1

Όλοιμαςέχουμεανάγκηαπόέναπαρα-μύθι, όχι μόνο στην παιδική μας ηλικίααλλάσεόλημαςτηζωή, αρκεί ναμπο-ρούμε να τοπροσεγγίζουμε σωστά, να τοβιώνουμε και να«πιάνουμε» τα νοήματακαιταμηνύματάτου. Τούτοτοπαραμύθι«Τομαγικόμαςκα-πέλο»στέλνειπολλάμηνύματασεμικρούςκαιμεγάλους. Δενξεκινάαπόμια«μακρινήχώρα»μααπό κάπου πιο κοντά μας. Δεν μιλά για«νεράιδες» μα για «πρίγκηπες και πρι-γκίπισσες» στηνψυχή, κοντινάπρόσωπα,

πράγματακαιγεγονόταπου«γίνονταιμα-γικά»καιμαςκάνουνόλουςναζούμεσεέναμαγικότόπομεμαγεμέναπρόσωπα,νανοιώθουμετηδύναμηενόςμαγικούκαπέ-λου. Θερμάσυγχαρητήριασ’εκείνουςπουεί-χαντηνιδέακαισεόσουςσυνέβαλανστηνπροσπάθειααυτή.

ΝίκοςΚαστρινάκηςΑντιπεριφερειάρχηςΠεριφερειακήςΕνότηταςΛασιθίου

Τομαγικόμαςκαπέλο.Ηιστορίατουξεχωριστούπαραμύθιούμας διαδραματίζεται στους φιλόξενους χώρους του ΚέντρουΠροστασίας του Παιδιού Λασιθίου με πρωταγωνιστές τα παι-διάπουδιαβιούνστημονάδαμαςστηΝεάποληΛασιθίου.ΚαιμενοερόσυμπρωταγωνιστήκάθεπαιδίπουοισυνθήκεςτηςζωήςτουτοοδήγησεναφιλοξενείταισεκάποιααπότιςΜονάδεςΚοι-νωνικήςΦροντίδαςανάτηνΕλλάδα. Τοπαραμύθιμας,ανήκεισεόλαεκείναταπαιδιά,ταοποίαδεδιεκδικούντίποταπερίσσο,πέραναπότοαυτονόητο.Τοδι-καίωματουςσταπαραμύθιακαισταόνειρα.Ελπίζονταςπωςηκαθημερινότητακαιπάνωαπ’όλαηκαρδιάτουςθαπλημμυρί-σειμεαγάπη,ουσιαστικόενδιαφέρονκαιφροντίδα.Αναζητώνταςεναγωνίως τηνανθρώπινηπαρουσίαπουθακαλύψει τοκενό,έστωκαιγιαλίγο,απότηναπουσίατουοικογενειακούτουπε-ριβάλλοντος. Γι’αυτάταπαιδιά,πουβρίσκονταιδίπλασαςκαικυκλοφορούνανάμεσά σας γράφτηκε η δική μας ιστορία. Για τους μικρούςήρωεςτηςΝέαςΠόλης,πουέχουνομορφύνειαδιαμφισβήτητακαιτηδικήμουκαθημερινότηταμεταέντονα«θέλω»τους,με

τιςφωνέςκαι τααστεία τους,μαπάνωαπ΄όλαπου έχουν γεμίσει την αγκαλιά μου, κάθε φοράπουβρίσκομαικοντάτους. Μεαφορμήτηνπαρούσαέκδοσηθέλωναευ-χαριστήσωθερμάταμέλητουσωματείου«ΦίλοιΠαιδόποληςΝεάπολης»καιιδιαίτεραταμέλητου

Δ.Σ. για τηναγάπηκαι τηναφοσίωσηπουδείχνουν στουςφι-λοξενούμενούςμας,καθώςκαιγιατηνεξαιρετικήσυνεργασίαπου έχουμε αναπτύξει τα τελευταία δύο χρόνια. Πραγματικάπολύτιμοισύμμαχοικαιάξιοισυμπαραστάτεςτωνπαιδιώνμας. ΞεχωριστάευχαριστώτοναεικίνητοεκπαιδευτικόκύριοΓιώρ-γοΜαυροειδή,εθελοντήτουκέντρουμαςκαιμέλοςτουΔ.Σ.τουσωματείου «Φίλοι Παιδόπολης Νεάπολης» για τη δημιουργίακαιτηνεπιμέλειατηςέκδοσηςτουπαραμυθιούμας,καθώςκαιτονκύριοΝίκοΚαστρινάκη,ΑντιπεριφερειάρχηΛασιθίουγιατηνευγενικήπρωτοβουλίατηςΠεριφερειακήςΕνότηταςΛασιθίουνακαλύψειμέροςτηςδαπάνηςτηςπαρούσαςέκδοσης. Και για το τέλοςκάποιοι στίχοι του ΓεωργίουΔροσινήαπότα«Παιδικάπαραμύθια», με την ευχή να είναι καλότυχοι οιαπανταχούπαραμυθάδεςκαιοιαναγνώστεςτους.

«ΣαντοσιτάρισπέρνεταιστονκόσμοηαλήθειαKιαπ’τονκαθάριοσπόροτηςφυτρώνουνπαραμύθια.KαλότυχοςόποιοςμπορείταστάχυαναθερίσειKαιτοσιτάριαπ’τ’άχυροκαλάναξεχωρίσει.Γιατονμικρότονκόποτουμεγάλοκέρδοςμένει:Όληηαλήθειαπουθαβρεισταψέματακρυμμένη!»

