδοποίησε ότι ίσως ήταν καλύτερονα αποφύγουμε τις Παρασκευές και τα Σάββατα. ΟιΤετάρτες ήταν συνήθως οι πιο ήσυχες.

Της είχα στείλει μήνυμα ότι θα περνούσα να την πάρωαπ’ το διαμέρισμά της, αφού πρώτα άλλαζε μετά τη δουλειάκι έτρωγε κάτι για βραδινό. Είχα φανεί άραγε δειλός πουδεν της πρότεινα να βγούμε για φαγητό, φοβούμενος μήπωςεκείνη απέρριπτε το σχέδιό μου αν είχε στη διάθεσή τηςπολύ χρόνο για να το σκεφτεί;

Μιλάμε-για-κότα...

Μια μελαχρινή γυναίκα εμφανίστηκε απ’ τηνπολυκατοικία της Σάρας, με το κεφάλι κατεβασμένο. Κάτιέψαχνε στο τσαντάκι της. Η αλήθεια ήταν ότι τοντελευταίο καιρό είχα μάτια μόνο για τη Σάρα, όμως ακόμακι εγώ δεν μπόρεσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της.Η γυναίκα φορούσε σκούρα μπλούζα, φούστα, ψηλά

wWw.Greekleech.info

τακούνια. Τα μαύρα μαλλιά της γυάλιζαν κάτω απ’ το φωςτης λάμπας του δρόμου και ήταν κομμένα κοντά, έφτανανμόλις στο σαγόνι της. Κοίταξε προς τα δεξιά και μπόρεσανα δω έναν μακρύ, ντελικάτο λαιμό, την απαλή επιδερμίδατης κι ένα υπέροχο στήθος. Τον ήξερα αυτόν τον λαιμό,αυτές τις καμπύλες.

«Σάρα;» φώναξα.

Εκείνη στράφηκε κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Ναπάρει ο διάολος.

Χαμογέλασε όταν με είδε ακουμπισμένο στοαυτοκίνητο. Με μια κίνηση του χεριού έστειλα τον Σκότινα ξαναγυρίσει στη θέση του και της άνοιξα ο ίδιος τηνπόρτα.

Άγγιξε με το κατακόκκινο νύχι της το πιγούνι μου καιμου έκλεισε το στόμα. «Να υποθέσω ότι εγκρίνεις», είπεχαμογελώντας πονηρά.

«Δεν έχω λόγια...» είπα και κάθισα δίπλα της. Άπλωσατο χέρι και απομάκρυνα μια τούφα μαύρων μαλλιών από τοπρόσωπό της. «Είσαι πολύ όμορφη.»

«Τέλεια δεν είναι;» με ρώτησε κουνώντας ελαφρά τοκεφάλι. «Σκέφτηκα πως, αν είναι να πάρουμε στα σοβαράτον ρόλο μας σ’ αυτό το κατασκοπικό θρίλερ, δεν θα

έβλαπτε να το διασκεδάσουμε λιγάκι.» Έβγαλε τις γόβεςτης κι έχωσε τα πόδια της κάτω απ’ το σώμα της, πάνω στοπίσω κάθισμα. «Θα μου πεις λοιπόν τι τρέχει;»

Μόλις συνήλθα, έσκυψα και φίλησα τα κόκκινα χείλητης. «Έχουμε λίγο δρόμο. Θα σ’ τα πω όλα.»

Κάρφωσε το υπομονετικό της βλέμμα επάνω μου κι εγώχρειάστηκε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι δεν έπρεπενα την πάρω μέσα στο αμάξι. Έπρεπε να την προετοιμάσωλίγο. Άλλο οι σκοτεινές αίθουσες χορού. Εξάλλου ήτανμεθυσμένη τότε. Αυτό ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό.

«Ένας απ’ τους πρώτους πελάτες μου ήταν ο ΤζόνιΦρεντς. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν ψευδώνυμο. Είναιαπό τους τύπους που έχουν πολλά και διάφορα ονόματα, δενξέρω αν με καταλαβαίνεις. Ήρθε σ’ εμένα για να τονβοηθήσω ν’ ανοίξει ένα κλαμπ σ’ ένα μισογκρεμισμένοκτίριο. Το είχε ξανακάνει, και μάλιστα με επιτυχία, αλλάήθελε να δοκιμάσει αυτή τη φορά έχοντας πίσω του μιαεπενδυτική εταιρεία η οποία θα είχε πιο νόμιμεςδιασυνδέσεις με τον χώρο του μάρκετινγκ.»

«Πώς λεγόταν το κλαμπ;»

«Σίλβερ», της είπα. «Λειτουργεί ακόμα και τα πηγαίνειπολύ καλά. Η αλήθεια είναι ότι από τη συνεργασία μας

βγάλαμε αρκετά χρήματα. Τέλος πάντων, ο Τζόνι είναιεξαιρετικά μυστικοπαθής όσον αφορά τις συνήθειές του-στο πλαίσιο όμως της στενής συνεργασίας μας, μας εξήγησεότι χρειαζόταν να έχει μια όσο το δυνατόν μεγάληεπιχείρηση για να υποστηρίζει τα δευτερεύονταενδιαφέροντά του.»

Η Σάρα ανακάθισε λίγο στο κάθισμά της, δείχνοντας νααντιλαμβάνεται ότι σύντομα θα έφτανα στο θέμα τηςαποψινής μας συνάντησης.

«Ο Τζόνι είναι ιδιοκτήτης και κάποιων άλλων μαγαζιών.Έχει ένα καμπαρέ στο Μπρούκλιν, που λειτουργεί μεμεγάλη επιτυχία.»

«Το Μπιτ Σναπ;»

Έγνεψα καταφατικά, φανερώνοντας έκπληξη. «Το έχειςακουστά.»

«Όλοι το έχουν ακουστά. Η Ντίτα φον Τιζ έκανε εκείμια εμφάνιση τον προηγούμενο μήνα. Είχαμε πάει με τηνΤζούλια.»

«Μάλιστα. Ο Τζόνι είναι ιδιοκτήτης και κάποιωνλιγότερο γνωστών χώρων νυχτερινής διασκέδασης. Απόψεθα πάμε σ’ ένα πολύ μυστικό και προστατευμένο στέκι, το"Ρεντ Μουν".»

wWw.Greekleech.info

Κούνησε το κεφάλι της. Ακόμη και αν ήταν Νεοϋορκέζα,ήμουν σίγουρος ότι δεν θα το είχε ακουστά. Γλίστρησα τοχέρι μου στην εσωτερική μου τσέπη κι έβγαλα ένασακουλάκι. Τα μάτια της καρφώθηκαν στα χέρια μου,καθώς έλυνα το κορδόνι κι έβγαζα από μέσα μια μπλεμάσκα με φτερά.

Έσκυψα μπροστά και τη φόρεσα πάνω απ’ τα μάτιατης. Κατόπιν την έδεσα πίσω απ’ το κεφάλι της. Τηνκοίταξα και με δυσκολία κρατήθηκα να μην την αγγίξω.Μπορούσα να δω τα μάτια της, αλλά το πρόσωπό της ήτανκαλυμμένο από τα φρύδια έως τα ζυγωματικά της. Τασαρκώδη κόκκινα χείλη της χαμογελούσαν κάτω από τοδιερευνητικό βλέμμα μου. Μικροσκοπικά στραςακολουθούσαν το περίγραμμα των καστανών ματιών τηςπου έδειχναν να λάμπουν πίσω από τη μάσκα.

«Αυτό κι αν είναι μυστηριώδες...» ψιθύρισε.

Αναστέναξα. «Μοιάζεις να έχεις βγει από μια νυχτερινήφαντασίωση.» Το χαμόγελό της πλάτυνε κι εγώ συνέχισα.«Το "Ρεντ Μουν" είναι ένα σεξ κλαμπ.»

Κάτω απ’ το αμυδρό φως διέκρινα να τη διαπερνά έναρίγος. Θυμήθηκα ένα από τα πρώτα βράδια μας κι έσπευσανα την καθησυχάσω: «Δεν έχει χειροπέδες ούτε μεταλλικέςμπάρες για δεσίματα, τουλάχιστον οι θαμώνες δεν

πηγαίνουν εκεί γι’ αυτά. Το κλαμπ απευθύνεται σ' έναηδονοβλεπτικό κοινό της υψηλής κοινωνίας. Σε ανθρώπουςπου τους αρέσει να βλέπουν άλλους ανθρώπους να κάνουνσεξ. Έχω πάει μόνο μία φορά, την εποχή της στενήςσυνεργασίας μου με τον Τζόνι, και ορκίστηκα να είμαιαπόλυτα εχέμυθος. Στον κεντρικό χώρο ο Τζόνι έχει φέρεικάποιους εντυπωσιακούς χορευτές που επιδίδονται σευπέροχες, σύνθετες, χορογραφημένες περιπτύξεις. Τουπόλοιπο κλαμπ αποτελείται από δωμάτια όπου, μέσα απόπαράθυρα ή καθρέφτες, μπορεί κανείς να δειδιάφορα πράγματα.»

Ξερόβηξα και την κοίταξα στα μάτια. «Ο Τζόνι είπε ότιμπορεί να μας αφήσει να παίξουμε σ’ ένα δωμάτιο απόψε,αν θέλεις.»

Εξωτερικά ήταν ένα απλό, σχεδόν ερειπωμένο κτίριοπου φιλοξενούσε διάφορες επιχειρήσεις και ανάμεσά τουςένα ιταλικό εστιατόριο, ένα κομμωτήριο κι ένα ασιατικόκατάστημα με σφραγισμένα παράθυρα. Τη μοναδική φοράπου είχα πάει, ο Τζόνι με είχε βάλει μέσα από την πίσωείσοδο. Η πόρτα που μου είχε πει να χρησιμοποιήσουμεαπόψε ήταν προφανώς η κύρια είσοδος, μια λιτή πόρτα απόσφυρήλατο ατσάλι μακριά απ’ τον δρόμο. Για ν’ ανοίξειχρειαζόταν το κλειδί που μου είχε στείλει το ίδιο απόγευμαστο γραφείο μου.

«Πόσοι άνθρωποι έχουν κλειδί;» τον ρώτησα στοτηλέφωνο.

«Τέσσερις», μου είχε πει. «Εσύ είσαι ο πέμπτος. Έτσιμπορούμε να παρακολουθούμε ποιος μπαίνει μέσα.Προφανώς δεν μπορεί να έρθει κάποιος τυχαίος. Έχουμεμια λίστα για κάθε βραδιά. Οι πελάτες τηλεφωνούν στηνΕλίζαμπεθ στην υποδοχή κι εκείνη στέλνει τον άνθρωποτης ασφάλειας να τους πάρει.» Ακολούθησε μια παύση.«Είσαι τυχερός που σε γουστάρω, ρε Μαξ, αλλιώς θαπερίμενες μήνες.»

«Το εκτιμώ ιδιαίτερα, Τζον. Κι αν πάει καλά απόψε,είμαι σίγουρος ότι θα θέλεις να ερχόμαστε με τη συνοδόμου κάθε Τετάρτη.»

Βγάζοντας το κλειδί και συνειδητοποιώντας τι ακριβώςκάναμε, ένιωσα την έξαψή μου να μεγαλώνει. Οδήγησα τηΣάρα στο δρομάκι. Κρατούσα σφιχτά το ιδρωμένο χέρι τηςμέσα στο δικό μου.

«Οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις, μπορούμε ναφύγουμε», της υπενθύμισα για δέκατη φορά τα τελευταίαδέκα λεπτά.

«Η νευρικότητα μου οφείλεται στην έξαψή μου», μεκαθησύχασε. «Δεν φοβάμαι.» Με τράβηξε απ' το μπράτσο

για να γυρίσω και να την κοιτάξω, τεντώθηκε και κόλλησετα χείλη της στα δικά μου, ρουφώντας και γλείφοντάς τα.«Νιώθω τέτοια έξαψη που είναι σχεδόν σαν να έχωμεθύσει.»

Της έδωσα ένα τελευταίο φιλί και απομακρύνθηκα γιανα μην την πάρω εκεί επιτόπου στο σοκάκι -κάτι που,σύμφωνα με τον Τζόνι, θα με έβαζε στη μαύρη λίστα για τουπόλοιπο της ζωής μου. Έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά.

«Υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να αναφέρω. Τοποτό. Επιτρέπονται το πολύ δύο ποτά. Θέλουν όλα να είναιασφαλή, συναινετικά και ήρεμα.»

«Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να εγγυηθώ την ηρεμία.Έχεις έναν τρόπο να με κάνεις ν’ απογειώνομαι...»

Της χαμογέλασα. «Νομίζω ότι ο Τζόνι εννοεί τουςτακτικούς πελάτες. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ανάμεσα σ’αυτούς που θα βρίσκονται στα δωμάτια θα συμβούνπράγματα που δεν θα είναι καθόλου ήρεμα.»

Όταν πίσω από την πόρτα ακούστηκε ένας απαλόςμεταλλικός ήχος, την άνοιξα και μπήκαμε μέσα.Ακολούθησα τις οδηγίες του Τζόνι: περάσαμε από μιαδεύτερη πόρτα που βρισκόταν μόλις τρία μέτρα πιο πέρακαι κατεβήκαμε μια μεγάλη σκάλα που κατέληγε σ’ ένα

ασανσέρ για εμπορεύματα. Οι πόρτες άνοιξαν αμέσωςμόλις πατήσαμε το κουμπί με κατεύθυνση προς τα κάτωκαι, όταν πληκτρολόγησα τον κωδικό που μου είχε δώσει σ’ένα φωτεινό πληκτρολόγιο, κατεβήκαμε άλλους δύοορόφους, βαθιά στα σωθικά της Νέας Υόρκης.

Προσπάθησα να εξηγήσω στη Σάρα τι θα έβλεπε -τραπέζια που σχημάτιζαν ημικύκλιο γύρω από μια ανοιχτήπίστα, ανθρώπους που θα κουβέντιαζαν όπως σεοποιοδήποτε μπαρ- αλλά ήξερα ότι οι περιγραφές μου θααδικούσαν αυτό που θ’ Άντικριζαν τα μάτια της. Για ναείμαι ειλικρινής, είχα γοητευτεί τόσο με αυτό το μέρος όταντο είχα επισκεφθεί με τον Τζόνι, ώστε μόνο οικανόνες δεοντολογίας που είχα ως συνεταίρος του στιςάλλες επιχειρήσεις του με εμπόδισαν να το εξερευνήσωπερισσότερο. Παρότι ήθελα πολύ να ξανάρθω, δεν το είχακάνει.

Όταν όμως η Σάρα είχε γίνει πια αναπόσπαστο κομμάτιτης ζωής μου, το ενδεχόμενο να χρειάζεται εκείνη κάτιτέτοιο και η πρωτόγνωρη, βασανιστική επιθυμία μου νατης προσφέρω οτιδήποτε ήθελε με είχαν κάνει ν’ αλλάξωγνώμη.

Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν και βγήκαμε σ’ ένανμικρό χώρο υποδοχής. Ένα απαλό φως γέμιζε τον χώρο καιμια όμορφη κοκκινομάλλα καθόταν πίσω από ένα γραφείο

και δούλευε σ’ έναν κομψό μαύρο υπολογιστή.

«Κύριε Στέλαρ», είπε και σηκώθηκε για να μαςχαιρετήσει. «Ο κύριος Φρεντς μού είπε ότι θα ερχόσασταναπόψε. Το όνομά μου είναι Λίζμπεθ.» Τη χαιρέτησαγνέφοντας με το κεφάλι κι εκείνη μας έκανε νόημα να τηνακολουθήσουμε. «Παρακαλώ, ελάτε μαζί μου.»

Γύρισε και μας οδήγησε από έναν μικρό διάδρομο,χωρίς να σχολιάσει τη μάσκα της Σάρας ούτε να ρωτήσειτο όνομά της. Στάθηκε μπροστά σε μια ατσάλινη πόρτα,έβαλε στην κλειδαριά ένα παλιό κλειδί, άνοιξε την πόρτακαι μας έκανε νόημα να περάσουμε. «Σας παρακαλώ, κύριεΣτέλαρ, να θυμάστε ότι επιτρέπουμε το πολύ δύο ποτά, ναμη χρησιμοποιείτε ονόματα και ότι ο άνθρωπος τηςασφάλειας βρίσκεται έξω ακριβώς από τα δωμάτια όπουγίνεται το παιχνίδι ρόλων, αν χρειαστείτε βοήθεια.» Σαννα ήθελε να επιβεβαιώσει τα λόγια της, ένας πελώριοςάντρας εμφανίστηκε πίσω της.

Η Λίζμπεθ στράφηκε προς τη Σάρα και απευθύνθηκε σ’εκείνη για πρώτη φορά. «Έχετε έρθει εδώ από επιλογή;»

Η Σάρα έγνεψε καταφατικά κι αμέσως είπε:«Απόλυτα», όταν η Λίζμπεθ φάνηκε να θέλει μια λεκτικήαπάντηση.

Τότε η Λίζμπεθ μάς έκλεισε το μάτι. «Να περάσετεκαλά. Ο Τζόνι είπε ότι τα βράδια της Τετάρτης το ΔωμάτιοΈξι είναι δικό σας για όσον καιρό το θέλετε.»

Για όσον καιρό το θέλουμε;

Στράφηκα και οδήγησα τη Σάρα μέσα στο κλαμπ. Τομυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Την προηγούμενη φορά είχαδει μόνο ένα δυο δωμάτια. Το μεγαλύτερο μέρος τηςβραδιάς το είχα περάσει στο κύριο μπαρ, απολαμβάνονταςτο ουίσκι μου και παρακολουθώντας δυο γυναίκες νακάνουν έρωτα με μουσική πάνω σ’ ένα τραπέζι δίπλα μου,ενώ ο Τζόνι περιφερόταν στον χώρο και χαιρετούσε τουςπελάτες του. Είχαμε διασχίσει τον διάδρομο για να δούμεδυο δωμάτια, όμως είχα αισθανθεί παράξενα καθώς έβλεπααυτό το θέαμα μαζί με έναν άντρα πελάτη μου. Είχαπροφασιστεί ότι ήμουν κουρασμένος, αλλά αργότεραμετάνιωσα που δεν είδα τι είχε να προσφέρει κάθεδωμάτιο.

«Τι είναι το Δωμάτιο Έξι;» ρώτησε η Σάρα, τυλίγονταςκαι τα δυο της χέρια γύρω απ’ το μπράτσο μου ενώπροχωρούσαμε μέσα στο μπαρ.

«Δεν έχω ιδέα», παραδέχτηκα. «Αν θυμάμαι καλά,φαντάζομαι ότι ο Τζόνι μάς το έδωσε επειδή βρίσκεται στοτέλος του διαδρόμου.»

wWw.Greekleech.info

Το μπαρ ήταν μια μεγάλη, ανοιχτή αίθουσα με μιακαλαίσθητα λιτή διακόσμηση: χαμηλός, απαλός φωτισμός,τραπέζια για δύο ή τέσσερις, καναπέδες, μεγάλεςμαξιλάρες και πολυθρόνες διασκορπισμένες στον όμορφοχώρο. Βαριές βελούδινες κουρτίνες κρέμονταν απ’ τοταβάνι και οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με μια μαύρηταπετσαρία που, κάτω απ’ το φως των κεριών, φαινόταν ναέχει ένα αχνό, αδιόρατο σχέδιο.

Ήταν νωρίς. Λίγοι πελάτες κάθονταν στα τραπέζια,μιλούσαν χαμηλόφωνα και παρακολουθούσαν μια γυναίκακι έναν άντρα να χορεύουν στο κέντρο της αίθουσας. Τηστιγμή που προχωρούσαμε προς το μπαρ, ο άντρας τήςέβγαλε την μπλούζα, τύλιξε το χέρι της με αυτήν και τηνέκανε να περιστραφεί πάνω στο πάτωμα. Τα διαμαντένιαδαχτυλίδια στις ρώγες της άστραφταν κάτω απ’ το φως.

Η Σάρα παρακολουθούσε το ζευγάρι. Όταν την κοίταξα,έστρεψε το βλέμμα της αλλού. Στερέωσε μια τούφα απ’ ταμαύρα μαλλιά της πίσω απ’ το αυτί της, μια κίνηση που είχαμάθει πια ότι μαρτυρούσε τη νευρικότητά της. Τηφαντάστηκα να κοκκινίζει πίσω απ’ τη μάσκα.

«Εδώ μπορείς άνετα να κοιτάζεις», της υπενθύμισα μεψιθυριστή φωνή. «Όταν αποκτήσει πραγματικόενδιαφέρον, θα δεις ότι κανένας δεν θα μπορεί να κοιτάξειαλλού.»

Παρήγγειλα μια βότκα με λάιμ για κείνην κι ένα ουίσκιγια μένα πριν την οδηγήσω σ’ ένα μικρό, γωνιακό τραπέζι.Την παρακολουθούσα να παρατηρεί τα πάντα γύρω μας,πίνοντας το ποτό της. Αναρωτιόμουν αν είχε αντιληφθεί ότιείχε τραβήξει την προσοχή των θαμώνων.

Στον λαιμό της μπορούσα να διακρίνω τον σφυγμό τηςνα πάλλεται. Κοίταζα το λευκό της δέρμα και ήθελα νασκύψω και να της κάνω μια πιπιλιά. Ανακάθισα για νατακτοποιήσω το παντελόνι μου και φαντάστηκα πώς θαήταν να την κάνω να χύσει με το χέρι μου, ενώ θα μαςέβλεπαν όλοι όσοι βρίσκονταν στον χώρο.

Γαμώτο, Μαξ. Την έχεις πατήσει χοντρά.

«Τι σκέφτεσαι;» τη ρώτησα.

Σήκωσε το πιγούνι της, δείχνοντας προς τους χορευτέςπου φιλιόντουσαν, απομακρύνονταν κι ύστερα πλησίαζανξανά ο ένας τον άλλο. «Θα κάνουν σεξ εκεί μπροστά;»

«Είναι πολύ πιθανό, με κάποιον τρόπο.»

«Τότε γιατί υπάρχουν τα δωμάτια;»

«Για ποικιλία. Αν θυμάμαι καλά, τα σενάρια πουπαίζονται στα δωμάτια είναι κάπως πιο έντονα. Επίσηςείναι μικρότερα, προσφέρουν μεγαλύτερη ιδιωτικότητα.»

Η Σάρα έγνεψε καταφατικά, σήκωσε το ποτήρι της,ήπιε μια γουλιά και με περιεργάστηκε. «Κανένας εδώ δενξέρει ποια είμαι, κι όμως φοράω περούκα και μάσκα.»

Χαμογελώντας τής υπενθύμισα: «Αν το δούμε ιστορικά,εσύ ήσουν αυτή που ήθελε να κρύβεται.»

«Θα το κάνεις αυτό για μένα; Θ’ αφήσεις άλλους να μαςδουν μαζί;»

«Έχω την αμυδρή υποψία ότι θα έκανα σχεδόν ταπάντα για σένα», παραδέχτηκα. Κι ύστερα, μην μπορώνταςνα δω στο σκοτάδι ποια επίδραση είχαν πάνω της τα λόγιαμου, πρόσθεσα: «Η ιδέα αυτή μου προκαλεί μάλλον τηνίδια έξαψη όπως και σ’ εσένα.»

