Jo Nesbo - Ο Φαντομάς

Digitalised By Jah®

Ψηφιακή έκδοση Οκτώβριος 2013

Τίτλος πρωτοτύπου Jo Nesbø, Gjenferd, H. Aschehoug & Co. (W. Nygaard), Όσλο 2011

© 2011, Jo Nesbø

© 2013, Eκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (για την ελληνική γλώσσα)ISBN 978-960-566-340-7Κατόπιν συμφωνίας με το Salomonsson Agency.Η μετάφραση έγινε με την επιχορήγηση του NORLA.

Το παρόν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του ΕλληνικούNόµου (N. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσειςπερί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότηκατά οποιοδήποτε µέσο ή τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή,εκµίσθωση ή δανεισµός, µετάφραση, διασκευή, αναµετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτεµορφή (ηλεκτρονική, µηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκµετάλλευση του συνόλου ή µέρουςτου έργου.

Eκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟΙπποκράτους 118, 114 72 Αθήνατηλ.: 211 3003500, fax: 211 3003562

http://www.metaixmio.gr • e-mail: [email protected]Κεντρική διάθεσηΑσκληπιού 18, 106 80 Αθήνατηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562

Bιβλιοπωλεία ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

• Aσκληπιού 18, 106 80 Aθήνατηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562

• Πολυχώρος, Ιπποκράτους 118, 114 72 Αθήνατηλ.: 211 3003580, fax: 211 3003581


• Οξυγόνο, Ολύμπου 81, 546 31 Θεσσαλονίκη,τηλ.: 2310 260085


Jo NesboΟ φαντομάςΜετάφραση από τα νορβηγικάΚρυστάλλη Γλυνιαδάκη


ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ————


O

1

ι τσιρίδες την καλούσαν. Σαν ηχητικές λόγχες διαπερνούσανκάθε άλλο νυχτερινό θόρυβο στο κέντρο του Όσλο: τον

σταθερό βόμβο των αυτοκινήτων έξω από το παράθυρο, τιςμακρινές σειρήνες που άλλοτε ακούγονταν κι άλλοτε έσβηναν, τιςκαμπάνες της εκκλησίας που μόλις είχαν αρχίσει να χτυπούνπαραδίπλα. Έβγαινε για κυνήγι τη νύχτα, πριν από την ανατολή τουήλιου. Έσυρε τη μύτη της στον βρόμικο μουσαμά του δαπέδουκαταγράφοντας και ταξινομώντας τις μυρωδιές με ταχύτητααστραπής. Τρεις κατηγορίες: βρώσιμες, απειλητικές και αδιάφορεςγια την επιβίωσή της. Η ξινή μυρωδιά της γκρίζας στάχτης· ηζαχαρένια γεύση του αίματος σ’ ένα κομμάτι βαμβάκι· η πικρήδυσοσμία της μπίρας απ’ το αναποδογυρισμένο καπάκι μιαςΡίνγκνες· τα μόρια του θείου, του νιτρικού καλίου και τουδιοξειδίου του άνθρακα που είχαν ελευθερωθεί από τον άδειοκάλυκα μιας σφαίρας 9x18 mm – γνωστής απλώς και ως Μακάροφ,από το όνομα του όπλου στο οποίο πρωτοχρησιμοποιήθηκε αυτό τοδιαμέτρημα. Ο καπνός από ένα αποτσίγαρο που σιγόκαιγε ακόμη, μεχρυσό φίλτρο και μαύρο χαρτί, που είχε απάνω του τυπωμένο τοεθνόσημο της Ρωσίας, έναν δικέφαλο αετό. Ο καπνός ήτανβρώσιμος. Κι επίσης: μυρωδιά από αλκοόλ, δέρμα, λίπος, άσφαλτο.


Ένα παπούτσι. Το μύρισε. Κι αποφάσισε ότι δεν ήταν τόσο εύκολονα φαγωθεί όσο το μπουφάν στην ντουλάπα, που μύριζε πετρέλαιοκαι σάπιο ζώο. Ο εγκέφαλός της συγκεντρώθηκε στο πώς θαμπορούσε να ξεπεράσει αυτό που της έφραζε τον δρόμο. Είχεπροσπαθήσει κι απ’ τις δυο μεριές αλλά, παρόλο που ήταν μόνοείκοσι πέντε εκατοστά και ζύγιζε λιγότερο από μισό κιλό, της ήταναδύνατον. Το εμπόδιο ήταν πεσμένο στο πλάι, με την πλάτη τουστον τοίχο, φράζοντας την είσοδο της τρύπας που οδηγούσε στηφωλιά της, όπου τα οκτώ νεογέννητα, τυφλά και άτριχα μωρά τηςτσίριζαν ολοένα και πιο δυνατά αποζητώντας τα στήθη της. Τοβουνό από κρέας μύριζε αλάτι, ιδρώτα και αίμα. Ήταν έναςάνθρωπος. Ένας ζωντανός άνθρωπος· τα ευαίσθητα αυτιά τηςδιέκριναν τους αδύναμους χτύπους της καρδιάς του κάτω από τιςπεινασμένες τσιρίδες των νεογνών της.

Φοβόταν, μα δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να ταΐσει τα παιδιάτης. Αυτό υπερέβαινε οποιονδήποτε φόβο, οποιαδήποτε άλληπροσπάθεια, οποιοδήποτε άλλο ένστικτο. Στάθηκε λοιπόν με τημύτη της στο πάτωμα και περίμενε να βρει μια λύση.

Οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούσαν τώρα μαζί με την καρδιάτου. Ένας χτύπος, δύο, τρεις, τέσσερις...

Εντέλει, άνοιξε το στόμα της κι έδειξε τα δόντια της: δόντιααρουραίου.

Ιούλης. Σκατά. Δεν είναι να πεθαίνεις Ιούλιο. Τι είναι αυτό πουακούω, καμπάνες; Λες να υπήρχε παραισθησιογόνο στις γαμημένεςτις σφαίρες; Εντάξει, εδώ τελειώνουν όλα. Και λοιπόν, τι μ’ αυτό;Τι εδώ τι εκεί. Τι τώρα τι μετά. Δεν μου άξιζε όμως να πεθάνωΙούλη μήνα. Με τα πουλάκια να κελαηδούν, τα ποτήρια νατσουγκρίζουν, τα γέλια να φτάνουν στ’ αυτιά μου απ’ τον ποταμόΆκερ. Με όλη αυτή τη χαρά του καλοκαιριού έξω απ’ το παράθυρο.Δεν μου άξιζε να βρίσκομαι τέζα στο πάτωμα σε μια μολυσμένη


τρώγλη για πρεζόνια, με μια ολοκαίνουργια οπή στο σώμα μου απ’όπου ξεχύνονται τώρα όλα: η ζωή μου, τα δευτερόλεπτα, οι μνήμεςόσων με οδήγησαν εδώ. Τα μεγάλα και τα μικρά, ένα κάροσυμπτώσεις, πράγματα που επέλεξα μόνο κατά το ήμισυ εγώ. Αυτόείναι λοιπόν όλο; Αυτό είμαι εγώ, αυτό είναι η ζωή μου; Δεν έκανασχέδια εγώ; Φυσικά κι έκανα. Και να τα τώρα, ένας σάκος σκόνη,ένα ανέκδοτο τόσο σύντομο, που θα προλάβαινα να το πω ολόκληροπριν σωπάσουν οι κολασμένες αυτές καμπάνες. Πανάθεμα. Ποτέ δενμου ’παν ότι πονάει τόσο όταν πεθαίνεις. Μπαμπά, είσαι εκεί; Μηφεύγεις, όχι ακόμη. Άκουσέ με, θα σ’ το πω το ανέκδοτο: Με λένεΓκούστο. Έχω φτάσει τα δεκαεννιά. Ένας κακός άνδρας, εσύ,πήδηξες μια κακιά γυναίκα κι εννιά μήνες αργότερα, τσουπ!,εμφανίστηκα εγώ και με δώσατε για υιοθεσία πριν καλά καλάπρολάβω να πω τη λέξη «μπαμπάς». Κι όσο εγώ τα έκανα λίμπα όσοπιο πολύ μπορούσα, τόσο εκείνοι με τύλιγαν ακόμα πιο ασφυκτικάμε τη στοργή τους και με ρωτούσαν τι χρειαζόμουν για να ηρεμήσω.Παγωτάκι; Πού να ’ξεραν ότι άνθρωποι σαν εσένα κι εμένακαταλήγουν μια μέρα πυροβολημένοι, πατημένοι σαν παράσιτα, ότιμεταδίδουμε μολύνσεις κι αποσύνθεση κι ότι, αν μας δινόταν ηευκαιρία, θα πολλαπλασιαζόμασταν σαν τους αρουραίους... Δικότους το φταίξιμο και μόνο. Ήθελαν όμως κι αυτοί ανταλλάγματα.Όλοι κάτι θέλουν. Ήμουν δεκατριών όταν πρωτοείδα στα μάτια τηςθετής μου μητέρας αυτό που ήθελε.

«Τι όμορφος που είσαι, Γκούστο» μου είπε. Είχε μπει στο μπάνιο.Είχα αφήσει την πόρτα ανοιχτή χωρίς ν’ ανοίξω το ντους για να τηνπιάσω απροετοίμαστη. Στάθηκε στην πόρτα ένα δεύτερο παραπάνωαπ’ ό,τι έπρεπε κι ύστερα ξαναβγήκε. Κι εγώ έσκασα στα γέλια γιατίείχα καταλάβει τι ήθελε. Αυτό είναι το ταλέντο μου, μπαμπά: ξέρω τιθέλουν οι άνθρωποι. Από σένα το πήρα άραγε; Ήσουν κι εσύ έτσι;Όταν έφυγε, κοίταξα τον εαυτό μου στον μεγάλο καθρέφτη. Δεν ήτανη πρώτη που μου έλεγε πως ήμουν όμορφος. Ήμουν πολύ πιοαναπτυγμένος από τ’ άλλα αγόρια: ψηλός, λεπτός, με φαρδιούς ήδη


ώμους, γεμάτος μυς. Με γυαλιστερά κατάμαυρα μαλλιά, λες κι όλοτο φως του κόσμου φέγγιζε πάνω τους. Ψηλά ζυγωματικά.Τετράγωνο πιγούνι. Μεγάλο, άπληστο στόμα με χείλια γεμάτα, σανκοριτσίστικα. Λείο, σκούρο δέρμα. Σχεδόν μαύρα μάτια. Ένα παιδίστην τάξη μ’ είχε πει κάποτε «σκατοαρουραίο». Ντίντρικ νομίζω τονέλεγαν. Πήγαινε για σολίστ κλασικού πιάνου. Ήμουν δεκαπέντε ετώνκαι το είπε φωναχτά: «Αυτός ο σκατοαρουραίος ούτε να διαβάσειδεν μπορεί καλά καλά».

Εγώ απλώς γέλασα. Ήξερα πολύ καλά γιατί το είχε πει. Ήξεραπολύ καλά τι ήθελε: την Καμίλα, με την οποία ήταν κρυφάερωτευμένος και η οποία ήταν ολοφάνερα ερωτευμένη μαζί μου. Στοπάρτι της τάξης είχα χώσει το χέρι μου κάτω από την μπλούζα τηςγια να δω τι έκρυβε εκεί μέσα. Τίποτα το ιδιαίτερο. Το είχααναφέρει σ’ έναν δυο φίλους και κάπως πρέπει να το πήρε και τοαυτί του Ντίντρικ, ο οποίος αποφάσισε να με βάλει στη θέση μου.Οπότε πήγα κι εγώ στον Τούτου στο κλαμπ Εμ-Σι, για τον οποίοδιακινούσα λίγο χασίς στο σχολείο, και του εξήγησα ότι, αν ήταν νακάνω τη δουλειά του σωστά, χρειαζόμουν τον απαραίτητο σεβασμό.Ο Τούτου είπε ότι θα κανόνιζε τον Ντίντρικ. Ο Ντίντρικ δεν μαςεξήγησε πώς κατάφερε να μαγκώσει τα δυο του δάχτυλα στον πάνωμεντεσέ της πόρτας της τουαλέτας των αγοριών, αλλά εμένα δεν μεξαναφώναξε ποτέ πια «σκατοαρουραίο». Και, ναι, φυσικά και δενέγινε ποτέ σολίστ του πιάνου. Γαμώτο! Πονάω λέμε! Όχι, μπαμπά,δεν χρειάζομαι παρηγοριά, τη δόση μου χρειάζομαι. Μια τελευταίαδόση και θα φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο ήσυχος. Να τες πάλι αυτές οικαμπάνες. Μπαμπά;


Ή

2

ταν σχεδόν μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο του Όσλο στοΓκαρντεμούεν, όταν η πτήση SK-459 από την Μπανγκόκ

προσέγγισε την προκαθορισμένη της θέση στη θύρα 46. Οκυβερνήτης Τουρ Σουλτς τράβηξε το φρένο και σταμάτησε τοAirbus 340, σβήνοντας κατόπιν την παροχή καυσίμου. Ο μεταλλικόςβόμβος των μηχανών έσβησε κι έγινε ένα καλοπροαίρετογουργουρητό πριν πάψει εντελώς. Ο Τουρ Σουλτς κατέγραψεαυτομάτως την ώρα: τρία λεπτά και σαράντα δευτερόλεπτα μετά τηνπροσγείωση, δώδεκα ολόκληρα λεπτά πριν από τηνπρογραμματισμένη ώρα άφιξης του αεροσκάφους. Μαζί με τονσυγκυβερνήτη του άρχισαν να κάνουν τον τελικό έλεγχο πριν από τοshutdown, αφού το αεροπλάνο θα έμενε παρκαρισμένο όλο τοβράδυ, μαζί με το φορτίο του. Κοίταξε στον φάκελο που περιείχε τοημερολογιακό αρχείο του αεροσκάφους. Σεπτέμβριος 2011. ΣτηνΜπανγκόκ ήταν ακόμη η εποχή των μουσώνων και τα πάντα άχνιζαναπό τη ζέστη. Ο Τουρ Σουλτς είχε πεθυμήσει να γυρίσει σπίτι του,στα δροσερά βράδια των πρώτων ημερών του φθινοπώρου. Δενυπήρχε ωραιότερο μέρος στον κόσμο από το Όσλο τον Σεπτέμβριο.Συμπλήρωσε το έντυπο για τα εναπομείναντα καύσιμα. Τονλογαριασμό των καυσίμων. Στο παρελθόν είχε κληθεί να δώσει


εξηγήσεις για πτήσεις από το Άμστερνταμ ή τη Μαδρίτη απ’ όπουείχε πετάξει με μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ ό,τι ήταν οικονομικάεπωφελές, ξοδεύοντας χιλιάδες κορόνες σε καύσιμα. Στο τέλος, τοαφεντικό του τον είχε στήσει στον τοίχο.

«Για ποιον λόγο;» είχε ουρλιάξει. «Δεν είχες επιβάτες γιαμετεπιβίβαση σε άλλη πτήση!»

«Για να συνεχίσουμε να είμαστε η πιο συνεπής αεροπορικήεταιρεία στον κόσμο» είχε μουρμουρίσει ο Τουρ Σουλτς,επαναλαμβάνοντας το σλόγκαν των διαφημίσεων τωνΣκανδιναβικών Αερογραμμών.

«Η πιο οικονομικά γαμημένη αεροπορική εταιρεία στον κόσμο θεςνα πεις! Αυτή είναι η μόνη σου δικαιολογία;»

Ο Τουρ Σουλτς είχε ανασηκώσει απλώς τους ώμους του. Δενμπορούσε να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, πως αυτός είχεανοίξει τις βαλβίδες των καυσίμων γιατί υπήρχε κάτι που όντωςέπρεπε να προλάβει: να βρίσκεται στην επόμενη πτήση για τοΜπέργκεν, το Τρόντχαϊμ ή το Σταβάνγκερ. Πως ήταν απαραίτητο ναείναι εκείνος κυβερνήτης σ’ αυτές τις πτήσεις κι όχι κάποιος άλλος.

Ήταν πολύ παλιός στην εταιρεία και μόνο να τον κατσαδιάσουνμπορούσαν. Είχε αποφύγει να κάνει τρανταχτά λάθη και η Ένωσητον προστάτευε. Σε λίγα χρονάκια έτσι κι αλλιώς θα έφτανε τα δυοπεντάρια, τα πενήντα πέντε, οπότε θα έπαιρνε σύνταξη. Ο ΤουρΣουλτς ξεφύσηξε. Λίγα χρονάκια ακόμα για να μπαλώσει ταπράγματα και να μην καταλήξει ο πιο οικονομικά γαμημένοςπιλότος στον κόσμο.

Υπέγραψε το ημερολογιακό αρχείο της πτήσης, σηκώθηκε καιβγήκε από το κόκπιτ για να δείξει στους επιβάτες τα κατάλευκαδόντια του και το ηλιοκαμένο πρόσωπο. Το χαμόγελο που σήμαινεότι ήταν ο μίστερ Αυτοπεποίθηση αυτοπροσώπως. Ένας Πιλότος.Κάποτε, ο επαγγελματικός του τίτλος τού προσέδιδε μεγάλη αίγλη.Είχε δει την ανταπόκριση στα μάτια των ανθρώπων –ανδρών καιγυναικών, μικρών και μεγάλων– σαν πρόφερε τη μαγική λέξη


«πιλότος», καθώς ανακάλυπταν πάνω του το χάρισμα, την αταραξίακαι τη γοητεία ενός αγοριού, και τον δυναμισμό, την ψυχρήακρίβεια, την οξύνοια και το θάρρος ενός άνδρα που αψηφούσε τουςφυσικούς νόμους και τους έμφυτους φόβους των κοινών θνητών.Όλα αυτά όμως ήταν πια παρελθόν. Τώρα τον έβλεπαν σαν οδηγόλεωφορείου –πράγμα που ήταν– και τον ρωτούσαν πόσο κόστιζαντα φτηνότερα εισιτήρια για τη Λας Πάλμας και γιατί η Lufthansaπροσέφερε περισσότερη άπλα μεταξύ καθισμάτων.

Στον διάολο να πάνε όλοι τους. Άι στον διάολο.Στάθηκε στην έξοδο του αεροσκάφους, δίπλα στις αεροσυνοδούς,

στητός και χαμογελαστός, λέγοντας «welcome back, Miss», με τηντεξανή προφορά που είχε αποκτήσει κατά τη διάρκεια των σπουδώντου στη σχολή Σέπαρντ στην Αμερική. Εισέπραξε ένα χαμόγελοεκτίμησης. Στο παρελθόν, ένα τέτοιο χαμόγελο θα μπορούσε να τουεξασφαλίσει ένα ραντεβού στην αίθουσα αφίξεων. Του είχαν συμβείκάτι τέτοια, επανειλημμένως. Από το Κέιπ Τάουν μέχρι την Άλτα.Γυναίκες: αυτό ήταν το πρόβλημα. Αυτή ήταν κι η λύση. Γυναίκες·πολλές γυναίκες· καινούργιες γυναίκες. Και τώρα πια; Τώρα ταμαλλιά του αραίωναν κάτω από το καπέλο του, μα ηαπαστράπτουσα στολή του τόνιζε ακόμη την ψηλή του κορμοστασιάκαι τους φαρδιούς του ώμους. Ό,τι έφταιγε δηλαδή όταν δενκατάφερε να περάσει στη σχολή Ικάρων και κατέληξε να μεταφέρεικάργκο μ’ ένα C-130, τον γίγαντα των αιθέρων. Στο σπίτι τούς είχεπει ότι ήταν τελικά μερικά εκατοστά ψηλότερος απ’ ό,τι χρειαζόταν,ότι τα κόκπιτ των Starfighter F5 και F16 χωρούσαν μόνο νάνους. Ηαλήθεια ήταν ότι ο ίδιος ήταν «λίγος» για έναν τέτοιο διαγωνισμό.To σώμα του μια χαρά ήταν. Το σώμα του ήταν πάντα μια χαρά. Τοσώμα του ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε καταφέρει να κρατήσεισε καλή κατάσταση στο πέρασμα του χρόνου, το μοναδικό πράγμαπου δεν είχε καταρρεύσει. Εν αντιθέσει με τον γάμο του. Τηνοικογένειά του. Τους φίλους του. Πώς συνέβησαν όλα αυτά; Πούήταν όταν συνέβησαν όλα αυτά; Μάλλον σε κάποιο δωμάτιο


ξενοδοχείου στο Κέιπ Τάουν ή στην Άλτα, σνιφάροντας κοκαΐνη γιανα μπορέσει ν’ αντισταθμίσει τα δολοφονικά για τη στύση του ποτάτου μπαρ και χώνοντας το πουλί του σε μια καθόλου «welcomeback» δεσποινίδα, για ν’ αντισταθμίσει όλα εκείνα που δεν ήταν καιδεν θα γινόταν ποτέ του.

Το βλέμμα του Τουρ Σουλτς έπεσε σ’ έναν άνδρα που ερχότανπρος το μέρος του. Προχωρούσε σκυφτός, παρ’ όλα αυτά ξεχώριζεπάνω από τα κεφάλια των άλλων επιβατών. Ήταν ψηλός με φαρδιέςπλάτες, όπως και ο ίδιος. Βέβαια, ήταν νεότερος από τον πιλότο. Tακοντοκουρεμένα ξανθά του μαλλιά έστεκαν όρθια, σαν βούρτσαπάνω στο κεφάλι του. Μάλλον Νορβηγός, μα δεν έδινε τηνεντύπωση τουρίστα που επέστρεφε σπίτι του. Έμοιαζε περισσότερομε εξόριστο, κι είχε αυτό το υποτονικό, σχεδόν γκρίζο μαύρισμαπου αποκτούν οι περισσότεροι λευκοί όταν μένουν για πολύ καιρόστη νοτιοανατολική Ασία. To καφέ λινό του κουστούμι ήτανκομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κι έδειχνε ποιότητα,σοβαρότητα. Ίσως ήταν επιχειρηματίας. Αλλά όχι με τόσο ανθηρέςεπιχειρήσεις, διότι ταξίδευε στην οικονομική θέση. Όμως δεν ήτανούτε το κουστούμι ούτε το ύψος του άνδρα που είχε τραβήξει τοβλέμμα του Τουρ Σουλτς. Ήταν η ουλή, που πήγαινε από τοαριστερό μέρος του στόματος μέχρι σχεδόν το αυτί του,σχηματίζοντας στο πρόσωπο του άνδρα ένα χαμόγελο σε σχήμαημισελήνου. Γκροτέσκο και δραματικό συνάμα.

«See you».O Τουρ Σουλτς ανατρίχιασε, αλλά δεν πρόλαβε ν’ ανταποδώσει

τον χαιρετισμό πριν ο άνδρας τον προσπεράσει και βγει από τοαεροπλάνο. H φωνή του ήταν τραχιά και βραχνή, και τακατακόκκινα μάτια του έδειχναν ότι μόλις είχε ξυπνήσει.

Το αεροπλάνο είχε αδειάσει. Το μίνι βαν με το προσωπικόκαθαρισμού είχε ήδη παρκάρει στον διάδρομο. Το πλήρωμααποβιβάστηκε από το αεροσκάφος. O Τουρ Σουλτς είδε τονμικρόσωμο, μυώδη Ρώσο να βγαίνει πρώτος από το μίνι βαν και ν’


ανεβαίνει τις σκάλες του αεροσκάφους φορώντας το κίτρινο,φωσφορίζον γιλέκο με το σήμα της εταιρείας: Solox.

See you.Το μυαλό του Τουρ Σουλτς επαναλάμβανε αυτές τις λέξεις καθώς

προχωρούσε προς το Κέντρο Πληρωμάτων Αεροσκαφών.«Δεν είχατε κι ένα τσαντάκι εκτός απ’ αυτό;» τον ρώτησε μια

αεροσυνοδός δείχνοντάς του τη βαλίτσα του με τα ροδάκια, μάρκαςSamsonite. Δεν θυμόταν το όνομά της. Μία; Μάγια; Εν πάσηπεριπτώσει, την είχε πηδήξει κάποτε κατά τη διάρκεια ενόςστοπόβερ, κάποια στιγμή μέσα στα τελευταία εκατό χρόνια. Ήμήπως όχι;

«Όχι» απάντησε ο Τουρ Σουλτς.See you. Όπως «τα ξαναλέμε»; Ή όπως «σε βλέπω που με

βλέπεις»;Πέρασαν το φυλάκιο στην είσοδο του Κέντρου Πληρωμάτων,

όπου, θεωρητικά, θα έπρεπε να ξεπηδά πού και πού κάποιοςτελωνειακός υπάλληλος. Όμως στο 99% των περιπτώσεων η καρέκλατου τελωνειακού υπαλλήλου παρέμενε άδεια, και στα τριάντα έναχρόνια ιπτάμενης υπηρεσίας του ο Τουρ Σουλτς δεν είχε περάσεισωματική ή άλλου είδους έρευνα ούτε μία φορά.

See you.Όπως: «Σε βλέπω, να το ξέρεις». Όπως λέμε: «Βλέπω ποιος

πραγματικά είσαι».Ο Τουρ Σουλτς έτρεξε να μπει μέσα στο Κέντρο Πληρωμάτων.

Ο Σεργκέι Ιβάνοφ φρόντισε, όπως πάντα, να βγει πρώτος από το μίνιβαν που ήταν σταθμευμένο δίπλα στο Airbus, και ανέβηκε δυο δυοτα σκαλιά προς την καμπίνα του άδειου αεροσκάφους. Μπήκε μετην ηλεκτρική του σκούπα στο κόκπιτ και κλείδωσε πίσω του τηνπόρτα. Φόρεσε τα λαστιχένια γάντια, τα τράβηξε μέχρι εκεί πουάρχιζαν τα τατουάζ του, άνοιξε το καπάκι της ηλεκτρικής σκούπας


και το ντουλαπάκι του κυβερνήτη. Έβγαλε από μέσα το μικρόβαλιτσάκι μάρκας Samsonite, άνοιξε το φερμουάρ του, σήκωσε τονμεταλλικό του πάτο και τσέκαρε ότι τα τέσσερα, σαν τούβλα,πακέτα του ενός κιλού το καθένα ήταν εκεί. Έχωσε το βαλιτσάκι μεςστην ηλεκτρική σκούπα, ανάμεσα στον σωλήνα και τη μεγάλησακούλα που είχε αδειάσει αμέσως πιο πριν. Ξανάκλεισε το καπάκιτης ηλεκτρικής σκούπας, ξεκλείδωσε την πόρτα του κόκπιτ κι έβαλεμπρος την ηλεκτρική. Η όλη διαδικασία διήρκεσε μόνο μερικάδευτερόλεπτα.

Αφού καθάρισαν και τακτοποίησαν την καμπίνα, οι υπάλληλοικαθαρισμού βγήκαν από το αεροπλάνο, φόρτωσαν τις γαλάζιεςσακούλες σκουπιδιών στην καρότσα του Daihatsu και επέστρεψανστο Kέντρο Eπιχειρήσεων. Λίγα μόνο αεροπλάνα απέμεναν ναπροσγειωθούν και ν’ απογειωθούν πριν το αεροδρόμιο κλείσει γιατη νύχτα. Ο Ιβάνοφ έριξε μια ματιά πάνω απ’ τον ώμο του προς τημεριά της Γένι, της υπεύθυνης βάρδιας. Το βλέμμα του καρφώθηκεστην οθόνη του υπολογιστή, όπου εμφανίζονταν οι ώρεςαναχώρησης και άφιξης των αεροσκαφών. Καμία καθυστέρηση.

«Θα πάρω το Μπέργκεν, στο 28» είπε ο Σεργκέι με τη σκληρήρωσική του προφορά. Τουλάχιστον αυτός μιλούσε τη γλώσσα, ενώάλλοι συμπατριώτες του που ζούσαν στη Νορβηγία δέκα χρόνιατώρα ακόμη συνεννοούνταν στα αγγλικά. Μα όταν ο Σεργκέι ήρθεεδώ, πάνε σχεδόν δυο χρόνια, ο Θείος τού το ξεκαθάρισε απ’ τηναρχή: έπρεπε να μάθει τη γλώσσα. Τον είχε παρηγορήσει, λέγοντας:Ποιος ξέρει; Ίσως να έχεις πάρει το ταλέντο μου στην εκμάθησηξένων γλωσσών.

«Έχω ήδη ανθρώπους στο 28» είπε η Γένι. «Μπορείς να περιμένειςτο Τρόντχαϊμ στο 22».

«Θα πάρω το Μπέργκεν» είπε ο Σεργκέι. «Το Τρόντχαϊμ θα τοπάρει ο Νικ».

Η Γένι γύρισε και τον κοίταξε. «Όπως θες. Mη σκοτωθείς όμωςστη δουλειά, Σεργκέι».


Ο Σεργκέι πήγε και κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα στον τοίχο.Έγειρε απαλά στην πλάτη της. Το δέρμα ανάμεσα στις ωμοπλάτεςτου πονούσε ακόμη· μόλις είχε τελειώσει το τατουάζ που τουζωγράφισε ο νορβηγός καλλιτέχνης, βασισμένο στα σχέδια που τουείχε στείλει ο Ίμρε, που ήταν κρατούμενος στις φυλακές του ΝίζνιΤαγκίλ. Έμενε ακόμα ένα κομμάτι μέχρι να ολοκληρωθεί. Ο Σεργκέιέφερε στον νου του τα τατουάζ που είχαν τα πρωτοπαλίκαρα τουΘείου του, ο Αντρέι και ο Πέτερ· τις ξεθωριασμένες μπλε γραμμέςστα σώματα των δυο Κοζάκων από την οροσειρά των Αλτάι, πουμιλούσαν για τους πολλούς άθλους της δραματικής τους ζωής. Μαείχε κι ο Σεργκέι κάνει ένα κατόρθωμα στη ζωή του. Έναν φόνο.Έναν μικρό φόνο, για τον οποίο είχε ήδη σημαδέψει το δέρμα τουμε βελόνα και μελάνι, στο σχήμα ενός αγγέλου. Κι ίσως κάποτε ναέκανε κι άλλον φόνο. Έναν μεγάλο φόνο αυτή τη φορά. Αν η ανάγκητο καταστήσει αναγκαίο, όπως έλεγε κι ο Θείος του, ζητώντας τουνα είναι πάντα έτοιμος, ψυχικά προετοιμασμένος, επιδέξιος με τομαχαίρι. Θα έρθει ένας άνδρας, του είχε πει. Δεν ήταν και πολύσίγουρος ότι θα ερχόταν, αλλά ήταν πιθανόν.

Πιθανόν.Ο Σεργκέι Ιβάνοφ κοίταξε τα χέρια του. Δεν είχε βγάλει ακόμη τα

λαστιχένια γάντια του. Ήταν μια πολύ ευτυχής σύμπτωση ότι ηεπίσημη φόρμα εργασίας του απέκλειε το ενδεχόμενο ν’ αφήσειδακτυλικά αποτυπώματα στα πακέτα σε περίπτωση που κάποτε κάτιπήγαινε στραβά. Κανένα τρέμουλο στα χέρια του. Το είχαν κάνειόλο αυτό τόσες φορές, που έπρεπε να υπενθυμίζει στον εαυτό του τορίσκο της όλης επιχείρησης για να είναι στην τσίτα. Ήλπιζε ότι θαήταν εξίσου ήρεμος κι όταν θα εμφανιζόταν η ανάγκη για τοαναγκαίο – chto nuzhno. Όταν θα άξιζε πραγματικά το τατουάζ τασχέδια του οποίου είχε παραγγείλει. Φαντάστηκε ξανά την όληεικόνα: θα ξεκούμπωνε το πουκάμισό του στη μέση του σαλονιούστο Ταγκίλ, μπροστά στους δέκα Ούρκα αδελφούς του, και θα τουςέδειχνε τα νέα του τατουάζ. Που δεν θα χρειάζονταν κανένα σχόλιο,


καμιά λέξη. Κι αυτός δεν θα μιλούσε. Θα το έβλεπε απλώς σταμάτια τους. Ότι δεν ήταν πια ο Μικρός Σεργκέι. Βδομάδες τώραπροσευχόταν να έρθει πια αυτός ο άνδρας. Να γίνει ανάγκη τοαναγκαίο.

Από το γουόκι τόκι ακούστηκε το μήνυμα ότι το αεροπλάνο απότο Μπέργκεν ήταν έτοιμο για καθάρισμα.

Ο Σεργκέι σηκώθηκε. Χασμουρήθηκε.Αυτή τη φορά η διαδικασία στο πιλοτήριο ήταν ακόμα

ευκολότερη.Θ’ άνοιγε τη σκούπα και θα τοποθετούσε το βαλιτσάκι στο

ντουλαπάκι του κυβερνήτη.Βγαίνοντας από το αεροπλάνο συνάντησε το πλήρωμα που

επιβιβαζόταν. Ο Σεργκέι Ιβάνοφ απέφυγε να συναντήσει το βλέμματου πιλότου· έριξε απλώς τα μάτια του προς το έδαφος καισημείωσε ότι ο κυβερνήτης είχε την ίδια βαλίτσα με ροδάκια πουείχε και ο Σουλτς: μια Samsonite Aspire GRT. Ίδιου κόκκινουχρώματος. Χωρίς το μικρό βαλιτσάκι που μπορούσε να τοποθετηθείαπό πάνω της. Κανείς τους δεν ήξερε τίποτα για τους υπόλοιπους ήγια τους λόγους που τους έκαναν να συμμετάσχουν σε αυτό, για τοιστορικό ή την οικογένειά τους. Το μόνο πράγμα που συνέδεε τονΣεργκέι, τον Σουλτς και τον νεαρό πιλότο ήταν τα μηκαταχωρισμένα νούμερα των κινητών τους τηλεφώνων –οισυσκευές ήταν όλες τους αγορασμένες στην Ταϊλάνδη– ώστε ναμπορούν να επικοινωνούν μέσω μηνυμάτων σε περίπτωσηκαθυστέρησης των αεροπλάνων. Ο Σεργκέι πολύ αμφέβαλλε αν οΣουλτς ήξερε για την ύπαρξη του νεαρού πιλότου. Ο Αντρέι ήτανπολύ προσεκτικός· ο καθένας ήξερε μόνο αυτά που χρειαζόταν ναξέρει, τίποτα παραπάνω. Ως εκ τούτου, ο Σεργκέι δεν είχε ιδέα τισυνέβαινε με τα πακέτα. Aλλά μπορούσε να μαντέψει: όταν οκυβερνήτης ενός αεροσκάφους σε πτήση εσωτερικού, από το Όσλοστο Μπέργκεν ας πούμε, προσγειωνόταν στον τελικό τουπροορισμό, δεν υπήρχαν τελωνεία ούτε κανείς άλλος έλεγχος


ασφαλείας. Ο πιλότος έπαιρνε λοιπόν μαζί του το βαλιτσάκι στοξενοδοχείο όπου διανυκτέρευε το πλήρωμα, κι ένα πολύ διακριτικόχτύπημα στην πόρτα στη μέση της νύχτας έφτανε για ν’ αλλάξουναμέσως χέρια τέσσερα κιλά ηρωίνη. Παρόλο που το νέο ναρκωτικό,η βιολίνη, είχε ρίξει κάπως τις τιμές της ηρωίνης· ακόμη πωλούντανστον δρόμο για 250 κορόνες το 0,2 γραμμάριο – το λιγότερο. Πάνωαπό χίλιες κορόνες το γραμμάριο. Αν η ουσία –που ήταν ήδηαραιωμένη– αραιωνόταν ακόμα μια φορά, το εμπόρευμα έφτανε ταοκτώ εκατομμύρια κορόνες. Ο Σεργκέι ήξερε αριθμητική.Καταλάβαινε λοιπόν ότι τον κακοπλήρωναν. Αλλά ήξερε ότι θαδικαιούνταν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας από τη στιγμή που θαέκανε επιτέλους ό,τι ήταν αναγκαίο. Και με τον μισθό του, θαμπορούσε μέσα σε δυο χρόνια ν’ αγοράσει ένα σπίτι στο Ταγκίλ, ναβρει ένα όμορφο κορίτσι από τη Σιβηρία να παντρευτεί· ίσωςμάλιστα να έφερνε και τη μάνα και τον πατέρα του να μείνουν μαζίτους όταν θα γερνούσαν.

Ο Σεργκέι Ιβάνοφ ένιωσε το τατουάζ να τον τρώει ανάμεσα στιςωμοπλάτες του.

Ήταν λες και το ίδιο του το δέρμα χαιρόταν για ό,τι θαεπακολουθούσε.


Ο

3

άνδρας με το λινό κουστούμι κατέβηκε από το εξπρές τουαεροδρομίου στον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό του

Όσλο. Συνειδητοποίησε γρήγορα ότι η παλιά του πόλη είχε μόλιςζήσει μια μέρα ζεστή κι ηλιόλουστη· ο αέρας ήταν ακόμη ήπιος κιευχάριστος. Κρατώντας μια μικροσκοπική, σχεδόν αστεία, πάνινηβαλίτσα, βγήκε με γρήγορα, αγχωμένα βήματα από τη νότια πλευράτου σταθμού, εκεί που χτυπούσε η καρδιά του Όσλο –αυτή πουπολλοί έλεγαν ότι δεν υπήρχε– στον ρυθμό της νύχτας. Εμπρός του,ο ανισόπεδος κυκλικός κόμβος έφτυνε τα λίγα αυτοκίνητα πουγύριζαν γύρω του προς την κατεύθυνση της Στοκχόλμης και τουΤρόντχαϊμ προς τ’ ανατολικά, δυτικά προς το Ντράμεν και τοΚριστιανσάν, κι ύστερα προς άλλες, βορειότερες πόλεις. Το μέγεθοςκαι το σχήμα του θύμιζαν βροντόσαυρο, έναν γίγαντα υπόεξαφάνιση τη θέση του οποίου σύντομα θα έπαιρναν νέες κατοικίεςκαι επιχειρήσεις σ’ αυτή τη νέα, υπέροχη γειτονιά του Όσλο, όπουδέσποζε το νέο, υπέροχο κτίριο της πόλης, η Όπερα. Ο άνδραςσταμάτησε και κοίταξε το λευκό παγόβουνο που στεκόταν ανάμεσαστον κόμβο και το φιόρδ. Είχε ήδη κερδίσει δεκάδες αρχιτεκτονικάβραβεία ανά τον κόσμο και άνθρωποι από τα πέρατα της γηςέρχονταν για να περπατήσουν στην κεκλιμένη στέγη του από ιταλικό


μάρμαρο, που γλιστρούσε μέχρι την επιφάνεια του νερού. Το φωςστο εσωτερικό της Όπερας ήταν εξίσου χαμηλό με το φεγγαρόφωςπου έπεφτε πάνω της.

Και γαμώ τις βελτιώσεις, σκέφτηκε ο άνδρας.Διότι μπροστά του δεν έβλεπε τις υποσχέσεις ανάπτυξης της

περιοχής, μα το παρελθόν της. Διότι εδώ ήταν ανέκαθεν το στέκιτων τοξικομανών, το άντρο των πρεζονιών, το μέρος όπου ταχαμένα παιδιά της πόλης χτυπούσαν τη δόση τους καικλυδωνίζονταν μεθυσμένα πίσω απ’ τον λεπτό τοίχο ενός κτιρίουγραφείων που ίσα ίσα έκρυβε τις μορφές τους. Αυτός ο λεπτόςτοίχος τα χώριζε απ’ τους ανίδεους, καλοπροαίρετους,σοσιαλδημοκράτες γονείς τους. Να βράσω εγώ τις βελτιώσεις,σκέφτηκε. Συνεχίζουν να οδεύουν προς την κόλασηπεριτριγυρισμένα από ένα ομορφότερο, απλώς, περιβάλλον.

Είχαν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά πουείχε βρεθεί εδώ πέρα. Τα πάντα έμοιαζαν καινούργια. Και τίποτα δενείχε αλλάξει.

Οι τοξικομανείς είχαν εγκατασταθεί σε μια λωρίδα γκαζόν μεταξύτου σταθμού και του αυτοκινητόδρομου, σαν σε νησίδα. Εξίσουλιώμα όπως και τότε. Ξαπλωμένοι ανάσκελα με τα μάτια κλειστά,σαν ο ήλιος να ’ταν υπερβολικά δυνατός για τα γούστα τους. Ήκαθισμένοι ανακούρκουδα, ψάχνοντας κάποια φλέβα που τους είχεξεφύγει· ή σκύβοντας προς τα εμπρός, με όλο το βάρος τους σταγόνατα ή στην τσάντα που φορούσαν στην πλάτη, μην ξέροντας πούπατούσαν και πού έστεκαν. Τα ίδια πρόσωπα. Όχι φυσικά οι ίδιοιζωντανοί-νεκροί που κάποτε τριγύριζαν εδώ γύρω – αυτοί είχανπεθάνει προ πολλού. Μα τα ίδια κι απαράλλαχτα πρόσωπα.

Στον δρόμο προς την Τολμπουγκάτα είδε κι άλλους. Προσπάθησενα σχηματίσει μια γενική εντύπωση της κατάστασης – αυτός ήταν,εξάλλου, ο λόγος για τον οποίο είχε επιστρέψει. Ήθελε να καταλάβειαν ο αριθμός τους είχε αυξηθεί ή όχι. Είδε ότι το εμπόριο γινότανακόμη γύρω από την Πλάτα, αυτό το μικρό ασφαλτοστρωμένο,


ασπρισμένο τετράγωνο στα δυτικά του Κεντρικού ΣιδηροδρομικούΣταθμού, που αποτελούσε την Ταϊβάν του Όσλο: ένας χώροςελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών όπου οι Αρχές μπορούσαν ναελέγχουν το τι συνέβαινε και πιθανόν να «τσιμπάνε» τους νέουςχρήστες. Έλα όμως που, καθώς οι δουλειές όλο και μεγάλωναν κι ηΠλάτα μαρτυρούσε την πραγματική ταυτότητα του Όσλο, από τιςχειρότερες εστίες εμπορίου ηρωίνης σε ολόκληρη την Ευρώπη, τόσοαυξάνονταν και οι τουρίστες που την επισκέπτονταν... Το μέγεθοςτου εμπορίου ηρωίνης και ο αριθμός των θανάτων από υπερβολικήδόση αποτελούσαν εδώ και χρόνια πηγή ντροπής για τη νορβηγικήπρωτεύουσα. Η ίδια η Πλάτα δε ήταν ακόμα μεγαλύτερη πληγή. Οιεφημερίδες κι η τηλεόραση βομβάρδιζαν την υπόλοιπη χώρα μεεικόνες μαστουρωμένων νεαρών που τριγύριζαν στο κέντρο τηςπόλης σαν ζόμπι μέρα μεσημέρι. Το βαρύ κατηγορώ έπεφτε στουςπολιτικούς. Όταν η δεξιά βρισκόταν στην εξουσία, η αριστεράδημιουργούσε πανδαιμόνιο: «Δεν υπάρχουν αρκετά κέντρααποτοξίνωσης», «Η φυλακή κάνει τους χρήστες», «Η νέα ταξικήκοινωνία ευθύνεται για τις συμμορίες και το εμπόριο ναρκωτικώνστις περιοχές με μετανάστες». Όταν στην εξουσία βρισκόταν ηαριστερά, το πανδαιμόνιο το δημιουργούσε η δεξιά: «Δεν υπάρχειαρκετή αστυνόμευση», «Οι νόμοι για το άσυλο είναι υπερβολικάχαλαροί», «Έξι στους εφτά φυλακισμένους είναι ξένοι».

Έτσι λοιπόν, έχοντας οδηγηθεί από τον Άννα στον Καϊάφαπάμπολλες φορές, το δημοτικό συμβούλιο του Όσλο πήρε τημοιραία απόφαση: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Να σηκώσει το χαλί καινα τα χώσει όλα από κάτω. Και να κλείσει την Πλάτα μια και καλή.

Ο άνδρας με το λινό κουστούμι παρατήρησε έναν νεαρό μεερυθρόλευκη φανέλα της Άρσεναλ να στέκεται σε κάτι σκαλοπάτια.Μπροστά του, τέσσερις άλλοι άνθρωποι που έσερναν αργά τα πόδιατους. Το κεφάλι του παίκτη της Άρσεναλ κουνιόταν μια προς τ’αριστερά, μια προς τα δεξιά, σαν να ήταν κοτόπουλο. Τα τέσσερακεφάλια ήταν ακίνητα, με τα βλέμματα καρφωμένα προς την


ερυθρόλευκη φανέλα. Το βαποράκι που τη φορούσε περίμενε πρώτανα έρθουν κι άλλοι, να μεγαλώσει η ομάδα, να γίνουν πέντε ή έξι.Τότε θα έπαιρνε τα χρήματα για τις παραγγελίες τους και θα τουςοδηγούσε στο προϊόν. Ο συνάδελφός του τους περίμενε πίσω απόκάποια γωνία ή σε κάποια αυλή. Το σκεπτικό ήταν απλούστατο: οτύπος με το προϊόν δεν είχε ποτέ επαφή με τα χρήματα κι ο τύπος μετα χρήματα δεν είχε ποτέ επαφή με το προϊόν. Έτσι, η αστυνομία θαδυσκολευόταν να συλλέξει αδιάσειστες αποδείξεις εναντίον τουενός ή του άλλου. Κοιτάζοντας λίγο προσεκτικότερα όμως, οάνδρας με το λινό κουστούμι εξεπλάγη: μπροστά στα μάτια τουχρησιμοποιούνταν τώρα η παλιά μέθοδος αγοραπωλησίας, αυτή τηςδεκαετίας του ’80 και του ’90: με τα χρήματα στο ένα χέρι και ταναρκωτικά στο άλλο. Αφού η αστυνομία είχε εγκαταλείψει τηνπροσπάθεια να συλλάβει τα βαποράκια επιτόπου, εκείνα είχανεγκαταλείψει τις πολύπλοκες ρουτίνες τους κι είχαν αρχίσει ναπουλάνε δίχως επιφυλάξεις, σε όποιον τύχαινε να έρθει να ζητήσει.Λες η αστυνομία να ’χε ξαναρχίσει τις επ’ αυτοφώρω συλλήψεις;

Ένας άνδρας με ποδηλατική αμφίεση τον προσπέρασε κάνονταςπεντάλ: κράνος, πορτοκαλί γυαλιά και φουσκωμένο, φωσφορίζονγιλέκο. Κάτω από το κολλητό του σορτσάκι, οι μύες των μηρών τουδιαγράφονταν. Το ποδήλατό του έδειχνε ακριβό. Γι’ αυτό μάλλον τοπήρε και μαζί του όταν, μαζί με τους υπόλοιπους, ακολούθησε τηφανέλα της Άρσεναλ προς το πίσω μέρος του κτιρίου. Τα πάνταέμοιαζαν καινούργια. Και τίποτα δεν είχε αλλάξει. Κι όμωςφαίνονταν κάπως λιγότεροι αυτή τη φορά, ή μήπως όχι;

Οι πουτάνες στη γωνία της Σιπεργκάτα τού μίλησαν σε σπαστάαγγλικά –Hey baby! Wait a minute handsome!–, μα εκείνος κούνησεαπλώς το κεφάλι του. Και φαίνεται πως οι φήμες περί της αποχής ήτης πιθανής αφραγκίας του διαδόθηκαν ταχύτερα απ’ το βήμα του,γιατί οι κοπέλες που προσπέρασε λίγο παραπάνω δεν του έδωσανκαμία σημασία. Την παλιά εποχή, οι πουτάνες του Όσλο ντύνοντανμε πολύ πρακτικό τρόπο: τζιν και ζεστά μπουφάν. Και ήταν λίγες. Η


αγορά ευνοούσε τότε την προσφορά. Αλλά ο ανταγωνισμός,φαίνεται, εντάθηκε γιατί έβλεπε πια κανείς κοντές φούστες, ψηλάτακούνια, διχτυωτά καλσόν. Οι Αφρικανές έμοιαζαν νατουρτουρίζουν ήδη. Πού να μπει κι ο Δεκέμβρης, σκέφτηκε οάνδρας.

Προχώρησε στα ενδότερα της περιοχής της Κβαντρατούρεν, πουκάποτε είχε υπάρξει το πρώτο κέντρο του Όσλο και τώρα είχεμεταμορφωθεί σε μια έρημο από άσφαλτο και τούβλα, γεμάτη απόδιοικητικές υπηρεσίες που στέγαζαν καθημερινά πάνω από 250.000εργαζόμενα μυρμήγκια. Στις τέσσερις ή πέντε το απόγευμα, όλα ταμυρμηγκάκια σέρνονταν σπιτάκι τους κι άφηναν την περιοχή στανυκτόβια τρωκτικά. Πριν ο βασιλιάς Κρίστιαν Δ΄ επανασχεδιάσειτην πόλη σε οικοδομικά τετράγωνα, σύμφωνα με τιςαναγεννησιακές αρχές της γεωμετρικής τάξης, ο πληθυσμός τηςΚβαντρατούρεν ελεγχόταν από τις συχνές πυρκαγιές. O λαϊκόςμύθος έλεγε ότι κάθε τέσσερα χρόνια, το βράδυ της 29ης Φλεβάρη, ηΚβαντρατούρεν γέμιζε φλεγόμενους ανθρώπους που έτρεχαν από τοένα σπίτι στο άλλο ουρλιάζοντας, πριν καούν κι εξαφανιστούναφήνοντας πίσω τους ένα πέπλο στάχτης. Κι ότι, αν κατάφερνες νααρπάξεις αυτή τη στάχτη πριν τη σκορπίσει ο αέρας, το σπίτι όπουκατοικούσες θα γλίτωνε διαπαντός από τις πυρκαγιές. Ακριβώςλόγω αυτών των πυρκαγιών, ο Κρίστιαν Δ΄ είχε ανοίξει μεγάλουςκαι φαρδιούς δρόμους που δεν ταίριαζαν στο κατά τ’ άλλα φτωχικόΌσλο. Τα σπίτια ξαναχτίστηκαν από τούβλα, ένα υλικό εντελώςξένο με τη νορβηγική κουλτούρα. Και τώρα, ο άνδρας με το λινόκουστούμι προχωρούσε κατά μήκος ενός από αυτούς τουςτούβλινους τοίχους περνώντας μπροστά από την ανοιχτή πόρτα ενόςμπαρ. Από μέσα ούρλιαζε μια ψιλοντάνς, ψιλορέγκε βερσιόν του«Welcome to the Jungle» των Guns n’ Roses, που κατάφερνε ναβιάσει ταυτοχρόνως και τη μνήμη του Marley και το ύφος των Rose,Slash και Stradlin. Μια ομάδα καπνιστών στεκόταν έξω από τηνανοιχτή πόρτα. Ένα χέρι απλώθηκε και τον σταμάτησε.


«Έχεις φωτιά;»Μια παχουλή, πληθωρική γυναίκα κοντά στα σαράντα είχε γυρίσει

το βλέμμα της προς το μέρος του. Το τσιγάρο της ανεβοκατέβαινεπροκλητικά ανάμεσα στα κόκκινα χείλια της.

Ο άνδρας σήκωσε το ένα του φρύδι και κοίταξε τη φίλη της πουγελούσε παραδίπλα, λίγο πιο πίσω, με το τσιγάρο της αναμμένο. Ηπληθωρική γυναίκα παρατήρησε τη σκηνή και γέλασε κι η ίδια,κάνοντας ένα βήμα στο πλάι για ν’ ανακτήσει την ισορροπία της.

«Πολύ αργείς» του είπε με την ιδιαίτερη προφορά της νότιαςΝορβηγίας που είχε και η πριγκίπισσα Μέτε-Μάριτ. Κάπου είχεπάρει το αυτί του ότι στην πιάτσα κυκλοφορούσε μια πόρνη που τα’χε πιάσει χοντρά επειδή έμοιαζε, μιλούσε και ντυνόταν σαν τηνπριγκίπισσα. Κι ότι η τιμή των πέντε χιλιάδων κορονών την ώρα πουχρέωνε συμπεριλάμβανε ένα πλαστικό σκήπτρο το οποίο ο πελάτηςμπορούσε να χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν.

Ο άνδρας πήγε να προχωρήσει, μα το χέρι της γυναίκαςακούμπησε στο μπράτσο του. Έσκυψε προς το μέρος του κιεξέπνευσε κόκκινο κρασί προς το πρόσωπό του.

«Είσαι ωραίος άνδρας. Δεν θες να μου δώσεις... φωτιά;»Ο άνδρας γύρισε και της έδειξε την άλλη μεριά του προσώπου του.

Την άσχημη μεριά – την «δεν είμαι όσο ωραίος νομίζεις». Ένιωσε τηγυναίκα να οπισθοχωρεί και το χέρι της ν’ απομακρύνεται σαν είδετην ουλή που είχε αφήσει το καρφί στο πρόσωπό του την τελευταίαφορά που βρέθηκε στο Κονγκό. Εκτεινόταν από το στόμα μέχρι τοαυτί του, σαν ένα κακοραμμένο σχίσιμο.

Προχώρησε παραπέρα ενώ η μουσική άλλαζε σε Nirvana. «Comeas you are». H αυθεντική εκδοχή.

«Φούντα;»Ακούστηκε μια φωνή από το άνοιγμα μιας πόρτας, αλλά ο άνδρας

ούτε σταμάτησε ούτε γύρισε προς το μέρος της.«Σπιντ;»Ήταν καθαρός εδώ και τρία χρόνια και δεν είχε καμιά διάθεση να


ξαναρχίσει τώρα.«Βιολίνη;»Πόσο μάλιστα τώρα.Μπροστά του στο πεζοδρόμιο, ένας νεαρός είχε σταματήσει δίπλα

σε δυο βαποράκια. Τους έδειχνε κάτι και τους μιλούσε. Ο νεαρόςσήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον άνδρα καθώς εκείνοςπλησίαζε, καρφώνοντας πάνω του τα δυο γκρίζα εξεταστικά τουμάτια. Μάτια μπάτσου, σκέφτηκε ο άνδρας με το λινό κουστούμι,κατεβάζοντας το κεφάλι και διασχίζοντας τον δρόμο. Ίσως και ναήταν λίγο παρανοϊκός. Ποιες οι πιθανότητες να τον αναγνώριζε έναςτόσο νεαρός αστυνομικός;

Είδε το ξενοδοχείο. Τον ξενώνα. Λεόν.Αυτό το τμήμα του δρόμου ήταν σχεδόν έρημο. Από την άλλη

μεριά, κάτω από έναν φανοστάτη, είδε τον τύπο που πουλούσεναρκωτικά με το ποδήλατο μαζί μ’ έναν άλλο ποδηλάτη, ο οποίοςφορούσε επίσης ποδηλατική αμφίεση. Τον βοηθούσε να κάνει ένεσηστον λαιμό του.

Ο άνδρας με το λινό κουστούμι κούνησε το κεφάλι του καισήκωσε το βλέμμα προς την πρόσοψη του κτιρίου που ορθωνότανεμπρός του.

Είδε το γνώριμο πανό, γκρίζο απ’ τη βρόμα, να κρέμεται κάτω απότο παράθυρο του τρίτου και τελευταίου ορόφου. «Τετρακόσιεςκορόνες το βράδυ!» Τα πάντα έμοιαζαν καινούργια. Και τίποτα δενείχε αλλάξει.

Ο νεαρός ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου Λεόν ήταν καινούργιος.Χαιρέτησε τον άνδρα με το λινό κουστούμι μ’ ένα αναπάντεχαευγενικό χαμόγελο και εκπληκτική έλλειψη δυσπιστίας για ταδεδομένα του Λεόν. Του ευχήθηκε ένα θερμό καλώς ήρθατε, δίχωςίχνος ειρωνείας, και ζήτησε να δει το διαβατήριό του. Ο άνδραςυπέθεσε ότι όλοι θεωρούσαν πως ήταν ξένος λόγω του ηλιοκαμένου


του δέρματος και του λινού κουστουμιού του. Έδωσε στον νεαρό τονορβηγικό του διαβατήριο. Ήταν φθαρμένο και γεμάτο σφραγίδες.Υπερβολικά πολλές για ν’ αποτελεί ένδειξη καλοπέρασης.

«Ω, μάλιστα» είπε ο νεαρός, επιστρέφοντάς του το. Άφησε πάνωστον πάγκο ένα χαρτί κι έδωσε στον άνδρα ένα στιλό για να τοσυμπληρώσει. «Τα υπογραμμισμένα μέρη φτάνουν καιπερισσεύουν».

Φόρμα επισκεπτών στο Λεόν; αναρωτήθηκε έκπληκτος ο άνδρας.Ίσως τελικά ορισμένα πράγματα να είχαν όντως αλλάξει. Πήρε τοστιλό κι είδε τον ρεσεψιονίστα που είχε χαζέψει κοιτάζοντας το χέριτου, το μεσαίο του δάχτυλο. Το δάχτυλο που κάποτε ήτανμακρύτερο απ’ όλα, πριν του το κόψουν σ’ ένα σπίτι στον λόφο τουΧολμενκόλεν. Ο πρώτος σπόνδυλος είχε αντικατασταθεί πια μ’ ένανματ γκριζομπλέ από τιτάνιο. Δεν ήταν για πολλά πολλά, αλλά τονβοηθούσε να ισορροπήσει τον δείκτη και τον παράμεσο ότανχρειαζόταν να πιάσει κάτι, δίχως να τον εμποδίζει. Το μόνομειονέκτημά του ήταν οι ατέλειωτες εξηγήσεις που χρειαζόταν ναδίνει κάθε φορά που έπρεπε να περάσει από ανιχνευτή μετάλλων στοαεροδρόμιο.

Έγραψε το όνομά του εκεί που έλεγε στα αγγλικάΟνοματεπώνυμο.

Ημερομηνία γέννησης.Συμπλήρωσε την ημερομηνία ξέροντας πως έμοιαζε όντως με

σαρανταπεντάρη, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τρία χρόνια πριν, ότανείχε φύγει από το Όσλο με εμφάνιση διαλυμένου γέροντα. Είχεακολουθήσει ένα αυστηρό πρόγραμμα άσκησης, υγιεινής διατροφής,άφθονου ύπνου και –φυσικά– παντελούς αποχής από εθιστικέςουσίες. Σκοπός του προγράμματος δεν ήταν να δείχνει μικρότερος,μα ν’ αποφύγει τον θάνατο. Συν τοις άλλοις, του άρεσε. Πάντα τουάρεσαν η σταθερή ρουτίνα, η πειθαρχία, η τάξη. Δεν γνώριζε γιατί ηζωή του είχε καταλήξει ένα χάος, μια αυτοκαταστροφική εναλλαγήδιαλυμένων σχέσεων και σκοτεινών περιόδων μέθης. Τα άδεια


κουτάκια του εντύπου λες και τον κοιτούσαν ερωτηματικά. Ήτανόμως μικρά για να χωρέσουν τις απαραίτητες απαντήσεις.

Διεύθυνση μόνιμης κατοικίας.Μάλιστα. Το διαμέρισμα της Σοφιεσγκάτε πουλήθηκε αμέσως

μετά την αναχώρησή του, τρία χρόνια πριν. Το ίδιο συνέβη και με τοσπίτι των γονιών του στο Όπσαλ. Το παρόν του επάγγελμακαθιστούσε οποιαδήποτε επίσημη διεύθυνση κατοικίας ένα εγγενέςρίσκο. Οπότε έγραψε αυτό που συνήθως έγραφε όταν του ζητούσαντα στοιχεία του σε άλλα ξενοδοχεία: Μέγαρο Τσάνκινγκ, ΧονγκΚονγκ. Το οποίο δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.

Επάγγελμα.Δολοφονίες. Όχι, δεν έγραψε κάτι τέτοιο. Εξάλλου αυτό το

κομμάτι δεν ήταν απαραίτητο να συμπληρωθεί.Αριθμός τηλεφώνου.Έγραψε έναν φανταστικό αριθμό. Τα κινητά τηλέφωνα μπορούν

να εντοπιστούν, οι συνδιαλέξεις που κάνεις παρακολουθούνται.Αριθμός τηλεφώνου συγγενικού προσώπου.Συγγενικού προσώπου; Ποιος σύζυγος θα σκεφτόταν ποτέ να

δώσει τον αριθμό της γυναίκας του στο ξενοδοχείο Λεόν; Το μέροςήταν ό,τι πλησιέστερο είχε το Όσλο σε δημόσιο μπουρδέλο.

Ο ρεσεψιονίστ φάνηκε να διαβάζει τις σκέψεις του: «Σε περίπτωσηπου τύχει και νιώσετε αδιαθεσία και θα πρέπει να ενημερώσουμεκάποιον».

Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά. Σε περίπτωση που σ’ έπιανε η καρδιάσου κατά τη διάρκεια της πράξης.

«Δεν χρειάζεται να το συμπληρώσετε αν δεν...»«Όχι» απάντησε ο άνδρας, κοιτάζοντας τις λέξεις. Συγγενικού

προσώπου. Υπήρχε η αδελφή του. Μια αδελφή με «ολίγονσύνδρομο Ντάουν», όπως έλεγε κι η ίδια, που τα ’χε καταφέρει στηζωή της πολύ καλύτερα από τον μεγάλο της αδελφό. Πλην τηςαδελφής του, κανείς. Απολύτως κανείς. Κανένα συγγενικόπρόσωπο, εν πάση περιπτώσει.


Έβαλε ένα τσεκ δίπλα στη λέξη «μετρητά», υπέγραψε το έντυποκαι το επέστρεψε στον νεαρό ρεσεψιονίστα, που το κοίταξε σταγρήγορα κι επέδειξε επιτέλους τη δυσπιστία που ο Χάρι περίμενετόσην ώρα να κάνει την εμφάνισή της.

«Είστε... είστε ο Χάρι Χόλε;»Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά. «Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;»Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε. Ξεροκατάπιε.«Καλώς» είπε ο Χάρι. «Έχετε το κλειδί μου;»«Ω, με συγχωρείτε! Ορίστε. Το 301».Ο Χάρι πήρε το κλειδί διαπιστώνοντας ότι οι κόρες των ματιών

του νεαρού είχαν διασταλεί· η φωνή του είχε σπάσει.«O... ο θείος μου, ξέρετε» είπε το αγόρι. «Αυτός διευθύνει το

ξενοδοχείο. Έκανε τη δουλειά που κάνω εγώ τώρα. Αυτός μου έχειμιλήσει για σας».

«Ελπίζω να σας είπε καλά πράγματα» απάντησε ο Χάρι,αρπάζοντας την πάνινη βαλίτσα του και προχωρώντας προς τιςσκάλες.

«Ο ανελκυστήρας...»«Δεν μου αρέσουν οι ανελκυστήρες» είπε ο Χάρι δίχως να γυρίσει

το κεφάλι του.Το δωμάτιο ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο. Φθαρμένο, μικρό και

σχετικά καθαρό. Για μισό λεπτό! Οι κουρτίνες ήταν καινούργιες.Πράσινες. Άκαμπτες. Από αυτές που δεν χρειάζονται σίδερο.Αμέσως σκέφτηκε το κουστούμι του, το έβγαλε και το κρέμασε στομπάνιο κι άνοιξε το καυτό νερό για να ξετσαλακωθεί απ’ τουςατμούς. Το κουστούμι τού είχε κοστίσει οκτακόσια δολάρια ΧονγκΚονγκ στον οίκο Πουντζάμπ στη Νέιθαν Ρόουντ κι ήταν μιααπαραίτητη επένδυση στην καινούργια του δουλειά: κανείς δεν σεσεβόταν αν φορούσες κουρέλια. Μπήκε στο ντους. Το ζεστό νερόέκανε το δέρμα του ν’ ανατριχιάσει. Κατόπιν, βγήκε και περπάτησεγυμνός μες στο δωμάτιο, πλησίασε το παράθυρο και το άνοιξε.Δεύτερος όροφος. Ακάλυπτος. Από κάποιο ανοιχτό παράθυρο


έφταναν στ’ αυτιά του βογκητά προσποιητού ενθουσιασμού.Κρατήθηκε από το κοντάρι της κουρτίνας κι έσκυψε έξω. Ακριβώςαπό κάτω του ένας ορθάνοιχτος κάδος σκουπιδιών· η γλυκιάμυρωδιά από τα σκουπίδια έφτασε μέχρι τα ρουθούνια του. Έφτυσεκι άκουσε τον ήχο που έκανε το σάλιο του στα χαρτιά του κάδου. Οήχος που ακολούθησε, όμως, ήταν εντελώς διαφορετικός. Μ’ ένανκρότο, οι άκαμπτες πράσινες κουρτίνες σωριάστηκαν στο πάτωμαδεξιά κι αριστερά του. Σκατά! Έβγαλε το κοντάρι από τα πιάστρατων κουρτινών. Ήταν παλαιού τύπου, με δυο σφαιρικά εξογκώματαστ’ άκρα του. Φαινόταν ότι είχε ξανασπάσει, γιατί κάποιος είχεπροσπαθήσει να το συγκολλήσει με καφέ αυτοκόλλητη ταινία. ΟΧάρι κάθισε στο κρεβάτι κι άνοιξε το συρταράκι του κομοδίνου.Βρήκε μια Βίβλο με γαλάζιο εξώφυλλο από δερματίνη κι ένα σετραψίματος: μαύρη κλωστή τυλιγμένη γύρω από ένα χαρτονάκι· μιαβελόνα περασμένη μέσα της. Το ξανασκέφτηκε κι αποφάσισε ότι τοπεριεχόμενο του συρταριού δεν ήταν εντέλει και τόσο ακατάλληλο:οι πελάτες του ξενοδοχείου θα μπορούσαν να ράψουν τα κομμένακουμπιά των παντελονιών τους και, κατόπιν, να διαβάσουν περίάφεσης των αμαρτιών τους. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και χάζεψε τοταβάνι. Τα πάντα έμοιαζαν καινούργια. Τίποτα... Έκλεισε ταβλέφαρά του. Κατά τη διάρκεια της πτήσης δεν είχε κλείσει μάτι.Τζετ λαγκ, ξε-τζετ λαγκ, με ή χωρίς κουρτίνες, έπρεπε να κοιμηθεί.Κι έτσι άρχισε να ονειρεύεται το ίδιο ακριβώς όνειρο πουονειρευόταν κάθε βράδυ τρία χρόνια τώρα: έτρεχε σ’ έναν διάδρομοπροσπαθώντας να γλιτώσει από μια βροντερή χιονοστιβάδα πουρουφούσε όλο τον αέρα, προκαλώντας του ασφυξία.

Το θέμα ήταν να μπορέσει να κρατήσει τα μάτια του κλειστά γιαλίγο ακόμα.

Οι σκέψεις άρχισαν να του ξεφεύγουν, να γλιστρούν μακριά του.Τηλέφωνο συγγενικού προσώπου.Συγγενικού. Ενικού. Ευγενικού.Συγγενικού προσώπου.


Αυτό ήταν, ναι. Γι’ αυτό τον λόγο είχε επιστρέψει.

Ο Σεργκέι οδηγούσε στον αυτοκινητόδρομο Ε6 με κατεύθυνση προςτο Όσλο. Λαχταρώντας να πέσει στο κρεβάτι του στο Φιρίσετ.Σταθερά κάτω απ’ τα 120, παρόλο που τέτοια ώρα, αργά το βράδυ, οαυτοκινητόδρομος ήταν άδειος. Χτύπησε το κινητό του τηλέφωνο.Η συζήτηση με τον Αντρέι ήταν σύντομη. Είχε μιλήσει με τον Θείοτου – τον οποίο αποκαλούσε αταμάν, δηλαδή αρχηγό. Με το πουκλείσανε, ο Σεργκέι δεν κρατιόταν. Πάτησε γκάζι. Κι ούρλιαξε απ’τη χαρά του. Ο άνδρας είχε επιτέλους έρθει. Βρισκόταν εδώ, τώρα,απόψε! Ο Σεργκέι δεν θα έκανε τίποτα για την ώρα. Η κατάστασημπορεί και να προχωρούσε από μόνη της, είχε πει ο Αντρέι. Αλλάέπρεπε να είναι ακόμα πιο ετοιμοπόλεμος τώρα, σωματικά καιψυχικά. Έπρεπε να εξασκηθεί στο μαχαίρι, να κοιμηθεί, ναβρίσκεται σε εγρήγορση. Σε περίπτωση που το αναγκαίο γινότανανάγκη.


Ο

4

Τουρ Σουλτς ούτε που άκουσε το αεροπλάνο που πέρασε μεεκκωφαντικό θόρυβο πάνω από το κεφάλι του καθώς

βαριανάσαινε καθισμένος στον καναπέ. Το σώμα του, γυμνό από τημέση και πάνω, ήταν καλυμμένο μ’ ένα λεπτό στρώμα ιδρώτα. Ηκλαγγή μετάλλου πάνω σε μέταλλο ακόμη αντηχούσε στουςγυμνούς τοίχους του σαλονιού. Πίσω του βρίσκονταν τα βάρη τουκαι ο ντυμένος με δερματίνη πάγκος. Από την οθόνη τηςτηλεόρασης ο Ντόναλντ Ντρέιπερ διαπερνούσε με το βλέμμα τουτον καπνό του τσιγάρου του, πίνοντας ουίσκι. Η τηλεοπτική σειράMad Men. Η δεκαετία του ’60 στις ΗΠΑ. Γυναίκες ντυμένες με ωραίαρούχα. Ωραία ποτά σε ωραία ποτήρια. Ωραία τσιγάρα χωρίς μέντακαι φίλτρα. Οι μέρες που ό,τι δεν σε σκότωνε σ’ έκανε πιο δυνατό.Είχε αγοράσει μοναχά την πρώτη σεζόν. Την είχε δει ξανά και ξανά.Δεν ήταν και πολύ σίγουρος ότι θα του άρεσε η επόμενη.

Ο Τουρ Σουλτς κοίταξε πρώτα τη λευκή γραμμή πάνω στογυάλινο τραπεζάκι κι ύστερα σκούπισε την κόγχη της ταυτότητάςτου, την οποία είχε χρησιμοποιήσει πριν από λίγο για να κόψει τησκόνη, ως συνήθως. Ήταν η ίδια κάρτα που καρφίτσωνε στην τσέπητης στολής του, η ίδια κάρτα που του έδινε πρόσβαση στουςελεγχόμενους χώρους του αεροδρομίου, στο πιλοτήριο, στους


αιθέρες, στον μισθό του. Η κάρτα που τον έκανε αυτό που ήταν. Τηνκάρτα που θα του έπαιρναν –μαζί με όλα τ’ άλλα– εάν τον έπιαναν.Γι’ αυτό τη χρησιμοποιούσε κι αυτός: γιατί έτσι ήταν το σωστό.Γιατί μέσα στην όλη απάτη του, το να χρησιμοποιεί την ταυτότητάτου ήταν ένα είδος ειλικρίνειας.

Θα επέστρεφε στην Μπανγκόκ νωρίς την επόμενη μέρα. Κιύστερα, δυο ημέρες ξεκούρασης στο Σουκουμβίτ Ρέζιντενς. Σούπερ.Σούπερ θα είναι αυτή τη φορά. Καλύτερα από την προηγούμενη,όταν πέταξαν από Άμστερνταμ. Δεν του είχε πολυαρέσει εκείνη ηφάση. Μεγάλο ρίσκο. Από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε πόσομπλεγμένα ήταν τα πληρώματα από τη Λατινική Αμερική στολαθρεμπόριο κοκαΐνης προς το αεροδρόμιο Σκίπχολ, όλα ταπληρώματα, ανεξαρτήτως αεροπορικής εταιρείας, κινδύνευαν ναυποστούν έλεγχο χειραποσκευών και σωματική έρευνα. Συν τοιςάλλοις, η συμφωνία που είχαν κάνει έλεγε ότι θα κρατούσε ταπακέτα μες στην τσάντα του μέχρι το απόγευμα της ίδιας ημέρας,οπότε και θα πετούσε σε κάποια εσωτερική πτήση, προς τοΜπέργκεν, το Σταβάνγκερ ή το Τρόντχαϊμ. Εσωτερικές πτήσεις πουυποχρεούνταν να κάνει, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε νακαλύψει την όποια καθυστέρηση από Άμστερνταμ ξοδεύονταςπαραπάνω καύσιμα. Στο αεροδρόμιο Γκαρντεμούεν του Όσλοβρισκόταν συνεχώς εκτός ελεγχόμενου χώρου, οπότε δεν έμπαινεζήτημα, αλλά καμιά φορά έπρεπε να κρατήσει τα ναρκωτικά στηβαλίτσα του για δεκαέξι ολόκληρες ώρες πριν μπορέσει να ταπαραδώσει. Κι οι παραδόσεις δεν ήταν πάντα ασφαλείς: δημόσιαπάρκινγκ· εστιατόρια με πολύ λίγους πελάτες· ξενοδοχεία μεπαρατηρητικούς ρεσεψιονίστ.

Πήρε ένα χαρτονόμισμα των χιλίων κορονών από τον φάκελο μετον οποίο τον είχαν πληρώσει την τελευταία φορά που βρισκότανστο Όσλο. Το έκανε κύλινδρο. Φυσικά και υπήρχαν ειδικάσχεδιασμένοι πλαστικοί κύλινδροι γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό,αλλά δεν ανήκε σ’ αυτή την κατηγορία των βαριών χρηστών,


αντίθετα με ό,τι είχε καταθέσει η πρώην γυναίκα του στον δικηγόροτης. Ύπουλη πουτανίτσα, είχε υποβάλει αίτηση διαζυγίου λέγονταςότι δεν ήθελε τα παιδιά της να μεγαλώνουν μ’ ένα πρεζόνι γιαπατέρα κι ούτε είχε καμιά όρεξη να κάτσει και να τον βλέπει νασνιφάρει την περιουσία τους. Κι ότι φυσικά το διαζύγιο δεν είχε νακάνει με τις αεροσυνοδούς, σιγά μην καθόταν να σκάσει! Αυτή ησυζήτηση είχε λήξει χρόνια τώρα. Κάποια στιγμή εξάλλου, η ηλικίατου θα έδινε τέλος και σ’ αυτή την υπόθεση. Του είχαν δώσειτελεσίγραφο μαζί με τον δικηγόρο της. Εκείνη θα έπαιρνε το σπίτι,τα παιδιά και ό,τι περιουσία τού είχε απομείνει. Σε αντάλλαγμα δενθα τον κατήγγειλαν στις Αρχές για κατοχή και χρήση κοκαΐνης. Ταστοιχεία που είχαν μαζέψει ήταν τόσο πολλά, που ακόμα κι ο ίδιος οδικηγόρος του τον προειδοποίησε ότι θα καταδικαζόταν και ότι θατον απέλυαν από την αεροπορική εταιρεία.

Η επιλογή ήταν απλή. Το μόνο πράγμα που του άφησε ήταν ταχρέη του.

Σηκώθηκε όρθιος και πήγε μέχρι το παράθυρο. Κοίταξε έξω.Έπρεπε να εμφανιστούν όπου να ’ναι.

Η καινούργια συμφωνία διέφερε από τις παλιές: αυτή τη φοράέπρεπε να πάρει μαζί του ένα πακέτο σε πτήση προς το εξωτερικό.Στην Μπανγκόκ. Ένας Θεός ξέρει γιατί. Λες κι όταν πας στονχασάπη, πας με την μπριζόλα σου. Τέλος πάντων. Έκτο ταξίδι στησειρά κι όλα είχαν πάει μια χαρά.

Στα γειτονικά σπίτια υπήρχαν αναμμένα φώτα, αλλά ήταν όλατους μακριά. Τι μοναχικά σπίτια, σκέφτηκε. Όταν το Γκαρντεμούενήταν ακόμη στρατιωτική βάση, ήταν όλα τους κατοικίεςαξιωματικών. Πανομοιότυπες, ισόγειες μονοκατοικίες χωρισμένεςμε γκαζόν. Όσο το δυνατόν πιο χαμηλοτάβανες ώστε ν’αποφευχθούν ατυχήματα σε περίπτωση χαμηλών πτήσεων. Όσο τοδυνατόν πιο απομακρυσμένες η μία από την άλλη ώστε, αν κάποιαέπιανε φωτιά λόγω πτώσης αεροσκάφους, η πυρκαγιά να μημεταδιδόταν και στις υπόλοιπες.


Εδώ ζούσαν με την οικογένειά του στη διάρκεια της υποχρεωτικήςστρατιωτικής του θητείας πιλοτάροντας C130. Τα παιδιά έτρεχαν απόσπίτι σε σπίτι. Σάββατα του καλοκαιριού. Άνδρες με ποδιές έψηνανστο μπάρμπεκιου, μ’ ένα ποτό στο χέρι. Από τ’ ανοιχτά παράθυραακούγονταν συζητήσεις: οι γυναίκες έφτιαχναν τις σαλάτες κι έπινανΚαμπάρι. Σαν σκηνή απ’ τους Κατάλληλους Ανθρώπους, τηναγαπημένη του ταινία, εκείνη με τους πρώτους αστροναύτες και τονπιλότο δοκιμών, τον Τσακ Γέγκερ. Τι ωραίες που ήσαν οι γυναίκεςαυτών των πιλότων! Παρόλο που οι σύζυγοί τους πετούσαν μόνοC130. Κι ήταν όλοι τους ευτυχισμένοι, δεν ήταν; Γι’ αυτό είχεεπιστρέψει άραγε κι αυτός; Λες να ήταν κάποια ασυνείδητη ανάγκηνα γυρίσει στο παρελθόν; Ή ν’ ανακαλύψει πού στράβωσαν ταπράγματα, πώς να τα διορθώσει;

Είδε το αυτοκίνητο να πλησιάζει και, αυτομάτως, κοίταξε το ρολόιτου. Κατέγραψε στο μυαλό του ότι είχαν αργήσει δεκαοκτώολόκληρα λεπτά.

Ξαναγύρισε στο τραπεζάκι. Πήρε δυο βαθιές εισπνοές. Ύστερατοποθέτησε το ρολαρισμένο χαρτονόμισμα στο τέλος της γραμμής,έσκυψε και ρούφηξε τη σκόνη μες στη μύτη του. Ο βλεννογόνος τηςέτσουξε. Έγλειψε το ακροδάχτυλό του και το πέρασε πάνω από όσησκόνη είχε μείνει. Το έτριψε πάνω στα ούλα του. Η γεύση ήτανπικρή. Χτύπησε το κουδούνι.

Ήταν οι δύο ίδιοι κι απαράλλαχτοι Μορμόνοι που έρχονταν κάθεφορά. Ο ένας ψηλός, ο άλλος μικρόσωμος, ντυμένοι με τα καλάτους. Μόνο που κάτω από τα μανίκια τους φαίνονταν τα τατουάζτους. Ήταν γελοίοι.

Του έδωσαν το πακέτο. Μισό κιλό, τυλιγμένο σ’ ένα μακρόστενολουκάνικο που χωρούσε ίσα ίσα μέσα στην ειδική μεταλλική θήκητου αναδιπλούμενου βραχίονα της χειραποσκευής του. Έπρεπε νααφαιρέσει το πακέτο μετά την προσγείωσή του στο αεροδρόμιοΣουβαρναμπούμι και να το τοποθετήσει κάτω από την ταπετσαρίαστο πίσω μέρος του ντουλαπιού του κυβερνήτη, στο πιλοτήριο του


αεροσκάφους. Κι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα το έβλεπε.Όλα τα υπόλοιπα θα τα έκανε το προσωπικό εδάφους.

Όταν ο μίστερ Σμολ κι ο μίστερ Μπιγκ του πρότειναν ναμεταφέρει πακέτα προς την Μπανγκόκ, η προσφορά τους του είχεακουστεί σαν τρέλα. Καμιά άλλη πόλη του κόσμου δεν είχεακριβότερες τιμές αγοράς απ’ το Όσλο – γιατί να εξαγάγει κανείςναρκωτικά; Δεν είχε επιμείνει, ήξερε ότι δεν θα έπαιρνε απάντηση, κιίσως να ’ταν καλύτερα έτσι. Τους εξήγησε ότι αν σε πιάσουν γιαλαθρεμπόριο ηρωίνης στην Ταϊλάνδη σε καταδικάζουν σε θάνατο.Συνεπώς, ήθελε και τον ανάλογο μισθό.

Εκείνοι είχαν γελάσει. Πρώτα ο κοντός. Ύστερα ο ψηλός. Κι οΤουρ θυμάται ότι σκέφτηκε πως σ’ αυτό μάλλον έπαιζαν ρόλο οικοντύτεροι νευρώνες, οι οποίοι προφανώς γεννούσαν ταχύτερεςαντιδράσεις. Ίσως γι’ αυτό και να έκαναν και τα πιλοτήρια τωνμαχητικών αεροσκαφών τόσο χαμηλά: για να αποκλείουν τουςψηλούς, αργόστροφους πιλότους.

Ο κοντός εξήγησε στον Τουρ, στα αγγλικά, με τη σκληρή, ρωσικήπροφορά του, ότι δεν ήταν ηρωίνη, μα κάτι εντελώς καινούργιο,τόσο καινούργιο, που δεν υπήρχαν καν νόμοι να το απαγορεύουνακόμη. Αλλά, όταν ο Τουρ τούς ρώτησε γιατί να κάνουνλαθρεμπόριο μιας νόμιμης ουσίας, τότε εκείνοι είχαν γελάσει ακόμαπιο δυνατά και του είπαν να βγάλει τον σκασμό και ν’ απαντήσει μ’ένα απλό ναι ή ένα όχι.

Ο Τουρ Σουλτς τούς απάντησε ναι, ενώ μια σκέψη σφηνώθηκεστο μυαλό του. Τι θα γινόταν αν έλεγε όχι;

Κι όλα αυτά, εδώ κι έξι ταξίδια.Ο Τουρ Σουλτς κοίταξε προσεκτικά το πακέτο. Μια δυο φορές

είχε σκεφτεί να ρίξει σαπούνι για τα πιάτα πάνω από ταπροφυλακτικά και τις σακούλες για παγάκια που χρησιμοποιούσαν,αλλά του είχαν πει πως τα εκπαιδευμένα σκυλιά ξεχώριζαν τιςδιάφορες μυρωδιές και δεν μπορούσες να τα ξεγελάσεις τόσοεύκολα. Το όλο ζήτημα ήταν να είναι η σακούλα ερμητικά κλειστή.


Ο Σουλτς περίμενε. Τίποτα. Ξερόβηξε.«Α, παραλίγο να το ξεχάσω» είπε ο μίστερ Σμολ. «Η χθεσινή

παράδοση...»Έχωσε το χέρι του μες στο σακάκι του μ’ ένα σχεδόν διαβολικό

χαμόγελο. Ίσως και να μην ήταν διαβολικό· ίσως έτσι ν’αστειεύονταν στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ο Τουρένιωσε μια επιθυμία να του χώσει μια μπουνιά, να φυσήξει στημούρη του καπνό απ’ το άφιλτρό του, να φτύσει το δωδεκάχρονοουίσκι μες στα μάτια του. Έτσι αστειεύονταν στις χώρες του πρώηνδυτικού μπλοκ. Αντ’ αυτού όμως, μουρμούρισε ένα απλό «thankyou» και πήρε τον φάκελο. Τον ένιωσε κάπως λεπτό ανάμεσα σταδάχτυλά του. Θα ’ταν μεγάλα τα χαρτονομίσματα.

Αργότερα, στάθηκε δίπλα στο παράθυρο και παρακολουθούσε τοαυτοκίνητο ν’ απομακρύνεται μες στο σκοτάδι. Ο ήχος της μηχανήςτου πνίγηκε μες στον βρυχηθμό ενός Μπόινγκ 737. Ίσως 600. Τηςεπόμενης γενιάς, τέλος πάντων. Με ήχο πιο βραχνό και υψηλότερηςσυχνότητας απ’ ό,τι τα παλιά κλασικά Μπόινγκ. Κοίταξε τηναντανάκλασή του στο τζάμι του παραθύρου.

Ναι, το είχε καταπιεί το χρυσό χαπάκι. Και θα συνέχιζε να τοκαταπίνει. Κι αυτό κι οτιδήποτε άλλο του ξεφούρνιζε η ζωή. Γιατίδεν ήταν ο Ντόναλντ Ντρέιπερ. Ούτε ο Τσακ Γέγκερ ήταν, ούτε οΝιλ Άρμστρονγκ. Ήταν ο Τουρ Σουλτς. Ένας υψηλόκορμος πιλότοςπνιγμένος στα χρέη. Κι εξαρτημένος απ’ την κοκαΐνη. Καλά θαέκανε να...

Οι σκέψεις του χάθηκαν μες στον βόμβο του επόμενουαεροπλάνου.

Γαμημένες καμπάνες! Τους βλέπεις, μπαμπά, όλους αυτούς τουςδήθεν συγγενείς που στέκονται πάνω απ’ το φέρετρό μου; Με τακροκοδείλια δάκρυά τους και τις κατσουφιασμένες μούρες τους, ναλένε: «Γκούστο, γιατί δεν μπορούσες να γίνεις σαν κι εμάς;». Ε


λοιπόν όχι, παλιοαυτάρεσκοι υποκριτές, δεν μπορούσα! Δενμπορούσα να γίνω σαν τη μητριά μου, αυτή την ηλίθια,κακομαθημένη κλώσα που τριγυρνούσε εδώ κι εκεί λέγοντας πωςόλα ήταν μια χαρά, φτάνει να διάβαζες το κατάλληλο βιβλίο ή ν’άκουγες τις συμβουλές του κατάλληλου γκουρού ή να έτρωγες τακατάλληλα κωλοβότανα. Κι όταν κάποιος έσκαγε την ωραία φούσκατης, έπαιζε πάντα το ίδιο χαρτί: «Κοίτα τι κόσμο έχουμεδημιουργήσει: γεμάτο πολέμους, αδικία, ανθρώπους που δεν ζουν σεαρμονία με τον εαυτό τους». Τρία πράγματα έχω να σου πω, μωρόμου. Πρώτον: ο πόλεμος, η αδικία κι η δυσαρμονία είναι πράγματααπολύτως φυσιολογικά. Δεύτερον: απ’ όλη μας τη σιχαμένηοικογένεια, εσύ είσαι η πιο δυσαρμονική. Ήθελες μόνο την αγάπηπου δεν είχες και χέστηκες γι’ αυτή που σου προσέφεραν. Σόρι,Ρολφ, Στάιν και Ιρένε, αλλά η κυρία, βλέπετε, είχε μάτια μόνο γιαμένα. Πράγμα που κάνει το τρίτο στη λίστα ακόμα πιοδιασκεδαστικό: Ξέρεις, μωρό μου, ποτέ μου δεν σ’ αγάπησα, όσο κιαν νόμιζες ότι το άξιζες. Σε φώναζα «μαμά» γιατί σ’ έκανεευτυχισμένη κι έκανε τη ζωή μου ευκολότερη. Όταν έκανα ό,τι έκαναήταν επειδή μ’ άφηνες, επειδή δεν μπορούσα να σταματήσω τονεαυτό μου. Επειδή έτσι είμαι.

Ρολφ. Τουλάχιστον εσύ μου είπες να μη σε λέω μπαμπά. Καιπροσπάθησες πραγματικά να μ’ αγαπήσεις. Αλλά δεν μπορούσες ναξεγελάσεις τη φύση. Κατάλαβες κάποια στιγμή ότι αγαπούσες τηδική σου σάρκα παραπάνω, τον Στάιν και την Ιρένε. Όταν έλεγα σεάλλους ότι ήσαστε οι θετοί μου γονείς, έβλεπα τον πόνο στα μάτιατης μαμάς. Και το μίσος στα δικά σου. Όχι επειδή σας μείωνα στονμοναδικό ρόλο που παίξατε ποτέ στη ζωή μου αλλά επειδή πλήγωνατη γυναίκα που για κάποιον ακατανόητο λόγο αγαπούσες. Νομίζωότι ήσουν αρκετά ειλικρινής. Νομίζω ότι κατάφερες να δεις τονεαυτό σου έτσι όπως σ’ έβλεπα εγώ: σαν έναν άνθρωπο που κάποιαστιγμή στη ζωή του, μεθυσμένος από τον ίδιο του τον ιδεαλισμό,αποφάσισε να μεγαλώσει ένα υποκατάστατο δικού του παιδιού, αλλά


σύντομα κατάλαβε ότι δεν έβγαιναν οι λογαριασμοί − το μηνιαίοεπίδομα που έπαιρνες για να με μεγαλώσεις δεν κάλυπτε με τίποτατο πραγματικό κόστος. Και τότε κατάλαβες ότι ήμουν ο κούκος στηφωλιά σου. Ότι καταβρόχθιζα τα πάντα − ό,τι αγαπούσες κι όποιοναγαπούσες. Έπρεπε να το είχες αντιληφθεί πολύ πιο πριν, Ρολφ, κιέπρεπε να μ’ είχες πετάξει έξω! Ήσουν ο πρώτος που κατάλαβε ότιέκλεβα. Στην αρχή ήταν μονάχα εκατό κορόνες. Το αρνήθηκα. Είπαότι και καλά μού τις είχε δώσει η μαμά. «Έτσι δεν είναι, μαμά; Εσύδεν μου τις έδωσες;» Και, αφού δίστασε λίγο, η μαμά κούνησε τοκεφάλι της καταφατικά, κλαίγοντας, λέγοντας πως μάλλον θα τοξέχασε. Την επόμενη φορά ήταν χίλιες. Από το συρτάρι του γραφείουσου. Λεφτά που προορίζονταν για τις διακοπές μας, είπες. «Οι μόνεςδιακοπές που θέλω είναι μακριά σου» απάντησα. Τότε μεχαστούκισες για πρώτη φορά. Και μάλλον κάτι ξύπνησε μέσα σουγιατί συνέχισες να με χτυπάς. Ενώ εγώ ήμουν ήδη ψηλότερος καιδυνατότερός σου, ποτέ μου δεν μπορούσα να παλέψω. Όχιτουλάχιστον με μυς και γροθιές. Πάλευα με άλλους τρόπους, τρόπουςμε τους οποίους μπορούσα να νικήσω. Αλλά εσύ συνέχισες να μεχτυπάς με τις γροθιές σου. Κι ήξερα το γιατί. Ήθελες να μουτσακίσεις το πρόσωπο. Να μου πάρεις όποια δύναμη είχα. Αλλά ηγυναίκα που αποκαλούσα «μαμά» επενέβη. Κι έτσι είπες κι εσύεκείνη τη λέξη: Κλέφτης. Αλήθεια ήταν. Αλλά σήμαινε κιόλας ότιαπό εκείνη τη στιγμή και μετά έπρεπε να σε λιώσω, ανθρωπάκο.

Ο Στάιν. Ο σιωπηλός, μεγάλος αδερφός. Ο πρώτος που μυρίστηκετον κούκο από τα φτερά του, αλλά ήταν αρκετά ξύπνιος ώστε νακρατήσει αποστάσεις. Ο ξύπνιος, ευφυής, μοναχικός λύκος που ταμάζεψε κι έφυγε μια ώρα αρχύτερα, πηγαίνοντας σε μιαφοιτητούπολη όσο πιο μακριά γινόταν. Προσπάθησε να πείσει τηνΙρένε, τη μικρή του αδερφή, να πάει μαζί του. Νόμιζε ότι η μικρήμπορούσε να τελειώσει το σχολείο της στο κωλο-Τρόντχαϊμ, ότι θατης έκανε καλό να φύγει από το Όσλο. Αλλά η μαμά απαγόρευσεστην Ιρένε να φύγει. Εκείνη δεν ήξερε τίποτα. Δεν ήθελε να ξέρει.


Η Ιρένε, η όμορφη, γλυκιά, ευαίσθητη Ιρένε, με τις φακίδες της.Ιρένε, ήσουν πολύ καλή γι’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Ήσουν ό,τι δενήμουν εγώ. Κι όμως, μ’ αγαπούσες. Θα μ’ αγαπούσες άραγε ακόμακι αν ήξερες; Ακόμα κι αν ήξερες ότι πηδούσα τη μητέρα σου απότην ηλικία των δεκαπέντε; Ότι πηδούσα την κλαψιάρα τη μάνα σου,που μεθούσε με κόκκινο κρασί, ότι την έπαιρνα από πίσω πάνωστην πόρτα της τουαλέτας ή στην πόρτα του υπογείου ή στην πόρτατης κουζίνας, ψιθυρίζοντας «μαμά» στο αυτί της γιατί μας καύλωνεκαι τους δύο; Με πλήρωνε, κάλυπτε τις μπαγαποντιές μου ότανχρειαζόταν, έλεγε ότι ήθελε να με δανειστεί απλώς, μέχρι να γίνειμια άσχημη γριά, μέχρι να βρω ένα καλό κορίτσι. Κι όταν τηςαπαντούσα, «μα, μαμά, είσαι μια άσχημη γριά», γελούσε και μεπαρακαλούσε να μη σταματήσω.

Την ημέρα που πήρα τηλέφωνο τον πατριό μου στη δουλειά για νατου πω ότι ήθελα να του ανακοινώσω κάτι σημαντικό και του έδωσαραντεβού στις τρεις, στο σπίτι, είχα ακόμη τις μελανιές από τιςμπουνιές και τις κλοτσιές του. Άφησα την εξώπορτα ανοιχτή ώστε ναμην τον ακούσει εκείνη όταν θα ’ρχόταν. Και μιλούσα στ’ αυτί τηςγια να πνίξω τον ήχο από τα βήματά του, λέγοντάς της τα γλυκόλογαπου τόσο της άρεσαν.

Είδα την αντανάκλασή του στο παράθυρο, καθώς στεκόταν στηνείσοδο της κουζίνας.

Έφυγε απ’ το σπίτι την επομένη. Στην Ιρένε και τον Στάιν είπανότι δεν τα πήγαιναν καλά εδώ και καιρό κι ότι είχαν αποφασίσει ναχωρίσουν για λίγο. Ράγισε η καρδιά της Ιρένε. Ο Στάιν ήταν στηφοιτητούπολή του κι απάντησε μ’ ένα απλό μήνυμα στο κινητό:«Λυπηρό. Σε ποιον να πάω για τα Χ/γεννα;».

Η Ιρένε έκλαιγε δίχως σταματημό. Μ’ αγαπούσε. Φυσικά κι έψαξενα με βρει. Έψαξε να βρει τον Κλέφτη.

Οι καμπάνες χτυπούν για πέμπτη φορά. Στα στασίδια τηςεκκλησίας άλλοι κλαίνε, άλλοι ρουφούν τις μύτες τους. Κοκαΐνη,απίστευτα λεφτά. Νοικιάζεις ένα διαμέρισμα στα δυτικά του


κέντρου, στο όνομα κάποιου πρεζονιού με αντάλλαγμα ένα τριπάκι,κι αρχίζεις να πουλάς μικροποσότητες κάτω από κλιμακοστάσια, σεστενά και εισόδους, ενώ ανεβάζεις τις τιμές όταν οι πελάτεςαρχίζουν να σ’ εμπιστεύονται − οι κοκαϊνομανείς πληρώνουν τηνεμπιστοσύνη χρυσάφι. Στηρίζεσαι λοιπόν κι εσύ στα πόδια σου,ύστερα την κοπανάς, κόβεις την ντόπα, γίνεσαι κάποιος. Σιγά μηνπεθάνεις σε μια τρώγλη, σαν χαμένος. Ο πάστορας ξεροβήχει.«Βρισκόμαστε εδώ για να τιμήσουμε τη μνήμη του Γκούστο Χάνσεν».

Μια φωνή ακούγεται από πίσω: «Κ-κ-κλέφτης».Είναι το τραύλισμα του Τούτου, που κάθεται πίσω πίσω με το

δερμάτινο μπουφάν του και την μπαντάνα στο κεφάλι. Κι ακόμα πιοπίσω, το κλάμα ενός σκύλου: του πιστού μου Ρούφους. Τουπαλιόφιλου Ρούφους. Γύρισες, φίλε μου; Ή μήπως ήρθα εγώ να σεβρω;

Ο Τουρ Σουλτς τοποθέτησε τη Samsonite του πάνω στον ιμάντα τουμηχανήματος με τις ακτίνες Χ, δίπλα σ’ έναν χαμογελαστόαξιωματικό ασφαλείας.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί δεχθήκατε να σας δώσουν αυτό τοπρόγραμμα» είπε μια αεροσυνοδός. «Μπανγκόκ δυο φορές σε μίαβδομάδα!»

«Εγώ τους το ζήτησα» είπε ο Τουρ, περνώντας μέσα από τονανιχνευτή μετάλλων. Κάποιος από το συνδικάτο είχε προτείνει σταπληρώματα να κάνουν απεργία για να διαμαρτυρηθούν που έπρεπενα εκτίθενται σε ραδιενεργή ακτινοβολία τόσες φορές καθημερινά.Αμερικανικές έρευνες είχαν δείξει ότι ο καρκίνος ως αιτία θανάτουστους πιλότους και στα πληρώματα αεροσκαφών ήταν ιδιαίτεραδιαδεδομένος σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Τσιμουδιά,βέβαια, για το γεγονός ότι ο μέσος όρος ζωής των εν λόγωπληρωμάτων ήταν, επίσης, μεγαλύτερος από τον υπόλοιποπληθυσμό. Τα πληρώματα πέθαιναν από καρκίνο γιατί δεν πέθαιναν


από τίποτα άλλο. Ζούσαν την ασφαλέστερη ζωή. Την πιο βαρετήζωή του κόσμου.

«Σας αρέσει να πετάτε τόσο πολύ;»«Πιλότος είμαι. Φυσικά και μ’ αρέσει να πετάω» είπε ψέματα ο

Τουρ, παίρνοντας τη βαλίτσα του, σηκώνοντας τη χειρολαβή καιπροχωρώντας μπροστά.

Εκείνη τον ξαναπλησίασε στο άψε σβήσε. Ο ήχος των τακουνιώντης στο πεπαλαιωμένο σκούρο γκρι μαρμάρινο δάπεδο τουαεροδρομίου Γκαρντεμούεν έπνιγε τη βαβούρα από τις φωνές τουπλήθους κάτω από τον θόλο που σχημάτιζαν οι ξύλινες και οιμεταλλικές δοκοί. Δυστυχώς, δεν έπνιξε και την ψιθυριστή τηςερώτηση.

«Είναι επειδή σε άφησε, Τουρ; Επειδή έχεις πια πάρα πολύελεύθερο χρόνο και δεν ξέρεις τι να τον κάνεις; Μήπως επειδή δενθες να κάθεσαι σπίτι...»

«Είναι επειδή χρειάζομαι τις υπερωρίες» τη διέκοψε. Δεν ήταν καιεντελώς ψέματα.

«Καταλαβαίνω τι περνάς. Κι εγώ χώρισα πέρυσι τον χειμώνα,όπως ξέρεις».

«Α, ναι, σωστά» είπε ο Τουρ Σουλτς, που δεν ήξερε καν ότι ήτανπαντρεμένη. Της έριξε μια γρήγορη ματιά. Πενηντάρα;Αναρωτήθηκε πώς να έμοιαζε το πρωί χωρίς μακιγιάζ και ψεύτικομαύρισμα. Μια ξεθωριασμένη αεροσυνοδός που κουβαλούσε ταξεθωριασμένα όνειρα μιας αεροσυνοδού. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότιδεν την είχε πηδήξει. Όχι πρόσωπο με πρόσωπο, τουλάχιστον. Ποιοςτο έλεγε αυτό το αστείο, να δεις; Κάποιος από τους παλαιότερουςπιλότους. Ένας από εκείνους τους πιλότους μαχητικών αεροσκαφώνπου έπιναν ουίσκι με πάγο κι είχαν στο βλέμμα τους τον γαλανόουρανό. Από αυτούς που πρόλαβαν και πήραν σύνταξη πρινσαραβαλιαστεί το κύρος τους. Άνοιξε το βήμα του καθώς μπήκανστον διάδρομο που οδηγούσε προς το Κέντρο Πληρωμάτων. Εκείνηλαχάνιασε αλλά τον ακολούθησε. Αν, όμως, κρατούσε αυτήν την


ταχύτητα, πιθανόν να μην της έμενε δύναμη να του ξαναμιλήσει.«Ε, Τουρ, αφού έχουμε διανυκτέρευση στην Μπανγκόκ,

σκεφτόμουν μήπως και...»Ο Τουρ Σουλτς χασμουρήθηκε φωναχτά. Και περισσότερο το

ένιωσε παρά το είδε ότι η γυναίκα προσβλήθηκε. Ήταν ακόμη βαρύςαπό το χθεσινοβραδινό μεθύσι· αφού έφυγαν οι Μορμόνοι,περιποιήθηκε τη βότκα και τη σκόνη. Όχι τόσο πολύ ώστε να μηνκαταφέρει να περάσει το αλκοτέστ πριν απ’ την πτήση, αλλά αρκετάώστε να φοβάται την υπνηλία για τις επόμενες έντεκα ώρες πτήσης.

«Αχ, κοίτα!» είπε εκείνη ξαφνικά, με αυτή την ηλίθια φωνή πουχρησιμοποιούν οι γυναίκες όταν βλέπουν κάτι το απίστευτα καισυγκινητικά γλυκό.

Κοίταξε κι αυτός. Ερχόταν προς το μέρος τους. Ένα μικρό ξανθόσκυλάκι με μακριά αυτιά και μελαγχολικά μάτια και μια ουρά πουπήγαινε πέρα δώθε μ’ ενθουσιασμό. Ένα αγγλικό σπρίνγκερσπάνιελ. Το οδηγούσε μια εξίσου ξανθιά γυναίκα με μεγάλα,κρεμαστά σκουλαρίκια, ένα οικουμενικά απολογητικό μειδίαμα καιγλυκά καφετιά μάτια.

«Αχ, δεν είναι γλύκα;» γουργούρισε η γυναίκα δίπλα του.«Χμ» είπε ο Τουρ τραχιά.Ο σκύλος έχωσε τη μουσούδα του ανάμεσα στα πόδια του πιλότου

που προπορευόταν κι ύστερα τον προσπέρασε. Ο πιλότος γύρισε τοκεφάλι του με σηκωμένο το ένα φρύδι κι ένα στραβό χαμόγελο στοπρόσωπο, μια έκφραση αγορίστικη, σχεδόν σκανταλιάρικη. Μόνοπου ο Τουρ δεν μπόρεσε ν’ ακολουθήσει τον συλλογισμό του.Εκείνη τη στιγμή αδυνατούσε ν’ ακολουθήσει οποιονδήποτε άλλοσυλλογισμό πλην του δικού του.

Διότι ο σκύλος φορούσε κίτρινο γιλέκο. Τον ίδιο τύπο γιλέκουπου φορούσε και η κοπέλα με τα κρεμαστά σκουλαρίκια. Απάνωστα γιλέκα τους έγραφε ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ.

Ο σκύλος πλησίασε. Τους χώριζαν μόνο πέντε μέτρα.Δεν θα ’πρεπε να υπάρξει πρόβλημα. Δεν γινόταν να υπάρξει


πρόβλημα. Τα ναρκωτικά ήταν κλεισμένα μέσα σε προφυλακτικάκαι τυλιγμένα σε διπλή στρώση από σακούλες για παγάκια. Δενξέφευγε ούτε μόριο οσμής. Οπότε χαλαρά. Χαλαρά και μεχαμόγελο. Ούτε πολύ ούτε λίγο. Ο Τουρ γύρισε προς τη φλύαρηφωνή δίπλα του, λες κι οι λέξεις που ξεστόμιζε απαιτούσαν τηνάκρα προσοχή του.

«Με συγχωρείτε».Προσπέρασαν τον σκύλο, και ο Τουρ συνέχισε να περπατάει.«Με συγχωρείτε!» Η φωνή ακούστηκε πιο επιτακτική.Ο Τουρ κοιτούσε ίσια εμπρός του. Η πόρτα του Κέντρου

Πληρωμάτων ήταν μόνο δέκα βήματα μακριά. Ασφάλεια. Σε δέκαβήματα. Κι ούτε σκύλος ούτε ζημιά.

«Με συγχωρείτε, κύριε!»Εφτά.«Νομίζω ότι εννοεί εσένα, Τουρ».«Τι;» είπε ο Τουρ και σταμάτησε. Έπρεπε να σταματήσει. Γύρισε

και κοίταξε μ’ ένα ύφος που ήλπιζε να μην προδώσει την ψεύτικηέκπληξή του. Η γυναίκα με το κίτρινο γιλέκο ερχόταν προς το μέροςτους.

«Ο σκύλος σάς υπέδειξε».«Α, σοβαρά;» Ο Τουρ έσκυψε και κοίταξε τον σκύλο. Πώς;

Αναρωτιόταν.Ο σκύλος τον κοίταξε κι αυτός, χτυπώντας την ουρά του με τρελό

ρυθμό. Λες κι ο Τουρ ήταν ο καινούργιος του φίλος.Πώς; Διπλή στρώση σακούλες και προφυλακτικά. Πώς;«Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σας ελέγξουμε. Μπορείτε να έρθετε

μαζί μου, σας παρακαλώ».Τα καστανά της μάτια είχαν ακόμη τη γλυκύτητά τους, αλλά δεν

υπήρχε ερωτηματικό μετά τις λέξεις της. Κι εκείνη τη στιγμή ο Τουρκατάλαβε τι είχε οσφρανθεί ο σκύλος. Παραλίγο ν’ αγγίξει τηνταυτότητα που κρεμόταν στο στήθος του.

Η κοκαΐνη.Digitalised By Jah®

Είχε ξεχάσει να σκουπίσει την ταυτότητά του μετά το κόψιμο τηςτελευταίας γραμμής. Αυτό ήταν.

Μπορούσε να εξηγηθεί κάλλιστα λέγοντας ότι είχε δανείσει τηνταυτότητά του σε κάποιον σε κάποιο πάρτι. Δεν ήταν αυτό τομεγαλύτερό του πρόβλημα τώρα. Το πρόβλημα ήταν η τσάντα. Θατην ήλεγχαν. Ως πιλότος είχε εκπαιδευτεί κι επαναλάβει διάφορεςδιαδικασίες εκτάκτου ανάγκης τόσο συχνά, που του είχαν γίνειδεύτερη φύση. Αυτός ήταν προφανώς και ο σκοπός τους: ακόμα καισε στιγμές πανικού, να μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει. Ελλείψειάλλων διαταγών, το μυαλό σου αυτές τις στιγμές θα επικαλούνταντις διαδικασίες έκτακτης ανάγκης. Πόσες φορές είχε φέρει στομυαλό του αυτή την περίσταση, κάποιον αξιωματικό από τοτελωνείο να του ζητάει να τον ακολουθήσει! Πόσες φορές είχεσκεφτεί τι θα έκανε σ’ αυτή την περίπτωση. Πόσες φορές είχεεξασκήσει το μυαλό του στο τι θ’ απαντούσε... Γύρισε προς τηναεροσυνοδό μ’ ένα πικρό χαμόγελο κι είδε με την άκρη του ματιούτου την ταυτότητά της. «Απ’ ό,τι φαίνεται, με ξεχώρισαν, Κριστίν.Μπορείς, σε παρακαλώ, να πάρεις τη βαλίτσα μου;»

«Η βαλίτσα θα έρθει μαζί μας» είπε η αξιωματικός.Ο Τουρ Σουλτς γύρισε προς το μέρος της. «Νόμιζα πως είπατε ότι

ο σκύλος υπέδειξε εμένα, όχι τη βαλίτσα μου».«Αυτό είναι αλήθεια, αλλά...»«Μέσα υπάρχουν έγγραφα που αφορούν την πτήση. Το πλήρωμα

πρέπει οπωσδήποτε να τα δει. Εκτός αν αναλαμβάνετε την ευθύνητης καθυστέρησης ενός ολόκληρου Airbus 340 με προορισμό τηνΜπανγκόκ». Ο Τουρ Σουλτς συνειδητοποίησε ότι είχε φουσκώσει –στην κυριολεξία. Είχε γεμίσει τα πνευμόνια του με αέρα κι είχετεντώσει τους μυς του στέρνου του, φουσκώνοντας το σακάκι τηςστολής του πιλότου. «Αν χάσουμε τη σειρά απογείωσής μας,ενδεχομένως να πρέπει να περιμένουμε αρκετές ώρες, κι αυτό θακοστίσει στην εταιρεία εκατοντάδες χιλιάδες κορόνες».

«Φοβάμαι ότι οι κανόνες...»Digitalised By Jah®

«Τριακόσιοι σαράντα δύο επιβάτες» τη διέκοψε ο Σουλτς.«Πολλοί από αυτούς παιδιά». Ήλπιζε ότι η φωνή του πρόδιδε τηνανησυχία ενός κυβερνήτη κι όχι τον υποβόσκοντα πανικό ενόςεμπόρου ναρκωτικών.

Η αξιωματικός χάιδεψε τον σκύλο στο κεφάλι και κοίταξε τονπιλότο.

Μοιάζει με νοικοκυρά, σκέφτηκε εκείνος. Μια γυναίκα με παιδιάκι ευθύνες. Μια γυναίκα που έπρεπε να κατανοήσει τη θέση του.

«Η βαλίτσα θα έρθει μαζί μας» του είπε.Ένας δεύτερος αξιωματικός εμφανίστηκε παραπέρα. Στητός, με τα

πόδια του ανοιχτά και τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος.«Οκέι, ας τελειώνουμε λοιπόν» αναστέναξε ο Τουρ.

Ο αρχηγός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας τουΌσλο Γκούναρ Χάγκεν ακούμπησε στην πλάτη τηςπεριστρεφόμενης καρέκλας του και κοίταξε προσεκτικά τον άνδραμε το λινό κουστούμι. Τρία χρόνια είχαν περάσει απ’ όταν ηραμμένη σχισμή στο μάγουλό του ήταν κόκκινη σαν αίμα κι οάνδρας φαινόταν να πνέει τα λοίσθια. Αλλά σήμερα, ο πρώηνυφιστάμενός του φαινόταν υγιής: είχε βάλει τα κιλά που χρειαζότανκι οι ώμοι του στέκονταν στητοί μες στο κουστούμι του.Κουστούμι! Ο Χάγκεν θυμόταν τον επιθεωρητή του με τζιν καιμπότες, δεν φορούσε ποτέ τίποτε άλλο. Και κάτι ακόμα είχεαλλάξει· το αυτοκόλλητο στο πέτο του έλεγε ότι ήταν επισκέπτηςκαι όχι προσωπικό: ΧΑΡΙ ΧΟΛΕ.

Αλλά η στάση του σώματός του, έτσι όπως καθόταν στηνκαρέκλα, ήταν ίδια κι απαράλλαχτη: περισσότερο οριζόντια παράκαθιστή.

«Φαίνεσαι καλύτερα» είπε ο Χάγκεν.«Κι η πόλη σου καλύτερα φαίνεται» είπε ο Χάρι μ’ ένα τσιγάρο

ανάμεσα στα χείλη. Δεν το ’χε ανάψει.Digitalised By Jah®

«Βρίσκεις;»«Ένα υπέροχο κτίριο για όπερα. Λιγότερα πρεζόνια στους

δρόμους».Ο Χάγκεν σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Από τον έκτο όροφο

του Αρχηγείου της αστυνομίας μπορούσε να δει όλη τη νέα γειτονιάτου Όσλο, την Μπιορβίκα, να λούζεται στο φως. Ο εξωραϊσμός ήτανσε πλήρη εξέλιξη. Η ισοπέδωση είχε τελειώσει.

«Οι θάνατοι από υπερβολική δόση έχουν μειωθεί αισθητά τηντελευταία χρονιά».

«Οι τιμές έχουν ανέβει, η κατανάλωση έχει πέσει. Και ο διακαήςπόθος του δημοτικού συμβουλίου πραγματοποιήθηκε: το Όσλοέπαψε να είναι πρώτο στην Ευρώπη σε θανάτους από υπερβολικήδόση».

«Happy days are here again». Ο Χάρι έβαλε τα χέρια του πίσω απ’το κεφάλι κι έμοιαζε έτοιμος να γλιστρήσει από τη θέση του.

Ο Χάγκεν αναστέναξε. «Δεν μου ’πες τι σε φέρνει στο Όσλο,Χάρι».

«Δεν σου ’πα;»«Όχι. Ούτε, πιο συγκεκριμένα, στο Ανθρωποκτονιών». «Δεν είναι

φυσιολογικό να επισκέπτεται κανείς τους παλιούς τουσυναδέλφους;»

«Για άλλους φυσιολογικούς, κοινωνικούς ανθρώπους είναι, ναι».«Ε, λοιπόν». Ο Χάρι δάγκωσε το φίλτρο του τσιγάρου Camel. «Οι

δολοφονίες είναι η δουλειά μου».«Ήταν η δουλειά σου, θες να πεις».«Ας το θέσω κι αλλιώς. Οι δολοφονίες είναι το επάγγελμά μου, το

μετιέ μου. Εξακολουθεί να είναι το μοναδικό πράγμα που ξέρω νακάνω».

«Κι άρα τι θες;»«Να ασκήσω το επάγγελμά μου. Να ερευνήσω δολοφονίες».Ο Χάγκεν σήκωσε το ένα του φρύδι. «Εννοείς ότι θες να

ξαναδουλέψεις για μας;»Digitalised By Jah®

«Γιατί όχι; Αν δεν κάνω λάθος, ήμουν ένας από τους καλύτερουςεδώ μέσα».

«Λάθος» είπε ο Χάγκεν στρεφόμενος ξανά προς το παράθυρο.«Ήσουν ο καλύτερος». Και με χαμηλή φωνή επανέλαβε: «Οκαλύτερος και ο χειρότερος».

«Γουστάρω δολοφονίες για εμπόριο ναρκωτικών».Ο Χάγκεν χαμογέλασε πικρά. «Ποιαν απ’ όλες; Τους τελευταίους

έξι μήνες είχαμε τέσσερις. Και δεν έχουμε κάνει ούτε εκατοστόπροόδου σε καμία τους».

«Τον φόνο του Γκούστο Χάνσεν».Ο Χάγκεν δεν απάντησε. Συνέχισε να παρατηρεί τους ανθρώπους

που ξάπλωναν στο γρασίδι. Και το μυαλό του γέμισε ακούσια μεερμηνείες: Κλέφτες επιδομάτων· απατεώνες· τρομοκράτες. Γιατί ναβλέπει τέτοια πράγματα αντί για προκομμένους υπαλλήλους πουαπολάμβαναν λίγες ώρες σεπτεμβριανής λιακάδας, πράγμα πουάξιζαν και με το παραπάνω; Το μάτι του αστυνόμου. Η τύφλα τουαστυνόμου. Η φωνή του Χάρι ξοπίσω του ίσα ίσα που έφτανε στ’αυτιά του.

«Γκούστο Χάνσεν, δεκαεννέα ετών. Γνωστή φυσιογνωμία στοΣώμα, τα βαποράκια και τους χρήστες. Τον βρήκαν νεκρό σ’ έναδιαμέρισμα στην οδό Χάουσμαν στις 12 Ιουλίου. Από αιμορραγία,κατόπιν τραύματος από σφαίρα στο στέρνο».

Ο Χάγκεν έσκασε στα γέλια. «Γιατί θες τη μοναδική υπόθεση πουέχει λυθεί;»

«Νομίζω ότι ξέρεις γιατί».«Ναι, ναι» αναστέναξε ο Χάγκεν. «Αλλά, αν ξαναδούλευες για

μένα, εγώ θα σ’ έβαζα σε κάποια άλλη υπόθεση. Σ’ αυτήν τουμυστικού αστυνομικού, ας πούμε».

«Εγώ όμως θέλω ετούτη».«Υπάρχουν γύρω στους εκατό λόγους για τους οποίους δεν θ’

αναλάβεις ποτέ αυτή την υπόθεση, Χάρι».«Κι αυτοί είναι;...»


Ο Χάγκεν γύρισε προς τον Χάρι. «Φαντάζομαι ότι φτάνει οπρώτος: Η υπόθεση έχει κλείσει».

«Και πέραν αυτού;»«Η υπόθεση δεν είναι πια στα χέρια μας. Είναι στα χέρια της

Κρίπος. Εγώ δεν έχω κενές θέσεις εργασίας. Αντιθέτως, μάλιστα,προσπαθώ να κάνω και περικοπές. Για σένα εξάλλου οι πόρτες είναικλειστές. Θες να συνεχίσω;»

«Χμ. Για πες, πού βρίσκεται;»Ο Χάγκεν έδειξε έξω απ’ το παράθυρο. Το γκρίζο πέτρινο κτίριο

που υψωνόταν πέρα απ’ το γρασίδι, πίσω απ’ τις φιλύρες με τακίτρινα φύλλα.

«Στη φυλακή Μπούτσεν» απάντησε ο ίδιος ο Χάρι.«Προφυλακιστέος».

«Για την ώρα».«Δεν επιτρέπονται οι επισκέψεις;»«Ποιος σε βρήκε στο Χονγκ Κονγκ; Ποιος σου είπε για την

υπόθεση; Μήπως…»«Όχι» τον διέκοψε ο Χάρι.«Λοιπόν;»«Λοιπόν».«Ποιος;»«Ίσως και να το διάβασα στο διαδίκτυο».«Πολύ αμφιβάλλω» είπε ο Χάγκεν μ’ ένα ισχνό χαμόγελο και

σβησμένο βλέμμα. «Η υπόθεση εμφανίστηκε στις εφημερίδες γιαμια μέρα μόνο κι ύστερα ξεχάστηκε. Και πουθενά δεν γράφτηκανονόματα. Μόνο ένα άρθρο για κάποιο μαστουρωμένο πρεζόνι πουπυροβόλησε κάποιο άλλο πρεζόνι για τη δόση του. Τίποτα τοενδιαφέρον. Τίποτα που θα έκανε την υπόθεση να ξεχωρίζει».

«Αν φυσικά δεν λάβουμε υπόψη μας ότι και τα δύο πρεζόνια ήτανέφηβοι» είπε ο Χάρι. «Δεκαεννιά και δεκαοκτώ χρονών». Η φωνήτου είχε αλλάξει τόνο.

Ο Χάγκεν ανασήκωσε απλώς τους ώμους του. «Αρκετά μεγάλοιDigitalised By Jah®

για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν. Σ’ έναν χρόνο θα πήγαινανστρατό».

«Μπορείς να κανονίσεις μια κουβεντούλα για χάρη μου;»«Ποιος σου το είπε, Χάρι;»Ο Χάρι έτριψε το πιγούνι του. «Ένα φιλαράκι απ’ τη Σήμανση».Ο Χάγκεν χαμογέλασε. Κι αυτή τη φορά, το χαμόγελο έφτασε

μέχρι τα μάτια του. «Τι καλός που είσαι, βρε Χάρι. Απ’ ό,τι ξέρω,τρεις φίλους έχεις όλους κι όλους στην Αστυνομία. Στη Σήμανση,τον Μπγιορν Χολμ και την Μπέτε Λεν. Ποιος απ’ τους δυο τουςήταν λοιπόν;»

«Η Μπέτε. Θα κανονίσεις μια επίσκεψη για χάρη μου;»Ο Χάγκεν κάθισε στην άκρη του γραφείου του και παρατήρησε

τον Χάρι. Κατέβασε το βλέμμα του στη συσκευή του τηλεφώνου.«Υπό έναν όρο. Θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα πλησιάσεις

καθόλου αυτή την υπόθεση. Η σχέση μας με την Κρίπος είναι μέλιγάλα και θα ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος αν δενξαναδημιουργούνταν προβλήματα μεταξύ μας».

Ο Χάρι στραβομουτσούνιασε. Είχε γλιστρήσει τόσο κάτω στηνκαρέκλα του, που μπορούσε να δει λεπτομερώς την αγκράφα τηςζώνης του. «Δηλαδή έχετε γίνει κολλητοί με τον βασιλιά τηςΚρίπος;»

«Ο Μίκαελ Μπέλμαν δεν δουλεύει πια για την Κρίπος» είπε οΧάγκεν. «Και συνεπώς... μέλι γάλα».

«Α! Τον ξεφορτωθήκατε τον ψυχοπαθή... Happy days…»«Αντιθέτως» γέλασε πικρά ο Χάγκεν. «Ο Μπέλμαν είναι

περισσότερο παρών από ποτέ. Για την ακρίβεια, είναι σ’ αυτό εδώ τοκτίριο».

«Διάολε! Εδώ, στο Ανθρωποκτονιών;»«Θεός φυλάξοι. Όχι, είναι επικεφαλής του ΌργκΚριμ τον

τελευταίο χρόνο και κάτι».«Βλέπω ότι έχετε και νέες συντομογραφίες».«Οργανωμένο Έγκλημα. Συγχωνεύτηκαν πολλά παλαιά τμήματα


μαζί. Ληστείες, λαθρεμπόριο, ναρκωτικά. Είναι όλα στο ΤμήμαΟργανωμένου Εγκλήματος τώρα, ήτοι ΌργκΚριμ. Έχουνδιακόσιους υπαλλήλους. Το μεγαλύτερο τμήμα τουΕγκληματολογικού».

«Χμ. Παραπάνω απ’ όσους είχε στην Κρίπος».«Ναι, αλλά μειώθηκε ο μισθός του. Και ξέρεις τι σημαίνει όταν οι

άνθρωποι παίρνουν ξαφνικά μικρότερο μισθό, ε;»«Ότι λυσσάνε για περισσότερη εξουσία» είπε ο Χάρι.«Χάρι, ο Μπέλμαν ευθύνεται που το εμπόριο ναρκωτικών

βρίσκεται επιτέλους σ’ ελεγχόμενο πλαίσιο. Έκανε καλή δουλειά μετους μυστικούς. Συλλήψεις, επιδρομές. Έχουμε λιγότερεςσυμμορίες και καθόλου βεντέτες μεταξύ τους. Κι όπως σου είπα, οιθάνατοι από υπερβολική δόση ολοένα και ελαττώνονται...» ΟΧάγκεν έδειξε με τον δείκτη του χεριού του το ταβάνι. «Κι οΜπέλμαν εξελίσσεται. Το αγόρι μας προχωράει, Χάρι».

«Κι εγώ» είπε ο Χάρι και σηκώθηκε όρθιος. «Πάω στηνΜπούτσεν. Κι ευελπιστώ να με περιμένει εκεί μια άδεια επισκέπτη».

«Μόνον εφόσον είμαστε σύμφωνοι».«Φυσικά και είμαστε» είπε ο Χάρι, αρπάζοντας το χέρι του πρώην

αφεντικού του. Το έσφιξε δυο φορές και προχώρησε προς τηνπόρτα. Το Χονγκ Κονγκ τού είχε κάνει καλό· μεγάλο σχολείο στοπώς να λες επιτυχώς ψέματα. Άκουσε τον Χάγκεν να σηκώνει τοακουστικό του τηλεφώνου, αλλά αποφάσισε να γυρίσει προς τομέρος του καθώς έφτανε στην πόρτα.

«Ποιος είναι ο τρίτος;»«Τι;» Ο Χάγκεν κοιτούσε τα πλήκτρα με τους αριθμούς, πατώντας

τα βαριά με το ’να δάχτυλο.«Ο τρίτος φίλος που έχω στην Αστυνομία».Ο αρχηγός του Τμήματος, Γκούναρ Χάγκεν, ακούμπησε το

ακουστικό στο αυτί του, κοίταξε κουρασμένα τον Χάρι και είπε μ’έναν αναστεναγμό: «Εσύ ποιος νομίζεις ότι είναι;» και «Ναι,παρακαλώ; Εδώ Χάγκεν. Θα ήθελα μια άδεια επισκεπτηρίου... Ναι;».


Ο Χάγκεν έβαλε την παλάμη του στο κάτω μέρος του ακουστικού.«Κανένα πρόβλημα. Είναι η ώρα που γευματίζουν, αλλά εσύ πήγαινεκατά τις δώδεκα».

Ο Χάρι χαμογέλασε, σχημάτισε ένα σιωπηλό ευχαριστώ με ταχείλια του κι έκλεισε αθόρυβα την πόρτα πίσω του.

Ο Τουρ Σουλτς στεκόταν μες στον θάλαμο, κουμπώνοντας τοπαντελόνι του και φορώντας το σακάκι του. Τον είχαν ψάξει παντού,εκτός απ’ τις οπές του σώματός του. Η αξιωματικός που τον είχεσταματήσει περίμενε εκτός του θαλάμου. Σαν εξωτερικόςκαθηγητής στην προφορική εξέταση υποψήφιου διδάκτορα.

«Σας ευχαριστώ που ήσαστε τόσο συνεργάσιμος» είπε, δείχνοντάςτου την έξοδο.

Ο Τουρ φαντάστηκε τις εκτενείς συζητήσεις που θα είχαν κάνει γιατο κατά πόσο έπρεπε να ζητήσουν συγγνώμη όταν ένας απ’ τουςσκύλους υποδείκνυε κάποιον που εντέλει δεν είχε μαζί τουναρκωτικά. Ο εν λόγω άνθρωπος θα θεωρούσε μία συγγνώμη άκρωςαπαραίτητη, αφού τον είχαν σταματήσει, καθυστερήσει, υποψιαστείκαι ρεζιλέψει. Αλλά τώρα τι; Γίνεται να παραπονεθείς όταν κάποιοςκάνει απλώς τη δουλειά του; Οι σκύλοι υποδείκνυαν αθώουςανθρώπους συχνά, άρα η συγγνώμη θα ήταν μισή παραδοχή ότι ηόλη διαδικασία κάπου χώλαινε, ότι το σύστημα έμπαζε από κάπου.Από την άλλη, έβλεπαν τις ρίγες στη στολή του, έβλεπαν ότι ήτανκυβερνήτης. Δεν είχε τρεις μόνο ρίγες, όχι· δεν ήταν από εκείνουςτους αποτυχημένους πενηντάρηδες που μένουν μια ζωή στη δεξιάμεριά του πιλοτηρίου έχοντας καταστρέψει την καριέρα τους. Όχι.Οι δικές του ρίγες ήταν τέσσερις κι αποδείκνυαν ότι ήταν άνδρας μεπειθαρχία, ότι είχε τον έλεγχο, ότι ήταν κυρίαρχος των περιστάσεωνκαι της ζωής του. Οι τέσσερις ρίγες του αποδείκνυαν ότι ανήκε στηνκάστα των βραχμάνων των αεροδρομίων. Οι κυβερνήτες ήτανάνθρωποι που θα έπρεπε να δέχονται τη συγγνώμη όλων αυτών των


τελωνειακών με τις δύο ρίγες, είτε οι τελευταίοι είχαν άδικο είτε όχι.«Μην το συζητάτε, καλό είναι να ξέρω ότι κάποιος έχει τα μάτια

του ανοιχτά» είπε ο Τουρ, ψάχνοντας να βρει τη βαλίτσα του. Στηχειρότερη των περιπτώσεων, την είχαν ψάξει κι ο σκύλος δεν είχεοσφρανθεί τίποτα. Κι η μεταλλική λαμαρίνα που κάλυπτε τοεμπόρευμα γύρω γύρω θα είχε κάνει μια χαρά τη δουλειά της στιςακτίνες Χ.

«Θα έρθει όπου να ’ναι» είπε η τελωνειακός.Για ένα δυο δευτερόλεπτα κοιτάχτηκαν σιωπηλά.Χωρισμένη, σκέφτηκε ο Τουρ.Εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε ένας άλλος τελωνειακός.«Η βαλίτσα σας…» είπε.Ο Τουρ γύρισε και τον κοίταξε. Το κατάλαβε απ’ το βλέμμα του.

Ένιωσε έναν κόμπο να γεννιέται στο στομάχι του, ν’ ανεβαίνει καινα σφηνώνει στον οισοφάγο του. Πώς; Πώς;

«Αφαιρέσαμε όλο το περιεχόμενο και τη ζυγίσαμε» είπε. «Μιαάδεια Samsonite Aspire GRT, μήκους είκοσι έξι ιντσών, ζυγίζει 5,8κιλά. Η δική σας ζυγίζει 6,3 κιλά. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε γιατί;»

Ο αξιωματικός ήταν επαγγελματίας, δεν θ’ άφηνε να διαφανεί ποτέτο χαμόγελό του. Αλλά ο Τουρ Σουλτς είδε το πρόσωπό του πουέλαμπε απ’ τον θρίαμβο. Ο αξιωματικός έσκυψε ελάχιστα εμπρόςκαι χαμήλωσε τη φωνή του.

«...ή μήπως να σας πούμε εμείς;»

Ο Χάρι βγήκε στον δρόμο, έχοντας μόλις τελειώσει το γεύμα τουστο εστιατόριο Ουλίμπεν. Το παλιό παρακμιακό πανδοχείο πουήξερε είχε μεταμορφωθεί σε ακριβή δυτικοπροαστιακή βερσιόνεστιατορίου στο ανατολικό Όσλο, διακοσμημένο με τεράστιουςπίνακες που έδειχναν την παλιά εργατική συνοικία της πόλης. Δενήταν ότι δεν του άρεσε· με τους μεγάλους του πολυελαίους κι όλααυτά. Μέχρι και τα γαβράκια του ήταν πεντανόστιμα. Απλώς, να,


δεν ήταν πια το Ουλίμπεν που ήξερε.Άναψε ένα τσιγάρο και διέσχισε το πάρκο Μποτς, που χώριζε το

Αρχηγείο της Αστυνομίας από τους γκρίζους παλιούς τοίχους τηςφυλακής. Προσπέρασε έναν άνδρα που κάρφωνε μ’ ένα συρραπτικόμια τσαλακωμένη κόκκινη αφίσα στον κορμό μιας αιωνόβιας καιπροστατευόμενης φιλύρας, αγνοώντας ότι διέπραττε ένα σοβαρόπαράπτωμα σε πλήρη θέα όλων των παραθύρων του κτιρίου πουστέγαζε τους περισσότερους αστυνομικούς σ’ όλη τη Νορβηγία. ΟΧάρι κοντοστάθηκε. Όχι για να σταματήσει το έγκλημα, μα για ναδει την αφίσα. Διαφήμιζε μια συναυλία του συγκροτήματος RussianAmcar Club στο κλαμπ Sardines. Ο Χάρι θυμόταν το συγκρότημα·είχε διαλυθεί εδώ και καιρό. Θυμόταν και το εν λόγω ετοιμόρροποκλαμπ. Το εστιατόριο Ουλίμπεν, ο Χάρι Χόλε: προφανώς ήταν ηχρονιά των νεκραναστάσεων. Έκανε να προχωρήσει, μα μιατρεμουλιαστή φωνή ακούστηκε από πίσω του:

«Έχ’ς καθόλου βιολίνη;».Ο Χάρι έκανε απότομα μεταβολή. Ο άνδρας που στεκόταν πίσω

του φορούσε ένα ολοκαίνουργιο, καθαρό τζάκετ μάρκας G-Star.Έσκυβε προς τα εμπρός, λες και τον χτυπούσε δυνατός άνεμος στηνπλάτη. Τα πόδια του ήταν λυγισμένα μ’ αυτό τον χαρακτηριστικότρόπο που λυγίζουν τα γόνατα των ηρωινομανών. Ο Χάρι ήτανέτοιμος ν’ απαντήσει, όταν κατάλαβε ότι ο άνδρας με το G-Starαπευθυνόταν στον τύπο με την αφίσα. Μα εκείνος συνέχισε τηνπορεία του. Νέες συντομογραφίες, νέες ονομασίες για τα σκληρά.Παλιά συγκροτήματα, παλιά κλαμπ.

