Me thn matia toy kino eye maios 2014

ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ KINO-EYE συγκεντρωτική έκδοση κριτικής κινηματογράφου

Μάιος 2014

Χρήστος Σκυλλάκος

kinoeye-gr.blogspot.gr [email protected]

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Να κάθεσαι και να κοιτάς, The Amazing Spiderman 2, Κάτω από το δέρμα/Under The Skin, Βαλς για την Μόνικα/Waltz for Monica, Βόλτα με τον Μολιέρο/Alceste a bicyclette, Wild Duck, Διαφθορά/#Filth, Ο Σωσίας/The Double, Suzanne, Salvo, Το μυστικό της Μέιζι/What Maisie Knew, Λευκός Ελέφαντας/Elefante Blanco, Μαύρο ψωμί/Pa Negre, Δυο μέρες στην Νεα Υόρκη/2 Days in New York, Maleficent (3D), Συνέντευξη - Ταινιόραμα 2014, Κάννες 2014: Γιορτή του παγκόσμιου κινηματογράφου

ΝΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ

Πρεμιέρα στις 1 Μάη

Να κάθεσαι και να κοιτάς ή να κρίνεις και να

αντιδράς; Αυτό είναι το ερώτημα -

προβληματισμός του Γιώργου Σερβετά, στην

δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, σε σενάριο

και σκηνοθεσία δική του. Ένα ερώτημα

βασισμένο σε μια ελληνική κοινωνία που μοιάζει

με καζάνι έτοιμο να σκάσει, όπου η βία βρίσκεται

στα βλέμματα όλων, όπου οι άνθρωποι όλων

των ηλικιών έχουν στεγνώσει από ανθρωπιά και

αλληλεγγύη.

Η Αντιγόνη επιστρέφει στην επαρχιακή πόλη

της να βρει δουλειά ως καθηγήτρια. Συνάπτει

γρήγορα σχέσεις με την παλιά της φίλη Ελένη

και τον Νίκο όπου δημιουργούν μια ανέμελη

(αρχικά) ερωτική σχέση. Τα πράγματα όμως δεν

είναι όπως μοιάζουν στην επιφάνεια, αφού κάτω

από το χαλί κρύβεται μια αλληλουχία σχέσεων

όπου όλα βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ

ακινησίας και έντασης. Τελικά η Αντιγόνη, ως

άλλη μυθική Αντιγόνη, εκδικείται για όλους και

για όλα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Ο Γιώργος Σερβετάς, κρίνοντας κάπως την

κατευθυνόμενη εναλλακτικότητα της νέας

γενιάς, αλλά και μη μπορώντας να

απαγκιστρωθεί εύκολα από αυτή, προσπαθεί να

δώσει την δική του θέση και οπτική στη γενιά

του ‘80 και την θέση της στη σημερινή, εν κρίση,

κοινωνία. Αν και μοιάζει πως έχει καλή γνώση

της τεχνικής του μέσου, δυσκολεύεται να

αφηγηθεί την ιστορία κινηματογραφικά.

Πρόβλημα αρχικά σεναριακό. Με θολές θέσεις,

δεν μπορείς να δώσεις καθαρές απαντήσεις. Δεν

μπορείς να περάσεις τους προβληματισμούς.

Χωρίς καλή σύνδεση της αιτίας των πραγμάτων,

της πράξη αντιμετώπισης της και της συνέπεια

αυτής, αδυνατείς να αφηγηθείς μια ιστορία με

δομή που θα συγκινήσει ή θα συναρπάσει.

Μέρος της αφήγησης είναι και ο διάλογος, που

δίνει βάρος. Δεν είναι καλοδουλεμένος,

εμμένοντας σε κουβέντες ξεκομμένες από την

εικόνα και τα πλάνα. Στην λογοτεχνία, διαβάζεις

λέξεις και φτιάχνεις εικόνες. Στον

κινηματογράφο, οι εικόνες είναι εκεί,

πρωταρχικές αφηγηματικά. Οι διάλογοι πρέπει

να έχουν σύνδεση διαλεκτική (συνθετική ή

αντιθετική) και ουσιαστική πάνω στην οπτική

της κάμερας. Εφόσον δεν συμβαίνει αυτό,

έχουμε το εξής αποτέλεσμα. Οι ερμηνείες

μοιάζουν χαμένες σε επιφανειακές κουβέντες,

δίχως να αποτελούν όχημα για να

δραματοποιήσουν συναισθηματικά ή να

προβληματίσουν το κοινό. Αποτελούν την

μεγαλύτερη (σε πρώτη ανάγνωση) αδυναμία της

ταινίας. Αλλά για να μην κρίνω έτσι

απερίσκεπτα τους ηθοποιούς, θεωρώ πως όταν

μια σεναριακή ιδέα, μένει ξεκρέμαστη, αν και

έξυπνη και δυνατή, και δεν αποτελεί βάση για να

χτίσεις πάνω της ένα οικοδόμημα

κινηματογραφικό, με βαθύς χαρακτήρες και

συγκρούσεις, τότε δυστυχώς και οι ηθοποιοί δεν

μπορούν να ξεφύγουν και να αποθεώσουν τους

ρόλους τους. Στον κινηματογράφο, οι ηθοποιοί

ενσαρκώνουν ρόλους και όχι ανθρώπους

πραγματικούς. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Ο

ρόλος πρέπει να έχει μια αρχετυπική εικόνα, που

μέσα της θα περικλείει νοήματα, γενικεύσεις,

αξίες κτλ γενικής σημασίας. Δεν πρέπει να λέμε

«μια» κοπέλα, μα «η» κοπέλα. Κινηματογραφικά

παραδείγματα; Ο De Niro είναι ο ταξιτζής και όχι

κάποιος τυχαίος ταξιτζής. Είναι ρόλος που

προσπαθεί να αποτελέσει όχημα για κρίσεις

πάνω σε ολόκληρα κοινωνικά ζητήματα. Το

λάθος των σύγχρονων ελληνικών ταινιών, είναι

ότι δεν εστιάζουν σε ήρωες, στην ψυχογράφηση

τους, στο να γίνει κοινωνός ο θεατής, στο δράμα

τους, στις υπερβάσεις τους, στους

προβληματισμούς τους. Έτσι μοιάζουν ξένοι

προς τα εμάς, αδιαφορώντας για την θέση τους

στην πλοκή.

Με φωτογραφία ουδέτερη και ψυχρή που

αποτελεί, φυσικά, το μεγάλο ατού της ταινίας,

μανιέρα, όμως, για την σύγχρονη ελληνική

παραγωγή, μεταβιομηχανική αισθητική και

ήρωες αντιμέτωπους μεταξύ τους αλλά και τον

ίδιο τους τον εαυτό, ο δημιουργός μοιάζει,

συνειδητά, να μην προσπαθεί να συγκινήσει, μα

να εξάγει θυμό και συγκεκριμένη άποψη.

Εμμένει σε μια γραμμική εξέλιξη της πλοκής που

δεν κλιμακώνει με κατάλληλο, λειτουργικό και

πιστευτό τρόπο. Τα γεγονότα μοιάζουν

στιλιστικά και επιτηδευμένα τοποθετημένα, μη

αφήνοντας το κοινό να κάνει την ανάγνωση

αλλά δίνοντας το έτοιμες συνταγές. Παρόλο

δηλαδή την προσπάθεια, το έργο παραμένει

αδύναμο, αλλά η γνώση χρήσης του μέσου από

πλευράς του Σερβετά, μπορεί να του δώσει

καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον, εφόσον,

κατά την γνώμη μου, δώσει πιο συγκροτημένες

θέσεις στο σενάριο και την σκηνοθετική του

υλοποίηση.

Βαθμολογία: ❺/10

Σύνοψη Η Αντιγόνη έχει φύγει από την Αθήνα κι έχει επιστρέψει στη γενέθλια πόλη της – και φαίνεται αποφασισμένη να μείνει εκεί. Συναντιέται με την Ελένη, μια φίλη από τα παλιά, πιάνει δουλειά ως καθηγήτρια Αγγλικών στο τοπικό φροντιστήριο, τα φτιάχνει με τον Νίκο, ένα αγόρι νεότερο, όμορφο και ευχάριστα αφελές. Η αναζήτηση της Αντιγόνης για μια απλή ζωή στους ήσυχους δρόμους της μικρής πόλης σταδιακά αποδεικνύεται πιο μπερδεμένη απ’ ό,τι έχει φανταστεί. Η σχέση της Ελένης με τον παντρεμένο Νώντα κάνει τα πράγματα δυσκολότερα για όλους. Σύντομα η Αντιγόνη θα βρεθεί μπλεγμένη σε καταστάσεις που απαιτούν δράση, ενώ οι δυναμικές μεταξύ των χαρακτήρων γίνονται όλο και πιο πολύπλοκες. Και η ένταση όλο μεγαλώνει… Βραβεία

Βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου στα Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2014 – Νίκος Γεωργάκης ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιώργος Σερβετάς ΣΕΝΑΡΙΟ:

Γιώργος Σερβετάς ΠΑΙΖΟΥΝ: Μαρίνα Συμεού,

Γιώργος Καφετζόπουλος, Μαριάνθη

Παντελοπούλου, Νίκος Γεωργάκης, Κωστής

Σειραδάκης, Γιώργος Ζιόβας ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90’

ΔΙΑΝΟΜΗ:Feelgood

Δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα Filmboy.gr

THE AMAZING SPIDERMAN 2 (3D)


Ο άνθρωπος-αράχνη εμφανίζεται, για άλλη μια φορά, αποτυπωμένος στην μεγάλη οθόνη και είναι έτοιμος να μας συναρπάσει. Στα γνωστά μονοπάτια, όπου η ανεμελιά του νεαρού φοιτητή συγκρούεται με τις ευθύνες του υπερήρωα, όπου το όμορφο κορίτσι στέκεται και κοιτάζει εκστασιασμένο τον αγαπημένο της να σώζει τον κόσμο και η μανία των πολλών - αυτή την φορά - εχθρών του, βυθίζει την πόλη της Νέας Υόρκης, σε μια χαοτική καταστροφή, μπροστά μας έχουμε ένα αμερικάνικο blockbuster στοχευμένο πετυχημένα να ενθουσιάσει. Πίσω από την κάμερα ο ίδιος σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας, Marc Webb και μπροστά της το teen ζευγαράκι Andrew Garfield και Emma Stone, παραδίδουν ένα διασκεδαστικότατο 2ωρο υπερθέαμα που σέβεται τον εαυτό του, με ασυγκράτητη και γρήγορα μονταρισμένη δράση, παραδομένο σε όλα τα γνωστά visual effects των χολιγουντιανών στούντιο, και με εχθρούς πιο ανελέητους και απειλητικούς από ποτέ. Ο Electro (ο οσκαρικός Jamie Foxx του Django), ο Rhino και ο Green Goblin, ενωμένοι υπό την σημαία της γνωστής μοχθηρής πολυεθνικής Oscorp, είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον αδυνατούλη μα πανέξυπνο και υπερδύναμο Spider-man/Peter Parker, όλοι από ζήλια, φθόνο και αίσθημα κατωτερότητας. Μα ο αραχνό-ιστός του, τους κατατροπώνει με μεγάλη ευκολία, όπως ερωτοκατατροπώνει και την παραπονιάρα - ώρες, ώρες - Gwen. Ένα comic είναι, με όλα τα στοιχεία της δράσης προσεγμένα, μελετημένα και στην πεπατημένη οδό χωρίς πολύ φαντασία, ικανό όμως να μας κρατήσει στην καρέκλα. Με παρόν το teen χιουμοράκι, την ρομαντζάδα, την αναγκαία συγκίνηση και την καλογυαλισμένη επιφάνεια, το Hollywood ποντάρει, για άλλη μια φορά, σε

ένα υπερθέαμα που κόβει πολλά - μα πάρα πολλά - εισιτήρια. Σύνοψη Για τον Peter Parker τίποτα δεν ξεπερνάει τους ελιγμούς ανάμεσα στους ουρανοξύστες, τις περιπέτειες του ως ήρωα, αλλά και τον χρόνο που περνάει με την Gwen. Το να είσαι όμως ο Spider-Man έχει και το τίμημα του. Είναι ο μοναδικός που μπορεί να προστατεύσει τους Νεοϋορκέζους συμπολίτες του από τους κακούς που απειλούν την πόλη. Μέτα την εμφάνιση του Electro, ο Peter πρέπει να αντιμετωπίσει έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Εντωμεταξύ, επιστρέφει ένας παλιός του φίλος, ο Harry Osborn και ο Peter πολύ σύντομα αντιλαμβάνεται ότι όλοι του οι εχθροί έχουν κάτι κοινό. Την εταιρεία κολοσσό Oscorp.

Βαθμολογία: ❷/5 ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Marc Webb ΣΕΝΑΡΙΟ: Alex Kurtzman, Roberto Orci ΠΑΙΖΟΥΝ: Andrew Garfield, Emma Stone, Jamie Foxx, Dane DeHaan ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 136’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Feelgood

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα FREE SUNDAY

(φ.04.05.2014)

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ /UNDER THE SKIN

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ


O Jonathan Glazer, δημιουργεί μια θεσπέσια

ταινία τέχνης, δυσκολοπροσπέλαστη, δυστυχώς,

για την πλειοψηφία του κοινού, λόγω της

επιτηδευμένης «σινεφιλικής» χρήσης τις

κινηματογραφικής εικόνας. Με πλοκή, όμως,

χτισμένη σε ένα μοναδικό και «αποξενωμένο»

χαρακτήρα, αποθεωμένο από την σπουδαία

ερμηνεία της Scarlett Johansson και του

χυμώδες σώματος της, ο σκηνοθέτης συνομιλεί

υποδόρια με τις αισθήσεις μας και όποιος

προσέλθει, θα υπερικανοποιηθεί.

