[02]

editorialΛίγες μέρες μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων βρήκα αναρτημένη

μια σελίδα στην αίθουσα καθηγητών με τους παρακάτω στίχους:

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

μου τα ‘ πες με το πρώτο σου το γάλα

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια

εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια

και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς

που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς....

(Νίκος Γκάτσος - Σταύρος Ξαρχάκος)

Τι ειρωνεία, σκέφτηκα, ένα τόσο αγαπημένο τραγούδι να αναδεικνύει

την ωμή αλήθεια για την κατάσταση μιας ολόκληρης χώρας!

Συννέφιασε η ψυχή μου και συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά

τη νέα τάξη πραγμάτων. Θα προσαρμοστώ αλλά δε θα χάσω επαφή

με τα όνειρά μου, δε θα παραδοθώ.

Καλοκαίρι έρχεται, θα πάρω μια ανάσα, θα ανασυνταχθώ,

γιατί πρέπει να αγωνιστώ για τα θέλω και τα πιστεύω μου.

Καλή αντάμωση λοιπόν τον Σεπτέμβριο, με την ευχή

το χαμόγελο να επιστρέψει στα χείλη και στις καρδιές μας.

Ερμίνα Συρρή Γενική Διευθύντρια της Σχολής

τεύχος 10Διανέμεται δωρεάνLa Press Libre

Me and my perfect self4 Γραφίστες της πόλης μας σχεδιάζουν για το [k]Heaven smiles above what a gift here below Thessaloniki in my eyesGreek designers react/crisisΚίτρινο ΜπαλόνιΠέτρος Μαγγανάρης-ΕchonomistΛευτέρης ΚορδιάοςSequence Theory Project24 ώρες στην ΠόληΜάνος Χατζιδάκης - The freedom bellsKαλοκαίρι στην ΑγγλίαΠριν τους αλλάξει ο χρόνοςΈξωΓιορτή της ΆνοιξηςJames EnoxΤαξίδι στη χιονισμένη Νορμανδία Τα χρυσά άνθη 5th K-MECJeanΤα «Θέλω» και τα «θα» του καλοκαιριούΘέατρο Arbeit maeht freiLucy and Bart

06 0810121418202122242831323638404142454648515457

ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙ

Εάν θέλετε και εσείς να μπείτε στο περιοδικο αποφοίτων της Σχολής Καλαμαρί Επικοινωνήστε:Mαρία ΦαρδέλλαTηλ.: 6972183273e-mail: maria.fardella@yahoo.com

Μπείτε στο http://issuu.com/kmagazineκαι διαβάστε το περιοδικό [k] σε ηλεκτρονική μορφή.

Σ’αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν:Αγγελική Τροκάνα, Αγγελής Νάνος, Γιώργος Φου-ντέας, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Δημήτρης Νάσκος, Ελίζα Ζαρίφη, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Λάζα-ρος Πάντος, Σπύρος Μπαλτογιάννης, Κωσταντίνος Καρεμφύλλης, Νάσος Κ., Τζιάννι Κάλλεν.

Διεύθυνση περιοδικού:

Επιμέλεια Ύλης - Σύνταξης:

Σχεδιασμός:

Art Director:

Τυπογραφείο:

Ερμίνα ΣυρρήΜαρία ΦαρδέλλαgetAroomΣτέφανος ΜιχαηλίδηςPrinting House

[06]

Σαν παππούς με τα χέρια πίσω από την πλάτη παίζοντας με το μπεγλέρι περπατώντας στην παραλία που και που ρίχνω και κάνα φτυσίδι ξέροντας ΤΑ ΠΑΝΤΑ από πολιτική,ιατρική, ποδόσφαιρο και ενώ με χτυπάει το αεράκι ρίχνω και την ανάμνηση που μόλις μου ήρθε, ναούμε, ναούμε από το 68’ στο Μεξικό (μπορεί να είναι και Παρίσι, Βερολίνο ή ακόμα και Μονακό-μην κολλάτε)

«Πώς ήταν τότε τα πράγματα και πώς γίνανε τώρα;;;»...βαθια παύση με βλέμμα που χάνεται μέσα στο κενό, ερωτηματικό που έχω θέσει ήδη ...

Έχω να πω όμως, τότε εμείς ... τώρα αυτοί..., επίσης φταίει ο τάδε, ο μήτρος, ο καιρός και τα λαμόγια να-ούμε ναούμε, τι ωραία τα λύνω όλα ο άτιμος άμα έχω όρεξη και παρέα για παραλία - δε μου ξεφεύγει κα-νένας και τίποτα, άλλωστε δε θα μπορούσε κιόλας.

Εμένα που με βλέπεις στο κάμπινγκ που περνούσα το καλοκαίρι την ώρα μου (όταν δεν έπαιζε μουντιάλ ναούμε) με φώναζαν «ανώτατο σοβιετολόγο», εμένα τίποτα δεν μου ξεφεύγει, μακάρι να ήταν όλοι σαν εμένα ,εγώ δεν έχω πειράξει ούτε κουνούπι στη ζωή μου, αλλά μην τυχόν με αδικήσεις, γίνομαι «hulk» ναούμε πρασινίζω και δαγκώνω. Μια φορά έκανα φασαρία με πέντε, δέκα, είκοσι, άκου που σου λέω. Τώρα με τα κινητά ζαλί-ζομαι όλο χτυπάει με απόκρυψη δεν σηκώνω και όταν ψάχνω για ταξί –τίποτα- εξαφα-νιζόλ!Όμως όταν αμέριμνος συλλογίζομαι (καλή ώρα), ματάκια μου κάνουν-Ναι σου λεω κάτι γίνεται μάλλον μας ψεκάζουν που λέει και ο Χαρούλης τι νομιζείς πως είναι αυτές οι γραμμές στον ουρανό (;) Θα σου πώ εγώ ... αλήθεια που έχω παρκάρει ?? κωλόπαιδα με τις εξατμίσεις οι γονείς τους δεν τους βλέπουν ;;; Τέλειος δεν είμαι;

Ο διπλανός σας είμαι, έχω ό,τι ζήτησα: πληροφορίες, γνώση, είμαι ελεύθερος κορόιδα, είμαι Τέλειος ! Δοξάστε με !

4 Γραφίστεςτης πόλης μας,

σχεδιάζουν για το [k]...

[

]Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου

Αγγέλα ΤροκάναΕλίζα Ζαρίφη

Νάσσος Κ.

[08]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[19]

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου

[58][20]

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1979, ο Πέτρος Μαγγανάρης θεωρείται ένα από τα πιό ελπιδοφόρα ταλέντα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής σκήνης της χώρας. Εκτός απο το προσωπικό του porject ως «Echonomist», με το οποίο κυκλοφορεί μουσική κυρίως σε label της Γερμανίας όπως Upon You, Plastic City, Tanzbar αλλά και στην Γαλλική Time Has Changed, είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη των «ινφο» και της V.I.M (Very Important Music) Records. Ως dj έχει βρεθεί πίσω από τα decks πολλών bar και club της πόλης, Elvis, Art-house, Zenit,Liebe.!,Vogue,Boutique,συνδιαζοντας ένα ευρύ μουσικό φάσμα, το οποίο εκτείνεται από την techno σκηνή του Βερολίνου μέχρι το Detroit House, Nu-Disco και Space Funk.Η μουσική του δραστηριότητα επέκτεινεται και εκτός των συνόρων, μερικές από τις σημα-ντικότερες εμφανίσεις του:

Mar 19, 2010 Origami Venice, IT • Feb 2, 2010 Dienstagswelt, Berlin, DE • Sep 11, 2009 Voodoo, Bayern, DE • Jul 10, 2009 about:blank, Berlin, DE • Jun 12, 2009 Techno Taverna Berlin, DE • Jun 9, 2009 Raw Temple, Berlin, DE • Mar 2, 2009 Aquarium, London, UK • Feb 28, 2009 1001, London, UK • Nov 1, 2008 Hangar, Berlin, DE • Oct 26, 2008 1001, London, UK • Oct 25, 2008 Net Audio Festival, London Bridge, UK

Five tracks for the summer:1. Nina Kraviz - I am Gonna Get You

2. E.S.P - It’s You3. Soundstream - Life Goes On

4. Ilija Rudman - Who’s Crying Now5. Larry Heard - Missing You

Contact/Bookings: echonomist@hotmail.comWebsite: www.myspace.com/echonomistmuzik

http://www.facebook.com/Echonomist

Ο Λευτέρης Κορδιάος μπήκε στην μεγάλη παρέα του ραδιοφώνου το 1999 όταν ο 88 μισό είχε χρηστεί ώς ο αγαπημένος σταθμός της πόλης. Μέχρι το 2005 τον ακούγαμε καθημερινά στις 9 το βράδυ από τον σταθμό του Μύλου. Το 2006 έκανε μεταγραφή στον φρέσκο τότε «Republic» όπου και παραμένει πιστός μέχρι και σήμερα στην νυχτερινή βάρδια του σταθμού! Τα σετ του 22:00 με 00:00 είναι η καλύτερη μουσική επένδυση για τους αιώνιους εραστές του ραδιοφώνου.Με ηλεκτρονική μουσική μας χαρίζει γενναιόδωρα μια ανέμελη καληνύχτα! Τις ώρες που δεν είναι στον σταθμό θα τον ακούσεις να δίνει ρυθμό στα ντέκ του «Θερμαικού»,στο δεύτερο σπίτι του όπως κι ο ίδιος το χαρακτηρίζει!

Five tracks for the summer: 1 Coco and the Bean - Chee-C.Funk

2 Peacblaster - Telepath 3 This ain’t the way to Live

4 Simon says dont stop - The Q Orchestra 5 Just for Tonight - Groove Armada

[22]

Το 2008 δημοσιοποίησαν τις πρώτες τους παραγωγές μέσω του myspace με τίτλο «Whispers Of a Tree». Η πρώτη μας live συμμετοχή ήταν στο 1ο Trippin’ and

Hoppin’ Festival στην Αθήνα, 22-23 Δεκεμβρίου 2009 μαζί με τους Ekos Quartet, Night on Earth, Cayetano Soundsystem, Cast-a-Blast.

Και η επίσημη εμφάνιση μας ήταν στο πρώτο ντοκυμαντέρ για το trip hop στην Ελλάδα του Κ.Ζυμαράκη και Α. Τόλιου.

