kostas plevrisas

214

description

ας milisoume gia evraious

Transcript of kostas plevrisas

Page 1: kostas plevrisas
Page 2: kostas plevrisas

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΕΥΡΗΣ

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕΓΙΑ ΕΒΡΑΙΟΥΣ!

ΑΘΗΝΑ 1990

ΝΕΑ

ΘΕΣΙΣ

Page 3: kostas plevrisas

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ:ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΟΙΝΑΣ

ΕΚΔΟΣΗ: ΝΕΑ ΘΕΣΙΣΙπποκράτους 69α-106 80 ΑΘΗΝΑΙ, Τηλ.: 3634932

Page 4: kostas plevrisas

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΔΙΑΣΑΦΗΣΙΣ 7

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ 11Θεός και λαός

Η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα ανήθικο βιβλίο - Ο Θεόςόπως τον θέλουν οί εβραίοι είναι μοχθηρός, δολοφόνοςκαι βλάκας - Οι εβραίοι ήσαν πολυθεϊστές και είδωλολά-τρες - Οι απασχολήσεις του έβραιοθεού - Τό εβραϊκό μί-σος κατά των εθνών - Τό εβραϊκό ιερατείο εφεύρε το παρα-μύθι περί «εκλεκτού λαού».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ 41Ήθος ύπανθρώπων

Τό ήθος των προσωπικοτήτων των εβραίων - Αβραάμ -Σάρρα - Ισαάκ - Ρεβέκκα - Ιακώβ - Λάβαν - Ραχήλ - Ίου-δίθ - Έσθήρ - Ρουθ - Ιωσήφ - Αβεσσαλώμ - Σολομών -Μωϋσής - Σαμψών - Νώε - Λώτ - Ίωνάς - Κάιν - Αυνάν -Ανάμειξις τού «Θεού» σε βρώμικες εβραϊκές υποθέσεις.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ 81Αρνητές πολιτισμού

Ο Ελληνικός υπερπολιτισμός και οί εβραίοι νομάδεςκτηνοτρόφοι. Αποδείξεις για την εβραϊκή πολιτιστικήανυπαρξία - Πώς συμπεριεφέρθησαν οί Έλληνες στουςεβραίους - Οι εβραίοι μισούν τον Ελληνισμό - Οι Έλλη-νογενείς Φιλισταίοι - Βυζάντιο και εβραϊσμός - Τά αίτιατου αντισημιτισμού - Η εθνική κατωτερότης τού ψευτο-εκλεκτού λαού.

Page 5: kostas plevrisas

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ 107Εβραϊκή πρόκλησις

Η εβραϊκή εχθρότητα - Οι Έλληνες περιφρονούν τουςεβραίους - Βυζάντιον και εβραίοι - Τί είναι ο αντισημιτισμός- Γνώμες προσωπικοτήτων για τους εβραίους - οί εβραίοιυπονομευτές.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ 125Μίσος και έγκλημα

Τουρκοκρατία και εβραίοι - τα ειδεχθή εβραϊκά εγκλή-ματα είς βάρος των Ελλήνων - Παράθεσις χαρακτηριστι-κών περιπτώσεων εβραϊκού μισελληνισμού - Φιλελληνι-σμός και εβραίοι - Πώς οί εβραίοι εκμεταλλεύθηκαν οίκο-νομικά το 1821 - Οι εβραίοι πάντα με το μέρος των Τούρ-κων - Διάφορα ίστορικά παραδείγματα τού εβραϊκού μί-σους.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΚΤΟΝ 181Τεχνάσματα παρασίτων

Τό σημερινό εβραϊκό κράτος μέσα στό Ελληνικό κρά-τος - Οι εβραίοι αποσιωπούν την Ελληνική ίστορία η τηνπλαστογραφούν - Ο γελοίος Ισχυρισμός «Έλληνες υπή-κοοι εβραίοι στό θρήσκευμα» - Εβραίοι και Β' Παγκό-σμιος Πόλεμος - Ξανά για την πολιτιστική υπεροχή τουΕλληνισμού - Τό εβραϊκό πρόβλημα και τί πρέπει ναγίνη.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ 201ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ 203ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 221

Page 6: kostas plevrisas

ΔΙΑΣΑΦΗΣΙΣ

Ουδέποτε έκρυψα την αντίθεσιν μου προς τον εβραϊ-σμόν. Δηλαδή προς την στυγνή τάσι των εβραίων να κυ-ριαρχούν επί των άλλων λαών, με δόλιο τρόπο, συνωμοτι-κά και με ραδιουργίες. Θά υπογραμμίσω κατόπιν, ότι οεβραϊκός λαός, σαν λαός με αφήνει τελείως αδιάφορον.Δέν έχω τίποτε εναντίον του. Από την στιγμή όμως, που οιεβραίοι επιδιώκουν να βλάψουν την πατρίδα μου, την Ελ-λάδα, τότε είμαι υποχρεωμένος να τους αντιμετωπίσω σανΕθνικό μας εχθρό.

Στις επόμενες σελίδες περιγράφω την εθνικοθρησκευτι-κή πίστι των εβραίων και παρουσιάζω ακλόνητα ιστορικάστοιχεία, που αποδεικνύουν το εβραϊκό μίσος, κατά τηςΕλλάδος, των Ελλήνων και του Ελληνισμού.

Οι ψοφοδεείς, μικροαστοί, που με συμβουλεύουν «μητα βάζης με τους εβραίους» δεν επηρεάζουν την Ελληνικήψυχή μου, όπου δεσπόζει το ηθικό έμβλημα του Ίω. Μετα-ξά, που λέγει: «κάνε ότι πρέπει κι ας γίνη οτιδήποτε».

Πολλές φορές στη ζωή μας έρχεται η ώρα του «πρέπει»,άσχετα από συνέπειες. Οσα με την μελέτη έμαθα και μετην έρευνα διεπίστωσα «πρέπει» να τα δημοσιεύσω, γιατίαλλοιώς θα ήτανε δειλία.

Ο φόβος θα είχε κάποιο νόημα, αν η ζωή ήταν αιωνία.Αφού είμαστε περαστικοί, ας περάσουμε από τη ζωή αυ-τή, με το κεφάλι ψηλά.

Κωνσταντίνος Πλεύρης

Page 7: kostas plevrisas

Αντιόχω Βασιλείτώ Επιφανεί

Page 8: kostas plevrisas

1. Θεός και λαός

Page 9: kostas plevrisas

Η Αγία Γραφή αποτελείται απο την Παλαιά Διαθήκηκαι την Καινή Διαθήκη. Η Παλαιά Διαθήκη είναι η συμ-φωνία που έκανε ο θεός με «τον εκλεκτό λαό του» τους ε-βραίους. Ενώ η Καινή Διαθήκη είναι η συμφωνία τουθεού με τον άνθρωπο γενικώς.

Κατά την διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας η ΑγίαΓραφή έγράφη υπό την έμπνευσιν του Αγίου Πνεύματος.Συνεπώς το έργον είναι θεόπνευστον. Το Αγιον Πνεύμαμίλησε διά μέσου των συγγραφέων των βιβλίων, που απαρ-τίζουν την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.

Και όσον αφορά στην Καινή Διαθήκη, που αποτελείτην βάσιν του Χριστιανισμού, δεν έχω λόγους να την επι-κρίνω, από θρησκευτικής και γενικώτερον ηθικής πλευ-ράς. Απεναντίας η αναγνώρισις της αξίας του Ελληνι-σμού, που γίνεται σ' αυτήν υπό του ιδίου του Χριστού καιη Σταύρωσις με τις τραγικές διαστάσεις της μας υποχρεώ-νουν να την δούμε με θαυμασμό.

Δεν μπορώ όμως να ισχυρισθώ το ίδιο και για την Πα-λαιά Διαθήκη, την οποίαν κακώς θεωρούν προπαρασκευήγια την κατανόησι της Καινής η αλλοιώτικα «παιδαγωγόνεις Χριστόν». Ανακρίβειες. Η Παλαιά Διαθήκη ουδεμίασχέσι ηθική, θρησκευτική η άλλη έχει με την Καινή. Ό-ποιος διαβάση την Παλαιά Διαθήκη δεν θα ωφεληθή ηθι-κά, αλλά θα ζημιωθή. Διότι στό κείμενο της βρίσκονταιόλες οι ανήθικες πράξεις, τις οποίες διαπράττουν εβραίοικαι επί πλέον δίνεται μια ψεύτικη εικόνα του Θεού, τον ο-ποίον από Θεό αγάπης, τον παρουσιάζουν ως Θεόν μίσους,δολοφόνο, άδικο, ζηλιάρη, εκδικητικό, υποστηρικτή κα-κών και έν γένει του προσάπτουν απαράδεκτες Ιδιότητες.

Τά επώνυμα πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, που πρω-ταγωνιστούν είναι σχεδόν όλα πρόστυχα. Ο Μωϋσής δο-λοφόνος. Οι κόρες του Λώτ αίμομίκτριες. Ο Ιακώβ απα-τεών. Η Ραχήλ κλέφτρα. Ο Αβραάμ προαγωγός. Η Σά-ρα πόρνη και μαστρωπός. Ο Κάιν δολοφόνος. Ο Αυνάν...

Page 10: kostas plevrisas

Ο Ισαάκ σωματέμπορος. Ο Δαυΐδ μοιχός, δολοφόνος.Ο Αμνών βιαστής. Ο Αθεσσαλώμ αδελφοκτόνος. ΟΣολομών έκλυτος. Η Ρουθ, η Ιουδήθ, η Εσθήρ μεταξύδολοφονίας και πορνείας κ.τ.λ. κ.τ.λ. Όλα αυτά θα τα α-ποδείξω παρακάτω με τον πιό αναμφισβήτητο τρόπο, ά-φού θα παραθέσω αυτούσια τα κείμενα της Π.Δ.

Οι πράξεις που πρέπει κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος να ά-ποφεύγη πραγματοποιούνται στη Π.Δ. Φόνοι, αιμομιξίες,πορνείες, κλοπές, βιασμοί, μοιχείες, μαστρωπείες, απά-τες, ειδωλολατρείες κ.τ.λ. γεμίζουν τις σελίδες του θεο-πνεύστου βιβλίου. Και το χειρότερο οι εβραίοι κακοποι-οί ανακατεύουν τον Θεό στίς προστυχιές τους και υποστη-ρίζουν, ότι πλήθος εγκλημάτων και ανομιών τους γίνανεαπό τον ίδιο τον Θεό η με την προτροπή του. Αν είναι δυ-νατόν!!

Όποιο παιδί στο σχολείο διαβάζει την Π.Δ. αμέσως μα-θαίνει τα ανήθικα πράγματα που περιλαμβάνονται εκεί.Κατά συνέπειαν η Π.Δ. δεν δικαιούται να θεωρήται «παι-δαγωγός είς Χριστόν» αλλά «παιδαγωγός είς Αντίχρι-στον». Άλλως τε για να εννοήσουμε την διδασκαλία τουΙησού, γιατί είναι απαραίτητο να μάθουμε τους φόνουςκαι τις μοιχείες του Δαυΐδ, τις απάτες του Ιακώβ, τα σε-ξουαλικά συμπλέγματα της Ραχήλ ή την πράξι του Αυνάν;Διά του δολοφόνου Κάϊν ή της πόρνης Σάρας δεν οδηγού-μεθα στον Χριστό.

Εκτός των άλλων το υπάρχον κείμενο της Π.Δ. είναι α-ναξιόπιστο και λόγω της παραποιήσεώς του από τους έ-βραίους που το αλλοιώσανε μεταγενέστερα, αν βέβαια ή-ταν αρχικά σωστό, πράγμα που κανείς δεν γνωρίζει.

Τα πρωτότυπα των εβραϊκών κειμένων χαθήκανε. Καιμόνο το 2ον μ.Χ. (δεύτερον μετά Χριστόν!) αιώνα διεμορ-φώθησαν τα εβραϊκά κείμενα, που μας πληροφορούν γιαγεγονότα 5-6 αιώνων, μέχρι και 16 αιώνων! προηγουμέ-νως...

Οι ειδικοί επιστήμονες δέχονται ότι αρκετά βιβλία,μάλλον τα πιό πολλά, της Π.Δ. πρωτογραφήκανε στην ε-βραϊκή γλώσσα. Άλλα στην Αραμαϊκή. Μερικά πρωτό-τυπα, όπως το «Μακκαβαίων Β'» και «Σοφία Σολομώντος»γραφήκανε στα Ελληνικά. Αντιλαμβάνεσθε τι σύγχυσις

Page 11: kostas plevrisas

επικρατεί, αφού ίερά βιβλία των εβραίων στα πρωτότυπασυγγραφήκανε σε μη εβραϊκή γλώσσα. Αργότερα στηνΑλεξάνδρεια, μετεφράσθη όλη η Π.Δ. στην Ελληνιστι-κή κοινή γλώσσα (μετάφρασις των Ο') για να μπορούν νατην διαβάζουν οι εβραίοι της Αλεξανδρείας, που δενγνώριζαν εβραϊκά και μιλούσαν μόνο Ελληνικά. Η με-τάφρασις των εβδομήκοντα που για την ακρίβεια δεν ήταν70, αλλά 72, Ισοδυναμεί με τα πρωτότυπα της Π.Δ. και γι'αυτό οι Ιουδαίοι την χρησιμοποιούσαν στις συναγωγέςτους, απ' όπου κατόπιν την πήραν οι Χριστιανοί.

Και στα βιβλία της Π.Δ. που πρωτογραφήκανε εβραϊκάη αραμαϊκά υπάρχουν μερικά των οποίων χαθήκανε ταπρωτότυπα και σώζονται μόνο Ελληνικές μεταφράσειςπ.χ. το βιβλίον «Τωβίτ» (ο ομώνυμος εβραίος ήταν έναςευσεβέστατος που έχασε την όρασίν του αλλά ανέβλεψε,κατόπιν επαλείψεως των οφθαλμών με χολήν ιχθύος, κα-θώς του υπέδειξεν ο αρχάγγελος Ραφαήλ).

Τα βιβλία «Ταλμούδ» είναι εκτός πάσης συζητήσεως.Δέν άσχολούμαι μ' αυτά και για τον λόγο, ότι δεν αναγνω-ρίζονται από την Χριστιανική θρησκεία. Έτσι γράφωμόνο για την Παλαιά Διαθήκη, την οποίαν, τόσον ο Ιου-δαϊσμός, όσον και ο Χριστιανισμός θεωρούν ίερό βιβλίο.

Αν γινότανε ένας διάλογος από την τηλεόρασι για τηνΠ.Δ. οπωσδήποτε ο Ελληνικός λαός θα μάθαινε την αλή-θεια και θ' απαιτούσε την αποβολή της εκ της Χριστιανι-κής θρησκείας. Αλλά οι εβραίοι δεν αφήνουν να δοθήστη δημοσιότητα η Π.Δ. Τήν έχουμε στις βιβλιοθήκες,αλλά δεν την διαβάζουμε. Κι αν την διαβάσουμε την περ-νάμε επιφανειακά και δεν προσέχουμε τις ανακρίβειες, τιςανηθικότητες και την εβραιοπληξία που την χαρακτηρί-ζει από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το «Ταλμούδ» (=πειθαρχία) είναι ο πολιτικός και θρη-σκευτικός κώδιξ των εβραίων, που θεωρείται συνέχειακαι ολοκλήρωσι της Παλαιάς Διαθήκης. Εδήλωσα ότιτο περιεχόμενο του «Ταλμούδ» είναι εκτός πάσης λογικήςσυζητήσεως, διότι δεν αφήνει περιθώρια εξετάσεως καιστον πιό καλοπροαίρετο ερευνητή. Για παράδειγμα, γρά-φει: «εσείς οι Εβραίοι είσθε οι εκλεκτοί ενώ τα άλλα έθνητου κόσμου δεν είναι σωστό να αποκαλούνται άνθρωποι,

Page 12: kostas plevrisas

αλλά ζώα» (Baba Metzia 114, 2). Τί να συζητήσουμε επ'αύτού; ή «η εβραϊκή ψυχή είναι πιό πολύτιμη και πιό ευ-χάριστη στο Θεό απ' όλες τις ψυχές όλων των ανθρώπωντης γής που κατάγονται από τον διάβολο και είναι ίδιες μετις ψυχές των ζώων». (Sefa tal. 4, Sepher Ha-Nechamma221, Salqut Chad 1541). Εμείς τι να πούμε; ή κατά τους ε-βραίους βέβαια ο Θεός λέγει: «Τι είναι πόρνη; Κάθε γυ-ναίκα που δεν είναι εβραία» (Eben-ha-Eser. 6, 8)

Λοιπόν, επειδή το Ταλμούδ περιέχει ύβρεις κατά παντόςμη εβραίου δεν είναι δυνατόν να άποτελέση αντικείμενοεπιστημονικής κριτικής.

Οι εβραίοι μπορούν να βρίζουν τον Χριστό και την Πα-ναγία με βαρείς χαρακτηρισμούς στα «ίερά» τους βιβλία.Μπορούν να βρίζουν ακόμη οποιονδήποτε ξένο τους θεόκαι τους αγίους οποιασδήποτε θρησκείας. Θεωρούν έντι-μο και ηθικό να προσβάλουν τους Θεούς και τους Α-γίους των άλλων λαών. Αλλά θεωρούν ασυγχώρητο αμάρ-τημα να κατηγορήση κανείς τον Ιεχωβά ή τον Μωϋσή.Όταν π.χ. ο πρωτομάρτυρας Στέφανος (η μνήμη του εορ-τάζεται στίς 27 Δεκεμβρίου) συκοφαντήθηκε, ότι μίλησεεναντίον του Μωϋσέως και του Ιεχωβά, δίχως καταδικα-στική άπόφασι οι εβραίοι τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό.

Στήν Παλαιά Διαθήκη έχουμε αδιάκοπη επαφή Θεούκαι εβραίων. Κάθε μέρα ανεβοκατεβαίνουν Αγγελοι, εμ-φανίζεται ο ίδιος ο Θεός και συνομιλεί με εβραίους, γιασημαντικά η για ασήμαντα πράγματα. Ο Κύριος συμμε-τέχει ενεργώς και προσωπικώς σε μάχες υπέρ των ε-βραίων, ενώ παράλληλα ασχολείται με λεπτομέρειες τηςιδιαίτερης ζωής διαφόρων Ιουδαίων. Γενικώς το φαινό-μενον της παρουσίας του θεού στους εβραίους είναι καθη-μερινό.

Ξαφνικά όμως εδώ και τουλάχιστον δύο χιλιάδες χρό-νια προς τα πίσω σταματά αυτή η επικοινωνία κι επαφή με-ταξύ Θεού και εβραίων. Γιατί άραγε; Τα τελευταία δύο χι-λιάδες χρόνια, τουλάχιστον, δεν εσημειώθη καμμιά πα-ρουσία του Θεού στους εβραίους. Ούτε προφήτες έχουμε,ούτε Ιουδαίοι ανέρχονται στο Σινά για να συζητήσουν μετον Κύριο. Γιατί; Μήπως ο Ιεχωβάς εγκατέλειψε τον ε-κλεκτό λαό; ή πώς άλλοιώς να έξηγηθή που χάθηκε;

Page 13: kostas plevrisas

Σταμάτησε και η θρησκευτική βιβλιογραφία. Όσα γρα-φήκανε, γραφήκανε. Χιλιάδες χρόνια τώρα δεν έχουμε αύ-ξησι των θεοπνεύστων βιβλίων, ενώ πριν κάθε λίγο και λι-γάκι κάποιος εβραίος έβλεπε οράματα, όνειρα και μας ταανακοίνωνε. Επίσης το Αγιον Πνεύμα ελλείψει προφη-τών δεν λαλεί πλέον. Τι να συμβαίνη; Ετσι λοιπόν δεν ξέ-ρουμε αν οι γενναίοι στρατιώτες του Ισραήλ, που τους εί-δαμε στην τηλεόρασι να σπάνε με πέτρες τα χέρια παιδιώντων Παλαιστινίων εφήρμοζαν θείες εντολές, δεν ξέρουμεακόμη αν οι εβραίοι που θάβανε με «μπουλντόζες» ζωντα-νούς νέους Παλαιστινίους, καθώς είδαμε στην τηλεόρασι,ενεργούσαν κατόπιν υποδείξεων του Κυρίου.

Μακρυά από τους θρησκευτικούς φανατισμούς βρίσκε-ται η αλήθεια. Ο Θεός ουδέποτε συνανεστράφη τους ε-βραίους, ουδέποτε τους ύπεσχέθη να κυριαρχήσουν σταέθνη κι ουδέποτε τους διάλεξε για εκλεκτό του λαό. Οι έ-βραίοι τα λένε, oι εβραίοι τα πιστεύουν, διότι τους συμφέ-ρει.

Ο Ιεχωβάς της Π.Δ. εκτός του ότι είναι κακός και προ-σωπικά σφάζει κατά χιλιάδες αθώους ανθρώπους π.χ. όλατα άρρενα των Αιγυπτίων, είναι και αφελής, αφού οι έ-βραίοι τον ξεγελάσανε. Πώς σαν Θεός δεν πρόβλεψε ότιοι Ιουδαίοι δεν θα τηρήσουν την συμφωνία που μαζί τουκάνανε; μολονότι την ραντίσανε με αίμα τράγων και μό-σχων (Εβρ. 9,12). Κι ένώ ο Θεός της Π.Δ. είναι όπως εί-ναι, ο Θεός της Κ.Δ. είναι τελείως αντίθετος. Δέν εκδικεί-ται, συγχωρεί, αγαπά, δεν μνησικακεί και φυσικά δεν α-σχολείται με τις εβραϊκές μήτρες. Ο Κύριος στην Κ.Δ.είναι πνευματικόν όν και το δίδαγμα του είναι ηθικόν.Ενα τέτοιον Θεόν φυσικά τον δεχόμεθα, αλλά αρνούμεθα

τον εβραιοθεό, τον Ιεχωβά, που τον χαρίζομεν έξ ολο-κλήρου στον «εκλεκτόν του λαό». Τέτοιος λαός που είναι,τέτοιος θεός του αξίζει.

Οι Ελληνες πρέπει να αποβάλουν την Π.Δ. από τηνθρησκευτική εκπαίδευσι. Τί μας νοιάζει, αν ο Ιακώβ εξα-πάτησε τον Ισαύ; και γιατί να μαθαίνουν και να δίνουνμάλιστα εξετάσεις τα παιδιά μας για το πώς ο δολοφόνοςΜωϋσής περιφερότανε με τους νομάδες εβραίους στην έ-ρημο.

Page 14: kostas plevrisas

Αφήνοντας κατά μέρος τις ανακρίβειες και τους ανι-στόρητους ισχυρισμούς που περιέχει το θεόπνευστον έρ-γον ερωτώ: Ποιο το όφελος να διδασκώμεθα την εβραϊκήψευτοϊστορία; και να ταλαιπωρούνται τα Ελληνόπουλαμε τα εγκλήματα του Δαυίδ και τους οικογενειακούς ε-βραϊκούς αλληλοσκοτωμούς; Ακόμη ερωτώ: Ποια τα ηθι-κά διδάγματα της Π.Δ.; και τι ενδιαφέρουν εμάς τους Ελ-ληνες τα όνειρα που είδε ο Ωσηέ, ο Ναούμ κι ο κάθε έ-βραίος Μαλαχίας;

Ειλικρινά είναι ν' απορή κανείς, που υπάρχουν άνθρω-ποι να πιστεύουν ότι το Αγιο Πνεύμα υπαγόρευσε το κεί-μενο της Π.Δ. Αν ήταν αλήθεια αυτό, τότε το ΑγιοΠνεύμα, ούτε άγιο είναι, ούτε πνεύμα. Διότι όσα περιγρά-φονται στην Π.Δ. μόνο άγια ή πνευματικά δεν είναι.

Ο Ιεχωβάς είναι ο μοναδικός Θεός που αποφασίζει, με-τανοιώνει, ανακαλεί και ξαναμετανοιώνει. Τέτοιο αναπο-φάσιστο Θεό δεν έχουμε συναντήσει στην Ιστορία τωνθρησκειών. Και μιλάμε για σοβαρές ενέργειες. Παράδειγ-μα: Δημιουργεί τους ανθρώπους και τα ζώα. Κατόπιν:

«Ιδών δέ Κύριος ο Θεός, ότι επληθύνθησαν αί κα-κίαι των ανθρώπων επί της γής και πάς τις διανοείταιεν τη καρδία αυτού επιμελώς επί τα πονηρά πάσαςτάς ημέρας, και ενεθυμήθη ο Θεός ότι εποίησε τονάνθρωπον επί της γής, και διενοήθη». («Γένεσις» Στ,5-6)

Αφού λοιπόν οι άνθρωποι είναι κακοί αποφασίζει τηνκαταστροφή των ανθρώπων και των ζώων: «και είπεν οΘεός: απαλείψω τον άνθρωπον, όν εποίησα από προσώπουτης γής, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έωςπετεινών του ουρανού, ότι μετεμελήθην ότι έποίησα αυ-τούς. Νώε δέ εύρε χάριν εναντίον Κυρίου του θεού». (ενθ.ανωτ. Στ, 7-8).

Αλήθεια τα κτήνη, τα ερπετά και τα πετεινά τι τουφταίξανε, διότι φυσικά δεν πιστεύω να «επληθύνθησαν αίκακίαι» και σ' αυτά; Τέλος πάντων ο Θεός «μετεμελήθη»που εποίησε ζώα και ανθρώπους και αποφασίζει δια τουκατακλυσμού να τα πνίξη όλα. Γίνεται ο κατακλυσμόςκαι σώζεται ο Νώε οικογενειακώς, διότι ήταν καλός, μαζί

Page 15: kostas plevrisas

με τα ζώα, που εισήλθαν στην κιβωτό. Μετά τον κατακλυ-σμό ο Νώε θυσιάζει διάφορα ζώα στον Ιεχωβά. Οι μυρω-διές από το ψήσιμο των κτηνών και πετεινών ερεθίζουντην μύτη του Κυρίου, «ώσφράνθη Κύριος ο Θεός οσμήνευωδιάς» (ενθ. άνωτ. Η, 21) και ποιος ξέρει για ποιο λόγο— Θεός είναι λογαριασμό θα μας δώση; — μετανοιώνει,που μετάνοιωσε που έκανε τον άνθρωπο και τα ζώα και με-τανοιώνει, που τα κατέστρεψε. Δεν θα επαναλάβη αυτόπου έκανε:

«ου προσθήσω ούν έτι πατάξαι πάσαν σάρκα ζώσαν,καθώς έποίησα. πάσας τάς ημέρας της γης σπέρμακαι θερισμός ψύχος και καύσι».

Δέν έχω διάθεσι να αρχίσω τις ειρωνείες, για τις επιπό-λαιες μεταστροφές του Ιεχωβά. Ωστόσον θα παραδε-χθούμε όλοι, οτι δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη σ' έναΘεό, που συνεχώς αλλάζει γνώμες.

Ο Ιεχωβάς έχει κι άλλες ιδιότητες ανάξιες Θεού. Στε-ναχωριέται που οι εβραίοι δεν τον ήθελαν. Ακου! Ο Θεόςνα στενοχωριέται. Μέ παραπικράνατε λέγει στον Ιεζε-κιήλ. Μέ παραπικράνανε παραπονείται, όπως κι οι πατέ-ρες τους. Παρακαλεί μάλιστα τον εβραιοπροφήτη να μητον παραπικράνη κι αυτός. Στή συνέχεια ο παραπικραμέ-νος Θεός καλεί τον Ιεζεκιήλ να ανοίξη το στόμα του καινα φάγη ο,τι του δώση. Ο προφήτης ανοίγει το στόμα τουκαι ο Ιεχωβάς του χώνει μέσα μια «κεφαλίδα βιβλίου»που περιείχε «θρήνο, μέλος καί ουαί». Ο Ιεζεκιήλ έφαγετο βιβλίο κι εγέμισε η κοιλιά του μ' εκείνο, το οποίον στοστόμα του γλύκιζε σαν μέλι: και είπε προς με· υιέ ανθρώ-που, εξαποστέλλω εγώ σε προς τον οίκον του Ισραήλ,τους παραπικραίνοντάς με, οίτινες παρεπίκρανάν με, αυ-τοί και οι πατέρες αυτών έως της σήμερον ημέρας, και έ-ρείς προς αυτούς· τάδε λέγει Κύριος· εάν άρα ακούσσωσινή πτοηθώσι. διότι οίκος παραπικραίνων εστί. και συ, υιέανθρώπου, άκουε του λαλούντος προς σε, μη γίνου παρα-πικραίνων καθώς ο οίκος ο παραπικραίνων χάνε το στόμασου και φάγε ό εγώ δίδωμί σοι. και είδον και ιδού χείρ ε-κτεταμένη προς με, και έν αυτή, κεφαλίς βιβλίου· και α-

Page 16: kostas plevrisas

νείλησεν αυτήν ενώπιον μου, και ήν έν αυτή γεγραμμένατα έμπροσθεν και τα όπισθεν, και εγέγραπτο επ' αυτήνθρήνος και μέλος και ούαί...

Και είπε πρός με· υιέ ανθρώπου, κατάφαγε την κεφαλίδαταύτην και πορεύθητι και λάλησον τους υιοίς και Ισραήλ,και διήνοιξε το στόμα μου, και εψώμισέ με την κεφαλίδακαι είπε πρός μέ· υιέ ανθρώπου, το στόμα σου φάγεται, καιη κοιλία σου πλησθήσεται της κεφαλίδος ταύτης της δε-δομένης εις σε, και έφαγον αυτήν, και έγένετο έν τω στο-ματί μου ως μέλι γλυκάζον».(«Ιεζεκιήλ» Β, 3-11, Γ, 1-4)

Ο Ιεχωβά φροντίζει για την έξασφάλισι των δικαιωμά-των ιδιοκτησίας μεταξύ των εβραίων και διατάσσει να μημετακίνηση κανείς τα όρια της γής, που ορίζουν τις κτη-ματικές ιδιοκτησίες και τις οποίες χώρισαν οι πατέρεςκ.τ.λ. «ου μετακινήσεις όρια του έν τη κληρονομιά ή κατε-κληρονομήθης έν τη γη ήν κύριος ο Θεός σου δίδωσί σοιέν κλήρω» («Δευτερονόμιον» ΙΘ, 14).

Όπως διαβάσατε στο βιβλικό κείμενο την γή (διανομήσε κλήρους) την έδωσε ο Θεός στους εβραίους. Εδώ λοι-πόν έχουμε έναν Θεό κτηματομεσίτη. Ο ίδιος όμως ο Θεόςπου τόσο ειρηνικά ρυθμίζει τις κτηματικές σχέσεις τωνεβραίων, όταν πρόκειται για εδάφη ξένων Εθνών, τότε γί-νεται άγριος άρπαξ ξένων κτημάτων. Κυττάξτε πώς σκέ-φτεται και θαυμάστε τον εγκληματικό κυνισμό του. Συμ-βουλεύει ο Θεός τον εκλεκτό λαό. Οταν προχωρήσης σεκάποια πόλι κάλεσε τους κατοίκους να σου παραδοθούν.Κι αν ειρηνικά σου ανοίξουν και εισέλθης μέσα μετάτρε-ψε τους σε υπηκόους και φυσικά φορολόγησε τους. Εάντώρα δεν σου παραδοθούν και δεν υποταχθούν, αλλά αντι-δράσουν και σε πολεμήσουν, τότε έγώ ο Κύριος ο Θεόςσου θα στους παραδώσω στα χέρια σου και σύ σκότωσεόλους τους άρρενες, ένώ τις γυναίκες, τα κτήνη και τις πε-ριουσίες τους και οτιδήποτε άλλο αγαθό υπάρχει στην πό-λη απόκτησε το, είναι δικά σου, στα δίνει ο Θεός σου:»

«10 Εάν δέ προσέλθης προς πόλιν έκπολεμήσαι αυ-τούς, και εκκαλέσαι αυτούς μετ' ειρήνης· 11 έάν μεν

Page 17: kostas plevrisas

ειρηνικά αποκριθώσί σοι και ανοίξωσί σοι, έσταιπάς ο λαός οι ευρεθέντες εν αυτή έσονται σοι φορο-λόγητοι και υπήκοοι σου· 12 εάν δέ μη υπακούσωσίσοι και ποιώσι προς σε πόλεμον, περικαθαριείς αυ-τήν, 13 έως αν παραδώ σοι αυτήν Κύριος ο θεός σουεις τάς χείρας σου, και πατάξεις πάν αρσενικόν αυ-τής εν φόνω μαχαίρας, 14 πλην των γυναικών και τηςαποσκευής και πάντα τα κτήνη και πάντα, όσα ανυπάρχη εν τη πόλει, και πάσαν την άπαρτίαν προνο-μεύσεις σεαυτώ και φαή πάσαν την προνομήν τωνεχθρών σου ών Κύριος ο θεός σου δίδωσί σοι».(«Δευτερονόμιον» (Κ, 10-15).

Τέτοια ληστρική και καταπιεστική νοοτροπία δήθενθείας προελεύσεως, ενσταλλάζουν στα παιδιά τους οιεβραίοι. Περάσανε όμως πάνω από δύο χιλιάδες χρόνιακαι ο εκλεκτός λαός όχι πόλεις εθνών δεν κατέλαβε, αλλάμόλις που κατορθώνει (χάρις στα ξένα έθνη που τον βοη-θούν) να χαροπαλεύη μέσα στο ετοιμοθάνατο κρατίδιοτου, πετροβολούμενος από τα γενναία παιδιά της Παλαι-στίνης.

Οι εβραίοι που κλαψουρίζουν για διωγμούς εναντίοντους, είναι αυτοί, που από θρησκευτική πίστι επιδιώκουν«φόνω μαχαίρας» το σφάξιμο, δηλαδή, όσων δεν υποτάσ-σονται στην εβραϊκή κυριαρχία και στην λεηλασία τωνπεριουσιών τους. Εάν, λέγω εάν, Ιστορικά κάποιοι, κάπο-τε εξωλόθρευσαν εβραίους και τους πήραν τις περιουσίεςνα μη διαμαρτύρωνται οι εβραίοι, διότι είναι οι πρώτοι δι-δάξαντες και εφαρμόσαντες, όπου και όποτε μπορέσανε.

Ενας λαός που κατά θείαν επιταγήν δέχεται τον φόνο παι-διών και αιχμαλώτων, πολύ περισσότερο αποδέχεται τηνδολοφονία σαν μέσον ασκήσεως πολιτικής. Δολοφονούνκι όταν τους κατηγορούν αρνούνται την ενοχή τους, ηοποία βέβαια αποκαλύπτεται κατόπιν και προκαλεί τηνοργήν των λαών π.χ. οι εβραίοι τρομοκράτες της «Στέρν »εδολοφόνησαν τον κόμητα Μπερναντότ, Πρόεδρο τουΣουηδικού Ερυθρού σταυρού, απεσταλμένου του ΟΗΕ

Page 18: kostas plevrisas

στην Παλαιστίνη. Οι εβραίοι αρνήθηκαν την ενοχή τους,η οποία εφανερώθη μετά και προκάλεσε διαμαρτυρίεςστην Ευρώπη. Στήν Κοπεγχάγη οι Δανοί διαδηλώνουν.«Δεν θέλουμε δολοφόνους στη χώρα μας...» («Ακρόπολις»7 Όκτ. 1970).

Στήν Νορβηγία μάλιστα «Ισραηλινοί πράκτορες σκό-τωσαν κατά λάθος» μερικούς Αραβες. «Μετά την δολοφο-νίαν, η Νορβηγική αστυνομία συνέλαβε έξη εβραίους πέ-ντε από τους οποίους καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, αλλάπήραν αργότερα χάρι και εγκατέλειψαν την Νορβηγία»(«Μακεδονία» Αύγ. 1976) και ούτω καθ' εξής:

Προσέξτε την φράσιν «εάν δε προσέλθης προς πόλιν...»που σημαίνει ότι οι εβραίοι προσέρχονται σε άλλες πό-λεις, δηλαδή επιτίθενται και δεν αμύνονται. Πάνε λοιπόνοι εβραίοι μόνο και μόνο για να κατακτήσουν ξένα έθνη,δίχως να έχουν προκληθή. Απλώς εμπνέονται από κατα-κτητική διάθεσι. Αυτά δεν πρέπει να περνάνε απαρατήρη-τα, άν θέλουμε να έχουμε ακριβή γνώσι του εβραϊσμού καινα μη παρασυρώμαστε, από την σιωνιστική προπαγάνδα,περί των αδίκως κατατρεγμένων εβραίων.

Πάντως σε καμιά θρησκεία του κόσμου δεν υπάρχειθεός, που να λέγη σ' έναν λαό: Κατάκτησε τους άλλουςλαούς. Αν υποκύψουν δίχως αντίστασι υπόταξε τους καιφορολόγησε τους. Αν σου αντισταθούν, τότε θα στους πα-ραδώσω για να σφάξης τους άνδρες και να άρπάξης τις πε-ριουσίες τους.

Ποιος άνθρωπος μπορεί να πιστεύη σ' ένα τέτοιο Θεό;Ποιος άνθρωπος μπορεί να δεχθή έναν τέτοιο Θεό;! Μό-νον οι εβραίοι συνεχίζουν φανατικά (ψυχοπαθητικά) ναπιστεύουν στον «ιμπεριαλιστή» θεό τους και να επιδιώ-κουν να έφαρμώσουν, όσα τάχα τους είπε.

Οι εβραίοι δεν αποκηρύσσουν τα δήθεν σχέδια περίσφαγών και ληστειών σε βάρος των ξένων εθνών. Τα γρά-φουν στο ίερό τους βιβλίο. Τα πιστεύουν σαν θεία εντολή.

Τα ξένα έθνη είναι λοιπόν αναγκασμένα να παραδοθούνστους εβραίους η να τους πολεμήσουν. Ό λ α τα ξένα έθνηδιάλεξαν το δεύτερο, προς μεγάλη απογοήτευσι του Ιε-

Page 19: kostas plevrisas

χωβά.Η διεθνής υποκρισία είναι πρωτοφανής. Τήν στιγμή

κατά την οποίαν οι Ισραηλίτες με απαίσιους τρόπους δο-λοφονούν παιδάκια στα κατεχόμενα αραβικά εδάφη, τηνίδια στιγμή οι εβραίοι κινητοποιούν τον τύπο για να γρά-φη για τα «εγκλήματα» των Γερμανών, που έγιναν εδώ καιπενήντα χρόνια.

Τους πρώτους επτά μήνες του 1988 δολοφονήθηκαν απότον εβραϊκό στρατό κατοχής πάνω από τριακόσια (300)παιδιά των Παλαιστινίων, αλλά οι εβραιόπληκτες εφημε-ρίδες περιορίζονται στην αναφορά μόνο αριθμών, τίποτεπερισσότερο. Η συμπεριφορά των εβραίων στην Παλαι-στίνη δίνει μια αντικειμενική εικόνα των Ιουδαίων, πουεπιβάλλεται να μη ξεχάσουμε ποτέ. Ο εβραίος δεν δικαι-ούται να παριστάνη τον καταδιωκόμενο που είναι άξιοςλύπης και συμπαραστάσεως. Όσο και να προσποιούνταιτα θύματα, πάντα υπήρξαν θύτες κι εκμεταλλευτές, ιδίωςτο τελευταίο που προκάλεσε την οργή των λαών. Είναιγνωστή η Ελληνική παροιμία που λέει ότι «ο εβραίοςχτυπούσε κάποιον, ένώ ταυτόχρονα φώναζε βοήθεια»! ΤήνΙουδαϊκή αυτή τακτική εφαρμόζουν οι Ισραηλίτες. Βομ-βαρδίζουν Παλαιστινιακά χωριά και κραυγάζουν οι Πα-λαιστίνιοι είναι τρομοκράτες.

Από παιδικής ηλικίας, θα έλεγα από βρεφικής, οι έ-βραίοι διαπαιδαγωγούνται σύμφωνα με τις παραδόσειςτου ιερατείου τους. Ομολογώ ότι όλα είναι σοφά φτιαγ-μένα. Αποτείνονται στην ματαιοδοξία του ανθρώπου καιτην εκμεταλλεύονται με άριστο τρόπο. Στούς ανθρώπουςαρέσει να θεωρούν τις επιθυμίες τους ως πραγματικότητα.Ερχεται λοιπόν το εβραϊκό ιερατείο και βεβαιώνει τους

Ιουδαίους, ότι είναι οι «εκλεκτοί του θεού» κι ότι προο-ρίζονται να κυβερνήσουν τον κόσμο. Τα παιδιά το πι-στεύουν. Κι όταν μεγαλώσουν εξακολουθούν να το πι-στεύουν, διότι δεν μπορούν να αποφύγουν τις συνέπειεςτης μακροχρονίου πλύσεως εγκεφάλου, που υπέστησαν.

Αντίθετα συμβαίνει μ' έμας τους Ελληνες, οι όποιοι δι-καιολογημένα θα ισχυριζώμεθα, ότι προοριζόμεθα να κυ-βερνήσουμε τον κόσμο, αφού τον κυβερνήσαμε όχι μιά,

Page 20: kostas plevrisas

άλλα πολλές φορές. Ουδέποτε ο Ελληνισμός υπεστήριξεότι μας διάλεξε ο Θεός ως εκλεκτούς. Αποδειχθήκαμε ι-στορικά εκλεκτοί και κατορθώσαμε να κυριαρχήσουμεπολιτιστικά και δυναμικά, χάρις στη δύναμι μας και μόνοκι όχι γιατί μας βοήθησε κανένας Ιεχωβάς. Απλές αλή-θειες, που οι φανατισμένοι εβραίοι δεν θέλουν να εννοή-σουν.

Το παράδοξο δεν σταματά στην επιλογή των εβραίων ωςδήθεν «εκλεκτού λαού» υπό του θεού, αλλά προχωρεί καιστο γεγονός, ότι οι εβραίοι αρνούνται συνεχώς τις συμφω-νίες τους με τον θεό και στην θέσι του πιστεύουν στο μο-σχάρι, το οποίον δεν υποσχέθηκε τίποτε στους εβραίους.Τι αχαριστία! Από το ενα μέρος ο Ιεχωβάς να χαρίζηστους εβραίους την γή της επαγγελίας, να τους υπόσχεταιόλα τα αγαθά των εθνών και να υπογράφεται σχετική συμ-φωνία μεταξύ Ιεχωβά-έβραίων κι από το άλλο μέρος οιΙουδαίοι να παραβιάζουν την συμφωνία και να λατρεύουνένα μοσχάρι.

Στήν «Εξοδο» (Κ, 3-5) ο Κύριος «έλάλησε» και ξεκα-θάρισε την θέσιν του. Είπε καθαρά στο Ισραήλ. Εγώ εί-μαι Κύριος ο Θεός σου, ο οποίος σ' έβγαλα από την Αίγυ-πτο, όπου ήσουν δούλος. Δέν θάχης άλλους θεούς παράμόνο εμένα. Δέν θα κατασκευάσης είδωλα, ούτε θα προσ-κύνησης, ούτε θα λατρεύσης τίποτε που βρίσκεται στη γή,στον ουρανό και στα νερά, ούτε θα κατασκευάσης ομοιώ-ματα αυτών. Διότι έγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου και ζη-λεύω κιόλας... «Και ελάλησε Κύριος πάντας τους λόγουςτούτους λέγων έγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγα-γαν σε έκ γής Αιγύπτου, έξ οίκου δουλείας, ουκ έσονταισοι θεοί έτεροι πλην εμού. ου ποιήσεις σε αυτώ είδωλον,ουδέ παντός ομοίωμα, όσα έν τω ουρανώ άνω και όσα έντη γή κάτω και όσα έν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. ουπροσκυνήσεις αυτοίς, ούδέ μή λατρεύσεις αυτοίς έγώ γάρειμί Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής», (ένθ. ανωτ.)

Αλλά το Ισραήλ, ο «εκλεκτός λαός» δηλαδή, πρόδινεαδιάκοπα τον Κύριο. Ανέβηκε ο Μωϋσής στο όρος γιανα συζήτηση με τον Θεό, κι επειδή καθυστερούσε να κα-τέβη, συγκεντρώθηκαν οι εβραίοι και είπαν στον Ααρώννα τους κάνη θεούς, διότι δεν ξέρανε τι απέγινε ο Μωϋσής.

Page 21: kostas plevrisas

Ο Ααρών παίρνει τα χρυσά ενώτια (σκουλαρίκια) των γυ-ναικών και κατασκεύασε ένα χρυσό μοσχαράκι και είπε:«Ιδού οι θεοί σου Ισραήλ, oι οποίοι σ' έβγαλαν άπο την

Αίγυπτο».

«Και ιδών ο λαός ότι κεχρόνικε Μωϋσής καταβήναιέκ του όρους συνέστη ο λαός επί Ααρών καί λέγου-σιν αυτώ- ανάστηθι και ποίησον ημίν θεούς, οι προ-πορεύσονται ημών ο γάρ Μωϋσής ούτος ο άνθρω-πος ος εξήγαγεν ημάς εκ γής Αιγύπτου, ουκ οίδαμεντι γέγονεν αυτώ. και λέγει αυτοίς Ααρών περιέλε-σθε τα ένώτια τα χρυσά τα έν τοις ώσί των γυναικώνυμών και θυγατέρων και ενέγκατε προς με. και πε-ριείλαντο πάς ο λαός τα ένώτια τα χρυσά τα έν τοιςώσίν αυτών και ήνεγκαν προς Ααρών, και έδέξατοεκ των χειρών αυτών και έπλασεν αυτά εν τη γραφίδικαι εποίησεν αυτά μόσχον χωνευτόν και είπεν ούτοιoι θεοί σου, Ισραήλ, οίτινες ανεβίβασάν σε εκ γήςΑιγύπτου», (ένθ. άνωτ. ΛΒ, 1-5).

Δέν ξέρουμε πώς πληροφορείται τα νέα ο Ιεχωβά, καιγίνεται έξαλλος. Τρέξε φωνάζει στον Μωϋσή «ηνόμησε»ο λαός σου, που τον έβγαλα από την Αίγυπτο, παρέβησανόσα τους καθώρισα και κατασκεύασαν «μόσχον» στον ό-ποίον προσκυνούν και θυσιάζουν, λέγοντας ότι τα μοσχά-ρια είναι oι θεοί του Ισραήλ, που τους έβγαλαν από τηνΑίγυπτο Ασε με τώρα γιατί είμαι πολύ θυμωμένος... ΟΜωϋσής μαλακώνει τον θεό υπενθυμίζοντας του τον Α-βραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ που του ήσαν «οικέται»και στους οποίους είχε δώσει υποσχέσεις κ.τ.λ.

Τέλος πάντων λέγει ο Κύριος για τακτοποίησε το ζήτη-μα. Κατεβαίνει λοιπόν ο Μωϋσής με τις πέτρινες πλάκεςκαι παρατηρεί τον λαό: «ημαρτήσατε αμαρτίαν μεγάλην»(«Εξοδος» ΛΒ, 30). θ' ανέβω στο βουνό να δεηθώ για σαςκαι θα μεσολαβήσω στο Θεό. Ανέρχεται στο όρος, πηγαι-νοέρχονται Αγγελοι, ο Θεός διαμαρτύρεται και με το δί-καιό του, διότι ενώ χάριζε στους εβραίους «γήν ρέουσανγάλα και μέλι» (ενθ. άνωτ. ΛΓ, 3) αυτοί προτιμήσανε τοχρυσό μοσχαράκι, το οποίον «εποίησεν Ααρών». Ευτυ-

Page 22: kostas plevrisas

χώς όλα είχαν καλό τέλος.Πάντως μετά ξαναρχίσανε οι εβραίοι να λατρεύουν τα

μοσχάρια. Ο Ησαΐας τραβάει τα μαλλιά του. Ο Θεός εί-ναι έξω φρενών. Τι πράγματα είναι αυτά κραυγάζει. Α-κουσε ουρανέ! Ακουσε γη! Το βόδι γνωρίζει τον κύριοτου, ο γάιδαρος την φάτνη του αφεντικού του και ο λαόςμου ο Ισραήλ δεν με αναγνωρίζει! Αλλοίμονό σας έθνοςαμαρτωλόν, λαέ γεμάτε αμαρτίες, σπέρμα πονηρόν υίοί ά-νομοι, που με εγκαταλείψατε ορύεται ο Θεός:

«Ακουε ουρανέ και ενωτίζου γη ότι Κύριος έλάλη-σεν υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ηθέλη-σαν, έγνω βούς τον κτησάμενον και όνος την φάτνηντου κυρίου αυτού. Ισραήλ δέ με ουκ έγνω και ο λαόςμε ού συνήκεν. ούαί έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρηςαμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι εγκατελεί-πατε τον Κύριον και παρωργίσατε». («Ησαΐας» Α,

2-4).Πάλιν οι εβραίοι συμφιλιώνονται με τον Θεόν και πάλιν

τον εξαπατούν. Τώρα ο Θεός απευθύνεται στον Ζαχαρία(Α, 2-3) τον προφήτην του, στον όποιον «εγένετο λόγοςΚυρίου». Ο Θεός είναι ωργισμένος, αλλά αφήνει περι-θώρια συμφιλιώσεως. Πές τους, λέγει στον Ζαχαρία να ε-πιστρέψουν σε μένα, που είμαι Κύριος των δυνάμεων καιπαντοκράτωρ κι έγώ θα επιστρέψω σε σας κ.τ.λ.

«ώργίσθη Κύριος έπί τους πατέρας υμών όργήν με-γάλην. και ερείς προς αυτούς' τάδε λέγει Κύριος παν-τοκράτωρ επιστρέψατε προς με, λέγει Κύριος τωνδυνάμεων, και επιστραφήσομαι προς υμάς, λέγειΚύριος των δυνάμεων».

Τί μανία είναι αυτή; οι εβραίοι να μη τον θέλουν γιαΘεό κι ο Ιεχωβάς να στέλνη Αγγέλους και προφήτες γιατην αγάπη των εβραίων. Τέτοιος εξευτελισμός δεν ξανάγι-νε σε Θεό.

Ολες αυτές οι διενέξεις μεταξύ εβραίων και Θεού ξε-φεύγουν από κάθε λογική έξέτασι. Μόνο παιδάκια καιπρωτόγονοι πιθανώς να τις πιστεύουν. Εν τούτοις στην

Page 23: kostas plevrisas

Ελλάδα μάς τις διδάσκουν στο σχολείο!...Οι εβραίοι αντιλαμβάνονται τον Θεό, όπως τους αρέσει

και ιδιαίτερα όπως ταιριάζει στα συμφέροντα τους. Δίχωςενδοιασμό παρουσιάζουν ένα Θεό εγκληματία, σφαγέα α-θώων ανθρώπων, δολοφόνο παιδιών. Θά περάσω, λέγει οΚύριος στον Μωϋσή, από την χώρα της Αιγύπτου και θασκοτώσω κάθε πρωτότοκο στη χώρα αυτή, από άνθρωπομέχρι ζώο. Γιά να μη μπερδευθή ο Θεός και σκοτώση καιεβραίους, πού ήταν ακόμη στην Αίγυπτο παρήγγειλε στονΜωϋσή κι αυτός μετέφερε στην εβραϊκή γερουσία να βά-ψουν με αίμα προβάτου κάθε θύρα οικίας, όπου μένουνΙουδαίοι. Ώστε όταν ο Θεός θανατώνη τους Αιγυπτίους,να δη το κόκκινο χρώμα και να μη μπή μέσα, αλλά να πάηπαρακάτω για σφάξιμο.

Τα μεσάνυχτα ο Θεός δολοφόνησε όλα τα πρωτότοκατων Αιγυπτίων από το παιδί του Φαραώ, μέχρι το πρωτότο-κο κάθε ζώου. Τέτοιο αιμοδιψή Θεό δεν έχουμε ξαναδή.Τόσο αιμοσταγής ήταν, που έσφαξε αθώα παιδιά. Εσφαξετόσο κόσμο ο Θεός, ώστε όπως γράφουν στα κείμενα ση-κώθηκε «κραυγή μεγάλη» σ' ολόκληρη την Αίγυπτο καιδεν υπήρξε οικία, στην όποια να μήν υπήρχε νεκρός. ΟΦαραώ τότε, περίτρομος από την εξολόθρευσι των συμπα-τριωτών του κάλεσε τον Μωϋσή και τον Ααρών και τουςεπέτρεψε να φύγουν από την Αίγυπτο.

Βλέπετε λοιπόν ότι οι αδιάντροποι εβραίοι θρησκευτι-κοί συγγραφείς δεν διστάζουν να εμφανίζουν τον Θεό, δο-λοφόνο χάριν των Ιουδαίων. Στήν «Εξοδο» (IB, 12-16,22-24, 29-32) περιγράφεται η μεγάλη σφαγή:

«και διελεύσομαι έν γη Αίγύπτω έν τη νυκτί ταύτηκαι πατάξω παν πρωτότοκον έν γη Αίγύπτω από αν-θρώπου εως κτήνους και έν πάσι τοις θεοίς των Αιγυ-πτίων ποιήσω την έκδίκησιν εγώ Κύριος, και έσταιτο αίμα υμίν έν σημείω, επί των οικιών, έν αίς ύμείςεστε εκεί, και όψομαι τό αίμα και σκεπάσω υμάς, καιουκ έσται έν υμίν πληγή του εκτριβήναι, όταν παίωέν γη Αιγύπτω. λήψεσθε δε δέσμην υσσώπου, καιβάψαντες από του αίματος του παρά την θύραν καθί-ζετε της φλιάς και επ' αμφοτέρων των σταθμών από

Page 24: kostas plevrisas

του αίματος, ό έστι παρά την θύραν υμείς δε ουκ έξε-λεύσεσθε έκαστος την θύραν του οίκου αυτού έωςπρωί. και παρελεύσεται Κύριος πατάξαι τους Αιγυ-πτίους και όψεται το αίμα επί της φλιάς και έπ' αμφο-τέρων των σταθμών, και παρελεύσεται Κύριος τηνθύραν και ουκ αφήσει τον ολοθρεύονται εισελθείνεις τάς οικίας υμών πατάξαι.Εγενήθη δε μεσούσης της νυκτός και Κύριος επάτα-ξε πάν πρωτότοκον έν γη Αιγύπτω από πρωτοτόκουΦαραώ του καθήμενου επί του θρόνου έως πρωτοτό-κου της αιχμαλωτίδος της έν τω λάκκω και έως πρω-τοτόκου παντός κτήνους, και αναστάς Φαραώ νυκτόςκαι οι θεράποντες αυτού και πάντες oι Αιγύπτιοι καιεγενήθη κραυγή μεγάλη έν πάση γή Αιγύπτω· ου γάρήν οικία, έν η ουκ ήν έν αυτή τεθνηκώς. και έκάλεσεΦαραώ Μωϋσήν και Ααρών νυκτός και είπεν αύ-τοίς ανάστησε και εξέλθετε έκ του λαού μου και ύ-μείς και οι υιοί Ισραήλ βαδίζετε και λατρεύσατεΚυρίω τω Θεώ υμών, καθά λέγετε»

Στό ίδιο βιβλίο της «Εξόδου» (ΚΑ, 28-36) ο μόλις πρόολίγου Θεός - δήμιος νομοθετεί και δίνει διαταγές στονΜωϋσή για γελοία θέματα. Θά σας παραθέσω ενα θέμαπου αντικείμενο έχει τον... ταύρο! Ο ίδιος ο Θεός καθορί-ζει τι θα ακολουθήση αν ταύρος κερατίση άνδρα η γυναί-κα, αν ταύρος κερατίση υίόν η θυγατέρα, αν ταύρος κερα-τίση παίδα η παιδίσκην κ.τ.λ. Μ' όλα αυτά τα σοβαρώταταζητήματα ασχολείται προσωπικώς ο Θεός και δίνει εντο-λές περί του πρακτέου.

Μας λέγει επίσης τι θα πρέπει να γίνη αν ταύρος κερα-τίση ταύρον. Στή συνέχεια αφού ο Θεός τελειώση αυτέςτις σαχλαμάρες ασχολείται με το τι θα συμβή, αν κάποιοςανοίξη λάκκο και δεν τον καλύψη και μέσα πέση μόσχοςη όνος. Ναί, ναί, με τέτοιες βλακείες κι άλλες χειρότερεςβάζουν οι εβραίοι τον Θεό να καταπιάνεται. Αν είναι δυ-νατόν... Γιά να μη αμφιβάλλετε διαβάστε το κείμενο (ενθ.άνωτ. ΚΑ, 28-36).

«Εάν δεν κερατίση ταύρος άνδρα η γυναίκα και απο-

Page 25: kostas plevrisas

θάνη, λίθοις λιθοβοληθήσεται ο ταύρος, και ου βρω-θήσεται τα κρέα αυτού· ο δέ κύριος του ταύρου αθώοςέσται. έάν δέ ο ταύρος κερατιστής η πρό της χθεςκαι πρό της τρίτης, και διαμαρτύρωνται τω κυρίωαυτού, και μη αφανίση αυτόν, ανέλη δέ άνδρα η γυ-ναίκα, ο ταύρος λιθοβοληθήσεται και ο κύριος αύ-τού προσαποθανείται. εάν δέ λύτρα επιβληθή αυτώδώσει λύτρα της ψυχής αυτού όσα έάν έπιβάλωσιναυτώ. εάν δέ υίόν η θυγατέρα κερατίση, κατά το δι-καίωμα τούτο ποιήσωσιν αυτώ. εάν δέ παίδα κερα-τίση ο ταύρος ή παιδίσκην, αργυρίου τριάκοντα δί-δραχμα δώσει τω κυρίω αυτών, και ο ταύρος λιθοβο-λήσεται. εάν δέ τις ανοίξη, λάκκον ή λατομήση λάκ-κον και μή καλύψη αυτόν, και εμπέση εκεί μόσχος ήόνος, ο κύριος του λάκκου αποτίσει αργύριον δώσειτω κυρίω αυτών, το δέ τετελευτηκός αυτώ έσται. εάνδέ κερατίση τινός ταύρος τον ταύρον του πλησίονκαι τελευτήση, αποδώσονται τον ταύρον τον ζώντακαι διελούνται το αργύριον αυτού, και τον ταύροντον τεθνηκότα διελούνται. εάν δε γνωρίζηται ο ταύ-ρος ότι κερατιστής εστί πρό της χθες και πρό τηςτρίτης ημέρας, και διαμεμαρτυρημένοι ώσι τω κυρίωαυτού, και μη άφανίση αυτόν, αποτίσει ταύρον αντίταύρου, ο δέ τετελευτηκώς αυτώ έσται».

Όλα αυτά που στο σχολείο, την Εκκλησία κ.τ.λ. περ-νούν απαρατήρητα πρέπει να διαβασθούν με προσοχή,διότι δείχνουν την προσαρμογή της ιδέας του Θεού καιτου Θεού ως όντότητος, που κάνουν οι εβραίοι προς τασυμφέροντα του εβραϊσμού πάντοτε και προς τις καθημε-ρινές ανάγκες της ζωής των εβραίων κτηνοτρόφων τότε.Μά δεν είναι γελοιοποίησις του θεού τα παραπάνω; Η Α-νωτάτη Αρχή του Σύμπαντος, ο Δημιουργός να συμβου-λεύη τους εβραίους βοσκούς για τους ταύρους και για τοτι θα πρέπει να κάνουν αν πέση μόσχος ή όνος σε λάκκο;Κι απ' την άλλη μεριά ο ίδιος ο Θεός να σφάζη αθώους,ενώ δολοφόνους σαν τον Κάιν, Μωϋσή, Αβεσσαλώμ,Δαυΐδ κ.τ.λ. να τους αφήνη ατιμώρητους. Εχουμε αναμ-φίβολα όχι έναν οποιονδήποτε Θεό, όχι μιά περιγραφή έ-

Page 26: kostas plevrisas

νός Θεού, αλλά ένα εβραϊκό έκτρωμα που δήθεν είναι θεός,ενώ πρόκειται για προϊόν εβραϊκής νοσηρής φαντασίαςπρος έξυπηρέτησι του εβραϊσμού τότε και στο μέλλον.

Ο νομαδικός λαός των εβραίων ποιμένων δεν διέθετεπνευματικό βίο. Ακόμη και η θρησκεία τους στερείται εν-νοιών και ιδεών. Είναι θρησκεία υλικών παραστάσεωνκαι το χειρότερο και ταπεινότερο, που μπορεί να έχη μιαθρησκεία είναι η συναλλαγή. Ο Θεός διαπραγματεύεταιμε τους εβραίους την πίστι τους. Εσείς θα πιστεύετε σεμένα τους προτείνει! και έγώ θα σας δώσω γή και μάλισταξένη, όνους, ήμιόνους, καμήλους κ.τ.λ. Αναλαμβάνει οΘεός για να εξασφάλιση την πίστι των εβραίων σ' αυτόννα μετατραπή εις δολοφόνο, σφαγέα νηπίων, εξολοθρευ-τή πόλεων, εθνών κ.τ.λ. Ωραίος θεός! συμφώνως προς τηνεβραϊκή νοοτροπία. Οι Ιουδαίοι παρακινούνται να πι-στεύουν στον Ιεχωβά χάρις στις υποσχέσεις υλικών πα-ροχών που εκείνος τους δίνει. Λέγω λοιπόν ότι ο εβραϊ-σμός στερείται πνευματικού περιεχομένου. Είναι κατώτε-ρος υλισμός. Θά πρωτοτυπήσω ονομάζοντας τον κτηνο-τροφικό υλισμό, αφού αι συζητήσεις Θεού - εβραίων μο-νίμως περιστρέφονται σε άλογα, μουλάρια, αίγες, κριούς,όνους κ.τ.λ.

Από άλλης πλευράς είναι κατόρθωμα, το ότι στον όγκοτης Παλαιάς Διαθήκης δεν αναλύεται ούτε μία έννοια, ού-τε ένας όρος, ούτε μία ιδέα. Αλλά δίχως εννοίας, δίχως ό-ρους, δίχως ιδέες είναι αδύνατο να ομιλή κανείς περί τουπνευματικού γεγονότος της θρησκείας.

Το μόνο, θα έλεγα βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, πουπεριέχει κάποια ηθική ή αν θέλετε φιλοσοφική διδασκα-λία είναι ο «Εκκλησιαστής» ο όποιος όμως έχει ουσια-στικά Ελληνική προέλευσι. Στά δώδεκα μικρά κεφάλαιατου βλέπετε την έντονη επιρροή των Ελληνικών ιδεώντων Ελληνιστικών χρόνων. Κατά την γνώμη μου το βι-βλίο έγράφη υπό την επήρεια της «Κυρηναϊκής σχο-λής» και ιδιαίτερα το πασίγνωστο εδάφιο 2 του κεφ. Α«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» πρέπει νααποδοθή στον Ηγησία τον Πεισιθάνατο. Οπωσδήποτε ηκυριαρχία του Ελληνισμού στον «Εκκλησιαστή» είναιαπό παλιά διαπιστωμένη. Ο Ούγος Γρότιους (1583-1645)

Page 27: kostas plevrisas

και άλλοι ερευνητές της Π.Δ. άπεφάνθησαν ότι ο «Εκ-κλησιαστής» είναι νεώτερον έργον συνταχθέν «υπό τηνέπίδρασιν της Ελληνικής φιλοσοφίας των Αλεξανδρι-νών Χρόνων, μετά το 300 π.Χ.».

Αλλα και σύγχρονοι ειδικοί επιστήμονες άπεφάνθη-σαν κατηγορηματικά για την Ελληνικότητα του κειμέ-νου. Αναφέρω τον Αγγλο καθηγητήν Πανεπιστημίουκαι Ακαδημαϊκόν της αρχαίας ιστορίας και των κλασσι-κών γραμμάτων F.N. Walbank ο όποιος στο σύγγραμματου «ο Ελληνιστικός κόσμος» γράφει: «Το βιβλίο «εκ-κλησιαστής» γράφηκε γύρω στο 250 υπό την πλήρη έπί-δρασι των Ελληνικών ιδεών». «The book of Ecclesiasteswas written about 250 under the full influence of Greek, i-deas» (F.W. Walbank: «The hellenistic world» ed. «Fonta-na» Glasgow, 1986 p. 294).

Η θρησκευτική ηγεσία των Εβραίων, που ταυτόχροναήταν και πολιτική διεπίστωσε, ότι οι Ιουδαίοι δεν μπο-ρούσαν να διακριθούν έναντι των πολιτισμένων Εθνώνκαι ιδιαίτερα έναντι των Ελλήνων. Απεφάσισαν λοιπόννα προχωρήσουν όχι ανεβάζοντας τους εαυτούς τους, αλ-λά κατεβάζοντας τους άλλους. Το θετικό δημιουργικό έρ-γο τους λείπει. Αντίθετα στην υπονόμευσι και στην συνω-μοσία εις βάρος άλλων λαών είναι δεξιοτέχνες.

Ταυτόχρονα ανέπτυξαν την ξενοφοβία και επέβαλαν ε-νότητα και υποταγή στίς διαταγές των ηγετών τους, έν ο-νόματι πάντοτε του Ιεχωβά. Οτιδήποτε συμβαίνει μετους εβραίους συμβαίνει, γιατί έτσι θέλει ο Θεός τους. Ε-πιτυχαίνουν, διότι έτσι θέλει ο Θεός. Αποτυχαίνουν διότιέτσι θέλει ο Θεός. Σφάζουν διότι έτσι τους διέταξε ο Θεός.Σφάζονται διά να τους τιμωρήση ο Θεός! Μά τι Θεός!! ό-πως ακριβώς τον έδημιούργησαν οι ίδιοι. Φαντασθήτε ότιο Θεός τους δίνει οδηγίες και τους συμβουλεύει να μη το-κίζουν χρήματα μεταξύ των, αλλά να παίρνουν τόκο μόνοαπό τους αλλοεθνείς, ώστε να τους ευλόγηση ο Κύριος:«τω άλλοτρίω εκτοκιείς, τω δε αδελφώ ουκ εκτοκιείς, ίναευλογήση σε Κύριος ο Θεός σου...» («Δευτερονόμιον»ΚΓ, 21).

Εάν διαβάσετε, διότι είμαι βέβαιος, ότι δεν το έχετε

Page 28: kostas plevrisas

κάνει το «Λευϊτικόν» της Παλαιάς Διαθήκης θα χάσετεκάθε καλή ιδέα για τον Θεό. Αν είναι δυνατόν να ασχο-λήται ο Θεός μ' όσα απίθανα πράγματα ανακοινώνει διατου Μωϋσέως και του Ααρών στους εβραίους.

Στό κεφάλαιο Α είναι ένας πειναλέος Θεός, που ρυθμί-ζει λεπτομερώς τις θυσίες των ζώων, με ιδιαίτερη προτίμη-σι στα τρυγόνια, που με σχολαστικότητα καθοδηγεί πώςνα τα σφάξουν και να τα ψήσουν, ώστε να είναι «οσμή ευω-δίας τω Κυρίω» (ένθ. άνωτ. 14-17). Προβλέπονται βέβαιαστο ίδιο κεφάλαιο πρόβατα, ερίφια, βόδια και μόσχοι τωνοποίων συνιστά να πλυθούν καλά οι πατσάδες και τα ποδα-ράκια: «τα δε εγκοίλια και τους πόδας πλυνούσιν ύδατι...»(ένθ. άνωτ. 9) μη τυχόν και του δηλητηριασθή κανένας ίε-ρεύς. Στο Β' κεφάλαιο φεύγουμε, από τις χασαποταβερνι-κές οδηγίες και μπαίνουμε σε αρτοποιΐα-ζαχαροπλαστι-κή. Εδώ ο Θεός ασχολείται με την «σεμίδαλιν» (σιμιγδά-λι), τα άζυμα ψωμιά, τις λαγάνες και τους άρτους, που τουςθέλει ψιλοκομμένους και λαδωμένους για νοστιμιά: «καιδιαθρύψεις αυτά κλάσματα και επιχεείς επ' αυτά έλαιον»(ένθ. άνωτ. 6). Κατόπιν ο λιχούδης Θεός ορίζει να πασα-λείβουν τα άζυμα με μέλι. Στό Γ' κεφάλαιο ο Θεός επανέρ-χεται σε λεπτομέρειες επί λεπτομερειών για τα σφαχτά,διότι φαίνεται κάτι δεν του ψήσανε καλά. Ασχολείται μετο λίπος των αιγών (κατσικάκι του γάλακτος) που μετά τοσφάξιμο δίνει οδηγίες για «το στέαρ το κατακαλύπτον τηνκοιλίαν και πάν το στέαρ το έπί της κοιλίας και αμφοτέ-ροις τους νεφρούς και πάν το στέαρ το επ' αυτών το έπί τωνμηρίων και τον λοβόν του ήπατος σύν τοις νεφροίς περιε-λεί» (ένθ. άνωτ. 14-16). Τα ίδια περίπου διατάσσει και γιατα πρόβατα. Το στεάρ (λίπος) έφερνε βαρυστομαχιά καιώρισε να το αποφεύγουν. Στό Δ κεφάλαιο είσέρχεται σταμοσχάρια. Ο Ιερεύς που θά σφάξη μόσχον δέχεται θείεςεντολές σχετικές με «το δέρμα του μόσχου και πάσαν αυ-τού την σάρκαν σύν τη κεφαλή και τοις ακρωτηρίοις καιτη κοιλία και τη κόπρω...» (ένθ. άνωτ. 11). Στό Ε κεφάλαιοσυμπληρώνονται οι οδηγίες για τα τρυγόνια, τα οποία τώ-ρα τα θέλει ζεύγος εάν δεν γίνεται, ας τους φέρνουν «δύονεοσσούς περιστεριών» (ένθ. άνωτ. 11). Το ΣΤ κεφάλαιονείναι περισσότερον τεχνικόν. Υπάρχουν εδάφια όπως:

Page 29: kostas plevrisas

«πάν αρσενικών των ιερέων έδονται αυτήν (10), «πας αρ-σην έν τοις ίερεύσιν φάγεται αυτά» (22) και καλή σας ορε-ξι... Κάποτε προσφερθήκανε τόσα σφάγια που οι ιερείςδεν προλαβαίνανε ούτε να τα γδάρουν: «μόσχοι εβδομή-κοντα, κριοί εκατόν, αμνοί διακόσιοι εις ολοκαύτωσιν κυ-ρίως πάντα ταύτα. Και Αγιασμένοι μόσχοι εξακόσιοι,πρόβατα τρισχίλια αλλ' ή οι Ιερείς ήσαν ολίγοι και ουκ η-δύναντο εκδείραι... («Παραλειπομένων Β», ΚΘ, 32-34)

Ώστόσον έχομεν νέες θείες οδηγίες π.χ. ο ιερεύς να«καύση ξύλα το πρωί-πρωί» (ένθ. άνωτ. 5) προφανώς γιανα μη μεσημεριάσουν πεινασμένοι και τέλος τα χάλκινασκεύη, που χρησιμοποιούνται στο φαγητό να τριφθούνκαλά και να πλυθούν με νερό: «εκτρίψει αυτό και εκκλύσειύδατι» (ενθ. άνωτ. 21). Μέσα στη βιασύνη του ο Θεός ξέ-χασε τους κριούς. Το κεφάλαιο Ζ καλύπτει την παράλει-ψιν. Πάλιν και εδώ γίνεται λόγος για το λίπος, τα εντό-σθια, το ήπαρ του κριού, ο οποίος θά σφαχτή στο σύνηθεςμέρος. Δέν έχουμε προβλήματα. Κατά τα λοιπά οι ιερείςτρώγουν την θυσίαν: «πάς άρσην έκ των ιερέων έδεταιαυτά» (ενθ. άνωτ. 6). Επειδή δεν υπήρχαν τότε ψυγεία οΘεός απαγορεύει να φαγωθή κρέας μετά την τρίτην ημέ-ραν, ώστε να μη πάθη κόψιμο κανένας εκπρόσωπος του.Τους ειδοποιεί μάλιστα και να σας το δίνουν μη το πάρετεείναι μίασμα: «εάν δέ φαγών φάγη από των κρεών τη η-μέρα τη τρίτη ού δεχθήσεται αυτώ τω προσφέροντι αυτόού λογισθήσεται αυτώ μίασμα εστίν» (ενθ. άνωτ. 18).