Η πρόσοψη της Φυλακής της Περιφέρειας του Όσλο, τηςΜπούτσεν όπως λεγόταν, είχε χτιστεί στα μέσα του 19ου αιώνα κι ηείσοδός της ήταν στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο μεγάλες πτέρυγες.Στον Χάρι θύμιζε πάντα κρατούμενο στριμωγμένο ανάμεσα σε δυομπάτσους. Χτύπησε το κουδούνι, στράφηκε προς την κάμεραασφαλείας, άκουσε τον υπόκωφο θόρυβο του κουδουνιού κιέσπρωξε την πόρτα. Στο εσωτερικό, ένας ένστολος φύλακας τον


οδήγησε στο κλιμακοστάσιο, ανέβηκαν έναν όροφο, πέρασαν μέσααπό μια πόρτα, προσπέρασαν δυο άλλους φύλακες και μπήκαν μέσαστο τετράγωνο τυφλό Δωμάτιο Επισκέψεων. Ο Χάρι είχεξαναβρεθεί εκεί. Εδώ συναντούσαν οι κρατούμενοι τους οικείουςτους. Είχε γίνει μια χλιαρή προσπάθεια να δημιουργηθεί μια οικείαατμόσφαιρα. Ο Χάρι απέφυγε τον καναπέ και κάθισε σε μιακαρέκλα, ξέροντας πολύ καλά τι συνέβαινε κατά τη διάρκεια τωνλίγων λεπτών που επιτρεπόταν στον κρατούμενο να δει τη γυναίκα ήτην ερωμένη του.

Περίμενε. Συνειδητοποίησε ότι στο πέτο του ήταν ακόμηκολλημένο το αυτοκόλλητο από το Αρχηγείο της Αστυνομίας. Τοξεκόλλησε και το έβαλε στην τσέπη του. Το όνειρο με τον στενόδιάδρομο και τη χιονοστιβάδα ήταν ιδιαιτέρως τρομακτικό τοπροηγούμενο βράδυ· είχε βρεθεί θαμμένος, με το στόμα του γεμάτοχιόνι. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που η καρδιά του χτυπούσετώρα σαν τρελή. Τι ένιωθε; Ανυπομονησία; Ή μήπως τρόμο;

Η πόρτα άνοιξε πριν προλάβει ν’ αποφασίσει.«Είκοσι λεπτά» είπε ο φύλακας κι έφυγε χτυπώντας την πόρτα

ξοπίσω του.Το αγόρι που στεκόταν μπροστά του είχε αλλάξει τόσο πολύ, που,

για μια στιγμή, ο Χάρι ήταν έτοιμος να φωνάξει ότι του είχαν φέρειτον λάθος άνθρωπο, ότι δεν ήταν αυτός. Αυτό το αγόρι φορούσετζιν μάρκας Ντίζελ κι ένα μαύρο φούτερ που έγραφε Machine Head.Ο Χάρι συνειδητοποίησε ότι δεν επρόκειτο για τον παλιό εκείνοδίσκο των Deep Purple, αλλά −αν λάμβανε κανείς υπόψη του πόσαχρόνια είχαν περάσει− για κάποιο ολοκαίνουργιο χέβι μέταλσυγκρότημα. Η αγάπη για το χέβι μέταλ ήταν φυσικά ένα στοιχείοταυτοποίησης του αγοριού, αλλά η απόδειξη βρισκόταν αλλού: σταμάτια και τα ψηλά του ζυγωματικά. Συγκεκριμένα, στα καφετιάμάτια της Ράκελ και τα ψηλά της ζυγωματικά. Σχεδόν σοκαρίστηκεαπό την τόσο έντονη ομοιότητα. Η αλήθεια ήταν ότι το αγόρι δενείχε κληρονομήσει την ομορφιά της μητέρας του· το μέτωπό του


ήταν υπερβολικά μεγάλο κι έκανε την έκφρασή του ιδιαιτέρωςσκοτεινή, σχεδόν επιθετική. Εντύπωση που ενισχυόταν από τη λείατου φράντζα που ο Χάρι υπέθετε πως είχε κληρονομήσει από τονπατέρα του στη Μόσχα, έναν αλκοολικό με τον οποίο το αγόρι δενείχε ζήσει ουσιαστικά ποτέ· είχαν μετακομίσει με τη Ράκελ πίσω στοΌσλο όταν ο μικρός ήταν λίγων μόνο ετών. Όπου, κάποια χρόνιααργότερα, θα γνώριζαν και τον Χάρι.

Η Ράκελ.Η μεγάλη αγάπη της ζωής του. Τόσο απλά. Και τόσο περίπλοκα.Ο Όλεγκ. Ο έξυπνος, σοβαρός Όλεγκ. Που ήταν κάποτε τόσο

εσωστρεφής, ώστε να μην ανοίγεται σε κανέναν πλην του Χάρι. ΟΧάρι δεν το είχε ομολογήσει ποτέ στη Ράκελ, αλλά ήξερε πολύπερισσότερα για το τι ένιωθε, σκεφτόταν κι αισθανόταν ο γιος τηςαπ’ ό,τι εκείνη. Έπαιζαν με τον Όλεγκ Tetris στο Game Boy του,κολλημένοι κι οι δύο, θέλοντας να σπάσουν το ρεκόρ. Πήγαιναν γιαπατινάζ στο Βάλε Χόβιν. Eκείνη την εποχή ο Όλεγκ είχε αποφασίσειότι θα γινόταν δρομέας μεγάλων αποστάσεων· κι η αλήθεια ήταν ότιείχε όλα τα προσόντα για να το κάνει. Ο υπομονετικός κιυποχωρητικός Όλεγκ που χαμογελούσε πάντα όταν ο Χάρι τούυποσχόταν ότι το φθινόπωρο, ή την άνοιξη, θα πήγαιναν επιτέλουςστο Λονδίνο για να δουν την Τότεναμ να παίζει στο Γουάιτ ΧαρτΛέιν. Ο Όλεγκ που καμιά φορά φώναζε τον Χάρι «μπαμπά» ότανήταν αργά το βράδυ και νύσταζε κι έχανε την αυτοσυγκέντρωσήτου. Είχαν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που είχαν ιδωθεί,χρόνια από τότε που είχαν φύγει με τη Ράκελ από το Όσλο, μακριάαπό τις φρικαλέες αναμνήσεις των συμβάντων με τον Χιονάνθρωπο,μακριά από τον βίαιο και δολοφονικό κόσμο του Χάρι.

Και να που τώρα στεκόταν εκεί, στην πόρτα, δεκαοχτώ ετών,σχεδόν μεγάλος πια, κοιτάζοντας τον Χάρι ανέκφραστα – ή με μιαέκφραση που ο Χάρι αδυνατούσε ν’ αποκρυπτογραφήσει.

«Γεια» είπε ο Χάρι. Σκατά, δεν είχε προβάρει τη φωνή του καιακούστηκε σαν τραχύς ψίθυρος. Το αγόρι θα νόμιζε ότι ήταν


έτοιμος να βάλει τα κλάματα... Για να αποσπάσει την προσοχή τουΌλεγκ και τη δικιά του, έβγαλε ένα πακέτο Camel κι έχωσε ένατσιγάρο ανάμεσα στα χείλη του.

Σήκωσε το βλέμμα του κι είδε πως το πρόσωπο του Όλεγκ είχεκατακοκκινίσει. Από θυμό. Έναν εκρηκτικό θυμό που είχεεμφανιστεί από το πουθενά, κάνοντας τα μάτια του νασκοτεινιάσουν και τις φλέβες στον λαιμό και το μέτωπό του ναπετάγονται και να πάλλονται σαν χορδές κιθάρας.

«Ηρέμησε, δεν πρόκειται να το ανάψω» είπε ο Χάρι, δείχνοντας μετο κεφάλι του την πινακίδα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ, στον τοίχο.

«Η μαμά φταίει, σωστά;» Η φωνή του ήταν πιο ώριμη. Και γεμάτηοργή.

«Για ποιο πράγμα;»«Η μαμά σού είπε να ’ρθεις».«Όχι, δεν μου είπε τίποτα. Εγώ μόνο...»«Φυσικά και σου είπε».«Όχι, Όλεγκ, για την ακρίβεια η μητέρα σου δεν έχει ιδέα ότι

βρίσκομαι στη Νορβηγία».«Λες ψέματα! Λες ψέματα ως συνήθως!»Ο Χάρι τον κοίταξε σαστισμένος. «Ως συνήθως;»«Έτσι όπως έλεγες ψέματα ότι και καλά θα βρισκόσουν πάντα

δίπλα μας και μαλακίες. Είναι αργά όμως πια. Οπότε μπορείς ναγυρίσεις πίσω στο... Τιμπουκτού!»

«Όλεγκ! Άκουσέ με...»«Όχι! Δεν πρόκειται να σ’ ακούσω. Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ

πέρα! Δεν μπορείς να έρχεσαι όποτε γουστάρεις και να παριστάνειςτον πατέρα μου, κατάλαβες;» Ο Χάρι είδε τον νεαρό ναξεροκαταπίνει με δυσκολία. Είδε την οργή του να μετριάζεται κι ένακαινούργιο κύμα σκότους να τον κουκουλώνει. «Δεν είσαι τίποταγια μας πια. Ήσουν κάποιος που έτυχε να περάσει απ’ τον δρόμομας, μας έκανες παρέα για λίγα χρόνια και μετά…» Ο Όλεγκπροσπάθησε να χτυπήσει τα δάχτυλά του, αλλά εκείνα γλίστρησαν


μεταξύ τους δίχως να βγάλουν ήχο. «Την κοπάνησες».«Δεν είναι αλήθεια αυτό, Όλεγκ. Και το ξέρεις πολύ καλά». Ο

Χάρι άκουσε τη φωνή του ν’ αποκτά στιβαρότητα, αυτοπεποίθηση,την άκουσε να του λέει ότι ήταν ήρεμος κι ασφαλής σαναεροπλανοφόρο. Αλλά ο κόμπος στο στομάχι του άλλα έλεγε. Είχεσυνηθίσει να του φωνάζουν κατά τη διάρκεια ανακρίσεων, δεν τονπείραζε· στην καλύτερη των περιπτώσεων τον έκανε ακόμα πιοήρεμο, ακόμα πιο αναλυτικό. Αλλά μ’ αυτό το αγόρι, με τονΌλεγκ... δεν είχε άμυνες απέναντί του.

Ο Όλεγκ γέλασε χαιρέκακα. «Για να δούμε, ίσως μπορέσω να τοπετύχω αυτή τη φορά». Πίεσε τον παράμεσο και τον αντίχειρά του.«Την κοπάνησες... Ορίστε!»

Ο Χάρι σήκωσε τις παλάμες του προς το μέρος του αγοριού.«Όλεγκ...»

Ο Όλεγκ κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε και χτύπησε την πόρταπίσω του, δίχως να πάρει το σκοτεινό του βλέμμα από τον Χάρι.«Φύλακα! Τέλος της επίσκεψης! Βγάλε με έξω».

Ο Χάρι παρέμεινε καθισμένος για μερικά δευτερόλεπτα μετά τηναποχώρηση του Όλεγκ.

Ύστερα σηκώθηκε με δυσκολία κι έσυρε τα πόδια του μέχρι τοπάρκο Μποτς, μες στη λιακάδα.

Κοντοστάθηκε και κοίταξε το Αρχηγείο της Αστυνομίας. Φάνηκεσαν να σκεφτόταν κάτι. Κι ύστερα προχώρησε προς το Αυτόφωρο.Μα σταμάτησε καθ’ οδόν, ακούμπησε στον κορμό ενός δέντρου κιέκλεισε τα μάτια του με τέτοιο πείσμα, που ένιωθε λες και ταέστυβε. Γαμημένο φως. Γαμημένο τζετ λαγκ.


«Ν

5

α τα δω θέλω μόνο, δεν πρόκειται να πάρω τίποτα» είπε οΧάρι.

Ο αξιωματικός υπηρεσίας από την άλλη μεριά του πάγκου στοΑυτόφωρο κοίταξε καλά καλά τον Χάρι και δίστασε.

«Έλα, Τούρε, αφού με ξέρεις».Ο Τούρε Νίλσεν ξερόβηξε. «Ναι, αλλά δουλεύεις για μας πάλι,

Χάρι;»Ο Χάρι ανασήκωσε απλώς τους ώμους του.Ο Νίλσεν έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω και μισόκλεισε τα

βλέφαρά του. Έμοιαζε να προσπαθεί να φιλτράρει την εικόναμπροστά του για να κρατήσει μόνο όσα είχαν πραγματική σημασία.Και φαίνεται ότι αυτά που είχαν έγειραν τη ζυγαριά προς όφελος τουΧάρι.

Μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό, ο Νίλσεν εξαφανίστηκε κι επέστρεψεκρατώντας ένα συρτάρι. Ο Χάρι είχε μαντέψει σωστά: τααντικείμενα που είχε μαζί του ο Όλεγκ κατά τη σύλληψή του είχανπαραμείνει εδώ. Τα μετέφεραν στην Μπούτσεν μόνο όταναποφασιζόταν ότι οι κρατούμενοι θα παρέμεναν στη φυλακήπερισσότερο από δύο μέρες. Ακόμα και τότε όμως, τα προσωπικάαντικείμενα παρέμεναν πολλές φορές στο Αυτόφωρο.


Ο Χάρι κοίταξε το περιεχόμενο του συρταριού. Κέρματα. Έναμπρελόκ με δυο κλειδιά, ένα κρανίο και μια κονκάρδα τουσυγκροτήματος Slayer. Ένας ελβετικός σουγιάς με μόνο μια λεπίδα,κατσαβίδια και κλειδιά Άλεν. Ένας αναπτήρας. Και κάτι ακόμα.

Ο Χάρι κλονίστηκε, παρόλο που το ήξερε ήδη. Οι εφημερίδεςμιλούσαν για την Τελική μάχη με τα ναρκωτικά.

Ήταν μια σύριγγα μιας χρήσης, μέσα στο πλαστικό τηςπεριτύλιγμα.

«Αυτά είναι όλα κι όλα;» ρώτησε ο Χάρι, παίρνοντας το μπρελόκστα χέρια του. Το κράτησε κάτω από τον πάγκο καθώς κοιτούσεκαλά καλά τα κλειδιά. Του Νίλσεν δεν του άρεσε που ο Χάρικρατούσε πράγματα σε σημείο που δεν τα έβλεπε κι έσκυψε προς ταμπρος για να δει.

«Πορτοφόλι;» ρώτησε ο Χάρι. «Τραπεζική κάρτα; Ταυτότητα;»«Δεν φαίνεται να υπήρχε κάτι τέτοιο».«Μπορείς να δεις, σε παρακαλώ, τη λίστα με τα περιεχόμενα;»Ο Νίλσεν σήκωσε από τον πάτο του συρταριού ένα φύλλο χαρτί

με τη λίστα περιεχομένων, το άνοιξε, παιδεύτηκε λίγο με τα γυαλιάτου κι επιτέλους το διάβασε. «Υπήρχε κι ένα κινητό τηλέφωνο, αλλάτο πήραν. Μάλλον ήθελαν να δουν αν είχε πάρει τηλέφωνο τοθύμα».

«Χμ» απάντησε ο Χάρι. «Τίποτα άλλο;»«Τι άλλο δηλαδή;» είπε ο Νίλσεν κοιτώντας στα γρήγορα το χαρτί

μπροστά του. «Τσου».«Ευχαριστώ, αυτό ήθελα μόνο. Ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση,

Νίλσεν».Ο Νίλσεν έγνεψε αργά. Φορώντας ακόμη τα γυαλιά του, είπε: «Τα

κλειδιά».«Ναι, σωστά». Ο Χάρι τοποθέτησε τα κλειδιά μες στο συρτάρι.

Είδε τον Νίλσεν να ελέγχει ότι ήταν, ακόμα, δύο.Έφυγε, διασχίζοντας το πάρκινγκ, και μπήκε στην οδό

Οκεμπαρβάιεν. Συνέχισε προς το Τέγιεν και την Ουρτεγκάτα. ΣτοDigitalised By Jah®

μικρό Καράτσι: μικρά μανάβικα, μαντίλες και γέροι καθισμένοι σεπλαστικές καρέκλες έξω απ’ τα μαγαζιά τους. Προς τον Φάρο, τοκαφέ που είχε φτιάξει ο Στρατός της Σωτηρίας για τους απόκληρουςαυτής της πόλης. Ο Χάρι γνώριζε ότι κάτι μέρες σαν και τησημερινή, το καφέ θα ήταν ήσυχο· αλλά με το που θα ’πιανε οχειμώνας, θα στριμώχνονταν όλοι γύρω απ’ τα τραπεζάκια του μεκαφέδες και φρέσκα σάντουιτς. Με μια αλλαξιά καθαρά ρούχα, ανκαι παλιομοδίτικα. Kαι μπλε αθλητικά παπούτσια που περίσσεψανστις Ένοπλες Δυνάμεις. Στο ιατρείο του πρώτου ορόφου θαδέχονταν περίθαλψη για τραύματα που είχαν αποκτήσει στα πεδίαμάχης των ναρκωτικών ή −στις δύσκολες περιπτώσεις− μια ένεσηβιταμίνης Β. Ο Χάρι σκέφτηκε για μια στιγμή να επισκεφτεί τηΜαρτίνε. Ίσως να δούλευε ακόμη εκεί. Κάποιος ποιητής είχε γράψεικάποτε ότι της μίας μεγάλης αγάπης έπονται πολλές μικρότερες. ΗΜαρτίνε είχε υπάρξει μία από αυτές. Μα δεν θα ήταν αυτός ομοναδικός λόγος της επίσκεψής του: το Όσλο είναι μικρή πόλη κι οιβαριοί χρήστες μαζεύονταν είτε εδώ είτε στο Αποστολικό Καφενείοστην οδό Σιπεργκάτα. Ήταν, λοιπόν, πολύ πιθανόν η Μαρτίνε ναήξερε τον Γκούστο Χάνσεν. Και τον Όλεγκ.

Όμως ο Χάρι αποφάσισε να πάρει τα πράγματα με τη σωστή τουςσειρά. Συνέχισε λοιπόν να περπατάει. Πέρασε τον ποταμό Άκερκοιτώντας το νερό πάνω από τη γέφυρα· το καφετί υγρό πουθυμόταν από τα παιδικά του χρόνια ήταν καθαρό σαν βουνίσιουρυακιού. Έλεγαν ότι μπορούσες μέχρι και πέστροφες να ψαρέψειςπια. Να και τα βαποράκια, στα μονοπάτια στις κοίτες του ποταμού.Τα πάντα έμοιαζαν καινούργια. Και τίποτα δεν είχε αλλάξει.

Ανέβηκε την οδό Χάουσμαν. Πέρασε μπροστά από τη ΓιάκομπςΧίρκε. Ακολούθησε τους αύξοντες αριθμούς των σπιτιών: μιαταμπέλα για το Θέατρο της Βαναυσότητας· μια πόρτα καλυμμένη μεγκραφίτι κι ένα χαμογελαστό, κίτρινο, στρογγυλό πρόσωπο· τοκουφάρι ενός καμένου σπιτιού, ανοιχτό. Κι ύστερα έφτασε· μίατυπική πολυκατοικία του Όσλο, χτισμένη τον 19ο αιώνα, χλωμή,


σοβαρή, με τέσσερα πατώματα. Ο Χάρι έσπρωξε την εξώπορτα, πουάνοιξε δίχως δυσκολία. Ξεκλείδωτη. Οδηγούσε κατευθείαν στοκλιμακοστάσιο. Βρόμαγε παντού κάτουρο και σκουπίδια.

Ο Χάρι παρατήρησε τα κωδικοποιημένα μηνύματα τωνγκραφιτάδων στους τοίχους της σκάλας. Τα ετοιμόρροπα κάγκελα.Τα σημάδια στις πόρτες από σπασμένες κλειδαριές που είχαναντικατασταθεί από νέες, πολύ πιο ισχυρές, πολλαπλάσιες στοναριθμό. Σταμάτησε στον δεύτερο όροφο. Ήξερε ότι είχε φτάσειστον τόπο του εγκλήματος. Μια ριγέ λευκή και πορτοκαλιάπλαστική ταινία έκλεινε την είσοδο στην πόρτα ενός διαμερίσματος.

Έβαλε το χέρι του στην τσέπη κι έβγαλε τα κλειδιά που είχε πάρειαπ’ το μπρελόκ του Όλεγκ ενώ ο Νίλσεν διάβαζε τη λίσταπεριεχομένων. Ο Χάρι δεν ήξερε ποια από τα δικά του κλειδιά είχεβάλει στη θέση τους, αλλά στο Χονγκ Κονγκ δεν είναι και τόσοδύσκολο να φτιάξει κανείς αντικλείδια.

Ένα από τα κλειδιά ήταν μάρκας Άμπους κι άρα ξεκλείδωνεκάποιο λουκέτο. Ο Χάρι το γνώριζε γιατί είχε κάποτε κι αυτός ένα.Το άλλο ήταν ένα απλό κλειδί μάρκας Βινγκ. Το έχωσε στηνκλειδαριά. Μπήκε μέχρι τη μέση κι ύστερα σταμάτησε. Ο Χάρι τοέσπρωξε περισσότερο. Προσπάθησε να το γυρίσει.

«Γαμώτο».Έβγαλε το κινητό του. Το τηλέφωνό της ήταν καταχωρισμένο στο

γράμμα Μ. Είχε όμως μόνο οκτώ τηλέφωνα στη μνήμη κι άρα έναγράμμα του ήταν υπεραρκετό.

«Λεν».Αυτό που γούσταρε ο Χάρι στην Μπέτε Λεν −εκτός απ’ το

γεγονός ότι ήταν μία εκ των δύο καλύτερων αξιωματικών τηςΣήμανσης με τους οποίους είχε ποτέ συνεργαστεί− ήταν ότισυνόψιζε τις πληροφορίες στα βασικά. Κι ότι, όπως και ο ίδιος, δενβάραινε τις υποθέσεις που προσπαθούσε να διαλευκάνει μ’ ένα κάροάχρηστες πληροφορίες.

«Μπέτε, γεια. Είμαι στην οδό Χάουσμαν».Digitalised By Jah®

«Στη σκηνή του εγκλήματος. Τι κάνεις εκεί;»«Δεν μπορώ να μπω μέσα. Έχεις το κλειδί».«Αν έχω το κλειδί;»«Αφού είσαι υπεύθυνη για την όλη φάση, δεν είσαι;»«Φυσικά και το ’χω το κλειδί. Αλλά δεν έχω καμία πρόθεση να

σου το δώσω».«Εντάξει. Αλλά υπάρχουν ένα δυο πραγματάκια που πρέπει να

ξαναελέγξεις εδώ κάτω, σωστά; Θυμάμαι μια γκουρού τηςΣήμανσης που συνήθιζε να λέει ότι σε υποθέσεις δολοφονίας οιτεχνικοί της Σήμανσης πρέπει να τσεκάρουν τον τόπο τουεγκλήματος όσο πιο διεξοδικά γίνεται».

«Το θυμάσαι λοιπόν».«Ήταν το πρώτο πράγμα που έλεγες στους εκπαιδευόμενούς σου.

Μπορώ να σε συνοδεύσω και να μάθω πώς πρέπει κανείς ναδουλεύει».

«Χάρι...»«Δεν θ’ αγγίξω τίποτα».Σιωπή. Ο Χάρι ήξερε ότι την εκμεταλλευόταν. Δεν ήταν απλώς

συνάδελφός του, ήταν φίλη του. Αυτό που είχε σημασία πάνω απ’όλα όμως: ήταν κι εκείνη μητέρα.

Η Μπέτε ξεφύσηξε. «Σε είκοσι».Θα ήταν πλεονασμός να χρησιμοποιήσει τη λέξη «λεπτά».Θα ήταν πλεονασμός να την ευχαριστήσει. Κι έτσι, ο Χάρι έκλεισε

το τηλέφωνο.

Ο αξιωματικός Τρουλς Μπέρντσεν διέσχιζε αργά τους διαδρόμουςτου ΌργκΚριμ. Η πείρα του έλεγε ότι όσο πιο αργά περπατούσε,τόσο πιο γρήγορα κυλούσε ο χρόνος. Κάτι που του περίσσευε. Τονπερίμεναν μια φθαρμένη καρέκλα, ένα μικρό γραφείο και μια στοίβααναφορές, για τα μάτια του κόσμου. Ένας υπολογιστής τον οποίοχρησιμοποιούσε κυρίως για να σερφάρει, αλλά ακόμα και το


σερφάρισμα είχε γίνει βαρετό από τότε που τους είχαν απαγορεύσεινα επισκέπτονται ορισμένες ιστοσελίδες. Κι αφού δούλευε για τοΝαρκωτικών κι όχι για το Ηθών, αν συνέχιζε να επισκέπτεταισυγκεκριμένες σελίδες, κάποια στιγμή θα τον καλούσαν να δώσειεξηγήσεις. Ο αξιωματικός Μπέρντσεν προχώρησε προς το γραφείοτου κρατώντας μια κούπα γεμάτη καφέ. Την ακούμπησεπροσέχοντας να μην τον χύσει πάνω στη διαφημιστική μπροσούραγια το νέο Audi Q5: 218 ίπποι, SUV αλλά όχι καγκουριά, σαν το αμάξιτων Ντιουκς ένα πράγμα. Το υπηρεσιακό Volvo 70 έτρωγε σκόνημπροστά του. Ένα αμάξι που έδειχνε στους άλλους ότι ήσουνκάποιος. Ένα αμάξι που θα της έδειχνε κι εκείνης, ναι, εκείνης με τονέο σπίτι στο Χέγιενχαλ, ότι ήταν κάποιος. Όχι ένα τίποτα.

Να διατηρήσουμε το στάτους κβο. Αυτός είναι τώρα ο στόχος.Έχουμε επιτύχει χειροπιαστά αποτελέσματα, είχε πει ο Μίκαελ στηγενική σύσκεψη τη Δευτέρα το πρωί. Πράγμα που σήμαινε: κοιτάξτεμην τυχόν και βρεθεί κάνας καινούργιος παίχτης στο προσκήνιο.«Εμείς μπορεί να επιθυμούμε μονίμως να κυκλοφορούν όλο καιλιγότερα ναρκωτικά στους δρόμους. Αλλά έχουμε πετύχει τόσοπολλά σε τόσο λίγο χρόνο, που ο κίνδυνος να διολισθήσουμε ξανάπρος την παλιά κατάσταση είναι ακόμη παρών. Θυμηθείτε τονΧίτλερ και τη Μόσχα − ποτέ δεν πρέπει να δαγκώνεις περισσότερααπ’ όσα μπορείς να μασήσεις».

Ο αξιωματικός Μπέρντσεν ήξερε ότι αυτό μεταφραζόταν σε άνετεςμέρες με τα πόδια πάνω στο γραφείο.

Καμιά φορά τού έλειπε η δουλειά στην Κρίπος. Οι φόνοι δεν ήτανσαν τα ναρκωτικά, δεν είχαν πολιτικές προεκτάσεις· έπρεπε απλώςνα διαλευκάνεις την υπόθεση, τελεία και παύλα. Αλλά ο ίδιος οΜίκαελ Μπέλμαν είχε επιμείνει ο Τρουλς να τον ακολουθήσει απότο Μπριν στο Αρχηγείο. Χρειαζόταν συμμάχους εκεί κάτω, στοάντρο των εχθρών, είχε πει, χρειαζόταν κάποιον που μπορούσε ναεμπιστευτεί, κάποιον που θα φύλαγε τα νώτα του. Εννοούσε φυσικά«όπως έχω φυλάξει κατά καιρούς κι εγώ τα νώτα σου, Τρουλς».


Όπως στην πρόσφατη, λόγου χάρη, υπόθεση ενός αγοριού που είχεκριθεί προφυλακιστέο και το χέρι του Τρουλς είχε πέσει πάνω τουπιο βαρύ απ’ ό,τι συνήθως και, κοίτα να δεις ατυχία, είχετραυματιστεί στο πρόσωπο. Ο Μίκαελ του τα ’χε ψάλει του Τρουλς,εννοείται· του ’χε εξηγήσει πως απεχθανόταν την αστυνομική βία κιότι δεν είχε καμιά όρεξη για τέτοια περιστατικά στο δικό του τμήμακι ότι να, τώρα, θα έπρεπε να πάει να το αναφέρει στη δικηγόροΕσωτερικών Υποθέσεων −είχε ευθύνη να το κάνει− κι ύστερα εκείνηθ’ αποφάσιζε αν θα προχωρούσαν σε περαιτέρω έρευνα. Αλλά ηόραση του αγοριού είχε αποκατασταθεί σχεδόν εξολοκλήρου, οΜίκαελ τα είχε βρει με τον δικηγόρο του μικρού, οι κατηγορίες γιακατοχή ναρκωτικών είχαν αποσυρθεί κι εντέλει δεν είχε συμβείαπολύτως τίποτα.

Όπως γινόταν κι εδώ μέσα − δεν συνέβαινε απολύτως τίποτα.Άνετες μέρες, με τα πόδια πάνω στο γραφείο.Κι εκεί είχε σκοπό να τα τοποθετήσει κι ο Τρουλς, πράγμα που

έκανε τουλάχιστον δέκα φορές την ημέρα, μέχρι που έτυχε νακοιτάξει έξω απ’ το παράθυρο, προς το πάρκο Μποτς, κι είδε πάνωστη γέρικη φιλύρα στη μέση του μονοπατιού που χώριζε τοΑρχηγείο από τη φυλακή αυτό που περίμενε.

Την κόκκινη αφίσα.Ένιωσε το δέρμα του ν’ ανατριχιάζει, τους σφυγμούς του ν’

ανεβαίνουν. Και τη διάθεσή του επίσης.Εν ριπή οφθαλμού είχε σηκωθεί απ’ το γραφείο του, είχε φορέσει

το μπουφάν του παρατώντας τον καφέ του δίχως να πιει γουλιά.H εκκλησία της Γκαμλεμπίεν, της παλιάς πόλης, ήταν οκτώ λεπτάγρήγορο περπάτημα από το Αρχηγείο της Αστυνομίας. Ο ΤρουλςΜπέρντσεν κατηφόρισε την οδό Ούσλο προς το πάρκο Μίνε,έστριψε αριστερά, πέρασε τη γέφυρα Ντίβεκες και βρέθηκε στηνκαρδιά της πόλης, εκεί που γεννήθηκε το Όσλο. Ο ναός ήταν λιτάδιακοσμημένος, τόσο που έμοιαζε φτωχικός, δίχως κανένα από τατυπικά στολίδια της νεορομαντικής εκκλησίας δίπλα στο Αρχηγείο.


Ωστόσο διέθετε πολύ πιο συναρπαστική ιστορία − αν ίσχυαν έστωτα μισά απ’ όσα του είχε διηγηθεί η γιαγιά του όταν μεγάλωνε στηγειτονιά του Μάνγκλερουντ. Στα τέλη του 1950, η οικογένεια τωνΜπέρντσεν είχε αφήσει πίσω της μία σάπια πολυκατοικία στοκέντρο της πόλης και είχε μετακομίσει στο νεοσύστατο προάστιοτου Μάνγκλερουντ. Παραδόξως, αν και ντόπιοι, τρεις γενιέςεργατών Μπέρντσεν ζούσαν στο Όσλο, είχαν νιώσει ξένοι εκεί.Διότι οι περισσότεροι κάτοικοι των νέων προαστίων ήταν γεωργοίπου συνέρρεαν στην πόλη από την εξοχή, θέλοντας να χτίσουν μιανέα ζωή. Κι όταν ο πατέρας του Τρουλς έγινε μεθύστακας, στιςδεκαετίες του ’70 και του ’80, και καθόταν στο διαμέρισμά τουςβάζοντάς τα με θεούς και δαίμονες, ο Τρουλς την κοπανούσε καιπήγαινε στο σπίτι του καλύτερού του, του μοναδικού του, φίλουΜίκαελ. Ή στο σπίτι της γιαγιάς του, στην Γκαμλεμπίεν. Εκείνηήταν που του διηγήθηκε ότι η εκκλησία χτίστηκε πάνω σ’ έναμοναστήρι του 13ου αιώνα όπου οι μοναχοί είχαν κλειδαμπαρωθείκαι προσεύχονταν να γλιτώσουν από την πανούκλα. Αν και οι κακέςγλώσσες έλεγαν ότι ήθελαν να γλιτώσουν από το χριστιανικό τουςκαθήκον να φροντίσουν τους φορείς της μεταδοτικής ασθένειας.Όταν ο άρχων της πόλης αποφάσισε να σπάσει τις πόρτες της μονήςύστερα από οκτώ μήνες δίχως ίχνη ζωής, αντίκρισε αρουραίους νακατατρώνε τα σάπια σώματα των μοναχών.

Η αγαπημένη ιστορία της γιαγιάς του, την οποία του αφηγούντανπριν κοιμηθεί, έλεγε πως στο ίδιο μέρος χτίστηκε κάποια στιγμή ένατρελάδικο, γνωστό ως Κουκλόσπιτο. Ορισμένοι ασθενείς άρχισαννα παραπονιούνται ότι έβλεπαν κουκουλοφόρους να τριγυρίζουνστους διαδρόμους του νοσοκομείου. Κι όταν κάποια στιγμή κάποιοςκατάφερε να τραβήξει μια κουκούλα, εμφανίστηκε από μέσα έναχλωμό πρόσωπο γεμάτο δαγκωνιές, με δυο άδειες κόγχες στη θέσητων ματιών. Η αγαπημένη όμως ιστορία του Τρουλς ήταν η ιστορίατου Άσκιλ Όρεγκου, του Άσκιλ του Καλοαυτιά, που έζησε καιπέθανε πριν από εκατό περίπου χρόνια, όταν η πόλη λεγόταν ακόμη


Κριστιάνια και είχε μόλις αρχίσει ν’ αναπτύσσεται, ενώ η εκκλησίαυπήρχε ήδη για αιώνες. Έλεγαν πως ένα φάντασμα τριγυρνούσε στονεκροταφείο και τους γύρω δρόμους, στο λιμάνι και στη γειτονιάτης Κβαντρατούρεν, δίχως ποτέ να πηγαίνει παραπέρα, γιατί είχε έναπόδι μονάχα κι έπρεπε να προλάβει να επιστρέψει στον τάφο τουπριν χαράξει ο ήλιος. Ο Άσκιλ ο Καλοαυτιάς είχε χάσει το ένα τουπόδι κάτω απ’ τον τροχό μιας πυροσβεστικής άμαξας όταν ήτανμόλις τριών ετών, αλλά το γεγονός ότι του ’χαν κολλήσει έναπαρατσούκλι για τα μεγάλα του αυτιά ήταν χαρακτηριστικόπαράδειγμα αίσθησης του χιούμορ στο ανατολικό Όσλο – έλεγε ηγιαγιά. Ήταν δύσκολοι καιροί κι ένα κουτσό παιδί είχε μία καιμοναδική επιλογή επαγγελματικής σταδιοδρομίας − την επαιτεία.Σιγά σιγά λοιπόν, ο κουτσός Άσκιλ έγινε μια οικεία φιγούρα στουςκατοίκους της αναπτυσσόμενης πόλης· πάντα φιλικός, πάνταέτοιμος να σου πιάσει κουβέντα. Ιδιαιτέρως μ’ εκείνους πουξημεροβραδιάζονταν στα ταβερνεία, τους ανέργους, που ως διάμαγείας είχαν πού και πού λεφτά στις τσέπες τους. Τότε έμπαινε καικάνα φράγκο στην τσέπη του Άσκιλ Όρεγκου. Έλα όμως που οΆσκιλ χρειαζόταν καμιά φορά το κατιτίς παραπάνω... Μια και δυολοιπόν, πήγαινε και κάρφωνε στην Αστυνομία αυτούς που είχανυπάρξει «αφύσικα» γενναιόδωροι τον τελευταίο καιρό· πουμεθυσμένοι μετά το τέταρτο ποτήρι, χωρίς να υποψιάζονται τονάκακο ζητιάνο, μιλούσαν για τα κατορθώματά τους: πώς είχαν βρειτην ευκαιρία και είχαν ληστέψει τον χρυσοχόο της οδού ΚαρλΓιοχάν ή έναν ξυλέμπορο στο Ντράμεν. Άρχισε να κυκλοφορεί ηφήμη ότι τ’ αυτιά του Άσκιλ ήταν πράγματι θαυμαστά. Μέχρι πουμια μέρα συνελήφθη μια συμμορία ληστών στο Κάμπεν κι ο Άσκιλεξαφανίστηκε. Δεν τον ξανάδαν ποτέ. Κι ένα χειμωνιάτικο πρωινό,στα σκαλιά της εκκλησίας της Γκαμλεμπίεν, εμφανίστηκαν μιαπατερίτσα και δυο κομμένα αυτιά. Τον Άσκιλ τον έθαψαν κάπουστο κοιμητήρι, αλλά, αφού κανείς παπάς δεν τον έψαλε, η ψυχή τουσυνέχισε να περιπλανιέται μες στην πόλη. Κι όταν πέφτει η νύχτα,


στην Κβαντρατούρεν ή γύρω απ’ την εκκλησία, μπορεί νασυναντήσεις έναν άνδρα που προχωρά κουτσαίνοντας, με το κεφάλιτου χωμένο βαθιά σ’ ένα καπέλο, και ζητιανεύει αποδώ κι αποκεί γιαδυο όρε, δυο σεντ της κορόνας. Και λένε ότι είναι γρουσουζιά ναμην του δώσεις κέρμα.

Κάτι τέτοια του έλεγε η γιαγιά του. Μα ο Τρουλς Μπέρντσεναγνόησε τον κοκαλιάρη επαίτη με τα δανεικά κουρέλια και τομαυρισμένο δέρμα που καθόταν στην είσοδο του κοιμητηρίου,προχώρησε στο χαλικόστρωτο μονοπάτι ανάμεσα στους τάφους,μέτρησε τα μνήματα μέχρι το εφτά, έστριψε αριστερά, ένα, δύο,τρία, ύστερα δεξιά και σταμάτησε στον τέταρτο κατά σειρά τάφο.

Το όνομα που ήταν χαραγμένο πάνω στην πέτρα δεν του έλεγετίποτα: Α.Κ. Ριντ. Είχε πεθάνει πάνω που η Νορβηγία είχε κερδίσειτην ανεξαρτησία της, στα 1905, στη νεαρή ηλικία των είκοσι εννέαετών. Πλην του ονόματος και των ημερομηνιών, κανένα άλλοκείμενο δεν υπήρχε χαραγμένο στο μνήμα· ούτε ευχές περίαναπαύσεως ούτε ελεγείες. Πιθανόν επειδή το μνήμα ήταν τόσομικρό. Η τραχιά κι άδεια του επιφάνεια όμως ήταν ιδανική για ν’αφήνει κανείς μηνύματα γραμμένα με κιμωλία. Εύλογη επιλογήλοιπόν.

LTZHUDSCORRNΤBU

Ο Τρουλς αποκωδικοποίησε το μήνυμα χρησιμοποιώντας τοναπλό κώδικα που είχαν δημιουργήσει για να μην τους παίρνουνχαμπάρι οι διάφοροι περαστικοί. Διάβασε τα δύο τελευταίαγράμματα, ύστερα τα τρία προηγούμενα, ύστερα τα δύοπροηγούμενα, μετά τα τρία προηγούμενα, τα δύο πριν από αυτά, ταπροηγούμενα τρία κ.ο.κ.


BU RNT OR DSC HU LTZBURN TORD SCHULTZΚάψε τον Τουρ Σουλτς.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν δεν έγραψε πουθενά το μήνυμα, δενχρειαζόταν. Θυμόταν με ευκολία ονόματα, ένα ταλέντο που τονέφερνε ακόμα πιο κοντά στα δερμάτινα καθίσματα του δίλιτρουAudi Q5 με τις έξι ταχύτητες. Έσβησε την κιμωλία με το μανίκι τουμπουφάν του.

Ο ζητιάνος σήκωσε το κεφάλι του καθώς ο Τρουλς τονπροσπέρασε βγαίνοντας από το κοιμητήριo. Είχε το κολασμένοκαφέ βλέμμα ενός σκύλου, το κορμί ενός επαίτη και μια αμαξάραπαρκαρισμένη κάπου εκεί γύρω. Πάνω απ’ όλα του άρεσαν οιMercedes. Το ρολόι της εκκλησίας χτύπησε την ώρα. Ο κατάλογοςτης Audi έλεγε ότι το Q5 κόστιζε 666 χιλιάδες κορόνες. Αν επρόκειτογια κάποιο κρυφό μήνυμα, ο Τρουλς Μπέρντσεν ούτε που τοπαρατήρησε.

«Μια χαρά φαίνεσαι» είπε η Μπέτε βάζοντας το κλειδί στηνκλειδαριά. «Βλέπω έβαλες και καινούργιο δάχτυλο».

«Made in Hong Kong» είπε ο Χάρι, χαϊδεύοντας την πρόθεση απότιτάνιο.

Παρατήρησε τη μικρόσωμη χλωμή γυναίκα καθώς άνοιγε τηνπόρτα. Τα κοντά λεπτά ξανθά της μαλλιά ήταν τραβηγμένα πίσω μεμια κορδέλα. Το δέρμα της τόσο εύθραυστο και διάφανο, πουδιέκρινες το δίκτυο των φλεβών της στους κροτάφους. Του θύμιζεεκείνα τα άτριχα ποντικάκια που χρησιμοποιούσαν στην έρευνακατά του καρκίνου.

«Μου έγραψες ότι ο Όλεγκ κατοικούσε στον τόπο τουDigitalised By Jah®

εγκλήματος, κι έτσι σκέφτηκα ότι τα κλειδιά του θα έκαναν στηνπόρτα».

«Εκείνη η κλειδαριά ήταν κατεστραμμένη καιρό τώρα» είπε ηΜπέτε, σπρώχνοντας την πόρτα. «Η πόρτα δεν κλείδωνε, μπορούσενα μπει μέσα οποιοσδήποτε. Τοποθετήσαμε νέα κλειδαριά για ναμην μπορούν να μπουν διάφορα πρεζόνια και μολύνουν τη σκηνήτου εγκλήματος».

Ο Χάρι έγνεψε δείχνοντας να καταλαβαίνει. Τυπικόχαρακτηριστικό στα στέκια των τοξικομανών· δεν είχε νόημα ναβάλεις κλειδαριές, καταστρέφονταν την επόμενη κιόλας μέρα. Απότη μια οι τοξικομανείς, που παραβίαζαν το διαμέρισμα όποιουήξεραν ότι είχε ναρκωτικά, κι από την άλλη οι ίδιοι οι συγκάτοικοι,που έκλεβαν ο ένας τον άλλο.

Η Μπέτε παραμέρισε την κορδέλα κι ο Χάρι χώθηκε στο άνοιγματης πόρτας. Ρούχα και πλαστικές σακούλες κρέμονταν από γάντζουςστο χολ. Ο Χάρι κοίταξε μέσα σε μία: χαρτί κουζίνας, άδειαμπουκάλια μπίρας, μια νωπή, αιματοβαμμένη μπλούζα, κομμάτιααλουμινόχαρτο, ένα πακέτο τσιγάρα. Στον έναν τοίχο ήτανστοιβαγμένα κάτι άδεια χαρτόκουτα που έγραφαν απάνω ΠίτσαΓκραντιόζα· ένας κεκλιμένος πύργος της Πίτσας που έφτανε σχεδόνως το ταβάνι. Τέσσερις ολόιδιοι λευκοί καλόγεροι. Ο Χάριπαραξενεύτηκε, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι μάλλον επρόκειτογια κλοπιμαία που δεν είχαν καταφέρει να μετατραπούν σε ρευστό.Θυμήθηκε πόσα τέτοια παράξενα πράγματα είχε δει σε διαμερίσματατοξικομανών, πράγματα που κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να κλέψεικαι να μεταπουλήσει. Μια φορά είχαν βρει εξήντα παμπάλαια κινητάτηλέφωνα μέσα σε μια τσάντα. Σ’ ένα άλλο σπίτι, ένααποσυναρμολογημένο μηχανάκι παρκαρισμένο στην κουζίνα.

Ο Χάρι μπήκε στο καθιστικό. Μύριζε ιδρώτα, ξύλο ποτισμένο μεμπίρα κι υγρή στάχτη. Και κάτι άλλο, κάτι γλυκό, που ο Χάρι δενμπορούσε να προσδιορίσει. Το δωμάτιο δεν είχε έπιπλα με τησυμβατική έννοια: τέσσερα στρώματα βρίσκονταν απλωμένα στο


πάτωμα, σαν γύρω από φωτιά σε κατασκήνωση. Από το ένα εξείχεένα κομμάτι σύρμα, λυγισμένο σε γωνία ενενήντα μοιρών, το οποίοδημιουργούσε ένα Υ στο τελείωμά του. Το τετράγωνο στο κέντροτων τεσσάρων στρωμάτων ήταν διάστικτο από μαύρα, καψαλισμένασημάδια γύρω από ένα άδειο σταχτοδοχείο. Ο Χάρι υπέθεσε ότι τοείχαν αδειάσει οι της Σήμανσης.

«Τον Γκούστο τον βρήκαμε δίπλα στον τοίχο της κουζίνας, εδώπέρα» είπε η Μπέτε. Στεκόταν στο άνοιγμα της πόρτας ανάμεσα στοκαθιστικό και την κουζίνα, δείχνοντας τον τοίχο.

Αντί να μπει στην κουζίνα, ο Χάρι κοντοστάθηκε στο κατώφλι καικοίταξε τριγύρω. Του είχε γίνει συνήθεια. Όχι σαν τις συνήθειες τωναστυνομικών της Σήμανσης, που άρχιζαν τη λεπτομερή έρευνα απότην περιφέρεια της σκηνής και προχωρούσαν σιγά σιγά προς τοπτώμα. Ούτε σαν τη συνήθεια των ένστολων αξιωματικών ή τωνπεριπόλων, που φοβόντουσαν ότι θα μολύνουν τη σκηνή με τα δικάτους αποτυπώματα ή, ακόμα χειρότερα, ότι θα κατέστρεφαν ταστοιχεία που υπήρχαν ήδη. Οι άνθρωποι της Μπέτε είχαν κάνει ό,τιήταν να κάνουν εδώ και καιρό. Όχι, ο Χάρι ενήργησε βάσει τωνσυνηθειών ενός τακτικού λαγωνικού· πιθανόν να είχε μία καιμοναδική ευκαιρία ν’ αφήσει τις αισθήσεις του να αποτυπώσουν τονχώρο, να ρουφήξει εντυπώσεις και σχεδόν ανεπαίσθητεςλεπτομέρειες πριν αυτές εξαφανιστούν. Αν ήταν να συμβεί τοοτιδήποτε, έπρεπε να συμβεί τώρα, πριν το αναλυτικό μέρος τουεγκεφάλου του αρχίσει να λειτουργεί και ν’ απαιτεί ολοκληρωμένηθεώρηση των γεγονότων. Ο Χάρι πάντα θεωρούσε ότι η διαίσθησηδεν είναι τίποτα παραπάνω από απλά και λογικά συμπεράσματαβάσει κοινών, καθημερινών εντυπώσεων που ο εγκέφαλοςαδυνατούσε να εξαγάγει στα γρήγορα.

Μα η σκηνή του εγκλήματος δεν είπε στον Χάρι τίποτα σε σχέσημε τον φόνο που είχε διαπραχθεί εκεί μέσα.

Το μόνο που έβλεπε, μύριζε κι άκουγε ήταν ένα διαμέρισμα στοοποίο μπαινόβγαιναν άστατα διάφοροι συγκάτοικοι που μαζεύονταν


κι έκαναν ναρκωτικά, κοιμόντουσαν, έτρωγαν πού και πού και μετάξανάφευγαν για κάποιο άλλο στέκι, κάποιο δωμάτιο σε κάποιοχόστελ, ένα πάρκο, ένα κοντέινερ, κάποιον φτηνό υπνόσακο κάτωαπό μια γέφυρα ή ένα λευκό ξύλινο κουτί κάτω από μια ταφόπλακα.

«Προφανώς κι έχουμε καθαρίσει αρκετά» είπε η Μπέτεαπαντώντας στην ερώτηση που δεν χρειάστηκε να κάνει ο Χάρι.«Υπήρχαν παντού σκουπίδια».

«Τίποτα ναρκωτικά;»«Μια πλαστική σακούλα από άβραστες μπάλες από βαμβάκι».Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά. Τα πιο φτωχά ή απελπισμένα πρεζόνια

φύλαγαν το βαμβάκι που χρησιμοποιούσαν για να καθαρίσουν τοναρκωτικό από τις ακαθαρσίες πριν το ρουφήξουν μες στη σύριγγα.Κι όταν δεν είχαν μία, μάζευαν τα χρησιμοποιημένα βαμβάκια, ταέβραζαν και χτύπαγαν το βρασμένο μείγμα. «Κι ένα προφυλακτικόγεμάτο σπέρμα κι ηρωίνη».

«Ω!» είπε ο Χάρι σηκώνοντας το ένα φρύδι του. «Το προτείνεις;»Την είδε να κοκκινίζει και θυμήθηκε όταν την πρωτογνώρισε· μια

ντροπαλή νεαρή αστυνομικίνα που είχε μόλις αποφοιτήσει από τηΣχολή.

«Υπολείμματα ηρωίνης, για να είμαστε ακριβείς. Υποθέτουμε ότιχρησιμοποίησαν το προφυλακτικό για να τη διακινήσουν και, αφούτην κατανάλωσαν, το προφυλακτικό χρησιμοποιήθηκε για τονκλασικό του σκοπό».

«Χμ» είπε ο Χάρι. «Πρεζόνια που ενδιαφέρονται για αντισύλληψη.Ενδιαφέρον. Βρήκατε ποιανού;...»

«Το DNA εντός κι εκτός προφυλακτικού ταιριάζει σε δυο παλιούςμας γνωστούς. Μια Σουηδέζα και τον Ιβάν Τουρστάινσεν, στονοποίο οι μυστικοί αναφέρονται ως Χιβάρ».

«Χιβάρ;»«Ναι. Συνήθιζε ν’ απειλεί τους αστυνομικούς με μολυσμένες

βελόνες, φωνάζοντας ότι ήταν φορέας HIV».«Χμ, αυτό εξηγεί το προφυλακτικό. Τίποτα καταδίκες για βίαια


επεισόδια στο μητρώο του;»«Όχι. Εκατοντάδες ληστείες όμως, κατοχή και εμπορία

ναρκωτικών. Και λίγο λαθρεμπόριο».«Κι απειλούσε ότι θα τους σκοτώσει με μολυσμένες σύριγγες;»Η Μπέτε ξεφύσηξε και μπήκε στο καθιστικό, γυρνώντας την

πλάτη της στον Χάρι. «Λυπάμαι, αλλά δεν έχουν μείνειεκκρεμότητες σε αυτή την υπόθεση».

«Μπέτε, ο Όλεγκ δεν έχει πειράξει ούτε κουνούπι στη ζωή του.Δεν το ’χει μέσα του, πώς το λένε. Ενώ αυτός ο Χιβάρ...»

«Ο Χιβάρ και η Σουηδέζα είναι... ας πούμε ότι έχουν αποκλειστείαπό τις έρευνες».

Ο Χάρι κοίταξε την πλάτη εμπρός του. «Είναι νεκροί;»«Από υπερβολική δόση. Μια βδομάδα πριν από τον φόνο.

Ακάθαρτη ηρωίνη μαζί με φαιντανύλη. Προφανώς δεν είχαν αρκετάχρήματα για βιολίνη».

Ο Χάρι διέτρεξε με το βλέμμα του τους τοίχους. Οι περισσότεροιβαριοί τοξικομανείς χωρίς μόνιμη κατοικία συνήθιζαν να έχουνκάποια σίγουρη κρυψώνα, ένα μέρος όπου μπορούσαν να φυλάξουναποθέματα. Καμιά φορά και χρήματα. Πιθανόν κι άλλα ανεκτίμηταυπάρχοντά τους. Ούτε λόγος να κουβαλάς πάνω σου τέτοιαπράγματα: αν είσαι άστεγος τοξικομανής τρυπιέσαι σε δημόσιουςχώρους και τη στιγμή που μπαίνεις στο τριπάκι είσαι εύκολο θύμαοποιουδήποτε αρπακτικού. Οι κρυψώνες, λοιπόν, ήταν ιερές. Έναφαινομενικά άψυχο πρεζόνι μπορούσε να επενδύσει τόση ενέργειακαι φαντασία για να κρύψει τα πράγματά του, που ακόμα καιβετεράνοι ερευνητές με ειδικά εκπαιδευμένους σκύλουςαδυνατούσαν να τα βρουν. Οι τοξικομανείς δεν αποκάλυπταν τιςκρυψώνες τους πουθενά, ούτε στους καλύτερούς τους φίλους, γιατίήξεραν από εμπειρία ότι κανείς φίλος δεν ήταν τόσο καλός όσο ηκωδεΐνη, η μορφίνη κι η ηρωίνη.

«Ψάξατε για κρυψώνες μες στο σπίτι;»Η Μπέτε κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.


«Γιατί όχι;» ρώτησε ο Χάρι, ξέροντας ότι ήταν χαζή ερώτηση.«Γιατί θα έπρεπε, υποθέτω, να κάνουμε το διαμέρισμα φύλλο και

φτερό για να τις βρούμε, κι ακόμα κι αν τα καταφέρναμε, θα ήτανάσχετες με την έρευνά μας» είπε η Μπέτε υπομονετικά. «Έχουμεπεριορισμένους πόρους κι άρα θέτουμε προτεραιότητες. Είχαμε ήδηβρει όσα αποδεικτικά στοιχεία χρειαζόμασταν».

Ο Χάρι έγνεψε δείχνοντας να καταλαβαίνει. Του χρειαζόταν αυτήη απάντηση.

«Και τα αποδεικτικά στοιχεία;» τη ρώτησε απαλά.«Πιστεύουμε ότι ο δολοφόνος πυροβόλησε από εδώ που

στέκομαι». Οι αξιωματικοί της Σήμανσης συνήθιζαν να μηχρησιμοποιούν ονόματα υπόπτων ή ενόχων. Η Μπέτε τέντωσε τοχέρι της μπροστά. «Από κοντινή απόσταση. Λιγότερο από μέτρο.Βρήκαμε μπαρούτι μέσα και γύρω από τα τραύματα».

«Πληθυντικός!»«Δύο οπές, δύο σφαίρες».Τον κοίταξε με μια απολογητική έκφραση που μαρτυρούσε πως

είχε καταλάβει τις σκέψεις του: πάει κι η πιθανότητα να υποστηρίξειη υπεράσπιση ότι το όπλο είχε εκπυρσοκροτήσει κατά λάθος.

«Κι οι δυο σφαίρες τού τρύπησαν το στέρνο» είπε η Μπέτεδείχνοντας με τον αντίχειρα και τον μέσο του δεξιού της χεριού δύοσημεία στο αριστερό μέρος της μπλούζας της, λες καιχρησιμοποιούσε τη νοηματική γλώσσα. «Αν υποθέσουμε ότιδολοφόνος και θύμα στέκονταν κι οι δυο όρθιοι, κι ο δολοφόνοςπυροβόλησε ενστικτωδώς, η πρώτη πληγή αποκαλύπτει ότι ήτανγύρω στα ένα κι ογδόντα με ένα κι ογδόντα πέντε ύψος. Ο ύποπτοςείναι ένα κι ογδόντα τρία».

Θεέ μου. Ο Χάρι ξανάφερε στον νου το αγόρι που είχε δει στοΔωμάτιο Επισκέψεων της φυλακής. Λες κι ήταν χθες που πάλευανπαίζοντας· ο Όλεγκ ίσα που έφτανε τότε στο ύψος του στέρνου του.

Η Μπέτε ξαναμπήκε στην κουζίνα. Έδειξε τον τοίχο δίπλα στηλιγδιασμένη ηλεκτρική κουζίνα.


«Οι σφαίρες σφηνώθηκαν εδώ κι εδώ, όπως μπορείς να δεις κιεσύ. Πράγμα που συνάδει με τη θεωρία ότι ο δεύτεροςπυροβολισμός έγινε σχεδόν αμέσως, ενώ το θύμα έπεφτε στοπάτωμα. Η πρώτη σφαίρα τρύπησε τους πνεύμονες, η δεύτερηδιαπέρασε το επάνω μέρος του στέρνου, γλείφοντας την ωμοπλάτητου. Το θύμα...»

«Γκούστο Χάνσεν ήταν τ’ όνομά του» είπε ο Χάρι.Η Μπέτε σταμάτησε. Τον κοίταξε. Έγνεψε καταφατικά. «Ο

Γκούστο Χάνσεν δεν πέθανε ακαριαία. Βρήκαμε τ’ αποτυπώματάτου στη λίμνη από αίμα, και αίμα πάνω στα ρούχα του, πράγμα πουσημαίνει ότι μετακινήθηκε αφού είχε πέσει στο πάτωμα. Αλλά δενπρέπει ν’ άντεξε και πολύ».

«Μάλιστα. Και τι...» Ο Χάρι πέρασε την παλάμη του πάνω απ’ τοπρόσωπό του. Έπρεπε οπωσδήποτε να καταφέρει να κοιμηθεί λίγεςώρες. «Τι συνδέει τον Όλεγκ με το φονικό;»

«Στις εννιά παρά τρία πρώτα λεπτά το τηλεφωνικό κέντρο δέχθηκεδυο τηλεφωνήματα από δύο διαφορετικούς ανθρώπους πουανέφεραν ότι άκουσαν κάτι σαν πυροβολισμούς από τηνπολυκατοικία. Ο ένας ζει στη Μελεργκάτα, από την άλλη μεριά τηςδιασταύρωσης, ενώ ο δεύτερος εδώ απέναντι».

Ο Χάρι προσπάθησε να δει έξω από το βρόμικο παράθυρο πουέβλεπε στην οδό Χάουσμαν. «Καθόλου άσχημα. Μπόρεσαν κιάκουσαν τι γινόταν από τη μία πολυκατοικία στην άλλη, στο κέντροτης πόλης».

«Μην ξεχνάς ότι ήταν Ιούλιος μήνας. Ζεστή βραδιά. Τα παράθυραανοιχτά, καλοκαιρινές διακοπές, ελάχιστη κίνηση στους δρόμους. Οιγείτονες έχουν προσπαθήσει πολλές φορές να πείσουν τηναστυνομία να καθαρίσει αυτό το στέκι. Ας πούμε ότι το όριο πουσηματοδοτεί πόσο ανησυχητικός είναι ένας ήχος εδώ γύρω είναικάπως χαμηλό. Ο αξιωματικός του Κέντρου Επιχειρήσεων τουςζήτησε να ηρεμήσουν και να παρατηρούν το κτίριο μέχρι να έρθουντα περιπολικά. Οι ένστολες ομάδες ενημερώθηκαν αμέσως. Δυο


περιπολικά κατέφθασαν στις εννιά και είκοσι και περίμεναν μέχρι ναέρθει το ιππικό».

«Τα ΕΚΑΜ;»«Ε, τους παίρνει πάντα λίγο χρόνο να φορέσουν τα κράνη τους και

τις πανοπλίες τους. Τα περιπολικά ενημερώθηκαν από το κοντρόλότι οι γείτονες είχαν δει ένα αγόρι να βγαίνει απ’ την εξώπορτα καινα πηγαίνει προς την πίσω μεριά του κτιρίου, προς το ποτάμι. Οπότεδυο αστυνομικοί κατέβηκαν εκεί κάτω και βρήκαν...»

Έκανε μια παύση μέχρι που είδε το σχεδόν ανεπαίσθητο νεύμαπου της έκανε ο Χάρι.

«...τον Όλεγκ. Δεν πρόβαλε ουδεμία αντίσταση· ήταν τόσομαστουρωμένος, που δεν ήξερε καλά καλά τι γινόταν. Βρήκαμεμπαρούτι στο δεξί του χέρι και στην παλάμη του».

«Και το όπλο του εγκλήματος;»«Ήταν ασυνήθιστου διαμετρήματος, 9x18 mm Μακάροφ. Ε, δεν

υπήρχαν και πολλές εναλλακτικές».«Το Μακάροφ είναι το αγαπημένο εργαλείο της μαφίας στις πρώην

ανατολικές χώρες. Κι υπάρχει και το Φορτ-12 που χρησιμοποιεί ηΟυκρανική Αστυνομία. Κι ένα δυο άλλα».

«Σωστά. Βρήκαμε τους άδειους κάλυκες στο πάτωμα, είχαν ακόμημέσα τους υπολείμματα μπαρουτιού. Το μπαρούτι του Μακάροφέχει ένα ιδιαίτερο μείγμα νιτρικού καλίου και θείου, καθώς και λίγοοινόπνευμα, όπως στο μπαρούτι δίχως θείο. Η χημική ένωση τουμπαρουτιού που βρέθηκε στους κάλυκες και γύρω από τα τραύματατου πτώματος είναι η ίδια με αυτήν που βρέθηκε στο χέρι τουΌλεγκ».

«Χμ. Και το όπλο;»«Αυτό δεν βρέθηκε. Βάλαμε δύτες κι επίγειες ομάδες να ψάξουν

μέσα και γύρω απ’ το ποτάμι, χωρίς επιτυχία. Αυτό δεν σημαίνει ότιτο όπλο δεν βρίσκεται εκεί... τόση λάσπη υπάρχει τριγύρω...καταλαβαίνεις».

«Καταλαβαίνω».Digitalised By Jah®

«Δυο απ’ τους τύπους που ζούσαν εδώ μας είπαν ότι ο Όλεγκ είχεένα όπλο και το μόστραρε από εδώ κι από εκεί λέγοντας ότι ήταν τοόπλο που χρησιμοποιούσε η ρώσικη μαφία. Κανείς τους δεν ήξερεαπό όπλα, αλλά έχοντας δει φωτογραφίες από εκατό και βάλευποτίθεται ότι κι οι δύο αναγνώρισαν ένα Οντέσα. Και τα Οντέσαχρησιμοποιούν, όπως ξέρεις...»

Ο Χάρι ήξερε. Σφαίρες 9x18 mm Μακάροφ. Δεν έπαιρνεαμφισβήτηση. Tην πρώτη φορά που είχε δει ένα Οντέσα, του είχεέρθει αμέσως στον νου το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου των FooFighters, μ’ εκείνο το φουτουριστικό αντικέ όπλο. Ήταν ένα από ταπολλά CD που είχαν καταλήξει στο σπίτι της Ράκελ και του Όλεγκ.

«Και να υποθέσω ότι κι οι δυο τους είναι υποδείγματαφερεγγυότητας· απλώς τυχαίνει να έχουν ένα μικρό προβληματάκιμε τα ναρκωτικά, ε;»

Η Μπέτε δεν του απάντησε. Δεν χρειαζόταν. Ο Χάρι ήξερε ότικαταλάβαινε πως προσπαθούσε να πιαστεί απ’ το πουθενά.

«Και τα δείγματα αίματος και ούρων του Όλεγκ;» ρώτησε ο Χάρι,ισιώνοντας τα μανίκια του σακακιού του, λες κι ήταν σημαντικό,αυτήν ακριβώς τη στιγμή, να μην τσαλακωθούν, να μη σηκωθούν.«Τι έδειξαν;»

«Βιολίνη ως ενεργό συστατικό. Το γεγονός ότι ήταν σε τόσουψηλά επίπεδα μπορεί να εκληφθεί και ως ελαφρυντικό, φυσικά».

«Χμ. Αυτό προϋποθέτει ότι ήταν μαστουρωμένος πρινπυροβολήσει τον Γκούστο Χάνσεν. Και το κίνητρο;»

Η Μπέτε κοίταξε τον Χάρι απορημένη. «Το κίνητρο;»Ο Χάρι ήξερε τι σκεφτόταν: Μπορεί κανείς να φανταστεί δυο

τοξικομανείς να σκοτώνονται μεταξύ τους για κάτι άλλο εκτός απόναρκωτικά; «Αν ο Όλεγκ ήταν ήδη μαστουρωμένος, γιατί νασκοτώσει;» ρώτησε. «Κάτι τέτοιοι φόνοι είναι συνήθως αυθόρμητεςπράξεις, πράξεις απελπισίας, παρακινούμενοι από μια αδάμαστηλαχτάρα για ναρκωτικά ή κι από τις πρώτες ενδείξεις συνδρόμουστέρησης».


«Το κίνητρο είναι δική σας δουλειά» είπε η Μπέτε. «Εγώ είμαι τηςΣήμανσης».

Ο Χάρι πήρε μια βαθιά ανάσα. «Εντάξει. Τίποτε άλλο;»«Υπέθεσα ότι θα ήθελες να δεις τις φωτογραφίες» του είπε,

ανοίγοντας έναν λεπτό δερμάτινο φάκελο.Ο Χάρι πήρε στα χέρια του τις φωτογραφίες. Το πρώτο πράγμα

που τον εξέπληξε ήταν η ομορφιά του Γκούστο. Δεν υπήρχε άλλοςτρόπος να τον περιγράψεις. «Γοητευτικός», «ελκυστικός»: δενέφταναν. Ακόμα και νεκρός, με τα μάτια του κλειστά και τοπουκάμισό του γεμάτο αίματα, ο Γκούστο Χάνσεν είχε τηνακαθόριστη αλλά πρόδηλη ομορφιά ενός νεαρού Έλβις Πρίσλεϊ,αυτή την ομορφιά που γοητεύει γυναίκες και άνδρες, σαν τονανδρόγυνο εξωραϊσμό των θεών κάθε θρησκείας. Τις κοίταξε σταγρήγορα. Αφού πήρε ορισμένες γενικές απόψεις της σκηνής, οφωτογράφος είχε ζουμάρει σε λεπτομέρειες του προσώπου και τωντραυμάτων.

«Τι είναι αυτό;» ρώτησε ο Χάρι, δείχνοντας μια φωτογραφία τουδεξιού χεριού του Γκούστο.

«Βρήκαμε αίμα κάτω από τα νύχια του. Πήραμε δείγματα, αλλάδυστυχώς καταστράφηκαν».

«Καταστράφηκαν;»«Συμβαίνει καμιά φορά, Χάρι».«Όχι στο δικό σου Τμήμα».«Το αίμα καταστράφηκε καθ’ οδόν για τεστ DNA στο Παθολογικό.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ανησυχήσαμε και πολύ. Το αίμα ήταν μενφρέσκο, αλλά είχε πήξει αρκετά ώστε να μην έχει σχέση με την ώρατου φόνου. Και, μιας και το θύμα τρυπιόταν, ήταν αρκετά πιθανόννα ήταν απλώς το δικό του αίμα. Αλλά...»

«Αλλά, αν δεν ήταν, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μαθαίναμε μεποιον είχε παλέψει εκείνη την ημέρα. Κοίτα τα παπούτσια του...»Έδειξε στην Μπέτε μία από τις γενικές απόψεις. «Δεν είναι AlbertoFasciani;»


«Δεν είχα ιδέα ότι ήξερες τόσο πολλά για παπούτσια, Χάρι».«Τα κατασκευάζει ένας πελάτης μου στο Χονγκ Κονγκ».«Πελάτης, ε; Κι απ’ ό,τι ξέρω τα αυθεντικά Fasciani

κατασκευάζονται κατ’ αποκλειστικότητα στην Ιταλία».Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Είναι αδύνατον να

καταλάβεις τη διαφορά. Αν είναι όμως πραγματικά Fasciani, τότεδεν ταιριάζουν με τα υπόλοιπα ρούχα του. Αυτά μοιάζουν με ταρούχα που διανέμονται στον Φάρο».

«Μπορεί και να τα έκλεψε» είπε η Μπέτε. «Το παρατσούκλι τουΓκούστο Χάνσεν ήταν “ο Κλέφτης”. Φημιζόταν για το γεγονός ότιέκλεβε ό,τι έβρισκε μπροστά του, συμπεριλαμβανομένων καιναρκωτικών. Φήμες λένε ότι έκλεψε έναν σκύλο-ανιχνευτή που είχεβγει στη σύνταξη στη Σουηδία και τον χρησιμοποιούσε για να βρειτις κρυψώνες των άλλων τοξικομανών».

«Ίσως να βρήκε λοιπόν και την κρυψώνα του Όλεγκ» είπε ο Χάρι.«Σας είπε τίποτα κατά τη διάρκεια της ανάκρισης;»

«Κλειστός σαν στρείδι, ακόμη. Το μόνο πράγμα που λέει είναι ότιτα πάντα είναι ένα μαύρο κενό. Δεν θυμάται καν να βρίσκεται στοδιαμέρισμα».

«Ίσως και να μην ήταν».«Βρήκαμε δείγματα DNA, Χάρι. Τρίχες, ιδρώτα».«Προφανώς. Εδώ ζούσε, εδώ κοιμόταν».«Πάνω στο πτώμα, Χάρι».Ο Χάρι σιώπησε, κοίταξε το κενό.Η Μπέτε σήκωσε το ένα χέρι της, ίσως για να το ακουμπήσει στον

ώμο του, μα άλλαξε γνώμη και το άφησε να ξαναπέσει. «Τουμίλησες;»

Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Με πέταξε έξω».«Ντρέπεται».«Ίσως».«Το εννοώ. Είσαι το είδωλό του. Ένιωσε ταπεινωμένος που τον

είδες σε τέτοια κατάσταση».Digitalised By Jah®

«Ταπεινωμένος; Του σκούπιζα τα δάκρυα όταν ήταν μικρό παιδί,φυσούσα τα γδαρσίματά του να μην πονούν. Έδιωχνα μακριά ταξωτικά και τα φαντάσματα κι άφηνα ανοιχτό το φως το βράδυ να μηφοβάται».

«Αυτό το μικρό αγόρι δεν υπάρχει πια, Χάρι. Ο τωρινός Όλεγκ δενθέλει να τον βοηθήσεις πια. Θέλει να σε φτάσει».

Ο Χάρι χτύπησε το πάτωμα με το ’να πόδι, κοιτάζοντας τον τοίχο.«Δεν του αξίζω, Μπέτε. Και το ξέρει».

«Χάρι...»«Τι λες, πάμε στο ποτάμι;»

Ο Σεργκέι στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη με τα χέρια του νακρέμονται στο πλάι. Έβγαλε την ασφάλεια και πάτησε το κουμπί. Ηλεπίδα πετάχτηκε έξω κι άστραψε στο φως. Ήταν ωραίο στιλέτο,απ’ τη Σιβηρία, «σίδερο» το αποκαλούσαν οι Ούρκα. Ήταν τοκαλύτερο εργαλείο στον κόσμο αν ήθελες να σφάξεις κάποιον: μιαμακριά λεπτή λεπίδα που δίπλωνε μέσα σε μια μακριά λεπτή λαβή.Σύμφωνα με την παράδοση, σ’ το χάριζε κάποιος από τουςγηραιότερους εγκληματίες στη φαμίλια, εφόσον είχες αποδείξει τηναξία σου. Μα οι παραδόσεις ατονούν· τώρα πια μπορούσες να τοαγοράσεις, να το κλέψεις ή να φτιάξεις ένα αντίγραφο. Το δικό τουστιλέτο όμως ήταν δώρο από τον Θείο του, τον αταμάν. Ο Αντρέιτού είχε πει ότι ο αταμάν φυλούσε το μαχαίρι κάτω από τοπροσκεφάλι του πριν το δώσει στον Σεργκέι. Ο Σεργκέι θυμήθηκετον θρύλο που έλεγε ότι, αν έβαζες το σίδερο κάτω απ’ το στρώμαενός αρρώστου, ρουφούσε τον πόνο και τη δυστυχία και τα μετέδιδεστα σωθικά του επόμενου ανθρώπου που θα τρυπούσε. Πολύάρεσαν στους Ούρκα κάτι τέτοιοι θρύλοι· σαν εκείνον που έλεγε ότι,αν το στιλέτο σου έπεφτε στα χέρια κάποιου άλλου, τότε θα τονέβρισκαν συμφορές και θάνατος. Παλιοί ρομαντισμοί καιπρολήψεις, που είχαν αρχίσει κι αυτές να ατονούν. Παρ’ όλα αυτά, ο


Σεργκέι δέχτηκε το δώρο του με τεράστια, ίσως υπερβολική,ευλάβεια. Και γιατί όχι; Χρωστούσε τα πάντα στον Θείο του. Αυτόςτον είχε βγάλει από τα δύσκολα, αυτός είχε κανονίσει τα χαρτιά τουκαι τον είχε φέρει στη Νορβηγία, αυτός του είχε βρει τη δουλειά στοαεροδρόμιο, να καθαρίζει αεροπλάνα. Μια χαρά μισθό προσέφερε,αλλά οι Νορβηγοί τις σνόμπαραν κάτι τέτοιες δουλειές −προτιμούσαν να κάθονται και να λαμβάνουν επιδόματα. Κι ούτεδημιουργήθηκαν τίποτα προβλήματα με τα μικροαδικήματα πουκουβαλούσε μαζί του απ’ τη Ρωσία. Ο Θείος τού είχε «πειράξει» μιαχαρά το μητρώο του. Έτσι κι ο Σεργκέι φίλησε με σεβασμό το μπλεδαχτυλίδι του ευεργέτη του, όταν αυτός του προσέφερε αυτό τοδώρο. Έπρεπε να το παραδεχθεί, το στιλέτο που κρατούσε ήταν ένααριστούργημα. Η σκούρα καφετιά του θήκη ήταν φτιαγμένη απόκέρατα ελαφιού και διακοσμημένη μ’ έναν ορθόδοξο σταυρό απόελεφαντόδοτο.

Ο Σεργκέι έσπρωξε με τον γοφό, όπως τον είχαν μάθει. Ένιωσε ότιήταν τοποθετημένος άψογα. Τίναξε το μαχαίρι εμπρός και πάνω.Μέσα κι έξω. Μέσα κι έξω ξανά. Γρήγορα, αλλά όχι τόσο γρήγοραώστε να μην προλάβει η μεγάλη λεπίδα να χωθεί βαθιά μέσα, μέσαβαθιά κάθε φορά.

Ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να χρησιμοποιήσει το στιλέτο ήτανότι ο άνδρας που θα σκότωνε ήταν αστυνομικός. Κι όταν πέθαινεένας αστυνομικός, το ανθρωποκυνηγητό που εξαπέλυαν οι Αρχέςήταν δυο φορές εντονότερο κι ήταν άρα σημαντικό να μείνουν όσολιγότερα ίχνη γινόταν. Οι σφαίρες οδηγούν κάπου, σε όπλα κιανθρώπους. Μια μαχαιριά από καλή, λεία λεπίδα είναι ανώνυμη.Εντάξει, το μαχαίρωμα αυτό καθαυτό δεν ήταν ανώνυμο, μπορούσεκανείς να βρει το μήκος της λεπίδας και το σχήμα της· γι’ αυτό κι οΑντρέι τού είχε πει να μη μαχαιρώσει τον αστυνομικό στην καρδιά,μα να του κόψει την καρωτίδα. Ο Σεργκέι δεν είχε ξανακόψει ποτέτον λαιμό κανενός, ούτε είχε καρφώσει ποτέ κανέναν στην καρδιά.Είχε μόνο μαχαιρώσει έναν Γεωργιανό στο πόδι, μόνο και μόνο


επειδή ήταν Γεωργιανός. Αποφάσισε λοιπόν ότι χρειαζόταν κάτι μετο οποίο να προπονηθεί, κάτι ζωντανό. Ο πακιστανός γείτονάς τουείχε τρεις γάτες και κάθε πρωί που έμπαινε στην είσοδο τηςπολυκατοικίας, η μυρωδιά από ούρα γάτας τού έπνιγε τα ρουθούνια.

Ο Σεργκέι χαμήλωσε το στιλέτο του, χαμήλωσε το κεφάλι του,έστρεψε το βλέμμα του προς τα πάνω να δει τον εαυτό του στονκαθρέφτη. Ήταν ωραίος: μυώδης, απειλητικός, επικίνδυνος, έτοιμος.Σαν αφίσα από ταινία. Το τατουάζ του θ’ αποκάλυπτε ότι είχεσκοτώσει αστυνομικό.

Θα στεκόταν από πίσω του. Ένα βήμα εμπρός. Με το αριστερό, θατον έπιανε από τα μαλλιά, θα τον τραβούσε προς τα πίσω. Θαέφερνε τη λεπίδα στον λαιμό, από αριστερά. Θα τρυπούσε το δέρμακαι με μια κίνηση καμπυλωτή θα έσχιζε τον λαιμό στα δύο, σεσχήμα ημισελήνου. Έτσι.

Τόνοι αίματος θα ξεπετάγονταν αφού η καρδιά θα χτυπούσεακόμη. Στους τρεις χτύπους η ροή θα μειωνόταν. Ο εγκέφαλος τουάνδρα θα ήταν ήδη νεκρός.

Δίπλωσε το στιλέτο, χώσ’ το στην τσέπη φεύγοντας, γρήγορα, αλλάόχι πολύ γρήγορα. Μην κοιτάξεις κανέναν στα μάτια. Περπάτα,νιώσε ελεύθερος.

Έκανε πίσω ένα βήμα. Τεντώθηκε, εισέπνευσε. Φαντάστηκε τηνόλη σκηνή. Εξέπνευσε. Έκανε ένα βήμα εμπρός, έτσι ώστε το φωςνα πέσει στη λεπίδα κι η λεπίδα να λάμψει όμορφα, σαν έναπολύτιμο κόσμημα.


H

6

Μπέτε και ο Χάρι βγήκαν στην οδό Χάουσμαν καιπροχώρησαν προς τ’ αριστερά, έστριψαν στη γωνία της

πολυκατοικίας και πέρασαν μπροστά από το οικόπεδο με το καμένοκτίριο, όπου βρίσκονταν ακόμη πεταμένα στο έδαφος μαυρισμέναθραύσματα τζαμιών και τσουρουφλισμένα τούβλα. Ο Χάρισημείωσε στο μυαλό του ότι δεν υπήρχε πίσω έξοδος από τηνπολυκατοικία του Όλεγκ, μόνο μια στενή έξοδος κινδύνου πουκατέβαινε από το ρετιρέ.

«Ποιος κατοικεί στο διπλανό διαμέρισμα;» ρώτησε ο Χάρι.«Κανείς» είπε η Μπέτε. «Άδεια γραφεία. Μιας μικρής εφημερίδας,

του Αναρχικού, που...»«Ναι, την ξέρω. Δεν ήταν κακή φυλλάδα. Όλοι οι δημοσιογράφοι

που έγραφαν τα πολιτιστικά δουλεύουν πια για τις μεγάλεςεφημερίδες. Τα δωμάτια ήταν ακλείδωτα;»

«Διαρρηγμένα. Κατά πάσα πιθανότητα εδώ και καιρό».Ο Χάρι κοίταξε την Μπέτε που, μ’ έναν αέρα παραίτησης,

κατένευσε· κάποιος άλλος θα μπορούσε να βρίσκεται στοδιαμέρισμα του Όλεγκ κι ύστερα να ξέφυγε δίχως να τον πάρουνχαμπάρι. Ψύλλοι στ’ άχυρα.

Προχώρησαν στο μονοπάτι κατά μήκος της κοίτης του ποταμούDigitalised By Jah®

Άκερ. Ο Χάρι επιβεβαίωσε κι από κοντά ότι το ποτάμι ήταν αρκετάστενό, ώστε ένα αγόρι με γερό χέρι να πετάξει ένα πιστόλι από τηναπέναντι όχθη.

«Αν δεν έχετε βρει ακόμη το όπλο του εγκλήματος...» άρχισε ναλέει ο Χάρι.

«Ο εισαγγελέας δεν χρειάζεται το όπλο, Χάρι».Σειρά του να κατανεύσει. Είχε βρεθεί μπαρούτι στα χέρια του.

Υπήρχαν μάρτυρες που τον είχαν δει να μοστράρει ένα παρόμοιοπιστόλι από εδώ κι από εκεί, το DNA του είχε βρεθεί πάνω στοπτώμα του νεαρού αγοριού.

Μπροστά τους, γερμένα σ’ ένα πράσινο, μεταλλικό παγκάκι, δύολευκά αγόρια με γκρίζες κουκούλες. Μόλις τους είδαν, πλησίασαντα κεφάλια τους και πήραν ν’ απομακρύνονται προς το βάθος τουμονοπατιού.

«Απ’ ό,τι φαίνεται, τα βαποράκια μυρίζουν ακόμη τον μπάτσομέσα σου, Χάρι».

«Χμ. Νόμιζα ότι μόνο Μαροκινοί πουλούσαν φούντα εδώ γύρω».«Μπα, έχει πέσει ανταγωνισμός. Αλβανοί απ’ το Κόσοβο,

Σομαλοί, Ανατολικοευρωπαίοι. Πουλάνε ό,τι μπορείς ναφανταστείς. Σπιντ, μεθαμφεταμίνες, έκσταση, μορφίνη. Κατά τ’άλλα κάνουν αίτηση για πολιτικό άσυλο».

«Ηρωίνη».«Πολύ αμφιβάλλω. Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου στάνταρ ηρωίνη

στο Όσλο. Αυτό που περνάει είναι η βιολίνη κι αυτήν μπορείς να τηβρεις γύρω από την Πλάτα. Εκτός βέβαια αν θες να πας μέχρι τοΓκέτεμποργκ ή την Κοπεγχάγη, όπου έχει κυκλοφορήσειπροσφάτως».

«Ακούω συνέχεια γι’ αυτή τη βιολίνη. Τι στο καλό είναι;»«Είναι νέο, συνθετικό ναρκωτικό. Δεν επιβαρύνει την αναπνοή

όσο η ηρωίνη, οπότε ακόμα κι αν καταστρέφει ζωές, ελάχιστοιπεθαίνουν από υπερβολική δόση. Εξαιρετικά εθιστική. Όποιος τηδοκιμάσει θέλει μετά κι άλλο. Αλλά είναι τόσο ακριβή, που λίγοι


μπορούν να την αγοράσουν».«Κι έτσι αγοράζουν άλλα;»«Η μορφίνη έχει καταντήσει χρυσωρυχείο».«Ένα βήμα εμπρός, δυο πίσω».Η Μπέτε κούνησε το κεφάλι της πέρα δώθε. «Αυτό που μετράει

είναι ο πόλεμος κατά της ηρωίνης. Και τον κέρδισε».«Ποιος, ο Μπέλμαν;»«Τα έμαθες, βλέπω».«Ο Χάγκεν είπε ότι εξόντωσε τις περισσότερες συμμορίες

ηρωίνης».«Τις συμμορίες των Πακιστανών. Των Βιετναμέζων. Η Dagbladet

τον αποκάλεσε στρατηγό Ρόμελ όταν κατάφερε να κατατροπώσειένα μεγάλο δίκτυο Βορειοαφρικανών. Τη συμμορία τωνμοτοσικλετιστών από το Άλναμπρου. Είναι όλοι μέσα».

«Οι μοτοσικλετιστές; Στην εποχή μου όλοι αυτοί πουλούσαν σπιντκαι χτυπούσαν ηρωίνη σαν τρελοί».

« Οι Λος Λόμπος. Ήθελαν να το παίξουν Χελς Έιντζελς.Υπολογίζουμε ότι μόνο αυτοί κι ένα ακόμα δίκτυο πουλούσανβιολίνη. Αλλά τους πιάσανε στα πράσα, πολλούς μαζί, κιεπακολούθησε επιδρομή στο Άλναμπρου. Έπρεπε να δεις τοχαμόγελο του Μπέλμαν στις εφημερίδες. Ήταν εκεί κατά τηδιάρκεια της επιχείρησης».

«Let’s do some good?»Η Μπέτε γέλασε. Να και κάτι άλλο που του άρεσε σ’ εκείνην: ήταν

αρκετά σινεφίλ ώστε να πιάνει τις αναφορές που της πετούσεαπαγγέλλοντας καλούτσικες ατάκες από καλούτσικες ταινίες. ΟΧάρι τής προσέφερε ένα τσιγάρο, μα εκείνη αρνήθηκε. Άναψε τοδικό του.

«Χμ. Πώς γίνεται ο Μπέλμαν να κατάφερε σε λίγο καιρό ό,τι τοΝαρκωτικών δεν μπορούσε να κάνει όσα χρόνια ήμουν εγώ εδώ;»

«Το ξέρω ότι δεν τον γουστάρεις, αλλά είναι πραγματικά καλόςαρχηγός. Στην Κρίπος τον λάτρευαν και είναι τσαντισμένοι με τον


Αρχηγό που τον μετέθεσε στο Αρχηγείο».«Χμ». Ο Χάρι εισέπνευσε. Ένιωσε την πείνα στο αίμα του να

καταλαγιάζει. Νικοτίνη. Πολυσύλλαβη λέξη, όπως ηρωίνη, βιολίνη.«Λοιπόν, ποιος μένει;»

«Αυτό είναι το πρόβλημα όταν εξοντώνει κανείς παράσιτα.Διαταράσσεις τη διατροφική αλυσίδα και δεν ξέρεις αν το μόνο πουκατάφερες ήταν ν’ ανοίξεις απλώς τον δρόμο σε κάτι άλλο. Κάτιχειρότερο από αυτό που σκότωσες...»

«Υπάρχουν ενδείξεις για κάτι τέτοιο;»Η Μπέτε ανασήκωσε τους ώμους της.«Ξαφνικά έπαψαν να μας έρχονται πληροφορίες από τους

δρόμους. Οι πληροφοριοδότες μας δεν ξέρουν τίποτα. Ή κρατάνε τοστόμα τους κλειστό. Υπάρχουν μόνο κάτι ψίθυροι για έναν άνδρααπ’ το Ντουμπάι. Κανείς δεν τον έχει δει, κανείς δεν γνωρίζει τ’όνομά του. Κινεί αθέατος τα νήματα. Βλέπουμε τη βιολίνη πουπουλιέται, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε από πού προέρχεται. Ταβαποράκια που συλλαμβάνουμε μας λένε ότι τ’ αγόρασαν απόάλλους στην ίδια μ’ αυτούς βαθμίδα της ιεραρχίας. Δεν είναισύνηθες να σβήνει κάποιος τα ίχνη του τόσο καλά. Κι αυτό μας λέειότι πρόκειται για ένα απλό, ιδιαιτέρως επαγγελματικό δίκτυο πουελέγχει την εισαγωγή και τη διανομή».

«Ο άνδρας από το Ντουμπάι. Η μυστηριώδης ιδιοφυΐα. Τηνέχουμε ξανακούσει αυτή την ιστορία. Καταλήγει πάντα να είναι έναςκοινός εγκληματίας, τίποτα το φοβερό».

«Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά, Χάρι. Κατά τηδιάρκεια αυτής της χρονιάς έγιναν διάφοροι φόνοι που σχετίζοντανμε το εμπόριο ναρκωτικών. Με μια βαρβαρότητα που δεν έχουμεξαναδεί. Και κανείς δεν ξέρει τίποτα. Βρήκαμε δυο βιετναμέζουςέμπορους κρεμασμένους ανάποδα από ένα δοκάρι στο ταβάνι στοδιαμέρισμα όπου εργάζονταν. Πνιγμένους. Καθένας τους είχε μιαπλαστική σακούλα γεμάτη νερό δεμένη στο κεφάλι του».

«Αυτή η μέθοδος δεν είναι αραβική. Ρωσική είναι».Digitalised By Jah®

«Συγγνώμη;»«Τους κρεμάνε ανάποδα και τους περνάνε μια πλαστική σακούλα

στο κεφάλι που τη δένουν χαλαρά στον λαιμό. Κι ύστερα αρχίζουνκαι τους ρίχνουν σιγά σιγά νερό στις πατούσες. Το νερό ακολουθείτο σχήμα του σώματος, πέφτει στη σακούλα και τη γεμίζει. Ημέθοδος ονομάζεται Άνθρωπος στη Σελήνη».

«Πού το ξέρεις εσύ αυτό;»Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Υπήρχε κάποτε ένας

πλούσιος χειρουργός που τον έλεγαν Μπιράγεφ. Κάποια στιγμή, τηδεκαετία του ’80, κατάφερε ν’ αγοράσει μία από τις αυθεντικέςστολές των αστροναυτών του Απόλλο 11. Δύο εκατομμύρια δολάριαστη μαύρη αγορά. Οποιοσδήποτε προσπαθούσε να τον εξαπατήσει ήνα μην του αποπληρώσει κάποιο δάνειο έμπαινε στη στολή.Τραβούσαν βίντεο το πρόσωπο του κακομοίρη καθώς το νερόκυλούσε μες στο σκάφανδρο. Ύστερα έστελναν το βίντεο και στουςυπόλοιπους οφειλέτες».

Ο Χάρι φύσηξε τον καπνό του προς τον ουρανό.Η Μπέτε τον κοίταξε καλά καλά. «Τι ακριβώς κάνεις στο Χονγκ

Κονγκ, Χάρι;»«Με ρώτησες και στο τηλέφωνο».«Και δεν μου απάντησες».«Ακριβώς. Ο Χάγκεν μού είπε ότι θα μου δώσει μιαν άλλη

υπόθεση αντ’ αυτής. Μίλησε για κάποιον μυστικό που βρέθηκεσκοτωμένος».

«Ναι» είπε η Μπέτε, ίσως ανακουφισμένη που δεν μιλούσαν πιαγια τον Γκούστο και τον Όλεγκ.

«Τι συμβαίνει μ’ αυτήν την υπόθεση;»«Ήταν ένας νεαρός μυστικός πράκτορας, δούλευε για το

Ναρκωτικών. Τον βρήκαν μια μέρα εκεί που η στέγη της Όπεραςσυναντάει το κύμα, τον είχε ξεβράσει η θάλασσα. Τουρίστες,παιδάκια κ.λπ. Χαμός».

«Από σφαίρα;»Digitalised By Jah®

«Από πνιγμό».«Και πού το ξέρετε πως ήταν δολοφονία;»«Καμία, μα καμία εξωτερική αμυχή. Όντως έμοιαζε να έχει πέσει

κατά λάθος στη θάλασσα, μάλιστα η περιπολία του ήταν εκεί κοντά,στην περιοχή γύρω από την Όπερα. Αλλά όταν ο Μπγιορν Χολμεξέτασε τα πνευμόνια του. Βρήκε μέσα γλυκό νερό. Κι όπως ξέρειςτο νεράκι στο φιόρδ είναι θαλασσινό. Κάποιος φαίνεται ότι τονπέταξε στη θάλασσα για να φανεί ότι πνίγηκε εκεί».

«Εδώ που τα λέμε» είπε ο Χάρι «αφού ήταν του τμήματοςΝαρκωτικών, θα πρέπει να περιφερόταν δίπλα στο ποτάμι. Ορίστετο γλυκό σου νερό, που χύνεται μάλιστα και στη θάλασσα, δίπλαστην Όπερα».

Η Μπέτε χαμογέλασε. «Χαίρομαι που επέστρεψες, Χάρι. Αλλά κιο Μπγιορν το σκέφτηκε αυτό και, έχοντας συγκρίνει τηβακτηριδιακή χλωρίδα, το περιεχόμενο των μικροοργανισμών και ταλοιπά, απεφάνθη ότι το νερό που βρισκόταν στα πνευμόνια του ήτανυπερβολικά καθαρό για να προέρχεται από τον ποταμό Άκερ. Είχεπεράσει από φίλτρα νερού, να φανταστείς. Εγώ πιστεύω ότι πέθανεμέσα σε μπανιέρα. Ή σε κάποια λίμνη κοντά στη μονάδαεπεξεργασίας νερού. Ή...»

Ο Χάρι πέταξε τη γόπα του στο μονοπάτι εμπρός του. «Σεπλαστική σακούλα».

«Ναι».«Ο Άνδρας από το Ντουμπάι. Τι ξέρεις γι’ αυτόν;»«Ό,τι σου είπα μόλις τώρα, Χάρι».«Τίποτα δεν μου είπες».«Ακριβώς».Σταμάτησαν στη γέφυρα Άνκερ. Ο Χάρι κοίταξε το ρολόι του.«Έχεις να πας πουθενά;» τον ρώτησε η Μπέτε.«Τσου» είπε εκείνος. «Το έκανα για να σου δώσω την ευκαιρία να

δικαιολογηθείς λέγοντας πως πρέπει να φύγεις δίχως να νιώθεις ότιμε παρατάς».


Η Μπέτε χαμογέλασε. Είναι γοητευτική όταν χαμογελάει,σκέφτηκε ο Χάρι. Τι περίεργο που δεν είχε κάποιον στη ζωή της. Ήίσως και να είχε. Ήταν μία από τις οκτώ επαφές στο τηλέφωνό τουκι αυτός δεν είχε ιδέα για τη ζωή της.

Μ, όπως λέμε Μπέτε.Χ, όπως λέμε Χάλβορσεν, ο πρώην συνάδελφος του Χάρι και

πατέρας του παιδιού της. Είχε πεθάνει εν ώρα υπηρεσίας. Τονούμερό του υπήρχε ακόμη στο κινητό του.

«Μίλησες με τη Ράκελ;» ρώτησε η Μπέτε.Ο Χάρι αναρωτήθηκε αν η Μπέτε την ανέφερε συνδέοντάς την

ασυναίσθητα με το ρήμα «παρατάω». Κούνησε το κεφάλι τουαρνητικά. Η Μπέτε περίμενε. Μα εκείνος δεν είχε τίποτα ναπροσθέσει.

Άνοιξαν το στόμα τους να μιλήσουν ταυτόχρονα.«Υποθέτω πως...»«Η αλήθεια είναι ότι...»Εκείνη χαμογέλασε. «...πρέπει να φύγω».«Φυσικά».Την ακολούθησε με το βλέμμα του καθώς ανέβαινε προς τον

δρόμο.Κι ύστερα κάθισε σ’ ένα παγκάκι και χάζεψε το ποτάμι, τις πάπιες

που πλατσούριζαν στα ήσυχα, στάσιμα νερά.Οι δυο κουκούλες επέστρεψαν. Τον πλησίασαν.«Είσαι five-o;»Αμερικάνικη αργκό για τους μπάτσους, κλεμμένη από μια δήθεν

αυθεντική, τηλεοπτική σειρά. Την Μπέτε είχαν μυριστεί, όχι αυτόν.Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.«Μήπως ψάχνεις...»«Λίγη ησυχία» συμπλήρωσε ο Χάρι. «Ησυχία και γαλήνη».Έβγαλε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου Prada από την εσωτερική τσέπη

του σακακιού του. Του τα είχε δώσει ένας μαγαζάτορας στηνΚάντον Ρόουντ που αργούσε λίγο με τις πληρωμές του, αλλά


θεωρούσε ότι του συμπεριφερόταν εντάξει. Ήταν γυναικείομοντέλο, τον Χάρι όμως ούτε που τον ένοιαζε, του άρεσαν.

«Δεν μου λέτε» τους πέταξε. «Μήπως έχετε βιολίνη;»Αντί γι’ απάντηση, ο ένας ρουθούνισε ξινά. «Στο κέντρο» είπε ο

άλλος, δείχνοντας πίσω απ’ την πλάτη του.«Ψάξε τον Φαν Πέρσι ή τον Φάμπρεγκας». Το γέλιο τους έσβησε

καθώς προχώρησαν προς το τζαζ κλαμπ Μπλο.Ο Χάρι ακούμπησε πίσω και μελέτησε τον τρόπο που οι πάπιες

χτυπούσαν τα πόδια τους, παράδοξος αλλά αποτελεσματικός, τιςβοηθούσε να γλιστρούν στην επιφάνεια του νερού σαν πατινέρταχύτητας πάνω σε μαύρο πάγο.

Ο Όλεγκ κρατούσε το στόμα του κλειστό. Όπως κάνουν όλοι οιένοχοι. Δικαίωμά τους· είναι η μοναδική λογική στρατηγική. Οπότετι κάνουμε; Πώς ερευνά κανείς μια υπόθεση που έχει ήδη κλείσει;Πώς απαντάει ερωτήσεις που έχουν ήδη απαντηθεί ικανοποιητικά; Τινόμιζε ότι θα κατάφερνε; Να κατατροπώσει την αλήθεια μόνο καιμόνο επειδή θα την αρνούνταν; Με τον ίδιο, γελοίο τρόπο που είχεδει, όταν ήταν ακόμη επιθεωρητής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών,τους συγγενείς άλλων κατηγορουμένων να φωνάζουν: Ο γιος μου;Αποκλείεται!; Ήξερε πολύ καλά γιατί γούσταρε να ερευνάεγκλήματα. Γιατί ήταν το μοναδικό πράγμα που ήξερε να κάνει. Τομόνο πράγμα που μπορούσε να προσφέρει. Ήταν σαν τις νοικοκυρέςπου επέμεναν να μαγειρέψουν στην κηδεία του γιου τους, σαν τουςμουσικούς που έφερναν τα όργανά τους στις κηδείες των φίλωντους. Ένιωθε την ανάγκη να κάνει κάτι για να ξεχαστεί, ν’ απαλύνειτον πόνο.

Μία από τις πάπιες γλίστρησε προς το μέρος του, ελπίζοντας ίσωςότι θα της πέταγε λίγα ψίχουλα. Δεν το πολυπίστευε, αλλά ποτέ δενξέρεις. Είχε ζυγίζει την κατανάλωση ενέργειας σε σχέση με τηνπιθανότητα της ανταμοιβής. Ελπίδα. Μαύρος πάγος.

Ο Χάρι πετάχτηκε απότομα όρθιος. Έβγαλε απ’ το σακάκι του ταδυο κλειδιά. Μόλις θυμήθηκε γιατί είχε αγοράσει εκείνο το λουκέτο


τότε, παλιά. Δεν ήταν για τον ίδιο. Ήταν για τον πατινέρ ταχύτητας.Για τον Όλεγκ.


Ο

7

αξιωματικός Τρουλς Μπέρντσεν συνομίλησε στα γρήγορα μετον επιθεωρητή υπηρεσίας στο αεροδρόμιο. Ναι, απάντησε ο

Μπέρντσεν, ήξερε πολύ καλά ότι το αεροδρόμιο ανήκε στηδικαιοδοσία της περιφέρειας Ρομερίκε κι ότι ο ίδιος δεν είχε καμίασχέση με τη σύλληψη, αλλά, ως επιθεωρητής τουΕγκληματολογικού, παρακολουθούσε τις κινήσεις τουσυλληφθέντος εδώ κι αρκετό καιρό κι είχε ενημερωθεί προσφάτωςαπό τις πηγές του ότι ο Τουρ Σουλτς πιάστηκε με ναρκωτικά στηνκατοχή του. Έδειξε την ταυτότητά του, αξιωματικός τρίτηςβαθμίδας, στην αστυνομική περιφέρεια του Όσλο, τμήμαΟργανωμένου Εγκλήματος και Ειδικών Υποθέσεων. Ο τελωνειακόςεπιθεωρητής είχε απλώς ανασηκώσει τους ώμους του και, δίχωςπολλά πολλά, τον είχε οδηγήσει σ’ ένα από τα τρία κελιά τουκρατητηρίου.

Αφού η πόρτα του κελιού έκλεισε πίσω του, ο Τρουλς έριξε μιαματιά τριγύρω για να βεβαιωθεί ότι ο διάδρομος και τα άλλα δυοκελιά ήταν άδεια. Κατόπιν κάθισε στο καπάκι της τουαλέτας καικοίταξε στο κρεβάτι τον άνδρα που καθόταν με το πρόσωπο χωμένοστις παλάμες του.

«Ο Τουρ Σουλτς;»Digitalised By Jah®

Ο άνδρας σήκωσε το κεφάλι του. Είχε βγάλει το σακάκι, κι αν δενήταν τα διακριτικά στο πουκάμισό του, ο Μπέρντσεν δεν θα είχεκαταλάβει ότι μιλούσε σε κυβερνήτη αεροπλάνου. Οι κυβερνήτεςδεν θα ’πρεπε να έχουν τέτοια όψη. Πανικοβλημένος, χλωμός, με τιςκόρες των ματιών του διεσταλμένες και κατάμαυρες από το σοκ.Από την άλλη, αυτή ήταν η όψη όσων συλλαμβάνονταν πρώτηφορά. Του Μπέρντσεν του πήρε λίγη ώρα να βρει πού είχανσυλλάβει τον Τουρ Σουλτς. Αλλά από εκεί και πέρα, τα πράγματαήταν εύκολα. Σύμφωνα με το STRASAK, τα επίσημα ποινικά μητρώα,ο Σουλτς ήταν καθαρός, δεν είχε ποτέ μπλεξίματα με την αστυνομίακαι −σύμφωνα με τα ανεπίσημα μητρώα− ούτε διασυνδέσεις μεεμπόρους ή χρήστες ναρκωτικών.

«Ποιος είστε;»«Βρίσκομαι εδώ εκ μέρους των ανθρώπων για τους οποίους

δουλεύεις, Σουλτς, και δεν εννοώ την αεροπορική εταιρεία. Γάματους αυτούς. Κατάλαβες;»

Ο Σουλτς έδειξε την αστυνομική ταυτότητα που ήταν περασμένηστον λαιμό του Μπέρντσεν. «Είσαι αστυνομικός. Προσπαθείς να μεξεγελάσεις».

«Σε τέτοια περίπτωση θα ήσουν τυχερός, Σουλτς. Εγώ θα είχαυποπέσει σε διαδικαστικά λάθη και ο δικηγόρος σου θα είχε μιαμεγάλη ευκαιρία να σε αθωώσει. Αλλά θα συνεννοηθούμε χωρίςδικηγόρους. Κατάλαβες;»

Ο κυβερνήτης του αεροπλάνου συνέχιζε να κοιτάζει με τις κόρεςτων ματιών του διεσταλμένες να απορροφούν όσο περισσότερο φωςγινόταν και τη μικρότερη αχτίδα ελπίδας. Ο Τρουλς Μπέρντσεναναστέναξε. Ήλπιζε πως ό,τι έλεγε θα γινόταν κατανοητό.

«Ξέρεις τι είναι ένας “καύτης”, Σουλτς;» ρώτησε κι έκανε μιαμικρή παύση πριν απαντήσει ο ίδιος. «Είναι κάποιος πουκαταστρέφει αστυνομικές υποθέσεις. Διασφαλίζει ότι τααποδεικτικά στοιχεία καταστρέφονται ή χάνονται ή ότι γίνονταιδιάφορες παρατυπίες στις νομικές διαδικασίες, με αποτέλεσμα η


υπόθεση να μη φτάσει ποτέ στα δικαστήρια, ή ότι γίνονται διάφορακαθημερινά λάθη κατά τη διάρκεια των ερευνών, με αποτέλεσμα ούποπτος ν’ αφεθεί ελεύθερος. Καταλαβαίνεις τι σου λέω;»

Ο Σουλτς ανοιγόκλεισε τα μάτια του δυο φορές. Κι έγνεψεκαταφατικά, αργά αργά.

«Σούπερ» είπε ο Μπέρντσεν. «Η κατάσταση έχει ως εξής: είμαστεκι οι δυο μας σ’ ελεύθερη πτώση κι έχουμε μόνο ένα αλεξίπτωτο.Πήδηξα από το αεροπλάνο για να σε πιάσω, αλλά πρέπει με τη σειράσου να μ’ εμπιστευθείς εκατό τοις εκατό. Αλλιώς θα φάμε κι οι δυοτα μούτρα μας. Κατανοητό;»

Ανοιγοκλείσιμο ματιών. Προφανώς όχι.«Ήταν κάποτε ένας γερμανός αστυνομικός, κι αυτός “καύτης”.

Δούλευε για μια συμμορία Αλβανών Κοσοβάρων που έφερνανηρωίνη μέσω Βαλκανίων. Τα ναρκωτικά μεταφέρονταν με φορτηγάαπό τις φυτείες οπίου στο Αφγανιστάν στην Τουρκία κι ύστερα,μέσω της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στο Άμστερνταμ, απ’ όπου οιΑλβανοί τα περνούσαν στη Σκανδιναβία. Πολλά σύνορα, πολλέςδωροδοκίες. Ένας από αυτούς που δωροδοκούνταν ήταν κι αυτός οκαύτης. Και μια μέρα, πιάνουν έναν νεαρό Αλβανό Κοσοβάρο μ’ένα ντεπόζιτο πετρελαίου γεμάτο όπιο· δεν είχε καν τυλίξει τουςσβόλους, τους είχε ρίξει απλώς κατευθείαν μες στο πετρέλαιο. Τονέκλεισαν στο κρατητήριο και την ίδια μέρα οι Αλβανοί Κοσοβάροιεπικοινώνησαν με τον γερμανό καύτη. Αυτός επισκέφθηκε τοννεαρό, του εξήγησε ότι ήταν καύτης κι ότι μπορούσε να ηρεμήσειπια, αυτός ήταν εκεί, θα τα κανόνιζε όλα. Ο καύτης τού είπε ότι θαεπέστρεφε την επομένη και θα του εξηγούσε τι να πει στηναστυνομία. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ο μικρός ήταν να κρατήσειτο στόμα του κλειστό. Έλα μου όμως που πρώτη φορά τον έπιαναντον μικρό στα πράσα... δεν είχε ξαναμπεί ποτέ του στη στενή. Θα’χε ακούσει ιστορίες κι ιστορίες για το ότι δεν πρέπει να σκύβεις ναπιάσεις το σαπούνι στα ντους και τέτοια... Εν πάση περιπτώσει, μετην πρώτη ανάκριση που του έκαναν, ο μικρός έλιωσε σαν παγωτό


στον ήλιο και κάρφωσε και τον καύτη ελπίζοντας να τύχει ευνοϊκήςμεταχείρισης από τον δικαστή. Το λοιπόν. Η αστυνομία έβαλε ένακρυφό μικρόφωνο στο κελί για να μαζέψει αδιαμφισβήτητα στοιχείαγια τον καύτη. Αλλά ο καύτης, ο διεφθαρμένος αστυνομικός, δενφάνηκε στο ραντεβού. Τον βρήκαν έξι μήνες αργότερα, κομματάκια,σ’ ένα λιβάδι με τουλίπες. Εγώ δεν είμαι από χωριό, αλλά μου ’χουνπει ότι το ανθρώπινο σώμα είναι καλό λίπασμα».

Ο Μπέρντσεν σταμάτησε και κοίταξε τον πιλότο, περιμένοντας τησυνήθη ερώτηση.

Ο πιλότος είχε τεντώσει την πλάτη του και είχε ξαναβρεί λίγο τοχρώμα του. Ύστερα από λίγο, ξερόβηξε και καθάρισε τον λαιμό του:«Γιατί... ε... τον καύτη; Δεν τους κάρφωσε αυτός».

«Γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη, Σουλτς. Μόνο αναγκαίες λύσεις σεπρακτικά προβλήματα. Ο καύτης που η δουλειά του ήταν νακαταστρέψει τα στοιχεία είχε γίνει με τη σειρά του αποδεικτικόστοιχείο. Τον είχαν ξεσκεπάσει και, αν τον έπιανε η Αστυνομία, θατους οδηγούσε στους Αλβανούς Κοσοβάρους. Δεν ήταν μέρος τηςφαμίλιας, ήταν ένας απλός, πουλημένος μπάτσος. Κι άρα ήτανλογικό να τον ξαποστείλουν. Ξέροντας βέβαια ότι η Αστυνομία δενθα σκοτωνόταν να ασχοληθεί με τον φόνο του συγκεκριμένουαστυνομικού. Γιατί να το κάνει; Ο καύτης είχε τιμωρηθεί και ηΑστυνομία δεν είχε καμία όρεξη να ξεκινήσει μια έρευνα που θαοδηγούσε στην αποκάλυψη κρουσμάτων διαφθοράς στο Σώμα.Συμφωνείς;»

Ο Σουλτς δεν απάντησε.Ο Μπέρντσεν έσκυψε προς το μέρος του. Η φωνή του χαμήλωσε,

μα το πάθος της αυξήθηκε. «Δεν γουστάρω να με βρουν ανάμεσαστις τουλίπες, Σουλτς. Η μόνη λύση είναι να εμπιστευθούμε ο έναςτον άλλο. Ένα αλεξίπτωτο έχουμε. Καταλαβαίνεις;»

Ο πιλότος ξερόβηξε. «Και τι συνέβη στον νεαρό Αλβανό;Μειώθηκε η ποινή του;»

«Δεν το ξέρω. Τον βρήκαν κρεμασμένο στο κελί του πρινDigitalised By Jah®

προλάβει η υπόθεση να πάρει τον δρόμο για τα δικαστήρια. Κάποιοςτου είχε λιώσει το κεφάλι στον γάντζο για τα ρούχα».

Το πρόσωπο του κυβερνήτη ξαναχλώμιασε μεμιάς.«Πάρε βαθιές ανάσες, Σουλτς» είπε ο Τρουλς Μπέρντσεν. Αυτό

ακριβώς γούσταρε στη δουλειά του: την αίσθηση ότι, επιτέλους,αυτός είχε τον έλεγχο.

Ο Σουλτς έγειρε προς τα πίσω κι ακούμπησε το κεφάλι του στοντοίχο. Έκλεισε τα μάτια του. «Κι αν αρνηθώ τη βοήθειά σου καιυποκριθούμε ότι δεν ήρθες ποτέ να με βρεις;»

«Δεν γίνεται. Ο εργοδότης μας δεν σε θέλει στο δικαστήριο».«Άρα δεν έχω επιλογή, αυτό μου λες».Ο Μπέρντσεν χαμογέλασε. Και ξεστόμισε την αγαπημένη του

φράση: «Σουλτς, η επιλογή είναι μια πολυτέλεια που έχεις χάσει εδώκαι πολύ καιρό».

Το στάδιο Βάλε Χόβιν. Μια μικρή όαση από μπετόν σε μια έρημοαπό πράσινο γρασίδι, σημύδες, κήπους και παρτέρια με λουλούδια.Τον χειμώνα ο στίβος χρησιμοποιούνταν ως παγοδρόμιο, τοκαλοκαίρι ως χώρος συναυλιών, τις περισσότερες φορές γιαδεινόσαυρους όπως οι Rolling Stones, o Prince και ο BruceSpringsteen. Μια φορά, η Ράκελ τον είχε πείσει να πάνε μαζί ν’ακούσουν τους U2, παρόλο που στον Χάρι άρεσαν πάντα τα κλαμπκαι απεχθανόταν τις συναυλίες. Αργότερα, η Ράκελ τον πείραζε,λέγοντάς του ότι ήταν ένας κρυπτοφονταμενταλιστής σε ό,τι αφοράτη μουσική.

Τον περισσότερο καιρό όμως, το Βάλε Χόβιν έστεκε όπως τώρα:έρημο και σάπιο, σαν εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο το οποίοκατασκεύαζε παρωχημένα προϊόντα. Οι ωραιότερες αναμνήσεις πουείχε ο Χάρι από το στάδιο ήταν οι προπονήσεις του Όλεγκ πάνωστον πάγο. Καθόταν και τον παρακολουθούσε να βάζει τα δυνατάτου, να παλεύει, να αποτυγχάνει, ν’ αποτυγχάνει ξανά. Κι ύστερα να


επιτυγχάνει. Όχι τίποτα το φοβερό: ένα καινούργιο προσωπικόρεκόρ ή τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα του αθλητικού συλλόγουγια παιδιά της ηλικίας του. Αρκετό όμως ώστε να κάνει την ανόητηκαρδιά του Χάρι να φουσκώνει από περηφάνια, τόσο που οαστυνομικός έπρεπε να το παίζει κουλ για να μη φέρει κανέναν απότους δυο τους σε δύσκολη θέση. «Ε, Όλεγκ. Καθόλου άσχημα δεντα πήγες».

Ο Χάρι κοίταξε τριγύρω του. Ούτε ψυχή μες στο σκοτάδι. Έβαλετο κλειδί στην κλειδαριά των αποδυτηρίων κάτω από τις κερκίδες.Μέσα, τα πάντα είχαν παραμείνει απαράλλαχτα, μόνο λίγο πιοφθαρμένα. Το πάτωμα ήταν γεμάτο σκουπίδια. Ήταν φανερό ότικανείς δεν είχε μπει εδώ μέσα για πάρα πολύ καιρό. Ένα μέρος γιανα απομονώνεσαι. Ο Χάρι προχώρησε κατά μήκος των μεταλλικώνντουλαπιών. Τα περισσότερα ήταν ξεκλείδωτα. Βρήκε αυτό πουέψαχνε: ένα λουκέτο Άμπους.

Έβαλε την άκρη του κλειδιού στο οδοντωτό άνοιγμα κι έσπρωξε.Το κλειδί δεν έμπαινε. Σκατά.

Ο Χάρι έκανε μεταβολή. Άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθείστη σειρά με τα ντουλάπια. Σταμάτησε. Κοίταξε το προηγούμενολόκερ. Κι άλλο λουκέτο Άμπους. Και πάνω στην πράσινη μπογιάήταν χαραγμένο ένα κεφαλαίο «Ο».

Το πρώτο πράγμα που είδε ο Χάρι όταν άνοιξε το ντουλάπι ήταντα πέδιλα του Όλεγκ. Οι επιμήκεις, λεπτές λεπίδες είχαν κάτι σανκόκκινη σκουριά πάνω τους.

Στην εσωτερική πλευρά της πόρτας του σιδερένιου ντουλαπιού,κολλημένες πάνω στις σχισμές εξαερισμού, δύο φωτογραφίες. Δύοοικογενειακές φωτογραφίες. Η μία έδειχνε πέντε πρόσωπα. Δυο απότα παιδιά και οι γονείς −υπέθεσε ο Χάρι− του ήταν άγνωστα. Μααναγνώρισε το τρίτο παιδί. Γιατί το είχε δει σε άλλες φωτογραφίες.Φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος.

Αυτή η ομορφιά. Ήταν ο Γκούστο Χάνσεν.Ο Χάρι αναρωτήθηκε αν έφταιγε η τόση ομορφιά του, αν ήταν


αυτή που σ’ έκανε να νιώθεις ότι ο Γκούστο Χάνσεν δεν ανήκε σεαυτήν την εικόνα. Ή, για την ακρίβεια, σε αυτήν την οικογένεια.

Το ίδιο, παραδόξως, ίσχυε και για τον ψηλό, ξανθό άνδρα πουστεκόταν πίσω από τη γυναίκα με τα μαύρα μαλλιά και τον γιο της,στη δεύτερη φωτογραφία. Είχε τραβηχτεί μια φθινοπωρινή μέρααρκετά χρόνια πριν. Είχαν πάει για περίπατο στον λόφο τουΧολμενκόλεν, μέσα στις πορτοκαλιές φυλλωσιές, και η Ράκελ είχετοποθετήσει τη φωτογραφική της μηχανή πάνω σε έναν βράχο καιείχε πατήσει τον χρονοδιακόπτη.

Ήταν πραγματικά αυτός; Ο Χάρι δεν μπορούσε να θυμηθεί τονεαυτό του με τόσο ευγενικά χαρακτηριστικά.

Τα μάτια της Ράκελ έλαμπαν κι ο Χάρι φαντάστηκε ν’ ακούει ξανάτο γέλιο της, αυτό το γέλιο που αγαπούσε, που δεν το βαριόταν ποτέτου, που προσπαθούσε πάντα να το ανασύρει από τη μνήμη του. Καιμε άλλους γελούσε η Ράκελ, μα όταν ήταν με τον Όλεγκ και μαζίτου το γέλιο της είχε άλλη χροιά, μια χροιά που προοριζόταν μόνογια εκείνον και τον Όλεγκ.

Ο Χάρι έψαξε και στο υπόλοιπο ντουλάπι.Βρήκε ένα λευκό πουλόβερ με μπλε μπορντούρα. Δεν ήταν του

στιλ του Όλεγκ: ο μικρός προτιμούσε κοντά μπουφάν και μαύρακοντομάνικα με το σήμα των Slayer ή των Slipknot. Το έφερε στημύτη του και το μύρισε: αχνό άρωμα, γυναικείο. Στο ράφι πάνω απότο κεφάλι του υπήρχε μια πλαστική σακούλα. Την άνοιξε. Τουκόπηκε για λίγο η ανάσα. Ήταν τα σύνεργα ενός τοξικομανούς: δύοσύριγγες, ένα κουτάλι, ένα λάστιχο, αναπτήρας και βαμβάκι. Τομόνο που έλειπε ήταν τα ναρκωτικά. Ο Χάρι έκανε να ξαναβάλει τησακούλα στη θέση της όταν εντόπισε κάτι. Μία μπλούζακαταχωνιασμένη πίσω πίσω. Ερυθρόλευκη. Την έβγαλε έξω. Ήτανμια ποδοσφαιρική φανέλα μ’ ένα λογότυπο στο στήθος: FlyEmirates. Μια φανέλα της Άρσεναλ.

Ξανακοίταξε τη φωτογραφία με τον Όλεγκ. Ο μικρός γελούσε.Γελούσε σαν να πίστευε, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, ότι οι τρεις


άνθρωποι της φωτογραφίας συμφωνούσαν πως αισθάνοντανυπέροχα, πως όλα θα πήγαιναν καλά, πως έτσι ήθελαν να είναι ταπράγματα. Γιατί λοιπόν εκτροχιάστηκαν τα πάντα; Γιατί ο άνδραςπου οδηγούσε βγήκε εκτός δρόμου;

Έτσι όπως έλεγες ψέματα ότι και καλά θα βρισκόσουν πάνταδίπλα μας.

Ο Χάρι ξεκόλλησε τις φωτογραφίες και τις έχωσε στην εσωτερικήτσέπη του σακακιού του.

Όταν βγήκε έξω, ο ήλιος έδυε πίσω από τη γέφυρα του Ούλερν.


Δ

8

εν με βλέπεις που αιμορραγώ, μπαμπά; Αιμορραγώ το κακόσου αίμα. Και το δικό σου αίμα, Όλεγκ. Για σένα θα ’πρεπε να

χτυπούν οι καμπάνες της εκκλησίας. Σε καταριέμαι, καταριέμαι τημέρα που σε γνώρισα. Είχες πάει σε μια συναυλία στο Σπέκτρουμ,στους Judas Priest. Εγώ χαζολογούσα εκεί γύρω και μπερδεύτηκαμε το πλήθος που έβγαινε έξω.

«Γαμάτη μπλούζα!» σου είπα. «Πού τη βρήκες;»Με κοίταξες παράξενα. «Στο Άμστερνταμ».«Είδες τους Judas Priest στο Άμστερνταμ;»«Ναι, γιατί;»Δεν ήξερα τίποτα για τους Judas Priest, είχα όμως τσεκάρει ότι

ήταν ολόκληρο γκρουπ κι όχι κάποιος τύπος, κι ότι το όνομα τουτραγουδιστή τους ήταν Ρομπ κάτι.

«Και γαμώ! Οι Priest είναι γαμάτοι».Μαζεύτηκες για μια στιγμή και με κοίταξες καλά καλά. Απόλυτα

συγκεντρωμένος, σαν αρπακτικό που είχε μυριστεί κάτι: κάποιονκίνδυνο, κάποιο θήραμα, έναν αντίπαλο. Ή −στη δική σουπερίπτωση− μία πιθανή αδελφή ψυχή. Γιατί κουβαλούσες τημοναξιά σου σαν υγρό, βαρύ αδιάβροχο, Όλεγκ. Περπατούσεςσκυφτός, σέρνοντας τα πόδια σου. Κι εγώ σε διάλεξα ακριβώς γι’


αυτή τη μοναξιά σου. Σου ’πα ότι θα σε κερνούσα μια κόκα κόλα ανμου έλεγες για τη συναυλία στο Άμστερνταμ.

Κι έτσι μου μίλησες για τους Judas Priest, για τη συναυλία τουςστο Χάινεκεν Μιούζικ Χολ δυο χρόνια πριν, για τους δυο φίλους σταδεκαοχτώ και δεκαεννιά που είχαν αυτοπυροβοληθεί επειδή είχανακούσει έναν δίσκο των Priest που περιείχε το υποσυνείδητο μήνυμα«Κάν’ το». Μόνο που ο ένας επέζησε. Οι Priest ήταν χεβιμεταλάδες,είχαν περάσει κι απ’ το σπιντ μέταλ. Και είκοσι λεπτά αργότερα,είκοσι λεπτά μονολόγου για τον θάνατο και τους γκοθ, σκέφτηκα ότιείχε έρθει επιτέλους η ώρα να μιλήσουμε για μεθαμφεταμίνη.

«Τι λες, Όλεγκ; Κάνουμε μια βόλτα στα ουράνια; Να γιορτάσουμετο γεγονός ότι συναντήθηκαν δυο αδελφές ψυχές;»

«Τι εννοείς;»«Ξέρω κάτι κουλ τύπους που θα πάνε να καπνίσουν διάφορα στο

πάρκο».«Σοβαρά;» Δύσπιστος.«Τίποτα βαρύ, λίγο πάγο μόνο».«Δεν κάνω τέτοια, σόρι».«Ε, μην ανησυχείς! Ούτε εγώ κάνω τέτοια. Έλα, μια πίπα θα

καπνίσουμε. Εσύ κι εγώ. Πραγματικό πάγο, όχι σκόνες καιμαλακίες. Σαν τον Ρομπ».

Ο Όλεγκ σταμάτησε με τη γουλιά μισή. «Τον Ρομπ;»«Ναι».«Τον Ρομπ Χάλφορντ;»«Ναι. O τεχνικός του αγόραζε απ’ τον τύπο που θα πάω να

ψωνίσω κι εγώ τώρα. Έχεις καθόλου χρήματα;»Το είπα τόσο αθώα, τόσο απλά και σταράτα, που το σοβαρό του

βλέμμα δεν έδειξε ίχνος υποψίας όταν καρφώθηκε πάνω μου. «ΟΡομπ Χάλφορντ φουμάρει πάγο;»

Ξεφούρνισε τις πεντακόσιες κορόνες που του ζήτησα. Του είπα ναπεριμένει, σηκώθηκα κι έφυγα. Κατέβηκα στη γέφυρα Βάτερλαν.Έστριψα δεξιά κι εξαφανίστηκα απ’ το οπτικό του πεδίο. Πέρασα


τον δρόμο και περπάτησα τα τριακόσια μέτρα μέχρι τον ΚεντρικόΣιδηροδρομικό Σταθμό μέσα σε λίγα λεπτά, σκεφτόμενος ότι αυτήήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπα τον γαμίδη τον ΌλεγκΦάουκε.

Μόνο όταν καθόμουν στο τούνελ κάτω από τις αποβάθρες, με μιαπίπα στο στόμα, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν είχαν τελειώσει. Δενείχαν καλά καλά αρχίσει. Στάθηκε από πάνω μου δίχως να πει λέξη.Ακούμπησε στον τοίχο και γλίστρησε δίπλα μου. Άπλωσε το χέρι του.Του έδωσα την πίπα. Εκείνος ρούφηξε, έβηξε κι άπλωσε το άλλο τουχέρι. «Τα ρέστα».

Κι έτσι δημιουργήθηκε το δίδυμο Γκούστο-Όλεγκ. Κάθε μέρα, όταντελείωνε από την αποθήκη του καταστήματος εργαλείων, όπουδούλευε για το καλοκαίρι, κατεβαίναμε στο κέντρο, στα πάρκα,πλενόμασταν στο βρόμικο νερό του πάρκου Μιντελάντερ καιχαζεύαμε τους εργάτες που έχτιζαν τη νέα πόλη γύρω από το κτίριοτης Όπερας.

Κουβεντιάζαμε για το τι θα κάναμε, τι θα γινόμασταν, για τα μέρηπου θα πηγαίναμε, καπνίζοντας και σνιφάροντας ό,τι μπορούσαμενα αγοράσουμε με τα λεφτά από τη δουλειά του.

Του μίλησα για τον θετό μου πατέρα, που με πέταξε έξω επειδή μουτην είχε πέσει η μητριά μου. Κι εσύ, Όλεγκ, μου μίλησες για έναντύπο που έβγαινε με τη μάνα σου, έναν μπάτσο που τον έλεγαν Χάρικι έλεγες ότι ήταν «κορυφαίος». Από εκείνους τους τύπους πουμπορεί κανείς να εμπιστεύεται. Αλλά κάτι είχε πάει στραβά. Μεταξύεκείνου και της μάνας σου, πρώτα. Κι ύστερα είχες, λέει, αναμειχθείσε μια από τις υποθέσεις του, μια υπόθεση δολοφονίας. Και τότεήταν που η μάνα σου κι εσύ μετακομίσατε στο Άμστερνταμ. Σουαπάντησα ότι ο τύπος ήταν σίγουρα κορυφαίος, αλλά πολύ μπανάλαυτή η έκφραση, ρε παιδί μου. Κι εσύ μου είπες ότι το «γαμίδης»ήταν ακόμα πιο άσχετο κι ότι η λέξη ήταν «γαμιόλης» κι ότι ακόμακι αυτό ήταν παιδιάστικο. Και γιατί μιλούσα πια τόσο μάγκικα; Δενήμουν καν απ’ το ανατολικό Όσλο. Κι εγώ απάντησα ότι γούσταρα


υπερβολές, ότι έδινα έτσι έμφαση σ’ αυτά που έλεγα, κι ότι το«γαμίδης» ήταν τόσο λάθος, που ήταν σωστό. Κι ο Όλεγκ με κοίταξεκαι είπε ότι εγώ ήμουν τόσο λάθος, που ήμουν σωστός. Κι ο ήλιοςέλαμπε κι εγώ νόμιζα ότι αυτό ήταν το ωραιότερο πράγμα που είχεπει ποτέ κανείς για μένα.

Καθόμασταν και ζητιανεύαμε στην οδό Καρλ Γιοχάν για τηνπλάκα μας. Εγώ έκλεψα ένα σκέιτμπορντ από την πλατεία μπροστάστο Δημαρχείο και το αντάλλαξα με σπιντ μπροστά απ’ τονΣιδηροδρομικό μισή ώρα αργότερα. Παίρναμε το πλοίο για τοΧουβεντόγια, κολυμπούσαμε και κλέβαμε μπιρόνια. Κάτιγκομενάκια με κάλεσαν στο σκάφος του μπαμπά τους· εσύ πήδηξεςαπ’ το κατάρτι κι ίσα ίσα που δεν έφαγες τα μούτρα σου στοκατάστρωμα. Πήραμε το τραμ για το Έκεμπαρ, να δούμε τοηλιοβασίλεμα, κι ήταν το Κύπελλο Νορβηγίας· πετύχαμε έναναπαρηγόρητο προπονητή ποδοσφαίρου από τον βορρά, που μεγλυκοκοίταζε, κι εγώ του είπα ότι θα του έπαιρνα πίπα για έναχιλιάρικο. Το ξεφούρνισε το παραδάκι μια χαρά κι εγώ περίμεναώσπου το παντελόνι του να κατέβει μέχρι τους αστραγάλους πριν τηνκάνω κανονικότατα. Και μετά μου είπες ότι ο τύπος φαινόταν«χαμένος» κι είχε γυρίσει σ’ εσένα, λες κι ήθελε να σε παρακαλέσεινα κάνεις εσύ τη δουλειά. Χριστέ μου, πώς γελάσαμε!

Εκείνο το καλοκαίρι έμοιαζε ατέλειωτο. Κι ύστερα τελείωσε.Ξοδέψαμε τον τελευταίο σου μισθό σε τσιγαριλίκια και φυσούσαμετον καπνό προς τον άδειο νυχτερινό ουρανό. Είπες ότι θα γύριζεςστο σχολείο, θα έπαιρνες πρώτους βαθμούς και θα σπούδαζεςνομική, σαν τη μάνα σου. Κι ότι μετά θα έμπαινες στη γαμίδω τηνΑστυνομική Ακαδημία! Ξεραθήκαμε τόσο πολύ στα γέλια, πουκλαίγαμε.

Αλλά όταν άρχισε το σχολείο σ’ έβλεπα όλο και λιγότερο. Έμενεςψηλά, στο Χολμενκόλεν, με τη μάνα σου, ενώ εγώ κοιμόμουν κάθεβράδυ σ’ ένα στρώμα στο δωμάτιο που έκαναν πρόβες κάτιμουσικοί· μου είχαν πει ότι μπορούσα να κοιμάμαι εκεί εφόσον


φυλούσα και τα όργανά τους και την κοπανούσα όταν τζάμαραν.Οπότε σ’ άφησα κι εγώ, σκεφτόμενος ότι ήσουν μια χαρά πίσω στησυνηθισμένη σου ζωούλα. Και τότε περίπου ήταν που άρχισα κι εγώνα πουλάω.