Σχηματίστηκαν το 2006 απ’ τον Orfeus (samples, synths,dj’ing, παραγωγή) και τη Moensa (πιάνο, synths, τρομπέτα, ακκορντε-όν, φωνητικά). Το όνομα του σχήματος είναι εμπνευσμένο από την ακολουθία που διέ-πει τις ανθρώπινες συναντήσεις και πράξεις που καθορίζουν εν τέλει τη ζωή μας και από μια φράση του Εμίλ Ζολά από το βιβλίo «οι Παθογένειες της Δημοκρατίας» που λέει «....πιστεύω σε μια διαρκή αλληλουχία των ανθρωπίνων εκφράσεων,σε μια ατέλειωτη πινακοθήκη ζωντανών πινάκων».

[33]

Ο ήχος μας είναι μια ανάμειξη trip hop ατμοσφαιρικής μουσικής σε συνδυασμό με jazz, indie pop, folk στοιχεία και όπερα. Η μουσική μας πη-γάζει από έντονα συναισθήματα νοσταλγίας των παιδικών μας χρόνων και θλίψης για τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατώνται καθημερινά στο όνομα του χρήματος, της εξουσίας, της τάξης και της δήθεν παγκόσμιας ειρήνης. Η μελαγχολία είναι ένα χαρακτηριστικό που υπάρχει έντονα στους στίχους μας γιατί μας πληγώνει η ταπείνωση και ο εξευτελισμός του ανθρώπου απ’τον άνθρωπο, η καταστροφή της φύσης και αισθανόμαστε συνένοχοι που υπάρχουμε σ’ έναν κόσμο που τα πάντα είναι εμπορεύσιμα με κάθε αθέμιτο τρόπο και που χιλιάδες παιδιά γίνο-νται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης ή βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση. Αυτό που μας εξαγνίζει είναι να δημιουργούμε με τη μουσική μας ένα σκηνικό παραμυθιού και να αφυπνίζουμε σ’αυτούς που την ακούνε συναισθήματα αυτής της παιδικής αθωότητας και αφέλειας που εκλίπει. Hχογραφούμε με δικό μας εξοπλισμό σε homestudio και προσπαθούμε να έχουμε τη μουσική μας προσβάσιμη σε όλους.

Στις ζωντανές εμφανίσεις μας τους s.t.p πλαισιώνουν στο μπάσο ο Κώστας Αντωνίου, ο Ιάκωβος Παυλόπουλος drums και η Θεοφανώ Μέλιου opera vocals. H επόμενη προγραμματισμένη ζωντανή εμφάνιση του πυρήνα του σχήματος είναι για τις 19 Ιουνίου στο Φεστιβάλ Ληξουρίου σε μια αυτόνομη πρωτοβουλία των φοιτητών του τμήματος του Τ.Ε.Ι μουσικής τεχνολογίας. Επίσης,γράψαμε τη μουσική για την παράσταση «HUNGRY ANYONE?» που θα παιχτεί 31 Μάη & 1 Ιουνίου στο OFF OFF THEATER FESTIVAL στο θέατρο Επί Κολωνώ από την ομάδα Συν Αθηνα..

photo by Eyejackerlive @ mad club Athens free entrance - April 2010

[23]

[24]

Καλωσήρθατε στην Istanbul! Είτε γιατί έχετε περιορισμένο χρόνο,

είτε γιατί δεν κρατιέστε και θέλετε να πάρετε μια γεύση απ’ όλα

(υπερβολές!) τα πρόσωπά Της, από την πρώτη κιόλας ημέρα, ιδού ένα

εντατικό tour γνωριμίας μαζί Της. Είστε έτοιμοι; Φύγαμε!

O γύρος της Πόλης σε 24 ώρες!

από τον Αγγελή Νάνο

[25]

1. Ντολμούς από την πλατεία Ταξίμ για το Μπεσίκτας. Τα ντολμούς είναι κίτρινα βαν 8 ατόμων, που επι-

βιβάζεσαι και περιμένεις να γεμίσει με τους υπόλοιπους συνεπιβάτες. Δίνεις στον οδηγό 1.8 λίρες και..το

τραινάκι του τρόμου ξεκινά!

2. Στο Μπεσίκτας, μια ζωντανή γειτονιά της Πόλης με πολλούς φοιτητές, θα πάρετε πρωινό σε ένα από τα

kahvalti salonu, για τα οποία φημίζεται. Αγαπημένο στέκι είναι το Çakmak, που πέρα από τυριά, ελιές πασπα-

λισμένες με κόκκινο πιπέρι και ρίγανη, αγγουράκι, ντοματούλα, σερβίρει φυσικά και καϊμάκι! Όχι παγωτό, αλλά

τον αφρό βουβαλίσιου βουτύρου, σερβιρισμένο με μέλι, ρετσέλι βύσσινου, τριαντάφυλλου ή φράουλας. Οι

άγγελοι στα παραδείσια λιβάδια σίγουρα αλληλοταΐζονται με καϊμάκι! Θα συνεχίσετε με τηγανητά αυγά-μάτια

σε σαγανάκι, με καβουρμά, σουτζούκι, κασέρι, παστουρμά κι άλλες light γκουρμεδιές.

[26]

Aραλίκι στο Uskudar, ατενίζοντας την ιστορική χερσόνησο.

3. Ακολουθεί περπάτημα (20 λεπτών) έως το Ορτάκιοϊ, για ψητή πατάτα

γεμιστή με τουρσιά και ζαρζαβατικά, κάτω από την πρώτη Γέφυρα του

Βοσπόρου, που ενώνει δύο ηπείρους: Ευρώπη με Ασία! Για τους αναζη-

τώντες τις χλιδές, θα ξαποστάσετε στα μισά, στο ξενοδοχείο Ciragan για

καπουτσίνο με φύλλα χρυσού (20 λίρες!).

4. Επιστροφή στο Μπεσίκτας και επιβίβαση σε βαπούρ για το Ασιατκό

Ουσκιούνταρ. Στην αρχαία Χρυσόπολη, must είναι η περατζάδα στην

προκυμαία μέχρι τον Πύργο του Λεάνδρου, για τσάι και μαλλί της γριάς,

χυμένοι στα χαλιά μπρος στο Βόσπορο. Αράζεις και ατενίζεις τη μαγευ-

τική θέα της Παλιάς Πόλης (Τοπ Καπί, Αγιά Σοφιά, Μπλε Τζαμί) και των

ουρανοξυστών του City της Πόλης!

5. Αυθεντικές Οθωμανικές συνταγές και σερμπέτια στο Ciya στο Κα-

ντίκιοϊ, όπου πηγαίνουμε πάλι με ντολμούς. Κάποιες από τις νοστιμιές

έχουν ιστορία τουλάχιστον 300 ετών!

6. Επιστροφή στην Ευρωπαϊκή Πόλη, με βαπούρ από Καντίκιοϊ για

Εμίνονου. Επιδοθείτε σε παζάρια έξω από την Αιγυπτιακή Αγορά (των

Μπαχαρικών), προς το Κιουτσούκ Παζαρί. Λουκούμια και παραδοσιακά

ζαχαρωτά από το Altan Sekerleme, 4ης γενιάς λουκουμτζήδες. Αν είστε

τυχεροί, μπορείτε να γίνετε μάρτυρες της μυσταγωγίας της παρασκευής

τους. Οπωσδήποτε επίσκεψη στο Ρουστέμ Πασά Τζαμί, ένα από τα κρυμ-

μένα διαμάντια της Πόλης, με συγκλονιστική διακόσμηση κεραμεικών

πλακιδίων Ιζνίκ.

7. Ανάβαση στη γειτονιά του Βεφά για ανανέωση δυνάμεων με ένα ποτήρι

Μπόζα. Το παχύρευστο Οθωμανικό ποτό, προϊόν ζύμωσης δημητριακών

(συνήθως κεχριού). Αγοράστε από απέναντι καβουρντισμένα στραγάλια

γα να συνοδέψετε το υπό-γλυκό-ξινό-περίεργο ρόφημα.

Μπόζα, το ποτό των πρωταθλητών!

8. Διασχίζετε τη Λεωφόρο Ατατούρκ και βρίσκεστε στην πλατεία Καντινλάρ Παζαρί (=Γυναι-

κοπάζαρο!) για Κουρδικές σπεσιαλιτέ. Στο Seref Siirt Buryan σας περιμένουν μασαμπούκες

με το περίφημο Μπουριάν Κεμπάπ (ψιλοκομμένο αρνί που ψήνεται για ώρες σε υπόσκαφο

φούρνο), Περντέ Πιλάβ (Πιλάφι με αμύγδαλα, σταφίδες, κουκουνάρι, τυλιγμένο σε ζυμάρι),

Μπουμπάρ (γεμιστά έντερα με ρύζι, κρέας και μπαχαρικά), Ιτσλί Κιοφτέ (δικής τους συντα-

γής), ατενίζοντας τις γιγαντιαίες καμάρες του Βυζαντινού Υδραγωγείου.

9. Επιστρέφετε (αν μπορείτε να πάρετε τα πόδια σας από το φαγητό) στο Ταξίμ, όπου

ανάλογα με τα γούστα σας, μπορείτε να μερακλώσετε με μπουζούκι και μπαγλαμαδάκι στο

Badehane από τους Tatavla Keyfi, να χοροπηδήξετε με τουρκοβαλκανική ποπ στο Araf, να

χτυπηθείτε με χέβι μέταλ στο DoRock, να μάθετε το πρόγραμμα των γκαλερί τους από τους

καλλιτέχνες στο Mavra Galata της γλύπτριας Γιόντζα, να φουμάρετε ναργιλέ στο Mihrimah

Sultan με τους χαμογελαστούς ναργιλετζήδες Ταμέρ, Αχμέτ και Χαρούν ή να απολαύσετε

ένα ποτήρι κρασί με θέα τον Πύργο του Γαλατά στο Enginar.

10. Ο πατσάς από κεφαλάκι (π.χ. στο Karadeniz Pide) είναι το καλύτερο καταπραϋντικό

για τη ζάλη από την κούραση, τα πιοτά, τις εικόνες και τις μυρωδιές που καταβροχθίσατε

σήμερα!

Άντε να κοιμηθείτε και λιγάκι γιατί αύριο σας περιμένει ακόμα μια μέρα-μαμούθ, στην Πόλη

που ξελογιάζει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς ταξιδευτές.