Στό κεφάλαιο Η ο Μωϋσής αφού συνεννοήθη με τονΘεό, φόρεσε καλά ενδύματα στον Ααρών και στους γιουςτου τακτοποίησε τα σκεύη και ήρχισε την εφαρμογή τωνθείων εντολών. Σφάξανε έναν μόσχον, κατόπιν σφάξανεκριάρι, που ο Θεός του παρήγγειλε: «Καθάπερ ενετείλατοΚύριος τω Μωϋσή» (ενθ. άνωτ. 21) μετά σφάξανε κι άλλοκριάρι, κι άρχισε το ψήσιμο: «και είπε Μωϋσής προς Αα-ρών και τους υιούς αυτού έψήσατε τα κρεά...» (ενθ. άνωτ.31) και: «φάγεσθε αυτά» και φυσικά «Ααρών και οι υιοίαυτού φάγονται αυτά», (ενθ. άνωτ.) Όσα μείνανε δεν ταδώσανε στους σκύλους, αλλά τα κατακάψανε: «και το κα-ταλειφθέν των κρεών και των άρτων έν πυρί κατακαύσατε»(ενθ. άνωτ.).

Page 30: kostas plevrisas

Αυτά συνέβαιναν έξω από την λεγομένην σκηνήν τουμαρτυρίου! και συνεχίσθησαν στο Θ κεφάλαιον, όπου ήλ-θον νέες προμήθειες «μοσχαριών και κριών». Από το Ι κε-φάλαιο αρχίζει μιά τρελλή διαιτολογία. Στό ΙΑ ο Θεός α-παγορεύει μεταξύ πολλών και διαφόρων το φάγωμα τηςνυχτερίδος, του πελεκάνου, του νυχτοκόρακος κ.τ.λ.

Στό IB κεφάλαιον ο Θεός πάντοτε, λέγει στον Μωϋσήνα διαβιβάση τις εντολές του στους εβραίους, που τώραείναι μαιευτικής και γυναικολογικής φύσεως. Μετά τοντοκετόν το θήλυ είναι ακάθαρτον, αλλά το ζήτημα ρυθμί-ζεται με ένα αρνί ή νεοσσούς περιστεριών, έστω και τρυ-γόνια που θα φέρουν «επί την θύραν της σκηνής του μαρ-τυρίου προς τον ιερέα» (ενθ. άνωτ. 6) Από το ΙΓ κεφά-λαιον αρχίζουν ιατρικά παραγγέλματα. Ξεκινούν από τηνδερματολογία. Υπάρχει επίσης και η βαθυστόχαστη δια-πίστωσι: «Εάν δέ τινί μαδήση η κεφαλή αυτού, φαλακρόςέστι» (ενθ. άνωτ. 40). Το ΙΔ κεφάλαιο αναφέρεται στηλέπρα, στη θεραπεία της οποίας προβλέπονται και «θυσίαιπεριστεριών» η «τρυγόνων». Στό ΙΕ ο Κύριος «ελάλησεπρος Μωϋσήν» για τα αφροδίσια, όπου και εδώ τα τρυγό-νια και οι νεοσσοί περιστεριών τους οποίους ο πάσχωνπρέπει να «δώσει αυτά τω ιερεί» (ενθ. άνωτ. 14) είναι μέροςτης θεραπείας. Το κεφάλαιο ΙΖ επαναλαμβάνει βαρετά «όςεάν σφάξη μόσχον ή πρόβατον ή αίγα...» (ενθ. άνωτ. 3).Ενώ στο ΙΗ ο Θεός έλάλησε γύρω από την γεννητική δρα-

στηριότητα και απαγορεύει: «και προς παν τετράπουν ούδώσεις την κοίτην σου είς σπερματισμούς» (ενθ. άνωτ. 23).Ολόκληρα εδάφια επίσης διαλαμβάνουν για τις ερωτικές

σχέσεις «θυγατρός θυγατρός σου», «θυγατρός γυναικόςπατρός σου», «γυναικός αδελφού σου», «γυναικός πατρόςσου» και ούτω καθ' εξής. Στή συνέχεια φθάνουμε στο ΙΘκεφάλαιο όπου μεταξύ άλλων δήθεν ηθικών εντολών οΘεός λέγει «ού πορεύση δόλω τω έθνει σου» (ενθ. άνωτ.16). Προσέξτε τον περιορισμόν «τω έθνει σου». Μόνονστο έθνος σου θα άποφεύγης τον δόλον. Στά υπόλοιπα έ-θνη αδίστακτα να είσαι δόλιος. Αλλως τε ο ίδιος ο Θεόςυποσχέθηκε στο Ισραήλ να χαρίση στους εβραίους τηνγήν των εθνών (ένθ. άνωτ. ΙΘ, 24).

Μετά στο Κ κεφάλαιο ο Θεός ανακοινώνει τους όρι-

Page 31: kostas plevrisas

σμούς του στον Μωϋσή για την κτηνοβασία. Οποιοσδή-ποτε συνευρεθή με κτήνος θα θανατωθή και το κτήνος,διότι αμφότεροι είναι ένοχοι: «θανάτω θανατούσθωσαν,ένοχοι είσίν» (ένθ. άνωτ. 15-16). Στό κεφάλαιο αυτό περι-λαμβάνονται και διατάξεις για την αίμομιξία, την μοιχεία,την ομοφυλοφιλίαν κ.τ.λ. Αλήθεια φαντάζεσθε το υπερ-βατικόν όν, ο Θεός να συνομιλή με τον Μωϋσή και να τουκαθορίζη την σεξουαλική συμπεριφορά των εβραίων καιιδιαίτερα μη τυχόν και καμμιά εβραία πηδηχθή από τε-τράποδον, το οποίον βεβαίως πρέπει να φονευθή ωσάν ναευθύνεται αυτό: «και το τετράπουν αποκτενείτε» (ενθ. ά-νωτ. 15).

Μά είναι σοβαρά πράγματα αυτά; και να τα θεωρήτεθεόπνευστα; Τα υπόλοιπα επτά κεφάλαια ΚΑ-ΚΖ είναι α-νιαρά και ακαταλαβίστικα, όποιος θέλει άς τα διάβαση,για να εχη καλίτερη γνώμη.

Η λεγομένη «Σκηνή του Μαρτυρίου» την οποίαν ανα-φέραμε, ήταν κατά την Π.Δ. ένας φορητός ναός, που κατα-σκεύασε ο Μωϋσής από επιχρυσωμένο ξύλο. Μπροστάτου είχε αυλή, όπου υπήρχε ένας λουτήρας για να πλένο-νται οι ιερείς και το θυσιαστήριον, που, όπως είδαμε,επρόκειτο για ψησταριά, όπου έψηναν ορτύκια, αρνιά, μό-σχους κ.τ.λ. Οι εβραίοι πίστευαν ότι η «Σκηνή του Μαρ-τυρίου» αποτελούσε την κατοικία του Θεού, ο όποιος εκείσυναντούσε τους εκπροσώπους του «εκλεκτού λαού». Το586 π.Χ. οι Βαβυλώνιοι που κατέλαβαν και κατέστρεψαντην Ιερουσαλήμ κάψανε και την «Σκηνή του Μαρτυρίου»και άφησαν άστεγο τον Ιεχωβά.

Γιατί ονομάζεται «Σκηνή του Μαρτυρίου» δεν το κατα-λαβαίνομεν, αφού μέσα σ' εκείνο το ξύλινο δωμάτιο οι ίε-ρείς και τα παιδιά τους καλοτρώγανε. Εκτός από τα συ-μπόσια συνέβαιναν και άλλα πράγματα. Συγκεκριμένα(«Σαμουήλ Α» Β 22, η «Βασιλειών Α» Β 22) οι υίοί του Ιε-ρέως Ήλί «εκοιμώντο μετά των γυναικών των συνερχομέ-νων είς την θύραν της «Σκηνής του Μαρτυρίου». Φαντάζε-σθε τι γινότανε εκεί πέρα. Μέχρι κι' ο γέρος (πρεσβύτηςσφόδρα) Ήλί αγανάκτησε από τα πηδήματα στην θεϊκήκατοικία και συμβούλευσε τους γιους του να σταματή-

Page 32: kostas plevrisas

σουν, αλλά εκείνοι «ούκ ήκουαν της φωνής του πατρός αυ-τών». Αλλως τε γιατί να τον ακούσουν; Παράδειγμα τουςείχαν τον ίδιο τον Ιεχωβά, ο οποίος «επεσκέφθη» κάποιανΑνναν, που μετά την «έπίσκεψιν» έμεινε έγκυος και έγέν-νησε πεντάδυμα (τρία αγόρια και δύο θυγατέρες) «και επε-σκέψατο Κύριος την Ανναν και έτεκε έτι τρεις υίούς καιδύο θυγατέρας» («Βασίλειων Α» Β, 21) ή και σ' άλλη έκδο-ση της «Βιβλικής Εταιρείας» («Σαμουήλ Α» Β, 21): «επε-σκέφθη δέ ο Κύριος την Ανναν και συνέλαβε και εγέννη-σε τρεις υίούς και δύο θυγατέρας».

Στό πρώτο κεφάλαιο του «Σαμουήλ Α» ή «ΒασιλειώνΑ» μπορείτε να διαβάσετε το ενδιαφέρον του Κυρίου γιατην Ανναν, της οποίας αρχικώς «ο Κύριος είχε κλείσειτην μήτραν αυτής» (ένθ. άνωτ. Α, 6) αλλά κατόπιν της τηνάνοιξε για τα καλά.

Σύζυγος της Αννας ήταν ο Λευίτης Ελκανά. Ο θεόςπου ξέχασε το «ού μοιχεύσης» και πήδαγε την γυναίκα τουιερέως του δεν ντρέπεται; Χάθηκαν τόσες άλλες γυναίκες;ήτανε ανάγκη να κερατώσουν τον λευΐτη Ελκανά; που τουφορτώσανε και τα πεντάδυμα!

Νά δούμε τι άλλο θα πουν ακόμα για τον Θεό οιεβραίοι!

Όταν μελετάη κανείς τα περιστατικά που περιγράφον-ται στην Παλαιά Διαθήκη και προπαντός στη «Γένεσι»μερικές φορές γελάει και τις περισσότερες απορεί. Μά εί-ναι δυνατόν να πιστεύη κανείς στίς ανοησίες που περιλαμ-βάνονται εκεί;

Παρατηρούνται επίσης ώρισμένες αντιφάσεις π.χ. οΔαυίδ μπορεί να βιάζη δίχως συνέπειες. Όταν όμως ο Συ-χέμ «εκοιμήθη» με την κόρη του Ιακώβου Δείναν, οι α-δελφοί της γίνανε θηρία. Απαίτησαν να περιτμηθούν ό-λοι οι Συχεμίτες για να δώσουν την αδελφή τους στο Συ-χέμ. Οι άνθρωποι ήσαν ειρηνικοί «ούτοι ειρηνικοί είσί»(ένθ. άνωτ. ΛΔ, 21) και θελήσανε να λύσουν την διαφορά.Οι εβραίοι όμως τους έπιτεθήκανε αιφνιδιαστικά τους κα-τασφάξανε και τους κατακλέψανε.

Συγκεκριμένα οπλισθήκανε με μαχαίρια και με τους αν-θρώπους τους μπήκαν στην πόλι των Συχέμ και έσφαξαν

Page 33: kostas plevrisas

όλους τους άρρενες. Όρμήσανε στη συνέχεια και διήρπα-σαν την πόλιν. Πήραν πρόβατα, βόδια, όνους κι οτιδήποτεάλλο βρήκαν. Αιχμαλώτισαν γυναίκες και ελεηλάτησαντις οικίες. Μέχρι που και ο Ιακώβ είπε στα παιδιά του.Μέ τις πράξεις σας με κάνατε μισητό σ' όλους που κατοι-κούν στην περιοχή της Χαναάν κ.τ.λ. είμαι ολιγάριθμος κιάν οι αντίπαλοί μας συγκεντρωθούν θα με εξοντώσουν. Οιδολοφόνοι ληστές απαντήσανε... αλλά να μεταχειρίζων-ται την αδελφή μας σαν πόρνη; (!!!). Οι εβραίοι που εκπόρ-νευαν τι γυναίκες τους, τώρα αγανακτούν διότι μετέχειρί-σθησαν την αδελφή τους σαν πόρνη, που δεν είναι αληθές,διότι ο Συχέμ την νυμφευότανε. Παρακολουθήστε όμωςτην αγριότητα της εβραϊκής επιθέσεως:

«εγένετο δέ έν τη ημέρα τη τρίτη, ότε ήσαν έν τωπόνω έλαβον οι δύο υίοί Ιακώβ Συμεών και Λευί α-δελφοί Δείνας έκαστος την μάχαιραν αυτού και ει-σήλθον εις την πόλιν ασφαλώς και απέκτειναν πάναρσενικόν τον τε Εμμώρ και Συχέμ τον υίόν αυτούαπέκτειναν έν στόματι μαχαίρας, και έλαβον τηνΔείναν έκ του οίκου του Συχέμ και εξήλθον. οι δέ υί-οί Ιακώβ είσήλθον επί τους τραυματίας και διήρπα-σαν την πόλιν, έν η εμίαναν Δείναν την άδελφήν αυ-τών, και τα πρόβατα αυτών και τους βόας αυτών καιτους όνους αυτών, όσα τε ήν έν τη πόλει και όσα ήνέν τω πεδίω έλαβον. και πάντα τα σώματα αυτών καιπάσαν την αποσκευήν αυτών και τάς γυναίκας αυτώνηχμαλώτευσαν, και διήρπασαν όσα τε ήν έν τη πόλεικαι όσα ήν έν τοις οίκίαις. είπε δέ Ιακώβ προς Συ-μεών και Λευί μισητόν με πεποιήκατε, ώστε πονη-ρόν με είναι πάσι τοις κατοικούσι την γήν εν τε τοιςΧαναναίοις και εν τοις Φερεζαίοις εγώ δέ ολιγοστόςείμι έν άριθμώ, και συναχθέντες επ' έμέ συγκόψουσίμε, και έκτριβήσομαι έγώ και ο οίκος μου. οι δέ εί-παν αλλ' ωσεί πόρνη χρήσονται τη αδελφή ημών;»

Όταν μπορούν οι εβραίοι μετατρέπονται σε ανήμεραθηρία, που ανελέητα σκοτώνουν και ληστεύουν. Τίς άλλεςφορές παριστάνουν τον κακομοίρη, το θύμα που το κατα-

Page 34: kostas plevrisas

διώκουν. Μετά από όλα αυτά ο Θεός εμφανίζεται στον Ια-κώβ, όχι για να τον επιπλήξη για τα εγκλήματα, αλλά γιανα του πή να ανέβη εις τον τόπον Βαιθήλ και εκεί να του«ποιήση θυσιαστήριον»! Ο Θεός ήταν πολύ στεναχωρη-μένος, διότι οι εβραίοι έφεραν μαζί των «αλλότριουςθεούς!» Οι φόνοι δεν ενδιέφεραν τον Κύριον. Το ζήτημαήταν να πετάξουν τα είδωλα των αλλότριων Θεών. Ο Ια-κώβ «είπε τω οίκω αυτού. και πάσι τοις μετ' αυτού· άρατετους θεούς τους αλλοτρίους τους μεθ' υμών εκ μέσου υμώνκαι καθαρίσθητε και αλλάξατε τάς στολάς υμών. και ανα-στάντες αναβώμεν εις Βαιθήλ και ποιήσωμεν εκεί θυσια-στήριον τω Θεώ τω επακούσαντί μου έν ημέρα θλίψεως, όςήν μετ' εμού και διέσωσε με έν τη οδώ, η επορεύθην. καιέδωκαν τω Ιακώβ τους θεούς τους αλλότριους, οι ήσαν ένταις χερσίν αυτών, και τα ενώτια τα εν τοις ώσίν αυτών,και κατέκρυψεν αυτά Ιακώβ».

Μετά τι μας λένε για τους μονοθεϊστές εβραίους; Πολυ-θεϊστές ήταν και επί πλέον ειδωλολάτρες, αφού λατρεύανετο χρυσό μοσχάρι τους.

Ο εβραίος από την φύσι του, αλλά οπωσδήποτε κι απότην έντονη διαπαιδαγώγισι στην οποία τον υποβάλλουναπό παιδικής ηλικίας μαθαίνει να μισή τους άλλους. Τομίσος που αισθάνεται δικαιολογείται θρησκευτικά, διότιο Θεός τους κατηύθυνε στην οδό του μίσους. Εκατοντά-δες εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης στάζουν μίσος. Επιλέ-γω το Ζ κεφάλαιο του «Δευτερονομίου» όπου οι εβραίοι ιε-ρείς και πολιτικοί ηγέτες εμφανίζουν έναν απάνθρωποΘεό, ένα φρικτό εγκληματία, ο οποίος αρπάζει την γή ξέ-νων εθνών, λές και χάθηκε ο χώρος, τα οποία κατόπιν άνκαι είναι ισχυρότερα από τους εβραίους, τα παραδίδει σταΙουδαϊκά χέρια, για να τα σφάξουν και να τα αφανίσουν.Ο εγκληματίας Θεός συμβουλεύει τους εβραίους μη τυ-χόν και κανένας τους νυμφευθεί αλλοεθνή γυναίκα, ούτεφυσικά οι εβραίες να παντρευτούν ξένο άνδρα και νοθευ-θή ο άγιος λαός του Ισραήλ. Ναι, ναί «ότι λαός άγιος είΚυρίω» ο οποίος διάλεξε τους εβραίους ως «λαόν περιού-σιον παρά πάντα τα Εθνη, όσα επί προσώπω της γης (ενθ.άνωτ. Ζ, 6).

Page 35: kostas plevrisas

Ετσι ε; Ο Θεός απεφάσισε ότι οι εβραίοι είναι οι εκλε-κτοί από όλα τα Εθνη, που υπάρχουν στην γή! Και ποιοςτο είπε αυτό; Ο Θεός. Σέ ποιους; Στόν Μωϋση. Αφού λοι-πόν οι εβραίοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού γιατί ο Θεός δεντους αφήνει να αναπτύξουν τον πολιτισμό τους και να δεί-ξουν την αξία τους, αλλά τους δίνει γή άλλων εθνών; καιακόμη τους διατάσσει να σφάξουν τους αλλοεθνείς καιμέχρι και τα «άλση αυτών έκκόψετε»!

Είναι απαίσιος δολοφόνος ο έβραιοθεός ο οποίος άκου-σον! άκουσον! διαβεβαιώνει τους Ιουδαίους, ότι θα έξον-τώση τα έθνη από το πρόσωπο του Ισραήλ όχι αμέσως,αλλά λίγο-λίγο για να μη μείνη η γή έρημος!! Πάντως οΘεός θα παραδώση στα εβραϊκά χέρια τους άλλους λαούςκαι οι εβραίοι θα τους εξοντώνουν μέχρι να τους εξολο-θρεύσουν τελείως. Και τους βασιλείς των εθνών θα σαςτους δώσω στα χέρια σας, για να τους εξαφανίσετε και ναχαθή το όνομά τους. Παρακαλώ ιδιαίτερα τον αναγνώστηνα διάβαση το παρακάτω κεφάλαιο («Δευτερονόμιο» Ζ):

Και έσται ή νίκα αν άκούσητε τα δικαιώματα ταύτακαι φυλάξητε και ποιήσητε αυτά, και διαφυλάξειΚύριος ο Θεός σου σοι την διαθήκην και το έλεος, όώμοσε τοις πατράσιν υμών, και αγαπήσει σε και ευ-λογήσει σε και πληθύνει σε και ευλογήσει τά έκγονατης κοιλίας σου και τον καρπόν της γής σου, τον σί-τον σου και τον οίνον σου και τον έλαιόν σου, ταβουκόλια των βοών σου και τα ποίμνια των προβά-των σου επί της γής, ής ώμοσε Κύριος τοις πατράσισου δούναι σοι. ευλογητός έση παρά πάντα τα έθνη·ούκ έσται έν ύμίν άγονος ουδέ στείρα και έν τοιςκτήνεσί σου. και περιελεί Κύριος ο Θεός σου απόσού πάσαν μαλακίαν και πάσας νόσους Αιγύπτουτάς πονηράς, άς εώρακας, και όσα έγνως, ούκ επιθή-σει επί σε και έπιθήσει αυτά επί πάντας τους μισούν-τάς σε. και φαγή πάντα τα σκύλα των εθνών, ά Κύ-ριος ο Θεός σου δίδωσί σοι ου φείσεται ο οφθαλμόςσου επ' αυτοίς, και ου μη λατρεύης τοις θεοίς αυτών,ότι σκώλον τούτο εστί σοι. εάν δε λέγης έν τη δια-νοία σου, ότι πολύ το έθνος τούτο η εγώ, πώς δυνήσο-

Page 36: kostas plevrisas

μαι έξολοθρεύσαι αυτούς: ού φοβηθήση αυτούς·μνεία μνησθήση όσα εποίησε Κύριος ο θεός σου τωΦαραώ και πάσι τοις Αιγυπτίοις, τους πειρασμούςτους μεγάλους, ούς είδοσαν οι οφθαλμοί σου, τα ση-μεία και τα τέρατα τα μεγάλα εκείνα, την χείρα τηνκραταιάν και τον βραχίονα τον ύψηλόν, ως εξήγαγεσε Κύριθος ο Θεός σου, ούτω ποιήσει Κύριος ο Θεόςυμών πάσι τοις έθνεσιν, ούς ού φοβή από προσώπουαυτών, και τά σφηκίας αποστελεί κύριος ο Θεός σουεις αυτούς, έως άν εκτριβώσιν οι καταλελειμμένοικαι οι κεκρυμμένοι από σού. ού τρωθήση από προ-σώπου αυτών, ότι Κύριος ο Θεός σου έν σοι, Θεόςμέγας και κραταιός, και καταναλώσει Κύριος ο Θεόςσου τα έθνη ταύτα από προσώπου σου κατά μικρόνμικρόν ού δυνήση έξαναλώσαι αυτούς το τάχος, ίναμη γένηται η γή έρημος και πληθυνθή έπί σε τα θη-ρία τα άγρια, και παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεόςσου εις τάς χείρας σου και απολείς αυτούς απωλείαμεγάλη, έως άν έξολοθρεύσητε αυτούς, και παραδώ-σει τους βασιλείς αυτών εις τάς χείρας υμών, και ά-πολείται το όνομα αυτών έκ του τόπου εκείνου ούκαντιστήσετα ουδείς κατά πρόσωπον σου, έως άν εξο-λοθρεύσης αυτούς, τα γλυπτά των θεών αυτών καύσε-τε πυρί ούκ επιθυμήσεις αργύριον ουδέ χρυσίον απ'αυτών σύ λήψη σεαυτώ, μη πταίσης δι' αυτό, ότιβδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστί και ούκ είσοίσειςβδέλυγμα είς τον οίκον σου και ανάθεμα έση ώσπερτούτο· προσοχθίσματι προσοχθιείς και βδελύγματιβδελύξη, ότι ανάθημα εστί».

Ευτυχώς ο έβραιοθεός απεδείχθη ψεύτης διότι δεν κα-τώρθωσαν οι εκλεκτοί του Ιουδαίοι να μας σφάξουν, ούτενα χαθούν τα ονόματα των βασιλέων μας. Απεναντίας δύοχιλιάδες χρόνια και πάνω, τα Εθνη τσακίζουν τον εβραϊ-σμό, οπουδήποτε αυτός σηκώση κεφάλι.

Ξέρουμε πολλές θρησκείες. Από την Απω Ανατολήμέχρι την Κεντρική Αφρική συναντά κανείς ποικίλεςθρησκείες. Καμμιά τους δεν εμφορείται από τον εγκλημα-τικό πρωτογονισμό της εβραϊκής. Καμμιά θρησκεία δεν

Page 37: kostas plevrisas

παρουσίασε τον Θεό ως εγκληματία, που διάλεξε ένα λαόκαι απεφάσισε να εξοντώση όλους τους άλλους. Τέτοιαθρησκεία μίσους μόνον οι φανατικοί εβραίοι έχουν. Κιαυτό αρκεί για να τους θεωρούμε αποβλήτους του ανθρω-πίνου πολιτισμού.

Και μετά από όλα αυτά που δεν επιδέχονται την παραμι-κρή αμφιβολία έρχονται οι εβραίοι να μας παραστήσουν,επί πλέον κιόλας, ότι αδίκως τους καταδιώκουν. Μά κύ-ριοι Ιουδαίοι όταν πιστεύετε, ότι τα έθνη πρέπει να δου-λεύουν για σας και με ραδιουργίες το επιδιώκετε είναι ε-πόμενο τα έθνη να αμύνονται, τουλάχιστον.

Στόν Ησαΐα (Ξ, 12) καθορίζεται σαφέστατα ότι όσα έ-θνη και όσοι βασιλείς δεν υπηρετήσουν τους εβραίους θακαταστραφούν: «τα yap έθνη και οι βασιλείς οίτινες ούδουλεύσουσι σοι απολούνται και τα έθνη ερημία ερημω-θήσεται».

Σείς οι Ιουδαίοι δεν τα αρνείσθε, ούτε αποκηρύσσετεαυτά τα εξωφρενικά. Τα ακολουθείτε πιστά και θέλετε νατα εφαρμόσετε. Εμείς λοιπόν δεν δικαιούμεθα να άντι-σταθούμε; Οφείλουμε να υποκύψουμε σε σάς και στις δή-θεν εντολές, του δήθεν Θεού σας; Αφού σε τέτοια πιστεύε-τε, αφού τέτοια λέτε και άφού για τέτοια αγωνίζεσθε μηδιαμαρτύρεσθε για τα επακόλουθα, διότι και λίγα πάθατεμπροστά σ' όσα έχετε διαπράξει σε βάρος ολοκλήρωνλαών.

Ο Διόδωρος (34, 35,1) επιστοποίησε ότι οι εβραίοι μό-νοι από όλα τα έθνη βλέπουν όλους τους ανθρώπους σανεχθρούς τους. Οι εβραίοι με τα λόγια και τα έργα τους, τουδώσανε το δικαίωμα να τους χαρακτηρίζη έτσι.

Παρά το κύρος του ιερατείου και παρά την προσωπικήνύποστήριξιν του Ιεχωβά προς τους προφήτες του, μερι-κοί από αυτούς τους θείους απεσταλμένους καταδιωχθή-κανε αγρία από τους ίδιους τους Εβραίους. Φαίνεται πώςανάμεσα στους Ραββίνους κ.τ.λ. υπήρχαν διαφωνίες καιαντιθέσεις, που εκδηλώνονταν με πράξεις βίας και εναν-τίον προφητών.

Ενας από τους διαπρεπέστερους προφήτες των εβραίωνήταν ο Ιερεμίας. Οι συμπατριώτες του τιμώντες τον προ-φήτην τον κλείσανε στην φυλακή, όπου παρέμεινε μέχρις

Page 38: kostas plevrisas

ότου οι Αιγύπτιοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ, οπότεαπελευθερώθηκε. Οταν οι Αιγύπτιοι νικηθήκανε απότους Βαβυλώνιους και φύγανε από την Ιουδαία οι εβραίοιστραφήκανε κατά του Ιερεμία, που αναγκάσθηκε να δρα-πετεύση στην Αίγυπτο. Εκεί οι ομοεθνείς του τον σκοτώ-σανε με λιθοβολισμό.

Ο προφήτης είχε και γραμματέα, κάποιον Βαρούχ, ο ο-ποίος διέδωσε τις προφητείες του, που κατέγραψε σε βι-βλίον.

Κάθε 1ην Μαΐου η εκκλησία μας εορτάζει την μνήμηαυτού, που ούτε οι εβραίοι θέλανε!

Page 39: kostas plevrisas

2. Ήθος υπανθρώπων

Page 40: kostas plevrisas

Οι προσωπικότητες των εβραίων, που ανοήτως τιμούνκαι οι Χριστιανοί είναι πρόσωπα ανήθικα, μ' όλη την ση-μασία της λέξεως. Θά αναφέρω τους σπουδαιότερους.

Ο Α β ρ α ά μ ήταν ένας προαγωγός της γυναίκας τουτης Σάρας, την οποίαν παρουσίασε στους Αιγυπτίους όχισαν σύζυγο του, αλλά σαν αδελφή του, ώστε να κάνη μαζίτης έρωτα ο Φαραώ για να εχη ο Αβραάμ οφέλη. Μάλισταο «Πατριάρχης»! των εβραίων Αβραάμ εξηγήθηκε καθα-ρά με την Σάρα. Τής είπε, ξέρω ότι είσαι ωραία και θαπούμε ότι είσαι αδελφή μου, ώστε να τα οικονομήσουμε.Και η Σάρα αντάξια της ηθικής του συζύγου της δέχθηκε.Πήγαν στην Αίγυπτο. Τήν θαυμάσανε οι Αιγύπτιοι. Τήνπαρουσιάσανε στον Φαραώ. Τήν πήδησε ο Φαραώ. Ετσιο Αβραάμ απέκτησε πρόβατα, όνους μόσχους κ.τ.λ. Κά-ποτε όμως ό Φαραώ έμαθε την αλήθεια, ότι δηλαδή η Σάραδεν είναι αδελφή του Αβραάμ, αλλά σύζυγος του. Ο Αι-γύπτιος ήταν ηθικός άνθρωπος. Κάλεσε λοιπόν τον ε-βραίο και παρουσία της Σάρας τον ρώτησε: Γιατί μού τοέκανες αυτό; γιατί δεν μου είπες ότι είναι σύζυγος σου; για-τί μού είπες ότι είναι αδελφή σου; και τον διέταξε να φύγηαπό την Αίγυπτο. «Πάρτην και βάλτο στα πόδια», του είπεακριβώς («λαβών απότρεχε»). Ιδού και το κείμενο απότην Παλαιά Διαθήκη («Γένεσις IB, 11-19).

έγένετο δε, ήνίκα ήγγισεν Αβράμ εισελθείν εις Αί-γυπτον, είπε Αβραμ Σάρα τη γυναικί γινώσκω εγώ,ότι γυνή ευπρόσωπος ει έσται ούν, ως αν ίδωσί σε οιΑιγύπτιοι, ερούσιν ότι γυνή αυτού έστιν αύτη, καιαποκτενούσί με, σε δέ περιποιήσονται, ειπόν ούν,ότι αδελφή αύτού ειμι, όπως αν εύ μοι γένηται διά σε,και ζήσεται η ψυχή μου ένεκεν σου, έγένετο δέ, ήνί-κα εισήλθεν Αβραμ εις Αίγυπτον, ίδόντες οι Αιγύ-πτιοι την γυναίκα αυτού, ότι καλή ήν σφόδρα, καιείδον αυτήν οι άρχοντες Φαραώ και επήνεσαν αυτήν

Page 41: kostas plevrisas

προς Φαραώ και εισήγαγον αυτήν εις τον οίκον Φα-ραώ· και τω Αβραμ εύ εχρήσαντο δι' αυτήν, και εγέ-νοντο αυτώ πρόβατα και μόσχοι καί όνοι και παίδεςκαι παιδίσκαι και ήμίονοι και κάμηλοι, και ήτασενο Θεός τον Φαραώ ετασμοίς μεγάλοις και πονηροίςκαι τον οίκον αυτού περί Σάρας της γυναικός Αβραμκαλέσας δέ Φαραώ τον Αβραμ είπε τι τούτο εποίη-σάς μοι, δοτι ούκ απήγγειλάς μοι, ότι γυνή σου εστίν;ίνα τί είπας ότι αδελφή μου εστί; και έλαβον αυτήν έ-μαυτώ γυναίκα, και νυν ιδού η γυνή σου έναντι σουλαβών απότρεχε».

Ο Αβραάμ για να σωματεμπορεύεται την Σάρα, πάν-τοτε είχε την δικαιολογία, ότι άν πώ ότι είσαι σύζυγος μουθα με σκοτώσουν, για να σε πάρουν, ενώ αν πώ ότι είσαι α-δελφή μου θα κερδίσουμε χρήματα. Σάν επαγγελματίαςπροαγωγός δεν αρκέσθηκε σ' όσα πήρε από τους Αίγυ-πτίους. Όταν τον διώξανε πήγε στους Φιλισταίους, όπουπάλι παρουσίασε την Σάρα σαν αδελφή του. Ο βασιλεύςτων Φιλισταίων Αβιμέλεχ «έλαβε» την Σάραν και θα συ-νέχιζε να την «λαμβάνη» άν δεν επενέβαινε ο ίδιος ο Θεός,ο οποίος «καθ' όναρ» παρήγγειλε στον Αβιμέλεχ να έπι-στρέψη την γυναίκα στον Αβραάμ, ο όποιος είναι προ-φήτης του.

Ο Αβιμέλεχ έχει μια ωραία συζήτησι με τον Θεό, στονοποίο λέγει δεν είναι εκείνος, ο Αβραάμ δηλαδή, που είπεότι είναι αδελφή του; και εκείνη δεν είπε ότι είναι αδελφήτου; Τί φταίω έγώ; Καλά έν τάξει, του λέει ο Θεός ήξεραότι δεν γνωρίζεις την αλήθεια και γι' αυτό δεν σε τιμωρώ.Τώρα όμως σταμάτησε το πήδημα της Σάρας, γιατί θα σεσκοτώσω και σένα και τους δικούς σου. Φυσικά ο βασι-λεύς δεν τα έβαλε με τον Θεό. Κάλεσε τον Αβραάμ του έ-δωσε την Σάρα, ελαφρώς μεταχειρισμένη και για αντάλ-λαγμα των υπηρεσιών της, της πρόσφερε δύο χιλιάδεςδραχμές της εποχής, ενώ στον Αβραάμ χάρισε πρόβατακαι μόσχους και «παίδας και παιδίσκας».

Κάθε ηθικός άνθρωπος διερωτάται γιατί ο Θεός άπει-λούσε να τιμωρήση όσους πηδούσανε την γυναίκα τουπροφήτη του; και δεν διέταξε τον προφήτη του να μη που-

Page 42: kostas plevrisas

λάη την σύζυγο του; Τέλος πάντων, αντιγράφω τα ανάλο-γα εδάφια από την «Γένεσι» (Κ, 2-12,, 14-16):

«είπε δε Αβραάμ περί Σάρρας της γυναικός αυτού,ότι αδελφή μου εστίν έφοβήθη γάρ ειπείν ότι γυνήμου εστί, μη ποτέ αποκτείνωσιν αυτόν οι άνδρες τηςπόλεως δι'αυτήν, απέστειλε δέ Αβιμέλεχ, βασιλεύςΓεράρων, και έλαβε την Σάρραν. και είσήλθεν οΘεός προς Αβιμέλεχ έν ύπνω την νύκτα και είπεν ι-δού σύ αποθνήσκεις περί της γυναικός, ής έλαβες,αύτη δε έστι συνωκηκυία ανδρί. Αβιμέλεχ δέ ούχ η-ψατο αυτής και είπε Κύριε, έθνος αγνοούν και δί-καιον απολείς; ουκ αυτός μοι είπεν, αδελφή μου εστί;και αύτη μοι είπεν, αδελφός μου εστίν; έν καθαράκαρδία και έν δικαιοσύνη χειρών εποίησα τούτο,είπε δέ αυτώ ο Θεός καθ' ύπνον καγώ έγνων ότι ένκαθαρά καρδία εποίησας τούτο, και εφεισάμην σουτου μη αμαρτείν σε είς έμέ· ένεκα τούτου ούκ αφήκάσε άψασθαι αυτής, νυν δέ απόδος την γυναίκα τω άν-θρώπω, ότι προφήτης εστί και προσεύξεται περίσου και ζήση εί δέ μη αποδίδως, γνώση ότι άποθα-νή ού και πάντα τα σά. έλαβε δέ Αβιμέλεχ χίλια δί-δραχμα και πρόβατα και μόσχους καί παίδας καί παι-δίσκας και έδωκε τώ Αβραάμ και άπέδωκεν αυτώΣάρραν την γυναίκα αυτού».

Εν πάση περιπτώσει ο Αβραάμ δεν έκανε καμμιά δου-λειά για να βγάλη λεφτά. Μέ τον Θεό τα είχε καλά και τηνγυναίκα του εξέδιδε. Φαίνεται οι είσπράξεις ήσαν αξιόλο-γες, διότι και άλλες γυναίκες πήρε και παλλακίδες. («Γένε-σις» ΚΕ, 6).

Γέρος πιά ο Αβραάμ ενυμφεύθη και δευτέρα γυναίκα,την Χεττούρα με την οποία, παρά την ηλικία του, έκανεαρκετά παιδιά. Εφθασε 175 χρονών, αλλά δεν ξέρουμε ανεξέδωσε και την δεύτερη γυναίκα του.

Ο Ι σ α ά κ , άλλη μεγάλη εβραϊκή μορφή, ακολούθη-σε πιστά την ηθική του πατρός του. Σύζυγόν του είχε τηνΡεβέκκα, την όποια παρουσίασε στους Φιλισταίους σαναδελφή του. Όπως ακριβώς συνέβη με την Σάρρα. Ατυ-

Page 43: kostas plevrisas

χώς για τον Ισαάκ ο βασιλεύς των Φιλισταίων Αβιμέλεχτυχαία τον είδε να ερωτοτροπή με την δήθεν αδελφή του.Τόν κάλεσε αμέσως και τον επέπληξε. Γιατί μας είπες ότιείναι αδελφή σου; γιατί το έκανες αυτό; λίγο έλειψε νακοιμηθή κάποιος από μας με την γυναίκα σου... Ο Ισαάκάρχισε τις δικαιολογίες ότι τάχα φοβήθηκε μήπως τονσκοτώσουν επειδή έχει ωραία γυναίκα. Ο Αβιμέλεχ τότεδιέταξε τον λαόν του να μη πειράξουν τον Ισαάκ και τηνγυναίκα του. Αργότερα δέ τους έδιωξε, διότι το υποδειγ-ματικό αυτό ζεύγος του δημιουργούσε προβλήματα. Στή«Γένεσι» (ΚΣΤ, 7-11, 16) διαβάζομεν:

«Επηρώτησαν δέ οι άνδρες του τόπου περί Ρεβέκκαςτης γυναικός αυτού, και είπεν αδελφή μου εστίν έ-φοβήθη γάρ ειπείν ότι γυνή μου έσί, μήποτε άπο-κτείνωσιν αυτόν oi άνδρες του τόπου περί Ρεβέκκας,ότι ωραία τη όψει ήν. έγένετο δέ πολυχρόνιος εκείκαι παρακύψας Αβιμέλεχ ο βασιλεύς Γεράρων διάτης θυρίδος, είδε τον Ισαάκ παίζοντα μετά Ρεβέκκαςτης γυναικός αυτού. εκάλεσε δέ Αβιμέλεχ τον Ι-σαάκ και είπεν αύτώ· άρα γε γυνή σου εστί; τι ότι εί-πας, αδελφή μου εστίν; είπε δέ αύτώ Ισαάκ είπαγάρ, μήποτε αποθάνω δι' αυτήν, είπε δέ αύτώ Αβι-μέλεχ τι τούτο έποίησας ήμίν; μικρού εκοιμήθη τιςέκ του γένους μου μετά της γυναικός σου, και επήγα-γες άν έφ' ημάς άγνοιαν...»

Ο Ισαάκ που έζησε 180 χρόνια, είναι ο δεύτερος απότους τρεις πατριάρχες των εβραίων.

Η μητέρα του Σαρρα έμεινε έγκυος σε ηλικία 90 ετώνόταν ο Αβραάμ ήταν 100 ετών. Τί όμορφο ζεύγος ερα-στών. Τι σφρίγος!

Η Σάρρα δεν ήταν μόνο ακριβοπληρωμένη πόρνη, αλ-λά και μαστρωπός. Πήρε την «παιδίσκη (δούλη) Αγαρ»την Αιγύπτιαν και την υποχρέωσε να συνευρεθή με τον Α-βραάμ που ήταν 86 χρονών αλλά φαίνεται το έλεγε η καρ-διά του, για να κάνη παιδί μαζί του. Η Αγαρ έμεινε έγ-κυος, αλλά κατόπιν η Σάρρα διεπίστωσε ότι και αυτή ήτοέγκυος και έγιναν μεγάλα επεισόδια, επενέβη ο Θεός!! και

Page 44: kostas plevrisas

έστειλε είδικό Αγγελο στη γή να συννενοηθή με την Α-γαρ και να τακτοποιηθή το νόθον. Για περισσότερες λε-πτομέρειες σας παραπέμπω στο ίδιο το θεόπνευστο βιβλίοτης Παλαιάς Διαθήκης («Γένεσις» ΙΣΤ, 1-12, 16):

«Σάρα δέ γυνή Αβραμ ούκ έτικτεν αύτώ. ήν δέ αυτήπαιδίσκη Αίγυπτία, η όνομα Αγαρ. είπε δέ Σάραπρος Αβραμ· Ιδού συνέκλεισέ με Κύριος του μη τι-κτειν είσελθε ούν προς την παιδίσκην μου, ίνα τε-κνοποιήσωμαι έξ αυτής, υπήκουσε δέ Αβραμ τηςφωνής Σάρας, και λαθούσα Σάρα η γυνή Αβραμ Α-γαρ την Αιγυπτίαν την εαυτής παιδίσκην, μετά δέκαέτη του οικήσαι Αβραμ έν γή Χαναάν, έδωκεν αυτήντω Αβραμ άνδρί αυτής αύτώ γυναίκα, και εισήλθεπρος Αγαρ, και συνέλαβε, και είδεν ότι έν γαστρί έ-χει, και ήτιμάσθη η κυρία εναντίον αυτής, είπε δέΣάρα προς Αβραμ αδικούμαι έκ σού έγώ δέδωκατην παιδίσκην μου εις τον κόλπον σου, ιδούσα δέ ότιέν γαστρί έχει, ήτιμάσθην εναντίον αυτής κρίναι, οΘεός ανά μέσον έμού και σου. είπε δέ Αβραμ προςΣάραν ιδού η παιδίσκη σου έν ταις χερσί σου χρώαυτή ως άν σοί αρεστόν η και εκάκωσεν αυτήν Σάρα,και απέδρα από προσώπου αυτής. Εύρε δέ αυτήν άγ-γελος Κυρίου επί της πηγής του ύδατος έν τη ερήμωεπί της πηγής έν τη οδώ Σούρ. και είπεν αυτή ο άγγε-λος Κυρίου. Αγαρ, παιδίσκη Σάρας, πόθεν έρχηκαι πού πορεύη; και είπεν από προσώπου Σάρας τηςκυρίας μου εγώ αποδιδράσκω, είπε δέ αυτή ο άγγελοςΚυρίου αποστραφηθι προς την κυρίαν σου και τα-πεινώθητι υπό τάς χείρας αυτής, και είπεν αυτή ο άγ-γελος Κυρίου πληθύνων πληθύνω το σπέρμα σου,και ούκ άριθμηθήσεται υπό του πλήθους, και είπεναυτή ο άγγελος Κυρίου ιδού, σύ έν γαστρί έχεις καιτέξη υίόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ισμαήλ, ότιεπήκουσε Κύριος τη ταπεινώσει σου...»

Παρ' όλα αυτά κατά την διάρκειαν της γαμήλιου τελε-τής ο ιερεύς ευλογεί τον γαμπρόν και την νύμφην και τουςεύχεται να μοιάσουν στον Αβραάμ και στην Σάρρα. Δέν

Page 45: kostas plevrisas

είμαστε καθόλου καλά...Αργότερα την ίδια ακριβώς μαστρωπεία θα κάνη και η

σύζυγος του Ιακώβ Ραχήλ η οποία εκπόρνευσε την παιδί-σκην Βαλλάν στον πατριάρχην Ιακώβ: «Και έδωκε αυτώΒαλλάν την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα και εισήλθεπρος αυτήν Ιακώβ» («Γένεσις» Λ, 4). Τήν Βαλλάν επήδη-σε κι ο γιος του Ιακώβ, Ρουβήν (ένθ. άνωτ. ΛΕ, 21).

Ο Ι α κ ώ β είναι ο γνωστός απατεώνας, που εξαπάτησετον πατέρα του Ισαάκ προσποιούμενος ότι είναι ο πρω-τότοκος γιος του, για να πάρη την περιουσία. Επειδή ο Ι-σαάκ, που δεν έβλεπε ήταν πονηρός, με την συμβουλή τηςμητρός του Ρεβέκκας ο Ιακώβ μετεμφιέσθη κατάλληλα μεπροβιές στους βραχίονες κ.τ.λ. ώστε αν τον ψηλαφήση οπατέρας του να μοιάζη του αδελφού του Ήσαύ, που ήτανεδασύτριχος.

Ο Ιακώβ στην ερώτησι του πατρός του Ισαάκ: ποιοςείσαι παιδί μου; απάντησε είμαι ο Ήσαύ ο πρωτότοκοςσου, σού έφερα φαγητό όπως ήθελες και ευλόγησε με. ΟΙσαάκ έμπειρος στίς πονηριές, για έλα εδώ, του λέει, νασε αγγίσω. Τόν αγγίζει και τον ευλογεί. Μέσα του όμωςαμφιβάλλει. Ξαναρωτά. Είσαι σύ ο γιος μου ο Ήσαύ;Εγώ επιμένει ο ψεύτης Ιακώβ. Τελικά πείθεται ο Ισαάκ,τον φιλεί, τρώνε, πίνουν και εκτός από την περιουσία τουεύχεται τα έθνη να δουλεύουν γι' αυτόν! («δουλευσάτωσάνσοι έθνη»). Τι μανία οι εβραίοι να θέλουν τα έθνη να δου-λεύουν γι' αυτούς!

Κατόπιν έρχεται ο Ήσαύ φέρνοντας το φαγητό που έπι-θυμούσε ο Ισαάκ. Αποκαλύπτεται η έξαπάτησι του Ι-σαάκ, αλλά η «ευλογία» του είχε τελειώσει και δεν είχε άλ-λη να του δώση. Αρχισαν οι διαπραγματεύσεις για τηνευλογία. Ο Ήσαύ, με το δίκιο του, άπειλούσε να σκοτώσητον Ιακώβ («άποκτείνω Ιακώβ τον αδελφό μου»). Τελικάδραπέτευσε ο Ιακώβ στη Μεσοποταμία στον θείο τουΛάβαν. Πρίν φύγη ο εξαπατηθείς Ισαάκ τον... ξαναευλό-γησε. Αξίζει όμως να διαβάσετε αυτά τα θεόπνευστα(«Γένεσις» ΚΖ, 15-29, 30-41, 47):

«και λαβούσα Ρεβέκκα την στολήν Ήσαύ του υίούαυτής του πρεσβυτέρου τήν καλήν, η ήν παρ' αυτή έν

Page 46: kostas plevrisas

τω οίκω ενέδυσεν αυτήν Ιακώβ τον υίόν αυτής τοννεώτερον και τα δέρματα των έρίφων περιέθηκεν επίτους βραχίονας αυτού και επί τα γυμνά του τραχήλουαυτού και έδωκε τα εδέσματα και τούς άρτους, ούς έ-ποίησεν είς τάς χείρας Ιακώβ του υιού αυτής, καιείσήνεγκε τω πατρί αυτού. είπε δε πάτερ, ο δέ είπενιδού εγώ· τις εί σύ τέκνον; και είπεν Ιακώβ τω πατρί·έγώ Ησαύ ό πρωτότοκος σου· πεποίηκα καθά ελάλη-σάς μοι' αναστάς κάθισον και φάγε από της θήραςμου, όπως ευλόγηση με η ψυχή σου. είπε δέ Ισαάκτω υίώ αυτού' τι τούτο, ό ταχύ εύρες, ώ τέκνον; ο δέείπεν ο παρέδωκε Κύριος ο Θεός σου εναντίον μου.είπε δέ Ισαάκ τω Ιακώβ έγγισόν μοι και ψηλαφήσωσε, τέκνον, ει σύ εί ο υιός μου Ήσαύ η ου. ήγγισε δεΙακώβ προς Ισαάκ τον πατέρα αυτού, και εψηλάφη-σεν αυτόν και είπεν η μέν φωνή φωνή Ιακώβ, αί δέχείρες αυτού ως αί χείρες Ήσαύ του άδελφού αυτούδασείαι · και εύλόγησεν αυτόν και είπε ού εί ο υίόςμου Ήσαύ; ο δέ είπεν έγώ. και είπε προσάγαγε μοι,και φάγομαι από της θήρας σου, τέκνον, ίνα εύλογή-ση σε η ψυχή μου. και προσήνεγκεν αυτώ, και έφαγε·και είσήνεγκεν αυτώ οίνον, και έπιε. και είπεν αυτώΙσαάκ ο πατήρ αυτού· έγγισόν μοι και φίλησόν μετέκνον. και εγγίσας εφίλησεν αυτόν, και ώσφράνθητην όσμήν των ιματίων αυτού και εύλόγησεν αυτόνκαι είπεν ιδού οσμή του υίού μου ως οσμή άγρούπλήρους, όν ευλόγησε Κύριος, και δώη σοι ο Θεόςαπό της δρόσου του ούρανού και από της ποιότητοςτης γής και πλήθος σίτου και οίνου. και δουλευσάν-τωσάν σοι έθνη. και Ήσαύ ο αδελφός αυτού ήλθεναπό της θήρας, και εποίησε και αυτός εδέσματα καιπροσήνεγκε τω πατρί αυτού. και είπε τω πατρί· ανα-στήτω ο πατήρ μου και φαγέτω από της θήρας τουυίού αυτού, όπως ευλόγηση με η ψυχή σου. και είπεναυτώ Ισαάκ ο πατήρ αυτού· τις εί σύ; ο δέ είπεν εγώειμί ο υίός σου ο πρωτότοκος Ήσαύ. εξέστη δέ Ι-σαάκ έκστασιν μεγάλην σφόδρα και είπε· τις ούν οθηρεύσας μοι θήραν και εισενέγκας μοι; και έφαγοναπό πάντων πρό του έλθειν σε και ευλόγησα αυτόν,

Page 47: kostas plevrisas

και ευλογημένος έσται. έγένετο δε, η νίκα ήκουσενΉσαύ τα ρήματα δε, ήνίκα άκουσεν Ήσαύ τα ρήμα-τα του πατρός αυτού Ισαάκ, ανεβόησε φωνήν μεγά-λην και πικράν σφόδρα και είπεν εύλόγησεν δή κα-με, πάτερ, είπε δέ αύτώ· έλθών ο αδελφός σου μετάδόλου έλαβε την ευλογία σου....»

Η Ρ α χ ή λ εμφανίζεται έδώ ακριβώς. Είναι κόρη τουΛαβάν, πρώτη εξαδέλφη δηλαδή του Ιακώβ. Συναντηθή-κανε την ώρα που η εβραία πότιζε πρόβατα. Τη ς είπε ποιοςείναι και φιληθήκανε. Ειδοποίησαν τον Λάβαν, που έτρε-ξε αμέσως («έδραμεν») φίλησε κι αυτός τον Ιακώβ. Ακο-λουθούν συγκινητικά λόγια. Ο Λάβαν είπε στον Ιακώβότι είσαι «έκ των οστών μου και έκ της σαρκός μου εί συ».Πέραν όμως από τα λόγια αγάπης ο Λάβαν σαν καλός έ-θραίος κοιτάζει τα συμφέροντα του. Εχει δύο κόρες τηνΛεία και την Ραχήλ. Ο Ιακώβ αγάπησε την Ραχήλ, άλ-λως τε η Λεία ήταν μεγάλη, είχε κι «ασθενείς οφθαλμούς».Λάβαν και Ιακώβ συμφωνούν να δουλεύη επτά χρόνια οΙακώβ στον Λάβαν και για αμοιβή να πάρη την Ραχήλ.Περάσανε τα επτά χρόνια κι ο Ιακώβ ζήτησε την Ραχήλγια να «εισέλθω προς αυτήν». Βεβαίως λέγει ο Λάβαν. Μα-ζεύει φίλους και γνωστούς και γίνεται ο γάμος. Οταν νύ-χτωσε ο Λάβαν οδηγεί την νύφη, που ήταν αθέατη στονΙακώβ για «να εισέλθη» ο άνθρωπος και «εισήλθεν προςαυτήν Ιακώβ». Ο Λάθαν όμως εξαπάτησε τον Ιακώβ,διότι αντί της ωραίας και νέας Ραχήλ, τον πάντρεψε με τηνμεγάλη και στραβή Λεία. Το πρωί που ξυπνήσανε ο Ια-κώβ τα χάνει. Δίπλα του κοιμότανε η Λεία («έγένετο δέπρωί και ιδού ήν Λεία»). Πετάγεται επάνω ο Ιακώβ καιτρέχει στον Λάβαν. Γιατί μού το έκαμνες αυτό; διαμαρτύ-ρεται. Εγώ για την Ραχήλ δεν σου δούλευα; Ναί, λέει οΛάβαν, έχεις δίκηο, αλλά ξέρεις στον τόπο μας συνηθίζε-ται να παντρεύουμε πρώτα την μεγαλύτερη και μετά τηνμικρότερη. Ελα τώρα, δούλευσε άλλα επτά χρόνια και θασου δώσω την Ραχήλ! Τί εβραϊκός ηθικός κόσμος! Ο Ια-κώβ που δεν μπορεί να γυρίση, διότι τον περιμένει ο Ή-σαύ για να τον σκοτώση, αναγκάζεται και εργάζεται άλλαεπτά χρόνια στον θείο του. Αφού παρήλθον τα νέα αυτά

Page 48: kostas plevrisas

επτά έτη «εισήλθε προς Ραχήλ». Μέχρι τότε «είσήρχετο»μόνον στην Λεία. Τελικά βάστηξε και τις δύο. Το θεόπνευ-σο κείμενο μάς πληροφορεί, ότι «ήγάπησε δέ Ραχήλ μάλ-λον η Λεία». Ο Θεός όμως που όπως ξέρουμε ασχολείταιμε τα σεξουαλικά των εβραίων, μόλις αντελήφθη, ότι οΙακώβ μισεί τη Λεία εθύμωσε. Εδώ να με συγχωρή ο Κύ-ριος, αλλά παίρνω το μέρος του Ιακώβ. Σάν δικηγόρος θαμπορούσα να ισχυρισθώ, ότι εμείς Κύριε δεν θέλαμε τηνΛεία, αλλά την Ραχήλ. Μας έξηπάτησαν και μας φορτώ-σανε την Λεία. Συνεπώς δεν υποχρεωνόμαστε να την αγα-πούμε. Ο Θεός όμως δεν ακούει τίποτε. Επειδή ο Ιακώβαγαπάει την Ραχήλ, της κλείνει την μήτρα! Ενώ «ήνοιξετην μήτραν» της Λείας, η οποία άρχισε να γεννοβολή α-γόρια. Η κατάστασι αύτη ανησυχεί την Ραχήλ. Φωνάζειτον Ιακώβ και απαιτεί: «δός μοι τέκνα» άλλοιώς θα πεθά-νω, απειλεί. Αγανακτεί κι ο Ιακώβ. Εγώ σ' έκανα στείραμωρή, της λέει η ο Θεός; Τελικά βρήκε κάποιο σεξουαλι-κό σύμπλεγμα η Ραχήλ. Εφερε τη δούλη της Βαλλάν μετην οποία έκανε έρωτα ο Ιακώβ, μετά «τέξεται επί των γο-νάτων μου και τεκνοποιήσομαι κάγώ έξ αυτής» διαβάζου-με στο κεφ. (3-4) της «Γενέσεως», αλλά δεν καταλαβαίνωτι ακριβώς συνέβη. Μέ τον τρόπο όμως αυτό έγέννησε (!)κι άλλα παιδιά η Ραχήλ. Ελα όμως που η Λεία δεν έμεινεμε σταυρωμένα χέρια. Μιμείται τον τρόπο της Ραχήλ.Παίρνει την δούλη της Ζελφάν και λέει στον Ιακώβ νακάνη μαζί της έρωτα και ο Ιακώβ «εισήλθε προς αυτήν»που του εγέννησε δύο γιους για τους οποίους ύπερηφα-νεύθη η Λεία! («μακαρία εγώ, ότι με μακαριούσί με αί γυ-ναίκες»).

Πιό κάτω έχουμε αλλαγές διότι ο Θεός μετανοιώνει καιανοίγει την μήτρα της Ραχήλ. «Ο Θεός και ανέωξεν αυτήςτην μήτραν» (ένθ. άνωτ. Λ. 22). Τέλος πάντων δεν μπορείκανείς να καταλάβη πότε ο Θεός ανοιγοκλείνει τις μήτρες.Τί τρελλά πράγματα. Όλη η ίστορία κατόπιν μετατοπίζε-ται από τα σεξουαλικά και πάει στις κλοπές. Η Ραχήλ μέ-χρι που «έκλεψε τα είδωλα του πατρός αυτής» (ένθ. άνωτ.ΛΑ, 19) κατόπιν έχομεν καταδιώξεις από τον Λάβαν καιτους αδελφούς του, πιάσιμο του Ιακώβ και επέμβασι του

Page 49: kostas plevrisas

ίδιου του θεού, προς σωτηρίαν του Ιακώβ. Μάλιστα σταλ-θήκανε και Αγγελοι του Θεού, οι όποιοι «συνήντησαναυτώ» (ένθ. άνωτ. ΛΒ, Ι). Παραθέτω όλο το κείμενο για ναμη νομίζετε, ότι αστειεύομαι. («Γένεσις» ΚΘ, 11-34, Λ, 1-13):

«και έφίλησεν Ιακώβ την Ραχήλ· και βοήσας τηφωνή αυτού έκλαυσε, και άπήγγειλε τη Ραχήλ ότι α-δελφός του πατρός αυτής έστι και ότι υιός Ρεβέκκαςεστί και δραμούσα άπήγγειλε τω πατρί αυτής κατάτα ρήματα ταύτα. έγένετο δέ, ως ήκουσε Λάβαν το ό-νομα Ιακώβ του υίού της αδελφής αυτού, έδραμενεις συνάντησιν αυτώ και περιλαβών αυτόν εφίλησεκαι εισήγαγεν αυτόν εις τον οίκον αυτού, και διηγή-σατο τω Λάβαν πάντας τους λόγους τούτους, και εί-πεν αυτώ Λάβαν έκ των οστών μου και εκ της σαρκόςμου εί σύ, και ήν μετ' αυτού μήνα ημερών.

Είπε δέ Λάβαν τω Ιακώβ ότι γάρ αδελφός μου εί,ού δουλεύσεις μοι δωρεάν απάγγειλαν μοι, τις ο μι-σθός σου εστί; τω δέ Λάβαν ήσαν δύο θυγατέρες, ό-νομα τη μείζονι Λεία, και όνομα τη νεωτέρα Ραχήλ.οι δέ οφθαλμοί Λείας ασθενείς, Ραχήλ δέ ήν καλήτω είδει και ωραία τη όψει σφόδρα, ήγάπησε δέ Ια-κώβ την Ραχήλ και είπε δουλεύσω σοι επτά έτη περίΡαχήλ της θυγατρός σου της νεωτέρας, είπε δέ αύτώΛάβαν βέλτιον δούναί με αυτήν σοι, η δούναί με αυ-τήν ανδρί ετέρω οίκησον μετ' εμού. και εδούλευσενΙακώβ περί Ραχήλ επτά έτη, και ήσαν εναντίον αύ-του ως ήμέραι όλίγαι, παρά το αγαπάν αυτόν αυτήν,είπε δέ Ιακώβ τω Λάβαν δός μοι την γυναίκα μου,πεπλήρωνται γάρ αί ημέραι, όπως εισέλθω προς αυ-τήν, συνήγαγε δέ Λάβαν πάντας τους άνδρας του τό-που και εποίησε γάμον. και έγένετο εσπέρα, και λα-βών Λείαν την θυγατέρα αυτού εισήγαγε προς Ια-κώβ και είσήλθε προς αυτήν Ιακώβ, έδωκε δέ ΛάβανΛεία τη θυγατρί αυτού Ζελφάν την παιδίσκην αυτούαυτή παιδίσκην. έγένετο δέ πρωί, και ιδού ήν Λεία.είπε δέ Ιακώβ τω Λάβαν τι τούτο έποίησάς μοι; ουπερί Ραχήλ έδούλευσα παρά σοι; και ινατί παρελο-

Page 50: kostas plevrisas

γίσω με; επεκρίθη δέ Λάβαν ούκ έστιν ούτως έν τωτόπω ημών, δούναι την νεωτέραν πρίν η την πρεσβυ-τέραν συντέλεσον ούν τα έβδομα ταύτης, και δώσωσοι και ταύτην αντί της εργασία, ής έργα παρ' εμοί,έτι επτά έτη έτερα, έποίησε δέ Ιακώβ ούτως και άνε-πλήρωσε τα έβδομα ταύτης, και έδωκεν αυτώ ΛάβανΡαχήλ την θυγατέρα αυτού αυτώ γυναίκα, έδωκε δέΛάβαν τη θυγατρί αυτού Βαλλάν την παιδίσκην αυτ-

ού αυτή παιδίσκην. και εισήλθε προς Ραχήλ ηγά-πησε δέ Ραχήλ μάλλον η Λείαν και έδούλευσεναυτώ επτά έτη έτερα.

Ιδών δέ Κύριος ο Θεός ότι έμισείτο Λεία, ήνοιξετην μήτραν αυτής Ραχήλ δέ ήν στείρα, και συνέλαβεΛεία και έτεκεν υίόν τω Ιακώβ εκάλεσε δέ το όνομααυτού Ρουβήν λέγουσα διότι είδε μου Κύριος τηνταπείνωσιν και έδωκε μοι υίόν νυν ούν αγαπήσει μεο άνήρ μου. και συνέλαβε πάλιν, και έτεκεν υίόνδεύτερον τω Ιακώβ και είπεν ότι ήκουσε Κύριος ότιμισούμαι, και προσέδωκέ μοι και τούτον εκάλεσεδέ το όνομα αυτού Συφμεών και συνέλαβεν έτι καιέτεκεν υίόν και είπεν έν τω νύν καιρώ προς εμού έ-σται ο άνήρ μου, τέτοκα γάρ αυτώ τρεις υιούς διάτούτο εκάλεσε το όνομα αυτού Λευεί. και συλλα-βούσα έτι έτεκεν υίόν και είπε- νυν έτι τούτο εξομο-λογήσομαι τω Κυρίω διά τούτο εκάλεσε το όνομααυτού Ιούδαν. και έστη του τίκτειν.

Ιδούσα δέ Ραχήλ ότι ού τέτοκε τω Ιακώβ, και έ-ζήλωσε Ραχήλ την άδελφήν αυτής και είπε τω Ια-κώβ δός μοι τέκνα ει δέ μη, τελευτήσω έγώ. θυμω-θείς δέ Ιακώβ τη Ραχήλ είπεν αυτή μη αντί θεούέγώ ειμί, ός εστέρησέ σε καρπόν κοιλίας; είπε δέ Ρα-χήλ τω Ιακώβ ιδού η παιδίσκη μου Βαλλά είσελθεπρος αυτήν, και τέξεται επί των γονάτων μου, και τε-κνοποιήσομαι κάγώ έξ αυτής, και έδωκεν αυτώ Βαλ-λάν την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα και εισήλθεπρος αυτήν Ιακώβ, και συνέλαβε Βαλλά η παιδίσκηΡαχήλ και έτεκε δτώ Ιακώβ υίόν. και είπε Ραχήλ έ-κρινε μοι ο θεός και επήκουσε της φωνής μου και έ-δωκε μοι υίόν διά τούτο εκάλεσε το όνομα αυτού

Page 51: kostas plevrisas

Δάν. και συνέλαβεν έτι Βαλλά η παιδίσκη Ραχήλκαι έτεκεν υιόν δεύτερον τώ Ιακώβ, και είπε Ραχήλσυνανεστράφην τη αδελφή μου και ήδυνάσθην καιεκάλεσε το όνομα αυτού Νεφθαλείμ.

Είδε δε Λεία ότι έστη του τίκτειν, και έλαβε Ζελ-φάν την παιδίσκην αυτής και έδωκεν αυτήν τω Ια-κώβ γυναίκα, και εισήλθε προς αυτήν και συνέλαβεΖελφά η παιδίσκη Λείας και έτεκε τω Ιακώβ υίόν.Και είπε Λεία έν τύχη- και επωνόμασε το όνομα αυ-

τού Γαδ. και συνέλαβεν έτι Ζελφά η παιδίσκη Λείαςκαι έτεκε τω Ιακώβ υίόν δεύτερον, και είπε Λεία· μα-καρία έγώ, ότι μακαριούσί με αί γυναίκες»

Η Ίουδίθ αποτελεί τυπική περίπτωσι εβραϊκής συ-μπεριφοράς. Όταν ο Όλοφέρνης, Αρχιστράτηγος τουΝαβουχοδονόσορος, έξεστράτευσε κατά των εβραίων αυ-τοί τον αντιμετώπισαν διά της Ίουδίθ. Συγκεκριμένα στο-λίσανε και εκαλλώπισαν την Ίουδίθ, ώστε να γίνη ύπερ-θελκτική. Στό κεφάλαιο Ι (3-6) του θεοπνεύστου βιβλίουτης Παλαιάς Διαθήκης «Ίουδίθ» περιγράφεται λεπτομε-ρώς ο τρόπος με τον όποιον οι εβραίοι εκόσμησαν τηνΊουδίθ για να είναι «απάτησις οφθαλμών ανδρών».

Κατόπιν η Ίουδίθ προσέρχεται στο στρατόπεδον τωνΑσσυρίων και λέγει στους στρατιώτας, που πρώτους συ-νάντησε, ότι έγώ είμαι εβραία και φέρνω σημαντικές πλη-ροφορίες στο στρατηγό σας, στον όποιον θα δείξω διαβά-σεις στα βουνά, ώστε να μη έχετε απώλειες. Οι στρατιώτεςτην οδηγούν στον Όλοφέρνη, ο οποίος θαυμάζει τηνομορφιά της. Γι' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Τήν προσ-καλεί σε δείπνο, όπου φαίνεται επακολουθεί ξενύχτι καιγλέντι μ' όλα τα σχετικά. Διασκεδάσανε πολύ, άφού οΌλοφέρνης ήπιε τόσο κρασί όσο δεν ήπιε ποτέ στην ζωήτου.

Αργά πιά φεύγουν οι συνδαιτημόνες όλοι πτώματα.Στή σκηνή μένει η Ίουδίθ με τον μεθυσμένο Όλοφέρνη,ο οποίος πέφτει αναίσθητος στο κρεββάτι του. Η Ίουδίθπροστάζει την υπηρέτρια της να προσέχη στην έξοδο μήνέρθη κανείς, πλησιάζει στο κρεββάτι, παίρνει το σπαθί

Page 52: kostas plevrisas

του Όλοφέρνη, του σηκώνει το κεφάλι από τα μαλλιά«κραταίωσσόν με ο Θεός του Ισραήλ» ψιθυρίζει και τονχτυπάει δύο φορές μ' όλη την δύναμί της στον τράχηλο.Το κεφάλι κατρακύλησε χάμω, το παίρνει το βάζει σε μιάσακκούλα τροφίμων (πήρα βρωμάτων) και το πηγαίνειστους εβραίους, για να το κρεμάσουν στα τείχη τους.

Η πράξι της Ίουδίθ από πολιτικής πλευράς εγκρίνεται.Σκότωσε τον Αρχηγό των εχθρών της φυλής της. Καμ-μιά αντίρρησι. Από θρησκευτικής πλευράς όμως; μη μούπήτε ότι είναι ηθικό υπόδειγμα η υποκρίτρια και δολοφό-νος Ίουδίθ, της όποιας το κατόρθωμα θεωρείται θεόπνευ-στον!!

Πέστε μας ότι βρήκαμε μιά ωραία εβραία που κατώρθω-σε να παραπλάνηση τον Όλοφέρνη και να τον θανατώσηκαι θα σας πούμε, εύγε. Μή μας λέτε όμως, ότι τάχα ο Θεόςτα θέλησε έτσι κι ότι τάχα η Ίουδίθ ενεργούσε θεία εμ-πνεύσει. Τιμήστε την πολιτικώς, όχι θρησκευτικώς.

Και τώρα προσέξτε πώς αφηγούνται τα γεγονότα όσοιεπιθυμούν να αμβλύνουν τις αλγεινές εντυπώσεις. Στήν εγ-κυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 9, σελ. 935, λ. «Ίουδίθ») δια-βάζομεν:

«ΙΟΥΔΕΙΘ (και Ίουδίθ). 'Ονομαστή ηρωίς της ε-βραϊκής ιστορίας της εποχής των Κριτών, η οποίαμε την τόλμην της και την εύσέβειάν της έσωσε τηνπατρίδα της εκ του κινδύνου των Ασσυρίων ότε οβασιλεύς αυτών Όλοφέρνης, προελαύνει επί κεφα-λής ισχυρότατου στρατού, έφθασεν εις την πεδιάδαΕσδρελλών και επολιόρκησε την οχυράν Βεθού-λην. Οι κάτοικοι αυτής κατελήφθησαν από απόγνω-σιν και πανικόν. Η Ίουδείθ όμως, θυγάτηρ του άρ-χοντος της πόλεως, πιστεύουσα εις την δύναμιν τουΘεού, ενεθάρρυνε τον λαόν, περιφερόμενη εις τατείχη και εις τάς οδούς, και τελικώς μετέβη εις το έ-χθρικόν στρατόπεδον. Εκτιμηθείσα ένεκα της άπα-ραμίλλου καλλονής της, εισήχθη εις την σκηνήντου Όλοφέρνους και κατόρθωσε να αποκεφαλίσητούτον, την δέ κεφαλήν του εκόμισεν εις τους αγω-νιώντας Ίσραηλίτας. Το γεγονός τούτο έδωκε θάρ-

Page 53: kostas plevrisas

ρος εις αυτούς, οίτινες εξελθόντες των τειχών επετέ-θησαν εναντίον των Ασσυρίων, τους οποίους έτρε-ψαν εις φυγήν, υπό πανικού καταληφθέντες, λόγωτης εκλείψεως του αρχηγού των. Ούτως όχι μόνον ηπόλις, αλλά ολόκληρος η χώρα απηλλάγη του κιν-δύνου, και όλος ο λαός έχων επί κεφαλής τον αρχιε-ρέα Ιωακείμ, ετίμησε και ηυλόγησε την ηρωΐδα».