Κατά τύχη μού συνέβη. Είχα αρμέξει μια τύπισσα με την οποίαέμενα μαζί και βγήκα για τον Σταθμό να βρω τον Τούτου να τονρωτήσω αν είχε πάγο. Ο Τούτου ήταν λίγο κεκές και δουλάκι τουΌντιν, του αφεντικού των Λος Λόμπος στο Άλναμπρου. Είχε πάρει τ’όνομά του από εκείνη τη φορά που ο Όντιν έπρεπε να ξεπλύνει μιαβαλίτσα χρήματα και τον έστειλε σ’ ένα κρατικό πρακτορείοστοιχημάτων στην Ιταλία για να στοιχηματίσει σ’ έναν αγώνα πουήξερε ότι ήταν σικέ. Ο Όντιν είχε δώσει οδηγίες στον Τούτου πώς ναπει δύο-μηδέν, «του-ζίροου», αλλά ο Τούτου ήταν τόσο νευρικός καικεκέδιζε τόσο πολύ προσπαθώντας να στοιχηματίσει, που οπράκτορας άκουσε μόνο «του-του» κι αυτό έγραψε στο δελτίο. Δέκαλεπτά πριν από τη λήξη οι γηπεδούχοι προηγούνταν, φυσικά, 2-0 καιτα πάντα ήταν μέλι γάλα. Εκτός από τον Τούτου, που είχε κοιτάξειτο δελτίο του και μόλις συνειδητοποίησε ότι είχε ποντάρει στο του-του: 2-2. Ήξερε ότι ο Όντιν θα του τσάκιζε τα γόνατα. Γουστάρει νατσακίζει γόνατα ο Όντιν. Κοίτα να δεις όμως. Στον πάγκο τωνφιλοξενουμένων ήταν ένας Πολωνός που τα ιταλικά του ήταν εξίσουχάλια με τ’ αγγλικά του Τούτου. Και δεν είχε καταλάβει ότι οαγώνας ήταν στημένος. Όταν ο προπονητής τον έβαλε λοιπόν στοπαιχνίδι, ο Πολωνός έπαιξε όπως νόμιζε ότι τον είχαν πληρώσει ναπαίξει: κι έβαλε γκολ. Δυο φορές. Ο Τούτου σώθηκε. Αλλά ότανπροσγειώθηκε στο Όσλο εκείνο το βράδυ και πήγε κατευθείαν ναμοιραστεί την καλή του τύχη με τον Όντιν, εκείνη στέρεψε. Άρχισε ναεξιστορεί τι συνέβη και πώς είχε κάνει λάθος κι είχε βάλει ταχρήματα στο λάθος αποτέλεσμα και από την ένταση κεκέδιζε τόσοπολύ, που ο Όντιν έχασε την υπομονή του, άρπαξε ένα ρεβόλβερ απόένα συρτάρι και –ανατροπή νούμερο τρία!− πυροβόλησε τον Τούτουστο γόνατο πολύ πριν προλάβει να του εξηγήσει εκείνος τι συνέβη με


τον Πολωνό.Τέλος πάντων. Εκείνη τη μέρα στον Σιδηροδρομικό, ο Τούτου μού

είπε ότι δεν υπήρχε άλλος π-π-πάγος κι ότι θα έπ-π-πρεπε ναβολευτώ με σκόνη. Ήταν και φτηνότερη. Και τα δύο μεθαμφεταμίνηείναι, αλλά δεν την αντέχω τη σκόνη. Ο πάγος είναι αυτά τα ωραίακομματάκια κρύσταλλο που σου τρελαίνουν το μυαλό, ενώ αυτή ηκίτρινη σκατόσκονη που βρίσκεις στο Όσλο μπορεί να έχει μέσαμπέικιν πάουντερ, ζάχαρη, ασπιρίνη, βιταμίνη Β12 και του παπά ταγένια. Ή, για τους γνώστες, αναλγητικά σε σκόνη, με γεύση απόσπιντάκι. Αλλά εγώ αγόρασα ό,τι είχε και δεν είχε, κερδίζοντας κιέκπτωση, και μου ’μεναν και λεφτά για αμφεταμίνη. Και μιας και οιαμφεταμίνες είναι υγιεινή διατροφή σε σχέση με τη μεθ, απλώςαργούν να δράσουν λίγο, σνίφαρα λίγο σπιντ, έβαλα κι άλλο μπέικινπάουντερ στη μεθ που πήρα από τον Τούτου και πήγα και τηνπούλησα στην Πλάτα με καταπληκτικό κέρδος.

Την επομένη πήγα γραμμή στον Τούτου κι έκανα τα ίδια, και κάτιπαραπάνω. Σνίφαρα λίγο, αραίωσα το υπόλοιπο και το πούλησα.Την επομένη, τα ίδια. Του είπα ότι θα έπαιρνα κι άλλο αν μου έκανεπίστωση, αλλά εκείνος απλώς γέλασε. Όταν επέστρεψα για τέταρτησυνεχόμενη μέρα, ο Τούτου είπε ότι το αφεντικό του σκέφτηκε πωςέπ-π-πρεπε να γίνεται η όλη δουλειά πιο οργανωμ-μ-μένα. Με είχανδει να πουλάω και τους άρεσε. Εάν πουλούσα δυο παρτίδες τηνημέρα, αυτό σήμαινε πέντε χιλιάρικα στην τσέπη. Κι έτσι έγινα κιεγώ βαποράκι για τον Όντιν και τους Λος Λόμπος. Έπαιρνα τοεμπόρευμα το πρωί από τον Τούτου και του επέστρεφα τιςεισπράξεις κι ό,τι περίσσευε στις πέντε το απόγευμα. Πρωινήβάρδια. Δεν περίσσεψε ποτέ τίποτα.

Για τρεις βδομάδες όλα πήγαιναν τζάμι. Μια Τετάρτη, στηναποβάθρα του Βιπετάνγκεν, είχα ήδη πουλήσει δυο παρτίδες, οιτσέπες μου ήταν γεμάτες χρήμα κι η μύτη μου γεμάτη σπιντ, ότανξαφνικά δεν έβρισκα κανέναν λόγο να πάω να συναντήσω τονΤούτου στον Σταθμό. Αντιθέτως, του έστειλα μήνυμα στο κινητό ότι


πήγαινα διακοπές και πήδηξα στο πρώτο πλοίο για Δανία. Tιςπαθαίνεις κάτι τέτοιες απώλειες συγκρότησης όταν κάνεις συνέχειασπιντάκια για πολύ καιρό.

Γυρνώντας πίσω, άκουσα φήμες ότι μ’ έψαχνε ο Όντιν. Κι ηαλήθεια είναι ότι χέστηκα λίγο πάνω μου, ξέροντας και πώςαπέκτησε ο Τούτου το παρατσούκλι του. Έτσι κράτησα κι εγώχαμηλό προφίλ, περνώντας τις μέρες χαζεύοντας στην Γκρουνερλέκακαι περιμένοντας τη Μέρα της Κρίσεως. Αλλά ο Όντιν φαίνεται ότιείχε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από ένα βαποράκι που τουχρωστούσε κάτι χιλιάρικα. Είχε ανταγωνισμό. «Τον Άνδρα από τοΝτουμπάι». Όχι στην αγορά του σπιντ, αλλά στην αγορά τηςηρωίνης, η οποία ήταν το σημαντικότερο κομμάτι των επιχειρήσεωντων Λος Λόμπος. Μερικοί είπαν ότι οι τύποι ήταν Λευκορώσοι,άλλοι Λιθουανοί. Κάποιος άλλος είπε ότι ήταν ένας Νορβηγόςπακιστανικής καταγωγής. Όλοι συμφωνούσαν όμως ότι επρόκειτογια επαγγελματίες, ότι δεν φοβόντουσαν κανέναν κι ότι καλύτερα ναμάθουν όσο πιο πολλά γινόταν για δαύτους.

Σκατοφθινόπωρο ήταν.Είχα μείνει στον άσο για αρκετό καιρό. Δεν είχα δουλειά κι

έπρεπε να περνώ απαρατήρητος. Βρήκα έναν αγοραστή για ταμουσικά όργανα του γκρουπ στην Μπισπεγκάτα: είχε έρθει να τα δει,τον έπεισα ότι ήταν δικά μου, τι σκατά, εκεί πέρα ζούσα! Το ζήτημαήταν να βρούμε μια ώρα να έρθει να τα πάρει. Και τότε, σανάγγελος απ’ τον ουρανό, εμφανίστηκε η Ιρένε. Η καλή μου Ιρένε μετις φακίδες της. Ήταν ένα πρωινό του Οκτώβρη κι είχα δουλειά μεκάτι τύπους στο πάρκο Σοφίενμπεργκ όταν να σου κι η Ιρένε, μεδάκρυα ευτυχίας να τρέχουν σχεδόν από τα μάτια της. Τη ρώτησα ανείχε χρήματα κι εκείνη μου έδειξε μια πιστωτική κάρτα. Ήταν τουπατέρα της, του Ρολφ. Πήγαμε στο κοντινότερο αυτόματο μηχάνημακι αδειάσαμε τον λογαριασμό του. Στην αρχή η Ιρένε δεν ήθελε νατο κάνουμε, αλλά όταν της εξήγησα ότι εξαρτιόταν η ζωή μου απόδαύτο κατάλαβε ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Πήγαμε στο Ουλίμπεν,


φάγαμε και ήπιαμε, αγοράσαμε κάτι γραμμάρια σπιντ και γυρίσαμεστο διαμέρισμα της Μπισπεγκάτα. Μου είπε ότι είχε τσακωθεί με τημάνα της. Έμεινε εκείνο το βράδυ μ’ εμένα. Την επόμενη μέρα τηνπήρα μαζί μου στον Σταθμό. Ο Τούτου ήταν καθισμένος στη μηχανήτου − δερμάτινο με το κεφάλι ενός λύκου ραμμένο στην πλάτη·μουσάκι, μπαντάνα πειρατική στο κεφάλι και τατουάζ που έβγαιναναπό τον γιακά του. Παρ’ όλα αυτά, έκανε μπαμ πως ήταν γαμίδηςλακές. Ήταν έτοιμος να πεταχτεί και ν’ αρχίσει να με κυνηγάει, ότανσυνειδητοποίησε ότι ερχόμουν προς το μέρος του. Του έδωσα ταείκοσι χιλιάρικα που χρωστούσα κι άλλα πέντε, ως τόκο. Τονευχαρίστησα που μου δάνεισε τα χρήματα για τις διακοπές μου.Εξέφρασα την επιθυμία να ξαναρχίσουμε απ’ το μηδέν. Ο Τούτουπήρε τηλέφωνο τον Όντιν χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τηνΙρένε. Κατάλαβα τι ήθελε. Από πάνω μέχρι κάτω την κοιτούσε. Αχκαημένη, όμορφη και χλωμή Ιρένε...

«Ο Όντιν λέει ότι θέλει π-π-π-πέντε ακόμα» είπε ο Τούτου. «Ανόχι, έχω διαταγές να σε σπ-π-πάσω στο ξ-ξ-ξ-ξ-ξ...» Πήρε μια βαθιάανάσα.

«Ξύλο» είπα.«Αυτή τη στιγμή» είπε ο Τούτου.«Εντάξει. Θα πουλήσω δυο παρτίδες για σένα σήμερα».«Θα πρέπει να τις π-π-π-πληρώσεις».«Έλα, αφού ξέρεις: θα τις πουλήσω μέσα σε δυο ώρες».Ο Τούτου με κοίταξε καλά καλά. Έγνεψε προς τη μεριά της Ιρένε,

που στεκόταν στα σκαλιά της πλατείας και περίμενε. «Κι εκ-εκ-εκείνη;»

«Θα με βοηθήσει».«Τα κ-κορίτσια είναι καλές στις π-π-πωλήσεις. Κάνει κι αυτή;»«Όχι ακόμη».«Κ-κ-κλέφτη» είπε ο Τούτου, σκάζοντάς μου ένα ξεδοντιάρικο

χαμόγελο.Μέτρησα τα λεφτά μου. Τα τελευταία μου. Πάντα τα τελευταία μου


ήταν. Αιμορραγούσαν.Μια βδομάδα αργότερα, στο Ελμ Στριτ Ροκ Καφέ, ένα αγόρι

σταμάτησε μπροστά στην Ιρένε και σ’ εμένα.«Ιρένε, από εδώ ο Όλεγκ» είπα, δίνοντας έναν πήδο και

κατεβαίνοντας από το τοιχάκι. «Όλεγκ, από εδώ η αδερφή μου ηΙρένε».

Και τον αγκάλιασα. Ένιωσα ότι δεν είχε κατεβάσει το κεφάλι του.Κοιτούσε πίσω από τον ώμο μου. Την Ιρένε. Κι ένιωσα την καρδιάτου να χοροπηδάει μέσα από το τζιν μπουφάν του.

Ο αξιωματικός Μπέρντσεν καθόταν με τα πόδια του πάνω στογραφείο και το ακουστικό του τηλεφώνου στο αυτί. Είχε πάρειτηλέφωνο στο αστυνομικό τμήμα του Λίλεστρομ, στην περιφέρειαΡομερίκε, και είχε συστηθεί ως Τόμας Λούντερ, βοηθόςεργαστηρίου στην Κρίπος. Ο αξιωματικός στην άλλη άκρη τηςγραμμής επιβεβαίωσε ότι μόλις είχαν λάβει την τσάντα πουυπέθεταν ότι περιείχε ηρωίνη από το αεροδρόμιο Γκαρντεμούεν. Τοπρωτόκολλο έλεγε ότι όλα τα κατασχεθέντα ναρκωτικά, απ’ όλη τηχώρα, στέλνονταν για έλεγχο στα εργαστήρια της Κρίπος στοΜπριν, στο Όσλο. Μία φορά την εβδομάδα, ένα βανάκι της Κρίποςόργωνε την ανατολική Νορβηγία και συνέλεγε ό,τι υπήρχε στατοπικά αστυνομικά τμήματα. Οι υπόλοιπες περιφέρειες έστελναν ταδικά τους στοιχεία με δικούς τους μεταφορείς.

«Καλώς» είπε ο Μπέρντσεν, παίζοντας με την ψεύτικη ταυτότηταπου είχε πάνω τη φωτογραφία και την υπογραφή του ΤόμαςΛούντερ κι έγραφε από κάτω Κρίπος. «Θα είμαι έτσι κι αλλιώς στοΛίλεστρομ, οπότε θα την πάρω εγώ την τσάντα για το εργαστήριοστο Μπριν. Θέλουμε να ελέγξουμε τόσο μεγάλη ποσότητα όσο πιογρήγορα γίνεται. Εντάξει, θα τα πούμε αύριο πρωί».

Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε έξω από το παράθυρο, προς τηνέα γειτονιά γύρω από την Μπιορβίκα, που υψωνόταν σιγά σιγά


προς τον ουρανό. Σκέφτηκε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες: τομέγεθος των βιδών, τα σπειρώματα των παξιμαδιών, την ποιότητατου κονιάματος, την ελαστικότητα του γυαλιού, όλα αυτά ταπράγματα που έπρεπε να γίνουν σωστά ώστε να λειτουργήσει τοσύνολο. Κι ένιωσε μια βαθιά ικανοποίηση. Γιατί λειτουργούσε.Αυτή η πόλη όντως λειτουργούσε.


Τ

9

α λεπτά και μακριά κλαδιά των πεύκων εξαφανίζονταν σανγυναικεία πόδια μέσα σε μια φούστα από πράσινο που έριχνε

τη φευγαλέα απογευματινή σκιά της στη χαλικόστρωτη είσοδο τουσπιτιού. Ο Χάρι στάθηκε στην άκρη του δρόμου παρατηρώντας τοσκοτεινό σπίτι και σφουγγίζοντας τον ιδρώτα του. Είχε ανέβει τηναπότομη πλαγιά πάνω από τη λίμνη Χολμεντάμεν. Τα κατάστικα μεμαύρους λεκέδες βαριά ξύλα που συνέθεταν το σπίτι έδιναν μιααίσθηση σταθερότητας κι ασφάλειας απέναντι στα ξωτικά και τηφύση. Κι όμως είχε αποδειχθεί λίγη. Τα γειτονικά σπίτια ήτανμεγάλες, άκομψες βίλες, που έμοιαζαν υπό μόνιμη επέκταση καιβελτίωση. Ο Έισταϊν −Ε, στον κατάλογο των επαφών του− έλεγε ότιόλη αυτή η μανία με το χτίσιμο με ολόκληρους κορμούς δέντρωνμαρτυρούσε τη λαχτάρα της μπουρζουαζίας για επιστροφή στηφύση, στη λιτότητα και στην υγιεινή ζωή. Μα ο Χάρι σε αυτούς τουςκορμούς έβλεπε αρρωστημένες, διεστραμμένες καταστάσεις: μιαοικογένεια πολιορκημένη από έναν στυγνό κατά συρροή δολοφόνο.Κι όμως εκείνη είχε διαλέξει να μην πουλήσει τελικά το σπίτι.

Ο Χάρι προχώρησε ως την εξώπορτα και χτύπησε το κουδούνι.Από το εσωτερικό ακούστηκαν βαριά βήματα. Κι ο Χάρι

συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να είχε πάρει πρώτα τηλέφωνο.Digitalised By Jah®

Η πόρτα άνοιξε.Ο άνδρας που στεκόταν εμπρός του είχε μια ξανθιά φράντζα −

στην ακμή της πρέπει να ήταν λαμπερή και υγιής και να είχεαποδειχθεί επωφελής, πείθοντάς τον πως, ακόμα κι όταν τονέπαιρναν τα χρόνια, η μαδημένη της εκδοχή θα συνέχιζε να τονκαθιστά ελκυστικό. Φορούσε ένα καλοσιδερωμένο, γαλάζιοπουκάμισο, που ο Χάρι υπέθεσε ότι είχε επίσης από τα νεανικά τουχρόνια.

«Μάλιστα;» είπε ο άνδρας. Το πρόσωπό του είχε μια ανοιχτή καιφιλική έκφραση, μάτια που έμοιαζαν να μην έχουν συναντήσει ποτέεχθρικό βλέμμα. Το πουκάμισό του είχε στην τσέπη του ραμμένοέναν μικροσκοπικό παίκτη του πόλο.

Ο Χάρι ένιωσε τον λαιμό του να στεγνώνει. Έριξε μια γρήγορηματιά στο όνομα κάτω από το κουδούνι.

Ράκελ Φάουκε.Κι όμως ο άνδρας με το γοητευτικό, αδύναμο πρόσωπο στεκόταν

στο άνοιγμα της πόρτας λες και το σπίτι τού ανήκε. Ο Χάρι ήξερεότι είχε αρκετές αξιοπρεπείς επιλογές με τις οποίες ν’ ανοίξει τησυζήτηση, αλλά αυτή που διάλεξε τελικά ήταν η εξής: «Εσύ ποιοςείσαι;».

Ο άνδρας έκανε έναν μορφασμό που ο Χάρι δεν είχε καταφέρειποτέ του να πετύχει: σούφρωσε τα φρύδια του χαμογελώντας. Ηέκφραση ενός ανώτερου που διασκεδάζει με την αναίδεια ενόςκατώτερού του.

«Μιας και βρίσκεστε εκτός του σπιτιού κι εγώ εντός, ίσως να ήτανσωστότερο να μου πείτε εσείς ποιος είστε. Και τι θέλετε».

«Μάλιστα» είπε ο Χάρι και χασμουρήθηκε δυνατά. Μπορεί ναέφταιγε και το τζετ λαγκ. «Έχω έρθει να μιλήσω στην κυρία τηςοποίας το όνομα αναγράφεται στο κουδούνι».

«Και είστε από...;»«Τους μάρτυρες του Ιεχωβά» είπε ο Χάρι, κοιτάζοντας το ρολόι

του.Digitalised By Jah®

Αμέσως ο άνδρας κοίταξε πίσω από την πλάτη του Χάρι για ναβρει τον αναμενόμενο δεύτερο άνδρα.

«Ονομάζομαι Χάρι κι έρχομαι από το Χονγκ Κονγκ. Η Ράκελ πούείναι;»

Ο άνδρας σήκωσε το ένα του φρύδι. «Ο γνωστός Χάρι;»«Μιας και τ’ όνομά μου είναι από τα λιγότερο δημοφιλή ονόματα

στη Νορβηγία τα τελευταία πενήντα χρόνια, θα έλεγα πως, ναι, εγώείμαι αυτός».

Ο άνδρας κοίταξε τον Χάρι με ανανεωμένη περιέργεια, γνέφονταςμε το κεφάλι του και μειδιώντας, λες και το μυαλό του αναμασούσετις πληροφορίες που είχε λάβει για το πρόσωπο μπροστά του. Δενέκανε όμως καμία κίνηση να φύγει από το άνοιγμα της πόρτας ή ν’απαντήσει στην ερώτηση του Χάρι.

«Λοιπόν;» είπε ο Χάρι, μεταφέροντας το βάρος του στο άλλο πόδι.«Θα της πω ότι περάσατε».Ο Χάρι ενέργησε πολύ γρήγορα. Ενστικτωδώς, σήκωσε το πόδι

του ψηλά, με τη σόλα κάθετα, αποφεύγοντας να βρει η πόρτα τημύτη του παπουτσιού του. Κάτι τέτοια τα είχε μάθει στην καινούργιατου δουλειά. Ο άνδρας κοίταξε πρώτα το πόδι κι ύστερα τον ίδιο τονΧάρι. Η συγκαταβατική έκφραση ανωτερότητας που είχε πριν απόλίγο είχε εξαφανιστεί. Κάτι πήγε να πει. Κάτι δηκτικό, κάτι που θαεπέβαλλε εκ νέου την τάξη, αλλά ο Χάρι ήξερε ότι δεν θα τολμούσεέχοντας δει στο πρόσωπο του αστυνομικού την έκφραση που έκανετους ανθρώπους ν’ αλλάξουν γνώμη.

«Πρέπει να...» είπε ο άνδρας. Και σταμάτησε. Ανοιγόκλεισε ταμάτια του. Ο Χάρι περίμενε. Να δει τη σύγχυση στο πρόσωπό του.Τον δισταγμό. Την υποχώρηση. Ο άνδρας ανοιγόκλεισε ξανά ταμάτια του. Ύστερα έβηξε. «Δεν είναι εδώ».

Ο Χάρι στάθηκε ακίνητος. Άφησε την ησυχία ν’ αντηχήσειτριγύρω. Δύο δευτερόλεπτα. Τρία.

«Ε.... εεε... δεν ξέρω πότε θα γυρίσει».Ούτε ένας μυς δεν σάλεψε στο πρόσωπο του Χάρι. Το πρόσωπο


του άλλου άνδρα άλλαζε συνεχώς, λες κι αποζητούσε μιακατάλληλη έκφραση για να κρυφτεί από πίσω της. Και κατέληξε εκείαπ’ όπου είχε αρχίσει: σε ύφος φιλικό.

«Με λένε Χανς Κρίστιαν. Ε... ζητώ συγγνώμη αν σε προσέβαλαπροηγουμένως. Αλλά δεχόμαστε συνεχώς τόσες περίεργεςερωτήσεις σχετικά με την υπόθεση, που το σημαντικότερο πια είναινα βρει κάπως η Ράκελ την ησυχία της. Εγώ είμαι ο δικηγόρος της».

«Ο δικηγόρος της;»«Ο δικηγόρος τους. Της Ράκελ και του Όλεγκ. Θες να περάσεις

μέσα;»Ο Χάρι κατένευσε.Στο τραπέζι της τραπεζαρίας υπήρχαν ντάνες από χαρτιά. Ο Χάρι

πλησίασε. Φάκελοι της υπόθεσης. Εκθέσεις. Το ύψος των χαρτιώνμαρτυρούσε ότι η υπόθεση είχε ερευνηθεί εξονυχιστικά.

«Μπορώ να ρωτήσω τι σε φέρνει μέχρι εδώ;» είπε ο ΧανςΚρίστιαν.

Ο Χάρι ξεφύλλισε τα διάφορα χαρτιά. Tεστ DNA. Μαρτυρίες.«Μπορείς;»

«Τι να μπορώ;»«Γιατί είσαι εδώ, Χανς Κρίστιαν; Δεν έχεις γραφείο να πας να

προετοιμάσεις την υπεράσπιση;»«Η Ράκελ θέλει να συμμετέχει όσο πιο πολύ γίνεται. Είναι κι η ίδια

δικηγόρος. Άκουσε, Χόλε. Ξέρω πολύ καλά ποιος είσαι και ξέρω ότικάποτε ήσουν ιδιαίτερα συνδεδεμένος με τη Ράκελ και τον Όλεγκ,αλλά...»

«Κι εσύ πώς συνδέεσαι μαζί τους;»«Εγώ;»«Ναι, μοιάζεις να έχεις αναλάβει τη μέριμνα για καθετί».Ο Χάρι αγνόησε τον τόνο της φωνής του, αν και ήξερε ότι είχε

προδοθεί, ότι ο άνδρας τον κοιτούσε τώρα έκπληκτος. Αν και ήξερεότι είχε χάσει πλέον το πάνω χέρι.

«Η Ράκελ κι εγώ είμαστε παλιοί φίλοι» είπε ο Χανς Κρίστιαν.Digitalised By Jah®

«Μεγάλωσα εδώ γύρω, ήμαστε συμφοιτητές και... ναι, αυτά. Ότανπερνάς τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου μαζί με κάποιον, ε, τέτοιοιδεσμοί δεν διαλύονται».

Ο Χάρι κατένευσε. Ήξερε ότι καλά θα έκανε να κρατούσε τοστόμα του κλειστό. Ήξερε πως ό,τι και να ’λεγε θα έκανε ταπράγματα χειρότερα.

«Χμ, περίεργο τότε που δεν άκουσα ποτέ τ’ όνομά σου όταν ηΡάκελ κι εγώ ήμαστε μαζί».

Ο Χανς Κρίστιαν δεν πρόλαβε ν’ απαντήσει. Άνοιξε η πόρτα. Κιεμφανίστηκε εκείνη.

Ο Χάρι ένιωσε σκληρά νύχια να τρυπούν την καρδιά του και νατην τραβάνε με βία.

Η φιγούρα της ήταν ολόιδια: λεπτή, στητή. Το πρόσωπο, ολόιδιο:στο σχήμα της καρδιάς, με δυο σκούρα καστανά μάτια και τομεγάλο στόμα που γελούσε γεμάτο ευχαρίστηση. Τα μαλλιά τηςσχεδόν ίδια: μακριά, ίσως έναν τόνο πιο ανοιχτά. Μα τα μάτια τηςήταν αλλαγμένα. Ήταν τα μάτια ενός κυνηγημένου ζώου,διεσταλμένα, άγρια. Σαν είδε τον Χάρι όμως, ήταν λες και κάτι απότα παλιά επανήλθε, κάτι από τον άνθρωπο που είχε κάποτε υπάρξει.Ή από αυτό που είχαν υπάρξει κάποτε οι δυο τους.

«Χάρι» είπε η Ράκελ. Και στον ήχο της φωνής της όλα επανήλθαν.Έκανε δύο μεγάλα βήματα και την έσφιξε στην αγκαλιά του. Η

μυρωδιά των μαλλιών της. Τα δάχτυλά της στην πλάτη του. Πρώτηεκείνη χαλάρωσε τα χέρια της. Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω και τηνκοίταξε.

«Καλά φαίνεσαι» της είπε.«Κι εσύ».«Ψεύτρα».Η Ράκελ χαμογέλασε στα πεταχτά. Τα μάτια της ήταν ήδη υγρά.Έμειναν να στέκονται έτσι, ο ένας απέναντι στον άλλο. Ο Χάρι την

άφησε να τον περιεργαστεί, να ρουφήξει τις εντυπώσεις: το παλιότου πρόσωπο με τη νέα του ουλή. «Χάρι» επανέλαβε εκείνη,


γέρνοντας το κεφάλι της προς το πλάι και γελώντας. Ένα δάκρυτρεμόπαιξε στις βλεφαρίδες της κι ύστερα κύλησε. Μια γραμμήσχηματίστηκε στο απαλό της δέρμα.

Κάπου μες στο δωμάτιο ένας άνδρας μ’ έναν παίκτη του πόλο στοστήθος έβηξε κι είπε ότι έπρεπε να πάει σε μια συνάντηση.

Κι έτσι έμειναν μόνοι.

Ενώ η Ράκελ έφτιαχνε καφέ, ο Χάρι είδε το βλέμμα της να εξετάζειτο μεταλλικό του δάχτυλο, μα κανείς τους δεν το σχολίασε. Υπήρχεμια σιωπηλή συμφωνία μεταξύ τους, ότι δεν θα ανέφεραν ποτέ ξανάτον Χιονάνθρωπο. Κι έτσι λοιπόν, καθισμένος στην καρέκλα τηςκουζίνας, ο Χάρι μίλησε για τη ζωή του στο Χονγκ Κονγκ. Της είπεόλα όσα μπορούσε να της πει· όλα όσα ήθελε να της πει. Ότιδούλευε ως «σύμβουλος οφειλετών» στους εκκρεμείςλογαριασμούς του Χέρμαν Κλούιτ κι ότι αυτό συνίστατο στο νασυναντάει πελάτες με αργοπορημένες πληρωμές και να τους βοηθάνα θυμηθούν τα χρέη τους με φιλικό τρόπο. Με λίγα λόγια, τουςσυμβούλευε να καταβάλουν τις οφειλές τους το συντομότεροδυνατόν. Το μοναδικό και ουσιαστικό του προσόν, εξήγησε ο Χάρι,ήταν ότι είχε ύψος 1.93, δίχως τα παπούτσια, φαρδιούς ώμους,κόκκινα μάτια και μια ολοκαίνουργια ουλή.

«Φιλικός, επαγγελματίας. Κουστούμι, γραβάτα, πολυεθνικές στοΧονγκ Κονγκ, την Ταϊβάν και τη Σαγκάη. Δωμάτια ξενοδοχείων μερουμ σέρβις. Ωραία γραφεία. Πολιτισμένες τράπεζες στο στιλ τωνελβετικών, μα με κινεζικό αέρα. Δυτικοπρεπείς χειραψίες κιανάλογες φιλοφρονήσεις. Και ασιατικά χαμόγελα. Οι περισσότεροιμας εξοφλούν την επόμενη μέρα. Ο Χέρμαν Κλούιτ μένειευχαριστημένος. Γενικά, καταλαβαινόμαστε».

Η Ράκελ σέρβιρε καφέ και στους δυο τους και κάθισε. Πήρε μιαβαθιά ανάσα:

«Εγώ βρήκα δουλειά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σταDigitalised By Jah®

γραφεία τους στο Άμστερνταμ. Νόμιζα ότι, αν φεύγαμε από αυτό τοσπίτι, από αυτήν την πόλη, απ’ όλη την προσοχή, από...»

Εμένα, σκέφτηκε ο Χάρι.«...τις αναμνήσεις, ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Και για λίγο καιρό

έτσι κι έγινε. Κι ύστερα, ξέσπασαν όλα. Στην αρχή είχε αυτήν τηνπαράλογη οργή. Όταν ήταν μικρός ο Όλεγκ δεν ύψωνε ποτέ τηφωνή του. Μπορεί να ήταν γκρινιάρης ναι, αλλά ποτέ δεν ήταν...έτσι. Άρχισε να με κατηγορεί ότι του κατέστρεψα τη ζωή παίρνοντάςτον μακριά από το Όσλο. Το έλεγε ξέροντας ότι δεν μπορούσα ναυπερασπιστώ τον εαυτό μου. Κι όταν άρχιζα να κλαίω, έκλαιγε κιεκείνος. Με ρωτούσε γιατί σε έδιωξα. Ενώ μας είχες σώσει από...από...»

Ο Χάρι έγνεψε με το κεφάλι του για να τη γλιτώσει απ’ το ναπροφέρει τ’ όνομά του.

«Άρχισε να γυρίζει αργά τα βράδια. Έλεγε ότι συναντούσε φίλους,αλλά αυτούς τους φίλους εγώ δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ. Μιαμέρα παραδέχθηκε ότι είχε πάει σ’ ένα καφέ στο Λαϊντσεπλάιν γιανα καπνίσει φούντα».

«Ποιο; Το Μπούλντογκ Πάλας που πάνε όλοι οι τουρίστες;»«Ναι. Κι εγώ σκέφτηκα τέλος πάντων, στο Άμστερνταμ είμαστε,

μπορεί αυτό να είναι μέρος της όλης φάσης. Αλλά φοβόμουνκιόλας. Ο πατέρας του... ξέρεις τώρα, τι να σου λέω».

Ο Χάρι κατένευσε. Τα αριστοκρατικά γονίδια του Όλεγκ, αυτά πουπήρε από τον πατέρα του. Μανία, θυμός και κατάθλιψη. Η χώρα τουΝτοστογιέφσκι.

«Περνούσε ώρες στο δωμάτιό του ακούγοντας μουσική. Βαριά,καταθλιπτικά πράγματα. Ξέρεις για τι πράγμα μιλάμε...»

Ο Χάρι συγκατάνευσε.«Αλλά και τους δίσκους σου άκουγε. Frank Zappa. Miles Davis.

Supergrass. Neil Young. Supersilent».Τα ονόματα βγήκαν τόσο αβίαστα, που ο Χάρι υποψιάστηκε ότι

παλιά κρυφάγουγε κι εκείνη.Digitalised By Jah®

«Και μια μέρα περνούσα με την ηλεκτρική το δωμάτιό του καιβρήκα δυο χαπάκια με χαμόγελα επάνω».

«Έκσταση;»Η Ράκελ έγνεψε καταφατικά. «Δυο μήνες μετά έστειλα αίτηση και

βρήκα δουλειά στο γραφείο του γενικού εισαγγελέα κι επιστρέψαμεεδώ».

«Στο ασφαλές κι αθώο Όσλο».Εκείνη ανασήκωσε απλώς τους ώμους της. «Ο Όλεγκ χρειαζόταν

μια αλλαγή. Μια καινούργια αρχή. Έτσι κι έγινε. Δεν είναι ο τύποςτου παιδιού που έχει πολλούς φίλους όπως ξέρεις, αλλά έκανε έναδυο καινούργια φιλαράκια και τα πήγαινε και καλά στο σχολείο,μέχρι που...» Η φωνή της έσπασε.

Ο Χάρι περίμενε. Ήπιε μια γουλιά καφέ. Ετοιμάστηκε ν’ ακούσεικαι τα υπόλοιπα.

«Έφευγε και δεν γυρνούσε για μέρες ολόκληρες. Δεν ήξερα τι νακάνω πια. Έκανε ό,τι του κατέβαινε. Πήρα τηλέφωνο την αστυνομία,ψυχολόγους, κοινωνιολόγους. Νομικά δεν ήταν ακόμη ενήλικας,αλλά κανείς δεν μπορούσε να επέμβει εφόσον δεν υπήρχαν στοιχείαγια κατάχρηση ουσιών ή άλλα αδικήματα. Ένιωθα εντελώςανήμπορη. Ποιος; Εγώ! Που πάντα νόμιζα ότι έφταιγαν οι γονείς,που πάντα είχα έτοιμες λύσεις για τα παιδιά των άλλων που έχαναντην μπάλα. Μη μένετε απαθείς, μην καταπιέζετε τα συναισθήματάσας! Αναλάβετε δράση!»

Ο Χάρι κοίταξε το χέρι της, δίπλα στο δικό του πάνω στο τραπέζι.Τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά της. Τις λεπτές φλεβίτσες στο λευκό τηςδέρμα, που συνήθως ήταν μαυρισμένο τέτοια εποχή, αρχέςφθινοπώρου. Δεν υπέκυψε στην παρόρμηση να βάλει το δικό τουπάνω στο δικό της. Κάτι τον εμπόδιζε. Ο Όλεγκ τον εμπόδιζε.

Η Ράκελ αναστέναξε.«Κατέβηκα λοιπόν κι εγώ στο κέντρο κι άρχισα να ψάχνω. Κάθε

βράδυ. Μέχρι που τον βρήκα. Στεκόταν σε μια γωνία τηςΤολμπουγκάτα και χάρηκε που με είδε. Μου είπε ότι ήταν


ευτυχισμένος. Ότι είχε βρει δουλειά κι ότι συγκατοικούσε με κάτιφίλους του. Ότι χρειαζόταν την ελευθερία του. Κι ότι δεν χρειαζόταννα κάνω τόσες ερωτήσεις. Ταξιδεύω, αυτό μου είπε. Όπως ταυπόλοιπα παιδιά από το Χολμενκόλεν, που είχαν φύγει για νακάνουν τον περίπλου του κόσμου, κάνοντας διάλειμμα ενός έτουςαπό το σχολείο. Έτσι κι αυτός· έκανε τον περίπλου του κόσμου στοκέντρο του Όσλο».

«Τι φορούσε;»«Τι εννοείς;»«Τίποτα. Για συνέχισε».«Μου είπε ότι θα γυρνούσε σπίτι σύντομα. Κι ότι θα τελείωνε το

λύκειο. Συμφωνήσαμε, λοιπόν, να έρθει να φάμε μαζί το μεσημέριτης Κυριακής».

«Και ήρθε;»«Ναι. Και όταν έφυγε, κατάλαβα ότι είχε τρυπώσει στο

υπνοδωμάτιό μου κι είχε κλέψει το κουτί με τα κοσμήματά μου». ΗΡάκελ πήρε μια βαθιά, τρεμάμενη ανάσα. «Μες στο κουτί ήταν καιτο δαχτυλίδι που μου είχες αγοράσει στο παζάρι του Βέστκαντ-Τόργκε».

«Στο Βέστκαντ-Τόργκε;»«Δεν θυμάσαι;»Το μυαλό του Χάρι άρχισε να τρέχει με ταχύτητα προς τα πίσω.

Έπεσε πάνω σε μερικές μαύρες τρύπες, διάφορες λευκές καικαταπιεσμένες μνήμες και κάτι μεγάλα κενά που τα είχε καταπιεί τοαλκοόλ. Αλλά και σε περιοχές γεμάτες χρώματα και υφή. Σαν τηνανάμνηση εκείνης της μέρας που είχαν περπατήσει στο παζάρι τουΒέστκαντ-Τόργκε. Ήταν κι ο Όλεγκ μαζί τους, ή δεν ήταν; Φυσικάκαι ήταν. Εκείνη η φωτογραφία. Ο χρονοδιακόπτης τηςφωτογραφικής μηχανής. Τα φθινοπωρινά φύλλα. Ή μήπως είχεμπερδέψει τις μέρες; Είχαν περιπλανηθεί από πάγκο σε πάγκο: παλιάπαιχνίδια, πιατικά, σκουριασμένα κουτιά πούρων, δίσκοι βινυλίουμε ή χωρίς τις θήκες τους, αναπτήρες. Κι ένα χρυσό δαχτυλίδι.


Του είχε φανεί τόσο μοναχικό μες στο παζάρι. Κι έτσι ο Χάρι τοαγόρασε και το φόρεσε στο δάχτυλό της. Για να βρει καινούργιοσπίτι, έτσι της είχε πει. Ή κάτι παρόμοιο. Κάτι επιπόλαιο που ήξερεπως η Ράκελ θα το ερμήνευε ως ντροπαλότητα, ως συγκαλυμμένηομολογία αγάπης. Και πιθανόν να ήταν ακριβώς αυτό. Εν πάσηπεριπτώσει, είχαν σκάσει κι οι δυο τους στα γέλια: για την κίνησητου Χάρι, για το δαχτυλίδι, για το γεγονός ότι κι οι δυο τους ήξερανπως ο άλλος ήξερε, για το ότι όλα ήταν εντάξει έτσι όπως ήταν. Όλαόσα ήθελαν και δεν ήθελαν συνάμα βρίσκονταν μέσα σ’ αυτό τοφτηνό, φθαρμένο δαχτυλίδι. Ένας όρκος ν’ αγαπούν ο ένας τονάλλο όσο πιο παθιασμένα μπορούσαν, όσο ακόμη άντεχαν, και ναχωρίσουν όταν χανόταν πια αυτή η αγάπη. Όταν τελικά έφυγε ηΡάκελ, ήταν για εντελώς διαφορετικούς λόγους βεβαίως. Για πολύκαλύτερους λόγους. Κι όμως, είχε κρατήσει το άκομψο καιφανταχτερό τους δαχτυλίδι, το είχε φυλάξει στο κουτί με τακοσμήματα της αυστριακής της μητέρας.

«Τι λες, βγαίνουμε για λίγο έξω, τώρα που είναι ακόμη μέρα;»ρώτησε η Ράκελ.

«Ναι» της ανταπέδωσε το χαμόγελο ο Χάρι. «Ας βγούμε».

Ανηφόρισαν τον στριφογυριστό δρόμο που έφτανε ως την κορυφήτου λόφου. Τα φυλλοβόλα δέντρα προς τ’ ανατολικά ήτανκατακόκκινα, σαν να ’χαν πιάσει φωτιά. Το φως στραφτάλιζε πάνωστο φιόρδ, κάνοντας το νερό να μοιάζει με χυμένο μέταλλο. Αλλάαυτό που συνάρπαζε τον Χάρι, ως συνήθως, ήταν τα χτιστά,κατασκευασμένα κομμάτια της πόλης. Το πόσο έμοιαζε μεμυρμηγκοφωλιά. Τα σπίτια της, τα πάρκα, οι δρόμοι κι οι γερανοίτης, τα πλοία στο λιμάνι, τα φώτα που είχαν αρχίσει ν’ ανάβουν εδώκι εκεί. Τα αυτοκίνητα και τα τρένα που διέσχιζαν το τοπίο. Τοσύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Και η ερώτηση πουρωτούν μόνο εκείνοι που έχουν τον χρόνο να σταματήσουν και να


περιεργαστούν τ’ απασχολημένα μυρμηγκάκια κάτω από τα πόδιατους: Γιατί;

«Ονειρεύομαι μια ζωή ήσυχη, γαλήνια» είπε η Ράκελ. «Τίποταπαραπάνω από αυτό. Εσύ; Τι ονειρεύεσαι;»

Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Ονειρεύομαι ότι βρίσκομαισ’ έναν στενό διάδρομο κι ότι πέφτει μια χιονοστιβάδα και μεκαταπλακώνει».

«Έλα, μωρέ Χάρι».«Τι θες να πω; Με ξέρεις με την κλειστοφοβία μου».«Ονειρευόμαστε αυτά που φοβόμαστε κι αυτά που επιθυμούμε.

Να εξαφανιστούμε, να θαφτούμε. Είναι κι αυτό ενός είδουςασφάλεια, δεν είναι;»

Ο Χάρι έχωσε τις χούφτες του ακόμα πιο βαθιά στις τσέπες του.«Ας πούμε απλώς πως πριν από τρία χρόνια βρέθηκα θαμμένοςκάτω από μία χιονοστιβάδα».

«Δηλαδή πήγες μέχρι το μακρινό Χονγκ Κονγκ και παρ’ όλα αυτάδεν ξέφυγες από τα φαντάσματά σου;»

«Α όχι» είπε ο Χάρι. «Το Χονγκ Κονγκ αραίωσε κατά πολύ τοπλήθος τους».

«Σοβαρά;»«Η αλήθεια είναι ότι μπορείς να ξεφύγεις από το παρελθόν, Ράκελ.

Η τέχνη του ν’ αντιμετωπίζεις τα φαντάσματά σου συνίσταται στονα τα κοιτάς στα ίσια αρκετή ώρα ώσπου να καταλάβεις ότι δεν είναιτίποτα παραπάνω από αυτό: φαντάσματα. Δίχως ζωή και δίχωςδύναμη».

«Μάλιστα» είπε η Ράκελ μ’ ένα ύφος που τον έκανε νασυνειδητοποιήσει ότι δεν της άρεσε η συζήτηση που είχαν ξεκινήσει.«Και για πες, από γυναίκες στη ζωή σου τι γίνεται;» Η ερώτησηβγήκε εύκολα· τόσο εύκολα, που ο Χάρι δεν την πίστεψε.

«Ε».«Πες μου».Είχε φορέσει τα γυαλιά ηλίου της. Δύσκολο να πει κανείς πόσα


πραγματικά ήθελε ν’ ακούσει. Ο Χάρι αποφάσισε να το ζυγίσει ωςεξής: πόσα είχε εκείνος όρεξη ν’ ακούσει με τη σειρά του.

«Ήταν Κινέζα».«Ήταν; Γιατί, πέθανε;» Του χαμογέλασε παιδιάστικα. Ο Χάρι

σκέφτηκε ότι μάλλον θα τις άντεχε τις αποκαλύψεις του. Θα τοπροτιμούσε όμως αν είχε δείξει λίγο περισσότερη ευαισθησία.

«Επιχειρηματίας στη Σαγκάη είναι. Έχει το δικό της guanxi, τοδικό της δίκτυο χρήσιμων διασυνδέσεων. Κι έναν πλούσιο,ηλικιωμένο σύζυγο. Κι όταν τη βολεύει, έχει κι εμένα».

«Με άλλα λόγια, εκμεταλλεύεσαι τη μανία της να φροντίζεισυνεχώς κάποιον».

«Δεν θα το έλεγα».«Όχι;»«Όχι. Απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα, σε συγκεκριμένο χώρο και

χρόνο. Και με συγκεκριμένο τρόπο. Της αρέσει...»«Αρκετά!» είπε η Ράκελ.Ο Χάρι χαμογέλασε πικρόχολα. «Ξέρεις πως πάντα είχα αδυναμία

στις γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν».«Είπα, αρκετά».«Μήνυμα ελήφθη».Συνέχισαν να περπατούν σιωπηλοί. Μέχρι που ο Χάρι αποφάσισε

επιτέλους να ξεστομίσει τις λέξεις που τόσην ώρα κρέμονταν πάνωαπ’ τα κεφάλια τους:

«Και τι συμβαίνει μ’ αυτόν τον τύπο, τον Χανς Κρίστιαν;».«Τον Χανς Κρίστιαν Σίμονσεν; Είναι ο δικηγόρος του Όλεγκ».«Δεν θυμάμαι να ’χω ακούσει ποτέ το όνομα Χανς Κρίστιαν

Σίμονσεν στο Ανθρωποκτονιών».«Είναι από εδώ γύρω. Ήμαστε μαζί στη Νομική. Εμφανίστηκε και

μας προσέφερε τις υπηρεσίες του».«Χμ. Κατάλαβα».Η Ράκελ γέλασε. «Θυμάμαι ότι μου είχε ζητήσει να βγούμε μια

δυο φορές όταν ήμαστε φοιτητές. Κι ήθελε να κάνουμε μαζίDigitalised By Jah®

μαθήματα χορού τζαζ».«Θεός φυλάξοι».Η Ράκελ ξαναγέλασε. Χριστέ μου, πόσο του είχε λείψει αυτό το

γέλιο.Τον σκούντηξε πειραχτικά. «Ξέρεις πως πάντα είχα αδυναμία

στους άνδρες που ξέρουν τι θέλουν».«Ναι, μάλιστα» είπε ο Χάρι. «Και τι ακριβώς έχουν κάνει όλοι

αυτοί οι άνδρες για σένα;»Εκείνη δεν απάντησε. Δεν χρειαζόταν. Απλώς έσμιξε τα μεγάλα

μαύρα της φρύδια, δημιουργώντας το αυλάκι που ο Χάρι συνήθιζενα χαϊδεύει απαλά κάθε φορά που εμφανιζόταν. «Καμιά φορά είναιπροτιμότερο να έχεις έναν δικηγόρο που σου είναι αφοσιωμένος,παρά έναν δικηγόρο που είναι τόσο έμπειρος ώστε να νομίζει ότιξέρει εξαρχής το αποτέλεσμα».

«Χμ. Εννοείς κάποιον που γνωρίζει ότι πρόκειται για χαμένηυπόθεση».

«Εννοείς ότι θα έπρεπε να είχα χρησιμοποιήσει κάποιον πουβρίσκεται χρόνια στο κουρμπέτι;»

«Ε, όσο να ’ναι, οι καλύτεροι από δαύτους είναι όντωςαφοσιωμένοι στους πελάτες τους».

«Μιλάμε για μικροϋπόθεση ναρκωτικών, Χάρι. Οι καλύτεροι απόδαύτους είναι απασχολημένοι με πολύκροτες υποθέσεις».

«Λοιπόν, τι έχει πει ο Όλεγκ στον αφοσιωμένο του δικηγόρο γιαό,τι συνέβη;»

Η Ράκελ ξεφύσηξε. «Ότι δεν θυμάται απολύτως τίποτα. Και πέραναυτού, δεν λέει κουβέντα για τίποτε άλλο».

«Και σ’ αυτό βασίζεται η όλη υπεράσπιση;»«Κοίταξε να δεις, ο Χανς Κρίστιαν είναι άριστος στον τομέα του.

Ξέρει πολύ καλά τι παίζεται. Έχει τους καλύτερους συμβούλους.Και δουλεύει νυχθημερόν. Πραγματικά».

«Με λίγα λόγια, εκμεταλλεύεσαι τη μανία του να φροντίζεισυνεχώς κάποιον;»


Αυτή τη φορά η Ράκελ δεν γέλασε. «Μάνα είμαι. Τα πράγματαείναι απλά: θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου».

Σταμάτησαν στις αρχές του δάσους και κάθισαν σε δυο κορμούςελάτων. Ο ήλιος βουτούσε ανάμεσα στις κορυφές των δέντρων προςτα δυτικά σαν ξεφούσκωτο μπαλόνι.

«Ξέρω για ποιον λόγο ήρθες» είπε η Ράκελ. «Αλλά ποιο ακριβώςείναι το σχέδιό σου;»

«Να βρω αν ο Όλεγκ είναι ένοχος πέραν πάσης αμφιβολίας».«Για ποιον λόγο;»Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Γιατί είμαι γεννημένος

ερευνητής. Γιατί έτσι είναι οργανωμένη αυτή η μυρμηγκοφωλιά μας.Γιατί κανείς δεν μπορεί να καταδικαστεί αν δεν είμαστε σίγουροι γιατην ενοχή του».

«Κι εσύ δεν είσαι;»«Όχι, δεν είμαι».«Και γι’ αυτό είσαι εδώ;»Οι σκιές των ελάτων έσκυψαν πάνω τους. Ο Χάρι ανατρίχιασε

μέσα στο λινό του κουστούμι. Ο θερμοστάτης του κορμιού του δενείχε ακόμη προσαρμοστεί στις 59.9 μοίρες βόρεια.

«Είναι πολύ περίεργο» είπε ο Χάρι «αλλά αδυνατώ να θυμηθώοτιδήποτε άλλο εκτός από αποσπασματικές εικόνες από τότε πουήμαστε μαζί. Κοιτάζω μια φωτογραφία και θυμάμαι. Θυμάμαι πωςήμαστε όπως μας δείχνει η φωτογραφία. Ακόμα κι αν ξέρω ότι δενείναι αλήθεια».

Την κοίταξε. Η Ράκελ καθόταν με το πιγούνι ακουμπισμένο στοένα της χέρι. Ο ήλιος έλαμπε στο συνοφρυωμένο βλέμμα της.

«Ίσως γι’ αυτό να τραβάμε και φωτογραφίες» συνέχισε ο Χάρι.«Για να έχουμε ψευδή στοιχεία που θα υποστηρίξουν τον ψευδήισχυρισμό ότι υπήρξαμε ευτυχισμένοι. Γιατί η σκέψη ότι δενυπήρξαμε ποτέ ευτυχείς, έστω και για μια μικρή περίοδο της ζωήςμας, μας είναι εντελώς ανυπόφορη. Οι μεγάλοι διατάσσουν ταπαιδιά να χαμογελούν στις φωτογραφίες, τ’ αναγκάζουν να πάρουν


μέρος σ’ αυτό το ψέμα, κι έτσι χαμογελάμε όλοι μας,υποκρινόμαστε ότι είμαστε ευτυχείς. Ο Όλεγκ όμως δεν μπορούσεποτέ να χαμογελάσει αν δεν ήταν πράγματι ευτυχισμένος, δενμπορούσε να πει ψέματα, δεν το είχε αυτό το χάρισμα». Ο Χάριγύρισε το πρόσωπό του προς τον ήλιο, ρούφηξε τις τελευταίεςαχτίνες που ξεχύνονταν σαν μακριά κίτρινα δάχτυλα ανάμεσα σταψηλότερα κλαδιά της κορυφογραμμής. «Βρήκα μια φωτογραφίατων τριών μας στο ντουλάπι του στο στάδιο του Βάλε Χόβιν. Καιξέρεις κάτι, Ράκελ; Χαμογελούσε».

Ο Χάρι κοίταξε με προσήλωση τα έλατα γύρω του. Το λιγοστόχρώμα που τους έμενε έσβησε γρήγορα και στέκονταν τώρα σανστοιχισμένες σιλουέτες μαυροφορεμένων φρουρών. Και τότε τηνάκουσε να πλησιάζει, ένιωσε το χέρι της κάτω από το μπράτσο του,το κεφάλι της στον ώμο του, το καυτό της μάγουλο μέσα από τολινό ύφασμα του σακακιού του· μύρισε το άρωμα των μαλλιών της.«Δεν έχω ανάγκη από φωτογραφίες για να μου θυμίζουν πόσοευτυχισμένοι ήμαστε, Χάρι».

«Χμ».«Ίσως τελικά να έμαθε από μόνος του πώς να λέει ψέματα.

Συμβαίνει σ’ όλους μας».Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά. Μία ριπή του ανέμου τον έκανε ν’

ανατριχιάσει. Πότε είχε μάθει να λέει ψέματα ο ίδιος; Μήπως ήταντότε που η Αδελφούλα του τον είχε ρωτήσει αν η μαμά μπορούσε νατους δει από τα ουράνια; Τόσο νωρίς; Γι’ αυτό του ήταν τόσοεύκολο να υποκριθεί ότι δεν είχε ιδέα τι έκανε ο Όλεγκ; Η χαμένηαθωότητα του Όλεγκ δεν συνίστατο στο ότι είχε μάθει να λέειψέματα, ούτε στο ότι είχε μάθει πώς να τρυπιέται με ηρωίνη ή πώςνα κλέβει τα κοσμήματα της μάνας του. Συνίστατο στο ότι είχεμάθει πώς να πουλάει ναρκωτικά δίχως ρίσκο και με εκπληκτικήαποτελεσματικότητα, ουσίες που κατέτρωγαν την ψυχή και διέλυαντο σώμα, στέλνοντας τον αγοραστή τους στην παγωμένη, υγρήκόλαση του εθισμού. Ακόμα κι αθώος να ήταν για τον φόνο του


Γκούστο, θα παρέμενε ένοχος. Τους έστελνε στα ουράνια. ΜέσωΝτουμπάι.

Fly Emirates.Το Ντουμπάι είναι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.Ούτε Άραβες ήταν μπλεγμένοι ούτε τίποτα. Μόνο βαποράκια με

φανέλες της Άρσεναλ, που πουλούσαν βιολίνη. Παραλάμβανανφανέλες κι οδηγίες μαζί: οδηγίες για το πώς μπορούσαν να πουλάνετα ναρκωτικά με τον καλύτερο τρόπο· ο ένας έχει τα λεφτά, ο άλλοςτο προϊόν. Μια τόσο κοινή κι όμως ξεχωριστή φανέλα, που έδειχνετι πουλούσαν και σε ποια οργάνωση ανήκαν. Όχι σε αυτές τιςεφήμερες συμμορίες που έτρωγαν πάντα τα μούτρα τους λόγω τηςαπληστίας, της βλακείας, της τεμπελιάς και της απερισκεψίας τους,αλλά σε μια οργάνωση που δεν έπαιρνε ανόητα ρίσκα, δεναποκάλυπτε τους χρηματοδότες της κι έμοιαζε να ’χει ακόμη τομονοπώλιο του νέου, αγαπημένου ναρκωτικού των τοξικομανών. Κιο Όλεγκ ήταν μέρος αυτής της οργάνωσης. Ο Χάρι δεν ήξερε καιπολλά από ποδόσφαιρο, αλλά ήταν σχεδόν σίγουρος ότι ο ΦανΠέρσι και ο Φάμπρεγκας ήταν παίκτες της Άρσεναλ. Και εκατό τοιςεκατό σίγουρος ότι κανείς οπαδός της Τότεναμ δεν θα καταδεχόταννα έχει φανέλα της Άρσεναλ αν δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος. Κάτιείχε προλάβει να του μάθει κι ο Όλεγκ από ποδόσφαιρο.

Ο Όλεγκ είχε λοιπόν έναν πάρα πολύ καλό λόγο να μη μιλάει ούτεστην αστυνομία ούτε στον Χάρι. Δούλευε για κάποιον ή για κάτι γιατο οποίο κανείς δεν γνώριζε τίποτα. Για κάποιον ή για κάτι πουβούλωνε τα στόματα όλων. Από εκεί έπρεπε ν’ αρχίσει ο Χάρι.

Η Ράκελ είχε ξεσπάσει σε κλάματα κι είχε χώσει το πρόσωπό τηςστον λαιμό του. Τα δάκρυά της ζέσταιναν το δέρμα του καθώςκυλούσαν μέσα από το σακάκι του, πάνω στο στέρνο, πάνω στηνκαρδιά του.

Το σκοτάδι γρήγορα κάλυψε τα πάντα.


Ο Σεργκέι ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, χαζεύοντας το ταβάνι.Τα δευτερόλεπτα περνούσαν αργά, ένα ένα.Αυτό ήταν το πιο βαρετό μέρος της υπόθεσης: η αναμονή. Άσε

που δεν ήταν σίγουρος ότι αυτό που περίμενε να συμβεί θασυνέβαινε όντως. Αν το αναγκαίο θα γινόταν τελικά ανάγκη. Δενείχε κοιμηθεί καλά. Είχε εφιάλτες. Κάποια στιγμή ένιωσε τηνανάγκη να μάθει στα σίγουρα. Πήρε λοιπόν τον Αντρέι τηλέφωνοκαι ζήτησε να μιλήσει στον Θείο του. Αλλά ο Αντρέι απάντησε ότι οαταμάν δεν ήταν εκεί. Αυτό μόνο.

Έτσι συνέβαινε πάντα με τον Θείο του. Για το μεγαλύτερο μέροςτης ζωής του, ο Σεργκέι δεν ήξερε καν ότι υπήρχε αυτός οάνθρωπος. Μόνο αφότου εμφανίστηκε ο ίδιος −ή μάλλον, o αρμένηςαχυράνθρωπός του− κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, άρχισε κιο Σεργκέι να ρωτάει από εδώ κι από εκεί για να μάθει. Ήτανχαρακτηριστικό το πόσο λίγα ήξεραν οι υπόλοιποι της οικογενείαςγια τον συγκεκριμένο Θείο. Ο Σεργκέι ανακάλυψε ότι είχε έρθει απότη Δύση κι είχε παντρευτεί κάποιαν από την οικογένειά του κάποιαστιγμή τη δεκαετία του 1950. Κάποιοι έλεγαν ότι καταγόταν από τηΛιθουανία, από μια οικογένεια κουλάκων, την τάξη των αγροτώνκαι γαιοκτημόνων που απελάθηκε από τον Στάλιν, κι ότι τους είχανστείλει στη Σιβηρία. Άλλοι έλεγαν ότι ανήκε σε μια μικρή ομάδαΜαρτύρων του Ιεχωβά που είχαν σταλεί στη Σιβηρία από τηΜολδαβία το 1951. Μια ηλικιωμένη θεία τού είπε πως, παρόλο που οεν λόγω Θείος ήταν ένας μορφωμένος, γλωσσικά ταλαντούχος καιευγενής άνδρας, είχε προσαρμοστεί μονομιάς στον απλό τρόπο ζωήςτους και είχε υιοθετήσει τις αρχαίες σιβηρικές παραδόσεις τωνΟύρκα λες κι ήταν δικές του. Κι ότι ήταν πιθανόν αυτή του ηικανότητα να προσαρμόζεται, μαζί με το εμφανές τουεπιχειρηματικό ταλέντο, που έπεισε τους υπόλοιπους να τον δεχτούνως αρχηγό τους. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ήτανεπικεφαλής ενός από τα πιο επικερδή δίκτυα λαθρεμπορίου στηνότια Σιβηρία. Είχε τόσο μεγάλη γκάμα επιχειρήσεων που τη


δεκαετία του ’80 ήταν πια αδύνατον στις Αρχές να κάνουν τα στραβάμάτια, παρ’ όλες τις δωροδοκίες. Ενώ η Σοβιετική Ένωση κατέρρεετριγύρω τους, η αστυνομία τούς την έπεσε με μια έφοδο τόσο βίαιηκαι αιματηρή, που ένας γείτονας που θυμόταν τον Θείο τηνπεριέγραψε περισσότερο σαν κεραυνοβόλο πόλεμο παρά σαν τοβαρύ χέρι του νόμου. Στην αρχή ακούστηκε ότι ο Θείος είχεσκοτωθεί. Υπήρχαν φήμες ότι τον είχε βρει μια σφαίρα στην πλάτηκι ότι η αστυνομία, φοβούμενη αντίποινα, είχε πετάξει στα κρυφά τοπτώμα του στον ποταμό Λένα. Ένας από τους αστυνομικούς είχεκλέψει τον σουγιά του κι αδυνατούσε να το βουλώσει από τηνπολλή περηφάνια του. Παρ’ όλα αυτά, έναν χρόνο αργότερα, οΘείος έδωσε σημάδια ζωής από τη Γαλλία. Διαμήνυσε ότι είχε φύγειγια να κρυφτεί και το μόνο που ήθελε να μάθει ήταν αν η γυναίκατου ήταν έγκυος. Η κοπέλα δεν ήταν και, κατόπιν τούτου, κανείς στοΤαγκίλ δεν ξανάμαθε νέα του για πολλά χρόνια ακόμα. Μέχρι πουπέθανε η σύζυγός του. Τότε ο Θείος επέστρεψε για την κηδεία της,είπε ο Πατέρας. Πλήρωσε τα πάντα. Και μια ορθόδοξη κηδεία μόνοφτηνή δεν είναι. Έδωσε επίσης λεφτά σε όποιον συγγενή της ταχρειαζόταν. Ο Πατέρας δεν ήταν μεταξύ αυτών, αλλά σε εκείνοναπευθύνθηκε όταν χρειάστηκε να μάθει πληροφορίες για τηνοικογένεια που άφηνε πίσω η γυναίκα του στο Ταγκίλ. Τότε ήτανπου γνώρισε και τον ανιψιό του, τον μικρό Σεργκέι. Το επόμενοπρωί, ο Θείος είχε εξαφανιστεί όσο παράξενα κι απότομα είχε κάνειτην εμφάνισή του. Τα χρόνια πέρασαν, ο Σεργκέι έγινε έφηβος,ύστερα ενήλικας, και οι περισσότεροι νόμιζαν ότι ο Θείος −τονοποίο θυμούνταν ως ηλικιωμένο ακόμα και τότε που είχε πάει στηΣιβηρία− είχε αναπαυθεί εις τόπον χλοερόν. Μα όταν ο Σεργκέισυνελήφθη για λαθρεμπόριο μαριχουάνας, έκανε την εμφάνισή τουένας άνδρας, ένας Αρμένης που αυτοσυστήθηκε ως αχυράνθρωποςτου Θείου του, καθάρισε την υπόθεση και κάλεσε τον Σεργκέι, μεεπίσημη πρόσκληση του Θείου του, στη Νορβηγία.

Ο Σεργκέι κοίταξε το ρολόι του. Και επιβεβαίωσε ότι είχανDigitalised By Jah®

περάσει ακριβώς δώδεκα λεπτά από την τελευταία φορά που είχε δειτην ώρα. Έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να τον φανταστεί.Τον αστυνομικό.

Παρεμπιπτόντως, υπήρχε μία ακόμα ενδιαφέρουσα λεπτομέρειαγύρω από τον υποτιθέμενο θάνατο του Θείου του: τον αστυνομικόπου είχε κλέψει το μαχαίρι του τον είχαν βρει λίγο αργότερα στηντάιγκα· ή μάλλον βρήκαν ό,τι είχε απομείνει από εκείνον· ταυπόλοιπα τα είχε κατασπαράξει κάποια αρκούδα.

Όταν το τηλέφωνο χτύπησε, είχε πέσει πια το σκοτάδι. Μέσα κιέξω.

Ήταν ο Αντρέι.


Ο

10

Τουρ Σουλτς ξεκλείδωσε την εξώπορτα του σπιτιού του,κοίταξε γύρω του στα σκοτεινά κι αφουγκράστηκε για λίγο

την πυκνή ησυχία. Κάθισε στον καναπέ δίχως ν’ ανοίξει το φως καιπερίμενε τον καθησυχαστικό βρυχηθμό του επόμενου αεροπλάνου.

Τον είχαν αφήσει ελεύθερο.Ένας άνδρας που του είχε συστηθεί ως επιθεωρητής είχε μπει στο

κελί του, είχε σκύψει μπροστά του και τον είχε ρωτήσει γιατί στονδιάολο είχε κρύψει άμυλο πατάτας στη βαλίτσα του.

«Άμυλο;»«Έτσι μας είπαν από την Κρίπος. Βρήκαν, λέει, άμυλο πατάτας».Ο Τουρ Σουλτς επανέλαβε τότε όσα είχε πρωτοπεί όταν τον

συνέλαβαν, τις προκάτ απαντήσεις που είχε για περιπτώσειςέκτακτης ανάγκης, πως δεν είχε ιδέα πώς βρέθηκε η πλαστικήσακούλα στη βαλίτσα του, πως δεν είχε ιδέα τι περιείχε.

«Λες ψέματα» του είχε πει ο επιθεωρητής. «Θα σεπαρακολουθούμε εφεξής».

Κι ύστερα είχε κρατήσει την πόρτα του κελιού ανοιχτή, γνέφοντάςτου πως ήταν ελεύθερος να φύγει.

Ένας διαπεραστικός ήχος γέμισε το άδειο, σκοτεινό δωμάτιο. ΟΤουρ πετάχτηκε όρθιος και ψηλαφώντας έφτασε μέχρι το τηλέφωνο


που ήταν σε μια ξύλινη καρέκλα δίπλα στον πάγκο με τα βάρη.Ήταν ο προϊστάμενός του. Τον ενημέρωσε ότι η εταιρεία τον

απομάκρυνε από διεθνείς προορισμούς μέχρι νεωτέρας και τοντοποθετούσε αποκλειστικά σε πτήσεις εσωτερικού.

Ο Τουρ ρώτησε γιατί.Το αφεντικό τον ενημέρωσε ότι είχε συγκληθεί συμβούλιο για να

συζητηθεί η όλη κατάσταση.«Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν γίνεται να σ’ έχουμε να πετάς σε

διεθνείς προορισμούς με όλες αυτές τις υποψίες γύρω από τοπρόσωπό σου».

«Και τότε γιατί δεν με απολύετε;»«Ε».«Τι ε;»«Αν σε απολύσουμε και το πάρουν χαμπάρι οι δημοσιογράφοι, θα

υποθέσουν ότι σε θεωρούμε ένοχο και αυτό θα ήταν βούτυρο στοψωμί τους... Δεν υπάρχει καμιά αιχμή εναντίον σου».

«Ενώ δεν με θεωρείτε ένοχο;»Μια στιγμή σιωπής πριν από την απάντηση.«Θα προκαλούσε τεράστια ζημιά στην εταιρεία αν έβγαινε

παραέξω ότι υποπτευόμασταν έναν από τους πιλότους μας γιαλαθρεμπόριο ναρκωτικών, δεν βρίσκεις;»

Υπήρχε αιχμή εναντίον του λοιπόν.Οι επόμενες λέξεις χάθηκαν μέσα στη βοή ενός Τουπόλεφ TU-154.Ο Τουρ κατέβασε το ακουστικό.Ψηλαφώντας, ξαναβρήκε τον καναπέ και κάθισε. Χάιδεψε με τα

δάχτυλά του την επιφάνεια του γυάλινου τραπεζιού: ξεραμένεςμύξες, σάλιο και κοκαΐνη. Και τώρα; Ποτό ή κόκα; Ή μήπως ποτόκαι κόκα;

Σηκώθηκε όρθιος. Το Τουπόλεφ πετούσε χαμηλά. Τα φώτα τουπλημμύρισαν το καθιστικό και, για μια στιγμή, ο Τουρ είδε τημορφή του ν’ αντανακλάται στο τζάμι.

Κι ύστερα ξανά σκοτάδι. Είχε προλάβει όμως να το δει· στα μάτιαDigitalised By Jah®

του. Κι ήξερε ότι θα το έβλεπε και στα μάτια των συναδέλφων του:την περιφρόνηση, την καταδίκη και, χειρότερα απ’ όλα, τον οίκτο.

Πτήσεις εσωτερικού. Θα σε παρακολουθούμε. I see you.Αν δεν μπορούσε να πετάξει πια στο εξωτερικό, δεν θα τους ήταν

πια χρήσιμος. Θα ήταν μονάχα παράγοντας ρίσκου· απελπισμένος,χρεωμένος κι εθισμένος στην κοκαΐνη. Ένας άνδρας υπόπαρακολούθηση από την αστυνομία, ένας άνδρας υπό πίεση. Δενγνώριζε πολλά γι’ αυτούς, ήταν όμως αρκετά ώστε να καταλάβει ότιμπορούσε να καταστρέψει την υποδομή που είχαν χτίσει. Θα έκανανό,τι έκριναν απαραίτητο. Ο Τουρ Σουλτς έπλεξε τις παλάμες του στοπίσω μέρος του κεφαλιού του και βόγκηξε δυνατά. Δεν ήτανγεννημένος για να πετάει πολεμικά αεροσκάφη. Το σκάφος του είχεαρχίσει τις περιδινήσεις κι η ψυχή του Τουρ δεν το ’λεγε ναανακτήσει τον έλεγχο: καθόταν απλώς και κοιτούσε τοπεριστρεφόμενο έδαφος να τον πλησιάζει ολοένα. Ξέροντας ότι ημοναδική του ελπίδα ήταν να θυσιάσει το αεροσκάφος. Έπρεπε ναενεργοποιήσει το εκτινασσόμενο κάθισμα. Να πηδήξει έξω. Τώρα.

Έπρεπε να βρει κάποιον πολύ υψηλά ιστάμενο στην αστυνομία,κάποιον που θα ήταν στα σίγουρα υπεράνω χρημάτων καιδιαφθοράς, υπεράνω ναρκοσυμμοριών. Έπρεπε να πάει στηνκορυφή.

Ναι, σκέφτηκε ο Τουρ Σουλτς. Εξέπνευσε κι ένιωσε τους μυς πουδεν είχε καταλάβει ότι ήταν σφιγμένοι να χαλαρώνουν. Θα πήγαινεστην κορυφή.

Πριν απ’ όλα, όμως, ένα ποτό.Και μια γραμμή κόκα.

Ο Χάρι πήρε το κλειδί του δωματίου του από τον ίδιο νεαρό στηρεσεψιόν.

Τον ευχαρίστησε κι ανέβηκε τα σκαλιά με μεγάλες δρασκελιές.Δεν είχε δει ούτε μία φανέλα της Άρσεναλ από τον σταθμό του


μετρό στο Εγκερτόργκε μέχρι το ξενοδοχείο Λεόν.Πλησιάζοντας προς το δωμάτιο 301, επιβράδυνε τον βηματισμό

του. Δύο από τις λάμπες του διαδρόμου είχαν καεί, κάνοντας τοσκοτάδι τόσο πυκνό, που ίσα ίσα διέκρινε τη χαραμάδα φωτός κάτωαπό την πόρτα του δωματίου του. Στο Χονγκ Κονγκ οι τιμές τουηλεκτρικού ήταν τόσο υψηλές, που είχε ξεχάσει την κακή νορβηγικήσυνήθειά του ν’ αφήνει τα φώτα ανοιχτά όταν έβγαινε από το σπίτι,αλλά δεν μπορούσε να είναι και εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι τοφως δεν το είχε ξεχάσει αναμμένο η καθαρίστρια. Αν είχε ξεχάσει τοφως, τότε είχε ξεχάσει να κλειδώσει και την πόρτα.

Ο Χάρι στάθηκε με το κλειδί στο δεξί του χέρι καθώς η πόρταάνοιξε από μόνη της. Η μοναδική λάμπα που κρεμόταν από τοταβάνι φώτιζε μια μοναχική φιγούρα. Στεκόταν με την πλάτη προςεκείνον, σκυμμένη πάνω από τη βαλίτσα του πάνω στο κρεβάτι.Καθώς η ανοιχτή πόρτα χτυπούσε στον τοίχο μ’ έναν μικρό γδούπο,η φιγούρα γύρισε ήρεμα κι ένας άνδρας με οβάλ αυλακωμένοπρόσωπο κοίταξε τον Χάρι με σκυλίσιο βλέμμα. Ήταν ψηλός καικαμπούρης, φορούσε ένα μακρύ παλτό, ένα μάλλινο πουλόβερ κιένα βρόμικο κολάρο πάστορα γύρω από τον λαιμό του. Τα μακριάαχτένιστα μαλλιά του χωρίζονταν στη μέση του προσώπου του κιαποκάλυπταν τα μεγαλύτερα μάτια που ο Χάρι είχε δει ποτέ του. Οάνδρας ήταν τουλάχιστον εβδομήντα ετών. Ήταν τόσο μα τόσοδιαφορετικοί, κι όμως η πρώτη εντύπωση του Χάρι ήταν πωςκοιτούσε τον αντικατοπτρισμό του.

«Τι σκατά νομίζεις ότι κάνεις;» ρώτησε ο Χάρι από τον διάδρομο.Διαδικασία ρουτίνας.

«Εσύ τι λες;» Η φωνή του ήταν πολύ πιο νεανική από το πρόσωπότου, μεταλλική, κι είχε αυτή την ιδιότυπη σουηδική χροιά πουαγαπούν, για κάποιον λόγο, τα σουηδικά χορευτικά συγκροτήματακαι οι ιεροκήρυκες. «Μπήκα να δω μήπως κι είχες τίποτα αξίας».Δεν ήταν η χροιά της φωνής του· μιλούσε όντως σουηδικά. Σήκωσεψηλά τα δυο του χέρια. Στο δεξί κρατούσε έναν διεθνή


μετασχηματιστή ηλεκτρικού ρεύματος, στο αριστερό μια έκδοσητσέπης του Αμερικανικού Ειδυλλίου του Φίλιπ Ροθ.

«Τίποτα δεν έχεις, ε;» Ο άνδρας πέταξε τα πράγματα πουκρατούσε πάνω στο κρεβάτι. Κοίταξε πρώτα μέσα στη βαλιτσούλακι ύστερα, με περιέργεια, τον Χάρι. «Ούτε καν μηχανή ξυρίσματος».

«Τι σκατά...» είπε ο Χάρι και, αγνοώντας τη γνωστή διαδικασία,μπήκε φουριόζος στο δωμάτιο κι έκλεισε με μανία το καπάκι τηςβαλίτσας.

«Ήρεμα, γιε μου» είπε ο άνδρας, σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά.«Μην το παίρνεις και προσωπικά. Είσαι νέος σ’ αυτά τα μέρη. Τοερώτημα είναι ποιος θα προλάβαινε να σε πρωτοκλέψει».

«Τι εννοείς ποιος; Εννοείς ότι...»Ο ηλικιωμένος άνδρας έτεινε το χέρι του. «Καλώς όρισες. Εγώ

είμαι ο Κάτο. Μένω στο 310».Ο Χάρι έριξε το βλέμμα του στο χέρι του αγνώστου, που έμοιαζε

με λιγδιασμένο ταψί.«Έλα τώρα» είπε ο Κάτο. «Τα χέρια μου είναι το μοναδικό μέρος

του σώματός μου που σου συστήνω να αγγίξεις».Ο Χάρι είπε κι αυτός τ’ όνομά του κι έσφιξε το χέρι του αγνώστου.

Ήταν αναπάντεχα μαλακό.«Χέρια παπά» είπε ο άνδρας, σε απάντηση των σκέψεών του.

«Έχεις τίποτα να πιούμε, Χάρι;»Ο Χάρι έγνεψε προς τη βαλίτσα και την ανοιχτή ντουλάπα. «Αφού

ξέρεις ήδη».«Ότι δεν έχεις τίποτα εδώ γύρω, ναι. Εννοώ επάνω σου. Στην

τσέπη του σακακιού σου, ας πούμε».Ο Χάρι έβγαλε από την τσέπη του ένα Game Boy και το πέταξε

πάνω στο κρεβάτι, μαζί με τα υπόλοιπα πράγματά του.Ο Κάτο έγειρε το κεφάλι του και στραβοκοίταξε τον Χάρι. Το αυτί

του δίπλωσε πάνω στον ώμο του. «Με το κουστούμι που φοράς, σεπέρασα για έναν από αυτούς τους τύπους που νοικιάζει δωμάτια μετην ώρα. Δεν κατάλαβα ότι μένεις εδώ. Και για να ’χουμε καλό


ρώτημα, τι κάνεις εδώ πέρα;»«Μάλλον εγώ πρέπει να σου κάνω αυτή την ερώτηση».Ο Κάτο ακούμπησε ένα χέρι στο μπράτσο του Χάρι και τον

κοίταξε στα ίσια. «Γιε μου» είπε με τη στεντόρεια φωνή του,χαϊδεύοντας το ύφασμα με τα δυο του δάχτυλα. «Τι ωραίο που είναιτο κουστούμι σου. Πόσο το πήρες;»

Ο Χάρι άνοιξε το στόμα του κάτι να πει, κάτι ανάμεσα σεαβροφροσύνη, απάντηση και απειλή. Αλλά συνειδητοποίησε ότι δενείχε νόημα... Παραιτήθηκε, λοιπόν, και χάρισε στον άνδρα έναπλατύ χαμόγελο.

Ο άνδρας χαμογέλασε κι αυτός.Σαν αντικατοπτρισμός.«Πρέπει να φύγω τώρα. Έχω δουλειά».«Τι δουλειά;»«Ορίστε! Ενδιαφέρεσαι λοιπόν και για τους υπόλοιπους θνητούς.

Η δουλειά μου είναι να διδάσκω τον Λόγο του Κυρίου στουςάμοιρους».

«Και πρέπει να το κάνεις τώρα;»«Το καθήκον δεν περιορίζεται σε εκκλησιαστικά ωράρια. Αντίο».Και με μια βαθιά υπόκλιση, ο άνδρας έκανε μεταβολή κι έφυγε.

Καθώς έβγαινε από την πόρτα, ο Χάρι είδε ένα από τα κλειστάπακέτα Camel του να εξέχει από την τσέπη του Κάτο. Έκλεισε τηνπόρτα πίσω του. Το δωμάτιο μύριζε ηλικιωμένο άνδρα και στάχτη.Πήγε στο παράθυρο και το έσπρωξε προς τα πάνω για ν’ ανοίξει. Οιήχοι της πόλης κατέκλυσαν μεμιάς το δωμάτιο: ο αχνός, σταθερόςβόμβος της κίνησης, μια τζαζ μελωδία από κάποιο ανοιχτόπαράθυρο, μια αστυνομική σειρήνα κάπου μακριά, κάποιος άτυχοςπου ούρλιαζε απ’ τον πόνο ανάμεσα στα σπίτια, ύστερα από τοσπάσιμο γυαλιού, ο αέρας που θρόιζε ανάμεσα στα ξερά φύλλα, τοκλικ κλακ από τα τακούνια κάποιας γυναίκας. Οι ήχοι του Όσλο.

Μια ανεπαίσθητη σχεδόν κίνηση τράβηξε την προσοχή του. Ηλάμψη από τη λάμπα του δρόμου έπεφτε πάνω στον κάδο των


σκουπιδιών, κι ο Χάρι ξεχώρισε το σχήμα μιας καφετιάς ουράς.Ένας αρουραίος καθόταν στην άκρη του κάδου κι είχε στρέψει τηστιλπνή του μουσούδα προς το μέρος του, μυρίζοντας τον αέρα. ΟΧάρι θυμήθηκε τα λόγια του συνετού αφεντικού του, ΧέρμανΚλούιτ, λόγια που ίσως ν’ αναφέρονταν και στη δουλειά του, ίσωςκι όχι: Οι αρουραίοι δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Κάνουν απλώςτη δουλειά τους.

Ήταν η χειρότερη εποχή του χειμώνα στο Όσλο· όταν το φιόρδ δενέχει παγώσει ακόμη κι οι αέρηδες φυσούν μανιασμένα στουςδρόμους της πόλης, κουβαλώντας αλμύρα και κρύο που περονιάζει.Στεκόμουν ως συνήθως στην Ντρόνινγκενς Γκάτε και πουλούσασπιντ, Στεζολίντ και Ροχιπνόλ. Χτυπούσα τα πόδια μου στο χώμα γιανα ξανανιώσω τα δάχτυλα των ποδιών μου. Είχα αρχίσει ν’αναρωτιέμαι αν έπρεπε να ξοδέψω τα κέρδη της ημέρας στιςπανάκριβες μπότες μάρκας Freelance που είχα δει στη βιτρίνα τωνκαταστημάτων Στέεν και Στρεμ. Ή μήπως ν’ αγόραζα πάγο; Τονπουλούσαν στην Πλάτα. Ίσως να μπορούσα να κλέψω λίγο σπιντ–σιγά μην το έπαιρνε χαμπάρι ο Τούτου– και ν’ αγόραζα έτσι τιςμπότες. Το ξανασκέφτηκα: καλύτερα να ’κλεβα τις μπότες και οΌντιν να έπαιρνε το σωστό μερτικό του. Τουλάχιστον ήμουν πολύκαλύτερα από τον Όλεγκ, που έπρεπε ν’ αρχίσει από το μηδέν,πουλώντας χασίς δίπλα στο ποτάμι λες κι ήταν σε παγωμένη κόλαση.Ο Τούτου του ’χε δώσει την πιάτσα κάτω από τη γέφυρα Νιμπρούα,όπου είχε ν’ ανταγωνιστεί διάφορους τύπους απ’ όλα τα γαμημέναμέρη του κόσμου. Παίζει και να ήταν ο μοναδικός πωλητής πουμιλούσε φαρσί τα νορβηγικά σε μια έκταση από τη γέφυρα Άνκερμέχρι το λιμάνι.

Λίγο πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο μ’ εμένα, είδα έναν τύπο με μιαφανέλα της Άρσεναλ. Τη θέση αυτή συνήθως την είχε ο Μπίσκεν,ένας σπυριάρης Νοτιονορβηγός που φορούσε κολάρο με καρφιά


γύρω από τον λαιμό του. Καινούργιο πρόσωπο, ίδια διαδικασία:Περίμενε πρώτα να μαζευτούν αρκετοί γύρω του. Για την ώρα,περίμεναν μόνο τρεις τύποι. Ένας θεός ξέρει τι σκατά φοβόντουσανοι υπόλοιποι. Οι μπάτσοι είχαν εγκαταλείψει την περιοχή, κι αντύχαινε να χώσουν μέσα κανένα βαποράκι, το έκαναν μόνο καιμόνο για τα μάτια του κόσμου, όταν κάποιος πολιτικός θυμόταν ν’ανοίξει το στόμα του.

Ένας τύπος ντυμένος λες και πήγαινε σε κηδεία πέρασε μπροστάαπό το γκρουπ. Τον είδα να γνέφει ανεπαίσθητα προς τη μεριά τηςφανέλας της Άρσεναλ· η φανέλα ανταποκρίθηκε. Ο τύπος ήρθε καιστάθηκε μπροστά μου. Φορούσε καμπαρντίνα Ferner Jacobsen,κουστουμάκι Ermengildo Zegna ενώ είχε χωρίστρα στο πλάι.Μεγαλόσωμος.

«Κάποιος θέλει να σε γνωρίσει» είπε στ’ αγγλικά μ’ ένα υπόκωφορωσικό γρύλισμα.

Σκέφτηκα ότι ήταν μια απ’ τα ίδια: είχε δει τη φάτσα μου, νόμιζεότι έκανα πιάτσα κι ήθελε μια πίπα ή το κωλαράκι μου. Και πρέπεινα το ομολογήσω πως μέρες σαν κι αυτή μου είχε περάσει από τομυαλό μήπως έπρεπε όντως ν’ αλλάξω επάγγελμα. Θα έμπαινα σεθερμαινόμενα αυτοκίνητα και θα είχα και τέσσερις φορέςπερισσότερα την ώρα.

«Νo, thanks» απάντησα κι εγώ.«Η σωστή απάντηση είναι “Yes, please”» είπε ο τύπος,

αρπάζοντάς με από το χέρι και πηγαίνοντάς με σχεδόν σηκωτό προςμια μαύρη λιμουζίνα που σταμάτησε εκείνη τη στιγμή μπροστά μας,δίπλα στο πεζοδρόμιο. Η πίσω πόρτα άνοιξε και, καταλαβαίνονταςότι δεν είχε νόημα ν’ αντισταθώ, άρχισα να σκέφτομαι πόσα να τουςχρεώσω. Καλύτερα να σε πληρώνουν και να σε βιάζουν παρά να σεβιάζουν τζάμπα.

Με χώσανε στο πίσω κάθισμα και η πόρτα έκλεισε μ’ έναν απαλό,πολυτελή γδούπο. Μέσα από τα παράθυρα, που απέξω μου είχανφανεί μαύρα κι αδιαπέραστα, είδα ότι κατευθυνόμασταν προς τα


δυτικά. Πίσω απ’ το τιμόνι καθόταν ένας τύπος με πολύ μικρόκεφάλι, αν αναλογιστεί κανείς τα πράγματα που έπρεπε ναχωρέσουν πάνω του: μια τεράστια μύτη, ένα λευκό στόμα άχειλοσαν του καρχαρία κι ένα ζευγάρι γουρλωτά μάτια που έμοιαζαν σαννα ’ταν κολλημένα στο πρόσωπό του με κόλλα στιγμής. Φορούσε κιαυτός κουστουμάκι κηδεία, είχε κι αυτός χωρίστρα. Με κοίταξεμέσα από τον καθρέφτη. «Οι πωλήσεις παν καλά, ε;» στα αγγλικά.

«Ποιες πωλήσεις, ρε μαλάκα;»Ο μικροσκοπικός άνδρας έγνεψε καταφατικά και μου χαμογέλασε.

Είχα ήδη αποφασίσει να μην τους κάνω έκπτωση χονδρικής, αλλάκοιτάζοντάς τον στα μάτια κατάλαβα ότι τελικά δεν ήθελαν εμένα.Κάτι άλλο ήθελαν, το οποίο αδυνατούσα να καταλάβω εκείνη τηστιγμή. Περάσαμε μπροστά από το Δημαρχείο. Την ΑμερικανικήΠρεσβεία. Τους Κήπους του Παλατιού. Προχωρήσαμε δυτικότερα.Περάσαμε την οδό Χιρκεβάιεν. Το κτίριο της ΝορβηγικήςΡαδιοτηλεόρασης. Κι ύστερα τα σπίτια των πλουσίων.

Κάποια στιγμή σταματήσαμε μπροστά σ’ ένα ξύλινο οίκημα πάνωσ’ έναν λόφο και οι πεθαμενατζήδες με συνόδευσαν έως την πύλη.Καθώς διασχίζαμε το χαλικόστρωτο μονοπάτι προς τη δρύινηεξώπορτα, κοίταξα τριγύρω. Το οικόπεδο είχε μέγεθος γηπέδουποδοσφαίρου κι ήταν γεμάτο μηλιές και αχλαδιές. Σε μια γωνιάυπήρχε μια υπερυψωμένη δεξαμενή νερού, σαν αυτές που έχουν στιςχώρες της ερήμου. Ένα διπλό γκαράζ με μεταλλικές μπάρες θύμιζετα αντίστοιχα των κρατικών οχημάτων εκτάκτου ανάγκης. Όλο τουπερθέαμα περικλειόταν από φράχτη ύψους τριών μέτρων. Είχα ήδηαρχίσει να ψυλλιάζομαι πού είχαμε καταλήξει: λιμουζίνες,καγκουροαγγλικά, «οι πωλήσεις παν καλά», μια βιλίτσα-φρούριο...

Στον χώρο υποδοχής, που ήταν μεγαλύτερος από δυο σουίτες, ο πιομεγαλόσωμος από τα δυο «κουστούμια» μ’ έψαξε απ’ την κορφή ωςτα νύχια. Ύστερα πήγε, μαζί με τον μικρότερο σε μια γωνία, σ’ ένατραπεζάκι με κόκκινη τσόχα. Ο τοίχος πίσω τους ήταν γεμάτοςεικονίσματα και σταυρούς. Έβγαλαν τα όπλα τους από τις θήκες


τους, τα άφησαν πάνω στην τσόχα κι ακούμπησαν έναν σταυρόπάνω σε κάθε όπλο. Ύστερα, ο ένας άνοιξε την πόρτα που οδηγούσεστο μεγάλο καθιστικό.

«Ο αταμάν» είπε και μου έγνεψε να περάσω.Ο γέρος πρέπει να ήταν εξίσου ηλικιωμένος με το δέρμα της

πολυθρόνας του. Γούρλωσα τα μάτια μου. Τα λιπόσαρκα δάχτυλάτου κρατούσαν ένα μαύρο τσιγάρο.

Από το τεράστιο τζάκι ακουγόταν ένα ζωηρό τρίξιμο και κοίταξανα βολευτώ όσο πιο κοντά του γινόταν, ώστε να ζεστάνω την πλάτημου. Το φως από τις φλόγες έγλειφε το λευκό μεταξωτό τουπουκάμισο και το γέρικο πρόσωπό του. Άφησε το τσιγάρο του καισήκωσε το χέρι του, λες και περίμενε να του φιλήσω το δαχτυλίδιπου φορούσε στον παράμεσό του· είχε πάνω ένα μεγάλο γαλάζιοπετράδι.

«Ζαφείρι από την Μπούρμα» είπε. «Έξι κόμμα έξι καράτια,τεσσερισήμισι χιλιάδες δολάρια το καράτι».

Είχε μια ανεπαίσθητη, ξενική προφορά στα νορβηγικά του. Δεν τηδιέκρινες εύκολα, αλλά υπήρχε. Από την Πολωνία ίσως; Τη Ρωσία;Κάτι ανατολικό τέλος πάντων.

«Πόσα;» είπε, ακουμπώντας το πιγούνι του πάνω στο δαχτυλίδι.Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω τι εννοούσε.«Λίγο κάτω από τριάντα χιλιάρικα» απάντησα.«Πόσο πιο κάτω;»Το σκέφτηκα. «Θα έλεγα γύρω στις είκοσι εννιά χιλιάδες

εφτακόσια».«Το δολάριο ΗΠΑ είναι πέντε κι ογδόντα τρεις κορόνες σήμερα».«Τότε γύρω στις εκατόν εβδομήντα χιλιάδες».Ο γέρος έγνεψε καταφατικά. «Μου είπαν ότι το ’χεις». Τα γέρικα

μάτια του έλαμπαν, πιο γαλανά κι απ’ το ζαφείρι της Μπούρμας.«Έχουν νιονιό» απάντησα.«Σ’ έχω δει εν δράσει. Έχεις να μάθεις πολλά ακόμα, αλλά

φαίνεται πως είσαι πιο έξυπνος από τους υπόλοιπους ηλίθιους.Digitalised By Jah®

Βλέπεις τον πελάτη και καταλαβαίνεις πόσα είναι διατεθειμένος ναπληρώσει».

Ανασήκωσα τους ώμους μου. Άραγε αυτός πόσα ήτανδιατεθειμένος να πληρώσει;

«Μου είπαν όμως κι ότι κλέβεις».«Μόνο όταν αξίζει τον κόπο».Ο γέρος έσκασε στα γέλια. Στην αρχή νόμιζα ότι τον έπιασε βήχας

βαθύς, λες κι είχε καρκίνο στους πνεύμονες. Δεν ήξερα· ήταν ηπρώτη φορά που τον συναντούσα. Απ’ τον λαιμό του βγήκε έναςβαθύς γουργουριστός ήχος, σαν εξάτμιση παλιάς ψαρότρατας. Κιύστερα με κάρφωσε με τα παγωμένα γαλανά εβραίικα μάτια του καιείπε με φωνή σοβαρή, λες και με πληροφορούσε για τον δεύτερονόμο του Νεύτωνα: «Τότε λοιπόν, μπορείς να υπολογίσεις εύκολακαι το εξής: Εάν με κλέψεις, θα σε σκοτώσω».

Η πλάτη μου είχε μουσκέψει απ’ τον ιδρώτα. Πίεσα τον εαυτό μουνα τον κοιτάξει στα ίσια. Ήταν λες και κοιτούσα την Ανταρκτική.Ένα τίποτα. Μια παγωμένη έρημο. Ήξερα όμως τι ήθελε. Πρώτονκαι κύριο: χρήματα.

«Για κάθε πενήντα γραμμάρια που πουλάς γι’ αυτούς, οιμοτοσικλετιστές σ’ αφήνουν να πουλάς και δέκα για την πάρτη σου.Με δεκαεφτά τοις εκατό. Για μένα θα πουλάς μόνο τα δικά μου καιθα πληρώνεσαι μετρητά. Δεκαπέντε τοις εκατό. Θα ’χεις τη δική σουγωνιά. Εσύ κι άλλοι δύο: ο ένας με τα χρήματα, ο άλλος με τοπροϊόν, ο τρίτος ψαράς. Εφτά τοις εκατό αυτός με το προϊόν, τρίατοις εκατό ο ψαράς. Οι λογαριασμοί θα κανονίζονται και θακλείνουν με τον Αντρέι τα μεσάνυχτα». Έγνεψε προς τη μεριά πουκαθόταν το μικρόσωμο «κουστούμι».

Δική μου γωνιά. Ψαράς. Λες και παίζαμε στο The Wire, στηντηλεόραση, φίλε.

«Έγινε» είπα. «Πάσαρε τη φανέλα».Ο γέρος χαμογέλασε σαν ερπετό και το χαμόγελό του μαρτυρούσε

τη θέση που είχα στην ιεραρχία. «Αυτά τα κανονίζει ο Αντρέι».Digitalised By Jah®

Συνεχίσαμε να μιλάμε. Ρώτησε για τους γονείς μου, τους φίλουςμου, αν είχα κάπου να μείνω. Του είπα ότι ζούσα με τη θετή μουαδελφή. Προσπάθησα να πω όσο λιγότερα ψέματα μπορούσα,διαισθανόμενος ότι ήξερε ήδη τις απαντήσεις. Μόνο μια φοράένιωσα άβολα, όταν με ρώτησε γιατί μιλούσα με αυτή τηνπαλιομοδίτικη διάλεκτο του ανατολικού Όσλο ενώ είχα μεγαλώσεισε μια μορφωμένη οικογένεια των βορείων προαστίων κι εγώ τουαπάντησα ότι ήταν λόγω του πατέρα μου, του πραγματικού, που ήταναπό την ανατολική μεριά της πόλης. Ανάθεμα κι αν ήξερα τηναλήθεια, αλλά έτσι σε φανταζόμουν πάντοτε, μπαμπά, να περπατάςτους δρόμους του ανατολικού Όσλο, κατατρεγμένος, άνεργος,άφραγκος, σ’ ένα παγωμένο διαμερισματάκι, μέρος ακατάλληλο γιανα μεγαλώνει κανείς παιδιά. Ή ίσως να μιλούσα έτσι για να τησπάσω στον Ρολφ και τα γειτονόπουλά μας. Και κατόπινανακάλυψα ότι έτσι είχα και το πάνω χέρι, όπως με τα τατουάζ −τρόμαζα τους ανθρώπους, τους απομάκρυνα, είχα άπλετο ζωτικόχώρο. Κι ενώ εγώ συνέχιζα να σολάρω για τη ζωή μου, ο γέροςπαρατηρούσε το πρόσωπό μου χτυπώντας επανειλημμένα τοδαχτυλίδι με το ζαφείρι στο μπράτσο της πολυθρόνας του,ασταμάτητα, λες και μετρούσε αντίστροφα. Όταν κάποια στιγμήπάψαμε να μιλάμε και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν το χτύπηματου δαχτυλιδιού, ένιωσα ότι, αν δεν έσπαγα τη σιωπή, επρόκειτο ναεκραγούμε.

«Βιλάρα...» είπα.Κι ύστερα συνειδητοποίησα ότι ακουγόμουν σαν ξανθιά, και

κοκκίνισα.«Ήταν η κατοικία του αρχηγού της Γκεστάπο στη Νορβηγία από το

1942 έως το ’45, του Χέλμουτ Ράινχαρντ».«Να υποθέσω ότι οι γείτονες δεν μπλέκονται στα πόδια σας».«Και το διπλανό σπίτι δικό μου είναι. Εκεί έμενε ο υπασπιστής του

Ράινχαρντ. Ή τούμπαλιν».«Τούμπαλιν;»


«Δεν είναι όλα εύκολα κατανοητά εδώ» είπε ο γέρος,χαμογελώντας σαν σαύρα. Σαν δράκος του Κομόντο.

Ήξερα ότι έπρεπε να προσέχω, αλλά δεν μπορούσα ν’ αντισταθώ:«Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω μόνο. Ο Όντιν με πληρώνειδεκαεφτά τοις εκατό κι αυτό είναι περίπου στάνταρ και στουςάλλους. Αλλά εσύ θες τρεις στην ομάδα και δίνεις και στους τρειςμαζί είκοσι πέντε. Γιατί;»

Τα μάτια του γέρου καρφώθηκαν στη μισή μεριά του προσώπουμου. «Γιατί οι τρεις παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια από τον ένα,Γκούστο. Το ρίσκο των πωλητών μου είναι και δικό μου ρίσκο. Ανχάσεις τα πιόνια σου, είναι θέμα χρόνου να σου κάνουν ματ,Γκούστο». Έμοιαζε να του αρέσει ο ήχος του ονόματός μου.

«Ναι, αλλά το κέρδος...»«Μην ανησυχείς γι’ αυτά εσύ» απάντησε κοφτά. Κι ύστερα

χαμογέλασε κι η φωνή του γλύκανε. «Τα δικά μας προϊόνταέρχονται κατευθείαν από την πηγή, Γκούστο. Είναι έξι φορέςκαθαρότερα από τη δήθεν ηρωίνη που κυκλοφορεί, που έχει περάσεικι αραιωθεί πρώτα απ’ την Κωνσταντινούπολη, ύστερα απ’ τοΒελιγράδι και τέλος απ’ το Άμστερνταμ. Και παρ’ όλα αυτά, μαςκοστίζει λιγότερο ανά γραμμάριο. Κατάλαβες;»

Έγνεψα καταφατικά. «Την αραιώνετε εφτά κι οκτώ φορέςπερισσότερο απ’ τους υπόλοιπους».

«Την αραιώνουμε, ναι, αλλά λιγότερο απ’ τους άλλους. Εμείςτουλάχιστον πουλάμε κάτι που μπορεί να ονομασθεί ηρωίνη. Και τοξέρεις πολύ καλά αυτό, αλλιώς δεν θα συμφωνούσες τόσο γρήγορασε λιγότερη προμήθεια». Το φως απ’ τις φλόγες λαμπύρισε σταάσπρα του δόντια. «Γιατί ξέρεις ότι θα βγεις να πουλήσεις τοκαλύτερο πράγμα που διαθέτει η αγορά κι ότι θα βγάλεις τρεις μετέσσερις φορές περισσότερα απ’ ό,τι βγάζεις με το αλεύρι του Όντιν.Το ξέρεις γιατί το βλέπεις καθημερινά: βλέπεις τους αγοραστές ναπροσπερνούν ολόκληρη σειρά από πωλητές για να βρουν αυτόν πουφοράει...»


«...τη φανέλα της Άρσεναλ».«Απ’ την πρώτη κιόλας μέρα, οι πελάτες σου θα ξέρουν ότι πουλάς

ό,τι καλύτερο υπάρχει, Γκούστο».Κι ύστερα με ξεπροβόδισε.Επειδή καθόταν με μια μάλλινη κουβέρτα στην ποδιά του, είχα

νομίσει ότι ήταν σακάτης ή κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα ήτανεκπληκτικά ευκίνητος. Σταμάτησε στον διάδρομο, επειδή προφανώςδεν ήθελε να δείξει το πρόσωπό του παραέξω. Ακούμπησε το ένα τουχέρι στο μπράτσο μου, πάνω από τον αγκώνα. Έσφιξε απαλά τοντρικέφαλο.

«Τα λέμε συντόμως, Γκούστο».Κατένευσα. Ήξερα ότι ήθελε και κάτι άλλο. «Σ’ έχω δει εν

δράσει». Από το εσωτερικό μιας λιμουζίνας με φιμέ τζάμια, λες κιήμουν πίνακας του κωλο-Ρέμπραντ. Έτσι ήξερα ότι θα μου έδινεαυτό που ήθελα.

«Ο ψαράς θα είναι η θετή μου αδελφή. Και το πράμα θα τοκρατάει ο Όλεγκ, ένας τύπος που ξέρω».

«Μια χαρά μού ακούγεται. Τίποτα άλλο;»«Θέλω το νούμερο 23 στη φανέλα μου».«Αρσάβιν» μουρμούρισε ευχαριστημένο το ψηλό «κουστούμι».

«Ρώσος». Προφανώς δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν.«Θα δούμε» σιγογέλασε ο γέρος. Έστρεψε το βλέμμα προς τον

ουρανό. «Ο Αντρέι θα σου δείξει κάτι σε λίγο, κι ύστερα μπορείς ν’αρχίσεις». Το χέρι του συνέχισε να χαϊδεύει το μπράτσο μου και τοχαμόγελό του έμοιαζε μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.Ήμουν τρομαγμένος. Κι ενθουσιασμένος. Τρομαγμένος κιενθουσιασμένος, σαν κυνηγός δράκων Κομόντο.

Τα «κουστούμια» με οδήγησαν ως την έρημη μαρίνα στοΦρογκνερχίλεν. Είχαν τα κλειδιά μιας πύλης και προχωρήσαμε μετο αυτοκίνητο ανάμεσα στα πλοιάρια που ήταν αραγμένα για τονχειμώνα. Στην άκρη μιας αποβάθρας σταματήσαμε και βγήκαμεέξω. Στάθηκα να κοιτάζω τα ήρεμα μαύρα νερά, ενώ ο Αντρέι


άνοιγε το πορτμπαγκάζ.«Come here, Arshavin».Πλησίασα και κοίταξα στο πορτμπαγκάζ.Φορούσε ακόμη το κολάρο με τα καρφιά και τη φανέλα της

Άρσεναλ. Ποτέ δεν είχε υπάρξει όμορφος ο Μπίσκεν, αλλάβλέποντάς τον έτσι μου ήρθε να ξεράσω. Το σπυριάρικο πρόσωπότου ήταν γεμάτο μεγάλες ματωμένες μαύρες τρύπες· το ένα του αυτίήταν κομμένο στα δύο και, αντί για μάτι, στη μία κόγχη του ματιούυπήρχε κάτι που έμοιαζε με αλοιφή. Αφού κατάφερα ν’ αποστρέψωτο βλέμμα μου απ’ τον χυλό, παρατήρησα ότι υπήρχε ακόμα μίατρύπα, στη φανέλα του, πάνω από το m των Emirates. Μια τρύπααπό σφαίρα.

«Τι συνέβη;» κατάφερα ν’ αρθρώσω στ’ αγγλικά.«Πήγε και μίλησε στον μπάτσο με την τραγιάσκα».Ήξερα ποιον εννοούσε. Έναν μυστικό αστυνομικό −ή

τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε εμείς− που περιφερόταν από εδώ κι απόεκεί στην Κβαντρατούρεν.

Υπομονετικά, ο Αντρέι με άφησε να κοιτάξω καλά καλά το πτώμακι ύστερα ρώτησε: «Got the message?».

Κατένευσα. Το βλέμμα μου ήταν κολλημένο στο άδειο μάτι. Τισκατά του είχαν κάνει;

«Πέτερ» είπε ο Αντρέι στον άλλον και, μαζί, τον έβγαλαν από τοπορτμπαγκάζ, του αφαίρεσαν τη φανέλα της Άρσεναλ και τον έριξανστο νερό. Το μαύρο άνοιξε και τον κατάπιε αθόρυβα κι ύστεραξανάκλεισε τα σαγόνια του. Εξαφανίστηκε.

Ο Αντρέι μού πέταξε τη φανέλα. «Δική σου τώρα».Έχωσα το δάχτυλό μου μέσα από την τρύπα. Τη γύρισα απ’ την

άλλη και κοίταξα την πλάτη.52. Bendtner.


Η

11

ώρα ήταν 6.30 π.μ., ένα τέταρτο πριν από την ανατολή τουήλιου, σύμφωνα με την τελευταία σελίδα της Aftenposten. Ο

Τουρ Σουλτς δίπλωσε την εφημερίδα και την άφησε στο διπλανότου κάθισμα. Ξανακοίταξε προς τη μεριά της εξόδου, μέσα από τοέρημο αίθριο.

«Συνήθως έρχεται νωρίς» είπε ο φρουρός της εταιρείας Securitasπίσω από τη ρεσεψιόν.

Ο Τουρ Σουλτς είχε έρθει στο Όσλο μ’ ένα από τα πρώταδρομολόγια και τώρα παρακολουθούσε την πόλη να ξυπνάει καθώςπερπατούσε ανατολικά, από τον Kεντρικό Σταθμό κατά μήκος τηςΓκρενλαντσλέιρετ. Είχε περάσει μπροστά από ένα σκουπιδιάρικο.Οι σκουπιδιάρηδες συμπεριφέρονταν στους κάδους με μιαβαρβαρότητα που έδειχνε περισσότερα για τη στάση τους απέναντιστη ζωή παρά την αποτελεσματικότητά τους. Πιλότοι F-16. Έναςπακιστανός μπακάλης που κουβαλούσε τελάρα με λαχανικά στηβιτρίνα του μαγαζιoύ του σκούπισε τα χέρια του στην ποδιά του καιτου χαμογέλασε, καλημερίζοντάς τον. Πιλότος C130. Μετά τηνεκκλησία της Γκρένλαντ, είχε στρίψει αριστερά. Ένα τεράστιογυάλινο κτίριο, σχεδιασμένο και χτισμένο τη δεκαετία του 1970,υψωνόταν μπροστά του. Το Αρχηγείο της Αστυνομίας.


Η πόρτα άνοιξε στις 06.37. Ο φρουρός ξερόβηξε, και ο Τουρσήκωσε το κεφάλι του. Είδε τον φρουρό να του γνέφει καισηκώθηκε όρθιος. Ο άνδρας που τον πλησίαζε ήταν κοντύτερός του.

Περπατούσε με ταχύ και ζωηρό βηματισμό και τα μαλλιά του ήτανπολύ μακρύτερα απ’ ό,τι θα περίμενε ο Τουρ για τον υπεύθυνο τηςμεγαλύτερης ομάδας δίωξης ναρκωτικών σ’ όλη τη Νορβηγία.Καθώς ο άνδρας πλησίαζε, ο Τουρ παρατήρησε τις λευκές και ροζκηλίδες στο σχεδόν κοριτσίστικο, όμορφο, μαυρισμένο πρόσωπότου. Θυμήθηκε μια αεροσυνοδό που είχε πρόβλημα με τη μελανίνητου δέρματός της, ένα λευκό σημάδι που εκτεινόταν από τον καμένοαπό σολάριουμ λαιμό της, ανάμεσα στα στήθη της, μέχρι και τοξυρισμένο της αιδοίο. Έκανε το υπόλοιπο δέρμα της να μοιάζει μεστενή νάιλον κάλτσα.

«Ο Μίκαελ Μπέλμαν;»«Μάλιστα, πώς μπορώ να σας βοηθήσω;» χαμογέλασε ο άνδρας,

δίχως να κόψει ταχύτητα.«Με μια κατ’ ιδίαν συνομιλία».«Φοβάμαι ότι έχω να προετοιμαστώ για μια πρωινή συνάντηση,

αλλά αν πάρετε τηλέφωνο...»«Πρέπει να σας μιλήσω τώρα» είπε ο Τουρ, εκπλήσσοντας τον

ίδιο του τον εαυτό με την επιμονή στη φωνή του.«Σοβαρά;» Ο επικεφαλής του ΌργκΚριμ είχε ήδη σκανάρει την

ταυτότητά του στην είσοδο, αλλά κοντοστάθηκε για ν’ ακούσει.Ο Τουρ Σουλτς πλησίασε. Χαμήλωσε τη φωνή του, παρόλο που ο

μοναδικός άλλος άνθρωπος μες στην αίθουσα ήταν ο φρουρός τηςSecuritas. «Ονομάζομαι Τουρ Σουλτς. Είμαι πιλότος τωνΣκανδιναβικών Αερογραμμών κι έχω πληροφορίες για λαθρεμπόριοναρκωτικών που μπαίνει στη Νορβηγία μέσω του αεροδρομίουΓκαρντεμούεν».

«Μάλιστα. Για τι ποσότητες μιλάμε;»«Οκτώ κιλά την εβδομάδα».Ο Τουρ ένιωθε στο κορμί του το εξεταστικό βλέμμα του


αστυνομικού. Ήξερε ότι το μυαλό του συνέλεγε και επεξεργαζότανόλες τις δυνατές πληροφορίες: τη γλώσσα του σώματός του, ταρούχα, τον τρόπο που στεκόταν, τις εκφράσεις του προσώπου του,τη βέρα που φορούσε ακόμη στο δάχτυλό του για κάποιον λόγο, τοσκουλαρίκι που δεν φορούσε στο αυτί του, τα καλογυαλισμένα τουπαπούτσια, το λεξιλόγιό του, τη σταθερότητα στο βλέμμα του.

«Ας καταγράψουμε την άφιξή σας, καλύτερα» είπε ο Μπέλμαν,κάνοντας νόημα προς τον φρουρό.

Ο Τουρ Σουλτς κούνησε το κεφάλι του. «Θα προτιμούσα αυτή ησυνάντηση να έμενε μεταξύ μας».

«Ο κανονισμός λέει πως όλοι πρέπει να καταγράφονται, αλλάμπορώ να σας διαβεβαιώσω πως οι πληροφορίες δεν βγαίνουνπαραέξω από το Αρχηγείο της Αστυνομίας». Ο Μπέλμαν κάλεσε τονφρουρό.

Στον ανελκυστήρα, ο Σουλτς έτριβε συνέχεια το αυτοκόλλητο μετο όνομά του, που του είχε τυπώσει ο φρουρός με την οδηγία να τοφοράει στο πέτο.

«Συμβαίνει κάτι;» ρώτησε ο Μπέλμαν.«Όχι, τίποτα» είπε ο Τουρ. Μα συνέχιζε να τρίβει, ελπίζοντας ότι

θα το έσβηνε.Το γραφείο του Μπέλμαν ήταν απρόσμενα μικρό.«Δεν μετράει το μέγεθος» είπε ο Μπέλμαν με ύφος που έδειχνε ότι

μάλλον είχε συνηθίσει παρόμοιες αντιδράσεις. «Έχουν επιτευχθείμεγάλα πράγματα από εδώ μέσα». Έδειξε μια φωτογραφία στοντοίχο. «Λαρς Άξελσεν, επικεφαλής αυτού που ήταν κάποτε ΤμήμαΛηστειών. Διέλυσε τη συμμορία Τβάιτα τη δεκαετία του ’90».

Έκανε νόημα στον Τουρ να καθίσει. Έβγαλε ένα σημειωματάριο,συνάντησε το αγριεμένο βλέμμα του πιλότου και το ξανάβαλε στοσυρτάρι.

«Λοιπόν;» ρώτησε.Ο Τουρ πήρε μια βαθιά ανάσα. Κι άρχισε να μιλάει. Ξεκίνησε από

το διαζύγιό του. Το είχε ανάγκη αυτό. Είχε ανάγκη να εξηγήσει τοDigitalised By Jah®

γιατί. Κι ύστερα μίλησε για το πού και πότε. Το ποιος και πώς. Καιστο τέλος, μίλησε και για τον καύτη.

Κατά τη διάρκεια της αφήγησης, ο Μπέλμαν ήταν γερμένος προςτα εμπρός, παρακολουθώντας προσεκτικά. Μόνο όταν μίλησε γιατον καύτη έχασε το πρόσωπό του την επαγγελματική,συγκεντρωμένη του έκφραση. Μετά την αρχική έκπληξή του, οιλευκές κηλίδες του έμοιαζαν ν’ αποκτούν μια κόκκινη χροιά. Τοθέαμα ήταν περίεργο, λες κι άναψε μια εσωτερική φλόγα. Τοβλέμμα του Μπέλμαν απομακρύνθηκε από αυτό του Τουρ καικοίταξε πικραμένα τον τοίχο πίσω του, πιθανόν τη φωτογραφία τουΛαρς Άξελσεν.

Όταν ο Τουρ τελείωσε την αφήγησή του, ο Μπέλμαν αναστέναξεκαι σήκωσε το κεφάλι του.

Ο Τουρ παρατήρησε ότι το βλέμμα του είχε αλλάξει − ήταν τώρασκληρό και προκλητικό.

«Λυπάμαι πολύ» είπε ο Μπέλμαν «για τον εαυτό μου, τοεπάγγελμά μου και ολόκληρη την Αστυνομία. Λυπάμαι που δεν έχωαπαλλάξει το Σώμα από αυτό το ζωύφιο».

Μάλλον στον εαυτό του μιλάει, σκέφτηκε ο Τουρ, κι όχι σ’ εμένα,έναν πιλότο που έφερνε παράνομα στη χώρα οκτώ κιλά ηρωίνης τηνεβδομάδα.

«Καταλαβαίνω τις ανησυχίες σας» είπε ο Μπέλμαν. «Πολύ θαήθελα να σας πω ότι δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα, αλλά η πικρήμου εμπειρία λέει ότι κάτι τέτοιες υποθέσεις διαφθοράς αφορούνπολύ περισσότερους από έναν και μόνο άνθρωπο».

«Καταλαβαίνω».«Έχετε μιλήσει σε κανέναν άλλον για όλα αυτά;»«Όχι».«Ξέρει κανείς ότι έχετε έρθει να με δείτε;»«Όχι, κανείς».«Κανείς; Πραγματικά;»Ο Τουρ τον κοίταξε προσεκτικά. Χαμογέλασε πικρά δίχως ν’


αρθρώσει τις σκέψεις του: Είχε και κανέναν για να τα πει;«Εντάξει» είπε ο Μπέλμαν. «Θέσατε υπόψη μου ένα εξαιρετικά

σημαντικό, σοβαρό και λεπτό ζήτημα. Θα πρέπει να προχωρήσωπολύ προσεκτικά, ώστε να μην ανησυχήσω εκείνους που δεν πρέπεινα μάθουν τίποτα. Κι αυτό σημαίνει ότι είναι ανάγκη να θέσω τοζήτημα σε ακόμα υψηλότερα κλιμάκια. Ξέρετε, κανονικά θα έπρεπενα σας πάω στο αυτόφωρο για όσα μου είπατε, αλλά αν σαςφυλάκιζα θα μαρτυρούσαμε κι εσάς κι εμάς. Μέχρι λοιπόν ναξεκαθαρίσει το ζήτημα, καλά θα κάνετε να πάτε σπίτι σας και ναπαραμείνετε εκεί. Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Μη μιλήσετε σεκανέναν γι’ αυτήν τη συνάντηση, μη βγείτε έξω, μην ανοίξετε τηνπόρτα σε αγνώστους, μην απαντήσετε σε τηλεφωνήματα απόάγνωστους αριθμούς».

Ο Τουρ έγνεψε αργά. «Πόσο καιρό θα πάρει;»«Τρεις ημέρες το πολύ».«Roger that».O Μπέλμαν φάνηκε να θέλει να προσθέσει κάτι, αλλά σταμάτησε

και δίστασε πριν, εντέλει, αποφασίσει να συνεχίσει.«Ποτέ μου δεν το κατάλαβα αυτό. Πώς γίνεται και κάποιοι

άνθρωποι δέχονται να καταστρέψουν τις ζωές των άλλων για ταχρήματα. Τι να πω; Ίσως αν ήσασταν ένας φτωχός, αφγανόςχωρικός... Αλλά ένας Νορβηγός, με τον μισθό πιλότου...»

Ο Τουρ Σουλτς τον κοίταξε στα ίσια. Είχε προετοιμαστεί για κάτιτέτοιο. Ένιωσε σχεδόν ανακούφιση στο άκουσμά του.

«Παρ’ όλα αυτά, είναι πραγματικά γενναίο ότι ήρθατε έως εδώ κιανοίξατε όλα σας τα χαρτιά. Ξέρω ότι ρισκάρετε. Η ζωή μόνοεύκολη δεν θα είναι από εδώ και πέρα, Σουλτς».

Και μ’ αυτό, ο επικεφαλής της ΌργκΚριμ σηκώθηκε κι έτεινε τοχέρι του. Κι ο Τουρ Σουλτς έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη που είχεκάνει όταν τον πρωτοείδε να πλησιάζει στην είσοδο του κτιρίου: ότιο Μίκαελ Μπέλμαν είχε το ιδανικό ύψος για πιλότος μαχητικούαεροσκάφους.


Καθώς ο Τουρ Σουλτς έβγαινε από το Αρχηγείο της Αστυνομίας τουΌσλο, ο Χάρι Χόλε χτυπούσε το κουδούνι της Ράκελ. Εκείνη άνοιξετην πόρτα φορώντας τη ρόμπα της, τα μάτια της ακόμη δυο σχισμές.Χασμουρήθηκε.

«Θα δείχνω πολύ καλύτερα αργότερα, μέσα στη μέρα» είπε.«Ένας στους δύο, δεν είναι κι άσχημα» απάντησε εκείνος,

μπαίνοντας μέσα.«Καλή τύχη» είπε η Ράκελ και στάθηκε μπροστά από το τραπέζι

της τραπεζαρίας με τις ντάνες των χαρτιών. «Τα πάντα είναι εδώπάνω. Αναφορές. Φωτογραφίες. Αποκόμματα εφημερίδων.Καταθέσεις μαρτύρων. Είναι πολύ σχολαστικός. Κι εγώ πρέπει ναπάω στη δουλειά».

Μέχρι να κλείσει η πόρτα πίσω της, ο Χάρι είχε φτιάξει ήδη τονπρώτο καφέ κι είχε αρχίσει να κοιτάζει τα έγγραφα.

Ύστερα από τρεις ώρες διαβάσματος έπρεπε να κάνει έναδιάλειμμα, να καταπολεμήσει τη δυσαρέσκεια που είχε αρχίσει νανιώθει. Πήρε την κούπα του και στάθηκε δίπλα στο παράθυρο τηςκουζίνας. Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι είχε έρθει για να βρειαμφιβολίες περί ενοχής, όχι αποδείξεις περί αθωότητας. Hαμφιβολία ήταν υπεραρκετή. Κι όμως. Τα στοιχεία ήταν σαφέστατα.Η εμπειρία που είχε μαζέψει τόσα χρόνια ως ερευνητής στοΑνθρωποκτονιών λειτουργούσε τώρα εναντίον του: πολύ συχνά, ταπράγματα ήταν ακριβώς αυτό που έδειχναν.

Τρεις ώρες ακόμα και το συμπέρασμα παρέμενε το ίδιο· δενυπήρχε τίποτα στα έγγραφα που να υπαινίσσεται διαφορετικήεξήγηση. Αυτό δεν σήμαινε ότι τέτοια εξήγηση δεν υπήρχε· απλώςότι δεν βρισκόταν εδώ. Έτσι είπε στον εαυτό του.

Έφυγε πριν επιστρέψει η Ράκελ στο σπίτι, πείθοντας τον εαυτό τουότι υπέφερε από τζετ λαγκ κι ότι έπρεπε να κοιμηθεί. Αλλά ήξερεστην πραγματικότητα γιατί. Δεν μπορούσε να της ομολογήσει ότι,


απ’ όλα όσα είχε διαβάσει, είχε καταλήξει ότι ήταν πολύ δύσκολο ναβρεθεί αυτό το ψήγμα της αμφιβολίας που θ’ αντιπροσώπευε τηδίοδο προς την αλήθεια, τη ζωή, τη μοναδική ελπίδα για λύτρωση.

Οπότε άρπαξε το σακάκι του, σηκώθηκε κι έφυγε. Κατέβηκε απότο Χολμενκόλεν, διέσχισε το Ρις, το Σον και το Ούλεβολ, καικατέληξε στου Σρέντερ, στην Μπολτελέκα. Σκέφτηκε να μπει μέσα,μα αποφάσισε να μην το κάνει. Αντ’ αυτού, προχώρησε προς τ’ανατολικά, πάνω από το ποτάμι, προς το Τέιεν.

Όταν έσπρωξε την πόρτα του Φάρου, το φως της ημέρας είχε ήδηαρχίσει να σβήνει. Τα πάντα παρέμεναν όπως τα θυμόταν. Οιάχρωμοι τοίχοι, το άχρωμο ντεκόρ του καφενείου, με τα μεγάλαπαράθυρα που άφηναν να μπαίνει όσο περισσότερο φως γινόταν.Μέσα σ’ αυτό το φως κάθονταν οι απογευματινοί πελάτεςκαταναλώνοντας σάντουιτς και καφέδες. Ορισμένων τα κεφάλιακρεμόντουσαν πάνω από τα πιάτα του λες κι είχαν μόλις τερματίσεισ’ έναν αγώνα πενήντα χιλιομέτρων, ενώ άλλοι κουβέντιαζαν σετόνους κοφτούς στην ακατανόητη γλώσσα των τοξικομανών. Κιύστερα υπήρχαν κι άλλοι που μια χαρά θα μπορούσαν να πίνουν τοεσπρεσάκι τους και στο United Bakeries, περιτριγυρισμένοι από τοναστικό στόλο με τα μωρά και τα καρότσια.

Μερικοί είχαν προμηθευτεί καινούργια ρούχα από δεύτερο χέριπου είτε τα φορούσαν είτε τα κρατούσαν σε πλαστικές σακούλες.Άλλοι πάλι έμοιαζαν με ασφαλιστές ή επαρχιώτισσες δασκαλίτσες.

Ο Χάρι κατευθύνθηκε προς τον πάγκο κι ένα παχουλόχαμογελαστό κορίτσι με φούτερ του Στρατού της Σωτηρίας έσπευσενα του προσφέρει γαλλικό καφέ και μαύρο ψωμί με τυράκι.

«Όχι σήμερα, σας ευχαριστώ. Ψάχνω τη Μαρτίνε, είναι εδώ;»«Δουλεύει στην κλινική σήμερα».Το κορίτσι έδειξε με το δάχτυλο το ταβάνι, πάνω από το οποίο

ήταν το δωμάτιο Πρώτων Βοηθειών.«Αλλά, πρέπει να τελειώνει σε...»«Χάρι!»


Ο Χάρι γύρισε προς τη φωνή.Η Μαρτίνε Έκχοφ παρέμενε μικρόσωμη. Το χαμογελαστό, γατίσιο

της πρόσωπο εξακολουθούσε να έχει εκείνο το δυσανάλογα μεγάλοστόμα και τη μικρή προεξοχή που περνιόταν για μυτούλα. Οι κόρεςτων ματιών της έμοιαζαν να έχουν χυθεί μες στις καφετιές τηςίριδες, δίνοντας την εντύπωση μιας μαύρης κλειδαρότρυπας. Τουείχε εξηγήσει κάποτε ότι ήταν έμφυτο κι ονομαζόταν κολόβωμα τηςίριδος.

Η κοπέλα τεντώθηκε στις μύτες των ποδιών της και του έκανε μιαμεγάλη αγκαλιά. Κι όταν έπαψε να τον αγκαλιάζει, δεν τον άφησε,μόνο κράτησε τα χέρια του στα δικά της και τον κοίταζε στα μάτια.Ο Χάρι είδε μια σκιά να σημαδεύει το χαμόγελό της ότανπαρατήρησε την ουλή του.

«Πόσο... πόσο λεπτός είσαι!»Ο Χάρι γέλασε. «Ευχαριστώ... Δεν είναι ότι λέπτυνα, είναι ότι...»«Ξέρω, ξέρω» φώναξε η Μαρτίνε «πάχυνα εγώ. Όλοι μας

παχύναμε, Χάρι. Εκτός από σένα. Κι αν θες να ξέρεις, εγώ έχω καιδικαιολογία για τα κιλά που πήρα...»

Η Μαρτίνε ακούμπησε απαλά το στομάχι της, εκεί που το μαύρομάλλινο πουλόβερ της ήταν τεντωμένο τέζα.

«Χμ. Ο Ρίκαρντ φταίει γι' αυτό;»Εκείνη γέλασε και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, γεμάτη

ενθουσιασμό. Το πρόσωπό της ήταν κόκκινο κι ανέδινε ζέστη, όπωςη οθόνη μιας τηλεόρασης πλάσμα.

Πήγαν προς το μοναδικό ελεύθερο τραπέζι. Ο Χάρι κάθισε στηνκαρέκλα του και κοίταζε το μαύρο ημισφαίριο της κοιλιάς της ναπροσπαθεί να τον μιμηθεί. Έμοιαζε τόσο παράλογο με φόντο τόσεςναυαγισμένες ζωές, τόση απαθή απελπισία.

«Ξέρεις τίποτα για την υπόθεση του Γκούστο;» ρώτησε ο Χάρι.Η Μαρτίνε αναστέναξε βαριά. «Φυσικά. Οι πάντες ξέρουν εδώ

γύρω. Ήταν μέλος της κοινότητάς μας. Μπορεί να μην ερχότανσυχνά, αλλά τον βλέπαμε πού και πού. Τα κορίτσια που εργάζονται


εδώ μέσα ήταν όλα ερωτευμένα μαζί του, όλα τους! Ήταν τόσοόμορφος!»

«Κι ο Όλεγκ; Ο τύπος που λένε ότι τον σκότωσε;»«Κι αυτός ερχόταν καμιά φορά, μαζί μ’ ένα κορίτσι».

Συνοφρυώθηκε. «Που λένε; Τι δηλαδή, υπάρχουν αμφιβολίες;»«Αυτό προσπαθώ να καταλάβω. Τι κορίτσι;»«Ένα όμορφο, χλωμό κοριτσάκι. Ίνγκουν; Ίριαμ;» Γύρισε προς τη

μεριά του πάγκου. «Ψιτ! Πώς λένε τη θετή αδελφή του Γκούστο;»Και πριν προλάβει κανείς να της απαντήσει, το βρήκε μόνη της:«Ιρένε!».

«Μια κοκκινομάλλα με φακίδες;» ρώτησε ο Χάρι.«Ήταν τόσο χλωμή, που, αν δεν είχε και τα κόκκινα μαλλιά της,

θα ήταν αόρατη. Το εννοώ. Προς το τέλος, το φως του ήλιουέμοιαζε να τη διαπερνά».

«Προς το τέλος;»«Ναι, μάλιστα μιλούσαμε γι’ αυτό μόλις πριν από λίγο. Έχει

περάσει αρκετός καιρός απ’ την τελευταία φορά που την είδαμε.Έχω ρωτήσει πολλούς από τους θαμώνες μήπως ξέρουν αν έφυγεαπό το Όσλο, αλλά κανείς δεν ξέρει πού είναι».

«Θυμάσαι να συμβαίνει τίποτα περίεργο τις μέρες που έγινε οφόνος;»

«Τίποτα, εκτός από ένα συγκεκριμένο βράδυ. Άκουγα σειρήνεςπεριπολικών και κατάλαβα ότι μάλλον είχαν βγει στο κυνήγι τωννεαρών ενοριτών μας, όταν χτύπησε το τηλέφωνο ενός συναδέλφουσου κι αυτός πετάχτηκε αμέσως έξω».

«Νόμιζα ότι υπάρχει άγραφος νόμος που λέει ότι δεν επιτρέπεταινα δουλεύουν μαζί σας μυστικοί αστυνομικοί».

«Δεν νομίζω ότι βρισκόταν εν ώρα υπηρεσίας, Χάρι. Καθότανμόνος του σ’ εκείνο το τραπέζι, διαβάζοντας δήθεν τηνKlassekampen, την αριστερή εφημερίδα. Μπορεί ν’ ακουστεί ολίγονματαιόδοξο, αλλά νομίζω ότι ερχόταν για να χαζέψει την αφεντιάμου». Ακούμπησε την παλάμη με νάζι στο στήθος της.


«Βλέπω ότι ακόμη γοητεύεις τους μοναχικούς αστυνομικούς».Εκείνη γέλασε. «Εγώ ήταν που σ’ τα ’ριξα κάποτε. Ή μήπως το

ξέχασες;»«Μια καλή χριστιανή, σαν κι εσένα;»«Θυμάμαι ότι ο τρόπος που με χάζευε ήταν λίγο γλοιώδης, αλλά

ευτυχώς σταμάτησε όταν η εγκυμοσύνη μου έγινε πια εμφανής. Ενπάση περιπτώσει, εκείνο το βράδυ πετάχτηκε έξω, η πόρτα έκλεισεμε γδούπο πίσω του κι εγώ τον είδα να τρέχει προς τη μεριά τηςοδού Χάουσμαν. Ο τόπος του εγκλήματος απέχει μόνο μερικέςεκατοντάδες μέτρα από εδώ. Αμέσως μετά άρχισαν να κυκλοφορούνδιάφορες φήμες, ότι είχαν δολοφονήσει τον Γκούστο. Κι ότι είχανσυλλάβει τον Όλεγκ».

«Τι άλλο ξέρεις για τον Γκούστο; Εκτός από το γεγονός ότι οιγυναίκες τον έβρισκαν ελκυστικό κι ότι είχε μεγαλώσει σε θετήοικογένεια».

«Το παρατσούκλι του ήταν “ο Kλέφτης”. Και πουλούσε βιολίνη».«Για ποιον;»«Στην αρχή, πουλούσαν με τον Όλεγκ για λογαριασμό των Λος

Λόμπος, των μοτοσικλετιστών στο Άλναμπρου. Ύστερα όμωςπρέπει ν’ άρχισαν να δουλεύουν για τον Ντουμπάι. Σε όποιονπροσέφερε δουλειά την έπαιρνε. Είχε την καθαρότερη ηρωίνη. Κιόταν έκανε την εμφάνισή της η βιολίνη, την είχαν μόνο ταβαποράκια του Ντουμπάι. Έτσι είναι ακόμη».