Μειδιαίτερητιμήκαιεκτίμηση

ΧρύσαΦαρσάρηΠρόεδροςτουΚέντρουΠροστασίαςτουΠαιδιούΛασιθίου-Δικηγόρος

2

Το Σωματείο «Φίλοι Παιδόπολης Νεάπολης» ιδρύθηκε το2005 με σκοπό την άσκηση εθελοντικής κοινωνικής προ-σφοράςμέσωτωνήδηυπαρχόντωνΠρονοιακώνΜονάδων,πουφιλοξενούνπαιδιά. ΣτόχοιτουΣωματείουείναιηπροστασίακάθεπαιδιούπουζει στην Κρήτη και έχει ανάγκη υποστήριξης, προκειμένουνααποφύγειτοκοινωνικόστίγμα,ηβοήθειαστηνευκολότερηπροσαρμογήτουστηκοινωνία,καθώςκαιηβελτίωσητηςποι-ότηταςζωήςτωνπαιδιώνπουήδηφιλοξενούνταιστοΚέντροΠροστασίας του Παιδιού Λασιθίου, με ποικίλες δράσεις πουαναπτύσσουμεστηνευρύτερηπεριοχή.Ταμέλητουσωματεί-ουμας,σεσυνεργασίαμετηΔιοίκησηκαιτοπροσωπικότουΚ.Π.Π.Λ.,προσπαθούνενεργάνασυμμετέχουνσεθέματαπουάπτονταιτηςζωήςτωνπαιδιώνκαιτηςκαθημερινότηταςτους,όπωςείναιηεκπαίδευσήτους,ηδημιουργικήαπασχόλησητουελεύθερουχρόνουτους,ησυναισθηματικήστήριξη,καθώςκαικάθεάλληαναγκαίαμέριμνακαιφροντίδα. ΒασικόμαςμέλημαμαςείναιηευαισθητοποίησητηςΠολι-τείας,αλλάκαιτηςευρύτερηςπεριοχήςτουτόπουμας,σχε-τικάμετηφιλοσοφίακαιτηναναγκαιότητατηςεθελοντικήςπροσφοράςκαιφροντίδαςτωνφιλοξενουμένωντουΚ.Π.Π.Λ.

ΟΕθελοντισμόςγιαμαςείναιμιααυθεντικήστάσηκαρδιάς.Είναι έκφρασηανθρωπισμούκαι ξεκινά βάζοντας τον εαυτόμας στη θέση του συνανθρώπουμας. Όλοι μπορούμε να γί-νουμε εθελοντές.Μέσααπ’ αυτή τηφιλοσοφία, αποφασίσαμεναδημιουργήσουμεμιαιστορία,«Τομαγικόμαςκαπέλο»,γιαναθέσουμεμεέναδιαφορετικότρόποτουςπροβληματισμούςμαςστουςσυνανθρώπουςμας.Ζούμεσεμιαπερίοδοέντονηςκοινωνικήςπροσφοράςπροςτοσυνάνθρωπόμας,αναμφισβή-τηταμείζονοςσημασίας,πουδίχωςαυτήτοβιοτικόεπίπεδοκαιηζωήόλωνμαςθαήτανδυσκολότερη. Σαςκαλούμελοιπόννασταθείτεδίπλαμας,αγκαλιάζονταςόλεςτιςπροσπάθειέςμαςκαισαςπεριμένουμενασυμμετέ-χετεστιςεθελοντικέςμαςδράσεις!!!

ΓιατοΣωματείο«ΦίλοιΠαιδόποληςΝεάπολης»ΝικολέταΤσάκωναΗΠρόεδροςτουΔ.Σ

3

Ότανθεςναγράψειςκάτι,απλάβρίσκειςτοερέθισμακαιστησυνέ-χειαπροσπαθείςκαιτογράφεις.Κιανξέρειςκαιτηντεχνική,τόσοτοκαλύτερο.Αλλάανδενέχειςτεχνική–όπωςεγώ-δενπειρά-ζει·γράφειςαυτόπουγράφειςκαιηχαράβρίσκεταιστοτελειωμένοκείμενο. Στοκάτωκάτω, όταν γράφειςκάτιπου βγαίνει μέσααπότηνψυχήσουδενοιάζεσαιανέχειτεχνική·απλά,αφήνειςελεύθεροτονεαυτόσουκαιτογράφειςβάζονταςόλεςσουτιςαισθήσειςνασυμμετέχουν. Οτιδήποτεκιανγράψεις,έχεισανσκοπόναμεταφέρειμηνύματακατακτώνταςτοναναγνώστη.Ανθεςνακατακτήσειςέναπαιδίπρέπεινατουπειςέναπαραμύθι.Ανθεςνακατακτήσειςέναμεγάλο,μπορείκαινατοπετύχειςεάντουπειςήεάντουθυμίσειςέναπαραμύθι.Μεταπαραμύθιακατακτώνταιοιάνθρωποι.Μεταπαραμύθιαπερνάςμηνύματαμετοδικόσουτρόπο.Ηκοινωνίαμαςσήμερα,θέλεικαιαναζητάμηνύματαπουέρχονταιμέσααπόταπαραμύθια,μέσααπότηφαντασία.Το μαγικό μας καπέλο είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι πάνωστηχαμένηονειροφαντασίαμας,στηχαμένηπαιδικότητάμας.Είναιέναταξίδιπάνωσεμιαχάρτινηβαρκούλαμεπανιά,πουόλοιφτιάξαμεότανήμαστανπαιδιάκαιπουσήμεραξεχάσαμενατιςναυπηγούμεστουςπαιδικούςμας ταρσανάδες. Τη βαρκούλα μας αυτή λοιπόν, τηφορτώσαμεμεσκέψεις,όνειρα,ελπίδες,μαπερισσό-τερομεαγάπηγιαταπαιδιάτουΚ.Π.Π.Λ.καιπερι-