Το ότι προυσιάσθηκε στους Ασσυρίους στρατιώτεςκαι προσποιήθηκε, ότι θα τους αποκάλυψη μυστικά, έγινεαπλώς «τελικώς μετέβη εις το έχθρικόν στρατόπεδον».Το ότι έπηκολούθησε γλέντι όπου έρρευσε άφθονο κρασίκαι όπου ποιος ξέρει τι προσόντα σωματικά βεβαίως επέ-δειξε η Ίουδίθ έγινε: «έκτιμηθείσα ένεκα της απαράμιλ-λου καλλονής της» και το ότι μέθυσε ο Όλοφέρνης κι ε-κείνη αφού έλαβε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις τουέκοψε το κεφάλι, έγινε «και κατώρθωσε να αποκεφάλισητούτον». Δημιουργείται λοιπόν το ερώτημα γιατί μερικοίεμφανίζονται εβραϊκώτεροι των εβραίων; Οι εβραίοι ταγράφουν όλα όπως συνέβησαν. Γιατί μερικοί τα ωραιοποι-ούν; και γιατί μπερδεύουν την πράξι της Ίουδίθ με την δύ-ναμιν του Θεού. Αν θέλη να κάνη κάτι ο Θεός ασφαλώςθα έχη άλλον τρόπον, παρά να χρησιμοποιή τα γυναικείακάλλη και την οινοποσία για να κόβη κεφάλια. Η ωραιο-ποίησι στην εγκυκλοπαίδεια οφείλεται στον εβραίο Ι-σαάκ Καμπελή που έγραψε το κείμενο. Στά κεφ. IB, ΙΓ,του θεοπνεύστου βιβλίου «Ίουδίθ» διαβάζομεν:

«εστράφη διά των Εβραίων και αποδιδράσκω απόπροσώπου αυτών, ότι μέλλουσι δίδοσθαι ύμίν είς κα-τάστρωμα καγώ έρχομαι εις το πρόσωπον Όλοφέρ-νου αρχιστρατήγου δυνάμεως υμών του αναγγείλαιρήματα αληθείας και δείξω πρό προσώπου αυτού ο-δόν, καθ' ήν πορεύεται και κυριεύσει πάσης της ορει-νής, και ου διαφωνήσει των ανδρών αυτού σαρξ μίαουδέ πνεύμα ζωής. ως δέ ήκουσαν οι άνδρες τα ρήμα-τα αυτής και κατενόησαν το πρόσωπον αυτής και ηνεναντίον αυτών θαυμάσιον τω κάλλει σφόδρα — καιείπαν προς αυτήν σέσωκας την ψυχήν σου σπεύσα-

Page 54: kostas plevrisas

σα καταβήναι εις πρόσωπον του κυρίου ημών καιεισελθούσα ανέπεσεν Ίουδά και έξέστη η καρδία Ο-λοφέρνου έπ' αυτήν, και εσαλεύθη η ψυχή αυτού,και ήν κατεπίθυμος σφόδρα του συγγγενέσθαι μετ'αυτής και ετήρει καιρόν του απατήσαι αυτήν αφ' ήςημέρας είδεν αυτήν. και είπε προς αυτήν Όλοφέρ-νης· πίε δή και γενήθιητι μεθ' ημών εις ευφροσύνην.και είπεν Ίουδίθ πίομαι δή, κύριε, ότι έμεγαλύνθητο ζήν μου έν έμοί σήμερον παρά πάρας τάς ημέραςτης γενέσεως μου. και λαβούσα έφαγε και έπιε κατέ-ναντι αυτού ά ητοίμασεν η δούλη αυτής, και ηύφράν-θη Όλοφέρνης απ' αυτής και έπιεν oίvov πολύνσφόδρα, όσον ούκ έπιε πώποτε έν ημέρα μια αφ' ούέγεννήθη...

Ώς δέ όψία έγένετο,... και απώχοντο εις τάς κοιτάςαυτών ήσαν γάρ πάντες κεκοπωμένοι, διά το επίπλείον γεγονέναι τον πότον. υπελείφθη δέ Ίουδήθμονή έν τη σκηνή, και Όλοφέρνης προπεπτωκώςέπί την κλίνην αυτού ήν γάρ περικεχυμένος αυτώ οοίνος, και είπεν Ίουδίθ τη δούλη αυτής στήναι έξωτου κοιτώνος αυτής και επιτηρείν τήν έξοδον αυτής·και προσελθούσα τω κανόνι της κλίνης, ός ήν προςκεφαλής Όλοφέρνου, καθείλε τον ακινάκην αυτούέπ' αυτού και έγγίσασα της κλίνης εδράξατο της κό-μης της κεφαλής αυτού και είπε· κραταίωσόν με, οΘεός Ισραήλ, έν τη ημέρα ταύτη, και επάταξεν ειςτον τράχηλον αυτού δις εν τη ισχύϊ αυτής και αφείλετην κεφαλήν αυτού απ' αυτού, και επεκύλισε το σώ-μα αυτού από της στρωμνής.Και είπεν προς αυτούς Ίουδίθ· ακούσατε δή μου, α-δελφοί, και λαβόντες την κεφαλήν ταύτην κρεμάσα-τε αυτήν επί της επάλξεως του τείχους υμών».

Η Ε σ θ ή ρ είναι πάντως χειρότερη από την Ίουδίθ.Διότι η μιά έσφαξε έναν άνθρωπο, ένώ η άλλη προκάλεσετην σφαγή ενός ολόκληρου λαού. Όταν ο βασιλεύς Αρ-ταξέρξης, λέει το βιβλίο «Εσθήρ», ένω οι ιστορικοί υπο-στηρίζουν ότι πρόκειται περί του Ξέρξου, ζήτησε όμορ-

Page 55: kostas plevrisas

φες γυναίκες ο εβραίος Μαρδοχαίος κατόρθωσε να τουγνωρίση την άνηψιά του Εσθήρ, την όποια ο Πέρσης βα-σιλεύς αγάπησε και της προσέφερε το «διάδημα το γυναι-κείο» που σήμαινε, ότι από τάς άλλας νέας που του παρου-σίασαν διάλεξε εκείνη. Η Εσθήρ δεν απεκάλυψε, όπωςτην συμβούλευσε ο θείος της, ότι είναι εβραία.

Εκείνη την έποχήν ο πρωθυπουργός της Περσίας Α-μάν εξέδωσε διαταγή, που υπέγραψε ο βασιλεύς να υπα-κούουν όλοι στους νόμους του βασιλέως και κυρίως έν-νοούσε τους εβραίους που ακολουθούσαν τους δικούς τωννόμους. Οσοι δεν πειθαρχούσαν θα έτιμωρούντο. ΟΜαρδοχαίος και η Εσθήρ, που έν τω μεταξύ ανεκηρύχθηβασίλισσα συνωμοτούσαν και με πλήθος δολοπλοκιώνπου αναφέρονται στο «Εσθήρ» και που δεν υπάρχει λόγοςνα επαναλάβω εδώ, αλλά αξίζει να τις διαβάσετε, ανατρέ-πουν τον Αμάν, τον όποιον εκρέμασαν μαζί με τα παιδιάτου και του παίρνουν όλη την περιουσίαν, ενώ βάζουν τουςεβραίους να σφάξουν χιλιάδες, χιλιάδων Περσών.

Πρωθυπουργός τώρα διορίζεται, ο Μαρδοχαίος. Ο δέβασιλεύς των Περσών κατέστη υποχείριον των εβραίων.Ελεγε στην Εσθήρ πές μου τι θέλεις και θα το κάνω αμέ-σως, γράφτε και υπογράψτε με το δακτυλίδι μου. Πραγμα-τικά η Περσία έπεσε θύμα της εβραϊκής υπονομεύσεως, ηοποία επεκράτησε χάρις στα κάλλη της Εσθήρ. Εννοεί-ται ότι τα διατάγματα κατά των εβραίων ανεκλήθησαν καιεκείνοι πανηγύριζαν για την απρόσμενη επικράτησί τουςπάνω σε μιά ολόκληρη αυτοκρατορία.

Φυσικά κατά την εβραϊκήν γνώμην, όλα τα εγκλήματαπου διέπραξαν τότε εις βάρος των Περσών «παρά του θεούεγένετο ταύτα» (ένθ. άνωτ. 1,3). Τα εγκλήματα των ε-βραίων ήσαν αναρίθμητα. Μέ εντολή του εβραίου Μαρδο-χαίου εσφάζοντο όσοι ήσαν εχθροί των εβραίων και τουςάρπαξαν τις περιουσίες. Ο Μαρδοχαίος ήταν ο φόβοςκαι ο τρόμος των Περσών.

Δέν τους έφτανε μιά μέρα να σκοτώνουν, θέλαν κι άλλη.Η Εσθήρ παρακάλεσε τον Βασιλέα των Περσών, δώσε κιάλλη μέρα στους εβραίους για να κρεμάσουν τα δέκα παι-διά του Αμάν. Μετά την φοβεράν σφαγήν («μύριους πεν-τακισχιλίους») οι εβραίοι συγκεντρώθηκαν στα Σούσα

Page 56: kostas plevrisas

και πανηγύρισαν. Εόρτασαν την ήμερα της εγκληματι-κής νίκης των ως ήμερα χαράς και ευφροσύνης. Να πώςοι ίδιοι οι εβραίοι περιγράφουν τα γεγονότα, με αύτοθαυ-μασμό για τις δολοφονίες τους :

«και εισήλθεν Εσθήρ πρός Αρταξέρξην τον βασιλέατω δωδεκάτω μηνί, ός έστιν Αδάρ, τω εβδόμω έτειτης βασιλείας αυτού. και ήράσθη ο βασιλεύς Ε-σθήρ, και εύρε χάριν παρά πάσας τάς παρθένους,και επέθηκεν αυτή το διάδημα το γυναικείον.και Μαρδοχαίος προσεκλήθη υπό του βασιλέως υ-πέδειξε γάρ Εσθήρ, ότι ενοικείωται αυτή. έλαβε δέο βασιλεύς τον δακτύλιον, όν αφείλετο Αμάν, και έ-δωκεν αυτόν Μαρδοχαίω, και κατέστησεν ΕσθήρΜαρδοχαίον επί πάντων των Αμάν. και προσθείσαελάλησε προς τον βασιλέα και προσέπεσε προς τουςπόδας αυτού και ηξίου αφελείν την Αμάν κακίν καιόσα εποίησε τοις Ιουδαίοις. εξέτεινε δέ ο βασιλεύςΕσθήρ τήν ράβδον τήν χρυσήν, εξηγέρθη δέ Εσθήρπαρεστηκέναι τω βασιλεί, και είπεν Εσθήρ· ει δο-κεί σοι και εύρον χάριν, πεμφθήτω αποστραφήναιτα γράμματα τα απεσταλμένα υπό Αμάν, τα γραφέν-τα απολέσθαι τους Ιουδαίους, οι είσιν έν τη βασι-λεία σου πώς γάρ δυνήσομαι ιδείν την κάκωσιν τουλαού μου και πώς δυνήσομαι σωθήναι έν τη απωλείατης πατρίδος μου; και είπεν ο βασιλεύς προς Εσθήρ·εί πάντα τα υπάρχοντα Αμάν έδωκα και εχαρισάμηνσοι και αυτόν εκρέμασα επί ξύλου, ότι τάς χείρας έ-πήνεγκε τοις Ιουδαίοις, τι έτι επιζητείς; γράψατεκαι υμείς ει του ονόματος μου, ως δοκεί υμίν, καισφραγίσατε τω δακτυλίω μου.εν αυτή τη ημέρα απώλοντο οι αντικείμενοι τοιςΙουδαίοις· ουδείς γάρ αντέστη, φοβούμενος αυτούς.οι γάρ άρχοντες των σατραπών και οι τύραννοι καιοι βασιλικοί γραμματείς ετίμων τους Ιουδαίους· ογάρ φόβος Μαρδοχαίου ενέκτιτο αυτοίς, προσέπεσεγάρ το πρόσταγμα του βασιλέως ονομασθήναι ένπάση τη βασιλεία και εμεγαλύνετο, και επάταξαν οιΙουδαίοι πληγήν έν πάσι τοις εθχροίς αυτών πληγήν

Page 57: kostas plevrisas

μαχαίρας και αναιρέσεως και απώλειας και εποίη-σαν έν τοις μισούσιν αυτούς κατά το θέλημα αυτών,και έν Σούσοις τη πόλει απέκτειναν οί Ιουδαίοι άν-δρας πεντακόσιους, τον τε Φαρσαννές και Δελφώνκαι Φασγά και Φαραδαθά και Βαρεά και Σαρβακάκαι Μαρμασιμά και Ρουφαίον και Αρσαίον καιΖαβνουθαίον, τους δέκα υιούς Αμάν ΑμαδάθουΒουγαίου του εχθρού των Ιουδαίων, και διήρπασαν.έν αυτή τη ημέρα επεδόθη ο αριθμός τώ βασιλεί τωναπολωλότων εν Σούσοις. είπε δέ ο Βασιλεύς προς Ε-σθήρ· απώλεσαν οι Ιουδαίοι έν Σούσοις τη πόλει άν-δρας πεντακόσιους έν δέ τη περιχώρω πώς οίει έ-χρήσαντο; τι ούν αξιοίς έτι, και έσται σοι; και είπενΕσθήρ τώ βασιλεί δοθήτω τοις Ίουδαίοις χρήσθαιωσαύτως την αύριον, ώστε τους δέκα υιούς Αμάνκρέμασαν. και επέτρεψεν ούτως γενέσθαι και εξέθη-κε τοις Ιουδαίοις της πόλεως τα σώματα των υιώνΑμάν κρεμάσαι. και συνήχθησαν οι Ιουδαίοι ένΣούσσοις τη τεσσαρεσκαδεκάτη του Αδάρ και απέ-κτειναν άνδρας τριακόσιους και ουδέν διήρπασαν.οι δέ λοιποί των Ιουδαίων οι έν τη βασιλεία συνή-χθησαν και εαυτοίς εβοήθουν και ανεπαύσαντο απότων πολεμίων απώλεσαν γαρ αυτών μύριους πεντα-κισχιλίους τη τρισκαιδεκάτη του Αδάρ και ουδένδιήρπασαν. και ανεπαύσαντο τη τεσσαρεσκαιδε-κάτη του αυτού μηνός και ήγον αυτήν ημέραν ανα-παύσεως μετά χαράς και ευφροσύνης».

Στήν σύγκρουσι Αμάν-Μαρδοχαίου υπάρχει σύγκρου-σις Ελληνισμού-έβραϊσμού. Διότι ο Πρωθυπουργός Α-μάν ήτο Ελληνικής καταγωγής. Το πλήρες όνομά του εί-ναι Αμάν Αμαδάθου ο Μακεδών (ενθ. άνωτ. Θ, 24) ο ό-ποίος ήθελε να διώξη τους εβραίους από την Περσική Αυ-τοκρατορία. Μετά την θανάτωσι του Αμάν και τον θρίαμ-βο του Μαρδοχαίου, διά της επιρροής της Εσθήρ επί τουΒασιλέως οι εβραίοι από δούλοι των Περσών κατέστησανεπικυρίαρχοι. Από την εξουσιαστική θέσι τους οι εβραίοιαποφασίζουν να καταστρέψουν την Ελλάδα. Αυτοί ύπε-κίνησαν την εκστρατεία εναντίον της πατρίδος μας. Οι έ-

Page 58: kostas plevrisas

βραίοι υπήρξαν οι αίτιοι των Περσικών πολέμων, διότι α-σφαλώς ο Πέρσης βασιλεύς, υποχείριος της εβραίας Ε-σθήρ και του εβραίου Πρωθυπουργού Μαρδοχαίου δεν θαανελάμβανε εκείνες τις εκστρατείες, δίχως την συναίνεσίτους. Απεναντίας όλα πείθουν ότι τις ανέλαβε κατόπιν ε-βραϊκής προτροπής.

Η μισελληνική έβραιοπερσική συνεργασία είναι ιστορι-κά διαπιστωμένη και από Αραβες συγγραφείς. Ο Αιγύπτιοςκαθηγητής, Αλή Νούρ («Το Κοράνιον και το Βυζάντιον»σελ. 39) αναφέρει: «Οι Εβραίοι ήσαν ανά τους αιώνας υπέρτων Περσών...»

Αλλο γύναιο της Παλαιάς Διαθήκης είναι η Ρ ο ύ θ. Ηόλη υπόθεσις του ομωνύμου θεοπνεύστου βιβλίου είναιπώς η Ρουθ έμπλεξε τον πλούσιο γέρο Βοόζ για να τον παν-τρευθή. Στό κεφάλαιο Γ, «η πενθερά αυτής Νωεμίν» τηςδίνει ακριβείς οδηγίες για το πώς θα πάη κρυφά και θα χω-θή μέσα στα πόδια του Βοόζ, όταν αυτός κοιμηθή στο χω-ράφι όπου θερίζανε τα σιτάρια.

Κατ' αρχήν λούζεται και αρωματίζεται κατόπιν η έμπει-ρη Νωεμίν συμβουλεύει την Ρουθ να εντοπίση το μέροςπου κοιμάται ο Βοόζ, τον οποίον να μη συναντήση πρίναυτός φάγη και πιή. Τελικά ο Βοόζ έφαγε κι ήπιε και ά-φού «ηγαθύνθη η καρδία αυτού» έπεσε να κοιμηθή. Τότεη Ρουθ «ήλθε κρυφή και απεκάλυψε τα προς ποδών αυ-

τού». Αυτή η φράσι δε μού είναι αρκετά σαφής. Τί σημαί-νει: «απεκάλυψε τα προς ποδών αυτού» Το ερμήνευσα ότιχώθηκε μέσα στα πόδια του Βοόζ. Θά κουνιότανε κιόλαςδιότι ο Βοόζ τα μεσάνυχτα ξύπνησε και «εταράχθη» πουείδε να κοιμάται μιά γυναίκα στα πόδια του. Ποια είσαιεσύ; την ρώτησε «εγώ είμαι Ρουθ η δούλη σου» είπε η δα-σκαλεμένη εβραιοπούλα. Και ο βλάκας ο Βοόζ της είπε«ευλογημένη σύ τω Κυρίω Θεώ...» Γιατί ευλογημένη; Ε-πειδή του ρίχθηκε έντεχνα;

Ο ηλικιωμένος αλλά πλούσιος Βοόζ θαύμασε (!) τηνΡουθ που δεν προτίμησε να πάη με «νεανίας» αλλά με αυ-τόν. Ο άνθρωπος δεν αντελήφθη ότι τον παγίδευσαν.Πάντως ηλικιωμένος ξεηλικιωμένος κατάφερε να «είσέλ-θη προς αυτήν» (ένθ. άνωτ. Δ, 13). Και ερωτώ: Γιά ποιολόγο θεωρούνται θεόπνευστα τα τεχνάσματα της Ρουθ για

Page 59: kostas plevrisas

να παντρευθή έναν πλούσιο γέρο; Και έν πάση περιπτώσειβλέπετε κανένα ηθικό δίδαγμα απ' όλη την ιστορία; Παρα-θέτω το κείμενο («Ρουθ» Γ, 3-10):

«σύ δέ λούση και αλείψη και περιθήσεις τον ιματι-σμόν σου επί σεαυτή και αναβήση επί τον άλω μηγνωρισθής τω ανδρί έως του συντελέσαι αυτόν τουφαγείν και πιείν και έσται έν τω κοιμηθήναι αυτόν,και γνώση τον τόπον όπου κοιμάται εκεί και έλευσηκαι αποκαλύψεις τα προς ποδών αυτού και κοιμη-θήση, και αυτός απαγγελεί σοι α ποιήσεις, είπε δέΡουθ προς αυτή · πάντα όσα άν είπης, ποιήσω, και κα-τέβη είς τον άλω και έποιήσε κατά πάντα, όσα ένε-τείλατο αυτή η πενθερά αυτής, και έφαγε Βοόζ και έ-πιε και ηγαθύνθη η καρδία αυτού, και ήλθε κοιμη-θήναι έν μερίδι της στοιβής η δέ ήλθε κρυφή και α-πεκάλυψε τα προς ποδών αυτού. εγένετο δέ έν τω με-σονυκτίω και εξέστη ο άνήρ και εταράχθη, και ιδούγυνή κοιμάται προς ποδών αυτού. είπε δέ τις ει σύ; ηδέ είπεν εγώ ειμί Ρουθ η δούλη σου, και περιβάλειςτο πτερύγιόν σου επί την δούλην σου, ότι αγχιστεύςει σύ. και είπε Βοόζ· ευλογημένη σύ τω Κυρίω Θεώ,θύγατερ,»

Ο Ιωσήφ αφού κατάφερε να άναρριχηθή στο περι-βάλλον του Φαραώ, κατόπιν σαν γνήσιος εβραίος προσ-κάλεσε την οικογένεια του κι όλους τους δικούς του ναπάνε στην Αίγυπτο, όχι για να εργασθούν, όχι για να πα-ράγουν αλλά για να ληστεύσουν.

Κυριολεκτικά η εβραϊκή σπείρα απεμύζησε τον πλούτοτης Αιγύπτου. Τα ομολογούν οι ίδιοι. Καυχώνται μάλισταότι «ο υιός σου Ιωσήφ ζή και αυτός άρχει πάσης γης Αι-γύπτου» («Γένεσις» ΜΕ, 26). Εμπρός λοιπόν κραυγάζει οΙακώβ να πάμε στην Αίγυπτο. Μας κάλεσε ο Φαραώ γιανα... «φάγεσθε τον μυελόν της γης» (ενθ. άνωτ. Ζ, 18).Όλα τα αγαθά της Αιγύπτου είναι δικά σας!!! «τα γάρ πάν-τα αγαθά Αιγύπτου υμίν έσται» (ένθ. άνωτ. Ζ, 20). Τι εκλε-κτός λαός λωποδυτών είναι αυτοί; Από που και ως που εί-ναι δικά τους τα αγαθά της Αιγύπτου; Γιατί ο Ιεχωβάς δεν

Page 60: kostas plevrisas

τους έκανε άξιους να κάνουν δικά τους αγαθά κι έπρεπε ναλεηλατούν τα αγαθά των άλλων; Στήν Αίγυπτο, αφού φά-γανε μέχρι τον μυελό της γής άγανακτήσανε οι Αιγύπτιοικαι τους διώξανε. Στήν Περσία φάγανε, με την ψυχή τουςκαι σφάξανε και 75.000 Πέρσες. Επαναστατήσανε οιΠέρσες και τους διώξανε κ.τ.λ. Παντού όπου πήγανε φθά-νανε με απαιτήσεις κυριαρχικές, αρπακτικές, εξουσιαστι-κές, διότι, λένε, τους προώρισε ο Θεός να μας εκμεταλ-λεύωνται, να μας σφάζουν και να μας αφανίζουν. Ετσι α-κριβώς δεν γράφει το θεόπνευστο βιβλίο της Παλαιάς Δια-θήκης;!!

Από το πάνθεο των ηθικών προσωπικοτήτων του έ-βραϊσμού δεν απουσιάζουν οι βιαστές και μάλιστα οι βια-στές των αδελφών των. Ο γιος του Δαυΐδ, Αμνών, προσε-ποιείτο τον άρρωστο. Η αδελφή του και αδελφή του Α-βεσσαλώμ, η Θημάρ του έφερε φαγητό. Τήν εβίασε και με-τά την έδιωξε. Ο Δαυΐδ «εθυμώθη σφόδρα» αλλά δεν στε-νοχώρησε τον Αμνών, διότι τον αγαπούσε, σαν πρωτότο-κος που ήταν.

Η περιγραφή του βιασμού παρατίθεται στο «ΒασιλείωνΒ»(ΙΓ, 11-21).

«και προσήγαγεν αυτώ του φαγείν, και επελαβετοαυτής και είπεν αυτή δεύρα κοιμήθητι μετ' έμού, α-δελφή μου. και είπεν αυτώ· μη, αδελφέ μου μη ταπει-νώσης με, διότι ου ποιηθήσεται ούτως έν Ισραήλ,μη ποιήσης την αφροσύνην ταύτην και εγώ πού ά-ποίσω το όνειδος μου; και σύ έση ώς είς των αφρόνωνεν Ισραήλ και νυν λάλησον δή προς τον βασιλέα,ότι ου μη κωλήση με από σου. και ουκ ηθέλησεν Α-μνών του ακούσαι της φωνής αυτής και εκραταίωσενυπέρ αυτήν και εταπείνωσεν αυτήν και εκοιμήθη μετ'αυτής, και εμίσησεν αυτήν Αμνών μίσος μέγα σφό-δρα, ότι μέγα το μίσος, ο έμίσησεν αυτήν όπερ τηναγάπην, ην ηγάπησεν αυτήν, και είπεν αυτή Αμνώνανάστηθι και πορεύου. και είπεν αυτώ Θημάρ· μη, α-δελφέ, ότι μεγάλη η κακία η εσχάτη υπέρ την πρώ-την, ήν εποίησας μετ' εμού του εξαποστείλαί με, καιουκ ηθέλησεν Αμνών άκουσε της φωνής αυτής, καιεκάλεσε το παιδάριον αυτού τον προεστηκότα του

Page 61: kostas plevrisas

οίκου και είπεν αυτώ- εξαποστείλατε δη ταύτην απ'εμού έξω και απόκλεισον την Θύραν οπίσω αυτής.και έπ' αυτής ήν χιτών καρπωτός, ότι ούτως ενεδιδύ-σκοντο αι θυγατέρες του βασιλέως αι παρθένοι τουςεπενδύτας αυτών και εξήγαγεν αυτήν ο λειτουργόςαυτού έξω και απέκλεισε την θύραν οπίσω αυτής.και έλαβε Θημάρ σποδόν και επέθηκεν επί την κεφα-λήν αυτής και τον χιτώνα τον καρπωτόν τον επ' αυ-τής διέρρηξε και επέθηκε τάς χείρας αυτής επί τηνκεφαλήν αυτής και επορεύθη πορευομένη και κρά-ζουσα. και είπε προς αυτήν Αβεσσαλώμ ο αδελφόςαυτής μη Αμνών ο αδελφός σου εγένετο μετά σού;και νυν, αδελφή μου, κώφευσον, ότι αδελφός σου έ-στι μη θής την καρδίαν σου του λαλήσαι το ρήματούτο. και εκάθισε Θημάρ χηρεύουσα έν τω οίκω Α-βεσσαλώμ του αδελφού αυτής, και ήκουσεν ο βασι-λεύς Δαυίδ πάντας τους λόγους τούτους και εθυμώθησφόδρα. και ουκ ελύπησε το πνεύμα Αμνών του υί-ού αυτού, ότι ηγάπα αυτόν, ότι πρωτότοκος αυτούήν».

Μετά ο Αβεσσαλώμ διέταξε τους δούλους του, άφού με-θύσουν τον Αμνών να τον σκοτώσουν. Ο αδελφοκτόνοςδραπέτευσε, σ' άλλη πόλι, μέχρις ότου περάση ο θυμόςτου Δαυΐδ:

«και ενετείλατο Αβεσσαλώμ τοις παιδαρίοις αυτούλέγων ίδετε ως αν αγαθυνθή η καρδία Αμνών έν τωοίνω και είπω προς υμάς πατάξατε τον Αμνών καιθανατώσατε αυτόν»

Κατόπιν ο Αβεσσαλώμ του οποίου το όνομα σημαίνει«πατήρ της ειρήνης» επανεστάτησε κατά του Δαυΐδ. Συγ-κέντρωσε στρατό και εβάδισε εναντίον του πατρός τουγια να του πάρη την βασιλεία. Στή μάχη που διεξήχθησκοτώθηκε από τον στρατηγό του Δαυΐδ Ιωάβ, τον όποιοναργότερα εφόνευσε ο Σολομών. Όμορφος κόσμος...

Στό βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης «Βασιλείων Γ» οτρίτος Βασιλεύς των Εβραίων Σολομών διαφημίζεταιως «φρόνιμος και σοφός» (ενθ. άνωτ. Β, 46). Ούτε λίγο ού-τε πολύ οι εβραίοι μας τον παρουσιάζουν ως κοσμοκράτο-

Page 62: kostas plevrisas

ρα, αφού γράφουν ότι ήταν πλουσιώτερος από όλους τουςβασιλείς της γης και είχε το περισσότερο μυαλό. Τί με-τριοφροσύνη! Γράφουν μάλιστα ότι όλοι οι βασιλείς τηςγής επεδίωκαν να συναντήσουν τον Σολομώντα, για να τονδουν και να ακούσουν τις συμβουλές, που ωφείλοντο στηνφρόνησιν που του έδωσε ο Θεός. Και προστρέχανε οι βα-σιλείς όλου του κόσμου και φέρνανε δώρα στον έβραιοβα-σιλέα, σκεύη χρυσά, ρούχα, ίππους και μουλάρια. Ετσιδιαδίδουν οι εβραίοι, γιατί ποιοί βασιλείς θα προστρέχανενα θαυμάσουν τον Σολομώντα; Τίποτε Ιουδαίοι νομάδεςφύλαρχοι θα ήσαν που η εβραϊκή φαντασία αναγόρευσεσε βασιλείς.

Αυτές τις απόψεις για τον Σολομώντα δεν τις λέγω, έγώο «αντισημίτης» αλλά μπορείτε να τις διαβάσετε στονγνωστό φιλοεβραίο ιστορικό Γουέλς, ο οποίος αναγκάζε-ται να παραδεχθή ότι: «Ας διατηρούμε όμως τις σωστέςαναλογίες στο νού μας. Στό ζενίθ της δόξας του, ο Σολο-μών δεν ήταν παρά ένας μικρός υποτακτικός βασιλιάς σεμιά μικρή πόλη. Η περιγραφή του μεγαλείου του Σολομώ-ντος στο Βιβλίο των Βασιλειών της Βίβλου τίθεται υπό αμ-φισβήτηση από πολλούς κριτικούς. Υποστηρίζουν ότιμεγαλοποιήθηκε από την πατριωτική υπερηφάνεια κατο-πινών συγγραφέων». (Χ. Γουέλς «Σύντομη ΠαγκόσμιαΙστορία» Ελλ. εκδ. «Αγκυρα» Αθ. 1971 τόμος 1ος σελ.97).

Ο ίδιος συγγραφεύς (ενθ' άνωτ.) μας πληροφορεί γιατον πολυδιαφημισμένο ναό του Σολομώντος το εξής χαρα-κτηριστικό: «Ο ναός του Σολομώντος, αν κανείς μετρούσετις διαστάσεις του, δεν ήταν μεγαλύτερος από μικρή συ-νοικιακή εκκλησία». Αυτά για την ιστορική αλήθεια.

Παρά την φρόνησι και την σοφία του ο Σολομών ήτανφιλογύνης. Είχε λοιπόν 700 και ολογράφως επτακοσίαςσυζύγους και 300 και ολογράφως τριακοσίας παλλακίδας!!Πότε τις προλάβαινε;... Τέλος πάντων. Μεταξύ των γυναι-κών του Σολομώντος υπήρξαν και αλλόφυλοι πράγμα που

Page 63: kostas plevrisas

προκάλεσε την όργήν του θεού. Διότι ο κύριος είχε απαγο-ρεύσει στους υιούς Ισραήλ να σχετίζωνται με γυναίκες έκτων Εθνών. Επί πλέον ο σοφός και φρόνιμος Σολομώνπαρασύρθηκε από τις ξένες γυναίκες και έχτισε ναούς σ'άλλους θεούς πράγμα που νευρίασε ακόμη πιό πολύ τονΚύριο, ο οποίος απεφάσισε να του αποσπάση την βασι-λείαν, αλλά πάλιν τον συγκρατούσε η αγάπη του προς τονΔαυΐδ, τον πατέρα του Σολομώντος. Τα είπε δε αυτά ο Κύ-ριος προς τον Σολομώντα, ο οποίος όχι μόνον δεν συμμορ-φώθηκε αλλά έχτισε και ναό στη Θεά Αστάρτη και σ' άλ-λους θεούς των εθνών. Μέχρι και είδωλα κατεσκεύασεκαι δεν «επορεύθη» στην οδόν του Θεού, όπως επορεύε-το(!) ο πατήρ του Δαυΐδ, με φόνους, μοιχείας κ.τ.λ.

Εξω φρενών πλέον ο εβραιοθεός αποφάσισε να έκθρο-νίση τον Σολομώντα και στη θέσι του να βάλη τον Ιερο-βοάμ. Εγινε συνάντησι ειδικού απεσταλμένου του Θεού,του προφήτη Αχιά και Ιεροβοάμ και τα κανονίσανε. ΟΘεός υπεσχέθη την βασιλεία και ο Ίεροβόμ υπεχρεούτονα φυλάττη τα προστάγματα και τις θείες εντολές. Τα συμ-φωνήσανε. Αλλα μόλις τα πληροφορήθηκε αυτά ο Σολο-μών αναζήτησε τον Ίεροβοάμ για να τον σκοτώση. Ο Ίε-ροβοάμ, παρά την υποστήριξι του Θεού, προτίμησε ναδραπετεύση στην Αίγυπτο, όπου έμεινε μέχρις ότου απέ-θανε ο Σολομών, που βασίλευσε σαράντα χρόνια. Τόνθρόνο πήρε ο γιος του Ροβοάμ. Εν τω μεταξύ μαθαίνει οΊεροβοάμ ότι πέθανε ο Σολομών και αμέσως φεύγει απότην Αίγυπτο για να διεκδίκηση τα συμφωνηθέντα. Απότο IB κεφάλαιο των «Βασιλείων Γ» και πέρα διαβάζετεσπαρταριστές ιστορίες που δεν έχω διάθεσι να τις επανα-λάβω εδώ. Αρκεί να σας πώ ότι «και πόλεμος ήν ανά μέ-σον Ροβοάμ και ανά μέσον Ίεροβοάμ πάσας τάς ημέρας»(ένθ. άνωτ. ΙΔ, 30).

«Και έδωκε Κύριος φρόνησιν τω Σαλωμών και σο-φίαν πολλήν σφόδρα και πλάτος καρδίας, ως η άμμοςη παρά την θάλασσαν135β. Και επληθύνθη η φρόνησιςΣαλωμών σφόδρα υπέρ την φρόνησιν πάντων υίώναρχαίων και υπέρ πάντας φρόνιμους Αιγύπτου.

Και ο βασιλεύς Σαλωμών ήν φιλογύνης, και ήσαναυτώ γυναίκες άρχουσαι επτακόσιοι και παλλακαί

Page 64: kostas plevrisas

τριακόσιοι, και έλαβε γυναίκας αλλότριας και τηνθυγατέρα Φαραώ, Μωαβίτιδας, Αμμανίτιδας, Σύραςκαι Ίδουμαίας, Χετταίας και Αμορραίας, έκ των ε-θνών, ών απείπε Κύριος τοις υιοίς Ισραήλ ούκ εισε-λεύσεσθε είς αυτούς, και αυτοί ούκ εισελεύσονται ειςυμάς, μη εκκλίνωσι τάς καρδίας υμών οπίσω ειδώλωναυτών εις αυτούς εκολλήθη Σαλωμών του αγαπήσαι.και εγενήθη εκ καιρώ γήρους Σαλωμών και ούκ η ηκαρδία αυτού τελεία μετά Κυρίου θεού αυτού, καθώςη καρδία Δαυίδ του πατρός αυτού, και εξέκλιναν γυ-ναίκες αι αλλότριαι την καρδίαν αυτού οπίσω θεώναυτών, τότε ώκοδόμησε Σαλωμών υψηλόν τω Χαμώς,ειδώλω Μωάβ και τω βασιλεί αυτών ειδώλω υιώνΑμμών και τη Αστάρτη βδελύγματι Σιδωνίων, καιούτως έποίησε πάσαις ταίς γυναιξίν αυτού ταις άλλο-τρίας, αι εθυμίων και έθυον τοις ειδώλοις αυτών, καιεποίησε Σαλωμών το πονηρόν ενώπιον Κυρίου ούκεπορεύθη οπίσω Κυρίου ως Δαυίδ ο πατήρ αυτού.και ώργίσθη Κύριος επί Σαλωμών. και είπε τω Ίερο-βοάμ λάβε σεαυτώ δέκα ρήγματα,, ότι τάδε λέγειΚύριος ο Θεός Ισραήλ ιδού έγώ ρήσσω την βασι-λείαν έκ χειρός Σαλωμών και δώσω σοι δέκα σκή-πτρα, και δύο σκήπτρα έσονται αυτώ διά τον δούλονμου Δαυίδ και διά Ιερουσαλήμ την πάλιν, ήν εξελε-ξάμην έν αυτή έκ πασών φυλών Ισραήλ, άνθ' ών εγ-κατέλιπέ με και εποίησε τη Αστάρτη βδελύγματι Σι-δωνίων και τω Χαμώς και τοις ειδώλοις Μωάβ καιτω βασιλεί αυτών προσοχθίσματι υίών Αμμων καιούκ επορεύθη έν ταίς οδοίς μου του ποιήσαι το εύθέςενώπιον εμού, ως Δαυίδ ο πατήρ αυτού. και ου μή λά-βω την βασιλείαν όλην έκ χειρός αυτού, διότι άντι-τασσόμενος άντιτάξομαι αυτώ πάσας τάς ημέρας τηςζωής αυτού, διά τον Δαυίδ τον δούλόν μου, όν εξελε-ξάμην αυτόν, και λήψομαι την βασιλείαν έκ χειρόςτου υίού αυτού και δώσω σοι τα δέκα σκήπτρα, τω δέυίώ, αυτού δώσω τα δύο σκήπτρα, όπως η θέσις τωδούλω μου Δαυίδ πάσας τάς ημέρας ενώπιον έμού ένΙερουσαλήμ τη πόλει, ην έξελεξάμην εμαυτώ τουθέσθαι το όνομά μου εκεί. και σε λήψομαι και βασι-

Page 65: kostas plevrisas

λεύσεις έν οίς επιθυμεί η ψυχή σου, και συ έση βασι-λεύς επί τον Ισραήλ, και έσται εάν φυλάξης πάντα,όσα αν εντείλωμαί σοι, και πορευθής, έν ταίς οδοίςμου και ποιήσης το εύθές ενώπιον εμού του φυλάξα-σθαι τα προστάγματα μου και τάς εντολάς μου, κα-θώς εποίησε Δαυίδ ο δούλος μου, και έσομαι μετάσού και οικοδομήσω σοφι οίκον πιστόν, καθώς ώκο-δόμησα τω Δαυίδ, και εζήτησε Σαλωμών θανατώσαιτον Ίεροβοάμ, και ανέστη και απέδρα εις Αίγυπτονπρος Σουσακίμ βασιλέα Αιγύπτου και ήν έν Αιγύ-πτω έως ού απέθανε Σαλωμών».

Ο ίδιος ο θεός είχε ορίσει ως νόμο το: «όφθαλμόν αντίοφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος χείρα αντί χειρός, πόδααντί ποδός» κ.τ.λ. («Εξοδος ΚΑ, 24). Μολαταύτα τον δο-λοφόνο Κάϊν δεν τον έτιμώρησε, σύμφωνα με την περί δι-καίου αντίληψιν, που εθέσπισε. Και άλλοι δολοφόνοι δενετιμωρήθησαν, όπως ο Μ ω υ σ ή ς. Ασφαλώς ο πολύ κό-σμος αγνοεί ότι ο Μωϋσής ήταν δολοφόνος. Στήν «Εξο-δο» περιγράφεται πώς όταν ο Μωϋσής είδε κάποιον Αιγύ-πτιο να χτυπάη ένα εβραίο, άφού κύτταξε δεξιά κι αριστε-ρά και βεβαιώθηκε, ότι κανείς δεν τον βλέπει δολοφόνησετον Αιγύπτιο. Αλλά ο Μωϋσής δεν πρόσεξε καλά, έναςάλλος εβραίος τον είχε αντιληφθή που σκότωσε τον Αι-γύπτιο. Τήν επομένη μέρα διαπληκτίζονταν δύο εβραίοι.Ο Μωϋσής επενέβη στήν παρεξήγησι υπέρ του ενός.Ποιος σ' έβαλε εσένα δικαστή μου του λέει ο άλλος; μή-πως θέλεις να με φονεύσης όπως έπραξες χθες με τον Αι-γύπτιο; Εμαθε κι ο Φαραώ ποιος σκότωσε τον υπήκοο τουκι ο Μωϋσής φυσικά διέφυγε πηγαίνοντας «έν γή Μα-διάμ» όπου νυμφεύθηκε την κόρη του ίερέως Γοθόρ, Σεπ-φώραν. Ο Θεός δεν τιμώρησε τον δολοφόνο ο οποίος βο-σκούσε τα πρόβατα του πεθερού του στήν έρημο, όπου οΘεός του έστειλε τον Αγγελο, για να του αναθέση την ά-ποστολήν της εξόδου των εβραίων από την Αίγυπτο καινα τους μεταφέρη «εις γήν αγαθήν και πολλήν, εις γήνρέουσαν γάλα και μέλι εις τον τόπον των Χαναναίων καιΧετταίων... κ.τ.λ. (ένθ. άνωτ., Γ, 8) δηλαδή σε χώρα άλλωνΕθνών! Ιδού και τα ιερά κείμενα:

Page 66: kostas plevrisas

«Εγένετο δέ έν ταίς ημέραις ταίς πολλαίς εκείναιςμέγας γενόμενος Μωϋσής, εξήλθε προς τους αδελ-φούς αυτού τους υιούς Ισραήλ, κατανοήσας δέ τονπόνον αυτών ορά άνθρωπον Αιγύπτιον τύπτοντά τι ναΕβραίον των εαυτού αδελφών των υιών Ισραήλ πε-ριβλεψάμενος δέ ώδε και ώδε ούχ ορά ουδένα και πα-τάξας τον Αιγύπτιον, έκρυψεν αυτόν έν τη άμμω. ε-ξελθών δέ τη ημέρα τη δευτέρα ορά δύο άνδρας Ε-βραίους διαπληκτιζομένους και λέγει τω αδικούντιδια τι σύ τύπτεις τον πλησίον; ο δε είπε· τις σε κατέ-στησεν άρχοντα και δικαστήν εφ' ημών; μη ανειλείνμε σύ θέλεις, όν τρόπον ανείλες χθες τον Αιγύπτιον;εφοβήθη δε Μωϋσής, και είπεν ει ούτως εμφανέςγέγονε το ρήμα τούτο: ήκουσε δέ Φαραώ το ρήματούτο και εζήτει ανελείν Μωϋσήν. ανεχώρησε δέΜωϋσής από προσώπου Φαραώ και ώκησεν έν γήΜαδιάμ, ελθών δε εις γήν αι Μωϋσής ήν ποιμαίνωντα πρόβατα Ισθόρ του γαμβρού αυτού του ιερέωςΜαδιάμ και ήγαγε τα πρόβατα υπό την έρημον καιήλθεν είς το όρος Χωρήβ. ώφθη δέ αυτώ άγγελος Κυ-ρίου και κατέβην εξελέσθαι αυτούς έκ χειρός τωνΑιγυπτίων και εξαγαγείν αυτούς εκ της γής εκείνηςκαι εισαγαγείν αυτούς εις γήν αγαθήν και πολλήν,εις γήν ρέουσαν γάλα και μέλι, εις τον τόπον τών Χα-ναναίων και Χετταίων».

Ο Δ α υ ΐ δ ο δεύτερος βασιλεύς των εβραίων υπήρξε κυ-ριολεκτικά ένα ηθικό κάθαρμα και ταυτόχρονα δολοφό-νος. Θά σας παραθέσω από την Παλαιά Διαθήκη συνοπτι-κά ένα περιστατικό για να πεισθήτε. Κάποιο βράδυ, μαςλέγει το θεόπνευστο βιβλίο, ο Δαυίδ βλέπει από το δώματων ανακτόρων μιά ωραία γυναίκα να λούεται. Μαθαίνειότι είναι σύζυγος του Αξιωματικού του Ουρία του Χετ-ταίου, η Βηρσαθεέ. Στέλλει και του την φέρουν και «ει-σήλθε προς αυτήν και εκοιμήθη μετ' αυτής». Σέ λίγο ηΒηρσαβεέ αναγγέλει στόνΔαυΐδ ότι είναι εγκυος.Ο Δαυΐδαποφασίζει να δολοφονήση τον Ουρία. Τόν καλεί και τουδίνει μιά επιστολή να την παραδώση στον Ίωάβ που πολε-μούσε. Ο ανύποπτος Ουρίας πηγαίνει στον Ίωάβ την επι-

Page 67: kostas plevrisas

στολή στην οποίαν ο Δαυΐδ παρήγγειλε να κάνουν επίθεσιμαζί με τον Ουρία και να τον εγκαταλείψουν μόνο του γιανα σκοτωθή. Ο Ίωάβ εκτελεί την εντολή και ο Ουρίας φο-νεύεται. Ετσι ο Δαυΐδ παίρνει την Βηρσαβεέ στα ανάκτο-ρα, όπου του γέννησε ένα αγόρι. Ο Θεός που τα είδε όλααυτά εξοργίσθηκε. Εστειλε τον προφήτη Νάθαν στονΔαυΐδ και τα συζητήσανε. Τελικά βρέθηκε η λύσι ο Δαυΐδεζήτησε συγγνώμη κι ο Θεός... σκότωσε το παιδί!: «και έ-θραυσε Κύριος το παιδίον, ο έτεκεν η γυνή Ούριου τουΧετταίου τω Δαυΐδ» («Γένεσις» IB, 15). Χάριν της ακρι-βείας μεταφέρω εδώ τα σχετικά εδάφια (2-5, 14-16, 21, 27)από την «Γένεσι»:

«και έγένετο προς εσπέραν και ανέστη Δαυίδ από τηςκοίτης αυτού και περιεπάτει επί του δώματος τον οί-κου του βασιλέως και είδε γυναίκα λουομένην απότου σώματος, και η γυνή καλή τω είδει σφόδρα καιαπέστειλε Δαυίδ και έζήτησε την γυναίκα και είπενουχί αύτη Βηρσαβεέ θυγάτηρ Ελιάβ γυνή Ούριουτου Χετταίου: και απέστειλε Δαυίδ αγγέλους και έλα-βεν αυτήν, και εισήλθε προς αυτήν , και εκοιμήθημετ' αυτής, και αυτή αγιαζομένη από ακαθαρσίαςαυτής, και απέστρεψεν εις τον οίκον αυτής, και ένγαστρί έλαβεν η γυνή· και αποστείλασα απήγγειλετω Δαυίδ και είπεν εγώ ειμί εν γαστρί έχω.και εγένετο πρωΐ και έγραψε Δαυΐδ βιβλίον προςΊωάβ και απέστειλεν έν χειρί Ούριου, και έγραψενέν βιβλίω λέγων εισήγαγε τον Ούρίαν έξ εναντίαςτου πολέμου του κραταιού, και αποστραφήσεσθεαπό όπισθεν αυτού, και πληγήσεται και αποθανείται.και γε ο δούλος σου Ουρίας ο Χετταίος απέθανε καισυνήγαγεν αυτήν εις τον οίκον αυτού, και εγεννήθηαυτώ εις γυναίκα και έτεκεν αυτώ υίόν».

Ο Σαμψών που τον θαυμάζουν υπήρξε ειλικρινά έναπαραμυθάκι για παιδιά. Στούς «Κριτάς» και στο Κεφά-λαιον ΙΣΤ περιγράφονται τα έξης: Ο εβραίος ήρως πη-γαίνει στην Γάζα και η πρώτη του δουλειά είναι να «εισέλ-θη» σε κάποια πόρνη. Φαίνονται απαραίτητες στα ίερά βι-

Page 68: kostas plevrisas

βλία οι πόρνες. Εκείνη τον κατέδωσε, αλλά κατώρθωσενα διαφύγη. Κατόπιν ερωτεύθηκε την Δαλιδά. Οι άρχον-τες των αλλοφύλων μας πληροφορεί το θεόπνευστο βιβλίοεζήτησαν από την Δαλιδά να μάθη που οφείλεται η πουβρίσκεται το μυστικό της δυνάμεως του.

Ρωτάει λοιπόν η Δαλιδά τον Σαμψώντα: σε τι οφείλεταιη ισχύς σου; «εν τίνι η ισχύς σου η μεγάλη;» και πώς θαμπορούσε κανείς να σε αναγκάση να υποκύψης; Αν με δέ-σετε με επτά νεύρα τότε θα γίνω σαν κοινός άνθρωπος, ά-παντά ο Σαμψών. Η Δαλιδά αναγγέλει στους άρχοντεςτων αλλοφύλων την απόκρισι του Σαμψώντος, τον δένουν,αλλά εκείνος σπάζει τα δεσμά. Μέ εξαπάτησες διαμαρτύ-ρεται η Δαλιδά. Ελα τώρα και πές μου την αλήθεια. Ανμε δέσετε με καινούργια σχοινιά, λέγει ο Σαμψών. Τόν δέ-νει με καινούργια σχοινιά η Δαλιδά, αλλά και αυτά τασπάει «ώσεί σπαρτίον». Πάλι με εξαπάτησες αγανακτεί ηΔαλιδά. Τώρα να μού αποκάλυψης την αλήθεια. Γιά τρίτηφορά ο Σαμψών της λέγει να δέσουν τα μαλλιά του σ' έναπάσσαλο που να εμπήξουν στον τοίχο. Το κάνει κι αυτό ηΔαλιδά, αλλά ξανά απελευθερώνεται ο Σαμψών. Τότε ηΔαλιδά βάζει τα κλάματα. Δέν μ' αγαπάς, του φωνάζει.Τρεις φορές με γέλασες και δεν μου είπες που οφείλεται ηδύναμί σου. Ο Σαμψών στενοχωρήθηκε τόσο πολύ πουείδε την Δαλιδά θλιμμένη κι αποφάσισε να της αποκαλύ-ψη το μυστικό του. «Αγιος Θεού εγώ ειμί» της λέγει. Αν«Ούν ξυρήσωμαι, αποστήσεται απ' εμού η ισχύς μου καιασθενήσω» (ενθ. άνωτ. ΙΣΤ, 17). Δηλαδή αν με ξυρήσουνθα φύγη από μένα η δύναμις και θα καταστώ ανίσχυρος.Κατόπιν η Δαλιδά, άφού αποκοίμισε στα γόνατα της τονΣαμψώντα εκάλεσε ένα κουρέα και του ξύρισε και τάς έ-πτά σειράς των μαλλιών της κεφαλής του. Ήλθαν τότε οιάρχοντες των αλλοφύλων και τον έδεσαν, τον βασανίσανεκαι τον φυλακίσανε. Τόν γυρίσανε μάλιστα απ' εδώ καιαπό εκεί σαν θέαμα. Εν τω μεταξύ όμως «ήρξατο θρίξ τηςκεφαλής αυτού βλαστάνειν, καθώς εξυρήσατο» (ενθ. ά-νωτ. ΙΣΤ, 22) και ξαναγινότανε δυνατός, παρακάλεσε καιτον Θεό και μιά μέρα αρπάζει τους κίονες και κραυγάζωντο περίφημο «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύ-λων» γκρέμισε το οικοδόμημα. Ετσι σκοτώθηκε ο ίδιος

Page 69: kostas plevrisas

μαζί με τους άρχοντες των αλλοφύλων που κατεπλακώθη-σαν.

Τώρα το ότι η σωματική δύναμις εξηρτάτο από τις τρί-χες, είναι τρίχες. Το παραμυθάκι αυτό δεν το διηγείται ηγιαγιά στα παιδιά, αλλά το διδάσκουν στα σχολεία στομάθημα των θρησκευτικών. Ούτε θρησκευτικά βέβαια εί-ναι, ούτε ιστορία είναι, ούτε τίποτε άλλο. Πρόκειται γιαμια εβραϊκή ιστοριούλα, κάτι σαν τον «Κοντορεβυθού-λη», την οποία μας επέβαλαν στην θρησκευτική παιδείατου λαού ως θεόπνευστη.

Πολλά επεισόδια της Παλαιάς Διαθήκης έχουν γυρι-σθή σε κινηματογραφικές ταινίες. Απορώ που παρέλει-ψαν να κάνουν ταινία τον τρόπο, που οι θυγατέρεςτ ο υ Λ ώ τ αιμομίκτησαν με τον πατέρα τους.

Μετά την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρων, οΛώτ που γλύτωσε οικογενειακώς έμενε με τις δύο κόρεςτου σ' ενα σπήλαιο. Η μεγαλύτερη κόρη είπε στην μι-κρότερη: δεν υπάρχει κανείς για να κάνουμε έρωτα παράμόνο ο γέρος πατέρας μας. Λοιπόν θα τον μεθύσουμε καιτο ένα βράδυ θα τακτοποιηθώ εγώ και το άλλο βράδυ εσύ.Ετσι πράγματι συνέβη. Αφού «επότισαν oίvov» τον πα-

τέρα τους εκοιμήθησαν μαζί του και έμειναν έγκυοι. Απότην αίμομιξίαν έγεννήθησαν δύο αγόρια, που θεωρούνταιγενάρχες των Μωαβιτών και Αμμανιτών. Γιά πιό παρα-στατικές εικόνες διαβάστε το ΙΘ κεφ. (30-36) της «Γενέ-σεως»:

«και κατώκησεν έν τω σπηλαίω αυτός και αί δύο θυ-γατέρες αυτού μετ' αυτού. είπε δε η πρεσβυτέρα προςτην νεωτέραν ο πατήρ ημών πρεσβύτερος, και ου-δείς εστίν επί της γης, ός εισελεύσεται προς ημάς, ωςκαθήκει πάση τη γη. δεύρο και ποτίσωμεν τον πατέ-ρα ημών oίvov και κοιμηθώμεν μετ' αυτού και έξανα-στήσωμεν έκ του πατρός ημών σπέρμα, επότισαν δέτον πατέρα αυτών οίνον έν τη νυκτί εκείνη και είσελ-θούσα η πρεσβυτέρα εκοιμήθη μετά του πατρός αυ-τής έν τη νυκτί εκείνη, και ουκ ήδει έν τω κοιμηθήναιαυτόν και έν τω αναστήναι. εγένετο δέ έν τη επαύριονκαι είπεν η πρεσβυτέρα προς την νεωτέραν ιδού έ-

Page 70: kostas plevrisas

κοιμήθην χθες μετά του πατρός ημών ποτίσωμεναυτόν οίνον και έν τη νυκτί ταύτη, και εισελθούσακοιμήθητι μετ' αυτού, και εξαναστήσωμεν έκ του πα-τρός ημών σπέρμα, επότισαν δε και έν τη νυκτί ε-κείνη τον πατέρα αυτών οίνον, και εισελθούσα ηνεωτέρα εκοιμήθη μετά του πατρός αυτής, και ούκήδει εν τω κοιμηθήναι αυτόν και αναστήναι. και συ-νέλαβον αί δύο θυγατέρες Λώτ έκ του πατρός αυτών,και έτεκεν η πρεσβυτέρα υιόν και εκάλεσε το όνομααυτού πατήρ Μωαβιτών έως της σήμερον ημέρας, έ-τεκε δέ και η νεωτέρα υίόν και εκάλεσε το όνομα αυ-

τού Αμμάν, λέγουσα· υιός γένους μου ούτος πατήρΑμμανιτών έως της σήμερον ημέρας».

Ο Νώε έζησε 950 χρόνια! («Γένεσις» Θ, 29). Τί έκανεμιά ολόκληρη χιλιετία δεν ξέρουμε. Ο Μαθουσάλας όμωςτον πέρασε, άφού έζησε 969 χρόνια. Μας είναι γνωστόςαπό τον κατακλυσμό, που όταν έγινε ο Νώε ήταν 600 ετών.Η Π.Δ. αναφέρει επίσης άλλο ένα επεισόδιο από την ζωήτου, το όποιο οι εβραίοι θεώρησαν σημαντικό και το προ-βάλλουνε.

Κάποτε μέθυσε. Πάνω στο κέφι πέταξε ο άνθρωπος ταρούχα του. Γυμνώθηκε τελείως. Τόν είδε ο μικρότεροςαπό τους τρεις γιους του και ειδοποίησε τους άλλους δυόγια να ντύσουν τον πατέρα τους. Ο Σήμ και ο Ίάφεθ τονσκεπάσανε με ιμάτια, με τέτοιο τρόπο όμως ώστε να μηδουν τη γύμνια του πατρός των: «επορεύθησαν οπισθοφα-νώς». Οταν ο Νώε ξεμέθυσε κι έμαθε τι συνέβη δεν στενο-χωρήθηκε που μέθυσε και ξεγυμνώθηκε, αλλά έθύμωσε ε-ναντίον του μικρότερου γιου του, τον καταράστηκε καιτον έκανε δούλο των αδελφών του.

«και ήπιεν έκ του οίνου και εμεθύσθη και εγυμνώθη έν τωοίκω αυτού. και είδε Χάμ ο πατήρ Χαναάν την γύμνωσιντου πατρός αυτού και εξελθών ανήγγειλε τοις δυσίν αδελ-φοίς αυτού έξω. και λαβόντες Σήμ και Ίάφεθ το ιμάτιον ε-πέθεντο επί τα δύο νώτα αυτών και επορεύθησαν οπισθο-φανώς και συνεκάλυψαν την γύμνωσιν του πατρός αυτών,και το πρόσωπον αυτών οπισθοφανώς και την γύμνωσιν

Page 71: kostas plevrisas

του πατρός αυτών ουκ είδον. εξένηψε δε Νώε από του οί-νου και έγνω όσα εποίησεν αυτώ ο υιός αυτού ο νεώτερος,και είπεν επικατάρατος Χαναάν παις οίκέτης έσται τοιςαδελφοίς αυτού». (ένθ. άνωτ. Θ, 21-26)

Ποίον ύψηλόν ηθικόν δίδαγμα συνάγεται από τα ανω-τέρω θεόπνευστα εδάφια δεν ξέρω. Ισως οι εβραίοι θεω-ρούσαν ανήθικον να βλέπουν γυμνό τον πατέρα τους, αλ-λά δεν θεωρούσαν άνήθικον να κάνουν έρωτα με τον πατέ-ρα τους, όπως οι κόρες του Λώτ.

Ο Θεός καθώρισε: «ακόλαστον οίνος και υβριστικόνμέθη, πάς δέ άφρων τοιούτοις συμπλέκεται» («Παροιμίαι»Κ,Ι). Αρα ο Νώε κατά την Π.Δ. αυτοχαρακτηρίζεται μετην πράξιν του ως άφρων.

Λιγώτερο από δύο σελίδες καλύπτει το ιερόν βιβλίοντής Π.Δ. που ονομάζεται Ιωνάς. Αυτός, παρά τήν θέλη-σί του έγινε προφήτης του Κυρίου. Ο Θεός του είπε ναπάη στη Νινευή να κηρύξη τον θείον Λόγον, διότι οι κά-τοικοι της είναι κακοί. Ο Ιωνάς όμως σκέφθηκε, δεν μαςαφήνεις ήσυχους τώρα Κύριε, που θα τρέχω στην Νινευήκαι μπαίνει σ' ένα πλοίο που πήγαινε στην Ταρτησσό(Θαρσίς), για να αποφύγη τον Θεό «φυγείν εις Θαρσίς εκπροσώπου Κυρίου» )«Ίωνας» Α, 3).

Ο Ιεχωβάς παρεξηγήθη από την συμπεριφορά του Ιω-νά. Πράγματι ήταν απαράδεκτη η διαγωγή του. Όλόκλη-ρος Θεός του αναθέτει προσωπικώς αποστολήν κι ο Ιωνάςαντί να την αναλάβη κατεβαίνει στο λιμάνι της Ίόππηςκαι παίρνει το πλοίο, για να φύγη μακριά από τον Θεό. ΟΙεχωβάς με το δίκαιο του εξοργίζεται και σηκώνει δυνα-τό άνεμο στην θάλασσα και το «πλοίον εκινδύνευε τουσυντριβήναι».. Επακολούθησε πανικός. Τρομαγμένοι οιταξιδιώτες προσεύχονταν ο καθένας στον Θεό του. Μο-νάχα ο Ιωνάς δεν ανησυχούσε. Απεναντίας κοιμότανεκαι ροχάλιζε: «εκάθευδε και έρεγχε» (ένθ. άνωτ. Α, 5) διότιήξερε ότι η θύελλα προερχότανε από τον θυμωμένο Ιεχω-βά. Γιά να μη τα πολυλογώ, όταν ξύπνησε ο Ιωνάς λέγειστο πλήρωμα να τον ρίξουν στην θάλασσα για να σταμα-τήση η καταιγίς. Ετσι και συνέβη. Τόν πέταξαν στα κύμα-τα, οπού καθώς «προσέταξε Κύριος» μεγάλο κήτος τον κα-τάπιε. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες παρέμεινε ο Ιωνάς

Page 72: kostas plevrisas

στην κοιλιά του κήτους, τον οποίον τον εξέμεσε στην ξη-ράν, καθώς «προσέταξε ο Κύριος».

Εκεί πάλιν ο Θεός ζητεί από τον Ιωνά να μεταθή στηνΝινευή, που οι κάτοικοι της βαδίζουν «πονηράς οδούς»και να τους κηρύξη, ότι πρέπει να συμμορφωθούν γιατί θάτους τιμωρήση ο Ιεχωβάς.

Ο Ιωνάς αυτή την φορά πείθεται και πηγαίνει στην Νι-νευή. Όταν οι κάτοικοι άκουσαν το κήρυγμα του φοβήθη-καν όλοι. Από τον βασιλέα μέχρι τα κτήνη! Σ' ένδειξι με-τανοίας φορέσανε σάκκους και οι άνθρωποι και τα κτήνη!«περιβάλλοντο σάκκους οι άνθρωποι και τά κτήνη και α-νεβόησαν προς τον θεόν εκτενώς» (ενθ. άνωτ. Γ, 6). Οι άν-θρωποι και τα κτήνη ούτε τρώγανε, ούτε πίνανε. Ο βασι-λεύς πέταξε την στολήν του και φόρεσε σάκκο, όλοι δέ οι«μεγιστάνες» οι κάτοικοι, τα βόδια και τα πρόβατα νη-στεύανε και ζητούσαν συγγνώμη. Όπως ήταν επόμενο οΘεός συγκινήθηκε και «ούκ εποίησε» τις συμφορές πουπροετοίμαζε για τους Νινευήτες.

Εν τω μεταξύ όμως ο Ιωνάς έμενε σε σκηνή εξω απότην πόλι, μέχρις ότου δη τι θα γίνη. Παράξενα γεγονότασυνέβησαν τότε. Ο Θεός διέταξε μιά κολοκυθιά να μεγα-λώση πάνω από το κεφάλι του Ιωνά, για να του κάνη ί-σκιον: «και προσέταξε Κύριος ο θεός κολοκύνθη και ανέ-βη υπεράνω της κεφαλής αυτού του σκιάζειν αυτώ...» (ένθ.άνωτ., Δ, 6)και «εχάρη Ιωνάς επί τη κολοκύνθη χαράν με-γάλην» αλλά όχι για πολύ, διότι ο Θεός διέταξε ενα σκου-λήκι να απομύζηση την κολοκυθιά, η όποια μαράθηκε:«και προσέταξε ο θεός σκωλίκι εωθινή τη επαύριον και ε-πάταξε την κολοκύνθαν και απεξηράνθη» (ενθ. άνωτ. Δ, 7).Πάει λοιπόν η «κολοκύνθη» και το πρωί, που βγαίνει ο Η-λιος συγκαίει, τον Ιωνά, ο όποιος...ε! τα παρακάτω, δια-βαστέ τα στο θεόπνευστο βιβλίο.

Αλλο ίερό βιβλίο έκ της Π.Δ. είναι εκείνο που τιτλοφο-ρείται με το όνομα του πρωταγωνιστού του Ίώβ.

Ο Ίώβ ήταν «άνθρωπος αληθινός άμεμπτος, δίκαιος,θεοσεβής, άπεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος(«Ίώβ» Α, Ι). Αυτόν τον καθ' όλα έν τάξει άνθρωπον ο Ίε-χωβάς αποφασίζει να τυραννήση με τρόπο που αποδει-κνύει πρωτοφανή κακίαν και μάλιστα χάριν του... διαβό-

Page 73: kostas plevrisas

λου.To παραμυθάκι που διηγούνται στους εβραίους και πε-

ριλαμβάνεται στο θεόπνευστο βιβλίο της Π.Δ. έχει ως έ-ξης:

Μιά μέρα (έχει και ο Θεός ημέρα) οι Αγγελοι έμφανι-σθήκανε μπροστά στον Κύριο. Μαζί τους ήλθε κι ό Διάβο-λος. Μόλις τον είδε ο Θεός του είπε: Βρέ τον Διάβολο!που γύριζες βρέ; Α, απαντα ο Διάβολος περιφερόμουναστη γή. Τότε θα πρόσεξες τον Ίώβ που είναι δίκαιος, θεο-σεβής κ.τ.λ. συνεχίζει ο Κύριος. Είναι έτσι ο Ίώβ απο-κρίνεται ο Διάβολος, διότι έχει πολλά αγαθά, τα όποια αντου τα στερήσης θα σε αρνηθή. Τότε ο Θεός για να άπο-δείξη την ανιδιοτελή πιστότητα του Ίώβ αρχίζει να τονθασανίζη. Πεθαίνουν όλα τα ζώα του τα όποια ήσαν 7000πρόβατα, 3000 κάμηλοι, 500 ζεύγη βοών και 500 «θήλυαιόνοι» (ενθ. άνωτ. Α, 3). Προσέξατε ότι οι αριθμοί είναι ό-λοι στρογγυλοί; Εν πάση περιπτώσει ο Κύριος θανατώνειτα δυστυχή ζώα, κατόπιν σκοτώνει και τα δέκα παιδιά τουΊώβ γκρεμίζοντας πάνω τους την οικία όπου ευρίσκοντο,μετά σκοτώνει και τους «παίδας» τους δούλους δηλαδήτου Ίώβ. Μέ δύο λόγια δεν μένει τίποτε στον Ίώβ, ο ό-ποιος όμως παρά τις συμφορές, που τον βρήκαν υμνεί τονΚύριον και λέγει «είη το όνομα του Κύριου ευλογημένονεις τους αιώνας» (ενθ. άνωτ. 21).

Πάλιν μιά μέρα ο Θεός καλεί τους Αγγέλους για έπι-θεώρησι (παρεστήναι έναντι Κυρίου). Ανάμεσα τους έρ-χεται κι ο Διάβολος. Ξανά τα ίδια. Από πού έρχεσαι «πό-θεν συ έρχη» (ενθ. άνωτ. Β, 2) ρωτά ο Θεός; (τι παντογνώ-στης είναι;). Γύριζα σ' όλη την γή απαντά ο Σατανάς. Εί-δες εξακολουθή ο Θεός ότι ο Ίώβ μολονότι έπαθε, όσα έ-παθε παραμένει θεοσεβής κ.τ.λ. Αν όμως αντιτείνη ο διά-βολος τον βασανίσης με αρρώστεια που θα προσβάλη«την σάρκα και τα οστά του» θα σ' αρνηθή. Γιά να δούμε,λέγει ο πανάγαθος Κύριος και γεμίζει τον Ίώβ με έλκη«από ποδών έως κεφαλής», τον διώχνουν μάλιστα έξωαπό την πόλιν σκουληκιασμένο και αναγκάζεται να κάθε-ται σε κοπριές: «και εκάθητο επί της κοπριάς έξω της πό-λεως» (ένθ. άνωτ. Β, 8). Παρ' όλα αυτά συνέχιζε να ύμνήτον Κύριον.

Page 74: kostas plevrisas

Τρεις φίλοι του πηγαίνουν και του λένε, ότι για να βα-σανίζεται έτσι κάτι παλιές αμαρτίες θα πληρώνη. Ο Ίώβδεν συμφωνεί μαζί τους. Τίποτε δεν έχω κάνει, ο Θεός μεβασανίζει για ανεξιχνίαστη αιτία. Τότε ο Κύριος κατε-βαίνει μ' ένα νέφος και δηλώνει, ότι έχει δίκαιο ο Ίώβ καιόχι μόνο σταμάτησε να τον βασανίζη, αλλά του επέστρεψεστο διπλάσιο τα αγαθά που έχασε. Δηλαδή 14.000 πρόβα-τα, 6.000 καμήλους, χίλια ζεύγη βοών και 1000 θηλείας ό-νους (ενθ. άνωτ. MB, 12) και γέννησε άλλα δέκα παιδιά(για άγνωστο λόγο αυτά δεν του τα διπλασίασε). Αφού οΊώβ έζησε συνολικά 240 χρόνια πέθανε ευτυχισμένος.

Διερωτώμαι άν είναι δυνατόν ο Θεός να συνομιλή με τονΔιάβολο, να τον ρωτά, από πού έρχεται; να βασανίζη τονΊώβ και να σκοτώνη τα αθώα παιδιά του και τους αθώουςυπηρέτες. Αντί να θαυμάζουμε την υπομονή του Ίώβ,πρέπει να θαυμάζουμε την κακία του Ίεχωβά. Η Εκκλη-σία μας κι η εβραϊκή θρησκεία θεωρούν τον Ίώβ Ιστορι-κό πρόσωπο. Μολαταύτα το «Ταλμούδ» («Μπαμπά-Μπα-τρά» 15) δεν παραδέχεται την ύπαρξι του Ίώβ.