«Τι ξέρεις για τον Ντουμπάι; Ποιος βρίσκεται από πίσω;»Εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Δεν έχω καν ιδέα αν

είναι κάποιος ή κάτι».«Κοίτα να δεις. Τέτοια διαφήμιση στους δρόμους και τέτοια

μυστικότητα από πίσω. Υπάρχει κανείς που ξέρει;»«Πιθανόν. Αλλά αυτοί που ξέρουν δεν μιλάνε».Κάποιος φώναξε τ’ όνομά της.«Μην το κουνήσεις» είπε η Μαρτίνε, κοπιάζοντας να σηκωθεί απ’

την καρέκλα της. «Επιστρέφω σ’ ένα λεπτό».Digitalised By Jah®

«Δυστυχώς πρέπει να φύγω» είπε ο Χάρι.«Να πας πού;»Για ένα δευτερόλεπτο έπεσε σιγή, καθώς συνειδητοποίησαν κι οι

δύο ότι δεν είχε καμιά λογική απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Ο Τουρ Σουλτς καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, δίπλα στοπαράθυρο. Ο ήλιος ήταν χαμηλά, μα υπήρχε ακόμη αρκετό φωςώστε να ξεχωρίζει όσους περπατούσαν στον δρόμο ανάμεσα στασπίτια. Δεν μπορούσε να δει τον δρόμο όμως. Έβαλε στο στόμα μιαμπουκιά ψωμί με μορταδέλα.

Αεροπλάνα περνούσαν πάνω από τις στέγες των σπιτιών,προσγειώνονταν κι απογειώνονταν. Προσγειώνονταν κιαπογειώνονταν.

Ο Τουρ Σουλτς αφουγκραζόταν τους ήχους των διαφορετικώνκινητήρων. Κάτι σαν χρονοδιάγραμμα: οι παλιοί κινητήρεςακούγονταν σωστά, είχαν τον σωστό βρυχηθμό, αυτή τη θαλπωρή ηοποία έφερνε στον νου του καλές αναμνήσεις, που έδιναν νόημα στηζωή του, που ήταν το σάουντρακ σημαντικών πραγμάτων, όπως ηδουλειά του, η τυπικότητα, η ακρίβεια, η οικογένεια, τα χάδια μιαςγυναίκας, η αναγνώριση από τους συναδέλφους. Η νέα γενιάκινητήρων μπορεί να μετατόπιζε μεγαλύτερο όγκο αέρα, αλλάέμοιαζε υπερβολική, έβγαζε περισσότερα μίλια γρηγορότερα και μελιγότερα καύσιμα, είχε καλύτερη αποδοτικότητα, μείωνε τον χρόνογια τα επουσιώδη. Ακόμα και στα απαραίτητα επουσιώδη. Ο Τουρξανακοίταξε το ρολόι πάνω απ’ το ψυγείο. Χτυπούσε σαν μια μικρήφοβισμένη καρδούλα, γρήγορα, με φρενήρη ρυθμό. Εφτά η ώρα.Έμεναν άλλες δώδεκα. Σύντομα θα σκοτείνιαζε. Άκουσε έναΜπόινγκ 747. Το κλασικό. Το καλύτερο απ’ όλα. Ο ήχος δυνάμωσεκι άλλο, μέχρι που έγινε ένα βουητό που έκανε τα παραθυρόφυλλανα τρίζουν και το ποτήρι να χτυπάει πάνω στο μισοάδειο μπουκάλιστο τραπέζι. Ο Τουρ Σουλτς έκλεισε τα μάτια του. Ήταν ο ήχος του


αισιόδοξου μέλλοντος: ωμή δύναμη, δικαιολογημένη υπεροψία. Οήχος ενός αήττητου άνδρα στην ακμή του.

Όταν ο ήχος έσβησε κι η ησυχία επέστρεψε στο σπίτι, ο Σουλτςπαρατήρησε ότι η ποιότητα της σιωπής είχε αλλάξει. Λες κι ο αέραςξαφνικά είχε διαφορετική πυκνότητα.

Λες κι ήταν κατειλημμένος.Γύρισε απότομα και κοίταξε προς το σαλόνι. Απ’ την πόρτα

μπορούσε να δει τον πάγκο με τα βάρη και την άκρη του χαμηλούτραπεζιού. Κοίταξε το παρκέ, τις σκιές από το μέρος εκείνο τουκαθιστικού με το οποίο δεν είχε οπτική επαφή. Κράτησε την ανάσατου κι αφουγκράστηκε. Τίποτα. Μόνο το ρολόι που χτυπούσερυθμικά πάνω απ’ το ψυγείο. Δάγκωσε άλλη μια μπουκιά ψωμί,ήπιε μια γουλιά απ’ το ποτήρι του κι ακούμπησε πίσω στην καρέκλατου. Ένα μεγάλο αεροπλάνο είχε αρχίσει την κάθοδό του. Το άκουγεπου πλησίαζε, πίσω από την πλάτη του. Ο ήχος του έπνιξε τον ήχοτου χρόνου που κυλούσε. Κι εκείνος σκέφτηκε ότι περνούσεανάμεσα στο σπίτι και στον ήλιο, καθώς μια σκιά απλωνόταν πάνωτου και πάνω απ’ το τραπέζι.

Ο Χάρι κατηφόρισε την Ουρτεγκάτα, κι ύστερα την Πλατουσγκάτακαι βγήκε στη Γκρενλαντσλέιρετ. Όδευε προς το Αρχηγείο τηςΑστυνομίας σε αυτόματο πιλότο. Σταμάτησε στο πάρκο Μποτς.Έριξε μια ματιά προς τη μεριά των φυλακών, στους γκρίζουςπέτρινους τοίχους.

Να πας πού; τον είχε ρωτήσει.Αμφέβαλλε πραγματικά για το ποιος είχε σκοτώσει τον Γκούστο

Χάνσεν;Υπήρχε πτήση των Σκανδιναβικών Αερογραμμών για την

Μπανγκόκ καθημερινά, πριν από τα μεσάνυχτα. Απευθείας από τοΌσλο. Πέντε μέρες την εβδομάδα. Μπορούσε να φύγει από εδώ, ναπάει κατευθείαν στο ξενοδοχείο Λεόν, να πακετάρει τη βαλίτσα του,


να πληρώσει και να φύγει. Θα του έπαιρνε πέντε ακριβώς λεπτά.Μετά, το γρήγορο τρένο για το Γκαρντεμούεν. Θ’ αγόραζε έναεισιτήριο στα γραφεία της SAS, θα έτρωγε και θα διάβαζε τηνεφημερίδα του στη χαλαρωτική, απρόσωπη, διαμετακομιστικήατμόσφαιρα του αεροδρομίου.

Ο Χάρι έκανε μεταβολή. Παρατήρησε ότι η κόκκινη αφίσα πουείχε δει την προηγουμένη είχε κάνει φτερά.

Κατέβηκε την Οσλογκάτε. Διασχίζοντας το πάρκο Μίνε δίπλα στονεκροταφείo της Γκαμλεμπίεν, άκουσε μια φωνή να του μιλάει,κρυμμένη στις σκιές της εισόδου.

«Ένα διακοσάρι;» είπε στα σουηδικά.Ο Χάρι δίστασε και σταμάτησε, κι ο ζητιάνος έκανε ένα βήμα προς

το μέρος του. Το παλτό του ήταν μακρύ και φθαρμένο και ταμεγάλα του αυτιά γέμιζαν το πρόσωπό του με σκιές κάτω από τηλάμπα του δρόμου.

«Να υποθέσω ότι μου ζητάς δάνειο;» είπε ο Χάρι, βγάζοντας τοπορτοφόλι του.

«Έρανο» είπε ο Κάτο, απλώνοντας το χέρι του. «Δεν πρόκειται νατα πάρεις πίσω. Άφησα το πορτοφόλι μου στο Λεόν». Η ανάσα τουγέρου δεν μύριζε καθόλου αλκοόλ, μόνο τσιγάρο και κάτι πουθύμιζε στον Χάρι τα παιδικά του χρόνια, όταν έπαιζε κρυφτό στοσπίτι του παππού και χωνόταν στην ντουλάπα του, μυρίζοντας τηγλυκιά μούχλα των ρούχων που βρίσκονταν κρεμασμένα εκεί μέσαχρόνια ολόκληρα. Όσο παλιό ήταν το σπίτι, τόσο παλιά ήταν κιεκείνα.

Ο Χάρι βρήκε ένα χαρτονόμισμα των πεντακοσίων κορονών και τοέδωσε στον Κάτο.

«Να, πάρε».Ο Κάτο γούρλωσε τα μάτια του. Χάιδεψε το χαρτονόμισμα. «Έχω

ακούσει διάφορα για σένα» είπε. «Λένε ότι είσαι μπάτσος».«Ναι, ε;»«Κι ότι τα πίνεις. Τι γουστάρεις;»


«Jim Beam».«Α, τον Τζιμάκο. Φίλος του Τζόνι. Λένε κι ότι ξέρεις εκείνο το

αγόρι, τον Όλεγκ».«Γιατί, τον ξέρεις κι εσύ;»«Η φυλακή είναι χειρότερη απ’ τον θάνατο, Χάρι. Ο θάνατος είναι

απλός, απελευθερώνεται η ψυχή σου. Η φυλακή σ’ την τρώει τηνψυχή μέχρι που δεν μένει τίποτα ανθρώπινο πάνω σου. Μέχρι πουγίνεσαι φάντασμα».

«Ποιος σου είπε για τον Όλεγκ;»«Το εκκλησίασμά μου είναι μεγάλο, Χάρι. Οι ενορίτες μου πολλοί.

Κι είμαι απ’ τους ανθρώπους που ακούν. Λένε ότι κυνηγάς κάποιον.Τον Ντουμπάι».

Ο Χάρι κοίταξε το ρολόι του. Αυτή την εποχή οι πτήσεις ήσανμισοάδειες. Θα μπορούσε να πάει κι από την Μπανγκόκ στηΣαγκάη. Η Ζαν Γιν του ’χε στείλει μήνυμα ότι θα είναι μόνη τηςαυτήν την εβδομάδα. Θα μπορούσαν να πάνε μαζί στο εξοχικό.

«Εύχομαι να μην τον βρεις, Χάρι».«Ποιος είπε ότι τον...»«Όσοι τον βρίσκουν πεθαίνουν».«Κάτο, απόψε φεύγω για...»«Έχεις ακούσει για το Σκαθάρι;»«Όχι, αλλά...»«Έξι πόδια. Σου τρυπάει το πρόσωπο».«Πρέπει να φύγω, Κάτο».«Το ’χω δει με τα ίδια μου τα μάτια». Ο Κάτο κόλλησε το πιγούνι

του στο κολάρο του πάστορα. «Κάτω από τη γέφυρα Άλβσμποργκστο λιμάνι του Γκέτεμποργκ. Ένας αστυνομικός προσπαθούσε ναξετρυπώσει μια συμμορία ηρωίνης. Του ’χωσαν ένα τούβλο με έξικαρφιά στο πρόσωπο».

Τότε συνειδητοποίησε ο Χάρι τι εννοούσε ο γέρος. Zjuk. ToΣκαθάρι.

Η μέθοδος ήταν ρωσικής προέλευσης· τη χρησιμοποιούσαν σεDigitalised By Jah®

πληροφοριοδότες. Γι’ αρχή, κάρφωναν το αυτί του πληροφοριοδότηστο πάτωμα, κάτω από μια δοκό στο ταβάνι. Ύστερα μισοέχωνανέξι καρφιά σ’ ένα τούβλο, έδεναν το τούβλο μ’ ένα σκοινί,περνούσαν το σκοινί πάνω απ’ τη δοκό κι ο πληροφοριοδότηςκρατούσε τη μια του άκρη ανάμεσα στα δόντια του. Το νόημα −καιο συμβολισμός− του εγχειρήματος ήταν ότι, εφόσον οπληροφοριοδότης κρατούσε το στόμα του κλειστό, θα παρέμενε ενζωή. Ο Χάρι είχε δει τ’ αποτελέσματα του zjuk σ’ έναν κακομοίρη· ηΤριάδα της Ταϊπέι είχε εφαρμόσει τη μέθοδο σ’ ένα απόμερο σοκάκιστο Τανσούι. Είχαν χρησιμοποιήσει καρφιά με πλατιές κεφαλές,αυτά που δεν κάνουν μεγάλες τρύπες όταν καρφώνονται στον τοίχο.Όταν ήρθε το ασθενοφόρο και οι νοσοκόμοι προσπάθησαν ν’αποσπάσουν το τούβλο από το κεφάλι του νεκρού, πήραν μαζί καιτο πρόσωπό του.

Με το ’να χέρι, ο Κάτο έχωσε το χαρτονόμισμα των πεντακοσίωνκορονών στην τσέπη του παντελονιού του κι ακούμπησε το άλλοστον ώμο του Χάρι.

«Το καταλαβαίνω· θες να προστατέψεις τον γιο σου. Αλλά κι οάλλος; Εκείνος δεν είχε πατέρα, Χάρι; Όταν οι γονείς παλεύουν γιατα παιδιά τους το αποκαλούν “αυτοθυσία”, μα στην πραγματικότηταπροστατεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό, τον κλώνο τους. Δεν θέλεικαι πολύ ηθικό σθένος όλο αυτό: γονιδιακός εγωισμός είναι. Ότανήμουν παιδί κι ο πατέρας μάς διάβαζε τη Βίβλο, θυμάμαι νασκέφτομαι ότι ο Αβραάμ ήταν ένας δειλός που υπάκουσε τον Θεόκαι πήγε να θυσιάσει τον γιο του. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι έναςπραγματικά ανιδιοτελής πατέρας δέχεται να θυσιάσει το παιδί του ανο σκοπός ξεπερνάει και το παιδί του και τον ίδιο. Γιατί υπάρχουν καιτέτοια».

Ο Χάρι πέταξε το τσιγάρο του στον δρόμο. «Λάθος κάνεις. ΟΌλεγκ δεν είναι γιος μου».

«Δεν είναι; Και τι δουλειά έχεις εδώ, λοιπόν;»«Αστυνομικός είμαι».


Ο Κάτο έσκασε στα γέλια. «Η έκτη εντολή, Χάρι: Μη λεςψέματα».

«Η όγδοη δεν είναι αυτή;» είπε ο Χάρι, πατώντας τη γόπα. «Κι ανθυμάμαι καλά, λέει ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σουμαρτυρίαν ψευδή, που σημαίνει ότι δεν πειράζει να πεις και κάναψεματάκι για τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν τελείωσες τις θεολογικέςσπουδές σου;»

Ο Κάτο ανασήκωσε τους ώμους του. «Ο Ιησούς κι εγώ δεν έχουμεεπίσημα προσόντα. Είμαστε άνδρες του Λόγου. Όπως όλοι οισαμάνοι, οι μάντισσες κι οι τσαρλατάνοι, είμαστε ικανοί ναεμπνεύσουμε φρούδες ελπίδες και γνήσια παρηγοριά».

«Δεν είσαι καν χριστιανός, είσαι;»«Εδώ θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι η πίστη δεν μου απέφερε ποτέ

ούτε ένα καλό· μόνο η αμφιβολία. Γι’ αυτό έχει γίνει κι η διαθήκημου».

«Η αμφιβολία».«Ακριβώς». Τα κίτρινά του δόντια γυάλισαν στο σκοτάδι. «Και σε

ερωτώ: είναι όντως τόσο βέβαιον ότι ο Θεός δεν υπάρχει, ότι δενέχει κάποιο σχέδιο;»

Ο Χάρι σιγογέλασε.«Δεν διαφέρουμε και πολύ, Χάρι. Εγώ φορώ το ψεύτικο κολάρο

ενός πάστορα κι εσύ το ψεύτικο αστέρι ενός σερίφη. Πόσοακλόνητη είναι η πίστη σου στο δικό σου ευαγγέλιο; Ναπροστατεύεις όσους έχουν βρει τον δρόμο τους και να εξασφαλίζειςότι όσοι παραστράτησαν θα πληρώσουν ανάλογα με τις αμαρτίεςτους; Αμφιβολίες εσύ δεν έχεις;»

Χτυπώντας απαλά το πακέτο του, ο Χάρι έβγαλε κι άλλο τσιγάρο.«Δυστυχώς δεν υπάρχουν αμφιβολίες στη συγκεκριμένη υπόθεση.Πάω σπίτι μου».

«Αν είναι έτσι, καλό σου ταξίδι. Έχω κι εγώ μια λειτουργία νατελέσω».

Ακούστηκε η κόρνα ενός αυτοκινήτου. Ο Χάρι γύρισεDigitalised By Jah®

ενστικτωδώς προς τον ήχο. Δυο προβολείς τον τύφλωσαν κι ύστεραέστριψαν στη γωνία. Τα φώτα των φρένων έμοιαζαν με τις καύτρεςτων τσιγάρων στο σκοτάδι καθώς το αυτοκίνητο μείωσε ταχύτηταγια να μπει στο πάρκινγκ του Αρχηγείου της Αστυνομίας. Κι όταν οΧάρι ξαναγύρισε να του μιλήσει, ο Κάτο είχε εξαφανιστεί. Ο γερο-πάστορας έμοιαζε να είχε εξατμιστεί μέσα στη νύχτα. Το μόνο πουακουγόταν ήταν βήματα προς τη μεριά του νεκροταφείου.

Του πήρε όντως πέντε λεπτά να φτιάξει τη βαλίτσα του και νααναχωρήσει από το ξενοδοχείο Λεόν.

«Έχουμε και μια μικρή έκπτωση για όσους πληρώνουν μετρητά»είπε το αγόρι πίσω από τον πάγκο. Δεν είχαν αλλάξει όλα, λοιπόν.

Ο Χάρι κοίταξε μες στο πορτοφόλι του. Δολάρια Χονγκ Κονγκ,γιουάν, αμερικάνικα δολάρια, ευρώ. Χτύπησε το κινητό του. Τοέφερε στο αυτί ενώ συνέχιζε να σκαλίζει τα χαρτονομίσματα. Έδωσεμερικά στο αγόρι.

«Λέγετε».«Εγώ είμαι. Τι κάνεις;»Σκατά. Είχε σκοπό να περιμένει και να την πάρει από το

αεροδρόμιο. Απλά και βάναυσα πράγματα. Να ξεκολλήσει τονεπίδεσμο με τη μία.

«Κάνω τσεκ-άουτ απ’ το ξενοδοχείο. Να σε πάρω σε δυο λεπτά;»«Ήθελα μόνο να σου πω ότι ο Όλεγκ ήρθε σ’ επαφή με τον

δικηγόρο του. Δηλαδή, ε..., με τον Χανς Κρίστιαν».«Νορβηγικές κορόνες» είπε το αγόρι.«Χάρι, ο Όλεγκ λέει ότι θέλει να σε συναντήσει».«Γαμώτο!»«Συγγνώμη; Χάρι; Είσαι εκεί;»«Βίζα παίρνετε;»«Είναι φτηνότερο να πάτε να τραβήξετε χρήματα».«Να με συναντήσει;»


«Αυτό είπε. Το συντομότερο δυνατόν».«Δεν γίνεται, Ράκελ».«Γιατί;»«Γιατί....»«Υπάρχει ένα μηχάνημα ανάληψης στα εκατό μέτρα, στην

Τολμπουγκάτα».«Γιατί;»«Πάρε την κάρτα μου, εντάξει;»«Χάρι;»«Αρχικά, είναι αδύνατον, Ράκελ. Δεν του επιτρέπονται επισκέψεις

και δεν θα τα καταφέρω να παρακάμψω την απαγόρευση γιαδεύτερη φορά».

«Κι ύστερα;»«Δεν έχει νόημα, Ράκελ. Διάβασα όλα τα έγγραφα. Νομίζω...»«Νομίζεις. Τι νομίζεις;»«Νομίζω ότι αυτός πυροβόλησε τον Γκούστο Χάνσεν, Ράκελ».«Δεν δεχόμαστε Βίζα. Έχετε τίποτα άλλο; Μάστερκαρντ;

Αμέρικαν Εξπρές;»«Όχι! Ράκελ;»«Καλά. Δολάρια κι ευρώ τότε. Η ισοτιμία δεν είναι κι η καλύτερη,

αλλά προτιμότερο απ’ το να πληρώνετε με κάρτα».«Ράκελ; Ράκελ; Γαμώτο!»«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα, κύριε Χόλε;»«Μου το ’κλεισε. Δεν φτάνει;»


Σ

12

τάθηκα στη Σιπεργκάτα κοιτάζοντας τη βροχή να πέφτει με τοτουλούμι. Ο χειμώνας δεν έλεγε να μπει κι είχαμε πήξει στις

βροχές. Η ζήτηση στην πιάτσα όμως αδιάβροχη. Με τον Όλεγκ καιτην Ιρένε βγάζαμε σε μια μέρα περισσότερα απ’ ό,τι με τον Όντινκαι τον Τούτου σε μια ολόκληρη εβδομάδα. Μέσες άκρες, γύρω σταέξι χιλιάρικα ημερησίως. Κάθισα και μέτρησα πόσες φανέλες τηςΆρσεναλ κυκλοφορούσαν στο κέντρο: με συντηρητική εκτίμηση, ογέρος πρέπει να έβγαζε πάνω από δυο εκατομμύρια κορόνες τηνεβδομάδα.

Κάθε βράδυ, πριν παραδώσουμε στον Αντρέι, καθόμασταν με τονΌλεγκ και λογαριάζαμε προσεκτικά έσοδα κι απόθεμα. Δεν έλειψεποτέ ούτε μία κορόνα. Δεν άξιζε τον κόπο.

Τον Όλεγκ τον εμπιστευόμουν εκατό τοις εκατό. Δεν νομίζω ότι τουπερνούσε απ’ το μυαλό να κλέψει, πιθανόν να μην καταλάβαινε καντην έννοια της κλοπής. Ή, τέλος πάντων, δεν είχε τίποτε άλλο στομυαλό του εκτός απ’ την Ιρένε. Ήταν σχεδόν αστείο πώς κουνούσετην ουρά του κάθε φορά που την έβλεπε. Και πόσο τυφλή ήτανεκείνη απέναντι στη λατρεία που της έδειχνε. Γιατί η Ιρένε είχεμάτια για ένα πράγμα μόνο.

Εμένα.Digitalised By Jah®

Αυτό ούτε μ’ άρεσε, αλλά ούτε με πείραζε κιόλας. Έτσι είχαν ταπράγματα. Ανέκαθεν.

Την ήξερα τόσο καλά... Ήξερα πώς να κάνω την πεντακάθαρηκαρδούλα της να χτυπά, το γλυκό στοματάκι της να χαμογελάει, ταγαλάζια της μάτια να γεμίζουν δάκρυα αν γούσταρα. Θα μπορούσανα την αφήσω να φύγει, ν’ ανοίξω την πόρτα και να της πω, ορίστε,γεια σου. Αλλά είμαι κλέφτης, κι οι κλέφτες δεν παρατάνε τίποτα πουμπορεί να τους αποφέρει χρήμα. Η Ιρένε μού ανήκε. Και δυοεκατομμύρια την εβδομάδα ανήκαν στον γέρο.

Έχει πλάκα να παρατηρείς πώς σε πριζώνουν έξι χιλιάρικα τηνημέρα, άμα γουστάρεις παγάκια με κρίσταλ μεθ στα ποτά σου καιρούχα ακριβότερα απ’ τα φθηνιάρικα του Κούμπους. Γι’ αυτό κιεγώ κοιμόμουν ακόμη στο μουσικό δωμάτιο μαζί με την Ιρένε, πουείχε βάλει ένα στρώμα πίσω ακριβώς από τα ντραμς. Εκείνη όμωςτα πήγαινε μια χαρά: δεν είχε αγγίξει τίποτα, ούτε πειραγμένηφούντα, έτρωγε κάτι χορτοφαγικές μαλακίες κι είχε ανοίξει καιλογαριασμό στην τράπεζα. Ο Όλεγκ έμενε με τη μάνα του, οπότεπρέπει να κολυμπούσε στο χρήμα. Είχε ξαναγίνει καθαρός, κάτιμελετούσε κι είχε μάλιστα αρχίσει και τις προπονήσεις στο ΒάλεΧόβιν.

Ενώ στεκόμουν λοιπόν στη Σιπεργκάτα κάνοντας μαθηματικέςπράξεις με το μυαλό μου, είδα να με πλησιάζει μες στη βροχή μίαφιγούρα. Τα γυαλιά του ήταν θαμπά, τα λεπτά του μαλλιά κολλημέναστο κεφάλι. Φορούσε ένα μπουφάν παντός καιρού, από εκείνα πουαγοράζουν κάτι χοντρές κι άσχημες γκόμενες για τις ίδιες και τονγκόμενό τους τα Χριστούγεννα. Στη δική μας περίπτωση, η γκόμεναήταν είτε άσχημη είτε ανύπαρκτη. Το ’πιασα απ’ τον τρόπο που οτύπος περπατούσε. Που κούτσαινε, μάλλον. Είμαι σίγουρος πωςκάποιος, κάπου, έχει βρει έναν όρο για να εξωραΐσει την όλη φάση,αλλά εγώ αυτά τα λέω με τ’ όνομά τους: ο τύπος ήταν κουτσός. Τιτώρα... εδώ λέω «σπαστικός», «νέγρος» κι άλλα τέτοια...

Σταμάτησε μπροστά μου.Digitalised By Jah®

Η αλήθεια είναι ότι είχαν πάψει να με εκπλήσσουν οι άνθρωποιπου αγόραζαν ηρωίνη, αλλά αυτός ο τύπος δεν ανήκε σε καμιάκατηγορία συνηθισμένων χρηστών.

«Πόσο...»«Τριακόσια πενήντα το τέταρτο».«...θα έδινες για ένα γραμμάριο ηρωίνη;»«Να δώσω; Τι λε, ρε μαλάκα; Εγώ πουλάω».«Το ξέρω. Έρευνα κάνω».Τον κοίταξα καλά. Δημοσιογράφος; Κοινωνικός λειτουργός;

Πολιτικός μήπως; Όταν δούλευα για τον Όντιν και τον Τούτου, έναςπαρόμοιος βλάκας με είχε πλησιάσει και μου είχε πει ότι ήταν, λέει,από το δημοτικό συμβούλιο, από κάποια επιτροπή που την έλεγανRUNO, και με ρώτησε ευγενικότατα αν θα ήθελα να συμμετάσχω σεμία συνάντηση για τα «Ναρκωτικά και τους Νέους». Ήθελαν, λέει,ν’ αφουγκραστούν «τη φωνή του δρόμου». Πήγα κι εγώ για νασπάσω πλάκα και κάθισα και τους άκουσα να παπαγαλίζουν αηδίεςπερί Ευρωπαϊκών Πόλεων Εναντίον των Ναρκωτικών και γιακάποιο μεγάλο, διεθνές σχέδιο για μια Ευρώπη δίχως ναρκωτικά,και τέτοια. Μου δώσανε τσουρεκάκι και αναψυκτικό. Είχα πεθάνειστα γέλια. Αλλά η τύπισσα που προέδρευε ήταν μια μιλφάρα μεοξυζεναρισμένο ξανθό μαλλί, ανδροπρεπή χαρακτηριστικά, δυοτεράστια καρπούζια και φωνή συνταγματάρχη. Για μια στιγμήσκέφτηκα μήπως είχε κάνει κι αλλού εγχείρηση, πέρα απ’ τα βυζιάτης. Με πλησίασε μετά τη συνάντηση και μου είπε ότι ήτανγραμματέας της επιτρόπου Κοινωνικών Υπηρεσιών κι ότι πολύ θαήθελε να μιλήσουμε κι άλλο για όλα αυτά, και θα ήθελα νασυναντηθούμε στο σπίτι της κάποια μέρα, αν μου δινόταν «ηευκαιρία»; Εντέλει, μου προέκυψε μιλφάρα χωρίς παιδιά, αλλά μεαγρόκτημα. Όταν άνοιξε την πόρτα, φορούσε στενό παντελόνιιππασίας και ήθελε να «το κάνουμε» στον στάβλο. Ούτε που μ’ένοιαζε αν είχε κόψει το πουλί της ή όχι. Οι γιατροί είχαν κάνει καιγαμώ τις δουλειές: της είχαν δώσει δυο μαστάρια όλα τα λεφτά.


Αλλά εδώ που τα λέμε, είναι λίγο περίεργο να πηδάς μια γυναίκαπου στριγκλίζει σαν αεροπλάνο δυο μέτρα μακριά από κάτιαλογάρες που μηρυκάζουν και σε κοιτούν με μισό μάτι. Ύστεραέπρεπε να βγάζω άχυρα από τα κωλομέρια μου... Της ζήτησα να μουδανείσει χίλιες κορόνες. Συνεχίσαμε να βλεπόμαστε μέχρι πουάρχισα να βγάζω έξι χιλιάρικα τη μέρα κι εκείνη βρήκε τον χρόνονα μου εξηγήσει ότι ο ρόλος της γραμματέως δεν ήταν να κάθεταικαι να γράφει επιστολές για την κυρία επίτροπο όλη μέρα, αλλά ν’ασχολείται με τα πρακτικά και πολιτικά θέματα της επιτροπής. Δεντην ένοιαζε που ήταν σκλάβα, αφού αυτή χειριζόταν ουσιαστικά ταπάντα. Κι όταν το καταλάβαιναν αυτό οι σωστοί άνθρωποι, τότε θαερχόταν κι η δική της σειρά να γίνει επίτροπος. Αυτό που έμαθαακούγοντάς τη να μιλάει για τα του Δημαρχείου ήταν πως όλοι οιπολιτικοί −υψηλά ιστάμενοι ή μη− ήθελαν δύο πράγματα: δύναμηκαι σεξ. Με αυτή τη σειρά. Θυμάμαι να της ψιθυρίζω στο αυτί τηλέξη «υπουργός», έχοντας μέσα της δυο δάχτυλα, και την τύπισσα ναχύνει με τόση δύναμη που εκτοξευόταν μέχρι το χοιροστάσιο. Δενκάνω πλάκα. Αυτού του είδους την αρρωστημένη λαχτάρα έβλεπατώρα και στη φάτσα του άνδρα που στεκόταν μπροστά μου.

«Άντε γαμήσου, ρε».«Ποιος είναι το αφεντικό σου; Θέλω να του μιλήσω».Πήγαινέ με στον αρχηγό σου, που λένε κι οι εξωγήινοι... Ο τύπος ή

τρελός ήταν ή παντελώς ηλίθιος.«Σπάσε, ρε».Ο τύπος δεν το κουνούσε ρούπι. Στεκόταν απλώς εκεί, με τον γοφό

του λυγισμένο παράξενα, βγάζοντας κάτι από το μπουφάν του. Μιαπλαστική σακούλα που περιείχε λευκή σκόνη − μισό γραμμάριο,πιθανόν.

«Αυτό είναι δείγμα. Πήγαινέ το στο αφεντικό σου. Η τιμή του είναιοκτακόσιες κορόνες το γραμμάριο. Να προσέξει, πες του, τη δόση:αυτό εδώ, διά δέκα. Θα επιστρέψω μεθαύριο την ίδια ώρα».

Ο άνδρας μού έδωσε τη σακούλα, έκανε μεταβολή και έφυγεDigitalised By Jah®

κουτσαίνοντας.Υπό άλλες συνθήκες, θα είχα πετάξει τη σακούλα στον πρώτο

σκουπιδοτενεκέ που θα έβρισκα. Ούτε να την πουλήσω και νατσεπώσω τα λεφτά μπορούσα· έπρεπε να προστατεύσω τη φήμη μου.Αλλά τα μάτια του τρελού λαμπύριζαν λες κι ήξερε κάτι πραγματικάσημαντικό. Έτσι λοιπόν, όταν τελείωσε η μέρα κι είχα παραδώσειστον Αντρέι, πήρα τον Όλεγκ και την Ιρένε και πήγαμε στο Πάρκοτης Ηρωίνης. Αρχίσαμε να ρωτάμε αν γούσταρε κανείς να γίνειπειραματόζωο. Το είχα ξανακάνει αυτό, με τον Τούτου. Όταν έφτανεκαινούργιο προϊόν στην πόλη πηγαίναμε και το τεστάραμε στοπάρκο όπου σύχναζαν τα χειρότερα τζάνκια, εκείνα που δεν είχανπρόβλημα να πάρουν το οτιδήποτε, φτάνει να ’ταν δωρεάν.Χέστηκαν αν θα πέθαιναν ή όχι. Ένα βήμα πριν από τον τάφο ήτανεξάλλου.

Βρήκαμε τέσσερις εθελοντές, που μας ζήτησαν ως αντάλλαγμα κιένα όγδοο ηρωίνης. Αρνήθηκα κι έμειναν τρεις. Εμφάνισα τοπροϊόν.

«Δεν φτάνει!» φώναξε ένα τζάνκι, ψελλίζοντας λες κι είχε πάθειεγκεφαλικό. Του είπα να το βουλώσει αν ήθελε και επιδόρπιο.

Η Ιρένε, ο Όλεγκ κι εγώ καθίσαμε και τους χαζεύαμε να ψάχνουντις ξεραμένες φλέβες τους. Μου έκανε εντύπωση πόσοαποτελεσματικά τρυπήθηκαν στο τέλος.

«Ω, Χριστέ μου...» βόγκηξε ο ένας.«Και γαααααα...» ούρλιαξε ο άλλος.Κι ύστερα, σιωπή. Απόλυτη ησυχία. Ήταν σαν να στέλνεις πύραυλο

στο διάστημα και να χάνεις επαφή. Κατάλαβα όμως, πρόλαβα να δωτην έκσταση στα μάτια τους πριν εκείνοι χαθούν στην κοσμάρα τους:Houston, we have no problem. Όταν ξαναπροσγειώθηκαν, είχε πιανυχτώσει. Το τριπάκι είχε κρατήσει πάνω από πέντε ώρες, δυο φορέςπερισσότερο απ’ ό,τι ένα συνηθισμένο τριπ ηρωίνης. Η επιτροπήήταν ομόφωνη, δεν είχαν ξαναπάρει ποτέ τους τέτοιο πράγμα.Ήθελαν κι άλλο, την υπόλοιπη σακούλα, τώρα, σε παρακαλώ, κι


άρχισαν να έρχονται καταπάνω μας σαν τα ζόμπι απ’ το βιντεοκλίπτου Thriller. Σκάσαμε στα γέλια και την κοπανήσαμε.

Όταν πια καθίσαμε στα στρώματά μας στο δωμάτιο με τα μουσικάόργανα, μισή ώρα αργότερα, άρχισα να σκέφτομαι: ένας συχνόςχρήστης χρησιμοποιούσε ένα τέταρτο γραμμαρίου ηρωίνης ανάτριπάκι. Και λίγο πριν, τα πιο σκληροπυρηνικά τζάνκια του Όσλοείχαν πάθει την πλάκα τους λες κι ήταν πρωτάρηδες με το ένατέταρτο του ενός τετάρτου! Ο τύπος μού είχε δώσει πεντακάθαροπράμα! Αλλά τι σκατά ήταν; Έμοιαζε και μύριζε σαν την ηρωίνη,είχε την πυκνότητα της ηρωίνης, αλλά σ’ έκανε να τριπάρεις πέντεώρες με απειροελάχιστη ποσότητα... Τέλος πάντων, κατάλαβα ότιείχαμε χτυπήσει φλέβα χρυσού. Οκτακόσιες κορόνες το γραμμάριο,αραιωμένο τρεις φορές, θα μπορούσε να πουλιέται για χίλιεςτετρακόσιες. Πενήντα γραμμάρια την ημέρα. Τριάντα χιλιάρικαστην τσέπη. Στη δική μου τσέπη. Στου Όλεγκ και της Ιρένε.

Τους εξήγησα την επιχειρηματική μου ιδέα. Τους αριθμούς.Κοίταξε ο ένας τον άλλο. Δεν έμοιαζαν και τόσο ενθουσιασμένοι.«Κι ο Ντουμπάι;» ρώτησε ο Όλεγκ.Τους είπα ψέματα, λέγοντας πως δεν διατρέχαμε κανέναν κίνδυνο

εφόσον δεν κλέβαμε τον γέρο. Στην αρχή, θα μπορούσαμε να τουπούμε ότι παραιτούμαστε, ότι βρήκαμε τον Ιησού και διάφορεςτέτοιες μαλακίες. Κι ύστερα, θα περιμέναμε λίγο και θα στήναμε τηδική μας μικρή επιχείρηση.

Ξανακοιτάχτηκαν. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι κάτι έτρεχε,ότι κάτι μου ’χε ξεφύγει τόσο καιρό.

«Να, μόνο που...» είπε ο Όλεγκ, προσπαθώντας να εστιάσει στοναπέναντι τοίχο. «Η Ιρένε κι εγώ... εμείς...»

«Εσείς, τι;»Στριφογύριζε από εδώ κι από εκεί, σαν καρφιτσωμένο σκουλήκι,

μέχρι που γύρισε και κοίταξε την Ιρένε, εκλιπαρώντας τη σιωπηλάγια βοήθεια.

«Ο Όλεγκ κι εγώ αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί» είπε εκείνη.Digitalised By Jah®

«Κάνουμε οικονομίες για να δώσουμε προκαταβολή για έναδιαμέρισμα στο Μπόλερ. Σκεφτόμασταν να δουλέψουμε όλο τοκαλοκαίρι και μετά...»

«Και μετά;»«Μετά θα τελειώναμε το σχολείο» είπε ο Όλεγκ. «Και θα

πηγαίναμε πανεπιστήμιο».«Νομική» είπε η Ιρένε. «Οι βαθμοί του Όλεγκ είναι πολύ καλοί».

Χαμογέλασε με τον τρόπο που χαμογελούσε όταν νόμιζε ότι είχε πεικάποια βλακεία, αλλά τα συνήθως χλωμά της μάγουλα είχανκοκκινίσει από την ικανοποίηση.

Κοίτα να δεις που την είχαν βρει τα μαλακισμένα πίσω απ’ τηνπλάτη μου! Πώς μου είχε ξεφύγει κάτι τέτοιο;

«Νομική, ε;» είπα, ανοίγοντας τη σακούλα που περιείχε ακόμηπάνω από ένα γραμμάριο. «Εκεί δεν πάνε όσοι θέλουν να γίνουναρχηγοί της μπατσαρίας;»

Κανείς τους δεν απάντησε.Βρήκα το κουτάλι που έτρωγα κορν φλέικς και το σκούπισα στον

μηρό μου.«Τι κάνεις;» είπε ο Όλεγκ.«Το γιορτάζω» απάντησα, χύνοντας τη σκόνη στο κουτάλι. «Δεν

πρέπει να το τεστάρουμε πριν το πάμε στον γέρο;»«Δηλαδή, όλα καλά;» πετάχτηκε η Ιρένε, με φωνή γεμάτη

ανακούφιση. «Να συνεχίσουμε όπως και πριν;»«Φυσικά, γλυκιά μου». Έβαλα τον αναπτήρα κάτω από το

κουτάλι. «Αυτό είναι για σένα, Ιρένε».«Για μένα; Δεν νομίζω πως...»«Έλα, αδελφούλα, για χάρη μου». Την κοίταξα και χαμογέλασα.

Με το χαμόγελο στο οποίο ήξερε ότι ήξερα ότι δεν μπορούσε νααντισταθεί. «Είναι τρελά βαρετό να τριπάρεις μόνος σου, ξέρεις.Μοναξιά, κι έτσι».

Η λιωμένη σκόνη άρχισε να βράζει πάνω στο κουτάλι. Δεν είχαβαμβάκι και σκέφτηκα να τη ρουφήξω με κανένα φίλτρο από


τσιγάρο. Ήταν όμως τόσο καθαρή! Λευκή, ομοιόμορφη. Έτσι τηνάφησα να κρυώσει για λίγο και την πέρασα κατευθείαν μες στησύριγγα.

«Γκούστο...» πήγε να πει ο Όλεγκ.«Καλά θα κάνουμε να προσέξουμε να μην υπερβάλουμε, ε; Αυτό

φτάνει και περισσεύει και για τους τρεις μας. Κι εσύ κόπιασε, φίλεμου. Ή μήπως προτιμάς μόνο να παίρνεις μάτι;»

Δεν χρειαζόταν να δω την αντίδρασή του. Τον ήξερα απέξω κιανακατωτά. Αγνή καρδιά, τυφλός από έρωτα, φορώντας τηνπανοπλία του γενναίου ιππότη που τον είχε κάνει να πηδάει στοπαγωμένο φιόρδ του Όσλο από δεκαπεντάμετρα κατάρτια.

«Καλά» είπε κι άρχισε ν’ ανεβάζει το μανίκι του. «Είμαι μέσα».Αυτή η πανοπλία θα τον σκότωνε στο τέλος, θα τον τραβούσε στον

βυθό και θα τον έπνιγε σαν το ποντίκι μες στη φάκα.Ξύπνησα επειδή κάποιος βαρούσε την εξώπορτα. Ένιωθα λες και τοκεφάλι μου ήταν ένα τεράστιο ορυχείο. Συνέχισα να κάθομαιανήμπορος και τρομοκρατημένος, μέχρι που πήρα την απόφαση ν’ανοίξω το ένα μου μάτι. Το φως του πρωινού γλιστρούσε ανάμεσαστα μαδέρια που κάλυπταν τα παράθυρα. Η Ιρένε ήταν ακόμηξαπλωμένη στο στρώμα της και είδα τα αθλητικά του Όλεγκ –λευκάPuma Speed Cat− να εξέχουν ανάμεσα σε δυο ενισχυτές. Αυτός πουβρισκόταν έξω απ’ την πόρτα μας είχε αρχίσει να της ρίχνεικλοτσιές.

Σηκώθηκα και πήγα παραπατώντας μέχρι την είσοδοπροσπαθώντας να θυμηθώ μήπως η μπάντα είχε πρόβες ή μήπωςείχε έρθει κανείς για τα όργανα. Άνοιξα την πόρτα μια σχισμή,βάζοντας ενστικτωδώς το πόδι μου από πίσω. Και κάτι έγινε... Ηπόρτα με χτύπησε με τόση δύναμη, που εκτοξεύτηκα προς τα πίσω κιέπεσα πάνω στα ντραμς. Της πουτάνας. Παραμερίζοντας τα πιατίνιακαι το ταμπούρλο, είδα τη μούρη του αγαπητού θετού μου αδελφούΣτάιν.

Διαγράφω το αγαπητού.Digitalised By Jah®

Είχε γίνει ακόμα πιο εύσωμος, μα το κοντοκουρεμένο κεφάλι τουαλά πεζοναύτη και τα κατάμαυρα, γεμάτα μίσος μάτια του δεν είχαναλλάξει διόλου. Τον είδα που άνοιξε το στόμα του και μου είπε κάτι,μα τ’ αυτιά μου βούιζαν ακόμη από τον μεταλλικό ήχο που είχανκάνει τα πιατίνια. Με πλησίασε κι έβαλα ενστικτωδώς τα χέρια μουμπροστά στο πρόσωπό μου. Μα αυτός με προσπέρασε, δρασκέλισετο ταμπούρλο και πήγε κατευθείαν προς την Ιρένε. Εκείνη πετάχτηκεμε μια κραυγή καθώς την άρπαξε απ’ το μπράτσο και τη σήκωσεόρθια.

Με το ένα χέρι την κρατούσε γερά και με το άλλο έχωνε τα λιγοστάτης πράγματα μέσα σ’ ένα σακ βουαγιάζ. Στο τέλος εκείνη έπαψε ν’αντιστέκεται. Την τράβηξε προς την εξώπορτα.

«Στάιν...» προσπάθησα να πω.Εκείνος σταμάτησε στην πόρτα και με κοίταξε με περιέργεια, αλλά

δεν είχα τίποτα να προσθέσω.«Αρκετό κακό έκανες στην οικογένειά μας» είπε.Με μια γυριστή κλοτσιά έδωσε μία κι έκλεισε τη σιδερένια πόρτα.

Αλά Μπρους Λι. Ο αέρας στο δωμάτιο τραντάχτηκε. Ο Όλεγκ έβγαλετο κεφάλι του πίσω απ’ τον έναν ενισχυτή και κάτι είπε. Μα ήμουνακόμη κουφός.

Στάθηκα με την πλάτη προς το τζάκι κι ένιωσα το δέρμα μου ν’ανατριχιάζει. Το μόνο φως στο δωμάτιο έβγαινε από τις φλόγες κιένα επιτραπέζιο πορτατίφ-αντίκα, μη χέσω. Ο γέρος στη δερμάτινηπολυθρόνα του περιεργαζόταν τον άνδρα που είχαμε κουβαλήσει μετη λιμουζίνα από τη Σιπεργκάτα. Φορούσε ακόμη το παντός καιρούμπουφάν του. Ο Αντρέι στεκόταν πίσω από τον άνδρα και του έλυνετα μάτια.

«Μάλιστα» είπε ο γέρος. «Ώστε εσύ είσαι ο προμηθευτής αυτού τουπροϊόντος, για το οποίο έχω ακούσει τόσα και τόσα».

«Ναι» είπε ο άνδρας, φορώντας τα γυαλιά του, κι ανοιγόκλεισε ταDigitalised By Jah®

μάτια του, κοιτάζοντας τριγύρω στο δωμάτιο.«Από πού έρχεται;»«Ήρθα για να το πουλήσω, όχι για να δώσω περαιτέρω

πληροφορίες».Ο γέρος χάιδεψε το πιγούνι του με τον αντίχειρα και τον δείκτη

του. «Τότε δεν ενδιαφέρομαι. Σ’ αυτή τη δουλειά ο σφετερισμόςκλοπιμαίων οδηγεί σε σωρεία πτωμάτων. Και τα πτώματαζημιώνουν τα κέρδη».

«Δεν πρόκειται για κλοπιμαία».«Τολμώ να πω ότι έχω μια αρκετά καλή ιδέα για τα κανάλια

διακίνησης και εφοδιασμού της αγοράς, κι αυτό το προϊόν δεν τοέχει ξαναδεί κανείς. Έτσι, επαναλαμβάνω, δεν πρόκειται ν’αγοράσω τίποτα μέχρι να βεβαιωθώ πλήρως ότι δεν θα μας γυρίσειμπούμερανγκ».

«Επέτρεψα να μεταφερθώ εδώ πέρα με δεμένα τα μάτια διότικατανοώ την ανάγκη σας για διακριτικότητα. Ευελπιστώ ότι θαδείξετε κι εσείς την ίδια κατανόηση».

Η ζέστη είχε θαμπώσει τα γυαλιά του, αλλά συνέχιζε να τα φοράει.Στο αμάξι, ενώ ο Αντρέι κι ο Πέτερ τον έκαναν φύλλο και φτερό στοψάξιμο, εγώ παρατηρούσα τα μάτια του, τη γλώσσα του σώματόςτου, τη φωνή, τα χέρια του. Το μόνο πράγμα που εντόπισα ήταν μιααπέραντη μοναξιά. Δεν υπήρχε χοντρή κι άσχημη γκόμενα, ούτετίποτα. Μόνο αυτός και το απίθανο ναρκωτικό του.

«Και πού ξέρω ότι δεν είσαι αστυνομικός;» ρώτησε ο γέρος.«Με αυτό εδώ;» είπε ο άνδρας κι έδειξε το πόδι του.«Αν εισάγεις προϊόντα, πώς και δεν σ’ έχει ξαναπιάσει το αυτί

μου;»«Γιατί είμαι καινούργιος. Δεν έχω ποινικό μητρώο, κανείς δεν με

ξέρει. Ούτε στην αστυνομία ούτε σ’ αυτή τη δουλειά. Έχω ένα κατάτα λεγόμενα αξιοσέβαστο επάγγελμα και ζούσα μέχρι τώρα μιααπολύτως φυσιολογική ζωή». Μόρφασε προσεκτικά καισυνειδητοποίησα ότι χαμογελούσε. «Μια αφύσικα φυσιολογική ζωή,


θα έλεγαν κάποιοι».«Μάλιστα» είπε ο γέρος, χαϊδεύοντας ξανά και ξανά το πιγούνι

του. Κι ύστερα άρπαξε το χέρι μου και με τράβηξε προς τηνπολυθρόνα του, έτσι ώστε να στέκομαι δίπλα του κοιτάζοντας τονάνδρα.

«Γκούστο, ξέρεις τι νομίζω; Νομίζω ότι το φτιάχνει μόνος τουαυτό το προϊόν. Εσύ τι λες;»

Το σκέφτηκα. «Ίσως» είπα.«Ξέρεις, Γκούστο, δεν χρειάζεται να είσαι Αϊνστάιν στη χημεία για

να τα κάνεις όλα αυτά. Εδώ υπάρχουν λεπτομερείς συνταγές στοδιαδίκτυο για το πώς να δημιουργήσεις ηρωίνη απ’ τη μορφίνη καιμορφίνη απ’ το όπιο. Ας πούμε ότι έχεις δέκα κιλά καθαρό όπιο.Βρίσκεις διάφορα εξαρτήματα βρασμού, ένα ψυγείο, λίγη μεθανόλη,έναν ανεμιστήρα και, βουαλά, έχεις οκτώμισι κιλά ηρωίνης σεκρυστάλλους. Την αραιώνεις και καταλήγεις με δυο κιλά ηρωίνη τουδρόμου».

Ο άνδρας με το μπουφάν έβηξε διακριτικά. «Χρειάζεται κατιτίςπαραπάνω από αυτό».

«Το ερώτημα είναι» είπε ο γέρος «πώς βρίσκεις το όπιο».Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε.«Αχά!» είπε ο γέρος, χαϊδεύοντας το εσωτερικό του μπράτσου μου.

«Όχι οπιούχο, λοιπόν. Οπιοειδές».Ο άνδρας δεν απάντησε.«Άκουσες τι είπε, Γκούστο;» Ο γέρος έδειξε με το δάχτυλό του το

στραβό πόδι. «Ο άνδρας από εδώ κατασκευάζει εκατό τοις εκατόσυνθετικά ναρκωτικά. Δεν χρειάζεται τη βοήθεια της φύσης, ούτετου Αφγανιστάν. Εφαρμόζει μόνον απλή, καθημερινή χημεία στοτραπέζι της κουζίνας του. Έχει τον πλήρη έλεγχο και μηδέν ρίσκοαπό λαθρεμπόριο. Και το τελικό προϊόν είναι εξίσου δυνατό με τηνηρωίνη. Τουλάχιστον. Βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν έξυπνοάνθρωπο, Γκούστο. Τέτοια επιχειρηματικότητα είναι άξιασεβασμού».


«Τα σέβη μου» μουρμούρισα.«Πόσο μπορείς να παράγεις;»«Δυο κιλά την εβδομάδα, περίπου. Εξαρτάται».«Τ’ αγοράζω. Όλο» είπε ο γέρος.«Όλο;» Η φωνή του άνδρα ήταν επίπεδη, δίχως ίχνος έκπληξης.«Ναι, ό,τι παράγεις. Τα πάντα. Να σας κάνω μία επιχειρηματική

πρόταση, κύριε...;»«Ίψεν».«Ίψεν;»«Αν δεν σας πειράζει».«Καθόλου. Κι εκείνος ήταν μεγάλος καλλιτέχνης. Θα ήθελα να σας

προτείνω να συνεργαστούμε, κύριε Ίψεν. Καθετοποίηση παραγωγής.Μονοπωλούμε την αγορά και καθορίζουμε την τιμή. Μεγαλύτεροπεριθώριο κέρδους και για εσάς και για εμάς. Τι λέτε;»

Ο Ίψεν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.Ο γέρος έγειρε το κεφάλι του στο πλάι μ’ ένα λεπτό χαμόγελο

ζωγραφισμένο στο δίχως χείλη πρόσωπό του. «Γιατί όχι, κύριεΊψεν;»

Είδα τον μικρόσωμο άνδρα, με το μπουφάν του πιο βαρετούανθρώπου στον κόσμο, να τεντώνεται, να μεγαλώνει μες στοσακουλιασμένο, παντός καιρού ρούχο του.

«Αν σας δώσω το μονοπώλιο, κύριε...»Ο γέρος ένωσε τα δάχτυλα των δυο χεριών του. «Μπορείτε να με

αποκαλείτε όπως θέλετε, κύριε Ίψεν».«Δεν θέλω να εξαρτώμαι από έναν και μοναδικό αγοραστή, κύριε

Ντουμπάι. Το ρίσκο είναι τεράστιο. Και σημαίνει ότι μπορείτε ναρίξετε τις τιμές οποιαδήποτε στιγμή. Από την άλλη, δεν θέλω πολλούςαγοραστές. Τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να με εντοπίσει ηαστυνομία. Ήρθα σ’ εσάς γιατί θεωρείστε αόρατος, αλλά θέλω κιάλλον έναν αγοραστή. Έχω ήδη έρθει σ’ επαφή με τους Λος Λόμπος.Ελπίζω να καταλαβαίνετε».

Ο γέρος γέλασε, σαν εξάτμιση παλιάς ψαρότρατας. «Άκου ναDigitalised By Jah®

μαθαίνεις, Γκούστο. Δεν είναι μόνο φαρμακοποιός, είναι κιεπιχειρηματίας. Καλώς, κύριε Ίψεν, ας συμφωνήσουμε σε αυτό».

«Η τιμή...»«Θα σας πληρώνω ό,τι ακριβώς έχετε ζητήσει. Θα καταλάβετε ότι

σε αυτήν τη δουλειά δεν περισσεύει χρόνος για παζάρια. Η ζωή είναιμικρή κι ο θάνατος σιμώνει. Θέλετε η πρώτη παράδοση να γίνει τηνεπόμενη Τρίτη;»

Βγαίνοντας έξω, ο γέρος έκανε τάχα μου πως χρειαζόταν ναστηριχθεί επάνω μου. Τα νύχια του έγδαραν το δέρμα στο μπράτσομου.

«Έχετε σκεφτεί να εξάγετε, κύριε Ίψεν; Ο έλεγχος για εξαγωγήναρκωτικών από τη Νορβηγία είναι ανύπαρκτος, ξέρετε».

Ο Ίψεν δεν απάντησε. Με εγώ κατάλαβα επιτέλους. Κατάλαβα τιήθελε. Το κατάλαβα από τον τρόπο που στεκόταν πάνω στο στραβότου πόδι, από το στρεβλό του ισχίο, από την αντανάκλαση στοιδρωμένο, γυαλιστερό του μέτωπο κάτω απ’ τα αραιά του μαλλιά. Ηθαμπάδα είχε φύγει απ’ τα γυαλιά του και τα μάτια του είχαν τηνίδια λάμψη που είχα δει στη Σιπεργκάτα. Ώρα να πληρώσεις,μπαμπά. Αυτό ήθελε: να πληρώσουν όσοι δεν του είχαν δείξει ποτέσεβασμό, αγάπη, θαυμασμό, αποδοχή, όλα αυτά που λένε ότι δενμπορούν ν’ αγοραστούν με χρήματα. Στην πραγματικότητα, βέβαια,μπορούν. Έτσι δεν είναι, μπαμπά; Η ζωή σου χρωστάει, αλλά καμιάφορά πρέπει να βγεις παγανιά να τα γυρέψεις. Τι κι αν στο τέλοςκαούμε όλοι στην κόλαση; Δεν θα έχει και πολύ κόσμο στονπαράδεισο. Έτσι δεν είναι, μπαμπά;

Ο Χάρι χάζευε τα αεροπλάνα να πηγαινοέρχονται στοναεροδιάδρομο.

Σε δεκαοκτώ ώρες θα βρισκόταν στη Σαγκάη.Του άρεσε η Σαγκάη. Του άρεσε το φαγητό, του άρεσε να

περπατάει στο Μπουντ, κατά μήκος του ποταμού Χουανγκπού προςDigitalised By Jah®

το Peace Hotel, να μπαίνει στο Old Jazz Bar του ξενοδοχείου και ν’ακούει τους γέρους μουσικούς να παίζουν τα κλασικά στάνταρ, ναφαντάζεται ότι οι άνθρωποι αυτοί κάθονταν κι έπαιζαν ασταμάτητααπό τότε που ξέσπασε η επανάσταση, το ’49. Του άρεσε κι εκείνη.Του άρεσε ό,τι είχαν, κι ό,τι δεν είχαν, αλλά το αγνοούσαν.

Tι ευλογημένη αυτή η ικανότητα ν’ αγνοείς τα πράγματα... Δενήταν κάτι με το οποίο γεννιόταν κανείς φυσικά, μα ο Χάρι την είχεκαλλιεργήσει συστηματικά τα τελευταία τρία χρόνια. Η ικανότητανα μη χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο αν δεν ήταν απαραίτητο.

Πόσο ακλόνητη είναι η πίστη σου στο δικό σου ευαγγέλιο;Αμφιβολίες εσύ δεν έχεις;

Θα ήταν στη Σαγκάη σε δεκαοχτώ ώρες.Θα μπορούσε να βρίσκεται στη Σαγκάη σε δεκαοχτώ ώρες.Σκατά.Η Ράκελ το σήκωσε στο δεύτερο χτύπημα.«Τι θέλεις;»«Μη μου το ξανακλείσεις, εντάξει;»«Εδώ είμαι. Πες μου».«Να σου πω, πόσο καλά τον κουμαντάρεις αυτόν τον Νιλς

Κρίστιαν;»«Χανς Κρίστιαν».«Είναι αρκετά ερωτευμένος μαζί σου ώστε να πεισθεί να με

βοηθήσει σ’ ένα κόλπο αμφιβόλου αποτελέσματος;»


Έ

13

βρεχε όλη τη νύχτα. Ο Χάρι στεκόταν μπροστά στις φυλακέςτου Όσλο και κοιτούσε το πάρκο: ένα φρέσκο στρώμα από

πεσμένα φύλλα κάλυπτε το χώμα σαν κίτρινος, βρεγμένοςμουσαμάς. Είχε πάει απ’ το αεροδρόμιο κατευθείαν στο σπίτι τηςΡάκελ. Είχε κοιμηθεί ελάχιστα. Κάποια στιγμή έφτασε κι ο ΧανςΚρίστιαν και, χωρίς πολλά πολλά, αναχώρησε. Ύστερα έφτιαξαν μετη Ράκελ τσάι και κάθισαν να μιλήσουν για τον Όλεγκ. Για το πώςήταν τα πράγματα παλιά. Για το πώς ήταν κι όχι για το πώς θαμπορούσαν να ήταν τα πράγματα. Τα χαράματα πια, η Ράκελ τουπρότεινε να κοιμηθεί στο δωμάτιο του Όλεγκ. Πριν πάει για ύπνο, οΧάρι χρησιμοποίησε τον υπολογιστή του Όλεγκ για να βρει παλιάάρθρα εφημερίδων που αναφέρονταν στον θάνατο ενόςαστυνομικού κάτω από τη γέφυρα του Άλβσμποργκ, στοΓκέτεμποργκ. Τα άρθρα επιβεβαίωναν όσα του είχε πει ο Κάτο. Στηνεφημερίδα Göteborgstidningen, μάλιστα, σε μια από αυτές τιςφυλλάδες που τους αρέσει να εντυπωσιάζουν με σοκαριστικέςειδήσεις, διάβασε ότι υπήρχαν φήμες πως ο νεκρός αστυνομικόςήταν «καύτης», δηλαδή πρόσωπο που οι εγκληματίεςχρησιμοποιούσαν για να καταστρέψουν τα εναντίον τουςαποδεικτικά στοιχεία − σύμφωνα με τον ορισμό της εφημερίδας.


Δεν είχαν περάσει δυο ώρες από τότε που η Ράκελ τον είχεξυπνήσει μ’ ένα αχνιστό φλιτζάνι τσάι κι έναν ψίθυρο στ’ αυτί.Πάντα το έκανε αυτό· ξεκινούσε τη μέρα της ψιθυρίζοντας σ’εκείνον και στον Όλεγκ, λες κι ήθελε ν’ απαλύνει τη μετάβασή τουςαπό τον κόσμο των ονείρων στην πραγματικότητα.

Ο Χάρι κοίταξε την κάμερα κλειστού κυκλώματος, άκουσε τονβόμβο κι έσπρωξε την πόρτα. Μπήκε μέσα βιαστικά. Σήκωσε ψηλάτον χαρτοφύλακα που κρατούσε, για να τον δουν όλοι, κιακούμπησε την ταυτότητά του πάνω στον πάγκο, προβάλλοντας τοκαλό του προφίλ.

«Χανς Κρίστιαν Σίμονσεν...» μουρμούρισε η φρουρός χωρίς νασηκώσει το βλέμμα της, κοιτώντας τη λίστα με τα ονόματα πουβρισκόταν μπροστά της. «Εδώ είμαστε, ναι. Για τον ΌλεγκΦάουκε».

«Σωστά» είπε ο Χάρι.Ένας δεύτερος φρουρός τον οδήγησε μέσα από διαδρόμους από

την άλλη μεριά του κεντρικού προαυλίου των φυλακών. Ο φρουρόςφλυαρούσε για το ζεστό φετινό φθινόπωρο και κάθε φορά πουξεκλείδωνε μια πόρτα η μεγάλη αρμαθιά με τα κλειδιά τουκροτάλιζε δυνατά. Πέρασαν από την αίθουσα ψυχαγωγίας: ένατραπέζι του πινγκ πονγκ που είχε πάνω δυο ρακέτες κι ένα ανοιχτόβιβλίο, μια κουζινούλα πάνω στην οποία κάποιος είχε αφήσει μιαφραντζόλα μαύρο ψωμί, ένα μαχαίρι και διάφορες μαρμελάδες.Αλλά πουθενά κρατούμενοι.

Σταμάτησαν μπροστά από μία λευκή πόρτα. Ο φρουρόςξεκλείδωσε.

«Νόμιζα ότι τα κελιά παρέμεναν ανοιχτά τέτοια ώρα» είπε ο Χάρι.«Τα υπόλοιπα, ναι. Αυτός εδώ όμως εκτίει απόφαση 171» είπε ο

φρουρός. «Μπορεί να βγει μόνο μία ώρα την ημέρα».«Κι οι υπόλοιποι πού είναι;»«Ένας Θεός ξέρει. Ίσως να έχουν ξαναβάλει το πορνοκάναλο στην

τηλεόραση».Digitalised By Jah®

O Χάρι μπήκε μέσα και περίμενε στην πόρτα μέχρι ν’ ακούσει ταβήματα του φρουρού ν’ απομακρύνονται. Το κελί ήτανσυνηθισμένο· δέκα τετραγωνικά μέτρα, ένα κρεβάτι, μια ντουλάπα,ένα γραφείο, καρέκλα, ράφια, τηλεόραση. Ο Όλεγκ καθόταν στογραφείο και τον κοιτούσε αποσβολωμένος.

«Είπες ότι ήθελες να με δεις» είπε ο Χάρι.«Νόμιζα ότι δεν μου επιτρέπονταν οι επισκέψεις» είπε ο Όλεγκ.«Δεν ήρθα ως επισκέπτης. Ήρθα ως συνήγορος υπεράσπισης».«Συνήγορος υπεράσπισης;»Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά. Κι είδε στο βλέμμα του Όλεγκ ότι

κατάλαβε. Έξυπνος ο μικρός.«Πώς όμως...;»«Ο φόνος για τον οποίο κατηγορείσαι δεν πληροί τις

προϋποθέσεις για φυλακή υψίστης ασφαλείας. Δεν ήταν δα και τόσοδύσκολο». Ο Χάρι άνοιξε τον χαρτοφύλακα, έβγαλε το λευκό GameBoy και το έδωσε στον Όλεγκ. «Ορίστε, αυτό είναι για σένα».

Ο Όλεγκ χάιδεψε την οθόνη. «Πού το βρήκες αυτό;»Ο Χάρι νόμισε ότι είδε ένα μικροσκοπικό χαμόγελο να

σχηματίζεται στο σοβαρό πρόσωπο του αγοριού. «Μοντέλο αντίκα,με μπαταρίες. Το βρήκα στο Χονγκ Κονγκ. Σχεδίαζα να σε σκίσωστο Tetris την επόμενη φορά που θα συναντιόμασταν».

«Με τίποτα!» γέλασε ο Όλεγκ. «Ούτε στο Tetris ούτε σταμακροβούτια».

«Τι; Λες για εκείνη τη φορά στις πισίνες του Φρόγκνερ; Πφφφ.Θυμάμαι ότι ήμουν ένα ολόκληρο μέτρο μπροστά σου».

«Πίσω μου θες να πεις! Η μαμά θυμάται, ήταν μάρτυρας».Ο Χάρι έμεινε ακίνητος, να μην καταστρέψει τίποτα· ρούφηξε όλη

την αίσθηση ευτυχίας που ένιωθε βλέποντας το πρόσωπό του ναχαμογελάει.

«Τι ήθελες να μου πεις, Όλεγκ;»Το πρόσωπο του αγοριού συννέφιασε ξανά. Τα χέρια του έπαιζαν

νευρικά με το Game Boy. Το γύριζαν και το αναποδογύριζαν ξανάDigitalised By Jah®

και ξανά, λες κι έψαχνε να βρει το κουμπί ενεργοποίησης.«Με την ησυχία σου, Όλεγκ. Καμιά φορά είναι ευκολότερο να

ξεκινήσεις από την αρχή».Το αγόρι σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον Χάρι. «Μπορώ να

σ’ εμπιστευτώ; Ό,τι και να γίνει;»Ο Χάρι κάτι πήγε να πει, αλλά το μετάνιωσε. Έγνεψε απλώς

καταφατικά.«Πρέπει να μου φέρεις κάτι...»Ο Χάρι ένιωσε λες και κάποιος του ’χωνε ένα μαχαίρι στην

καρδιά. Ήξερε πολύ καλά τι θα έλεγε ο Όλεγκ.«Εδώ μέσα έχουν μόνο boy και σπιντ. Εγώ χρειάζομαι όμως

βιολίνη. Μπορείς να με βοηθήσεις; Ε, Χάρι;»«Γι’ αυτό ζήτησες να με δεις;»«Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει καταφέρει να παρακάμψει

την περιοριστική εντολή». Ο Όλεγκ κοιτούσε τον Χάρι με τασκούρα μελαγχολικά του μάτια. Ένα μικροσκοπικό τικ κάτω απ’ τοένα μάτι μαρτυρούσε την απελπισία του.

«Όλεγκ, το ξέρεις καλά πως δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο».«Φυσικά και μπορείς!» Η φωνή του αντήχησε σκληρή και

μεταλλική στους τοίχους του κελιού.«Οι τύποι για τους οποίους πουλούσες δεν μπορούν να σε

προμηθεύσουν τίποτα;»«Εγώ πουλούσα;»«Μη μου λες ψέματα!» Ο Χάρι χτύπησε με δύναμη την παλάμη

του στον κλειστό χαρτοφύλακα. «Βρήκα μια φανέλα της Άρσεναλστο ντουλάπι σου στο Βάλε Χόβιν».

«Έκανες διάρρηξη!»«Βρήκα επίσης κι αυτό». Ο Χάρι πέταξε τη φωτογραφία της

οικογένειας πάνω στο γραφείο. «Το κορίτσι της φωτογραφίας.Ξέρεις πού βρίσκεται;»

«Ποιο...;»«Η Ιρένε Χάνσεν. Το κορίτσι σου».


«Πώς...;»«Σας είδαν μαζί στον Φάρο. Στο ντουλάπι σου βρήκα ένα φούτερ

που μύριζε αγριολούλουδα και σύνεργα για δύο τοξικομανείς. Το ναμοιράζεσαι τη δόση σου δηλώνει μεγαλύτερη οικειότητα κι απ’ τονα μοιράζεσαι συζυγικό κρεβάτι, ε; Συν τοις άλλοις, η μάνα σου μουείπε ότι σας είδε στο κέντρο κι ότι έμοιαζες με πανευτυχή βλακέντιο.Η δική μου διάγνωση: ερωτευμένος».

Το μήλο του Αδάμ στον λαιμό του Όλεγκ ανεβοκατέβηκε.«Λοιπόν;» είπε ο Χάρι.«Δεν ξέρω πού είναι! Εντάξει; Εξαφανίστηκε, αυτό είναι όλο. Ίσως

να τη μάζεψε πάλι ο αδερφός της. Ίσως να είναι σε καμιά κλινικήαποτοξίνωσης. Ίσως να μπήκε σε κάνα αεροπλάνο και να τηνκοπάνησε απ’ όλα αυτά τα σκατά».

«Ή ίσως τα νέα να μην είναι και τόσο καλά. Πότε την είδες γιατελευταία φορά;»

«Δεν θυμάμαι».«Πώς δεν θυμάσαι. Μέχρι και το λεπτό θυμάσαι».Ο Όλεγκ έκλεισε τα μάτια του. «Εκατόν είκοσι δύο μέρες πριν.

Πολύ πριν απ’ ό,τι συνέβη με τον Γκούστο, τι σχέση έχει το ένα μετο άλλο;»

«Τα πάντα έχουν σχέση μεταξύ τους, Όλεγκ. Ένας φόνος είναι σανμια λευκή φάλαινα. Η εξαφάνιση ενός ανθρώπου είναι σαν μιαλευκή φάλαινα. Αν δεις δυο φορές λευκή φάλαινα είναι η ίδια λευκήφάλαινα. Τι μπορείς να μου πεις για τον Ντουμπάι;»

«Είναι η μεγαλύτερη πόλη, αλλά όχι η πρωτεύουσα, τωνΗνωμένων Αραβικών Εμιρ...»

«Γιατί τους προστατεύεις, Όλεγκ; Τι είναι αυτό που δεν μπορείς ναμου πεις;»

Ο Όλεγκ είχε βρει το κουμπί ενεργοποίησης του Game Boy. Τοανοιγόκλεισε. Ύστερα γύρισε το Game Boy ανάποδα, άνοιξε τοπλαστικό κάλυμμα για τις μπαταρίες, σήκωσε το καπάκι τουμεταλλικού κάδου σκουπιδιών δίπλα στο γραφείο και τις έριξε


μέσα. Έδωσε μετά το Game Boy στον Χάρι.«Δεν δουλεύει».Ο Χάρι κοίταξε το Game Boy και το έχωσε στην τσέπη του.«Αν δεν μπορείς να μου φέρεις βιολίνη, θα πάρω ό,τι σκατά βρω

εδώ μέσα. Έχεις ακούσει ποτέ για φεντανίλη με ηρωίνη;»«Η φεντανίλη είναι συνώνυμη με υπερβολική δόση, Όλεγκ».«Σούπερ. Οπότε μετά να πας να πεις στη μαμά ότι εσύ έφταιγες».Ο Χάρι δεν απάντησε. Η αξιολύπητη προσπάθεια του Όλεγκ να

τον χειραγωγήσει δεν τον εκνεύριζε, τον έκανε να θέλει ν’ αρπάξειτο αγόρι στην αγκαλιά του και να το σφίξει δυνατά. Δεν χρειαζόταννα δει τα δάκρυα στα μάτια του για να καταλάβει την πάλη πουμαινόταν μέσα στο σώμα και στο κεφάλι του, την πείνα που τουροκάνιζε το κορμί. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει πια ηθική,ούτε αγάπη, ούτε σεβασμός, μόνο το αιώνιο σφυροκόπημα μίας καιμοναδικής ανάμνησης: της ορμής απ’ το τριπάκι, της μαστούρας,της γαλήνης. Μια φορά μονάχα στη ζωή του παραλίγο ο Χάρι ναχτυπήσει ηρωίνη· αλλά μια τυχαία αναλαμπή καθαρής σκέψης τονέπεισε ν’ αρνηθεί την προσφορά. Ίσως οφειλόταν στην πεποίθησηότι η ηρωίνη θα κατάφερνε αυτό που το αλκοόλ δεν είχε ως τότεπετύχει: να τον σκοτώσει. Ίσως οφειλόταν στο κορίτσι που του είχεπει ότι εθίστηκε από την πρώτη κιόλας φορά γιατί τίποτα, τίποτα πουείχε ζήσει ή είχε φανταστεί δεν μπορούσε να συγκριθεί με τηνέκσταση που ένιωσε σ’ εκείνο το πρώτο τριπάκι. Ίσως να έφταιγεεκείνος ο φίλος του από το Όπσαλ που είχε μπει σε κλινικήαποτοξίνωσης για να επαναφέρει την ανοχή του στο ναδίρ,ελπίζοντας πως όταν θα ξανατρυπιόταν θα ένιωθε σαν εκείνη τηνπρώτη, τέλεια φορά. Προσθέτοντας πως, όταν αντίκρισε το σημάδιτου εμβολιασμού στον μηρό του τρίμηνου μωρού του, τον έπιασανσχεδόν τα κλάματα, γιατί η λαχτάρα του για ναρκωτικά ξύπνησε μετέτοια μανία, που ήταν έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα, να πάει απ’την κλινική κατευθείαν στην Πλάτα.

«Λέω να κάνουμε μια συμφωνία» είπε ο Χάρι, συνειδητοποιώνταςDigitalised By Jah®

τη συγκίνηση στη φωνή του. «Θα σου φέρω αυτό που μου ζήτησεςκι εσύ θα μου πεις ό,τι ξέρεις».

«Τέλεια!» είπε ο Όλεγκ, κι ο Χάρι είδε τις κόρες των ματιών τουνα διαστέλλονται. Είχε διαβάσει ότι στους βαριούς χρήστεςναρκωτικών υπήρχαν μέρη του εγκεφάλου τους πουενεργοποιούνταν πολύ πριν η σύριγγα τρυπήσει το δέρμα τους:είχαν μαστουρώσει πριν η λιωμένη σκόνη περάσει στις φλέβες τους.Ήταν αυτά τα μέρη του εγκεφάλου του Όλεγκ που του μιλούσαναυτή τη στιγμή. Δεν υπήρχε άλλη απάντηση πλην του «τέλεια!» −είτε ήταν αλήθεια είτε ψέματα.

«Αλλά δεν θέλω να τρέχω να την αγοράζω στον δρόμο» είπε οΧάρι. «Έχεις αφήσει πουθενά καθόλου βιολίνη;»

Ο Όλεγκ έμοιαζε να διστάζει για μια στιγμή. «Αφού έψαξες ταπράγματά μου».

Ο Χάρι θυμήθηκε ότι αυτό που λένε πως οι ηρωινομανείς δενέχουν όσιο και ιερό ήταν μεγάλο ψέμα. Φυσικά και έχουν: τη δόσητους.

«Έλα, Όλεγκ. Κανείς δεν κρατάει τις δόσεις του εκεί που μπορούννα τις βρουν κι άλλοι τοξικομανείς. Πού είναι η κρυψώνα σου, πούκρατάς εφεδρικά;»

«Μια κρυψώνα είχα μόνο».«Δεν πρόκειται να σε κλέψω».«Δεν έχω άλλη, σου λέω!»Ο Χάρι άκουγε το ψέμα στη φωνή του. Αλλά δεν σήμαινε και

τίποτα· πιθανόν να εννοούσε ότι δεν είχε κρύψει καθόλου βιολίνηεκεί μέσα.

«Θα ξαναπεράσω αύριο» είπε ο Χάρι και σηκώθηκε όρθιος. Πήγεστην πόρτα και χτύπησε, περιμένοντας. Αλλά δεν ήρθε κανείς. Στοτέλος τράβηξε το πόμολο και η πόρτα άνοιξε. Φυλακή υψίστηςασφαλείας; Με τίποτα.

Ο Χάρι επέστρεψε από τον ίδιο δρόμο. Δεν υπήρχε ψυχή στονδιάδρομο ούτε στην αίθουσα ψυχαγωγίας − ο Χάρι παρατήρησε πως


το ψωμί βρισκόταν ακόμη εκεί, αλλά κάποιος είχε μαζέψει τομαχαίρι. Προχώρησε προς την πόρτα που έβγαζε από την πτέρυγακαι συνειδητοποίησε, έκπληκτος, ότι κι εκείνη ήταν ξεκλείδωτη.

Μόνο στην είσοδο των φυλακών βρήκε κλειδωμένες πόρτες.Ανέφερε το όλο θέμα στη φρουρό πίσω από το τζάμι κι εκείνη,σηκώνοντας το ένα φρύδι, κοίταξε τις οθόνες πάνω από το κεφάλιτης. «Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν πρόκειται να βγει παραέξω απόεδώ».

«Πλην εμού, ελπίζω».«Ε;»«Τίποτα».Ο Χάρι είχε προχωρήσει γύρω στα εκατό μέτρα μες στο πάρκο,

προς τη μεριά της Γκρενλαντσλέιρετ, όταν ξαφνικά κατάλαβε: ταάδεια δωμάτια, οι ανοιχτές πόρτες, το μαχαίρι του ψωμιού. Πάγωσε.Οι χτύποι της καρδιάς του επιταχύνθηκαν τόσο γρήγορα, που ένιωσεότι θα λιποθυμούσε. Άκουσε το κελάηδισμα ενός πουλιού. Μύρισετο γρασίδι. Κι ύστερα έκανε μεταβολή κι άρχισε να τρέχει με όλητου τη δύναμη προς τη μεριά των φυλακών. Ένιωσε τον φόβο νατου ξεραίνει το στόμα και την καρδιά να πλημμυρίζει το κορμί τουμε αδρεναλίνη.


Η

14

βιολίνη έπεσε στο Όσλο σαν αστεροειδής απ’ τα ουράνια. OΌλεγκ μού είχε εξηγήσει κάποτε τη διαφορά μεταξύ ενός

μετεωρίτη, ενός διάττοντα αστέρα και των άλλων σκουπιδιών πουμπορούσαν να μας πέσουν στο κεφάλι. Αυτό που συνέβη ήτανμεγέθους αστεροειδούς: ένα τέρας που θα μπορούσε να ισοπεδώσειτη γη με... Γαμώτο, ξέρεις τι εννοώ, μπαμπά, μη γελάς. Καθόμαστανκαι πουλούσαμε όγδοα, τέταρτα, ολόκληρα γραμμάρια και πέντεγραμμάρια, τα πάντα, από το πρωί έως το βράδυ. Αναστατώσαμεόλο το κέντρο της πόλης. Κι ύστερα ανεβάσαμε την τιμή. Και να σουοι ουρές να γίνονται όλο και μακρύτερες. Κι ύστερα ξανανεβάσαμετην τιμή. Κι οι ουρές παρέμειναν τεράστιες. Κι ύστερα ξανά, πάλιπάνω η τιμή. Και τότε έγινε χαμός.

Μας λήστεψε μια συμμορία Αλβανών Κοσοβάρων πίσω από τοΧρηματιστήριο. Δυο Εσθονοί, αδέλφια, πουλούσαν δίχως ψαρά καιτους την έπεσαν οι Αλβανοί με μπαστούνια του μπέιζμπολ καισιδηρογροθιές. Πήραν λεφτά και προϊόν και τους έσπασαν τουςγοφούς. Δυο βράδια αργότερα, μια συμμορία Βιετναμέζων χτύπησεστην Πρίνσενς, δέκα λεπτά πριν περάσει ο Αντρέι με τον Πέτερ ναμαζέψουν τα κέρδη της ημέρας. Την έπεσαν σ’ αυτόν που είχε τοπράμα, χωρίς να το πάρουν πρέφα ο πωλητής ή ο ψαράς. Και τότε


σκέφτηκα: Τι άλλο θα δούμε;Δυο μέρες μετά, η ερώτησή μου απαντήθηκε.Διάφοροι πρωινοί τύποι που πήγαιναν νωρίς νωρίς στις δουλειές

τους πρόλαβαν και είδαν έναν κιτρινιάρη κρεμασμένο ανάποδα απότη γέφυρα του Σάνερ, πριν προφτάσουν και τον κατεβάσουν οιμπάτσοι. Ήταν ντυμένος με ζουρλομανδύα και φιμωμένος. Το σχοινίγύρω απ’ τους αστραγάλους του ήταν τόσο μακρύ, ώστε να μηνμπορεί να κρατήσει το κεφάλι του πάνω από το νερό. Από τη στιγμήπου κάηκαν οι κοιλιακοί του μύες δηλαδή και μετά.

Το ίδιο βράδυ, ο Αντρέι έδωσε στον Όλεγκ και σ’ εμένα έναπιστόλι. Ήταν ρώσικο. Ο Αντρέι εμπιστευόταν μοναχά ρώσικαπράγματα. Κάπνιζε μαύρα ρώσικα τσιγάρα, είχε ένα ρωσικό κινητότηλέφωνο (Δεν αστειεύομαι, μπαμπά. Ήταν ένα Γκρέσο, ένα ακριβό,πολυτελές γκάτζετ από αφρικανικό μαύρο ξύλο, αλλά αδιάβροχο,και δεν έστελνε σήμα όταν άνοιγε ώστε οι μπάτσοι να μην μπορούννα το εντοπίσουν.) κι ορκιζόταν στα ρώσικα πιστόλια. Ο Αντρέι μάςεξήγησε ότι ο τύπος του πιστολιού λεγόταν Οντέσα, μια φτηνότερηεκδοχή του Στέτσκιν, λες κι εμείς ξέραμε τι ήταν το ’να και τι τ’άλλο. Τέλος πάντων, το ατού του Οντέσα ήταν ότι ήτανεπαναληπτικό. Ο γεμιστήρας του χωρούσε είκοσι φυσίγγια 9x18 mmΜακάροφ. Το χρησιμοποιούσαν ο Αντρέι, ο Πέτερ και διάφοροιάλλοι. Μας έδωσε κι ένα κουτί με σφαίρες και μας έδειξαν πώς ναγεμίζουμε, να βγάζουμε την ασφάλεια κι ύστερα να πυροβολούμε μ’αυτό το παράξενο ογκώδες όπλο. Μας είπε ότι έπρεπε να το κρατάμεσταθερό και να σημαδεύουμε λίγο πιο κάτω από τον στόχο μας. Καινα μη σημαδεύουμε στο κεφάλι, αν εκεί στοχεύαμε, αλλά στο πάνωμέρος του στέρνου. Αν γυρίζαμε τον πλαϊνό διακόπτη στο γράμμα C,το όπλο πυροβολούσε επαναληπτικά. Μια μικρή πίεση τηςσκανδάλης ήταν αρκετή για να ρίξει τρεις τέσσερις πυροβολισμούς.Αλλά μας διαβεβαίωσε ότι εννιά στις δέκα αρκούσε απλώς να τοδείξουμε. Όταν ο Αντρέι έφυγε, ο Όλεγκ είπε ότι έμοιαζε μ’ εκείνο τοπιστόλι στον δίσκο των Foo Fighters και σιγά μην κάτσει να


πυροβολήσει τον οποιονδήποτε. Το καλύτερο που είχαμε να κάνουμεήταν να πετάξουμε το πιστόλι στα σκουπίδια. Κι έτσι είπα κι εγώ ότιθα το κρατήσω για την πάρτη μου.

Οι εφημερίδες είχαν τρελαθεί. Είχαν αρχίσει να ουρλιάζουν γιαπόλεμο συμμοριών, αίμα στους δρόμους, ότι είχαμε γίνει γαμημένοΛος Άντζελες και τα λοιπά και τα λοιπά. Η αντιπολίτευση μας ταέπρηζε περί αποτυχημένων πολιτικών κατά του εγκλήματος, κατάτων ναρκωτικών, περί αποτυχημένου δημάρχου, αποτυχημένουδημοτικού συμβουλίου. Αποτυχημένη πόλη, είπε ένας τρελός τωνΚεντρώων και πρότεινε να σβηστεί το Όσλο από τον χάρτη, γιατίήταν, λέει, ντροπή για τη χώρα. Τα πιο πολλά τα άκουσε ο Αρχηγόςτης Αστυνομίας γιατί, όπως ξέρουμε, όποιος κολυμπάει στα σκατάβρομάει. Κι έτσι, όταν ένας Σομαλός πυροβόλησε δυο συγγενείς τουαπ’ την ίδια φυλή μέρα μεσημέρι στην Πλάτα από απόστασηαναπνοής και δεν συνελήφθη κανείς, ε, τότε ο αρχηγός τηςΌργκΚριμ παραιτήθηκε. Η επίτροπος Κοινωνικών Υπηρεσιών τουΔήμου −που ήταν επίσης επικεφαλής του Συμβουλίου ΕπιτελικούΣχεδιασμού της Αστυνομίας− βγήκε και είπε ότι η εγκληματικότητα,τα ναρκωτικά και η αστυνομία ήταν ευθύνη του κράτους, αλλάθεωρούσε καθήκον της να διασφαλίσει σε όλους τους πολίτες τουΌσλο τη δυνατότητα να κυκλοφορούν με ασφάλεια στους δρόμουςτης πόλης τους. Μα τι καλή που ήταν! Και πίσω της ακριβώςστεκόταν η γραμματέας της. Η παλιά μου φίλη. Η μιλφάρα χωρίς το«μ». Έμοιαζε σοβαρή, επαγγελματίας. Αν και το μόνο που έβλεπαεγώ ήταν μια καυλιάρα γκόμενα με παντελόνι ιππασίαςκατεβασμένο ως τα γόνατα.

Ένα βράδυ, ο Αντρέι πέρασε πιο νωρίς, μας είπε να το λήξουμενωρίτερα. Εγώ θα πήγαινα μαζί του μέχρι το Μπλίνερν.

Όταν προσπεράσαμε το σπίτι του γέρου, άρχισαν να μουκαρφώνονται διάφορες σκοτεινές σκέψεις. Ευτυχώς όμως ο Αντρέιπάρκαρε στο χωράφι του γείτονα, το οποίο φυσικά ανήκε κι αυτόστον γέρο. Με συνόδευσε ως το γειτονικό σπίτι. Το κτίριο δεν ήταν


τόσο έρημο όσο έμοιαζε απέξω. Πίσω από τους ξεφλουδισμένουςτοίχους και τα σπασμένα παραθυρόφυλλα, το σπίτι ήταν επιπλωμένοκαι ζεστό. Ο γέρος καθόταν σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο ράφια από πάνωμέχρι κάτω και κάτι σαν κλασική μουσική έβγαινε από κάποιατεράστια ηχεία στο δάπεδο. Κάθισα στη μοναδική καρέκλα πουυπήρχε στο δωμάτιο και ο Αντρέι έκλεισε την πόρτα ξοπίσω τουκαθώς αποχωρούσε.

«Αποφάσισα να σου ζητήσω να μου κάνεις μια χάρη, Γκούστο»είπε ο γέρος, ακουμπώντας τη μια παλάμη του στο γόνατό μου.

Κοίταξα την κλειστή πόρτα.«Βρισκόμαστε σε πόλεμο» είπε και σηκώθηκε όρθιος. Πήγε προς

τα ράφια και τράβηξε ένα χοντρό βιβλίο με καφέ λεκιασμένοεξώφυλλο. «Αυτό το κείμενο γράφτηκε εξακόσια χρόνια πρινγεννηθεί ο Χριστός. Δεν ξέρω κινέζικα, οπότε έχω μόνο τη γαλλικήτου μετάφραση που έγινε πριν από διακόσια περίπου χρόνια απόέναν Ιησουίτη με το όνομα Ζαν Ζοζέφ Μαρί Αμιό. To αγόρασα σεμια δημοπρασία για εκατόν ενενήντα χιλιάδες κορόνες. Το βιβλίομιλάει για το πώς να κοροϊδέψεις τους αντιπάλους σου σε περίοδοπολέμου και είναι το διασημότερο εγχειρίδιο στο εν λόγω ζήτημα.Υπήρξε η βίβλος του Στάλιν, του Χίτλερ και του Μπρους Λι. Καιξέρεις κάτι;» Τοποθέτησε ξανά το βιβλίο στο ράφι και τράβηξε έξωένα άλλο. «Εγώ προτιμώ αυτό εδώ». Μου πέταξε το βιβλίο.

Ήταν ένα λεπτό βιβλιαράκι με γυαλιστερό μπλε εξώφυλλο,εμφανώς καινούργιο σχετικά. Ο τίτλος του: Σκάκι για αρχάριους.

«Εξήντα κορόνες στις εκπτώσεις» είπε ο γέρος. «Θα κάνουμε μιακίνηση που λέγεται ροκέ».

«Ροκέ;»«Ναι, ανταλλάσσεις τον βασιλιά με τον πύργο για να

προστατευθείς καλύτερα. Θα κάνουμε μία συμμαχία».«Με ποιον πύργο;»«Τον πύργο του Δημαρχείου, ας πούμε».Το σκέφτηκα.


«Το δημοτικό συμβούλιο» είπε ο γέρος. «Η επίτροπος ΚοινωνικώνΥπηρεσιών έχει μια γραμματέα που λέγεται Ιζαμπέλε Σκέγιεν, ηοποία είναι υπεύθυνη ουσιαστικά για την πολιτική ολόκληρου τουΔήμου απέναντι στα ναρκωτικά. Την ήλεγξα μαζί με μια πηγή μουκαι είναι τέλεια: έξυπνη, αποτελεσματική και φοβερά φιλόδοξη. Ομόνος λόγος για τον οποίο δεν έχει αναρριχηθεί ακόμα υψηλότερα,σύμφωνα πάντα με την πηγή μου, είναι ο τρόπος ζωής της, πουμπορεί να προκαλέσει σκάνδαλο. Περίμενε και θα δεις. Κάνεισυνέχεια πάρτι, έχει το θάρρος της γνώμης της κι ένα μάτσο εραστέςαπό τη μια άκρη του Όσλο μέχρι την άλλη».

«Χάλια μού ακούγεται» είπα εγώ.Ο γέρος με κοίταξε προειδοποιητικά κι ύστερα συνέχισε. «Ο

πατέρας της ήταν κάποτε εκπρόσωπος Τύπου των Κεντρώων, αλλάτον πέταξαν έξω όταν προσπάθησε να μπει στην κεντρική πολιτικήσκηνή. Και η πηγή μου λέει ότι η Ιζαμπέλε κληρονόμησε τα όνειράτου και, μιας κι η ιστορία φαίνεται να ευνοεί τους Εργατικούς,απαρνήθηκε για χάρη τους το μικρό κόμμα του μπαμπά της και τωνλοιπών γαιοκτημόνων. Με λίγα λόγια, οτιδήποτε αφορά τηνΙζαμπέλε Σκέγιεν είναι ευέλικτο και προσαρμόζεται στις φιλοδοξίεςτης. Συν τοις άλλοις, είναι μόνη της και κουβαλάει ένα διόλουευκαταφρόνητο χρέος συνδεδεμένο με το οικογενειακό αγρόκτημα».

«Και τι θα κάνουμε, λοιπόν;» ρώτησα σαν να ήμουν υπουργόςστην κυβέρνηση βιολίνης.

Ο γέρος χαμογέλασε λες και βρήκε το σχόλιό μου γοητευτικό. «Θατην απειλήσουμε ώστε να κάτσει μαζί μας στο τραπέζι τωνδιαπραγματεύσεων κι εκεί θα τη σαγηνεύσουμε προτείνοντάς της μίασυμμαχία. Κι εσύ είσαι υπεύθυνος επί των απειλών, Γκούστο. Γι’αυτό βρίσκεσαι εδώ».

«Εγώ; Θα απειλήσω εγώ μία πολιτικό;»«Ακριβώς. Μία πολιτικό με την οποία έχεις συνουσιαστεί,

Γκούστο. Μία υπάλληλο του δημοτικού συμβουλίου πουχρησιμοποίησε τη θέση και το κύρος της για να εκμεταλλευτεί


σεξουαλικά έναν έφηβο με τεράστια κοινωνικά προβλήματα».Στην αρχή δεν μπορούσα να πιστέψω στ’ αυτιά μου. Μέχρι που

έβγαλε από το σακάκι του μια φωτογραφία και την ακούμπησεμπροστά μου, πάνω στο τραπέζι. Έμοιαζε να έχει τραβηχτεί πίσωαπό το φιμέ τζάμι ενός αυτοκινήτου. Έδειχνε ένα νεαρό αγόρι ναμπαίνει μέσα σ’ ένα Λαντ Ρόβερ στην Τολμπουγκάτα. Η πινακίδατου οχήματος ήταν ευδιάκριτη. Το αγόρι ήμουν εγώ. Το αυτοκίνητοανήκε στην Ιζαμπέλε Σκέγιεν.

Ανατρίχιασα. «Πώς ξέρετε...;»«Αγαπητέ μου Γκούστο, δεν σου είπα ότι θα σε παρακολουθώ;

Αυτό που θέλω από σένα είναι να πάρεις τηλέφωνο την ΙζαμπέλεΣκέγιεν στον αριθμό που είμαι σίγουρος ότι έχεις και να τηςεξηγήσεις τη βερσιόν της ιστορίας που έχουμε προετοιμάσει για τιςεφημερίδες. Κι ύστερα να της ζητήσεις μία άκρως ιδιωτικήσυνάντηση των τριών μας».

Πήγε στο παράθυρο και κοίταξε απέξω τον άσχημο καιρό.«Να δεις που θα βρει κενό στο πρόγραμμά της για εμάς».


Τ

15

α τελευταία τρία χρόνια στο Χονγκ Κονγκ ο Χάρι είχε τρέξειόσο ποτέ άλλοτε στη ζωή του. Κι όμως, στα δεκατρία αυτά

δευτερόλεπτα που του πήρε να καλύψει τα εκατό μέτρα ως τηνείσοδο της φυλακής, το μυαλό του έπλαθε σενάρια με μια μοναδικήκεντρική ιδέα: ότι θα έφτανε πολύ αργά.

Χτύπησε το κουδούνι και αντιστάθηκε στον πειρασμό ν’ αρχίσεινα τραντάζει την πόρτα μέχρι ν’ ανοίξει. Εντέλει, ο βόμβοςακούστηκε κι ο Χάρι έτρεξε ως την υποδοχή.

«Ξεχάσατε κάτι;» ρώτησε η φρουρός.«Ναι» είπε ο Χάρι και περίμενε να ξεκλειδώσει η πόρτα.

«Χτυπήστε συναγερμό!» φώναξε, παράτησε τον χαρτοφύλακά τουκι άρχισε να τρέχει. «Στο κελί του Όλεγκ Φάουκε!»

Τα βήματά του ήχησαν στους διαδρόμους και στην υπερβολικάάδεια αίθουσα ψυχαγωγίας. Δεν είχε λαχανιάσει, μα στο κεφάλι τουη ανάσα του ακουγόταν σαν βρυχηθμός.

Ενώ έβγαινε από τον τελικό διάδρομο, έφτασε στ’ αυτιά του ηκραυγή του Όλεγκ. Η πόρτα του κελιού του ήταν μισάνοιχτη και ταδευτερόλεπτα μέχρι να τη φτάσει του θύμισαν τους εφιάλτες του, τηχιονοστιβάδα, τα πόδια του που δεν μπορούσαν να κουνηθούν όσογρήγορα έπρεπε.


Κι ύστερα μπήκε στο κελί και αντίκρισε την κατάσταση.Το γραφείο ήταν αναποδογυρισμένο, χαρτιά και βιβλία ήταν

πεταμένα στο πάτωμα. Στην άλλη άκρη του δωματίου, με την πλάτηστην ντουλάπα, στεκόταν ο Όλεγκ. Η μαύρη του μπλούζα τωνSlayer ήταν γεμάτη αίματα. Κρατούσε μπροστά του το μεταλλικόκαπάκι απ’ τον σκουπιδοτενεκέ. Το στόμα του ήταν ανοικτό.Ούρλιαζε. Ξανά και ξανά. Ο Χάρι είδε το πίσω μέρος μιας φανέλαςGym-Tech κι από πάνω έναν κοντόχοντρο, ιδρωμένο, βοϊδίσιοσβέρκο· από πάνω του ένα ξυρισμένο κρανίο κι από πάνω απ’ τοκρανίο ένα χέρι που κρατούσε το μαχαίρι του ψωμιού. Ακούστηκε οήχος του μέταλλου πάνω σε μέταλλο, καθώς η λεπίδα χτύπησε τοκαπάκι. Ο άνδρας πρέπει να κατάλαβε την αλλαγή του φωτός στοδωμάτιο, διότι γύρισε αμέσως προς τη μεριά του Χάρι. Κατέβασε τοκεφάλι του και κράτησε το μαχαίρι χαμηλά, έτοιμος ναξαναχτυπήσει.

«Έξω!» σφύριξε.Ο Χάρι δεν ήταν ανόητος ώστε ν’ ακολουθήσει με το βλέμμα του

το μαχαίρι· ήξερε πως έπρεπε να επικεντρωθεί στα πόδια. Πίσω απότον άνδρα, ο Όλεγκ είχε γλιστρήσει στο πάτωμα. Σε σύγκριση μεόσους κάνουν πολεμικές τέχνες, ο Χάρι είχε ένα θλιβεράπεριορισμένο ρεπερτόριο επιθετικών κινήσεων. Δηλαδή δύο. Καιδυο κανόνες, επίσης. Πρώτον: δεν υπάρχουν κανόνες. Δεύτερον: ναεπιτίθεσαι πρώτος. Κι όταν όρμησε, ήταν με τον αυτόματο τρόποπου ενεργεί κάποιος που έχει μάθει κι επανειλημμένα εκτελέσει δύοκαι μοναδικές τακτικές επίθεσης: έκανε ένα βήμα προς τη μεριά τουμαχαιριού ώστε να υποχρεώσει τον άνδρα να κάνει πίσω για ναπάρει φόρα και να του επιτεθεί. Και την ώρα που ο άνδρας έφερνε τοχέρι του προς τα πίσω, ο Χάρι είχε ήδη σηκώσει το δεξί του πόδι καιείχε στρίψει τον μηρό του. Καθώς το μαχαίρι έφευγε προς ταεμπρός, το πέλμα του Χάρι κατέβαινε προς τα κάτω. Χτύπησε τογόνατο του άνδρα ακριβώς πάνω από την επιγονατίδα. Και,δεδομένου ότι η ανθρώπινη ανατομία δεν μας προστατεύει από


χτυπήματα από ετούτη τη γωνία, ο τετρακέφαλος διαλύθηκεαμέσως, ακολουθούμενος από τους χιαστούς και, καθώς ηεπιγονατίδα πιέστηκε πάνω στην κνήμη, από τον επιγονατιδικότένοντα.

Μ’ ένα βογκητό, ο άνδρας σωριάστηκε στο πάτωμα. Το μαχαίριέπεσε κάτω με κρότο, ενώ τα χέρια του προσπάθησαν ν’αγκαλιάσουν το γόνατό του. Τα μάτια του γούρλωσαν ότανσυνειδητοποίησε ότι είχε μετατοπιστεί από εκεί που περίμενε να τοβρει.

Ο Χάρι κλότσησε το μαχαίρι μακριά και σήκωσε το πόδι του γιανα τελειώσει την υπόθεση όπως είχε διδαχθεί: να πατήσει με τέτοιαδύναμη τους μυς του μηρού, ώστε να δημιουργηθεί ακατάσχετηαιμορραγία κι ο άλλος να μην μπορέσει να ξανασηκωθεί. Αλλά είδεότι η δουλειά είχε γίνει κι έτσι ξανακατέβασε το πόδι του.

Από τον διάδρομο ακούστηκαν τρεξίματα και το κροτάλισμα απόαρμαθιές κλειδιών.

«Εδώ!» φώναξε ο Χάρι, δρασκελίζοντας τον τραυματισμένοάνδρα και πλησιάζοντας τον Όλεγκ.

Λαχάνιασμα στην πόρτα.«Βγάλτε έξω αυτόν τον άνδρα και καλέστε αμέσως γιατρό!»

φώναξε ο Χάρι για ν’ ακουστεί ανάμεσα στις συνεχόμενες κραυγές.«Τι σκατά...»«Δεν έχει σημασία τώρα, βρείτε έναν γιατρό!» Ο Χάρι έσχισε το

μαύρο μπλουζάκι του Όλεγκ και ψαχούλεψε ανάμεσα στα αίματα ναβρει την πληγή. «Και να έρθει πρώτα εδώ. Αυτός μόνο το γόνατότου έχει χτυπήσει».

Ο Χάρι πήρε το πρόσωπο του Όλεγκ ανάμεσα στα αιματοβαμμένατου χέρια ενώ οι άλλοι έβγαζαν έξω τον άνδρα.

«Όλεγκ; Μ’ ακούς, Όλεγκ;»Τα μάτια του Όλεγκ γύρισαν προς τα πίσω· η αχνή λέξη που βγήκε

από τα χείλη του ίσα που έφτασε στ’ αυτιά του Χάρι. Ένιωσε ένανπόνο στο στέρνο.


«Όλεγκ, όλα θα πάνε καλά. Δεν μαχαίρωσε τίποτα που ναχρειάζεσαι πραγματικά».

«Χάρι...»«Και σύντομα θα κάνεις Χριστούγεννα. Θα σου δώσουν

μορφίνη».«Σκάσε, Χάρι».Ο Χάρι το βούλωσε. Ο Όλεγκ άνοιξε τα μάτια του. Είχαν μια

απελπισμένη, πυρετώδη λάμψη. Η φωνή του ήταν τραχιά αλλάκαθαρή.

«Έπρεπε να τον αφήσεις να κάνει τη δουλειά του, Χάρι».«Τι εννοείς;»«Πρέπει να με αφήσεις να το κάνω».«Ποιο;»Καμία απάντηση.«Να κάνεις τι, Όλεγκ;»Ο Όλεγκ έβαλε την παλάμη του πίσω από το κεφάλι του Χάρι, τον

τράβηξε προς το μέρος του και ψιθύρισε: «Δεν γίνεται να τοσταματήσεις, Χάρι. Ό,τι έγινε έγινε. Πρέπει να κάνει την πορεία του.Αν μπεις στη μέση θα πεθάνουν κι άλλοι».

«Ποιος θα πεθάνει;»«Είναι τεράστιο, Χάρι. Θα σε καταπιεί, θα μας καταπιεί όλους».«Ποιος θα πεθάνει; Ποιον προστατεύεις, Όλεγκ; Την Ιρένε;»Ο Όλεγκ έκλεισε τα μάτια του. Τα χείλη του πήγαν να κουνηθούν,

ύστερα σταμάτησαν. Κι ο Χάρι τον θυμήθηκε στα έντεκα, πώςέμοιαζε όταν τον έπαιρνε ο ύπνος ύστερα από μια κουραστική μέρα.Και τότε ο Όλεγκ είπε:

«Εσύ, Χάρι. Θα σε σκοτώσουν».

Όταν ο Χάρι έφυγε από τη φυλακή, είχαν ήδη έρθει τ’ ασθενοφόρα.Ήρθαν στον νου του τα παλιά. Πώς ήταν η πόλη παλιά. Πώς ήταν ηζωή του παλιά. Ενώ καθόταν στον υπολογιστή του Όλεγκ, είχε


ψάξει επίσης και για το κλαμπ Sardines και το Russian Amcar Club.Δεν έδειχναν να έχουν ανασυσταθεί. Ίσως κάτι τέτοιο να πήγαινεπολύ. Η ζωή μπορεί να μη σου μαθαίνει πολλά, αλλά σου μαθαίνεισίγουρα ένα πράγμα: Δεν υπάρχει γυρισμός.

Ο Χάρι άναψε τσιγάρο και πριν ρουφήξει την πρώτη τζούρα, με τομυαλό του να πανηγυρίζει ήδη στην ιδέα ότι στο αίμα του θαέμπαινε νικοτίνη, άκουσε να επαναλαμβάνεται εκείνος ο ήχος, οήχος που ήξερε ότι θα τον στοίχειωνε όλο το βράδυ κι ολόκληρη τηνύχτα, η σχεδόν σιωπηλή λέξη που ξεστόμισε ο Όλεγκ στο κελί του:

«Μπαμπά».


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ————


Η

16

μαμά-αρουραίος έγλειψε το μέταλλο. Είχε γεύση από αλάτι.Πετάχτηκε ξαφνιασμένη καθώς το ψυγείο ξύπνησε απότομα κι

άρχισε να βουίζει. Οι καμπάνες χτυπούσαν ακόμη. Ένας τρόπος τήςέμενε για να φτάσει στη φωλιά της· δεν το είχε τολμήσει επειδή τοσώμα που έφραζε την είσοδο της φωλιάς ήταν ζωντανό. Όμως οιτσιρίδες των μικρών της τη γέμιζαν απελπισία κι έτσι το αποφάσισε.Χώθηκε στο μανίκι του ανθρώπου. Μύριζε καπνό. Όχι καπνότσιγάρου ούτε καπνό τζακιού ή άλλης φωτιάς· κάτι άλλο. Κάτι σεαέρια μορφή, που είχε ξεπλυθεί όμως, αφήνοντας μόνο μερικάμόρια αερίου στις ίνες του υφάσματος. Πλησίασε τον αγκώνα, αλλάδεν χωρούσε να περάσει. Σταμάτησε κι αφουγκράστηκε. Απόμακριά, ακούστηκαν σειρήνες περιπολικών.

Ξέρεις, μπαμπά, όλες αυτές οι μικρές στιγμές, οι επιλογές πουνομίζεις ότι είναι ασήμαντες −here today, gone tomorrow, όπωςλένε− τελικά συσσωρεύονται και πριν καλά καλά το καταλάβειςέχουν γίνει ολόκληρο ποτάμι που σε παρασέρνει. Που σε πηγαίνειστον προορισμό σου. Εκεί πήγαινα κι εγώ, μπαμπά, εκείνο τον


κωλο-Ιούλη. Όχι, όχι! Δεν είχα σκοπό να πάω εκεί! Αλλού ήθελα ναπάω, μπαμπά.

Όταν στρίψαμε με το αυτοκίνητο προς τη μεριά του κεντρικούοικήματος του αγροκτήματος, η Ιζαμπέλε Σκέγιεν στεκόταν στηναυλή, με το στενό της παντελόνι, τα πόδια λίγο ανοιχτά και τα χέριαστη μέση.

«Αντρέι, εσύ περίμενε εδώ» είπε ο γέρος. «Πέτερ, ψάξε τη γύρωπεριοχή».

Βγήκαμε από τη λιμουζίνα. Μας χτύπησαν αμέσως η μυρωδιάστάβλου, το ζουζούνισμα των μυγών και οι αχνοί ήχοι απόκουδούνια αγελάδων. Εκείνη έσφιξε ξινά το χέρι του γέρου, εμέναμε αγνόησε και μας κάλεσε μέσα για έναν καφέ. Τονίζοντας το«έναν».

Στον διάδρομο κρέμονταν φωτογραφίες από διάφορα παλιάλογα −από εδώ αυτά με το καθαρότερο αίμα, από εκεί εκείνα με ταπερισσότερα τρόπαια, και διάφορες άλλες τέτοιες μαλακίες. Καθώςπερπατούσε, ο γέρος παρατηρούσε τις φωτογραφίες και ρώτησε ανένα από αυτά ήταν αγγλικό καθαρόαιμο, επαινώντας τα λεπτά τουπόδια και το εντυπωσιακό του στήθος, τόσο που άρχισα ν’αναρωτιέμαι αν αναφερόταν στο άλογο ή στην οικοδέσποινα. Όπωςκαι να ’χει, έπιασε. Ο πάγος έλιωσε λίγο και η Ιζαμπέλε έπαψε ναείναι τόσο ξινή.

«Ας καθίσουμε στο σαλόνι να τα πούμε» είπε εκείνος.«Ας πάμε καλύτερα στην κουζίνα» είπε εκείνη, με ανανεωμένη

ξινίλα.Καθίσαμε κι η Ιζαμπέλε τοποθέτησε τον καφέ στη μέση του

τραπεζιού.«Γκούστο, σερβίρισέ μας» είπε ο γέρος, κοιτάζοντας έξω απ’ το

παράθυρο. «Είναι ωραίο το αγρόκτημά σας, δεσποινίς Σκέγιεν».«Δεν υπάρχει καμία δεσποινίδα σε αυτό το τραπέζι».«Στα μέρη όπου μεγάλωσα αποκαλούσαμε όλες τις γυναίκες που

ήταν επικεφαλής μιας φάρμας “δεσποινίδες”, είτε ήταν χήρες,Digitalised By Jah®

διαζευγμένες ή απλώς ανύπαντρες. Θεωρούνταν ένδειξη σεβασμού».Γύρισε και της χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο. Εκείνη τον κοίταξε στα

ίσια. Και για λίγα δευτερόλεπτα έπεσε τέτοια σιγή, που μπορούσες ν’ακούσεις μια καθυστερημένη μύγα που επέμενε να χτυπάει το κεφάλιτης στο τζάμι προσπαθώντας να βγει έξω.

«Σας ευχαριστώ» είπε.«Ωραία. Ας ξεχάσουμε λοιπόν για την ώρα τις επίμαχες

φωτογραφίες, δις Σκέγιεν».Εκείνη κάθισε πιο στητά στην καρέκλα της. Όταν είχαμε μιλήσει

στο τηλέφωνο, προσπάθησε στην αρχή να το διασκεδάσει το θέμα:σιγά μη στέλναμε τις φωτογραφίες στις εφημερίδες. Ήταν μιαελεύθερη, σεξουαλικά ενεργή γυναίκα, λέει, που είχε κοιμηθεί μεέναν νεαρότερό της άνδρα. Ε και; Κατά πρώτον, ήταν μια ασήμαντηγραμματέας μίας δημοτικής συμβούλου και, κατά δεύτερον,βρισκόμασταν στη Νορβηγία. Οι υπόνοιες περί υποκρισίας και τατοιαύτα είναι τροφή για τις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές. Έτσικι εγώ αναγκάστηκα να της το ζωγραφίσω. Με έντονα χρώματα καικοφτές πινελιές. Με είχε πληρώσει και μπορούσα να το αποδείξω,τη στιγμή που η δουλειά της ήταν να συμβάλει στην καταπολέμησητων ναρκωτικών και της πορνείας. Και μάλιστα εκπροσωπούσε τηνεπιτροπή Κοινωνικών Υπηρεσιών του Δήμου στα ΜΜΕ. Δυο λεπτάαργότερα είχαμε κλείσει ραντεβού.

«Κοιτάξτε να δείτε, ο Τύπος γράφει υπεραρκετά για τηνπροσωπική ζωή των πολιτικών, θέλουμε δεν θέλουμε» είπε ο γέρος.«Εγώ λέω να μιλήσουμε επιχειρηματικά, δις Σκέγιεν. Μία καλήπρόταση δεν είναι εκβιασμός: συμφέρει και τις δυο πλευρές. Δενσυμφωνείτε;»

Εκείνη συνοφρυώθηκε. Ο γέρος έλαμψε. «Λέγοντας“επιχειρηματικά”, δεν εννοώ απαραίτητα τα χρήματα. Αν και τοαγρόκτημά σας δεν ζει χωρίς αυτά. Όχι· χρήματα ίσον διαφθορά,ενώ εγώ σας προτείνω μία καθαρά πολιτική συναλλαγή. Μυστικήφυσικά, αλλά αυτό συμβαίνει καθημερινά στα ενδότερα του


Δημαρχείου. Και είναι και προς όφελος των πολιτών, κάνω λάθος;»Η Σκέγιεν κατένευσε διστακτικά.«Η εν λόγω συμφωνία πρέπει να μείνει μεταξύ μας, δις Σκέγιεν.

Θα είναι επωφελής για ολόκληρη την πόλη, αλλά, αν έχετε καιπολιτικές φιλοδοξίες, προβλέπω και διάφορα πλεονεκτήματα γιαεσάς. Θα μπορούσε, λόγου χάρη, να κάνει τον δρόμο προς τηδημαρχία πολύ συντομότερο. Για να μη μιλήσουμε για την κεντρικήπολιτική σκηνή».

Η κούπα του καφέ έμεινε μετέωρη στο χέρι της.«Δεν θα το διανοούμουν να σας ζητήσω να κάνετε τίποτα ανήθικο,

δις Σκέγιεν. Θέλω απλώς να σας επισημάνω ότι τα συμφέροντά μαςσυμπίπτουν. Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι σας να κάνετε ό,τινομίζω εγώ ότι είναι σωστό».

«Ό,τι νομίζετε εσείς ότι είναι σωστό;»«Το δημοτικό συμβούλιο τα έχει βρει σκούρα. Ακόμα και πριν από

τις τραγικές εξελίξεις του τελευταίου μηνός, ο στόχος ήταν να βγει τοΌσλο από τη λίστα με τις πόλεις με τη μεγαλύτερη διακίνησηηρωίνης. Είχατε υποσχεθεί να μειώσετε τη διακίνηση, τον εθισμόκαι τη χρήση στους νέους και, πάνω απ’ όλα, τον αριθμό τωνθανάτων από υπερβολική δόση. Αυτή τη στιγμή, όλα αυτά μοιάζουνουτοπικά. Κάνω λάθος, δις Σκέγιεν;»

Εκείνη δεν απάντησε.«Αυτό που χρειάζεται ετούτη η πόλη είναι ένας ήρωας, ή μια

ηρωίδα αν θέλετε, για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, από κάτωπρος τα πάνω».

Εκείνη κατένευσε αργά αργά.«Δουλειά της θα είναι να καθαρίσει την πόλη από τις συμμορίες

και τα καρτέλ».Η Ιζαμπέλε ρουθούνισε τραχιά. «Μας υποχρεώσατε. Αυτό έχουν

προσπαθήσει να το εφαρμόσουν σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης καινέες συμμορίες ξεπετάγονται σαν τ’ αγριόχορτα. Όπου υπάρχειζήτηση, θα υπάρχει και προσφορά. Πάντα».


«Ακριβώς» είπε εκείνος. «Ακριβώς όπως τα αγριόχορτα. Βλέπωότι καλλιεργείτε φράουλες, δις Σκέγιεν. Χρησιμοποιείτε κάποιο φυτόως υπόστρωμα;»

«Φυσικά. Υπόγειο τριφύλλι».«Εγώ λοιπόν μπορώ να σας προσφέρω το υπόστρωμα» είπε ο

γέρος. «Υπόγειο τριφύλλι ενδεδυμένο με φανέλες της Άρσεναλ».Η Ιζαμπέλε τον κοίταξε καλά καλά. Το μυαλό της έπαιρνε χίλιες

στροφές. Ο γέρος έδειχνε ευχαριστημένος.«Το υπόστρωμα, αγαπητέ μου Γκούστο» είπε, ρουφώντας μια

γουλιά καφέ, «είναι ένα αγριόχορτο που φυτεύεται κι αφήνεται ν’απλωθεί ακριβώς για ν’ αποτρέψει άλλα αγριόχορτα και παράσιτααπ’ το ν’ αναπτυχθούν. Διότι το τριφύλλι το υπόγειο κάνει μικρότεροκακό από άλλα παράσιτα. Καταλαβαίνεις τι λέω;».

«Νομίζω πως ναι» είπα. «Αν είναι να φυτρώνουν τ’ αγρι όχορταέτσι κι αλλιώς, καλά θα κάνεις να σπείρεις ένα αγριόχορτο που δενκαταστρέφει τις φράουλες».

«Ακριβώς. Και στη μικρή μας ιστορία, το όραμα του δημοτικούσυμβουλίου για ένα καλύτερο Όσλο είναι οι φράουλες. Και οισυμμορίες που πωλούν επικίνδυνη ηρωίνη είναι τα αγριόχορτα. Ενώεμείς και η βιολίνη μας είμαστε το υπόστρωμα».

«Άρα;»«Άρα, πρέπει ν’ αρχίσουμε το ξεχορτάριασμα. Και τότε μπορούμε

ν’ αφήσουμε το τριφύλλι στην ησυχία του».«Και γιατί το δικό σας τριφύλλι να είναι καλύτερο για τις

φράουλες;» ρώτησε εκείνη.«Γιατί εμείς δεν πυροβολούμε κανέναν, δουλεύουμε

διακριτικότατα και πουλάμε ένα ναρκωτικό που δεν οδηγεί σεθάνατο από υπερβολική δόση. Έχοντας το μονοπώλιο στο χωράφιμε τις φράουλες μπορούμε ν’ ανεβάσουμε τις τιμές τόσο ψηλά, πουελάχιστοι νέοι να μπορούν να γίνουν χρήστες. Χωρίς ναζημιωνόμαστε κιόλας, αυτό εξυπακούεται. Λιγότεροι χρήστες,λιγότερα βαποράκια. Τα πάρκα δεν θα είναι πια γεμάτα


τοξικομανείς. Ούτε οι δρόμοι του κέντρου. Με λίγα λόγια, το Όσλοθα γίνει μια πόλη-απόλαυση για τουρίστες, πολιτικούς καιψηφοφόρους».

«Εγώ όμως δεν είμαι στην Επιτροπή Κοινωνικών Υπηρεσιών».«Όχι ακόμη, δις Σκέγιεν. Ξέρετε όμως, το ξεχορτάριασμα δεν

είναι δουλειά των επιτρόπων. Γι’ αυτό έχουν τους διάφορουςγραμματείς, για να παίρνουν όλες εκείνες τις μικρές, καθημερινέςαποφάσεις που εν συνόλω διαμορφώνουν την όποια δράση γίνεται.Είναι φυσικό να ακολουθείτε την πολιτική του δημοτικούσυμβουλίου, αλλά εσείς είστε ουσιαστικά ο άνθρωπος που έρχεταισε καθημερινή επαφή με την αστυνομία, που συζητά τις δράσεις καιτις πρωτοβουλίες που συμβαίνουν στην περιοχή της Κβαντρατούρενπαραδείγματος χάρη. Θα πρέπει φυσικά να διαφημίσετε κι η ίδια τονρόλο σας σε όλο αυτό, αλλά φαίνεται να έχετε ταλέντο σε κάτιτέτοια. Δώστε μια συνέντευξη για την κατάχρηση ουσιών στο Όσλο,κάντε μια δήλωση για τους θανάτους από υπερβολική δόση, ξέρετεεσείς. Έτσι ώστε, όταν το όλο εγχείρημα επιτύχει, να ξέρει ο Τύποςκαι οι συνάδελφοί σας στο κόμμα ποιος βρίσκεται πίσω από όλααυτά». Χαμογέλασε σαν δράκος του Κομόντο. «Η περήφανηκαλλιεργήτρια των μεγαλύτερων φραουλών σε ολόκληρη τηναγορά».

Απόλυτη σιγή. Η μύγα είχε παρατήσει το τζάμι αφού βρήκε το μπολμε τη ζάχαρη.

«Αυτή η συζήτηση δεν έγινε ποτέ» είπε η Ιζαμπέλε.«Εννοείται».«Εμείς οι τρεις δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ».«Μετά λύπης μου, δις Σκέγιεν».«Και πώς φαντάζεστε... το ξεχορτάριασμα;»«Φυσικά μπορούμε να σας βοηθήσουμε. Το να καταδίδεις

ανταγωνιστές έχει μακρά παράδοση στον χώρο της δουλειάς μας.Θα σας προσφέρουμε τις απαραίτητες λεπτομέρειες. Εσείς θαπροτείνετε αστυνομικές δράσεις μέσω της Επιτροπής Κοινωνικών


Υπηρεσιών, αλλά θα χρειαστείτε κι έναν έμπιστο άνθρωπο εντός τηςΑστυνομίας. Πιθανόν κάποιον που να μπορεί να επωφεληθεί με τησειρά του από την όλη υπόθεση. Κάποιον…»

«Έναν φιλόδοξο άνθρωπο που μπορεί να φανεί πραγματιστήςεφόσον πρόκειται για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας;» ΗΙζαμπέλε Σκέγιεν σήκωσε το φλιτζάνι της εν είδει πρόποσης. «Τιλέτε, πάμε να καθίσουμε στο σαλόνι;»

Ο Σεργκέι ήταν ξαπλωμένος στον πάγκο, ενώ ο τατουατζήςπεριεργαζόταν σιωπηλά το σχέδιό του.

Είχε έρθει στο μικροσκοπικό στούντιο στην ώρα του. Οτατουατζής ήταν απασχολημένος· ζωγράφιζε έναν τεράστιο δράκοστην πλάτη ενός αγοριού που έσφιγγε τα δόντια του, ενώ μιαγυναίκα, η μητέρα του προφανώς, τον παρηγορούσε ρωτώντας ανήταν ανάγκη να γίνει το τατουάζ τόσο μεγάλο. Στο τέλος εκείνηπλήρωσε και, καθώς έφευγαν, ρώτησε το αγόρι αν ήταν χαρούμενοςπου είχε τώρα πιο κουλ τατουάζ από του Πρέμπεν και τουΚρίστοφερ.

«Αυτό εδώ θα ταιριάζει καλύτερα στην πλάτη σου» είπε οτατουατζής στον Σεργκέι, δείχνοντας ένα από τα σχέδιά του.

«Tupoy» μουρμούρισε ο Σεργκέι. Ηλίθιε.«Ε;»«Τα πάντα πρέπει να ’ναι ακριβώς όπως στο σχέδιο. Κάθε φορά τα

ίδια θα λέμε;»«Καλά, εντάξει, αλλά δεν γίνεται να βγει όλο σήμερα».«Γίνεται. Όλο. Πληρώνω διπλά».«Βιάζεσαι, ε;»Ο Σεργκέι αποκρίθηκε μ’ ένα κοφτό νεύμα του κεφαλιού. Ο

Αντρέι τον έπαιρνε τηλέφωνο καθημερινά, να τον κρατάει ενήμερο.Όταν λοιπόν χτύπησε το τηλέφωνο νωρίτερα, ο Σεργκέι δεν ήτανπροετοιμασμένος γι’ αυτό που του είπε ο Αντρέι.


Το αναγκαίο είχε γίνει ανάγκη.Κι όταν έκλεισε η γραμμή, η πρώτη σκέψη του Σεργκέι ήταν ότι

ως εδώ ήταν, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος πια.Διέξοδος; είχε κατσαδιάσει αυτομάτως τον εαυτό του. Ποιος

χρειάζεται διέξοδο;Ίσως και να σκέφτηκε έτσι γιατί ο Αντρέι τον είχε προειδοποιήσει:

ο αστυνομικός είχε καταφέρει να παροπλίσει έναν κατάδικο πουείχαν λαδώσει για να ξεκάνει τον Όλεγκ Φάουκε. Ε και; Κατάδικοςξεκατάδικος, ήταν μόνο ένα Νορβηγάκι που δεν είχε σκοτώσει ποτέτου κανέναν με μαχαίρι. Εντάξει, απλώς δεν θα ήταν τόσο εύκολοόσο την προηγούμενη φορά. Τότε που πυροβόλησαν τον πωλητήτους· απλή εκτέλεση. Αυτή τη φορά θα έπρεπε να γλιστρήσει πίσωαπό την πλάτη του αστυνομικού, να περιμένει όσο χρειαζόταν και νατον μαχαιρώσει όταν εκείνος δεν θα το περίμενε.

«Δεν θέλω να γίνομαι σπαστικός, αλλά τα τατουάζ που έχεις ήδηδεν είναι και πρώτης ποιότητας. Οι γραμμές είναι τσαπατσούλικεςκαι το μελάνι αχνό. Δεν θες να τα ξαναπεράσουμε λίγο;»

Ο Σεργκέι δεν απάντησε. Τι σκατά ήξερε ο τύπος από ποιότητα; Οιγραμμές ήταν τσαπατσούλικες γιατί ο τύπος στη φυλακή έπρεπε ναχρησιμοποιήσει για βελόνα μια ακονισμένη χορδή κιθάραςσυνδεδεμένη με ξυριστική μηχανή. Το μελάνι ήταν λιωμένη σόλαπαπουτσιού μαζί με ούρα.

«Το σχέδιο» είπε ο Σεργκέι, δείχνοντάς το με το δάχτυλό του.«Τώρα!»

«Κι είσαι σίγουρος ότι θες ένα πιστόλι; Επιλογή σου είναι, αλλά ηεμπειρία μου λέει ότι οι άνθρωποι τρομάζουν όταν βλέπουν βίαιασύμβολα. Απλώς, για να ξέρεις».

Προφανώς ο τύπος δεν είχε ιδέα από τατουάζ ρώσων μαφιόζων.Δεν ήξερε ότι η γάτα συμβόλιζε πως τον είχαν καταδικάσει γιακλοπή, η εκκλησία με τους δυο τρούλους σήμαινε ότι είχεκαταδικαστεί δις. Δεν ήξερε ότι τα εγκαύματα στο δέρμα του είχανγίνει από σκόνη μαγνησίου που είχε τρίψει ο ίδιος πάνω του για να


αφαιρέσει ένα άλλο τατουάζ. Το τατουάζ γυναικείων γεννητικώνοργάνων που του είχαν κάνει με το ζόρι τα μέλη της γεωργιανήςσυμμορίας Μαύρο Σιτάρι στη φυλακή, επειδή νόμιζαν ότι τουςχρωστούσε στα χαρτιά.

Ούτε ήξερε ότι το πιστόλι του σχεδίου, ένα Μακάροφ, το επίσημουπηρεσιακό όπλο της Ρωσικής Αστυνομίας, σήμαινε πως αυτός, οΣεργκέι Ιβάνοφ, είχε σκοτώσει αστυνομικό.

Ο τύπος δεν είχε ιδέα, κι έτσι ήταν καλύτερα για όλους. Αςσυνέχιζε να χτυπάει πεταλουδίτσες, κινέζικα σύμβολα καιπολύχρωμους δράκους στα καλοζωισμένα τέκνα της Νορβηγίας,που νόμιζαν ότι τα έτοιμα τατουάζ που διάλεγαν από τουςκαταλόγους δήλωναν, και καλά, κάτι.

«Οκέι. Ν’ αρχίσουμε λοιπόν;» ρώτησε ο τατουατζής.Ο Σεργκέι δίστασε. Ο τατουατζής είχε δίκιο. Όντως βιαζόταν.

Γιατί όμως; Γιατί δεν μπορούσε να περιμένει να σκοτώσει πρώτατον αστυνομικό; Γιατί, αν τον έπιαναν για φόνο και τον έχωναν στηφυλακή εδώ στη Νορβηγία, δεν θα μπορούσε να κάνει εκεί μέσα τογαμημένο το τατουάζ που ήθελε.

Αλλά υπήρχε κι άλλη απάντηση στο ερώτημά του.Μήπως χτυπούσε το τατουάζ πριν από τον φόνο γιατί βαθιά μέσα

του φοβόταν; Τόσο πολύ, που δεν ήξερε καλά καλά αν θακατάφερνε να τον φέρει σε πέρας; Γι’ αυτό έπρεπε να κάνει τώρααυτό το τατουάζ, για να μην μπορεί να πισωγυρίσει, για να εξαλείψειοποιαδήποτε πιθανότητα υπαναχώρησης, για να μην μπορεί να μηδιαπράξει τον φόνο. Κανένας σιβηριανός Ούρκα δεν ζει μ’ ένα ψέμαχαραγμένο στο δέρμα του, εννοείται. Το απολάμβανε όλο αυτό,ήξερε ότι το απολάμβανε, οπότε από πού σκατά ξεπηδούσαν όλεςαυτές του οι σκέψεις;

Ήξερε πολύ καλά.Από τον πωλητή. Το αγόρι με τη φανέλα της Άρσεναλ.Είχε αρχίσει να τον βλέπει στα όνειρά του.«Ναι, ας αρχίσουμε» είπε ο Σεργκέι.


«Ο

17

γιατρός υπολογίζει ότι θα σηκωθεί από το κρεβάτι σε μια δυομέρες» είπε η Ράκελ, αναφερόμενη στον Όλεγκ. Ήταν

ακουμπισμένη στο ψυγείο μ’ ένα φλιτζάνι τσάι στο χέρι.«Και μετά θα πρέπει να μεταφερθεί κάπου όπου κανείς δεν θα

μπορεί να τον αγγίξει. Κανείς όμως» πρόσθεσε ο Χάρι.Στεκόταν στο παράθυρο της κουζίνας και κοιτούσε κάτω, την

πόλη και την απογευματινή κίνηση· τα αυτοκίνητα λαμπύριζαν σανπυγολαμπίδες στις κεντρικές οδικές αρτηρίες.

«Η αστυνομία πρέπει να διαθέτει μέρη για την προστασίαμαρτύρων» είπε εκείνη.

Η Ράκελ δεν είχε ξεσπάσει σε υστερίες. Είχε δεχθεί τα νέα για τηνεπίθεση εναντίον του Όλεγκ με στωικότητα, λες και ήταν κάτι ακόμαπου σχεδόν το περίμενε. Ο Χάρι όμως έβλεπε την αγανάκτηση στηνέκφρασή της. Το πρόσωπό της δήλωνε πως θα πάλευε με λύσσα.

«Πρέπει να παραμείνει στη φυλακή, μα θα μιλήσω στονεισαγγελέα μήπως και τον μεταφέρουν» είπε ο Χανς ΚρίστιανΣίμονσεν. Είχε καταφθάσει αμέσως μετά το τηλεφώνημα της Ράκελκαι τώρα καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας με ιδρωμένες τιςμασχάλες του πουκαμίσου του.

«Δες μήπως μπορείς να παρακάμψεις τα επίσημα κανάλια» είπε οDigitalised By Jah®

Χάρι.«Τι εννοείς;» ρώτησε ο δικηγόρος.«Οι πόρτες ήταν ξεκλείδωτες, άρα κάποιος από τους φρουρούς

γνώριζε τι θα συνέβαινε. Εφόσον δεν ξέρουμε ποιος βρίσκεται πίσωαπ’ όλο αυτό, πρέπει να υποθέσουμε ότι μπορεί να είναιοποιοσδήποτε».

«Γίνεσαι λίγο παρανοϊκός ή μου φαίνεται;»«Η παράνοια σώζει ζωές» είπε ο Χάρι. «Λέγε, Σίμονσεν, μπορείς

να το κανονίσεις;»«Θα δω τι μπορώ να κάνω. Τώρα πού είναι; Είναι ασφαλής;»«Είναι στο νοσοκομείο Ούλεβολ κι έχω βάλει δύο έμπιστούς μου

αστυνομικούς να τον φυλάνε. Α, και κάτι ακόμα: ο άνδρας πουεπιτέθηκε στον Όλεγκ βρίσκεται στο νοσοκομείο, αλλά θα είναι υπόπεριορισμό με το που βγει».

«Ούτε επισκέπτες ούτε ταχυδρομείο;» ρώτησε ο Σίμονσεν.«Σωστά. Μπορείς να μάθεις τι θα πει στην κατάθεσή του προς την

αστυνομία ή στον δικηγόρο του;»«Δύσκολο αυτό» είπε ο Σίμονσεν κι έξυσε το κεφάλι του.«Το πιο πιθανό είναι να μην του αποσπάσουν ούτε λέξη, αλλά

προσπάθησε» είπε ο Χάρι, κουμπώνοντας το σακάκι του.«Πού πας;» ρώτησε η Ράκελ, κρατώντας τον απ’ το μπράτσο.«Στην πηγή» είπε ο Χάρι.

Ήταν οκτώ η ώρα το βράδυ και η κίνηση στην πρωτεύουσα τηςχώρας με τη μικρότερη εργάσιμη μέρα στον κόσμο είχε κοπάσει εδώκαι ώρα. Το αγόρι που στεκόταν στα σκαλοπάτια της εισόδου στηνΤολμπουγκάτα φορούσε τη φανέλα με το νούμερο 23. Αρσάβιν.Κουκούλα που κάλυπτε το κεφάλι, λευκά αθλητικά Air Jordan κάναδυο νούμερα μεγαλύτερα, καλοσιδερωμένο και κοκαλωμένο τζινμάρκας Girbaud −που θα μπορούσε να στέκεται όρθιο κι από μόνοτου−, όλο το πακέτο γκάνγκστα, κοπιαρισμένο από το τελευταίο


βιντεοκλίπ του Rick Ross. Ο Χάρι υπέθεσε ότι κάτω από το τζινυπήρχε και το κατάλληλο μποξεράκι· ούτε σημάδι από μαχαίρι ήσφαίρα, αλλά τουλάχιστον ένα τατουάζ με βίαιο θέμα.

O Xάρι τον πλησίασε.«Βιολίνη. Ένα τέταρτο».Το αγόρι κοίταξε αφ’ υψηλού τον Χάρι χωρίς να βγάλει τα χέρια

από τις τσέπες του κι έγνεψε καταφατικά.«Λοιπόν;» είπε ο Χάρι.«Πρέπει να περιμένεις, boraz». To αγόρι μιλούσε με πακιστανική

προφορά. Ο Χάρι έβαζε στοίχημα ότι η προφορά εξαφανιζόταν ότανχλαπάκιαζε τα κεφτεδάκια της μαμάς του στο εκατό τοις εκατόνορβηγικό σπιτικό τους.

«Δεν μπορώ να περιμένω να μαζέψεις ολόκληρο γκρουπ».«Chillax, δεν θα πάρει πολλή ώρα».«Θα σου δώσω εκατό παραπάνω».Το αγόρι ζύγισε τον Χάρι με το βλέμμα του. Κι ο Χάρι ήξερε τι

σκεφτόταν περίπου ο μικρός: άσχημος επιχειρηματίας, περίεργοκουστούμι, χρήση υπό έλεγχο, τρομοκρατημένος μην και περάσεικάνας συνάδελφος ή συγγενής. Ένας άνδρας που πήγαινε φιρί φιρίνα την πατήσει.

«Εξακόσιες» είπε το αγόρι.Ο Χάρι ξεφύσηξε και κατένευσε.«Idra» είπε το αγόρι και ξεκίνησε να περπατά.Ο Χάρι υπέθεσε ότι η λέξη σήμαινε «ακολούθησέ με».Έστριψαν στη γωνία και περνώντας μέσα από μια πόρτα μπήκαν

σ’ έναν ακάλυπτο. Ο τύπος με το προϊόν ήταν μαύρος, πιθανόνΒορειοαφρικανός, κι ακουμπούσε σε μια στοίβα από ξύλινεςπαλέτες. Το κεφάλι του κουνιόταν πάνω κάτω με τον ρυθμό πουέβγαινε απ’ το iPod του. Το ένα ακουστικό κρεμόταν ελεύθερο.

«Ένα τέταρτο» είπε ο Rick Ross με τη φανέλα της Άρσεναλ.Ο τύπος με το προϊόν έβγαλε κάτι από τη βαθιά του τσέπη και το

έδωσε στον Χάρι, κρύβοντάς το με την παλάμη του. Ο Χάρι κοίταξεDigitalised By Jah®

το σακουλάκι. Η σκόνη ήταν λευκή, διάσπαρτη, με μικροσκοπικάσκούρα θραύσματα.

«Έχω μια ερώτηση» είπε ο Χάρι, βάζοντας το σακουλάκι στηντσέπη του σακακιού του.

Οι άλλοι δυο μαζεύτηκαν, κι ο Χάρι είδε τον μαυρούλη να βάζει τοχέρι του πίσω από την πλάτη του. Υπέθεσε ότι είχε κάποιο όπλομικρού διαμετρήματος χωμένο στη ζώνη του παντελονιού του.

«Έχει δει κανένας σας αυτό το κορίτσι;» Τους έδειξε μιαφωτογραφία της οικογένειας Χάνσεν.

Εκείνοι κοίταξαν και κούνησαν αρνητικά τα κεφάλια τους.«Έχω πέντε χιλιάρικα για όποιον μπορεί να μου πει κάποιο

στοιχείο, μια φήμη, κάτι, οτιδήποτε».Τα αγόρια αλληλοκοιτάχτηκαν. Ο Χάρι περίμενε. Ύστερα

σήκωσαν τους ώμους τους και ξαναγύρισαν προς τον Χάρι. Ίσωςκαι να το είχαν ξαναζήσει το σενάριο: ένας πατέρας που έψαχνε τηνκόρη του ανάμεσα στους τοξικομανείς του Όσλο. Παρ’ όλα αυτά,τους έλειπαν η απαραίτητη φαντασία ή ο κυνισμός ώστε νασκαρφιστούν μια ιστορία και να τσεπώσουν τα χρήματα.

«Εντάξει» είπε ο Χάρι. «Αλλά δώστε χαιρετίσματα στον Ντουμπάιεκ μέρους μου και πείτε του ότι έχω πληροφορίες που μπορεί να τονενδιαφέρουν. Σχετικά με τον Όλεγκ. Πείτε του να έρθει στοξενοδοχείο Λεόν και να ζητήσει τον Χάρι».

Από τη μια στιγμή στην άλλη, το όπλο είχε κάνει την εμφάνισήτου. Κι ο Χάρι είχε δίκιο: έμοιαζε με Μπερέτα. Εννέα χιλιοστών.Κοντόρυγχη. Άσχημο πράγμα.

«Είσαι baosj, ρε;»Νορβηγικά-κεμπάπ: Αστυνομία.«Όχι» είπε ο Χάρι, προσπαθώντας να καταπιεί τη ναυτία που

ένιωθε κάθε φορά που κοιτούσε την κάννη ενός όπλου.«Λες ψέματα. Δεν χτυπάς βιολίνη εσύ. Μυστικός είσαι».«Δεν λέω ψέματα».Ο τύπος με το πράμα έγνεψε προς τον Rick Ross, που πήγε προς


τη μεριά του Χάρι και σήκωσε το μανίκι του. Ο Χάρι προσπάθησενα πάρει το βλέμμα του από την κάννη του όπλου. Ακούστηκε έναχαμηλό σφύριγμα. «Για δες, το Nορβηγάκι μας όντως βαράειενέσεις» είπε ο Rick Ross.

Ο Χάρι είχε χρησιμοποιήσει μια κοινή βελόνα ραψίματος τηνοποία είχε καψαλίσει στη φλόγα ενός αναπτήρα. Την είχε μπήξειβαθιά στο χέρι του, σε τέσσερα πέντε σημεία, την είχε στριφογυρίσεικι ύστερα είχε τρίψει τις πληγές με σαπούνι αμμωνίας για να τιςκάνει να φαίνονται πιο κόκκινες κι ερεθισμένες. Εντέλει, είχετρυπήσει τη φλέβα στον αγκώνα του ώστε να δημιουργήσειεσωτερικό αιμάτωμα για έξτρα εντυπωσιακούς μώλωπες.

«Εγώ νομίζω ότι λέει ψέματα» είπε ο μαυρούλης, ανοίγονταςπερισσότερο τα πόδια του και πιάνοντας τη λαβή του όπλου με ταδυο του χέρια.

«Γιατί; Κοίτα, έχει στην τσέπη του μια σύριγγα κιαλουμινόχαρτο».

«Γιατί δεν φοβάται».«Τι σκατά λες; Κοίτα τον τύπο!»«Δεν φοβάται όσο θα ’πρεπε. Ε, baosj, για ρίξε ένα χτύπημα να

δούμε».«Γιο, Rage, λοστρέ είσαι, ρε μαλάκα;»«Σκάσε!»«Κούλαρε, ρε φίλε. Γιατί τέτοια νεύρα;»«Δεν νομίζω ότι ο Rage χάρηκε που χρησιμοποίησες το όνομά

του» είπε ο Χάρι.«Σκάσε κι εσύ! Χτύπα! Τώρα! Απ’ το δικό σου σακουλάκι».Ο Χάρι δεν είχε ποτέ του λιώσει σκόνη ή χτυπήσει ενέσεις,

τουλάχιστον όχι νηφάλιος, αλλά είχε χρησιμοποιήσει όπιο και ήξερεπολύ καλά πώς γινόταν η όλη φάση: έλιωνες τη σκόνη σε υγρήμορφή και τη ρούφαγες μέσα στη σύριγγα. Πόσο δύσκολο να είναιόλο αυτό; Γονάτισε και έριξε λίγη σκόνη μέσα στο αλουμινόχαρτο.Έπεσε λίγη απέξω κι ο Χάρι έγλειψε το δάχτυλό του, τη μάζεψε και


την έτριψε στα ούλα του για να φανεί πρόθυμος. Ήταν πικρή, όπωςόλες οι σκόνες που είχε δοκιμάσει ως αστυνομικός. Γεύτηκε όμωςκαι κάτι άλλο: μια σχεδόν ανεπαίσθητη πικρίλα αμμωνίας. Όχι, όχιαμμωνίας. Κάτι άλλο, ναι, το θυμήθηκε τώρα, μια πικρίλα που τουθύμιζε τη μυρωδιά σάπιας παπάγιας. Άναψε τον αναπτήραελπίζοντας ότι θα απέδιδαν την αδεξιότητά του στο γεγονός ότι τονσημάδευαν στο κεφάλι μ’ ένα όπλο.

Δυο λεπτά αργότερα η σύριγγα ήταν έτοιμη, γεμάτη.Ο Rick Ross είχε ανακτήσει την ψυχραιμία του γκάνγκστα. Είχε

σηκώσει τα μανίκια μέχρι τους αγκώνες και πόζαρε τώρα με ταπόδια ανοιχτά και τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και το κεφάλιριγμένο χαλαρά προς τα πίσω.

«Βάρα» διέταξε. Tινάχτηκε αντανακλαστικά κι άπλωσε τηνπαλάμη του αμυντικά. «Όχι εσύ, Rage!»

Ο Χάρι έριξε μια καλή ματιά και στους δυο τους. Ο Rick Ross δενείχε σημάδια από τρυπήματα στα γυμνά του μπράτσα κι ο Rageέμοιαζε νευρικός. Ο Χάρι έφερε την αριστερή του γροθιά προς τονώμο δυο φορές, τίναξε το μπράτσο του και έχωσε τη βελόνα στοχέρι του με τη στάνταρ γωνία των τριάντα μοιρών. Ελπίζοντας ότιθα φαινόταν αρκετά πειστικό σε κάποιον που δεν χτυπούσε ο ίδιος.

«Ααααχ» βόγκηξε ο Χάρι.Αρκετά πειστικός ώστε να μην περάσει απ’ το μυαλό τους ότι δεν

είχε τρυπήσει τη φλέβα του, μα μόνο το δέρμα του.Γύρισε τα μάτια του προς τα πίσω και τα γόνατά του λύγισαν.Αρκετά πειστικός ώστε να χάψουν τον ψεύτικο οργασμό.«Μην ξεχάσετε να το πείτε στον Ντουμπάι» ψιθύρισε.Κι ύστερα βγήκε τρεκλίζοντας στον δρόμο κι έστριψε αριστερά

προς το Παλάτι.Φτάνοντας στην Ντρόνινγκενς Γκάτε, ίσιωσε το σώμα του.Στην Πρίνσενς τον χτύπησε η καθυστερημένη επίδραση του

ναρκωτικού. Όση ουσία είχε βρει λίγο αίμα είχε φτάσει στονεγκέφαλο μέσω των τριχοειδών αγγείων. Ήταν σαν μακρινή ηχώ της


μαστούρας που θα ένιωθε αν είχε χώσει τη βελόνα κατευθείαν στηναρτηρία του. Κι όμως· ο Χάρι ένιωσε τα μάτια του να δακρύζουν.Ήταν λες και ξανασυναντούσες έναν έρωτα που νόμιζες ότι δεν θαξανάβλεπες ποτέ σου. Τα αυτιά του γέμισαν όχι με ουράνιαμουσική, μα με ουράνιο φως. Κι εκείνη τη στιγμή ο Χάρι κατάλαβεγιατί την ονόμαζαν βιολίνη.

Ήταν δέκα το βράδυ. Τα φώτα στην ΌργκΚριμ ήταν σβηστά κι οιδιάδρομοι άδειοι. Μα στο γραφείο του Τρουλς Μπέρντσεν η οθόνητου υπολογιστή έριχνε γαλάζιες ανταύγειες στα πόδια τουαστυνομικού πάνω στο τραπέζι. Είχε παίξει χίλιες πεντακόσιεςκορόνες στον άσο, στο παιχνίδι της Μάντσεστερ Σίτι, κι έτσι όπωςπήγαινε, θα τα έχανε όλα. Όμως μόλις είχαν κερδίσει πέναλτι.Δεκαοχτώ μέτρα κι ο Τέβες. Για να δούμε.

Άκουσε την πόρτα ν’ ανοίγει κι ο δεξής του δείκτης έκανεαυτομάτως κλικ στο escape. Πολύ αργά.

«Ελπίζω το λάιβ στρίμινγκ να μην πληρώνεται απ’ τονπροϋπολογισμό μου».

Ο Μίκαελ Μπέλμαν μπήκε και κάθισε στη μοναδική διαθέσιμηκαρέκλα. Ο Τρουλς είχε παρατηρήσει ότι, καθώς ο Μπέλμανανέβαινε στην ιεραρχία, είχε χάσει την προφορά του Μάνγκλερουντ,όπου είχαν κι οι δυο τους μεγαλώσει. Μόνο όταν μιλούσε στονΤρουλς γύριζε ασυναίσθητα στις ρίζες του.

«Είδες τις εφημερίδες;»Ο Τρουλς κατένευσε. Μην έχοντας τίποτα άλλο πρόχειρο, είχε

συνεχίσει να διαβάζει τις εφημερίδες ακόμα και αφότου τελείωσαντο αστυνομικό ρεπορτάζ και τα αθλητικά. Υπήρχαν πολλέςφωτογραφίες της Ιζαμπέλε Σκέγιεν, γραμματέα της επιτρόπουΚοινωνικών Υπηρεσιών. Μετά την επιτυχία που είχε σημειώσει τοκαλοκαίρι, η γκόμενα είχε αρχίσει να φωτογραφίζεται σε διάφοραγκαλά και δεξιώσεις. Η εφημερίδα Verdens Gang της είχε κάνει


ολόκληρο αφιέρωμα υπό τον τίτλο «Η Οδοκαθαριστής». Τηναναγνώριζαν ως την αρχιτέκτονα της εκκαθάρισης του Όσλο από τιςσυμμορίες και τους τοξικομανείς, ανοίγοντάς της τον δρόμο γιακαριέρα στο Κοινοβούλιο. Κι εδώ που τα λέμε, η Επιτροπή της είχεκάνει όντως πρόοδο. Ο Τρουλς είχε παρατηρήσει πως όσο έπεφτε ηδύναμη της αντιπολίτευσης τόσο κατέβαινε και το ντεκολτέ τηςΙζαμπέλε Σκέγιεν.

«Είχα μόλις μία πολύ ανεπίσημη συνομιλία με τη γενικήγραμματέα Δημοσίας Τάξεως» είπε ο Μπέλμαν. «Θα με διορίσειΑρχηγό της Αστυνομίας. Θα αναφέρομαι απευθείας στον ΥπουργόΔικαιοσύνης».

«Σκατά!» φώναξε ο Τρουλς. Ο Τέβες είχε ρίξει την μπάλα στοοριζόντιο δοκάρι.

Ο Μπέλμαν σηκώθηκε όρθιος. «Παρεμπιπτόντως, η Ούλα κι εγώθα καλέσουμε διαφόρους στο σπίτι το επόμενο Σάββατο. Είπα να σ’το πω».

Ο Τρουλς ένιωσε στην καρδιά του το ίδιο τσίμπημα που ένιωθεκάθε φορά που άκουγε το όνομά της.

«Ξέρεις τώρα, καινούργιο σπίτι, καινούργια δουλειά... Άσε πουμας βοήθησες να φτιάξουμε και τη βεράντα».

Βοήθησα; σκέφτηκε ο Τρουλς. Εγώ την έχτισα τη γαμημένη,μόνος μου.

«Οπότε, εκτός κι αν έχεις άλλα σχέδια…» είπε ο Μπέλμανγνέφοντας προς τη μεριά της οθόνης του υπολογιστή. «Είσαικαλεσμένος».

Ο Τρουλς τον ευχαρίστησε κι αποδέχτηκε την πρόταση. Όπωςέκανε από τότε που ήταν παιδιά· αποδέχτηκε να κρατάει το φανάριστην ευτυχία του Μίκαελ και της Ούλα Μπέλμαν. Αποδέχτηκε ναπαραστεί σε ένα ακόμα δείπνο όπου θα έπρεπε να κρύβει το ποιοςπραγματικά ήταν και το τι πραγματικά ένιωθε.

«Α, και κάτι ακόμα» είπε ο Μπέλμαν. «Θυμάσαι τον τύπο που σουζήτησα να σβήσεις τ’ όνομά του από τη λίστα επισκεπτών στη


ρεσεψιόν;»Ο Τρουλς κατένευσε φλεγματικά. Ο Μπέλμαν τον είχε πάρει

τηλέφωνο και του είχε εξηγήσει ότι ένας τύπος ονόματι ΤουρΣουλτς είχε έρθει να του προσφέρει πληροφορίες για λαθρεμπόριοναρκωτικών και για την ύπαρξη ενός καύτη ανάμεσα στις τάξειςτους. Ο Μπέλμαν είχε ανησυχήσει για την ασφάλεια του Σουλτς κιήθελε να σβηστεί το όνομά του από το αρχείο, σε περίπτωση που οκαύτης δούλευε εδώ στο Αρχηγείο κι είχε πρόσβαση σε αυτό.

«Έχω προσπαθήσει να τον καλέσω πολλές φορές, αλλά δεναπαντάει. Είσαι απολύτως σίγουρος ότι η Securitas αφαίρεσε τ’όνομά του κι ότι κανείς άλλος δεν το πήρε χαμπάρι;»

«Απολύτως, αρχηγέ μου» είπε ο Τρουλς. Η Σίτι ήταν πάλι στηνάμυνα και μόλις είχε διώξει την μπάλα μακριά. «Παρεμπιπτόντως,έχουμε τίποτα νέα από εκείνον τον εκνευριστικό επιθεωρητή στοαεροδρόμιο;»

«Όχι» απάντησε ο Μπέλμαν. «Μάλλον αποδέχτηκε στο τέλος ότιεπρόκειτο για άμυλο πατάτας. Γιατί;»

«Απλή περιέργεια, αρχηγέ μου. Τα σέβη μου στη δράκαινα στοσπίτι».

«Θα προτιμούσα να μη χρησιμοποιούσες αυτή την έκφραση».Ο Τρουλς ανασήκωσε τους ώμους. «Εσύ την αποκαλείς έτσι».«Εννοώ το “αρχηγέ μου” και τα λοιπά. Έχουμε ακόμα δυο

βδομάδες μέχρι να επισημοποιηθεί».

Ο διευθυντής επιχειρήσεων αναστέναξε. Μόλις τον είχε πάρειτηλέφωνο ο υπεύθυνος του πύργου ελέγχου για να του πει ότι ηπτήση για Μπέργκεν είχε καθυστερήσει επειδή δεν μπορούσαν ναβρουν τον πιλότο κι έπρεπε να τον αντικαταστήσουν με κάποιονάλλον αμέσως.

«Ο Σουλτς περνάει μια δύσκολη φάση αυτή την εποχή» είπε οδιευθυντής.


«Ούτε στο τηλέφωνο απαντάει» είπε ο αξιωματικός.«Το φοβόμουν αυτό. Μερικές φορές πετάει μόνος του στον

ελεύθερό του χρόνο».«Ναι, το έχει πάρει το αυτί μου. Μόνο που δεν είχε ελεύθερο

χρόνο. Παραλίγο να ακυρώσουμε την πτήση».«Όπως σου είπα, έχει διάφορα προβληματάκια αυτό τον καιρό. Θα

του μιλήσω κι εγώ».«Όλοι μας έχουμε προβλήματα, Γκέοργκ. Τώρα πρέπει να

συντάξω πλήρη έκθεση, καταλαβαίνεις τι σου λέω;»Ο διευθυντής επιχειρήσεων κοντοστάθηκε. Μα τα παράτησε.

«Φυσικά».Καθώς έκλειναν το τηλέφωνο, στο μυαλό του διευθυντή ξεπήδησε

μια ανάμνηση. Κάποιο περασμένο καλοκαίρι, απόγευμα·μπάρμπεκιου, Καμπάρι, μπίρες Μπαντβάιζερ και τεράστιεςμπριζόλες απ’ το Τέξας, ευγενική προσφορά ενός εκπαιδευόμενουπιλότου. Κανείς δεν τον είδε που χώθηκε με την Έλσε στουπνοδωμάτιο. Εκείνη βογκούσε απαλά, τόσο απαλά, που τηνκάλυπταν οι κραυγές των παιδιών· το ξέγνοιαστο γέλιο πουξεχυνόταν απ’ τα παράθυρα· ο ήχος των αεροσκαφών πουπροσγειώνονταν. Η βροντερή φωνή του Τουρ που διηγούντανακόμα μία κλασική αεροπορική ιστορία και τα χαμηλόφωναβογκητά της γυναίκας του.


«Α

18

γόρασες βιολίνη;»Η Μπέτε Λεν κοίταξε αποσβολωμένη τον Χάρι, που καθόταν

σε μια γωνιά του γραφείου της. Είχε τραβήξει την καρέκλα τουμακριά από το πρωινό φως, και τα δάχτυλά του ήταν τυλιγμέναγύρω από την κούπα καφέ που του είχε προσφέρει. Είχε κρεμάσει τοσακάκι του στην πλάτη της καρέκλας κι ο ιδρώτας κολλούσε στοπρόσωπό του σαν μεμβράνη.

«Δεν;...»«Πας καλά;» είπε ο Χάρι ρουφώντας τον καυτό καφέ. «Ποιον

μεθύστακα τον παίρνει να κάνει κάτι τέτοια;»«Ωραία, γιατί νόμιζα ότι αυτό ήταν κακοχτυπημένο τριπάκι» είπε

κι έδειξε το χέρι του.Ο Χάρι κοίταξε με τη σειρά του το μπράτσο του. Είχε μόνο αυτό

το κουστούμι, τρία εσώρουχα, δυο ζευγάρια κάλτσες και δυοφανελάκια. Είχε σκεφτεί ότι θ’ αγόραζε ό,τι χρειαζόταν από τοΌσλο, αλλά μέχρι στιγμής δεν είχε πάρει ανάσα. Και σήμερα τοπρωί είχε ξυπνήσει με τέτοιο πονοκέφαλο, που, από συνήθεια,παραλίγο να ξεράσει στη λεκάνη της τουαλέτας. Το χρωματικόαποτέλεσμα του να τρυπιέσαι κάτω απ’ το δέρμα έμοιαζε με τονεκλογικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών μετά τη νίκη του Ρόναλντ


Ρίγκαν το ’84.«Μπορείς να μου αναλύσεις αυτό εδώ, σε παρακαλώ;» είπε ο

Χάρι.«Γιατί;»«Γιατί στις φωτογραφίες της Σήμανσης που δείχνουν την τσάντα

που κρατούσε ο Όλεγκ…»«Ναι;»«...είναι εμφανές ότι η σκόνη που κουβαλούσε ήταν πάλλευκη. Οι

κάμερές σας είναι ευκρινέστατες. Όμως αυτό εδώ έχει μέσα του κάτιμαύρα κομματάκια. Θέλω να μάθω τι είναι».

Η Μπέτε έβγαλε από το συρτάρι έναν μεγεθυντικό φακό κι έσκυψεπάνω από τη σκόνη που ο Χάρι είχε απλώσει στο εξώφυλλο τουForensic Magazine.

«Έχεις δίκιο» του απάντησε. «Τα δείγματα που έχουμε λάβει είναιλευκά, μα τους τελευταίους μήνες δεν έχει γίνει ούτε μία κατάσχεση,οπότε αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Ειδικά επειδή τις προάλλες μαςπήρε τηλέφωνο ένας αξιωματικός από το Γκαρντεμούεν και μας είπεκάτι παρόμοιο».

«Τι δηλαδή;»«Βρήκαν μια σακούλα με σκόνη στη βαλιτσούλα ενός πιλότου. Ο

αξιωματικός αναρωτιόταν πώς γίνεται να καταλήξουμε στοσυμπέρασμα ότι επρόκειτο για άμυλο πατάτας. Είχε δει διάφορουςσκουρόχρωμους κόκκους μες στη σκόνη με τα ίδια του τα μάτια».

«Νόμιζε ότι ο πιλότος έφερνε λαθραία βιολίνη;»«Αφού δεν έχει κατασχεθεί ποτέ βιολίνη στα σύνορα, είναι πολύ

πιθανόν ο αξιωματικός να μην ήξερε καν πώς μοιάζει η βιολίνη. Κι ηλευκή ηρωίνη είναι πολύ σπάνια. Οι περισσότερες σκόνες που μαςέρχονται είναι καφετιές, οπότε ο αξιωματικός μάλλον νόμιζε ότιεπρόκειτο για κάποιο μείγμα ναρκωτικών ουσιών. Παρεμπιπτόντως,ο πιλότος δεν ερχόταν στη Νορβηγία, έφευγε».

«Έφευγε;»«Ναι».


«Πού πήγαινε;»«Στην Μπανγκόκ».«Πήγαινε στην Μπανγκόκ άμυλο πατάτας;»«Ίσως να το πήγαινε σε τίποτα φιλαράκια του Νορβηγούς για να

φτιάξουν λευκή σάλτσα για ψαροκεφτέδες». Η Μπέτε χαμογέλασεκι ύστερα κοκκίνισε, στην προσπάθειά της να φανεί αστεία.

«Χμ. Μάλλον κάτι άλλο παίζει. Μόλις διάβασα για έναν μυστικόαστυνομικό που βρέθηκε νεκρός στο λιμάνι του Γκέτεμποργκ. Οιφήμες λένε ότι ήταν καύτης. Κυκλοφορούσαν τέτοιες φήμες και στοΌσλο για το πρόσωπό του;»

Η Μπέτε κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Όχι. Το αντίθετομάλιστα. Ήταν διάσημος για τον ζήλο του. Πριν σκοτωθεί έλεγε ότιείχε τσιμπήσει ένα τεράστιο ψάρι κι ότι ήθελε να το πιάσει και να τοανεβάσει στη βάρκα μόνος του».

«Μόνος του».«Δεν έλεγε τίποτα παραπάνω. Δεν εμπιστευόταν κανέναν εδώ

μέσα. Σου θυμίζει κάποιον, Χάρι;»Εκείνος χαμογέλασε, σηκώθηκε και φόρεσε το σακάκι του.«Πού πας;»«Πάω να επισκεφτώ έναν παλιό μου φίλο».«Μπα, έχεις και τέτοιους;»«Τρόπος του λέγειν. Πήρα τηλέφωνο τον επικεφαλής της Κρίπος».«Τον Χάιμεν;»«Ναι. Του ζήτησα να μου δώσει μια λίστα με τους ανθρώπους με

τους οποίους είχε μιλήσει ο Γκούστο στο κινητό του πριν από τηδολοφονία του. Στην αρχή μου απάντησε ότι σε μια τόσο ξεκάθαρηυπόθεση δεν είχαν συντάξει οποιαδήποτε τέτοια λίστα. Κι ότι,ακόμα κι αν το είχαν κάνει, δεν υπήρχε περίπτωση να τη δώσει σεέναν... για να θυμηθώ» ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του και μέτρησε μετα δάχτυλά του «πρώην αστυνομικό, απολυμένο μεθύστακα ήπροδότη σαν και του λόγου μου».

«Όπως είπα και πριν, εκπλήσσομαι που έχεις παλιούς φίλους».Digitalised By Jah®

«Οπότε τώρα πρέπει να πάω να παρακαλέσω αλλού».«Εντάξει. Θα αναλύσω κι εγώ τη σκόνη σου σήμερα».Ο Χάρι κοντοστάθηκε στην έξοδο. «Είπες ότι η βιολίνη άρχισε να

κάνει την εμφάνισή της τώρα τελευταία στη Στοκχόλμη και τηνΚοπεγχάγη. Θες να πεις ότι έφτασε εκεί αφότου είχε εμφανιστεί στοΌσλο;»

«Ναι».«Δεν γίνεται συνήθως το ανάποδο; Οι νέες ουσίες φτάνουν πρώτα

στην Κοπεγχάγη κι ύστερα εξαπλώνονται προς τα πάνω».«Πιθανόν. Τι θες να πεις;»«Δεν είμαι σίγουρος ακόμη. Πώς είπες ότι έλεγαν τον πιλότο;»«Δεν είπα. Σουλτς. Τουρ, το μικρό. Τίποτα άλλο;»«Ναι. Σκέφτηκες μήπως ο μυστικός είχε δίκιο;»«Σε ποιο πράγμα;»«Στο να κρατάει το στόμα του κλειστό και να μην εμπιστεύεται

κανέναν. Ίσως ήξερε ότι κάπου εδώ γύρω κρυβόταν ένας καύτης».

Ο Χάρι κοίταξε τριγύρω του τον χώρο υποδοχής της εταιρείαςτηλεπικοινωνιών Telenor στο Φόρνεμπου. Είχε το μέγεθοςκαθεδρικού ναού. Δέκα μέτρα μπροστά του, στη ρεσεψιόν, δυοάνθρωποι στέκονταν και περίμεναν να εξυπηρετηθούν. Παρέλαβαντις άδειες εισόδου, προχώρησαν προς τις θύρες ασφαλείας κι εκείτους συνάντησε το άτομο που είχαν έρθει να επισκεφθούν, το οποίοτους συνόδευσε στο εσωτερικό του κτιρίου. Προφανώς η Telenorείχε αυξήσει τα μέτρα ασφαλείας. Πάει η ιδέα του να μπουκάρειφουριόζος στο γραφείο του Κλάους Τούρκιλντσεν.

Ο Χάρι ζύγισε την όλη κατάσταση.Ο Τούρκιλντσεν δεν θα χαιρόταν με την επίσκεψή του. Γιατί; Διότι

ήταν επιδειξίας και κάποτε τον είχαν τσακώσει. Κι αυτός είχε μενκαταφέρει να το αποκρύψει από την εταιρεία του, αλλά ο Χάρι τοχρησιμοποιούσε χρόνια τώρα για να τον πιέζει για διάφορες


πληροφορίες που η εταιρεία δεν ήταν νομικά υποχρεωμένη ναμοιράζεται. Εν πάση περιπτώσει, δίχως την εξουσία που προσδίδειμια αστυνομική ταυτότητα, ο Κλάους Τούρκιλντσεν δεν θα δεχότανκαν να δει τον Χάρι.

Στα δεξιά των τεσσάρων θυρών ασφαλείας που οδηγούσαν στουςανελκυστήρες υπήρχε μία φαρδύτερη θύρα από την οποία περνούσεεκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο γκρουπ επισκεπτών. Ο Χάρι πήρε μιαγρήγορη απόφαση: πλησίασε το γκρουπ από το πλάι και χώθηκεκάπου στη μέση. Το πλήθος προχωρούσε αργά προς τον εργαζόμενοτης Telenor που κρατούσε ανοιχτή τη θύρα ασφαλείας. Ο Χάριγύρισε στον διπλανό του, έναν μικροσκοπικό άνδρα με κινέζικαχαρακτηριστικά.

«Nin hao».«Με συγχωρείτε;» απάντησε ο ανθρωπάκος στ’ αγγλικά.Ο Χάρι κοίταξε το όνομα στην άδεια εισόδου του, στο πέτο. Yuki

Nakazawa.«A, Γιαπωνέζος» γέλασε ο Χάρι και χτύπησε τον άνδρα στον ώμο

φιλικά, λες κι ήταν παλιόφιλοι. Ο Γιούκι Νακαζάουα χαμογέλασεδιστακτικά.

«Ωραία μέρα, ε;» είπε ο Χάρι, με το χέρι του ακόμη στον ώμο τουάνδρα.

«Ναι» είπε ο Γιούκι. «Από ποια εταιρεία είστε;»«Από την ΤeliaSonera» είπε ο Χάρι.«Very good, very good».Πέρασαν μπροστά από τον υπάλληλο της Telenor και με την άκρη

του ματιού του ο Χάρι τον είδε να έρχεται προς το μέρος τους.Ήξερε τι θα πει. Κι είχε δίκιο.

«Με συγχωρείτε, κύριε, αλλά δεν μπορώ να σας αφήσω ναπεράσετε δίχως άδεια εισόδου».

Ο Γιούκι Νακαζάουα τον κοίταξε έκπληκτος.


Ο Τούρκιλντσεν είχε μετακομίσει σε καινούργιο γραφείο. Έχονταςδιανύσει κάνα χιλιόμετρο κατά μήκος ενός ανοιχτού χώρουγραφείων, ο Χάρι είδε επιτέλους τη γνώριμη, εύσωμη φιγούρα τουμέσα σ’ ένα γυάλινο κλουβί.

Μπήκε κατευθείαν.Ο άνδρας είχε την πλάτη του γυρισμένη προς την είσοδο και

μιλούσε σ’ ένα τηλέφωνο. Ο Χάρι έβλεπε τα σάλια του ναπετάγονται και να προσγειώνονται στο τζάμι. «Βάλτε τον σέρβερSW2 να λειτουργήσει αυτή τη στιγμή, είπα!»

Ο Χάρι έβηξε.Η καρέκλα γύρισε προς το μέρος του. Ο Κλάους Τούρκιλντσεν

είχε πάρει κι άλλα κιλά. Το απροσδόκητα κομψό του κουστούμι,προφανώς ραμμένο κατά παραγγελία, κατάφερνε να του κρύψει ταπάχη που κρέμονταν από εδώ κι από εκεί, μα τίποτα δεν μπορούσενα καλύψει τον τρόμο που απλώθηκε στο ιδιόμορφο πρόσωπό του.Ιδιόμορφο επειδή, έχοντας τόσον χώρο στη διάθεσή τους, τα μάτια,η μύτη και το στόμα του είχαν θεωρήσει σωστό να συγκεντρωθούνόλα μαζί σ’ ένα μικρό νησί στο κέντρο του τεράστιου ωκεανού τουπροσώπου του. Το βλέμμα του Τούρκιλντσεν έπεσε στο όνομα πουβρισκόταν κολλημένο στο πέτο του Χάρι.

«Ο Γιούκι Νακαζάουα...;»«Γεια σου, Κλάους». Χαμογέλασε φαρδιά πλατιά ο Χάρι κι άνοιξε

τα χέρια του εν είδει αγκαλιάς.«Τι σκατά κάνεις εσύ εδώ πέρα;» ψιθύρισε ο Τούρκιλντσεν.Τα χέρια του Χάρι ξανάπεσαν στο πλάι. «Κι εγώ χαίρομαι που σε

ξαναβλέπω, Κλάους». Κάθισε στην άκρη του γραφείου. Ναεισβάλεις και να στέκεσαι σε υψηλότερο σημείο. Ένας απλός καιπολύ αποτελεσματικός τρόπος για να εξουσιάζεις. Ο Τούρκιλντσενξεροκατάπιε, κι ο Χάρι είδε στο μέτωπό του να σχηματίζονταιμεγάλες, γυαλιστερές στάλες ιδρώτα.

«Το δίκτυο κινητής στο Τρόντχαϊμ» γκρίνιαξε ο Τούρκιλντσενδείχνοντας το τηλέφωνο. «Ο σέρβερ τους έπρεπε να έχει


εγκατασταθεί και να λειτουργεί εδώ και μια εβδομάδα. Κανέναν δενμπορώ να εμπιστευτώ πια. Βιάζομαι, τι θες;»

«Τη λίστα με τα τηλεφωνήματα που έκανε ο Γκούστο Χάνσεν απότο κινητό του, από τον Μάιο και μετά». Ο Χάρι πήρε ένα στιλό κιέγραψε το όνομα του αγοριού σ’ ένα κίτρινο αυτοκόλλητο χαρτάκι.

«Είμαι διευθυντικό στέλεχος πια, δεν δουλεύω στο τμήμαδικτύου».

«Ναι, αλλά μπορείς να μου βρεις τη λίστα».«Έχεις κάποιου είδους εξουσιοδότηση;»«Αν είχα, θα πήγαινα κατευθείαν σε κάποιον στην αστυνομία να

μου τα βρει, δεν θα ερχόμουν σ’ εσένα».«Και γιατί να μην εξουσιοδοτήσει αυτή σου την έρευνα ο

εισαγγελέας;»Παλιά, ο Τούρκιλντσεν δεν θα τολμούσε να κάνει τέτοια ερώτηση.

Είχε γίνει σκληρό καρύδι. Είχε αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Ναέφταιγε άραγε η πρόσφατη προαγωγή ή κάτι άλλο; Ο Χάρι είδε πάνωστο γραφείο το πίσω μέρος μιας κορνίζας. Από εκείνες πουπεριέχουν προσωπικές φωτογραφίες για να σου θυμίζουν ότι έχειςκάποιον δίπλα σου. Αν λοιπόν δεν ήταν ο σκύλος του, τότε ήταν ηγυναίκα του. Ίσως και το παιδί του. Ποιος το περίμενε; Ο γερο-επιδειξίας είχε ρίξει γκόμενα.

«Δεν δουλεύω πια για την αστυνομία» είπε ο Χάρι.Ο Τούρκιλντσεν μειδίασε. «Και παρ’ όλα αυτά έρχεσαι και μου

ζητάς πληροφορίες».«Μόνο τους αριθμούς αυτού του τηλεφώνου χρειάζομαι, δεν ζητώ

πολλά».«Και γιατί να σ’ τους δώσω; Αν μαθευόταν ότι σου έδωσα τέτοιου

είδους πληροφορίες, θα έπαιρνα πόδι από την εταιρεία. Και δεν είναικαι πολύ δύσκολο να διαπιστωθεί αν έχω μπει στο σύστημα».

Ο Χάρι δεν απάντησε.Ο Τούρκιλντσεν χασκογέλασε πικρά. «Καταλαβαίνω. Με εκβιάζεις

με τον παλιό, καλό, άνανδρο τρόπο. Αν δεν πάω κόντρα στονDigitalised By Jah®

κανονισμό και δεν σου δώσω τις πληροφορίες, θα φροντίσεις ναμάθουν οι συνάδελφοί μου για ποιον λόγο έχω καταδικαστεί».

«Όχι» είπε ο Χάρι. «Όχι, δεν πρόκειται να πω τίποτα. Σου ζητώ ναμου κάνεις μια χάρη, Κλάους. Είναι προσωπικό το ζήτημα. Ο γιοςτης πρώην μου κινδυνεύει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στηφυλακή για έναν φόνο που δεν διέπραξε».

Ο Χάρι είδε το διπλοπίγουνο του Τούρκιλντσεν ν’ανεβοκατεβαίνει δημιουργώντας ένα κύμα λίπους που κατέβηκε απ’τον λαιμό του, απορροφήθηκε από τη μάζα του σώματός του κιεξαφανίστηκε. Ο παχύς άνδρας τον κοίταξε καλά καλά.Ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Συγκεντρώθηκε. Οι στάλες του ιδρώταγυάλισαν στο φως. Ήταν λες κι ο Χάρι μπορούσε να δει το μυαλότου να λογαριάζει, να προσθαφαιρεί και, εντέλει, να φτάνει σ’ ένααποτέλεσμα. Ο Τούρκιλντσεν σήκωσε απότομα τα χέρια του καιακούμπησε στην πλάτη της καρέκλας του, που έσκουξε κάτω από τοβάρος.

«Με συγχωρείς πολύ, Χάρι. Θα ήθελα να σε βοηθήσω, αλλά αυτήτη στιγμή δεν με παίρνει να δείξω τόση συμπόνια. Ελπίζω νακατανοείς τη θέση μου».

«Φυσικά» απάντησε ο Χάρι, τρίβοντας το πιγούνι του. «Είναιαπόλυτα κατανοητή».

«Σ’ ευχαριστώ» είπε ο Τούρκιλντσεν, εμφανώς ανακουφισμένος.Έκανε προσπάθεια για να σηκωθεί, ώστε να βγάλει τον Χάρι απ’ τογυάλινο κλουβί κι απ’ τη ζωή του.

«Μάλιστα» είπε ο Χάρι. «Αν δεν μου δώσεις τη λίστα τωντηλεφώνων, δεν θα μάθουν μόνο οι συνάδελφοί σου ότι είσαιεπιδειξίας, αλλά και η γυναίκα σου. Έχεις παιδιά; Πόσα; Ένα; Δύο;»

Ο Τούρκιλντσεν έπεσε σαν σακί πίσω στην καρέκλα του,κοιτάζοντας τον Χάρι έκπληκτος. Είχε μεταμορφωθεί στον παλιό,τρομοκρατημένο Κλάους Τούρκιλντσεν. «Μα είπες ότι δεν... δενθα…»

Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Με συγχωρείς πολύ. ΑλλάDigitalised By Jah®

αυτή τη στιγμή δεν με παίρνει να δείξω τόση συμπόνια».

Ήταν δέκα και δέκα το βράδυ και το μπαρ του Σρέντερ ήτανμισογεμάτο.

«Δεν ήθελα να περάσεις από τη δουλειά» είπε η Μπέτε. «Με πήρεο Χάιμαν στο τηλέφωνο και μου ’πε ότι έψαχνες για μια λίστατηλεφωνημάτων κι ότι έμαθε πως είχες έρθει να με βρεις. Μεπροειδοποίησε να μην μπλεχτώ στην υπόθεση Γκούστο».

«Ε, τότε καλύτερα που ήρθες εσύ» είπε ο Χάρι.Με τα μάτια του έψαξε τη Ρίτα, που σερβίριζε μπίρες στην άλλη

άκρη της αίθουσας. Σχημάτισε με τα δάχτυλα τον αριθμό «δύο».Εκείνη κατένευσε. Τρία χρόνια είχε να πατήσει εδώ μέσα, αλλά ηΡίτα ακόμη καταλάβαινε τα νοήματα του πρώην θαμώνα της: μιαμπίρα για το φιλαράκι, έναν καφέ για τον αλκοολικό.

«Βοήθησε ο φίλος σου με τη λίστα τηλεφωνημάτων;»«Πολύ».«Τι βρήκες, λοιπόν;»«Ο Γκούστο δεν πρέπει να είχε δεκάρα τσακιστή προς το τέλος.

Του είχαν μπλοκάρει τον λογαριασμό πολλές φορές. Δενχρησιμοποιούσε και πολύ το κινητό του, αλλά είχαν μιλήσει αρκετέςφορές με τον Όλεγκ, έστω και σύντομα. Καλούσε συχνά και τη θετήτου αδερφή, την Ιρένε, αλλά οι συνομιλίες τους σταμάτησανξαφνικά μερικές εβδομάδες πριν πεθάνει. Κατά τ’ άλλα, ταπερισσότερα τηλεφωνήματα είχαν γίνει προς την Πίτσα Γκραντιόζα.Τα υπόλοιπα ονόματα θα τα γκουγκλάρω όταν επιστρέψω στηςΡάκελ. Η ανάλυση που έκανες τι έδειξε;»

«Η ουσία που αγόρασες είναι σχεδόν ίδια με τα πρώτα δείγματαβιολίνης που έφτασαν στα χέρια μας. Με μία μικρή μετάλλαξη στηχημική ένωση. Κι όσο γι’ αυτά τα μικρά, καφέ ξύσματα…»

«Ναι;»«Δεν πρόκειται για κάποιον δραστικό φαρμακευτικό παράγοντα.


Είναι απλώς επικάλυψη χαπιών. Ξέρεις, για να γίνουν πιο εύκολαστην κατάποση ή πιο εύγευστα».

«Μπορούμε να βρούμε τον παραγωγό τους;»«Θεωρητικά, ναι. Το ήλεγξα ήδη και οι φαρμακευτικές εταιρίες

φτιάχνουν γενικά τις δικές τους επικαλύψεις, που σημαίνει ότιυπάρχουν πολλές χιλιάδες παραγωγοί ανά τον κόσμο».

«Άρα δεν θα βρούμε άκρη από αυτό».«Όχι από την επικάλυψη» είπε η Μπέτε. «Αλλά στο εσωτερικό

ορισμένων ρινιδίων υπήρχαν ακόμη ίχνη της δραστικής ουσίας τωνχαπιών. Μεθαδόνη ήταν».

Η Ρίτα τούς έφερε την μπίρα και τον καφέ. Ο Χάρι τηνευχαρίστησε κι εκείνη έφυγε.

«Νόμιζα ότι η μεθαδόνη ήταν υγρή, ότι κυκλοφορούσε σεμπουκάλια».

«Υγρή είναι η μεθαδόνη που χρησιμοποιούν στη λεγόμενηφαρμακευτικά υποβοηθούμενη θεραπεία των τοξικομανών. Πήρατηλέφωνο στο νοσοκομείο Σεντ Ούλαβ. Κάνουν έρευνα πάνω σεοπιοειδή και οπιούχα και μου εξήγησαν ότι τα χάπια μεθαδόνηςχρησιμοποιούνται ως παυσίπονα».

«Κι η βιολίνη;»«Είπαν ότι πιθανόν να χρησιμοποιείται στην παραγωγή της

τροποποιημένη μεθαδόνη».«Το μόνο που μας λέει αυτό είναι ότι η βιολίνη δεν φτιάχνεται απ’

το μηδέν. Και λοιπόν;»Η Μπέτε έπιασε την μπίρα της. «Υπάρχουν ελάχιστοι παραγωγοί

χαπιών μεθαδόνης. Κι ένας από αυτούς έχει έδρα το Όσλο».«Ποιος; Η ΑΒ; Η Νίκομεντ;»«Το νοσοκομείο Ράντιουμ. Έχουν το δικό τους ινστιτούτο

ερευνών και κατασκευάζουν χάπια μεθαδόνης για την αντιμετώπισητου πόνου των ασθενών τους».

«Καρκινοπαθείς».Η Μπέτε κατένευσε. Με το ένα χέρι έφερε την μπίρα στο στόμα


της και με το άλλο σήκωσε κάτι από το τραπέζι.«Από το νοσοκομείο Ράντιουμ;»Η Μπέτε κατένευσε ξανά.Ο Χάρι σήκωσε το χαπάκι. Ήταν μικρό, στρογγυλό κι είχε ένα R

χαραγμένο πάνω στην καφετιά του μεμβράνη.«Ξέρεις τι νομίζω, Μπέτε;»«Τι;»«Ότι η Νορβηγία απέκτησε ένα καινούργιο εξαγώγιμο προϊόν».

«Δηλαδή θες να μου πεις ότι κάποιος στη Νορβηγία παράγει καιεξάγει βιολίνη;» ρώτησε η Ράκελ. Στεκόταν με τα χέρια στο στήθος,ακουμπισμένη στην κάσα της πόρτας στο δωμάτιο του Όλεγκ.

«Υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που μας οδηγούν σε αυτό τοσυμπέρασμα, ναι» είπε ο Χάρι, πληκτρολογώντας το επόμενο όνομαστη λίστα που είχε πάρει από τον Τούρκιλντσεν. «Καταρχήν, τακύματα φαίνεται να ξεκινούν απ’ το Όσλο και να απλώνονταικατόπιν προς τα έξω. Η Ιντερπόλ δεν είχε ιδέα τι είναι η βιολίνη πρινκάνει την εμφάνισή της στο Όσλο και μόνο πρόσφατα άρχισε ναεμφανίζεται στη Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγη. Δεύτερον, η ουσίαπεριέχει λιωμένα χάπια μεθαδόνης που παρασκευάζονται στηΝορβηγία». Ο Χάρι πάτησε το κουμπί της αναζήτησης. «Και, τρίτον,συνέλαβαν έναν πιλότο στο Γκαρντεμούεν με ένα σακουλάκι απόκάτι που μπορεί να ήταν βιολίνη, αλλά κάποιος πρόλαβε και τοαντικατέστησε».

«Το αντικατέστησε;»«Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει κάπου μες στο σύστημα ένας

καύτης. Το ζουμί της υπόθεσης είναι ότι ο πιλότος έφευγε από τηχώρα, πήγαινε στην Μπανγκόκ».

Ο Χάρι μύρισε το άρωμά της και κατάλαβε ότι είχε φύγει από τηνπόρτα και στεκόταν δίπλα του. Η λάμψη της οθόνης ήταν τομοναδικό φως μες στο σκοτεινό δωμάτιο.


«Σέξι φωτό. Ποια είναι αυτή;» Η φωνή της ακούστηκε δίπλα στοαυτί του.

«Αυτή είναι η Ιζαμπέλε Σκέγιεν. Γραμματέας μιας επιτρόπου τουδημοτικού συμβουλίου. Ο Γκούστο είχε επικοινωνήσει μαζί της. Ή,μάλλον, εκείνη είχε πάρει τηλέφωνο τον Γκούστο».

«Αυτό το τισέρτ εθελοντή αιμοδότη δεν της πέφτει λίγο μικρό;»«Δεν είναι μέρος της δουλειάς των πολιτικών να προωθούν την

αιμοδοσία;»«Μια γραμματέας δημοτικής επιτροπής είναι και πολιτικός;»«Τέλος πάντων, η γυναίκα απλώς σου λέει ότι είναι ΑΒ ρέζους

αρνητικό κι ότι είναι καθήκον σου ως πολίτη να δώσεις αίμα».«Σπάνιο αίμα, βεβαίως. Γι’ αυτό έχεις σκαλώσει σ’ αυτήν τη

φωτογραφία τόσην ώρα;»Ο Χάρι χαμογέλασε. «Βρήκα πολλούς συνδέσμους με τ’ όνομά

της. Εκτροφές αλόγων. Τον τίτλο Οδοκαθαριστής».«Ναι, της πιστώνουν τη φυλάκιση όλων των συμμοριών που

πουλούσαν ναρκωτικά».«Όχι όλων, προφανώς. Αναρωτιέμαι τι συζήτησαν με τον

Γκούστο».«Η τύπισσα ηγείται των δράσεων της Επιτροπής Κοινωνικών

Υπηρεσιών κατά των ναρκωτικών. Ίσως τον χρησιμοποίησε για νααποσπάσει πληροφορίες».

«Στη μία και μισή το πρωί;»«Ωχ!»«Θα τη ρωτήσω».«Ναι, πολύ θα το ’θελες».Ο Χάρι λύγισε το κεφάλι του στο πλάι και την κοίταξε. Το

πρόσωπό της ήταν τόσο κοντά στο δικό του, που δεν μπορούσε ναεστιάσει καθαρά.

«Ακούω όντως αυτό που νομίζω πως ακούω, αγάπη μου;»Εκείνη γέλασε απαλά. «Δεν νομίζω. Μου μοιάζει φτηνή».Ο Χάρι εισέπνευσε απαλά. Εκείνη δεν κουνήθηκε. «Και τι σε κάνει


να πιστεύεις ότι δεν μου αρέσει η φτήνια;» τη ρώτησε.«Γιατί ψιθυρίζεις;» Τα χείλη της ήταν τόσο κοντά στα δικά του,

που ένιωσε τον αέρα που βγήκε με τις λέξεις της.Για δυο ατελείωτα δευτερόλεπτα το μόνο που ακουγόταν στο

δωμάτιο ήταν ο ανεμιστήρας του υπολογιστή. Και ξαφνικά, η Ράκελσηκώθηκε όρθια. Έριξε στον Χάρι ένα αφηρημένο, απόμακροβλέμμα κι έφερε τις παλάμες της στα μάγουλά της λες κι ήθελε νακρυώσουν. Έκανε μεταβολή κι έφυγε.

Ο Χάρι έγειρε πίσω το κεφάλι του, έκλεισε τα μάτια κι έβρισεχαμηλόφωνα. Την άκουσε να μετακινεί πράγματα στην κουζίνα.Πήρε μια δυο ανάσες. Κι αποφάσισε πως αυτό που είχε μόλις συμβείδεν συνέβη. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί. Κι ύστερα συνέχισε τηναναζήτηση.

Γκούγκλαρε τα υπόλοιπα ονόματα. Μερικά από αυτά οδηγούσανσε δεκάχρονους συνδέσμους με παλιά αποτελέσματα αγώνων σκι ήαναφέρονταν σε κάποια οικογενειακή συνάντηση. Άλλα δεν έβγαζαντίποτα. Βρήκε ανθρώπους που δεν υπήρχαν πια, που είχαναποσυρθεί από τους καταιγιστικούς προβολείς της σύγχρονης ζωήςκι είχαν κρυφτεί σε σκιερές γωνίτσες περιμένοντας την επόμενήτους δόση ή ακόμα και τίποτα.

Ο Χάρι κοίταξε τον τοίχο μπροστά του. Το κεφάλι ενός άνδραδιακοσμημένο με φτερά. Από κάτω έγραφε Jónsi. Ο Χάρι θυμόταναμυδρώς ότι ο τύπος είχε κάποια σχέση με το ισλανδικόσυγκρότημα Sigur Rós. Αιθέριοι ήχοι και συνεχές φαλσέτο. Τελείωςδιαφορετικοί από τους Megadeath και τους Slayer. Μπορεί ο Όλεγκνα είχε αλλάξει γούστα. Ή να είχε επηρεαστεί. Ο Χάρι ακούμπησεστην πλάτη της καρέκλας του κι έφερε τα χέρια του πίσω απ’ τοκεφάλι.

Ιρένε Χάνσεν.Η λίστα με τα τηλεφωνήματα τον είχε εκπλήξει. Ο Γκούστο κι η

Ιρένε μιλούσαν στο τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά, μέχρι πουσταμάτησαν· απότομα. Μετά από αυτό δεν προσπάθησε καν να την


ξαναπάρει. Λες και τα είχαν τσουγκρίσει. Ή λες κι ήξερε ότι δενμπορούσε να τη βρει στο τηλέφωνο. Και μετά, λίγες ώρες πρινδολοφονηθεί, είχε καλέσει το σταθερό στο σπίτι της. Και κάποιοςείχε απαντήσει. Η συζήτηση κράτησε ένα λεπτό και δώδεκαδευτερόλεπτα. Γιατί του φαινόταν τόσο παράξενο όλο αυτό; Ο Χάριπροσπάθησε ν’ ακολουθήσει το νήμα προς τα πίσω, προς την πηγήαυτής του της σκέψης. Αλλά δεν τα κατάφερε. Αντ’ αυτού, κάλεσετον αριθμό. Κανείς δεν απάντησε. Κάλεσε το κινητό της Ιρένε. Μιαφωνή τον πληροφόρησε ότι ο αριθμός είχε προσωρινή φραγήκλήσεων. Απλήρωτος λογαριασμός.

Χρήμα.Όλα ξεκινούσαν και κατέληγαν στο χρήμα. Και φυσικά, τα

ναρκωτικά. Ο Χάρι προσπάθησε να θυμηθεί το όνομα που του είχεπει η Μπέτε. Τον πιλότο που είχαν πιάσει με μια σακούλα σκόνη στηχειραποσκευή του. Η μνήμη του αστυνομικού ήταν ακόμη ενλειτουργία. Πήγε στις Πληροφορίες Τηλεφωνικού Καταλόγου καιπληκτρολόγησε ΤORD SCHULTZ.

Εμφανίστηκε ένας αριθμός κινητού τηλεφώνου.Ο Χάρι άνοιξε ένα συρτάρι του γραφείου του Όλεγκ για να βρει

ένα στιλό. Σήκωσε το Masterful Magazine και το μάτι του έπεσε σ’ένα απόκομμα εφημερίδας ακριβώς από κάτω, τυλιγμένο μέσα σεπλαστική ζελατίνα. Αναγνώρισε αμέσως τον νεαρότερο εαυτό του.Έβγαλε τον πλαστικό φάκελο και κοίταξε τα υπόλοιπα αποκόμματα.Αναφέρονταν όλα σε υποθέσεις στις οποίες είχε δουλέψει· κάθεάρθρο ανέφερε το όνομά του ή είχε και τη φωτογραφία του. Βρήκεκαι μια παλιά συνέντευξη για ένα περιοδικό ψυχολογίας, όπου είχεαπαντήσει −ολίγον εκνευρισμένος, θυμόταν ακόμη− ερωτήσειςσχετικά με κατά συρροήν δολοφόνους. Ο Χάρι έκλεισε το συρτάρι.Κοίταξε τριγύρω του. Ένιωθε πως ήθελε να σπάσει κάτι. Ύστεραέσβησε τον υπολογιστή, τακτοποίησε τη βαλίτσα του, πήγε στο χολκαι φόρεσε το σακάκι του. Η Ράκελ βγήκε να τον συναντήσει.Ξεσκόνισε ένα αόρατο χνούδι από τον γιακά του.


«Τι περίεργο» του είπε. «Είχα χρόνια να σε δω, είχα επιτέλουςαρχίσει να σε ξεχνώ και ξαφνικά, να σε πάλι εδώ».

«Ναι» απάντησε εκείνος. «Είναι καλό ή κακό αυτό;»Φευγαλέο χαμόγελο. «Δεν ξέρω. Και καλό και κακό.

Καταλαβαίνεις;»Ο Χάρι κατένευσε και την τράβηξε προς το μέρος του.«Είσαι ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί» του είπε εκείνη. «Κι ό,τι

καλύτερο. Ακόμα και τώρα, και μόνο που είσαι εδώ με κάνεις ναξεχνώ τα πάντα. Όχι λοιπόν, δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό αυτό».

«Το ξέρω».«Τι είναι αυτό;» ρώτησε εκείνη, δείχνοντάς του τη βαλίτσα.«Πάω να μείνω στο ξενοδοχείο Λεόν».«Μα…»«Θα μιλήσουμε αύριο. Καληνύχτα, Ράκελ».Τη φίλησε στο μέτωπο, άνοιξε την πόρτα και βγήκε, μες στο ζεστό

φθινοπωρινό βράδυ.

Ο νεαρός στη ρεσεψιόν τού είπε ότι δεν χρειαζόταν ναξανασυμπληρώσει τα στοιχεία του και του προσέφερε το ίδιοδωμάτιο που είχε και προηγουμένως: το 301. Ο Χάρι δέχτηκε, φτάνεινα έφτιαχναν, λέει, το σπασμένο κουρτινόξυλο.

«Πάλι έσπασε;» είπε ο νεαρός. «Φταίει ο προηγούμενος ένοικος.Είχε διάφορα ξεσπάσματα, ο κακομοίρης». Έδωσε στον Χάρι τοκλειδί του δωματίου.

«Ένοικος;»«Ναι, ήταν ένας από τους μόνιμους ενοίκους μας. Ένας

πράκτορας, μυστικός όπως λέτε κι εσείς».«Χμ. Αν το ήξερες κι εσύ, τότε δεν ήταν και πολύ μυστικός, ε;»Ο νεαρός χαμογέλασε. «Για να πάω να δω μήπως έχω κανένα

κουρτινόξυλο στην αποθήκη». Κι έφυγε.«Ο Τραγιάσκας σού έμοιαζε πολύ, ξέρεις» είπε μια βαθιά,


σουηδική φωνή.Ο Χάρι έκανε μεταβολή.Ο Κάτο καθόταν σε μια καρέκλα του −ας το πούμε− λόμπι του

ξενοδοχείου. Έδειχνε κουρασμένος και κουνούσε πέρα δώθε, αργάτο κεφάλι του. «Πολύ όμως. Ήταν παθιασμένος. Υπομονετικός.Πεισματάρης. Δυστυχώς. Δεν είχε το ύψος σου βέβαια και τα μάτιατου ήταν γκρίζα, αλλά είχαν το ίδιο μοναχικό, διερευνητικό βλέμμα.Βλέμμα αστυνομικού. Και πέθανε στο ίδιο μέρος που θα πεθάνεις κιεσύ. Έπρεπε να έχεις φύγει, Χάρι. Δεν έπρεπε να χάσεις τοαεροπλάνο». Έκανε μια ακατανόητη χειρονομία με τα μακριά τουδάχτυλα. Η έκφραση του προσώπου του ήταν τόσο μελαγχολική,που για μια στιγμή ο Χάρι νόμιζε ότι ο γέρος θα ξεσπούσε σεκλάματα. Μα εκείνος σηκώθηκε απλώς τρεκλίζοντας καθώς ο Χάριγύρισε προς τη μεριά του αγοριού.

«Αλήθεια λέει;»«Ποιος να λέει αλήθεια για τι;» ρώτησε το αγόρι.«Αυτός» είπε ο Χάρι, γυρίζοντας και δείχνοντας τον Κάτο. Μα

εκείνος είχε ήδη εξαφανιστεί. Πρέπει να χώθηκε στα γρήγορα στοσκοτάδι, στις σκάλες.

«Είναι αλήθεια ότι ο μυστικός αστυνομικός πέθανε εδώ, στοδωμάτιό μου;»

Ο νεαρός κοίταξε καλά καλά τον Χάρι πριν απαντήσει. «Όχι.Πρώτα εξαφανίστηκε. Το πτώμα του ξεβράστηκε δίπλα στην Όπερα.Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχω άλλο κουρτινόξυλο, αλλά σας κάνειμήπως αυτό το νάιλον σχοινί; Μπορείτε να το περάσετε απ’ ταπιαστράκια των κουρτινών και να δέσετε τις άκρες του στουςβραχίονες».

Ο Χάρι κατένευσε αργά.Ήταν περασμένες δύο το πρωί. Ο Χάρι ήταν ακόμη ξύπνιος καικάπνιζε το τελευταίο του τσιγάρο. Οι κουρτίνες και το νάιλον σχοινίβρίσκονταν πεταμένα στο πάτωμα. Μπορούσε να δει μια γυναίκαστην απέναντι μεριά του ακάλυπτου: χόρευε ένα σιωπηλό βαλς,


δίχως καβαλιέρο. Ο Χάρι αφουγκράστηκε τους ήχους της πόλης καικοίταξε τον καπνό να τυλίγεται και ν’ ανεβαίνει προς το ταβάνι.Παρατήρησε τις περίπλοκες τολύπες που δημιουργούσε, ταφαινομενικά τυχαία σχήματα που έπαιρνε, προσπαθώντας να βρεικάποιο σχέδιο.


Τ

19

ο ξεκαθάρισμα άρχισε δυο μήνες μετά τη συνάντηση τηςΙζαμπέλε με τον γέρο.

Πρώτους πρώτους έπιασαν τους Βιετναμέζους. Οι εφημερίδεςανέφεραν ότι οι μπάτσοι χτύπησαν ταυτόχρονα εννέα μέρη, βρήκανπέντε κρησφύγετα και συνέλαβαν τριάντα έξι Βιετκόνγκ. Μίαβδομάδα αργότερα ήρθε η σειρά των Αλβανών Κοσοβάρων. ΤοΕΚΑΜ έκανε έφοδο σ’ ένα διαμέρισμα στο Χέλσφιρ που ο τσιγγάνοςαρχηγός θεωρούσε ασφαλές. Ύστερα ήρθε η σειρά τωνΒορειοαφρικανών και των Λιθουανών. Ο αρχηγός της ΌργκΚριμ,ένας μάγκας μοντελάκι με μακριές βλεφαρίδες, δήλωσε στιςεφημερίδες ότι είχαν λάβει ανώνυμες πληροφορίες. Κατά τηδιάρκεια των επόμενων εβδομάδων μάζεψαν και κλείδωσαν μέσαένα κάρο βαποράκια − από καρβουνιάρηδες Σομαλούς μέχριγαλατένιους Νορβηγούς. Μα ούτε έναν που να φορούσε μπλούζα τηςΆρσεναλ. Ήταν φανερό πως πλέον είχαμε πολύ μεγαλύτεροεκτόπισμα. Οι ουρές άρχισαν να μακραίνουν. Ο γέρος προσλάμβανεμερικούς από τους πωλητές που είχαν χάσει τη δουλειά τους, αλλάκρατούσε και την υπόσχεσή του: η διακίνηση ηρωίνης γινότανολοένα και πιο αραιή στους δρόμους του Όσλο. Μειώσαμε τιςεισαγωγές ηρωίνης· κερδίζαμε πολλαπλάσια από τη βιολίνη. Η


βιολίνη ήταν ακριβή βέβαια, και μερικοί προσπάθησαν ναπεράσουν στη μορφίνη, αλλά επέστρεψαν.

Ξεπουλούσαμε γρηγορότερα απ’ ό,τι προλάβαινε να παράγει οΊψεν.

Μια Τρίτη ξεπουλήσαμε στις δωδεκάμισι και, μιας και μαςαπαγορευόταν να χρησιμοποιούμε κινητά −ο γέρος είχε περάσει τοΌσλο για Βαλτιμόρη−, πήγα στον σταθμό και κάλεσα στο ρωσικόΓκρέσο από έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Ο Αντρέι μού είπε ότι ήταναπασχολημένος, αλλά θα έβλεπε τι μπορούσε να κάνει. Ο Όλεγκ, ηΙρένε κι εγώ αράξαμε στα σκαλιά της Σιπεργκάτα διώχνονταςυποψήφιους πελάτες. Μια ώρα αργότερα, είδα να μας πλησιάζεικουτσαίνοντας μια φιγούρα. Ήταν ο Ίψεν. Και ήταν έξαλλος.Φώναζε κι έβριζε. Μέχρι που είδε την Ιρένε. Η καταιγίδα κόπασεμονομιάς κι αυτός άλλαξε τροπάρι, έγινε πιο διαλλακτικός. Μαςακολούθησε σε μιαν αυλή όπου μας έδωσε μια σακούλα με εκατόσακουλάκια.

«Είκοσι χιλιάρικα» είπε, απλώνοντας τη χερούκλα του. «Τοιςμετρητοίς άμα τη παραδόσει» είπε. Τον τράβηξα στο πλάι και τουεξήγησα ότι, αν ήθελε, την επόμενη φορά που θα ξεπουλούσαμε έτσι,μπορούσαμε να πάμε κι απ’ το σπίτι του.

«Δεν θέλω επισκέψεις» είπε.«Κι αν σου δώσω παραπάνω από δυο κατοστάρικα το

σακουλάκι;» ρώτησα.Με κοίταξε καχύποπτα. «Σχεδιάζεις ν’ ανοίξεις δικό σου μαγαζί;

Τι θα πει το αφεντικό σου;»«Αυτό θα μείνει μεταξύ μας» του είπα. «Μιλάμε για ψίχουλα. Δέκα

με δώδεκα σακουλάκια για φίλους και γνωστούς».Ο Ίψεν έσκασε στα γέλια.«Θα φέρω και το κορίτσι» είπα. «Τη λένε Ιρένε, αν θες να

μάθεις».Το γέλιο σταμάτησε. Ο Κουτσός με κοίταξε. Προσπάθησε να

ξαναγελάσει, αλλά δεν μπορούσε. Στα μάτια του έφεγγαν τα πάνταDigitalised By Jah®

πεντακάθαρα: μοναξιά. Απληστία. Μίσος. Και πόθος. Ναι. Γαμίδηςπόθος.

«Την Παρασκευή το βράδυ» είπε. «Στις οκτώ. Πίνει τζιν;»Έγνεψα καταφατικά. Θα έπινε από εδώ και στο εξής.Μου είπε τη διεύθυνσή του.Δυο μέρες αργότερα με κάλεσε για φαγητό ο γέρος. Για μια στιγμή

θυμήθηκα τη φάτσα του Ίψεν και πίστεψα ότι με κάρφωσε.Καθίσαμε στο μεγάλο τραπέζι της παγωμένης τραπεζαρίας. Μαςσέρβιρε ο Πέτερ. Ο γέρος μού εξήγησε ότι είχε κόψει τις εισαγωγέςηρωίνης από την υπόλοιπη Νορβηγία και το Άμστερνταμ και τώραέφερνε σκόνη μόνο από την Μπανγκόκ μέσω δύο πιλότων. Μουεξήγησε τους αριθμούς, τσέκαρε αν κατάλαβα καλά κι επανέλαβε τησυνηθισμένη του προειδοποίηση: Ελπίζω να μην κάνεις βιολίνη.Κάθισε και με κοιτούσε μες στο μισοσκόταδο κι ύστερα φώναξε τονΠέτερ και του είπε να με πάει σπίτι. Στο αυτοκίνητο μου πέρασε απ’το μυαλό να ρωτήσω τον Πέτερ αν ο γέρος ήταν ανίκανος.

Ο Ίψεν ζούσε σ’ ένα τυπικό εργένικο διαμέρισμα στο Έκεμπαρ:τηλεόραση πλάσμα με τεράστια οθόνη, ψυγειάκι κι άδειοι τοίχοι.Μας κέρασε ένα φτηνιάρικο τζιν με ξεθυμασμένο τόνικ και τρίαπαγάκια, χωρίς λεμόνι. Η Ιρένε χάζευε την παράσταση.Χαμογελούσε γλυκά κι άφηνε εμένα να μιλάω. Ο Ίψεν καθόταν μ’ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, κοιτάζονταςτην Ιρένε. Προλάβαινε όμως να κλείσει κάθε φορά το στόμα τουπριν αρχίσουν να του τρέχουν τα σάλια. Είχε βάλει και κλασικήμουσική ο πούστης. Πήρα τα σακουλάκια μου και συμφωνήσαμε ναξαναπεράσω σε δυο βδομάδες. Μαζί με την Ιρένε.

Τότε ήταν που έκανε την εμφάνισή της η πρώτη αναφορά περίπτωτικής πορείας των θανάτων από υπερβολική δόση. Αυτό που δενγράψανε, βέβαια, ήταν ότι οι νέοι χρήστες της βιολίνης σχημάτιζανολόκληρες ουρές ύστερα από λίγες μόνο εβδομάδες χρήσης, με ταμάτια τους να βλέπουν αστράκια και τα κορμιά τους να τρέμουν μεεμφανές το σύνδρομο της στέρησης. Με τα τσαλακωμένα τους


κατοστάρικα στο χέρι. Κι όταν μάθαιναν ότι η τιμή είχε ανέβειξεσπούσαν σε κλάματα.

Μετά την τρίτη επίσκεψη στου Ίψεν, ο τύπος με πήρε παράμερα καιμου είπε ότι την επόμενη φορά ήθελε να έρθει η Ιρένε μόνη της. Τουείπα κι εγώ εντάξει, φτάνει να μου έδινε πενήντα σακουλάκια προςεκατό κορόνες το καθένα.

Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου για να πείσω τηνΙρένε. Τα κόλπα που ήξερα δεν έπιαναν. Έπρεπε να γίνω σκληρός.Να της εξηγήσω ότι είχε έρθει η ώρα μου. Η ώρα μας. Να τηρωτήσω αν γούσταρε να κοιμάται σ’ ένα στρώμα σ’ ένα δωμάτιοτίγκα στα μουσικά όργανα. Στο τέλος μουρμούρισε ότι, όχι, δενγούσταρε. Αλλά δεν ήθελε και να... Και τότε της είπα ότι δενχρειαζόταν να κάνει απολύτως τίποτα, μόνο να είναι καλή μαζί του.Τέτοιος μοναχικός, γέρος άνθρωπος, πόσο ωραία να περνούσε μ’αυτό το πόδι που ’χε; Εκείνη έγνεψε και μου ζήτησε να υποσχεθώότι δεν θα το έλεγα στον Όλεγκ. Όταν έφυγε για του Ίψεν, έπεσα σετέτοια κατάθλιψη, που αραίωσα ένα σακουλάκι βιολίνη κι ό,τιπερίσσεψε το κάπνισα σε τσιγαριλίκι. Ξύπνησα επειδή κάποιος μεσκουντούσε με δύναμη. Στεκόταν πάνω από το στρώμα μου κι είχεπλαντάξει στο κλάμα. Τα δάκρυά της έπεφταν στο πρόσωπό μου κιέκαναν τα μάτια μου να τσούζουν. Ο Ίψεν προσπάθησε να τηνπηδήξει, αλλά εκείνη είχε καταφέρει να του ξεφύγει.

«Πήρες τα σακουλάκια;» τη ρώτησα.Ήταν προφανώς η λάθος ερώτηση. Έπαθε παράκρουση. Οπότε της

έδωσα κάτι για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Ετοίμασα μια σύριγγακι εκείνη με κοίταζε με τα μεγάλα υγρά της μάτια καθώς έβρισκαμια μπλε φλέβα στο άψογο, λευκό της δέρμα και την τρυπούσα με τηβελόνα. Ένιωσα τους σπασμούς να μεταδίδονται απ’ το κορμί τηςστο δικό μου καθώς πίεζα το έμβολο. Το στόμα της άνοιξε σ’ ένανσιωπηλό οργασμό. Κι ύστερα η αγαλλίαση θόλωσε τα μάτια της.

Μπορεί ο Ίψεν να ήταν διεστραμμένος, αλλά ήξερε από χημεία.Κι εγώ ήξερα ότι είχα μόλις χάσει την Ιρένε. Το είδα στο πρόσωπό


της όταν τη ρώτησα για τα σακουλάκια. Τελείωσαν αυτά που ήξερα.Εκείνο το βράδυ είδα την Ιρένε να γλιστρά εκστασιασμένη μακριάμου, μαζί με όσες πιθανότητες είχα να γίνω εκατομμυριούχος.

Ο γέρος συνέχισε να βγάζει εκατομμύρια. Ήθελε όμως κι άλλα,ακόμα πιο γρήγορα. Ήταν λες κι ήθελε να προλάβει κάτι, ναξεπληρώσει κάποιο χρέος που έληγε. Δεν φαινόταν να χρειάζεται ταχρήματα· το σπίτι παρέμενε ίδιο κι απαράλλαχτο, η λιμουζίνα ήτανπάντοτε πλυμένη αλλά ίδια, το προσωπικό παρέμεινε σταθερόαριθμητικά: δύο. Ο Αντρέι και ο Πέτερ. Συνεχίσαμε να έχουμε ένανκαι μόνο ανταγωνιστή −τους Λος Λόμπος− κι είχαν κι εκείνοιαπλωθεί επιχειρηματικά. Είχαν προσλάβει όσους Βιετναμέζους καιΜαροκινούς δεν ήταν στη στενή και πουλούσαν βιολίνη όχι μόνοστο κέντρο αλλά και στο Κονσβίνγκερ, το Τρούμσε, το Τρόντχαϊμ,ακόμα και στο Ελσίνκι, σύμφωνα με τις φήμες. Ο Όντιν κι οι ΛοςΛόμπος μπορεί να κέρδιζαν περισσότερα από τον γέρο, αλλά δενυπήρχε τρίτος στην αγορά, ούτε εδαφικές διεκδικήσεις. Κι οι δυοτους έβγαζαν μια περιουσία. Οποιοσδήποτε επιχειρηματίας ήταν στακαλά του θα ήταν ευχαριστημένος με το κωλο-στάτους κβο.

Μόνο δύο συννεφάκια σκίαζαν τον γαλανό ουρανό.Το ένα ήταν ο μυστικός μπάτσος μ’ εκείνο το ηλίθιο καπέλο.

Ξέραμε ότι είχε πέσει σύρμα στην αστυνομία πως οι φανέλες τηςΆρσεναλ δεν ήταν πρώτης προτεραιότητας, αλλά ο Τραγιάσκαςέχωνε τη μύτη του παντού. Το άλλο ήταν ότι οι Λος Λόμπος είχαναρχίσει να πουλάνε βιολίνη στο Λίλεστρομ και το Ντράμεν πιοφτηνά απ’ ό,τι στο Όσλο, που σήμαινε ότι υπήρχαν πελάτες πουπροτιμούσαν να πάρουν το τρένο για εκεί παρά ν’ αγοράσουν απόεδώ.

Μια μέρα με φώναξε ο γέρος και μου είπε να πάω ένα μήνυμα σ’έναν αστυνομικό. Το όνομά του ήταν Τρουλς Μπέρντσεν κι έπρεπενα είμαι διακριτικότατος. Τον ρώτησα γιατί να μην πάει ο Αντρέι ήο Πέτερ κι εκείνος μου εξήγησε ότι δεν ήθελε να γίνει καμία επαφήπου θα μπορούσε να οδηγήσει την αστυνομία στα ίχνη του. Ήταν μία


από τις αρχές του. Κι ακόμα κι αν είχα πληροφορίες που μπορούσαννα τον εκθέσουν, ήμουν ο μοναδικός άνθρωπος πλην του Αντρέι καιτου Πέτερ που εμπιστευόταν. Ναι, με εμπιστευόταν σε πολλάπράγματα. Κι εγώ σκέφτηκα: ο Βαρόνος εμπιστεύεται τον Κλέφτη.Για δες.

Το μήνυμα ήταν ότι είχε κανονίσει συνάντηση με τον Όντιν για νασυζητήσουν τα του Λίλεστρομ και του Ντράμεν. Θα συναντιούντανστα ΜακΝτόναλντς της Χιρκεβάιεν, στη Μαγιόρστουεν, την Πέμπτηστις εφτά. Είχαν κλείσει όλο τον πάνω όροφο για ένα παιδικό πάρτι.Φανταζόμουν τη σκηνή· μπαλόνια, σερπαντίνες, χάρτινα καπελάκιακι ένας γαμίδης κλόουν, που το πρόσωπό του θα πάγωνε σαν έβλεπετους καλεσμένους: μπρατσαράδες μηχανόβιους με φονικά βλέμματακαι σιδηρογροθιές, δυόμισι μέτρα κοζάκικο μπετόν, και τον Όντιν μετον γέρο να προσπαθούν να εξολοθρεύσουν ο ένας τον άλλο με ταμάτια πάνω απ’ τις τηγανητές πατάτες.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν ζούσε μοναχός του σε μία πολυκατοικία στοΜάνγκλερουντ, αλλά όταν χτύπησα το κουδούνι μια Κυριακή πρωίδεν απάντησε κανείς. Ο γείτονας, που προφανώς είχε ακούσει τοκουδούνι, έβγαλε την κεφάλα του απ’ το μπαλκόνι και μου φώναξεότι ο Τρουλς ήταν στου Μίκαελ κι έφτιαχνε μια βεράντα. Και καθώςπήγαινα προς τη διεύθυνση που μου έδωσε, σκεφτόμουν ότι τοΜάνγκλερουντ ήταν απαίσιο μέρος: οι πάντες ήξεραν τους πάντες.

Είχα ξαναπάει στο Χέγιενχαλ. Ήταν το Μπέβερλι Χιλς τουΜάνγκλερουντ. Τεράστιες βίλες με θέα στο Κβαρνερντάλεν, τοκέντρο και τον λόφο του Χολμενκόλεν. Στάθηκα στον δρόμο καικοίταξα τον μισοτελειωμένο σκελετό ενός σπιτιού. Μπροστά τουκάθονταν κάτι τύποι χωρίς μπλούζες, είχαν από μια μπίρα στο χέρικαι γελούσαν, δείχνοντας το καλούπι αυτού που προφανώς θαγινόταν κάποια στιγμή βεράντα. Αναγνώρισα αμέσως τον έναν. Τονμάγκα-μοντελάκι με τις μακριές βλεφαρίδες. Το νέο αφεντικό τηςΌργκΚριμ. Οι άνδρες με πήραν χαμπάρι και σταμάτησαν να μιλούν.Και ξέρω γιατί. Ήταν όλοι τους αστυνομικοί κι ήξεραν να


οσφραίνονται τους κακούργους. Μπλέξιμο η κατάσταση. Δεν είχαρωτήσει τον γέρο, αλλά μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι ο ΤρουλςΜπέρντσεν ήταν ο σύνδεσμος που είχε συμβουλέψει ο γέρος τηνΙζαμπέλε Σκέγιεν να βρει μες στην αστυνομία.

«Ναι;» είπε ο άνδρας με τις βλεφαρίδες. Είχε και γαμώ τα σώματαο τύπος. Κοιλιακοί φέτες. Προλάβαινα να φύγω. Θα συναντούσα τονΜπέρντσεν αργότερα μες στη μέρα. Οπότε δεν είμαι και πολύσίγουρος γιατί έκανα ό,τι έκανα.

«Έχω ένα μήνυμα για τον Τρουλς Μπέρντσεν» είπα. Δυνατά καικαθαρά.

Οι υπόλοιποι στράφηκαν προς τον άνδρα που είχε αφήσει τηνμπίρα του κι ερχόταν προς το μέρος μου σέρνοντας τα στραβά τουπόδια. Δεν σταμάτησε μέχρι που έφτασε τόσο κοντά μου, ώστε οιάλλοι να μην μπορούν να μας ακούσουν. Ήταν ξανθός κι είχεέντονο προγναθισμό. Το σαγόνι του κρεμόταν σαν ξεχαρβαλωμένοσυρτάρι. Τα μικρά γουρουνίσια μάτια του έλαμπαν γεμάτα μοχθηρήκαχυποψία. Αν ήταν κατοικίδιο θα του είχαν κάνει ευθανασία μόνοκαι μόνο για αισθητικούς λόγους.

«Δεν ξέρω ποιος είσαι» ψιθύρισε «αλλά μπορώ να μαντέψω ότιδεν θέλω τέτοιου είδους επισκέψεις, οκέι;».

«Οκέι».«Μίλα, γρήγορα».Του είπα για τη συνάντηση, το μέρος και την ώρα. Κι ότι ο Όντιν

μάς είχε προειδοποιήσει ότι θα εμφανιζόταν με σύσσωμη τησυμμορία.

«Δεν έχει τ’ αρχίδια να κάνει κι αλλιώς» γρύλισε ο Μπέρντσεν.«Έχουμε πληροφορίες ότι μόλις παρέλαβε μια τεράστια ποσότητα

άσπρης» είπα. Οι τύποι στη βεράντα είχαν ξαναρχίσει να πίνουν,αλλά το αφεντικό της ΌργκΚριμ έριχνε συνεχώς ματιές προς τομέρος μας. Μιλούσα ψιθυριστά προσπαθώντας να μεταφέρωγρήγορα κάθε πληροφορία. «Την έχουν στο κλαμπ στο Άλναμπρουαλλά θα φύγει σε δυο μέρες».


«Συλλήψεις κι επιδρομή μυρίζομαι» γρύλισε ξανά ο Μπέρντσενκαι μόνο τότε κατάλαβα ότι γελούσε.

«Αυτά» είπα και γύρισα να φύγω.Είχα προχωρήσει μόνο λίγα μέτρα όταν άκουσα κάποιον να

φωνάζει. Δεν χρειαζόταν να γυρίσω για να καταλάβω ποιος ήταν.Το είχα δει στο βλέμμα του. Είμαι ειδικός σ’ αυτά, δεν είμαι; Ήρθεδίπλα μου και κοντοστάθηκα.

«Ποιος είσαι εσύ;» ρώτησε.«Ο Γκούστο». Τράβηξα τη φράντζα από τα μάτια μου για να τα δει

καλύτερα. «Κι εσύ;»Για μια στιγμή με κοίταξε έκπληκτος, λες και τον ρώτησα τίποτα

δύσκολο. Κι ύστερα απάντησε μ’ ένα μικρό χαμόγελο. «Ο Μίκαελ».«Γεια σου, Μίκαελ. Πού γυμνάζεσαι;»Έβηξε. «Τι κάνεις εδώ;»«Ό,τι είπα. Είχα ένα μήνυμα για τον Τρουλς. Να πιω μια γουλιά

από την μπίρα σου;»Οι περίεργες λευκές κηλίδες στο πρόσωπό του φάνηκαν να

φωτίζονται ξαφνικά. Η φωνή του ήταν γεμάτη θυμό ότανξαναμίλησε. «Αν τελείωσες μ’ ό,τι ήρθες να κάνεις, σου συνιστώ νατην κοπανήσεις».

Τον κοίταξα στα μάτια, στα οργισμένα πράσινα μάτια του. ΟΜίκαελ Μπέλμαν ήταν τόσο απίστευτα όμορφος, που θέλησα ν’ακουμπήσω την παλάμη μου στο στήθος του. Να νιώσω τοηλιοκαμένο, ιδρωμένο δέρμα κάτω απ’ τα δάχτυλά μου. Τους μυςτου που θα τεντώνονταν αυτόματα ως αντίδραση στο θράσος μου. Τηρώγα που θα σκλήραινε ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη μου.Τον υπέροχο πόνο απ’ τη γροθιά του καθώς θα προσπαθούσε ναπροστατεύσει το όνομα και τη φήμη του. Μίκαελ Μπέλμαν. Ένιωσατον πόθο. Τον πόθο μέσα μου.

«Τα λέμε» είπα.Το ίδιο κιόλας βράδυ μού ήρθε. Πώς θα τα κατάφερνα εκεί που

εσύ μάλλον απέτυχες. Γιατί αν δεν είχες αποτύχει δεν θα με είχεςDigitalised By Jah®

παρατήσει, σωστά; Πώς θα ολοκληρωνόμουν. Πώς θα γινόμουνάνθρωπος. Πώς θα γινόμουν εκατομμυριούχος.


Ο

20

ήλιος λαμπύριζε τόσο έντονα πάνω στο φιόρδ, που ο Χάριέπρεπε να κάνει τα μάτια του δυο σχισμές ακόμα και πίσω απ’

τα γυναικεία γυαλιά ηλίου του.Το Όσλο δεν έκανε μόνο λίφτινγκ προσώπου στην περιοχή της

Μπιορβίκα, έφτιαχνε και καινούργιο σιλικονάτο στήθος που έμπαινεμες στη θάλασσα, εκεί που παλιά υπήρχε μόνο ένα επίπεδο καιβαρετό στέρνο. Το θαύμα από σιλικόνη ονομαζόταν Σχιβχόλμεν κιέμοιαζε πανάκριβο. Πανάκριβα διαμερίσματα με πανάκριβη θέα στοφιόρδ, πανάκριβες μαρίνες, μικρές πανάκριβες μπουτίκ με μοναδικάκομμάτια, γκαλερί με ξύλινα πατώματα από ζούγκλες παντελώςάγνωστες, που ήταν οι ίδιες πιο εντυπωσιακές απ’ την τέχνη πουκρεμόταν στους τοίχους τους. Κι η ρώγα του στήθους ήταν έναεστιατόριο στην άκρη του φιόρδ, οι τιμές του οποίου εξηγούσαν πώςτο Όσλο πήρε την πρωτοκαθεδρία από το Τόκιο στη λίστα με τιςακριβότερες πόλεις στον κόσμο.

O Xάρι μπήκε στο εστιατόριο. Τον καλωσόρισε ο συμπαθής μετρ.«Ψάχνω την Ιζαμπέλε Σκέγιεν» είπε ο Χάρι, κοιτάζοντας τριγύρω

στην αίθουσα. Έμοιαζε γεμάτη.«Ξέρετε μήπως σε ποιο όνομα έχει γίνει η κράτηση;» ρώτησε ο

μετρ μ’ ένα μειδίαμα που σήμαινε ότι όλα τα τραπέζια ήτανDigitalised By Jah®

κλεισμένα εβδομάδες πριν.Όταν ο Χάρι είχε τηλεφωνήσει στην Επιτροπή Κοινωνικών

Υπηρεσιών, η γυναίκα που απάντησε αρνούνταν να του πει τίποταπερισσότερο από το ότι η Ιζαμπέλε Σκέγιεν είχε βγει για φαγητό. Μαόταν ο Χάρι τής εξήγησε για ποιον λόγο τηλεφωνούσε, ότι καθότανστο εστιατόριο Κοντινεντάλ και την περίμενε, τότε η γραμματέας,θορυβημένη, του εξήγησε ότι το γεύμα είχε κανονιστεί για τοΣεμαγκαζίνε!

«Όχι» είπε ο Χάρι. «Σας πειράζει να ρίξω μια ματιά;»Ο μετρ δίστασε. Κοίταξε το κουστούμι του.«Α, εντάξει» είπε ο Χάρι «τη βλέπω».Και προσπέρασε τον μετρ πριν βγει η ετυμηγορία.Αναγνώριζε το πρόσωπο και το στήσιμο από τις φωτογραφίες της

στο διαδίκτυο. Ήταν ακουμπισμένη στο μπαρ, με τους αγκώνες τηςστον πάγκο, χαζεύοντας την αίθουσα. Κατά πάσα πιθανότηταπερίμενε κάποιον, αλλά έμοιαζε περισσότερο να δίνει παράσταση.Κι όταν ο Χάρι έριξε μια ματιά στους καθισμένους άνδρεςσυνειδητοποίησε ότι έκανε μάλλον και τα δύο. Το σκληρό, σχεδόνανδρικό της πρόσωπο χωριζόταν στα δύο από μία μύτη ίσια καιλεπτή σαν λεπίδα. Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν είχε μια συμβατική γοητείαπου άλλες γυναίκες μπορεί να την αποκαλούσαν και «κομψότητα».Τα μάτια της ήταν βαμμένα έντονα −ένας ολόκληρος αστερισμόςγύρω από το παγωμένο μπλε τους− και της έδιναν ένα λυκίσιο,αρπακτικό βλέμμα. Γι’ αυτό και τα μαλλιά της έμοιαζαν, εναντιθέσει, αστεία: η χαίτη μιας ξανθιάς κούκλας με χαριτωμένεςμπούκλες πλαισίωνε το ανδροπρεπές της πρόσωπο. Μα πάνω απ’όλα ήταν το σώμα της Ιζαμπέλε Σκέγιεν που την έκανε χάρμαοφθαλμών.

Το κορμί της ήταν ψηλό, αθλητικό, με φαρδιούς ώμους καιγοφούς. Το κολλητό μαύρο παντελόνι της τόνιζε τους μυώδεις,καλοσχηματισμένους μηρούς της. Ο Χάρι αποφάσισε ότι το στήθοςήταν αγορασμένο και υποστηριζόταν από κάποιο σουτιέν πανέξυπνο


ή απλώς εντυπωσιακό. Η έρευνα στο Google είχε αποκαλύψει ότιεξέτρεφε άλογα σε μια φάρμα στο Ρίγκε, ότι είχε πάρει δυο φορέςδιαζύγιο −την τελευταία φορά από έναν χρηματοοικονομικόσύμβουλο που είχε κάνει περιουσία τέσσερις φορές και την είχεχάσει τρεις−, ότι έπαιρνε μέρος σε εθνικούς αγώνες σκοποβολής, ότιήταν αιμοδότρια, ότι τα είχε βρει σκούρα γιατί είχε απολύσει ένανσυνάδελφο επειδή ήταν «λαπάς» κι ότι γούσταρε να ποζάρει γιατους φωτογράφους στις πρεμιέρες κινηματογραφικών και θεατρικώνέργων. Mε λίγα λόγια, γυναικάρα με τα όλα της.

Ο Χάρι μπήκε στο οπτικό της πεδίο και στα μισά του δρόμου τοβλέμμα της ήταν ακόμη καρφωμένο επάνω του – ανήκε σ’ αυτούςπου ένιωθαν ότι ήταν δικαίωμά τους να κοιτάζουν τους άλλους. Τηνπλησίασε με πλήρη επίγνωση ότι τουλάχιστον μια ντουζίναβλέμματα ήταν καρφωμένα στην πλάτη του.

«Είστε η Ιζαμπέλε Σκέγιεν» είπε.Πήγε να του πει κάτι στα γρήγορα, μα άλλαξε γνώμη κι έγειρε το

κεφάλι της στο πλάι. «Αυτό είναι το πρόβλημα με αυτά ταυπερτιμημένα εστιατόρια: όλοι κάποιοι είναι. Άρα…» Τράβηξε το«α» της, ενώ το βλέμμα της τον έκοβε από την κορυφή έως τα νύχια.«Εσείς ποιος είστε;»

«Χάρι Χόλε».«Μου φαίνεστε γνωστός. Σας έχω δει στην τηλεόραση;»«Πολλά χρόνια πριν. Πριν από αυτό εδώ». Έδειξε την ουλή στο

πρόσωπό του.«Α, σωστά. Είστε ο αστυνομικός που συνέλαβε εκείνον τον κατά

συρροή δολοφόνο».Υπήρχαν δύο τρόποι για ν’ απαντήσει σ’ αυτό. Ο Χάρι διάλεξε τον

ευθύ.«Ήμουν».«Και τώρα με τι ασχολείστε;» ρώτησε αδιάφορα, ενώ το βλέμμα

της βαριεστημένα κοίταξε πάνω απ’ τον ώμο του, προς την έξοδο.Ένωσε τα χείλη της κι ανοιγόκλεισε τα μάτια της μια δυο φορές.


Προθέρμανση. Ήταν σημαντικό το γεύμα, φαίνεται.«Ρούχα και παπούτσια» είπε ο Χάρι.«Το βλέπω. Ωραίο κουστούμι».«Ωραίες μπότες. Rick Owens είναι;»Εκείνη τον κοίταξε, λες και τον ξανανακάλυπτε. Κάτι πήγε να πει,

αλλά έπιασε μια κίνηση πίσω από την πλάτη του. «Ήρθε τοραντεβού μου. Ίσως να τα ξαναπούμε, Χάρι».

«Χμ, ήλπιζα να τα λέγαμε στα γρήγορα τώρα».Εκείνη γέλασε κι έσκυψε προς το μέρος του. «Μ’ αρέσει η

πρότασή σου, Χάρι. Αλλά η ώρα είναι δώδεκα, δεν έχω πιει σταγόνακι έχω ήδη παρτενέρ γι’ αυτό το γεύμα. Καλή σου ημέρα».

Και προχώρησε πάνω στα ηχηρά της τακούνια.«Ο Γκούστο Χάνσεν ήταν εραστής σου;»Όταν ο Χάρι μίλησε χαμηλόφωνα, η Ιζαμπέλε Σκέγιεν είχε

προχωρήσει ήδη τρία μέτρα μακριά του. Παρ’ όλα αυτάτραντάχτηκε, λες κι είχε πιάσει μια συχνότητα που διαπερνούσε τονθόρυβο των τακουνιών, των ομιλιών και της αισθησιακής φωνής τηςΝταϊάνα Κρολ, έναν ήχο που τη χτύπησε κατευθείαν στο τύμπανο.

Έκανε μεταβολή.«Τον κάλεσες τέσσερις φορές μέσα στο ίδιο βράδυ, την τελευταία

φορά στις δύο παρά είκοσι έξι το πρωί». Ο Χάρι είχε καθίσει σ’ ένααπό τα σκαμπό στο μπαρ. Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν περπάτησε τα τρίαμέτρα προς το μέρος του. Τον πλησίασε. Του έριχνε ύψος έτσι όπωςήταν καθισμένος. Στο μυαλό του Χάρι ήρθε η εικόνα τηςΚοκκινοσκουφίτσας και του Κακού Λύκου. Αυτή σίγουρα δεν ήτανη Κοκκινοσκουφίτσα.

«Τι ακριβώς θες, Χάρι, αγόρι μου;» τον ρώτησε.«Θέλω να μάθω ό,τι ξέρεις για τον Γκούστο Χάνσεν».Τα ρουθούνια της λεπιδένιας μύτης της διαστάλθηκαν και το

μαγευτικό της στήθος σείστηκε. Ο Χάρι παρατήρησε ότι το δέρματης είχε μεγάλους μαύρους πόρους, σαν τις τελίτσες στα κόμικς.

«Είμαι ένας από τους λίγους ανθρώπους σ’ αυτή την πόλη πουDigitalised By Jah®

ενδιαφέρεται για τους τοξικομανείς κι άρα ένας από τους λίγουςανθρώπους που θυμούνται τον Γκούστο Χάνσεν. Τον χάσαμε, κιαυτό είναι πολύ λυπηρό. Τα τηλεφωνήματα έγιναν διότι έχωκαταχωρίσει τον αριθμό του στο κινητό μου. Τον είχαμε καλέσει σεμια συνάντηση της επιτροπής RUNO. Έχω έναν καλό φίλο μεπαρόμοιο όνομα και πολλές φορές πατώ το λάθος κουμπί.Συμβαίνουν αυτά».

«Πότε τον είδες τελευταία φορά;»«Άκου να δεις, Χάρι Χόλε» σφύριξε μέσ’ απ’ τα δόντια της,

τονίζοντας το «Χόλε» και πλησιάζοντας κι άλλο το πρόσωπό τηςστο δικό του. «Αν κατάλαβα καλά, δεν είσαι αστυνομικός, απλώςένας τύπος που ασχολείται με ρούχα και παπούτσια. Δεν βρίσκω γιαποιον λόγο θα πρέπει να σου μιλήσω».

«Να σου πω εγώ» είπε ο Χάρι, ακουμπώντας πίσω στον πάγκο.«Γιατί θέλω πολύ να μιλήσω σε κάποιον. Κι αν δεν μπορέσω ναμιλήσω σ’ εσένα, θα μιλήσω σε κάποιον δημοσιογράφο. Και ξέρειςπόσο πολύ γουστάρουν να μιλούν για σκάνδαλα διασήμων καιδιάφορα τέτοια».

«Διασήμων;» είπε εκείνη, χαμογελώντας φαρδιά πλατιά· όχι στονΧάρι, αλλά σ’ έναν κουστουμαρισμένο άνδρα που στεκόταν δίπλαστον μετρ και της έκανε νόημα με το χέρι. «Είμαι πια απλήγραμματέας μιας επιτροπής, Χάρι. Δεν γίνεται κανείς διάσημοςεπειδή μπήκε η φωτογραφία του στις εφημερίδες. Δες πόσο γρήγοραξέχασαν εσένα».

«Νομίζω ότι οι εφημερίδες σε βλέπουν σαν αναδυόμενο αστέρι».«Σοβαρά; Ίσως, αλλά ακόμα κι οι χειρότερες φυλλάδες

χρειάζονται απτές αποδείξεις, Χάρι, κι εσύ δεν έχεις τίποτα. Έναλάθος τηλεφώνημα είναι…»

«...κάτι που μπορεί να συμβεί, ναι. Αυτό που δεν συμβαίνειόμως...» Ο Χάρι πήρε μια βαθιά ανάσα. Η Ιζαμπέλε είχε δίκιο. Δενείχε απολύτως τίποτα. Γι’ αυτό η ευθύτητα δεν ήταν ο πιοαποτελεσματικός τρόπος προσέγγισης. «...είναι να βρεθεί, τυχαία,


αίμα ομάδος ΑΒ ρέζους αρνητικού σε δυο διαφορετικά σημεία στηνίδια υπόθεση δολοφονίας. Αυτήν την ομάδα την έχει ένας στουςδιακόσιους. Όταν λοιπόν η αναφορά της Σήμανσης δείχνει ότι τοαίμα που βρέθηκε κάτω από τα δάχτυλα του Γκούστο ήταν ΑΒαρνητικό κι οι εφημερίδες λένε ότι ανήκεις σε αυτήν την ομάδααίματος, δεν είναι και πολύ δύσκολο για έναν γέρο αστυνομικό ναβάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Το μόνο που χρειάζομαι είναι ένατεστ DNA και τότε θα ξέρουμε με απόλυτη σιγουριά σε ποιον είχεχωμένα τα δάχτυλά του ο Γκούστο πριν πεθάνει. Τι λες, δεν είναιμια αρκετά ενδιαφέρουσα είδηση αυτή, Σκέγιεν;»

Η γραμματέας ανοιγόκλεινε συνεχώς τα μάτια της λες κι οιβλεφαρίδες της προσπαθούσαν να ενεργοποιήσουν το στόμα της.

«Για πες μου, κι ο Διάδοχος μέλος του Εργατικού Κόμματος δενείναι;» ρώτησε ο Χάρι συνοφρυωμένος. «Πώς τον είπαμε πάλι;»

«Θα μιλήσουμε» είπε η Ιζαμπέλε Σκέγιεν. «Αργότερα. Αλλά θαπρέπει να μου ορκιστείς ότι θα κρατήσεις το στόμα σου κλειστό».

«Πού και πότε».«Δώσε μου το τηλέφωνό σου και θα σε πάρω αμέσως μετά τη

δουλειά».Έξω, το φιόρδ στραφτάλιζε. Ο Χάρι φόρεσε τα γυαλιά του κι

άναψε ένα τσιγάρο για να γιορτάσει την πετυχημένη του μπλόφα.Κάθισε στην άκρη της προβλήτας και ρούφηξε κάθε τζούρα μετεράστια ευχαρίστηση, προσπαθώντας να αγνοήσει τη λαχτάρα τουγια αλκοόλ. Έστρεψε την προσοχή του στα πανάκριβα παιχνίδια πουη πλουσιότερη εργατική τάξη του κόσμου είχε αράξει στιςαποβάθρες. Κι ύστερα έσβησε τη γόπα του, έφτυσε μες στο φιόρδ κιετοιμάστηκε να επισκεφθεί το επόμενο όνομα στη λίστα.

Ο Χάρι επιβεβαίωσε στην κοπέλα στην υποδοχή του νοσοκομείουΡάντιουμ ότι όντως είχε ραντεβού κι εκείνη του έδωσε νασυμπληρώσει μία φόρμα. Ο Χάρι έγραψε το όνομα και το τηλέφωνό


του, αλλά άφησε κενό το κουτάκι «εταιρεία».«Ιδιωτική επίσκεψη;»Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του. Ήξερε ότι κάτι τέτοια ήταν

συνήθεια των καλών ρεσεψιονίστ: να έχουν μια καλή γενική εικόνατου τι συνέβαινε, να συλλέγουν πληροφορίες για το ποιος έμπαινεκαι ποιος έβγαινε και ποιος δούλευε μες στον χώρο. Ωςεπιθεωρητής, όταν ήθελε λεπτομερείς πληροφορίες για κάποιονεργασιακό χώρο, πήγαινε γραμμή στη ρεσεψιόν.

Η κοπέλα έδειξε στον Χάρι το γραφείο στο τέρμα του διαδρόμου.Προχωρώντας προς τα εκεί, ο Χάρι πέρασε μπροστά από κλειστέςπόρτες και γυάλινα χωρίσματα που αποκάλυπταν μεγάλες αίθουσεςγεμάτες ανθρώπους με λευκές ρόμπες, πάγκους με φιάλες καιδοκιμαστικούς σωλήνες και μεγάλα λουκέτα για ατσάλιναντουλάπια· ένα πραγματικό Ελ Ντοράντο για οποιονδήποτετοξικομανή.

Στο τέρμα ο Χάρι σταμάτησε και, για να είναι σίγουρος, κοίταξετην ταμπελίτσα πάνω στην πόρτα πριν χτυπήσει: Στιγκ Νίμπακ. Στοπρώτο χτύπημα, μια φωνή αντήχησε από μέσα: «Περάστε!».

Ο Νίμπακ στεκόταν πίσω από ένα γραφείο με το τηλέφωνο στοαυτί, αλλά έκανε νόημα στον Χάρι να περάσει και να καθίσει.Ύστερα από τρία ναι, δύο όχι, ένα τι σκατά κι ένα τρανταχτό γέλιο,έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε με τα σπινθηροβόλα μάτια του τονΧάρι, που, ως συνήθως, είχε απλωθεί στην καρέκλα του με τα πόδιατεντωμένα μπροστά.

«Χάρι Χόλε. Εσύ μπορεί να μη με θυμάσαι, σε θυμάμαι όμωςεγώ».

«Τι να πω, τόσους και τόσους έχω συλλάβει».Ξανά το ίδιο, τρανταχτό γέλιο. «Ήμασταν στο ίδιο σχολείο στο

Όπσαλ. Εγώ ήμουν δυο τάξεις μικρότερός σου».«Οι μικρότεροι πάντα θυμούνται τους μεγαλύτερους».«Σωστό κι αυτό. Για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν σε θυμάμαι από

το σχολείο. Σε είδα μια φορά στην τηλεόραση και κάποιος μου είπεDigitalised By Jah®

ότι είσαι από το Όπσαλ κι ότι ήσουν φίλος του Τρέσκο».«Χμ». Ο Χάρι παρατηρούσε με προσήλωση τις μύτες των

παπουτσιών του για να δείξει ότι δεν είχε όρεξη για προσωπικέςσυζητήσεις.

«Κατέληξες λοιπόν επιθεωρητής; Ποια δολοφονία ερευνάς τώρα;»«Ερευνώ έναν φόνο που έχει σχέση με ναρκωτικά» είπε ο Χάρι

προσπαθώντας να μην αποκλίνει και πολύ από την αλήθεια. «Μήπωςκοίταξες τα πράγματα που σου έστειλα;»

«Ναι». Ο Νίμπακ ξανασήκωσε το ακουστικό, πληκτρολόγησε έναναριθμό και ξύστηκε με μανία πίσω απ’ το αυτί του ενώ περίμενε.«Μάρτιν, μπορείς να έρθεις μέχρι εδώ; Ναι, για εκείνο το τεστπρόκειται».

Ο Νίμπακ κατέβασε το τηλέφωνο. Τρία δευτερόλεπτα σιωπής.Χαμογέλασε. Ο Χάρι ήξερε πως στο μυαλό του παιδευόταν να βρεικάποιο θέμα να γεμίσει το κενό. Ο Χάρι τσιμουδιά. Ο Νίμπακ έβηξε.«Έμενες στο κίτρινο σπίτι δίπλα στο μονοπάτι με τα χαλίκια, ε; Εγώμεγάλωσα στο κόκκινο σπίτι στην κορυφή του λόφου. Η οικογένειαΝίμπακ;»

«Σωστά» είπε ψέματα ο Χάρι, αποδεικνύοντας για άλλη μια φοράστον εαυτό του πόσο λίγα θυμόταν από τα παιδικά του χρόνια.

«Το έχεις ακόμη το σπίτι;»Ο Χάρι κάθισε σταυροπόδι, ξέροντας ότι το ματσάκι δεν θα έληγε

πριν έρθει αυτός ο Μάρτιν. «Ο πατέρας μου πέθανε πριν από μερικάχρόνια. Η πώληση τράβηξε λίγο, αλλά…»

«Φαντάσματα».«Συγγνώμη;»«Είναι σημαντικό να διώξεις τα φαντάσματα πριν πουλήσεις ένα

σπίτι, ε; Η μητέρα μου πέθανε πέρυσι, αλλά το σπίτι παραμένειάδειο. Είσαι παντρεμένος; Έχεις παιδιά;»

Ο Χάρι κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Kαι πέταξε το μπαλάκι.«Εσύ όμως είσαι, βλέπω».

«Ε;»Digitalised By Jah®

«Το δαχτυλίδι σου» είπε ο Χάρι γνέφοντας προς το χέρι του.«Είχα κι εγώ ένα ολόιδιο κάποτε».

Ο Νίμπακ σήκωσε την παλάμη με το δαχτυλίδι και χαμογέλασε.«Κάποτε; Χωρισμένος είσαι;»

Ο Χάρι έβρισε από μέσα του. Τι σκατά έβρισκαν οι άνθρωποι στοκουτσομπολιό; Χωρισμένος; Φυσικά και ήταν χωρισμένος.Χωρισμένος από τον άνθρωπο που αγαπούσε. Τους ανθρώπους πουαγαπούσε. Ο Χάρι έβηξε.

«Α, ορίστε» είπε ο Νίμπακ.Ο Χάρι γύρισε το κεφάλι του κι αντίκρισε μια σκυφτή φιγούρα με

μπλε εργαστηριακή ποδιά να τον κοιτάει αλλήθωρα από την πόρτα.Είχε μια μακριά μαύρη φράντζα που κάλυπτε το μεγάλο, χλωμό,σχεδόν κατάλευκό του μέτωπο. Μάτια ρουφηγμένα μες στο κρανίο.Ο Χάρι ούτε που τον είχε ακούσει να μπαίνει μέσα.

«Από εδώ ο Μάρτιν Πραν, ένας από τους καλύτερους επιστήμονέςμας» είπε ο Νίμπακ.

Επίσης γνωστός και ως Κουασιμόδος, σκέφτηκε ο Χάρι.«Λοιπόν, Μάρτιν;» είπε ο Νίμπακ.«Αυτό που αποκαλείτε εσείς βιολίνη δεν είναι ηρωίνη αλλά ένα

ναρκωτικό παρόμοιο με τη λεβορφανόλη».Ο Χάρι συγκράτησε το όνομα. «Τι είναι η λεβορφανόλη;»«Οπιοειδές με δύναμη πυρηνικής βόμβας» επενέβη ο Νίμπακ.

«Εκπληκτικό αναλγητικό. Έξι με οκτώ φορές ισχυρότερο από τημορφίνη. Τρεις φορές πιο δυνατό από την ηρωίνη».

«Σοβαρά;»«Σοβαρά» είπε ο Νίμπακ. «Και κρατάει δυο φορές παραπάνω απ’

τη μορφίνη. Οκτώ με δώδεκα ώρες. Τρία μιλιγκράμ λεβορφανόληςισούνται με ολική αναισθησία. Το μισό ενέσιμο».

«Χμ, ακούγεται επικίνδυνο».«Όχι τόσο όσο φαντάζεσαι. Μέτριες δόσεις οπιοειδών σαν την

ηρωίνη δεν καταστρέφουν άμεσα το σώμα. Η εξάρτηση το κάνειαυτό».


«Σοβαρολογείς; Εδώ οι ηρωινομανείς πεθαίνουν σαν τις μύγες».«Ναι, αλλά για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, η ηρωίνη που

χρησιμοποιούν είναι αναμεμειγμένη με άλλες ουσίες που τηνκαθιστούν ουσιαστικά δηλητήριο. Ηρωίνη και κοκαΐνη,παραδείγματος χάριν…»

«Speedball» είπε ο Χάρι. «Σαν τον Τζον Μπελούσι».«Ας είν’ καλά η ψυχούλα του. Η δεύτερη συχνότερη αιτία

θανάτων είναι ότι η ηρωίνη εμποδίζει την αναπνοή. Αν πάρεις πολύμεγάλη δόση, σταματάς ν’ αναπνέεις· τόσο απλά. Και καθώς ταεπίπεδα ανοχής σου αυξάνονται, αυξάνεται κι η δόση που παίρνεις.Αλλά εδώ είναι που η λεβορφανόλη παρουσιάζει ενδιαφέρον: δενεμποδίζει σχεδόν καθόλου την αναπνοή. Έτσι δεν είναι, Μάρτιν;»

Ο Κουασιμόδος έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι του δίχως νασηκώσει το βλέμμα του.

«Χμ» μουρμούρισε ο Χάρι παρατηρώντας τον Πραν. «Δυνατότερηαπό την ηρωίνη, με περισσότερη διάρκεια και λίγες πιθανότητες γιαυπερβολική δόση. Σαν το νέκταρ των τοξικομανών μού ακούγεται».

«Εθισμός» είπε ο Κουασιμόδος. «Και τιμή».«Συγγνώμη;»«Το βλέπουμε στους διάφορους ασθενείς μας» αναστέναξε ο

Νίμπακ. «Εθίζονται με τη μία» είπε και χτύπησε τα δάχτυλά του.«Αλλά με τους καρκινοπαθείς δεν τίθεται θέμα εθισμού.Ανεβάζουμε τη δόση του αναλγητικού σύμφωνα με κανόνες.Σκοπός μας είναι ν’ αποτρέψουμε τον πόνο, όχι να τοναντικαταστήσουμε με κάτι άλλο. Συν τοις άλλοις, η παραγωγή ήεισαγωγή λεβορφανόλης κοστίζει ακριβά. Ίσως γι’ αυτό δεν τηβλέπουμε να κυκλοφορεί στους δρόμους».

«Αυτό εδώ δεν είναι λεβορφανόλη».Ο Χάρι κι ο Νίμπακ γύρισαν και κοίταξαν τον Μάρτιν Πραν.«Είναι μεταλλαγμένο». Ο Πραν σήκωσε το κεφάλι του. Κι ο Χάρι

είχε την εντύπωση πως τα μάτια του γυάλιζαν, λες κι είχε ανάψει έναφωτάκι μες στο κεφάλι του.


«Πώς;» ρώτησε ο Νίμπακ.«Θα πάρει χρόνο να βρούμε πώς, αλλά φαίνεται ότι ένα από τα

μόρια χλωρίου έχει αντικατασταθεί με μόριο φθορίου. Μπορεί καινα μην είναι και τόσο ακριβό να κατασκευαστεί εντέλει».

«Θεέ μου» είπε ο Νίμπακ. «Εννοείς αλά Ντρέζερ;»«Πιθανόν» είπε ο Πραν μ’ ένα αδιόρατο σχεδόν χαμόγελο.«Ο Χριστός κι η Παναγία!» φώναξε ο Νίμπακ, ξύνοντας το πίσω

μέρος του κεφαλιού του και με τα δυο του χέρια, ενθουσιασμένος.«Τότε έχουμε πέσει σε ιδιοφυΐα! Ή σε κάποιον απίστευτακωλόφαρδο».

«Νομίζω ότι κάπου σας έχασα, παιδιά» είπε ο Χάρι.«Α, συγγνώμη» είπε ο Νίμπακ. «Ο Χάινριχ Ντρέζερ είναι ο τύπος

που ανακάλυψε την ασπιρίνη το 1897. Κατόπιν, προσπάθησε να τηντροποποιήσει. Όχι πολύ, ένα μόριο εδώ, ένα εκεί· και μπαμ! άρχισεαυτή να κολλάει με άλλους υποδοχείς στο ανθρώπινο σώμα. Έντεκαμέρες αργότερα, ο Ντρέζερ είχε βρει ένα ολοκαίνουργιο φάρμακο.Το πουλούσαν σαν σιρόπι για τον βήχα μέχρι και το 1913».

«Και το φάρμακο αυτό ήταν;»«Το όνομά του έπαιζε με την ιδέα της ηρωίδας».«Ηρωίνη;» είπε ο Χάρι.«Ακριβώς».«Κι η επικάλυψη;» ρώτησε ο Χάρι τον Πραν.«Ονομάζεται υμένιο» είπε ο Κουασιμόδος. «Τι σχέση έχει το

υμένιο;» Ήταν στραμμένος προς τη μεριά του Χάρι, μα το βλέμμαέπεφτε στον τοίχο από πίσω του. Σαν ζώο που ψάχνει διέξοδο,σκέφτηκε ο Χάρι. Ή ένα ζώο αγέλης που δεν ήθελε ν’ αντιμετωπίσειτην πρόκληση ιεραρχίας που του απηύθυνε κάποιο άλλο ζώοκοιτάζοντάς το ίσια στα μάτια. Ή απλώς ένας άνθρωπος μεπερισσότερα προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής απ’ τοσυνηθισμένο.

Κάτι τράβηξε την προσοχή του Χάρι, κάτι που είχε σχέση με τονστραβό τρόπο που στεκόταν.


«Η Σήμανση λέει ότι οι καφετιές ρινίδες που βρέθηκαν στηβιολίνη προέρχονται από τη θραύση της επικάλυψης κάποιουχαπιού. Κι είναι το ίδιο... υμένιο που χρησιμοποιείται στα χάπιαμεθαδόνης που παράγονται εδώ, στο νοσοκομείο Ράντιουμ».

«Και λοιπόν;» είπε ο Πραν.«Είναι πιθανόν η βιολίνη να παράγεται εδώ στη Νορβηγία από

κάποιον που έχει πρόσβαση στα χάπια σας;»Ο Στιγκ Νίμπακ κι ο Μάρτιν Πραν αντάλλαξαν ματιές.«Τροφοδοτούμε κι άλλα νοσοκομεία με αυτά τα χάπια, οπότε

έχουν αρκετοί άνθρωποι πρόσβαση σε αυτά» είπε ο Νίμπακ. «Αλλάη βιολίνη είναι χημεία υψηλού επιπέδου». Ξεφύσηξε με δύναμη.«Εσύ τι λες, Πραν; Υπάρχει η δυνατότητα να επινοηθεί μια τέτοιαουσία από τη νορβηγική επιστημονική κοινότητα;»

Ο Πραν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.«Ούτε κατά τύχη;» ρώτησε ο Χάρι.Ο Πραν ανασήκωσε τους ώμους του. «Όσο πιθανό είναι να έγραψε

ο Μπραμς το Ein deutsches Requiem κατά τύχη».Ησυχία έπεσε στο δωμάτιο. Ούτε ο Νίμπακ είχε να προσθέσει

τίποτα.«Καλώς» είπε ο Χάρι και σηκώθηκε όρθιος.«Ελπίζω να βοηθήσαμε κάπως» είπε ο Νίμπακ, απλώνοντας το

χέρι του προς τον Χάρι πάνω απ’ το γραφείο. «Χαιρετίσματα στονΤρέσκο. Να υποθέσω ότι είναι ακόμη νυχτοφύλακας στη ΧάφσλινΕνεργκί προστατεύοντας τον διακόπτη ηλεκτροδότησης όλης τηςπόλης;»

«Κάτι τέτοιο».«Δεν του αρέσει το φως της μέρας;»«Δεν του αρέσει η φασαρία».Ο Νίμπακ χαμογέλασε διστακτικά.Βγαίνοντας έξω, ο Χάρι κοντοστάθηκε δύο φορές. Μία για να

παρατηρήσει το άδειο, σκοτεινό εργαστήριο. Κι ύστερα, έξω από τηνπόρτα που έγραφε πάνω της το όνομα του Μάρτιν Πραν. Έβγαινε


ακόμη φως από τη σχισμή. Ο Χάρι πίεσε το πόμολο προσεκτικά.Κλειδωμένη.

Το πρώτο πράγμα που έκανε μπαίνοντας στο νοικιασμένο τουαμάξι ήταν να τσεκάρει το κινητό του τηλέφωνο. Είδε μίααναπάντητη κλήση από την Μπέτε Λεν, αλλά ακόμη τίποτα από τηνΙζαμπέλε Σκέγιεν. Μέχρι να φτάσει στο στάδιο του Ούλεβολ ο Χάρισυνειδητοποίησε ότι δεν είχε υπολογίσει σωστά την ώρα: οπληθυσμός με τη συντομότερη εργάσιμη ημέρα γυρνούσε σπίτι απότη δουλειά. Του πήρε πενήντα λεπτά να φτάσει στο Καριχάουγκεν.

Ο Σεργκέι καθόταν στο αμάξι του χτυπώντας τα δάχτυλά του στοτιμόνι. Θεωρητικά, η δουλειά του βρισκόταν από τη σωστή μεριάτης κίνησης την απογευματινή ώρα αιχμής, μα όταν είχε νυχτερινήβάρδια κολλούσε στο μποτιλιάρισμα που έβγαινε από την πόλη. Τααυτοκίνητα προχωρούσαν προς το Καριχάουγκεν με ταχύτητα λάβαςπου είχε αρχίσει να κρυώνει. Είχε ήδη γκουγκλάρει τον αστυνομικό.Είχε διαβάσει για τις παλιές υποθέσεις. Δολοφονίες. Είχε κανονίσειέναν κατά συρροή δολοφόνο στην Αυστραλία. Του κάθισε αυτό τουΣεργκέι γιατί το ίδιο πρωί είχε τύχει να δει ένα αυστραλέζικοντοκιμαντέρ στο κανάλι Animal Planet. Μιλούσε για την εξυπνάδατων κροκοδείλων της Βόρειας Επικράτειας, για το πώς μάθαιναν τιςσυνήθειες των θυμάτων τους. Οι κατασκηνωτές της υπαίθρουέστηναν τις σκηνές τους κοντά σ’ ένα μονοπάτι που οδηγούσε σεμια λίμνη. Κατά μήκος του μονοπατιού ήταν ασφαλείς από τουςκροκόδειλους, που λιάζονταν εμφανώς στο νερό και περίμεναν. Ανέμεναν και δεύτερο βράδυ, η διαδικασία θα επαναλαμβανόταν. Ανέμεναν και τρίτο και πήγαιναν να μαζέψουν νερό από το ίδιομονοπάτι, δεν θα έβλεπαν πια τους κροκόδειλους. Παρά μόνο ότανθα έβγαιναν από τα χορτάρια για να γραπώσουν και να τραβήξουν τοθύμα τους πίσω στη λίμνη.

Στις φωτογραφίες που είχε βρει στο διαδίκτυο, ο αστυνομικόςDigitalised By Jah®

φαινόταν να αισθάνεται άβολα. Λες και δεν του άρεσε να τονφωτογραφίζουν. Ή να τον παρακολουθούν.

Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Αντρέι. Μπήκε κατευθείαν στοψητό.

«Μένει στο ξενοδοχείο Λεόν».Η νοτιοσιβηριανή διάλεκτος ήταν στακάτη, σαν πολυβόλο, μα ο

Αντρέι την έκανε ν’ ακούγεται απαλή και ρέουσα. Επανέλαβε τηδιεύθυνση δυο φορές, αργά και καθαρά, κι ο Σεργκέι τηναπομνημόνευσε.

«Ωραία» είπε, προσπαθώντας ν’ ακουστεί έτοιμος και πρόθυμος.«Θα ρωτήσω για τον αριθμό του δωματίου του. Και θα περιμένωστο τέρμα του διαδρόμου. Εκτός κι αν είναι το δωμάτιό του στοτέρμα του διαδρόμου. Έτσι ώστε φεύγοντας από το δωμάτιο καιπηγαίνοντας προς το ασανσέρ ή τις σκάλες, να μου έχει γυρισμένητην πλάτη».

«Όχι, Σεργκέι».«Όχι;»«Όχι μες στο ξενοδοχείο. Στο ξενοδοχείο θα είναι

προετοιμασμένος».Ο Σεργκέι αναστατώθηκε. «Προετοιμασμένος; Τι εννοείς;»Άλλαξε λωρίδα και χώθηκε πίσω από ένα νοικιασμένο αμάξι, ενώ

ο Αντρέι τού εξηγούσε ότι ο αστυνομικός είχε επικοινωνήσει με δυοπωλητές τους κι είχε προσκαλέσει τον αταμάν στο ξενοδοχείο Λεόν.Η υπόθεση μύριζε παγίδα από χιλιόμετρα μακριά. Ο αταμάν είχεδώσει σαφείς εντολές ότι ο Σεργκέι έπρεπε να κάνει τη δουλειάκάπου αλλού.

«Μα πού;»«Περίμενέ τον στον δρόμο έξω από το ξενοδοχείο».«Ναι, αλλά πού θα το κάνω;»«Διάλεξε» είπε ο Αντρέι. «Εγώ προτιμώ τις ενέδρες».«Τις ενέδρες;»«Ναι, πάντα τις ενέδρες, Σεργκέι. Α, και κάτι ακόμα…»


«Ναι;»«Αρχίζει και χώνεται σε μέρη που δεν θέλουμε να χωθεί. Αυτό

σημαίνει ότι το ζήτημα έχει γίνει επείγον».«Και τι... τι σημαίνει αυτό;»« Ο αταμάν λέει να πάρεις όσο χρόνο χρειάζεσαι, αλλά όχι

παραπάνω. Μην αναβάλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνειςσήμερα. Κατάλαβες;»

Όταν κλείσανε το τηλέφωνο ο Σεργκέι ήταν ακόμη κολλημένοςστο μποτιλιάρισμα. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε νιώσει τόσο μόνος.

Η ώρα αιχμής ήταν στο φόρτε της και το μποτιλιάρισμα δεν αραίωνεπριν από το Μπέργκερ, λίγο πριν από τη διασταύρωση Σέσμου. OΧάρι είχε εγκλωβιστεί μες στο αμάξι του μία ώρα τώρα, κι είχεπεράσει απ’ όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, πριν καταλήξειστον σταθμό κλασικής μουσικής της Νορβηγικής Ραδιοφωνίας μόνοκαι μόνο από αντίδραση. Είκοσι λεπτά αργότερα αντίκρισεεπιτέλους την έξοδο για το αεροδρόμιο. Είχε καλέσει τον ΤουρΣουλτς καμιά δεκαριά φορές μες στη μέρα χωρίς να καταφέρει ναεπικοινωνήσει μαζί του. Ένας συνάδελφός του με τον οποίο μίλησεκάποια στιγμή τού είπε ότι δεν είχε ιδέα πού ήταν ο Τουρ κι ότισυνήθως βρισκόταν στο σπίτι όταν δεν πετούσε. Του έδωσε την ίδιαδιεύθυνση με αυτήν που ο Χάρι είχε βρει στο διαδίκτυο.

Όταν η πινακίδα επιβεβαίωσε στον Χάρι ότι είχε έρθει στο σωστόμέρος, άρχισε να σκοτεινιάζει. Οδήγησε προσεκτικά ανάμεσα σταολόιδια σπιρτόκουτα δεξιά κι αριστερά του νεοασφαλτωμένουδρόμου. Ο αμυδρός φωτισμός των σπιτιών τού επέτρεπε να διαβάζειτους αριθμούς τους, κι έτσι βρήκε ποιο ήταν του Τουρ Σουλτς.Ήταν πνιγμένο στο απόλυτο σκοτάδι.

Ο Χάρι πάρκαρε το αυτοκίνητο. Κοίταξε προς τον ουρανό. Κάτιασημένιο πέρασε κάτω απ’ τον μαύρο θόλο· ένα αεροπλάνο, ένασιωπηλό αρπακτικό. Τα φώτα του χάιδεψαν τις στέγες κι ύστερα το


κήτος εξαφανίστηκε κι έσυρε μαζί τον βρυχηθμό του, σαν νυφικήπομπή.

Ο Χάρι στάθηκε στην εξώπορτα, ακούμπησε το μάγουλό του στοτζάμι της και χτύπησε το κουδούνι. Περίμενε. Ξαναχτύπησε.Περίμενε για άλλο ένα λεπτό.

Ύστερα κλότσησε το τζάμι.Πέρασε το χέρι του από μέσα, βρήκε το πόμολο κι άνοιξε την

πόρτα.Δρασκέλισε τα σπασμένα γυαλιά και κατευθύνθηκε προς το

καθιστικό.Το πρώτο που παρατήρησε ήταν το απόλυτο σκοτάδι: το δωμάτιο

ήταν σκοτεινότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε να είναι, έστω και με τα φώτασβηστά. Συνειδητοποίησε ότι οι κουρτίνες ήταν κλειστές. Παχιέςκουρτίνες συσκότισης σαν κι αυτές που χρησιμοποιούσαν στηστρατιωτική βάση του Φίνμαρκ για να κλείνουν απέξω τον ήλιο τουμεσονυχτίου.

Το δεύτερο ήταν η αίσθηση ότι δεν ήταν μόνος του. Και, μιας κι ηεμπειρία του έλεγε ότι τέτοιου είδους αισθήσεις συνοδεύοντανσχεδόν πάντα από απτά ερεθίσματα, συγκεντρώθηκε για ν’ανακαλύψει τι μπορεί να την προξενούσε, προσπαθώντας νακαταπνίξει την ενστικτώδη του αντίδραση − αυξημένους καρδιακούςπαλμούς και την επιθυμία να γυρίσει πίσω από εκεί που είχε έρθει.Αφουγκράστηκε τριγύρω, μα το μόνο που ακουγόταν ήταν οι χτύποιτου ρολογιού, πιθανόν από το διπλανό δωμάτιο. Μύρισε τον αέρα.Μύριζε μούχλα και κλεισούρα αλλά και κάτι άλλο, κάτι μακρινόαλλά κι οικείο συνάμα. Έκλεισε τα μάτια του. Συνήθως τα έβλεπεπριν έρθουν. Τόσα χρόνια είχε αναπτύξει διάφορους τρόπους για νατα διώχνει. Αλλά τώρα τον είχαν περικυκλώσει πριν προλάβει ναξεφύγει απ’ την πόρτα. Τα φαντάσματα. Μύριζε σκηνή τουεγκλήματος.

Άνοιξε τα μάτια του και θαμπώθηκε. Το φως. Γλίστρησε πάνω στοπάτωμα. Το ακολούθησε ο ήχος του αεροπλάνου κι αμέσως μετά το


δωμάτιο ξαναβυθίστηκε στο σκοτάδι. Αλλά πρόλαβε να το δει. Καιτου ήταν αδύνατον πια να καταπιέσει τους παλμούς της καρδιάς τουκαι τη λαχτάρα να βγει αμέσως από εκεί μέσα.

Ήταν το Σκαθάρι. Zjuk. Αιωρούνταν μπροστά απ’ το πρόσωπότου.


Τ

21

ο πρόσωπό του ήταν χάλια.Ο Χάρι είχε ανάψει το φως του σαλονιού και κοιτούσε το

πτώμα του άνδρα.Το δεξί αυτί ήταν καρφωμένο στο παρκέ και το πρόσωπό του είχε

έξι βαθιούς αιμάτινους κρατήρες. Δεν χρειαζόταν να ψάξει για τοφονικό όπλο· κρεμόταν μπροστά του, στο ύψος του κεφαλιού του,από ένα σχοινί που ήταν περασμένο σε μία δοκό στο ταβάνι. Ένατούβλο από το οποίο εξείχαν έξι αιματοβαμμένα καρφιά.

