ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΥΙΣ ΣΤΙΒΕΝΣΟΝ · kΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το μαύρο ......

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΥΙΣ ΣΤΙΒΕΝΣΟΝ

Το νησίτων θησαυρών

ΑπόδοσηΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑΣ

ΚΛΑΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

NHSI 001-012_001-010.qxp 5/12/15 7:48 PM Page 5

Εκδόσεις Πατάκη – Κλασική λογοτεχνία για παιδιά και για νέουςΡόμπερτ Λούις Στίβενσον, Tο νησί των θησαυρώνRobert Louis Stevenson, Treasure IslandΑπόδοση: Φίλιππος MανδηλαράςΥπεύθυνη έκδοσης: Υβόνη ΚαρύδηΔιορθώσεις: Μαρία ΣεβαστιάδουΕικαστικό εξωφύλλου: Θανάσης ΠέτρουΣελιδοποίηση: Αλέξιος Δ. ΜάστορηςΦιλμ, μοντάζ: Γιώργος ΚεραμάςCopyright© για την ελληνική γλώσσα Σ. Πατάκης AEΕΔΕ (Eκδόσεις Πατάκη), 2005Πρώτη έκδοση στην ελληνική γλώσσα από τις Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, Απρίλιος 2015KET 9362 ΚΕΠ 247/15ISBN 978-960-16-5925-1

Tο παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας(N. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικήςιδιοκτησίας. Aπαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής αδείας του εκδότη η κατά οποιονδήποτε τρόπο ήμέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμί-σθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γέ-νει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

ΠANAΓH TΣAΛΔAPH (ΠPΩHN ΠEIPAIΩΣ) 38, 104 37 AΘHNAΤΗΛ.: 210.36.50.000, 210.52.05.600, 801.100.2665 – ΦAΞ: 210.36.50.069ΚΕNΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: ΕΜΜ. ΜΠΕNΑΚΗ 16, 106 78 ΑΘΗNΑ, ΤΗΛ.: 210.38.31.078ΥΠOΚATAΣTHΜΑ: ΚΟΡΥΤΣΑΣ (ΤΕΡΜΑ ΠΟΝΤΟΥ – ΠΕΡΙΟΧΗ Β´ ΚΤΕΟ), Τ.Θ. 1213,570 09 ΚΑΛΟΧΩΡΙ ΘΕΣΣΑΛONΙΚΗΣ, ΤΗΛ.: 2310.70.63.54, 2310.70.67.15 – ΦAΞ: 2310.70.63.55Web site: http://www.patakis.gr • e-mail: [email protected], [email protected]

NHSI 001-012_001-010.qxp 5/12/15 7:48 PM Page 6

Αφιέρωση του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον

Ο συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο αυτό με τις καλύτερες ευχές τουστον αγαπητό του φίλο Λόυντ Όσμπουρν, έναν Aμερικανό τζέντλεμαν,

σύμφωνα με τα κλασικά γούστα του οποίου υφάνθηκε η αφήγησηπου ακολουθεί, ως ανταπόδοση για τις υπέροχες ώρες που πέρασαν μαζί.

NHSI 001-012_001-010.qxp 5/12/15 7:49 PM Page 7

Περιεχόμενα

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣΟ ΓΕΡΟ-ΚΟΥΡΣAΡΟΣ

KΕΦΑΛΑΙΟ 1: Ο γερο-θαλασσόλυκος στο πανδοχείο «Ο ναύαρχος Μπένμποου» . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

KΕΦΑΛΑΙΟ 2: Η εμφάνιση του Μαυρόσκυλου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26KΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το μαύρο σημάδι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38KΕΦΑΛΑΙΟ 4: Το σεντούκι του Καπετάνιου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49KΕΦΑΛΑΙΟ 5: Το τέλος του τυφλού . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59KΕΦΑΛΑΙΟ 6: Τα χαρτιά του Καπετάνιου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣΟ ΜΟΝΟΠΟΔΑΡΟΣ ΜΑΓΕΙΡΑΣ

KΕΦΑΛΑΙΟ 7: Ταξίδι στο Μπρίστολ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81KΕΦΑΛΑΙΟ 8: Το καπηλειό «Μονοκιάλι» . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91KΕΦΑΛΑΙΟ 9: Μπαρούτι και όπλα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100KΕΦΑΛΑΙΟ 10: Το ταξίδι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110KΕΦΑΛΑΙΟ 11: Τι άκουσα μέσα από το βαρέλι με τα μήλα . . . . . . . . . 120KΕΦΑΛΑΙΟ 12: Πολεμικό συμβούλιο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ

KΕΦΑΛΑΙΟ 13: Πώς ξεκίνησε η περιπέτειά μου στη στεριά . . . . . . . . 143KΕΦΑΛΑΙΟ 14: Το πρώτο χτύπημα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 152KΕΦΑΛΑΙΟ 15: Ο κάτοικος του νησιού . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 161

NHSI 001-012_001-010.qxp 5/12/15 7:49 PM Page 9

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣΤΟ ΟΧΥΡΟ

KΕΦΑΛΑΙΟ 16: Συνέχεια της αφήγησης από τον γιατρό: πώς εγκαταλείψαμε το πλοίο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173

KΕΦΑΛΑΙΟ 17: Συνέχεια της αφήγησης από τον γιατρό: το τελευταίο ταξίδι της βάρκας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 181

KΕΦΑΛΑΙΟ 18: Συνέχεια της αφήγησης από τον γιατρό: το τέλος της πρώτης μέρας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188

KΕΦΑΛΑΙΟ 19: Ο Τζιμ Χόουκινς συνεχίζει την αφήγηση: το οχυρό . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196

KΕΦΑΛΑΙΟ 20: Οι προτάσεις του Τζον Σίλβερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 205KΕΦΑΛΑΙΟ 21: Η επίθεση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 214

ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

KΕΦΑΛΑΙΟ 22: Πώς ξεκίνησε η περιπέτειά μου στη θάλασσα . . . . . . 225KΕΦΑΛΑΙΟ 23: Η άμπωτη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 234KΕΦΑΛΑΙΟ 24: Το ταξίδι του μονόξυλου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 242KΕΦΑΛΑΙΟ 25: Κατεβάζω την πειρατική σημαία . . . . . . . . . . . . . . . . . 251KΕΦΑΛΑΙΟ 26: Ίσραελ Χεντς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 259KΕΦΑΛΑΙΟ 27: «Νομίσματα!» . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 272

ΕΚΤΟ ΜΕΡΟΣΟ ΚΑΠΕΤΑΝ ΣΙΛΒΕΡ

KΕΦΑΛΑΙΟ 28: Στα χέρια του εχθρού . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283KΕΦΑΛΑΙΟ 29: Και πάλι το μαύρο σημάδι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295KΕΦΑΛΑΙΟ 30: Δίνω τον λόγο μου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 306KΕΦΑΛΑΙΟ 31: Το κυνήγι του θησαυρού

– Τα σημάδια του Φλιντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 317KΕΦΑΛΑΙΟ 32: Το κυνήγι του θησαυρού

– Η φωνή μέσα από τα δέντρα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 328KΕΦΑΛΑΙΟ 33: Τέλος εποχής . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 338KΕΦΑΛΑΙΟ 34: Σαν επίλογος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 348

NHSI 001-012_001-010.qxp 5/12/15 7:49 PM Page 10

Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον

Ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον γεννήθηκε τον Νοέμ-βριο του 1850 στο Εδιμβούργο. Στην αρχή σπούδασεμηχανικός στο πανεπιστήμιο της πόλης του, αλλά στησυνέχεια ακολούθησε τον νομικό κλάδο. Παρ’ όλα αυ-τά, το πάθος του ήταν η συγγραφή και, παρά την αντί-θετη γνώμη των γονιών του, ακολούθησε το όνειρότου. Του άρεσαν τα ταξίδια και τη δεκαετία του 1870δημοσίευσε πολλά ταξιδιωτικά χρονικά από τα ταξίδιατου στη Γαλλία και στο Βέλγιο.