Μέχρι τώρα είδατε αρκετές από τις παραδοξότητες τουεβραιοθεού. Θά προσθέσω και μερικά ακόμη. Όπως ξέρε-τε ο Αδάμ και η Εύα εγέννησαν αρχικώς τον Κάϊν και τονΑβελ. Ο Κάϊν σκότωσε τον Αβελ, τον άδελφόν του. Ο

Κύριος ρώτησε τον Κάϊν: που είναι ο Αβελ; Δέν ξέρω ά-παντα ο δολοφόνος μήπως είμαι φύλακας του αδελφούμου; Τί διέπραξες; τον κεραυνοβολεί ο Θεός, η φωνή τουαίματος του αδελφού σου φωνάζει προς εμέ εκ της γης.Και τον καταριέται. Ο Κάϊν φεύγει. Πρίν φύγει όμως ζη-τάει... χάριν από τον Θεόν! Συγκεκριμένα θέλει να τονπροστατεύση ο Κύριος από πάντα που θα τον συναντήση,μήπως τον φονεύση. Ο Θεός του το υπόσχεται κι όχι μόνοαυτό, αλλά δηλώνει, ότι θα εκδικηθή επτά φορές, όποιονπειράξη τον Κάϊν. Δεν καταλαβαίνω δύο πράγματα. Πρώ-τον από ποιους προστατεύει ο Θεός τον Κάϊν, άφού τότεόλοι κι όλοι οι άνθρωποι στη γή ήσαν τρεις, ο Αδάμ, ηΕύα και ο Κάϊν και δεύτερον γιατί ο Κύριος προστατεύειέναν δολοφόνο; τον οποίον προηγουμένως καταριέταικαι εναντίον του οποίου ορύεται. Γιατί δεν τον τιμωρεί;Το κείμενο («Γένεσις» Δ, 8-16) αναφέρει:

Page 75: kostas plevrisas

«ανέστη Κάϊν επί Αβελ τον αδελφόν αυτού και απέ-κτεινεν αυτόν, και είπε Κύριος ο Θεός προς Κάϊνπού έστιν Αβελ ο αδελφός σου; και είπεν ού γιγνώ-σκω· μη φύλαξ του αδελφού μου ειμί εγώ; και είπεΚύριος τι πεποιήκας; φωνή αίματος του αδελφούσου βοά προς με έκ της γής. και νύν επικατάρατοςσύ από της γής, η έχανε το στόμα αυτής δέξασθαι τοαίμα του αδελφού σου έκ της χειρός σου ότε έργατην γήν, και ού προσθήσει τον ισχύν αυτής δούναισοι στενών και τρέμων έση έπί της γής. και είπεΚάϊν προς Κύριον τον Θεόν μείζων η αιτία μου τουαφεθήναι με ει εκβάλεις με σήμερον από προσώπουτης γής και από του προσώπου σου κρυβήσομαι, καιέσομαι στένων και τρέμων επί της γής, και έσται πάςο ευρίσκων με, αποκτενεί με. και είπεν αυτώ Κύριοςο Θεός ούχ ούτως, πάς ο αποκτείνας Κάϊν επτά εκδι-κούμενα παραλύσει, και έθετο Κύριος ο Θεός ση-μείον τω Κάϊν του μη ανελείν αυτόν πάντα τόν ευρί-σκοντα αυτόν, εξήλθε δέ Κάϊν από προσώπου τουθεού και ώκησεν εν γή Ναίδ κατέναντι Εδέμ».

Η απορία μου επαυξάνετε όταν βλέπω τον Θεό να αφή-νη ατιμώρητο και να προστατεύη ένα δολοφόνο, ενώ τιμω-ρή και μάλιστα σκοτώνη έναν περίπου μαλάκα. Εννοώτον Αυνάν («Γένεσις» ΑΗ, 3-11) οποίος τραβήχθηκεκαι εκσπερμάτισε στο χώμα, για να μη μείνη έγκυος η γυ-ναίκα του αδελφού του Ηρ, τον οποίον είχε θανατώσει οΘεός, διότι ήτο «πονηρός έναντι Κυρίου»!!

Ασφαλώς μέσα στίς εβραϊκές προσωπικότητες της Πα-λαιάς Διαθήκης ο πιό ευχάριστος κυρίως μεταξύ της νεο-λαίας είναι ο Αύνάν.

«Ήρ πρωτότοκος Ιούδα πονηρός έναντι Κυρίου,και απέκτεινεν αυτόν ο Θεός, είπε δέ Ιούδας τω Αύ-νάν είσελθε προς την γυναίκα του αδελφού σου καιεπιγάμβρευσαι αυτήν και ανάστησον σπέρμα τω ά-δελφω σου. γνούς δέ Αυνάν ότι ούκι αυτώ έσται τοσπέρμα, εγίνετο όταν εισήρχετο προς την γυναίκατου αδελφού αυτού, εξέχεεν επί την γήν του μη δού-

Page 76: kostas plevrisas

ναι σπέρμα τω αδελφώ αυτού. πονηρόν δέ εφάνη ε-ναντίον τον θεού, ότι έποίησε τούτο, και έθανάτωσεκαι τούτον».

Αν θέλετε μπορούμε να πάμε και σε πολύ τρελλές Ιστο-ρίες. Ενα βιβλίο της Π.Δ. λέγεται Ώ σ η έ . Δεν νομίζωνα ξέρετε τον Ώσηέ, του Βεηρεί που έζησε έπί Όζίου καιΊωάθαμ και Αχάζ και Εζεκίου βασιλέων Ιούδα εν ήμέ-ραις Ίεροβοάμ υίού Ίωάς. Αν δεν ξέρετε αυτά, τι ξέρετετότε; Τέλος πάντων, κατά την επίσημη θρησκειολογικήερμηνεία το βιβλίον κυριαρχείται υπό της συμβολικής ί-δέας ότι η μεταξύ Ίαβέ και Ισραήλ σχέσις είναι συζυγι-κή»!!! (Εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ» τόμος 18, σελ. 905, λ.«Ώσηέ»). Φαντασθήκατε ποτέ έστω και συμβολικά συζυ-γική σχέσι Ίαβέ (άλλο όνομα του Ίεχωβα) και Ισραήλ;

Λοιπόν ο Θεός είπε προς τον Ώσηέ:

«και είπε Κύριος προς Ώσηέ· βάδιζε, λάβε σεαυτώγυναίκα πορνείας και τέκνο πορνείας, διότι έκπορ-νεύουσα έκπορνεύσει η γη από όπισθεν του Κυρίου»(«Ώσηέ» Α, 2)

Ο Ώσηέ ένυμφεύθη την Γόμερ, η οποία «παρεβίασετην συζυγικήν πίστιν. Ο εν λόγω γάμος, μολονότι ήμφι-σβητήθη ο συμβολικός του χαρακτήρ, συμβόλιζε τηνσχέσιν του Θεού, προς τον περιούσιον λαόν αυτού»!!!(Εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ» ένθ. άνωτ.)...

Η Παλαιά Διαθήκη, που έχω ύπ' όψιν μου είναι το επί-σημο κείμενο που ενεκρίθη από το Οικουμενικό πατριαρ-χείο και από την Ιερά Σύνοδο. Τα σχόλια, η εισαγωγήκ.τ.λ. είναι έργον του Αρχιμανδρίτου Ίωήλ Γιαννακο-πούλου. Το βιβλίον είναι έκδοσις του έκδοτικού οίκου«Ρηγόπουλου» (Θεσ/νίκη 1969). Ο πατήρ Ίωήλ μελετών-τας την «Γένεσι» επισημαίνει κι αυτός όσο δύναται ήπιώ-τερα το ηθικό επίπεδο των «προσωπικοτήτων» του Ισ-ραήλ. Σχολιάζει (ένθ. άνωτ. σελ. 21):

«Ο Πατριάρχης Ιακώβ φέρεται σκληρός και

Page 77: kostas plevrisas

πλεονέκτης προς τον αδελφό του Ήσαύ, διότι ότανεύρεν αυτόν πεινώντα, δεν έδωκεν είς αυτόν ουδέ ενπινάκιον φακής παρά υπό τον όρον της πωλήσεωςτων πρωτοτοκίων του (25,29-34). Ο Ιακώβ ψεύδεταιείς τον πατέρα του Ισαάκ παρουσιαζόμενος ως ο Ή-σαύ και λαμβάνει την πατρικήν εύλογίαν (κεφ. 27).Η πεφιλημένη σύζυγος του Ιακώβ, η Ραχήλ, κλέ-πτει τα είδωλα του πατρός της και ψεύδεται προς αυ-τόν (31, 39). Οι υίοί του Ιακώβ φέρονται απανθρώ-πους προς τους Συχεμέτας (κεφ. 34) και είναι είδωλο-λάτραι (35,2). Ο Ρουβήν γίνεται αιμομίκτης (35,21).Η διαγωγή των υίών του Ιούδα Αυνάν και Ήρ είναιεπαίσχυντος, ως και η μετά της Θάμαρ της νύμφηςτου αμαρτία του ιδίου του Ιούδα (κεφ. 38). Ο περί-φημος Πατριάρχης Αβραάμ ψεύδεται εις τον Φα-ραώ λέγων είς αυτόν, ότι η Σάρα δεν είναι γυνή τουαλλά αδελφή του, διά να μη θανατωθή παραδίδωνούτω την γυναίκα του είς μοιχείαν».

Τί να προσθέσω; οι πράξεις χαρακτηρίζουν από μόνεςτους την ηθική ποιότητα του έβραϊσμού.

Page 78: kostas plevrisas

3. Αρνητές πολιτισμού

Page 79: kostas plevrisas

Μιά ιστορική αναδρομή των σχέσεων μεταξύ Ελλήνωνκαι εβραίων θα οδηγήση στην διαπίστωσι, ότι ο Ιουδαϊ-σμός μισούσε τον Ελληνισμό, ενώ ο Ελληνισμός περι-φρονούσε τον εβραϊσμό.

Οι Ελληνες προσέφεραν στην ανθρωπότητα πολλούςπολιτισμούς. Μινωικός, Μυκηναϊκός, Αίγαίος, Κλασσι-κός, Ελληνιστικός, Βυζαντινός με πλήθος υποδιαιρέσεωνκαι ταυτόχρονα έδημιούργησαν πολλές αυτοκρατορίεςκαι δύο φορές μέσα σε χίλια περίπου χρόνια από τον Μ.Αλέξανδρο, μέχρι τον Ηράκλειο έκαναν δύο κοσμοκρα-τορίες.

Οταν οι Ελληνες κατοικούσαν στην Μικρά Ασία,στα παράλια του Ευξείνου, έφθαναν στον Ιστρο ποταμό(Δούναβι) κατείχαν όλα τα παράλια της Μεσογείου και τα-ξίδευαν έξω από τις στήλες του Ηρακλέους προς Αγ-γλίαν κ.τ.λ. η εξερευνούσαν τον Ινδικό ωκεανό, οι έ-βραίοι την ίδια ακριβώς εποχή ήσαν ασήμαντοι νομάδες,που πηγαινοέρχονταν γύρω από το Σινά. Δίχως πολιτισμό,δίχως πόλεις, δίχως μόνιμη έγκατάστασι, δίχως φιλοσο-φία, δίχως δίκαιον, δίχως επιστήμη επικεντρώνονταν γύ-ρω από την θρησκευτική τους ηγεσία, η οποία τους διεβε-βαίωνε ότι είναι «ο εκλεκτός λαός του Θεού»! Γιατί; τι εί-χαν κάνει για να τους διάλεξη ο Θεός; ο οποίος πρέπει ναήταν μύωψ, διότι όταν επεκοινώνει στο Σινά με το Μωϋσήτότε ακριβώς (1400 π.Χ.) τελείωνε ο Μινωικός πολιτισμόςτων έξαωρόφων κτιρίων, για τα οποία ο Θεός φαίνεται δενείχε ιδέα, άφού προτίμησε τους εβραίους τσοπάνηδες τηςερήμου.

Τα μαρμάρινα μνημεία του αθανάτου Ελληνικού πολι-τισμού στολίζουν Ευρώπη και Ασία. Στάδια, θέατρα, γυ-μναστήρια, ναοί, κτίρια ορθούνται στους αιώνες για ναδείχνουν το μεγαλείο του Ελληνισμού. Οι εβραίοι τι οι-κοδομήσανε; τι έχουν να μας δείξουν. Ενα ναό μόνο άνεί-γηραν κι αυτόν δεν τον χτίσανε εβραίοι, αλλά Τύριοι τε-

Page 80: kostas plevrisas

χνίτες.«Ο ναός της Ιερουσαλήμ κατασκευάστηκε από Φοίνικες

τεχνίτες με βάση τα σχέδια μεγάλων Αίγυπτιακών ναών.Ήταν γεμάτος από σύμβολα που εκφράζανε ιδέες ξένες προςτο πνεύμα του γιαχβισμού κι έρχονταν κατευθείαν από τηνΤύρο, την Σιδώνα, την Βαβυλωνία και την Αίγυπτο...» (Α.Λόντζ: «Ο Μωϋσής» Ελλ. έκδ. «Δίβρης» σελ. 272).

Επί πλέον και ο φιλοεβραίος «αμερικανός» συγγρα-φεύς Γουΐλ Ντυράντ («Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτι-σμού» εκδ. «Συρόπουλοι», Αθ. 1965, τόμος Α', σελ. 324)παραδέχεται ότι ο ναός δεν είχε καμμία σχέσι με την ανύ-παρκτη άλλως τε εβραϊκή αρχιτεκτονική, διότι «έκτίσθηέπί τη βάσει του ρυθμού του οποίου oi Φοίνικες είχαν πα-ραλάβει από την Αίγυπτο και η διακόσμησις ήτο εμπνευ-σμένη από τα βαβυλωνιακά και ασσυριακά έργα».

Που βρίσκονται τα εβραϊκά μνημεία πολιτισμού; Που-θενά διότι δεν είχαν πολιτισμό. Παράλληλα άπειρη είναιη φιλοσοφική επιστημονική και λογοτεχνική δημιουργίατού Ελληνισμού Παρά τις καταστροφές, που οι περισσό-τερες γίνανε σκόπιμα από εβραίους, σωθήκανε χιλιάδεςογκώδεις τόμοι της Ελληνικής γραμματείας κι όλο ανα-καλύπτονται κι άλλα κείμενα. Εναντι αυτού του μεγα-λειώδους ποταμού πνευματικών προσφορών τι έχουν ναεπιδείξουν οι εβραίοι; Τήν Βίβλο και το Ταλμούδ; Αι-σχύλος, Αριστοφάνης, Ευριπίδης, Σοφοκλής κ.τ.λ. δενπαρουσιάζονται στον εβραϊσμό. Χιλιάδες ονόματα Ελ-λήνων μπορώ να παραθέσω. Από τον Κόδρο, τον Αλέ-ξανδρο, τον Λεωνίδα μέχρι το Βυζάντιο κι από εκεί άλλεςχιλιάδες ονόματα επιφανών ανδρών μέχρι την πτώσι τηςαυτοκρατορίας. Απέναντι όλων αυτών των λαμπρών προ-σωπικοτήτων ποιους μπορούν οι Εβραίοι να βάλουν;

Το γεγονός της απουσίας εβραϊκού πολιτισμού κατ' άλ-λους συγγραφείς οφείλεται στις θρησκευτικές δεσμεύ-σεις, που εμπόδιζαν την ανάπτυξι των τεχνών και των επι-στημών, κατ' άλλους στην ανικανότητα της εβραϊκής φυ-λής να παράγη πολιτισμό. Συμφωνώ με τους δεύτερους,για τον απλούστατο λόγο ότι οι εβραίοι σαν φυλή προη-γήθησαν της θρησκείας τους, η οποία τους έβαλε δεσμεύ-σεις για να δικαιολόγηση την ανικανότητα πολιτιστικής

Page 81: kostas plevrisas

παραγωγής. Η εβραϊκή θρησκευτική και γιά την ακρίβειαεθνική ηγεσία, όταν διεπίστωσε ότι οι εβραίοι δεν μπορούννα ζωγραφίσουν, απαγόρευσε την ζωγραφική, διότι δήθενο Θεός διέταξε να μη κατασκευάζουν ομοιώματα ανθρώ-πων, ζώων κ.τ.λ. «ού ποιήσεις σεαυτώ είδωλον ουδέ παν-τός ομοίωμα, όσα έν τω ουρανώ άνω και όσα έν τη γη κάτωκαι έν τοις ύδασι ύποκάτω της γής» («Δευτερονόμιον» Ε,8)

Η έλλειψι πολιτισμού στους εβραίους ομολογείται κιαπό τους φίλους τους. Φέρνω για παράδειγμα τον ΓάλλοΑκαδημαϊκό Δανιήλ Ρόπς. Εγραψε το βιβλίο «Η καθη-μερινή ζωή στην Παλαιστίνη» που κυκλοφόρησε και σταΕλληνικά (εκδ. «Παπαδήμας» Αθ. 1988) το δέκατο κεφά-λαιο (σελ. 338 κ.έ.) είναι αφιερωμένο στα «Γράμματα, Τέ-χνες και Επιστήμες», όπου παρά την φιλοεβραϊκή διάθε-σι του συγγραφέως αναγκάζεται αυτός να παραδέχεται τηνπολιτιστική ανεπάρκεια των Ιουδαίων. Παραθέτω μερι-κά χαρακτηριστικά αποσπάσματα για να βγάλετε μόνοιτα συμπεράσματα σας:

«Δέν έχουμε από το αρχαίο Ισραήλ, ούτε ένα παρά-δειγμα βιβλίου που να πραγματεύεται κάποιο μηθρησκευτικό θέμα και που να έχει για στόχο την ψυ-χαγωγία του αναγνώστη. Ούτε μπορούμε να φαντα-στούμε ένα Θεόκριτο η ένα Κάτουλλο Ιουδαίους, κιακόμα λιγότερο έναν Όβίδιο, έναν Απουλήιο η έναΠετρώνιο! Δέν είναι απόλυτα σωστό ότι δεν υπήρξανστο Ισραήλ, όπως μας βεβαιώνει ο Φλάβιος Ιώση-πος, αλλά βιβλία εκτός από τη Βίβλο, είναι ωστόσο,βέβαιο ότι δεν υπήρχε άλλη λογοτεχνία εκτός απότην ιερή...

Τί διάβαζαν τότε οι Ιουδαίοι; Η απάντηση είναιαπλή: διάβαζαν τη Βίβλο, αυτό δηλαδή που ονομά-ζουμε Παλαιά Διαθήκη και όσα συνδέονταν άμεσα μ'αυτήν...

Η τάξη στις ιδέες, η λογική απόδειξη, όλα όσα μαςέμαθε ο Κικέρων να θεωρούμε βασικά στη ρητορική,ήταν ριζικά ξένα στο ισραηλινό πνεύμα...(ενθ. άνωτ. σελ. 343)

Page 82: kostas plevrisas

Είναι αδύνατο να συλλάβουμε τι ήταν η Ιουδαϊκήμουσική. Στήν Ελλάδα είχαν κωδικοποιήσει την«κιθαρωδία», στο Ισραήλ δεν είχε γίνει τίποτα ανά-λογο. Μπορεί να παραχωρούσαν μεγάλη θέση στοναυτοσχεδιασμό. Μερικές οδηγίες, που δίνονται στηΒίβλο, είναι αόριστες· γίνεται, για παράδειγμα, λό-γος για τον «όγδοο ήχο», αλλά για ποια κλίμακαπρόκειται: Μερικοί ψαλμοί στον τελευταίο τουςστίχο αναφέρονται σε κάτι που φαίνεται να είναι τό-νοι, δεν ξέρουμε ωστόσο ποιοί ήταν. Το Ταλμούδ δί-νει μερικές πληροφορίες για τον τονισμό των μουσι-κών φθόγγων και τη χρήση των «μουσικών τόνων»,αλλά η μέθοδος αυτή δεν άρχισε να εφαρμόζεται πα-ρά μόνο από τους Μασσορήτες, τέσσερις δηλαδήαιώνες μετά Χριστόν.(ενθ. άνωτ. σελ. 349)

Η αρχιτεκτονική, ασήμαντη όταν ήταν αυθεντι-κά ιουδαϊκή, ακολουθούσε τη σχολή των ειδωλολα-τρών για να φτάσει στήν πολυτέλεια.

Στή γλυπτική το σκάνδαλο ήταν ακόμα πιό φανε-ρό. Κανένας δεν τόλμησε ποτέ, χωρίς αμφιβολία, ναστήσει στήν Πόλη του Κυρίου το παραμικρό άγαλ-μα την ίδια στιγμή θα ξέσπαγε επανάσταση.(ενθ. άνωτ. σελ. 351)

Η ζωγραφική ήταν ακόμα πιό φτωχή· δέ βρέθηκεκανένα έργο(ενθ. άνωτ. σελ. 352)

Αν η λογοτεχνία και οι τέχνες στο Ισραήλ υπά-κουαν, κατά κάποιο τρόπο, στις επιταγές της θρη-σκείας, σε ο,τι άφορα τις επιστήμες, η ο,τι τις αντι-προσώπευε, μπορούμε να πούμε ότι τις απορρόφησε.Οι Ελληνες και οι Ρωμαίοι καταλάβαιναν την ανι-διοτελή επιστημονική έρευνα, που μοναδικός σκο-πός της είναι η γνώση, για τους Ιουδαίους η αντίλη-ψη αυτή από την οποία θα πηγάσει ολόκληρη η σύγ-χρονη επιστήμη ήταν ριζικά απαράδεκτη. Δέν μπο-

Page 83: kostas plevrisas

ρούσε να υπάρχει καμιά άλλη επιστήμη εκτός απότη θεολογία.(ένθ. άνωτ. σελ. 353)

Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι δεν υπάρχει καθό-λου Ιουδαϊκό θέατρο: το ιερό έργο που απόδιναν οιαρχαίοι Ελληνες στην τραγωδία, θα περάσουν χί-λια, πάνω κάτω χρόνια, για να το ανακαλύψουν πάλιoi χριστιανοί...(ενθ. άνωτ. σελ. 339)

Τα μαθηματικά, που αποτελούν σήμερα τη βάσηγια όλες τις επιστήμες, δεν υπήρχαν σαν Ιουδαϊκή,τουλάχιστον, επιστήμη, γιατί είναι πιθανόν oi ελλη-νικές και ρωμαϊκές γνώσεις να τους επηρέαζαν λίγοπολύ. Δέ βλέπουμε να υπήρξε αφηρημένη επιστήμητων αριθμών αρκούνταν σε εμπειρικές μεθόδους α-ριθμητικής. Η γεωμετρία, για παράδειγμα, περιορι-ζόταν σε πράξεις χωρομέτρησης...»(ενθ. άνωτ. σελ. 355)

Οταν ένας φίλος των εβραίων (πιθανώς εβραϊκής κατα-γωγής και ο ίδιος) όπως ο Ακαδημαϊκός Δανιήλ Ρόπςγράφει (ενθ. άνωτ. σελ. 350) ότι: «Στήν ιστορία δεν έχειμείνει ούτε ένα όνομα από Ισραηλίτη καλλιτέχνη oι αρ-χαιολόγοι δεν έχουν ανακαλύψει ούτε ένα Ιουδαϊκό αρι-στούργημα...» εμείς τι να πούμε;

Και ο μεγάλος Ριχάρδος Βάγκνερ στήν μελέτη του: «ΟΙουδαϊσμός στήν Μουσική» (ελλ. εκδ. «Ελεύθερη Σκέψις»Αθ. 1985, σελ. 52) θα βεβαίωση ότι «ο Εβραίος δεν είχε ποτέδική του τέχνη, κι έτσι η ζωή του δεν είχε ποτέ μιά καλλιτε-χνική πλευρά».

Ο αναγνώστης πιθανώς να υποθέση, ότι επαινώ τηνΕλλάδα γιατί είμαι Ελλην. Γιά να μη περάση τέτοια υπο-ψία, από το μυαλό του θα αναφέρω τι είπαν για την πατρίδαμας, τρεις επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες. Θάμπορούσα να απαριθμήσω εκατοντάδες. Αρκούμαι όμως

Page 84: kostas plevrisas

σε τρεις αντιπροσωπευτικούς Ευρωπαίους. Ο διάσημοςΓάλλος συγγραφεύς Φραγκίσκος Σατωμπριάν (1768-1848)απέδιδε τόση σημασία στον Ελληνικό τρόπο ζωής, ώστεδιεκήρυξε «Ώς προς έμέ οτιδήποτε κι αν συμβή θα πεθάνωΕλλην» (Quant a moi, quoi qu' il arrive je mourrai Grec).

Ο κορυφαίος Γερμανός ποιητής Γουλιέλμος Μύλλερ(1794-1827) του οποίου πασίγνωστα είναι (εκτός βέβαιατου νεοελληνικού κρατιδίου) τα «Ελληνικά άσματα»βλέποντας τι οφείλει η ανθρωπότης στην Ελλάδα διηρω-τάτο: «Χωρίς εσένα Ελλάς, τι θα ήταν ο κόσμος;» (Ohnedich, Hellas, was ware die Welt?) και ο μέγιστος των Αγ-γλων ποιητών Πέρσυ Σέλλεϋ (1792-1822) που συνέθεσεστην Ιταλία το 1821 το δράμα «Ελλάς» επί τη κηρύξειτης Εθνικής μας επαναστάσεως αφού διεπίστωσε ότι «οανθρώπινος τύπος και το άνθρωπινον πνεύμα έφθασανστην τελειότητα των εις την Ελλάδα» αφού διεπίστωσεότι τα πάντα (τέχνη, νόμοι, θρησκεία κ.τ.λ.) προέρχονταιαπό την Ελλάδα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι «όλοι εί-μεθα Ελληνες» ( We are all Greeks). Αυτές oι απόψειςτων πνευματικών προσωπικοτήτων της Ευρώπης άνταπε-κρίνοντο προς το αίσθημα των Ευρωπαϊκών λαών, πουθαυμάζουνε τον Αρχαιοελληνικό πολιτισμό και προς τηναλήθεια. Φαντάζεσθε τον Μύλερ να έλεγε, τι θα ήτο ο κό-σμος δίχως το Ισραήλ; η τον Σατωμπριάν να διεκήρυττεοτιδήποτε κι αν συμβή θα πεθάνη εβραίος; η τον Σέλλεϋνα διαβεβαίωνε ότι στην Ιουδαία ο ανθρώπινος τύπος καιτο ανθρώπινο πνεύμα έφθασαν στην τελειότητα τους; Του-λάχιστον θα τους περνούσαν για τρελλούς.

Η γνώμη των Ευρωπαίων για τους εβραίους είναι γνω-στή.

Το μεγάλο λεξικό της Οξφόρδης στην λέξι εβραίος δί-νει ως πρώτη ερμηνεία: «άτομον της εβραϊκής φυλής» καιως δευτέραν ερμηνεία: «φυλάργυρος και άρπαξ άνθρωπος,φιλοχρήματος και αδίστακτος η έμπορος που μεταχειρίζε-ται τεχνάσματα». Οι εβραίοι έκαναν αγωγή στους εκδότεςτου λεξικού για να απαλειφθούν οι χαρακτηρισμοί πουφυσικά δεν τους αρέσουν. Ο αρχισυντάκτης του «Όξ-φορντ», Μπέρτσφηλντ «επιμένει ότι η λεξις «Εβραίος»έχει στην αγγλική γλώσσα και την σημασία του φιλάργυ-

Page 85: kostas plevrisas

ρου, κερδοσκόπου κ.λ.π.». Διατείνεται (ο Μπέρτσφηλντ)«ότι κανείς δεν έχει τίποτα εναντίον των εβραίων γενικά,αλλά δεν είναι διατεθειμένος για χάρι τους ν' άλλάξη τηνγλώσσα του».

«Oi λέξεις» λέει, «σημαίνουν αυτό που σημαίνουνκαι όχι αυτό που θέλει ο καθένας από μας. Από τηνεποχή του Σαίξπηρ κι ακόμη πιό πριν oi Αγγλοι έ-χαρακτήριζαν τους φιλάργυρους ως Εβραίους.Οσο και αν είναι λυπηρή η σύνδεσις, ορισμένων ε-

θνικών επιθέτων με ορισμένες ιδιότητες όσο και ανείναι ενδεχομένως άδικη ανταποκρίνεται εν τούτοιςστο γλωσσικό αίσθημα του λαού, και τό λεξικό είναιυποχρεωμένο να καταχώρηση τις έννοιες αυτές.

(για περισσότερα εις κυπριακήν έφημ. «Γνώμη» (1 Ιου-νίου 1973) και εις Δημ. Φωτιάδη: «Εβραϊκός κίνδυνος»(Αθ. 1976, σελ. 27).

Και στην Ελληνική γλώσσα η λέξις εβραίος ισοδυνα-μεί με ύβριν, διότι σημαίνει άνθρωπον φιλάργυρον, τοκο-γλύφον κ.τ.λ.

Κάτω από τα φοβερά πλήγματα του Μ. Αλεξάνδρουκατέρρεε η αυτοκρατορία του Δαρείου. Ο Ελλην Βασι-λεύς έκπορθητής της Τύρου και μετέπειτα της Γάζης κάλε-σε τους εβραίους να παραδοθούν. Ο Μέγας ίερεύς τουςΖαντούς αρχικά αρνήθηκε. Αμέσως ο Αλέξανδρος έπίκεφαλής των αήττητων φαλαγγών του εστράφη εναντίοντης Ιερουσαλήμ. Οι εβραίοι μόλις είδαν τα ελληνικάστρατεύματα παραδόθηκαν, δίχως την παραμικρή άντί-στασι.

Οι Ιουδαίοι για να αμβλύνουν τις εντυπώσεις της ταπει-νωτικής παραδόσεως των διέδωσαν, ότι όταν παρουσιά-σθηκε ο Αλέξανδρος τον ύπεδέχθησαν ο λαός με τους ίε-ρείς σ' εορταστική πομπή κι ο Αλέξανδρος τους θαύμασεκαι «γονάτισε μπροστά στον Ιερέα» (Α. Αόντζ: «Ο Ιου-δαϊσμός σαν πρόδρομος του Χριστιανισμού» έκδ. «Λί-βρης» Αθ. 1979 σελ. 54). Ο ίδιος συγγραφεύς θεωρεί τηναφήγηση των εβραίων «πλασματική» (ενθ. άνωτ.). Συμφω-νώ απόλυτα. Αλλά κι αν είναι αληθινή τότε οι εβραίοι εί-

Page 86: kostas plevrisas

ναι ο μοναδικός λαός στην ιστορία του κόσμου, που ύπε-δέχθη τον κατακτητή του με εορταστική πομπή!

Ο καθηγητής της κλασσικής φιλολογίας στο πανεπι-στήμιο του Μαρβούργου Θ. Μπίρτ, στο περίφημο σύγ-γραμμα του «Μέγας Αλέξανδρος» (έκδ. «Δαρέμα» σελ.158) γράφει σχετικά: «Κατά την προς τα εκεί (Αίγυπτον)πορείαν του ο Αλέξανδρος κατάλαβε την Ιερουσαλήμ.Τούτο εγένετο αθορύβως. Διότι η μικρά Ιουδαία ήτο συ-νηθισμένη εις την ύποταγήν».

Ετσι είναι η ιστορική αλήθεια. «Ή μικρά Ιουδαία ήτοσυνηθισμένη εις την ύποταγήν». Ο λαός που παριστάνειτον «εκλεκτό του θεού» ύπετάσσετο στα δυναμικά Εθνη,τα οποία δεν ένδιαφέροντο για την κατάκτησι των ε-βραίων, άλλα απλώς διερχόμενα από την Παλαιστίνη κα-τέλυαν το εβραϊκό κράτος.

Τήν εποχή των Ελληνιστικών χρόνων οι εβραίοι ήσανυπόδουλοι στους Ελληνες. Οποτεδήποτε έτόλμησαν νασηκώσουν κεφάλι όρμούσαν στην Παλαιστίνη οι Ελληνι-κές λεγεώνες και διέλυαν τα πάντα. Πολλές φορές Ελλη-νες βασιλείς συνεκρούοντο στην Ιουδαία, για το ποιοςθα κυριάρχηση σ' αυτή. Ο στρατηγός του ΠτολεμαίουΣκόπας έξεστράτευσε στην Παλαιστίνη και έν καιρώ χει-μώνος κατέστρεψε το Ιουδαϊκό Εθνος: «Ο δε του Πτολε-μαίου στρατηγός Σκόπας όρμήσας έκ τους άνω τόπους κε-τεστρέψατο έν τω χειμώνι το Ιουδαίων Εθνος» λέγει ο ι-στορικός Πολύβιος («Ιστορία» ΙΣΤ, 39). Τόν Σκόπα κα-τόπιν έξεδίωξε ο Αντίοχος ο όποιος υπέταξε τους εβραί-ους στο δικό του βασίλειο. Στό «Μακκαβαίων Α» (Α, 19-29) οι εβραίοι περιγράφουν πώς τους εταπείνωσε ο Αντί-οχος, όταν επέστρεψε από την είσβολή εναντίον της Αι-γύπτου. «Πάς ο οίκος Ιακώβ ενεδύσατο αισχύνην» κλα-ψολογούν και με κάθε λεπτομέρεια διηγούνται πόσο τουςεξευτέλισε ο Ελλην Βασιλεύς, ο όποιος τους εποδοπάτη-σε:

«και κατελάβοντο τάς πόλεις τας οχυράς έν γη Αιγύ-πτω και έλαβε τα σκύλα γής Αιγύπτου, και έπέστρε-ψεν Αντίοχος μετά το πατάξαι Αίγυπτον έν τω έκα-τοστώ και τεσσαρακοστώ και τρίτω έτει και ανέβη

Page 87: kostas plevrisas

έπί Ισραήλ και ανέβη είς Ιερουσαλήμ εν όχλω βα-ρεί, και εισήλθον είς το αγίασμα έν υπερηφανία καιέλαβε το θυσιαστήριον το χρυσούν και την λυχνίαντου φωτός και πάντα τα σκεύη αυτής και την τράπε-ζαν της προθέσεως και τα σπονδεία και τάς φιάλαςκαι τάς θυΐσκας τάς χρυσάς και το καταπέτασμα καιτους στεφάνους και τον κόσμον τον χρυσούν τον κα-τά πρόσωπον του ναού και ελέπισε πάντα, και έλα-βε το αργύριον και το χρυσίον και τα σκεύη τα επιθυ-μητά και έλαβε τους θησαυρούς τους απόκρυφους,ούς εύρε, και λαβών πάντα απήλθεν είς την γήν αυ-τού, και εποίησε φονοκτονίαν και ελάλησεν ύπερη-φανίαν μεγάλην. και έγένετο πένθος μέγα επί Ισ-ραήλ έν παντί τόπω αυτών, και έστέναξαν άρχοντεςκαι πρεσβύτεροι, παρθένοι και νεανίσκοι ήσθένη-σαν, και το κάλλος των γυναικών ήλλοιώθη. πάς νυμ-φίος ανέλαβε θρήνον, και καθήμενη έν παστώ εγένε-το έν πενθεί, και εσείσθη η γή επί τους κατοικούνταςαυτήν, και πάς ο οίκος Ιακώβ ενεδύσατο αισχύνην».

Ο Αντίοχος Δ' γιος του Μεγάλου Αντιόχου και τηςΛαοδίκης ήταν όμηρος για 14 έτη στους Ρωμαίους, απ' ό-που τον εξαγόρασε ο αδελφός του Βασιλεύς Σέλευκος. Βα-σίλευε από το 175-164 π.Χ. και στο διάστημα της βασι-λείας του επιτέλεσε μεγάλα ειρηνικά έργα και πολεμικάκατορθώματα. Νίκησε τους Αιγυπτίους και κατέκτησεόλη την Αίγυπτο στεφθείς το 170 π.Χ. στην Μέμφιδα βα-σιλεύς της Αίγύπτου.

Προσπάθησε μ' όλα τα μέσα που διέθετε να άναστήσητο Ελληνικό μεγαλείο, γι' αυτό υπεστήριξε οτιδήποτεσχετιζότανε με τον Ελληνισμό. Είναι αυτός που έκτισετο Όλυμπιείον των Αθηνών και ενίσχυσε την μελέτη καιπροβολή του Ελληνικού πολιτισμού, ώστε δικαίως να ά-ναγορευθή υπό της Ιστορίας είς Επιφανή. Εξ άλλου οΠολύβιος, που τόσο δύσκολα επαινεί τον αποκαλεί: «με-γαλεπήβολον και του της βασιλείας ονόματος άξιον».

Αν δεν πέθαινε στο Ταμπάλ της Περσίδας το 164 π.Χ.από ασθένεια θα ήταν ασφαλώς διαφορετική η εθνολογι-κή φυσιογνωμία της Μέσης Ανατολής. Ο Αντίοχος εί-

Page 88: kostas plevrisas

χεν αποφασίσει να εξαφανίση τους εβραίους, διά του έξε-ληνισμού τους. Πράγματι, οι Ιουδαίοι σύντομα απεδέ-χθησαν τα Ελληνικά ήθη και τον Ελληνικόν πολιτι-σμόν. Στό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «ΜακκαβαίωνΒ» (κεφ. Δ, 12 κ.έ.) βλέπετε την άνησυχίαν των θρησκευτι-κών αρχηγών του Ισραήλ, διότι οι νέοι εβραίοι αμελού-σαν τα θρησκευτικά των καθήκοντα και έγυμνάζοντο σανΕλληνες, σύχναζαν στίς παλαίστρες, διάβαζαν φιλοσο-

φία κ.τ.λ.Όλους αυτούς που άποκληθήκανε Ελληνίζοντες Ιου-

δαίοι οι εβραίοι τους έσφαξαν, όταν πέθανε ο Αντίοχος.Όσο ζούσε τόλμησαν να επαναστατήσουν εναντίον του.Κι όχι μόνο αυτό αλλά σφάξανε Ελληνες και Ελληνίζον-τες. Ο Αντίοχος τους εκδικήθηκε σκληρά. Εκστράτευσεστην Ιουδαία από την Αίγυπτο, κατέστειλε δυναμικά τηνέξέγερσι και διέταξε αλύπητα να κατασφάξουν τους ε-βραίους (κόπτειν αφειδώς). Επαθαν τότε μεγάλη πανωλε-θρία. Οι ίδιοι περιγράφουν τις σκηνές ("Μακκαβαίων" Ε,11-17).

«όθεν αναζεύξας έξ Αίγύπτου τεθηριωμένος τηψυχή έλαβε τήν μέν πόλιν δορυάλωτον, και εκέλευσετοις στρατιώτας κόπτειν αφειδώς τους εμπίπτονταςκαι τους εις τάς οικίας αναβαίνοντας κατασφάζειν.έγίνοντο δέ νέων και πρεσβυτέρων αναιρέσεις, αν-δρών τε και γυναικών και τέκνων αφανισμός, παρθέ-νων τε και νηπίων σφαγαί. οκτώ δέ μυριάδες εν ταίςπάσαις ήμέραις τρισί κατεφθάρησαν τέσσαρες μένέκ χειρών νομαίς, ούχ ήττον δέ των έσφαγμένων έ-πράθησαν. και ουκ αρκεσθείς δέ τούτοις κατετόλμη-σεν είς το πάσης της γής άγιώτατον ιερόν εισελθείν,οδηγόν έχων τον Μενέλαον, τον και των νόμων, καιτης πατρίδος προδότην γεγονότα και ταίς μιαραίςχερσί τα ιερά σκεύη λαμβάνων και τα υπ' άλλων βα-σιλέων ανατεθέντα προς αύξησιν και δόξαν του τό-που και τιμήν ταίς βεβήλοις χερσί συσσύρων επεδί-δου».

Κυριολεκτικώς τους διέλυσε. Μετέτρεψε τον ναό του

Page 89: kostas plevrisas

Σολομώντος σε Ναό του Ολυμπίου Διός, ετηγάνισε ζων-τανό τον Αρχιερέα Ελεάζαρ, που ετήρησε προκλητικήστάσιν απέναντί του. Ενώ άλλους έκαψε μέσα σε σπή-λαια. Ο εβραϊσμός προκάλεσε την μήνιν του Ελληνι-σμού και την υπέστη, μέχρι σημείου που οι εβραίοι δεντολμούσαν να πουν ότι είναι εβραίοι: «ούτε απλώς Ίου-δαίον όμολογείν είναι» (ενθ.άνωτ. ΣΤ, 6).

Η αποκορύφωσι του ανθελληνικού μίσους, που τους υ-παγορεύει ο Θεός τους φαίνεται καθαρά στον Ζαχαρία (Θ,13) όπου διαβάζουμε: «και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών επίτα τέκνα των Ελλήνων»!!! Αλλού πάλι στο δήθεν θεό-πνευστο βιβλίο («Ιεζεκιήλ» ΚΕ, 16, 17) ο Θεός των ε-βραίων αποφασίζει να σκοτώση τους Κρήτας: «Τάδε λέγειΚύριος, ιδού έγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύ-λους και εξολοθρεύσω Κρήτας και άπολώ τους καταλοί-πους τους κατοικούντας την παραλίαν και ποιήσω έν αύ-τοίς εκδικήσεις μεγάλας...» Παρακάτω («Ιεζεκιήλ» Λ, 5,14, 17) προλέγει ότι οι Κρήτες «μαχαίρα πεσούνται» καιθα καταστρέψη τις Ελληνικές πόλεις Ήλιούπολι, Διό-σπολι κ.τ.λ.

Ακόμη σ' ένα άλλο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης στονΣοφονία (Β, 5, 6) απειλούνται από τον έβραιοθεό οι Κρή-τες με εξαφάνισι: «Ουαί οί κατοικούντες το σχοίνισμα τηςθαλάσσης, πάροικοι Κρητών λόγος Κυρίου έφ' υμάς, Χα-νάαν γη αλλοφύλων και απολώ υμάς έκ κατοικίας» και έπίπλέον ο εβραιοθεός αποφασίζει: «και έσται Κρήτη νομήποιμνίων και μάνδρα προβάτων»!!!

Ο Ερνέστος Ρενάν στον «Αντίχριστο» (έκδ. «Ανα-γνωστίδη» σελ. 143) γράφει: «οι σφαγές ξαπλώθηκαν ωςτην Αίγυπτο, όπου το μίσος ανάμεσα στους Ελληνες καιστους Ιουδαίους είχαν φθάσει στο αποκορύφωμα τους.Τήν εποχή εκείνη οι Ρωμαίοι είχαν τοποθετήσει ως διοι-κητή κάποιον ονόματι Αλέξανδρο Τιβέριο. Ο Ρενάν(ενθ. άνωτ.) γράφει, ότι αυτός ήταν Ιουδαίος. Δέν αμφι-βάλλω. Προσέξτε όμως ότι το όνομά του ήταν μία σύνθεσιΕλληνικού και Ρωμαϊκού ονόματος. Στήν πραγματικότη-τα δηλαδή ούτε Αλέξανδρος ήτανε, ούτε Τιβέριος, αλλάμάλλον κάποιος Ααρών η Ναούμ, που κρυβότανε πίσω

Page 90: kostas plevrisas

από ένα Ελληνορωμαϊκό όνομα. Η εβραϊκή έπανάστασιξέσπασε. Ο Ρενάν (ενθ. άνωτ.) διηγείται:

«Η στάση ξέσπασε με την ευκαιρία μιας συγκέντρω-σης στο αμφιθέατρο. Οπως φαίνεται οι πρώτες βρι-σιές προήλθαν άπ' τους Ελληνες και οι Ιουδαίοι α-πήντησαν με τρόπο τραχύ. Οπλισμένοι μέ λαμπάδεςαπειλούσαν να κάψουν μέσα στο αμφιθέατρο τουςΕλληνες μέχρι τον τελευταίο. Αδικα ό Τιβέριος Α-

λέξανδρος προσπάθησε να τους καθησυχάσει κι α-ναγκάσθηκε να καλέσει τις λεγεώνες, οι Ιουδαίοιαντιστάθηκαν και τότε η σφαγή ήταν τρομερή. Ηιουδαϊκή συνοικία στην Αλεξάνδρεια που την έλε-γαν Δέλτα γέμισε κυριολεκτικά από πτώματα και οαριθμός των νεκρών έφθασε τους πενήντα χιλιάδες.

Αυτές οι πράξεις που προκαλούσαν τη φρίκηκράτησαν σχεδόν ένα μήνα. Στό Βορρά σταμάτησανστα υψώματα της Τύρου, γιατί παραπέρα, οι Ιουδαϊ-κές κοινότητες δεν ήταν αρκετά ισχυρές ώστε να έπι-βληθούν στους ντόπιους πληθυσμούς. Στήν πραγμα-τικότητα η αιτία του κακού ήταν μάλλον κοινωνικήπαρά θρησκευτική. Σέ κάθε πόλη όπου ο Ιουδαϊ-σμός έφθανε στο σημείο να κυριαρχήσει, η ζωή κα-ταντούσε αδύνατη για τους εθνικούς».

Οι προσπάθειες των θρησκευτικών ηγετών των εβραίωννα αφανίσουν το Ελληνισμό δεν αποδώσανε. Τα Ελληνι-κά γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες όχι μόνο έπιζήσα-νε, αλλά κυριαρχήσανε παγκόσμια. Η οικουμενικότηςτου Ελληνισμού είναι πιά γεγονός, που τίποτε δεν μπόρε-σε, ούτε θα μπόρεση να άλλάξη. Ακόμη και μέσα στον ε-βραϊσμό παρατηρείται το φαινόμενο της Ελληνικής πα-ρουσίας π.χ. υπάρχουν βασιλείς των Ιουδαίων που ονο-μάζονται Αλέξανδρος, Αντίγονος, Αριστόβουλος. Μά-λιστα ο Αντίγονος ο Μακκαθαίος έκοψε νομίσματα μετο ονομά του γραμμένο στα Ελληνικά. Παίρνανε τα Ελ-ληνικά ονόματα, αλλά ποτέ τους δεν εννοήσανε την Ελ-ληνική ηθική. Ο Αντίγονος που σας ανέφερα υπήρξε οτελευταίος Μακκαβαίος. Οταν εισέβαλαν οι Πάρθοι ο έ-

Page 91: kostas plevrisas

βραίος ήγεμών:

«άφού πρώτα συνεννοήθηκε με τους εισβολείς,στους οποίους είχε υποσχεθεί 1000 τάλαντα και 500γυναίκες - περίεργη προσφορά για έναν υποψήφιοστην αρχιερατεία! Οι Ρωμαίοι απασχολημένοι άλ-λού, δέν μπόρεσαν να επέμβουν αποτελεσματικά. Ε-νας πολύμηνος και ανελέητος εμφύλιος πόλεμος βύ-θισε ξανά τη χώρα στο αίμα. Ο Αντίγονος κατέλαβετελικά την Αγία Πόλη και ανάγγειλε ότι αποκαθι-στούσε στο πρόσωπο του το διπλό τίτλο του βασι-λιά και του αρχιερέα. Διέταξε να του παραδώσουντο γέρο Ύρκανό και του ξέσχισε τα αυτιά με τα δόν-τια του, ώστε να μη μπορεί να γίνει αρχιερέας επει-δή έπρεπε να είναι αλώβητος όποιος ασκούσε αυτότο αξίωμα».

(Ντανιέλ Ρόπς: «Η καθημερινή ζωή στη Παλαιστίνη»Αθ. 1988, έκδ. «Παπαδήμα», σελ. 73).

Αντιλαμβάνεσθε ότι είναι αδιανόητο, αφάνταστο γιαέναν Ελληνα να προσφέρη πεντακόσιες γυναίκες! η νασχίζη με τα δόντια του τα αυτιά ενός αρχιερέα.

Οι εβραίοι είναι ένας λαός που ιστορικά υπάρχει αςπούμε από το 1.500 π.Χ. Αν θέλουν ας πούμε από το 2.000π.Χ. Από τότε μέχρι σήμερα περάσανε 4.000 χρόνια. Τίκατορθώσανε; Νεώτεροι και νεώτατοι λαοί όπως Αγγλοι,Γάλλοι, Γερμανοί κ.τ.λ. προσέφεραν τόσα και τόσα στονανθρώπινο πολιτισμό και στην τεχνολογία. Οι εβραίοι τιπετύχανε; Που ώφελήσανε την ανθρωπότητα; Και γιατίτους επέλεξε ο Θεός; Τί τους έθαύμασε;

Ολόκληρη η ιστορία των εβραίων είναι η ίστορία τηςδουλείας του. Πότε δούλοι στους Αιγυπτίους, πότε στουςΠέρσες, πότε στους Αραβες, πότε στους Ρωμαίους, πότεστους Βυζαντινούς κ.τ.λ. πάντα κάποιον είχαν από πάνωτους. Εκτος από την ελλειψι της δυνάμεως να δημιουρ-γήσουν ίδικόν των πολιτισμό εστερούντο πολεμικών αρε-τών, ώστε να αγωνισθούν υπέρ της εθνικής των ελευθε-ρίας. Βέβαια όταν ο εχθρός των ήταν ασθενέστατος, τότεσαν όχλος δολοφόνων έπετίθεντο και έσφαζαν έκ του ά-

Page 92: kostas plevrisas

σφαλούς. Τίς άνανδρες αυτές ενέργειες τους τις πλήρωνανπολύ ακριβά, διότι οι Ελληνες, οι Ρωμαίοι, κ.τ.λ. τους τι-μωρούσαν παραδειγματικά.

Οι εβραίοι δεν ήσαν αυτόχθονες στην Παλαιστίνη. Ε-κείνη η χώρα, που κατόπιν ονομάζουν «γη των πατέρωντους» δεν ήταν δική τους. Πρώτοι κάτοικοι της ήσαν Ελ-ληνες νησιώτες, που μετανάστευσαν στην περιοχή, όπουανέπτυξαν μεγάλο πολιτισμό. Ισως υπήρχαν τίποτε Αρα-βες Ιθαγενείς. Πάντως οι εβραίοι ήλθαν μετά. Γι' αυτόστον «Ίησού του Ναυή» (ΚΔ, 13) ομολογούν ότι ο Θεόςτους έδωσε εκείνη την γη:

«και εδωκεν υμίν γήν, έφ' ήν ουκ εκοπιάσατε έπ' αυ-τής, και πόλεις, άς ουκ ωκοδομήκατε, και κατωκί-σθητε έν αυταίς, και αμπελώνας και ελαιώνας, ουςουκ έφυτεύσατε ύμείς, εδεσθε. Κύριον, και λατρεύ-σατε αύτώ έν ευθύνεται και έν δικαιοσύνη και περιέ-λεσθε».

και αλλού πάλιν («Δευτερονόμιον» ΣΤ, 10) σημειώνεταιότι ο εβραιοθεός έδωσε στους Ιουδαίους μεγάλες και ω-ραίες πόλεις που δεν οίκοδομήσανε οι εβραίοι, οίκουςπλήρεις παντοειδών αγαθών για τα όποια οι εβραίοι ουδένσυνεισέφεραν, επίσης πήραν οι Ιουδαίοι μεγάλες δεξαμε-νές που αυτοί δεν κατεσκεύασαν, αμπελώνες και ελαιώνεςπου αυτοί δεν έφύτευσαν κ.τ.λ. Δηλαδή καθαρή αρπαγήξένων περιουσιών. Γιατί; Το ότι οι εβραίοι όταν εισέβα-λαν στην Παλαιστίνη βρήκαν ανώτερο πολιτισμό είναι Ι-στορικά εξακριβωμένο. Ο καθηγητής Πανεπιστημίου Β.Βέλλας στο σύγγραμμα του «Εβραϊκή Αρχαιολογία»(εκδ. «Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας της Ελ-λάδος» Αθ. 1980, σελ. 90, 102) γράφει:

«Γενικώς κρίνων τις τον πολιτισμών της υπ' όψιν ε-ποχής, οφείλει να σημείωση ότι έν Παλαιστίνη είχεδιαμορφωθή κατά την περίοδον ταύτην άξισοση-μείωτος πολιτισμός, άδιάφορον αν ούτος οφείλεταικατά το πλείστον εις ξένες επιδράσεις, των αγαθώντου οποίου απέλαυεν η χώρα. Αναμφιβόλως δέ είς

Page 93: kostas plevrisas

πλείστα όσα σημεία ο πολιτισμός ούτος ήτο ανώτε-ρος εκείνου, όν έφερον οι είς Παλαιστίνην είσβά-λοντες νομάδες Ίσραηλίται.

Κρίνοντες γενικώς τήν είσβολήν τών Ισραηλιτώνείς την Παλαιστίνην, παρατηρούμεν ότι αύτη ύπήρ-ξεν ευεργετική διά τους Ίσραηλίτας, πλην του το-μέως της θρησκείας, διότι ο πολιτισμός, τον όποίονέφερον, ήτο κατώτερος εκείνου, τον οποίον εύρον.Τούτο διά την χώραν έσήμαινε προσωρινή άνάσχε-σιν του πολιτισμού αυτής, ακριβώς διότι οι Ίσραη-λίται έφερον κατώτερον πολιτισμόν του έν Παλαι-στίνη άνθούντος, έως ότου ούτοι δημιουργήσουν ί-διον πολιτισμόν και παραλάβουν πολλά στοιχεία εκτου αρχαιοτέρου, μεταπλάσσοντες αυτά, έπρεπε ναπαρέλθη χρόνος τις».

Αλλά και μετά την έγκατάστασιν των εβραίων στην Πα-λαιστίνη οι Ελληνικές πόλεις δεν χαθήκανε. Ο ΓάλλοςΑκαδημαϊκός Ντ. Ρόπς («Η καθημερινή ζωή στην Πα-λαιστίνη» έκδ. «Παπαδήμας» Αθ. 1988 σελ. 52-53) δίνεισαφή εικόνα της Ελληνικής παρουσίας στην περιοχή, ό-που μεταγενέστερα εισέβαλαν οι εβραίοι:

«Μέσα στον οργανισμό του Ισραήλ υπήρχε και έναάλλο ξένο σώμα, οι ελληνικές πόλεις. Ορισμένοςαριθμός από οικισμούς, πολλοί από τους όποιουςσημαντικοί, ήταν ελληνικοί και όχι εβραϊκοί. Αλ-λοι είχαν ιδρυθεί την εποχή που οι απόγονοι τωνστρατηγών του Μεγαλέξανδρου, οι Λαγίδες από τηνΑίγυπτο και οι Σελευκίδες από τη Συρία, κρατούσανστα χέρια τους την Παλαιστίνη, όπου είχαν εγκατα-στήσει διαφόρους δήμους με Ελληνες μετανάστες.Αποτελούσαν τη Δεκάπολη, μιά ομοσπονδία απόδέκα πόλεις. Μία από αυτές βρισκόταν στα δυτικάτου Ιορδάνη, η παλιά Μπεθ-Σεάν πού την μετονόμα-σαν Σκυθόπολη, γιατί θυμούνταν ότι οι φοβεροί νο-μάδες στη μεγάλη τους επιδρομή τον 7ο αιώνα, είχανεγκαταστήσει εκεί μιά φρουρά. Οι άλλες βρίσκον-ταν στην Υπεριορδανία και οι κυριότερες ήταν η

Page 94: kostas plevrisas

Ίππος, η Γέρασα, η Πέλλα, η Γάδαρα, η Φιλαδέλ-φεια. Η Δαμασκός, παρόλο που βρισκόταν πολύ μα-κριά, στη Συρία, αποτελούσε μέρος της Δεκάπολης.Ο Πομπήιος αναγνώρισε σε όλες την κοινοτική αυ-τονομία, κάτω από την άμεση ηγεμονία της Ρώμης.Οι έξιουδαϊσμός, που συνεχίστηκε με τους Μακκα-βαίους, επιβράδυνε την ανάπτυξη του εξελληνισμού-ωστόσο ούτε και ο Αλέξανδρος ο Ίανναίος δεν κα-τόρθωσε να υποτάξει τους Ελληνες της Δεκάπολης:η Πέλλα προτίμησε να την καταστρέψουν παρά ναασπασθεί τον Ιουδαϊσμό. Ο Ηρώδης τα πήγαινεκαλά με τις ελληνικές πόλεις οι οποίες, την εποχήτου Ίησού, έπαιξαν σημαντικό πολιτικό ρόλο, συ-νεργάζονταν χωρίς να υποτάσσονται στο βασιλιάτης Ιουδαίας.

Και άλλες ελληνικές η έλληνίζουσες πόλεις είχανιδρυθεί στα παράλια από την Πτολεμαίδα, την πα-λιά Ακκα (Ακρα) ως τη Γάζα. Η Καισαρεία, που οΗρώδης η Μέγας μετέτρεψε σε πρώτο λιμάνι της

Παλαιστίνης, ήταν κατά τα τρία τέταρτα ελληνική.Η Συχέμ, που την ξανάχτισε ο Ηρώδης με το όνομαΣεβάστεια, είχε και αυτή ελληνικά στοιχεία σε με-γάλο ποσοστό. Και όταν ιδρύθηκε η Τιβεριάδα, στίςόχθες της λίμνης, τον πληθυσμό της τον αποτελού-σαν Ελληνες στο μεγαλύτερο μέρος του, κυρίωςδιότι, όταν ο Ηρώδης Αντύπας διάλεγε την τοποθε-σία, διέπραξε το λάθος να περιλάβει ένα παλιό νε-κροταφείο, πράγμα που για τους Εβραίους αποτε-λούσε μίασμα και ήταν αρνητικό στοιχείο. Η Σέπ-φωρις, η πρωτεύουσα της Γαλιλαίος, ήταν στην ου-σία ελληνική και αυτή. Σέ όλες αυτές τις πόλεις, πα-ρόλο που βρίσκονταν πάνω σε παλαιστινιακό έδα-φος, μόλις που άνέχονταν τους Εβραίους. Στή Γέρα-σα, για παράδειγμα, δέ βρέθηκε παρά μόνο μία μι-κροσκοπική συναγωγή. Μέ την πιό μικρή αφορμήξεσπούσαν διαμάχες ανάμεσα στους Ελληνες καιτους Ισραηλίτες, ακόμα και συμπλοκές και εξεγέρ-σεις, που πολλές φορές κατέληγαν σε βιαιότητες.Στήν Καισαρεία σημειώθηκαν πολλές τέτοιες βι-

Page 95: kostas plevrisas

αιότητες και ιδιαίτερα όταν οι Ρωμαίοι διαδέχτηκαντον Ηρώδη τον Μέγα στον έλεγχο της πόλης και εγ-κατέστησαν σκόπιμα σ' αυτήν στρατεύματα, που εί-χαν στρατολογήσει στη Σαμάρεια...

Η Πέλλα που αναφέρει ο Ρόπς ιδρύθηκε πλησίον τουποταμού Ιορδάνη από απομάχους Μακεδόνες του Μ. Α-λεξάνδρου. Τήν είπαν Πέλλα για να θυμούνται την πατρί-δα. Ο εβραίος ήγεμών με το Ελληνικό όνομα Αλέξαν-δρος Ίανναίος (103-78 π.Χ.) απαίτησε οι κάτοικοι της πό-λεως να περιτμηθούν. Φυσικά οι υπερήφανοι Μακεδόνεςπολεμιστές προτίμησαν να πεθάνουν. Ο Πομπήιος ανοι-κοδόμησε την πόλιν, που στη θέσι τώρα βρίσκεται το χω-ριό Ελ Βουδσχέ.

Όταν οι εβραίοι (περί το 1100-1000 π.Χ.) εισέβαλανστην Παλαιστίνη έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους Φιλι-σταίους, οι οποίοι ήσαν Ελληνικής καταγωγής, όπως εί-ναι επιστημονικά έξηκριβωμένο. Ο Αντώνιος Καψής(«Θρακολογία» τεύχος 3, Αθ. 1982, σελ. 76) σε αξιόλογηάνακοίνωσί του στο Γ' Διεθνές Θρακολογικό Συνέδριοστη Βιέννη (συνεδρίασις 3-6-1980) απέδειξε ότι οι Φιλι-σταϊοι ήσαν Ελληνες, τους αποκαλεί συγκεκριμένα «Ελ-ληνογενείς» (ένθ. άνωτ. σελ. 73). Ο Α. Καψής σημειώνει:

«Οι Εβραίοι όμως δειλιάζουν να επιτεθούν κατά τηςγης των Φιλισταίων (Χαναάν), γιατί ήξεραν ότι ολαός αυτός ήτο κάτοχος του σιδήρου και της τέχνηςεπεξεργασίας του κατά τον 12ον αι. π.Χ. έως τα χρό-νια τού Σαούλ (πρώτου βασιλιά του Ισραήλ — 1000π.Χ. και μετά), ενώ οι Εβραίοι δεν είχαν γνωρίσειέως τότε τη χρήσι του σιδήρου.

Βρισκόμεθα ακόμα στην εποχή του προφήτη τουςΣαμουήλ (μεταξύ 1100 και 1000 π.Χ.) και οι Εβραίοιδεν είναι σε θέσι να κατακτήσουν τη γή των Φιλι-σταίων, άλλ' ούτε και η γή αυτή της Χαναάν να δε-χθή την κατάκτησί τους.

Οι Εβραίοι αντιλαμβάνονται ότι οι Φιλισταίοι ε-νωμένοι σ' ένα, καλά οργανωμένο διοικητικά (με ο-μοσπονδία πέντε ήγεμονιών-πόλεων) και στρατιωτι-

Page 96: kostas plevrisas

κά ισχυρό κράτος, ήτο αδύνατο να τους υποτάξουνμόνον με τον θρησκευτικό φανατισμό τους.

Ο φόβος των αντρείων πολεμιστών Φιλισταίωνανάγκασε τις φυλές του Ισραήλ να ενωθούν και νααναγορεύσουν κοινό βασιληά κάτω από το σκήπτροτου και εξέλεξαν, τον Σαούλ βασιληά του Ισραήλ(1000 π.Χ.)».

Ο Σαούλ εν τέλει επιτίθεται κατά των Φιλισταίων, αλ-λά ηττάται παταγωδώς. Η συντριβή του περιγράφεταιστο Δ κεφάλαιον των «Βασιλειών Α». Μετά την ήττα τουςοι εβραίοι καταφεύγουν στην βοήθεια του θεού τους. Στέλ-λουν απεσταλμένον στην πόλι Σηλώμ και φέρουν την «κι-βωτό του Κυρίου» για να τους εξασφάλιση την νίκην.Μόλις οι εβραίοι είδαν την κιβωτό ένθουσιάσθηκαν καιάρχισαν να ζητωκραυγάζουν βέβαιοι για την επιτυχίατους: «και άνέκραξε πάς Ισραήλ φωνή μεγάλη και ήχη-σεν η γή» (ενθ. άνωτ. Δ, 5). Οι Φιλισταίοι που άκουσαν τιςφωνές των εβραίων διερωτηθήκανε τι συμβαίνει. Μάθανεπώς οι Ιουδαίοι φέρανε την «κιβωτό του Κυρίου» για νατους βοηθήση ο Θεός στον πόλεμο. Πολύ λίγο σκοτισθή-κανε για τον εβραιοθεό. Απλώς σαν γνήσιοι Ελληνες ά-ποταθήκανε στο σθένος τους και είπαν: δυναμώστε και φα-νήτε άνδρες για να μη γίνετε δούλοι στους εβραίους.

Κάποιος άγνωστος άρχων των Φιλισταίων έδωσε τοσύνθημα της έξορμήσεως: Πολεμήστε τους εβραίους.Στήν μάχη που ακολούθησε οι Ισραηλίτες κατατροπω-θήκανε. Οι Φιλισταίοι τους τσακίσανε, σκοτώσανε τριάν-τα χιλιάδες εχθρούς και τους πήρανε και την κιβωτό!:

«κραταιούσθε και γίνεσθε εις άνδρας αλλόφυλοι, ό-πως μη δουλεύσητε τοις Εβραίοις, καθώς έδούλευ-σαν ημίν, και έσεσθε εις άνδρας και πολεμήσατε αυ-τούς, και έπολέμησαν αυτούς, και πταίει άνήρ Ισ-ραήλ, και έφυγεν έκαστος εις σκήνωμα αύτού, και έ-γένοτο πληγή μεγάλη σφόδρα, και έπεσον έξ Ισ-ραήλ τριάκοντα χιλιάδες ταγμάτων, και κιβωτόςτου Θεού ελήφθη», (ένθ. άνωτ. Δ, 9-11)

Page 97: kostas plevrisas

Μετά την καταστροφήν του εβραϊκού στρατού οι Φιλι-σταίοι περιφέρανε σε διάφορες πόλεις την κιβωτό, πουστο τέλος πετάξανε σ' έναν αγρό!! Τέτοιον εξευτελισμόδεν μπορούσε να ανεχθή ο Κύριος. Γι' αυτό τι νομίζετε ότιέκανε για να επιστρέψουν οι Φιλισταίοι την Κιβωτό; Οτι-δήποτε και να φαντασθήτε δεν θα το βρήτε. Λοιπόν ο Κύ-ριος έστειλε πλήθος από... ποντικούς στους Φιλισταίους.Η χώρα των γέμισε ποντικούς και οι ίερείς του άπεφάνθη-σαν, ότι δεν θα σωθούμε από τους ποντικούς αν δεν δώσετεπίσω την Κιβωτό στους εβραίους. Ετσι για να σωθούν οιΦιλισταίοι από τους ποντικούς στείλανε την Κιβωτόστους εβραίους, άφού την επισκευάσανε, την κοσμήσανεκ.τ.λ.

«Και ήν κιβωτός έν αγρώ των αλλοφύλων επτά μή-νας, και εξέζεσεν ή γή αυτών μύας, και καλούσιν άλ-λόφυλλοι τους Ιερείς και τους μάντεις και τους ά-παοιδούς αυτών λέγοντες, τι ποιήσωμεν τη κιβωτωΚυρίου; γνωρίσατε ημίν έν τινι αποστελούμεν αυτήνεις τον τόπον αυτής», (ένθ. άνωτ. ΣΤ, 1-3)

Τήν εποχή εκείνη οι Φιλισταίοι ήσαν τελείως εξασθε-νημένοι, διότι μαζί με τους υπολοίπους νησιώτες Ελλη-νες (λαοί της θάλασσας) είχαν λάβει μέρος στην εκστρα-τεία κατά της Αιγύπτου, όπου νικηθήκανε από τον ΡαμσήΓ' (1174 π.Χ.). Μολαταύτα κατετρόπωσαν τους εβραίους.Ώστόσον δεν τους εξόντωσαν. Σιγά-σιγά οι Ιουδαίοι συ-νήλθαν και ξαφνικά χιλιάδες από αυτούς επιτίθενται σεμιά μικρή φρουρά Φιλισταίων, τους οποίους σφάζουν.Μετά καυχώνται με την περισσή εβραϊκή αύθάδεια, ότινίκησαν τους Φιλισταίους. Σαλπίζουν μάλιστα το γεγονόςπαντού στο Ισραήλ. Το ποτήρι της υπομονής των μακρυ-νών Ελλήνων ξεχείλισε. Συγκεντρώνουν έναν λαμπρόστρατό, που αποτελείται από 30.000 άρματα, 6.000 ιππείςκαι πλήθος πεζών. Οι εβραίοι τα χάνουν. Πώς να πολεμή-σουν οι τσοπάνηδες τους εκλεκτούς Ελληνες πολεμιστές.Το βάζουν στα πόδια οι θρασύδειλοι και κρύβονται σεσπηλιές, σε τρύπες, σε λάκκους και σε βόθρους! Οι ίδιοιδιεκτραγωδούν την ταπείνωσίν των:

Page 98: kostas plevrisas

«και οι αλλόφυλοι συνάγονται εις πόλεμον επί Ισ-ραήλ, και αναβαίνουσιν επί Ισραήλ τριάκοντα χι-λιάδες αρμάτων και έξ χιλιάδες ιππέων και λαός ωςη άμμος η παρά την θάλασσαν τω πλήθεν και άνα-βαίνουσι και παρεμβάλλουσιν έν Μαχμάς έξ εναν-τίας Βαιθωρών κατά νότου, και άνήρ Ισραήλ είδενότι στενώς αυτώ μη προσάγειν αυτόν, και έκρύβη ολαός έν τοις σπηλαίοις και έν ταίς μάνδραις και ένταίς πέτραις και έν τοις βόθροις και έν τοις λάκκοις».

(ένθ. άνωτ. ΙΓ, 5-7).

Οι εβραίοι λοιπόν πανικόβλητοι κρυφθήκανε για νασωθούν παρά τις υποσχέσεις του Θεού τους, που τους δια-βεβαίωνε ότι άν εξέλθουν για πόλεμο να μη φοβούνταιτους εχθρούς, έστω κι αν είναι περισσότεροι, διότι στουςεβραίους συμπαρίσταται ο ίδιος ο Κύριος ο Θεός, οόποιος μάλιστα διά των ίερέων του ύπεσχέθη, ότι θα προ-πορεύεται του εβραϊκού στρατού και θα συμπολεμήση ενα-ντίον των έχθρων των εβραίων: «εάν δεν εξέλθης εις πόλε-μον έπί τους εχθρούς σου και ίδης ίππον και άναβάτην καιλαόν πλείονα σου, ού φοβηθήση απ' αυτών ότι Κύριος οΘεός σου μετά σου... Κύριος ο Θεός υμών ο προπορευόμε-νος μεθ' υμών συνεκπολεμήσαι υμίν τους εχθρούς υμών,διασώσαι υμάς» («Δευτερονόμιον» Κ, 1-5).

Τα γεγονότα επομένως αποδεικνύουν ότι ο Θεός δεν τή-ρησε τις υποσχέσεις του, οι όποιες ασφαλώς στην πραγμα-τικότητα δεν προήρχοντο έξ οιουδήποτε Θεού, αλλά ήσανπροτροπές των ίερέων, που αποτελούσαν την έθνικοθρη-σκευτική ηγεσία του Ισραήλ.

Αργότερα στο όρος Γελβουέ ο Σαούλ με τους τρειςγιους του επιχειρεί για μιά ακόμη φορά να νικήση τους Φι-λισταίους. Οι εβραίοι και τώρα πανικοβάλλονται και ύπο-χωρούν: «και έφυγον οι άνδρες Ισραήλ έκ προσώπου τωναλλοφύλων» (ένθ. άνωτ. ΛΑ, Ι)

Ο Σαούλ και τα παιδιά του φονεύονται: «και απέθανεΣαούλ και οι τρεις υιοί αυτού» (ένθ. άνωτ. ΛΑ, 6) ενώ οιΙουδαίοι εγκαταλείπουν τις πόλεις των, που καταλαμβά-νουν οι Φιλισταίοι.

Page 99: kostas plevrisas

Οι Ιστορικοί που έμελέτησαν τα αίτια της εξαφανίσεωςτων Φιλισταίων δεν συμφωνούν. Κατά την γνώμη μου τοβασικό αίτιο ήταν η ύπογεννητικότης. Σ' αυτήν άλλως τεοφείλεται η έξαφάνισις των Ελλήνων και σ' άλλες περιο-χές του κόσμου. Οι εβραίοι δεν ήσαν σε θέσι να νικήσουντους Φιλισταίους, άφού ούτε κάν τήν χρήσι του σιδήρουγνώριζαν τότε. Οι Φιλισταίοι χάθηκαν, όπως χάθηκαν οιΕλληνες της Αγγλίας, Βορείου Αφρικής, παραλίων Ευ-ξείνου, Βισκαϊκού κ.τ.λ. λόγω ύπογεννητικότητος.