Γλίστρησε το χέρι της πάνω στον μηρό μου, κάτω απ’ τοτραπέζι. «Εδώ όμως οι άνθρωποι σε ξέρουν. Ξέρουν τοπρόσωπό σου.»

«Υπάρχουν εδώ μέσα άνθρωποι πολύ πιο διάσημοι. Οάντρας που κάθεται στη γωνία παίζει αμερικανικόποδόσφαιρο σε κάποια ομάδα για την οποία μιλάει συνεχώςο Γουίλ. Κι εκείνη η γυναίκα...» έδειξα διακριτικά προς ένατραπέζι κοντά στο μπαρ. «Είναι στην τηλεόραση.»

Το βλέμμα της Σάρας φανέρωσε την έκπληξή της όταναναγνώρισε τη βραβευμένη με Έμι ηθοποιό. «Όμως αυτοί

δεν πρόκειται να κάνουν σεξ στο Δωμάτιο Έξι»,παρατήρησε.

«Όχι, αλλά έχουν έρθει για να δουν. Κανένας δενπρόκειται να με επικρίνει επειδή είμαι εδώ μαζί σου. Και,το σημαντικότερο, όλοι γνωρίζουν ότι η συμφωνίαεχεμύθειας του Τζόνι δεν χωράει αστεία. Ο τύπος έχειράμματα για τη γούνα όλων εδώ μέσα ή μπορεί να βρει.»

«Α...»

«Τίποτα δεν βγαίνει παραέξω, Σ...» έκανα να πω, αλλάεκείνη πίεσε τα χείλη μου με το δάχτυλό της.

«Όχι ονόματα, ξένε», μου υπενθύμισε.

Χαμογέλασα και φίλησα το δάχτυλό της. «Τίποτα δενβγαίνει παραέξω, Γλύκα. Σου δίνω τον λόγο μου.»

«Ο πρώτος κανόνας του "Fight Club";» ρώτησε εκείνηχαμογελώντας.

«Ακριβώς.» Έφερα το ποτήρι στα χείλη μου και ήπιαμια γουλιά. «Πες μου τι άλλο σκέφτεσαι.»

Έσκυψε να με φιλήσει, αλλά εγώ απομακρύνθηκα.

«Δεν μπορώ να σ’ αγγίξω εδώ έξω;»

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι. «Δυστυχώς αυτός είναιένας ακόμα κανόνας. Οι σεξουαλικές επαφέςαπαγορεύονται σε όλους, εκτός από τους χορευτές.»

«Και στο Δωμάτιο Έξι;»

«Εκεί επιτρέπονται.»

«Που να πάρει.»

Ανακάθισε στην καρέκλα της παρακολουθώντας γιαλίγο τους χορευτές. Είχαν απαλλαγεί και οι δύο πια από ταρούχα τους κι ο άντρας κρατούσε κάτι σαν ζώνηαναρρίχησης που είχε κατέβει απ’ την οροφή για ναμπορέσει να τη φορέσει η παρτενέρ του. Τότε εκείνηάνοιξε τα πόδια της και μια αόρατη τροχαλία τη σήκωσεέτσι ώστε οι γοφοί της να φτάσουν στο ύψος του κεφαλιούτου άντρα. Εκείνος άρχισε να τη γυρίζει στον ρυθμό τηςμουσικής, διαγράφοντας μεγάλους κύκλους καθώς εκείνηπεριστρεφόταν με ορμή, έχοντας ρίξει πίσω το κεφάλι.

«Τι ώρα είναι;» ρώτησε η Σάρα μετά από λίγα λεπτά,χωρίς να παίρνει το βλέμμα της από τον άντρα που είχεσταματήσει απότομα την περιστροφή της γυναίκας και είχεκολλήσει το ανοιχτό στόμα του ανάμεσα στα σκέλια της.

«Δέκα παρά τέταρτο.»

Εκείνη αναστέναξε. Καταλάβαινα ότι ένιωθε την ίδιαταραχή όπως κι εγώ. Το μαρτύριο αυτού του κλαμπ είναιότι ήξερα πως, αν ήθελα να την αγγίξω, μπορούσα να τοκάνω μόνο εκεί που θα μπορούσαν οι άλλοι να μας δουν. Ναμας χρησιμοποιήσουν για να ικανοποιήσουν την ανάγκητους, όπως θα τους χρησιμοποιούσαμε κι εμείς για τη δικήμας ανάγκη. Ήθελα περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο να τηςκάνω ό,τι είχε αρχίσει να κάνει ο άντρας στην πίστα στηνπαρτενέρ του: τη γευόταν, την καύλωνε, τη γαμούσε με ταδάχτυλά του.

Τη στιγμή που ο χορευτής άρχισε να περιστρέφει ξανάτη γυναίκα, ένας σερβιτόρος πλησίασε το τραπέζι μας.

«Καλησπέρα σας, κύριε.» Γέμισε το ποτήρι μου από μιακρυστάλλινη κανάτα κρατώντας τη στην αρχή κοντά στοχείλος του κι έπειτα σηκώνοντάς την ψηλά, πάνω απ’ τοκεφάλι του, χωρίς να μεταβληθεί στο ελάχιστο η ροή τουνερού. «Ο ιδιοκτήτης ανέφερε ότι εσείς έχετε ξαναέρθειαλλά για τη συνοδό σας είναι η πρώτη φορά. Θα θέλατε νασας εξηγήσω λίγο τι μπορείτε να περιμένετε;»

«Αυτό θα ήταν τέλειο», απάντησα.

Εκείνος στράφηκε στη Σάρα. «Το κλαμπ αλλάζει τηδιακόσμη-ση των δωματίων κάθε δύο εβδομάδες. Στόχοςμας είναι να ανανεωνόμαστε για την πελατεία μας. Θα

δείτε μια ποικιλία σεναρίων να εκτυλίσσονται μπροστάστα μάτια σας καθώς προχωράτε από δωμάτιο σεδωμάτιο.»

Κοίταξα τη Σάρα και αναρωτήθηκα πώς ακούγοντανόλα αυτά σ’ εκείνο το γλυκό κορίτσι από τις ΜεσοδυτικέςΠολιτείες.

Ο σερβιτόρος συνέχισε: «Η παράσταση στα δωμάτιαξεκινά στις δέκα και διαρκεί έως τα μεσάνυχτα. Εφόσονείναι η πρώτη σας φορά, μπορείτε να παρακολουθήσετεπρώτα τι συμβαίνει στα υπόλοιπα δωμάτια πριναποφασίσετε αν θέλετε να συμμετάσχετε.» Χαμογέλασε.«Έμαθα επίσης ότι ο ιδιοκτήτης θα ήθελε πολύ ναπροσθέσει κάτι πιο προσωπικό και αυθεντικό στοσυνηθισμένο πρόγραμμα. Ποτέ δεν είχαμε ένα ζευγάρι πουνα θέλει να εκτεθεί στα βλέμματα των άλλων, αλλά νακοιτάζονται μεταξύ τους όπως εσείς οι δύο.»

Ένιωσα τα μάτια μου ν’ ανοίγουν διάπλατα και η Σάραδίπλα μου ήρθε πιο κοντά μου. Ο ζεστός μηρός της πίεζετον δικό μου. Πραγματικά κόντευα να εκραγώ απ’ τηνανάγκη μου να την αγγίξω.

Ο σερβιτόρος έκανε μια ελαφριά υπόκλιση. «Πάντως,μην αισθάνεστε την παραμικρή πίεση.»

Στις δέκα ο διάδρομος φωτίστηκε από ένα ζεστόχρυσάφι φως. Οι υπόλοιποι θαμώνες ανακάθισαν,τελείωσαν τα ποτά τους και σηκώθηκαν με αργές κινήσεις.Η Σάρα όμως με άρπαξε απ’ το χέρι και με σήκωσεαπότομα από την καρέκλα μου.

Ο διάδρομος είχε πλάτος τουλάχιστον έξι μέτρα, μεκαθίσματα και τραπέζια κοντά στα παράθυρα που έβλεπανστα δωμάτια. Στο Δωμάτιο Ένα, το πρώτο δωμάτιο στααριστερά, ένας νέος, μυώδης άντρας στεκόταν στη γωνία,ημίγυμνος, φορώντας μόνο ένα τζιν. Στο πάτωμα, έναςάλλος μελαχρινός άντρας ήταν πεσμένος στα τέσσερα μεμια ουρά αλόγου να προεξέχει από μια πρωκτική σφήνα. Οάντρας που στεκόταν στη γωνία σήκωσε ένα μαστίγιο καιτο χτύπησε με δύναμη στον αέρα.

Η Σάρα σκέπασε με το χέρι της το στόμα της κι εγώ τηντράβηξα να προχωρήσουμε ψιθυρίζοντας. «Το παιχνίδι τωνπόνι, αγάπη μου. Δεν είναι για όλους αυτά.»

Στο Δωμάτιο Δύο υπήρχε μια πολύ όμορφη γυναίκα,μόνη, γυμνή, ξαπλωμένη στον καναπέ. Μόλις είχε αρχίσεινα χαϊδεύεται ανάμεσα στα σκέλια της, ενώ έναπορνογραφικό βίντεο προβαλλόταν στον τεράστιο τοίχοαπέναντι της.

Στο Δωμάτιο Τρία ένας πελώριος χλωμός άντρας που

φορούσε την τραγική μάσκα της Μελπομένης ετοιμαζόταννα πάρει από πίσω μια φιμωμένη γυναίκα. Ένιωσα δίπλαμου την ένταση της Σάρας να μεγαλώνει.

«Αυτό δείχνει...» έκανε μια αόριστη χειρονομία προςτην παράξενα γοητευτική σκηνή.

«Τολμηρό; Πρέπει να καταλάβεις ότι οι άνθρωποιπληρώνουν πολλά χρήματα για να έρθουν εδώ. Δεν θέλουννα δουν πράγματα που θα μπορούσαν να δουν και στηντηλεόραση.»

Την άγγιξα χαμηλά στη μέση και της θύμισα: «Κάτιάλλο που επίσης δεν βλέπεις στην τηλεόραση είναι ηπραγματική οικειότητα.»

Σήκωσε το βλέμμα της επάνω μου και ύστερα τοκάρφωσε στο στόμα μου. «Εσύ πιστεύεις ότι έχουμεπραγματική οικειότητα;»

«Εσύ;»

Έγνεψε καταφατικά. «Πότε μας προέκυψε αυτό;»

«Πότε είχαμε κάτι διαφορετικό από οικειότητα; Εσύαπλώς προσποιόσουν ότι δεν υπήρχε.»

Έστρεψε αλλού το βλέμμα της, αλλά έγειρε στο πλευρό

μου και αρχίσαμε να προχωράμε ξανά.

Στο Δωμάτιο Τέσσερα υπήρχαν τρεις γυναίκες πουαντάλλασσαν φιλιά και γελούσαν, καθώς η μία έγδυνε τηνάλλη πάνω σ’ ένα πολύ μεγάλο κρεβάτι.

Στο Δωμάτιο Πέντε ένας άντρας έδενε μια γυναίκα μεσκοινί, ενώ ένας δεμένος και φιμωμένος άντρας, προφανώςο σύζυγος, παρακολουθούσε από τη γωνία.

«Εμείς θα είμαστε πολύ βαρετοί...» ψιθύρισε η Σάρα μεέκπληκτο βλέμμα.

«Πραγματικά αυτό πιστεύεις;»

Δεν απάντησε γιατί είχαμε φτάσει στο Δωμάτιο Έξι τοοποίο ήταν άδειο. Χωρίς ούτε καν να με κοιτάξει, έστριψεδιακριτικά στο τέλος του διαδρόμου προς το σημείο απ’όπου μπορούσαμε να μπούμε από πίσω στα δωμάτια.

Η λαβή της πόρτας του Δωματίου Έξι γύρισε εύκολακαι η Σάρα μπήκε μέσα.

Μετά από λίγο τα μάτια μας προσαρμόστηκαν καιδιέκρινα στη γωνία ένα μπαρ κι έναν τεράστιο δερμάτινοκαναπέ μ’ ένα τραπεζάκι μπροστά του. Ακόμα και μέσα στοσκοτάδι, το δωμάτιο έδινε την αίσθηση ότι ήταν μια γωνιάτου δικού μου σαλονιού -και ξαφνικά μου πέρασε απ’ το

wWw.Greekleech.info

μυαλό ότι ήταν ένα Άντιγραφο του συγκεκριμένου χώρουτου σπιτιού μου.

Χωρίς να σκεφτώ να ρωτήσω πρώτα τη Σάρα, άνοιξα τοφως. Είχα δίκιο. Κρεμ τοίχοι με βαθύ καστανό φινίρισμα,ένας μεγάλος μαύρος καναπές και το ίδιο παχύ χαλί πουείχα αγοράσει στο Ντουμπάι. Πολύχρωμα γυάλιναλαμπατέρ στόλιζαν τα δύο τραπεζάκια στις άκρες του. Τοδωμάτιο ήταν μικρότερο απ’ το σαλόνι μου, το οποίοχρησιμοποιούσα μόνο για τις μεγάλες συγκεντρώσεις, αλλάη ομοιότητα ήταν αδιαμφισβήτητη. Στο γιγαντιαίοπαράθυρο απ’ όπου μπορούσαν οι υπόλοιποι θαμώνες ναμας παρατηρούν, οι κουρτίνες ήταν ολόιδιες με τουδιαμερίσματος μου, όμως από το σημείο όπου στεκόμαστανέμοιαζε απλώς μ’ ένα παράθυρο που έβλεπε στο απόλυτοσκοτάδι.

Ο Τζόνι είχε έρθει στο σπίτι μου μόνο μία φορά, αλλάμέσα σ’ ένα απόγευμα είχε μεταμορφώσει για χάρη μου έναδωμάτιο του κλαμπ του, υποθέτοντας προφανώς ότι θαήταν οικείο και για τους δυο μας, ότι ίσως θα μας βοηθούσενα νιώσουμε οικεία. Δεν φανταζόταν ότι η Σάρα δεν είχεέρθει ποτέ στο διαμέρισμά μου.

«Τι τρέχει;» ρώτησε εκείνη. Με πλησίασε και, ότανσυνειδητοποίησε ότι εδώ μέσα μπορούσε να μ’ αγγίξει,τύλιξε τα χέρια της γύρω απ’ τη μέση μου.

«Έφτιαξε ένα Άντιγραφο του σαλονιού μου για τουςδυο μας.»

«Αυτό είναι...» Κοίταξε τριγύρω έκπληκτη. «Αυτό είναιτρελό.»

«Είναι τρελό το ότι αυτή είναι η πρώτη φορά πουβλέπεις το σπίτι μου. Μέσα σ’ ένα σεξ κλαμπ.»

Συνειδητοποιήσαμε ταυτόχρονα το παράλογο τουπράγματος και η Σάρα άρχισε να γελάει, πιέζοντας τοπρόσωπό της στο στήθος μου. «Είναι το πιο αλλόκοτοπράγμα που έχει κάνει κανείς ποτέ. Μα ποτέ όμως...»

«Μπορούμε να φύγουμε...»

«Όχι. Είναι η πρώτη φορά που θα κάνουμε σεξ εκεί πουυποτίθεται ότι πρέπει να το κάνουμε», είπε εκείνηχαμογελώντας πονηρά. «Νομίζεις ότι θα χάσω τηνευκαιρία;»

Διάβολε... Αν αυτή η γυναίκα μού ζητήσει να γονατίσωκαι να της φιλήσω τα δάχτυλα των ποδιών, εγώ θα τοκάνω.

Παραλίγο να το πω: Σ’ αγαπώ. Οι λέξεις κόντεψαν τόσοπολύ να μου ξεφύγουν, που αναγκάστηκα να κάνω μιαστροφή και να κατευθυνθώ προς το μπαρ για να βάλω ένα

ποτό.

Εκείνη όμως με ακολούθησε. «Ίσως έπρεπε να το είχαρωτήσει νωρίτερα, αλλά τι γυρεύουμε εμείς εδώ μέσα;»

«Υποθέτω ότι προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο νααπολαύσουμε αυτή την πτυχή της σχέσης μας χωρίς ναδιακινδυνεύσουμε την καριέρα μας ή το να δούμε τιςφάτσες μας ολοσέλιδες σε όλα τα κουτσομπολίστικαπεριοδικά.»

Σήκωσα το μπουκάλι με το ουίσκι ρωτώντας τηχαμηλόφωνα αν ήθελε. Κούνησε το κεφάλι. Τα μάτια τηςφαίνονταν πελώρια πίσω απ’ τη μάσκα, καθώς μεπαρακολουθούσε να βάζω για μένα ένα ποτό.

«Τρία δάχτυλα», ψιθύρισε, και από τη φωνή τηςκατάλαβα ότι χαμογέλασε.

«Προς το παρόν, ένα.»

Έκανε ένα βήμα πιο κοντά όταν ήπια την πρώτη γουλιάκαι τεντώθηκε στις μύτες για να με φιλήσει, ρουφώντας τηγλώσσα μου.

Η γεύση της ήταν φανταστική.

Τα φτερά της μάσκας της χάιδεψαν το πρόσωπό μου.

«Τρία!» επέμεινε.

Καθώς γέμιζε με φιλιά τον λαιμό μου και άπλωνε τοχέρι της μπροστά στο παντελόνι μου για να με νιώσει μετην παλάμη της, κοίταξα πάνω απ’ τον ώμο της το σκοτεινόπαράθυρο. Εκεί έξω κάποιοι πελάτες ίσως είχαν ήδηκαθίσει και παρακολουθούσαν, περίεργοι για το τι θασυνέβαινε. Ή μπορεί να ήμασταν ολομόναχοι εδώ, στοτέλος του διαδρόμου. Η ιδέα όμως ότι δεν ήμασταν, ηπιθανότητα και μόνο να βλέπουν κάποιοι άλλοι πώς μεάγγιζε... για πρώτη φορά κατάλαβα ότι το να εκτίθεται σεδημόσια θέα μαζί μου είχε επιτρέψει στη Σάρα να είναιαυτό που ήθελε να είναι. Μπορούσε να παίξει. Μπορούσενα είναι τολμηρή και παράφορη και να ζει τον κίνδυνο.

Το ίδιο κι εγώ. Εδώ μπορούσα να είμαι ένας άντραςαπελπισμένα ερωτευμένος για πρώτη φορά στη ζωή μου.

«Θέλεις να ξεσκιστούμε εδώ μέσα;» ρώτησαμορφάζοντας κρυφά και ο ίδιος με την ωμότητά μου.

Εκείνη όμως έγνεψε αμέσως καταφατικά.

«Απλώς νιώθω μια νευρικότητα, το οποίο είναι κάπωςτρελό αν σκεφτούμε το ιστορικό μας», συμπλήρωσε μετάαπό λίγες στιγμές.

Γέλασε και μου έξυσε απαλά την κοιλιά. Γαμώτο. Ποτέ

δεν είχα νιώσει ένα τόσο βασανιστικό μείγμαπροστατευτικότητας, λατρείας καμιας τυφλής ανάγκης ναμου ανήκει κάποιο σώμα ολοκληρωτικά. Ήταν τόσοόμορφη, μου έδειχνε απίστευτη εμπιστοσύνη, ήτανόλη δική μου, φοβερό.

Έσκυψα, φίλησα το πιγούνι της και ξεκούμπωσα ταπρώτα κουμπιά του πουκάμισού της. «Τι φαντάζεσαι όταννομίζεις ότι μας βλέπουν;»

Εκείνη δίστασε, παίζοντας με την άκρη του πουκάμισούμου. «Φαντάζομαι κάποιον να βλέπει το πρόσωπό σου καιτο πώς με κοιτάς.»

«Ναι;» ρούφηξα τον λαιμό της. «Τι άλλο;»

«Φαντάζομαι μια γυναίκα που θέλει να είναι μαζί σου,να σε βλέπει μαζί μου. Να σε βλέπει να με θέλεις.»

Έπνιξα ένα βογκητό πάνω στο δέρμα της, τράβηξα απ’τους ώμους της το πουκάμισό της και τύλιξα τα χέρια μουπίσω της για να της βγάλω το σουτιέν. «Τι άλλο;»

Όταν φίλησα τον λαιμό της, την ένιωσα στα χείλη μουνα καταπίνει. Η φωνή της ήταν ψιθυριστή ότανπαραδέχτηκε: «Φαντάζομαι κάποιον άνθρωπο χωρίςπρόσωπο ο οποίος έχει δει τον Άντι να μου φέρεται άσχημα.Φαντάζομαι τη γυναίκα με την οποία τον είδαν να βλέπει

πώς με κοιτάς.»

Αυτό ήταν. «Και;»

«Κι εκείνον. Τον φαντάζομαι να βλέπει πόσοευτυχισμένη είμαι τώρα.» Κούνησε το κεφάλι, έχωσε ταχέρια της μέσα απ’ το πουκάμισό μου και με τράβηξε κοντάτης λες και φοβόταν μήπως τραβηχτώ. «Δεν νομίζω ότι θαμε βασανίζει για πάντα, αλλά μου τη δίνει που νιώθωακόμα τόσο μεγάλο θυμό.»

Έγειρε προς τα πίσω και σήκωσε το βλέμμα της πάνωμου. «Με κάνεις όμως να νιώθω καταπληκτικά, να νιώθωποθητή και, πράγματι, ένα κομμάτι του εαυτού μουεξακολουθεί να θέλει να του το τρίψει αυτό στη μούρη.»

Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου. Μουάρεσε τρελά η ιδέα να με δει αυτός ο μπάσταρδος ναπηδάω τη Σάρα. Γιατί το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του -ηαπιστία του- μου είχε χαρίσει το καλύτερο κομμάτι τηςδικής μου.

«Κι εγώ το ίδιο. Θα ήθελα σαν τρελός να τον δω να σεκοιτάζει μόλις θα χύνεις. Πάω στοίχημα ότι δεν κατάφερνενα βλέπει αυτό το θέαμα συχνά.»

Εκείνη γέλασε και μου έγλειψε τον λαιμό. «Πράγματι.»

Και, που να με πάρει ο διάολος, για πρώτη φορά στη ζωήμου ήθελα να είμαι ο μοναδικός άντρας κάποιας γυναίκας.

Την οδήγησα στον καναπέ και γονάτισα στο πάτωμα,ανάμεσα στα πόδια της.

Έχωσε τα χέρια της μέσα στα μαλλιά μου.

«Τι θέλεις να κάνω;» ψιθύρισε κατεβάζοντας το βλέμματης επάνω μου, πάντα τόσο πρόθυμη να μου δώσειοτιδήποτε.

Τι θέλω; Πάσχιζα να βρω τη σωστή απάντηση,νιώθοντας ξαφνικά το βάρος αυτής της ερώτησης.

Εσένα από πάνω μου.

Εσένα από κάτω μου.

Το γέλιο σου στ’ αυτιά μου.

Τη φωνή σου στο στήθος μου.

Την υγρασία σου στα δάχτυλά μου.

