ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ · 2018-09-11 · Στη γυναίκα μου και στα...
20
Transcript of ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ · 2018-09-11 · Στη γυναίκα μου και στα...
ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
Άγγελος Μιχαλόπουλος
ΑΘΗΝΑ 2014
Στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου,
που κάθε φορά που τους βλέπω
η ψυχή μου τρέχει να τους αγκαλιάσει
πριν προλάβω εγώ.
Άγγελος Μιχαλόπουλος
ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
Copyright by Angelos Michalopoulos
All rights reserved
Ποιήματα: Άγγελος Μιχαλόπουλος
Έργα ζωγραφικής : Άγγελος Μιχαλόπουλος
Φωτογραφία : Γιώργος Σίδερης, Βαγγέλης Πελεκανάκης,
Ζωή Μιχαλοπούλου
© Άγγελος Μιχαλόπουλος, 2013.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του συνόλου ή τμήματος του παρόντος
έργου, με οποιοδήποτε μέσο και μορφή, καθώς και η μετάφραση, η διασκευή, η προσαρμογή, η
μετατροπή ή η εν γένει εκμετάλλευση αυτού με οποιονδήποτε τρόπο και μέσο, σύμφωνα με τις διατάξεις
του Ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης της Βέρνης, χωρίς γραπτή άδεια του συγγραφέα.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας και της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και της
εν γένει αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες
μεθόδους, για σκοπούς εκμετάλλευσης, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Ν. 2121/1993.
www.angelosm.com
email: [email protected]
ISBN:978-960-93-4812-6
5
1. Ερωτεύτηκα τα μυστικά μου εκείνα
που το μυαλό μου αρνείται να μου εκμυστηρευτεί
(Κρυφακούω στο διπλανό δωμάτιο
την καρδιά μου να διαπραγματεύεται τα σύνορά της) ....................................................................13
2. Προτιμώ να είμαι ερωτευμένος με την ψυχή μου παρά παντρεμένος με τη λογική μου
(Πώς είναι να ζεις μια ζωή φυλακισμένος στην ασφάλεια που νιώθεις;) ...............................15
3. Με πόσα σκοτάδια πλήρωσες σήμερα την άβυσσο
που ζει μέσα σου για να κρατήσει το στόμα της κλειστό;
(Ξαναβρήκα χθες μες στα μεσάνυχτα τις αιχμάλωτες στο παρελθόν μου
ματιές του σκοταδιού που κάποτε μ’ αγάπησε) ................................................................................17
4. Οι συνειδήσεις μαζεύτηκαν για να δουν
πώς τα πορτοφόλια της λογικής καταβροχθίζουν τα πιστεύω των ιδιοκτητών τους
(Τις μεγαλύτερες φωτιές δεν τις ανάβουν άνθρωποι, τις ανάβουν συνειδήσεις).................19
5. Ακούγοντας τον ψίθυρο της καρδιάς μου
ανακάλυψα τους χιλιάδες ήχους που κρύβει μέσα της η λευκή σελίδα
(Πώς μεταφράζεις ένα δάκρυ σε λέξεις που να πονούν όσο αυτό;) ..........................................21
6. Μια ημέρα ελπίζω να γνωρίσω τον κρατούμενο που κρύβω μέσα μου
(Έχεις παρατηρήσει ότι κάθε φορά που το άσπρο θέλει να γίνει ακόμα πιο άσπρο
καταλήγει να φαίνεται περισσότερο μαύρο;) .................................................................................... 23
7. Το δόλωμα δίνει όνειρα και αφαιρεί ζωές
(Η μοναξιά δεν είναι τόσο μοναδική όσο νομίζεις) ......................................................................... 25
8. Ο άνθρωπος που τον προσπέρασε το μέλλον του
(Όταν τα τελευταία δάκρυα που θα χύσεις τα φτιάξει η χαρά σου) ........................................... 27
9. Μήπως είμαι ο αγαπημένος σκλάβος του εαυτού μου;
(Μες στις πράξεις μου ανακάλυψα ποιος είμαι) ............................................................................... 29
10. Δεν μπορώ άλλο να διαπραγματευτώ με την καρδιά σου
γιατί δεν αντέχω άλλο να λεηλατώ αυτό που φοβάμαι να πληγώσω
(Η καρδιά σου σκάβει να βρει αυτά που δεν θέλει να θάψει) .......................................................31
11. Ζωγραφίζω τη ρουτίνα μου με ένα χαμόγελο που μου χάρισε
ένα λεπτό που θέλει να πιει στην υγεία της ίδιας της ζωής του
(Μετρώντας τα χρώματα που έχει το αύριο, χάθηκα) ..................................................................... 33
12. Χρεοκόπησα συναισθηματικά χωρίς να χρωστάω σε κανέναν
(Τη νύχτα που έπεσα να κοιμηθώ δίπλα στη λιγότερο ευρηματική μελαγχολία μου) ....... 35
13. Σου έγραψα κάτι στην πίσω μεριά της ερώτησης που μόλις σου έκανα.
Το είδες;
(Και όμως οι καρδιές συνεχίζουν να ζουν σφηνωμένες ανάμεσα σ’ αυτό που αγαπούν
και σ’ αυτό που φοβούνται ν’ αγαπήσουν περισσότερο) ............................................................... 37
14. «Πωλείται μεταχειρισμένος χρόνος με την ώρα»
(Παλεύοντας ν’ αρπάξω την αλήθεια μου απ’ τα χέρια του μυαλού σου) ............................... 39
15. Ο καναπές δεν κάνει ποτέ λάθη / Η ακινησία του λάθους
(Πώς έμαθα ν’ αγαπάω την απληστία που αισθάνεται το μηδέν που ζει μέσα μου) ...........41
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
6
16. Βλέποντας τον εαυτό μου να παλεύει να πείσει
τη διπροσωπία μου να μη με σκίσει στα δυο
(Έχω εδώ και καιρό σταματήσει να ρωτώ τον εαυτό μου
γιατί κάθε καινούρια κορυφή της ζωής μου είναι χαμηλότερη απ’ την προηγούμενη) .... 43
17. Διαπραγματεύομαι με την ασάφεια του εγωισμού μου
για να μπορέσω να καταλάβω τι μου αφαίρεσε η επιτυχία μου
(Τι χρώμα έχει το αίμα μιας ψυχής;) ..................................................................................................... 45
18. Δεν θέλω να ζω ανάμεσα σ’ αυτά που ξέρω
και σ’ αυτά που έχω σταματήσει εδώ και καιρό να θέλω να μάθω
(Αν η ψυχή μου είχε μόνο μία έξοδο κινδύνου, δεν θα σ’ την είχα δείξει!) ............................ 47
19. Ο δρόμος προς την αυτογνωσία είναι γεμάτος με αόρατες πόρτες
(Υποβάθμισα ό,τι πίστεψα μέχρι που η άνεση έγινε η καινούρια μου θρησκεία) ...............49
20. Λήστεψα την εικόνα μου απ’ τον καθρέφτη
που χρησιμοποιεί η ίδια η σιωπή του για να με βλέπει
(Αυτό που μένει σε μια ψυχή όταν της αφαιρέσεις τα όνειρά της) ............................................51
21. Έχει αρχίσει να σου αρέσει το κομμάτι της ζωής σου
