JOYCE CAROL OATES - Ζόμπι

8/12/2019 JOYCE CAROL OATES - Ζόμπι

http://slidepdf.com/reader/full/joyce-carol-oates- 1/148



7

To όνομά μου είναι Κ_ Π_ & είμαι τριάντα ενός χρονών, τριών μηνών.

Ύ ψ ο ς 1,75, βάρος 74 κιλά.

Μάτια καστανά, μαλλιά καστανά. Κανονική σωματική διάπλαση. Αραιές φα-

κίδες σε μπράτσα, ώμους. Αστιγματισμός & στα δύο μάτια, απαιτούνται διορ-

θωτικοί φακοί για την οδήγηση.

Διακριτικά χαρακτηριστικά: κανένα.Εκτός ίσως από αυτές τις αχνές σκουληκόμορφες ουλές στα γόνατά μου. Από

ένα ατύχημα με το ποδήλατο, λένε, ήμουν μικρό αγόρι τότε. Δεν αντιλέγω αλλά

δε θυμάμαι.

Ποτέ δεν αντιλέγω. Συμφωνώ μαζί σου όταν λες τα σοφά σου λόγια. Ανοί-

γεις το κωλοτρυπιδόστομά σου & ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ απαντώ & ΟΧΙ ΚΥΡΙΑ απα-

ντώ. Τα ντροπαλά μου μάτια. Πίσω από γυαλιά με πλαστικό σκελετό, που έχουν

χρώμα ίδιο με το δέρμα αν το κοιτάς μέσα από διάφανο πλαστικό.Δέρμα λευκού. Στην οικογένειά μου είχαμε πάντα λευκό δέρμα & απ' τις δύο

μεριές του οικογενειακού δέντρου απ' όσο ξέρω.

To IQ μου στο τελευταίο τεστ: 112. Σε παλιότερο τεστ: 107. Στο τεστ στο

Γυμνάσιο: 121.

Γεννήθηκα στο Μάουντ Βέρνον του Μίσιγκαν. 11 Φεβρουαρίου 1963. Δη-

μοτικό σχολείο Ντέιλ Σπρινγκς. Γυμνάσιο & Λύκειο Ντέιλ Σπρινγκς. Απολυτήριο:

1981. Ο Κ_ Π_ αποφοίτησε τεσσαρακοστός τέταρτος σε σύνολο εκατόν δέκα

οχτώ. Δεν πήρε υποτροφία για κανένα πανεπιστήμιο. Δεν ήταν μέλος καμίας

αθλητικής ομάδας, δεν έγινε συντάκτης της σχολικής εφημερίδας, δε συμπερι-

λήφθηκε στην επετηρίδα, κ.λπ. Καλύτεροι βαθμοί στα Μαθηματικά εκτός από

την Αλγεβρα στην Γ' Λυκείου όπου τα γάμησα.



8

Παρουσιάζομαι στον επιμελητή μου, κο Τ_, κάθε δεύτερη Πέμπτη στις 10π.μ. στο κέντρο του Μάουντ Βέρνον. Πηγαίνω στον ψυχοθεραπευτή μου, Δρ.

Ε_, κάθε Δευτέρα στις 4 μ.μ., στο Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο. Ομαδική ψυ-

χοθεραπεία με το Δρ. Μπ_ κάθε Τρίτη στις 7 μ.μ.

Δεν τα πηγαίνω καλά, απ' ό,τι νομίζω. Άντε, το πολΰ έτσι & έτσι. Ξέρω ότι

γράφουν αναφορές. Μα δε μου επιτρέπεται να δω. Αν έστω & ένας ήταν γυναίκα

θα τα πήγαινα καλύτερα, έτσι πιστεύω. Εκείνες σε πιστεύουν, δε σε κοιτάζουν

όλη την ώρα. Η ΟΠΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ.

Ο κος Τ_ μού κάνει ερωτήσεις σαν να τις παίζει κασέτα. ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ

του λέω ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ. Εργάζομαι. Σε τακτική βάση πλέον. Ο Δρ. Ε_ είναι αυτός

που γράφει τα φάρμακα. Μου κάνει ερωτήσεις για να με κάνει να μιλήσω. Η γλώσ-

σα μου δε με αφήνει να μιλήσω. Ο Δρ. Μπ_ πετάει μια ερώτηση, όπως λέει, για

να τους κάνει να μιλήσουν. Είναι δεξιοτέχνες στα ψέματα. Τους θαυμάζω. Κά-

θομαι μέσα στα ρούχα μου & κοιτάζω τα παπούτσια μου. Ολόκληρο το κορμί

μου είναι μια μουδιασμένη γλώσσα.

Πάω παντού με το φορτηγάκι μου το Ford. Είναι μοντέλο 1987, στο χρώμα

της νωπής άμμου. Όχι πλέον καινούργιο αλλά αξιόπιστο. Περνάει μέσα από το

βλέμμα σου σαν να περνάει μέσα από ένα συμπαγή τοίχο αόρατο. Η διακοσμη-

τική αμερικανική σημαία στο πίσω τζάμι μεγάλη σαν κανονική σημαία.

Το αυτοκόλλητο στον προφυλακτήρα γράφει ΦΡΕΝΑΡΩ ΑΝ ΔΩ ΖΩΟ. Θε-

ώρησα καλή ιδέα να βάλω αυτοκόλλητο στον προφυλακτήρα μου.



Μήπως ο Χρόνος είναι έξω μου, άρχισα να αναρωτιέμαι στο γυμνάσιο. Όταν τα

πράγματα άρχισαν να τρέχουν. Ή μήπως ο Χρόνος είναι μέσα μου.

Αν ΕΞΩ πρέπει να συμβαδίζεις με τα γαμημένα τα ρολόγια & τα ημερολό-

για. Δεν μπορείς να λουφάρεις. Αν ΜΕΣΑ, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις εσύ. Ο-

τιδήποτε. Δημιουργείς το δικό σου Χρόνο. Σαν να σπας τους δείκτες ενός ρολο-

γιού όπως έκανα κάποτε & να μένει μόνο ο δίσκος με τις ώρες να σε κοιτάζει.



Είμαι εγγεγραμμένος σπουδαστής στα ΤΕΙ του Ντέιλ Κάουντι όπου παρακο-

λουθώ δυο μαθήματα τριών μορίων αυτό το εαρινό τετρά μηνο. Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η Σ Τ Η

Μ Η Χ Α Ν Ι Κ Η & Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η Σ Τ Ο Ν Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α Τ Ι Σ Μ Ο Η Λ Ε Κ Τ Ρ Ο Ν Ι -

Κ Ω Ν Υ Π Ο Λ Ο Γ Ι Σ Τ Ω Ν .

Αποφασίστηκε ότι ο Κ_ Π_ ίσως γίνει ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ. Υπάρχουν πολλά εί-

δη Μ ΗΧ Α ΝΙΚΩΝ. Χ ημ ι κ ό ς Μ ΗΧ Α ΝΙΚΟ Σ, π ο λ ι τ ι κ ό ς Μ ΗΧ Α ΝΙΚΟ Σ, ηλε -κ τρ ο λό γ ο ς Μ ΗΧ Α ΝΙΚΟ Σ, μ ηχ αν ο λό γ ο ς Μ ΗΧ Α ΝΙΚΟ Σ & Μ ΗΧ Α ΝΙΚΟ Σ

αεροδιαστήματος. Το φυλλάδιο του ΤΕΙ αναφέρει τις απαιτήσεις για επιτυχή απο-

φοίτηση. Ο Κ_ Π_ ίσως πάρει πτυχίο σε πόσα χρόνια, υπολόγισε ο Μπαμπάς.

Στο κρατητήριο κάτω στα κεντρικά, εκεί όπου με έκλεισαν & περίμενα να πλη-

ρώσει την εγγύηοή μου ο Μπαμπάς, με είδαν να κάνω ταχύτατες πράξεις με το

μολύβι. Στα περιθώρια των σελίδων παλιών περιοδικών που βρήκα στο κελί. Πα-

ράξενο: το χέρι μου κουνιόταν σαν να 'χε δική του θέληση. Όπως στη Β' Γυμνα-σίου, εξισοισεις άλγεβρας. Ασκήσεις γεωμετρίας, μόνο που δεν είχα διαβήτη ή χά-

ρακα & όμως ζωγράφιζα τα σχέδια. Πρόσθετα μεγάλες στήλες με αριθμούς, για

την πλάκα μου νομίζω. Δεν ξέρω γιατί. Αυτό συνεχίστηκε πολλή ώρα. Για ώρες.

Ιδρωμένος είχα σκύψει στις σελίδες των περιοδικών & παρακολουθούσα πού πή-

γαινε η μύτη του μολυβιού. Ακόμα & όταν η μύτη του μολυβιού φαγώθηκε & τα

σημάδια ήταν αόρατα. Ακόμα & όταν μου μιλούσε ο φρουρός & εγώ δεν άκουγα.

Με είχαν βάλει σε καραντίνα όπως το αποκαλούσαν. Στο κρατητήριο οι τρό-

φιμοι είναι μαύροι ή ισπανόφωνοι σε ποσοστό 91%, τους λευκούς τούς κλείνουν

σε ξεχωριστά κελιά. Ήμουν με δύο λευκούς που τους είχαν τσακώσει για ναρ-

κωτικά. Μου είπαν ότι είχα διαπράξει ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ. Μόνο που δεν

ήταν ΦΥΛΕΤΙΚΟ. Δεν ξέρω τι σημαίνει η λέξη ΦΥΛΕΤΙΚΟ.



Δεν είμαι ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ. Δεν ξέρω τι στο διάβολο σημαίνει η λέξη ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ.Ίδρωνα &C το χέρι που κρατούσε το μολύβι κουνιόταν αλλά δε μιλούσα. Κα-

μία ΟΠΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ με κανέναν. Παρατηρήθηκε ότι στο διάστημα της κρά-

τησης του ο Κ_ 11_ δε μίλησε & δεν είχε ΟΠΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ με κανέναν.

Με αυτόν τον τρόπο τρυπώνουν μες στην ψυχή σου οι καριόληδες.

Πώς έμαθε ο μπαμπάς για τις πράξεις, δε γνωρίζω. Ίσως να τον άφησαν να

με παρατηρήσει πίσω από το μονόδρομο καθρέφτη. Ή από την κάμερα ασφα-

λείας. & τα περιοδικά μάλλον τα μάζεψαν & του τα 'δωσαν να τα δει. Είναι ο

καθηγητής Π_ & έτσι τον αποκαλούν. Είπε ότι τότε του ήρθε η ιδέα. Να μου

δανείσει τα δίδακτρα για το ΤΕΙ όπου θα πήγαινα για να γίνω ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ.

Το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μάουντ Βέρνον θα το ξεχνούσαμε όλοι, εκεί-

νο το σενάριο δεν είχε επιτυχία. Πήγαιναν χρόνια από τότε.

Πριν από ακόμα περισσότερα χρόνια όταν ήμουν δεκαοχτώ πήγαινα στο

Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Μίσιγκαν, στο Ιπσιλάντι. Το είχαμε όλοι ξεχά-

σει & αυτό πριν πολύ καιρό.

Ο Κονέντιν έχει μια έμφυτη αγάπη για τους αριθμούς ε ίπε ο Μπα μπά ς στη Μα -

μά. Τον άκουσαν τα αυτιά μου. Η φωνή του ήταν βραχνή. Σαν να είχε φλέγμα-

τα στο λαιμό του & να μην ήθελε να τα βγάλει. Έχει χάρισμα στα μαθηματικά. Το

κληρονόμησε από μένα. Έπρεπε να το 'χα καταλάβει.

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ είμαι σπουδαστής στα ΤΕΙ του Ντέιλ Κάουντι. & μελε-

τώ σκληρά. Τα ΤΕΙ είναι δέκα χιλιόμετρα από την παρούσα κατοικία μου αλλά

αυτό δε μου είναι πρόβλημα, είπα στον επιμελητή μου, τον κο Τ_, έχω το φορ-τηγάκι μου & πάω παντού με αυτό. Μια απόσταση χιλίων χιλιομέτρων δεν εί-

ναι τίποτα, αλλά αυτό δεν το είπα στον κο Τ_.

11



Από την περασμένη Δευτέρα, κατοικώ στο 118 της οδού Νορθ Τσερτς, στο Μά-

ουντ Βέρνον. Γιουνιβέρσιτι Χάιτς ονομάζεται η περιοχή. Κοντά στα κτήρια του

Πολιτειακού Πανεπιστημίου, όπου διδάσκει ο καθηγητής Π_. (Αλλά η Μαμά &

ο Μπαμπάς μένουν στο προάστιο Ντέιλ Σπρινγκς, στην άλλη πλευρά της πόλης.)

Στο 118 της οδού Νορθ Τσερτς ε ίμαι ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ του κτηρίου, κάποτε

κατοικία του Παππού μου & της Γιαγιάς μου. Κανείς από τους ενοίκους δε γνω-ρίζει αυτό το στοιχείο είμαι σίγουρος & εγώ δε θα τους το έλεγα ποτέ.

Το κτήριο είναι ακόμα ιδιοκτησία της Γιαγιάς Π_ που ζει τώρα στο Ντέιλ

Σπρινγκς. Όμως το διαχειρίζεται ο πατέρας μου, Ρ_ Π_, ως πανσιόν με εννέα

ενοικιαζόμενα δωμάτια, με την έγκριση της Επιτροπής Πολεοδομίας.

Ως μια χειρονομία της εμπιστοσύνης μας, Κονέντιν ε ίπε ο Μπαμπ άς.

Ω, μα ο Κονέντιν θα κάνει πολύ καλή δουλειά! Το ξέρουμε αυτό είπε η Μαμά.

Το σπίτι της Γιαγιάς είναι ένα παλιό βικτωριανό, όπως το λένε, κτήριο, με

ξεθωριασμένα κόκκινα τούβλα. Η πρόσοψή του δείχνει θαμπή σαν κάποιος να

την έτριψε με το δάχτυλο του. Τρεις όροφοι & η σοφίτα. Μια επέκταση που εί-

χε χτιστεί παλιά στο πίσω μέρος χρησιμοποιείται ως αποθήκη. Μια μεγάλη κου-

ζίνα όπου οι ένοικοι έχουν «δικαίωμα χρήσης κουζίνας» όπως λέγεται. Ένα βα-

θύ υπόγειο όπου ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ στους ενοίκους. Πέτρινα θε-

μέλια, πολύ στέρεα. Καθώς ξερίζωνα κάτι ζιζάνια ανακάλυψα στην μπροστινή

δεξιά γωνία τη χρονολογία 1892 σκαλισμένη στον τοίχο.

Φοιτητές του πανεπιστημίου νοικιάζουν τα δωμάτια. Η πολυκατοικία έχει δη-

λωθεί στην πολεοδομία γι' αυτή τη χρήση από το 1978 έλεγε ο Μπαμπάς. Δεν

ξέρω αν το γνώριζα αυτό ή όχι.

Ως ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ του κτηρίου μένω στο πίσω μέρος του ισογείου στο δω-



1 3

μάτιο του ΕΠΙΣΤΑΤΗ. Είναι ένα δωμάτιο με δικό του μπάνιο, ντουζιέρα & λε-

κάνη. Έχουν υπάρξει & άλλοι ΕΠΙΣΤΑΤΕΣ που δούλευαν για τον Μπαμπά

αλλά δε γνωρίζω τίποτα γι' αυτούς.

Η πίσω σκάλα για τους πάνω ορό(|)ους & η σκάλα για το υπόγειο είναι κο-

ντά στο δωμάτιο του ΕΠΙΣΤΑΤΗ κάτι που είναι βολικό. Κανείς δεν μπορεί να

χρησιμοποιήσει αυτές τις σκάλες αν δεν περάσει πρώτα μπροστά από την πόρ-

τα μου. Τα εργαλεία & τα σύνεργα, ο πάγκος, κ.λπ. του ΕΠΙΣΤΑΤΗ βρίσκο-

νται στο υπόγειο.

Έ χ ω π ρ ό σ β α σ η σ ε ό λου ς τ ο υ ς ο ρ ό φ ο υ ς το υ σ π ι τ ι ο ύ . Ε π ε ι δ ή ε ί μ α ι

ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ. Ο πατέρας μου, Ρ_ Π_, μου εμπιστεύθηκε αυτήν την ευθύνη &

είμαι ευγνώμων που έχω την ευκαιρία να επανορθώσω. Το πασπαρτού μου ανοί-

γει τις πόρτες όλων των δωματίων του σπιτιού.

Οι περισσότεροι φοιτητές που νοικιάζουν τα δωμάτιά μας είναι αλλοδαποί

φοιτητές. Από την Ινδία, την Κίνα, το Πακιστάν, την Αφρική. Συχνά έχουν πρό-

βλημα με τις πόρτες τους στην αρχή & καλούμαι να τους βοηθήσω. Κύριε Π_

με φωνάζουν. & είμαι πάντα πρόθυμος αλλά δε μιλάω περισσότερο απ' όσο χρει-άζε τα ι & Α Π Ο Φ Ε Υ Γ Ω Ε Ν Τ Ε Λ Ω Σ ΚΑ Θ Ε Ο Π Τ Ι Κ Η Ε Π Α Φ Η.

Ευχαριστώ κύριε Π_ μου λένε μετά. Ή Σας ευχαριστώ πολύ.

Το μελαμψό τους δέρμα & τα σκουρόχρωμα-φωτεινά τους μάτια & τα σκου-

ρόχρωμα μαλλιά τους που δείχνουν λαδωμένα. Μυρωδιά τους σαν ώριμα δαμά-

σκηνα. Είναι ντροπαλοί & πιο ευγενικοί από τους Αμερικανούς φοιτητές & πλη-

ρώνουν το νοίκι τους στην ώρα & δεν προσέχουν πράγματα που θα πρόσεχαν

οι Αμερικανοί φοιτητές & δεν κάνουν τα δωμάτιά τους γης μαδιάμ όπως οι Αμε-

ρικανοί φοιτητές γι' αυτό ο Μπαμπάς λέει ότι τους προτιμάει ως ενοίκους. Ήσυ-

χοι τα βράδια. Στα γραφεία τους, μελετούν. Πάνε στη φοιτητική εστία για φα-

γητό & έτσι η χρήση της κουζίνας περιορίζεται στο ελάχιστο, εγώ κυρίως είμαι

αυτός που χρησιμοποιεί την κουζίνα αλλά δεν τρώω εκεί τρώω στο δωμάτιο μου

βλέποντας τηλεόραση. Όταν δεν είμαι έξω.

Όλα τα σπίτια της οδού Νορθ Τσερτς είναι μεγάλα & παλιά βικτωριανά, του-

βλόχτιστα ή με ξύλινο σκελετό. Σε μεγάλα οικόπεδα. Τον καιρό της Γιαγιάς &

του Παππού όταν ο Μπαμπάς ήταν παιδί έμενε σε καθένα μόνο μία οικογένεια

βεβαίως. Ήταν μια αριστοκρατική γειτονιά. Γιουνιβέρσιτι Χάιτς. Η Γιαγιά λέει

ότι η αλλαγή άρχισε μετά το Β' Π.Π. Σε όλο το Μάουντ Βέρνον. Τώρα όλα τα

σπίτια της οδού Νορθ Τσερτς είναι πανσιόν όπως το δικό μας ή γραφεία ή τα



έχει αγοράσει το Πα νεπ ιστ ήμι ο όπως το διπλανό σπίτι που είναι Τ Μ Η Μ Α

ΑΝ ΑΤ ΟΛ ΙΚ Ο ΑΣ ΙΑ ΤΙ ΚΩ Ν Γ ΑΩ ΣΣ ΩΝ . Σ τη γωνία Νορθ Τσερτς & 7ης τρία

τετράγωνα μακριά εκεί όπου ήταν το σπίτι του πρύτανη του Πανεπιστημίου το

οικόπεδο ισοπεδώθηκε & έγινε πολυώροφο πάρκινγκ. Απίστευτα άσχημο! λέει η

Γιαγιά. Πιο πάνω είναι ένα καινούργιο Burger King που δεν το έχει δει ακόμα η

Γιαγιά απ' όπου μερικές φορές παίρνω χάμπουργκερ & πατάτες & πηγαίνω στο

δωμάτιο μου για να φάω & να δω τηλεόραση ή να διαβάσω για τα μαθήματά μου.

Αυτή είναι μια μικρή άσπρη κάρτα που έχω κολλήσει δίπλα στην πόρτα μου.Την έφτιαξα μόνος μου με μαΰρο μαρκαδόρο.

1 4



1 5

Δευτέρες απόγευμα 4:00 μ.μ.-4:50 μ.μ- Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο του

Μάουντ Βέρνον. Ο Δρ. Ε_ ρωτάει Τι όνειρα βλέπεις, Κονέν-τιν. Τι φαντασιώσεις

έχεις. Κάθομαι & κοιτάζω το πάτωμα. Ή τα χέρια μου που τα 'χω πλύνει. Υπάρ-

χει ένα ρολόι στο γραφείο του Δρ. Ε_ εκείνος μπορεί να το δει & εγώ όχι. Φο-

ράω όμως το ρολόι χειρός μου ήταν του ΣΤΑΦΙΔΟΜΑΤΗ που είναι ένα α κριβό

ψηφιακό ρολόι. Το φοράω έτσι ώστε η κατάμαυρη πρόσοψη του είναι πάντα

απ' την εσωτερική πλευρά του καρπού μου όπου μόνο εγώ μπορώ να βλέπω τους

μικρούς γκρίζους αριθμούς να αναβοσβήνουν πλησιάζοντας τις 4:50 μ.μ.

Προσπαθώ να σκεφτώ ένα όνειρο για να πω στο Δρ. Ε_. Να το εκμυστη-

ρευτώ στο Δρ. Ε_. Κάτι που θα μπορούσε να είναι όνειρο. Σαν αυτά που βλέ-

πουν οι άνθρωποι. Πετάω; Στον ουρανό; Κολυμπάω; Πού; Στη Λίμνη Μίσι-

γκαν; Στον εθνικό δρυμό Μάνιστι σε ένα από τα βαθιά & ορμητικά & χωρίς

όνομα ποτάμια; Μακάρι να μη με κοιτούσε ο Δρ. Ε_. Η δυναμή του είναι ότι εί-

ναι ο Δρ. Ε_ ψυχίατρος στο Ιατρικό Κέντρο. (Που υπάγεται στο Πολιτειακό

Πανεπιστήμιο.) Ο Δρ. Ε_ είναι ο προσωπικός μου ψυχοθεραπευτής τον προσέλαβε

ο Μπαμπάς μα εκείνος στέλνει αναφορές στη Διεύθυνση Αναστολών του Μίσι-

γκαν & αυτές απαγορεύεται να τις δω. Μακάρι να μη βάραινε το μυαλό μου στο

γραίρείο του Δρ. Ε_. Γίνεται σαν ζύμη για τηγανίτες, πηχτή αλλά μαλακή, ωμή

& κιτρινωπή.

Μια φορά στο γραφείο του Δρ. Ε_ που δεν είχε μιλήσει κανείς για αρκετή

ώρα ένιωσα το σαγόνι μου να κρέμεται όπως των νεκρών & σάλιο να τρέχει στοπηγούνι μου. Είχα γείρει μπροστά στην ξύλινη καρέκλα με το σκληρό λείο κά-

θισμα που έχει το σχήμα των κωλομεριών ενός χοντρού κώλου. Κεφάλι πεσμέ-

νο & ώμοι σκυφτοί & ο Μπαμπάς με μάλωνε ψιθυρίζοντας αγανακτισμένος Για



τ'όνομα του Θεού Κονέντιν: θα 'πρεπε να δεις τη στάση σον. Ένας τραχύς ήχος σαν

σίρήκα ίσως να ήταν ροχαλητό.

Ήταν ντροπή αυτό. Να αποκοιμηθώ στο γραφείο του Δρ. Ε_. Αν είχε συμ-

βεί κάτι τέτοιο. Ο Δρ. Ε_ κοιτούσε το ρολόι στο γραφείο του. Κάτι χαρτιά στο

γρα(ρείο του.

Σκεφτόταν τις σκέψεις που θα έγραφε στον υπολογιστή του όταν φύγει ο Κ_ Π_.

Αν είν αι ο Δρ. Ε_ <ρίλος του Μπ αμπ ά δεν μπορώ να ρωτήσω. Εχω λόγο να

πιστεύω ότι είναι (& οι δυο τους είναι καθηγητές στο Πολιτε ι ακό Π ανεπιστ ή-

μιο) αλλά κανείς τους δε θα το παραδεχόταν αν τους ρωτούσα. Ποτέ δε ρωτάω.

Όταν φύγω από το γραφείο του ο Δρ. Ε_ θα σηκώσει το ακουστικό & θα πά-

ρει το Δρ. Π_ στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο. Φοβούμαι ότι ο γιος σον, ο Κον-

έντιν, δε σημειώνει κάποια πρόοδο. Το ήξερες ότι δε βλέπει ποτέ όνειρα; & η στάση

τον σώματος τον είναι πολύ κακή.

Εκείνο το απόγευμα πριν από μερικές βδομάδες ο Δρ. Ε_ από ευγένεια δεν

αν έφε ρε ότι είχα απο κοι μηθεί στη ν καρέκλα που κοιτούσε το γραφεί ο του. Ισως

να έφταιγαν τα δυνατά φάρμακα. Ίσως αυτό να σκέφτηκε. Ή ίσως ο Δρ. Ε_ ναμην το παρατήρησε. Γιατί μερικές φορές νυστάζει & εκείνος. Έχει μάτια με βλέ-

φαρα βαριά σαν της χελώνας. Έβρεχε & το νερό κυλούσε στο παράθυρο πίσω

από το κεφάλι του σε λεπτά ρυάκια. Σαν κάποιος να κατουρούσε.

Έ γ ρ α ψ ε την επαναληπτική συνταγή μο υ & μου την έδωσε, δοσολογία όπως

υποδεικνύεται. Η ιατροφαρμακευτική ασφάλιση του Μπαμπά την καλύπτει. Λέ-

ει ότι αυτήν την εβδομάδα μπορούμε να τελειώσουμε τη συνεδρία μας μερικά λε-

πτά νωρίτερα -το ρολόι μου λέει 4:36 μ.μ.— αν δεν έχω πρόβλημα, έχει συνέλευση

το προσωπικό. Δεν είχα πρόβλημα.

1 6



1 7

Χθες βράδυ δοΰλευα μέχρι αργά στο υπόγειο. Επείγουσες εργασίες επισκευής,

ΔΙΑΡΡΟΗ στο παλιό ντεπόζιτο του νερού. Δουλεύω σκληρά αν αυτό που κάνω

έχει νόημα. Δε χρειάστηκα ύπνο (δεν πήρα τα φάρμακά μου το βράδυ) & έτσι

στις 3 π.μ. ανέβηκα στη σοφίτα όπου υπάρχει ένα παράθυρο σε σχήμα αστερι-

ού στην πρόσοψη του σπιτιού. Το ψηλότερο σημείο του ταβανιού δεν είναι αρ-

κετά ψηλό για να μπορώ να σταθώ όρθιος & τέλος πάντων έπρεπε να μαζευτώεκεί ενώ κοιτούσα το νυχτερινό ουρανό όπου υπήρχε ένα ΦΕΓΓΑΡΙ τόσο λα-

μπερό που μου πόνεσαν τα μάτια! Πώς ήξερα ότι το ΦΕΓΓΑΡΙ ήταν εκεί ενώ

ήμουν στο υπόγειο, δεν το ξέρω. Κουρελιασμένα σύννεφα περνούσαν μπροστά

από το φεγγάρι θολά & αραχνιασμένα σαν σκέψεις που τρέχουν τόσο γρήγορα

που δεν μπορείς να τις ακούσεις.

Τόσο λυπηρό & άσχημο Κονέντιν.

Αλλά τώρα θα γυρίσουμε σελίδα έτσι δεν είναι γιε μου.

Πας στη σοφίτα από μια απότομη στενή σκάλα στο τέλος του διαδρόμου του

τρίτου ορόφου. Η σοφίτα ε ίναι κλειδωμένη & ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ

στους ενοίκους όπως στο υπόγειο. Ανέβηκα τα σκαλιά σιωπηλά με μάλλινες κάλ-

τσες γιατί δεν ήθελα να ξυπνήσω το νεαρό Πακιστανό τελειόφοιτο στο δωμά-

τιο που βρίσκεται σχεδόν κάτω από τη σκάλα.



1 8

Ο Ραμίντ δε θα ήταν ασq)αλές υποκείμενο. Κανένας απ' όσους μένουν κάτω

απ' αυτή τη στέγη. Ούτε καν το σκέφτομαι ποτέ.

Στη σοφίτα υπήρχε μια έντονη μυρωδιά σκόνης & εκείνη η γλυκόξινη μυρωδιά

ψόφιων ποντικιών. Πήρα βαθιά ανάσα & άλλη μία & άλλη μία - τα πνευμόνια

μου σαν ΜΠΑΛΟΝΙΑ που γεμίζουν με αέρα. Απόδειξη ότι δε χρειάζομαι τα γα-

μημένα τα φάρμακα. Είμαι άρρωστος; Ποιος το λέει; Φέγγω με το φακό μου

στις γωνιές της σοφίτας.

Ίσως τελικά να είναι και καλό. Πον βγήκε το πρόβλημα στην επιφάνεια. Στο φως

της -μέρας.

Αν έχω ξανάρθει εδώ; Πριν πολύ καιρό ένα αγόρι είχε ανέβει εδώ πάνω φο-

βισμένο & τρέχοντας & είχε κρύψει κάτι γυαλιστερό & πλαστικό σε ένα από τα

δοκάρια που χάνονται στις σκιές αλλά δεν ξέρω αν είμαι εγώ αυτό το αγόρι ή το

άλλο που αιμορραγούσε & δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Αλλά τότε δε ιρορού-

σα γυαλιά, σωστά; (Δεν άρχισα να φοράω γυαλιά μυωπίας πριν τα δώδεκα.) Οπό-

τε μάλλον δεν ήταν ο Κ_ Π_. Ή μήπως μπερδεύω δύο χρονικές περιόδους.

Γάμα το ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Αφού ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ. Ό,τ ι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑδεν είναι πραγματικό.

Ήσυχος &C ακίνητος για αρκετά λεπτά. Έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να

το κάνει αυτό. & τα μάτια μου να διαπερνούν το σκοτάδι.

Φέγγω με το φακό μου που είναι ο φακός του ΕΠΙΣΤΑΤΗ στις γωνιές της

σοφίτας. Εκεί όπου οι σκιές πετιούνται σαν νυχτερίδες. Χαμογελάω που βλέπω

πως, όταν κουνάς το φως, το φως που κρατάς στο χέρι σου, δυνατό σαν το φως

των αστεριών, κάνει τις σκιές να πετιούνται. Οι σκιές είναι εκεί από πριν. ΑΛΛΑ

Ε Σ Υ Τ Ι Σ Κ Α Ν Ε Ι Σ Ν Α Π Ε Τ Ι Ο Υ Ν Τ Α Ι .

Μαζεμένος μπρος στο παράθυρο κοιτάω το ΦΕΓΓΑΡΙ να φεύγει. Όπως φεύ-

γει ένα όνειρο & δεν μπορείς να το σταματήσεις. Καρδιά χτυπάει γρήγορα &

δυνατά. & αρχίζω να καυλώνω. Ερεθισμένος, & το αίμα ρέει στον πούτσο μου.

Δεν είμαι τόσο ασφαλής στη σοφίτα όσο στο υπόγειο όπου έχω & τον πάγκο με

τα εργαλεία μου. Πήγα τα πράγματά μου & τα κλείδωσα στο μεγάλο συρτάρι

του πάγκου μαζί με τα εργαλεία του ΕΠΙΣΤΑΤΗ.

Αυτός ο χώρος στη σοφίτα είναι σαν κάτι όνειρα που έβλεπα όπου στέρεα

πράγματα άρχιζαν να λειώνουν. & δεν μπορείς να προστατευτείς. & δεν μπορείς

να το ελέγξεις. Το υπόγειο είναι ασφαλές γιατί είναι ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ αλλά

η σοφίτα είναι πολύ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ. Η συγκέντρωση ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΑΚΤΙ-



ΝΩΝ είναι υψηλότερη σε μεγάλα ύψη πάνω από τη Γη απ' ό,τι σε μικρότερα.

Έγ ι νε υπόδειξη από τον Μπαμπά να καθαρίσ ω τη σοφίτα γι α να μει ώσω τον

κίνδυνο πυρκαγιάς & εγώ είπα εντάξει. Θα το κάνω σύντομα. Αυτή τη στιγμή η

σοφίτα είναι η Υπ' Αριθμόν Ένα προτεραιότητά μου.

Τώρα θα γυρίσουμε σελίδα έτσι δεν είναι γιε μου & εγώ είπα Ναι Μπαμπά.

ΐ δ



Απ' όλους τους, τη Μαμά & τον Μπαμπά & τη Γιαγιά & την αδερφή μου την

Τζοΰνι, ήταν πιο δύσκολο για τον Μπαμπά το ξέρω αυτό. Οι γυναίκες, είναι στη

φύση τους να συγχωρούν. Για τους άντρες είναι πιο δύσκολο.

Ταράχτηκε ο καθηγητής Ρ_ Π_ όταν έμαθε ορισμένα πράγματα για το μο-

ναχογιό του & αυτά τα πράγματα ακούστηκαν στο δικαστήριο. Τι έχει να πει ο

πελάτης σας ρώτησε ο δικαστής, & ο δικηγόρος που είχε προσλ άβει ο Μ πα μπ άςγια μένα είπε Κύριε Δικαστά, ο πελάτης μου δηλώνει ένοχος.

Μέσα μου δε δήλωσα ΕΝΟΧΟΣ γ ιατί ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΝΟΧΟΣ & δεν ε ί -

μαι. Αλλά ήταν & ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. Το αγόρι ήταν μαύρο & ο Κ_ Π_

είναι λευκός & ο δικηγόρος συμβούλευσε τον Μπαμπά ότι αυτό ήταν ένα λεπτό

ζήτημα στο Μάουντ Βέρνον αυτήν την εποχή & τα δικαστήρια ελέγχονται προ-

σεκτικά, ας είμαστε ευγνώμονες που δε βγήκε μαύρος δικαστής στην κλήρωση.

Αλλά τώρα τα πάω & πάλι καλά με την οικογένεια. &ί αυτό είναι καθησυχα-

στικό για όλους. Πηγαίνω τη Μαμά & τη Γιαγιά στην εκκλησία με το αυτοκί-

νητο & έχω παρακολουθήσει τη λειτουργία τέσσερις Κυριακές στη σειρά. Πη-

γαίνω τη Γιαγιά στο σύλλογο ηλικιωμένων & επισκέψεις στους φίλους της. Τους

έχω πει πόσο πολύ λυπάμαι που τους πλήγωσα. & πόσο σημαντικό είναι για μέ-

να να με εμπιστευτούν. Θα είμαι αντάξιος της εμπιστοσύνης σας από εδώ & στο

εζηςτους είπα.

Το ποτό είναι η αιτία & θα το κόψω από εδώ & στο εξής.

Μου είναι απίστευτα δύσκολο να τους αγκαλιάσω! Ιδιαίτερα τον Μπαμπά.

Λες & δεν έχουμε καθόλου αρθρώσεις. Αλλά το κάνω & πιστεύω ότι το κάνω

καλά. Η Μαμά & η Γιαγιά & η Μεγάλη Αδεριρή Τζούνι έκλαιγαν & κάποια δά-

κρυα που κύλησαν από τα μάτια μου δεν τα σκούπισα.



Όταν ο δικαστής Λ_ εξέδωσε απόφαση για ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΔΥΟ ΕΤΩΝ για

μια ατέλειωτη στιγμή δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη ούτε μία ανάσα, μέχρι που

πρόσθεσε ΜΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ. Τα μάτια του δικαστή Λ_ τα οποία έπρεπε —όπως

με συμβούλευσε ο δικηγόρος μου- να τα κοιτάω ήταν γεμάτα αυστηρότητα αλ-

λά & καλοσύνη.

Ο δικαστής Λ_ είναι ένας δίκαιος άνθρωπος & όχι εκδικητικός & δεν τον

κάνουν ό,τι θέλουν οι διάφορες ομάδες υπεράσπισης δικαιωμάτων όπως λέγε-

ται. Τον ξέρει ο Μπαμπάς & ο δικαστής Λ_ ξέρει τον Μπαμπά. Δε ρώτησα αλ-

λά το Μάουντ Βέρνον είναι ένα μέρος όπου οι σημαντικοί άνθρωποι σε κάθεεπάγγελμα γνωρίζονται μεταξύ τους & ίσως & να είναι μέλη του ίδιου ομίλου ή

ομίλων αναψυχής. Ο Μπαμπάς είναι μέλος του Αθλητικού Ομίλου του Μάου-

ντ Βέρνον, στο κέντρο της πόλης όχι μακριά από το δικαστήριο.

Μετά ο Μπαμπάς μού έσφιξε το χέρι τόσο δυνατά που πόνεσα & με αγκά-

λιασε & υπήρχαν δάκρυα στα μάτια του πίσω από τα γυαλιά του & ήταν λες &

τα μάτια του εφάρμοζαν χαλαρά στις κόγχες τους σαν ζελέ που θα χυνόταν από

στιγμή σε στιγμή. Μου έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του για να οδηγήσωεγώ & να τους πάω όλους σπίτι.

2 1



Ήταν πιο δύσκολο για τον Μπαμπά γιατί ο Ρ_ Π_ είναι ένα όνομα γνωστό στον

κόσμο. Στο Μάουντ Βέρνον όπου αυτός & η Μαμά έχουν ζήσει τα τελευταία

χρόνια & στον επαγγελματικό χώρο του Μπαμπά όπου είναι ένας διακεκριμέ-

νος άνθρωπος.

Δεν εννοώ ότι ο Μπαμπάς είναι διάσημος όπως ο Αϊνστάιν ή ο Οπενχάιμερ

ή ο μέντορας του Μπαμπά στο Ινστιτούτο Ουάσιγκτον, ή ότι είναι διάνοια στοντομέα του αλλά είναι πολύ γνωστός & τον θαυμάζουν & υπάρχουν πολλοί τε-

λειόφοιτοι που θέλουν να παρακολουθήσουν τα μαθήματά του. Το διδακτορικό

του είναι στη Φυσ ικ ή & στη Φι λο σο φί α ή ίσως & να χει δύο διδα κτορ ικά & τα

δύο από το Χάρβαρντ εκτός & αν το ένα είναι από κάπου αλλού, ο Μπαμπάς

ήταν σε πολλά πανεπιστήμια & γνωρίζει πολύ κόσμο.

Προτού γεννηθώ όταν ο Ρ_ Π_ είχε μόλις πάρει το διδακτορικό του, πήρε

μια υποτροφία για το Ινστιτούτο Ουάσιγκτον & εκεί έγινε φίλος του ερευνητή

επιστήμονα Δρ. Μ_ Κ_ που κέρδισε βραβείο Νόμπελ το 1958. Στη νευροβιο-

λογία νομίζω ή στην κυτταρική βιολογία. Πάνω στην κορνίζα του τζακιού στο

σπίτι όπου μεγάλωσα στο Ντέιλ Σπρινγκς υπάρχει μια φωτογραφία μερικών

αντρών με βραδινή ενδυμασία & ένας απ' αυτούς είναι ο Δρ. Κ_ & ένας απ' αυ-

τούς είναι ο Μπαμπάς τόσο νέος που είναι δύσκολο να καταλάβεις ποιος είναι

& αυτοί οι δύο δίνουν τα χέρια & χαμογελούν στο φακό. Κόκκινες κουκίδες στα

μάτια τους από το φλας της μηχανής. Ο Δρ. Κ_ είναι ένας ηλικιωμένος ασπρο-

μάλλης με φαλακρίτσα & ένα γενάκι που θυμίζει μουνί & ο Ρ_ Π_ θα μπορού-σε να είναι ο γιος του αυτό θα νόμιζες. Σοβαρός & έξυπνος & μόνο είκοσι εν-

νέα χρονών αλλά ήδη είχε δημοσιεύσει μερικές εργασίες όπως τις λέει. & ήδη

ήταν παντρεμένος με τη Μαμά (η οποία δεν είναι στη φωτογραφία).



Αυτή η φωτογραφία του Δρ. Μ_ Κ_ & του Ρ_ Π_ υπάρχει σε τρία μέρη: στο

γραφείο του Μπαμπά στο κτήριο Εράσμους του Πανεπιστημίου &ί στο σπίτι

στο Ντέιλ Σπρινγκς & στο σπίτι της Γιαγιάς σ' έναν τοίχο της τραπεζαρίας μα-

ζί με κυρίως οικογενειακές φωτογραφίες. Οι επισκέπτες την κοιτούν & λένε Ω!

Είναι αλήθεια ο...; — & ο Μπαμπάς λέει Ναι είναι. Κοκκινίζει σαν παιδί. Στην πραγ-

ματικότητα δεν τον γνώριζα και τόσο καλά & αλλά ήταν σπουδαίος άντρας, επηρέα-

σε πολλές ζωές και σίγουρα επηρέασε και τη δική μου.

Όταν πέθανε ο Δρ. Κ_ πριν από μερικά χρόνια στην ηλικία των ογδόντα γρά-

φτηκαν επικήδειοι στο Time , το People, τους New York Times, ακόμα & στην το-πική ειρημερίδα του Μάουντ Βέρνον. Ο Μπαμπάς τους έκοψε όλους & τους πλα-

στικοποίησε & τώρα κρέμονται σ' έναν τοίχο στο γραφείο του στο Πανεπιστή-

μιο. Είχα δει έναν επικήδειο σε μια εφημερίδα του Ντιτρόιτ & θα 'πρεπε να τον

είχα κόψει & να τον είχα κρατήσει για τον Μπαμπά αλλά το ξέχασα ή τον έχα-

σα. Ήμουν στο Ντιτρόιτ όπου πάω μερικές φορές & μένω σ' ένα μοτέλ στο Κας

όπου με ξέρουν ως Τ Ο Ν Τ ΚΑΤ ΛΕ Ρ έναν τύπο με σγουρά κοκκινοκάστανα μαλ-

λιά & μουστάκι & δερμάτινη γραβάτα, που δείχνει αρκετά εντάξει αλλά & λίγοσυντηρητικός, ένας μαλάκας που μπορείς εύκολα να εξαπατήσεις αν προσπα-

θήσεις. Ήμουν με τον Πετεινό μαστουρωμένοι & οι δύο & γελούσαμε ξεφυλλί-

ζοντας την εφημερίδα κάτι που πάντα με κάνει να γελάω άμα είμαι στη σωστή

διάθεση & ένας από μας γυρνούσε τις σελίδες γρήγορα & απότομα σαν παιδί

που προσπαθούσε να τις σχίσει εκτός &C αν το κάναμε & οι δύο & τότε είδα μια

φωτογραφία στη σελίδα με τους επικήδε ιους ΑΠΕΒΙΩΣΕ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ & σκούντηξα τον Πετε ινό & ε ίπα Αυτός ο τύπος είναι κάποι-

ος που τον ξέρει ο Μπαμπάς μου & ο Πετ εινό ς είπε Αλήθεια; Δε με δουλεύεις, έτσι;

2 4



2 5

Ήταν πριν πέντε χρόνια που η ιδέα να δημιουργήσω ένα ΖΟΜΠΙ για τους δι-

κούς μου σκοπούς μου πρωτοήρθε κάποια στιγμή που σκεφτόμουν & μου άλλαξε

τη ζωή.