Πάντως μέσα στην ιστορία των πολέμων μεταξύ Φιλι-σταίων - εβραίων διαφημίσθηκε αρκετά, υπερβολικά θαέλεγα ενα παραμύθι: η μονομαχία Γολιάθ και Δαυΐδ. Ιστο-ρικά ουδέποτε συνέβη. Τήν έπλασε η γόνιμη εβραϊκή φαν-τασία για να τονώση το ηθικό των εβραίων. Αλλά κι αντην δεχθούμε σαν αληθινή το συμπέρασμα, στο όποιο θακαταλήξουμε είναι η διαπίστωσι της ατιμίας των εβραίων.Διότι ποια είναι η ύπόθεσις; Ο Φιλισταίος Γολιάθ προκα-λεί για σαράντα μέρες τους εβραίους να στείλουν κάποιονπολεμιστή για να μονομαχήση μαζί του. Ουδείς εβραίοςαποτολμεί να άγωνισθή, εναντίον του Γολιάθ, που κατάτην αφήγησιν είναι πραγματικός γίγας. Μόνον ο Δαυΐδδέχεται να μονομαχήση. Αρχικά τον εξοπλίζουν και τουβάζουν θώρακα κ.τ.λ. Αλλά με τα όπλα κοπιάζει και ναπερπατήση ακόμη: «και εκοπίασε περπατήσας άπαξ καιδίς» («Βασιλειών Α», ΙΖ, 39). Δέν γίνεται έτσι, λέει ο Δαυΐδστον Σαούλ, βγάλτε μου τα στρατιωτικά ενδύματα. Θά αν-τιμετωπίσω τον αλλόφυλο διαφορετικά. Του αφαιρούντον εξοπλισμό κι αυτός παίρνει πέντε πέτρες την «γκλί-τσα» του (βακτηρίαν) τον ποιμενικόν σάκκο και μιά σφεν-δόνη, στην οποίαν ήταν δεξιοτέχνης. Μετά πλησίασε τονΓολιάθ, ο όποιος αδιαφόρησε για την παρουσία του νεα-ρού βοσκού. Ξαφνικά ο τελευταίος του εκσφενδονίζει μιάπέτρα, τον πετυχαίνει στο κεφάλι, πέφτει κάτω και ο Δαυΐδανασύρει στο σπαθί του Γολιάθ και του κόβει το κεφάλι:«και αφείλε την κεφαλήν αυτού» (ένθ. άνωτ. ΙΖ, 51).

Νομίζω ότι πρέπει να μεταφέρω έδώ, αντί άλλων σχο-λίων τι γράφει σχετικά και ό Αντ. Καψής («Θρακολογία»τεύχος 3, Αθ. 1982, σελ. 79):

Page 100: kostas plevrisas

«Πάντως από τον μύθον της δήθεν «μονομαχίας»του μικρόσωμου Δαβίδ και του γίγαντος Γολιάθ ση-μειώνεται ότι ο Γολιάθ με γενναιότητα προκαλούσετους Εβραίους 40 μέρες να έλθη ο ισχυρότερος τουςσε μονομαχία μαζί του και ο Δαβίδ δεν φάνηκε άν-δρείος να μονομαχήση και δεν μονομάχησε, αλλάμε αντάλλαγμα να πάρη γυναίκα του την κόρη τουΣαούλ χρησιμοποίησε την εβραϊκή δολιότητα καιτη στιγμή που ο Γολιάθ φαίνεται ότι είχε στρέψει τοκεφάλι του προς τα δεξιά η αριστερά, ο Δαβίδ ξαφνι-κά με τη σφενδόνη του εκσφενδόνισε λίθο και κτύ-πησε τον αντίπαλο του στην κροταφική περιοχήτου προσώπου του και τον άφησε άπνουν (άναίσθη-τον). Και όταν βεβαιώθηκε ο Δαβίδ, ότι ο Γολιάθ ήτοπεθαμένος, τότε έδειξε, για δεύτερη φορά την αν-δρεία του και απέσυρε από τη θήκη του νεκρού πλέονΓολιάθ τη ρομφαία του και του έκοψε κομπαστικάτο κεφάλι του, που το έφερε θριαμβευτικά να το πα-ραδώση στον Σαούλ».

Παρά τις υπηρεσίες του Δαυΐδ, ο Σαούλ τον μίσησε καιέβαλε να τον δολοφονήσουν: «θανατώσαι τον Δαυΐδ»(«Βασιλειών Α'» ΙΘ, Ι) ο όποιος για να γλυτώση κατέφυγεστους Φιλισταίους! οι όποιοι του διέθεσαν και γη. Ανπράγματι είχε σκοτώσει τον Γολιάθ, ασφαλώς θα του συμ-περιεφέροντο άλλοιώτικα.

Page 101: kostas plevrisas
Page 102: kostas plevrisas

Απόσπασμα από το ποίημα του ΑριστοτέληΒαλαωρίτη για τον Πατριάρχη

Πώς μας θωρείς ακίνητος;... Πού τρέχει ο λογισμός σου,τα φτερωτά σου τα όνειρα;... Γιατί στο μέτωπο σουνα μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσαις χρυσαίς αχτίδες,όσαις μας δίδ' η όψη σου παρηγοριαίς κ' ελπίδες;...Γιατί στα ουράνια χείλη σου να μη γλυκοχαράζη,πατέρα, ένα χαμόγελο;... Γιατί να μη σπαράζημέσα στα στήθη σου η καρδιά, και πώς στο βλέφαρο σουούτ' ένα δάκρυ έπρόβαλε, ουτ' έλαμψε το φώς σου;..

Όλόγυρά σου τα βουνά κ' οι λόγγοι στολισμένοιτο λυτρωτή τους χαιρετούν... Η θάλασσ' άγριωμένηαπό μακρά σ' έγνώρισε και μ' αφρισμένο στόμαφιλεί, πατέρα μου γλυκέ, το ελεύθερο το χώμα,που σε κρατεί στα σπλάχνα του... Θυμάται την ήμερα,πατέρα μου, σ' έδέχτηκε... Θυμάται στο λαιμό σουτο ματωμένο το σχοινί, και στ' άγιο πρόσωπο σουτ' άτιμα τα ραπίσματα... το βόγγο... τη λαχτάρα...του κόσμου την ποδοβολή... Θυμάμαι την αντάρα...την πέτρα, που σου έκρέμασαν... τη γύμνια του νεκρού σουτο φοβερό το ανάβασμα του καταποντισμού σου...

Το μάρμαρο μένει βουβό... Και θα να μείνη ακόμαποιος ξέρει ως πότ' αμίλητο το νεκρικό σου στόμα...

Κοιμάται κι' ονειρεύεται... και τότε θα ξυπνήση,όταν στα δάση, στα βουνά, στα πέλαγα, βροντήσητο φοβερό μας κήρυγμα... «Χτυπάτε, πολέμαρχοι!...Μή λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη!»...

Page 103: kostas plevrisas

4. Εβραϊκή πρόκλησις

Page 104: kostas plevrisas

Το ασίγαστο μίσος των εβραίων κατά των Ελλήνων α-ποτελεί ιστορική διαπίστωσι, που την γνωρίζει oλος οκόσμος, που διαβάζει βιβλία ιστορίας. Ενας ακατάρτι-στος θα απορήση γιατί μας μισούν οι Ιουδαίοι, ίσως καινα το αμφισβήτηση. Όποιος όμως μελετήση λίγη ιστορίααμέσως θα αντιληφθή το γεγονός του Ιουδαϊκού μίσουςκατά της Ελλάδος,των Ελλήνων και ιδίως του συνόλουτων πνευματικών αξιών, που συγκροτούν τον Ελληνισμό.

Σχετικά έχουν γράψει πάρα πολλοί συγγραφείς, εδώκαι στο εξωτερικό. Ο Μητροπολίτης Κορίνθου Παντε-λεήμων εκυκλοφόρησε μελέτη του, υπό τον τίτλον: «Ε-βραίοι και Χριστιανοί». Εκεί μέσα (έκδ. «Πνοή» Κόριν-θο 1980, σελ. 10) γράφει: «Ακόμη οι Εβραίοι μισούν τονΕλληνισμό. Είναι φυσικοί εχθροί του Ελληνισμού, για-τί ο Ελληνισμός εδράζεται στην ορθή τοποθέτηση τουνού, στην ορθολογική διανόηση, στην ορθή τοποθέτησητου ανθρώπου στην πραγματική του διάσταση, ενώ ο Ε-βραϊσμός τον οδηγεί σε απίθανα και ουτοπιστικά όνειρα,υλικής υφής, ενώ ο Ελληνισμός υπηρέτησε πάντοτε πνευ-ματικές απόψεις, διότι ο Ελληνισμός είναι, γενικά, το θε-μέλιο του σημερινού Εύρωπαϊκοδυτικού πολιτισμού, πουμε την καλλιέργεια που έδωσε και δίνει εμποδίζει την πο-λιτισμένη ανθρωπότητα από το να γίνεται εύστοχη βοράτων Εβραϊκών παγκόσμιων επιδιώξεων και γιατί στα φτε-ρά της σοφίας, της κουλτούρας και της λεπτότητας τηςγλώσσας του Ελληνισμού, διαδόθηκε ο Χριστιανισμός,στον τότε κόσμο, ο Χριστιανισμός που τόσο μισούν οι Ε-βραίοι».

Ανέφερα το ανωτέρω κείμενο, διότι η διαπίστωσι τουΊεράρχου ότι οι Εβραίοι «είναι φυσικοί εχθροί του Ελ-ληνισμού» αποδίδει μ' ακρίβεια την αλήθεια. Τήν αλή-θεια, που πρέπει να γίνη συνείδησις στον λαό.

Το ηρωικό στοιχείο απουσιάζει στον εβραϊσμό. Οι ε-βραίοι δεν γράψανε δοξασμένες ίστορικές σελίδες. Μαρα-

Page 105: kostas plevrisas

θώνες, Θερμοπύλες και Σαλαμίνες δεν υπάρχουν στουςΙουδαίους. Ούτε ποτέ τους οι εβραίοι αγωνισθήκανε γιαιδέες. Απεναντίας κάθε προσπάθεια τους απέβλεπε στηνικανοποίησι υλικών αισθημάτων. Πάντοτε έκαναν η δενέκαναν με κίνητρο το όφελος και πιό συγκεκριμένα το οι-κονομικό κέρδος. Το Ισραήλ, όπως αποδεικνύεται εκ τηςιστορίας του, ενδιαφερότανε για όνους, ήμίονους, θηλυ-κάς όνους, καμήλους και φυσικά για χρυσίον και άργυρον.Δέν γνωρίζω ούτε ένα πόλεμο, ούτε μιά μάχη, ούτε μιά εκ-στρατεία που να είχε σκοπό την δόξα, την τιμή, το μεγα-λείον, τον πολιτισμόν, τα ιδανικά. Ολα αυτά που συγκι-νούσαν τους Ελληνες και κατηύθυναν την ίστορικήν έ-ξέλιξιν τους είναι τελείως άγνωστα στους εβραίους. Η α-ξία των εβραίων υπολογίζεται σε υλικά αγαθά. Κατά τηνεβραϊκή νοοτροπία ευτυχής είναι ο κάτοχος ζώων, δούλωνκαι χρυσού. Ο Ίεχωβάς π.χ. για να ανταμείψη τον Ίώβπου του στάθηκε πιστός του χάρισε 14000 πρόβατα! κ.τ.λ.η τα περίφημα αγαθά του Αβραάμ ήσαν μόσχοι και μου-λάρια. Δηλαδή η θεία ανταμοιβή δεν ήτο ηθική, πνευματι-κή, ψυχική, αλλά υλική.

Στήν Αλεξάνδρεια οι Ελληνες χρησιμοποιούν εναν-τίον των εβραίων το συγγραφικό τους ταλέντο. ΠολλοίΑλεξανδρινοί «γραμματικοί» κυκλοφορούν βιβλία όπουκαταγγέλουν τον εβραϊσμό. Σ' αυτούς προστίθενται κι' α-ξιόλογοι ιστορικοί συγγραφείς π.χ. ο Απίων ο Πλείστονίκης γιά τόν οποίον θα μιλήσωμε παρακάτω. Ο μαθητήςτού Ερατοσθένους Μνασέας ο Παταρεύς («Περιηγήσεις»,«περί Ασίας, περί Ευρώπης, περί Λιβύης»). Ο στωικόςφιλόσοφος Χαιρήμων («Αιγυπτιακή Ιστορία») ο Λυσίμα-χος («Αιγυπτιακά»). Ο Απολλώνιος ο Μόλων («Συ-σκευή κατά Ιουδαίων»). Ο ιστορικός Δαμόκριτος («Πε-ρί Ιουδαίων») κ.τ.λ.

Ο κρητικής καταγωγής Απίων υπήρξε λαμπρά μορφήτων Αλεξανδρινών χρόνων. Εζησε τον 1ον μ.Χ. αιώνακαι διεδέχθη τον Θέωνα στήν Σχολή της Αλεξανδρείας.Εμελέτησε τους Αρχαίους Ελληνες συγγραφείς, τουςοποίους ερεύνησε και ερμήνευσε, με προτίμησιν τα ομηρι-κά έπη. Ο Σενέκας («επιστολαί» 88) μας πληροφορεί ότιο Απίων περιώδευσε στήν Ελλάδα ομιλών περί Όμήρου.

Page 106: kostas plevrisas

Ο απολογητής Τατιανός τον αποκαλεί «άνδρα δοκιμώτα-τον» (Τατιανός: «Προς Ελληνας» 38). Ήταν ιδιαιτέρωςφιλόπονος, ώστε τον έπωνόμαζαν «μόχθον»: «ο έπικλη-θείς μόχθος» (λεξικόν «Σουΐδα» λ. «Απίων»). Εγραψεπάρα πολλά συγγράμματα (αποσπάσματα εις Muller,FRG. Ill, 506-516) τα όποια έχάθησαν, δηλαδή κατε-στράφησαν από τους εβραίους. Τα συγγράμματα του διαι-ρούνται σε φιλολογικά, όπως «Γλώσσας Όμηρικάς»κ.τ.λ. σε ιστορικά, όπως «Ίστορίαν κατ' έθνος» κ.τ.λ. Ε-χαιρε μάλιστα μεγάλου κύρους στον λαό και γι' αυτό το 40μ.Χ. κατά την σύγκρουσιν μεταξύ των Ελλήνων της Αλε-ξανδρείας και των εβραίων οι Αλεξανδρείς τον έστειλανως έκπρόσωπόν των στην Ρώμη, για να κατηγορήση τουςΙουδαίους.

Όλα τα στοιχεία βεβαιώνουν ότι ο Απίων που έφημίζε-το για την ρητορικήν του δεινότητα συνέτριψε τον εβραϊ-σμό. Όχι μόνο προφορικά, αλλά και γραπτά. Στόν τρίτοτόμο του πεντάτομου έργου του «Αιγυπτιακά» άσκεί πολε-μική κατά των Ιουδαίων. Ο Απίων απέδειξε στο έργοντου ότι α) οι Ιουδαίοι δεν είναι αρχαίος λαός, αλλά νεώτε-ρος που δεν προσέφερε τίποτε στόν πολιτισμό. Απεναν-τίας πήρανε από τα αγαθά του πολιτισμού, που δημιουρ-γήσανε άλλοι λαοί, β) ότι αποφεύγουν την συμβίωσιν μετους υπολοίπους λαούς, γ) ότι ο Μωσαϊκός νόμος περι-λαμβάνει άστειότητες, δ) ότι δεν υποτάσσονται στην πολι-τικήν έξουσίαν (τότε του αύτοκράτορος), ε) ότι έκ της φυ-λετικής συστάσεως των αδυνατούν να δημιουργήσουν πο-λιτισμόν και στ) ότι είναι άθεοι, διότι αυτό που πιστεύουν,αν είναι όπως το πιστεύουν, δεν μπορεί να είναι θεός.

Εναντίον του Απίωνος έγραψε ο εβραίος Ίώσηπος.Το πλήρες όνομα του ήταν Φλάβιος Ίώσηπος. Μολονότιεπρόκειτο περί γιου ραββινικής οικογενείας και ανήκεστο ιερατείο διάλεξε ένα Ρωμαϊκό όνομα και δίπλα τουκόλλησε εξελληνισμένο τό Ιωσήφ. Γιατί; δεν ένοιωθε υ-περήφανος για την καταγωγή του; Ο Ίώσηπος λοιπόν α-πάντησε στην πολεμική του Απίωνος μ' ένα κείμενο, που(φυσικά!) διασώθηκε και το οποίο η σημερινή ιστορικήκριτική το απορρίπτει ως ψευδές και αφόρητα μεροληπτι-κό υπέρ των εβραίων. Ακόμη και ο καθηγητής του Πανε-

Page 107: kostas plevrisas

πιστημίου Αθηνών, Β. Βέλλας, που επιμελήθηκε την εκ-δοσί του («Πάπυρος» Αθ. 1975) αναγκάζεται στα σχόλιακάθε τόσο να το άνασκευάζη, να το διαψεύδη και να το έ-πικρίνη π.χ. «Αλλ' όπως εις έκαστον συγγραφέα ούτωκαι εις το έργον τούτο του Ίωσήπου παρατηρούνται σκιε-ρά σημεία, μερικά των οποίων οφείλονται εις τον άπολο-γητικόν του βιβλίου χαρακτήρα. Ελλειψις ισχυράς κριτι-κής δυνάμεως, παρατηρούμενη και εις τα άλλα του Ίωσή-που συγγράμματα, σημειούται και ενταύθα. Τα επιχειρή-ματα του δεν έχουν πάντοτε μεγάλην άποδεικτικήν δύνα-μιν, μερικά στερούνται του αρμόζοντος κύρους. Τα συμπε-ράσματα του δεν είναι πάντοτε αβίαστα, μερικά δέ φέρουνκαι τον χαρακτήρα σοφιστείας. Τα παρατιθέμενα κείμεναδεν ερμηνεύονται πάντοτε ορθώς και αβιάστως. Παρερμη-νείαι, βεβιασμέναι εξηγήσεις και άχαρις προσπάθεια εκκειμένων νά έξαγάγη ώρισμένην έννοιαν, παρατηρούνται,ως και παρ' άλλοις απολογηταίς ταύτα δύναται τις ναεύρη».

(ένθ. άνωτ. σελ. 17) η «ο Ίώσηπος συγχέει ενταύθα δύοπρόσωπα διάφορα (ένθ. άνωτ. σελ. 90) η «ο ισχυρισμόςτου Ίωσήπου δεν είναι, κατά πάντα αληθής... Συγχέει επο-μένως ο Ίώσηπος δύο διάφορα πράγματα (ένθ. άνωτ. σελ.32). Ναι έτσι είναι! Γιά να αντιμετώπιση ο Ιώσηπος τονΑπίωνα συγχέει, σκόπιμα βέβαια, πρόσωπα και πράγματακαι κάτι ακόμη άξιοπαρατήρητο επικαλείται έργα ψεύτι-κα τα οποία έγραψαν εβραίοι και βάζανε υπογραφή συνή-θως το όνομα γνωστών Ελλήνων συγγραφέων π.χ. του Ε-καταίου. Η πλαστοπροσωπεία αυτή είχε επισημανθή ήδηαπό την αρχαιότητα και είχε καταγγελθή. Ο φίλος των ε-βραίων καθηγητής Βέλλας έχει την εντιμότητα να παρα-τήρηση «ταύτα έργα προήρχοντο έξ Ιουδαϊκών χειρών έ-φερον δέ ονόματα ξένων συγγραφέων, ίνα εις τα έξιστο-ρούμενα προσδώσουν κύρος μεγαλύτερον (ένθ. άνωτ. σελ.80).

Αναμφίβολα η Εκκλησία έπαιξε σημαντικό ρόλοστον διωγμό των εβραίων, που ζούσαν στην ΕλληνικήΑυτοκρατορία. Δέν πρέπει όμως να υπερτιμάται ο ρόλοςτης Εκκλησίας. Ετσι η άλλοιώς οι εβραίοι θα κατεδιώ-κοντο για πολιτικούς λόγους. Ο Αυτοκράτωρ Μέγας

Page 108: kostas plevrisas

Κωνσταντίνος κατάργησε τα προνόμια, που είχαν οι ε-βραίοι και ευνόησε τον εκχριστιανισμό τους. Οι Ιουδαίοιπου έβαπτίζοντο έλιθοβολούντο από τους ομοθρήσκουςτους μέχρι θανάτου. Σ' άπάντησι ο Κωνσταντίνος έκαιγεστην φωτιά τους υπευθύνους του λιθοβολισμού. Ο Κων-σταντίνος προσπάθησε να τους διώξη από το Βυζάντιο κιαπό την Παλαιστίνη. Αλλά δεν το κατόρθωσε, διότι έ-κείνοι μένανε κολλημένοι σαν την βδέλλα στο θύμα τους.Ο Θεοδόσιος Α' και ο Θεοδόσιος Β', ο Αρκάδιος κ.α.πυρπολούν τις συναγωγές, αλλά οι εβραίοι δεν μετακι-νούνται. Γίνονται μάλιστα και προκλητικοί. Επί Φωκάπ.χ. αιφνιδιαστικά στην Αντιόχεια επιτίθενται κατά τωνΕλλήνων και σφάζουν πολλούς μεταξύ των οποίων καιτον Πατριάρχη Αναστάσιο. Ο Αυτοκράτωρ στέλλει ι-σχυρή στρατιωτική δύναμι και συντρίβει τους επαναστά-τες, που τιμωρεί αμείλικτα. Αλλους σκοτώνει κι άλλουςακρωτηριάζει. Οι Ιουδαίοι υποκύπτουν, αλλά όταν ο βα-σιλεύς της Περσίας Χοσρόης έξεστράτευσε κατά του Βυ-ζαντίου νόμισαν, ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν.Συμμαχούν με τους Πέρσες και κατατάσσονται στον στρα-τό τους. Ξαναγύρισαν στην Παλαιστίνη και έσφαξαν Ελ-ληνες. Τελικά ο Ηράκλειος νίκησε τον Χοσρόη και τουςκατέσφαξε και ακόμη τους έδιωξε άπ' τα Ιεροσόλυμα:«ο Ηράκλειος τους έξώρισε από την Ιερουσαλήμ είς αν-τίποινα της βοηθείας που έδωσαν είς τους Πέρσας και κα-τέβαλε πάσαν προσπάθειαν διά να τους εξολοθρεύση»(Will Durant, «Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού»έκδ. «Συρόπουλοι» τόμος Δ, σελ. 463).

Ο Ολλανδός καθηγητής της Βυζαντινής λογοτεχνίαςΔ. Εσσελιγγ («Βυζάντιον και Βυζαντινός πολιτισμός»έκδ. «Παπακωνσταντίνου» Αθ. 1970, σελ. 68) βεβαιώνειότι έπί «Ηρακλείου οι εβραίοι είχαν κατά το πλείστονθανατωθή η έκδιωχθή......

Νομίζω ότι χρειάζεται να παραθέσω απόσπασμα απόσειρά άρθρων του Κ. Σταματίου στην εφημερίδα «ΤαΝέα» (14, 15, 16 Απρ. 1982). Τα άρθρα αυτά αν και απο-σκοπούσαν στην καλλιέργεια φιλοεβραϊκοϋ κλίματος έ-δειχναν τις σχέσεις των Αυτοκρατόρων μας με τους ε-βραίους:

Page 109: kostas plevrisas

«Oi χειρότεροι ήταν oι Χριστιανοί του Βυζαντίου.Ο Αγιος Κωνσταντίνος κι η μητέρα του Ελένη,τους άλλαξαν την Παναγία. Δέν άφησαν Εβραίογια Εβραίο. Ούτε Χίτλερ να ήταν! Ο διάδοχος τουςΚωνστάντιος (337-350) χειρότερος: έκαψε ναούς,σχολεία, δεν άφησε κοινότητα για κοινότητα. ΟΘεοδόσιος ο 2ος (408-450) τους χαρακτήριζε στον«Κώδικα» του: «αίρεσιν απεχθή, διεστραμμένην, ίε-ρόσυλον και αηδεστάτην». Ο Ιουστινιανός (527-565) τους χτύπησε στο «δοξαπατρί» όχι μόνο τους α-παγόρεψε να γιορτάζουν με άζυμα το δικό τους Πά-σχα πριν από το Χριστιανικό, αλλά και τους υπο-χρέωσε να χρησιμοποιούν τα ελληνικά η λατινικάκείμενα της «Αγίας Γραφής» στίς σαββατικές ανα-γνώσεις τους, στίς Συναγωγές».

Ο Κωνστάντιος Β' (317-361) γιος του Μεγάλου Κων-σταντίνου έξώρισε τους Ραββίνους κι επέβαλε την ποινήθανάτου σε περίπτωσι γάμου μεταξύ Βυζαντινών και Ιου-δαίων.

Ο Λέων Γ' ο Ισαυρος (717-741) είναι ο ιδρυτής της ο-μώνυμης δυναστείας. Όταν πληροφορήθηκε οτι οι έ-βραίοι διέδιδαν πώς είναι Ιουδαϊκής καταγωγής διέταξενα καίγονται ζωντανοί μέσα στίς συναγωγές όσοι εβραίοιδεν έβαπτίζοντο Χριστιανοί («Jewisch encyclopedia» III,453)

Ο Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος (912-959) οόποιος έφημίσθη για το συγγραφικό του έργο και για τηνύποστήριξι που έδωσε στην άνάπτυξι των επιστημών καιτων γραμμάτων καθιέρωσε τον περίφημο εβραϊκό όρκο«more judaico».

Στά 1894 ο εβραίος Μπερνάρ Λαζάρ δημοσίευσε το βι-βλίο του «L' antisemitisme son histoire et ses causes», δη-λαδή «Ο Αντισημιτισμός, η ιστορία και οι αιτίες του».Το έργο αυτό πρωτοκυκλοφόρησε το 1988 στην Ελλάδααπό τις εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις» και το θεωρώ χρησι-μότατο για κάθε ασχολούμενο με το εβραϊκό ζήτημα. Ε-κτός από τις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που μορφώνουνιστορικά υπάρχει και η διαπίστωσις, ότι γενική αιτία του

Page 110: kostas plevrisas

αντιεβραϊσμού είναι οι ίδιοι οι εβραίοι. Συνιστώ να δια-βάσετε με την μεγαλύτερη προσοχή την παρακάτω παρά-γραφο:

«Εάν αυτή η εχθρότητα, αύτη η απέχθεια, δέν είχανεκδηλωθεί προς τους Εβραίους παρά μόνον σε ένανχρόνο καί σέ μιά χώρα, θα ήταν εύκολο νά επισημαν-θούν οι περιορισμένες αιτίες τους, όμως αυτή η φυ-λή, αντιθέτως, κυνηγήθηκε και μισήθηκε από όλουςτους λαούς στους κόλπους των οποίων εγκαταστάθη-κε. Θά πρέπει λοιπόν, έφ' όσον οι εχθροί των Ε-βραίων ανήκαν στίς πιό ποικίλες φυλές, ζούσαν σεχώρες πολύ μακρυνές μεταξύ τους, εκυβερνώντοαπό διαφορετικούς νόμους, έκυριαρχούντο από αντι-τιθέμενες αρχές, δεν είχαν ούτε τα ίδια ήθη, ούτε ταίδια έθιμα, έμπνέονταν από ανόμοιες αντιλήψειςπου δεν τους επέτρεπαν να κρίνουν όμοιομόρφωςόλα τα πράγματα, να υπήρχαν ανέκαθεν οι γενικέςαιτίες του αντισημιτισμού μέσα στο ίδιο το Ισραήλκαι όχι μέσα σ' εκείνους που τον καταπολέμησαν».

(Μπερνάρ Λαζάρ, ένθ. άνωτ. έκδ. «Ελεύθερη Σκέψις»Αθ. 1988, σελ. 11).

Ο συγγραφεύς θέτει άμεσα το ερώτημα: «Γιατί οι Ίου-δαίοι μισήθηκαν σε όλες αυτές τις χώρες, σε όλες τις πό-λεις;» και απαντά ο Ίδιος έξ ίσου άμεσα: «Επειδή ποτέ δενεντάχθηκαν στίς πόλεις σαν πολίτες αλλά πάντοτε σανπρονομιούχοι. Ήθελαν πριν άπ' όλα, άν και εγκατέλειψαντην Παλαιστίνη να παραμείνουν Ιουδαίοι και πατρίδατους ήταν πάντοτε η Ιερουσαλήμ... Σχημάτιζαν παντούένα είδος πολιτειών συνδεδεμένων με την Ιουδαία καί μέτην Ιερουσαλήμ, (ένθ. άνωτ. σελ. 25)

Εχουμε λοιπόν μέσα στο κράτος του οποιουδήποτε έ-θνους κάποιον αριθμό οργανωμένων εβραίων, που υποτί-θεται ότι είναι πολίτες του κράτους, όπου ζουν, ενώ εργά-ζονται για το Ισραήλ. Και δεν αρκούνται σε τούτο, προ-χωρούν ακόμη πιό πέρα. Επιδιώκουν με κάθε μέσο την έ-πικράτησί τους προς όφελος του Ισραήλ. Τήν τάσι τουςγια κυριαρχία με κάθε τρόπο την αποδίδουν στο ότι ο Θεός

Page 111: kostas plevrisas

τους προώρισε να επικρατήσουν διότι τάχα είναι ο «εκλε-κτός λαός του Θεού».

Ο αντιεβραϊσμός επομένως είναι η άντίδρασις τωνλαών κατά της δράσεως των εβραίων να επιβληθούν. Ανοι εβραίοι, όπου βρίσκονται δεν επεδίωκαν την έπικράτη-σίν των στα διάφορα Εθνη, ασφαλώς δεν θα προκαλού-σαν την αντίδρασίν των και δεν θα άνεπτύσσετο πουθενάαντιεβραϊσμός. Στή διασπορά υπάρχουν Ελληνες, Αρ-μένιοι και άλλοι λαοί. Οι Ελληνες π.χ. καθώς και οι Αρ-μένιοι δεν προσπαθούν διά παντός τρόπου να επιβληθούνστίς χώρες όπου ζουν. Ούτε υπονομεύουν τα κράτη στα ό-ποια είναι πολίτες για να αρπάξουν την εξουσία υπέρ τωνΕλλήνων η των Αρμενίων, ούτε συνωμοτούν για να ελέγ-χουν κυβερνήσεις άλλων εθνών. Γι' αυτό δεν ανεπτύχθηδιεθνώς κίνησις ανθελληνική η άντιαρμενική.

Απεναντίας οι εβραίοι υποκινούμενοι από τους ηγέτεςτων αποπειρώνται να κυριεύσουν πολιτικά και οίκονομι-κά τους λαούς, οι οποίοι φυσικά δεν κάθονται με σταυρω-μένα χέρια. Αλλοτε νωρίτερα, άλλοτε αργότερα αποκα-λύπτεται ο ρόλος των εβραίων και γιγαντούνται το μίσοςεναντίον τους. Μίσος που οι ίδιοι οι εβραίοι δημιουργή-σανε, με τις πράξεις τους.

Το έγκυκλοπαιδικόν λεξικόν «Ελευθερουδάκη» (εκδ.«Ελευθερουδάκη» τόμος 2, σελ. 219 λ. «Αντισημιτι-σμός») κυκλοφόρησε το 1927. Κανείς δεν μπορεί να το ά-ποκαλέση «ναζιστικόν». Διότι το 1927 ο ναζισμός δεν ε-ξουσίαζε την Γερμανία. Επομένως η εγκυκλοπαίδεια δενείναι επηρεασμένη κατά των εβραίων. Εκεί διαβάζουμε:

«αντισημιτισμός (ο). Κοινωνικόν και πολιτικόν δόγ-μα, πρεσβεύον την καταπολέμησιν της μεγάλης ε-πιρροής των Ιουδαίων εν τισι χώραις διά της λή-ψεως περιοριστικών μέτρων κατ' αυτών. Το δόγματούτο ώνομάσθη αντισημιτισμός, και τοι στρεφόμε-νον κατά μόνων των Ιουδαίων, διότι ούτοι θεωρούν-ται ως οι μόνοι αντιπρόσωποι της σημιτικής φυλήςέν Ευρώπη.

Ο αντισημιτισμός αποτελεί την έκδήλωσιν άντι-δράσεως κατά της έπικρατήσεως και έν γένει της ά-

Page 112: kostas plevrisas

ναμίξεως του Ισραηλιτικού στοιχείου εις την πολιτι-κήν και οίκονομικήν ζωήν άλλων λαών, στερείται, δ'ούτω χαρακτήρος θρησκευτικού· ούχ ήττον, πλει-στάκις τα θρησκευτικά πάθη έχρησιμοποιήθησανπρος έπιβολήν των οικονομικών και πολιτικών αρ-χών του αντισημιτισμού. Η ιστορία αυτού ως δόγ-ματος άρχεται μόνον από των μέσων του ΙΘ' αιώνος,ότε και τον πρώτον εγένετο χρήσις του ονόματος.Αλλ' η ασυστηματοποίητος άντίδρασις κατά του ισ-ραηλιτικού στοιχείου ήρχισεν είς πολύ παλαιοτέ-ρους χρόνους, θα ήδύνατο δέ να λεχθή ότι προς ου-δέν έθνος συνώκησαν Ιουδαίοι χωρίς να συναντή-σουν, εις ώρισμένην στιγμήν, την άντίδρασίν του».

Η διαπίστωσι της εγκυκλοπαίδειας ότι «προς ουδέν έ-θνος συνώκησαν Ιουδαίοι χωρίς να συναντήσουν εις ώρι-σμένην στιγμήν την άντίδρασίν του» αποδεικνύει ότι παν-του οι εβραίοι προκαλούσαν λαϊκές αντιδράσεις. Τούτοείναι ιστορικά βεβαιωμένο. Ποιοί όμως είχαν δίκαιο; Οιεβραίοι η οι λαοί; Ποιος λογικός άνθρωπος θα παραδεχθή,ότι διαφορετικοί λαοί, σε διαφορετικές χρονικές περιό-δους, σε διαφορετικά καθεστώτα, που κατεδίωξαν τους έ-θραίους είχαν όλοι τους άδικο και δίκαιο οι εβραίοι;

Γιά να μη χρονοτριβούμε αφήνουμε την αρχαία εποχήόπου Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι, Ελληνες, Ρω-μαίοι και τέλος πάντων όλοι οι λαοί είναι αντιεβραίοι κιερχόμεθα στο Βυζάντιο όπου εκβάλλονται οι εβραίοι ωςδιαβρωτές του κράτους και της θρησκείας. Το 1290 οι ε-βραίοι διώχνονται ομαδικά από την Αγγλία. Το 1395 τουςκαταδιώκουν οι Γάλλοι, κατόπιν το 1492 εκδιώκονταιαπό την Ισπανία, μετά τους κυνηγούν οι Πορτογάλοι.Γύρω στα 1750 οι Αυστριακοί τους περιορίζουν. Η Αυτο-κράτειρα Μαρία Θηρεσία τους υποχρεώνει να φέρουν κι-τρίνη ταινία στον βραχίονα τους. Μέτρα εναντίον τουςπαίρνουν και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως στην Ι-ταλία, Πολωνία και Ελβετία. Το 1881 Ιδρύεται στη Γερ-μανία ο Μέγας Αντισημιτικός Σύλλογος. Εκείνη την πε-ρίοδο στην Ουγγαρία αναγκάζονται οι εβραίοι να φύ-γουν. Η Ρωσία φημίζεται για τα «πογκρόμ» κατά των

Page 113: kostas plevrisas

Ιουδαίων. Το μεγαλύτερο «Πογκρόμ» συνέβη το 1903. Δύοχρόνια πρίν στην Ζάκυνθο και στην Κέρκυρα οι εβραίοιερεθίζουν τον λαό και προκαλούν τις γνωστές αντιιουδαϊ-κές ταραχές. Επεισόδια μεγάλης εκτάσεως έγιναν καιστην Ρουμανία, όπου οι εβραίοι έστερούντο του δικαιώμα-τος της ψήφου κ.τ.λ.

Οι λαοί ενεργούσαν αυθόρμητα εναντίον των εβραίων,όταν πιά ξεχείλιζε το ποτήρι της υπομονής τους. Παραδέ-χομαι ότι κατά την διάρκειαν τέτοιων αναστατώσεων ση-μειούνται αγριότητες κατά των Ιουδαίων. Το λέγω αυτό,διότι είναι αλήθεια και επιθυμώ να είμαι αντικειμενικός.Δέν δικαιολογώ τις αγριότητες, αλλά τις εξηγώ. Οφεί-λονται στην εβραϊκή πρόκλησι. Ετσι χάριν ακριβείας έ-κείνο που ονομάζουμε «διωγμός» κατά των εβραίων ουσια-στικά είναι άμυνα κατά των εβραίων που πραγματοποιεί-ται δι' επιθέσεως. Οι λαοί δηλαδή υπομένουν, υπομένουν,υπομένουν και αιφνίδια ξεσπούν, μ' όλες τις συνέπειες τωνλαϊκών εξεγέρσεων. Ταυτόχρονα με τους λαούς επιφανείςπροσωπικότητες πολεμήσανε συνειδητά τον εβραϊσμό,διότι γνωρίσανε την ουσία και τις επιδιώξεις του. Απόπου να αρχίσω και που να τελειώσω;!

Ο Κικέρων τους κατηγόρησε ως συκοφάντες («ΥπέρΦλάκκου»). Ο Σενέκας τους άπεκάλει «απαίσιο έθνος»(«Περί της προλήψεως» 36). Ο Τάκιτος («Ιστορία» 5, 4,5) ο Όβίδιος («Τέχνη του αγαπάν»). Ο Πετρώνιος («Frag-ment poet»). Ο Πλίνιος («Φυσική ιστορία» 13, 4). ΟΣουετόνιος (Sat. 14,96,104). Ο Γιουβενάλης (Sat. 14,96,104) γράφουν εναντίον των εβραίων.

Ο Βολταίρος για τους εβραίους έχει σαφέστατη γνώμη.Τήν εκθέτει στο «Φιλοσοφικό Λεξικό» (τμ. 1):

«Δέν θα εύρητε εις τους εβραίους παρά έναν λαόν α-μαθή και βάρβαρον όστις συνενώνει από πολλού τηνπλέον αισχράν φιλαργυρίαν, την απεχθή δεισιδαι-μονίαν με το άκατανίκητον μίσος δι' όλους τουςλαούς οίτινες τον ανέχονται και τον πλουτίζουν».

Επίσης και σ' άλλα έργα του κατακρίνει τους Ιουδαί-ους π.χ. «Ο θεός και οι άνθρωποι», «Δοκίμιον επί των η-

Page 114: kostas plevrisas

θών». Αξιομνημόνευτος είναι επίσης και η από 15-12-1773 επιστολή του προς τον Ντέ Λουϊνού όπου γράφει:

«Ανήκουν, αυτοί οι περιτετμημένοι, είς την φυ-λήν του Ναφθαλείμ η του Ήσαγάρ, πολύ ολίγον εν-διαφέρει, αλλά αυτοί έν πάση περιπτώσει, είναι οιπλέον δόλιοι λωποδύται οι οποίοι ποτέ έρρύπαναντην γή».

Διό περισσότερα παραπέμπω εις την έργασίαν του Δρ.Αρ. Ανδρόνικου: «Ο Ιούδας διά μέσου των αιώνων»(έκδ. «Μέλισσα» Αθ. 1928, σελ. 5 κ.ε.).

Ο Μ. Ναπολέων στην συνεδρίασι του Συμβουλίου τουκράτους (30 Απρ. 1806) είπε τα εξής:

«Η νομοθεσία πρέπει να τίθεται σε ίσχύν οπου-δήποτε το γενικόν καλόν βρίσκεται σε κίνδυνο. Ηκυβέρνησις δεν μπορεί να παρακολουθή με αδιαφο-ρία τον τρόπο με τον οποίον ένα καταφρονημένο έ-θνος, κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα της Γαλλίας. ΟιΕβραίοι πρέπει να άντιμετωπίζωνται σαν ιδιαίτεροιάνθρωποι. Είναι ένα κράτος έν κράτει! Είναι απο-γοητευτικό διά το Γαλλικό έθνος να τελείωση (νασβύση) κάτω από την διακυβέρνησι των κατωτέρωναυτών ανθρώπων. Οι Εβραίοι είναι οι άρχιληστέςτων μοντέρνων καιρών.Είναι οι άπομυζηταί τής άν-θρωπότητος. Πρέπει να κρίνωνται βάσει πολιτικούδικαίου καί όχι άστικού δικαίου (δικαιοσύνης) διότιασφαλώς δεν είναι πραγματικοί πολίται».

(διά περισσότερα είς Ι. Πασσά: «Η αληθινή προϊστορία»εκδ. έγκυκλοπ. ΗΛΙΟΣ, σελ. 266). Ο Βενιαμίν Φραγκλί-νος σ' επιστολή του (26 Νοε. 1781) προς τον πρόεδρο Αν-ταμς έγραφε:

«Συμφωνώ απόλυτα με τον Στρατηγόν Ούάσιγ-κτων, πώς πρέπει να προστατέψουμε αυτό το νεαρόνέθνος από μιά ύπουλη επίδραση και διείσδυση. Αυ-τή η απειλή είναι οι Εβραίοι! Σέ οποιοδήποτε χώρα

Page 115: kostas plevrisas

και άν έγκαταστάθησαν oi Εβραίοι σε μεγάλο αριθ-μό, κατέβασαν το επίπεδο της ηθικής και της εμπορι-κής της άκεραιότητος. Απετέλεσαν δική τους κοι-νωνία (μέσα στο κράτος) και δεν αφομοιώθηκαν. Ε-χλεύασαν και προσπάθησαν να υπονομεύσουν τηνΧριστιανικήν θρησκείαν επάνω είς την οποίαν, έχειθεμελιωθή αυτό το κράτος. Εφτιαξαν ένα Κράτος ένΚράτει! Και όταν συνάντησαν αντιρρήσεις προσ-πάθησαν να πνίξουν οικονομικά αυτό το έθνος, ό-πως, και είς την περίπτωση της Ισπανίας και τηςΠορτογαλίας».

Ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ Γεώργιος Ουάσιγκτονθεωρούσε την δράσι των εβραίων «ως πλέον έπικίνδυνονκαι από τους φανερούς αντιπάλους του Αμερικάνικου Ε-θνους». Ο διάσημος Αγγλος δραματικός συγγραφεύςΧριστόφορος Μάρλοου στον «Ιουδαίο της Μάλτας» κι οΣαίξπηρ στον «έμπορο της Βενετίας» περιγράφουν την εκ-μεταλλευτική φύσι του εβραϊσμού. Στόν «έμπορο της Βε-νετίας» ο εβραίος Σάϋλοκ έδάνεισε τον Αντώνιο, που εμ-πορευότανε στην Βενετία 3000 δουκάτα, με τον όρον άνσε τρεις μήνες δεν τον εξόφληση, θα πλήρωνε έπί πλέονως ποινική ρήτρα, ένα χιλιόγραμμο από την σάρκα του!Φοβερό.

Ο Φοϋερμπαχ, ο Κάντ, ο Νίτσε, ο Καρλάϋλ, ο Βάγκνερ,ο Εγελος, ο Σώ, ο Λούθηρος, ο Γκαίτε, ο Ντοστογιέφσκυ,ο Φίχτε, ο Μάρκ-Τουαίν, ο Σαβοναρόλα, ο Ερασμος, οΣουΐφτ. ο Τολστόι, ο Λίστ, ο Μπράμς, ο Προυντόν, οΒάκων, ο Μπρούνο, ο Ντέ Γκώλ, ο Εμερσον, ο Βίσμαρκ,ο Χιούμ, ο Κέλσος, ο Σοπενχάουερ, ο Μοντεσκιέ, και ατε-λείωτος αριθμός διασήμων προσωπικοτήτων της πολιτι-κής, της επιστήμης, της τέχνης, των Γραμμάτων κατήγγει-λαν τους εβραίους. Τί θέλετε λοιπόν; λαοί όλων των επο-χών και προσωπικότητες όλων των εποχών έχουν άδικο;και δίκαιο οι εβραίοι;

Η ειλικρίνεια με υποχρεώνει να δείξω το αόρατο, άλλ'αισθητό πρόσωπο του εβραϊσμού. Δέν δύνανται ούτε αξί-ζουν οι εβραίοι να προβληθούν, χάριν στο δημιουργικόέργο τους και να ξεχωρίσουν. Ετσι διαλέγουν τον υπόγειο

Page 116: kostas plevrisas

δρόμο της συνομωσίας. Βρίσκονται πίσω από κάθε πολιτι-κή αναταραχή για να έπωφεληθούν. Συνήθως συμβάλλουνστην δημιουργία της. Βρίσκονται πίσω από κάθε οικονο-μική ανωμαλία για να κερδοσκοπήσουν. Αναμφισβήτηταφροντίζουν να ελέγχουν, όσο γίνεται, τα μέσα ενημερώ-σεως της κοινής γνώμης, ώστε να παραπλανούν και να α-ποπροσανατολίζουν τον κόσμο.

Από πού αντλούν δύναμι όμως; Η κοινωνιολογική α-νατομία του εβραϊσμού δείχνει ότι η δύναμι των εβραίωνεντοπίζεται σε δύο σημεία: α) στον αδίστακτο χαρακτήρατους, που τους επιτρέπει την χρησιμοποίησι κάθε μέσουγια να ωφεληθούν και β) στην ενότητα τους έναντι τωντρίτων. Αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στην ενότητα τουςμέσα στα κράτη όπου ζουν, διότι ενωμένοι διατηρούν τιςπαραδόσεις τους και τον κοινό στόχο τους και διότι ενω-μένοι είναι ισχυρώτεροι από τον μεμονωμένο αντίπαλο ηθύμα τους.

Χωρίς την έλάχιστην άμφιβολίαν πιστεύω ότι αντικει-μενικά οι εβραίοι είναι ανίσχυροι. Δέν θελήσανε οι λαοίνα τους αντιμετωπίσουν σοβαρά. Διότι αν πραγματικά αν-τιμετωπισθούν οι εβραίοι από τα διάφορα Εθνη στα σο-βαρά, τότε θα φανή ότι ο εβραϊσμός σαν πολιτικό κίνημαείναι ασήμαντος. Πρόκειται για έναν ετοιμοθάνατο πουπαριστάνει το θηρίο. Όπως ξέρετε η φαντασία τρέφεταιαπό τον εαυτόν της. Ετσι τα πλήθη πέφτουν θύματα τηςδικής τους φαντασίας, που θέλει τους εβραίους πανίσχυ-ρους. Συχνά άκούμε φήμες ότι οι εβραίοι κυβερνούν τονκόσμο, ότι κάνουν οτιδήποτε θέλουν κ.τ.λ. Απλοϊκότη-τες. Οι εβραίοι έχουν περισσότερη νομιζομένη, παράπραγματική δύναμι. Ζουν πάντα με τον φόβο ενός διωγ-μού, που μοιραία ξεσπά έξ αίτίας των καμωμάτων τους.Ζουν πάντα με την αίσθησι ότι είναι ξένο σώμα σ' έναν ορ-γανισμό που οποτεδήποτε θελήση θα τους άποβάλη. Επο-μένως να μη σάς τρομάζουν οι εβραίοι. Επειδή όμως κι-νούνται στην αφάνεια και με ύπουλα μέσα επιδιώκουν τηνεπιβολή τους χρειάζεται να πάρουμε μερικά μέτρα προφυ-λάξεως. Ποια είναι αυτά; Το καλύτερο είναι να απομα-κρυνθούν από την Ελλάδα. Νά πάνε στην γή των πατέρωντους. Κάποτε παρεπονούντο ότι δεν έχουν πατρίδα και εί-

Page 117: kostas plevrisas

ναν υποχρεωμένοι να μένουν στην ξενητειά. Τώρα έχουνπατρίδα. Αιώνες ολόκληρους αγωνίζονταν για να δη-μιουργήσουν το κράτος τους. Λοιπόν να μεταναστεύσουνεκεί. Σάν ελάχιστα μέτρα προφυλάξεως του Ελληνικούλαού από τον εβραϊσμό προτείνω: α) να καταργηθή η υπέρτων εβραίων νομοθεσία θ) να διαλυθούν οι εβραϊκέςκοινότητες που έχουν άναγορευθή σε Νομικά ΠρόσωπαΔημοσίου Δικαίου, γ) να προσδιορισθούν τα περιουσιακάτους στοιχεία δ) να θεωρηθούν οι εβραίοι αλλοδαποί ε) ναελεγχθούν ύπό των καθ' ύλην αρμοδίων υπουργείων όλεςοι εβραϊκές και παρασιωνιστικές οργανώσεις.

Κάποτε οι εβραίοι και ξέρουμε άφθονα κείμενα τους,από πολλά δημοσιεύματα μέχρι επίσημες ανακοινώσεις,ίσχυρίζοντο και διέδιδον, ότι δεν έχουν την γη των πατέ-ρων τους, ότι στερούνται πατρίδος κι ότι μόλις κάνουν τοδικό τους κράτος, θα πάνε εκεί.

Εν τέλει από το 1948 διαθέτουν το κράτος τους, διαθέ-τουν και κατεχόμενα εδάφη! Γιατί λοιπόν δεν μας αφή-νουν ήσυχους και δεν μεταβαίνουν στην πατρίδα τους;

Ας πάνε λοιπόν στο καλό οι άνθρωποι. Ας γυρίσουνστην πατρίδα τους και τότε θα δήτε, ότι θα σταματήση α-μέσως ο άντιεβραϊσμός. Διότι δεν θα υπάρχουν εβραίοιστίς διάφορες χώρες για να προκαλούν αντιεβραϊκές εκ-δηλώσεις. Πού όμως να αφήσουν οι εβραίοι τους λαούς,όπου παρασιτούν; Το Ισραήλ εξακολουθεί να ζή, διότι τουποστηρίζει και το συντηρεί η Αμερική. Δίχως την αμε-ρικανική στρατιωτική, πολιτική και οικονομική βοήθειατο Ισραήλ θα διελύετο στους τέσσαρες ανέμους. Μέ τηνσύστασι του εβραϊκού κράτους οι Ιουδαίοι απέδειξαν, ότιείναι ανίκανοι να διατηρήσουν ένα κράτος. Υπεράξιοιείναι στίς συνωμοσίες και στίς δολοπλοκίες για να δια-βρώνουν τα Εθνη, αλλά ανάξιοι να υπερασπίσουν τηνχώρα τους. Η Αμερική παίζει σήμερα τον ρόλο του Ίε-χωβά. Μέχρι πότε όμως; Όταν στο μέλλον οι Αμερικα-νοί θα εγκαταλείψουν τους εβραίους, τότε θα διαπιστώσε-τε την πολεμική αρετή του περιούσιου λαού ο όποιος συ-νεπής στην έθνοθρησκευτική του παράδοσι πάνοπλοςσκοτώνει παιδιά.

Όποιος εβραίος με ηρεμία και απροκάλυπτα έρευνήση

Page 118: kostas plevrisas

την ιστορία του λαού του θα διαπιστώση, ότι οι Ιουδαίοιυπήρξαν θύματα της μεγαλομανίας των έθνικοθρησκευτι-κών ηγετών των. Διότι δεν είναι τυχαίον, ότι διαφορετι-κοί λαοί, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, κάτω απόδιαφορετικά καθεστώτα κατεδίωξαν τους εβραίους. Δένείναι δυνατόν όλοι αυτοί oι λαοί να έχουν άδικο καιδίκαιο οι εβραίοι.

Οι Ιουδαίοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι των διωγμών πουυπέστησαν, διότι με την συμπεριφοράν τους και πρό παν-τός με τις επιδιώξεις τους προκαλέσανε την οργή ν των ε-θνών, όπου ζούσαν η ζουν.

Πιστεύουν ότι είναι οι «εκλεκτοί του Θεού» κι ότι ο Ίε-χωβάς τους διάλεξε για να κυβερνήσουν τον κόσμο και ναυποτάξουν όλα τα έθνη. Αυτό δεν μας πειράζει καθόλου.Ας πιστεύουν στο παραμυθάκι που τους έμαθαν από μι-

κρά παιδιά. Αλλά να θέλουν να επιβληθούν στα έθνη, όχιανεβάζοντας τους εαυτούς των, αλλά κατεβάζοντας τουςάλλους, είναι λογικόν ότι θα συναντήσουν άντίδρασι.Διότι κανένα έθνος και κανένας λαός δεν μπορεί να άνε-χθή την εβραϊκή κυριαρχία. Δυναμικά και πολιτιστικά οιεβραίοι ουδέποτε έστάθησαν ίκανοί να επικρατήσουν, ό-πως πολλές φορές συνέβη με τους Ελληνες, οι οποίοι κυ-βερνήσανε όλο τον κόσμο, χωρίς την βοήθεια κανενός Ίε-χωβά, αλλά χάρις στη πολιτιστική και πολεμική τους Ικα-νότητα. Ακόμη κι όταν μας νίκησαν οι Ρωμαίοι ύπετάγη-σαν σε μάς, χάρις στην ανωτερότητα του πολιτισμού μας.

Ο Ρωμαίος ποιητής Όράτιος (65-8μ.Χ.) σ' ένα και μό-νο στίχο απέδωσε αυτήν την ίστορικήν αλήθειαν: «Grae-cia capta ferum victorem cepit» (δηλαδή: «η κατακτηθείσαΕλλάς κατέκτησε τον αγροίκον νικητήν της» («Επιστο-λές» Η, 1, 156).

Η εβραϊκή θρησκεία έξ αρχής ήταν προωρισμένη γιακτηνώδεις βοσκούς, γι' αυτό ο θεός τους απαγορεύει νακάνουν έρωτα με τετράποδα. Η εβραϊκή λοιπόν θρησκείαεπειδή ακριβώς απευθύνεται σε κατωτέρους ανθρώπουςδεν αντέχει σε καμμιά επιστημονική η έστω κριτική κοινήςσκέψεως. Οι εβραίοι ιθύνοντες το γνώριζαν αυτό, αλλά δενδιέθεταν άλλο μέσο προωθήσεως των ομοφύλων τους, πα-ρά την θρησκευτική δεισιδαιμονία, η οποία ένσταλλαζο-

Page 119: kostas plevrisas

μένη στην ψυχή από βρεφικής ηλικίας δημιουργεί πνευ-ματική τύφλωσι.

Και μόνο που ο εβραίος είναι φανατισμένος μου αρκείγια να τον θεωρώ υπάνθρωπο. Στή Ν. Υόρκη, (την όποίαο διάσημος ηθοποιός Ερολ Φλύν από NEW YORK ώνό-μαζε JEW YORK έξ αιτίας του πλήθους των εβραίων) έ-βλεπα στους κεντρικούς δρόμους τους ορθοδόξους θα έλε-γα Ιουδαίους. Κυκλοφορούν ντυμένοι στα μαύρα, μεμαύρα καπέλλα, γένεια και κοτσίδες. Σκεφτόμουνα: αυτάτα υποκείμενα πιστεύουν στ' αλήθεια ότι είναι «εκλεκτοίτου Θεού»; πιστεύουν στ' αλήθεια ότι ο Θεός τους διαβε-βαίωσε ότι θα τους δώση τα αγαθά των Εθνών; κι ότι όλοιοι λαοί θα δουλεύουν για το Ισραήλ;

Περάσανε πάνω από 3.000 χρόνια κι ο θεός δεν ικανο-ποίησε τους εκλεκτούς του. Δεν μπόρεσε; μετάνοιωσε; δενθέλησε; δεν ξέρω. Πάντως το γεγονός είναι ότι πάνω από3000 χρόνια οι εβραίοι δεν κατωρθώσανε να κυριαρχή-σουν όπως τους ύπεσχέθη ο Θεός τους. Απλώς πετυχαί-νουν κατά καιρούς να επικρατούν άφανώς η εμφανώς σεκάποια χώρα, να αυθαδιάζουν να ύπερεκμεταλλεύωνταιτον λαό της, έως ότου έξεγερθή και τους συντρίψη. Τότεκλαίγουν, παραπονιούνται και κατηγορούν για τον αντι-σημιτισμό, που οι ίδιοι με τα έργα τους προκαλέσανε.

Page 120: kostas plevrisas

5. Μίσος και έγκλημα

Page 121: kostas plevrisas

Στίς 29 Μαίου 1453 κυριεύεται η Κωνσταντινούπολις.Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πίπτει η-ρωϊκώς μαχόμενος. Η άλωσι της πόλεως ορίζει το τέλοςτης Ελληνικής Κοσμοκρατορίας. Οι Βάρβαροι Οθωμα-νοί που μπήκαν μέσα, για πολλές μέρες σφάζουν καί λεη-λατούν. Τίποτε δεν μένει όρθιον. Οι εβραίοι δεν κινδυνεύ-ουν καθόλου. Απεναντίας ενθουσιασμένοι από την Ελ-ληνική τραγωδία, συνεργάζονται με τους Τούρκους καιφυσικά κερδοσκοπούν.

Χαρακτηριστικώς αναφέρω, ότι οι Τούρκοι αιχμαλώτι-σαν 60.000 περίπου νέους Ελληνας και Ελληνίδας, άνά-μεσά τους και μερικούς Λατίνους, τους οποίους πωλούν ωςσκλάβους στους εβραίους. Οι Ιουδαίοι τότε εθησαύρισαναπό το δουλεμπόριο που έκαναν. Σχετικώς στην Εγκυ-κλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 11ος σελ. 897 λ. «Κωνσταντι-νούπολις») διαβάζομεν:

«Επί τρεις ημέρας (1453, 29-31 Μαίου) έπεκράτη-σαν σφαγαί, λεηλασίαι, αιχμαλωσίαι και παντός εί-δους άλλαι βιαιοπραγίαι εν τη καταλειφθείση πόλει.Λέγεται ότι τότε περί τάς 60 χιλιάδας Ελλήνων καιΛατίνων περιήλθον είς τουρκικήν αιχμαλωσίαν. Εξαυτών πολλοί επωλήθησαν εις Εβραίους, oι οποίοικατά την Αλωσιν και μετ' αυτήν πολύ επλούτισανμετερχόμενοι την εμπορίαν των σκλάβων, έχοντεςιδίαν συνοικίαν εις τον Γαλατά και ιδίαν «παλαιάνΕβραϊκή σκάλαν», κειμένην πιθανώτατα πλησίον

του Βαλούμ-Παζάρ».

Η σκοτεινή περίοδος της Τουρκοκρατίας αρχίζει. ΟΕλληνισμός υποφέρει όχι μόνο από την τουρκική κατο-χή, αλλά και από τους εβραίους, ιδίως από τους τελευταί-ους. Ναί, μη σας φαίνεται παράξενο. Ο Τούρκος το μόνοπου ήθελε ήταν να εχη εδραιωμένη την εξουσία του και να

Page 122: kostas plevrisas

είσπράττη φόρους. Αντίθετα οι εβραίοι μας μισούσανσαν Εθνος και προσπαθούσαν να μάς εξαφανίσουν.

Ο Γ. Ιωάννου («Καθημερινή» 7 Μαρτίου 1976) άν καιφιλοεβραίος παρατηρεί σ' άρθρο του ότι:

«οι Εβραίοι υπήρξαν υποδειγματικοί υπήκοοι τουΠατισάχ. Ευκαιρία δεν έχασαν για να του κάνουν τοχατήρι, όταν εμείς σερνόμασταν στης δουλείας ταχώματα».

Αλλά δεν έκαναν μόνο τα χατήρια στους Τούρκους, ήτανεακόμη εκτός από οικονομικοί καταπιεστές των Ελλήνωνκαι κατάσκοποι. Ο Δ. Δανιηλίδης στο βιβλίο του «Ηνεοελληνική κοινωνία και οικονομία» (εκδ. «Σαμαρόπου-λος» ΑΘ. 1934, σελ. 215) αναφέρει τον τρόπο με τον ό-ποιον οι εβραίοι κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των Σουλτά-νων και πώς από τον «κύκλο τους άναδειχθήκανε σύμβου-λοι και κατάσκοποι». Ο διαβόητος εβραίος Μαυρογόνα-τος κατέδιδε τους Ελληνες επαναστάτες στις ενετικές αρ-χές, διότι οι εβραίοι θέλανε οι Ελληνες να είναι υπόδου-λοι. Δέν τους ενδιέφερε ο κατακτητής. Οι Ελληνες μόνονα είναι σκλάβοι. Ο εβραίος Ναζή, επίσης κατατυράννη-σε τα Ελληνικά νησιά και υπήρξε η αιτία της τουρκικήςκατακτήσεως της Κύπρου.

Αλλά ας δούμε, για να δώσω μιά είκόνα, τι ήσαν ο Μαυ-ρογόνατος και ο Νάζη η Ναζή.

Γιά τον πρώτο η «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός»(εκδ. 1931, τόμος ΙΣΤ, σελ. 786 λ. «Μαυρογόνατος») γρά-φει: «Μαυρογόνατος Δαυίδ Ηλίας. Εβραίος έμποροςδιαμένων έν Ρεθύμνη της Κρήτης κατά τα μέσα του ΙΕαιώνος. Τω 1453 εμήνυσεν εις τάς ενετικάς αρχάς τονπρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστόν, ως μελετώντα επα-νάστασιν κατά των Ενετών. Ο Βλαστός και η σύζυγοςτου μετά των τέκνων των συλληφθέντες υπό των Ενετών,εθανατώθησαν οικτρώς έν τη φυλακή, ο δέ Μαυρογόνατοςαμειφθείς γενναίως υπό των Ενετών μετηνάστευσεν ειςΕνετίαν μέχρι του 1462, ότε, επανελθών εις Ρεθύμνην έ-μύνησε τους προκρίτους Ίωάννην και Γεώργιον Γαβαλά-δες ως συνωμοτούντες κατά των Ενετών και επέτυχε και

Page 123: kostas plevrisas

τούτων την έξόντωσιν. Η Ενετική κυβέρνησις αμοίβου-σα τάς υπηρεσίας του έδωσεν αυτώ 3 χιλιάδες φλωρίωνκαι προσέτι επεδίκασεν αυτώ ετήσιον επιχορήγησιν έκ500 φλωρίων μεταβιβαζόμενη και είς τους κληρονόμουςτου, πλέον δέ τούτων εχορήγησεων αυτώ και τοις λοιποίςέν Κρήτη εβραίους διάφορα προνόμια...»

Όσο για τον δεύτερο στην «Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ»(τόμος 14, σελ. 300 λ. «Νάζης») διαβάζομεν:

«ΝΑΖΗΣ, δόν Ιωσήφ, Διάσημος Εβραίος τραπεζί-της και οικονομικός παράγων της εποχής του, γεν-νηθείς το 1525 είς Πορτογαλίαν. Επεδόθη είς τραπε-ζιτικάς και άλλας επιχειρήσεις είς Βέλγιον, Ίταλίανκαι Γαλλίαν και χάρις είς το έπιχειρηματικόν τουπνεύμα εσχημάτισε τεραστίαν περιουσίαν. Κατώρ-θωσε να προσελκύση την εύνοιαν των διαφόρων βα-σιλικών οίκων της Δύσεως και μέ την αύξησιν της ι-σχύος και της επιρροής του ήρχισε να καλλιεργήτολμηρά σιωνιστικά σχέδια. Ο Ναζής είχεν εκχρι-στιανισθή βιαίως, μη δυνάμενος όμως να υποκρίνε-ται τον χριστιανόν, μετέβη και έγκατεστάθη είςΚωνσταντινούπολιν, όπου, ως Ιουδαίος πλέον, χά-ρις είς την φιλίαν του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' απέ-βη ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτι-κής ζωής της Τουρκίας, ερχόμενος είς απ' ευθείας έ-παφήν με τάς ευρωπαϊκάς κυβερνήσεις και τους βα-σιλείς της Δύσεως.

Αφού απέτυχεν είς τάς προσπαθείας του να ιδρύση ιου-δαϊκήν εστίαν είς τήν Παλαιστίνην, έλαβε παρά του σουλ-τάνου ως τιμάριον την Νάξον, Ανδρον, Μήλον και άλλαςνήσους του Αιγαίου, με τον τίτλον του δουκός. Κατά τοδιάστημα της δεκατριετούς ηγεμονίας του ουδέποτε έπε-σκέφθη τάς νήσους του, αλλ' εκυβέρνα αύτάς από το μεγα-λοπρεπές δουκικόν παλάτιόν του του Πέραν της Κων-σταντινουπόλεως, όπου έζη με ήγεμονικήν έθιμοτυπίαν,εξερχόμενος πάντοτε συνοδεία ενόπλων. Τήν τοπικήνδιοίκησιν του τιμαρίου του ήσκει ο τοποτηρητής τουΦραγκίσκος Κορονέλλος.

Page 124: kostas plevrisas

Ο Νάζης εμηχανορράφει διαρκώς εις την Κωνσταντι-νούπολιν κατά της Βενετίας και επέτυχε να έξωθήση τονσουλτάνον είς την κατάκτησιν της Κύπρου. Ο Νάζης, ηδύναμις του οποίου είχε μειωθή από του θανάτου του Σε-λίμ (1574), απέθανε το 1579, το δέ δουκάτον του προσηρ-τήθη είς την Τουρκίαν».

Θά συμπληρώσω και μερικά αλλά στοιχεία. Ο εβραίοςΝάζης, μετέβαλε το όνομά του και στα έγγραφα της επο-χής αναφέρεται ως Φράνκ Μπέυ Ογλού! Οταν απέθανετην θέσι του πήρε ένας άλλος εβραίος ονόματι ΣολομώνΝάθαν Ασκενάζυ, που μετονομάσθηκε σε Αλαμάν Ο-γλού! Το 1985 το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατούκυκλοφόρησε το βιβλίο του PAUL COLES: «Οι Οθωμα-νοί στην Ευρώπη» (εκδ. ΔΕΚ/ΓΕΣ Αρ. 106, σελ. 215,218)όπου διαβάζομεν τα εξής:

«Ο Ιωσήφ Νάζι τους συνήντησε εκεί το 1554 καιαμέσως απεκάλυψε ότι ανήκε στην ιουδαϊκή πίστη.Κατά τα επόμενα χρόνια έγινε διάσημος ως έμποροςειδικευμένος στο εμπόριο των κρασιών και ώς έμπι-στος διπλωματικός σύμβουλος της οθωμανικής κυ-βερνήσεως και ως γενναιόδωρος προστάτης των ε-βραϊκών φιλολογικών κύκλων της Κωνσταντινου-πόλεως και της Θεσσαλονίκης. Τουρκικά έγγραφατης εποχής τον αναφέρουν ως Φρανκ Μπέυ Ογλού.για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως ήταναπλώς ο «Μέγας Εβραίος». Μιά περίοδος σημαντι-κής επιρροής και ισχύος άρχισε με την ανάρρησηστο θρόνο του φίλου και προστάτου του Σελίμ του ΙΙ,το 1566. Ό Σελίμ τόν ωνόμασε δούκα της Νάξου, ένατιμάριο που περιλάμβανε μιά δωδεκάδα νησιών τουΑιγαίου με σημαντική εμπορική και κάποια στρατη-γική σημασία. Δημιούργησε ένα δίκτυ διπλωματι-κών και εμπορικών επαφών στην Πολωνία, στηΜολδαβία και στη Βλαχία. Αργότερα ο Σελίμ τουπαραχώρησε το μονοπώλιο της εισαγωγής κρασιώνστην Κωνσταντινούπολη. Στήν αυλή ήταν εξέχονμέλος του φιλοπόλεμου κόμματος, που διατηρούσε

kostas
Sticky Note
OK
Page 125: kostas plevrisas

την παράδοση του Χαϊρεδίν Βαρβαρόσσα, κηρύσ-σοντας αδιάκοπες εχθροπραξίες εναντίον όλων τωνκαθολικών μεσογειακών δυνάμεων. Απέβλεπε στοθρόνο της Κύπρου, όταν oι οθωμανικές δυνάμεις ει-σέβαλαν στη νήσο το 1570.

Η επιρροή του Ιωσήφ Νάζι έπεσε μετά τη σύνα-ψη ειρήνης με τη Βενετία το 1573, και τό θάνατο τουΣελίμ, το 1574, οπότε αποτραβήχτηκε σ' ένα βίο, τονόποιο ο βιογράφος του Σέσιλ Ρόθ αποκαλεί «χρυσω-μένη αφάνεια», στο παλάτι του στο Μπελβεντέρε,απάνω στο Βόσπορο. Το ρόλο του ως αυλικού, επι-χειρηματία και συμβούλου για την εξωτερική πολι-τική ανέλαβε αμέσως ένας άλλος Εβραίος, έναςπρόσφυγας γερμανικής καταγωγής, ο Σολομών Νά-θαν Ασκενάζι, ο Αλαμάν Όγλού για τους Τούρ-κους χρονικογράφους».

Ο «Μέγας Εβραίος» λοιπόν χάρις στους Τούρκους η-γεμόνευσε στο Αιγαίο και ήθελε τον Θρόνο της Κύπρου!!

Το ιστορικώς βεβαιότατον είναι ότι οι εβραίοι δεν θέλα-νε την Ελληνική Επανάστασι και καταπολεμούσανε μεδόλια μέσα, κάθε απόπειρα επαναστάσεως. Προσφιλήςτους τακτική ήταν να επισημαίνουν τους επαναστάτες καινα τους προδίνουν στίς Τουρκικές αρχές. Ετσι αύξάνανετην ευγνωμοσύνη των Τούρκων και είσπράττανε χρηματι-κές αμοιβές.

Γιά να μη μακρυγορώ υπενθυμίζω την περίπτωσι τουφλογερού πατριώτου του Επισκόπου Τρίκκης Διονυσίου,του επονομαζομένου Σκυλοσόφου. Αυτός όταν καθαιρέ-θηκε για τις επαναστατικές του ενέργειες, εταξίδευσε στηνΕυρώπη και συνωμότησε με βασιλείς (Κάρολος Β', Ερ-ρίκος Δ) κατά των Τούρκων. Τελικά μόνος του κατώρθω-σε να παρασύρη σ' έπανάστασι τους Ηπειρώτες χωρικούςτης Πίνδου. Η ενέργεια του Διονυσίου υπήρξε μιά ύπερ-τολμηρή πράξι παλληκαριάς. Δέν είχε καμμιά ελπίδα επι-τυχίας κι όμως έγινε. Η αξία της από την αποψι της τονώ-σεως του ηθικού των σκλαβωμένων υπήρξε ανυπολόγι-στος, διότι οι «ραγιάδες» είδαν ότι, άν και άοπλοι μπο-

Page 126: kostas plevrisas

ρούσαν έστω για λίγο, να επιβληθούν. Μετά την καταστο-λή του κινήματος ο Διονύσιος κρύφθηκε, αλλά τον προ-δώσανε οι εβραίοι. Τα γεγονότα συνοπτικά εξελίχθησανως εξής: «Τήν νύκταν λοιπόν της 10ης προς την 11ην Σε-πτεμβρίου 1611 επί κεφαλής 800 χωρικών αόπλων έπί τοπλείστον ... επέδραμε κατά των Ιωαννίνων, προέβη είςσφαγάς των έν αύτοίς ανύποπτων Τούρκων και επυρπόλη-σε το κτίριον του τοπάρχου Οσμάν Πασά. Οι Τούρκοι έ-νοπλοι όντες, άν και κατ' αρχάς κατεθορυβήθησαν τους έ-τρεψαν είς φυγήν και εφόνευσαν πολλούς, όχι μόνον απότους έπαναστάτας αλλά και από τους Χριστιανούς κατοί-κους των Ιωαννίνων. Ο Διονύσιος απομείνας μόνος κα-τέφυγε είς το κάτωθεν του ναού του Αγίου Ιωάννου σπή-λαιον. Και σήμερον «τρύπα του σκυλοσόφου» καλούμε-νον ίνα κρυβή. Tη προδοσία όμως των εβραίων το χρονι-κόν αναγράφει και η παράδοσις διασώζει συλληφθείς έξε-δάρει ζών, το δέ δέρμα του «γεμίσαντες άχυρον το περιέφε-ρον από πόλιν είς πόλιν και τέλος είς αυτήν τήν Κωνσταν-τινούπολιν...» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια«ΠΥΡΣΟΣ» τόμος Θ', σελ. 406 λ. «Διονύσιος ο σκυλόσο-φος»).