Ο Στίβενσον ξεκίνησε να γράφει το Νησί των Θη-σαυρών το 1881, ενώ ήταν σε διακοπές στη Σκοτία μετους γονείς του, τη σύζυγό του και τον δωδεκάχρονοθετό του γιο, Λόυντ. Στην αρχή αφηγούνταν την ιστο-ρία στον ημιπαράλυτο γιο του για να τον διασκεδάσει,αλλά ο μικρός, παρέα με τον πατέρα του συγγραφέα,είχαν εντυπωσιαστεί τόσο πολύ, που τον έπεισαν να τηγράψει. Μετά το Νησί των Θησαυρών ο Στίβενσονέγραψε αρκετά πετυχημένα μυθιστορήματα, ποιήματα

NHSI 001-012_001-010.qxp 5/12/15 7:49 PM Page 11

και θεατρικά έργα, από τα οποία το πιο γνωστό είναιτο Δόκτωρ Τζέκυλ και κύριος Χάιντ. Το πιο δημοφιλέςμυθιστόρημά του, όμως, παρέμεινε αυτό με «τον χάρ-τη, τον θησαυρό, την ανταρσία, τη σκούνα, τον πυρ-γοδεσπότη Τριλόουνυ, τον γιατρό και τον μονοπόδα-ρο μάγειρα…».

Ο Στίβενσον, που είχε προβλήματα υγείας από ταπαιδικά του χρόνια, αποφάσισε το 1888 να εγκαταλεί-ψει οριστικά τη Σκοτία, με προορισμό χώρες που είχανπιο εύκρατο κλίμα. Πέθανε το 1894 στη Σαμόα απόεγκεφαλική αιμορραγία, σε ηλικία μόλις σαράντα τεσ-σάρων ετών.

NHSI 001-012_001-010.qxp 5/12/15 7:49 PM Page 12

Πρώτο μέρος

Ο ΓΕΡΟ-ΚΟΥΡΣAΡΟΣ

NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 13

Κεφάλαιο 1

Ο γερο-θαλασσόλυκος στο πανδοχείο «Ο ναύαρχος Μπένμποου»

Όλα όσα θα διαβάσετε παρακάτω τα έγραψα κατόπινπαράκλησης του κυρίου Τριλόουνυ, του γιατρού Λάι-βεζυ κι άλλων κυρίων οι οποίοι μου ζήτησαν να εξιστο-ρήσω τα γεγονότα που έχουν σχέση με το Nησί τωνΘησαυρών, με τον όρο να κρατήσω κρυφές τις συντε-ταγμένες του νησιού, καθώς υπάρχουν ακόμα θαμμένοιθησαυροί εκεί. Έτσι, παίρνω την πένα μου το σωτήριοέτος 17.. και ξαναγυρίζω στα χρόνια που ο πατέρας μουείχε το πανδοχείο «Ο ναύαρχος Μπένμποου». Τότε ήρ-θε να μείνει κάτω από τη στέγη μας ο ηλιοκαμένος γε-ρο-θαλασσόλυκος με το σημαδεμένο πρόσωπο.

Τον θυμάμαι σαν να ήταν χτες. Έφτασε στην πόρτατου πανδοχείου μας ακολουθούμενος από έναν χαμάλητου λιμανιού, που κουβαλούσε μέσα σ’ ένα καρότσι έναναυτικό σεντούκι. Ήταν μελαχρινός, ψηλός, δυνατόςκαι βαρύς. Η λιγδιασμένη κοτσίδα του έπεφτε πάνω στο

15

NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 15

τριμμένο μπλε πανωφόρι του, τα χέρια του ήταν γεμά-τα σημάδια από πληγές, τα νύχια του σπασμένα και κα-τάμαυρα στις άκρες και στο ένα του μάγουλο ξεχώριζεμια μεγάλη χαρακιά, ξεθωριασμένη από τον χρόνο. Τονθυμάμαι να στέκεται και να κοιτάζει τον όρμο μπροστάστο πανδοχείο σιγοσφυρίζοντας και ύστερα να πιάνειεκείνο το παλιό θαλασσινό τραγούδι που τόσο συχνά θαακούγαμε στη συνέχεια από τα χείλη του:

«Δεκαπέντε ναυτικοί πάνω απ’ το σεντούκι του νεκρού –

Γιο-χο-χο, κι ένα μπουκάλι ρούμι!».

Η φωνή του ήταν τραχιά και τρεμουλιαστή, σαν να εί-χε σπάσει στα καπηλειά των λιμανιών με τον χρόνο.Χτύπησε την πόρτα με το χοντρό μπαστούνι που κρα-τούσε στο χέρι, κι όταν του άνοιξε ο πατέρας μου, τονπρόσταξε άγρια να του φέρει ένα ποτήρι ρούμι. Ο πατέ-ρας μου τον εξυπηρέτησε δίχως κουβέντα, και μόλις οάντρας πήρε το ποτήρι στα χέρια του, κατέβασε το πε-ριεχόμενό του αργά, σαν άνθρωπος που ξέρει να πίνει,κοιτάζοντας μία τα βράχια που υψώνονταν προς τη με-ριά της θάλασσας και μία την ταμπέλα του μαγαζιού μας.

«Ωραίο λιμανάκι αυτό…» είπε στο τέλος. «Κι αυτό τομαγαζί καλούτσικο είναι… Έχετε κόσμο εδώ, φίλε μου;»

Ο πατέρας μου του απάντησε πως όχι, δυστυχώς δενείχαμε πολύ κόσμο.

