KATAΣΚΕΥΕΣ ΠΑΡΑΔΟΔΙΑΚΩΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ

Στα πλαίσια του προγράμματος <<Παιχνίδια του τόπου μου – Παιχνίδια της Ευρώπης>>,

που εκπονούν οι μαθητές των Α΄,Β΄ και Γ¨΄ τάξεων του σχολείου Παραλίας Πιερίας, οι

μαθητές της Β΄ τάξης στις 20 Ιανουαρίου προχώρησαν στην κατασκευή ενός παραδοσιακού

παιχνιδιού ,του << Γιο-Γιο >>.Με πατρόν ένα ποτήρι έκοψαν δύο κύκλους από ύφασμα με

το ψαλίδι ,τους έραψαν γύρω-γύρω ,τους γύρισαν από την ανάποδη πλευρά και στο

εσωτερικό το γέμισαν με κόκκους ρυζιού. Έκλεισαν τον κύκλο ράβοντας και από την κάτω

πλευρά έραψαν ένα λάστιχο λεπτό και στρόγγυλο μήκους περίπου 40 εκατοστών. Στο

τέλος του λάστιχου έφτιαξαν μια θηλιά. Το <<γιο-γιο>> ήταν έτοιμο να περαστεί στο μεσαίο

δάχτυλο και ν ’αρχίσει τις ταλαντώσεις του ,συναρπάζοντας τους μικρούς μας φίλους. Για το

παιχνίδι αυτό δεν έχουμε γραπτές πληροφορίες από την αρχαιότητα, όπως ανα-φέρει η

Λήδα Κροντηρά στο βιβλίο της « Ελάτε να παίξουμε μέσα στο χρόνο». Έχουμε όμως, τέτοια

παιχνίδια πήλινα,που βρέθηκαν σε ανασκαφές, καθώς και παραστάσεις τους, όπως αυτή,

που είναι ζωγαφισμένη στο εσωτερικό μιας κύλικας του 440 π.Χ.

Να και ένα γιο-γιο του 19ου αιώνα. Με αυτό παίζει ο αγαπημένος γιος του βασιλιά της

Γαλλίας Λουδοβίκου XVI και της Μαρίας Αντουανέτας , ο μικρός δελφίνος ( δελφίνος

ονομαζόταν ο διάδοχος του θρόνου ). Γι’ αυτό το γιο-γιο έχει πάνω του σκαλισμένο ένα

δελφίνι με στέμμα στο κεφάλι, περιτριγυρισμένο από κρίνα, που ήταν το σύμβολο του

γαλλικού θρόνου.

Η Ε’ τάξη του σχολείου μας έφτιαξε ένα αλογάκι από χαρτόνι και το κόλλησε σ’ ένα καλάμι

για να το ιππεύει. Από ένα χοντρό χαρτόνι έκοψαν οι μαθητές το κεφάλι του αλόγου, δυο

φορές, κάνοντας μια τρύπα δίπλα στο στόμα. Ύστερα ζωγράφισαν το μάτι του αλόγου, τα

ρουθούνια, το αυτί, τη χαίτη. Στη χαίτη κόλλησαν κομμάτια από γκρι μαλλάκι. Έκοψαν τα

καλάμια σε ύψος περίπου 1,20 μ. τα έτριψαν με γυαλόχαρτο και τα έβαψαν με διαφανές

βερνίκι. Στη συνέχεια κόλλησαν τα δυο κεφάλια, αντικριστά το ένα στο άλλο επάνω στο

καλάμι. Στο τέλος πέρασαν ένα σκοινί από την τρύπα που είναι δίπλα στο στόμα κι έδεσαν

τις άκρες σε θηλιές. Το αλογάκι ήταν έτοιμο για ξένοιαστους καβαλάρηδες.

Από το βιβλίο της Λήδας Κροντηρά « Ελάτε να παίξουμε μέσα στο χρόνο »

κι άλλος ένας χους με μια εικόνα του παιχνιδιού που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν

κάλαμον περιβαίνειν. Το έπαιζαν τα μικρά αγόρια. Έπαιρναν ένα καλάμι, ένα κοντάρι ή

ένα απλό ξύλο, φαντάζονταν πως ήταν ένα περήφανο άλογο, το καβαλίκευαν και έτρεχαν μ’

αυτό σαν γενναίοι καβαλάρηδες. Έτσι τα παιδιά, με τη φαντασία τους, μετέφεραν τον

κόσμο των μεγάλων στον δικό τους κόσμο.

Όμως πολλές φορές και οι μεγάλοι ήθελαν να βρεθούν στον κόσμο τον μικρών. Ο βασιλιάς

της Σπάρτης Αγησίλαος, καθώς γράφει ο αρχαίος συγγραφέας Πλούταρχος ( Αγησήλαος 25,

11 ) , όταν έβλεπε τα εγγόνια του να παίζουν αυτό το παιχνίδι, δεν κρατιόταν. Καβαλίκευε

κι αυτός ένα καλάμι και μοιραζόταν τη χαρά του παιχνιδιού μαζί τους.

Οι μαθητές/τριες της Β ’και Ε’ τάξης και η υπεύθυνη εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής του

6/θ Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Παραλίας Κατερίνης κ. Σουλιώτου Αλεξάνδρα