Oρθόδοξος Τύπος-Φύλλο 1803-22 Οκτωβρίου 2009

Ὁ Περικλῆς Βυζάντιος (Ἀθήνα 1893 – 1972), γόνος παλιᾶς φανα- ριώτικης οἰκογένειας, ὁ παππούς του Χρίστος Βυζάντιος ἦταν ἀγω- νιστὴς τοῦ ’21 καὶ ὁ πατέρας του ἀξιωματικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στρα- τοῦ, ὑπῆρξε μεταϊμπρεσιονιστὴς ζωγράφος τῶν Ἀθηνῶν. Τὸ 1971 ἄρχισε νὰ συγγράφει τὴν αὐτοβιο- γραφία του, τὴν ὁποία δὲν πρόλα- βε νὰ τελειώσει, διότι ἀσθένησε καὶ ἀπεβίωσε τὸ 1972. Ἐν τούτοις ἡ ἡμι- τελὴς αὐτοβιογραφία του ἐκδόθηκε τὸ 1995 ἀπὸ τὸ μορφωτικὸ ἵδρυμα τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης, μὲ τίτλο «Περικλῆς Βυζάντιος. Ἡ ζωὴ ἑνὸς ζωγράφου. Αὐτοβιογρα- φικὲς σημειώσεις». Ἀθήνα 1995. Ἀπὸ τὸ βιβλίο αὐτὸ παραθέτουμε μερικὰ μικρὰ τμήματα, ποὺ ζωγρα- φίζουν μὲ ἐνάργεια καὶ παραστατι- κότητα τὴν κατάσταση, ποὺ ἐπι- κρατοῦσε στὴ σκλαβωμένη Ἀθήνα τοῦ 1941. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΑΪΟΣ 1941 Α´. «Ἕνα πράγμα εἶναι θαυ- μαστὸ στὴν Ἀθήνα (γιατί δὲν ξέρω ἀλλοῦ τί ἔγινε) ὁ κόσμος ἔδειξε μιὰ στάση ἀξιοθαύμαστη· μὲ πολὺ ἀξιοπρέπεια, δὲν θέλησε νὰ ἔρθει σὲ καμμία ἐπαφὴ μὲ τοὺς κατακτη- τές. Καὶ οἱ πιὸ φανατικοὶ γερμανό- φιλοι ἔδειξαν μιὰ ψυχρὴ καὶ ἀξιο- πρεπὴ στάση. Νομίζω πὼς ἂν οἱ Γερμανοὶ θέλουν νὰ κάνουν πολι- τικὴ ἐδῶ, διάλεξαν τὸ χειρότερο τρόπο. Καὶ πρῶτα – πρῶτα δὲν ἔπρεπε νὰ φέρουν ἐδῶ Ἰταλούς, ἀφοῦ μάλιστα οἱ ἴδιοι τοὺς κοροϊ- δεύουν. Προχθὲς δύο Ἰταλοὶ μὲ κράνη καὶ φτερὰ κατέβαιναν στὰ Χαυ- τεῖα. Ἀπὸ πίσω ὅλη ἡ μαγκαρία τῶν Ἀθηνῶν τοὺς παρακολου- θοῦσε φωνάζοντας: —Κορόϊδο Μουσολίνι… Ἀέρα… Ἀέρα! Τὸ πιὸ περίεργο ὅμως εἶναι ὅτι ἕνα σωρὸ Γερμανοὶ στρατιῶτες πα- ρακολουθοῦσαν κι αὐτοὶ μὲ τοὺς μάγκες τοὺς δύο δυστυχισμένους καὶ ἦταν σκασμένοι στὰ γέλια. Τό- τε γιατί τοὺς ἔφεραν;». Β´. «Εἶναι περίεργο πράγμα αὐτὸ ποὺ συμβαίνει σήμερα. Ὁ κό- σμος εἶναι στενοχωρημένος, ἀλλὰ κατὰ βάθος δὲ θὰ ἤθελε νὰ ἤτανε στὴ θέση τῶν κρατῶν, ποὺ παρα- δόθηκαν χωρὶς νὰ πολεμήσουν. Ὅλοι οἱ ἔπαινοι τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ τῶν ἐχθρῶν μας, ἔδωσαν στοὺς Ἕλληνες κουράγιο, καὶ μιὰ πεποί- θηση πὼς ἔκαναν ἐκεῖνο ποὺ ἔπρε- πε νὰ κάνουν, καὶ ἂς ὑποφέρουν». Γ´. «Ἕνας Γερμανὸς στρατιώ- της, προχθὲς στὸ “Ἀγροτικό”, στὴν ὁδὸ Πανεπιστημίου, ἀγόραζε σύκα. Μερικὰ παιδιὰ τὸν περιεργάζονταν μὲ περιέργεια. Τότε αὐτὸς νόμισε πὼς θὰ θέλανε σύκα καὶ ἄνοιξε τὶς χοῦφτες του καὶ τοὺς τὰ πρόσφε- ρε. Κανένα δὲν δέχτηκε νὰ πάρει, μόνον ἕνας μικρὸς πέντε – ἕξι χρονῶν ἅπλωσε τὸ χέρι του καὶ πῆρε μερικά· μόλις ἀπομακρύνθη- καν, τ’ ἄλλα παιδιὰ τοῦ ρίχτηκαν μὲ τέτοιο τρόπο, ποὺ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ πῆγε στὸ Γερμανὸ στρα- τιώτη, ποὺ ψώνιζε ἀκόμη, καὶ τοῦ τὰ ἔδωσε πίσω. Στὴν ἀρχὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν κατάλαβε περὶ τίνος πρόκειται, μὰ ὅταν ὁ μικρός τοῦ ἔβαλε τὰ σύκα στὸ χέρι καὶ ἔφυγε, ἔγινε ἔξω φρενῶν, πέταξε κι αὐτὸς τὰ δικά του, φόρεσε βαθιά τὸ πη- λήκιό του κι ἔφυγε νευριασμένος». Δ´. «Χτὲς τὸ πρωὶ ἔξω ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο τοῦ Ἐλευθερουδάκη, στὴν Πλατεία Συντάγματος, ἕνας ἀξιωματικὸς Ἰταλὸς μὲ μοτοσυκλέ- τα εἶχε σταματήσει καὶ ζητοῦσε εὐγενέστατα κάποια διεύθυνση. Ἕνα σωρὸ κόσμος μαζεύτηκε γύρω του καὶ τὸν κοιτοῦσε