«Ἃγιοι Κολλυβάδες»

ὑπό πατρός Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.Βαρδακουλᾶ 47 παρ. 3

30300 Ναύπακτοςe-mail: dikaio@otenet.gr

webmail: http//: orthway.orgΣυνδρομές προαιρετικές στήν παραπάνω

διεύθυνση

Ἄνοιξη 2013

«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον,Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον,

Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶναὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους

πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας

καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςκαὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων

συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶνπροειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢφρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ

ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»1

1 Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄- Σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992

Περιεχόμενα:

Προσευχή! Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώ-που στό ἀενάως γίγνεσθαι τοῦΟὐρανοῦ!

Ἁγιοπατερικές διηγήσεις καί ἱστο-ρίες.

Ὁ παπα-Μόδεστος στήν Κερασιά τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἠ ἀληθινή προσευχή.

Ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑβραίων στήν Πίστη πρό τῆς συντελείας.

Πνευματικές διδαχές τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ἐμπειρίες καί γεγονότα ἀπό τήν καθημερινή μας ζωή ἐν Χριστῷ. Ὁ παπα-Ἀδριανός.

Ἐπιστολές καί ἀλληλογραφία.Ἡ αἵρεση τοῦ ΟἰκουμενισμοῦὉ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τούς

αἱρετικούς θανάσιμος μολυσμός ὅλων, τῶν ἱερέων, τῶν διακόνων, τῶνμοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν.

Προσευχή.Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου στό ἀενάως

γίγνεσθαι τοῦ Οὐρανοῦ!

Γ΄

Πολλοί ἀνάμεσα στούς ἉγίουςΠατέρες μίλησαν γιά τήν ἐργασία τῆςκαρδιᾶς, γιά τήν φυλακή τοῦ νοῦ καί τῶνλογισμῶν μέ ποικίλους λόγους, ὅπωςδιδασκόταν ὁ καθένας ἀπό τήν Χάρη τοῦΘεοῦ, ξεκινῶντας ἀπό τόν λόγο, πού εἶπε ὁΚύριος: "τά δέ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦστόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται, κἄκεῖνακοινοῖ τόν ἄνθρωπον" (Ματθ. 15, 18),διδάσκοντας ἐμᾶς νά καθαρίζουμε τόἐσωτερικό μας δοχεῖο καί ὅτι πρέπει νάπροσκυνᾶμε τόν Πατέρα ἐν πνεύματι καίἀληθείᾳ. Ἐπίσης τά ἴδια λέγονται καί στάλόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πούδιδάσκει: "'Εάν γάρ προσεύχωμαι γλώσσῃ,τό πνεῦμα μου προσεύχεται, ὁ δέ νοῦς μουἄκαρπός ἐστι. Τί οὖν ἐστι; προσεύξομαι τῷ

πνεύματι, προσεύξομαι δέ καί τῷ νοΐ" (Α΄Κορ. 14, 14).

Γιά τήν νοερά προσευχή γράφει καί ὁἈπόστολος πάλι, προκειμένου εἰδικότερα νάτήν προσδιορίσει, ὅταν διδάσκει: "Θέλωπέντε λόγους διά τοῦ νοός μου λαλῆσαι, ἵνακαί ἄλλους κατηχήσω, ἤ μυρίους λόγους ἐνγλώσσῃ" (Α΄ Κορ. 14, 19). Καί ὁ ὅσιοςἈγάθων ἐξηγεῖ: "Ἡ σωματική ἐργασία εἶναιτά φύλλα, ἐνῶ ἡ ἐσωτερική, δηλ. τοῦ νοῦ,εἶναι ὁ καρπός". Φοβερός εἶναι ὁ λόγοςαὐτοῦ τοῦ ἁγίου, γιατί κάθε δένδρο πού δένκαρποφορεῖ -δέν ἔχει ἐσωτερική νοεράἐργασία- κόβεται καί μπαίνει στή φωτιά.

Ἐπιστολές

Ἀγαπητὲ μοι Κωνσταντῖνε!Χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ

πάντοτε.Ὁ μακαρίτης ὁ Δελήμπασης κάνει

ἐπιλεκτικὴ ἀναγραφὴ καὶ ἐσφαλμένη ἑρμη-νεία τῶν σχετικῶν χωρίων, ἀποδίδοντας"ἱερωσύνη" στούς αἱρετικούς.

Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις πού ἔγινανδεκτοὶ αἱρετικοί, -σημειωτέον ὄχι πάντοτε καὶ ὄχι ὅλοι, καίπάντως ἀ π ὸ τ ὴ ν ἐ κκλησία καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺςνεόκοπους ἑρμηνευτές-, γίνεται ἀπό τούςπροσερχομένους πρῶτα ἀναθεματισμὸς τῆςαἱρέσεως καὶ ὀρθόδοξη ὁμολογία πίστεως,στὴ συνέχεια συντάσσεται λίβελλος στὶςπλεῖστες τῶν περιπτώσεων καὶ ἀκόμη οἱπρώην αἱρετικοί ἀναθεματίζουν καί τούςἑαυτούς τους, (ὅπως στήν Ζ΄ ΟἰκουμενικήΣύνοδο), γιὰ νὰ διαβεβαιώσουν, ὅτι δὲνκινοῦνται μὲ ὑπουλότητα καὶ ὑστεροβουλία.Καὶ τὴν ἀποδοχή τους ἢ μὴ, τελικὰ, τὴνκρίνει ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος!

Καί ὁπωσδήποτε, ὅσοι ἀπό αὐτούςἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἔπρεπενά εἶναι τοὔλάχιστον ὀρθά βαπτισμένοι μέτριττή κατάδυση!

Στοὺς δὲ Νεοημερολογίτες καὶΟἰκουμενιστὲς ἐκλείπει παντελῶς ἡ τριττὴκατάδυση κατὰ τὸ "βάπτισμα" καὶ γίνεταιμᾶλλον "ποδόλουτρο", ἢ στὴν καλύτερηπερίπτωση ἐπίχυση... Καὶ οἱ δύο τρόποι εἶναιἀπόβλητοι καὶ ἀπαράδεκτοι ἀπὸ τὴνἘκκλησία. Καὶ γι' αὐτό, τὸ βάπτισμα, κατὰ

τοὺς θεοφόρους Πατέρες μας, κατ' ἐξοχήνκατά τόν Οὐρανοφάντορα ΜέγανΒασίλειον, ὀφείλει νὰ τελεῖται ἐξ ἀρχῆς, ὡςμὴ τελεσθέν.

Τί ἱερωσύνη, λοιπόν, ἔχουν τὰ παιδιὰαὐτὰ, πού ἀφ' ἑνὸς μεγάλωσαν μέσα στὴναἵρεση τοῦ φοβεροῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ στὸκαταδικασθὲν φράγκικο Καλενδάριο, καὶἀβάπτιστα ὄντα, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, χειρο-τονήθηκαν στή συνέχεια, μάλιστα ἀπὸαἱρετικοὺς ψεδοποιμένες καὶ δὴ σκληροὺςκαὶ ἀμετανόητους διῶκτες τῶν Ὀρθδόξων ἐνἉγίῳ Ὄρει, ἐν Σπέτσαις, ἐν Πάτραις, ἐνΘήβᾳ καὶ κατ' ἐξοχὴν ἐν Ἀττικῇ, στὸ πρόσ-φατο παρελθὸν καὶ μέχρις ἐσχάτων;

Τώρα, γιὰ τὸ ἐρώτημα τῆς ἀπο-στολικῆς μας διαδοχῆς ἀπὸ τοὺς Ρώσσουςτῆς διασπορᾶς, ποὺ ἦσαν μερικοί ἐξ αὐτῶνκοινωνικοὶ μὲ τὶς Νεοημερολογιτικὲς ἐκ-κλησίες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἔχω ἀπαντήσει,πιστεύω ἱκανοποιητικὰ, πολλὲς φορὲς στὸπαρελθὸν, παραπέμποντας στὴν θαυμάσιαἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στου-δίτου:

"Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καὶ τοῖς σὺναὐτῷ".

Ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Πατριάρχης Τύχων(+ 1925)

Λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν, ὅτι οἱΡῶσσοι ἦσαν ἐμπερίστατοι, διακρατοῦσαντὸ Πάτριο ἑορτολόγιο, ἦσαν λίανἐπικριτικοὶ καί καταδίκαζαν τὸν Οἰκου-μενισμό σέ κάθε εὐκαιρία, (βλ. ἐπιστολὲςπόνου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου). Τελικὰ δέἀναθεμάτισαν συνοδικά μὲ τὸν Μέγα

2

Ὁμολογητὴ Ἱεράρχη τὸν Οἰκουμενισμὸ τὸ1983 στὸ Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ2.

Στὴν ἀνωτέρω ἐπιστολὴ, πού ἔχωδημοσιεύσει πολλές φορὲς τὰ τελευταῖαδεκαπέντε χρόνια στοὺς "ἉγίουςΚολλυβάδες", γίνεται ξεκάθαρο ὅτι καὶ ἐπὶΕἰκονομαχίας, οἱ Δυτικοὶ πού δὲν εἶχανπέσει στὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, εἶχανσυγκοινωνήσει μὲ τοὺς ἈνατολικοὺςΕἰκονομάχους, καὶ πουθενὰ δὲν θὰβρισκόταν ἡ ἱερωσύνη καθαρὴ, διὰ τῆςἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως καθαιρε-θέντων ὅλων, ἂν ἀκολουθούσαμε τὸσκεπτικὸ τῶν ἀπομανέντων σχολαστικῶνκατηγόρων μας.

Ἐπειδὴ πολλὰ παρόμοια συνέβησανστὴν Ἐκκλησία, τονίζει ὁ ΜέγαςὉμολογητὴς Θεόδωρος ὁ Στουδίτης,κανένας τῶν Πατέρων δὲν ἐξέτασε τὰπράγματα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον. Οὔτε ὁἍγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, οὔτε ὁ ἅγιοςἸωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ ἔτσι ἔχουντὰ πράγματα καὶ κατ' αὐτοὺς καὶ κατὰπάντας!

Νομίζω ὅτι σχετικὰ ἔχω γράψειπροσφάτως καὶ στὴν εἰσήγηση ποὺ Σᾶςμοίρασα στὴ σύναξή μας, ἀπὸ τὸ πρόσφατοΠανελλήνιο Ἱερατικό μας Συνέδριο. (Τὴνἐπισυνάπτω καὶ ἠλεκτρονικὰ σὲ PDF).Ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ,π. Νικόλαος.

Ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, "παιδί" κι αὐτός στήνψυχή μέ τά ἀγαπημένα του παιδάκια πού ἔτρεχαν

νά τόν ἀγκαλιάσουν, γνωρίζοντας τήν ἀγάπη του γι'αὐτά!

2 Ἰδιαίτερη ἱστορική καί κανονική θεολογικήἀνάλυση ἀκολουθεῖ στή συνέχεια, ὅπου παρου-σιάζονται τά γεγονότα ἐκτενέστερα γιά τήνὁμολογιακή στάση τῆς τότε ρωσσικῆς Συνόδου καίτῶν ὁμολογητῶν Ρώσσων ἐπισκόπων.

Α΄ Περί τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας

τῆς Διασπορᾶς

Ὑπάρχουν πολλές σημαντικές ἀλλάκαί καταλυτικές συνιστῶσες, πούπαραθεωροῦνται, ὅταν ἐξεταζεται ἡπερίοδος κατά τήν ὁποία πήραμε οἱὈρθόδοξοι τῆς Ἑλλάδος τήν ἀρχιερωσύνηἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, πού δια-φοροποιοῦν τίς ἀντικειμενικές ἀξιολογήσεις ἀπό ἐκεῖνες τῶν Καινοτόμων Νεο-ημερολογιτῶν, πού μᾶς κατηγοροῦν ὅτιπήραμε τήν ἀποστολική διαδοχή ἀπό"κοινωνικούς" πρός ἐκείνους ἐπισκόπους.

Ὑπερτονίζεται ἀπό τούς Καινο-τόμους, ὅτι οἱ Ρῶσσοι τῆς διασπορᾶς ἦταν σέἔμμεση κοινωνία, (μέσῳ τῶν σλαυοφώνωνἐκκλησιῶν, κυρίως τοῦ Πατριαρχείου τῆςΣερβίας), μέ τούς καινοτόμουςΝεοημερολογίτες, καί καταλογίζεται, -(παλαιότετρα ἀπό τόν σχολαστικό καί σέκοινωνία μέ τήν αἵρεση ἀποβιώσανταἘπιφάνιο Θεοδωρόπουλο!), - σέ βάρος τοῦἹεροῦ μας ἀγῶνα, ὅτι ὁ Ρουμάνος ἐπίσκοποςΘεόφιλος Ἰονέσκο, πού μαζί μέ τόν λίανἀσκητικό καί μεγάλο θεολόγο ἀρχιεπίσκοποΣεραφείμ Σικάγο ἔκαναν τίς πρῶτεςχειροτονίες, ἦταν Νεοημερολογίτης. ὉΘεόφιλος ἀνῆκε, ὡστόσο, στήν Σύνοδο πούδιακρατοῦσε τό Πάτριο Ἑορτολόγιο, πούτόν οἰκονομοῦσε μέ τίς ἐνορίες του, μέσκοπό νά ἐπανέλθουν στήν πατρώαεὐσέβεια.3

1. Θά πρέπει νά τονιστεῖ, ὅμως, ὅτι ἡρωσσική Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς, κατά τήνὑπό συζήτηση περίοδο, ἦταν ἐμπερίστατηκαί καταδιωκόμενη ἀπό τούς πράκτορεςτοῦ διεθνοῦς Σιωνιστικοῦ Μπολσεβικισμοῦκαί ὄφειλε νά ἐλίσσεται καί νά κρατάειἐπικίνδυνες ἰσορροπίες.

2. Πάντως εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι ἡΡωσσική Σύνοδος:

εἶχε διακόψει τήν κοινωνία μέ τήνλεγόμενη "κόκκινη ἐκκλησία", γιά τήν ὁποίαὁ τελευταῖος μεγάλος στάρετς τῆς ὌπτιναΝεκτάριος (+1927) εἶχε διατυπώσει τήνἄποψη ὅτι στερεῖται τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ,γιατί συνεργαζόταν στενά μέ τό ἄθεο

3 Οἱ Ρουμάνοι εἶχαν ἀλλάξει τό Ἑορτολόγιο ἕναχρόνο πρίν ἀπό τούς Ἕλληνες, τό 1923!

3

κομμουνιστικό καθεστώς, (αἵρεση τοῦΣεργιανισμοῦ), καί εἶχε ἀπαγορεύσει στάπνευματικά του παιδιά νά εἰσέρχονται κἄνσέ ναούς τῆς κόκκινης ἐκκλησίας.

3. Εἶχε προηγηθεῖ ὁ ἀφορισμός τοῦΜπολσεβικισμοῦ καί τῶν συνεργατῶν τοῦἀθέου καθεστῶτος ἀπό τόν Ἅγιο Πατριάρχηκαί ἱερομάρτυρα Τύχωνα, πού εὐλόγησεκαί τόν ἀγῶνα τῶν Ρώσσων ἐπισκόπων τῆςΔιασπορᾶς κατά τοῦ ἀθέου καθεστῶτος.Γιαὐτό τόν ὁδήγησαν οἱ Σιωνιστές στήφυλακή, καί ἀπό τά μαρτύρια καί τίςσυνεχεῖς διώξεις, στίς ὁποῖες τόν ὑπέβαλλανοἱ ἐχθροί τῆς Μεγάλης Ἁγίας ΡωσσίαςΣιωνιστές-Κομμουνιστές κοιμήθηκεμαρτυρικά (1925).

4. Ἔκτοτε οἱ Ὀρθόδοξοι Ρῶσσοιἐπίσκοποι τῆς νόμιμης Συνόδου τοῦΠατριαρχείου τῆς Μόσχας, μέ τήν εὐλογίατοῦ ἁγίου πατριάρχη Τύχωνα, ὅσοιἐπέζησαν, αὐτοεξορίστηκαν καί βρῆκανκαταφυγή στό Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας (στόΚάρλοβιτς).

Γιά τόν λόγο αὐτόν, (ἀπό εὐγνω-μοσύνη καί ἀναγνώριση τῆς φιλαδελφίας),διατηροῦσαν τήν κοινωνία μέ τό πατριαρ-χεῖο τῆς Σερβίας, πού ἀκολουθοῦσε, ὡστόσο,τό Πάτριο Ἑορτολόγιο.

5. Στή συνέχεια ἔφυγαν πρός τήνΔυτική Εὐρώπη, στίς Βερσαλίες, στήνὉλλανδία, στή Γερμανία καί σέ ἄλλες χῶρεςτῆς δυτικῆς Εὐρώπης, καί τελικάμετανάστευσαν στήν μεγάλη χώρα τῆςἈμερικῆς, ὅπου συγκρότησαν Σύνοδο καίὀργάνωσαν τήν Ἐκκλησία τους, διϊστά-μενοι σαφῶς καί αὐστηρά ἀπό τούςσυνεργάτες τῶν Μπολσεβίκων ψευδο-κληρικούς καί πράκτορες τοῦ ἀθεϊστικοῦσιωνιστικοῦ καθεστῶτος τῆς Μετροπόλιακαί τοῦ αἱρετικοῦ Σεργιανιστικοῦ Πα-τριαρχείου τῆς Μόσχας.

6.Ἤδη ἐξ ἀρχῆς ἀπέφευγανπροσεκτικά καί τήν κοινωνία μέ τούςκοινωνικούς πρός τό ἄθεο καθεστώς τῆςΡωσσίας Νεοημερολογίτες τῆς Ἀμερικῆς καίτοῦ πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης.Ἦσαν, ὅμως, ἐμπερίστατοι καί μέχρι νάσταθεροποιηθοῦν στήν νέα ἥπειρο, ἦσανδιαλακτικοί καί συγκαταβατικοί.

7. Φρόντιζαν οἱ Μπολσεβίκοι στήνΡωσσία νά ἔχουν σέ θέσεις κλειδιά δικούςτους πράκτορες, ὅπως μέχρι πρόσφατα τόνπροτελευταῖο ψευδοπατριάρχη Ἀλέξιο, πού,ὅπως ἀποκαλύφθηκε, ἦταν πράκτορας τῆς

Κά Γκέ Μπέ καί ἔφερε τό κωδικό ὄνομα"Δρόσωφ".

8. Διατηροῦσαν, λοιπόν, κοινωνία,ὅπως σημειώθηκε, μέ τούς Σέρβους, ἀφ' ἑνόςγιά λόγους εὐγνωμοσύνης καί ἀφ' ἑτέρου,γιατί οἱ Σέρβοι διακρατοῦσαν τό παλαιόἡμερολόγιο! Στήν Ἁγία Γῆ, στά Ἱεροσό-λυμα, μνημόνευαν ὡς ὑπέρτατη πνευματικήἀρχή τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἁγίας Σιών τόνπατριάρχη Ἱεροσολύμων. (Τό ΠατριαρχεῖοἹεροσολύμων, ὅμως, ἀκολουθοῦσε καίἀκολουθεῖ μέχρι σήμερα τό ΠάτριοἙορτολόγιο!).

9. Ὁπωσδήποτε μέσα στίς τάξεις τῆςΣυνόδου τῶν Ρώσσων ἐπισκόπων ὑπῆρχανκαί ἐλάχιστοι ἐπίσκοποι μέ ἀμβλυμένο τόὈρθόδοξο φρόνημα, πού ἔφταναν ἴσως καίσέ κάποια πνευματική κοινωνία καί μέ τούςΝεοημερολογίτες. (Σχετικά, καί γιάσυλλείτουργα μέ τούς Νεοημερολογίτες, δένἔχουμε καμμία μαρτυρία). Ἀναφέρονταικάποιες, πάντως, συμπροσευχές ἑνός ἤ δύοἐπισκόπων ἀκόμη καί μέ Λατίνους καίΠροτεστάντες!

Τέτοιοι ἐπίσκοποι, μέ ἀμβλυμένο τόὈρθόδοξο αἰσθητήριο, ἦταν ὁ ἈντώνιοςΓενεύης καί ὁ Θεόφιλος Ἰονέσκο. ὉΦιλόθεος Γερμανίας, προκάτοχος τοῦ νῦνἀρχιεπισκόπου Μάρκου, ἦταν ἐπίσης κάπωςπιό διαλλακτικός πρός τούς Δυτικούς, ἀλλάδέν ἀναφέρεται ἐπίσημη λατρευτικήσυμπροσευχή του μέ αὐτούς, ἐκτός τοῦ ὅτιἐπέτρεψε σέ ἐκπροσώπους τῶν Λατίνων καίτῶν Προτεσταντῶν νά βρίσκονται κάποτεστό Ἱερό, κατά τήν τέλεση μιᾶς ἀκολουθίας.

10. Ἡ κυριαρχοῦσα τάση στίς τάξειςτῶν Ὀρθοδόξων Ρώσσων ἐπισκόπων τῆςΣυνόδου τοῦ Ἀναστασίου, ἀλλά κυρίως τοῦἉγίου Φιλαρέτου ἦταν ἡ σταθερή πίστη καίπροσήλωση στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρωνἀλλά καί ἡ ἀπαγόρευση καί ἡ καταδίκη τῶνσυμπροσευχῶν μέ τούς αἱρετικούςἑτεροδόξους (βλ. σχετικές ἀναφορές πιόκάτω στίς Sorrowful Epistles, (=Ἐπιστολέςπόνου), τοῦ Μεγάλου Προέδρου τῆςΡωσσικῆς Συνόδου).

Ἦταν φυσικό, λοιπόν, οἱ Ρῶσσοι νάμή ἀνέχονται οἰκουμενιστικές ἐνέργειες καίἀνεπίτρεπτες καινοτομίες μέσα στήν λίανπαραδοσιακή τους καί Ὀρθόδοξη Σύνοδοκαί γιά τόν λόγο αὐτό καθαίρεσαν ἀργότερατόν Θεόφιλο Ἰονέσκο, πού παρεξέκλινεἐντελῶς ἀπό τίς ἀρχές καί τά δόγματα τῆς

4

Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποδειχθείς ὡςΟἰκουμενιστής, (1972).

Πολλές φορές καί ὁ ἈντώνιοςΓενεύης κλήθηκε νά δώσει ἐξηγήσεις, καί ἡΡωσσική Σύνοδος τόν ἐπέπληξε αὐστηράἀρκετές φορές γιά τίς οἰκουμενιστικές τουθέσεις.

Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτςεἶχε ὑπό τήν δικαιοδοσία του γιά ἕνα μεγάλοχρονικό διάστημα, (24 χρόνια), ἀρκετέςἐνορίες, πού ἀκολουθοῦσαν τό ΝέοΚαλενδάριο.

Ὁ ποιμαντικός σκοπός του, βέβαια,ἦταν νά τίς ἐπαναφέρει μέ τήν κατήχηση, τήνἀγάπη, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τίςσυνεχεῖς ἐξηγήσεις, ἀλλά κυρίως μέ τήνἀπέραντη ὑπομονή του, στήν τάξη τῶνΠατέρων μας. Πρᾶγμα πού ἐν μέρεικατόρθωσε στή Δυτική Εὐρώπη, ὅπου ἔζησε.

11. Μέσα, λοιπόν, στίς τόσο δύσκολεςγιά ὅλο τόν κόσμο τότε συνθῆκες, μετά τήνΣιωνιστική - Μπολσεβικιστική ἐπανάστασηστή Ρωσσία, ὅπου ἀνεδεί-χθησανἑκατομμύρια μάρτυρες, καί κατ' ἐξοχήν μετάτόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ἔπρεπε νά σταθεῖὄρθια καί ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσσων τῆςΔιασπορᾶς, πολεμούμενη πανταχόθενκυρίως ἀπό τούς πράκτορες τοῦ διεθνοῦςΣιωνισμοῦ καί νά κρατήσει λεπτέςἰσορροπίες στίς νέες χῶρες, στίς ὁποῖεςἔπρεπε νά ἑδραιωθεῖ καί νά ἀναπτυχθεῖ,διαποιμαίνοντας μέ μεγάλους ἱεράρχες τόποίμνιο τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας. ἩΡωσσική Σύνοδος ἀπέφευγε, ὅπωςσημειώσαμε, κάθε σχέση μέ τούς προδότεςκαί πράκτορες τοῦ Πατριαρχείου τῆςΜόσχας, (οὐσιαστικά μέ τήν αἵρεση τοῦΣεργιανισμοῦ τῆς "κόκκινης ἐκκλησίας").

12. Οἱ Ρῶσσοι ἱεράρχες, σχεδόν ὅλοι,ἦσαν πολύ καλοί θεολόγοι καί ἂνθρωποιμεγάλης μορφώσεως, ὅπως ὁ ΜητροπολίτηςἈντώνιος, πού ὑπῆρξε καί καθηγητής τῆςδογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦΠανεπιστημίου τοῦ Κιέβου, ὁ Ἀναστάσιοςκαί ὁ πολύς Ἅγιος Φιλάρετος.

Καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος,μετέπειτα προκαθήμενος Μητροπολίτης τῆςΡωσσικῆς Συνόδου, ὡς ἀρχιεπίσκοποςΚαναδᾶ ἦταν ἀκραιφνής Ὀρθόδοξος4 καί

4 Βλ. Ἔκθεση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Καναδᾶ Βιταλίου(Vitaly), πρός τήν Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων τῆςὙπερορίου Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας (Full Sobor) τό

μεγάλος ἀγωνιστής! Ὁ ἱεράρχης αὐτός, ὅπωςκαί οἱ περισσότεροι Ρῶσσοι ἱεράρχες,ἐμφορεῖτο ἀπό ἀντιοικουμενιστικό πνεῦμακαί ἀγωνιζόταν γιά τήν διατήρηση τοῦὈρθοδόξου φρονήματος.5

13. Μετά τήν συγκρότηση τῆςΡωσσικῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἑδραίωσή τουςστό Νέο Κόσμο, οἱ Ρῶσσοι ἐπίσκοποι καί ὁλαός τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἐπισκόπους τουςπαρουσίασαν παγκοσμίως τίς θέσεις τῆςἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μένον-τας σταθεροί στό Πάτριο Ἑορτολόγιο καίβδελυσσόμενοι τήν καινοτομία τοῦ Νέουἡμερολογίου, ἀποδεικνυόμενοι στήν συν-τριπτική τους πλειψηφία ἀντιοικουμε-νιστές καί γνήσιοι τηρητές τῆς ὈρθόδοξηςΠαράδοσης.

Δέν κοινωνοῦσαν μέ τούς Νεοημερο-λογίτες τῆς Ἀμερικῆς καί οὔτε μνημόνευαντούς, στό Κανονικό Δίκαιο χαρα-κτηριζομένους, ὡς "κανονικούς", -(Νεο-ημερολογίτες διακόνους, ἱερεῖς καίἐπισκόπους)-, στήν Προσκομιδή, ἔστω καίἄν δέν εἶχαν διακόψει ἐπισήμως τήνκοινωνία μέ αὐτούς, ἐκτός ἀπό τήν ἐπίσημηδιακοπή τῆς κοινωνίας τους μέ τόΠατριαρχεῖο τῆς Μόσχας.6

1967, πού δημοσιεύθηκε καί στόν "Ὀρθόδοξο Τύπο"τῆς 10ης Φεβρουαρίου-20ης Μαΐου 1970, σέμετάφραση ἀπό τό "Orthodox Word". Σημείωνε στήν ἔκθεσή του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιοςχαρακτηριστικά: "... πρέπει νά εἴμεθα τελείωςἀσυνθηκολόγητοι μέ τόν Οἰκουμενισμό, τόμεγαλύτερο σύγχρονο κακό". Γιά τό Π.Σ. σημείωσε:"ὁ πλησιέστερος κατά τό πνεῦμα, πλέον συγγενήςπρός αὐτόν, (τόν Ἀντίχριστον!), εἶναι τό Π.Σ. τῶνἘκκλησιῶν"!Βλ. καί Father Michael Askoul, PhD: "Τhe sorrowfulepistle of Metropolitan Philaret. A rejoinder to Fr.Alexander Schmemann, " Orthodox Word" 1970, p.137-8: "Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐπειδή εἶναι παν-περιεκτική διαστροφή τοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος,πλήττει αὐτήν ταύτην τήν καρδίαν τῆςΧριστιανικῆς Οἰκονομίας, τήν σωτηρίαν."

5 Βλ. σχετικά ἐπαινετικές ἀναφορές στόν ἀγωνιστήἱεράρχη στό: Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα (σέἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις) τοῦ π. ΧαράλαμπουΒασιλόπουλου.

6 Βλ. καί "π. Σεραφείμ Ρόουζ, Ἡ ζωή καί τάἔργα του", Τόμος Β΄, Ἀθῆνα, 2006, σελ. 255,256. Καί St. Philaret, An Appeal to thePrimates of the Holy Churches of God, andtheir Eminences the Orthodox Hierarchs,Dec. 6, 1975.

5

14. Εἶναι πέραν κάθε ἀμφισβη-τήσεως τό γεγονός, ὅτι οἱ Ρῶσσοι τῆςΔιασπορᾶς μέχρι τό 1983, πού καίἀναθεμάτισαν τόν Οἰκουμενισμό ἐνΣυνόδῳ ὑπό τόν Ἃγιον Φιλάρετον,ἀκολουθοῦσαν τό Πάτριον Ἑορτολόγιο καίκρατοῦσαν αὐστηρή ὁμολογιακή καί λίανἐπικριτική στάση ἒναντι τοῦ Οἰκου-μενισμοῦ.

Ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Οἰκου-μενισμοῦ ἦταν μία ὥριμη πράξη τῆςΡωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς καί ἦλθεσάν ἀποτέλεσμα τῆς παραδοσιακῆς καίἀντιοικουμενιστικῆς δράσεώς τους.

Β΄

15. Κατά τήν ἀντιπαραδοσιακή καίἀντιπατερική λογική, πού ἀναπτύσσουν οἱκατήγοροί μας Νεοημερολογίτες, θάἀρκοῦσε ἡ κοινωνία καί μέ ἓνα μόνον ἱερέατῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, γιά νά χαθεῖ ἡἱερωσύνη (!!!), γιατί ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳἀκοινώνητος ἒστω, κατά τούς ἉγίουςΠατέρες.

Ἄν ὅμως ἦταν ἔτσι καί τόσο ἁπλά τάπράγματα διά τῆς ἀλληλοδιαδόχουκοινωνίας7, θά χανόταν ἀναδρομάδην ἡἱερωσύνη ἀπό ὃλη τήν Ἐκκλησία, ὃπωςτονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητής ἋγιοςΘεόδωρος ὁ Στουδίτης!

Ὃπερ ἂτοπον.8

7 Συλλειτουργήσεως κατά τόν Ἃγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην.8 «...Ἐκζητήσωμεν οὒν καί πολυ-

πραγμονήσωμεν παρ’ οὗ ὀφείλομεν κοινω-νῆσαι, εἰ τήν πίστιν ὁμολογοίη ὀρθήν, εἰ μήχρήμασι κεχειροτόνηται, εἰ μή τι ἂλλο τῶνκατά τόν βίον αὐτοῦ ὑποπτευομένων καίἠκουσμένων σφαλερῶν, ἀληθές.

Εἰ δέ τήν χειροτονίαν καταγομένηνἒχει ἀπό τοῦ δεῖνος,εἲτε ἐξ αἱρετικοῦ,εἲτε ἐκ χρηματοχειροτονήτου,αὐτός δέ οὒτε αἱρετικόςοὒτε ἐν γνώσει ἐκ χρηματολήπτου, εἲτ’

οὒν Σιμωνιανοῦ, κεχειροτονημένος, ὁμολογοίηδ’ ὃμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν, τήν τε πίστινφυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους,τούς τε κατ’ ἀμφότερα παρατετραμμένουςἀποβαλλόμενος, οὐδείς ἡμῖν λόγος ἀποχῆς

16. Ἐμᾶς, βεβαίως, δέν μᾶς κλονίζει τόγεγονός ὃτι μεμονωμένοι Ρῶσσοι ἐπίσκοποιτῆς Διασπορᾶς εἶχαν ἔμμεση καί ὅχι εὐθεῖακοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες καίΟἰκουμενιστές, κατ' ἐξοχήν μέσῳ τῶνΣέρβων καί τοῦ Πατριαρχείου τῆς ἉγίαςΣιῶν, καί κάποιες ἀντιπαραδοσιακέςἐνέργειες ἐπισκόπων, ὅπως τοῦ ΘεοφίλουἸονέσκο, τοῦ Ἀντωνίου τῆς Γενεύης καί τοῦἸακώβου, πού δέν ἐξέφραζαν τήν Σύνοδο,καί οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν τίς κανονικέςτιμωρίες καί ἐπιπλήξεις.

Ἡ βασική ὅμως θέση τῆς Συνόδουτῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ἦτανἀντιοικουμενιστική.

Τό συνεχές κήρυγμά τους ἦταν ἡπροσήλωση στίς παραδόσεις τῆς ἁγίαςὈρθοδοξίας, ἡ ἀσκητικότητα καί ἡκαταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἡ πάσῃθυσίᾳ ἐμμονή τους στό Ἑορτολόγιο τῶνΠατέρων.