16


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 16

«Πολύ καλά τότε» του αποκρίθηκε ο άντρας. «Αυτόακριβώς ζητάω. Ε, φίλε!» φώναξε στον χαμάλη που πε-ρίμενε έξω από την πόρτα. «Ξεφόρτωσε το σεντούκικαι φέρ’ το μέσα. Θα μείνω εδώ για λίγο καιρό!» Κατό-πιν στράφηκε στον πατέρα μου και συνέχισε: «Εγώ εί-μαι απλός άνθρωπος, φίλε μου. Λίγο ρούμι, κάνα αυγόμε μπέικον, ένα λιμανάκι σαν τούτο εδώ, για να βλέπωτα καράβια να περνούν, και είμαι ευχαριστημένος…

Πώς να με λες; Να με λες Καπετάνιο, αν σ’ αρέσει. Α, σεβλέπω λίγο σκεφτικό… Έχω λεφτά, ησύχασε. Να, πά-ρε!» και πέταξε κάτω τρία τέσσερα χρυσά νομίσματα.«Όταν θα τα έχω φάει και θα τα έχω πιει, μου λες!» ανα-φώνησε περήφανα, σαν να ήταν καπετάνιος του Bασι-λικού Nαυτικού. Και πράγματι, παρά τα τριμμένα ρού-χα του και τους απότομους τρόπους του, ο άντρας αυ-τός δεν έμοιαζε με απλό ναυτικό, αλλά με καπετάνιοπρώτης διαλογής, που είχε συνηθίσει να προστάζει καινα τον υπακούν δίχως δεύτερη κουβέντα.

Ο χαμάλης μάς είπε πως ο άντρας είχε φτάσει το ίδιοπρωί με την ταχυδρομική άμαξα, πως είχε ρωτήσει ναμάθει για όλα τα πανδοχεία στην ακτή και πως, ακού-γοντας καλά λόγια για το δικό μας και μαθαίνονταςπως ήταν απόμερο, το προτίμησε. Αυτά ήταν όλα όσαμπορέσαμε να μάθουμε για τον καινούριο νοικάρη μας.

Ο Καπετάνιος ήταν ένας άνθρωπος από φυσικού τουαμίλητος. Περνούσε τις μέρες του τριγυρίζοντας στονορμίσκο ή πάνω στα βράχια, έχοντας πάντα μαζί του

17

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ

NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 17

ένα μπρούντζινο μονοκιάλι. Τα βράδια καθόταν στοσαλόνι δίπλα στη φωτιά κι έπινε ρούμι και νερό. Όταντου μιλούσε κάποιος, σπάνια απαντούσε. Απλώς σήκω-νε το κεφάλι του με ύφος ξαφνιασμένο και θυμωμένοκαι ξεφυσούσε σαν φώκια. Έτσι, μάθαμε κι εμείς να μηντον ενοχλούμε.

Κάθε μέρα, όταν επέστρεφε από τη βόλτα του, ρω-τούσε αν είχαν περάσει από τον δρόμο τίποτα ναυτικοί.Στην αρχή φανταστήκαμε πως αποζητούσε την παρέατων ομοίων του, αλλά σύντομα καταλάβαμε πως κάνα-με λάθος και πως ο Καπετάνιος έκανε αυτή την ερώτη-ση κάθε μέρα επειδή ήθελε να τους αποφύγει, όχι νατους συναντήσει! Προσέξαμε πως, όταν έμπαινε στοπανδοχείο μας κάποιος ναυτικός –κι αυτό τύχαινε πό-τε πότε με αυτούς που πήγαιναν στο Μπρίστολ– ο Κα-πετάνιος δεν έμπαινε ποτέ στο σαλόνι προτού ρίξει μιαματιά από την τζαμόπορτα. Κι όσο ο άλλος βρισκότανεκεί, δεν έβγαζε μιλιά από το στόμα του.

Για μένα, όμως, δεν υπήρχε τίποτα το παράξενο στησυμπεριφορά του, μιας και, με κάποιον τρόπο, μοιραζό-μουν τις ανησυχίες του. Και να πώς είχε συμβεί αυτό…

Λίγες μέρες μετά την άφιξή του στο πανδοχείο μας μεείχε πάρει κατά μέρος και μου είχε τάξει ένα ασημένιο νό-μισμα κάθε μήνα αν είχα τα μάτια μου δεκατέσσερα γιαέναν ναυτικό με ένα ποδάρι. Αν καμιά μέρα τον έβλεπανα έρχεται προς το πανδοχείο μας ή να περνάει από τονδρόμο, θα έπρεπε να τρέξω αμέσως να τον ειδοποιήσω!

18


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 18

Πρέπει, όμως, να πω πως, όταν συμπληρωνόταν ομήνας κι εγώ του ζητούσα την αμοιβή για τις υπηρεσίεςμου, αυτός με κοιτούσε θυμωμένα και ξεφυσούσε απα-ξιωτικά, αλλά προτού περάσει η εβδομάδα, με καλούσεκοντά του, μου έδινε την αμοιβή μου και επαναλάμβα-νε τις οδηγίες του για τον ναυτικό με το ένα ποδάρι.

Πόσο με βασάνιζε στα όνειρά μου αυτός ο ναυτικόςδεν μπορώ να σας περιγράψω. Τις νύχτες του χειμώνα,όταν ο άνεμος φυσούσε δυνατά και τράνταζε το παν-δοχείο μας σαν να ήθελε να το ξεριζώσει, όταν τα θεό-ρατα κύματα έσκαζαν στα βράχια με βρόντο, τον έβλε-πα μπροστά μου με χίλιες μορφές κι άλλες τόσες δια-βολικές εκφράσεις. Πότε, λέει, το πόδι του ήταν κομ-μένο από το γόνατο και πότε από τον γοφό, πότε, πά-λι, μου παρουσιαζόταν σαν τέρας, με ένα πόδι που ξε-φύτρωνε από τη μέση του κορμιού του. Ο χειρότερος,όμως, εφιάλτης μου ήταν όταν τον έβλεπα να με κυνη-γάει στα χωράφια πηδώντας τους φράχτες και τους θά-μνους. Με αυτά και με αυτά, πλήρωνα πολύ ακριβά,όπως καταλαβαίνετε, το μηνιάτικο από τον Καπετάνιο.

Τον Καπετάνιο, όμως, τον φοβόμουν πολύ λιγότεροαπό οποιονδήποτε άλλο. Υπήρχαν βραδιές που, ότανέπινε περισσότερο ρούμι απ’ όσο μπορούσε να αντέξει,άρχιζε να τραγουδάει με τη σπασμένη φωνή του παλιάναυτικά τραγούδια, δίχως να του καίγεται καρφί για τοτι γινόταν μέσα στο σαλόνι. Άλλες φορές, πάλι, πρό-σταζε να τους κεράσουμε όλους στο μαγαζί και μετά

19


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 19

τους ανάγκαζε να ακούσουν τις τρομερές ιστορίες του,που δεν είχαν ούτε αρχή ούτε τέλος, ή να του κάνουνσεγκόντο στα άγρια τραγούδια του. Ούτε που μπορώνα θυμηθώ πόσες φορές άκουσα το πανδοχείο όλο νασείεται από το «Γιο-χο-χο, κι ένα μπουκάλι ρούμι!». Δενμπορώ, όμως, και να ξεχάσω την έκφραση στο πρόσω-πο των πελατών μας όταν υποχρεώνονταν να τραγου-δήσουν μαζί του και συναγωνίζονταν έντρομοι ο έναςτον άλλο στις αγριοφωνάρες, μην τυχόν και δυσαρε-στηθεί ο μεθυσμένος Καπετάνιος. Κι αυτό επειδή γνώ-ριζαν πολύ καλά πως, όταν θύμωνε, γινόταν φοβερόςκαι τρομερός: χτυπούσε τη γροθιά του πάνω στο τρα-πέζι προκειμένου να σωπάσουν όλοι ή, πάλι, ούρλιαζεαπό τον θυμό του όταν κάποιος διέκοπτε καμιά αφή-γησή του. Αλλά και στην περίπτωση που δεν τον διέ-κοπτε κανένας, πάλι εκνευριζόταν, επειδή συμπέραινεπως η παρέα δεν τον παρακολουθούσε με προσοχή! Καιφυσικά δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να φύγει προτού οίδιος σηκωθεί τρικλίζοντας και πάει για ύπνο…

