Χορός

Έλλη Βλαχοπούλου

Λίζα Δεμερτζή

Ανδριάνα Γεωργακοπούλου

Εισαγωγή:

Ο χορός είναι μορφή καλλιτεχνικής και αθλητικής έκφρασης η οποία γενικά αναφέρεται στην κίνηση του σώματος, συνήθως ρυθμική και σύμφωνη με τη μουσική.

Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας μέσω του σώματος. Έτσι μπορούν να εκφραστούν διάφορα συναισθήματα.

Βοηθά τους ανθρώπους να εκφραστούν και να

δημιουργούν .Η ακόλουθη εργασία έχει ως περιεχόμενο

τα εξής θέματα:

Η εξέλιξη του χορού στο πέρασμα των χρόνων.

Η δυσκολία του χορού.

Η αντιμετώπιση του χορού από τους ανθρώπους.

Χορός και ψυχολογία.

Χορός και σώμα.

Επαγγελματική κατάρτιση του χορού.

Χορός και τέχνη.

Μέσα από τα θέματα αυτά θα κάνουμε ένα ταξίδι στην

ιστορία όλων των χορών.

Ξεκινάμε;

Η εξέλιξη του χορού στο πέρασμα των

χρόνων.

Ο χορός ως Τέχνη φαίνεται να έχει εγκολπωθεί στην κουλτούρα πολλών οργανωμένων κοινωνιών σε πολλά μέρη του κόσμου, αρκετές χιλιετίες π.Χ.

Ωστόσο, όσον αφορά την Ευρώπη, τα θεμέλια του χορού φαίνεται να έθεσαν οι αρχαίοι πολιτισμοί της Ελλάδας και της Ρώμης.

Μπαλέτο:

Το μπαλέτο είναι είδος χορού, με καταγωγή από την

Ιταλία του 15ου αιώνα, το οποίο αργότερα εξελίχθηκε στη

σκηνική του μορφή, κυρίως στη Γαλλία και τη Ρωσία. Στην

πρώιμη μορφή του απουσίαζε η χρήση σκηνικών και

λάμβανε χώρα σε μεγάλες αίθουσες συναθροίσεων, όπου

οι θεατές καταλάμβαναν τις θέσεις μπροστά και πίσω από

τη σκηνή. Έκτοτε έχει εξελιχθεί σε είδος χορού υψηλών

τεχνικών απαιτήσεων, με δική του ορολογία και δομική

σύσταση. Η μουσική συνοδεία είναι κατά κύριο λόγο από

το ρεπερτόριο της κλασικής μουσικής, ενώ πολλοί

συνθέτες έχουν γράψει μουσική ειδικά γι' αυτόν τον

σκοπό. Το μπαλέτο διδάσκεται σε σχολές ανά τον κόσμο,

σε καθεμία από τις οποίες εναποτίθενται στοιχεία του

πολιτισμού και της ιδιοσυγκρασίας του κάθε λαού. Ο

χορός αυτός καθεαυτός καθορίζεται στα βήματα και τις

κινήσεις του, ως μέρος μιας διεργασίας που

ονομάζεται χορογραφία, η οποία με τη σειρά της εκτελείται

από επαγγελματίες του χώρου και περιλαμβάνει άλλες

μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως την ηθοποιία και

τη μιμητική. Θεωρείται μία από τις πλέον υψηλόβαθμες

τέχνες, που απαιτεί πολυετή εξάσκηση ώστε να φτάσει

κανείς σε επαγγελματικό επίπεδο. Η πιο γνωστή και

δημοφιλής απόχρωση του μπαλέτου είναι αυτή που

αναπτύχθηκε την εποχή του Ρομαντισμού κατά την οποία το

βάρος πίπτει στην κορυφαία του χορού (τη

λεγόμενη πρίμα μπαλαρίνα), που ως πρωταγωνιστικός

ρόλος αποκλείει την ανάδειξη σχεδόν όλων των άλλων·

καλείται να εκτελέσει δύσκολες τεχνικές, που

περιλαμβάνουν κατακόρυφη κίνηση στηριζόμενη στα

δάκτυλα του ποδιού (en pointe), πιρουέτες και λοιπές

ακροβατικές κινήσεις δεξιοτεχνίας, ενώ έχει καθιερωθεί η

ένδυσή της με τη λεγόμενη γαλλική τουτού (κοντό φόρεμα

από λευκό τούλι που αφήνει εκτεθειμένους τους μηρούς

και επιτρέπει έτσι την ελευθερία κινήσεων). Η εξέλιξη του

μπαλέτου περιλαμβάνει τα είδη

του εξπρεσιονιστικού και νεοκλασικού μπαλέτου, αλλά και

στοιχεία του σύγχρονου χορού.

Η λέξη ballet προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα

«παλετίζω» που σημαίνει «κάνω μικρά πηδηματάκια στις

μύτες των ποδιών».

Η παραπάνω εικόνα δείχνει μια από τις διασημότερες φιγούρες μπαλέτου,τη

λεγόμενη «βουτιά του ψαριού».Οι χορευτές δεν κρατιούνται με τα χέρια αλλά η

μπαλαρίνα κρατά σφιχτά με τα πόδια της το σώμα του χορευτή.

Το μπαλέτο συχνά αποτελεί βάση για πολλές παραστάσεις νεοκλασικών χορών ενώ

σε πολλές παραστάσεις εμφανίζονται βασικές κινήσεις μπαλέτου.

Latin χοροί:

Ο χορός λάτιν έχει την καταγωγή του στην λατινική Αμερική.

Αργεντίνικο τάνγκο.

Με τον όρο «Χοροί Latin» αναφερόμαστε σε μια πλειάδα

χορών της Λατινικής Αμερικής ή χορών που το στυλ τους

μοιάζει με αυτό των χορών της Λατινικής Αμερικής.

Οι Latin χοροί χορεύονται συνήθως σε ζευγάρια, είναι σε πιο γρήγορο ρυθμό από τους Ευρωπαϊκούς χορούς, είναι περισσότερο αισθησιακοί, δίνουν μεγαλύτερο βάρος στη σωστή ρυθμική έκφραση και τέλος συνδυάζουν ρυθμό, ελευθερία έκφρασης και πάθος.

Cha-cha

Η ιστορία του Cha-cha ξεκινάει το 1952 από τον Pierre Lavalle, ιδρυτή του τμήματος Latin χορών του I.S.T.D., ο οποίος ανακάλυψε αυτό το Κουβανέζικο στυλ του Mambo (ή Rumba κατά άλλους) και το έφερε στην Ευρώπη. Πολλά έχουν γραφτεί για την Ρούμπα και το Μάμπο ενώ για την ιστορία του τσα, τσα, τσα έχουν γραφτεί πολύ λιγότερα. Πιθανόν το ταυτίζουν με το Μάμπο. Παρόλα αυτά έχει πολλά δικά του στοιχεία που το κάνουν έναν τελείως διαφορετικό χορό. Ο ρυθμός του είναι μέτριος και κοφτός. Είναι ένας αυθόρμητος χορός, που χωρίς να το θέλει κανείς αφήνει τον εαυτό του και τα αισθήματα του να παρασυρθούν από τον ρυθμό.