Γλυκόπιοτος ναργιλές με γεύση μήλο του Bahrain.

Λουκούμια και καραμελίτσες των Σουλτάνων.

Perde πιλάφ-Πιλάφι σε κουρτίνα!

To τζαμί του Ortakoy

Ο Αγγελής είναι ένας σύγχρονος περιηγητής της Πόλης, ακολουθείστε τις περιπέτειές του στο:

www.angelisandtheistanbul.blogspot.com/

[27]

[28]

Εάν καμιά φορά βρεθείς στην Αμοργό κι είναι Ιούνιος κι η ώρα είναι οκτώ το απόγευμα και μόλις έχει πέσει μια καλοκαιρινή βροχή για να μπορείς να μυρίσεις το χώμα της βρεγμένης γης, τότε ίσως να καταλάβεις, αν αφήσεις όλες σου τις αισθήσεις ελεύθερες, ποιος υπήρξε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Πρέπει η ώρα να είναι οκτώ, ο ήλιος να δύει ανάμεσα σε μωβ σύννεφα και ‘συ να περιμένεις

καρτερικά στην παραλία την απόκοσμη ώρα (κατά το λυκόφως του Τάσου Λειβαδίτη). Μόνο

τότε ίσως μπορέσεις να συνδεθείς απόλυτα με τον μουσικό-ποιητικό πλανήτη του Μάνου

Χατζιδάκι.

Πίσω σου επάνω σε βράχους θα είναι κτισμένη μια λευκή ταπεινή εκκλησία. Οι καμπάνες θα

ηχούν νοσταλγικά και ο εσπερινός του Σαββάτου θα έχει κάτι από την αιώνια αναχώρηση.

Ένας βυζαντινός ψαλμός σε πλάγιο του τετάρτου θα παρασύρεται από τον αέρα και θα φτάνει

απαλά στ’ αυτιά σου κάνοντας σε να τραγουδήσεις ‘κραταιά ως θάνατος αγάπη’. Μ’ αυτές τις

προϋποθέσεις ίσως σταθείς τυχερός και γίνεις κοινωνός μιας ανώτερης αίσθησης. Ίσως σταθείς

τυχερός και νιώσεις το μεγαλείο της προσωπικότητας του Μάνου Χατζιδάκι.

Ο ‘γενάρχης’ έτσι όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, ο ‘από τις μούσες φιλημένος’ έφερε μέσα

του μια ισχυρότατη προσωπική μυθολογία. Έφερε μέσα του κάτι πρωτογενές. Υπήρξε λάτρης των

καφωδείων και της μαγείας που ακτινοβολούν τ’ άστρα. Υπήρξε πολυδιάστατος, πολυμορφικός

σε δημιουργικό επίπεδο. Νομίζω πως ο καθένας θα μπορούσε να περιέχει μέσα του και έναν

άλλο Μάνο Χατζιδάκι ανάλογα με τις ανάγκες της ψυχικής του κάλυψης και ανάλογα με τις

καθοδηγητικές προσταγές των βιωμάτων του.

Πάντως όλοι σίγουρα θα καταλήγαμε σε κάποιες κοινές συντεταγμένες σχετικά με το ποιος

υπήρξε, σχετικά με το κράμα που τον συνθέτει. Σε κάποιους κοινούς πυρήνες άσχετα αν οι

δορυφόροι τους ήταν αλλιώτικοι.

Θα ακολουθήσει μια μικρή ελεύθερη μεταφορά ορισμένων προσωπικών, ενδόμυχων σκέψεων

πάνω στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι υπό μορφή minimal art για να αποσαφηνιστεί το γιατί

ελέχθησαν τα παραπάνω περί Αμοργού κτλ.

Γράφει ο Δημήτρης Νάσκος

[29]

[30]

Οι καμπάνες της ελευθερίας

Α. απόψε αυτοσχεδιάζουμεΕίχε πάει κόσμος να δει την παράσταση. Όλοι περίμεναν υπερθέαμα

και φώτα. Ξαφνικά βγαίνει στη σκηνή ο κομπάρσος. -Τίποτε από όλα

αυτά δεν είναι αληθινό. Σκηνικό δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρχε. Εγώ

μονάχος επάνω στο άδειο σανίδι κι η σιωπή σας. Είπε...

Ύστερα εξαφανίστηκε σαν μάγος και την θέση του πήραν τρία μικρά

κορίτσια που χόρεψαν δίχως μουσική.

Β. ο ματωμένος γάμοςΑργότερα εμφανίστηκε μια γυναίκα ξυπόλητη. Φορούσε ένα νυφικό

από κηλίδες αίματος. Έσερνε ένα άλογο ταλαιπωρημένο. Ούρλιαξε

απρόσμενα

-Ελάτε να πούμε ένα τραγούδι για τον ποιητή. Ένα νανούρισμα για

τον ισπανό πατέρα που μ’ άφησε ορφανή.

Ύστερα κι αυτή τραγούδησε με τη σιωπή της. Πριν τελειώσει ο ρόλος

της και φύγει είπε

-Καμιά φορά τα παραμύθια πρέπει να μένουν δίχως όνομα.

Γ. το χαμόγελο της τζοκόνταςΤώρα εμφανίστηκε στον τοίχο επάνω στη σκηνή μια τεράστια οθόνη.

Άρχισε να προβάλει τη Νέα Υόρκη και το κομφούζιο που επικρατούσε

στην 6η λεωφόρο. Μέσα από τα χιλιάδες αυτοκίνητα και τους χιλιά-

δες περαστικούς ξεχώρισε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ο φακός έκανε

ζουμ προς αυτήν. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της προς την κάμερα

γέλασε αινιγματικά κι ύστερα χάθηκε για πάντα στο πλήθος. Μετά

τελείωσε και η προβολή

Δ. τα παράλογαΗ αίθουσα μύρισε ξαφνικά φλισκούνι και άγρια μέντα. Στο δάπε-

δο φύτρωναν κυκλάμινα. Στον κεντρικό εξώστη που έμοιαζε με

μπαλκόνι εμφανίστηκε η Περσεφόνη. Μόλις είχε επιστρέψει από

τον κάτω κόσμο. Ελευθέρωσε πουλιά κι ευλόγησε του κάμπου τα

βελάσματα. Ύστερα μπήκαν οι χωριάτες. Σκότωσαν τα πουλιά και

ξανάριξαν τσιμέντο κάτω από τα πόδια των θεατών. Η Περσεφόνη

έφυγε από την αίθουσα.

Ε. αντικατοπτρισμοίΗ Περιμπανού ήταν μια νεράιδα από το παραμύθι των χιλίων και

μιας νυχτών. Ήταν τώρα η σειρά της μαζί με τον νεαρό πρίγκιπα

Κεμάλ να πρωταγωνιστήσουν.

Έκαναν θεαματική είσοδο επάνω σ’ ένα μαγικό χαλί. Σαν έφτασαν

στο πάλκο έστησαν μια κρεμάλα και κρέμασαν πέντε πεινασμένους

σκύλους.

-Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Είπε η Περιμπανού.

-Δείτε το χέρι μου. Τότε έκανε μια κίνηση να πιάσει τον Κεμάλ,

όμως το χέρι της πέρασε από το στήθος του σαν να ήταν διάφανος.

Γέλασαν και οι δυο τους πονηρά και εξαφανίστηκαν

Στ. αθανασία

Τώρα περνούσαν μπροστά από τα μάτια των θεατών όλοι οι βασιλιά-

δες κι όλοι οι ποιητές της γης. Οι διψασμένοι κροίσοι και οι ταπεινοί

προσκυνητές. Κρατούσαν ένα μαντίλι που σκούπιζε τα δάκρυα τους.

Γενιές αμέτρητες πέρασαν, γέροι και παιδιά. Στο τέλος την είδαν..

εμφανίστηκε τελευταία.. ανείπωτη η ομορφιά της.. τα χέρια της λευκά

σαν το χιόνι.. τα μάτια της αιώνια..

-Τι ζητάς αθανασία… της ψιθύρισε ο μεγαλύτερος βασιλιάς των

ανθρώπων γονατίζοντας μπροστά της.

Ζ. δυο χιλιάδες Μ. Χ. Η σκηνή άδειασε εντελώς. Στο θέατρο δεν ακούγονταν ούτε οι

ανάσες. Ύστερα βγήκε πάλι ο κομπάρσος. Κάτι λόγια ασυνάρτητα

απήγγειλε. Είπε κάτι περι προσευχής στον κύριο, κάτι σαν φως

σημαίνει ηθοποιός, κάτι για κάποια που κοιμάται ολόγυμνη. Κανείς

δεν κατάλαβε. Έπειτα έκανε μια υπόκλιση. Κανείς δεν κατάλαβε

και πάλι πως η παράσταση είχε τελειώσει. Μονάχα ένας τύπος που

καθόταν στη γαλαρία χειροκρότησε γελώντας.

-Εξαιρετικό. Ήταν εξαιρετικό.. φώναξε μέσα από την ψυχή του..

Μπράβο Μάνο…

-Να ‘σαι καλά Νίκο. Του απάντησε ο άλλος πηγαίνοντας προς τα

παρασκήνια.

Η. ΑμοργόςΚαμπάνες ήχησαν στην αίθουσα και οι πόρτες της εξόδου άνοιξαν

διάπλατα. Η παράσταση απόψε αυτοσχεδιάζουμε άνηκε στο παρελ-

θόν. Ένα μικρό κορίτσι καθώς έβγαινε ο κόσμος πήγε και ρώτησε

τον Νίκο, γιατί ηχούν καμπάνες. Εκείνος είπε..

-Οι καμπάνες είναι ο ήχος της δημιουργίας. Παρακίνηση για πνευ-

ματική ελευθερία. Η τέχνη πρέπει να έχει άμεση σχέση με τον θάνατο

και να προετοιμάζει για αναχώρηση. Μα δεν θα με καταλάβεις ποτέ,

ούτε θα με νιώσεις, αν δεν πας στην Αμοργό.

[31]

Mαθήματα αγγλικών και περιήγηση, τελειοποιούμε την

γλώσσα και επισκεπτόμαστε αξιοθέατα

Σκωτία- Εδιμβούργο, Ουαλία-University of Lampeter,

York, Λονδίνο...

