OMORFOI EROTES - Vivliopoleio-Pataki · Ένας μικρός βαθύς λεκές [99] 8...

ΟΜΟΡΦΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

ΙΑΚΩΒΟΣ ΑΝΥΦΑΝΤΑΚΗΣ

ΟΜΟΡΦΟΙ ΕΡΩΤΕΣΔιηγήματα

Θέση υπογραφής δικαιούχου δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας,εφόσον η υπογραφή προβλέπεται από τη σύμβαση.

Tο παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (N. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Aπαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής αδείας του εκδότη η κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Εκδόσεις Πατάκη – Σύγχρονη ελληνική λογοτεχνίαΠεζογραφία – 414Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Όμορφοι έρωτες

Yπεύθυνος έκδοσης: Kώστας ΓιαννόπουλοςEπιμέλεια-διορθώσεις: Χρίστος ΚυθρεώτηςΣελιδοποίηση: Κατερίνα ΣταματοπούλουΦιλμ-μοντάζ: ΑναγραφήCopyright© Σ. Πατάκης AEΕΔΕ (Eκδόσεις Πατάκη)και Ιάκωβος Ανυφαντάκης, 2016Πρώτη έκδοση από τις Eκδόσεις Πατάκη, Aθήνα, Μάιος 2017Κ.Ε.Τ. Α898 – Κ.Ε.Π. 364/17ISBN 978-960-16-7185-7

ΠANAΓH TΣAΛΔAPH 38 (ΠPΩHN ΠEIPAIΩΣ), 104 37 AΘHNA,ΤΗΛ.: 210.36.50.000, 801.100.2665 - ΦAΞ: 210.36.50.069ΚΕNΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: ΕΜΜ. ΜΠΕNΑΚΗ 16, 106 78 ΑΘΗNΑ, ΤΗΛ.: 210.38.31.078ΥΠOΚ/ΜΑ: KOPYTΣAΣ (TEPMA ΠONTOY – ΠEPIOXH B’ KTEO), 570 09 KAΛOXΩPIΘΕΣΣΑΛONΙΚΗΣ, ΤΗΛ.: 2310.70.63.54, 2310.70.67.15 - ΦAΞ: 2310.70.63.55Web site: http://www.patakis.gr • e-mail: [email protected], [email protected]

7

Π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν α

Ο Σωτήρης δεν παντρεύτηκε[11]

Ο δρόμος για τον παράδεισο[15]

Πράσινος[29]

In transit[41]

Ο κυνηγός[55]

44016[67]

Λετονία[81]

Ένας μικρός βαθύς λεκές[99]

8

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εκδρομή[105]

Διακριτικότητα[113]

Ο άσωτος αδερφός[137]

Φωτιά[141]

Η μαμά και η πουτάνα[145]

Summertime in Prague[159]

Ένα πολύ ήσυχο ζευγάρι[169]

We are ugly but we have the music

Leonard Cohen

11

Ο Σωτήρης δεν παντρεύτηκε

Το όλο κράτησε δέκα χρόνια. 1983-1993. Ξεκίνησε απλά. Φιλοξενούσε τη Δανάη σπίτι του. Στο σα-λόνι. Έφταναν λίγα μόνο μέτρα για να μετακομί-σει ως την κρεβατοκάμαρα. Είχε μόλις χωρίσει από τον πρώτο της άντρα. Χρειαζόταν έναν πε-ρισπασμό. Τριάντα ενός ετών. Δεν είχε μπει ακό-μα στα πιο ωραία της χρόνια. Έζησε πέντε μήνες εκεί, μέχρι να νιώσει αρκετά δυνατή για να μείνει μόνη. Για τις νυχτερινές επαφές τους δεν είπαν σε κανένα. Γνωρίζονταν ήδη πολλά χρόνια. Είχαν πιστέψει μαζί σε μια πολιτική ουτοπία. Η κοινή διάψευση της διαγραφής τούς έφερε κοντά. Απο-γοητεύτηκαν από τα όνειρα αλλά όχι από τους ανθρώπους. Διατήρησαν επαφή. Όταν ο Σωτήρης χρειάστηκε επειγόντως δουλειά, η Δανάη, μέσω του φρέσκου τότε συζύγου της, τον βοήθησε. Ο Σωτήρης είχε γυρίσει εσπευσμένα στην Ελλάδα


12

λόγω μιας απρομελέτητης εγκυμοσύνης. Η εγκυ-μοσύνη έληξε με έναν ατυχή τοκετό, το ίδιο και η σχέση λίγους μήνες αργότερα, έτσι εκείνος ξέμεινε στην Ελλάδα με το διδακτορικό παρατημένο στη μέση. Ποτέ δεν κατέληξε αν αυτή η ανατροπή ήταν για καλό ή για κακό. Συχνά ζούσε μια δεύτερη ζωή στο μυαλό του, μια παράλληλη καθημερινότητα που ξεκινούσε από τη μέρα που έγραφε ένα από-τομο γράμμα στην κοπέλα ζητώντας της να ρίξει το παιδί. Όμως δεν έγραψε το γράμμα κι έτσι τελικά βρέθηκε να παρηγορεί το κορμί της Δανάης για τις απιστίες του άντρα της.

