ΘΑΝΑΣΗΣ ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ

Εικόνα απὸ τὸ βιβλίο Ίπποι, Αθήνα 1996

Ο Θανάσης Εξαρχόπουλος γεννήθηκε το 1927 στον Πύργο Ηλίας.

Επηρεάστηκε από την τέχνη του χρυσοχόου που ασκούσε ο

πατέρας του. Η επαφή µε τα τετράδια του πατέρα του, µε τα

µονογράµµατα που χρησιµοποιούσε για τα κοσµήµατα και ο

τρόπος που χυτευόταν το χρυσάφι υπήρξε η πρώτη του επαφή µε

τον κόσµο της τέχνης.

Στα χρόνια της Κατοχής υπήρξε ένα από τα πιο δραστήρια µέλη

του Συλλόγου Τέχνης «Πυργιώτικος Παρνασσός». Αποφοίτησε µε

διάκριση από το Εργαστήριο Χαρακτικής της Ανωτάτης Σχολής

Καλών Τεχνών της Αθήνα το 1951.

Παράλληλα µε τη χαρακτική και τη ζωγραφική ασχολήθηκε µε τη

διαµόρφωση και τη διακόσµηση εσωτερικών χώρων, τον

σχεδιασµό επίπλων και την εκπόνηση κατασκευαστικών σχεδίων

και µακετών.

Το 1982 εκλέχτηκε καθηγητής της Χαρακτικής στην Ανωτάτη

Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και διεύθυνε το Β΄ Εργοστάσιο

Χαρακτικής εφαρµόζοντας καινοτοµίες τόσο στην οργάνωση όσο

και τη διδασκαλία. Έγραψε βιβλία που αφορούν στη χαρακτική

και στην τέχνη του βιβλίου. Από το 1974 έγραψε και σχεδίασε -από κοινού µε τη γυναίκα του Μαριόρα Εξαρχοπούλου- βιβλία για

παιδιά, τα οποία χαίρουν αναγνώρισης από Έλληνες και ξένους

παιδαγωγούς.

Ίχνη και πειστήρια µιας διαδροµής

Ο Θανάσης Εξαρχόπουλος µέσα από τις εικόνες του ανιχνεύει και προσπαθεί να κατανοήσει τη ζωή και τον

κόσµο… να καταγράψει το παράδοξο, το σκοτεινό, το φευγαλέο…

Σύµφωνα µε τα λόγια του η τέχνη «είναι το µόνο όχηµα µε το οποίο µπορούµε να υπερβούµε την

πραγµατικότητα», «να στεριώσουµε τη σχέση µας µε τη φύση και τα φυσικά φαινόµενα» «είναι ένας χώρος

ελευθερίας και κανείς δεν µπορεί να προδιαγράψει τα όρια ενός έργου τέχνης».

Κατά την άποψή του είναι προτιµότερη η προσωπική ερµηνεία του θεατή µε το έργο τέχνης και η αποφυγή των

κρίσεων των ειδικών… Ενδεικτικά αναφέρει σε σηµείωµά του πως «η τέχνη είναι σαν ένα οργανωµένο σπήλαιο

προσιτό σε όλους όσους ενδιαφέρονται να το επισκεφτούν».

Ο ίδιος θεωρεί πως ανήκει στη µεγάλη κάστα εκείνων που υπηρετούν τις εικόνες και είναι ευτύχηµα όταν αυτές

οι εικόνες αποδεσµεύουν και να παρουσιάζουν φορτία µνήµης. Καταλήγει πως µέσα από την τέχνη του

κατάφερε να καταγράψει τα ίχνη και τα πειστήρια της προσωπικής του διαδροµής.

Με πολύ σεβασµό στις εικόνες και τα προφητικά λόγια του Θανάση Εξαρχόπουλου, ας ακολουθήσουµε µε τη

σειρά µας µερικά από τα ίχνη αυτά και ας δώσουµε τη δική µας ερµηνεία…

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΥΡΟ

Πώς δεν γίνεται να µιλάµε για χρώµατα µέσα

σε τούτο το φως που θαµπώνει τις φωνές µας,

πού ξεσηκώνει φαντάσµατα, σκιές,

δύσκολα σηµάδια, λες και µαστορεύουµε χρόνια

στη σκοτεινή µεριά του φεγγαριού.