και φέτος για 6η συνεχή χρονιάBristol – ΛονδίνοUniversity of the West of England4-13/7/2010Φτιάξτε την παρέα σας και ελάτε μαζί μας!

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

Οι ώρες στη δουλειά κάθονται στη πλάτη σου βαριές.

Και ο ήλιος έξω τόσο λαμπερός, κάνει τα όνειρά σου

διάφανα, όταν κοιτάς έξω από το παράθυρο, νομί-

ζεις πως κάποιος μπορεί να διαβάσει τις λέξεις που

φωνάζουν στο κεφάλι σου «έξω, βόλτα,παραλία».

Καμιά φορά οι σκέψεις σου μπορεί να είναι τόσο

δυνατές ακόμα κι αν δεν ανοίγεις το στόμα σου. Στο

λεωφορείο ανυπομονείς να κατέβεις. Στο σπίτι δεν

σε χωρά ο τόπος.

Και όσο κι αν προσπαθείς να πεις σοβαρές λέξεις, να

κρατήσεις ρε παιδι μου μια αξιοπρεπή στάση,και να

τιμήσεις το ακριβό σου κοστούμι ή το σακάκι που του

ταιριάζουν μπλαζέ και σοβαροφανείς συμπεριφορές,

οι σκέψεις γίνονται λέξεις και μπερδεύονται μέσα στα

πόδια σου την ώρα που περπατάς για να παραδώσεις

τους φακέλους.

Και όταν σκοντάφτεις είναι γιατί κάποιος που πέ-

ρασε από δίπλα σου σκέφτηκε κάτι παρόμοιο. Από

το παράθυρο ακούγονται φωνές και σούσουρο του

δρόμου. Έξω.

Γράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου

ΦΩ

ΤΟ: Γ

ιώργ

ος Κ

ιουπ

τσίδ

ης[37]

[38]

9 Μαϊου 2010, το Καλαμαρί άνοιξε μια μεγάλη αγκα-λιά για τις οικογένειες του Παιδικού Χωριού SOS στο Πλαγιάρι.Μαθητές, καθηγητές, γονείς και φίλοι της Σχολής για μια ακόμη χρονιά ένωσαν τις προσπάθειές τους, άνοιξαν τις καρδιές τους για να στηρίξουν παιδιά στα οποία η ζωή στάθηκε ιδιαίτερα σκληρή.Ο κόσμος πολύς, η επιτυχία μεγάλη, ο σκοπός για μια ακόμη χρονιά επιτεύχθηκε.Μέσα από τούτες τις γραμμές θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όσους μας στήριξαν, ο καθένας με τον τρόπο του.Ιδιαίτερα να τονίσουμε την προσφορά των μητέρων του β4 γυμνασίου και του Α3 λυκείου. “ Το στέκι της μαμάς” ,πραγματικά τερψιλαρύγγιο, ξεπέρασε κάθε εισπρακτική προσδοκία. Δούλεψαν με κέφι και μεράκι , αφιερώνοντας πολύ από τον προσωπικό τους χρόνο.Τέλος να μην ξεχάσουμε τον κ. Γιώργο και τον Γιάννη, τους επιστάτες του Σχολείου, που για τρεις ολόκληρες μέρες δούλεψαν αγόγγυστα και δημιουργικά. .Η αγάπη σας μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε και στο μέλλον.

ΕΡΜΙΝΑ ΣΥΡΡΗ- ΖΩΗ ΜΑΛΑΘΟΥΝΗ

[39]

[40]

Ο Δημητρης Ευαγγελοπουλος (γνωστός ως James Enox) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1975. Ξεκίνησε να σχεδιάζει από μικρός βλέποντας τα κόμικς των Moebious και Manara, τις σελίδες των περιοδικών Βαβέλ, παρά πέντε και μικρό παρά πέντε, όπως και τα σχέδια του Jim Philips πάνω σε σανίδες skate. Βασικά του εργαλία οι λευκές κόλλες, τα μολύβια και τα πενάκια. Οι καθαρές γραμμές των σχεδίων του κατέστησαν τα περισσότερα από αυτά ιδανικά στο να τυπωθούν μετά από κατάλληλη επεξεργασία πάνω σε T-shirts.

Συμμετοχές του σε ομαδικές εκθέσεις: sk8 art crimes, Γκαλερί ΧΜ, Θεσσαλονίκη, 2005 • 7ply

project, Εκθεσιακός χώρος του Μύλου, Θεσσαλονίκη, 2006 • 7ply project, Τεχνόπολις, Γκάζι, Αθήνα

2007/2008/2009/2010 • weekender, jazz upstairs, Αθήνα 2007 • art house, Θεσσαλονίκη 2007

• φεστιβάλ Boarding Pass, camping Αρμενιστή, Χαλκιδική 2007 • Είκοσι τρεις Έλληνες δημιουργοί

σχεδιάζουν με καμβά ένα λευκό t-shirt, nu bureau de style, Αθήνα, 2007 • Apollo festival, Η θεραπεία

ως τέχνη, η τέχνη ως θεραπεία, bios, Αθήνα, 2008 • we can’t find a name, spiti mu, Θεσσαλονίκη,

2008 • meet market, Αθήνα, 2007/2008 • The toy army show, art|house, Θεσσαλονίκη, 2009

Ατομική εκθέση: J.E 99-09, art|house , Θεσσαλονίκη, 2009

Δημοσιεύσεις σε έντυπα: βαβέλ 2001

[41]

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Ε-ΤWINNING

Ταξίδι στη χιονισμένη Νορμανδία Για άλλη μια φορά η Νορμανδία μας υποδέχτηκε στο ξεκίνημα του νέου χρόνου 2010 ντυμένη στα λευκά και με τσουχτερό κρύο. Τίποτα από αυτά όμως δεν μας πτόησε ! Αντίθετα το λευκό σκηνικό αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη, μια και συμπλήρωνε με λεπτομέρεια το χειμωνιάτικο τοπίο.

Η θερμή υποδοχή των φίλων μας στο College Eugene Noel της Montville, με τους οποίους ξεκινήσαμε από τον προηγούμενο χρόνο το πρόγραμμα e-twinning με θέμα « Οι προσδοκίες των νέων του σήμερα», μας υπενθύμισε τη φιλία που διατηρούν τα σχολεία μας εδώ και επτά χρόνια. Οι μαθητές του Καλαμαρί φιλοξενήθηκαν από τις γαλλικές οικογένειες και άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, γνωρίζοντας από κοντά την καθημερινότητα των γάλλων συνομηλίκων τους. Στο σχολείο, η παρακολούθηση των μαθημάτων ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία καθώς και το μεσημεριανό στην καντίνα του γυμνασίου. Παρά τις δυσκολίες στις μετακινήσεις μας λόγω του παγετού, δεν παραλείψαμε να επισκεφθούμε τη γαλλική πρωτεύουσα, να περι-ηγηθούμε στους δρόμους και στα καταστήματα, αλλά και να θαυμάσουμε την καταπληκτική Opéra Garnier και το μουσείο αρωματοποιίας Fragonard.Η επίσκεψη της χιονισμένης Rouen, ο χιονοπόλεμος στην place du Vieux Marché, η κατα-πληκτική Cathedrale και η περιήγησή μας στον πεζόδρομο του Vieux Horloge αποτελούν μοναδικές αναμνήσεις για όλους μας, όπως και το απόγευμα στο Patinoire και η κοινή μας επίσκεψη στο νέο εμπορικό κέντρο της πόλης.

Για όλους εμάς, μαθητές και καθηγητές, η εμπειρία των εκπαιδευτικών ταξιδιών στη Γαλλία παραμένει μοναδική. Νοιώθουμε να ζούμε στον παλμό αυτής της χώρας και να την γνωρίζουμε όλο και καλύτερα, όχι μόνο μέσα από τις καθημερινές στιγμές που βιώνουμε αλλά κυρίως μέσα από τη συναναστροφή μας με τους ανθρώπους της. Η συνέχεια αυτού του μαγικού ταξιδιού συνεχίζεται … Καλώς να τους δεχτούμε στη Θεσσαλονίκη.

[42]

από το Γιώργο Φουντέα

[43]

ατά τα τέλη του μηνός, εκστατικά, λίγο πριν τα μαγιάτικα και τις

πρώτες κάψες, ο άντρας – κουβαλώντας απρόθυμα ένα επιπλέον

έτος στις πλάτες του – αναχώρησε αργόσυρτα για τις ειδικές κυ-

ριαρχικές σχέσεις του φανταρικού ονείρου του, αφήνοντας προ-

σωρινώς στην πόλη τη λαγνεία των ερωτικών συνευρέσεων, αυτή

άλλωστε ευρίσκετο χαμένη έτη πολλά σε αναμονές για την έκπληξη

του ποθητού υποκειμένου από το πουθενά. Με ξέχασε, παρατημένο

ορφανό σε πίσω κάθισμα, αδιάβαστο σε πολλά, με τρεις γυναίκες

κυριαρχικές. Μια Κυριακή, απουσία ψυχαγκαλιάσματος και ρομα-

ντικού αφεψήματος, τις πήγα εκδρομή προς Σούνιο, καταλήξαμε

αμίλητοι κάπου στα Λεγρενά – έτσι μου φάνηκε – και καθίσαμε

σε λιβάδι με χρυσά άνθη.