Θεέ μου! Σε τέτοιες σπάνιες στιγμές μπορείς να νιώσεις τους ηλεκτρικά φορ-

τισμένους νευρώνες του προμετωπιαίου εγκειράλου να αναδιατάσσονται σαν ρι-

νίσματα σιδήρου που τα έλκει ένας μαγνήτης.Η Γη βομβαρδίζεται διαρκώς από νπερταχείες κοσμικές ακτίνες έλ εγ ε μια φω-

νή. Μια φωνή περασμένη από ενισχυτή. Να ήταν ο Μπαμπάς; Ή κάποιος που

προσποιούνταν τον καθηγητή Π_ με την ένρινη φωνή του & τη συνήθειά του

να ξεροβήχει για να καθαρίζει το λαιμό του & να σταματάει για να δώσει χρό-

νο στους ακροατές του να κατανοήσουν τη βαρύτητα των λεγόμενων του.

Κοσμικές ακτίνες από το απώτερο διάστημα. Προερχόμενες από μια εποχή πριν

πολλά εκατομμύρια χρόνια. Με συγκέντρωση υψηλότερη σε μεγάλα ύψη πάνω από

τη Γη απ' ό,τι σε μικρότερα. Ήταν ένα σκοτεινό αμφιθέατρο στο Πανεπιστήμιο.

Δεν ήξερα πώς είχα βρεθεί εκεί. Δε θυμόμουν να είχα μπει στο αμφιθέατρο. Ίσως

να είχε γίνει αντιληπτό ότι ο Κ_ Π_ είχε κρυφτεί εκεί σκοπίμως για να ακούσει

την παράδοση του καθηγητή Π_, ή μήπως έψαχνε κάποια στοιχεία ή κάποιο μυ-

στικό; Σαν ένα σκυλί που ψάχνει ό,τι ψάχνουν τα σκυλιά μυρίζοντας το έδαφος

& τα μάτια τους ανοιχτά. Με τη διαφορά ότι θα πρέπει να είχα αποκοιμηθεί στην

τελευταία σειρά & όταν ξύπνησα δεν ήξερα πού βρισκόμουν στην αρχή κάτι που

συνέβαινε εκείνο τον καιρό που δεν είχα τον έλεγχο του εαυτού μου όπως τώρα& το πήγαινα ως & σαράντα οχτώ ώρες χωρίς ύπνο & μετά κλάταρα & την

έπεφτα όπου & να ήμουν. Το δέρμα μου εξέπεμπε μια παλλόμενη θερμότητα &

η ανάσα μου είχε μεταλλική γεύση & όταν με έβλεπαν οι φοιτητές έμεναν μα-



2 6

κριά μου δεν κάθονταν σε καμία κοντινή σειρά. Δεν έμενα στο σπίτι εκείνη την

περίοδο αλλά είχα νοικιάσει ένα δωμάτιο στο κέντρο. Ήταν δύσκολο να κάνεις

μπάνιο εκεί, καθόλου ζεστό νερό.

Ο Μπαμπάς ήταν στο βήμα στα δεξιά. Ένα μικρόφωνο-ψείρα πιασμένο στο

γιακά του. Διακόσιοι ή τριακόσιοι φοιτητές στο αμιριθέατρο κρατούσαν σημει-

ώσεις & αν ο Μπαμπάς είδε το γιο του δεν το άφησε να φανεί. Αλλά δε θα μπο-

ρούσε να με δει είμαι σίγουρος μέσα στο σκοτάδι.

Μετρήσιμα και μη μετρήσιμα μεγέθη. Μελέτη της πρώιμης περιόδου του Σύ-

μπαντος υποδηλώνει. Μια φωτισμένη οθόνη προβολής στο μπροστινό μέρος της

αίθουσας έδειχνε μια εξομοίωση μέσω υπολογιστή — ο καθηγητής Π_ είπε ότι

είναι ένα τμήμα του Σύμπαντος πριν διακόσια εκατομμύρια χρόνια. Έδειχνε

πώς το Σύμπαν εξελίχθηκε από την αρχική ομαλότητά του & ισοκατανομή της

ύλης στην παρούσα κατάσταση με τα υπερνεφελώματα & τη σκοτεινή ύλη. Έως

και το ενενήντα τοις εκατό της μάζας τον Σύμπαντος βρίσκεται σε μη μετρήσιμες

«μαύρες τρύπες». Συνεπώς, το μεγαλύτερο μέρος του Σύμπαντος δεν είναι ανιχνεύσι-

μο από τα όργανα μας και δεν «υπακούει» στους γνωστούς νόμους της Φυσικής.Υπήρχε ένας βόμβος & ένα μουρμουρητό & συνεχής δόνηση στην αίθουσα.

Εκείνη η αίσθηση που έχεις ότι το πάτωμα γέρνει ή ότι η Γη κινείται & αλλάζει

μορφή κάτω από τα πόδια σου. Οι φοιτητές του καθηγητή Ρ_ Π_ κρατούσαν

σχολαστικά σημειώσεις & εγώ παρατηρούσα τα σκυμμένα κεφάλια τους & τους

λυγισμένους ώμους τους & τότε σκέφτηκα ότι σχεδόν οποιοσδήποτε από αυτούς

θα μπορούσε να είναι κατάλληλο υποκείμενο για να γίνει ΖΟΜΠΙ.

Μόνο που: θα ήθελες ένα υγιές, νεαρό άτομο, αρσενικού φύλου. Ορισμένου

ύψους, βάρους & διάπλασης, κ.λπ. ©α ήθελες κάποιον με «τσαμπουκά» & «ζω-

ντάνια» μέσα του. & να τον έχει μεγάλο.

Αλλά οι φοιτητές του Πανεπιστημίου είναι απαγορευμένοι για μένα. Ύστερα

από εκείνο το περιστατικό που, ευτυχώς για τον αδαή Κ_ Π_, είχε αίσιο τέλος.

Ήταν σκοτεινά πίσω από τη φοιτητική εστία & το αγόρι ήταν μεθυσμένο & είχε

σκύψει & ξερνούσε & κοντανάσαινε & όταν με άκουσε & σήκωσε το βλέμμα του

ο λοστός προσγειώθηκε με δύναμη στο αυτί του & τον ξάπλωσε φαρδύ πλατύ στο

έδαφος προτού καν εκείνος προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι με είχε δει οπότε

όλα ήταν ΟΚ. Φορούσα το μπουφάν μου με την κουκούλα & δεν υπήρχαν μάρ-

τυρες, μα & έτσι ακόμα πανικοβλήθηκα & έτρεξα κάτι που δε θα έκανα ποτέ τώ-

ρα που έχω μεγαλύτερη πείρα. Αλλά όλα πήγαν ΟΚ. Έμαθα το μάθημά μου.



& στο Ιπσιλάντι πριν πολύ καιρό τόσο πολύ που η αλήθεια είναι ότι δεν μπο-

ρώ να θυμηθώ κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα νομίζω. Το γεγονός είναι ότι: η

απουσία οποιουδήποτε φοιτητή του Πανεπιστημίου —με την εξαίρεση των αλ-

λοδαπών φοιτητών που είναι τόσο μακριά από την πατρίδα τους- θα γινόταν αντι-

ληπτή αμέσως. & έχουν οικογένειες.

Ένα ασφαλέστερο υποκείμενο για να γίνει Ζ Ο Μ Π Ι θα ήταν κάπο ιο ς που δεν

κατοικεί στην πόλη. Κάποιος που ταξιδεύει με οτοστόπ ή κάποιος πλανόβιος ή

κάνα πρεζόνι (αν είναι σε καλή κατάσταση όχι κοκκαλιάρης & εξουθενωμένος

ή άρρωστος με AIDS). Ή κάποιος από τις δημοτικές κατοικίες των μαύρων στο

κέντρο της πόλης. Κάποιος που κανένας να μη δίνει δεκάρα γι' αυτόν. Κάποι-

ος που δε θα 'πρεπε ποτέ να είχε γεννηθεί.

Βγήκα από το αμφιθέατρο ενώ η μονότονη φωνή συνέχιζε να μιλάει & πή-

γα στη βιβλιοθήκη του ψυχιατρικού να κοιτάξω το λήμμα ΛΟΒΟΤΟΜΗ.

2 7



2 8

Να γιατί: βλέποντας το Σύμπαν έτοι -δηλαδή μια αναπαράσταση ενός πράγ-

ματος που έχει πεθάνει εδώ & δισεκατομμύρια χρόνια!- καταλαβαίνεις πόσο

απίστευτα μάταιο είναι να πιστεύεις ότι έχει σημασία οποιοσδήποτε γαλαξίας

πόσο μάλλον οποιοσδήποτε αστέρας οποιουδήποτε γαλαξία, ή οποιοσδήποτε πλα-

νήτης όμοιος με κόκκο άμμου μέσα σε όλο αυτό το μελανόχρωμο κενό. Πόσο μάλ-

λον οποιαδήποτε ήπειρος ή οποιοδήποτε κράτος ή οποιαδήποτε πολιτεία ήοποιαδήποτε χώρα ή οποιαδήποτε πόλη ή οποιοσδήποτε άνθρωπος.

Άλλος λόγος που η ιδέα μού ήρθε εκείνη τη στιγμή ήταν επειδή δυσκολευό-

μουν να μείνω καυλωμένος με όλους εκείνους τους τύπους να με κοιτάζουν από

κοντά με τα ΑΓΡΥΠΝΑ ΜΑΤΙΑ τους.



29

Ζούσα σε ένα δυάρι στη 12η οδό στο Ρίαρντον, είχα επιστρέψει στο Μάουντ

Βέρνον μετά από ένα διάστημα στο Ντιτρόιτ & αυτή η διεύθυνση ήταν γνωστή

στον Μπαμπά &ί στη Μαμά & δούλευα στην εταιρεία μεταφορών Ace Quality

(ο Μπαμπάς νόμιζε ότι ήμουν υπάλληλος σε κάποιο γραφείο, αλλά στην πραγ-

ματικότητα φόρτωνα & ξεφόρτωνα φορτηγά) ή ίσως & να 'χα μόλις παραιτη-

θεί ή να με είχαν απολύσει όταν πέρασε να με δει ο Μπαμπάς. Μερικές μέρεςμετά από εκείνο το μάθημα στο αμφιθέατρο νομίζω. Δεν ήταν ξεκάθαρο στο

μυαλό μου αν ο Μπαμπάς με είχε δει εκεί πέρα μέσα στο σκοτάδι με ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΤΟΥ ΝΑ ΔΙΑΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ αλλά ίσως & να μην ε ίχε γίνε ι αυτό.

Σε ηλικία είκοσι εφτά χρονών & είναι καιρός να ΤΑ ΒΓ ΑΖ Ω Π ΕΡ Α Μ Ο Ν Ο Σ

Μ Ο Υ τους είπα. & το εννοούσα.

(Αν και: Η Μαμά μού έδινε $$$ όταν τα χρειαζόμουν, όχι σε επιταγή αλλά

μετρητά. Έτσι ώστε να μην το καταλαβαίνει ο Μπαμπάς.)

Την εβδομάδα μετά τη Γιορτή των Ευχαριστιών το 1988. Ο Γαντάκιας είχε

εξαφανιστεί πριν από δώδεκα μέρες αλλά ποτέ δεν είπαν τίποτα στην εφημερί-

δα του Μάουντ Βέρνον ή στα τοπικά κανάλια & γιατί να πουν; Ξεκίνησε από

το Ντιτρόιτ για τη Μοντάνα & δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς.

Πόσες εκατοντάδες, χιλιάδες κάθε χρόνο. Σαν σπουργίτια στον αέρα - πε-

τούν με τα φτερά τους & φτάνουν στα ύψη & κουράζονται & πέφτουν & εξα-

φανίζονται & δεν τα ξαναβλέπε ι ποτέ κανε ίς . & ο ίδ ιος ο θεός ε ίναι η

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΥΛΗ που τα καταπίνε ι .

Το Ντέιλ Σπρινγκς (πληθ. 8.000) είναι το μέρος όπου ζουν οι Π_ & όπου

μεγάλωσε ο γιος τους, ο Κ_. Προάστιο του Μάουντ Βέρνον δίπλα στη Λίμνη Μί-

σιγκαν & πολλά ψηλά δέντρα & καταπράσινο περιμετρικά γεμάτο γεράνια το



3 0

καλοκαίρι, τα βλέπεις όταν διασχίζεις με το αυτοκίνητο σου τα (αόρατα) σύνο-ρα του με την πόλη του Μάουντ Βέρνον. Δέκα χιλιόμετρα βορειοδυτικά του πα-

νεπιστημίου, τώρα μια μεγάλη πανεπιστημιούπολη που εξαπλώνεται διαρκώς.

Κέντρο του Μάουντ Βέρνον εκείνη η μαλακισμένη γειτονιά όπου είχα νοικιάσει

το δυάρι μου είναι οχτώ χιλιόμετρα προς το νότο οπότε τρέχα γύρευε. Ο Μπα-

μπάς είπε ότι είχε ΠΕΡΑΣΕΙ για να μου κάνει επίσκεψη.

Το χτύπημα στην πόρτα. Τα μάτια μου άνοιξαν απότομα & οι κολλημένες

βλεφαρίδες χωρίστηκαν & η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πανικόβλητη γιατί

ΔΕ Ν ΗΤ Α Ν ΚΑ Τ Α Λ Λ ΗΛ Η ΣΤ ΙΓ Μ Η.

Του ψέλλισα κάτι & πετάχτηκα από το κρεβάτι & παραπατώντας φόρεσα

το παντελόνι μου. Ανέβασα το φερμουάρ. Τράβηξα τη χακί κουβέρτα & σκέπασα

το στρώμα. Τα λεκιασμένα σεντόνια, τη γλυκιά μυρωδιά της κλεισούρας. Την εί-

χα συνη θίσε ι πλέο ν & θα πρ επ ε να είχα προ σπ αθ ήσ ει να ανοίξω το παράθ υρο

αλλά δεν το έκανα.

«ΟΚ», είπα, «-είμαι πρώτος, είμαι ΟΚ».

& ήταν ο Μπαμπάς. Ο δικός μου Μπαμπάς. Είχε ΠΕΡΑΣΕΙ για να δει πώς

τα πήγαινα!

Είχα την αλυσίδα στην πόρτα. & να σου ο καθηγητής Ρ_ Π_ χαμογελαστός

με το κοτλέ πρόσωπο του στο χρώμα της άμμου & την τουίντ κωλοτρυπίδα που

έχει για στόμα & τα μαύρα καθηγητικά πλαστικά γυαλιά του να στηρίζονται στη

ράχη της μύτης του. Οι κινήσεις μου ήταν αδέξιες καθώς άνοιγα την πόρτα. Πή-

γα να του πω ότι η πόρτα δεν άνοιγε άλλο, ότι είχε κολλήσει η αλυσίδα. Αλλά

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ λίγα μόλις εκατοστά από το άνοιγμα.



3 1

Μου 'χε κόψει ένα καυλωτικό όνειρο με τον ΓΑΝΤΑΚΙΑ & με χουφτώματα.

Η φωνή του τόσο καθαρή στο μυαλό μου όπως ήταν το μυαλό μου πριν αλλά-

ξει. & τα μάτια του καφετιά σαν τη λάσπη καθώς άρχισε να φαίνεται μέσα τους

ότι ΚΑΤΙ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ & οι κόρες συρρικνώθηκαν & έγιναν σαν κεφα-

λάκι καρίρίτσας.

«Κουέντιν, γεια! Εγώ είμαι! Δε σε ενοχλώ, έτσι;»

Το χέρι μου κουνήθηκε & η αλυσίδα βγήκε. & ο Μπαμπάς γέμισε το κατώφλι

της πόρτας, με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου, λαχανιασμένος από τις σκά-

λες. Όταν το καθηγητικό γενάκι του Ρ_ Π_ έγινε από στιλπνό καστανό, γκρίζο

σαν σφράγισμα, το ξύρισε από ματαιοδοξία αλλά στο πρόσωπο του υπάρχει ακό-

μα μια υποψία από εκείνο το γενάκι. & εκείνη η χροιά της φωνής του. «Γιε μου;»

Οι δυο μας στο ίδιο ύψος αν εγώ σταθώ ολόρθος κάτι που είναι δύσκολο &

σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω κατάματα. Ρώτησε πώς ήμουν όπως

πάντα & του είπα. & εκείνος πώς ήταν & πώς πάνε τα πράγματα στο σπίτι; &

η Μαμά & η Γιαγιά σού στέλνουν την αγάπη τους. Ναι & η Τζούνι. Όλοι ανα-

ρωτιούνταν γιατί δεν τους τηλεφώνησα & δεν πέρασα να τους δω & ανησυ-χούσαν —ξέρεις πώς είναι οι γυναίκες!— μήπως είμαι άρρωστος. &C τα ΜΑΤΙΑ

ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ καρφώθηκαν σαν βέλη εκεί όπου φοβόμουν, όπως ήξερα ότι

θα έκαναν. Μια παύση & ύστερα ερώτηση: «Εκείνη η ντουλάπα είναι καινούρ-

για, έτσι;» & άλλη μία παύση. & μετά: «Τι έχει μέσα και είναι ανάγκη να την

κλειδώνεις με λουκέτο, γιε μου;»

Γύρισα να κοιτάξω τη μεταλλική ντουλάπα, ενάμισι μέτρο ύψος, που είχα

βάλει στη γωνία. Ανάμεσα στο κρεβάτι & την πόρτα του μπάνιου. Λες & δεντην είχα δει ποτέ πριν & είχα & εγώ την ίδια απορία.

«Κάτι πράγματα για το γυμναστήριο, Μπαμπά», είπα. Το είπα αμέσως. «Αθλη-

τικά παπούτσια, κάλτσες. Πετσέτες & τέτοια πράγματα».

Ο Μπαμπάς ρώτησε, λογικότατα: «Ναι, αλλά το λουκέτο τι το θέλεις;»

Ήταν ένα λουκέτο με συνδυασμό σαν αυτά που βάζαμε στους φοριαμούς των

αποδυτηρίων στο λύκειο. Είχα απομνημονεύσει το συνδυασμό & είχα πετάξει

το χαρτί.

Άκουσα τον εαυτό μου να λέει: «Την πουλούσανε μαζί με το λουκέτο, Μπαμπά.

Ο Στρατός Σωτηρίας. Ήταν πραγματική ευκαιρία, μόνο δώδεκα δολάρια. Ήταν

μέρος της προσφοράς. Έτσι μπορείς να εκμεταλλευτείς πλήρως την ντουλάπα».

«Ναι, αλλά εσύ τι ανάγκη είχες να το βάλεις; Γιατί το έβαλες;»



3 2

Διακεκριμένος καθηγητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μάουντ Βέρ-νον. Κάτοχος δύο εδρών, Φυσική & Φιλοσοφία. Εταίρος του Ινστιτούτου Προηγ-

μένης Έρευνας της Πολιτείας του Μίσιγκαν.

Τα ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ πίσω από τα γυαλιστερά γυαλιά του. Με κοι-

τούν όπως όταν ήμουν δύο χρονών & καθόμουν &ί έχεζα στο πάτωμα του μπάνι-

ου & όταν ήμουν πέντε χρονών & έπαιζα με το πουλάκι μου & όταν ήμουν εφτά

χρονών &ί το μπλουζάκι μου λεκιασμένο με τα αίματα από τη μύτη ενός άλλου παι-

διού & όταν ήμουν έντεκα & είχα γυρίσει από την πισίνα όταν πνίγηκε ο φίλος μου

ο Μπάρι & τα πιο αυστηρά ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ όταν ήμουν δώδεκα χρο-

νών εκείνη τη φορά που ο Μπαμπάς ανέβηκε σαν σίιρουνας τις σκάλες & ήρθε στο

δωμάτιο μου με τα περιοδικά για το μπόντι-μπίλντινγκ στο χέρι. «Γιε μου; Γιε μον,·»

«Τ-Τι;» τραύλισα. «Ακούω».

Ο Μπαμπάς ήταν συνοίρρυωμένος. Πενήντα εφτά χρονών & τα γεμάτα μαύ-

ρες τρίχες ρουθούνια του είχαν ανοίξει & φουσκώσει. «Γιατί χρειάζεσαι ειδικό

λουκέτο για τα "πράγματα για το γυμναστήριο", γιε μου; Πώς είναι δυνατόν να

μυρίζουν έτσι τα "πράγματα για το γυμναστήριο";»Τότε κατάλαβα: Ο Μπαμπάς νομίζει ότι έχω αρχίσει να πίνω πάλι & να

παίρνω ναρκωτικά πάλι, αυτό δεν είναι; & ότι έχω ξαναθυμηθεί τις ανθυγιεινές

μου συνήθειες & βάζω σε κίνδυνο τη ζωή μου;

Για τον ΓΑΝΤΑΚΙΑ τι θα μπορούσε να ξέρει ο Μπαμπάς; Θα μπορούσε;

Ανάμεσα στο σομιέ & το λεπτό μου στρώμα είχα το μαχαίρι για το ξεκοίλιασμα

των ψαριών & τον παγοκόφτη & το ασημί 38άρι Smith & Wesson αλλά είχα

παραλύσει & δεν μπορούσα να κάνω κάποια ξαφνική κίνηση για να προστατεύ-σω τον εαυτό μου. Κοιτούσα τα χέρια μου που έτρεμαν ανεπαίσθητα λες & δο-

νούνταν τα θεμέλια του κτηρίου. Η αλήθεια είναι ότι αναρωτήθηκα: Θα μπορού-

σα να στραγγαλίσω τον Μπαμπά; Θα μου αντιστεκόταν όμως, θα πάλευε & εί-

ναι δυνατός. & αν παλεύαμε θα ερχόμασταν τόσο κοντά. Κοιτούσα τα χέρια μου

λες & δεν τα είχα ξαναδεί ποτέ, σαν να έμαθα ότι το όνομά μου είναι Κ_ Π_ &

ότι αυτός είμαι εγώ & δεν υπάρχει κανείς άλλος που θα μπορούσα να είμαι, τα

δάχτυλα ήταν κοντόχοντρα σαν μικρού παιδιού & οι αρθρώσεις τους ήταν γδαρμέ-

νες & τα νύχια, με τα περίεργα γαλακτόχρωμα μισοφέγγαρά τους, ασύμμετρα

& σπασμένα & είχαν πιάσει βρομιά. & εγώ δεν ξέρω πόσες φορές είχα πλύνει

γερά τα χέρια μου με εκείνο το γκρίζο σαπούνι στην Ace & είχα καθαρίσει τα

νύχια μου μ' ένα σουγιά & όμως να που ήταν πάλι βρόμικα.



& τότε μου ήρθε η απάντηση.

Είπα: «—πάω στοίχημα πως ξέρω τι είναι, Μπαμπά. Ένας ψόφιος αρουραίος».

«Ένας ψόφιος αρουραίος.;»

«Ή ποντίκι. Μπορεί να είναι πολλά ποντίκια».

«Υπάρχουν ψόφια ποντίκια εδώ μέσα;»

Ίσως να σκεφτόταν φαγητό, χαλασμένο φαγητό. Την πάτησα.

Χτυπάει την πόρτα της ντουλάπας με τις αρθρώσεις της γροθιάς του. Η ντου-

λάπα ήταν βαμμένη χακί & χιλιογρατζουνισμένη & κουνήθηκε μπρος πίσω όταν

τη χτύπησε. Το κοτλέ πρόσωπο του Μπαμπά ζαρωμένο από αηδία.

Είπα: «Ξέρω ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος που ανατράίρηκα, Μπαμπά — ή η

Τζούνι. Συγγνώμη».

«Κουέντιν, πόσο καιρό είναι σ' αυτήν την κατάσταση το δωμάτιο σου;»

«Όχι πολύ, Μπαμπά. Μια δυο μέρες».

«Μα καλά, δε σε ενοχλεί αυτή η μυρωδιά;»

«Το σαββατοκύριακο έχω προγραμματίσει φασίνα, Μπαμπά».

«Κοιμάσαι εδώ, δίπλα ακριβώς στην ντουλάπα, δίπλα σ' αυτή τη μυρωδιά καιδε σε ενοχλεί;»

«Με ενοχλεί, Μπαμπά. Απλώς δεν αγχώνομαι κιόλας».

«Γιε μου, με ανησυχεί βαθύτατα το γεγονός ότι μπορεί να μου λες ψέματα».

«Δεν έχω πρόθεση να σου πω ψέματα, Μπαμπά. Απλώς δεν καταλαβαίνω τι

με ρωτάς».

«Σε ρωτάω γιατί αυτή η ντουλάπα είναι κλειδωμένη με λουκέτο και γιατί βρο-

μάει έτσι. Ξέρεις πολύ καλά τι σε ρωτάω».

«Πέρα από τα ποντίκια, Μπαμπά», είπα, «—δεν καταλαβαίνω τι εννοείς».

«Η μητέρα σου ανησυχεί για σένα, και ανησυχώ κι εγώ για σένα», είπε ο

Μπαμπάς, «όχι μόνο για το μέλλον σου, αλλά και για το παρόν σου. Πώς είναι

η ζωή σου τώρα, Κουέντιν; Πώς θα την περιέγραφες;»

«Η ζωή μου "τώρα"—;»

«Δουλεύεις σε εκείνη τη μεταφορική εταιρεία;»

«Ναι, αμέ. Μόνο που σήμερα έχω ρεπό».

«Τι ακριβώς έκανες εδώ μέσα όταν σου χτύπησα την πόρτα;»

«Έπαιρνα έναν υπνάκο».

«Υπνάκο; Τέτοια ώρα; Με αυτή τη...μυρωδιά; Γιε μου, τι έχεις πάθει;»

Κούνησα το κειράλι μου. Κοιτούσα το πάτωμα αλλά δεν το έβλεπα.



Αν πάει να δει στο μπάνιο, σκέφτηκα, τη γάμησα. Την μπανιέρα δεν είχα

χρόνο να την τρίψω. Η κουρτίνα είναι γεμάτη λεκέδες & πιτσιλιές. Τα εσώ-

ρουχα του ΓΑΝΤΑΚΙΑ τυλιγμένα & μούσκεμα στο αίμα & μέσα έχω βάλει τις

πουτσότριχες που μάζεψα από το πάτωμα.

«Γιε μου; Σου μιλάω. Πώς εξηγείς τη συμπεριφορά σου;»

«Η αλήθεια είναι», είπα, «—ότι πέρα από τα ποντίκια, δε βλέπω πού είναι το

πρόβλημα».

Συνεχίστηκε κάπως έτσι. Το ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ άρθρωσε ορισμέ-

νες λέξεις που βγήκαν σαν μπαλονάκια σε κόμικ & το στόμα μου άρθρωσε ορι-σμένες λέξεις & μου ήταν γνωστά όλα αυτά & αυτό με καθησύχασε. Στο τέλος

ο Μπαμπάς καταθέτει τα όπλα γιατί στην πραγματικότητα δε θέλει να ξέρει &

σκουπίζει το πρόσωπο του με ένα μαντήλι & λέει: «Κουέντιν, ο κύριος λόγος

που πέρασα είναι αυτός: θα θελ ες να έρθ ει ς στο σπίτ ι για να φάμ ε όλοι μαζί

απόψε το βράδυ; Η μητέρα σου έχει φτιάξει τάρτα με κρέμα βανίλιας», & εγώ

είπα: «Ευχαριστώ, Μπαμπά, αλλά δε νομίζω ότι πεινάω. Έχω ήδη φάει».

3 4



Δώδεκα χρονών & στη Β' Γυμνασίου & τώρα φορούσα γυαλιά & είχα μακριά

χέρια & ήμουν λεπτός & τρίχες έβγαιναν στις μασχάλες & στο βουβώνα μου &

τα μάτια τους γλιστρούσαν πάνω μου & ακόμα & οι καθηγητές & στη γυμνα-

στική δε δεχόμουν να πάω στα ντους δε δεχόμουν να περάσω γυμνός ανάμεσά

τους & οι πούτσες τους να γυαλίζουν & εκείνοι να τρίβουν το στήθος ή την κοι-

λιά τους & μερικοί πολύ μυώδεις πολύ όμορφοι & γελάνε σαν πίθηκοι γιατί δενυποπτεύονται τίποτα εκτός ίσως αν με κοιτάξουν στα μάτια που δεν μπορώ να

τα κρατήσω καρφωμένα κάπου & πετιούνται εδώ & εκεί & κολυμπούν ανάμε-

σά τους σαν ψάρια & αν μ' έβλεπαν θα καταλάβαιναν & τα πρόσωπά τους θα

παραμορφώνονταν από την αηδία ΑΔΕΡΦΗ ΑΔΕΡΦΗ Ο ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΕΙΝΑΙ

ΑΔΕΡΦΗ & εκείνη τη φορά που ο Μπαμπάς μπούκαρε στο δωμάτιο για να με

βρει την ώρα που έκανα τα μαθήματά μου & με βούτηξε από το μπράτσο & με

πήγε κάτω & στο γκαράζ & μου έδειξε τα περιοδικά για το μπόντι-μπίλντινγκ

& τη γυμνή κούκλα Τζον-Τζον από την παιδική χαρά που 'χα φέρει κρυμμένη

ανάμεσα σε παλιές εφημ ερίδ ες &C είχε βρει το πρόσωπο του λεκιασμένο & έξαλ-

λος & τότε ο Μπαμπάς είχε γενάκι σαν του Δρ. Μ_ Κ_ & ακόμα & εκείνο ήταν

θυμωμένο. Κρατούσε τα περιοδικά τυλιγμένα στα χέρια του σαν να προσπα-

θούσε να σπάσει το λαιμό ενός κοτόπουλου για να μη βλέπει τα εξώφυλλα & τις

ζωγραφιές που είχε κάνει κάποιος πάνω σε αυτά με κόκκινο φωσφόριζε μαρκα-

δόρο. Ούτε τις μέσα σελίδες που είχαν & άλλες τέτοιες ζωγραφιές ιδίως στα

μυώδη ανδρικά σώματα στα φωτογραιρικά αφιερώματα & εκείνο τον τύπο πουέμοιαζε όπως μπορεί να ήταν ο Μπάρι μετά από μερικά χρόνια & πολλά κιλά

πιο βαρύς & μια γυαλιστερή ροζ μπανάνα να ξεπετάγεται όρθια από το βουβώ-

να του & κάποια κομμάτια από κάποιες φωτογραφίες τα είχα ψαλιδίσει. Αυτό



είναι αρρωστημένο, Κονέντιν, το ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ άνοιγε , έκλε ινε , ξε-

φυσούσε, είναι αηδιαστικό και ποτέ στη ζωή μου δε θέλω να ξαναδώ κάτι τέτοιο, πο-

τέ. Δε θα το πούμε στη μητέρα σον πήγε να πει & άλλα αλλά η φωνή του έσβησε.

Μαζί κάψαμε τα αποδεικτικά στοιχεία. Πίσω από το γκαράζ όπου δε θα μας

έβλεπε η Μαμά.

3 6



Μετωπιαία λοβοτομή, επίσης γνωστή και ως λευκοτομή. Ακραία και μη

αναστρέψιμη μορφή ψυχοχειρουργικής. Η διαδικασία καταστρέφει λευ-

κή ουσία στον αριστερό και το δεξιό μετωπιαίο λοβό του ανθρωπίνου ε-

γκεφάλου. Οι νευρωνικές οδοί που συνδέουν τους μετωπιαίους λοβούς με

το λιμπικό σύστημα και με άλλα τμήματα του εγκεφάλου καταστρέφο-

νται. Επιθυμητά αποτελέσματα: εξάλειψη έντονων θυμικών εκφράσεων μεσκοπό τη μείωση της έντασης των συναισθημάτων, της νευρικότητας, των

ψυχαναγκαστικών γνωστικών λειτουργιών και πράξεων σε άτομα που πά-

σχουν από σχιζοφρένεια και άλλες ψυχικές ασθένειες. Σε μετωπιαία λοβο-

τομή μπορούν να υποβληθούν και παιδιά, ηλικίας πέντε χρονών και άνω.

Αυτή τη σελίδα την έκοψα με ένα ξυράφι από το σύγγραμμα. Πίσω από τα ρά-

φια με τα βιβλία ψυχιατρικής εκεί όπου κανείς δεν μπορούσε να με δει. ΕΙΔΑ ΤΟ

ΖΟΜΠΙΜΟΎ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΑΡΚΑ & ΟΣΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.

Ένα άλλο βιβλίο ακόμα καλύτερο, Ψνχοχειρονργική (1942) των Δρ. Γουόλ-

τερ Φρίμαν & Δρ. Τζέιμς Γ. Γουάτς του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσιγκτον:

Όταν ο ασθενής είναι αναίσθητος, ανασηκώνω το άνω βλέφαρο με το δεί-

κτη και τον αντίχειρα, όσο περισσότερο γίνεται. Στη συνέχεια εισάγω την

αιχμή του διακογχικού λευκοτόμου στο κόλπωμα του επιπεφυκότα, φρο-

ντίζοντας να μην ακουμπήσει το δέρμα ή τις βλεφαρίδες, και μετακινώ το

εργαλείο ώσπου η αιχμή του να ακουμπήσει στο θόλο της κόγχης. Κατό-

πιν γονατίζω στο ένα πόδι δίπλα στη χειρουργική τράπεζα, για να στο-

χεύσω με το εργαλείο παράλληλο προς το οστούν της μύτης και κοντά στο



3 8

Σχήμα 1. Διαδικασία διακογχικής λοβοτομής. Με τη βοήθεια σφυριού με ελαστική κεφαλή, ο λευκοτό-

μος (ή «παγοκόφτης») διαπερνά την οστέινη κόγχη, άνωθεν του βολβού. Κατόπιν, με περιστροφή της λα-

βής του λευκοτόμου, η κόψη του διατέμνει ίνες λευκής ουσίας στη βάση των μετωπιαίων λοβών.

διάφραγμα. Ωθώ το λευκοτόμο ώστε να διαπεράσει την κόγχη και, όταν η

αιχμή έχει εισχωρήσει σε βάθος 5 εκ., κινώ τη λαβή του εργαλείου ετερο-

πλεΰρως της κόγχης όσο είναι δυνατόν, με σκοπό να διατμήσω ίνες λευ-

κής ουσίας στη βάση του μετωπιαίου λοβού. Στη συνέχεια αποσύρω το

εργαλείο κατά το ήμισι του μήκους του και το βυθίζω σε βάθος 7 εκ. από

την άκρη του άνω βλεφάρου. Και πάλι στοχεύω όσο προσεκτικά είναι δυ-

νατόν με το εργαλείο και, σε αυτή τη θέση, βγάζω μια φωτογραφία της

πλάγιας όψης του προσώπου του ασθενούς. Αυτή η προσέγγιση παρέχει

τη μεγαλύτερη ακρίβεια που είναι δυνατόν να μας δώσει αυτή η μέθοδος.

Το επόμενο βήμα απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, λόγω της εγγύτητας ορισμένων

αρτηριών. Διατηρώντας το εργαλείο στο μετωπιαίο επίπεδο, το μετακινώ

15°-20" παράλληλα με το διάφραγμα και περίπου 30" κάθετα σε αυτό, το

επιστρέφω στην προηγούμενή του θέση και το αφαιρώ με μια συστρεπτι-

κή κίνηση, ιρροντίζοντας παράλληλα να ασκό') σεβαστή πίεση στο βλέφα-



ρο για να αποτρέψω τυχόν αιμορραγία. Έπειτα επαναλαμβάνω τη διαδι-

κασία από την άλλη πλευρά του προσώπου, χρησιμοποιώντας πανομοιό-

τυπο εργαλείο, το οποίο έχω μόλις αποστειρώσει.

Ήμουν ενθουσιασμένος & ΚΑΥΛΩΝΑ κόβοντας αυτές τις σελίδες, ήξερα

ότι αυτό ήταν ένα ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΜΠΗΣ στη ζωή μου. Πόσες χιλιάδες διακογ-

χικές λοβοτομές είχαν κάν ει αυτοί οι τύπο ι στι ς δε καετ ίες του '4 0 & του '5 0 &

πόσο εύκολες ήταν, ο συγγραφέας του Βασικές αρχές ψνχοχειρονργικής ζπχζ πως

έκανε ως & τριάντα σε μία μέρα μερικές φορές χρησιμοποιώντας μόνο έναν «τα-

πεινό» παγοκόφτη όπως τον αποκαλούσε!

Ο Μπαμπάς & η Μαμά έλπιζαν για μένα να γινόμουν επιστήμονας σαν τον

Μπαμπά ή γιατρός. Αλλά τα πράγματα δεν είχαν έρθει έτσι. Ήξερα όμως ότι

θα μπορούσα να κάνω μια διακογχική λοβοτομή σε κάποιον, ακόμα & αν γινό-

ταν στα κρυφά. Το μόνο που θα χρειαζόμουν ήταν ένας παγοκόφτης. & ένα κα-

τάλληλο υποκείμενο.

3 9



Στη συνεδρία ομαδικής θεραπείας την Τρίτη ο Δρ. Μπ_ μάς παρότρυνε να πού-

με τι κρύβουμε στην καρδιά μας. Είμαστε έντεκα. Δεν κοιτιόμαστε στα μάτια. Λοι-

πόν, ας ξεκινήσουμε. Ποιος θέλει να αρχίσει; Περίεργος βόμβος στο πίσω μέρος

του κεφαλιού μου. Γύριζα διαρκώς το κεφάλι μου & κοιτούσα πίσω ή γύριζα ολό-

κληρος αλλά δεν υπήρχε κανένας πίσω μου ή αν υπήρχε δεν μπορούσα να τον

δω. Να θυμάστε ότι κανείς δε θα κρίνει τον άλλο. Αυτή είναι η ουσία, φίλοι μου.Λάμπες φθορίου & μερικές από αυτές τρεμοπαίζουν. Τοίχος από τσιμεντό-

λιθους βαμμένος κίτρινο μουσταρδί & αφίσες & φυλλάδια & αιτήσεις & μία

φωτογραιρία του Μάτζικ Τζόνσον με κάποιο μήνυμα γραμμένο πάνω της & κα-

νένα παράθυρο εκτός από την πόρτα με το χοντρό τζάμι ενισχυμένο με σύρμα-

τα σαν τα κυκλώματα του εγκεφάλου & εγώ αναρωτιέμαι αν είναι μονόδρομο τζά-

μι & μας παρακολουθούν σαν πειραματόζωα ίσως & να μας μαγνητοσκοπούν;

Αν & όταν μπήκαμε από αυτήν την πόρτα ήταν η ίδια πόρτα από την οποία

μπαίνουμε κάθε βδομάδα θα 'παιρνα όρκο. Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε, μιλήστε ειλι-

κρινά και πείτε τι κρύβετε στην καρδιά σας. Ποιος θέλει να αρχίσει;

Ο Μπιμ μιλάει πρώτος, ο Μπιμ είναι ένας λευκός τύπος στην ηλικία μου με

ένα πρόσωπο σαν ξεραμένο τυρί & τρέμει από τα φάρμακα που παίρνει & η μύ-

τη του τρέχει διαρκώς & μύξες γυαλίζουν στα ρουθούνια του σαν δάκρυα, άμα

ξεκινήσει να μιλάει & να γελάει & να μιλάει γρήγορα δεν μπορεί να σταματή-

σει & εγώ κοιτάζω το πάτωμα προσπαθώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να πει ο

Κ_ Π_, τρεις βδομάδες στη σειρά κάθεται & κοιτάει το πάτωμα & δεν ακούει

& δε μιλάει & σαν ηλί θιο κωφάλαλο. Αν δε συνεργάζεσαι / επικοινω νείς Τ Η Ν

ΕΧΕΙΣ ΓΑΜΗΣΕΙ. Μετά μιλάει ένας άλλος λευκός τύπος, ο Πέρτσι, στα σα-

ράντα του, φοράει πάντα καρό σακάκι & γραβάτα χαμογελαστός πάντοτε &



4 2

Μπ_. & ξέρω ότι μου 'χει ήδη βάλει κακό βαθμό ή ;;; στην αναφορά του. Κανείςδε θα κρίνει τον άλλο, φίλοι μου. Πείτε τι κρύβετε μες στην καρδιά σας. Τίποτα δε

θα βγει παραέξω, εντάξει;

Οι ώμοι μου γυρτοί σαν του γΰπα & κοιτάζω τα παπούτσια μου που είναι πα-

πούτσια για τρέξιμο με λεκέδες στο χρώμα της σκουριάς. Λοιπόν, Κονέν-τιν; Εσύ

τι έχεις να πεις; &C ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω & ακούγεται μια φωνή,

είναι του Κ_ Π_ αλλά μοιάζει & με τη φωνή ενός άλλου τύπου, κάποιου από

την τηλεόραση ίσως, ή μιμούμαι τον Μπιμ, τον Πέρτσι, τον Βατραχομούρη,

τραυλίζω όταν λέω πόση ντροπή ένιωσα επειδή πρόδωσα την αγάπη & την εμπι-

στοσύνη της Μαμάς μου & του Μπαμπά μου & ότι αυτό ήταν το χειρότερο απ'

όλα όσα μου συνέβησαν, όχι μόνο τότε αλλά πολλές φορές από τότε που ήμουν

δεκαεννέα, αν & ποτέ πριν δε με είχαν συλλάβει & δεν είχα κάνει τίποτα πα-

ράνομο αλλά πολλά μικρότερα πράγματα. (Γιατί είπα δεκαεννέα δεν ξέρω, μου

φάνηκε ΟΚ ηλικία. Στην πραγματικότητα ήταν στα δεκαοχτώ μου το περιστα-

τικό στο Ιπσιλάντι & πόσο στεναχωρήθηκε ο Μπαμπάς & η Μαμά.) Μακάρι

να μπορούσα να γυρίσω το Χρόνο πίσω & να γινόμουν μωρό, είπα! & να αρχί-σω το Χρόνο να κυλήσει ξανά απ' την αρχή. Όταν ήμουν αγνός & καλός. Όταν

ήμουν στο δρόμο του θεού. Είπα ότι πιστεύω στο ©εό αλλά δε νομίζω ότι Εκεί-

νος πιστεύει σε μένα, γιατί δεν το αξίζω. Το πρόσωπο της Μαμάς ζαρώνει &

καταρρέει με έναν ιδιαίτερο τρόπο όταν κλαίει, γιατί γερνάει, & το πρόσωπο μου

κατέρρευσε με τον ίδιο τρόπο &C όλοι οι τύποι ντράπηκαν & κοίταξαν αλλού

εκτός από τον Πέρτσι που απολάμβανε τη σκηνή, τη ρουφούσε σαν να ήταν χύ-

σια & ο Δρ. Μπ_ είχε συνοφρυωθεί & κουνούσε το κεφάλι του. Ένας από τουςμαύρους, η Βελούδινη Γλώσσα, μου έδωσε ένα χαρτομάντηλο αλλά δε με κοίτα-

ξε & η (ρωνή μου μιλούσε γρήγορα τώρα, σαν τροχόσπιτο που 'χει λυθεί & κυ-

λάει σε μια μεγάλη κατι^>όρα. Είπα πόσο πολύ λυπόμουν για το δωδεκάχρονο

αγόρι που με κατηγόρησαν ότι «κακοποίησα» (αλλά δεν τους έδωσα λεπτομέρειες,

ότι ήταν μαύρος & καθυστερημένος & ένα φυσικό ζόμπι - έτσι πίστεψα!) — είπα

ότι δεν ήξερα τι είχε συμβεί ακριβώς, αν είχα πλησιάσει εγώ το αγόρι στο πίσω

μέρος του πάρκου πίσω από το σκουπιδοτενεκέ εκεί όπου είχα παρκάρει το φορ-

τηγάκι μου ή αν το αγόρι με είχε ακολουθήσει εκεί & μου την είχε πέσει χωρίς

να το συνειδητοποιήσω. Γιατί μερικές φορές μου συμβαίνουν πράγματα που δεν

μπορώ να τα καταλάβω. Πολύ γρήγορα & μπερδεμένα για να μπορώ να τα κα-

ταλάβω. Εκείνο το αγόρι έδειχνε πολύ μεγαλύτερο από δώδεκα με μάτια κο-



φτερά σαν λεπίδες ζήτησε να του δώσω λεφτά αλλιώς θα με κάρφωνε, ζήτησε$10 & όταν του έδωσα $10 ζήτησε $20 & όταν του έδωσα $20 ζήτησε $50 &

όταν του έδωσα $50 ζήτησε $100 & τότε ήταν που ξέφυγα & άρχισα να του ουρ-

λιάζω & τον ταρακούνησα ΑΛΛΑ Δ Ε Ν Τ Ο Ν Π ΕΙ ΡΑ ΞΑ ΤΟ Ο ΡΚ ΙΖ ΟΜ ΑΙ .