Η σχέση τους ήταν απλή, αμοιβαία αποδεκτή, αν και δεν μίλησαν ποτέ γι’ αυτήν. Όταν μετακό-μισε σε δικό της σπίτι οι συναντήσεις συνεχίστηκαν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα. Η Δανάη χά-ρηκε την ανεξαρτησία της με διάφορους εραστές. Δύο από αυτούς εξελίχθηκαν σε ολιγοετείς σχέσεις, χωρίς να αντιληφθούν ποτέ την κρυφή ιδιότητα του Σωτήρη. Τα καλοκαίρια καλούσε τη Δανάη και τον εκάστοτε φίλο της στο μικρό σπίτι που είχε στην Κύθνο. Έβρισκε κι εκείνος κάποια νεαρή κοπέλα να φέρει μαζί. Οι δυο φίλοι συνήθιζαν να κολυ-μπάνε για ώρες μαζί, καμιά φορά απομακρύνο-νταν τόσο που οι άλλοι τους έχαναν ολόκληρο το απόγευμα. Κανείς ποτέ δεν υποπτεύθηκε κάτι.

Η καμπή ήρθε όταν η Δανάη γνώρισε τον Παύλο.

Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ

13

Είχε φτάσει πια τριάντα επτά. Δεν της πήρε πάνω από τέσσερις μήνες για να αποφασίσει ότι θα μπο-ρούσε να ζήσει μαζί του. Το είπε στον Σωτήρη και το μόνο που της απάντησε εκείνος ήταν ότι συμπα-θούσε τον Παύλο πολύ. Ύστερα τράβηξε το σεντό-νι και φίλησε τους λευκούς μηρούς της. Έγινε μάρ-τυρας στον γάμο. Μόνο νονός αρνήθηκε να αναλά-βει, όταν ένα χρόνο αργότερα η Δανάη γέννησε τον Αλέξη. Δεν του ταίριαζαν, είπε, τέτοια καθήκοντα.

Εκείνη συνέχισε να περνάει από το σπίτι του. Άλλοτε αραιά, άλλοτε συχνά. Όταν ο Σωτήρης έφυ-γε κάποτε για έξι μήνες στη Λισσαβόνα, εκείνη κόντεψε να τρελαθεί. Σκέφτηκε μια δικαιολογία, πήρε τον Αλέξη και πήγε να τον επισκεφτεί. Τα απογεύματα κατέβαιναν στην Πράσα ντου Κομέρ-σου. «Οι ντόπιοι τη φωνάζουν ακόμα Τερρέιρου ντου Πάσου, ανακαλώντας το αυτοκρατορικό πα-ρελθόν ενός παλατιού που έχει αφανιστεί από τον σεισμό του 1755» της είπε την προτελευταία μέρα, για να σπάσει τη σιωπή.

Στα σαράντα της η Δανάη αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας. Χρειάστηκε να περάσει ένα μήνα στο νοσοκομείο. Ο Σωτήρης ήταν κάθε μέρα εκεί. Τις νύχτες ο Παύλος έμενε μαζί της και ο Σωτήρης έπαιρνε σπίτι του τον δίχρονο Αλέξη. Η νοσηλεία τελείωσε με την ίδια υγιή, χωρίς να ξέρει όμως ως πότε. Κλείστηκε στον εαυτό της για λίγο. Τις λίγες


14

φορές που συνάντησε τον Σωτήρη δεν ένιωθε το σώμα της το ίδιο. Δεν του είπε τίποτα, απλά στα-μάτησε τις επισκέψεις.