Τη γεύση σου στη γλώσσα μου.

Νομίζω ότι θέλω να νιώσω αυτό που νιώθω.

«Θέλω να απολαύσεις το αποψινό βράδυ.» Έσκυψαμπροστά, έβαλα το στόμα μου ανάμεσα στα πόδια της. Ημυρωδιά της με ζάλιζε, η γεύση της με μεθούσε, ήτανπανέμορφη. Οι ήχοι της Σάρας ήταν πνιχτοί, γεμάτοι πόθο,σαν να ήταν φτιαγμένοι ειδικά για τ’ αυτιά μου. Ταδάχτυλά της όργωναν τα μαλλιά μου ξύνοντας απαλάτο κρανίο μου. Ύστερα σήκωσε πιο ψηλά το πόδι της, τοάνοιξε ακόμα πιο πολύ για να με διευκολύνει περισσότερο.Οι κινήσεις της δεν ήταν τονισμένα σεξουαλικές, αλλά ήταναργές και ήρεμες. Ήταν το πιο ανεπιτήδευτα αισθησιακόπλάσμα που είχα γνωρίσει ποτέ.

Συγκεντρώθηκα στην απόλαυσή της και φαντάστηκαπώς θα φαινόμασταν σε όποιον βρισκόταν έξω απ’ τοδωμάτιο, με τα δάχτυλά μου μέσα της, το στόμα μου να τηγεύεται και την πλάτη της υψωμένη σαν τόξο πάνω απ’ τονκαναπέ. Είχα τόσο πολύ συνηθίσει να τη βλέπω με τημάσκα που δεν μου φαινόταν παράξενο. Με τον τρόπο πουμε κοίταζε μέσα απ’ αυτήν ήταν σαν να της είχα χαρίσει τονκόσμο ολόκληρο. Η μεταξένια μαύρη περούκα αγκάλιαζε τοπρόσωπό της κι έκανε το δέρμα της να δείχνει πιο λευκό,τα χείλη της πιο κόκκινα. Αυτά τα χείλη μισάνοιξαν ότανάρχισε να με ικετεύει ψιθυριστά να επιταχύνω τις κινήσειςμου, να συνεχίσω να τη γλείφω, να της βάλω πιο δυνατάμέσα της τα δάχτυλά μου. Καθώς άρχισε να χάνει τονέλεγχο, το χέρι της ανέβηκε ψηλά στο κορμί της, πάνω στοστήθος της, κατόπιν στον λαιμό της για να καταλήξει στο

πρόσωπό της. Έβγαλε τη μάσκα της εκθέτοντας και τοτελευταίο κομμάτι της επιδερμίδας της που έως τότε ήτανκαλυμμένο.

Τα πελώρια καστανά μάτια της καρφώθηκαν στοπρόσωπό μου, τα χείλη της ήταν ακόμα μισάνοιχτα. Είχελαχανιάσει.

Όταν έχυσε, δεν τράβηξε ούτε μια φορά το βλέμμα τηςαπό πάνω μου, δεν έστρεψε την προσοχή της ούτε μιαστιγμή στο παράθυρο πίσω μου.

Κάποιος βρισκόταν στην άλλη μεριά του τζαμιού. Τοένιωθα. Δεν πιστεύω όμως ότι θα μπορούσαμε να είμαστεπιο μόνοι απ' όσο ήμασταν σ’ αυτό το δωμάτιο, ακόμα καιμέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Δεν υπήρχε τίποτα στον κόσμοεκτός από τον τρόπο που κολλούσε το κορμί της στο στόμαμου, φωνάζοντας τη στιγμή που έχυνε.

Ύστερα αναστέναξε, έσφιξε στις χούφτες της τα μαλλιάμου και γέλασε. «Απίστευτο!»

Αν λοιπόν συναντούσα ποτέ τον μαλάκα τον Άντι,μπορεί να μην του έχωνα μια μπουνιά στην ηλίθια μούρητου. Μπορεί να του έδινα συγχαρητήρια που τα σκότωσετόσο μεγαλοπρεπώς με τη Σάρα, που την είχε αναγκάσει ναμετακομίσει στη Νέα Υόρκη και να πάψει να είναι η

γυναίκα η οποία έκανε ό,τι υποτίθεται πως έπρεπε να κάνεικαι ν’ αρχίσει να είναι η γυναίκα που πραγματικά ήθελε.

Γέμισα με φιλιά όλο της το κορμί, την άφησα ναδοκιμάσει τη γεύση της απ’ το στόμα μου, απ’ τη γλώσσαμου, απ’ το πιγούνι μου. Την ένιωθα κάτω απ’ το κορμί μουζεστή και νωχελική. Τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω μου, τογέλιο της έσβησε στον λαιμό μου.

«Νομίζω ότι ήταν το καλύτερό μου», ψιθύρισε.

Ένιωθα ότι θα έκανα σχεδόν τα πάντα για να περάσωτην υπόλοιπη ζωή μου με αυτή τη γυναίκα, για να την κάνωευτυχισμένη.

ΔεκαπέντεΉξερα ότι δεν ήταν σωστό να γεμίσω όλα τα βράδια

της εβδομάδας μου με τον Μαξ, επειδή έτσι θα πήγαινεπερίπατο η ικανότητά μου να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. Στοπρωινό τζόκινγκ μου σκεφτόμουν τι είχαμε κάνει μαζί καικατέληξα να έχω τις πιο τολμηρές φαντασιώσεις της ζωήςμου: να γλιστράω κάτω απ’ το γραφείο του Μαξ και να τουπαίρνω πίπα ενώ εκείνος μιλάει στο τηλέφωνο ή να -πηδιόμαστε στο ασανσέρ καθώς ανεβαίνουμε προς το

wWw.Greekleech.info

διαμέρισμά του.

Ήταν απολαυστικό ν' αφήνω επιτέλους τον εαυτό μουνα υποκύπτει σ' αυτές τις ονειροπολήσεις, και είχε αρχίσεινα μη με νοιάζει το γεγονός ότι διατάρασσε σε τέτοιο βαθμότη συμβατική μου ζωή. Μετά απ’ αυτό που έκανε για μέναστο κλαμπ είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι θαπερπατούσα ακόμα και σ' αναμμένα κάρβουνα γι’ αυτόντον άντρα.

Προφανώς και είχα αγωνία. Το κλαμπ απέπνεε μιασκοτεινή ανεκτικότητα, και υπέθετα ότι οι θαμώνες τουεπιδίδονταν σ’ αυτές τις σεξουαλικές φαντασιώσεις ίσωςαπό τότε που εγώ δεν είχα καν γεννηθεί. Δεν ήμουνσίγουρη αν υπήρχαν άρρητοι κανόνες τους οποίουςυποτίθεται ότι έπρεπε να ακολουθώ. Ας πούμε, να μη μιλάωδυνατά. Να μη σταυρώνω τα πόδια. Να μην κοιτάζωκανέναν στα μάτια. Να μην πίνω πολύ γρήγορα το κοκτέιλμου.

Οι γονείς μου φάνταζαν τόσο αθώοι συγκριτικά μεαυτόν τον κόσμο. Η ιδέα που είχαν για το τι σημαίνειτολμηρή έξοδος ήταν να δουν το Αιδοίων Μονόλογοί και ναφάνε σε κάποιο σικάτο ανατολίτικο εστιατόριο. Ακόμα καισήμερα ο πατέρας μου θεωρεί το σούσι πολύ ακραίο για ταγούστα του.

Κι όμως εγώ είχα πάει σ’ ένα πριβέ σεξ κλαμπ και απότην πρώτη κιόλας βραδιά είχα αφήσει τον Μαξ να μουκάνει στοματικό σεξ, ενώ οποιοσδήποτε από τους θαμώνεςθα μπορούσε να μας παρακολουθεί.

Τελικά δεν είχα καταλάβει αν κάποιος πράγματι μαςείχε δει. Βγήκαμε από την πίσω πόρτα του δωματίου, όπουμας συνάντησε ο φίλος του Μαξ, ο Τζόνι, και μας οδήγησεστην έξοδο υπηρεσίας. Στο υπόλοιπο της βραδιάς ο Μαξ μεπαρατηρούσε προσεκτικά, σαν να αναρωτιόταν αν ήμουνέτοιμη να το βάλω στα πόδια ή να καταρρεύσω. Η αλήθειαόμως είναι ότι έτρεμα ολόκληρη επειδή όλα ήτανφανταστικά. Ο Μαξ είχε γονατίσει ανάμεσα στα πόδια μουκαι είχε αρνηθεί να του το ανταποδώσω. Μου έδωσε έναπαρατεταμένο φιλί και με βοήθησε να ντυθώ. Το βλέμματου ήταν τόσο βαθύ και γεμάτο νόημα που έκανε όλο τοκορμί μου ν’ ανατριχιάσει.

Το παιχνίδι μας στη βιβλιοθήκη ήταν απολαυστικό,αλλά συγκριτικά με τη χθεσινή βραδιά στο κλαμπ φαινότανπολύ ήπιο. Αργότερα, στη διαδρομή προς το σπίτι, όταν τοχέρι του άγγιξε το γόνατό μου και τα χείλη του φίλησαν τονλαιμό, τα αυτιά, το στόμα και -επιτέλους- το κορμί τουβρέθηκε πάνω και μέσα στο δικό μου, παραδομένο στοαπόλυτο πάθος στο πίσω κάθισμα, συνειδητοποίησα ότιζούσα μια τρέλα.

Ωραία τρέλα. Εκπληκτική τρέλα.

Είχα πολύ καιρό να νιώσω ξελογιασμένη... τόσο που είχαξεχάσει πόσο απολαυστικό ήταν.

«Αλλού πατάς κι αλλού βρίσκεσαι», είπε ο Τζορτζ τηνΠέμπτη το πρωί όταν βρέθηκα κοντά στο γραφείο του.Δάγκωσε το στιλό του και ψιθύρισε: «Σκέφτεσαι τονΜαξ.»

Πώς διάολο το είχε καταλάβει; Χαμογελούσα σανηλίθια. «Τι είπες;»

«Τον γουστάρεις;»

Παραιτήθηκα. «Πράγματι», παραδέχτηκα.

«Τον είδα πώς σε κοιτούσε όταν ήρθε εδώ τη Δευτέρα.Θα σε άφηνε να κουβαλάς τ’ αρχίδια του στην τσέπη σου,αν το ήθελες.»

Κάνοντας μια γκριμάτσα, άνοιξα την πόρτα τουγραφείου μου. «Τα προτιμώ στη θέση τους, όμως σ’ευχαριστώ για την ιδέα.»

«Ήταν εδώ σήμερα το πρωί», είπε με ύφος αδιάφορο οΤζορτζ.

wWw.Greekleech.info

Πάγωσα στο κέντρο του γραφείου μου και περίμενα.

«Φαινόταν ότι του είχες λείψει, αλλά του είπα ότι τοπρωί είσαι λίγο ξινή πριν πιεις δεκαεφτά φλιτζάνια καφέκαι πολύ σπάνια έρχεσαι πριν από τις οχτώ.»

«Ευχαριστώ πολύ...» μουρμούρισα.

«Δεν κάνει τίποτα.» Ανακάθισε κι έβγαλε έναν φάκελοαπ' το γραφείο του. «Άφησε αυτό.»

Πήρα τον φάκελο στο γραφείο μου για να τον διαβάσω.Τα γράμματα του Μαξ ήταν μικροσκοπικά καιδυσανάγνωστα.

Σάρα,

Την Παρασκευή το πρωί πηγαίνω για μια εβδομάδα στο

Σαν Φρανσίσκο για ένα συνέδριο. Θα μπορούσα να σεδω

απόψε;

Μαξ

Πήρα το τηλέφωνό μου, σάρωσα με τον Άντιχειρά μουτην οθόνη και πάτησα το όνομά του.

Ο Μαξ απάντησε πριν προλάβει να χτυπήσει μιαολόκληρη φορά. «Είσαι ακόμα ξινή;»

Γέλασα. «Όχι. Είμαι στο δέκατο έκτο φλιτζάνι.»

«Φοβερός τύπος ο γραμματέας σου. Κάναμε μια πολύωραία κουβέντα για σένα. Χάρηκα που κατάλαβα ότι είναιμάλλον απίθανο να σου την πέσει όσο θα λείπω.»

«Για να πω την αλήθεια, νομίζω ότι περισσότερο είναι ότύπος του φανατικού θαυμαστή του Μαξ. Αν είχες κάποιατάση να κάνεις παιχνίδι με την άλλη ομάδα, θαδυσκολευόσουν να τον ξεφορτωθείς.»

«Αυτό το άκουσα!» φώναξε ο Τζορτζ από το γραφείοτου.

«Τότε σταμάτα να στήνεις αυτί!» του φώναξα κι εγώκαι κατόπιν είπα χαμογελαστή στο τηλέφωνο: «Και, ναι,είμαι ελεύθερη απόψε.»

«Πού;»

Δίστασα μόνο για μια στιγμή πριν του προτείνω: «Στοσπίτι μου;»

Στη γραμμή έπεσε σιωπή.

Άκουσα το χαμόγελο στη φωνή του Μαξ όταν επιτέλουςμουρμούρισε: «Πάμε για το κρεβάτι;»

«Ναι.» Τα χέρια μου έτρεμαν. Διάβολε, τα πάντα είχαναλλάξει από την προηγούμενη βραδιά. Η ιδέα να βρεθώ μετον Μαξ σ' ένα κρεβάτι έμοιαζε με την πιο τολμηρήπεριπέτεια απ' όλες. Σχεδόν αναρωτιόμουν αν θακαταφέρναμε να επιβιώσουμε.

«Να έρθω κατά τις οχτώ; Περιμένω ένα τηλεφώνημα,αργά, από τη Δυτική Ακτή.»

******

Άλλαξα ντύσιμο τρεις φορές πριν από τις οχτώ -καθημερινά; σέξι; καθημερινά; σέξι;- ώσπου τελικά έβαλαπάλι τα ρούχα που φορούσα στη δουλειά. Έστρωσα τοκρεβάτι μου, ξεσκόνισα ολόκληρο το διαμέρισμα καιβούρτσισα δύο φορές τα δόντια μου. Δεν είχα ιδέα τι έκανακαι ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ούτε τη νύχτα που έχασα τηνπαρθενιά μου δεν είχα τόση νευρικότητα.

Εξακολουθούσα να τρέμω μόλις χτύπησε την πόρτα μου.Δεν είχε δει ποτέ το σπίτι μου- όταν όμως μπήκε μέσα,σχεδόν δεν έριξε ούτε μια ματιά τριγύρω. Τα χέρια τουαγκάλιασαν το πρόσωπό μου και με έσπρωξε προς τοντοίχο, με το στόμα του σταθερά κολλημένο πάνω στο δικόμου, να ανοίγει, να ρουφάει τα χείλη και τη γλώσσα μου. Οτρόπος που με φίλησε δεν είχε τίποτα το τρυφερό. Ήτανορμητικός και απελπισμένος, τα χέρια του είχαν αρπάξειτους ώμους μου και προσπαθούσαν μάταια να βγάλουν ταρούχα που έμοιαζαν να στέκονται εμπόδιο, η αίσθηση σταχείλη ήταν σχεδόν οδυνηρή από το πόσο αληθινά ήταν όλα.Η τσάντα που είχε περασμένη σταυρωτά στο στήθος τουγλίστρησε μπροστά και κοπάνησε με δύναμη τον τοίχο.

«Τα έχω παίξει, γαμώτο», ψιθύρισε μέσ’ στο στόμα μου.«Κοντεύω να χάσω το καταραμένο το μυαλό μου, Σάρα.Πού είναι η κρεβατοκάμαρά σου;»

Πισωπάτησα τραβώντας μαζί μου εκείνον και τα

παθιασμένα φιλιά του στον διάδρομο. Είχα ανάψει μόνο τοπορτατίφ του κομοδίνου μου, το οποίο έριχνε ένα ζεστόκίτρινο φως στον χώρο. Λευκοί τοίχοι, μεγάλο κρεβάτι,πελώρια παράθυρα -όλα αυτά σ’ ένα μικροσκοπικόδωμάτιο.

Εκείνος γέλασε, κοίταξε τριγύρω και άφησε τα χέριατου να πέσουν απ’ το πρόσωπό μου. «Το διαμέρισμά σουείναι πολύ μικρό.»

«Το ξέρω.»

Πέρασε την τσάντα του πάνω απ’ το κεφάλι του και τηνάφησε να πέσει πάνω στο κρεβάτι μου. «Γιατί; Έχεις τηνοικονομική δυνατότητα για κάτι μεγαλύτερο.»

Σήκωσα τους ώμους, μαγεμένη από τον τρόπο που οσφυγμός του χτυπούσε στον λαιμό του. Γιατίασχολούμασταν με το μέγεθος του διαμερίσματος μου; Εγώήθελα να μάθω τι είχε μέσα στην τσάντα. Είχε πάντα πάνωτου μόνο το πορτοφόλι, το τηλέφωνο και το κλειδί τουσπιτιού του. «Δεν χρειάζομαι κάτι μεγαλύτερο αυτή τηστιγμή.»

Τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου κι έγνεψε μίαφορά με το κεφάλι, ενώ στα χείλη του ζωγραφιζόταν έναχαμόγελο. «Είσαι περίπλοκη γυναίκα, Σάρα Ντίλον.»

Μερικές φορές, όταν έχω τρέξει πολύ, είμαι τόσοφτιαγμένη μετά ώστε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ναξαναπάω και να τρέξω λίγο ακόμα. Έχω τόση ενέργεια στοαίμα μου που μου είναι αδύνατο να μείνω ακίνητη. Έτσιένιωθα και τώρα.

«Μαξ, είμαι...» Σήκωσα το χέρι μου για να του δείξωπόσο έτρεμε. «Δεν ξέρω τι να κάνω αυτή τη στιγμή.»

«Γδύσου για μένα.» Άνοιξε την τσάντα του κι έβγαλεμια τεράστια, πανάκριβη φωτογραφική μηχανή. «Απόψεθέλω φωτογραφίες από τα πάντα», είπε κοιτάζοντάς μεμέσα απ’ τον φακό. Ο ήχος του διαφράγματος έκανε τηνκαρδιά μου να αφηνιάσει. Ένιωσα μια ζάλη, κόντευα ναλιποθυμήσω.

«Και τα πρόσωπά μας...» ψιθύρισα.

«Ναι», είπε με βραχνή φωνή. «Ακριβώς.»

Κοίταξα τα ρούχα μου: μεταξωτό ιβουάρ πουκάμισο μεμικρές πέρλες για κουμπιά και μια στενή μαύρη φούστα.

Γδύσου για μένα.

Μ’ αρέσει να μπορώ να επικεντρωθώ σ’ έναν στόχο. Ηβαρύτητα της προηγούμενης βραδιάς παρέμενε σαν πέτραστην

Άπλωσα το χέρι κι έστρεψα την κάμερα προς τον λαιμόμου. Εκείνος τράβηξε τη φωτογραφία και με άφησε ναπάρω την πρωτοβουλία, οπότε εγώ την έστρεψα πιο ψηλάκι ακόμα πιο ψηλά. Με κοίταξε μέσα απ' τον φακό.

Τα χέρια του έτρεμαν καθώς προσπαθούσε να εστιάσει,τραβώντας διαδοχικές φωτογραφίες το πρόσωπό μου, ταδάχτυλά του που ψηλαφούσαν τη γραμμή του πιγουνιούμου ή αγκάλιαζαν το μάγουλό μου τη στιγμή πουαπομάκρυνε με το ένα χέρι την κάμερα για νααπαθανατίσει το φιλί μας.

Ξαφνικά όλος ο κόσμος ήταν η αίσθηση του στόματόςτου επάνω μου, των μαλλιών του στα χέρια μου, τηςγλώσσας του που με εξερευνούσε, των χειλιών του πουάφηναν ψιθύρους πάνω στο δέρμα μου. 'Ενιωθα την κάθετου ανάσα, τον κάθε ήχο του. Ένιωθα το στόμα του ναγίνεται όλο και πιο πεινασμένο, όλο και πιο ανυπόμονο,καθώς κατέβαινε χαμηλά στο κορμί μου. Αργά αργά έβαλεδύο δάχτυλα μέσα μου και ρούφη-ξε σαν διψασμένος τηνκλειτορίδα μου, οδηγώντας με σε οργασμό. Δεν έβγαζα τονπαραμικρό ήχο. Δεν ήθελα ν’ ακούω τη φωνή μου. Ήθελανα αισθάνομαι μόνο εκείνον.

«Είσαι πανέμορφη...» μου ψιθύρισε τη στιγμή που, μηναντέχοντας πια, φώναξα δυνατά και στο τέλος έμειναακίνητη ενώ εκείνος γλίστρησε στο κορμί μου φιλώντας με

παθιασμένα. «Είναι συγκλονιστική η επίδραση που έχειςπάνω μου.»

Άπλωσα το χέρι και έσυρα τα νύχια μου στο στήθος του,ζητώντας του να χρησιμοποιήσει το κορμί μου και ναπάρει αυτό που ήθελε, να νιώσει ό,τι θα μπορούσε νανιώσει. Τα χέρια μου κινούνταν ανεξέλεγκτα, τονψηλαφούσαν και τον γρατζουνούσαν, τον τραβούσαν κοντάκι ύστερα τον έσπρωχναν -και αμέσως μετά τον είδα νααπλώνει το χέρι του για να βάλει το καυλί του εκεί πουαγγίζονταν τα κορμιά μας. Άγγιξα απαλά την κοιλιά του κιένιωσα τους μυς του να σφίγγονται κάτω απ’ τα δάχτυλάμου.

Ψιθύρισα: «Σε παρακαλώ.»

Εκείνος γρύλισε κι άφησε τον αέρα να βγει από μέσατου καθώς χαμήλωνε το κορμί του πάνω στο δικό μου καιέμπαινε ολόκληρος μέσα μου. Η αίσθηση ήταν απίστευτη -όλα μαζί ταυτόχρονα- το στήθος του πάνω στο δικό μου, τοπρόσωπό του χωμένο στον λαιμό μου, τα μπράτσα μου γύρωαπ’ τον λαιμό του και τα χέρια μου να βυθίζονται σταμαλλιά του, τα δικά του χέρια να σφίγγουν τα μπούτια μουγύρω απ’ τη μέση του, τους γοφούς του να κινούνταικυκλικά καθώς έσπρωχνε για να βρεθεί ακόμα πιο βαθιάμέσα μου.

Ας μην τελειώσει ποτέ αυτό. Θέλω η στιγμή αυτή νακρατήσει για πάντα.

Μας είχαν τελειώσει οι λέξεις, μας έλουζε ο ιδρώτας,και αυτό, σκέφτηκα, αυτό σημαίνει κάνω έρωτα.

Με γύρισε για να βρεθώ από πάνω του καιπαρατηρούσε το πρόσωπό μου μέχρι που δεν άντεχα άλλο,δεν άντεχα την ένταση κι άφησα τα μάτια μου να κλείσουνκαθώς έχυνα. Ακόυσα το κλικ της κάμερας κι ύστερα τονγδούπο της ενώ έπεφτε στο στρώμα και ο Μαξ ήταν ξανάαπό πάνω μου, πιο ορμητικός αυτή τη φορά, με τα χέρια τουνα σφίγγουν τα μπούτια μου και τα φρύδια του σμιγμένακαθώς συγκεντρωνόταν στον εαυτό του.