Ένα alien (Scarlett Johansson) έρχεται από το

σύμπαν, κλέβει το σώμα μιας πανέμορφης

νεκρής κοπέλας, τριγυρνάει στους δρόμους της

Σκοτίας, αποπλανώντας περαστικούς, με στόχο

να τους «εξαϋλώσει», αλλά συναισθανόμενη

προοδευτικά την ανθρώπινη υπόσταση της,

γίνεται και η ίδια θύμα της ανθρώπινης

βαναυσότητας. Σε αυτό το γενικό πλαίσιο,

γινόμαστε κοινωνοί, μιας επιστημονικής

φαντασίας, τρομαχτική εμπειρία, όπου η εικόνα

γίνεται ένα καρφί, εισβάλλοντας αργά μέσα στο

μυαλό μας.

Με αφαιρετικό λόγο, avant guard και φετιχιστική

χρήση της εικόνας, νοσηρές και ανατριχιαστικές

στιγμές τυπωμένες στο φιλμ, ελλειπτική χρήση

του διαλόγου, βλέπουμε αποσπασματικά και

αποστασιοποιημένα την έννοια του έρωτα, του

συναισθήματος, της ευσπλαχνίας και της

λύτρωσης μα πρώτα από όλα της σεξουαλικής

πράξης, ενοχοποιώντας, ίσως, την ηδονή,

συνδυάζοντας τη με την βαναυσότητα του

βιασμού. Kubrick του «2001», Trier του

«Αντίχριστου», Polanski της «Αποστροφής».

Σύμπαν επιρροών και προσωπική σφραγίδα. Με

χρήση των ambient electro ήχων να δίνουν

ένταση στα στιβαρά πλάνα του συμπαντικού,

ψυχρού, κενού και των άδειων τόπων, η ταινία

γίνεται ένας ρευστός πίνακας που εισέρχεσαι

μέσα στο ψυχοφθόρο βουβό κόσμο του. Με

μαεστρία, στοιχειώνει τις σκέψεις μας, κάνοντας

την ικανή για πολλές αναγνώσεις, σε μια πλοκή

καθαρά σημειολογική παρά ουσιαστική,

δίνοντας (ξανά) βάση για το κινηματογράφο των

εννοιών και όχι της ευκολόπεπτης διασκέδασης.

Σύνοψη

Η Σκάρλετ Γιόχανσον, υποδύεται ένα εξωγήινο πλάσμα το οποίο κατεβαίνει στη Γη με τη μορφή μιας γοητευτικής και αισθησιακής γυναίκας. Με φόντο τους απομονωμένους αυτοκινητόδρομους της Σκωτίας, μοναδικός της στόχος είναι να “ψαρεύει” ανυποψίαστους άνδρες και να τους εξαφανίζει μυστηριωδώς! Σύντομα όμως, αρχίζει να δένεται συναισθηματικά με τους γήινους, κάτι το οποίο αναμένεται να τη φέρει σε σύγκρουση με το είδος της

Βαθμολογία: ❹/5

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Jonathan Glazer ΣΕΝΑΡΙΟ: Walter Campbell ΠΑΙΖΟΥΝ: Scarlett Johansson, Jeremy McWilliams, Lynsey Taylor Mackay ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 108’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Odeon


(φ.04.05.2014)

ΒΑΛΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΙΚΑ/WALTZ FOR

MONICA


ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ

Από σπουδαίους δημιουργούς, με

επιβεβαιωμένο και βραβευμένο παρελθόν,

περιμένουμε σπουδαία έργα και ο σουηδός

μάστορας του ρεαλιστικού κινηματογράφου Per

Fly, δεν μας αφήνει ούτε τώρα παραπονεμένους.

Έχοντας στο μυαλό μας τις πρώτες του ταινίες,

την θρυλική σινεφίλ τριλογία («Το παγκάκι», «Η

κληρονομιά», «Η ανθρωποκτονία») που τον

καθιέρωσε, ως ένα σύγχρονο φιλμικό ερευνητή

της ανθρώπινης ύπαρξης και της θέσης της στην

κοινωνία, μπαίνοντας στην αίθουσα, επιζητάμε

να δούμε κάτι σπουδαίο. Και αυτό έχουμε.

Γλυκιά παλιά σχολή του σινεμά.

Η ταινία «Βαλς για τη Μόνικα» περιγράφει την

πραγματική ιστορία της θρυλικής

τραγουδίστριας της jazz, Monica Zetterlund, και

την περίοδο της μεγάλης της καταξίωσης κατά

τη δεκαετία του ’60. Η Μόνικα αφοσιώνεται,

πλήρως, στην καριέρα της. Πίσω όμως από όλη

αυτή τη λάμψη, η Monica δυσκολεύεται να

αντιμετωπίσει τη σκοτεινή πλευρά της δόξας και

της έπαρσης που την ακολουθεί.

Με καθαρές απόψεις, γρήγορους και

στοχευμένους διαλόγους σε συνθετική σύνδεση

με την σπουδαία κινηματογράφηση, την

μαεστρία του στο χτίσιμο χαρακτήρων και

δραματικών εσωτερικών και μη συγκρούσεων, ο

Per Fly, στοχάζεται πάνω στο ζήτημα της

φιλοδοξίας, της ματαιοδοξίας και την απότομη

σύγκρουση και πτώση στην πραγματικότητα,

γενικεύοντας και όχι ειδικεύοντας, αν και όχημα

αποτελεί η λαμπερή ιστορία της μεγάλης

σουηδής τραγουδίστριας. Η οπτική του, έχει

παγκόσμιο και πανανθρώπινο χαρακτήρα.

Κρίνει την ζωή και τις αξίες του star system.

Τοποθετεί αντιθετικά την τέχνη, τον Bergman,

στην έπαρση και την αξιακή φτώχεια.

Μια βιογραφική ταινία, χωρίς να

ντοκιμαντερίζει, γεμάτη αισθησιασμό, σπουδαία

μουσική από τον βραβευμένο Peter Nordal, και

ζωντανή φωτογράφιση που αναβιώνει εύστοχα

την εποχή, απαράμιλλο στυλ, σπουδαίες

ερμηνείες - ειδικά από την πρωταγωνίστρια

Έντα Μάγκνασον, στον πρώτο της ρόλο -

χαρακτήρες φορείς προβληματισμών και

ψυχολογικών εντάσεων, με αέρα της χρυσής

εποχής του σινεμά. Σαν η Redgrave, η Viti, η

Moreau, να ζωντανεύουν μπροστά μας,

ανασταίνοντας τον κινηματογράφο του ‘60, τον

κινηματογράφο των δημιουργών.

Αν δεν πατάς σε στιβαρά σκαλοπάτια, το να

φτάνεις ψηλά, ενέχει κινδύνους. Χάνεις τους

φίλους, την οικογένεια, την ανθρωπιά για μια

δόση επιτυχίας. Όλοι σε κοιτάζουν με βλέμματα

γεμάτα λύπηση ενώ επιζητάς επιβεβαίωση και

εκλιπαρείς για αγάπη. Ο σκηνοθέτης των

λαϊκών αξιών σε όλα τούτα, παίρνει

συγκεκριμένη θέση με την δομημένη χρήση της

εικόνας. Και επειδή γνωρίζει καλά τις αιτίες του

δράματος και ξέρει να τοποθετεί όλα τούτα τα

στοιχεία σε σωστές σκηνοθετικές βάσεις,

ολοκληρώνει μια συγκινητική και δυνατή ταινία,

χωρίς να πέφτει ούτε για λίγο σε

μελοδραματικές καταστάσεις. Η κάμερα στα

χέρια του Per Fly γίνεται εργαλείο.

Μεταχειρίζεται την εικόνα, το περιεχόμενο, την

ηθοποιία, τον ρυθμό, με απαλή αίσθηση,

ενορχηστρώνοντας, μια επίθεση γεμάτη

αυτοσχεδιασμό, συναίσθημα και στοχασμό. Την

ευχαριστήθηκα.

Βαθμολογία: ❼/10

Δημοσιευμένο στο Filmboy.gr και μικρή κριτική στην εφημερίδα FREE SUNDAY

(φ.11.05.2014) Σύνοψη

Η Monica, μια νεαρή και φιλόδοξη κοπέλα από μια επαρχιακή πόλη, είναι αποφασισμένη να τα καταφέρει ως τραγουδίστρια τη δεκαετία του ’60, μέσα στα εντυπωσιακά jazz club της Στοκχόλμης ή και της Νέας Υόρκης. Τη χρυσή εποχή της jazz, μια όμορφη αλλά και αισθησιακή γυναίκα αφοσιώνεται στην καριέρα των ονείρων της και γίνεται μια εκπληκτική τραγουδίστρια και ηθοποιός. Πίσω όμως από όλη αυτή τη λάμψη, η Monica δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή πλευρά της δόξας και της επιτυχίας. Τα συνεχή ξενύχτια για δουλειά αλλά και διασκέδαση ανατρέπουν τις ισορροπίες της, και η ζωή της καταλήγει να αποτελείται από ασταθείς ερωτικές σχέσεις, έναν πατέρα τον οποίο δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιήσει και μία κόρη για την οποία δεν θα αποτελέσει ποτέ την ιδανική μητέρα. Η Monica αισθάνεται όλο και περισσότερο μπερδεμένη, και όταν φτάνει το πρωί, τη βρίσκει μόνη με ένα κοκτέιλ στο χέρι. Είναι άραγε ένας δρόμος χωρίς επιστροφή; Βραβεία 4 Βραβεία Guldbagge του Σουηδικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου το 2014: Καλύτερης σκηνοθεσίας, Α’ γυναικείου και Β’ ανδρικού ρόλου, κοστουμιών. ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Per Fly ΣΕΝΑΡΙΟ: Peter Birro ΠΑΙΖΟΥΝ: Edda Magnason, Sverrir Gudnason, Kjell Bergqvist ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 111’ ΧΩΡΑ: Σουηδία

ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΛΙΕΡΟ/ALCESTE A

BICYCLETTE


Να μια ευχάριστη, πετυχημένη και στοχαστική

κομεντί, από την Γαλλία, όπου η θεατρικότητα

μεταφέρεται άκρως πετυχημένα σε φιλμικό

χρόνο και χώρο, όπου οι συμπυκνωμένες

παγκόσμιες αξίες του μεγάλου Μολιέρου,

επανέρχονται στο σημερινό κόσμο, γεμάτες

δύναμη και τη χιουμοριστική ποιότητα του ίδιου

του πρωτότυπου. Ο Phillippe Le Guay, καταθέτει

μια σπουδή στην ανθρώπινη φύση και φιλία, με

όχημα μια σύγχρονη ανάγνωση του

πασίγνωστου κλασικού αριστουργήματος, του

Μολιέρου, «Ο Μισάνθρωπος» μεταφερόμενο,

όχι σε φιλμαρισμένη θεατρική σκηνή, αλλά στην

σύγχρονη καθημερινότητα. Η πλοκή; Δυο

κολλητοί φίλοι και βετεράνοι ηθοποιοί, έρχονται

αντιμέτωποι με τις ιδιοτροπίες τους, καθώς

προβάρουν τον «Μισάνθρωπο» σε ένα σπίτι στο

νησί Ιλ ντε Ρε της Γαλλίας. Οι μέρες περνάνε και

οι ηθοποιοί, γίνονται πραγματικά οι χαρακτήρες

του Μολιέρου, συγκρούονται και τα πράγματα

φτάνουν συχνά στα όρια. Η αιτία και η κάθαρση

έρχονται αμόλυντες, από το διαχρονικό

πρωτότυπο, λυτρώνοντας τους χαρακτήρες και

το κοινό.

Η μεταφορά του θεάτρου στο σινεμά, κρύβει

πολλές δυσκολίες. Πρέπει να λείπει η

θεατρικότητα και να υπερέχει η γλώσσα του

κινηματογράφου. Ο σκηνοθέτης, τα καταφέρνει

άριστα, ρίχνοντας βάρος στην ηθοποιία, την

σωστή κατανόηση του κειμένου, την λαμπρή και

με σεβασμό υλοποίηση του. Το χιούμορ είναι

βαθύ, γεμάτο και η κυνικότητα, μας αγγίζει

τρυφερά. Η εναλλαγή της θεατρικότητας και της

κινηματογραφικής ερμηνείας, μας βάζει

αντιμέτωπους με το να μην ξεχωρίζουμε, αν

βλέπουμε την πραγματικότητα, κινηματογράφο,

ή γινόμαστε κοινωνοί των προβληματισμών των

μεγάλων δημιουργημάτων της παγκόσμιας

θεατρικής τέχνης.

Η ταινία είναι ειλικρινής, αισιόδοξη,

ολοκληρωμένη. Μας κερίζει. Ο Fabrice Luchini, ο

Lampert Wilson και η Maya Sansa, σε σπουδαίες

ερμηνευτικές στιγμές, υπό την καθοδήγηση του

Phillipe Le Guay, κατακεραυνώνουν ξανά τις

αξίες του σύγχρονου φιλοτομαριστικού κόσμου.