Μετά την καταστολή της επαναστάσεως του Διονυσίουοι εβραίοι προδώσανε η κατηγορήσανε πολλούς ιερείςπου βρήκαν βασανιστικό θάνατο. Τραγική ήταν η περί-πτωσι του Αρχιεπισκόπου Φαναρίου και Νεοχωρίου Ίε-ρομάρτυρος Σεραφείμ. Τού έκοψαν την μύτη «έσουβλίσθηκαι μετά ταύτα απεκόπη η κεφαλή αυτού υπό των δημίων»(«Λεξικόν των Νεομαρτύρων», «εκκλησιαστικοί εκδό-σεις» Αθ. 1972, τόμος 3ος, σελ. 450)'.

Διαφορετικός από τον Διονύσιο ήταν ο Κοσμάς ο Αίτω-λός (1714-1779) ο οποίος προετοίμαζε την επανάστασινδιά της παιδείας των Ελλήνων. Οι εβραίοι που παρακο-λουθούσανε την δράσι του, που ίδρυε παντού σχολεία άνη-συχούσαν. Ο ίδιος δέ ο Κοσμάς, ο οποίος έγνώριζε τοποιόν των Ιουδαίων «παρήνει τους Χριστιανούς να απέ-χωσι πάσης κοινωνίας και συναλλαγής προς τους Ιου-δαίους» (Σπ. Αραβαντινός: «Ιστορία Αλή Πασά» έκδ.«Πύρρος» τόμος 1ος Αθ. 1895 σελ. 30). Μετά πολλά και«ένεκα διαβολών ισραηλιτών» (ένθ. άνωτ.) οι Τούρκοι

Page 127: kostas plevrisas

(Κούρτ Πασάς) αφού πληρωθήκανε από τους εβραίους έ-θανάτωσαν τον Κοσμά. Το ότι οι Τούρκοι δεν έπιθυμού-σαν τον φόνο του Ίεράρχου φαίνεται κι από την αντίδρα-σι του Αλή Πασά, ο οποίος αγανάκτησε όταν έπληροφο-ρήθη ότι σκοτώσανε τον Κοσμά και έκτισε Εκκλησία ειςμνήμη του, ακριβώς όπου τον άπαγχονίσανε.

Ο Κοσμάς στίς 2 Μαρτίου 1779 τελείωνε επιστολή,προς τον άδελφόν του Χρύσανθο με τα ακόλουθα λόγια:

«Δέκα χιλιάδες Χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μι-σεί. Χίλιοι Τούρκοι με άγαπώσι και ένας όχι τόσον.Χιλιάδες εβραίοι θέλουν τον θάνατον μου και έναςόχι.

Όσός αδελφόςΚοσμάς ιερομόναχος»

(Χ. Κοντού:«Εφημ.των φιλομαθών» τομ. ΙΕ, 1867, σελ.1413 και είς Φ. Μιχαλόπουλο: «Κοσμάς ο Αιτωλός» σελ.110).

Το εβραϊκό μίσος κατά του Κοσμά εκδηλωνότανε μεφοβερή κακία. Δέν τον άφηναν ούτε να μιλήση ακόμη. Ο-ταν πήγε στην Κέρκυρα.

«Οι Εβραίοι, που χιλιάδες απ' αυτούς κατοικούσανστο νησί, επιστρατεύθηκαν και μοίρασαν χρήματαστους μπράβους για να χτυπήσουν τον κόσμο. Ηξε-ραν πώς ο Κοσμάς τους είχε κηρύξει τον πόλεμο. Ο-ταν επί τέλους ο ιεροκήρυκας βγήκε από το κάστρο,ο λαός τον συνόδευσε ως το Μαντούκι, όπου έμενανΜανιάτες πάροικοι, φημισμένοι για την παλληκα-ριά τους σ' όλη την Κέρκυρα. Τ' απόγευμα κήρυξε οΚοσμάς και συνεπήρε τα πλήθη. Αλλ' όταν έστρεψετο λόγο εναντίον των αρχόντων και των πλουσίων κιιδίως εναντίον των Εβραίων, στρατιώτες κι άλλαπληρωμένα στοιχεία ώρμησαν εναντίον του. Εγινεπάλη και τό πουκάμισο του αγίου σχίστηκε. Ο λαόςκυριάρχησε κι οι στρατιώτες άποτραβήχτηκαν. Τό-τε ο πρεβεδούρος παρακάλεσε τον Κοσμά ν' αναχω-ρήσει, προσφέροντας ο ίδιος πλοίο. Βλέποντας την

Page 128: kostas plevrisas

εξαγρίωση και το φανατισμό των λαϊκών στοιχείωνο Κοσμάς αποφάσισε να φύγει τη νύχτα χωρίς πομ-πή. Τα ξεσχισμένα κομμάτια του πουκαμίσου του μ'ευλάβεια τα πήραν οι χωρικοί και τα διαφύλαξανμέσα σε χρυσή θήκη, όπου βρίσκονται σήμερα σ' ε-ξοχική εκκλησιά και θεωρούνται θαυματουργά.

(ένθ. άνωτ. σελ. 94) και αλλού:

«Κήρυττε ανύποπτος έξω από το Τεπελένι, όταν οιΤούρκοι της Πόλεως μιλημένοι από τους Εβραίουςκαι τους ανθρώπους του Κούρτ πασά διέλυσαν βίαιατη συγκέντρωση κι επεχείρησαν να κακοποιήσουντον Ιεροκήρυκα».

(ένθ. άνωτ. σελ. 118).Στή βιογραφία του, που προανάφερα διαβάζετε συχνά

φράσεις, όπως «οι εβραίοι τον έβλεπαν μ' εχθρότητα καιμίσος» (σελ. 86), «ο φανατισμός και το μίσος των ε-βραίων» (σελ. 103). Αλλά κι ο Κοσμάς δεν υποχώρησε.Στά κηρύγματα του υπήρξε κεραυνός εναντίον των Ιου-δαίων»

«Τώρα έχω μάτια να βλέπω τον Εβραίον; Ενας άν-θρωπος να με υβρίζη, να φονεύση τον πατέρα μου,τη μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτινα μου βγάλη, έχω χρέος ωσάν χριστιανός να τονσυγχωρήσω. Το να υβρίζει όμως τον Χριστόν μουκαι την Παναγίαν μου δεν θέλω να τον βλέπω. Και ηευγένεια σας πώς σας βαστά η καρδιά να κάνετεπραγματείας με τους Εβραίους; Εκείνος, όπου συ-ναναστρέφεται με τους Εβραίους, αγοράζει και πω-λεί, τι φανερώνει; Φανερώνει και λέει πώς καλά έκα-μαν οι Εβραίοι και έθανάτωσαν τους προφήτας καιόλους τους καλούς. Καλά έκαμαν και κάμουν να υ-βρίζουν τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας. Κα-λά κάνουν και μάς μαγαρίζουν. Λοιπόν μην αγοράζε-τε τίποτε από αυτούς. Ταύτα διατί σας τα είπα χρι-στιανοί μου; Οχι διά να φονεύετε τους Εβραίους

Page 129: kostas plevrisas

και να τους κατατρέχετε, αλλά να τους κλαίετε».

(«Διδαχαί Κοσμά» έκδ. «Αποστολια» 1897 σελ. 63).Τελικά «oι εβραίοι επήγαν είς τον Κούρτ-Πασάν και

του έδωσαν πολλά πουγγιά για να τον θανάτωση» («ΒίοςΚοσμά» Βενετία 1814, σελ. 28). Συγκεκριμένα οι Ιουδαίοιπλήρωσαν τον Τούρκο δολοφόνο με 20.000 γρόσια. Τοπτώμα του άπαγχονισθέντος Αγίου ρίξανε σ' ένα ποτάμιμε μιά πέτρα δεμένη στο λαιμό, όπως αργότερα κάνανεστον πατριάρχη Γρηγόριο Ε'. Ενας ευσεβής Ελλην τοανέσυρε και τον θάψανε στον νάρθηκα της εκκλησίας τιςΘεοτόκου στο χωριό Καλικόντασι.

Τα χρόνια της δουλείας των Ελλήνων οι έβραίοι θριαμ-βεύουν και φυσικά θησαυρίζουν. Μαζεύονταν γύρω απότους ισχυρούς Πασάδες και με γλοιώδες κολακείες εξα-σφάλιζαν την εύνοιά τους. Όποιο βιβλίο ιστορίας διαβά-σετε για Τούρκους θα συναντήσετε δίπλα τους και τους ε-βραίους. «Εβραϊκές οικογένειες, είχαν από πολύ καιρόασπασθεί το Ισλάμ και κατείχαν την εποχή του Σουλτά-νου υψηλές θέσεις...» γράφει ο καθηγητής ΠανεπιστημίουΦ. Βέμπερ στην εργασία του «Ο επιτήδειος ουδέτερος»(έκδ. Γ.Ε.Σ. Αθ. 1985 σελ. 50). Βέβαια αν και παρίσταναντον μουσουλμάνο, οι εβραίοι παρέμεναν πάντοτε εβραίοι.Χάριν του κέρδους προσεποιούντο ότι άλλαξοπίστησαν.Ο Αραβαντινός στην «Ιστορία του Αλή Πασά» συχνάμνημονεύει τους Ιουδαίους που τον περιτριγύριζαν π.χ.«Μωσάκης ο Εβραίος (τόμος Β, σελ. 472 υπ. 4) «ΡαφαήλΚοέν» (τόμος Β, σελ. 367) μάλιστα αυτός έπαιξε χαρτιά μετον Αλή έχασε και δεν είχε να τον πληρωση! Ο Ιστορι-κός αναφέρει επίσης (τόμος Β, σελ. 375, ύπ. Ι) και για τονερωτικό δεσμό μιας οθωμανίδος μ' έναν Ελληνα και απο-καλύπτει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του εβραίου, ο ό-ποίος πρώτα τους διευκόλυνε και κατόπιν τους πρόδωσεμε συνέπεια να συλληφθούν και να θανατωθούν με λιθοβο-λισμό: «Αί συνεντεύξεις των δύο εραστών διηυκολύνοντούπότινος Εβραίου όστις, άξιος όντως απόγονος του Ι-σκαριώτου προύδωσεν αυτούς». Αλλού πάλιν παρουσιά-ζεται ο εβραίος με την συνηθέστερη ίδιότητά του, ως α-σχολουμένου με τα οικονομικά των Τούρκων:

Page 130: kostas plevrisas

«Βεβαίως, ο Αλής δεν είχε καταστή γενναιόδωροςλόγω της ηλικίας. Αυτοστιγμεί διέταξε τον επικεφα-λής της υπηρεσίας ανεφοδιασμού Εβραίον να αύ-ξηση τάς τιμάς των τροφίμων!»

(«Εστία» 28 Μάρτ. 1978)Μέχρι καν τον προφήτη κάνανε για να ευχαριστήσουν

τους Τούρκους: «ένας Εβραίος από την Θεσ/νίκη προφή-τευσε το μέλλον...» του Σουλτάνου Μουράτ Γ' (Δ. Δανιη-λίδη: «Η νεοελληνική κοινωνία και οικονομία» έκδ. «Σα-μαρόπουλος» Αθ. 1934, σελ. 210) ένώ άλλοι γίνανε χορευ-τές, για να διασκεδάσουν τους Οθωμανούς (ενθ. άνωτ.)

Οι Τούρκοι ούτε ήσαν, ούτε είναι τόσο αφελείς όσοτους νομίζουν. Αλλως τε η Οθωμανική αυτοκρατορία δενμπορεί να θεωρηθή έργον αφελών. Συμφωνώ απόλυτα ότιμε τον πολιτισμό δεν έχουν σχέσιν, αλλά κουτοί δεν είναι.Ξέρανε λοιπόν ότι οι εβραίοι υποκρίνονται, αλλά τους έ-χρειάζοντο, διότι τους μετεχειρίζοντο. Αναγνωρίζω προςτιμήν των Τούρκων, ότι επανειλημμένα διέσωσαν Ελλη-νες από το εβραϊκό μίσος, όπως και μερικές φορές δεν άν-τέχανε τον εβραϊσμό και ξεσπάθωναν εναντίον του. Πολ-λές φορές, ίδίως οι Γενίτσαροι, λεηλατούσαν τα εβραϊκάκαταστήματα.

Η κήρυξι της επαναστάσεως του 1821 αποδεικνύειπλέον και στον κακοπροαίρετα δύσπιστο την στάσι τωνεβραίων έναντι των Ελλήνων. Τώρα πιά οι εβραίοι δεν εί-ναι κατάσκοποι, φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφό-νοι, όπως ήταν πρίν. Τώρα δρουν ομαδικά σαν εβραίοι καισφάζουν τους Ελληνες. Γιά το ολοκαύτωμα των Ελλή-νων από τους εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανεβιβλία. Οτι γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα απο-μνημονεύματα των αγωνιστών του 1821.

Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές,που διέπραξαν οι Τούρκοι. Γιά τα εγκλήματα των εβραίωνδεν τους λέγουν τίποτε. Παραδείγματος χάριν, από τα απο-μνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα («Απομν. αγωνιστών1821» τόμος 6ος σελ. 91) μαθαίνουμε για την είσβολή τωνεβραίων στη Νάουσα:

kostas
Sticky Note
Page 131: kostas plevrisas

«oi δέ θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιου-δαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως έ-γένοντο δήμοι, σφύζοντες ως ζώα τους ανθρώπους.Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν διά τάςτρομερωτάτας άνοσιουργίας αυτών, και έν τούτοιςουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε τοελάχιστον αίσθημα οίκτου».

Ε π ί του αύτού θέματος διαβάζομεν αλλού (Χ. Στασινο-πούλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμοςΒ, σελ. 65, λ. «Εβραίοι») ότι:

«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιοτου 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Ε-βραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρουΤούρκου πασά, άποτελέσανε πραγματικό σώμα δη-μίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έ-καναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτήςπόλεως».

Μιά περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει το έξαλλομίσος των εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώςβέβαιον, ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφήτης από τους Τούρκους για να λεηλατήσουν τον πλούτοτων πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων. Επί πλέον συμ-μετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στίς σφα-γές. Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη καιμετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας (1801-1884) έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αίμοσταγήεβραϊκά εγκλήματα.

Η μανία των εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει«ήτο απερίγραπτος» παρακάτω λέγει, ότι δεν μπορεί να έκ-φράση τον τρόπο με τον όποιο οι Ιουδαίοι μετεχειρίζον-ται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων. Αξιοσημείωτον είναιότι αποκαλεί τους εβραίους «μεμισημένον γένος εις όλοντον κόσμον» και κατόπιν αναφέρει ότι οι εβραίοι δεν συ-νεκινούντο πρό των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλ-λά τους κατεκομμάτιαζαν «ως κρέας έν μακέλλω» (σφα-γείον). Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική

Page 132: kostas plevrisas

και μπορείτε να την διαβάσετε στο «Χιακόν Αρχείον»που έπεμελήθη ο Ίω. Βλαχογιάννης (τόμος 1ος, έκδ. «Αρ-χείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924,σελ. 314-315). Σας παραθέτω μέρος του κειμένου και προ-καλώ το έν Ελλάδι εδρεύον λαλίστατον «Κεντρικόν Ίσ-ραηλινόν Συμβούλιον» να μας πή την γνώμη του:

Τών Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων ε-πάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον απερίγραπτος. Η ε-πιθυμία ήν είχον άκούοντες και βλέποντες τάς καθ'ήμέραν σφαγάς των χριστιανών ήτον αχόρταστος,και ηύχοντο να μην ήθελε διασωθή κανείς, όταν έ-βλεπον μερικούς χριστιανούς βαλμένους εις τηνσκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο ναγλυτώσουν η κατά των ενεχύρων της χώρας οργήτων ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή, ο-ύτε διά γράμματος να έξηγηθή, και μάλιστα κατάτου Ίερού Μητροπολίτου ηύχοντο να τοις παρα-δοθή από την διοίκησιν ζωντανός, διά να τον μετα-χειρισθούν καθώς ήθελον εκείνοι, ως ουχί μίαν η δύοφοραίς, αλλά καθ' ήμέραν τους άκουα να λέγουν. Ηφαντασία σου λοιπόν άς κρίνη με ποίον τρόπον έμε-ταχειρίσθησαν τα των αθώων εκείνων νεκρά σώμα-τα, όταν τοις έσυγχωρήθη από την διοίκησιν να τακατεβάσουν από την άγχόνην, άλλα την ιδίαν έκεί-νην ήμέραν και άλλα την έρχομένην. Ούτ' εγώ ο ί-διος όπου έγινα αυτόπτης να σ' εκφρασθώ κατ'άξίαν(δεν) δύνομαι. Δεν είναι ούτε θαύμα, ούτε υπερβολή,όπως αν το φρόνησης. Διότι εάν τον ίδιον Κύριοντης δόξης έσταύρωσαν, πόσον περισσοτέραν σκλη-ρότητα έπρεπε να δείξωσιν εις τους αυτόν σεβόμε-νους, και μάλιστα εις ανθρώπους ενός έθνους, απότο όποιον δεν άπελάμβανον παρ' ύβρεις και ονείδηπάσας τάς ημέρας, ως είναι και μεμισημένον γένοςεις όλον τον κόσμον εις ανθρώπους, λέγω, κατά τωνοποίων πρίν συλληφθή είναι προσεκολλημένον έμ-φύτως το άσπονδον μίσος του. Κρίνε σύ με ποίανσκληρότητα έτραβήχθησαν γυμνά διά να ριφθώσινεις την θάλασαν, άμοιρα της συμπαθέστατης εις την

Page 133: kostas plevrisas

ανθρωπότητα ταφής και των θρησκευτικών εθίμων.Ώς και οι είς τους οποίους έσώζετο όλίγη συμπάθειαΤούρκοι τα έσυμπόνεσαν, διότι οι έκ του κοινού τωνλαού, είς όσους δεν υπήρχε το της φύσεως συμπαθη-τικόν, άλλ' η κτηνώδης εκδικητική μανία, άφησανέπί ημέρας ύστερον κρεμάμενα είς έν των εκεί πλη-σίον της Καινούριας βρύσεως δένδρων σώματα τινααπό τα των ιδίων ενεχύρων, ενώ τα λοιπά είχον συγ-χωρήσει είς τους καταράτους Εβραίους να τα κατε-βάσωσι και τα ρίψωσιν εις την θάλασσαν. Ουδέ ούτωδε κρεμάμενα γυμνά έκαμψαν την σκληρότητα των,επειδή ενώ παραπορεύομενοι έβλασφήμουν τηνθείαν πίστιν και έσατύριζον τον χριστιανισμόν δενέλειψαν και νά τα κατακομματιάσουν ώς κρέας έν μα-κέλλω.

Μόλις πριν διαβάσατε άλλην μίαν άπόδειξιν της εβραϊ-κής προσφοράς στον Ελληνισμό. Οι σύγχρονοι «ιστορι-κοί» παραλείπουν να αναφέρουν ότι μαζί με τους Τούρ-κους έφθασαν στην Χίον εβραίοι από την Σμύρνη και απόάλλα μέρη ένοπλοι, για να συμβάλουν στο όλακαύτωματων Χίων. Ο Μάμουκας που έζησε τα γεγονότα (ήχμαλω-τίσθη και έδραπέτευσε) καταγγέλλει τους εβραίους, το«Χριστιανόμαχον τούτο έθνος» που με «άσπονδον μίσος»ώρμησε στην Χίον διά να «κουρσεύση και να λεηλατήσηκαι νά καταστρέψη ότι δυνηθή...»! (ένθ. άνωτ. σελ. 307).

Μου είναι εύκολώτατο να γεμίσω τόμους με ανάλογα πε-ριστατικά είτε ομαδικά, είτε ατομικά. Τα τελευταία είναιέντονώτερα διότι έχουν το προσωπικό στοιχείο. Δηλαδήόταν διαβάζομεν γενικά περί «τρομερώτατων ανοσιουρ-γιών» η περί «σώματος δημίων και βασανιστών» μειούταιη έντύπωσι λόγω του απρόσωπου. Στίς ατομικές περιπτώ-σεις προβάλλει το μαρτύριο σ' ολόκληρο το φοβερό τουμέγεθος. Γιά να γίνω σαφέστερος αντιγράφω από το λεξι-κό που προανέφερα και το οποίον συστήθηκε από το Υ-πουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στα σχο-λεία:

«Γρηγόριος. Επίσκοπος Κορώνης. Φιλήσυχος και

Page 134: kostas plevrisas

μαλακός άνθρωπος, δεν ήταν οργανωμένος στη Φιλι-κή Εταιρεία και θεωρούσε ότι δεν είχε φτάσει ο και-ρός να ξεσηκωθούν oι Ελληνες κατά των τυράννωντους. Oι Τούρκοι τον κράτησαν ως όμηρο στο κά-στρο της Κορώνης, που σε λίγο πολιορκήθηκε απότους Ελληνες. Μαζί του είχαν κρατήσει και τονδιάκο του κι ένα παπά. Τέλος Ιουλίου δέ, του 1821,οι Εβραίοι που ήσαν στο κάστρο, άφού πρώτα τονβασάνισαν, κομμάτιασαν τον Γρηγόριο και πέταξανκάτω από το κάστρο τα κομμάτια του, φωνάζονταςστους Ελληνες: «Ελάτε βρέ Ρωμηοί να πάρετεκρέας από το Δεσπότη σας, να φάτε». Την ίδια ώραθανάτωσαν, βασανίζοντας τους, και τό διάκο και τόνπαπά και τους πέταξαν κι αυτούς από το κάστρο. OiΕλληνες μάζεψαν τους κατακρεουργημένους κληρι-κούς και τους έθαψαν».

(ένθ. άνωτ. τόμος Α', σελ. 435, λ. «Γρηγόριος»). Τέτοια α-παίσια επεισόδια υπάρχουν άφθονα. Νά ακόμη ένα (ένθ.άνωτ. σελ. 383, λ. «Γκελμπερής»)

«Γκελμπερής Αναγνώστης η Κελπερής. Αγωνι-στής από την Κυνουρία. Επολέμησε ως μικροκαπε-τάνιος κατά το 1821. Στήν έφοδο που έγινε κατά ταξημερώματα της 4ης Δεκεμβρίου 1821 κατά του Α-ναπλιού και απότυχε, είχε πάρει μέρος και ο Γκελ-μπερής. Μιά μπάλα κανονιού του έσπασε το ένα πόδιστο μερί, και δεν μπορούσε να φύγη. Εβρήκαν οιΤούρκοι τον πήραν μέσα στ' Ανάπλι. Ο θάνατοςτου ήταν μαρτυρικός. Ο Φωτάκος αναφέρει τα εξής:«Oi δέ Εβραίοι δια να δείξουν εις τους Τούρκους,ότι έχουν το αυτό πάθος με αυτούς κατά των Ελλή-νων, τον έσυραν εις τους δρόμους της πόλεως και ε-νόσω έζη του έκαμαν μύρια μαρτύρια, εμπαιγμούςκαι ύβρεις, και μάλιστα τινές έξ αυτών έμάσαγαν τααυτιά του, τάχα ότι έκινούντο από ύπερβολικόν πά-θος και διά να ευχαριστήσουν τους Τούρκους. Α-φού δέ άπέθανεν ο Κελμπερής, έπειτα τον έρριψανεις την θάλασσαν».

Page 135: kostas plevrisas

Περισσότερα μπορείτε να βρήτε στα «Απομνημονεύ-ματα» του Φ. Φωτάκου (εκδ. «Μπούρας» τόμος Α' σελ. 252κ.ε.)

Πιστεύω ότι κάθε Ελλην οφείλει, να γνωρίζη λεπτομε-ρώς την τραγωδία του Εθνομάρτυρα Πατριάρχου Γρηγο-ρίου του Ε' όπου οι εβραίοι δείξανε τα πραγματικά τουςαίσθήματα, προς τον Ελληνισμό και την 'Ορθοδοξία.

Στά «Απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821» (έκδ.«Κοσμαδάκη» τόμος 7, σελ. 221-228) περιλαμβάνεται ά-φήγησις, που κάνει ένας αμόρφωτος Ελλην αυτόπτης ό-μως μάρτυς των τραγικών συμβάντων. Από το λεξιλόγιοσυμπεραίνεται ότι επρόκειτο περί «Επτανησίου».

«Τήν αυτήν βραδιάν έφώναζαν, εις το Σταυροδρόμηείς όλους τους δρόμους φωτιά οι Τούρκοι διά να δο-κιμάσουν πάλιν τους Γραικούς, το δέ πρωί επάϊσανείς τα τάουλα είς την έκκλησίαν επί λόγου ότι έχουνάρματα κρυμένα είς το άλτάρη, και έκρέμησαν, καιάνοιξαν και τα μνημούρια και δεν ηύραν μόνον κό-καλα, έγκρέμησαν και την έκκλησίαν του Γενεί Μα-χαλά έκαψαν και το Παλουκλή και τον έσκέπασανόπου δεν φαίνεται Πέτρα. Εγινεν έπειτα ένα κομ-πλότο από Τούρκους Νέους από χρονών 15: και: 20:Εχοντας και Εβραίους μαζύ των με σημαίες είς τοχέρι, φωνάζοντες Προσταγή του σουλτάνου να κό-ψουν τον Ραγιάν τρέχοντες είς τάς εκκλησίας, επάϊ-σαν είς την Παναγίαν, εγρυσκέπη δεν άφησαν άλλομόνον τείχους, τον Αγιον Νικόλαον είς το τζουπε-λή επάϊσαν και στους σιλιβριπούς είς Ετερνέκαπη,το ίδιον και είς το Μουχλιόν το δέ βλαχσεράϊ εκκλη-σία την έκαμαν γής την έκκλησίαν από τα Εξη Μάρ-μαρα του άβγες κιωϊ, και τον Αγιον Ιωάννη το Με-τόχι το άγιοταφίτικον.

Επάτησαν το Πατριαρχείον έφυγεν ο πατριάρχηςαπό τό παράθυρον, έσκότωσαν έναν Αρχιμανδρίτηντην δέ έκκλησίαν Πατριαρχείον δεν μπόρεσαν νατην ανοίξουν, αύταίς όλαις η έκκλησίαις είναι με σι-δερένιαις Πόρτες είς αύτάς τας εκκλησίας τάς ικόναςείς το Παλτά τα σκέβη εις τα τζουβάλια, τούς Πολυε-

Page 136: kostas plevrisas

λαίους κομάτια, οί δέ Εβραίοι είχαν τζουβάλια, τουςΠολυελαίους κομάτια, οι δέ Εβραίοι είχαν τζουβά-λια και έσκυζαν τα Ευαγγέλια και άλλα βιβλία καιτα έφόρτωνουνταν, τα οποία έμεταχειρίζονταν ειςχρύσιν πραγμέντων εις τάς ημέρας αύτάς εις τα χρι-στιανικά τα άσπήτια γιαλη δεν άφησαν, οι δέ Ε-βραίοι και αυτοί με ταις Πέτραις Περιπέζοντας τουςχριστιανούς πολλούς έτύφλωσαν πολλούς έσκότω-σαν θρύνος μέγας, πολαίς γκαστρωμένες αποβάλθη-σαν τάς δέ άλλας εκκλησίας με δόσιν γρόσια εις τουςΓιαννιτζάρους εδιαυθέντευσαν, οι δέ Τούρκοι όπουέβλεπαν τα παιδιά τους και έκαμαν αυτά τα έδιδανκουράγιον αλαλαγμός και θρύνος και το κουβέρνοέσιώπα εις όλα αυτά οι Εβραίοι έφώναζαν άπόστά-ται Γραικοί του σουλτάνου και άπειραις ύβρι-σίαις...»

Τήν ήμερα που οι Τούρκοι έπιασαν τον Πατριάρχη καιτου πέρασαν την θηλειά στο λαιμό, ο ανώνυμος αυτόπτηςμάρτυς σημειώνει:

«αμέσως τον πέρασαν την θηλειάν είς τόν λαιμόν, οιδέ Τούρκοι, ήτον περισσότεροι από τέσσαραις χι-λιάδες, να μήν τύχη οι Γραικοί και τον πάρουν, εκεί-νη η ήμερα ο τρόμος και ο φόβος ποίος να Πρωτο-κριφθή μόνον οι Εβραίοι είς το μέσον, καί έπερίπε-ζαν αυτόν μετά τρεις ώραις άπέρασεν ο σουλτάνος,ινκόνητος να ίδή αυτόν ίδιον έκρέμασαν, και έλαβενμεγάλην εύχαρίστησιν την ιδίαν ημέρα το πάσχα...»

Όλοι λοιπόν τρέχανε ποιος να πρωτοκρυφθή και μόνονοι Εβραίοι «εις στο μέσον». Κατόπιν οι Ιουδαίοι κλείσα-νε την αυλαία της τραγωδίας με την ακόλουθη αποτρόπαιηπράξι τους:

«Τήν τρίτην ήμερα οι Εβραίοι έδωσαν τον τζελάτιγρ: 800: και τους έδωσεν το σώμα αυτός διά κατεσχύ-νη, οι οποίοι Εβραίοι τον ετραβούσαν από τον λαι-μόν μέσα εις τους δρόμους φωνάζοντες, ας κατέβη ο

Page 137: kostas plevrisas

Χριστός σου να σε αναστήση περιπέζοντας, έπειτατον έριξαν εις την θάλασσαν κατά την συνήθειαν.δένοντες Πέτραις διά να βουλήση...»

Η ιστορία διέσωσε τα ονόματα των εβραϊκών καθαρ-μάτων που ιεροσυλήσανε στον νεκρό Πατριάρχη μας:«Τρεις εβραίοι, ο Μουτάλ, ο Μπιταχί και ο Λεβύ, πήραντον νεκρό του πατριάρχη και τον έσουρναν στους δρό-μους της Πόλης» (Χ. Στασινόπουλος: «Λεξικό Ελληνι-κής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β' σελ. 64, λ. «Εβραί-οι»).

Ο εβραϊσμός ολόκληρος ξεσηκώθηκε το 1821 εναντίοντου Ελληνισμού. Εσφαζαν η πουλούσαν δούλους τουςαιχμαλώτους η τους ομήρους που κρατούσαν οι Τούρκοι.Ο Μιχ. Οικονόμου διηγείται:

«Τάς τοιαύτας δε απάνθρωπους και οικτρός σφα-γάς πένθιμους σκηνάς και ανεκδιήγητους ωμότηταςκατά τάς του Πάσχα ημέρας και άλλοτε άναιτίως ό-λως γινομένας, προκαλούμενος δέ διά συκοφαντίαςτων μισοχρίστων Ιουδαίων η τινών άλλων μισελ-λήνων επί απλοίς και ψεύδεσιν ύποθέσεσιν, η προ-φάσεσιν, έν τε Βυζαντίω, έν Σμύρνη, έν Κώ, ένΚρήτη, έν πάσαις ταις νήσοις και αλλαχού όπου ή-σαν κάτοικοι τήν έλληνικήν γλώσσαν πάτριον έχον-τες και την ανατολικήν θρησκείαν πρεσβεύοντες, ηταύτης λειτουργοί όντες, επιχαιρεκάκως εθεώντο,ού μόνον οι μισόχριστοι Ιουδαίοι, αλλά και άλλοιτίνες μισέλληνες δυστυχώς καυχώμενοι, ότι είναικαι αυτοί χριστιανοί... Εφεώρα δέ τα γινόμενα καιο παντέφορος οφθαλμός του μακροθυμούντοςΘεού».

(«Απομν. Αγωνιστών 1821» έκδ. «Κοσμαδάκη» τόμος14ος σελ. 90). Προηγουμένως για τον Πατριάρχη μας οΜιχ. Οίκονόμου έγραψε (ένθ. άνωτ. σελ. 70):

«Ο νεκρός έμεινε κρεμάμενος έπί τρεις ημέρας(ως διά να βεβαιωθή και πασίγνωστος γίνη η νέκρω-

Page 138: kostas plevrisas

σις αυτού, μεθ' ό παρεδόθη τοις φανατικοίς έχθροίςτου χριστιανισμού Ίουδαίοις εις περιύβρισιν, όνει-δος καί έξουθένωσιν, ύπό των όποιων και συρθείς ειςτάς βορβορώδεις οδούς, ως τι θνησιμαίον μέ αυτό τοτης αγχόνης σχοινίον, συνδεθέντος είς αυτό και βά-ρους τινός μεγάλου, έρρίφθη είς την θάλασσαν καιέβυθίσθη, ίνα διά της άφανείας και λησμονηθή»,

Ο Ιστορικός Σπ. Τρικούπης («Ιστορία της ΕλληνικήςΕπαναστάσεως» έκδ. «Χ. Γιοβάνη» Αθ. 1978 τόμος Α,σελ. 87) σημειώνει: «Ήλθον τότε προς τον άγχονιστήν έ-βραίοι καί λαβόντες την άδειαν του κατά τίνα δέ καί φιλο-δωρήσαντες αυτόν έδεσαν τους πόδας του λειψάνου, τα έ-συρε από των πατριαρχείων μέχρι του Αίγιαλού και τουΦαναριού χλευάζοντος και βλασφημούντες και το έρρι-ψαν εις την θάλασσαν...»

Η εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος σελ. 676, λ. «Γρηγό-ριος») διεκτραγωδεί τα γεγονότα ως εξής:

«Αποβιβασθείς έγονυπέτυσε και άφού προσηυ-χήθη έτεινε τον τράχηλον είς τον δήμιον, νομίζωνότι εκεί έμελλε ν' άποκεφαλισθή. Αλλά διά λακτι-σμάτων και ύβρεων έξηναγκάσθη να σηκωθή οδηγη-θείς είς παρακείμενον καφενείον, όπου ανέμενε περίτην ήμίσειαν ώραν μέχρις ού ο δήμιος μεταβή είς ά-νεύρεσιν σχοινίου. Μετά ταύτα υποβασταζόμενοςύπό Τούρκων στρατιωτών, ο γέρων πρωθιεράρχηςώδηγήθη ύπό τους άγροίκους προπηλακισμούςΤούρκων και Εβραίων προς την μεσημβρινήν πύ-λη ν των Πατριαρχείων, έκ της οποίας έδέθη η αγχό-νη. Ο πατριάρχης παρηκολούθει όλην αυτήν τηνδιαδικασίαν προσευχόμενος. Ακολούθησε ο δή-μιος, άφού του αφήρεσε το έγκόλπιον, το έξωτερι-κόν ράσον, το κομβολόγιον καί ό,τι εύρεν έπ' αυτού,διέταξε ρωμαλέον άχθοφόρον να τον σήκωση επίτων ώμων του, ο ίδιος δέ αναβάς έπί κλίμακος περιέ-βαλε τον τράχηλον του πατριάρχου διά βρόχου καιάφήκεν αυτόν μετέωρον. Μετ' ολίγας στιγμάς περίτην 3ην μ.μ. παρέδιδε το πνεύμα ο έθνομάρτυς πα-

Page 139: kostas plevrisas

τριάρχης, άγων το 76ον έτος της ηλικίας του. Οι πα-ριστάμενοι Τούρκοι και Εβραίοι έλιθοβόλουν τοαίωρούμενον λείψανον πρό του οποίου διήλθον όχιμόνον ο μέγας βεζύρης αλλά και ο ίδιος ο σουλτάνοςΜαχμούτ, κατά διαταγήν του οποίου το λείψανον έ-μεινεν έκεί έπί τρεις ημέρας κρεμαμένον και φέρονέπί του στήθους το φιρμάνιον περί της είς θάνατονκαταδίκης. Κατά το φιρμάνιον αυτό ο πατριάρχηςΓρηγόριος εθεωρήθη καθ' όλα τα φαινόμενα συμμέ-τοχος της Επαναστάσεως, διότι κατήγετο έκ Πελο-ποννήσου, όπου αύτη εξερράγη».

Ταυτοχρόνως ο σουλτάνος διέτασσε τον φόνονκαι άλλων αρχιερέων, των οποίων ύπωπτεύετο τηνδράσιν. Ο διαδεχθείς τον Γρηγόριον εις τον οίκου-μενικόν θρόνον Ευγένιος είς μάτην προσεπάθησενα εξαγόραση και θάψη το λείψανον του έθνομάρτυ-ρος. Τήν 13 Απριλίου το λείψανον παρεδίδετο αντί800 γροσιών εις Εβραίους, οι όποιοι χαιρεκακούν-τες έσυρον αυτό διά των οδών της Κωνσταντινουπό-λεως μέχρι της παραλίας του Κερατίου κόλπου, όπουτο έρριψαν εις την θάλασσον αφού του προσέδεσανογκώδη λίθον. Αποκοπέντος όμως του κρατούντοςτον λίθον σχοινιού, το λείψανον έπέπλευσε και γε-νόμενον άντιληπτόν ύπό του Κεφαλλήνος ΜαρίνουΣκλάβου, πλοιάρχου του ύπό ρωσσικήν σημαίανπλοίου «Αγιος Νικόλαος», ανεσύρθη την 16ην Α-πριλίου».

Στόν «Συναξαριστή Νεομαρτύρων» (εκδ. «ΟρθοδόξουΚυψέλης» Θεσ/νίκη 1984, σελ. 439-442) περιγράφεται ηθυσία του Ίεράρχου: «Επειδή η οδός ήτο άνωφερής καιο γέρων Πατριάρχης, συντετριμμένος ών έκ των ταλαιπω-ριών, δεν ήδύνατο να βαδίση, ύπεβαστάχθη ύπό δύο τούρ-κων στρατιωτών και ούτω διήλθε διά μέσου του κατακλύ-σαντος τον περί το Πατριαρχείον χώρον και την αύλήναυτού τουρκικού και ιουδαϊκού όχλου μέχρι της πύληςτου Πατριαρχείου».

Εκεί ο δήμιος «βοηθούμενος από πολυαρίθμων Ιου-

Page 140: kostas plevrisas

δαίων» ετοίμασε την άγχόνην. Εν τω μεταξύ «Ο Πα-τριάρχης ίστατο κατά την τραγικήν έκείνην σκηνήν, σιω-πηλώς προσευχόμενος και έχων κεκλιμένην την κεφαλήνεπί του δεξιού ώμου. Ατάραχος και μετά χριστιανικής γα-λήνης ύφίστατο το ηθικόν εκείνο μαρτύριον».

Τελικά ένας «ρωμαλέος αχθοφόρος» ...ύψωσεν αυτόν έπίτων ώμων προς τον έπί της κλίμακος ίστάμενον δήμιον, ό-στις περιβολών τον τράχηλον αύτού διά του βρόχου, ά-φήκεν αυτόν μετέωρον, έν μέσω των άλλαλαγμών μέν τωντούρκων και Ιουδαίων... Oi τούρκοι και ιουδαίοι έρριπτονλίθους έπί το αίωρούμενον έκ της αγχόνης λείψανον αύ-τού, βλασφημούντες και λοιδορούντες...»

Η τραγωδία έκλεισε με την έπονείδιστη εβραϊκή πράξιτης άγοράς του πτώματος του Πατριάρχου. Σημειώστε ότιγια το άνοσιούργημα συνεστήθη είκοσαμελής εβραϊκή ε-πιτροπή! η όποια κατόρθωσε να πάρη αυτή το πτώμα τουΠατριάρχου κι όχι ο Πατριάρχης Ευγένιος, που πλήρωσεγια να το θάψη.

«Το λείψανον του Γρηγορίου έμεινε κρεμάμενον έπίτρεις ημέρας, μάτην δέ προσεπάθησεν ο ΠατριάρχηςΕυγένιος να εξαγόραση αυτό και θάψη. Tη 13η Α-πριλίου είκοσαμελής επιτροπεία Εβραίων δι' 800γροσίων ήγόρασε το λείψανον παρά του δημίου, ό-στις παρέδωκεν αυτό εις την διάθεσιν του άπαντα-χόθεν της Κων/πόλεως συρρεύσαντος εβραϊκού ό-χλου. Ούτος δέ προσδέσας το άπογυμνωθέν μέν αλ-λά φέρον τον βρόχον λείψανον του ίερομάρτυροςαπό των ποδών, μετά κραυγών χαράς καί αρών κατάτης χριστιανικής θρησκείας έσυρεν αυτό άνά τάς ο-δούς... Ούτω φρικωδώς λίαν έβλεπε τις τα σώματατου τε Πατριάρχου και των λοιπών μαρτύρων, μολυ-νόμενα διά χειρών βέβηλων, συρρόμενα εντός τουπηλού των ρυάκων και χρησιμεύοντα ως παίγνιοντου αγρίου μίσους των απογόνων του θεοκτόνουλαού...» (Ινθ. άνωτ. σελ. 763).

Page 141: kostas plevrisas

Η ίδια τύχη περίμενε τον Αρχιεπίσκοπο Αίμου Κύριλ-λον, τον Αρχιεπίσκοπον Εφέσσου Εύγένιον, τον Αρχιε-πίσκοπον Ανδριανουπόλεως Δωρόθεον, εκατόν ογδοή-κοντα πέντε έξάρχους και ηγουμένους και άγνωστος αριθ-μός ιερέων έδολοφονήθησαν, έξ αιτίας των εβραίων.

Ο Αναστάσιος Γούδας, («Παράλληλοι βίοι των έπίτης αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών»Αθ. 1869-1876 και εις «Λεξικόν Νεομαρτύρων», «εκκλη-σιαστικές εκδόσεις» Αθ. 1972 σελ. 136) αναφέρει ότι«πλήθος Ιουδαίων ως χείμαρος ώρμησε έπί το κρεμάμε-νον ιερόν λείψανον. Οι μέν έπτυαν αυτό κατά πρόσωπον,άλλοι εχλεύαζον διά των απρεπέστατων φράσεων και άλ-λοι εξύβρισαν... έσυρον το λείψανον, δι' όλων των ρύπωνκαι ακαθαρσιών της όδού...».

Και ένώ όλες οι ιστορίες περιγράφουν το φρικιαστικότέλος του Πατριάρχου επαναλαμβάνω ότι μόνο στα Ελλη-νικά σχολεία δεν διδάσκεται η αλήθεια. Γιά παράδειγμαστην «Ελληνική Ιστορία των νεωτέρων χρόνων» (εκδ.«Όργανισμού Εκδόσεως Σχολικών βιβλίων» της ΣΤ' δη-μοτικού, σελ. 69) «ίστορικοί συγγραφείς» Ν. Διαμαντο-πούλου και Α. Κυριαζοπούλου, χωρίς ντροπή αποσιωπούντελείως τον ρόλο των εβραίων. Γιατί; Παρακάτω στο ίδιοκεφάλαιο γράφουν ότι «η λαϊκή μούσα θρηνώντας το θά-νατο του Πατριάρχη μοιρολογάει» και παραθέτουν το λαϊ-κό μοιρολόι με τους στίχους «Εκεί πού ελειτούργαε κι εύ-λόγαε το γένος - πλακώνουν οι Γενίτσαροι και οι Όβρηοίαντάμα»!

Οι ίστορικοί και η λαϊκή μούσα μιλούν για«Όβρηούς», αλλά τα σχολικά βιβλία τους έχουν δώσεισυγχωροχάρτι. Γιατί;

Μιά τέτοια ύποδούλωσι των νεοελλήνων «Ιστορικών»έναντι του εβραϊσμού και σε βάρος του Ελληνισμού δενμπορεί να περάση απαρατήρητη από τους σκεπτόμενουςΕλληνες, δεν πρέπει να περάσει ατιμώρητη. Εσεταιήμαρ...Αναρίθμητοι ήσαν οι ιεράρχες της Ορθοδοξίας για τονφόνο των οποίων ευθύνονται οι Ιουδαίοι. Επώνυμοι καιανώνυμοι Ελληνες ίερείς σκοτώθηκαν από τους έβραί-

Page 142: kostas plevrisas

ους, με βασανιστήρια φριχτά. Ακόμη και έπί ΒυζαντινήςΑυτοκρατορίας οι Ιουδαίοι όταν τους δινότανε η ευκαι-ρία σφάζανε τους ιερείς μας και κατόπιν που οι Αυτοκρά-τορες τους τιμωρούσαν παρεπονούντο, ότι τάχα τους κα-ταδιώκουν. Φέρνω για παράδειγμα τον Πατριάρχη Αντι-οχείας Αναστάσιον (609). Οι εβραίοι τον έπιασαν και ά-κούστε τι του έκαναν, όπως το περιγράφει η Εγκυκλο-παίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 2ος, σελ. 720, λ. «Αναστάσιος»):«απέκοψαν πρώτον τα απόκρυφα μέλη του και άφού τα έ-θεσαν εις το στόμα του τον κατέκαυσαν ζώντα ακόμη»!!

Όλα αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα οι εβραίοι και σή-μερα τα υιοθετούν και λένε ότι καλά κάνανε. Το ΚεντρικόΙσραηλινό Συμβούλιο, εδώ στην Ελλάδα που δείχνει υ-πέρμετρη ευαισθησία όταν κανείς κατηγορήση τους ε-βραίους, στίς περιπτώσεις των Ιουδαϊκών εγκλημάτωνκατά των Ελλήνων σιωπά. Η σιωπή του ερμηνεύεται ωςενοχή, αλλά και ως αποδοχή. Αν δεν είναι έτσι ας καταδι-κάσουν τις αιμοσταγείς πράξεις των ομοεθνών και ομο-θρήσκων τους.

Κάποτε οι εβραίοι θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν έπ'άπειρον να έκμεταλλεύωνται την καλωσύνη του Ελληνι-κού λαού.

Ο Νίκων ο Μετανοείτε είναι ο πολιούχος Αγιος τηςΣπάρτης του οποίου η εκκλησία εορτάζει την μνήμην στίς26 Νοεμβρίου. Ο Αγιος αυτός, είχε άντιληφθή τι σημαί-νει εβραίος και «διεξήγαγεν έν Σπάρτη αγώνας κατά τωνεκεί εγκατεστημένων Ιουδαίων, ους και κατώρθωσεν έντέλει να έκδιώξη» (ενθ. άνωτ. τόμος 14ος, σελ. 457, λ.«Νίκων»). Ο Μέγας Αθανάσιος στην εργασία του «Λό-γος περί της ενανθρωπίσεως του Λόγου» καταπολεμείτους εβραίους, τους οποίους κατηγόρησε «επίσης ότι γιανα προσβάλουν την χριστιανικήν θρησκείαν μετέβαινανεις εκκλησίας και «εγυμνούντο εις τα άγια βαπτιστήριαΙουδαίοι». Ο μάρτυς Ίουστίνος, του οποίου η μνήμη εορ-τάζεται την 1ην Ιουνίου (άπεκεφαλίσθη την 1 Ιουνίου187) έσπούδασε Αρχαιοελληνική φιλοσοφία και έδίδα-σκε ότι ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος ένεβάθυναν πλή-ρως εις το πνεύμα του Χριστιανισμού». Και αυτός έγραψεεναντίον του Ιουδαϊσμού. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινου-

Page 143: kostas plevrisas

πόλεως Γεννάδιος Β', ο πρώτος μετά την αλωσιν Πατριάρ-χης, ένθερμος οπαδός της Αριστοτελικής φιλοσοφίας έ-γραψε πολλά φιλοσοφικά έργα, (τόμος 160, 161 της «Ελ-ληνικής Πατρολογίας» εις Migne)) τα οποία δεν κυκλοφο-ρούν στην Ελλάδα. Και αυτός πολέμησε τους εβραίουςόχι με ένα, αλλά με αρκετά βιβλία. Ο Γεννάδιος Β' εγνώ-ριζε άριστα τον υπονομευτικό ρόλο των Ιουδαίων είς βά-ρος της Αυτοκρατορίας μας, ιδίως μετά την διάσκεψιν τηςΦλωρεντίας, όπου επεβλήθη στον τραγικό ΑυτοκράτοραΚωνσταντίνον τον Παλαιολόγον η ένωσις των εκκλη-σιών. Στίς 12 Δεκεμβρίου 1452 ενώ στην Αγία Σοφία συλ-λειτουργούν Ορθόδοξοι και καθολικοί ο λαός και οι Α-ξιωματούχοι μ' επικεφαλής τον Μέγα Δούκα και ναύαρχοΛουκά Νοταρά διαδηλώνουν στην Πόλι κραυγάζοντες«Κάτω οι Εβραίοι». Τα γεγονότα αυτά και τα παρασκήνιαεκείνης της δραματικής ιστορικής περιόδου ήσαν επανα-λαμβάνω γνωστά στον Γεννάδιο, ο οποίος φέρθηκε ανά-λογα στους Ιουδαίους.

Οι Ιουδαίοι δεν λησμονήσανε το «Κάτω οι Εβραίοι»του Λουκά Νοταρά. Μετά την αλωσιν ο Σουλτανος διά ναταπεινώση τον Ελληνα Αριστοκράτην του έζήτησε νατου έπιτρέψη να ασελγήση στον γιό του Ίσαάκιον. ΟΝοταράς αρνήθηκε και ο κτηνώδης Τούρκος τον άπεκε-φάλισε με τους δύο άλλους γιους του. Ο Ίσαάκιος κατώρ-θωσε να δραπέτευση και πήγε στην Ρώμη όπου ζούσε η α-δελφή του Αννα. Ο διωγμός της Ελληνικής Αριστο-κρατίας εγένετο τη προτροπή των εβραίων και ιδίως τωνΙουδαίων Χεκίμ-Γιακούμπ (ιατρός υπουργός Οικονομι-κών του Μωάμεθ), Μοσέ Χαμόν (ιατρός του Μωάμεθ) καιάλλων Ιουδαίων, που συγκροτούσαν την εβραϊκή ομάδα"Γκαρέμπια" που έλαβε μέρος στην προδοσία και κατάλη-ψι της Κωνσταντινουπόλεως.

Προς περαιτέρω αποκάλυψι, άν και δεν χρειάζεται, τηςεβραϊκής συμπεριφοράς κατά την Τουρκοκρατία, επικα-λούμαι τις διαπιστώσεις του Μητροπολίτου ΚορίνθουΠαντελεήμονος, ο όποιος στο βιβλίο του «Εβραίοι καιΧριστιανοί» (εκδ. «Πνοή» Κόρινθος 1980, σελ. 26) ση-μειώνει:

Page 144: kostas plevrisas

«Οι Εβραίοι συκοφαντούσαν αλύπητα και συνεχώςτους Χριστιανούς στους Τούρκους, έπαιρναν μέροςστους βασανισμούς των Χριστιανών από τους Τούρ-κους, αποτελείωναν τους Χριστιανούς νεομάρτυρεςκαι εθνομάρτυρες και προέβησαν σε εξευτελισμούς,γενικά των νεκρών σωμάτων τους. Ενδεικτικά μέσαστα πολλά αυτά γεγονότα αναφέρω τις πασίγνωστεςπράξεις τους που έκαναν για το μαρτύριο και κατάτο μαρτύριο του Κοσμά του Αιτωλού και για το μαρ-τύριο και κατά το μαρτύριο του Εθνομάρτυρα Πα-τριάρχη Γρηγορίου Ε'.

Στήν Επανάσταση του 1821, όπως λέγουν τα κεί-μενα και οι πηγές, αποδεικνύεται ότι ήσαν υπέρ τωνΤούρκων, κατά των επαναστατημένων Ελλήνωνκαι τους πρόδιναν όσο μπορούσαν περισσότεροστους Τούρκους, τους υπόσκαπταν δέ με κάθε μέσοόπου και όπως τους δινόταν η ευκαιρία».

Τα ανωτέρω δεν τα λέγει κάποιος άντιεβραίος, αλλά ε-νας εν ενεργεία Μητροπολίτης, που φυσικά δεν μπορεί νατον «κατηγορήση» κανείς για ναζισμό, όπως συνηθίζουννα κάνουν οι εβραίοι εναντίον όσων τους καταγγέλουν.

Ηθελα να ήξερα, όμως, γιατί αυτές τις αλήθειες τιςκρύβουν στήν σχολική έκπαίδευσι; Δέν απαιτείται να εί-ναι κανείς ευφυής, για να καταλάβη ποιοί φροντίζουνε ναάπαλειφθούν τα Ιστορικά γεγονότα και έτσι τα Ελληνό-πουλα να μη μαθαίνουν την αλήθεια. Κάποτε όμως γι' αυ-τή την εκπαιδευτική αποπληροφόρησι θα ζητηθούν ευθύ-νες, από τους εβραιόπληκτους συγγραφείς των σχολικώνβιβλίων. Κάποιοι θα πληρώσουν ακριβά την έβραιοδου-λεία τους.

Αν πάρετε το ογκώδες σύγγραμμα «Συναξαριστής Νεο-μαρτύρων» (1400-1900 μ.Χ.) της εκδόσεως «ΟρθοδόξουΚυψέλης» (Θεσ/νίκη 1984) θα δήτε πόσοι Αγιοι και ίερο-μάρτυρες της εκκλησίας μας έβασανίσθησαν και πέθανανέξ αιτίας των συκοφαντιών των εβραίων. Τα επεισόδια δενείναι μεμονωμένα, αλλά ατελείωτα και δείχνουν το εβραϊ-κό μίσος, κατά των Ελλήνων. Μπροστά στους εβραίουςοι Τούρκοι ήσαν ήπιώτεροι, διότι παρά τις εβραϊκές συκο-

Page 145: kostas plevrisas

φαντίες οι διάφοροι μπέηδες η αγάδες δίνανε στους κατη-γορουμένους την ευκαιρία να σωθούν, αν άλλαξοπιστή-σουν. Παραθέτω τρία αυτούσια παραδείγματα για να σχη-ματίσετε προσωπική γνώμη. Πρώτον, ο Αρχιερεύς ίερο-μάρτυς Γαβριήλ «και έτυχε να βαπτίση έναν Εβραίον ο-που έπίστευσεν εις τον Χριστόν, oι εκείσε ευρισκόμενοιΕβραίοι, ως χριστιανομάχοι, επήγαν είς τον βεζύρην, όν-

τα τότε μετά του βασιλέως είς την Προύσσαν, και έκατη-γόρησαν ψευδώς τον αρχιερέα, ότι έβάπτισεν έναν Τούρ-κον. Ο δέ βεζύρης στένοντας έμπροσθεν του τον Αγιοντου λέγει με μεγάλον θυμόν επειδή έτόλμησες να βάπτι-σης Τούρκον, είσαι άξιος θανάτου και πρέπει να κρεμα-σθής, έξω μόνον άν θέλησης να τουρκίσης, και ούτω νασου χαρίσωμεν την ζωήν και να σε αξιώσωμεν μεγάλης τι-μής και δόξης, είς τρόπον οπού να γίνης μέγας και πολύςείς όλον το βασίλειον. Ταύτα άκουσας άνελπίστως ο αοί-διμος, χωρίς να δειλιάση παντελώς άπεκρίθη: Οτι μένέγώ δεν έβάπτισα Τούρκον και ψευδώς με κατηγορούν οιΕβραίοι από την κακίαν τους, είναι φανερόν τοις πάσι,

και εσείς οι ίδιοι το γνωρίζετε και το ήξεύρετε πολλά κα-λά, ότι αυτό το γένος των Εβραίων άνωθεν και έξ αρχήςμας κατατρέχουν και καθώς έθανάτωσαν τον Κύριον ημώνΊησούν Χριστόν, τοιουτοτρόπως και ημάς τους Χριστια-νούς, άν ήτον είς την έξουσίαν τους, όλους να μας έθανά-τωσαν».

Ο Βεζύρης του πρότεινε να γίνη Τούρκος για να σω-θή. Ο Γαβριήλ αρνήθηκε και στις 3 Δεκεμβρίου 1659 ά-πηγχονίσθη. (ενθ. άνωτ. σελ. 184). Δεύτερον, ο άγιασθείςμάρτυς Ιωάννης έκ Θάσου «ο οποίος εργαζότανε σ' έναράπτη στην Κωνσταντινούπολη...

«Και μίαν ήμέραν τον έστειλεν ο μάστορας του ναάγοράση ράμματα παρά τίνος Εβραίου, και δυσαρε-στών έφιλονείκει μετά του Εβραίου του πωλούντοςαυτά. Ετυχε δέ κατά την ώραν έκείνην να φωνάζη οχότζας επάνω είς τον μιναρέν έν τη ώρα του μεσημε-ριού, κατά την συνήθειαν των τούρκων. Ο δέ μιαρόςΕβραίος, καιρού δραξάμενος, έλεγε τόσον προς τον

Page 146: kostas plevrisas

κράζοντα, όσον και προς τους άλλους Αγαρηνούςδεν άκούετε το παιδίον τούτο πώς υβρίζει την πίστινσας και το προσκύνημα σας; εκείνοι δε ως ήκουσαν,έπίστευσαν εις του Εβραίου τα λόγια και λαβόντεςτόν παίδα, τον έδειραν ανηλεώς, και φέροντες τον ειςτον βεζύρην, έμαρτύρησαν, πώς ύβρισε την πίστιντους, το δε παιδίον ώμνυεν, ότι το έσυκοφάντησεν οΕβραίος».

Και σ' αυτόν ο Βεζύρης είπε «έλα να γίνης Τούρκος ναγλυτώσης την ζωή σου». Αρνήθηκε και απεκεφαλίσθη(ένθ. άνωτ. σελ. 193). Τρίτον, ο Αγιος Συμεών ο Τραπε-ζούντιος έκ κακής του τύχης διήρχετο στην Κωνσταντι-νούπολιν από ένα σημείον, όπου είχε προηγηθή συμπλο-κή μεταξύ Ελλήνων και εβραίων, είχε δε τραυματισθήκάποιος εβραίος. Οι Ιουδαίοι άρπάξανε τον ανύποπτοΣυμεώνα και:

«βοώντες και κράζοντες ότι ούτος είναι οπού τον έ-κτύπησε, και ούτω παρέδωκεν τον εύλογημένον Συ-μεών είς τους φύλακας, οίτινες τον επήγαν εις τον βε-ζύρην, είς τον όποιον έβγήκαν και μαρτύρησαν ψευ-δώς τινές Εβραιότουρκοι πώς είδον τον Συμεών ότιέκτύπησε τον Εβραίον. Εγινε λοιπόν απόφασις πα-ρά του κριτού να φυλάγεται ο Συμεών είς την φυλα-κήν τεσσαράκοντα ημέρας, και άν άποθάνη ο Ε-βραίος να θανατώσουν και τον Συμεών, είδε και ζήσηνα πληρώνη τα ιατρικά και να ελευθερώνεται, έζησελοιπόν ο Εβραίος πλείονας των τεσσαράκοντα ήμε-ρων και εσυβάσθη δια γρόσια διακόσια ογδοήκονταχάριν των ιατρικών είτα κοντά τάς πεντήκοντα ημέ-ρας επέθανεν ο Εβραίος και συνέδριον ποιήσαντεςοι μισόχριστοι έπεισαν διά χρημάτων τους δικαστάςνα θανατώσουν τον Συμεών oι δέ δικασταί έλεγαν είςτον Συμεών ότι αν γένη Τούρκος λυτρώνεται από τονθάνατον, είδε και δεν γένη Τούρκος, έχουν βέβαιανα τον θανατώσουν», (ενθ. άνωτ. σελ. 717).

Ο Συμεών αρνήθηκε να άλλαξοπιστήση και έτσι οι

Page 147: kostas plevrisas

Τούρκοι«τον έκρέμασαν εις τον εκεί πλάτανον κάνονταςχάριν των εβραίων»!

Δεν θα παραλείψω να προσθέσω δίχως να σας κουράσωμε παραδείγματα, ότι οι εβραίοι μετετρέποντο σε θηριώ-δεις, όταν απέναντι τους είχανε κανένα αγαθό αρχιερέα,σαν τον Αναστάσιο. Οταν όμως επρόκειτο να αντιμετω-πίσουν δυναμικούς ιεράρχες, τότε θρασυδείλως εξαφανί-ζονταν η αν τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι ύφίσταντοτις συνέπειες της αύθάδειάς των. Ετσι έπαθαν με τον Πα-τριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο Α' (370-444). Σέ μία τα-ραχή δολοφονήσανε μερικούς Ελληνες. Οπότε ο Κύριλ-λος

«τεθείς επικεφαλής του πλήθους περιήρχετο τάς ισ-ραηλιτικάς συναγωγάς απειλών και δέρων, και δενηθέλησε να έπέμβη διά να σταματήση την υπό τουπλήθους διαρπαγήν των ιουδαϊκών περιουσιών».

(εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ» τόμος 11 σελ. 802, λ. «Κύριλ-λος»). Μετά από κάθε «διωγμό» οι εβραίοι έπαναλαμβάνα-νε κλαψουρίζοντας το χιλιοειπωμένο τροπάριο, ότι τουςκαταδιώκουν και τα λοιπά και τα λοιπά.

Εχει διαπιστωθή ιστορικά ότι οι εβραίοι

«Επιδιώξανε την εξόντωση του Ελληνικού στοι-χείου με κάθε μέσο. Στή Σμύρνη, αρχές Απριλίουτου 1821, διαδίδανε ψεύτικες φήμες, ότι στα ελληνι-κά πλοία, όσους Τούρκους πιάνανε, τους άλειφαν μερετσίνι και τους καίγανε. Πολλαπλασιάζανε μ' αύ-τόv τον τρόπο την εκδικητική μανία των εξαγριωμέ-νων, από την Ελληνική Επανάσταση, τουρκικώνορδών».

(Χ. Στασινοπούλου: «Λεξικό της Ελληνικής Επαναστά-σεως του 1821» τόμος Β' σελ. 64)

Τώρα όμως τα πράγματα δεν ήσαν όπως πρίν. Οι επανα-στατημένοι Ελληνες εκδικηθήκανε τους εβραίους, γιαόσα κακά είχαν πάθει από αυτούς για τις ατιμώσεις και ταβασανιστήρια.

Page 148: kostas plevrisas

«Και οι επαναστατημένοι Ελληνες, καθώς ήταν φυ-σικό, δεν ξεχώριζαν τους Τούρκους άπ' τους Εβραί-ους. Τους θεωρούσαν κι αυτούς εχθρούς. Στό Βρα-χώρι μάλιστα (σημερινό Αγρίνιο) ενώ έκαναν συμ-φωνία με τους Τούρκους και τους συνόδεψαν ασφα-λισμένους μακρυά άπ' την πόλη, στους Εβραίους έ-βαλαν μαχαίρι, φωνάζοντας ότι εκδικούνται τη δια-πόμπευση του νεκρού πατριάρχη και άλλα παρό-μοια. Στήν Τριπολιτσά, μέσα στη γενική σφαγή, ε-λάχιστοι Εβραίοι γλύτωσαν. Τους σκότωσαν κι αυ-τούς οι Ελληνες όπως και τους Τούρκους. Κατά κα-νόνα λοιπόν, Εβραίοι και Ελληνες αντιμετωπίστη-καν ως εχθροί κατά την Επανάσταση. Αναμφισβή-τητα δε, οι Ελληνες είχαν το δίκιο με το μέρος τους.Γιατί αυτοί μέν πολεμούσαν για τη λευτεριά τους, οιδέ Εβραίοι γίνονταν σύμμαχοι με τους Τούρκους τυ-ράννους...» (ένθ. άνωτ.)

Κατά την πολιορκία της Τριπόλεως από τους Ελληνες,οι εβραίοι μετήλθαν τα γνωστά εβραϊκά τεχνάσματα γιανα σωθούν. Θελήσανε να έξαγοράσουνε την ζωή τους. ΟΣυνταγματάρχης Όλιβιέ Βουτιέ («Απομν. αγωνιστών1821, τόμος 11, σελ. 129) σημειώνει επιγραμματικά: «ΟιΕβραίοι πρότειναν ένα σημαντικό ποσό για να βγουν

από την πόλη και νά τους χαριστή η ζωή. η πρόταση τουςαπορρίφθηκε όλοι οι θησαυροί του κόσμου δεν θα τους έ-σωζαν από την οργή των Ελλήνων, που μισούν περισσό-τερο αυτούς παρά τους Τούρκους...»

Ο Ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς («Ο Γέρος του Μο-ριά» έκδ. «Μπίρης» Αθ. 1975, σελ. 290) περισσότερο λε-πτομερώς γράφει για την προσπάθεια των εβραίων να εξα-γοράσουν την ζωήν τους:

«Οι Εβραίοι, μιά νύχτα, μπόρεσαν να βγάλουν μερι-κούς δικούς τους έξω από το κάστρο. Γλίστρησαν ωςτην καλύβα του Υψηλάντη και του πρότειναν νατους αφήσει να βγουν, να τους εγγυηθεί ασφάλειαζωής και περιουσίας κι αυτοί θάδιναν ένα μεγάλο πο-σό στους πολιορκητές. Μά ποιος μπορούσε ν' ακού-σει τέτοιες προτάσεις. Ούτ' ένα παλικάρι δεν ήταν

Page 149: kostas plevrisas

στο στρατόπεδο που να μήν ξαίρει τον άθλιο ρόλοπούχαν παίξει στην τραγωδία της κρεμάλας του πα-τριάρχη, το μίσος και το φανατισμό πούχαν δείξειβρίζοντας το λείψανο τον, σέρνοντας το στους δρό-μους, οι Εβραίοι της Πόλης. Τους έδιωξαν μ' άγριεςφοβέρες».

Παρά το μίσος που ένοιωθαν για τους Ιουδαίους οι πο-λεμιστές του 21 δεν τους σκότωσαν αμέσως «τους έδιωξανμ' άγριες φοβέρες». Όταν ελευθερώθηκε η Τρίπολι μά-ταια πάλι άποπειραθήκανε να δωροδοκήσουνε τους νικη-τές Ελληνες δίνοντας τους χρυσάφι και πετράδια.

« Μεγάλο κακό γινόταν τον ίδιο καιρό στο Μαχα-λά των Εβραίων. Λύσαν όλοι τους τα κομποδέματα.Χρυσάφι κι ασήμι, πετράδια, μαργαριτάρια, χύθη-καν στα πόδια παλικαριών μά δεν τους όφέλησε.Τους πέρασαν όλους από το σπαθί. Ο Κολοκοτρώ-νης μονάχα κατάφερε να γλιτώσει έναν. Τόν Λευΐ.Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει το φοβερό ρέματου θανάτου και της αρπαγής». (ένθ. άνωτ. σελ 349)

Από το ιστόρημα του Μελά προκύπτει, ότι όταν ο Ελ-ληνικός λαός ήταν σκλάβος τους Τούρκους, οι εβραίοι α-ποταμίευαν χρυσάφι, ασήμι, πετράδια, μαργαριτάρια πουφυσικά δεν τα παίρνανε από τους Τούρκους, αλλά από τουπόδουλο έθνος μας. Και μετά έπιδιώκανε να μας εξαγο-ράσουν με τα δικά μας πλούτη, που τα χρόνια της Τουρκο-κρατίας μας είχαν αρπάξει. Γι' αυτό οι Ελληνες δεν κατα-δεχθήκανε να διαπραγματευθούν με τους εβραίους για τηνσωτηρία των τελευταίων. Όχι. Αυτοί θα πλήρωναν ακρι-βά, όπως και συνέβη. Στήν Ιστορία αναφέρεται ότι ηΜπουμπουλίνα μπήκε στο κάστρο της Τριπόλεως «καί σέμερικές πλούσιες εβραίες έδινε τις πιό αόριστες ελπίδες.Ετσι βγήκε από το κάστρο φορτωμένη χαρίσματα» (ενθ.

άνωτ. σελ. 332).Μετά την άπελευθέρωσι της Τριπόλεως οι Ελληνες έ-

σφαξαν τους εβραίους με περισσότερο μίσος, άπ' όσοσκότωναν τους Τούρκους, όπως ακριβώς αφηγείται ο Φ.

Page 150: kostas plevrisas

Φωτάκος («Απομνημονεύματα έκδ. «Μπούρας» τόμος Α,σελ. 251):

«Οι Εβραίοι της Τριπολιτσάς και αυτοί έχάθησανμαζί με τους Τούρκους, και έθανατώθησαν με περισ-σοτέραν εχθρότητα...»

Τα ίδια γράφει κι ο Σπ. Τρικούπης («Ιστορία της Ελ-ληνικής Επαναστάσεως του 1821» τόμος Β, σελ. 93): «Οιδε εν Τριπολιτσά Εβραίοι επί λόγω της έν Κωνσταντινου-πόλει και άλλου κακής προς τους Χριστιανούς διαγωγήςτων ομοθρήσκων των, όλοι κατεστράφησαν, οι μεν δια σι-δήρου, οι δε διά πυρός...»

Παρ' όλα αυτά ο Κολοκοτρώνης διέσωσε τον εβραίοΤραπεζίτη Χανάμ, τον Λεβύ και άλλους Ιουδαίους. Ο δεΚανέλλος Δεληγιάννης περιγράφει («ΑπομνημονεύματαΑγωνιστών 1821» τόμος 17, σελ. 278) και αυτός μετά τηνάλωσιν της Τριπόλεως:

«διέσωσα δε δώδεκα Εβραίους, τον Χαχάμην τουςκαι δύο γυναίκας, και τους έστειλα είς τη ν οίκίαν μουφιλανθρωπίας ένεκα τους διετήρησα τρία περίπουέτη τροφοδοτών και περιθάλπων αυτούς έξ ίδιων μουκαι κατά το 1824 τους έστειλα ασφαλώς είς την Ζά-κυνθον και διεσώθησαν».

Όπως φαίνεται κι από άλλας αφηγήσεις κατά την Επα-νάστασιν του 1821 διεσώθησαν αρκετοί εβραίοι, τους ό-ποίους οι Ελληνες αντάλλαξανε με δικούς μας αιχμαλώ-τους. Αλλοτε πάλι παίρνανε χρήματα που τόσο είχαν α-νάγκη για την συνέχισι του αγώνος. Ο Κανέλλος Δελη-γιάννης (ένθ. άνωτ. σελ. 24) αναφέρει ότι ύστερα από νικη-φόρα έφοδο στην Πάτρα:

«οι εδικοί μου στρατιώται έφερον 86 κεφαλάς και 18συνέλαβον ζώντας με τον άξιωματικόν τους και ένανΕβραίον διέσωσα και τον έστειλα είς την πατρίδαμου Λαγκάδια, όπου είχον και τους άλλους Εβραί-ους. Αυτός ήτον υιός μονογενής ενός πλουσίου σα-

Page 151: kostas plevrisas

ράφη (τραπεζίτου) Εβραίου, τον όποιον είχε στείλειεις τον Χασάν πασιάν να λάβη χρήματα, τα οποίατου εχρεώστει, άλλ' αφού συνελήφθη επροσποιήθηότι ήτον υπηρέτης, και έως ότου τον έστειλα εις τηνΖάκυνθον με τους άλλους Εβραίους δεν ώμολόγησετην καταγωγήν του. Αλλ' άφού ύπήγεν εκεί τότεείπε ποίος ήτον και ότι ο πατέρας του ύπέσχετο με-γάλην ποσότητα χρημάτων άν τον εύρισκε ζώντα...»