Rumba

Η Rumba είναι ένας χορός που έχει την καταγωγή του στην Κούβα. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής γύρω στο 1890 στην Αβάνα. Η σημερινή του μορφή παραμένει από τα μέσα της δεκαετίας του 1940, μετά από τη συγχώνευση των δύο βασικότερων τύπων της Rumba (του Danzón και του Son Montuno) σε ένα ενιαίο στυλ. Η Rumba θεωρείται από τους πιο ερωτικούς χορούς, όχι μόνο επειδή αναδεικνύει θαυμάσια τις γραμμές του γυναικείου σώματος, αλλά και λόγω του ρυθμού, των κινήσεων και του συναισθήματος που αποπνέουν οι χορευτές. Η σημερινή κοινωνική Ρούμπα που κατέκλυσε την Αμερική γύρω στο 1930, είναι μια μακρινή συγγενής των γοητευτικών χορών των ιθαγενών. Η Ρούμπα είναι ένας ευχάριστος ρυθμός που τον χαρακτηρίζει η απαλή, εύκαμπτη κίνηση των γοφών και ένας μάλλον βαρύς βηματισμός. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το άλλο όνομα της Rumba είναι «ο χορός του έρωτα».

Samba

Η Samba είναι ένας ζωντανός ρυθμικός χορός, ο χορός του κεφιού, του καρναβαλιού και της σαμπάνιας, είναι ένας καθαρά Βραζιλιάνικος χορός βασισμένος σε νέγρικους ρυθμούς. Έγινε πρώτα γνωστή στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και αργότερα οι χορευτικές μελωδικές νότες της χρησιμοποιήθηκαν από διάφορους λατινοαμερικάνους συνθέτες κατακτώντας τον κόσμο. Η Σάμπα εμφανίστηκε στην Νέα Υόρκη το 1929 όπου εξελίχθηκε σε έναν πολύ δημοφιλή χορό. Στην νότια Αμερική, όπου και πατρίδα της, η Σάμπα χορεύεται σε μέτριο έως αργό ρυθμό, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες ο ρυθμός της είναι πολύ γρήγορος., και άρχισε να γίνεται γνωστός με την εμφάνιση της ομόνυμης μουσικής στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, η Samba δεν είναι ένας χορός αλλά μια ομάδα χορών της Βραζιλίας με κάποια κοινά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο στυλ Samba που να θεωρείται με βεβαιότητα ως γνήσιο.

Salsa

Η Salsa είναι μίξη διαφόρων ρυθμικών χορών της Κούβας (κατά κύριο λόγο Son), πολύ πλούσιος και πολύμορφος σε κινήσεις, αλλά η καταγωγή της διεκδικείται και από το Πόρτο Ρίκο. Εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1940 και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχε γίνει πολύ δημοφιλής - ειδικά στη Ν. Υόρκη - λόγω του μεταναστευτικού ρεύματος προς τις Η.Π.Α. Κουβανών και Πορτορικάνων. Η μουσική της δεν είναι καθαρή μουσική τεχνοτροπία αλλά είναι μείγμα των λαϊκών ρυθμών από όλη την καραϊβική ζώνη. Η Salsa αποτελεί δηλαδή, απόσταγμα πολλών Λατινοαμερικάνικων και Αφροκαραιβικών χορών.

Η Salsa μπορεί να χορεύεται σε διάφορες παραλλαγές αλλά τα βήματα σε κάθε μία παραλλαγή είναι τρία και μία παύση επειδή αυτός είναι ο ρυθμός της μελωδίας. Πριν πολλά χρόνια μεταξύ των νεαρών της Καραβαϊκής δημιουργήθηκε μια καινούρια μορφή του χορού Salsa, πιο μοντέρνα και εντυπωσιακή, η Rueda Cubana ή Rueda de Casino, που σημαίνει χορός σε ομάδα, αλλάζοντας συνεχώς τον παρτνέρ.

Η Salsa έχει μερικές διαφορετικές τεχνοτροπίες όπως: Cuban, LΑ, Puerto Rico κ.ά.

Mambo

Ήδη από τις αρχές του 1930 οι ορχήστρες Λατινοαμερικάνικης μουσικής όλο και πλήθαιναν στη Βόρειο Αμερική δίνοντας μια ανακατεμένη γεύση από Τανγκό, Σάμπα και Ρούμπα και προετοιμάζοντας το έδαφος για την ορμητική εισβολή του Μάμπο!! Το Mambo είναι η εξέλιξη του Κουβανέζικου «Danzon», το οποίο προήλθε από την Ισπανική «Contradanza».

Στην πραγματικότητα, το Mambo είναι ο χορός που παρουσιάστηκε στην Αβάνα από το μουσικό Perez Prado το 1940, προκειμένου να προωθήσει την ομόνυμη μουσική. Και όμως, ξεκινώντας από την πόλη του Μεξικού, η μουσική αυτού του ανθρώπου δημιούργησε μια πραγματική επανάσταση που εξαπλώθηκε και αγαπήθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το Μάμπο είναι ένας ρυθμικός χορός που απαιτεί γρήγορες και απαλές κινήσεις. Μπορεί να χορεύει με ανεξάντλητο συνδυασμό από φιγούρες ανάλογα με την διάθεση του χορευτή.

Merengue

Η Merengue είναι ένας ζωντανός και ευχάριστος χορός που χορεύεται από ζευγάρια. Προήλθε από τη σημερινή Δομινικανή Δημοκρατία περίπου στα μέσα του 18ου αιώνα, αν και η πραγματική καταγωγή του δεν έχει προσδιοριστεί.

Bachata

Η Bachata είναι ένας ακόμα χορός που έρχεται από την περιοχή της σημερινής Δομινικανής Δημοκρατίας - συγκεκριμένα από την επαρχία της χώρας - και χορεύεται με την ομόνυμη μουσική και αποτελεί εξέλιξη του Bolero, ενώ έχει δεχτεί σημαντική επιρροή και από τη Merengue.

Cumbia

Η Cumbia, που ονομάζεται αλλιώς «χορός της ερωτικής πολιορκίας», είναι o παραδοσιακός χορός της Κολομβίας, αλλά είναι ευρύτατα διαδεδομένος σε όλη τη Λατινική Αμερική (εκτός από τη Βραζιλία), με πολλές τοπικές παραλλαγές.