που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κλάμα από το γέλιο
(Δεν εμπιστεύομαι πια τις φθορές μου για να πουν πόσο πολύ έχω πέσει) ......................... 53
22. Στο κρεβάτι με τους αυτοκαταργούμενούς μου φόβους
(Την ημέρα που θα ξεχάσω πώς να μετράω θα γίνω ευτυχισμένος) ....................................... 55
23. Ερωτευμένος με την προσωπική μου κατηφόρα
(Αυτό είναι το κομμάτι της καρδιάς μου που δεν έχω καταφέρει ακόμα
να φυλακίσω μες στη μοναδική ερώτηση που έχω να της κάνω;) ............................................ 57
24. Όταν αποφάσισα ν’ αχρηστεύσω τη σιωπή μου
(Αυτό που ήμουν ήρθε για να τσακωθεί μ’ αυτό που θέλω να γίνω) ...................................... 59
25. Την ημέρα που παραιτήθηκα από την εικόνα μου
(Υπάρχουν ομίχλες που να είναι εντελώς ίδιες;) ...............................................................................61
26. Η πρώτη στιγμή που ένιωσα στη ζωή μου πραγματικά ελεύθερος
ήταν όταν μπόρεσα να εξηγήσω στον εαυτό μου γιατί δεν είμαι δυστυχισμένος
(Μπορεί ο εγωισμός μου να είναι γηραιότερος από εμένα;) ........................................................ 63
27. Μια ιδέα πεθαίνει όταν το όνειρο γνωρίσει το παρελθόν του
(Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι
ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλός μου είναι η ελευθερία μου) ............................................................ 65
28. Θα κατεδαφίσω όποιο λογικό επιχείρημα
θέλει να χτίσει χωρίς τη βοήθειά μου την ευτυχία μου
(Μερικές φορές χρειάζεται περισσότερο θάρρος για να βγάλεις μια κραυγή,
παρά για να σωπάσεις) .............................................................................................................................. 67
29. Είμαι έτοιμος να γοητευτώ από την ασάφεια του πάθους μου
(Τι θα κάνει άραγε η μοναξιά μου όταν την προδώσω;) ................................................................69
30. Μισώ τις διαστάσεις του θαύματος που ελπίζω ότι ζει ακόμα μέσα μου
(Ποιοι είναι οι φίλοι του Ιούδα που ζουν μόνιμα μέσα μου;) .......................................................71
31. Έκατσα απέναντί μου,
χαζεύοντας τα βάθη μου ν’ ανοίγουν στον κόσμο γύρω τους
(Ψάχνοντας τις απαντήσεις ξαναερωτεύτηκα τις απορίες μου) ................................................. 73
32. Ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος δεν ξέρει ολόκληρο το παρελθόν του,
μόνο η συνείδησή του το ξέρει
(Δεν θα συμβιβαστώ με την ιδιοφυΐα των δισταγμών μου) ......................................................... 75
7
33. H σιγουριά είναι ελευθερία. Η απόλυτη σιγουριά είναι σκλαβιά
(Πώς έμαθα να προστατεύω την ομίχλη μες στο μυαλό μου
απ’ τα πιο φιλόδοξά μου όνειρα) ............................................................................................................. 77
34. Οι ώρες που πέρασα στη ζωή μου
πιστεύοντας ότι είμαι κάτι παραπάνω από άσπρος
(Όταν τελικά αναγκάστηκα να ζητήσω βοήθεια
απ’ όλα αυτά που τόσα χρόνια πέταγα) ................................................................................................ 79
35. Όταν θα μπορέσω να κουβεντιάσω μ’ ένα σύννεφο,
τότε θα μπορέσω επιτέλους να καταλάβω το κομμάτι τ’ ουρανού που ζει μέσα μου
(Πάλεψα για ώρες με το περιεχόμενό μου και έχασα) ....................................................................81
36. Όσο κακοποιείς μια ευθεία, τόσο πιο ίσια γίνεται αυτή
και τόσο πιο τεθλασμένος γίνεσαι εσύ
(Ζώντας μ’ έναν άνθρωπο του οποίου η πόρτα της καρδιά του μπορεί
ν’ ανοίξει μόνο μέχρι τη μέση) ................................................................................................................ 83
37. Έπεσα για ύπνο αγκαλιασμένος με τα κομμάτια της ψυχής μου
που μου ζητά η λογική μου να σου παραδώσω
(Όταν η καρδιά σου αποφασίζει να παίξει στα χέρια της
με το υπόλοιπο της ζωής μου) ................................................................................................................ 85
38. Οι καρδιές φωνάζουν όταν φοβούνται να ψιθυρίσουν
(Ο άνθρωπος που δεν έμαθε ποτέ πώς να συζεί με το αύριο) ................................................... 87
39. Ένα λεπτό είναι μία ημέρα, αν το γιορτάσεις
(Στο τέλος της γέφυρας που έφτιαξαν τα ψέματά μου
περιμένει η αξιοπρέπειά μου για να με γυρίσει πίσω) ................................................................... 89
40. Νιώθω ευτυχισμένος όταν γυρίζοντας απότομα
δεν νιώθω τη σκιά μου να με κοιτάζει
(Έχασα την ελευθερία μου όταν άρχισα πάλι να ονειρεύομαι) .....................................................91
41. Έπεσα με φόρα πάνω στο σημείο που το άσπρο της ζωής μου
αρχίζει να μη συνειδητοποιεί πόσο πολύ γκρίζο κρύβει μέσα του
(Όταν άρχισα να φτιάχνω μια ηλιαχτίδα απο τρεις απογοητευμένες αισιοδοξίες) .............. 93
42. Ο καθρέφτης προστατεύει την ανοησία μου από την αποθέωσή της
(Μπήκα απ’ την πίσω πόρτα του κεφαλιού σου
μόνο και μόνο για να ονειρευτώ για σένα) ......................................................................................... 95
43. Τα σκουπίδια της καρδιάς μου αρνούνται να γεράσουν μαζί μου
(Προσπαθώντας να κατασκευάσω ένα καινούριο είδος μοναξιάς) ........................................... 97
44. Όταν δεν μπορείς να καταλάβεις αν είσαι δεμένος ή όχι,
ήρθε η ώρα να ελευθερωθείς
(Γιατί η ζωή σου έχει πιο πολλές εξόδους κινδύνου από κανονικές πόρτες;) ......................99
45. Πώς έσωσα τη σωτηρία μου
(Σήμερα φίλησα για πρώτη φορά ένα μυαλό στο στόμα) ............................................................. 101
46. Πότε επιτέλους θα μάθω να μην πατάω τη σκιά μου;
(Ακούμπησα αυτά που με τραυματίζουν
έξω από εκείνα τα παράθυρα της ψυχής μου που δεν ανοίγουν πια) .....................................103
47. Όταν η αγάπη δεν μπορεί πια ν’ αναγνωρίσει τον ήχο της αλήθειας της,
το αντίο ετοιμάζεται ν’ αυτοκτονήσει
χρησιμοποιώντας τη δεξιοτεχνία των ενοχών του