Φώτα και σκιές σφυροκοπούσαν τις ίριδες των ματιώνμου, αλλά αυτή τη φορά δεν έκλεισα τα μάτια.

Εκείνος έπεσε βαρύς επάνω μου. Το στόμα τουαναζήτησε το δικό μου και ανασάναμε μαζί, λαχανιασμένοι.Έφερε τα μισάνοιχτα χείλη του πάνω στο στόμα μου κιαρχίσαμε να μιλάμε και οι δύο, βουβά.

Χύνω, είπαμε ταυτόχρονα, ικετευτικά, σιωπηλά. Χύνω.

******

Μιας και δεν είχαμε φάει βραδινό, είδα έκπληκτη τον

Μαξ να κάνει επιδρομή στην κουζίνα μου.

Φορούσε μόνο το μποξεράκι του και συνειδητοποίησαότι ποτέ δεν είχα χαζέψει το κορμί του. Προφανώς ο Μαξήταν ψηλός και γυμνασμένος, αλλά έδειχνε επίσης πολύάνετος με το σώμα του. Μου άρεσε να τον βλέπω να ξύνειτο στομάχι του καθώς περιεργαζόταν το περιεχόμενο τουψυγείου μου. Παρακολουθούσα τις κινήσεις των χειλιώντου καθώς απαριθμούσε τα φρούτα και τα λαχανικά πουυπήρχαν στα ράφια.

«Εσείς οι γυναίκες είστε τρομερές...» μουρμούρισεψαχουλεύοντας τα διάφορα τυριά. «Στο δικό μου ψυγείοέχω μουστάρδα. Ίσως και μερικές μπαγιάτικες πατάτες.»

«Σήμερα ψώνισα.» Είχα φορέσει το μπλουζάκι του καιτο σήκωσα ψηλά για να εισπνεύσω τη μυρωδιά του. Ήτανένα μείγμα του σαπουνιού του, του αποσμητικού του καιτης χαρακτηριστικής μυρωδιάς του δέρματός του.

«Εγώ φοβάμαι ότι τελευταία φορά ψώνισα τον Μάιο.»

«Τι θέλεις;»

Σήκωσε τους ώμους και πήρε ένα μπολ με σταφύλια.«Κάτι να τσιμπήσω.» Έπιασε μια συσκευασία με έξιμπίρες και τη σήκωσε ψηλά. «Στέλα. Σωστή επιλογή.»

wWw.Greekleech.info

«Έχω μια προκατάληψη με το όνομα.»

Έβαλε σ’ ένα πιάτο σταφύλια, ξηρούς καρπούς καιμερικές φέτες τυρί. Έγνεψε προς την κρεβατοκάμαρα.«Πάμε να τσιμπήσουμε στο κρεβάτι.»

Όταν χωθήκαμε κάτω απ’ τα σκεπάσματα, έβαλεανάμεσα στα χείλη μου μια ρώγα σταφύλι. Έφαγε μερικέςκι ο ίδιος, και μασουλώντας είπε: «Σκεφτόμουν λοιπόν...»

«Για λέγε.»

«Σε δυο εβδομάδες θα κάνω μια φιλανθρωπικήεκδήλωση στο διαμέρισμά μου. Τι θα έλεγες να ήταν αυτήη πρώτη μας επίσημη εμφάνιση; Ο Μαξ και η Σάρα:ερωτευμένοι κι ευτυχισμένοι.» Καταβρόχθισε μερικούςξηρούς καρπούς και με περιεργάστηκε πριν προσθέσει:«Μπορώ να απαγορεύσω την παρουσία δημοσιογράφων.»

«Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις αυτό.»

«Δεν είναι ανάγκη, αλλά μπορώ να το κάνω.»

Μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να βάλω σε τάξη αυτά πουήθελα να πω. Όσο σκεφτόμουν, ο Μαξ τσιμπολογούσευπομονετικά. Ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά του με τονΆντι, ο οποίος απαιτούσε πάντα μια απάντηση αμέσως μόλιςέκανε την ερώτηση. Η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μου ποτέ

δεν λειτουργούσε έτσι. Οι πολιτικοί πετούν τις ερωτήσειςκαι τις απαντήσεις σαν να παίζουν πινγκ πονγκ. Εγώχρειαζόμουν πάντα περισσότερο χρόνο για να διατυπώσωτις σκέψεις μου. Και, στην περίπτωση του Μαξ, φαίνεταιότι μου χρειάστηκαν κάποιοι μήνες για να βάλω σε τάξη τασυναισθήματά μου.

«Θέλω να πω ότι ο λόγος που ένιωθα παράξενα όλοναυτόν τον καιρό για τις φωτογραφίες είναι πως έχωφωτογραφηθεί άπειρες φορές με τον Άντι. Είναι κάτι πουθα υπάρχει πάντα εκεί για οποιονδήποτε θελήσει να τιςανασύρει. Θα αισθάνομαι πάντα ντροπή όταν αντικρίζω τοανυποψίαστο χαμόγελό μου και το υποκριτικό δικό του.»

Κατάπιε την μπουκιά του πριν απαντήσει. «Τοκαταλαβαίνω.»

«Ίσως έχεις δίκιο λοιπόν. Ας μην υπάρχουνδημοσιογράφοι αυτή τη φορά. Μπορούμε να εμφανιστούμεμπροστά στους καλεσμένους σου και να δούμε πώς θαπάει.»

Ο Μαξ έσκυψε και με φίλησε στον ώμο. «Κανέναπρόβλημα.»

Με τάισε άλλη μία ρώγα και άφησε το πιάτο δίπλα σ’ένα μπουκάλι νερό στο κομοδίνο. Ύστερα μου έβγαλε το

μπλουζάκι του.

Αυτή τη φορά κάναμε έρωτα χωρίς βιασύνη. Έξωβασίλευε το απόλυτο σκοτάδι και ο αέρας βούιζε πέρα απ’τα ανοιχτά παράθυρα. Με τα πόδια μου τυλιγμένα γύρω απ’τη μέση του και το πρόσωπό του χωμένο στον λαιμό μου,λικνιζόμασταν συντονισμένοι. Εκείνος ήταν από κάτω, μεένιωθε, με παρατηρούσε.

Δεν είχα ζήσει ποτέ τίποτα σαν κι αυτό.

Τίποτα.

******

Ο Μαξ ήταν κουρνιασμένος πίσω μου όταν ο ήλιοςάρχισε να αχνοφωτίζει τον ουρανό. Ήταν πανέμορφος.Ανάκατα μαλλιά κι η ζεστασιά των μπράτσων και τωνποδιών του να με τυλίγει. Το πουλί του ήταν σκληρό καιπίεζε το κορμί μου. Πεινασμένος, ολοζώντανος, τριβότανπάνω μου πριν ακόμα ξυπνήσει το μυαλό του.

Δεν είπε τίποτα όταν κατάλαβε ότι τον παρατηρούσα.Απλώς έτριψε το πρόσωπό του, κοίταξε τα χείλη μου καιάπλωσε το χέρι του στο μπουκάλι με το νερό που είχεαφήσει στο κομοδίνο. Μου έδωσε να πιω κι έπειτα ήπιε καιο ίδιος, πριν το αφήσει ξανά για να μπορέσει να χαϊδέψει τοστήθος μου.

Αφέθηκα στην αίσθηση του κορμιού του καθώςγλίστρησε πάνω μου και άρχισε να λικνίζεται, σφίγγοντάςμε και καλημερίζοντάς με μ’ ένα φιλί στα χείλη. Ήμουννυσταγμένη αλλά κι αυτός ήταν νυσταγμένος. Κατέβηκεχαμηλότερα στο κορμί μου, ρουφώντας τη σάρκα και ταπλευρά μου και τα κόκαλα της λεκάνης μου. Τον τύλιξα μετα μπράτσα και ,τα πόδια μου,

λαχταρώντας να σκεπαστώ από το μεγάλο απαλό κορμίτου. Τον ήθελα γυμνό επάνω μου, το πρόσωπό του ανάμεσαστα πόδια μου και τα δάχτυλά του παντού.

Τα χέρια του κινούνταν ήρεμα και μελετημένα. Έπαιζεμαζί μου. Μια φλόγα άρχισε να σιγοκαίει κάτω απ’ τοδέρμα μου. Με φίλησε παντού, χαρίζοντάς μου ηδονή με ταχέρια, το στόμα και τα λόγια του. Με ρωτούσε τι μουάρεσε, λες και δεν το είχαμε κάνει ήδη τόσες φορές. Όμωςκαταλάβαινα: ήταν διαφορετικά εδώ, στο κρεβάτι μου. Ταπάντα είχαν αλλάξει από το προηγούμενο βράδυ και τομόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν το πόσο υπέροχη ήτανη αίσθηση να του ανοίγω επιτέλους την καρδιά μου.

ΔΕΚΑΕΞΙ

Την κοίταξα κάτω απ’ το φως του ήλιου που είχεανατείλει από ώρα, τυλιγμένη στη θαλπωρή του ύπνου, μετο μάγουλο κολλημένο στο μαξιλάρι, τα απαλά μαλλιά της

ένα κουβάρι γύρω απ’ το κεφάλι της. Το βλέμμα μουδιέτρεξε το κορμί της, το προφίλ του γυμνού στήθους της,την καμπύλη της ραχοκοκαλιάς της, το σημείο όπου τοσεντόνι τύλιγε τους γοφούς της.

Υπάρχει μια σειρά από πράγματα που μαθαίνει κανείςτην πρώτη φορά που κοιμάται με κάποιον: αν παίρνει όλατα σκεπάσματα στη μεριά του, αν ροχαλίζει, αν τουαρέσουν οι αγκαλιές.

Η Σάρα απλωνόταν σε όλο το κρεβάτι: τα χέρια, ταπόδια και ολόκληρο το σώμα της με είχαν σκεπάσει σαναστερίας.

Είχαμε κάνει έρωτα ξανά όταν είχε αρχίσει να χαράζει.Απαλές ροζ και μπλε πινελιές μουντζούρωναν τις άκρες τουουρανού. Είχε παραδοθεί επάνω μου χαμογελώντας κιαμέσως αποκοιμήθηκε.

Ήταν πια δέκα και μισή και χάιδεψα με το δάχτυλό μουτο μπράτσο της. Δεν ήθελα να την ξυπνήσω και σίγουραδεν ήθελα να φύγω. Η φωτογραφική μηχανή μου βρισκότανακόμα στο κομοδίνο κι άπλωσα το χέρι μου για να τηνπάρω. Κάθισα προσεκτικά στην άκρη του κρεβατιού κιάρχισα να βλέπω τις φωτογραφίες από την προηγούμενηνύχτα. Ήταν εκατοντάδες. Κάποιες την ώρα που γδυνόταν,αλλά πολύ περισσότερες όταν τέντωνε απεγνωσμένα

το κορμί της από κάτω μου. Οι ήχοι των κορμιών μας πουκινούνταν συντονισμένα και οι πνιχτές κραυγές της πουδιακόπτονταν απ’ τον μεταλλικό ήχο του διαφράγματος θαέμεναν για πάντα χαραγμένοι στο μυαλό μου.

Ξαναγύρισα στις πρώτες φωτογραφίες της βραδιάς καικοίταξα την έκφρασή της όταν της ομολόγησα ότι τηναγαπώ. Με είχε αφήσει να βγάλω αμέτρητες φωτογραφίεςτο πρόσωπό της. Η ανάμνηση της στιγμής που είχεαναφερθεί σ’ αυτό το θέμα ήταν απολαυστική. Είχαμεακυρώσει τον τελευταίο μας κανόνα. Μου είχε δώσει τηνάδεια κι αυτό έλεγε περισσότερα απ’ οτιδήποτε θαμπορούσε να είχε πει η ίδια. Καθώς οι φωτογραφίεςδιαδέχονταν η μία την άλλη, η έκφρασή της περνούσε σαναστραπή από την αρχική απελπισία στην ανακούφιση και,τελικά, σ’ ένα πολύ χαριτωμένο νάζι.

Και οι φωτογραφίες που τράβηξα αργότερα, στοκρεβάτι της, φαίνονταν εξίσου τρυφερές και αισθησιακέςμε την ανάμνησή τους.

Σηκώθηκα αθόρυβα, διέσχισα το δωμάτιο και πήρα τολάπτοπ μου. Δεν χρειάστηκα περισσότερο από ένα λεπτόγια να το ανοίξω, να βγάλω την κάρτα SD από τηφωτογραφική μηχανή και να τη βάλω στην υποδοχή τουυπολογιστή μου. Συνδέθηκα στην αγαπημένη μου σελίδαμε φωτογραφίες, μια μικρή, διακριτική εταιρεία που

ειδικευόταν στην εκτύπωση επαγγελματικώνφωτογραφιών. Ανέβασα αυτές που ήθελα κι έσβησα τααρχεία από τον σκληρό δίσκο μου, έβγαλα την κάρτα και τηφύλαξα στην τσάντα μου.

Έχοντας μαζέψει όλα τα πράγματά μου εκτός από τηνκάμερα, έσκυψα πάνω της και της ψιθύρισα στο αυτί:«Πρέπει να φύγω.» Το δέρμα της ρίγησε και σάλεψε μέσαστον ύπνο της. «Πρέπει να προλάβω την πτήση μου.»

Κάτι μουρμούρισε, ύστερα τεντώθηκε καιπαρακολούθησα τα βλέφαρά της ν’ ανοίγουντρεμοπαίζοντας.

«Δεν θέλω να φύγεις...» είπε και γύρισε στο πλευρό ναμε κοιτάξει. Η φωνή της ήταν βραχνή και βαθιά από τονύπνο, κι αμέσως μου 'ρθαν στο μυαλό χίλια δυο πράγματαπου ήθελα να της πω.

Ήταν ένας πειρασμός, με τα μάτια της ακόμακουρασμένα και τις ζάρες του σεντονιού να έχουναποτυπωθεί στο πρόσωπό της. Όμως τα βυζιά τηςτράβηξαν την προσοχή μου. Αγκάλιασα με τα χέρια μου τοκεφάλι της κι έγειρα επάνω της.

«Είσαι απίστευτα όμορφη και το πρωί, ρε γαμώτο. Τοξέρεις;» τη ρώτησα.

Άπλωσα το χέρι μου και χάιδεψα με τον Άντιχειρά μουτο γυμνό της στήθος. Σχεδόν μου κόπηκε η ανάσα όταν μεκατέκλυσε η άμεση και σχεδόν ασφυκτική παρουσία της, οτρόπος που έδειχνε να καταλαμβάνει και το τελευταίοεκατοστό μέσα στο στήθος μου.

«Ναι;» Μου χαμογέλασε, σήκωσε το ένα φρύδι της καιχάιδεψε με το δάχτυλό της το κάτω χείλι μου. Ήθελα να τορουφήξω, να το δαγκώσω. Η έκφρασή της φάνηκε νασοβαρεύει και σήκωσε το βλέμμα της, αναζητώντας το δικόμου. «Συνέβη πραγματικά η χθεσινή βραδιά;»

«Εννοείς αν σε περιποιήθηκα μέχρι να πέσεις ξερή καιότι κάποια στιγμή παραδέχτηκα ότι στην ουσία είμαικτήμα σου; Ναι!»

«Δεν ξέρω καν τι σημαίνει το "σ’ αγαπώ”. Παράξενοπόσο διαφορετικά μπορείς να νιώσεις αυτές τις δύο λέξεις.Τις έχω ξαναπεί, αλλά ποτέ δεν τις ένιωσα τόσο...σπουδαίες, με καταλαβαίνεις; Δεν είμαι σίγουρη ότι τότεεννοούσα το ίδιο πράγμα. Σαν να ήμουν πολύ μικρή για ναπιάσω το νόημα. Είναι παλαβό αυτό; Μάλλον θα με περνάςγια τρελή. Δεν είμαι όμως. Απλώς όλα αυτά... είναικαινούρια για μένα, νομίζω. Ειλικρινά, είναι καινούρια γιαμένα.»

«Ξέρω ότι λες κάτι βαθύ, αλλά είναι δύσκολο να

συγκεντρωθώ όταν έχω μπροστά μου τα γυμνά βυζιά σου.»

Η Σάρα έκανε μια γκριμάτσα αγανάκτησης καιπροσπάθησε να με σπρώξει λίγο πέρα. Σιγά μην την άφηνα.Έσκυψα και τη φίλησα, καταπίνοντας τις διαμαρτυρίεςτης, ενώ προσπαθούσα να δώσω σχήμα σε κάθε τρελό καιανεξέλεγκτο συναίσθημα που είχα για κείνην και να τοχωρέσω σ’ εκείνο το φιλί. Ακόυσα τον ήχο τηςκαλοκαιρινής καταιγίδας καθώς το νερό άρχισε ναμαστιγώνει τα παράθυρα και οι βροντές αντηχούσαν πέραμακριά. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκέφτηκαγια μια στιγμή βρεγμένους δρόμους και ανθρώπους ναπροσπαθούν να σταματήσουν όλοι ταυτόχρονα ένα ταξί καιυπολόγισα πόσο περισσότερο χρόνο θα χρειαζόμουν για ναφτάσω στο αεροδρόμιο. Όταν όμως εκείνη τύλιξε γύρω απ’τον μηρό μου το πόδι της και με τράβηξε ολόκληροεπάνω της, το μετεωρολογικό δελτίο εξαφανίστηκε απ’ τομυαλό μου.

Τα χείλη της κινήθηκαν απ’ το στόμα μου στο αυτί μουκαι κατέβαλα προσπάθεια για να θυμηθώ για ποιον λόγοέπρεπε να φύγω.

«Πονάω λίγο, αλλά πραγματικά μ’ αρέσει», είπετρίβοντας τα μπούτια της επάνω μου. «Θέλω κι άλλο.»

Αν είχε μείνει έστω και λίγο αίμα στον εγκέφαλό μου,

κυλούσε ολοταχώς προς το καυλί μου. «Αυτό είναι μάλλοντο καλύτερο πράγμα που μου έχει πει ποτέ κανείς.»

Η Σάρα έσπρωξε το στήθος μου και μου ξέφυγε έναμικρό βογκητό όταν με γύρισε ανάσκελα. «Μη φύγεις»,είπε και ανέβηκε πάνω μου. Το σεντόνι έφυγε απ’ το κορμίτης κι εγώ την άρπαξα απ’ τη μέση, ενώ οι Άντιχειρές μουχάιδευαν το δέρμα κάτω απ’ τα στήθη της. Πήρε τηφωτογραφική μηχανή μου και τη σήκωσεψηλά, κοιτάζοντάς με μέσα από το σκόπευτρο. «Θέλω ναφωτογραφίσω το γοητευτικό σου πρόσωπο ανάμεσα σταπόδια μου.»

«Θεέ μου, Σάρα...» είπα, ενώ άφηνα το κεφάλι μου ναπέσει πίσω, πάνω στα μαξιλάρια, και τα μάτια μουέκλεισαν. «Κι εγώ που νόμιζα πως ήσουν ένα αθώοπλασματάκι κι εγώ ο Μεγάλος Διαφθορέας.»

Έσκασε στα γέλια κι εγώ έμεινα σαν χαμένος να τηνκοιτάζω.

«Σ’ αγαπώ», είπα, την άρπαξα από το πίσω μέρος τουλαιμού της κι έφερα το στόμα της στο δικό μου. Το χέρι μουκατέβηκε στο γυμνό και απαλό πλευρό της. Είχεανατριχιάσει.

«Μας συμβαίνει πραγματικά αυτό, έτσι δεν είναι;»

ρώτησε εκείνη και τραβήχτηκε αρκετά για να με κοιτάξειστα μάτια.

«Μας συμβαίνει πραγματικά.»

«Κανονικά και με τον νόμο.»

«Εκατό τοις εκατό. Ραντεβού, έξοδοι για φαγητό, να σεσυστήνω ως το κορίτσι μου. Όλο το πακέτο.»

«Ωραίο μού ακούγεται», είπε και τα μάγουλά της είχανγίνει ροζ. Έσυρε τα νύχια της πάνω στο κεφάλι μου κι εγώέλιωσα και αφέθηκα στο άγγιγμά της. Δεν ήθελα ναβρίσκομαι πουθενά αλλού, μόνο εδώ.

Όμως...

Η αντανάκλαση του ρολογιού κοντά στο κρεβάτι έπεσεπάνω μου. «Γαμώτο. Αλήθεια, πρέπει να φύγω», είπακλείνοντας τα μάτια μου.

«Καλά.» Ένιωσα την κάψα των χειλιών της πάνω σταδικά μου, ακίνητα και χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο,απλώς έμεναν εκεί, ένα αγνό φιλί που γινόταν πολύ πιοκαυτό απ’ όλα τα άσεμνα πράγματα που είχαμε κάνει πριναπό λίγες ώρες.

Έβγαλα μια πνιχτή κραυγή θυμού, έλυσα τη γραβάτα

μου και την πέταξα κάπου πίσω μου. Κάθισα στα γόνατάμου και κάρφωσα το βλέμμα μου επάνω της καθώς άρχισανα ξεκουμπώνω το πουκάμισό μου.

«Θα χάσεις το αεροπλάνο σου», είπε εκείνη ενώ άπλωνετο χέρι της στη ζώνη μου. Ένα δόλιο χαμόγελο απλώθηκεδειλά στο πρόσωπό της.

«Θα πάρω το επόμενο.»

Μετά από έναν τρελό αγώνα δρόμου μέσα στο JFK -άξιζε τον κόπο απολύτως- και άλλες πέντε ώρες στον αέρα,επιτέλους προσγειώθηκα στο Σαν Φρανσίσκο. Τοπροηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί μόνο μια δυο ώρες, συνμερικά λεπτά στο αεροπλάνο, και είχα αρχίσει πραγματικάνα αισθάνομαι την έλλειψη ύπνου.

Χασμουρήθηκα και πήρα την τσάντα μου από τοντουλαπάκι για τις αποσκευές. Βγήκα από το αεροπλάνοκαι κατευθύνθηκα προς το πλησιέστερο φλιτζάνι καφέ πουθα μπορούσα να βρω.

Ήταν μεγάλη απερισκεψία να χάσω την πτήση μουμόνο και μόνο για να μείνω άλλη μία ώρα με τη Σάρα. Τοήξερα ακόμα και τη στιγμή που την κοιτούσα ξαπλωμένηαπό κάτω μου, τη στιγμή που έμπαινα μέσα της. Όμως ποτέδεν είχα νιώσει κάτι παρόμοιο με αυτό που ζούσα και

δυσκολευόμουν να βάλω σε τάξη όλα όσα είχαμε πει.

Ένα μήνυμα του Γουίλ εμφανίστηκε στο κινητό μουενώ περί-μενα τη δόση μου σε καφεΐνη.