Αὐτόματη, βέβαια, καί γενική ἀπώ-λεια τῆς χάριτος σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία δένὑπάρχει, λόγῳ κάποιων μεμονωμένων καί

πρός αὐτόν. Ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτοςκατά τούς προδεδηλωμένους Ἁγίους (σ.σ.Ἃγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον καί ἋγιονἸωάννην τόν Χρυσόστομον) καί δι’ αὐτῶν κατάπάντας. Οὓτω τοίνυν καί κοινωνοῦμεν, καίὑμῖν αὐτό ποιεῖν συμβεβουλεύμεθα. Ἐπεί εἰπερισσότερον διερεύνηται, ἀποκρούεται μέν,ὡς δέδεικται, τά τῶν Πατέρων παραγγέλματα,ἐκλιμπάνει δέ τοσοῦτον τό τῆς ἱερωσύνηςδῶρον, ἐφ’ ὃ τό Χριστιανοί καλεῖσθαι ἒχομεν,ὡς εἰς ἐθνικήν ἡμᾶς μεταπεσεῖν λατρείαν, ὃπερἂτοπον. Πρός γε καί ἀκριβομένους, οὓτω μηδέἐν Δύσει καί Ἀνατολῇ ἀφικομένους εὑρίσκειντό ζητούμενον, ἀναδρομάδην καθαιρουμένωνπάντων διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως,ἐπειδή προφανῶς τῷ Ρωμαίων προέδρῳ ἐπίΤαρασίου συνιεράτευσαν οἱ ἐκ τῶνδεἀποκρισάριοι ἀποσταλέντες, κἀκείνου τάχατοῖς τῆς Ἐώας καί φροῦδα ἐντεῦθεν τά τῆςἱερωσύνης, ὃ ἀπαγορεύσαντες πάντως,καταδεξόμεθα τῷ προειρημένῳ κατά τούςἁγίους μέτρῳ στῆναι. Διότι πολλά συνέβη καίσυμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇἘκκλησίᾳ, ἃ οὐδείς τῶν ἁγίων εὑρηται οὓτωδιερευνήσας, ὃτι μηδέ οἷόν τε, οὒτε μήνἐπέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς. Ἒχει μέν ταῦθ’οὓτως.»

6

σποραδικῶν παραβάσεων τῶν Ἱερῶν Κανό-νων καί τῆς πίστεως ἀπό κληρικούς! Αὐτό διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μέ τόνΜέγα Ὁμολογητή Ἃγιο Θεόδωρο τόνΣτουδίτη, ἑρμηνεύοντας αὐθεντικά τίςἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;

Τό νά ποῦμε ὅτι ἡ Χάρις τῆςἹερωσύνης καί τῶν Μυστηρίων ἀπώλλυταιαὐτομάτως, ὁδηγεῖ σέ κατάλυση τῆςἘκκλησίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐάνδηλ. ἐκλείπει αὐτομάτως καί ἀμέσως ἡ Χάριςτῆς Ἱερωσύνης μέ τήν ἀντικανονικήσυλλειτουργία ἤ συμπροσευχή, τότε χάνεταιτό δῶρον τῆς Ἱερωσύνης καί μεταπίπτουμεστήν εἰδωλολατρεία, πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶναιἂτοπο.

Δηλ. ἡ χριστιανική λατρεία μετα-βάλλεται σέ εἰδωλολατρική, στερουμένηἹερωσύνης, «ὡς ἀναδρομάδην καθαι-ρουμένων πάντων διά τῆς ἀλληλούχουσυλλειτουργήσεως». Ἐπειδή πολλές φορές ἐπικράτησανοἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησία, καί μάλισταγιά μεγάλα χρονικά διαστήματα, ὃσοιἓλκουν ἀπό αὐτούς τήν χειροτονία καί οἱμετά τῶν δευτέρων τούτων συλλειτουργή-σαντες, θά πρέπει νά θεωρηθοῦν, κατά τήνἀνορθόδοξη καί ἀθεολόγητη γνώμη τινῶν,αὐτόματα καθηρημένοι, ἐάν ἡ καθαίρεσηἐπέρχεται ἀμέσως μέ αὐτήν τήν σοβαρή μένκαί ἀντικανονική, (μεμονωμένη ὅμως),παράβαση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἑπομένως, ὃλοι τότε θά εἶναι καθηρη-μένοι, οὐδαμοῦ θά εὑρίσκεται ἡ Ἱερωσύνηκαί θά εἶχε πρό πολλοῦ ἐκλείψει ἡἹερωσύνη πάνω στή γῆ καί ἡ σώζουσαΘεία Χάρις ἀλλά καί αὐτή ἡ ὈρθόδοξοςἘκκλησία!

17. Ἡ κακοδοξία πού ὑποστηρίζουνοἱ Νεοημερολογίτες, θά ἐξάλειφε τήν Χάρηκαί τήν Ἐκκλησία πάνω στή γῆ.

Διότι, ὃπως σημειώνει ὁ ἋγιοςΜέγας Ὁμολογητής Θεόδωρος, «πολλάσυνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παρα-πτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ».

Γιαὐτό τό λόγο δέν βρέθηκε καί οὒτεβρίσκεται κανένας Ἃγιος, πού νάδιερεύνησε τά πράγματα μέ αὐτόν τόνἀνορθόδοξο τρόπο καί οὒτε μᾶς παρέδωσενά φυλάσσουμε τέτοια παράδοση:

«Οὐδείς τῶν Ἁγίων εὓρηται οὓτωδιερευνήσας ταῦτα, ὃτι μηδέ οἷόν τε οὒτεμήν ἐκδέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς». Οὔτε ὁἍγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος οὔτε ὁ ἍγιοςἸωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐξέτασαν ἔτσι τάπράγματα, ὅταν συνέβησαν παρόμοιαπαραπτώματα στήν Ἐκκλησία, οὔτε κανείςἄλλος Ἅγιος.

Καί αὐτή εἶναι ἡ γνώμη καί τῆςἘκκλησίας, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τόνΜεγάλο Ὁμολογητή Ἅγιο Θεόδωρο τόνΣτουδίτη, στήν καταλυτική του ἐπιστολή"Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καί τοῖς σύν αὐτῷ"9.

17. Δέν χάθηκε, ἑπομένως, ἡ Χάριςοὔτε στήν περίπτωση τῆς Συνόδου τῶνΡώσσων τῆς Διασπορᾶς, ἀπό τίςμεμονωμένες καί σποραδικές παραβάσειςπού ἔγιναν, κάτω ἀπό τίς πολύ δύσκολεςκαί τραγικές συνθῆκες, πού παρόμοιες δένεἶχε ξαναζήσει ὁ κόσμος! Ἡ ἐξέλιξη τῶνπραγμάτων ἔδειξε, ποιό ἦταν τόπραγματικό φρόνημα τῆς Συνόδου, ἡἀγάπη τους δηλ. πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἡἀγάπη τους στήν παράδοση καί στόἙορτολόγιο τῶν Πατέρων ἀπό τό ὁποῖοποτέ δέν παρεξέκλιναν, καί τελικά, ἡΣυνοδική καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,κάτω ἀπό τήν ἡγεσία ἑνός συγχρόνουἉγίου καί Ὁμολογητοῦ, τοῦ ἉγίουΦιλαρέτου, στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ τό1983.

Γιατί, πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσαν νάεἶναι τά πράγματα;

Μέσα στήν ἐκκλησία γεννήθηκαν οἱαἱρέσεις καί μέχρις αὐτές νά γίνουν εὐρύτεραγνωστές καί νά συνειδητοποιηθοῦν, βρίσκον-ταν πάντοτε καί στό παρελθόν καί μέχριςἐσχάτων ὅλοι σέ διακοινωνία.

Μέσα ἀπό αὐτή τήν Μία Ἐκκλησία, -(αὐτό συνέβαινε καί συμβαίνει πάντοτε),- πούβρίσκεται σέ διακοινωνία μέχρι ἐκείνη τήνστιγμή καί μέ τούς ἀναδυομένους αἱρετικούς,ἀναδεικνύονται οἱ ἄνδρες τῆς ἀρετῆς καί τῆςἁγιότητος, οἱ Ὁμολογητές, πού πρωτοστατοῦνστόν ἀγῶνα γιά τήν διαφύλαξη τῆςἀκεραιότητας τῆς πίστεως καί τῆς ἁγίαςπαραδόσεως καί τῆς συνέχειας τῆς ἁγίαςἘκκλησίας, ἀπαλλαγμένης ἀπό τήν αἵρεση καίτήν κακοδοξία.

Ἀγαπητέ μοι Νεκτάριε,

9 PG 99, 1105.

7

χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷπάντοτε.

Μένε ἑδραῖος στά τῶν Πατέρων καίτῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως διδάσκειἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας!

Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδονἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχωνἐπισκόπων:

-ὅσοι ἀπό αὐτούς μετανόησαν,

καί

πάντως

-ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆςαἱρέσεως,

-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση,

-συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήνΣύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεωςλιβέλλους,

-ὁμολόγησαν ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίαςκαί χωρισμένοι ἀπ' αὐτήν

καί

-δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια ὅτιἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν ΚαθολικήνἘκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποίαν ἦσανχωρισμένοι

καί ἀφοῦ

-πῆραν καί φρικτό ὅρκο,

-ἀναθεματίζοντας μάλιστα ἑαυτούς

καί

-διαβεβαιώνοντας ὅτι δέν κινοῦνται μέὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!

Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦνλέγοντας:

"Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡκαθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν ἀπό

τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἉγίουΠνεύματος".

Ὅλοι, ὅσοι παρουσιάζονται ὡςδιφένσορες τῶν αἱρετικῶν, θά πρέπει νάποσέχουν, γιατί ἀναθεματίζονται ἀπό τήνΕ΄ καί τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον:

"Εἴ τις τῆς χριστιανοκατηγορικῆςαἱρέσεως ὄντα τινὰ ἢ ἐν ἐαυτῇ τὸν βίονἀπορρήξαντα, διεκδικεῖ (= δικαιώνει )ἀνάθεμα γ΄".

Σέ αὐτό τό ἀνάθεμα παρέπεμπακυρίως, καί χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή,ὅταν κάποιοι ἀποδίδουν στούς αἱρετικούςχάριν καί ἱερωσύνην καί ἁγιαστικάμυστήρια. Γιαὐτό θά πρέπει νά σκεφθοῦνπολύ καλά, μήπως ὑποπίπτουν στόἀνάθεμα αὐτό, ὅπως πολλές φορέςσημείωσε ὁ γνωστός θεολόγος τῶν Ρώσσωντῆς Διασπορᾶς Γκράμπε καί ὁ ἴδιος ὁ ἍγιοςΦιλάρετος!

Ὅπως ἐπίσης παρέπεμπα καί στό:

-«ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα» (Ζ΄Οικουμενικῆς Συνόδου, Mansi, 13, 398-400).

-Ὅταν τό Συνοδικό τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου λέγει: «πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα»,ἐμπεριέχεται σ' αὐτό τό ἀνάθεμα καί κάθεμεταγενέστερη αἵρεση, ἔστω καί μήκαταδικασμένη ἀπό ἐπίσημη ΟἰκουμενικήΣύνοδο, ἀλλά κατεγνωσμένη ὑπό τῶνσυγχρόνων ὀρθοδόξων Πατέρων καίκηρυσσομένη γυμνῇ τῇ κεφαλῇ δημοσίᾳ.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίαςμας διεκήρυξαν :

Ἡ αἵρεσις, «ἀκοινώνητός ἐστι τῆςἘκκλησίας καὶ τῶν Οὐρανῶν ἀλλοτρία »

( Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 33, 178 ),

« Τὸ ἔσχατον πτῶμα ἐστὶ τῆς ψυχῆς »

( Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης , ΡG , 44 , 504 ),

8

«Θεομίσητός ἐστιν ἡ αἵρεσις »

(Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 31, 241 ).

Οἱ αἱρετικοί, κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο,εἶναι λύκοι καὶ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου(Πίστις τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ,P.G. 28, 1641 c.), ἐνῶ, κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο,εἶναι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τὸν Ἰούδα.(Ἐπιστολὴ σμ΄, P.G. 32, 897 a. ).

Οἱ Ἅγιοι προτρέπουν τοὺς αἱρετικοὺςνὰ ἐγκαταλείψουν τὴν αἵρεση καὶ νὰπροσέλθουν στὴν καθολικὴ Ἐκκλησία,διαφορετικὰ δὲν ὠφελοῦνται ἀπὸ τὰ «καλάτους ἔργα», οὔτε μποροῦν νὰκληρονομήσουν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ"

(Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, P.G.96, 508 c. ).

«Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχεισωτηρία» (Ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδόνος).

«Ὡς ξένους καὶ ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ,θὰ ἐννοήσουμε ὅσους εἶναι ἀβάπτιστοι ἢδὲν ἔχουν ὀρθὴ πίστη» (Ὁσίου ἸωάννηΣιναΐτη, Περὶ ἀποταγῆς β΄).

Εἶναι δυνατόν, φίλε τοῦ Χριστοῦ μας,ὅταν ἡ αἵρεσις "ἀρνεῖται τήν Ὀρθοδοξίαν,ἀντιμάχεται τήν ἀλήθειαν καί φθείρει ἐνκακῇ διδασκαλίᾳ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ","ὑπέρ ἧς Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυ-ρώθη"(Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2,267), ὅταν "ἡ κοινωνία τῆς αἱρέσεως εἶναιἀλλοτρίωσις Χριστοῦ" (Ἁγίου Θεοδώρουτοῦ Στουδίτου, PG, 99, 127b),ἀπομάκρυνσις "ἀπό τῆς τοῦ Θεοῦ Χάριτος","πτῶσις εἰς κατάραν" καί "εἰς τό σκότος, τόἐξώτερον" (Ἁγίου Δαλματίου, M4, 1257)"ἔνθα οὐκ ἔστιν εἰρήνη", ὅταν "δόραταἀκοντίζει κατά τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστινἐντός αὐτοῦ τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ" (ἉγίουΚελεστίνου Ρώμης, Μ4, 1048), νά παρέχειτήν κάθαρσιν, τόν φωτισμόν καί τήν θέωσιν-(μέ ποιά ἄραγε μέσα χάριτος καί ἁγιασμοῦκαί ποιά ἱερω-σύνη;),- κατά τούς Πατέρεςμας, καί ἄρα, νά παρέχει τήν σωτηρίαν, ὄχιμόνον στούς αἱρετικούς ἀλλά καί σέ ὅσουςπαραμένουν σέ κοινωνία μέ τούς

αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι: "εἰ καί τοῖς λογισμοῖςοὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆςαἱρέσεως συνόλ-λυνται", κατά τόν μέγανὉμολογητήν Ἅγιον Θεόδωρον τόνΣτουδίτην;

Ἡ οἰκονομία νοεῖται κατ' ἐξοχήν ὡςπρός τήν ποιμαντική προσέγγιση τῶν πιστῶνκαί ὄχι ὡς πρός τόν ἀναθεματισμό τῆςαἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν, διωκτῶν,πρωταρχῶν καί ἐμμενόντων διαχρονικάστήν αἵρεση τοῦ ΝεοημερολογιτικοῦΟἰκουμενισμοῦ καί ἑνουμένων μέκαταδικασμένες αἱρέσεις, πού ξανα-κηρύσσονται καί τῶν ἐπιμενόντων ἐπί μίαἑκατονταετία σέ θεσμικές διαχρονικέςἀλλοιώσεις τῆς παραδόσεως καί τῆςπίστεως πού θεσπίστηκαν ἀπό τήν Ἐκ-κλησία.

Ἡ Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στόν ὅροτης ὁρίζει:

«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον,Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον,Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰτῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺςἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺςκατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸτῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆςἘκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίωντεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶνπροειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢφρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμαἔστω…»10

Τό κείμενο ὁμιλεῖ ξεκάθαρα καί γιάτούς τά ὅμοια τῶν πρειρημένων αἱρετικῶνφρονήσαντας ἤ φρονοῦντας καί ὄχι μόνονγιά τούς κατακριθέντες καί ἀναθεμα-τισθέντες, εἴ τις μή ἀναθεματίζει ...ἀνάθεμα ἔστω!

Σημειωτέον ὅτι τό κείμενο εἶναι ἀπότόν ὅρον τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς. Αὐτόν τόνὅρον ἐκύρωσε καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική καί γι'αὐτό σημειώσαμε ὅτι καί ἡ Ζ΄ τά ἴδια λέγει(Πρακτικά δ΄ συνεδρίας), ἀφοῦ ἐκεῖ ξεκά-θαρα τονίζεται: "Ἡμεῖς δέ κατά πάντα τῶν

10 Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ -ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΤΟΜΟΣ Α΄- Σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992

9

αὐτῶν θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τάδόγματα καί πράγματα κρατοῦντες, μηδένἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντωνἡμῖν, ἀλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοιςστηριζόμεθα, οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτωςδιδάσκομεν, καθώς αἱ ἅγιαι οἰκουμενικαίἕξ σύνοδοι ὥρισαν καί ἐβεβαίωσαν", καίπάλιν: "ἑπόμενοι ταῖς ἁγίαις ἕξΟἰκουμενικαῖς Συνόδοις, πρῶτα μέν ἐν τῇλαμπρ Νικαέων μητροπόλει συν-αθροισθείσῃ" "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσινἐκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφονἀθετεῖ, ἀνάθεμα ἔστω" (MCC XIII, 397- 400,413/4 καί MCC XIII, 129- 133).

Ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος κάνειδιάγνωση τῆς ἤδη ἐπελθούσης σήψεως καίτῆς αὐτοἀποκοπῆς τῶν αἱρετκῶν ἀπό τήνἘκκλησίαν, τούς ὁποίους καί ἀναθεματίζει.(Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας): "τοῖς οὖνἀνεπιστρόφως τῇ πλάνῃ ταύτῃ κατεχο-μένοις, καί πρός πάντα λόγον θεῖον καίπνευματικήν διδασκαλίαν τά ὦταβεβυσμένοις, ὡς ἤδη λοιπόν σεσηπόσι καίτοῦ κοινοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίαςἀποτεμοῦσιν ἑαυτούς, ἀνάθεμα". (Βλ.Ρωμανίδη, Δογματική, τόμος Β΄, σελ. 129,στό ἀπόσπασμα πού παραθέτει ἀπό τόΣυνοδικό, καί στό Τριώδιο, Σαλιβέρου,Ἀθῆναι 1926, σελ. 145 ἑξ. ἈποστολικῆςΔιακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,Ἀθῆναι 1960, σελ. 144 ἑξ.).

Ἐνῶ τό ἀνάθεμα πού ἐκφωνοῦμε τήνΚυριακή τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας εἶναιἀποφασιστικῆς καί καταλυτικῆς σημασίας:"Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήνπαράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν καίὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδήμωνΠατέρων καινοτομηθέντα" -καί τώρα,πρόσεξε φίλε τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀληθείαςἑπόμενε-: "ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα"ἀνάθεμα γ΄.

Θά λέγαμε, λοιπόν, ἑπόμενοι τῶν ἐπίΒέκκου μαρτυρησάντων θεοφόρων Πατέ-ρων μας καί Μαρτύρων:

Σκηνικῶς παίξομεν;

Ὅταν κλῆρος καί λαός ἀνα-θεματίζει, οὕς ἀναθεμάτισαν οἱ Πατέρες

μας καί δή ἐν ἐπιτραχηλίῳ ἤ ἐν ὠμοφορίῳ,ὅταν παρίσταται ἀρχιερεύς ἤ ἡ Σύνοδοςπᾶσα ἀπό τοῦ ἄμβωνος, συναινοῦντος καίσυναναθεματίζοντος τοῦ λαοῦ ὅλους τούςαἱρετικούς, διότι μᾶς προστάσσει ἡ Ἁγία Ζ΄:

πᾶσιν τοῖς Αἱρετικοῖς ἀνάθεμα γ΄;

Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεώρησε καὶθεωρεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ ὄχι μόνον ὡςαἵρεση, ἀλλά ὡς Παναίρεση.

Θεωρεῖ ὅτι καταλύει τὸ περὶἘκκλησίας Δόγμα, ποὺ ἔχει διατυπωθεῖ στὸΣύμβολο τῆς Πίστεώς, τὸ ὁποῖο θέσπισε ἡΠρώτη ἐν Νικαίᾳ καὶ ἡ Δευτέρα ἐνΚων/πόλει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καί ἐπι-κύρωσαν οἱ ἑπόμενες Οἰκουμενικές καίΠανορθόδοξες Σύνοδοι.

Εἶναι ἄρνηση τοῦ ἔργου τοῦΠαναγίου Πνεύματος καί βλασφημία τοῦΠαρακλήτου!

Εἶναι ἀνατροπή τοῦ μυστηρίου τῆςΘείας Οἰκονομίας!

Στό διάστημα τῆς ἱστορίας τοῦἀνθρώπου οἱ διάφορες αἱρέσεις παραμόρ-φωναν κάποια μόνον ἰδιώματα τοῦΘεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. ὉΟἰκουμενισμός πλήττει θανάσιμα ὅλο τόοἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καί ἀρνεῖταιτήν μοναδικότητά Της, ὡς τῆς μοναδικῆςκιβωτοῦ τῆς σωρηρίας μας. Ἀρνεῖται τόσῶμα, ἀρνεῖται ὅμως καί τήν κεφαλήν, ΤόνΘεάνθρωπον Χριστόν μας, ἀφοῦ δέν Τόνἀποδέχεται ὡς Τόν μοναδικόν Σωτῆρα καίΛυτρωτήν!

Ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν πλήττει, ὅμως,μόνον τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ-κλησίας, πλήττει ἀκόμη καὶ τὸ ἁγιολόγιόντης. Εἰσάγει ὡς ἁγίους, ψευδοαγίους, πούπροβάλλονται μέσα ἀπό τήν φοβερή αἵρεσητῶν ἐσχάτων χρόνων. (Βλ. κατωτέρω).

Ὁ Οἰκουμενισμὸς, πραγματικὰ, ἔτσιὅπως ἔχει ἐπικρατήσει νὰ σηματοδοτεῖ ὁὅρος αὐτός, εἶναι ταυτόχρονα καίἐκκλησιολογική καί χριστολογική αἵρεση,διότι σημαίνει τὴν ἀπάρνηση τῶν βασικῶνχαρακτηριστικῶν γνωρισμάτων τῆς Ὀρθο-δόξου πίστεως, ἀφοῦ στηρίζεται στήνψευδοθεολογία τῆς θεωρίας τῶν κλάδων.

10

Ἐμεῖς πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε,πὼς ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία,Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.

Σ' αὐτὸ δὲν χωράει συζήτηση! Κατά συνέπεια, πᾶς ὅστις πρεσβεύει

τὰ ἀντίθετα, μπορεῖ νὰ λέγεται Οἰκου-μενιστὴς καὶ, ἑπομένως, νὰ εἶναι αἱρετικόςκαί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς ΣερβικῆςἘκκλησίας πατὴρ Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτςγράφει γιὰ τὸ φαινόμενο τοῦ Οἰκουμε-νισμοῦ, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι τὸ κοινὸὄνομα γιὰ τοὺς ψευτοχριστιανοὺς καὶ τὶςψευδοεκκλησίες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης!

Μέσα του βρίσκεται ἡ καρδιὰ ὅλωντῶν Εὐρωπαϊκῶν Οὐμανισμῶν μὲἐπικεφαλῆς τὸν Παπισμόν.

Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευτοχριστιανοὶ,ὅλες οἱ ψευδεκκλησίες δὲν εἶναι τίποτε ἄλλοπαρὰ μία αἵρεσις παραπλεύρως στήν ἄλληαἵρεση.

Τὸ κοινὸν δὲ εὐαγγελικὸν ὄνομά τουςεἶναι ἡ Παναίρεσις.

Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ διερωτᾶταικανείς: Πῶς εἶναι δυνατὸν Πατριάρχες,Ἀρχιερεῖς καὶ ἄλλοι μεγαλόσχημοι ἱερωμένοιτῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶλαϊκοὶ ἀκόμη, νὰ εἶναι Οἰκουμενιστές;

Στὸ εὔλογο αὐτὸ ἐρώτημα ἀπαντᾶ μὲτὸν δικό του τρόπο ὁ θανῶν, καὶ τελικὰ,δυστυχῶς, ἀναδειχθείς ὡς πολέμιος τῆςΓνήσιας Ὀρθοδοξίας, Μοναχὸς ΘεόκλητοςΔιονυσιάτης, ὁ ὁποῖος ἔλεγε καὶ ὁρισμένεςἀλήθειες, ἀλλὰ δὲν κρατοῦσε, δυστυχῶςπάντα σταθερὴ στάση καθὼς μᾶς διδάσκουνοἱ Πατέρες:

«Οἱ Οἰκουμενισταὶ εἶναι γελοῖαὑποκείμενα, δυστυχεῖς, οἰηματίαι, φαντα-σιόπληκτοι, ἀβαθεῖς, προκαλοῦντες πότετὸν οἶκτον καὶ πότε τὸν πικρὸν γέλωτα εἰςτοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ἐπιδεικνύ-ουν πολυμάθειαν, ἐνῶ εἶναι ἐπιπόλαιοι καὶἀντιφατικοί".

Ἀπό τόν Παπο - ΠροτεσταντικόνΟἰκουμενισμόν ἔχει περάσει ὁ σύγχρονοςκόσμος, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται, κατάτό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Χριστοῦ μας, στόνδιαθρησκειακό Οἰκουμενισμό. Ἡ διείσδυση τῆς Πανθρησκείας στὸνχῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας σηματοδοτεῖται ἀπό

τήν συμμετοχή στίς πανδαιμονιακέςλατρευτικές ἐκδηλώσεις, στήν Καμπέρα, στόΝέο Δελχί, στήν Ἀσίζη, στήν Γροιλανδία,στόν Ἀμαζόνιο καί σέ κάθε παγκόσμιασύναξη τῶν Οἰκουμενιστῶν σέ ὅλο τόνκόσμο, ὑψηλόβαθμων στελεχῶν τῆςπαγκόσμιας Νέας ὀρθόδοξης ἐκκλησίας,ὅπως τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, τοῦνεκροῦ καί σωματικά Χριστοδούλου, τοῦἈναστασίου Γιαννουλάτου, ἀρχιεπισκόπουἈλβανίας, τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἈμερικῆςΔημητρίου καί τῶν προκατόχων του, τοῦΓερμανίας Αὐγουστίνου, τοῦ ΑὐστραλίαςΣτυλιανοῦ καί ἀναρίθμητων ἄλλωνΟἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, μέ τούς ὁποίουςβρίσκονται σέ θανάσιμη κοινωνία ὅλοι οἱἄλλοι Οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι, κληρικοίκαί λαϊκοί στίς τοπικές ὀρθόδοξες ἐκ-κλησίες!

Ἔτσι ἐπέρχεται ὁ μολυσμός ὅλωνδιά τῆς συνεχοῦς καί ἐπί πολλές δεκαετίεςἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως καί ἄρα ὁπνευματικός θάνατος τῶν ἀλληλλο-διαδόχως διακοινωνούντων!

Περί τοῦ μολυσμοῦ καί τοῦἐπερχομένου θανάτου ἀπό τήν κοινωνία μέτήν Οἰκουμενιστική αἵρεση οἱ Πατέρες μαςδιδάσκουν τά ἑξῆς:

Ὁ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τήν αἵρεσηθανάσιμος μολυσμός ὅλων, τῶν

ἱερέων, τῶν διακόνων, τῶν μοναχῶνκαί τῶν λαϊκῶν

Εἶναι δυνατόν οἱ αἱρετικοί νάπαρέχουν τήν σωτηρία σέ ὅσους παραμένουνσέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, μετά τάὅσα ἔχουν ἤδη καταστεῖ πασίδηλα σέ ὅλουςκαί ὅλοι πλέον εἶναι ἐν πλήρει συνειδήσει

11

τῶν διαδραμα-τιζομένων, καί ὀφείλουν νάεἶναι ἐν γνώσει, γιατί αὐτό εἶναι τό ὕψιστοκαθῆκον τους ὡς Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων,γιά τούς ὁποίους ἰσχύει τό: "εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησανὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλ-λυνται", κατά τόν μέγαν ὉμολογητήνἍγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην;

Ἐάν, καί κατά τόν Ἅγιον Θεόδωροντόν Στουδίτην,11 ἔχει μολυσμόν ἡ κοινωνίαμέ τήν ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρε-τικοῦ, (εἰκονομάχου ἐπισκόπου τότε, καίΟἰκουμενιστοῦ - Νεοημερολογίτου σήμερα),ἔστω καί ἄν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων12,τότε, τί βάπτισμα καί τί μυστήρια παρέχει ὁαἱρετικός ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεύς πού τόνμνημονεύει, καί ποιά χάρη παίρνουν οἱπιστοί ἀπό τόν μολυσμόν αὐτόν;

Ἑπομένως, ὁ διακόπτων τήν κοινω-νία μέ τούς αἱρετικούς καί προσερχόμενοςστήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, προσέρχεταικαί ἀποκηρύσσει τήν αἵρεση μέ λίβελλο καίμυρώνεται, σύμφωνα μέ τούς ἹερούςΚανόνες, καί κατά τόν Μέγα Βασίλειο,(47ος Ἱερός Κανών), ὅλη τήν Ἐκκλησία καίτῶν ἑπτά Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων,ὅπως παρουσιάζεται ἀναλυτικά καίλεπτομερῶς στά πρακτικά τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατά δέ τόν ΜέγαΒασίλειο καί τόν Ἅγιο Νικόδημο τόνἉγιορείτη, ἐάν δέν ἔχει τηρηθεῖ ἡ τριττήκατάδυση, βαπτίζεται.13

11 Ὅπως καί κατά τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες τούςἐπί τοῦ Λατινόφρονος αὐτοκράτορος ΜιχαήλΠαλαιολόγου Μαρτυρίσαντες, πρός τόν ὁποῖονἔγραφαν: "Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξουψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶνμνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπη-λεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται; ... Πλήνὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁἀναφέρων". V. Laurent-Darrouzes, Dossier Grecde l' Union de Lion, (1273-1277, p. 376-403, Paris1976).12 PG 99, 1669 A.13 Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίςχειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πούἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδογράφει:

"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχαςτῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καίμή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπεὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού

Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦὉμολογητοῦ ἀναφέρει ἐπίσης ὅτι ἡκοινωνία μέ τόν αἱρετικό Σέργιο ἦταν ἡαἰτία τῆς φυγῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀπότήν Κνωσταντινούπολη, γιά νά μή μολυν-θεῖ ἀπό τήν αἵρεση!

Περί μολυσμοῦ ἀπό τήν κοινωνία μέτήν μονοθελητική αἵρεση γράφει ἐπὶ λέξει14:

" Ἐπεί δ᾽ ἑώρα, (ὁ Ἅγιος Μάξιμος),ὡς ἀνωτέρω ἔφαμεν, τὴν τῶν Μονοθελητῶντηνικαῦτα αἵρεσιν εἰς τέλειον μᾶλλονἐκτεινομένην, καὶ δεινῶς καθ᾽ ἡμέραν ὑπὸτῶν τῆς ἀσεβείας προστατῶν αὐξανομένην,ἔστενε μὲν καὶ πένθει βαρυτάτῳ συνείχετο,οἰκτιζόμενος μάλιστα καὶ τοὺς τὰπαράνομα δρῶντας, οὐκ εἶχε δ᾽ ὅ,τι καὶπράξοιεν ἑαυτῶ, οὕτω τοῦ κακοῦ εἰςἄμετρον ἐκχυθέντος, καὶ Ἐώαν μικροῦπᾶσαν καταλαβόντος καὶ Ἑσπέριον. Ὅθενκαὶ ἐν τοσούτοις δεινοῖς, τοῦθ' εὑρίσκειμόνον ἑαυτῷ τὸ λυσιτελοῦν, καὶ τοῖς πρά-γμασιν. Ἐπεί γὰρ ἐγίγνωσκε τὴνπρεσβυτέραν Ρώμην τοῦ τοιούτουκαθαρεύουσαν μύσους, (σ.σ. τοῦ μολυ-σμοῦ) καὶ ὅσον ἐν Ἀφρικῇ, καὶ ὅσον ἐνἄλλοις τόποις καὶ νήσοις ἐκείναις ταῖςπέριξ, λιπῶν τὰ ἐνταῦθα, ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ,συνηγορίαν δώσων τῷ λόγῳ καὶ τοῖς ἐκεῖσυνεπόμενος ὀρθοδόξοις∙"

Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδα-σκάλους μιμήθηκαν καὶ οἱ ἉγιορεῖτεςὉσιομάρτυρες, πού μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκουτοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴνπερίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτο-κράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποίαεἶναι θεολογικότατη καὶ πλήρης Θείων

ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεωνκαί πού μετανόησαν εἰλικρινά, καί ἐκείνουςπού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούςΕἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπότήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσηςμερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήνπεριστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τάἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.

14 Ρ.G. 90, 73, 76.

12

ἀληθειῶν, ὅπου περί τοῦ μολυσμοῦ ἐκ τῆςαἱρέσεως. διαλαμβάνονται τά ἑξῆς: " Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆςἁγίας καὶ μεγάλης Α΄ καὶ Β΄ ἐπ-ονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνονἀνεύθυνοι εἶναι ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονταιἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶκαὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰδιδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴκαταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡὈρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴνἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως,κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας,τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαντελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέακαὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴνἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ἀνα-φέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦκαὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείωνμυστηρίων ... (καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡκοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ,ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων".15

Ὅσοι ἀποσχίζονται ἀπό τούς Οἰκου-μενιστές, ἐπειδή στήν ἀρχή εἶναι λίγοι,φαίνονται ὅτι αὐτοί κάνουν σχίσμα. Αὐτοίὅμως συνεχίζουν τήν πορεία τῆς ὈρθόδοξηςἘκκλησίας μέσα στόν χρόνο. "Κἄν πάνυὀλίγοι μείνωσι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί τῇἀληθείᾳ, οὗτοι εἰσίν Ἐκκλησία καί ΣῶμαΧριστοῦ!"