Τango

Γύρω στο 1910, 1914 το tango έκανε την εμφάνιση του στην Αμερικάνικη ήπειρο και σύντομα έγινε δημοφιλές στο χορευτικό κοινό με τις ασύμμετρες και πρωτότυπες φιγούρες οι οποίες δίνουν φινέτσα στον χορό αυτό. Πολλοί πίστευαν ότι το tango προέρχεται από την Αργεντινή. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή της ιστορίας, γιατί πράγματι τα πρώτα ίχνη του tango ανάγονται στον 19ο αιώνα στους λαϊκούς τοπικούς χορούς της Αργεντινής. Όμως η Ισπανία και το Μεξικό προσέφεραν πολλά ώστε να διαμορφώσει ο χορός το στυλ που έχει σήμερα. Έχει χαρακτηριστεί ως

σύγχρονος χορός τις φωτιάς γιατί οι φιγούρες του είναι συγχρόνως δραματικές και δυναμικές, οι κινήσεις απαλές και κοφτές.Είναι ο χορός που η γυναίκα αφήνει να φανούν τα πόδια της μέσα από άνετα φορέματα με αέρινα υφάσματα, καθώς και το μπούστο μέσα από το ντεκολτέ, ενώ αντίστοιχα ο άντρας προβάλλει το μπροστινό μέρος των γοφών, φορώντας στενά υφασμάτινα παντελόνια. Εξάλλου, η φιγούρα, που ονομάζεται κόρτε και στην οποία ο καβαλιέρος «κολλάει» την ντάμα πάνω του, είναι η πλέον χαρακτηριστική που επιβεβαιώνει το στόχο των δύο πλευρών για την ανάδειξη των ιδιαίτερων αυτών σημείων του σώματος τους. Ο χορός απαιτεί ευελιξία, ως εκ τούτου οι καθηγητές προτείνουν να αποφεύγονται τα σκληρά υφάσματα όπως είναι το τζιν.

Χορός Salsa.

Ελληνικοί χοροί:

Οι κυριότεροι ελληνικοί χοροί είναι:

Συρτάκι

Το συρτάκι είναι ένας δημοφιλής ελληνικός χορός.

Παρά τη διαδεδομένη

πεποίθηση, δεν είναι αυθεντικός παραδοσιακός ελληνικός

χορός. Στην πραγματικότητα, δημιουργήθηκε το 1964 για

την κινηματογραφική ταινία Ζορμπάς ο Έλληνας από αργές

και γρήγορες κινήσεις του χασάπικου.

Η μουσική για το συρτάκι γράφτηκε από τον Μίκη

Θεοδωράκη. Κύριο χαρακτηριστικό του χορού αυτού και

της μουσικής του είναι η επιτάχυνση στο ρυθμό. Το όνομα

συρτάκι προέρχεται από την λέξη συρτός, ένα κοινό όνομα

για μια ομάδα παραδοσιακών ελληνικών χορών στους

οποίους οι χορευτές «σέρνουν» τα πόδια τους σε

αντιδιαστολή με τους πηδηχτούς χορούς. Το όνομα

συρτάκι ενσωματώνει και τον συρτό (στο πιό αργό μέρος

του) και στοιχεία πηδηχτού (στο γρηγορότερο μέρος του).

Το συρτάκι χορεύεται με σχηματισμό γραμμών ή κύκλων

από τους χορευτές, οι οποίοι κρατιούνται με τα χέρια από

τους ώμους των διπλανών τους. Ο σχηματισμός γραμμών

είναι πιο συνηθισμένος. Το μέτρο είναι 4/4, αυξάνεται

σταδιακά και φτάνει στα 2/4 στο γρηγορότερο μέρος.

Συνεπώς, ο χορός αρχίζει με πιό αργές, ομαλότερες

κινήσεις οι οποίες βαθμιαία γίνονται γρηγορότερες,

ζωηρές, συμπεριλαμβάνοντας συχνά και μικρά πηδήματα.

Ζεϊμπέκικος

Πρόκειται για ένα χορό εννιάσημο (9/8) με πολλές

παραλλαγές, που χόρευαν

αρχικά οι Ζεϊμπέκηδες, απ' όπου και πήρε και το όνομά

του. Οι Ζεϊμπέκηδες ήταν Έλληνες από την Θράκη που

μετανάστευσαν στην Προύσα και τ΄ Αϊδίνι. Αποτελούσαν

επίλεκτη κοινωνική τάξη από την οποία οι Τούρκοι

«Δερεβέηδες» στρατολογούσαν μια ένοπλη δύναμη που

αποτελούσε την τοπική χωροφυλακή (βασιβουζούκοι). Οι

Τούρκοι τους αποκαλούσαν γκιαούρηδες (άπιστους). Είναι

αλήθεια ότι οι Ζεμπέκηδες σιγά σιγά εξισλαμίστηκαν. Όμως

δεν ξέχασαν ποτέ την καταγωγή τους και τις παραδόσεις

του τόπου τους και διατήρησαν την τοπική Θρακική λαϊκή

τους ενδυμασία μέχρι το 1883, οπότε ο σουλτάνος

Μαχμούτ ο Β τους διέταξε ή να παραδώσουν τα όπλα ή να

εναρμονιστούν με την ενιαία στολή της χωροφυλακής. Οι

περίπου 40.000 Ζεϊμπέκηδες επαναστάτησαν και στην

άνιση αναμέτρηση με τον τακτικά στρατό

αποδεκατίστηκαν. Όμως από τα έθιμα της μακρινής

πατρίδας τους επέζησε και εξακολουθεί να επιζεί

θριαμβευτικά ως τις μέρες μας ο Ζεϊμπέκικος χορός.

Διατηρούσαν δικές τους συνήθειες και φορούσαν μια

εθνική ενδυμασία που τόνιζε τη θεματολογία του χορού

τους.

Ο άγριος χορός τους μοιάζει με εκείνους των Ποντίων.

Ένας ιδιότυπος ζεϊμπέκικος καταγράφεται ότι το 1856

χορευόταν από τους Ζεϊμπέκηδες ή μάηδες της

Μακρυνίτσας Βόλου. Το χαρακτηριστικό του ζεϊμπέκικου

είναι ότι είναι μονήρης χορός και δεν έχει βήματα, αλλά

μόνο φιγούρες. Κάθε χορευτής κάνει τις προσωπικές του

φιγούρες και χορεύει ένα συγκεκριμένο τραγούδι,

συνήθως μόνο μία φορά. Αλίμονο σε όποιον διακόψει το

χορευτή.

Από δω ξεκίνησε ο «θεσμός» της παραγγελιάς, σύμφωνα

με τον οποίο οι μουσικοί προαναγγέλλουν το όνομα του

ιδιοκτήτη του χορού που θα επακολουθήσει για ν'

αποφευχθούν τα «νταηλίκια». Η χρονική δομή αυτού του

9/8 παραλλάζει από ζεϊμπέκικο σε ζεϊμπέκικο. Μέσα στην

απειρία των ρυθμικών αγωγών του 9/8 προστίθεται κάθε

φορά ένας άλλος ηχοχρωματισμός. μια άλλη χρονική

ταχύτητα και μια διαφορετική ψυχική ατμόσφαιρα. Έτσι, ο

χορευτής διάνθιζε τους περίτεχνους αυτοσχέδιους

βηματισμούς του πηδώντας πάνω από καρέκλες,

κραδαίνοντας μαχαίρια. Ενίοτε, όπως αναφέρει ο Ηλίας

Πετρόπουλος, τελείωνε την επίδειξη του με μια ανάλια

(λέξη της τουρκικής αργκό), μια τελετουργία, σύμφωνα με

την οποία ο ερωτευμένος άνδρας, κάτω από το παράθυρο

της καλής του, έσκιζε χορεύοντας τα μπράτσα του με

μαχαίρι. Το έθιμο, που έχει εκλείψει σήμερα, πέρασε και

στην Ελλάδα, όπου κάθε βαρύμαγκας κάρφωνε την κάμα

στη φτέρνα του και συνέχιζε απτόητος το χορό.