Καμιά καινούρια σέξι φωτογραφία; Εγκαινίασες καινούριαμόδα, το ξέρεις;

Άντε γαμύσου. Εσύ ποτέ δεν θα είχες τα αρχίδια ναχρησιμοποιήσεις την κάμερα του απάντησα κι έχωσα τοκινητό μου στην τσάντα μου. Θα του τηλεφωνούσααργότερα για να τον ενημερώσω για τη συνάντηση και γιατην ιστορία με τη Σάρα.

Μ’ ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου και τον καφέ μουεπιτέλους στο χέρι, απομακρύνθηκα απ’ το ταμείο καιέβγαλα το καπάκι για να προσθέσω γάλα. Ένιωσα έναελαφρύ άγγιγμα στον ώμο μου και στράφηκα πίσω μου.

«Νομίζω ότι σας έπεσε αυτό.» Ένας πιο κοντός άντραςμε αραιά ξανθά μαλλιά στεκόταν πίσω μου, κρατώντας έναμαύρο δερμάτινο πορτοφόλι.

Κούνησα το κεφάλι. «Δεν είναι δικό μου, φίλε.Λυπάμαι.» Έγνεψα προς τον άνθρωπο της ασφάλειας πουστεκόταν κοντά στη σκάλα η οποία οδηγούσε στον ιμάνταγια τις αποσκευές. «Απευθυνθείτε καλύτερα σε κάποιοναπ’ αυτούς.» Έκανα να ξαναγυρίσω μπροστά και τότε

wWw.Greekleech.info

εκείνος μ’ έπιασε απ’ το μπράτσο και με σταμάτησε.

«Είστε σίγουρος;»

«Πολύ σίγουρος», είπα σηκώνοντας τους ώμους.Έβγαλα το πορτοφόλι μου και του το έδειξα. «Καλή τύχηγια να βρείτε αυτόν που το έχασε. Χαίρετε.»

Είχε ήδη κάνει ένα βήμα πίσω και τον παρακολούθησανα απομακρύνεται βιαστικά, προς τον χώρο παραλαβής τωναποσκευών. Έχοντας ήδη χάσει αρκετό χρόνο σήμερα,καπάκωσα ξανά το φλιτζάνι μου κι έσκυψα να πάρω τηντσάντα μου που είχα ακουμπήσει δίπλα στα πόδια μου.

Η καρδιά μου σταμάτησε.

Είχε κάνει φτερά.

«Τι είδους τσάντα ήταν, κύριε;» Μια βαριεστημένηυπάλληλος του αεροδρομίου με κοίταξε πίσω από το γκισέ.Σύμφωνα με το ταμπελάκι που ήταν καρφιτσωμένο στοπολύ στενό πουκάμισό της, το όνομά της ήταν Ελάνα Τζουν.Έκανε μια φούσκα με την τσίχλα της ενώ περίμενε νααπαντήσω.

Κοίταξα την οθόνη που ήταν κρεμασμένη στον τοίχοπίσω της. Είδα την εικόνα της πλάτης μου να τρεμοπαίζειστο μόνιτορ. Ήμουν σίγουρος ότι έπαιζα σε κάποιου είδους

τηλεοπτικό σόου με κρυφές κάμερες.

«Κύριε;» είπε ξανά, κι αυτή τη φορά ακούστηκε ακόμαπιο βαριεστημένη από πριν, αν αυτό ήταν δυνατόν.

Πέρασα το χέρι μου μέσα απ’ τα μαλλιά μου,υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πως αν την έπνιγα δεν θαβελτίωνα και πολύ την κατάστασή μου. «Μια ταχυδρομικήτσάντα Hermes. Χρώμα γκρι και ταμπά.»

«Μπορείτε να προσδιορίσετε οτιδήποτε πολύτιμοπεριείχε;»

Κατάπια τον εκνευρισμό μου. «Τους φακέλους μου. Τολάπτοπ μου. Το τηλέφωνό μου. Που να πάρει ο διάολος. Ταπάντα.»

Σκέφτηκα όλες τις πληροφορίες των πελατών που μόλιςείχα χάσει, όλους τους κωδικούς πρόσβασης που θα έπρεπενα αλλάξουν το ταχύτερο δυνατόν. Πόσος χρόνος θαχρειαζόταν για όλα αυτά και πόσα προβλήματα θαδημιουργούνταν. Και δεν είχα ούτε το γαμημένο τοτηλέφωνό μου για να ειδοποιήσω τον Γουίλ.

Η υπάλληλος έσπρωξε μπροστά μου μια αίτηση κι έναστιλό δεμένο με μια αλυσιδίτσα. «Μάλλον χρειάζεστε λίγοχρόνο. Συμπληρώστε την αίτηση και σημειώστε ταΆντιστοιχα πλαίσια.»

Πήρα το στιλό, έγραψα το όνομα και τη διεύθυνσή μουκαι σημείωσα τα πλαίσια λάπτοπ, κινητό τηλέφωνο καιπροσωπικά αντικείμενα. Κοίταξα μήπως υπήρχε κάποιοπλαίσιο που να έγραφε «ψυχική υγεία», επειδή ήμουνσχεδόν σίγουρος ότι όπου να 'ναι θα την έχανα κι αυτή.Κόντευα να τελειώσω όταν είδα ένα πλαίσιο που με έκανενα θέλω να ξεράσω τα σωθικά μου.

Φωτογραφική μηχανή. Δεν είχα πάρει μαζί μου τηφωτογραφική μηχανή μου, είχα πάρει όμως την κάρτα SD,με σκοπό να διαγράψω το περιεχόμενό της μόλις μουδινόταν η ευκαιρία.

Όσα γάμησέ τα κι αν έλεγα, δεν ήταν αρκετά.

Κοίταξα το άθλιο γκισέ, το πλαστικό κάλυμμα πουξέφτιζε στη μεταλλική ακμή. Μια ρωγμή που διέτρεχε τηνεπιφάνειά του. Ζούσα τη μεγαλύτερη τραγική ειρωνείαόλων των εποχών.

«Η κάρτα SD», είπα σαν να μονολογούσα.

«Για φωτογραφική μηχανή;» ρώτησε η Ελάνα Τζουν.

Ξεροκατάπια. Δύο φορές. «Ναι. Η κάρτα με όλες τιςφωτογραφίες.» Κοπάνισα με τις γροθιές μου τον πάγκοβρίζοντας. Θυμήθηκα τι με είχε αφήσει να κάνω η Σάρα τοπροηγούμενο βράδυ, πώς με είχε εμπιστευτεί.

Γάμησέ τα γάμησέ τα γάμησέ τα...

Μια μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα με μαύρα μαλλιάπιασμένα κότσο εμφανίστηκε πίσω απ’ τον πάγκο. «Οκύριος Στέλαρ;» ρώτησε.

Είχα πάθει τέτοιο σοκ που χρειάστηκα λίγο χρόνο μέχρινα γνέψω καταφατικά. Εκείνη συνέχισε.

«Είδαμε το βίντεο από τις κάμερες. Φαίνεται πως ήτανδύο. Ο ένας σάς τράβηξε την προσοχή, ενώ ο συνεργάτηςτου πήρε την τσάντα σας. Κατέβηκε τη σκάλα και βγήκεαπό την αίθουσα των αφίξεων πριν εσείς αντιληφθείτε κανότι έλειπε η τσάντα σας.»

Αναρωτιόμουν αν ήταν δυνατόν ν’ ανοίξει η γη και ναμε καταπιεί. Κατά κάποιον τρόπο το ευχόμουν.

Όταν έκανα ό,τι μπορούσα στο αεροδρόμιο, πήρα έναταξί για το ξενοδοχείο. Μην έχοντας χρόνο νααντικαταστήσω το τηλέφωνό μου πριν από τη συνάντηση,τηλεφώνησα στις υπηρεσίες καταλόγου και τους ζήτησα νακαλέσουν το γραφείο μου. Ο Γουίλ δεν ήταν εκεί, ηγραμματέας του όμως με διαβεβαίωσε ότι θα άλλαζε ηίδια τους κωδικούς μου και θα ενημέρωνε τον Γουίλ τοσυντομότερο. Της υποσχέθηκα μια ντουζίνα τριαντάφυλλακαι μια αύξηση απ’ το αφεντικό της, έκλεισα το τηλέφωνο

και κάθισα στο κρεβάτι, με το βλέμμα καρφωμένο στοτηλέφωνο. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα έλεγα στη Σάρα.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε εύκολη λύση,κάλεσα ξανά την υπηρεσία καταλόγου και τους ζήτησα νατηλεφωνήσουν στο γραφείο της Σάρας.

Απάντησε ο Τζορτζ. Έκλεισα τα μάτια. Ο τύπος μούήταν αρκετά συμπαθής, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είχαδιάθεση ν’ ασχοληθώ μαζί του.

«Γραφείο της Σάρας Ντίλον», είπε.

«Τη δεσποινίδα Ντίλον, παρακαλώ.»

Μεσολάβησε μια αρκετά μεγάλη παύση που μουπροκάλεσε αμηχανία. Κατόπιν τον άκουσα να λέει.«Καλησπέρα και σ’ εσάς, κύριε Στέλαρ. Μια στιγμή,παρακαλώ.»

Άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο όταν με συνέδεσε μετο γραφείο της. Περίμενα να το σηκώσει.

Μετά από τρία κουδουνίσματα εκείνη απάντησε.«Σάρα Ντίλον.» Ένιωθα ένα ζεστό κύμα να απλώνεται στοστήθος μου.

«Γεια.»

«Μαξ; Δεν αναγνώρισα τον αριθμό.»

«Σου τηλεφωνώ απ’ το ξενοδοχείο. Είσαι καλά;Ακούγεσαι κάπως αγχωμένη.»

«Θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς τη στοίβα τηςέρευνας τιμολόγησης που έχω σήμερα πάνω στο γραφείομου. Έπρεπε να είχα έρθει πριν από το μεσημέρι στηδουλειά. Πάντως δεν μετανιώνω που τεμπέλιασα το πρωί.»

Εκείνη σώπασε κι εγώ έκλεισα τα μάτια. Θυμήθηκα τοπρόσωπό της την τελευταία φορά που έχυνε.

«Πώς ήταν το ταξίδι;»

«Καλό. Ατελείωτο», είπα.

Είχα σηκωθεί και βημάτιζα όσο μου επέτρεπε τοκαλώδιο. Κοίταξα απ’ το παράθυρο τους ανθρώπους πουπερπατούσαν βιαστικοί στο πεζοδρόμιο, απορροφημένοι οκαθένας στον μικρόκοσμό του. «Μου λείπεις.»

Την άκουσα να σηκώνεται, να κλείνει μια πόρτα κιύστερα να ξανακάθεται. «Κι εμένα μου λείπεις.»

«Κοιμήθηκες καθόλου αφότου έφυγα;»

«Λίγο.» Γέλασε. «Κάποιος με είχε εξουθενώσει.»

«Τυχερό το κάθαρμα.»

Κάτι μουρμούρισε κι εγώ προσπάθησα να φανταστώ τιέκανε, τι φορούσε. Φαντάστηκα ότι φορούσε φούστα χωρίςκιλοτάκι και τις μαύρες μπότες της που έφταναν ως τογόνατο.

Λάθος κίνηση, Μαξ. Είσαι στην άλλη άκρη της χώραςκι όπου να 'ναι πρέπει να φύγεις.

«Θα λείπεις όλη την εβδομάδα;» ρώτησε.

«Ναι. Επιστρέφω την Παρασκευή το απόγευμα. Θαπεράσουμε το βράδυ μαζί;»

«Οπωσδήποτε.»

Πήρα βαθιά ανάσα και υπενθύμισα στον εαυτό μου ότιδεν είχα κανέναν λόγο να ανησυχώ. Το πιθανότερο ήταν οκλέφτης να διαγράψει τα δεδομένα από το τηλέφωνο και τολάπτοπ μου και απλώς να τα πουλήσει.

«Μου έκλεψαν την τσάντα στο αεροδρόμιο.»

«Τι;...» αναφώνησε εκείνη. «Είναι φοβερό. Τι σόιάνθρωποι κάνουν τέτοια πράγματα;»

«Κάποιοι μαλάκες...»

wWw.Greekleech.info

«Ποια τσάντα ήταν; Και τα ρούχα σου;»

«Όχι, ήταν η χειραποσκευή.» Πήρα βαθιά ανάσα. «Είχετο λάπτοπ, το τηλέφωνό μου. Άλλαξα ήδη τους κωδικούςγια οτιδήποτε είχε σχέση με τη δουλειά, όμως, Σάρα... ηκάρτα SD που χρησιμοποίησα χθες το βράδυ ήταν κι αυτήμέσα και δεν την είχα διαγράψει ακόμα. Και το τηλέφωνόμου.»

«Μάλιστα», είπε ξεφυσώντας. «Μάλιστα.» Ακόυσα τονήχο του δέρματος που τρίζει και τη φαντάστηκα νασηκώνεται απ’ την καρέκλα του γραφείου της και ναβηματίζει στο δωμάτιο. «Να υποθέσω ότι δεν έπιασαν τονκλέφτη...»

«Όχι... Απ’ ό,τι κατάλαβα, πρέπει να ήταν δυοκωλόπαιδα.»

Λίγες στιγμές σιωπής γέμισαν τη γραμμή και μουθύμισαν γιατί σιχαίνομαι τα τηλεφωνήματα. Ήθελα να τηδω, να διαβάσω την έκφραση του προσώπου της και νακαταλάβω αν ανησυχούσε ή ένιωθε ανακούφιση.

«Το πιθανότερο είναι ότι ήθελαν να κάνουν μιααρπαχτή, έτσι;» είπε τελικά. «Μάλλον θα πουλήσουν τολάπτοπ και το τηλέφωνο και θα πετάξουν την κάρτα. Απ’όσο μπορούμε να ξέρουμε, θα έχουν ήδη καθαρίσει το

λάπτοπ και η κάρτα θα βρίσκεται κιόλας στα σκουπίδια.»

Ακούμπησα το μέτωπό μου στο παράθυρο και άφησατον αέρα να βγει από μέσα μου. Η ανάσα μου θόλωσε τοτζάμι. «Χριστέ μου, πόσο σ’ αγαπώ. Είχα γαμηθεί απ’ τηναγωνία μου για το πώς θα το πάρεις.»

«Εγώ λέω να γυρίσεις πίσω και να βγάλουμε μερικέςκαινούριες φωτογραφίες, σύμφωνοι;»

Χαμογέλασα στο τηλέφωνο. «Σύμφωνοι.»

Η έκθεση ζωγραφικής το Σάββατο το βράδυ και τοσυνέδριο την Κυριακή ήταν μια τρέλα... Γνώρισαπροσωπικά αρκετούς ανθρώπους με τους οποίους μιλούσαεδώ και μήνες στο τηλέφωνο και κανόνισα μερικέςσυναντήσεις αργότερα στη Νέα Υόρκη για ναδιαπραγματευτώ κάποιες πιθανές επενδύσεις. Ο ρυθμόςτου Σαββατοκύριακου με βοήθησε να μη σκέφτομαι ότιδεν είχα γυμνές φωτογραφίες της Σάρας για να ξεχνιέμαι.

Η Δευτέρα ξημέρωσε με ομίχλη και όταν ξύπνησα μεπερίμεναν κρουασάν και καφές για πρωινό στο δωμάτιόμου. Όσο παράξενο κι αν ήταν να το παραδεχτώ,απολάμβανα την αναγκαστική αποκαλωδίωσή μου μετά τηναπώλεια της τσάντας μου. Θα μπορούσα να πάρω ένακαινούριο τηλέφωνο το ίδιο πρωί και θα τα έβγαζα

πέρα χωρίς λάπτοπ για το υπόλοιπο της εβδομάδας, αλλά,αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι μου έλειπαν οι φωτογραφίεςμου, μου άρεσε που είχα απαλλαγεί για λίγο από τα συνεχήεπαγγελματικά τηλεφωνήματα.

Τότε παρατήρησα ότι, δίπλα στο κρεβάτι μου, τοκόκκινο λαμπάκι του τηλεφώνου του δωματίου μουαναβόσβηνε. Είχα χάσει κάποιο τηλεφώνημα;

Κοίταξα στο πλάι της συσκευής και διαπίστωσα ότι οδιακόπτης ήταν ρυθμισμένος στην αθόρυβη λειτουργία.Σήκωσα το ακουστικό και πάτησα το κουμπί τουτηλεφωνητή.

Η σοβαρότατη φωνή του Γουίλ γέμισε τη γραμμή:«Μαξ. Δες την Post και πάρε με ΑΜΕΣΩΣ. Φωτιά σταμπατζάκια μας!»

ΔεκαεπτάΗ Δευτέρα ξεκίνησε με πολύ έντονο ρυθμό, με άλλη μια

καλοκαιρινή καταιγίδα κι έναν ουρανό τόσο πρασινογάλανοπου έμοιαζε σαν να τον είχε πλημμυρίσει ο ωκεανός.Κρατώντας την ομπρέλα μου έτρεξα μέχρι τον σταθμό τουμετρό και ίσα που πρόλαβα το τρένο των 7:32.

Για πρώτη φορά βρήκα μια άδεια θέση και κάθισα,μαζεύοντας την ομπρέλα μου και κλείνοντας τα μάτια γιανα σκεφτώ όλα όσα έπρεπε να κάνω μέσα στη μέρα.Μερικές έρευνες τιμολόγησης, μια ατέλειωτη σειρά απόσυναντήσεις πριν από το μεσημεριανό διάλειμμα και στησυνέχεια μια συνάντηση με τους συνεργάτες μου.

Όταν σήκωσα το βλέμμα κι έριξα μια ματιά στηνεφημερίδα που διάβαζε η γυναίκα που καθόταν δίπλα μου,όλα τα σχέδιά μου έγιναν κομμάτια.

Από το κέντρο της σελίδας με τα κουτσομπολιά, μιαφωτογραφία του Μαξ ήταν στραμμένη καταπάνω μου καιδίπλα της ο τίτλος:

Οι Πολλές Ερωμένες του Μαντ Μαξ.

«Τι έκανε, λέει;» αναφώνησα άθελά μου κι έσκυψαμπροστά, χωρίς να με νοιάζει το γεγονός ότι είχα εισβάλειολόκληρη στον προσωπικό χώρο της κοπέλας που διάβαζετην εφημερίδα.

«Μπορώ να ρίξω μια ματιά;» ρώτησα επιτακτικά και ηγυναίκα μού έδωσε την εφημερίδα. Μάλλον θα με πέρασεγια τρελή.

Διάβασα στα γρήγορα το άρθρο.

Ο Μαξ Στέλαρ λατρεύει την τέχνη και τις ωραίες γυναίκες.Δεν μας εκπλήσσει καθόλου το (γνωστό σε όλους) μυστικότου: η τάση του να συνδυάζει τα χόμπι του, να φωτογραφίζειτον εαυτό του με τις εβδομαδιαίες απολαύσεις του. Μόλιςπριν από μια εβδομάδα συνελήφθη με μια ξανθιά καλλονή σ’ένα μπαρ, ενώ νέες φωτογραφίες διέρρευσαν με τον Μαξ νααπολαμβάνει μια εξίσου όμορφη μελαχρινή. Ενώ οιπερισσότερες φωτογραφίες είναι, θα λέγαμε, αυστηρώςακατάλληλες για να τις δημοσιεύσουμε εδώ, από έναστιγμιότυπο προκύπτει σαφώς όχι η παρτενέρ του ιδιοκτήτητης κορυφαίας επενδυτικής εταιρείας η οποίασυνελήφθη «επί τω έργω», δεν είναι άλλη από την Ισπανίδαστάρλετ Μαρία ντε λα Κρουθ. Η φωτογραφία έχει τραβηχτείπριν από λίγες μόλις μέρες.

Έλα τώρα, Μαξ. Δεν μπορείς να γυρίσεις και μιαπορνοταινία για να τελειώνουμε;

Είχα διαβάσει το άρθρο για δέκατη ίσως φορά, όταν τοτρένο σταμάτησε σε μια στάση. Τινάχτηκα πάνω καιβγήκα παραπατώντας απ’ το βαγόνι. Το μυαλό μου είχεθολώσει. Βρέθηκα στον δρόμο.

Περπάτησα τα τελευταία δέκα τετράγωνα έως τοκτίριό μας. Και δεν ένιωσα την παραμικρή έκπληξη ότανβρήκα τη Χλόη να με περιμένει όρθια μέσα στο γραφείομου...

Με χέρια που έτρεμαν της έδειξα την εφημερίδα.«Θέλω να μου εξηγήσεις τι βλέπουν τα μάτια μου. Είναιαπλώς ένα κουτσομπολιό; Ποια είναι αυτή η γυναίκα;»

Εκείνη με πλησίασε και μου έδωσε το τηλέφωνό της.Είχε συνδεθεί στη σελίδα Celebritini, η οποία προφανώςείχε δημοσιεύσει πρώτη την ιστορία. Στην κορυφή τηςσελίδας υπήρχε μια φωτογραφία που είχα δει πριν απόμερικές εβδομάδες, στην ταράτσα μαζί με τον Μαξ. Ήτανμια φωτογραφία με το χέρι του να μου χουφτώνει τον κώλο.

Δίπλα στη φωτογραφία του γυμνού κορμιού μου υπήρχεμια άλλη φωτογραφία ενός γυναικείου προσώπου. Ηγυναίκα είχε μαύρα μαλλιά και δεν μπορούσα να διακρίνωτο χρώμα των ματιών της επειδή είχε γερμένο το κεφάλιπρος τα πίσω, με τα μάτια κλειστά. Στο κάτω μέρος τηςφωτογραφίας μόλις που διακρίνονταν τα μαλλιά ενός άντραπου είχε χωμένο το κεφάλι του στον λαιμό της.

Ήταν ολοφάνερο ότι η γυναίκα είχε φτάσει σε οργασμό.

«Αυτή η φωτογραφία υπήρχε στο τηλέφωνό του.»Διάβασα βιαστικά το άρθρο που εξηγούσε πόσο πολλέςφωτογραφίες γυναικών είχε στην κατοχή του ο Μαξ.«Προφανώς υπήρχαν πολλές φωτογραφίες άλλωνγυναικών.»

Η Χλόη πήρε το ψαλίδι που είχα στο γραφείο μου.«Επιστρέφω σε λίγο. Έχω πρώτα ν’ ακρωτηριάσωκάποιον.»

«Λείπει σε ταξίδι.»

Σταμάτησε και πήρε βαθιά ανάσα. «Τουλάχιστον έτσιθα γλιτώσω τη φυλακή.»

«Τι είπε ο Μπένετ;»

Η Χλόη σωριάστηκε στον καναπέ μου. «Είπε ότι πρέπεινα είμαστε επιφυλακτικοί. Ότι δεν ξέρουμε όλη τηνιστορία. Ότι οι εφημερίδες προβάλλουν συνήθως διάφορεςμαλακίες. Μου υπενθύμισε ότι εγώ πίστευα πως είχεκοιμηθεί με όλο τον γυναικείο πληθυσμό του γραφείου πριντα φτιάξουμε.»