εἰρωνικά, ἀκόμη καὶ μερικοὶ στρατιῶτες Γερ- μανοί. Ἡ θέση του ἦταν ἀξιολύπη- τη, καὶ τέλος βρέθηκε ἕνας κύριος, Ἕλληνας, νὰ τοῦ δώσει πληροφο- ρίες. Ὁ κακομοίρης τὸν εὐχαρίστη- σε μὲ τὰ θερμοτέρα λόγια καὶ ξεκί- νησε μέσα στὰ γέλια ὅλου τοῦ κό- σμου. Δὲν πιστεύω ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνουμε εἶναι σωστό, ἀλλὰ δικαιο- λογῶ καὶ τὸν κόσμο, ποὺ δὲν ἐννοεῖ νὰ παραδεχτεῖ κἂν τὸν Ἰταλό, ποὺ τὸν κυνηγοῦσε μέχρι προχθές, νὰ τοῦ παρουσιάζεται γιὰ κατακτη- τής». Ε´. «Ἕνα ἄλλο πράγμα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ παραδεχτεῖ (ὁ ἑλληνικὸς λαὸς) εἶναι τὰ γερμανικὰ μάρκα. Κανεὶς δὲν τὰ θέλει. Σ’ ἕνα κου- ρεῖο ἔγινε μιὰ νόστιμη σκηνή. Ἕνας Γερμανὸς ἀξιωματικὸς κουρεύτη- κε, ξυρίστηκε καὶ λούστηκε. Ὅταν τελείωσε ρώτησε τί χρωστᾶ. Ὁ κου- ρέας τοῦ σημείωσε σ’ ἕνα χαρτὶ σαράντα δραχμές. Τότε αὐτὸς ἔβγαλε καὶ τοῦ ἔδωσε ἕνα μάρκο γιὰ νὰ τοῦ ἐπιστρέψει τὶς δέκα δραχμές· ὁ κουρέας μειδιώντας τοῦ ἔδειξε ὅτι δὲν θέλει χρήματα. Ὁ Γερμανὸς τὰ ἔχασε μὲ τὴν τόση εὐγένεια καὶ χαιρέτησε εὐχαρι- στώντας. Ὅταν ἔφυγε ρώτησαν τὸν ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 60,00. ΕΥ- ΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20 ΕΤΟΣ ΜΘ´ ΑΡ. ΦΥΛΛ. 1803 ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος ΓΡΑΦΕΙΑ: ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10 – 106 77 ΑΘΗΝΑΙ – ΤΗΛ. 210-38 16 206 ΤΕΛΕΦΑΞ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ 210-81 36 981 ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ 210-38 28 518 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 † Ἰακώβου Ἀποστόλου τοῦ ἀδελφ. Ὑπεχρεώθησαν εἰς λῆψιν θέσεων ἐνῶ προέβησαν εἰς «ὑβριστικὰς» δηλώσεις Αἰ ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἰς τά προδοτικά σχέδια τοῦ Φανα- ρίου ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχει πανικοβάλει τούς Οἰκουμενι- στάς καί φιλοπαπικούς Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι καταφεύγουν εἰς ὕβρεις καί συκοφαντίας ἐναντίον τῶν συντακτῶν τῆς θερμῆς Ὁμολογίας Πίστεως καί τῶν ὑπογραψάντων αὐτήν. Τό κείμενον τῆς «Ὁμολο- γίας Πίστεως» ἔχει καταστῆ ὁ ἐφιάλτης των, διότι διαβλέπουν ὅτι τά προδοτικά σχέδιά των θά ἀνα- τραποῦν ἀπό τό «Κίνημα» τῶν Ἀνθενωτικῶν Δυνάμεων. Τό γεγο- νός ὅτι ἔχει καταστῆ ὁ ἐφιάλτης των προκύπτει ἀπό τά ἑξῆς γεγο- νότα: 1ον) Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρ- χης, ὁ ὁποῖος συμπεριφέρεται ὡς Ἀττίλας εἰς βάρος τῆς Πίστεως, ἐπιχειρεῖ μέ ἐπιστολήν του εἰς τήν Διαρκῆν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά λάβη θέσιν ἐπί τοῦ κειμένου, χαρακτηρί- ζων συντάκτας καί ὑπογράφοντας τήν Ὁμολογίαν Πίστεως ζηλωτάς καί σχισματικούς. 2ον) Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔλαβε θέ- σιν ἀποκηρύσσουσα τήν «Ὁμολο- γίαν Πίστεως» ἀλλά καί διακηρύσ- σουσα μετά ἀπό μεγάλην ἔντασιν ὅτι αἱ ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι θά λη- φθοῦν εἰς τήν Κύπρον διά τήν Ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» δέν εἶναι δεσμευτικαί διά τήν Ἐκκλη- σίαν τῆς Ἑλλάδος. Παραλλήλως παρεδέχθη ἐμμέσως πλήν σαφῶς ὅτι ἔχει ἔλλειμμα ἐνημερώσεως εἰς αὐτά τά κρίσιμα ζητήματα καί ἀπε- φάσισεν, ὅπως οἱ ἐκπρόσωποί της εἰς τούς Θεολογικούς Διαλόγους μετά τήν ἑκάστοτε ἐπαφήν Ὀρθο- δόξων καί Παπικῶν ἐνημερώνουν τήν Ἱεραρχίαν. Ἐνῶ πρό τῆς διαπι- στώσεως αὐτῆς ἐζητήθη ὑπό Ἱε- ραρχῶν νά δίδωνται ὁδηγίαι εἰς τούς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι συμμε- τέχουν εἰς τόν διάλογον μέ ἀποτέ- λεσμα νά προκληθῆ μεγάλη ἔντα- σις καί οἱ συμμετέχοντες εἰς τούς διαλόγους ἠπείλησαν μέ παραίτη- σιν. Ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλη- σίας τῆς Ἑλλάδος δέν θά ἠσχο- λεῖτο κατά τάς ἐργασίας της μέ τό ζήτημα. Ναυπάκτου: Δέν ὑφίσταται κίνδυνος Σχίσματος Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» τήν ἀφύπνισε καί τήν ὑπεχρέωσε νά διακηρύξη, ἐνῶ ἐσιώπα προκλητι- κότατα, ὅτι εἶναι θεματοφύλαξ τῆς Πίστεως καί ὅτι οἱ πιστοί ὀφείλουν νά τήν ἐμπιστεύωνται καί νά μή ἀποδέχωνται τήν «Ὁμολογίαν Πί- στεως». Ἐνῶ ὁ Ἐκπρόσωπος Τύ- που Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου διεκήρυξεν ὅτι δέν ὑφίσταται κίνδυνος Σχίσματος, ἐξ αἰτίας τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως», ἀδειάζοντας, οὐσιαστικῶς, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει μεθοδικῶς νά θέ- ση τούς συντάκτας τῆς Ὁμολογίας καί ὅλους τούς ἀντιοικουμενιστάς ἐκτός Ἐκκλησίας, διά νά διευκο- λυνθῆ εἰς τά σχέδιά του, νά κάνη τήν Ἕνωσιν διά τῆς ποικιλίας τῶν δογμάτων. Περί ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ τῶν ὑπογραψάντων τήν Ὁμολογίαν καὶ τοῦ Κύπρου 3ον) Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος φιλοξενεῖ τήν Μικτήν Ἐπιτροπήν τοῦ Θεολο- γικοῦ Διαλόγου, ἀπώλεσε τήν ψυ- χραιμίαν του καί εἰς δηλώσεις του ὑπεστήριξεν ὅτι οἱ συντάκται τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» καί οἱ ὑπο- γράψαντες αὐτήν διακατέχονται ἀπό ἑωσφορικόν ἐγωϊσμόν, ἀφοῦ θέτουν τήν γνώμην των ὑπεράνω τῶν ἀποφάσεων τῶν τοπικῶν συ- νόδων ὅλης τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί Μόλις ἐκυκλοφορήθη «Ἐγχειρίδιον» Ἀλληλογραφία π. Ἰ. Σ. Ρωμανίδου καὶ καθηγητοῦ Π. Ν. Τρεμπέλα Γενικὴ εἰσαγωγή: Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου Εἰδικὴ εἰσαγωγὴ – ἐπιμέλεια ἐκδόσεως π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ Ἐκδόσεις « Ἁ ρμός» Τὸ βιβλίον εἶναι καταγραφὴ ἑνὸς σπουδαιοτάτου διαλόγου Ὀρθοδοξίας καὶ Σχολαστικισμοῦ. Ο ΑΓΙΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης. Εἰκὼν ἐκ τοῦ ἁγιο- γραφείου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μοναζουσῶν «Εὐαγγε- λιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης. Ὁραματισμός μας Η ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου «ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ…» Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση Τ Ο ΘΕΜΑ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα τούς συ- νειδητούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἀπό τούς κληρικούς ἐνημέρωση καί καθοδήγηση. Ὅμως περισσεύει ἡ σιωπή ἀπό καιροσκοπισμό καί δειλία. Ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού δημοσίως ἐπικρίνουν τούς Οἰκουμενιστάς καί διατυπώνουν τή γνώμη τους ἐλεύθερα. Καί αὐτό εἶναι πολύ ἀνησυχητικό φαινόμενο, γιατί ἀπο- καλύπτει ὅτι δέν ὑπάρχει ἱερός ζῆλος καί παρρησία. Δέν ὑπάρχει πνεῦμα ὁμολογίας καί ὑπεράσπισης τῆς πίστεώς μας. Ὡστόσο, δέν μᾶς λείπουν τά κείμενα, πού ἐπισημαίνουν τίς αἱρε- τικές διδασκαλίες τῶν παπικῶν καί τῶν προτεσταντῶν. Ἔχουμε θε- ολόγους, ἀλλά δέν ἔχουμε ὁμολογητές. Τό πρόβλημα δέν εἶναι στήν ἐπισήμανση τῶν διαφορῶν μέ τούς ἑτεροδόξους, ἀλλά στήν κριτική πού πρέπει στούς δικούς μας ὀρθοδόξους οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἀναπτύσσουν ἐνοχλητικές πρωτοβουλίες καί ἐξισώνουν τήν πίστη μας μέ ἐκείνη τῶν αἱρετικῶν. Αὐτούς τούς οἰκουμενιστές ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς οἱ σοφοί θεολόγοι μας νά τούς κρίνουν καί νά τούς ἀπομονώσουν. Καί αὐτό συμβαίνει γιατί εἶναι οἱ μεγαλό- σχημοι τῆς Ἐκκλησίας καί δέν θέλουν νά ἔλθουν σέ ἀντίθεση μαζί τους. Δέν θέλουν νά δυσαρεστήσουν καί τούς πατριαρχικούς κύ- κλους, παρόλο πού διαφωνοῦν. Ἔτσι κυλάει ὁ χρόνος μέ συμβιβα- σμούς, ἰδιωτικούς ψιθύρους καί σιωπή. Τά ἐπιχειρήματά τους εἶναι παιδαριώδη. Ἔχουν ὡς κανόνα τους τό «Ναί μέν, ἀλλἀ…», πού ση- μαίνει τελικά ὄχι στή δημόσια ἀντίδραση, ὄχι στή δυναμική διαφω- νία, ὄχι στήν ἄρνηση τῶν διαφόρων προκλητικῶν ἐκδηλώσεων. Καί ὅλα αὐτά, γιατί τούς περισσεύει ἡ διάκριση καί ἡ κατά Θεόν σοφία… Ἡ τακτική πού περιγράφω εἶναι προσφιλής καί σέ ἀρκετούς ἁγιορεῖτες πατέρες καί σέ σχεδόν ὅλους τούς μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔτσι ὁ δόλιος Οἰκουμενισμός ἐξαπλώ- νεται παντοῦ καί τό ὀρθόδοξο κριτήριο ἀμβλύνεται. Σέ λίγο οἱ ἀνυποψίαστοι χριστιανοί μας θά πάθουν πλήρη σύγχυση καί θά ἀποδέχονται τόν Πάπα ὅπως καί τόν Πατριάρχη, καί τούς καρδι- νάλιους ὅπως καί τούς μητροπολίτες! Πολλοί θεολόγοι καί κληρικοί εἶναι ἀντιπαπικοί σέ θεωρητικό ἐπίπεδο καί φίλοι τῶν οἰκουμενιστῶν σέ πρακτικό ἐπίπεδο! Ὁ ἀντι- παπισμός τους μοιάζει μέ ἐξέδρα προβολῆς, ἐνῶ ἡ φιλία τους μέ τούς ἀρνητές τῆς πίστεως ἀποκαλύπτει τήν πνευματική τους κε- νότητα. Οἱ ἀντιφατικοί αὐτοί ἄνθρωποι δέν πρέπει νά ἀποτελοῦν τά πρότυπα τοῦ λαοῦ καί ἄς ἔχουν μεγάλα ὀνόματα. Δέν πρέπει νά ἐπηρεάζουν. Εἶναι ἄνθρωποι τοῦ παρόντος καί ὄχι τοῦ μέλλον- τος. Εἶναι ἄνθρωποι τῆς ἐπικαιρότητας καί ὄχι τῆς αἰωνιότητας. Εἶναι καιρός νά ἐκδηλώσουμε τήν ἀνησυχία μας καί νά διαφωνή- σουμε μέ τούς οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι εἶναι τόσο πληθωρικοί καί τό- σο τολμηροί. Εἶναι καί ἀπαιτητικοί. Ὅλοι πρέπει νά τούς δεχόμαστε καί νά τούς χειροκροτοῦμε, νά τούς ἀπονέμουμε τόν προσήκοντα σεβασμό καί τήν ἁρμόζουσα σιωπή. Ἐκείνοι ὁδηγοῦν τό σκάφος, ἐμεῖς δέν πρέπει νά ἀνησυχοῦμε, γιατί γεμίζει νερά καί ὁ καταποντι- σμός εἶναι βέβαιος! Ὅλα αὐτά οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τά ἀπορρί- πτουν καί ἀρνοῦνται κάθε συμμετοχή σέ οἰκουμενιστικές ἐκδηλώ- σεις καί σέ ὑποδοχές μεγαλόσχημων κληρικῶν. Δηλώνουν τήν ἀντί- θεσή τους καί ὁμολογοῦν τήν πίστη τους. Δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τούς οἰκουμενιστές, τούς παπικούς καί τούς προτεστάντες. Ἑλληνικέ λαέ! Τά πολιτικά συνθήματα καί οἱ ὡραιολογίες ξεγελᾶνε. Τά κράτη δέν ἐπανι- δρύονται δίχως Θεό καί δίχως πίστη. Τά κράτη δέν πᾶνε μπρο- στά μέ ἀνεδαφικές καί φροῦδες ὑποσχέσεις. Τά κράτη, σάν τά καράβια, βουλιάζουν αὔτανδρα, ὅταν οἱ καπετάνιοι μέσα στή φι- λαυτία καί τόν ἐγωκεντρισμό τους, δέν ἀτενίζουν ψηλά καί δέν παίρνουν δύναμη ἀπό τόν Παντοδύναμο