Ο Εβλιά Τσελεμπή αναφέρει ότι ο ζεϊμπέκικος ευχερώς

συνάπτεται προς τον τσάμικο. Το σίγουρο είναι ότι στο

ζεϊμπέκικο κρύβεται μια σειρά αδελφών χορών. Τα 9/8

αναλύονται σε 2/8+2/8+2/8+3/8, κι αυτό, σύμφωνα με

ορισμένους, παρουσιάζει ομοιότητα με την αντίστροφη

ανάλυση του καλαματιανού (3/8+2/8+2/8=7/8).

Ο τουρκικός ζεϊμπέκικος χορεύεται ομαδικά, ενώ ο

κυπριακός μόνο από γυναίκες. Υπάρχουν ζεϊμπέκικο που

χορεύονται με γοργό βάδισμα περιμετρικά της πίστας. Οι

μόρτηδες προτιμούν το γιουρούκικο (βαρύ ζεϊμπέκικο),

που το χορεύουν σέρτικα, σχεδόν ακίνητοι. Δεν είναι ο

ρυθμός που διαφοροποιεί τα είδη ζεϊμπέκικου, αλλά το

ύφος. Αφού δεν υπάρχει τυποποιημένος βηματισμός, οι

φιγούρες αποκτούν εξέχουσα σημειολογική θέση και

εναλλάσσονται με ευκολία. Ο χορευτής απαγορεύεται να

σκύψει να μαζέψει ό,τι του πέσει από την τσέπη. Ενίοτε

σηκώνει με το στόμα ένα τσιγάρο αναμμένο ή ένα ποτήρι

κρασί που του ακουμπά στο δάπεδο συνομωτικά ένας

φίλος που τον συνοδεύει, χτυπώντας παλαμάκια

γονατιστός. Μια θεαματικότατη φιγούρα είναι αυτή όπου ο

χορευτής σηκώνει με τα δόντια τραπέζι με πιάτα και

ποτήρια, σκηνή που έχει απαθανατίσει ο Αλέξης Δαμιανός

στην ταινία Ευδοκία. Όσο για το χτύπημα μηρού με την

παλάμη, δηλώνει έκπληξη στο άκουσμα λυπηρής είδησης.

Χασάπικος

Ο χασάπικος έχει πολίτικη καταγωγή και ανάγεται στον

βυζαντινό χορό των μακελάρηδων, ο οποίος

συνηθιζόταν σε συνοικία της

Κωνσταντινούπολης. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχει και

σιφναίικος χασάπικος, προφανώς γιατί στη Σίφνο

μετοίκησαν πολλοί Κώνσταντινουπολίτες. Τον χόρευαν

κυρίως χασάπηδες στις γιορτές των συντεχνιών τους

(esnaf). Οι περισσότεροι ήταν αρβανίτες, που

κυκλοφορούσαν επιδεικνύοντας προκλητικά τα όπλα τους

και τους έτρεμαν ως και οι γενίτσαροι. Επί τουρκοκρατίας

χασάπικο βέβαια χόρευαν κι αυτοί καθώς και οι

αρναούτηδες γι' αυτό τον χασάπικο τον έλεγαν και

αρναούτικο. Οι χασάπικοι χορεύονται με τα χέρια πιασμένα

από τους ώμους και με πόδια που κάνουν τέσσερα βήματα

επί γης και ένα πέμπτο στον αέρα. Στην Κούλουρη, με

βάση μια μαρτυρία, χόρευαν τον χασάπικο ομαδικά, σε

παράταξη. Ο χασάπικος είναι ένας χορός σε 2/4 που

χορεύεται από δυο-τρία άτομα, άντρες και γυναίκες, με

βήματα και φιγούρες που απαιτούν συγχρονισμό,

πειθαρχία και ακρίβεια, αντίθετα με τον αυτοσχεδιαστικό

και ελευθεριάζοντα ζεϊμπέκικο. Ένας βλάχικος χασάπικος,

με φανερές σλαβικές επιδράσεις, χορεύεται στο Συρράκο

της Ηπείρου.

Χασαποσέρβικος

Το χασαποσέρβικο αποτελεί μετασχηματισμένο και

διευρυμένο χορευτικό μοτίβο τού ήδη γηγενούς χασάπικου

και διαμορφώθηκε από τις

επιδράσεις άλλων λαών της βαλκανικής και της Ανατολικής

Ευρώπης. Οι λαοί αυτοί έφταναν στα μεγάλα αστικά

κέντρα και στα λιμάνια της Μικράς Ασίας και της

Ανατολικής Οράκης για λόγους εμπορικούς ή

βιοποριστικούς. Οι περιπλανώμενοι μουσικοί, πολλοί από

τους οποίους ήταν τσιγγάνοι και έπαιζαν στα καφέ-αμάν,

διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στις αναμφισβήτητες

μουσικοχορευτικές αλληλεπιδράσεις που ακολούθησαν.

Ο τύπος αυτού του χασάπικου μοιάζει δομικά με τον

χασάπικο, αποδίδεται σε δίσημο μέτρο 2/4 και πολύ

γρήγορη ρυθμική αγωγή 145 beat (χτυπήματα

μετρονόμου). Το βασικό χορευτικό μοτίβο του κατά

διαστήματα παρουσιάζεται παραλλαγμένο, αλλά

ταυτόχρονα συντονισμένο απ' όλη τη χορευτική ομάδα

όπου παρατηρούνται μοτίβα που μοιάζουν σε αυτά των

χορών των Σέρβων, των Ρουμάνων και των Σλάβων της

Ανατολικής Ευρώπης. Οι χασαποσέρβικοι είναι

αναμφισβήτητα χοροί σλαβικής προέλευσης. Δεν είναι

τυχαίο που ο πεταχτός χασαποσέρβικος γυρίζει εύκολα σε

καζάσκα (κοζάκικος χορός). Μέχρι την καταστροφή του

1922 χόρευαν παρεμφερείς χορούς, όπως το αλέγρο. Ο πιο

δύσκολος σέρβικος είναι ο τακουνάτος, που σήμερα τον

θυμούνται μόνο ελάχιστοι υπερήλικοι, χωρίς να μπορούν

να τον χορέψουν.

Τσάμικος

Ο Τσάμικος είναι ένας παραδοσιακός ελληνικός χορός. Το

όνομα του χορού Τσάμικος, προέρχεται από τα περίχωρα

του ποταμού Καλαμά (Θύαμης,

Τσάμης, Τσάμικος), στην ευρύτερη περιοχή στην

Παραμυθιά της Ηπείρου. Με το πέρασμα του χρόνου ο

χορός Τσάμικος χορεύεται με πολλούς διαφορετικούς

τρόπους στην Ελλάδα. Χορεύεται σε κύκλο με ρυθμό 6/8

(αργός) ή 3/4 (γρήγορος). Ο Τσάμικος λέγεται και

Κλέφτικος επειδή αγαπήθηκε και χορεύτηκε πάρα πολύ

από τους κλέφτες. Σαν ηρωικός χορός πρωτοχορεύτηκε

από άνδρες, αλλά αργότερα στον κύκλο του χορού

προστέθηκαν και οι γυναίκες. Ο Τσάμικος μετά από κάθε

μάχη και νίκη είχε την τιμητική του.