Ἡ βασική ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπωςδιδαχθήκαμε ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδουςκαί τούς θεοφόρους Πατέρες μας εἶναι, ὅτι ἡαἵρεση, ὅπως εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός,χωρίζει ἀπό τήν Ἐκκλησία πάνταἄνθρωπον.

Καί αὐτό εἶναι ξεκάθαρο. ("Τοῦτοεὔδηλόν ἐστιν", τόνισε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική!).

Καί ἀφοῦ εἶναι θέση καί παραδοχήτῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ("Τοῦτο

15 Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆςδυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς ὈρθοδόξουἈνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδωγενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάροςτῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦἉγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ,Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σελ. 106-107.

ἰσχύει καί διά πᾶσαν Σύνοδον", κατά τούςλόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου)!

Εἶναι διαφορετικό τό θέμα, ἐάν ἡἘκκλησία θά δεχθεῖ κάποιους ἀπό τούςμετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήναἵρεση, ἐν προκειμένῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,μέ σύνταξη λιβέλλου, μέ τόν ὁποῖοἀναθεματίζει τήν αἵρεση, ὁμολογεῖ τήνἀλήθεια καί συντάσσεται μέ τήν Ὀρθοδοξία.

Ἐάν θά τούς δεχθεῖ στούς θρόνουςτους, ἐάν εἶναι ἐπίσκοποι, ἤ ἐάν κρίνει ὅτιθά τούς ἀναχειροτονήσει, ὅπως προστάσσειὁ 8ος Ἱερός Κανόνας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς,ἔτσι ὅπως τόν ἑρμήνευσε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική!16 Ἄν θά τούς δεχθεῖ δηλ. μέ χειροθεσία ἤ ἄνδέν θά τούς δεχθεῖ καθόλου. (Βλ. σχετικά καίἀναλυτικά, ἐπισυναπτόμενη εἰσήγησηπατρός Νικολάου Δημαρᾶ στό Ε΄ ἹερατικόΣυνέδριο, στήν Ἀθῆνα, 2013).

Ὅλοι, λοιπόν, πού προσπαθοῦν νάἀθωώσουν τούς αἱρετικούς καί νά τούςἀποδώσουν χάρη καί μυστήρια, ἐνῶ καμμίαΣύνοδος δέν εἶπε κάτι τέτοιο ποτέ,ἐμπίπτουν στά ἀναθέματα τῆς Ε΄ καί τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς, ὅπως λεπτομερῶς ἔχει ἐκτεθεῖστό παρελθόν καί ἐν συνόψει ἐκθέσαμε καίστό ἀνωτέρω κείμενό μας.

16 Μεγάλο λάθος κάνουν, βέβαια, πούἀποδεικνύει, ἀφοῦ ἐπιμένουν στά τόσες φορέςἀναιρεθέντα γραφόμενά τους, σκοπιμότητα καίδόλο, αὐτοί πού ἀφ' ἑνός προσπαθοῦν νάθεωρήσουν αὐθαιρέτως τόν Οἰκουμενισμό ὡςτάχα καινοφανῆ αἵρεση, ἐνῶ ἔχει καταδικαστεῖἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, στόπρόσωπο τοῦ Ἀπελλῆ καί τοῦ Ἀβερρόη, καί ἀφ'ἑτέρου παρασιωποῦν ὅτι οἱ Νεοημερολογίτες καίοἱ Οἰκουμενιστές κοινωνοῦν λειτουργικά,συμπροσευχητικά καί πνευματικά καί μέκαταδικασμένες ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδουςμεγάλες αἱρέσεις. Κοινωνοῦν μέ τούςΜονοφυσίτες λειτουργικά, καί οἱ ἴδιοι συλ-λειτουργοῦντες μαζί τους, ἀλλά καί μέσῳ τοῦΠατριαρχείου Ἀντιοχείας, μέ τό ὁποῖο εἶναι σέπλήρη κοινωνία οἱ Μονοφυσίτες (βλ. π.Νικολάου Δημαρᾶ, Εἰσήγηση, ἔνθ. ἀνωτ.), καί μέτούς Παπικούς καί τούς Οὐνίτες, μετά ἀπό τίςἑνώσεις στό Balamand, καί στό Freising, (πόληκοντά στό Μόναχο), ὅπου ἐπισήμωςἀναγνωρίστηκε τό ψευδοβάπτισμα τῶνΠροτεσταντῶν. Ὁ παπισμός δέ ἔχει κατα-δικαστεῖ ἀπό περισσότερους ἀπό διακοσίουςΠατέρες καί δύο Οἰκουμενικές Συνόδους, τό 867(879) ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί κυρίως τό 1009ἀλλά καί τό 1342, 1347-1351.

13

ἀ π ὲ Ἰ , Λίαν γα ητ μοι ωάννη

ἡ Παναγία μας, ποὺ γιορτάσαμε χθὲς

ὀρθδοξως κατὰ τὸ αἰώνιο Ὀρθόδοξο

Ἑορτολόγιο, στὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία,

βοήθειά μας!

Ὁ π. Τρικαμηνᾶς, σφάλλει μεγάλως

καὶ φανερά, ὅταν"ἀποτειχίζεται" ἀπὸ τὴν

καινοτόμο ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας ἀλλά

ἀκολουθεῖ τὸ Νέο ἡμερολόγιο.

Καὶ ὄψιμα, ἀλλὰ καὶ ἀπερίσκεπτα,

κατακρίνει ὅλους τους πιστοὺς Ὀρθοδόξους,

ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ πατροπαράδοτο

Ἑορτολόγιο ὡς δῆθεν σχισματικοὺς καὶ

στερουμένους μάλιστα ἱερωσύνης!

Βέβαια, ἀδελφέ μου!

Εἴμαστε σχισματικοί ὡς πρὸς τοὺς

καινοτόμους Νεοημερολογίτες καὶ

Οἰκουμενιστές!

Εἴμαστε σχισματικοὶ ὡς πρὸς τοὺς

αἱρετικοὺς καὶ Λατινόφρονες!

Εἴμαστε σχισματικοὶ ὡς πρὸς τὴν

αὐθαιρεσία καὶ τὴν καταπάτηση ὅλων τῶν

Ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ τοὺς βλασφήμους του

Φαναρίου καὶ τῆς Ἀθήνας!

Εἴμαστε σχισματικοί, γιατί

ἀκολουθοῦμε ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καὶ ὑπὸ

πάντων ἐπιστεύθη!

Εἴμαστε σχισματικοί ὡς πρός τήν

πλάνη καί τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,

ἀλλά ὄχι πρός τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν καί

τήν ἀλήθειαν!

Τὸ Νέο Ἡμερολόγιο ποῦ ἀκολουθεῖ

ὁ π. Τρικαμηνᾶς, κατακρίθηκε ἀπὸ !Πανορθόδοξες Συνόδους

Χαρακτηρίστηκε ὡ πς αγκόσμιον ὡ ἔ σκάνδαλον ς κτρωμα καὶ ὡ ς αὐθαίρετη

π κατα άτηση τῶ ν Ἱερῶ ν Κανόνων καὶ τῶν

Ἐκκλησιαστικῶ ,ν Παραδόσεων ἀπὸ ἄνδρες

παγκόσμιου κύρους καὶ Πατριάρχες ὁλκῆς,

ὅπως ὁ Μέγας Μελέτιος Πηγᾶς καὶ ὁἹ ερεμίαςὁ !Τρανός

Καὶ ὁ Μέγας Ἅ γιος Νικόδημος

διδάσκει, ὅτι ὃ Θεὸς ἀναπαύεται

περισσότερο στὸ δικό μας Πασχάλιο,

τουτέστι τὸ Καλεντάριον καὶ ἀναφέρει στό

Πηδάλιον τὸ σχετικὸ γνωστό θαῦμα πρὸς

ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθότητος τοῦ Ὀρθοδόξου

Ἑορτολογίου καὶ ὄχι μόνον τοῦ Πασχαλίου.

Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὁ π. Τρικαμηνᾶς τὴνθαυμαστὴ ἐ μφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,

κατὰ τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον στοὺςπ , ατέρες μας στὸ ν Ἅ γιο Ἰ ωάννη τὸ ν Θεολόγο

τὸ 1925, γιὰ πιστοποίηση τῆς νομιμότητας

τοῦ Ἱεροῦ τους Ἀγῶνα, τὴ ν Ἡ μέρα τῆςὙ ψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ πΖωο οιοῦ

Σταυροῦ, στὶ 14 π !ς Σε τεμβρίου Θαῦμα

ἀναμφισβήτητο ποὺ τὸ πιστοποίησαν δύο

χιλιάδες πιστοί. Πολλοὺς ἀπὸ τοὺς αὐτόπτες

μάρτυρες γνωρίσαμε καὶ μεῖς!

Τὸ Νέο Ἡμερολόγιο διέσπασε τὴν

θαυμαστὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἑνότητα ποὺ ὑπῆρχε ἐπὶ 16 αἰῶνες. Τὸ

Πάτριο Ἑορτολόγιο, ἀναφορικὰ μὲ τὴν

14

τήρηση τῶν νηστειῶν καὶ τῶν ἑορτῶν εἶναι ἡ

τάξη ποὺ καθιερώθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους

Πατέρες μας.

Τὸ Νέο Καλενδάριο ὁδήγησε στὴν

ἀνατροπὴ τῆς λατρείας καὶ τῆς

ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας.

Καταργεῖ νηστεῖες, -(φέτοτς

κατήργησε παντελῶς τὴν ἀρχαιότερη

νηστεία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν νηστεία τῶν

Ἁγίων Ἀποστόλων!)- ἀλλάζει τὸ

Κυριακοδρόμιο καὶ τὸν ἑορταστικὸ κύκλο

τοῦ ἐνιαυτοῦ!

Βλασφημοῦν οἱ Νεοημερολογίτες καί

ὁ π. Τρικαμηνᾶς τοὺς Πατέρες καὶ τὸ

Πανάγιον Πνεῦμα ὡς μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν

ταῖς Οἰκουμενικαῖς καὶ Τοπικαῖς Συνόδοις!

Οἱ Νεοημερολογίτες διέσπασαν τὴν

ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιαυτὸ

προσέβαλαν καὶ τὸ δόγμα τοῦ Συμβόλου τῆς

Πίστεως "Εἰ , ς Μίαν Ἁ , γίαν Καθολικ ὴ ν κα ὶ

Ἀποστολικὴ ν Ἐ ",κκλησίαν ὅπως ὀρθῶς

ἐπισημάνθηκε ἀπὸ ἐγκρίτους Πατέρες,

ἐπισκόπους, ἱερεῖς, μοναχοὺς, ἀδελφούς,

θεολόγους καὶ ἐπιστήμονες στὴν παγκόσμια

Ὀρθοδοξία!

Φαίνεται, ἐπίσης νὰ ἀγνοεῖ

ἀσυγγνώστως ἢ νὰ παρασιωπᾶ ἐνόχως ὁ π.

Τρικαμηνᾶς τὴν ἱστορία καὶ τοὺς φοβεροὺς

διωγμοὺς τῶν καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν

κατὰ τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων ποὺ ἔμειναν

πιστοὶ στὰ Πάτρια καὶ στὸ πατροπαράδοτο

Ἑορτολόγιο!

Ποῦ ἦταν τότε ὅλοι ὅσοι ἀγωνίζονταν

τάχα γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ὅσοι

διάδοχοί τους σήμερα, ὅπως ὁ π.

Τρικαμηνᾶς, ἐπιπόλαια, ἐλαφρ τῇ καρδίᾳ,

καὶ πλέον ἀδιαμφισβήτητα κακόπιστα,

κατηγοροῦν ἐμᾶς τοὺς διαδόχους τῶν

μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου

Πίστεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ

Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατέρων;

Ὅταν σφραγίζονταν οἱ Ναοὶ τῶν

Ὀρθοδόξων!

Ὅταν γκρεμίζονταν οἱ Ναοί τους ἀπό

τίς μπουλτόζες τῆς καινοτομίας!

Ὅταν ἔχυναν στὸ χῶμα καὶ

καταπατοῦσαν τὰ ἅγια οἱ δυνάμεις

κατασταολῆς μετὰ ἀπὸ ἐνολὴ τῶν

Καινοτόμων!

Ὅταν τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ

ἀνέτρεπαν τοὺς ἐπιταφίους τῶν

Ὀρθοδόξων!

Ὅταν καθαιροῦνταν καὶ

ἀποσχηματίζονταν οἱ ἁγνοὶ λευίτες!

Ὅταν οἱ ἱερεῖς συλλαμβάνονταν καὶ

τοὺς ἔστελναν στὴν ἐξορία!

Ὅταν τοὺς ἔκλειναν στὶς φυλακές!

Ὅταν παρενέβαιναν οἱ ἀστυνομικὲς

δυνάμεις καὶ διέλυαν τὶς λατρευτικὲς

συνάξεις τῶν Ὀρθοδόξων!

15

Ὅταν σκοτώθηκε ἀπὸ χτύπημα ὑπο-

κόπανου ἀστυνομικοῦ ἡ Αἰκατερίνη Ρούτη

26 χρονῶν, μητέρα δύο παιδιῶν, ἐνῶ

προσπαθοῦσε νὰ προστατέψει τὸν ἱερέα

τους, γιὰ νὰ μὴ συλληφθεῖ!

Ὅταν Ὀρθόδοξος ἱερέας στὴ Λαμία

δέθηκε ἀπὸ ἄλογο καὶ σύρθηκε στοὺς

δρόμους, ὅπως οἱ πρῶτοι μάρτυρες;

Ὅταν ἀπειλεῖτο ὁ Ὀρθόδοξος λαός,

ὅτι θὰ ἔχει τὴν ἴδια τύχη, ἂν συνέχιζε νὰ

ἀκολουθεῖ τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο τῶν

Πατέρων του!

Ὅταν διέλυαν τίς συνάξεις τοῦ

πλήθους τῶν Ὀρθοδόξων μέ καυτό νερό οἱ

πυροσβεστηκές μέ ἐντολή τῶν

ψευδοαρχιεπισκόπων τῆς παρασυναγωγῆς

στήν ὁποία καί αὐτός ἀνῆκε;

Ποῦ ἦταν ὁ π. Τρικαμηνᾶς, ὅταν

αἴρονταν τὰ ἀναθέματα τὸ 1965;

Ποῦ ἦταν, ὅταν γίνονταν τὰ οὐνιτικὰ

συλλείτουργα τοῦ οἰκτροῦ τυμπανιαίου

Ἀθηναγόρα μὲ τὸν Πάπα, ποὺ ἔκανε καὶ τὸν

ραβίνο ποῦ καὶ ποῦ!!!

Ποῦ ἦταν, ὅταν γίνονταν οἱ

συνιερουργίες τῶν διαδόχων τοῦ μεγάλου

ἀποστάτη καί ἀρνησίθρησκου Ἀθηναγόρα,

Δημητρίου καὶ Βαρθολομαίου μετὰ τῶν

Παπικῶν;

Ποῦ ἦταν ὁ π. Τρικαμηνᾶς, ὅταν

κοινωνοῦσε -(καὶ κοινωνεῖ ἀκόμη!)- ἡ

Ἀντιόχεια μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, μετὰ τὴν

ἐπίσημη ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου

Ἀντιοχείας;

Ποῦ ἦταν ὁ π. Τρικαμηνᾶς, ὅταν

ὑπογράφονταν οἱ ἑνώσεις στὸ Μπάλαμαντ

καὶ στὸ Σαμπεζύ;

Ποῦ ἦταν, ὅταν γίνονταν ἐπὶ πολλές

δεκαετίες οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς

αἱρετικούς, Λατίνους, τούς Προτεστάντες

ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους, Ἑβραίους,

Βουδιστές, Εἰδωλολάτρες καὶ Σαμάνους ,

στὴν Ἀσίζη, στὴν Καμπέρα, στὸ Νέο Δελχί,

στὸ Βανκοῦβερ, στὴν Γροιλανδία, στὸν

Ἀμαζόνιο καὶ σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς

γὴς, σὲ ὅλα τὰ ἱεραρχικὰ ἐπίπεδα μὲ τοὺς

"ψευδεπισκόπους" ποὺ μνημόνευε καὶ τοὺς

Οἰκουμενιστὲς συναδέλφους του ἱερεῖς πού

κοινωνοῦσε ἐπὶ δεκαετίες;

Δὲν βρισκόταν μέσα στὴ θανατηφόρο

αἵρεση;

Δὲν κοινωνοῦσε μὲ αἱρετικούς;

Τὸ ἴδιο δὲν ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν

ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο, πού τάχα τώρα τὸν

ἀπεκατέστησε;

Δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς

Λατινόφρονες Πατριάρχες καὶ τοὺς

Οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους καὶ τοῦ

Πατριαρχείου του, στὴν Σερβία καὶ τὴν

καινοτόμο ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος;

Ποιὸς ἀπεκατέστησε τὸν Ἀρτέμιο; Γιὰ

νὰ μπορεῖ στὴ συνέχεια νὰ

"ἀποκαταστήσει"καὶ τὸν π. Τρικαμηνᾶ;

16

Στοὺς Νεοημερολογίτες καὶ

Οἰκουμενιστές, κατ' ἐξοχὴν δὲ στοὺς

Σέρβους, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, ἐκλείπει

παντελῶς ἡ τριττὴ κατάδυση κατὰ τὸ

"βάπτισμα" καὶ γίνεται "ποδόλουτρο", ἢ στὴν

καλύτερη περίπτωση ἐπίχυση...

Καὶ οἱ δύο τρόποι εἶναι ἀπόβλητοι καὶ

ἀπαράδεκτοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ γι'

αὐτὸ, τὸ βάπτισμά τους, κατὰ τοὺς Πατέρες,

ὀφείλει νὰ τελεῖται ἐξ ἀρχῆς ὡς μὴ τελεσθέν.

Τί ἱερωσύνη, λοιπόν, ἔχουν τὰ παιδιὰ

αὐτὰ καὶ ὁ π. Τρικαμηνᾶς, πού ἀφ' ἑνὸς

μεγάλωσαν μέσα στὴν ψυχοκτόνο αἵρεση

τοῦ θανατηφόρου Οἰκουμενισμοῦ καὶ στὸ

καταδικασθὲν φράγκικο καλενδάριο, καὶ

ἀβάπτιστοι ὄντες, κατὰ τὰ ἀνωτέρω,

χειροτονήθηκαν μάλιστα ἀπὸ αἱρετικοὺς

ψεδο-ποιμένες καὶ δὴ σκληροὺς καὶ

ἀμετανόητους διῶκτες τῶν Ὀρθδόξων ἐν

Ἁγίῳ Ὄρει, μέ τόν διωγμό τῶν Ζηλωτῶν

Πατέρων ἐπί ἑκατό σχεδόν χρόνια καί στήν

Μονή Ἐσφιγμένου, στίς Σπέτσαις πού

διώχθηκε ὁ παπα-Χρυσόστομος, στήν

Πάτρα, ὅπου ἀπο-σχημάτισαν καί

διαπόμπευσαν τόν ἁγνό λευίτη τοῦ Χριστοῦ

μας τόν παπα-Χαράλαμπο, στήν Λαμία,

στήν Θήβα καὶ κατ' ἐξοχὴν στήν Ἀττική,

ὅπου ἔγιναν μύριοι διωγμοί στὸ πρόσφατο

παρελθὸν καὶ μέχρις ἐσχάτων;

Τώρα, γιὰ τὸ ἐρώτημα τῆς

ἀποστολικῆς μας διαδοχῆς ἀπὸ τοὺς

Ρώσσους τῆς διασπορᾶς ποὺ κάποιοι ἀπό

αὐτούς τότε ἦσαν κοινωνικοὶ μὲ τὶς

Νεοημερολογιτικὲς ἐκκλησίες τῆς ἐποχῆς

ἐκείνης, ἔχω ἀπαντήσει, πιστεύω

ἱκανοποιητικὰ πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν,

παραπέμποντας στὴν θαυμάσια ἐπιστολὴ

τοῦ Ἁ γίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου:

" Στεφάνωἀ ναγνώστηκαὶ τοῖ ς σὺ ναὐτῶ". Λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν, ὅτι

-οἱ Ρῶσσοι ἦσαν ἐμπερίστατοι,

-διακρατοῦσαν τὸ πάτριο ἑορτολόγιο,

-ἤσαν κριτικοὶ ἀπέναντι στὸν Οἰκουμενισμό,

(βλ. ἐπιστολὲς πόνου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου),

καὶ τελικὰ

-ἀναθεμάτισαν μὲ τὸ ν Μέγα Ὁμολογητὴ

Ἱεράρχη τὸν Οἰκουμενισμὸ, τὸ 1983 στὸ

Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ.

Στὴν ἀνωτέρω ἐπιστολὴ πού ἔχω

δημοσιεύσει πάνω ἀπὸ δέκα φορὲς τὰ

τελευταία δεκαπέντε χρόνια στοὺς "Ἁγίους

"Κολλυβάδες γίνεται ξεκάθαρο ὅτι καὶ ἐπὶ

Εἰκονομαχίας οἱ δυτικοὶ πού δὲν εἶχαν πέσει

στὴν Εἰκονομαχία εἶχαν συγκοινωνήσει μὲ

τοὺς ἀνατολικοὺς Εἰκονομάχους καὶ

πουθενὰ δὲν θὰ βρισκόταν ἡ ἱερωσύνη

καθαρὴ διὰ τῆς ἀλληλλούχου

σειλλειτουργήσεως, καθαιρεθέντων ὅλων,

ἂν ἀκο-λουθούσαμε τὸ σκεπτικὸ τῶν

ἀπομανέντων σχολαστικῶν.

Ἐπειδὴ πολλὰ παρόμοια συνέβησαν

στὴν Ἐκκλησία, τονίζει ὁ ΜέγαςὉμολογητὴς

,Θεόδωρος κανένας τῶν Πατέρων δὲν

ἐξέτασε τὰ πράγματα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον.

Οὔτε ὁ Ἅ γιος Γρηγόριος ὁ , Θεολόγος οὔτε ὁ

17

ἅ γιος Ἰ ωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ ἔτσι

ἔχουν τὰ πράγματα καὶ κατ' αὐτοὺς καὶ κατὰ

πάντας!

Σχετικὰ ἔχω γράψει προσφάτως καὶ

στὴν εἰσήγηση ποὺ μοίρασα στὴ σύναξή

μας, ἀπὸ τὸ πρόσφατο Πανελλήνιο Ἱερατικό

μας Συνέδριο.17

Ἐν ἀγάπη Χριτού,

π. Νικόλαος.

Λίαν ἀγαπητέ μοι Xριστοφόρε!

Χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ

πάντοτε! Χαῖρε τήν χαράν τήν τοῦ ἔσω

ἀνθρώπου, τοῦ πνευματικοῦ, τῆς ἀθανάτου

καί πολυτίμου ψυχῆς!

Ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν εὐλοημένη

σύναξή μας μοῦ ἀπηύθυνες τήν προτροπή

νά συμβουλεύομαι καί κάποια Δογματική.

Καί ρώτησες, ποιά Δογματική ἔχω.

Ὁμολογῶ ὅτι ξαφνιάστηκα κάπως!

Φοβήθηκα κάπως καί δειλίασα,

σκεπτό-μενος, ὅτι τόσο καιρό δέν

καταφεύγω ἰδιαίτερα σέ κάποια Δογματική,

γιά τήν λύση τῶν θεολογικῶν προβλημάτων

πού μᾶς ἀπασχολοῦν...

Ἔψαξα στήν θεολογική βιβλιοθήκη

μου, γιά νά δῶ ποιές Δογματικές ἔχω, πἀ ό ῶ ῶ π ῶντά χρόνια τ νθ εολογικ νμ ου σ ουδ ν

ῆ Ἀστή Θεολογική τ ςθ ήνας καί ἀπό τίς

17 Βλ. ἐκτενῆ ἀναφορά στά πιό πάνω δημοσιευόμενασχετικά κείμενα.

πενταετεῖς σπουδές μου στό Ὀρ θ ό δ ο ξ οπ ῦ ἉΠανε ιστημιακό Σεμινάριο το γίου

ῆ Νικολάου τ ςΦρανκφούρτης τῶν Ρώσσων

τῆς Διασπορᾶς, ἐπί ,ἁγί ο υ Φιλα ρ έ τ ο υ(Heiliger Nikolaus' Seminar für

Orthodoxe Theologie, Frankfurt am

Main) καί τοῦ Ἰνστι στ ο ύ τ ο υ Ὀρ θ ό δ ο ξ η ςΘεολογίας (Institut für Orthodoxe

Theologie) στό Münster, στήν Γερμανία,

καί εἶδα ὅτι ἔχω κατά καιρούς μελετήσει τήν

Ὀρθόδοξη Δογματική ἀπό ἀρκετά βιβλία, καί

Δογματικῆς, ἐκτός ἀπό τήν ἀγαπημένη μου,

καθημερινή σχεδόν μελέτη, στόν κορυφαῖο

ὀρθόδοξο θεολόγο Ρωμανίδη (Ἰωά ν ν ο υ,Ρωμανίδου ῆ Κείμενα Δογματικ ςκ αί

ῆ - ῆ ὈΣυμβολικ ςΘ εολο γίας τ ςρ θοδόξου

ῆ Ἐ , ,Καθολικ ςκ κλησίας Α΄ καί Β΄ Τόμοι

2000). Θεσσαλονίκη

Τά σχετικά βιβλία πού διαθέτω εἶναι :

,Μέγα Φαράντου Δογματική, Ἀθῆνα

1977,

π ,Νικολάου Μητσό ουλου Θέματα

Ὀρθο-δόξου Δογματικῆς Θεολογίας, Ἀθῆνα

1988,

,Ἰωά ν ν ο υ Κα ρ μ ί ρ η Τά Δογματικά καί

Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου

Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Δύο Τόμοι, Ἀθῆνα

1953 καί 1960,

, Ἀθα ν α σ ί ο υ Γέβτιτς Ἡ Ἐκκλησιολογία

τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, Ἀθῆνα 1984,

,Δημητρίου Στανιλοάε Θεολογία καί

Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1989,

18

(πρόκειται γιά μιά σύνοψη τοῦ

Ὀρθόδοξου Χριστιανικοῦ Δόγματος, 1952,

καί τοῦ Ἐγχειριδίου τῆς Δογματικῆς καί

Συμβολικῆς Θεολογίας α΄καί β΄ τόμοι, 1958.

Δηλ. εἶναι συνοπτική Ὀρθόδοξη θεολογία,

ὑπό τό φῶς τῶν ἁγίων Πατέρων, ὅπως

διδάχθηκε ἀπό τό γνωστό καθηγητή στό

ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο στήν Ρουμανία),

π ,Μελετίου Νικο όλεως Ἡ Πέμπτη

Οἰκουμενική Σύνοδος, Ἀθῆ-ναι 1985.

,Ἀνδ ρ έ α Θε ο δ ώ ρ ο υ Βασική

Δογματική Διδασκαλία, Ἀθῆνα 2006,

,Ἰωά ν ν ο υ Ρ ω μ α ν ί δ ο υ Ἐμπει-ρική

Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς

Ἐκκλησίας, Τόμος α΄, 2010, Ἱ. Μ. Γεννεθλίου

τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας).

,Ἰωά ν ν ο υ Ρ ω μ α ν ί δ ο υ Πατερική

θεολογία, Θεσσαλονίκη 2004,

Ἀπό τούς νεότερους γνωστούς

θεολόγους, συστηματικά μικρότερα ἤ

μεγαλύτερα ἔργα εἶναι τά ἑξῆς, πού διαθέτω

καί ἔχω μελετήσει κατά τό μᾶλλον ἤ ἦτον:

ὐδοκίμωφ,Παύλου Ε δοκίμωφ Ἡ Ὀρθοδοξία,

Neuchatel, 1965, μεταφρασμένο τό 1972

στήν Θεσσαλονίκη,

Olivier Clement, Ἡ θεολογία μετά τόν

"θάνατο τοῦ Θεοῦ", Ἀθῆνα 1973.

ᾶ,Χρήστου Γιανναρ Ὀρθοδοξία καί

Δύση στή σύγχρονη Ἑλλάδα, Ἀθῆνα 1992,

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἤθους, 1979 καί γ΄

ἔκδοση 1989,

Τό ἀλφαβητάρι τῆς Πίστης, Ἀ-θῆνα

1984,

Ἀλήθεια καί Ἑνότητα τῆς Ἐκ-κλησίας,

Ἀθῆνα 1977,

Ἡ Νεοελληνική ταυτότητα, Ἀθῆνα

1983,

Κεφάλαια Πολιτικῆς Θεολογίας,

Ἀθῆνα 1983,

Πεῖνα καί δίψα, Ἀθῆνα 1981,

,Βασιλείου Γοντικάκη Εἰσοδικόν, β΄

ἔκδοση, Ἅγιον Ὄρος 1978,

Ware,Καλλίστου Ἡ Ὀρθόδοξη

Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1998,

καί Ὁ Ὀρθόδοξος Δρόμος, Ἀθῆνα

1984,

,Βιρτζίλ Γκεοργκίου Ὁ Δερμάτινος

Χιτώνας, Ἀθῆνα 1992

καί Ὁ Θεός στό Παρίσι, Ἀθῆνα 1990

Τό κλασσικό ἔργο τοῦ μεγαλύτερου,

ἴσως, ἀπό τούς νεότερους λειτουργιολόγους

τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας

Alexander Schmemann, Γιά νά ζήσει

ὁ κόσμος, Ἀθῆνα 1987

καί τό ὡραιότερο, κατά τή γνώμη μου,

ἔργο του γιά τήν Μεγάλη Σαρακοστή,

π ,Πορεία ρός τό Πάσχα σέ ἀλλεπάλληλες

ἐκδόσεις καί στά ἑλληνικά,

Jean Meyendorf, Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος

ὁ Παλαμᾶς, Ἀθῆνα 1983.

Οἱ τελευταῖοι πιό πάνω συγγραφεῖς,

ἀπό τόν ὐδοκίμωφΕ δοκίμωφ μέχρι τόν Meyendorf

μαζί μέ τόν Λόσκυ, θεωροῦνται ὡς

Νεοορθόδοξοι, προερχόμενοι κυρίως ἀπό

19

τό Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου

στό Παρίσι καί τήν Θεολογική Σχολή τοῦ

Τιμίου Σταυροῦ τῆς Βοστώνης, καί μαζί μέ

τόν Σμέμανν εἶναι στήν πράξη λατινόφρονες

καί Οἰκουμενιστές. Ἔχουν, ὡστόσο, νά

προσφέρουν ἀρκετά στόν ἔμπειρο κριτικό

Ὀρθόδοξο ἐργευνητή. Ἰδιαίτερα ὁ Σμέ μ α ν νεἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους

λειτουργιολόγους τῆς Ὀρθόδοξης ἀνατολῆς

τόν τελευταῖο αἰῶνα, ὅπως σημείωσα πιό

πάνω.

Ἀπό τήν γερμανική βιβλιογραφία

σημειώνω τά ἑξῆς σχετικά:Anastasios Kallis, Orthodoxie,

Was ist das, 3. Auflage 1985,Anastasios Kallis, Die Göttliche

Liturgie der Orthodoxen Kirche, Mainz

1989,

Οrthodoxer Schüler -

Katechismus, Münster 1984,Die aufrichtigen Erzählungen

eines russischen Pilgers.

Πρόκειτα γιά τό κλασσικό ἔργο: "Οἱ

περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ". Ἡ

καλλύτερη, κατά τήn ταπεινή γνώμη μου,

εἰσαγωγή στήν ὀρθόδοξη ζωή καί θεολογία,

πού μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς μικρή

θαυμαστή κατήχηση γιά τούς

γερμανόφωνους.Und die Bibel hat doch Recht,

von Werner Keller, Wien und

Düsseldorf 1984.18

18 Πολλά ἄλλα συγγράμματα καί βιβλία ἀπό τήνγερμανική γραμματεία, σχετικά μέ τήν Ὀρθοδοξίαμας, διαθέτω στήν βιβλιοθήκη μας, ὅπως τά Lexikon

Ἐκεῖνα τά βιβλία πού ὅμως θεωρῶ

κορυφαῖα γιά τήν Ὀρθόδοξη Δογματική μας

καί τήν Θεολογία μας, καί πιστεύω ὅτι

πρέπει νά τά μελετάει ἡμέρα καί νύχτα κάθε

προσευχόμενος ἀληθῶς, πού θέλει νά

λέγεται καί θεολόγος, ὀρθόδοξος, (τά ἔχω

συνεχῶς δίπλα μου!), εἶναι:

,Ἱωά ν ν ο υ Ρ ω μ α ν ί δ ο υ Τό

π π ἁ ,ρο ατορικόν μάρτημα 1957 (β΄ ἔκδ.