Χίµαιρες,1945

Καρφώνουν το πρόσωπο της νύχτας

στην πόρτα του τρελού. Ο κόσµος

γέµισε ίσκιους, µαύρους τροχούς και

πλήθος δεσµοφύλακες.

Φιγούρες, 1945

Από µιαν άποψη µοιάζει να συντρέχω εδώ

στην τελετή κάποιας κατάθεσης: λοιπόν, ένα

παράθυρο στη νύχτα δεν φτάνει για νααποχτήσουµε τη βεβαιότητα του µαύρου. ∆ενφτάνει ένας καθρέφτης.

Παράθυρο,1980

Κόβει τον ήλιο του στα δυο, δεν έχει τίποτ΄ άλλο

να µοιράσει.

Τοπίο µε ήλιο Ι, 1980

Έπεσε το φεγγάρι σκοτεινό µονάχο µπρος στο

παράθυρο, φύρανε το καρφί του.

Βγήκε ένα φεγγάρι παράξενο, 1950

Εδώ, είπε, να βάλουµε

τη ζωγραφιά και κρέµασε στον τοίχοτο µοναδικό καθρέφτη που είχαν.

Καθρέφτης, 1981

Τους αετούς τους πήρανε οι άγγελοι. Στα σύννεφα τώρα ληµεριάζουνε

γεράκια.

Άγγελος ΙΙ, 1981

Μετάλλιο για χιµαιροκυνηγούς Μετάλλιο για οπισθοδροµικούς Μετάλλιο για χρονοµέτρες

Μπορείτε να σκεφτείτε τι µετάλλιο θα δίνατε στον εαυτό σας;

Μας έχει σκεπάσει ένα ποτάµι. Κάποιος ακούγεται κάτι να προσπαθεί. Μετατοπίζει µεγάλες πέτρες, κοµµάτια

λάσπη, νεύρα µαρµαρωµένης αιθάλης. Κάποτε θα µας εύρει.

Καθίζηση, 2001

Του ήλιου το φως λιγόστεψε, κι η νύχτα που µας κράτησε

άυπνους του λυχναριού το λάδι. Το νέο φεγγάρι έπεσε κατάκοπο πάνω στο παλιό φεγγάρι.

« Η πέτρα στάθηκε συχνά

σύµβολο της ερηµιάς, του αφανισµού, του άνυδρου χώρου,της στέρησης. Θα’ ταν άραγε

παράλογο να ισχυριστώ, ότι στο

ορυκτό αυτό καταφεύγουν συχνά

οι ποιητές για να παραστήσουν

την εικόνα της άγονης γης, τη θέα της εγκατάλειψης. Το άγονο

φεγγάρι είναι κι αυτό µια πέτρα.»

Χώρα Βραχώδης, Αθήνα, 2006

Εικόνα απὸ τὸ βιβλίο Οι άλλες όψεις του φεγγαριού, Αθήνα 2005

ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, Σ΄ΕΝΑ ΣΕΝΤΟΝΙ ΤΟ ΠΕΘΑΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ.ΘΑ ’ΧΟΥΜΕ ΜΕΡΕΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ. ∆ΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΑΡΜΕΝΙΣΜΑΤΑ.

ΝΑ ∆ΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙΣ

Τι εικόνα φαντάζεστε, όταν διαβάζετε αυτά τα λόγια του Θανάση Εξαρχόπουλου; Τι σκέψεις κάνετε;

ΒΙΒΛΙΑ

Στη συγκεκριµένη έκθεση παρουσιάζονται

µερικά από τα βιβλία που έχει σχεδιάσει και

τυπώσει στο εργαστήρι του σε µικρό αριθµό

αντιτύπων.Σύµφωνα µε τα λόγια του, το βιβλίο από το

σχεδιασµό του έως την εκτύπωσή του-και τη

βιβλιοδέτησή του-είναι µια συναρπαστική

δραστηριότητα µια που σχετίζεται µε τη

µυθώδη περιοχή της τέχνης του βιβλίου.