Ο Τσάμικος χορεύεται σ' όλη τη Στεριανή Ελλάδα με

κάποιες ιδιαιτερότητες. Μια από τις ιδιαιτερότητες είναι ο

ρυθμός της μουσικής. Ενδεικτικά, στις περιοχές της

Ρούμελης και του Μωριά, χαρακτηριστικό της μουσικής

είναι ο πιο γρήγορος ρυθμός, είναι τα 3/4. Της Ηπείρου και

της Θεσσαλίας, ο ρυθμός είναι τα 6/8.

Ο χορός Τσάμικος χορεύεται σε διάφορες κοινωνικές

εκδηλώσεις, γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια. Επίσης

χορεύεται και από χορευτικά συγκροτήματα διαφόρων

πολιτιστικών συλλόγων.

Η έκφραση των χορευτών που χορεύουν στις κοινωνικές

εκδηλώσεις είναι πιο αυθόρμητη και διαφέρει από αυτή των

χορευτών που ανήκουν στα χορευτικά συγκροτήματα, που

αναγκαστικά είναι πιο στυλιζαρισμένη και τυποποιημένη

λόγω της επιβαλλόμενης εμφάνισης.

Η έκφραση των χορευτών επηρεάζεται και από τα λόγια

του τραγουδιού, τον τρόπο εκτέλεσης, το χώρο αλλά και

την ποιότητα της απόδοσης του μουσικού οργάνου.

Οι κινήσεις πρέπει να εναρμονίζονται με το ιστορικό του

τραγουδιού.

Ο κορυφαίος πρέπει να βιώνει το τραγούδι και να

ανταποκρίνεται στο ύφος αυτού και δε θα πρέπει να

παρασύρεται σε υπερβολές. Ο κορυφαίος στο Τσάμικο

πρέπει να εκστασιάζεται αλλά να μην επιδίδεται σε

κατάχρηση κινήσεων.

Ο κορυφαίος πρέπει να γνωρίζει ποιες κινήσεις του

ταιριάζουν και όχι να αντιγράφει κινήσεις που δεν του

ταιριάζουν και είναι πέρα των δυνατοτήτων του. Ο χορός

έχει τα ίδια βήματα κατά όλη τη διάρκεια του χορού και

δεν αλλάζουν τα βήματα κάποια στιγμή ενώ χορεύεται. Το

άτομο που χορεύει στη μία άκρη και οδηγεί τους άλλους

συνηθίζει να κάνει φιγούρες, και συγκεντρώνεται

περισσότερο ο χορός στο άτομο αυτό. Π.χ μπορεί να

σταματάει το χορό και να αρχίζει να κάνει φιγούρες, και

τότε οι άλλοι μένουν στάσιμοι και παρακολουθούν το

άτομο αυτό, και μετά μπορεί να συνεχίσει το χορό με

βήματα που χαρακτηρίζουν το χορό.

Ζωναράδικος

Ο Ζωναράδικος είναι παραδοσιακός χορός από τη Θράκη,

που έφεραν στην Ελλάδα

πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία.Είναι μεικτός

χορός (χορεύεται από άντρες και γυναίκες), κυκλικός, με

μεγάλη διάδοση σε όλη τη Θράκη. Το όνομά του το οφείλει

στο ότι , οι χορευτές , πιάνονται ο ένας από τον άλλον από

τα ζωνάρια. Μπροστά μπαίνουν οι άντρες και ακολουθούν

οι γυναίκες.

Σύμφωνα με τα ήθη παλιότερα, ο τελευταίος άντρας, που

θα πιανόταν με την πρώτη γυναίκα του γυναικείου κύκλου

για να σχηματίσουν έναν ενιαίο κύκλο χορού, έπρεπε

απαραίτητα, να έχει συγγενική σχέση μαζί της.

Όταν η μουσική γίνει έντονη χορεύουνε μόνο άντρες σε

ευθεία (και όχι κυκλικά όπως συνηθίζεται). Είναι γνωστός

με διάφορες ονομασίες που δηλώνουν τον τρόπο που

πιάνονται οι χορευτές (ζωναράτος), τον τρόπο που τον

χορεύουν(ντούζκος=ίσια στρωτά), ή τσέστος (μικρά και

σβέλτα βήματα). Ο ντούζκος και ο τσέστος χορεύεται από

άντρες.

Σούστα

Γνωστός κρητικός πηδηχτός

χορός, από τους επιζώντες στην εποχή μας και

θεωρούμενους πλέον ως «παγκρήτιους». Η προέλευσή του

είναι από το νομό Ρεθύμνης, γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται

συχνά «ρεθεμνιώτικη σούστα», αν και από τους ίδιους

τους χορευτές της πόλης και των χωριών του Ρεθέμνους

λεγόταν και λέγεται πάντα απλώς σούστα. Τα τρία βασικά

βήματα, που μοιάζουν με πηδηματάκια και κάνουν τα

σώματα των χορευτών να μοιάζουν σαν να ωθούνται από

κάποιο ελατήριο (να «σουσταρίζουν»), είναι πιθανόν ο

λόγος που ο χορός μετονομάστηκε την περίοδο της

Ενετοκρατίας σε "σούστα", από την ιταλική λέξη susta που

σημαίνει έλασμα, ελατήριο. Δεν είναι γνωστό το

προηγούμενο όνομά του.

Είναι ζευγαρωτός χορός, χορεύεται από ζεύγη άνδρα και

γυναίκας, ιδιαίτερα ερωτικός, με πολλές φιγούρες των

χεριών ενώ τα βήματα των ποδιών παραμένουν σχεδόν

πάντα ίδια (ή γίνονται σταυρωτά για λίγη ώρα, ως

φιγούρα). Η σούστα έχει απλά βήματα (αναπηδήσεις μία

φορά εναλλάξ στο κάθε πόδι, ακολουθώντας το ρυθμό),

αλλά δεν είναι απλός χορός, γιατί ο καλός χορευτής –ή το

καλό ζευγάρι– της δίνει ομορφιά με τη «χάρη» του (τη

λεπτότητα και τον ερωτισμό που αποπνέουν οι κινήσεις

του, που ποτέ δεν πρέπει να εκχυδαϊστούν ούτε να

λικνίζεται ο κορμός του) και με την καλή γνώση στις

πολλές φιγούρες των χεριών.

Η σούστα, ως γνωστόν, ήταν η μόνη ευκαιρία των νέων

διαφορετικού φύλου όχι μόνο να πλησιάσουν ο ένας τον

άλλο αλλά και να αγγιχτούν (στα χέρια) και να εκφράσουν

με κάθε κίνηση και βλέμμα τον ερωτισμό τους. Φυσικά στις

κρητικές κοινωνίες του παρελθόντος, που ήταν όλες

αυστηρών ηθών, σούστα χόρευαν συνήθως συγγενείς

(αδερφός με αδερφή, ξάδερφος με ξαδέρφη), παντρεμένα

ζευγάρια κ.λ.π., ενώ το χορευτικό ζευγάρι μεταξύ «ξένων»

νέων χρειαζόταν προσοχή, γιατί προκαλούσε κοινωνικά

σχόλια. Κατ’ εξαίρεσιν μπορεί να χορευόταν από δύο

κοπελιές μόνες τους (ως χορευτικό ζεύγος), όταν «δεν

είχαν καβαλιέρο». Την ανάγκη αυτή της προσέγγισης των

δύο φίλων ήρθαν αργότερα (τον εικοστό αιώνα) να

εξυπηρετήσουν οι «ευρωπαϊκοί» χοροί, ταγκώ και βαλς,

αλλά και η πόλκα, που έγινε πολύ αγαπητή στο νομό

Ρεθύμνης ως «σωτής».