Σύνοψη Στο απόγειο της υποκριτικής του καριέρας, ο Σερζ Τανέρ, αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη στον κόσμο της σόου μπιζ μία και καλή. Ήταν όλα πολύ θλιβερά – είχε φθαρεί μέσα σε ένα επάγγελμα, στο οποίο ο ένας πρόδιδε τον άλλον. Ο Σερζ αποσύρεται για να ζήσει σαν ερημίτης σε ένα υποβαθμισμένο σπίτι στο νησί Ιλ ντε Ρε, στον Ατλαντικό Ωκεανό, κοντά στις Γαλλικές ακτές. Τρία χρόνια αργότερα, ο Γκοτιέ Βαλένς, ένας δημοφιλής και αγαπητός τηλεπαρουσιαστής, θα εμφανιστεί στο νησί. Πηγαίνει εκεί με σκοπό να του κάνει μια πρόταση να επιστρέψει στο θέατρο για να παίξει το ρόλο του Μισανθρώπου στο κλασσικό έργο του Μολιέρου. Ο Σερζ αρνείται κατηγορηματικά και ορκίζεται πως δε θα γυρίσει ποτέ ξανά στο σανίδι. Κάτι όμως μέσα του προσπαθεί να του αλλάξει τη γνώμη. Προτείνει στον Γκοτιέ να προβάρουν την πρώτη σκηνή του έργου, ένας διάλογος μεταξύ Αλσέστ και Φιλίντ. Μετά από πέντε μέρες πρόβας θα αποφασίσει αν θα δεχτεί το ρόλο. Οι πρόβες ξεκινούν…

Βαθμολογία: ❹/5 ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Philippe Le Guay ΣΕΝΑΡΙΟ: Fabrice Luchini, Philippe Le Guay ΠΑΙΖΟΥΝ: Fabrice Luchini, Lambert Wilson, Maya Sansa ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 104’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Odeon


(φ.11.05.2014)

WILD DUCK


Συνθέτοντας μια δυνατή ιστορία, καδράροντας

σε λίγους χαρακτήρες, ψυχογραφώντας τις

αντιδράσεις των ανθρώπων μπρος στα

οικονομικά συμφέροντα, ο Γιάννης Σακαρίδης,

στην πρώτη του ταινία, αν και όχι νέος στην

κινηματογραφική παραγωγή, με συμβολικό και

σιωπηλό λόγο, αλλά βαθιά ρεαλιστικό,

δημιουργεί ένα προσωπογραφικό δράμα με

κοινωνικές προεκτάσεις και το σημαντικότερο,

ανεξαρτητοποιείτε από την σύγχρονη ελληνική

φιλμογραφία, στο τομέα της αφήγησης και της

διανομής.

Ο Δημήτρης (Αλέξανδρος Λογοθέτης), άνεργος

πλέον, μαζί με ένα πρώην συνάδελφο του, τον

Νίκο (Γιώργος Πυρσαπόπουλος), προσπαθούν

να διαλευκάνουν μια υπόθεση υποκλοπών και η

έρευνα θα τους φέρει κοντά με την Παναγιώτα

(Θέμις Μπαζάκα), όπου πάσχει από καρκίνο.

Αυτό το σχήμα, αποτελεί το έναυσμα για μια

ταινία αξιών με στοιχεία θρίλερ, υπό την έννοια

των σασπένς και της επικείμενης σύγκρουσης.

Ο σκηνοθέτης, παίζει όμορφα με τον χρόνο και

τον χώρο. Η δράση αλλάζει επίπεδα, από

κλειστούς σε ανοιχτούς απομονωμένους χώρους

με σωστή χρήση μιας ποιητικής και τρυφερής

φωτογραφίας. Χρησιμοποιεί την αφήγηση με

στόχο την συγκίνηση και προσπαθεί να

κλιμακώσει προς μια τελική κάθαρση, όχι απλά

ως προσωπική αντίσταση ενός ατόμου, αλλά ως

συλλογική πράξη επίγνωσης της αιτίας των

πραγμάτων. Αδυναμίες όμως υπάρχουν και

πηγάζουν από το όχι τόσο καλό, σεναριακό

δούλεμα και το χτίσιμο των χαρακτήρων. Ως

συνέπεια, έχουμε συχνά στασιμότητα στην

πλοκή και την δραματική αφήγηση, όπου αν και

είναι συνεχώς παρούσα, καταλήγει να μοιάζει

μελό. Ο Γιάννης Σακαρίδης, έχει στόχο.

Καδράροντας στο φιλμικό χώρο, εξάγοντας

εικόνες μέσα από αυτόν, ικανές να

προβληματίσουν, στο μέλλον θα δούμε ακόμα

πιο σφιχτές ταινίες, αφού το στυλ του έχει

μεγάλο ενδιαφέρον.

Βαθμολογία: ❸/5

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιάννης Σακαρίδης ΣΕΝΑΡΙΟ:

Γιάννης Σακαρίδης ΠΑΙΖΟΥΝ: Αλέξανδρος

Λογοθέτης, Θέμις Μπαζάκα, Γιώργος

Πυρπασόπουλος, Ηλίας Λογοθέτης, Γιάννης

Στάνκογλου, Ευσταθία Τσαπαρέλη ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 88’

ΔΙΑΝΟΜΗ: Δαναός


(φ.11.05.2014)

ΔΙΑΦΘΟΡΑ/#FILTH

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

Πρεμιέρα στις 15 Μάη - Αναβλήθηκε

Βρετανικός κινηματογράφος στα καλύτερα του.

Ο Stanley Kubrick του «Κουρδιστού

Πορτοκαλιού», ο Danny Boyle του

«Trainspotting», ο Terry Gilliam του «Φόβος και

Παράνοια», ο Guy Ritchie του «Δυο καπνισμένες

κάννες» και της «Αρπαχτής», επέστρεψε, μέσα

από το δημιούργημα ενός, σχετικά νέου

δημιουργού. Ο Jon S. Baird, μπαίνει στο κλαμπ

των «εκκεντρικών» δημιουργών, και δημιουργεί

ένα άσεμνο αριστούργημα, στα χνάρια της

καθαρά βρετανικής σχολής του σινεμά, «Heist

cinema», όπου το ωμό και κυνικό χιούμορ

συγκρούεται με το υψηλό δράμα, τον κοινωνικό

σχολιασμό στις ξοφλημένες, ξιπασμένες,

τσακισμένες αξίες μιας εγκλωβισμένης, μέσα

στις ενοχές, «γυαλιστερής» κοινωνίας.

Ο James McAvoy, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, στον

ρόλο του ντετέκτιβ Bruce, που επιζητά

επειγόντως προαγωγή, ως μια δικαιολογία για

να καταπνίξει όλους τους εσωτερικούς του

εφιάλτες, τον στερητικό σεξουαλικό

εξευτελισμό, την κατάπτωση στα ναρκωτικά και

η ταινία δημιουργεί - επιτέλους - ένα νέο

κινηματογραφικό ήρωα, εκκεντρικό, γεμάτο

στυλ και χαρακτήρα. Όλη του η ζωή, ένας

μαραθώνιος αγωνίας και παράνοιας, με μόνη

λάμψη ένα τυχαίο γεγονός, που τον κρατά σαν

λεπτή κλωστή με την ζωή. Η οπτική αφήγηση

σταθερά αγκιστρωμένη στην ανάλυση της

παραπαίουσας προσωπικότητας του, την

απόσταση του ίδιου από τους υπόλοιπους

χαρακτήρες, προσπαθεί και το πετυχαίνει να

δώσει την αίσθηση της αλλοτρίωσης, που ο

McAvoy, την ζει ολοκληρωτικά.

Slang σκωτσέζικη γλώσσα, cool γρήγορος

ρυθμός, κολλάζ δυνατών γκροτέσκο σκηνών,

παρανοϊκός λόγος, σουρεαλιστική αφήγηση

καρφωμένη στην ψυχογραφική ανάλυση των

χαρακτήρων. Με όχημα την γραφειοκρατική

διαφθορά, ο σκηνοθέτης, σχολιάζει ιδιότυπα

αλλά με επάρκεια, την αξιακή ψυχική διαφθορά,

το τσάκισμα της προσωπικότητας, την

απεγνωσμένη προσπάθεια ανέλιξης ως alter ego

της πτώσης σε ένα βάλτο καταρράκωσης της

ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Μπορεί μερικούς να τους ξενίσει η επιτηδευμένη

ανάλωση στην ωμή γλώσσα, βία και το μαύρο

χιούμορ, αλλά η ισορροπία με το βαθύ δράμα

του χαρακτήρα, η κλιμάκωση της πλοκής, θα

τους ικανοποιήσει. Δεν υπάρχουν αδυναμίες. Η

ταινία είναι πλήρως συγκροτημένη σκηνοθετικά

και σεναριακά. Και ως μεταφορά του ομώνυμου

βιβλίου του Irvine Welsh, συγγραφέα και του

«Trainspotting», δεν έχει ανάγκη σύγκρισης με

τον προκάτοχο του, αλλά στέκει ως γνήσιο

τέκνο αυτής της σχολής, επιβεβαιώνοντας την,

θριαμβευτικά. Ο δημιουργός, με θάρρος και

θράσος, δεν καταθέτει απλά μια ταινία, αλλά

ένα έπος της «δεκάρας», δίνει μια γροθιά στο

στομάχι, μια οδύσσεια στον κοινωνικό βάλτο,

που θα αναφερόμαστε ξανά και ξανά, λόγω της

δύναμης της και της σπουδαίας υλοποίησης της.

Εκπληκτική.

Βαθμολογία: ❹/5

Σύνοψη

Ο ντετέκτιβ Μπρους Ρόμπερτσον είναι ένας

μισάνθρωπος, εθισμένος στην κοκαΐνη και δεν φέρεται

ποτέ με το γάντι στις γυναίκες. Η υπόθεση που τώρα

ερευνά λίγο τον ενδιαφέρει, αφού πρώτιστα κοιτάει πώς

θα πάρει προαγωγή και να γίνει επιθεωρητής. Στο πίσω

μέρος του μυαλού του είναι το να κερδίσει πίσω την

παλιά του σύντροφο και το παιδί του.

Βραβεία

Α’ Ανδρικού ρόλου στα British Independent Film Awards

και London Critics Circles

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Jon S. Baird ΣΕΝΑΡΙΟ: Jon S. Baird, Irvine Welsh ΠΑΙΖΟΥΝ: James McAvoy, Jamie Bell, Eddie Marsan, Imogen Poots ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Spentzos

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα FREE SUNDAY (φ.18.05.2014) και στην ιστοσελίδα Filmboy.gr

Ο ΣΩΣΙΑΣ/THE DOUBLE


Σε ένα δυστοπικό και καφκικής έμπνευσης

μέλλον, ένας δουλικός, συνεσταλμένος, σχεδόν

ανύπαρκτος και αόρατος από την ζωή, νεαρός

εργαζόμενος μιας τεράστιας εταιρίας, ο Simon,

προσπαθεί μα φοβάται να κάνει οποιαδήποτε

βήμα στην προσωπική και επαγγελματική του

ζωή. Κάποια στιγμή προσλαμβάνεται ο

πανομοιότυπος, εξωτερικά, μα ανέμελος και

ορμητικός «σωσίας/εαυτός» του, ο James. Και οι

δύο ενδιαφέρονται για την πανέμορφη Hannah

(Mia Wasikowska) και έτσι ξεκινά η προαιώνια

διαμάχη για το κορίτσι. Αλλά αυτό είναι το

φαίνεσθε. Η ταινία πάει παρακάτω και πιο

βαθιά.

Υπό την κινηματογραφική καθοδήγηση του

«άγνωστου» μα δυναμικού Richard Ayoade, στην

δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του, βασισμένος

στην ομώνυμη νουβέλα του Ντοστογιέφσκι, η

ταινία είναι μια μελέτη πάνω στο ζήτημα του

«είμαι» και του «θα ήθελα να είμαι», μια μελέτη

στην αλλοτρίωση και την αποξένωση, τις

κοινωνικές πιέσεις και φοβίες, την διαμάχη με

τις εσωτερικές αμφιβολίες, την αβεβαιότητα

μπρος στις προκλήσεις της ζωής, την διάσπαση

της προσωπικότητας, του εαυτού μας.

Με ρετρό sci-fi αισθητική, τύπου «Brazil», ωμό

και σουρεάλ βρετανικό μαύρο χιούμορ,

σημειολογικές υπαρξιακές αναφορές,

πλασματικές, αφύσικες ενσαρκώσεις

χαρακτήρων που μοιάζουν περισσότερο με

καρικατούρες και μαριονέτες παρά με

ανθρώπινα όντα, με τον Jesse Eisenberg και

στους δυο ρόλους, να δίνει μια θριαμβευτική

ερμηνεία, πανέμορφα σκηνοθετημένα πλάνα

αόρατων απειλών «γραφειοκρατικής»

έμπνευσης, ωραίο στιλ, γρήγορο μοντάζ που δεν

σπαταλά τον φιλμικό χρόνο και συνθετική

πομπώδης μουσική, ο δημιουργός φτιάχνει ένα

λαμπερό διαμάντι, στηλιτεύοντας την σύγχρονη

κοινωνία και την σύνθλιψη της ελευθερίας.

Χαμογελάμε, προβληματιζόμαστε,

διασκεδάζουμε. Αυτός ο κινηματογράφος, μας

κερδίζει και ο πολλά υποσχόμενος Richard

Ayoade, μας προσφέρει ένα ολοκληρωμένο,

εξαιρετικό δημιούργημα.