Εδώ ο κόσμος χανότανε κι ο εβραίος έστειλε τον γιότου να εισπράξη χρήματα! Αλλου πάλιν οι εβραίοι διε-πραγματεύοντο πόσο θα πληρώσουν για να σωθούν. ΟΝικ. Κασομούλης («Απομνημονεύματα της επαναστά-σεως των Ελλήνων 1821-1833» έκδ. «Κοσμαδάκη» τόμοςΑ, σελ. 155) διηγείται: «Περιφερόμενοι εις τήν οικίαν τουΚολοκοτρώνη, τριγυρίζοντας εις τους οδάδες είδομεν έ-ναν έβραίον φυλακισμένον όστις δεν είχεν 700 χιλ. γρόσιακαι αδάμαντας να δώση, παρά ύπόσχετο μόνον έως 300και τίποτες άλλα τα οποία είχεν κρυμμένα».

Ενας ήρεμος θαλασσόλυκος αγωνιστής του 1821 ήτανο Αλεξ. Κριεζής που διέθεσε ολόκληρη την περιουσίατου, υπέρ της επαναστάσεως. Οταν κάποτε συνέλαβε 11Τούρκους κι έναν εβραίο εκδικήθηκε τον μαρτυρικό θάνα-το του Κουκουβίκου (τον παλουκώσανε) με τον ακόλουθοτρόπο:

«Ιδού τώρα θέλω κάμη και έγώ την παιδείαν είςτους 11 συναδέλφους σας και του Εβραίου.

Τους είχομεν δέση από τάς δύο μασχάλας και ευ-θύς με τρεις φιλίστραις τους υψώσαμεν ήρχισαν τάςφωνάς, το άλάχ! άλάχ! έξ ών η φωνή του Εβραίου-βουτόντας είς τον αιγιαλόν, υψώνοντας τρις και βου-τόντας τους άφήσαμεν κρεμασμένους». («Απομν.Αγωνιστών 1821» τόμος 5ος, σελ. 39)

Ουδείς ουδέποτε έκ των αγωνιστών, του 1821 και έκ τουλαού διεχώρισε τους Τούρκους από τους εβραίους. Γιάτους Ελληνες, Τούρκοι και έβραίοι ήσαν εχθροί. Ιδιαίτε-ρα οι εβραίοι οι όποιοι μας κατεπίεζαν, δίχως στο κάτω-

Page 152: kostas plevrisas

κάτω της γραφής να μας έχουν νικήσει στρατιωτικά. Εφ'όσον ήλθε έτσι ο λόγος να πούμε και το άλλο. Οι Ελληνεςπεριφρονούσαν τους εβραίους. Δέν τους θεωρούσαν Ικα-νούς για μάχη. Ήσαν δειλοί. Ο Μακρυγιάννης μιλάει τε-λείως περιφρονητικά για τους Ιουδαίους. Οταν θέλη ναυποτίμηση τους Τούρκους τους παρομοιάζει με τους ε-βραίους. Στά «Απομνημονεύματα» του (έκδ. «Αλμωπός»έπιμ. Βλαχογιάννη, σελ. 282) γράφει: «Οι Ελληνες τουςΤούρκους τους καταφρόνεσαν όλως δι' όλου. Καθημερι-νώς πολεμούσαμεν, κι όλο τους νικούσαμεν ποτέ δεν κέρ-δεσαν. Τους πήραμεν τον αγέρα και τους είχαμεν σαν Ο-βραίους».

Κλασσική είναι η χειρονομία του Θ. Κολοκοτρώνηπου αναφέρεται σ' Ελληνικές και ξένες ιστορίες. Εναςπλουσιώτατος εβραίος παρουσιάσθηκε μπροστά του ένο-πλος: «ζευγάρι πιστόλες χρυσές διαμαντοστόλιστες. Τομάτι του Κολοκοτρώνη άρπαξε αυτό το παράξενο.

— Μπά! είπε, Οβριός κι αρματωμένος δεν γίνεται! Τούπήρε τα πιστόλια και τάχωσε στο σελάχι του...»(S. Howe, «An Hist. Sketch of the Greek Revol.» 1828,σελ. 61).

Κι ο Σπύρος Μελάς στο βιβλίο του «Ο Γέρος του Μω-ρία» (έκδ. «Μπίρη» Αθ. 1957, σελ. 332) περιγράφει την ί-δια σκηνή ως έξης: «τον πλούσιο εβραίο τραπεζίτη τουΧουρσίτ, Χανάμ... ήρθε στη καλύβα του Αρχηγού. Είχεστη μέση του μαχαίρι χρυσομάνικο και κουμπούρες χρυ-σοστόλιστες και το μαχαίρι κι αυτές ήταν όλο πετράδια...Μπά! έκαμε ο Κολοκοτρώνης, Οβριός κι αρματωμένοςδεν γίνεται! του πήρε τ' άρματα και τάβαλε στο σελάχιτου».

Φυσικόν αποτέλεσμα του εβραϊκού μίσους, εναντίοντης Ελλάδος ήταν, ότι κατά το 1821 δεν σημειώθηκε μετα-ξύ των Ιουδαίων καθόλου φιλελληνισμός.

Οι εβραίοι κατοικούσαν στον Ελληνικό χώρο, αλλάκανείς τους δεν πήρε τα όπλα να πολεμήση υπέρ της Ελ-λάδος. Ο Μπάμπης Αννινος («Οι Φιλέλληνες του 1821»έκδ. «Γαλαξίας» Αθ. 1971, σελ. 21) παραθέτει πίνακα τωνπεσόντων στην μάχη Φιλελλήνων. Πολεμήσανε αρκετέςχιλιάδες ξένοι υπέρ της Πατρίδος μας. Εφονεύθησαν δέ

Page 153: kostas plevrisas

στο πεδίον της Τιμής για την Ελλάδα 286 έκ των οποίων121 Γερμανοί, 56 Γάλλοι, 50 Ιταλοί, 11 Ελβετοί, 10 Αγ-γλοι, 8 Δανοί, 7 Κορσικανοί, 5 Πολωνοί, 4 Αυστριακοί, 3Σουηδοί, 3 Σκώτοι, 2 Ισπανοί, 1 Πορτογάλος, 1 Ούγγρος,1 Ιρλανδός, 1 Βέλγος, 1 Ολλανδός, 1 Αμερικανός. Α-κόμη και μουσουλμάνος ύπήρξεν Φιλέλλην. Ο ΑιγύπτιοςΔαβουσί, που παλαιότερον υπηρετούσε στην Ιλη τωνΜαμελούκων του Μ. Ναπολέοντος. Ο Φιλέλλην αυτός ,«εις το Πέτα επολέμησεν ως ήρως. Εφόνευσε όσους ε-χθρούς ήδυνήθη δια της ακτηρίδος του όπλου του και έπε-σε νεκρός διάτρητος ύπό πληγών έπί σωρών εχθρικώνπτωμάτων» (ενθ. άνωτ.)

Ιδιαίτερο φιλελληνικό ρεύμα άνεπτύχθη στην Βαυα-ρία, όπου πάντα ήκμαζαν τα Ελληνικά Γράμματα. Ο Βα-σιλεύς Λουδοβίκος Α' (1786-1868) ποιητής και ο ίδιος εμ-πνευσμένος από το Αρχαιοελληνικό πνεύμα κατέστησετο Μόναχο κοιτίδα Ελληνικού πολιτισμού και το έκό-σμησε με περίλαμπρα οικοδομήματα όλα Ελληνικού ρυθ-μού. Πάντοτε εύρισκε ευκαιρίες να προσφέρη την οικονο-μική του ένίσχυσι υπέρ της επαναστάσεως και όταν επε-λέγη ο δευτερότοκος γιος του, για βασιλεύς της Ελλάδοςέδωσε στο νεοσύστατο κράτος μας ως βοήθεια πάνω από4.000.0000 φράγκα! Στά «ιστορικά σημειώματα» (και ενθ.άνωτ. σελ. 101) ο Αννινος παρατηρεί σχετικά:

«Η Βαυαρία υπήρξε φυτώριον φιλελληνισμούαειθαλές αλλά και έν ή υποθέσει δεν ήθελον άναφα-νή αυτόθι έκ των ιδιωτών, των σοφών, των επιστη-μόνων και των καλλιτεχνών τόσοι ένθερμοι της Ελ-λάδος φίλοι, ήρκει μόνον ο αοίδιμος Λουδοβίκος ν'άποτελέση δια των ατομικών αυτού διαθέσεων και ε-νεργειών κολοσσιαίαν φιλελληνικήν δύναμιν. Αιχρηματικοί αυτού δωρεαί υπέρ των Ελλήνων κατάτην διάρκειαν του Αγώνος υπολογίζονται εις δύο ε-κατομμύρια φιορινιών. Αυτός άνέλαβεν επισήμωςτην προεδρίαν του Φιλελληνικού Κομιτάτου, ούτι-νος προΐστατο ο Σένγκ (Schenk), ο ποιητής του «Βε-λισσαρίου». Αμα τη εις τον θρόνον αναρρήσει του,προσήνεγκε δωρεάν υπέρ των Ελλήνων έξ εικοσα-

Page 154: kostas plevrisas

κισχιλίων φιορινιών «έκ μέρους ενός παλαιού Φι-λέλληνος». Περιηγούμενος δέ το κράτος του κατ' έ-κείνην την έποχήν και μαθών ότι επρόκειτο προς τι-μήν του να φωταγωγηθή μία των πόλεων, εξέφρασετην έπιθυμίαν όπως ματαιωθή η φωταψία, διατεθήδέ το ποσόν της απαιτουμένης δι' αυτήν δαπάνης ύ-πέρ των Ελλήνων».

Από όλην την συναρπαστικήν φιλελληνική προσπά-θειαν στην οποίαν μετείχον βασιλείς (π.χ. Κάρολος Γ)και Πάπες (π.χ. Πίος ο Ζ') και η οποία συγκλόνιζε τους αν-θρώπους, απουσίαζαν οι εβραίοι η κύτταζαν να επωφελη-θούν π.χ. δήθεν δωρεά Ρότσιλντ, δάνεια Ρικάρντο η γιανα μη προκαλέσουν άντίδρασι και ενδεχόμενο ξέσπασμααντισημιτισμού βάλανε κάποιο ραββίνο στην Βεστφαλίαονόματι Ελβιγκ να έκδώση εγκύκλιο «υπέρ του Ελληνι-κού αγώνος» και μ' αυτό τον ανακήρυξαν «φιλέλληνα»για να είναι εναρμονισμένοι προς το Γερμανικό Φιλελλη-νικό πνεύμα και κίνημα.

Οι Φιλέλληνες εκτός των ευγενών αισθημάτων τους διε-κρίνοντο και από πνεύμα αυτοθυσίας. Ήσαν πραγματικάανδρείοι. Τόν Απρίλιο του 1827 συνελήφθη μετά την ήτ-τα στο Φάληρο ο Ιταλός Φιλέλλην Πασχάλης Γκαμπίνι,που ήταν σημαιοφόρος του τάγματος των Φιλελλήνων.Οι Τούρκοι λόγω της στολής και του παραστήματος τουνομίσανε, ότι ήταν ο Κόχραν και δεν τον σκοτώσανε. ΟΓκαμπίνι όμως δεν κατεδέχθη να ύποκριθή για να σωθή.Τους απεκάλυψε την αλήθεια και από πάνω τους εξύβρισε.Ετσι οι Τούρκοι τον αποκεφάλισαν μπροστά στον Κου-

ταχή.Η Ελληνική ιστορία χάραξε με χρυσά γράμματα στις

Δέλτους τις τους ένδοξους Φιλέλληνες, που πολεμήσανεγια την Εθνική Ελευθερία των Ελλήνων, δίχως ανταμοι-βή και συνήθως δίχως τροφή! Ζούσαν από τα δικά τουςχρήματα. Μάλιστα τα γενναία εκείνα τέκνα της Ευρώπηςπολεμούσαν εδώ, χωρίς να μισθοδοτούνται, αλλά και χω-ρίς να δικαιούνται τροφής. Σχετικά διαβάστε το υπ' αριθμ.2334 έγγραφον του «Αρχείου της Ιστορικής και Εθνο-λογικής Εταιρείας της Ελλάδος», για να δήτε πόσο υπέ-

Page 155: kostas plevrisas

φερον οι Ευρωπαίοι Φιλέλληνες την εποχή, που οι εβραί-οι μάζευαν «χρυσάφι, ασήμι και πετράδια»!

Προς παντός εδεινοπάθησαν οι Γερμανοί, οι περισσό-τεροι των όποιων δεν διέθεταν περιουσίαν στην πατρίδατων, για να την ξοδεύουν και να συντηρούνται εδώ. ΣτήνΕθνοσυνέλευσι του Αστρους παρουσιάσθηκε ο οπλαρ-χηγός Κεφάλας «ζητών τα μέσα προς συντήρησιν ίδιονσώματος Φιλελλήνων αποτελουμένου έξ 150 Γερμανών,μεθ' ών άρτίως είχεν έλθει εις την Ελλάδα. Το σώμα τούτοέκαλείτο Γερμανική Λεγεών, απήτησε δε ο Κεφάλας ναχορηγήται εις τους ξένους τούτους παρά της κυβερνήσεωςη τροφή μόνον και ο αναγκαίος οπλισμός. Αλλ' οι αντι-πρόσωποι του έθνους ουδαμώς εμερίμνησαν και οι ατυχείςξένοι υπέστησαν τα πάνδεινα...» (Μπ. Αννίνου: «Οι φι-λέλληνες του 1821» έκδ. »Γαλαξία» Αθ. 1971, σελ. 84).

Γερμανική Λεγεών λοιπόν υπήρχε κι ήλθε από την Γερ-μανία... ένώ οι εβραίοι που ζούσαν στήνΕλλάδα, όπως εί-δαμε προτιμούσαν να βοηθούν τους Τούρκους, να προδί-δουν τους Ελληνες, να σφάζουν τους Ελληνες και να επι-διώκουν την αποτυχία της επαναστάσεως του 1821. Αντι-θέτως χάριν αυτής της επαναστάσεως αγωνισθήκανε οιάνδρες της Γερμανικής Λεγεώνος και «έπεσαν σχεδόνπάντες ένδόξως, πολεμήσαντες εις διαφόρους κατόπινμάχας» (ενθ. άνωτ. σελ. 85). Ο Θεός ας άναπαύη την ψυ-χήν των.

Το ευγενές αίσθημα του Φιλελληνισμού συνένωσε σεπαράταξι συμπολεμιστών τους χθεσινούς εχθρούς π.χ. ΟΓερμανός Αλέξανδρος Κόλμπερ (παράσημο ΜέλανοςΑετού Πρωσσίας) ήρως στους πολέμους κατά του Μ. Να-πολέοντος, αγωνίσθηκε μαζί με τόν Ιωσήφ Ροζαρόλ, διοι-κητή μεραρχίας του Μ. Ναπολέοντος.

Ο κατάλογος των ονομάτων των Φιλελλήνων που θυ-σιάστηκαν για την Ελλάδα περιλαμβάνει ένδοξους άν-θρώπους. Ο Μπάμπης Αννινος σημειώνει:

«Πρό πάντων όμως ήλεκτρίσθη και έσπευσεν η ακ-μαία ανδρική ηλικία και η νεολαία. Καταπλήσσεταιο αναγνώστης του καταλόγου και συγκινείται, βλέ-πων εν τη απαριθμήσει πόσαι νεαραί υπάρξεις έδρα-

Page 156: kostas plevrisas

μον να θυσιασθούν προθύμως ως σφάγια εις τον βω-μόν της ελληνικής ελευθερίας, νέοι στρατιώταιευέλπιδες, επιστήμονες άρτίως άποκομίσαντες τογέρας των σπουδών των και των κόπων των, σπουδα-σταί καταλιπόντες τα βάθρα των ακαδημαϊκών σχο-λών, τέκνα ευπόρων οικογενειών, ελπίδες χρησταίτου μέλλοντος, στηρίγματα πολιών γονέων. Και πα-ρελαύνει, παρελαύνει η χορεία της ξανθής και θαλε-ράς νεότητος, ήτις έχυσε το σφύζον αίμα της εις τάςφάραγγας του Πέτα, η εις την Κωλιάδα άκραν τηςΑττικής, η εις το Χαϊδάρι, η παρά την Ιεράν Ακρό-πολιν και έρχονται εις τα χείλη ακουσίως επί τηνοερά παρελάσει οι θαυμαστοί στίχοι του Καρδού-τση περί των δύο Ναπολεοντιδών:« Ερρίφθησαν εις το χάος νεανικοί ψυχαί, ών ηκόμη θαλερά έκ της ήβης, έφαίνετο αναμένουσα τηναύλακα της μητρικής θωπείας».

Ι

Αναφέρω μερικά ονόματα. Ο πρίγκιψ Παύλος Βονα-πάρτης, πρώτος άνηψιός του Μ. Ναπολέοντος, (σκοτώθη-κε στο Ελληνικό πολεμικό πλοίο «Ελλάς»). Ο Γερμα-νός Βαρώνος Γκίλμαν (έπεσε στα Ψαρά). Ο γιός του Αγ-γλου Δουκός Αθολ (πέθανε στη Γαστούνη). Ο Κορσικα-νός Αξιωματικός Πασκάλ Γκαμπίνι (τον αποκεφάλισε οΚουταχής στα Πατήσια). Ο Ελβετός δημοσιογράφοςΙάκωβος Μάγιερ (έφονεύθη στην έξοδο του Μεσολογ-γίου). Ο Αγγλος Αξιωματικός ναυτικών Φράνκ Αστιγξ(πέθανε από τραύμα στο Αιτωλικό). Ο Στρατηγός τωνΟύσσάρων βαρώνος Ντάντσελ (πέθανε στη Βόνιτσα). ΟΓερμανός διπλωμάτης Μάϊσσελ (πέθανε στο Μεσολόγγι).Ο Γάλλος Αξιωματικός Φραγκίσκος Ρομπέρ (έπεσεστην Ακρόπολι φέρων 24 τραύματα!) Οι νεαροί Γερμα-νοί Νταίτερλιν, Εμπεν και Αϊζεν (σκοτωθήκανε στηνΛαμία). Ο Γερμανός μαθητής Βόλφ (σκοτώθηκε εις Πέ-τα). Οι αδελφοί Φέλντ τα μοναδικά παιδιά μιας οικογέ-νειας, από την Λειψία (έφονεύθησαν ο ένας στού Πέτα, οάλλος στο Μεσολόγγι) οι αδελφοί Μπέκ, από την Βαυα-ρίαν (άπέθαναν στο Μεσολόγγι).

Μέσα στον πίνακα των ενδόξων νεκρών Φιλελλήνων

Page 157: kostas plevrisas

δεν υπάρχουν εβραίοι. Ούτε ένας. Θά διαβάσετε Φιλέλλη-νες από όλο τον κόσμο. Ηλθαν στην Ελλάδα επολέμη-σαν για την ελευθερία της και έπεσαν μαχόμενοι. Από τηνΜπορντώ, ο υπολοχαγός Μπεζερμάν. Από την Σιλεσία,ο υπολοχαγός Ντιλέλσκυ. Από την Βασιλεία, ο Καίνιχ.Από το Αμβούργο, ο Μάνικε. Από την Τεργέστην, οΠλενάριο. Από την Σαβοΐα, ο Σεγκΐν. Από το Μιλάνο, οΤορριτσέλλι. Από την Πολωνία, ο Μολοδόβσκυ. Απότο Πεδεμόντιο, ο Μαμινό. Από την 'Ολλανδία, ο Χούγ-.κσμαν. Από την Αμερικήν, ο Ούάσιγκτων, κ.τ.λ. κ.τ.λ.Θά μπορούσα να παρέθετα κι άλλα ονόματα πολλών εθνι-κοτήτων, αλλά κανένα εβραϊκό.

Εκτός από το αίμα, οι Φιλέλληνες προσέφεραν τερά-στια ποσά ύπερ της Επαναστάσεως του 1821. Η «Φιλελ-ληνική Επιτροπή» της Γαλλίας περιελάμβανε τα έκλε-κτώτερα στοιχεία της Γαλλικής κοινωνίας, όπως: δούξΣοαζέλ, δούξ Νταλβέρ, δούξ Ντε λα Ροσφουκώ, κόμης Ζε-ράρ, κόμης Αρκούρ, κόμης Λαφίτ, κόμης Λαστερί, κόμηςΏλαίρ, βαρώνος ντέ Σταέλ κ.τ.λ. Η «Φιλελληνική Επι-τροπή» της Αγγλίας περιελάμβανε επιστήμονες, διαπρε-πείς πολιτικούς και στρατιωτικούς, όπως Ρώσελ,ΕρσκίνΜακίντος, Μπένθαμ, Χιούμ, κ.τ.λ. Σκεφθήτε πώς μόνον οσυνταγματάρχης Γκόρντον προσέφερε 20.000 λίρες. Γιάνα γίνη σαφέστατο το κίνημα του φιλλεληνισμού σαςπληροφορώ ότι έλειτούργησαν «Φιλελληνικές επιτρο-πές» από την Βαλτιμόρη των ΗΠΑ μέχρι την Καλκούτατων Ινδιών (για περισσότερα ένθ. άνωτ. σελ. 65 κ.έ.) Φυ-σικά στον Φιλελληνισμό πρωτοστατούσαν οι Γερμανοί:

«Εν Γερμανία δέ πάλιν ο ακοίμητος φιλελληνισμόςέξήφθη διά μιας, έν Βερολίνω κατά το 1826. Επρω-τοστάτουν αυτόθι ο Ρίτζλ (Ritzl), ο Νέανδρος (Nean-der), ο Νήβουρ (Neibuhr), ο Ούφελανδ (Hufeland)και άλλοι διαπρέποντες έν τοις γράμμασι και ταίς έ-πιστήμαις. Ευγενείς δέσποιναι περιήρχοντο τάς οι-κίας, συλλέγουσαι εράνους υπέρ των Ελλήνων, έ-νεργόν δέ μέρος έσχεν εις την φιλάνθρωπον ταύτηνένέργειαν και ο βασιλεύς, όστις ητο τότε ο Φρειδε-ρίκος Γουλιέλμος ο Γ', και ο διάδοχος, ο μετά ταύτα

Page 158: kostas plevrisas

Φρειδερίκος Γουλιέλμος ο Δ', και η Αυλή έν γένεικαι πάντες oι έν τέλει. Εν Βρεσλαυΐα επίσης ένηρ-γούντο έρανοι, πάντες δέ μετά προθυμίας, ως και αυ-τοί οι απλοί στρατιώται και αί ύπηρέτριαι, προσφέ-ρον τον όβολόν των υπέρ των αγωνιζομένων Ελλή-νων», (ενθ. άνωτ. IP)

Οι εβραίοι κερδοσκοπήσανε με τα λεγόμενα «δάνειατης επαναστάσεως». Οι αδελφοί Ρικάρντο στην Αγγλίακαι —ποιος άλλος;— οι Ρότσιλντ στην Γαλλία θησαυρί-σανε εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες του επαναστατημένουΕλληνικού Εθνους, για όπλα και τρόφιμα.

Τα χρήματα που προκαταβολικά άρπάξανε οι εβραίοισε τόκους, μεσιτείες και προμήθειες ήσαν τόσον τερά-στια, ώστε προκαλέσανε την άντίδρασι των ΦιλελλήνωνΕυρωπαίων. Οι Ρικάρντο για να δώσουν δάνεια, έλαβαναπό μας προμήθεια περίπου διπλασίαν απ' όσα χρήματαείχαν συλλέξει στην Ευρώπη όλοι οι Φιλέλληνες!! Αρ-κεί να διαβάσετε σε μιά βιβλιοθήκη τους TIMES της 5Σεπτ. 1826 οι όποιοι γράφουνε ότι «οι κύριοι Ρικάρντοτσεπώσανε (have pocketed) 64.000 Λ.» και στίς 15 Σεπτ.1826 σχολιάζουν: «The pretty item reserved as commis-

sion by the contractors of the second loan (amountingto 64,ooo L.) nearly doubles the voluntary contrib-utions of all the Philhellenes in Europe, includingthose of committees and corporations, of colleges anduniversities, of classical ladies and benevolent princes— of priests, artists, philosophers and statesmen —the produce of benefit concerts, and the collection ofchanty sermons» δηλαδή: «το δελεαστικό ποσό που

επεφύλαξαν δι' εαυτούς οι εκδότες του δευτέρου δανείου(ανερχόμενο σε 64.000Λ.) είναι σχεδόν διπλάσιον από τιςεθελοντικές συνεισφορές όλών των φιλελλήνων στην Ευ-ρώπη συμπεριλαμβανομένων των συνεισφορών των επι-τροπών και των συλλόγων των σχολείων και των πανεπι-στημίων, των φιλοκλασσικών κυριών και των ευεργετι-κών πριγκήπων, των ιερέων, καλλιτεχνών, φιλοσόφωνκαι πολιτικών — του προϊόντος των συναυλιών και των ε-ράνων στίς εκκλησίες»!!!

Page 159: kostas plevrisas

Ναί, βέβαια, μας δώσανε δάνειο οι εβραίοι και μας γδά-ρανε ζωντανούς με τους υπερβολικούς τόκους και τις πρω-τοφανείς προμήθειες. Ο καθηγητής Ανδρεάδης στο βι-βλίο του «Ιστορία των εθνικών δανείων», («Βιβλιοθήκηιστορικών μελετών» αριθμ. 202, Αθ. 1904) γράφει ότι «οικ.κ. Ρικάρδοι όχι μόνον ήρνήθησαν να άναγνωρίσωσι τηνεπιτροπή, αλλά και προσεπάθησαν να παρεμβάλωσι πανπρόσκομμα εις την άνεύρεσιν της αληθείας» (ένθ. άνωτ.σελ. 26) και αναφέρει τις απάτες και τους εκβιασμούς, πουτης έκαναν εκείνοι οι εβραίοι, οι όποιοι ανέβαζαν τις μεσι-τείες και τεχνητά αύξαιναν την αξία των μετοχών (ενθ. ά-νωτ. σελ. 32) η δίνανε παραγγελίας για ατμόπλοια χωρίςτην έγκρισι των Ελλήνων σε εξωφρενικές τιμές για νακερδοσκοπούν (ένθ. άνωτ. σελ. 37). Ο καθηγητής Α. Αν-δρεάδης (ένθ. άνωτ. σελ. 49) σχολιάζει ότι τα ποσά τουδευτέρου δανείου αντί «...να σταλώσι κατεπειγόντως εις

Ελλάδα, έμειναν έν Αγγλία, χρησιμεύσαντα μόνονεις το να προμηθεύσωσιν εις τους κ.κ. Ρικάρδουςκαι συντροφίαν μεσιτικά και μέσον απαλλαγής ειςκαλήν τιμήν των των ελληνικών ομολογιών, άς ούτοιείχον.»

Οι εβραίοι Ρότσιλντ για να μας παρασύρουν να δανει-σθούμε από αυτούς μας έκαναν αρχικά μιά δωρεά! και κα-τόπιν δανείσανε την Ελλάδα με βαρύτατους όρους, με λη-στρικά ωφελήματα, μεσιτείες, έξοδα εκδόσεως! και με τηνέγγύησιν των τριών Δυνάμεων!!

Στήν έκμετάλλευσι που υφιστάμεθα από τους εβραίουςδανειστές έβαλε τέλος ο Βασιλεύς Όθων ο οποίος

«...από της ένηλικιώσεως αυτού ουδέν σχεδόν συνω-μολόγησε δάνειον ουδέ ανεγνώρισε τα δάνεια της α-νεξαρτησίας,..» (ένθ. άνωτ. σελ. 73). Μή πληρώνον-

τας λοιπόν ο Οθων τους δήθεν Γάλλους και δήθεν Αγ-γλους, προκάλεσε την όργήν των. Τόν πολεμήσανε καιτον ρίξανε, έν ονόματι της δημοκρατίας και των λαϊκών ε-λευθεριών...

Δυστυχώς οι ελάχιστοι έβραιοπράκτορες κατέχουν θέ-σεις κλειδιά στήν εκπαίδευσι έξ αιτίας της δικής μας αδια-φορίας κι' αποκρύπτουν την αλήθεια, σχετικά με την οι-

Page 160: kostas plevrisas

κονομική έκμετάλλευσι που υπέστη το επαναστατημένοέθνος μας από την εβραϊκή κεφαλαιοκρατία. Γιά να ανα-καλύψετε την Ιστορική αλήθεια πρέπει να ερευνήσετε μό-νοι σας τα αρχεία. Στήν εκδοσι «Αρχείων της ΕλληνικήςΠαλιγγενεσίας» (τόμος Α' σελ. 164, 165,227) θα συναντή-σετε τους εβραίους τραπεζίτες αδελφούς Ρικάρντο (Ια-κώβ και Σαμψών) που το 1826 ζητήσανε για έγγύησι τοκο-γλυφικών δανείων μέρος της Ελλάδος!! Ιδού το κείμενον:

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΙΣ 6η

Προεδρία του κ. Πανούτζου ΝοταράΜετά την άνάγνωσιν των χθεσινών Πρακτικών.Α '. Ανεγνώσθη έγγραφον του Εκτελεστικού υπ'

αριθ. 19079, εις το όποιον εγκλείει δύο αντίγραφα ε-πιστολών του έν Λονδίνω κυρίου Ρικάρδου, διά τωνοποίων προβάλλει να προσδιορισθή εν μέρος εθνι-κής γης και να δοθή εις τους δανειστάς η εξουσία ε-πάνω εις αυτήν, η οποία πρέπει να θεωρηθή ως ώρι-σμένη διά το κεφάλαιον του δανείου, και νά σταλώσικαι προϊόντα διά την πληρωμήν του τόκου. Αναφέ-ρει, ακόμη, ότι οι δανεισταί δεν εμπορούν ν' αποδε-χθούν τάς πράξεις των δύο απεσταλμένων επιτρόπωνΊω. Ορλάνδου και Α. Λουριώτου.

Απόσπασμα του από 7 Δεκεμβρίου γράμματος τηςέν Λονδίνω επιτροπής, διά του οποίου έπέμφθη τοπρώτον αυτών των γραμμάτων(α).

Επειδή ένα από τα ουσιώδη αντικείμενα, τα οποίαθέλουν απασχολήσει την σκέψιν της Εθνικής Συνε-λεύσεως, θέλει είσθαι και ο τρόπος του να λάθη τηναπαιτουμένην ύπόληψιν το έλληνικόν δάνειον, διάνα έμπορέση να διαπραγματευθή και έτερον νέονδάνειον εκτός της Ελλάδος διά τάς μεγάλας άνάγκαςτου έθνους, η Διοίκησις έκρινε χρέος της να καθυπο-βάλη αυτά εις την Εθνικήν Συνέλευσιν και συνιστάσυγχρόνως και τον κύριον κόμητα Γάμπαν, όστις έ-νεχείρισεν εις την Διοίκησιν το τελευταίον γράμματου κυρίου Ρικάρδου, και έχει να όμιλήση και η ευ-

Page 161: kostas plevrisas

γενία του περί αυτής της υποθέσεως.Εν Ναυπλίω τη 10 Απριλίου 1826

Ο ΑντιπρόεδροςΓκίκας Μπότασης

Αναγνώστης ΣπηλιωτάκηςΚωνστ. ΜαυρομιχάληςΙωάννης ΚωλέττηςΟ Προσωρινός Γεν. Γραμματεύς

(Τ.Σ.) Γ. Πραίδης

(α) Απόσπασμα του από 7 Δεκεμβρίου 1825 γράμ-ματος της έν Λονδίνω επιτροπής, δι' ού επέμφθη τογράμμα του Ρικάρδου καί Σαμψών Ιακώβου.

Περικλείεται αντίγραφον της επιστολής των δα-νειστών μας κ. Ρικάρδου (καί Σαμψών Ιακώβου) τοπρωτότυπον της οποίας εστάλη διά του ναυαγήσαν-τος ελληνικού πλοίου του καπ. Δημητρίου Μιαούλη.Το ζήτημα των, κατ' αυτήν τήν έπιστολήν, θέλει σαςφανή βαρύ, σας φανερώνομεν δέ, ότι ζητήσαντέςτους καθαρωτέραν εξήγησιν, επληροφορήθημεν, ότιαυτοί δεν εννοούν άλλο, παρά να βαλθή υπό την έ-ξουσίαν των εν προσδιωρισμένον μέρος εθνικής γής,με τα προϊόντα της οποίας να πληρώνηται χρονικώςτο διάφορον ή μέρος του διαφόρου του δεύτερου δα-νείου. Τοις επαραστήσαμεν, ότι η ελληνική Διοίκη-σις υπεχρέωσε δι' αυτό το δάνειον, το οποίον, απότα 55 1/2, κατήντησεν εις τα 18, και να ευκολυνθούντα μέσα διά νέον δάνειον, διότι, λέγουν, τότε το εδώκοινόν ημπορεί να συλλάβη εμπιστοσύνην. Οθεν,παρακαλείται η σεβ. Διοίκησις να σκεφθή βαθέωςκαι περί του ουσιώδους τούτου κεφαλαίου και να τοαποφασίση το ογληγορώτερον, δίδουσα την συγκα-τάθεσίν της, διότι αυτό θέλει είναι έν πολλά επιτή-δειον μέσον διά να αναστερεωθή η εθνική μας ύπό-ληψις και διά να ευκολυνθούν και αι εις τα ένταύθαπράξεις μας.

Ίσον άπαράλλακτον τω πρωτοτύπωΤή 10 Απριλίου 1826 έν Ναυπλίω

Ο Προσωρινός Γενικός Γραμματεύς(Τ.Σ.) Γ. Πραίδης

Page 162: kostas plevrisas

Ωστε λοιπόν οι τοκογλύφοι εβραίοι ζητούσαν «ναπροσδιορισθή εν μέρος εθνικής γής και να δοθή εις τουςδανειστάς η εξουσία επάνω εις αυτήν, η οποία πρέπει ναθεωρηθή ως ώρισμένη διά το κεφάλαιον του δανείου καινα σταλώσι και προϊόντα διά την πληρωμήν του τόκου»!!κι αν δεν υποχωρούσαμε κινδύνευε η εθνική μας ύπόλη-ψις. Τί εκβιασμοί! Χάριν της ιστορίας αναφέρω ότι οι έ-βραίοι απαιτούσαν ως έγγύησιν την Κορινθίαν...

Στόν οικονομικό τομέα λοιπόν από την μιά μεριά έχου-με τους εβραίους τοκογλύφους κι εκμεταλλευτές τύπου Ρι-κάρντο και Ρότσιλντ κι από την άλλη τους ευεργέτες τηςΕλλάδος σαν τον Βασιλέα Λουδοβίκο και τον ΙωάννηΓαβριήλ Εϋνάρδο (1775-1863). Ανοίξτε μιά οποιαδήποτεεγκυκλοπαίδεια, οποιοδήποτε βιβλίο ιστορίας και διαβά-στε για τον Εϋνάρδο, αυτόν τον Γαλλικής καταγωγήςΕλβετό φίλο του Καποδίστρια, που ξόδευσε υπέρ της πα-τρίδος μας τεράστια ποσά.

Από όσα τώρα συνοπτικά αλλά εμπεριστατωμένα καιμε αποδείξεις είπα προκύπτουν τρία συμπεράσματα: α) οιεβραίοι πάντοτε ήσαν με τον κατακτητή των Ελλήνων,όποιος και νάτανε β) Οι εβραίοι σφάξανε και βασανίσανετους έπαναστατήσαντες Ελληνες γ) Μετά την κήρυξιτου 1821 οι εβραίοι όχι μόνο δεν βοηθήσανε, αλλά έκμετα-λευθήκανε τους Ελληνες οίκονομικά. Ολα αυτά οφεί-λονται, έχουν δηλαδή ως αίτία, στο άσβεστο μίσος του έ-βραϊσμού κατά του Ελληνισμού. Ενα μίσος που προ-κλήθηκε από τους έθνικοθρησκευτικούς ηγέτες των Ιου-δαίων και συντηρείται από αυτούς.

Ετσι βεβαιώνουν τα αδιάψευστα ιστορικά γεγονότα,τα οποία φυσικά δεν αλλάζουν με τίποτε. Αν κανείς έχειαντίθετη γνώμη να την πή και να φέρη τα στοιχεία του, ό-πως ακριβώς έκανα έγώ, για να υποστηρίξω όσα έγραψα.

Πάντοτε οι Ιουδαίοι μας εκμεταλλεύονταν οίκονομικά,πράγμα που κατήγγειλε σε ποίημα του και ο Γ. Σουρήςπου έβλεπε «παντού να στήνουν πλούσιοι Ίσραηλίταιβρόχια» ένώ πολλοί πεθάνανε από την φτώχεια («Και-νούργια Αθήνα - και πλούτος και πείνα» εις «Απαντα Γ.Σουρή» εκ. «Κομμιώτη» Αθ. 1970, τόμος Β' σελ. 265.

Μετά την άπελευθέρωσιν οι Τούρκοι στην εξωτερική

Page 163: kostas plevrisas

τους πολιτική εναντίον του νεοσύστατου Ελληνικού μι-κροκρατιδίου κατευθύνονταν από τους εβραίους. Ο ιστο-ρικός Ιωάννης Φιλήμων (1788-1974) που διετέλεσε καιγραμματεύς του Δημ. Ύψηλάντου στο βιβλίο του «Δοκί-μιον ιστορικόν περί της φιλικής εταιρείας» έγραψε ότι οεβραίος τραπεζίτης Χασκέλ διηύθυνε την ανθελληνικήπολιτική της Τουρκίας.

Ο διεθνής εβραϊσμός έδραστηριοποιείτο εναντίον τηςΕλλάδος, οσάκις του δινότανε η ευκαιρία. Χαρακτηρι-στική είναι η περίπτωσις του Πατσίφικο, ενός εβραίου έξαίτιας του οποίου αποκλείσθηκε ναυτικά η Ελλάς.

Νά τι γράφει σχετικά η εγκυκλοπαίδεια του «Η-ΛΙΟΥ»(τόμος 15ος σελ. 623, λ. «Πατσίφικο»):

«ΠΑΤΣΙΦΙΚΟ Δαυίδ Ίσπανοεβραίος εγκατασταθείς ένΕλλάδι το 1836 ως πρόξενος της Πορτογαλίας μέχρι του1842 ότε έπαύθη συνεπεία καταχρήσεων.

Διαμένων έν τη όδω Καραϊσκάκη της συνοικίας Ψυρρήέγένετο παραίτιος όχλοκρατικού επεισοδίου είς βάροςτου λόγω ασεβείας του ην έπεδείξετο κατά την έκφοράντου Επιταφίου του ίερού ναού Αγίου Φιλίππου και της έ-πακολουθησάσης κατ' έθιμον καύσεως ομοιώματος τουΙούδα. Εκ της επιθέσεως του πλήθους υπέστη μικράς κα-ταστροφάς η οικία του, μόλις δέ διεσώθη ο ίδιος της μα-νίας του πλήθους καταφυγών εις την άγγλικήν πρεσβείαν,ως προσκτησάμενος έν τω μεταξύ την άγγλικήν υπηκοό-τητα.

Λόγω του μίσους όπερ έτρεφε κατά του βασιλέως Όθω-νος ο τότε υπουργός των Εξωτερικών της Αγγλίας Πάλ-μεστρον, έζητήθη παρά της Ελληνικής κυβερνήσεως ά-ποζημίωσις διά τάς προσγενομένας ζημίας εις βάρος τουΠατσίφικο, έκ δραχμών 888.736 και 57 λεπτών. Επειδή ηκυβέρνησις δεν συνήνεσεν είς τούτο, διετάχθη ναυτικόςαποκλεισμός της χώρας. (Βλέπε λέξιν Παρκερικά). Επεμ-βάσει των Μεγάλων Δυνάμεων Ρωσίας και Γαλλίας ώρί-σθη επιτροπή διαιτησίας, ήτις έξηκρίβωσεν ότι όλόκλη-ρον το ποσόν της ζημίας του Πατσίφικό ανήρχετο μόνονείς 3.750 δραχμάς, αίτινες κατεβλήθησαν αύτώ, έπιστρα-φέντος εις την έλληνικήν κυβέρνησιν του υπολοίπου πο-σού έκ 330.000 δρχ. όπερ έν συνόλω είχε καταθέσει αύτη

Page 164: kostas plevrisas

ως έγγύησιν προς άρσιν του ναυτικού αποκλεισμού»!Ο Ακαδημαϊκός Κόκκινος στην εργασία του «Ιστο-

ρία της Νεωτέρας Ελλάδος» (έκδ. «Μέλισσα» τόμος 1οςσελ. 515) αποκαλεί τον έβραίο Πατσίφικο «φαύλο εκμε-ταλλευτή».

Το θέμα του «Πατσίφικο» τέλος το σχολίασε με την δη-κτική του γραφίδα ο Δημ. Ψαθάς («Νέα» 29 Ίαν. 1975).

Τί άλλο να προσθέσω; παρά το ότι ουδέποτε οι εβραίοικαταδίκασαν τις πράξεις των ομοεθνών τους. Και πόσαάλλα παραδείγματα ιστορικώς διαπιστωμένα πρέπει ναφέρη κανείς για να πείση, ότι οι εβραίοι, δίχως να τουςπροκαλούμε μας μισούν, σαν Ελληνες και σαν Ελληνι-σμό. Μολαταύτα θα συνεχίσω.

Κατά την διάρκειαν της Μικρασιατικής εκστρατείαςοι εβραίοι κατέβαλαν κάθε προσπάθεια και στην Ανατο-λή και στην Δύσι για να εξασφαλίσουν την νίκη των Τούρ-κων. Η Ρωσία ελεγχομένη αρχικώς από τους έβραιοκομ-μουνιστές βοήθησε οσο της ήταν δυνατόν τον Κεμάλ. Τοίδιο και οι Αγγλογάλλοι και οι Ιταλοί, τους οποίους επη-ρέαζε αποφασιστικά ο εβραϊσμός.

Εκτος από την οίκονομική ένίσχυσι που δώσανε στουςΤούρκους, τους προσφέρανε και κάθε αλλού είδους βοή-θεια. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι από το 1919 στην Ο-δησσό είχε συσταθή ειδική σοβιετική υπηρεσία προπα-γάνδας με επικεφαλής τον εβραίο λοχαγό του γαλλικούστρατού Σαντούλ: «Ο Σαντούλ απέστειλε προκηρύξειςστον Ελληνικό στρατό με την υπογραφή του καλώνταςτον να παραδοθεί και να συμπράξει με τους Τούρκους».(Η. Ηλιοπούλου: «Αλύτρωτες Ελληνικές Πατρίδες»Αθ. 1983, σελ. 82).

Αυτός ο Σαντούλ προσέφερε στον Κεμάλ και τεράστιαοικονομική βοήθεια. Ο τότε πρόξενος μας στην Πετρού-πολι δρ. Αρ. Ανδρόνικος την ύπελόγιζε «σε 5.000.000χρυσά φράγκα» («Ελ. Κόσμος» 26 Ίουλ. 1975).

Και μετά την μικρασιατική καταστροφήν η συμπεριφο-ρά των εβραίων υπήρξε πραγματικά εβραϊκή. Ο Αντώ-νιος Πισσάνος στο βιβλίο του «Αιχμάλωτοι του Κεμάλ»(για περισσότερα εις Δ. Καψάλαν σελ. 48) γράφει τα εξήςσυγκλονιστικά:

Page 165: kostas plevrisas

«...Μέ τους Τούρκους συμπράττουν και οι Εβραίοιοι οποίοι απελάμβανον πάσης προστασίας και υπο-στηρίξεως έκ μέρους της Ελληνικής Διοικήσεως.Αυτοί οι οποίοι ύπεστηρίζοντο από τόν άθλιον Στερ-γιάδην και είχαν τόσα προνόμια, αυτοί, λέγω, συμ-μαχούσαν σήμερα με τους Τούρκους.

Καθισμένοι εις τα καφενεία, εχλεύαζον τους Ελ-ληνες, τους κτυπούσαν, τους παρέδιδον εις τους σφα-γείς. Και όταν διήρχοντο τα τάγματα των αίχμαλώ-των, έρριχναν γυαλιά στους δρόμους, διά να σχίζων-ται τα γυμνά των πόδια και να υποφέρουν περισσότε-ρο τα θύματα της Κεμαλικής θηριωδίας.

Οταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Σμύρνη, πολλοίΕβραίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους. Εις τα α-

στυνομικά τμήματα υπήρχαν προδόται Εβραίοι. Ειςτον σταθμόν των διαβατηρίων αυτοί έκαμον τον έ-λεγχον. Εις την αποβάθρα επίσης. Αυτοί υπέσχοντοεις τους Ελληνες ότι θα τους έσωζαν, διά να πάρουνχρήματα και διά να τους παραδώσουν ύστερα ευκο-λότερα εις τους σφαγείς των. Δεν υπήρξε ευκαιρίαπου να μήν την έξεμεταλλεύθησαν εις βάρος τωνΕλλήνων. Είργάσθησαν σαν τα φίδια. Η Ελληνι-

κή Διοίκησις τους έζέσταινε, τους έπροστάτευε καιαυτοί σήμερον έγιναν όργανα καταστροφής διά τουςΕλληνας. Τουλάχιστον θα γίνουν αυτά μαθήματαεις τους Κυβερνήτας μας; Θά μάθουν να λαμβάνουνμέτρα αμύνης και προνοίας;

Εις την συνοικίαν Μπας- Ότουράκ άπ' όπου διερ-χόμεθα οι Εβραίοι ειρωνεύονται με την γνωστήνπροφοράν των Ζήτω Βενιζέλος... Ζήτω Κωνσταντί-νος... Και ένας άλλος φωνάζει είς άπταιστον Ελλη-νικήν: «Εμπρός με τον στέφανον της δόξης προςτην Αγια Σοφιά!». Εν τω μεταξύ οι υποκόπανοι τωνστρατιωτών ανεβοκατεβαίνουν είς τα πλευρά τωνΕλλήνων αιχμαλώτων, ενώ οι πολίται, Εβραίοι

και Τούρκοι... χειροκροτούν».

Πόσο χαρακτηριστικό είναι το τετράστιχο, από τοποίημα «Σμύρνη» του Πάνου Βίγλαρη («Γυρεύοντας τοχαμένο του Αστρο» Αθ. 1972, σελ. 224) που καταγγέλει

Page 166: kostas plevrisas

τους εβραίους!

Είμαι ο νέος ξυπνητής!Δέν είμαι στιχοπλέχτης.Ξεύρω ποιος είν' ο Σταυρωτής.Είναι Όβρηός ο φταίχτης.

Ο πρώην Γενικός Γραμματεύς και βουλευτής του ΚΚΕστο άποκαλυπτικώτατο βιβλίο του «Τα παρασκήνια τουΚΚΕ» (Αθ. 1953 και άνατύπωσι 1988, έκδ. «ΕλεύθερηΣκέψις») μας πληροφορεί ότι η

«Σοσιαλιστική Φεντερασιόν», αποτελούμενη απόυπέρ τα 2.000 μέλη, κατά 90% μορφωμένους Ε-βραίους, ταξιδεύσαντας είς την Εύρώπην και μορφω-θέντας εκεί σοσιαλιστικώς. Αύτη ήτο πολιτική όρ-γάνωσις των Εβραίων κυρίως, αλλά σοσιαλιστική,με σοβαράν πολιτικήν δράσιν, ακόμη από της επο-χής της Τουρκοκρατίας. Ήτο συνδεδεμένη με το διε-θνές σοσιαλιστικόν κίνημα και άπετέλει επισήμωςτμήμα της Β' Σοσιαλιστικής Διεθνούς της Βέρνηςείς τα συνέδρια της οποίας άπέστελλε τακτικά τουςαντιπροσώπους της.

Από του 1908 είχε συνεργασθή με τους Νεότουρ-κους, των οποίων το κέντρον ήτο η Θεσσαλονίκη,προς άνατροπήν του Σουλτάνου Χαμίτ, και πολλάμέλη αυτής, εν οίς και ο γνωστός μετέπειτα ΑβραάμΜπεναρόγια, μετέσχον του αγώνος των Νεότουρκωνκαι έξεστράτευσαν έκ Θεσσαλονίκης κατά της Κων-σταντινουπόλεως και του Χαμήτ». (ένθ. άνωτ. σελ.

14).

Στό βιβλίο του Ελ. Σταυρίδη, τον όποιον έγνώριζα προ-σωπικώς, βλέπει κανείς την εβραϊκή επιρροή πάνω στοΚΚΕ. Κομμουνιστές βουλευτές και ανώτατα κομμουνι-στικά στελέχη ήσαν εβραίοι π.χ. Βεντούρα, Κοεν, Αρ-ντίττι, Πινχάς, Μπεναρόγια, Σουλάμ κ.τ.λ. Όλοι αυτοί οιεβραίοι ήγωνίζοντο για την έξασθένησι της Ελλάδος καικυρίως για την άπόσπασι Ελληνικών εδαφικών περιο-

Page 167: kostas plevrisas

χών.To 1927 οι εβραίοι βουλευτές ύποκινούν την αύτονόμη-

σιν της Μακεδονίας. Ο Είσαγγελεύς ζητεί από την βου-λήν την άρσιν της ασυλίας των, για να άσκηση εναντίοντους ποινικήν δίωξιν «ως έπιζητούντων την άπόσπασιντμήματος της επικρατείας». Μαζί με τους εβραίους βου-λευτές κατηγορούνταν και οι Ελληνες που ανήκαν στοΚΚΕ. Κατά την συζήτησιν στην βουλήν, οι εβραίοι αύθα-δίασαν και υπεστήριζαν την «έλευθερίαν των μειονοτή-των»! Ιδιαιτέρως εξοργιστικός υπήρξε ο Ζήκ Βεντούρα,

«Ο Βεντούρα, καθ' α Εβραίος, μετέφερε το ζήτη-μα και ώμίλησεν ώς εκπρόσωπος της ισραηλιτικήςμειονότητος υπέρ των ελευθεριών των μειονοτήτων,τονίσας τελικώς ότι «εις την έννοιαν της αυτονομή-σεως της Μακεδονίας περιλαμβάνεται ακριβώς η έν-νοια της ελευθερίας των μειονοτήτων!» Φυσικά ηΒουλή δεν έπερίμενε ν' άκούση το πώς οι Εβραίοιεννοούσαν την αύτονόμησιν της Μακεδονίας, αφούταύτην θα την έπεθύμουν και οι αστοί Εβραίοι καιόχι μόνον οι κομμουνισταί τοιούτοι!» (ένθ. άνωτ.σελ. 443).

Τελικά η βουλή, επί 128 παρόντων έδωσαν 98 καταδικα-στικές ψήφους στον Βεντούρα και 96 στον Σουλάμ. Οισχέσεις έβραϊσμού-κομμουνισμού στην Ελλάδα είναι πα-σίγνωστες. Από το 1918 οι γνήσιοι σοσιαλιστές έχουνκαταγγείλει ότι το ΚΚΕ υπήρξε εβραϊκό δημιούργημα, ό-πως άλλως τε ο μαρξισμός, με σκοπό την έξυπηρέτησι τωνεβραϊκών συμφερόντων που ήθελαν αδύνατη, μικρή καισυνεχώς σπαρασσομένην από εσωτερικές έριδες Ελλάδα.Το «Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών» (έτος ιδρύσεως 1911)διά του προέδρου του Ν. Γιαννιού διεκήρυττε και έπληρο-φόρει τον Ελληνικό λαό ότι:

«Ίδρυταί του Κ.Κ.Ε. τόσον εις τάς Αθήνας, όσονκαι εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ίσραηλίται η κρυ-πτοεβραίοι Ελληνες, το δε κίνημα των, παρ' όλα τασοσιαλιστικά φαινόμενα η προσχήματα, ήτο έβραϊ-

Page 168: kostas plevrisas

κόν εθνικιστικών.Προσήλθαμεν, έν τούτοις, ως μειοψηφία εις το πρώ-τον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ήγωνίσθημενκαι πάλιν, αλλ' άπεχωρήσαμεν έν τέλει διά νά μή γί-νωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειο-ψηφίας».

(ένθ. άνωτ. σελ. 13 και εις έφημ. «Εθνος» 17 Μαίου 1951)Ώστόσον οι Ελληνες βουλευτές του ΚΚ.Ε ανησυχού-

σαν, διότι διεπίστωναν ότι οι εβραίοι χρησιμοποιούν τοΚΚΕ ως όργανον τους. Ο Ελ. Σταυρίδης σημειώνει σχε-τικά:

«Το ότι οι Εβραίοι απεδείχθησαν περισσότερον Ε-βραίοι και όλιγώτερον κομμουνισταί η μάλλον τοότι απεδείχθη ότι οι Εβραίοι παραμένουν Εβραίοικαι όταν ακόμη, είναι κομμουνισταί και άπειθαρ-χούν εις το κόμμα προκειμένου να ψηφίσουν ομοε-θνείς των προεκάλεσεν άγανάκτησιν».

Από τότε περάσανε πολλά χρόνια. Όμως η διαγωγήτων εβραίων απέναντι μας δεν άλλαξε. Σέ κάθε ευκαιρίαδείχνουν το ανθελληνικό τους μίσος, πάντοτε χωρίς λόγο.Θέλω να πώ ότι, μολονότι δεν τους προκαλούμε αυτοί εκ-δηλώνουν εναντίον μας μία εχθρότητα, που αν δεν γνωρί-ζαμε τα βαθύτερα αίτιά της θα την θεωρούσαμε ακατανόη-τη η παράλογη.

Φέρνω ένα παράδειγμα. Όλος ο κόσμος ξέρει τις κατα-πιέσεις που υπέστησαν από τους Τούρκους κατακτητές οιομοεθνείς μας στην Κωνσταντινούπολι. Η ομογένεια μαςσυρρικνώθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες στις πέντε. Μο-ναχά οι εβραίοι αμφισβητούν την έξόντωσι και τους διωγ-μούς των Ελλήνων! Στήν εφημερίδα «Ελληνικός Βορ-ράς» (20 Ιουλίου 1966) διαβάζομεν:

«Ο άρχιρραβίνος του Ισραήλ Γαβριήλ Νισσίμ,εμφανιζόμενος ως διαπρύσιος κήρυξ του... τουρκι-κού φιλελευθερισμού, διέψευσεν ότι οι Τούρκοι κα-ταπιέζουν τους ομογενείς της Κωνσταντινουπόλεως,

Page 169: kostas plevrisas

τονίζων δη «οι ισχυρισμοί των Ελλήνων στερούν-ται λογικής βάσεως»!

Μέ παρόμοια παραδείγματα άνθελληνισμού είναι γε-μάτη η ιστορία. Όταν τα βάλετε το ένα δίπλα στο άλλοαπό μόνο του θα σχηματισθή το απαίσιο πρόσωπο του μι-σέλληνος εβραίου. Την αλήθεια αυτή καμμιά προπαγάνδαδεν μπορεί να κρύψη, αλλά και για καμμιά σκοπιμότηταδεν πρέπει να αποσιωπήσουμε. Επομένως όταν λέμε τηναλήθεια, τότε όσοι μας αποκαλούν «άντισημίτες» είναικοινοί συκοφάντες.

Ε φ ' όσον μας είναι γνωστόν το εβραϊκό μίσος δεν πρέ-πει να απορή κανείς που όταν οι εβραίοι αναφέρονταιστην μικρασιατική καταστροφή χαίρονται και μας ειρω-νεύονται που ηττηθήκαμε. Η εβραϊκή αύθάδεια είναι τό-σον προκλητική, ώστε σοβαρές Ελληνικές εφημερίδεςαναγκάζονται να αγανακτούν με οξύτητα, π.χ. ο «Ελληνι-κός Βορράς (13 Απρ. 1974) με τίτλο «Από τέτοιο σκυ-λί...» έγραψε:

«Η ύπ' αριθμόν 1 ανθελληνική έφημερίς τηςΤουρκίας, η γελοία «Χουριέτ», έδημοσίευσεν άσε-μνον, ως η ιδία, γελοιογραφίαν, ένθυμίζουσα ειςτους Ελληνας το 1922.

Διά τήν «Χουριέτ» τι να πή κανείς; Τήν έξέδωσενένας Εβραίος από την Αλβανίαν, ο Σεντάτ Σεμαβή,ο όποιος έκοιμάτο έπί χρόνια είς τάς άποθήκας του«Ταχυδρόμου» της Θεσσαλονίκης. Από τέτοιο σκυ-λί, τέτοια έφημερίς θα έξεδίδετο».

Βλέπετε λοιπόν οι εβραίοι χωρίς να τους ενοχλούμε μαςπροκαλούν με άσεμνο μάλιστα τρόπο υπενθυμίζοντας μαςτην καταστροφή του 1922. Ξεχνούν όμως ότι τότε έμείς οιΕλληνες ύστερα από μιά μεγαλειώδη νικηφόρα προσπά-

θεια πέσαμε ήρωϊκά μαχόμενοι, άφού συνασπίσθηκαν ε-ναντίον μας και υπέρ των Τούρκων οι Γάλλοι, οι Αγγλοι,οι Ρώσοι, οι Ιταλοί και ο χειρότερος όλων εχθρός μας, οεθνικός διχασμός. Τότε εμείς πολεμούσαμε και νικούσαμετον άγριο στρατό του Κεμάλ, όχι σαν τους εβραίους που

Page 170: kostas plevrisas

σκοτώνουν τα άοπλα παιδιά τών Παλαιστινίων καί που ού-τε σ' αυτά δεν μπορούν να επιβληθούν. Αφήστε το άλλο.Ξεχνούν ότι δειλά-δειλά χωρίς την ελάχιστη άντίδρασιπαρεδίνοντο στους Γερμανούς, οι οποίοι μαζέψανε τον«εκλεκτό λαό» σε στρατόπεδα για να δουλεύη πειθήνιοςσκλάβος στη Γερμανική βιομηχανία.

Είναι αξιοπαρατήρητο, μολονότι αρκετά γνωστό, ότι οιεβραίοι δεν μάχονται κατά μέτωπο τον Ελληνισμό σανεβραίοι, αλλά κρύβονται πίσω από άλλα ονόματα, άλλεςεθνικότητες, γιατί φοβούνται τις συνέπειες. Τέτοιες ύπου-λες περιπτώσεις βρίσκει κανείς στην ίστορία πάμπολλες.Νομίζω όμως ότι χρειάζεται ένα παράδειγμα, που παίρνωαπό τη σύγχρονη πολιτική ζωή.

Εχουμε ώρισμένες διαφορές με την Τουρκία. Είναι γε-γονός. Ερχονται λοιπόν οι εβραίοι και δίχως να φαίνων-ται υποδαυλίζουν τους Τούρκους εναντίον μας. Σκοπεύουννα συγκρουσθή Ελλάς-Τουρκία για να επωφεληθούν. Κυ-κλοφορούν στην Τουρκία δύο εφημερίδες με τουρκικά ο-νόματα, αλλά υπό εβραϊκό έλεγχο. Αυτές οι δύο εφημερί-δες συστηματικά ερεθίζουν τους Τούρκους, γράφονταςκαι διαδίδοντας ψέμματα και συκοφαντίες σε βάρος τωνΕλλήνων. Από το 1974 οι Ελληνες δημοσιογράφοι εί-χαν επισημάνει το καταχθόνιο εβραϊκό παιγνίδι. Ο Η-λίας Κύρου έγραψε πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα «Ελλη-νικός Βορράς» (21 Απρ. 1974):

«Και έχθρα της ελληνοτουρκικής φιλίας είναικατ' εξοχήν η έφημερίς «Χουρριέτ», την οποίαν ί-δρυσεν ο Σεντάτ Σεμαβέ, Εβραίος από την Αλβα-νίαν, ο όποιος, προπολεμικώς ειργάζετο εις την τότεέκδιδομένην εις την Θεσσαλονίκην εφημερίδα «Τα-χυδρόμος» ως κλητήρ και έκοιμάτο εις την άποθή-κην χάρτου...

Εις τον κ. Τσετίν ανεφέρθησαν και άλλα. Οτι οΣεντάτ Σεμαβή έφυγε κάποτε εις την Κωνσταντι-νούπολιν, όπου έγκατεστάθη. Μέ την οικονομικήνβοήθειαν Ισραηλιτών, εξέδωσε την «Χουρριέτ», ηοποία έξειλίχθη εις το πλέον φανατικόν άνθελληνι-κόν φύλλον της Κωνσταντινουπόλεως. Ο υιός του

Page 171: kostas plevrisas

Σεμαβή, αποθανόντος έν τω μεταξύ, εκδίδει σήμεροντην «Γκιουναϊντίν», επίσης άνθελληνικήν εφημερί-δα. Τόν δέ ανθελληνικόν αγώνα της «Χουρριέτ»χρηματοδοτεί και εμπνέει ένας άλλος Κωνσταντι-νουπολίτης Εβραίος, ο Μπουρλά, καταγόμενος έκΘεσσαλονίκης και άναχωρήσας από την Θεσσαλο-νίκην — ο πατήρ του - όταν η πόλις έγινεν ελληνι-κή».

Τόν επόμενο χρόνο διαβάζουμε στην «Βραδυνή» (9Απρ. 1975) ύπό τον τίτλο: «προκλητικός ο Τουρκικός τύ-πος» τα παρακάτω είδησιογραφικά σχόλια.

«Εν τω μεταξύ συνεχίζεται η προκλητική αρθρο-γραφία και ειδησεογραφία του τούρκικου τύπου ε-ναντίον της Ελλάδος. Μεταξύ των άλλων η έφημε-ρίς «Γκιούν Αϊντίν» κατηγορεί την Ελλάδα ότιπροετοιμάζει πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, ένώ η«Χουρριέτ» σε κύριο άρθρο υποστηρίζει ότι η Ελ-λάς καταβάλλει προσπάθεια δημιουργίας Ελληνο-τουρκικής ρήξεως.

Και αφού αναφέρεται σε φανταστικές ελληνικέςπτήσεις στην Θράκη και στα Ελληνικά ναυτικά γυ-μνάσια προσθέτει:

«Εάν κανείς, όλα αυτά τα μελετήση θα βγάλη τοσυμπέρασμα, ότι η Ελλάς εξοπλίζεται δια να κάμημίαν ένοπλον άναμέτρησιν μέ την Τουρκία. Ισως ώ-ρισμένοι Ελληνες να φιλοδοξούν να μεταβάλλουνπάλι την Ίσταμπούλ εις Κωνσταντινούπολιν. Η Α-μερική μας έχει διακόψει την στρατιωτικήν βοή-θειαν και όμως η αγωνία τους ένετάθη. Διότι είναιγνωστό είς την Ελληνική Ιστορία, ότι ένα έθνοςδύναται να πολεμήση εάν έχη την στρατιωτικήνβοήθειαν ενός Μεγάλου Εθνους. Παρ' όλα αυτά ό-λες οι αναφορές των Ελλήνων στρατιωτικών διοι-κητών είναι γεμάτες από παραμύθια.

Εάν οι κυβερνητικοί παράγοντες της Ελλάδοςυπολογίζουν είς αυτά τα παραμύθια, ήμείς τους πλη-ροφορούμε ότι θα βγουν γελασμένοι με τους ύπολο-

Page 172: kostas plevrisas

γισμούς των».

Εσείς που τώρα ξέρετε ότι η «Χουριέτ» και η «Γκιου-ναϊντίν» είναν εβραϊκές καταλαβαίνετε γιά ποιο λόγο οξύ-νουν με ψέμματα τις σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας. Οι έ-βραίοι νοιάζονται μήπως μεταβάλλουμε την Ίσταμπούλσε Κωνσταντινούπολη Αυτό τους ενοχλεί... Αλλά και οιΕλληνες που δεν έχουν πληροφορίες παρασύρονται καιγράφουν: «προκλητικός ο τουρκικός τύπος». Μά δεν είναιο τουρκικός τύπος, αλλά ο εβραϊκός! Η μήπως και τώρααμφιβάλλετε;

Οποτε μπορούν οι εβραίοι να πλήξουν τον Ελληνι-σμό το πράττουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά, ατελείω-τα, ώστε δεν θάτανε υπερβολή σε κάθε ανθελληνική ενέρ-γεια να πούμε: «Cherchez le Juif». Ο εβραϊκός άνθελληνι-σμός καλύπτει κάθε μισελληνική έκδήλωσι. Από σφαγέςανθρώπων, μέχρι καταστροφές έργων τέχνης. Από συνερ-γασία με εχθρούς της Ελλάδος, μέχρι κάψιμο Ελληνικώνβιβλίων. Από ύπονόμευσι του Ελληνισμού, μέχρι πολε-μική κατά των Ελληνικών ιδανικών.

Κάπου-κάπου μαθαίνουμε μερικές αλήθειες τυχαία. Ύ-πεστηρίχθη παλαιότερον η γνώμη, ότι στο πρώτο αμερι-κανικό «Κογκρέσσο» ετέθη το ζήτημα καθιερώσεως επι-σήμου γλώσσης του νεοσύστατου Αμερικάνικου κρά-τους. Αλλοι πρότειναν την αγγλική γλώσσα κι άλλοι τηναρχαιοελληνική! Οταν αυτά έλέγοντο στην Ελλάδα οιεξυπνάκηδες νεοέλληνες άμφιβάλλανε και γελούσαν. Κιόταν εμείς τα παρουσιάσαμε μας κατηγορούσαν για προ-γονοπληξία. Ξέραμε όμως ότι μιλούσαμε την αλήθεια.Ξέραμε επίσης, ότι αν δεν επιβλήθηκαν τα αρχαιοελληνι-κά στίς ΗΠΑ τούτο ώφείλετο στην αντίδρασι των ε-βραίων, οι όποιοι κατορθώσανε με πλειοψηφία μόνο μιαςψήφου (του εβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ) να επιβάλουν τααγγλικά.

Η επιβεβαίωσι των απόψεων μας ήλθε με τον επισημό-τερο τρόπο.

Το 1970 άφίχθη στην Ελλάδα σαν πρεσβευτής της Α-μερικής ο Τάσκα. Σέ λόγο που εκφώνησε περιέγραψε τοντρόπο, με τον όποιον δεν καθιερώθηκε στην Αμερική σαν

Page 173: kostas plevrisas

επίσημη γλώσσα η Ελληνική. Εξ αίτιας της αντιδρά-σεως των σιωνιστών και έξ αίτιας μιας και μόνης ψήφουτου εβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ δεν έγινε η Ελληνικήγλώσσα η επίσημη γλώσσα της Αμερικής. Αν δεν αντι-δρούσαν οι σιωνιστές αναλογίζεστε τα οφέλη που θάχε ηπατρίδα μας, από την έπικράτησι της Ελληνικής γλώσ-σης; Ο Τάσκα είπε (έφημερίς «Εστία» 17.8.1970):

«Αναλογιζόμενος την σημασίαν της συναντήσεωςσας, ανεθυμήθην κάποιον, ο όποιος μού είπεν, ότι αιΉνωμ. Πολιτείαι, κατά τάς πρώτας των ημέρας (Σ.Σ.ως έθνους), τόσον εθαύμαζαν την σοφίαν και τάςγνώσεις της αρχαίας Ελλάδος, ώστε όταν οι ίδρυ-ταί της χώρας μας, συνήλθον, διά να αποφασίσουνποία θα ήτο η εθνική γλώσσα των Η.Π.Α., η ύπόθε-σις ετέθη ως «κορώνα-γράμματα», μεταξύ της Αγ-γλικής και της Ελληνικής. Και η Ελληνική απώλε-σε με διαφοράν μιας ψήφου. Αν δεν ήτο η ψήφος ε-κείνη, του Δανιήλ Ουέμπστερ, γεγονός είναι, ότι δενθα εύρισκόμην, ενώπιον υμών, ομιλών είς την Αγ-γλικήν».

Αυτά μας έκανε ένας Αμερικανοεβραίος μισέλλην.

Page 174: kostas plevrisas

6. Τεχνάσματα παρασίτων

Page 175: kostas plevrisas

Εδώ στην Ελλάδα και μέσα στην πρεσβεία του « α-ναγνωρισθέντος» κράτους του Ισραήλ λειτουργεί μιά υ-πηρεσία, που σκοπό έχει να συγκεντρώνη οτιδήποτε γρά-φεται εναντίον των εβραίων. Τα άντιεβραϊκά κείμεναστέλλονται στο Ισραήλ, μαζί βέβαια με το όνομα του συγ-γραφέως, ο όποιος μπαίνει σ' ένα ειδικό «μαύρο πίνακα».Τα δημοσιεύματα κατά των Ιουδαίων παρακολουθεί επί-σης και το Κεντρικό Ισραηλινό Συμβούλιο (Κ.Ι.Σ.) πουαποτελεί Ελληνική(!) Δημοσία ύπηρεσία(!) εξαρτώμενηέκ του Ελληνικού Υπουργείου Εθνικής (!) Παιδείας καιθρησκευμάτων. Το Κ.Ι.Σ. κάπου-κάπου άπαντά υπεραμυ-νόμενο του εβραϊσμού.