Ένα χρόνο αργότερα έμεινε δεύτερη φορά έγκυ-ος. Σαράντα τριών ετών γέννησε την Αλίκη. Η φιλία τους παρέμεινε δυνατή. Μετακόμισε με τον Παύλο σε μια μονοκατοικία με κήπο, κοντά στον Σωτήρη. Τα Σαββατοκύριακα συναντιόντουσαν στο κοντινό πάρκο, έπιναν καφέ ενώ παρακολουθούσαν τα παι-διά να παίζουν. Εκείνος είχε δύο ακόμη μεγάλους δεσμούς, που οδήγησαν σε δύο χωρισμούς. Ο δεύ-τερος τον πλήγωσε για αρκετά χρόνια. Μετάνιωσε που δεν ανέλαβε πνευματικός πατέρας των παι-διών. Μια θεσμική ιδιότητα. Κάποια στιγμή θα πέθαινε, τα χρήματα που είχε μαζέψει, τα τρία παλιά αυτοκίνητα που είχε αγοράσει και ξανα-φτιάξει ολομόναχος, κυρίως όμως το σπίτι στην Κύθνο, όλα θα περνούσαν στα παιδιά της. Θα ήθε-λε να υπάρχει μια τυπική εξήγηση γι’ αυτό. Η Δα-νάη, επιφανειακά, είναι τώρα μια άδοξη συντα-ξιούχος τραπεζικός. Ανησυχεί για τα παιδιά. Ο Αλέξης είναι στο Πολυτεχνείο Βόλου, η Αλίκη μια ήσυχη δεκαπεντάχρονη λίγο πριν την έκρηξη της εφηβείας. Τη Δανάη την εντυπωσιάζει το πόσο απολαμβάνει τη συντροφικότητα του έγγαμου βίου με τον Παύλο. Ο Σωτήρης δεν παντρεύτηκε.

15

O δρόμος για τον παράδεισο

«Δεν ήταν καθόλου καλός πατέρας» είπε. Ήταν μια απολύτως άσχετη λεπτομέρεια και διάλεξε την πιο ακατάλληλη στιγμή. Η Έλενα σκέφτηκε να απαντήσει «οι νεκροί δικαιώνονται» ή «ξέχνα το τώρα», αλλά τελικά έφυγε μακριά χωρίς να μιλή-σει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Αντρέας της έλεγε την ίδια φράση για τον πατέρα του. Ήταν η δεύτερη, ακριβώς η δεύτερη. Θυμόταν την πρώτη αλλά δεν του το είπε. Δεν αντάλλαξαν άλλη κου-βέντα σε όλη την κηδεία. Μετά πήρε μόνη της το λεωφορείο. Είπε ότι θα πήγαινε σπίτι να μαζέψει τα πράγματα. Δεν έπρεπε να ανησυχούν, θα έφευ-γε σύντομα. Μέχρι να ξεκινήσει ο οδηγός, είχε ξεχάσει τη συζήτηση. Κοιμήθηκε. Δεν είχε κοιμηθεί ποτέ τόσο ήσυχη. Ξύπνησε χωρίς παράπονο, όπως όταν ήταν παιδί. Δεν είχε τίποτα να κάνει. Ξύπνη-σε, θυμήθηκε ότι ο κύριος Κώστας ήταν νεκρός και


16

αμέσως άρχισε να κλαίει. Ας λέγανε ό,τι θέλανε όλοι. Τον αγαπούσε τον κύριο Κώστα. Έβαλε τα πρόσωπα σε μια σειρά. Πρώτα ο Τομάς. Μετά ο Μάρεκ. Αλλά τον κύριο Κώστα τον αγαπούσε πε-ρισσότερο. Σταύρωσε τα δυο της χέρια στο στέρ-νο, είπε μια μικρή προσευχή για την ψυχή του και μετά κοιμήθηκε πάλι.

Ο κύριος Κώστας ήταν απαίσιος πατέρας. Αλλά δεν την ένοιαζε. Την Έλενα τη σεβόταν όπως ένας ναυαγός τη σανίδα που τον κρατάει στη ζωή. Στην αρχή ήταν καλός επειδή τη φοβόταν. Είχε πεινάσει κι αυτός κάποτε, ήξερε. Μετά ήταν καλός επειδή τη συνήθισε. Η Έλενα έκανε όσα έπρεπε, αυτός φερόταν όπως έπρεπε. Στο τέλος επειδή φοβόταν μη φύγει. Ήθελε να προλάβει να πεθάνει πιο πριν. Έγινε εκείνη το αφεντικό. Ήταν τρυφερός χωρίς να του το ζητήσει. Της έπαιρνε δώρα και, όταν του έλεγε ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα έφευγε ποτέ, της έπαιρνε πιο ακριβά δώρα.

Ήταν περίεργο αλλά όταν η Έλενα πρωτοείδε τον κύριο Κώστα να κοιμάται στο κρεβάτι του, αμέσως κατάλαβε ότι ήταν κακός και εγωιστής. Σαν να έβγαζε μια μυρωδιά δική του. Απλωμένος διαγώνια στο κρεβάτι, με τα χέρια ανοιχτά να γε-μίζουν το στρώμα, και την κοιλιά του να διπλώνει κάτω από το μισάνοιχτο πουκάμισο. Aκολούθησε

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

17

τον Αντρέα, που την οδήγησε στο στενό της δωμά-τιο. Πρόσεξε τα δυο μεγαλύτερα, άδεια, αλλά δεν είπε κουβέντα. Άφησε τα πράγματα πίσω από την πόρτα και τότε άκουσε τον κύριο Κώστα που ξύ-πνησε.