Η πρώτη κόρη, η μικροκαμωμένη, αρχίνισε να ομιλεί με άνθος

ξανθοστόλιστο στα αριστερά της με φωνή παιδική, χαϊδεύοντας

τρυφερά το μίσχο του και παίζοντας με χεράκι μικρό, με το στεγνό

χώμα που προσκυνούσε το άνθισμά του, σαν να τη σαγήνευε αυτό

το μισητό χώμα, η ύστατη μυρωδιά πάντων των ερωτευμένων

με χαμένο ταίρι. «Η μητερούλα μου με αγαπά, γιατί γεννήθηκε

από γυναίκα συνονόματη. Ακούς λουλουδάκι; Μου λέει ότι στην

όψη είμαι σαν και σένα, ότι αναβλύζω αρώματα όποτε με παίρνει

αγκαλιά, φτιάχνει τα μαλλάκια μου περίτεχνα για να σε ξεπερνώ

σε ομορφιά. Και όνομα που έχω μοναδικό -σαν κλοπιμαίο για

να καμωθείς το λήστεψες- για να λάμπω όπως ο χρυσός, και

δέρμα για να με ζηλεύουν οι δροσοσταλίδες σου. Τα πέταλά σου

είναι χλωμά μπροστά στη νιότη μου και οι φωνές μου ανοίγουν

ρωγμές στο διψασμένο από έρωτα χωραφάκι που σε ανέχεται να

φυτρώνεις. Θα είμαι για πάντα δροσερή και όμορφη, εσένα σε

καταριέμαι να μαραθείς, είσαι του χεριού μου, όπως οι άντρες που

θα με ποθήσουν σε πεζοδρόμια, αρκεί να στείλω την αδερφή μου

Περσεφόνη στον από μοναξιά πετρωμένο Θεό της. Θα μεγαλώσω

με αγάπη, οι εραστές μου θα με κακομάθουν και στα προκλητικά

γηρατειά μου θα έχω θύμησες από χάδια και αποδράσεις ρουτι-

νιασμένης ζωής, οικτίρω εσένα, το καρφωμένο με εντολή Θεού

στο τιποτένιο χώμα, με περιμένουν ταξίδια στα πέρατα και χοροί

διονυσιακοί, να με πιούν λαίμαργα να ξεδιψάσουν την ορμή τους

και να με στολίσουν με φτιασίδια ανοιξιάτικα σε θάλασσες σιμά,

με τα πατουσάκια πάντα γυμνά στο κύμα και στον αέναο ήχο του,

για να αφουγκράζομαι το αγαπητικό παρελθόν μέσα από τις θα-

λασσινές εξομολογήσεις των ερωτευμένων προγόνων μου.»

Παραδίπλα, μέσα σε ένα γαλήνιο τοπίο από λάσπη και τσαλακωμένα

άνθη, κείτονταν η ξεμυαλισμένη κόρη, για πολλούς στον κύκλο

μας ήταν η μεστωμένη αλλά πιο ερωτική. Ήταν ολοφάνερο ότι

αναπολούσε τα χαρμόσυνα από καλοκαίρια που άφησαν γεύσεις

παντοτινές. Μονολογούσε, άνω τελεία. «Εκεί, που ζούσαν οι θεοί,

σας άφησα να με αναμένετε σε παραλίες κάτω από τον ίσκιο ψηλού

βουνού, να σας αγαπώ όπως έφηβη, να σπαρταρά η καρδιά μου

από την προσμονή να ορίσετε από τους τόπους του χειμώνα σας, να

γίνουμε παρέα, τσόλια περισπούδαστα, να φουμάρουμε φράουλες

και να φιλιόμαστε κρυφά με την άμμο κρυμμένη στα εσώρουχα.

Φωτιές να ανάβετε μονάχα σας ζητώ, για να σας συναντώ, με μάτια

λαμπυρίζοντα από την κάψα των πρώτων ερώτων σας, καθρέφτες

καλεσμένων πνευμάτων για ρίγη στη ραχοκοκαλιά.

Κ

[44]

Να πετάμε πάνω από νεκροταφεία και τα γέλια μας να ανασταίνουν

νεκρούς, προσεπικαλούμενους στα αθώα γλέντια των μικράτων

μας, κλαίγοντας για την ώρα που θα έχουν όλα τελειώσει, πεπερα-

σμένα καλοκαίρια δεν υπάρχουν -αγάπες μου εφηβικές- μονάχα

υγρά φιλιά από δάκρυα για όσο καιρό σας περιμένω στην είσοδο

της μικρής μου πόλης, να με αγκαλιάσετε ξανά, να με ζεστάνετε

με καφάσια μπύρας και κυνηγητά. Θέλω πάλι να στιγματίσω το

έδαφος με μπογιές και να περπατήσω νυχτερινά χιλιόμετρα για

να γλεντήσω με ζώντες και τεθνεώτες της συμμορίας μας, todos

un pocito loco, να σας ανταμώνω στα μπαλκόνια της αριστε-

ρής παραλίας και να με καλωσορίζετε με μυρωδιές βασιλικού και

συρτάκια βαριά, ξέπνοα. Και αν χαθείτε στο δρόμο, ρωτήστε για

το μέρος που αγάπησα την εφηβεία μου, απέναντι από τα –μια

χούφτα- αστέρια της σκιερής μάγισσας Κασσάνδρας.»

«Πάψε, ανόητη, να αναπολείς τα περασμένα και μην τα αναμο-

χλεύεις, τούτα σε έκαμαν το κορμί που αγαπούν οι άνθρωποι»,

είπε η κόρη η σοφή, αγέρωχη σε βράχο ψηλό, καταμεσής των

λουλουδιών, σαν να επιθυμούσε να βάλει τα φυσικά σε αταξία με

τραγούδι γερασμένης νεράιδας.

« Φροντίστε να πείτε εν καιρώ στους αγαπητικούς ότι ο έρωτας

ξαπλώνει στο κατώφλι σας, μυαλά για παιχνιδίσματα δεν έχε-

τε στην όψη του μνηστήρα σας, κρατήστε τους κοντά με λόγια

τρυφερά και αλήθειες που τρέμουλο προκαλούν και γέλωτα. Η

τυφλότητα σας, σάς επιτρέπει να αντικρίζετε μονάχα τις δυνάμεις

τους και λησμονείτε τον πόνο, το εκ γενετής άφθαστο και στα

επίκτητα ανούσιο, ο άνθρωπος βρίσκεται στην αδυναμία, τούτο

να αγαπάτε πρωτίστως, είναι δώρο για σας πιο πλουμιστό και

από τα ερωτικά στεφάνια του Μαγιού, μοναδικό στην ανακάλυψή

του – άριστα κρυμμένο στις ψυχές όλων των ανθών. Τα χρυσά

σας λουλούδια είναι τόσο όμοια αναμεταξύ τους, που καταντούν

βαρετά, έτοιμα να τσαλαπατηθούν δίχως στενάχωρο σκίρτημα,

κοιτάξτε εμένα, αγαπώ αυτό με το τσακισμένο πέταλο έτη πολλά,

γιατί μου επιτρέπει να το φροντίζω με την ελπίδα να αναγεννηθώ

μέσα από την αδυναμία του. Ποτιστήκατε για να ανθίσετε κάποια

μέρα από απρόσμενο έρωτα, αμάραντο, σε αέρηδες καψερούς

και κλωνάρια τσακισμένα, μια αρμαθιά λουλούδια στην αγκάλη

να σας προσφέρουν.»

Με το πέρας του Αυγούστου, καιρό πολύ μετά την εκδρομή, άκουσα

ότι οι γυναίκες εμφανίστηκαν πολλάκις στο λιβάδι που μοσχοβο-

λούσε και εξαφανίστηκαν δίχως ίχνος την τελευταία φορά, αφού

πρώτα βαπτίστηκαν με το όνομα των λουλουδιών, ερωτοτροπώ-

ντας αναίσχυντα μαζί τους, για να θυμίζουν την ομορφάδα των

Κυριακών με τα χρυσά άνθη.

Το Κ-ΜEC, το δικό μας συνέδριο, είναι η ώριμη και υπεύθυνη θέση αλλά και ανάγκη για εντονότερη ενεργοποίηση των ίδιων των μαθητών και αποφοίτων μας, αποτέλεσμα μιας πολύχρονης προ-

σπάθειας που ξεκίνησε το 1999 με την πρώτη συμμετοχή του σχο-

λείου στο Συνέδριο του Πανεπιστημίου Ηarvard και την σταθερή και

ανελλιπή συμμετοχή μας σε αυτό αλλά και στα Μοντέλα Ηνωμένων

Εθνών και Ευρωκοινοβούλιο Νέων από τότε μέχρι σήμερα, συχνά

μάλιστα με προκρίσεις και διακρίσεις.

21/2/2010

HMCE Βρυξέλλες 12-15/3/201013 μαθητές-τριες από το γυμνάσιο και λύκειο συμμετείχαν στην 23η σύ-

νοδο του Συνεδρίου του Ηarvard μαζί με 360 συνομηλίκους τους από 28

σχολεία από 12 χώρες από όλο τον κόσμο

Το αγγλόφωνο ενδοσχολικό Μοντέλο Ευρωπαϊκής Συνδυάσκεψης του Καλαμαρί αποτελεί πρωτοβουλία των μαθητών της Σχολής και

στηρίζεται απόλυτα από το δυναμικό των μαθητών και των αποφοίτων

της. Είναι η πρώτη επαφή των μικρότερων και η εξοικείωση τους

με την διαδικασία των συνεδρίων. Η φετινή σύνοδος ήταν η πλέον

επιτυχής με συμμετοχή 89 ατόμων.

[45]

[20][46]

Δεν είναι πολύ στενό αλλά ούτε πολύ φαρδύ. Κάθεται εκεί που πρέπει οπως πρέπει, και ταιριάζει σε όλες τις περιστάσεις. Είναι εκείνο που μπορείς να το κάνεις να φαίνεται διαφορετικό κάθε φορά. Είναι αυτό που ακόμα και όταν τρυπήσει συνεχίζεις να το φοράς. Ενίοτε είναι και το τζιν του Λυκείου.Και όταν χαλάσει τελείως, δεν βρίσκεις ποτέ κανένα σαν αυτό.Το τέλειο τζιν είναι κάτι σαν «το τέλειο» που ψάχνεις γενικώς. Περιμένεις συγκεκριμένα πράγματα από τη καθημερινότητά σου, τα στάνταρτς σου είναι διαμορφωμένα από κάποια εσωτερική πίστη στην ιδέα της τέλειας όμορφης ζωής.Έχεις ένα πρότυπο για το πώς θα πρεπε να ζήσεις πώς θα πρεπε να ερω-τευτείς, πώς θα πρεπε να είναι η ζωή σου σε αυτή την ηλικία, πώς θα πρεπε να ναι σε λίγα χρόνια,κι έτσι χάνεις όλα τα υπόλοιπα αναπάντεχα που συμβαίνουν στη ζωή.Και το χειρότερο :ο,τιδήποτε αποκλίνει από αυτό που πιστεύεις ό,τι έπρεπε να κάνεις, σε κάνει να πελαγώνεις πολλες φορές. Καμιά φορά όμως όταν αφήνεσαι κάνεις τις καλύτερες βόλτες. Και ανακα-λύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου που ούτε φανταζόσουν.Και οκ μπορεί να μη βρεις το τέλειο τζιν, αλλά μπορείς να βρεις ένα άλλο, αντίστοιχα όμορφο, που ίσως να αναδεικνυει κάτι που δεν είχες προσέξει ποτέ πάνω σου.