Έδειξα τη φωτογραφία της Ισπανίδας Στάρλετ. «Τοάρθρο λέει ότι αυτή είναι η πιο πρόσφατη από τιςφωτογραφίες που διέρρευσαν και ότι υπάρχουν πολλέςακόμα. Και αυτή που είμαι κι εγώ, η άλλη, τραβήχτηκενωρίτερα αυτό το καλοκαίρι. Επομένως πήγε μαζί της μετάαπό μένα.»

Η Χλόη δεν απάντησε. Κάρφωσα το βλέμμα μου στοντοίχο. Σκέφτηκα να του χώσω μπουνιά, αλλά κόντεψα ναβάλω τα γέλια. Η σκηνή μού φάνηκε γελοία. Ο Μαξ θα

μπορούσε ν’ ανοίξει τρύπα στον τοίχο με τη γροθιά του.Εγώ δεν θα του άφηνα ούτε σημάδι -και μάλλον θα έσπαγατο χέρι μου.

«Κουράστηκα να νιώθω σαν ηλίθια.»

«Μην είσαι ηλίθια λοιπόν. Στείλ’ τον στο διάολο!»

«Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που δεν ήθελα να μπλέξωμε κανέναν. Επειδή επιμένω να βλέπω το καλύτερο στουςάλλους και γίνομαι κουρέλι όταν διαψεύδομαι.»

Η Χλόη εξακολουθούσε να μη λέει τίποτα, απλώς μεπαρακολουθούσε από την άλλη άκρη του δωματίου. Ο Μαξδεν είχε καν το τηλέφωνό του ή ένα λάπτοπ. Δεν μπορούσανα του τηλεφωνήσω για να μάθω κάτι.

Όμως δεν ήμουν σίγουρη ότι το ήθελα κιόλας. Πήρα τοτηλέφωνό μου και το απενεργοποίησα.

«Τι λέει το πρόγραμμα σήμερα;» πάτησα ένα πλήκτροτου υπολογιστή μου για ν’ ανάψει η οθόνη και κοίταξα ταραντεβού μου. Σήκωσα το βλέμμα στη φίλη μου.

Εκείνη άπλωσε το χέρι κι έκλεισε την οθόνη. «Τίποταεπείγον. Τζορτζ! Ακύρωσε τα πάντα κι ετοιμάσου.Φεύγουμε για πρωινή κραιπάλη.»

Το μεσημέρι είχα γίνει λιώμα, ενθουσιασμένη που τοάθλιο μπαρ που βρήκαμε στο Κουίνς είχε και τζουκμπόξ,και ακόμα περισσότερο ενθουσιασμένη που ο ιδιοκτήτηςλάτρευε μάλλον τους μαλλιάδες τραγουδιστές τηςδεκαετίας του '80. Αυτή η μουσική ήταν η ένοχη απόλαυσητης μαμάς μου και, βάζοντας ξανά και ξανά τους ΤουίστεντΣίστερ, ένιωσα με έναν παράξενο τρόπο ότι βρισκόμουνστο σπίτι μου.

«Ήταν απίθανος στο κρεβάτι...» μουρμούρισα μέσα στοποτήρι μου. «Δηλαδή», διόρθωσα σηκώνοντας με δυσκολίατο χέρι μου, «τη μοναδική νύχτα που το κάναμε σε κρεβάτι.Στο κρεβάτι μου. Και σ’ αυτό το κρεβάτι ήταν απίθανος.Νομίζω ότι εκείνο το βράδυ κάναμε σεξ εφτά χιλιάδεςφορές.»

«Το κάνατε μόνο μία φορά σε κρεβάτι;» απόρησε οΤζορτζ. Όρθιος δίπλα στο τραπέζι, στηριζόταν σε μια στέκατου μπιλιάρδου.

Η Χλόη αναστέναξε βαριά και δεν του έδωσε σημασία,αλλά έφαγε μερικά ακόμα εξαιρετικά ύποπτα φιστίκια.«Είναι απαίσιο που αισθάνεσαι ότι πρέπει να το στερηθείςαυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να βοηθά περισσότερο μιασχέση ν’ ανθίσει από το καταπληκτικό σεξ. Και ηειλικρίνεια. Θέλω να πω, είναι κι αυτή εξίσου σημαντική.»Έξυσε το μάγουλό της και πρόσθεσε. «Και το να περνάς

καλά με τον άλλον. Δηλαδή σεξ, ειλικρίνεια και να περνάςκαλά. Ιδού το μυστικό της επιτυχίας.»

«Εμείς είχαμε το σεξ και περνούσαμε καλά.»

Η Χλόη κόντευε να αποκοιμηθεί. «Και το ΌμορφοΚάθαρμα είναι φοβερό στο κρεβάτι», μουρμούρισε.

«Και η δική μου παντελής απουσία σεξουαλικής ζωήςείναι επίσης φοβερή...» αναστέναξε ο Τζορτζ. «Ευχαριστώγια το ενδιαφέρον σας. Δηλαδή οι γυναίκες κάθονται καιμιλάνε συνέχεια για το σεξ;»

Η Χλόη είπε: «Ναι», την ίδια στιγμή που εγώ έλεγα:«Όχι και συνέχεια.»

Αμέσως εγώ άλλαξα γνώμη και είπα: «Περίπου», ενώ κιεκείνη το ξανασκέφτηκε: «Μπορεί και όχι.»

Πέσαμε η μία πάνω στην άλλη χασκογελώντας, αλλά τογέλιο μου έσβησε γρήγορα όταν μια πελώρια σκιά μπήκεμέσα στο μπαρ. Ανακάθισα στο σκαμπό μου με την καρδιάμου να χτυπάει σαν τρελή. Ο άντρας είχε φαρδιές πλάτες,τα ίδια ανοιχτά καστανά μαλλιά...

Αλλά δεν ήταν ο Μαξ.

Ένιωσα το στήθος μου πολύ μικρό για να χωρέσει όλα

όσα είχαν στριμωχτεί μέσα του.

«Άουτς», βόγκηξα τρίβοντας το μέρος της καρδιάς.«Την προηγούμενη φορά είχα ξεπεράσει το όριο τηςθλίψης, ήμουν τρελή από θυμό. Αυτή τη φορά όμως πονάωαληθινά.»

Η Χλόη τύλιξε το μπράτσο της γύρω μου. «Οι άντρεςείναι μαλάκες.»

Το τηλέφωνό της χτύπησε και απάντησε σχεδόναμέσως. «Είμαι σ’ ένα μπαρ.» Σταμάτησε, άκουσε κιύστερα είπε: «Ναι, έχουμε γίνει λιώμα... Η Σάρα έχει ταχάλια της κι εγώ θέλω να τον ευνουχίσω... Το ξέρω.Εντάξει... Σου υπόσχομαι ότι δεν θα ξεράσω πάνω στοκαινούριο χαλί, ηρέμησε. Θα τα πούμε αργότερα.» Έκλεισετο τηλέφωνο και του έδειξε το μεσαίο δάχτυλο. «Πολύαφεντικό μάς το παίζει, ο μαλάκας.»

Κι αμέσως κατέρρευσε πάνω μου. «Σου αξίζει έναςάντρας σαν τον Μπένετ.»

Ο Τζορτζ έσκυψε, μας κοίταξε καλά καλά και κούνησετο κεφάλι. «Έχετε τα χάλια σας και οι δύο. Αύριο έχουμεΒραδιά Στήριξης της Σάρας παρέα με τους γκέι.»

******

Την Τρίτη το βράδυ ο Τζορτζ μάς πήγε σ’ ένα γκέι μπαρμε δυνατή μουσική και πολύ κόσμο. Σ’ ένα τέτοιο ακριβώςμέρος θα ήθελα να πάω μαζί του σε μια πιο ευτυχισμένηπερίοδο, τώρα όμως μου θύμιζε απλώς πόσο δυστυχισμένηήμουν. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα καμία όρεξη ναβγω και να διασκεδάσω. Δεν ήθελα να βρεθώ ανάμεσα σεδεκαπέντε άντρες που κωλοτρίβονταν στην πίστα. Ήθελανα βρω τον τρόπο να κάνω ένα άλμα στον χρόνο και να μηνοιάζομαι πια για τον Μαξ.

Αυτό που με τρόμαζε ήταν ότι δεν είχα χρειαστείσχεδόν καθόλου χρόνο για να πάψω ν' αγαπώ τον Άντι. Είχαγνωρίσει τον Μαξ την επόμενη κιόλας εβδομάδα.Υποψιαζόμουν όμως ότι αυτόν εδώ θα μου έπαιρνε πολύπερισσότερο χρόνο για να τον ξεπεράσω.

Τελικά αποφάσισα να ενεργοποιήσω το τηλέφωνό μουτην Πέμπτη το πρωί, για να βρω δεκαεφτά αναπάντητεςκλήσεις από τον Μαξ. Δεν μου είχε αφήσει ούτε ένα μήνυμαστον τηλεφωνητή. Αλλά μου είχε στείλει περίπου είκοσιγραπτά μηνύματα τη Δευτέρα και την Τρίτη. 'Ελεγαν:

Πάρε με τηλέφωνο.

Σάρα, είδα την Posτ. Πάρε με.

Παραλλαγές στο ίδιο θέμα: πάρε με, στείλε μήνυμα, πες

μου ότι βλέπεις τα μηνύματά μου. Και τη στιγμήακριβώς που ετοιμαζόμουν να του τηλεφωνήσω, διάβασα τοτελευταίο. Ασυναίσθητα ένα συρματόπλεγμα φυλάκισε τηνκαρδιά μου.

Σάρα, Ξέρω ότι ακούγεται απαίσιο. Δεν είναι αυτό που

νομίζεις.

Τέλεια. Πόσες φορές είχα ακούσει στο παρελθόν αυτήνακριβώς τη φράση; Η αλήθεια είναι ότι, αν φτάσει κανείςστο σημείο να πρέπει να σου την πει, τότε τα πράγματαέχουν γίνει όπως ακριβώς τα φαντάζεσαι. Μου πήρε πολύχρόνο να μάθω αυτό το μάθημα και δεν σκόπευα να τοξεχάσω τόσο γρήγορα.

Απενεργοποίησα ξανά το τηλέφωνό μου, αποφασισμένηαυτή τη φορά να το αφήσω στην ησυχία του.

*******

Ο Μαξ είχε επιστρέφει την Παρασκευή, το ήξερα, αλλάακόμα δεν μου είχε τηλεφωνήσει. Δεν ήρθε στο γραφείομου, αλλά κι όταν ενεργοποίησα ξανά το τηλέφωνό μουμετά από μερικές μέρες για να διαβάσω τα μηνύματά μου,διαπίστωσα ότι είχε σταματήσει να μου τηλεφωνεί.

Τι ήταν χειρότερο; Η κλισέ επιμονή του ότι είχε συμβεί

παρεξήγηση; Ή η σιωπή του;

Δεν ήξερα αν έχω δίκιο. Ήταν απαίσιο να βρίσκομαιστο μεταίχμιο του θυμού και της αβεβαιότητας. Είχα ζήσειεπί τόσον καιρό σ’ αυτή την κατάσταση με τον Άντι...Διαισθανόμουν ότι κάτι έτρεχε πίσω απ’ την πλάτη μου,όμως χωρίς ποτέ να είμαι σίγουρη. Είχα εγκλωβιστεί σ’έναν φοβερό εσωτερικό πόλεμο: απ' τη μια ένιωθα ενοχέςπου διαρκώς γκρίνιαζα κι απ’ την άλλη ήμουν σίγουρη ότι οΆντι μού φερόταν άσχημα.

Αυτή τη φορά η ταραχή μου ήταν πολύ χειρότερη.Επειδή αυτή τη φορά είχα πιστέψει πραγματικά ότι ο Μαξήταν ένας άντρας που άξιζε. Άντιθετα, ποτέ δεν είχα νιώσεικάτι παρόμοιο για τον Άντι. Ή μάλλον ήθελα να τον κάνωνα είναι ένας άντρας που άξιζε.

Τι ήταν αυτή η ιστορία με την άλλη γυναίκα; Ήτανκάποια με την οποία πηδήχτηκε μία φορά πριν σοβαρέψουντα

πράγματα μεταξύ μας; Μπορούσα στ' αλήθεια να του τοκαταλογίζω, ακόμα κι αν είχαμε συμφωνήσει να είμαστεμονογαμικοί; Πότε όμως τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία;Ήταν πράγματι λίγες μόνο μέρες πριν περάσουμε τη νύχταστο σπίτι μου;

«Σάρα η ξινή. Μπορώ σχεδόν ν' ακούσω τις σκέψειςσου από εκεί μέσα», φώναξε ο Τζορτζ από το γραφείο του.«Είναι τόσο διαπεραστικές που σε λίγο θα αγγίξουν τα όριατις υστερίας. Κάλμαρε λίγο, κορίτσι μου. Έχω αφήσει έναμπουκαλάκι στο συρτάρι σου. Είναι ροζ, φωσφοριζέ, αλλάμην το ερωτευτείς. Είναι δικό μου.»

Άνοιξα το συρτάρι. «Τι έχει μέσα;»

«Ουίσκι.»

Ξανάκλεισα με δύναμη το συρτάρι και βόγκηξα. «Δενείναι δυνατόν. Το σήμα κατατεθέν του Μαξ Στέλαρ.»

«Το ξέρω.»

Αγριοκοίταξα τον τοίχο, ελπίζοντας ότι ο Τζορτζ θαένιωθε από την άλλη μεριά του την καυτή ματιά μου στοπίσω μέρος του λαιμού του. «Είσαι μαλάκας.»

«Δεν του τηλεφώνησες, έτσι;»

«Όχι. Θα έπρεπε;» πίεσα την παλάμη μου στο πρόσωπόμου. «Δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις. Αυτή είναι ηεβδομάδα των ισπανικών γεύσεων. Φυσικά και δεν θαέπρεπε να του τηλεφωνήσω.»

Σηκώθηκα κι έκλεισα με δύναμη την πόρτα μου, αλλά

τη στιγμή ακριβώς που ξανακάθισα ακούστηκαν τρίααπαλά χτυπήματα από την άλλη μεριά.

«Μπορείς να μπεις, Τζορτζ», γρύλισα παραιτημένη.«Αλλά δεν πρόκειται να πιω το ουίσκι.»

Ο Μπένετ μπήκε μέσα και γέμισε τον χώρο όπως μόνο οΜπένετ Ράιαν θα μπορούσε να γεμίσει κάποιον χώρο.Όρθωσα το κορμί μου κι αμέσως κοίταξα το γραφείο μουγια να δω σε τι κατάσταση αποδιοργάνωσης βρισκόταν.

«Γεια σου, Μπένετ. Πλάκα έκανα για το ουίσκι. Ποτέδεν πίνω στη δουλειά.»

Χαμογέλασε. «Δεν θα είχες άδικο να πίνεις.»

«Μάλιστα...» είπα και αναρωτιόμουν τι ήθελε στογραφείο μου. Σπάνια είχαμε κατ’ ιδίαν συναντήσεις στηδουλειά. Με κοίταξε για λίγο διερευνητικά και είπε: «ΣτοΣικάγο, όταν είχα πιάσει πάτο, είχες έρθει στο γραφείο μουκαι μου είχες βάλει τις φωνές.»

«Α...» Α, γάμησέ τα.

«Τοποθέτησες τα πράγματα στις σωστές διαστάσεις,υπαινίχθηκες ότι τα συναισθήματά μου για τη Χλόη δενεξέπληξαν κανέναν. Μου είπες ξεκάθαρα ότι όλοικαταλαβαίνατε πως ο λόγος που της φερόμουν τόσο σκληρά

wWw.Greekleech.info

ήταν ότι την εκτιμούσα ιδιαίτερα.»

Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχε έρθει για να μεκατσαδιάσει, χαμογέλασα. «Το θυμάμαι. Ήσασταν και οιδύο σαν θλιμμένες χήρες.»

«Ήρθα λοιπόν για να σου ανταποδώσω το καλό που μουέκανες. Ξέρω πολλά χρόνια τον Μαξ.» Κάθισε απέναντιμου στο γραφείο. «Ανέκαθεν ήταν λιγάκι ο τύπος τουπλεϊμπόι. Δεν έχει ερωτευτεί ποτέ, έτσι νομίζω. Πριν απόσένα...» πρόσθεσε σηκώνοντας το ένα φρύδι.

Ήξερα ότι δεν είχε σημασία πόσον καιρό γνώριζα τονΜπένετ. Πάντα ένιωθα δέος για κείνον, ειδικά ότανκατέφευγε στην γκριμάτσα με το φρύδι.

«Να ξέρεις ότι εκείνος δεν μου είπε τι έχει γίνει, παρ'όλο που έσπασα τους δικούς μου άγραφους κανόνες και τονρώτησα. Το μόνο που μου είπε είναι ότι δεν έχει μιλήσειμαζί σου. Ο Γουίλ μού είπε ότι ο Μαξ δεν είναι καλά. Ανπραγματικά έχεις συναισθήματα για κείνον, δώσε τουτουλάχιστον μία ευκαιρία για να σου εξηγήσει.»

Αναστέναξα.

«Κάποιες φορές αυτό σκέφτομαι κι εγώ, αλλά αμέσωςθυμάμαι ότι είναι ένας κόπανος.»

«Κοίταξε, Σάρα. Ο τρόπος που σου φέρθηκε ο Άντριουήταν ανήθικος. Όλοι το είδαμε αυτό και μετανιώνω πουδεν είχα μιλήσει τότε για λογαριασμό σου. Εσύ όμως θαεπιλέξεις με ποιον τρόπο θα το ξεπεράσεις. Αν πρόκειταιγια πάντα να πιστεύεις ότι όλοι οι άντρες είναι σαν τονΆντριου, τότε δεν σου αξίζει ο Μαξ. Ο Μαξ δεν είναιτέτοιος τύπος.»

Με κοίταξε για λίγο κι εγώ δεν ήξερα πώς νααντιδράσω. Όμως το σφίξιμο που ένιωσα στην καρδιά στησκέψη ότι δεν μου άξιζε ο Μαξ μ’ έκανε να καταλάβω ότι οΜπένετ είχε δίκιο.

Και ότι έπρεπε να βρω τι θα φορέσω στη φιλανθρωπικήεκδήλωση.

******

Η Χλόη και ο Μπένετ πέρασαν να με πάρουν με έναμικρό αυτοκίνητο πόλης. Μόλις μπήκα μέσα, έμεινα μιαστιγμή και χάζευα τον Μπένετ με σμόκιν. Ειλικρινά, οάντρας αυτός ήταν τόσο όμορφος που έμοιαζε σαν ύβρη.Δίπλα του η Χλόη έλαμπε μέσα στο αστραφτερό εξώπλατοφόρεμά της στο χρώμα της πέρλας. Όταν εκείνος τηςψιθύρισε κάτι στο αυτί, εκείνη έκανε έναν μορφασμόαγανάκτησης και του απάντησε: «Είσαι γουρούνι.»

Εκείνος χαμογέλασε και τη φίλησε στον λαιμό. «Γι’ αυτόμ' αγαπάς.»

Μου άρεσε που τους έβλεπα ευτυχισμένους και δενήμουν αρκετά κυνική για να σκεφτώ ότι δεν υπήρχε γιαμένα ένας

τέτοιος άνθρωπος. Τότε συνειδητοποίησα, καθώςκοίταζα το φόρεμά μου, ότι είχα ξοδέψει περισσότερο απόμία ώρα για να ετοιμαστώ. Είχα θελήσει πάρα πολύ αυτός οάνθρωπος να είναι ο Μαξ.

Στράφηκα και κοίταξα απ’ το παράθυρο, προσπαθώνταςνα θυμηθώ την τελευταία φορά που είχα βρεθεί σ' αυτότο κτίριο και πόσο ασφαλής είχα νιώσει μαζί του στο ντους.Όταν φτάσαμε, διαπίστωσα με ανάμεικτα συναισθήματατρόμου και ανακούφισης ότι ο φύλακας με θυμόταν και μουχαμογέλασε.

«Καλησπέρα, δεσποινίς Ντίλον.» Μας συνοδέυσε ως τοασανσέρ και πάτησε το κουμπί για το ρετιρέ πριν κάνειένα βήμα πίσω και μας αφήσει μόνους. «Καλήδιασκέδαση.»

Τον ευχαρίστησα καθώς έκλειναν οι πόρτες. Νόμιζα ότιθα λιποθυμούσα.

«Έχω σοβαρές ανησυχίες ότι θα πάθω εγκεφαλικό»,

wWw.Greekleech.info

ψιθύρισα. «Μπορείτε να μου θυμίσετε γιατί είμαι εδώ;»

«Πάρε βαθιές ανάσες», μου ψιθύρισε η Χλόη.

Ο Μπένετ έσκυψε μπροστά για να με κοιτάξει. «Είσαιεδώ για να του δείξεις πόσο όμορφη είσαι και ότι δεν σ’έκανε χώμα. Ακόμα κι αν αυτό είναι το μόνο που θα συμβείαπόψε, είναι αρκετό.»

Τα λόγια του μου προκάλεσαν τόσο μεγάλη ταραχή πουξέχασα εντελώς να προετοιμαστώ ψυχολογικά για ν'αντικρίσω το σαλόνι του Μαξ. Όταν άνοιξαν οι πόρτες τουασανσέρ, η θέα του διαμερίσματος του με σόκαρε σαν ναμε χτύπησε μια σανίδα στο στήθος -μου φαίνεται, μάλιστα,ότι πισωπάτησα μερικά βήματα.

Το κομμάτι που είχε αντιγράψει ο Τζόνι στο κλαμπ τουήταν ένα ελάχιστο τμήμα του σαλονιού -ένας μικρός χώροςσε μια εσοχή ο οποίος προφανώς προοριζόταν για μικρέςσυγκεντρώσεις. Στα μάτια μου όμως φάνταζε σαν φάρος.Παρά τον τεράστιο ελεύθερο χώρο και τα χιλιόμετρα τουμαρμάρινου δαπέδου που έμοιαζαν να με χωρίζουν απόεκείνη την ανάμνηση, δεν μπορούσα να στρέψω το βλέμμαμου αλλού. Δυο άντρες στέκονταν μόνοι τους εκεί, έπιναντο ποτό τους και κοίταζαν απ’ το παράθυρο. Ένιωσα σαν ναείχαν κάνει κατάληψη, σαν να στέκονταν από τη λάθοςμεριά του καθρέφτη.

Χωρίς να χάσει χρόνο, η Χλόη με πήρε αγκαζέ και μετράβηξε μπροστά, καθώς ένας ψηλός, μεγάλος σε ηλικίαάντρας μάς οδήγησε από το χολ στον κύριο χώρο τουκαθιστικού.

«Είσαι καλά;» ρώτησε η Χλόη.

«Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν καλή ιδέα να έρθω εδώ.»

Την άκουσα να παίρνει μια κοφτή ανάσα και να λέει:«Ίσως και να έχεις δίκιο.»

Σήκωσα τα μάτια και ακολούθησα το βλέμμα της προςτην άλλη άκρη του δωματίου, στο σημείο όπου μόλις είχεεμφανιστεί ο Μαξ, πίσω ακριβώς από τον Γουίλ.