(Προσπαθώντας να βρω την ευτυχία που κρύβει μέσα της η επόμενή μου λύπη) .......... 105
8
48. Γιατί φοβάμαι τόσο πολύ την καλοσύνη μου;
(Άνοιξε τη γροθιά σου για να δεις πόσες απορίες έχει μέσα της) ............................................ 107
49. Χύνοντας το σώμα μου μες στη σκιά του
είδα ότι η φιλοδοξία μου ανακάλυψε πολύ πριν από μένα
τα άδεια ταμεία που χρησιμοποιεί η δύναμή μου
για να με αγοράζει απ’ την αισιοδοξία μου
(Το μυαλό μου γεννάει δάκρυα, τα οποία, με το που βγαίνουν έξω απ’ το σώμα μου,
αποκτούν ένα περίεργα τετράγωνο σχήμα) ..................................................................................... 109
50. Οι πληγές της φαντασίας μου ζητούν συγγνώμη
από εκείνα τα όνειρά μου που έχουν μόνο απότομες ανηφόρες μέσα τους
(Τι με κάνει να πιστεύω ότι έχω μόνο μια μοναξιά;) ......................................................................111
51. Παίζοντας ανέμελα με τις σκιές
που ζωγραφίζει το φεγγάρι πάνω στο μέτωπό μου φωτίζοντας τα λάθη μου
(Πίστεψε, παρακαλώ, τη σιωπή μου, όχι εμένα) ............................................................................. 113
52. Πάλι ταπεινώνεις αυτά που φοβάσαι να μισήσεις
(Τι αισθάνεται ένας σεισμός πριν χτυπήσει;) ................................................................................... 115
53. Ποιος είναι αυτός που ζει μέσα στα ρούχα μου;
(Είμαι ιδιοκτησία της ομίχλης μου) ...................................................................................................... 117
54. Ο άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει τι του λένε οι σιωπές του
(Οι καρδιές κατεδαφίζονται μόνο τη νύχτα, την ημέρα απλώς πονούν) .............................. 119
55. Ήρθα να πάρω το τελευταίο μοντέλο αυτοκαταργούμενων ελαττωμάτων. Έχετε;
(Η συνείδησή μου για σήμερα έκλεισε. Δεν δέχεται άλλο τις ερωτήσεις μου) .................... 121
56. Κυβερνιέμαι απ’ αυτά που φοβάμαι να φιλήσω στο στόμα
(Αν ήξερε η πρώτη λέξη μου τι θα πει η τελευταία, θα σώπαινε) .............................................123
57. Περπατώντας στα μονοπάτια της επιτυχίας μου
ανακάλυψα ποιος δεν αντέχω να γίνω
(Προσπαθώ να καταλάβω πώς βρίσκω κάθε απόγευμα
το καλάθι των αχρήστων της αγωνίας μου γεμάτο
χωρίς εγώ να έχω πετάξει τίποτα μέσα) .............................................................................................125
58. Πολέμησα τόσο πολύ στη ζωή μου
μ’ αυτά που μου άφηναν πίσω τους οι νίκες μου
(Ποια είναι η πρώτη λέξη μιας καρδιάς
που προσπαθεί ν’ αλλάξει το επίθετό της;)........................................................................................127
59. Σε λίγα πράγματα είναι ο άνθρωπος πιο ικανός
απ’ το να κατασκευάζει χωρίς τη βοήθεια κανενός τη δυστυχία του
(Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να κερδοσκοπήσει απ’ την κατεδάφισή του;) ...................... 129
60. Όλοι παλεύουμε να νικήσουμε το Μεσαίωνα που ζει μέσα μας
(Δεν συννεφιάζει εκεί που δεν τολμά να πάει ο ουρανός) ........................................................... 131
61. Χρησιμοποιώ τα αδιέξοδα της ζωής μου
για να μου πουν ποια είναι η αλήθεια μου
(Κανένας ουρανός δεν είναι όσο διάφανος νομίζεις) ....................................................................133
62. Δεν θέλω να ζω σ’ ένα κάστρο που ο μύθος της καλοσύνης
θα γίνει εργοστάσιο παραγωγής χαλασμένων συνειδήσεων
(Σταμάτα να κρύβεις τα προτερήματά σου απ’ το αύριο) ............................................................135
63. Όσο και να θες, δεν μπορείς ν’ αγκαλιάσεις τον εαυτό σου
(Δώσ’ μου πίσω, σε παρακαλώ, το ανακυκλωμένο νόημα της ζωής μου) .............................137
9
64. Κάθε φορά που το απρόοπτο
αρχίζει να κερνάει την τύχη μου μια ηλιαχτίδα γεννιέται
(Πώς έμαθα να συστήνω τα λάθη μου στη χειραψία μου) ..........................................................139
65. Φοβάμαι πια ν’ αντικρίσω το ξημέρωμα γιατί έμαθα τόσο πολλά για μένα
διαβάζοντας στο τελευταίο σκοτάδι της νύχτας
την περίληψη των ονείρων που δεν πρόλαβα να δω
(Νομίζω ότι έχω αυτό το είδος εξυπνάδας που κάνει τα πάντα
για να μη μάθει από τι υλικό είναι φτιαγμένη) ................................................................................ 141
66. Κάθε μυαλό έχει χώρο μόνο για ένα σύννεφο μέσα του
(Προσπαθώντας να επικοινωνήσω με το κομμάτι του μυαλού μου
που θεωρείς περιττό) ................................................................................................................................ 143
67. Ο πιο εύκολος τρόπος για να δικαιολογήσω τη βλακεία μου
είναι να γεμίσω τον κόσμο γύρω μου με πιο βλάκες από μένα
(Ψάχνοντας να βρω αν οτιδήποτε δικό μου μου ανήκει πραγματικά) ................................... 145
68. Από τον κόσμο έξω απ’ το δέρμα σου παίρνεις την απόλαυση,
από αυτόν που ζει μέσα του την ευτυχία σου
(Στην επιφάνεια του καθρέφτη ζει παραπάνω από μια αλήθεια) ............................................. 147
69. Ζώντας μια εφηβεία μακριά απ’ την ευτυχία σου
(Ο άνθρωπος που έμαθε την ψυχή του πώς να μετράει) ........................................................... 149
70. Όποιος χαμογελάει, προσωρινά αθωώνεται απ’ το χρόνο του
(Ζώντας κάθε ημέρα με το ασήκωτο βάρος των μυστικών
που μου κρύβει το σώμα μου) .............................................................................................................. 151
71. Κουράστηκε η σιωπή μου να προσπαθεί να νικήσει τη δική σου
(Όταν άρχισες να ζωγραφίζεις τους εφιάλτες σου στους τοίχους του μυαλού μου) ........153
72. Έγινα ο κατασκευαστής των σκοταδιών
που επιζητούν να προδώσουν το φως που ζει μέσα τους
(Πίσω από κάθε βασανιστικά αναπαυτικό συναίσθημα
υπάρχει ο πόνος που περιμένει να επιτεθεί) ....................................................................................155
73. Εκεί που ζουν οι καθρέφτες των ψεμάτων μου
η ψυχή μου στο κάθε ηλιοβασίλεμα αγκαλιάζει το παρελθόν της