[47]

Γράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου

[48]

Γράφει ο Σπύρος Μπαλτογιάννης

[49]

Στο διάδρομο των γραφείων του σχολεί-

ου, λίγες μέρες πριν τη λήξη του σχολικού

έτους, συναντιέμαι με τη Μαρία Φ. με τα-

χύτητες ελαφρώς πάνω από τα όρια που

επιβάλλει η λογική του χώρου.

- Γεια σου Μαρία. Πότε βγαίνει το νέο «Κ»;

- Εσείς πότε θα γράψετε ένα κείμενο για

το «Κ»;

Κόψαμε ταχύτητες και μολονότι είχαμε

προσπεράσει ο ένας τον άλλο, σχεδόν πα-

ραμερίζοντας τους λόγους της βιασύνης

μας, χαιρετηθήκαμε σαν άνθρωποι. Άκου-

σα αρχικά την προτροπή σαν μία ακόμη

υποχρέωση στον υπέρκορο υποχρεώσεων

βίο του δασκάλου.

- Θέμα;

- Ό,τι εσείς θέλετε.

- Αυτά που θέλω είναι πολλά. Όταν είμαι

αντιμέτωπος με όλα τα θέλω, δυσκολεύομαι.

Μερικές φορές λειτουργώ αποδοτικότερα

μέσα σε καθορισμένα πλαίσια. Δώσε λοιπόν

ένα θέμα και αν χρειαστεί δραπετεύω.

Έξυπνη και ετοιμόλογη η Μαρία με βεβαιό-

τητα ότι η προτροπή θα μετατραπεί σε πρό-

κληση προτείνει:

- Τα «θέλω» και τα «θα» του καλοκαιριού.

Τα «θέλω» τώρα έγιναν «θερινά».

Προσκλήσεις, προκλήσεις, χειμερινά στρι-

μώγματα, εαρινές ανατροπές του σύγχρονου

βίου, η διαγραφόμενη απανδόχευτος οδός

των Ελλήνων, καλούνται να αναμετρηθούν

με το βάρος των υψηλών θερμοκρασιών και

της αυξημένης εντροπίας.

- Πότε τα θέλεις τα «θέλω» και τα «θα»

μου;

- Σε μια βδομάδα.

Η στενότητα του χρόνου λειτουργεί σαν

πρόσθετη πρόκληση. Λέω και ένα «θα»

προσπαθήσω, «το θέλω» και η απόστασή

μας ξανά μεγαλώνει.

Μην κολλάς δικέ μου στα στερεότυπα «κα-

λοκαίρι-άδεια-διακοπές».

Μη γράψεις για τη θάλασσα με μπρατσάκια

και ομπρέλες.

Μην πεις για γέμισμα μπαταριών και τέτοια

χαζά.

Μη γεμίσεις τη σελίδα και την έχουμε ξα-

ναδιαβάσει.

Να απολαύσεις την αύξηση της θερμοκρασί-

ας και να αποδεχτείς τον ιδρώτα σαν ξέσπα-

σμα του εαυτού στις σωρευμένες τοξίνες.

Να βρεις την ισορροπία στα ποτίσματα τής

μπουκαμβίλιας, ώστε να σε γεμίσει άνθη,

να ενισχύσεις το διάλογό της με το γιασεμί,

για να μη νιώσει μειονεκτικά στο σούρου-

πο, που αυτό μοσχοβολεί, να φροντίσεις

τα πλούσια άνθη της να μην βλέπουν με

υπεροψία τα άσπρα ανθάκια των μικρών

λουλουδιών.

Να κατανοήσεις απολύτως τη διαφορά του

καλοκαιριού και της άνοιξης και να απολαύ-

σεις το καινούργιο που φέρνει.

Γιατί, κακά τα ψέματα, για μένα η αφετη-

ρία αλλαγής, η σύλληψη του καινούργιου

ταυτίζεται χρονικά με την έναρξη του κα-

λοκαιριού. Με συναρπάζει το όριο της 21ης

Ιουνίου με ενθουσιάζει η μέγιστη διαφορά

μέρας και νύχτας και έχω την αίσθηση ότι

εκείνη την ώρα σημαίνει η σάλπιγγα της αλ-

λαγής κάθε παλιού και κάθε ξεφτισμένου.

27 Ιουνίου, ξεκινάει η 55η φάση του παιχνι-

διού. Μια ματιά στους κανόνες και αρχίζει

νέος σχεδιασμός. Σχεδιασμός με έμπνευση

από το μπλε της θάλασσας και το πράσινο

των πεύκων. Κόκκινο απ’ την καρδιά μας,

χρώματα από την παλέτα των φίλων και από

τα λόγια της φύσης. Μουσικές από τα που-

λιά, το σπάσιμο του κύματος και το σύρσιμο

ενός γυαλιστερού βότσαλου. Η ακοσμία των

λόγων του χειμώνα και οι ύβρεις της ανοίξε-

ως ηττώνται κατά κράτος. Η αγχώδης στάση

της αδράνειας μπροστά στον πληθωρισμό

των θορύβων της πόλης αντικαθίσταται από

την απόλαυση της ρέμβης, της χαλάρωσης,

του στοχασμού στην εξοχή.

Το καλοκαίρι, λοιπόν, είναι πάντα η εποχή

που διορθώνω τη σχέση μου με το χρόνο.

Ένα ήσυχο απόγευμα, την ώρα που εξουθε-

νωμένοι όλοι από τον καυτό ήλιο παρατεί-

νουν το μεσημεριανό τους ύπνο, οριζοντι-

ώνω τον αριστερό καρπό, τον κρατώ στην

ικανή για την ηλικία μου απόσταση από τα

μάτια, τραβάω με το δεξί αντίχειρα και δεί-

κτη το κουμπί του ρολογιού και γυρνώ τους

δείκτες σε ένα καλοκαιρινό απόγευμα των

παιδικών μου χρόνων. Οι υδροφόρες του

δήμου δροσίζουν τους δρόμους της πόλης

που μεγάλωσα, ο δήμαρχος απολαμβάνει

τον περίπατό του με ένα γαρύφαλλο στο

πέτο. Εννιά με δέκα στο σβήσιμο μιας με-

γάλης μέρας θα ανακαλέσω το πένθος για

την από καιρού απώλεια των αγαπημένων

πυγολαμπίδων, θα ανεβεί ένας κόμπος στο

λαιμό, στη μνήμη της γενναιοδωρίας των

Η άμμος είναι δώρο του Θεού και τ’ όνειρο η πλεύση τ’ ουρανού

(Ο «χρόνος» είν’ ο τρόπος του καιρού να φτιάχνει το Εδώ απ’ το Αλλού).

Εισαγωγή στο Βιβλίο «ΙΨ ο ΤΥΠΟΓΡΑΦΟΣ» του Ευγένιου Αρανίτση

[50]

θερινών κινηματογράφων. Έσπερος, Τι-

τάνια, Ορφέας, Παλλάδιον πάνινες πολυ-

θρόνες, ψημένος πασατέμπος και αράπι-

κο, «ένα καλοκαίρι» που έδιναν «ραντεβού

στον αέρα» το γλυκάνισο του ούζου με τα

αρώματα του αγιοκλήματος και του γιασε-

μιού. Σήμερα το σκηνικό έχει αντικαταστα-

θεί με ό,τι περικλείεται στον όρο VIP ASSOS

ODEON ή κάπως έτσι. Το ραντεβού δίνεται

σε «συσκευασμένο» αέρα και «αεροπορι-

κές» θέσεις.

Θα ευχαριστήσω τον μεγαλοδύναμο που

κρατά άσβεστες τις μνήμες αυτές, σημάδι

ότι είμαι ακόμη ζωντανός και αντέχω την

ήττα-την απώλεια. Απώλεια όχι των εικό-

νων, αλλά των στιγμών που κυλούσαν σε

μια αθωότητα. Δε μου λείπει ο Δήμαρχος,

ούτε το γαρύφαλλό του. Μου λείπει ένας

Δήμαρχος που χαίρεται τον απογευματινό

περίπατο και το γαρύφαλλό του. Γυρνάω

πότε-πότε στα παιδικά μου χρόνια, για-

τί τότε έμαθα να μην αφήνω να περνά η

ομορφιά δίπλα μου δίχως να την πάρω

χαμπάρι.

Καλοκαίρι. Αλλαγή ρυθμών λοιπόν και επι-

στροφή στη σημασία.

Θα διαβάσω (ξανά) τον ΙΨ τον ΤΥΠΟΓΡΑΦΟ

και θα μετρήσω τη στάθμη των ευαισθησιών

μου. Θα συνεχίσω το διάλογο με τον Ευγέ-

νιο Α. Ίσως τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Άλλωστε οι «ξανά» αναγνώσεις είναι «νέες»

αναγνώσεις και καθώς λέει ο Ευγένιος ούτε

καν αναγνώσεις δεν είναι, αλλά είναι νέες

συν-γραφές.

Θα πάρω εκδίκηση από τον κακό μου εαυ-

τό. Κάτι άστοχα και φλου ραντεβού του

χειμώνα – «να βρεθούμε ρε συ χαθήκαμε»

και εννοούσα «δεν υπάρχει περίπτωση»,

«πνίγομαι, τι να λέμε τώρα» – τέλος. Θα

«βρεθώ» με τους φίλους, θα απολαύσουμε

την απενεχοποιημένη ηδονή του διαλόγου,

θα αναλύσουμε και θα συνθέσουμε επιστη-

μονικά και χαλαρά.

Θα ακούσω ξανά – χωρίς να κάνω άλλη

«δουλειά» -, την «πιρόγα», το «cundu luna

vini», το «ποιος τη ζωή μου», το «πάρε

τα ‘χνάρια», το «Piano Sonata No. 14

Moonlight» και το «Requiem» του W.A.M.

, τη «μαρκίζα» και τον «διάφανο», το «μια

βόλτα για το φίλο μου» …. Όλα μαζί ανά-

κατα και ταξινομημένα. Κυρίως όμως μόνος

εγώ και αυτά.