Φορούσε σμόκιν, παρόμοιο μ' εκείνο που φορούσε στογκαλά πριν από μερικές εβδομάδες. Σήμερα όμως τογιλέκο κάτω απ’ το σακάκι του ήταν λευκό. Το βλέμμα τουαπλανές. Χαμογελούσε σε όλους όσους χαιρετούσε μέσα στοδωμάτιο, αλλά το χαμόγελό του δεν έφτανε μέχρι τα μάτιατου.

Υπήρχαν περίπου εκατό άτομα που θαύμαζαν τα έργατέχνης του, πήγαιναν έως την κουζίνα για να πάρουν έναποτήρι κρασί ή στέκονταν στο κέντρο του δωματίου καικουβέντιαζαν. Εγώ όμως έμενα κοκαλωμένη κοντά στοντοίχο.

Γιατί είχα ντυθεί στα κόκκινα; Ένιωθα σαν επίδοξησειρήνα ανάμεσα στα άτονα λευκά και μαύρα φορέματακαι κοστούμια. Τι επιδίωκα; Ήθελα να τραβήξω επάνωμου το βλέμμα του;

Είτε αυτό ήταν που ήθελα είτε όχι, δεν συνέβη. Δεν μεκοίταζε, τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Ο Μαξ περιφερόταν στοδωμά-τω, μιλούσε με τους καλεσμένους του, τουςευχαριστούσε που είχαν έρθει. Μάταια προσπαθούσα νακάνω ότι δεν παρακολουθούσα την κάθε του κίνηση.

Μου έλειπε.

Δεν ήξερα τι ένιωθε, τι ήταν αληθινό και τι δεν ήταν.Δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν αυτό που ζήσαμε.

«Σάρα.»

Στράφηκα στο άκουσμα της χαρακτηριστικά βαθιάςφωνής του Γουίλ.

«Γεια σου, Γουίλ.» Δεν μου άρεσε καθόλου που τον είδατόσο σοβαρό. Ήταν σπάνιες οι φορές που είχα δει τον Μαξή τον Γουίλ να μη χαμογελάνε. Τα πάντα έμοιαζαν να είναιένα μεγάλο λάθος.

Με περιεργάστηκε για λίγο κι ύστερα ψιθύρισε: «Τοξέρει ότι είσαι εδώ;»

Έστρεψε το βλέμμα του στην άλλη άκρη του δωματίου,εκεί όπου στεκόταν ο Μαξ κουβεντιάζοντας με δύομεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες.

«Δεν ξέρω.»

«Να του το πω;»

Κούνησα το κεφάλι κι εκείνος αναστέναξε. «Είναι έναάχρηστο κάθαρμα. Χαίρομαι πραγματικά που ήρθες.»

Μισογελώντας του απάντησα: «Εγώ πάλι δεν είμαισίγουρη ότι μπορώ να πω το ίδιο.»

«Πραγματικά λυπάμαι», είπε εκείνος χαμηλόφωνα.

Τον κοίταξα στα μάτια. «Δεν χρειάζεται να απολογείσαιγια τις βρομοδουλειές του Μαξ.»

Έσμιξε τα φρύδια του και κούνησε μία φορά το κεφάλι.«Δεν σου είπε;»

Η καρδιά μου σταμάτησε κι έπειτα άρχισε να χτυπάεισαν τρελή. «Τι να μου πει;»

Όμως ο Γουίλ έκανε ένα βήμα πίσω, σαν να δίσταζε ναμιλήσει κι άλλο. «Δηλαδή δεν έχετε μιλήσει ακόμα.»

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι κι εκείνος έστρεψε το

wWw.Greekleech.info

βλέμμα του στον Μαξ. Μετά με έπιασε απ' το μπράτσο.«Μη φύγεις χωρίς να του μιλήσεις, εντάξει;»

Έγνεψα καταφατικά και κοίταξα ξανά τον Μαξ ο οποίοςστεκόταν δίπλα σε μια όμορφη μελαχρινή. Τον κρατούσεαπό το μπράτσο και γελούσε με κάτι που είχε πει εκείνος.Γελούσε υπερβολικά, προσπαθούσε υπερβολικά.

Όταν γύρισα ξανά μπροστά, ο Γουίλ δεν ήταν εκεί.

Ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να πάρω αέρα. Στράφηκακαι προχώρησα στον πρώτο διάδρομο που βρήκα μπροστάμου. Εκεί δεν υπήρχαν σερβιτόροι να σπρώχνουνκαροτσάκια με φαγητό ούτε παρέες καλεσμένων. Μόνοένας φαρδύς διάδρομος με κλειστές πόρτες στις δυοπλευρές του. Ανάμεσά τους υπέροχες φωτογραφίες μεδέντρα και χιόνι, χείλη, χέρια και γυμνές πλάτες.

Πού πήγαινα; Υπήρχαν κι άλλες πτυχές του Μαξ που θαανακάλυπτα εδώ; Θα βρισκόμουν άραγε σε κάποιοδωμάτιο γεμάτο με γυναικεία αντικείμενα; Μήπως αυτόςήταν ο λόγος που δεν επέμενε ποτέ να βρεθούμε στο σπίτιτου; Μήπως αυτό του επέτρεπε να διατηρεί έναν ιδιωτικόχώρο για κάποια άλλη;

Τι δουλειά είχα εγώ εδώ;

Ακόυσα βήματα και χώθηκα βιαστικά σ’ ένα δωμάτιο

στο τέλος του διαδρόμου.

Εκεί μέσα, μακριά από την πολυκοσμία, ήταν τόσοήσυχα που άκουγα τον σφυγμό μου να βουίζει μέσ’ στ’αυτιά μου.

Τότε κοίταξα γύρω μου.

Ήταν μια τεράστια κρεβατοκάμαρα με ένα πολύ μεγάλοκρεβάτι στο κέντρο. Στο κομοδίνο όπου βρισκόταν ημοναδική αναμμένη λάμπα του δωματίου υπήρχε μιακορνίζα με τη φωτογραφία μου.

Όρθια, κοίταζα την κάμερα, με τα δάχτυλά μου πάνωστο κουμπί του πουκάμισού μου και τα χείλη μισάνοιχτα. Ηέκφρασή μου μαρτυρούσε ταυτόχρονα έκπληξη καιανακούφιση.

Τη θυμόμουν αυτή τη στιγμή. Μόλις μου είχε πει ότι μ’αγαπούσε.

Στράφηκα απότομα προς τον τοίχο που βρισκόταν πίσωμου. Κι άλλες φωτογραφίες: Η πλάτη μου καθώςξεκούμπωνα το σουτιέν μου. Το πρόσωπό μου καθώς είχαχαμηλώσει το βλέμμα για να κατεβάσω το φερμουάρ τηςφούστας μου. Χαμογελούσα. Το πρόσωπό μου να τονκοιτάζει κάτω απ' το φως του πρωινού ήλιου.

Προχώρησα παραπατώντας, θέλοντας να γλιτώσω απότην ξαφνική συνειδητοποίηση ότι τα είχα σκοτώσει. Ότιυπήρχαν πολλά πράγματα που δεν είχα καταλάβει.Περνώντας όμως το κατώφλι μιας άλλης πόρτας, βρέθηκασε μια τεράστια γκαρνταρόμπα και τα πράγματα εκεί ήτανχειρότερα, αν αυτό ήταν ποτέ δυνατόν.

Το δωμάτιο ξεχείλιζε από ερωτισμό. Υπήρχαν περίπουτριάντα φωτογραφίες των δυο μας, όλες ασπρόμαυρες, σεδιαφορετικά μεγέθη, διατεταγμένες με ιδιαίτερο γούστοπάνω στον υπόλευκο τοίχο.

Κάποιες ήταν αθώες, με μια λιτή ομορφιά. Μιαφωτογραφία που είχα τραβήξει εγώ, με τα χείλη του ναπιέζουν ψηλά τη σάρκα του ποδιού μου. Με το δάχτυλό τουχάιδευε μια μικρή λωρίδα γυμνής επιδερμίδας της κοιλιάςμου καθώς ανέβαζε το πουκάμισό μου προς τα πάνω.

Κάποιες ήταν ερωτικές αλλά συγκρατημένες,υπονοούσαν ότι είχαμε παραδοθεί ο ένας στον άλλο, χωρίςόμως να δείχνουν τον τρόπο. Τα δόντια μου δάγκωναν τονλοβό του αυτιού του και φαίνονταν μόνο το στόμα και τοπιγούνι μου πάνω στο δέρμα του, αλλά ήταν φανερό ότι εγώαναστέναζα, λίγο πριν από τη στιγμή του οργασμού. Σε μιαάλλη, το κορμί μου κάτω απ’ το δικό του. Είχα μπήξει τανύχια μου στους ώμους του και είχα σηκώσει τους μηρούςμου, ψηλά, δίπλα στα πλευρά μου.

wWw.Greekleech.info

Κάποιες ήταν απροκάλυπτα άσεμνες. Η παλάμη μουτυλιγμένη γύρω απ’ το καυλί του. Μια θολή φωτογραφία μεεκείνον να μπαίνει μέσα μου από πίσω, στην αποθήκη.

Εκείνη όμως που με έκανε να παγώσω ήταν τραβηγμένηαπ’ το πλάι το βράδυ που βρεθήκαμε στο διαμέρισμά μου.Δεν είχα καν αντιληφθεί ότι ο Μαξ είχε ρυθμίσει τονχρονοδιακόπτη στη μηχανή του, όμως εδώ η λήψη είχεγίνει από μια παράξενη γωνία, με την κάμεραακουμπισμένη πάνω στο κομοδίνο μου. Στο στιγμιότυποαυτό, ο Μαξ ήταν πάνω μου και οι γοφοί του ήτανσφιγμένοι καθώς έμπαινε με ορμή μέσα μου. Το ένα μουπόδι τυλιγμένο γύρω απ’ το μπούτι του. Εκείνος είχεστηριχτεί στα χέρια του για να σκύψει πάνω μου και να μεφιλήσει. Τα μάτια μας ήταν κλειστά, και στα πρόσωπά μαςδεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος έντασης.

Ήμασταν εμείς και κάναμε έρωτα... μια μοναδική,καταπληκτική εικόνα.

Και δίπλα της μια φωτογραφία με τα χείλη του ανοιχτάπάνω στο στήθος μου και τα μάτια του στραμμένα προςτα πάνω, να με κοιτάζουν με ολοφάνερη λατρεία.

«Ω Θεέ μου...» ψιθύρισα.

«Κανένας δεν επιτρέπεται να βρίσκεται εδώ μέσα.»

Αναπήδησα τρομαγμένη.

Στο άκουσμα της φωνής του έφερα την παλάμη μου στοστήθος μου. Έκλεισα τα μάτια και ρώτησα

«Ούτε καν εγώ;»

«Ειδικά εσύ.»

Στράφηκα για να τον κοιτάξω, αλλά ήταν λάθος μου.Έπρεπε να είχα πάρει πιο βαθιά ανάσα, να είχαπροετοιμαστεί με κάποιον τρόπο για να τον αντικρίσω απόκοντά: άψογα ντυμένος, με φοβερή αυτοπεποίθηση,πανέμορφος.

Αν πρόσεχες όμως τις λεπτομέρειες... ένα κουρέλι.Μαύροι κύκλοι γύρω από τα σκυθρωπά του μάτια. Τα χείλητου σφιγμένα και χλωμά.

«Μου ήταν πολύ δύσκολο να βρίσκομαι εκεί έξω»,ομολόγησα. «Το δωμάτιο, ο καναπές...»

Με κοίταξε στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν σκληρό.«Ξέρεις, έτσι ήταν και για μένα όταν γύρισα απ’ το ΣανΦρανσίσκο. Ήθελα ν' αγοράσω καινούρια έπιπλα.»

Βυθιστήκαμε σε βαθιά σιωπή ώσπου εκείνος έστρεψετελικά το βλέμμα του αλλού. Δεν ήξερα από πού ν' αρχίσω.

Δεν έπρεπε να ξεχνάω ότι στο τηλέφωνό του υπήρχανφωτογραφίες άλλων γυναικών, κάποιες μεταγενέστερεςαπό τις δικές μου. Εδώ όμως, σ' αυτό το δωμάτιο, εκείνοςέδειχνε περισσότερο πληγωμένος από μένα.

«Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται αυτή τη στιγμή»,παραδέχτηκα.

«Δεν μ’ αρέσει να βλέπω την ξεφτίλα μου έτσι μπροστάστα μάτια μου», είπε δείχνοντας τις φωτογραφίες στοντοίχο. «Πίστεψέ με, Σάρα, νιώθω αρκετά αξιολύπητος απόμόνος μου, δεν χρειαζόταν να έρθεις κι εσύ απρόσκλητηεδώ μέσα.» Έστρεψε το βλέμμα του σε μια φωτογραφίατων χειλιών του πάνω στο κόκαλο της λεκάνης μου.«Έκανα μια συμφωνία με τον εαυτό μου. Θα τις αφήσωστη θέση τους δύο εβδομάδες και μετά θα τις κρύψω.»

«Μαξ...»

«Μου είπες ότι μ’ αγαπούσες.» Μια ρωγμή εμφανίστηκεστο ήρεμο παρουσιαστικό του. Ποτέ δεν τον είχαξανακούσει θυμωμένο.

Δεν ήξερα τι να πω. Είχε χρησιμοποιήσει το ρήμα στοναόριστο. Δεν υπήρχε τίποτα όμως τόσο παρόν όσο τασυναισθήματα μου για κείνον, ιδίως όταν βρισκόμουν μέσαστο δωμάτιό του, περιτριγυρισμένη από τα στοιχεία που

wWw.Greekleech.info

αποδείκνυαν τι είχε συμβεί μεταξύ μας εκείνη τη νύχτα.«Είχες φωτογραφίες άλλων γυν...»

«Αν όμως μ’ αγαπούσες όπως σ’ αγαπώ εγώ», είπεδιακόπτοντάς με, «θα μου είχες δώσει την ευκαιρία να σουεξηγήσω τι είδες στην Post.»

«Όταν φτάσουμε στο σημείο να χρειάζονται εξηγήσεις,συνήθως είναι πολύ αργά.»

«Αυτό μου έδωσες να το καταλάβω. Γιατί όμως θεωρείςότι έκανα κάτι κακό; Σου είπα ποτέ ψέματα; Είχα μυστικάαπό σένα; Σου είχα εμπιστοσύνη. Μπορείς να θεωρείς ότιεγώ δεν πληγώθηκα ποτέ και μου είναι εύκολο ναεμπιστευτώ κάποιον. Σ’ ένοιαζε τόσο πολύ να διαφυλάξειςτη δική σου καρδιά που δεν σου πέρασε απ' το μυαλό ότιμπορεί να μην είμαι το καθίκι που όλοι θεωρούν ότι είμαι.»

Κάθε πιθανή απάντηση εξανεμίστηκε. Είχε δίκιο. Ότανμου μίλησε για τη Σέσιλι και τη μετέπειτα συναισθηματικήζωή του, είχα θεωρήσει ότι όλα ήταν εύκολα για κείνον, ότιδεν είχε γνωρίσει τη σκληρή πλευρά του έρωτα.

«Θα μπορούσες να μου είχες δώσει τη δυνατότητα νασου εξηγήσω», είπε.

«Εδώ είμαι. Εξήγησέ μου τώρα.»

Το ύφος του έγινε ακόμα πιο βλοσυρό, αλλά έστρεψε ταμάτια του αλλού, κουνώντας το κεφάλι. «Όποιος έκλεψετην τσάντα μου πούλησε ανεξάρτητα τις φωτογραφίες. Τακαλά παιδιά του Celebritini βρήκαν εκατόν ενενήντα οχτώφωτογραφίες σου στην τσάντα μου. Στην κάρτα SD, στοτηλέφωνό μου και σ’ ένα φλασάκι. Αν είχαν καταφέρει νασπάσουν τον κωδικό του λάπτοπ μου, θα είχαν βρει καμιάδιακοσαριά ακόμα. Κι όμως επέλεξαν να δημοσιεύσουν μιαφωτογραφία με τον κώλο σου και τη φωτογραφία μιαςγυναίκας που μου είναι εντελώς άγνωστη.»

Ήμουν τόσο μπερδεμένη που ένιωσα τα φρύδια μου νασμίγουν και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή κάτωαπ' τα πλευρά μου. «Θέλεις να πεις ότι μόνοι τους τηνέβαλαν εκεί; Δεν ήταν δική σου;»

«Ήταν στο τηλέφωνό μου», απάντησε κοιτάζοντάς μεξανά στα μάτια. «Αλλά δεν ξέρω ποια είναι. Ήταν μιαφωτογραφία που μου είχε στείλει με μήνυμα ο Γουίλ εκείνοτο πρωί, λίγο πριν μου κλέψουν την τσάντα. Μια γυναίκαμε την οποία είχε βγει εκείνος κάποιες φορές πριν από δύοχρόνια.»

Κούνησα το κεφάλι. Δεν καταλάβαινα. «Γιατί να σου τηστείλει;»

«Του είχα μιλήσει για τις καλλιτεχνικές φωτογραφίες

που σε είχα τραβήξει. Του είχα εξηγήσει πόσο καινούριαήταν όλα αυτά για μένα. Ο Γουίλ, όπως κάνει συνήθως,άρχισε την πλάκα ότι, φυσικά, το είχε κάνει κι εκείνος. Ναβγάζει φωτογραφίες τις ερωμένες του. Φωτογραφίες μεκάποια αισθητική. Ήταν ένα παιχνίδι, σιγά το νέο, έχωκάνει κι εγώ το ίδιο. Το παρατράβηξε. Ήξερε ότι εγώ τουμιλούσα ειλικρινά, ότι σ' αγαπούσα.» Έκανε ένα βήμαπίσω και ακούμπησε στον τοίχο. «Αλλά κάναμε πλάκα τηνπροηγούμενη μέρα πριν φύγω. Με ρώτησε αν είχα γεμίσειτο τηλέφωνό μου με πορνογραφικό υλικό από σένα. Μουέστειλε τη συγκεκριμένη φωτογραφία επειδήείναι μαλάκας κι έκανε πλάκα. Απλώς διάλεξε μια πολύκακή στιγμή.»

«Το άρθρο έλεγε ότι είχες φωτογραφίες πολλώνγυναικών.»

«Είναι ψέμα.»

«Γιατί δεν μου το είπες; Γιατί δεν άφησες μήνυμα στοντηλεφωνητή, γιατί δεν έστειλες γραπτό μήνυμα που να λέειτην αλήθεια;»

«Πρώτον, επειδή πίστευα ότι, ως ενήλικες, θαμιλούσαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Όλα όσα κάναμε μαζίπροϋπέθεταν μεγάλη εμπιστοσύνη, Σάρα. Και γι’ αυτόσκέφτηκα ότι μου άξιζε τουλάχιστον το πλεονέκτημα της

wWw.Greekleech.info

αμφιβολίας. Εκτός αυτού όμως...» -πέρασε το χέρι του μέσααπ’ τα μαλλιά του βλαστημώντας- «δεν ήθελα να σουομολογήσω ότι είχα πει στον Γουίλ πως με άφηνες να σεφωτογραφίσω. Δεν ήθελα να ομολογήσω ότι είχα προδώσειτο μυστικό σου. Θα αποκάλυπτα επίσης ότι εκείνος μουείχε στείλει μια προσωπική φωτογραφία μιας γυναίκας πουυποτίθεται ότι τον είχε εμπιστευτεί. Έβαλατους δικηγόρους μου να υποβάλουν ασφαλιστικά μέτρα,όμως ειλι-κρινά, στα μάτια μου, φερθήκαμε και οι δυο σανμαλάκες.»

«Στα δικά μου μάτια ήταν χειρότερο να δω τηφωτογραφία της στην εφημερίδα.»

«Μα δεν καταλαβαίνεις ότι είναι αυτή ακριβώς ηιστορία που ζητούσαν; Η ιστορία του Μαξ Στέλαρ και όλωντων γυναικών του; Βρήκαν εκατοντάδες φωτογραφίες μουμαζί σου, αλλά δημοσίευσαν μόνο μία; Βρίσκουν μίαφωτογραφία μιας άλλης γυναίκας και μπαμ! -ταιριάζειγάντι με το κουτσομπολίστικο στιλ τους. Σου είπα ότι δενπήγα με καμία άλλη γυναίκα. Γιατί δεν ήταν αρκετό;»

«Γιατί οι άντρες συνήθως λένε κάτι και κάνουν τοΆντιθετο.»

«Αλλά περίμενες ότι εγώ θα ήμουν καλύτερος...» είπεεκείνος και τα μάτια του έψαξαν τα δικά μου. «Αλλιώς,

γιατί να παραδεχτείς ότι μ’ αγαπάς; Γιατί να μου χαρίσειςμια τέτοια νύχτα;»

«Φαντάζομαι επειδή... όταν βγήκαν στη φόρα οιφωτογραφίες... δεν ήξερα ότι εκείνη η νύχτα σήμαινε τόσοπολλά για σένα.»

«Λες μαλακίες. Ήσουν κι εσύ παρούσα. Τώρα βλέπειςτις φωτογραφίες. Ήξερες πολύ καλά τι σήμαινε για μένα.»

Έκανα ν’ απλώσω το χέρι μου αλλά μετάνιωσα.Έδειχνε πραγματικά θυμωμένος και η δική μουαπογοήτευση με τον εαυτό μου, με εκείνον, με όλα, έσκασεμέσα μου σαν βόμβα. Θυμόμουν ακόμα τη μαχαιριά πουένιωσα στο στήθος μου όταν είδα τη φωτογραφία της άλληςγυναίκας.

«Τι έπρεπε να σκεφτώ; Φαινόταν τόσο λογικό ότι μεέπαιζες. Από την αρχή, τα πάντα έμοιαζαν τόσο εύκολα γιασένα.»

«Ήταν εύκολα. Ήταν πολύ εύκολο να σ’ ερωτευτώτρελά. Έτσι δεν υποτίθεται ότι πρέπει να γίνονται ταπράγματα; Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια δεν μου έχεισυμβεί δεν σημαίνει ότι είμαι ανίκανος να ερωτευτώ.Γαμώτο, Σάρα, τις τελευταίες δύο εβδομάδες είμαι έναερείπιο. Τα έχω παίξει...»

Πίεσα με την παλάμη μου το στομάχι μου, νιώθονταςτην ανάγκη να στηρίξω το σώμα μου για να μη γίνεικομμάτια. «Κι εγώ το ίδιο...»

Αναστέναξε, κάρφωσε το βλέμμα του στα παπούτσιατου και δεν είπε τίποτε άλλο. Η καρδιά μου σφίχτηκε στοστήθος μου.

«Θέλω να είμαστε μαζί», είπα.

Κούνησε μία φορά το κεφάλι, αλλά δεν σήκωσε ταμάτια και δεν είπε λέξη.

Τον πλησίασα, τεντώθηκα για να τον φιλήσω στομάγουλο, αλλά έφτασα μόνο έως το πιγούνι του, γιατίεκείνος δεν έσκυψε καθόλου.

«Μαξ, μου λείπεις», του είπα. «Καταλαβαίνω ότιβιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα. Αλλά εγώ... νόμιζα...»Σταμάτησα. Δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι μαρμαρωμένο.