(Παντρέψου το όνειρο, όχι τον άνθρωπο που θα ονειρεύεται για σένα) ................................157
74. Φτάνοντας στην κορυφή το μόνο που με περίμενε
ήταν ένα αμήχανο πορτοκαλί και κόκκινο σωσίβιο
(Μόνο μες στο πιο σκοτεινό σημείο της νύχτας
μπορείς να διακρίνεις καθαρά τα σκουπίδια
που σου άφησε η ημέρα που μόλις τελείωσε) ................................................................................. 159
75. Η αυτογνωσία μου τυλίγοντας την καρδιά μου στο γυαλιστερό χαρτί με ρώτησε:
«Είναι για εσάς ή για δώρο;»
(Δεν χρειάζεται να ξαναεφεύρω αυτό που πιστεύω, είναι ήδη μέσα μου) ............................ 161
76. Έγραψα αυτά που αισθάνθηκα πάνω σε δύο σιωπές
που περίμεναν εδώ και χρόνια να τις αφήσω πάλι να μιλήσουν
(Φυλακισμένος σ’ ένα αύριο που δεν με θέλει πια μέσα του) ....................................................163
77. Άρχισα να εμπιστεύομαι αυτά που αισθάνομαι
όταν σταμάτησα να είμαι ερωτευμένος μ’ αυτά που σκέφτομαι
(Με το που δήλωσα συναισθηματική χρεοκοπία,
ένα χαμόγελο που δεν είχα ξαναδεί ποτέ
ήρθε και έκατσε στη μέση του προσώπου μου) ............................................................................. 165
10
78. Ας βάψουμε την ψυχή μας λευκή πριν βάψουμε το μυαλό μας κόκκινο
(Οι πληγές των νεκρών ξαναφτιάχνουν απ’ την αρχή
τις συνειδήσεις των επιζώντων) .......................................................................................................... 167
79. Μ’ όση δύναμη είχα μέσα μου
πέταξα το σύμπαν πάνω στον διάφανο τοίχο της μνήμης μου
(Το ημερολόγιο ενός συναισθηματικά ανορεκτικού ανθρώπου).............................................. 169
80. Στο γκρέμισμά μου
συνάντησα κάποιον που έπεφτε πιο γρήγορα από εμένα
(Μια αφόρητη σκέψη δυστυχώς συχνά ζει πολύ περισσότερο
απ’ τη σιωπή που τη γέννησε)................................................................................................................ 171
81. Δεν είμαι υπερήφανος πια για το χειμώνα που μεγαλώνω μέσα μου
(Δίπλα σου σταμάτησα να θέλω μόνο να χτυπάω
κι έμαθα πώς ν’ αγγίζω) ...........................................................................................................................173
82. Θέλω να μάθω ποιο δάχτυλο της καρδιάς μου
μ’ έσπρωξε πρώτο στο κενό ανάμεσα στις δύο ανάσες μου
που απαιτούν να τους δώσω τις απαντήσεις που δεν έχω πια
(Πώς μπορείς ν’ αποδράσεις απ’ την αυθεντικότητά σου;) ........................................................175
83. Σιχαίνεσαι όλες τις κακίες γύρω σου εκτός απ’ τη δική σου
(Σε παρακαλώ, μη γίνεις ο πλαστογράφος της ψυχής σου) ........................................................177
84. Έχεις μπει ποτέ σ’ ένα δωμάτιο που να είσαι αναγκασμένος
να μείνεις μόνος μ’ όλες τις σημαντικές αποφάσεις που έχεις πάρει στη ζωή σου;
(Γιατί δεν μου επιτρέπεις να γεύομαι μόνο ένα χρώμα της ζωής μου τη φορά;) ............. 179
85. Θαυμάζοντας το σωστό επιχείρημα έγινα υπάλληλός του
(Πώς έγινα ο γοητευτικά άχρηστος ιππότης της υπεροψίας μου) .......................................... 181
86. Αυτός που νίκησε χωρίς να ιδρώσει
θα γίνει ο αιώνιος ναυαγός του ιδρώτα του
(Πού βρήκες την αισιοδοξία να γίνεις ο προφήτης της λύπης σου;) ......................................183
87. Η συνείδηση κάθε πρωί φτιάχνει ακριβώς έξω απ’ το σώμα που ανήκει
τη σκιά που θέλει να μισήσει
(Και εσύ νομίζεις ότι δεν υπάρχει βρόμικη άνεση!) ...................................................................... 185
88. Σπάνια μια ψυχή χωράει στις διαστάσεις του ιδιοκτήτη της
(Ο χρόνος μου ανακαλύπτει τις ερωτήσεις που τόσα χρόνια τώρα του κάνω
μόνο όταν είναι σίγουρος ότι δεν χρειάζεται πλέον να τις απαντήσει) .................................. 187
89. Πώς κατάφερα να κάνω την ήττα μου να μοιάζει τόσο τέλεια;
(Η γύμνια της καρδιάς λερώνεται μόνο από ολόλευκους λεκέδες) ........................................ 189
90. Τρέχω να προλάβω να κοιμηθώ πριν αρχίσω να ονειρεύομαι
(Συνειδητοποιώντας πόσο πολύ έχω επενδύσει στο σκοτάδι μου) ......................................... 191
91. Τελικά μου λείπει η συνείδησή μου πιο πολύ απ’ ό,τι νόμιζα
(Έχεις κι άλλες ώρες να χαρίσεις στη λύπη σου;) ...........................................................................193
92. Η καρδιά σου κατάλαβε το ψέμα μου, εσύ όχι ακόμα
(Γιατί τα μυστικά μου αρνούνται να μιλήσουν μεταξύ τους;) ................................................... 195
93. Μαζί, αλλά ξεχωριστά
(Κάθε φορά που ανταγωνίζομαι τη λύπη μου, πάντα καταλήγω να χάνω) .......................... 197
94. Αυτά που έγραψα στο πρώτο σκοτάδι της νύχτας
δεν συμφωνούν μ’ αυτά που διάβασα στο τελευταίο
(Πώς ξανάμαθα να λέω ψέματα που ξέρουν να πουν μόνο την αλήθεια) ............................ 199
11
95. Αυτά που ανακάλυψα ξεκλειδώνοντας το κορμί μου απ’ τη σκιά του
(Πότε θα σταματήσω να λέω ευχαριστώ στο κομμάτι του εαυτού μου
που πάντα μισούσα;) ................................................................................................................................. 201
96. Η νύχτα παρέδωσε στο επόμενο πρωί τα πάντα
εκτός απ’ το τελευταίο της σκοτάδι
(Φαίνεται ότι τελικά δεν τελειώνουν ποτέ τα μεσάνυχτα
που ζουν μέσα σε μια σκέψη που δεν θα βρει ποτέ το κουράγιο να τολμήσει) .................203
97. Δεν θα ομορφύνει το επόμενο λεπτό της ζωής σου
αν κάνεις το δικό μου πιο άσχημο
(Όταν τα ψέματά σου γίνουν οι φανατικότεροί σου οπαδοί) .....................................................205
98. Εκείνα τα μυστικά που πάντα είχε το σώμα μου
ήρθαν σήμερα το πρωί για να με βοηθήσουν
να ξεκλειδώσω τον ήλιο απ’ την απαισιοδοξία μου
(Ακούγοντας στον ραδιοφωνικό σταθμό της μετριότητάς μου
τα τραγούδια που θέλουν να με κάνουν κομμάτια) .......................................................................207
99. Έλα πες μου όλα αυτά που δεν έγιναν ποτέ
(Ζήτησα από τη σκιά μου ν’ αρπάξει όλη την αναποφασιστικότητα