Τώρα τραύλιζα πάλι & στο πρόσωπο μου κυλούσαν δάκρυα! Δεν ήξερα ότι

υπήρχαν δάκρυα στις κόγχες των ματιών μου & ήταν τόσο εύκολο να χυθούν απ'

έξω & άμα ξεκινήσεις είναι εύκολο να κλαις & οι μισοί τύποι δε με κοιτούσαν

& οι άλλοι μισοί, κυρίως λευκοί, με κοιτούσαν & ο Δρ. Μπ_ είχε κοκκινίσει λες

& είχε ξεροχύσει στο βρακί του καθώς μου έκανε ερωτήσεις για το αγόρι λες &

αυτό ήταν ένα αγόρι που ήξερα από τη γειτονιά ας πούμε & όχι ένας άγνωστος

& παράξενες ερωτήσεις όπως ένιωσες τρυφερότητα; για το αγόρι & ένιωσες ότι

αυτή η τρυφερότητα έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης; & γι' αυτό έχασα τον έλεγ-

χο, αυτό δεν έχασα, τον έλεγχο των συναισθημάτων μον, & φοβήθηκα; & έτρεμα

τώρα, μια μικρή μίμηση του Μπιμ, τα τρεμάμενα χέρια & οι συσπάσεις του στό-

ματος & το πρόσωπο μου να γυαλίζει από τα δάκρυα & σήκωσα το βλέμμα &

κοίταξα το Δρ. Μπ_ για πρώτη φορά τόλμησα να έχω οπτική επαφή γιατί με προ-

στάτευαν τα δάκρυα & είπα με δυνατή καθαρή φωνή λες & δεν το είχα συνει-

δητοποιήσει νωρίτερα & πραγματικά απορούσα τώρα: Ναι, γιατρέ. Ένιωσα τρυ-

φερότητα, γι' αυτό έχασα τον έλεγχο.

Ύστερα από κάθε συνεδρία ο Δρ. Μ π _ γράφει μια αναφορά & τη στέλνει στη δι-

εύθυνση αναστολών, το ξέρω αυτό. Δε μας επιτρέπεται να δούμε αυτές τις ανα-

φορές γιατί είναι εμπιστευτικές, αλλά εκείνο το απόγευμα μου είπε κάτι που υπο-τίθεται ότι θα με έκανε να νιώσω αισιοδοξία, έπαιζε με το γενάκι του λες & ήταν

το πουλί του & χαμογελούσε καλοσυνάτα όπως όλοι εκείνοι που σου πασάρουν

για δώρο τα ίδια σου τα σκατά. Κονέν-τιν, επιτέλους σημειώνεις αληθινή πρόοδο,

έκανες ένα μεγάλο βήμα, ήρθες σε επαφή με τα συναισθήματά σου, Κονέν-τιν!

4 3



Ένα αληθινό Ζ Ο Μ Π Ι θα ήταν δικό μου για πάντα. Θα υπάκο υε σε κάθ ε μου

διαταγή, σε κάθε μου καπρίτσιο. Λέγοντας: «Ναι, Αφέντη» & «Όχι, Αφέντη».

Θα γονάτιζε μπροστά μου & θα σήκωνε το βλέμμα του για να με δει λέγοντας:

«Σε αγαπώ, Αφέντη. Δεν υπάρχει κανένας άλλος πέρα από εσένα, Αφέντη».

Έ τ σ ι θα εί χαν τα πράγματα. Γιατί ένα αληθινό Ζ Ο Μ Π Ι δε θα μπορούσε να

πει ένα πράγμα που δεν είναι , μόνο ένα πράγμα που είναι. Τα μάτια του θα ήτανανοιχτά & διαυγή αλλά δε θα υπήρχε τίποτα μέσα τους που να βλέπει. & τίπο-

τα πίσω τους που να σκέφτεται. Τίποτα που να κρίνει.

Σαν & εσένα που με παρακολουθείς (νομίζεις ότι δεν ξέρω ότι παρακολου-

θείς τον Κ_ Π_; γράφεις αναφορές για τον Κ_ Π_; μιλάς με τον έναν & τον άλ-

λον για τον Κ_ Π_;) & κάνεις τις κρυφές σου σκέψεις - ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΡΙΝΕΙΣ

& ΘΑ ΚΡΙΝΕΙΣ.

Ένα Ζ Ο Μ Π Ι δε θα έκρινε. Ένα Ζ Ο Μ Π Ι θα έλεγε: «Ο Θεός να σ' ευλογεί,Αφέντη». Θα έλεγε: «Είσαι καλός, Αφέντη. Είσαι ευγενικός & φιλεύσπλαχνος».

Θα έλεγε: «Γάμα με απ' τον κώλο, Αφέντη, μέχρι να ματώσω». Θα ικέτευε για

το φαγητό του & θα ικέτευε για το οξυγόνο που θα ανάπνεε. Θα ικέτευε για να

χρησιμοποιήσει την τουαλέτα & να μην τα κάνει πάνω του & λερώσει τα ρού-

χα του. Θα φερόταν πάντοτε με σεβασμό. Ποτέ δε θα γελούσε δε θα χαμογε-

λούσε περιπαικτικά δε θα σούφρωνε τη μύτη του με αποστροφή. Θα έγλειφε με

τη γλώσσα του κάθε (ρορά που θα του το ζητούσα. Θα ρουφούσε με το στόμα

του κάθε (ρορά που θα του το ζητούσα. Θα άνοιγε τα κωλομάγουλά του κάθε φο-

ρά που θα του το ζητούσα. Θα τρύπωνε στην αγκαλιά μου σαν αρκουδάκι κάθε

ιρορά που θα του το ζητούσα. Θα ακουμπούσε το κεφάλι του στον ώμο μου σαν

μωρό. Ή θα ακουμπούσα εγώ το κειράλι μου στο δικό του ώμο σαν μωρό. Θα



ταΐζαμε ο ένας τον άλλο πίτσα. Θα ξαπλώναμε κάτω από τα σκεπάσματα στο

κρεβάτι μου στο δωμάτιο του ΕΠΙΣΤΑΤΗ & θα ακούγαμε το χειμωνιάτικο αέ-

ρα & τα καμπανάκια στον πύργο του Μουσικού Κολεγίου & ΘΑ ΜΕΤΡΟΥΣΑΜΕ

Τ Α ΚΑ Μ Π Α ΝΙΣΜ Α Τ Α Μ Ε Χ Ρ Ι Π Ο Υ Θ Α Μ Α Σ Ε Π Α ΙΡ ΝΕ Ο Υ Π ΝΟ Σ Τ ΗΝ

ΙΔΙΑ Α ΚΡ ΙΒ ΩΣ ΣΤ ΙΓ Μ Η.

4 5



Αγόρασα τον πρώτο μου παγοκόφτη, Μάρτιος 1988. Οδηγώ το φορτηγάκι μου

στον περιφερειακό 31 & προς την όχθη της λίμνης Μίσιγκαν & μέσα από τις

μικρές μίζερες πόλεις όπως: Στόνι Λέικ, Σέιμπλ Πορτ, Λούντινγκτον, Πόρτατζ

& Αρκέιντια. Μέσα στο πουπουλένιο μου μπουφάν, με μάλλινο σκούφο, τα γυα-

λιά μου με το μαΰρο πλαστικό σκίαστρο στερεωμένο πάνω τους, γένια μίας βδο-

μάδας & με τη φωνή μου επίτηδες σιγανή σαν να είναι βραχνή, σταματάω σεμία διασταύρωση σε ένα μαγαζί που πουλάει φαγώσιμα & εργαλεία & τον αγό-

ρασα χωρίς κανένα πρόβλημα & τίποτα το ύποπτο. Γέρος βλέπει τηλεόραση

πλάι σε σόμπα που καίει ξΰλα & χτυπάει το ποσό σε μια παμπάλαια ταμειακή

μηχανή & το πρόσωπο του είναι ζαρωμένο σαν ξερό δαμάσκηνο & εγώ λέω, για

να γελάσουμε: Κάθε άντρας χρειάζεται έναν παγοκόφτη τέτοια εποχή τον χρόνου, σω-

στά; Είναι αυτός ο γαμημένος ο χειμώνας τον Μίσιγκαν... & ο γέρος με κοιτάει με

τα βλέφαρά του να πεταρίζουν λες &C δε γνωρίζει την αγγλική γλώσσα & έτσι

λέω, χαμογελώντας πλατιά & αστειευόμενος: Πολύ ζόρικες αυτές οι χιονοθύελλες,

σωστά; Είναι αυτός ο γαμημένος ο χειμώνας του Μίσιγκαν... &C αυτή τη φορά ο κω-

λόγερος μάλλον με άκουσε ή τουλάχιστον κάνει πως με άκουσε & σουφρώνει το

χείλι του & συμφωνεί. & εγώ σκέφτομαι αν ποτέ του ζητηθεί να αναγνωρίσει

τον αγοραστή αυτου του παγοκόφτη & του δείξουν μία φωτογραφία του Κ_ Π_

(ξυρισμένος, χωρίς τα γυαλιά & το σκούφο) θα κουνήσει πέρα δώθε το κεφάλι

του & θα πει: Μπα, δεν ήταν έτσι.



Πάρκαρα το φορτηγάκι μπροστά στην παγωμένη όχθη & η λίμνη & ο ου-

ρανός γκρίζα σαν το ατσάλι & αντηλιά & δεν μπορείς να δεις που τελειώνει το

ένα & που αρχίζει το άλλο, τόσο που θα μπορούσες να σκαρφαλώσεις από τη

Γη στα Ουράνια αν πιστεύεις σ' αυτές τις μαλακίες ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ Ο Κ_ Π_

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ! & είχα τον παγοκόφτη στο χέρι μου να κεντρίζει & να καρ-

φώνεται & να βυθίζεται στο στόχο του & ξαφνικά ΕΡΕΘΙΣΤΗΚΑ τόσο πολύ

που χωρίς προειδοποίηση ΕΧΥΣΑ ΤΟ ΣΩΒΡΑΚΟ ΜΟΥ δεν πρόλαβα καν να

κατεβάσω το γαμημένο το φερμουάρ μου, ω Θεέ μου ΗΤΑΝ ΣΗΜΑΔΙ ΑΥΤΟ

Γ Ι ' Α Υ Τ Α Π Ο Υ Θ Α Α ΚΟ Λ Ο Υ Θ ΗΣΟ Υ Ν;

4 7



Δευτέρες & Πέμπτες πρωί μαζεύουν τα σκουπίδια στην οδό Νορθ Τσερτς. Έτσι

σέρνω τους κίτρινους πλαστικούς κάδους ως το πεζοδρόμιο πριν τις 7:30 π.μ. &

δε με πειράζει αυτό γιατί σηκώνομαι νωρίς αφού δε χρειάζομαι πολύ ύπνο όπως

όλοι οι πιο αδύναμοι άνθρωποι. Φοράω τη φόρμα μου & ένα καπελάκι των Tigers

& ρίχνω το βλέμμα μου στο πεζοδρόμιο λίγο πιο μπροστά από τα πόδια μου

σαν να είμαι κάποιος που κοιτάει τη δουλειά του & ακούγεται μια φωνή από τονουρανό γαμώ το κέρατο μου! —μια απαλή, σιγοτραγουδιστή φωνή!— & σχεδόν δεν

την άκουσα αλλά μετά την άκουσα & έκανα μια απότομη στροφή σαν να ήμουν

στο Βιετνάμ & να ήμουν πεζικάριος & ήταν ένας από τους ενοίκους! — ήταν

απλώς ένας από τους ενοίκους ο Ραμίντ τόσο ευγενικός πήγαινε στο πανεπι-

στήμιο & φορούσε την κουκούλα του σαν μικρό παιδί & έχει το πρόσωπο μι-

κρού παιδιού & τα μάτια του σαν λαχταριστοί χουρμάδες & ρωτάει αν χρειά-

ζομαι βοήθεια & εγώ τον κοιτάω, υπάρχει ΟΠΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ αλλά μόνο για

μία στι γμή & μετά είμ αι Ο Κ, λέω όχι ευχαριστώ είναι η δουλειά μου. Ευχαριστώ

πάντως.

4 8



4 8

Ο Δρ. Ε_ ρωτάει Ποια είναι η φύση των φαντασιώσεων σον, Κονέντιν; & εγώ μέ-

νω ανέκ<ρραστος & σιωπηλός κοκκινίζω όπως στο σχολείο όταν δεν μπορούσα

να απαντήσω στην ερώτηση κάποιου δασκάλου ούτε καν (όλοι να με κοιτούν)

να την καταλάβω. Λέω τελικά, τόσο σιγανά που ο Δρ. Ε_ αναγκάστηκε να κά-

νει το χέρι του χωνί & να το φέρει στο αυτί του για να ακούσει: Δε νομίζω ότι

έχω — απ'αυτές που λέτε «φαντασιώσεις», Δρ. Ε_. Δεν ξέρω.



Τον καιρό του ΓΑΝΤΑΚΙΑ, του ΣΤΑΦΙΔΟΜΑΤΗ & του ΜΕΓΑΛΟΥ δεν ε ί -

χα πρόσβαση στο δωμάτιο του επιστάτη βέβαια ούτε & στο υπόγειο του σπιτι-

ού στο 118 της οδού Νορθ Τσερτς. Μόνο στο φορτηγάκι μου & στο δυάρι στη

12η οδό. Με την μπανιέρα στο μπάνιο.

Την εκτέλεση της διαδικασίας δεν την έκανα & με τον πιο λεπτό τρόπο &

συνεχώς αποτύγχανα στα πειράματά μου. Έπρεπε να παίζει δυνατά το ραδιό-(ρωνο, χέβι -μέτ αλ στον W M W M που εκπ έμπ ει από το Μάσ κιγκον & μερικές

ιρορές βάζανε τις γαμημένες τις διαφημίσεις, η παρέμβαση της φωνής κάποιου

ξένου σε μια λεπτή στιγμή. & αν τα χέρια μου έτρεμαν ή αν είχα πάρει ηρεμι-

στικά & δεν μπορούσα να εκτελέσω τις κινήσεις με τα χέρια μου όπως ήθελα σαν

να μουνα σε όνειρ ο & να προσπαθώ να κινηθώ ενώ ολόγυρά μου υπάρχε ι κόλ-

λα. & αν Ε Ρ Ε Θ Ι Ζ Ο Μ Ο Υ Ν ΠΟΛ Υ ΑΠ Ο Τ Η Ν ΑΡΧΗ. Που να πάρε ι .

Ο ΓΑΝΤΑΚΙΑΣ, είχα μεγάλες ελπίδες γΓ αυτόν γιατί ήταν ο πρώτος, άρχι-

σε να έχει σπασμούς σαν τρελός όταν έσπρωξα τον παγοκόφτη με τη γωνία που

έδειχνε το διάγραμμα & διαπέρασα την «οστέινη κόγχη άνωθεν του βολβού» (ή

ό,τι άλλο ήταν, πάντως έσπασα κάποιο κόκκαλο) & να ουρλιάζει αν & του εί-

χα στουμπώσει ένα σφουγγάρι στο στόμα & το είχα δέσει εκεί & μάλιστα έσπα-

σε το σύρμα με το οποίο του είχα ακινητοποιήσει τους αστραγάλους αλλά δεν

ανέκτησε τις αισθήσεις του πέθανε μέσα σε δώδεκα λεπτά ενώ εγώ έχυνα κρύο

νερό στο πρόσωπο του για να ξεπλύνω το αίμα & να τον συνεφέρω. Το πρώτο

μου ΖΟΜΠΙ. Σκέτη αποτυχία γαμώ το.

Ο ΣΤΑΦΙΔΟΜΑΤΗΣ έζησε εφτά ώρες μέσα στην μπανιέρα μερικές φο-

ρές σχεδόν είχε τις αισθήσεις του & ροχάλιζε ή ξεφυσούσε & εγώ νόμιζα

ΠΕΤΥΧΕ! ΠΕΤΥΧΕ! ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΜΟΥ! αλλά έπρεπε να σηκώσω το βλέ-



φαρο στο μάτι που του είχε απομείνει (του το «έκανα» μόνο στο ένα) & να το

στερεώσω με συγκολλητική ταινία, γιατί μόνο του δε στεκόταν με τίποτα. Του

κουνούσα τα χέρια & τα πόδια για να βοηθήσω την κυκλοφορία. & του έπια-

να & του ζουλούσα τον πούτσο —που παρέμενε μαλακός & κρύος σαν τα εντό-

σθια ενός κοτόπουλου- αλλά ΔΕ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΙΠΟΤΑ. & έπειτα τελε ίωσαν

ό λ α & Γ Α Μ Ω Τ Ο Κ Ε Ρ Α Τ Ο Μ Ο Υ , Τ Ι Α Π Ο Γ Ο Η Τ Ε Υ Σ Η .

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ήταν ο πιο ελπιδοφόρος γιατί πλέον πίστευα ότι είχα μάθει

να χρησιμοποιώ τον παγοκόφτη με επιδεξιότητα, είναι κάτι που το μαθαίνεις

με εξάσκηση, χρησιμοποιούσα ένα σφυράκι όπως είχε πει ο Δρ. Φρίμαν αντί

να τον χτυπάω με την παλάμη του αριστερού μου χεριού για να τον κάνω να

φτάσει στο «μετωπιαίο λοβό». Επίσης ο ΜΕΓΑΛΟΣ παρότι ήταν μισός μαύ-

ρος μισός ινδιάνος Χιούρον από το Λάνσινγκ μπασκετμπολίστας που είχε πα-

ρατήσει το πανεπιστήμιο & ντίλαρε ναρκωτικά ήταν παράξενος, ήταν τόσο υγιής,

θέλω να πω έδειχνε υγιής, τα μαλλιά του πυκνά & μαύρα & γυαλιστερά & τα

κόκκαλά του τόσο μεγάλα & σκληρά, οι μύες του, το επίπεδο στομάχι του &

οι τρίχες στο στήθος του & το πέος του μακρύ σαν χοιρινό λουκάνικο, το δέρ-μα του ένα πλούσιο σκούρο δαμασκηνί χρώμα τρελαινόμουνα να το γλείφω με

τη γλώσσα μου & να το τραγανίζω με τα δόντια μου. Ακόμα & τα δάχτυλα

των ποδιών του, τα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών του! - ΗΜΟΥΝ ΤΡΕΛΟΣ

& ΠΑΛΑΒΟΣ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ. & όμως ο ΜΕΓΑΛΟΣ με απογοήτευσε όπως

οι άλλοι, μετά την εγχείρηση ποτέ δεν επανήλθε σε κατάσταση συνειδητότη-

τας όπως λένε & σαν τον ΣΤΑΦΙΔΟΜΑΤΗ έτρεμε & έπαιρνε βαθιές αναπνοές

σαν να ροχάλιζε όταν του τράβηξα το σφουγγάρι από το στόμα γιατί νόμιζα

ότι πνιγόταν. Μ'ακούς; Μ'ακούς, ρε; Είσαι καλά; Έλα, άνοιξε τα μάτια σου. Αλλά

το αριστερό μάτι —από εκείνη τη μεριά είχα βάλει τον παγοκόφτη- ήταν κα-

τακόκκινο & το δεξί δεν ήταν & πολύ καλύτερο, είχε γυρίσει προς τα πίσω &

είχε κρυφτεί μες στο κεφάλι του λες & δεν ήταν μάτι αλλά κάτι άλλο. Ο

ΜΕΓΑΛΟΣ έζησε καμιά δεκαπενταριά ώρες & νομίζω ότι πέθανε την ώρα

που τον γαμούσα από τον κώλο (όχι στην μπανιέρα, στο κρεβάτι μου) για να

του διδάξω την πειθα ρχία που πρ έπ ει να έχει ένα Ζ Ο Μ Π Ι & εγώ κατάλαβα

ότι ήταν νεκρός μόνο όταν ξύπνησα τη νύχτα γιατί ήθελα να ρίξω ένα κατού-

ρημα & ένιωσα πόσο κρύος ήταν, τα χέρια του & τα πόδια του που τα 'χα ρί-

ξει πάνω μου & το κεφάλι του στον ώμο μου για να κάνουμε αγκαλίτσες, αλ-

λά ο ΜΕΓΑΛΟΣ είχε αρχίσει να κοκκαλώνει από τη νεκρική ακαμψία & εγώ



πανικοβλήθηκα γιατί φοβήθηκα ότι θα έμενα για πάντα παγιδευμένος στηναγκαλιά του!

Τα πρώτα τρία ΖΟΜΠ1 μου - όλα αποτυχίες.

Κι όμως ο Κ_ Π_ δεν απελπίστηκε. Ακόμα & σήμερα δεν έχω απελπιστεί.



Π Ω Σ ΕΝΑ ΧΑ ΖΟ ΑΤ ΎΧ ΗΜ Α Μ Π Ο Ρ Ε Ι ΝΑ Σ Ο Υ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗ Ζ ΩΗ .

Ήταν να συναντήσω κάποιον, ένα παιδί από το Γουέιν Στέιτ, στο συντρι-

βάνι του πάρκου Γκραντ Σέρκους, στο κέντρο του Ντιτρόιτ, μια ζεστή αποπνι-

χτική καλοκαιρινή νύχτα πριν από εφτά, οχτώ χρόνια & ο Κ_ Π_ στην πόλη μό-

νος του για το σαββατοκύριακο & έδειχνε πολύ υγιής ανάμεσα σε όλους τους

μεθύστακες που κάθονταν στο χιλιοκουτσουλισμένο σιντριβάνι κομμάτια απ' τα

τριπάκια & την ηρωίνη & μερικοί τόσο χάλια που θα περνούσες ένα νέο για γέ-

ρο, ένα λευκό για μαύρο, μάτια κατακόκκινα ή γεμάτα βλέννα & δέρμα στο γκρί-

ζο της μούχλας σαν κάποιο ξεθαμμένο πτώμα. & εκείνη την εποχή νομίζω ότι

ήταν εκείνη την εποχή που παρακολουθούσα κάτι μαθήματα για να γίνω μεσί-

της ακινήτων στο Μάουντ Βέρνον, ιδέα της μεγάλης μου αδερφής, της Τζούνι,

& ήταν λογική, απλώς δεν πέτυχε. Ίσως να έπινα & εγώ αλλά δεν ήμουν μεθυ-

σμένος, σίγουρα ποτέ δεν ε ίμαι αυτό που λέμε Μ Ε Θ Υ Σ Μ Ε Ν Ο Σ & πατούσα

γερά στα πόδια μου & τα μάτια μου δεν έπαιζαν & ακτινοβολούσαν δύναμη. &

ήμουν & γαμώ με το σφιχτό μου τζιν & το μπουφάν από δέρμα αλόγου που το

φορούσα για λόγους στιλ παρότι είχε 32 βαθμούς, τα μαλλιά μου σαν φτερά, πε-

ρασμένα με κρέμα & χτενισμένα προς τα πίσω, λίγο κάτω απ' τα αυτιά μου. Εί-

χα έρθει απ' τον ύπνο & ήμουν λιγάκι σαν χαμένος στην αρχή δεν ήξερα καλά

καλά πού ήμουν & πριν ήμουν στον εξώστη ενός από εκείνους τους μεγάλους

παμπάλαιους αριστοκρατικούς κινηματογράφους στην οδό Γούντγουορντ ΤΑ

Α Γ Ο Ρ ΙΑ Α Γ Α Π Α ΝΕ Φ Λ Ο Γ Ε Ρ Α & Α Π Α Γ Ο Ρ Ε Υ Μ Ε ΝΕ Σ Α Π Ο Λ Α Υ ΣΕ Ι Σ . &τώρα μεσάνυχτα & η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη ένας υπόκωφος βόμβος παντού

αν & η Γούντγουορντ & η Γκράτιοτ ήταν σχεδόν έρημες. & περίμενα το φίλο

μου, & περίμενα, & εκείνος δεν ήρθε & είχα τσατιστεί που σπατάλησα ένα με-



γάλο μέρος από το σαββατόβραδό μου & πήγα σε μερικά μπαρ στο Γκραντ Ρί-

βερ & θα πρέπει να μέθυσα & μετά περπατούσα στο πεζοδρόμιο όταν ξαφνικά

μου ρίχτηκαν από πίσω δυο ή τρεις άγνωστοι, ίσως & να 'ταν περισσότεροι τρι-

γύρω & να κοιτούσανε, καμιά συμμορία αράπηδων ίσως; — έφηβοι αλλά μεγα-

λόσωμοι & δυνατοί & γελούσαν φτιαγμένοι με χόρτο & τα μάτια τους γυάλιζαν

απ' τη μαστούρα με πέταξαν κάτω στο βρομερό πεζοδρόμιο λες & παίζαμε μπά-

λα & μου έκαναν τάκλινγκ & άρχισαν να μου ρίχνουν ΚΛΟΤΣΙΕΣ ΚΛΟΤΣΙΕΣ

ΠΟΛΛΕΣ ΚΛΟΤΣΙΕΣ & να φωνάζουν Πού είναι το πορτοφόλι σου, ρε; Πού εί-

ναι το πορτοφολάκι σου; Μόλις πριν λίγο είχα δει ένα περιπολικό να περνάει από

τη διασταύρωση αλλά κανείς δεν ήρθε να με βοηθήσει & αν υπήρχαν μάρτυρες

στο δρόμο καρφί δεν τους καιγόταν & απομακρύνθηκαν ή κοντοστάθηκαν &

γέλασαν με εκείνο το λευκό που τις έτρωγε, τα γυαλιά του σπασμένα, η μύτη

του ανοιγμένη & όσο πιο πολύ σπαρταρούσε σαν ψάρι στο αγκίστρι τόσο πιο

πολύ γελούσαν τα παιδιά & φώναζαν καθώς μου έσχιζαν το μπουφάν μου από

δέρμα αλόγου & μου πήραν το πορτοφόλι μέσα σε δευτερόλεπτα αλλά συνέχι-

σαν να γελάνε & να λένε όλοι μαζί: Πού είναι το πορτοφόλι σον, ρε; Πού είναι τοπορτοφολάκι σου; λες & ήταν στίχοι από κάποιο τραγούδι για αραπάδες & ίσως

τελικά να ήταν. & εγώ κλαίω & προσπαθώ να πω: Οχι!μη με πειράξετε! σας πα-

ρακαλώ! όχι, ΟΧΙ! & κάνω όχι σαν πα ιδ ί αλλά σαν νή πι ο, σαν μωρό ίσως, & κα-

τουριέμαι πάνω μου & όταν σταματάνε & φεύγουν τρέχοντας ούτε που το κα-

ταλαβαίνω & κλαίω ακόμα, προσπαθώ να κρύψω το πρόσωπο μου, διπλώνομαι

σαν ένα παχύ σκουλήκι που συστρέφεται, προσπαθώ να καλύψω την κοιλιά μου

με τα γόνατά μου & ύστερα από πολλή ώρα κάποιος έρχεται & στέκεται από

πάνω μου & ρωτάει: Ζεις, φίλε; Θες να φωνάξω κάνα ασθενοφόρο;

Μόνο όταν είδα το πρόσωπο μου την επόμενη μέρα συνειδητοποίησα τι μου εί-

χε αποκαλυφθεί.

Τα μάτια μου ανοιγόκλειναν νευρικά & πλησίασα πολύ τον καθρέφτη γιατί

δε φορούσα τα γυαλιά μου & ξαφνικά βλέπω εκείνο το ΠΡΟΣΩΠΟ! εκείνο το

υπέροχο ΠΡΟΣΩΠΟ! στραπατσαρισμένο & μπανταρισμένο (& αίμα να έχει ήδη

ποτίσει τις γάζες) & γεμάτο ράμματα (πάνω από είκοσι ράμματα μου έκαναν στο

Γενικό Νοσοκομείο του Ντιτρόιτ για τρία βαθιά σχισίματα) & τα χείλια μελανια-

σμένα & πρησμένα & εκείνα τα κατακόκκινα μαυρισμένα μάτια ΜΑ ΤΙ Α ΑΓ Ν Ω -

ΣΤΑ ΣΕ ΜΕΝΑ.



&C τότε κατάλαβα ότι θα μπορούσα να ζω με Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Α Γ Ν Ω Σ Τ Ο . Άγνω-

σ το ΣΕ Ο Π Ο ΙΟ ΔΗΠ Ο Τ Ε ΣΗΜ Ε ΙΟ Τ Ο Υ ΚΟ ΣΜ Ο Υ , θ α μ π ο ρ ο ύ σ α ν α π η-

γαίνω όπου θέλω ΣΑΝ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ. Θα μπορούσα να

κ άν ω ο π ο ι ο ν δήπ ο τε ν α ν ι ώσ ε ι Ο ΙΚΤ Ο , Ε Μ Π ΙΣΤ Ο ΣΥ ΝΗ, ΣΥ Μ Π Ο ΝΟ ΙΑ ,

ΘΑΥΜΑΣΜΟ & ΔΕΟΣ με τέτοιο πρόσωπο. Θα μπορούσα να σου ΦΑΩ ΤΗΝ

ΚΑΡΔΙΑ & δε θα το υποπτευόσουν ποτέ, ρε μαλάκα.



Χτύπησε το τηλέφωνο & ήταν η Μαμά. Ρώτησε πώς ήμουν & είπα. Ρώτησε για

τα μαθήματά μου στο ΤΕΙ & είπα. Ρώτησε για την ιγμορίτιδα μου & είπα. Ρώ-

τησε για τη δουλειά του επιστάτη (που ήταν ιδέα του Μπαμπά για τον Κ_ Π_,

όχι της Μαμάς) & είπα.

Δεν έχουν περάσει έξι μήνες από το τελευταίο μου τσεκ-απ στον οδοντίατρο;

ρώτησε η Μαμά & είπα ότι δεν ήξερα & η Μαμά είπε ότι φοβόταν ότι ήταν

παραπάνω από έξι μήνες ίσως & ένας χρόνος; & θυμόμουν πόσα σφραγίσματα

χρειάστηκε να κάνω πριν από δέκα χρόνια όταν είχα αμελήσει να επισκέπτομαι

τακτικά τον οδοντίατρο & να πλένω τακτικά τα δόντια μου & είπα ότι θυμόμουν

& η Μαμά ρώτησε μήπως θα ήθελα να μου κλείσει ένα ραντεβού; Με το Δρ. Φις;

& εγώ στεκόμουν εκεί με το ακουστικό στο χέρι & κοιτούσα μέσα από την ανοι-

χτή πόρτα, στο βάθος του διαδρόμου εκεί που είναι τα γραμματοκιβώτια, εκεί-

νον που λέγεται Ακίλ να μιλάει με εκείνον που λέγεται Αμπντέλα & αναρωτιό-

μουν τι να έλεγαν. Αν μπορούσα να τους ακούσω, αν γνώριζα τη γλώσσα που

μιλούσαν...



5 8

στα θυμωμένα πρόσωπά τους & ο Μπαμπάς στάθηκε πίσω μου με τα χέρια του

στους ώμους μου & ρώτησε με ήρεμη φωνή σαν αυτοΰς που λένε τις ειδήσεις

στην τηλεόραση αν είχα σκοπίμως χτυπ ήσει τον Μπρ ους , αν του είχα σκοπίμως

πιάσει το κεφάλι & το λαιμό στις αλυσίδες της κούνιας & εγώ έχωσα τα δά-

χτυλά μου στο στόμα, ήμουν ένα ντροπαλό παιδί που έδειχνε αργόστροφο & τα

μάτια μου ήταν γουρλωμένα & ο φόβος δεν ήθελε πολύ για να λάμψει στο πρό-

σωπο μου. Κοιτούσα το χαλί & εκείνα τα μικρά πλαστικά πραγματάκια που σή-

κωναν όλο το βάρος του χαμηλού τραπεζιού &C του καναπέ & είχαν τοποθετη-

θεί για να προστατεύσουν το χαλί & αναρωτήθηκα αν υπήρχε κάποια λέξη γι'

αυτά τα πράγματα & ποια είναι η πηγή όλων αυτών των ΟΝΟΜΑΤΩΝ, γιατί

υπάρχουμε, ποιοι είμαστε & γιατί ερχόμαστε έτοι στον κόομο — ένας από εμάς

ΜΠΡΟΥΣ & ένας από εμάς ΚΟΥΕΝΤΙΝ. Η Μαμά άρχισε να μιλάει με την ψι-

λή γρήγορη φωνή της & ο Μπαμπάς την έκοψε ήρεμα λέγοντας ότι ήταν δική

μου ευθύνη να μιλήσω, ήμουν εφτά χρονών & αυτή είναι η ηλικία της λογικής.

& εγώ άρχισα να κλαίω. Τους είπα όχι, ο Μπρους ήταν, ο Μπρους ήταν εκεί-

νος που με χτύπησε, με (ρόβισε λέγοντάς μου ότι θα με έπνιγε με τις αλυσίδεςτης κούνιας επειδή δεν ήθελα να πιάσω το πιπί του & εγώ το έσκασα, το έσκα-

σα τρέχοντας &C πήγα σπίτι & έκλαιγα πολύ, οι αγκώνες & τα γόνατά μου ήταν

γρατσουνισμένα & τα ρούχα μου λερωμένα.

& η Μαμά με αγκάλιασε &C εμένα μου είχε σηκωθεί & δεν ήθελα να με πιέ-

σει στο στήθος της ή στην κοιλιά της ή σε εκείνο το μαλακό μέρος ανάμεσα στα

πόδια της.

& ο Μπαμπάς είπε ότι όλα ήταν εντάξει & ότι μπορούσα να πάω στο δω-

μάτιο μου. & οι γονείς του Μπρους ήταν όρθιοι, θυμωμένοι ακόμα αλλά η δύ-

ναμή τους είχε σβήσει. Ο πατέρας του Μπρους μού (ρώναξε καθώς έφευγα, σαν

αγοράκι που με κορόιδευε: Και τα γυαλιά του παιδιού μας τι τα έκανες, ε;



Τηλεφώνησε η Μαμά. Άφησε μήνυμα στον τηλεφωνητή ότι μου έχει κλείσει ρα-

ντεβού με το Δρ. Φις. Επίσης, μήπως 0α ήθελα να έρθω για φαγητό την Κυριακή;

Την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο ήμουν στον τρίτο στο δωμάτιο του Ακίλ &

προσπαθούσα να ανοίξω με ένα κατσαβίδι το σκουριασμένο καπάκι του εξαερι-

στήρα που είχε μαγκώσει. Σκυμμένος & όλο το αίμα είχε έρθει στο κεφάλι μου. Ο

Ακίλ είναι από την Καλκούτα, στην Ινδία. Να είναι Ινδουιστής άραγε; Τελειόφοι-τος στο τμήμα Φυσικής & ίσως να είναι φοιτητής του Μπαμπά αλλά δε θα τον ρω-

τούσα ποτέ ούτε θα τολμούσα να συσχετίσω το διακεκριμένο καθηγητή Ρ_ Π_ με

τον ΕΠΙΣΤΑΤΗ αυτού του κτηρίου, που φοράει τζιν & κολεγιακό μπλουζάκι.

Ο Ακίλ είναι ντροπαλός & λεπτός σαν κορίτσι & έχει δέρμα στο χρώμα του

χώματος. Γύρω στα είκοσι πέντε τουλάχιστον, αλλά δείχνει δεκαπέντε. Το αί-

μα τους πολύ δ^)ορετικό από το δικό μας. Αρχαίος πολιτισμός. Μοιάζουν με

πιθήκους. Μιλάει Αγγλικά τόσο απαλά & ψιθυριστά που σχεδόν δεν τον ακούω

- Σας ευχαριστώ πολύ. Προσέχω ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΟΠΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ αλλά μέ-

σα στην αμηχανία μας τον κοίταξα κάποια στιγμή & με κοιτούσε & εκείνος, χα-

μογελούσε. Μάτια υγρά καστανά όποος θα πρέπει να είναι & των πιθήκων & μέ-

σα τους μια ζεστή λάμψη.

Ω, Θεέ μου, τα μάτια μου γλίστρησαν στο κορμί του, γλίστρησαν απ' την

κορφή ως τα νύχια του. Έλειωσαν στο βουβώνα του. Έγιναν αστραφτερή λίμνη

στα πόδια του.

Ο Κ_ Π_ εθεάθη να σηκώνεται γρήγορα όρθιος. Έπρεπε να φύγω από εκείνο

το δωμάτιο. Η φωνή μου δυνατή & αμερικανική & χοντροκομμένη αλλά πιστεύω

ότι αυτό ακριβώς θα έλεγε σε ανάλογες συνθήκες οποιοσδήποτε ΕΠ1ΣΤΑΤΗΣ

οποιασδήποτε πανσιόν στο Γιουνιβέρσιτι Χάιτς: Τίποτα, δουλειά μου είναι.



6 2

Αλλά δεν χαράζομαι, δείχνω ήρεμος & ανυποψίαστος. Δεν έχω τίποτα να κρύψω.

Αυτό που συνέβη με το μαύρο αγόρι ήταν το πρώτο παράπτωμα του Κ_ Π_ & η

ποινή που έφαγα ήταν με αναστολή δεν έκανα καθόλου φυλακή αν εξαιρέσω το

κρατητήριο - ΑΥΤΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΦΑΚΕΛΟΣ ΜΟΥ. Η Πλακουτσομούρα με τη

μάσκα επιστρέφει & εγώ σχεδόν κοιμάμαι, τόσο ήρεμος είμαι & μου βγάζει το

καρτελάκι & βάζει ένα άλλο & φεύγει ξανά από το δωμάτιο & κάνει το μηχάνη-

μα να βουίζε ι . & πάλι. & πάλι. ΟΤΑΝ Ο Κ_ Π_ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΓΙΑ

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΟΤΙ ΟΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΞΑΝΑ & ΞΑΝΑ. & ΚΑΠΟΙΟΙ

ΤΟ Ξ ΕΡ ΟΥ Ν & ΚΑ ΠΟ ΙΟ Ι ΔΕ Ν ΤΟ ΜΑ ΘΑ ΙΝ ΟΥ Ν ΠΟ Τ Ε . Στην Α' Γυμνα-

σίου, όταν πέθανε ο φίλος μου ο Μπάρι. Όταν ΞΕΚΟΛΛΗΣΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ

ΤΟΥ ΡΟΛΟΓΙΟΥ. Η Πλακουτσομούρα επιστρέφει & το επόμενο βήμα είναι ο

καθαρισμός των δοντιών μου & το νήμα & παίρνει πολλή ώρα. Κάπου μακριά κά-

ποιος νιώθει μια σουβλιά & ένα τσούξιμο στο στόμα του αλλά εγώ σχεδόν κοιμά-

μαι. Ξέπλυνε, σε παρακαλώ & ξυπνάω & ξεπλένω το στόμα μου έχοντας φροντί-

σει να κλείσω τα μάτια μου γιατί δε θέλω να δω το υγρό που έχει μια απόχρωση

αίματος. Τα ούλα κάποιου τσούζουν & αιμορραγούν. Αυτό συνεχίζεται λίγο ακό-μα &ί κάποια στιγμή σταματάει επιτέλους & ο Δρ. Φις μπαίνει στο ιατρείο & ιρο-

ράει & αυτός μάσκα από αποστειρωμένη γάζα & λαστιχένια γάντια & εγώ αναρ-

ριγώ λιγάκι, ερεθίζομαι σαν να μου έχουν τρυπήσει με ένα σουβλί τον πούτσο, πί-

σω από τη μάσκα & τα γυαλιά δεν καταλαβαίνεις ότι ο Δρ. Φις είναι γέρος, του-

λάχιστον πενηντάρης & βάλε, τα μαλλιά του είναι ακόμα ΟΚ εκτός & αν είναι

βαμμένα & εξετάζει την οδοντιατρική καρτέλα που του έδωσε η βοηθός του & τις

ακτινογραφίες & με ρωτάει τι κάνω, τι κάνει η οικογένειά σου, Κουέντιν, πώς πά-

ει το σχολείο, με μπερδεύει με την αδερφή μου, την Τζούνι, αλλά δεν πειράζει. Τώ-

ρα ο Δρ. Φις εξετάζει το στόμα μου & είναι γρήγορος & συνο(ρρυώνεται & από

κοντά μπορείς να δεις τις σακούλες κάτω από τα μάτια του. &ί αυτός είναι ο άν-

θρωπος που βλέπει μες στην ψυχή σου. Ξέπλυνε, σε παρακαλώ, Κονέν-τιν. Αφήνει

ένα από τα ασημένια ξέστρα σε ένα δίσκο, πάνω σε λίγο χειρουργικό βαμβάκι, η

άκρη του γυαλίζει από το αίμα. Αισθάνομαι έξαψη & αναγούλα μαζί στο στομά-

χι μου, ξεπλένω το στόμα μου & δεν μπορώ να κάνω τον εαυτό μου να μη βλέπει

το αίμα να διαλύεται σε έλικες μες στο νερό, είμαι αδύναμος & ξαναμμένος & μα-

κάρι να μπορούσα να δω τα χέρια του Δρ. Φις & εκείνο το ασημένιο ξέστρο μέσα

στο στόμα του Κ_ Π_ σαν να τα έβλεπα στο βίντεο! Συγγνώμη αν σε πονάω, Κου-

έν-τιν, λέει ο Δρ. Φις, το στόμα του τα λέει αυτά, στο χέρι του κρατάει ένα άλλο



ΜΟΥ ΤΗ ΣΠΑΕΙ που χάνω τόσα πολλά μαθήματα στο ΤΕΙ. Δεν ξέρω πώς γί-

νεται. Πόσο μάλλον αφού αυτή τη (ρορά είμαι αποφασισμένος να γυρίσω σελίδα.