μένουμεναφυσήξειέναςούριοςάνεμοςγιαναμαςπάρειμαζίτου. Σαλπάρουμε με το μαγικό μας καπέλο σε ένα ταξίδι όμορφο,πραγματικό,ανθρώπινο.Κιαςείναιηβάσητουταπαραμύθια!.Σ’έναταξίδιμικρόαλλάταυτόχρονακαιμεγάλο,σ’έναταξίδιγιαπαιδιάαλλάκαιγιαμεγάλους.Σαλπάρουμεμεπρίμοτοναέρακαιμεοδηγότηνελπίδα.Γιαναφτάσουμεστονπροορισμόμαςμέσααπόπεριπέ-τειεςαλλάγεμάτοιγνώσειςόπωςλέεικαιοποιητήςμας. Σ’αυτότοταξίδιμας,επιβάτεςείμαστεόλοιμας.ΟιεργαζόμενοιστοΚ.Π.Π.Λ.,ηΔιοίκησήτου,ταμέλητουΣωματείου«ΦίλοιΠαιδόπο-ληςΝεάπολης»,οιοποίοιαγκάλιασαναυτήτηνπροσπάθειακαιτουςοποίουςευχαριστώαπόκαρδιάς.Σημαντικόρόλοστοκατάστρωμαέχουνοιφίλες,ΠόπηΚαβάλλουπουέντυσεμεχρώματατο ταξίδιμας, Κατερίνα Σαρρή που φροντίζει για τη σταθερότητά μας καιηΜαρίαΦορτετζανούπουφρόντισεγιατηλεκτική ισορροπίατηςμικρήςμαςβάρκας.Τέλος,δυοξεχωριστέςκαπετάνισσεςνακρατάνεγερά το τιμόνι. Οι κυρίες Λίτσα Φορτετζανού, πρώην Δ/ντρια τουΚ.Π.Π.Λ.καιΧρύσαΦαρσάρη,ΠρόεδροςτουΚ.Π.Π.Λ.,πουδικαιωματι-κάτουςαφιερώνεταιημικρήμαςπαραμυθένιαιστορία. Βίρα τις άγκυρες καπετάνισσες, όρτσα τα πανιά και όπου μαςβγάλει...Καιαςευχηθούμεόλοιμαζί,τοπαραμύθιμαςναείναικα-λοτάξιδοστομαγικόκόσμοτωνπαραμυθιών.

ΓιώργοςΜαυροειδήςΕκπαιδευτικός

4

5

Το μαγικό μας καπέλο

ΣτοκαταπράσινολιβάδιμιαςΝέαςΠόληςυπήρχεέναμεγάλομαγικόΚαπέλο,ΠαράξενοπουτοχρώματουήτανΠρασινοΛαχανί.Σ’αυτόλοιπόν,τομεγάλο,μαγικόΚαπέλο,τοΠαράξενο,πουτοχρώματουήτανΠρασινοΛαχανί,ζούσανείκοσι μικράπολύχρωμαπαιδιά. Άλλα ήταν μικρά, άλλα ήτανπιο μεγάλα κιάλλαμεγαλύτερα…Πάντωςόλαήτανπαιδιά.Ταχρώματαπουείχανήτανταπιολαμπεράπουυπήρχαν.

ΟικάτοικοιτηςΝέαςΠόληςδεγνώριζανπολλάπράγματαγιατομεγάλο,μαγικόκαιΠαράξενοΠρασινοΛαχανίΚαπέλο.Δενέδινανσημασίαπαρόλοπουβρίσκοντανστοκαταπράσινολιβάδι.Καιφυ-σικάδεγνώριζανότιμέσασ’αυτότοκαπέλογίνοντανσπουδαίακαιμαγικάπράγματα.

6

7

Τα μαγικά πράγματα γίνοντανγιατίταπολύχρωμαπαιδιά,ήτανδιαφορετικά από τα παιδιά τηςΝέαςΠόλης.Είχανμαγικές ικα-νότητες που ακόμα και αυτάδεν τις γνώριζαν. Ήξεραν πολ-λάπράγματακιαυτόοφείλοντανκαι σ’αυτούςπου τα βοηθούσανμέσαστομαγικόΚαπέλο.

ΜέσαστομεγάλομαγικόΚαπέλο,τοΠαράξενοτουοποίουτοχρώμαήτανΠρασινοΛαχανί,υπήρχανκαι

8

9

καμιάδεκαριάμεγάλοι,πουταβοηθούσανακούραστακάθεμέρακιόλημέρα,ότανείχανπολλέςκαιδύσκολεςδουλειές.Είχανκαιπερίεργαονόματα:Σαχρύ,Τσαλί,Νιαντώα,Λησνόμα,Γοσγιόρ,Λιωγγέβα,Νηλέεκαιπάειλέγοντας.Ταονόματάτουςήτανπερίεργα,όχιγιατίτουςβάφτισανέτσι,αλλά,γιατίέτσιτουςφώναζαντα μικρά πολύχρωμα παιδιά μιας κι αυτά είχαν επίσης, περίεργα ονόματα:Ζαχαρούλης, Νερένιος, Τρεχάλας, Τυρένιος, Κοκκινοφύκης, Θαλασσόφαντος,Αετοπέτης, Πεταλιδάκης, Χουχουλιάρης, Ζουζουνοπέτας, Χοχλίδης, Στάκωφ,ΚοτσιφόλευκοςκαιΛιονταρένιος.