που έχω μέσα μου και να την πετάξει εκεί που οι μαθήτριες ομίχλες
για πρώτη φορά μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται την εικόνα τους) .....................................209
100. Κάπνισα το τελευταίο σκοτάδι μου και πέταξα τη γόπα του
πάνω στις αλήθειες που αγάπησα λιγότερο
(Όταν σε άκουσα να έρχεσαι, κρύφτηκα αμέσως
ανάμεσα στη λογική μου και στα τρόπαιά της) ................................................................................ 211
101. Χωρίς ελπίδα οι ψυχές χρεοκοπούν
(Δεν φοβάμαι πλέον αυτά που η μοναξιά μου μπορεί ν’ αντέξει) .............................................213
102. Το ξυπνητήρι μου κάθε πρωί γεννά ένα όνειρο και μια ασπίδα
(Όταν μια καρδιά αρχίζει να παίρνει το σχήμα της αγάπης,
πετώντας το δικό της στην άκρη) .........................................................................................................215
103. Αντιστάσου στην ευκολία πριν αναγκαστείς να μάθεις
πώς ν’ αγαπάς το θάνατο του ιδρώτα σου
(Η απόλυτη ελευθερία μισεί τον ιδιοκτήτη της) ..............................................................................217
104. Όταν εξηγείς στο χρόνο που σου απομένει
τα μυστικά που σου κρύβουν οι ελπίδες σου,
έχεις ήδη αρχίσει να ζητάς συγγνώμη απ’ το μέλλον
(Πώς κατέληξες να είσαι ο αρχιφύλακας της λύπης σου;) ......................................................... 219
105. Οι ρυτίδες του προσώπου μου είναι το χειροκρότημα του χρόνου
(Εγώ, εγώ και ο εγωισμός μου,
ο τόσο γοητευτικός εραστής των αδυναμιών μου) ........................................................................221
106. Αν δεν δεις μέχρι μια ώρα αφότου ξυπνήσεις ένα χαμόγελο,
ξεκίνα να το φτιάξεις μόνος σου
(Πόσο μπορείς ν’ αγαπήσεις χωρίς ν’ αρχίσεις να προδίδεις τη λογική σου;) ....................223
107. Πριν δοκιμάσεις να πετάξεις, στρώσε τον ουρανό με μαξιλάρια
(Πρόσεξε, υπάρχουν ομίχλες που δεν είναι όσο γκρίζες φαίνονται) ......................................225
108. Το πιο σκληρό ναρκωτικό για τον άνθρωπο είναι το μέλλον του
(Η αθωότητά μου φοβάται να ζήσει δίπλα στην εξέλιξή μου) ...................................................227
12
109. Νιώσε με πριν προλάβεις να με καταλάβεις
(Το σημείο της ζωής μας στο οποίο ανθίζει η σκόνη) .................................................................229
110. Μυθοποίησα αυτά που δεν καταλαβαίνω για ν’ αποφύγω να τα πιστέψω
(Φοβάμαι τον εμετό αυτών που ελπίζω) ............................................................................................231
111. Πρέπει να μάθω πάλι πώς λειτουργεί το γέλιο μου
(Πάντα εμπιστευόμουν τις λέξεις μου
για να με συμβουλέψουν τι δεν πρέπει να πω) ..............................................................................233
112. Ελεύθερος .....................................................................................................................................................235
Ý
1. Ερωτεύτηκα τα μυστικά μου εκείνα
που το μυαλό μου αρνείται να μου εκμυστηρευτεί
(Κρυφακούω στο διπλανό δωμάτιο
την καρδιά μου να διαπραγματεύεται τα σύνορά της)
Και εγώ για να μάθω να γιορτάζω σωστά τις νίκες μου
που συνεχίζουν ν’ απαιτούν απ’ τον εγωισμό μου
να τους οργανώσει μεγαλοπρεπείς παρελάσεις,
αποφασίζω να χάσω το κομμάτι του περιεχομένου μου
που πάντα αγαπούσε τις ενοχές του
λίγο έξω από τα όρια της αδυναμίας μου,
η οποία ατάραχη συνεχίζει να χορεύει απελευθερωμένη από τις αχόρταγες επιθυμίες της
και απ’ τους χορτάτους φόβους της.
Είναι αυτές οι άτιμες επιθυμίες που έχουν καταφέρει εδώ και καιρό
ν’ αποστηθίσουν τις οδηγίες χρήσεως της συνείδησής μου.
Στέκονται όλες μαζί ψηλά στις κορυφές του μυαλού μου,
εκεί που επιζούν μόνο οι αντάρτες δισταγμοί,
και πίνουν στην υγειά μου χαρίζοντάς μου, όποτε αυτές θελήσουν,
μια γρήγορη γεύση απ’ το κομμάτι του παρελθόντος μου
που αρνήθηκε να μοιάσει με οποιοδήποτε άλλο πριν γίνει αξέχαστο.
Αφήνοντάς με να διασκεδάζω μόνος τον τρόμο μου,
χωρίζω τον ήχο του γέλιου μου στα δυο
και παίρνω το πιο αισιόδοξο
για να το βάλω μπροστά στα μούτρα της λιγότερο φιλόδοξής μου αμφιβολίας.
Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί τα μυστικά της αυτοπεποίθησής μου
αρνούνται να μιλήσουν με τους δισταγμούς μου,
χωρίζω το κλάμα του πιο μεγάλου «όχι» που είπα στη ζωή μου στα τρία.
Αγκιστρώθηκα με το ένα χέρι μου στο μεγαλύτερό του κομμάτι
και με το άλλο σ’ αυτά που μισώ μέσα μου
επειδή δεν μπόρεσα ποτέ μου να τ’ αρνηθώ.
Με τις τσέπες του τρίτου κομματιού, του ευάλωτου χρόνου μου,
γεμάτες μ’ όση αγάπη περισσεύει απ’ το πολύχρωμο μίσος
που έχουν μέσα τους οι αγωνίες του αύριο,
αποχαιρέτησα προσωρινά αυτές τις κατηφόρες της ζωής μου
που συνεχίζουν να με θαυμάζουν ακόμα.
Ζω πλέον στην κόψη των συναισθημάτων
που δεν έσκυψαν ποτέ μέσα τους για να βρουν
την ειλικρίνεια της δύναμης που έχουν
κρατώντας διαρκώς σφιχτά στο χέρι το πάντα ετοιμοπόλεμο κλειδί
που θα καταφέρει να ξεγυμνώσει τις σκέψεις μου απ’ την ατολμία μου.
Είμαι ένοχος. Λέρωσα τη θάλασσα της νύχτας
μ’ εκείνες τις σκέψεις μου που δεν θέλουν να προδώσουν
την ελάχιστη λογική που εκπροσωπούν
και το μέγιστο πάθος στο οποίο προσποιούνται ότι αντιστέκονται.
Η βαθυκόκκινη αγαπημένη τετράγωνη σταγόνα που ζει στο μυαλό μου
κοντοστάθηκε φοβούμενη τον ήχο που κάνουν
τα ετοιμοπόλεμα βήματα εκείνων των μυστικών
που φοβούνται το φως περισσότερο απ’ την αλήθεια.
Φόρεσα την πρώτη άβυσσο που βρήκα να με κοιτά στα μάτια
και παρέα με τη μη διαπραγματεύσιμη χειραψία μου
προσπάθησα, με όση καλοσύνη μού έχει απομείνει,
ν’ αγκαλιάσω το χώμα στο οποίο μέσα του κάθε πρωί
το χάραμα γεννάει το φως της αισιοδοξίας μου.
Κοιτώντας το αχνό φως που εκπέμπει κάθε στιγμή το σώμα μου κατάματα
ανακάλυψα ότι το χαμόγελο του ιδρώτα που ψάχνω εδώ και χρόνια ν’ αποκτήσω
βρίσκεται ήδη μέσα μου.
13
14
Το μεγάλο δάκρυ για πρώτη φορά μετά από χρόνια
αποφάσισε να μιλήσει στα πιο μικρά.