Βαθμολογία: ❸,5/5

Σύνοψη

Ο Σάιμον είναι ένας δειλός άνθρωπος: παρακολουθείται στη δουλειά του, περιφρονείται από τη μητέρα του κι αγνοείται τελείως από τη γυναίκα των ονείρων του. Το χειρότερο είναι πως αισθάνεται ανίσχυρος να τα αλλάξει όλα αυτά. Οι ισορροπίες συνταράσσονται όταν έρχεται ένας νέος συνάδελφος, ο Τζέιμς. Ο Τζέιμς είναι σωσίας εμφανισιακά του Σάιμον, αλλά εντελώς αντίθετος χαρακτήρας: με αυτοπεποίθηση, χαρισματικός και καταφερτζής με τις γυναίκες. Προς τρομακτική έκπληξη του Σάιμον, ο Τζέιμς καταλαμβάνει σιγά-σιγά τη ζωή του. ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Richard Ayoade ΣΕΝΑΡΙΟ: Richard Ayoade, Fyodor Dostoevsky ΠΑΙΖΟΥΝ: Jesse Eisenberg, Mia Wasikowska, Wallace Shawn ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 93’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Weird Wave, Odeon

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα FREE SUNDAY (φ.18.05.2014)

SUZANNE


Με ρεαλιστική κλασική γραφή της σύγχρονης γαλλικής σχολής, γρήγορο ρυθμό που ηλεκτρίζει μελαγχολικά και συγκινητικά συναισθήματα, κάνοντας μας συμμέτοχους σε μια

δραματική/διαπροσωπική ιστορία κοινωνιολογικών προεκτάσεων, η νεαρή σκηνοθέτης Katell Quillevere, στην δεύτερη της δουλειά, καταθέτει μια μεστή, ολοκληρωμένη μελέτη, των ανθρώπινων καταστάσεων, συγκρούσεων, ψυχολογικών καταπτώσεων, μέσα από την διαδρομή μιας κοπέλας, της Suzanne, στην εξεύρεση ταυτότητας στο σύγχρονο κόσμο, του στόχου στη ζωή, και την κατάληξη στην πλήρη αποτυχία, την αποξένωση και την μοναξιά. Η ανεμελιά και η ξεγνοιασιά της εφηβικής ηλικίας, συγκρούεται με τις ευθύνες της ενηλικίωσης, η κοινωνική φτώχεια τρυπώνει ζοφερά μέσα στην ανθρώπινη υπόσταση. Το κάθε βήμα μοιάζει με άλμα προς όλο και μεγαλύτερη αποτυχία, προς μια χαμένη ζωή. Εγκυμοσύνη, δουλειές του ποδαριού, ανύπαντρη μητέρα, φυλακή, θάνατος αγαπημένων προσώπων. Σε τούτο το νήμα, η πρωταγωνίστρια, προσπαθεί να ανταπεξέλθει, να επανακτήσει την ζωή, να επανασυνδεθεί με τα πάντα. Το βλέμμα της, αν και σπασμένο, προσπαθεί να στείλει λίγες ηλιαχτίδες αισιοδοξίας. Η ταινία, δραματοποιεί εις βάθος μια ιστορία που αγγίζει τους πάντες. Εισβάλει στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, στις εσωτερικές συγκρούσεις, χωρίς επιτηδεύσεις, χωρίς πειραματισμούς, μα με γήινη ρεαλιστική κινηματογράφηση. Χτίζει άριστα όλους τους χαρακτήρες, τους βαθαίνει, αποφεύγει το μελό. Η Suzanne, ενσαρκωμένη αρτιότατα από την Sara Forestier, είναι μια τραγική ύπαρξη σε μια κατάμαυρη καθημερινότητα. Η αποκορύφωση δίνει στην ταινία τραγικότατα χαρακτηριστικά και η ωμή σκηνοθεσία, μάθημα δεξιοτεχνίας, μας κάνει όλους να μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Αν και η ιδέα δεν έχει πρωτοτυπία, η σπουδαία υλοποίηση της, κλιμακώνει προς την λύτρωση που έρχεται την στιγμή, που το δράμα, φτάνει στα έσχατα όρια του. Εις ανώτερα. Βαθμολογία: ❸/5

Σύνοψη H Σουζάν και η μεγαλύτερη αδερφή της Μαρία ζουν μαζί

με τον χήρο πατέρα τους Νικολά. Τα δύο κορίτσια είναι

πολύ δεμένα μεταξύ τους, παρά τους διαφορετικούς

χαρακτήρες τους: η χαμηλών τόνων Σουζάν απολαμβάνει

την παρέα και την αγάπη της δυναμικής, ανεξάρτητης

Μαρίας. Τις γνωρίζουμε σαν μαθήτριες του δημοτικού,

ενώ σύντομα βλέπουμε την έφηβη Σουζάν να

ανακοινώνει ότι είναι έγκυος. Αμέσως μεταφερόμαστε

πέντε χρόνια μετά και ο γιος της Τσάρλι, είναι ήδη μέλος

της οικογένειας, ενώ ο πατέρας του είναι απών και δεν

αναφέρεται ποτέ. Την περίοδο εκείνη, η Σουζάν εργάζεται

στην ίδια μεταφορική εταιρεία, στην οποία είναι

υπάλληλος ο πατέρας της. Η ζωή τους περιπλέκεται όταν

εκείνη γνωρίζει τον Ζουλιέν, έναν γοητευτικό

μικροκακοποιό, με τον οποίο ερωτεύονται αμέσως. Όταν

ο Ζουλιέν θα χρειαστεί να φύγει από την χώρα, η Σουζάν

θα πρέπει να πάρει τη δύσκολη απόφαση να επιλέξει

ανάμεσα σε αυτόν και την οικογένειά της…

Βραβεία Ταινία έναρξης στην «Εβδομάδα Κριτικής» - 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής - Αργυρός Αλέξανδρος - 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στην: Σάρα Φορεστιέ - 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης: στον ηθοποιό Φρανσουά Νταμιάν - - 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου για την Αντέλ Ενέλ, Βραβεία Σεζάρ 2014 ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Katell Quillévéré ΣΕΝΑΡΙΟ: Mariette

Désert, Katell Quillévéré ΠΑΙΖΟΥΝ: Sara Forestier,

François Damiens, Adèle Haenel ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 94’

ΔΙΑΝΟΜΗ: Strada

Πρωτόδημοσιευμένο στην προσωπική μου ιστοσελίδα KINO EYE

SALVO


Το δίδυμο των σκηνοθετών Fabio Grassadoni και Antonio Piazza, μας διηγούνται μια δραματική ιστορία αγάπης, πόνου και λύτρωσης, καδραρισμένη, σε πρώτη ανάγνωση, σε μια μαφιόζικη ιστορία. Δυο νέοι, μα διαφορετικοί άνθρωποι. Ένας εκτελεστής της μαφίας και μια τυφλή, αρχικά, και όμορφη κοπέλας. Ο αδίστακτος και ψυχρός Σάλβο, κατ’ εντολή, σκοτώνει κάποιον αντίπαλο μαφιόζο, μπρος σε ένα τυφλό κορίτσι, αδελφή του θύματος, που μέσα στην ένταση βρίσκει το φως της. Ο Σάλβο, ραγίζει, και την σώζει. Ανάμεσα τους δυναμώνει μια σχέση ανθρωπιάς, ευσπλαχνίας και αγάπης που συγκρούεται με τα συμφέροντα και τους κώδικες της μαφίας. Salvo στα ιταλικά σημαίνει σώζω ή και λυτρωμένος. Στην αγγλική αργκό σημαίνει

πυροβολισμοί. Αυτή την αντίθεση αξιών προσπαθούν να πλάσουν εικαστικά, οι δημιουργοί. Έξυπνη ιδέα, σκοτεινά πλάνα, έλλειψη κλασικής δράσης και διαλόγων, χρήση της έντασης του σασπένς. Ωραία στοιχεία ως εδώ μα και πολλές αδυναμίες. Η αφηγηματική χρήση του χώρου και του χρόνου είναι μη λειτουργική. Λόγω ελλειπτικότητας των διαλόγων, θα έπρεπε η κάμερα και η εικόνα να παίξει τον ρόλο της αφήγησης. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Η πλοκή χάνεται μέσα σε σκοτεινά, αργά, μεγάλης διάρκειας και περιττά πλάνα - που όντως έχουν μια στιλιστική ομορφιά - κλιμακώνει άρρυθμα, αφήνοντας κενά στην κατανόηση αλλά και στην δραματική δύναμη της ταινίας. Μοιάζει να σπαταλά τον χρόνο, φτάνοντας στο 2ωρο, ενώ θα μπορούσε να χτιστεί πολύ πιο συμπυκνωμένα, συμπιέζοντας νοήματα και συναισθήματα. Και ενώ η Sara Serraiocco, δίνει μια δυνατή ερμηνεία στο πρώτο της ρόλο, η προσπάθεια πειραματισμού μοιάζει να εμποδίζει την υλοποίηση και την δική μας ευχαρίστηση. Σύνοψη O Σάλβο, ένας εκτελεστής της Σικελικής μαφίας, είναι μοναχικός, ψυχρός και αδίστακτος. Όταν εισβάλει σε ένα σπίτι για να σκοτώσει τον άνθρωπο που επιτέθηκε στον αρχηγό του, ανακαλύπτει μια νεαρή τυφλή κοπέλα, την Ρίτα, να στέκεται αδύναμα δίπλα στον αδελφό της την ώρα που εκείνος δολοφονείται. Ο Σάλβο προσπαθεί να κλείσει τα δυο της μάτια, που με το κενό ενοχλητικό βλέμμα τον κοιτούν επίμονα. Όμως κάτι παράδοξο συμβαίνει. Τα μάτια της Ρίτα βλέπουν για πρώτη φορά! Ο Σάλβο αποφασίζει να της χαρίσει τη ζωή βάζοντας τον εαυτό του στον μεγαλύτερο κίνδυνο που έχει ποτέ αντιμετωπίσει. Βραβεία GRAND PRIX - SEMAINE DE LA CRITIQUE, CANNES 2013 PRIX RÉVÉLATION - SEMAINE DE LA CRITIQUE, CANNES 2013

Βαθμολογία: ❷/5 ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Fabio Grassadoni, Antonio Piazza ΣΕΝΑΡΙΟ: Fabio Grassadoni, Antonio Piazza ΠΑΙΖΟΥΝ: Saleh Bakri, Sara Serraiocco, Luigi Lo Cascio, Mario Pupella ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 103’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Filmtrade, Spentzos

Πρωτόδημοσιευμένο

στην προσωπική ιστοσελίδα KINO EYE

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΙΖΙ/WHAT MAISIE

KNEW


Η Maisie (Onata Aprile), είναι ένα 7χρονο

κορίτσι, «παρατημένο» στις συμπληγάδες των

χωρισμένων γονιών τους, Beale (Steve Coogan)

και Susanna (Julianne Moore). Οι μικροπρεπείς,

εγωιστικές και ανεύθυνες σχέσεις των ενηλίκων,

συγκρούονται με την αθωότητα της παιδικής

ηλικίας. Το παιδί μοιάζει με αντικείμενο που

εμποδίζει την επιφανειακή «ελευθερία» τους.

Βασισμένο σε νουβέλα του μεγάλου Αμερικάνου

συγγραφέα James Henry, περισσότερο παίρνει

την βασική ιδέα, μεταφέροντας την στο

σύγχρονο κόσμο, υλοποιώντας την τρυφερά

παρά μεταφέρει την όλη πλοκή και τις βαθιές

έννοιες του πρωτότυπου. Ωστόσο, η ταινία

καταφέρνει να αποτελέσει ένα σχόλιο ενάντια

στην εγκατάλειψη των παιδιών, τον ατομικισμό,

την εγωπάθεια και την αποποίηση των ευθυνών

των ενηλίκων, όλα συνέπειες κοινωνικών

σχέσεων που αναπτύσσονται σε «λάθος»

κοινωνική βάση.

Με υπέρτερα τα ρεαλιστικά δραματικά στοιχεία

ανθρωπιάς, γλυκύτητας, έντονων συγκρούσεων

και τις καλές ερμηνείες, ειδικά της Maisie, που

αναδεικνύει με ακρίβεια τον ρόλο της ως παιδί,

μα με ελλείψεις στο ψυχογραφικό χτίσιμο των

χαρακτήρων και στην σκηνοθετική ματιά, η

ταινία αναλώνεται άνευρα και δίχως

πρωτοτυπία, αγγίζοντας απλά συναισθηματικά

το ζήτημα, αφήνοντας εκτός την κοινωνιολογική

σημασία του, παραλείποντας, τελικώς, να μας

δώσει τα εργαλεία για την καλύτερη κατανόηση

του κινηματογραφικού και κοινωνικού

προβλήματος - την φυσιολογική διάπλαση της

Maisie. Η ταινία παίζει μόνο με το συναίσθημα

και την συγκίνηση, χωρίς αυτά να κατέχουν την

εσωτερική δύναμη να επηρεάσουν το μυαλό του

κοινού, εξάγοντας βαθύτερους

προβληματισμούς.

Το «Μυστικό της Maisie» είναι από την αρχή

γνωστό, και εισρέει μέσα μας, τονίζοντας τις

ευθύνες των ενηλίκων μπρος σε ένα παιδί, που

δικαιούται να μεγαλώνει με σεβασμό και αγάπη,

μέσα στο σύγχρονο κόσμο. Και με τούτη την

πρόθεση, η ταινία, μέσα στην γραμμικότητα της,

απλά μας το υπενθυμίζει.

Σύνοψη

Η δικαστική διαμάχη για την επιμέλεια της 7χρονης Maisie, φέρνει τους γονείς της αντιμέτωπους. Από την μια ο πατέρας, Beale, σημαντικός έμπορος έργων τέχνης, για να κερδίσει το δικαστήριο παντρεύεται την νταντά του παιδιού Margo. Η μητέρα από την άλλη, Susanna, μια πρώην ροκ σταρ, προς απάντηση στον Beale, παντρεύεται τον φίλο της Lincoln που εργάζεται ως μπάρμαν σε τοπικό μπαρ. Και η Maisie βρίσκεται κάπου ανάμεσα.

Βαθμολογία: ❷,5/5

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Scott McGehee, David Siegel ΣΕΝΑΡΙΟ: Nancy Doyne, Carroll Cartwright ΠΑΙΖΟΥΝ: Julianne Moore, Alexander Skarsgård, Steve Coogan, Joanna Vanderham, Onata Aprile ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 93’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Seven, Spentzos


(φ.25.05.2014)

ΛΕΥΚΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ/ELEFANTE BLANCO

ΠΡΟΤΑΣΗ TOY MHNA


Αργεντινή, 21ος αιώνας. Ναρκωτικά,

εγκληματικότητα, βία, φαβέλες. Χωνευτήρι της

απόλυτης φτώχειας, μιζέριας και απελπισίας. Ο

εξαίρετος δημιουργός, Pablo Trapero, το

γνωρίζει καλά και έτσι με θάρρος και επίγνωση,

μας βαπτίζει μέσα σε ένα επώδυνο κοινωνικό

ρεαλισμό και την δραματική του συγκίνηση.