Κύριο. Σήμερα δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό πολιτική, ἀλλά ἀπό Θεό. Ἡ πολιτική, δίχως Θεό, δέν εἶναι, παρά, ὑποκριτική διπλωματία καί ψέμα καί ἀπάτη. Συνήθως τήν πολιτική, δέν τήν κυβερνᾶ ὁ Θεός, ἀλλά κάποιες μυστικές καί ξένες πρός τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δυνάμεις. Τίς πε- ρισσότερες φορές ἡ πολιτική δι- κτυώνεται ἀπό τήν ἀντιχριστια- νική φιλοσοφία τῆς Μασωνικῆς (Τεκτονικῆς) Στοᾶς, ἄλλοτε ἀπό τήν ἑβραιομασωνική Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, πού χρησιμο- ποιεῖται σάν «σιδερένιος βραχίο- νας τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ» καί μέ τό ὅραμα μιᾶς παγκό- σμιας κυβέρνησης, καί ἄλλοτε ἀπό ξένες ἀποκρυφιστικές — μέχρι καί σατανιστικές— ἀντι- λήψεις. Τά κράτη δέν ἐπανιδρύονται στό ψέμα καί τήν ἀπάτη. Οὔτε μέ λόγους ὄμορφους καί γοη- τευτικούς, ἀλλά μέ ἔργα ἀληθι- νά. Ὅσο τά κράτη καί τά Κοινο- βούλια τά κατέχουν ἄνθρωποι δίχως Θεό καί χριστιανική πί- στη, κράτος δίκαιο καί καλό δέν ἐπανιδρύεται. Μᾶλλον κι αὐτό πού ὑπάρχει, γκρεμίζεται. «Ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήση οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδο- μοῦντες» (Ψαλμ. 126, 1). Τά κράτη ἀληθινά ἐπανι- δρύονται, ὅταν καί πολιτικοί ἡγέτες καί λαός συνοδοιποροῦν μέ τόν Ἰησοῦ. Χωρίς Χριστό καί Εὐαγγέλιο, ὅλα βυθίζονται στό χάος καί τήν ἀπώλεια. Χωρίς Χριστό, ὄχι μόνο δέν ἐπανιδρύε- ται, ἀλλά διαλύεται καί ἐξαφα- νίζεται τό κράτος. «Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται». Ἡ φωνή τοῦ Ντο- στογιέφσκι ἔρχεται σάν ἀπόη- χος τῆς διακήρυξης τοῦ Κυρίου: «Χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ΙΕ΄ 5). Ἄν δέν προηγηθεῖ μετάνοια ἡγετῶν καί λαοῦ, κράτος δι- καιοσύνης καί εἰρήνης, οὔτε ἱδρύεται, οὔτε ἐπανιδρύεται πο- τέ. Ἡγέτες καί λαός, χωρίς πί- στη καί πνεῦμα Θεοῦ, «εἰς ἀέρα δέρουν». Γρονθοκοποῦν τόν ἀέρα. Γεμίζουν πίθους Δαναΐ- δων. Βιώνουν τό δρᾶμα τοῦ Σι- σύφου. Χτίζουν πύργους Βα- βέλ... Κάποιοι ζήτησαν στήν ἱστο- ρία μέ τήν ἐπανάσταση νά φέ- ρουν τήν ἀλλαγή. Κι αὐτοί «εἰς ἀέρα δέρουν». Ἄν δέν ἀλλάξουν οἱ ἄνθρωποι, δέν ἀλλάζουν τά κράτη καί τά πολιτεύματα. Ἡ μεγαλύτερη ἐπανάσταση εἶναι ἡ μετάνοια. Ἡ ἐσωτερική καλλιέρ- γεια καί ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως ἔλεγε ὁ Τ. Ἔλιοτ: «ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου νά ξαναλάμψει πρέπει στή δημιουρ- γία». Πολλά καί διάφορα πολιτικά συνθήματα κυκλοφοροῦν ἰδιαί- τερα πρίν τίς πολιτικές ἐκλογές. Ἄλλοι μιλοῦν γιά «ἀλλαγή», ἄλλοι ὑπόσχονται «νέα ἐποχή»... καί ἄλλοι βεβαιώνουν γιά «ἐπα- νίδρυση κράτους»! Ὅλα τά πολι- τικά συνθήματα θά ᾽ναι γιά πάν- τα χίμαιρες καί οὐτοπίες, ἄν δέν ἀλλάξει ὁ «ἔσω ἄνθρωπος» —λαός καί ἡγέτες. Πρῶτα θά πρέπει νά ἐπανι- δρύσουμε τό «ἔθνος» καί ὕστε- ρα τό «κράτος». Τό κράτος εἶναι ἡ μηχανή, ἡ διοίκηση, ἡ τεχνική, ἡ τεχνολο- γία, οἱ ἀριθμοί. Ἔθνος, εἴμαστε ὅλοι μαζί, λα- ός καί πρόσωπα ἄτομα καί σύ- Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπεχρεώθη νὰ διακηρύξη ὅτι δὲν θὰ εἶναι δεσμευτικαὶ αἱ ἀποφάσεις διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν», παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι θὰ συμμετέχη εἰς τοὺς Διαλόγους Σ ΥΧΝΑ – πυκνὰ κάθε τόσο, ξεσποῦν σκάνδαλα σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ αὐτὰ πολλὰ εἶναι φανταστικὰ καί ἑπομένως ἀνύπαρκτα, προφανῶς σκηνοθετημένα ἀπὸ τρίτους, ποὺ ἔχουν ἄνομα συμφέροντα, σὲ συνεργασία μάλιστα μὲ δημοσιο- γράφους τοῦ ἰδίου φυράματος κι ἄλλα δυστυχῶς εἶναι πραγματικά. Ἀπὸ τὰ σκάνδαλα ποὺ ξεσποῦν, τὰ σπουδαιότερα ἀνήκουν σὲ δύο κυρίως κατηγορίες: Ἡ πρώτη, στὰ ἠθικῆς φύσεως σὲ βάρος κυρίως ἱερωμένων καὶ ἡ δεύτερη σὲ οἰκονομικ ὰ –περ ι ουσιακὰ θέματα. Στὸ σύντομο αὐτὸ ἄρθρο μας θὰ σταθοῦμε καὶ θὰ ἀναπτύξουμε τὸ πρόβλημα -ὅπως δυστυχῶς αὐτὸ συχνὰ παρουσιάζεται - τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας, γιὰ τὸ ὁποῖο ἰδίως τώρα τελευταῖα, μὲ ἀφορμὴ τὰ κτήματα καὶ τὶς δραστηριότητες τῆς Ἱ. Μ. Βατοπαι- δίου, ἔχουν ἀκουστεῖ καὶ ἔχουν γραφεῖ ἀρκετὰ σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας, ἐν πολλοῖς ἀδίκως. Κάθε πιστὸς μὲ τὸ ἄκουσμα τέτοιου εἴδους σκανδάλων ἀγανα- κτεῖ καὶ θλίβεται πολλαπλῶς. Ἐν πάσει περιπτώσει προκειμένου νʼ ἀποφευχθοῦν στὸ μέλλον τέτοιου εἴδους σκάνδαλα μὲ ἀφορμὴ τὴν διαχείριση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας (Μητροπόλεων, Ἱ. Ναῶν, Ἱερῶν Μονῶν, Εὐαγῶν ἱδρυμάτων κ.λπ.) θὰ παραθέσω καὶ θʼ ἀπαριθμήσω τὶς ἐνέργειες καὶ τὰ μέτρα, ποὺ θὰ πρέπει νὰ παρθοῦν καὶ ποὺ ἂν ὑλοποιηθοῦν θὰ γίνει ἕνα ξεκαθάρισμα πολλῶν «νεκρῶν» ἀκινήτων, ποὺ ἀποτελοῦν καὶ τὰ μόνιμα «βαρίδια» τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔτσι θ᾽ ἀλλάξει ἡ ἐν γένει ὁμιχλώδης εἰκόνα τῶν περισσοτέρων ἀκινήτων της. Γιὰ τὴν σύνταξη αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου, δανείστηκα τὴν ἐμπειρία μου, ποὺ ἀπέκτησα ὡς στέλεχος τοῦ Ὑπ. Οἰκονομικῶν (Ἔφορος - Ἐπιθ/τής) ἀπὸ τὸν μακροχρόνιο χειρισμὸ τῆς διαχείρισης τῶν δημο- σίων κτημάτων -πέραν τῶν φορολογικῶν καὶ διαχειριστικῶν θεμάτων ποὺ εἶχα -. Καθὼς ἐπίσης καὶ ἀπʼ τὸ γεγονὸς ὅτι διετέλεσα ἀρκετὰ χρόνια καὶ μέλος Μητροπολιτικοῦ Συμβουλίου Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ Ἐκκλησιαστικὸς Ἐπίτροπος σὲ Ἱερὸ Ναό, ἀφοῦ ἐκτὸς τῶν ἄλλων θεμάτων χειρισθήκαμε καὶ παρεμφερεῖς ὑποθέσεις. Περὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας , λοιπὸν ὁ λόγος, ποὺ αὐτὴ διαχρονικὰ ἦταν καὶ θὰ εἶναι πάντοτε ἡ τροχοπέδη καὶ τὸ «ἐμπό- διο» τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως λόγω κακῶν χειρισμῶν ἢ ἀκόμη καὶ μεγάλης ἀδιαφορίας ἐκ μέρους τῶν ἁρμοδίων. Ἀπʼ ὅσα γνωρίζω τὰ περισσότερα ἀκίνητα ἀνήκουν τυπικὰ μόνο στὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καμμία οἰκονομικὴ ἀξιοποίηση αὐτῶν. Λί- γα μόνο εἶναι τὰ ἀξιοποιήσιμα ἀκίνητα. Γιὰ νὰ ξεκαθαρίσει τὸ θολὸ αὐτὸ τοπίο τῶν «περιβόητων» ἀκινήτων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συχνὰ καὶ κακόπιστα γίνεται λόγος στὰ Μ.Μ.