Αυτό, όμως, που τρόμαζε πιο πολύ απ’ όλα τους πελά-τες μας ήταν οι ιστορίες του. Τους έβλεπες να τον κοιτά-ζουν με μάτια γουρλωμένα από την τρομάρα, να τρέμουνσύγκορμοι, να χλωμιάζουν από τη βιαιότητα των αφηγή-σεών του. Επειδή οι ιστορίες του Καπετάνιου μιλούσανγια κρεμασμένους και μαχαιρώματα, για άγριες μονομα-χίες μέχρι τελικής πτώσεως, για τρομακτικές θύελλες καιφοβερές περιπέτειες σε θάλασσες και ωκεανούς. Όπως

20


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 20

καταλαβαίναμε, πρέπει να είχε ζήσει πλάι στους πιο φρι-κτούς εγκληματίες που επέτρεψε ο Θεός να πλεύσουνστα πελάγη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα φοβε-ρά και τρομερά που περιέγραφε, οι λέξεις που χρησιμο-ποιούσε τρόμαζαν ακόμα πιο πολύ τους φιλήσυχους στε-ριανούς που σύχναζαν στο μαγαζί μας.

Ο πατέρας μου έλεγε και ξαναέλεγε πως η παρουσίατου Καπετάνιου στο πανδοχείο μας θα μας κατέστρεφεαργά ή γρήγορα, καθώς ακόμα και οι πιο τακτικοί πε-λάτες μας θα σταματούσαν να έρχονται, αφού δεν εί-χαν καμία υποχρέωση να ανέχονται να τους φέρεταικάποιος με τόσο βάναυσο τρόπο ούτε να πηγαίνουνστο σπίτι τους ανατριχιασμένοι από τις ιστορίες που εί-χαν αναγκαστεί να ακούσουν. Αλλά εγώ είχα διαφορε-τική άποψη και πίστευα πως η παρουσία του Καπετά-νιου έκανε καλό στο πανδοχείο μας, μιας και ασκούσεένα είδος γοητείας στους φιλήσυχους χωρικούς με τημονότονη ζωή. Υπήρχαν μάλιστα και μερικοί νέοι πουτον θαύμαζαν και τον αποκαλούσαν «θαλασσόλυκο»,«γερο-καρχαρία» κι άλλα παρόμοια, ισχυριζόμενοι πωςτέτοιοι άνθρωποι είχαν κάνει την Αγγλία τόσο μεγάληδύναμη στις θάλασσες του κόσμου.

Για να λέμε, όμως, όλη την αλήθεια, ο Καπετάνιος εί-χε ακόμα ένα ελάττωμα, που ήταν πολύ ζημιογόνο γιατα συμφέροντά μας: δεν πλήρωνε τα χρέη του. Περνού-σαν οι εβδομάδες και οι μήνες, μεγάλωνε ο λογαριασμόςτου, αλλά αν εξαιρέσεις τα τέσσερα χρυσά νομίσματα

21


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 21

που μας είχε δώσει όταν είχε πρωτοέρθει, λεφτά από αυ-τόν δεν είδαμε. Όσο για τον πατέρα μου, δεν τολμούσενα του μιλήσει για το χρέος, αφού, κάθε που έκανε ανα-φορά σ’ αυτό, ο Καπετάνιος έπιανε να ξεφυσάει και ναμουγκρίζει, και ο πατέρας μου υποχωρούσε. Τον είδαπολλές φορές να υψώνει απελπισμένος τα χέρια τουέπειτα από μια συνάντηση με τον Καπετάνιο και είμαισίγουρος πως αυτό το αδιέξοδο σε συνδυασμό με τοντρόμο που του προκαλούσε ο Καπετάνιος τον έφερανπιο κοντά στον, έτσι κι αλλιώς, πρόωρο θάνατό του.

Όσο καιρό ο Καπετάνιος έμεινε στο πανδοχείο, δενάλλαξε τα ρούχα του ούτε μία φορά, παρά μόνο αγόρα-σε μερικά ζευγάρια κάλτσες από έναν πραματευτή. Τογείσο από το καπέλο του είχε χαλάσει, αλλά αυτός δενέδειχνε καμία διάθεση να το επιδιορθώσει, με αποτέλε-σμα να πέφτει συνεχώς στα μάτια του, ειδικά όταν φυ-σούσε. Το πανωφόρι του είχε την όψη μωσαϊκού από ταπολλά μπαλώματα που έκανε ο ίδιος μέσα στο δωμάτιότου. Ποτέ δεν έγραφε ούτε λάμβανε γράμματα και πο-τέ δεν αντάλλασσε κουβέντες με τους γείτονές μας,εκτός βέβαια αν ήταν μεθυσμένος. Όσο για το σεντούκιτου, κανένας μας δεν είχε δει το περιεχόμενό του.

Μία φορά μόνο βρήκε τον δάσκαλό του, κι αυτό έγι-νε τις τελευταίες μέρες της διαμονής του στο πανδοχείο,όταν η αρρώστια που έμελλε να πάρει τον πατέρα μουείχε προχωρήσει αρκετά. Ο γιατρός μας, ο κύριος Λάι-βεζυ, είχε έρθει αργά το απόγευμα για την καθημερινή

22


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 22

του επίσκεψη στον ασθενή του, και η μητέρα μου του εί-χε ετοιμάσει το δείπνο. Όταν απόφαγε, κάθισε στο σα-λόνι να καπνίσει την πίπα του ώσπου να έρθει το άλογότου από τον οικισμό, μιας κι εμείς δεν είχαμε στάβλουςστο πανδοχείο. Τον ακολούθησα στο σαλόνι και θυμά-μαι την εντύπωση που μου έκανε η αντίθεση ανάμεσαστον καθαρό και φρεσκοξυρισμένο γιατρό με τα μαύραμάτια και τους καλούς τρόπους και στους χοντράνθρω-πους που τον περιτριγύριζαν. Πιο πολύ, όμως, μου έκα-νε εντύπωση η αντίθεση ανάμεσα στον γιατρό και στονάξεστο σημαδεμένο πειρατή με τα άθλια ρούχα, το φό-βητρο με τα κοκκινισμένα από το ρούμι μάτια, που κα-θόταν πεσμένος βαριά επάνω στο τραπέζι.