Η λογική ζητά επειγόντως να γίνει για μια ακόμα φορά
ο απτόητος πορτοφολάς της ημέρας,
και η μοναξιά μου ο φιλάργυρος αντιπρόσωπος της νύχτας.
Αποφάσισε το πάθος μου, αυτός ο γλυκός νυχτοφύλακας της ψυχής μου,
επιτέλους να πέσει να κοιμηθεί.
Δεν θα το χρειαστώ άλλο σήμερα.
Στο σταχτοδοχείο της λογικής θα προσπαθήσω να χωρέσω
το κομμάτι της ψυχής μου που πάντα με φοβόταν.
Στο σταχτοδοχείο του χειμώνα θα προσπαθήσω να χωρέσω αυτά
που το καλοκαίρι μού ζήτησε να του μάθω πώς να ξεχνά.
Και στο τέλος της ημέρας,
εκεί ανάμεσα στα λαμπρά κουρέλια που φόρεσα
και στα θαμπά τρόπαια του πρώτου φιλιού
που μου έδωσε η προσωπική μου τύχη,
θα προσπαθήσω να χωρέσω όποιες νίκες θέλουν ακόμα να μου κάνουν παρέα.
Είναι η ώρα που ο άνθρωπος παίρνει τη δύσκολη απόφαση
να ξεκινήσει το διάλογο με το κουράγιο του.
Κοιτώντας νωχελικά το τρίτο κομμάτι που επίτηδες δεν σήκωσα
έρχομαι αντιμέτωπος με την ηδονή των δισταγμών μου.
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσω
πόσο πολύ βολεμένος ζω στη μισοσπασμένη ρουτίνα της αγωνίας τους.
Η ζωή μου έχει γίνει ένα διαρκές μποτιλιάρισμα συναισθημάτων
τα οποία ψάχνουν να βρουν τον τροχονόμο τους
για να τους βοηθήσει να λύσουν τα προβλήματα με τον εαυτό τους.
Νιώθω ότι διαρκώς ακούω τον πράσινο ήχο της τσέπης της λογικής μου
να περιφέρεται μόνος του έξω απ’ τα δωμάτια του σώματός μου
σαν τον εύσωμο, σαρκαστικό ελεγκτή εισιτηρίων στο τρένο
που χαίρεται όταν καταφέρει να τσακώσει τον νεαρό λαθρεπιβάτη.
Για κάποιον περίεργο λόγο, όσο μεγαλώνω, ερωτεύομαι όλο και περισσότερο
την αγωνία μιας ψυχής να προλάβει ν’ απολαύσει την περηφάνια της
πριν η πλαστογραφία του αύριο την ξεθωριάσει.
Φαίνεται ότι το επόμενο ασύμμετρό μου βήμα,
χωρίς να με προειδοποιήσει,
έχει ήδη ξεκινήσει να ταξιδεύει εδώ και μήνες
εκεί που έτσι κι αλλιώς θα επιλέξει η πραγματικότητά μου να ζήσει για πάντα.
Βλέποντας την προσωπική μου ζωή
καθισμένη εκεί που συνήθως κάθομαι μετά τη δουλειά
ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ με τις φωτογραφίες
που τράβηξε σήμερα η ρουτίνα μου,
αποφάσισα ότι δεν θα ξαναφορέσω ποτέ
την ερημιά της αποδεκατισμένης κατανόησης,
μόνο και μόνο για να μπορώ στο τέλος της κάθε ημέρας
να γράφω με γκράφιτι όποιες ελπίδες έχω ακόμα
σ' εκείνους τους μαντρότοιχους της ψυχής μου
που το φως του ήλιου δεν φτάνει να φωτίσει σχεδόν ποτέ.
Θα μάθω απ’ την αρχή πώς να ενθουσιάζομαι.
Θα μάθω στις ελπίδες μου πώς να διεκδικούν τον χαμένο τους χρόνο
απ’ αυτά που δεν έχω μάθει ακόμα πώς να ελπίζω.
Θα μάθω να γιορτάζω την απολαυστική αναρχία του πάθους
που η ψυχή μου δεν θα σταματήσει ποτέ να γεννά.
Θα γίνω ο γλύπτης της τύχης μου
για ν’ αποφύγω να γίνω ο μέτριος εραστής της κακοτυχίας της.
15
Ý
2. Προτιμώ να είμαι ερωτευμένος με την ψυχή μου
παρά παντρεμένος με τη λογική μου
(Πώς είναι να ζεις μια ζωή φυλακισμένος στην ασφάλεια που νιώθεις;)
Μίσησα οποιοδήποτε σκοτάδι ήρθε να ζητήσει τη γνώμη μου.
Αγάπησα οποιοδήποτε σκοτάδι ήρθε να μου ζητήσει συγγνώμη.
Ένα ομοίωμα του εαυτού σου ζωγράφιζε όλο το βράδυ
ετοιμόρροπα σχήματα πάνω στην άμμο της ψυχής μου.
Σχήματα που ήθελαν τα ίδια ν’ απορροφήσουν όσο πόνο μπορούν μέσα τους
πριν δοκιμάσουν να μεταφέρουν τη χαρά τους
στα ατρόμητα αμπάρια της μνήμης μου.
Όταν τέλειωσαν, με φώναξαν να δω αυτά που έφτιαξαν.
Έσκυψα το κεφάλι, χαμήλωσα το βλέμμα προς το μέρος τους
και είδα την ελπίδα μου να ξεκολλάει απ’ το μέτωπό μου
και να ρίχνεται με ορμή άγριου ζώου ν’ αγκαλιάσει το ίδιο μου το μέλλον.
Είναι αυτές οι εικόνες που με πείθουν
ότι όσο και παντρεμένος με τη λογική μου να είμαι
το τεκμήριο δύναμης μιας ψυχής είναι η μικρότερή της αλήθεια.
Τι εκπληκτικό που είναι το συναίσθημα
όταν μπορώ έστω και για λίγο να κρατήσω στα χέρια την ελευθερία της ψυχής μου!
Νιώθω ότι ξαφνικά γεμίζει η ζωή μου με γλάρους που πετούν
μες στην απόλυτη ελευθερία που νιώθουν.
Περνούν ξυστά από τα αυστηρά βράχια της λογικής,
αψηφώντας τους σκοτεινούς, τεράστιους όγκους της λύπης τους,
σαν να τους προτρέπουν να πετάξουν μαζί τους
σ’ ένα ουράνιο κυνηγητό χαράς.
Αφήνω την ψυχή μου ν’ αποφασίσει εντελώς μόνη της
για το πού θα τοποθετήσει το επόμενο βήμα μου στο μέλλον,
το επόμενο βήμα των ποδιών μου στο σώμα μου,
το επόμενο βήμα της ζωής μου στο δρόμο που χάραξε η ελπίδα της.
Είναι η όμορφη εικόνα ενός μυαλού
που έχει κάτσει μόνο του σ’ ένα τραπέζι θαυμάζοντας την ψυχή του ιδιοκτήτη του,
η οποία χορεύει ευτυχισμένη ακριβώς μπροστά του
απελευθερωμένη απ’ όποιο πρόβλημα μπορεί τη στιγμή εκείνη να έχει.
Ο χορός χύνει όλη τη στοργή που είχε μέσα του
πάνω στη σκιά της ελπίδας που έχει το σώμα μου
να μάθει επιτέλους ν’ απαντάει σ’ αυτά που το ρωτάει ο ενθουσιασμός του.