,Παναγιώτη Νέλλα ῶ ,Ζ ονθ εούμενον

δ΄ ἔκδοση 2000 κ. ἑπ.,

,Γεωργίου Φλωρόφσκι ,Ἁγία Γραφή ,Ἐκκλ η σ ί α καί Πα ρ ά δ ο σ η

,Ὁ οἶ κ ο ς το ῦ Πατ ρ ό ς

ἀπΔημιουργία καί ολύτρωση (τά

διαθέτω στή βιβλιοθήκη μου),

π Χριστιανισμόςκαί ολιτισμός

καί ῆ ῆ ,Σταθμοί τ ςΡωσσικ ςθεολογίας

πού ἐλπίζω νά τά ἀποκτήσω σύντομα,

π , Ἰου στ ί ν ο υ Πό ο βι τ ς (τ. καθη-γητοῦ

τῆς Δογματικῆς στή θεολογική Σχολή τοῦ

Βελιγραδίου), Τό κλασσικό καί ἀθάνατο

ἔργο τοῦ μεγάλου θεολόγου,

π π ,Ἄνθ ρ ω ο ς καί Θε ά ν θ ρ ω ο ς τό Ὁδό ς Θε ο γ ν ω σ ί α ς

byzantinisch-christilicher Symbole, Günter Spitzing,München 1989, Die tatsächliche Romfahrt desApostels Paulus, Heinz Warnecke, Stuttgart 1987, DieEucharistie der einen Kirche, Bonn, 1989, KnaursGrosser Religionsführer, München 1986, τήνΒυζαντινή ἱστορία σέ τρεῖς τόμους, Byzanz, JohnJulius Norwich, Augsburg 2000, Handbuch derOstkirchenkunde Bd.I u. Bd II, Wilhelm Nyssen,Hans-Joachm Schulz und Paul Wiertz, Düsseldorf1984 καί πολλά ἄλλα ὄχι μόνον στά γερμανικάἀλολά καί στά ἀγγλικά πού δέν τά ἀναφέρω γιάλόγους συντομίας στήν παροῦσα μικρή μας ἀναφορά.

20

καί τό μνημειῶδες

Ὀρ θ ό δ ο ξ ο ς Ἐκκλ η σ ί α καί ὅπως καί τά ἀθάνατα ἔργα τῶν

Πατέρων μας:

π πἉγί ο υ Συμ ε ῶ ν ο ς ἀρχι ε ι σ κ ό ο υ- ,Θεσ σαλονίκης ἅπτά αντα, Θεσσαλονίκη

1993, ἀκριβής ἀνατύπωση τῆς Δ΄ ἐκδ. τοῦ

καθώς καί τό τοῦ παμμεγίστου

νεοτέρου ἀληθοῦς θεολόγου καί ἐμοῦ

πατρός

,ἉΓί ο υ Νιη κ ο δ ή μ ο υ το ῦ Ἁγι ο ρ ε ί τ ο υ

,Πηδάλιον Θεσσαλονίκη 1982,

ἀκριβής ἀνατύπωση τῆς γ΄ ἐκδόσεως τοῦ

1864,

τό ἀνεπανάληπτο ἔργο του

Ἐ ,Συμβουλευτικόν γχειρίδιον

ὅπως ἐπίσης τά μεγάλα κλασσικά

ἔργα:

ῦ ,Νικολάου το Καβάσιλα Ἡ μυστική

ἐν Χριστῷ ζωή,

,Ἁγί ο υ Ἰωά ν ν ο υ το ῦ Δαμ α σ κ η ν ο ῦἈκριβής ἔκδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως,

ΕΠΕ 1, Θεσσαλονίκη 1976

καί

π ῶ Ἁ τά ρακτικά τ νγ ίων καί

ἰ ῶ , Ο κουμενικ νΣ υ νόδων Τρεῖς Τόμοι.

Πρόκειται γιά ἀνατύπωση τοῦ κλασσικοῦ

ἔργου τοῦ π Σ ύρου Μήλια, ἀπό τήν Καλύβη

τοῦ Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας

Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, 1761,

ἨΘρησκευτική καί θική

π ,Ἐγκ υ κ λ ο α ι δ ε ί α (δώδεκα Τόμοι). Πρόκειται

γιά τό γνωστότερο καί μεγαλύτερο

συλλογικό ἔργο τῶν ἐπιφανέστερων

ὀρθοδόξων θεολόγων καί ἱστορικῶν

ἐπιστημόνων, πού γράφτηκε τούς

τελευταίους αἰῶνες στά ἑλληνικά.

Γιατί τά ἔγραψα αὐτά;

Ὄχι, βέβαια, γιά νά δείξω ὅτι ἔχω

ἀρκετά βιβλία Δογματικῆς καί Συμβολικῆς

θεολογίας, ἀλλά γιά νά ἀπαντήσω στήν

ἐρώτηση πού μέ ξάφνιασε, ὅταν μοῦ τήν

ἔθεσες:

Σέ ποιά Δογματική ἀναφέρομαι, γιά

τά διάφορα θεολογικά ζητήματα πού μᾶς

ἀπασχολοῦν στίς συνάξεις μας καί

γενικότερα!

γιατί δέν καταφεύγουμε ἐμεῖς οἱ

Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι, κυρίως, στά βιβλία τῆς

συστημικῆς, ἀκαδημαϊκῆς Θεολογίας;

, π , Ἔχο υ μ ε λοι ό ν μιά ἰδιαιτ ε ρ ό τ η τ α:ἐμ ε ῖ ς

Τό αἰσθητήριό μας ὡς Ὀρθοδόξων

ἔχει ἀκονιστεῖ ἀπό τήν συνεχῆ, μέρα καί

νύχτα, προσευχή μας καί τήν μελέτη μας

στούς Πατέρες μας, κυρίως στά πρακτικά

τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί στήν αἰώνια

καί ἀπαρασάλευτη Δογματική θέση τῶν

Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πού ἀποτελεῖ μέτρο

σύγκρισης κάθε ὀρθόδοξης διδασκαλίας καί

ἀντίληψης:

ῆ Ὀ .τό Συνοδικό τ ςρ θοδοξίας μας

Τήν δέ πληροφόρησή μας γιά τήν

διδασκαλία τῶν Πατέρων μας συνηθήσαμε

21

νά τήν παίρνουμε οἱ Ὀρθόδοξοι κατ' εὐθεῖαν

ἀπό τίς πηγές, ἀπό τούς ἴδιους τούς

θεοφόρους Πατέρες μας, κατα-φεύγοντας

στήν Ἑλλη ν ι κ ή Πατ ρ ο λ ο γ ί α καί στούς

Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού

διαθέτουμε ὅλοι, ὅσοι τολμᾶμε νά

ἀναφερθοῦμε στά θεολογικά πράγματα.

Γιατί ἐμεῖς, βεβαίως, δέν θεολογοῦμε, ἀλλά

ἁπλά μεταφέρουμε στήν ἁπλῆ γλώσσα καί

στήν σημερινή πραγματικότητα τήν θεολογία

τῶν Πατέρων μας, ἀναζητῶντας τό

consensus Patrum.

Τά ἄλλα βιβλία τῆς συστηματικῆς

πανεπιστημιακῆς ἐκπαίδευσης εἶναι ἁπλῶς

βοηθητικά καί μερικές φορές εἶναι

σχολαστικά καί κακόδοξα, ὅπως ἡ

Δογματική τοῦ Ἀνδρούτσου καί ἡ ἐν πολλοῖς

παποπροτεσταντική θεολογία τοῦ

Τρεμπέλα...

Κατ' ἐξοχήν, ὅμως, καινοτομεῖ καί

αἱρετίζει ἡ Νεοορθόδοξη παρισινή θεολογία

τῶν Ρώσσων τοῦ Ἁγίου Σεργίου, στό

Παρίσι, καί τῶν καινοτόμων Νεωτεριστῶν

"θεολόγων" μέ τίς μεταπατερικές ἰδέες,

(ὅπως πρίν μερικά χρόνια οἱ Νεορθόδοξες,

καί παλαιότερα οἱ Βαρλααμιστικές

"θεολογίες"), πού ἔχουν εἰσχωρήσει στόν

ἀκαδημαϊκό χῶρο καί παρα-θεωροῦν τήν

διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐνῶ, ἀντιθέτως, ἡ θεολογία τῶν

κορυφαίων ἁγίων μας ῦΓρηγορίου το

Παλαμᾶ καί ἁ ῦ γίου Νικοδήμου το ἁγιορείτου

εἶναι ἀπόσταγμα πνευμα-τικῆς πείρας!

Ἣ οὐσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι

ἡ μέθεξη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Βλέπουμε μέ ποιόν τρόπο,

ὀρθόδοξα, οἱ ἅγιοι Πατέρες, καί

συγκεκριμένα ὁ ἅ γιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

καί ὁ ἅ γιος Νικόδημος ὁ ἁ ,γιορείτης

καθόρισαν τίς προϋποθέσεις πού ἔχει ἡ

πορεία πρός τήν θέωση.

Ἡ λατρεία τῆ ς Ἐ κκλησίας μας καί ἡ

φιλοκαλική ἡ π συχαστική αράδοση καί

ἄσκ η σ η ε ἶ ναι ἡ βάση τῆ ς ἐκκλησιαστικῆς

.θεολογίας

Γράφοντας γιά τήν ἄ κτιστη θεία

Λειτουργία στόν ἄ ,κτιστο ναό σύμφωνα μέ

τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου,

προσεγγίζουμε στήν ἐμπειρία τοῦ

Εὐαγγελιστοῦ, ὁ ὁποῖος μετέφερε τήν

ἄκτιστη πραγματικότητα μέ κτιστά ρήματα.

Βλέπουμε ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ

Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἅγι ο ς Ἰωά ν ν η ς ὁ,Χρυσόστομος προσάρμοσαν τήν Θεία

Λειτουργία πού τελοῦμε στούς Ἱερούς

Ναούς μας πρός τήν ἄκτιστη Θεία

Λειτουργία, ὅπως τήν περιγράφει ὁ

Εὐ αγγελιστής Ἰ .ωάννης

Μέ τήν μελέτη τῶν κειμένων τῶν

θεοφόρων Πατέρων στά αὐθεντικά κείμενά

τους κατανοοῦμε, ὅτι ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

22

δέν στηρίζεται στήν νοησιαρχία καί τόν

ἠθικισμό, ἀλλά στήν ἀποκαλυπτική ἐμπειρία

τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν

ἁγίων Πατέρων (κατά τόν πολύν Ρωμανίδη).

Ἡ πατερική περίοδος, δέν

περατώθηκε, γιατί δέν τελείωσε καί ἡ

ἐκκλησιαστική ζωή. Ἡ διαφοροποίηση ἀπό

τούς θεοφόρους, κατ' ἐξοχήν ,Ἕλλη ν ε ς Πατέρες μας συνιστᾶ, ὡστόσο, ἀπόκλιση

ἀπό τήν θεολογία καί τήν ἐμπειρία τῆς

Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Ἑλλη ν ι σ μ ό ς στίς θεόνομες καί

λυτρωτικές ἀναζητήσεις του δέν

ἀπορρίφθηκε. Αὐτό πού ἀπο-κρούστηκε

ἀπό τούς Ἕλληνες ἁγίους Πατέρες ( .Μ

, , Βασίλειο Γρηγόριο Θεολόγο Γρηγόριο

, Ἰ ἀπ Νύσσης ωάννη Χρυσόστομο καί ό τίς

ἰ Ο κουμενικέςΣ υνόδους (Συνοδικό τῆς Ζ΄)

εἶναι ἡ ἐκφιλοσόφηση τῆς πίστεως

(μεταφυσική θεολόγηση) ἤ ἡ ἐκνο-μίκευσή

της. Ἀντίθετα ἡ αἵρεση συνιστᾶ ἐξελληνισμό

τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ αἱρετίζουσα

διανόηση ἐμμονή στόν μή ἀνακαινισμένο

ἀνθρώπινο.

Ὁ Χρι στι α ν ι κ ό ς Ἑλλη ν ι σ μ ό ςἐκφράζεται μέ τόν ὅρο (ἀπό τόν 4ο αἰῶνα)

Ὀρ θ ο δ ο ξ ί α καί γιαὐτό ἱστορικά -ὄχι νομικά-

ὁ Ἕλληνας μόνο ὡς Ὀρθόδοξος χριστιανός

μπορεῖ νά νοηθεῖ. Ὁ μεγαλύτερος, κατά τόν

π π - - ,α α Γιώργη τόν Μεταλ ληνό καί κατά τήν

ταπεινή μου γνώμη, ὀρθόδοξος θεολόγος

τοῦ 20οῦ αἰῶνα π. ,Γεώργιος Φλωρόφσκι

καθηγητής τοῦ Χάρβαρντ καί τοῦ Πρίνστον,

ἄφησε στήν ἐποχή μας δύο ὑπέροχες γιά

μᾶς τούς κατά σάρκα Ἕλληνες ὁμολογίες:

α) Ὁ Ἑλληνισμός ὁλοκληρώθηκε

μέσα στήν Ἐκκλησία, ὡς αἰώνια κατηγορία

τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως

καί

β) δέν μπορεῖ νά γίνει κανείς

χριστιανός Ὀρθόδοξος, ἄν δέν γίνει πρῶτα

Ἕλληνας. Ἄν δέν κυριαρ-χεῖται ἀπό τήν

"ζήτηση τῆς ἀλήθειας", (Ἕλληνες σοφίαν

ζητοῦσιν") πού εἶναι τό κύριο στοιχεῖο τῆς

Ἑλληνικότητας κατά τόν Κλήμη τόν

.Ἀλεξα ν δ ρ έ α

Στόν Χριστό μας, τό ζητούμενο ἀπό

τήν ἑλληνική ψυχή, πού ζητάει τήν ἀλήθεια

καί πού εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ὀρθόδοξη

θεολογία, ἔχει τελεσίδικα βρεθεῖ. Ὁ μεγάλος

γερμα-νός θεολόγος Al. Jeremias, ἔλεγε

ὅτι, ἄν ὁ Πλάτων συναντοῦσε τόν Χριστό

μας, θά γονάτιζε ἐνώπιόν του, λέγοντας: "Ὁ

ὁ "Κύριόςμου καί Θεός μου .

Ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ, π. Νικόλαος.

Ὁ λόγος ὁ καλός καί τούς κακούς τούς κάνει καλούς

Ἔλεγαν γιά τόν Ἀββᾶ Μακάριο τόνΑἰγύπτιο, ὅτι ἀνέβαινε κάποτε ἀπό τήνΣκήτη στό ὄρος τῆς Νητρίας. Καί σάνπλησίασε στόν τόπο, εἶπε στόν μαθητή του:

-Προχώρα λιγάκι.

23

Καί ἐνῶ ἐκεῖνος προχωροῦσε,συναντᾶ ἕναν ἱερέα τῶν εἰδωλολατρῶν. Καίτοῦ φώναξε δυνατά ὁ ἀδελφός:

-Ἔ, δαίμονα, ποῦ τρέχεις;Γυρίζει τότε ἐκεῖνος, τόν χτυπᾶ καί

τόν ἀφήνει μισοπεθαμένο. Καί σηκώνονταςτό ξύλο, ἔτρεχε.

Σάν προχώρησε δέ λίγο, τόν συναντᾶὁ Ἀββᾶς Μακάριος, καθώς ἔτρεχε.

Καί τοῦ λέγει: -Εἴθε νά σωθεῖς, εἴθε νά σωθεῖς,

δουλευτάρη. Ἀπόρησε ἐκεῖνος καί ἦλθε σέ

συναίσθηση καί εἶπε:-Τί καλό εἶδες σέ μένα καί μέ

προσφώνησες ἔτσι;Τοῦ λέει ὁ γέροντας:-Ἐπειδή σέ εἶδα νά κοπιάζεις, χωρίς

ὅμως νά γνωρίζεις ὅτι μάταια κοπιάζεις.Τοῦ λέει ἐκεῖνος:-Κι ἐγώ κατανύχθηκα μέ τό

χαιρετισμό σου, καί πληροφορήθηκα ὅτιεἶσαι μέ το μέρος τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ ἕνας ἄλλοςκακός μοναχός μέ συνάντησε καί μ' ἔβρισε.Κι ἐγώ τόν χτύπησα πολύ καί σχεδόν τόνἄφησα πεθαμένο.

Κατάλαβε τότε ὁ γέροντας ὅτιπρόκειται γιά τόν μαθητή του. Κι ὁ ἱερέαςἔπιασε τά πόδια του καί τοῦ ἔλεγε:

-Δέν σ' ἀφήνω, ἄν δέν μέ κάνειςμοναχό.

Καί ἦλθαν ἐκεῖ ὅπου βρισκόταν ὁμαθητής του, τόν φορτώθηκαν καί τόνπῆγαν στήν ἐκκλησία τοῦ ὄρους. Εἶδαν μαζίτου τόν ἱερέα οἱ Πατέρες καί ἔμεινανἄναυδοι. Τόν ἔκαναν μοναχό καί τότεπολλοί ἀπό τούς Ἕλληνες (εἰδωλολάτρες)ἔγιναν ἀπ' αὐτή τήν αἰτία χριστιανοί.

Ἔλεγε στό ἑξῆς ὁ Ἀββᾶς Μακάριοςὅτι ὁ λόγος ὁ κακός καί τούς καλούς τούςκάνει κακούς. Ἐνῶ ὁ λόγος ὁ καλός καί τούςκακούς τούς κάνει καλούς.

Ἔχουν ἀνεβεῖ σέ λάθος λεωφορεῖο!

Τό Φανάρι καλεῖται νά δώσειἐξηγήσεις ἔγραφαν στό περιοδικό"Παρακαταθήκη" (τ. 25, Ἰουλιος-Αὔγουστος2002, σελ. 26), ἀναφερόμενο σέ οἰκου-μενιστικά ἀτοπήματα τοῦ κ. Βαρθολομαίου.

Ἀλλά γιατί νά δώσει δημοσίωςἐξηγήσεις τό Φανάρι; Οἱ πατριάρχες κι οἱἐπίσκοποι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σ' ὅλη τήδιάρκεια τοῦ περασμένου αἰῶνα εἶχανκαταστρώσει δημοσίως τό πρόγραμμα καίτούς σκοπούς τους. Καί τά ἀκολουθοῦσαν μέζηλευτή συνέπεια.

Ἔχουν δώσει τίς ἐξηγήσεις τους: Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, "ἄρση"

ἀναθεμάτων, Ὁμολογία Θυατείρων,Μπαλαμάντ, Ἀσσίζη, Σαμπεζύ, Καμπέρα,Νέο Δελχί, Γροιλανδία, Ἀμαζόνιος ...ἀπανωτές καί δημόσιες καί "χτυπητέςἐξηγήσεις" γιά ὅσους ἔχουν ὦτα.

Ἡ πρώτη στή σειρά ἐξ αὐτῶν, ἡδιαβόητη Ἐγκύκλιος τοῦ τοποτηρητῆ τοῦΠατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Δωρο-θέου, τό 1920, πού συμπεριλαμβάνει τούςαἱρε-τικούς στούς κόλπους τοῦ Σώματος τοῦΧριστοῦ καί τούς ἀπονέμει τό προνόμιο νάεἶναι συγκληρονόμοι μέ τά τέκνα τῆςἘκκλησίας, ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς ὁΚαταστατικός Χάρτης τῶν ἐξ ἀνατολῶνΟἰκουμενιστῶν.

Δέν ἔκρυψαν ἀπό τό ποίμνιό τους τόπιστεύω τους. Ἴσα - ἴσα, ἐργάζονται πυρε-τωδῶς καί σέ καθημερινή βάση γιά τήνπολυπόθητη ἕνωση μέ τούς ἀδελφούς τουςτῶν αἱρετικῶν παραφυάδων. Δέν ἀποτελεῖγι' αὐτούς ἀτόπημα ἤ παράβαση ἀλλάὄνειρο ζωῆς ἡ ἐφαρμογή αὐτοῦ τοῦ πιστεύω.

Ὅταν ἀνεβεῖς στό λεωφορεῖο πούπηγαίνει γιά Καβάλα, ἐνῶ ἐσύ κατευθύνεσαιγιά Τρίπολη, δέν τά βάζεις μέ τόν ὁδηγό.Ἁπλᾶ κατεβαίνεις καί παίρνεις τό λεωφορεῖοπού θά σέ πάει στόν προορισμό σου.

Ἄν χρονοτριβήσεις, ἄν συνεχίζεις νάδιαπληκτίζεσαι, ὁ ὁδηγός θά σέ πετάξει ἔξω,(αὐτό στήν ἐκκλησιαστική γλῶσσα σημαίνειἀφορισμός). Καί μέ τό δίκαιό του.

Ἐξηγήσεις, λοιπόν, δέν ὀφείλει τόΦανάρι.

Ὅλως ἀντιθέτως!

24

Ὀφείλουν ἐξηγήσεις ὅσοι αἰτιο-λογοῦν τά ἀναιτιολόγητα καί ἀκολουθοῦνἐπισκόπους μέ διαφορετικό, αἱρετικόπιστεύω. Ὅσοι πῆραν λάθος λεωφορεῖο κιἐξακολουθοῦν νά τά βάζουν μέ τόν ὁδηγό!

Χρή ἀναθεματίζειν τούς αἱρετικούς

Εἶχε προηγηθεῖ στίς κατάκριτεςβλασφημίες κατά τοῦ Θεοῦ ὁ ἀποστάτης καίἀρνησίχριστος ψευδοπατριάρχης Ἀθηνα-γόρας, πού μερικές φορές ἔκανε καί τόνραβίνο στούς Ἑβραίους ἤ τόν χότζα στούςΜωαμεθανούς, πρίν ἀπό τόν πρόσφαταἀποβιώσαντα καί σωματικῶς, βλάσφημοΔαμασκηνό Ἑλβετίας.

Ὁ νεκρός καί σωματικά σήμεραΔαμασκηνός εἶχε δηλώσει, βλασφημῶντας τόΠνεῦμα τό Ἅγιον:

"Κατά βάθος μία ἐκκλησία ἤ ἕνατέμενος... ἀποβλέπουν στήν ἴδια πνευματικήκαταξίωση τοῦ ἀνθρώπου. " " Ἡ οὐσιαστικήἀνεξιθρησκεία δέν περιορίζεται σέ ἀπλῆἀνοχή, ἀλλά συνίσταται πέραν αὐτῆς σέ μίαθετική ἀναγνώριση μιᾶς ξένης θρησκείας ὡςγνήσιας δυνατότητος συναντήσεων μέ τόἸερό". Οἱ ἀνωτέρω ρήσεις ἀνήκουν-δυστυχῶς- σέ Ὀρθόδοξο ἱεράρχη. (ἔγραφαντότε στήν Παρακαταθήκη, ἀρ. 26.Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2002, σελ. 5.)

Τά ἀνωτέρω δέν ἀνήκουν σέ"ὀρθόδοξο" ἀλλά σέ βλάσφημο ἱεράρχη. Ὁκαί σωματικά νεκρός Δαμασκηνός κήρυσσεκατά συρροή καί ἐπί πολλές δεκαετίεςἀντίθεα, ἀνορθόδοξα καί αἱρετικά. Μίασυλλογή ἀποφθεγμάτων του θά συγκρο-τοῦσε ἕναν ὁλόκληρο τόμο.

Σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη διδα-σκαλία, τήν ὁποία παραβλέπουν οἱ οὐραγοίτοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ἀποκαλούμενοι"συντηρητικοί":

"χρή ἀναθεματίζειν τόν κηρύττονταἤ ἔχοντα νέαν πίστιν ἤ νέον δόγμαπαρεκτός τοῦ φρονήματος τῶν ἁγίωνπατέρων καί τῶν ὁμοφρόνων αὐτῶν. Τούςγάρ μή ἀκολουθοῦντας τούτους τοῖς ἁγίοιςδιδασκάλοις κατακρίτους ἡγούμεθα καίἀλλοτρίους τοῦ Χριστοῦ".

Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου,Ὁδηγός ΙΙΙ, 2, 18-32, σελ. 81). Ὅσοι

ἀποκαλοῦν "ὀρθοδόξους" αὐτούς πού οἱἅγιοι Πατέρες θεωροῦν "ἀλλοτρίουςΧριστοῦ" συναναθεματίζονται.

Ἀπό τήν καθημερινή ἐκκλησιαστικήμας ζωή καί τήν συμπόρευσή μας μέ

τούς σύγχρονους Πατέρες μας

Ὁ πατήρ Ἀδριανός ὁ Σιναΐτης

Μετά τήν κοίμησή του ὁ π. Ἀδριανόςπαρουσιάστηκε σέ ἕνα πνευματικοπαίδι του,τόν Β., καί τοῦ εἶπε:

-Νά πᾶς στήν Πορταΐτισσα καί νάπεῖς στόν ἱερέα νά βγάλει τό κάλυμμα τοῦἀρτοφορίου ἀπό ἐκεῖ πού τό ἔβαλε καί νά τόβάλει πίσω στή θέση του. Ὁ Β. πῆγε ἀμέσως,ρώτησε τόν ἱερέα, ἄν τό ἔχει κάνει αὐτό, καίαὐτός σαστισμένος κάι ἔντρομος τοῦ εἶπε,πώς τό ἔχει κάνει. Καί μετά τό ἔβαλε στήθέση του. Αὐτός ὁ ἱερεύς ἔμενε ἐκεῖ μετά τήνκοίμηση τοῦ Γέροντα.

Παρουσιάστηκε ὁ γέροντας Ἀδρι-ανός στήν διακόνισσα τῆς Παναγίας τῆςΠορταΐτισσας καί τῆς εἶπε σέ ἔντονο ὕφοςνά μήν κλείνουν τήν πόρτα τῆς ἐκκλησίας σέγιορτές καί νά παραμένει ἀνοικτή, ὅπωςπρῶτα, καθώς καί ὁ Ναός.

Παρουσιάστηκε ἐπίσης σέ μοναχή τῆςἹερᾶς Μονῆς Ὀνουφρίου καί τῆς εἶπε νά τοῦἀνάβει τό καντήλι στόν τάφο του, τό ὁποῖοτό εἶχαν παραμελήσει. Αὐτή δέν τό ἔκανεκαί παρουσιάστηκε καί στή γερόντισσα γιάτόν ἴδιο λόγο, ζητῶντας τό ἄναμμα τοῦκαντηλιοῦ του στόν τάφο του, ὅπωςδιηγήθηκε ἡ ἴδια ἡ γερόντισσα.

Δημοσίως, σέ κήρυγμά του, ὁΓέροντας προεῖπε τό ξεκλήρισμα τῆςραχοκοκκαλιᾶς τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξαν-δρείας! Μετά ἀπό λίγο καιρό ἔπεσε τόΣινούκ μέ τόν Οἰκουμενιστή πατριάρχη Πέ-τρο καί τόσους ἄλλους ἀνώ-τερουςκληρικούς!

Προεῖπε ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθο-λομαῖος θά ἔχει τραγικό τέλος σέ συντριβήἀεροπλάνου. Καί ὅτι σύντομα θά ἔχουμεπόλεμο. (Αὐτή ἡ πρόρρηση τοῦ γέροντα δένἔχει ἐκπληρωθεῖ).

25

Προειδοποίησε τόν τέως πατριάρχηἹεροσολύμων Εἰρηναῖο, πώς ὁ θρόνος τουτρίζει καί θά γκρεμιστεῖ ἐκ τῶν ἔσω, ἄν δένσταματήσει τίς συμπροσευχές μέ τούςΟἰκουμενιστές. Ὅπως καί λίγο ἀργότεραἔγινε. Τοῦ εἶχε στείλει καί προσωπική ἐπι-στολή καί τόν προειδοποιοῦσε.

Προειδοποίησε καί τόν Νήφωνα, πώς,ἄν δέν κλειστεῖ στήν μάνδρα τῆς Μονῆς του,θά ἔχει σοβαρές συνέπειες. Καί πάλι εἶπε,πώς θά χτυπήσουν σύντομα οἱ καμπάνες,ἐννοῶντας, πώς θά ξεσπάσει τό ἐκεῖσκάνδαλο, τό ὁποῖο ἦταν πλήρωςδιαπιστωμένο ἀπό μέσα καί ἀπό τούς γονεῖςτοῦ παιδιοῦ, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν ἀκούσει τόνΓέροντα, ὅταν τούς εἶχε πεῖ, πολλές φορές,νά πάρουν τό παιδί τους ἀπό κεῖ!

Ὁ Β., πνευματικοπαίδι τοῦ Γέροντα,καί ἀγαπητό του παιδί, ἦταν μάρτυς στόἑξῆς συνταρακτικό γεγονός:

Εἶχε μία σχέση μέ μία κοπέλα καί θάπαντρευόντουσαν. Μία μέρα, ἡ ἀδελφή τῆςκοπέλας εἶχε τρομερό αὐτοκινητικό ἀτύχημαμέ τό ἀμάξι τοῦ ἄνδρα της, ὁ ὁποῖος ἔμεινεστόν τόπο, καί αὐτή μέ τρομερά σπασίματαστή μέση, στά πόδια καί στά νεφρά. Οἱγιατροί εἶχαν πεῖ στό Θριάσειο, πώς ἄν θάξαναπερπατήσει ποτέ, αὐτό θά γίνειδύσκολα καί μετά ἀπό πολύ καιρό. Καί αὐτήἔκλαιγε συνεχῶς.

Ὁ Β., στήν ἐπίσκεψη πού τῆς ἔκανε,εἶδε νά βγαίνουν ἀπό τό δωμάτιό της ὁ π.Ἀδριανός μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο. Τότε, μέπίστη πῆρε ἕνα ράσο πού τοῦ εἶχε ἀφήσει ὁΓέροντας ἐν ζωῇ γιά εὐλογία καί τό ἔβαλεπάνω στήν κοπέλα καί τῆς εἶπε, πώς ὁΓέροντας θά τήν κάνει καλά. Τήν ἄλλη μέραπού πῆγε νά τήν ἐπισκεφθεῖ, τήν βρῆκεὄρθια καί νά περπατάει, μέ δυσκολία ὅμως!

Καί ἀργότερα οἱ γιατροί πούπέρασαν νά τήν δοῦν, τόσο νευρο-χειρουργοί, ὅσο καί ὀρθοπεδικοί, δένμποροῦσαν νά πιστέψουν σ' αὐτό πούἔβλεπαν, μή μπορῶντας νά τό ἐξηγήσουν.

Ἀποτέλεσμα ἦταν, μετά ἀπό λίγοκαιρό, ἡ ἀδελφή αὐτῆς τῆς κοπέλαςσυνεπαρμένη ἀπό τό θαῦμα αὐτό ἀλλά καίἀπό τήν γνωριμία πού εἶχε μέ τόν Γέροντανά γίνει μοναχή στήν Μονή τοῦ ἉγίουὈνουφρίου, ὅπου εἶχε ταφεῖ ὁ Γέροντας.

Ἡ δέ ἀδελφή της, πού εἶχε τόἀτύχημα, νά ταλαιπωρεῖται ἀκόμη ἀπό τάνεφρά της, καθώς δέν πίστεψε τόσο στόθαῦμα αὐτό καί σ' αὐτά πού ἔλεγε ὁΓέροντας. Ὅμως περπατάει πάλι κανονικά.

Βάδιζαν στήν ὁδό Πανεπιστημίου,στήν Ἀθῆνα, ἑπτά μῆνες μετά τήν κοίμησητοῦ Γέροντα, κάποια πνευματικοπαίδια του.

Ὅταν τόν ἀντίκρυσαν στό ἀπέναντιπεζοδρόμιο, τότε, ἔτρεξαν μέ λαχτάρα κοντάτου καί τοῦ εἶπαν, (μή ξέροντας πώς ἔχεικοιμηθεῖ):

-Γέροντα σέ ψάχνουμε, γιατί θέλουμενά ἐξομολογηθοῦμε, νά ἔλθουμε αὔριο στήνΚαλλιθέα νά σέ δοῦμε; (ἐκεῖ πού ἔμενε ἐνζωῇ στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Πορταΐ-τισσας),

Καί αὐτός τούς ἀπάντησε: -"Ὄχι, νά ἔλθετε νά μέ βρῆτε στήν

Κερατέα, στήν Ἱερά Μονή ἉγίουὈνουφρίου, ἐκεῖ μένω τώρα".

Τήν ἑπομένη ξεκίνησαν μέ λαχτάρανά πᾶνε νά τόν δοῦν. Ὅταν ἔφτασαν ἐκεῖ,ζήτησαν τόν Γέροντα, ρωτῶντας τίς μοναχές,ποῦ βρίσκεται;

Αὐτές σάστισαν, νομίζοντας πώς τίς"κοροϊδεύουν".

Μετά ἀπό πολλά πού εἶπαν, τούςἐξήγησαν, πώς ὁ Γέροντας ἔχει κοιμηθεῖ ἑπτάμῆνες τώρα!

Αὐτοί δέν μποροῦσαν νά τόπιστέψουν, καθώς τήν προηγούμενη τόνεἶχαν δεῖ ζωντανό, μέρα μεσημέρι, στόκέντρο τῆς Ἀθῆνας.

Τότε αὐτές τούς ἔδειξαν τόν τάφο τουπρός μεγάλη τους ἔκπληξη!

Ὅταν πῆγε ὁ Γέροντας στήνΑὐστραλία ἔλεγξε δημοσίως τούς ἐκεῖΟἰκουμενιστές καί κυρίως τόν αἱρεσιάρχηΣτυλιανό, ἐκ τῶν ὁποίων οὐδείς τόλμησε νάτόν κατηγορήσει δημοσίως, ὅσο καιρόβρισκόταν ἐκεῖ. Μετά τήν κοίμησή του ἔγινεγνωστό τό ἑξῆς συνταρακτικό γεγονός.Ἕνας δεσπότης τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τῆςΑὐστραλίας κατηγοροῦσε δημοσίως τόνπαπα-Ἀδριανό ὡς πλανεμένο!