Κάποια στιγμή σήκωσε το κεφάλι του και άρχισε νατραγουδάει το αιώνιο τραγούδι του:

«Δεκαπέντε ναυτικοί πάνω απ’ το σεντούκι του νεκρού –

Γιο-χο-χο, κι ένα μπουκάλι ρούμι!Πίνουν και αφήνουν τον διάβολο

να κάνει του κεφαλιού –Γιο-χο-χο, κι ένα μπουκάλι ρούμι!».

Όταν είχε πρωτοέρθει, είχα φανταστεί πως αυτό το«σεντούκι του νεκρού» θα έπρεπε να είναι το ίδιο με κεί-νο που είχε φυλαγμένο στην κάμαρή του, κι αυτή η ιδέαμε είχε παιδέψει πολλές νύχτες, μαζί με τον περίφημο

23


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 23

«ναυτικό με το ένα ποδάρι». Ήταν, όμως, πολύς καιρόςπια που ούτε εγώ ούτε και κανένας άλλος έδινε σημασίαστο τραγούδι. Μονάχα ο γιατρός Λάιβεζυ δεν το είχεακούσει ακόμα, και παρατήρησα πως δεν είχε καμία διά-θεση να το κάνει, επειδή σήκωσε το κεφάλι του και κοί-ταξε τον Καπετάνιο θυμωμένος. Αλλά ύστερα ξαναγύ-ρισε στην κουβέντα του με τον γερο-Τέυλορ, τον κη-πουρό, που του μιλούσε για τους ρευματισμούς του.

Στο διάστημα αυτό η φωνή του Kαπετάνιου ζωή-ρευε, ώσπου στο τέλος χτύπησε τη γροθιά του στο τρα-πέζι με έναν τρόπο που όλοι ξέραμε πως σήμαινε να κά-νουμε ησυχία. Όλοι σώπασαν, εκτός από τον γιατρό,που συνέχισε απτόητος την κουβέντα του με την ευγε-νική και καθαρή φωνή του, ρουφώντας πού και πού τονκαπνό από την πίπα του.

Ο Καπετάνιος τού έριξε μια αγριεμένη ματιά, ξανα-χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι ακόμα πιο δυνατά,και βλέποντας πως ο γιατρός εξακολουθούσε να τοναγνοεί, ούρλιαξε:

«Σκασμός εκεί κάτω στο καμπούνι!».«Σε μένα μιλάτε, κύριε;» ρώτησε ο γιατρός, κι όταν

το κάθαρμα απάντησε ουρλιάζοντας πως ναι, σ’ εκείνονμιλούσε, ο γιατρός τού απάντησε με απόλυτα ήρεμηφωνή: «Τότε λοιπόν, κύριε, πρέπει να σας πω πως, ανσυνεχίσετε να πίνετε με τέτοιον ρυθμό το ρούμι, σύ-ντομα ο κόσμος θα ξεφορτωθεί ένα πολύ μεγάλο πα-λιοτόμαρο…».

24


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 24

25


Ο θυμός του γερο-Καπετάνιου ήταν τρομερός. Πε-τάχτηκε αμέσως από τη θέση του, έβγαλε από την τσέ-πη του μια φαλτσέτα, τη ζύγιασε στην παλάμη του καιφώναξε φτύνοντας μία μία τις λέξεις ότι θα κάρφωνετον γιατρό στον τοίχο.

«Αν δε βάλετε στην τσέπη σας αυτήν τη φαλτσέτα,κύριε» είπε με απόλυτη ηρεμία ο γιατρός, «σας δίνω τονλόγο της τιμής μου πως στην επόμενη συνεδρίαση τουκακουργιοδικείου θα καταδικαστείτε σε απαγχονισμό».

Οι δύο άντρες αντάλλαξαν επί αρκετή ώρα ματιέςχωρίς να μιλούν ούτε και να κουνιούνται από τη θέσητους, ώσπου ο Καπετάνιος έκλεισε τη φαλτσέτα του καιεπέστρεψε στη θέση του μουγκρίζοντας σαν δαρμένοσκυλί.

«Πρέπει να σας ενημερώσω, κύριε» συνέχισε ο για-τρός, «ότι, εκτός από γιατρός, είμαι και δικαστής. Αλλάδε γνώριζα την ύπαρξή σας στην περιοχή μας. Τώρα,όμως, έχετε τον λόγο μου πως τα μάτια μου θα είναιστραμμένα πάνω σας και να ξέρετε πως, αν ακούσωέστω κι ένα παράπονο ή μάθω για κάποιο ατόπημα σαντο σημερινό, θα λάβω τα μέτρα μου για να φύγετε αμέ-σως από δω. Έγινα σαφής;»

Έπειτα από λίγο το άλογο του γιατρού Λάιβεζυ έφτα-σε, κι έτσι ο γιατρός έφυγε από το πανδοχείο μας. Εκεί-νο το βράδυ, όπως και τα αμέσως επόμενα, μιλιά δενέβγαλε ο Καπετάνιος από το στόμα του.

NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 25

Κεφάλαιο 2

Η εμφάνιση του Μαυρόσκυλου

Δεν πέρασε πολύς καιρός από το περιστατικό εκείνομε τον Καπετάνιο και τον γιατρό, και συνέβη το πρώτοαπό τα μυστηριώδη γεγονότα που, όπως θα διαπιστώ-σετε αργότερα, μπορεί να μας απάλλαξαν από την πα-ρουσία του Καπετάνιου, αλλά όχι και από τις υποθέσειςστις οποίες ήταν ανακατεμένος.

Ο χειμώνας εκείνη τη χρονιά ήταν βαρύς, με έντονηπαγωνιά και τρομερές καταιγίδες. Παράλληλα, είχε γί-νει πια φανερό, τόσο στη μητέρα μου όσο και σε μένα,πως ο καημένος ο πατέρας μου δε θα τα κατάφερνε ναδει την άνοιξη, μιας και η κατάσταση της υγείας του μέ-ρα με τη μέρα χειροτέρευε. Η μητέρα μου κι εγώ είχα-με αναλάβει όλες τις δουλειές του πανδοχείου και οιέγνοιες μας δε μας άφηναν χρόνο να πολυσκεφτόμαστετον ανεπιθύμητο νοικάρη μας.

Ένα παγωμένο πρωί του Γενάρη, κι ενώ ο ήλιος μό-

26

NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 26

λις που φώτιζε τις κορυφές των γειτονικών λόφων καιτη φουρτουνιασμένη θάλασσα, ο Καπετάνιος σηκώθη-κε πολύ πιο νωρίς απ’ ό,τι συνήθιζε και βγήκε έξω. Τονείδα να κατευθύνεται προς την παραλία, με το σπαθίτου να κρέμεται από τη ζώνη του κάτω από το πανω-φόρι, το μπρούντζινο μονοκιάλι του κάτω από τη μα-σχάλη του και το καπέλο του ανασηκωμένο και γερμέ-νο προς τα πίσω. Θυμάμαι που ξεχώριζα τον αχνό τηςανάσας του την ώρα που ξεμάκραινε και τον άκουσα ναξεφυσάει δυνατά καθώς χάθηκε πίσω από έναν βράχο,σαν να σκεφτόταν ακόμα το πάθημά του με τον γιατρόΛάιβεζυ.