Μόνο που στην Εισαγωγή στη Μηχανική τα σκάτωσα στο πρώτο διαγώνι-

σμα, πήρα 34/100 (κόπηκα, δηλαδή). & έχασα το δεύτερο. & όταν πήγα στο

εργαστήριο με τους υπολογιστές για να κάνω εκείνες τις εργασίες που έχω κα-

θυστερήσει, υπήρχε μια παράξενη, ύποπτη μυρωδιά σαν της (ρορμαλδεΰδης, πουίσως να ήταν & κόλπο. (Για εκείνο του κομμάτι του ΜΕΓΑΛΟΥ που είχα φυ-

λάξει πριν από δυο τρία χρόνια, είχα χρειαστεί τουλάχιστον ένα λίτρο φορμαλ-

δεΰδης & την είχα πάρει από ένα μικροβιολογικό εργαστήριο στο Μάουντ Βέρ-

νον, προσποιούμενος ότι είμαι φοιτητής, με ένα ψεύτικο κολλητό γενάκι & χο-

ντρά γυαλιά & κρατώντας ένα χαρτοφύλακα όλοι με περνάνε για τελειόφοιτο.)

& ο καθηγητής είναι ένας νεαρός τύπος που δε μου δίνει ποτέ σημασία, λες &

δεν υπάρχω.

Ο Μπαμπάς πλήρωσε τα δίδακτρά μου & επέμεινα να του δώσω πίσω τα λε-

φτά από το μισθό του επιστάτη, μόλις ξεμπερδέψω με κάποιες εκκρεμότητες.

Χρωστάω ακόμα για το ιρορτηγάκι & υπάρχουν & άλλα έξοδα. Η Μαμά λέει ότι

δεν προσέχω & ξοδεύω λεφτά για τους φίλους μου & τους δανείζω ενώ ξέρω ότι

δε θα μου τα επιστρέψουν ποτέ, είμαι σαν & εκείνη, γενναιόδωρη ψυχή λέε ι &C

χωρίς πολλές ικανότητες διαχείρισης χρημάτων. Μετά από τα προβλήματα που εί-

χα πέρυσι —τη σύλληψη, την ακροαματική διαδικασία & την καταδίκη μου με

αναστολή, κ.λπ.- νομίζω ο Μπαμπάς με κοιτάζει διαφορετικά, δεν είμαι 100%

σίγουρος γιατί ντρέπομαι να σηκώσω το βλέμμα μου & να τον δω αλλά νομίζω

ότι είναι σαν να με φοβάται, όπως παλιότερα που δεν είχε καθόλου υπομονή &

με κατέκρινε όλη την ώρα. Όπως τότε που ο Κ_, ο μοναχογιός του, κόπηκε σε



ένα δικό του μάθημα. Παρόλα αυτά νομίζω ότι πιστεύει πώς ήμασταν πολύ τυ-

χεροί, όπως είπε & ο δικηγόρος μου. Δεν έχει μεγάλη σημασία που η οικογένεια

Π_ ντροπιάστηκε όταν ο Κ_ «ομολόγησε» ότι διέπραξε σεξουαλικό αδίκημα,

τουλάχιστον ο Κ_ δε χρειάστηκε να εκτίσει την ποινή του στη φυλακή. Τουλά-

χιστον το δωδεκάχρονο «θύμα» του δεν τραυματίστηκε. Ή δεν έπαθε τίποτα

χειρότερο. Ο Μπαμπάς να λέει ξανά & ξανά: Σκέψου το σαν μια επένδυση στο

κοινό μας μέλλον, γιε μου! Θα με ξεπληρώσεις όποτε μπορέσεις. Το σαγόνι του κολ-

λη μέν ο σε μια θέση , σαν να χει πάθε ι τέτ ανο ο Μπαμ πά ς. & χαμογ ελάει με

εκείνη τη μικρή ρυτιδιασμένη ροζ κωλοτρυπίδα που 'χει για στόμα & τα καθη-

γητικά του μάτια είναι υγρά πίσω από τα γυαλιά του.

Η Μαμά με αγκαλιάζει & στέκεται στις μύτες των ποδιών της για να με φι-

λήσει στο μάγουλο. Τα κόκκαλά της είναι σαν ξερά κλαδιά που θα μπορούσα εύ-

κολα να τα σπάσω με τα χέρια μου γι' αυτό δε σκύβω καθόλου & δεν αναπνέω

για να μην εισπνεύσω την ανάσα της. Τι ακριβώς είναι αυτή η μυρωδιά δεν ξέ-

ρω & δε θέλω να την ονομάσω. Η Μαμά ήταν παχουλή γυναίκα κάποτε με στή-

θια μεγάλα & μαλακά σαν μπαλόνια γεμάτα με κάποιο ζεστό υγρό, εκτός & ανδεν τη θυμάμαι καλά. Ο Δρ. Ε_ λέει ότι θυμόμαστε τη μητέρα μας ως μεγαλό-

σωμη επειδή ήμασταν τόσα δα μωράκια όταν μας θήλαζε. Ο Δρ. Ε_ λέει ότι

υ π άρ χ ει το ΚΑ Λ Ο Σ Τ Η Θ Ο Σ & το ΚΑ Κ Ο Σ Τ Η Θ Ο Σ . Υ π άρχ ε ι η ΚΑ Λ Η

Μ ΗΤ Ε Ρ Α & η ΚΑ ΚΗ Μ ΗΤ Ε Ρ Α . Ξέρεις ότι σε αγαπάμε Κουέντιν λέει η Μαμά

σαν κασέτα όταν πατάς το κουμπί & Αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλά.

Λέω: & βέβαια, Μαμά.

Λέω: Θα φροντίσω εγώ γι'αυτό, Μαμά.

Τους τελευταίους δέκα μήνες πάνω κάτω πάω με το φορτηγάκι στο Ντέιλ

Σπρινγκς & πηγαίνω τη Μαμά & τη Γιαγιά στην εκκλησία & έχω χάσει μερι-

κές Κυριακές τώρα τελευταία αλλά σκοπεύω να ξαναμπώ στο παλιό μου πρό-

γραμμα σύντομα. Η Μαμά λέει: Αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλά. Με την

ευχή του Θεού. & η Γιαγιά λέει: Αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλά. Με την

ευχή τον Θεού. Αμήν.



Μ Ο Ν Ο Π Ο Υ : βλέ πω ξανά εκείνα τα παλιά όνειρα σε αυτό το νέο κρεβάτ ι σε

αυτό εδώ το σπίτι που το χα επισ κεφτ εί τόσ ες πολ λές φορές όταν ήμουν μικρό

παιδί, η Τζούνι & εγώ, τα εγγόνια που αγαπούσαν η Γιαγιά & ο Παππούς. Πο-

τέ δε γνώρισαν τον Κ_ Π_ & όμως έλεγαν ότι τον αγαπούσαν. Τα παλιά όνει-

ρα τώρα που σταμάτησα να παίρνω τα φάρμακά μου, ξυπνάω με τέτο ιες ΚΑ ΥΛΕΣ

που μου 'χει γίνει Π ΥΡ ΑΥ Λ ΟΣ & τσιτσιρίζει & σκάει & χάνεται ΣΑ Ν Τ Η Ν

ΟΥ ΡΑ Ε Ν Ο Σ Κ Ο Μ Η Τ Η . Το χύσι μου είναι πηχτό & καυτό & κολλάει, το

σκούπισα στα σεντόνια, στις κουρτίνες, στο κουτί της πίτσας & στις χαρτοπε-

τσέτες από την καφετέρια Enzio & αυτές τις δίπλωσα μέχρι που έγιναν ένα τε-

τραγωνάκι πλάτους 2,5 εκατοστών & τις έβαλα κάτω από το κρεβάτι του Ακίλ

(που δεν ήταν & τόσο καλά στρωμένο, όπως θα περίμενε κανείς) ένα απόγευ-

μα που το σπίτι ήταν άδειο.

Ξυπνάω στο κρεβάτι μου, το κρεβάτι του επιστάτη, στο πίσω μέρος του ισο-

γείου στο 118 της οδού Νορθ Τσερτς, & βογγάω & τρέμω ολόκληρος καθώς ο

ΟΡΓΑΣΜΟΣ με διαπερνάει σαν κεραυνός. Ονειρεύομαι ότι είμαι δεμένος στην

καρέκλα του οδοντιάτρου & με έχουν γείρει προς τα πίσω & είμαι αβοήθητος

& νυστέρια & ξέστρα μες στο στόμα μου & πνίγομαι με το ίδιο μου το αίμα. Όταν

σηκώνομαι όμως αισθάνομαι ΟΚ & ανοίγω την τηλεόραση για να δω το «Κα-

λημέρα Αμερική» & φτιάχνω ένα σκέτο καφέ & παίρνω μερικά διεγερτικά, τα

ψωνίζω από έναν έμπορο στο δρόμο όταν τα χρειάζομαι. & τότε θυμάμαι ότι το

μάθημα των υπολογιστών ήταν χθες. Ή καθώς πηγαίνω στο ΤΕΙ με το φορτη-γάκι μου & συνειδητοποιώ ότι είναι η λάθος μέρα ή λάθος ώρα τη σωστή μέρα.

Γιατί άσχετα από την κατεύθυνση ο Χρόνος είναι σαν μια ταινία που έχει προ-

σκολληθεί μέσα σου, στο έντερο σου. & έτσι συνεχίζω να οδηγώ αφού το φορ-



1 4 6

τηγάκι είναι ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ & κατευθύνεται προς τα εκεί & είμαι προληπτικός

& δε θέλω να αλλάζω πορεία εξαιτίας μιας παρόρμησης.

& αν δω κάποιον να κάνει οτοστόπ στη διαδρομή, συνήθως μόλις βγαίνω

από τον περιφερειακό, τις περισσότερες q:>opές σταματάω & τον παίρνω μαζί μου

& τον παρατηρώ αποστασιοποιημένος σαν επιστήμονας & σκέφτομαι τι είδους

ζόμπι θα γινόταν. Αλλά δεν μπαίνω ποτέ σε πειρασμό τόσο κοντά στο σπίτι μου.

& στο ΤΕΙ, ένα σκατομέρος πέμπτης κατηγορίας που οι περισσότεροι στο πα-

νεπιστήμιο συμπεριλαμβανομένου & του καθηγητή Ρ_ Π_ το αντιμετωπίζουν σαν

να ήταν σταύλος ή βόθρος, παρκάρω το φορτηγάκι μου στο πάρκινγκ C για το

οποίο έχω & το σχετικό αυτοκόλλητο & διασχίζω τις «εγκαταστάσεις» —τσιμέ-

ντο & κάτι λωρίδες μισοκιτρινισμένου γκαζόν & γυμνά ξερακιανά δέντρα που

τα μισά απ' αυτά δε θα βγάλουν το χειμώνα— & σκέφτομαι Λοιπόν, θα πάω να δω

τους καθηγητές μου για να τους εξηγήσω ότι κάποιο μέλος της οικογένειάς μου

είναι άρρωστο, ότι η Μαμά δίνει μάχη με τον καρκίνο ή ότι η καρδιά του Μπα-

μπά είναι σε κακή κατάσταση, αλλά δεν μπορώ να βρω τα γpαq)εία τους ή αν βρω

κάποιο γραφείο είναι σε λάθος κτήριο ή στη λάθος πτέρυγα του σωστού κτηρί-ου & όταν τελικά βρίσκω το σωστό γραφείο είναι κλειστό, η πόρτα κλειδωμένη

& ο καριόλης έχει πάει σπίτι του. Ή μερικές φορές ξεκόβω από την πορεία μου

& ακολουθώ κάποιους τύπους που είναι & αυτοί στο μάθημα της μηχανικής &

πάμε στη λέσχη & εκεί πίνω το ένα φλιτζάνι σκέτο καφέ μετά το άλλο μέχρι

που τα μάτια μου αρχίζουν να γυρίζουν σαν σβούρες κάθομαι κοιτάω ποιοι εί-

ναι γύρω μου ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΜΑΖΙ

ΜΟΥ; μισοκλείνω τα μάτια μου για να δω αν αναγνωρίζω κανέναν, αν μπορώ

να κάτσω μαζί του ή μαζί τους, ίσως να είμαστε μαζί στη Μηχανική ή ίσως στους

Υπολογιστές ή ίσως να μοιάζω αρκετά με κάποιον που ξέρουν οπότε είναι ΟΚ.

Κουβαλάω κάτι συγγράμματα, έτσι φαίνεται, & τα μαλλιά μου είναι κομμένα &C

όχι πιασμένα σε αλογοουρά ούτε κρέμονται στους ώμους μου από τότε που με

συνέλαβαν αν & φοράω τη μοδάτη δερμάτινη ρεπούμπλικα του ΣΤΑΦΙΔΟΜΑΤΗ

& τα δερμάτινα γάντια του ΓΑΝΤΑΚΙΑ, με την επένδυση γούνας κουνελιού, εί-

ναι στην τσέπη του αξίας 300 δολαρίων δερμάτινου μπουφάν μου & τα γυαλιά

μου για τη μυωπία, με τον κεχριμπαρένιο σκελετό, που θυμίζουν γυαλιά πιλότου,αυτός ο σκελετός ήταν του ΜΕΓΑΛΟΥ οπότε νομίζω ότι δείχνω & γαμώ τα άτο-

μα για ντροπαλός λευκός στα τριαντακάτι, με σαγόνι διόλου θεληματικό & αρ-

χές φαλάκρας. & είναι παράξενο πόσο φιλικοί είναι οι υπόλοιποι σπουδαστές



105

& πόσο εύκολα σε εμπιστεύονται. Για παράδειγμα, αν είσαι γραμμένος & είσαι

σπουδαστής σαν & αυτούς, δε σε ρωτάνε τίποτα. Όλοι πηγαινοέρχονται στα ΤΕΙ

όπως εγώ, ζουν στο Μάουντ Βέρνον ή στην περιφέρεια του νομού & οι περισ-

σότεροι δουλεύουν κάνα τετράωρο τη μέρα ή κανονικό οχτάωρο όπως εγώ. Ακό-

μα & κάποια κοπέλα μερικές φορές παίρνει μια καρέκλα & έρχεται & κάθεται

στο τραπέζι μου αν ξέρει κάποιον που κάθεται μαζί μου. Γεια!θα πει σαν μαζο-

ρέτα, απ' αυτές που είχαμε στο λύκειο. Σαν εκείνα τα κορίτσια στο λύκειο του

Ντέιλ Σπρινγκς που κοιτούσαν τον Κ_ Π_ όλα εκείνα τα χρόνια σαν να μην

υπήρχε. Μήπως είμαστε στην ίδια τάξη, στο μάθημα των υπολογιστών; Μου φαίνε-

ται ότι σε ξέρω.

Θα πρέπει να αναφέρω τις χειροποίητες μπότες μου από κατσικόδερμα κά-

πως μεγαλούτσικες για μένα ευγενική προσφορά του Πετεινού. Τελευταία φο-

ρά που εθεάθη περπατούσε στους δρόμους της Γκρίκταουν, στο Ντιτρόιτ, το

σαββατοκύριακο της Γιορτής των Ευχαριστιών, το 1991.

Ποτέ δε διάλεξα υποκείμενο -εκτός από εκείνο το μαύρο αγόρι που δεν το

μετράω- από τις δημοτικές κατοικίες στο Ρούσβελτ, από το Μάουντ Βέρνον &

τις γύρω περιοχές. Αλλά είναι καλή ιδέα να τους μιλάω για να κάνω εξάσκηση.

Αν & κυρίως ακούω. Για να μάθω τις λέξεις τους, την αργκό τους. Ας πούμε λέ-

νε, γουστάρω λένε, πολύ γουστάρω! κάθε λίγο & λιγάκι . Σίχαμα, γαμημένο, παρά-

ξενο, χάλια, ζόρικο, γαμάτο, την πούτσισα — οι λέξεις δεν αλλάζουν & πολύ & δεν

είναι & πολλές. Είναι περισσότερο ο τρόπος που κουνάνε τα χέρια, στόματα,

μάτια τους. Αν & αποφεύγω τα μάτια τους εκτός & αν φοράω τα γυαλιά ηλίου

με τον πλαστικό σκελετό.

Μερικές φορές όπως λέει η Μαμά παραείμαι γενναιόδωρος & πληρώνω για

το φαγητό ή τις μπίρες κάποιου άλλου. Ή του δανείζω χρήματα. & πάω κάνα



δυο απ' αυτούς στο σπίτι με το φορτηγάκι αν έχουν χάσει το λεωφορείο τους &βγαίνω μερικά χιλιόμετρα απ' το δρόμο μου & πάω σε προάστια άγνωστα σε μέ-

να &C Κανένα πρόβλημα.'λέω & σε αυτές τις περιπτώσεις η καλοσύνη του Κ_ Π_

δεν ξεχνιέται, ούτε το πρόσωπο μου & το φορτηγάκι μου με τη διακοσμητική

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ στο πίσω τζάμι. Μια μεγάλη αυτοκόλλητη σημαία

που καλύπτει ολόκληρο το πίσω τζάμι. Αν χρειαζόμουν ποτέ ένα μάρτυρα —σε

κάποια δίκη για παράδειγμα— θα θυμόσουν τον Κ_ Π_ από το Ντέιλ Σπρινγκς

& ότι σου είχα φερθεί καλά.

Μια χειμωνιάτικη νύχτα με παγωνιά δάνεισα το δερμάτινο μπουφάν μου σε

έναν κοκκαλιάρη Κινέζο χωρίς δεύτερη σκέψη. & μου το επέστρεψε, ίσως να εί-

χαν περάσει & δύο βδομάδες αλλά μου το επέστρεψε. Σπουδαστής στο τμήμα

Μηχανικής, «Τσου» τον έλεγαν, ή «Τσι». & τα μάτια του μαύρα γυαλιστερά &

δεν έδειχνε & τόσο νέος & τόσο αθώος όσο οι περισσότεροι της φυλής του, αλ-

λά όταν είπε Ευχαριστώ, δικέ μου το μόνο που είπα ήταν 'ντάξει.

6 S



Εκείνη την τελευταία φορά στο σπίτι μου στην οδό Ρίαρντον πήρα μεγάλο ρί-

σκο όταν έφερα σπίτι τον ΑΝΩΝΥΜΟ. Τον πήρα στον 1-96, στην έξοδο του

Γκραντ Ράπιντς, αλλά είπε ότι ήταν από το Τολίντο & ότι ταξίδευε δυτικά. Πά-

λευε με το φάρμακο που του 'χα ρίξει & τα μάτια του κυλούσαν σαν βόλοι μες

στις κόγχες τους. Έλα ρε δικέ μου δε μου φαίνεται ότι θέλω να το κάνω αυτό εντά-

ξει; Ασε με να φύγω ρε δικέ μου & του είπα ότι ήθελα να μείνει μαζί μου σαν ναήμασταν φίλοι, αδέλφια, του είπα ότι θα τον πλήρωνα καλά & ότι δε θα έμενε

απογοητευμένος & εκείνος ίδρωνε όλη την ώρα & έλεγε Ρε δικέ μου μη σε ανη-

συχεί δε θα το πω σε κανέναν τ' ορκίζομαι μόνο άσε με να φύγω από δω μέσα ρε δικέ

μου σε παρακαλώ ρε γαμώ το εντάξει; & εγώ έσφιξα το κορδόνι & τα μεγάλα μά-

τια του γούρλωσαν & το δέρμα του πήρε μια σταχτιά-βαθυκόκκινη απόχρωση

& τα χείλη του που δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους έγιναν

σταχτιά & η σκέψη με διαπέρασε σαν ηλεκτρισμός ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ! ΤΟ

ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΙΣΜΟΙ! Γιατί αυτό ε ίναι το σημείο

στο οποίο πρέπει να φτάσει κανείς. Η είσοδος της μαύρης τρύπας που σε ρου-

ιράει ολόκληρο. Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πιο πριν είσαι ακόμα ελεύθε-

ρος αλλά ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αργότερα σε ρουφάει η μαύρη τρύπα

& είσαι χαμένος. & ο πούτσος μου σκληρός σαν ραβδί. & μεγάλος σαν ραβδί.

& οι σπίθες μες στα μάτια μου. & δεν τραύλιζα καθόλου όχι όπως μόλις μπήκε

στο φορτηγάκι μου & πολύ τυπάς & άρχισε να με κοιτάει περιπαικτικά επειδή

ήμουν λευκός & είχε ένα άνετο χαμόγελο σαν να έλε γε Λοιπόν, δικέ μου, να 'μαι,

τι σκοπεύεις να κάνεις; Στο πίσω μέρος το παλιό μισοδιαλυμμένο σύγγραμμα Στοι-

χεία Γεωφυσικηςγια να τον παραπλανήσω & το πυκνό ψεύτικο μουστάκι μου &

τα μαλλιά μου χτενισμένα άψογη-περίεργη χωρίστρα στην αριστερή πλευρά του



105

κεφαλιού μου & στο εστιατόριο που καθίσαμε στο Γκραντ Ράπιντς & ήπιαμε με-ρικές μπίρες όλο εκείνος μιλούσε & εγώ καθόμουν & τον άκουγα & αν μας εί-

δε κανείς θα είδε τον ΑΝΩΝΥΜΟ & ένα λευκό τύπο που ποτέ δεν ήταν εκεί.

Έπε ι τα σπίτι μαζί μου & η υπόσχεση: ζεστό μπάνιο, σπιτικό φαγητό, βότ-

κα, καθαρά σεντόνια, κ.λπ. & να χαμογελάει ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ επειδή νόμιζε ότι

ο λευκούλης θα του έκανε πίπα & θα τον πλήρωνε κιόλας για τον κόπο του &

ίσως & να σκόπευε να ξαφρίσει & τα πράγματα του λευκούλη αλλά τα πράγ-

ματα δεν έγιναν έτσι & αυτό μου το είπε ο πανικός μες στα μάτια του. Είπα Δεν

είμαι σαδιστής, δε -μου αρέσει να βασανίζω, σε βρίσκω τρομερό, σον ζητάω να συ-

νεργαστείς & δε θα πάθεις τίποτα. Είχα ερεθιστεί, έπρεπε να κατεβάσω το φερ-

μουάρ. Εκείνος είδε & τότε το κατάλαβε. Το καταλαβαίνεις ακόμα & όταν δεν

το καταλαβαίνεις. Ήταν τα δύο βαρβιτουρικά που του έριξα τριμμένα μες στη

βότκα. Αλλά αργούσαν να δράσουν & εκείνος πάλευε & είπα & εγώ δεν ξέρω

πόσες φορές δε θα σε πειράζω ε ίπα αν κάτσεις ακίνητος. Αλλά η προσπάθειά του

να ξεφύγει έκανε τα πράγματα χειρότερα για εκείνον & δεν ήθελε να συνεργα-

στεί. Έκλαιγε & είδα ότι ήταν απλώς ένα παιδί. Ίσως μόλις δεκαεννέα χρονώναλλά το είχε παίξει πολύ μεγαλύτερος, πολύ τυπάς! Του έχωσα το σφουγγαρά-

κι της κουζίνας στο στόμα & έπιασα τη λάμψη ενός χρυσού δοντιού. Κόντευε

να πνιγεί γι' αυτό έπρεπε να είμαι προσεκτικός, δεν ήθελα να τον χάσω. Τον εί-

χα δέσει σφιχτά για τη δική του ασφάλεια, του είχα δώσει τα βαρβιτουρικά &

κανονικά θα έπρεπε να είχε χάσει τις αισθήσεις του αλλά η επίδραση καθυστε-

ρούσε. Οι γιατροί για να κάνουν τη λοβοτομή χτυπούσαν τους ασθενείς με ηλε-

κτρικές εκκενώσεις για να τους αναισθητοποιήσουν αλλά εγώ δεν είχα τα κότσιανα το κάνω φοβόμουν ότι θα παθαίναμε ηλεκτροπληξία & ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ &

εγώ. Ήταν στην μπανιέρα τώρα γυμνός & το νερό έτρεχε & αυτό τον τρέλαινε

ΤΟ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ! ΤΟ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ! Αν & ακόμα δεν είχε δει τον

παγοκόφτη. Λυγερός σαν φίδι & με ένα χρυσό δόντι — σκέτη ΚΑΥΛΑ! Χρώμα

μαλλιών καυλιάρικο κόκκινο & βαθυκόκκινη λάμψη στο δέρμα του. Σαν βερνί-

κι παπουτσιών στο κόκκινο της σκουριάς, το βερνίκι του Μπαμπά που το θυ-

μάμαι από τον καιρό που έμενα σπίτι, πριν χρόνια. Είναι όμορφοι, ή μάλλον εί-

ναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΙ & το ξέρουν αλλά όταν αναλαμβάνει δράση ο Κ_ Π_ εί-

ναι πλέον πολύ αργά. Ακινητοποίησα το κεφάλι του με ένα σφιγκτήρα & έφε-

ρα τον παγοκόφτη -τον είχα αποστειρώσει στο μάτι της κουζίνας- στο δεξί του

μάτι όπως υποδείκνυε το διάγραμμα του Δρ. Φρίμαν αλλά όταν διαπέρασα την



1 4 6

μασίας & οι δυο γιατί το χώμα είναι ήδη σκαμμένο. & μακριά από τη βάση μου— εκατό, εκατόν πενήντα, διακόσια πενήντα χιλιόμετρα είναι ο κανόνας του Κ_

Π_. Αξίζει τον κόπο η επιπρόσθετη προσπάθεια όπως κάθε φορά που αγοράζω

νέο μουστάκι, μούσι ή περούκα. Αχτιστα οικόπεδα, δασώδεις περιοχές κοντά

σε πάρκα: επικίνδυνα γιατί εκεί παίζουν παιδιά, & σκυλιά. Τα σκυλιά είναι ο φυ-

σικός σου εχθρός αν δε σκάψεις βαθιά. Αλλά τα βαλτοτόπια κοντά στην εθνική

οδό σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος όπου ποτέ δεν πάει κανείς είναι καλή πε-

ρίπτωση & τους δένω & ένα μεγάλο λοστό για βάρος & έχουν & το βάρος όλου

του σύρματος & τους ρίχνω στα βαθιά - τον ΑΝΩΝΥΜΟ τον έριξα σε ένα πο-

τάμι στον Εθνικό Δρυμό του Μάνιστι ανατολικά του Κρίσταλ Βάλεϊ.

& ποτέ ούτε ένα κυματάκι ούτε μία λέξη. Ούτε μία απλή αναφορά στις ει-

δήσεις. Ούτε στις νεκρολογίες. Στην πραγματικότητα είχε όνομα αλλά δεν του

ταίριαζε.

Μόνο αυτό το ενθύμιο έχω από εκείνον & το φυλάω: ένα από τα πιο πολύ-

τιμα φυλαχτά του Κ_ Π_.

Πόσες πολλές φορές. Κρατάω ενθύμια αλλά όχι αρχείο. Το ρολόι μου δεν έχει

δείκτες & ο Κ _ Π_ ποτέ δεν έχει μείνει προσκολλη μένος σε κάποιον ή στο πα-ρελθόν ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΙΝΑΙ Π Α Ρ Ε Λ Θ Ο Ν & μαθαίνεις να συνεχίζεις τη

ζωή σου . Θα μπορούσα να ήμουν ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ να

τι σκέφτομαι μερικές φορές & ίσως τελικά να περιμένω αυτό το κάλεσμα.

Στο μεταξύ, μου έχουν εμπιστευτεί το υπόγειο του παλιού σπιτιού του Παπ-

πού & της Γιαγιάς & ε ίμαι ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ.



Θαρρώ πως άξαφνα μον 'ρχεται μια ζάλη, τώρα πον ο αέρας γέμισε με τόσο

άρωμα πάλι—

κάποιος ξέχασε μια Νέα ανθολογία αγγλικής ποίησης & την ξεφύλλισα στη φοι-

τητική λέσχη, όχι στα ΤΕΙ αλλά στο Πανεπιστήμιο όπου έρχομαι μερικές (ρο-

ρές νωρίς το απόγευμα & αυτά τα λόγια από ένα ποίημα του «Τζέραλντ Μάν-λεϊ Χόπκινς» μου φώναξαν μέσα από τη σελίδα & ήχησαν σαν τα καμπανάκια

του Μουσικού Κολεγίου.

Γιατί τώρα είναι άνοιξη, είναι Απρίλιος & ο πρώτος χρόνος της αναστολής

του Κ_ Γ Ι_ έχει περάσει.

7 5



7 6

Ο Μπαμπάς & η Μαμά & οι συγγενείς ένιωσαν ντροπή αλλά ΕΤΣΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ όπως έχει πει ο δικηγόρος μου, στην πραγματικότητα είναι ο

δικηγόρος του Μπαμπά, τον έχει προσλάβει ο Μπαμπάς. ΕΤΣΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ

ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Αν ο γιος σας είχε παρουσιαστεί σε μαύρο δικαστή ή σε γυναίκα δικαστή -

ίσως τότε να ήταν πολύ, πάρα πολύ χειρότερα.Επιτράπηκε στον Κ_ Π_ ύστερα από διαπραγματεύσεις (στις οποίες ο Κ_

Π_ δεν πήρε μέρος) να δηλώσει ένοχος σεξουαλικού πλημμελήματος με ανήλικο

θύμα. Ο δικηγόρος μου & ο δικηγόρος της πολιτικής αγωγής τα βρήκαν μεταξύ

τους. & ο δικαστής Λ_ έδειξε κατανόηση. Κάποιοι έλεγαν ότι αφού τα χρήμα-

τα αλλάζουν χέρια & ήταν ένας πρωτόπειρος λευκός, ανύπαντρος, τριάντα χρο-

νών, εναντίον ενός μαύρου αγοριού από τις δημοτικές κατοικίες, & αυτό το μαύ-

ρο αγόρι, δώδεκα ετών, από οικογένεια με ανύπαντρη μητέρα, που ζούσε από

την Πρόνοια, δεν ήταν δύσκολο να μαντέψει κανείς τι είχε συμβεί. Ούτε τι εί-

δους «δικαιοσύνη» θα αποδιδόταν.

Δ ήλωσε εσύ ένοχος & εμείς τα έχουμε βρει, θα είσαι εντάξει.

Μα αν ο γιος μου δεν είναι ένοχος; — τι παρωδία!

Ο Κουέντιν δε θα έκανε ποτέ τέτοιο πράγμα. Είναι ο γιος μου, το αγόρι μου, και

το ξέρω.

Εντάξει, Κουέντιν; Σύμφωνοι;

Είναι γεγονός ότι ο Κ_ Π_ παρουσιάστηκε εμφανώς ντροπιασμένος & με-

τανοημένος & είχε «πάρει το μάθημά του» - αρκούσε μια ματιά στα ερεθισμέ-

να από το κλάμα βλέφαρά του & στα ξεραμένα χείλη του για να το καταλάβεις.

Ποινή φυλάκισης δύο ετών - με αναστολή. Επισκέψεις σε: ψυχοθεραπευτή,



105

σύμβουλο ψυχολόγο. Τακτικές εμφανίσεις στη διεύθυνση αναστολών, για ανα-

φορά. Σύμφωνοι;

Δακρυσμένος μπροστά στο δικαστή Λ_ & τα χέρια μου στις τσέπες, στη δε-

ξιά τσέπη του παντελονιού μου πιάνω το γούρικο ΧΡΥΣΟ ΔΟΝΤΙ & ο Μπα-

μπάς με παρακάλεσε ψιθυριστά να βγάλω τα χέρια από τις τσέπες. & εγώ το έκα-

να & ευχαρίστησα το δικαστή Λ_ για την κατανόησή του, κ.λπ., όπως με είχε

συμβουλέψει ο δικηγόρος μου. & την ώρα που έφευγα από το διασκεπτήριο του

δικαστή δυσκολευόμουν να αναπνεύσω & ο Μπαμπάς με κρατούσε σφιχτά από

το μπράτσο. Όρθιος, γιε μον, αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του, τακτοποιήθηκαν

όλα &τώρα πάμε σπίτι. & στην άδεια αίθουσα του δικαστηρίου περίμεναν η Μα-

μά & η Γιαγιά & η Τζούνι & ο αιδεσιμότατος Χορν, που είναι στενός φίλος της

Γιαγιάς & «εγγυήθηκε» για τον Κ_ Π_ στο δικαστή Λ_ . Φορούσα ένα καινούργιο

κοστούμι με μικρά καφέ καρό & μπεζ παπιγιόν με στενές κόκκινες ρίγες & τα

μαλλιά μου ήταν κομμένα & περιποιημένα στα αυτιά & στο σβέρκο & δε φο-

ρούσα τα σέξι γυαλιά μου σε στιλ πιλότου αλλά εκείνα με το διάφανο πλαστικό

σκελετό & τώρα δεν έκλαιγα πια αλλά χαμογελούσα & αγκάλιαζα την οικογέ-νειά μου όπως θα έκανε ο καθένας σε ανάλογη περίπτωση. Έσφιξα το χέρι του

Αιδεσιμότατου Σας ευχαριστώ, σας ενχαριστώ, είμαι τόσο χαρούμενος, τόσο ευγνώ-

μων. Σας ενχαριστώ που πιστέψατε σε μένα.

Έπε ιτα βγήκαμε έξω. Ζεστή βροχή πιτσίλ ισε το πρόσωπο μου.

Τότε ήταν που ο Μπαμπάς μού έδωσε τα κλειδιά του Lexus του, μοντέλο

1993. Το οποίο δεν είχα οδηγήσει ποτέ πριν. Κατανοούσα ότι έτσι ο Μπαμπάς

μού έδειχνε πόσο με εμπιστευόταν & πόσο με εμπιστευόταν η οικογένεια & εί-

πα μέσα μου ότι ποτέ ξανά δε θα τους απογοήτευα. & είχαμε βγει από το πα-

λιό & κακοδιατηρημένο κομμάτι της πόλης & πηγαίναμε κατά μήκος της λί-

μνης κατευθυνόμενοι προς το Ντέιλ Σπρινγκς όπου τα σπίτια είναι ευρύχωρα

& είναι χτισμένα σε μεγάλα δεντρόφυτα οικόπεδα & οι δρόμοι έχουν δεντροστοι-

χίες & ε ίναι σε καλή κατάσταση & αισθανόμουν ότι ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ ΣΠΙΤΙ

ΜΟΥ & ότι ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ & οδηγούσα σταθερά στο όριο των 55 χ.α.ω.

αγνοώντας τους άλλους οδηγούς που μου κολλούσαν από πίσω & μου κόρναραν

& με προσπερνούσαν ανυπόμονα. Η Τζούνι, που για μένα είναι η Μεγάλη Αδερ-

φή μου ακόμα & στα τριάντα πέντε της, & γυμνασιάρχης, πάντα με ένα ειλικρι-

νές χαμόγελο για το μικρό της αδερφό, είπε Ο Κονέν ήταν ανέκαθεν εκείνος που

οδηγούσε καλύτερα απ' όλους μας & πρόσθεσε γρήγορα, -ε, εννοώ ε ίναι. Σωστά,



105

Κουέν; Της έσκασα ένα πλατύ χαμόγελο στον καθρέφτη του οδηγού. Σωστά,

Τζούνι.

Πάντοτε υπήρχε ένα ιδιαίτερο συναίσθημα ανάμεσα στη Μεγάλη μου Αδερ-

φή & σε μένα. Από τη μεριά της, τουλάχιστον.

Οδηγώ & κατευθύνομαι προς το σπίτι, το παλιό μου σπίτι όπου ήμουν πάντα

καλοδεχούμενος αλλά από κάποια στιγμή & μετά παραήμουν μεγάλος για να μέ-

νω εκεί αλλά ο Κ_ Π_ είναι καλοδεχούμενος εκεί κάθε στιγμή & ίσως τελικά η

γονική καθοδήγηση να είναι καλό πράγμα. Μια από εκείνες τις ζεστές, βροχε-

ρές απριλιάτικες μέρες με αέρα. Ο ουρανός πάνω από το Γκρέιτ Λέικς σαν πτυ-

χωτός γκριζόλευκος εγκεφαλικός ιστός. Ο Μπαμπάς δίπλα μου στη θέση του συ-

νοδηγού σε αυτό το άνετο, καταπληκτικό αυτοκίνητο & (ροράει ένα κοστούμι που

έφτιαξε στο ράφτη & δείχνει μια χαρά για γέρος της ηλικίας του & χαϊδεύει το

πιγούνι του εκεί όπου πριν από πολύ καιρό υπήρχε το γενάκι του. & στο πίσω

κάθισμα η Μαμά, η Γιαγιά &C η Τζούνι φλυαρούν, &C τα δάκρυα της Μαμάς &

οι άλλοι την εμψυχώνουν & καθώς έστριβα στη λεωφόρο Λέικβιου για να βγωστο σπίτι μας σχεδόν δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήμουν τόσο χαρούμενος

& αισθανόμουν τόσο ελεύθερος σκεφτόμουν το ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΤΣΟ, το ντρο-

παλό πουλί του αγοριού, που συρρικνωνόταν & έμοιαζε με ένα μικρό γδαρμένο

κουνέλι. Το είχα πιάσει σφιχτά & είχα γαργαλήσει το κεφαλάκι του με την άκρη

του παγoκόq)τη αλλά τα χάπια δεν είχαν δράσει ακόμα γιατί ήμουν ανυπόμονος

& δεν επέδειξα ορθή κρίση (το βλέπω ξεκάθαρα τώρα: ήμουν μεθυσμένος) & το

αγόρι πανικοβλήθηκε & άρχισε να μουγκρίζει & ελευθερώθηκε & έκανε σαν μα-

νιασμένο ζώο & έδωσε μια στην κλειδωμένη πίσω πόρτα του Ford & την άνοι-

ξε ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ. & έπειτα άρχισε να τρέχει γυ-

μνός στο δρόμο μόνο με το βρόμικο μπλουζάκι του σκούζοντας σαν συναγερμός

όλο & πιο δυνατά. ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΜΟΥ!

Ούτε δεκάρα δε μου είχε ζητήσει & ήταν πιστός σαν σκύλος. & όμως ο Κ_

Π_ δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί.

Κάτι με ρωτούσαν από το πίσω κάθισμα & εγώ δεν παρακολουθούσα, όπως

συνήθως δεν παρακολουθείς τις γυναίκες, αλλά θα πρέπει να ήταν ΟΚ η απά-

ντηση που έδωσα, ίσως να ρώτησαν να μάθουν αν ήθελα να αναλάβω τα καθή-

κοντα του επιστάτη, ή να τους άρεσε το νέο μου κούρεμα. & ο Μπαμπάς ακού-

μπησε το χέρι του στον ώμο μου. Για πρώτη ιρορά εκείνη τη μέρα που οδηγού-



σα πίστεψα ότι μπορούσα να νιώσω την κίνηση της Γης. Της Γης, που διέσχιζε

το αχανές κενό του διαστήματος. Περιστρέφεται στον άξονά της αλλά λένε ότι

δεν το νιώθεις, δεν το καταλαβαίνεις. Αν το ένιωθες όμως θα φοβόσουν & ταυτό-

χρονα θα ήσουν χαρούμενος & θα καταλάβαινες ότι το μόνο που έχει σημασία

είναι να κάνεις ό,τι θέλεις & ότι είσαι αυτό που κάνεις. & ήξερα πλέον ότι προχω-

ρούσα προς το μέλλον. Όποιο & αν είναι το ΠΑΡΕΛΘΟΝ κανείς δεν μπορεί

να το φτάσει, για να αλλάξει τα πράγματα ή ακόμα & για να καταλάβει τι ακρι-

βώς ήταν αυτά τα πράγματα, αλλά μέλλον υπάρχει σίγουρα, ζούμε ήδη σ' αυτό.

7 9



Το όνομα που του είχα βγάλει ήταν ΣΚΙΟΥΡΟΣ. Αυτό ήταν το μυστικό του

όνομα & το όνομα με το οποίο ίσως να ήταν γνωστός σε κάποιους ήταν άλλο.

Ο Κ_ Π_ δεν είχε πρόθεση να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ δεν ήταν

σοφή επιλογή υποκειμένου. Το ήξερα αυτό, το ήξερα από την αρχή. Ήμουν

αποφασισμένος (πόσες φορές είχα δώσει σαφείς οδηγίες στον εαυτό μου!) ότι

ΔΕ ©Α ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ. Δε θα 'πρεπε να διαλέξω κά-

ποιον που να έχει οικογένεια που νοιάζεται γι' αυτόν, λευκό & κάτοικο των προ-

αστίων, κάτοικο του Ντέιλ Σπρινγκς!