Ε. θὰ πρέπει οἱ ἁρμόδιοί της, ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀξιοποίηση αὐτῶν, νὰ τὰ διαχωρίσουν στὶς παρακάτω ἀναγραφόμενες πέντε ὁμάδες καὶ νὰ προβοῦν στὴν συνέχεια στὶς ἀντίστοιχες γιὰ κάθε μία ὁμάδα ἐνέργειες, ὅπως αὐτὲς ποὺ θὰ μνημονευθοῦν παρακάτω, ἤτοι: *** Α) Ὅσα κτήματα εἶναι σὲ ἀγροτικὲς ἐκτάσεις καὶ βρίσκονται σὲ ἀρχαιολογικοὺς χώρους καθὼς καί, ὅσα εἶναι σὲ δασικὲς ἐκτάσεις, ποὺ εἶναι ἢ ὄχι καλυμένες μὲ δάση καὶ ἀνήκουν ἰδιοκτησιακὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἀξιοποιηθοῦν ποτὲ στὸ μέλλον. Τὰ κτήματα αὐτῆς τῆς κατηγορίας κατὰ τὴν γνώμη μας θὰ πρέ- πει νὰ παραχωρηθοῦν στὴν Πολιτεία, ἔναντι ἔστω συμβολικοῦ τι- μήματος. Εἶναι περιττὸ νὰ «χρεώνεται» ἡ Ἐκκλησία μὲ τέτοιου εἴδους ἐδάφη, ἀφοῦ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ κάνει καμμία χρήση ἢ ἀξιο- ποίηση αὐτῶν. Πρόκειται γιὰ τεράστιες ἐκτάσεις συνήθως, ποὺ τὶς κατακρατεῖ (στὰ χαρτιά) ἄδικα, ἀφοῦ κανένα ὄφελος δὲν προσ- δοκᾶ ἀπὸ αὐτὲς στὸ μέλλον. Β) Ὅσα κτήματα εἶναι καταπατημένα (ἀγροτικὰ ἢ ἀστικὰ οἰκό - πεδα) ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν καὶ δὲν ἀσκοῦνται ὡς ἐκ τούτου ἐπ ᾽ αὐτῶν πράξεις νομῆς καὶ κατοχῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία . Γιὰ τὴν κατηγορία αὐτὴ τῶν κτημάτων θεωρητικὰ ἡ Ἐκκλησία θὰ μποροῦσε νὰ ἀπο- βάλει τοὺς κατέχοντες αὐτὰ παρανόμως ἰδιῶτες, ἐπειδὴ ὡς Ν.Π.Δ.Δ. ποὺ εἶναι δὲν ὑπόκεινται στὴν ἄσκηση χρησικτησίας ἀπὸ τρίτους. Γιὰ τὶς καταπατημένες αὐτὲς ἐκτάσεις ὅμως ἡ Ἐκκλησία δὲν συμφέρει νὰ προβεῖ σὲ δικαστικοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν ἀποβολὴ τῶν παρανόμως κατεχόντων, οἱ ὁποῖοι εἶναι συνήθως καὶ χαμηλοῦ εἰσοδήματος. Οἱ δικαστικοὶ αὐτοὶ ἀγῶνες καὶ πολυδάπανοι εἶναι, ἀλλὰ καὶ μακροχρόνιοι, καὶ ἐπίπονοι. Ἀλλὰ καὶ δὲν συμφέρει στὴν Ἐκκλησία νὰ ἐκτίθεται γιὰ μία ἀκόμη φορὰ στὴν Κοινωνία μετὰ τὰ ὅσα συνέβησαν μὲ ἀφορμὴ τὴν ὑπόθεση Βατοπαιδίου. Ἀρκετὲς φορὲς ἡ Ἐκκλησία πληγώθηκε μὲ ἀφορμὴ σφάλματα ἄλλων. Ἡ ἐπι- κοινωνιακὴ τακτικὴ, ποὺ ἐφαρμόζεται σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας, μεταξὺ τῶν ἐκκλησιομάχων - δημοσιογράφων καὶ τῶν παρανόμως κατεχόντων τὰ κτήματα αὐτὰ εἶναι ἀρίστη, στὸ νὰ πετύχει τὴν δια- πόμπευση τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι δῆθεν στερεῖται φιλανθρωπίας καὶ ἀνθρωπισμοῦ καὶ ἄλλων παρομοίων. Γιʼ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ τονισθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία θὰ πρέπει νὰ τὰ διαφυλάσσει ἔγκαιρα καὶ σωστὰ τὰ κτήματά της μὲ περιφράξεις, ἐνοικιάσεις μὲ ἔγκυρα συμφωνητικὰ κ.λπ. δηλαδὴ νὰ ἀσκεῖ πραγματικὴ νομὴ καὶ κατοχὴ σʼ αὐτά, ὥστε νὰ μὴ ἔχει μελλοντικὰ τέτοιου εἴδους προ- βλήματα, μὲ ἀπρόσμενους καταπατητὲς ἢ καταληψίες. Γιὰ τὰ κτήματα αὐτῆς τῆς δεύτερης κατηγορίας, ἡ γνώμη μας εἶναι ἢ νὰ ὑποχρεώσει τοὺς καταπατητὲς νὰ κάνουν αἴτηση ἐξαγορᾶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία (εἰδικώτερα στὸν φορέα, τὸν ὁποῖο ἀκριβῶς ἀνήκουν) καὶ αὐτὴ νὰ τὰ παραχωρήσει - πωλήσει ἔναντι συμβολικοῦ τιμήματος (π.χ. στὸ ἥμισυ τῆς ἀντικειμενικῆς ἀξίας ποὺ ἔχουν). Ἢ τέλος νὰ τὰ παραχωρήσει στὴν Πολιτεία ἔναντι συμβολικοῦ τιμήματος καὶ στὴν συνέχεια αὐτὴ νὰ τὰ μεταβιβάσει στοὺς παρανόμως κατέχοντες ἀκτήμονες ἢ μή, μὲ δική της εὐθύνη πλέον. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀποφύγει τὶς διενέξεις καὶ τὶς φασαρίες ἀπὸ τὴν δια- νομὴ αὐτῶν καὶ θὰ ἐμφανισθεῖ πρὸς τὰ ἔξω ὅτι πραγματικὰ ἐπέδειξε μεγαλοψυχία μὲ τὴν διάθεση αὐτῶν στοὺς ἔχοντες ἀνάγκη. Γ) Ὅσα εἶναι μικρῆς ἐκτάσεως κυρίως ἀστικὰ ἀκίνητα, ποὺ κατέ - χει ἡ Ἐκκλησία (ὅπως π.χ μικρὰ οἰκόπεδα, λ ωρίδες ἐδάφους, οἰκί - σκους σὲ μικρὰ οἰκόπεδα κ.