Μόνομ’αυτάταονόματαμπορούσανναεπικοινωνήσουν.Μιανεράιδατουςείχε δώσει αυτά τα ονόματα πολλά χρόνια πριν και τους είπε πως όλα θααλλάξουνμόνοότανλύσουντομεγάλομυστήριοπουχρόνιατώραζητούσετηλύσητουκαιήτανκρυμμένομέσαστομεγάλομαγικόΚαπέλο,τοΠαράξενο,πουτοχρώματουήτανΠρασινοΛαχανί.

Ηαλήθεια είναι ότι πολλές φορές στο παρελθόν, είχαν ψάξει για το μυστικό,όμως δεν τα είχε βοηθήσει κανείς. Έτσι, απογοητεύτηκαν και τα παράτησαν.Βέβαια,αρκετέςφορέςταμικράπολύχρωμαπαιδιάάκουγανπερίεργεςμουσικές,περίεργους ψιθύρους, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν από πού έρχονταν.Ακόμηπιοπαράξενοήτανότιτουςμαγικούςαυτούςήχουςτουςάκουγανμόνοταπαιδιά,ενώοιμεγάλοιδεντουςάκουγανποτέ.Έτσιδεμπορούσεκανέναςμεγάλοςνατουςβοηθήσει.Πολύγρήγοραέπαψανναδίνουνσημασίασ’αυτούςτουςπαράξενουςήχους.Μερικέςφορέςμάλιστανόμιζανπωςήταντηςφαντασίαςτους.

Ένα πρωινό τα πολύχρωμα παιδιά αποφάσισαν να καθαρίσουν τη σοφίτα τουΠαράξενουΠράσινοΛαχανίΚαπέλου.ΟΝερένιος,πουήτανκαιτομεγαλύτεροπαιδί,έβαλεόλαταπαιδιάστησειράκαιάρχισαννααδειάζουντησοφίτα.Ανκαιήταν

10

πολύκουραστικήδουλειά,όλαδούλευανμεκέφι.Τραγουδούσαν,γελούσανκαιπείραζετο ένα το άλλο. Τα μεγαλύτερα παιδιάβοηθούσανταμικρότεραότανεκείναδενμπορούσαννακουβαλήσουνμόνατουςέναβαρύαντικείμενο.

Ξαφνικά ο Κοκκινοφύκης από το βάθοςτηςσοφίταςφώναξεδυνατάσταυπόλοιπαπαιδιά: «Ελάτε όλοι εδώ. Υπάρχει έναμεγάλο μπαούλο και δεν μπορώ να τομετακινήσω.Χρειάζομαιτηβοήθειάσας».

11

12

ΟΝερένιοςέκανενόημασταπολύχρωμαπαιδιάκαιόλοιμαζίπήγανναβοηθή-σουντονΚοκκινοφύκηναμεταφέρουντομεγάλομπαούλο.Πριντομετακινήσουν,οΚοκκινοφύκηςαποφάσισενατοανοίξεικαινατοαδειάσειγιαναγίνειπιοελα-φρύ.Άνοιξετομπαούλοκαιμεέκπληξηείδεότιμέσαυπήρχεένατεράστιοβι-βλίο.ΉταντόσοβαρύπουχρειάστηκεηβοήθειατουΧουχουλιάρηκαιτουΠετα-λιδάκηγιανατοβγάλουναπόμέσα.Τουςέκανεμεγάληεντύπωσηκαιαποφάσισαννατομελετήσουν.Τομετέφερανστηβιβλιοθήκητους,τοάνοιξανκαιστηνπρώτησελίδαήτανζωγραφισμένακάτιακαταλαβίστικασχέδια.Ρεβίθια,χιόνια,στάχτες,φασολιές,σοκολάτες,έναπαπάκι,ένακοριτσάκινακοιμάται,ένααγοράκικαιένακοριτσάκιμέσασεμιασοκολατένιαφυλακήκαιέναμικρόανθρωπάκιπουίσαίσαφαινόταν…Όλατασχέδιαχοροπηδούσανπάνωκάτωστοβιβλίοκαιμεσηκωμέναταχεράκιατουςφώναζαν:«Βοήθεια,βοήθεια!

13

Σαςπαρακαλούμεβγάλτεμαςαπόδωμέσακιεμείςθασαςαλλάξουμετηζωή».

Τα πολύχρωμα παιδιά κοιτάχτη-καν μεταξύ τους. Τρόμαξαν πάραπολύ. Δεν ήξεραν τι συνέβαινε. Δενμπορούσαννακαταλάβουναπολύτωςτίποτα.Οιπιοτολμηροίαποφάσισανναταβγάλουναπόμέσα.Αλλά,όπωςξέρου-μεένασχέδιοδενείναιδυνατόνναβγειαπότοβιβλίο…Όσοκιανπροσπαθούσαν,δεντακατάφερναν.

14

Ξαφνικάμιαφωνήακούστηκεκαιμάλλονέδινετηλύση:«Ψυχραιμίαπολύχρωμαφιλαράκιαμου.ΠάμεστηνκυρίαΤσαλίόλοιμαζί.Ταπολλάχρόνιαπουέχει,τηνέχουνκάνεισοφή.Καιπάνταμαςβοηθάειότανέχουμεδυσκολίες»είπεοΑετοπέτης.ΟΑετοπέτης,ήτανένααπόταμεγάλαπαιδιάτουμεγάλουμαγικούΚαπέλου,τουΠαράξενουτουΠρασινοΛαχανίπουκάθεπρωίπήγαινεσεέναμεγάλοσχολείοπουτοέλεγανΠανεπιστήμιο.

Με μεγάλο κόπο, μετέφεραν το βιβλίο στο γραφείο της κυρίας Τσαλί όπουβρίσκοντανκαιοιμεγάλοιάνθρωποιμεταπερίεργαονόματαπουδούλευανσυνέχεια.Δεσήκωσανκαθόλουταμάτιατουςαπόταχαρτιάτους,ακόμακαιότανταπολύχρωμαπαιδιάμπήκανστογραφείο.