Η μητέρα βρισκόταν πάνω και φρόντιζε τον πατέρα,ενώ εγώ έστρωνα το τραπέζι για να πάρει ο Καπετάνιοςτο πρωινό του όταν επιστρέψει. Άξαφνα άνοιξε η πόρ-τα του πανδοχείου, και εμφανίστηκε ένας άντρας πουδεν είχα ξαναδεί. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύ-πωση πάνω του ήταν η αλλόκοτη χλωμάδα του. Αμέ-σως πρόσεξα πως του έλειπαν δύο δάχτυλα από το αρι-στερό του χέρι. Από τη ζώνη του κρεμόταν ένα σπαθίσαν αυτά που χρησιμοποιούν οι ναυτικοί –ίδιο με κείνοπου είχε και ο Καπετάνιος– αλλά το παρουσιαστικό τουάντρα δεν πρόδιδε άνθρωπο που είχε διάθεση για κα-βγά. Εδώ πρέπει να σας πω πως, κάθε φορά που τύχαι-νε να μπει στο πανδοχείο μας κάποιος άγνωστος, τομυαλό μου πήγαινε στον ναυτικό με το ένα ποδάρι.Ίσως γι’ αυτό πρόσεξα πως αυτός εδώ δεν είχε ακριβώς

27


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 27

την εμφάνιση ναυτικού. Παρ’ όλα αυτά, κάτι πάνω τουμου μύριζε θάλασσα.

Τον ρώτησα τι επιθυμούσε, κι αυτός μου ζήτησε έναρούμι. Την ώρα που πήγαινα να του το φέρω, κάθισεστην άκρη ενός τραπεζιού και μου έκανε νόημα να πλη-σιάσω. Στάθηκα με την πετσέτα στο χέρι.

«Έλα εδώ, αγόρι μου» είπε. «Πιο κοντά!»Έκανα ένα βήμα προς αυτόν.«Είμαι σίγουρος πως αυτό εδώ το τραπέζι το έχεις

στρώσει για τον φιλαράκο μου τον Μπιλ… Σωστά;»ρώτησε με πονηριά.

Εγώ του απάντησα πως δεν ήξερα ποιος ήταν ο φι-λαράκος του ο Μπιλ και πως το τραπέζι ήταν στρωμέ-νο για κάποιον νοικάρη μας που τον φωνάζαμε «Καπε-τάνιο».

«Μα την πίστη μου» είπε ο άντρας, «δε με νοιάζει κα-θόλου αν ο φιλαράκος μου ο Μπιλ θέλει να τον φωνά-ζετε Καπετάνιο. Αλλά έχει μια ουλή στο δεξί του μά-γουλο και τα πίνει τα ποτηράκια του… Έτσι δεν είναι,αγόρι μου;»

Εγώ τον κοίταξα παραξενεμένος και λίγο φοβισμέ-νος, για να πω την αλήθεια.

«Αυτός είναι λοιπόν, ε; Με την ουλή στο δεξί μά-γουλο! Καλά το φαντάστηκα. Χα χα χα! Δε μου λες,αγόρι μου… Πάνω είναι ο φιλαράκος μου ο Μπιλ;»

Του είπα πως είχε βγει έξω.«Και προς τα πού πήγε, αγόρι μου; Προς τα πού;»

28


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 28

Του έδειξα πέρα τα βράχια, του είπα πως δε θα αρ-γούσε να γυρίσει και απάντησα σε μια δυο ακόμα ερω-τήσεις του.

«Α!» αναφώνησε ο ξένος. «Δεν ξέρεις πόσο θα χαρείόταν με δει ο παλιόφιλος ο Μπιλ!»

Κάτι στην έκφρασή του όταν ξεστόμιζε αυτά τα λό-για δε με πολυέπεισε, αλλά εμένα στο κάτω κάτω δε μεαπασχολούσε. Έτσι κι αλλιώς, τι μπορούσα να κάνω;

Ο ξένος έκοβε βόλτες πέρα δώθε στο σαλόνι, έχο-ντας διαρκώς στραμμένη την προσοχή του προς τηνπόρτα. Βλέποντάς τον, είχα την αίσθηση πως παραμό-νευε τον Καπετάνιο όπως η γάτα παραμονεύει το πο-ντίκι. Kάποια στιγμή βγήκα έξω στον δρόμο, αλλά ο ξέ-νος με φώναξε αμέσως μέσα. Επειδή εγώ δεν υπάκουσαμε την πρώτη, πρόσεξα πως το χλωμό του πρόσωπο πή-ρε μια φρικτή έκφραση και αμέσως τον άκουσα να βγά-ζει μια πνιχτή κραυγή που με έκανε να αναπηδήσω απότην τρομάρα μου.

«Έλα μέσα, είπα!» μου σφύριξε μέσα από τα δόντιατου, κι εγώ βιάστηκα να υπακούσω. Μόλις μπήκα, ξα-ναβρήκε τους γλυκερούς του τρόπους, και μάλιστα μεχτύπησε χαϊδευτικά στον ώμο, λέγοντας πως ήμουν κα-λό παιδί και πως με είχε συμπαθήσει. «Έχω έναν γιοστην ηλικία σου» μου είπε «και είμαι πολύ περήφανοςγι’ αυτόν. Μοιάζετε, αγόρι μου. Σαν να είστε αδέρφια.Αλλά το πιο σπουδαίο πράγμα για τα αγόρια, γιε μου,είναι η πειθαρχία. Μ’ ακούς; Η πειθαρχία! Αν είχες τα-

29


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 29

ξιδέψει με τον παλιόφιλο τον Μπιλ, δε θα αναγκαζό-μουν να σου πω δύο φορές το ίδιο πράγμα. Α, βέβαια!Ο παλιόφιλος ο Μπιλ δεν ήταν απ’ αυτούς που σήκω-ναν την ανυπακοή. Άκου με που σου λέω… Μα να τος!Έρχεται με το μονοκιάλι του κάτω απ’ τη μασχάλη,όπως πάντα. Να είναι καλά ο παλιόφιλος! Ξέρεις τι θακάνουμε τώρα εμείς; Θα κρυφτούμε πίσω απ’ την πόρ-τα του σαλονιού για να του κάνουμε έκπληξη! Α, δενξέρεις πόσο θα χαρεί ο παλιόφιλος ο Μπιλ…»

Όσο μιλούσε ο ξένος, με έσπρωχνε προς την είσοδοτου σαλονιού, ώσπου κρυφτήκαμε μαζί πίσω από τηνανοιχτή πόρτα. Ένιωθα πολύ άβολα και ήμουν πολύανήσυχος, αλλά αυτό που αύξανε την ανησυχία μουήταν που έβλεπα τον ξένο να δείχνει πολύ φοβισμένος.Έπαιζε την παλάμη του πάνω στη λαβή του σπαθιού του,το τραβούσε ελαφρά και το έβαζε ξανά στη θήκη του, κιόση ώρα το έκανε αυτό, τον άκουγα να ξεροκαταπίνεισαν να του είχε σταθεί κόμπος στον λαιμό.