Ο Χάρι γονάτισε κι άπλωσε το χέρι του. Ο άνδρας ήταν ήδηπαγωμένος κι είχε αρχίσει η νεκρική ακαμψία, παρόλο που τοδωμάτιο ήταν ζεστό. Υπήρχαν σημάδια πτωματικής υπόστασης: ηαπουσία της κυκλοφορίας του αίματος σε συνδυασμό με τηβαρύτητα είχαν συγκεντρώσει το αίμα στα κατώτατα σημεία τουσώματος, με αποτέλεσμα η κάτω μεριά των μπράτσων του να έχειμια ελαφριά κόκκινη χροιά. Ο άνδρας πρέπει να ήταν νεκρός εδώ καιδώδεκα ώρες, υπολόγισε ο Χάρι. Το λευκό σιδερωμένο τουπουκάμισο είχε σηκωθεί και φαινόταν η κοιλιά του. Δεν είχε ακόμητην πράσινη απόχρωση που παίρνουν τα σώματα όταν αρχίζουν νακαταβροχθίζονται από τα βακτήρια − ένα φαγοπότι που συνήθωςξεκινούσε μετά τις σαράντα οκτώ ώρες κι απλωνόταν από το


στομάχι προς τα έξω.Στον λαιμό του κρεμόταν μια χαλαρωμένη γραβάτα. Το πτώμα

φορούσε ένα μαύρο παντελόνι κουστουμιού και καλογυαλισμέναπαπούτσια. Λες κι είχε γυρίσει από κάποια κηδεία ή από κάποιαδουλειά στην οποία απαιτούνταν επίσημο ένδυμα, σκέφτηκε ο Χάρι.

Έβγαλε το τηλέφωνό του κι αναρωτήθηκε αν έπρεπε να καλέσειτην Άμεση Δράση ή απευθείας το Ανθρωποκτονιών. Σχημάτισε τοτηλέφωνο της Άμεσης Δράσης καθώς κοιτούσε τριγύρω του. Δενείχε παρατηρήσει σημάδια διάρρηξης και στο δωμάτιο δεν υπήρχανενδείξεις πάλης. Δεν υπήρχε κανένα άλλο στοιχείο πλην τουτούβλου και του πτώματος, κι ο Χάρι ήξερε ότι ούτε η Σήμανση θαέβρισκε τίποτα όταν ερχόταν. Ούτε δαχτυλικά αποτυπώματα ούτεαποτυπώματα παπουτσιών ούτε δείγματα DNA. Ούτε οι επιθεωρητέςτου Ανθρωποκτονιών θα έβρισκαν τίποτα καινούργιο: κανέναςγείτονας δεν θα είχε δει τίποτα, δεν θα έβρισκαν περίεργες φάτσεςαπό τις κάμερες ασφαλείας στα γύρω βενζινάδικα, ούτεαποκαλυπτικά τηλεφωνήματα από και προς το σταθερό του Σουλτς.Τίποτα. Περιμένοντας το Κέντρο ν’ απαντήσει, ο Χάρι μπήκε στηνκουζίνα. Ενστικτωδώς, περπατούσε αργά κι απέφευγε ναακουμπήσει το οτιδήποτε. Το βλέμμα του έπεσε στο τραπέζι, σ’ έναπιάτο που περιείχε μια μισοφαγωμένη φέτα ψωμί με μορταδέλα.Στην πλάτη της καρέκλας ήταν ένα σακάκι, ανήκε στο ίδιοκουστούμι με το παντελόνι του πτώματος. Ο Χάρι έψαξε τις τσέπεςκαι βρήκε τετρακόσιες κορόνες, μια άδεια εισόδου, ένα εισιτήριοτρένου και μια αεροπορική ταυτότητα. Τουρ Σουλτς. Το πρόσωποτης φωτογραφίας έμοιαζε με τα απομεινάρια που είχε δει στοσαλόνι.

«Κέντρο».«Έχω βρει ένα πτώμα. Η διεύθυνση είναι…»Ο Χάρι παρατήρησε την άδεια εισόδου.«Ναι;»Κάτι του θύμιζε.


«Παρακαλώ;»Ο Χάρι πήρε στα χέρια του την άδεια. Επάνω έγραφε ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

ΤΟΥ ΟΣΛΟ . Kι από κάτω TΟΥΡ ΣΟΥΛΤΣ και μια ημερομηνία. Είχεεπισκεφθεί το Αρχηγείο ή κάποιο αστυνομικό τμήμα πριν από δυομέρες. Και τώρα ήταν νεκρός.

«Παρακαλώ;»Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο.Κάθισε κάτω.Σκέφτηκε.Για ενενήντα λεπτά έψαχνε όλο το σπίτι. Ύστερα σκούπισε όλα τα

μέρη όπου μπορεί να είχε αφήσει αποτυπώματα κι αφαίρεσε απ’ τοκεφάλι του την πλαστική σακούλα που είχε στηρίξει μ’ έναλαστιχάκι για να μην πέσει καμία τρίχα από τα μαλλιά του. Ήτανστάνταρ διαδικασία να καταγράφονται τα αποτυπώματα και το DNAόσων αξιωματικών ή επιθεωρητών εισέρχονταν σε οποιαδήποτεσκηνή εγκλήματος. Αν άφηνε για οποιονδήποτε λόγο οποιοδήποτεστοιχείο, θα τους έπαιρνε πέντε λεπτά για να διαπιστώσουν ότι οΧάρι Χόλε είχε περάσει από εκεί. Το αποτέλεσμα της έρευνάς τουήταν τρία μικρά σακουλάκια κοκαΐνη και τέσσερα μπουκάλιαμάλλον λαθραίου αλκοόλ. Κατά τ’ άλλα, ό,τι ακριβώς περίμενε:τίποτα.

Έκλεισε την πόρτα, μπήκε στο αμάξι κι έφυγε.Αστυνομία του Όσλο.Σκατά. Σκατά.

Όταν έφτασε στο κέντρο, πάρκαρε το αυτοκίνητο και κάθισεχαζεύοντας από το παρμπρίζ. Ύστερα πήρε τηλέφωνο την Μπέτε.

«Γεια σου, Χάρι».«Δύο πράγματα. Θα ήθελα μια χάρη. Και θα σου δώσω μια

ανώνυμη πληροφορία ότι υπάρχει κι άλλο πτώμα στην υπόθεση».«Μόλις το έμαθα».


«Α, ναι;» είπε ο Χάρι έκπληκτος. «Η μέθοδος λέγεται Zjuk.Σκαθάρι, στα ρώσικα».

«Τι εννοείς;»«Το τούβλο».«Ποιο τούβλο;»Ο Χάρι πήρε μια κοφτή ανάσα. «Εσύ τι εννοείς;»«Εγώ μιλάω για τον Γκόικε Τόσιτς».«Ποιος είναι αυτός;»«Ο τύπος που επιτέθηκε στον Όλεγκ».«Και λοιπόν;»«Βρέθηκε νεκρός στο κελί του».Ο Χάρι τυφλώθηκε από δυο προβολείς που έρχονταν προς το

μέρος του. «Πώς...;»«Τώρα το ψάχνουν. Μάλλον κρεμάστηκε».«Ξέχνα την παθητική φωνή. Σκότωσαν και τον πιλότο».«Τι;»«Ο Τουρ Σουλτς βρίσκεται νεκρός στο πάτωμα του σπιτιού του,

στο Γκαρντεμούεν».Πέρασαν δυο δευτερόλεπτα πριν η Μπέτε απαντήσει: «Θα

ενημερώσω το Κέντρο».«Οκέι».«Και το δεύτερο;»«Ποιο δεύτερο;»«Είπες ότι ήθελες να μου ζητήσεις μία χάρη».«Α, ναι». Ο Χάρι έβγαλε την άδεια εισόδου από την τσέπη του.

«Μπορείς, σε παρακαλώ, να τσεκάρεις τη λίστα επισκεπτών στηρεσεψιόν του Αρχηγείου; Δες ποιον επισκέφτηκε ο Τουρ Σουλτςπριν από δυο μέρες».

Σιωπή, ξανά.«Μπέτε;»«Είσαι σίγουρος πως θα ’θελα να μπλεχτώ σε όλο αυτό, Χάρι;»«Είμαι σίγουρος ότι δεν θα ’θελες να μπλεχτείς σε όλο αυτό».


«Δεν μας παρατάς λέω εγώ;»Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Χάρι άφησε το αυτοκίνητο στο πολυώροφο γκαράζ στο τέρμα τηςΚβαντρατούρεν και κατευθύνθηκε προς το ξενοδοχείο Λεόν.Πέρασε έξω από ένα μπαρ και η μουσική που ακουγόταν από μέσατού θύμισε το πρώτο βράδυ που είχε γυρίσει στο Όσλο − το «Comeas you are» των Nirvana, που τον καλούσε εντός. Δεν κατάλαβε ότιείχε περάσει την ανοιχτή πόρτα μέχρι που στάθηκε μπροστά στηνμπάρα. Γύρω του οι χώροι ξεδιπλώνονταν σαν μακρουλάδαιδαλώδη έντερα.

Σε σκαμπό κάθονταν καμπουριασμένοι τρεις πελάτες. Έμοιαζε ναείχε πέσει σε κηδεία που κρατούσε εδώ κι έναν μήνα. Μύριζεπτωματίλα και καμένη σάρκα. Ο μπάρμαν κοίταξε τον Χάρι μ’ έναβλέμμα σε στιλ «ή παράγγειλε ή κοπάνα την» ενώ έβγαζε ένανφελλό από ένα τιρμπουσόν. Είχε ένα τατουάζ με τρία μεγάλαγοτθικά γράμματα στον λαιμό του: EAT.

«Τι να βάλω;» φώναξε, καταφέρνοντας να σκεπάσει τη φωνή τουKurt Cobain που καλούσε τον Χάρι να έρθει ως φίλος.

Ο Χάρι σάλιωσε τα χείλια του που είχαν ξαφνικά ξεραθεί. Κοίταξετις περιστρoφικές κινήσεις του μπάρμαν. Κρατούσε ένα πολύ απλότιρμπουσόν, από εκείνα που χρειάζονται έμπειρα χέρια και δυο τρειςστροφές, ακολουθούμενες από ένα γρήγορο τράβηγμα. Ο φελλόςήταν τρυπημένος πέρα για πέρα. Το μέρος όμως δεν πουλούσεκρασί. Τι άλλο πουλούσε τότε; Είδε τη στρεβλή αντανάκλασή τουστον καθρέφτη πίσω από τον μπάρμαν. Το παραμορφωμένο τουπρόσωπο. Όχι μόνο το δικό του όμως, ολωνών: τα πρόσωπα όλωντων φαντασμάτων του. Ο Τουρ Σουλτς ήταν η πιο πρόσφατηπροσθήκη. Το βλέμμα του περιεργάστηκε τις ετικέτες τωνμπουκαλιών μπροστά απ’ τα ράφια με τον καθρέφτη. Και βρήκε τονστόχο σαν πύραυλος θερμικής αναζήτησης. Ο παλιός του εχθρός:


Jim Beam.Ο Kurt Cobain φώναζε ότι δεν είχε πιστόλι.Ο Χάρι έβηξε. Μία και μοναδική φορά.Δεν είχε πιστόλι.Παρήγγειλε.«Ε;» φώναξε ο μπάρμπαν, σκύβοντας προς τα εμπρός.«Jim Beam».Δεν είχε πιστόλι.«Τζιν τι;»Ο Χάρι κατάπιε. Ο Cobain επανέλαβε τη λέξη memoria. Eίχε

ξανακούσει το τραγούδι εκατοντάδες φορές, αλλά μόλις τώρασυνειδητοποιούσε ότι πάντα νόμιζε πως ο Cobain τραγουδούσε themore, και κάτι άλλο μετά.

Ιn memoriam. Πού το είχε δει αυτό γραμμένο; Σε κάποιον τάφο;Στον καθρέφτη απέναντί του είδε κίνηση. Εκείνη τη στιγμή άρχισε

να δονείται το τηλέφωνό του.«Τζιν τι;» φώναξε ο μπάρμαν, αφήνοντας το τιρμπουσόν στο

μπαρ.Ο Χάρι έβγαλε το κινητό από την τσέπη του. Κοίταξε την οθόνη.

«Ρ». Το σήκωσε.«Γεια σου, Ράκελ».«Χάρι;»Κι άλλη κίνηση ξοπίσω του.«Πολλή φασαρία γίνεται. Πού είσαι, Χάρι;»Ο Χάρι έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε γρήγορα προς την

έξοδο. Ρούφηξε καυσαέριο αλλά και καθαρότερο αέρα απ’ ό,τιμέσα.

«Μα τι κάνεις;» ρώτησε η Ράκελ.«Αναρωτιέμαι αν πρέπει να στρίψω αριστερά ή δεξιά» είπε ο Χάρι.

«Εσύ;»«Πάω για ύπνο. Έχεις πιει;»«Τι;»


«Με άκουσες πολύ καλά. Το καταλαβαίνω στη φωνή σου, ξέρεις.Καταλαβαίνω όταν είσαι στρεσαρισμένος. Κι ακούγεσαι λες καιείσαι σε μπαρ».

Ο Χάρι έβγαλε το πακέτο με τα Camel. Το χτύπησε κι έβγαλε ένατσιγάρο. Είδε το χέρι του που έτρεμε. «Πολύ χαίρομαι που πήρες,Ράκελ».

«Χάρι;»Άναψε το τσιγάρο. «Ναι;»«Ο Χανς Κρίστιαν κανόνισε να κρατηθεί ο Όλεγκ σε κάποια

απόρρητη τοποθεσία. Στον νομό του Έστλαντ είναι, αλλά κανείς δενξέρει πού».

«Κάτι είναι κι αυτό».«Είναι καλός άνθρωπος, Χάρι».«Δεν αμφιβάλλω».«Χάρι;»«Εδώ είμαι».«Αν φυτεύαμε τίποτα στοιχεία; Αν φορτωνόμουν εγώ τον φόνο,

θα με βοηθούσες;»Ο Χάρι πήρε μια τζούρα. «Όχι».«Γιατί όχι;»Η πόρτα άνοιξε πίσω από την πλάτη του Χάρι. Αλλά δεν

ακούστηκαν βήματα να απομακρύνονται.«Θα σε πάρω από το ξενοδοχείο, οκέι;»Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο και διέσχισε στα γρήγορα τον δρόμο

δίχως να κοιτάξει πίσω του.

Ο Σεργκέι παρακολούθησε τον άνδρα να διασχίζει τρέχοντας τονδρόμο.

Τον είδε να μπαίνει στο ξενοδοχείο Λεόν.Παρά τρίχα. Πραγματικά. Πρώτα μες στο μπαρ κι ύστερα εδώ έξω,

στον δρόμο.Digitalised By Jah®

Η παλάμη του Σεργκέι έσφιγγε ακόμη την κεράτινη λαβή τουμαχαιριού μες στην τσέπη του. Η λεπίδα, ανοιχτή, έκοβε τη φόδρατου μπουφάν του. Δυο φορές πήγε να τον πιάσει από τα μαλλιά μετο αριστερό χέρι· μετά το δεξί, να μαχαιρώνει τον λαιμό, σε σχήμαμισοφέγγαρου. Ναι, ο αστυνομικός ήταν ψηλότερος απ’ ό,τι είχεφανταστεί, αλλά δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

Κανένα πρόβλημα. Καθώς έπεφταν οι σφυγμοί του, ο Σεργκέιένιωσε να ανακτά την ηρεμία του. Την ηρεμία που είχε χάσει, τηνηρεμία που είχε τσακίσει ο τρόμος του. Κι ένιωσε ξανά τον εαυτότου να φαντάζεται πώς θα ήταν όταν θα εκπλήρωνε την αποστολήτου, όταν θα γινόταν ένα με την ιστορία που είχε φανταστεί.

Διότι αυτό ήταν το μέρος για την ενέδρα. Ο Σεργκέι είχε δει ταμάτια του αστυνομικού καθώς κοίταζε τα μπουκάλια. Ήταν τοβλέμμα του πατέρα του όταν είχε γυρίσει από τη φυλακή. Ο Σεργκέιήταν κροκόδειλος στη λίμνη, κι ο κροκόδειλος ήξερε ότι ο άνδραςθα ξανάπαιρνε τον ίδιο δρόμο για να βρει κάτι να πιει. Το θέμα ήτανπόσο γρήγορα.

Ο Χάρι ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του στο δωμάτιο 301,φυσώντας τον καπνό του στο ταβάνι κι ακούγοντας τη φωνή της στοτηλέφωνο.

«Ξέρω ότι έχεις κάνει πολύ χειρότερα πράγματα απ’ το φύτεμαστοιχείων» είπε εκείνη. «Γιατί όχι λοιπόν; Γιατί όχι για κάποιον πουαγαπάς;»

«Πίνεις λευκό κρασί;» είπε εκείνος.«Πού το ξέρεις ότι δεν είναι κόκκινο;»«Το ακούω στη φωνή σου».«Εξήγησέ μου λοιπόν γιατί δεν θες να με βοηθήσεις».«Μου επιτρέπεις;»«Ναι, Χάρι».Ο Χάρι έσβησε το τσιγάρο του στην άδεια κούπα του καφέ στο


κομοδίνο. «Εγώ, λοιπόν, ένας παραβάτης του νόμου και απολυμένοςαστυνομικός, θεωρώ ότι οι νόμοι αξίζουν σεβασμό. Σε εκπλήσσειαυτό;»

«Για συνέχισε».«Οι νόμοι είναι ο φράχτης που έχουμε υψώσει στην άκρη της

αβύσσου. Κάθε φορά που κάποιος καταπατά τον νόμο καταπατά τονφράχτη. Κι εμείς πρέπει να τον επισκευάσουμε. Ο δράστης πρέπει ναεξιλεωθεί».

«Όχι· κάποιος πρέπει να εξιλεωθεί. Κάποιος πάντα την πληρώνειγια να μάθει η κοινωνία ότι ο φόνος είναι μη αποδεκτός.Οποιοσδήποτε αποδιοπομπαίος τράγος μπορεί να επισκευάσει τονφράχτη».

«Διαστρέφεις το πνεύμα των νόμων όπως σε συμφέρει. Δικηγόροςείσαι. Μη γίνεσαι αφελής».

«Είμαι μητέρα, δουλεύω ως δικηγόρος. Κι εσύ, Χάρι;Αστυνομικός είσαι; Αυτό έχεις γίνει; Ρομποτάκι; Ένας δούλος στημυρμηγκοφωλιά, υποταγμένος στις σκέψεις άλλων ανθρώπων; Αυτόείσαι; Λέγε!»

«Χμ».«Δεν απαντάς;»«Εσύ γιατί λες να γύρισα στο Όσλο;»Παύση.«Χάρι;»«Ναι;»«Συγγνώμη».«Μην κλαις».«Ξέρω. Συγγνώμη».«Μη μου ζητάς συγγνώμη».«Καληνύχτα, Χάρι. Σε…»«Καληνύχτα».

Ο Χάρι ξύπνησε. Κάτι είχε ακούσει. Κάτι που έπνιξε τον ήχο τηςχιονοστιβάδας και του τρεξίματός του στον διάδρομο. Κοίταξε το


ρολόι του. 01:34 π.μ. Το σπασμένο κουρτινόξυλο ακουμπούσε στοπερβάζι κι έμοιαζε με τουλίπα. Σηκώθηκε, πήγε στο παράθυρο καικοίταξε έξω, στον ακάλυπτο. Ένας από τους σκουπιδοτενεκέδες είχεπέσει στο πλάι και κυλούσε από εδώ κι από εκεί. Ακούμπησε τομέτωπό του στο τζάμι.


Ή

22

ταν νωρίς το πρωί και η κίνηση προχωρούσε σαν ψίθυροςπρος την Γκρενλαντσλέιρετ. Ο Τρουλς ανέβηκε προς την

είσοδο του Αρχηγείου της Αστυνομίας. Λίγα βήματα πριν από τηνπόρτα με τα περίεργα φινιστρίνια, το μάτι του έπεσε στην κόκκινηαφίσα πάνω στη φιλύρα. Τότε έκανε μεταβολή και ήρεμα γύρισε απόεκεί που είχε έρθει, αντίθετα με το ρεύμα της κίνησης στηνΟσλογκάτε, με κατεύθυνση το νεκροταφείο.

Το νεκροταφείο ήταν άδειο, κάτι που ήταν σύνηθες τέτοια ώρα.Από ζωντανούς φυσικά. Στάθηκε μπροστά στην ταφόπλακα του Α.Κ. Ριντ. Δεν υπήρχε κανένα μήνυμα γραμμένο πάνω της, άρα πρέπεινα ήταν ημέρα πληρωμών.

Έσκυψε κι έσκαψε το χώμα δίπλα στην ταφόπλακα. Έπιασε τονκαφετή φάκελο και τον τράβηξε έξω. Αντιστάθηκε στον πειρασμόνα τον ανοίξει και να μετρήσει τα χαρτονομίσματα επιτόπου. Τονέχωσε στην τσέπη του μπουφάν του. Πήγε να σηκωθεί, αλλά μιαξαφνική αίσθηση ότι τον παρακολουθούν τον έκανε να περιμένειλίγα δευτερόλεπτα, λες και συλλογιζόταν τον Α. Κ. Ριντ και τηνπαροδική φύση της ζωής, κι άλλες τέτοιες μαλακίες.

«Μείνε εκεί που είσαι, Μπέρντσεν».Μια σκιά κρεμόταν από πάνω του. Και μαζί της μια παγωνιά, λες


κι ο ήλιος είχε ξαφνικά κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα. Ο ΤρουλςΜπέρντσεν ένιωσε λες κι έπεφτε στο κενό. Του ήρθε αναγούλα.Έτσι θα ήταν λοιπόν αν τον ανακάλυπταν.

«Σου έχουμε μια άλλη δουλειά αυτή τη φορά».Ο Τρουλς ξανάνιωσε στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια του. Κι

αυτή η φωνή, η ανεπαίσθητη προφορά. Ήταν εκείνος. Ο Τρουλςέριξε μια ματιά στο πλάι. Είδε τη φιγούρα να στέκεται σκυφτή δυοτάφους παραπέρα, σαν να προσευχόταν.

«Πρέπει να βρεις πού έχουν κρύψει τον Όλεγκ Φάουκε. Κοίταμπροστά σου!»

Ο Τρουλς κοίταξε την πέτρα εμπρός του.«Προσπάθησα» είπε. «Μα δεν έχει καταχωριστεί πουθενά η

μεταφορά του. Όχι εκεί που έχω εγώ πρόσβαση τουλάχιστον. Καικανείς δεν μοιάζει να τον ξέρει τον τύπο, οπότε υποθέτω ότι τουέδωσαν ψεύτικο όνομα».

«Να πας να μιλήσεις σε αυτούς που ξέρουν. Στον δικηγόρο του.Τον Σίμονσεν».

«Γιατί όχι στη μάνα του; Αυτή πρέπει να...»«Όχι γυναίκες!» Οι λέξεις μαστίγωσαν τον αέρα. Έτσι και

βρισκόταν κανείς άλλος στο νεκροταφείο θα τους είχε σίγουραακούσει. Κι ύστερα, πιο ήρεμα: «Μίλα με τον δικηγόρο του. Κι αναυτό δεν πιάσει…».

Στην παύση που ακολούθησε ο Μπέρντσεν άκουσε το θρόισμαανάμεσα στις κορυφές των δέντρων. Ο αέρας έφταιγε, να· αυτός είχεφέρει το ξαφνικό κρύο.

«...τότε υπάρχει κι ο Κρις Ρέντι» συνέχισε η φωνή. «Τοπαρατσούκλι του στους δρόμους είναι Αντίντας. Πουλάει…»

«Σπιντ. Αντίντας σημαίνει αμφεταμ...»«Σκάσε, Μπέρντσεν, κι άκου».Ο Τρουλς το βούλωσε. Κι άκουσε. Όπως το βούλωνε κάθε φορά

που κάποιος του έλεγε να σκάσει και ν’ ακούσει σε παρόμοιο τόνο.Όπως άκουγε όταν του έλεγαν να σκαλίσει στα σκατά. Όταν του


έλεγαν...Η φωνή τού έδωσε μία διεύθυνση.«Έχεις ακούσει φήμες, λέει, ότι ο Αντίντας γυρνάει από εδώ κι από

εκεί και κομπάζει ότι αυτός πυροβόλησε τον Γκούστο Χάνσεν.Οπότε τον τσακώνεις και τον πας για ανάκριση. Κι αυτός ομολογείτα πάντα. Αφήνω στο χέρι σου τις λεπτομέρειες ώστε να είναι εκατότοις εκατό πιστευτή. Πρώτα όμως να πας να μιλήσεις με τονΣίμονσεν. Κατάλαβες;»

«Ναι, αλλά γιατί να μου πει ο Αντίντας...»«Το γιατί δεν είναι δικό σου πρόβλημα, Μπέρντσεν. Η μοναδική

σου ερώτηση πρέπει να είναι “πόσα”».Ο Τρουλς Μπέρντσεν ξεροκατάπιε. Ξανά και ξανά. Σκαλίζεις

σκατά, τρως σκατά. «Πόσα;»«Α ναι, σωστά. Εξήντα χιλιάρικα».«Εκατό».Καμία απάντηση.«Ε!»Το μόνο που ακουγόταν όμως ήταν ο ψίθυρος από την πρωινή

κίνηση.Ο Μπέρντσεν στάθηκε ακίνητος. Κοίταξε στο πλάι. Δεν υπήρχε

κανείς. Ένιωσε τον ήλιο ν’ αρχίζει να τον ζεσταίνει ξανά. Καλέςήταν κι οι εξήντα χιλιάδες, ε;

Η ομίχλη σκέπαζε ακόμη το έδαφος όταν ο Χάρι έστριψε μπροστάστην είσοδο του κεντρικού οικήματος της φάρμας Σκέγιεν στις δέκατο πρωί. Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν τον περίμενε στα σκαλιά της εισόδου,χαμογελαστή, χτυπώντας τους μαυροντυμένους γοφούς της μ’ έναμικρό μαστίγιο. Καθώς έβγαινε από το αυτοκίνητο, άκουσε ταχαλίκια να συνθλίβονται κάτω από τις μπότες της.

«Καλημέρα, Χάρι. Τι ξέρεις από άλογα;»Ο Χάρι έκλεισε με δύναμη την πόρτα του αυτοκινήτου. «Έχω


χάσει πολλά λεφτά στα άλογα. Πιάνει;»«Α, ώστε είσαι και τζογαδόρος».«Εκτός από;»«Έκανα μια μικρή έρευνα. Τα επιτεύγματά σου αντισταθμίζονται

από τα ελαττώματά σου. Έτσι τουλάχιστον λένε οι συνάδελφοί σου.Στο Χονγκ Κονγκ τα έχασες τα λεφτά;»

«Στον ιππόδρομο του Χάπι Βάλεϊ. Μία και μόνη φορά».Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν άρχισε να περπατά προς ένα χαμηλό, κόκκινο

κτίριο, κι εκείνος έπρεπε να ανοίξει το βήμα του για να τη φτάσει.«Έχεις ιππεύσει ποτέ, Χάρι;»

«Ο παππούς μου είχε ένα από αυτά τα κλασικά νορβηγικά άλογαγια τις δουλειές, στο Όνταλσνες. Ένα Ντόλαγκαμπ».

«Έμπειρος αναβάτης, λοιπόν».«Μπα, άλλη μια από τις μοναδικές μου εμπειρίες. Ο παππούς έλεγε

ότι τα άλογα δεν είναι παιχνίδια. Η ιππασία με μόνο σκοπό τηνευχαρίστηση ήταν ένδειξη ασέβειας προς τα εργαζόμενα ζώα».

Εκείνη σταμάτησε μπροστά από μία δοκό όπου ήτανακουμπισμένες δύο στενές δερμάτινες σέλες. «Ούτε ένα από ταάλογά μου δεν έχει, ούτε πρόκειται ποτέ να γνωρίσει, τον ζυγό ή τοάροτρο. Ενώ εγώ ετοιμάζω τα άλογα, σου προτείνω να πας εκεί»έδειξε το αγροτόσπιτο «και να βρεις τα ρούχα ιππασίας του πρώηνσυζύγου μου στην ντουλάπα της εισόδου. Δεν θα ’θελες ναχαλάσεις το ωραίο σου κουστούμι, ε;».

Στην ντουλάπα ο Χάρι βρήκε ένα πουλόβερ κι ένα τζιν παντελόνιπου ήταν στο μέγεθός του. Ο πρώην σύζυγος πρέπει να είχε όμωςμικρότερα πόδια γιατί κανένα από τα παπούτσια δεν του έκανε.Μέχρι που βρήκε ένα ζευγάρι μπλε αθλητικά του νορβηγικούστρατού στο βάθος της ντουλάπας.

Όταν ξαναβγήκε στην αυλή, η Ιζαμπέλε τον περίμενε με δύοσελωμένα άλογα. Ο Χάρι άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού τουνοικιασμένου αυτοκινήτου, κάθισε στο κάθισμα με τα πόδια προς ταέξω, άλλαξε παπούτσια, έβγαλε τις εσωτερικές τους σόλες και


φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του που τα είχε φυλαγμένα στο ντουλαπάκι.«Έτοιμος».

«Αυτή εδώ είναι η Μέδουσα» είπε η Ιζαμπέλε, χαϊδεύοντας τημουσούδα ενός καστανοκόκκινου αλόγου. «Είναι έναΌλντενμπουργκ από τη Δανία, ιδανική φυλή για ντρεσάζ. Δέκαχρονών κι αρχηγός του κοπαδιού. Κι αυτός είναι ο Μπάλντερ, πέντεχρονών, ευνουχισμένος, οπότε θ’ ακολουθεί τη Μέδουσα».

Του έδωσε τα ηνία του Μπάλντερ και πήδηξε στην πλάτη τηςΜέδουσας.

Ο Χάρι τη μιμήθηκε· έβαλε το αριστερό του πόδι στον αριστερόαναβολέα και κάθισε στη σέλα. Χωρίς να περιμένει εντολή, τοάλογο ξεκίνησε να προχωρά ζωηρά πίσω από τη Μέδουσα.

Δεν ήταν ακριβές ότι είχε ιππεύσει μόνο μία φορά, αλλά τούτο εδώτο άλογο ήταν διαφορετικό από του παππού του, που ήταν σταθερόσαν φορτηγό πλοίο. Έπρεπε να κρατάει ο ίδιος την ισορροπία τουπάνω στη σέλα, κι όταν έσφιγγε με τα γόνατα το άλογο ένιωθε ταπλευρά του και την κίνηση των μυών του. Μόλις η Μέδουσαανέπτυξε ταχύτητα κατά μήκος του λιβαδιού κι ο Μπάλντερακολούθησε, ο Χάρι ένιωσε λες κι είχε ανάμεσα στα πόδια του μιαιππική Φόρμουλα 1. Στο τέλος του λιβαδιού πήραν ένα μονοπάτιπου χανόταν μες στο δάσος, προς την κορυφογραμμή. Όταν κάποιαστιγμή το μονοπάτι χωρίστηκε στα δύο από ένα δέντρο, ο Χάριπροσπάθησε να στρίψει τον Μπάλντερ προς τ’ αριστερά. Μα εκείνοςτον αγνόησε κι ακολούθησε τα ίχνη της Μέδουσας από τα δεξιά τουκορμού.

«Νόμιζα ότι οι επιβήτορες ήταν αρχηγοί του κοπαδιού» είπε οΧάρι.

«Κατά κανόνα έτσι είναι» απάντησε η Ιζαμπέλε γυρίζοντας τοκεφάλι της ελαφριά προς τα πίσω. «Έχει σχέση με τον χαρακτήρατου αλόγου. Μια δυνατή, φιλόδοξη κι έξυπνη φοράδα μπορεί νακατατροπώσει τους πάντες, αν θέλει».

«Κι εσύ θες».Digitalised By Jah®

Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν γέλασε. «Φυσικά. Αν είναι να πετύχεις κάτι,πρέπει και να το θέλεις. Η πολιτική έχει να κάνει με την απόκτησηεξουσίας. Και για ν’ αποκτήσει κανείς εξουσία πρέπει να μάθει ν’αντέχει στον ανταγωνισμό».

«Κι εσένα σου αρέσει ο ανταγωνισμός;»Την είδε να ανασηκώνει τους ώμους της. «Ο ανταγωνισμός είναι

υγιές πράγμα. Σημαίνει ότι στο τέλος τις αποφάσεις θα τις πάρουν οιισχυρότεροι και οι καλύτεροι κι αυτό είναι προς όφελος όλου τουκοπαδιού».

«Κι οι νικητές ζευγαρώνουν με όποιον θέλουν;»Η Ιζαμπέλε δεν απάντησε. Ο Χάρι την κοιτούσε. Η πλάτη της ήταν

λυγερή και οι σφιχτοί γλουτοί της έμοιαζαν να κάνουν μασάζ στηνπλάτη του αλόγου, καθώς πήγαιναν πέρα δώθε με τις απαλέςκινήσεις των γοφών της. Έφτασαν σ’ ένα ξέφωτο. Ο ήλιος έλαμπε.Μόνο εδώ κι εκεί είχαν απομείνει μικρά συννεφάκια ομίχλης.

«Ας τ’ αφήσουμε να ξεκουραστούν λίγο» είπε η Ιζαμπέλε Σκέγιεν,κατεβαίνοντας από το άλογό της. Έδεσαν τα δύο ζώα σ’ ένα δέντροκι η Ιζαμπέλε ξάπλωσε στο γρασίδι. Έκανε νόημα στον Χάρι να τημιμηθεί. Εκείνος κάθισε δίπλα της και φόρεσε ξανά τα γυαλιά ηλίουτου.

«Ανδρικά είναι αυτά τα γυαλιά;» τον πείραξε.«Με προστατεύουν απ’ τον ήλιο» είπε ο Χάρι, βγάζοντας ένα

πακέτο τσιγάρα.«Μ’ αρέσει αυτό».«Τι σ’ αρέσει;»«Μ’ αρέσουν οι άνδρες που είναι σίγουροι για τον ανδρισμό

τους».Ο Χάρι γύρισε και την κοίταξε. Στηριζόταν στους αγκώνες της κι

είχε ανοίξει ένα κουμπί απ’ το πουκάμισό της. Ευχήθηκε τα γυαλιάτου να είναι πραγματικά σκούρα. Εκείνη χαμογέλασε.

«Λοιπόν, τι έχεις να μου πεις για τον Γκούστο;» ρώτησε ο Χάρι.«Μου αρέσουν οι γνήσιοι άνδρες» είπε εκείνη. Ακόμα μεγαλύτερο


χαμόγελο.Μια καφετιά λιβελούλα τούς προσπέρασε μουρμουρίζοντας κατά

την τελευταία της φθινοπωρινή πτήση. Στον Χάρι δεν άρεσε τοβλέμμα της. Δεν του είχε αρέσει από την πρώτη στιγμή που είχεπατήσει το πόδι του στη φάρμα. Ήταν γεμάτο με την προσδοκία τηςαπόλαυσης. Ούτε ίχνος από τη βασανιστική ανησυχία που θα έπρεπενα νιώθει κάποιος που απειλούνταν μ’ ένα σκάνδαλο ικανό νατινάξει την καριέρα του στον αέρα.

«Δεν μου αρέσουν τα ψέματα» είπε. «Ούτε οι μπλόφες».Τα μάτια της, στεφανωμένα με μπλε μάσκαρα, έλαμψαν

θριαμβευτικά.«Πήρα τηλέφωνο κάποιον γνωστό μου στην αστυνομία, βλέπεις.

Κι εκτός του ότι μου είπε διάφορα για τον θρυλικό επιθεωρητή ΧάριΧόλε, μου εξήγησε επίσης ότι δεν είχαν γίνει αναλύσεις αίματοςστην υπόθεση του Γκούστο Χάνσεν. Το δείγμα είχε προφανώςκαταστραφεί. Δεν υπάρχει αίμα της ομάδας μου κάτω από κανένανύχι, Χάρι. Μπλόφαρες».

Ο Χάρι άναψε ένα τσιγάρο. Δεν ένιωθε τ’ αυτιά του και ταμάγουλά του να γεμίζουν αίμα. Αναρωτήθηκε μήπως ήταν πια πολύγέρος για να κοκκινίσει.

«Χμ. Αν η μοναδική επαφή που είχες με τον Γκούστο ήτανκάποιες αθώες συνεντεύξεις, γιατί φοβήθηκες τόσο πολύ όταν σουείπα ότι θα στείλω το δείγμα στο εργαστήριο;»

Εκείνη κάγχασε απαλά. «Ποιος είπε ότι φοβήθηκα; Ίσως το μόνοπου ήθελα ήταν να σε φέρω μέχρι εδώ. Για να χαρείς τη φύση, καιλοιπά και λοιπά».

Επιβεβαιώνοντας ότι ήταν όντως πολύ μεγάλος πια για νακοκκινίσει, ο Χάρι ξάπλωσε στο γρασίδι και φύσηξε τον καπνό τουπρος τον ανεκδιήγητα καταγάλανο ουρανό. Έκλεισε τα μάτια τουκαι προσπάθησε να βρει διάφορους καλούς λόγους να μην πηδήξειτην Ιζαμπέλε Σκέγιεν. Υπήρχαν πολλοί.

«Τόσο κακό είναι αυτό;» συνέχισε εκείνη. «Το μόνο που λέω είναιDigitalised By Jah®

ότι είμαι μια μόνη, ενήλικη γυναίκα με φυσιολογικές ανάγκες. Δενσημαίνει ότι δεν είμαι και σοβαρή. Ποτέ δεν θα μπλεκόμουν μεκάποιον που δεν θεωρώ αντάξιό μου, όπως ο Γκούστο». Άκουσε τηφωνή της πιο κοντά του τώρα. «Ενώ με έναν ψηλό, ενήλικοάνδρα…» Ακούμπησε το ζεστό της χέρι στην κοιλιά του.

«Ξάπλωσες με τον Γκούστο κι εδώ που είμαστε τώρα;» ρώτησε οΧάρι απαλά.

«Τι;»Σηκώθηκε στους αγκώνες του κι έγνεψε προς τα παπούτσια που

φορούσε. «Η ντουλάπα σου ήταν γεμάτη ακριβά ανδρικάπαπούτσια, νούμερο 42. Τα μόνα που ήταν 45άρια ήταν αυτά εδώ τ’αθλητικά».

«Και λοιπόν; Δεν εγγυώμαι ότι δεν είχα ποτέ επισκέψεις απόκάποιον άνδρα που φορούσε νούμερο 45». Το χέρι της άρχισε ναχαϊδεύει το στομάχι του πάνω κάτω.

«Τα συγκεκριμένα αθλητικά κατασκευάζονταν εδώ και χρόνια γιατις Ένοπλες Δυνάμεις. Όταν αποφάσισαν ν’ αλλάξουν μοντέλο, ό,τιπερίσσευμα είχαν το έδωσαν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Στηναστυνομία τούς έχουμε βγάλει κι όνομα, παπούτσια τζάνκι, μιας καιτα μοιράζει ο Στρατός της Σωτηρίας στον Φάρο. Το ερώτημαφυσικά είναι γιατί ένας οποιοσδήποτε επισκέπτης θα έφευγεαφήνοντας πίσω του ένα παλιό ζευγάρι παπούτσια. Και η απάντησηείναι, επειδή πιθανόν να φόρεσε ένα καινούργιο».

Το χέρι της Ιζαμπέλε Σκέγιεν σταμάτησε να κινείται, κι έτσι ο Χάρισυνέχισε.

«Ένας συνάδελφος μου έδειξε φωτογραφίες από τη σκηνή τουεγκλήματος. Όταν ο Γκούστο δολοφονήθηκε φορούσε έναφτηνιάρικο παντελόνι, αλλά ένα ζευγάρι πανάκριβα παπούτσια.Alberto Fasciani, αν δεν κάνω λάθος. Είσαι πολύ γενναιόδωρη.Πόσα έδωσες; Πέντε χιλιάρικα;»

«Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς». Τράβηξε το χέρι της.Ο Χάρι κοίταξε συνοφρυωμένος τη στύση του. Πίεζε ήδη το


εσωτερικό του παντελονιού που είχε δανειστεί. Τέντωσε τα πόδιατου.

«Άφησα τις σόλες των παπουτσιών στο αμάξι. Ήξερες ότι οιδρώτας των ποδιών είναι καταπληκτικό δείγμα DNA; Είμαι σίγουροςότι θα βρούμε και μικρά ξύσματα δέρματος. Και πόσα καταστήματαστο Όσλο να έχουν παπούτσια μάρκας Alberto Fasciani; Ένα; Δύο;Εν πάση περιπτώσει, τι πιο απλό απ’ το να ελέγξουμε την πιστωτικήσου κάρτα».

Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν είχε καθίσει με την πλάτη στητή. Κοιτούσεμακριά, τον ορίζοντα.

«Βλέπεις όλα εκείνα τα χωράφια;» τον ρώτησε. «Δεν είναιυπέροχα; Πόσο μου αρέσει η καλλιεργημένη γη. Σιχαίνομαι ταδάση. Εκτός από αυτά που έχουν φυτευτεί. Σιχαίνομαι το χάος».

Ο Χάρι παρατήρησε το προφίλ της. Η λεπίδα της μύτης τηςέμοιαζε πραγματικά επικίνδυνη.

«Μίλησέ μου για τον Γκούστο Χάνσεν».Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της. «Για ποιον λόγο; Προφανώς,

έχεις καταλάβει από μόνος σου».«Ποιος προτιμάς να σου θέσει τις ερωτήσεις; Εγώ ή η Verdens

Gang;»Εκείνη κάγχασε. «Ο Γκούστο ήταν νέος κι όμορφος. Κάτι τέτοιοι

επιβήτορες είναι ωραίοι να τους βλέπεις, μα έχουν περίεργα γονίδια.Ο βιολογικός του πατέρας ήταν ένας εγκληματίας και η μάνα τουτοξικομανής, σύμφωνα με τον θετό του πατέρα. Δεν ήταν άλογο γιαεκτροφή· αν και στην ίππευση ήταν πολύ διασκεδαστικό…» Πήρεμια βαθιά ανάσα. «Οκέι, ερχόταν εδώ, κάναμε σεξ. Καμιά φορά τουέδινα και λίγα χρήματα. Πήγαινε και μ’ άλλους, δεν είχαμε κάτι τοιδιαίτερο».

«Ζήλευες;»«Να ζηλέψω;» Η Ιζαμπέλε κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Ποτέ δεν ζήλεψα για το σεξ. Κι εγώ πήγαινα με άλλους. Κι ύστερααπό λίγο, με κάποιον ξεχωριστό. Τότε ξέκοψα απ’ τον Γκούστο. Ή


ίσως να είχε ξεκόψει πρώτος αυτός. Δεν φαινόταν να χρειάζεται πιατο χαρτζιλίκι του. Λίγο καιρό αργότερα όμως με ξαναπήρετηλέφωνο. Άρχισε να μου γίνεται βάρος. Νομίζω ότι είχε οικονομικάπροβλήματα. Και πρόβλημα ναρκωτικών».

«Τι είδους άνθρωπος ήταν;»«Εγωιστής, αφερέγγυος, γοητευτικός. Ένας μαλάκας με

αυτοπεποίθηση».«Και τι ήθελε;»«Σου μοιάζω με ψυχολόγο, Χάρι;»«Όχι».«Όχι. Οι άνθρωποι δεν μ’ ενδιαφέρουν και τόσο πολύ».«Σοβαρά;»Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν κούνησε το κεφάλι της. Κοίταξε τον ορίζοντα.

Τα μάτια της υγράνθηκαν.«Ο Γκούστο ήταν μόνος του» είπε.«Πώς το ξέρεις αυτό;»«Ξέρω πώς είναι η μοναξιά, γι’ αυτό. Απεχθανόταν τον εαυτό

του».«Έχοντας αυτοπεποίθηση;»«Δεν είναι αντιφατικά αυτά τα δύο. Μπορεί να ξέρεις πολύ καλά

τις δυνατότητές σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βλέπεις και στονεαυτό σου έναν άνθρωπο που μπορεί ν’ αγαπηθεί».

«Και πού οφείλεται όλο αυτό;»«Σου είπα, δεν είμαι ψυχολόγος».«Σωστά».Ο Χάρι περίμενε.Η Ιζαμπέλε ξερόβηξε.«Οι γονείς του τον έδωσαν για υιοθεσία. Νομίζεις ότι κάτι τέτοιο

δεν επηρεάζει ένα αγόρι; Πίσω από την πόζα και τη μάσκα τουσκληρού, ήταν ένα αγόρι που πίστευε ότι δεν άξιζε και πολλάπολλά. Τόσα όσα άξιζαν κι εκείνοι που τον είχαν παρατήσει. Απλήλογική, μίστερ ψευτοαστυνόμε».


Ο Χάρι την κοίταξε. Κατένευσε. Παρατήρησε ότι το βλέμμα τουτην έκανε να αισθάνεται άβολα. Απέφυγε όμως να ρωτήσει αυτό πουεκείνη περίμενε: Κι εσύ; Πόσο μόνη σου είσαι και πόσο πολύαπεχθάνεσαι τον εαυτό σου κάτω από τη μάσκα που φοράς;

«Και τον Όλεγκ; Τον συνάντησες ποτέ;»«Ποιον; Το αγόρι που συνέλαβαν για τον φόνο; Ποτέ. Τον είχε

αναφέρει μια δυο φορές ο Γκούστο, λέγοντας ότι ήταν ο κολλητόςτου. Νομίζω ότι ήταν ο μοναδικός του φίλος».

«Κι η Ιρένε;»«Κι αυτήν την είχε αναφέρει. Την είχε σαν αδερφή του».«Ήταν αδερφή του».«Όχι εξ αίματος, Χάρι. Δεν είναι το ίδιο».«Ποτέ;»«Οι άνθρωποι είναι αφελείς, νομίζουν ότι μπορούν ν’ αγαπήσουν

ανιδιοτελώς. Μα η αγάπη δεν είναι τίποτε άλλο απ’ την ανάγκη ναμεταδώσεις τα γονίδια που μοιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερομε τα δικά σου. Το βλέπω στην εκτροφή των αλόγων καθημερινά,πίστεψέ με. Και, ναι, οι άνθρωποι είναι σαν τα άλογα: ζώα τηςαγέλης. Ο πατέρας θα προστατεύσει τον βιολογικό του γιο, οαδερφός τη βιολογική του αδερφή. Σε μια σύγκρουση, παίρνουμεενστικτωδώς το μέρος αυτών που μοιάζουν περισσότερο με εμάς.Φαντάσου να βρίσκεσαι σε μια ζούγκλα και ξαφνικά να πέφτειςπάνω σ’ έναν άλλο λευκό άνδρα, ντυμένο σαν κι εσένα, να παλεύειμ’ έναν ημίγυμνο μαύρο βαμμένο με τα χρώματα του πολέμου.Έχουν κι οι δυο τους μαχαίρια, παλεύουν μέχρι θανάτου. Εσύ έχειςόμως όπλο. Ποιο είναι το πρωταρχικό σου ένστικτο; Ναπυροβολήσεις τον λευκό και να σώσεις τον μαύρο; Δεν νομίζω».

«Χμ. Και τι αποδεικνύει όλο αυτό;»«Αυτό αποδεικνύει ότι η αφοσίωσή μας είναι γενετικά

προγραμματισμένη. Σαν ομόκεντροι κύκλοι που απλώνονται προςτα έξω. Το κέντρο είμαστε εμείς και τα γονίδιά μας».

«Άρα εσύ θα πυροβολούσες έναν από τους δύο για να σώσεις ταDigitalised By Jah®

γονίδιά σου».«Χωρίς δεύτερη σκέψη».«Και γιατί δεν τους πυροβολείς και τους δύο για να έχεις το

κεφάλι σου ήσυχο;»Εκείνη τον κοίταξε καλά. «Τι εννοείς;»«Πού ήσουν το βράδυ που δολοφονήθηκε ο Γκούστο;»«Τι;» Έκλεισε το ένα μάτι της λόγω του ήλιου και του χαμογέλασε

πλατιά. «Υποπτεύεσαι ότι σκότωσα τον Γκούστο, Χάρι; Κι ότιήθελα να τη φέρω στον... πώς τον είπαμε, Όλεγκ;»

«Απάντησέ μου».«Θυμάμαι πού βρισκόμουν γιατί το ξανασκέφτηκα όταν διάβασα

στις εφημερίδες για τον φόνο. Ήμουν σε μια συνάντηση με τουςεκπροσώπους του τμήματος Ναρκωτικών της Αστυνομίας. Θα έλεγαότι είναι αξιόπιστοι μάρτυρες. Θες και τα ονόματά τους;»

Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.«Τίποτα άλλο;»«Ναι. Τι ξέρεις γι’ αυτόν τον τύπο με το όνομα Ντουμπάι;»«Ντουμπάι, ε; Κάτι λίγα, όσα και οι άλλοι δηλαδή. Κυκλοφορούν

διάφορες φήμες, αλλά η αστυνομία δεν φαίνεται να κάνει καμίαπρόοδο. Κλασικά, οι επαγγελματίες του είδους πάντα τησκαπουλάρουν». Ο Χάρι προσπάθησε να εντοπίσει κάποια αλλαγήστις κόρες των ματιών της, στο χρώμα του προσώπου της. Αν ηΙζαμπέλε Σκέγιεν έλεγε ψέματα, τότε ήταν πολύ ικανή στο να τοκρύβει.

«Σε ρωτάω γιατί έχεις καθαρίσει τους δρόμους απ’ όλους τουςεμπόρους ναρκωτικών εκτός από τον Ντουμπάι και κάτι άλλεςμικρές συμμορίες».

«Όχι εγώ, Χάρι. Εγώ είμαι μια απλή γραμματέας που ακολουθείτις αποφάσεις της Επιτροπής Κοινωνικών Υπηρεσιών και τηνπολιτική του Δημαρχείου. Αυτό που λες, το καθάρισμα των δρόμων,είναι ουσιαστικά δουλειά της Αστυνομίας».

«Ίσως η Νορβηγία να είναι η χώρα του παραμυθιού, Σκέγιεν, αλλάDigitalised By Jah®

ζω τα τελευταία χρόνια στον πραγματικό κόσμο. Κι ο πραγματικόςκόσμος καθοδηγείται από δύο είδη ανθρώπων: αυτούς που θέλουνδύναμη κι αυτούς που θέλουν χρήματα. Οι πρώτοι θέλουνανδριάντες, οι δεύτεροι ευχαρίστηση. Και το νόμισμα πουχρησιμοποιούν στις μεταξύ τους συναλλαγές λέγεται διαφθορά».

«Έχω δουλειά, Χόλε. Πού το πας;»«Εκεί που οι άλλοι δίστασαν να πάνε είτε από φόβο είτε από

έλλειψη φαντασίας. Αν ζήσεις σε μια πόλη αρκετό καιρό, αρχίζειςκαι βλέπεις ό,τι συμβαίνει σαν ένα ψηφιδωτό από λεπτομέρειες πουήδη γνωρίζεις. Αλλά κάποιος νεόφερτος στην πόλη δεν βλέπει τιςλεπτομέρειες, μόνο ολόκληρη την εικόνα. Και η εικόνα δείχνει ότι ηκατάσταση στο Όσλο έχει ευνοήσει δύο ομάδες ανθρώπων: τουςεμπόρους, που ελέγχουν την αγορά για την πάρτη τους, και τουςπολιτικούς, που πιστώνονται την εκκαθάριση των δρόμων».

«Υπονοείς ότι είμαι διεφθαρμένη;»«Είσαι;»Είδε την οργή στα μάτια της. Ήταν αναμφίβολα γνήσια. Δεν ήξερε

όμως αν ήταν η οργή του δίκαιου ή του παγιδευμένου. Και ξαφνικά,εκείνη έσκασε στα γέλια. Ένα κελαηδιστό, αναπάντεχα κοριτσίστικογέλιο.

«Μ’ αρέσεις, Χάρι» είπε και σηκώθηκε όρθια. «Ξέρω καλά τουςάνδρες κι οι περισσότεροι είναι λαπάδες όταν τα βρίσκουν σκούρα.Νομίζω πως εσύ είσαι η εξαίρεση».

«Ε, τουλάχιστον τώρα ξέρεις τι κουμάσι είμαι» απάντησε εκείνος.«Η πραγματικότητα με καλεί, αγαπητέ μου».Ο Χάρι γύρισε και είδε τα χυμώδη οπίσθια της Ιζαμπέλε Σκέγιεν

να λικνίζονται καθώς πήγαινε προς τα άλογά τους.Την ακολούθησε. Έβαλε το πόδι του στον αναβολέα. Ανέβηκε

στον Μπάλντερ. Σήκωσε το βλέμμα και συνάντησε το δικό της. Έναμικρό, πονηρό χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο κέντρο τουσκληρού, όμορφου, γλυπτού προσώπου της. Του έστειλε ένα φιλί.Ρούφηξε τα χείλη της με δύναμη κι έχωσε με ορμή τις φτέρνες της


στα πλευρά της Μέδουσας. Η πλάτη της ταλαντεύτηκε απαλά καθώςτο τεράστιο ζώο όρμησε προς τα εμπρός.

Ο Μπάλντερ πετάχτηκε απροειδοποίητα, μα ο Χάρι κατάφερε νακρατηθεί στην πλάτη του.

Η Ιζαμπέλε προπορευόταν. Οι οπλές της Μέδουσας εκτόξευανλάσπες. Η φοράδα αύξησε την ταχύτητά της κι ο Χάρι είδε τηναλογοουρά να στέκεται όρθια καθώς εξαφανίστηκε πίσω από μιαστροφή. Έπιασε τα ηνία πιο κοντά στον λαιμό του αλόγου, όπως τουείχε μάθει ο παππούς του, χωρίς να τα τραβάει. Το μονοπάτι ήταντόσο στενό, που τα κλαριά των δέντρων τον χτυπούσαν. Έσκυψεπάνω στη σέλα και πίεσε τα γόνατά του πάνω στο άλογο. Ήξερε ότιδεν μπορούσε να το σταματήσει, κι έτσι επικεντρώθηκε στο νακρατήσει τα πόδια του στους αναβολείς και το κεφάλι του χαμηλά.Με την άκρη των ματιών του έβλεπε τα δέντρα να περνούν γρήγορα,σαν κόκκινες και κίτρινες ρίγες. Αυτόματα, σηκώθηκε πάνω απ’ τησέλα ρίχνοντας το βάρος του στα γόνατα και τους αναβολείς.Ένιωθε τους μυς των γοφών του να κυματίζουν. Είχε την αίσθησηότι καθόταν πάνω σε βόα. Είχαν βρει κάπως έναν ρυθμό μαζί,αναβάτης και άλογο, συνοδευόμενο από τον βροντερό καλπασμότων οπλών πάνω στο χώμα. Μια αίσθηση φόβου τον κατέκλυσε,μαζί με μια αίσθηση εμμονής. Το μονοπάτι ίσιωσε και πενήνταμέτρα μπροστά τους ο Χάρι είδε την Ιζαμπέλε με τη Μέδουσα. Γιαμια στιγμή, η εικόνα έμοιαζε να παγώνει, να σταματά, λες και άλογοκι αναβάτης αιωρούνταν στον αέρα. Κι ύστερα η Μέδουσα συνέχισετον καλπασμό της. Το επόμενο δευτερόλεπτο ο Χάρι κατάλαβε.

Ένα πολύτιμο δευτερόλεπτο.Στην Αστυνομική Ακαδημία είχε διαβάσει επιστημονικές

αναφορές που εξηγούσαν ότι, την ώρα της καταστροφής, οανθρώπινος εγκέφαλος προσπαθούσε να επεξεργαστεί τεράστιεςποσότητες πληροφοριών σε κλάσματα δευτερολέπτου. Σεορισμένους αστυνομικούς αυτό δημιουργούσε μία αίσθησηπαράλυσης. Σε άλλους, μία αίσθηση ότι ο χρόνος είχε σταματήσει,


ότι περνούσε όλη η ζωή μπροστά απ’ τα μάτια τους, κι έτσικατάφερναν να κάνουν έναν απίθανο αριθμό παρατηρήσεων καιαναλύσεων της κατάστασης. Όπως αυτή που έλεγε ότι είχαν μόλιςκαλύψει είκοσι μέτρα τρέχοντας με εβδομήντα χιλιόμετρα την ώρακι απέμεναν μόνο τριάντα μέτρα κι ενενήντα δευτερόλεπτα μέχρι τοχάσμα πάνω απ’ το οποίο είχε μόλις πηδήξει η Μέδουσα.

Κι ότι ήταν αδύνατον να δει πόσο μεγάλο ήταν.Κι ότι η Μέδουσα ήταν ένα εκπαιδευμένο, ώριμο άλογο ντρεσάζ,

με εκπαιδευμένο αναβάτη, ενώ ο Μπάλντερ ήταν ένας νεότερος,μικρότερος ίππος που κουβαλούσε πάνω στην πλάτη του έναναρχάριο ενενήντα κιλών.

Κι ότι ο Μπάλντερ ήταν ζώο της αγέλης κι η Ιζαμπέλε Σκέγιεν τοήξερε πολύ καλά αυτό.

Κι ότι ήταν πολύ αργά για να σταματήσουν.Ο Χάρι χαλάρωσε τα χέρια του στα ηνία κι έχωσε τις σόλες του

στα πλευρά του αλόγου. Ένιωσε την ταχύτητά του ν’ αυξάνεται. Κιύστερα, σιωπή. Ο καλπασμός είχε σταματήσει. Πετούσαν. Από κάτωτους, ο Χάρι είδε την κορυφή ενός δέντρου κι ένα ποταμάκι. Κιύστερα έπεσε προς τα εμπρός και χτύπησε το κεφάλι του στονσβέρκο του αλόγου. Έπεσαν.


Ά

23

ραγε να ’σουν κι εσύ κλέφτης, μπαμπά; Γιατί εγώ πάντα ήξεραότι θα γινόμουν εκατομμυριούχος. Το σύνθημά μου ήταν

«κλέψε μόνο όταν αξίζει τον κόπο», οπότε ήμουν πάνταυπομονετικός. Και περίμενα. Περίμενα τόσο πολύ, που όταν μουπαρουσιάστηκε πια η ευκαιρία νόμιζα ότι την άξιζα.

Το σχέδιο ήταν απλό και ευφυές. Ενόσω ο Όντιν κι οι τσοπεράδεςτου θα βρίσκονταν στη συνάντηση με τον γέρο στα ΜακΝτόναλντς, οΌλεγκ κι εγώ θα κλέβαμε μέρος της ηρωίνης τους απ’ το κρησφύγετοστο Άλναμπρου. Καταρχήν, δεν θα υπήρχε κανείς στο κλαμπ, αφού οΌντιν θα είχε πάρει μαζί του όλους τους μπρατσαράδες. Κατάδεύτερον, δεν θα μάθαινε ποτέ ότι τον είχαν κλέψει, αφού ηαστυνομία θα τον έκανε τσακωτό στα ΜακΝτόναλντς. Θα μαςευγνωμονούσε μάλιστα αργότερα από το εδώλιο τουκατηγορουμένου που είχαμε ελαφρύνει το φορτίο που βρήκαν οιμπάτσοι κατά την έφοδό τους. Το μόνο πρόβλημα ήταν η υπόλοιπημπατσαρία και ο γέρος. Αν η αστυνομία καταλάβαινε ότι κάποιοςείχε μπει κι είχε βουτήξει το πράμα πριν έρθουν αυτοί, κι αν αυτόέφτανε στ’ αυτιά του γέρου, τότε την είχαμε κάτσει. Το πρόβλημαμπορούσε να λυθεί με τον τρόπο που μου είχε μάθει ο γέρος·κάνοντας ροκέ, μια στρατηγική συμμαχία. Πήγα κατευθείαν στην


πολυκατοικία στο Μάνγκλερουντ. Αυτή τη φορά ο ΤρουλςΜπέρντσεν ήταν σπίτι.

Με κοιτούσε με δυσπιστία καθώς του εξηγούσα τι θα συνέβαινε,αλλά δεν σκιάχτηκα. Γιατί είχα δει την απληστία στα μάτια του. Κιάλλος ένας από αυτούς τους τύπους που αναζητούν εκδίκηση, πουνομίζουν ότι με τα χρήματα μπορούν ν’ αγοράσουν το φάρμακοκατά της απελπισίας, της μοναξιάς και της πίκρας. Ότι υπάρχειδικαιοσύνη κι ότι είναι καταναλωτικό αγαθό, σαν να λέμε. Τουεξήγησα ότι θα χρειαστούμε την εμπειρία του για να καλύψουμεόποια τυχόν ίχνη αφήσουμε πίσω μας και για να κάψουμε οτιδήποτεβρει η αστυνομία. Ίσως και να ρίχναμε τις υποψίες σε κάποιονάλλον, αν χρειαζόταν. Είδα τη λάμψη στα μάτια του όταν είπα ότιθα πάρουμε πέντε από τα είκοσι κιλά. Δυο για μένα, δυο γι’ αυτόν,ένα για τον Όλεγκ. Έκανε τον υπολογισμό: 1,2 επί δύο φορές, 2,4εκατομμύρια για την πάρτη του.

«Κι έχεις μιλήσει μόνο σ’ αυτόν τον Όλεγκ;» ρώτησε.«Σ’ το ορκίζομαι».«Έχετε όπλα;»«Έχουμε ένα Οντέσα. Μαζί».«Ε;»«Είναι η φτηνή βερσιόν των Στέτσκιν».«Καλά. Eίναι απίθανο να κάτσουν να ψάξουν οι επιθεωρητές αν

λείπουν τίποτα κιλά εφόσον δεν υπάρχουν σημάδια διάρρηξης.Μήπως φοβάσαι ότι θα σε πιάσει ο Όντιν;»

«Όχι» είπα. «Χέστηκα για τον Όντιν. Το αφεντικό μου φοβάμαι.Δεν ξέρω πώς, αλλά γνωρίζω ότι ξέρει πάρα πολύ καλά πόσηηρωίνη έχουν εκεί μέσα. Μέχρι και το τελευταίο γραμμάριο».

«Θέλω τα μισά» είπε. «Το άλλο μισό μοιραστείτε το με τονΜπόρις».

«Όλεγκ».«Να χαίρεσαι που η μνήμη μου δεν είναι τόσο καλή. Δουλεύει κι

απ’ την ανάποδη. Θα μου πάρει μισή μέρα να σ’ εντοπίσω και μιαDigitalised By Jah®

στιγμή να σε καταστρέψω» είπε και τόνισε το «ρ» με πάθος.Ο Όλεγκ βρήκε το κόλπο να συγκαλύψουμε τη ληστεία. Ήταν τόσο

απλό και προφανές, που δεν ξέρω γιατί δεν το σκέφτηκα πρώτοςεγώ.

«Θ’ ανταλλάξουμε ό,τι κλέψουμε με πατατάλευρο. Η αστυνομία θακαταγράψει πόσα κιλά κατάσχεσε, όχι την ποιότητα τουπεριεχομένου, σωστά;»

Όπως είπα και πριν, το σχέδιο ήταν απλούστατο και ευφυές.Το ίδιο βράδυ που ο γέρος ήταν σε πάρτι γενεθλίων με τον Όντιν

στα ΜακΝτόναλντς συζητώντας την τιμή της βιολίνης στο Ντράμενκαι το Λίλεστρομ, ο Μπέρντσεν, ο Όλεγκ κι εγώ στεκόμασταν στοσκοτάδι από την έξω μεριά του φράχτη της λέσχης μοτοσικλετιστώντου Άλναμπρου. Ο Μπέρντσεν είχε τεθεί επικεφαλής και φορούσαμενάιλον κάλτσες στο κεφάλι, μαύρα μπουφάν και γάντια. Στα σακίδιάμας κουβαλούσαμε σιδερικά, ηλεκτρικό τρυπάνι, κατσαβίδι, λοστόκι έξι κιλά πατατάλευρο σε πλαστικές σακούλες. Ο Όλεγκ κι εγώξέραμε πού ήταν όλες οι κάμερες παρακολούθησης των Λος Λόμπος,αλλά, έτσι όπως σκαρφαλώσαμε στον φράχτη και τρέξαμε προς τοναριστερό τοίχο, παραμείναμε μονίμως σε τυφλό σημείο. Ξέραμε ότιδεν είχε σημασία πόση φασαρία κάναμε, αφού από κάτω μαςπερνούσε ο αυτοκινητόδρομος Ε6. Ο Μπέρντσεν τρύπησε τον τοίχο,ενώ ο Όλεγκ φυλούσε τσίλιες κι εγώ σιγομουρμούριζα το «BeenCaught Stealing», που ήταν στο σάουντρακ του ηλεκτρονικού GrandTheft Auto του θετού αδερφού μου, του Στάιν, ο οποίος μου είχε πειότι το τραγουδούσε το συγκρότημα Jane’s Addiction. Tο θυμόμουνγιατί το όνομά τους ήταν πολύ κουλ, πολύ πιο κουλ απ’ τα τραγούδιατους. Ο Όλεγκ κι εγώ ξέραμε τον χώρο, μα η διάταξη της λέσχηςήταν πολύ απλή έτσι κι αλλιώς: είχε μία μεγάλη αίθουσα − κι αυτόήταν. Μιας και όλα τα παράθυρα είχαν ξύλινα παντζούρια, τοσχέδιο ήταν να κάνουμε μια τρύπα στον τοίχο και να σιγουρευτούμεότι δεν ήταν κανείς μέσα πριν μπούμε. Ο Μπέρντσεν επέμενε πολύ σ’αυτό, αρνιόταν να πιστέψει ότι ο Όντιν θ’ άφηνε είκοσι κιλά


ηρωίνης, αξίας είκοσι πέντε εκατομμυρίων το σύνολο, αφύλαχτα.Εμείς ξέραμε τον Όντιν λίγο καλύτερα. Αλλά τελικά τού κάναμε τοχατίρι. Προείχε η ασφάλεια.

«Έτοιμος» είπε ο Μπέρντσεν, κρατώντας το ηλεκτρικό τρυπάνιπου σιώπησε μ’ ένα τελευταίο γρύλισμα.

Έβαλα το μάτι μου στην τρύπα. Δεν έβλεπα Χριστό. Ή τα φώταήταν σβηστά ή δεν είχαμε τρυπήσει πέρα ως πέρα. Γύρισα προς τονΜπέρντσεν, που σκούπιζε το τρυπάνι. «Τι κωλομόνωση είναι αυτή;»είπε, σηκώνοντας το ένα του δάχτυλο, από το οποίο έτρεχε κάτι πουέμοιαζε με κρόκο αυγού και τρίχες.

Πήγαμε δυο μέτρα πιο δίπλα κι ανοίξαμε καινούργια τρύπα.Κοίταξα μέσα. Κι είδα τη γνώριμή μου λέσχη. Με τις γνωστές τηςδερμάτινες πολυθρόνες, το γνωστό μπαρ και την ίδια φωτογραφίατης Κάρεν ΜακΝτούγκαλ − Κουνελάκι της Χρονιάς πάνω σε μίαφτιαγμένη μοτοσικλέτα. Ποτέ δεν έμαθα τι απ’ όλα τούς καύλωνεπιο πολύ αυτούς τους τύπους: οι γκόμενες ή οι μηχανές.

«Όλα εντάξει» είπα.Η πίσω πόρτα ήταν γεμάτη λουκέτα και κλειδαριές.«Δεν είπες ότι υπήρχε μία μόνο κλειδαριά;» είπε ο Μπέρντσεν.«Έτσι ήταν. Προφανώς ο Όντιν έχει αρχίσει και γίνεται

παρανοϊκός».Το σχέδιο ήταν να τρυπήσουμε και ν’ αφαιρέσουμε την κλειδαριά

και να την ξαναβιδώσουμε στη θέση της καθώς θα φεύγαμε, ώστε ναμην υπάρχουν ίχνη διάρρηξης. Και τώρα γινόταν η δουλειά, αλλάόχι στον χρόνο που είχαμε υπολογίσει. Στρωθήκαμε κι αρχίσαμε.

Είκοσι λεπτά αργότερα, ο Όλεγκ τσέκαρε το ρολόι του και μας είπενα βιαστούμε. Δεν ξέραμε πότε ακριβώς θα την έπεφταν οι μπάτσοι,μόνο ότι θα συνέβαινε κάποια στιγμή μετά τις συλλήψεις κι ότι οισυλλήψεις θα γίνονταν αρκετά γρήγορα γιατί ο Όντιν δεν ήταν τόσομαλάκας ώστε να περιμένει έχοντας καταλάβει ότι ο γέρος δεν θαεμφανιζόταν.

Μας πήρε μισή ώρα να τρυπήσουμε όλες τις μαλακίες, τρεις φορέςDigitalised By Jah®

παραπάνω απ’ ό,τι είχαμε υπολογίσει. Βγάλαμε τα σιδερικά,τραβήξαμε τις κάλτσες πάνω απ’ τα πρόσωπά μας και μπουκάραμεμέσα, με πρώτο τον Μπέρντσεν. Δεν προλάβαμε να περάσουμε τηνπόρτα, όταν ο τύπος γονάτισε στο ένα πόδι και κράτησε το σιδερικότου μπροστά στο στήθος του και με τα δυο του χέρια, λες κι ήταν στιςΕιδικές Δυνάμεις.

Σε μια καρέκλα προς τον δυτικό τοίχο καθόταν ένας άνδρας. ΟΌντιν είχε αφήσει τον Τούτου να φυλάει τη λέσχη. Στην αγκαλιά τουυπήρχε μια κομμένη καραμπίνα. Μα ο φύλακας καθόταν με ταμάτια του κλειστά, το στόμα ορθάνοιχτο και το κεφάλιακουμπισμένο πίσω στον τοίχο. Υπήρχαν φήμες ότι ο Τούτουκεκέδιζε ακόμα κι όταν ροχάλιζε, αλλά τώρα κοιμόταν σαν μωρό.

Ο Μπέρντσεν σηκώθηκε όρθιος και πήγε στις μύτες των ποδιώντου μέχρι τον Τούτου, με το πιστόλι του μπροστά. Τονακολουθήσαμε, στις μύτες των ποδιών μας.

«Βλέπω μόνο μια τρύπα» μου ψιθύρισε ο Όλεγκ.«Τι;» απάντησα στον ίδιο τόνο.Και τότε κατάλαβα.Κοίταξα την τελευταία τρύπα που κάναμε με το τρυπάνι. Κι

υπολόγισα πού πρέπει να βρισκόταν η πρώτη.«Όχι, ρε γαμώτο» ψιθύρισα. Παρόλο που δεν υπήρχε πια κανένας

λόγος να ψιθυρίζω.Ο Μπέρντσεν είχε φτάσει μπροστά απ’ τον Τούτου. Τον σκούντησε.

Ο Τούτου έπεσε στο πλάι και κύλησε στο πάτωμα. Έμεινε εκεί, με τοπρόσωπο στο μπετόν, κι εμείς μείναμε να χαζεύουμε τη στρογγυλήτρύπα στο πίσω μέρος του κρανίου του.

«Ναι, το τρυπάνι μπήκε για τα καλά» είπε ο Μπέρντσεν. Έβαλε τοδάχτυλό του στην τρύπα στον τοίχο.

«Γάμησέ τα» ψιθύρισα στον Όλεγκ. «Πόσες πιθανότητες πια;»Εκείνος δεν απάντησε. Είχε κολλήσει το βλέμμα του στο πτώμα λες

και δεν ήξερε αν ήθελε να ξεράσει ή να κλάψει.«Γκούστο» είπε στο τέλος «τι κάναμε;».


Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε, αλλά άρχισα να γελάω. Μου ήταν αδύνατοννα το βουλώσω. Από τη μια η σουπερμανική κίνηση του μπάτσου μετον προγναθισμό κι η απελπισία στο πρόσωπο του Όλεγκ,πατικωμένο απ’ την κάλτσα. Κι από την άλλη ο Τούτου −που, κοίτανα δεις τελικά, είχε μυαλό− με το στόμα του ορθάνοιχτο. Γελούσατόσο πολύ, που άρχισα να τσιρίζω. Μέχρι που έφαγα ένα χαστούκικι είδα αστράκια.

«Μαζέψου για να μη φας κι άλλο» είπε ο Μπέρντσεν, τρίβονταςτην παλάμη του.

«Ευχαριστώ» είπα και το εννοούσα. «Πάμε να βρούμε τη σκόνη».«Πρώτα πρέπει να βρούμε τι σκατά θα κάνουμε με τον

Τρυπιοκέφαλο εδώ χάμω» είπε.«Τίποτα» είπα. «Τώρα θα πάρουν χαμπάρι έτσι κι αλλιώς ότι

κάποιος μπήκε μέσα».«Όχι, αν μεταφέρουμε τον Τούτου στο αμάξι και ξαναβιδώσουμε

τις κλειδαριές» είπε ο Όλεγκ με μια διαπεραστική, δακρύβρεχτηφωνή. «Αν ανακαλύψουν ότι λείπει σκόνη, θα υποθέσουν ότι τησούφρωσε και την κοπάνησε».

Ο Μπέρντσεν κοίταξε τον Όλεγκ κι έγνεψε καταφατικά. «Ξύπνιοτο φιλαράκι σου, Γκούστο “Χέσεν”. Άντε, πάμε».

«Πρώτα τη σκόνη» είπα.«Πρώτα τον Τρυπιοκέφαλο» είπε ο Μπέρντσεν.«Τη σκόνη» επανέλαβα.«Τον Τρυπιοκέφαλο».«Έχω σκοπό να γίνω εκατομμυριούχος απόψε, ψηλολέλεκα».Ο Μπέρντσεν σήκωσε το χέρι του. «Τον Τρυπιοκέφαλο».«Σκάστε!» Γυρίσαμε κι οι δυο και κοιτάξαμε τον Όλεγκ.«Απλή λογική. Αν ο Τούτου δεν βρίσκεται στο πορτμπαγκάζ του

αυτοκινήτου πριν έρθει η αστυνομία, χάνουμε και τα ναρκωτικά καιτην ελευθερία μας. Αν ο Τούτου, κι όχι η σκόνη, είναι στοπορτμπαγκάζ, χάνουμε μόνο τα εκατομμύρια».

Ο Μπέρντσεν γύρισε και με κοίταξε. «Ο Μπόρις συμφωνεί μαζίDigitalised By Jah®

μου, “Χέσεν”. Δύο εναντίον ενός».«Οκέι» είπα. «Τραβάτε να μεταφέρετε το πτώμα και πάω να ψάξω

τη σκόνη».«Λάθος» είπε ο Μπέρντσεν. «Εμείς μεταφέρουμε το πτώμα κι εσύ

ξεπλένεις ό,τι κολλάει». Έδειξε τον επιτοίχιο νεροχύτη δίπλα στομπαρ.

Έριξα νερό σ’ έναν κουβά ενώ ο Όλεγκ κι ο Μπέρντσεν πήραναπό ένα πόδι κι άρχισαν να τραβάνε τον Τούτου προς την έξοδο,αφήνοντας πίσω τους μια γραμμή αίματος. Κάτω απ’ το λάγνοβλέμμα της Κάρεν ΜακΝτούγκαλ καθάρισα τον τοίχο και το πάτωμααπό αίμα και μυαλά. Μόλις είχα τελειώσει και πήγαινα να βρωεπιτέλους τη σκόνη, άκουσα έναν ήχο από τη μεριά τουαυτοκινητόδρομου. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι ο ήχοςδεν με αφορούσε. Το γεγονός ότι γινόταν όλο και πιο δυνατός μπορείκαι να ήταν προϊόν της φαντασίας μου. Σειρήνες από περιπολικά.

Κοίταξα στο μπαρ, στο γραφείο και την τουαλέτα. Ένα απλόδωμάτιο ήταν γαμώτο, ούτε έξτρα όροφος, ούτε υπόγειο, πού κρύβεικανείς είκοσι κιλά ηρωίνης; Κι ύστερα το βλέμμα μου έπεσε στηνεργαλειοθήκη. Και στο λουκέτο της. Που δεν είχα ξαναδεί.

Ο Όλεγκ μού φώναξε κάτι από την πόρτα.«Δώσ' μου τον λοστό!» φώναξα.«Πρέπει να φύγουμε! Έρχονται!»«Τον λοστό!»«Τώρα, Γκούστο!»Το ήξερα ότι ήταν εκεί μέσα. Είκοσι πέντε εκατομμύρια κορόνες

μπροστά στα μάτια μου, σ’ ένα ξύλινο κωλόκουτο. Άρχισα νακλοτσάω την κλειδαριά.

«Θα σου ρίξω, Γκούστο!»Γύρισα και τον κοίταξα. Με σημάδευε με το κωλο-Οντέσα. Όχι ότι

υπήρχε περίπτωση να με πετύχει από τόσο μακριά, πάνω από δέκαμέτρα απόσταση, αλλά η ιδέα και μόνο ότι είχε γυρίσει το όπλοκαταπάνω μου...


«Αν σε πιάσουν, θα μας πιάσουν κι εμάς!» φώναξε, πνιγμένος σταδάκρυα.

«Έλα, ρε γαμώτο!»Ξαναχτύπησα το λουκέτο. Οι σειρήνες όλο και δυνάμωναν. Το

θέμα με τις σειρήνες, πάντως, είναι ότι ακούγονται κοντύτερα απ’ό,τι είναι.

Ένας ήχος, σαν χτύπημα μαστιγίου, αντήχησε στον τοίχο από πάνωμου. Κοίταξα προς την πόρτα και πάγωσε το αίμα μου. Ήταν οΜπέρντσεν. Στεκόταν με το αστυνομικό του περίστροφο να καπνίζειστο χέρι.

«Δεν πρόκειται να αστοχήσω ξανά» είπε ήρεμα.Κλότσησα το κουτί μια τελευταία φορά. Κι ύστερα έτρεξα προς τα

έξω.Ίσα ίσα προλάβαμε να πηδήξουμε τον φράχτη και να βγάλουμε

από το κεφάλι μας τις κάλτσες, όταν μας χτύπησαν οι προβολείς τωνπεριπολικών. Προχωρήσαμε ήρεμα προς το μέρος τους.

Αυτά μας προσπέρασαν, έστριψαν στη γωνία και σταμάτησανμπροστά από τη λέσχη.

Ανεβήκαμε τον λόφο όπου είχε παρκάρει ο Μπέρντσεν. Μπήκαμεστο αυτοκίνητό του και φύγαμε. Περνώντας μπροστά από τη λέσχη,γύρισα και κοίταξα τον Όλεγκ, που καθόταν στο πίσω κάθισμα. Τοπρόσωπό του φωτίστηκε από μπλε φως. Είχε πρηστεί από το κλάμακαι τη νάιλον κάλτσα. Είχε ρέψει τελείως και κοιτούσε το σκοτάδιλες κι ήταν έτοιμος να πεθάνει.

Κανείς μας δεν είπε τίποτα μέχρι που ο Μπέρντσεν σταμάτησε τοαμάξι σε μια στάση λεωφορείου στο Σίνσεν.

«Τα σκάτωσες, “Χέσεν”» είπε.«Δεν ήξερα για τις έξτρα κλειδαριές!»«Τη λέξη “προετοιμασία” δεν την έχεις ξανακούσει;» ρώτησε ο

Μπέρντσεν. «Αναγνώριση εδάφους; Τώρα θα βρούμε την πόρταανοιχτή και τις κλειδαριές ξεβιδωμένες».

Συνειδητοποίησα ότι το πρώτο πληθυντικό αναφερόταν στουςDigitalised By Jah®

μπάτσους. Τι μουρλός τύπος.«Πήρα τις κλειδαριές και τα λουκέτα» είπε ο Όλεγκ

μυξοκλαίγοντας. «Θα μοιάζει λες κι ο Τούτου έγινε καπνός μόλιςάκουσε τις σειρήνες, δεν είχε καν ώρα να κλειδώσει. Και τασημάδια από τις βίδες μπορεί να έχουν μείνει από κάποια διάρρηξηπου έγινε οποιαδήποτε στιγμή τον τελευταίο χρόνο, σωστά;»

Ο Μπέρντσεν κοίταξε τον Όλεγκ μέσα από το καθρεφτάκι. «Άκουνα μαθαίνεις, “Χέσεν”. Ή μάλλον, μην ακούς. Το Όσλο δενχρειάζεται κι άλλους ξύπνιους κλέφτες».

«’Ντάξει» είπα. «Αλλά ούτε κι είναι έξυπνη ιδέα να παρκάρειςπάνω σε διπλή κίτρινη γραμμή μπροστά σε στάση λεωφορείου, μ’ένα πτώμα στο πορτμπαγκάζ».

«Συμφωνώ» είπε ο Μπέρντσεν. «Βγείτε λοιπόν».«Το πτώμα…»«Θα το κανονίσω εγώ».«Πού;...»«Δεν είναι δική σας δουλειά αυτή! Έξω είπα!»Βγήκαμε έξω κι είδαμε το αυτοκίνητο του Μπέρντσεν να σπινάρει

και να φεύγει.«Από εδώ και πέρα πρέπει να τον αποφεύγουμε αυτόν τον τύπο»

είπα.«Γιατί;»«Γιατί μόλις σκότωσε κάποιον, Όλεγκ. Πρέπει να εξαφανίσει όλα

τα αποδεικτικά στοιχεία. Πρώτα πρέπει να βρει να θάψει το πτώμα.Και μετά…»

«Πρέπει να εξαφανίσει τους αυτόπτες μάρτυρες».Έγνεψα καταφατικά. Ένιωθα εντελώς ντάουν. Κι ύστερα μου ήρθε

μια αισιόδοξη σκέψη. «Δεν σου φάνηκε να έχει κάποιο καλό μέροςστο μυαλό του όπου θα πάει να θάψει τον Τούτου;»

«Με τα χρήματα θα μετακόμιζα στο Μπέργκεν με την Ιρένε» είπεεκείνος.

Γύρισα και τον κοίταξα.Digitalised By Jah®

«Με δέχτηκαν στη Νομική εκεί. Η Ιρένε είναι στο Τρόντχαϊμ μετον Στάιν. Ήθελα να πάω μέχρι εκεί και να την πείσω να μεακολουθήσει».

Πήραμε το λεωφορείο για το κέντρο. Δεν άντεχα άλλο να βλέπω τοχαμένο βλέμμα του Όλεγκ, έπρεπε κάτι να κάνω.

«Έλα μαζί μου» είπα.Πήγαμε στο δωμάτιο με τα μουσικά όργανα. Ενώ του ετοίμαζα μια

δόση, τον είδα να με κοιτάζει ανυπόμονα, λες κι ήθελε να το κάνειμόνος του, λες και νόμιζε ότι ήμουν αδέξιος. Κι όταν ανέβασε τομανίκι του κατάλαβα γιατί. Ήταν κατατρυπημένος.

«Μέχρι να γυρίσει η Ιρένε μόνο» είπε.«Έχεις δικιά σου καβάτζα;» τον ρώτησα.Κούνησε το κεφάλι του. «Μου την έκλεψαν».Εκείνο το βράδυ τού έμαθα πού και πώς να φτιάχνει μια καλή

κρυψώνα.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν περίμενε πάνω από μία ώρα στο πολυώροφογκαράζ. Επιτέλους, ένα αμάξι ήρθε και πάρκαρε στην άδεια θέσηκάτω απ’ την πινακίδα Μπακ & Σίμονσεν, Δικηγορικό Γραφείο.Αποφάσισε πως αυτό ήταν το σωστό σημείο· μόνο δυο αμάξια είχανέρθει προς αυτή τη μεριά του γκαράζ όλη αυτή την ώρα και το μέροςδεν είχε ούτε κάμερες ασφαλείας. Ο Τρουλς ήλεγξε αν η πινακίδατου αυτοκινήτου ήταν ίδια με εκείνη που είχε βρει στο σύστημα τηςΤροχαίας. Στον Χανς Κρίστιαν Σίμονσεν άρεσε να χουζουρεύει,φαίνεται. Ή μπορεί και να μην κοιμόταν, μπορεί να είχε γκόμενα. Οάνδρας που βγήκε απ’ το αυτοκίνητο είχε μια ξανθιά αγορίστικηφράντζα σαν κι αυτές που είχαν οι φλώροι του δυτικού Όσλο ότανήταν παιδί.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του, έχωσε τιςχούφτες του στις τσέπες του παλτού του κι έσφιξε τη λαβή ενόςπεριστρόφου − Στέιρ, αυστριακό, ημιαυτόματο. Δεν είχε πάρει το


υπηρεσιακό του περίστροφο για να μη δώσει στον δικηγόροπεριττές ενδείξεις. Προχώρησε γρήγορα για να προλάβει ναμπλοκάρει τον Σίμονσεν μεταξύ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων.Η καλύτερη απειλή είναι γρήγορη κι επιθετική. Αν το θύμα δενπρολάβει να σκεφτεί τίποτε άλλο εκτός απ’ το πώς να σώσει τη ζωήτου, θα σου δώσει ό,τι του ζητήσεις αμέσως.

Ήταν λες και στο αίμα του έτρεχε ανθρακικό, σφυροκοπούσε στ’αυτιά, στον λαιμό και τη βουβωνική του χώρα. Έφερε στον νου τουό,τι επρόκειτο να συμβεί: το όπλο πάνω στο πρόσωπο του Σίμονσεν,τόσο κοντά, που το μόνο που θα θυμόταν μετά θα ήταν η κάννη του.Πού είναι ο Όλεγκ Φάουκε; Απάντησέ μου, γρήγορα και μεακρίβεια, ή θα πεθάνεις εδώ και τώρα. Η απάντηση. Και μετά: Ανμιλήσεις στον οποιονδήποτε γι’ αυτήν τη συζήτηση, θα έρθουμε νασε σκοτώσουμε. Κατάλαβες; Nαι. Ή βουβό γνέψιμο. Ακούσιαδιούρηση. Η σκέψη έκανε τον Τρουλς να χαμογελάσει. Άνοιξε τοβήμα του. Το σφυροκόπημα απλώθηκε στο στομάχι του.

«Σίμονσεν!»Ο δικηγόρος σήκωσε το κεφάλι του. Και το πρόσωπό του

φωτίστηκε. «Α, γεια! Γεια σου, Μπέρντσεν! Μπέρντσεν, σωστά;»Το δεξί χέρι του Τρουλς πάγωσε στην τσέπη του. Το πρόσωπό του

πρέπει να φαινόταν σοκαρισμένο, γιατί ο Σίμονσεν γέλασε δυνατά:«Θυμάμαι πολύ καλά πρόσωπα, Μπέρντσεν. Είχες ερευνήσει τηνυπόθεση της υπεξαίρεσης στο Μουσείο Χάιντερ με το αφεντικό σου,τον Μίκαελ Μπέλμαν. Ήμουν συνήγορος υπεράσπισης. Τηνκερδίσατε την υπόθεση, δυστυχώς».

Ο Σίμονσεν γέλασε πρόσχαρα. Με το πρόσχαρο, αφελές, δυτικότου γέλιο. Το γέλιο αυτών που έχουν μεγαλώσει ανάμεσα σεανθρώπους που ο ένας θέλει το καλό του άλλου, σ’ ένα μέρος όπουο πλούτος τούς το επιτρέπει. Ο Τρουλς σιχαινόταν τους Σίμονσεναυτού του κόσμου.

«Πώς μπορώ να σε βοηθήσω, Μπέρντσεν;»«Ε...» Ο Τρουλς Μπέρντσεν δεν ήξερε τι να πει. Δεν ήταν το ατού


του αυτό, να ξέρει τι πρέπει να πει τετ α τετ με... με τι; Μεανθρώπους που σκέφτονταν και μιλούσαν γρηγορότερα απ’ αυτόν;Μια χαρά τα είχε καταφέρει στο Άλναμπρου: δυο αγοράκια ήταν κιείχε το πάνω χέρι. Ο Σίμονσεν είχε κουστούμι, παιδεία, διαφορετικότρόπο ομιλίας, ανωτερότητα... σκατά!

«Ήθελα απλώς να πω ένα γεια».«Ένα γεια;» επανέλαβε ο Σίμονσεν μ’ ένα ερωτηματικό στο

πρόσωπο και στον τόνο της φωνής του.«Ναι, γεια» είπε ο Μπέρντσεν, αναγκαζόμενος να χαμογελάσει.

«Κρίμα για την υπόθεση. Θα μας πάρετε την επόμενη φορά».Κι ύστερα πήγε προς την έξοδο με βήμα γοργό. Νιώθοντας το

βλέμμα του Σίμονσεν στην πλάτη του. Όταν σκαλίζεις σκατά, τρωςσκατά. Να πά’ να γαμηθούνε όλοι τους.

Μίλα με τον δικηγόρο του. Κι αν αυτό δεν πιάσει, τότε υπάρχειένας άνθρωπος που λέγεται Κρις Ρέντι, όλοι τον φωνάζουν Αντίντας.

Ο τύπος που πουλούσε σπιντ. Ο Τρουλς ευχόταν να βρει μιαδικαιολογία να ρίξει πολύ ξύλο κατά τη σύλληψή του.

Ο Χάρι κολύμπησε προς το φως, προς την επιφάνεια. Το φωςγινόταν ολοένα και πιο δυνατό. Βγήκε στην επιφάνεια. Άνοιξε ταμάτια του. Κι είδε τον ουρανό. Ήταν ξαπλωμένος στο χώμα. Κάτιμπήκε στο οπτικό του πεδίο. Το κεφάλι ενός αλόγου. Δύο αλόγων.

Σκίασε τα μάτια του. Κάποιος καθόταν πάνω στο άλογο. Ο ήλιοςτον τύφλωνε.

Η φωνή ακούστηκε σαν από πολύ μακριά.«Εσύ δεν μου είπες ότι είχες ξαναϊππεύσει, Χάρι;»Ο Χάρι βόγκηξε και σηκώθηκε όρθιος, φέρνοντας στη μνήμη του

ό,τι είχε συμβεί. Ο Μπάλντερ είχε πηδήξει το χάσμα και είχεπροσγειωθεί στα μπροστινά του πόδια, ενώ ο Χάρι είχε εκτιναχθείμπροστά, είχε χτυπήσει στον σβέρκο του αλόγου, τα πόδια του είχανφύγει από τους αναβολείς κι είχε γλιστρήσει στο πλάι κρατώντας


ακόμη τα ηνία. Θυμόταν να έχει πάρει και τον Μπάλντερ μαζί του,αλλά μάλλον τον κλότσησε μακριά, για να μην πέσει πάνω τουμισός τόνος άλογο.

Ένιωθε σαν να είχε βγάλει τη μέση του, αλλά κατά τα άλλα δενείχε σπάσει κάτι.

«Το άλογο του παππού δεν πηδούσε πάνω από φαράγγια» είπε οΧάρι.

«Φαράγγια;» Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν έσκασε στα γέλια, ξαναδίνοντάςτου τα ηνία του Μπάλντερ. «Σιγά το φαράγγι. Πέντε μέτρα είναιμόνο. Εγώ πηδάω πιο μακριά δίχως άλογο. Δεν ήξερα ότι ήσουντόσο νευρικός τύπος, Χάρι. Τι λες, όποιος φτάσει πρώτος στο σπίτικερδίζει;»

«Αχ, Μπάλντερ» είπε ο Χάρι, χαϊδεύοντας τη μύτη του ζώουκαθώς η Ιζαμπέλε Σκέγιεν απομακρυνόταν πάνω στην καλπάζουσαΜέδουσα. «Είσαι εξοικειωμένος με τη φράση χαλαρά;»

Ο Χάρι σταμάτησε σ’ ένα βενζινάδικο στον αυτοκινητόδρομο για ναπάρει καφέ. Ξαναμπήκε στο αμάξι και κοίταξε στον καθρέφτη. ΗΙζαμπέλε τού είχε δώσει ένα χανζαπλάστ για το κόψιμο στο μέτωπότου, την ευκαιρία να τη συνοδεύσει στην πρεμιέρα του ΝτονΤζιοβάνι στην Όπερα («...μου είναι αδύνατον να βρω κάποιον να μεσυνοδεύσει όταν φοράω τακούνια, ρίχνω σε όλους ένα κεφάλι... καιφαίνεται χάλια στις φωτογραφίες στις εφημερίδες») και μια σφιχτήαγκαλιά για αντίο. Ο Χάρι έβγαλε το τηλέφωνό του και κάλεσε τοναριθμό της αναπάντητης κλήσης.

«Πού ήσουν και σε ψάχνω;» ρώτησε η Μπέτε.«Ερευνούσα διάφορα».«Δεν έχουμε και πολλά στοιχεία από το έγκλημα στο σπίτι στο

Γκαρντεμούεν. Οι άντρες μου έψαξαν εξονυχιστικά. Nada. Το μόνοπου βρήκαμε είναι ότι τα καρφιά είναι κοινά, ατσάλινα, με πολύμεγάλο αλουμινένιο κεφάλι δεκαέξι χιλιοστών, κι ότι το τούβλο


πιθανόν να προέρχεται από κάποιο κτίριο του Όσλο χτισμένο στατέλη του 19ου αιώνα».

«Α, ναι;»«Βρήκαμε ίχνη από αίμα γουρουνιού και τρίχες από άλογο στο

κονίαμα. Υπήρχε κάποτε ένας διάσημος χτίστης πουχρησιμοποιούσε τέτοια υλικά στο κονίαμά του. Μπορείς να βρειςμεγάλη ποσότητα στα παλιά κτίρια του κέντρου. Άρα το τούβλομπορεί να έχει παρθεί απ’ οπουδήποτε».

«Χμ».«Άρα, τίποτα. Ούτε κι από αυτό».«Γιατί, από ποιο άλλο;»«Από εκείνη την επίσκεψη που μου ζήτησες να ψάξω. Πρέπει να

έγινε αλλού, όχι στο Αρχηγείο, γιατί δεν υπάρχει πουθενά το όνομαΤουρ Σουλτς. Η άδεια εισόδου γράφει απλά Αστυνομία του Όσλο καιτέτοιες χρησιμοποιούν σε πολλά αστυνομικά τμήματα μέσα στηνπόλη».

«Κατάλαβα. Ευχαριστώ».Ο Χάρι έχωσε το χέρι στις τσέπες του και βρήκε αυτό που έψαχνε.

Την άδεια εισόδου του Τουρ Σουλτς. Καθώς και τη δικιά του, αυτήπου του είχαν δώσει όταν πήγε να δει τον Χάγκεν στοΑνθρωποκτονιών, την πρώτη του μέρα στο Όσλο. Τις έβαλε δίπλαδίπλα πάνω στο ταμπλό. Τις κοίταξε προσεκτικά. Έβγαλε τασυμπεράσματά του και τις ξανάχωσε στην τσέπη του. Γύρισε τοκλειδί στη μηχανή, ρούφηξε δυνατά από τη μύτη, επιβεβαίωσε ότιείχε ακόμη τη μυρωδιά αλόγου στα ρουθούνια του κι αποφάσισε ναεπισκεφθεί έναν παλιό ανταγωνιστή του στο Χέγιενχαλ.


Η

24

βροχή είχε αρχίσει να πέφτει από τις πέντε το απόγευμα, κιόταν πια ο Χάρι χτύπησε το κουδούνι της βίλας στο Χέγιενχαλ

στις έξι, ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει λες κι ήταν παραμονήΧριστουγέννων. Το σπίτι φαινόταν φρεσκοχτισμένο· υπήρχανπερισσευούμενα οικοδομικά υλικά δίπλα στο γκαράζ και κουβάδεςμε χρώματα και συσκευασίες μονωτικών υλικών κάτω απ’ τασκαλιά της εισόδου.

Ο Χάρι είδε μια φιγούρα να κινείται πίσω από το αδιαφανές γυαλίκι ένιωσε να του σηκώνονται οι τρίχες.

Η πόρτα άνοιξε με μία γρήγορη, απότομη κίνηση, την κίνηση τουάνδρα που δεν έχει να φοβάται τίποτα. Παρ’ όλα αυτά τινάχτηκεόταν είδε τον Χάρι.

«Καλησπέρα, Μπέλμαν» είπε ο Χάρι.«Χάρι Χόλε. Για δες».«Τι να δω;»Ο Μπέλμαν γέλασε. «Εκπλήσσομαι που σε βλέπω. Πώς βρήκες

πού μένω;»«Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εσύ κρυφό καμάρι. Σε

οποιαδήποτε άλλη χώρα ο αρχηγός της ΌργκΚριμ θα είχεσωματοφύλακα, το ξέρεις; Σε διακόπτω από κάτι;»


«Όχι, καθόλου» είπε ο Μπέλμαν, ξύνοντας το πιγούνι του.«Αναρωτιέμαι αν πρέπει να σε προσκαλέσω μέσα ή όχι».

«Βρέχει εδώ έξω» είπε ο Χάρι. «Κι έρχομαι ειρηνικά».«Μπα, δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει αυτή η λέξη» είπε ο Μπέλμαν,

ανοίγοντας την πόρτα. «Σκούπισε τα πόδια σου».Ο Μίκαελ Μπέλμαν οδήγησε τον Χάρι μέσα από το χολ, πέρασαν

από έναν πύργο από κούτες και μια κουζίνα όπου δεν υπήρχανακόμη ηλεκτρικά είδη, για να καταλήξουν στο καθιστικό. Δεν ήταντόσο πολυτελές όσο τα καθιστικά που είχε δει στις δυτικέςσυνοικίες του Όσλο, αλλά ήταν μεγάλο, αρκετό για μια ολόκληρηοικογένεια. Η θέα προς την κοιλάδα του Κβάρνερ, τον ΚεντρικόΣιδηροδρομικό Σταθμό και το κέντρο ήταν φανταστική. Ο Χάριεξέφρασε τον θαυμασμό του.

«Το οικόπεδο μας κόστισε σχεδόν όσο και το σπίτι» είπε οΜπέλμαν. «Με συγχωρείς για τον χαμό. Μόλις μετακομίσαμε.Έχουμε καλέσει κόσμο για πρώτη φορά την επόμενη εβδομάδα».

«Κι εμένα με ξεχάσατε;» ρώτησε ο Χάρι, βγάζοντας το βρεγμένοτου σακάκι.

Ο Μπέλμαν χαμογέλασε. «Μπορώ να σε κεράσω τώρα ένα ποτό.Τι θα έλεγες για…»

«Δεν πίνω». Ο Χάρι ανταπέδωσε το χαμόγελο.«Α, γαμώτο» είπε ο Μπέλμαν, χωρίς ίχνος μεταμέλειας, «πόσο

γρήγορα ξεχνάει κανείς. Για δες μήπως βρεις καμιά καρέκλα κι εγώθα κοιτάξω μήπως βρω καμιά καφετιέρα και δυο κούπες».

Δέκα λεπτά αργότερα κάθονταν δίπλα στα παράθυρα χαζεύονταςτη βεράντα και τη θέα. Ο Χάρι πέρασε κατευθείαν στο θέμα. ΟΜίκαελ Μπέλμαν τον άκουσε δίχως να τον διακόψει, ακόμα κι ότανη δυσπιστία στα μάτια του έγινε εμφανής. Όταν ο Χάρι τελείωσε, οΜπέλμαν συνόψισε:

«Δηλαδή νομίζεις ότι ο πιλότος, ο Τουρ Σουλτς, προσπαθούσε ναβγάλει βιολίνη από τη χώρα. Στην αρχή τον συνέλαβαν, μα τονάφησαν όταν κάποιος καύτης με αστυνομική ταυτότητα αντάλλαξε


τη βιολίνη με άμυλο πατάτας. Κι ύστερα εκτέλεσαν τον Σουλτς στοσπίτι του, αφού είχε αφεθεί ελεύθερος, πιθανόν επειδή το αφεντικότου έμαθε ότι είχε πάει στην αστυνομία και φοβόταν πως θαμαρτυρούσε ό,τι ήξερε».

«Χμ-μ».«Και ισχυρίζεσαι ότι ήρθε στο Αρχηγείο της Αστυνομίας επειδή

έχεις ως αποδεικτικό στοιχείο μια άδεια εισόδου που γράφει επάνωΑστυνομία του Όσλο;»

«Τη συνέκρινα με την άδεια που μου έδωσαν όταν πήγα να δω τονΧάγκεν. Το γράμμα Λ είναι αχνό και στις δύο, πρόκειται για τον ίδιοεκτυπωτή».

«Δεν θα σε ρωτήσω πώς βρήκες την άδεια εισόδου του Σουλτς,αλλά πώς ξέρεις ότι δεν ήρθε για μια απλή επίσκεψη; Ίσως ήθελε ναεξηγήσει την υπόθεση με το πατατάλευρο, να σιγουρευτεί ότι τονπιστεύουμε».

«Γιατί το όνομά του δεν υπάρχει στη λίστα επισκεπτών. Άρακάποιος θεώρησε σημαντικό η επίσκεψή του να παραμείνειμυστική».

Ο Μίκαελ Μπέλμαν ξεφύσηξε. «Επιβεβαιώνονται οι σκέψεις μου,Χάρι. Έπρεπε να δουλεύαμε μαζί, όχι ανταγωνιστικά. Θα σου άρεσεη Κρίπος».

«Τι εννοείς;»«Πριν πω οτιδήποτε άλλο, έχω να σου ζητήσω μία χάρη. Αλλά, σε

παρακαλώ, να μείνει μεταξύ μας».«Οκέι».«Αυτή η υπόθεση μ’ έχει φέρει ήδη σε δύσκολη θέση. Εμένα

επισκέφθηκε ο Σουλτς. Κι έχεις δίκιο, ήρθε να μου πει ακριβώς ό,τιήξερε. Μεταξύ άλλων, μου είπε και κάτι που υποψιαζόμουν εδώ καικαιρό: ότι υπήρχε κάποιος καύτης ανάμεσά μας. Κάποιος πουεργάζεται στο Αρχηγείο πιστεύω, κοντά στις υποθέσεις τηςΌργκΚριμ. Του είπα να περιμένει σπίτι του ενώ εγώ θα μιλούσαστους ανωτέρους μου. Έπρεπε να προσέχω τις κινήσεις μου ώστε να


μη με καταλάβει ο καύτης. Αλλά, όταν είναι κανείς προσεκτικός,είναι και αργός πολλές φορές. Μίλησα με τον απερχόμενο Αρχηγότης Αστυνομίας, μα άφησε το ζήτημα πάνω μου».

«Γιατί;»«Όπως είπα, είναι έτοιμος να αποσυρθεί. Δεν γουστάρει να έχει για

τελευταία του υπόθεση την ιστορία ενός διεφθαρμένουαστυνομικού».

«Άρα ήθελε να το κρατήσει μυστικό μέχρι να αποσυρθεί;»Ο Μπέλμαν κοίταξε το φλιτζάνι του. «Είναι πολύ πιθανόν να είμαι

εγώ ο νέος Αρχηγός της Αστυνομίας του Όσλο, Χάρι».«Εσύ;»«Δεν πειράζει αν ξεκινήσω με μια κωλοϋπόθεση, πειράζει; Βάζω

στοίχημα ότι έτσι θα σκέφτηκε κι αυτός. Το πρόβλημα είναι ότιάργησα να κινητοποιηθώ. Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, ενώθα μπορούσα να έχω κάνει τον Σουλτς να μου αποκαλύψει το όνοματου καύτη με τη μία. Αλλά τότε όλοι οι άλλοι θα έτρεχαν νακρυφτούν. Νόμιζα ότι αν καλωδιώναμε τον Σουλτς θα μαςοδηγούσε στους άλλους, που είχαν και προτεραιότητα. Ποιος ξέρει,ίσως και στο μεγάλο κεφάλι πίσω απ’ όλα».

«Τον Ντουμπάι».Ο Μπέλμαν κατένευσε. «Το πρόβλημά μου ήταν ποιον να

εμπιστευτώ στο Αρχηγείο και ποιον όχι. Μόλις είχα καταλήξει σ’έναν μικρό αριθμό αστυνομικών, τσεκαρισμένους εξονυχιστικά,όταν άκουσα για το ανώνυμο τηλεφώνημα…»

«Ότι ο Τουρ Σουλτς ήταν νεκρός» είπε ο Χάρι.Ο Μπέλμαν τον κοίταξε κοφτά.«Και τώρα» συνέχισε ο Χάρι «το πρόβλημά σου είναι ότι, αν

μαθευτεί ότι έκανες γκάφα, τότε μπορεί να σου κοστίσει τη θέση τουΑρχηγού».

«Ναι, κι αυτό βέβαια» είπε ο Μπέλμαν «μα πιο πολύ με απασχολείκάτι άλλο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσωτίποτα απ’ όλα όσα μου είπε ο Σουλτς. Δεν έχουμε κάνει βήμα,


δηλαδή. Αυτός ο υποτιθέμενος αστυνομικός που επισκέφθηκε τονΣουλτς στο κρατητήριο και μπορεί ν’ αντάλλαξε τα ναρκωτικά…».

«Ναι;»«Συστήθηκε ως αστυνομικός. Ο επιθεωρητής στο αεροδρόμιο

θυμάται ότι το όνομά του ήταν Τόμας κάτι. Έχουμε πέντε Τόμαςεδώ στο Αρχηγείο. Κανέναν στην ΌργκΚριμ. Του έστειλα τιςφωτογραφίες τεσσάρων εξ αυτών, μα δεν αναγνώρισε κανέναν τους.Άρα, ο καύτης μπορεί και να μην είναι καν αστυνομικός».

«Χμ, ίσως είχε ψεύτικη αστυνομική ταυτότητα. Ή πιθανόν να είναισαν κι εμένα, πρώην αστυνομικός».

«Γιατί;»Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους. «Μόνο ένας αστυνομικός μπορεί

να ξεγελάσει έναν άλλο αστυνομικό».Η εξώπορτα του σπιτιού άνοιξε.«Αγάπη μου!» φώναξε ο Μπέλμαν. «Εδώ είμαστε».Η πόρτα του καθιστικού άνοιξε κι εμφανίστηκε το γλυκό

μαυρισμένο πρόσωπο μιας γυναίκας λίγο πάνω από τα τριάντα. Ταξανθά της μαλλιά ήταν πιασμένα σε αλογοουρά και θύμιζε στονΧάρι την πρώην σύζυγο του Τάιγκερ Γουντς.

«Άφησα τα παιδιά στη μαμά. Έρχεσαι, μωράκι μου;»Ο Μπέλμαν ξερόβηξε. «Έχουμε επισκέψεις».Εκείνη έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. «Το βλέπω, αγάπη μου».Ο Μπέλμαν κοίταξε τον Χάρι μ’ ένα βλέμμα σε στιλ «τι να πει

κανείς».«Γεια» είπε η γυναίκα και κοίταξε αινιγματικά τον Χάρι. «Ο

μπαμπάς κι εγώ έχουμε κι άλλα να κουβαλήσουμε απ’ τοφορτηγάκι. Έχεις όρεξη να…»

«...μην ξαναβγάλω τη μέση μου και να γυρίσω σπίτι μου» είπε οΧάρι, τελειώνοντας τον καφέ του. Σηκώθηκε γρήγορα όρθιος.

«Και κάτι ακόμα» είπε ο Χάρι καθώς στεκόταν στην είσοδο με τονΜπέλμαν. «Θυμάσαι που σου είπα για την επίσκεψή μου στονοσοκομείο Ράντιουμ;»


«Ναι».«Δουλεύει εκεί ένας επιστήμονας, τ’ όνομά του είναι Μάρτιν

Πραν. Κάτι μου λέει το ένστικτό μου, δεν ξέρω τι, αλλά θαμπορούσες να τον τσεκάρεις για χάρη μου, σε παρακαλώ;»

«Για χάρη σου;»«Συγγνώμη, παλιές κακές συνήθειες. Για την αστυνομία. Για τη

χώρα. Για την ανθρωπότητα».«Επειδή έτσι λέει το ένστικτό σου;»«Μόνο αυτό έχω να προσφέρω, μου φαίνεται, σ’ αυτή την

υπόθεση. Αν μπορούσες να μου πεις τι βρήκες…»«Θα το σκεφτώ».«Σ’ ευχαριστώ, Μίκαελ». Ο Χάρι ένιωθε παράξενα λέγοντας το

όνομά του. Αναρωτήθηκε αν το είχε ξαναπεί ποτέ. Ο Μίκαελ άνοιξετην πόρτα στη βροχή κι ο παγωμένος αέρας γέμισε το δωμάτιο.

«Λυπάμαι πολύ για το αγόρι» είπε ο Μπέλμαν.«Ποιο απ’ όλα;»«Και τα δύο».«Χμ».«Ξέρεις κάτι; Τον είχα γνωρίσει τον Γκούστο. Μια φορά. Είχε

έρθει από εδώ».«Εδώ;»«Ναι. Εντυπωσιακά όμορφο αγόρι. Σαν αυτά...» Ο Μπέλμαν

προσπάθησε να βρει τις κατάλληλες λέξεις. Δεν τα κατάφερε.«Ήσουν ποτέ ερωτευμένος με τον Έλβις όταν ήσουν μικρός; Mancrush κι έτσι, που λένε κι οι Αμερικάνοι».

«Χμ» είπε ο Χάρι βγάζοντας τα τσιγάρα του. «Όχι».Θα ορκιζόταν ότι τα λευκά σημάδια στα μάγουλα του Μίκαελ

κοκκίνισαν λίγο.«Τέτοια φάτσα είχε. Και τέτοιο χάρισμα».«Τι δουλειά είχε εδώ;»«Ήθελε να μιλήσει σ’ έναν αστυνομικό. Είχαν έρθει διάφοροι

συνάδελφοι να βοηθήσουν με το σπίτι. Ο μισθός του αστυνομικούDigitalised By Jah®

δεν φτάνει ξέρεις, πρέπει να κάνεις σχεδόν τα πάντα μόνος σου».«Σε ποιον μίλησε;»«Σε ποιον;» Ο Μπέλμαν κοίταξε τον Χάρι, μα τα μάτια του

φάνηκαν να βλέπουν κάτι άλλο. «Δεν θυμάμαι. Κάτι τέτοια πρεζόνιαείναι πάντα έτοιμα να καρφώσουν τον οποιονδήποτε για χίλιεςκορόνες και τη δόση τους. Καληνύχτα, Χάρι».

Ο Χάρι περπατούσε στην περιοχή της Κβαντρατούρεν. Λίγο πιοπάνω, μπροστά από μια μαύρη πόρνη, σταμάτησε ένα βανάκι. Ηπόρτα άνοιξε και τρία αγόρια, ανάθεμα κι αν ήταν μεγαλύτερα απόείκοσι ετών, πήδηξαν έξω. Ο ένας έπαιρνε κάμερα, ενώ ο δεύτεροςμιλούσε στην κοπέλα. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.Πιθανόν να μην ήθελε να κάνει ομαδικό σεξ και να το ανεβάσουνστο YouTube. Είχαν ίντερνετ και στη χώρα της. Οικογένεια,συγγενείς. Που νόμιζαν ότι τα λεφτά που τους έστελνε τα έβγαζε ωςσερβιτόρα. Ή δεν νόμιζαν τίποτα, προτιμούσαν απλώς να μηνκάνουν ερωτήσεις. Καθώς ο Χάρι προχώρησε προς το μέρος τους,ένα από τα αγόρια έφτυσε στην άσφαλτο μπροστά στην κοπέλα καιείπε με μια τσιριχτή, μεθυσμένη φωνή: «Cheap nigger ass!».

O Χάρι κοίταξε τα κουρασμένα μάτια της κοπέλας. Του έκανε έναευγενικό νόημα, λες και αναγνώρισε κάτι οικείο στο βλέμμα του. Οιάλλοι δυο νεαροί είδαν τον Χάρι και μαζεύτηκαν. Μεγαλόσωμα,καλοζωισμένα αγόρια, με μάγουλα κορόμηλα, δικέφαλουςγυμναστηρίου κι έναν χρόνο κικ μπόξινγκ ή καράτε.

«Καλησπέρα σας, ευγενικοί μου κύριοι» είπε ο Χάριχαμογελώντας και συνεχίζοντας τον δρόμο του.

Τους προσπέρασε κι άκουσε την πόρτα να κλείνει και το βανάκι ναπαίρνει μπρος.

Από την πόρτα ακούστηκε η ίδια μελωδία, όπως πάντα. «Come asyou are». H πρόσκληση.

Ο Χάρι έκοψε ταχύτητα. Για μια στιγμή.Digitalised By Jah®

Κι ύστερα επιτάχυνε και προχώρησε με το βλέμμα του καρφωμένοίσια εμπρός.

Ο Χάρι ξύπνησε το επόμενο πρωί από τον ήχο του κινητού τουτηλεφώνου. Κάθισε στο κρεβάτι, ανοιγόκλεισε τα μάτια μπροστάστο παράθυρο δίχως κουρτίνες, τέντωσε το χέρι του προς το σακάκιπου κρεμόταν από την καρέκλα, ψαχούλεψε τις τσέπες του καιβρήκε το τηλέφωνο.

«Λέγετε».«Η Ράκελ είμαι». Ήταν λαχανιασμένη, ενθουσιασμένη.

«Αποφυλάκισαν τον Όλεγκ, Χάρι! Είναι ελεύθερος!»


Ο

25

Xάρι στάθηκε στη μέση του δωματίου του πλημμυρισμένοςαπ’ το φως. Εκτός απ’ το τηλέφωνο που σκέπαζε το δεξί του

αυτί, ήταν γυμνός. Στο απέναντι δωμάτιο μια γυναίκα καθόταν καιτον χάζευε μισοκοιμισμένα, με το κεφάλι στο πλάι, μασουλώνταςμια φέτα ψωμί.

«Ο Χανς Κρίστιαν το έμαθε με το που έφτασε στη δουλειά, πριναπό δεκαπέντε λεπτά» είπε η Ράκελ. «Τον αποφυλάκισαν αργά χθεςτο απόγευμα. Κάποιος άλλος ομολόγησε τον φόνο του ΓκούστοΧάνσεν. Χάρι, δεν είναι καταπληκτικό;»

Ναι, σκέφτηκε ο Χάρι. Είναι καταπληκτικό. Όπως λέμε απίστευτο.«Ποιος ομολόγησε;»«Κάποιος με το όνομα Κρις Ρέντι, γνωστός και ως Αντίντας.

Πρεζόνι. Πυροβόλησε τον Γκούστο γιατί του χρωστούσε χρήματαγια αμφεταμίνες».

«Και πού είναι ο Όλεγκ τώρα;»«Δεν ξέρουμε. Μόλις το μάθαμε κι εμείς!»«Σκέψου, Ράκελ! Πού θα μπορούσε να είναι;» Η φωνή του

ακούστηκε πιο απότομη απ’ ό,τι θα ’θελε.«Τι... τι συμβαίνει;»«Η ομολογία, Ράκελ! Η ομολογία!»


«Τι η ομολογία;»«Μα δεν καταλαβαίνεις; Είναι κατασκευασμένη, ψεύτικη!»«Όχι, όχι. Ο Χανς Κρίστιαν λέει ότι είναι λεπτομερής, αξιόπιστη

και αληθοφανής. Γι’ αυτό και άφησαν ελεύθερο τον Όλεγκ».«Ο Αντίντας λέει ότι πυροβόλησε τον Γκούστο γιατί ο Γκούστο

του χρωστούσε χρήματα. Άρα είναι ένας ψυχρός, κυνικόςδολοφόνος. Εσύ λες να ξύπνησε μια μέρα μ’ ένα βάρος στησυνείδησή του και να είπε, α, πρέπει να ομολογήσω;»

«Μα όταν είδε ότι θα καταδίκαζαν τον λάθος άνθρωπο…»«Έλεος! Ένα απελπισμένο τζάνκι έχει ένα και μοναδικό πράγμα

στο μυαλό του: τα ναρκωτικά. Δεν υπάρχει χώρος για ενοχές,πίστεψέ με. Ο Αντίντας είναι τόσο απελπισμένος, που, σεαντάλλαγμα κάποιας αποζημίωσης, δέχτηκε να ομολογήσει ένανφόνο που δεν έκανε και ν’ αποσύρει την ομολογία του αργότερα,αφού οι αστυνομικοί θα είχαν αφήσει ελεύθερο τον βασικό ύποπτο.Δεν το βλέπεις; Αν η γάτα δεν μπορεί να πιάσει το πουλί μες στοκλουβί…»

«Σταμάτα!» φώναξε η Ράκελ, κλαίγοντας.Αλλά ο Χάρι δεν μπορούσε. «...τότε το βγάζει έξω».Την άκουσε που έκλαιγε. Ήξερε ότι είχε απλώς εκφράσει ό,τι είχε

λίγο πολύ σκεφτεί και η ίδια.«Δεν μπορείς να μου πεις κάτι να με καθησυχάσεις, Χάρι;»Ο Χάρι δεν μίλησε.«Δεν θέλω να φοβάμαι πια» του ψιθύρισε.Ο Χάρι πήρε μια βαθιά ανάσα. «Τα έχουμε καταφέρει και στο

παρελθόν, θα τα ξανακαταφέρουμε και τώρα, Ράκελ».Κι έκλεισε το τηλέφωνο. Και τότε το συνειδητοποίησε. Είχε γίνει

πρώτης τάξεως ψεύτης.Η γυναίκα απ’ το απέναντι παράθυρο του έγνεψε νωχελικά με τρία

δάχτυλα.Ο Χάρι έτριψε την παλάμη του στο πρόσωπό του.Τώρα πια το ζήτημα ήταν ποιος θα έβρισκε πρώτος τον Όλεγκ: ο


ίδιος ή οι άλλοι.Σκέψου.Ο Όλεγκ είχε αποφυλακιστεί χθες το απόγευμα, κάπου στον νομό

του Έστλαντ. Ήταν ένας τοξικομανής παθιασμένος με τη βιολίνη.Το πρώτο πράγμα που θα έκανε ήταν να έρθει εδώ στο Όσλο, στηνΠλάτα. Εκτός κι αν είχε κάποια δικιά του κρυψώνα. Δεν θαμπορούσε να μπει στο σπίτι της οδού Χάουσμαν, ήταν ακόμηκλειστό από τη Σήμανση. Πού θα πήγαινε λοιπόν να κοιμηθεί, χωρίςλεφτά, χωρίς φίλους; Στην Ουρτεγκάτα; Όχι. Ήξερε ότι εκεί θα τονέβλεπαν κι οι φήμες θα έπαιρναν και θα ’διναν.

Μόνο ένα μέρος υπήρχε.Ο Χάρι κοίταξε το ρολόι του. Ήταν απαραίτητο να φτάσει εκεί

πριν πετάξει το πουλί.

Το στάδιο στο Βάλε Χόβιν ήταν εξίσου έρημο με την τελευταίαφορά που το επισκέφτηκε. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησε οΧάρι καθώς προχωρούσε προς τα αποδυτήρια ήταν ότι ένα από τατζάμια του ισογείου ήταν σπασμένο. Κοίταξε εντός. Είδε σπασμέναγυαλιά στο πάτωμα. Πήγε στην πόρτα, την ξεκλείδωσε με το κλειδίπου είχε ακόμη και μπήκε μέσα.

Ένιωσε λες και τον χτύπησε ολόκληρη εμπορική αμαξοστοιχία.Ο Χάρι προσπάθησε να πάρει ανάσα καθώς βρέθηκε φαρδύς

πλατύς στο έδαφος με κάτι βαρύ επάνω του. Κάτι βρομερό, υγρό κιαπελπισμένο. Στράφηκε προς το πλάι, προσπαθώντας να ξεφύγει.Αντιστάθηκε στο ένστικτό του που του έλεγε να κλοτσήσει. Αντ’αυτού, άρπαξε ένα χέρι, έναν καρπό, τον δίπλωσε προς τα πίσω,σηκώθηκε στα γόνατά του και χρησιμοποίησε τη λαβή για να πιέσειτο πρόσωπο του άλλου στο έδαφος.

«Άουτς! Άου! Άφησέ με!»«Όλεγκ! Εγώ είμαι! Ο Χάρι!»Χαλάρωσε τη λαβή και βοήθησε τον Όλεγκ να σταθεί στα πόδια


του. Ύστερα τον έσπρωξε ν’ ακουμπήσει πάνω στον πάγκο.Το αγόρι ήταν χάλια. Χλωμός. Ισχνός. Με εξογκωμένα μάτια. Και

μύριζε ένα παράξενο μείγμα οδοντιατρείου και περιττωμάτων. Μαήταν νηφάλιος.

«Νόμιζα…» είπε ο Όλεγκ.«Νόμιζες ότι ήταν εκείνοι, ε;»Ο Όλεγκ έκρυψε το πρόσωπό του μες στα χέρια του.«Έλα» είπε ο Χάρι. «Ας βγούμε έξω».Κάθισαν στις κερκίδες. Το χλωμό φως γυάλιζε στο ραγισμένο

μπετόν της πίστας. Ο Χάρι θυμήθηκε που καθόταν και χάζευε τονΌλεγκ να προπονείται στο πατινάζ· τον ήχο από τις λεπίδες, τοτραγούδι τους πριν ξαναμπούν με δύναμη στον πάγο, τηναντανάκλαση από τους προβολείς στη γαλαζοπράσινη κι εντέλεικατάλευκη επιφάνεια.

Κάθονταν δίπλα δίπλα, λες και δεν υπήρχε χώρος στις κερκίδες.Ο Χάρι αφουγκράστηκε για λίγο την ανάσα του Όλεγκ κι ύστερα

άρχισε:«Ποιοι είναι, Όλεγκ; Πρέπει να με εμπιστευτείς. Εφόσον σε βρήκα

εγώ, μπορούν να σε βρουν κι αυτοί».«Πώς με βρήκες;»«Επαγωγικός συλλογισμός λέγεται».«Ξέρω τι είναι αυτό. Ό,τι μένει όταν εξαιρέσεις το αδύνατον».«Πότε ήρθες εδώ;»Ο Όλεγκ ανασήκωσε τους ώμους του. «Κάποια στιγμή χθες το

βράδυ. Στις εννιάμισι;»«Γιατί δεν πήρες τηλέφωνο τη μάνα σου να της πεις ότι σε είχαν

αφήσει ελεύθερο; Το ξέρεις ότι είναι πολύ επικίνδυνο νακυκλοφορείς έξω».

«Θα ’ρχόταν να με πάρει και να με κρύψει κάπου. Μαζί μ’ αυτόντον Νιλς Κρίστιαν».

«Χανς Κρίστιαν. Το ξέρεις ότι θα σε βρουν, έτσι δεν είναι;»Ο Όλεγκ κοίταξε τις παλάμες του.


«Νόμιζα ότι ήρθες στο Όσλο για τη δόση σου» είπε ο Χάρι. «Μαείσαι καθαρός».

«Εδώ και μια βδομάδα».«Γιατί;»Ο Όλεγκ δεν απάντησε.«Για την Ιρένε; Γι’ αυτήν;»Ο Όλεγκ κοίταξε την τσιμεντένια πίστα λες κι έβλεπε τον εαυτό

του πάνω της. Λες κι άκουγε το ρυθμικό τραγούδι από τα πέδιλακαθώς έσπρωχνε το κορμί του προς τα εμπρός. Έγνεψε καταφατικά.«Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που προσπαθεί να τη βρει. Δεν έχεικανέναν άλλον».

Ο Χάρι δεν απάντησε.«Το κουτί με τα κοσμήματα που έκλεψα από τη μαμά…»«Ναι;»«Το πούλησα για τη δόση μου. Εκτός απ’ το δαχτυλίδι που της

είχες αγοράσει».«Γιατί όχι αυτό;»Ο Όλεγκ χαμογέλασε. «Κατά πρώτον, δεν αξίζει και πολλά».«Τι!» είπε ο Χάρι με μια έκφραση φρίκης στο πρόσωπό του. «Με

ξεγέλασαν λοιπόν!»Ο Όλεγκ γέλασε. «Ένα χρυσό δαχτυλίδι ελαφρώς μαυρισμένο;

Πατιναρισμένος χαλκός. Με λίγο μόλυβδο παραπάνω για έξτραβάρος».

«Και τότε γιατί δεν το άφησες στο σπίτι;»«Η μαμά δεν το φορούσε πια. Κι ήθελα να το δώσω στην Ιρένε».«Χαλκός, πατίνα, μόλυβδος και χρυσή μπογιά».Ο Όλεγκ ανασήκωσε τους ώμους του. «Έτσι ένιωθα. Θυμάμαι

πόσο χαρούμενη ήταν η μαμά όταν της το ’χες περάσει στοδάχτυλο».

«Τι άλλο θυμάσαι;»«Ότι ήταν Κυριακή. Στο Βέστκαντ-Τόργκε. Ο ήλιος είχε πάρει να

γέρνει κι εμείς τσαλαπατούσαμε τα φύλλα του φθινοπώρου. ΤηDigitalised By Jah®

μαμά κι εσένα να χαμογελάτε, να γελάτε με κάτι. Ότι ήθελα να σουπιάσω το χέρι, μα δεν ήμουν πια μικρό παιδί. Ότι αγόρασες τοδαχτυλίδι από έναν πάγκο όπου γινόταν εκποίηση ενός παλιούνοικοκυριού».

«Τα θυμάσαι όλα αυτά;»«Ναι. Και σκέφτηκα ότι αν καταφέρω να κάνω την Ιρένε έστω και

λίγο σαν τη μαμά, έστω και λίγο ευτυχισμένη…»«Τα κατάφερες;»Ο Όλεγκ κοίταξε τον Χάρι. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του. «Δεν

θυμάμαι. Πρέπει να ήμασταν φευγάτοι όταν της το έδωσα».Ο Χάρι ξεροκατάπιε.«Αυτός την έχει» είπε ο Όλεγκ.«Ποιος;»«Ο Ντουμπάι. Αυτός έχει την Ιρένε. Την κρατάει όμηρο για να μην

ανοίξω το στόμα μου».Ο Χάρι κοίταξε με έκπληξη τον Όλεγκ, που κατέβασε το κεφάλι

του.«Γι’ αυτό δεν έλεγα τίποτα».«Είσαι σίγουρος γι’ αυτό; Σε απείλησαν ότι θα της κάνουν τίποτα

αν μιλήσεις;»«Δεν χρειάζεται. Το ξέρουν ότι δεν είμαι βλάκας. Συν τοις άλλοις,

πρέπει να κλείσουν και το δικό της στόμα. Την έχουν, σου λέω».Ο Χάρι άλλαξε θέση. Θυμήθηκε ότι κάθονταν έτσι πριν από κάθε

μεγάλο αγώνα. Με τα κεφάλια τους σκυφτά, σιωπηλοί, σ’ ένα είδοςκοινής αυτοσυγκέντρωσης. Ο Όλεγκ δεν ήθελε συμβουλές. Κι οΧάρι δεν είχε να του δώσει. Απλώς τους άρεσε να κάθονται έτσι.

Ο Χάρι καθάρισε τον λαιμό του. Αυτό εδώ δεν ήταν αγώνας.«Αν θες να έχουμε πιθανότητες να σώσουμε την Ιρένε, πρέπει να

με βοηθήσεις να βρω τον Ντουμπάι» είπε ο Χάρι.Ο Όλεγκ τον κοίταξε. Έχωσε τις παλάμες κάτω απ’ τους γοφούς

του και κούνησε νευρικά τα πόδια του. Όπως έκανε παλιά. Ύστερακατένευσε.


«Άρχισε απ’ τη δολοφονία» είπε ο Χάρι. «Πες μου ό,τι χρειάζεταινα ξέρω».

Ο Όλεγκ έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του. Κι ύστερα ταξανάνοιξε.

«Ήμουν μαστουρωμένος. Είχα χτυπήσει βιολίνη δίπλα στο ποτάμι,πίσω απ’ το σπίτι μας στη Χάουσμαν. Αν πήγαινα με τη δόση μουστο σπίτι και τύχαινε οι άλλοι να είναι απελπισμένοι, θα μου τηνέπεφταν. Καταλαβαίνεις;»

Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά.«Το πρώτο πράγμα που είδα ανεβαίνοντας τις σκάλες ήταν η

πόρτα απ’ το γραφείο που βρίσκεται απέναντι απ’ το διαμέρισμάμας. Την είχαν παραβιάσει. Ξανά. Δεν έδωσα σημασία. Μπήκα στοσαλόνι και βρήκα τον Γκούστο. Κι έναν άνδρα με μπαλακλάβα.Σημάδευε τον Γκούστο με πιστόλι. Δεν ήξερα αν μιλούσαν γιαντόπα ή τίποτε άλλο, κατάλαβα όμως ότι δεν επρόκειτο για ληστεία.Θα τον σκότωνε τον Γκούστο. Οπότε αντέδρασα ακαριαία. Πήδηξαπάνω στο χέρι που κρατούσε το πιστόλι. Αλλά ήταν πολύ αργά, είχεπρολάβει να πυροβολήσει μια φορά. Έπεσα στο πάτωμα, δίπλα στονΓκούστο, κι όταν γύρισα ξανά το κεφάλι μου είδα μια κάννη να μεσημαδεύει. Ο άνδρας δεν μίλησε. Ήμουν σίγουρος ότι θα πεθάνω».Ο Όλεγκ σταμάτησε και πήρα μια βαθιά ανάσα. «Μα ήταν λες καιδεν μπορούσε ν’ αποφασίσει. Κι ύστερα έφερε το δάχτυλο στονλαιμό του και το έσυρε από τη μία άκρη στην άλλη».

Ο Χάρι κατένευσε. Ή το βουλώνεις ή σε καθαρίζω.«Επανέλαβε την κίνηση και του έγνεψα ότι κατάλαβα. Κι έφυγε. Ο

Γκούστο αιμορραγούσε τρελά κι ήξερα ότι χρειαζόταν αμέσωςβοήθεια. Μα δεν τολμούσα να κουνήσω· ήμουν σίγουρος ότι οάνδρας με το πιστόλι παραμόνευε έξω από την πόρτα, γιατί δεν είχαακούσει τα βήματά του στις σκάλες. Κι αν με έβλεπε, μπορεί και ν’άλλαζε γνώμη και να με πυροβολούσε».