Η συσχέτιση της σούστας με τον αρχαίο πυρρίχιο είναι

ένας μεγάλος πειρασμός για τους ερευνητές, λόγω του

αρχεγονικού χαρακτήρα της. Συχνά λέμε ότι η σούστα

ήταν πολεμικός χορός και με την πάροδο των αιώνων

μετεξελίχθηκε σε ερωτικό. Λέγεται ακόμη ότι αποτελεί τη

βάση από την οποία αναπτύχθηκαν άλλοι, περιπλοκότεροι,

χοροί με «σουστάρισμα» όπως ο μαλεβιζώτης. Ίσως. Το

θέμα είναι ανοιχτό στην έρευνα και δεν μπορούμε να

καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα.

Ικαριώτικος

Ο Ικαριώτικος προέρχεται από την Ικαρία και χορεύεται σε

όλα τα νησιά του κεντρικού

Αιγαίου. Χορεύεται από άντρες και γυναίκες με λαβή

κυρίως από τους ώμους. Στο πρώτο μέρος έχουμε

περπατητά βήματα, ενώ στο δεύτερο που ζωντανεύει ο

ρυθμός έχουμε γρήγορα βήματα και κινητικότητα τόσο των

ποδιών όσο και του σώματος. Το πιο γνωστό τραγούδι που

συνοδεύει τον Ικαριώτικο, λέγεται «Η αγάπη μου στην

Ικαριά», σε στίχους και μουσική του Γιώργου

Κονιτόπουλου. Μάλιστα στον δίσκο του 1975, αναφέρεται

ως συρτό. Ο πραγματικός όμως Ικαριώτικος (ή Καριώτικος

όπως λέγεται στην Ικαρία), όπως υποστηρίζουν οι ντόπιοι,

δεν έχει σχέση με τον Ικαριώτικο που όλοι γνωρίζουμε.

Ποντιακός

Όταν μιλάμε για τους ποντιακούς χορούς και τα

τραγούδια αλλά και για κάθε

άλλο πολιτιστικό στοιχείο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε

ότι:Ποντιακό είναι κάθε τι που δημιουργήθηκε στην

ευρύτερη περιοχή του Πόντου με όλες τις επιδράσεις και

τις παραλλαγές του.

Οι ποντιακοί χοροί χορεύονται σε κύκλο από άντρες και

γυναίκες, που κρατούν το σώμα στητό, τα πόδια λίγο

ανοιχτά, πιάνονται από τους καρπούς και έχουν τα χέρια

άλλοτε υψωμένα κι άλλοτε με λυγισμένους αγκώνες προς

τα κάτω. Τα μικρά βήματα των χορευτών τα ακολουθούν

πιστά ρυθμικές και συγχρονισμένες κινήσεις των μελών

του σώματος, ιδίως των γλουτών. Οι χοροί συνοδεύονται

με την ποντιακή λύρα (κεμεντζέ), που συνήθως την παίζει

ένας από τον όμιλο χορεύοντας και τραγουδώντας δίστιχα,

αλλά μερικές φορές στέκεται και στη μέση του κύκλου.

Στις υπαίθριες γιορτές μεταχειρίζονται το τουλούμ ή ασκί

(γκάιντα) και ζουρνά-νταούλι ή κεμεντζέ-ντέφι. Οι

ποντιακοί χοροί είναι ομαδικοί (συνήθως και κυκλικοί,

εκτός του Κοτσαγκέλ), γι’ αυτό η έναρξη δεν γινόταν από

ένα συγκεκριμένο άτομο αλλά από ομάδα ατόμων.

Παραδοσιακοί χοροί άλλων περιοχών:

Αφρική:

Στην μαύρη ήπειρο υπάρχει μεγάλος αριθμός χορών.

Κάθε περιοχή της Αφρικής έχει δικούς της διαφορετικούς

χορούς, κάθε χορός έχει τα δικά του χαρακτηριστικά

και πάρα πολλές παραλλαγές...

Παρατηρώντας τους χορούς αυτούς στα αφρικανικά χωριά,

ανακαλύφθηκε ότι έχουν πολλές θεραπευτικές

ψυχοσωματικές ιδιότητες. Σήμερα αυτούς τους χορούς

τους χρησιμοποιούν ως διάφορες εναλλακτικές θεραπείες

(χοροθεραπεία, μουσικοθεραπεία).

Η πίεση στα γυμνά πέλματα από την επαφή τους με τη γη

ανανεώνει την εσωτερική ενέργεια, διώχνοντας τις

εντάσεις, χαρίζοντας καλή διάθεση και ψυχική ισορροπία.

Στην αφρικανική κουλτούρα ο χορός συνδέεται με τις

βασικές αρχές που διέπουν την καθημερινή ζωή στην

κοινότητα.

Είναι οι χοροί που απελευθερώνουν το σώμα μας αλλά και

τα συναισθήματά μας.

Η μουσική, όπως και ο χορός, διευκολύνουν την απόλυτη

επικοινωνία ανθρώπου και φύσης και γίνονται τα ιδανικά

μέσα επικοινωνίας από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Ο χορευτής, όταν γίνεται ένα με τον ρυθμό, έχει άμεση

επαφή με την μουσική από τα κρουστά. Αυτό τον κάνει να

ξεχνά την καθημερινότητα και τον απελευθερώνει από τα

προβλήματα του.

Ινδία:

Οι χοροί της Ινδίας καθρεφτίζουν με αμεσότητα τον ινδικό

πολιτισμό. Επιτρέπουν στον θεατή να έρθει σε επαφή με

την μυστηριώδη, μαγευτική πλευρά της κουλτούρας της

Ινδίας, αφού έχουν ασκήσει σημαντική επιρροή και σε

άλλες μορφές τέχνης, όπως η ποίηση, η λογοτεχνία, το

θέατρο, η μουσική, η γλυπτική και η αρχιτεκτονική.

Αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν ότι ο χορός υπήρχε

στην Ινδία ήδη από το 6000 π.Χ! Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις, ο Brahma (ο

δημιουργός του κόσμου για τους ινδουιστές) συνδύασε τη

λογοτεχνία του Rig Veda, τα τραγούδια του Sama Veda,

την έκφραση (abhinaya) του Yajur Veda και το

συναίσθημα (rasa) του Atharva Veda, για να δημιουργήσει

το natya, δηλαδή τον χορό. Τα θέματα που παρουσιάζονται

στους χορούς είναι παρμένα από την ινδική μυθολογία,

τους θρύλους και την λογοτεχνία και μπορεί να

εμφανίζονται σε θρησκευτικές ή εορταστικές εκδηλώσεις,

ανάλογα με το περιεχόμενό τους. Οι ινδικοί χοροί μπορούν να καταταχθούν σε δύο

κατηγορίες, τους κλασσικούς και τους παραδοσιακούς.