Μιά φορά, καθώς μπῆκε στό δωμάτιότου, γιά νά ξεκουραστεῖ, ἀκούει ξαφνικάτόν ἦχο ἀπό τίς πόρτες, ὅπου κλείδωσανἀπότομα μόνες τους ἀπό μέσα, (οἱ διάκονοίτου πού ἦταν ἀπ' ἔξω δέν κατάλαβαν

26

τίποτε) καί τότε βλέπει νά ξετυλίγεταιμπροστά του ἕνας μεγάλος πάπυρος, ὅσοςἦταν καί ὁ τοῖχος τοῦ κελιοῦ του, καί εἶδεμέσα σ' αὐτόν ὅλη τήν πληθύ τῶν ὁσίωνἀσκητῶν.

Ἀπό τό πλῆθος τῶν ὁσίων ξεχώρησε ὁΓέροντας Ἀδριανός, συνοδευόμενος ἀπό δύοἀσκητές μέ ὁσία μορφή καί τοῦ εἶπε σέαὐστηρό τόνο τοῦ δεσπότη:

- "Ἀφοῦ δέν μέ γνωρίζεις, γιατί μέκατηγορεῖς καί μέ συκοφαντεῖς δημοσίως;"

Μετά γύρισε ὁ Γέροντας πίσω στόνχῶρο τῶν Ἁγίων ἀσκητῶν, συνοδευόμενοςπάντα ἀπό τούς ἄλλους δύο Ὁσίους! Καίκαθώς πῆγε στή θέση του, ξανάκλεισε ὁπάπυρος καί οἱ πόρτες ξεκλείδωσαν μόνεςτους, πρός ἔκπληξη τοῦ ἔντρομου δεσπότη, ὁὁποῖος δημοσίως πῆρε πίσω αὐτά πού ἔλεγεγιά τόν Γέροντα. (Ἀπό χειρόγραφο κείμενοτοῦ ἀνηψιοῦ τοῦ Γέροντα Κωνσταντίνου,Ζάκυνθος, 2013)

Διδασκαλία τοῦ παπα-Ἀδριανοῦ

γιά τούς ψευδοαγίους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

"Τί λένε οἱ Κανόνες τῶν Ἁγίων μας;Συμπροσευχή μέ ἑτερόδοξο καί συλ-λείτουργο, ἀφοριζέσθω. Ὅμως αὐτοί,τυφλοί, μέσα στήν πλάνη τῆς αἵρεσης,συμπαρασύρουν κι ἄλλους μαζί τους, ὅπωςτούς Νεοημερολογίτες "ἅγιους" τῆς ἐποχῆςΠαΐσιο, Ἰάκωβο καί Πορφύριο, οἱ ὁποῖοι,καθώς λένε, εἶχαν τό προορατικό χάρισμανά λέγουν τά μέλλοντα. Καί ἐπροφήτευσανκαί εἶπαν ὅτι αὐτός ὁ προδότης, ὁΒαρθολομαῖος, θά γίνει ὁ καλλύτεροςΠατριάρχης τῆς ἐποχῆς μας, ὁ πρώηνἀξιωματικός τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ...

Πῶς θά ἦταν δυνατόν νά γίνουνἍγιοι οἱ τρεῖς αὐτοί πατέρες τοῦ Νέουἡμερολογίου, ἑνός ἡμερολογίου πού ἔχειἀορισθεῖ ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες τοῦὈρθοδόξου πατρίου ἑορτολογίου, τῆςἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ὅλοι οἱ Ἅγιοιἦταν ἑνωμένοι σέ ὅλες τίς παραδόσεις περίπίστεως ἀπό τήν Α΄ ἕως καί τήν Ζ΄Οἰκουμενική Σύνοδο, μέ τό πάτριοἑορτολόγιο.

Ὁ τελευταῖος Ἅγιος τῆς ἐκκλησίαςμας ἦταν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖοςἐκοιμήθη τό 1920. Μέ τό Νέο δέν ἔχουμεκανένα Ἅγιο.

Καί βέβαια, τί νά σκεφτεῖ κανείς,βλέποντας τόν Παΐσιο σφιχταγκαλιασμένομέ τόν προδότη Βαρθολομαῖο, στίς Καρυές,ὅταν ἐρωτήθηκε ἀπό κάποιον δημοσιο-γράφο Νικόλαο:

-Γέροντα Παΐσιε, τί λέτε γιά τόνΠατριάρχη μας;

Καί ἐκεῖνος, γεμᾶτος οἴηση, ἀπαντᾶ:-Εὐδόκησε ὁ Θεός σ' αὐτούς τούς

χαλεπούς καιρούς νά εἶναι ὁ καλύτεροςΠατριάρχης...

-Βλέπε, ἀγαπητέ ἀναγνώστη, ποιόςεἶναι ὁ καλύτερος Πατριάρχης, αὐτός πούμέ συλλείτουργα καί συμπροσευχές ὅλωντῶν αἱρετικῶν καί ἀθέων πάσης τῆςΟἰκουμένης στήν Καμπέρα τῆςΑὐστραλίας καί σ' ὅλο τόν κόσμο,

27

προσπαθεῖ νά μᾶς ἑνώσει μέ τούςαἱρετικούς Καραγκιόζηδες Λατίνους καί νάμᾶς βγάλουν τήν πατρώα ὀρθόδοξη πίστη."

(π. Ἀδριανός ὁ ἁπλούς, Βίος καί ὁμολογία, Ἀθῆνα 2005, σελ. 29-30)

Περί συγχρόνων "ἁγίων γεροντάδων"

Ρώτησαν κάποτε τὸν Μέγα Ἀθα-νάσιο "πῶς καὶ τινὲς αἱρετικοὶ ποιοῦσιπολλάκις σημεῖα;" Ὁ Μέγας πατήρἀπάντησε ὡς ἑξῆς: "Τοῦτο ἡμᾶς οὐκ ὀφείλειξενίζειν. Ἠκούσαμεν γὰρ τοῦ Κυρίουλέγοντος, ὅτι πολλοὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳἐροῦσι "Κύριε, οὐκ ἐν τῷ σῷ ὀνόματιδαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ δυνάμεις πολλάςἐποιήσαμεν" καὶ ἐρεῖ αὐτοῖς "Ἀμὴν λέγωὑμῖν, οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς, ἀποχωρεῖτε ἀπ'ἐμοῦ, ἐργάται τῆς ἀνομίας". Πολλάκις γὰροὐχ ἡ πολιτεία τοῦ θαυματουργοῦντός ἐστινἡ τὴν ἴασιν ἐργαζομένη, ἀλλ' ἡ πρὸς αὐτὸνπίστις τοῦ προσερχομένου ἀν-θρώπου.Γέγραπται γὰρ "Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε".Πλὴν δεῖ καὶ τοῦτο γινώσκειν, ὅτι πολλάκιςτινὲς κακόπιστοι καμάτους πολλοὺς δι'ἀσκήσεως τῷ Θεῷ προσήγαγον, καὶ τὴνἀντιμισθίαν αὐτῶν ἔλαβον ἐν τῷ νῦν αἰῶνιἐκ Θεοῦ, τὸ τῶν ἰαμάτων καὶ προρρήσεωνχάρισμα, ἵνα ἐν τῷ αἰῶνι τῷ μέλλοντιἀκούσωσιν "Ἀπελάβετε τὰ ἀγαθὰ ὑμῶν καὶτοὺς καμάτους ὑμῶν, νῦν δὲ λοιπὸν οὐδὲνὑμῖν κεχρεώστηται" (P.G. 28, 665).

Διδάσκει ἐπίσης ὁ Χρυσορρήμων καίἀληθής Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας: «διότιἀκριβῶς καί μέσῳ τοῦ Βαλαάμ ἐνήργησεν ὁΘεός καί στόν Φαραώ ἀπεκάλυψε τάμέλλοντα καί στόν Ναβουχοδονόσορα,ἀκόμη καί ὁ Καϊάφας προφήτευσε χωρίς νάγνωρίζει ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἒλεγε καί μερικοίἂλλοι ἒβγαλαν δαιμόνια δίχως νά εἶναι μαζίΤου. Ἐπειδή αὐτά δέν ἒγιναν γι’ αὐτούς πούτά ἒκαναν ἀλλά γιά ἂλλους, πολλές φορέςδέ καί μέσῳ ἀναξίων ἒγιναν αὐτά.» (P.G. 61,69).

Ὁ μάγος Πορφύριος, ὁ «ἰσοστάσιός»του ... «ἁγιορείτης» Παΐσιος

καί ἡ οὐνίτικη θεολογία τοῦ μοναχοῦΘεοκλήτου Διονυσιάτου

Ὁ ἐν τῷ θανατηφόρῳ Οἰκουμενισμῷθανῶν μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτηςἀπευθύνθηκε σέ μᾶς στό παρελθόν μέ τόντίτλον «Μία ἐπιστολή τοῦ Νομικοῦ καίσχισματικοῦ ἱερέως Ν. Δημαρᾶ».

Τούς Ὀρθοδόξους μᾶς χαρακτήριζε«ὀλιγοφρενεῖς», «σχιζοφρενεῖς», «σχισμα-τικούς», μᾶς εἰρωνευόταν, ὃτι τάχα δένκάνουμε ἒρευνα καί ὃτι ἀποτελοῦμε«ἐξηραμένον κλάδον» καί «παρα-συναγωγήν» (Βλ. «Ἀθωνικά ἂνθη» Τομ. Ι΄,σελ. 237 ἑπ.).

Γράφαμε τότε:Κατ’ ἀρχήν θά πρέπει νά τονίσουμε

ὃτι τότε διάλεξε μία ἐκ τῶν πολλῶνἐπιστολῶν μας ὁ μ. Θ. καί παρέλειψε τάσυντριπτικά γιά τήν αἵρεση τοῦΟἰκουμενισμοῦ στοιχεῖα πού τοῦ εἶχαπαραθέσει μαζί μέ τίς ἂλλες ἐλεγκτικέςἐπιστολές πού τοῦ ἒστειλα. Ὃποιοςἐπιθυμεῖ νά ἀποκτήσει πλήρη εἰκόνα τοῦδιαμειφθέντος διαλόγου ἂς ἀνατρέξει στάτεύχη Ἀπριλίου 2003 καί Ἰουνίου-Ἰουλίου2003 τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», ὃπου καί ἡκαταλυτική ἀνατροπή ὃλων τῶν ἐπι-χειρημάτων τοῦ μ. Θεοκλήτου. Ἐκεῖ θάδιαπιστώσει, ὃπως καί στό προκείμενοτεῦχος, ὃτι στερεῖται πατερικῶν ἐπι-χειρημάτων. Στηρίζεται σέ αὐθαίρετασυμπεράσματα καί σέ γνῶμες σχισματο-αιρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, ὣς τουἘπιφανίου Θεοδωροπούλου, καί τοῦΓερβασίου Παρασκευοπούλου, γνῶμες οἱὁποῖες ἒχουν ἀνασκευσαθεῖ πλήρως ἀπό τόνθεολόγον ἱερομόναχον π. ΘεοδώρητονΜαῦρον καί τόν τότε ἱερέα τῆς ὙπερορίουΡωσσικῆς Ἐκκλησίας π. Βασίλειο Σακκᾶ.(Βλ. σχετικά τά λίαν ἀξιόλογα ἒργα τοῦ π.Θεοδωρήτου: «Διάλογοι τῆς ἐρήμου περίΟἰκουμενισμοῦ», «Τό ἀντίδοτον»,«Ὀρθοδοξία καί αἳρεσις» καί «Ὃταν οἱφύλακες προδίδουν». Συνοπτική ἀλλάἀποστομωτική ἀνασκευή τῶν ἐπι-χειρημάτων τοῦ κακοδόξου πονήματος τοῦμ. Θεοκλήτου βλ. στά τότε δύο τελευταῖατέυχη τῶν περιοδικῶν «Ἃγιος Ἀγαθά-γγελος» καί «’Εκκλησιαστική Παράδοσις»).

28

Στερούμενος οἱουδήποτε πατερικοῦἐρείσματος αὐθαιρετεῖ καί στηρίζεταιἀκόμη καί στίς γνῶμες τῶν νεοεποχιτῶν«ἁγίων» Παϊσίου καί Πορφυρίου γιά νάἀντικρούσει τά καταλυτικά γιά τόνΝεοημερολογιτικό - Οἰκουμενισμό ἐπιχει-ρήματα τῶν Ὀρθοδόξων!

«Τελευταίως, ὁ τελευταῖος Ὃσιος,(σ.σ. ὁ Παϊσιος! Βλ. τό σχετικό κεφάλαιο: «Ὁὃσιος Παΐσιος καί τό «ἐκκλησιαστικόνπρόβλημα»), ὓστερα ἀπό τούς δύοἰσοστασίους του Πορφύριον καί Ἰάκωβον ...παραθέτει τίς σκέψεις του γιά τό«ἐκκλησιαστικό πρόβλημα», ἔγραφε τότε ὁμ. Θεόκλητος Διονυσιάτης (ὃ.π. σελ. 212 ἑπ.),εἰσηγούμενος σαφῶς τήν ἁγιοποίησηπλανεμένων ψευδοαγίων καί προσπαθῶνταςγιά ἂλλη μιά φορά (μετά τήν ἁγιοποίηση τοῦμασώνου Χρυσοστόμου Σμύρνης, βλ.σχετικά τά συντριπτικά ἐπιχειρήματα τοῦ π.Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ στό σχετικό βιβλίο του,περί τῆς μασωνικῆς ἰδιότητος καί τοῦΟἰκουμενιστικοῦ φρονήματος τοῦ Χρυσο-στόμου Σμύρνης), νά νοθεύσει τό ὈρθόδοξοἉγιολόγιο.

Καί ὃσον ἀφορᾶ τόν Πορφύριον,ὃλοι οἱ σοβαροί μελετητές τῆς ζωῆς του καίτῆς διδασκαλίας του θά διαπιστώσουν ὃτιχρησιμοποιοῦσε μέσα ἀνορθόδοξα καίὓποπτα, ἂγνωστα στήν ὈρθόδοξηΠαράδοση καί διδασκαλία, γιά νά«προφητεύσει» καί νά «διαγνώσει»!

Γιά νά κάνει τίς «διαγνώσεις» τουχρησιμοποιοῦσε ψυχομετρία, ἒπιανε τόσφυγμό τῶν προσερχομένων! (ΓεωργίουΚρουσταλάκη, Ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἀθῆναι1997, Β΄ ἒκδοσις, σελ. 129, ὃπου καί σχετικήφωτογραφία, βλ. καί σελ. 96). Μέθοδο πούχρησιμοποιοῦν τά μέντιουμ!

Χρειαζόταν, ὁπωσδήποτε νά πιάσεικάτι γιά νά μαντέψει, τό χέρι, τό κεφάλι, τόροῦχο. «Ἒβλεπε» γεγονότα τοῦ παρ-ελθόντος πού σχετίζονταν μέ «γίγαντες» καίμέ μάντεις, ὃπως ὁ Τειρεσίας.

«Ὁ π. Πορφύριος «εἶδε» μέ τή ΘείαΧάρη καί περιέγραψε τό διάσημο Θηβαῖομάντη, τόν Τειρεσία, τόν υἱό τῆς Εὐήρουςκαί τῆς νύμφης Χαρικλοῦς, ὃπως αὐτόνπεριγράφει ἡ ἀρχαία Ἑλληνική μυθολογίαπολλούς αἰῶνες π.Χ. καί ὃπως τόνἀπεικονίζει γνωστό ἀρχαῖο ἀνάγλυφο,

τυφλό, χειραγωγούμενο ἀπό δύο ἐφήβους.»(Κρουσταλάκη, ὃ.π. σελ. 93)

Περιέγραφε τόπους μέ λεπτο-μέρειακαί τούς παρουσίαζε στόν ἒκπληκτοσυνομιλιτή του, ἐπιμένοντας ὃτι ἒτσι εἶναι τάπράγματα, γιά νά καθηλώσει τόν ἀκροατήτου καί νά τόν ἐντυπωσιάσει. Περιέγραφεπέτρες, ἀκροθαλασσιές καί ποτάμια, πού τόἓνα εἶχε πιό γλυκό νερό ἀπό τό ἂλλο, πούεἶχε περισσότερο κι ἂς βρίσκονταν αὐτάστήν ἂλλη ἂκρη τῆς γῆς!

Ἀνέβαινε μέχρι ... τόν θρόνο τῆςἉγίας Τριάδος καί ... πάνω ἀπό τό σύμπανκαί τά ἂστρα τοῦ οὐρανοῦ. Κρατοῦσε τόχέρι ἀσθενοῦς καί τοῦ ἒκαναν ...καυτηριασμό δίχως νάρκωση!

Ὃρμαγε ἐπάνω στόν ἀπέναντί τουσάν “αἲλουρος” καί τόν ... ἒγδυνε γιά νάδείξει τήν οὐλή, καί γιά νά ἀποδείξει ὃτι εἶχε«προορατικό χάρισμα» καί ὃτι τά πράγματαἦταν ἒτσι ὃπως τά ... «προφήτευε» καί ὃτιὂντως εἶχε κάνει ἐγχείρηση κοίλης ὁσυνομιλητής του, ὃπως τό εἶχε «διαγνώσει».

Ἒφτιαχνε κύκλους καί ἒμπαινε μέσαγιά νά ... «προφητεύσει»!

Ξαφνικά τηλεφωνοῦσε μέσα στήνύχτα γιά κάποιο ἐπερχόμενο κακό, σέἀνθρώπους πού δέν τούς εἶχε δεῖ ποτέ!

Κατ’ ἐξοχήν ἐκστασιαζόταν σέχώρους, ὃπου δροῦσαν οἱ δαίμονες στήνἀρχαιότητα, στό μαντεῖο τῆς Δωδώνης,μπροστά στό ἂγαλμα τοῦ Δία στό Μουσεῖο,ὃταν μιλοῦσε γιά τήν Πυθία καί τούςΔελφούς, ἢ γιά τόν ... μάντη Τειρεσία!

Ἐπειδή εἶχε «χάρισμα» δεχόταν νάπάει νά ψάξει ἀκόμη καί γιά κρυμμένουςθησαυρούς πού εἶχαν κρύψει κατά τόν Β΄Παγκόσμιο πόλεμο!

Ὁ αὐτοέπαινος καί ἡ αὐτοδικαίωσηἦταν χαρακτηριστικό γνώρισμά του! Ἒλεγε:

«Αὐτή τή στιγμή βρίσκομαι πάνωἀπό τό σύμπαν, πέρα ἀπό τά ἂστρα!Βρίσκομαι κοντά στό Θεό, ... ἐγγίζω τήΘεότητα, (!) εἶμαι κοντά στήν Ἁγία Τριάδα.(!) (ὃ.π. σελ. 69).

«Δέν ξέρεις, βρέ εὐλογημένε, ὃτι ὃτανθελήσω νά σέ δῶ, καί στήν ἂκρη τῆς γῆς νάεὐρίσκεσαι, σέ βλέπω τί κάνεις» (ΚλείτουἸωανείδη, ὁ γέρων Πορφύριος, Μαρτυρίεςκαί ἐμπειρίες, Ἀθήνα 1993,σελ. 120)

Ἀναφέρεται ὃτι ἒκανε ἑκατον-τάδεςχιλιόμετρα γιά νά πάει νά βρεῖ τόν κρυμμένο

29

χρυσό καί τόν κρυμμένο θησαυρό (ΚλείτουἸωαννίδη, Ὁ γέρων Πορφύριος, Ἀθῆνα1993, σελ. 153). ~

«Κατέβαινε» «πνευματικῷ τῷ τρόπῳ»καί «δοκίμαζε» μέ τήν χούφτα του τό νερό,γιά νά δεῖ, ἂν ἦταν γλυκό ἢ ἁλμυρό!(Γέροντος Πορφυρίου, Βίος καί λόγοι, Ἱ. Μ.Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2003, σελ. 175 ).

«Ἒβλεπε» ἀρχαῖα κάτω ἀπό τό χῶμακαί μάλιστα ἀπό ἀπόσταση καί ἒλεγε πόσαδένδρα καί γλάστρες εἶχαν οἱ πιστοί στόσπίτι τους, γιά νά τούς ἐντυπωσιάσει!«... Εἶχε ὑποδείξει στήν μοναχή αὐτή, (σ.σ.ἦταν ἀρχαιολόγος), μιά περιοχή γύρω ἀπότήν μεγάλη γέφυρα πού βρίσκεται στήνεἲσοδο τοῦ Βελιγραδίου, ὃπου στάβαθύτερα στρώματα τῆς γῆς ὑπῆρχανἀρχαιότητες τῆς προϊστορικῆς ἐποχῆς,μεγάλης ἀξίας.» (Κρουσταλάκη, ὃ.π. σελ. 58,59).

Μιλῶντας γιά τήν Κορέα χωρίς νάἒχει πάει ἐκεῖ, λέει: «Ἢπιες νερό ἀπό τό ποτάμι πού τρέχει στάἀριστερά; Τί ὡραῖο πού εἶναι! Βέβαια τόνερό στό δεξί ποτάμι εἶναι περισσότερο,ἀλλά δέν εἶναι ὡραῖο σάν τό ἂλλο.» (Βλ. σχετικά μέ τά ἀνωτέρω Κρουσταλάκη,ὃ.π. σελ. 68. Βλ. καί σελ. 85, 87 ἑπ. Σύγκρινεκαί σελ. 94. Βλ. καί ἂλλα φοβερά καίτερατώδη στίς σελ. 74 καί 78).

Δέν δίστασε ἀκόμη ἑωσφορικά νάζηλώσει τήν δόξαν τῆς Δεσποίνης ἡμῶνΘεοτόκου, «προλέγοντας» ὃτι ὁ Ὠρωπός θάγίνει «ἐφάμιλλο» προσκύνημα μέ τήν Τῆνο!

(Ὃπως ἒγραψε ὁ γέροντας Πετρώ-νιος τῆς Ἁγιορειτικῆς Σκήτης τοῦ ΤιμίουΠροδρόμου στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο»)

Ὦ ποῖον πνεῦμα ἐπάρσεως καίἐγωισμοῦ! Ὁ δυστυχής ἐνεπαίζετο ἀπό τούςδαίμονες!

Αὐτούς τούς δαιμονοπλήκτους μᾶςπαρουσιάζει καί ὁ ὣς Νεοουνίτηςπαρουσιαζόμενος μοναχός ΘεόκλητοςΔιονυσιάτης σάν τεκμήριο τῆς παραμονῆςτου σέ κοινωνία μέ τούς ἀθέουςΟἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου! Καί θέλει νάμᾶς πεῖ, ἀφοῦ ἐμεῖς ἒχουμε ... «ἁγίους» σάντόν Πορφύριο, τί θέλετε καί μᾶς ἐλέγχετε,γιά τίς προδοσίες τῶν ψευδοποιμένων μας;Ἀφοῦ ἒχουμε «ἁγίους», ἂρα ἐμεῖς εἲμαστε ἡἐκκλησία!

Ναί, πάτερ μου ἒχετε ψευδοαγίουςτῆς Νέας Ἐποχῆς! Κοινωνικούς πρός τούςἀθέους Οἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου!

Ἓρμαια τῶν δαιμόνων! Πλανῶν-ταςκαί πλανωμένους!...

Γιά μιά ἀκόμη φορά διαπιστώνουμεὃτι ἁγιότητα δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξειἒξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τόΚαθολικό δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας,Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.Ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, ὃπου ἰσχύει ὃ,τιπάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντωνἐπιστεύθη καί ὂχι στήν σχισματοαίρεσητοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Βρισκόμενος ὁ Πορφύριος μπρο-στάστό ἂγαλμα τοῦ Δία, στό Μουσεῖο τῆςἈθήνας, συνέβησαν τά ἑξῆς:-«Πηγαίναμε ἀπ’ τό ἓνα ἂγαλμα στό ἂλλο.Σέ μιά στιγμή σταθήκαμε μπροστά στόἂγαλμα τοῦ Διός. Ὁ Δίας ἦταν στό θρόνοτου κι ἒριχνε τόν κεραυνό στούςἀνθρώπους. Ἀφοῦ τούς εἶπε ὃσα ἢξερε ἡξεναγός, γυρίζει σέ μένα καί μοῦ λέει:-Ἐσεῖς τί λέτε παπούλη:-Ἐγώ δέν ξέρω ἀπ’ αὐτά, εἶπα. Μόνο ἒτσιὃπως τό βλέπω, θαυμάζω τό ἒργο τοῦκαλλιτέχνη ἀλλά καί τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ,πού τόσο τέλεια τό δημιούργησε. Καίκαταλαβαίνω ὃτι ὁ καλλιτέχνης πού τόἒφτιαξε εἶχε μεγάλη αἲσθηση τοῦ θείου.Βλέπετε τόν Δία, ἐνῶ ρίχνει τόν κεραυνόστούς ἀνθρώπους, τό πρόσωπό του εἶναιγαλήνιο. Δέν εἶναι ὀργισμένος. Εἶναιἀπαθής. Πολύ εὐχαριστήθηκε ἡ ξεναγός καίὃλο τό γκρούπ. Τί μᾶς λεέι αὐτό; Τί λέει;Ὃτι ὁ Θεός δέν ἒχει πάθος, κι ὃταν ἀκόμητιμωρεῖ.» (Βίος καί λόγοι, γέροντος Πορφυρίου τοῦΚαυσοκαλυβίτου, Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς,Χανιά 2003, σελ. 135, 136).

Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς ἀπό τίςἀνοησίες καί τίς βλασφημίες τοῦ Νεοεποχίτημάγου Πορφυρίου;

Ἀντί νά ἐλέγξει, ἀντί νά καθοδηγήσει,ἀντί νά διδάξει, χάσκει μπροστά στό ἂγαλματοῦ δαίμονος καί θαυμάζει τό ἀπαθές τοῦΔιός! Καί ἀφήνει τούς ἀνθρώπους ὂχι μόνοννά μένουν στήν πλάνη ἀλλά καί τούςἐπιτείνει τήν πλάνη. Τούς ἀφήνει νάθαυμάζουν τά εἲδωλα! Τελευταία δέ καί νά

30

τά προσκυνοῦν καί νά διοργανώνουντελετές εἰδωλολατρικές, ἀφοῦ ἒχουν τέτοιουςδιδασκάλους... πού μᾶς τούς προβάλλουν καίτάχα ... «λόγιοι» ἁγιορεῖτες ὃπως ὁἀνθρωπάρεσκος μοναχός Θεόκλητος!

Ἂς δοῦμε πάλι ἓνα χαρα-κτηριστικόκείμενο:-Τί ἐργασία κάνεις παιδί μου;-Ἀρχαιολόγος» ἀπαντᾶ ἐκείνη.Ἐν τῶ μεταξύ ἀφηγεῖται ὁ Παππούλης, μᾶςφέρανε τό φαγητό καί ἀρχίσαμε νά τρῶμε.Ἐγώ, λέει χαμογελῶντας, ἒκανα τό σταυρόμου. Πού λές, σέ λίγο καθώς τρώγαμε τῆςλέω: -Βρέ παιδί μου, τί νά σοῦ πῶ τώρα...-Τί θέλεις Γέροντα; μέ ρωτάει.-Τῆς λέω: Ἐκεῖ πού δουλεύεις, πιό πάνω,βλέπω ἓνα γέροντα σάν τόν ΠροφήτηἨσαΐα. Εἶναι πολύ γέρος, ψηλός μέ μακριάγενειάδα καί τόν χειραγωγοῦν.

Ἐκείνη τή στιγμή λοιπόν, παρατηρεῖγελῶντας ὁ γέροντας, ἡ κοπέλα τά ἒχασε.-Λέω: Τί ἒπαθε αὐτή;-Τί ἂνθρωπος εἶσαι ἐσύ; μοῦ λέει ἐκείνη.Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ἦρθες ἐδῶ καίκάθησες στό τραπέζι αἰσθάνθηκα μιάδύναμη μέσα μου.-Λέω: Τί εἶμαι βρέ παιδί μου δέν εἶμαιτίποτα» (γελῶντας ἐλαφρά).-Καί συμπληρώνω, ρωτῶντας την: Τί εἶναι,γιατί συγκινήθηκες ;-Στή συνέχεια τῆς λέω: «Ἂ! Τώρα νά σοῦ πῶκαί γιά τή δουλειά σου. Ἒχετε βρεῖ ἓναντάφο πού ἒχει μέσα ὃλο χρυσαφικά. Καίὃλα αὐτά τά βρίσκετε κομμένα, τριμμένα...»-Ναί μοῦ λέει, ἒτσι ἀκριβῶς εἶναι, ὃπως τάλές. Ἂκου νά σοῦ πῶ ὃμως καί κάτι ἂλλο.Ἀπό πάνω εἶναι τό σπίτι ἑνός μάντη, πούπράγματι ἦταν, ὃπως τόν περιέγραψες σάντόν Προφήτη Ἠσαΐα, ψηλός μέ μακριάγενειάδα, ἀλλά ἦταν τυφλός. Καί ὃπως τόνεἶδες, ἒτσι πράγματι τόν χειραγωγοῦσαν.Ἦταν ὁ μάντης Τειρεσίας!-Ναί, ὁ Τειρεσίας, αὐτός ἦταν βρέ,ἐπαναλαμβάνει ὁ Γέροντας.

Ρωτοῦν τά πνευματικά του παιδιά:Γέροντα, εἲδατε τόν ἀρχαῖο μάντη Τειρεσία;-Ναί, ἀπαντᾶ ἐκεῖνος, ἦταν αὐτός ὁ μάντηςΤειρεσίας στή Θήβα. Ὃπως τόν εἶδα ἐκείνητή στιγμή νά τόν χειραγωγοῦν, τόνπεριέγραψα.

Ἂς μᾶς ἀπαντήσει, λοιπόν, ὁ π.Θεόκλητος, συναντᾶμε στήν διδασκαλία καίστόν βίο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίαςτέτοια τερατώδη, αὐτή τήν οἲηση καί τόπνεῦμα τῆς ἐπιδείξεως καί τῆς προβολῆς;

Εἶναι ἢ δέν εἶναι πνευματιστής,ἓρμαιος τῆς δαιμονικῆς πλάνης ὁΠορφύριος;

Ἐμεῖς, ἀπό ὃ,τι εἲμαστε σέ θέσηταπεινά νά γνωρίζουμε ἀπό τά ἃγιαΕὐαγγέλια καί τήν Πατερική γραμματεία,ξέρουμε ὃτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δένἐπιδεικνύεται καί οὒτε ἐνεργεῖ καθηλωτικάκαί ὁλοκληρωτικά πάνω στήν ψυχή τοῦἀνθρώπου, οὒτε ἐπεμβαίνει συνεχῶςτηλεφωνικά μέσα στά σπίτια καί στάΜοναστήρια, γιά νά ἐντυπωσιάσει τούςπιστούς καί νά τούς ἐλέγξει ἢ νά τούςπροειδοποιήσει γιά κάποια ἐπερχόμενατάχα δεινά, γιατί τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦΘεοῦ στόν ἂνθρωπο εἶναι ἡ ἐλευθερία, τήνὁποία σέβεται καί ὁ Ἲδιος ὁ Θεός.

Σχετικά μέ τά ἀνωτέρω διαβάζουμεστούς Ἀσκητικούς λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ:

«Ὃστις ἂνευ τινός ἀνάγκηςἀποτολμᾶ εἰς τοῦτο, ἢγουν παρακαλεῖ τόνΘεόν κατά τήν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ νά γίνωσιδιά τῶν χειρῶν αὐτοῦ θαυμάσια καίδυνάμεις, ὁ τοιοῦτος πειράζεται κατά τήνδιάνοιαν, καί χλευάζεται ὑπό τοῦἀπατεῶνος δαίμονος καί ἀσθενεῖ κατά τήνσυνείδησιν αὐτοῦ. ἐπειδή μόνον ἐν καιρῷθλίψεως καί στενοχωρίας δυνατόν νάζητήσωμεν τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ. Ἂνευτινός ἀνάγκης νά πειράζωμεν τόν Θεόν,εἶναι κίνδυνος καί ὃστις ἐπιθυμεῖ τοῦτο τῆἀληθείᾳ δέν εἶναι δίκαιος. Ὃπερ δέ ὁΚύριος θέλων ἐποίησεν εἰς πολλούς ἁγίους,ἐγένετο εἰς αὐτούς, δίχως νά ζητήσωσιναὐτό. ἀλλ’ ὃστις θέλει καί ἐπιθυμεῖ τοῦτοθεληματικῶς, χωρίς νά ὑπάρχῃ ἀνάγκη τις,ὁ τοιοῦτος πίπτει ἐκ τῆς προφυλάξεως, καίκρημνίζεται ἐκ τῆς γνώσεως τῆς ἀληθείας.

31

Ἐάν δέ τυχόν εἰσακουσθῆ ὑπό τοῦ Θεοῦ τόαἲτημα αὐτοῦ, καθώς αὐτός ἀπετόλμησε καίἐζήτησεν αὐτό, λαμβάνει ἐκ τούτου ἀφορμήνὁ πονηρός διάβολος, καί μεταφέρει αὐτόνεἰς μεγαλύτερα ἂτοπα˙ ἐπειδή οἱ ἀληθινοίδίκαιοι ὂχι μόνον δέν ἐπιθυμοῦσι τάτοιαῦτα, ἀλλά καί ἂν τοῖς δοθῶσιν,ἀποστρέφονται αὐτά καί ἒμπροσθεν τῶνἀνθρώπων καί ἰδιαιτέρως.