Μαρία,

Τα «θέλω» και τα «θα» του καλοκαιριού δεν

έχουν τέλος. Δεν είναι μόνο «θέλω» και

«θα» του καλοκαιριού, αλλά και του φθι-

νοπώρου και του χειμώνα και της άνοιξης.

«Θέλω πολλά και όλα μοιάζουν τρελά».

Εξίσου με το θερινό ηλιοστάσιο και για πα-

ρεμφερείς λόγους με ενθουσιάζει το χει-

μερινό καθώς και οι δύο ισημερίες. Όταν

κουράζομαι ενδιάμεσα, ψάχνω και βρίσκω

μια «καλή» διαφορά μεταξύ ωρών μέρας και

νύχτας, της δίνω την αξία που της αρμόζει,

κάνω μια αναγκαία επανεκκίνηση. Επανεκ-

κίνηση για να είμαι ικανός να «αλλάξω»,

πάντοτε δέσμιος του «προσωπικού πλαισίου

αρχών», για να είμαι και «χρήσιμος στην

κοινωνία».

Θεσσαλονίκη

Μάιος 2010

Σ.Μ.

[51]

Τριλογία του Παραθερισμού του Κάρ-

λο Γκολντόνι με εμβόλιμα, ως θέατρο

μέσα στο θέατρο, σαιξπηρικά Σονέτα,

σε μετάφραση Νίκου Χουρμουζιάδη

και Στυλιανού Αλεξίου αντίστοιχα,

που ευτύχησαν να κοινωνήσουν οι

μαθητές μας.

Στη διανομή, η «επιστροφή» των

αποφοίτων που συνεργάστηκαν στις

«Σοφολογιότατες» του Μολιέρου, η

συνεργασία τους με τους μαθητές του

χορού που ήδη ασκούνται στο λόγο

της τραγωδίας και στον ποιητικό λόγο

του Γ. Ρίτσου, η συνεργασία τους με

τους μαθητές της Β’ Λυκείου που δού-

λευαν τη σκηνική απόδοση Σονέτων

του Σαίξπηρ και με τους μαθητές του

Γυμνασίου που απέδωσαν τον Vivaldi

ήταν από μόνη της εμπειρία και αντα-

μοιβή για τον εμψυχωτή.

Η αρμονική συνύπαρξη στη σκηνή

απ’ όπου πέρασαν γενιές μαθητών,

των παιδιών που έδιναν το πρώτο μά-

θημα στο πανεπιστήμιο με τα παιδιά

που πασχίζουν γ ια την είσοδό

Επιδιώκοντας τη δημιουργική κινη-

τοποίηση του μεγαλύτερου δυνατού

δυναμικού του σχολείου, σεβόμενοι

απόλυτα την ελευθερία βούλησης του

μαθητή και την εκούσια συμμετοχή

του στο έργο, αξιωθήκαμε να φθά-

σουμε στην παράσταση Από την

[51]

[52]

τους σε αυτό, το ζεστό αγκάλιασμα- η αλληλοαποδοχή και η με-

τάγγιση της εμπειρίας από τους «παλιούς» στους»νέους» ήταν

η ίδια η δημιουργία του θεάτρου. Δημιουργία ως οδηγός στην

αυτογνωσία και τη σωματικότητα, τη φυσικότητα και την αυθε-

ντικότητα που οι συντελεστές- μαθητές κόμισαν από τη ζωή στο

σανίδι προκειμένου ν’ αφομοιώσουν και να μεταπλάσουν δημι-

ουργικά το ρόλο.

Και αν το σχολείο οφείλει να

εκπαιδεύει το νέο άνθρωπο για να

ενταχθεί στην ομάδα, ας μην ξε-

χνάμε πως ο τρόπος συνύπαρξης

των μελών της ομάδας αποτελεί

μέρος της μυητικής διαδικασίας

του θεάτρου.

Ο μαθητής ενώπιον του θεα-

τή εκτεθειμένος κατά

πρόσωπο στη μέγιστη

δυνατή εγγύτητα που

δίνει τη δυνατότητα να

παρακολουθήσουμε τις

μεταμορφώσεις και την

εξέλιξη των χαρακτήρων,

οφείλει να κάνει το θεατή συμμέτοχο της σκηνικής δράσης και

κοινωνό του ύφους και ήθους του συγγραφέα σε ένα κείμενο

που συνθέτει ζωντανό σκηνικό όπου κάθε χαρακτήρας ξεχωριστά

καθορίζει και καθορίζεται από όλους τους άλλους, σε ένα θέα-

τρο αληθινό, πηγαίο, δραστικό από, με και για τους ανθρώπους,

όπου το προαπαιτούμενο είναι η ισότιμη συμμετοχή των μελών

της ομάδας στο έργο.

Και ας μην ξεχνάμε πως το θέατρο στο σχολείο οφείλει να αξιοποιεί

το αυθόρμητο και πηγαίο, να εκταμιεύει το βιωματικό πλούτο και να

συνθέτει γνώση και εμπειρία του μαθητή μέσα από την ευάρμοστη

σκηνική ατμόσφαιρα ώστε η εκπαίδευση , η ένταξη στην ομάδα

και η αρμονική συνύπαρξη των μελών της να αποτελούν μέρος της

μυητικής διαδικασίας της παράστασης σε ένα θέατρο που αντλεί

τα υλικά του από την καθημερινή ζωή, συνηγορεί με ένα ρεαλισμό

συχνά «φωτογραφικό» και τροφοδοτείται από ζωτικά προβλήματα

που φαντάζουν πανανθρώπινα και διαχρονικά.

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ από το Σχολείο που 116 χρόνια υπηρετεί

την Εκπαίδευση στα παιδιά που πέρασαν από τα θρανία του και ήδη

χτίζουν το μέλλον τους και το δικό μας στη γενέθλια πόλη.

Τους αναφέρουμε αλφαβητικά καταχωρίζοντας στην καρδιά τη

μοναδική δωρεά του καθενός:

Είναι ο Δημήτρης Αραμπατζίδης, η Μαρίνα Λατινοπούλου, ο Βαγ-

γέλης Παππάς, η Άρτεμις Τσιαπράζη, η Άννα-Μαρία Τυροβούζη.

Τον Τηλέμαχο Κοτσάνη και τον Σταύρο Μπούκλα τους αφήνω έσχα-

τους αλλά όχι τελευταίους γιατί αυτά τα παιδιά αποτέλεσαν την

ψυχή του θεάτρου, συνοδοιπόροι μέχρι το τέλος, τίμησαν με το

λόγο και την παρουσία τους την παράσταση.

Παλλόμενες παρουσίες στα διαχρονικά Σονέτα προσέγγισαν τη

σαιξπηρική ποιητική οι μαθητές της Β¨Λυκείου: Αλέξανδρος Ευ-

σταθίου, Αρετή Δεληγιάννη, Χρύσα Σίνου, Φαίδρα Φαϊτάκη και

ο Χρήστος Χριστοδουλίδης που ανέδειξε το θέατρο σε άσκηση

χαρακτήρα και ήθους.

Οι ασκούμενες «Τρωαδίτισσες» γυναίκες του χορού που κλήθηκαν

να πλαισιώσουν αφομοιώνοντας δημιουργικά την επαγγελματική

αρτιότητα του Ανέστη Αζά και της Κατερίνας Κοκολιού ήταν οι μα-

θήτριες της Α’ Λυκείου και της Γ’ Γυμνασίου: Κατερίνα Αλ Σααγιάχ,

Βάλια Δορμούσογλου, Αντωνία Δωρικίδου, Θεοδώρα Κατσάρου,

Αλεξάνδρα Μεννή, Αναστασία Μπούρα, Χριστίνα Στεφάνου μαζί με

την αέρινη παρουσία (ροή του Χρόνου και Αθανασία) των Σονέτων

Δένια Μιμερίνη, μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου.

Οι μαθητές που συντρόφευσαν τα βήματα των κοριτσιών και μας

εξέπληξαν ευχάριστα ήταν ο Παναγιώτης Αρδαγγέλου, ο Αλέξαν-

δρος Γκορόπουλος, ο Γιώργος Διβιδής, ο Αλέξανδρος Ευσταθίου

και ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης.

Στη μουσική εκτέλεση διακρίθηκαν οι πολυτάλαντοι μαθητές Φω-

τεινή Μπόγδου (πιάνο), Γιάννης Ιακωβόγλου (βιολί) και ο Κωνστα-

ντίνος Κυράτσος (βιολοντσέλο).

Λίγο πριν γυρίσετε σελίδα στο περιοδικό των απο-

φοίτων θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε πως οι συμ-

μετέχοντες στην Τριλογία του Παραθερισμού και

στα Σαιξπηρικά Σονέτα νιώθουν την καρδιά τους

να χτυπά και να ελπίζει στο πλευρό του Χρήστου

Χριστοδουλίδη και της Ροζίνας της παράστασης

Ισαβέλλας Τζήκα- Δέλλιου, του Τζάκο Λεβή και της

Χριστίνας Παρασκευαΐδη που φέτος αγωνίζονται

στις πανελλαδικές. Η οικογένεια του θεάτρου έκα-

νε τον αγώνα και την αγωνία τους δική της, ελπίζει

και περιμένει μαζί τους.

Και επειδή «η ψυχή μας μόνο μέσα σε φίλους

ανασταίνεται», σε δύσκολους καιρούς κάποτε

στεγάζεται κιόλας στο πολλαπλά ανακυκλωμένο

ζωγραφικό σκηνικό του Νικόλα Μπλιάτκα από το

«Καινούριο Σπίτι» του Γκολντόνι, που στέγασε

επιζωγραφισμένο το «Εμείς και ο Χρόνος» του

Πρίσλεϋ, για να φιλοξενήσει, μεταποιημένο, στη

ζεστασιά του τις «Περιπέτειες του Παραθερι-

σμού» που υποκλίθηκαν με την ταραντέλα από

το «Καινούριο Σπίτι» που τραγούδησαν τα παιδιά

της χορωδίας του «Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου»

με μαέστρο τον Χρυσόστομο Σταμούλη ο οποίος

επίσης τίμησε και καταξίωσε με τη διδασκαλία του

τους μαθητές του «Καλαμαρί».

«Κι αν όσα είδαμε σκόρπισαν στον αέρα, αέρας

γίναν», το ίχνος του θεάτρου ας μας συντροφεύει

κάθε φορά που επιστρέφουμε σε αυτό.