Δυο ιερείς, ο Julian (Ricardo Darin, «Το μυστικό

στα μάτια τους») και ο Nicolas μαζί με την

Luciana, εργάζονται για να βοηθήσουν τον

φτωχόκοσμο μιας φαβέλας. Όμως καθώς ένα

παιδί δολοφονείται από ντόπια συμμορία και

ερχόμενοι αντιμέτωποι με την κρατική και

παρακρατική βία. οι αμφιβολίες του ιερού

σκοπού τους έρχονται σε πρώτο πλάνο.

Με φρέσκο μα πεπειραμένο βλέμμα, λιτή και

δομημένη σκηνοθεσία που αναδεικνύει την

ουσία, απόλυτο πρωταγωνιστή την πραγματική

Villa 21 ή «Miseria» και τους κατοίκους της,

έντονο ανθρωποκεντρικό και ντοκιμαντερίστικο

στυλ, που επικεντρώνει στους χαρακτήρες - με

τα πάθη και τις «αμαρτίες» τους - μέσα σε ένα

ασφυκτικό κοινωνικό πλαίσιο, ξεκινώντας ως

δράμα αλλά κλιμακώνοντας, έντεχνα, σε μια

πολιτική δήλωση - στοιχείο της

Λατινοαμερικάνικης «ευφυΐας» - ο Trapero

αφηγείται την ζοφερή πραγματικότητα,

δημιουργώντας μια Αργεντίνικη «Πόλη του

Θεού».

Ο «Λευκός Ελέφαντας», ένα τεράστιο

ανολοκλήρωτο νοσοκομείο, στέκει επιβλητικά

πάνω από τα παραπήγματα, κατά τον ίδιο

τρόπο, που στέκουν ανολοκλήρωτες και

ηττημένες, οι πράξεις και προσευχές των ιερέων.

Οι κοινωνικές πληγές έχουν ανάγκη θεραπεία.

Θρησκευτική καρτερικότητα και φιλανθρωπία;

Κομμάτι αδύνατο. Ο Trapero, δεν επιτίθεται

ανοιχτά στο θρησκευτικό αίσθημα, μα αποδομεί

προοδευτικά της ματαιότητα της ελεημοσύνης,

που μένει ξεκρέμαστη μπρος στις κοινωνικές

ανάγκες, αποδίδοντας ευθύνες άμεσες και

έμμεσες, δράσης (κυρίως) ή παράλειψης, στην

κρατική και εκκλησιαστική εξουσία. Λύση

βρίσκει στη θυσία για το δίκιο. Ο Julian,

προοδευτικά, δέχεται τον ρόλο του, ως

προστάτης του λαού άνευ «ιερο»φυλακίου. Και

μια ταινία, που μας μιλά έτσι ξεκάθαρα, την

έχουμε απόλυτη ανάγκη.

Βαθμολογία: 4/5

Σύνοψη

Η "Villa 21», είναι μια παραγκούπολη στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Εκεί δεσπόζει το ένα νοσοκομείο που δεν τελείωσε ποτέ. Το λένε «Λευκός Ελέφαντας», λόγω του μεγέθους του. Έχει γίνει στέκι εγκλήματος και χρήσης ναρκωτικών. Ο Julian και ο Nicolas, δύο ιερείς και φίλοι, εργάζονται ακούραστα για να βοηθήσουν τους κατοίκους της περιοχής. Ο Julian χρησιμοποιεί τις πολιτικές του διασυνδέσεις για να βοηθήσει στην κατασκευή ενός νοσοκομείου. Μαζί με την Luciana, μια νεαρή, όμορφη, κοινωνική λειτουργό, προσπαθούν, οι τρείς τους να καλμάρουν τις κοινωνικές εντάσεις. Όμως η κρατική και παρακρατική - εγληματική βία, τα ναρκωτικά, και η απόλυτη φτώχεια δυσκολεύουν το έργο. Και όταν οι εργασίες διακόπτονται με υπουργική απόφαση, η «Villa 21» είναι έτοιμη να εκραγεί. ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Pablo Trapero ΣΕΝΑΡΙΟ: Alejandro Fadel, Martín Mauregui ΠΑΙΖΟΥΝ: Ricardo Darín, Jérémie Renier, Martina Gusman ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Seven


(φ.01.06.2014) και στην ιστοσελίδα Filmboy.gr

PA NEGRE/ΜΑΥΡΟ ΨΩΜΙ

ΠΡΟΤΑΣΗ TOY MHNA


Η παιδική ψυχή και αθωότητα ματώνει. Η

ισπανική κοινωνία είναι βυθισμένη στους

εφιάλτες, στις φοβίες και στις ενοχές,

παραδομένη στον θλιβερό εξανδραποδισμό του

φασίστα Φράνκο, λίγο μετά τον εμφύλιο. Η

αξιοπρέπεια, ένα ξερό κομμάτι μαύρο ψωμί.

Αυτό είναι το «Pa Negre», τούτο το καταλονικό

διαμάντι, που κέρδισε δεκάδες βραβεία (28) στην

Ισπανία και διεθνώς.

Μια ταινία γεμάτη αξίες, ιδανικά, συγκρούσεις,

πάμπολλες αναγνώσεις, μεγάλες ερμηνείες από

όλους τους ηθοποιούς, που σέβονται,

καλλιτεχνικά, τους «εύθραυστους» ρόλους τους,

μικρές λεπτομέρειες μιας μελετημένης στο

έπακρο σκηνοθεσίας, φωτογραφία ποτισμένη

στα χρώματα της Ισπανικής γης, - μια γεύση

πέτρας και θανάτου, παραγωγή γεμάτη. Η

αφήγηση γίνεται μέσα από τα μάτια και την

ταπεινωμένη σκέψη του 11χρονου Andreu, που

ο πατέρας του είναι υπό διωγμό κι η μάνα του

δουλεύει δίχως σταματημό. Μέσα στα

ασφυχτικά όρια της δικτατορίας του Φράνκο, ο

σκηνοθέτης, βασισμένος στην ομώνυμη

νουβέλα, κάνει μια εις βάθος ψυχογραφική

ανάλυση της ανθρώπινης καταβύθισης,

μετάλλαξης, υποδούλωσης, της σύγκρουσης

αξιών, με ένα βλέμμα αισθαντικά πλήρες και

ολοκληρωμένο. Το ανθρώπινο δράμα,

αναδύεται μέσα από την πολιτική δήλωση του

δημιουργού, που παρά ιστορικές ουδετερότητες

ή αποστάσεις, δεν παύει να είναι βαρύ,

οδυνηρό, απάνθρωπο. Η αξιοπρέπεια

αγοράζεται και αυτή - αναγκάζει τους

ανθρώπους να την πουλήσουν πολύ μα πολύ

φθηνά.

Συγκλονιστικά ειλικρινής, ανθρώπινα

συγκινητική, κινηματογραφικά συμβολική. Με

στόχο να προβληματίσει, ο κινηματογράφος στα

χέρια του Agustí Villaronga, ως έκφραση της

συλλογικής συνείδησης, έτσι ιστορικός, έτσι

κοινωνικός, έτσι διδακτικός, δείχνει την δύναμη

του και μας κάνει να επιβεβαιώνουμε (για άλλη

μια φορά) την αγάπη μας για αυτόν.

Βαθμολογία: 3.5/5

Σύνοψη Επαρχιακή Καταλονία, μεταπολεμική περίοδος. Ο

11χρονος Αντριέ, που ανήκει στην πλευρά των

ηττημένων, βρίσκει στο δάσος τα πτώματα ενός πατέρα

και του γιου του. Οι αρχές επιμένουν να κατηγορούν τον

πατέρα του Αντριέ για τους φόνους, αλλά ο μικρός θα

κάνει τα πάντα για να αποδείξει το αντίθετο. Στην

αναζήτηση του, θα αποκτήσει μια νέα συνείδηση

απέναντι στον ψεύτικο κόσμο των ενηλίκων και θα

φτάσει μέχρι και να προδώσει τις ρίζες, ανακαλύπτοντας

το τέρας που ζει μέσα του.

Βραβεία Επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ 9 Βραβεία Goya 14 βραβεία Gaudi ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Agustí Villaronga ΣΕΝΑΡΙΟ: Agustí Villaronga ΠΑΙΖΟΥΝ: Francesc Colomer, Marina Comas, Nora Navas ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 108’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Weird Wave


(φ.01.06.2014)

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ/2 DAYS IN

NEW YORK


Η Μαριόν, συζεί με τον Μίνγκους και τα δυο

παιδιά τους, από τις προηγούμενες σχέσεις τους.

Καθώς η Μαριόν, ετοιμάζει την πρώτη της

έκθεση, ο πατέρας της, η αδερφή της και o

αγαπητικός της έρχονται εξ Γαλλίας και για δυο

μέρες, το σπίτι μετατρέπεται σε ένα θέατρο

παραλογισμού, που θα φέρει στα όρια το

ερωτευμένο, μα και σεξουαλικά ανικανοποίητο,

ζευγάρι.

Η Julie Delpy, σε σενάριο, σκηνοθεσία,

πρωταγωνιστικό ρόλο, μεταφέρει την Μαριόν,

του Παρισιού, στην Νέα Υόρκη, στο απόλυτο

κινηματογραφικό σκηνικό, που ο Woody Allen,

εκθείασε στα μεγάλα κωμικά του

αριστουργήματα. Woody Allen; Ναι, η ταινία,

προσπαθεί να περπατήσει στα χνάρια του. Είναι

μια προσπάθεια, μια σατυρική «διατριβή», των

σεξουαλικών και συναισθηματικών εμμονών και

νευρώσεων, δίνοντας μια ευρωπαϊκή κυνικό-

ειρωνική εικόνα της Αμερικής, των ηθικολογιών

της, του «ονείρου» της, του κοινωνικού

«αναλφαβητισμού» της, μικρά σχόλια στα

«κακώς κείμενα» της χώρας, που όπως η

Μαριόν, μπορείς να πουλήσεις την ψυχή σου,

για πέντε χιλιάδες δολάρια.

Όμως με αισθητική τύπου «Φιλαράκια»

δυστυχώς, κινηματογραφικά, χάνει. Σκηνοθεσία

και φωτογραφία απαρατήρητη, δομή φθηνής

αμερικάνικης κωμωδίας, λογική «Μπες στη

σκηνή και πες αστεία», ηθοποιοί που κοπιάζουν

να μεταδώσουν, με έλλειψη φυσικότητας,

χιούμορ. Σενάριο κολάζ καλαμπουριών,

προβλέψιμο, μη διεισδυτικό, σχετικά

χοντροκομμένο.

Έτσι παρά την προσπάθεια όλων των

συντελεστών, η ταινία, ακολουθεί καταϊδρωμένη

τους πρωτοπόρους του είδους. Είναι δύσκολη

υπόθεση να ρίξεις τον «Νευρικό Εραστή» από

τον θρόνο του σινεμά της καταπιεσμένης libido,

γιατί η καλή κωμωδία, θέλει ευστροφία,

πνευματώδης ερμηνείες, στοχευμένο χιούμορ,

προσβολή κοινωνικών ζητημάτων, εν μέσω

σάτιρας. Ετυμηγορία: Απλά ευχάριστη για

θερινό σινεμά.

Βαθμολογία: ❷/5

Σύνοψη

Η Μαριόν έχει πια εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη, όπου ζει

με το σύντροφό της Μίνγκους, τα δύο τους παιδιά που

έχουν αποκτήσει από προηγούμενες σχέσεις τους, και μια

γάτα. Το ζευγάρι περνάει τη φάση του έρωτά του. Η

Μαριόν όμως προετοιμάζει την έκθεση φωτογραφίας

της, και ο πατέρας της, Ζανό, η αδελφή της, Ροζ, και ο

νέος της φίλος της, Μανού (που ταυτόχρονα είναι και ο

πρώην φίλος της Μαριόν) έρχονται στη Νέα Υόρκη για τα

εγκαίνια. Οι πολιτιστικές διαφορές ανάμεσά στο

νεοαφιχθέν τρίο και στον βέρο Νεοϋορκέζο Μίνγκους,

αλλά κυρίως οι εντελώς διαφορετικές τους

προσωπικότητες δημιουργούν το ιδανικό υπόβαθρο για

εκρηκτικές καταστάσεις στο σπίτι αλλά και για

ξεκαρδιστικές σκηνές στη μεγάλη οθόνη. Ίσως μπορείτε

να μαντέψετε το τι θα συμβεί. Ίσως πάλι και όχι.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Julie Delpy ΣΕΝΑΡΙΟ: Julie Delpy, Alexia Landeau ΠΑΙΖΟΥΝ: Chris Rock, Julie Delpy, Albert Delpy, Alexia Landeau, Alex Nahon ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96’ ΔΙΑΝΟΜΗ: Hollywood Ent.


(φ.01.06.2014)

MALEFICENT (3D)


Η ιστορία της Ωραίας κοιμωμένης, επιστρέφει

στις αίθουσες, σε μορφή ταινίας και όχι

animation (όπως η έκδοση του Disney του 1959),

έχοντας στο κέντρο της ιστορίας, όχι την

πανέμορφη πριγκίπισσα αλλά τη προδομένη

Maleficent, μια νεράιδα, με κέρατα, φτερά

νυχτερίδας και την ομορφιά της Angelina Jolie.

Η ταινία πιάνει την ιστορία της κακιάς,

πανέμορφης μα και βαθιά συναισθηματικής

μάγισσας, από την αρχή. Ενώ η αγάπη ωχριά

μπρος στον εγωισμό και την ιδιοτέλεια, στάλες

ανθρωπιάς και συμπόνιας υπάρχει και στο κακό.