Σε μεγάλο βαθμό φταίει η Γιαγιά. Θα πληγωνόταν αν το μάθαινε, αλλά πι-

στεύω ότι είναι αλήθεια. Βεβαίως, ούτε ο Κ_ Π_, ο εγγονός της, ούτε οποιοσδή-

ποτε άλλος θα αποκάλυπτε ποτέ μια τόσο σκληρή αλήθεια σε μια τόσο μεγάλη

γυναίκα.

Ίσως να έχω άδικο που λέω ότι φταίει η Γιαγιά, νομίζω πως τελικά ίσως να μη

φταίει κανένας. Είσαι προληπτικός & πίσω από την εποχή σου αν σκέφτεσαι

ποιος φταίει , ποιος ευθύνεται , ποιος είναι ένοχος. Αυτό επιβεβαιώθηκε χθες βρά-

δυ, όταν είδα στις ειδήσεις το ρεπορτάζ για τον κομήτη Shoemaker-Levy 9 που

συγκρούστηκε με το Δία. Ο Μπαμπάς με προσκάλεσε σπίτι για να δω μαζί τους

αυτό το ιστορικό γεγονός αλλά είπα Ευχαριστώ, Μπ αμ πά , αλλά έχω πολλή δου-

λειά (δουλειά πον κάνω για σένα, Μπαμπά , ήταν το μήνυμα που του πέρασα) &

έμεινα στο τρισάθλιο δωμάτιο του επιστάτη & έφαγα Καυτό Καλτσόνε από τηνπιτσαρία του Ενρίκο & έγινα στουπί με κάνα δυο μπουκάλια φτηνιάρικο κόκκι-

νο ιταλικό κρασί. Είπαν ότι οι εκρήξεις στο Δία ήταν εκατομμύρια φορές πιο

ισχυρές από οποιαδήποτε έκρηξη έχει προκαλέσει ποτέ ο άνθρωπος στη Γη αλ-



105

λά στην οθόνη ήταν απλώς μικρές τολύπες μαύρου καπνού. Λάμψεις & μπάλες

φωτιάς & ιρλόγες σαν φτερά. Τα απομεινάρια ενός μετεωροειδούς & εγώ δεν

ξέρω πόσα εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη Γη, που μπή-

καν στην ατμόσφαιρα του Δία & πήραν φωτιά. Το τμήμα Κ προσέκρουσε στο

Δία περίπου την ώρα που με πήρε ο ύπνος.

Πώς είναι δυνατόν να ΦΤΑΙΝΕ εκείνες οι μπάλες φωτιάς; Αν θα σκάσουν

στο Δία ή στη Γη. Αν αυτή τη μοίρα τούς είχε ορίσει το Σύμπαν από την αρχή

του χρόνου ή τη διαμόρφωσε ο άνθρωπος. Έτσι, δε ΦΤΑΙΕΙ η Γιαγιά. Κάνω λά-

θος που θυμώνω με μια τόσο γριά γυναίκα. Που είναι τόσο καλή μαζί μου.

Να τι έγινε: η Γιαγιά με ρώτησε αν θα μπορούσα να την πηγαίνω εδώ & εκεί

γιατί εκείνη έχει σταματήσει να οδηγεί & εγώ είπα ότι δε θα είχα πρόβλημα —

μερικές φορές. (Γιατί η Γιαγιά με πλήρωνε, βεβαίως.) Θα μπορούσα να την πε-

τάξω στο σπίτι μιας άλλης γριάς ή να την πάω να επισκεφτεί κάτι σαραβαλια-

σμένους γέρους σε κάποιον οίκο ευγηρίας & να την περιμένω & μετά να τη γυ-

ρίσω σπίτι, & εγώ είπα ΟΚ. Αν ήμουν ελεύθερος & δεν είχα πολλές μαλακίες

να κάνω ως επιστάτης ή πολύ διάβασμα για το ΤΕΙ. (Στην πραγματικότητα, τοτετράμηνο είχε τελειώσει τότε, το ίδιο & τα μαθήματα.) & τότε η Γιαγιά είχε

την ιδέα να με προσλάβει για να κάνω δουλειές στον κήπο, να κουρεύω το γρα-

σίδι (εμβαδόν περίπου τεσσεράμισι στρέμματα) & να κλαδεύω το λιγούστρο &

να ρίχνω λίπασμα στα παρτέρια, κ.λπ. & εγώ είπα ΟΚ θεωρητικά. Η Γιαγιά θα

μου έδινε από $50 μέχρι $75 μετρητά για λίγες ώρες δουλειάς & δεν ήταν ανά-

γκη να είμαι πολύ σχολαστικός, δεν έβγαινε ποτέ έξω για να δει τι είχα κάνει.

Εγχείρηση για καταρράκτη ή κάτι τέτοιο στο ένα ή & στα δύο της μάτια, οπό-

τε ίσως να μην μπορούσε να δει & τόσο καλά & εγώ δεν τη ρώτησα. Η Γιαγιά

μού έβαλε στο χέρι κάτι χαρτονομίσματα λέγοντάς μου Αυτό θα μείνει μεταξύ μας,

Κουέντιν! Θα είναι το μικρό μας μυστικό! εννοώντας ότι δε θα το μάθαινε ούτε ο

Μπαμπάς ούτε η Εφορία.

Ίσως η Γιαγιά να αισθανόταν μοναξιά, ίσως γι' αυτό. Να προσπαθούσε να με

καταφέρει να μείνω για ιραγητό, κ.λπ. Υπήρχε & μια άλλη γριά, μια χήρα που ήταν

φίλη της Γιαγιάς, & μερικές φορές την πήγαινα & αυτή στο δικό της σπίτι & μου

έδινε & αυτή ένα χαρτζιλίκι. Σαν να είχα ταξί. Με το φορτηγάκι μου το Ford,

μοντέλο 1987, με τη διακοσμητική αμερικανική σημαία στο πίσω τζάμι.



Ακόμα & πριν από τον ΣΚΙΟΥΡΟ ήταν μια εποχή με πολλά σχέδια! — έκαναν το

κεφάλι μου να βουίζει σαν ιδέες που έρχονταν απ' το διάστημα! Μία φορά ξύπνη-

σα στο φορτηγάκι μου χωρίς να ξέρω που ήμουν, στο πάρκινγκ κάποιου εστιατο-

ρίου σε κάποια πόλη άγνωστη σε μένα & ήταν πρωί & το δυνατό φως του ήλιου

με σφυροκοπούσε, χωνόταν στα μάτια μου σαν καρφιά - έλεγξα ψύχραιμα το πί-

σω μέρος, τις προσεκτικά διπλωμένες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών & τους μου-σαμάδες, κ.λπ. & δε βρήκα αποδεικτικά στοιχεία. Άλλη φορά ξύπνησα στο δωμά-

τιο του επιστάτη αλλά όχι στο κρεβάτι, στον καναπέ, ντυμένος αλλά με το φερ-

μουάρ μου ανοιχτό & τον καυλωμένο πούτσο μου να εξέχει από το άνοιγμα, την

τηλεόραση να παίζει δυνατά & ήταν πρωί αλλά δε γνώριζα ποια μέρα ήταν, άδεια

μπουκάλια & κουτάκια μπίρας στο πάτωμα & κατσαρίδες να τρέχουν πάνω στις

κόρες της πίτσας & τα καμπανάκια του Μουσικού Κολεγίου να ηχούν με τέτοια

γλυκύτητα που ήταν σαν να είχε συμβεί ένα ΘΑΥΜΑ όση ώρα κοιμόμουν! Μια φω-

νή είπε Αν κατέβεις στο υπόγειο, Κονέντιν, θα είναι εκεί & θα σε περιμένει.

Ποιος; Ποιος με περιμένει;

Ξέρεις ποιος.

Το ΖΟΜΠΙμου; Το ΖΟΜΠΙμου;

Αλλά η φωνή χάθηκε μέσα στις διαφημίσεις της τηλεόρασης & βήματα από

πάνω & ένα καζανάκι. & στο διπλανό δωμάτιο, στην κουζίνα, ο Μεγάλος Μαύ-

ρος (όπως τον λέω) από το Ζαΐρ σκοτώνει τις κατσαρίδες με μια εφημερίδα τυ-

λιγμένη ρολό. Ακριβώς αυτό που του έχω ζητήσει να μην κάνει.

Κατάλαβα τότε ότι ο Κ_ Π_ είναι μόνος του στο Σύμπαν. Αν θέλεις να γίνει

κάτι, πρέπει να το κάνεις εσύ.



105

Συζητήθηκε να γραφτεί ο Κ_ Π_ στο καλοκαιρινό τμήμα του ΤΕΙ αλλά η περί-

οδος των εγγραφών ήρθε & έφυγε. Είχα ενημερώσει τον Μπαμπά & τη Μαμά

& τον κο Τ_ ότι είχα περάσει & τα δύο μαθήματα & ότι το ΤΕΙ μού άρεσε αλ-

λά δεν είχα ακόμα αποφασίσει αν θα συνέχιζα. & ο Μπαμπάς ανησύχησε Και

τι θα γίνει με το μέλλον σον, γιε μου; — πέρασες πια τα τριάντα, δεν μπορείς να είσαι

μια ζωή επιστάτης, έτσι δεν είναι; & έφτυσε τη λέξη «επιστάτης» σαν να ήτανσκατό. & είπα. & ο Μπαμπάς είπε. & η Μαμά είπε ότι το φθινόπωρο ήταν

ακόμα μακριά & δεν υπήρχε λόγος για βιαστικές αποιράσεις. Έτσι τελείωσε η

συζήτηση εκείνη τη μέρα.

Ένας φάκελος από τα Τ Ε Ι του Ν τέ ι λ Σπρινγκς παραδόθηκε στον Κ_ Π_

στο 118 της οδού Νορθ Τσερτς. Μάλλον αναλυτική βαθμολογία. Τον έσκισα χω-

ρίς καν να τον ανοίξω & πέταξα τα κομμάτια.



105

Αποκόμματα από εφημερίδες που φυλούσα για χρόνια, φωτογραφίες του

Μπάρι -μόνος του αλλά & με τους συμπαίκτες του στην ομάδα του μπάσκετ από

εκείνο το αναμνηστικό φΰλλο της σχολικής ειρημερίδας— μια βρόμικη κάλτσα

που είχα κλέψει από το φοριαμό του, τα φυλούσα όλα σε μία από τις ΚΡΥΨΩΝΕΣ

μου, ανάμεσα στο στρώμα & το σομιέ & μια νύχτα που έβαλα το χέρι μου για

να χαϊδέψω την κάλτσα ανακάλυψα ότι ο θησαυρός μου είχε χαθεί. & όποιος &

αν τον είχε πάρει, η Μαμά ή ο Μπαμπάς, δε μου είπε τίποτα. Αλλά & εγώ δεν

είπα τίποτα για να μην προδοθώ.

& ΤΩΡΑ Ο ΜΠΑΡΙ ΕΙΧΕ ΓΥΡΙΣΕΙ ΠΙΣΩ, ΣΕ ΜΕΝΑ! Αλλά ολόχρυσος &

αστραφτερός στον ήλιο & μάλιστα πιο όμορφος, ελκυστικός όπως όλα τα αγό-

ρια στην εφηβεία που είναι τόσο σίγουρα για τον εαυτό τους & κορδώνονται με

τους φίλους τους & κάνουν φιγούρα στα κορίτσια. «ΣΚΙΟΥΡΟΣ» ήταν το όνο-

μα που του έβγαλα μεμιάς, εκείνα τα ξανθοκάστανα μαλλιά του & η ενέργειά

του & τα χαζά παιχνίδια του & το δυνατό κακάρισμά του. Το «ΣΚΙΟΥΡΟΣ»

μου ήρθε από μόνο του & αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω. Δε θα μπορούσε

να είναι ένα τυχαίο γεγονός. Ο Κ_ Π_ είχε μείνει αποσβολωμένος σαν κάποι-ος να με είχε χτυπήσει στο κεφάλι με ένα σφυρί. & ο πούτσος μου ξύπνιος, να

θαυμάζει τη θέα.

Γιατί μπροστά μου είχα το αληθινό μου ΖΟΜΠΙ. Δε χωρούσε αμφιβολία.

Όμως ο Κ_ Π_ ήρεμος & συγκεντρωμένος, ξανάπιασα δουλειά, κ.λπ. Πή-

ρα την ψαλίδα & συνέχισα τη δουλειά μου. & όλες μου οι σκέψεις για μελαχρι-

νά, μελαμψά υποκείμενα, για τον Ραμίντ &C τον Ακίλ & τον Αμπντέλα & τους



υπόλοιπους που ζουν κάτω απ' την ίδια στέγη στο 118 της οδού Νορθ Τσερ-

τς & ακόμα & για τη Βελούδινη Γλώσσα χάθηκαν μέσα σε εκείνα τα λιγοστά

δευτερόλεπτα, σαν να ήταν σκατά & να 'χα μόλις τραβήξει το καζανάκι.

8 9



105

σάπιοι. Με την εξαίρεση κάποιων περιστασιακών μικροδιαρροών, το ντεπόζιτοτου νεροΰ είναι άδειο βεβαίως, δεν έχει χρησιμοποιηθεί τα τελευταία σαράντα

χρόνια. & είναι ανοιχτό από πάνω. Τους βροχερούς μήνες βρομάει η αποχέ-

τευση εδώ κάτω αλλά εγκατέστησα & δεύτερη αντλία. Έπεισα τον Μπαμπά ότι

είναι αναγκαίο να συντηρούμε το κτήριο, & είναι.

Για να φτάσεις στο βάθος του παλιού υπογείου πρέπει να κινηθείς αργά &

προσεκτικά, σκυμμένος. Πρέπει να έχεις δυνατό φακό. Πρέπει να έχεις γερή

όραση. Πρέπει να μπορείς να προχωράς χωρίς να παίρνεις βαθιές ανάσες επει-

δή βρομάει. Πρέπει να έχεις θέληση που να μην κάμπτεται εύκολα.

Πάνε μήνες τώρα που δουλεύω & η μετατροπή του ντεπόζιτου έχει σχεδόν

τελειώσει & σύντομα θα μπορώ να το χρησιμοποιήσω. Αν & φαντάζομαι ότι θα

συναντήσω κάποια δυσκολία μέχρι να βάλω στο εσωτερικό του τη «χειρουργική

τράπεζά» μου & ένα πτυσσόμενο τραπέζι τραπεζαρίας από το Στρατό Σωτη-

ρίας, απ' όπου πήρα & την ντουλάπα μου, είναι μάλλον το καταλληλότερο.

Θα πρέπει να αναφέρω ότι η ντουλάπα μου είναι στο δωμάτιο μου. Την έτρι-

ψα & την καθάρισα & την ψέκασα με απολυμαντικό & τη χρησιμοποιώ για ρού-

χα, παπούτσια, κ.λπ. & για το μπουκάλι του ενός λίτρου με τη φορμαλδεΰδη που

περιέχει ένα ενθύμιο που κράτησα από το ΜΕΓΑΛΟ για γούρι & το ίδιο το μπου-

κάλι είναι προσεκτικά τυλιγμένο με αλουμινόχαρτο & γύρω γύρω σελοτέιπ. & πε-

ριοδικά, βιντεοκασέτες, φωτογραφίες polaroid, κ.λπ. Πάντοτε κλειδωμένη.

Το παλιό μέρος του υπογείου & το ντεπόζιτο είναι τα καίρια σημεία, βέβαια.

Ένα υγιές Ζ Ο Μ Π Ι θα μπορούσε να ζήσ ει εκεί & εγώ δεν ξέρω πό σα χρ όνι α για-

τί ποιος θα ήξερε κάτι γι ' αυτό; Ποιος, εκτός από τον Κ_ Π_, τον ΕΠΙΣΤΑΤΗ;& αν ένα Ζ Ο Μ Π Ι αποδε ιχτε ί αποτυχία μπορώ πάν τοτ ε να σκάψω το έδαφος

& να το ξεφορτωθώ χωρίς άσχημες συνέπειες για την ασφάλειά μου & την υγι-

εινή μου. & μια νέα πόρτα αντικατέστησε την παλιά σαπισμένη πόρτα & την

περασμένη εβδομάδα αγόρασα ένα ατσαλένιο λουκέτο από ένα πολυκατάστη-

μα, για περισσότερη ασ(ράλεια.



Ο Κ - Γ Τ - Τ Ρ £ Λ Ο * Ί Α Τ Ο Ν Ι Κ ί ο γ ρ ο / / /

-έγραψα με κόκκινο μαρκαδόρο σε μια τουαλέτα του εστιατόριου Humpty

Dumpty οτη λεωφόρο Λέικβιου, στο Ντέιλ Σπρινγκς, όπου ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ δού-

λευε βοηθός σερβ ιτόρου. Γούσταρα σαν τρελός όταν σκεφτόμουν ότι ο

ΣΚΙΟΥΡΟΣ θα χρησιμοποιούσε την τουαλέτα & θα απορούσε με αυτή τη φρά-

οη αφού δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο «ΣΚΙΟΥΡΟΣ» πόσο μάλλον ο «Κ_ Π_»!

Πόσων αγνώστων το βλέμμα θα έπεφτε πάνω στο «Ο Κ_ Π_ ΤΡΕΛΟΣ ΓΙΑΤ Ο Ν Σ ΚΙ ΟΥ ΡΟ !! !» χωρίς κατανόηση του τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις! Νιώθω

την απίστευτη ενέργεια ενός πύρινου κομήτη οτον πούτσο μου.

Το ωράριο του ΣΚΙΟΥΡΟΥ στο Humpty Dumpty (αν το ε ίχα καταλάβει

σωστά) ήταν Τετ.-Πέμ.-Παρ. από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 6 το απόγευμα.

Θα πρέπει να ήταν δουλειά μόνο για το καλοκαίρι. Ένα απόγευμα που είχα

παρκάρει το φορτηγάκι μου στο πάρκινγκ & καθόμουν μέσα & περίμενα τον

ΣΚΙΟΥΡΟ τον είδα να βγαίνει από την πίσω πόρτα στις 6:06 μ.μ. & τον πε-

ρίμενε μια γυναίκα -πιθανότατα η μητέρα του— με ένα στέισον-βάγκον αλλά άλ-

λες φορές καβαλούσε το ποδήλατο του -δεμένο με αλυσίδα μαζί τα ποδήλατα

δυο τριών άλλων υπαλλήλων στο πίσω μέρος του εστιατορίου- & επέστρεφε

μόνος του στο σπίτι του στην οδό Σίνταρ, μία απόσταση 3,8 χιλιομέτρων. Τε-

λικά ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ δεν ήταν γείτονας της Γιαγιάς όπως είχα συμπεράνει αρ-

χικά αλλά πήγαινε συχνά σε εκείνο το σπίτι για να κολυμπήσει στην πισίνα του

φίλου του & να ακούσει ροκ δυνατά &C να παίξει όπως όλα τα παιδιά της ηλι-

κίας του. (Καλό σημάδι, ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ δεν ήταν γείτονας της Γιαγιάς. Γιατί οι

γείτονες είναι πάντοτε αυτοί που ανακρίνει πρώτους η Αστυνομία.) Όταν ο

ΣΚΙΟΥΡΟΣ έπαιρνε το ποδήλατο του ήταν εύκολο να τον ακολουθήσω μέχρι

το σπίτι του.



Στάθηκε στις μΰτες των ποδιών της για να μου χαϊδέψει το μάγουλο. Μια πα-

χουλή γριά, αλλά & εύθραυστη. Λένε ότι τα κόκκαλά τους δεν είναι ανθεκτικά,

είναι κούφια & σπάνε εύκολα. Τα ξεπλυμένα άχρωμα μάτια της για μια στιγμή

νόμισα ότι καθρεφτίζονταν μέσα τους μικροσκοπικοί ΚΟΥΕΝΤΙΝ τι παράξε-

νο! Γιατί από τη στιγμή που θα σε αγαπήσουν όταν είσαι μωρό, παράξενη σάρ-

κα τους βγαλμένη από το ίδιο τους το σώμα ή από το σώμα των παιδιών τους,

σε βλέπουν πάντοτε σαν ΜΟΡΟ.

9 4



Ένα σχέδιο είχε αρχίσει να σχηματίζεται σαν όνειρο σε αργή κίνηση & δεν ήθε-

λα να το κάνω να πάει πιο γρήγορα. Αν & ήξερα ότι το καλοκαιρινό ωράριο του

ΣΚΙΟΥΡΟΥ θα τέλειωνε την 1η του Σεπτέμβρη. Πράγμα που άφηνε πόσες βδο-

μάδες στον Κ_ Π_ γ ια να τον αιχμαλωτίσε ι ; Σκάρτες πέντε , μόλις . & ο

ΣΚΙΟΥΡΟΣ δούλευε στο Humpty Dumpty μόνο τρεις μέρες τη βδομάδα.

Είχαν πιάσει για τα καλά οι ζέστες του καλοκαιριού στο Μίσιγκαν & έκοψαεντελώς τα φάρμακά μου & ήμουν λιγότερο ντροπαλός με την ΟΠΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ

& έβλεπα πράγματα που συνήθως δεν τα έβλεπα. & τα ένιωθα βαθιά μέσα μου

& τα συλλογιζόμουν. Ο υπεύθυνος άνθρωπος διαμορφώνει ο ίδιος την τύχη τον έχει

πει ο Μπαμπάς. Μνημονεύοντας κάποιο σπουδαίο φιλόσοφο.

Από εκείνο το Σάββατο στο σπίτι της Γιαγιάς, όταν κατασκόπευσα το θή-

ραμα μου μέσα από το λιγούστρο, ήξερα ότι θα τον έπιανα τον ΣΚΙΟΥΡΟ μου.

Ποτέ μου δεν αμφέβαλα. Μπορεί να με προκαλούσε & να έπαιζε μαζί μου όταν

βουτούσε στην πισίνα & φώναζε & γελούσε έτρεχε & το στενό μαγιό του έστα-

ζε νερό & στο Humpty Dumpty το βλέμμα του να μη σταματούσε δευτερόλε-

πτο πάνω μου σαν να μην υπήρχε κανένας στο τραπέζι όπου καθόμουν αλλά αυ-

τό δε θα απέτρεπε ό,τι θα συνέβαινε. Το τμήμα Κ του μεγάλου κομήτη διαλύθη-

κε σε μικρότερα πύρινα τμήματα επειδή πλησίασε πολύ κοντά στο Δία & το τρο-

μακτικό βαρυτικό του πεδίο & τώρα θα συγκρουστεί με το στόχο του & θα εκρα-

γεί & ήταν γραφτό να γίνει αυτό & θα γίνει. Γραφτό από την αρχή του Χρόνου.

Μόνο που: η στρατηγική του Κ_ Π_ θα ήταν 100% διαφορετική από εκεί-

νη που ακολούθησε στο παρελθόν. Είχε να κάνει με το Ντέιλ Σπρινγκς & όχι

με το κέντρο της πόλης ή κάποιο έρημο κομμάτι κάποιου αυτοκινητόδρομου.

Είχε να κάνει με ένα λευκό αγόρι από υψηλή/μεσαία κοινωνική τάξη, ένα παιδί



105

(έτσι θα τον έβλεπαν οι γονείς του) & δεν ήταν μαύρος ή μιγάς & τον αγαπού-σαν πολλοί & θα το καταλάβαιναν αμέσως αν εξαφανιζόταν. & θα ειδοποιού-

σαν την αστυνομία μες στον πανικό τους. Σίγουρα.

Αλλά & αυτό μου άρεσε. Γιατί ποτέ στο παρελθόν ούτε μία φορά απ' όσο γνω-

ρίζω δεν είχαν μάθει οι μπάτσοι για την εξαφάνιση κάποιου από τα υποκείμενά

μου, ούτε βέβαια είχαν ξεκινήσει κάποια έρευνα. & έτσι αυτή τη φορά θα ήταν δια-

ιρορετικά & ήμουν σίγουρος ότι θα (ραινόμουν αντάξιος της πρόκλησης. Τόσο με-

γάλη ήταν η ανάγκη που ένιωθα, η πείνα, ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ είχε μπει στη ζωή μου σαν

ολόλαμπρος άγγελος - άξιζε ως & να πεθάνω για κείνον, δε χωράει συζήτηση!

Γιατί κατά πάσα πιθανότητα ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ δε θα έκανε οτοστόπ στο Ντέιλ

Σπρινγκς & αν έκανε θα ήταν απίθανο να περάσει μπροστά του ο Κ_ Π_ με το

φορτηγάκι του, μία στο εκατομμύριο ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΕΡΙ-

Μ Ε Ν Ω Τ Ο Σ Ο ΠΟ ΛΥ , ΕΤ Σ Ι Δ Ε Ν ΕΙΝΑΙ; - θα έπρεπε να καταστρωθεί νέα

στρατηγική. Ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ δε θα έμπαινε με τη θέλησή του στο φορτηγάκι.

Τον ΣΚΙΟΥΡΟ θα έπρεπε να τον χτυπήσω & να τον αιχμαλωτίσω & να τον βά-

λω σηκωτό & ίσως & το ποδήλατο του; Ίσως. & αυτό θα έπρεπε να γίνει χω-ρίς μάρτυρες, βεβαίως. Το βράδυ θα ήταν καλύτερα, αλλά να τη στήσω έξω από

το σπίτι του στην οδό Σίνταρ χωρίς να ξέρω πότε θα επιστρέψει & χωρίς να ξέ-

ρω αν θα είναι μόνος του; Θα ήταν δύσκολο. Γιατί θα αναγνώριζαν το φορτηγά-

κι μου, που έχει το χρώμα της άμμου. Το Ντέιλ Σπρινγκς έχει ιδιωτική αστυνο-

μία & περιπόλους κατοίκων. & να μπω στο ίδιο το σπίτι του ΣΚΙΟΥΡΟΥ & να

ρισκάρω να χτυπήσει ο συναγερμός, κ.λπ.; - όχι, γάμα το.

Δούλευα στης Γιαγιάς & πέρασα με το φορτηγάκι μου από την οδό Σίνταρ &έφαγα στα Humpty Dumpty & εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, δεν μπορούσα να κρα-

τηθώ μακριά του, & σκεφτόμουν μελαγχολικά τον ΣΚΙΟΥΡΟ & όταν δεν ήταν εκεί

& όταν ήταν. Κοιτούσα τον ΣΚΙΟΥΡΟ & σκεφτόμουν Σ'αγαπώ, σε θέλω, θα πέθαινα

για σένα, είσαι τόσο υπέροχος, γαμώ το, γιατί δε με κοιτάς; δε μου χαμογελάς;'\σως & να

είχα παραμελήσει τα καθήκοντα μου στο 118 της οδού Νορθ Τσερτς αλλά ήταν κα-

λοκαίρι & μόνο πέντε δωμάτια ήταν νοικιασμένα &C αν δεν έβγαζα τα σκουπίδια

στο πεζοδρόμιο τη μία εβδομάδα, σίγουρα θα τα έβγαζα την επόμενη. & έκανα κα-

θαριότητα & συντήρηση όταν χρειαζόταν. & ψέκαζα τακτικά για τις κατσαρίδες.

Πήρε τηλέφωνο η Μαμά & άφησε ένα μήνυμα & νόμιζα ότι θα γκρίνιαζε ως

συνήθως αλλά αντιθέτως με ευχαριστούσε που ήμουν Τ Ο Σ Ο Κ ΑΛ Ο Σ ΜΕ ΤΗ

ΓΙΑΓΙΑ, ΚΟ YE N- TI N!



S 7

Ήταν ρίσκο που έτρωγα στα Humpty Dumpty τόσο συχνά, αλλά δεν μπο-

ρούσα να μείνω μακριά του. Το φορτηγάκι μου το άφηνα στο πάρκινγκ μερικές

φορές, άλλες στο απέναντι πεζοδρόμιο ή έξω από ένα μανάβικο εκεί κοντά ή ακό-

μα & στην πίσω μεριά του τετραγώνου για να μην κινήσω υποψίες. Αλλά το

πάρκινγκ των Humpty Dumpty ήταν σχεδόν πάντα γεμάτο & το εστιατόριο εί-

χε πολύ κόσμο, εκτός από τις 3-4 μ.μ., αλλά εγώ προτιμούσα να πηγαίνω μετά

τις 5 μ.μ. γιατί τότε είχε πολλούς πελάτες & οικογένειες με μικρά παιδιά &

υπήρχαν λιγότερες πιθανότητες να προσέξει κάποιος τον Κ_ Π_. & αν έμενα

έως τις 6 μ.μ. όταν άλλαζαν βάρδια οι βοηθοί των σερβιτόρων, έβλεπα τονΣΚΙΟΥΡΟ να φεύγει, να φεύγει για το σπίτι με το ποδήλατο του. Εκείνη τη δια-

δρομή που ακολουθούσε, την είχα απομνημονεύσει.

Τον ακολουθούσα με το φορτηγάκι μου από ασφαλή απόσταση. Ή έκανα τον

κύκλο του τετραγώνου για να παρκάρω & περίμενα να περάσει μπροστά μου α-

νυποψίαστος. Αχ πώς οδηγούσε το ποδήλατο του ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ! — γρήγορα &

σκυφτός & χωρίς περιττές κινήσεις. Ήταν διορατικός στο δρόμο & περνούσε

επιδέξια ανάμεσα από τα αυτοκίνητα στη λεωφόρο Λέικβιου όταν είχε κίνηση.& έκοβε δρόμο από έναν παράδρομο &C περνούσε από ένα στενό & έβγαινε στο

πίσω μέρος μιας εκκλησίας, στο πάρκινγκ. Ένα καπέλο των Tigers φορεμένο με

το γείσο προς τα πίσω στο κεφάλι του & τα ξανθοκάστανα μαλλιά του πιασμέ-

να σε μια μικρούλα αλογοουρά στο σβέρκο του &C πόσο πολύ έμοιαζε με αγόρι

αλλά & με άντρα επίσης, ήταν σχεδόν άντρας, με το στόμα του, που μπορούσε

να χαμογελάσει πλατιά ή να μορφάσει σαρκαστικά, & τα μάτια του, που μπορού-

σαν να είναι τόσο ζεστά ή τόσο διαπεραστικά & με τον τρόπο που έπιανε το τι-

μόνι του ποδηλάτου του & με τις γυμνασμένες γάμπες του & τους μηρούς του

& με την καμπύλη που σχημάτιζε η σπονδυλική του στήλη, που έδειχνε τόσο ελα-

στική - μου κοβόταν η ανάσα όταν σκεφτόμουν ότι αυτό το αγόρι θα γινόταν το

Αργότερα στα Humpty Dumpty βλέπω τον ΣΚΙΟΥΡΟ να κουβαλάει ένα δί-

σκο με άπλυτα πιάτα, κ.λπ. στον ώμο του. & οι νεανικοί του μύες φουσκώνουν

& η μικρή αλογοουρά στο σβέρκο του-

ΖΟΜΠΙ μου!



& ερεθίζομαι τόσο πολύ που αφήνω το Σπέσιαλ Χάμπουργκερ Humpty

Dumpty στη μέση & πάω στη τουαλέτα & μαλακίζομαι σε μία από τις καμπί-

νες βογγώντας & κλαψουρί ζοντας. Έν α αληθι νό Ζ Ο Μ Π Ι θα ήταν δικό μου για

πάντα. Θα γονάτιζε μπροστά μου & θα έλεγε: ΣΕ ΑΓΑΠΩ, ΑΦΕΝΤΗ. ΔΕΝ

Υ Π Α Ρ Χ Ε Ι ΚΑ ΝΕ ΝΑ Σ Α Λ Α Ο Σ Π Ε Ρ Α Α Π Ο Ε ΣΕ Ν Α , Α Φ Ε Ν Τ Η . Γ Α Μ Α Μ Ε

ΑΠ' ΤΟΝ ΚΩΛΟ, ΑΦΕΝΤΗ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΤΩΣΩ. & σκουπίζω το κολ-

λώδες σπέρμα σε μερικά φύλλα χαρτί υγείας & επιστρέφω στο τραπέζι μου όπου

θα τα αφήσω κρυμμένα μέσα στη χαρτοπετσέτα μου για να τα μαζέψει ο

ΣΚΙΟΥΡΟΣ ανυποψίαστος .

Τ Ο Ζ Ο Μ Π Ι Μ Ο Υ !Δεν πεινούσα πολύ (αφού είχα φάει στης Γιαγιάς) & όμως καταβρόχθισα δύο

Σπέσιαλ Τεξ-Μεξ (μπιφτέκια με λειωμένο τυρί, κρεμμύδια & κόκκινη πικάντικη

σάλτσα) & δύο μερίδες Σπέσιαλ Τηγανητές Πατάτες Humpty Dumpty, πηγμέ-

νες στο λάδι & το αλάτι. Δύο μεγάλα ποτήρια Coca-Cola & κάνα δυο φλιτζάνια

σκέτο καφέ για να με χτυπήσει η καφεΐνη. & τα διεγερτικά που είχα πάρει το

πρωί. Ζαλισμένος & κουρασμένος επειδή είχα μαλακιστεί τόσο δυνατά & η όρα-

σή μου πότε θόλωνε & πότε καθάριζε & η σερβιτόρα με την τσίχλα στο στόμα με

ρίότησε κάτι — Κύριε; Δε νομίζω ότι την άκουσα καλά & ανασήκωσα τους ώμους

μου & απομακρύνθηκα αδιάφορα. Αλλά πού ήταν ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ; Δεν έβλεπα

πουθενά τον ΣΚΙΟΥΡΟ! Ένα βουητό στα αυτιά μου & δυνατή ροκ να βγαίνει

από τα ηχεία πάνω από το κεφάλι μου & φωνές παιδιών & γέλια να αντηχούν σαν

μέσα στο ίδιο μου το κρανίο. & τότε εμφανίστηκε ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ & βοηθούσε ένα

άλλο αγόρι να καθαρίσει ένα τραπέζι που ήταν σαν να είχαν φάει γουρούνια εκεί,

το σκούπιζαν με κάτι σφουγγάρια & πετούσαν τις χαρτοπετσέτες, τα πλαστικά πο-

τήρια, κ.λπ. σε έναν πλαστικό κάδο. Ο άλλος βοηθός ήταν στην ηλικία τουΣΚΙΟΥΡΟΥ & οι δυο τους ήταν φιλαράκια & όλο γελούσαν. (Αν το βλέμμα τους

έπεφτε πάνω στον Κ_ Π_, που τους παρακολουθούσε, πώς θα αντιδρούσαν;) Ο

ΣΚΙΟΥΡΟΣ είναι έξυπνος & σέξι & το ξέρει, είμαι σίγουρος. & έχει καλύτερη



105

μυϊκή διάπλαση από το φίλο του. Το δέρμα του είναι λιγάκι ξεθωριασμένο γύρω

απ' το στόμα του & ο ίδιος έχει τη συνήθεια να κάνει μορφασμούς & να γουρλώ-

νει τα μάτια του, εκείνο το περιπαιχτικό βλέμμα που βλέπεις σε παιδιά αυτής της

ηλικίας. Κάποιοι φίλοι του μπαίνουν στο εστιατόριο & ξεκινάει μια ανταλλαγή

πειραγμάτων & αστείων & προσβολών. Γιατί ο Κ_ Π_ δεν είχε φίλους σαν & αυ-

τούς, φίλους που να με συμπαθούσαν, φίλους που να είναι σαν αδέλφια; σαν δίδυμοι

αδερφοί μου; & τώρα όταν με βλέπουν τα μάτια τους περνούν από πάνω μου χω-

ρίς να με προσέχουν. Οι παλιοκαριόληδες ούτε που με βλέπουν.

Το χέρι μου έτρεμε! — μου γλίστρησε το πιρούνι & έπεσε στο πάτωμα με ένα

μεταλλικό ήχο την ώρα που ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ περνούσε από μπροστά. Γρήγορος

& ευγενικός ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ μού έφερε ένα καθαρό πιρούνι, δε χρειάστηκε ούτε

καν να το ζητήσω. Ορίστε, κύριε! με ένα χαμόγελο. & εγώ είπα ΟΚ, ευχαριστώ!

& αν & σήκωσα το βλέμμα μου να τον κοιτάξω στα μάτια, δεν υπήρξε οπτική

επαφή, ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ ήδη απομακρυνόταν. Μια φευγαλέα ματιά στα γαμάτα-

πρασινωπά του μάτια, όμως. Δια(ρορετικά από όλα τα άλλα μάτια που έχω δει

ποτέ . ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΜΟΥ.Ούτε καν με είχε προσέξει, μάλλον. & αυτό ήταν καλό. Δεν προσέχουν τύ-

πους στην ηλικία μου, αυτό είναι καλό. Εντάξει, με πλήγωσε αυτό, με τσάτισε

& θα το πληρώσει αυτό μια μέρα το αρχιδάκι, σύντομα αλλά πράγματι ήταν καλό.

Κ_ Π_, ο αόρατος άνθρωπος.

Τι φορούσα: χακί σορτς & ένα βρόμικο, αμάνικο φούτερ (φαρδύ, για να κρύ-

βει τη μικρή μπιροκοιλιά μου) & τα γυαλιά μου σε στιλ πιλότου & κάτι μισο-

διαλυμένα σανδάλια. Πριν που δούλευα στης Γιαγιάς (ρορούσα & μια κόκκινη

μπαντάνα στο κεφάλι μου σαν να ήμουνα κάποιος γαμάτος μαύρος τυπάς & μες

στη ζέστη την είχα μουσκέψει στον ιδρώτα. Θα πρέπει να μύριζα αρκετά, δεν

είχα μπει στον κόπο να κάνω ένα ντους, όπως μου είχε προτείνει η Γιαγιά.

Το παραπλανητικό μέσο μου για εκείνη τη μέρα ήταν ένα εκ γενετής σημάδι

στο αριστερό μου μάγουλο. Ζωγρα(ρισμένο με ζουμί από βατόμουρο & κόκκινο

μαρκαδόρο. Σαν αστέρι, στο μέγεθος μικρού νομίσματος. Για να προσέχουν εκεί-

νο αντί για εμένα.

U f l £Κ Γ ε Ν Ν β Τ Η * 2WHM

ι Ρ μ β Γ ε θ ο ί )



Η σερβιτόρα μσΰ έφερε το λογαριασμό, ήταν $16,95 & άφησα φιλοδώρημα

$5. «Κοίτα να πάρει & ο βοηθός κάτι απ' αυτό», είπα στη σερβιτόρα.

«Πώς είπατε;»

«Ο βοηθός. Εκείνο το παιδί εκεί πέρα, με την αλογοουρά. Αφήνω $5 (ριλο-

δώρημα & θέλω να πάρει & εκείνος το μερίδιο του».

Η σερβιτόρα επιβράδυνε λίγο το μάσημα της τσίχλας της & με κοίταξε & α-

νοιγόκλεισε τα μάτια της & κοκκίνισε λιγάκι λες & την είχαν πιάσει να κλέβει, για-

τί σίγουρα αυτό είχε συμβεί. Το βρομόμουνο σχεδίαζε να τσεπώσει τα $5 για πάρ-

τη της. Λέει: «Τα μοιραζόμαστε τα φιλοδωρήματά μας, κΰριε. Είναι η πολιτική μας».

«ΟΚ, μια παρατήρηση έκανα».

«Είναι η πολιτική των Humpty Dumpty, κύριε. Τα μοιραζόμαστε όλοι».

«ΟΚ», είπα & σηκώθηκα από το τραπέζι μου & στάθηκα στα ασταθή μου

πόδια & τα γυαλιά μου γλίστρησαν ως τη μέση της μύτης μου, «—όλα εντάξει.

Όλα μια χαρά».

Αν ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ είχε παρακολουθήσει τη σκηνή & τώρα κοιτούσε τον Κ_

Π_ να απομακρύνεται με το κεφάλι ψηλά, δεν μπορούσα παρά να το υποθέσω.

100



Ο Κ_ Π _ ΣΥ ΝΕ Χ ΩΣ ΚΑ Υ Λ ΩΜ Ε ΝΟ Σ!

Βροχή από παράξενα πράγματα στη ζωή μου εκείνο το καλοκαίρι! — σαν τα

21 «λαμπρά μαργαριτάρια» του κομήτη, που ΕΞΕΡΡΑΓΗΣΑΝ ένα ένα στο μυα-

λό μου! & προοπτική για περισσότερα, & ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!

& έβλεπα με ΝΕΑ ΜΑΤΙΑ, & χρειαζόμουν μόνο λίγες ώρες ΰπνου, γεμάτου

με σχέδια, & μεγάλη μυϊκή-ενέργεια & ζέση & ελπίδα για την αιχμαλώτιση τουθηράματος μου & ΤΟ Ζ Ο Μ Π Ι Μ Ο Υ να με περι μένε ι στο παλιό ντεπόζιτο του

Παππού!

Το πρόσεξε ακόμα & ο Δρ. Ε_ που συνήθως χασμουριόταν καθόλα τα 50 λε-

πτά της συνεδρίας μας & έβγαζε τα γυαλιά του για να τρίψει τα μάτια του που

είχαν το χρώμα του κάτουρου. Μίλησε για ένα υγιές χρώμα στ ο δέρ μα μου & ρώ-

τησε πώς πάνε τα πράγματα στη ζωή μου; & εγώ είπα τα πράγματα πάνε πολύ

καλά γιατρέ, χαμογελώντας ντροπαλά αλλά σαν να το εννοούσα, δεν έλεγα μα-

λακίες & είμαι περήφανος & μετά ο Δρ. Ε_ ρώτησε αν έπαιρνα τα φάρμακά μου

αδιαλείπτως , τρεις φορές τη μέρα μετά το φαγητό; & είπα ναι γιατρέ & μετά ρω-

τάει αν άρχισα να βλέπω όνειρα; μήπως θυμάμαι κανένα όνειρο; & είπα ναι για-

τρέ & εκείνος με κοίταξε με τα μάτια του να ανοιγοκλείνουν σαν να ήμουν ένας

σκύλος που 'χε ξαφνικά σταθεί στα πισινά του πόδια & είχε αρχίσει να μιλάει

στη γλώσσα των ανθρώπων.

«Εσύ, Κουέντιν; Εσύ είδες όνειρο;»

«Ναι, γιατρέ».

«Τι είδες;»

«Κοτοπουλάκια».

«Πώς είπες;»



1 4 6

«Κοτοπουλάκια. Μικρά κοτόπουλα».Σιωπή, & μετά ο Δρ. Ε_ έσπρωξε τα γυαλιά του στην κορυφή της μύτης του

& συνέχισε να με κοιτάζει. Τα κατουρομάτια του άγρυπνα & απορημένα, για

πρώτη φορά σε δεκαέξι μήνες. «Μάλιστα — και τι έκαναν τα κοτοπουλάκια στο

όνειρο σου, Κουέντιν;»

«Δεν ξέρω», είπα & αυτό ήταν αλήθεια, τότε τουλάχιστον, «-απλώς ήταν

εκεί».