Καί ἰδού τις ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρωνδιά τήν καθαρότητα αὐτοῦ ἒλαβε χάρισμαπαρά Θεοῦ τοῦ νά προογνωρίζει τούςπροσερχομένους πρός αὐτόν καί ἐπειδή δένἢθελεν αὐτό, παρεκάλεσε τούς ἁγίουςγέροντας καί μετ’ αὐτῶν διά προσευχῆςἐζήτησεν ἀπό τόν Θεόν ὃπως ἀφαιρεθῇ τόχάρισμα τοῦτο ἐξ αὐτοῦ. Ἐάν καί τινέςἒλαβον χαρίσματα, ἐξ ἀνάγκης ἒλαβον αὐτάἢ ἐξ ἁπλότητος αὐτῶν˙ εἰς δέ τούς λοιπούς ἡθεία βούλησις δέν ἐνήργει, ἀλλ’ ὂχι πάλινπαντελῶς καί ὡς ἒτυχεν.» (Ἁγίου ἸσαάκΣύρου, Ἀσκητικά, Θεσσαλονίκη 1976, σελ.193, 194).

Κατά δέ τόν Ἃγιον Ἰωάννην τόνΧρυσόστομον οἱ «προφῆτες» αὐτοί δένπρέπει νά λαμβάνονται ὡς ὑπόδειγμα ἀπότούς πιστούς καί ἂν ἀκόμη πραγματικῶςπροφήτευαν καί θαυματουργοῦσαν, ἐφό-σον στεροῦνται ὀρθοδόξου φρονήματος καίὁμολογίας, ὡς οἱ προβαλλόμενοι ὑπό τοῦ μ.Θεοκλήτου, Νεοεποχίτες «ἃγιοι», οἱ ὁποῖοισυμπλέουν μέ τούς Οἰκουμε-νιστές τοῦΦαναρίου. Ἀφοῦ σέ κάθε εὐκαιρίαἐγκωμίαζαν τούς σχισματοαιρετικούς καίτούς Λατινόφρονες Δημητρίους καίΒαρθολομαίους, ὃπως ἒκανε καί ὁπλανεμένος Παΐσιος!

Γράφει ὁ Χρυσορρήμων καί ἀληθήςΠατήρ τῆς Ἐκκλησίας: «διότι ἀκριβῶς καίμέσῳ τοῦ Βαλαάμ ἐνήργησεν ὁ Θεός καίστόν Φαραώ ἀπεκάλυψε τά μέλλοντα καίστόν Ναβουχοδονόσορα, ἀκόμη καί ὁΚαϊάφας προφήτευσε χωρίς νά γνωρίζειἐκεῖνα τά ὁποῖα ἒλεγε καί μερικοί ἂλλοιἒβγαλαν δαιμόνια δίχως νά εἶναι μαζί Του.Ἐπειδή αὐτά δέν ἒγιναν γι’ αὐτούς πού τάἒκαναν ἀλλά γιά ἂλλους, πολλές φορές δέ

καί μέσῳ ἀναξίων ἒγιναν αὐτά.» (P.G. 61,69).

Ὀνομάζει λοιπόν ὁ π. Θεόκλητος ἐμᾶςτούς Ὀρθοδόξους πού διακρατοῦμε μέἂπειρες θυσίες τήν πίστη τῶν Πατέρων καίτίς Ὀρθόδοξες Παραδόσεις. (χλευαστικῶςὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν Παλαιο-ημερολογίτας καλουμένους), «σχισμα-τικούς», δίχως βέβαια γνώση τῆςθεολογικῆς ἒννοιας τοῦ σχίσματος. Εἶναιδιαβεβρωμένη ἡ γνώση του περί σχίσματος,ἀφοῦ διακατέχεται ἀπό τήν φράγκικη ἀντί-ληψη περί ἐκκλησίας.

Καλά π. Θεόκλητε, ὃταν κηρύσσεταιαἳρεσις, αὐτοί οἱ ὁποῖοι δέν κοινωνοῦν μέτούς αἱρετικούς εἶναι δυνατόν ποτέ νάεἶναι σχισματικοί, ἐπειδή μένουν πιστοί σέὃ,τι πάντοτε, παντοῦ καί πάντα πίστευε καίἀκολουθοῦσε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;

Δηλ. οἱ Εἰκονόφιλοι ἦσαν σχισμα-τικοί ἐπί εἰκονομαχίας, ἐπειδή εἶχανδιακόψει τήν κοινωνία πρός τούςαἱρετικούς εἰκονομάχους;

Καί σήμερα, ἐπειδή οἱ ζηλωτές καίοἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί σέ ὃλοτόν κόσμο δέν εἶναι κοινωνικοί πρός τούςΛατινόφρονες καί συγκρητιστές τοῦΦαναρίου, τῆς Μόσχας, τῆς Εὐρώπης, τῆςἈμερικῆς, τῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Αὐστραλίαςεἶναι «σχισματικοί»;

Θεοκλήτειος ἐκκλησιολογία!Χωρίς ἒρεισμα στούς Ἁγίους

Πατέρες!Χωρίς θεμελίωση στούς Ἱερούς

Κανόνες!Πῶς εἶναι δυνατόν, γράφαμε τότε,

π. Θεόκλητε, νά μήν προσπαθήσουν οἱγνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί οἱζηλωτές Πατέρες ξεκόβοντας ἀπό τήνθανατηφόρο γάγκραινα τῆς αἱρέσεως τοῦΟἰκουμενισμοῦ καί μένοντας ὑγιεῖς οἱ ἲδιοινά γλυτώσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τάσχίσματα πού προκαλοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς, πούδιδάσκουν ἂλλα ἀπ’ ὃ,τι διδάσκει ἡἘκκλησία τοῦ Χριστοῦ;Καί πῶς θά τό κάνουν αὐτό εἶναιπροκαθορισμένο ἢδη ἀπό τήν Παράδοσητῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν μποροῦμε νάαὐτοσχεδιάζουμε, ὃπως κάνετε ἐσεῖς!Μένοντας δηλαδή κοινωνικοί πρός τούςαἱρετικούς καί μνημονεύοντάς τους!

Οἱ Λατινόφρονες καί ΟἰκουμενιστέςἈρχιερεῖς τοῦ Φαναρίου καί οἱ ἀνά τόνκόσμον ὃμοιοι καί κοινωνικοί πρός αὐτούς

32

-ἂς εἶναι καί χιλιάδες- μέ τίςἑτεροδιδασκαλίες τους ἀποσχίζονται ἀπότήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήνἘκκλησία τῶν Ἀποστόλων καί τῶνΠατέρων. Ὃσοι ἀποσχίζονται ἀπό αὐτούςτούς Ἀρχιερεῖς, ἐπειδή συνήθως εἶναι λίγοι,φαίνονται στούς ἐκφραγκευμένουςἘπιφάνιους καί Θεόκλητους σάν νά κάνουναὐτοί σχίσμα! Ἀλλά αὐτοί εἶναι οἱσυνεχιστές τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεωςτῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἒχοντας ὑπ’ ὂψιν αὐτή τήνπραγματικότητα ἦλθε ὁ Μ. Φώτιος καί τό869 θέσπισε τόν ΙΕ΄ Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄Συνόδου, πού περιέλαβε καί θεμελίωσε τήνμέχρι τότε Ὀρθόδοξη Παράδοση καίδιδασκαλία, γιά νά μήν ἒχει κανείς πλέονδικαιολογία ὃτι τάχα δέν ὑπῆρχε Κανόναςπού νά ἐπιβάλλει τήν ἀποτείχιση καί τήνδιακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς.

Δέν πρέπει λοιπόν νά ἐξαπατοῦν τάφαινόμενα: Δέν κάνουν σχίσμα οἱ λίγοι πούμένουν πιστοί στήν Καθολική Ἐκκλησία: Σέὃ,τι ἡ Ἁγία Ἐκκλησία πίστευε καίἀκολουθοῦσε παντοῦ καί πάντα. Σχίσμακάνουν ὃσοι εἲτε μέ κάποιες διαμαρτυρίες,ὃπως Ἐσύ, εἲτε σιωπῶντας, μένουν πιστοίστούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καίΛατινόφρονες Ἀρχιερεῖς, (Βαρθο-λομαίους,Στυλιανούς Αὐστραλίας, ΓρηγορίουςἈγγλίας, Τρακατέληδες Ἀμερικῆς, πούὑπετάγησαν πλήρως στόν Πάπα, παίρνοταςτο πάλιον ἀπό τά χέρια του! ΑὐγουστίνουςΓερμανίας, Μιχαήλ Αὐστρίας καίΧριστοδούλους ἢ μᾶλλον Παποδούλους!) Οἱλίγοι πού ἀποσχίζονται ἀπό τούς τοιούτουςἈρχιερεῖς στήν πραγματικότητα γλυτώ-νουντήν Ἐκκλησία ἀπό τά ὀλέθρια σχίσματα.

Ὁ Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός μᾶςδιδάσκει:

«Ἃπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίαςδιδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, πᾶσαι αἱθεῖαι γραφαί, φεύγειν τούς ἑτερόφροναςπαραινοῦσιν καί τῆς αὐτῶν κοινωνίαςδιΐστασθαι».

Ποιόν, θά ἀκολουθήσουμε, λοιπόν,τίς διεστραμμένες παραδοξολογίες τοῦ π.Θεοκλήτου καί τῶν ψευδοαγίων τῆς ΝέαςἘποχῆς, Πορφυρίου καί Παϊσίου ἢ τόνφωστῆρα τῆς Ἐφέσου, Ἃγιον Μάρκον τόνΕὐγενικόν;

Ποιόν θά ἀκολουθήσουμε στήδιδασκαλία, τήν Οἰκουμενιστική Νεοεκ-

κλησιολογία τοῦ Νεοουνίτου μοναχοῦΘεοκλήτου ἢ τόν μεγάλο ὁμολογητή καίἋγιο τῆς Ἐκκλησίας μας Θεόδωρο τόνΣτουδίτη, πού ἀντιμετώπισε τίς ἲδιεςκατηγορίες, ὃτι τάχα ἦταν σχισματικός, ὃτανδιέκοψε τήν κοινωνία μέ τούς κρατοῦντεςτότε Εἰκονομάχους καί πού δίδασκε γιά τούςΘεόκλητους τῆς τότε ἐποχῆς:

«Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁΧρυσόστομος οὐ μόνον τούς αἱρετικούς,ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦνταςμεγάλῃ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» καί «οἱ μέντέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν, οἱ δέ,εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντήσθησαν,ὃμως τῆ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεωςσυνόλλυνται». (Ἐπιστολή Θεοφίλῳ τῶἡγουμένῳ, P.G. 99, 1164, 1216).

Καί ὁ «φίλος» τοῦ π. Θεοκλήτου θάπρέπει νά πάρει ὁρισμένα μαθήματαὈρθοδόξου Δογματικῆς, γιά νά ἐννοήσει, τίσημαίνει καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας:

«Ἡ Ἱεραρχία τότε μόνον διδάσκεικατά ἓνα καθολικό τρόπο, ὃταν ἀληθινάκρατεῖ καί συμπεριλαμβάνει τήν Ἐκ-κλησίαμέσα στόν ἑαυτό της.

Ἡ Ἀποστολική διαδοχή ἐνισχύεταικαί νοεῖται μόνον μέ τήν πιστότητα στήνἈποστολική Παράδοση καί τήν τήρηση τῆςἈποστολικῆς Παραδόσεως. Στόἀδιαχώριστο τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆςκαί τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεωςβρίσκεται τό πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς.»,γράφει ὁ π. Γ. Φλωρόφσκι.

Αὐτό τό πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆςἐμεῖς τό ζοῦμε καί ἡ ἱερωσύνη μας δέν εἶναι«αἰωρουμένη», ὃπως ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳἔγραφε ὁ Νεοουνίτης μοναχός, ἀλλά,ἀντιθέτως, λαμπρύνεται ἀπό τόνὁμολογιακό ἀγῶνα μας ἐναντίον τῆςΠαναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡἱερωσύνη μας ἐπιβεβαιώνεται καθημερινά ἐντοῖς Ἁγίοις Μυστηρίοις. Τό δίκαιον τοῦἀγῶνος μας μαρτυρεῖται ἀπό τήν ἀφθαρσίατῶν Ἁγίων λειψάνων τῶν Ἁγίων μαςἸωάννου τοῦ Μαξίμοβιτς καί ἉγίουΜητροπολίτου μας Φιλαρέτου. Ἀλλά καίἀπό τό ἀδιάφθορο λείψανο τοῦ ἉγίουἸωάννου τοῦ Ρουμάνου τοῦ Χοζεβίτου.Κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἦταν κοινωνικόςπρός ὑμᾶς!

33

Γιαὐτά τά ἃγια λείψανα ἒγραφα στόνμ. Θ. στίς ἐπιστολές μου, τίς ὁποῖες θάδημοσιεύσω ἐν καιρῷ19 γιά νάπληροφορηθοῦν οἱ πιστοί τό πόσο μέἀδικοῦσε στά γραφόμενά του, καί ὂχι γιάτόν ἂρχιεπίσκοπο Ματθαῖο.

Τήν διακονίαν μας τήν στηρίζουμεστίς διδαχές τῶν Ἁγίων Γερόντων,Ἱερωνύμου Αἰγίνης, τοῦ Γέροντός μας παπα-Μοδέστου Κερασιώτου, καί τοῦ ὂντωςὁσίου γέροντος Εὐθυμίου τοῦἘσφιγμενίτου.

Γιά ὃλα αὐτά Τοῦ συνιστοῦσα νάδιαβάσει τό ἐσχάτως κυκλοφορηθέν ὑπό τῆςἘνορίας μας βιβλίον: «Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁθαυματουργός, Συνοπτική ἀφήγηση τοῦβίου καί τῶν θαυμάτων τοῦ ἈρχιεπισκόπουἸωάννη Μαξίμοβιτς», Ἒκδοση Ἱεροῦ ΝαοῦἉγίων Πάντων Πατρῶν, Πάτρα 2004. Αὐτοίεἶναι οἱ δικοί μας ἀληθεῖς Πατέρες τῆς Μιᾶς,Ἁγίας Καθολικῆς καί ἈποστολικῆςὈρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού δέν ἒκλινανγόνυ στόν Βάαλ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὃπωςΣύ καί οἱ ὁμόφρονές Σου καθημερινῶςκλίνετε...

Γιά τόν πλανεμένο, Παΐσιο, πού κάθεἂλλο παρά Ὀρθόδοξο φρόνημα εἶχε, θάσυνεχίσουμε στό ἑπόμενο τεῦχος. Ἐδῶ ἀρκεῖνά σημειώσουμε ὃτι ὁ Παΐσιοςἀποδοκιμάστηκε ἀπό τήν Ἲδια τήν Παναγίαμας, ἡ ὁποία τόν ἐγκατέλειψε καί πέθανεμακριά ἀπό τό Ἃγιον Ὂρος, μόναχός ὢν,μέσα σέ ἓνα ... γυναικεῖο μοναστήρι, ἐνῶ ὁΠαΐσιος, ... «προορατικός» ὄντας, ἒφτιαχνετάφους στό Ἃγιον Ὂρος γιά νά ἒχει... μνήμηθανάτου... καί νά ταφεῖ ἐκεῖ, ὃπουἐπιθύμησαν βασιλεῖς καί ἡγεμόνες νάκοιμηθοῦν καί δέν τό ἀξιώθηκαν. Ἀντιθέτωςμέ τούς ταπεινούς καί καταφρονεμένουςπατέρες πού ἀξιώνονται τῆς εὐνοίας Της καίκοιμοῦνται στό Περιβόλι Της, καί θά βροῦνπαρρησία τήν Ἡμέρα Ἐκείνη κατά τήνἀψευδῆ ὑπόσχεσή Της στόν πιστό δοῦλο τηςμέγα καί ἀληθῆ Ἃγιο Ἀθανάσιο τόνἈθωνίτη!

*Συγκεκριμένα ὑποστήριξε μετ’ἐπιτάσεως ὃτι «καί ἂν ἀκόμη πέσουν οἱἐπίσκοποι στούς ὁποίους ἀνήκει σέ αἳρεση,καταδικασμένη ἀπό τήν Ἐκκλησία ἢ ἀπότούς Ἁγίους Πατέρες, αὐτός δέν πρόκειται

19 Στό ἑπόμενο τεῦχος τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων".

νά φύγει ἀπό τήν Ἐκκλησία», ἒστω καί ἂν οἱἂλλοι ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς βρίσκονται σέκοινωνία μέ τούς αἱρετικούς ἐπισκόπους καίὁ ἲδιος κοινωνεῖ μέ αὐτούς τούς ἂλλους!Θέλει νά μή γνωρίζει ὁ δυστυχής τό ὃτι «ὁκοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἒστω»!

Παρασιωποῦσε ὁ μ. Θ. τίς ἂπειρεςπροδοσίες τῶν Φαναριωτῶν, τίς Οἰκου-μενιστικές συμπροσευχές, τά Οἰκουμε-νιστικά καί Οὐνιτικά συλλείτουργα μέ τόνἀντίχριστο πάπα, ὃπως τά καταγγέλλουνσυνεχῶς καί οἱ π. Γ. Μεταλληνός καί π.Θεόδωρος Ζήσης, τόν ἐρχομό τοῦ Θηρίουστήν Ἑλλάδα, τίς καθημερινές μεταδόσειςτῶν Μυστηρίων στούς αἱρετικούς, τούςδιωγμούς, τίς φυλακίσεις, τίς ἐξορίες τῶνὈρθδόξων (παλαιοημερολογιτῶν) ἱερέων,τίς βεβηλώσεις καί αὐτῶν τῶν ΤιμίωνΔώρων, τίς κατεδαφίσεις τῶν Ἱερῶν Ναῶν,τούς ἀποσχηματισμούς τῶν ἁγνῶν λευιτῶν,τήν συμμετοχή τῆς Ἑλλαδικῆς ἐκκλησίας στόΠαγκόσμιο Συμβούλιο τοῦ Σατανᾶ, τίςδιαθρησκειακές ἐκδηλώσεις καί συμπρο-σευχές τῶν ψευδοποιμένων του ... καί μύριεςὃσες προδοσίες τῆς Πίστεως, ὧν οὐκ ἐστίνἀριθμός! Καί ὃλα αὐτά γιά νά δικαιολογήσειτήν κοινωνία του μέ τήν αἳρεση...!** Νά σημειώσουμε ἐπίσης γιά τόν Πορφύριοὃτι ὃταν τόν ρωτοῦσαν γιά τό ὑπ’ ἀριθμόνἓνα πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας σήμερα, γιάτόν Οἰκουμενισμό καί τόνΝεοημερολογιτισμό, ἒλεγε ὃτι αὐτός δένγνωρίζει γιαὐτά τά θέματα καί ὃτι δένἀσχολεῖται, ἐνῶ εἶχε χρόνο νά ἀσχολεῖται μέὃλα τά ἂλλα:

«Ἢθελα ὃλα νά τά μαθαίνω μέχρι τόβάθος καί τό πλάτος» !

«...Γιαὐτό ἀγόρασα βιβλία τῆςἰατρικῆς, ἀνατομίας, φυσιολογίας κ.ἂ.,ὣστε νά μελετήσω καί νά κατατοπιστῶ. Γιάἓνα μάλιστα διάστημα παρα-κολούθησα καίπαραδόσεις στήν Ἰατρική Σχολή γιάμεγαλύτερη κατάρτιση. Τή φιλομάθεια αὐτήτήν εἶχα γιά ὃλα τά πράγματα. Ἢθελα ὃλανά τά μαθαίνω μέχρι τό βάθος καί τόπλάτος.» (Βίος καί λόγοι, σελ. 135).

Ὃλα ἢθελε νά τά μαθαίνει ὁδυστυχής καί νά τά γνωρίζει, ἐκτός ἀπό τάτῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Πίστεως!...

34

Ποιμαντορική ἐγκύκλιος πρός τόνὈρθόδοξον Ἑλληνικόν Λαόν

"...Ἡμεῖς ἀναλαβόντες τήν ποιμαν-τορίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦπληθυσμοῦ τοῦ ἀκολουθοῦντος τό πάτριονκαί Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον καί ἔχοντεςσυναίσθησιν τοῦ ὅρκου πίστεως, ὅνἐδώκαμεν, ὅτι θά φυλάξωμεν πάντα ὅσαπαρελάβομεν παρά τῶν ἑπτά Οἰκου-μενικῶν Συνόδων, ἀποφεύγοντες πάντανεωτερισμόν, δέν ἠδυνάμεθα παρά νάκηρύξωμεν ὡς σχισματικήν τήν ἐπίσημονἘκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τό παπικόνἑορτολόγιον, ὅπερ ἐχαρακτηρίσθη ὑπόΠανορθοδόξων Συνόδων ὡς νεωτερισμόςτῶν αἱρετικῶν, ὡς παγκόσμιον σκάνδαλονκαί ὡς αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν θείωνκαί ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἐκ-κλησιαστικῶν Παραδόσεων.

Τούτων ἕνεκα συνιστῶμεν εἰςἅπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τόὈρθόδοξον Ἑορτολόγιον, ὅπως μηδεμίανπνευματικήν ἐπικοινωνίαν ἔχουσι μετά τῆςσχισματικῆς ἐκκλησίας τῶν σχισματικῶνλειτουργῶν αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ἔφυγενἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διότιοὗτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρωντῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καίπανορθδόξων Συνόδων τῶν κατα-δικασασῶν τό Γρηγοριανόν ἑορτολόγιον.Ὅτι ἡ σχισματική Ἐκκλησία δέν ἔχειΧάριν καί Ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο δια-βεβαιοῖκαί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς: "Εἰκαί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοίσφάλοιντο, ἀλλ' ἐπειδή τοί γε κεφαλή τοῦΣώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός ἐστιν,κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τά μέληπάντα ζωοῦνται καί τήν πνευματικήναὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶνμελῶν τοῦ Σώματος ἀπερράγησαν, καίοὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς, ἔχουσι τήνχάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκἔχουσιν, πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;"

Ἀθῆναι, τῇ 8/21 Ἰουνίου 1935

+ Ὁ Δημητριάδος Γερμανός+ Ὁ Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος+ Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος.

Αὐτή εἶναι ἐγκύκλιος τοῦ 1935, μέτήνὁποία ξεκίνησαν τόν ἀγῶνα οἱ τρεῖς

Ἱεράρχες. Τήν ὑπογράφει καί ὁ πρώηνΦλωρίνης Χρυσόστομος. Ἐδῶ τονίζεταιμετ' ἐπιτάσεως καί σύμφωνα μέ τόν ΜέγανΒασίλειον: " οὗτοι δέ -(οἱ σχισματικοίΝεοημερολογίτες ἐπίσκοποι νοῦνται)- τῆςἁρμονίας τῶν μελῶν τοῦ Σώματοςἀπερράγησαν, καί οὐκέτι παραμένουσαναὐτοῖς, ἔχουσι τήν χάριν τοῦ ἉγίουΠνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἄντοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;

Οἱ ἴδιες θέσεις διατυπώνονται καίστήν τελευταία ἐπίσημη θέση τοῦ Μεγάλουἀνδρός, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου,μετά ἀπό μία περίοδο ἀναστατώσεωναἰωρουμένων καί ἀμφιβόλων θεολογικῶνθέσεων. Οἱ θέσεις αὐτές οὐδέποτεἀνακλήθηκαν ἀπό τόν πρώην Φλωρίνης καίεἶναι συνεπεῖς μέ τήν πρώτη ποιμαντορικήἘγκύκλιο τοῦ 1935, πού εἶχε πάλινσυνυπογράψει:

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος 13 τῆς 26ης Μαΐου 1950

"... Κατά τό Σωτήριον ἔτος 1935ἐκηρύξαμεν τήν ἐκκλησίαν τῶν ΚαινοτόμωνΝεοημερολογιτῶν Σχισματικήν, ἐπαναλαμ-βάνομεν καί αὖθις τήν τοιαύτην διακήρυξιν,καί κατά συνέπειαν ἐντελλόμεθα τήνἐφαρμογήν τοῦ Α΄ Κανόνος τοῦ ΜεγάλουΒασιλείου, δεδομένου ὅτι τά ὑπό τῶν Νεο-ημερολογιτῶν τελούμενα μυστήρια, ὡςσχισματικῶν ὄντων τούτων, στεροῦνται τῆςἉγιαστικῆς Χάριτος.

Ὡσαύτως οὐδένα Νεοημερολογίτηνδέον νά δέχησθε εἰς τούς κόλπους τῆς καθ'ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καί κατάσυνέπειαν νά ἐξυπηρετεῖτε τοῦτον, ἄνευπροηγουμένης ὁμολογίας, δι' ἧς νάκαταδικάζει οὗτος τήν καινοτομίαν τῶνΝεοημερολογιτῶν καί νά κηρύσσῃ τήνἐκκλησίαν τούτων Σχισματικήν.

Προκειμένου δέ περί βαπτισθέντωνὑπό τῶν καινοτόμων, νά μυρώνωνται διάἉγίου Μύρου Ὀρθοδόξου προελεύσεως, τόὁποῖον... α εὑρίσκεται ἐν ἀφθονίᾳ παρ' ἡμῖν.

"αἴρομεν τά ἐξ ὑπαιτιότητος ἡμῶνδημιουργηθέντα σκάνδαλα καί πρός τοῦτοἀνακαλοῦμεν καί ἀποκηρύσσομεν πᾶν ὅ,τιἀπό τοῦ ἔτους 1937 ἕως σήμερον ἐγράφη

35

καί ἐλέχθη ὑφ' ἡμῶν, διά κηρυγμάτων,διασαφήσεων, δημοσιευμάτων καί ἐγκυ-κλίων, ἀπᾶδον καί ἀντιστρατευόμενον πρόςτάς Ἀρχάς τῆς Ὀρθοδόξου ἈνατολικῆςἘκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ὑφ' ἡμῶνδιεξαγομένου Ἱεροῦ Ἀγῶνος ὑπέρ τῆςὈρθοδοξίας, οὗτινος τό κήρυγμαπεριλαμβάνεται ἐν τῇ ἐκδοθείσῃ ἐγκυκλίῳὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τό ἔτος 1935ἄνευ οὐδεμιᾶς προσθήκης καί ἀφαιρέσεωςκαί αὐτόν ἀκόμη τόν ἐπιστημονικόν ὅρον"Δυνάμει καί ἐνεργείᾳ".

Ταῦτα πάντα δηλοῦμεν δι' ὑστάτηνφοράν, χάριν τῶν σκανδαλισθέντωνΧριστιανῶν, ὧν ἐπιθυμοῦμεν τήν ψυχικήνσωτηρίαν καί ἐπ' εὐκαιρίᾳ διακηρύσσομενὅτι πάντες ἡμεῖς δέον νά φυλάσσομεν τήνὑφ' ἡμῶν δοθεῖσαν ὁμολογίαν ἐν ἔτει 1935ἀκεραίαν μέχρι τέλους τῆς ζωῆς ἡμῶν,ἐπικαλούμενοι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά πᾶσανπαρέκκλισιν."

Στῶμεν ὅθεν καλῶς.

Μετ' Εὐχῶν ΔιαπύρωνἩ Ἱερά Σύνδος

Ὁ ΠρόεδροςὉ Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος

Τά μέληὉ Κυκλάδων Γερμανός

Ὁ Χριστιανουπόλεως Χριστόφοροςὁ Διαυλείας Πολύκαρπος.

Αὐτή θέλησε ὁ Θεός νά εἶναι καί ἡτελευταία ποιμαντορική ἐγκύκλιος τοῦἀειμνήστου ἀνδρός, πού ἐπιβεβαιώθηκεἀπό τήν Ἐκκλησία μας διαδοχικῶς τό 1966,τό 1974, τό 1988 καί τό 2002.

Ἡ οὐρανομήκης διαφορά τῆς τότεἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως καί

τῆς καταλύσεως τῶν πάντων σήμεραἀπό τήν Οἰκουμενιστική λαίλαπα καί

τίς ἑνώσεις τῶν ΚαινοτόμωνΝεοημερολογιτῶν μέ τούς αἱρετικούς

Μονοφυσίτες καί Λατίνους, μέσα στά τελευταῖα πενῆντα χρόνια.

1. Σήμερα ἡ ἕνωση μέ τούς Λατίνουςἔχει συντελεσθεῖ στήν πράξη, ἀφοῦ

Νεοημερολογίτες καί Οἰκουμενιστές καί σέοὐνιτικά φραγκολατινικά καί προτεσταν-τικά συλλείτουργα συμμετέχουν ἀλλά κατ'ἐξοχήν καθημερινά σέ κοινά μυστήριαγάμων, βαπτίσεων, κηδειῶν, ἁγιασμῶν,ἀρτοκλασιῶν, ὄρθρων, ἑσπερινῶν, δοξο-λογιῶν καί σέ κάθε ἄλλη λατρευτικήεὐκαιρία!!!

Σήμερα ἔ χουμε θεσμική τῆς πίστεωςἐ κτροπή, ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆςἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικέςἀποφάσεις, προφανῆ δηλαδή καί πασίδηληἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀπό ὁλόκληραπατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες, ἀλλάκαί ἕ νωση ὁλοκλήρων τοπικῶν ἐκκλησιῶνμέ καταδικασμένους καί ἀπό ΟἰκουμενικέςΣυνόδους α ἱ ρετικούς!

Χρειάζεται ἄραγε νέα καταδίκη τῶναἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, κοινωνῶν τῶνΠαπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, γιά νάἀπωλεσθεῖ ἡ Χάρις; Ἀφοῦ ἤδη ἔχουν ἑνωθεῖκαί μέ καταδικασμένους αἱρετικούς,(Μονοφυσίτες καί Λατίνους, Παπικούς καίΠροτεστάντες στό Σαμπεζύ, στήν Ἀντιόχειακαί στό Μπαλαμάντ);

Αὐτή ἡ ἕνωση μέ τούς Λατίνους-Παπικούς ἔχει ἀλλεπάλληλα πιστοποιηθεῖκαί ἀνανεωθεῖ μέ τήν διακοινωνία στήΡαβέννα, μέ τήν ἑνωτική συμφωνία στόΜπάλαμαντ καί μετά τήν ἄρση τῶνἀναθεμάτων τό 1965!

Στό Freising (Φράιζινγ) τῆς Γερμα-νίας, μάλιστα, ὑπογράφηκε ἕνωση μέ τούςΠροτεστάντες, (EKD), ἀπό τόν "Γερμανίας"Αὐγουστίνο, σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τήνἀποστολική διαδοχή, ἀναγνωρίζοντάς τους(στούς Προτεστάντες!) καί βάπτισμα καίἀποστολική διαδοχή!

Εἶναι μήπως σέ καλύτερη μοίρα οἱΠαπικοί ἀπό τούς Προτεστάντες, ὅταν πάνωἀπό 200 Πατέρες τούς καταδικάζουν καίπλῆθος Συνόδων τούς θεωροῦν αἱρετικούςἐπί 1000 χρόνια;

Ἡ ἕνωση, ἐπίσης, μέ τούςΜονοφυσίτες ἔχει ἐπιτευχθεῖ στόΠατριαρχεῖο Ἀντιοχείας -καί κατά πολύμεγάλο μέρος καί στό Πατριαρχείο

36

Ἀλεξανδρείας,- ὅπου, (στήν Ἀντιόχεια),ὁρίζεται μάλιστα μέ ἐπίσημη πατριαρχικήἐγκύκλιο, ποιός ἱερεύς θά προΐσταται τοῦκάθε Μυστηρίου, ὁ Μονοφυσίτης ἤ ὁ Νεο-ὀρθόδοξος, ἀνάλογα μέ τό ποιός ἔχει τόμεγαλύτερο ποίμνιο ἤ ὁ ἱεραρχικάεὑρισκόμενος σέ ὑψηλότερη θέση! ΟἱΜονοφυσίτες ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπότέσσερις Οἰκουμενικές Συνόδους...!

Ἀναφορικά μέ τό ἀναγκαῖο τῆςκαταδίκης τῆς αἱρέσεως καί τήνὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πούἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, δηλ. τήνΣύνοδο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦκανόνα καί νά ἐπέλθει ἡ ἔννομη συνέπειατοῦ Ἱεροῦ Κανόνος, τοῦ ἀφορισμοῦ ἤ τῆςκαθαιρέσεως, πρέπει νά σημειωθεῖ καί νάγίνει κατανοητό, ὅτι ἀ ναφέρεται σέμεμονωμένους ἐ πισκόπους, πού πρέπει νάκαταδικασθοῦν βεβαίως, οἱ ὁποῖοι, ὡστόσο,κατ' ἐξοχήν διαπράττουν ΚανονικέςΠαραβάσεις καί ὄ χι σέ θέματα θεσμικῆς καίδιαχρονικῆς ἀλλοιώσεως τῆς πίστεως καίτῆς αἰώνιας παράδοσης!

Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πούκάποιος ἐπίσκοπος αἱρετίζει καί δέχεται,γιά παράδειγμα, τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν,πρέπει νά καταδικασθεῖ ἀπό σύνοδο. Εἶναικαί αὐτή μεμονωμένη κανονική παράβαση,ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέμα πίστεως. Ἀλλά καίἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδήπρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο,ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη τοῦἐκτραπέντος ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα,ὅταν σήμερα ἔ χουμε θεσμική ἐκκλη-σιαστική ἐ κτροπή, ἀ νατροπή τ ῆ ςπαραδόσεως τ ῆ ς ἀ διαίρετης ἐ κκλησίαςδιαχρονικά καί ἐπί ἕνα αἰῶνα μέ συνοδικέςἀ ποφάσεις, προφανῆ καί πασίδηληἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀπό ὁλόκληραπατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες ἤ ἕ νωσηὁλοκλήρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέκαταδικασμένους καί ἀπό ΟἰκουμενικέςΣυνόδους α ἱ ρετικούς!