Έτσι έχουμε μια καλοστημένη δουλειά,

σκηνοθετημένη από το Robert Stromberg, η

πρώτη φορά που ασχολείται με την σκηνοθεσία,

μιας και το ταλέντο του, βραβευμένο με δυο

Όσκαρ, βρίσκεται στα εφέ και τη καλλιτεχνική

διεύθυνση. Έτσι δεν μας απασχολεί η

δημιουργική οπτική του σκηνοθέτη, σε τούτο το

εφετζίδικο σκοτεινό παραμύθι, που παραμένει

όμως παραμύθι, αλλά η επαγγελματική χρήση

των εφέ και της εικόνας, πράγμα εγγυημένο.

Διακόσια εκατομμύρια δολάρια κόστισε.

Και αφού στα της παραγωγής όλα πάνε καλά,

καθόλου δεν θα απασχολήσει το προβλέψιμο

του σεναρίου, το αδιάφορο της σκηνοθεσίας

που δεν κερδίζει, των ερμηνειών - με μια Jolie

κατώτερη κάθε προσδοκίας -, των υπερβολικών

ειδικών εφέ, και φυσικά της έλλειψης ουσίας,

νοημάτων και διδαγμάτων που τα παραμύθια

μέσα από την λαϊκή παράδοση μετέφεραν μέσα

στις εποχές. Αδιάφορο και για τα παιδιά, που

καλύτερα να προτιμήσουν την έκδοση του

Disney αλλά και για τους μεγάλους, εκτός και αν

δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν.

Βαθμολογία: ❷/5

Σύνοψη Η Maleficent είναι μια πανέμορφη και αγνή νεαρή

κοπέλα. Μεγαλώνει στο δάσος, σε ένα φιλήσυχο

βασίλειο, και η ζωή της είναι ειδυλλιακή. Μέχρι που η

ειρήνη στη χώρα διαταράσσεται, όταν ένα απειλητικό

στράτευμα εισβάλλει στο βασίλειο. Η Maleficent

αποδεικνύεται η πιο ισχυρή προστάτιδα της πατρίδας

της, όμως το τίμημα είναι μεγάλο. Προδομένη, η

Maleficent γίνεται σκληρή και εκδικητική. Έτσι,

καταλήγει να καταραστεί τη νεογέννητη κόρη του νέου

βασιλιά. Στην πορεία όμως, η Maleficent θα

συνειδητοποιήσει ότι το μικρό κορίτσι μπορεί να

εξασφαλίσει την ειρήνη στο βασίλειο και ίσως και την

πραγματική ευτυχία της ίδιας της Maleficent.

Βραβεία ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Robert Stromberg ΣΕΝΑΡΙΟ: Linda

Woolverton ΠΑΙΖΟΥΝ: Angelina Jolie, Sharlto

Copley, Elle Fanning, Sam Riley, Imelda Staunton,

Juno Temple, Lesley Manville ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 135’

ΔΙΑΝΟΜΗ: Feelgood


(φ.01.06.2014)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ 2014 «Το φιλμ δεν θα πεθάνει ποτέ» 15 Μαίου - 9 ιουλίου στον κινηματογράφο Άστυ Στο κλασικό υπόγειο, κινηματογράφο της οδού Κοραή,

τον "Άστυ", το φετινό «Ταινιόραμα», ξεκίνησε ήδη (15

Μάη - 9 Ιούλη), μια γιορτή του παγκόσμιου

κινηματογράφου, ένα ιδιότυπο «φεστιβάλ»,

πρωτόγνωρης ποιότητας και ποσότητας, μια

ρετροσπεκτίβα στην αγαπημένη μας τέχνη, με ένα

σύνολο 168 ταινιών και με χαμηλό εισιτήριο.

Ο Χίτσκοκ, ο Τρυφώ, ο Γκοντάρ, ο Λιντς, ο Φελίνι, ο

Αντονιόνι, ο Φασμπίντερ, ο Βισκόντι, ο Μπουνιουέλ, και

πολλοί άλλοι, ο τρόμος και η κωμωδία, οι ταινίες τέχνης,

τα νουάρ, τα αριστουργήματα του κινηματογράφου, θα

παρελαύνουν σε προβολή 35άρι φιλμ, μια αίσθηση

μακριά από τη πλαστικότητα του ψηφιακού. Μια

αίσθηση νοσταλγική και σύγχρονη μαζί, το ίδιο το υλικό

που καθόρισε μια νέα γλώσσα, μια νέα τέχνη και

επηρέασε τα πάντα, σε πολιτικό, ψυχολογικό, κοινωνικό

επίπεδο. Η δύναμη του σινεμά επιστρέφει με το βαρύ

πυροβολικό των δημιουργών. Γάλλοι, Ιταλοί,

Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί, Καναδοί, Κορεάτες και άλλοι,

όλοι με ένα στόχο και όραμα: Ο κινηματογράφος δεν θα

πεθάνει ποτέ. Ο ένας εκ των εμπνευστών του

Ταινιοράματος, ο Δημήτρης Στεργιάκης, μας μιλάει για

αυτή την πρωτοβουλία, που έχει αγκαλιαστεί από το

κοινό και συνεχίζει για πάνω από 20 χρόνια, στο γνωστό

κινηματογραφικό στέκι.

Για πληροφορίες και το πρόγραμμα στο Facebook του κινηματογράφου Άστυ και στα τηλέφωνα 2103214998, 210 3221925 Χρήστος Σκυλλάκος: Τι αποζητάτε από αυτό το

«φεστιβάλ»;

Δημήτρης Στεργιάκης: Εμείς, αυτό που

στοχεύουμε στα 23 χρόνια, που είμαστε οι

μπαμπάδες τούτου του φεστιβάλ, και έχει

ξεκινήσει από τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου

τον Αντώνη, και συνεχίζεται με εμάς, είναι να

μπορέσουμε, κάθε τέλος της σεζόν, να κάνουμε

κάποια πράγματα τα οποία να βοηθήσουν τις

πιο νέες γενιές με την μορφή εκπαιδευτικού

σεμιναρίου, να ανακαλύψουμε τις παλιότερες

τάσεις του κινηματογράφου, οι οποίες

αποτελούν, πάντα, ως πρωτόλεια της συνέχισης

του. Προσπαθούμε, με κάποιο τρόπο, να

μάθουμε τις νεότερες γενιές να μην κάθονται

στα laptop να παρακολουθούνε τις ταινίες αλλά

να έρθουν σε άμεση επικοινωνία με την

μυσταγωγία που λέγεται 7η τέχνη -

κινηματογράφος. Αυτή η γιορτή είναι, για εμάς,

ένα σημαντικό βήμα και ένα μικρό λιθαράκι για

να μπορέσει να αποκτήσει ο νέος θεατής μια

κινηματογραφική παιδεία που είναι δύσκολη να

την αποκτήσει στις εποχές μας, προβάλλοντας

ταινίες από όλη την γκάμα του παγκόσμιου

κινηματογράφου και από όλες τις τάσεις, συν

σκηνοθέτες, δημιουργούς, ηθοποιούς οι οποίοι

έχουν ανεξίτηλα βάλει το στίγμα τους στον

κινηματογράφο.

Χ.Σ: Blogbuster, 3D, ψηφιακό. Και ταινίες τέχνης, μικρές

αίθουσες, 35άρι φιλμ.

Δ.Σ: Εμείς έχουμε βάλει και το ψηφιακό αλλά

διατηρούμε ακόμα και τη μηχανή προβολής

φιλμ. Επειδή η τάση του παγκόσμιου

κινηματογράφου είναι πλέον ψηφιακή και θα

αναγκαστούνε θέλοντας και μη αρκετές

αίθουσες να αλλάξουνε τα δεδομένα τους και να

προβάλλουνε και σε ψηφιακό κινηματογράφο,

αυτό το αφιέρωμα το οποίο κάνουμε, είναι να

μπορέσουμε να αναβιώσουμε τον

κινηματογράφο που βλέπαμε όλοι μας παλιά, με

το scratch, με τα κοψίματα, με τα διαλλείματα,

με όλη την μυσταγωγία την οποία προσφέρει

μια κινηματογραφική προβολή στον θεατή, με

πιο ζωντανά χρώματα, πιο ζωντανή εικόνα, και

ένα βήμα παραπάνω για να μπορέσει να μάθει η

νέα γενιά ότι υπάρχουν και κόπιες 35mm, εκτός

από ψηφιακά αντίτυπα. Το μέσο έτσι όπως

ξεκίνησε, δηλαδή, και έτσι όπως συνεχίζεται σε

κάποιους ακόμα, οι οποίοι θέλουν να το

συνεχίσουν, ενώ μπορούνε να αλλάξουνε προς

το ψηφιακό.

Χ.Σ: Μικρό αντίτιμο για 3 σπουδαίες ταινίες την ημέρα.

Παρόλα αυτά ο κινηματογράφος συνεχίζει να είναι

ακριβός, ειδικά τις μέρες που ζούμε, για τον πολύ κόσμο.

Δ.Σ: Ο μπαχτσές έχει τα πάντα. Μπορείς να

αποφασίσεις να δεις και ταινία με 8,5 ευρώ,

μπορεί να αποφασίσεις να δεις και ταινία με 6

ευρώ. Επιλέγεις, διαλέγεις, και κάνεις την κίνηση

και πηγαίνεις. Είναι μια κίνηση η οποία είναι

καθαρά, σκεπτόμενη. Σκέφτεσαι τι ακριβώς

θέλεις να καταναλώσεις και με ποιο τρόπο

θέλεις να το καταναλώσεις. Τα 6 ευρώ είναι μια

προσιτή τιμή για 3 ταινίες, είναι καθαρά

συμβολικό το ποσό και ακόμα πιο συμβολική

είναι η κάρτα η οποία με 40 ευρώ, μπορείς να

δεις, αν όχι και τις 168 ταινίες, τουλάχιστον τις

μισές και να αποκομίσεις πολύ μεγαλύτερα

πνευματικά οφέλη από ότι θα μπορούσες να

αποκομίσεις με 4-5 καφέδες, με το συγκεκριμένο

ποσό. Το ποσό είναι ευτελέστατο, είναι

συμβολικό καθαρά, το οποίο βοηθάει και εμάς

να μπορέσουμε να συντηρήσουμε και να

διατηρήσουμε αυτό το φεστιβάλ.

Χ.Σ: Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου και ειδικά των

νέων ανθρώπων;

Δ.Σ: Η ανταπόκριση στα 23 χρόνια είναι πάρα

πολύ καλή και οι νέοι έχουνε αγκαλιάσει αυτόν

τον θεσμό και συνεχίζουνε να μεταφέρουνε

αυτήν την «σινεφίλ» δάδα στις επόμενες γενιές

οι οποίες είναι πολύ διψασμένες να δούνε τον

κινηματογράφο που βλέπανε οι πατεράδες τους

ή ακόμα και οι παππούδες τους.

Χ.Σ: Είστε από τους ελάχιστους κινηματογράφους και

παράλληλα εταιρία διανομής που φέρνεται ταινίες που

δύσκολα μπορεί κάποιος έλληνας να τις δει, με άλλον

τρόπο.

Δ.Σ: Δεν είναι δύσκολο. Αν αποκτήσει μια

ταυτότητα ο θεατής, ή δώσεις μια ταυτότητα

στο θεατή και μια καλή ταινία και συνδυάζεις

ένα καλό περιβάλλον και μια καλή εξυπηρέτηση,

ο θεατής θα έρθει να δει την ταινία και θα

τιμήσει την ταινία αυτή όσο το δυνατόν

περισσότερο. Σαφώς και υπάρχει πρόβλημα στο

κινηματογράφο τέχνης, γιατί δεν μπορεί μια

πρωτεύουσα όπως η Αθήνα, μια ευρωπαϊκή

μεγαλούπολη να έχει 2 κινηματογράφους

τέχνης και το Βερολίνο να έχει δώδεκα. Αυτό

έγκειται στην κινηματογραφική παιδεία την

οποία προσφέρει το ελληνικό κράτος και στην

χειραγώγηση την οποία υπάρχει από τους

καθαρά πολιτιστικούς παράγοντες αυτού του

τόπου.

Χ.Σ: Που δεν υπάρχουν σχολές, εκπαίδευση κτλ…

Δ.Σ: Όχι μόνο σχολές. Δεν υπάρχει και

αντικείμενο, δεν στέλνουνε τον κόσμο να

μπορέσει να δει κινηματογράφο, όπως στην

Γαλλία. Πολλοί οι παράγοντες, από τους

δημοσιογράφους μέχρι τα γραφεία διανομής.

Στην Γαλλία υπάρχει μια εκπαιδευτική αγωγή.

Πηγαίνουν τα παιδιά κινηματογράφο από 6

ετών ενώ εδώ στην Ελλάδα αν δεν είσαι από

μόνος σου άνθρωπος ο οποίος θα ανακαλύψει

τον κινηματογράφο, είναι πολύ δύσκολο να

καταφέρεις να μπεις και να παρακολουθήσεις

εύκολα αυτές τις ταινίες.

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα FREE SUNDAY (φ.25.05.2014)

ΚΑΝΝΕΣ 2014: ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Ο Μάης είναι ήδη εδώ και στα κινηματογραφικά

πράγματα αυτός ο μήνας είναι συνυφασμένος

με ένα και μόνο γεγονός. Από 14 ως και 25 Μάη,

το κόκκινο χαλί θα είναι στρωμένο, ο

φωτογραφικός φακός θα ζουμάρει, οι επίσημοι

θα κατέρχονται, τα φώτα της ράμπας θα

ανάβουν και οι ταινίες, που θα ορίσουν την νέα

σινεματική χρόνια, θα πάρουν μέρος σε μια

αναμέτρηση, με στόχο τα πολυπόθητα βραβεία.