Έπειτα από λίγη ώρα ο Καπετάνιος έσπρωξε τηνπόρτα του πανδοχείου και μπήκε μέσα προχωρώνταςολόισια προς το τραπέζι του, δίχως να κοιτάξει προς τομέρος μας.

«Μπιλ!» φώναξε τότε ο ξένος, με μια φωνή που προ-σπαθούσε να την κάνει όσο πιο βαθιά και επιβλητικήγινόταν.

Ο Καπετάνιος στράφηκε και μας κοίταξε. Μεμιάς τοηλιοκαμένο του πρόσωπο έγινε κατακίτρινο – ακόμα

30


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 30

και η μύτη του έχασε το κόκκινο χρώμα της. Είχε τηνόψη ανθρώπου που έβλεπε φάντασμα μπροστά του ή,ακόμα χειρότερα, τον ίδιο τον διάβολο. Και για να σαςπω την αλήθεια, όταν τον είδα έτσι, να χλωμιάζει μέσασε μια στιγμή και να είναι έτοιμος να λιποθυμήσει, μεέπιασε τρομερή στενοχώρια για λογαριασμό του.

«Έλα λοιπόν, Μπιλ! Δεν αναγνωρίζεις τον παλιόφι-λό σου;» είπε ο ξένος.

Ο Καπετάνιος έβγαλε ένα μουγκρητό. «Ο Μαυρό-σκυλος!» αναφώνησε.

«Ποιος άλλος;» αντιγύρισε εκείνος, που είχε ξεθαρ-ρέψει στο μεταξύ βλέποντας την αμηχανία του Καπε-τάνιου. «Ο Μαυρόσκυλος, που ήρθε να επισκεφθεί τονπαλιόφιλό του τον Μπιλ στο πανδοχείο “Ο ναύαρχοςΜπένμποου”. Α, Μπιλ, Μπιλ… Πέρασε καιρός απ’ τημέρα που έχασα τούτα τα δύο δάχτυλα. Θυμάσαι;» συ-μπλήρωσε δείχνοντας το σακατεμένο του χέρι.

«Άκου εδώ…» είπε ο Καπετάνιος με αλλαγμένη τηφωνή. «Μιας και με ξετρύπωσες, πες μου γρήγορα τιθες…»

«Αυτός είναι ο καλός μου ο Μπιλ!» του αποκρίθηκεο Μαυρόσκυλος. «Κατευθείαν στο ψητό, παλιόφιλε,όπως πάντα, έτσι; Θα πιω λοιπόν ένα ποτήρι ρούμι σ’ αυτό, αν βέβαια το αγόρι που τόσο έχω συμπαθήσειέχει την καλοσύνη να μου το φέρει. Μετά θα κάτσουμενα μιλήσουμε για τις δουλειές μας σαν δύο παλιοί κα-λοί φίλοι».

31


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 31

Όταν ξαναγύρισα με το ρούμι, είχαν καθίσει και οιδύο στο τραπέζι που είχα στρώσει για τον Καπετάνιο.Ο Μαυρόσκυλος είχε φροντίσει να βρίσκεται κοντάστην πόρτα και καθόταν λοξά, έτσι ώστε να μπορεί ναπροσέχει τον «παλιόφιλό του» αλλά και να φύγει γρή-γορα αν χρειαζόταν. Με πρόσταξε να ανοίξω την εξώ-πορτα και να τους αφήσω μόνους.

«Εμένα δε με τσακώνουν εύκολα, αγόρι μου…» μουψιθύρισε, κι εγώ, αφού έκανα ό,τι μου είπε, πήγα πίσωαπό το μπαρ τεντώνοντας τα αυτιά μου για να ακούσωτην κουβέντα τους.

Επί πολλή ώρα δεν μπορούσα να ακούσω παρά μό-νο ψιθύρους, αλλά στο τέλος οι φωνές τους έπιασαν ναδυναμώνουν και ξεχώρισα κάτι λόγια – πιο πολύ βλα-στήμιες του Kαπετάνιου.

«Όχι, όχι, όχι! Και να τελειώνουμε με αυτό. Έτσι;Τέρμα και τελείωσε!» φώναξε άξαφνα και αμέσως μετάσυμπλήρωσε: «Αν δε σας αρέσει, να πάτε όλοι σας νακρεμαστείτε!».

Τότε ακούστηκαν ξαφνικά μαζεμένες βλαστήμιες,πιάτα να σπάνε, καρέκλες και τραπέζια να αναποδογυ-ρίζουν και ύστερα ο ήχος της λεπίδας του σπαθιού πουβγαίνει από τη θήκη. Αμέσως ήχησε μια δυνατή κραυ-γή πόνου, και είδα τον Μαυρόσκυλο να περνάει απόμπροστά μου με το σπαθί του γυμνό στο χέρι και τονώμο του μέσα στα αίματα. Πίσω του ακολουθούσε οΚαπετάνιος, που, όταν είδε πως ο αντίπαλός του έφτα-

32


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 32

σε στην πόρτα, σήκωσε το σπαθί και το κατέβασε μεόλη του τη δύναμη πάνω του. Και θα τον είχε κόψει σί-γουρα στα δύο τον Μαυρόσκυλο αν η άκρη του σπα-θιού του δεν καρφωνόταν στην πινακίδα του πανδο-χείου μας, που έχει μέχρι σήμερα το σημάδι της αγριό-τητας του Καπετάνιου.

Αυτό ήταν το τέλος της μονομαχίας. Μόλις ο Μαυ-ρόσκυλος βγήκε στον δρόμο, άρχισε να τρέχει με όλητου τη δύναμη και, παρά την πληγή του, σε λιγότεροαπό μισό λεπτό εξαφανίστηκε πίσω από τον λόφο. ΟΚαπετάνιος είχε μείνει να κοιτάζει απορημένος επί αρ-κετή ώρα την πινακίδα και στο τέλος, αφού έτριψε ταμάτια του αρκετές φορές, μπήκε στο πανδοχείο και μουφώναξε:

«Τζιμ, βάλε μου ένα ρούμι!».Και τότε τον είδα να χάνει την ισορροπία του και να

στηρίζεται στον τοίχο για να μην πέσει.«Καπετάνιο, είσαι πληγωμένος;» ρώτησα.«Ρούμι!» επανέλαβε. «Πρέπει να φύγω απ’ αυτό το

καταραμένο μέρος!» συνέχισε. «Ρούμι, είπα. Φέρε μουρούμι!»

Έτρεξα να του φέρω, αλλά ήμουν τόσο ταραγμένος,που έσπασα ένα ποτήρι κι έκανα χάλια όλη τη λάντζα.Δεν πρόφτασα, όμως, να γεμίσω δεύτερο ποτήρι, καιάκουσα από το σαλόνι έναν δυνατό γδούπο. Έτρεξα αμέ-σως να δω τι είχε συμβεί και βρήκα τον Καπετάνιο ξα-πλωμένο φαρδύ πλατύ στο πάτωμα. Την ίδια στιγμή εί-

33


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 33

δα τη μητέρα μου, που είχε ανησυχήσει από τη φασαρίακαι τις φωνές, να κατεβαίνει τη σκάλα για να βοηθήσει.Σηκώσαμε το κεφάλι του Καπετάνιου και διαπιστώσαμεπως ανέπνεε με δυσκολία. Το πρόσωπό του ήταν κίτρι-νο σαν το φλουρί και τα μάτια του κλειστά.