Χωρίς να γυρίσω να τον ξανακοιτάξω, βγήκα από τηνγκαρνταρόμπα του, διέσχισα την κρεβατοκάμαρά του καιβρέθηκα ξανά στον χώρο της δεξίωσης.

******

«Θέλω να γυρίσω σπίτι», είπα στη Χλόη μόλις

wWw.Greekleech.info

κατάφερα να την αποσπάσω διακριτικά -ή σχεδόνδιακριτικά- από μια κουβέντα που είχε με τον Μπένετ καιτον Γουίλ.

Οι δύο άντρες μάς παρακολουθούσαν χωρίς νακαταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια να το κρύψουν,όπως μόνο οι άντρες ξέρουν να κάνουν. Στεκόμασταν σ’εκείνη την εσοχή που ήταν ολόιδια με το δωμάτιο τουκλαμπ. Οι αναμνήσεις έκαιγαν το στήθος μου. Ήθελα ναβγάλω το φόρεμά μου, να πλύνω το πρόσωπό μου και νακουλουριαστώ μέσα σε μια μπανιέρα με ζύμη για μπισκότα.

«Μας δίνεις είκοσι λεπτά;» με ρώτησε η Χλόηπροσπαθώντας να διαβάσει το βλέμμα μου. «Ή πρέπειοπωσδήποτε να φύγεις αυτή τη στιγμή;»

Άφησα να μου φύγει ένα βογκητό και κοίταξα τριγύρωστο δωμάτιο. Ο Μαξ δεν είχε βγει ακόμη από τηνκρεβατοκάμαρά του κι εγώ ήθελα να προλάβω να φύγωπριν εμφανιστεί. Σίγουρα δεν ήθελα να στέκομαι σ’ εκείνοτο σημείο και να θυμάμαι πόσο τρυφερός ήταν μαζί μου στοκλαμπ του Τζόνι,

αλλά και αργότερα, κάθε στιγμή. Ένιωθα ταπεινωμένη,ένιωθα συγχυσμένη, αλλά κυρίως ένιωθα τρελάερωτευμένη μαζί του. Η ανάμνηση του τρόπου που είχεεκθέσει την ομορφιά στις φωτογραφίες μας αντηχούσε

ολοζώντανη μέσ’ στο μυαλό μου.

«Έκανα μια πολύ δύσκολη κουβέντα με τον Μαξ.Ένιωσα πολύ άβολα. Αισθάνομαι σαν μαλάκω κι εκείνοςέχει πεισμώσει και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει επειδήείμαι ηλίθια και το μόνο που θέλω είναι να φύγω. Θα πάρωταξί.»

Ο Γουίλ μ’ έπιασε απ’ το μπράτσο. «Μη φύγεις ακόμα.»

Άθελά μου τον κοίταξα άγρια. «Γουίλ, είσαι γουρούνι!Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έκανες κάτι τέτοιο. Αν ο Μαξσού έστελνε μια φωτογραφία μου, θα τον σκότωνα!»

Κούνησε μετανιωμένος το κεφάλι. «Το ξέρω.»

Το βλέμμα μου καρφώθηκε πίσω του, στον διάδρομοπου οδηγούσε στο δωμάτιο του Μαξ. Εκείνος είχεεμφανιστεί χωρίς να τον δω και στεκόταν ακουμπισμένοςστον τοίχο πίνοντας ένα ουίσκι. Με κοίταζε. Η έκφρασή τουείχε την ίδια ένταση όπως τότε, την πρώτη νύχτα πουγνωριστήκαμε, όταν με παρακολουθούσε να χορεύω γιακείνον.

«Συγγνώμη...» του είπα κουνώντας σιωπηλά τα χείλημου, ενώ τα μάτια μου είχαν πλημμυρίσει δάκρυα. «Ταέκανα σκατά.»

Ο Γουίλ κάτι έλεγε, αλλά δεν τον άκουγα. Όλη μου ηπροσοχή ήταν στραμμένη στον Μαξ και στον τρόπο πουέγλειφε τα χείλη του. Κι ύστερα τα μάτια του φωτίστηκαναπ' το οικείο χαμόγελό του και σχημάτισε με τα χείλη τουτις λέξεις «Είσαι πολύ όμορφη.»

Ο Γουίλ με είχε ρωτήσει Τι σου είπε τώρα ο Μαξ;

Κούνησα το κεφάλι και μουρμούρισα: «Ναι...»

Εκείνος όμως γέλασε. «Ξέρεις, Σάρα, η ερώτηση πουσου έκανα δεν είναι απ’ αυτές που μπορούν να απαντηθούνμ' ένα ναι ή ένα όχι.»

«Εγώ...» προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Πίσω του όμωςο Μαξ είχε ακουμπήσει το ποτό του σ' ένα τραπέζι καικατευθυνόταν προς το μέρος μου. Ίσιωσα το φόρεμά μου,όρθωσα το κορμί μου και προσπάθησα να μείνωανέκφραστη. «Μπορείς να επαναλάβεις την ερώτηση;»

«Ο Μαξ έρχεται προς τα εδώ;» ρώτησε ο Γουίλπαρακολουθώντας με. Ήταν φανερό ότι το διασκέδαζε.

Έγνεψα ξανά. «Ναι.»

Δεν είχα αντιληφθεί πόσο κοντά στεκόμουν στον τοίχομέχρι που το κορμί μου κόλλησε πάνω του, όταν το στόματου Μαξ βρέθηκε πάνω στο δικό μου ψιθυρίζοντας ξανά

wWw.Greekleech.info

και ξανά το όνομά μου. Ήθελα να πω κάτι, ήθελα να τονπειράξω που με φιλούσε έτσι στη μέση της δεξίωσής του,αλλά με είχε κατακλύσει τόσο η ένταση της ανακούφισήςμου που απλώς έκλεισα τα μάτια, άνοιξα το στόμα κι άφησατη γλώσσα του να γλιστρήσει πάνω στη δική μου.

Έσυρε τα δόντια του πάνω στο πιγούνι μου και άρχισενα με γλείφει στον λαιμό. Πάνω απ’ τον ώμο του είδα όλοντον κόσμο που είχε γεμίσει το σαλόνι να έχει σταματήσει νακουβεντιάζει και να μας κοιτάζει, με γουρλωμένα μάτια.Κάποιοι είχαν ήδη σκύψει ο ένας στο αυτί του άλλου καισχολίαζαν το θέαμα.

«Μαξ...» ψιθύρισα τραβώντας τα μαλλιά του για ναξανακολλήσω το στόμα του στο δικό μου. Δεν μπορούσα νασταματήσω να χαμογελάω. Νόμιζα ότι το πρόσωπό μου θαέσπαγε στα δύο. Εκείνος κοίταξε τα χείλη μου, με τα μάτιαμισάνοιχτα, σαν να ήταν μεθυσμένος για μένα. «Έχουμεθεατές», κατάφερα να πω.

«Επομένως είσαι στο στοιχείο σου, έτσι δεν είναι;»Έσκυψε και με φίλησε άλλη μια φορά.

«Προτιμώ λίγο περισσότερη ανωνυμία.»

«Κρίμα. Νόμιζα ότι είχαμε συμφωνήσει πως αυτή θαήταν η πρώτη επίσημη εμφάνισή μας.»

Τραβήχτηκα, τον κοίταξα στα μάτια που μου φάνηκανπιο νηφάλια τώρα. «Στ’ αλήθεια σου ζητώ συγγνώμη.»

«Φαντάζομαι ότι είναι προφανές πως κι εγώ θέλω ναείμαστε μαζί. Απλώς... εκεί μέσα ένιωσα την ανάγκη ναανασυγκροτηθώ», ψιθύρισε.

Έγνεψα καταφατικά. «Απόλυτα κατανοητό.»

Ο Μαξ χαμογέλασε πονηρά και με φίλησε στη μύτη.«Τουλάχιστον αυτό το ξεκαθαρίσαμε. Κέρδισα όμως τοδικαίωμα σε μια κανονική δίκη. Τέρμα η κακόπιστηΣάρα.»

«Σ' το υπόσχομαι.»

Ο Μαξ ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία του, μ’ έπιασεαγκαζέ, στράφηκε προς τους εμβρόντητους καλεσμένουςκαι ανακοίνωσε σε όλους: «Σας ζητώ συγγνώμη για τηδιακοπή. Είχα δύο ολόκληρες εβδομάδες να δω το κορίτσιμου.»

Οι άνθρωποι κουνούσαν το κεφάλι και μαςχαμογελούσαν σαν να ήμασταν το πιο γοητευτικό θέαμαπου είχαν δει ποτέ. Μου ήταν γνωστή αυτή ηαντιμετώπιση, την είχα ζήσει για χρόνια. Μόνο που αυτή τηφορά ήταν αληθινή. Το να βρίσκομαι δίπλα στον Μαξ δενείχε καμία σχέση με δημόσιες σχέσεις και δημοσκοπήσεις.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, αυτό που συνέβαινε πίσω απ’τις κλειστές πόρτες ήταν δέκα φορές καλύτερο απ’ αυτόπου έβλεπαν οι άλλοι απ’ έξω.

Και ήταν δικός μου.

******

Ο Μαξ ήταν ακόμα έξω και καληνύχτιζε τουςτελευταίους καλεσμένους, όταν τρύπωσα στηνκρεβατοκάμαρά του για να δω ξανά τις φωτογραφίες. Ήταντόσο αποκαλυπτικές όσον αφορά

τα συναισθήματα μας που σχεδόν με έκαναν να νιώθωεντελώς γυμνή.

Τον άκουσα να μπαίνει στο δωμάτιο και να κλείνει τηνπόρτα.

«Μα πώς το άντεχες;»

«Ποιο πράγμα;» Στάθηκε πίσω μου κι έσκυψε για να μεφιλήσει στον λαιμό.

«Να βλέπεις αυτές τις φωτογραφίες κάθε μέρα.»Έδειξα τον τοίχο του. «Αν τις είχα στον δικό μου τοίχο όσοήμασταν χώρια, θα μου ήταν τόσο οδυνηρό που θα είχαεπιστρέφει στην εμβρυϊκή ηλικία και θα τρεφόμουν

αποκλειστικά με δημητριακά για μωρά και με τηναυτολύπησή μου.»

Γέλασε και με γύρισε για να τον κοιτάξω. «Δεν ήμουνακόμα έτοιμος να σε ξεπεράσω. Ήμουν δυστυχισμένος,αλλά θα ήμουν ακόμα περισσότερο αν δεχόμουν ότι είχαμετελειώσει.»

Κι έτσι μου υπενθύμισε ότι το ποτήρι δεν ήτανμισογεμάτο, ήταν ξεχειλισμένο.

«Θα σε κουράσει μερικές φορές», είπα, «το να πρέπεινα είσαι αισιόδοξος και για τους δυο μας.»

«Ναι, αλλά κάποια στιγμή θα μπορέσω να σε κάνω ναβλέπεις τα πράγματα από την ελαφριά τους όψη». Μετύλιξε με τα χέρια του, κατέβασε το φερμουάρ τουφορέματος μου και το άφησε να γλιστρήσει απ’ τους ώμουςμου και να πέσει στο πάτωμα. Έκανα ένα βήμα στο πλάινιώθοντας την ηδονή του βλέμματός του πάνω στο δέρμαμου.

Όταν σήκωσα το βλέμμα μου πάνω του, είχε μια τόσοσοβαρή έκφραση που το στομάχι μου σφίχτηκε. «Τισυμβαίνει;»

«Θα μπορούσες να με πληγώσεις βαθιά. Το ξέρεις αυτό,έτσι;»

wWw.Greekleech.info

wWw.Greekleech.info

Έγνεψα καταφατικά καταπίνοντας έναν κόμπο που είχεσχηματιστεί στον λαιμό μου. «Το ξέρω.»

«Όταν λέω πως σ' αγαπώ, δεν εννοώ ότι αγαπώ αυτόπου σημαίνει η παρουσία σου για την καριέρα μου ή ότιαγαπώ το πόσο πρόθυμη είσαι να πηδηχτούμε. Εννοώ ότιαγαπώ εσένα. Να σε κάνω να γελάς, να βλέπω τιςδιαφορετικές αντιδράσεις σου, να μαθαίνω τα μικράπράγματα που έχουν σχέση μ' εσένα. Αγαπώ το ποιος είμαιεγώ μαζί σου και σου έχω εμπιστοσύνη ότι δεν θα μεπληγώσεις.»

Ίσως να έφταιγε που ήταν τόσο ψηλός, που είχε τόσοφαρδιές πλάτες και χαμογελούσε συνεχώς και δενπαρεξηγιόταν εύκολα... ο Μαξ έδειχνε τόσο καταπληκτικός,λες και τίποτα δεν μπορούσε να τον λυγίσει. Αλλά ήταν κιαυτός άνθρωπος.

«Κατάλαβα», ψιθύρισα. Ήταν τόσο παράξενο να είμαιεγώ αυτή που τα είχε κάνει θάλασσα και που τώρα τηςδινόταν άλλη μία ευκαιρία.

Με φίλησε κι ύστερα απομακρύνθηκε, έβγαλε τοσακάκι του και το κρέμασε σ’ έναν καλόγερο στη γωνία. Τοβλέμμα μου έπεσε στη φωτογραφική του μηχανή που ήτανακουμπισμένη σ’ ένα ράφι στην απέναντι γωνία τηςκρεβατοκάμαρας. Διέσχισα το δωμάτιο και την πήρα στα

χέρια μου. Την κοίταξα, βρήκα το κουμπί για να τηνενεργοποιήσω, τη σήκωσα ψηλά και ρύθμισα τον φακό.

Την έστρεψα προς τον Μαξ που στεκόταν όρθιος, μεκοίταζε κι έλυνε το παπιγιόν του.

«Κι εγώ σ’ αγαπώ», είπα και έστιασα για μια κοντινήλήψη του προσώπου του. Τράβηξα μερικές διαδοχικέςφωτογραφίες ενώ εκείνος με κοιτούσε γεμάτος πόθο.«Γδύσου.»

Τράβηξε το παπιγιόν του για να το βγάλει απ' τον γιακάκαι το άφησε να πέσει. Το βλέμμα του σκοτείνιασε. Αρχισενα ξεκουμπώνει το πουκάμισό του.

Κλικ.

«Πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι απόψε μάλλον θαπρέπει να γλείψω κάθε εκατοστό του στήθους σου»,ψιθύρισα, ενώ εκείνος άνοιγε το πουκάμισό του.

Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. Κλικ.«Κανένα πρόβλημα. Ίσως μάλιστα επιμείνω να με γλείψειςκαι λίγο παρακάτω.»

Φωτογράφισα τα χέρια του πάνω στη ζώνη του, τοπαντελόνι του που είχε πέσει ένα κουβάρι στο πάτωμα, ταπόδια του που ήρθαν να σταθούν μπροστά στα δικά μου.

«Μα τι νομίζεις ότι κάνεις;» ρώτησε κι άπλωσε το χέριτου για να μου πάρει την κάμερα.

«Βγάζω φωτογραφίες για τη δική μουκρεβατοκάμαρα.»

Γέλασε κουνώντας το κεφάλι. «Έλα εδώ στο κρεβάτι,Γλύκα. Μάλλον πρέπει να σου θυμίσω ορισμέναπράγματα.»

Έκανα ό,τι μου είπε. Ένιωσα τα κρύα σεντόνια και τοστρώμα να υποχωρεί κάτω απ’ το σώμα μου. Εκείνοςάπλωσε το χέρι, διόρθωσε τη θέση του ποδιού μου, και μεπεριεργάστηκε.

Κλικ.

«Κοίταξέ με», ψιθύρισε.

Το φως απ’ τον ορίζοντα του Μανχάταν έλουσε το κορμίμου, εστιάζοντας σε μια λεπτή λωρίδα των πλευρών μου.Το δάχτυλό του ανέβηκε στην εσωτερική πλευρά τουμηρού μου, ενώ εγώ κάρφωσα το βλέμμα μου στο πρόσωπότου που έπαιζε κρυφτούλι πίσω απ' την κάμερα.

Κλικ.

Άφησα τον αέρα να βγει από μέσα μου, έκλεισα τα

wWw.Greekleech.info

μάτια και χαμογέλασα.

Μια καινούρια ζωή. Ένας καινούριος έρωτας. Μιακαινούρια Σάρα.

ΕυχαριστίεςΔεν θα μπορούσε να είχε γραφεί ούτε μία λέξη αυτού

του βιβλίου χωρίς την υποστήριξη των συζύγων μας,Μπλόντι & Δρ Κύριος Γόβες. Δεν παύει να μαςεντυπωσιάζει ακόμα το ότι, όλως τυχαίως, έχουμε βρει τουςδύο καλύτερους άντρες στον πλανήτη. Σας ευχαριστούμεγια όλα όσα κάνατε για να υποστηρίξετε αυτό το παρανοϊκόεγχείρημά μας.

Η ατζέντισσά μας. Holly Root, μάλλον είναι πλασμένηαπό μαγεία και κεκάκια και αστρόσκονη και δάκρυαμονόκερων. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουρες, βέβαια,αλλά μας φαίνεται εντελώς απίθανο ένας τόσοκαταπληκτικός άνθρωπος να προέρχεται απ' αυτόν τονταπεινό πλανήτη.

Ευχαριστούμε τον Adam Wilson, τον τόσο εύθυμοεκδότη μας. Μας αρέσει πολύ να βλέπουμε το όνομά τουστα περιθώρια των κειμένων μας. Η λίστα με τους

αγαπημένους μας Ανταμ-ισμούς είναι τόσο μεγάλη πουαναγκαστήκαμε ν’ αρχίσουμε να τους καταγράφουμε σελογιστικό φύλλο. Τον ευχαριστούμε που ανέχτηκε τιςχαζομάρες μας και μας έκανε να θέλουμε να τα κάνουμε όλασωστά απ’ την αρχή.

Ευχαριστούμε τις Mary McCue και Kristin Dwyer,υπεύθυνες δημοσίων σχέσεων του εκδοτικού οίκου Σάιμονεντ Σούστερ Γκάλερι. Ο ενθουσιασμός και η υποστήριξήσας μας ενίσχυσαν σε απίστευτο βαθμό’ μας αρκεί απλώςνα καθόμαστε απέναντι σας στο γραφείο σας και να σαςκοιτάζουμε με λατρεία. Ευχαριστούμε επίσης όλους τουςυπαλλήλους του εκδοτικού οίκου Γκάλερι, και ιδιαίτερα τιςJennifer Bergstrom, Ellen Chan, Natalie Ebel, JuliaFincher, Liz Psaltis: σας ευχαριστούμε για όλα όσα κάνατεκατά τη διόρθωση, την προώθηση και την υποστήριξη τωνβιβλίων Όμορφο Κάθαρμα και Όμορφος Ξένος. Πρέπει ναείναι υπέροχο να δουλεύει κανείς σ’ αυτόν τον εκδοτικόοίκο, αφού είστε όλοι αληθινά διαμάντια.

Στους συνεργάτες μας στη συγγραφή και αναγνώστεςμας: Erin, Martha, Kellie, Anne, Myra, Amy, Tonya, καιMoi: είμαστε πολύ τυχερές που σας άρεσε απ’ την αρχή,επειδή δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουμε να τοξαναγράψουμε μέσα σε μία εβδομάδα. Χα χα χα! Είναιαδύνατο να αγαπήσουμε τα βιβλία μας αν δεν διορθώσουμεπρώτα αυτά που εσείς θεωρείτε ελαττώματα τους.

Alison και Anya, σας ευχαριστούμε πολύ για τη βοήθειάσας σχετικά με τη Νέα Υόρκη -αν και ο τρόπος με τονοποίο χρησιμοποιήσαμε τις πληροφορίες που μας δώσατεμπορεί να σας προκάλεσε τρόμο. (Ας μην κοροϊδευόμαστε -το ξέρετε πολύ καλά.) Helen, ευχαριστούμε για τον χρόνοπου αφιέρωσες προκειμένου να μας βοηθήσεις με τουςαγγλισμούς. Και, Ian, ευχαριστούμε που μεθούσες τόσοσυχνά με τη Lo, μια κι εκείνη μπορούσε να φανταστεί πώςθα ξεστόμιζες οποιαδήποτε βρισιά με την προφορά σου!Spangly, η βοήθειά σου σε ό,τι αφορά τον κόσμο της τέχνηςήταν ανεκτίμητη -από μόνες μας θα αναφέραμε μόνο τηΜόνα Λίζα και θα φανταζόμαστανγλυπτά κατασκευασμένα από σφηνάκια και μανό. LaurenSuero, θα σ’ ευχαριστούμε αιώνια για την άψογηπροώθηση των βιβλίων μας. Είσαι ένας θησαυρός γνώσεων(και καταπληκτικών πα-πουτσιών).

Δεν έχουμε λόγια για να εκφράσουμε την αγάπη μαςστις παλιές και νέες αναγνώστριές μας. Ευχαριστούμε γιατην ενθάρρυνση και τη συνεχή υποστήριξή σας. Χωρίςεσάς, δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτε απ' όλα αυτά. Αναγαπάτε τα κιλοτάκι σας και δεν τα θέλετε σκισμένα,ελπίζουμε τουλάχιστον να σας αποπλανήσουν σε κάποιαβιβλιοθήκη.

Τέλος: Κριστίνα, ηρεμείς την τρέλα μου. Λο, βάζειςτρέλα στην ηρεμία μου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο

wWw.Greekleech.info

απολαυστικό απ’ το να δουλεύουμε μαζί. Πάμε για ένακαφεδάκι τώρα.

Έγραψαν για το The Office, το fanfiction1 στο οποίοβασίστηκε το 'Ομορφο Κάθαρμα

«Το The Office προετοίμασε το έδαψος για τις ΠενήνταΑποχρώσεις του Γκρι και εκατοντάδες άλλες απομιμήσεις.»

-Anne Jamison, Πανεπιστήμιο της Γιούτα

Έγραψαν για το Όμορφο Κάθαρμα

«Το ιδανικό μείγμα παθιασμένου ρομαντισμού καιτολμηρού ερωτισμού.»

-Elena Raines, συγγραφέας του ιστολογίουTwilightish.com

«Σκηνές παθιασμένου σεξ, προκλητική γλώσσα, έντονοσυναίσθημα. Τι κοκτέιλ!»

—S.C. Stephens, συγγραφέας του μπεστ σέλερThoughtless

«Το Όμορφο Κάθαρμα είναι γεμάτο συναίσθημα, πάθοςκαι... αρκετές δόσεις σαρκασμού. Όσοι αγαπούν τααισθηματικά μυθιστορήματα με έξυπνη πλοκή θα ζήσουν μιαεκπληκτικά σέξι εμπειρία!»

-Myra McEntire, συγγραφέας του Hourglass

«Έξυπνο, σέξι και απολαυστικό, το Όμορφο Κάθαρμα δενμπορεί παρά να γίνει ένα κλασικό μυθιστόρημα.»

-Tara Sue Me, συγγραφέας του The Submissive

1

Λογοτεχνικό διαδικτυακό έργο που βασίζεται σε ήδηυπαρκτούς χαρακτήρες