15

16

«ΚυρίαΤσαλί»είπανμεμιαφωνήοΖουζουνοπέταςκαιοΖαχαρούλης.«Βρήκαμεαυτότοβιβλίοστησοφίτα.Αλλάδενμπορούμενακαταλάβουμετίποτα.Είναιτόσοδύσκολογιαμας.Σαςπαρακαλούμε,βοηθήστεμας.Εσείςπάνταμαςβοηθάτε.Καιανβρούμετηλύσητουμυστηρίουηζωήμαςθααλλάξει».

ΗΝιαντώα,οΓοσγιόρ,οΛησνόμακαιηΝηλέε,σήκωσαντοκεφάλιτους,άφησαντιςδουλειέςτουςκαιπλησίασαντομεγάλοβιβλίο.Άρχισαννατοεπεξεργάζονται,να τοκοιτάζουναπό ’δω, να τοκοιτάζουναπό ’κει, έξυναν τοκεφάλι τους,έτριβαν τοπηγούνι τους, αλλά τίποτα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι θαμπορούσαννασημαίνουνόσαέγραφετοβιβλίο.

17

ΞαφνικάστογραφείοτηςκυρίαςΤσαλί,συνέβηκάτιμαγικό.Άλλωστεόπωςξανα-είπαμε,πολλέςφορέςσυνέβαινανμαγικάπράγματαστομεγάλοΠαράξενο,Πρασι-νοΛαχανίΚαπέλο.ΣταχείλιατηςκυρίαςΤσαλί,ζωγραφίστηκεέναχαμόγελο.Όλαταπαιδιάκατάλαβανότικάτιήξερε.Μεμιαςταχέριατηςέγινανπολύμακριά.Πενήνταμέτρακαιβάλε.ΒλέπετεηκυρίαΤσαλί,ήτανμιακαλήνεράιδαπουτηνέβαλανεκείγιαναπροσέχειταπαιδιά.Αλλάαυτάδεντοήξεραν.ΒέβαιαείχανσυνηθίσεισταδιάφοραμαγικάπουγίνοντανμέσαστομεγάλοΠαράξενο,Πρασινο-ΛαχανίΚαπέλοκαιδενέδωσανσημασίαπουταχέριατηςμεγάλωσαν.Αγκάλιασεόλαταπολύχρωμαπαιδιάκαιτουςείπεχαμογελώντας:

«Ηλύσητουγρίφουείναιμέσαστηνκαρδιάσας.Πρέπεινατηβρείτεμόνοισας.Εγώμόνοτηναρχήμπορώνασαςδώσωγιαβοήθεια.Όλααυτά,είναιστοιχείααπό

18

19

παραμύθια που εμείς στις πόλεις λέμε σταπαιδιάότανείναιμικρά.Εσείςμάλλον,δενταακούσατεποτέ.Γι’αυτόκαιδενκαταλαβαίνε-τετίποτα.Όμωςακόμακαιτώραμπορείτεναταακούσετεκαιναταμάθετε.Καιδενείναικαιπολύδύσκολο.ΑνπάτεστηΝέαΠόληκαιψάξετε,σίγουραθασυναντήσετεαυτούςπουθασαςβοηθήσουνναβρείτετηλύση.Μίακυ-ρίαπουμπορείνασαςβοηθήσειείναιηκυρίαΤαλέ.Δενξέρωπουμένει,ηκαρδιάσαςόμωςθασαςδείξειτοδρόμογιατοσπίτιτης.Μόνοαυτάμπορώνασαςπω».

Ταπαιδιάσάστισαν.Δενμπορούσαννακαταλάβουνπολλάπράγματα.ΓιατίπρέπειναπάνεστηΝέαΠόλη;ΤισχέσηείχεηΝέαΠόλημετογρίφοτους;Άλλωστεπολλέςφορέςπουχρειάζοντανναπεταχτούνγιαδουλειέςστηνπλα-τεία,οιάνθρωποιδεντουςέδινανκαιπολλήσημασία.Κάποιοιτακοίταζανπερί-εργα,κάποιοιάλλοικαχύποπτα,αρκετοίβέβαιατουςμιλούσαν,ταβοηθούσανκιπολλοίήταναυτοίπουτααγαπούσαν.Ίσωςαυτοίμπορούσανναταβοηθήσουν.ΤηνκυρίαΤαλέ,όμωςδεντηνήξεραν.Πουναέμενεάραγε;Καιτιθατηςέλεγανόταντησυναντούσαν;

ΟΝερένιοςκάλεσετότεταπαιδιάστημεγάληαίθουσα.Έπρεπεναγίνεισύσκε-ψηκαινααποφασίσουντιθαέπρεπενακάνουν.Κάθισανλοιπόν,όλαμαζίκαιάρχισαννασυζητούν.Στησυζήτησήτουςακούγοντανδιάφορεςαπόψεις.

20

21

ΆλλαήθελανναπάνεστηΝέαΠόληκαιναψάξουν,άλλαδενήθελαν,άλλαήθελαννασταματήσουντηνέρευνα,άλλανατησυνεχίσουν,άλλαήθελανναβρουντηνκυρίαΤαλέ,άλλαδενήθελαν.Τελικά μετά από αρκετήώραπήραν τη μεγάληαπόφαση. Μια αντιπροσωπεία τους θαέψαχνεναβρειτοσπίτιτηςκυρίαςΤαλέκαιθαζητούσαντηβοήθειάτης.