Τα πόδια του Όλεγκ πήγαιναν πάνω κάτω.«Προσπάθησα να μετρήσω τους χτύπους της καρδιάς του,


προσπάθησα να του μιλήσω, του είπα ότι θα φέρω βοήθεια. Αλλάδεν απάντησε. Κι ύστερα δεν μπορούσα πια να νιώσω τον σφυγμότου. Κι ούτε μπορούσα να μείνω άλλο εκεί. Την κοπάνησα». ΟΌλεγκ τέντωσε την πλάτη του λες κι είχε πιαστεί, έπλεξε τα δάχτυλάτου και τα έβαλε πίσω απ’ το κεφάλι του. Η φωνή του είχε γίνειτραχιά. «Ήμουν μαστουρωμένος, δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά.Ξανακατέβηκα προς το ποτάμι. Σκέφτηκα να πέσω να κολυμπήσω.Αν ήμουν τυχερός, ίσως και να πνιγόμουν. Τότε άκουσα τιςσειρήνες. Κι αμέσως φάνηκαν οι μπάτσοι... Και το μόνο πουμπορούσα να σκεφτώ ήταν το δάχτυλο στον λαιμό. Κι ότι έπρεπε νατο βουλώσω. Γιατί τους ξέρω αυτούς τους ανθρώπους, τους έχωακούσει να λένε γι’ αυτά που κάνουν».

«Και τι κάνουν;»«Πάνε και σε χτυπάνε εκεί που σε πονάει περισσότερο. Στην αρχή

φοβήθηκα για τη μαμά».«Μα ήταν ευκολότερο να πάρουν την Ιρένε» είπε ο Χάρι. «Κανείς

δεν θ’ αντιδρούσε αν ένα κορίτσι του δρόμου εξαφανιζόταν γιαλίγο, ε;»

Ο Όλεγκ κοίταξε τον Χάρι. Ξεροκατάπιε. «Δηλαδή, με πιστεύεις;»Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Είναι εύκολο να μου τη

φέρεις, Όλεγκ. Εσύ, ειδικά. Υποθέτω ότι έτσι γίνεται όταν είσαι...ξέρεις... όταν...»

Τα μάτια του Όλεγκ δάκρυσαν. «Μα... μα είναι τόσο απίστευτη ηιστορία μου. Όλα τα αποδεικτικά στοιχεία…»

«Βλέπω πώς ταιριάζουν τα κομμάτια στο παζλ» είπε ο Χάρι. «Τομπαρούτι έμεινε στο χέρι σου όταν έπεσες πάνω στο πιστόλι. Τοαίμα του Γκούστο όταν μέτρησες τον σφυγμό του. Τότε άφησες καιτα αποτυπώματά σου πάνω του. Ο λόγος για τον οποίο κανείς δενείδε κάποιον άλλον να φεύγει απ’ την πολυκατοικία ήταν γιατί οδολοφόνος χώθηκε στο παραβιασμένο γραφείο, βγήκε από τοπαράθυρο και κατέβηκε την εξωτερική σκάλα απ’ τη μεριά τουποταμού. Γι’ αυτό δεν άκουσες βήματα στις σκάλες».


Ο Όλεγκ είχε εστιάσει κάπου στο κέντρο του στέρνου του Χάρι.«Ποιος τον σκότωσε όμως τον Γκούστο; Γιατί;»

«Αυτό δεν το ξέρω. Αλλά νομίζω ότι τον σκότωσε κάποιος πουξέρεις».

«Κάποιος που ξέρω;»«Ναι. Γι’ αυτό χρησιμοποίησε χειρονομίες αντί να μιλήσει. Για να

μην καταλάβεις τη φωνή του. Κι η μπαλακλάβα σημαίνει ότιφοβόταν μήπως κάποιος από τον κόσμο των ναρκωτικών τοναναγνωρίσει. Μπορεί να ήταν κάποιος που γνωρίζατε οιπερισσότεροι από εσάς που μένατε εκεί μέσα».

«Γιατί δεν με σκότωσε κι εμένα;»«Δεν έχω ιδέα».«Δεν καταλαβαίνω. Προσπάθησαν να με σκοτώσουν αργότερα,

στη φυλακή. Παρόλο που δεν είχα βγάλει τσιμουδιά».«Ίσως ο δολοφόνος να μην είχε λάβει σαφείς πληροφορίες του τι

να κάνει με τους τυχόν μάρτυρες. Δίστασε. Από τη μία μπορεί καινα τον αναγνώριζες από την κοψιά του, απ’ τη γλώσσα τουσώματος, απ’ τον τρόπο που περπατούσε, αν είχε τύχει να τον δειςπολλές φορές στο παρελθόν. Κι από την άλλη, ήσουν τόσομαστουρωμένος, που δεν καταλάβαινες και πολλά, έτσι δεν είναι;»

«Δηλαδή η ντόπα σώζει ζωές;» είπε ο Όλεγκ μ’ ένα ανιχνευτικόχαμόγελο.

«Ναι. Αν και το αφεντικό του μπορεί και να μη συμφώνησε με τηναπόφασή του όταν του είπε τα καθέκαστα. Μα ήταν αργά πια. Για νασιγουρευτούν λοιπόν ότι δεν θα μιλούσες, βούτηξαν την Ιρένε».

«Ήξεραν ότι θα κρατούσα το στόμα μου κλειστό εφόσον είχαν τηνΙρένε, οπότε γιατί να με σκοτώσουν;»

«Γιατί εμφανίστηκα εγώ» είπε ο Χάρι.«Εσύ;»«Ναι. Ήξεραν ότι είχα έρθει στο Όσλο απ’ την πρώτη στιγμή που

πάτησα το πόδι μου εδώ. Ήξεραν ότι ήμουν ο μόνος που θαμπορούσε να σε κάνει να μιλήσεις. Δεν τους έφτανε πια η Ιρένε.


Οπότε ο Ντουμπάι έδωσε οδηγίες να σε κάνουν να το βουλώσειςστη φυλακή».

Ο Όλεγκ έγνεψε καταφατικά, αργά αργά.«Μίλησέ μου για τον Ντουμπάι» είπε ο Χάρι.«Δεν τον έχω γνωρίσει. Αλλά νομίζω ότι πήγα στο σπίτι του μια

φορά».«Και πού είναι το σπίτι του;»«Δεν ξέρω. Μας μάζεψαν οι λοχαγοί του, μαζί με τον Γκούστο,

και μας πήγαν στο σπίτι, αλλά μου είχαν δέσει τα μάτια».«Και πού ξέρεις ότι ήταν το σπίτι του Ντουμπάι;»«Έτσι μου είπε ο Γκούστο. Μύριζε κατοικημένο. Ακουγόταν σαν

σπίτι με έπιπλα, χαλιά, κουρτίνες, δεν ξέρω αν…»«Σε καταλαβαίνω. Συνέχισε».«Μας κατέβασαν στο υπόγειο κι εκεί μου έλυσαν τα μάτια.

Υπήρχε ένα πτώμα στο πάτωμα. Μου είπαν ότι αυτό πάθαιναν όσοιτολμούσαν να τους κοροϊδέψουν. Κοίτα το καλά καλά, είπαν. Τότεαναγκαστήκαμε να τους πούμε τι συνέβη στο Άλναμπρου. Γιατί ηαστυνομία δεν βρήκε κλειδωμένη την πόρτα. Και γιατίεξαφανίστηκε ο Τούτου».

«Στο Άλναμπρου;»«Θα σου πω και γι’ αυτό».«Οκέι. Το πτώμα. Πώς είχε πεθάνει;»«Τι εννοείς;»«Είχε τίποτα σημάδια στο πρόσωπό του; Είχε φάει σφαίρα;»«Δεν ήξερα από τι είχε πεθάνει μέχρι που ο Πέτερ πάτησε με το

πόδι στο στομάχι του. Απ’ το στόμα του βγήκε νερό».Ο Χάρι έγλειψε τα χείλια του. «Ξέρεις ποιος ήταν ο νεκρός;»«Ναι. Ένας μυστικός μπάτσος που σύχναζε στα μέρη μας. Τον

λέγαμε Τραγιάσκα γιατί φορούσε συνέχεια μία».«Χμ».«Χάρι;»«Ναι;»


Τα πόδια του Όλεγκ έπαιζαν ντραμς πάνω στο μπετόν. «Δεν ξέρωκαι πολλά για τον Ντουμπάι. Ούτε ο Γκούστο μίλαγε γι’ αυτόν.Αλλά ξέρω ότι, αν προσπαθήσεις να τον πιάσεις, θα πεθάνεις».


ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ————


Η

26

μαμά-αρουραίος πηγαινοερχόταν πάνω στο πάτωμαανυπόμονα. Η ανθρώπινη καρδιά χτυπούσε ακόμη, μα ολοένα

και πιο αδύναμα. Σταμάτησε ξανά δίπλα στο παπούτσι. Δάγκωσε τοδέρμα. Απαλό μα παχύ ανθεκτικό δέρμα. Ξαναπέρασε πάνω απ’ τοπεσμένο σώμα. Τα ρούχα μύριζαν περισσότερο απ’ τα παπούτσια,μύριζαν ιδρώτα, φαγητό και αίμα. Ο άνδρας −ναι, μπορούσε ναμυρίσει ότι ήταν αρσενικό− βρισκόταν ξαπλωμένος στο ίδιοακριβώς μέρος. Δεν είχε μετακινηθεί καθόλου, εξακολουθούσε ναεμποδίζει την είσοδο της φωλιάς της. Έξυσε το δέρμα τουστομαχιού του άνδρα. Ήξερε ότι ήταν ο συντομότερος δρόμος.Αχνό καρδιοχτύπι. Όπου να ’ναι θα ξεκινούσε.

Δεν είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε, μπαμπά. Είναι ότιπρέπει να πεθάνουμε για να δώσουμε τέλος σε όλα αυτά τα σκατά.Δεν νομίζεις ότι θα ’πρεπε να υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος;Μια ανώδυνη έξοδος προς το φως αντί γι’ αυτό το παγωμένοσκοτάδι που μοιάζει να σε τυλίγει από παντού; Κάποιος έπρεπε ναείχε βάλει όπιο μέσα στις σφαίρες Μακάροφ, να κάνει αυτό που


έκανα εγώ για τον Ρούφους, τον ψωριάρη σκυλάκο, να μου δώσειένα εισιτήριο δίχως γυρισμό για την Ευφορία, άντε και καλό ταξίδι,γαμώτο! Αλλά τα καλά αυτού του σκατόκοσμου είναι είτεσυνταγογραφούμενα είτε εξαντλημένα ή τόσο ακριβά, που πρέπει ναπουλήσεις την ψυχή σου στον διάβολο για να τ’ αποκτήσεις. Η ζωήείναι ένα πανάκριβο εστιατόριο. Κι ο θάνατος, ο λογαριασμός γιατο φαγητό που δεν είχες καν την ευκαιρία να φας. Γιατί να μην παςνα παραγγείλεις το πιο ακριβό πιάτο στο μενού λοιπόν; Έτσι κιαλλιώς σ’ την έχουν στημένη. Μήπως και προλάβεις τουλάχιστον ναφας και καμιά μπουκιά.

Εντάξει, μπαμπά, θα σταματήσω να γκρινιάζω, οπότε μη φεύγεις,δεν έχεις ακούσει ακόμη τα υπόλοιπα. Κι έχουν ενδιαφέρον. Πούείχαμε μείνει; Α ναι, λίγες μέρες μετά τη ληστεία στο Άλναμπρου, οΠέτερ με τον Αντρέι ήρθαν να πάρουν τον Όλεγκ κι εμένα. Έδεσαντα μάτια του Όλεγκ και μας πήγαν στο σπίτι του γέρου και μαςκατέβασαν στο υπόγειο. Κάποια στιγμή μου ’κοψε ότι δεν ήμαστε σ’αυτό καθαυτό το υπόγειο αλλά σε κάποιον υπόγειο διάδρομο.Κάποια έξοδο κινδύνου, πιθανόν. Που είχε αποδειχθεί μοιραία γιατον Τραγιάσκα. Ο τύπος έμοιαζε με πνιγμένο αρουραίο. Ήταν έναςπνιγμένος αρουραίος εδώ που τα λέμε.

Ύστερα πήγαν τον Όλεγκ πίσω στο αμάξι, ενώ εμένα με φώναξε ογέρος να μου μιλήσει. Κάθισε σε μια καρέκλα ακριβώς απέναντίμου, δίχως τραπέζι στη μέση.

«Ήσαστε εκεί οι δυο σας;» ρώτησε.Τον κοίταξα στα ίσια. «Αν με ρωτάς αν ήμαστε στο Άλναμπρου, η

απάντηση είναι όχι».Με κοίταξε εξεταστικά για λίγο, χωρίς να μιλάει.«Σαν κι εμένα είσαι» είπε ύστερα από κάποια ώρα. «Δεν μπορώ

να καταλάβω αν λες ψέματα».Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά νομίζω ότι διέκρινα ένα

αχνό χαμόγελο.«Λοιπόν, Γκούστο, κατάλαβες τι ήταν αυτό που είδες εκεί κάτω;»


«Ο μυστικός μπάτσος. Ο Τραγιάσκας».«Σωστά. Γιατί;»«Δεν ξέρω».«Μάντεψε».Σκέφτηκα ότι ο τύπος πρέπει να ήταν χάλια δάσκαλος στην

προηγούμενή του ζωή. Αλλά τέλος πάντων, απάντησα. «Κάτιέκλεψε».

Ο γέρος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Έμαθε ότι αυτό είναιτο σπίτι μου. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να βγάλει ένταλμα ερεύνης.Μετά τη σύλληψη των Λος Λόμπος και την έφοδο στο Άλναμπρου,κατάλαβε τι συνέβαινε κι ότι δεν θα κατάφερνε ποτέ να βγάλειένταλμα ερεύνης, όσο καλά κι αν ήταν τα επιχειρήματά του…» Ογέρος χαμογέλασε πλατιά. «Κι έτσι εμείς τον προειδοποιήσαμε,νομίζοντας ότι αυτό θα τον σταματούσε».

«Ναι, ε;»«Μπάτσοι σαν κι αυτόν βασίζονται στη μυστική τους ταυτότητα.

Νομίζουν ότι είναι αδύνατον να μάθουμε ποιοι πραγματικά είναι.Ποια είναι η οικογένειά τους. Μα είναι όλα γραμμένα χαρτί καικαλαμάρι στα αρχεία της Αστυνομίας, φτάνει να έχεις τους σωστούςκωδικούς. Πράγμα που έχεις αν συνεργάζεσαι, ας πούμε, με κάποιονμέσα στην ΌργκΚριμ. Και πώς λες ότι τον προειδοποιήσαμε;»

Απάντησα δίχως καν να το σκεφτώ. «Καθαρίσατε τα παιδιά του;»Το πρόσωπο του γέρου σκοτείνιασε. «Δεν είμαστε τέρατα,

Γκούστο».«Σόρι».«Εξάλλου, ο άνθρωπος δεν είχε παιδιά». Γέλασε ασθμαίνοντας.

Γκουχ γκουχ. «Αλλά είχε μια αδερφή. Ή, πιθανόν, μια θετήαδερφή».

Έγνεψα καταφατικά. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν έλεγεψέματα.

«Του είπαμε ότι θα τη βιάζαμε κι ύστερα θα τη σκοτώναμε. Αλλάτον υποτίμησα. Αντί να σκεφτεί ότι είχε συγγενείς που έπρεπε να


προστατεύσει, εκείνος πέρασε στην αντεπίθεση. Μια μοναχική,πραγματικά απελπισμένη αντεπίθεση. Κατάφερε να διαρρήξει τοσπίτι και να μπει μέσα χθες το βράδυ. Ομολογώ ότι δεν τοπεριμέναμε αυτό. Ίσως να λάτρευε την αδερφή του. Ήτανοπλισμένος. Κατέβηκα στο υπόγειο και με ακολούθησε. Κι ύστεραπέθανε». Έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. «Πώς;»

«Βγήκε νερό απ’ το στόμα. Πνίγηκε;»«Σωστά. Αλλά πού πνίγηκε;»«Μήπως τον φέρατε μέσα από καμιά λίμνη;»«Όχι. Μπήκε στο σπίτι πρώτα και μετά πνίγηκε. Λοιπόν;»«Ε, τότε δεν ξέρω…»«Σκέψου!» Η λέξη με χτύπησε σαν μαστίγιο. «Αν θες να επιζήσεις

πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι, να βγάζεις συμπεράσματα απ’ όσαβλέπεις. Έτσι είναι η ζωή».

«Καλά, καλά». Προσπάθησα να σκεφτώ. «Το υπόγειο δεν είναιυπόγειο. Είναι ένα τούνελ».

Ο γέρος δίπλωσε τα μπράτσα μπροστά στο στήθος του. «Και;»«Είναι μακρύτερο απ’ ό,τι ο κήπος. Θα μπορούσε να βγαίνει, ας

πούμε, σε κάποιο λιβάδι».«Αλλά;»«Αλλά μου έχεις πει ότι σου ανήκει κι ένα γειτονικό οικόπεδο,

οπότε μάλλον καταλήγει εκεί».Ο γέρος χαμογέλασε ευχαριστημένος. «Μάντεψε πόσο παλιό είναι

το τούνελ».«Παλιό. Οι τοίχοι ήταν πράσινοι απ’ τη μούχλα».«Φύκια. Μετά την τέταρτη αποτυχημένη προσπάθεια της

Αντίστασης να μπει μέσα στο σπίτι, ο αρχηγός της Γκεστάπο έχτισεαυτό το τούνελ. Κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό. Όταν οΡάινχαρντ επέστρεφε σπίτι το απόγευμα, έμπαινε από την πόρτακανονικά ώστε να τον δούνε όλοι. Άναβε το φως κι ύστερα πήγαινεαπό το τούνελ στο πραγματικό του σπίτι, στο διπλανό οικόπεδο. Ουπασπιστής του που όλοι νόμιζαν ότι κατοικούσε εκεί ερχόταν εδώ


κι έπαιρνε τη θέση του και πήγαινε πέρα δώθε, κοντά στα παράθυρακαι λοιπά, φορώντας την ίδια στολή με τον αρχηγό της Γκεστάπο».

«Ήταν δόλωμα».«Σωστά».«Γιατί μου τα λες όλα αυτά;»«Γιατί θέλω να μάθεις πώς πραγματικά είναι η ζωή, Γκούστο. Οι

περισσότεροι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν ιδέα, δεν ξέρουνπόσο δύσκολη κι ακριβή είναι η επιβίωση στην πραγματική ζωή.Εγώ σ’ τα λέω όλα αυτά γιατί θέλω να θυμάσαι ότι σεεμπιστεύτηκα».

Με κοίταξε λες και τα λόγια του ήταν πολύ σημαντικά.Προσποιήθηκα ότι κατάλαβα, ήθελα να πάω σπίτι, βλέπεις. Ίσωςκαι να το ’πιασε.

«Χάρηκα που σε είδα, Γκούστο. Θα σας γυρίσει πίσω ο Αντρέι».Όταν το αυτοκίνητο πέρασε μπροστά απ’ το πανεπιστήμιο, πρέπει

να είχαν κάποια συναυλία ή κάτι τέτοιο. Ακούσαμε τις ηλεκτρικέςκιθάρες ενός ροκ συγκροτήματος που έπαιζε σε κάποια σκηνή.Νεαροί και νεαρές κατευθύνονταν προς το μέρος μας κατεβαίνονταςτην Μπλινερνβάιεν. Χαρούμενα πρόσωπα γεμάτα προσδοκίες, λεςκαι τους είχαν υποσχεθεί κάτι, το μέλλον πιθανόν. Ή κάτι τέτοιο.

«Τι γίνεται, τι είναι αυτός ο θόρυβος;» ρώτησε ο Όλεγκ, που είχεακόμη τα μάτια του δεμένα.

«Αυτό» απάντησα «είναι η ψεύτικη ζωή».

«Και δεν έχεις ιδέα πώς πνίγηκε;» ρώτησε ο Χάρι.«Όχι» είπε ο Όλεγκ. Η κίνηση των ποδιών του είχε γίνει ακόμα πιο

γρήγορη· δονούνταν ολόκληρο το σώμα του.«Εντάξει. Είχες δεμένα τα μάτια, αλλά πες μου ό,τι μπορείς να

θυμηθείς για τη διαδρομή από και προς αυτό το μέρος. Όλους τουςήχους. Όταν βγήκες από το αμάξι, παραδείγματος χάριν, άκουσεςκάποιο τρένο, κάποιο τραμ;»


«Όχι. Αλλά έβρεχε όταν φτάσαμε και ουσιαστικά αυτό άκουγαμόνο».

«Δυνατή βροχή, απαλή βροχή;»«Απαλή. Δεν την ένιωσα καθώς βγαίναμε απ’ το αμάξι. Αλλά την

άκουσα».«Μάλιστα. Η απαλή βροχή δεν ακούγεται τόσο πολύ· μήπως

έπεφτε πάνω σε φύλλα;»«Πολύ πιθανόν».«Τι υπήρχε κάτω από τα πόδια σου καθώς προχωρούσες προς την

είσοδο; Άσφαλτος; Πέτρες; Γρασίδι;»«Χαλίκι νομίζω. Ναι, θυμάμαι ν’ ακούω κάτι να θρυμματίζεται.

Έτσι καταλάβαινα πού βρισκόταν ο Πέτερ. Είναι ο βαρύτερος απ’όλους μας, οπότε έκανε και περισσότερο θόρυβο».

«Μπράβο. Σκαλιά στην είσοδο;»«Ναι».«Πόσα;»Ο Όλεγκ μούγκρισε.«Καλά» είπε ο Χάρι. «Έβρεχε ακόμη μπροστά στην πόρτα;»«Ναι, φυσικά».«Θέλω να πω, το ένιωθες στα μαλλιά σου;»«Ναι».«Άρα δεν υπήρχε στέγαστρο».«Γιατί, σκέφτεσαι να ψάξεις όλα τα μέρη στο Όσλο που δεν έχουν

στέγαστρα;»«Κοίτα να δεις, οι γειτονιές του Όσλο έχουν χτιστεί σε

διαφορετικές εποχές και πολλά κτίρια έχουν κοινά στοιχεία μεταξύτους».

«Και σε ποια περίοδο ανήκουν τα ξύλινα κτίρια με χαλικόστρωτεςαυλές και σκαλοπάτια που οδηγούν σε εισόδους χωρίς στέγαστρα,ενώ εκεί κοντά δεν υπάρχουν γραμμές τρένου ή τραμ;»

«Ακούγεσαι σαν γενικός επιθεωρητής». Ο Χάρι δεν εισέπραξε τοχαμόγελο ή το γέλιο που ήλπιζε να εισπράξει. «Όταν έφευγες,


παρατήρησες τίποτα ήχους στη γύρω περιοχή;»«Όπως;»«Όπως τον ήχο που κάνουν τα φανάρια για τους πεζούς».«Όχι, τίποτα τέτοιο. Μόνο μουσική».«Ηχογραφημένη ή ζωντανή;»«Ζωντανή, νομίζω. Θυμάμαι τα κρουστά. Ακούγαμε τις ηλεκτρικές

κιθάρες, ήταν λες κι ο αέρας παράσερνε τον ήχο τους».«Ζωντανή μάλλον. Μπράβο που το θυμάσαι».«Το θυμάμαι μόνο και μόνο επειδή έπαιζαν ένα από τα τραγούδια

σου».«Τα τραγούδια μου;»«Από έναν από τους δίσκους σου. Το θυμάμαι γιατί ο Γκούστο

είπε ότι αυτή ήταν η ψεύτικη ζωή και θυμάμαι ότι αναρωτήθηκα πώςτου κατέβηκε κάτι τέτοιο. Κατέληξα ωστόσο ότι μάλλον άκουσε κιεκείνος τον στίχο που μόλις είχα ακούσει κι εγώ».

«Ποιον στίχο;»«Κάτι για ένα όνειρο. Δεν θυμάμαι, αλλά έπαιζες αυτό το τραγούδι

παλιά συνέχεια».«Έλα, Όλεγκ, είναι πολύ σημαντικό αυτό».Ο Όλεγκ κοίταξε τον Χάρι. Τα πόδια του σταμάτησαν να

χτυπιούνται. Έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να σιγομουρμουρίζει ένανσκοπό. «...It’s just a dreamy Gonzales». Ξανάνοιξε τα μάτια του· τοπρόσωπό του ήταν κόκκινο. «Κάτι τέτοιο».

Ο Χάρι μουρμούρισε τη μελωδία. Και κούνησε το κεφάλι τουπέρα δώθε.

«Συγγνώμη» είπε ο Όλεγκ «δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Κράτησεμόνο λίγα δευτερόλεπτα».

«Δεν πειράζει» είπε ο Χάρι, χαϊδεύοντας τον ώμο του αγοριού.«Πες μου λοιπόν τι έγινε στο Άλναμπρου».

Τα πόδια του Όλεγκ ξανάρχισαν τον χορό τους. Πήρε δυο βαθιέςανάσες, δυο μεγάλες μπουκιές αέρα, σαν εκείνες που είχε μάθει ναπαίρνει πριν σκύψει για την εκκίνηση των αγώνων δρόμου. Κι


ύστερα μίλησε.Όταν τελείωσε, ο Χάρι κάθισε για πολλή ώρα σιωπηλός, τρίβοντας

τον αυχένα του. «Δηλαδή, τρυπήσατε έναν άνθρωπο μέχριθανάτου;»

«Όχι εμείς. Ο αστυνομικός».«Του οποίου το όνομα δεν ξέρεις. Ή πού δούλευε».«Όχι. Ήταν κι οι δυο τους πολύ προσεκτικοί με αυτό το θέμα. Ο

Γκούστο έλεγε ότι ήταν καλύτερα να μην ξέρω».«Και δεν ξέρεις τι απέγινε το πτώμα;»«Όχι. Θα με καταγγείλεις;»«Όχι». Ο Χάρι έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα και τίναξε ένα έξω.«Μπορώ να έχω ένα;»«Σόρι, αγόρι μου. Είναι κακό για την υγεία σου».«Μα…»«Υπό έναν όρο. Αν αφήσεις τον Χανς Κρίστιαν να σε κρύψει κι

αφήσεις εμένα να ψάξω για την Ιρένε».Ο Όλεγκ γύρισε και κοίταξε τις πολυκατοικίες στον λόφο πίσω

από το στάδιο. Είχαν ακόμη λουλούδια στα μπαλκόνια τους. Ο Χάριχάζεψε το προφίλ του, το μήλο του Αδάμ που ανεβοκατέβαινε στονλεπτό του λαιμό.

«Έγινε» είπε ο μικρός.«Τέλεια». Του έδωσε τσιγάρο και άναψε και των δυο τους.«Τώρα καταλαβαίνω γιατί έφτιαξες το μεταλλικό δάχτυλο» είπε ο

Όλεγκ. «Για να μπορείς να καπνίζεις».«Γιαπ» είπε ο Χάρι κρατώντας το τσιγάρο μεταξύ βιονικού

δαχτύλου και δείκτη κι ενώ διάλεγε τον αριθμό της Ράκελ στοκινητό του. Δεν χρειαζόταν να ζητήσει το τηλέφωνο του ΧανςΚρίστιαν: ήταν εκεί μαζί της. Ο δικηγόρος είπε ότι θα πήγαινεαμέσως.

Ο Όλεγκ διπλώθηκε στα δύο λες κι είχε ξεπαγιάσει ξαφνικά. «Πούθα με κρύψει;»

«Δεν ξέρω και δεν θέλω να ξέρω».Digitalised By Jah®

«Γιατί όχι;»«Έχω ευαίσθητους όρχεις. Στο άκουσμα και μόνο των λέξεων

“μπαταρία αυτοκινήτου”, τα παίρνει όλα το ποτάμι».O Όλεγκ γέλασε. Κοφτά, αλλά γέλασε. «Δεν σε πιστεύω. Θα

προτιμούσες να πεθάνεις παρά να βγάλεις μιλιά».Ο Χάρι κοίταξε το αγόρι. Θα μπορούσε να του λέει τέτοια

χαζοαστεία όλη μέρα αν ήταν να βλέπει έστω και για λίγο τοχαμόγελό του.

«Με είχες πάντα τόσο ψηλά, Όλεγκ. Υπερβολικά ψηλά. Δεν λέω,κι εγώ ήθελα να με βλέπεις σαν να ήμουν καλύτερος απ’ ό,τιπραγματικά είμαι».

Ο Όλεγκ περιεργάστηκε τα χέρια του. «Όλα τα παιδιά βλέπουντους πατεράδες τους σαν ήρωες, έτσι δεν είναι;»

«Ίσως. Και δεν ήθελα να με βλέπεις σαν έναν προδότη, κάποιονπου σηκώθηκε κι έφυγε. Αλλά τα πράγματα έγιναν όπως έγιναν. Κιαυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι, ακόμα κι αν δεν ήμουν δίπλασου, δεν σημαίνει ότι δεν είσαι σημαντικός για μένα. Δεν μπορούμεπάντα να ’χουμε τη ζωή όπως τη θέλουμε. Είμαστε σκλάβοι…διαφόρων πραγμάτων. Της ταυτότητάς μας, ας πούμε».

Ο Όλεγκ σήκωσε το πιγούνι του. «Διαφόρων σκουπιδιών καισκατών».

«Κι αυτό».Ρούφηξαν συγχρόνως τα τσιγάρα τους. Χαζεύοντας τον καπνό ν’

ανεβαίνει ανά κύματα προς τον απέραντο ανοιχτό γαλάζιο ουρανό. ΟΧάρι ήξερε πως η νικοτίνη δεν θα ανακούφιζε τη στέρηση τουαγοριού, αλλά ήταν τουλάχιστον ένας αντιπερισπασμός. Κι αυτόακριβώς ήταν το ζητούμενο για τα λίγα επόμενα λεπτά.

«Χάρι;»«Ναι;»«Γιατί δεν γύρισες πίσω;»Ο Χάρι ρούφηξε ξανά το τσιγάρο του πριν απαντήσει. «Γιατί η

μητέρα σου πίστευε ότι δεν ήμουν αρκετά καλός ούτε για σένα ούτεDigitalised By Jah®

για εκείνη. Κι είχε δίκιο».Συνέχισε να καπνίζει χαζεύοντας τον ορίζοντα. Ήξερε ότι ο Όλεγκ

δεν ήθελε να τον κοιτάξει τώρα. Σε ποιον δεκαοκτάχρονο αρέσει νατον κοιτάζουν όταν κλαίει; Ούτε θα ήθελε να τον αγκαλιάσει ή νατον παρηγορήσει. Θα ήθελε απλώς να μείνει δίπλα του. Να μην πάειπουθενά. Να σκεφτούν μαζί τον επικείμενο αγώνα.

Όταν άκουσαν το αυτοκίνητο να πλησιάζει, κατέβηκαν από τιςκερκίδες προς το πάρκινγκ. Ο Χάρι είδε τον Χανς Κρίστιαν ναπροσπαθεί να συγκρατήσει με το χέρι του τη Ράκελ επειδή ήτανέτοιμη να πεταχτεί έξω απ’ το αμάξι.

Ο Όλεγκ γύρισε προς τον Χάρι, φούσκωσε το στήθος του,γάντζωσε τον αντίχειρά του στον δικό του και χτύπησε τον δεξή τουώμο στον δικό του. Μα ο Χάρι δεν τον άφησε να ξεφύγει τόσοεύκολα και τον τράβηξε κοντά του. Του ψιθύρισε στο αυτί: «Κοίτανα νικήσεις!».

H διεύθυνση της Ιρένε Χάνσεν ήταν στο Γκρέφσεν, στους γονείςτης. Το σπίτι ήταν μεσοτοιχία μ’ ένα άλλο, σ’ έναν κήπο γεμάτομηλιές δίχως μήλα και μια κούνια.

Ένας νεαρός γύρω στα είκοσι −υπέθεσε ο Χάρι− άνοιξε την πόρτα.Το πρόσωπό του ήταν οικείο και το αστυνομικό μυαλό του Χάριχρειάστηκε ένα δέκατο του δευτερολέπτου για να βρει δυοαπαντήσεις στη βάση δεδομένων.

«Το όνομά μου είναι Χάρι Χόλε. Μήπως είσαι κατά τύχη ο ΣτάινΧάνσεν;»

«Ναι;»Αθωότητα και καχυποψία συνδυάζονταν στο πρόσωπο ενός

νεαρού που είχε ζήσει όμορφες και δύσκολες στιγμές κιαμφιταλαντευόταν ακόμη ανάμεσα σε μια ειλικρινή κι ανοιχτήσυμπεριφορά και μια έντονη επιφυλακτικότητα απέναντι στονκόσμο.


«Σε γνώρισα από μια φωτογραφία. Είμαι φίλος του ΌλεγκΦάουκε».

Ο Χάρι κοίταξε τα μάτια του Στάιν Χάνσεν για να δει τηναντίδρασή του, αλλά δεν είδε τίποτα.

«Ίσως έμαθες ότι αποφυλακίστηκε. Κάποιος άλλος ομολόγησε ότισκότωσε τον θετό σου αδερφό».

Ο Στάιν Χάνσεν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Καμιά έκφρασηστο πρόσωπό του.

«Είμαι πρώην αστυνομικός. Προσπαθώ να βρω την αδερφή σου,την Ιρένε».

«Πώς κι έτσι;»«Θέλω να σιγουρευτώ ότι είναι καλά. Το έχω υποσχεθεί στον

Όλεγκ».«Τέλεια. Για να συνεχίσει να την ντοπάρει με ναρκωτικά;»Ο Χάρι έριξε το βάρος του στο άλλο πόδι. «Ο Όλεγκ είναι

καθαρός πια. Κι αυτό έχει μεγάλο κόστος, όπως ίσως να ξέρεις.Ξέφυγε απ’ τα ναρκωτικά για να μπορέσει να τη βρει. Την αγαπάει,Στάιν. Μα θα ήθελα να τη βρω για το καλό όλων μας, όχι μόνο γιαεκείνον. Θεωρούμαι γενικά καλός στο να βρίσκω ανθρώπους».

Ο Στάιν Χάνσεν κοίταξε τον Χάρι. Δίστασε. Κι ύστερα άνοιξε τηνπόρτα.

Ο Χάρι τον ακολούθησε στο καθιστικό. Ήταν τακτοποιημένο,όμορφα διακοσμημένο κι έμοιαζε ακατοίκητο.

«Οι γονείς σου…»«Δεν ζούνε πια εδώ. Κι εγώ περνώ από εδώ μόνο όταν δεν είμαι

στο Τρόντχαϊμ».Τα «ρο» του ήταν λαρυγγικά, ένδειξη κύρους παλιότερα, γιατί

μαρτυρούσαν πως η οικογένειά σου είχε την οικονομική δυνατότητανα προσλάβει νταντά από τη νότια Νορβηγία. Μια προφορά πουέκανε τη φωνή του ευκολομνημόνευτη, σκέφτηκε ο Χάρι, δίχως ναξέρει ακριβώς γιατί.

Πάνω στο πιάνο που φαινόταν εντελώς αχρησιμοποίητο υπήρχεDigitalised By Jah®

μια φωτογραφία, παρμένη ίσως πριν από έξι εφτά χρόνια. Η Ιρένε κιο Γκούστο ήταν νεότερες, μικρότερες εκδοχές του εαυτού τους, μερούχα και κουρέματα που τώρα θα τους προκαλούσαν φοβερήντροπή, σκέφτηκε ο Χάρι. Ο Στάιν στεκόταν στο πίσω μέρος τηςφωτογραφίας, σοβαρός. Η μητέρα είχε τα χέρια της διπλωμένα στοστήθος κι ένα περιφρονητικό, σχεδόν σαρκαστικό χαμόγελο στοπρόσωπο. Ο πατέρας χαμογελούσε μ’ έναν τρόπο που έκανε τονΧάρι να σκεφτεί ότι η φωτογράφιση ήταν μάλλον δική του ιδέα.Τουλάχιστον ήταν ο μόνος που φαινόταν χαρούμενος.

«Αυτή είναι λοιπόν η οικογένειά σας;»«Ήταν. Οι γονείς μου έχουν χωρίσει. Ο πατέρας μου μετακόμισε

στη Δανία. Την κοπάνησε, ίσως είναι το πιο σωστό. Η μητέρα μουείναι στο νοσοκομείο. Οι υπόλοιποι... προφανώς ξέρεις για τουςυπόλοιπους».

Ο Χάρι κατένευσε. Ο ένας νεκρός. Η άλλη εξαφανισμένη. Πολύδύσκολο για μια οικογένεια.

Χωρίς να ρωτήσει, ο Χάρι κάθισε σε μια βαθιά πολυθρόνα. «Τιξέρεις να μου πεις που μπορεί να με βοηθήσει να βρω την Ιρένε;»

«Δεν έχω ιδέα».Ο Χάρι χαμογέλασε. «Προσπάθησε».«Η Ιρένε μετακόμισε μαζί μου στο Τρόντχαϊμ ύστερα από μια

εμπειρία για την οποία δεν ήθελε να μου μιλήσει. Aλλά είμαισίγουρος ότι είχε σχέση με τον Γκούστο. Τον Γκούστο τον λάτρευε,θα έκανε τα πάντα για χάρη του. Νόμιζε ότι τη νοιαζόταν κι αυτός,γιατί, πού και πού, της χάιδευε το μάγουλο. Μερικούς μήνεςαργότερα όμως, έλαβε ένα τηλεφώνημα κι είπε ότι έπρεπε ναεπιστρέψει στο Όσλο. Αρνήθηκε να μου εξηγήσει γιατί. Πριν απότέσσερις μήνες όλα αυτά. Έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ότανείχαν περάσει δυο εβδομάδες και δεν είχα νέα της, πήγα στηνΑστυνομία και ανέφερα την εξαφάνισή της. Το σημείωσαν, έκανανέναν μικρό έλεγχο κι ύστερα τίποτα. Κανείς δεν νοιάζεται για έναπρεζόνι δίχως σπίτι».


«Έχεις καμιά θεωρία;» ρώτησε ο Χάρι.«Όχι. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έφυγε με τη θέλησή της.

Δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που σηκώνεται και φεύγει σαν...σαν κάτι άλλους».

Ο Χάρι δεν είχε ιδέα ποιον εννοούσε, αλλά ένιωσε τη σουβλιάμέσα του.

Ο Στάιν Χάνσεν έξυσε ένα κακάδι στο χέρι του. «Τι σκατά τήςβρίσκετε όλοι εσείς; Σας θυμίζει την κόρη σας; Τις κόρες σαςνομίζετε ότι θα πάρετε;»

Ο Χάρι τον κοίταξε έκπληκτος. «Εμείς; Τι εννοείς;»«Όλοι εσείς οι γέροι που σας τρέχουν τα σάλια όταν τη βλέπετε.

Μόνο και μόνο επειδή μοιάζει με δεκατετράχρονη Λολίτα».Ο Χάρι θυμήθηκε τη φωτογραφία στην πόρτα του λόκερ. Ο Στάιν

Χάνσεν είχε δίκιο. Και ξαφνικά, μια σκέψη κόλλησε στο μυαλό τουΧάρι. Λες να είχε άδικο, λες η Ιρένε να ήταν θύμα κάποιουεγκλήματος που δεν είχε σχέση με αυτή την υπόθεση;

«Σπουδάζεις στο Τρόντχαϊμ, σωστά; Στο Πολυτεχνείο;»«Ναι».«Τι σπουδάζεις;»«Πληροφορική».«Χμ. Κι ο Όλεγκ ήθελε να σπουδάσει. Τον ξέρεις;»Ο Στάιν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.«Δεν του ’χεις μιλήσει ποτέ;»«Πρέπει να έχουμε συναντηθεί μια δυο φορές. Για πολύ λίγο

όμως».Ο Χάρι παρατήρησε τον πήχη του χεριού του Στάιν.

Επαγγελματική συνήθεια. Εκτός από την πληγή όμως με το κακάδιδεν υπήρχαν άλλα σημάδια. Φυσικά και όχι· ο Στάιν Χάνσεν ήταναπό τους ανθρώπους που επιζούν, που μπορούν να αντιμετωπίσουντις αντιξοότητες. Ο Χάρι σηκώθηκε όρθιος.

«Τέλος πάντων. Λυπάμαι πολύ για τον αδερφό σου».«Θετό αδερφό».


«Χμ. Μπορώ να έχω το κινητό σου; Σε περίπτωση που συμβείτίποτα».

«Σαν τι;»Αλληλοκοιτάχτηκαν. Η απάντηση αιωρούνταν, δίχως την ανάγκη

να διευκρινιστεί, δίχως τη δύναμη να αρθρωθεί. Το κακάδι είχεφύγει κι ένα ρυάκι αίματος κυλούσε προς την παλάμη του.

«Ξέρω ένα πράγμα που ίσως βοηθήσει» είπε ο Στάιν Χάνσεν ότανο Χάρι είχε βγει έξω. «Τα μέρη όπου θα πας να την ψάξεις: ηΟυρτεγκάτα, το Καφέ Μετεστέντε, τα πάρκα, τα χόστελ, οι γιάφκες,τα μπουρδέλα: ξέχνα τα. Τα έχω ψάξει ήδη».

Ο Χάρι κατένευσε. Φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του. «Να ’χεις τοκινητό σου ανοιχτό, οκέι;»

Ο Χάρι πήγε στο Καφέ Λόρι για φαγητό, ανεβαίνοντας όμως τιςσκάλες ένιωσε μια ξαφνική λαχτάρα για μπίρα. Γύρισε κι έβαλεπλώρη για ένα καινούργιο μέρος που είχε ανοίξει απέναντι από τοΣπίτι της Λογοτεχνίας. Κοίταξε γρήγορα τους θαμώνες, έκανεμεταβολή και κατέληξε στο Πλα, όπου παρήγγειλε μια ταϊλανδέζικηβερσιόν των τάπας.

«Θα πιείτε κάτι; Σινγκ;»«Όχι».«Τάιγκερ;»«Μα καλά, μόνο μπίρες έχετε;»Ο σερβιτόρος το ’πιασε το νόημα κι έφερε μια καράφα νερό.Ο Χάρι έφαγε τις καραβίδες και το κοτόπουλο αλλά όχι το

λουκάνικο. Κι ύστερα πήρε τηλέφωνο τη Ράκελ και της ζήτησε νακοιτάξει τα CD που είχε κατά καιρούς μεταφέρει στο σπίτι της στοΧολμενκόλεν κι είχαν ξεμείνει εκεί. Μερικά τα είχε πάει για να ταακούει ο ίδιος, άλλα για να εξιλεωθεί. Elvis Costello, Miles Davis,Led Zeppelin, Count Basie, Jayhawks, Muddy Waters. Πολύ πουέσωσαν κανέναν...


Είχε κρατήσει ένα χωριστό ράφι γι’ αυτό που αποκαλούσε«μουσική Χάρι» − αδιαφορώντας για την ειρωνεία ότι στανορβηγικά το «Χάρι» παραπέμπει στο «κάγκουρας». Μουσική γιακάγκουρες.

«Θέλω να μου διαβάσεις όλους τους τίτλους των τραγουδιών»είπε ο Χάρι.

«Πλάκα μού κάνεις».«Θα σου εξηγήσω μετά».«Καλά. Το πρώτο είναι Aztec Camera».«Έχεις...»«Ναι, τα έχω τοποθετήσει αλφαβητικά». Ακούστηκε σαν να

ντρεπόταν λίγο.«Αυτή είναι αγορίστικη συνήθεια».«Αυτή είναι συνήθεια του Χάρι. Δικά σου CD είναι. Μπορώ να τα

διαβάσω τώρα;»Ύστερα από είκοσι λεπτά είχαν φτάσει στο γράμμα W, στο

συγκρότημα Wilco, χωρίς να έχει έρθει στο μυαλό του Χάριαπολύτως τίποτα. Η Ράκελ ξεφύσηξε, μα συνέχισε.

«“When you wake up feeling old”».«Όχι».«“Summerteeth”».«Το επόμενο».«“In a future age”».«Περίμενε!»Ο Χάρι ξέσπασε στα γέλια.«Τόσο αστείο ήταν;» ρώτησε η Ράκελ.«Το ρεφρέν από το “Summerteeth”. Πάει κάπως έτσι…» O Xάρι

άρχισε να σιγοτραγουδάει: «It’s a dream he keeps having…».«Ναι, δεν ακούγεται και πάρα πολύ ωραία, Χάρι».«Τι λες! Εννοώ ότι το κανονικό ακούγεται πολύ ωραία. Τόσο

πολύ, που το έβαζα συνέχεια στον Όλεγκ να το ακούσει. Αλλάνόμιζε ότι οι στίχοι έλεγαν “It’s a dreamy Gonzales”». O Χάρι


ξαναγέλασε τρανταχτά. Κι άρχισε να τραγουδάει: «It’s a dreamyGonz…»

«Χάρι, έλεος».«Καλά. Μπορείς, σε παρακαλώ, να μπεις στο ίντερνετ απ’ τον

υπολογιστή του Όλεγκ και να ψάξεις κάτι;»«Τι;»«Πήγαινε στο Google και βρες την ιστοσελίδα των Wilko. Και πες

μου αν έκαναν τίποτα συναυλίες στο Όσλο φέτος. Κι αν ναι, πούακριβώς».

Η Ράκελ επέστρεψε έξι λεπτά αργότερα.«Μία». Και του εξήγησε πού.«Ευχαριστώ» είπε ο Χάρι.«Έχεις πάλι αυτή τη φωνή».«Ποια φωνή;»«Την ανυπόμονη. Τη φωνή ενός νεαρού αγοριού».

Απειλητικά σύννεφα στο χρώμα του ατσαλιού άρχισαν ναμαζεύονται πάνω απ’ το φιόρδ του Όσλο στις τέσσερις το απόγευμα.Ο Χάρι έστριψε από το Σκέγιεν προς το πάρκο του Φρόγκνερ καιπάρκαρε στην οδό Τούρβαλ Έρικσενς Βάι. Είχε καλέσει το κινητότου Μπέλμαν τρεις φορές, κι όταν εκείνος δεν απάντησε, κάλεσε τοΑρχηγείο όπου τον πληροφόρησαν ότι ο Μπέλμαν είχε φύγει νωρίςγια να πάει να παίξει τένις με τον γιο του στο Όσλο Τένις Κλαμπ.

Ο Χάρι κοίταξε τα σύννεφα. Ύστερα μπήκε μέσα κι έριξε μιαματιά στις εγκαταστάσεις του κλαμπ.

Σούπερ, με χωμάτινα και σκληρά γήπεδα, ακόμα και κεντρικόκορτ με κερκίδες. Από τα δώδεκα, μόνο τα δύο χρησιμοποιούντανεκείνη τη στιγμή. Στη Νορβηγία παίζουν μπάλα και κάνουν σκι. Ανπεις ότι παίζεις τένις, σε κοιτάζουν παράξενα και ψιθυρίζουν πίσωαπ’ την πλάτη σου.

Ο Χάρι βρήκε τον Μπέλμαν σ’ ένα χωμάτινο κορτ. Έβγαζε μπάλεςDigitalised By Jah®

από ένα καλάθι και τις χτυπούσε απαλά προς τη μεριά ενός αγοριούπου φαινόταν να προπονείται στα διαγώνια ρεβέρ. Δεν ήταν πολύσίγουρος βέβαια: οι μπάλες εκτοξεύονταν από εδώ κι από εκεί.

Ο Χάρι μπήκε στο γήπεδο απ’ την είσοδο πίσω από τον Μπέλμανκαι στάθηκε δίπλα του. «Το παλεύει» είπε ο Χάρι, βγάζοντας τοπακέτο τα τσιγάρα του.

«Χάρι» είπε ο Μπέλμαν δίχως να σταματήσει ή να πάρει τα μάτιατου απ’ το αγόρι. «Θα τα καταφέρει».

«Διακρίνω μία ομοιότητα. Ο;...»«Ο γιος μου, ναι, ο Φίλιπ. Δέκα χρονών».«Πώς περνούν τα χρόνια. Έχει ταλέντο;»«Έχει πάρει λίγο απ’ τον μπαμπά, αλλά του έχω εμπιστοσύνη.

Σπρώξιμο θέλει μόνο».«Νόμιζα ότι αυτό ήταν παράνομο πια».«Θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, αλλά μπορεί και να τους

κάνουμε κακό, Χάρι. Κουνήσου, Φίλιπ!»«Βρήκες τίποτα για τον Μάρτιν Πραν;»«Ποιον Πραν;»«Τον εκκεντρικό Κουασιμόδο απ’ το νοσοκομείο Ράντιουμ».«Α, ναι, αυτόν που τσάκωσε το ένστικτό σου. Και ναι και όχι.

Δηλαδή ναι, τον τσέκαρα, και όχι, δεν βρήκαμε τίποτα. Απολύτως».«Χμ. Σκεφτόμουν να σου ζητήσω και κάτι άλλο».«Χαμήλωσε τα γόνατα! Τι άλλο;»«Ένα ένταλμα για να ξεθάψω τον Γκούστο Χάνσεν και να δω αν

υπήρχε καθόλου αίμα κάτω απ’ τα νύχια του, να το εξετάσουμε».Ο Μπέλμαν πήρε το βλέμμα του απ’ τον γιο του, προφανώς για να

δει αν ο Χάρι σοβαρολογούσε.«Χάρι, έχουμε μια φοβερά αξιόπιστη ομολογία στα χέρια μας.

Βάζω στοίχημα ότι το αίτημά μας θα απορριφθεί».«Υπήρχε αίμα κάτω από τα νύχια του Γκούστο. Και κάπως, κάπου

το δείγμα που είχε παρθεί χάθηκε πριν ελεγχθεί».«Συμβαίνουν αυτά».


«Πολύ σπάνια».«Και ποιανού το αίμα είναι, κατά τη γνώμη σου;»«Δεν ξέρω».«Δεν ξέρεις;»«Όχι. Αλλά, αν το πρώτο δείγμα έκανε φτερά, σημαίνει ότι ήταν

επικίνδυνο για κάποιον».«Για το βαποράκι που ομολόγησε, παραδείγματος χάριν. Πώς τον

είπαμε, Αντίντας;»«Το κανονικό του όνομα είναι Κρις Ρέντι».«Εν πάση περιπτώσει, δεν τελείωσες με αυτή την υπόθεση τώρα

που ο Όλεγκ Φάουκε είναι ελεύθερος;»«Εν πάση περιπτώσει, δεν θα έπρεπε να κρατάει τη ρακέτα του με

τα δύο χέρια για να κάνει ρεβέρ;»«Ξέρεις από τένις;»«Ό,τι έχω δει στην τηλεόραση».«Τα ρεβέρ με το ’να χέρι χτίζουν χαρακτήρα».«Δεν ξέρω καν αν το αίμα έχει σχέση με τον φόνο. Ίσως απλώς

κάποιος να φοβάται να συνδεθεί με το όνομα του Γκούστο».«Ποιος, ας πούμε;»«Ο Ντουμπάι, ίσως. Συν τοις άλλοις, δεν πιστεύω ότι ο Αντίντας

σκότωσε τον Γκούστο».«Γιατί όχι;»«Ένας πωρωμένος έμπορος ναρκωτικών δεν ομολογεί από το

πουθενά».«Καταλαβαίνω τι εννοείς» είπε ο Μπέλμαν. «Δεν παύει να είναι

ομολογία όμως. Και καλή μάλιστα».«Και πρόκειται μόνο για μια δολοφονία συνδεδεμένη με

ναρκωτικά» συνέχισε ο Χάρι, αποφεύγοντας μια μπάλα που ερχότανκατευθείαν πάνω του. «Κι έχεις τόσες άλλες υποθέσεις ναερευνήσεις».

Ο Μπέλμαν αναστέναξε. «Πάντα έτσι δεν είναι, Χάρι; Είναι πουείναι περιορισμένοι οι πόροι μας, θες να δώσουμε και προτεραιότητα


τώρα σε υποθέσεις που έχουν κάπως ξεκαθαριστεί;»«Κάπως;»«Ένα από τα καθήκοντα του αρχηγού είναι να μάθει να εκφράζεται

διφορούμενα».«Εντάξει, άσε με λοιπόν να σου ξεκαθαρίσω εγώ δυο άλλες

υποθέσεις. Και σε αντάλλαγμα θα με βοηθήσεις να βρω ένα σπίτι».Ο Μπέλμαν σταμάτησε να εκτοξεύει μπαλάκια. «Τι;»«Μια δολοφονία στο Άλναμπρου. Ένας μηχανόβιος με το όνομα

Τούτου. Μια πηγή μου με πληροφόρησε ότι του τρύπησαν τοκεφάλι με ηλεκτρικό τρυπάνι».

«Κι η πηγή σου δέχεται να καταθέσει επισήμως;»«Ίσως».«Και η δεύτερη;»«Ο μυστικός που ξεβράστηκε μπροστά στην Όπερα. Η πηγή μου

είπε ότι τον είδε νεκρό στο υπόγειο του Ντουμπάι».Ο Μπέλμαν έκλεισε το ένα του μάτι σφιχτά. Οι κηλίδες του

προσώπου του έλαμψαν κι έφεραν στον νου του Χάρι μία τίγρη.«Μπαμπά!»«Πήγαινε και γέμισε το παγούρι σου στ’ αποδυτήρια, Φίλιπ!»«Είναι κλειδωμένα, μπαμπά!»«Κι ο κωδικός είναι;»«Η χρονιά που γεννήθηκε ο βασιλιάς, αλλά δεν θυμάμαι…»«Αν θυμηθείς, θα ξεδιψάσεις, Φίλιπ».Το αγόρι σύρθηκε έξω απ’ το γήπεδο, με τα χέρια του να

κρέμονται στο πλάι.«Τι θες, Χάρι;»«Θέλω μια ομάδα να ψάξει εξονυχιστικά την περιοχή γύρω από τη

Φρεντερικεπλάσεν, στο πανεπιστήμιο, σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.Θέλω μια λίστα με όλες τις μονοκατοικίες που ταιριάζουν σε αυτήτην περιγραφή». Έδωσε στον Μπέλμαν ένα φύλλο χαρτί.

«Τι συνέβη στη Φρεντερικεπλάσεν;»«Τίποτα, μια συναυλία».


Συνειδητοποιώντας ότι δεν θα του έλεγε τίποτα παραπάνω, οΜπέλμαν κοίταξε το χαρτί και διάβασε δυνατά: «Παλιό ξύλινο σπίτιμε μεγάλο χαλικόστρωτο μονοπάτι, φυλλοβόλα δέντρα και σκαλιάστην είσοδο, αλλά όχι στέγαστρο; Έτσι δεν είναι όλα τα σπίτια στοΜπλίνερν; Τι ψάχνεις;».

Ο Χάρι άναψε τσιγάρο. «Τη φωλιά ενός αρουραίου. Μιααετοφωλιά».

«Κι αν τη βρούμε; Μετά τι;»«Εσείς θα χρειαστείτε ένταλμα ερεύνης. Ενώ ένας απλός πολίτης

σαν κι εμένα θα μπορούσε να έχει χαθεί εκεί γύρω, κάποιοφθινοπωρινό βράδυ, και ν’ αναγκαστεί ν’ αναζητήσει καταφύγιο στοκοντινότερο σπίτι».

«Καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω. Μα θέλω να μου εξηγήσειςπρώτα γιατί θες σώνει και καλά να πιάσεις αυτόν τον Ντουμπάι».

Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Επαγγελματική διαστροφή,ίσως. Βρες τη λίστα και στείλε τη με e-mail στη διεύθυνση στο κάτωμέρος του χαρτιού. Και τότε βλέπουμε τι μπορώ να κάνω για σένα».

Ενώ έφευγε ο Χάρι, ο Φίλιπ επέστρεφε χωρίς νερό. Στον δρόμοπρος το αυτοκίνητο, ο Χάρι άκουσε ένα μπαλάκι να χτυπάει τοπλαίσιο της ρακέτας και μια σιγανή βρισιά.

Κανονιοβολισμοί ακούστηκαν από τα συγκεντρωμένα σύννεφακαι, μέχρι να προλάβει να μπει στο αυτοκίνητο, είχε σκοτεινιάσει. ΟΧάρι έβαλε μπρος τη μηχανή και πήρε τηλέφωνο τον Χανς ΚρίστιανΣίμονσεν.

«O Χάρι είμαι. Ποια είναι η ποινή για βεβήλωση τάφου;»«Ε... τέσσερα με έξι χρόνια, υποθέτω».«Είσαι διατεθειμένος να το ρισκάρεις;»Μια μικρή παύση. Κι ύστερα: «Για ποιον λόγο;».«Για να πιάσουμε τον δολοφόνο του Γκούστο. Και πιθανόν και

τον άνθρωπο που κυνηγάει τον Όλεγκ».«Κι αν δεν είμαι;»Μια πολύ μικρή παύση. «Καλά, είμαι μέσα».


«Ωραία. Βρες πού έχουν θάψει τον Γκούστο και πάρε φτυάρια,φακό, ψαλιδάκι για τα νύχια και δυο κατσαβίδια. Θα πάμε αύριο τοβράδυ».

Η βροχή ξέσπασε καθώς ο Χάρι περνούσε από την πλατεία Σούλι.Μαστίγωνε τις στέγες, τους δρόμους, τον άνθρωπο που καθότανστην Κβαντρατούρεν απέναντι απ’ την ανοιχτή πόρτα του μπαρ.

Το αγόρι στη ρεσεψιόν έριξε ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα στονΧάρι.

«Μήπως θα θέλατε μία ομπρέλα;»«Όχι, εκτός αν το ξενοδοχείο σας έχει διαρροή» είπε ο Χάρι,

περνώντας το χέρι του μέσα από τα κοντά σαν βούρτσα μαλλιά τουκι εκτοξεύοντας σταγόνες προς πάσα κατεύθυνση. «Έχω τίποταμηνύματα;»

Το αγόρι γέλασε λες κι ήταν αστείο.Ανεβαίνοντας τις σκάλες προς τον δεύτερο όροφο, ο Χάρι νόμιζε

ότι άκουσε βήματα πιο κάτω και σταμάτησε. Αφουγκράστηκε.Ησυχία. Είτε ήταν η ηχώ από τα δικά του βήματα είτε είχε κι ο άλλοςσταματήσει.

Ο Χάρι συνέχισε ν’ ανεβαίνει, προσεκτικά. Φτάνοντας στονδιάδρομο, τάχυνε το βήμα του, έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά κιάνοιξε την πόρτα. Κοίταξε τριγύρω στο σκοτεινό δωμάτιο κιαπέναντι, στο φωτισμένο δωμάτιο της γειτόνισσας. Κανείς. Ούτεεδώ ούτε εκεί.

Άναψε το φως.Στο φως είδε την αντανάκλασή του στο τζάμι. Και κάποιον άλλον

να στέκεται από πίσω του. Ένιωσε ένα βαρύ χέρι να του σφίγγει τονώμο.

Μόνο ένα φάντασμα θα μπορούσε να είναι τόσο γρήγορο κιαθόρυβο, σκέφτηκε ο Χάρι, κάνοντας μεταβολή και ξέροντας ότιήταν ήδη πολύ αργά.


«Τ

27

ους είδα. Μια φορά. Ήταν λες κι έβλεπα κηδεία».Το βαρύ, βρόμικο χέρι του Κάτο ακουμπούσε ακόμη στον ώμο

του Χάρι.Του Χάρι τού είχε κοπεί η ανάσα κι ένιωθε τα πνευμόνια του να

πιέζουν τα πλευρά του προς τα έξω.«Ποιους;»«Μιλούσα με κάποιον που πουλούσε τα σύνεργα του διαβόλου.

Τον έλεγαν Μπίσκεν και φορούσε ένα κολάρο για σκύλους. Είχεέρθει να με βρει γιατί φοβόταν. Η αστυνομία τον είχε μαζέψει γιακατοχή ηρωίνης κι είπε στον Τραγιάσκα πού έμενε ο Ντουμπάι. ΟΤραγιάσκας τού είχε υποσχεθεί ασφάλεια κι ανωνυμία αν κατέθετεστο δικαστήριο. Κι όπως στεκόμουν εκεί, μπροστά του, ήρθαν αυτοίμ’ ένα μαύρο αυτοκίνητο. Μαύρα κουστούμια, μαύρα γάντια. Ήτανμεγάλος σε ηλικία. Έμοιαζε με λευκό Αβορίγινα».

«Ποιος;»«Τον είδα, αλλά... ήταν σαν να μην ήταν εκεί. Σαν φάντασμα.

Φαντομάς. Και μόλις τον είδε ο Μπίσκεν δεν κουνήθηκε, δενπροσπάθησε να ξεφύγει ή να παλέψει όταν τον πήραν μαζί τους.Αφού είχαν φύγει ήταν λες και τα είχα όλα ονειρευτεί».

«Γιατί δεν μου το είπες πιο πριν;»Digitalised By Jah®

«Γιατί είμαι δειλός. Έχεις τσιγάρο;»Ο Χάρι τού έδωσε το πακέτο κι ο Κάτο σωριάστηκε στην καρέκλα.«Κυνηγάς έναν φαντομά και δεν γουστάρω να μπλέξω».«Αλλά;»Ο Κάτο ανασήκωσε τους ώμους κι άπλωσε την παλάμη του. Ο

Χάρι τού έδωσε τον αναπτήρα.«Είμαι γέρος άνθρωπος. Δεν έχω τίποτα να χάσω».«Είσαι ετοιμοθάνατος;»Ο Κάτο άναψε το τσιγάρο του. «Δεν πάσχω από κάποια οξεία

ασθένεια πιθανόν, αλλά όλοι πεθαίνουμε κάποια στιγμή, Χάρι. Θέλωαπλώς να σε βοηθήσω».

«Με ποιο πράγμα;»«Δεν ξέρω. Τι σχέδια έχεις;»«Μπορώ να σ’ εμπιστευτώ;»«Α πα πα. Δεν γίνεται να μ’ εμπιστευτείς. Αλλά είμαι και σαμάνος.

Μπορώ να γίνω αόρατος. Να πάω αποδώ κι αποκεί χωρίς να μεπάρει χαμπάρι κανείς».

Ο Χάρι έτριψε το πιγούνι του. «Γιατί;»«Σου είπα γιατί».«Σε ξαναρωτάω».Ο Κάτο κοίταξε τον Χάρι μ’ ένα επιτιμητικό βλέμμα, κι όταν αυτό

δεν έπιασε, αναστέναξε εκνευρισμένος. «Ίσως κάποτε να είχα κι εγώέναν γιο. Έναν γιο στον οποίο δεν συμπεριφέρθηκα όπως θα ’πρεπε.Ίσως αυτή εδώ να είναι μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν πιστεύεις στιςδεύτερες ευκαιρίες, Χάρι;»

Ο Χάρι κοίταξε προσεκτικά τον γέρο άνδρα. Τα αυλάκια τουπροσώπου του φαίνονταν ακόμα πιο βαθιά στο ημίφως, σανφαράγγια, χαραγματιές από μαχαίρι. Ο Χάρι άπλωσε το χέρι του κι οΚάτο έβγαλε απρόθυμα τα τσιγάρα από την τσέπη του και του ταγύρισε πίσω.

«Το εκτιμώ αυτό που κάνεις, Κάτο. Αν σε χρειαστώ, θα σ’ το πω.Αλλά αυτό που θα κάνω τώρα είναι να συνδέσω τον Ντουμπάι με


τον φόνο του Γκούστο. Από εκεί θα οδηγηθώ κατευθείαν στονκαύτη μες στην αστυνομία κι από εκεί στον φόνο του μυστικούμπάτσου που πνίγηκε στο σπίτι του Ντουμπάι».

Ο Κάτο κούνησε αργά αργά το κεφάλι του. «Έχεις μια αγνή καιγενναία καρδιά, Χάρι. Ίσως και να πας στον παράδεισο».

Ο Χάρι έχωσε ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη του. «Κι έτσι θαέχουμε κι ένα είδος χάπι εντ στο τέλος».

«Το οποίο πρέπει να γιορτάσουμε. Να σε κεράσω ένα ποτό, ΧάριΧόλε;»

«Ποιος πληρώνει;»«Εγώ φυσικά. Aν τσοντάρεις κι εσύ. Εσύ θα πεις γεια στον Τζιμ κι

εγώ θα πω γεια στον Τζόνι μου».«Ύπαγε οπίσω μου».«Έλα τώρα. Ο Τζιμ είναι καλό παιδί κατά βάθος».«Καληνύχτα. Καλόν ύπνο».«Καληνύχτα. Μην κοιμηθείς και πολύ, σε περίπτωση που...»«Καληνύχτα».

Ήταν πάντα εκεί, μα ο Χάρι είχε καταφέρει να την κατευνάσει μέχριτώρα, μέχρι την πρόσκληση του Κάτο. Μα ήταν πια αδύνατον ν’αγνοήσει την επιθυμία. Είχε αρχίσει με τη δόση βιολίνης· αυτό ταείχε ξεκινήσει όλα, αυτό είχε λύσει τα σκυλιά. Και τώρα γάβγιζανκαι γρατζουνούσαν, ούρλιαζαν μέχρι να βραχνιάσουν και τουέτρωγαν τα σωθικά. Ο Χάρι ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι κιάκουγε τη βροχή, ελπίζοντας ότι ο ύπνος θα τον λύτρωνε.

Ανάθεμα.Στο κινητό είχε ένα τηλέφωνο με δύο κεφαλαία γράμματα. ΑΑ.

Ανώνυμοι Αλκοολικοί. Ήταν το τηλέφωνο του Τρίγκβε, ενόςμέλους και σπόνσορα των ΑΑ, το οποίο είχε χρησιμοποιήσειαρκετές φορές στο παρελθόν σε κρίσιμες στιγμές. Τρία χρόνια. Γιατίνα ξεκινήσει τώρα, τώρα που παίζονταν τα πάντα κι έπρεπε να


παραμείνει καθαρός περισσότερο από ποτέ; Ήταν σκέτη τρέλα. Μιακραυγή ακούστηκε απέξω. Κι ένα γέλιο.

Στις έντεκα και δέκα σηκώθηκε και βγήκε. Ούτε που καταλάβαινετη βροχή που πιτσιλούσε το κρανίο του καθώς διέσχιζε τον δρόμοπρος την ανοιχτή πόρτα του μπαρ. Κι αυτή τη φορά δεν άκουσε ταβήματα ξοπίσω του, γιατί τ’ αυτιά του πλημμύριζε η φωνή του KurtCobain, η μουσική του σαν μια αγκαλιά· κι έτσι μπήκε μέσα, κάθισεσ’ ένα σκαμνί στο μπαρ και φώναξε στον μπάρμαν.

«Ου-ί-σκι. Jim... Beam».Ο μπάρμαν σταμάτησε να καθαρίζει τον πάγκο, ακούμπησε την

πετσέτα του δίπλα στο τιρμπουσόν και σήκωσε το μπουκάλι από τοράφι με τον καθρέφτη. Γέμισε ένα ποτήρι. Ακούμπησε το ποτήριστον πάγκο. Ο Χάρι έβαλε το ποτήρι ανάμεσα στους πήχεις τωνχεριών του και κοίταξε το χρυσοκαφετί υγρό. Εκείνη τη στιγμή δενυπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ούτε οι Nirvana, ούτε ο Όλεγκ, ούτε η Ράκελ, ούτε ο Γκούστο,ούτε ο Ντουμπάι. Ούτε το πρόσωπο του Τουρ Σουλτς. Ούτε ηφιγούρα που έκοψε τη βοή του δρόμου μπαίνοντας μέσα. Ούτε ηκίνηση πίσω από την πλάτη του. Ούτε o τραγουδιστός τόνος τωνελατηρίων καθώς η λεπίδα πετάχτηκε έξω. Ούτε η βαριά ανάσα τουΣεργκέι Ιβάνοφ που στεκόταν ένα μέτρο πίσω του, με τα πόδιακλειστά και τα χέρια χαμηλά.Ο Σεργκέι κοίταξε την πλάτη του άνδρα. Ακουμπούσε και με τουςδυο του αγκώνες στον πάγκο του μπαρ. Ήταν τέλειο. Είχε έρθει ηώρα. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή, γεμάτη φρέσκο αίμα, σαντην πρώτη φορά που είχε βγάλει τα πακέτα της ηρωίνης από τοκόκπιτ. Ίχνος φόβου. Γιατί ήξερε πια, ένιωθε ολοζώντανος. Ήτανολοζώντανος κι έτοιμος να σκοτώσει τον άνδρα μπροστά του. Νατου πάρει τη ζωή, να την κάνει δικιά του. Στην ιδέα και μόνο ένιωσενα γίνεται διπλάσιος. Λες κι είχε ήδη καταβροχθίσει την καρδιά τουεχθρού. Τώρα. Οι κινήσεις. Ο Σεργκέι πήρε μια βαθιά ανάσα, έκανεένα βήμα μπροστά κι ακούμπησε το χέρι του στο κεφάλι του Χάρι.


Σαν να τον ευλογούσε. Σαν να τον βάφτιζε.


Τ

28

ο χέρι του Σεργκέι γλίστρησε. Πολύ απλά, γλίστρησε. Ηγαμημένη βροχή είχε ποτίσει το κρανίο και τα κοντοκουρεμένα

μαλλιά του άνδρα γλίστρησαν μέσ’ απ’ τα δάχτυλά του,αποτρέποντάς τον από το να φέρει το κεφάλι προς τα πίσω. Τοαριστερό του χέρι ξανατινάχτηκε προς τα εμπρός, έπιασε τον άνδρααπό το μέτωπο και τον τράβηξε προς τα πίσω, καθώς έφερνε με τοδεξί το μαχαίρι στον λαιμό του. Το σώμα του άνδρα τινάχτηκε. ΟΣεργκέι τράβηξε το μαχαίρι, ένιωσε την επαφή, το ένιωσε να κόβεισάρκα. Ορίστε! Το ζεστό αίμα στον αντίχειρά του. Όχι τόσο βαθιάόσο περίμενε, αλλά τρεις χτύπους της καρδιάς ακόμα και το παιχνίδιθα τελείωνε. Σήκωσε το βλέμμα του στον καθρέφτη για να δει τοσιντριβάνι από αίμα. Μια σειρά από δόντια κι από κάτω μια ανοιχτήπληγή, απ’ όπου έτρεχε αίμα πάνω στο πουκάμισο. Και το βλέμματου άνδρα. Ήταν αυτό το βλέμμα, το παγωμένο βλέμμα ενόςαρπακτικού, που τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι το παιχνίδι δενείχε τελειώσει.

Όταν ο Χάρι ένιωσε το χέρι στο κεφάλι του, κατάλαβε ότιDigitalised By Jah®

ενστικτωδώς το περίμενε. Ότι δεν ήταν κάποιος μεθυσμένοςπελάτης ή κάποιος γνωστός του, μα εκείνοι. Το χέρι γλίστρησε κιαυτό έδωσε στον Χάρι ένα δέκατο του δευτερολέπτου για νακοιτάξει στον καθρέφτη και να δει τη λάμψη απ’ το ατσάλι. Κι ήξερεγια πού προοριζόταν. Κι ύστερα το χέρι τον έπιασε από το μέτωποκαι τον τράβηξε προς τα πίσω. Ήταν πολύ αργά για να βάλει το χέριτου ανάμεσα στον λαιμό και στη λεπίδα, οπότε ο Χάρι έσπρωξε μετα παπούτσια του την μπάρα για τα πόδια και σηκώθηκε προς ταπάνω πιέζοντας το πιγούνι του στο στήθος. Δεν πόνεσε καθώς ηλεπίδα έκοψε το δέρμα του, δεν την ένιωσε να κόβει το πιγούνι τουμέχρι τη λεπτή μεμβράνη πάνω από το κόκαλο.

Κι ύστερα συνάντησε το βλέμμα του άλλου άνδρα στον καθρέφτη.Εκείνος τράβηξε το κεφάλι του Χάρι προς το δικό του, έμοιαζαν μεδυο φίλους που πόζαραν για φωτογραφία. Ο Χάρι ένιωσε τη λεπίδανα χώνεται ανάμεσα στο πιγούνι και το στέρνο του προσπαθώνταςνα βρει μια από τις δυο καρωτίδες και ήξερε ότι ήταν θέμαδευτερολέπτων να τα καταφέρει.

Ο Σεργκέι τύλιξε το μέτωπο του άνδρα με όλο του το μπράτσο καιτράβηξε με όση δύναμη είχε. Το κεφάλι του άνδρα τραβήχτηκε προςτα πίσω κι είδε στον καθρέφτη τη λεπίδα του να βρίσκει επιτέλουςτο κενό ανάμεσα στο πιγούνι και το στέρνο και να μπαίνει μέσα. Τοατσάλι χώθηκε στον λαιμό και κουνήθηκε προς το πλάι, προς τηνκαρωτιδική αρτηρία. Ντιν! Ο άνδρας είχε καταφέρει να σηκώσει τοδεξί του χέρι και να χώσει ένα δάχτυλο μεταξύ λεπίδας κι αρτηρίας.Μα ο Σεργκέι ήξερε ότι μια τόσο αιχμηρή λεπίδα άνετα έκοβε καιδάχτυλο. Ήταν απλώς ζήτημα πίεσης. Κι έτσι τράβηξε ξανά καιξανά.

Ο Χάρι ένιωθε την πίεση απ’ το μαχαίρι, αλλά ήξερε ότι δενDigitalised By Jah®

μπορούσε να διαπεράσει το μέταλλο με τον υψηλότερο λόγοαντοχής προς βάρος. Τίποτα δεν μπορούσε να κόψει το τιτάνιο,ακόμα κι αυτό που ήταν made in Hong Kong. Μα ο τύπος ήτανδυνατός. Σύντομα θα καταλάβαινε ότι η λεπίδα του δεν έκοβε άλλο.

Ψαχούλεψε με το ελεύθερό του χέρι προς τα εμπρός, ρίχνοντας τοποτό του και βρίσκοντας επιτέλους κάτι.

Ήταν το τιρμπουσόν σχήματος Τ. Το πιο απλό που κυκλοφορεί,με την κοντή έλικα. Άρπαξε τη λαβή με την έλικα ανάμεσα στονδείκτη και τον παράμεσο. Ένιωσε πανικό όταν άκουσε τη λεπίδα ναγλιστράει πάνω από το μεταλλικό δάχτυλο. Ανάγκασε το βλέμματου να βρει στον καθρέφτη πού θα χτυπούσε. Σήκωσε το χέρι τουστο πλάι και χτύπησε προς τα πίσω, πίσω από το κεφάλι του.

Ένιωσε το σώμα του άνδρα να πετάγεται καθώς η μύτη τουτιρμπουσόν διαπέρασε το δέρμα του λαιμού του. Μα η πληγή ήτανρηχή, ακίνδυνη και δεν τον σταμάτησε. Είχε αρχίσει να μετακινεί τομαχαίρι προς τ’ αριστερά. Ο Χάρι συγκεντρώθηκε. Τέτοιου είδουςτιρμπουσόν χρειάζονταν σταθερό κι εκπαιδευμένο χέρι. Με μια δυοστροφές όμως χώνονταν βαθιά μες στον φελλό. Ο Χάρι το έστριψεδυο φορές. Το ένιωσε να σχίζει τη σάρκα, να χώνεται μέσα. Ηαντίσταση ήταν απαλή, μηδαμινή. Ο οισοφάγος. Και τότε τοτράβηξε.

Ήταν λες κι έβγαζες την τάπα από ένα βαρέλι κόκκινο κρασί.

Ο Σεργκέι Ιβάνοφ είχε πλήρη συνείδηση του τι γινόταν· είδε την όληδιαδικασία στον καθρέφτη, καθώς ο πρώτος του σφυγμός έστειλεέναν πίδακα αίματος προς τα αριστερά. Το μυαλό του κατέγραψε,ανέλυσε κι έβγαλε συμπεράσματα: ο άνθρωπος του οποίου τονλαιμό προσπαθούσε να κόψει είχε βρει με το τιρμπουσόν τηνκεντρική του αρτηρία, είχε τραβήξει το αγγείο απ’ τον λαιμό του καιτώρα η ζωή του χυνόταν μαζί με το αίμα του στο πάτωμα. Ο Σεργκέιπρόλαβε τρεις ακόμα σκέψεις πριν από τον δεύτερο σφυγμό, πριν


λιποθυμήσει:Είχε απογοητεύσει τον θείο του.Δεν θα ξανάβλεπε ποτέ την αγαπημένη του Σιβηρία.Θα τον έθαβαν μ’ ένα τατουάζ που έλεγε ψέματα.Με τον τρίτο χτύπο, έπεσε στο πάτωμα. Και μέχρι να τελειώσει το

τραγούδι, ο Σεργκέι Ιβάνοφ ήταν νεκρός.

Ο Χάρι σηκώθηκε από το σκαμπό του. Είδε στον καθρέφτη τοκόψιμο απ’ το μαχαίρι στο πιγούνι του. Δεν ήταν τόσο άσχημο σεσχέση με τις βαθιές πληγές στον λαιμό του. Το αίμα που έτρεχε απόεκείνες είχε βάψει ήδη τον γιακά του κατακόκκινο.

Οι άλλοι τρεις πελάτες του μπαρ είχαν εξαφανιστεί. Κοίταξε τονάνδρα που ήταν νεκρός στο πάτωμα. Έτρεχε ακόμη αίμα από τοκόψιμο στον λαιμό του, αλλά χωρίς σφυγμό. Πράγμα που σήμαινεότι η καρδιά του είχε πάψει να χτυπάει και δεν είχε νόημα ναπροσπαθήσει να τον ανανήψει. Μα ακόμα κι αν ζούσε, ο Χάρι ήξερεότι αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρχε περίπτωση να του αποκάλυπτεποιος τον είχε στείλει. Διότι είδε τα τατουάζ που εξείχαν απ’ τοπουκάμισό του. Δεν ήξερε τι σήμαιναν τα σύμβολα, ήξερε όμως ότιήταν ρωσικά. Μαύρο Σιτάρι, πιθανόν. Εντελώς διαφορετικά από τατυπικά δυτικοπρεπή τατουάζ του μπάρμαν, που ήταν τώρακολλημένος πάνω στον καθρέφτη, με τις κόρες των ματιών του τόσοκατάμαυρες από το σοκ, που έμοιαζαν να έχουν καλύψει το λευκότων βολβών. Οι Nirvana είχαν σωπάσει και κυριαρχούσε απόλυτηησυχία. Ο Χάρι κοίταξε το ποτήρι με το ουίσκι που ήταν πεσμένοστο πλάι.

«Συγγνώμη για τον χαμό» είπε.Ύστερα πήρε την πετσέτα από τον πάγκο, σκούπισε εκεί όπου

είχαν ακουμπήσει τα χέρια του, το ποτήρι και τη λαβή τουτιρμπουσόν, το οποίο έβαλε στη θέση του. Ήλεγξε ότι δεν είχε πέσεικαθόλου δικό του αίμα στον πάγκο ή στο πάτωμα. Κατόπιν έσκυψε


πάνω από τον νεκρό και σκούπισε το αιματοβαμμένο του χέρι και τομακρύ μαχαίρι με τη λαβή από ελεφαντόδοντο και τη λεπτή λεπίδα.Το όπλο −διότι περί όπλου επρόκειτο, δεν χρησίμευε σε τίποτεάλλο− ήταν βαρύτερο απ’ οποιοδήποτε αντίστοιχο είχε κρατήσειποτέ του. Η λεπίδα του ήταν κοφτερή σαν γιαπωνέζικου μαχαιριούγια σούσι. Ο Χάρι δίστασε. Ύστερα δίπλωσε τη λεπίδα μέσα στηθήκη μ’ ένα απαλό κλικ, έκλεισε την ασφάλεια κι έριξε το μαχαίριστην τσέπη του σακακιού του.

«Πειράζει να πληρώσω με δολάρια;» είπε ο Χάρι,χρησιμοποιώντας την πετσέτα για να βγάλει ένα εικοσαδόλαρο απότο πορτοφόλι του. «Νόμιμο νόμισμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες τηςΑμερικής, λέει».

Ο μπάρμαν μισοκλαψούρισε λες κι ήθελε να πει κάτι, μα δενμπορούσε να αρθρώσει λέξη.

Ο Χάρι κίνησε να φύγει, μα σταμάτησε. Γύρισε και κοίταξε τομπουκάλι στο ράφι. Έγλειψε τα χείλια του. Για μια στιγμή έμεινεακίνητος κι ύστερα το σώμα του έκανε έναν σπασμό, κι ο Χάριγύρισε κι έφυγε.

Διέσχισε τον δρόμο μες στη βροχή. Ήξεραν πού έμενε. Μπορεί νατον είχαν ακολουθήσει, αλλά μπορεί και να τον είχε δώσει το αγόριστη ρεσεψιόν. Ή ο καύτης, που είχε βρει τ’ όνομά του στη λίστατων πελατών των ξενοδοχείων. Αν έμπαινε από τον ακάλυπτο, θαμπορούσε να φτάσει στο δωμάτιό του δίχως να τον πάρουν χαμπάρι.

Η πόρτα προς τον ακάλυπτο ήταν κλειδωμένη. Ο Χάρικαταράστηκε την τύχη του.

Η ρεσεψιόν ήταν άδεια όταν μπήκε στο ξενοδοχείο.Στις σκάλες και στον διάδρομο άφησε ίχνη από κόκκινες κηλίδες

στον μπλε μουσαμά, σαν κώδικα Μορς.Στο δωμάτιό του έβγαλε το σετ ραπτικής από το κομοδίνο,

γδύθηκε κι έσκυψε πάνω απ’ τον νιπτήρα, που έγινε σύντομαDigitalised By Jah®

κατακόκκινος από το αίμα. Μούλιασε μια πετσέτα με νερό κι έπλυνετο πιγούνι και τον λαιμό του, αλλά οι πληγές στον λαιμόξαναγέμισαν γρήγορα αίμα. Κάτω από το ψυχρό, λευκό φως τουμπάνιου κατάφερε να περάσει την κλωστή από το μάτι της βελόναςκαι τη βελόνα μέσα από το δέρμα του λαιμού του, πρώτα κάτω καιμετά πάνω από την πληγή. Έραψε όσο μπορούσε, σταμάτησε για νασκουπίσει το αίμα κι ύστερα συνέχισε. Η κλωστή έσπασε ενώτελείωνε. Έριξε ένα βρίσιμο, την τράβηξε απ’ τις άκρες καιξανάρχισε με διπλή κλωστή. Ύστερα έραψε την πληγή στο πιγούνιτου, πολύ πιο εύκολα. Ξέπλυνε το αίμα από το στέρνο του κι έβγαλεαπ’ τη βαλίτσα του ένα καθαρό πουκάμισο. Κι ύστερα κάθισε στοκρεβάτι. Ζαλιζόταν. Αλλά έπρεπε να βιαστεί, οι υπόλοιποι δενπρέπει να ήταν μακριά· έπρεπε να δράσει τώρα πριν μάθουν ότι ήτανακόμη ζωντανός. Πήρε τηλέφωνο τον Χανς Κρίστιαν Σίμονσεν καιμετά τον τέταρτο χτύπο άκουσε έναν κοιμισμένο: «Χανς Κρίστιανεδώ».

«Κι εδώ Χάρι. Πού είναι θαμμένος ο Γκούστο;»«Στο κοιμητήριο Βέστρε».«Έχεις έτοιμα τα πράγματα;»«Ναι».«Θα πάμε απόψε. Συνάντησέ με στον διάδρομο από την ανατολική

μεριά σε μια ώρα».«Τώρα;»«Ναι. Και φέρε και πολλά χανζαπλάστ».«Χανζαπλάστ;»«Πέτυχα αδέξιο μπαρμπέρη. Σ’ εξήντα λεπτά από τώρα, εντάξει;»Μικρή παύση. Αναστεναγμός. Κι ύστερα: «Εντάξει».Καθώς ο Χάρι πήγε να κλείσει το τηλέφωνο, νόμιζε ότι άκουσε μια

κοιμισμένη φωνή, τη φωνή κάποιου άλλου. Αλλά μέχρι να ντυθείείχε πείσει τον εαυτό του ότι έκανε λάθος.


O

29

Χάρι στεκόταν κάτω από έναν μοναχικό φανοστάτη. Περίμενεείκοσι λεπτά, ώσπου εμφανίστηκε επιτέλους ο Χανς Κρίστιαν

με μαύρη αθλητική φόρμα και βήμα γοργό.«Πάρκαρα στη Μονολίτβαϊεν» είπε λαχανιασμένος. «Εσύ με το

λινό κουστουμάκι θα σκάψεις τον τάφο;»Ο Χάρι σήκωσε το κεφάλι του κι ο Χανς Κρίστιαν γούρλωσε τα

μάτια του. «Θεέ μου, κοίτα πώς είσαι! Τι σόι μπαρμπέρης…»«Δεν σ’ τον συνιστώ» είπε ο Χάρι. «Έλα, ας φύγουμε απ’ το

φως».Όταν χώθηκαν στο σκοτάδι, ο Χάρι σταμάτησε. «Χανζαπλάστ;»«Ορίστε».Ο Χανς Κρίστιαν κοιτούσε προσεκτικά τα σκοτεινά σπίτια στον

λόφο πίσω τους, καθώς ο Χάρι τοποθετούσε τα χανζαπλάστ πάνωστα ράμματα στον λαιμό και το πιγούνι του.

«Χαλάρωσε, κανείς δεν μας βλέπει» είπε ο Χάρι, αρπάζοντας έναφτυάρι και ξεκινώντας προς τον τάφο. Ο Χανς Κρίστιαν έτρεξε νατον προλάβει. Έβγαλε τον φακό και τον άναψε.

«Τώρα όμως μας βλέπουν» είπε ο Χάρι.Ο Χανς Κρίστιαν έσβησε τον φακό.Διέσχισαν το άλσος του ηρώου, πέρασαν τους τάφους των


βρετανών ναυτικών και συνέχισαν κατά μήκος των χαλικόστρωτωνμονοπατιών. Ο Χάρι σκέφτηκε πως ήταν ψέματα ότι ο θάνατοςσβήνει όλες τις διαφορές: οι επιτύμβιες πλάκες σ’ αυτό τονεκροταφείο του δυτικού Όσλο ήταν μεγαλύτερες και καθαρότερεςαπό εκείνες ανατολικότερα. Το χαλίκι έτριζε κάτω από τα πόδιατους· περπατούσαν όλο και πιο γρήγορα και στο τέλος ακουγότανένα συνεχές τρίξιμο.

Σταμάτησαν στον τάφο του τσιγγάνου.«Ο δεύτερος από αριστερά» ψιθύρισε ο Χανς Κρίστιαν και

προσπάθησε να διαβάσει τον εκτυπωμένο χάρτη του στο αδύναμοφεγγαρόφως.

Ο Χάρι κοίταξε το σκοτάδι ξοπίσω τους.«Τρέχει τίποτα;» ψιθύρισε ο Χανς Κρίστιαν.«Νόμιζα ότι άκουσα βήματα. Σταμάτησαν όταν σταματήσαμε κι

εμείς».Ο Χάρι σήκωσε το πιγούνι του λες κι οσμιζόταν τον αέρα.«Αντίλαλος ήταν» είπε τελικά. «Έλα, πάμε».Δυο λεπτά αργότερα στέκονταν μπροστά από μια ταπεινή μαύρη

ταφόπλακα. Ο Χάρι πλησίασε τον φακό στην πέτρα πριν τον ανάψει.Τα γράμματα ήταν σκαλισμένα και βαμμένα χρυσά.

Γκούστο Χάνσεν14.03.1992 – 12.07.2011

Αναπαύσου εν ειρήνη«Διάνα» ψιθύρισε ο Χάρι χωρίς πολλά πολλά.«Πώς θα…» πήγε να πει ο Χανς Κρίστιαν, αλλά τον έκοψε ο ήχος

του φτυαριού που μπηγόταν στη μαλακή γη. Πήρε κι αυτός το δικότου κι άρχισε.

Ήταν τρεις και μισή το πρωί και το φεγγάρι είχε εξαφανιστεί πίσωαπ’ τα σύννεφα όταν το φτυάρι του Χάρι χτύπησε επιτέλους κάτισκληρό.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα αποκαλύφθηκε το λευκό φέρετρο.Πήραν ο καθένας από ένα κατσαβίδι, γονάτισαν πάνω στο φέρετρο


κι άρχισαν να ξεβιδώνουν τις έξι βίδες απ’ το καπάκι του.«Δεν θα μπορέσουμε να βγάλουμε το καπάκι αν είμαστε και οι δύο

πάνω του» είπε ο Χάρι. «Ένας μας πρέπει ν’ ανέβει επάνω ώστε οάλλος να το ανοίξει. Εθελοντές;»

Ο Χανς Κρίστιαν είχε ήδη μισοσκαρφαλώσει προς το άνοιγμα.Ο Χάρι έβαλε το ένα πόδι στο χώμα δίπλα στο φέρετρο και

στήριξε το άλλο στον τοίχο από χώμα. Έβαλε τα δάχτυλά του κάτωαπό το καπάκι και τράβηξε. Από συνήθεια, άρχισε να αναπνέει απότο στόμα. Ένιωσε τη ζέστη που αναδινόταν από το φέρετρο πρινκαλά καλά κοιτάξει κάτω. Ήξερε ότι κατά τη διαδικασία τηςαποσύνθεσης εκλυόταν ενέργεια, μα στο άκουσμα του ήχουανατρίχιασε. To ροκάνισμα της σάρκας απ’ τα σκουλήκια.Κλότσησε το καπάκι του φέρετρου στο πλάι.

«Ρίξε φως εδώ κάτω» είπε.Λευκές γλοιώδεις προνύμφες μπαινόβγαιναν στο στόμα και τη

μύτη του πτώματος. Τα βλέφαρα ήταν ρουφηγμένα στο κρανίο· οιβολβοί των ματιών είναι από τα πρώτα πράγματα πουκαταναλώνονται. Η μυρωδιά δεν θύμιζε αέριο, αλλά κάτι υγρής,ίσως και στερεάς μορφής.

Ο Χάρι αγνόησε τον Χανς Κρίστιαν που έκανε εμετό κιεπικεντρώθηκε στις αναλυτικές του ικανότητες: το μαύροαποχρωματισμένο πρόσωπο ήταν αδύνατον ν’ αναγνωριστεί, αλλάτο χρώμα των μαλλιών και το σχήμα του προσώπου έδειχναν ότι τοπτώμα ανήκε μάλλον στον Γκούστο Χάνσεν.

Κάτι άλλο όμως τράβηξε την προσοχή του Χάρι και του έκοψε τηνανάσα.

Ο Γκούστο αιμορραγούσε.Κόκκινα τριαντάφυλλα άνθιζαν στο λευκό του σάβανο, αιμάτινα

τριαντάφυλλα που ολοένα και μεγάλωναν.Πέρασαν δυο δευτερόλεπτα πριν συνειδητοποιήσει ότι ήταν το

δικό του αίμα. Έπιασε τον λαιμό του. Τα δάχτυλά του κολύμπησανστο κόκκινο. Τα ράμματα είχαν κοπεί.


«Δώσ' μου το μπλουζάκι σου» είπε ο Χάρι.«Τι;»«Χρειάζομαι ένα μπάλωμα, άντε».Ο Χάρι άκουσε τον ήχο ενός φερμουάρ και δευτερόλεπτα

αργότερα ένα κοντομάνικο μπλουζάκι πέταξε προς το μέρος του. ΟΧάρι το άρπαξε και είδε τη στάμπα. Δωρεάν Νομική Βοήθεια. Θεέμου, ένας από αυτούς τους ανόητους ιδεαλιστές. Τύλιξε τομπλουζάκι γύρω από τον λαιμό του χωρίς να είναι σίγουρος ότι αυτόθα βοηθούσε, μα ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει αυτήτη στιγμή. Ύστερα έσκυψε πάνω από τον Γκούστο, άρπαξε τοσάβανο και με τα δυο του χέρια και το έσκισε. Το σώμα ήτανσκουρόχρωμο, ελαφρώς πρησμένο και σκουλήκια έβγαιναν από τιςτρύπες που είχαν αφήσει οι σφαίρες στο στήθος.

Οι πληγές ταίριαζαν με την αναφορά που είχε διαβάσει.«Δώσ’ μου το ψαλιδάκι».«Το ψαλιδάκι».«Ναι, το ψαλιδάκι για τα νύχια!»«Γαμώτο» έβηξε ο Χανς Κρίστιαν. «Το ξέχασα! Ίσως έχω κάτι στο

αμάξι. Να πάω...»«Άσ’ το, δεν χρειάζεται» είπε ο Χάρι, βγάζοντας το μαχαίρι από

την τσέπη του σακακιού του. Το απασφάλισε και πάτησε το κουμπί.Η λεπίδα τινάχτηκε με δύναμη, τόσο βίαια που η λαβή κλονίστηκε.Ένιωσε το τέλειο βάρος του όπλου.

«Κάτι ακούω» είπε ο Χανς Κρίστιαν.«Τραγούδι των Slipknot είναι» είπε ο Χάρι. “Pulse for the

Maggots”». Σιγοτραγουδούσε.«Όχι, γαμώτο μου! Κάποιος έρχεται!»«Ακούμπησε τον φακό ώστε να βλέπω και κοπάνα τη!» είπε ο

Χάρι, σηκώνοντας τα χέρια του Γκούστο και κοιτώντας εξεταστικάτα νύχια στο δεξί.

«Μα εσύ…»«Κοπάνα τη!» είπε ο Χάρι. «Τώρα!»


Τα βήματα του Χανς Κρίστιαν χάθηκαν μακριά. Το νύχι του μέσουήταν κομμένο. Κοίταξε τον αντίχειρα και τον παράμεσο. Και είπεήρεμα: «Είμαι από το γραφείο τελετών. Κάνουμε ένα μικρό άφτερσέιλς σέρβις».

Κι ύστερα σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον νεαρό ένστολοφρουρό που καθόταν στην είσοδο του τάφου και τον παρατηρούσε.

«Η οικογένεια δεν ήταν ευχαριστημένη με το μανικιούρ».«Βγες έξω!» διέταξε ο φρουρός με λίγο τρεμουλιαστή φωνή.«Γιατί;» είπε ο Χάρι, βγάζοντας ένα πλαστικό σακουλάκι από την

τσέπη του και κρατώντας το κάτω από τον παράμεσο, ενώ έκοβε μεπροσοχή το νύχι. Η λεπίδα έκοψε το νύχι λες κι ήταν βούτυρο.Καταπληκτικό εργαλείο. «Δυστυχώς για σένα, οι οδηγίες τηςδουλειάς σου λένε ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίσεις οποιονδήποτεεισβολέα μόνος σου».

Ο Χάρι χρησιμοποίησε τη μύτη της λεπίδας για να βγάλει τοξεραμένο αίμα κάτω από το νύχι.

«Αν παρακούσεις θα απολυθείς, η αστυνομική ακαδημία δενπρόκειται να σε δεχτεί ποτέ κι εντέλει δεν θα μπορέσεις νακουβαλήσεις υπηρεσιακό περίστροφο και να πυροβολήσεις κάποιονσε αυτοάμυνα».

Ο Χάρι εστίασε τώρα στον αντίχειρα.«Καλύτερα να κάνεις αυτό που λένε οι οδηγίες: τηλεφώνησε σε

κάποιον ενήλικα στην αστυνομία. Αν είσαι τυχερός, θα έχουν έρθεισε μισή ώρα. Αν είμαστε ρεαλιστές όμως, θα πρέπει να περιμένουμεμέχρι ν’ ανοίξουν τα γραφεία αύριο το πρωί. Α, ορίστε!»

Ο Χάρι έκλεισε τα σακουλάκια, τα έβαλε στην τσέπη του, έκλεισετο καπάκι του φέρετρου και σκαρφάλωσε έξω από τον τάφο. Τίναξετο χώμα απ’ το κουστούμι του κι έσκυψε να πάρει το φτυάρι και τονφακό.

Είδε τα φώτα του αυτοκινήτου που πάρκαρε μπροστά στοπαρεκκλήσι.

«Για την ακρίβεια είπαν ότι θα έρχονταν αμέσως» απάντησε οDigitalised By Jah®

νεαρός φρουρός, παίρνοντας μια μικρή απόσταση ασφαλείας.«Βλέπεις, τους ενημέρωσα ότι ήταν ο τάφος του τύπου πουδολοφονήθηκε. Εσύ ποιος είσαι;»

Ο Χάρι έσβησε τον φακό κι απλώθηκε παντού σκοτάδι.«Εγώ είμαι ο τύπος που θα ’πρεπε να υποστηρίζεις».Κι άρχισε να τρέχει. Πήγε προς τ’ ανατολικά, μακριά από το

παρεκκλήσι, από τη μεριά απ’ όπου είχαν έρθει.Υπολόγισε τη θέση του με βάση μια λάμπα που υπέθεσε ότι

βρισκόταν στο πάρκο του Φρόγκνερ. Αν τα κατάφερνε να φτάσειέως το πάρκο, δεν θα τον προλάβαινε κανείς στη φυσική κατάστασηπου ήταν. Ήλπιζε μόνο να μην έχουν σκυλιά μαζί τους. Τα μισούσετα σκυλιά. Καλύτερα να παρέμενε στο χαλικόστρωτο μονοπάτι· δενήταν ώρα τώρα να μπλεχτεί ανάμεσα στις ταφόπλακες και ταπαρτέρια. Μα το τρίξιμο δεν τον άφηνε ν’ ακούσει αν τονκυνηγούσαν. Φτάνοντας στο ηρώο, ο Χάρι πάτησε στο γρασίδι. Δενάκουγε βήματα να τον ακολουθούν. Τους είδε όμως: μια ασθενήςδέσμη φωτός ανάμεσα στα δέντρα. Κάποιος τον κυνηγούσε μ’ ένανφακό.

Ο Χάρι βγήκε στο μονοπάτι κι έτρεξε προς το πάρκο. Προσπάθησεν’ αγνοήσει τον πόνο στον λαιμό του και να τρέξει όσο πιο χαλαράκι αποτελεσματικά γινόταν, δίνοντας έμφαση στην τεχνική και τηναναπνοή του. Ένιωσε ότι κέρδιζε έδαφος. Έτρεξε προς τονΜονόλιθο κατά μήκος του φωτισμένου μονοπατιού, ξέροντας πωςθα τον έβλεπαν και θα υπέθεταν ότι θα συνέχιζε την πορεία του καιθα έβγαινε από την κεντρική είσοδο του πάρκου, στα ανατολικά.

Με το που εξαφανίστηκε από την άλλη μεριά του λοφίσκου όμως,έστριψε και κατευθύνθηκε νοτιοδυτικά, προς τη Μαντσερούντ Αλέ.Η έκκριση αδρεναλίνης τον είχε φέρει μέχρι εδώ, αλλά τώρα άρχισενα νιώθει τους μυς του να πονάνε. Για μια στιγμή, τα πάντα γύρωτου σκοτείνιασαν και νόμιζε ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του. Μαεπανήλθε σχεδόν αμέσως, μ’ ένα αίσθημα ναυτίας να τονκατακλύζει, ακολουθούμενο από ίλιγγο. Κοίταξε κάτω. Έτρεχε αίμα


από το μανίκι του σακακιού του, ανάμεσα στα δάχτυλά του, σαν τημαρμελάδα φράουλα που έβαζε στο ψωμί στο σπίτι του παππού του.Δεν θα τα κατάφερνε.

Γύρισε το κεφάλι του. Είδε μια φιγούρα κάτω από το φως τηςλάμπας στο ψηλότερο σημείο του λοφίσκου. Μεγαλόσωμος άνδρας,μα ελαφροπάτητος. Κολλητά μαύρα ρούχα. Άρα όχι στολήαστυνομικού. Μήπως ήταν ΕΚΑΜίτης; Μες στα μαύρα μεσάνυχτα καιτόσο γρήγορα; Μόνο και μόνο επειδή κάποιος έσκαβε στοκοιμητήριο;

Ο Χάρι παραπάτησε, αλλά ξαναβρήκε την ισορροπία του. Δεν θαμπορούσε να ξεφύγει με τα χάλια που είχε. Έπρεπε να βρει έναμέρος να κρυφτεί.

Έβαλε στο μάτι ένα από τα σπίτια στη Μαντσερούντ Αλέ. Βγήκεαπό το μονοπάτι, κατέβηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε την πράσινηπλαγιά, τέντωσε τα χέρια του για να μην πέσει, διέσχισε τον δρόμο,πήδηξε πάνω από τον ξύλινο χαμηλό φράχτη, χώθηκε ανάμεσα στιςμηλιές και πίσω από το σπίτι. Πήρε μια βαθιά ανάσα, ένιωσε τοστομάχι του να κλοτσάει και να του έρχεται εμετός. Έσκυψε προς ταεμπρός. Συγκεντρώθηκε στην ανάσα του και αφουγκράστηκε.

Τίποτα.Ήταν όμως ζήτημα χρόνου να τον βρούνε. Και χρειαζόταν

επίδεσμο για τον λαιμό του. Ο Χάρι σηκώθηκε όρθιος και πήγε προςτη βεράντα. Κοίταξε μέσα από την μπαλκονόπορτα. Το καθιστικόήταν θεοσκότεινο.

Κλότσησε το τζάμι κι έχωσε το χέρι του από μέσα. Αχ, καημένηαθώα Νορβηγία. Το κλειδί ήταν πάνω στην πόρτα. Χώθηκε μες στοσκοτάδι.

Κράτησε την αναπνοή του. Τα υπνοδωμάτια ήταν μάλλον στονπρώτο όροφο.

Άναψε ένα πορτατίφ.Βελούδινες πολυθρόνες. Έπιπλο τηλεόρασης. Εγκυκλοπαίδεια.

Ένα κομοδίνο γεμάτο φωτογραφίες. Είδη πλεξίματος. ΆραDigitalised By Jah®

ηλικιωμένοι. Κι οι ηλικιωμένοι κοιμούνται βαριά. Ή μήπως τοαντίθετο;

Ο Χάρι βρήκε την κουζίνα κι άναψε το φως. Έψαξε στα συρτάρια.Μαχαιροπίρουνα, πετσέτες. Προσπάθησε να θυμηθεί πού είχαν οιδικοί του τέτοια πράγματα όταν ήταν μικρός. Άνοιξε τοπροτελευταίο συρτάρι. Διάνα. Σελοτέιπ, αυτοκόλλητη ταινία,μονωτική υφασμάτινη ταινία. Άρπαξε τη μονωτική ταινία κι άνοιξεδυο άσχετες πόρτες μέχρι να βρει το μπάνιο. Έβγαλε το σακάκι καιτο πουκάμισό του, έβαλε το κεφάλι του στην μπανιέρα και κράτησετο τηλέφωνο του ντους πάνω απ’ τον σβέρκο του. Είδε το λευκό τηςμπανιέρας να κοκκινίζει εν ριπή οφθαλμού. Ύστερα σκουπίστηκε μετο μπλουζάκι και κράτησε κλειστή την πληγή με το ένα χέρι, ενώ μετο άλλο κόλλησε την ταινία γύρω από τον λαιμό του δυο τρειςφορές. Ήλεγξε ότι δεν ήταν πολύ σφιχτή· έπρεπε το αίμα ν’ανεβαίνει στον εγκέφαλο. Φόρεσε το πουκάμισό του.Ξαναζαλίστηκε. Κάθισε στην άκρη της μπανιέρας.

Διέκρινε μια σκιά. Σήκωσε το κεφάλι του.Τα τεράστια τρομοκρατημένα μάτια μιας ηλικιωμένης γυναίκας

τον κοιτούσαν από την πόρτα του μπάνιου. Φορούσε μια κόκκινηκαπιτονέ ρόμπα πάνω από το νυχτικό της. Έβγαζε μια περίεργηλάμψη και στατικό ηλεκτρισμό κάθε φορά που η γυναίκα κουνιόταν.Ο Χάρι υπέθεσε ότι ήταν φτιαγμένη από κάποιο συνθετικό υλικόπου δεν υπήρχε πια, το είχαν απαγορεύσει, ήταν καρκινογόνο, ήταναπό αμίαντο, ένας θεός ξέρει.

«Είμαι αστυνομικός» είπε ο Χάρι. Έβηξε. «Πρώην αστυνομικός.Έχω ένα μικρό προβληματάκι αυτή τη στιγμή».

Εκείνη δεν είπε τίποτα. Απλώς στεκόταν εκεί.«Θα σας πληρώσω για το σπασμένο γυαλί, εννοείται». Ο Χάρι

σήκωσε το σακάκι του από το πάτωμα του μπάνιου κι έβγαλε τοπορτοφόλι του. Έβαλε κάτι χαρτονομίσματα στον νιπτήρα. «Είναιδολάρια Χονγκ Κονγκ. Είναι... πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ακούγονται».

Προσπάθησε να χαμογελάσει κι είδε ένα δάκρυ να κυλάει σταDigitalised By Jah®

ροζιασμένα της μάγουλα.«Ω, γλυκιά μου» είπε ο Χάρι, νιώθοντας τον πανικό, την αίσθηση

ότι έχανε τον έλεγχο. «Μη φοβάσαι. Δεν πρόκειται να σε πειράξω,αλήθεια. Θα φύγω αμέσως, εντάξει;»

Έχωσε το χέρι στο μανίκι του σακακιού του και προχώρησε προςτο μέρος της. Εκείνη υποχώρησε με μικρά, συρτά βηματάκια, δίχωςνα πάρει το βλέμμα της από πάνω του. Ο Χάρι σήκωσε τις παλάμεςτου ψηλά και προχώρησε γρήγορα προς τη βεράντα.

«Ευχαριστώ» είπε. «Και συγγνώμη».Έσπρωξε την πόρτα και βγήκε στη βεράντα.Η ένταση της έκρηξης υποδήλωνε ότι επρόκειτο για όπλο μεγάλου

διαμετρήματος. Ύστερα ακούστηκε ο ήχος του πυροβολισμού, τοκαψούλι που έσκασε, και οι σκέψεις του επιβεβαιώθηκαν. Ο Χάριγονάτισε στο πάτωμα καθώς η επόμενη σφαίρα διέλυσε την πλάτητης ξύλινης καρέκλας δίπλα του.

Πολύ μεγάλου διαμετρήματος.Ο Χάρι σύρθηκε πίσω στο σαλόνι.«Πέσε κάτω!» φώναξε καθώς το τζάμι της μπαλκονόπορτας

έσπαγε. Γυαλιά εκτοξεύτηκαν παντού, στο παρκέ, στην τηλεόραση,στο κομοδίνο με τις φωτογραφίες.

Διπλωμένος στα δύο, ο Χάρι διέσχισε τρέχοντας το σαλόνι και τοχολ και πήγε προς την εξώπορτα. Την άνοιξε. Είδε μια λάμψη απότην ανοιχτή πόρτα μιας μαύρης λιμουζίνας που περίμενε κάτω απόέναν φανοστάτη. Ένιωσε καυτό πόνο στο πρόσωπο κι άκουσε ένανδυνατό, διαπεραστικό, μεταλλικό ήχο. Γύρισε αυτόματα στο πλάικαι είδε ότι το κουδούνι είχε γίνει κομματάκια. Σκλήθρες λευκούξύλου εξείχαν προς όλες τις πλευρές.

Ο Χάρι ξαναμπήκε μέσα. Έπεσε στο πάτωμα.Μεγαλύτερου διαμετρήματος απ’ οποιοδήποτε αστυνομικό όπλο.

Ο Χάρι έφερε στον νου την ψηλή φιγούρα που είχε δει να τρέχειπάνω στον λόφο. Δεν ήταν αστυνομικός.

«Έχετε κάτι στο μάγουλό σας…»Digitalised By Jah®

Ήταν η ηλικιωμένη γυναίκα. Φώναζε για ν’ ακουστεί πάνω απ’ τοσυνεχές χτύπημα του κουδουνιού που είχε κολλήσει. Στεκόταν πίσωτου, στο βάθος του χολ. Ο Χάρι πασπάτεψε το μάγουλο με ταδάχτυλά του. Μία μεγάλη σκλήθρα. Την τράβηξε έξω. Πρόλαβε νασκεφτεί ότι ήταν τυχερός που ήταν από την ίδια μεριά με την ουλήτου: δεν θα μείωνε και πολύ την αξία του στην αγορά. Κι άλλοςπυροβολισμός. Το τζάμι της κουζίνας αυτή τη φορά. Πάει, θα ξέμενετελείως από δολάρια Χονγκ Κονγκ.

Πάνω απ’ το κουδούνισμα ακούστηκαν σειρήνες περιπολικών. ΟΧάρι σήκωσε το κεφάλι του. Κοίταξε έξω απ’ τα παράθυρα στοσαλόνι και είδε ότι στα γειτονικά σπίτια είχαν ανάψει όλα τα φώτα.Ο δρόμος ήταν κατάφωτος σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Απ’ όπουκαι να ’φευγε θα ήταν κινούμενος στόχος. Είχε δύο επιλογές: είτετον πυροβολούσαν είτε τον συλλάμβαναν. Ούτε καν. Τις είχανακούσει κι εκείνοι τις σειρήνες και ήξεραν ότι δεν είχαν άλλο χρόνο.Δεν τους είχε πυροβολήσει, άρα θα ήξεραν ότι ήταν άοπλος. Θα τονακολουθούσαν. Έπρεπε να ξεφύγει. Έβγαλε το κινητό του. Σκατά,γιατί δεν είχε σώσει το τηλέφωνό του στο γράμμα Τ; Και να πεικανείς ότι η λίστα ονομάτων του ήταν γεμάτη...

«Ποιος είναι o αριθμός τηλεφωνικού καταλόγου;» φώναξε.«Ο αριθμός... του... τηλεφωνικού καταλόγου;»«Ναι».«Χμ». Η γυναίκα σκέφτηκε για λίγο φέρνοντας το δάχτυλο στο

στόμα της, έστρωσε προσεκτικά την κόκκινη, τοξική της ρόμπα καικάθισε σε μια καρέκλα. «Υπάρχει το 1880. Αλλά τα παιδιά στο 1881είναι πιο ευγενικά. Δεν έχουν τόσο άγχος και δεν βιάζονται. Καμιάφορά σού πιάνουν και την...»

«Πληροφορίες τηλεφωνικού καταλόγου 1880» είπε μια φωνή στοαυτί του Χάρι.

«Ψάχνω τον Άσμπγιορν Τρέσκο, παρακαλώ».«Έχω έναν Άσμπγιορν Μπέρτχολ Τρέσκο στο Όπσαλ, στο Όσλο,

κι έναν Άσμπ...»Digitalised By Jah®

«Αυτόν! Με συνδέετε με το κινητό του, σας παρακαλώ;»Τρία αιώνια δευτερόλεπτα αργότερα, μια ξινή φωνή απάντησε στο

τηλέφωνο.«Δεν θέλω είπα».«Τρέσκο;»Σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής. Ο Χάρι φαντάστηκε το

χοντρό πρόσωπο του έκπληκτου φίλου του.«Χάρι; Πόσον καιρό…»«Είσαι στη δουλειά;»«Ναιιιιιιιιιι» με καχυποψία. Κανείς δεν παίρνει τον Τρέσκο χωρίς

λόγο.«Χρειάζομαι μια χάρη, γρήγορα».«Ναι, το φαντάζομαι. Δεν μου λες, κι εκείνες τις εκατό κορόνες

που μου δανείστηκες; Είπες…»«Πρέπει να κατεβάσεις την ασφάλεια για την περιοχή

Φρόγκνερ/Μαντσερούντ Αλέ».«Τι είπες;»«Είναι επείγον. Θέμα της αστυνομίας. Έχουμε έναν τρελό που

περιφέρεται και πυροβολεί. Χρειαζόμαστε συσκότιση. Είσαι ακόμηστον υποσταθμό του Μοντεμπέλο;»

Πάλι σιωπή.«Ναι, είσαι ακόμη μπάτσος;»«Φυσικά. Τρέσκο, είναι πραγματικά επείγον».«Χέστηκα. Δεν έχω εξουσιοδότηση να κάνω κάτι τέτοιο. Πρέπει

να μιλήσεις με τον Χένμου κι αυτός…»«Κοιμάται και δεν έχω ώρα για τέτοια!» φώναξε ο Χάρι. Εκείνη τη

στιγμή, άλλη μια σφαίρα έπεσε σ’ ένα ντουλάπι της κουζίνας. Ταπιάτα γλίστρησαν στο έδαφος κι έσπασαν με κρότο.

«Τι σκατά ήταν αυτό;» ρώτησε ο Τρέσκο.«Εσύ τι νομίζεις; Διάλεξε: θες να είσαι υπεύθυνος για ένα μπλακ

άουτ σαράντα δευτερολέπτων ή για έναν σωρό από πτώματα;»Σιωπή. Κι ύστερα, αργά αργά: «Για δες, κύριε Χάρι, που έχω εγώ


τώρα το πάνω χέρι, ενώ κάθομαι εδώ πέρα. Δεν το περίμενες αυτό,ε, το περίμενες;»

Ο Χάρι πήρε μια βαθιά ανάσα. Είδε μια σκιά να γλιστράει κατάμήκος της βεράντας. «Όχι, Τρέσκο, δεν το περίμενα. Μπορείς να…»

«Ποτέ δεν πιστέψατε με τον Έισταϊν ότι θα τα κατάφερνα, ε;»«Έχεις δίκιο, φτου κακά».«Οπότε τι λες για ένα παρακ…»«Ρίξε τη γαμημένη την ασφάλεια τώρα!» ούρλιαξε ο Χάρι. Και

κόπηκε η γραμμή. Σηκώθηκε όρθιος, πήρε παραμάσχαλα τη γυναίκακαι την έσυρε μέχρι το μπάνιο. «Κάθισε εδώ» της ψιθύρισε,κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Ύστερα έτρεξε ν’ ανοίξει τηνμπροστινή πόρτα. Βγήκε στο φως, έτοιμος να δεχτεί βροχή απόσφαίρες.

Και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν.Τόσο, που παραπάτησε, έπεσε στις πέτρινες πλάκες και κύλησε

μπροστά, νομίζοντας για μια στιγμή ότι είχε πεθάνει. Πρινσυνειδητοποιήσει ότι ο Άσμπγιορν Τρέσκο είχε κλείσει τονδιακόπτη, είχε πιέσει το κουμπί, οτιδήποτε ήταν τέλος πάντων αυτόπου είχε κάνει σ’ εκείνον τον υποσταθμό. Κι ότι είχε ακριβώςσαράντα δευτερόλεπτα στη διάθεσή του.

Ο Χάρι άρχισε να τρέχει μες στο βαθύ σκοτάδι. Κατάφερε ναπεράσει τον ξύλινο φράχτη, ένιωσε την άσφαλτο κάτω από τα πόδιατου και συνέχισε να τρέχει. Άκουσε φωνές και σειρήνες ναπλησιάζουν. Αλλά και τον βρυχηθμό μιας μηχανής που πήρε μπρος.Ο Χάρι έμεινε προς τα δεξιά· μπορούσε να δει αρκετά ώστε νακαταλάβει ότι ήταν ακόμη στον δρόμο, στα νότια του πάρκουΦρόγκνερ. Ίσως και να τα κατάφερνε. Πέρασε σκοτεινέςμονοκατοικίες, δέντρα, δάσος. Η γειτονιά δεν είχε ακόμη ηλεκτρικό.Η μηχανή του αυτοκινήτου τον πλησίαζε. Έστριψε αριστερά στοπάρκινγκ του τένις κλαμπ. Μια λακκούβα παραλίγο να γίνει το τέλοςτου, αλλά κατάφερε να παραμείνει όρθιος. Το μόνο πράγμα πουφαινόταν ήταν οι λευκές γραμμές των γηπέδων τένις πίσω από το


συρματόπλεγμα. Ο Χάρι είδε το περίγραμμα του κτιρίου του κλαμπ.Έβαλε όλη του τη δύναμη κι έτρεξε μέχρι τον τοίχο μπροστά από τααποδυτήρια και βούτηξε από πίσω με το κεφάλι καθώς το φως απότους προβολείς του αυτοκινήτου έπεσε πάνω του. Προσγειώθηκεστο μπετόν και κύλησε στο πλάι. Έπεσε στα μαλακά, παρ’ όλα αυτάζαλίστηκε.

Έμεινε ακίνητος, περιμένοντας.Δεν ακουγόταν τίποτα.Κοίταξε προς τα πάνω, τον σκοτεινό ουρανό.Και τότε, χωρίς προειδοποίηση, τυφλώθηκε από φως.Η εξωτερική λάμπα κάτω από τη στέγη. Είχε επιστρέψει το

ηλεκτρικό.Ο Χάρι παρέμεινε ξαπλωμένος για δυο λεπτά, ακούγοντας τις

σειρήνες της αστυνομίας. Τα αυτοκίνητα περνούσαν στον δρόμοδίπλα στο τένις κλαμπ. Ομάδες έρευνας. Πιθανόν να είχανπερικυκλώσει την περιοχή. Σύντομα θα έφερναν και τους σκύλους.

Δεν μπορούσε να φύγει, οπότε έπρεπε να διαρρήξει το κτίριο.Σηκώθηκε και κοίταξε πάνω από τον τοίχο.Είδε το κουτάκι με το κόκκινο φωτάκι και το πληκτρολόγιο δίπλα

στην πόρτα.Η χρονιά γέννησης του βασιλιά. Ένας θεός ξέρει ποια ήταν.Έφερε στο μυαλό του μια φωτογραφία από κάποιο

κουτσομπολίστικο περιοδικό και πληκτρολόγησε 1941. Ακούστηκεένα μπιπ κι ο Χάρι τράβηξε το πόμολο. Κλειδωμένα. Ένα λεπτό, οβασιλιάς είχε γεννηθεί λίγο πριν η οικογένεια φύγει στο Λονδίνο το’40. Άρα 1939; Ίσως λίγο πιο πριν. Ο Χάρι φοβόταν μήπως η πόρταμπλοκάρει με την τρίτη λανθασμένη προσπάθεια. 1938. Έσπρωξε τοπόμολο. Σκατά. 1937; Πράσινο φως. Η πόρτα άνοιξε.

Ο Χάρι χώθηκε μέσα κι άκουσε την πόρτα να κλειδώνει πίσω του.Ησυχία. Ασφάλεια.Άναψε το φως.Τα αποδυτήρια. Στενόμακροι ξύλινοι πάγκοι. Σιδερένια λόκερ.


Μόνο τώρα συνειδητοποίησε πόσο εξαντλημένος ήταν. Μπορούσενα μείνει εδώ μέσα μέχρι την αυγή, μέχρι να σταματήσει τοκυνηγητό. Κοίταξε γύρω του: ένας νιπτήρας με καθρέφτη, τέσσεραντους, μια τουαλέτα. Άνοιξε μια βαριά ξύλινη πόρτα στο βάθος τηςαίθουσας.

Μια σάουνα.Μπήκε μέσα κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Η μυρωδιά του

ξύλου. Ξάπλωσε σ’ έναν φαρδύ πάγκο δίπλα στον κρύο φούρνο. Κιέκλεισε τα μάτια του.


Ή

30

ταν οι τρεις τους. Έτρεχαν σ’ έναν διάδρομο πιασμένοι χέριχέρι, κι ο Χάρι τούς φώναζε να μην αφήσουν τα χέρια τους

ώστε να μη χωριστούν όταν θα τους χτυπούσε η χιονοστιβάδα.Άκουσε το χιόνι να έρχεται κατά πάνω τους, πρώτα σαν υπόκωφηβροντή, ύστερα σαν βρυχηθμός. Κράτησε τα χέρια τους με όσηδύναμη είχε, κι όμως αυτά του γλίστρησαν.

Ο Χάρι πετάχτηκε απ’ τον ύπνο. Κοίταξε το ρολόι του και είδε ότιείχε κοιμηθεί τρεις ώρες. Εξέπνευσε μ’ ένα μακρύ σφύριγμα λες καικρατούσε τόσες ώρες την ανάσα του. Ένιωθε το κορμί του παντούμελανιασμένο. Ο αυχένας του πονούσε. Είχε έναν φοβερόπονοκέφαλο. Και ίδρωνε σαν τρελός, τόσο πολύ, που το κουστούμιτου είχε υγρούς λεκέδες. Δεν χρειαζόταν να γυρίσει και να δει τηναιτία, ήταν ο φούρνος. Κάποιος είχε ανάψει τη σάουνα.

Σηκώθηκε όρθιος και μπήκε τρεκλίζοντας στα αποδυτήρια. Είδερούχα πάνω στους πάγκους κι άκουσε τον ήχο από τις χορδές τωνρακετών απέξω. Θα θέλανε να κάνουνε σάουνα μετά το ματς.

Ο Χάρι πήγε στον νιπτήρα. Κοίταξε το πρόσωπό του στονκαθρέφτη. Τα μάτια του ήταν κόκκινα, το πρόσωπό του κόκκινο καιπρησμένο. Στον λαιμό του φορούσε ένα γελοίο κολιέ από μονωτικήταινία. Οι άκρες της είχαν χωθεί μες στο δέρμα του. Έριξε νερό στο


πρόσωπό του και βγήκε στον πρωινό ήλιο.Τρεις άνδρες, με το μαύρισμα και τα ισχνά πόδια των

συνταξιούχων, σταμάτησαν να παίζουν και γύρισαν να τονκοιτάξουν. Ο ένας τους ξανάβαλε τα γυαλιά του στα μάτια του.

«Νεαρέ, μας λείπει ένας για διπλό. Τι λες...;»Ο Χάρι κοίταξε μακριά και προσπάθησε ν’ ακουστεί ήρεμος.«Σόρι, παιδιά. Επικονδυλίτιδα».Ένιωσε τα βλέμματά τους καρφωμένα στην πλάτη του καθώς

κατέβαινε τον δρόμο προς το Σκέγιεν. Όλο και κάποιο λεωφορείο θαπερνούσε εκεί γύρω.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν χτύπησε την πόρτα του επικεφαλής τηςΌργκΚριμ.

«Περάστε!»Ο Μπέλμαν στεκόταν με το ακουστικό του τηλεφώνου στο αυτί.

Φαινόταν ήρεμος, αλλά ο Τρουλς τον ήξερε καλά. Όλο και χάιδευετα καλοκουρεμένα του μαλλιά, μιλούσε ελαφρώς πιο γρήγορα απ’ό,τι συνήθως, το πρόσωπό του ήταν συνοφρυωμένο...

Ο Μπέλμαν έκλεισε το τηλέφωνο.«Δύσκολο πρωινό;» ρώτησε ο Τρουλς, προσφέροντας στον

Μπέλμαν μια κούπα καφέ.Ο επικεφαλής κοίταξε την κούπα έκπληκτος, αλλά την πήρε.«Ήταν ο Αρχηγός» είπε ο Μπέλμαν, γνέφοντας προς το τηλέφωνο.

«Τον έχουν πρήξει οι δημοσιογράφοι γι’ αυτή την ηλικιωμένη κυρίαστη Μαντσερούντ Αλέ. Το σπίτι της έγινε σουρωτήρι χθες βράδυκαι θέλει να του εξηγήσω τι συνέβη».

«Τι του είπες;»«Η Άμεση Δράση έστειλε ένα περιπολικό όταν έλαβε τηλεφώνημα

απ’ τον φρουρό του νεκροταφείου Βέστρε πως κάποιοι ξέθαβαν τονΓκούστο Χάνσεν. Μέχρι να φτάσει το περιπολικό, οι τύποι την είχανκοπανήσει, αλλά μετά κάποιος άρχισε να πυροβολεί από εδώ κι από


εκεί στη Μαντσερούντ Αλέ. Κάποιος είχε διαρρήξει ένα σπίτι καικάποιος άλλος τον πυροβολούσε. Η κυρία είναι σοκαρισμένη· τομόνο που μας είπε είναι ότι ο διαρρήκτης ήταν ένας ευγενέστατοςνεαρός, δυόμισι μέτρα ψηλός με μια ουλή στο πρόσωπο».

«Νομίζεις ότι οι πυροβολισμοί συνδέονται με τη βεβήλωση τουτάφου;»

Ο Μπέλμαν κατένευσε. «Υπήρχαν κομμάτια λάσπης στοκαθιστικό της που προέρχονται από το κοιμητήριο. Άρχισε λοιπόν κιο Αρχηγός ν’ αναρωτιέται αν όλο αυτό έχει σχέση με ναρκωτικά, ανπρόκειται περί ξεκαθαρίσματος μεταξύ συμμοριών, αν έχω τονπλήρη έλεγχο της κατάστασης... ξέρεις τώρα». Ο Μπέλμαν πήγεπρος το παράθυρο και χάιδεψε τη λεπτή του μύτη με τον αντίχειράτου.

«Γι’ αυτό μου ζήτησες να έρθω;» ρώτησε ο Τρουλς, πίνονταςπροσεκτικά μια γουλιά από τον καφέ του.

«Όχι» είπε ο Μπέλμαν, έχοντάς του γυρισμένη την πλάτη.«Αναρωτιόμουν για εκείνη τη νύχτα που λάβαμε το ανώνυμοτηλεφώνημα ότι οι Λος Λόμπος θα βρίσκονταν στα ΜακΝτόναλντς.Δεν ήσουν μαζί μας κατά τη σύλληψή τους, ήσουν;»

«Όχι» είπε ο Μπέρντσεν βήχοντας. «Δεν μπορούσα να έρθω.Ήμουν άρρωστος εκείνο το βράδυ».

«Ίδια αρρώστια μ’ αυτήν που έχεις τώρα;» ρώτησε ο Μπέλμανδίχως να γυρίσει.

«Ε;»«Ορισμένοι αξιωματικοί παραξενεύτηκαν που η πόρτα της λέσχης

ήταν ξεκλείδωτη. Κι αναρωτήθηκαν πώς αυτός ο Τούτου, πουσύμφωνα με τον Όντιν κρατούσε τσίλιες, κατάφερε να τους ξεφύγει.Κανείς δεν γνώριζε ότι θα πηγαίναμε από εκεί, σωστά;»

«Απ’ ό,τι ξέρω» είπε ο Τρουλς «μόνο εμείς».Ο Μπέλμαν συνέχισε να κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο,

ταλαντευόμενος πάνω στις σόλες των παπουτσιών του. Με τα χέριατου πίσω απ’ τους γοφούς. Μπρος πίσω. Μπρος πίσω.


Ο Τρουλς σκούπισε το πάνω χείλος του. Ήλπιζε να μη φαίνεταιπως είχε ιδρώσει. «Κάτι άλλο;»

Ο Μπέλμαν συνέχιζε να ταλαντεύεται. Μπρος πίσω. Σαν ένα αγόριπου προσπαθούσε να δει κάτι, μα ήταν πολύ κοντό.

«Όχι, Τρουλς, αυτό μόνο. Σ’ ευχαριστώ... για τον καφέ».Γυρνώντας στο γραφείο του, ο Τρουλς κοίταξε απ’ το παράθυρό

του. Και είδε ό,τι μάλλον έβλεπε κι ο Μπέλμαν. Την κόκκινη αφίσαστο δέντρο.

Ήταν δώδεκα το μεσημέρι και στο πεζοδρόμιο έξω απ’ του Σρέντεροι γνωστές διψασμένες ψυχές περίμεναν τη Ρίτα ν’ ανοίξει τομαγαζί.

«Ωωωωω» είπε εκείνη καθώς είδε τον Χάρι.«Μην ανησυχείς, δεν θέλω μπίρα, μόνο πρωινό» είπε ο Χάρι. «Και

μια χάρη».«Εννοούσα τον λαιμό» είπε η Ρίτα, κρατώντας του ανοιχτή την

πόρτα. «Είναι εντελώς μελανιασμένος. Και τι είναι αυτό...;»«Μονωτική ταινία» είπε ο Χάρι.Η Ρίτα κατένευσε και πήγε να πάρει παραγγελίες. Η πολιτική στου

Σρέντερ ήταν ότι ο καθένας κοιτούσε τη δουλειά του.Ο Χάρι κάθισε στο συνηθισμένο του τραπέζι δίπλα στο παράθυρο

και πήρε τηλέφωνο την Μπέτε Λεν.Απάντησε ο τηλεφωνητής. Ο Χάρι περίμενε μέχρι το ηχητικό

σήμα.«Ο Χάρι είμαι. Έπεσα πάνω σε μια γηραιά κυρία, στην οποία

πρέπει να έκανα μεγάλη εντύπωση, οπότε δεν θεωρώ σοφό εκμέρους μου να πλησιάσω οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα για λίγοκαιρό. Αφήνω δύο σακουλάκια με αίμα εδώ στου Σρέντερ. Ναέρθεις να τα πάρεις η ίδια, ζήτησέ τα από τη Ρίτα. Α, κι έχω να σουζητήσω και μια χάρη. Ο Μπέλμαν άρχισε να καταγράφει κάτιδιευθύνσεις στο Μπλίνερν. Θα ήθελα, όσο πιο διακριτικά γίνεται, να


πάρεις μια κόπια της λίστας κάθε ομάδας, πριν αυτές φτάσουν στηνΌργκΚριμ».

Έκλεισε το τηλέφωνο. Πήρε τη Ράκελ. Πάλι τηλεφωνητής.«Γεια, ο Χάρι είμαι. Χρειάζομαι μερικά καθαρά ρούχα που να μου

κάνουν κι απ’ ό,τι θυμάμαι έχουν ξεμείνει μερικά στο σπίτι σουαπό... από τότε. Θ’ αναβαθμίσω τη διαμονή μου και θα πάω στοΠλάζα, οπότε, αν μπορείς να τα στείλεις εκεί μ’ ένα ταξί ότανγυρίσεις σπίτι, θα ήταν...» Προσπάθησε να βρει μια έκφραση που θατην έκανε να χαμογελάσει, όπως και γαμώ, σούπερ ντούπερ ή τζάμι,δικιά μου. Αλλά δεν τα κατάφερε κι έτσι είπε απλώς «τέλεια».