λπ.) καὶ γιὰ τὰ ὁπο ῖ α ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καμ μ ία σοβαρὴ ἀξιοποίηση αὐτῶν. Ὅπως γιὰ παράδειγμα εἶναι ἀδύνατον σʼ αὐτὰ λόγω μεγέθους νʼ ἀνεγερθεῖ Ἱ. Ναὸς ἢ ἄλλο πνευ- ματικὸ ἢ ἀγαθοεργὸ Ἵδρυμα ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τὴν εὔκολη (ἀπὸ πλευρᾶς ρυθμίσεως) κατηγορία τῶν κτη- μάτων αὐτῶν, νὰ προβεῖ στὴν ἐκποίηση - πώληση αὐτῶν μὲ δημο- πρασία. Τὰ δὲ ἔσοδα αὐτῶν γιὰ λόγους διαφάνειας νὰ ἀνακοινώ- νεται σὲ κάθε περίπτωση, ποὺ θὰ διατεθοῦν. Δ) Τέλος μένουν οἱ καθαρὲς ἀγροτικὲς ἐκτάσεις καὶ τὰ ἀστικὰ ἀκίνητα, τὰ ὁποῖα ἐλέγχει ἄμεσα ἡ Ἐκκλησία , δηλαδὴ ἀσκεῖ σʼ αὐτὰ πράξεις νομῆς καὶ κατοχῆς καὶ δὲν ἀνήκουν στὶς πιὸ πάνω ἀναφερόμενες α - γ κατηγορίες ἀκινήτων. Γιὰ τὰ ἀκίνητα αὐτὰ ΚΕΜΠΑ 3645 ΚΩΔΙΚΟΣ 3053 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑΙ ΣΚΗΝΑΙ ΕΙΣΤΗΝΑΘΗΝΑ ΤΟΥ 1941 Ἡμερολογιακ αὶ σημειώσεις τοῦ ζωγράφου Περικλῆ Βυζαντίου ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ. «ΒΙΑΙΑΙ» ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» Ἕνα σοβαρὸ «βαρίδι» τῆς Ἐκκλησίας ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ Σκέψεις γιὰ ἕνα ρεαλιστικὸ χειρισμὸ ἀπὸ μέρους τῶν ἁρμοδίων Τοῦ Δημ. Εὐ. Μερτζεμέκη, τ. Ἐπιθ. Ὑπ. Οἰκονομικῶν ● Ἀποφάσεις ἐπὶ πολὺ ση- μαντικῶν θεμάτων ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρ- χίας. Σελ. 6. ● «Φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ πιστός λαός». Σελ. 6. ● Προκλητικὸς ὁ Πάφου ἀπο- καλεῖ «φανατικό», «ἀμαθῆ» καὶ «ἡμιμαθῆ» τὸν ἀντιπα- πικὸν λαόν. Σελ. 6. ● Ἡ Μυθιστορηματικὴ αὐτο- βιογραφία τοῦ Κλάους Κέ- νεθ καὶ τὰ ἐρωτήματα, τὰ ὁποῖα προκαλεῖ. Βιβλιοκρι- τικὴ Πρεσβυτέρου π. Σταύ- ρου Τρικαλιώτη. Σελ. 3. ● Πολεμικὸν Ἡμερολόγιον. Τοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Γκατζὲ τοῦ Θεμιστοκλέους. Σελ. 3. ● Εἰδήσεις καὶ Κρίσεις. Τοῦ κ. Ἀντωνίου Κ. Καλογή- ρου. Σελ. 4. ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.» ● Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κατηγορεῖ διὰ ἑωσφορικὸν ἐγωϊσμὸν τοὺς συντάκτας καὶ τοὺς ὑπογράψαντας τὴν «Ὁμολογίαν Πίστεως», λησμονῶν ὅτι καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος διεκήρυξεν ὅτι εἶναι ἀνεπίτρεπτοι οἱ διάλογοι διὰ τὸ Πρωτεῖον, ἐνῶ ὁ Πάπας δέν ἔχει παραιτηθῆ ἀπὸ τὰς αἱρέσεις του. Ἀπειλαὶ καὶ διώξεις ἐναντίον κληρικῶν ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, ἐπειδὴ διεδήλωσαν ἐναντίον τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου. Προκλητικώτερος ὁ Μητροπολίτης Περγάμου, ὁ ὁποῖος ἐξαπολύει τὴν κατηγορίαν ὅτι οἱ συντάκται τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» εἶναι συκοφάνται, ὅταν ὑποστηρίζουν ὅτι προδίδεται ἡ Πίστις. Σφόδρα ἐνωχλημένος ἀπὸ τὸ προαναφερόμενον μήνυμα. Ἀμφισβητεῖ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑποστηρίζων ὅτι δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ μονοπωλῆ τὴν Πίστιν. Διακηρύσσει ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι αἵρεσις. Click to buy NOW! P D F - X C h a n g e w w w . d o c u - t r a c k . c o m Click to buy NOW! P D F - X C h a n g e w w w . d o c u - t r a c k . c o m

Oρθόδοξος Τύπος-Φύλλο 1803-22 Οκτωβρίου 2009

Documents

Transcript of Oρθόδοξος Τύπος-Φύλλο 1803-22 Οκτωβρίου 2009