Η Έλενα πίστευε ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν ένα δικό τους είδος ευγένειας. Είναι σκληροί για να σε βοηθήσουν. Ο κύριος Κώστας δεν από-ρησε με την άγνωστη γυναίκα που βρέθηκε ξαφ-νικά στο δωμάτιό του. Ο Αντρέας κάθισε στην κουζίνα, η Έλενα βοήθησε τον ηλικιωμένο άντρα να σηκωθεί, σκούπισε τον ιδρώτα του, έβγαλε με σίγουρες κινήσεις τα ρούχα του και τον οδήγησε στην τουαλέτα να τον πλύνει. Όταν πήγε αργότερα στην κουζίνα για να φέρει φρέσκο νερό, βρήκε τον Αντρέα να καπνίζει εκεί. Μόλις την είδε της έδει-ξε το χαρτί στο οποίο είχε γράψει το τηλέφωνό του και έφυγε χωρίς να αποχαιρετήσει τον πατέρα του. Η Έλενα άρχισε να ψάχνει το άδειο σπίτι με τον τεράστιο κήπο που έφτανε ως τη θάλασσα, μέχρι που άκουσε τη φωνή του γέρου και έτρεξε πίσω.

Δεν της είχε μιλήσει κανείς ως τότε για την ερωτική λειτουργία της γενναιοδωρίας. Όταν με-γάλωνε, όλοι λέγανε για την ασφάλεια. Έκανε πως άκουγε και μετά έκανε του κεφαλιού της. Eρωτεύ-τηκε τον Τομάς και παραδόθηκε στον τριχωτό αμυντικό της Λέχια Γκντανσκ. Δεν την ένοιαζε ού-


18

τε η γυναικά του, ούτε τα παιδιά του. Τον κοιτού-σε στη λίμνη όπου ψάρευε στις διακοπές και μια μέρα βούτηξε μέσα κι ας μην ήξερε κολύμπι. Ο Τομάς έτρεξε να τη σώσει, και ενώ την τραβούσε έξω η Έλενα κολλούσε πάνω του, για να του δείξει πώς θα τον έσφιγγε αν έψαχνε λίγο πιο βαθιά από εκεί που είχε τα χέρια του. Την επόμενη μέρα παραφύλαξε μέχρι να βγει η γυναίκα του και με-τά χτύπησε την πόρτα για να τον ευχαριστήσει. Η γυναίκα του γύρισε στις δύο, η Έλενα είχε μόλις φύγει, αφού πρώτα έτριψε επιμελώς τους θαμπούς λεκέδες από το αίμα της, που είχαν μείνει στο πάτωμα της κουζίνας.

Τον ακολουθούσε στα δασάκια νωρίς το πρωί, τον καβαλούσε στο αυτοκίνητό του κοντά στο σχο-λείο. Τον πίστεψε όταν είπε ότι θα άφηνε τη γυ-ναίκα του. Τον άφηνε να τελειώνει αχόρταγα μέσα της και, όταν του ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος, είδε τη γυναίκα του να τη φωνάζει πουτάνα μέσα στο σπίτι των γονιών της. Δεν το πίστευε ότι γλί-στρησε στο πάτωμα τόσο εύκολα, η άλλη γυναίκα την είχε αρπάξει από τα μαλλιά και χτυπούσε το κεφάλι της στο πάτωμα, οι γονείς της δεν προσπα-θούσαν να το σταματήσουν κι αυτή δεχόταν το ξύλο χωρίς να αντισταθεί, γιατί το άξιζε. Έφυγε από το Σεπόλνο, στο Μπύντγκοστς γνώρισε τον Μάρεκ και έμεινε μαζί του. Δεν είχε τα χοντρά


19

δάχτυλα του Τομάς, που έπιαναν τα πόδια της άγρια, αλλά έκανε μαζί του δύο ακόμα παιδιά και τον αγαπούσε γι’ αυτό. Τον αγαπούσε που δεν έκρυβε τις ήττες του και μετά τη δουλειά του έπι-νε ήσυχος στην κουζίνα μέχρι να νυχτώσει. Αγα-πούσε τόσο αυτόν τον φαλακρό ηλεκτρολόγο, που του πρότεινε να πάει για δουλειά στη Ελλάδα σαν να ήταν δική της ανάγκη, όχι δική του.