[53]

[54]

[55]

Μεσημέρι καλοκαιριού, μεσημέρι στη Δήλο, στη Νάξο, στην Ύδρα, τη Μήλο και την

Αμοργό, κοιτάζεις τη θάλασσα, μισοκλείνεις τα μάτια, χίλιοι καθρέφτες που αντα-

νακλούν το φως στο νωχελικό λίκνισμα των κυμάτων, τα κύματα της θάλασσας η

αισθητική του μέλλοντος καιρού, λουτρό από γαλάζιο και λευκό φως (πώς να είναι

ο παράδεισος στα καλοκαίρια του;), το δέρμα που τραβάει από την αρμύρα, το δέρμα

στα καύματα και την ιστορία του, τα ταξίδια πάνω στο δέρμα και κάτω από αυτό, τα

μικρά παιδιά στην παραλία, τα φτυαράκια, τα κουβαδάκια, τα «έλα έξω» και τα «μη»,

ο ήλιος που σε ζαλίζει, το χέρι της πάνω στην πλάτη σου και έπειτα ένα αρνητικό

παλάμης πάνω στο σώμα – το χέρι της - ο ύπνος που σε παίρνει εκεί, κάτω από το

φως που σημάδεψε τα ενδότερα των έσω μιας ψυχής,

ονειρεύεσαι φωνές παιδιών και παιδιά που παίζουν τσιλίκι στο δρόμο, το ψωμοτύρι στο χέρι και

η σκόνη του καλοκαιριού, το πότισμα στα χωράφια μέχρι αργά το βράδυ, οι ελιές, τα αυλάκια, η

πίεση, οι σπασμένες σωλήνες, οι πίδακες του νερού, το βράδυ που πέφτει ήμερο και εύθραυστο

σα γιασεμί, η δροσιά της νύχτας στα πεζούλια με τα αγιοκλήματα, τα φούλια και τους βασιλικούς,

οι κουβέντες μέχρι αργά και τα παιδιά που παίζαν κρυφτό, η Άρκτος, η Κασσιόπη, οι Πλειάδες,

και ευχές που δεν προλάβαιναν ποτέ να ολοκληρωθούν με τα πεφταστέρια,

ονειρεύεσαι ένα καλοκαίρι που δεν τελειώνει, με καλοκαιρινά πρωινά γεμάτα από φωνές πλα-

νόδιων και χαλασμένα μεγάφωνα, «ψάρια» - το φως μέσα από τις γρίλιες είναι η αγάπη, μάνα,

«πιπεριές» - τόσοι άνθρωποι κάτω από το φως είναι η ζωή, μάνα «καρπούζια», - θα ματώσουμε

ναι, με γλύκα στα χείλη, και στη βαρκούλα του ψαρά χώρεσαν τόσο λίγοι, πατέρα

απόγευμα καλοκαιριού, στην παραλία παίξαμε μπάλα με όλες τις φυλές του κόσμου, λιώσαμε στον

ιδρώτα η άμμος κόλλησε στο διάφανο πια δέρμα - η λάσπη της ωραίας ζωής - η βουτιά στο ηδο-

νικό νερό πριν σκάσεις από τη ζέστα, οι κόκκοι της άμμου ύστερα στα σεντόνια, οι συμφιλιωμένες

αναπνοές και τα κλειστά μάτια, η αγάπη, η αγάπη, η αγάπη – τι θυμάσαι από όλα αυτά τώρα που

μεγάλωσες; κι αν το να μεγαλώνεις σημαίνει ότι δεν θα ‘χεις πια να θυμάσαι, γιατί μεγαλώνεις;

Γράφει ο Κωσταντίνος Καρεμφύλλης

[56]

βραδινά καλοκαιριού ωραία μέσα στα mojitos, τα άσπρα φορέματα και τα λινά πουκάμισα, η περατζάδες στα

πλακόστρωτα και τα καλντερίμια, ξεχασμένες τζαζιές, λάουντζ μονοτονίες, ας κλείσει κάποιος τα ηχητικά,

γιατί το beat είναι πίσω από τους τοίχους, το βράδυ γυρνούσαμε αργά με λαϊκά στο ράδιο ή με μουσικές

στις οποίες δε μιλούσε κανείς,

μεσημέρι καλοκαιριού στην Άνδρο, την Πάτμο, τη Θήρα, τη Ζάκυνθο, τα Αιγαιοπελαγίτικα, την ώρα αυτή

καταλαβαίνεις τη χώρα αυτή, κοιτάζοντας στον ουρανό και βλέποντας το μαύρο φως, το φως της που σε

τυφλώνει, που συσκοτίζει την όραση, που φτιάχνει τυφλούς, ανθρώπους που πέρασαν το μέτρο και τώρα

ήρθε η ώρα της πληρωμής, τόσα χρόνια με τις μύξες, τα ψέματα και την εκ του ασφαλούς μαγκιά, ας γίνει

κι έτσι

όλα αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση των πραγμάτων, τώρα που αυτή η χώρα έχει γίνει ένα «πεδίο

βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»

γιατί, τι να πουν οι ατάλαντοι της ύπαρξης και οι λειψοί της οντολογίας, μια

ζωή πατάτες τηγανητές, σαλάτες που δε μυρίζουν ούτε ελαιόλαδο, ούτε ντο-

μάτα, ούτε ρίγανη ή κάπαρη, μια ζωή πέδιλα με αθλητικές άσπρες κάλτσες και

κουστούμια με πέδιλα, ω έχω ράματα πολλά, πολλά απεριόριστα για τη γούνα

μας, αλλά τώρα πάει πολύ να μιλούν τα μηχανοκίνητα των 7 με 5 ωράριο

εργασίας, ύπνος στις εννιά και τηλεόραση με γυμνόστηθες νοικοκυρές,

κάθε φορά που θα με βρίζετε BILD θα σας λέω, BILD είναι η ζωή σας και

French Fries, BILD είναι το μυαλό σας και τώρα ήρθατε να πάρετε τη ρεβάνς

από τόσα χρόνια πολιτισμικής απόγνωσης για όλους αυτούς που μετέτρεψαν

το καλοκαίρι σε γονιδιακό χαρακτηριστικό, όλους αυτούς που έδειχναν πως

θα έπρεπε να είναι η ζωή και πώς την καταντήσατε.

Εσείς και οι όμοιοί σας, που μετατρέψατε τον καραβανά που έχετε στο κεφάλι

σας σε γονιδιακή πολιτισμική νόσο.

Η Lucy McRae περιπλανάται στον κόσμο της μόδας, της

τεχνολογίας και του σώματος. Με σπουδές κλασικού χορού

και αρχιτεκτονικής, η δουλειά της συναρπάζει με μέσο το

ανθρώπινο σώμα.

Ο Bart Hess εξερευνά διάφορους τομείς που συνδυάζουν την

ύλη, το animation και την φωτογραφία στο πλαίσιο τόσο του

εμπορικού όσο και του καλλιτεχνικού κόσμου. Kινείται σε πρω-

τόγονα μονοπάτια, χωρίς περιορισμούς. Δουλεύει με το ένστικτό

του και χρησιμοποιεί υλικά πάνω στο ανθρώπινο σώμα, εξερευνά

όγκους και τρόπους ανάπλασης της ανθρώπινης σιλουέτας.

Η δημιουργική του ενέργεια εξαντλείται στο σύνολό της με τους

γρήγορους ρυθμούς του. Δημιουργεί παραστάσεις που αιχμαλω-

τίζουν μελλοντικές ανθρώπινες μορφές και νέες δομές σώματος.

Ο Bart χρησιμοποιεί βασική προσθετική και ανακαλύπτει νέους

τρόπους εξύμνησης του ανθρώπινου σώματος.

[57]

[58]

Η LucyandBart είναι μια συνεργασία των Lucy McRae και Bart Hess που βάσει ενστίκτου παρακολου-

θούν τη μόδα, την αρχιτεκτονική, την καλλιτεχνική επίδοση και το σώμα.

Δουλεύουν με τρόπο πρωτόγονο, χωρίς περιορισμούς και δημιουργούν νέες ανθρώπινες μορφές ανα-

καλύπτοντας μεθόδους βασικής προσθετικής για την εξύμνηση του ανθρώπινου σώματος.

[59]

iNFO:www.lucyandbart.blogspot.comwww.barthess.nlwww.lucymcrae.blogspot.com www.lucyandbart.com

[60]

Aς λήξουν

ας λήξουν τώρα

οι ερμηνείες όλες

τώρα ας λήξουν

οι δυνάστες του στείρου λόγου

οι στεριανοί

οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια του

ουρανού

οι συγκροτημένοι νόες που γεννούν σκου-

ριασμένα μέλλοντα

Τώρα ας ανθίσουν

οι που συγκινούνται άνευ λόγου,

τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια

τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια

οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι, οι

κομψοί εξυβριστές

τώρα ξανά ας ανθίσουν

όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρό-

φους

σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος

πως πάντα θα έχουν συντρόφους

σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος

να βγω κι εγώ στο φως

που τόσα χρόνια μόνος περιμένω να δω τους

ποιητές

και να τους πω κι εγώ, να συνεχίσω,

ας λήξουν όλα τα ποιήματα

που πίστεψαν στον εαυτό τους περισσότερο

από τη ζωή

ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου

οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια

ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες

οι εργατοπατέρες

οι μέλλοντες υπουργοί

οι εκπρόσωποι τύπου ας καταλήξουν

οι εργασιομανείς, οι ατάλαντοι τελειομανείς

του τίποτα

και της ανούσιας έρευνας που αξίζει λιγότερο

από την επιχορήγησή της

η θέση που εξασφαλίζει ασφάλεια και στα-

θερότητα

ας λήξουν

και ας ανθίσουν τα παλικάρια

που ψήνονται όλη μέρα

και όλη νύχτα πετούν τον κόπο τους

και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις

και ξαναψήνονται την άλλη μέρα

και διατηρούνται νέοι μόνο για ν’ αγαπούν

και να δίνουν τον κόπο τους

σ’ ένα ζεϊμπέκικο

η Λίλια

που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά

ενώ ήταν φτωχή και ορφανή

μόνο γιατί την προσέβαλαν άδικα

η Λίλια

η μόνη του κόσμου ελπίδα.

Του Μανόλη Πολέντα