Αισθανόμουν τόσο καλά μετά που παρολίγο —παρολίγο!— να πω στο Δρ. Ε_ ότι δεν

τον χρειαζόμουν άλλο & τα σκατοφάρμακά του να τα χώσει στον κώλο του.

& αργότερα εκείνη τη μέρα που ήταν Τρίτη, & ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ δε θα δούλευε

στα Humpty Dumpty & ήταν μια αποπνικτική μέρα με ψιλόβροχο οπότε δε θα

ήταν ούτε στην πισίνα του <ρίλου του δίπλα στο σπίτι της Γιαγιάς, διέσχιζα την

πανεπιστημιούπολη με γρήγορο βήμα & όπως πάντα έκανα μια παράκαμψη γύ-

ρω από το κτήριο «Έρασμος» & φορούσα το χακί σορτσάκι μου & ένα φαρδύμακό μπλουζάκι που έγραφε Vernon University & τα γυαλιά μου & μου έριχναν

μερικά απορημένα βλέμματα αλλά & μερικά που φανέρωναν αποδοχή. Είχαν

αρχίσει τα καλοκαιρινά μαθήματα & τα παιδιά με ρούχα σαν τα δικά μου. Εκτός

βέβαια από τους γερομαλάκες τους καθηγητές που τους συναντάς πάντα στην

πανεπιστημιούπολη & σε κοιτάνε λες & είσαι τέρας της φύσης ή Ναζί. Ή κά-

τι ακόμα χειρότερο. Αλλά αισθανόμουν γαμάτα μετά το χθεσινοβραδινό όνειρο

με τα ΚΟΤΟΠΟΥΛΑΚΙΑ & αναρωτιόμουν τι να σήμαινε & ήμουν σίγουροςότι θα έπαιρνα μια απάντηση, & σύντομα.

& στο κτήριο «Δαρβίνος» όπου δεν είχα πάει για χρόνια & χρόνια πήγα με

τις σκάλες στον τρίτο όροφο σαν να ήξερα πού πήγαινα. Έχωσα το κεφάλι μου

σε ένα μεγάλο αμφιθέατρο, αλλά δεν ήταν αυτό. Έχωσα το κεφάλι μου στα γρα-

φεία του τμήματος Βιολογίας, αλλά δεν ήταν αυτό. Έχωσα το κεφάλι μου σε

ένα εργαστήριο με τόσο δυνατή μυρωδιά που άρχισαν να με τσούζουν τα μάτια

μου & ήταν αυτό. Εκεί όπου πριν χρόνια είχα δει στοιβαγμένα κλουβιά με γά-

τες, κουνέλια, πιθήκους με ηλεκτρόδια χωμένα στα κρανία τους. Κάποια από τα

ζώα ακίνητα στα κελιά τους & κάποια στριφογυρνούσαν & είχαν μυϊκούς σπα-

σμούς. Κάποια χωρίς όραση αν & τα μάτια τους γυάλιζαν. & όλα χωρίς φωνή

αν & άνοιγαν τα στόματά τους & έβγαζαν σιωπηλές κραυγές που δονούσαν τον



& εκείνη με κοιτάζει κάπως φοβισμένη ξανά & διστακτική. Λέει: «Δεν κάνω

τέτοιου είδους έρευνα».

& εγώ λέω: «Οΰτε & εγώ, είμαι στο διδακτορικό μου στη Φυσική όπως σου

είπα. Αλλά πώς το κάνουν; Είναι εύκολο ή δύσκολο;»

& η Πλακουτσομούρα κουνάει το κεφάλι της λες & δεν ξέρει. & έχω αρχί-

σει να τσατίζομαι κάπως αλλά δεν το δείχνω. Λέω: «Εντάξει, πού ακριβώς είναι

οι δικές σου φωνητικές χορδές;»

& η Πλακουτσομούρα φέρνει τα δάχτυλά της στο λαιμό της λες & ελέγχει

να δει αν έχει. «Μπορείς να τις νιώσεις», λέει. «Δονούνται όταν τις αγγίζεις, όταν

μιλάς».

1 0 4



1 0 5

Μ Ε Τ Ρ Η Σ Ι Μ Α & Μ Η Μ Ε Τ Ρ Η Σ Ι Μ Α Μ Ε Γ Ε Θ Η !

Για πολύ καιρό, & εγώ δεν ξέρω πόσα γαμημένα χρόνια απ' τη ζωή του Κ_

Π_, ιραίνονταν ίσως σαν ένα επιστημονικό πείραμα, σαν ένα αξίωμα λόγου χά-

ριν για το πώς μετακινείσαι αριστερά ή δεξιά, πέντε δέκα εκατοστά & όχι πα-

ραπάνω. Ή πώς ψηλώνεις. & όλο το Σύμπαν επαναπροσαρμόζεται. & άλλοι γεν-

νιούνται με αισθητήριο γι' αυτό αλλά όχι ο Κ_ Π_. Το αξίωμα —αν & δεν το εί-χα διατυπώσει τότε, ήμουν πολύ μικρός- του πώς πάω & στέκομαι κολλητά στα

αγόρια στην ουρά του εστιατορίου, στον Μπρους & τους φίλους του. Ή πώς μπαί-

νω στα ντους στο σχολείο την κατάλληλη στιγμή, με το κατάλληλο βήμα, & το

κεφάλι & τους ώμους στην κατάλληλη γωνία. &C χθες αγόρασα τρεις δωδεκάδες

κοτοπουλάκια στο μαγαζί ενός πτηνοτρόφου στο Λούντινγκτον γιατί αυτό ήταν

κάτι που ο Κ_ Π_ δεν είχε κάνει ποτέ στη ζωή τον & όταν το έκανε έστω & μία φο-

ρά άλλαξε, έγινε κάποιος άλλος. Ή εκείνους τους μήνες στο Πανεπιστήμιο του

Ανατολικού Μίσιγκαν όταν ο Κ_ Π_ πάλευε να ΞΑΝ ΑΒ ΡΕ Ι Τ Ο Ν ΕΑ ΥΤ Ο Τ Ο Υ

αγόραζε ρούχα & παπούτσια που δεν ήταν του γούστου του αλλά έμοιαζαν με

εκείνων που παρατηρούσε προσεκτικά & έκανε ντους δύο φορές τη μέρα (για

λίγο, μέχρι που το δέρμα μου άρχισε να ξεφλουδίζει σαν να 'χα λέπια) & πίεζε

τον εαυτό του να έχει διαφορετικό χαρακτήρα & διαφορετική υπογραφή την

οποία του πήρε πολλές βδομάδες να τελειοποιήσει. Αλλά την τελειοποίησε\



1 0 6

Μερικοί μετακινούνται προς τα αριστερά ή τα δεξιά ή προς τα πάνω ή τα κά-τω, ή προς το πιο χοντρό ή το πιο λεπτό. Άλλοι αλλάζουν το χρώμα του δέρμα-

τος τους, πιο σκούρο ή πιο ανοιχτό, ή βγάζουν φακίδες. Ή αποκτούν πιο βαριά

φωνή, όχι πια στριγκή & ένρινη. & ο Κ_ Π_ θα γινόταν σαν τον αγαπημένο του

τραγουδιστή, λόγου χάρη, τον ΝΤΕΚΕ ΝΤΕΚΕΡΣΟΝ! Αλλά κάτι που φαινό-

ταν πολύ εύκολο ήταν στην πραγματικότητα πολύ δύσκολο.

Αν είχες καρδιά, να πώς θα ράγιζε.

& τις προάλλες πήγαινα με το φορτηγάκι τη Μαμά & τη Γιαγιά σε έναν οίκο

ευγηρίας για Πρεσβυτεριανούς, στο Χόλαντ. Όπου έκαναν επίσκεψη σε κάποια

ηλικιωμένη, σταφιδιασμένη συγγενή τους & της πήγαν μια γλάστρα με βαμμένα

μπλε λουλούδια & εγώ περπατούσα πάνω κάτω στον προθάλαμο για κάμποση

ώρα & μετά έξω στο πάρκινγκ & εκεί κάποια σε αναπηρική καρέκλα & οι συγγε-

νείς της να με κοιτάζουν & τελικά ένας τους να λέει, ένας σχετικά νέος τύπος αλ-

λά η φωνή του τρεμάμενη Συγγνώμη, μήπως μπορείτε να σταματήσετε να κοιτάτε έτσι

τη μητέρα μου; & στην πανεπιστημιούπολη εκείνη τη μέρα φούντωσα όταν στο

πρόσωπο κάθε παιδιού ενός ορισμένου ύψους έβλεπα τον ΣΚΙΟΥΡΟ-ΣΚΙΟΥΡΟ-ΣΚΙΟΥΡΟ & ο πούτσος μου έγινε σκληρός σαν ρόπαλο & τα μαλλιά μου πετού-

σαν σαν αγκάθια σκαντζόχοιρου & έπρεπε να βρω μια τουαλέτα για να μαλακι-

στώ προτού ΕΚΡΑΓΩ. & ανοίγω πόρτες στα τυφλά & βρίσκομαι σε μια αίθουσα

με μια φωτισμένη σκηνή & κάτι τύποι & κάτι κοπέλες με γκέτες ή κάτι παρόμοιο

κάνουν πρόβα ένα χορευτικό με υπόκρουση κάτι τύμπανα & κάτι πνευστά & εί-

ναι τόσο απορροφημένοι στο χορό τους που δε βλέπουν τον Κ_ Π_ να τους κοι-

τάζει μέσα από τις σκιές. & τελικά κάποιος με πλησιάζει, κάποια μαλακισμένη

καθηγήτρια, γυναίκα, με γυαλιά πατομπούκαλα, & με ρωτάει ποιος είμαι, παρα-

καλώ; & εγώ γυρίζω ατάραχος προς το μέρος της & λέω, λες & αυτή είναι η πιο

φυσική απάντηση στη σκατομαλακισμένη ερώτηση της, Είμαι η οιηότητα που βρί-

σκεται στην παρούσα διασταύρωση Τόπου ό" Χρόνου — ποιος άλλος;

& εκείνη τη νύχτα στο φορτηγάκι μου, το Ford, που έχει το χρώμα της άμμου

& την αμερικανική σημαία να καλύπτει το πίσω παράθυρο, κατέβηκα την οδό

Σίνταρ, στο Ντέιλ Σπρινγκς, & πάρκαρα στις σκιές & με τα κιάλια μου στραμ-

μένα σε αχνοφώτιστα ή σκοτεινά παράθυρα σκέφτηκα Αν είμαι εδώ που είμαι, εί-

μαι αυτός που είμαι. & έτσι ήταν.



107

ΠΩΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. 28 Ιουλίου τηλεφώνησα στο δικηγόρο που

είχε προσλάβει πέρυσι ο Μπαμπάς για μένα, δεν είχα έρθει σε επαφή από εκεί-

νη τη μέρα που βγήκαμε από το διασκεπτήριο του δικαστή Α_. Είπα μιλώντας

γρήγορα Μην το πείτε στον Μπαμπά μου, σας παρακαλώ! Φοβάμαι ότι οι αστυνομι-

κοί με παρακολουθούν, με παρενοχλούν, δε μου έκαναν τίποτα ούτε μου είπαν κάτι,

αλλά μέρα νύχτα τα περιπολικά τους ανεβοκατεβαίνουν την οδό Νορθ Τσερτς. & έχωλόγο να πιστεύω ότι ανέκριναν κάποιους από τους ενοίκους της πανσιόν. & αν οι ένοι-

κοι φύγουν η φωνή μου είχε δυναμώσ ει, είχα λαχα νιάσ ει, & ο Μπαμπάς με βγά-

λει από το πόστο του επιστάτη — ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ;

Αγόρασα ένα μικρό, πτυσσόμενο τραπεζάκι κουζίνας. Όχι από το Στρατό της

Σωτηρίας αλλά από κατάστημα με έπιπλα στο Γκραντ Ράπιντς. Ο ιδιοκτήτης

με βοήθησε να το μεταφέρω & να το φορτώσω στο φορτηγάκι. Έι, δε θες και τις

καρέκλες; — πάει σετ με τέσσερις καρέκλες. & λέω Τις καρέκλες; Γιατί;

Αγόρασα λαστιχένια γάντια, κοινά, για οικιακή χρήση. Απ' αυτά για το πλύ-

σιμο των πιάτων. Αγόρασα ένα ρολό γάζα από ένα φαρμακείο. Για να φτιάξω

μια χειρουργική μάσκα.

Έβαλα φαγητό & νερό στα κοτοπουλάκια. Σε τρί α χαρτοκιβώτια με τρύπες

για τον αέρα. Είχα τραβήξει μια μακριά μπαλαντέζα στο παλιό υπόγειο & να που

μου χρησίμευσε. Ο πτηνοτρόφος με συμβούλεψε ότι θέλουνε ζέστη & έτσι έβα-

λα από μια 50άρα λάμπα πάνω από κάθε κιβώτιο. ΤΣΙΟΥΤΣΙΟΥΤΣΙΟΥΤΣΙΟΥ.

Μικροσκοπικά ράμφη & πόδια με γαμψά νύχια & κίτρινα χνουδοφτερά που

μοιάζουνε βαμμένα. Ποτέ δε σκέφτεσαι τα πασχαλινά κοτοπουλάκια που γεν-

νιούνται τέτοια εποχή.



105

μάγουλο που δεν το είχα προσέξει πιο πριν & καταπίνω μια μπουκιά χόνδρο &

μου στέκεται λίγο στο λαιμό & εκείνα τα πουτανάκια αναρριγούν & χαζογελά-

νε σαν να χύνουν & τα τρία μαζί & τρίβουν τον κώλο τους στα πλαστικά καθί-

σματα. & ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ περνάει κορδωμένος μπροστά τους, με ένα μεγάλο δί-

σκο με πιάτα στον ώμο του, ο αφέντης τους.

ΤΟ Ζ Ο Μ Π Ι Μ Ο Υ να με προδίδει απροκάλυπτα!

Στις 5:58 μ.μ. ο Κ_ Π_ έφυγε από τα Humpty Dumpty & πήγε στο φορτηγά-

κι του που το 'χε παρκάρει στο πίσω μέρος της Αγοράς Τροφίμων Λέικβιου για

να μην το δει κανείς. Έχει πολύ κόσμο αυτήν την Παρασκευή το απόγευμα. &

στο φορτηγάκι αφήνει τη μηχανή στο ρελαντί για κάνα λεπτό & μετά μπαίνει

ήρεμα στο ρεύμα που πάει προς τα ανατολικά & ύστερα από λίγο εμφανίζεται

ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ να κάνει πετάλι στο ποδήλατο του, πηγαίνοντας ανατολικά στη

Λέικβιου. & μένω στη δεξιά λωρίδα & τον ακολουθώ από ασφαλή απόσταση,

αργά, σαν να ψάχνω να βρω μέρος να παρκάρω. Βλέπω τον ΣΚΙΟΥΡΟ να στρί-

βει νότια ως συνήθως σε μια στενή κάθετο, την οδό Λόκαστ, & δεν τον ακο-λουθώ όταν στρίβει σε ένα στενό μονόδρομο (παράλληλο της Λέικβιου, μισό τε-

τράγωνο νότια) & συνεχίζει ανατολικά προς το πίσω μέρος της ρωμαιοκαθολι-

κής εκκλησίας της Αγ. Αγνής & περνάει το ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ (όπου θα έχω

παρκάρει το φορτηγάκι για να τον αιχμαλωτίσω). Αντίθετα, επιταχύνω & στρί-

βω δεξιά στην Περλ, νότια δηλαδή, & περνάω την εκκλησία & το γειτονικό της

νεκροταφείο & ύστερα από κάνα λεπτό εμφανίζεται στον εσωτερικό μου κα-

θρέφτη ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ στο ποδήλατο του, ανυποψίαστος! Σαν να είναι σε ται-

νία, & δεν το ξέρει! Αλλά το ξέρω εγώ. & παρκάρω στη γωνία & τον αφήνω να

με περάσει. Τα δυνατά του πόδια κάνουν πετάλι & η λυγερή του πλάτη γερμέ-

νη μπροσ τά, σαν να χει λιπο θυμ ήσ ει πάνω στη σέλα του! & τον ακολουθώ αρ-

γά & διασχίζω την Άρντεν (όπου μένει η Γιαγιά, ένα τετράγωνο μακριά, ανα-

τολικά) & πάω δύο δρόμους πιο κάτω, στη Σίνταρ (όπου μένει ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ,

ενάμισι τετράγωνο μακριά, ανατολικά) & ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ στρίβει στη Σίνταρ &C

εγώ συνεχίζω νότια στην Περλ. Αυτό θα μείνει μεταξύ μας. Θα είναι το μικρό μας

μυστικό.



n o



Αποτελεί απαίτηση, Σωφρονιστικής Υπηρεσίας του Μίσιγκαν, να έρχεται ο επι-

μελητής σου & να «ελέγχει» την κατοικία σου κάθε λίγες εβδομάδες ή ίσως &

μήνες. Ο κος Τ_ ήταν ξεθεωμένος στη δουλειά -όπως παραπονέθηκε- &C χρει-

άστηκε να αναβάλει την επίσκεψή του στην κατοικία του Κ_ Π_, αλλά τελικά

ήρθε στο 118 της οδού Νορθ Τσερτς την Τρίτη, 2 Αυγούστου. Ο Κ_ Π_, που

είχε δηλώσει ένοχος «σεξουαλικού πλημμελήματος με ανήλικο θύμα», διανύει τοδεύτερο χρόνο της αναστολής του & ο φάκελος εργασίας, η διαγωγή του & ο

ιατρικός του φάκελος «υποδειγματικά». Ο κος Τ_ είχε μόνο δέκα λεπτά εξήγη-

σε & φαινόταν τσατισμένος, μίλησε για λίγο στο τηλέφωνο του αυτοκινήτου του

προτού ανέβει τα σκαλιά & Α, γεια σου, Κουέντιν! & μου έσίριξε το χέρι με εκεί-

νο τον τσιμπητό του τρόπο σαν να μη θέλει να έχει επαφή με το χέρι του & την

εστία μολύνσεώς σου. Σηκώνει τα μάτια του πίσω απ' τους διπλεστιακούς του

& είναι εντυπωσιασμένος από το σπίτι της οικογένειας Π_ είναι ιρανερό. Συ-

νοικία Γιουνιβέρσιτι Χάιτς. Εκείνος είχε πάει στο Παν επι στ ήμ ιο του Δυτικού Μί -

σιγκαν, στο Καλαμαζού.

Ανοιξα την πόρτα & ο κος Τ_ με προσπέρασε & μπήκε & ήδη έλεγε με δυ-

νατή φωνή λες & μιλούσε σε κανένα διανοητικά καθυστερημένο Οπότε είσαι

υπεύθυνος για όλο αυτό το κτήριο, σωστά; Μπράβο, Κουέν-τιν. Του έδειξα το μεγά-

λο σαλόνι όπου υπάρχει ένας καναπές & καρέκλες & μια τηλεόραση για τους

ενοίκους. Του έδειξα την κουζίνα όπου οι ένοικοι έχουν «δικαίωμα χρήσης κου-

ζίνας». Είχα πλύνει τα βρόμικα πιάτα & είχα τρίψει & το νεροχύτη & βρομού-

σε εντομοκτόνο αλλά δεν υπήρχαν κατσαρίδες. Δεν άνοιξα τις πόρτες των ντου-

λαπιών όπου είχα χώσει βιαστικά διάφορα πράγματα. Άνοιξα την πόρτα του

ψυγείου δήθεν τυχαία & ο κος Τ_ ίσως & να αναστέναξε από την ανακούφισή



Π 2

του όταν ξεφύσηξε μέσα απ' τα δόντια του. Έξοχα, Κονέν-τιν. Κι εσύ πού μένεις;Το υ έδειξα το δωμάτ ιο μου στο πίσω μέρος του σπιτιού. Κ_ Π_ Ε Π Ι Σ Τ Α Τ Η Σ

με μαύρο μελάνι σε μια άσπρη κάρτα δίπλα στην πόρτα. Το κλιματιστικό στο

παράθυρο έτριζε & ο εξαεριστήρας ανοιχτός & πιστεύω ότι το δωμάτιο δε μύ-

ριζε πολύ όποια & αν μπορεί να ήταν η μυρωδιά του. (Τα δικά μου ρουθούνια

είχαν συνηθίσει τη μυρωδιά, όποια & αν ήταν, & έτσι δεν ήταν αξιόπιστα.) Κάλ-

τσες κοκκαλωμένες απ' τον ιδρώτα & εσώρουχα που ήθελαν πλύσιμο & βρεγ-

μένες πετσέτες, κ.λπ. Η γκρίζα μάκα στο νιπτήρα του μπάνιου & τη λεκάνη &

την ντουζιέρα. Αλλά το κρεβάτι ήταν καλοστρωμένο & το σεντόνι -αγορασμέ-

νο από τη Μαμά, μπλε της θάλασσας με μικρά καραβάκια & άγκυρες & ιπτά-

μενα ψάρια— τραβηγμένο ως το μαξιλάρι, που ήταν τοποθετημένο σε ίσια θέση.

Το μοναδικό παράθυρο χρειαζόταν πλύσιμο απ' έξω & είχα παραμελήσει το

χορταριασμένο κήπο από πίσω & είχα βδομάδες να τον κουρέψω, είχα πολλή

δουλειά στης Γιαγιάς. Αλλά ο κος Τ_ δε φάνηκε να το προσέχει. Ούτε τις δώ-

δεκα πέτρες πάνω στο κλιματιστικό. Ανοιξα την πόρτα της ντουλάπας μου οι-

κειοθελώς & στις κρεμάστρες ήταν -για μια αλλόκοτη στιγμή είδα τα κατε-στραμμένα ΖΟΜΠΙ μου!- τα ρούχα μου, όχι πολλά αλλά μερικά ήταν φαντα-

χτερά & μοδάτα - η δερμάτινη ρεπούμπλικα του ΣΤΑΦΙΔΟΜΑΤΗ στο ράφι

& ένα άσπρο πουκάμισο του ΜΕΓΑΛΟΥ (πολύ μεγάλο για τον Κ_ Π_) με ρί-

γες σαν της ζέβρας & μερικές δερμάτινες γραβάτες, ζώνες από δέρμα σαύρας,

το μπουφάν από δέρμα προβάτου & στο πάτωμα οι αγαπημένες μου μπότες

από κατσικόδερμα, ευγενική προσφορά του Πετεινού. Ανοιξα & την πόρτα της

μεταλλικής μου ντουλάπας &C μέσα υπήρχε το ημερολόγιο μου κολλημένο με σε-

λο τέ ιπ στη μέσα μερι ά τη ς πόρ τα ς με σημά δια όπως + & τα μπλουζάκια

μου, τα πρόχειρα σορτσάκια μου, τα παπούτσια μου για το τζόγκινγκ, κ.λπ. Δυ-

νατή, καθαρή μυρωδιά απολυμαντικού. Σε μια σακούλα με επένδυση αλουμινί-

ου σαν & αυτές που βάζεις μέσα ένα ψημένο κοτόπουλο για να το φέρεις σπίτι

& να το ζεστάνεις στο φούρνο, το μπουκάλι του ενός λίτρου με τη φορμαλδεύδη

& το πολύτιμο ενθύμιο του ΜΕΓΑΛΟΥ αλλά το μπουκάλι προσεκτικά κλεισμέ-

νο & με σελοτέιπ βέβαια & δε μύριζε ούτε δημιουργούσε υποψίες. Δεν έχω ανοί-

ξει τη σακούλα για να κοιτάξω το αντικείμενο εδώ & πολύ καιρό. Ο κος Τ_ ού-

τε μία ματιά δεν έριξε σ' όλα αυτά & γιατί άλλωστε. Ο Κ_ Π_ δεν έχει τίποτα

να κρύψει, τα πέντε ή έξι μαχαίρια & ο παγοκόφτης, κ.λπ. & το πιστόλι κλει-

δωμένα στο υπόγειο. Ο κος Τ_ λέει Έξοχα, Κονέν-τιν. Πολύ φροντισμένα & κα-



105

θαρά. Ο,τι πρέπει για σένα, έτσι; Λέει Οι ευθύνες κάνουν τον άντρα να αισθάνεται

ωραία, δε συμφωνείς; Τα περιοδικά με τους μπρατσαράδες & τις τσόντες μου τις

είχα κρύψει άλλου. & τις polaroid μου. & το χάρτη με τη διαδρομή που ακολουθεί

ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ με το ποδήλατο του. Στη θέση τους υπήρχε μια τακτοποιημένη

στοίβα από τεύχη του Φλόγα, του περιοδικού των ΤΕΙ, & καφετιές χαρτοσα-

κούλες ισιωμένες προσεκτικά & διπλωμένες στο πάτωμα. Σαν τη γυναίκα μου, εί -

πε ο κος Τ_. Έτσι κάνει & αυτή με τις διαολεμένες τις χαρτοσακούλες! Στ ο τραπε-

ζάκι πλάι στο κρεβάτι μου Στοιχεία Γεωφυσικής & ο κος Τ_ το πήρε στα χέρια

του & κοίταξε μέσα & είδε το όνομα. Μεταχειρισμένο, ε; & εμένα όλα μου τα βι-

βλία μεταχειρισμένα ήταν. Δεν είχα λεφτά για καινούργια. Με ρώτησε για τα μα-

θήματά μου στο ΤΕΙ & του είπα ό,τι του είχα πει & άλλες φορές & είπε ότι ήταν

καλή σχολή, ο γιος της αδερφής του έχει πάρει πτυχίο ηλεκτρολόγου-μηχανικού

από εκεί & έχει μια καλή θέση στην General Electric στο Λάνσινγκ, στο πρώτο

μισθολογικό επίπεδο.

Στο μεγάλο χολ συνόδευα τον κο Τ_ ως την πόρτα & να ο Αμπντέλα & ο

Ακίλ στα γραμματοκιβώτια & κουβεντιάζανε & τα μάτια & τα δόντια τους άστρα-φταν & σταμάτησαν αμέσως μόλις ο κος Τ_ (που είναι ένας μεγαλόσωμος λευ-

κός με πλαδαρή κοιλιά, αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο & καραφλίτσα) βρέθηκε

μπροστά τους & μουρμούρισε Με συγχωρείτε! & πέ ρα σε αν άμεσ ά τους . & ο

Αμπντέλα & ο Ακίλ ανέβηκαν στον όροφό τους σιωπηλοί τώρα. & ο κος Τ_ δεν

είπε τίποτα μέχρι που βγήκαμε στη βεράντα της εξώπορτας & μετά είπε Πρέ-

πει να τους είναι κάπως παράξενο να έχουν λευκό επιστάτη, ε; & πρόσθεσε γρήγο-

ρα Δεν υπονοώ τίποτα, έχω πολλούς μαύρους φίλους. Αν λάβουμε υπόψη μας την Ιστο-

ρία, εννοώ.



11 4

Πάνω στο κλιματιστικό στο δωμάτιο του Ε Π Ι Σ Τ Α Τ Η Π_ απομένουν εννέα

πέτρες από αυτές που είχα πάρει από τον πίσω κήπο. Ήταν δεκαπέντε αρχικά.

Καθώς οι μέρες περνούσαν. & το ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ βρίσκεται κάπου μέ-

σα σε εκείνες τις υπόλοιπες μέρες του Αυγούστου.

9 Αυγούστου. Τηλεφώνησε ο Μπαμπάς & η Μαμά & μου άφησαν μήνυμα από

κοινού. Θα έφευγαν ως συνήθως για δύο βδομάδες διακοπές στο νησί Μακίνακ.

Κρίμα που δε θέλεις να έρθεις μαζί μας Κονέντιν! Αλλά αν αλλάξεις γνώμη- & πάτη-

σα το κουμπί ΔΙΑΓΡΑΦΗ.

11 Αυγούστου. Τηλεφώνησε η Τζούνι. Ήμουν στο παλιό υπόγειο & προετοί-

μαζα το «χειρουργείο» μέσα στο ντεπόζιτο & ανέβηκα στο ισόγειο για μια μπί-

ρα & άκουσα την επικριτική (ρωνή της Τζούνι να ηχογραφείται. Έλεγε ότι περί-

μενε πως θα την είχα πάρει & εγώ ένα τηλέφωνο & γιατί δεν πήρες Κονέντιν. Εί-

σαι καλά Κονέντιν. Σνμβαίνει τίποτα Κονέντιν. Πες μον ότι δεν άρχισες να πίνεις πά-

λι Κονέντιν. Σε παρακαλώ, τηλεψώνησέ μον.

ΔΙΑΓΡΑΦΗ.

Π Ω Σ Ε ΡΧ Ο Ν Τ Α Ι ΤΑ ΠΡ ΑΓ ΜΑ ΤΑ . Μία ορισμένη διασταύρωση Τόπου & Χρό-

νου. Ένα ορισμένο λεπτό μιας μέρας σε μία ζωή & ένα τμήμα ενός μονόδρομου με

συρματοπλέγματα, ψηλούς φράκτες & τυφλούς πίσω τοίχους κτηρίων. (Το μέρος

που διάλεξα για το φορτηγάκι & την αιχμαλώτιση ήταν πίσω από ένα κτήριο με

γραφεία που ΠΩΛΕΙΤΑΙ & η πίσω έξοδος & το γκαράζ δε χρησιμοποιούνται από

κανέναν. Δεν υπάρχουν κατοικίες εκεί κοντά. Πάντα η πιθανότητα να περάσει κά-

ποιος με το αυτοκίνητο του ή άλλα παιδιά με τα ποδήλατά τους, κ.λπ., αλλά αυτό

είναι ένα ρίσκο που πρέπ ει να πάρει ο Κ_ Π J. & ΔΕ Ν ΥΠΑ ΡΧ ΕΙ Γ ΎΡ Ι Σ Μ Ο Σ .



44

Απομένουν έξι πέτρες πάνω στο κλιματιστικό. & μετά πέντε, & μετά τέσσερις.

Το ΤΜΗΜΑ Κ πρόκειται να ΕΚΡΑΓΕΙ, αλλά: πότε;

Πέμπτη 25 Αυγούστου θα είναι η ημερομηνία, σκέφτηκα. ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ

& στο ημερολόγιο που έχω κολλήσει στην εσωτερική πλευρά της πόρτας της ντου-

λάπας μου τη σημείωσα με κόκκινο μαρκαδόρο: *

Πόσες φορές ο Κ_ Π_ περιμένει τον ΣΚΙΟΥΡΟ το θήραμά του μέσα στο φορτη-

γάκι του ήρεμος & μεθοδικός. & πόσες φορές ο Κ_ Π_ είναι ο ΣΚΙΟ Υ Ρ Ο Σ &

κάνει πετάλι στο ποδήλατο του γρήγορα & καμαρωτός & όλος χάρη & ανυποψί-

αστος για όλους τους κινδύνους σαν ελάφι που τρέχει & πηδάει & το σκόπευτρο

του κυνηγού σημαδεύει την καρδιά του. Ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ με το καπελάκι των Tigers

φορεμένο ανάποδα στα ξανθοκάστανα μαλλιά του & οι λεπτοί του ώμοι γερμέ-

νοι πάνω από το χαμηλωμένο τιμόνι & η ζώνη του & η μέση του τζιν του τόσο

στενή που φαινόταν σαν να μπορούσα να την κλείσω μέσα στα δάχτυλά μου. &

εκείνη η μικρή αλογοουρά! & το ηλιοκαμένο όμορφο πρόσωπο του σηκωμένο, το

μέτωπο του ζαρωμένο λιγάκι όπως το βλέπεις μερικές φορές & σε παιδιά & εκ-

πλήσσεσαι που ένα παιδί σκέφτεται, πόσο μάλλον που ανησυχεί. Λες & ο

ΣΚΙΟΥΡΟΣ γνωρίζε ι ότ ι έχε ι ένα ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ. & ε ίδα τους

κόμπους των σπονδύλων της ραχοκοκκαλιάς του & ένα ρίγος με διαπέρασε.

Όχι! είναι τόσο όμορφος που δεν πρέπει να τον αγγίξει ο Κ_ Π_!

Μαλακίζομαι κάθε λίγες ώρες, νιώθω τέτοια νευρικότητα που δεν μπορώ να στα-

θώ σ' ένα σημείο & τέτοια διέγερση που δε με παίρνει να βγω έξω γιατί μπορεί

να με δει κανείς & να καταγγείλει ότι έχω πάρει αμφεταμίνες ή ότι έχω παρα-



105

φρονήσει εντελώς. & αποφεύγω τους ένοικους, δεν απαντώ όταν κάποιος μουχτυπάει την πόρτα. & η Μαμά τηλεφώνησε από το Μακίνακ & ρώτησε γιατί

δεν πήγα από εκεί τελικά, να περάσω μερικές μέρες, είναι τόσο ωραία εδώ η θά-

λασσα τόσο όμορφη και ο αέρας τόσο καθαρός. & ο Μπαμπάς ακούστηκε πο-

λύ θερμός & φιλικός & ΔΙΑΓΡΑΦΗ με το δάχτυλο μου. & ξανά η Τζούνι & ση-

κώνω το ακουστικό & αμέσως αρχίζει να μου τα ψέλνει. Είναι 21 Αυγούστου &

γιατί δεν την πήρα ένα τηλέφωνο ύστερα από τόσες φορές που μ' έχει πάρει

εκείνη, μου έχει αφήσει τουλάχιστον τρία μηνύματα μα για όνομα του Θεού δεν

καταλαβαίνω ότι ανησυχεί για μένα; & τα λοιπά. Τρώω κατεψυγμένα μπουρίτο

Taco Bell με μοσχαρίσιο κιμά & πίνω Bud κουτάκι. Κάνω ζάπινγκ στα κανάλια

της τηλεόρασης. 52 κανάλια & πίσω πάλι στο πρώτο. Είμαι ανήσυχος, σαν να

ψάχνω κάτι & να μην ξέρω τι είναι. Η Τζούνι ΜΙΛΑΕΙ. Πάντοτε ΜΙΛΟΥΣΕ.

Η Μεγάλη Αδερφή που το παίζει & πολύ πρώτη, γυμνασιάρχης. Πράσινη πα-

χύρρευστη σος γκουακαμόλε κυλάει στο μπράτσο μου. Στο κανάλι 6 δείχνουν γυ-

μνά μαύρα πτώματα σ' ένα λάκκο κάπου στην Αφρική. Στο κανάλι 9 δείχνουν

παιδιά που σκούζουν σε κάποιο βομβαρδισμένο νοσοκομείο σε ένα μέρος πουτο λένε Βοσνία. & περνάνε σε μια πολιτική διαφήμιση Σας-μιλά ο Κυβερνήτης σας.

Στο κανάλι 11 μία διαφήμιση για ένα φορτηγάκι που διασχίζει ένα βραχώδες ερη-

μικό τοπίο & χοροπηδάει εδώ & εκεί. Στο κανάλι 12 η πρόγνωση του καιρού

Οι υψηλές θερμοκρασίες θα διατηρηθούν στο Μίσιγκαν και στην περιοχή του Γκρέιτ

Αέικς. Στο MTV μια καυλιάρα Πορτορικάνα με φουντωτά μαλλιά γλείφει τις

ρώγες ενός λευκού μαστουρωμένου κοκάκια & επιστρέφω στο κανάλι 11. Η

Τζούνι λέει αυστηρά λες & είναι εδώ στο δωμάτιο μαζί μου Που να σε πάρει, Κου-

έντιν, είσαι εκεί; & ο Κ_ λέει Πού στο διάβολο θα μπορούσα να είμαι, Τζούνι; & ξαφ-

νικά σιωπή λες & κάποιος τη χαστούκισε την καριόλα. & προσπαθώ να τελει-

ώσω το μπουρίτο & κοιτάζω διαρκώς την οθόνη της τηλεόρασης επειδή ξέρω

ότι υπάρχει κάποιο μήνυμα εκεί, κάτι επείγον. Η Τζούνι λέει ότι θα ήθελε να μι-

λήσουμε, ότι ανησυχεί για μένα, για τη ν κακή ε πι ρρ οή πο υ μπορο ύν να ασκή-

σουν πάνω μου οι λάθος παρέες. Το αυτοκίνητο που διασχίζει με ταχύτητα το

βραχώδες τοπίο είναι το νέο Dodge Ram. Μεγάλο φωτεινό φεγγάρι στον ουρανό.

Ή μήπως το Dodge Ram είναι στο φεγγάρι & εκείνο εκεί το ουράνιο σώμα εί-

ναι η Γη; Η Τζούνι λέει ότι το χρωστάω στη Μαμά & στον Μπαμπά να προ-

σπαθήσω να ζήσω μια καλή ζωή. & είμαι καλός άνθρωπος κατά βάθος - το ξέ-

ρει. Λέει ότι ούτε & η ίδια έχει πάντοτε συναισθηματική ισορροπία. Είναι & εκεί-



105

νη στρεσαρισμένη κατά περιόδους. & μάλιστα πηγαίνει σε έναν ολιστικό -ψυχο-

θεραπευτή στο Αν Άρμπορ. Αλλά, σε παρακαλώ, μην το πεις στη Μαμά και στον

Μπαμπά, έτσι Κουέντιν; Νομίζουν ότι εγώ είμαι η δυνατή. Βασίζονται πάνω

μου, περιμένουν να τους στηρίξω. Μια παύση & μετά λέει Κουέντιν; Είσαι εκεί;

& εγώ ξεροβήχω & ναι, ναι & αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν η αδερφή σου -ή

θα μπορούσε να είναι & ο αδερφός σου- να βγαίνει από την ίδια ακριβώς τρύ-

πα που βγήκες & εσύ. & πιο πριν, να βγαίνει από τον ίδιο ακριβώς πούτσο. &

όλα αυτά εντελώς τυχαία & απροσδιόριστα & όμως υπάρχει & ο ΚΩΔΙΚΑΣ

TOY DNA. & γι' αυτό μια αδερφή -ή ένας αδερφός- σε ξέρει με έναν τρόποπου δε θέλεις να σε ξέρουν. Όχι ότι η Τζούνι με ξέρει εμένα. Όχι ότι υπάρχει

έστω & ένας άνθρωπος στο Σύμπαν που με ξέρει εμένα. Αλλά αν υπήρχε, αυτή

θα ήταν η Τζούνι που θα μπορούσε να δει μες στα βάθη της ψυχής του Κ_ Π_.

Η Τζούνι επαναλαμβάνει ότι με προσκαλεί για φαγητό αύριο το βράδυ, όχι

μόνο για να μιλήσουμε αλλά είναι & εκείνη η φίλη της που θέλει να μου γνωρί-

σει & εγώ λέω ότι έχω δουλειά. Ε τότε, τι λέω για μεθαύριο βράδυ; - & έχω δου-

λειά. & εκείνη τσατίζεται & λέει τι τρέχει, λοιπόν, στη ζωή σου , Κουέντιν; Μημου αρχίζεις τις μαλακίες εμένα. Λέει, ποιος ξέρει με ποιους έχεις μπλέξει & εγώ

βλέπω τηλεόραση & δεν ακούω. & λέει, με σοβαρό ύφος τώρα, Ξέρεις τι φο-

βάμαι, Κουέντιν; Ότι κάποιος από τους κρυφούς φίλους σον, κάποιο πρεζόνι, θα

σου κάνει κακό αργά ή γρήγορα, να τι φοβάμαι. Μα δε λυπάσαι τη Μαμά & τον

Μπαμπά; Είσαι τόσο αφελής & τόσο ευκολόπιστος, λες & ζεις στη δεκαετία του

'60, & τελικά είσαι τόσο ανόητοςτί ου να σε πάρει & να σε σηκώσει που δεν μπο-

ρείς να δεις το πραγματικό σου συμφέρον.

To Dodge Ram χοροπηδάει στο ερημικό τοπίο. Η εικόνα σβήνει & μετά δεί-

χνουν κάτι μαλάκες με στολές μπέιζμπολ, στο στάδιο των Tigers, στο Ντιτρόιτ.

Τώρα ξέρω το τελικό βήμα. Τρώω το δεύτερο μπουρίτο, που ούτε καν πεινάω

αρκετά για να το φάω, αλλά είμαι σαν λιμασμένος & το στόμα μου είναι ζω-

ντανό &C καταβροχθίζει ό,τι έχω στο χέρι μου. Σε τέσσερις μέρες θα είμαι στο

ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ. Σαν ένα κομμάτι ενός παζλ που μου έλε ιπε & τώρα το

βρήκα & συμπλήρωσα την εικόνα.

Κατέβηκα στο υπόγειο & έκλεισα & κλείδωσα την πόρτα όταν μπήκα. & πέ-

ρασα στο παλιό υπόγε ιο & έκλε ισα & ασφάλισα την πόρτα. & να τα



η 8

ΚΟΤΟΠΟΥΛΑΚΙΑ μου όπως τα είχα ονειρευτεί μόνο που τώρα είναι αληθινά!

ΤΣΙΡΠ ΤΣΙΡΠ ΤΣΙΡΠ-ΤΣΙΡΠ κάνουνε. & δε με φοβούνται καθόλου. & τους

άλλαξα το νερό -σε αλουμινένια πιατάκια— σε κάθε κιβώτιο & μάζεψα μερικές

από τις κουτσουλιές τους &C τους έριξα να (ράνε σβώλους ψωμιού & λίγη βρώ-

μη. & αν & μόλις μιας εβδομάδας ή εκεί γύρω, εκείνα τα ΚΟΤΟΠΟΥΛΑΚΙΑ

άρχισαν λαίμαργα να τσιμπάνε με ακρίβεια το φαγητό τους & ήταν ικανά να

φροντίσουν τον εαυτό τους σαν να ήταν μεγάλα πουλιά. Γιατί όλη τους η ζωή

δεν ήταν παρά μόνο το φαγητό. & αυτό τους το παρείχε κάποιος.

Τα μέτρησα έτσι για την πλάκα. Σε κάθε κιβώτιο δώδεκα ΚΟΤΟΠΟΥΛΑΚΙΑ.

Τριάντα έξι ΚΟΤΟΠΟΥΛΑΚΙΑ. Ζούσαν όλα ακόμα.