Τα είδη των κλασσικών χορών παρουσιάζουν ποικιλία

ανάλογα με τις διάφορες περιοχές της Ινδίας στις οποίες

εντοπίζονται και αντιπροσωπεύουν τα ήθη και τα έθιμα της

κάθε περιοχής ή μιας ομάδας ανθρώπων. Στην πλειοψηφία

τους, οι χοροί έχουν θρησκευτικό περιεχόμενο και

εκφράζουν τα εννέα rasas, που περιλαμβάνουν την

ευτυχία (Hasya), τον θυμό (Krodha), την αηδία

(Bhibasta), τον φόβο (Bhaya), την θλίψη (Shoka), το

θάρρος (Viram), την συμπόνια (Karuna), τον θαυμασμό

(Adbhuta) και τη γαλήνη (Shanta).

Τα πιο δημοφιλή κλασσικά χορευτικά είδη είναι το Bharata

Natyam της περιοχής Tamil Nadu, το Odissi της Orissa, το Kathak από το Uttar Pradesh, το Kathakali και

το Mohiniyattam από το Kerala, το Kuchipudi του Andhra

Pradesh και το Manipuri του Manipur.

Όλοι οι κλασσικοί χοροί βασίζονται σε αυστηρούς κανόνες

και πειθαρχία. Παραδοσιακά διαιρούνται στα ρυθμικά

στοιχεία (nritta), τον συνδυασμό του ρυθμού και της

έκφρασης (nritya) και την θεατρικότητα (natya). Το nritya

συνήθως εκφράζεται μέσα από το βλέμμα, τις κινήσεις των

χεριών και τις εκφράσεις του προσώπου και σε συνδυασμό

με το nritta δομεί ένα κλασσικό χορευτικό πρόγραμμα. Οι παραδοσιακοί χοροί έχουν συνήθως εορταστικό

περιεχόμενο και (σε αντίθεση με τους κλασσικούς χορούς)

δεν είναι αυστηρά δομημένοι, χωρίς αυτό να μειώνει την

πολιτισμική τους αξία. Χορεύονται κυρίως σε επίσημες, ή

όχι τόσο επίσημες, εορταστικές εκδηλώσεις χαρίζοντας

στιγμές διασκέδασης στο κοινό και στους χορευτές.

Η δυσκολία του χορού.

Ο κάθε χορός έχει τα χαρακτηριστικά του και τις

ιδιαιτερότητές του.Ας μην ξεχνάμε πως δεν είναι σωστό να

υποτιμάμε κάποιο είδος χορού μόνο και μόνο επειδή είναι

διαφορετικός και πιθανόν ευκολότερος από κάποιον άλλο.

Πολλοί άνθρωποι υποτιμούν ορισμένα είδη χορού χωρίς να

έχουν κάποια γνώση.Επειδή το θέαμα φαίνεται εύκολο δεν

σημαίνει απαραίτητα πως είναι κιόλας,ενώ η φράση «σιγά

αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ» είναι στα χείλη πολλών

ατόμων με πενιχρές γνώσεις πάνω σε αυτό το θέμα.

Σε κάθε χορό ο χορευτής πρέπει να έχει στητό το κεφάλι

του,ψηλά το βλέμμα του και πολύ σφιχτό και δυνατό το

κορμί του έτσι ώστε να μπορεί να διατηρήσει την ισορροπία

του και να μπορεί να πραγματοποιεί κάθε απαιτούμενη

κίνηση.Αυτό είναι κάτι που μερίδα του κόσμου το αγνοεί

και υπερεκτιμά ή υποτιμά ορισμένα πράγματα.

Θα πρέπει λοιπόν ο κάθε άνθρωπος να μάθει πρώτα να

ενημερώνεται για κάποια πράγματα,να αποκτά ορισμένες

γνώσεις και ύστερα να κρίνει.Και αν δεν έχει αυτή τη

διάθεση,να μην σχολιάζει με άσχημο τρόπο και ειρωνεία

κάτι που δεν ξέρει.

Η αντιμετώπιση του χορού από τους

ανθρώπους.

Θετική αντιμετώπιση:

Ο χορός,σε όλες τις μορφές του,είναι γενικότερα αγαπητός

από το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού και η

προσπάθεια του να ακολουθεί τις εξελίξεις και να

ενημερώνεται είναι αισθητή.

Παρακολουθεί παραστάσεις,μαθαίνει νέα και γενικά

ενδιαφέρεται για ό,τι έχει σχέση με αυτό το θέμα.Έχει

κάποιες βασικές γνώσεις και μπορεί να έχει μια ορθή και

σωστή κρίση.Υπερασπίζεται το είδος που αγαπά με σωστό

τρόπο χωρίς να μειώνει και να υποτιμά τα υπόλοιπα.

Αρνητική αντιμετώπιση:

Ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει ο χορός έχει την κακή

συνήθεια να κατακρίνει και να χλευάζει κάτι για το οποίο

όχι μόνο δεν γνωρίζει τίποτα αλλά αρνείται κιόλας να

μάθει.Έτσι μένει στο σκοτάδι για ένα θέμα που δεν

γνωρίζει όμως θέλει να έχει το δικαίωμα της άποψης και

της κρίσης.Αυτό είναι κάτι που δημιουργεί στους

ανθρώπους αυτούς μια μορφή ρατσισμού για τους φίλους

του χορού.

Έτσι δημιουργείται στα άτομα αυτά ένας φόβος για αυτό

που αγαπούν και περισσότερο για να το εκφράσουν και να

το δείξουν φανερά.Πρέπει έτσι,παρά το γεγονός ότι

αντιπαθούν το χορό,δεν πρέπει να κρίνουν τους άλλους

αρνητικά μόνο και μόνο επειδή έχουν διαφορετικές

προτιμήσεις από αυτούς.

Χορός και ψυχολογία

Ο χορός είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής των

ενδιαφερόμενων.Κάθε χορευτής έχει εξασκηθεί με

αστείρευτη πειθαχία.Ας μην ξεχνάμε πως ο κάθε χορός

απαιτεί πολύ ισχυρή θέληση και πολύ δυνατή

προσπάθεια,με αποτέλεσμα οι χορευτές να έχουν μάθει να

δίνουν το 100% του εαυτού τους.

Η ψυχολογία των ανθρώπων κρίνεται άμεσα από τις

δραστηριότητές τους.Ετσι ένας χορευτής μαθαίνει να

ενσωματώνει το χορό,την πειθαρχία και τους κανόνες στη

ζωή του.Όπως λοιπόν έχει μάθει να εφαρμόζει τα βήματα

και να συνθέτει μια σωστή και όμορφη χορογραφία έτσι

αργότερα θα μπορεί να συνδιάζει σωστά και ορθά τις

επιλογές του και να συνθέσει σωστά τη ζωή του.