Στόν 68ο Ἀποστολικό Κανόναξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση του ὁ ἍγιοςΝικόδημος καί συμφωνεῖ μέ τόν Μέγα καίδοξασμένο ἀπό τόν Θεό διδάσκαλο ἡσύμπασα Ἐκκλησία:

Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱαἱρετικοί πού δέν ἔχουν ἀκόμηκαταδικασθεῖ ἀπό κάποια σύνοδο,βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας -(πόσομᾶλλον ὅταν ὑπάρχει ἕνωση μέκαταδικασμένους ἀπό ΟἰκουμενικέςΣυνόδους αἱρετικούς!)-. Καί κανονικά θάἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅτανπροσέλθουν στήν Ἐκκλησία.

Αὐτό τό βλέπουμε ξεκάθαρα στάπρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς.

Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡ Ἐκκλησίακατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο;

Ἀπαντᾶ ὁ ἐμός διδάσκαλος, Μέγαςἑμηνευτής τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἅγιοςΝικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:

Διά τό πλ ῆ θος τῶν ἐπιπολαζόντωνεἰκονομάχων.

Τούς Εἰκονομάχους δέχθηκε ὄχιἁπλῶς καί ὡς ἔτυχεν, ἀναγνωρίζοντάς τουςδῆθεν ἱερωσύνη κατά τόν χρόνον πούβρίσκονταν στήν αἵρεση, ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικήἀλλά μέ ὁ μολογία καί ἀ ποκήρυξη τ ῆ ςα ἱ ρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀ ρθοδοξία μέλίβελλο καί φρικτές ἀρές πού πῆραν ἐπάνωτους, ὅτι δέν ἐνεργοῦν μέ ὑπουλότητα καίὑστεροβουλία, ὅπως εἴδαμε.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τούςἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις κάτωἀπό τίς συγκεκριμένες αὐστηρέςπροϋποθέσεις.

Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡΟἰκουμενική Σύνοδος. Διά πολλήν μεγάληνοἰκονομίαν, λοιπόν, πού χρησιμοποίησε ἡἘκκλησία, (ο ἰ κονομικ ῶ ς καί ἐ ξ ἀ νάγκης,κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο), τούς δέχθηκε.20

20 Ἡ Ἐκκλησία (πάντα) στήν Σύνοδο τῆςΚαρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήνἈφρική, ἀπό αὐτούς πού εἶχαν πέσει στήν αἵρεση,ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πούὑπῆρχε ἐκεῖ! ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγινανδεκτοί), οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης"~, κατά τόνἍγιον Νικόδημον.

Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήνἸταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δένὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν ΚαρθαγένῃΣυνόδου.

37

Σέ ἄλλες, μάλιστα, ΟἰκουμενικέςΣυνόδους, ὅπως στήν ΣΤ΄, διά ἁπλῆςμεταβάσεως ἀπό τίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν,πέρασαν οἱ Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες,στήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων -πού ἦσανπολύ λιγότεροι κατά τήν σύγκλησή της!- καίμέ ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως καίὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας,.

Αὐτό, ὅμως, ἔγινε στά πλαίσια τῆςἘκκλησίας, (πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡΟἰκουμενική Σύνοδος). Ἡ Ἐκκλησία τούςἀπεδέχθη!

Ἀμέσως ἀπό τά τῆς Συνόδουπληροφορούμαστε ὅτι ὑπῆρχαν μέχρι τό680 μ.Χ. ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι,στήν πλευρά τῶν ὁποίων πέρασαν οἱ πολλοίπερισσότεροι, πρώην αἱρετικοί Μονο-θελῆτες - Μονοενεργῆτες, 20 χρόνια μετά τόνμαρτυρικό θάνατο τοῦ Μεγάλου ἉγίουΜαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ ὁδηγοῦ τῶνὈρθοδόξων, τοῦ ὁποίου ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικήδέχθηκε τίς θέσεις.

Πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἐπιβίωσαν,ἐκ τῶν Πατέρων καί ἐκ τῶν διαδόχων τῶνΠατέρων ἔσχον τήν χειροτονίαν! Ὑπῆρχαν,ἑπομένως, ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι.Αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο. (Ὑπάρχουν καίσχετικές μαρτυρίες ἀπό τήν ἱστορία). ΣτήΔύση, π.χ. ὑπῆρχαν ἀρκετοί, διάδοχοι τουἉγίου Μαρτίνου τοῦ Ὁμολογητοῦ καίΜάρτυρος, πού φόνευσαν οἱ Μονοθελῆτεςτό 652, ὅπως καί στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή,ὅπως βλέπουμε ἀπό τά πρακτικά τῆςΣυνόδου.

"Οἱ πλείονες τῶν ἐν τῇ Ἕκτη ἁγίᾳΣυνόδῳ συνεδριασάντων" ἐπισκόπων, "ὑπόΣεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου

Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὅτι εἶναισπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήνἘκκλησίαν:

"Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατάπερίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐνόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενονκαί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόνΘεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."

ἐκεχειροτόνηντο, τῶν καθηγητῶν τῆςαἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ".21

Οἱ κανόνες, 1ος τοῦ ΜεγάλουΒασιλείου, 5ος καί 47ος, ὅπωςπαρουσιάζονται καί ἑρμηνεύονται πατερικά,δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἔτσιἔχουν τά πράγματα.

Ὁ Οὐρανοφάντωρ, βέβαια, δέχεταιὡς Ὀρθοδόξους καί ἐκείνους πούπροσέρχονται στήν Ὀρθδοξία ἀπό τόσχίσμα, δι' ἁπλῆς ὁμολογίας καί χρίσματος,ὅπως αὐτό τό ἐφήρμοσε ἡ Ρώμη καί μερικοίστά μέρη τῆς Ἀσίας διά κάποιαν οἰκονομίαν,ὅπως τονίζει.

Ὡστόσο καί γιά τούς σχισματικούς,(πόσο μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς!), ἡἀκρίβεια ἀπαιτεῖ βάπτισμα, γιά νά γίνουνδεκτοί! Καί προστάσσει, ὁ Μέγας Βασίλειος,ἡ γνώμη του νά ἔχει ἰσχύν!

Ὡς σχισματικοί καί ὡς αἱρετικοίχαρακτηρίζονται οἱ ἐκεῖ ἀναφερόμενοι ἀπότόν Μέγαν Ἱεράρχη, ἀνεξάρτητα ἀπόΣύνοδο καί σχετική κρίση!

Κατά τούς Θεολόγους καί τίςΟἰκουμενικές στή συνέχεια Συνόδους, οἱθέσεις τοῦ Οὐρανοφάντορος ἔχουν κῦροςΟἰκουμενικῆς Συνόδου.

Τόσο Μέγας εἶναι ὁ Φωστήρ πάσηςτης Οἰκουμένης! Ἐξάλλου τό βάπτισμα,σήμερα, στούς Οἰκουμενιστές καί στούςΝεοημερολογίτες ἔχει παντελῶς παρα-φθαρεῖ. Τριττή, πλήρης κατάδυση, δένὑπάρχει! Οἱ εὐχές, σχεδόν, δέν διαβάζονται ἤπερικόπτονται! Στίς χῶρες τῆς ΣλαυικῆςὈρθοδοξίας ὑπάρχει μόνον ἐπίχυση! Ἤ, τόχειρότερο ἀκόμη, ἁπλό ράντισμα! 22

21 Mansi, 12, 1047. Βλέπε ἐκτενέστερη ἀναφοράστά πρακτικά τῆς Ζ΄, πού παρατίθενται στάτεύχη τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων" Φθινόπωρο καίΧειμώνας 2012, ἀλλά καί τό παρόν Ἄνοιξη 2013.

22 " Ὁρα καί τόν ξη΄ Ἀποστολικόν. Σημείωσαιὅμως ὅτι οἱ εἰκονομάχοι οὗτοι καί πάντες οἱἄλλοι αἱρετικοί, τῶν ὁποίων τάς χειροτονίαςἐδέχθη ποτέ ἡ Ἐκκλησία, κατ' οἰκονομίαν καίσυγκατάβασιν , καί ὄχι κατά ἀκρίβειαν, οὗτοι

38

Τό βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικόμυστήριο στήν Ἐκκλησία καί μόνον αὐτόἀπαλλάσσει καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπότό προπατορικό ἁμάρτημα. (Καί τόμαρτυρικό, βέβαια, βάπτισμα, ἐντός τηςἘκκλησίας ἤ γιά τήν Ἐκκλησία, εἰσάγειστόν παράδεισο!)

Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ὑπάρχει ἕνωσημέ καταδικασμένους αἱρετικούς, κατά τούςα΄καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ἐκπίπτουν οἱκάτω καί ἀπό τίς ἀνωτέρω μή ὀρθόδοξεςσυνθῆκες, γενόμενοι "ἱερεῖς", τῆς ἱερωσύνης.

Πόσο μᾶλλον, ὅταν αὐτοίπροέρχονται ἀπό τούς διαδόχους τῶνδιαδόχων τῶν πρώτων σχισματο-αἱρετικῶν,(καί κατ' ἐξοχήν σήμερα τῶνΝεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν), κατάτόν Οὐρανοφάντορα. Ἀφοῦ οἱ πρῶτοι,ἀπορραγέντες τῆς Ἐκκλησίας καί λαϊκοίγενόμενοι, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τῆςμεταδόσεως, ἀφοῦ διακόπηκε ἡ διαδοχή!

Αὐτό πιστοποιεῖται καί ἀπό τήνΣύνοδο τῆς Καρθαγένης.23

2. Γιά τό πῶς θά πρέπει νά γίνονταιδεκτοί πλέον οἱ Καινοτόμοι καί οἱΟἰκουμενιστές διαλαμβάνεται στά δύοπροηγούμενα τεύχη τῶν "ἉγίωνΚολλυβάδων".

Οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μένδεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν, (ὅπως καίὅλοι οἱ μετανοημένοι αἱρετικοί διά μέσουτῶν αἰώνων, ὅταν τό ἔκρινε ἡ Ἐκκλησία!),ἀλλά μέ μεγάλη δυσκολία, μετά ἀπόἀνάκριση καί ἐξέταση τοῦ κάθε ἑνός ἀπό

λέγω, ἦσαν ὀρθῶς καί κατά τόν τύπον τῆςὈρθοδόξου Ἐκκλησίας βεβαπτισμένοι..."23 Βλ. Συμπεράσματα, στό τέλος τοῦ παρόντος.

αὐτούς ὡς κατηγορουμένου, πού σέ καμμίαπερίπτωση καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιάτήν μέχρι τότε στάση του!

Ἡ Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισεἱερωσύνην στούς αἱρετικούς, κατά τόνχρόνον πού βρίσκονταν στήν αἵρεση τῆςβδελυρῆς καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τόὅτι δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια,γιατί κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείςἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμίαΟἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει πρόσωπονἘκκλησίας, δέν τό εἶπε! Μία ἀντίθετηδιατύπωση θά συνιστοῦσε βλασφημία κατάτοῦ Παναγίου Πνεύματος!

Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδονἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχωνἐπισκόπων:-ὅσοι ἀπό αὐτούς μετενόησαν, καί πάντως -ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆςαἱρέσεως, ὅσοι-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση, -συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήνΣύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεωςλιβέλλους, -ὁμολόγησαν ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίαςκαίχωρισμένοι ἀπ' αὐτήν καί -δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια ὅτιἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν ΚαθολικήνἘκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποία ἦσανχωρισμένοικαί μάλιστα ἀφοῦ -πῆραν καί φρικτό ὅρκο, -ἀναθεματίζοντας μάλιστα ἑαυτούς καί -διαβεβαιώνοντας ὅτι δέν κινοῦνται μέὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!

Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦνλέγοντας:

"Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡκαθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν

ἀπό τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καίτοῦ Ἁγίου Πνεύματος".

"Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν ἐλπίζομενὅτι μετά τήν σύνοδον οὐδείςδιαστραφήσεται, καθότι ἐν ταῖςκαταθέσεσιν αὐτῶν ἑαυτούς οἱ ἐπίσκοποι

ἀνεθεμάτισαν ὅτι ἐάν ἐπιστρέψωμεν ἐπί

39

τήν προτέραν αἵρεσιν, ἀναθεματισμένοι καίκαθηρημένοι ἐσμέν".

Στήν συνέχεια ζητεῖται ἀπό τήνΣύνοδο νά ἐπιδοθοῦν οἱ λίβελλοι τοῦἀναθεματισμοῦ τῆς αἱρέσεως καί τῆςὁμολογίας τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

Καί, ἄν δέν ἔχουν συντάξει τέτοιουςλιβέλλους νά τούς φτιάξουν καί νά τούςπροσκομίσουν στή Σύνοδο.

Καί στή συνέχεια θά κρίνει τήνὑπόθεσή τους ἡ Σύνοδος!

"Κωνσταντῖνος ὁ θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου εἶπε πανίερε δέσποτα, εἰ μέν ἐπιφέρονται λιβέλλους, ἐπιδότωσαν. εἰ δέ μή, ποιήτωσαν. καί εἶθ' οὕτως κρινεῖ ἡ ἁγία σύνοδος ἐπ' αὐτοῖς.

Οἱ δέ ἔφασαν ἔχομεν τούςλιβέλλους ἑτοίμους, καί δώσομεν αὐτούς."

Ἀλλά καί ἐδῶ δέν τελείωσε ἡ ἐξέτασηκαί ἠ ἀνάκριση τῶν αἱρετικῶνΕἰκονομάχων:

"Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχηςεἶπεν ἐν τῷ τέως τά ὑπόλοιπα περί τῆςπροκειμένης ζητήσεως τῶν κανόνωνἀναγνωσθήτω."

Τότε διαβάστηκε καί τό σχετικόχωρίο ἀπό τόν βίον τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶνΣάββα τοῦ Ἡγιασμένου καί διαπιστώθηκεγιά ἀκόμη μία φορά ὅτι ὅσοι μετανοοῦν καίἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησίατούς ἀποδέχεται, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτιδέν ὑπάρχει ἄλλη αἰτία πού νά κωλύει τήνἀποδοχή τους.

Οἱ Πατέρες ἔδειχναν μεγάλη ὑπομονήκαί ἀγάπη καί ἔκαναν τά πάντα, γιά νάπροσεταιρισθοῦν στήν πίστη τούςχωρισθέντες ἀπό τήν Ἐκκλησία αἱρετικούς. Ἔτσι καί ὁ Πατριάρχης Εὐστόχιοςπαρακαλοῦσε καί νουθετοῦσε ἐπί ὀκτώμῆνες τούς Νεολαυρῖτες, πού εἶχαν χωριστεῖἀπό τήν Καθολική (σ.σ. τήν Ὀρθόδοξη)Ἐκκλησία, καί μάλιστα μετά ἀπό τόνἀναθεματισμό τους ἀπό τήν Ἁγίαν Ε΄Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅπου ἀνα-θεματίσθηκε ὁ Ὠριγένης καί ὁ Θεόδωρος

Μομψουεστίας καί ἡ κακοδοξία περίπροϋπάρξεως τῶν ψυχῶν καί περίἀποκαταστάσεως τῶν πάντων. Κακοδοξίεςπού πρέσβευαν καί αὐτοί. Καί ἀφοῦ δένπείσθηκαν, διώχθηκαν ἀπό τήν Λαύρα καίἐλευθερώθηκε ἡ πόλη ἀπό τήν λύμη (σ.σ. τόνμολυσμόν)!

Τό συμπέρασμα ἐκ τῆς ἀναγνώσεωςκαί ἀπό τόν βίον τοῦ Ἁγίου Σάββα εἶναι, ὅτιὅσοι μετανοοῦν πραγματικά καί ζητοῦν νάἑνωθοῦν μέ τήν ἁγία Καθολική Ἐκκλησία,γίνονται δεκτοί, ἐάν δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλοπού νά τούς κωλύει, καί ὑπό τήνπροϋπόθεση ὅτι θά διαφυλαχθοῦν οἱκανονικές διατάξεις.

"πάντως γάρ χρή τάς κανονικάςδιατάξεις φυλάττεσθαι"

Καί πάλιν, ὅμως, ἐξετάζεταιἐνδελεχῶς, μετά ἀπό αἴτηση τοῦθεοφιλεστάτου ἐπισκόπου ΣάρδεωνΕὐθυμίου, ἐάν καί ὑπό ποιές προϋποθέσειςγίνονται δεκτοί αὐτοί πού χειροτονήθηκανἀπό αἱρετικούς. Καί γι' αὐτό διαβάζονται τάσχετικά ἀπό τήν ἱστορία τοῦ ἀναγνώστουΘεοδώρου, στό 5ο βιβλίο περί τῆς ἀποδοχῆςτοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου ἀπό τήν Δ΄ ἁγίανΟἰκουμενικήν Σύνοδον.

Ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε μέν δεκτόςἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καίμάλιστα ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παράτό γεγονός ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡςπατριάρχης ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο,παρόντος καί συλλειτουργοῦντος μάλιστακαί τοῦ Εὐτυχοῦς.

Εἶναι πολύ σημαντικό, ὅμως, νάἐξετάσουμε καί νά ἀξιολογήσουμε τάἀποφασιστικῆς σημασίας γεγονότα ἀπό τήνζωή τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου, γιά νάκατανοήσουμε, γιατί ἔγινε ἀποδεκτός.

Ὁ ἅγιος εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόνἍγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς διάκονοςκαί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Γ΄Οἰκουμενικήν Σύνοδον, πλήττονταςθανάσιμα μέ τήν θεολογίαν καί τήνσθεναρῆ ὀρθόδοξη στάση του τόν αἱρετικόνΝεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέροςτῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεωςκαί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετόςκαί μαχητής.24

24 "Τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδουπροεξάρχων ὁ Ἀνατόλιος, συμμετεχόντων 630

40

Μάλιστα, κατά τήν χειροτονίαν του,ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος εἶχε πεῖ, χαριεντιζόμενοςπρός τόν Διόσκορον:

"ὅπου περιεπάτηκας ἡγίακας". (!)Αὐτά ἔγιναν, ὅμως, ὅλα, πρίν

φανερωθεῖ ἡ αἵρεσις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦπαρρησίᾳ, καί ἀκολουθοῦσαν ὅλοι μέεὐλάβεια τά μέχρι τότε ἰσχύοντα τῆς Γ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν θεοφόρονπρόεδρόν της Μέγαν Κύριλλον ΠατριάρχηνἈλεξανδρείας στήν διδα-σκαλία τους, τόνὁποῖον Ἅγιον Κύριλλον, στήριξε,διαπρέποντας ὡς μέγας θεολόγος, κατά τήνΓ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὁ ἍγιοςἈνατόλιος!

Σημειώνεται στήν ἐκκλησιαστικήἱστορία Θεοδώρου ἀναγνώστου, στό πέμπτοβιβλίο, πού ἀναγνώστηκε στήν Ζ΄Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅτι τά ἀνωτέρω τάεἶπε ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος χαριέντως καί τό τίθά γινόταν στό μέλλον τό ἀγνοοῦσε:

"χαριέντως ἔφη τό μέλλον γάρἠγνόει". 25

Καί πάντως ὁ Ἅγιος ἔγινε δεκτός,γιατί ἦταν πάντοτε καί κατά πάνταὀρθοδοξότατος, ἦταν συνετός καί μαχητής,ὄπως εἴδαμε, καί ὅπως σημειώνει ὁ ἍγιοςΤαράσιος:

"οὐκ ἀποθανοῦνται τέκνα ὑπέρπατέρων, ἀλλ' ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ ἁμαρτίᾳἀποθανεῖται καί ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν ἡχειροτονία (τοῦ ἁγίου Ἀνατολίου)."!

Ἀρχιερέων, κατηύθυνε τάς ἐργασίας καίἐπέτυχε τήν καταδίκην τοῦ Εὐτυχοῦς καί τήνἀναγνώρισιν τοῦ ἀσυγχύτου τῶν δύο φύσεωντοῦ Χριστοῦ ἀδιαιρέτως συνηνωμένων, ὡς καίδιά κανόνων 30 διατύπωσιν τῆς ἐκ-κλησιαστικῆς εὐταξίας". Ράλλη καί Ποτλῆ,Σύνταγμα ..., Β΄, σελ. 216 κ. ἑξ.25 Πρακτικά, σελ. 718

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος τότε ζήτησε νάδιαβαστεῖ καί ἄλλος σχετικός κανόνας τῆςΑ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Διαβάστηκε ὁ ὄγδοος κανόνας τῆςΣυνόδου τῆς Νικαίας, σχετικός μέ τήνἀποδοχήν τῶν αἱρετικῶν Καθαρῶν. Αὐτούς,ὅταν πρσῆλθαν στήν Καθολική καίἈποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἁγία ΠρώτηΟἰκουμενική ἀποφάσισε ὅτι ἔπρεπε νάχειροθετηθοῦν: "ἔδοξε τῇ ἀγίᾳ μεγάλῃ συνόδῳ, ὥστεχειροτονουμένους, οὕτω μένειν ἐν τῷκλήρῳ."

Ἀφοῦ ὁμολογήσουν ἐγγράφως ὅτι θάἀκολουθήσουν σέ ὅλα τά δόγματα τῆςΚαθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καίἀφοῦ χειροτονηθοῦν (ὁ ὅρος εἶναι τῆς α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού δέν ὁμιλεῖ περίχειροθεσίας!) ὅλοι, ὅπου βρίσκονται, στίςκωμοπόλεις ἤ στίς πόλεις θά εἶναι στό ἑξῆςκληρικοί:

"ἔσονται ἐν τῷ αὐτῷ σχήματι".26

Τότε ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος

Κατάνης τῆς ἐκκλησίας τῆς ΣικελίαςΘεόδωρος εἶπε, ὅτι ὁ κανόνας αὐτός δέν ἔχεινά κάνει τίποτε μέ τήν εἰκονομαχικήναἵρεσιν:

"πρός τήν αἵρεσιν ταύτην οὐδέν ἔχειὁ ἀναγνωσθείς κανών".

26 Διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐδίδετο τόΠνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τούς πιστεύοντας. Ἡσυνήθεια δέ τῆς χειροθεσίας εἰς τήν νέαν χάρινἐπικράτησε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ ΜέγαςΒασίλειος, σημειώνει ὅτι οἰκονομικῶς δέχθηκε ἡΣύνοδος τούς Ναυατιανούς, (Ναυατιανοίλέγονται οἱ Καθαροί), στόν α΄ Κανόνα του. Βλ.καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ζ΄ Κανόνος τῆς Γ΄Οἰκουμενικῆς, ὅπου ὁ λθ΄ Κανόνας τῆς ἐνἸλλυβίᾳ Συνόδου διά χειροθεσίας, λέγει, νάγίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί.

41

Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ὅμως, ἀπάντησεὅτι τά ἴδια ἰσχύουν γιά κάθε αἵρεση:

"ἀλλά καί περί πάσης αἱρέσεώςἐστιν".

Τά ἴδια μέ τόν ἐπίσκοπο Κατάνηςεἶπε καί ὁ διάκονος Ἐπιφάνιος τῆςἐκκλησίας τῆς Κατάνης καί ἀντιπρόσωποςτοῦ ἀρχιεπισκόπου Θωμᾶ, ὑποστηρίζονταςὅτι ὁ κανόνας αὐτός εἰπώθηκε, (τάχα μόνον),γιά τούς αἱρετικούς Καθαρούς.

Ρώτησε τότε τήν Σύνοδον ὁ ἅγιοςΤαράσιος, πῶς πρέπει νά γίνει ἡ εἰσδοχή τῶνἀπό τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεωςπροσερχομένων:

"τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν πῶςὀφείλομεν δέξασθαι;"

Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόνἸωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήντοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πούεἶπε ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωποἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτιαὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):

"Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοπο-

τηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπε: «Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον .»῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν: «Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»

Οἱ μοναχοί εἶπαν ὅτι, γιά νά γίνουνδεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νάχειροθετηθοῦν:

"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (8ος ἐνΝικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".

Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιοςΤαράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήνχειροθεσίαν χάριν εὐλογίας λέγοντας:

"μήπως ἐπ' εὐλογίας ἐνταῦθα τήνχειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπίχειροτονίας".

Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία

ἀμφιβολία ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνειἡ χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτωδιαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ ΜεγάλουΒασιλείου:

"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰδεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκτῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες" κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανο-

νικήν πρώτην ἐπιστολήν τοῦ παμμεγίστουἱεράρχου.

Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανο-φάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοίἘγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τόβάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καίοἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μήτηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μήἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές τοῦεἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήριαμυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπόαὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία νάβαπτίζεται.

Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνειἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουνστήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητοςτῆς ἀκρίβειας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον), νάχρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱπιστοί στά μυστήρια:

"μήποτε ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούςαὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαιἐμποδίσωμεν τοῖς σωζωμένοις διά τότῆς προτάσεως αὐστηρόν"..."παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούςἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσ-ερχομένους χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶνδηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖςμυστηρίοις."

Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόντῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί,κατά τόν ὅρον τῆς ἁγίας ΤρίτηςΟἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τῶν δυσεβῶνΜασσαλιανῶν καί Εὐχιτῶν:

"τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίανΜασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶναἱρέσεως, ἤ καί ἐν ὑποψίαις τῆςτοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτεκληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί,

42

μεθοδεύεσθαι. "καί ἀναθεματίζονταςκατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντισυνοδικῷ διηγορευμένα ἐγγράφως,μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷκλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇκοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."

Διαβάστηκε καί ἡ ἐπιστολή τοῦἉγίου Μεγάλου Ἀθανασίου πρόςΡουφινιανόν, σχετικά μέ αὐτούς πού δένἐφθάρησαν ἐντελῶς ἀπό τήν κακοπιστία,ἀλλά σύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης σ' αὐτήν, στήνὁποίαν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διαλαμβάνει,ποιά γνώμη εἶχαν οἱ Σύνοδοι σέ ὅλο τόν τότεχριστιανικό κόσμο γι' αὐτούς, ἄν θά ἔπρεπεδηλαδή νά γίνουν δεκτοί.

Ὅταν εἰρήνευσε ἡ Ἐκκλησία,διδάσκει ὁ Μέγας πατήρ, ἔγινε Σύνοδος καίἀπεφάσισε, νά μήν γίνουν δεκτοί στούςἐπισκοπικούς θρόνους τους ἐκεῖνοι πούἐξέπεσαν στήν πίστη καί ἦσανπροϊστάμενοι τῆς ἀσέβειας. Ὡστόσο νά τούςδίνεται συγχώρηση, ἀφοῦ μετανοοῦν.

Σέ ἐκείνους, ὅμως, πού παρα-σύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης καί βιάσθηκαν νάἀκολουθήσουν τήν αἵρεση, θεώρησε ἡΣύνοδος ὅτι θά πρέπει νά τούς δοθοῦν οἱθέσεις πού εἶχαν στόν κλῆρο, καί αὐτό ἔγινεμέ κάποια οἰκονομία, ἀφοῦ μετανόησαν καίκατ' ἐξοχήν, γιατί ἀφ' ἑνός μέν δέναὐθεντοῦσαν στήν ἀσέβεια (αἵρεση), ἀλλάκαί γιά ἕνα λόγο παραπάνω, ὅτι ἔφεραν ὡςδικαιολογία, τό ὅτι δηλαδή αὐτοίδιαβεβαίωσαν, πώς δέν διεφθάρησανπαντελῶς ἀπό τήν αἵρεση καί προτίμησαννά βαστάσουν τό βάρος τῆς βίας, (παρά τήνσυνείδησή τους, πού προφανῶς τούς ἔλεγχε),γιά νά μήν γίνουν ἄλλοι ἀσεβέστατοιἐπίσκοποι στόν τόπο τους, πού θάδιέφθειραν μέ τήν αἵρεσή τους τίς ἐκκλησίεςκαί θά χάνονταν οἱ λαοί!

Τό ἴδιο ἔγινε, ὅπως διαβεβαιώνει ὁΜέγας πατήρ, καί στήν Ρώμη καί στήνἙλλάδα, πρᾶγμα πού τό δέχτηκε ἡἘκκλησία.

Ἔτσι καί ὁ Ἀαρών ἔδειξε συγκατά-βαση στήν παράβαση τοῦ λαοῦ! Καί σάνδικαιολογία εἶχε τό ὅτι, ἄν ἐπέστρεφαν πίσωστήν Αἴγυπτο, θά αὔξαναν τήν ἀσέβειά τους,ἐνῶ στήν ἔρημο πού βρίσκονταν, θά ἦτανεὐκολότερο νά παύσουν τήν ἀσέβεια (τήν

εἰδωλολατρεία).27 Δηλαδή παρομοιάζεται ἡ Εἰκονο-

μαχική αἵρεση, -ἀλλά καί κάθε αἵρεση κατάτόν Ἅγιο Ταράσιο-, ἀπό τόν Μέγα πατέραμας Ἀθανάσιον ὡς εἰδωλολατρική ἀσέβεια,ὅμοια μέ τήν ἀσέβεια πού ἔδειξαν οἱἸσραηλίτες μέσα στήν ἔρημο, πούἀρνήθηκαν τόν Θεόν καί ἔφτιαξαν χρυσόμοσχάρι καί τό λάτρευαν ὡς θεό, ξεχνῶνταςτόν ἀληθινό Θεό τῶν Πατέρων τους!

Στήν Ζ΄ Οἰκουμενική οἱμετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήνεἰκονομαχικήν αἵρεση, κλήθηκαν ἐκτός ἀπότόν ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως νάβεβαιώσουν ὅτι δέν κινοῦνταν καί μέὑπουλότητα, γιά νά ξαναπάρουν καί πάλιτούς θρόνους τους καί νά μή χάσουν τήνἐξουσία τους.

Καί αὐτό τό ἔκαναν ἀνα-θεματίζοντας τούς ἑαυτούς τους καίλέγοντας, ὅτι δέν κινούμαστε μέὑπουλότητα, καί ἐάν δέν ὁμολογοῦμε τήνὀρθή πίστη, ὅπως ἡ Καθολική Ἐκκλησία, νάἔχουμε τό ἀνάθεμα ἀπό τόν Πατέρα, τόνΥἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα!28

Οἱ μοναχοί, κυρίως οἱ Στουδίτες,πίστευαν, καί σέ κάθε εὐκαιρία τόνιζαν, ὅτιοἱ ἄλλες Σύνοδοι καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιοςδέν τούς δέχεται στήν ἱερωσύνη, ὅσουςἐξέπεσαν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, γι' αὐτό καίὑποβάλλονταν σέ συνεχῆ ἀνάκριση οἱΕἰκονομάχοι, καί ἐξεταζόμενοι, ἔπρεπε νάδώσουν ὅλες τίς διαβεβαιώσεις, καί μάλιστανά τίς πιστοποιήσουν καί μέ λιβέλλους, ὅπωςεἴδαμε.

Ἀπό τόν Πέτρο τόν θεοφιλέστατοπρεσβύτερο καί τοποτηρητήν τοῦ Ἀδριανοῦπάπα Ρώμης, ὡς παράδειγμα ἐξαιρέσεωςἀποδοχῆς στήν Ἐκκλησία, ἀναφέρθηκε ὁἍγιος Μελέτιος, πού εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπότούς Ἀρειανούς καί δέν ἀποδοκιμάσθηκε ἡχειροτονία του.

Αὐτό ἀποτέλεσε ἐξαίρεση, κατά τόνἍγιο Νικόδημο29.

27 Πρακτικά, σελ. 735 (235)28 Πρακτικά, σελ. 237 (737).29Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειρο-τονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού ἔγινανδεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅτανγράφει:

"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχαςτῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καίμή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε

43

Ὁ παπα-Μόδεστος στόν ἍγιοΔημήτριο Θεσσαλονίκης

Πληροφορηθήκαμε ἀπό τόν ἑξάδελφόμου παπα-Φίλιππο τῶν Θωμάδων, ὅτι ὁ παπα-Μόδεστος βρισκόταν στήν Θεσσαλονίκη, γιατίτόν εἶχε "χτυπήσει ἐγκεφαλικό". Ἀλλά τώρα ἦτανκαλά καί μπορούσαμε νά τόν ἐπισκεφτοῦμε, γιάνά πάρουμε τήν εὐλογία του!

Ἐπικοινώνησα μέ τήν ἀδελφή του καίμᾶς εἶπαν, ὅτι μποροῦμε νά πᾶμε νά τόν δοῦμε.

Ἡ χαρά μας ἦταν μεγάλη.

ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πούἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεωνκαί πού μετανόησαν εἰλικρινά, καί ἐκείνουςπού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούςΕἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεταιἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσηςμερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήνπεριστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τάἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.

Καί ὁ Πατριάρχης, (ἅγιος) Ἀνατόλιος,χειροτονήθηκε ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο καίἀπό τήν αἱρετική περί αὐτόν σύνοδο, καί ὁἍγιος Μελέτιος ὁ Ἀντιοχείας ὑπό Ἀρειανῶν,κατά τόν Σωζόμενον, βιβλ. δ΄, κεφ. κη΄ καί ἄλλοιπολλοί ὑπό αἱρετικῶν ἐχειροτονήθησαν, καίμετά ταῦτα ἔγιναν δεκτοί ἀπό τούς ὀρθοδόξους.Ἱερόν Πηδάλιον, Ἀκριβής ἀνατύπωσις τῆς γ΄ἐκδόσεως τοῦ 1864, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 91,ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στόν ΞΗ΄, (68οἈποστολικόν Ἱερόν Κανόνα).