«Θεέ μου!» αναφώνησε η μητέρα μου. «Τι κακό είναιαυτό που μας βρήκε! Και ο πατέρας σου είναι άρρωστοςκαι ανήμπορος να βοηθήσει…»

Στο μεταξύ δεν είχαμε ιδέα τι έπρεπε να κάνουμε γιανα βοηθήσουμε τον Καπετάνιο. Δοκίμασα να του δώ-σω να πιει λίγο ρούμι, αλλά τα δόντια του ήταν σφιγ-μένα και η μασέλα του κλειστή σαν τανάλια. Όταν λοι-πόν άνοιξε η πόρτα και είδαμε τον γιατρό Λάιβεζυ ναμπαίνει μέσα για την καθημερινή του επίσκεψη στονπατέρα μου, νιώσαμε μεγάλη ανακούφιση.

«Γιατρέ, γιατρέ!» φωνάξαμε. «Τι να κάνουμε; Πού εί-ναι χτυπημένος;»

«Χτυπημένος; Θα αστειεύεστε…» είπε ο γιατρόςαφού του έριξε μια φευγαλέα ματιά. «Αυτός είναι τόσοχτυπημένος όσο εσείς κι εγώ. Απλούστατα έχει πάθειαποπληξία, όπως σωστά είχα προβλέψει. Τώρα, κυρίαΧόουκινς, πηγαίνετε, σας παρακαλώ, στον άντρα σαςκαι μην του πείτε τίποτε απ’ όσα συμβαίνουν στο παν-δοχείο, επειδή θα του κάνετε μεγάλο κακό. Όσο για μέ-να, είμαι υποχρεωμένος να κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέ-ρι μου για να συνεφέρω αυτό το υποκείμενο, και ο Τζιμθα πάει να μου φέρει γρήγορα μια λεκάνη».

34


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 34

Όταν γύρισα πίσω με τη λεκάνη, ο γιατρός είχε κιό-λας σηκώσει το μανίκι του Καπετάνιου και είχε ξεγυ-μνώσει το ρωμαλέο μπράτσο του, που ήταν γεμάτο τα-τουάζ. «Καλή τύχη», «Αέρας στα πανιά σου» και «ΟΜπίλλυ Μπόουνς είναι μεγάλος» ήταν μερικά από τατατουάζ που διακρίνονταν ολοκάθαρα, μαζί με ένα άλ-λο, που ήταν χτυπημένο κοντά στον ώμο του και παρί-στανε μια αγχόνη με έναν κρεμασμένο – πολύ λεπτο-δουλεμένο, κατά τη γνώμη μου.

«Προφητικό αυτό το τατουάζ…» ψιθύρισε ο γιατρόςδείχνοντας την κρεμάλα. «Και τώρα, κύριε ΜπίλλυΜπόουνς, αν αυτό είναι το αληθινό σου όνομα, ας ρί-ξουμε μια ματιά στο χρώμα του αίματός σου. Τζιμ»πρόσθεσε γυρίζοντας σε μένα, «φοβάσαι το αίμα;».

«Όχι, κύριε» απάντησα. «Τότε λοιπόν κράτα μου τη λεκάνη» είπε και αμέσως

πήρε το νυστέρι και άνοιξε μια φλέβα.Χρειάστηκε να του πάρει πολύ αίμα ώσπου να ανοί-

ξει τα μάτια του ο Καπετάνιος και να κοιτάξει γύρωτου. Όταν αντίκρισε τον γιατρό, έκανε μια γκριμάτσααποδοκιμασίας, αλλά μόλις είδε και μένα, το πρόσωπότου γλύκανε. Άξαφνα, όμως, έχασε πάλι το χρώμα τουκαι προσπάθησε να σηκωθεί φωνάζοντας:

«Πού είναι ο Μαυρόσκυλος;».«Δεν υπάρχει κανένας Μαυρόσκυλος εδώ» απάντη-

σε ο γιατρός, «εκτός βέβαια από σένα τον ίδιο… Έχειςπιει τόσο ρούμι στη ζωή σου, που έπαθες αποπληξία,

35


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 35

όπως σε προειδοποίησα τις προάλλες. Και να ξέρεις ότιδεν το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση που σε ανάστησα,κύριε Μπόουνς».

«Δε με λένε έτσι» αποκρίθηκε ο Καπετάνιος.«Δε με νοιάζει πώς σε λένε» αντιγύρισε ο γιατρός.

«Όπως και να ’χει, αυτό είναι το όνομα ενός κουρσάρουπου γνωρίζω και θα σε λέω έτσι, σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει.Μα θέλω να σου πω ένα πράγμα: ένα ακόμα ποτήριρούμι δεν πρόκειται να σε σκοτώσει, Μπίλλυ Μπόουνς.Ξέρω, όμως, πως, αν πιεις ένα, θα θες ύστερα κι άλλο κιάλλο, και τότε, να ξέρεις, θα είσαι ξοφλημένος και θαπεθάνεις. Το καταλαβαίνεις; Θα πεθάνεις και θα παςεκεί που λέει η Γραφή ότι πάνε εκείνοι του σιναφιούσου. Θέλω λοιπόν να κάνεις μια προσπάθεια, κι εγώ θασε βοηθήσω να πας μέχρι το κρεβάτι σου. Συνεννοηθή-καμε;»

Ο γιατρός κι εγώ σηκώσαμε με μεγάλο κόπο τον Κα-πετάνιο, τον ανεβάσαμε σιγά σιγά στην κάμαρή του καιτον ξαπλώσαμε στο κρεβάτι. Μόλις ακούμπησε το κε-φάλι του στο μαξιλάρι, φάνηκε και πάλι να χάνει τις αι-σθήσεις του.

«Πρόσεξε!» του είπε με αυστηρό ύφος ο γιατρός.«Εγώ δεν έχω πια καμία ευθύνη. Σ’ το ξαναλέω: δύο πο-τηράκια ρούμι, και είσαι ξοφλημένος!» Kαι με αυτά ταλόγια, τον άφησε για να πάει να δει τον πατέρα μου,παίρνοντας και μένα μαζί του. «Μην ανησυχείς» μου εί-πε κλείνοντας την πόρτα. «Του πήρα τόσο αίμα, που,

36


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 36

θέλει δε θέλει, θα κάτσει ήσυχος για λίγες μέρες. Μαπρέπει να μείνει στο κρεβάτι για καμιά εβδομάδα – θαείναι καλύτερα τόσο για κείνον, όσο και για σας. Αλλάακόμα μία κρίση, και είναι τελειωμένος!»

37


NHSI 013-360_011-126.qxd 5/12/15 7:49 PM Page 37

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΥΙΣ ΣΤΙΒΕΝΣΟΝ · kΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το μαύρο ......

Documents

Transcript of ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΥΙΣ ΣΤΙΒΕΝΣΟΝ · kΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το μαύρο ......