Για τον Εξαρχόπουλο, πολλά από τα βιβλία αυτά

έχουν ως αφορµή σχεδιάσµατά του, την καταγραφή

µιας ιδέας, µιας λέξης που του χαρίζουν οι θεοί…Παροµοιάζει τη δηµιουργία ενός βιβλίου σαν µια

απογραφή που µοιάζει µε συναρπαστική περιπέτεια

και προσθέτει πως τα βιβλία είναι µικρές φυλακές,που εγκλωβίζουν µέσα τους µαταιοδοξίες, απόπειρες

διαφυγής αλλά και σηµάδια από κρυφές διαδροµές.

Τα µάτια σου σα δυο µικρά

ανοίγµατα κατά το φως, φυραίνουνε τα πράγµατα που

είναι ν’αποχτήσουν.

Εικόνα από το βιβλίο Αναθήµατα (µάτια), 1991

Εικόνα απὸ τὸ βιβλίο Παράσταση ανύπαρκτων πραγµάτων.Εγκώµιο επικοινωνίας, Αθήνα 1991

«ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΚΙ

ΑΝΤΑΡΙΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΠΕΛΑΓΑ

ΚΑΙ ∆ΥΣΚΟΛΕΥΟΥΝ ΤΑ

ΤΑΞΙ∆ΙΑ;»

Εικόνες απὸ τὸ βιβλίο Η Παναγιά η Γοργόνα και οι άλλες, Αθήνα 1991

Φιλωτέρα

Φιληδώ

ΣΦΡΑΓΙ∆ΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΠΤΕΡΟΦΟΡΑ

Πως είναι κάποιος που σφραγίζει το κάθε τι δικό µου επειδή ταξιδεύω προς εµένα. Θέλει να µου δείξει πως ο κόσµος είναι ένα άδειο κλουβί. Ονειρεύεται στο µεταξύ

ώσπου να γυρίσω απ΄ το φανταστικό µου ταξίδι.

Μπορείτε να σκεφτείτε ποια λέξη θα θέλατε να έχει η δική σας σφραγίδα;

Είταν κάπου ένα µικρό κοµµάτι γης. Τρία δεντράκια και κάµποσες χρωµατιστές πετρούλες στόλιζαν

την ερηµιά του. Κι ένα µικρό καλυβάκι είταν στηµένο πάνω σ’ αυτό……µια µέρα περαστικός από εκεί ο Θωµάς… είπε: «Εδώ θα µείνω»… Κι έµεινε

Και πότε-πότε ο Θωµάς για ξεκούραση, κατέβαινε στο ακρογυάλι κι έπιανε κουβέντα

µε τα ψάρια. Από δαύτα µάθαινε τα νέα του κόσµου…Χαρισάµενη κυλούσε η ζωή. Και πουλιά ήρθανε και χτίσανε τις φωλιές τους στα δέντρα και

κελαϊδούσαν ασταµάτητα…

ΤΟ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ

Η περιήγηση στα ίχνη της τέχνης του Εξαρχόπουλου τελειώνει για το συγκεκριµένο πρόγραµµα, µ’ ένα

παραµυθάκι για µικρούς και µεγάλους και µε τις δικές σας σκέψεις πάνω σε αυτό…

Κι ώρες ώρες ο

Θωµάς το γύριζε στο

τραγούδι. Του άρεσε

να βγάζει δυνατές

κορώνες-τέτοιες που

βγάζουν οι τενόροι

στις όπερες….Τα δέντρα, τα

λουλούδια τα πουλιά, ότι να πεις

ξεκαρδίζονταν στα

γέλια…

Μια µέρα όµως ακούστηκε

ξαφνικά µια δυνατή βροντή.…«Λες κι αδειάζουν από τον

ουρανό φορτία µε

παλιοσίδερα»,είπε ο Θωµάς. Και συνέχισε: «Μπορεί να

κάνουν επισκευές στον

Παράδεισο».Μα η περιέργεια ανασκάλευε

το νου του.…πήρε την απόφαση

ν΄ ανεβεί στη στέγη της

καλύβας του για να ιδεί

καλύτερα.Είδε τότε, πέρα µακριά, που

ένα αιχµηρό αντικείµενο

ανέβαινε µέσα από τη γη.