Του τηλεφωνούσε κάθε Τετάρτη απόγευμα. Τις Τετάρτες ερχόταν ο Αντρέας να καθίσει με τον κύριο Κώστα, η Έλενα πήγαινε σε ένα τηλεφωνικό κέντρο και τους μιλούσε. Διαδοχικά στον Μάρεκ, στα τρία παιδιά της, στην αδερφή της. Στην αρχή δεν έδινε λεπτομέρειες γιατί δεν ήθελε να τους κάνει να ζηλέψουν. Το σπίτι με την ξύλινη σκάλα, η θέα από την επάνω βεράντα, η μυρωδιά της θά-λασσας. Μετά σκέφτηκε ότι δεν θα καταλάβαιναν. Έλειπε τόσο καιρό. Την περισσότερη ώρα επικρα-τούσε σιωπή και στις δυο άκρες της γραμμής. Μάλλον νόμιζαν ότι δεν μιλούσε επειδή ήταν δυ-στυχισμένη. Ένιωθαν τύψεις. Στο τέλος της ζητού-σαν να το κλείσει επειδή φοβόντουσαν για τα λε-φτά που χαλούσε. Έπειτα εκείνη πήγαινε πάντα στη θάλασσα. Τη φοβόταν ακόμα τη θάλασσα. Δεν είχε μάθει ποτέ να κολυμπάει.

Ο Αντρέας την περίμενε συνήθως στην κουζίνα. Άφηνε ξεχωριστά φαγητό μαγειρεμένο για εκεί-


20

νον. Το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει, αφού εκείνος την είχε επιλέξει. Του έλεγε τα νέα του κύριου Κώστα. Του έλεγε κάποια νέα. Αλλά τον Αντρέα δεν τον ένοιαζε. Την ευχαριστούσε όμως για το φαγητό, της υπενθύμιζε ότι δεν υπήρχε λόγος να μαγειρεύει ειδικά για εκείνον, ούτε να του ετοιμάζει με φρέσκα σεντόνια το κρεβάτι για να ξεκουράζεται όσο κοιμόταν ο κύριος Κώστας. Μια φορά που γύρισε νωρίτερα βρήκε τον Αντρέα να κοιμάται και πρόσεξε πόσο διαφορετικός ήταν από τον πατέρα του. Τεράστιος, γυμνασμένος, όμορφος, αλλά μόλις έμενε μόνος με τον γέρο δυο λέξεις του άλλου τον έκαναν κομμάτια. Τον σκέ-πασε, ξύπνησε τον κύριο Κώστα και του έδωσε τα φάρμακά του, του είπε αυστηρά να κοιμηθεί ξανά, έσβησε τα φώτα και έκλεισε την πόρτα, με-τά κάθισε μόνη της στην κουζίνα. Σύγκρινε τις δυο ανάσες. Ο ένας άντρας βαρύς, γερός ακόμα. Ο άλλος έψαχνε να βρει το οξυγόνο. Ψέματα και τα δύο.

Ο Αντρέας ερχόταν πάντα μόνος και πάντα Τε-τάρτη απόγευμα, που ήταν κλειστό το μαγαζί. Η Σύλβια, η γυναίκα του, ήρθε μαζί δυο μόνο φορές. Μια στην αρχή, βιαστική, να φέρει καινούρια σε-ντόνια για την Έλενα, και άλλη μια στο τέλος, όταν πέθανε ο κύριος Κώστας, που τον ξενυχτούσαν. Δεν είχε έρθει για τα σεντόνια στην αρχή, είχε


21

έρθει για να ελέγξει τη γυναίκα που ήταν κοντά στον πεθερό της, και όταν είδε την πενηνταπεντά-ρα Έλενα, που μύριζε γηρατειά και χλωρίνη, τη ρώτησε με συμπόνια για την ταραγμένη ζωή της, πριν βρει μια γρήγορη δικαιολογία και φύγει. Την επόμενη φορά που ήρθε δεν τη γνώρισε. Η Έλενα φορούσε τα ρούχα που της ζητούσε ο κύριος Κώ-στας. H φαρδιά φούστα είχε ένα σκίσιμο μέχρι ψηλά πάνω από το γόνατό της. Αν εκείνος μπο-ρούσε να κουνηθεί από το φέρετρο, θα έχωνε το χέρι του μέσα.

Τη δεύτερη φορά που ο Αντρέας τόνισε πόσο κα-κός άνθρωπος ήταν ο πατέρας του, είχε επιτέλους την ευκαιρία να ορίσει ο ίδιος τη μνήμη του, χωρίς να φοβάται πώς θα αντιδρούσε εκείνος. Τουλάχι-στον η Έλενα έπρεπε να τον ακούσει. Ό,τι άλλο κι αν ήξερε αυτή, θα έπρεπε πρώτα να θυμάται ότι δεν ήταν ένας καλός πατέρας. Έφταιγε ο πατέρας του για τα πόδια του που ίδρωναν μέσα στα πα-πούτσια κάθε φορά που κάποιος του έβαζε τις φωνές. Όμως την Έλενα δεν την ένοιαζε πια. Κι ο κύριος Κώστας δεν έδινε δεκάρα πώς θα τον θυ-μόντουσαν. Τη δεύτερη φορά, ο Αντρέας θύμωσε που εκείνη δεν συμφώνησε μαζί του.