Έτσιλοιπόν,ξεκίνησανκαιέφτασανστημεγάληπλατείατηςΝέαςΠόλης.Κοι-τούσανδεξιά,κοιτούσαναριστερά,όμωςκανένασημάδι.ΠραγματικάτίποταδεμαρτυρούσεγιατοπουμπορείναήταντοσπίτιτηςκυρίαςΤαλέ.Δενήξεραναπόπουναξεκινήσουν, δενείχαναρκετάστοιχεία.Δυοτρειςκάτοικοι τηςΝέαςΠόληςπουρωτήθηκανκούνησαντοκεφάλιτουςκαιδενμπόρεσαντελικάναταβοηθήσουν.ΗνύχταέπεσεκαιταπαιδιάέπρεπεναγυρίσουνπίσωστοΠρασινολαχανίΚαπέλο.ΞαφνικάοΤρεχάλαςάρχισεναφωνάζειμεχαρά:

«Ζήτω! Ξέρω! Ελάτε μαζί μου. Ξέρωπου μπορούμε να βρούμε την κυρίαΤαλέ.ΈρχεταιστομεγάλομαγικόΠρασινολαχανίΚαπέλοαλλάεμείςδεντηςδίνουμεκαιπολύσημασία.ΈχειέρθειμετηνκυρίαΝηρήει,τονκύριοΓόγιωρκαιτονκύριοΚονί.ΤουςάκουσαναλένεότιτοσπίτιτηςκυρίαςΤαλέήταν

22

23

έναόμορφοσπίτιπουμοιάζειμεαστέρι.Ταφώτατουείναιπάντααναμμέναγιαναφωτίζειτοδρόμοκαιναβλέπουναυτοί που περνάνε όταν έχεισκοτάδι.Καιένατέτοιοσπί-τιτοείδαπρινλίγοκαιρόπου άργησα να γυρίσωστοΚαπέλομας».

24

ΠράγματιταπαιδιάακολούθησαντονΤρεχάλα,πέ-ρασαναπόδιάφορασοκάκιατηςΝέαςΠόληςκαισελίγαλεπτάείχανφτάσειστοαστέρι.Τοκοιτούσανμεέκπληξηγιατίενώόλοιείχανπεράσειαπόεκείκαιμάλισταπολλέςφορές,δεντοείχανπροσέξειποτέ.Πλησίασαντηφωτεινήτουπόρταγιανατηχτυπή-σουν.Όμωςηπόρταήτανανοιχτή.ΤηνέσπρωξανκαιείδαντηνκυρίαΤαλέναταπεριμένειμεχαμόγελοκαιναταπροσκαλείναμπουνμέσα.

25

«Μαπωςείναιδυνατόν...»είπεοΧοχλίδης.«Πώςξέρατεότιθαέρθουμε;»ΗκυρίαΤαλέδεμίλησε.Άλλωστεήτανλιγομίλητη,δεντηςάρεσανοιπολλέςκουβέντες. Όμως, το γέλιο της ήταν αυτό που έδωσε θάρρος στα παιδιά ναμπουνμέσα.Καιμελίγακαιμετρημέναλόγιατουςείπε:«Μιαζεστήκαρδιάσαντηδικήσας,εύκολαμπορείναβρειτοσπίτιμου.Μιακρύακαρδιάόμως,θαπερνάαπόμπροστάτουκαιπάνταθατοβλέπεισκο-τεινό.Ξέρωτοπρόβλημάσας.Χρόνιατώρασαςπερίμεναγιανασαςβοηθήσω.Χαίρομαιπουήρθατετώρα.Ποτέδενείναιαργά».

ΗκυρίαΤαλέπλησίασετηβιβλιοθήκητης.Κατέβασεαρκετάβιβλία,ταάπλωσεστοτραπέζικαιάρχισενατουςδιαβάζειπαραμύθια.

26

27

Ήταν οι πιο όμορφεςιστορίες που είχανακούσει ποτέ τους. Ηφωνή της κυρίας Ταλέήταν μαγευτική. Καιήταν μαγευτική γιατίηκαρδιάτηςήτανζε-στή,αγαπούσεπολύταπολύχρωμα παιδιά, ταβοηθούσε και ας μηντοκαταλάβαιναν.

ΤουςμίλησεγιατηΧιονάτη,πουημητριάτηςτηνέδιωξεαπότοσπί-τικαιέφτασεσεέναμεγάλοδάσοςόπου γνώρισε επτά νάνους. Μετάτους μίλησε για τη Σταχτοπούταπου κάθε μέρα σκούπιζε, μα-γείρευεκαιυπηρετού-σε τημητριά της καιτις αδελφές της. Στησυνέχεια,γιατονΚο-ντορεβυθούλη που οπατέρας του, επειδή

28

ήτανφτωχόςκαιδενμπορούσενατονμεγαλώσει,τονάφησεμόνοτουστοδάσος.ΜετάγιατονΤζακ,πουμεμιαμαγικήφασολιάέφτασεστονουρανόψάχνονταςνα βρει έναθησαυρό. Έπειτα για την Τοσοδούλα, που χωρούσε στηνπαλάμηενόςανθρώπουκιένιωθεάσχημαπουήτανδιαφορετική.ΓιατοΧανςκαιτηΓκρέτελ,τααδελφάκιαπουμιακακιάμάγισσαήθελενατουςκάνεικακό.Καιτέλος,γιαέναμικρόπαπάκιπουκανείςδεντοήθελεστηνπαρέατουεπειδήήτανάσχημο.

Όταντέλειωσετοδιάβασμα,ταπαιδιάτηνκοίταξανμεδάκρυασταμάτια.Ταπαραμύθιατουςθύμισανκάτιαπότηδικήτουςζωή.Γιατίκιαυτάγιακάποιολόγοβρέθηκανστομεγάλο,μαγικό,ΠρασινοΛαχανίΚαπέλο.Δεγεννήθηκανεκεί.Ενώδεθυμόντουσανπολλά,κάτιάρχισεναζωντανεύειστιςμνήμεςτους.