Την επόμενη μέρα, ρώτησα τη Γιαγιά αν μπορούσα να δανειστώ $$$ για την

προκαταβολή για ένα Dodge Ram - το γέρικο Ford μου είναι μισοδιαλυμένο &

στο συνεργείο μου είπαν ότι η επισκευή (φρένα & καρμπιρατέρ) θα κοστίσει πε-

ρισσότερο απ' όσα θα έπιανε αν το πουλούσα. & η Γιαγιά λέει Μα βέβαια, Κου-

έντιν! & χαμογ ελάει & τα κοκκαλιάρικα χέρια της τρέμ ουν λιγάκ ι ενώ μου γρά-

φει την επιταγή. Είναι δάνειο, λέω. Θα σον τα δώσω πίσω. & η Γιαγιά γελάει Ω,

Κουέντιν. Έχουν ανάγκη κάποιον για να τον αγαπούν & να ζουν γι' αυτόν οι γυ-

ναίκες. Δεν έχει σημασία ποιον, δεν είναι όπως για τους άντρες. & για μεσημε-

ριανό μου έφτιαξε στη σχάρα μεγάλα σάντουιτς με τυρί & τραγανιστό μπέικον,

τρελαινόμουν γι' αυτά όταν ήμουν παιδί & πηγαίναμε επίσκεψη στη Γιαγιά. &

η Γιαγιά πίνει το τσάι της που έχει το χρώμα του κάτουρου &C παίρνει τα «χά-

πια για την καρδιά» της όπως τα λέει. Νιώθω ότι πραγματικά σε γνώρισα καλά,

Κουέντιν. Αυτό το καλοκαίρι. Αγνωσται αι βονλαί τον Κνριού, δε συμφωνείς;

Λέει Αυτό θα μείνει μεταξύ μας, Κουέντιν! Θα είναι το μικρό μας μυστικό!

Πεινάω, & τρώω. & η επιταγή στην τσέπη του πουκάμισού μου. Από τότε

που πήρα την απόφασή μου, μου άνοιξε η όρεξη όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια

& σήμερα το πρωί αναγκάστηκα να ανοίξω νέα τρύπα στη ζώνη μου. Με τη δι-

πλή δόση ηρεμιστικών η καρδιά μου είναι ήρεμη & δυνατή & χτυπάει σταθερά

& ο σφυγμός της έντονος στον πούτσο μου. Το ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ τόσο κο-

ντά που είναι σαν να έχει κιόλας συμβεί. & όταν επιστρέψω στο 118 της οδού

Νορθ Τσερτς ΤΟ ΖΟΜΠΙ ΜΟΥ Ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ θα με περιμένε ι στο υπόγε ιο.Φαγητό & ποτό & ένας ολόσωμος καθρέφτης γι' αυτόν - & τον αφέντη του.

Τα αξιολάτρευτα πράσινα μάτια του ΣΚΙΟΥΡΟΥ & εκείνη η σέξι αλογοουρά.

& εκεί νο το Σ Τ Ο Μ Α φτι αγμ ένο για φιλιά & πίπ ες. & εκεί νος ο υπέρο χος



ΚΩΛΟΣ. & η Γιαγιά λέει με τη φωνή της να τρέμει ελαφρά ότι τώρα λείπει μό-

νο ένα πράγμα για να νιώσει ότι ολοκληρώθηκε η ζωή της, θα πέθαινε ευτυχι-

σμένη αν γινόταν, αν η Τζούνι ή εγώ, ή & οι δυο μας, που μας αγαπάει τόσο πο-

λύ, παντρευόμασταν & κάναμε παιδιά &C δεν έσβηνε το οικογενειακό μας όνο-

μα. Περήιρανοι άξιοι επιφανείς αξιοπρεπείς Χριστιανοί, άντρες & γυναίκες,

ήταν οι πρόγονοι μας λέει η Γιαγιά. & λέμε:

«Κουέντιν; Τίποτα άλλο δε θα με έκανε πιο ευτυχισμένη».

«Άλλο από τι, Γιαγιά;»

«Είπα — τίποτα άλλο δε θα με έκανε πιο ευτυχισμένη από το να παντρευτείς

σύντομα και να κάνεις παιδιά». Σκούπισε τα μάτια της & γέλασε στεναχωρη-

μένη & είπε: «Το ξέρω ότι είμαι μια γριά γυναίκα και δεν έχω δικαίωμα να ανα-

κατεύομαι στις ζωές των νέων».

«Όχι, Γιαγιά, δεν πειράζει».

«Το ξέρω ότι ζητάω πολλά. Μόνο και μόνο για να γίνει ευτυχισμένη μια γριά».

«Όχι, Γιαγιά, δεν πειράζει».

«Το ξέρω - αχ, πώς έχει αλλάξει ο κόσμος...»& εγώ μαζεύω με τη γλώσσα μου από το κουτάλι το παγωτό με σιρόπι κε-

ράσι & τυλίγω τη γλώσσα μου γύρω από το κουτάλι & λέω: «Έλα, Γιαγιά. Μην

κλαις. Δεν έχει αλλάξει & τόσο πολύ ο κόσμος».

7 2 0



1 2 2

μου δε θα χυνόταν αίμα στο φορτηγάκι & έλπιζα ότι δε θα συνέβαινε κάτι τέ-

τοιο, αλλά συχνά τα υποκείμενα πανικοβάλλονται ακόμα & τα πιο γενναία από

αυτά & χάνουν τον έλεγχο του σφιγκτήρα τους.) & το μαχαίρι μου για το ξε-

κοίλιασμα των ψαριών. (Το 38άρι μου θα το είχα στην τσέπη μου.) & διάλεξα

τη σγουρή κοκκινοκάστανη περούκα & το περ ιπο ιη μέν ο μουστάκι του Τ Ο Ν Τ

ΚΑΤΛΕΡ, που δεν τα είχα αγγίξει για χρόνια. Έφαγα στα Burger King μερικά

στενά πιο πάνω & πέρασα & από ένα εστιατόριο για φοιτητές & ήπια μόνο με-

ρικές μπίρες & δε μίλησα σε κανέναν & νωρίς για ύπνο, μόνο ένα ηρεμιστικό &

κοιμήθηκα σαν μωρό. 25 Αυγ. ξύπνησα στις 6:20 π.μ. σε υπερένταση & ο πού-

τσος μου σαν ηλεκτρο(ρόρο ραβδί & μαλακίστηκα δύο φορές για να ηρεμήσω &

το χύσι ήταν καυτό σαν λάβα. Σπέσιαλ Burger King Breakfast $3,99 & καθάρι-

σα το πιάτο μου & ήπια τόσο πολύ καφέ που έκανα κεφάλι από την καφεΐνη &

ήταν ωραία. Συνηθισμένες αγγαρείες στο σπίτι. Είπα «Γεια χαρά», κ.λπ. στον Με-

γάλο Μαύρο (που είναι όλη την ώρα στην κουζίνα & τηγανίζει κάτι σκούρο &

λαδερό) & πιστεύω ότι τον χειρίστηκα καλά. Για να τους κάνω να σκεφτούν, αν

μισούν το λευκούλη, εσύ δεν είσαι λευκούλης τελικά αλλά κάτι άλλο. Έκανα ντους& φόρεσα το Vernon University μπλουζάκι μου, λευκό βαμβακερό με πράσινα

γράμματα & λογότυπο ένα ινδιάνικο τσεκούρι. Πρόχειρο χακί σορτσάκι χωρίς

ζώνη, κάλτσες & παπούτσια για τρέξιμο. Τηλεφώνησα στη Γιαγιά, όπως ακρι-

βώς το είχα σχεδιάσει. Είναι Πέμπτη & λογικά πρέπει να κουρέψω το γρασίδι

σε ένα τμήμα του κήπου. Αλλά η Γιαγιά με ρώτησε αν θα μπορούσα, με παρα-

κάλεσε κιόλας, να πάρω με το φορτηγάκι την καλή της φίλη την κα Θατς & να

τη φέρω στο σπίτι - γιατί αυτό το είχα κάνει & στο παρελθόν & ποτέ δεν είχα

φέρει αντίρρηση. & έτσι τραύλισα ένα: «Εντάξει» & μετά ήταν ήδη πολύ αργά.

Έπε ι τα σκέφτηκα Ισως να είναι καλύτερα: δύο γριές & όχι μόνο μία. Συνέχισα τις

προετοιμασίες. Άνοιξα την τηλεόραση στο δωμάτιο μου & έιρυγα αφού πρώτα

κλείδωσα την πόρτα. 4:40 μ.μ. & το σπίτι άδειο τέτοια ώρα. Ανέβασα τα χαρ-

τοκιβώτια με τα κοτοπουλάκια από το υπόγειο & τα φόρτωσα στο φορτηγάκι,

στο πίσω μέρος, που το 'χα παρκάρει μπροστά στην πίσω πόρτα του σπιτιού.

Πήγα στο Ντέιλ Σπρινγκς από τη συνηθισμένη διαδρομή & πήρα την κα Θατς

από το 13 της οδού Αίλακ στις 5:00 μ.μ. Τέσσερα λεπτά οδήγηση ως το σπίτιτης Γιαγιάς στο 149 της Άρντεν. Η γριά φλυαρούσε ακατάπαυστα & έλεγε Πό-

σο τυχερή είναι η Γιαγιά σον που έχει έναν τόσο ευγενικό εγγονό. Τα κοτοπουλάκια

ΤΣΙΡΠ ΤΣΙΡΠ ΤΣΙΡΠ-ΤΣΙΡΠ αλλά πίσω από το χώρισμα & η γριά δεν τα



1 4 6

ακούει από τη φλυαρία της ή είναι κουφή. Στης Γιαγιάς ήπια λεμονάδα & μετά

από μερικά λεπτά άφησα τις δυο γριές να πολυλογούν μόνες τους στο σπίτι &

πήγα να παρκάρω το φορτηγάκι πίσω από το γκαράζ σε μια θέση στην οποία δε

φαινόταν απ' το σπίτι. & φόρεσα το καπελάκι των Tigers & γάντια κήπου &

έβγαλα την κουρευτική μηχανή από το γκαράζ & άρχισα να κουρεύω το πίσω

μέρος του κήπου στις 5:25 μ.μ. σε κατά μήκος λωρίδες όπως συνήθως ξεκινώ-

ντας από το σπίτι & πηγαίνοντας ως την πέρα άκρη του κήπου. Στις 5:35 έκρυ-

ψα τη μηχανή πίσω από έναν αειθαλή θάμνο περίπου στο κέντρο του γρασιδι-

ού & έβαλα το φρένο & άφησα το μοτέρ να δουλεύει & πήγα στο γκαράζ χω-

ρίς να με δει κανείς από το σπίτι. Στο φορτηγάκι, φόρεσα την περούκα & το

μουστάκι Τ Ο Ν Τ ΚΑ ΤΛ ΕΡ & το καπελάκι των Tigers πάλι. Σκού ρα γυαλιά ηλί-

ου. Στις 5:52 μ.μ. βγήκα από το γκαράζ της Γιαγιάς οδηγώντας πολύ αργά &

έστριψα δυτικά της Άρντεν, στη Λόκαστ & βόρεια στο στενό μονόδρομο από

την κάτω μεριά της λεωφόρου Λέικβιου & διέσχισα το μονόδρομο μέχρι που

έφτασα στο ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ όπου πάρκαρα, με τη μηχανή αναμμένη. Το δρο-

μάκι άδειο. Στο πίσω μέρος, τελικές προετοιμασίες. Άνοιξα μία από τις πίσω πόρ-τες & στις 6:02 μ.μ. ξεφόρτωσα τα χαρτοκιβοταα με τα κοτοπουλάκια & τα άφη-

σα στο έδαφος & στις 6:03 μ.μ. άνοιξα τα χαρτοκιβώτια & έβγαλα έξω τα κο-

τοπουλάκια. Αμέσως ΤΣΙΡΠ ΤΣΙΡΠ ΤΣΙΡΠ-ΤΣΙΡΠ & χτυπούσαν τα μ ικρά

τους φτερά & απομακρύνονταν από τα χαρτοκιβώτια & ράμφιζαν το χώμα &

ανήμπορα να αντιληφθούν οτιδήποτε άλλο γύρω τους πέρα από το χώμα. & εγώ

παρέμεινα ήρεμος & διατήρησα τον έλεγχο μου. Γιατί ό,τι έχει συμβεί, ανήκει

ήδη στο παρελθόν. Από την αρχή τον Χρόνου. Περίπου στις 6:08 μ.μ. είδα το πο-

δήλατο να στρίβει & να μπαίνει στο μονόδρομο. Από εκεί & μετά σταμάτησα

να καταγράφω την ακριβή ώρα αλλά παρέμεινα ήρεμος & διατήρησα τον έλεγ-

χο. Ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ ερχόταν προς το μέρος μου, όπως στα όνειρά μου. Γιατί πώς

θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Γιατί ποια άλλη μοίρα μπορεί να είχε. & ο

ΣΚΙΟΥΡΟΣ δεν μπορεί να πιστέψει στα μάτια του όταν βλέπει τα κίτρινα πα-

σχαλινά κοτοπουλάκια τόσο χνουδωτά & χαριτωμένα να είναι μες τη μέση του

δρόμου & δεν έχει άλλη επιλογή απ' το να πατήσει φρένο & να σταματήσει το

ποδήλατο του. & καβάλα στο ποδήλατο του γελάει & λέει Αλλο πάλι και τούτο.

Κοτοπονλάκια; & ο Τ Ο Ν Τ ΚΑΤ ΛΕ Ρ αγχωμένος & θυμωμένος λέει Δε βλέπεις

τι έπαθα, το σκάσανε, μπορείς να με βοηθήσεις; Σε παρακαλώ'. & ο Σ Κ Ι Ο Υ Ρ Ο Σ

που είναι καλοσυνάτο παιδί, απονήρευτο & χαίρεται να βοηθάει χαμογέλασε



1 4 6

πλατιά & έβαλε το οταντ στο ποδήλατο του λέγοντας Μα βέβαια! Σκύ βει & πιά-νει δύο από τα κοτοπουλάκια που φτεροκοπού σαν & τα φέρνει στον Τ Ο Ν Τ

ΚΑΤΛΕΡ που έχει σκύψει πάνω από ένα χαρτοκιβώτιο στο πίσω μέρος του

Dodge Ram. Λέει Καλά, πού τα βρήκες όλα αυτά; Πω-πω! Γουστάρω! λες & είναι

αστείο, κάτι φανταστικό που έχει δει στο M T V ίσως. & ο Τ Ο Ν Τ ΚΑ ΤΛ ΕΡ χα-

μογέλασε & είπε Ευχαριστώ! & ο Σ Κ Ι Ο Υ Ρ Ο Σ γύρισε για να πιάσει δύο κοτο-

πουλάκια κοντά στο πίσω δεξί λάστιχο του Dodge Ram & εκείνη τη στιγμή ο

Τ Ο Ν Τ ΚΑ ΤΛ ΕΡ γρήγορος σαν φίδι έπιασε κεφαλοκλείδωμα το αγόρι & με το

άλλο του χέρι ακινητοποίησε τα χέρια του αγοριού, που κουνιόνταν πέρα δώθε

σαν τρελά & ΕΝΑ ΔΥΟ ΤΡΙΑ δυνατά χτυπήματα στη τραχεία του αγοριού &

λίγο έλειψε να του σπάσει το λαιμό & ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ έπεσε, τα πόδια του άψυ-

χα & άχρηστα . & ο Τ Ο Ν Τ ΚΑΤ ΛΕ Ρ μέσα σε δευτερ όλεπ τα τον σήκωσε & τον

ιρόρτωσε στο D od ge Ra m & τις πόρτ ες έκλεισε & κλείδωσε. & ο Τ Ο Ν Τ ΚΑ ΤΛ ΕΡ

ήταν ερεθισμένος & βίαιος & τα μάτια του είχαν γουρλώσει &C πετούσαν. & ο

πούτσος του τεράστιος. & χώνει το σφουγγάρι στο στόμα του ΣΚΙΟΥΡΟΥ &

το στερεώνει με τη συγκολλητική ταινία, τυλίγοντάς τη γύρω από το κεφάλι του.& q)opάει το σάκο από καναβάτσο στο κειράλι του ΣΚΙΟΥΡΟΥ & τον στερεώ-

νει & αυτόν με τη συγκολλητική ταινία. & τώρα το κεφάλι & το πρόσωπο έχουν

χαθεί & το σώμα του αγοριού πεσμένο τρέμει με κάθε ανάσα. & ένας σκούρος

λεκές απλώνεται στον καβάλο του. & η οσμή των ούρων. & ερεθι σμέν ος ο Τ Ο Ν Τ

ΚΑΤΛΕΡ ψαχουλεύει & μετά σκίζει το τζιν του αγοριού & φανερώνει το μαλα-

κό υγρό του πούτσο & σκίζει & τα δικά του ρούχα & πιάνει τα αρχίδια του αγο-

ριού & τα τραβάει δυνατά προς τα κάτω ΜΙΑ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ φορές & βογγάει &

τα μάτια του τρεμοπαίζουν & χύνει, & χύνει. & το μυαλό του σβήνει για πόσα

δευτερόλεπτα ή λεπτά δεν ξέρει. & είναι πεσμένος πάνω στο αγόρι & τρέμει &

προσπαθεί να ηρεμήσει την καρδιά του. Σ'αγαπάω, μη με αναγκάσεις να σον κά-

νω κακό. Σ'αγαπάω αγαπάω αγαπάω! & σάλια έτρεχαν από το στόμα του σαν να

ήταν μωρό. &C τα μάτια του τυφλωμένα από τα δάκρυα. & το καναβάτσο φα-

γουρίζει το αναψοκοκκινισμένο δέρμα του. & το αγόρι τόσο λεπτό από κάτω

του, τα πλευρά του & οι ωμοπλάτες του. & το αγόρι συνήλθε & άρχισε να βογ-

γάει αδύναμα με το σφουγγάρι στο στόμα & να χτυπάει τα χέρια & τα πόδια

του. & ο Τ Ο Ν Τ ΚΑΤ ΛΕ Ρ έριξε όλο του το βάρος πάνω του για να τον σταμα-

τήσει . Μείνε ακίνητος & δε θα πάθεις τίποτα! Μείνε ακίνητος & δε θα πάθεις τίπο-

τα! Είμαι φίλος σου. & μες στον τρόμο του το αγόρι ήταν δυνατότερο απ' ό,τι πε-



105

ρίμενε ο Τ Ο Ν Τ ΚΑ ΤΛ ΕΡ αλλά εκείνος ήταν ακόμα πιο δυνατός. Γρυλίζοντας,ακινητοποιεί τα χέρια του ΣΚΙΟΥΡΟΥ & τον δένει με μια λωρίδα καναβάτσο

& με σχοινί σαν ζουρλομανδύα. & δένει τα πόδια του αγοριού, αστράγαλοι &

γάμπες & γόνατα. & το αγόρι δεν μπορούσε να κουνηθεί πια, μόνο να σφαδά-

ζει σαν πληγωμένο σκουλήκι. & όμως δε σταμάτησε να σφαδάζει & από τα βά-

θη του λάρυγγά του ένα μουγκρητό, ένα πνιχτό ουρλιαχτό, σαν να κλαίει κάποιο

μωρό κάπου μακριά & αυτό εκνεύρισε τον Τ Ο Ν Τ ΚΑ ΤΛ ΕΡ & έτσι κάθισε πά-

νω του & έσφιξε με τα δάχτυλά του το λαιμό του αγοριού εκεί όπου ήταν ο σφυγ-

μός του λέγοντας λαχανιασμένα Δ ε θα σον κάνω κακό! Δε θα σον κάνω κακό σ' το

υπόσχομαι! Αλλά ΜΗ ΜΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ. & ο Τ Ο Ν Τ ΚΑΤ ΛΕΡ έσφιξε &

άλλο τα δάχτυλά του & ταρακούνησε & ταρακούνησε το κεφάλι του αγοριού χτυ-

πώντας το στο πάτωμα μέχρι που κάποια στιγμή παρατήρησε ότι το αγόρι ήταν

ακίνητο & δεν αντιστεκόταν πια & τότε σύρθηκε μακριά του. & τότε συνειδη-

τοποίησε πού βρισκόταν & την αποστολή του & τον κίνδυνο. Γιατί ήταν σαν να

'χε ξεχάσει τον κίνδυνο. Όπως πάντα σε τέτοιες καταστάσεις. & κοιτάει το ρο-

λόι του & βλέπει την ώρα τώρα 6:23 μ.μ. & στην αρχή δεν μπορούσε να κατα-λάβει τι σήμαινε αυτό. Έπειτα συνήλθε για τα καλά & έβγαλε την περούκα &

το μουστάκι —που είχε ξεκολλήσει από τη μία μεριά & κρεμόταν στα χείλη του—

& σήκωσε & κούμπωσε το χακί σορτσάκι του, που το 'χε ανοίξει. & κοίταξε

προσεκτικά το αγόρι & είδε ότι ανέπνεε, το στήθος του ανέβαινε & κατέβαινε

με μικρούς σπασμούς. Οπότε ήταν ΟΚ. & βιαστικά βγήκε από το φορτηγάκι &

πήγε από την πλευρά του οδηγού & κάθισε στη θέση του οδηγού & κοίταξε από

τον εσωτερικό καθρέφτη & είδε ότι το δρομάκι ήταν ακόμα άδειο. & οδήγησε

το φορτηγάκι (το ταμπλό του τόσο ασυνήθιστα καινούργιο & το τιμόνι σφιχτό

& ο όγκος του οχήματος απρόσμενος) στην αρχή με μικρά τινάγματα προς τα

εμπρός & μετά πιο ομαλά & μέσα από το πάρκινγκ της εκκλησίας -που ήταν

σχεδόν άδειο & κανένας εκεί για να ρίξει έστω & μια ματιά προς το μέρος του—

& στην οδό Περλ & νότια προς την Αρντεν & ανατολικά στην Άρντεν για το

σπίτι της Γιαγιάς. & κανένας ήχος από το πίσω μέρος. & πάρκαρε το φορτη-

γάκι εκεί όπου ήταν πριν. &C κλείδωσε όλες τις πόρτες με το κεντρικό κλείδωμα.

& προσπάθησε να κοιτάξει στο εσωτερικό του Dodge Ram από το πίσω παρά-

θυρο αλλά οι σκούρες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών έκρυβαν τα πάντα. & με-

τά έτρεξε στην κουρευτική μηχανή που δούλευε ακόμα. Είχε περάσει τόση ώρα

& δούλευε ακόμα. & οι γριές θα την άκουγαν & θα νόμιζαν ότι ήμουν εκεί. Ξα-



105

νάπιασα το κούρεμα & άρχισα να το απολαμβάνω, όπως συμβαίνει μερικές φο-ρές — μπρος & πίσω, μπρος & πίσω, κατά πλάτος του κήπου. &C κατά τύχη βλέ-

πω, καθώς κοιτούσα τριγύρω -τι είναι αυτό;- ΕΝΑ ΣΚΥΛΙ ΝΑ ΜΥΡΙΖΕΙ ΤΟ

ΦΟΡΤΗΓΑΚΙ! ΕΝΑ ΣΚΥΛΙ! - & για μια στιγμή είχα μείνει & κοιτούσα & έπει-

τα χτύπησα τα χέρια μου & του φώναξα να φύγει & εκείνο στάθηκε & με κοί-

ταξε για λίγο & του φώναξα Πήγαινε σπίτι σου! Φύγε! & το σκυλί έκανε μετ αβο -

λή & κατηφόρισε το δρομάκι του πάρκινγκ με μικρά βήματα. & έφυγε. & στις

6:54 μ.μ. σταμάτησα το κούρεμα & έβαλα τη μηχανή στο γκαράζ. Έλεγξα το φορ-

τηγάκι & είδα ότι όλα φαίνονταν ΟΚ & δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος από

το πίσω μέρος. Μπήκα στο σπίτι & είπα στη Γιαγιά ότι είχα τελειώσει για σή-

μερα, είχα κουρέψει όλο τον πίσω κήπο. Ήταν 7:00 μ.μ. & έπρεπε να φύγω. &

τ] Γιαγιά & η άλλη γριά με κοίταξαν. & η Γιαγιά είπε Κουέντιν, το πρόσωπο σον,

&ί εγώ είπα Τι τρέχει με το πρόσωπο μου; & η Γιαγιά είπε Δείχνεις ξαναμμένος,

γλυκό μου παιδί, δεν πας να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου; & πήγα & έριξα λί-

γο νερό. & είδα στον καθρέφτη του μπάνιου τον Κ_ Π_ να με κοιτάει σαστισμένος

&: ήταν σαν να 'χε καεί από τον ήλιο. & μια φλεβίτσα είχε σπάσει στο αριστε-

ρό του μάτι. & αρχές φαλάκρας πάνω απ' το μέτωπο του. Και τι θα γίνει με το

μέλλον σον, γιε μου; — πέρασες πια τα τριάντα. & η μπιροκοιλιά & η σφιχτή ζώνη,

αν είχα ιρορέσει ζώνη με το χακί μου σορτσάκι, πράγμα που δεν είχα κάνει. &

ξαναπήγα στην κουζίνα, όπου η Γιαγιά & η άλλη γριά μιλούσαν για τον Κ_ Π_,

το ξέρω. & μου πέρασε από το μυαλό να τις σκοτώσω & τις δύο τότε, & το αγό-

ρι στο φορτηγάκι, & να ξεφορτωθο') τα τρία πτώματα αμέσως & έτσι θα γλύτω-

να πολύ χρόνο & δε θα χρειαζόταν να το σκέφτομαι άλλο. Η Γιαγιά λέει Αχ,Κουέντιν, γιατί δε μένεις για φαγητό; & εγώ είπα γιατί. & η Γιαγιά λέει Μα θα το

ήθελα τόσο πολύ! Δεν τρέφεσαι σωστά, τώρα που ζεις μόνος σου. Η ζωή του εργένη

είναι σκληρή. & εγώ είπα ότι τώρα πρέπει να πάω την κα Θατς στο σπίτι της.

Αλλά τελικά η κα Θατς θα έμενε για φαγητό & λέει ότι δεν πειράζει, θα πάρει

ένα ταξί. & εγώ πήγαινα προς την πόρτα & η Γιαγιά λέει Κουέντιν, περίμενε! &

μου έδωσε ένα φάκελο που θα πρέπει να είχε $$$ & τον πήρα &C την ευχαρί-

στησα & έφυγα. & στο (ρορτηγάκι, που ήταν το καινούργιο γυαλιστερό καφε-

πράσινο Dodge Ram & όχι το άλλο, ΗΤΑΝ ΠΑΛΙ ΤΟ ΣΚΥΛΙ - ένα αδύνατο

κοπρόσκυλο με βρόμικο τρίχωμα & ουρά γυριστή σαν της μαϊμούς &ί μάτια έξυ-

πνα & του φώναξα Φύγε! Αντε γαμήσου! & χτύ πησ α τα χέρια μου & πήγα να το

κλοτσήσω & εκείνο έφυγε τρέχοντας. Να ήταν το σκυλί του ΣΚΙΟΥΡΟΥ; Το



12 7

38άρι ήταν στην τσέπη μου — να το σκοτώσω; Κανένας θόρυβος από το εσωτε-ρικό του Dodge Ram. Μπήκα μέσα & βγήκα με την όπισθεν από το δρομάκι του

γκαράζ αλλά στραβά & πέρασα πάνω από το γρασίδι αλλά μετά στο δρόμο οδή-

γησα σωστά, το τιμόνι ήταν κάπως σφιχτό στο νέο μου φορτηγάκι & ο όγκος

μεγάλος & δύσκολο να τον υπολογίσεις. Αλλά τα κατάιρερα. Ήταν 7:12 μ.μ. Δυ-

τικά στη Αέικβιου προς τη λίμνη, είχε κίνηση & πηγαίναμε αργά. Αυτό το στά-

διο του σχεδίου του Κ_ Π_ πριν την επιστροφή στο 118 της οδού Νορθ Τσερ-

τς μες στο σκοτάδι δεν είχε καταστρωθεί ξεκάθαρα το συνειδητοποίησα & ήταν

μια θολούρα στο μυαλό μου. Ό π ω ς σε μια ταινία , κάνουν F A D E O U T & μετά

FADE IN & έχει περάσει κάποιος χρόνος. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να το κάνω

αυτό. Δεν είχα αυτή τη δύναμη. Εγώ ήμουν μέσα στον Χρόνο. & το ρολόι δεν εί-

χε δείκτες & ήταν κολλημένο. & το Dodge Ram έκαιγε τη βενζίνη γρηγορότε-

ρα από το Ford. Στην αρχή ίσως να εκπλαγείς λιγάκι- την πρώτη φορά που θα βά-

λεις βενζίνη, να ξέρεις ότι θα δώσεις πολλά για να γεμίσεις το ντεπόζιτο είχε πει ο

πωλητής. Αλλά δεν μπορούσα να σκέφτομαι τέτοια πράγματα τώρα. Σταμάτη-

σα στο πάρκο Σάμιτ που έχει θέα τη λίμνη & έφαγα Froot Loops γιατί πεινού-σα & ήπια κρασί από ένα από τα μπουκάλια, φροντίζοντας να το έχω καλά κρυμ-

μένο μέσα στη χαρτοσακούλα. Γιατί αν το έβλεπε ένας μπάτσος & ερχόταν να

με ανακρίνει; & το 38άρι που είχα στην τσέπη μου δεν μπορούσα να το χρησι-

μοποιήσω με ασφάλεια γιατί ο ήχος του πυροβολισμού θα ακουγόταν. Γιατί αυ-

τό είναι το αδύνατο σημείο ενός όπλου & να γιατί ένα μαχαίρι είναι ανώτερο.

Αλλά δεν είναι εύκολο να σκοτώσεις με μαχαίρι οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα.

Θα ήθελες να το αποφύγεις, αν μπορείς. Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά στον ουρα-

νό πάνω απ' τη λίμνη & σκέφτηκα Δε θα σκοτεινιάσει ποτέ. Σκούρα ξεφτισμένα

σύννεφα σαν σπασμένα δόντια στην απέναντι όχθη της λίμνης & από πάνω πιο

φωτει νός ουρανός. & το Ζ Ο Μ Π Ι μου μου είναι βάρος & όχι η χαρά που περί -

μενα. & τελείωσα το πρώτο μπουκάλι & θα πρέπει να με πήρε ο ύπνος στο τι-

μόνι & ξύπνησα από ένα μουγκρητό που βγήκε από το δικό μου λαρύγγι. & έξω

ήταν ακόμα μέρα! & ο ήλιος να λάμπει πάνω από τα ίδια σύννεφα. Σαν ένα τυ-

φλό μάτι & όμως ακόμα έλαμπε. & τα κυματάκια της Λίμνης Μίσιγκαν φλοί-

σβιζαν στη ζέστη. Τοξινοκύματα είπε η Τζούνι. Τι έχουμε κάνει στη φύση! είπε

η Τζούνι. Θα σε κοιτάξει στα μάτια & θα το καταλάβει: & τι πρέπει να κάνεις; Γύ-

ρισα & κοίταξα το χώρισμα από κοντραπλακέ πίσω από τα καθίσματα & ήταν

- απλώς εκεί. & κανένας ήχος από πίσω του. & για μια στιγμή δεν μπορούσα



105

να θυμηθώ ποιος ήταν εκεί πίσω — ποιο από τα υποκείμενά μου. Γιατί ό,τι συμ-βαίνει, έχει ξανασυμβεί & θα συμβεί ξανά. & θυμήθηκα τότε το αγόρι που έβγαι-

νε από την πισίνα — έλαμπε από ζωή. & άρχισα να νιώθω αναζωογονημένος πά-

λι, & σε υπερδιέγερση. Γιατί ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ ήταν δικός μου τώρα, & θα ήταν πά-

ντα έτσι. Στις χαρές & στις λύπες & μέχρι να αποχωρήσει ο Θάνατος. Έτσι έβα-

λα μπρος τη μηχανή & πέρασα μέσα από το μέρος όπου κάνουν πικνίκ, τόσοι

πολλοί άνθρωποι! Οικογένειες! Τόσα πολλά παιδιά! Η οσμή κρέατος ψημένου

στα κάρβουνα, & αργά μέσα απ' το πάρκο & μου ήρθε αυτή η παράξενη σκέψη

Ναι αλλά θα μπορούσες να τον απελευθερώσεις ακόμα & τώρα, να τον παρατήσεις στο

δάσος & κάποιος θα τον βρει. Γιατί τον ΤΟΝΤ ΚΑΤΛΕΡ έχει δει & όχι τον Κ_ Π_.

Αλλά ήμουν τσατισμένος μαζί του. Πάντα τσατίζεσαι μαζί τους, & θέλεις να τι-

μωρήσεις. Με χλεύαζε & είχε μπει στο μυαλό μου & με ακολουθούσε όλες αυ-

τές τις εβδομάδες. Στα Humpty Dumpty το βλέμμα του δε σταματούσε ποτέ πά-

νω μου, σαν να μην υπήρχε κανένας εκεί όπου καθόμουν. & με προκαλούσε, με

εκείνο το λοξό χαμόγελο & τα λακκάκια & τα πράσινα μάτια. & οδηγούσα στο

νότιο τμήμα του Μάουντ Βέρνον κατά μήκος της λίμνης & άρχισα να έχω έναπροαίσθημα. & άνοιξα το ραδιόφωνο για να ακούσω ειδήσεις, γιατί ήταν 8:08

μ.μ. τώρα & ήδη θα ανησυχούσαν για την εξαφάνιση του ΣΚΙΟΥΡΟΥ. & ίσως

να είχε ειδοποιηθεί η αστυνομία; & να είχε αρχίσει τις έρευνες & να έστηνε

μπλόκα; Τίποτα σχετικό στις ειδήσεις. Αλλά αυτό ίσως να ήταν κόλπο. Όμως

δεν μπορούσα να επιστρέψω σπίτι πριν νυχτώσει & πέσει σκοτάδι. & να πού τα

σκάτωσες, Κουέν-τιν, παρόλα τα σχέδιά σου. Διέκρινα την κοροϊδία στη φωνή του

Μπαμπά αλλά δεν τον κατηγόρησα, δί έτσι αποφάσισα ξαφνικά να στρίψω &τελικά να κατευθυνθώ προς το βόρειο τμήμα της πόλης, στον περιιρερειακό 31

που τον ξέρω σαν το πρόσωπο μου. & περνάω το Χόλαντ & περνάω το Μάσκιγκον

& μέχρι τις 9:20 μ.μ. & το σκοτάδι, είχα περάσει το Λούντινγκτον & ήμουν στον

εθνικό δρυμό Μάνιστι & αισθανόμουν καλά ξέροντας ότι είχα πάρει τη σωστή

απόφαση. Γιατί δεν είχε συμβεί αυτό, αυτό που είχα πει στο δικηγόρο του Μπα-

μπά. Ότι οι μπάτσοι του Μάουντ Βέρνον περνούσαν από τη Νορθ Τσερτς &

με παρενοχλούσαν. & όμως τώρα φαινόταν ξεκάθαρα ότι έτσι είχαν τα πράγματα.

& εγώ δεν το ήξερα. & εξαιτίας της εξαφάνισης του ΣΚΙΟΥΡΟΥ στο Ντέιλ

Σπρινγκς η αστυνομία θα παρακολουθούσε όλους τους σεσημασμένους σεξουαλικούς

παραβάτες στη ν περ ιο χή , δί πόσ οι θα ήταν; - δεκά δες , εκατό. & ο Κ_ Π_ μαζί

τους στη λίστα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. & έτσι ήταν έξυπνο που έφυγα



105

από το Μάουντ Βέρνον & πάρκαρα στην άκρη ενός μονοπατιού στο δάσος &πήγα στο πίσω μέρος του Dodge Ram & το φωτάκι άναψε & η οσμή των ού-

ρων τρύπωσε στα ρουθούνια μου & με ερέθισε & είδα το σώμα, το αγόρι, πε-

σμένο ανάσκελα στο πάτωμα, κεφάλι κρυμμένο μέσα στο σάκο, μισόγυμνο & ο

αδύνατος θώρακάς του κουνιόταν ανέπνεε ακόμα! ήταν ακόμα ζωντανός! Θα πρέ-

πει να είχα τσακίσει κάτι στο λαιμό του — την τραχεία; το λάρυγγα; & έτσι που

τον είχα δέσει με τη συγκολλητική ταινία & το σχοινί ήταν όπως θα έδενε κά-

ποιον ένα παιδί, του 'χα τυλίξει το σχοινί γύρω γύρω. Γεια σον είπα. Γεια. Κάθι-

σα πάνω του & τον άγγιξα & τον έτριψα & τον χάιδεψα αλλά το πουλάκι του

ήταν άψυχο & κρύο, σαν πεθαμένο ζώο, το ζούληξα για να τον ξυπνήσω λιγάκι

& οι μύες του συσπάστηκαν & μου φάνηκε πως φώναξε κάτι αλλά είχε το σίρουγ-

γάρι στο στόμα. Του έβγαλα το σάκο — & να το πρόσωπο του. Το δικό χ ου πρό-

σωπο, αλλά αλλαγμένο. & όχι τόσο όμορφο τώρα. Το κάτω μέρος του προσώ-

που του ήταν καλυμμένο με ταινία, αλλά τα μάτια τρεμόπαιζαν. Τώρα βλέπεις

το αληθινό μου πρόσωπο, τώρα γνωρίζεις τον Αφέντη σον. Του έριξα νερό Evian &

τα μάτια του άνοιξαν καλύτερα & εστίασαν & είδα μέσα τους τον τρόμο. Δε θασου κάνω κακό, είμαι φίλος σου. Αν δε μον αντισταθείς. Η φωνή μου τρυφερή, για

να τον καλοπιάσω. Όμως δεν έδειχνε να με ακούει. Υπήρχε ο τρόμος στα μά-

τια του, & μεγάλη ένταση στο κορμί του σφιγμένο σαν σανίδα. Το καλό παιδά-

κι με το ξεραμένο αίμα στα ρουθούνια, είχα αρχίσει να τα παίρνω μαζί του. Το

πουτσάκι του είχε συρρικνωθεί, τόσο μικροσκοπικό, σαν δεκάχρονου παιδιού, &C

εκείνο το βλέμμα στα μάτια του. & κουνούσε το κεφάλι του πέρα δώθε σαν τρε-

λός & προσπαθούσε πάλι να μου αντισταθεί —να μον αντισταθεί!— αδύναμος σαν

πατημένο σκουλήκ ι. ΤΟ ΖΟ Μ Π Ι ΜΟΥ . Μ Ο Υ Α Ν Τ Ι Σ Τ Ε Κ Ο Τ Α Ν . & έχασα

τον έλεγχο τότε & τον γύρισα μπρούμυτα & τον καβάλησα & άρπαξα τη μικρή

αλογοουρά του & άρχισα να του βαράω τα μούτρα στο πάτωμα & να τον γα-

μάω από τον κώλο ο πούτσος μου τεράστιος & έτσι το δέρμα σχίστηκε & άρχι-

σε να αιμορραγεί, του τον έχωσα με δύναμη ΜΙΑ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ φορές σαν σπα-

θί που του τρυπάει τα σπλάχνα Ποιος είναι ο Αφέντης σου; Ποιος είναι ο Αφέντης

σον; ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΣΟΥ;



Επιπλέουν τα κόκκαλα;

& αν επιπλέουν, αλλά δεν έχει μείνει πάνω τους καθόλου κρέας, & τα ίδια

τα κόκκαλα είναι σκορπισμένα & μακριά το ένα από το άλλο, τι απομένει από

την ταυτότητα·, Ποτέ δεν το σκέφτομαι.



1 3 1

26 Αυγ. & μόλις είχα γυρίσει σπίτι & είχα βγει από το ντους & άρχιζα τις κα-

θημερινές δουλειές του ΕΠΙΣΤΑΤΗ όταν ακούστηκε το δυνατό χτύπημα στην

εξώπορτα μου. & ήξερα.

Δεν είχα ακούσει κανένα δελτίο ειδήσεων. & γιατί θα έπρεπε να ακούσει ο

Κ_ Π_. Ήταν 7:50 π.μ. Δεν ήξερα τίποτα, δεν είχα αντιληφθεί τίποτα. Αλλά φρε-

σκοξυρισμένος & τα μαλλιά μου —που έχουν αρχίσει να αραιώνουν— καλοχτενι-σμένα & βρεγμένα στο κεφάλι μου & τα μάτια μου γεμάτα κόκκινες φλέβες αλ-

λά δε φανέρωναν τίποτα πίσω από τα γυαλιά μου με το διαφανή πλαστικό σκε-

λετό. Φοράω ένα απλό, λευκό βαμβακερό μπλουζάκι, ένα παλιό χακί παντελό-

νι με διαγώνια ύφανση, σανδάλια. (Θα ήταν άλλη μία ζεστή-υγρή μέρα.) & άκου-

σα το χτύπημα στην εξώπορτα & τα παράσιτα ενός ασυρμάτου της αστυνομίας

& ένα περιπολικό είχε παρκάρει πίσω από το Dodge Ram. Δεν κοίταξα αλλά

ήξερα. & άκουσα κάποιον να ξεκλειδώνει την πόρτα & να την ανοίγει, ήταν

ένας από τους ενοίκους που έφευγε εκείνη την ώρα & στα σκαλιά δύο αστυνο-

μικοί του Μάουντ Βέρνον. & οι φωνές τους ρώτησαν αν ο Κ_ Π_ κατοικεί σε

αυτό το σπίτι; & πάγωσα & παράλυσα στο διάδρομο & σκέφτηκα το ντεπόζι-

το! το πτυσσόμενο «χειρουργικό» τραπέζι! τα χειρουργικά εργαλεία & τα εφό-

δια! Τις τροφές & τις κουβέρτες & τον ολόσωμο καθρέφτη! & στο δωμάτιο του

ΕΠΙΣΤΑΤΗ τις αναμνηστικές φωτογραφίες polaroid των αποτυχημένων ΖΟΜΠΙ

μου, & το αναμνηστικό κομμάτι του ΜΕΓΑΛΟΥ στη φορμαλδεΰδη, & άλλα αντι-

κείμενα που δεν πρέπει ποτέ να δουν άλλα μάτια πέρα από του Κ_ Π_. ΤοDodge Ram είχα φροντίσει & το είχα καθαρίσει όσο πιο σχολαστικά μπορού-

σα, πριν ξημερώσει δούλεψα πυρετωδώς, ξυπόλητος & γυμνός από τη μέση &

πάνω & ξέπλυνα όλα τα στοιχεία. Γιατί υπήρχε λίγο αίμα μέσα στο φορτηγάκι,



105

γονός αυτό αλλά δεν ντρέπεται κιόλας & το γεγονός αυτό δεν τον καθιστά ένο-

χο για κάτι. & επιτέλους μίλησαν για ένα «νεαρό αγόρι» που έπεσε θύμα «απα-

γωγής» το προηγούμενο απόγευμα στο Ντέιλ Σπρινγκς & είχε εξαφανιστεί &

το ποδήλατο του βρέθηκε σε ένα δρομάκι & ήθελαν μόνο να μου κάνουν μερι-

κές ερωτήσεις, μήπως γνωρίζω κάτι σχετικό ή μήπως έχει πάρει κάτι το αυτί

μου, κ.λπ., εδώ ή στο αστυνομικό τμήμα, & αν δεν είχα αντίρρηση θα ήθελαν

να ρίξουν μια ματιά & στο σπίτι. & εγώ κούνησα το κεφάλι μου & επανέλαβα

όχι, δε νομίζω, ο δικηγόρος μου με έχει συμβουλέψει να του τηλεφωνήσω αν έχω

οποιουδήποτε είδους προβλήματα με την αστυνομία, αν με παρενοχλούν με οποι-

ονδήποτε τρόπο & τώρα θέλω να του τηλεφωνήσω.