Την πρώτη φορά η Έλενα άνοιξε τα μάτια της στο σκοτάδι, κοίταξε προς το μέρος του, τα έκλει-


22

σε και τον τράβηξε κοντά της. Τον έβαλε να ακου-μπήσει πάνω στο στήθος της, τον νανούρισε με το ελαφρύ λαχάνιασμα που της είχε μείνει από το σεξ, αλλά δεν μίλησε. Η κακία του πατέρα του ήταν τώρα ένα θέμα πιο μεγάλο από τη γυναίκα του και τον άντρα της, τα παιδιά τους, τα δέκα χρόνια που τον περνούσε, τη δουλειά της για τον πατέρα του. Η Έλενα χάιδεψε τα μπράτσα του μαλακά, όπως κάνει μια νοσοκόμα, και θυμήθηκε τον ανδρισμό του Τομάς και την αγάπη του Μά-ρεκ. Ο Αντρέας δεν είχε τίποτα από τα δύο. Η παλάμη της σαν να του έδωσε ένα σινιάλο, σύρθη-κε γρήγορα πάνω της και μπήκε ξανά μέσα της, διψασμένος όπως ο πατέρας του.

Πριν πάνε στο δωμάτιο καθόντουσαν πρώτα για ώρα στην κουζίνα. Μιλούσαν για τις ζωές τους. Βραδυπορούσαν. Σαν να μην ήταν δεδομένο πού θα κατέληγε η βραδιά. Μετά η Έλενα άφηνε τα σαμπό της στην κουζίνα, για να μην ξυπνήσει τον κύριο Κώστα, και περπατούσε ξυπόλυτη ως το δωμάτιό της. Ο Αντρέας έφευγε γρήγορα μετά που τελείωναν. Αυτό που έκαναν του φαινόταν εξευ-τελιστικό, όμως ανυπομονούσε να έρθει η Τετάρτη, να πάει το απόγευμα στον πατέρα του, να φύγει η Έλενα για να τηλεφωνήσει στους δικούς της, κι ύστερα να γυρίσει, να βάλει τον γέρο για ύπνο, να κλείσει το φως και την πόρτα του, να κλείσει μετά


23

την πόρτα στο δικό της δωμάτιο, με τον ίδιο μέσα, να βγάλει τα ρούχα της και να τον ξαπλώσει επι-δέξια πάνω της. Είχε αλλάξει τώρα συνήθειες, της άφηνε τα χρήματα νωρίς το μεσημέρι, για να είναι μακριά από τη βραδινή τους πράξη, αλλά και πά-λι έμοιαζε να θυμάται τα χαρτονομίσματα μόλις πρόσεχε τα σαμπό της παρατημένα μπροστά στον νεροχύτη. Όταν έβγαινε από το σπίτι, η Έλενα τον έβλεπε να μπαίνει στο αυτοκίνητο, να βάζει μπρο-στά τη μηχανή και μετά να κάθεται εκεί πότε πέ-ντε, πότε δεκαπέντε λεπτά, με τα μάτια στο πα-ράθυρο του πατέρα του.

Η Έλενα άναβε πρώτα το ένα και μετά το άλλο φως, γυρνούσε μέσα στο σπίτι, ένιωθε το βλέμμα του να την ψάχνει στις σκιές από τις κουρτίνες και δεν την ένοιαζε. Έμπαινε στο μπάνιο, το νερό έτρε-χε στο σώμα της, έκανε θόρυβο πάνω στο μάρμα-ρο, καμιά φορά ξυπνούσε τον κύριο Κώστα, που δεν ήξερε τι είχε προηγηθεί και την καλούσε στο δωμάτιό του παρακλητικά. Σκεπαζόταν με μια πετσέτα χωρίς να βιάζεται. Φανταζόταν τον Αντρέα να ξύνει τα δέρματα του τιμονιού καθώς έβαζε στο μυαλό του όσα μπορεί να έκανε η Έλενα στον πατέρα του, να του αλλάζει τα ρούχα και να τον αγγίζει γυμνό, να τον πλένει όπως δεν είχε πλύνει ποτέ τον ίδιο, να του μιλάει τρυφερά. Αυτό το τέρας, για το οποίο μισή ώρα νωρίτερα της είχε πει


24

πως εγκατέλειψε τη μητέρα του, τη δεύτερη γυ-ναίκα του, όταν ο Αντρέας ήταν έξι, για μια άλλη γυναίκα, την όποια εγκατέλειψε επίσης λίγα χρό-νια αργότερα, σαν να της ζητούσε να τον βασανίσει όπως δεν είχε τη δύναμη να κάνει ο ίδιος. Τόσες και τόσες ιστορίες, αλλά όταν γυρνούσε η Έλενα στο στενό της δωμάτιο, άφηνε την πετσέτα, έμενε για λίγο γυμνή και ένιωθε το δέρμα της να ανα-πνέει στον αέρα που μύριζε ακόμα από τα υγρά τους, έβλεπε ότι το αυτοκίνητο έλειπε μπροστά από το σπίτι, ο Αντρέας είχε φύγει για τη Σύλβια και δεν την ένοιαζε.