29

Ταυτόχρονακάτιαντίστοιχογινότανκαισταανθρωπάκιαπουήτανκλειδωμέναμέσαστοβιβλίο.Σιγάσιγάάρχισαννακαταλαβαίνουντιήτανεκείνεςοιπαρά-ξενεςφωνούλεςπουάκουγανκαι δεν τουςέδιναν σημασία. Ένιωσανάσχημα,γιατίτόσοκαιρόταταλαιπωρημέναανθρωπάκια,ζητούσαντηβοήθειάτουςκαιταπαιδιάδενέκαναντίποταγιαναταβοηθήσουν.Έκανανπωςδενταάκουγανκουρασμέναπιααπότηναδιαφορίατωνμεγάλων.

ΕυχαρίστησανόλαμαζίτηνκυρίαΤαλέκαιέτρεξανγρήγοραστοΠαράξενοΠρασινοΛαχανίΚαπέλοτους.Έπρεπεόσοπιογρήγοραμπορούσαννακάνουνό,τιπερνούσεαπότοχέριτουςγιατουςκλειδωμένουςήρωεςτωνπαραμυθιών.

30

Τα παιδιά δε σκέφτηκαν καθόλου αν θακέρδιζανκάτιεφόσονθααπελευθέρωναντουςκλειδωμένουςφίλουςτους.

Αυτόπουείχεσημασίαήταννασώσουντουςήρωεςτωνπαραμυθιών.

31

ΟΛιονταρένιος,άνοιξετοβιβλίοκαιέμεινεμετοστόμαανοιχτό.«Παιδιά,κάτισυμβαίνειεδώπέρα.Οιλέξειςκαιτασχέδιαχάθηκαν.Κάτιάλλοείναιγραμμένοστησελίδατουβιβλίου».Πράγματιησελίδαμετιςπερίεργεςλέξειςείχεεξαφανιστεί.Μιακαινούριασελί-δαανοιγότανμπροστάτουςπουέγραφε:«Οπιομικρόςμπορείναμ’ακούσει».Καινούριοςπάλιγρίφος,όμωςήτανεύκολοςγιατηνκυρίαΤσαλί,ηοποίατουςέδωσεγρήγορατηλύση.«Αυτόςπουμπορείναακούσειτιγράφειστησελίδαείναιτομικρότεροπολύχρω-μοπαιδί.Ποιοςείναιοπιομικρόςσας;»«ΟΖαχαρούλης»απάντησανόλαμεμιαφωνή.«Πολύωραίαλοιπόν,βάλτετοΖαχαρούληναακούσειπροσεκτικάτιλένε»είπεηκυρίαΤσαλί.

32

33

34

ΠράγματιοΖαχαρούλης,έβαλετοαυτίτουστοβιβλίο.Όλαταπαιδιάέκαναναπόλυτηησυχίαγιαναακούσειτιήταναυτόπουέλεγετοβιβλίο.Εκείνοςδενήξερεναμιλάειακόμακαλά,όμωςπροσπαθούσεπολύκαιμεσπασμέναλόγιατουςείπε:

«Αυτάπουακούωείναιπερίεργκα.Ντενκαταλαβαίνω.Μιλάνεσιγκά.Μιαστι-γκμή.Κάτιακούω.ΤοκοντορεβιτούληείναιστοντομάτιοτουΚοκλίντι,τοΚιο-νάτηστογκραφείοτηςΣαχρύ,τοΣταχτομπούτοστοντομάτιομου,τοΠαπάκιστοντομάτιοτουΤονταρένιου,τοΓκρέτελκαιτοΧάνσελντεκατάλαβα,κάπουεντώ κοντά είναι λένε, το Ντοσοντούλικο είναι στο τσέπη του Πεταλιντάκη.

Πάμεγκρήγκοραναταβρούμε.»

35

36

ΤαπαιδιάάρχισανναψάχνουνστασημείαπουτουςείπεοΖαχαρούλης.Καιδενάργησανναανακαλύψουντουςκαινούριούςτουςφίλους.Σελίγοόλαταπαιδιάεπέστρεψαν στημεγάληαίθουσα. Δε χρειάστηκανπολύ χρόνο να εντοπίσουντουςήρωεςτωνπαραμυθιώντους.Ξέρετε;πολλέςφορέςαυτόπουψάχνουμεείναιδίπλαμαςκαιδεντοβλέπουμε.Όταν,όμως,τοαναζητήσουμεμεεπιμονή,θάρροςκαιαγάπηθατοβρούμεπολύεύκολα.Έτσιέγινεκαιμεταπολύχρωμαπαιδιάπουείχανπαράξεναονόματα.

37

Οιήρωεςτωνπαραμυθιώνήτανπιαευτυχισμένοικαιχαρούμενοι.Ταπο-λύχρωμαπαιδιάέλυσαντογρίφοκαιταβάσανάτουςπήραντέλος.Επιτέ-λουςήτανελεύθεροι.Εξήγησανσταπαιδιά,πωςανταίδιαδενπιστεύουνσταπαραμύθιατότεοιήρωέςτουςδε νιώθουν ικανοποιημένοι και ταπαραμύθιαδεθαέχουν τοόμορφοτέλος που όλοι περιμένουμε. Δενπερνάνε αυτοί καλά αλλά ούτε καιεμείςκαλύτερα.