Ἡ Ἐκκλησία διά τῆς ΟἰκουμενικῆςΣυνόδου ἐξετάζει, ἄν καί ποιούς θά δεχθεῖ καίποιούς ὄχι, ὅπως σημειώνει καί ὁ ἍγιοςΝικόδημος γιά τίς Συνόδους τῆς Ρώμης καί τῆςἈφρικῆς, πού ἄλλους δέχθηκαν καί ἄλλους ὄχι.

Στόν 3ο Ἀποστολικό, ὁ Ἅγιοςἀποφαίνεται γιά τούς κανονικά κατ' ἐξοχήνπταίσαντες, (ἠθικά παραπτώματα, σιμωνία κλπ.)Ἀλλά καί ἡ ἀποδοχή ἀπό κάποιον ἐπίσκοπομεμονωμένα τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν,συγκαταλέγεται στίς κανονικές παραβάσεις,παράβαση γιά τήν ὁποία θά πρέπει νάκαθαιρεθεῖ, μετά τήν δίκη του.

Στόν 68ο Ἀποστολικό ἀποφαίνεται μέβάση τά πρακτικά τῶν Συνόδων καί τήν πράξητῆς Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς. ἩἘκκλησία κατ' ἐξαίρεση δέχθηκε κάποιους ἀπ'αὐτούς, ἀφοῦ μετανόησαν ὅμως καίἀναθεμάτισαν μέ λίβελλο τήν αἵρεση πούἀκολουθοῦσαν. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα.Τό σπάνιον δηλ. καί τό κατ' ἐξαίρεση γενόμενον.

Ἰδιαίτερα, γιατί θά μποροῦσε νά τόνγνωρίσει καί ἡ Πρεσβυτέρα καί νά τόν δοῦν καίτά παιδιά, πού τόσα τούς εἶχα διηγηθεῖ γιά τόνἅγιο Γέροντα τῆς Κερασιᾶς.

Ξεκινήσαμε ἀπό τήν Πάτρα, πήραμε μαζίμας καί τήν κυρα-Βάσω μέ τήν κατηχήτριά μαςτήν Ἀγγελική καί τά παιδιά μας, ἐκτός ἀπό τόνΣεραφείμ.

Στή Λάρισσα πήραμε καί τήν καλή μαςἀδελφή ἐν Χριστῷ τήν κυρα-Ἀμαλία, πού

Ἡ Σύνοδος δικαιώνει ἤ ἀναθεματίζει.Ἀπονέμει πάλι τούς θρόνους στούςἐπιστρέφοντας καί ἀναθεματίζοντας τήν αἵρεσηἤ τούς ἀφαιρεῖ.

Ὁ μέγας θεολόγος Ἅγιος Νικόδημοςδέν ἀντιφάσκει, λοιπόν, στήν ἑρμηνεία του στόν3ον Ἀποστολικόν μέ τήν ἀντίθετη ἑρμηνεία πούκάνει στόν 68ον Ἀποστολικόν, γιατί στόν 68ονἈποστολικόν συμπυκνώνει τήν γνώμη τῆςἘκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς πού θεσμικάἀλλοιώνουν τήν ἑνιαῖα πίστη καί τήνπαράδοσή της καί δέν μιλάει γιά μεμονωμένεςκανονικές παραβάσεις, ὅπως στόν 3ονἈποστολικόν

Μελετῶντας προσεκτικά τά πρακτικάκαί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων,βλέπουμε, ὅτι οἱ προφανεῖς αἱρετικοί, διῶκτεςτῶν Ὀρθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια,πανηγυρικά καί συνεχῶς κηρύσσουν παρρησίᾳαἵρεση, πού ἔχει ἀνατρέψει θεσμικά τήν ἑνιαίαπίστη τῆς Ἐκκλησίας καί παραπλανοῦν τόποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέαὐτούς, ἐκτός τῶν ἀνθισταμένων Ὀρθοδόξων,θεωροῦνται ἀπό τούς Ἁγίους, πάντοτε, ὅτιβρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας.

Ἰδιαίτερα στήν Ζ΄ ΟἰκουμενικήνΣύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρόσυνοδικῆς καταδίκης αἱρετικούς καί μετά τήνκαταδίκη. Ἡ Σύνοδος τούς θεωρεῖ ὅλους ἐκτόςἘκκλησίας.

Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος πούσυνεκλήθη τό 787 μ.Χ. διασαφηνίζει τίς θέσειςαὐτές. Στά πρακτικά της διαβάζουμε τά ἑξῆςδιαφωτιστικά:

44

διακονοῦσε ἀκούραστη τόν Ναό τῶν ἉγίωνἈποστόλων στή Γερμανία.

Φτάσαμε στή Θεσσαλονίκη. Πήγαμε στόσπίτι τῆς ἀδελφῆς τοῦ Γέροντα. Τόν εἶχαν σέἰδιαίτερο δωμάτιο. Τόν περιποιοῦνταν πολύ.

Ὅπως μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε ἀργότερα ἡἀδελφή τοῦ Γέροντα, δέν ἤξεραν μέ τί ἄνθρωποεἶχαν νά κάνουν καί τόν ἀπόπαιρναν στήν ἀρχή,πού δέν ἦταν κοινωνικός μέ τούς Καινοτόμουςκαί τούς Οἰκουμενιστές. Ἀργότερα ἔμεινανἔκπληκτοι, πού ἀνώτατοι στρατιωτικοί καίδικαστικοί τῆς Θεσσαλονίκης πήγαιναν νάπάρουν τήν εὐχή τοῦ Γέροντα!...

Α΄) Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης τῷ ἐπισκόπῳΝεοκαισαρείας εἶπεν: ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν ἡἀλήθεια ἕως τοῦ νῦν; ἤ ὡς ἐγνωσμένηνκατεφρόνησας; καί ἐάν ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν,μή αἰδεσθῆς τόν ὀρθόν λόγον μαθεῖν, ὥσπερ οὐκἠσχύνθης τόν διεστραμμένον. -Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας εἶπεν:Πίστευσον, Δέσποτα, ὡς ἄγνωστος αἰτῶ δέ μαθεῖν,καί ὡς κελεύει ὁ δεσπότης καί ἡ ἁγία Σύνοδος.-Ταράσιος: Λέγε τί θέλεις μαθεῖν.-Γρηγόριος εἶπεν: Ἡνίκα πᾶσα ἡ ὁμήγυρις αὕτη τό ἕνλαλεῖ καί φρονεῖ, ἔμαθον καί ἐπληροφοθήθην ὅτι ἡἀλήθεια αὕτη ἐστίν, ἡ νυνί ζητουμένη καίκηρυσσομένη. Καί διά τοῦτο κἄγώ αἰτῶ συγγνώμηντῶν πρώην μου κακῶν, καί θέλω μετά πάντων καίφωτισθῆναι καί διδαχθῆναι τά πλημμελήματά καίἁμαρτήματά μου ἄμετρά ἐστι καί ὡς Θεός κατανύξειτήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον Δεσπότην...-Ταράσιος: Ὤφειλες ἐκ τῶν ἀνέκαθεν χρόνων ἀνοῖξαίσου τά ὦτα, καί Παύλου τοῦ θείου Ἀποστόλουἀκοῦσαι λέγοντος "κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅςπαρελάβετε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν"καί πάλιν Τιμοθέῳ καί Τίτῳ γράφοντος "τάς

βεβήλους κενοφωνίας παραιτεῖσθαι" τίβεβηλότερον ἤ τί κενοφωνότερον τοῦ λέγεινΧριστιανούς εἰδωλολατρῆσαι;" (Καί χωρίς τόν ἹερόνΚανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου ὤφειλαν οἱἐπίσκοποι, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ ἉγίουἈποστόλου Παύλου, κατά τόν πολύν ἍγιονΤαράσιον, νά συνταχθοῦν μέ τούς Ὀρθοδόξους καίνά χωρισθοῦν τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶνΕἰκονομάχων! Πόσο μᾶλλον μετά τόν τόν Ἱερόν Κανόνα!-Γρηγόριος: Κακόν ἦν καί ὁμολογοῦμεν κακόν ἦν,

ἀλλ' οὕτως ἐπράχθη καί οὔτως ἐπράξαμεν καί διάτοῦτο αἰτοῦμεν συγγνώμην τῶν πλημμελημάτωνἡμῶν. Ὁμολογῶ Δέσποτα, ἔμπροσθεν τῆς τιμιωτάτηςἁγιωσύνης ὑμῶν, καί πάντων τῶν ἀδελφῶν τῆς ἁγίαςΣυνόδου, ὅτι ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν, καίκακῶς ἐπράξαμεν καί συγγνώμην αἰτοῦμεν περίτούτου....". Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων, Τόμ. Γ΄, ἔκδ. Καλύβης Τιμίου Προδρόμου,Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Θεσσαλονίκη 1986, σελ.

Ἐκεῖ γνώρισε καί τήν Πρεσβυτέρα. Τήνκύτταξε ἀπό πάνω μέχρι κάτω καί εἶπε.

-Εἶναι καλή! -Τήν βλέπω.Στήν κυρα-Ἀμαλία εἶπε πάλι κάποια

πράγματα, πού μόνον ἐκείνη γνώριζε. Τήν ἔβλεπεγιά πρώτη φορά!

Εἶδε ἰδιαίτερα καί τήν κυρα-Βάσω. Τῆςμίλησε καί 'κείνης μέ ἀγάπη καί τῆς ἔδωσεδιάφορες συμβουλές. Καί ἐκείνη διαπίστωσε τόδιορατικό καί τό προορατικό χάρισμα τοῦ ἅγιουΓέροντα.

742, (242).Β΄ "Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν: ὅθεν καίἐγώ Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας τῆς πόλεως,προαιρούμενος ἑνωθῆναι τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ...ταύτην τήν παροῦσαν ἔγγραφόν μου ὁμολογίανποιοῦμαι, καί προσάγω ὑμῖν τοῖς ἐξ ἀποστολικῆςαὐθεντίας λαβοῦσι τήν ἐξουσίαν. ἐν ταυτῷ δέ καίσυγγνώμην ἐξαιτοῦμαι, παρά τῆς θεοσυλλέκτου ὑμῶνμακαριότητος ὑπέρ ταύτης μου τῆς βραδύτητος.Δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆςὈρθοδοξίας ὁμολογίαν ἀλλά τῆς ἄκρας μουἀμαθείας καί νωθρείας καί ἠμελημένης διανοίαςἐστί τοῦτο ... πιστεύω τοίνυν καί ὁμολογῶ... "Αὐτόθι, σελ. 729 "(220).Γ΄ "Τῇ ἁγίᾳ καί Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ Θεοδόσιος,(ἐπίσκοπος Ἀμορίου), ὁ ἐλάχιστος Χριστιανόςὁμολογῶ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καίἀσπάζομαι ... ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον

ὑμῶν δέξασθέ με ὡς ἐδέξατο ὁ Θεός τόν ἄσωτονκαί τήν πόρνην καί τόν ληστήν ζητήσατέ μεκαθώς ἐξήτησεν ὁ Χριστός τό ἀπολωλός πρόβατον, ὅἀνέλαβεν ἐπί τῶν ὤμων...-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος ἡγούμενος Μονῆς τῶνΣτουδίων εἶπε: κατά τάς ἀποστολικάς διατάξεις καίΟἰκουμενικάς Συνόδους, ἄξιός ἐστιν ἀποδοχῆς...-Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπεν οἵ ποτεκατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, νυνί συνήγοροι τῆςἀληθείας ἐγένοντο..." Αὐτόθι, σελ. 731 (231).

Δ΄ "Οἱ μοναχοί ἀναλαβόντες εἶπον ἀλλά τούςπαρασυρθέντας καί βίαν παθόντας ὁ πατήρ (Μ.Ἀθανάσιος) προσίεται. Εἰπάτωσαν οὖν ἤπαρεσύρησαν ἤ βίαν ὑπέμειναν, ὅτι ἀπέστησαν τῆςἀληθείας. -Ὑπάτιος καί οἱ σύν αὐτῷ ἐπίσκοποι εἶπον: ὅτι ἡμεῖςοὔτε βίαν ὑπομείναμεν, οὐδέ παρεσύρημεν, ἀλλ' ἐνταύτῃ τῇ αἰρέσει ἡμῶν γεννηθέντες ἀνετράφημεν καίηὐξήθημεν... Καί αὖθις Θαλάσσιος καί Εὐσέβιος καίΕὐστάθιος καί οἱ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον:Πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν...-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος μοναχός καί ἡγούμενοςΜονῆς τῶν Στουδίων εἶπεν: εἰ δοκεῖ τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ,ἴδωμεν τάς χειροτονίας τῶν δεχθέντων εἰ ἀπόαἱρετικῶν ἦσαν ἤ οὔ..." αὐτ. σελ. 736 (236).

45

Στή συνέχεια μοῦ λέει:-Τόν ἄλλον ποῦ τόν ἔχεις;-Ποιόν Γέροντα; Τόν Σεραφείμ;-Ναί. Γιατί δέν τόν ἔφερες;-Ὁ Σεραφείμ ἔρχεται μαζί μου συνέχεια

στό Ἅγιον Ὄρος καί τόν βλέπετε ἐκεῖ, ἐνῶ τάκορίτσια δέν μποροῦν νά ἔλθουν...

-Καλά, τό καλοκαίρι νά τόν φέρεις, εἶπεὁ Γέροντας. Ἐκεῖ στήν Κερασιά!

-Γέροντα, καλά εἶστε ἐδῶ, εἶπα. Μεγάληπεριποίηση σᾶς κάνουν. Καί σᾶς ἀγαποῦν!

-Δέν εἶναι καλά, παπα-Νικόλα, μοῦ λέει! Ἀναπολοῦσε ὁ Γέροντας τήν ἀγαπημένη

του Κερασιά καί τήν ἡσυχία στό ἀσκητήριότους.

Βλέπουμε, λοιπόν, ξεκάθαρα ὅτι κατά τούςλόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου ὤφειλαν οἱ κρινόμενοινά χωρισθοῦν ἀπό τούς εἰκονομάχους, πρό τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Σύνόδου, καί μάλιστα μετά ἀπό τήν(εἰκονομαχική) σύνοδο τοῦ 754! Ἐξετάζεταιἐπισταμένως, ἄν χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούςγιά νά ἀποφανθεῖ ἡ Σύνοδος, ἄν θά γίνουν δεκτοί!

Οἱ ἴδιοι δέ οἱ κρινόμενοι ὁμολογοῦν ὅτιἁμάρτησαν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας καί ζητοῦνσυγγνώμην, αἰτοῦν συγγνώμην τῶν πρώην κακῶν...τά πλημμελήματα καί ἁμαρτήματα αὐτῶν ἦσανἀμέτρητα... ζητοῦν νά τούς δεχθεῖ ἡ Ἁγία Ἐκκλησίαὡς ἀσώτους, ὡς ἀπολωλότα πρόβατα!

Ζητοῦν, τέλος, νά ἑνωθοῦν μέ τήνΚαθολικήν Ἐκκλησίαν.

Ἑπομένως, ὡς Εἰκονομάχοι, ὅπως καί ὅλοιοἱ αἱρετικοί ἦσαν πάντοτε ἐκτός τῆς ΚαθολικῆςἘκκλησίας, ἐφ' ὅσον δέν εἶχαν ἀοτειχισθεῖ, -(πάντοτεπρό συνοδικῆς διαγνώμης καί μάλιστα μετά ἀπό τήνἀντίθετη συνοδική διαγνώμη τῆς εἰονομαχικῆςσυνόδου τοῦ 754),- γιά νά συμπάσχουν, νάσυνδιώκονται καί νά συμβασανίζονται μέ τούςἀγωνιζομένους εἰκονοφίλους Ὀρθοδόξους.

Ἔτσι, ἀκριβῶς, καί οἱ Νεοημερολογίτες καίοἱ Οἰκουμενιστές ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Εἰκονομάχοιεἶναι ἐκτός τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας,ὅπως ἦταν καί οἱ Εἰκονομάχοι.

Καί αὐτό παρουσιάζεται ὡς αὐτονόητο στούςΠατέρες, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά βλασφημεῖταιπανηγυρικά τό Ἅγιον Πνεῦμα μέχρι σήμερα καί ἐπίπολλές δεκαετίες συνεχῶς καί ἀνερυθριάστως, καί δήμέ συνοδικές ἀποφάσεις, δηλώσεις καί πράξειςδημόσιες καί πανηγυρικές ὁλόκληρων τοπικῶνἐκκλησιῶν καί Πατριαρχείων, νά ἀλλοιώνεται ἡΠαράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν καταλεηλάτηση τοῦαἰωνίου Ἑορτολογίου, νά ἀνατρέπεται τό Σύμβολοντῆς Πίστεως καί ἡ διδασκαλία τῶν ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων, νά κηρύσσεται νέα Οἰκουμενιστική Πίστη,πού διαλύει τόν ἱστό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, νάγίνονται ἐπίσημες ἑνώσεις καί συμφωνίες μέπροαιώνιους αἱρετικούς, Μονοφυσίτες, Παπικούς καίΠροτεστάντες καί νά ἐπικαλοῦνται οἱ αἱρετικοίΟἰκουμενιστές τό Πανάγιον Πνεῦμα στή συνέχεια,καί ὁ Παράκλητος νά ἐνεργεῖ πρός ἁγιασμόν τῶνμυστηρίων!

-Θά πρέπει νά πάω γρήγορα μέσα. Τίδουλειά ἔχουμε ἐμεῖς οἱ μοναχοί στόν κόσμο;Συμπλήρωσε.

Ὡστόσο ἦταν θέλημα Θεοῦ νά βγεῖ ὁπαπα-Μόδεστος στή Θεσσαλονίκη, χωρίς τήνθέλησή του. Τόν ἔβγαλαν οἱ ἀγαπημένοιΠατέρες, οἱ Δανιηλαῖοι καί οἱ Θωμάδες, ἀπ' ὅ,τιἄκουσα, ἀφοῦ συνεννοήθηκαν μέ τόν ἀνηψιότου. Δέν ὅριζε ἐκεῖνος.

Ὅταν τοῦ ἔδωσαν τήν πρώτηφαρμακευτική ἀγωγή καί τόν φρόντισε ὁἀνηψιός του πού ἦταν καί γιατρός, καί τόνἔβαλαν στό νοσοκομεῖο, ὁ Γέροντας συνῆλθεπολύ γρήγορα, γιατί δέν εἶχε ξαναπάρει στή ζωήτου φάρμακα καί γιαὐτό τόν "ἔπιασαν" ἀμέσωςκαί ἔγινε καλά!

Βλέποντάς τον, λοιπόν, πού ἦταν πάλικαλά, πολύ χάρηκα, καί τοῦ λέω:

-Πᾶμε, Γέροντα, στόν Ἅγιο Γρηγόριο τόνΠαλαμᾶ καί στόν Ἅγιο Δημήτριο;

-Πᾶμε, μοῦ λέει! Καί σηκώθηκε ἀμέσως! Φόρεσε ἀπ' ἔξω

ἀπό τήν πιτζάμα! πού τοῦ εἶχαν φορέσει! γιάπρώτη φορά στή ζωή του, τό ζωστικο του,φόρεσε καί τό ράσο του καί τό σκουφί του καίἑτοιμάστηκε νά φύγουμε.

Πήγαμε πρώτα νά προσκυνήσουμε τόνΜέγα Παλαμᾶ, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσε ὁ παπα-Μόδεστος. Νά σημειώσω ὅτι στό δρόμο, πού εἶχεπολλή μεγάλη κίνηση, δέν μᾶς ἔπιασε οὔτε ἕναφανάρι! Συνεχῶς εἴχαμε πράσινο!

Μπαίνοντας στόν Ἅγιο Γρηγόριο τόνΠαλαμᾶ, μοῦ λέει ὁ Γέροντας:

-Μιά φορά, παλιά, πού εἶχαμε ἔλθει νάπροσκυνήσουμε εὐωδίασε πολύ ὁ ΜεγάλοςἍγιος Γρηγόριος!

Μέσα μου σκεφτόμουνα, τώρα, πούεἴμαστε τόσοι πολλοί μέ τόν Γέροντα καί κάναμεκαί τόσο κόπο, γιά νά ἔλθουμε στή Θεσσαλονίκηδέν θά ξαναγίνει κανένα σημεῖο;

Ζητήσαμε νά μᾶς ἀνοίξουν στόπαρεκκλήσι, γιά νά προσκυνήσουμε τό ἱερόλείψανο, ἑνός ἀπό τούς μεγαλύτερους ἁγίους τῆςὈρθοδοξίας μας.

Μᾶς ἄνοιξαν καί προσκυνήσαμε. Ἀλλά στενοχωρηθήκαμε πολύ, πού στό

παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου εἶχαν ... ἠλεκτρικάκαντήλια... Πάτησε ὁ νεωκόρος τόν διακόπτηκαί ἄναψαν...

Στή συνέχεια φύγαμε καί πήγαμε στόνἍγιο Δημήτριο. Νά προσκυνήσουμε καί κεῖ!

Πολλές φορές εἶχα προσκυνήσει τόνἍγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο!

Κατεβήκαμε στίς φυλακές τοῦ Ἁγίου.Πήραμε ἁγίασμα καί μᾶς τόνισε ὁ παπα-Μόδεστος, πόσο καλό κάνει στίς ἀρρώστιες καίπώς πολλά θαύματα γίνονται μέ τό ἁγίασμα τοῦἉγίου Δημητρίου καί θεραπεύονται πολλοί.

46

Προσκυνήσαμε καί τόν τάφο τοῦ ἁγίουκαί τά ἄλλα ἅγια λείψανα.

Μέχρι τότε δέν εἶχε συμβεῖ κάτι τόθαυμαστό, ἐπί δύο ὧρες πού ἤμασταν μέ τόνΓέροντα.

Ξαφνικά, μᾶς ἔρχεται ἕνα κῦμα τόσομεγάλης εὐωδίας, τόσο ἔντονο, πού ἐγώπροσωπικά ἔμεινα ἔκπληκτος!

Κάτι τέτοιο δέν εἶχα ξανανιώσει στή ζωήμου ποτέ.

Ἡ τερπνή αὐτή καί ἀπερίγραπτη εὐωδίαἐρχόταν συνέχεια ἀπό μπροστά μας.Βρισκόμασταν ἐνώπιον ἑνός ζωντανοῦ καίμεγάλου θαύματος! Στή γνωνία, σέ μιά κολῶνα,βρισκόταν τό λείψανο ἑνός νέου ἁγίου, τοῦἉγίου Γρηγορίου τοῦ Καλλίδη!

-Γέροντα, τί πρᾶγμα εἶναι αὐτό, τόνρωτάω, δέν μοῦ ἔχει ξανατύχει.

-Ὁ ἅγιος εἶναι, παπα-Νικόλα μου, μοῦλέει ὁ παπα-Μόδεστος!

-Τέτοιους ἁγίους πέφτουμε καί τούςπροσκυνᾶμε. Τούς βάζουμε ἐδαφιαία μετάνοια!

Πέσαμε ὅλοι κάτω ἀμέσως, ὁ Γέροντας,τά παιδιά, ἡ Πρεσβυτέρα, οἱ ἄλλοι καί 'γώ καίκάναμε ἐδαφιαῖες μετάνοιες!

Προσκυνήσαμε τόν μεγάλο ἍγιοΓρηγόριο τόν ἐπίσκοπο Τραπεζοῦντος. Καίὅπου πήγαινε ὁ Γέροντας στή συνέχεια καί τόνἀκολουθοῦσα καί 'γώ, ἐρχόταν καί τό ἀπίστευτοσέ εὐωδία κῦμα, πού ποτέ στό παρελθόν καίμέχρι σήμερα δέν ξανααισθανθήκαμε.

Εἶχα μείνει ἐκστατικός! Ἐπί δεκαπέντε - εἴκοσι λεπτά κατα-

κλυζόμαστε συνέχεια ἀπό τήν ἀπερίγραπτη αὐτήοὐράνια εὐωδία, πού δέν περιγράφεται μέ λόγια.Ζούσαμε παραδείσιες στιγμές ὅλοι μας!

Χαιρόταν μᾶλλον ὁ ἅγιος Γρηγόριος,πού ἕνας ἄλλος σύγχρονος ἅγιος καί ἀσκητής τῆςΚερασιᾶς ἦλθε στόν Ναό τοῦ ἁγίουΜεγαλομάρτυρος Δημητρίου, γιά νά προσκυ-νήσει. Μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός, ὅτι ὄντως εἶχαμεἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας καί μας τόἐπιβεβαίωνε καί μέ τό θαῦμα αὐτό!

Γιά τόν παπα-Μόδεστο δέν φαινότανκάτι ἰδιαίτερο ἡ μεγάλη αὐτή εὐλογία. Φαίνεταιπώς τέτοιες ἐπισκέψεις τῆς χάριτος εἶχε πολλές.

Γιά μᾶς ὅμως ἦταν κάτι τό πρωτοφανέςκαί ἐκπληκτικό, πού δέν θέλαμε νάἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τό λείψανο τοῦ ἉγίουΓρηγορίου καί πηγαίναμε καί ξαναπηγαίναμεκαί προσκυνούσαμε μόνοι μας καί μέ τόν παπα-Μόδεστο!

Ἔκτοτε ξαναπῆγα ἀρκετές φορές στόνἍγιο Δημήτριο. Ξαναπροσκύνησα τό λείψανοτοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, ἀλλά εὐωδία δένξανααισθάνθηκα. Μόνο μιά φορά, βγαίνονταςἀπό τίς φυλακές τοῦ Ἁγίου, ἐπειδή ἡ κόρη μας ἡΜαρία ἔδινε ἐξετάσεις καί εἶχε μέν ἀριστεύσειστά μαθήματα, εἶχε ὅμως κάποιο πρόβλημα

ὑγείας, ὅπως ἔδειχναν οἱ ἐξετάσεις, καί ἦτανἀφάνταστα στενοχωρημένη καί ἔκλαιγε μέλιγμούς, γιά νά μᾶς παρηγορήσει ὁ ἀγαπημένοςμας Ἅγιος Δημήτριος μᾶς ἔστειλε μία λεπτήεὐωδία ἀπό τήν εἰκόνα του, πού εἶναιἁγιογραφημένος μαζί μέ τόν Ἅγιο Νέστορα.

Καί πράγματι στή συνέχεια, μετά ἀπότρία ἰατρικά συμβούλια, οἱ ἀνώτατοι γιατροί τῆςΣτρατιωτικῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τῆςΘεσσαλονίκης ἀπεφασισαν ὅτι τήν κάνουν δεκτήστή στρατιωτική Σχολή!

Ἐκείνη ὅμως προτίμησε τήν Σχολήἀξιωματικῶν τῆς Ἀστυνομίας, πού ἦταν τόὄνειρό της νά ὑπηρετήσει τήν Πατρίδα μας!

Ἀγαπημένοι μου φίλοι καὶ ἀδελφοί!

Κοιμήθηκε τήν ἡμέρα τῆς Παναγίας μας,15 Αὐγούστου 2013, κατά τό ΠάτριοἙορτολόγιο, ἡ ἀγαπητμένη μας ἀδελφή Ἀνθεία!

Μετὰ ἀπὸ πολύχρονη ἀσθένεια καὶἀλλεπάλληλες ἐγχειρίσεις, δείχνοντας μέχριτέλους, τεράστια ὑπομονὴ στοὺς φρικτοὺςπόνους της τελευταία, ἔχοντας πάρει τὰ ἐφόδιατῆς αἰώνιας ζωῆς, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦΚυρίου μας, καὶ μετὰ ἀπὸ εὐχέλαιο καὶ πολλὴπροσευχὴ ὅλων τῶν φίλων καὶ ἀδελφῶν, τὴνπῆρε ἡ Παναγία μας τὴν ἡμέρα ποὺ Ἐκείνημετέστη πρὸς τὸν Υἱόν Της καὶ Θεόν Της καὶΘεὸν ἠμῶν!

Ὑπεραγαποῦσε τὴν Παναγία μας ἡἈνθοῦλα!

Μετὰ τὴν μεταστροφή της στὴν ἁγιωτάτηπίστη τῶν Πατέρων μας, διάβαζε πολλὲς φορὲςκαθημερινά τους Χαιρετισμοὺς τῆς ΚυρίαςΘεοτόκου.

Δίδασκε καὶ ἄλλους τὴν ἀγάπη πρὸς τὴνὙπέραγνον Μητέρα μας καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰστὸ κατηχητικὸ, ποὺ ἔκανε ἐπὶ χρόνια. Μάθαινεστὰ μικρὰ παιδιὰ τοὺς ὕμνους τῆς Παναγίας μαςκαὶ ὡς καλλίφωνη τὰ μάθαινε καὶ βυζαντινὴμουσική.

Δίδασκε καὶ τοὺς μεγαλύτερους μὲδιάκριση καὶ τὸ πάντοτε χαρίεν πρόσωπό της.

Μέχρι τέλους δὲν λύγισε! Εἶχε τὴν ἐλπίδα της στὸν Χριστόν μας!Ἡ στάση της μᾶς δίδασκε! Καὶ ἐνῶ ἐμεῖς πηγαίναμε νὰ τῆς δώσουμε

κουράγιο, ἐκείνη ἦταν πού μᾶς στήριζεπερισσότερο.

Δὲν φοβόταν τὸν θάνατο, ἀφοῦ ὁ Κύριοςτὸν ἐπάτησε καὶ κατήργησε τὸν τὸ κράτοςἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστι τὸν διάβολον.

Ἡ ἐλπὶς αὐτῆς ἦταν ἀθανασίας πλήρης!Στὴν αἰώνια ζωὴ βρίσκεται τώρα,

μποροῦμε νὰ ποῦμε μὲ σιγουριά, μιά καὶδοκιμάστηκε ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ καὶ

47

καθαρίστηκε ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶπνεύματος!

Ἤκουσε πρὶν δέκα χρόνια περίπου τοῦΚυρίου λέγοντος: "Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱκοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι κἄγώ ἀναπαύσωἡμᾶς" καὶ ἔσπευσε ἀγαλλομένῳ ποδὶ πρὸςΑὐτόν, Τὸν ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίαςἡμῶν! Τὸν ἀγάπησε ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξὅλης τῆς διανοίας της καὶ Τὸν ὑπηρέτησε πιστὰμέχρι τέλους!

Ἄφησε τὰ ἔργα τοῦ θανάτου καὶἐπιδόθηκε μὲ ὅλη της τὴν καρδιὰ στὴνκαλλιέργεια τῆς προσευχῆς καὶ στὴν ἐργασία τῆςμετάνοιας, ἔργον ποιοῦσα, κατὰ τὸν Ἀπόστολον,καὶ εὐαγγελιστού! Αὐτός, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός,πού εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, τὸ Α καὶ τὸ Ὤ,πιστεύουμε ὅτι τὴν ἀνέπαυσε τελικά, καλῶνταςτην κοντὰ Του Τὴν ἡμέρα ποὺ καὶ ἡ ΠαναγίαΜητέρα Του καὶ Μητέρα πάντων τῶν εὐσεβῶνκαὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μετέστη πρὸς τὴνΖωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς Ζωῆς!

Ἂς κάνουμε ὅλοι προσευχὴ καὶκομποσκοίνι, γιὰ τὴν αἰωνία ἀνάπαυσή της. Καὶἡ Μητέρα μας Παναγία, νὰ ἀναλάβει ὑπὸ τὴνΣκέπην Τῆς τὰ τρία μικρὰ παιδάκια τῆς ἀδελφῆςμας Ἀνθείας, ποὺ ἔμειναν ὀρφανὰ ἀπὸ τὴνμητέρα τους σὲ τόσο μικρὴ ἡλικία.

Ὁ Κύριος ὀρφανὸν καὶ χήρανἀναλήψεται καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ!

Αἰωνία της ἡ μνήμη!Ἐν ἀγάπη Χριστοῦ,π. Νικόλαος.

Ὁ Μέγας Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικόςεἶναι ὁ ὁδηγός μας γιά τήν ὁμολογιακή καίἀταλάντευτη στάση του κατά τῶν Λατίνων!Εὐλογεῖ τόν ἀγῶνα μας καί μᾶς προστατεύειστήν σημερινή ἐποχή ὅπου κατελύθησαν τάπάντα. Ἱεροί Κανόνες καταπατοῦνται. Αἰώνιεςπαραδόσεις τῶν Πατέρων ἀθετοῦνται. Ἡ Πίστιςπροδίδεται καί χιλιάδες ψυχές πού ἀκολουθοῦντούς Καινοτόμους καί τούς Οἰκουμενιστέςσυναπώλλυνται μαζί τους.

Ὅθεν, ἀδελφοί, στήκετε καί κρατεῖτετάς παραδόσεις καί φυλάξατε τήν Ὀρθόδοξονπίστιν ὡς κόρην ὀφθαλμου!

Ὡς τέκνα ὑπακοῆς, ἀγωνισθῆτε μέ ὅλεςτίς δυνάμεις σας, σύμφωνα μέ τά κελεύσματατῶν ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καίστέφανος δόξης μᾶς ἀναμένει, ὅταν, ὅπως μᾶςὑποσχέθηκε ὁ Χριστός μας, θά ἀκούσουμε ἀπότόν Κύριόν μας τήν ἡμέρα ἐκείνη, εὖ δοῦλεἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλάσέ καταστήσω !

48