Η Έλενα δεν είχε ακούσει ποτέ τον κύριο Κώστα να μιλάει για τα παιδιά του. Για τις γυναίκες του, ναι. Τις τρεις κούκλες που παντρεύτηκε. Τις δεκά-δες άλλες που πέρασαν από τα χέρια του. Της μιλούσε για πουτάνες που είχε σπιτώσει και του έκαναν πράγματα ανήκουστα. Της μιλούσε για κο-μπίνες. Πώς έφτιαξε και έχασε πέντε περιουσίες, κάποιες πιο μεγάλες από τις άλλες, αλλά πάντα στεκόταν στα πόδια του. Της μιλούσε για τον πό-λεμο. Της ζητούσε να βγάλει τα σαμπό, να ξαπλώ-σει πλάι του, περνούσε το χέρι πίσω από το κεφά-λι ή μέσα από την μπλούζα της και μιλούσε για τότε που ήταν νέος. Μια φορά ξεχάστηκε και, όπως έλεγε μια ιστορία για το πώς είχαν μπει σε ένα


25

χωριό να διώξουν τους αντάρτες, της είπε ότι βρή-καν έναν κρυμμένο κάτω από τα πατώματα και ευχαριστήθηκε να τον δέρνει με τις ώρες. «Πήγαμε από δω, από κει, γυρίσαμε…» επαναλάμβανε κάθε λίγο.

Όταν ξεκινούσε να της μιλάει, μπορεί να τραβούσε μέχρι τη μέση της νύχτας. Δεν ήθελε να κοιμηθεί. Πώς να κοιμηθεί αυτός ο άντρας που δεκαπέντε ώρες τη μέρα απειλούσε, έβριζε, έδερνε; Τον κρα-τούσε η Έλενα και τον άφηνε να είναι νέος ξανά.Έκλεινε την αδύναμη παλάμη του στο δεξί της χέρι και με το αριστερό χάιδευε τον ταλαιπωρη-μένο πήχη του. Χειρότερα ήταν τις νύχτες που δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η Έλενα έμενε εκεί. Τώρα στα γεράματα τον βασάνιζαν θεολογικά ερωτήμα-τα. Καταλάβαινε πώς κύλησε η ζωή του. Δεν με-τάνιωσε, επαναλάμβανε. Θα ήθελε, όμως, να ξέρει τι θα έρθει μετά. Έφταιγε η τωρινή αδυναμία του, εκείνου που είχε μάθει να βλέπει μόνο τους άλλους να τρέμουν. Η Έλενα ένωνε τα δυο πόδια και τα κολλούσε στο στήθος της, έπαιρνε στάση εμβρύου, έκανε πως κοιμόταν και μετά από ώρα κατάφερ-νε να ηρεμήσει και αυτός.

Πιο πολύ από όλους αγάπησε τον κύριο Κώστα. Γιατί ο κύριος Κώστας τη λάτρεψε. Είχε ερωτευτεί πολλές γυναίκες, είχε επιθυμήσει, είχε προδώσει


26

για αυτές. Αλλά η Έλενα ήταν η πρώτη που δεν θα μπορούσε να αφήσει. Και ήταν κάθε μέρα εκεί ενώ θα μπορούσε να φύγει. Της ζήτησε να τρώει δίπλα του και όταν λερωνόταν άπλωνε τα δάχτυλά του και τη σκούπιζε. Της ζητούσε να του μιλάει για τα παιδιά της, για τα εγγόνια της. Ακόμα και για τον άντρα της δεν τον πείραζε να ακούει. Της είπε, αν ήθελε, να καλέσει τα παιδιά, τα παιδιά και τα εγγόνια της, να έρθουν στην Ελλάδα. Το σπίτι ήταν τεράστιο. Της είπε να αφήσει το στενό δωμάτιο της υπηρεσίας και να πάει στη μεγάλη κρεβατο-κάμαρα στην άλλη άκρη του διαδρόμου, απ’ όπου θα μπορούσε να τη βλέπει ανά πάσα στιγμή αν άφηναν τις μεσόπορτες ανοιχτές. Της είχε πει να τηλεφωνεί από το σπίτι στους δικούς της, ήθελε να τους μιλήσει κι εκείνος. Η Έλενα δεν δέχτηκε τίποτα από αυτά. Η μόνη παραχώρηση που του έκανε, εκείνο τον καιρό πριν το τέλος, ήταν να κοιμάται δίπλα του, και όταν ξυπνούσε ο κύριος Κώστας, άνοιγε τα μάτια και έβλεπε τη γυμνή μέση της, τον φαρδύ κώλο κάτω από το εσώρουχο, τη μύριζε, άπλωνε το χέρι να την αγγίξει και την ξυπνούσε.