& μετά σιωπή. & οι αστυνομικοί ακίνητοι να με κοιτούν, & εγώ παρέμενα

πίσω από το κατώφλι της εξώπορτας & δεν έκανα μπροστά ούτε πόντο.

Ο αστυνομικός είπε Εντάξει, αγόρι μου. Τηλεφώνησε στο δικηγόρο σου. Τηλε-

φώνησέ τον τώρα αμέσως. Εμείς θα είμαστε εδώ έξω.

& έτσι πήρα το δικηγόρο του Μπαμπά στο σπίτι του. & η φωνή μου, σαν

μικρού θιγμένου παιδιού, του είπε για αυτήν την τελευταία παρενόχληση. Για μία«απαγωγή» για την οποία δε γνώριζα τίποτα, επειδή δεν είχα δει ειδήσεις, &

μπορούν να με συλλάβουν; χωρίς στοιχεία, να με συλλάβουν; & ο δικηγόρος του

Μπαμπά μίλησε για να με καθησυχάσει, μου είπε τα δικαιώματά μου, αν & εί-

πε ότι θα έπρεπε να μη βγω από το σπίτι. Ήταν σίγουρος ότι περίμεναν να βγει

ένταλμα ερεύνης. Από το σημείο όπου στεκόμουν στο δωμάτιο μου έβλεπα τους

δυο τους & έναν ακόμα, ένστολο, στο δρομάκι του γκαράζ, να κοιτάζουν το

Dodge Ram που γυάλιζε τόσο πολύ κάτω απ' τον ήλιο, να πηγαίνουν γύρω γύ-

ρω & να προσπαθούν να δουν από το πίσω παράθυρο (είχα αφαιρέσει το χώρι-

σμα από κοντραπλακέ, βεβαίως, & τις πλαστικές σακούλες από τα παράθυρα)

& τελικά τι είδαν; Τίποτα. Γιατί δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να δουν.

& όμως δεν τόλμησαν να διαρρήξουν το φορτηγάκι γιατί φοβόντουσαν ότι, αν

έβρισκαν αποδεικτικά στοιχεία, θα τα είχαν βρει με παράνομο τρόπο & δε θα

είχαν καμία αξία.

Ο δικηγόρος του Μπαμπά είπε ότι θα ερχόταν αμέσως & να μη μιλήσω άλ-

λο στην αστυνομία & πάνω απ' όλα να μην προσφερθώ να τους δώσω οποιεσ-

δήποτε πληροφορίες όσο αθώες & αν ήταν ούτε να τους αφήσω να μπουν, &

εγώ του είπα ΟΚ & το έκλεισα. Πόσο χρόνο είχα! Πότε θα έμπαιναν με τη βία!

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ρίξω το χρυσό δόντι του ΑΝΩΝΥΜΟΥ



1 3 5

ντουλάπι με διάίρορα πράγματα στην αποθήκη, & χα τρόφιμα & το νερό Evian.

Τον ολόσωμο καθρέφτη τον έσυρα ως το υπόγειο & τον έστησα σε μια γωνία

μαζί με κάτι παλιά έπιπλα. Στον καθρέφτη ο Κ_ Π_ με πρόσωπο βλοσυρό &

σαν λαδωμένο &ί τα μαλλιά του σίγουρα αραιώνουν γαμώ το κέρατο τους, το

φως αντανακλάται στα γυαλιά του. Ο υπεύθυνος άνθρωπος διαμορφώνει ο ίδιος την

τύχη του. Αλλά ήμουν θυμωμένος.

Ευτυχώς, η Μαμά & ο Μπαμπάς βόρεια, στο Μακίνακ. Όταν μάθουν γι'

αυτήν την ταπείνωση, όλα θα έχουν τελειώσει.

Έφτασε ο δικηγόρος του Μπαμπά, & ύσ τερ α από λίγο έν α περιπολικό ακό-μα & οι καριόληδες είχαν ένταλμα ερεύνης & δε γινόταν να τους σταματήσει

κανείς. Δύο ξεκίνησαν με το Dodge Ram -δεν είχα άλλη επιλογή από το να τους

δώσω τα κλειδιά- & οι υπόλοιποι μπήκαν στο σπίτι. & ο δικηγόρος τούς τόνι-

σε ρητά & κατηγορηματικά ότι η έρευνα πρέπει να περιοριστεί σε συγκεκριμέ-

νους χώρους γιατί μέρος του παρόντος οικήματος είναι νοικιασμένο & τα δω-

μάτια των ενοίκων αποτελούν ιδιωτικό τους χώρο που δεν πρέπει να καταπα-

τηθεί κατά την έρευνα. & έτσι έψαξαν στο δωμάτιο του ΕΠΙΣΤΑΤΗ βέβαια,το έκαναν άνω κάτω, & σε όλο το υπόγειο & στη σοφίτα, & στα δωμάτια του

ισογείου, τις ντουλάπες, κ.λπ. & ΔΕ ΒΡΗΚΑΝ ΤΙΠΟΤΑ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ

ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ.

Εκείνη τη μέρα με ανέκριναν για το αγόρι που είχε εξαφανιστεί, το όνομα του

οποίου ήταν καινούργιο & άγνωστο σε μένα - Τζέιμς\\ «Τζέιμι» Γουόλντρον. Ο δι-

κηγόρος του Μπαμπά ήταν παρών βέβαια, για να προστατεύσει τα δικαιώματά

μου. Γιατί ο Κ_ Π_ δε γνώριζε τίποτα για το αγόρι, & μπορούσε μόνο να επανα-

λαμβάνει & να επαναλαμβάνει ορισμένα γεγονότα. Ότι δούλευα στον κήπο της

Γιαγιάς από τις 5 μ. μ. μέχρι τις 7 μ. μ. & μετά είχα πάε ι με το φορτηγάκι στο πάρ-

κο Σάμιτ για να χαλαρώσω & είχα φάει κάτι στα McDonald's εκεί κοντά & μετά

-η ιδέα μού ήρθε ξαφνικά, γιατί θα κοιτούσαν το οδόμετρο του ολοκαίνουργιου Dodge

Ram & θα έβλεπαν τα χιλιόμετρα- είχα κάνει μια μεγάλη βόλτα στις όχθες της

λίμνης & στην περιοχή του Γιουνιβέρσιτι Χάιτς για να χαλαρώσω. & ως τότε ο δι-

κηγόρος είχε τηλεφωνήσει στη Γιαγιά, & στην κα Θατς, για να επιβεβαιώσουν

ότι ήμουν στο σπίτι της Γιαγιάς τις ώρες εκείνες, & ήταν & οι δύο απολύτως σί-γουρες ότι ήμουν. Η Γιαγιά είπε ότι ο εγγονός της είναι ο πιο καλός & ο πιο ευ-

γενικός νεαρός στη Γη, ότι την επισκέπτεται συχνά & της κάνει χάρες, όχι μόνο

σ' αυτή αλλά & στις φίλες της. & μιας & η ώρα της απαγωγής του αγοριού είχε



105

προσδιοριστεί στο διάστημα από τις 6 μ.μ. όταν το αγόρι iqiir^ από το μέρος όπου

εργαζόταν μέχρι τις 6:40 μ.μ. όταν το ποδήλατο του ανακαλύφθηκε εγκαταλειμ-

μένο σε ένα δρομάκι, σε απόσταση περίπου ενάμισι χιλιομέτρου από το σπίτι του,

δεν νττήρχε καμία περίπτωση να ήταν αναμειγμένος ο Κ_ Π_.

& βέβαια, υπήρχε & το μυστήριο με τα κοτοπουλάκια που βρέθηκαν στο

δρομάκι. Κανένας απ' όσους ζούσαν εκεί κοντά δεν τα είχε ξαναδεί & δεν ισχυ-

ρίστηκε ότι ήταν δικά του. Κανένας δεν είχε ξαναδεί κοτοπουλάκια σε ένα τέ-

τοιο μέρος. Ούτε υπήρχαν κότες σε εκείνη τη γειτονιά. Ο αστυνομικός φαινό-

ταν απορημένος όταν ανέφερε αυτό το στοιχείο, ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΞΙ ΚΟΤΟΠΟΥ-

ΛΑΚΙΑ ελεύθερα & να σκαλίζουν με το ράμφος τους το χώμα στο δρομάκι, &

το ακριβό ποδήλατο του αγοριού που είχε εξαφανιστεί παρκαρισμένο εκεί δίπλα

με το σταντ του. Κάτι που δήλωνε ότι δεν τον απήγαγαν ενώ έκανε ποδήλατο,

αλλά ότι ο ίδιος είχε πάει εκεί μαζί με τον απαγωγέα του, με τη θέλησή του.

Ποια σχέση μπορεί να υπήρχε ανάμεσα στην απαγωγή του αγοριού & στα κο-

τοπουλάκια! Ή μήπως δεν υπήρχε καμία απολύτως σχέση; Ο Κ_ Π_ καθόταν σιω-

πηλός & συνοφρυωμένος & δεν είχε τίποτα να πει, γιατί δεν είχε ιδέα. Ο δικη-γόρος είπε με σκεπτικισμό Ίσως το αγόρι να κάνει πλάκα & να μην έχει εξαφανι-

στεί. Ίσως να είναι κάποια φάρσα της αδερφότητάς τον στο σχολείο.

Ο αστυνομικός με το κοστούμι & τη γραβάτα δάγκωσε το χείλι του & είπε

Αν είναι φάρσα, δεν είναι και πολύ αστεία. Σωστά;

Οι αστυνομικοί τελείωσαν την έρευνά τους στον πάνω όροφο & στο ισόγειο,

& βγήκαν έξω. Ήταν 12:40 μ.μ. Δεν είχα φάει τίποτα από τις 6 π.μ., όταν κα-

τάπια μερικές Froot Loops με λίγο νερό Evian ζεστό σαν κάτουρο ενώ ήμουν

στον περ ιφε ρει ακό 31 & γυρνούσα σπίτι από τον εθνικό δρυμό Μάνι στ ι. Από

το στενό & βαθύ & ορμητικό & δίχως όνομα ποτάμι όπου το αποτυχημένο

ΖΟΜΠΙ μου ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ κείτεται στο βυθό γυμνός & με το λαιμό του κομ-

μένο, εκεί όπου μπήκε στο νερό με τέτοιο τρόπο ώστε το νερό πήρε το αίμα μα-

κριά στην αιωνιότητα έτσι που να μην μπορέσει ποτέ να το ανακαλύψει κάποι-

ος, & το αδύνατο του κορμί παρασυρμένο στο βυθό από το γεμάτο πέτρες σά-

κο δε θα αναδυθεί ποτέ παρά μόνο όταν τα κόκκαλά του ξεκολλήσουν το ένα από

το άλλο, χάσουν κάθε ίχνος σάρκας & ταυτότητας. Θα υπάρχει βέβαια το κρα-

νίο & τα δόντια του κρανίου λένε ότι μπορείς να τα αναγνωρίσεις - ΑΛΛΑ ΘΑ

ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΠΙΠΛΕΥΣΕΙ ΕΝΑ ΚΡΑΝΙΟ; Δε νομίζω ότι ένα κρανίο θα

μπορούσε να επιπλεύσει, επειδή είναι πολύ βαρύ.



Ημέρα της Εργασίας, πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη & μερικές μέρες αργότε-

ρα. Τηλεφώνησε η Τζούνι & άφησε ένα μήνυμα στην κασέτα. Αν είδα την πρω-

ινή εφημερίδα. Την είχαν σοκάρει — τα νέα για το Δρ. Μ_ Κ_.

Ο Μπαμπάς θα καταστεναχωρηθεί είπ ε η Τζούν ι.

Το μήνυμα το άκουσα ύστερα από μερικές μέρες, & πλέον δε θα μπορούσα ναβρω την εφημερίδα εκείνης της μέρας. Δεν ήμουν καν σίγουρος ποια μέρα ήταν.

1 3 8



Ημέρα της Εργασίας, & αρχίζει τσ φθινοπωρινό τετράμηνο στο πανεπιστήμιο.

& από τους εννέα ενοίκους μας πέντε είναι καινούργιοι, μόλις μετακόμισαν.

Όλοι τους ξένοι φοιτητές. Τελειόφοιτοι θετικών επιστημών κυρίως. Από Ινδία,

Κίνα, Πακιστάν, Ζαΐρ, Αίγυπτο, Δυτικές Ινδίες. Ο Μπαμπάς λέει πως αυτοί εί-

ναι οι καλύτεροι ένοικοι & έχει δίκιο. Όλοι μελαμψοί &C ευγενικοί & ντροπα-

λοί & μιλούν τη γλώσσα μας με προσοχή. Είμαι ο Κ_ Π_ ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ &έτσι τους συστήνομαι.

Ξανάρχισα να παίρνω τα φάρμακα που μου έχει γράψει ο Δρ. Ε_. Τρεις φο-

ρές την ημέρα μαζί με το φαγητό. & για να με βοηθούν να κοιμάμαι όταν έχω

πρόβλημα. Δεν πρέπει να καταναλώνεις αλκοόλ όσο ακολουθείς θεραπευτική

αγωγή με λίθιο αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για μένα. Ο σκοπός είναι η

διατήρηση μιας συναισθηματικής ισορροπίας όπως λέει ο Δρ. Ε_.

Τελευταία μ' έχει πάρει από κάτω. Από το ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ & μετά. Έχω

τις μαύρες μου. Αλλά δεν το σκέφτομαι, & τα φάρμακα βοηθάνε. Αυτός είναι ο

σκοπός τους. & δεν έχει νόημα να κατηγορώ άλλους, όπως τον Μπαμπά ή τη

Γιαγιά. (Σταμάτησα επ' αόριστον να δουλεύω στον κήπο της Γιαγιάς. & να πη-

γαίνω τη Γιαγιά από δω & από κει σαν να ήμουν ταρίφας. Βαρέθηκα να το παί-

ζω καλός εγγονός. Μόνο σε μπελάδες έμπαινα.)

Ο Ζαν-Πολ από τις Δυτικές Ινδίες, λευκό πουκάμισο & μαλλί αφάνα, σορ-

τσάκι, σανδάλια, γυμνασμένες κεραμιδιές γάμπες. Πλησίασε τον Κ_ Π_ στα

Burger King δ£ είπε γεια, τόσο φιλικός. Τελειόφοιτος με υποτροφία στα οικο-

νομικά. Τόσο γρήγορος & φιλικός που δεν μπόρεσα να αποφύγω την ΟΠΤΙΚΗ

ΕΠΑΦΗ. Αλλά αυτό δε θα επαναληφθεί.

Κανένας απ' όσους μένουν κάτω απ' αυτή τη στέγη. Ούτε καν το σκέφτομαι ποτέ.



Δευτ. 4:00-4:50 μ.μ. Ιατρικό Κέντρο του Μάουντ Βέρνον στην απέναντι πλευ-

ρά της πανεπιστημιούπολης, αν έχει καλό καιρό πάω με τα πόδια & αν έχει κα-

κό καιρό με το Dodge Ram. Ο Δρ. Ε_ λέει Λοιπόν, Κονέν-τιν. Αυτός ο φρέσκος φθι-

νοπωρινός αέρας σε τονώνει, έτσι δεν είναι; Μετά από αντό το μακρύ και καυτό καλο-

καίρι που είχαμε.

Υπάρχει διπλό νόημα στα λόγια του, το ξέρω. Καλοκαίρι ήταν η περίοδος τηςπαρενόχλησης & της ταπείνωσης του Κ_ Π_ από την Αστυνομία του Μάουντ

Βέρνον. Αλλά χαμογελάω & λέω ΝΑΙ ΓΙΑΤΡΕ. ΟΧΙ ΓΙΑΤΡΕ. Είμαι καθισμέ-

νος & χαμογελάω & τα μαλλιά μου κομμένα & με διαφορετική χωρίστρα. Ο δι-

κηγόρος του Μπαμπά ζήτησε να στέλνονται αναφορές στη Διεύθυνση Αναστο-

λών του Μίσιγκαν & έτσι είναι γνωστό σε εμάς ότι η πρόγνωση του Δρ. Ε_ για

τον ασθενή του, Κ_ Π_, είναι «πολύ καλή». Ο Κ_ Π_ «αναμφίβολα σημειώνει

πρόοδο».

Παρόλα αυτά νιώθω άβολα στο γραφείο του Δρ. Ε_. Καθόμαστε αντικριστά

& εγώ κοιτάω το πάτωμα. Ή τα χέρια μου, που τα έχω τρίψει γερά. Το ρολόι

του ΣΤΑΦΙΔΟΜΑΤΗ στο αριστερό μου χέρι & η γκρίζα πρόσοψή του κρυμ-

μένη & μόνο εγώ βλέπω τους μικρούς γκρίζους αριθμούς να αναβοσβήνουν. &

γύρω από το δεξιό μου καρπό, το μοναδικό ενθύμιο του ΣΚΙΟΥΡΟΥ.

Ο Δρ. Ε_ με ρωτάει αν σήμερα θυμάμαι κάποιο όνειρο για να του μιλήσω γι'

αυτό. Ο αέρας χορεύει τα πεσμένα φύλλα στο παράθυρο πίσω του & ο ουρανός

σκοτεινιάζει πολύ νωρίς. Εγώ κάθομαι & είμαι συνοφρυωμένος & λιπαρές στα-

γόνες ιδρώτα στο μέτωπο μου & στο πάνω χείλι μου & σιωπή για πολλή ώρα.

Έπ ε ι τα λέω Είδα ότι ήμουν κάπου μέσα σε νερό. & ο Δρ. Ε_ λέει Αλήθεια; Και στη

συνέχεια; & εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο & εκείνος λέει ενθαρρύνοντάς



με όπως θα ενθάρρυνες ένα μικρό παιδάκι να μιλήσει Μήπως κολυμπάς μες στο

νερό, Κουέντιν; & εγώ κουνάω το κεφάλι μου & λέω Δε νομίζω, ίσως είμαι απλώς

μέσα στο νερό. &το νερό με σκεπάζει &με παρασύρει. & ο Δρ. Ε_ λέει Και τι συμ-

βαίνει στο όνειρο σου, Κουέντιν; & εγώ λέω Δεν ξέρω. Απλώς είμαι εκεί.

Υπάρχει γαλήνη στο γραφείο του Δρ. Ε_. Σε ανακουφίζει. Ο Μπαμπάς & η

Μαμά είναι ευχαριστημένοι με την πρόγνωση για το γιο τους & ελπίζουν ότι θα

συνεχίσω με το Δρ. Ε_ όταν λήξει η αναστολή μου. Το είπε & η Τζούνι με εκείνο

το αυστηρό απόλυτο ύφος της ότι ο Κουέν σίγουρα παρουσιάζει κάποια βελτίωση.

Επιτέλους είναι 4:49 μ.μ. Ο Δρ. Ε_ μού γράφει μια επαναληπτική συνταγή.

Ρωτάει αν έχω τίποτα να τον ρωτήσω & δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι &

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΡΕ & η συνεδρία τελε ιώνει .

1 4 1



Γιατί ό,τι έχει συμβεί, ανήκει ήδη στο παρελθόν. Από την αρχή του Χρόνου. Το απο-

δέχομαι αυτό.

Κάθε δεύτερη Πέμπτη 10 π.μ. στον κο Τ_, τον επιμελητή μου. Τρίτη 7 μ.μ.-

8:30 μ.μ. ομαδική ψυχοθεραπεία με το Δρ. Μπ_. Δευτ. & Πεμ. περνάνε για τα σκου-

πίδια. Σέρνω τους κίτρινους πλαστικούς κάδους σκουπιδιών ως το πεζοδρόμιο.

Υπάρχει μια αλλαγή στη ζωή μου: Δεν είμαι πλέον γραμμένος στα ΤΕΙ τουΝτέιλ Σπρινγκς αλλά μετεγγράφηκα σε ένα παράρτημα του πανεπιστημίου (στην

π αν ε π ι σ τημ ι ο ύ π ο λη σ το κ έ ν τρο το υ Μ άο υ ν τ Β έρ ν ο ν ) . Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η Σ Τ Η

ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ Δευτ. & Τετ. 7 μ.μ.-8:20 μ.μ. Επειδή ο Ρ_ Π_ είναι καθηγητής

στο πανεπιστήμιο, τα δίδακτρά μου είναι μόλις $200. Τα πληρώνω εγώ.

Ανοίγει ένα νέο drive-through McDonald's στην 3η οδό μόλις δύο τετράγω-

να από το 118 της οδού Νορθ Τσερτς. Φανταχτερά κίτρινα πανό ανεμίζουν &

ΚΟΥΠΟΝΙΑ ΓΙΑ ΣΠΕΣΙΑΛ BIG MAC στους πρώτους πελάτες. Πήρε το μά-

τι μου τον Ζαν-Πολ να κάθεται σε ένα από τα τραπέζια με μία γυναίκα, νομίζω.

Είχε ανοιχτόχρωμο δέρμα εκείνη & ο Ζαν-Πολ έχει βαθύ καστανόμαυρο. Αλλά

δεν είδα καθαρά. Δεν κοιτούσα, & δε με είδαν.



1 4 3

Ένα αληθινό Ζ Ο Μ Π Ι θα ήταν δικό μου γι α πάντα. Θα υπάκο υε σε κάθε μου

διαταγή, σε κάθε μου καπρίτσιο. Λέγοντας: «Ναι, Αφέντη» & «'Οχι, Αφέντη».

Θα γονάτιζε μπροστά μου & θα σήκωνε το βλέμμα του για να με δει λέγοντας:

«Σε αγαπώ, Αφέντη. Δεν υπάρχει κανένας άλλος πέρα από εσένα, Αφέντη».

Έ τσ ι θα είχαν τα πράγματα. Γιατί ένα αληθινό Ζ Ο Μ Π Ι δε θα μπορούσε να

πει ένα πράγμα που δεν είναι , μόνο ένα πράγμα που είναι. Τα μάτια του θα ήτανανοιχτά & διαυγή αλλά δε θα υπήρχε τίποτα μέσα τους που να βλέπει. & τίπο-

τα πίσω τους που να σκέφτεται. Τίποτα που να κρίνει.

& δε θα υπήρχε ούτε τρόμος στα μάτια του ΖΟΜΠΙ μου. Ούτε ανάμνηση. Για-

τί χωρίς την ανάμνηση δεν υπάρχει τρόμος.

Ένα Ζ Ο Μ Π Ι δε θα έκρινε. Ένα Ζ Ο Μ Π Ι θα έλεγε: «Ο Θεός να σ' ευλογε ί, Αφέ-

ντη». Θα έλεγε: «Είσαι καλός, Αφέντη. Είσαι ευγενικός & φιλεύσπλαχνος». Θα έλε-

γε: «Γάμα με απ' τον κώλο, Αιρέντη, μέχρι να ματώσω». Θα ικέτευε για το φαγητό

του & θα ικέτευε για το οξυγόνο που θα ανάπνεε. Θα φερόταν πάντοτε με σεβα-

σμό. Θα έγλειφε με τη γλώσσα του κάθε φορά που θα του το ζητούσα. Θα ρουφούσε

με το στόμα του κάθε φορά που θα του το ζητούσα. Θα άνοιγε τα κωλομάγουλά

του κάθε φορά που θα του το ζητούσα. Θα τρύπωνε στην αγκαλιά μου σαν αρκου-

δάκι κάθε φορά που θα του το ζητούσα. Θα ακουμπούσε το κεφάλι του στον ώμο

μου σαν μωρό. Ή θα ακουμπούσα εγώ το κεφάλι μου στο δικό του ώμο σαν μωρό.

Θα ξαπλώναμε κάτω από τα σκεπάσματα στο κρεβάτι μου στο δωμάτιο του

ΕΠΙΣΤΑΤΗ & θα ακούγαμε το φθινοπωρινό αέρα & τα καμπανάκια στον πύργο

του Μουσικού Κολεγίου & ΘΑ ΜΕΤΡΟΥΣΑΜΕ ΤΑ ΚΑΜΠΑΝΙΣΜΑΤΑ ΜΕΧΡΙ

Π Ο Υ Θ Α Μ Α Σ Ε Π Α ΙΡ ΝΕ Ο Υ Π Ν Ο Σ Τ Η Ν ΙΔΙΑ Α ΚΡ ΙΒ Ω Σ ΣΤ ΙΓ Μ Η .



Η Τζούνι είπε Μην κάνεις κουβέντα γι'αυτό στον Μπαμπά. Τον ράγισε η καρδιά.

& η Μαμά είπε Ο πατέρας σον γέρασε είκοσι χρόνια! Αλλά όταν τον δεις, μην

αρχίσεις.

Τα νέα δε μου είχαν φανεί σημαντικά, όχι πιο σημαντικά από τα περισσό-

τερα νέα που βλέπεις στην τηλεόραση ή διαβάζεις στην εφημερίδα. Μάλιστα εί-

χαν συμβεί εδώ & πολΰ καιρό. & ο Δρ. Μ_ Κ_ πεθαμένος & δεν αντιμετώπισεπ ο τ έ τ ι ς σ υ ν έ π ε ι ε ς . Ν Ο Μ Π Ε Λ Ι Σ Τ Α Σ Ε Π Ι Σ Τ Η Μ Ο Ν Α Σ Ε Π Ι Κ Ε Φ Α Λ Η Σ

ΠΕΙΡΑΜΑΤΩΝ ΜΕ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1953-1957. ΘΗΡΙΩΔΙΑ

Α ΝΑ Λ Ο Γ Η Τ ΩΝ Γ ΙΑ Τ Ρ ΩΝ Τ ΩΝ « ΝΑ ΖΙ» .

Είδα τη φωτογραφία του ασπρομάλλη Δρ. Κ_, του ηλικιωμένου μέντορα του

Μπαμπά στο Ινστιτούτο Ουάσιγκτον, & διάβασα για το σκάνδαλο όπως το ονό-

μασαν τα ΜΜΕ. Ο Δρ. Κ_ είχε ηγηθεί μιας ομάδας επιστημόνων που είχαν διε-

ξαγάγει μυστικά πειράματα για λογαριασμό της Επιτροπής Ατομικής Ενέργει-

ας. Σε ένα πείραμα τάισαν με ραδιενεργό γάλα τριάντα έξι διανοητικά καθυ-

στερημένα παιδιά σε ένα σχολείο στη Μπεθέσντα του Μέριλαντ. Σε ένα άλλο,

που έγινε σε αρκετά πανεπιστήμια της Βιρτζίνια, οι όρχεις κρατουμένων εκτέ-

θηκαν σε «ιονίζουσα ακτινοβολία». Γιατί αυτά τα παλιά νέα αποκαλύπτονταν

τώρα ύστερα από τόσα πολλά χρόνια & γιατί ένα σωρό άνθρωποι προσποιού-

νταν ότι τους ένοιαζε, δεν ξέρω. Αλλά δεν μπορούσα να μη γελάσω.

Ευτυχώς για τον Μπαμπά & τη Μαμά ήταν ακόμα στο Μακίνακ όταν ξέ-

σπασε το σκάνδαλο. Εφημερίδες & τηλεόραση & το Peopled το Time, κ.λπ. Ο

Μπαμπάς γλύτωσε την ντροπή που θα ένιωθε όταν θα του τηλεφωνούσαν οι δη-

μοσιογράφοι & θα του ζητούσαν να κάνει μια δήλωση. Αργότερα έκανε επίση-

μη δήλωση: Η διεξαγωγή πειραμάτων πάνω σε οιονδήποτε άνθρωπο χωρίς την πρό-



τερη ενημέρωση και συγκατάθεση του αποτελεί πράξη που στερείται κάθε ηθικής

αξίας. Παρόλα αυτά, γνώριζα καλά το Δρα. Κ_ και αδυνατώ να πιστέψω ότι είναι

ένοχος τέτοιων πράξεων. Θα πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος. Σε ιδιωτικές συζη-

τήσεις έλεγε: Είναι τόσο άδικο για ένα νεκρό άνθρωπο!Ο Μπαμπάς βγάζει τα γυα-

λιά του & τρίβει τα μάτια του με τα ακροδάχτυλά του. & το κωλοτρυπιδόστο-

μά του σφιγμένο από την οδΰνη. Ακούς να διασύρεται μετά θάνατον ένας σπουδαί-

ος άντρας! Και πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό του;

Γι' αυτό το θέμα δεν έχω μιλήσει στον Μπαμπά, ούτε & πρόκειται. Δεν υπάρ-

χει αυτού του είδους η άνεση ανάμεσά μας. Ούτε ο Μπαμπάς μού μίλησε για τηνπαρενόχλησή μου από την αστυνομία όταν εξαφανίστηκε ο γιος των Γουόλντρον.

Αλλά ο Μπαμπάς κατέβασε τις κορνιζαρισμένες φωτογραφίες του με το Δρ.

Μ_ Κ_ από το γραφείο του στο πανεπιστήμιο & από το σπίτι. Αν η Γιαγιά συ-

νεχίζει να έχει κρεμασμένες τις δικές της στο σαλόνι της δεν το γνωρίζω. Δεν πη-

γαίνω πια στο σπίτι της Γιαγιάς. Ούτε καν στο Ντέιλ Σπρινγκς, εκτός από με-

ρικές φορές που πάω για να δανειστώ $$$ από τη Μαμά.

14 5



1 4 6

Μία μέρα διαρκεί πολύ & έτσι & αυτό το χρονικό διάστημα διάρκεσε πολύ. Από

το ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ. Δεν απομακρύνομαι από το σπ ίτ ι επε ιδή ε ίμαι ο

ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ αυτού του ακινήτου. Δουλειά που μου εμπιστεύτηκαν ο Μπα-

μπάς & η Μαμά. Εκτός από μερικά σαββατοκύριακα που παίρνω το Dodge Ram

(που έχει τόσο καλά κρατήματα στο δρόμο & κινείται με τόση περηφάνια) &

πάω στο Ντιτρόιτ από τον 1-96 & μια φορά βγήκα στη λίμνη Έρι & από εκεί

πήγα στο Τολίντο όπου δεν είχα ξαναπάει ποτέ. & στο Αν Άρμπορ, όπου το πα-

νεπιστήμιο είναι ακόμα μεγαλύτερο από αυτό του Μάουντ Βέρνον, σε ένα φε-

στιβάλ Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας τον Οκτώβριο. Επιστροφή από τον 1-94

την ώρα που χάραζε μάλλον & ο ουρανός φωτιζόταν & είχε ροζ & γκρίζες ζά-

ρες & πτυχώσεις προς την ανατολή & πινακίδες με έντονο πορτοκαλί χρώμα

έρχονταν με ταχύτητα προς το μέρος μου ΕΡΓΑ ΟΔΟΠΟΙΙΑΣ - ΚΙΝΗΣΗ ΣΕ

ΜΟΝΗ ΛΩΡΙΔΑ - ΟΡΙΟ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ: 60 Χ.Α.Ω. αλλά είναι πολύ νωρίς & ο αυ-

τοκινητόδρομος είναι έρημος. & το Ν Τ Ο ΥΠ Ν Τ Ο Υ Π Ν Τ Ο ΥΠ της ασφάλτου

σαν σφυγμός. Λες και το Dodge Ram & ο Κ_ Π_ έχουν κοινό σφυγμό. & είμαι

μάλλον χαρούμενος, ή τουλάχιστον είμαι ήσυχος μέσα μου. & μερικές φορές

άντρες που κάνουν οτοστόπ. Δεν ήθελα να συμβεί αλλά τα βλέμματά μας συνα-

ντήθηκαν. & εκείνος μαστουρωμένος & καυλωμένος & βαριανάσαινε σαν άλογο. &

στη βρόμικη τουαλέτα του εστιατορίου ΕΧΥΣΕ & ήταν σαν πύρινη λάβα. & μια φο-

ρά τον Νοέμβριο αισθανόμουν ανήσυχος & πήγα βόρεια με το φορτηγάκι, από

τον περιφερειακό 31, στον εθνικό δρυμό Μάνιστι. & χιόνιζε & το τοπίο ήταναλλαγμένο. Σαν άλλος τόπος ή πλανήτης όπου δεν μπορούσα να προσανατολι-

στώ. Δεν μπορούσα να βρω το δρόμο που είχα πάρει με τον ΣΚΙΟΥΡΟ & έτσι

δεν μπορούσα να βρω το ποτάμι. Έκανα κύκλους & θύμωσα πάρα πολύ άσχη-



Τον Νοέμβριο, γύρω στη Γιορτή των Ευχαριστιών, μια απρόσμενη είδηση στην

τοπική τηλεόραση, κάποιος ισχυρίστηκε ότι είχε «δει» το εξαφανισμένο αγόρι να

κάνει οτοστόπ στο Σικάγο. Αλλά δε βγήκε τίποτα απ' αυτό απ' όσο γνωρίζω.

1 4 8



Η Τζούνι είναι η ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΕΡΦΗ μου από τη μέρα που γεννήθηκα. Είναι

πέντε χρόνια μεγαλύτερη από μένα. & εξίσου ψηλή, & με σχεδόν ίδιο βάρος.

Παρολίγο & θα έμπαινε στην ολυμπιακή ομάδα κολύμβησης στο λύκειο & ήταν

το αστέρι της γυναικείας ομάδας λακρός. Τώρα ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ στο γυμνά-

σιο του Ντέιλ Σπρινγκς.

Η Τζούνι πάντοτε ενδιαφερόταν για τον Κ_, το μικρό αδερφό. Το μοναδικόαδερφό της στην οικογένεια. Στο γυμνάσιο όταν είχα κάτι συναισθηματικά προ-

βλήματα & τη χρονιά που πήγα στο κολέγιο Ίστερν Μίσιγκαν & τα σκάτωσα. Ήταν

ιδέα της Τζούνι να οπουδάσω κτηματομεσιτικά & να μην επιστρέψω στο κολέγιο

όπως με προέτρεπε ο Μπαμπάς, λέγοντας ότι το κολέγιο δεν κάνει για όλους. Λέ-

γοντας ότι ο Κουέν θα γινόταν τρομερός μεσίτης φτάνει να χαλάρωνε λιγάκι.

Άφησε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή Η λογιστική είναι πολύ ωραία ιδέα, Κου-

έν. Πολύ πιο ρεαλιστική από τις ιδέες του Μπαμπά.Η Μαμά & ο Μπαμπάς είναι περήφανοι για την Τζούνι & από το γυμνάσιο

κιόλας, όταν ήταν επικεφαλής της τάξης της & εξαιρετική αθλήτρια. Αποφοί-

τησε πέμπτη από τη χρονιά της, το 1976. & υποτροφία για το Πανεπιστήμιο

του Μίσιγκαν για να σπουδάσει δημόσια εκπαίδευση & διοίκηση, από το Αν

Άρμπορ το αριστοκρατικό δημόσιο σχολείο όχι δεύτερης & τρίτης διαλογής

όπως το Λάνσινγκ & το Μάουντ Βέρνον. & στο πανεπιστήμιο τα πήγε αρκετά

καλά. & τώρα γυμνασιάρχης & φιλοδοξεί να κάνει κάτι άλλο, παρακολουθεί κα-

λοκαιρινά «σεμινάρια», κ.λπ. στο Αν Άρμπορ. Η Τζούνι είναι «κοινωνική» & έχει

πολλούς φίλους, απ' αυτούς που πας μαζί τους για ορειβασία ή για σκι. Όταν η

Τζούνι αγόρασε το δικό της σπίτι πλάι στη λίμνη σε ένα προάστιο που λέγεται

Γκράα(ρσαπ η Μαμά ανησυχούσε ότι Τώρα η Τζούνι δεν πρόκειται ποτέ να πα-



105

ντρευτεί. Η Τζούνι έχει περάσει φάσεις που ήταν πολΰ θυμωμένη με το μικρό τηςαδερφό, τον Κ_, & δε μου μιλούσε & μια φορά (ήμουν μεθυσμένος ή σε κάποια

παρόμοια κατάσταση &C δε συνειδητοποιούσα 100% τι έκανα, φορούσα δερμά-

τινα & είχα αλογοουρά) έκανε πως δε με γνώρισε όταν συναντηθήκαμε τυχαία

στο δρόμο. Αλλά από τη σύλληψή μου & μετά & αφού έφαγα δύο χρόνια με

αναστολή & η Μαμά & ο Μπαμπάς στενοχωρήθηκαν τόσο πολύ, η Τζούνι άρ-

χισε πάλι να παίζει το ρόλο της ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ. Λες & είναι πρόκλη-

ση για εκείνη να έχει για μικρό αδερφό ένα σεξουαλικό παραβάτη & δεν είναι στο

χαρακτήρα της να υποχωρεί μπροστά στις προκλήσεις. Λες & εγώ είμαι ένας από

τους προβληματικούς της μαθητές που χρειάζεται μόνο να εξιλεωθεί από κά-

ποιον ενήλικο. Λες & είμαι κάποιος που μπορείς να τον πειράζεις & να τον τσι-

γκλάς με ένα χαμόγελο & να του λες Κουέν, θα ήσουν πολύ γοητευτικός αν δεν κλα-

ψούριζες όλη την ώρα, αλήθεια σ' το λέω. & ίσια την πλάτη σου, για τ' όνομα του

Θεού. & δεν μπορείς να κάνεις κάτι για τα μαλλιά σου, &για τα ρούχα σου;

Με κάλεσε στο σπίτι της για φαγητό, ένα βράδυ δυο βδομάδες πριν τα Χρι-

στούγεννα. Μερικοί φίλοι της που τους είχα γνωρίσει παλιότερα, νομίζω, αν &

ίσως όχι — όλοι οι καθηγητές-φίλοι της Τζούνι μοιάζουν πολύ. & στον τρόπο

που μιλάνε. & μια νέα καθηγήτρια στο σχολείο της Τζούνι, η ΛΟΥΣΙΛ. Αλλη

μία μεγαλόσωμη γυναίκα με βυζιά σαν νεροκολόκυθα & ένα στρογγυλό χαμογε-

λαστό πρόσωπο & έντονη «προσωπικότητα» όπως η Τζούνι. Διδάσκει στη Β' Λυ-

κείου. Σου σιρίγγει το χέρι σαν άντρας.

Καθόμαστε στο τραπέζι για να φάμε. Μια μεγάλη «παέγια» με θαλασσινά

που έφτιαξε η Τζούνι. & λευκό κρασί. Πήγα με το Dodge Ram & έφτασα λι-γάκι καθυστερημένος γιατί έπινα στη διαδρομή, & χαλαρωμένος από τα ηρεμι-

στικά & ένα απαλό βούισμα στο μυαλό μου, σαν τον τόνο μιας τηλεφωνικής

γραμμής. & έτσι μπορώ να κλείσω όλο τον κόσμο απ' έξω & απ' το πρόσωπο

μου να φαίνεται ότι παρακολουθώ τη συζήτηση. Η Τζούνι & η Λουσίλ & οι άλ-

λοι όλο κάνουν χειρονομίες & συζητούν για την πολιτική, & της πολιτείας του

Μίσιγκαν & της κυβέρνησης, για το πρόγραμμα του Κλίντον για την υγεία κ.λπ.,

& ένας τύπος, κοντοστούπης αλλά μιλάει με αρκετή αυτοπεποίθηση, λέει ότι η

υγεία είναι το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα της εποχής μας & ότι στην παρούσα

φάση δε λειτουργούμε οαν πολιτισμένο κράτος, & κάποιος άλλος λέει ότι η

εγκληματικότητα είναι το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα, οι Αμερικανοί ζουν με το

φόβο ότι θα πέσουν θύματά της & έτσι έχουν γίνει επιρρεπείς σε επικίνδυνες,



105

τερικός κόσμος & η πολιτική , & από την άλλη ο εσωτερικός κόσμος , ο πνευματι- κός κόσμος. & ίσως η επερχόμενη χιλιετία να φέρει τη σωτηρία του Homo Sapiens.

& εγώ τις ακούω & τις κοιτάω. Τη Με γά λη Αδ ερ φή & τη Λουσίλ . μου 'ρχε-

ται η ιδέα: αν κόψεις τα βυζιά μιας γυναίκας τότε δε θα είναι & πολύ διαφορε-

τική από έναν άντρα, όπως ας πούμε αν κόψεις τον πούτσο ενός άντρα δε θα

είναι & πολύ διαφορετικός από μια γυναίκα. Τα βυζιά είναι κυρίως λίπος - κόκ-

καλα έχουν; &C η Λουσίλ με βλέπει που την κοιτάω & κοκκινίζει λιγάκι όπως κά-

νουν οι γυναίκες. & με βλέπει να γυρίζω το βραχιόλι μου γύρω γύρω απ' τον καρ-

πό μου όλη την ώρα, σαν να έχω ψυχαναγκαστική νεύρωση, & με ρωτάει τι εί-

ναι αυτό; το ενθύμιο του ΣΚΙΟΥΡΟΥ, ένα κομμάτι από την ξανθοκάστανη αλογο-

ουρά του & μερικές δικές μου τρίχες πλεγμένα μαζί με πετσί & κόκκινη κλωστή.

& έτσι λέω: «Είναι ινδιάνικο. Των Τσιπέουα. Το αγόρασα στον καταυλισμό

τους, στα βόρεια της πολιτείας».

& η Λουσίλ το αγγίζει & λέει: «Είναι ασυνήθιστο. Έχει κάποιο συμβολικό

νόημα; Είναι κάποιο έθιμο των Τσιπέουα;»

& εγώ λέω: «Μάλλον. Δεν ξέρω».

& η Τζούνι πετάγεται & λέει ξερά & για να με πειράξει, η Μεγάλη Αδερφή,

&ί ακουμπάει & το χέρι της στην πλάτη μου: «Ξέρεις, ο Κουέν είναι σαν χίπης.Μόνο που γεννήθηκε τριάντα χρόνια αργότερα».

& η Λουσίλ χαμογελάει & λέει: «Τα μαλλιά του όμως παραείναι κοντά για

χίπη».

&C η Τζούνι λέει: «Παλιότερα όμως δεν ήταν».

JOYCE CAROL OATES - Ζόμπι

Documents

Transcript of JOYCE CAROL OATES - Ζόμπι