Πήρα τη γοητευτική ελπίδα από τις στιγμές εκείνες
και την έβαλα πάνω στους αφρούρητους ώμους μου
που ακόμα πάλευαν να ξετινάξουν από πάνω τους
τις απορίες που δεν ήθελαν να ξεκολλήσουν
από το χώμα της λογικής που γεννήθηκαν.
Μαζί της πήγα σ’ εκείνη τη μαγική ακρογιαλιά
που η αλήθεια χάνει κάθε μεσάνυχτα την παρθενιά της αντικειμενικότητάς της.
Σε αντίθεση με τις απορίες του μυαλού μου,
δεν έμαθα ποτέ πώς να καταπίνω τις απορίες της καρδιάς μου.
Νιώθω πλέον ότι η λύτρωση
περνά αποκλειστικά μέσ’ από τους στενόμακρους διαδρόμους της γνησιότητάς μου,
γι’ αυτό και σπρώχνω βίαια αριστερά και δεξιά τα ψέματα
που καιροφυλακτούν στης ζωής μου τις άβουλες άκρες
για να τα πείσω να μου εκμυστηρευτούν τη δική τους εκδοχή για το μέλλον μου.
Το αόρατο σκοτάδι αυτών που είδα αλλά δεν μπόρεσα να αισθανθώ
πέρασε ανάμεσα σ’ εμένα και στις ανείπωτες λέξεις μου,
γλείφοντας το σώμα μιας ψυχής που βυθίζεται σιγά σιγά στην αδυναμία της
να χάσει και τον τελευταίο κόκκο αντικειμενικότητας που είχε.
Αισθάνομαι ότι τα παραμύθια της ζωής μου
βρήκαν τον τρόπο να γεράσουν πιο γρήγορα από εμένα.
Έντυσα τις λεκιασμένες αμφιβολίες μου
με το ύφος της προπληρωμένης σιγουριάς
και άρχισα να παλεύω με την απελπισία
του να είσαι σίγουρος γι’ αυτό που δεν είσαι
αλλά όχι γι’ αυτό που δεν θέλεις να γίνεις.
Έσπασα τη μεγάλη, σταθερή πύλη της λογικής
και ξεχύθηκα μέσα στο κάστρο που εδώ και χρόνια η ίδια ζει απομονωμένη
για να χαράξω στην ψυχή του αχανούς ηλιόλουστου προαυλίου της
τον πρώτο τέλειο κύκλο που μπόρεσα να ζωγραφίσω
από τότε που ήμουν δέκα χρονών.
Στο ποδοβολητό της ατέλειωτης χαράς εξαργυρώθηκε
όσο πάθος ζει ακόμα μέσα μου.
Το κακόμοιρο, με παρακαλάει εδώ και ημέρες να τ’ αγκαλιάσω
πριν αφήσω τη λογική μου να του κάνει την πρώτη ερώτηση.
16
Ý 17
3. Με πόσα σκοτάδια πλήρωσες σήμερα την άβυσσο
που ζει μέσα σου για να κρατήσει το στόμα της κλειστό;
(Ξαναβρήκα χθες μες στα μεσάνυχτα τις αιχμάλωτες στο
παρελθόν μου ματιές του σκοταδιού που κάποτε μ’ αγάπησε)
Από αυτές έμαθε το χώμα των ενοχών μου να κρύβει τόσο καλά τους δισταγμούς του
μες στις τεθλασμένες εικόνες αυτών που κάποτε ήθελα να μάθω πώς ν’ αγαπάω.
Πόσο χαίρομαι που δεν μπορώ, όσο και να παλέψω,
να πιάσω στα άπληστα χέρια μου το φως του προηγούμενου αύριο,
για να ξεπληρώσω τα χρέη που μου άφησαν
τα θλιμμένα δάνεια που πήρα απ’ την απογοήτευση
που μ’ άφησε η πληγωμένη σαφήνεια του χθες.
Έρχονται στιγμές που φοβάμαι τόσο πολύ
την αγριεμένη ματιά της ημέρας που μόλις τέλειωσε,
τόσο που κάνει τη γη γύρω μου να σταματάει ν’ αναπνέει.
Την τελευταία φορά που ο εγωισμός μου προσπάθησε ν’ αγοράσει
την ψεύτικη ελπίδα απ’ το ενεχυροδανειστήριο των πιο απόκρυφων φόβων
συνειδητοποίησε ότι όλα στη ζωή δεν πωλούνται,
γιατί προσπαθώντας ν’ αγοράσεις την κάλπικη απόλαυση
πουλάς μια για πάντα τη μοναδική συναλλαγή
που πάντα ήθελες να κάνεις με τον εαυτό σου.
Ήταν αυτή η διψασμένη συναλλαγή
που μ’ εγκατέλειψε στη μέση της πλατείας της λογικής μου,
με όλα τα εκατοντάδες επιχειρήματά μου να την κοιτάζουν άφωνα.
Εκεί έμεινε για ώρα, μόνη, μες στην ανθρωπομορφική συμμετρία της
προσπαθώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε
ν’ αδειάσει τον ψίθυρο της καρδιάς μου απ’ τους φόβους του
αδιαφορώντας αν παραβιάζοντας τα σύνορα του αύριο
μ’ αναγκάζει να καταναλώσω και το τελευταίο γραμμάριο μπαρουτιού
που έχει μέσα της μια συνείδηση που ποτέ δεν δίστασε
ν’ ανατινάξει όποια στιγμή ήθελε σε χίλια κομμάτια την ίδια τη σκιά της.
Από τότε και κάθε ημέρα το κομμάτι της βαρεμάρας μου
που ζει κοντά στον ελάχιστο ήλιο
προσπαθεί να μ’ αγοράσει απ’ την ίδια την αυτοπεποίθησή μου.
Η ακυρότητα των φόβων που δεν ξέρω ακόμα πώς να φοβηθώ
προσπαθεί να ξεσκεπάσει όποιον δισταγμό βρει να κοιμάται μέσα μου.
Το μεθύσι της δύναμης χειροκροτεί ήδη το επόμενο θύμα του,
ενώ εγώ μένω παρέα με τις αγέλαστες ερωτήσεις που διστάζω να κάνω
προσπαθώντας να καταλάβω από ποιο κομμάτι της αλήθειας μου
μόλις δανείστηκα τη λυπημένη συγγνώμη που θα χρησιμοποιήσω το επόμενο λεπτό.
Όταν θα σταματήσω να κλαίω
ελπίζω να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω μάθει ακόμα πώς να γελάω.
Σε κάθε χάραμα που ξεπερνά τους δισταγμούς του
βλέπω την κλειδαρότρυπα-νύχτα
να σερβίρει τα όνειρά μου για πρωινό στις απορίες μου.
Η ομίχλη των λαθών που για χρόνια με κυνηγούσε, τελικά, με προσπέρασε
και εγώ περιμένοντας το παρελθόν να με φτάσει
έκανα ένα βήμα πίσω για να μην μπω ακόμα στο μέλλον μου.
18
Έσκυψα πάνω στο τραπέζι που μου κράταγε παρέα
και είδα μια βουρκωμένη σταγόνα να κάθεται και να κλαίει
στην πιο βουβή απ’ τις τέσσερις άκρες του.