Εκείνο τον τελευταίο καιρό οι απορίες του γυρ-νούσαν διαρκώς γύρω από ένα ερώτημα.

«Λες να υπάρχει παράδεισος, Έλενα;»«Δεν ξέρω, κύριε Κώστα».


27

Τα θεολογικά ερωτήματα δεν ήταν ποτέ το φόρ-τε της. Λίγους μήνες νωρίτερα θα άπλωνε τα χέρια του ως το φαρδύ στήθος της, θα προσπαθούσε να κλείσει και τα δύο βυζιά μέσα στις παλάμες του και θα έλεγε «αυτό είναι ο παράδεισος». Όμως στο τέλος είχε βαρύνει. Είπε στον Αντρέα να του φέρει κανέναν παπά να μιλήσει και τότε ο γιος του έγινε ξαφνικά θηρίο. «Καμιά εξομολόγηση, κανέ-να τάμα δεν θα σε γλιτώσει απ’ όσα έκανες». Ούτε η Έλενα ήθελε παπάδες μέσα στο σπίτι. Όταν τον έβλεπε να μην μπορεί να αναπνεύσει από τον φόβο όμως, έσκυβε κοντά του και του ψιθύριζε «δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τον παράδει-σο». Και τότε εκείνος έβρισκε πάλι την αναπνοή του αργά, κρατούσε το κεφάλι της και με τα δυο του χέρια αλλά δεν τη φιλούσε, γιατί φοβόταν μην την κολλήσει θάνατο.

Όταν ακολουθούσε το φέρετρο, μόνη της ανάμεσα στα δέκα είκοσι άτομα που παρακολουθούσαν ανόρεκτα την κηδεία, σαν να πήγαν εκεί μόνο για να σιγουρευτούν ότι ο γέρος είχε τελικά πεθάνει, σκεφτόταν πόσο πολλοί δρόμοι υπήρχαν. Θυμόταν τα μάτια του όταν την έβλεπε να αλλάζει, πώς παρακολουθούσε τις δυο χοντρές της ρώγες και ήταν σαν να βλέπει μπροστά του ένα θαύμα. Στην κορυφή της πομπής πήγαιναν ο Αντρέας, τα παιδιά


28

του, η Σύλβια, πίσω δυο τρεις παλιοί συμπολεμι-στές. Φυσικά δεν ήρθε κανένας από τους συνερ-γάτες ή τους πρώην υπαλλήλους του. Τους πολ-λούς δρόμους για τον παράδεισο σκεφτόταν και λίγες μέρες αργότερα στο γραφείο του συμβολαιο-γράφου, όσο ο Αντρέας σιωπούσε και η Σύλβια ούρλιαζε για την πουτάνα που τους έφαγε το σπί-τι και τόσες καταθέσεις. Ο Αντρέας είχε γίνει κα-τακόκκινος, αλλά μόλις πήγε να ανοίξει το στόμα του, η Έλενα τον κοίταξε, κι εκείνος έμεινε βουβός. Μέχρι να βγουν από το γραφείο η μπάλα είχε πά-ρει αυτόν. Η Έλενα έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω, αλλά φανταζόταν τη Σύλβια να τον πετάει κάτω και να χτυπάει το κεφάλι του στο πεζοδρόμιο.

Ήταν Τετάρτη μεσημέρι. Βρήκε ένα καρτοτηλέ-φωνο και πήρε τους δικούς της. Είχε αργήσει. Μί-λησε διαδοχικά σε όλους. Τους είπε ότι ο κύριος Κώστας την είχε γλιτώσει τελικά. Θα ζούσε πολλά χρόνια ακόμα. Θα έμενε να τον φροντίσει το κα-λοκαίρι και δεν θα μπορούσε να ταξιδέψει για να τους δει. Την επόμενη θα τους έστελνε το συνηθι-σμένο ποσό. Έκλεισε το τηλέφωνο και πήγε στη θάλασσα. Έβγαλε τα παπούτσια, περπάτησε λίγο μέσα στο νερό, δεν της άρεσε, αλλά εκείνο το βρά-δυ μπορούσε να μείνει μέχρι αργά και θα έμενε.

OMORFOI EROTES - Vivliopoleio-Pataki · Ένας μικρός βαθύς λεκές [99] 8...

Documents

Transcript of OMORFOI EROTES - Vivliopoleio-Pataki · Ένας μικρός βαθύς λεκές [99] 8...