Στήν κατηγορία των αντιεβραϊκών βιβλίων ασφαλώςοι έν Ελλάδι Ιουδαίοι θα έχουν κατατάξει και την πα-ρούσα έργασίαν μου. Εχουν όμως δίκαιο; Το βιβλίο μουείναι αντιεβραϊκό;

Θά έχετε μέχρι τώρα βεθαιωθή, ότι όσα έγραψα είναι α-λήθεια, διότι βασίζονται επί αδιάψευστων ιστορικών συμ-βάντων. Μέ άλλα λόγια όταν γράφω ότι οι εβραίοι αγορά-σανε το πτώμα του άπαγχονισθέντος Πατριάρχου Γρηγο-ρίου Ε' δεν λέγω ψέμματα, αλλά επαναλαμβάνω μιά ιστο-ρική αλήθεια, που ουδείς αμφισβητεί. Το ίδιο και για τονΚοσμά τον Αιτωλό και για τους άλλους ιεράρχες της Ορ-θοδοξίας που υπέστησαν τα πάνδεινα έκ των εβραίων. Συ-νεπώς, ούτως εχόντων των πραγμάτων, δεν έχομεν άντι-εβραϊσμό, αλλά έξιστόρησι της αληθείας. Αν τώρα η α-λήθεια αποδεικνύει ότι οι εβραίοι υπήρξαν βασανιστές,δολοφόνοι και άρπαγες τι θα πούμε; ότι φταίει η αλήθεια;η να μη λέμε την αλήθεια, γιατί ενοχλείται το ΚεντρικόΙσραηλινό Συμβούλιο;

Επιθυμώ με μεγάλη ειλικρίνεια να συζητήσω αυτό πουονομάζεται αντιεβραϊσμός. Απορρίπτω έκ πεποιθήσεωςτις παράλογες βρισιές, με τις οποίες δικαιολογημένα η α-δικαιολόγητα λούζουν τους Ιουδαίους. Δέν μπορώ όμως

Page 176: kostas plevrisas

να αποκρύψω τα γεγονότα. Και γιατί να τα αποκρύψω; ηαλήθεια πρέπει να λέγεται με παρρησία, πράγμα που απο-τελεί στοιχείο της Ελληνικότητος. Αν θέλουν οι κύριοιεβραίοι ας αντικρούσουν από τα διάφορα περιοδικά τους,που κυκλοφορούν στην Ελλάδα τα γεγονότα. Φυσικά δεντο κάνουν, διότι είναι αδύνατον. Δέν θέλουν όμως και νατα παραδεχθούν, επειδή κάτι τέτοιο δεν συμφέρει στον ε-βραϊσμό. Ετσι προσφεύγουν, αρχικά στην αποσιώπησικαι κατόπιν στην πλαστογραφία. Προσπαθούν να απο-σιωπήσουν τα συμβάντα, ώστε οι Ελληνες να μη τα πλη-ροφορούνται. Ηδη από τα σχολικά βιβλία άφαιρέσανεσυστηματικά κάθε γεγονός, που δεν συμφέρει στους έ-βραίους, το ίδιο γίνεται και στην τηλεόρασι, στον τύποκ.τ.λ. όπου αποσιωπάται οτιδήποτε αληθές δεν αρέσειστους εβραίους. Η πλαστογραφία αντικαθιστά την άπο-σιώπησι οπουδήποτε αυτή είναι ανέφικτη. Ο,τι κακό μαςέκαναν οι εβραίοι το φορτώνουν σε Τούρκους, Αραβες,Πέρσες, κ.τ.λ. μολονότι η ιστορία πιστοποιεί ότι υποκι-νητές και συνήθως εκτελεστές ήσαν οι ίδιοι οι εβραίοι.Τα παραδείγματα είναι άφθονα.

Εν τέλει εκείνο που επιδιώκω να καταστήσω σαφές σ'όλους είναι ότι οι εβραίοι προσπαθούν με την διάτρητηκατηγορία του «αντιεβραϊσμού» να δυσφημήσουν τα βι-βλία, που περιγράφουν την ίστορική αλήθεια. Όποιοςαυθαίρετα και αλόγιστα υβρίζει, όχι μόνο τους εβραίους,αλλά οποιονδήποτε λαό, πρέπει να κατακριθή χίλιες φο-ρές. Ποτέ όμως όταν άνακοινώνη αλήθειες. Σ' αυτή την το-ποθέτησί μου δεν πιστεύω να υπάρχουν αντιρρήσεις. Εάνμε τέτοιο πνεύμα δήτε το βιβλίο μου ασφαλώς θα διαπι-στώσετε, ότι κάθε άποψι μου στηρίζεται σ' ένα αληθές γε-γονός.

Από τα πραγματικά γεγονότα, βγάζω πραγματικά συμ-περάσματα και κανείς δεν δικαιούται να με κατηγορήσηγι' αυτό, εκτός αν τα γεγονότα που επικαλούμαι είναι ψεύ-τικα. Κύριοι εβραίοι τεμαχίσατε τον Μητροπολίτη Κο-ρώνης Γρηγόριο και καλούσατε τους Ελληνες να φάνεκρέας από τον Δεσπότη τους; ναι η όχι; Κύριοι εβραίοικόψατε τα γεννητικά όργανα του πατριάρχου Αναστα-σίου και του τα βάλατε στο στόμα; Ναι η όχι; κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Page 177: kostas plevrisas

Κατά ποίαν έννοιαν λογικής και ηθικής, όταν περιγράφωαυτά που πράγματι διέπραξαν οι εβραίοι πρέπει να κατη-γορηθώ ως αντιεβραίος; Εγώ φταίω, που λέω, όσα οι έ-βραίοι κάνανε; Ας μου απαντήση το Κ.Ι.Σ. και οποιοσ-δήποτε εβραίος η εβραϊκή υπηρεσία. Αλλως τε δεν είμεθαέμείς που άρνούμεθα τον διάλογο, αλλά οι εβραίοι. Αφή-νω στους Ιουδαίους την άπάντησι στο ερώτημα: γιατί δεντολμούν ένα δημόσιο διάλογο, για τις σχέσεις Ελληνι-σμού-εβραϊσμού;

Ενα εβραϊκό τέχνασμα είναι η χρησιμοποίησι του ο-νόματος του εβραίου, ως δηλωτικού μόνο θρησκείας. Λέ-νε, είμαστε Ελληνες υπήκοοι εβραίοι στο θρήσκευμα κιούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζουν ότι διαφέρουν από έμαςτους Ελληνες μονάχα στο θρήσκευμα. Μ' άλλα λόγιαπροσπαθούν να μας εξαπατήσουν μεταχειριζόμενοι τηνθρησκεία και την υπηκοότητα και αποσιωπώντας την ε-θνικότητα, την καταγωγή δηλαδή.

Πράγματι υπάρχει εβραϊκή θρησκεία, όπως υπάρχεικαι εβραϊκή φυλή. Όταν μιλάμε για εβραίο, εννοούμε τονγνωστό σημίτη, που φυλετικά και εθνολογικά δεν ανήκειστην Ελληνική φυλή ούτε στο Ελληνικό Εθνος, αλλάστην εβραϊκή φυλή και στο εβραϊκό έθνος. Οπωσδήποτεείναι ένας ιδιαίτερος λαός, ο όποιος μάλιστα κατά τηνθρησκεία του είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού. Αν εβραίοςσημαίνει μόνο θρήσκευμα, τότε όποιος γινότανε εβραίοςθάτανε αυτόματα και «εκλεκτός του Θεού». Ενώ πάντοτεκατά την γνώμη τους αυτοί είναι «εκλεκτοί του Θεού» σανλαός, σαν φυλή και γι' αυτό στην Π.Δ. ο Θεός τους δια-κρίνει από τους αλλοφύλους.

Η υποκρισία έχει όρια, τα οποία υπερέβησαν οι εβραί-οι όταν ισχυρίζονται ότι είναι Ελληνες πολίτες και δια-φέρουν από έμας τους Ελληνες μόνο στη θρησκεία. Δένχρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για να αποδείξω το ο-φθαλμοφανές αντίθετο. Το νομικό πλάσμα της ύπηκοότη-τος δεν αναιρεί την φυλετική και εθνολογική πραγματι-κότητα. Φαντασθήτε να πάρη ένας, στη θρησκεία τοτεμι-στής, πυγμαίος τήν Ελληνική υπηκοότητα και αδιάντροπανα μας λέη ότι διαφέρει από μας μόνο ως προς την θρη-σκείαν, διότι είναι Ελλην πολίτης τοτεμιστής στην θρη-

Page 178: kostas plevrisas

σκεία.Κατά τους εβραίους ο ελληνικός λαός διαιρείται σε Ελ-

ληνες Χριστιανούς στο θρήσκευμα, Ελληνες εβραίουςστο θρήσκευμα, Ελληνες Μουσουλμάνους στο θρήσκευ-μα κ.τ.λ. Το Ελλην για τους εβραίους περιορίζεται στονομικό μέρος και δηλώνει υπηκοότητα και τίποτε άλλο.Τί ψεύδος και τι προσβολή για τον Ελληνισμό!! Το Ελ-λην πριν απ' όλα και πάνω απ' όλα σημαίνει Γένος, Φυλή,Εθνος. Η Ελλάς και οι Ελληνες υπήρξαν πριν κι απότον Χριστιανισμό και τον εβραϊσμό και τον Μουσουλμα-νισμό. Ο χριστιανισμός παρουσιάσθηκε έδώ και 2000χρόνια περίπου, ο εβραϊσμός έδώ και 3400 χρόνια περί-που, ο Μουσουλμανισμός έδώ και 1400 χρόνια περίπου,ένώ η Ελλάς κι ο Ελληνισμός αποδεδειγμένα υπάρχουνέδώ και 20000 χρόνια περίπου, άν και άνεκαλύφθησαν αρ-χαιολογικά ευρήματα και κείμενα που ανατρέχουν τηνΕλλάδα σε 50.000 χρόνια ιστορικού παρελθόντος.

Εξ άλλου οι εβραίοι έχουν την μητρική τους γλώσσα,που δεν είναι η Ελληνική, τις παραδόσεις τους, που δενείναι Ελληνικές, την σημιτική καταγωγή τους που δενείναι Ελληνική, τα ήθη και έθιμα τους που δεν είναι Ελ-ληνικά, τα ιδανικά τους που δεν είναι Ελληνικά, την ιστο-ρία τους που δεν είναι Ελληνική και μας λένε ότι διαφέ-ρουν από τους Ελληνες μόνο στη θρησκεία; Από πουκαι ως πού αυτοί ήσαν Ελληνες; Το νομικό κατασκεύα-σμα της ύπηκόοτητος δεν μπορεί να άλλάξη την σημιτικήκαταγωγή και να τους μετατρέψη σε Ελληνες.

Τέλος άν λάβουμε ύπ' όψιν και την εχθρική διαγωγήτους απέναντι της Ελλάδος αποδεικνύεται ότι ούτε Φι-λέλληνες είναι, αλλά μισέλληνες.

Τίς αλήθειες αυτές καμμιά εβραϊκή δημαγωγία δεν πρό-κειται να μεταβάλη.

Οι εβραίοι όπου και να βρίσκωνται είναι αφοσιωμένοιστο Ισραήλ. Δέν τους κατηγορώ γι' αυτήν τους την άφο-σίωσι. Τους κατηγορώ για τον τρόπο, με τον όποιον τηνυλοποιούν. Διότι δεν επιδιώκουν να ωφελήσουν το Ισ-ραήλ με δημιουργική εργασία στο κράτος του οποίου εί-ναι πολίτες, αλλά επιδιώκουν να κυριαρχήσουν και να τουποτάξουν οίκονομικά και πολιτικά στο Ισραήλ, στην

Page 179: kostas plevrisas

γνησιώτερη δηλαδή έκφρασι του εβραϊσμού.Οι ίδιοι ανησυχούν μήπως οι νέες Ιουδαϊκές γενιές ά-

πομακρυνθούν από τα φανατικά και παράλογα πιστεύωτων πατέρων τους. Ετσι κάθε τόσο προτρέπουν τους Ιου-δαίους που ζουν εκτός Ισραήλ να έχουν στην ψυχή τους,πάνω άπ' όλα το Ισραήλ. Τέτοιες εκκλήσεις συνήθως πα-ρατηρούνται παραμονές εκλογών, όπου οι εβραίοι ψηφο-φόροι καλούνται να υποστηρίξουν ώρισμένα κόμματα ηωρισμένους υποψηφίους κομμάτων, που φυσικά θα έχουνήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις υπέρ του Ισραήλ. Το γαλ-λικό «εβραϊκό βήμα» (Tribune Juive) υπεστήριξε στίς 22Φεβρουαρίου 1973 «την τάσι των Εβραίων ψηφοφόρωννα αποφασίζουν με βάσι συλλογισμούς όπου το Ισραήλαποτελεί την κεντρική θέσι». Και για να μήν άπομείνηκαμμιά αμφιβολία περί των διαθέσεων των εβραίων να κα-τευθύνονται από τα επεκτατικά συμφέροντα του Ισραήλέρχεται η εβραϊκή εφημερίδα «Monde» της ίδιας εποχής(29 Μαρ. 1973) να δημοσίευση άνακοίνωσι του ΑβραάμΣένκερ, μέλους της εκτελεστικής επιτροπής του παγκο-σμίου Σιωνισμού, στην όποια απαιτούσε από τους εβραί-ους: «να εξακολουθήσουν να συνταυτίζονται με το Ισ-ραήλ παραδεχόμενοι ότι είναι το πνευματικό τους κέν-τρο». Τώρα τι είδους «Γάλλοι υπήκοοι» θα είναι όσοι θεω-ρούν το Ισραήλ πνευματικό τους κέντρο δεν χρειάζεταινα το εξηγήσουμε. Σταματώ για λίγο στην Γαλλία, όπου ηεβραϊκή επιρροή έφθασε στο σημείο να δώση στο Γαλλι-κό έθνος ακόμη κι εβραίους πρωθυπουργούς (ΛεόνΜπλούμ, Μαντές Φρανς). Ο ακραιφνής Γάλλος πατριώ-της Στρατηγός Ντε Γκώλ αντελήφθη, ότι οι Γαλλοεβραίοιείναι πρώτα και κυρίως εβραίοι και Γάλλοι μόνον άν ηΓαλλία έξυπηρετή το Ισραήλ. Λοιπόν τι δείξανε τα περι-στατικά; Δείξανε ότι όσο η Γαλλία διατηρούσε φιλικέςσχέσεις με το Ισραήλ οι Γαλλοεβραίοι δεν δημιουργού-σαν κανένα πρόβλημα. Μόλις η Γαλλία διά του προέδρουΝτέ Γκώλ ακολούθησε φιλοαραβική πολιτική αμέσως οιΓαλλοεβραίοι και οι εβραϊκές οργανώσεις εστράφησανκατά του έθνικού ήγέτου των Γάλλων. Μέ δημοσιεύματατον βρίσανε. Μέ οργανωμένες εκδηλώσεις αναρχίας άνα-στατώσανε το Παρίσι κ.τ.λ. Μέχρι που «οι Ισραηλινής

Page 180: kostas plevrisas

καταγωγής Γάλλοι πυρηνικοί επιστήμονες απειλούν ναμποϋκοτάρουν το θερμοπυρηνικόν πρόγραμμα του προέ-δρου Ντε Γκώλ» («Ακρόπολις» 12 Δεκ. 1967). Κι όλα αυ-τά διότι η Γαλλία ακολουθούσε εξωτερική πολιτική πουενοχλούσε το Ισραήλ. Βέβαια ο Γάλλος Πρόεδρος διέτα-ξε την άπομάκρυνσι των «Γάλλων» εβραϊκής καταγωγήςπου εργαζόταν στο Γαλλικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι έ-βραίοι δείξανε πόσο δειλοί ήσαν, αφού απέναντι των Γερ-μανών δεν κράτησαν ήρωϊκή στάσι, ούτε απλώς αξιοπρε-πή. Ενώ ξέρανε ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός ήτανε εχθρόςτους, αυτοί ουδέποτε πολεμήσανε, ουδέποτε άντισταθήκα-νε. Παρέμειναν κρυμμένοι θέλοντας να διαφύγουν τουςκινδύνους, που συνεπάγεται η συμμετοχή στον πόλεμο ηστην άντίστασι. Όποτε τους συνελάμβαναν ήσυχα-ήσυχαάφηναν να τους φορτώνουν στους σιδηροδρόμους, να τουςμεταφέρουν στην Γερμανία και να τους κλείνουν σταστρατόπεδα. Εκεί δουλικώτατοι περίμεναν το τέλος τουπολέμου.

Ελπίζανε ότι στην ασφάλεια των μετόπισθεν θα διασω-θούν. Και όπως απεδείχθη δεν είχαν άδικο, αφού έπιζήσα-νε χιλιάδες Ιουδαίοι, όταν αιματοκυλείτο η Ευρώπη.

Ασφαλώς στα στρατόπεδα πέθαναν πολλοί εβραίοι.Πώς όμως πέθαναν; Σχέδιο ομαδικής έξοντώσεώς των δενυπήρχε, διότι αν οι Γερμανοί επιθυμούσαν να τους εξολο-θρεύσουν μπορούσαν να το επιτύχουν μονομιάς π.χ. δηλη-τηριάζοντας το νερό κ.τ.λ., ένώ μετά τέσσερα-πέντε έτηπλήθος εβραίων σώθηκε και παίρνουν ακόμη αποζημιώ-σεις και συντάξεις από την Δυτ. Γερμανία διά την κράτη-σί τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ατομικά πέθαι-ναν σ' ενα φυσικό αριθμό. Μ' αλλά λόγια οπουδήποτε υ-πάρχει σύνολο προσώπων δικαιολογείται κάποιο ποσο-στό θνησιμότητος. Στούς χιλιάδες φυλακισμένους πέθα-ναν αρκετοί από ασθένειες η κακουχίες. Τα πτώματα οιΓερμανοί δεν τα έθαβαν, αλλά τα έκαιγαν σε ειδικούς κλι-βάνους, στούς περιβόητους «φούρνους» στούς οποίους ηεβραϊκή προπαγάνδα ισχυρίσθηκε και διέδωσε, ότι καίγα-νε ζωντανούς τους εβραίους.

Στήν τελευταία περίοδο του πολέμου, ιδίως, πολλοί φυ-

Page 181: kostas plevrisas

λακισμένοι, όχι μόνο εβραίοι, αλλά διαφόρων εθνικοτή-των, απεβίωσαν στα στρατόπεδα λόγω κακής διατροφής.Οταν ο Γερμανικός στρατός ύπεσιτίζετο και όταν ο Γερ-

μανικός λαός δεν εύρισκε τρόφιμα δεν πιστεύω να θέλατενα ταίζουν τους εβραίους φιλέτα. Η πείνα πράγματι άπε-σκελέτωσε τους κρατουμένους ασχέτως εθνικότητος. Στίςταινίες κινηματογράφων που γύρισαν οι Σύμμαχοι, ότανεισήλθον στα στρατόπεδα βλέπετε αδυνατισμένους αν-θρώπους, που υποφέρουν από ασιτία και μόλις κατορθώ-νουν να περπατούν. Καμμιά άντίρρησις. Αυτό όμως δεντο έπαθαν μόνον οι εβραίοι, αλλά όλοι οι κρατούμενοι γιατους οποίους η διεθνής προπαγάνδα δεν λέγει λέξι. Σάν ναπροσπαθούν να μας πείσουν, ότι οι Γερμανοί μόνο εβραί-ους πιάνανε και μόνο εβραίοι ύποφέρανε. Ενώ η αλήθειαείναι ότι μόνο οι εβραίοι δεν πολεμήσανε.

Η ιστορική αλήθεια δεν επιδέχεται άμφισβήτησι. Ε-κτός από τους άμεσα εμπολέμους, που μεταξύ των είχαν ε-θνικές διαφορές συμμετείχαν στον πόλεμο και άσχετοιλαοί, που τους παρέσυραν οι κυβερνήσεις τους. Εναντίοντων Γερμανών πολεμήσανε μέχρι και Ινδοί και Νεοζη-λανδοί και Αυστραλοί και Κύπριοι, οι οποίοι δεν είχανκανένα προηγούμενο με το Τρίτο Ράϊχ. Και πράγματι πεί-ραξε ο Χίλτερ την Αυστραλία; η την Ινδία και την Κύπρο;Δύο χώρες που ήσαν σκλαβωμένες στους Αγγλους αποι-κιοκράτες; Όχι. Μίλησε ποτέ η έκανε κάτι εναντίον τηςΝέας Ζηλανδίας, η του Καναδά ο Χίτλερ; Όχι. Κι' όμωςστρατεύματα από τους λαούς αυτούς ήλθαν στην Ευρώπηκαι πολεμήσανε την Γερμανία.

Μονάχα οι εβραίοι δεν συγκροτήσανε μιά εβραϊκήστρατιά να πολεμήση στην Ευρώπη. Τα εκατομμύρια τωνεβραίων της Αμερικής δεν ώργάνωσαν έστω μιά εβραϊκήμεραρχία για να άποβιβασθή στην Νορμαδία. Πολωνοί,Τσέχοι, Ελληνες κ.τ.λ. διέφευγαν από τις κατεχόμενεςχώρες των και ένετάσσοντο σε μονάδες που έμάχοντο κα-τά των Γερμανών. Τέτοιες μονάδες ο «εκλεκτός λαός» δενώργάνωσε. Προτιμούσε πειθήνιος να κρύβεται σε υπόγειαη να εργάζεται στα στρατόπεδα. Και κατόπιν ήλθαν αυτοίοι αμέτοχοι του αγώνος και άπαιτήσανε και πήρανε συν-τάξεις, διότι ήσαν φυλακισμένοι. Δηλαδή διότι σωθήκανε

Page 182: kostas plevrisas

εκ του ασφαλούς. Χιλιάδες Ελληνες και Ευρωπαίοι πουπολεμούσανε όλο το διάστημα που οι εβραίοι κρύβοντανη ζούσαν σε στρατόπεδα δεν πήραν ούτε δραχμή, ούτε ένααναμνηστικό παράσημο. Η έβραιοκρατούμενη Διεθνήςπροπαγάνδα προτίμησε να πληρώση τους λιποτάκτες κι'ούτε έστω να τιμήση τους μαχητές.

Οι εβραίοι που ξέρουν την αλήθεια, φοβούνται τρομε-ρά την σύγκρισι με τους Ελληνες. Ετσι μεθοδεύσανε τηνάντίδρασί τους, η οποία δεν είναι δημιουργική πραξις, έ-νας δημιουργικός αγών, αλλά κάθε ύπουλος τρόπος άπο-σιωπήσεως του Ελληνισμού.

Ιδού λοιπόν γιατί στην Ελλάδα δεν κυκλοφορεί μία,επαναλαμβάνω και τονίζω μία, βιογραφία του Σωκράτους(πλην του βιβλίου μου: «Ο Σωκράτης μπροστά στον Θά-νατο») του Αριστοτέλους, του Πλάτωνος κ.τ.λ. ένώ κυ-κλοφορούν βιογραφίες του Κεμάλ Ατατούρκ (και μάλι-στα δίτομος) του Μάο, του Τσε Γκεβάρα, του ΜάρτινΛούθερ Κίνγκ, του Γκάντι κ.τ.λ.

Ιδού λοιπόν γιατί στην Αθήνα και σ' όλες τις Ελληνι-κές πόλεις (πλην Θεσ/νίκης) δεν ανηγέρθη ο άνδριάς τουΜ. Αλεξάνδρου και πουθενά στην Ελλάδα δεν έστήθη-σαν σ' όλες τις πόλεις της Ελλάδος οι ανδριάντες τουΚωνσταντίνου Παλαιολόγου, των Ίσαύρων, της Μακεδο-νικης Δυναστείας, του Ηρακλείου, των Κομνηνών, τουΤσιμισκή, του Νικηφόρου κ.τ.λ. Τα ζώα των πνευματικώνιδρυμάτων δεν ντρέπονται; Ξέρω καλά ότι μόνο ένας ε-βραϊκός νοσηρός εγκέφαλος διέγραψε από την νέαν Ελ-λάδα τον Βυζαντινό πολιτισμό και την Βυζαντινή αυτο-κρατορία μας. Διότι αν τα παιδιά μας βλέπανε παντού στίςπλατείες όλων των πόλεων τους ανδριάντες των αυτοκρα-τόρων μας θα λαμπάδιαζε μέσα τους το αυτοκρατορικόπνεύμα του Ελληνισμού. Οι εβραίοι καταπολεμούν τηνάνάπτυξιν εθνικής υπερηφάνειας στην Ελλάδα, ιδίωςστην νεολαία της. Μέ την συνένοχη συμπαράστασι τωνπνευματικών ιδρυμάτων και των αρμοδίων υπουργείων, ό-που ήγούνται έβραιοπράκτορες φανεροί η κρυφοί καιπόρνες η ομοφυλόφιλοι φανεροί και κρυφοί έξωβελίσθηο Βυζαντινός Ελληνισμός, από την σύγχρονον Ελλάδα.

Προκαλώ τον οιονδήποτε πολιτικό, τον οιονδήποτε Α-

Page 183: kostas plevrisas

καδημαϊκό, τον οιονδήποτε διανοούμενο, να μού πουν κα-τά ποίαν έννοιαν εθνικής αξιοπρέπειας δεν άνηγέρθησανοι ανδριάντες των Αυτοκρατόρων μας; να μου πουν γιατίστην Αθήνα δεν υπάρχει ανδριάς του Μ. Αλεξάνδρου;

Και σύ αναγνώστη τι λες;

Κίμων, Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Επαμεινώνδας κ.τ.λ.και για να πάμε μακρύτερα Αχιλλεύς, Αίας, Διομήδηςκ.τ.λ. και για να έλθουμε πλησιέστερα Αλέξανδρος,Ήφαιστίων, Σέλευκος, Ευμενής κ.τ.λ. και άλλοι χιλιάδεςΑρχαιοέλληνες άποτελούν υποδείγματα γενναιότητος.Τέτοιους δεν ανέδειξαν οι εβραίοι. Γιά να μη μιλήσω γιατο πλήθος των φιλοσόφων, το πλήθος των ποιητών, τοπλήθος των καλλιτεχνών, το πλήθος των επιστημόνων,που παντελώς στερείται ο εβραϊσμός.

Θά είχατε λάθος, έάν νομίζατε οτι γράφω αυτές τις αλή-θειες με πρόθεσι να μειώσω τον εβραϊσμό. Μά δεν μενοιάζουν οι εβραίοι σαν εβραίοι, όπως δεν με νοιάζουν οιΠυγμαίοι σαν Πυγμαίοι η οι Εσκιμώοι σαν Εσκιμώοι.Αλλά τότε γιατί τα γράφω; διότι έχουν εισάγει στην έκ-παίδευσι τον εβραϊσμό με αποτέλεσμα τα Ελληνόπουλανα μαθαίνουν για Αβραάμ, Ααρών, Μωϋσή, Λώτ, Νώε,Σαούλ, Σαμουήλ, Δαυΐδ, Αύνάνα, Σολομώντα, Ραχήλ, Ια-κώβ, Ιωσήφ, Ιεζεκιήλ, Μαλαχία, Ιερεμία κι' άλλους έ-θραίους πραγματικούς η φανταστικούς και να μη μαθαί-νουν για Ποσειδώνιο, Κλεάνθη, Φιλόλαο, Αρκεσίλαο,Πύρρωνα, Ξενοφάνη, Ζήνωνα, Πολύκλειτο, Ηρωνα, Εμ-πεδοκλέα, Καρνεάδη, Πρόδικο, Σπεύσιπο, Φωκίωνα,Μύσωνα, Ιππαρχο και πολλούς άλλους Αρχαιοέλληνες,που λάμπρυναν τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Όταν τα Ελληνόπουλα διδαχθούν τα πολιτιστικά καιπολεμικά κατορθώματα των προγόνων μας, θα τους θαυ-μάσουν, θα υπερχειλίσουν εθνικής υπερηφάνειας, θα έν-δυναμωθή το Ελληνικό φρόνημα και όταν κάποιος τουςπή για τον Ιακώβ η την Σάρρα θα γελούν, διότι τα ανθρω-πάκια του εβραϊσμού δεν συγκρίνονται με τους Τιτάνεςτου Ελληνισμού. Όλη δέ η Παλαιά Διαθήκη θα καταρ-ρεύση ως βιβλίον αντιστόρητον κι' οπωσδήποτε άνθελλη-νικόν.

Page 184: kostas plevrisas

Τήν γνώμη μου ότι προέχει να μαθαίνουμε τις Αρχαι-οελληνικές προσωπικότητες και τα επιτεύγματα τους δενπιστεύω να ύπάρχη κανένας Ελλην, που να αρνήται. Εντούτοις δεν θα είχα άντίρρησι να έδιδάσκοντο στους μα-θητές της Ελλάδος τα έργα των εβραίων, αν έκ της γνώ-σεως αυτών θα προέκυπτε ηθική η πνευματική ωφέλεια.Πιθανώς σε μία τέτοια περίπτωσι να αποδεχόμουν τηνδιάθεσι ελαχίστων ωρών διδασκαλίας στα σχολεία. Ανκαι τούτο δεν θα έχρειάζετο, άφού ηθικά πρότυπα, πνευμα-τικά υποδείγματα και ηρωικά παραδείγματα βρίσκονταιάφθονα, ατελείωτα στην Ελληνική Ιστορία.

Νά χάνεται όμως πολύτιμος διδακτικός χρόνος για ναάκούη η Ελληνική νεολαία την εβραϊκή παραμυθολογίακαι να γνωρίζη την άνηθικότητα διά μέσου των εβραίωνείναι επικίνδυνο, όσο και άντιπαιδαγωγικόν.

Η Χριστιανική θρησκεία ας περιορισθή στον Θείο λό-γο του Χριστού. Και να απαλλαγή από τον εβραϊκό έναγ-καλλισμό, ο όποιος μόνο προβλήματα της δημιουργεί.Προβλέπω ότι φωτισμένοι Ιεράρχες θα σπάσουν τα δε-σμά του Ιουδαϊσμού. Κάποτε είμαι βέβαιος ότι ο Ορθό-δοξος Χριστιανός Ελλην ιερεύς δεν θα εύχεται στους υ-ποψηφίους συζύγους να μοιάσουν του Αβραάμ και τηςΣάρας, διότι το ζεύγος αυτό δεν συμβολίζει τους ιδανικούςσυζύγους, όπως είδαμε, αλλά να μοιάσουν του Οδυσσέωςκαι της Πηνελόπης.

Από άλλη αποψι όταν έχουμε τα έργα του Πλάτωνος,του Αριστοτέλους και των άλλων Ελλήνων φιλοσόφων,γιατί να διαβάσω την «Σοφία του Σολομώντος». Νά μούπή δηλαδή τι; να με μάθη τι; Μπροστά στην Σωκρατική έν-νοιοκρατία ποιο βιβλίο είναι δυνατόν να βάλω από τηνΠαλαιά Διαθήκη;; και στα ζητήματα του όρθολογισμού,της μεταφυσικής, της ηθικής, της φιλοσοφίας, της γνω-σιολογίας, της αισθητικής, των επιστημών για τα όποιαοι Ελληνες συνέγραψαν αξιόλογα βιβλία, που απαρτί-ζουν τους χιλιάδες τόμους της λεγομένης ΕλληνικήςΓραμματείας απέναντι της τι εβραϊκό να βάλω;

Ο Χριστιανισμός ουσιαστικώς είναι τελείως άσχετοςμε τον Ιουδαϊσμό. Γιά την ακρίβεια η μόνη σχέσι, που υ-πάρχει μεταξύ Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού είναι, ότι

Page 185: kostas plevrisas

οι εβραίοι έσταύρωσαν τον Χριστόν. Από όλες τις από-ψεις και όπως και να έξετασθή το ζήτημα είναι βέβαιο ότιο Χριστιανισμός προέρχεται από τον Ελληνισμό. Συγκε-κριμένα οτιδήποτε ηθικά η πνευματικά ανώτερο διαθέτειη Χριστιανική διδασκαλία, αυτό το πήρε από τους Αρχαι-οέλληνας κι όχι από τους εβραίους.

Επικαλούμαι την επιστημονική μαρτυρίαν ενός Ελλη-νος και ενός ξένου, αν και θα μπορούσα να παρέθετα ανα-ρίθμητα σχετικά κείμενα. Ο διαπρεπής R. LIVIGSTONEστο περίφημο σύγγραμμα του «Το Ελληνικό Πνεύμα καιη σημασία του για μας» (ελλ. έκδ. «Μαστορίδη» Θεσ/νίκησελ. 248) γράφει:

«Από διαφορετικά μονοπάτια, Στωικοί, Επικού-ρειοι, Κυνικοί, οι συνεχιστές του Πλάτωνα, οι συνε-χιστές του Αριστοτέλη ερεύνησαν την αρετή καιτην ευτυχία, και διάνοιξαν τα πεδία της φυσικής, τηςμεταφυσικής, της λογικής, της ψυχολογίας, της ηθι-κής.

Και έτσι, όταν έρχεται ο Χριστιανισμός, βρίσκει,κατά κάποιον τρόπο τον κόσμο παρασκευασμένο γι'αυτόν. Υπάρχουν παλιές φιάλες που θα δεχτούν τονέο κρασί και δέ θα σπάσουν. Υπάρχει έτοιμη γι'αυτόν μιά μεταφυσική και μιά ηθική φιλοσοφία καιένα λεξιλόγιο. Ο Απόστολος Παύλος θα βρή τηναντίθεση της «σάρκας» και του «πνεύματος» πολύκοντά στα χέρια του, ο Απόστολος Ιωάννης θα έχητον «Λόγον», με τον όποίο μπορεί να έκφράση τοΠρόσωπο του Χρριστοϋ, ο Αγιος Θωμάς, θα έχη τοσύστημα του Αριστοτέλη, με το όποιο θα προβάλητα μυστήρια του Ευαγγελίου. Οι Απολογητές θαχρησιμοποιήσουν την Ελληνική αλληγορική μέθο-δο για τις δυσκολίες της Παλαιάς Διαθήκης, θα αν-τλήσουν επιχειρήματα εναντίον των θεών των Ελ-λήνων από τους Ελληνες φιλοσόφους, και θα μνη-μονεύουν τον Πλάτωνα και τον Ευήμερο ως μάρτυ-ρες εναντίον του Δία. Η Κόλαση, ο Παράδεισος, τοΚαθαρτήριο της Χριστιανοσύνης θα δανειστή τιμω-ρίες και αμοιβές από τις εικόνες που ο Ορφισμός

Page 186: kostas plevrisas

είχε χαράξει για τη μέλλουσα ζωή».

Και ο Εμ. Παντελάκης στο έρμηνευτικόν σημείωματου για τα «χρυσά επη» του Πυθαγόρου (εκδ. «Πάπυρος»Αθ. 1975, σελ. 95) εύστόχως παρατηρεί:

«Η υπό του Υιού δε και Λόγου του Θεού ιδρυθεί-σα επί της γής Εκκλησία διεδέχθη, ως ήτο επόμε-νον, θεία ούσα αυτή, την θαυμαστήν μεν πάντοτε,αλλ' ανθρωπίνην πάντως ούσαν του Πυθαγόρου Εκ-κλησίαν. Οτι δε τα υψηλά διδάγματα της Πυθαγο-ρείου Εκκλησίας καθιστώσι τον άνθρωπον ίκανόννα κατανόηση βαθύτερον και εδραίωση εν τη ψυχήαυτού άσφαλέστερον τα θεία διδάγματα της τού Χρι-στού Εκκλησίας, πείθεται πάς όστις μελετά έμβρι-θώς τα «Χρυσά έπη», το μικρόν τούτο του Πυθαγό-ρου εύαγγέλιον ως εισαγωγήν και υπόμνημα του με-γάλου του Χριστού ευαγγελίου».

Είναι λοιπόν προφανές ότι επιβάλλεται η απαλλαγή τηςΧριστιανικής θρησκείας από τον Ιουδαϊσμό. Αποτελείεθνική ανάγκη η θέσις τα Ελληνόπουλα να μελετούν τηνΕλληνικήν φιλοσοφίαν και την λοιπήν Ελληνική γραμ-ματεία, παρά να μαθαίνουν τους εβραίους, που χρησιμεύ-ουν μόνον ως υποδείγματα προς αποφυγήν. Αλλως τε εί-ναι κοινή διαπίστωσι, ότι η Ιουδαία δίνει παραδείγματαζωής ανάξια μιμήσεως. Τα αιώνια πρότυπα ζωής άναδεί-χθησαν μονάχα στην Ελλάδα. Ο LIVIGSTONE για ναμείνω σ' αυτόν παρατηρεί τα έξης σημαντικά:

«...είναι αδύνατο να πάρη κανείς από την Ιουδαίαένα περιεχόμενο ζωής- είναι αδύνατο να ζήση κανείςκατά τον τρόπο του Εβραίου, για τον αποχρώνταλόγο ότι, αν επιχειρούσαμε, θα είχαμε να κάμωμε πο-λύ λίγα πράγματα. Ο υψηλά πολιτισμένος άνθρωποςδεν μπορεί να δαπανήση τον καιρό του στη λατρεία,η τη γεωργία, η το εμπόριο, διότι δέ γεννήθηκε απο-κλειστικά μόνο για την προσευχή, η το όργωμα ητην απόκτηση χρημάτων. Εχει πολλές ικανότητες

Page 187: kostas plevrisas

και ένστικτα, και ο Ελληνας, που σκέφτηκε την τέ-χνη και τη λογοτεχνία και την πολιτική ζωή είναιτο καλύτερο πρότυπο στο όποιο ο υψηλά πολιτισμέ-νος πρέπει να στραφή, αν έπιθυμή να χρησιμοποίη-ση επάξια αυτές τις ικανότητες του».(ένθ. άνωτ. σελ.151)

Ο καθηγητής WILL DURANT («Παγκόσμιος Ιστο-ρία του Πολιτισμού» έλλ. έκδ. «Συρόπουλοι» τόμος Β'σελ. 681) ύστερα από μιά εκτενή αναφορά στήν συμβολήτων Ελλήνων επιστημόνων για την θεμελίωσι και άνά-πτυξι του ανθρωπίνου πολιτισμού, επισημαίνει την ζημίααπό την απώλεια των συγγραμμάτων των Αρχαιοελλήνωνεπιστημόνων και ισχυρίζεται ότι «Εάν είχομεν ακέραιατα αριστουργήματα των, ίσως να εχαρακτηρίζαμεν τηνΕλληνικήν επιστήμην ως το μεγαλύτερον πνευματικόνκατόρθωμα της άνθρωπότητος».

Μετά από αυτά, τα τόσον παραστατικά λόγια, τι ναπροσθέσω; Ακόμη περισσότερον εντόνως ο Sir HenryMaine (Rede lecture for 1875, εις Symonds, 578) εδήλωνεότι «Πλην των τυφλών δυνάμεων της φύσεως, τίποτε δενκινείται εις τον κόσμον που δεν είναι ελληνικόν την κατα-γωγήν» και σαν συμπλήρωσις έρχεται η διαπίστωσις (ένθ.άνωτ. 579) οτι «όλα τα πολιτισμένα έθνη, εις ο,τι αφοράτην δραστηριότητα του πνεύματος, είναι άποικίαι της Ελ-λάδος».

Το συμπέρασμα στο όποίο κάθε λογικός άνθρωπος θακαταλήξη είναι η συντριπτική υπεροχή του Ελληνισμού.Όρθά λοιπόν η φωτεινή σκέψις του Περικλή Γιαννόπου-λου διεκήρυξε: «...Ηθικώς, Πνευματικώς και Εκπολιτι-στικώς το έλληνικόν πνεύμα δεν είχε απολύτως τίποτε ναπάρη από τον εβραϊσμόν ούτε κόκκον ένα από τίποτα, αλ-λά αυτού να του δώση τα πάντα». (Περ. Γιαννόπουλος:«Εκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν» έκδ. «Νέα Θέ-σις» Αθ. 1987, σελ. 57).

Επίσης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εβραϊκού ή-θους το πλησίασμα του εκάστοτε ισχυρού. Τους προσεγ-γίζουν προσφέροντας τους απίθανες εξυπηρετήσεις γιανα έπωφεληθούν.

Η τακτική των εβραίων να πλησιάζουν τους πολιτικά

Page 188: kostas plevrisas

ισχυρούς και με κολακείες, χρήματα, γυναίκες η με κάθεάλλο τρόπο να αποκτούν την εϋνοιά τους είναι γνωστή.Όταν ο Στρατηλάτης Βασιλεύς Κωνσταντίνος ορκίσθηκεΔιάδοχος ο ποιητής Γ. Σουρής του αφιέρωσε ενα ποίημαμε τον τίτλον: «Εις τον Λιάδοχον», όπου μεταξύ άλλωνσυγκινητικών προτροπών τον συμβουλεύει ν' άποφεύγητους εβραίους, τους όποιους αποκαλεί «βρωμερούς».Γράφει: «Και τους προμάχους γύρω σου να έχης της πα'τρίδος — κι' όχι Εβραίους βρωμερούς στο γένος και στοείδος» (Γ. Σουρής: «"Απαντα» έκδ. «Κομιώτη» Αθ. 1970τόμος 1ος σελ. 189).

Γιά την ύπεράσπισι της πατρίδος οι πρόγονοι μας ανέ-πτυξαν την αρετή που ώνομάσθη ανδρεία. Η αρετή αυτήδεν βρίσκεται σε καμμιά εβραϊκή έκδήλωσι. Ο Ιουδαίοςστους αγώνες που διεξήγαγε μετεχειρίζετο τις γυναίκες,την εξαγορά, την προδοσία και κάθε άλλο μέσο, που μόνοστην ανδρεία δεν μπορεί να ένταχθή.

Γιά τους "Ελληνες ήταν αδιανόητη η χρησιμοποίησιςπόρνων για την πραγματοποΐησι εθνικών σκοπών. "Οτανη Κόρινθος έκινδύνευε οι Κορίνθιοι ήρνήθησαν να δε-χθούν τα χρήματα, που προσέφεραν οι πόρνες για να οικο-δομηθούν τα τείχη της πόλεως. Χιλιάδες αγώνες έφερε είςπέρας ο Ελληνισμός κατά την μακραίωνα ιστορία του.Ουδέποτε όμως ένίκησε κάποτε με την βοήθεια πόρνων ησωματεμπορευόμενος τις γυναίκες του, όπως οι εβραίοι.Είναι δυνατόν να σκεφθήτε η μάλλον να φαντασθήτε ένανΣπαρτιάτη να στέλλη την αδελφή του η την σύζυγο του νακάνη ερωτά μ' έναν εχθρό, για να τον παρασύρη και να τονκαταβάλουν; Η γυναίκα Λάκαινα παρέδιδε την ασπίδαστον γιό της με την ηθική εντολή «τάν η επί τάς». Η άντί-ληψις αυτής της γενναιότητος δεν παρατηρείται πουθενάστον εβραϊσμό. Η Τελέσιλλα περίμενε τους εχθρούς μετο ξίφος στην έπαλξι του τείχους. "Αν ήταν εβραία θα συμ-περιφερότανε όπως η Ίουδίθ. Και οι άνδρες! Τι διαφοράμε τους εβραίους. Φαντάζεσθε τον Λεωνίδα να συνεργάζε-ται με πόρνες για να αντιμετωπίσουν τον Ξέρξη...

Οι πόρνες, τονίζω κι' άλλου, διαδραματίζουν σημαντι-κό ρόλο στην ιστορία του Ισραήλ. Όταν ο Ίησοϋς τουΝαυή πολιορκή την Ιεριχώ στέλλει δύο νέους για να κα-τασκοπεύσουν την πόλι και την περιοχή. Οι νέοι αυτοί ει-

Page 189: kostas plevrisas

σέρχονται στην πόλν και εγκαθίστανται στον οίκο τηςπόρνης Ραάβ. Ο ήγεμών της Ίεριχούς πληροφορείταιτην αφιξι των κατασκόπων και ζητεί από την πόρνη νατους παραδώση. Εκείνη ισχυρίζεται ότι έκαναν έρωτα μα-ζί της και μετά φύγανε. Παραπλανεί μάλιστα τους στρα-τιώτες προς κάποια κατεύθυνσι, ότι τάχα προς τα εκεί πή-γαν οι εβραίοι, ένώ τους είχε κρυμμένους στο δώμα. Μέ-χρις έδώ στον «Ίησού Ναυή» (Β, 1-6) διαβάζομεν:

«Και άπέστειλεν Ίησούς υιός Ναυή εκ Σαττίν δύονεανίσκους κατασκοπεύσαι λέγων άνάβητε και ίδε-τε την γήν και την Ιεριχώ. Και πορευθέντες οι δύονεανίσκοι είσήλθοσαν εις Ιεριχώ και είσήλθοσανεις οικίαν γυναικός πόρνης, ή όνομα Ραάβ, και κα-τέλυσαν ενεί. 2καί απηγγέλη τω βασιλεί Ιεριχώ λέ-γοντες, εισπεπόρευνται ώδε άνδρες των υιών Ισ-ραήλ κατασκοπεύσαι την γήν. 3και άπέστειλεν ο βα-σιλεύς Ιεριχώ και είπε προς Ραάβ λέγων έξάγαγετους άνδρας τους είσπορευμένους εις την οικίαν σουτην νύκτα, κατασκοπεύσαι γάρ την γήν ήκασι. 4καιλαβούσα η γυνή τους δύο άνδρας έκρυψεν αυτούςκαι είπεν αυτοίς λέγουσα, εισεληλύθασι προς με οιάνδρες- 5ώς δέ η πύλη έκλείετο έν τω σκότει, και οιάνδρες έξήλθον, ουκ έπίσταμαι που πεπορεύοντανκαταδιώξατε οπίσω αυτών, ει καταλήψεσθε αυτούς.6αύτη δέ άνεβίβασεν αυτούς έπί το δώμα και έκρυψεναυτούς έν τη λινοκαλάμη τη έστοιβασμένη αύτη έπίτου δώματος. 7

Η Ιεριχώ ήτο πόλις οχυρωμένη με ισχυρά τείχη. Κα-νείς δεν μπορούσε να μπή η νά βγή. Αλλά για την κατάλη-ψι της φρόντισε ο Κύριος, ο οποίος τώρα συνεννοείταιπροσωπικά με τον Ίησού του Ναυή. Θά σού παραδώσω«υποχείριο» την Ιεριχώ και τον Βασιλέα της, μολονότιείναι δυνατός. Παράταξε τους στρατιώτες σου κυκλικάκαι μόλις σαλπίσουν οι σάλπιγγες να φωνάξη όλο μαζί τοπλήθος και αυτομάτως θα πέσουν τα τείχη:

«Και Ιεριχώ συγκεκλεισμένη και ώχυρωμένη,και ουδείς εξεπορεύετο έξ αυτής ουδέ είσεπορεύετο.2και είπε Κύριος προς Ίησούν ιδού έγώ παραδίδωμι

Page 190: kostas plevrisas

ύποχείριον σοι την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτήςτον έν αυτή, δυνατούς όντας εν ισχύϊ 3σύ δε περίστη-σον αυτή τους μάχιμους κύκλω, 4καί έσται ως ανσαλπίσητε τη σάλπιγγι, ανακραγέτω πάς ό λαός άμα,5καί άνακραγόντων αυτών πεσείται αυτόματα τα τεί-

χη της πόλεως», (ένθ. άνωτ. ΣΤ, 1-5)

Πράγματι επτά ιερείς με επτά σάλπιγγες την ώρισμένηστιγμή έσάλπισαν, μόλις δε ο εβραϊκός λάος ήκουσε τουςσαλπισμούς άλλάλαξε και έπεσε το τείχος κι οι εβραίοιεισήλθον στην πόλιν.

«και εσάλπισαν ταις σάλπιγξιν οι ιερείς, ως δέ ήκου-σεν ο λαός των σαλπίγγων, ηλάλαξε πας ο λαός άμααλλαγμώ μεγάλω και ισχυρώ. και έπεσεν άπαν τοτείχος κύκλω, και ανέβη πάς ο λαός εις την πόλιν».

(ένθ. άνωτ. Στ, 20)

Γιά την Ιεριχώ ο Ίησούς του Ναυή είχε αποφασίσεισε συμφωνία πάντοτε με τον Κύριο να γίνη «ανάθεμα» όληη πόλις κι όσα ευρίσκονται σ' αυτήν, πλην της πόρνηςΡαάβ που πρέπει να περιποιηθούν την ίδια και όσα βρί-σκονται στον οίκο της.

«και έσται η πόλις ανάθεμα, αυτή και πάντα, όσα ε-στίν έν αυτή, Κυρίω Σαβαώθ, πλην Ραάβ τήν πόρνηνπεριποιήσασθε, αυτήν και πάντα όσα εστίν έν τώ ο-ίκω αυτής».

(ένθ. άνωτ. Στ. 17).

Μόλις κατελήφθη η πόλις ο Ίησούς του Ναυή και οιαίμοχαρείς εβραίοι έσφαξαν ανθρώπους, μέχρι και τα υπο-ζύγια ακόμη. Σώθηκε μονάχα η πόρνη Ραάβ, ο πατέρας, ημητέρα, οι αδελφοί της και γενικώς οι δικοί της, που μετε-φέρθησαν στο Ισραήλ. Η Ιεριχώ κάηκε εξ ολοκλήρουκαι κατεστράφη οτιδήποτε βρισκόταν εκεί πλην του χρυ-σού, αργύρου, χαλκού και σιδήρου, τα όποια τα προσέφε-ραν στον Κύριο:

«και ανεθεμάτισεν αυτήν Ίησούς και όσα ήν έν τηπόλει από ανδρός και έως γυναικός, από νεανίσκουκαι έως πρεσβύτερου και έως μόσχου και υποζυγίου,

Page 191: kostas plevrisas

εν στόματι ρομφαίαν και τοις δυσί νεανίσκοις τοιςκατασκοπεύασιν είπεν Ίησούς, εισέλθατε εις τηνοίκίαν της γυναικός και εξαγάγετε αυτήν εκείθενκαι όσα εστίν αύτή. και εισήλθον οι δύο νεανίσκοιοι κατασκοπεύσαντες την πόλιν εις την οικίαν, τηςγυναικός και έξηγάγοσαν Ραάβ την πόρνην και τονπατέρα αυτής και την μητέρα αυτής και τους αδελ-φούς αυτής και την συγγένειαν αυτής και πάντα, όσαήν αυτή, και κατέστησαν αυτήν έξω της παρεμβολήςΙσραήλ, και η πόλις ένεπρήσθη έν πυρισμώ σύν πα-σι τοις έν αυτή, πλην αργυρίου και χρυσίου και χαλ-κού και σιδήρου έδωκαν εις θησαυρόν Κυρίου εισε-νεχθήναι. Και Ραάθ την πόρνην και πάντα τον οίκοναυτής τον πατρικόν έζώγρησεν Ίησούς, και κατώ-κησεν έν τω Ισραήλ έως της σήμερον ημέρας, διότιέκρυψε τους κατασκόπευσαντας».

(ένθ.άνωτ. ΣΤ. 21-25)Μερικοί υποστηρίζουν ότι τα τείχη της Ίεριχούς έπε-

σαν από τους κραδασμούς, που προκάλεσανε οι σάλπιγ-γες. Προσπαθούν να δώσουν μιά θεωρητική ερμηνεία σ'ένα απλούστατο γεγονός. Οι κατάσκοποι των εβραίων συ-νεννοηθήκανε με την πόρνη Ραάβ να άνοίξη κάποια πύλη,οπού θα εφορμούσαν. Αυτό δέχονται οι ιστορικοί. Αλλωςτε η Ραάβ διεπραγματεύθη την προδοσία και οι εβραίοιεύγνωμονούντες την διέσωσαν μ' όλους τους συγγενείςκαι τα αγαθά της. Γιά να ώραιοποιηθή η κατάληψι της Ίε-ριχούς περιεβλήθη με μεταφυσικόν μανδύα. Δήθεν ο Κύ-ριος είπε στους εβραίους να σαλπίσουν κ.τ.λ.

Το ότι η Ιεριχώ έκυριεύθη κατόπιν προδοσίας γίνεταισήμερα από τους ιστορικούς δεκτόν. Τα τείχη της δεν κα-τερρίφθησαν από τους ήχους των σαλπίγγων, αλλά ταγκρεμίσανε οι εβραίοι:

Στήν εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 9ος, σελ. 821)στην λέξιν «Ιεριχώ» διαβάζομεν:

«Κατά την Γραφήν, τα τείχη της έπεσαν ενώ υπότους ήχους σαλπίγγων περιέφερον οι Ιουδαίοι τηνΚιβωτόν της Διαθήκης. Εις την πραγματικότητα ό-

Page 192: kostas plevrisas

μως, διαταγή του Ίησού του Ναυή κατεσκάφησαντα τείχη και εσφάγησαν οι κάτοικοι της, πλήν γυναι-κός τίνος Ραχάβ ονομαζόμενης, η οποία περιεποιή-θη τους κατασκόπους του...»

Η ίδια η Π.Δ. όπως πρίν είδατε μας λέει περί της «γυ-ναικός τινός» ότι επρόκειτο περί πόρνης. Η εγκυκλοπαί-δεια γιατί δεν το αναφέρει;

Φυσικά οι εβραίοι με υπερηφάνεια περιγράφουν την κα-ταστροφή της πόλεως, που έκυριεύθη από προδοσία. Πάν-τως κι ο θεός δεν πρέπει να έμεινε ευχαριστημένος, μολο-νότι του χαρίσανε χρυσό και άργυρο, διότι κατόπιν οι έ-βραίοι κλέψανε από το «ανάθεμα» προς τον Κύριο διάφο-ρα πράγματα, τα όποια τα βάλανε στα δικά τους σκεύη. Οθεός διαμαρτύρεται έντονα στον Ίησού του Ναυή, που ο«εκλεκτός λαός» παρέβη την συμφωνίαν (διαθήκην) καιτον έκλεψε:

«ημάρτηκεν ο λαός και παρέβη τήν διαθήκην, ήν διε-θέμην προς αυτούς, και κλέψαντες από του αναθέμα-τος ενέβαλον εις τα σκεύη αυτών».

(ένθ. άνωτ. Ζ, 11)

Στήν πραγματικότητα, δηλαδή, διεμαρτύρετο το ιερατείο,έν ονόματι δήθεν του Θεού.

Από την μελέτη της Π.Δ. πρέσεξα, ότι η πόρνη και όλατα συναφή επαναλαμβάνονται συχνά στα θεόπνευστα βι-βλία, για διαφορετικούς λόγους. Παραδείγματος χάρινστον Ιεζεκιήλ και μόνο σ' ενα μικρό κεφάλαιο (ΚΓ) πουείναι λιγώτερο από μιάμιση σελίδα η λέξι πορνεία επανα-λαμβάνεται δεκαεννέα φορές! Υπάρχουν εδάφια όπως:

«Και είδεν η αδελφή αυτής Όολιβά και διέφθειρετην έπίθεσιν αυτής υπέρ αυτήν και την πορνείαν αυ-τής υπέρ την πορνείαν της αδελφής αυτής».

Εδώ κάτι γίνεται με τις πορνείες που δεν το καταλαβαί-νω. Επί πλέον όλο το κείμενο διανθίζεται με «διαπαρθε-νεύσεις», «μοιχείες», και... «πτώσεις μαστών»!

Page 193: kostas plevrisas

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Απεδείχθη, ότι το κράτος του Ισραήλ χρηματοδότησεκαι υποκίνησε τους εβραίους να καταλάβουν τα κτίρια τουΠατριαρχείου μας στα Ιεροσόλυμα. Οι εβραίοι έκαναναυτή την ιταμή πράξι τους, διότι θέλουν να προσβάλουντην θρησκεία μας, την Ελλάδα και τους Ελληνες. Σχετι-κά ο Πατριάρχης Διόδωρος σε δηλώσεις του κατήγγειλετους εβραίους («Εθνος» 8-5-90) με τα ακόλουθα αποκαλυ-πτικά λόγια: «Είδαμε να καταπατούνται, να βεβηλώνωνταιτα δίκαια του Πατριαρχείου και να χλευάζεται η Ελλη-νορθόδοξος Θρησκεία. Το Πατριαρχείον, βεβαίως, άντεξεεις μεγαλύτερας δοκιμασίας. Είναι κομμάτι της Ελλάδος,είναι Ελληνικόν, εργάζεται ως Ελληνικόν Πατριαρχείονκαι ενδιαφέρεται διά την πρόοδον και την εύημερίαν τηςΕλλάδος».

Αλλη μιά έκδήλωσις εβραϊκού ανθελληνισμού πραγ-ματοποιήθηκε αυτές τις ήμερες, κάτω από την ένοχη σιω-πή του Κεντρικού Ισραηλινού Συμβουλίου της Ελλάδοςκαι των εβραϊκών κοινοτήτων, που ήλιθιωδώς τους έχουμεαναγνωρίσει σαν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου!

Θά επαναλάβω και θα ξανατονίσω όσες φορές χρεια-σθή, ότι οι έθνικοθρησκευτικές υστερίες των εβραίων δενμε ενδιαφέρουν. Δέν πάνε να πιστεύουν οτιδήποτε θέλουν.Πολύ λίγο με νοιάζει. Ο εβραϊκός κίνδυνος δεν βρίσκεταιστίς ανισόρροπες θρησκευτικές αντιλήψεις τους, αλλάστην μέθοδο που άκολουθοϋν για να επιβληθούν στον λαό,μέσα στον όποιον παρασιτούν.

Μέ άλλα λόγια δικαίωμα των εβραίων είναι να πιστεύ-ουν, ότι ο Θεός τους διάλεξε. Δικαίωμα τους να πιστεύουν,ότι ο Θεός τους υποσχέθηκε να κυριαρχήσουν στον κό-σμο. Δικαίωμα τους να πιστεύουν, τέλος πάντων, ό,τι θέ-λουν. Δέν είναι όμως δικαίωμα τους να επιδιώκουν να μας

Page 194: kostas plevrisas

κάνουν να υποταχθούμε στην όποια εβραϊκή εξουσία. Ανοι εβραϊκές φαντασιώσεις μένανε στο θεωρητικό πεδίο, εί-λικρινά δεν θα μας πείραζε καθόλου. Αλλά δυστυχώς εκεί-νοι προσπαθούν με δόλιους τρόπους, να μας κυριεύσουν,πρώτα οικονομικά και μετά πολιτικά.

Φυσικόν λοιπόν είναι έμείς να μη μείνουμε με «σταυρω-μένα τα χέρια». Θά καταγγείλουμε την εβραϊκή συνωμο-σία και θα άγωνισθούμε εναντίον κάθε έβραϊκού σχεδίου,που θίγει την εθνική μας ανεξαρτησία και την ελευθερίαμας σαν Ελλήνων και σαν ανθρώπων. Ό λ ο το δίκαιο τουκόσμου βρίσκεται με το μέρος μας. Οι εβραίοι στα στοι-χεία και στα επιχειρήματα μας δεν έχουν να αντιτάξουνκάτι, το ελάχιστο, το παραμικρό. Απλώς παραμυθιάζουντους αφελείς με συνθήματα όπως «μας καταδιώκουν γιατίείμαστε ίκανοί και μας φοβούνται» η «μας καταδιώκουνγια να μας πάρουν τις περιουσίες» η «μας καταδιώκουναπό θρησκευτική αντίθεση» και σαν μόνιμη επωδό θα ανα-φέρουν την «γενοκτονία», «το ολοκαύτωμα» που τάχατους έκαναν οι Γερμανοί.

Υπάρχουν λοιπόν ερωτήματα, που περιμένουν άπάντη-σι, από τους εβραίους. Οφείλουν να μας απαντήσουν οιεβραίοι στα εξής:

1. Πιστεύουν ότι τους διάλεξε ο Θεός, ότι δηλαδή είναιο «εκλεκτός λαός» του Θεού;

2. Πιστεύουν ότι προορισμός τους είναι με την βοήθειατου Θεού τους να κυριαρχήσουν σ' όλο τον κόσμο;

3. Πιστεύουν ότι υπερέχουν όλων των άλλων λαών, διό-τι έτσι απεφάσισε ο Θεός τους;

4. Πιστεύουν ότι όλα τα έθνη υποχρεούνται να υπηρε-τούν τους εβραίους;

5. Πιστεύουν ότι κατόπιν υποσχέσεως του Θεού τουςδικαιούνται να ιδιοποιηθούν τα αγαθά των λαών;

Η εθνική θρησκεία των εβραίων τους διδάσκει να πι-στεύουν σ' αυτά. Τέτοιο συμπέρασμα βγαίνει από την με-λέτη της Παλαιάς Διαθήκης. Ας δηλώσουν, έπί τέλους, οιΕβραίοι αν πιστεύουν στα ανωτέρω η όχι.

Page 195: kostas plevrisas

Φωτογραφικό υλικό

Page 196: kostas plevrisas
Page 197: kostas plevrisas
Page 198: kostas plevrisas
Page 199: kostas plevrisas
Page 200: kostas plevrisas
Page 201: kostas plevrisas
Page 202: kostas plevrisas
Page 203: kostas plevrisas
Page 204: kostas plevrisas
Page 205: kostas plevrisas
Page 206: kostas plevrisas
Page 207: kostas plevrisas
Page 208: kostas plevrisas
Page 209: kostas plevrisas
Page 210: kostas plevrisas

Κόμις Φόλκε ΜπερναντότεΗ δολοφονία αόπλων είναι μό-

νιμη εβραϊκή τακτική. Πάντοτε οιεβραίοι είχαν οργανώσεις δολοφό-νων («Ίργκούν», «Στέρν», «Χαγκά-να» κ.τ.λ.) και από αρχαιοτάτωνχρόνων επεδίδοντο σε δολοφονίες.Ο Ντυράν («Παγκόσμιος Ιστορίατου πολιτισμοί)» Αθ. 1969, τόμοςΓ, σελ. 632-33) περιγράφει πώς οιεβραίοι «εμαχαίρωναν το θύμα τωνέκ των όπισθεν και έξηφανίζοντοεντός του χάους του πλήθους» η

πώς έπειθον τους αντιπάλους των να παραδώσουν τα όπλα και«τότε τους κατέσφαξαν μέχρις ενός».

Πριν ακόμη κατηγορηθή οποιοσδήποτε άλλος για τρομο-κρατία οι εβραίοι είχαν διαπρέψει σε αυτήν. Διαβάστε πώςέδολοφόνησαν τον Πρόεδρο του Σουηδικού Ερυθρού Σταυ-ρού Κόμιτα Μπερναντότε, εκλεγμένον από το ΣυμβούλιονΑσφαλείας του ΟΗΕ για να μεσολάβηση μεταξύ Αράβωνκαι εβραίων το 1948. Ο Ε. Μπεργκώ («Μεγάλα ιστορικά αί-νίγματα της εποχής μας» τόμος 12ος, σελ. 84) αποκαλύπτειτον κλασσικό ύπουλο τρόπο δράσεως των εβραίων:

«Ύστερ' από μιά σύσκεψη εργασίας, ο Μπερναντόττε ξα-ναγυρίζει στο γενικό στρατηγείο του. Ξάφνου, μιά περίπολοςαπό εβραίους στρατιώτες παρουσιάζεται:

- Τα χαρτιά σας.Ο οδηγός του τζήπ που μετέφερε τον μεσολαβητή ψάχνει

βρίσκει το διαβατήριο του μέσα στην τσέπη του μπλουζόνκαι το δίνει στον επικεφαλής της περιπόλου.

Αυτός βγάζει ένα περίστροφο και, με ταχύτητα αστραπής,πυροβολεί από κοντά τον Μπερναντόττε και τον Γάλλο αξιω-ματικό που κάθεται πλάι του, τον συνταγματάρχη Σερό. Ο τε-λευταίος μένει στον τόπο. Ο Μπερναντόττε θα πεθάνει λίγεςώρες αργότερα».

Page 211: kostas plevrisas

Τίς Αγιες ημέρες του Πάσχα οι εβραίοι προπηλακίσανετον Πατριάρχη Διόδωρο και κατέλαβαν, με την προτροπήτης κυβερνήσεως τους, οικήματα του Ελληνορθόδοξου Πα-τριαρχείου Ιεροσολύμων. Στήν φωτογραφία βλέπετε εβραί-ους στρατιώτες κι έναν ραβίνο να συζητούν στήν είσοδο τωνκτιρίων του Πατριαρχείου μας. Παρά τις διαμαρτυρίες όλουτου κόσμου - από τον Πάπα μέχρι την Αμερικανική κυβέρ-νησι - οι εβραίοι εμπαίζουν την Χριστιανοσύνη και την διε-θνή κοινή γνώμη και εξακολουθούν την κατάληψι των κτι-ρίων. Διότι είναι θρασείς. Μόλις όμως οι αδικούμενοι αντι-δράσουν, τότε οι εβραίοι θα παραπονεθούν για... αντισημιτι-σμό. Θράσος και παράπονα είναι εβραϊκές ιδιότητες, που μελεπτομέρειες αναλύει από το 1877 ο Φ. Ντοστογιέφκσι στοέργο του: «Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα»(έκδ. «Δαρεμα»σελ. 297-315): «Αλλά η αλλαζονεία και το θράσος είναι δύοαπό τις πιό δυσάρεστες για μας ιδιομορφίες του εβραϊκού χα-ρακτήρα... μά εκείνο που ξέρω πρώτα-πρώτα είναι πώς δενυπάρχει κανένας λαός στον κόσμο που να παραπονείται σαναυτόν...»

Page 212: kostas plevrisas

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(Συγγράμματα, αποσπάσματα των όποιων περιέχονταιστο παρόν βιβλίον)

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Ν. «Συναξαριστής Νεομαρτύρων»ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ Α. «Ο Ιούδας διά μέσου των αιώνων»ΑΛΚΑΙΟΣ «Προς Αντιμενίδαν»ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ Α. «Ιστορία των εθνικών δανείων»

«Αρχεία Ελληνικής Παλιγγενεσίας»ΑΝΝΙΝΟΣ Μ Π. «Οι φιλέλληνες του 1821»ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ «Βιβλιοθήκη»ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΣ Σ. «Ιστορία του Αλή πασά»ΒΑΓΚΝΕΡ Ρ. «Ο Ιουδαϊσμός στη μουσική»ΒΑΝ ΝΤΕΡ ΛΟΥΝ «Ιστορία της ανθρωπότητας»ΒΕΛΛΑΣ Β. «Εβραϊκή Αρχαιολογία»«Σχόλια κατ' Απίωνος»ΒΕΜΠΕΡ Φ. «Ο επιτήδειος ουδέτερος»ΒΙΓΛΑΡΗΣ Π. «Γυρεύοντας το χαμένο του άστρο»ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ Φ. «Φιλοσοφικό λεξικό»ΒΟΥΤΙΕ Ο. «Απομνημονεύματα»ΠΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΗΛ. «Σχόλια εις «Γένεσι»ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Π. «Εκκλησις προς το πανελλήνιονΚοινόν»ΓΚΑΙΤΕ Γ. «Γουλιέλμος Μέϊστερ»ΓΟΥΔΑΣ Α. «Παράλληλοι βίοι κ.τ.λ.»WALBANK F.W. «The Hellenistic World»ΓΟΥΕΛΣ Χ. «Σύντομη Παγκόσμια Ιστορία»ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ Δ. «Η νεοελληνική κοινωνία και οικονο-μία»ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ Κ. «Απομνημονεύματα»ΔΙΟΔΩΡΟΣ «Βιβλιοθήκη»ΔΙΩΝ Ο ΠΡΟΥΣΑΕΥΣ «Περί βασιλείας»

«Παλαιά Διαθήκη»«Ταλμούδ»

ΔΩΡΙΚΟΣ Σ «Ανακοίνωσι 1972»ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ «Ελευθερουδάκη»«Jewisch» «Πυρσός»«Ηλιος» «Υδρία»

Page 213: kostas plevrisas

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «Λεξικόν των Νεομαρ-τύρων»ΕΣΣΕΛΙΓΓ. Δ. «Βυζάντιον και Βυζαντινός πολιτισμός»ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ «Κατά Λουκαν»

«Κατά Ματθαίον»ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ Η. «Αλύτρωτες Ελληνικές πατρίδες»ΗΡΟΔΟΤΟΣ «Ιστορία»ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ «Ιστορία»ΙΩΣΗΠΟΣ «Κατά Απίωνος»ΚΑΣΟΜΟΥΛΗΣ Ν «Απομνηνομεύματα της Επανα-στάσεως των Ελλήνων 1821-1833»ΚΑΨΑΛΑΣ Δ. «Αντισιωνισμός»ΚΑΨΗΣ Α. «Θρακολογία»ΚΙΚΕΡΩΝ «Υπέρ Φλάκκου»ΚΟΚΚΙΝΟΣ Δ. «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος»COLES P. «Οι Οθωμανοί στην Ευρώπη»ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ «Διδαχαί»ΚΟΥΤΣΟΝΙΚΑΣ Λ. «Απομνημονεύματα»ΛΑΖΑΡ ΜΠ. «Ο Αντισημιτισμός, η ιστορία και τα αϊ-τιά του»ΛΟΝΤΖ Α. «Ο Ιουδαϊσμός σαν πρόδρομος του Χριστια-νισμού»«Προχριστιανική εποχή»ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ «Απομνημονεύματα»ΜΕΛΑΣ Σ. «Ο Γέρος του Μοριά»MIGNE Μ. «'Ελληνική Πατρολογία»ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ Φ. «Κοσμάς ο Αιτωλός»ΜΠΙΡΤ Θ. «Ο Μέγας Αλέξανδρος»ΝΟΥΡ Α. «Το Κοράνιον και το Βυζάντιον»NTAINIKEN Ε. «Θαύματα-φαινόμενα που ερεθίζουν τονκόσμον»ΝΤΙΛΣ Χ. «Προσωκρατικοί»ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ Φ. «Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα»ΝΤΥΡΑΝ ΟΥΙΛ. «Παγκόσμιος ιστορία του πολιτισμού»ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Μ. «Απομνημονεύματα»ΟΜΗΡΟΣ «Ίλιάς»

«Οδύσσεια»ΟΡΑΤΙΟΣ «Επιστολαί»ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΛ. «Εβραίοι και Χρι-

Page 214: kostas plevrisas

στιανοί»ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ Α. «Μεσσηνιακά Παυσανίου»ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ Γ. «Ο Ε . Παπάς και η έπανάστα-σις είς την Χαλκιδική ν»ΠΑΣΣΑ Ι. «Το σύμπαν»«Η αληθινή προϊστορία»ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ «Αττικά»

«Αχαϊκά»«Φωκικά»

«Βοιωτικά»«Αρκαδικά»

ΠΙΣΣΑΝΟΣ Α «Αιχμάλωτοι του Κεμάλ»ΠΛΑΤΩΝ «Φαίδων»

«Τίμαιος»«Νόμοι»

«Πρωταγόρας»

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ «Περικλής»«Αλέξανδρος»

ΠΟΛΥΒΙΟΣ «Ιστορία»PENAN Ε. «Ο Αντίχριστος»ΡΟΠΣ NT. «Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη»ΣΑΡΡΟΥ Ρ. «Η Αγνωστη ιστορία των ανθρώπων»«Μυστήρια από την αρχαιότητα»ΣΕΝΕΚΑΣ «Επιστολαί»CERAM C. «Θεοί, τάφοι και Σοφοί»ΣΟΥΪΔΑ «Λεξικόν»ΣΟΥΡΗΣ Γ. «Απαντα»ΣΤΑΜΑΤΗΣ Ε. «Πρακτικά Ακαδημίας Αθηνών 1959»ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Χ. «Λεξικόν Ελληνικής επαναστά-σεως 1821»ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ Ε. «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ»ΤΑΤΙΑΝΟΣ «Προς Ελληνας»ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ Σ. «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστά-σεως»ΦΙΛΗΜΩΝ Ι. «Δοκίμιον ιστορικόν»ΦΩΤΑΚΟΣ Φ. «Μνημονεύματα»ΦΩΤΙΑΔΗΣ Δ, «Εβραϊκός Κίνδυνος»HOWE J- «Art hist sketch of the Greek re-duction