38

ΠρώτημίλησεηΧιονάτηκαιτουςείπε:«Πάνταπροσπαθούσανασαςπωπωςήμουνδίπλασας.Αλλάεσείςμεβλέ-πατεκαιμεαγνοούσατε.Ερχόμουνσαχιόνι,σαβροχήδίπλασαςαλλάδεμπορούσατεναμεδείτεεπειδήδενπιστεύατεσε’μένα.Τώραπουπιστέψατεκαιμάθατετηνιστορίαμουσαςυπόσχομαιότιθαγίνωγιασαςένατερά-στιοκατάλευκοκαιχιονάτοσεντόνιπουθασαςπροστατεύεικαιθασαςσκεπάζειότανθανιώθετεκίνδυνογιαόσοκαιρόθαμένετεστομεγάλοκαιΠαράξενο,ΠρασινοΛαχανίΚαπέλοαλλάκαιμετάπουθαφύγετε.Σεόλησαςτηζωήθαφροντίζωναμηνιώθετεκανένακίνδυνοκαιθασαςπροστατεύω.ΌτανβλέπετετηνκυρίαΣαχρύ,θαείναισαναβλέπετεεμένα».

39

ΗΣταχτοπούτατουςείπε:«Εγώπροσπαθούσανασαςμιλήσωμέσααπότηφωτιά.Εσείς,όμως,παίρνατετηστάχτημουκαιτηρίχνατεσταμάτιασας.Από δω και πέρα, όμως, υπόσχομαι νασαςκρατώζεστά.Δεθακρυώσετεποτέστηζωήσας.Τοκαπέλοσαςθαείναιτοπιοζεστόκαπέλοτουκόσμου.ΌσοκαιρόθαβρίσκεστεστομεγάλοκαιΠαράξενο,ΠρασινοΛαχανίΚαπέλο,ηκυρίαΝιαντώακαιηκυρίαΝηλέε,θασαςφροντίζουνσανασαςφρόντιζαεγώ».

40

ΟΚοντορεβυθούληςτουςείπε:«Πάντασαςέριχναχαλικάκιαγιαναμεβρείτε.Όμως,εσείςτακλωτσούσατεήταέριχνεοέναςστονάλλον.Απόδωκαιπέραόμως θα ακολουθείτε τα χαλικάκια που θα σας ρίχνουν οιάνθρωποι που σας προστατεύουν και θα φτάνε-τεπιοεύκολαστονπροορισμόσας.ΑνκαιηκυρίαΤσαλίέφυγεαπότομεγάλο Παράξενο, Πρα-σινοΛαχανί Καπέλο πάνταστοδρόμοτηςθαυπάρχουνπολύχρωμα χαλικάκια πουθατηφέρνουνπίσωσε’σας».

41

ΟΧανςκαιηΓκρέτελτουςείπαν:«Εμείςθέλαμενασαςκάνουμεναμαςπρο-σέξετεμεδιάφορουςγλυκούςπειρασμούς.Όλοελπίζαμεότιθαμαςβλέπατεσύντομα,αλλάεσείςκοιτούσατεπώςναμαςφάτελαίμαργα.Απόδωκαιπέρα,

όμως,σαςυποσχόμαστεότιηζωήσαςθαείναιηπιογλυκιάζωήπουυπάρχει.ΚαιηκυρίαΤαλέ,ηκυρίαΝηρήεικαιο

κύριοςΚοσνί,θασαςγλυκαίνουντηζωήαντίγια’μας».

ΟΤζακκαιηΤοσοδούλαδενπρόλαβανναμιλήσουν,γιατίάλλοέναμαγικόέγινεστοΠαράξενοΚαπέλο.

42

Τοάσχημοπαπάκιάρχισεναστροβιλίζεταιστοναέρακαιναμεταμορφώνε-ταισεέναπανέμορφοκύκνο.Ταπαιδιάδεντοπίστευαν.Δενείχανξαναδείτόσοόμορφοζώο.Οκύκνοςτακοίταξεκαιτουςείπε:«Ποτέκανείςδεμεήθελε.Κανείςδενμεέκα-νεπαρέα. Ήμουν διαφορετικός και όλοι με έκαναν στην άκρη.Ένιωθαάσχημα.Αλλάήξεραότιηδιαφορετικότητάμουκάποιαμέραθαμεέκανεσημαντικό.Μόνοότανθαμεαγκαλιάζατεθαάλλαζα.Κιεσείςσήμεραμεαγκαλιάσατε.Δεσαςένοιαζεπουήμουνδιαφορετικόςκαιάσχημος.Ίσωςγιατίκιεσείςείστεδιαφορετικοίμεταξύσας.Δεμοιάζετεσεπολλά,όμως,είστεόλοιίσοι.Γι’αυτόκαιθασαςκάνωέναδώρο.Κοιτάξτεόλοισαςστονκαθρέφτη».

43

Πράγματι,έναακόμαμαγικόσυνέβηστοΠράσινοΛαχανίΚαπέλο.Ταπαιδιάκοίτα-ξανστονκαθρέφτηπουκαιεκείνοςήτανμαγικόςκαιείδανότιταονόματάτουςάλλαξαν.Όλααπέκτησανέναδιαφορετικόόνοματοοποίοείχεγραφτείστημπλού-ζατους.Καιπόσοόμορφαακουγότανστααυτιάτους!Επίσης,όλοιοικάτοικοιτηςΝέαςΠόληςείχαναπλωμέναταχέριατουςκαιήθελαννατααγκαλιάσουν.Κάθεπαιδίέβλεπετηδικήτουζωήμέσαστονκαθρέπτη,να…Μαόχι,δεθασαςπούμεεμείςπόσοάλλαξεηζωήτους.ΤαπαιδιάπάνταθασαςπεριμένουνστοφιλόξενοΚαπέλοτους.Έχουντόσαματόσανασαςπουν!

44