Βραβεία που, κατά βάση, ανοίγουν το

δυσπρόσιτο δρόμο για τις αίθουσες όπου γης,

για το ανήσυχο και αυστηρό, πολλές φορές,

σινεφίλ κοινό όλου του κόσμου. Μιλάμε για το

Φεστιβάλ Καννών, όπου όπως κάθε χρόνο, θα

αποτελέσει το λαμπρότερο, από οικονομικής και

καλλιτεχνικής άποψης, διεθνές φεστιβάλ

κινηματογράφου. Η άνοιξη της γαλλικής

ριβιέρας, είναι το επιστέγασμα της κινούμενης

εικόνας.

Πριν κάποιες μέρες, είδα (ξανά) στην τηλεόραση

μια ταινία, όπου ένα παιδάκι σεργιανούσε τους

δρόμους του Παρισιού, με μόνη του παρέα ένα

κόκκινο μπαλόνι. Το «Κόκκινο μπαλόνι» του

Άλμπερτ Λαμορις, είναι ένα ποιητικό

αριστούργημα της 7ης τέχνης, ένα ευαίσθητο

και συγκινητικό φιλμ μικρού μήκους, όπου

επιβεβαιώνει - αν δεν επαναθεμελιώνει - πως η

φιλμική γλώσσα έχει δικούς της εσωτερικούς

νόμους, πως ο κινηματογράφος είναι μια νέα

αισθητικού τύπου αφήγηση, ανεξάρτητη από τις

άλλες τέχνες, πως η εικόνα είναι μια γλώσσα και

την ευθύνη να την αφηγηθεί την έχει ο

σκηνοθέτης, ο δημιουργός. Το «Κόκκινο

μπαλόνι», λοιπόν, κέρδισε το 1956 το Χρυσό

Φοίνικα για ταινία μικρού μήκους και το κέρδισε

δίκαια. Αυτό έδειξε η ιστορία. Αυτή όμως η

σωστή κρίση, μπρος στην ιστορία, δεν είναι

πάντα δεδομένη. Ο Χρυσός Φοίνικας, το

πολυπόθητο αυτό βραβείο για κάθε σκηνοθέτη,

που όμοιο του, δεν υπάρχει - κατά πολλούς

ξεπερνά και το βραβείο Όσκαρ - σε όλη του την

ιστορία, γέρνει συχνά όπως φυσάει ο άνεμος.

Πότε προς το φως και πότε προς την σκιά.

Ταινίες που βραβεύτηκαν μείνανε στην ιστορία,

τις βλέπουν οι νέες γενιές, είναι μαθήματα

κινηματογραφικής φόρμας, τεχνικής και

περιεχομένου, είναι ογκόλιθοι του σινεμά, από

την άλλη όμως, πολλές ξεχάστηκαν πριν καν

πέσει η αυλαία του Γαλλικού τούτου λαμπρού

φεστιβάλ, μέσα στην Άνοιξη, της Cote d’ Azur.

Ένα παγκόσμιο κινηματογραφικό γεγονός…

Η χώρα που είχε γεννήσει τον κινηματογράφο, η

Γαλλία, δεν είχε το δικό της Φεστιβάλ

Κινηματογράφου, ως και το 1946, αν και η ιδέα

μπήκε και η πρώτη προσπάθεια υλοποίησης του

έγινε το 1939, αλλά ο πόλεμος δεν το επέτρεψε.

Η Βενετία ήταν η μόνη πόλη του κόσμου, που

κρατούσε τα σκήπτρα της κινηματογραφικής

ελίτ. “Στόχος του Φεστιβάλ είναι να ενθαρρύνει την

ανάπτυξη της τέχνης του κινηματογράφου σε όλες

τις μορφές της, προωθώντας και διατηρώντας ένα

πνεύμα συνεργασίας μεταξύ όλων των

κινηματογραφικά παραγωγών χωρών» διαβάζουμε

στη διακήρυξη του 1948.

Ποιες είναι όμως οι χώρες αυτές; Οι ΗΠΑ,

Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία έχουν στο ενεργητικό

τους τα περισσότερα βραβεία. Φυσικά η

βιομηχανία τους είναι πιο ανεπτυγμένη στον

χώρο, είναι και οι χώρες που έχουν φτιάξει τις

διάφορες κινηματογραφικές σχολές. Αυτό όμως

δεν μειώνει την αξία των δημιουργών των

άλλων χωρών. Οι σχολές της Πολωνίας, της

Ρωσίας, των Σκανδιναβικών χωρών, της

Τσεχοσλοβακίας, της Κίνας, του Μεξικού, είναι

σχετικά παρούσες, δίνοντας το στίγμα ενός

κινηματογράφου, άλλης ποιότητας και μιας

γλώσσας παγκόσμιας και τοπικής συνάμα.

Τα γεγονότα…

1955. Ο πρώτος «Χρυσός Φοίνικας (Palm d’ Or)»

, δημιουργείται και βραβεύεται ο δημιουργός της

καλύτερης ταινίας του φεστιβάλ (και άρα της

χρονιάς) και όχι ο παραγωγός, δίνοντας έτσι το

στίγμα, ότι οι Κάννες παίρνουν στα σοβαρά της

7η τέχνη, και ο σκηνοθέτης θεωρείται πλέον, ο

βασικός συντελεστής του έργου, όπως ο

ζωγράφος του πίνακα, ή ο συγγραφέας των

μυθιστορημάτων.

1962. «La Semaine Internationale de la Critique».

Η πρώτη παράλληλη διοργάνωση του Φεστιβάλ

Καννών, όπου η Ένωση Κριτικών

Κινηματογράφου Γαλλίας, βραβεύει την πρώτη

ή δεύτερη μεγάλου και μικρού μήκους ταινίας,

νέων κινηματογραφιστών, με στόχο την

ανακάλυψη νέων ταλέντων. Το να φτάσει εκεί

ένας νέος δημιουργός, είναι από μόνο του,

μεγάλη επιτυχία αφού μόνο 7 ταινίες

διαλέγονται από όλον τον κόσμο.

1968. Το Φεστιβάλ ακυρώνεται. Ο θυελλώδης

Μάης της εποχής, φυσάει και στις Κάννες, μέσα

από την αντίδραση των πολιτικοποιημένων

δημιουργών, κατά βάση αυτών του Νέου

Κύματος, Francois Truffaut, Jean-Luc Godard,

Luis Malle, Dominique Delouche και άλλων. Σε

ερώτηση του Gilles Jacob, κριτικός

κινηματογράφου και πρόεδρος του Φεστιβάλ ως

σήμερα, στον Francois Truffaut, περί διακοπής

του φεστιβάλ, ο τελευταίος απαντά το 1968:

«Ήταν λογικό. Η Γαλλία έκλεινε, άρα και το

φεστιβάλ έπρεπε να κλείσει. Καθώς πήγαινα σε

μια συνδιάσκεψη, άκουγα κάθε μισή ώρα στο

ράδιο, ρεπορτάζ για εργοστάσια που

καταλαμβανόταν. Όταν ζήτησα να σταματήσει

το φεστιβάλ, το έκανα ως πράξη αλληλεγγύης

σε τέσσερις φοιτητές που καταδικάστηκαν σε

φυλάκιση μετά από μια γρήγορη διαδικασία.

Θεώρησα ότι το φεστιβάλ πρέπει να σταματήσει

με δική του απόφαση, παρά λίγες μέρες μετά,

λόγω των γεγονότων. Έτσι παραγωγοί, βγάλανε

τις ταινίες τους από το πρόγραμμα και κριτές

παραιτήθηκαν.[…] Θεωρώ ότι θα μας το

κρατάνε αυτό για χρόνια, αλλά το φεστιβάλ θα

έμοιαζε αρκετά γελοίο αν συνέχιζε.» Ο Alain

Resnais, ο Milos Forman, ο Carlos Saura είτε

απέσυραν τις ταινίες τους, είτε δεν πρόλαβαν να

τις δείξουν. Πολλά άλλαξαν μετά από αυτό το

πρωτοφανές γεγονός στην ιστορία του σινεμά.

«Το σινεμά άλλαξε, το σινεμά των δημιουργών

έγινε πραγματικότητα» λέει ο Jacob. Ταινίες

όπως το «Ζ», «MASH», «Easy Rider», ταινίες

ανεξάρτητες, χαμηλότερων budget, ταινίες

πολιτικές άρχισαν να βραβεύονται.

1969. Συνέπεια της διακοπής του Φεστιβάλ του

1968, είναι και η δεύτερη παράλληλη

διοργάνωση, με την ονομασία «Director’s

Forthnight», υπό την αιγίδα της Ένωσης Γάλλων

Σκηνοθετών, όπου δίνουν βάση σε ένα μη

διαγωνιστικό πρόγραμμα ανεξάρτητων ταινιών

(μεγάλου, μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ), δίχως

την επιρροή των ειδικών του χώρου αλλά μέσω

του ανοίγματος του στο κοινό. Το βραβείο

«Carrosse d’or» δίνεται από τους ίδιους τους

σκηνοθέτες σε ένα Γάλλο δημιουργό για την

όλη του καλλιτεχνική προσφορά. Στην φετινή

διοργάνωση θα δοθεί στον μεγάλο δημιουργό

Alain Resnais, που απεβίωσε φέτος, ως ένδειξη

σεβασμού και τιμής. Πολλοί γνωστοί

σκηνοθέτες του παγκόσμιου στερεώματος,

ξεκίνησαν με προβολές των πρώτων ταινιών

τους σε τούτη την διοργάνωση.

1972. Πλέον οι ταινίες που παίρνουν μέρος στα

διάφορα τμήματα, δεν ορίζονται από την χώρα

προέλευσης, αλλά από τις ίδιες τις επιτροπές

του Φεστιβάλ των Καννών και έτσι υπάρχει πιο

αμερόληπτη αλλά και ελεύθερη επιλογή

ταινιών, αφού δεν εισέρχονται

εξωκινηματογραφικοί παράγοντες που μπορεί

να έχουν τα δικά τους μη κινηματογραφικά

συμφέροντα. Άλλη μια συνέπεια του Μάη του

’68.

1978. Η «Χρυσή Κάμερα», πρωτοεμφανίζεται και

βραβεύει τη πρώτη ταινία μεγάλου μήκους

κάποιου νέου δημιουργού, με «στόχο να τον

βοηθήσει και να τον ενθαρρύνει για την δεύτερη

ταινία του». Βραβεύεται από ανεξάρτητη

επιτροπή, μέσα από τις τρεις παράλληλες

εκδηλώσεις. Την επίσημη «Διαγωνιστική», την

«La Semaine Internationale de la Critique» και την

«Director’s Forthnight». Παράλληλα

δημιουργείται το τμήμα «Un Certain Regard»

(δεύτερο πιο σημαντικό διαγνωστικό τμήμα του

Φεστιβάλ) για νέους δημιουργούς από όλο τον

κόσμο και από το 1998 βραβεύεται και ο

καλύτερος σκηνοθέτης. Το 2009 κέρδισε ένας

Έλληνας. Όνομα: Γιώργος Λάνθιμος. Ταινία:

Κυνόδοντας.

1997. Palm of The Palms. Στα 50 χρόνια της

διοργάνωσης, το Φεστιβάλ βραβεύει για πρώτη

φορά έναν δημιουργό για όλο του το έργο,

τιμητικά, με τον απόλυτο Φοίνικα και το όνομα

αυτού είναι Ingmar Bergman. Τρεις φορές

προτεινόμενος για Χρυσό Φοίνικα και πέντε

φορές βραβευμένος με άλλα βραβεία στις

Κάννες, ο Bergman “ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης»

σύμφωνα με τον Kubrick, αποδεικνύει αυτό που

η ίδια του η τέχνη καθιέρωσε. Ο

κινηματογράφος είναι μια γλώσσα που μπορεί

να εισέλθει στα πιο σκοτεινά σημεία της

ανθρώπινης ψυχής. Με παρόμοια τιμητικά

βραβεία - αλλά όχι τον ίδιο εξαιρετικό τίτλο -

βραβεύτηκαν αργότερα ο Woody Allen, ο Clint

Eastwood, ο Bernardo Bertolucci, ο Manoel de

Oliveira, ο μόνος εν ζωή σκηνοθέτης που

δημιούργησε από τις βουβή ως και την ψηφιακή

εποχή, καθώς και οι ηθοποιοί Catherine

Deneuve, Jean-Paul Belmondo, Jeanne Moreau

κ.α.

Τι θα δούμε φέτος…

Το να κάνεις προβλέψεις είναι κομμάτι δύσκολο.

Δεν είναι βραβεία Όσκαρ. Είναι Φεστιβάλ. Μια

γιορτή της κινηματογραφικής τέχνης και

κουλτούρας με ένα μέρος της και τα βραβεία. Τα

τμήματα αρκετά, όπως είδαμε. Κάποια επίσημα,

κάποια παράλληλα. Το «Διαγωνιστικό» είναι

αυτό που τραβά τα περισσότερα φώτα, μαζί με

το «Ένα Κάποιο βλέμμα (Un Certain Regard)»,

που από το 1978 βραβεύει νέους δημιουργούς.

Μεγάλοι σκηνοθέτες ξεκίνησαν από εκεί. Στο

φετινό διαγωνιστικό ξεπροβάλλουν τα ονόματα

του Ryan Gosling, στην πρώτη του σκηνοθετική

δουλειά με την ονομασία «Lost River» και του

πολυβραβευμένου και με Χρυσό Φοίνικα,

γερμανού δημιουργού Wim Wenders (Παρίσι

Τέξας, Τα φτερά του έρωτα κτλ). Στο ίδιο τμήμα

θα διαγωνισθεί ο δικός μας Πάνος Κούτρας για

την ταινία «Xenia», η δεύτερη φορά στην ιστορία

του θεσμού - μετά τον Λάνθιμο για την ταινία

«Κυνόδοντας» όπου και βραβεύτηκε - που

ελληνική ταινία έχει τέτοια συμμετοχή.