Στη ζωή των εφήβων ο χορός είναι πολύ

σημαντικός.Αποτελεί ένα μέσο εκτόνωσης και χαλάρωσης

καθώς και τους βοηθά να εκφράζονται ψυχολογικά και

συναισθηματικά.Αξίζει να τονίσουμε πως ό,τι δεν

εκφράζουν τα λόγια,εκφράζει το σώμα.Πολλοί έφηβοι

βρίσκουν καταφύγιο στον χορό για ξεφύγουν από την

καθημερινότητά τους και τα προβλήματά τους.Υπάρχουν

ζωντανά παραδείγματα παιδιών που,έχοντας ως μέσο το

χορό,ανέτυξαν μια σωστή προσωπικότητα και είχαν

επιτυχίες στη ζωή τους και στα σχολικά τους χρόνια.Και

αυτό γιατί για τους χορευτές,δεν είναι μια αγγαρεία που

απαιτεί χρόνο,κόπο και τους προκαλεί μόνο πόνο και

δυσχανασχέτηση αλλά ένα κομμάτι του εαυτού τους,ένα

μέρος της ζωής τους που είναι πρόθυμοι να δώσουν τα

πάντα και είναι χαρά τους να μοχθήσουν για την επιτυχία.

Γενικά:

Σωματικά οφέλη:

1. Καλή φυσική κατάσταση.

Ο χορός είναι αερόβια άσκηση, και αποτελεί μία από τις

καλύτερες μεθόδους ενδυνάμωσης του καρδιοαγγειακού

συστήματος, αυξάνοντας την αντοχή του οργανισμού και

μειώνοντας τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιακών

προβλημάτων.

2. Απόκτηση και διατήρηση σωστού σωματικού βάρους.

Παράλληλα, ο χορός ασκεί το σώμα, προκαλώντας την

καύση του λίπους, και γυμνάζοντας τους μύες,

φτιάχνοντας όμορφα, καλλίγραμμα και υγιή σώματα.

(μεγάλο ποσοστό των παιδιών στην εφηβεία παρουσιάζει

αυξημένο βάρος)

3. Ενδυνάμωση των οστών.

Στα σωματικά οφέλη που προσφέρει ο χορός

περιλαμβάνεται και η εκγύμναση του σκελετού. Οι

χορευτές μαθαίνουν να διατηρούν το σώμα τους ίσιο και

στητό, προλαμβάνοντας ή διορθώνοντας έτσι προβλήματα

της σπονδυλικής στήλης, ενώ οι χορευτικές ασκήσεις

βελτιώνουν την σκελετική βάση, αυξάνουν την ευλυγισία

της σπονδυλικής στήλης, και δυναμώνουν τα οστά,

μειώνοντας δραματικά τον κίνδυνο εμφάνισης

οστεοπόρωσης ή άλλων ασθενειών των οστών.

Ψυχολογικά οφέλη:

1. Βελτίωση της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης.

Η εφηβεία δικαιολογημένα θεωρείται η πιο δύσκολη

περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου. Στην εφηβεία, ο

άνθρωπος ξεκινά να λαμβάνει υπόψη την εικόνα που

έχουν οι άλλοι για αυτόν, και συχνά αισθάνεται

συναισθήματα όπως η ανασφάλεια, η χαμηλή

αυτοεκτίμηση και το αίσθημα της απόρριψης. Ο χορός δίνει

στον έφηβο ένα κίνητρο για να προσπαθεί, ενώ

ταυτόχρονα τον κάνει να νοιώθει σιγουριά και να αγαπά

τον εαυτό του, μαθαίνοντας να κάνει κάτι καινούριο και

δημιουργικό.

2. Αύξηση της κοινωνικότητας.

Στα μαθήματα χορού ο έφηβος έρχεται σε επαφή με

άλλους ανθρώπους, μαθαίνει να επικοινωνεί, να ακούει,

και να συνεργάζεται αρμονικά με τους άλλους,

αποβάλλοντας χαρακτηριστικά όπως η έντονη

εσωστρέφεια, η εχθρική συμπεριφορά και η

αντικοινωνικότητα.

3. Αποβολή του άγχους της καθημερινότητας.

Το σχολείο, το φροντιστήριο, τα μαθήματα, οι εργασίες, η

μελέτη, κουράζουν και στρεσάρουν τους μαθητές. Ο χορός

είναι μία ευχάριστη εξωσχολική δραστηριότητα που βοηθά

τον έφηβο να χαλαρώσει από την πίεση του διαβάσματος,

και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του για να επιδοθεί με

μεγαλύτερο ζήλο στη μελέτη του, ενώ ασχολείται με μία

δημιουργική και ωφέλιμη δραστηριότητα.

Διανοητικά οφέλη:

1. Όξυνση του νου.

Ο χορός δεν ασκεί μόνο το σώμα, αλλά και το μυαλό. Οι

χορευτές μαθαίνουν καινούρια βήματα και φιγούρες, τα

οποία καλούνται να χορέψουν, αλλά και να συνδυάσουν.

Αυτό απαιτεί συνεχή σκέψη, και συνδυαστική ικανότητα,

με αποτέλεσμα το μυαλό να διατηρείται σε εγρήγορση.

2. Αύξηση της αντίληψης.

Ένας χορευτής αποκτά γνώσεις για πράγματα πρωτόγνωρα

και καινούρια, τα οποία δεν καλείται να αποστηθίσει ως

στείρες γνώσεις, αλλά να τα κατανοήσει πλήρως και να τα

κάνει δικά του. Έτσι, μυείται σε έναν διαφορετικό, πιο

ουσιαστικό, τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας και των

πληροφοριών που λαμβάνει και διδάσκεται πώς μπορεί να

χρησιμοποιήσει πρακτικά τις διάφορες γνώσεις που

λαμβάνει.

3. Βελτίωση της μνήμης.

Οι καινούριες φιγούρες, τα στοιχεία της τεχνικής, η θεωρία

και η ιστορία των χορών, τα βήματα μιας χορογραφίας,

κ.ά. αποτελούν για τον έφηβο χορευτή χρήσιμες

πληροφορίες, τις οποίες απομνημονεύει ευχάριστα, χωρίς

να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια, ή να ξοδέψει πολύ

χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο ο μαθητής εξασκεί και

βελτιώνει την μνήμη του σε γενικό επίπεδο, αυξάνοντας

τον αριθμό των πληροφοριών που μπορεί να αποθηκεύσει

στη μνήμη του, και την ταχύτητα με την οποία τις

επαναφέρει στο προσκήνιο όταν τις χρειαστεί.

Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο της εφηβείας, όπου

διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό το σώμα και η

προσωπικότητα του ανθρώπου, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη

προσοχή στην αγωγή και τη εκπαίδευση που λαμβάνει το

παιδί.

Ο χορός είναι μία μορφή τέχνης που προσφέρει σε ένα

έφηβο άτομο υγιές και όμορφο σώμα, ωραία κορμοστασιά

και χάρη, βελτιώνει τις διανοητικές του ικανότητες, αυξάνει

την αυτοεκτίμησή του, βελτιώνει την κοινωνικότητά του,

καλλιεργεί στον νέο το αίσθημα της ομαδικότητας, της

συνεργασίας και της πειθαρχίας και επιπλέον, αποτελεί ένα

εφόδιο το οποίο θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει ο έφηβος

στην ζωή του για προσωπικούς ή επαγγελματικούς

στόχους, κάνοντας το χόμπι του επάγγελμα.

Ο χορός είναι δώρο για τον άνθρωπο. Δώστε στο παιδί σας

την ευκαιρία να γνωρίσει την μαγική εμπειρία του χορού.