Την κοίταξα με προσοχή και είδα μέσα της
ν’ αντικατοπτρίζεται η εικόνα της αυτοπεποίθησής μου,
στην πίσω μεριά της οποίας οι ενοχές μου
έχουν απ’ την εφηβική μου ηλικία αποθηκεύσει την εργατικότητά τους.
Μια αυτοπεποίθηση μονόχρωμη,
ιδιαίτερα περήφανη που δεν έχει παραπάνω από ένα χρώμα,
η οποία επιζητά κάθε πρωί απ’ τον καθρέφτη που κοιτάζομαι
να πιστέψει στην ομίχλη που η ίδια με την άδειά μου του σερβίρει.
Η σκιά μου ζει εδώ και καιρό μέσα του
και εγώ μες στα περιττώματα της εικόνας
που για χάρη μου τον αφήνω να δημιουργεί.
Κάθε πρωί τρέχω αγχωμένος να προλάβω
να πιστέψω στα προτερήματά μου
πριν προλάβουν τα ελαττώματά μου να μαγέψουν την ημέρα
με τα καινούρια ταχυδακτυλουργικά κόλπα τους που μόλις έμαθαν.
Είναι η δικιά τους κραυγή που ξέρουν τόσο καλά
να χρησιμοποιούν τα ακέφαλα κίνητρα που φιλοξενώ στο κεφάλι μου
για να ορμήσουν να καταλάβουν το λόφο που ζουν όλες οι αποτυχίες μου
πριν προλάβω να τον προστατέψω απ’ αυτά που ονειρεύτηκα να πετύχω.
Θέλουν να με παρασύρουν, να επιτεθώ και εγώ μαζί τους,
αλλά εγώ κάθομαι αναπαυτικά ανάμεσα στους δισταγμούς μου,
δεν συμμετέχω στις διάφορες υποσχέσεις
που κατά καιρούς δίνει στην καρδιά μου
το κομμάτι του ενθουσιασμού το οποίο ονειρεύεται μόνο όνειρα
που έχουν τενεκεδένια αρχή και χρυσό τέλος.
Γύρω της περιπλανιέται ανήσυχος ένας τραυματισμένος εγωισμός
που μόλις άρχισε μ’ ένα μεταξωτό φτυάρι να σκάβει
για να φτιάξει τον τάφο του που εδώ και χρόνια έχει δει
κρυφοκοιτάζοντας πού και πού τα όνειρά μου.
Έχει φέρει μαζί του και μια μαρμάρινη πλάκα
που γράφει με περήφανα μπλε και κόκκινα γράμματα:
«Τα λάθη αγαπούν τις ενοχές τους».
Όσο αυτός σκάβει, νυχτώνει και, όσο νυχτώνει, τα μεγέθη μεγαλώνουν.
Ý 19
4. Οι συνειδήσεις μαζεύτηκαν για να δουν
πώς τα πορτοφόλια της λογικής καταβροχθίζουν
τα πιστεύω των ιδιοκτητών τους
(Τις μεγαλύτερες φωτιές δεν τις ανάβουν άνθρωποι,
τις ανάβουν συνειδήσεις)
Οι αμαρτίες του ορίζοντα φοβερίζουν απ’ το πρωί την αγκαλιά μου.
Ξέρω ότι όταν μονολογώ παζαρεύω με το αόρατο
αλλά πώς αλλιώς θα επικοινωνήσω με τη φυλλοβόλο αισιοδοξία μου
η οποία προσπαθεί μάταια να βρει έναν τρόπο να ξαναμπεί μέσα μου
για ν’ αγκαλιάσει το κομμάτι του πάθους μου που δεν είναι δικό μου;
Νιώθω τον ενθουσιασμό μου ν’ αλληθωρίζει
μπροστά στην αρνητικότητα της σιωπής η οποία συνεχίζει να μη θέλει
να προδώσει τα σκοτάδια τα οποία την πιστεύουν ακόμα.
Μένω μόνος, συναισθηματικά διάτρητος,
το ίδιο έτοιμος να βγω μέσ’ απ’ την περιφρόνηση της δύναμης της ψυχής μου
ή να μπω μες στην επαλήθευση της ανικανότητας του εγωισμού μου
να προσφέρει στο αύριο αυτά που εγώ θέλω.
Η εκδίκηση έχει ξεχάσει πώς να υπογράφει
στο τέλος της κάθε ημέρας τους μονόλογούς μου
και εγώ έχω καταλήξει να νοσταλγώ αυτά που δεν έχω πετύχει
πριν επιθυμήσω αυτά που δεν πρόλαβα καν να συνειδητοποιήσω ότι θέλω.
Αφήνομαι πλέον στη διακριτική ευχέρεια του απροόπτου
να διαμορφώσει τις σχέσεις ανάμεσα στα συναισθήματά μου και σ’ εμένα.
Προσπαθώντας να χωρέσω σ’ όση στοργή μού περισσεύει
απ’ την ψυχή που καθημερινά χρησιμοποιώ,
είδα τη συγκίνησή μου να κλαίει ολομόναχη
πίσω απ’ την πόρτα της ζωής που ζει απέναντι απ’ τη δική μου.
Πήρα το θάρρος, περπάτησα μέχρι το κατώφλι της
και χτυπώντας την ένιωσα τους παλμούς της καρδιάς μου
να προσπαθούν να μάθουν πώς να μου μαρτυρούν, χωρίς να με προσβάλλουν,
την αλήθεια που μόνο αυτοί βλέπουν.
Ένιωσα την ψυχή μου να χορεύει
χωρίς να νιώθει την ανάγκη ν’ αναγκάσει το σώμα μου να κουνηθεί.
Άρχισα αμέσως, μ’ όσο μεγαλύτερη ταχύτητα μπορούσα,
ν’ αποσυναρμολογώ την πιο αγαπημένη ελπίδα
για να καταφέρω να βρω τα ανταλλακτικά
με τα οποία θα ξεκινήσουν μόνες τους να χτίζουν απ’ την αρχή
την εικόνα που πρόσφατα ερωτεύτηκε η καινούρια μου πραγματικότητα.
Η αρμονία πάγωσε στιγμιαία στο άπειρο της στιγμής.
Το αντίγραφο του παρελθόντος έβαλε φωτιά στο επόμενο λεπτό του.
Αφοπλίζοντας αυτά που φοβάμαι
έμεινα μόνος μ’ αυτά που φοβάμαι περισσότερο.
Τα νυσταγμένα πορτοφόλια αισθάνονται πάλι έτοιμα
να γονιμοποιήσουν τις ανυπάκουες αγκαλιές,
ενώ όλες οι φορές που αρνήθηκα να υποκύψω στην τύχη του θάρρους μου
αρχίζουν λίγο πιο πέρα να χορεύουν με τους πιο απαιτητικούς μου δισταγμούς
που θέλουν όσο τίποτε άλλο να μεθύσουν σύντομα
πίνοντας όλο το βράδυ με την αλήθεια που μόλις ερωτεύτηκαν.
Εκεί που στεκόμουν ήρθαν δυο γριούλες
και μου ζήτησαν να τις περάσω στη διπλανή ζωή τους.
Ήταν οι λεπτομέρειες της ζωής μου που αποφάσισαν μετά από χρόνια
να γνωρίσουν ξανά τις αμφιβολίες μου.
Όταν τέλειωσα, ένιωσα τη γεύση της καταιγίδας μέσα μου να ψευδίζει,
ένιωσα τη δύναμη του θάρρους μου να μου ζητάει ν’ αλλάξει διεύθυνση.