Και σε λίγο είδε κι άλλα, παρόµοια µε το

πρώτο αιχµηρά αντικείµενα, που κι αυτά

ανέβαιναν, το ΄ να δίπλα στ΄ άλλο, σα

ραχοκοκαλιά ερπετού ή σαν τα δόντια

κάποιου µεγάλου πριονιού, που άνοιγαν, θαρρείς στα δύο τη γη κι ανέβαιναν προς

τα πάνω.

…Κι έπειτα είδε ν’ανεβαίνει µια καµινάδα, ίσια καταπάνω στον

ουρανό. Μα έτσι και

σταµάτησε να ψηλώνει η

καµινάδα, άρχισαν να

βγαίνουν από µέσα της

τούφες καπνού……που άπλωσαν σαν ένα

µαύρο σύννεφο και

σκοτείνιασαν τον τόπο.Κι έκρυψαν ακόµη και

τον ήλιο, κι έγινε άφαντος

ο ήλιος…

Κι αφού σκοτείνιασε για τα

καλά, τότε έπιασε να βρέχει. Και είταν µαύρη η βροχή, και κράτησε µέρες και

µέρες.

Μα έτσι και σταµάτησε η

βροχή, µια σωλήνα -ίδιο φίδι

από σίδερο-ήρθε µέχρι το

καλύβι του Θωµά, ίσια ως το

σύνορο που είταν η

θάλασσα, κι άδειαζε από µέσα της

µαύρο ζουµί. Κι από το ζουµί τούτο

µαύρισε η θάλασσα.

Από τότε, ο κόσµος δεν έχει χρώµατα, κι η

βροχή γίνεται όλο και πιο µαύρη, κι από τη

σωλήνα τρέχει αδιάκοπα το µαύρο

κατάµαυρο ζουµί….

Απελπισµένος, κλείδωσε το καλύβι του και

ξαναπήρε το δρόµο απ΄όπου είχε έρθει. Κι

αυτός δεν ήξερε σε ποιο τόπο επέστρεφε.

Σε κάθε βήµα που το προστάτευε τάχα από

την απειλητική βροχή, µάκραινε. Σε κάθε

βήµα που έκανε, γινόταν όλο και πιο

δυσδιάκριτος. Ώσπου έφτασε να γίνει σα µια

µικρή κουκίδα.

Μια τόσο δα µικρή κουκίδα, στο µαύρο

κόσµο που άπλωνε γύρω του.

Ίδιο στίγµα, που δεν ξεχώριζες µε τι να

έµοιαζε πια.

Το εκπαιδευτικό έντυπο

πραγµατοποιήθηκε στo πλαίσιο

της έκθεσης:

ΘΑΝΑΣΗΣ ΕΞΑΡΧΟ

ΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΑΚΤΙΚΑ

ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΕΩΣ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

Κείµενα και επιλογή υλικού:

Σοφία Πελοποννησίου -Βασιλάκου

© Μορφωτικό Ίδρυµα Εθνικής

Τραπέζης Εκπαιδευτικά

Προγράµµατα, Αθήνα 2012

Ότι απόµεινε στα χρόνια που σας

ξέρω είναι φοβέρες, φτιασίδια,µάταια φτηνά στολίδια, κι άλλα

που δεν σηµαίνουν τίποτα πια.

Εικόνα απὸ τὸ βιβλίο Επιτάφια. Σχεδιάσµατα, Αθήνα 1991