Η Sophia Loren και ο Alain Resnais (Χιροσίμα,

αγάπη μου), είναι δυο από τα τιμώμενα

πρόσωπα της φετινής Croisette. Η Sophia Loren

τιμάται, μέσω του τμήματος «Cannes Classics»,

τμήμα όπου αριστουργήματα του παγκόσμιου

κινηματογράφου, σε νέες κόπιες, διασώζονται

από την λήθη. Θα προβληθεί η ταινία του

Vittorio De Sica «Γάμος αλά Ιταλικά» στην οποία

πρωταγωνίστησε, καθώς και της ταινίας μικρού

μήκους «La voce umana», η τελευταία ταινία

όπου πρωταγωνιστεί. Η ίδια έχει βραβευτεί το

1961, πάλι σε ταινία του Vittorio De Sica («Δύο

γυναίκες») στις Κάννες και επιτέλεσε και

πρόεδρος της κριτικής επιτροπής το 1966. Στο

ίδιο τμήμα, θα επαναπροβληθούν σε νέες κόπιες

αριστουργήματα των Renoir, Kieslowski,

Hitchcock, Leone, Kapra, Wenders, Truffaut κ.α.

Όμως ο «Χρυσός Φοίνικας (Palm d’ Or)», ο

πολυπόθητος θησαυρός κάθε μεγάλου

σκηνοθέτη, ήδη έχει σχεδιαστεί, ήδη λάμπει και

περιμένει τα καλύτερα χέρια να τον κρατήσουν.

Και αυτός, είναι που κλέβει την παράσταση.

Το διαγωνιστικό, ανοίγει με την ταινία «Grace of

Monaco» του γάλλου Olivier Dahan (Ζωή σαν

Τριαντάφυλλο), όπου τον ρόλο της μεγάλης

Grace Kelly, ηθοποιού (Rear Window του Alfred

Hitchcock) και πριγκίπισσας του Μονακό, θα τον

ενσαρκώσει η Nicole Kidman. Από την στιγμή

που έγινε γνωστό, το Πριγκιπάτο, έχει στολίσει

με πολλά επίθετα την ταινία και την κατηγορεί

ως ανιστόρητη και μη βιογραφική. Παρόλα αυτά

τον δημιουργό και τους υπόλοιπους

συντελεστές δεν μοιάζει να τους απασχολεί,

εφόσον είναι σαφώς πιο σημαντικό, να ανοίξει η

ταινία τους ένα τέτοιο φεστιβάλ. Ίσα ίσα, που

τέτοιες αντιδράσεις, τις δίνει και πόντους για την

καλλιτεχνική της διαδρομή.

Και μετά ακολουθεί το «Διαγωνιστικό». Ηχηρά

ονόματα όπως του μέτρ του τρόμου David

Cronenberg, των πολιτικοποιημένων ρεαλιστών

αδελφών Dardenne (δυο φορές βραβευμένων με

Χρυσό Φοίνικα) από το Βέλγιο, και του επίσης

πολιτικού Βρετανού Ken Loach (μια φορά και

αυτός για την ταινία «Ο άνεμος χορεύει το

κριθάρι»), του Mike Leigh (επίσης βραβευμένος

για το «Μυστικά και ψέματα»), του Atom Egoyan

(πολυπροτεινόμενος στις Κάννες), ο αμερικάνος

αλλά αρκετά ποιοτικός Tommy Lee Jones, στον

ρόλο του σκηνοθέτη, βρίσκονται στο επίσημο

πρόγραμμα. Την διαφορά όμως μπορούν να την

κάνουν, σκηνοθέτες, που δεν είναι τόσο

γνωστοί. Μα η 7η συμμετοχή του Jean-Luc

Godard στα 82 του χρόνια, είναι ίσως η πιο

σπουδαία, σημειολογικά. Ο μονίμως

νεωτεριστής, φιλμικός φιλόσοφος και

βετεράνος της εικόνας, που επανακαθόρισε τον

κινηματογράφο και την αφήγηση, με την

τελευταία του ταινία «Αντίο στη γλώσσα»,

αποχαιρετά καθώς φαίνεται τον μεγάλο έρωτα

της ζωής του, το σινεμά και για αυτό αξίζει κάθε

τιμή. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα, και η χώρα του η

Γαλλία να διορθώσει την όποια παραμέληση

προς το πρόσωπο του. Εκτός και αν του την

κρατάει για το 1968. Ήταν ο πρωτεργάτης (μαζί

με τον Francois Truffaut) της ακύρωσης της

διοργάνωσης.

Οι Έλληνες στη Γαλλία…

Τον ήλιο της γαλλικής μεσογείου, τον έχουν δει

παλιότερα λίγοι έλληνες δημιουργοί. Αυτοί ήταν

δυο. Ο μεγάλος, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, που

άφησε ακάλυπτο κενό στην ελληνική

κινηματογραφική τέχνη με τον θάνατο του, και

ο Κώστας Γαβράς που δημιουργεί κυρίως, στην

Γαλλία και έχει βραβευτεί τρεις φορές,

συμπεριλαμβανομένου του Χρυσού Φοίνικα, για

τις ταινίες «Ζ», «Αγνοούμενος» και «Ειδικό

Δικαστήριο». Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος,

τίμησε την χώρα μας, παίρνοντας το μεγάλο

βραβείο του Χρυσού Φοίνικα για την σπουδαία

ταινία «Μια αιωνιότητα και μια μέρα». Τιμήθηκε

έτσι όλη του η προσφορά στην ποιητική του

σινεμά, αφού είχε προταθεί τέσσερις φορές για

τον Χρυσό Φοίνικα για τις ταινίες του: «Οι

κυνηγοί», «Ταξίδι στα Κύθηρα», «Το μετέωρο

βήμα του πελαργού», «Το βλέμμα του

Οδυσσέα». Είχε κατακτήσει επίσης βραβεία

καλύτερου σεναρίου, βραβείο κριτικών, για τις

προαναφερόμενες ταινίες και το δεύτερο

μεγαλύτερο βραβείο των Καννών για την ταινία

«Το βλέμμα του Οδυσσέα». Άρα η όποια

βράβευση του Πάνου Κούτρα, τον βάζει

αυτομάτως στο πάνθεον, τουλάχιστον στο

επίπεδο της βράβευσης, των μεγάλων

δημιουργών.

Εν κατακλείδι…

Ο περισσότερος κόσμος, βλέπει μια εικόνα των

φεστιβάλ και ειδικά των Καννών, ως μια

πασαρέλα διασήμων, μπρος στους

φωτογραφικούς φακούς και μια διαλογή

βραβείων σε ταινίες, όπου ο χρυσός, ρέει

ακατάπαυστα. Όμως τα κινηματογραφικά

φεστιβάλ είναι μια ευκαιρία ώστε οι ταινίες να

βγούνε από τα στούντιο, να κάνουν το πρώτο

βήμα για τα μάτια του κοινού και να αρχίσουν

την μεγάλη διαδρομή τους ως έργα τέχνης, προς

τον μεγαλύτερο κριτή, την διαχρονικότητα στην

καλλιτεχνική ιστορία.

Με τον Marcello Mastroianni στην επίσημη

αφίσα της διοργάνωσης, να «κοιτάζει» - από

στιγμιότυπο της ταινίας «81/2» του Fellini -, στα

μάτια το κοινό μαζί με το παρελθόν και το

μέλλον του κινηματογράφου, οι προσδοκίες μας

ανεβαίνουν, η δουλειά των κριτικών επιτροπών

μοιάζει να είναι υψίστης σημασίας και

δυσκολίας. Το Φεστιβάλ, πρέπει να κρατηθεί

στο ύψος των περιστάσεων και τα βραβεία να

δικαιώσουν την ιστορία, πράγμα που δεν είναι

πάντα δεδομένο, όπως είδαμε. Μέσα στα χρόνια,

η Κυανή ακτή δεν ήταν πάντα γενναιόδωρη σε

αρκετούς γνωστούς και μεγάλους δημιουργούς,

ενώ μοιάζει να έχει υπερκετιμήσει άλλους

«υποδεέστερους». Τρανταχτές οι απουσίες, παρά

την τεράστια αισθητική προσφορά τους.

Hitchcock, Kubrick, Jean-Luc Godard (7 φορές

προτεινόμενος για Χρυσό Φοίνικα, μαζί με την

φετινή), που δεν βραβεύτηκαν ποτέ και για

τίποτε! Προθέσεις, υποκειμενισμός; Δεν έχει

τόσο σημασία. Ουσία έχει το γεγονός πως οι

Κάννες, είναι μια διοργάνωση που μέσα στα

χρόνια, παρά τις διαφωνίες και τις ενστάσεις,

ανέδειξε σε ένα βαθμό το ευρωπαϊκό και

παγκόσμιο σινεμά ως είδος τέχνης και όχι ως

απλή εμπορική ψυχαγωγία. Εδώ θεμελιώθηκε η

έννοια του «auteur», όπου πρωτοορίστηκε από

τους κριτικούς/δημιουργούς του θρυλικού

περιοδικού «Cahiers du Cinema» και του

Γαλλικού Νέου Κύματος, Jean-Luc Godard,

Francois Truffaut, Eric Rohmer, Jacques Rivette,

Luis Malle, Claude Lelouch κ.α., εδώ άρχισαν να

βραβεύονται ταινίες χαμηλότερου budget,

ταινίες αμφισβήτησης και πολιτικής θέσης.

Ονόματα όπως Bertollucci, Polanski, Resnais,

Fellini, Scorcese, Bergman, Tarantino, Kusturica

και άλλοι πολλοί και αντάξιοι περάσανε από

εδώ. Αυτό από μόνο του δίνει την τεράστια

λάμψη στις Κάννες, περισσότερο ίσως και από

το χρυσάφι του Φοίνικα.

Οι κριτές...

Η Jane Campion, η πρώτη γυναίκα που κέρδισε

Χρυσό Φοίνικα το 1993 για την ταινία «Μαθήματα

Πιάνου» θα είναι η πρόεδρος. Συμπληρώνουν η

συχνά παρούσα, σκηνοθέτης Sophia Coppola, η

μεγάλη ηθοποιός Carole Bouquet που την είχε

διαλέξει ως και ο Bunuel σε ταινία του, ο γνωστός

μας William Dafoe και ο Gael Garcia Bernal, του

«Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας», ο Nicolas Winding

Refn του «Drive», ο κινέζος Zhangke Jia, της

«Αίσθησης Αμαρτίας» που παίζεται ακόμη στις

ελληνικές αίθουσες. Όλοι πέρασαν από τις αίθουσες

των Καννών στο παρελθόν, βραβεύτηκαν και ήρθαν

τώρα να δαφνοφορέσουν τους επόμενους.

«Xenia» του Πάνου Κούτρα

Στη γαλλική ριβιέρα, θα περπατήσει φέτος, ο Πάνος

Κούτρας με την νέα του ταινία «Xenia», στο επίσημο

τμήμα της διοργάνωσης, «Ενα Κάποιο Βλέμμα», στα

χνάρια του Λάνθιμου, ο οποίος ήταν ο πρώτος

έλληνας, που είχε κερδίσει το βραβείο το 2009 για

την πετυχημένη μα και αμφιλεγόμενη ταινία

«Κυνόδοντας», που δημιούργησε μια νέα, παρόλα

αυτά, σχολή. Η ταινία του Κούτρα (δεύτερη ελληνική

ταινία σε συμμετοχή στα χρονικά του θεσμού),

καδράρει στη «διαδρομή» δυο νέων παιδιών

μετανάστες, που θα έρθουν αντιμέτωπα με όσα τους

ενώνουν, την αγριότητα της εφηβείας, ένα όνειρο

που πρέπει πάσει θυσία να γίνει πραγματικότητα και

μια Ελλάδα που αρνείται να τους ακολουθήσει. Η

ταινία αποτελεί ένα σχόλιο στο ρατσισμό κα την

εύρεση της ταυτότητας. Όπως λέει ο δημιουργός «Η

συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Καννών είναι

μια ευτυχής στιγμή στη μακριά και δύσκολη πορεία

της παραγωγής του Xenia, που ήρθε αντιμέτωπη και

αυτή όπως και οι ήρωές της με τη σκληρή σύγχρονη

πραγματικότητα αλλά και με τις εγγενείς δυσκολίες

που φέρει μια συμπαραγωγή. Ελπίζω αυτό το

καταπληκτικό γεγονός, που μας κάνει πολύ

χαρούμενους, να είναι η αρχή του τέλους όλων των

δυσκολιών της ταινίας.»

Μέρος του άρθρου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα FREE SUNDAY (φ.25.05.2014)

Το παρόν πρωτοδημοσιεύτηκε στην προσωπική μου ιστοσελίδα KINO EYE

*Το περιεχόμενο του παρόντος δελτίου είναι προϊόν πνευματικής ιδιοκτησίας και προστατεύεται από τον νόμο. Η οποιαδήποτε τύπου χρήση επιτρέπεται μονάχα με την άδεια του συγγραφέα και μονάχα αν αναφέρεται η πηγή. Το παρόν δελτίο είναι μηνιαία έκδοση της ιστοσελίδας KINOEYE kinoeye-gr.blogspot.gr **Παρέχεται δωρεάν

Περι ιστοσελίδας KINO-EYE Το παρόν ιστολόγιο με την ονομασία KinoEye είναι συλλογή όλων των άρθρων που έχω δημοσιεύσει ή μη σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά που αφορά την κριτική κινηματογράφου, φωτογραφικό portfolio και άλλες καταθέσεις γραπτού λόγου, δημοσιευμένα και όχι.

Me thn matia toy kino eye maios 2014

Documents

Transcript of Me thn matia toy kino eye maios 2014