Η Ρίτα τού έφερε καφέ κι ένα τηγανητό αυγό, ενώ εκείνος έπαιρνεστο τηλέφωνο τον Χανς Κρίστιαν. Η κοπέλα τον κοίταξε επικριτικά.Στου Σρέντερ υπήρχε ένας άγραφος κανόνας που έλεγε ότιυπολογιστές, επιτραπέζια και κινητά δεν επιτρέπονταν. Ήταν μέροςγια να πιεις κάτι, κατά προτίμηση μπίρα, να φας κάτι, να συζητήσεις,να το βουλώσεις αν θες, άντε και να διαβάσεις και καμιά εφημερίδα.Τα βιβλία ήταν γκρίζα ζώνη.

Ο Χάρι έκανε νόημα ότι θα τελείωνε σε λίγα δευτερόλεπτα κι ηΡίτα κατένευσε ευγενικά.

Ο Χανς Κρίστιαν ακούστηκε ανακουφισμένος καιτρομοκρατημένος μαζί. «Χάρι; Θεέ μου! Είσαι καλά;»

«Από το ένα έως το δέκα…»«Ναι;»«Άκουσες για τους πυροβολισμούς στη Μαντσερούντ Αλέ;»«Χριστέ μου! Εσύ ήσουν αυτός!»«Έχεις όπλο, Χανς Κρίστιαν;»Ο Χάρι νόμιζε ότι τον άκουσε να ξεροκαταπίνει.«Γιατί, νομίζεις ότι χρειάζομαι;»«Όχι εσύ. Εγώ».«Χάρι…»«Μόνο για αυτοάμυνα. Σε περίπτωση που...»Μια μικρή παύση. «Έχω μια παλιά κυνηγετική καραμπίνα που μου


άφησε ο πατέρας μου. Την είχε για ταράνδους».«Μια χαρά μού ακούγεται. Μπορείς να την τυλίξεις και να μου τη

φέρεις στου Σρέντερ σε τρία τέταρτα;»«Θα προσπαθήσω. Τι... τι προτίθεσαι να κάνεις;»«Θα...» είπε ο Χάρι, συναντώντας το επικριτικό βλέμμα της Ρίτας

από τον πάγκο της κουζίνας. «Θα φάω το πρωινό μου».

Πηγαίνοντας προς το νεκροταφείο της Γκαμλεμπίεν, ο ΤρουλςΜπέρντσεν είδε μια μαύρη λιμουζίνα παρκαρισμένη έξω από τηνπύλη που συνήθως χρησιμοποιούσε. Πλησιάζοντας, η πόρτα άνοιξεκι ένας άνδρας με μαύρο κουστούμι και πάνω από δυο μέτρα ύψοςβγήκε έξω. Στιβαρό πιγούνι, ίσια φράντζα και κάτι απροσδιόρισταασιατικό, που ο Τρουλς είχε συνδυάσει με Λάπωνες, Φινλανδούςκαι Ρώσους. Το σακάκι πρέπει να ήταν ραμμένο πάνω του, παρ’ όλααυτά τού ήταν στενό στους ώμους.

Ο άνδρας έκανε στο πλάι κι έγνεψε στον Τρουλς να μπει στοαυτοκίνητο.

Ο Τρουλς κοντοστάθηκε. Αν αυτοί εδώ ήταν άνθρωποι τουΝτουμπάι, παραβίαζαν απροσδόκητα τη συμφωνία τους περίαποφυγής άμεσης επαφής. Κοίταξε τριγύρω του. Δεν είδε κανέναν.

Δίστασε.Αν είχαν αποφασίσει να ξεφορτωθούν τον καύτη τους, κάπως έτσι

θα το έκαναν.Ο Τρουλς κοίταξε τον γιγαντόσωμο άνδρα. Δεν μπορούσε να

διαβάσει την έκφραση του προσώπου του, ούτε μπορούσε νακαταλάβει αν ήταν καλό ή κακό που είχε μπει στον κόπο να φορέσειγυαλιά ηλίου.

Θα μπορούσε να κάνει μεταβολή και να την κοπανήσει φυσικά.Και μετά, τι;

«Audi Q5» μουρμούρισε ψιθυριστά ο Τρουλς.Η πόρτα έκλεισε απευθείας ξοπίσω του. Στο εσωτερικό ήταν


υπερβολικά σκοτεινά· πρέπει να έφταιγαν τα φιμέ τζάμια. Και τοκλιματιστικό ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικό· ένιωθε σαν να μπήκεσε θερμοκρασία υπό το μηδέν. Στη θέση του οδηγού καθόταν έναςάνδρας με λυκίσιο πρόσωπο. Μαύρο κουστούμι και χωρίστρα.Μάλλον Ρώσος.

«Χαίρομαι που ήρθες» είπε μια φωνή πίσω από τον Τρουλς. Δενχρειαζόταν να γυρίσει. Έφτανε η προφορά. Ήταν ο Ντουμπάι. Οάνδρας που δεν ήξερε κανείς. Κανείς άλλος. Ωραία· και που ήξερετο όνομά του και μπορούσε ν’ αναγνωρίσει το πρόσωπό του, τι μ’αυτό; Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει.

«Θέλω να μας φέρεις κάτι».«Να σας φέρω κάτι;»«Να πάρεις κάτι και να μας το παραδώσεις. Μην ανησυχείς για τα

υπόλοιπα».«Σας το έχω ξαναπεί, δεν ξέρω πού είναι ο Όλεγκ Φάουκε».«Δεν μας ενδιαφέρει ο Όλεγκ Φάουκε, Μπέρντσεν. Τον Χάρι

Χόλε θέλουμε».Ο Τρουλς Μπέρντσεν δεν πίστευε στ’ αυτιά του. «Τον Χάρι

Χόλε;»«Δεν ξέρεις ποιος είναι;»«Φυσικά και ξέρω. Ήταν στο Ανθρωποκτονιών. Θεότρελος.

Αλκοολικός. Έλυσε μια δυο υποθέσεις. Γιατί, γύρισε πίσω;»«Διαμένει στο ξενοδοχείο Λεόν. Δωμάτιο 301. Να πας να τον

πάρεις από εκεί σήμερα τα μεσάνυχτα».«Και πώς ακριβώς να τον πάρω δηλαδή;»«Πήγαινε να τον συλλάβεις. Ρίξ’ τον αναίσθητο. Πες του ότι θες

να τον πας βόλτα με το κότερο, δεν μ’ ενδιαφέρει. Φέρ’ τον απλώςστην αποβάθρα στο Κόνγκεν. Το υπόλοιπα θα τ’ αναλάβουμε εμείς.Θα έχεις και πενήντα χιλιάρικα».

Τα υπόλοιπα θα τ’ αναλάβουμε εμείς . Ο τύπος έλεγε ουσιαστικάότι θα σκότωναν τον Χάρι Χόλε. Για δολοφονία επρόκειτο. Γιαδολοφονία αστυνομικού.


Ο Τρουλς άνοιξε το στόμα του για ν’ αρνηθεί, μα η φωνή στοπίσω κάθισμα τον πρόλαβε.

«Ευρώ».Το στόμα του Τρουλς Μπέρντσεν έμεινε μετέωρο μ’ ένα

ναυαγισμένο «όχι» κάπου ανάμεσα στον εγκέφαλο και τιςφωνητικές του χορδές. Αντ’ αυτού, επανέλαβε τις λέξεις που νόμιζεότι είχε ακούσει, μα δεν πίστευε στ’ αυτιά του:

«Πενήντα χιλιάδες ευρώ;».«Λοιπόν;»Ο Τρουλς κοίταξε το ρολόι του. Έμεναν ακόμη κάτι παραπάνω

από έντεκα ώρες. Ξερόβηξε.«Και πού το ξέρετε ότι θα βρίσκεται στο δωμάτιό του τα

μεσάνυχτα;»«Γιατί ξέρει ότι θα πάμε να τον βρούμε».«Ε; Μήπως εννοείτε ότι δεν ξέρει ότι θα πάτε να τον βρείτε;»Η φωνή απ’ το πίσω κάθισμα ξέσπασε σε γέλια. Μ’ έναν ήχο σαν

εξάτμιση παλιάς ψαρότρατας. Γκουχ γκουχ.


Σ

31

τις τέσσερις το απόγευμα ο Χάρι στεκόταν κάτω απ’ το ντουςστον δέκατο όγδοο όροφο του Ράντισον Πλάζα, ελπίζοντας η

μονωτική ταινία να κρατούσε στο νερό. Μετρίαζε τουλάχιστον τονπόνο. Του είχαν δώσει το δωμάτιο 1937 κι όταν το άκουσε κάτι έκανεκλικ στο μυαλό του: η χρονιά γέννησης του βασιλιά, ο ΆρθουρΚέσλερ, συγχρονικότητα και τα λοιπά. Ο Χάρι δεν πίστευε σε κάτιτέτοια. Πίστευε στην ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να βρίσκειμοτίβα· ακόμα κι εκεί που δεν υπήρχαν. Γι’ αυτό ήταν πάντααμφισβητίας ως αστυνομικός επιθεωρητής: αμφισβητούσε κιέψαχνε, έψαχνε κι αμφισβητούσε. Έβλεπε μοτίβα κι αμφισβητούσετην ενοχή. Ή το ανάποδο.

Ο Χάρι άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει. Ένας ήχος διακριτικός κιευχάριστος. Ήχος πολυτελών ξενοδοχείων. Βγήκε από το ντους καιπήγε προς το κρεβάτι. Σήκωσε το ακουστικό.

«Έχει έρθει μία κυρία» είπε η ρεσεψιονίστ. «Ονομάζεται ΡάκελΦάουσκε... Με συγχωρείτε, Φάουκε, λέει. Σας έχει φέρει κάτι».

«Δώστε της ένα κλειδί για το ασανσέρ και στείλτε την επάνω» είπεο Χάρι. Κοίταξε το κουστούμι του, κρεμασμένο στην ντουλάπα.Έμοιαζε λες κι είχε ζήσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Άνοιξε τηνπόρτα και τύλιξε στη μέση του δυο τετραγωνικά πετσέτας. Κάθισε


στο κρεβάτι κι αφουγκράστηκε. Άκουσε έναν ήχο από τονανελκυστήρα κι ύστερα τα βήματά της. Μπορούσε ακόμη να τ’αναγνωρίσει, αποφασιστικά αλλά μικρά βήματα, γρήγορα, λες καιφορούσε μονίμως στενή φούστα. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτιατου κι όταν τα ξανάνοιξε εκείνη στεκόταν μπροστά του.

«Χαίρετε, γυμνέ κύριε» είπε χαμογελαστά, ακούμπησε τις τσάντεςστο πάτωμα και κάθισε δίπλα του στο κρεβάτι. «Τι είναι αυτό;»Χάιδεψε τη μονωτική ταινία με τα δάχτυλά της.

«Αυτοσχέδιο χανζαπλάστ» απάντησε εκείνος. «Δεν χρειαζόταν ναέρθεις η ίδια».

«Το ξέρω. Αλλά δεν μπορούσα να βρω τα ρούχα σου. Πρέπει ναχάθηκαν όταν μετακομίσαμε στο Άμστερνταμ».

Πετάχτηκαν θες να πεις, σκέφτηκε ο Χάρι. Πάσο.«Κι ύστερα μίλησα στον Χανς Κρίστιαν κι έχει μια ντουλάπα

γεμάτη ρούχα που δεν φοράει. Δεν είναι ακριβώς στο στιλ σου,αλλά δεν διαφέρουν και πολύ στο μέγεθος».

Άνοιξε τις τσάντες κι ο Χάρι κοίταξε έντρομος τα ρούχα πουέβγαλε από μέσα: ένα πουκάμισο Lacoste, τέσσερα σιδερωμέναμποξεράκια, ένα τζιν μάρκας Armani με τσάκιση, ένα πουλόβερ μεV, ένα μπουφάν Timberland, δυο πουκάμισα με παίχτες του πόλο κιένα ζευγάρι μαλακά καφετιά δερμάτινα παπούτσια.

Άρχισε να τα κρεμάει στην ντουλάπα κι εκείνος σηκώθηκε καιανέλαβε δράση. Εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει από το πλάι και,χαμογελώντας, έσπρωξε τα μαλλιά της πίσω από το αυτί.

«Δεν είχες σκοπό ν’ αγοράσεις καινούργια ρούχα μέχρι τοκουστούμι να έλιωνε κυριολεκτικά πάνω σου, έτσι δεν είναι;»

«Τι να πω» είπε ο Χάρι, μετακινώντας τις κρεμάστρες. Τα ρούχαήταν ανοίκεια, μα ανέδιδαν ένα απαλό οικείο άρωμα. «Πρέπει ναπαραδεχτώ ότι σκεφτόμουν ν’ αγοράσω ένα καινούργιο πουκάμισοκι ίσως κάνα δυο καινούργια σώβρακα».

«Δεν έχεις καθόλου καθαρά σώβρακα;»«Τι εννοείς καθαρά;»


«Χάρι!» είπε εκείνη και τον χτύπησε στον ώμο του μ’ ένα γελάκι.Ο Χάρι χαμογέλασε. Το χέρι της παρέμεινε στον ώμο του.«Είσαι ζεστός» του είπε. «Σαν να έχεις πυρετό. Είσαι σίγουρος ότι

αυτό που έχεις κάτω απ’ το, χμ, χανζαπλάστ σου δεν έχει μολυνθεί;»Εκείνος κούνησε το κεφάλι του. Γνωρίζοντας πολύ καλά, από τον

θαμπό και ρυθμικό πόνο, ότι είχε κάνει φλεγμονή. Αλλά ήξερε καικάτι άλλο από τα πολλά του χρόνια στο Ανθρωποκτονιών: ότι ηαστυνομία είχε ήδη ανακρίνει τον μπάρμαν και τους πελάτες στομπαρ Nirvana και γνώριζε ότι αυτός που σκότωσε τον τύπο με τομαχαίρι είχε διαφύγει έχοντας βαθιές πληγές στο πιγούνι και τονλαιμό του. Θα είχαν λοιπόν στείλει σύρμα σε όλους τους γιατρούςτης πόλης και θα είχαν ελέγξει όλα τα επείγοντα περιστατικά τωννοσοκομείων. Αυτή τη στιγμή δεν είχε χρόνο για κρατητήρια.

Η Ράκελ τού χάιδεψε τον ώμο, μέχρι τον σβέρκο και ξανά πίσω.Το στέρνο του. Ο Χάρι σκέφτηκε ότι, δεν μπορεί, θα ένιωθε τηνκαρδιά του να χτυπάει· κι ότι όλο αυτό ήταν σαν εκείνη τηντηλεόραση Pioneer που είχαν βγάλει κάποτε κι ύστερα τησταμάτησαν γιατί ήταν τέλεια· και μπορούσες να δεις κιόλας ότιήταν τέλεια, γιατί το μαύρο της εικόνας ήταν πραγματικά μαύρο.

Είχε ανοίξει το παράθυρο όσο πήγαινε, μια χαραμάδα δηλαδή −δεν ήθελαν αυτοκτονίες στο ξενοδοχείο. Ακόμα κι εδώ πάνω, στονδέκατο όγδοο όροφο, έφτανε ο απόηχος της κίνησης· καμιά κόρναπού και πού κι από κάπου αλλού, από κάποιο άλλο δωμάτιο ίσως,ένα παράταιρο, αργοπορημένο καλοκαιρινό τραγούδι.

«Είσαι βέβαιη ότι το θες αυτό;» είπε εκείνος δίχως να κρύψει τηβραχνάδα του. Στέκονταν ακίνητοι· αυτή με το χέρι της στον ώμοτου και τα μάτια της καρφωμένα στα δικά του σαν νασυγκεντρωνόταν στον παρτενέρ της στο τανγκό.

Έγνεψε καταφατικά.Ένα τόσο έντονο, κοσμικό μαύρο, που σε ρουφούσε μέσα του.

Δεν κατάλαβε καν ότι η Ράκελ σήκωσε το πόδι της κι έκλεισε τηνπόρτα. Την άκουσε απλώς να κλείνει, απαλά· ένας ήχος πολυτελούς


ξενοδοχείου, σαν φιλί.Και καθώς έκαναν έρωτα, ο Χάρι σκεφτόταν μόνο το σκοτάδι και

το άρωμα. Το σκοτάδι των ματιών, των φρυδιών, των μαλλιών της.Και το άρωμά της, για το οποίο δεν την είχε ρωτήσει ποτέ, μα ήτανμόνο δικό της, το άρωμα που υπήρχε στα ρούχα της, στην ντουλάπατης, το άρωμα που πότιζε παλιά τα δικά του ρούχα όταν κρέμοντανμαζί με τα δικά της. Και βρισκόταν τώρα κλεισμένο στην ντουλάπατου ξενοδοχείου, στα ρούχα ενός άλλου άνδρα. Στην ντουλάπα τηςτα είχε βρει, κρεμασμένα μαζί με τα δικά της. Όχι στο σπίτι του.Ίσως να μην ήταν καν δική του ιδέα, ίσως να τα έβγαλε απλώς απότην ντουλάπα της και να τα έφερε ως εδώ. Μα ο Χάρι δεν είπετίποτα. Γιατί ήξερε ότι την είχε δανεική. Ότι την είχε αυτή τη στιγμήμονάχα κι άρα μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα σε αυτό και στοτίποτα. Οπότε δεν μίλησε. Της έκανε έρωτα όπως της έκανε πάντα,έντονα και αργά. Χωρίς ν’ αφεθεί να παρασυρθεί από την απληστίατης, την ανυπομονησία της, μ’ ένα πάθος τόσο αργό, που εκείνη μιατον έβριζε και μια της κοβόταν η ανάσα. Όχι επειδή έτσι θα το ήθελεεκείνη αλλά επειδή έτσι ήθελε αυτός. Γιατί την είχε μόνο δανεική.Αυτές τις λίγες ώρες.

Κι όταν εκείνη τελείωσε κι έμεινε ακίνητη κοιτάζοντάς τον μ’εκείνο το παράδοξο, αδικημένο της βλέμμα, το μυαλό τουπλημμύρισε με όλα τα βράδια που είχαν περάσει μαζί και παραλίγονα βάλει τα κλάματα.

Μοιράστηκαν ένα τσιγάρο.«Γιατί δεν μου λες ότι είσαστε ζευγάρι;» ρώτησε ο Χάρι,

παίρνοντας μια ρουφηξιά και δίνοντάς της το τσιγάρο.«Γιατί δεν είμαστε. Είναι ένα... προσωρινό καταφύγιο». Κούνησε

το κεφάλι της. «Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα πια. Καλύτερα να μείνωμακριά, μακριά απ’ όλους».

«Είναι καλός άνθρωπος».«Αυτό είναι το ζήτημα. Χρειάζομαι έναν καλό άνθρωπο, γιατί

λοιπόν να μη θέλω έναν καλό άνθρωπο; Γιατί είμαστε τόσοDigitalised By Jah®

παράλογοι ενώ ξέρουμε το καλό μας, γαμώτο;»«Ο άνθρωπος είναι διεστραμμένος και διεφθαρμένος από τη φύση

του» είπε ο Χάρι. «Δεν υπάρχει θεραπεία, μόνο ανακούφιση».Η Ράκελ χώθηκε στην αγκαλιά του. «Αυτό μ’ αρέσει σ’ εσένα. Η

ακατάβλητη αισιοδοξία σου».«Είναι καθήκον μου να μοιράζω φως, καρδιά μου».«Χάρι;»«Χμ;»«Υπάρχει τρόπος να γυρίσουμε πίσω; Σ’ εμάς;»Ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του. Αφουγκράστηκε τους σφυγμούς

του. Τους σφυγμούς της.«Πίσω, όχι». Γύρισε και την κοίταξε. «Μα αν νομίζεις ότι έχεις

ακόμα μέλλον…»«Το εννοείς;»«Ερωτόλογα δεν είναι όλα αυτά;»«Χαζέ». Τον φίλησε στο μάγουλο, του έδωσε το τσιγάρο και

σηκώθηκε. Ντύθηκε.«Μπορείς να μείνεις σ’ εμένα, στον πάνω όροφο, ξέρεις».Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Καλύτερα έτσι, για την

ώρα».«Σ’ αγαπάω, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό» του είπε. «Ό,τι κι αν

γίνει. Μου το υπόσχεσαι;»Εκείνος κατένευσε. Έκλεισε τα μάτια του. Η πόρτα έκλεισε εξίσου

απαλά με την πρώτη φορά. Ο Χάρι ξανάνοιξε τα μάτια του. Κοίταξετο ρολόι του.

Καλύτερα έτσι, για την ώρα.Τι άλλο να έκανε, δηλαδή; Να την ακολουθούσε στο Χολμενκόλεν

οδηγώντας τον Ντουμπάι εκεί και να την έμπλεκε σε περιπέτειεςόπως είχε κάνει με τον Χιονάνθρωπο; Γιατί τώρα τοσυνειδητοποιούσε: τον είχαν ακολουθήσει από την πρώτη στιγμή. Ηπρόσκληση που είχε απευθύνει στον Ντουμπάι μέσω των πωλητώντου ήταν περιττή. Θα τον έβρισκαν πριν τους βρει αυτός. Και μετά


θα έβρισκαν τον Όλεγκ.Συνεπώς, το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε ήταν ότι μπορούσε

να διαλέξει ο ίδιος το μέρος. Τον τόπο του εγκλήματος. Κι είχε ήδηδιαλέξει. Όχι εδώ, στο Πλάζα· εδώ είχε έρθει μόνο για ναξεκουραστεί για λίγο, να κοιμηθεί μια δυο ώρες, να προετοιμαστεί.Το μέρος ήταν το ξενοδοχείο Λεόν.

Κάποια στιγμή ο Χάρι αναρωτήθηκε μήπως έπρεπε ναεπικοινωνήσει με τον Χάγκεν. Ή τον Μπέλμαν. Να τους εξηγήσειτην όλη κατάσταση. Μα δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να τονσυλλάβουν. Έτσι κι αλλιώς ήταν θέμα χρόνου πριν συνδυάσουν τιςπεριγραφές του μπάρμαν από την Κβαντρατούρεν, του φρουρού απότο νεκροταφείο Βέστρε και της ηλικιωμένης γυναίκας από τηΜαντσερούντ Αλέ: άνδρας, ένα και ενενήντα δύο, λινό κουστούμι,μια ουλή στο μάγουλο κι ένας επίδεσμος γύρω από το πιγούνι καιτον λαιμό του. Σύντομα θα τσακίζονταν όλοι να βρουν τον ΧάριΧόλε. Το θέμα λοιπόν ήταν επείγον.

Σηκώθηκε μ’ ένα βογκητό κι άνοιξε την ντουλάπα.Φόρεσε τα σιδερωμένα εσώρουχα κι ένα πουκάμισο με σηματάκι

έναν παίκτη του πόλο. Χάζεψε για λίγο το τζιν Armani, κούνησε τοκεφάλι του, έβρισε χαμηλόφωνα και ξαναφόρεσε το κουστούμι του.

Κι ύστερα έβγαλε την τσάντα του τένις που είχε ακουμπήσει στοψηλό ράφι. Ήταν η μοναδική τσάντα που χωρούσε την καραμπίνατου, του είχε εξηγήσει ο Χανς Κρίστιαν.

Ο Χάρι την πέρασε στον ώμο του και βγήκε από το δωμάτιο. Ηπόρτα πίσω του έκλεισε μ’ ένα απαλό φιλί.


Δ

32

εν ξέρω κατά πόσο μπορώ να προσδιορίσω πότε άλλαξε χέριαο θρόνος. Πότε δηλαδή άρχισε να μας εξουσιάζει η βιολίνη κι

όχι εμείς αυτήν. Τα πάντα είχαν καταρρεύσει − η συμφωνία που ’χαπροσπαθήσει να κάνω με τον Ίψεν, το πραξικόπημα στηνΆλναμπρου. Κι είχα και τον Όλεγκ που κυκλοφορούσε με τηνκαταθλιπτική, ρωσική του φάτσα να γκρινιάζει πως η ζωή δεν είχενόημα χωρίς την Ιρένε. Πριν περάσουν τρεις βδομάδες, χτυπούσαμεπιο πολλά απ’ όσα κερδίζαμε. Δουλεύαμε μαστουρωμένοι καιπεριμέναμε να μας πάρει ο διάολος. Αλλά ούτε κι αυτό μας ένοιαζε.Σημασία είχε η επόμενη δόση. Ξέρω ότι ακούγεται κλισέ, και είναικλισέ, ακριβώς έτσι είναι. Τόσο απλό, γαμώτο, και τόσο ανέφικτο.Νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά ότι ποτέ μου δεν έχω αγαπήσειάνθρωπο, εννοώ πραγματικά αγαπήσει. Τη βιολίνη όμως την είχαερωτευτεί. Για λίγο καιρό ο Όλεγκ τη χρησιμοποιούσε σαν φάρμακο,για ν’ ανακουφίσει τον πόνο της ραγισμένης του καρδιάς. Ενώ εγώτη χρησιμοποιούσα όπως έπρεπε: για να είμαι ευτυχισμένος. Και τοεννοώ αυτό. Απόλυτα ευτυχισμένος λέμε. Τίποτε δεν συγκρινότανμαζί της, ούτε το φαγητό, ούτε το σεξ, ούτε ο ύπνος.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν σοκαρίστηκα όταν ένα βράδυ μετά τουςλογαριασμούς με πήρε ο Αντρέι παράμερα και μου είπε ότι ο γέρος


είχε αρχίσει ν’ ανησυχεί.«Καλά είμαι» είπα.Μου εξήγησε ότι, αν δεν συμμαζευόμουν και δεν πήγαινα

καθημερινά στη δουλειά καθαρός από εδώ και πέρα, θα με ’στελνανμε το ζόρι για αποτοξίνωση.

Έσκασα στα γέλια. Απάντησα ότι δεν ήξερα ότι είχε και τέτοιεςαπολαβές η δουλειά, επιδόματα υγείας και τα ρέστα. Τι δηλαδή,είχαμε και οδοντιατρική περίθαλψη και σύνταξη με τον Όλεγκ;

«Ο Όλεγκ δεν έχει».Είδα στα μάτια του τι περίπου σήμαινε αυτό.Μα δεν σχεδίαζα να μείνω νηφάλιος, γαμώτο μου, όχι ακόμη.

Ούτε ο Όλεγκ. Οπότε τους γράψαμε στ’ αρχίδια μας και το επόμενοβράδυ μαστουρώσαμε τόσο πολύ, που, έχοντας πουλήσει τη μισήμόνο ποσότητα, πήραμε την άλλη μισή, κλέψαμε ένα αμάξι καιπήγαμε στο Κριστιανσάν. Είχαμε βάλει και τον Frankie στηδιαπασών και τραγουδούσα «I’ve got plenty of nothing». Πράγμαπου ίσχυε, δεν είχαμε καν άδεια οδήγησης. Στο τέλος άρχισε νατραγουδάει κι ο Όλεγκ, αλλά μόνο για να κάνει εμένα και τονFrankie να το βουλώσουμε, είπε. Γελούσαμε και πίναμε ζεστέςμπίρες κι ήταν σαν τις παλιές καλές μέρες. Μείναμε στο ξενοδοχείοΕρνστ, που δεν είναι τόσο βαρετό όσο ακούγεται, μα όταν ρωτήσαμεστη ρεσεψιόν πού σύχναζαν τα βαποράκια μάς κοίταξαν σανχαμένοι. Ο Όλεγκ μού είπε για το μουσικό φεστιβάλ της πόλης πουαπέτυχε παταγωδώς λόγω ενός ηλίθιου. Ο τύπος ήθελε να το παίξειγκουρού και πήγε κι έκλεισε τα πιο κουλ συγκροτήματα και μετά δενμπορούσαν να τα πληρώσουν. Παρ’ όλα αυτά, οι καλοί χριστιανοίτης πόλης έλεγαν και ξανάλεγαν ότι ο μισός πληθυσμός μεταξύδεκαοκτώ και είκοσι πέντε είχε αγοράσει ναρκωτικά με αφορμή τοφεστιβάλ. Εμείς πάντως πελάτες δεν βρήκαμε. Περιφερόμασταν σανχαμένοι, μες στο βράδυ, στο πεζοδρομημένο κέντρο, όπου υπήρχεένας −ένας μόνο!− μεθύστακας και μια χριστιανική χορωδία μεδεκατέσσερα μέλη που μας ρώτησαν αν θέλαμε να γνωρίσουμε τον


Ιησού.«Αμέ, άμα θέλει βιολίνη» είπα.Αλλά μάλλον δεν ήθελε, οπότε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας και

χτυπήσαμε μια δόση για το καληνύχτα. Δεν ξέρω γιατί, αλλάξεμείναμε εκεί, στου διαόλου τη μάνα, χωρίς να κάνουμε απολύτωςτίποτα. Απλώς χτυπιόμασταν και τραγουδούσαμε Sinatra. Έναβράδυ ξύπνησα κι ο Όλεγκ στεκόταν από πάνω μου. Κρατούσε στηναγκαλιά του έναν γαμίδη σκύλο. Μου είπε ότι είχε ξυπνήσει από ταφρένα ενός αυτοκινήτου έξω απ’ το παράθυρο, κι όταν κοίταξε έξω,είδε στον δρόμο τον σκύλο. Τον κοίταξα. Δεν φαινόταν καλά. ΟΌλεγκ κι εγώ συμφωνήσαμε: είχε σπάσει την πλάτη του. Κι ήτανγεμάτος πληγές και ψώρα. Ο κακομοίρης, τον είχαν σπάσει στο ξύλοείτε ο ιδιοκτήτης του είτε άλλα σκυλιά. Κι ήταν όμορφος! Με κοίταζεμε τα ήρεμα καφετιά του μάτια λες και μπορούσα να τον κάνω καλά.Έτσι κι εγώ προσπάθησα. Του έδωσα φαγητό και νεράκι, τουχάιδεψα το κεφάλι και του μιλούσα. Ο Όλεγκ είπε να τον πάμε σεκτηνίατρο, αλλά ήξερα τι θα του έκαναν, οπότε τον κράτησα κι εγώστο δωμάτιό μας, κρέμασα το ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ απέξω και τον άφησανα ξαπλώσει στο κρεβάτι. Χωρίσαμε τις βάρδιες ώστε να μείνουμεξύπνιοι και να σιγουρευτούμε ότι ανέπνεε. Ο σκύλος παρέμενεξαπλωμένος ανεβάζοντας πυρετό, ο σφυγμός του γινόταν ολοένα καιπιο αδύναμος. Την τρίτη μέρα τού έδωσα και όνομα: Ρούφους. Γιατίόχι; Καλύτερα να ’χεις ένα όνομα αν είναι να τα τινάξεις.

«Υποφέρει» είπε ο Όλεγκ. «Ο κτηνίατρος θα τον κοιμίσει με μιαένεση. Δεν θα πονέσει».

«Κανείς δεν πρόκειται να τρυπήσει τον Ρούφους με φτηνιάρικοπράμα» είπα, βγάζοντας τη σύριγγα.

«Είσαι με τα καλά σου;» είπε ο Όλεγκ. «Αυτή η βιολίνη κοστίζειδυο χιλιάρικα».

Ίσως και να έκανε τόσα. Εν πάση περιπτώσει, ο Ρούφους έφυγεαπό αυτό τον κόσμο σε θέση μπίζνες κλας.

Θυμάμαι πως το ταξίδι του γυρισμού ήταν γεμάτο σύννεφα. ΟύτεDigitalised By Jah®

Sinatra ούτε τραγούδια.Γυρνώντας στο Όσλο, ο Όλεγκ είχε κατατρομάξει με το τι θα μας

συνέβαινε. Εγώ ήμουν περιέργως κουλ. Λες κι ήξερα ότι ο γέρος δενθα μας πείραζε. Ήμασταν δυο ακίνδυνα πρεζόνια ένα βήμα πριναπό τον γκρεμό. Ήμασταν πανί με πανί, άνεργοι και πολύ σύντομαμας τέλειωσε κι η βιολίνη. Ο Όλεγκ είχε ανακαλύψει ότι η λέξη«τζάνκι» ήταν πάνω από εκατό χρόνια πολλά, από τότε που οιπρώτοι ηρωινομανείς έκλεβαν παλιοσίδερα, «τζανκ» στ’ αγγλικά,και τα πουλούσαν στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας για να βρουν λεφτάγια τη δόση τους. Κι αυτό καταλήξαμε να κάνουμε κι εμείς.Αρχίσαμε να τρυπώνουμε σε οικοδομές στο λιμάνι στην Μπιορβίκακαι να κλέβουμε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας. Χαλκός κι εργαλείαάξιζαν χρυσάφι. Πουλούσαμε τον χαλκό σε μια μάντρα στοΚαλμπάκεν και τα εργαλεία σε δυο λιθουανούς εργάτες.

Αλλά, όταν μπήκαν κι άλλοι στο παιχνίδι, οι μάντρες άρχισαν ναψηλώνουν, οι φρουροί να πληθαίνουν, εμφανίστηκαν οι μπάτσοι κιοι αγοραστές έκαναν φτερά. Καθόμασταν κι εμείς άπραγοι λοιπόν,με την ανάγκη να μας μαστιγώνει σαν λυσσασμένος δουλέμπορος,μέρα νύχτα. Κι ήξερα ότι έπρεπε να κατεβάσω μια καλή ιδέα, έναEndlösung. Κι αυτό έκανα.

Σιγά μην το έλεγα στον Όλεγκ.Προετοίμαζα το τι θα ’λεγα μια ολόκληρη μέρα. Κι ύστερα την

πήρα τηλέφωνο.Η Ιρένε μόλις είχε γυρίσει σπίτι απ’ την προπόνηση. Ακουγόταν

σχεδόν χαρούμενη που άκουγε τη φωνή μου. Της μίλησα χωρίςσταματημό για μια περίπου ώρα. Όταν τελείωσα, εκείνη έκλαιγε.

Το επόμενο βράδυ κατέβηκα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό κι ήμουνήδη στην αποβάθρα όταν το τρένο από το Τρόντχαϊμ έφτασε.

Έκλαιγε όταν με αγκάλιασε.Τόσο νέα. Τόσο τρυφερή. Τόσο πολύτιμη.Όπως είπα και πριν, δεν έχω αγαπήσει πραγματικά ποτέ μου. Μα

πρέπει να έχω φτάσει κοντά, γιατί βούρκωσα σχεδόν κι εγώ.Digitalised By Jah®

Μ

33

έσα από το μικρό άνοιγμα του παραθύρου στο δωμάτιο 301, οΧάρι άκουσε τις καμπάνες να χτυπούν στο σκοτάδι. Ο πόνος

στον λαιμό και το πιγούνι του είχε τουλάχιστον ένα καλό: δεν τονάφηνε να κοιμηθεί. Σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι και κάθισε στηνκαρέκλα δίπλα στο παράθυρο. Την έγειρε πίσω, έως τον τοίχο, ώστενα βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με την πόρτα του δωματίου. Ηκαραμπίνα ήταν ακουμπισμένη στα γόνατά του.

Στη ρεσεψιόν είχε ζητήσει έναν λαμπτήρα πολλών βατ για τοδωμάτιό του, για ν’ αντικαταστήσει αυτόν που είχε καεί· κι ένασφυρί για να μπήξει μέσα κάτι πρόκες που εξείχαν απ’ το κατώφλιτης πόρτας. Ναι, θα τα έφτιαχνε ο ίδιος. Ύστερα πήγε κιαντικατέστησε τον λαμπτήρα του διαδρόμου και με το σφυρίξεκόλλησε το ξύλινο κατώφλι της πόρτας.

Τώρα, από εκεί που καθόταν, θα μπορούσε να δει τις σκιές τουςκάτω από την πόρτα σαν έρχονταν.

Ο Χάρι άναψε κι άλλο τσιγάρο. Ήλεγξε την καραμπίνα. Τελείωσετο υπόλοιπο πακέτο. Στο σκοτάδι έξω από το παράθυρο οι καμπάνεςχτύπησαν δώδεκα φορές.

Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Μπέτε. Είχε πάρει αντίγραφα τωντεσσάρων από τις πέντε λίστες των περιπολικών που αλώνιζαν γύρω


από το Μπλίνερν.«Το τελευταίο περιπολικό είχε προλάβει να στείλει τη λίστα στην

ΌργκΚριμ» είπε.«Ευχαριστώ» είπε ο Χάρι. «Πήρες τα σακουλάκια από τη Ρίτα,

στου Σρέντερ;»«Ναι. Είπα στο Παθολογικό να μπουν σε προτεραιότητα.

Αναλύουν το αίμα αυτή τη στιγμή».Παύση.«Και;» ρώτησε ο Χάρι.«Και τι;»«Ξέρω τον τόνο της φωνής σου, Μπέτε. Κάτι άλλο συμβαίνει».«Το τεστ DNA παίρνει ώρα, Χάρι. Μπορεί…»«...να περάσουν μέρες προτού έχουμε την απάντηση».«Ναι. Που σημαίνει ότι για την ώρα το τεστ θεωρείται μη

ολοκληρωμένο».«Πόσο μη ολοκληρωμένο;» Ο Χάρι άκουσε βήματα στον

διάδρομο.«Υπάρχει τουλάχιστον 5% πιθανότητα να μην ταιριάζει».«Θες να πεις ότι σου έχουν δώσει ένα προσωρινό προφίλ κι ότι

έχεις βρει σε ποιον ταιριάζει στο μητρώο DNA, αυτό μου λες;»«Όταν τα τεστ δεν έχουν ολοκληρωθεί, χρησιμοποιούνται για να

αποκλείσουμε ανθρώπους, Χάρι, όχι το αντίθετο».«Σε ποιον ταιριάζει;»«Δεν θέλω να πω τίποτα ακόμη, πριν…»«Έλα τώρα».«Όχι. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το αίμα δεν ανήκει στον

Γκούστο».«Και;»«Και δεν ανήκει ούτε στον Όλεγκ, εντάξει;»«Πάρα πολύ» είπε ο Χάρι, συναισθανόμενος ξαφνικά ότι

κρατούσε την ανάσα του.Μια σκιά κάτω απ’ την πόρτα.


«Χάρι;»Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο. Έστρεψε την καραμπίνα προς την

πόρτα. Περίμενε. Τρία κοφτά χτυπήματα. Περίμενε.Αφουγκράστηκε. Η σκιά δεν μετακινήθηκε.

Στις μύτες των ποδιών, πήγε τοίχο τοίχο στο δωμάτιο, μακριά απ’τη γραμμή του πυρός, ως το ματάκι της πόρτας.

Είδε την πλάτη ενός άνδρα.Το μπουφάν έπεφτε ίσια κι ήταν τόσο κοντό, που ο Χάρι έβλεπε τη

μέση του. Ένα μαύρο κομμάτι ύφασμα κρεμόταν από τη μιακωλότσεπη, πιθανόν κάποιο καπέλο. Ο άνδρας δεν φορούσε ζώνη.Τα χέρια του κρέμονταν στο πλάι, κοντά στο κορμί του. Άρα, αν οάνδρας κουβαλούσε όπλο, θα πρέπει να ήταν σε θήκη δεμένη στοστήθος του, είτε στο πλάι των μηρών του. Καθόλου συνηθισμένο.

Ο άνδρας γύρισε προς την πόρτα και χτύπησε δυο φορές·δυνατότερα αυτή τη φορά. Ο Χάρι εξέτασε το παραμορφωμένοπρόσωπο στο ματάκι. Παραμορφωμένο μα χαρακτηριστικό. Οάνδρας έπασχε από έντονο προγναθισμό. Κι έξυνε τον λαιμό του μεμια κάρτα που κρεμόταν στο στήθος του. Με τον τρόπο πουφορούσαν οι αστυνομικοί τις ταυτότητές τους όταν πήγαιναν νασυλλάβουν κάποιον. Σκατά! Η αστυνομία ήταν ταχύτερη απ’ τονΝτουμπάι.

Δίστασε. Αν ο άνδρας είχε διαταγές να τον συλλάβει, τότε θαέπρεπε να είχε κι ένα μπλε χαρτάκι μ’ ένταλμα σύλληψης το οποίοθα είχε δείξει στη ρεσεψιόν ώστε να παραλάβει ένα πασπαρτού. Τομυαλό του Χάρι έκανε ταχύτατους υπολογισμούς. Σιωπηλά, γύρισε,έκρυψε την καραμπίνα πίσω από την ντουλάπα, ξαναπήγε προς τηνπόρτα και την άνοιξε, λέγοντας: «Τι θες και ποιος είσαι;».

Ο άνδρας τον κοίταξε σαν χαζός. «Κοίτα τα χάλια σου, Χόλε.Μπορώ να περάσω;» Του έδειξε την ταυτότητά του.

«Τρουλς Μπέρντσεν. Για τον Μπέλμαν δεν δούλευες εσύ;»«Ακόμη δουλεύω. Σου στέλνει χαιρετίσματα».O Χάρι έκανε ένα βήμα στο πλάι κι άφησε τον Μπέρντσεν να


περάσει μέσα πρώτος.«Cosy» είπε ο Μπέρντσεν κοιτώντας τριγύρω του.«Κάθισε» είπε ο Χάρι, δείχνοντάς του το κρεβάτι, ενώ εκείνος

βολεύτηκε στην καρέκλα δίπλα στο παράθυρο.«Τσίχλα;» είπε ο Μπέρντσεν, προσφέροντάς του το πακέτο.«Προκαλεί τερηδόνα. Τι θες;»«Φιλικότατος όπως πάντα, βλέπω». Ο Μπέρντσεν χαμογέλασε

πλατιά, ξετύλιξε μια τσίχλα, την έβαλε στο συρταρωτό του σαγόνικαι κάθισε.

Όλη αυτή την ώρα το μυαλό του Χάρι ανέλυε τον τόνο της φωνής,τη γλώσσα του σώματος, τη μυρωδιά, τις κινήσεις των ματιών τουΤρουλς Μπέρντσεν. Ο άνδρας ήταν χαλαρός και απειλητικόςσυνάμα. Με ανοιχτές παλάμες, δίχως απότομες κινήσεις, μα ταμάτια του συνέλεγαν πληροφορίες, διάβαζαν την κατάσταση,προετοιμάζονταν για κάτι. Ο Χάρι είχε ήδη μετανιώσει που έκρυψετην καραμπίνα του. Το ότι δεν είχε άδεια οπλοφορίας ήταν τομικρότερο απ’ τα προβλήματά του εκείνη τη στιγμή.

«Τα πράγματα έχουν ως εξής: βρήκαμε αίμα στο πουκάμισο τουΓκούστο Χάνσεν στην υπόθεση βεβήλωσης στο νεκροταφείοΒέστρε χθες το βράδυ. Και το τεστ DNA έδειξε ότι το αίμαπροέρχεται από εσένα».

Ο Χάρι παρατήρησε τον Μπέρντσεν, ενώ αυτός δίπλωνεπροσεκτικά το ασημόχαρτο της τσίχλας. Τον θυμήθηκε κάπωςκαλύτερα τώρα. Ήταν ο τύπος που όλοι φώναζαν «Μπίβις». Τοπαιδί για όλες τις δουλειές του Μπέλμαν. Βλάκας κι έξυπνος μαζί.Κι επικίνδυνος. Ένας κακός Φόρεστ Γκαμπ.

«Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάς» είπε ο Χάρι.«Ναι, φαντάζομαι» είπε ο Μπέρντσεν αναστενάζοντας. «Ίσως

κάποιο λάθος στο μητρώο. Θα πρέπει να σε πάω μέχρι το Αρχηγείογια να πάρουμε ξανά δείγμα».

«Ψάχνω για ένα κορίτσι» είπε ο Χάρι. «Την Ιρένε Χάνσεν».«Είναι κι αυτή στο νεκροταφείο Βέστρε;»


«Έχει εξαφανιστεί απ’ το καλοκαίρι. Είναι η θετή αδερφή τουΓκούστο Χάνσεν».

«Πρώτη φορά την ακούω. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει ναέρθεις…»

«Είναι το κορίτσι στη μέση» είπε ο Χάρι. Είχε βγάλει τηφωτογραφία της οικογένειας Χάνσεν από την τσέπη του σακακιούτου και την έδειχνε στον Μπέρντσεν. «Χρειάζομαι λίγη ώρα. Όχιπολύ. Θα καταλάβεις μετά γιατί πρέπει να γίνουν έτσι τα πράγματα.Σου υπόσχομαι ότι θα έρθω εγώ ο ίδιος στα γραφεία σε σαράνταοκτώ ώρες από τώρα».

« Χμ, 48 ώρες» είπε ο Μπέρντσεν κοιτάζοντας τη φωτογραφία.«Καλή ταινία. Με τον Νικ Νόλτε κι εκείνο τον νέγρο. ΜακΜέρφιτον έλεγαν;»

«Έντι Μέρφι».«Σωστά. Πάει κι αυτός, δεν είναι πια αστείος. Δεν είναι περίεργο;

Έχεις κάτι, κι ύστερα δεν το ’χεις. Πώς νομίζεις ότι είναι να σουσυμβαίνει κάτι τέτοιο, Χόλε;»

Ο Χάρι κοίταξε τον Τρουλς Μπέρντσεν. Δεν ήταν και πολύσίγουρος για την όλη ομοιότητα με τον Φόρεστ Γκαμπ πια. ΟΜπέρντσεν σήκωσε τη φωτογραφία προς το φως. Μισόκλεισε ταβλέφαρα για να συγκεντρωθεί πάνω της.

«Την αναγνωρίζεις;»«Όχι» είπε ο Μπέρντσεν, δίνοντας πίσω τη φωτογραφία και

στρίβοντας λίγο τη μέση του. Προφανώς, είχε πιαστεί καθισμένοςπάνω στο ύφασμα που είχε στην κωλότσεπή του, γιατί το έβγαλε καιτο έβαλε γρήγορα στην τσέπη του μπουφάν του. «Λοιπόν, θα πάμεμια βόλτα μέχρι το Αρχηγείο κι εκεί θα το συζητήσουμε για τιςσαράντα οκτώ ώρες».

Ο τόνος της φωνής του ήταν απαλός. Υπερβολικά απαλός. Κι οΧάρι είχε ήδη βάλει τα πράγματα στη σειρά: Η Μπέτε είχε πει στοΠαθολογικό να δώσουν προτεραιότητα στα δικά της τεστ DNA κιακόμη δεν είχε λάβει απάντηση· άρα πώς γινόταν να έχει ο


Μπέρντσεν ήδη τ’ αποτελέσματα για το αίμα από το σάβανο τουΓκούστο; Και κάτι ακόμα: ο Μπέρντσεν δεν είχε κινηθεί όσογρήγορα θα ήθελε. Το ύφασμα στην τσέπη του δεν ήταν καπελάκι,ήταν μπαλακλάβα. Σαν κι αυτή που φορούσε ο δολοφόνος τουΓκούστο Χάνσεν.

Κι αμέσως του καρφώθηκε στο μυαλό η εξής σκέψη: ο καύτης.Μήπως δεν ήταν η αστυνομία που είχε φτάσει πρώτη στη σκηνή

του εγκλήματος αλλά ο λακές του Ντουμπάι;Ο Χάρι έφερε στον νου την καραμπίνα πίσω από την ντουλάπα.

Πολύ αργά όμως. Άκουσε βήματα στον διάδρομο. Δύο άνθρωποι. Οένας τόσο μεγαλόσωμος, που τα σανίδια έτριζαν κάτω από τα πόδιατου. Τα βήματα σταμάτησαν έξω από την πόρτα. Οι σκιές από δυοζευγάρια μισάνοιχτα πόδια γλίστρησαν κάτω από την πόρτα. Θαμπορούσαν φυσικά να ήταν συνάδελφοι του Μπέρντσεν στηναστυνομία, που είχαν έρθει να τον συλλάβουν πραγματικά. Μα οΧάρι είχε ακούσει το σκούξιμο του πατώματος: ένας μεγαλόσωμοςάνδρας στο μέγεθος περίπου της φιγούρας που τον είχε καταδιώξειστο πάρκο Φρόγκνερ.

«Έλα» είπε ο Μπέρντσεν, σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά στονΧάρι. Έκανε ότι έξυνε το στέρνο του μέσα από το μπουφάν του,δήθεν τυχαία. «Μια βολτούλα, εσύ κι εγώ».

«Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είμαστε μόνοι μας» είπε ο Χάρι. «Έχειςενισχύσεις, βλέπω».

Έγνεψε προς τη μεριά της σκιάς κάτω απ’ την πόρτα.Εμφανίστηκε μια ακόμα σκιά, ίσια κι επιμήκης. Ο Τρουλςακολούθησε το βλέμμα του. Κι ο Χάρι είδε στο πρόσωπό τουγνήσια έκπληξη, το είδος της έκπληξης που τύποι σαν τον ΤρουλςΜπέρντσεν δεν μπορούν να μιμηθούν. Όχι, αυτοί δεν ήταν οιάνθρωποι του Μπέρντσεν.

«Φύγε από την πόρτα» ψιθύρισε ο Χάρι.Ο Τρουλς έπαψε να μασάει την τσίχλα του και τον κοίταξε καλά

καλά.Digitalised By Jah®

Στον Τρουλς Μπέρντσεν άρεσε να κουβαλάει το περίστροφο Στέιρτου σε μια θήκη στο στήθος του, τοποθετημένο κατά τέτοιον τρόπο,ώστε το πιστόλι ν’ ακουμπάει κατά μήκος πάνω στο στέρνο του.Φαινόταν έτσι ελάχιστα αν τον κοιτούσες. Και γνωρίζοντας ότι οΧάρι Χόλε ήταν έμπειρος αστυνομικός, μετεκπαιδευμένος με το FBIστο Σικάγο και τα λοιπά, ήξερε ότι θα παρατηρούσε αμέσωςοτιδήποτε προεξείχε στα γνωστά σημεία. Όχι ότι υπολόγιζε ναχρησιμοποιήσει το πιστόλι, μα ο Τρουλς Μπέρντσεν είχε πάρειτουλάχιστον τις προφυλάξεις του. Αν ο Χάρι τού αντιστεκόταν, θατον συνόδευε έξω απ’ το δωμάτιο με το Στέιρ διακριτικά χωμένοστην πλάτη του, έχοντας φορέσει την μπαλακλάβα του ώστε οι ενδυνάμει μάρτυρες να μην μπορούν ν’ αναγνωρίσουν τον τύπο πουσυνόδευε τον Χάρι Χόλε πριν ο τελευταίος εξαφανιστεί απόπροσώπου γης. Είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του σ’ ένα δρομάκι κιείχε σπάσει και τη μοναδική λάμπα στον δρόμο, ώστε κανείς να μηνμπορεί να δει τον αριθμό κυκλοφορίας του. Πενήντα χιλιάδες ευρώήταν αυτά. Έπρεπε να είναι υπομονετικός. Φασούλι το φασούλι. Θααγόραζε ένα σπίτι λίγο πιο ψηλά στο Χέγιενχαλ, με θέα, ώστε ναμπορεί να τους κοιτάζει αφ’ υψηλού. Να την κοιτάζει αφ’ υψηλού.

Ο Χάρι Χόλε τού είχε φανεί πιο κοντός από τον γίγαντα πουθυμόταν. Κι ασχημότερος. Χλωμός, βρόμικος, άσχημος κιεξουθενωμένος. Δίχως ικανότητα συγκέντρωσης, λες και τα είχεπαρατήσει. Θα ξεμπέρδευε πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι υπολόγιζε.Όταν λοιπόν ο Χάρι τού είπε να φύγει μπροστά από την πόρτα, ηπρώτη αντίδραση του Τρουλς ήταν ο εκνευρισμός. Τι προσπαθούσενα κάνει ο Χόλε; Να παίξει παιχνιδάκια τώρα που πήγαιναν όλατόσο καλά; Μα η δεύτερή του αντίδραση ήταν ότι τον ήξερε αυτόντον τόνο της φωνής· ήταν ο τόνος που χρησιμοποιούσαν οιαστυνομικοί σε καταστάσεις έκτακτου κινδύνου. Χωρίςχρωματισμούς ή δράματα, με μια ουδέτερη, ψυχρή σαφήνεια που


είχε τις λιγότερες πιθανότητες παρεξήγησης. Και τις περισσότερεςπιθανότητες επιβίωσης.

Οπότε ο Τρουλς Μπέρντσεν, σχεδόν μηχανικά, έκανε ένα βήμαστο πλάι.

Κι εκείνη τη στιγμή, το πάνω μέρος της πόρτας εκτοξεύτηκε μεςστο δωμάτιο.

Καθώς ο Μπέρντσεν έκανε μεταβολή, σκέφτηκε αυτομάτως ότι,για να έχει τόσο μεγάλη κάλυψη σε τόσο μικρή απόσταση, η κάννητου όπλου πρέπει να ήταν κομμένη. Είχε ήδη το χέρι μέσα στομπουφάν του. Αν φορούσε τη θήκη στην κανονική της θέση κι ανδεν φορούσε μπουφάν, το όπλο θα ήταν τώρα ήδη έξω.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν έπεσε προς τα πίσω πάνω στο κρεβάτι με τοπιστόλι έτοιμο στο τεντωμένο του χέρι, καθώς η υπόλοιπη πόρτατινάχτηκε μ’ έναν κρότο. Άκουσε το τζάμι ξοπίσω του ναθρυμματίζεται πριν κάθε ήχος χαθεί σε μια καινούργια έκρηξη.

Ο ήχος βούιξε στ’ αυτιά του και ξαφνικά άρχισε να χιονίζει.Στην είσοδο της πόρτας, οι σιλουέτες δυο ανδρών στέκονταν πίσω

από το χιόνι. Ο ψηλότερος σήκωσε το πιστόλι του. Το κεφάλι τουσχεδόν ακουμπούσε στο πλαίσιο της πόρτας· πρέπει να ήταν πάνωαπό δύο μέτρα. Ο Τρουλς πυροβόλησε. Και ξανά. Ένιωσε τουπέροχο κλότσημα και την ακόμα πιο υπέροχη βεβαιότητα ότι αυτόσυνέβαινε πραγματικά, στον διάολο οι συνέπειες. Ο ψηλόςτραντάχτηκε, έμοιαζε να χτενίζει τη φράντζα του πριν κάνει έναβήμα πίσω κι εξαφανιστεί. Ο Τρουλς μετατόπισε το πιστόλι και τοβλέμμα του. Ο δεύτερος άνδρας στεκόταν ακίνητος στην πόρτα.Τριγύρω του αιωρούνταν λευκά πούπουλα. Ο Τρουλς τον είχε. Μαδεν πυροβόλησε. Τον έβλεπε καλύτερα τώρα. Λυκίσιο πρόσωπο.Σαν τα πρόσωπα που ο Τρουλς συνέδεε πάντα με Λάπωνες,Φινλανδούς και Ρώσους.

Ο τύπος σήκωσε ήρεμα το πιστόλι του. Με το δάχτυλο στησκανδάλη.

«Ήρεμα, Μπέρντσεν» είπε στ’ αγγλικά.Digitalised By Jah®

Ο Τρουλς Μπέρντσεν έβγαλε έναν βαθύ, μακρύ βρυχηθμό.

Ο Χάρι έπεσε.Με το πρώτο χτύπημα είχε πέσει στα τέσσερα, είχε κατεβάσει το

κεφάλι και είχε προχωρήσει προς τα πίσω, με θραύσματα καιροκανίδια να πέφτουν πάνω στο κεφάλι του. Προς τα πίσω, εκεί πουήταν το παράθυρο. Ένιωσε το τζάμι σχεδόν να λυγίζει κάτω απ’ τοβάρος του, πριν θυμηθεί ότι ήταν από γυαλί και σπάσει.

Κι ο Χάρι βρέθηκε να πέφτει.Ο χρόνος πάτησε φρένο, λες κι έπεφτε μέσα σε νερό. Τα χέρια και

τα πόδια του δούλευαν σαν κουπιά, προσπαθώντας ν’ αποτρέψουντο κορμί του να γυρίσει τούμπα προς τα εμπρός.Μισοσχηματισμένες σκέψεις χοροπηδούσαν ανάμεσα στις συνάψειςτου εγκεφάλου του:

Θα προσγειωνόταν με το κεφάλι και θα έσπαγε τον λαιμό του.Ήταν τυχερός τελικά που δεν είχε κουρτίνες.Η γυμνή γυναίκα στο απέναντι παράθυρο ήταν με τα πόδια επάνω

και το κεφάλι κάτω.Κι ύστερα τον υποδέχθηκε κάτι απαλό. Άδεια χαρτόνια, παλιές

εφημερίδες, κουτιά γάλατος, μπαγιάτικο ψωμί από την κουζίνα τουξενοδοχείου, χρησιμοποιημένα φίλτρα καφέ.

Βρισκόταν ανάσκελα μες στον ανοιχτό κάδο απορριμμάτων μέσασε μια βροχή από θραύσματα γυαλιών. Από το παράθυρο πάνω απ’το κεφάλι του, φλας, σαν από φωτογραφική μηχανή. Και φλόγες.Και μια απόκοσμη ησυχία, λες και τα φλας έβγαιναν απόχαμηλωμένη τηλεόραση. Η μονωτική ταινία γύρω από τον λαιμό τουείχε σχιστεί. Έτρεχε αίμα παντού. Και για μια απίθανη στιγμή ο Χάρισκέφτηκε να μείνει εκεί που ήταν. Να κλείσει τα μάτια του και νακοιμηθεί, να παρασυρθεί μακριά. Είδε τον εαυτό του να σηκώνεται,να πηδάει έξω από τον κάδο και να τρέχει προς την πόρτα στην άκρητου ακάλυπτου. Να την ανοίγει καθώς ένας άγριος, παρατεταμένος


βρυχηθμός ακούστηκε από το παράθυρό του. Να γλιστράει σε μιασχάρα του δρόμου, αλλά να καταφέρνει να παραμείνει όρθιος. Ναβλέπει μια μαύρη γυναίκα με στενό τζιν, που έκανε πιάτσα, να τουχαμογελάει ενστικτωδώς και να σουφρώνει τα χείλια της, πριναλλάξει γνώμη και κοιτάξει από την άλλη μεριά.

Ο Χάρι άρχισε να τρέχει.Κι αυτή τη φορά αποφάσισε να κάνει μόνο αυτό: να τρέξει.Μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο.Μέχρι που να τον πιάσουν.Ελπίζοντας ότι δεν θα κρατούσε πολύ.Εντωμεταξύ, θα έκανε αυτό που όλα τα θηράματα είναι

προγραμματισμένα να κάνουν: θα έφευγε, θα προσπαθούσε να τοσκάσει, θα επιζούσε λίγες ακόμα ώρες, λίγα ακόμα λεπτά, λίγαακόμα δευτερόλεπτα.

Η καρδιά του διαμαρτυρόταν χτυπώντας δυνατά κι ο Χάρι άρχισενα γελάει καθώς διέσχισε τον δρόμο μπροστά από ένα νυχτερινόλεωφορείο και κατευθύνθηκε προς τον Κεντρικό ΣιδηροδρομικόΣταθμό του Όσλο.


Τ

34

ον είχαν κλειδώσει μέσα. Το κατάλαβε με το που ξύπνησε.Στον τοίχο πάνω από το κεφάλι του κρεμόταν μια αφίσα ενός

γδαρμένου ανθρώπινου σώματος. Ακριβώς δίπλα της, μια περίτεχνησκαλιστή φιγούρα ενός εσταυρωμένου άνδρα που αιμορραγούσεμέχρι θανάτου. Και παραδίπλα, μια σειρά από ντουλάπια γεμάταφάρμακα.

Ο Χάρι στριφογύρισε πάνω στον πάγκο. Προσπάθησε να πιάσει τονήμα από εκεί που το είχε αφήσει την προηγούμενη ημέρα, να δειτην όλη εικόνα. Είχε στη διάθεσή του πολλά στοιχεία, μα δεν είχεκαταφέρει ακόμη να τα βάλει στη σειρά. Άσε που κι αυτά ήτανμονάχα υποθέσεις.

Υπόθεση πρώτη: ο Τρουλς Μπέρντσεν ήταν o καύτης. Κι ωςυπάλληλος της ΌργκΚριμ ήταν στην ιδανική θέση να εξυπηρετεί τασυμφέροντα του Ντουμπάι.

Υπόθεση δεύτερη: Η Μπέτε είχε ταυτοποιήσει ότι το DNA ανήκεστον Μπέρντσεν. Γι’ αυτό δεν έλεγε τίποτα μέχρι να σιγουρευτείεκατό τοις εκατό· διότι το αίμα κάτω από τα νύχια του Γκούστουποδείκνυε έναν δικό τους άνθρωπο. Αν τα πράγματα είχαν όντωςέτσι, τότε ο Γκούστο Χάνσεν είχε διαπληκτιστεί με τον ΤρουλςΜπέρντσεν την ημέρα που σκοτώθηκε.


Κι εδώ ήταν που άρχιζαν τα δύσκολα. Αν ο Μπέρντσεν δούλευεγια τον Ντουμπάι και τον είχαν στείλει να ξεπαστρέψει τον Χάρι,τότε γιατί εμφανίστηκαν οι Μπλουζ Μπράδερς προσπαθώντας ναξεκάνουν και τους δυο τους; Αν οι τύποι ήταν όντως μπράβοι τουΝτουμπάι, γιατί παραλίγο να σκοτωθούν με τον Μπέρντσεν; Στηνίδια πλευρά δεν ήταν όλοι τους; Ή μήπως δεν είχαν συντονιστείσωστά; Και μήπως η απουσία συντονισμού μαρτυρούσε ότι οΜπέρντσεν είχε προσπαθήσει από μόνος του ν’ αποτρέψει τον Χάρινα παραδώσει τα αποδεικτικά στοιχεία από τον τάφο του Γκούστοκαι να τον εκθέσει;

Μια αρμαθιά κλειδιών κουδούνισε κι η πόρτα άνοιξε.«Καλημέρα» κελάηδησε η Μαρτίνε. «Πώς αισθάνεσαι;»«Καλύτερα» είπε ψέματα ο Χάρι κοιτώντας το ρολόι του. Έξι η

ώρα το πρωί. Πέταξε την κουβέρτα από πάνω του, γύρισε καιπάτησε τα πόδια του στο πάτωμα.

«Το αναρρωτήριό μας δεν προορίζεται για διανυκτερεύσεις»απολογήθηκε η Μαρτίνε. «Έλα, ξάπλωσε να σου αλλάξω τονεπίδεσμο στον λαιμό».

«Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες χθες βράδυ» είπε ο Χάρι.«Καλύτερα να φύγω όμως. Το να με κρύβεις ενέχει κινδύνους, δενείπαμε;»

«Ξάπλωσε είπα!»Ο Χάρι την κοίταξε καλά καλά. Αναστέναξε κι υπάκουσε. Έκλεισε

τα μάτια του κι άκουσε τη Μαρτίνε ν’ ανοιγοκλείνει συρτάρια, τονήχο ενός ψαλιδιού πάνω σε τζάμι, τους πρώτους θαμώνες τουΦάρου να καταφθάνουν για πρωινό στο ισόγειο.

Ενώ η κοπέλα αφαιρούσε τον επίδεσμο της προηγουμένης, ο Χάριπήρε τηλέφωνο την Μπέτε. Ένα λακωνικό μήνυμα του είπε να είναισύντομος, μπιπ.

«Ξέρω ότι το αίμα ανήκει σ’ έναν πρώην επιθεωρητή της Κρίπος»είπε ο Χάρι. «Ακόμα κι αν το Παθολογικό σ’ το επιβεβαιώσει, θα σεσυμβούλευα να μην το πεις σε κανέναν ακόμη. Ούτε μας φτάνει για


να πάρουμε ένταλμα σύλληψης ούτε έχει νόημα να τονταρακουνήσουμε και να σηκωθεί να κάψει τα πάντα και να φύγει.Προτείνω λοιπόν να τον συλλάβουμε για κάτι άσχετο και μετά νακάνουμε τη δουλειά μας με την ησυχία μας. Για τη διάρρηξη και τηδολοφονία στη λέσχη των μοτοσικλετιστών στο Άλναμπρου, αςπούμε. Αν δεν κάνω λάθος, αυτός ήταν ο συνεργός του Όλεγκ. Κι οΌλεγκ είναι έτοιμος να καταθέσει επ’ αυτού. Οπότε θα ήθελα ναστείλεις με φαξ στο γραφείο του Χανς Κρίστιαν Σίμονσεν μιαφωτογραφία του Τρουλς Μπέρντσεν, που δουλεύει τώρα για τηνΌργκΚριμ, και να του ζητήσεις να τη δείξει στον Όλεγκ γιααναγνώριση».

Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο, πήρε μια βαθιά ανάσα κι ένιωσε να’ρχεται, τόσο ξαφνικά κι έντονα, που του κόπηκε η ανάσα. Γύρισεστο πλάι πριν το περιεχόμενο του στομάχου του ανεβεί στονοισοφάγο.

«Τόσο πολύ πονάει;» ρώτησε η Μαρτίνε, καθαρίζοντας τον λαιμόκαι το πιγούνι του μ’ ένα βαμβάκι με οινόπνευμα.

Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του και της έδειξε το ανοικτό μπουκάλιμε το οινόπνευμα.

«Α» είπε η Μαρτίνε, κλείνοντας το καπάκι. «Δεν θα περάσειποτέ;» τον ρώτησε απαλά.

«Ποιο;» είπε ο Χάρι με τραχιά φωνή.Εκείνη δεν απάντησε.Ο Χάρι κοίταξε απεγνωσμένα τριγύρω στο αναρρωτήριο να βρει

κάτι να του αποσπάσει την προσοχή. Οτιδήποτε. Βρήκε τη βέρα της.Η Μαρτίνε την είχε αφήσει πάνω στον πάγκο ώστε να τουπεριποιηθεί τα τραύματα. Η βέρα ήταν φθαρμένη και θαμπή, όχιλαμπερή κι ολοκαίνουργια σαν του Τούρκιλντσεν στην Telenor, ηΜαρτίνε ήταν παντρεμένη με τον Ρίκαρντ εδώ κι αρκετά χρόνια. ΟΧάρι ένιωσε ένα ξαφνικό ρίγος και μια φαγούρα στο τριχωτό τηςκεφαλής. Θα μπορούσε να είναι ιδρώτας, φυσικά.

«Πραγματικός χρυσός;» ρώτησε ο Χάρι.Digitalised By Jah®

Η Μαρτίνε άρχισε να τυλίγει έναν φρέσκο επίδεσμο γύρω από τονλαιμό του. «Βέρα είναι, Χάρι».

«Και λοιπόν;»«Και λοιπόν φυσικά και είναι χρυσή. Όσο φτωχός ή σπάγγος και

να ’σαι, δεν αγοράζεις ποτέ βέρα που να μην είναι χρυσή».Ο Χάρι κατένευσε. Το κεφάλι του συνέχισε να τον τρώει. Ένιωσε

μια ανατριχίλα στον σβέρκο του. «Εγώ όμως το ’κανα».Η Μαρτίνε γέλασε. «Άρα είσαι ο μοναδικός στον κόσμο, Χάρι».Ο Χάρι κοίταξε τη βέρα. Αυτό είχε πει κι εκείνη. «Σιγά μην είμαι κι

ο μοναδικός...» είπε αργά. Όταν ανατρίχιαζε στον σβέρκο, ήτανσίγουρο σύμπτωμα.

«Ε, περίμενε, δεν τελείωσα!»«Μια χαρά είναι» είπε ο Χάρι και σηκώθηκε.«Κοίτα τουλάχιστον να πάρεις τίποτα καθαρά ρούχα. Βρομάς

σκουπιδίλα, ιδρώτα κι αίμα».«Οι Μογγόλοι συνήθιζαν να τρίβονται με ζωικά περιττώματα πριν

από κάθε μεγάλη μάχη» είπε ο Χάρι, κουμπώνοντας το πουκάμισότου. «Αν θες να μου δώσεις κάτι που χρειάζομαι, πρόσφερέ μου μιακούπα καφέ».

Τον κοίταξε απογοητευμένη. Κι ύστερα βγήκε απ’ την πόρτα καικατέβηκε τις σκάλες κουνώντας το κεφάλι της πέρα δώθε.

Ο Χάρι έβγαλε γρήγορα το κινητό του.«Παρακαλώ;» Ο Κλάους Τούρκιλντσεν ακουγόταν σαν ζόμπι.

Ουρλιαχτά παιδιών τριγύρω του εξηγούσαν το γιατί.«Ο Χάρι Χ. είμαι. Αν κάνεις αυτό που σου ζητώ, δεν πρόκειται να

σε ξαναενοχλήσω ποτέ, Τούρκιλντσεν. Θα ήθελα να ελέγξειςμερικούς σταθμούς βάσης. Πρέπει να μάθω όλα τα μέρη όπουβρισκόταν ο Τρουλς Μπέρντσεν −μένει κάπου στο Μάνγκλερουντ−το βράδυ της 12ης Ιουλίου».

«Δεν γίνεται να εντοπίσουμε τα μέρη με ακρίβεια τετραγωνικούμέτρου, ούτε να προσδιορίσουμε τις κινήσεις του…»

«...λεπτό προς λεπτό, ξέρω. Κάνε ό,τι μπορείς».Digitalised By Jah®

Σιγή.«Αυτό είναι όλο;»«Όχι, έχω κι άλλο ένα όνομα». Ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του και

προσπάθησε να θυμηθεί. Έφερε στον νου του την πινακίδα στηνπόρτα του γραφείου στο νοσοκομείο Ράντιουμ. Μουρμούρισε. Κιύστερα είπε το όνομα στον Τούρκιλντσεν, δυνατά και καθαρά.

«Έγινε. Και ποτέ ξανά σημαίνει...;»«Ποτέ ξανά».«Μάλιστα» είπε ο Τούρκιλντσεν. «Α, και κάτι ακόμα».«Ναι;»«Η αστυνομία μάς ζήτησε το τηλέφωνό σου χθες. Δεν το έχουμε

όμως».«Ναι, έχω έναν μη καταχωρισμένο κινέζικο αριθμό».«Μάλλον ήθελαν να το εντοπίσουν. Τι συμβαίνει;»«Είσαι σίγουρος πως θες να μάθεις, Τούρκιλντσεν;»«Όχι» είπε ο Τούρκιλντσεν ύστερα από μια μικρή παύση. «Θα σε

πάρω όταν βρω κάτι».Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο κι άρχισε να σκέφτεται. Τον

αναζητούσε η αστυνομία. Ακόμα κι αν δεν μπορούσαν νασυνδέσουν τ’ όνομά του με τον αριθμό του τηλεφώνου του,μπορούσαν να ελέγξουν τα τηλεφωνήματα της Ράκελ και να βρουντον ένα και μοναδικό κινέζικο αριθμό του από εκεί. Το κινητό τουμαρτυρούσε τη θέση του· έπρεπε να το ξεφορτωθεί.

Όταν η Μαρτίνε επέστρεψε με μια κούπα αχνιστό καφέ, ο Χάριήπιε δυο γουλιές και τη ρώτησε στα ίσια αν μπορούσε να δανειστείτο τηλέφωνό της για μια δυο μέρες.

Εκείνη τον κοίταξε μ’ αυτό το άμεσο, καθάριο βλέμμα της και είπεναι, αν εκείνος το είχε σκεφτεί προσεκτικά.

Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά, πήρε το μικρό κόκκινο τηλέφωνο, τηφίλησε στο μάγουλο και κατέβηκε στο καφέ με την κούπα στο χέρι.Πέντε από τα τραπέζια ήταν ήδη κατειλημμένα κι ολοένα έμπαινανμέσα καινούργια πρωινά σκιάχτρα. Ο Χάρι κάθισε σ’ ένα ελεύθερο


τραπέζι και σημείωσε τους αριθμούς τηλεφώνου από την κινέζικησυσκευή του. Ύστερα έστειλε στους σημαντικότερους από αυτούςένα σύντομο μήνυμα για τον καινούργιο του προσωρινό αριθμό.

Η ψυχή των τοξικομανών είναι εξίσου αβυσσαλέα με την ψυχήτων άλλων ανθρώπων, αλλά σ’ ένα πράγμα τουλάχιστον είναιπροβλέψιμοι. Όταν λοιπόν ο Χάρι σηκώθηκε να πάει στο μπάνιοέχοντας αφήσει το κινέζικο τηλέφωνό του πάνω στο τραπέζι, ήτανσίγουρος για το αποτέλεσμα. Κατά την επιστροφή του το κινητό είχεκάνει φτερά. Τώρα θα πήγαινε ταξιδάκι μες στην πόλη, με τηναστυνομία να το παρακολουθεί μέσω διάφορων σταθμών βάσης.

Ο Χάρι, απ’ τη μεριά του, βγήκε από τον Φάρο και κατέβηκε τηνΤεγιενγκάτα προς το Γκρένλαντ.

Ένα περιπολικό ανέβαινε την ανηφόρα προς το μέρος του. Ο Χάριέσκυψε το κεφάλι του, έβγαλε το κινητό της Μαρτίνε καιπροσποιήθηκε ότι μιλούσε, καλύπτοντας όσο το δυνατόνμεγαλύτερο μέρος του προσώπου του με το χέρι του.

Το περιπολικό τον προσπέρασε. Για τις επόμενες τουλάχιστονώρες θα έπρεπε να κρύβεται.

Το σημαντικό όμως ήταν άλλο· ήξερε από πού ν’ αρχίσει.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν βρισκόταν ξαπλωμένος και παγωμένος κάτωαπό ένα παχύ στρώμα πευκοβελόνες.

Στο μυαλό του έπαιζε το ίδιο έργο ξανά και ξανά: ο Λυκάνθρωποςείχε κάνει πίσω, προσεκτικά, επαναλαμβάνοντας τη λέξη «ήρεμα»σαν να ’ταν προσευχή κι ενώ αλληλοσημαδεύονταν με ταπερίστροφά τους. Ο Λυκάνθρωπος, ο άνθρωπος με το λυκίσιοπρόσωπο, οδηγός της λιμουζίνας έξω από το νεκροταφείο τηςΓκαμλεμπίεν. Ο άνθρωπος του Ντουμπάι. Σκύβοντας για ν’ αρπάξειτον μεγαλόσωμο άνδρα που είχε ήδη πυροβολήσει ο Τρουλς,κατέβασε το πιστόλι του, κι ο αστυνομικός κατάλαβε ότι ο τύποςήταν πρόθυμος να χάσει τη ζωή του για να σώσει τον φίλο του.


Πρώην στρατιώτης, πρώην αστυνομικός; Κάποιος άρρωστοςκώδικας τιμής έπαιζε τέλος πάντων. Εκείνη τη στιγμή, ο ψηλόςβόγκηξε· ήταν ζωντανός. Ο Τρουλς ένιωσε ανακούφιση κιαπογοήτευση μαζί. Άφησε όμως τον Λυκάνθρωπο να σηκώσει τονγίγαντα σιγά σιγά, κι ύστερα άκουσε τα πόδια του να τρίζουν στααιματοβαμμένα του παπούτσια, καθώς οι δυο τους απομακρύνοντανπρος την πίσω πόρτα. Με το που έφυγαν, φόρεσε την μπαλακλάβατου κι έγινε καπνός. Μπήκε στο αυτοκίνητο και οδήγησε μέχρι εδώπάνω, μην τολμώντας να πάει σπίτι του. Εδώ ένιωθε ασφαλής,προφυλαγμένος. Κανείς δεν μπορούσε να τον δει εδώ πάνω, στομέρος που μόνο αυτός ήξερε και που ερχόταν κάθε φορά που ήθελενα τη δει.

Το μέρος ήταν στο Μάνγκλερουντ, σ’ ένα σημείο δημοφιλές γιαπεζοπορία, μα όσοι περπατούσαν εδώ γύρω πήγαιναν από ταμονοπάτια και δεν ανέβαιναν ποτέ σ’ αυτόν τον απότομο βράχο, πουήταν έτσι κι αλλιώς περιτριγυρισμένος από πυκνή βλάστηση.

Το σπίτι του Μίκαελ και της Ούλα Μπέλμαν βρισκόταν στηνκορυφή του λόφου, ακριβώς απέναντι από τον βράχο. Ο Τρουλςμπορούσε να δει καθαρά μέσ’ από το παράθυρο του καθιστικού,εκεί που η Ούλα καθόταν σχεδόν κάθε βράδυ, στον καναπέ, με τοόμορφο πρόσωπό της και το λεπτοκαμωμένο σώμα της που τόσαχρόνια δεν είχε αλλάξει. Ήταν ακόμη η παλιά Ούλα· το πιο όμορφοκορίτσι στο Μάνγκλερουντ. Καμιά φορά καθόταν κι ο Μίκαελ μαζίτης. Τους είχε δει να φιλιούνται και να χαϊδεύονται, μα πάνταπρολάβαιναν να μπουν στο υπνοδωμάτιο πριν τα πράγματαπροχωρήσουν. Ο Τρουλς δεν ήθελε να δει και τα υπόλοιπα, εδώ πουτα λέμε. Πάνω απ’ όλα προτιμούσε να τη βλέπει να κάθεται μόνητης στον καναπέ, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι και τα πόδια μαζεμένα κάτωαπ’ τους μηρούς. Πού και πού, η Ούλα έριχνε καμιά ματιά έξω απότο παράθυρο λες κι ένιωθε ότι την παρακολουθούσαν. Και τότε οΤρουλς ενθουσιαζόταν με την ιδέα ότι ίσως και να ήξερε· να ήξερεότι εκείνος βρισκόταν κάπου εκεί έξω.


Μα το καθιστικό ήταν σκοτεινό τώρα. Είχαν μετακομίσει. Η Ούλαείχε μετακομίσει. Και δεν υπήρχε μέρος γι’ ασφαλή παρακολούθησηγύρω απ’ το νέο σπίτι. Το είχε ελέγξει. Κι έτσι όπως πήγαιναν ταπράγματα, δεν θα του χρειαζόταν κιόλας. Τίποτα δεν θα τουχρειαζόταν πια. Ήταν ένας σημαδεμένος άνθρωπος.

Τον είχαν πείσει να επισκεφθεί τον Χόλε στο ξενοδοχείο Λεόν ταμεσάνυχτα κι ύστερα τους είχαν επιτεθεί.

Είχαν προσπαθήσει να τον ξεφορτωθούν. Να κάψουν τον καύτη.Γιατί όμως; Γιατί ήξερε πολλά; Ε, καύτης δεν ήταν; Οι καύτεςξέρουν πολλά, έτσι πάει. Δεν μπορούσε να βγάλει άκρη. Στονδιάολο πια! Δεν είχε σημασία το γιατί, σημασία είχε να μείνειζωντανός.

Κρύωνε τόσο πολύ και τον πονούσαν όλα του τα κόκαλα, μα δεντολμούσε να πάει σπίτι του πριν ξημερώσει και ελέγξει τη γύρωπεριοχή. Αν τα κατάφερνε να μπει στο διαμέρισμά του, είχε τόσαπυρομαχικά, που και πολιορκία θα μπορούσε να αντέξει. Έπρεπε νατους είχε ξεπαστρέψει και τους δυο τους όταν του δόθηκε ηευκαιρία. Μα έτσι και τολμούσαν να το ξανακάνουν, τότε θαέβλεπαν πόσο δύσκολο ήταν να ξεφορτωθούν τον κύριο ΤρουλςΜπέρντσεν.

Ο Τρουλς σηκώθηκε, τίναξε τις βελόνες από πάνω του καιχτύπησε με τις παλάμες μπράτσα και στήθος. Ξανακοίταξε το άδειοσπίτι. Άρχιζε να ξημερώνει. Σκέφτηκε τις άλλες Ούλα που ήξερε,σαν εκείνο το σκούρο πιτσουνάκι στον Φάρο. Τη Μαρτίνε. Είχεπραγματικά πιστέψει ότι εκείνην θα την κατάφερνε. Με τόσουςεπικίνδυνους ανθρώπους που δούλευε, αυτός μπορούσε να τηνπροστατεύσει. Μα εκείνη τον είχε απορρίψει και, ως συνήθως, αυτόςδεν είχε τα κότσια να πάει να της μιλήσει και να δεχτεί την απόρριψηστα ίσια, να τελειώνει η υπόθεση. Όχι, προτιμούσε να περιμένει καινα ελπίζει, να το τραβάει όσο δεν πάει, να βλέπει πιθανή ενθάρρυνσηεκεί που λιγότερο απελπισμένοι άνδρες έβλεπαν απλώς μια φιλικήσυμπεριφορά δίχως συγκεκριμένο παραλήπτη. Μέχρι που μια μέρα


είχε ακούσει κάποιον να της λέει κάτι κι είχε συνειδητοποιήσει ότι ηκοπέλα ήταν έγκυος. Παλιοπουτάνα. Όλες τους πουτάνες ήταν. Σαντο κορίτσι που ο Γκούστο Χάνσεν χρησιμοποιούσε για ψαρά:πουτανάκι, παλιοπουτανάκι. Τις σιχαινόταν αυτές τις γυναίκες. Καιτους άνδρες που ήξεραν να τις κάνουν να τους αγαπούν.

Χοροπήδηξε χτυπώντας τα χέρια του δυνατά, μα ήξερε ότι δεν θαξανάνιωθε ζεστασιά.

Ο Χάρι επέστρεψε στην Κβαντρατούρεν. Κάθισε στο Ποστκαφέ,που άνοιγε πρώτο απ’ όλα, τέσσερις ώρες πριν από του Σρέντερ.Έπρεπε να σταθεί στην ουρά μ’ όλους τους διψασμένους για μπίρα,ώστε να παραγγείλει κάτι που έμοιαζε με πρωινό.

Πρώτη απ’ όλους πήρε τηλέφωνο τη Ράκελ. Της ζήτησε νακοιτάξει τα εισερχόμενα ηλεκτρονικά μηνύματα του Όλεγκ.

«Έχεις κάτι από τον Μπέλμαν» είπε εκείνη. «Μοιάζει με κατάλογοδιευθύνσεων».

«Ωραία» είπε ο Χάρι. «Προώθησέ το στην Μπέτε Λεν, σεπαρακαλώ». Της έδωσε την ηλεκτρονική διεύθυνση.

Ύστερα έστειλε μήνυμα στην Μπέτε λέγοντάς της ότι της είχεστείλει τη λίστα. Τελείωσε το πρωινό του, έφυγε, πήγε στοΓιασγκιβερί στην πλατεία Στούρτορβε και μόλις είχε σερβιριστεί τονδυνατό καφέ του, εκείνη τον πήρε τηλέφωνο.

«Συνέκρινα τις λίστες που πήρα από τα περιπολικά με τη λίσταπου μου έστειλες» είπε η Μπέτε. «Τι ακριβώς μου έστειλες;»

«Είναι η λίστα που παρέλαβε ο Μπέλμαν και την οποία μουπροώθησε. Ήθελα να δω αν του την έδωσαν ολοκληρωμένη ή ανκάποιος τη μαγείρεψε πρώτα».

«Κατάλαβα. Ό,τι διεύθυνση είχα από πριν βρίσκεται και στη λίστατου Μπέλμαν».

«Ενώ είπες ότι υπήρχε ένα περιπολικό του οποίου τη λίστα δενπαρέλαβες, σωστά;»


«Τι ακριβώς κάνεις, Χάρι;»«Προσπαθώ να κάνω τον καύτη να μας βοηθήσει».«Πώς ακριβώς;»«Δείχνοντάς μας πού βρίσκεται το σπίτι του Ντουμπάι».Παύση.«Θα δω αν μπορώ να βρω την τελευταία λίστα» είπε η Μπέτε.«Ευχαριστώ. Τα λέμε αργότερα».«Περίμενε».«Ναι;»«Δεν θες να μάθεις ποιανού το DNA βρισκόταν στο αίμα κάτω από

τα νύχια του Γκούστο Χάνσεν;»


Ή

35

ταν καλοκαίρι και ήμουν ο βασιλιάς του Όσλο. Είχαανταλλάξει την Ιρένε με μισό κιλό βιολίνη κι είχα πουλήσει το

μισό απ’ αυτό στον δρόμο. Το άλλο μισό θα γινόταν το αρχικόκεφάλαιο για κάτι μεγάλο, ένα νέο δίκτυο που θα έβγαζε τον γέροεκτός συναγωνισμού. Όμως έπρεπε πρώτα να γιορτάσω το νέο μουξεκίνημα. Πήρα ελάχιστα απ’ τα λεφτά που ’χα ήδη βγάλει και πήγακι αγόρασα ένα κουστούμι που ταίριαζε με τα παπούτσια που μουείχε χαρίσει η Ιζαμπέλε Σκέγιεν. Ήμουν όλα τα λεφτά λέμε. Ακόμακι όταν μπήκα στο γαμημένο το Γκραντ και ζήτησα σουίτα, κανείςδεν είπε τίποτα. Εκεί λοιπόν αράξαμε όλοι, εικοσιτετράωρο πάρτι.Η σύνθεση της ομάδας άλλαζε κατά καιρούς, αλλά δεν μ’ ένοιαζε.Ήταν καλοκαίρι στο Όσλο, γυναίκες, αγόρια, σαν να ’χα γυρίσει σταπαλιά ήταν, με λίγο πιο βαριά φάρμακα. Ακόμα κι ο Όλεγκξεμουρτζούφλιασε για λίγο και θύμιζε τον παλιό, καλό του εαυτό.Αποδείχθηκε ότι είχα πολύ περισσότερους φίλους απ’ ό,τι θυμόμουνκι η ντόπα εξαφανιζόταν πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούσα ναφανταστώ. Μας πέταξαν έξω από το Γκραντ και μετακομίσαμε στοΚριστιάνια. Κι ύστερα στο Ράντισον, στην πλατεία Χόλμπεργκ.

Εννοείται πως όλο αυτό δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα,αλλά κρατάει και τίποτα;


Μια δυο φορές είδα μια μαύρη λιμουζίνα παρκαρισμένη από τηναπέναντι μεριά του δρόμου καθώς έβγαινα από το ξενοδοχείο, αλλάτόσες λιμουζίνες κυκλοφορούν. Αυτή βέβαια δεν πήγαινε πουθενά.

Και κάποια μέρα ήρθε επιτέλους η ώρα που στέρεψε το χρήμα κιέπρεπε να βγω να πουλήσω κι άλλο πράμα. Είχα φτιάξει μια ωραίακρυψώνα σε μια ντουλάπα για σκούπες και καθαριστικά στοναποκάτω όροφο, πίσω από ένα μάτσο ηλεκτρικά καλώδια. Αλλά ήάνοιξα το στοματάκι μου ενώ ήμουν μαστουρωμένος ή κάποιος μεείδε να το κρύβω εκεί, γιατί όταν πήγα η κρυψώνα ήταν άδεια. Καιδεν είχα ούτε εφεδρικό.

Είχαμε γυρίσει στο απόλυτο μηδέν. Με τη διαφορά ότι δεν υπήρχεπια το «εμείς». Είχε έρθει η ώρα να την κάνω. Και να χτυπήσω τοπρώτο τριπάκι της ημέρας, αγορασμένο από τον δρόμο. Όταν ήρθε ηώρα να πληρώσω το δωμάτιο που είχαμε καβατζώσει γιαπερισσότερο από δυο εβδομάδες, μου έλειπαν δεκαπέντε ολόκληραχιλιάρικα.

Κι έτσι κι εγώ έκανα το μόνο λογικό πράγμα.Το έβαλα στα πόδια.Βγήκα απ’ το λόμπι του ξενοδοχείου τρέχοντας, πέρασα το πάρκο

κι έφτασα στη θάλασσα. Κανείς δεν μ’ ακολούθησε.Ύστερα πήγα προς την Κβαντρατούρεν για να ψωνίσω. Δεν υπήρχε

ούτε ένας παίκτης της Άρσεναλ, μόνο κάτι πρεζόνια με θολά μάτιαπου έψαχναν να βρουν κάνα βαποράκι. Μίλησα σε κάποιον πουήθελε να μου πουλήσει μεθαμφεταμίνη. Μου είπε ότι δενκυκλοφορούσε βιολίνη ούτε για δείγμα εδώ και μέρες, λες κι είχανστερέψει οι πηγές. Υπήρχαν φήμες ότι τα πρεζάκια πουλούσαν ό,τιτέταρτο τους είχε απομείνει προς πέντε χιλιάρικα το ένα στην Πλάτακι ύστερα πήγαιναν κι αγόραζαν ρούχλα για μια βδομάδα.

Εννοείται πως δεν είχα πέντε χιλιάρικα, πράγμα που σήμαινε ότιτην είχα πατήσει. Τρεις εναλλακτικές: να πουλήσω, να εξαπατήσω,να κλέψω.

Να πουλήσω, πρώτον. Αλλά τι είχα να πουλήσω; Εδώ είχαDigitalised By Jah®

πουλήσει ήδη τη θετή μου αδερφή. Θυμήθηκα. Το Οντέσα. Ήταν στοδωμάτιο με τα όργανα. Τα Πακιστάνια στην Κβαντρατούρεν θα μου’διναν οπωσδήποτε πέντε χιλιάρικα για ένα αυτόματο σιδερικό.Έτρεξα βόρεια, πέρασα την Όπερα και τον Σταθμό. Πρέπει να είχεγίνει διάρρηξη όμως, γιατί βρήκα καινούργιο λουκέτο στην πόρτακαι πουθενά τα όργανα και τους ενισχυτές. Μόνο τα ντραμς είχανμείνει. Έψαξα για το Οντέσα, αλλά πρέπει να το είχαν πάρει κιαυτό. Παλιοκλεφτρόνια, γαμώτο μου.

Να εξαπατήσω. Φώναξα ένα ταξί, του είπα να πάμε δυτικά, προςτο Μπλίνερν. Ο ταξιτζής μ’ έπρηζε για τα λεφτά απ’ τη στιγμή πουμπήκα μέσα, άρα κάτι μυριζόταν. Του είπα να σταματήσει στο τέλοςτου δρόμου δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές, πετάχτηκα έξω καιτου ξέφυγα περνώντας πάνω από τη γέφυρα πεζών. Έτρεξα μέσααπό το πάρκο Φόρσκνιν παρόλο που κανείς δεν με κυνηγούσε, γιατίβιαζόμουν, ποιος ξέρει.

Άνοιξα την πύλη, διέσχισα τρέχοντας το χαλικόστρωτο μονοπάτι κιέφτασα στο γκαράζ. Κοίταξα μέσ’ από τη σχισμή της μεταλλικήςπόρτας. Η λιμουζίνα ήταν εκεί. Πήγα και χτύπησα την μπροστινήπόρτα.

Μου άνοιξε ο Αντρέι. Ο γέρος δεν ήταν σπίτι, είπε. Έδειξα προς τοδιπλανό σπίτι, πίσω από τη δεξαμενή του νερού, κι είπα ότι τότεέπρεπε να είναι δίπλα γιατί η λιμουζίνα ήταν στο γκαράζ. Εκείνοςεπανέλαβε ότι ο αταμάν δεν ήταν σπίτι. Του είπα ότι χρειαζόμουνχρήματα. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να με βοηθήσει κι ότι δενέπρεπε να ξαναπάω από εκεί. Του είπα ότι χρειαζόμουν βιολίνη, μιαφορά μόνο. Μου είπε ότι δεν υπήρχε βιολίνη αυτή τη στιγμή, έλειπεστον Ίψεν κάποιο συστατικό, θα έπρεπε να περιμένω μερικέςεβδομάδες. Του είπα ότι μέχρι τότε θα τα ’χα τινάξει. Χρεια ζόμουνείτε λεφτά είτε βιολίνη.

Ο Αντρέι πήγε να κλείσει την πόρτα μα έχωσα το πόδι μου.Του είπα ότι, αν δεν μου τα ’δινε, θα έλεγα παντού πού ζούσε ο

γέρος.Digitalised By Jah®

Ο Αντρέι με κοίταξε.«Τι προσπαθείς να κάνεις, να σκοτωθείς;» ρώτησε με την κωμική

του προφορά στ’ αγγλικά. «Θυμάσαι τον Μπίσκεν;»Άπλωσα το χέρι μου. Του είπα ότι οι μπάτσοι θα με πλήρωναν

αδρά αν μάθαιναν πού ζούσε ο Ντουμπάι και τα τσιράκια του. Συντα εξτρά που θα ’παιρνα αν τους έλεγα για τον Μπίσκεν. Κι ύστεραθα με χρύσωναν όταν άκουγαν και για τον μυστικό μπάτσο που είχαδει τέζα στο υπόγειο.

Ο Αντρέι κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε.Κι έτσι του ’πα κι εγώ «passhol v'chorte», που νομίζω ότι

σημαίνει στα ρωσικά «άντε και στον διάολο». Κοζάκικο καθοίκι.Ένιωθα το βλέμμα του να με ακολουθεί μέχρι να βγω από την

πύλη.Δεν είχα ιδέα γιατί ο γέρος δεν με είχε τιμωρήσει που είχαμε

κλέψει πράμα με τον Όλεγκ, ήξερα όμως ότι αυτό δεν θα μου τοσυγχωρούσε. Χέστηκα όμως, ήμουν τελειωμένος. Άκουγα μόνο τιςπεινασμένες κραυγές των φλεβών μου.

Προχώρησα στο μονοπάτι πίσω από την εκκλησία του ΒέστρεΆκερ. Κάθισα και χάζευα κάτι γριούλες που πηγαινοέρχονταν, χήρεςπου πήγαιναν στους τάφους του συζύγου και τους δικούς τους,κουβαλώντας τσαντάκια γεμάτα μετρητά. Αλλά δεν το ’λεγε ηψυχούλα μου. Εγώ, ο Κλέφτης, στεκόμουν ακίνητος, ιδρώνοντας σαντο γουρούνι, φοβούμενος κάτι εύθραυστες ογδοντάχρονες. Γιακλάματα ήμουν.

Ήταν Σάββατο και σκεφτόμουν ποιους φίλους είχα που θαμπορούσαν να μου δανείσουν χρήματα. Δεν πήρε και πολλή ώρα νακαταλήξω· κανέναν.

Κι ύστερα μου κατέβηκε ότι υπήρχε τουλάχιστον ένας που θα’πρεπε να μου δανείσει χρήματα. Ιδιαίτερα αν ήθελε το καλό του.

Μπήκα λαθραία σ’ ένα λεωφορείο προς τ’ ανατολικά, πέρασα απ’τη σωστή μεριά της πόλης και κατέβηκα στο Μάνγκλερουντ.

Κι αυτή τη φορά, ο Τρουλς Μπέρντσεν ήταν σπίτι.Digitalised By Jah®

Στάθηκε στην είσοδο του διαμερίσματος στον πέμπτο όροφο τηςπολυκατοικίας του και μ’ άκουσε να του δίνω το ίδιο περίπουτελεσίγραφο που είχα δώσει και στον Αντρέι. Αν δεν μου έδινε πέντεχιλιαρικάκια κολλαριστά, θα έπεφτε σύρμα ότι είχε σκοτώσει τονΤούτου και ότι είχε θάψει μετά το πτώμα του.

Μα ο Μπέρντσεν ήταν πολύ χαλαρός. Μου είπε να περάσω μέσαλέγοντάς μου ότι θα τα βρίσκαμε, να μην ανησυχούσα.

Κάτι στα μάτια του δεν μ’ άρεσε καθόλου.Οπότε δεν κουνήθηκα σπιθαμή και του είπα ότι δεν είχαμε τίποτα

να συζητήσουμε, είτε θα ’πεφτε το παραδάκι είτε θα τον κάρφωναγια αμοιβή. Μου είπε ότι η αστυνομία δεν πληρώνει λεχρίτες πουκαρφώνουν αστυνομικούς. Τα πέντε χιλιάρικα δεν ήταν πρόβλημα,ήμασταν σχεδόν φιλαράκια, είχαμε ιστορία. Είπε ότι δεν είχε πολλάμετρητά στο σπίτι, γιατί να μην πάμε μέχρι ένα ATM, το αυτοκίνητοήταν στο γκαράζ.

Αυτό το ’χαψα. Όχι ότι δεν χτυπούσαν καμπανάκια μέσα στοκεφάλι μου, αλλά η ανάγκη μου ήταν τόσο μεγάλη, που έκλεισα τ’αυτιά μου σε οποιαδήποτε λογική σκέψη. Κι ενώ ήξερα ότι δεν θαμου έβγαινε σε καλό, έγνεψα καταφατικά.

«Έχεις τα τελικά αποτελέσματα του DNA;» ρώτησε ο Χάρι,κοιτώντας τριγύρω του τον κόσμο στο καφέ. Καμία ύποπτη φάτσα.Ή, για να είμαστε ακριβείς, πολλές ύποπτες φάτσες αλλά κανείς πουφαινόταν να είναι αστυνομικός.

«Ναι» είπε η Μπέτε.Ο Χάρι έπιασε καλύτερα το τηλέφωνο. «Νομίζω ότι ξέρω ήδη σε

ποιον έμπηξε τα νύχια του ο Γκούστο».«Α, ναι;» Η φωνή της Μπέτε πρόδιδε έκπληξη.«Ναι, ναι. Αν υπάρχει το DNA σου στο μητρώο, τότε είσαι είτε

ύποπτος είτε έχεις καταδικαστεί για κάτι είτε είσαι αστυνομικός πουθα μπορούσες να έχεις μολύνει τη σκηνή κάποιου εγκλήματος. Ε,


αυτό το τελευταίο συμβαίνει. Το όνομά του είναι ΤρουλςΜπέρντσεν και δουλεύει για την ΌργκΚριμ».

«Και πώς ξέρεις ότι είναι αυτός;»«Απ’ όλα όσα έχουν συμβεί, μέσες άκρες».«Καλά» απάντησε η Μπέτε. «Δεν αμφιβάλλω ότι ο συλλογισμός

σου είναι ορθός».«Ευχαριστώ» είπε ο Χάρι.«Αλλά κάνεις λάθος».«Τι;»«Το αίμα κάτω από τα νύχια του Γκούστο Χάνσεν ανήκει στον

Μίκαελ Μπέλμαν».

Την ώρα όμως που στεκόμουν στην είσοδο του Τρουλς Μπέρντσεν,περιμένοντάς τον να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου από μέσα,έτυχε να κοιτάξω κάτω. Κι είδα τα παπούτσια μου. Και γαμώ ταπαπούτσια. Κι άρχισα να σκέφτομαι την Ιζαμπέλε Σκέγιεν.

Δεν ήταν επικίνδυνη σαν τον Μπέρντσεν. Και με γούσταρε τρελά,δεν με γούσταρε; Ε;

Όχι απλώς τρελά, κάτι παραπάνω.Κι έτσι, πριν προλάβει να επιστρέψει ο Μπέρντσεν, έφυγα

πηδώντας εφτά εφτά τα σκαλιά, πατώντας το κουμπί του ασανσέρ σεκάθε όροφο.

Χώθηκα στο μετρό για τον Σιδηροδρομικό Σταθμό. Στην αρχήσκέφτηκα να της τηλεφωνήσω, μα άλλαξα γνώμη. Απ’ το τηλέφωνοθα μπορούσε να με αγνοήσει. Όχι όμως αν της εμφανιζόμουνολοζώντανος κι υπέροχος. Ήταν και Σάββατο, που σημαίνει ότι οσταβλίτης της είχε ρεπό και άρα, μιας και τα γουρούνια και ταάλογα δεν μπορούσαν να σηκωθούν να πάρουν φαγητό απ’ τοψυγείο μόνα τους, θα ήταν εκείνη σπίτι για να τα ταΐσει. ΣτονΚεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό μπήκα στο τρένο για το Έστφολντ,στο βαγόνι για κατόχους καρτών απεριορίστων διαδρομών. Πώς


αλλιώς; Το εισιτήριο έκανε εκατόν σαράντα τέσσερις κορόνες καισιγά μην τις είχα. Περπάτησα από τον σταθμό έως τη φάρμα.Μιλάμε για απόσταση, ειδικά άμα του έρθει να βρέξει. Και τουήρθε.

Μπαίνοντας στην αυλή είδα το αμάξι της, ένα από αυτά τα τζιπτέσσερα επί τέσσερα που έχουν μερικοί μερικοί για να προελαύνουναγέρωχοι μες στους δρόμους της πόλης. Χτύπησα την εξώπορτα,αλλά κανείς δεν απάντησε. Φώναξα κι άκουσα τη φωνή μου νααντιλαλεί στους τοίχους, πάλι δεν απάντησε κανείς. Θα μπορούσε ναέχει πάει βόλτα με τα άλογα. Δεν πειράζει, καλύτερα. Ήξερα πούκρατούσε τα μετρητά κι ήξερα ότι στην επαρχία οι άνθρωποι δενκλείδωναν τις πόρτες τους. Έσπρωξα λοιπόν το πόμολο και, ναι,ήταν ανοιχτά.

Ανέβαινα προς το υπνοδωμάτιο όταν εμφανίστηκε ξαφνικά. Με ταμακριά της, δυνατά κανιά, στεκόταν στην κορυφή της σκάλαςφορώντας το μπουρνούζι της.

«Τι δουλειά έχεις εδώ, Γκούστο;»«Ήθελα να σε δω» είπα χαμογελώντας της. Χολιγουντιανά.«Χρειάζεσαι οδοντίατρο» είπε ψυχρά.Ήξερα τι εννοούσε, είχα κάτι καφετιά σημάδια στα δόντια μου,

έμοιαζαν λίγο σάπια, αλλά μ’ ένα συρμάτινο βουρτσάκι θα γίνονταντζάμι.

«Τι δουλειά έχεις εδώ;» επανέλαβε. «Λεφτά θες;»Να γιατί ταιριάζαμε με την Ιζαμπέλε: είμαστε το ίδιο, ούτε

υποκρισίες ούτε τίποτα.«Πέντε χιλιάρικα;» είπα.«Δεν γίνεται, Γκούστο, είπαμε τέρμα αυτά. Να σε πάω πίσω στον

σταθμό;»«Ε; Έλα, ρε Ιζαμπέλε. Τι λες για ένα πηδηματάκι;»«Σςςςς!»Μου πήρε μια στιγμή να καταλάβω τι έπαιζε. Ήμουν

ψιλοαργόστροφος. Η ντόπα να ’ν’ καλά. Ήταν μεσημέρι κι αυτήDigitalised By Jah®

φορούσε το μπουρνούζι της με φουλ μέικ απ.«Περιμένεις κανέναν;» ρώτησα.Δεν πήρα απάντηση.«Καινούργιο γκομενάκι;»«Αυτά συμβαίνουν όταν εξαφανίζεσαι, Γκούστο».«Είμαι μαέστρος στο να επιστρέφω» είπα και της όρμησα. Την

έπιασα από τον καρπό και την τράβηξα πάνω μου τόσο γρήγορα πουέχασε την ισορροπία της.

«Είσαι βρεγμένος» είπε και πάλεψε να μου ξεφύγει, αλλά όχιπερισσότερο από τις φορές που γούσταρε ζοριλίκια.

«Βρέχει» είπα και της δάγκωσα το αυτί. «Εσύ τι δικαιολογίαέχεις;» Είχα χώσει ήδη το χέρι μου μέσα απ’ το μπουρνούζι της.

«Και βρομάς! Άφησέ με!»Το χέρι μου βρήκε το ξυρισμένο της μουνάκι κι ύστερα τη σχισμή

της. Ήταν υγρή, φοβερά υγρή. Μπορούσα να χώσω δυο δάχτυλαμέσα με τη μία. Υπερβολικά υγρή, γαμώτο μου. Ένιωσα κάτι πουκολλούσε. Έβγαλα το χέρι μου κι είδα στα δάχτυλά μου κάτι λευκόκαι κολλώδες. Την κοίταξα έκπληκτος. Χαμογελούσε θριαμβευτικάκαθώς έσκυψε κοντά μου και ψιθύρισε: «Όπως είπα, ότανεξαφανίζεσαι...».

Μου ’στριψε. Σήκωσα το χέρι μου να τη χτυπήσω, αλλά το άρπαξεκαι με σταμάτησε. Δυνατό πουτανάκι η Σκέγιεν.

«Φύγε, Γκούστο».Κάτι ένιωσα στα μάτια μου. Αν δεν με ήξερα καλύτερα, θα έλεγα

ότι είχα δακρύσει.«Πέντε χιλιάδες» είπα με τραχιά φωνή.«Όχι» είπε εκείνη. «Αν σ’ τα δώσω, θα ξανάρθεις. Και δεν γίνεται

αυτό».«Βρομοκαριόλα!» φώναξα. «Ξεχνάς μερικές σημαντικές

λεπτομέρειες. Ή μου πέφτεις το παραδάκι ή πάω στις εφημερίδες καιτους τα λέω χαρτί και καλαμάρι. Και δεν εννοώ τα γαμήσια μας,εννοώ το πώς τα κανόνισες με τον γέρο για να καθαρίσετε και καλά


το Όσλο. Αρχίδια σοσιαλιστές είστε. Βρόμικο χρήμα και πολιτικήστο ίδιο κρεβάτι πάνε. Πόσα λες να μου σκάσουν στη Verdens Gangγια όλα αυτά;»

Άκουσα την πόρτα του δωματίου ν’ ανοίγει.«Στη θέση σου θα την κοπανούσα αυτή τη στιγμή» είπε η Ιζαμπέλε.Άκουσα τα σανίδια του πατώματος να σκούζουν στο σκοτάδι πίσω

απ’ την πλάτη της.Ήθελα να το βάλω στα πόδια, πραγματικά το ήθελα. Κι όμως

έμεινα καρφωμένος εκεί.Πλησίασε.Νόμιζα ότι έβλεπα τις ρίγες στο πρόσωπό του να λάμπουν στο

σκοτάδι. Γκομενάκι; Τίγρης καλύτερα.Ξερόβηξε.Κι ήρθε κάτω απ’ το φως.Ήταν τόσο όμορφος, που, ακόμα κι έτσι άρρωστος που ήμουν, το

ένιωσα ξανά... Αυτή τη λαχτάρα ν’ ακουμπήσω την παλάμη μου στοστήθος του, να νιώσω το ηλιοκαμένο κι ιδρωμένο σώμα του κάτωαπ’ τα δάχτυλά μου. Τους μυς του που θα τεντώνονταν αυτόματα ωςαντίδραση στο θράσος μου.

«Ποιος είπες;» είπε ο Χάρι.Η Μπέτε έβηξε κι επανέλαβε: «Ο Μίκαελ Μπέλμαν».«Ο Μπέλμαν;»«Ναι».«Ο Γκούστο είχε το αίμα του Μίκαελ Μπέλμαν κάτω από τα νύχια

του όταν πέθανε;»«Έτσι φαίνεται».Ο Χάρι ακούμπησε πίσω. Τότε άλλαζαν τα πάντα. Ή όχι; Θα

μπορούσε όλο αυτό να μην έχει σχέση με τον φόνο. Είχε όμωςσχέση με κάτι. Κάτι το οποίο ο Μπέλμαν δεν ήθελε να μαθευτεί.


«Δίνε του» είπε ο Μπέλμαν χωρίς να χρειαστεί να υψώσει τη φωνήτου.

«Ώστε οι δυο σας είσαστε, ε;» είπα. «Κι εγώ που νόμιζα ότι ητύπισσα είχε εξαγοράσει τον Τρουλς Μπέρντσεν. Πολύ ξύπνιακίνηση να χτυπήσεις τόσο ψηλά, Ιζαμπέλε. Για πείτε μου, και πώςπαίζει η όλη φάση; Ο Τρουλς Μπέρντσεν είναι απλώς σκλαβάκισου, Μίκαελ;»

Είπα το όνομά του λες και το χάιδευα. Έτσι είχαμε συστηθείεξάλλου στο σπίτι του εκείνη τη μέρα, ως Γκούστο και Μίκαελ. Σανδυο απλά αγόρια, δυο πιθανοί φίλοι στο παιχνίδι. Είδα τα μάτια τουνα λαμπυρίζουν, να ξυπνούν. Ο Μπέλμαν ήταν γυμνός, ίσως γι’ αυτόνα νόμιζα ότι δεν θα μου ορμούσε. Αλλά ήταν πολύ γρήγορος. Στηστιγμή, με είχε καβαλήσει και μου είχε κάνει κεφαλοκλείδωμα.

«Άσε με!»Με τράβηξε μέχρι την αρχή της σκάλας. Η μύτη μου ήταν

ζουληγμένη ανάμεσα στο στήθος και τη μασχάλη του και μπορούσανα μυρίσω και τα δύο. Και στο μυαλό μου κόλλησε η εξής σκέψη: Ανήθελε να με πετάξει έξω, γιατί με τράβηξε προς την κορυφή τηςσκάλας; Οι μπουνιές μου δεν έκαναν τίποτα, οπότε έχωσα τα νύχιαμου στο στήθος του και τα έσυρα πάνω του, σαν τα νύχιααρπακτικού, νιώθοντας το ένα να γδέρνει τη ρώγα του. Εκείνοςέβρισε και χαλάρωσε τη λαβή του. Γλίστρησα μακριά του καιπήδηξα. Προσγειώθηκα στα μισά της σκάλας, αλλά κατάφερα ναπαραμείνω όρθιος. Έτρεξα στο χολ, άρπαξα τα κλειδιά του αμαξιούτης και βγήκα τρέχοντας στον κήπο. Ούτε το αμάξι ήταν κλειδωμένοφυσικά. Οι ρόδες σπινάρισαν στο χαλίκι καθώς άφηνα τονσυμπλέκτη. Στον καθρέφτη είδα τον Μίκαελ Μπέλμαν να βγαίνειτρέχοντας από το σπίτι. Κάτι γυάλιζε στο χέρι του. Οι ρόδες βρήκανπρόσφυση κι η πλάτη μου κόλλησε στο κάθισμα. Το αυτοκίνητοδιέσχισε την αυλή και βγήκε μανιασμένα στον δρόμο.


«Ο Μπέλμαν πήρε τον Μπέρντσεν στην ΌργκΚριμ» είπε ο Χάρι.«Είναι δυνατόν ο Μπέρντσεν να κάνει τη δουλειά του καύτη υπό τιςοδηγίες του Μπέλμαν;»

«Καταλαβαίνεις τι λες, Χάρι;»«Ναι» απάντησε εκείνος. «Κι από εδώ και πέρα καλά θα κάνεις να

μην ξανασχοληθείς με την υπόθεση, Μπέτε».«Ούτε που να το σκέφτεσαι, το κέρατό μου!» Το τηλέφωνο

δονήθηκε. Ο Χάρι δεν θυμόταν να είχε ξανακούσει ποτέ την ΜπέτεΛεν να βρίζει. «Μιλάμε για τη δική μου αστυνομία, Χάρι. Δενγουστάρω ανθρώπους σαν τον Μπέρντσεν να τη γεμίζουν σκατά».

«Οκέι» είπε ο Χάρι. «Αλλά ας μη βγάζουμε γρήγορασυμπεράσματα. Το μόνο πράγμα που ξέρουμε στα σίγουρα είναι ότιο Μπέλμαν συνάντησε τον Γκούστο. Δεν έχουμε τίποτασυγκεκριμένο για τον Τρουλς Μπέρντσεν».

«Και τι θα κάνεις λοιπόν;»«Θ’ αρχίσω από κάπου αλλού. Κι αν τα πράγματα πάνε όπως

ελπίζω, τότε θα καταρρεύσουν όλα σαν ένα μεγάλο ντόμινο. Τοζήτημα είναι να παραμείνω ελεύθερος όσο περισσότερο γίνεται γιανα θέσω το σχέδιο σε λειτουργία».

«Θες να πεις ότι έχεις και σχέδιο;»«Φυσικά και έχω σχέδιο!»«Καλό σχέδιο;»«Δεν είπα κάτι τέτοιο».«Ένα σχέδιο, τέλος πάντων».«Ακριβώς».«Ψέματα μου λες;»«Όχι εντελώς».

Πήγαινα σαν τρελός στον Ε18 προς το Όσλο, έχοντας καταλάβειπόσο πολύ είχα μπλέξει.


Ο Μπέλμαν προσπάθησε να με τραβήξει προς τα πάνω, προς τουπνοδωμάτιο, εκεί που βρισκόταν το πιστόλι με το οποίο μεκυνήγησε. Ήταν έτοιμος να με ξεπαστρέψει για να μην πω κουβέντα,γαμώτο μου! Πράγμα που σήμαινε ότι ήταν κι αυτός χωμένος μέχριτον λαιμό στα σκατά. Οπότε τι θα έκανε τώρα; Θα με μάζευε. Γιακλοπή οχήματος, εμπόριο ναρκωτικών, εξαπάτηση τουξενοδοχείου... ου, είχε να διαλέξει από ολόκληρο κατάλογο. Θα μ’έχωνε στη στενή πριν προλάβω ν’ ανοίξω το στοματάκι μου. Και μετο που έμπαινα μέσα και το βούλωνα, δεν υπήρχε αμφιβολία για τοτι θ’ ακολουθούσε. Θα το έκαναν να μοιάζει με αυτοκτονία ή σαν ναμε καθάρισε κάποιος άλλος κατάδικος. Η μεγαλύτερη βλακεία πουμπορούσα λοιπόν να κάνω ήταν να συνεχίσω να οδηγώ ένα αμάξιπου πιθανόν να το έψαχναν ήδη. Το σανίδωσα λοιπόν προς τ’ανατολικά, με σκοπό ν’ αποφύγω το κέντρο. Ανέβηκα τον λόφο προςτα ήσυχα προάστια. Πάρκαρα λίγο πιο μακριά κι άρχισα ναπερπατώ.

Ο ήλιος είχε ξαναβγεί κι οι άνθρωποι σουλατσάριζαν πέρα δώθεκαι χαμογελούσαν προς τον ήλιο λες κι ήταν η απόλυτη πηγήευτυχίας.

Πέταξα τα κλειδιά σ’ έναν κήπο και προχώρησα προς τοδιαμέρισμα.

Βρήκα τ’ όνομα στο κουδούνι και χτύπησα.«Εγώ είμαι» είπα όταν επιτέλους μου απάντησε.«Είμαι λίγο απασχολημένος» είπε η φωνή από το θυροτηλέφωνο.«Κι εγώ ολίγον εθισμένος» απάντησα. Για αστείο το ’πα, αλλά

ένιωσα τον βαρύ αντίκτυπο των λέξεων. Ο Όλεγκ έσκαγε στα γέλιαόταν καμιά φορά ρωτούσα διάφορους πελάτες μήπως, κατά τύχηλέμε, ήταν εθισμένοι στα ναρκωτικά και μήπως θα ήθελαν λίγηβιολίνη.

«Τι θες;» είπε η φωνή.«Λίγη βιολίνη».Είχα υιοθετήσει τα λόγια των πελατών μου.


Σιωπή.«Δεν έχω. Μου τελείωσε. Δεν βρίσκω τη βάση για να φτιάξω κι

άλλη».«Ποια βάση;»«Τη βάση λεβορφανόλης. Μήπως θες να σου πω και τον χημικό

τύπο;»Ήξερα ότι έλεγε αλήθεια, αλλά δεν μπορεί, κάτι θα είχε. Δεν

μπορεί. Έβαλα το μυαλό μου να σκεφτεί. Στο δωμάτιο με τα όργαναδεν μπορούσα να πάω, θα μου την είχαν στημένη. Στον Όλεγκ! Οκαλός μου παλιόφιλος Όλεγκ θα μ’ άφηνε να μπω στο σπίτι του.

«Έχεις δυο ώρες, Ίψεν. Αν δεν έρθεις με δύο τέταρτα σε δυο ώρεςστην οδό Χάουσμαν, θα πάω γραμμή στους μπάτσους και θα ταξεράσω όλα. Δεν έχω τίποτα να χάσω πια. Καταλαβαίνεις τι σουλέω; Οδός Χάουσμαν, αριθμός 92. Με το που μπαίνεις, ανεβαίνειςστον δεύτερο».

Προσπάθησα να φανταστώ τη φάτσα του: τρομοκρατημένη,ιδρωμένη. Τον κακομοίρη τον διεστραμμένο.

«Καλά» είπε.Έτσι γίνονται οι δουλειές. Πρέπει απλώς να τους κάνεις να

καταλάβουν τη βαρύτητα της κατάστασης.

Ο Χάρι τελείωνε τον καφέ του χαζεύοντας τον δρόμο. Ώρα να φύγει.Διασχίζοντας την πλατεία Γιουνγκς προς τα κεμπαπομάγαζα της

Τουργκάτα, χτύπησε το τηλέφωνο.Ήταν ο Κλάους Τούρκιλντσεν.«Καλά νέα» είπε.«Για πες».«Στο χρονικό περιθώριο που ψάχνεις, το κινητό του Τρουλς

Μπέρντσεν πήρε σήμα από τέσσερις σταθμούς βάσης στο κέντροτου Όσλο. Αυτό τον τοποθετεί στην ίδια περιοχή με τον αριθμό 92της οδού Χάουσμαν».


«Για πόσο μεγάλη περιοχή μιλάμε;»«Για ένα εξάγωνο με απόστημα οκτακόσια μέτρα».«Καλά» είπε ο Χάρι καταγράφοντας την πληροφορία. «Κι ο

άλλος;»«Δεν μπόρεσα να βρω κάτι στ’ όνομά του, αλλά έχει ένα

επαγγελματικό κινητό καταγεγραμμένο στο νοσοκομείο Ράντιουμ».«Και;»«Και, όπως είπα, τα νέα είναι καλά. Κι αυτό το τηλέφωνο

βρισκόταν στην ίδια περιοχή εκείνη την ώρα».«Χμ» ο Χάρι πέρασε το κατώφλι μιας πόρτας, προσπέρασε τρία

γεμάτα τραπέζια και σταμάτησε μπροστά σ’ έναν πάγκο όπου ήτανεκτεθειμένη μια γκάμα από αφύσικα πολύχρωμα κεμπάπ. «Έχεις τηδιεύθυνσή του;»

Ο Κλάους Τούρκιλντσεν του τη διάβασε κι ο Χάρι την έγραψε σεμια χαρτοπετσέτα.

«Άλλος αριθμός σε αυτήν τη διεύθυνση υπάρχει;»«Τι εννοείς;»«Αναρωτιόμουν αν είχε κάποια σύζυγο ή φίλη ή κάτι τέτοιο».Ο Χάρι άκουσε τον Τούρκιλντσεν να πληκτρολογεί κάτι. Η

απάντηση έφτασε στ’ αυτιά του: «Όχι. Δεν υπάρχει κανείς άλλοςκαταγεγραμμένος σε αυτήν τη διεύθυνση».

«Σ’ ευχαριστώ».«Άρα ισχύει η συμφωνία μας; Δεν θα ξαναμιλήσουμε;»«Ισχύει. Εκτός από ένα τελευταίο πραγματάκι. Θέλω να τσεκάρεις

και τον Μίκαελ Μπέλμαν. Με ποιον έχει μιλήσει τον τελευταίοκαιρό και πού βρισκόταν την ώρα του φόνου».

Τρανταχτό γέλιο από την άλλη άκρη της γραμμής. «Τονεπικεφαλής της ΌργκΚριμ; Ξέχνα το! Μπορώ να κρύψω ή ναεξηγήσω τη διερεύνηση στοιχείων γύρω από κάποιον κακομοίρηαξιωματικό, αλλά αυτό που μου ζητάς θα μου στοίχιζε τη δουλειάμου στο άψε σβήσε». Κι άλλο γέλιο, λες κι η ίδια η ιδέα ήταναστεία. «Περιμένω να κρατήσεις την υπόσχεσή σου, Χόλε».


Κι η γραμμή νέκρωσε.

Όταν το ταξί έφτασε στη διεύθυνση της χαρτοπετσέτας, ένας άνδραςπερίμενε στην είσοδο του κτιρίου.

Ο Χάρι βγήκε από το ταξί και τον πλησίασε. «Είστε ο ΟύλαΚβέρνμπαρ, ο θυρωρός;»

Ο άνδρας κατένευσε.«Επιθεωρητής Χόλε, σας κάλεσα προηγουμένως». Είδε τον

θυρωρό να ρίχνει μια ματιά στο ταξί που περίμενε σταθμευμένο.«Χρησιμοποιούμε ταξί όταν δεν υπάρχουν διαθέσιμα περιπολικά».

Ο Κβέρνμπαρ εξέτασε την ταυτότητα που του έδειξε ο άνδρας.«Δεν έχω δει σημάδια διάρρηξης» είπε.

«Ναι, αλλά κάποιος μας κάλεσε, οπότε καλό θα ήταν να τοελέγξουμε. Έχετε κάποιο πασπαρτού;»

Ο Κβέρνμπαρ κατένευσε και ξεκλείδωσε την κεντρική πόρτακαθώς ο αστυνομικός εξέταζε τα ονόματα στα κουδούνια. «Ομάρτυρας μας είπε ότι είδε κάποιον να σκαρφαλώνει τα μπαλκόνιακαι να μπαίνει στον δεύτερο όροφο».

«Ποιος σας πήρε τηλέφωνο;» ρώτησε ο θυρωρός ανεβαίνοντας.«Αυτό είναι απόρρητο, κύριε Κβέρνμπαρ».«Έχετε κάτι στο παντελόνι σας».«Σάλτσα από κεμπάπ είναι. Καιρό τώρα λέω να το πάω στο

καθαριστήριο. Μπορείτε ν’ ανοίξετε την πόρτα, σας παρακαλώ;»«Του φαρμακοποιού;»«Φαρμακοποιός είναι;»«Εργάζεται στο νοσοκομείο Ράντιουμ. Δεν θα ’πρεπε να τον

καλέσουμε στη δουλειά πριν μπούμε μέσα;»«Θα προτιμούσα να εξακριβώσω αν ο ληστής είναι ακόμη μέσα,

ώστε να μπορέσω να τον συλλάβω, αν δεν σας πειράζει».Ο θυρωρός μουρμούρισε μια συγγνώμη και ξεκλείδωσε την πόρτα

γρήγορα γρήγορα.Digitalised By Jah®

Ο Χόλε μπήκε στο διαμέρισμα.Ήταν εμφανές ότι επρόκειτο για το διαμέρισμα ενός εργένη.

Συγυρισμένο όμως. Τα CD της κλασικής μουσικής ήταντοποθετημένα αλφαβητικά στο δικό τους ράφι. Υπήρχανεπιστημονικά περιοδικά χημείας και φαρμακολογίας σε ψηλές ματακτοποιημένες ντάνες. Σε μια βιβλιοθήκη, μια φωτογραφία δύοενηλίκων κι ενός αγοριού. Ο Χάρι αναγνώρισε το αγόρι. Έγερνελίγο από τη μία πλευρά κι είχε μια κατσούφικη έκφραση. Δεν θα’ταν παραπάνω από δώδεκα ή δεκατριών ετών. Ο θυρωρός στεκότανστο άνοιγμα της πόρτας παρατηρώντας προσεκτικά τι έκανε ο Χάρι,κι έτσι, για το φαίνεσθαι του πράγματος, ο Χάρι ήλεγξε πρώτα τηνπόρτα που έβγαζε στο μπαλκόνι κι ύστερα περιηγήθηκε απόδωμάτιο σε δωμάτιο ανοίγοντας συρτάρια και ντουλάπια. Μα δενείδε τίποτα ύποπτο.

Ίσως και ανησυχητικά τίποτα, θα έλεγαν πολλοί συνάδελφοί του.Κι όμως του Χάρι τού είχε ξανατύχει: ορισμένοι άνθρωποι απλώς

δεν έχουν μυστικά. Δεν συμβαίνει και πολύ συχνά, αλλά συμβαίνειπού και πού. Άκουσε τον θυρωρό να μετατοπίζει το βάρος του απότο ένα πόδι στο άλλο στην πόρτα του υπνοδωματίου ξοπίσω του.

«Δεν βλέπω σημάδια διάρρηξης ή κλοπής» είπε ο Χάρι,προσπερνώντας τον και κατευθυνόμενος προς την εξώπορτα.«Καμιά φορά μάς καλούν αδίκως».

«Μάλιστα» είπε ο θυρωρός, κλειδώνοντας το διαμέρισμα. «Και τιθα είχατε κάνει αν υπήρχε όντως διαρρήκτης μες στο διαμέρισμα;Θα τον μεταφέρατε στο τμήμα με το ταξί;»

«Τότε θα είχα καλέσει ένα περιπολικό» απάντησε ο Χάριχαμογελώντας, σηκώνοντας κι εξετάζοντας τις μπότες που ήτανστοιβαγμένες στο ραφάκι έξω από την πόρτα. «Πείτε μου, δενβρίσκετε ότι αυτές οι δύο μπότες έχουν εντελώς διαφορετικόμέγεθος;»

Ο Κβέρνμπαρ έξυσε το πιγούνι ενώ παρατηρούσε τον Χάρι.«Πιθανόν. Ο άνθρωπος πάσχει από ραιβοϊπποποδία. Μπορώ να


ξαναδώ την ταυτότητά σας;»Ο Χάρι του έδωσε την κάρτα του.«Η ημερομηνία λήξης…»«Με περιμένει το ταξί» είπε ο Χάρι, αρπάζοντας την ταυτότητα και

κατεβαίνοντας τα σκαλιά με γοργά βήματα. «Σας ευχαριστώ για τηβοήθειά σας, κύριε Κβέρνμπαρ!»

Πήγα στην οδό Χάουσμαν και, φυσικά, κανείς δεν είχε φτιάξει τιςκλειδαριές. Ανέβηκα κατευθείαν στο διαμέρισμα. Ο Όλεγκ δεν ήτανεκεί. Όπως κι όλοι οι υπόλοιποι. Είχαν βγει έξω, μες στο άγχος,σκεπτόμενοι: Πρέπει να βρω τη δόση μου, πρέπει να βρω τη δόσημου. Ήταν φανερό ότι στο διαμέρισμα έμεναν μόνο πρεζόνια. Δενυπήρχε τίποτα εκεί μέσα, μόνο άδεια μπουκάλια, χρησιμοποιημένεςσύριγγες, αιματοβαμμένα βαμβάκια κι άδεια πακέτα τσιγάρων.Καμένη γη, λέμε. Κι ενώ καθόμουν σ’ ένα πενταβρόμικο στρώμα κιέβριζα, είδα τον αρουραίο. Όταν οι άνθρωποι περιγράφουναρουραίους, λένε πάντα ότι είναι τεράστιοι. Αλλά δεν είναι. Είναιμικρούληδες, μάλιστα. Απλώς οι ουρές τους είναι μακριές. Εντάξει,αν τους τρομάξεις και σηκωθούν στα δυο τους πόδια, τότε, ναι,μπορεί να φανούν και μεγαλύτεροι από αυτό που είναι. Εκτός αυτούόμως, είναι κι αυτά κακόμοιρα πλασματάκια που αγχώνονται όπωςαγχωνόμαστε κι εμείς. Πρέπει να βρω τη δόση μου.

Άκουσα μια καμπάνα να χτυπάει. Και σκέφτηκα ότι όπου να ’ναιθα ’ρχόταν κι ο Ίψεν.

Έπρεπε να έρθει, έπρεπε. Γαμώτο, ήμουν χάλια. Τους θυμάμαι πουμας περίμεναν όλοι τους πώς και πώς όταν πιάναμε δουλειά. Ήταντόσο χαρούμενοι μόλις μας έβλεπαν, ήταν συγκινητικό. Έτρεμαν μετα χαρτονομίσματα στο χέρι, σαν ερασιτέχνες ζητιάνοι. Και τώραβρισκόμουν εγώ στη θέση τους. Αποζητούσα αρρωστημένα τονκουτσό βηματισμό του Ίψεν, το ηλίθιο πρόσωπό του.

Έπαιξα τα χαρτιά μου σαν ηλίθιος. Μία δόση ήθελα, μία καιDigitalised By Jah®

μόνο, και κατάφερα να κάνω ολόκληρο το κοπάδι να με κυνηγάει.Τον γέρο και τους Κοζάκους του, τον Τρουλς Μπέρντσεν με τοτρυπάνι και το τρελό του βλέμμα, τη βασίλισσα Ιζαμπέλε και τογκομενάκι-αρχηγό της.

Ο αρουραίος έτρεξε στο σοβατεπί στον τοίχο. Από την απελπισίαμου άρχισα να ψάχνω κάτω από χαλιά και στρώματα. Κάτω απόένα στρώμα βρήκα μια φωτογραφία κι ένα κομμάτι σύρμα. Ηφωτογραφία ανήκε στην Ιρένε, ήταν παλιά και τσαλακωμένη σεμέγεθος φωτό διαβατηρίου, οπότε σκέφτηκα ότι αυτό πρέπει να ήταντο στρώμα του Όλεγκ. Αλλά δεν καταλάβαινα σε τι χρησίμευε τοσύρμα. Μέχρι που το ’πιασα. Κι ένιωσα τις παλάμες μου ναιδρώνουν και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Εξάλλου, εγώείχα μάθει στον Όλεγκ πώς να φτιάχνει μια καλή κρυψώνα.


Ο

36

Χανς Κρίστιαν Σίμονσεν άνοιξε δρόμο ανάμεσα στουςτουρίστες που είχαν κατακλύσει τη μαρμάρινη επικλινή οροφή

της Όπερας. Το κατάλευκο ιταλικό της μάρμαρο την έκανε ναμοιάζει με παγόβουνο αραγμένο στην άκρη του φιόρδ. Στην κορυφήτης στέγης κοίταξε τριγύρω κι είδε τον Χάρι Χόλε να κάθεται σ’ ένατοιχίο. Ήταν μόνος του· οι τουρίστες προτιμούσαν κατά κανόνα τηνάλλη μεριά, για να θαυμάσουν τη θέα στη θάλασσα. Ο Χάρικαθόταν και κοιτούσε προς τα μέσα, προς τις παλιές κι άσχημεςγειτονιές της πόλης.

Ο Χανς Κρίστιαν πήγε και κάθισε δίπλα του.«Γεια σου Χ. Κ.» είπε ο Χάρι, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα από το

διαφημιστικό έντυπο που διάβαζε. «Ήξερες ότι αυτό το μάρμαρολέγεται μάρμαρο της Καράρα κι ότι η Όπερα στοίχισε σε κάθεΝορβηγό πάνω από δύο χιλιάδες κορόνες;»

«Ναι».«Ξέρεις τίποτα από Ντον Τζιοβάνι;»«Όπερα του Μότσαρτ σε δύο πράξεις. Ένα αλαζονικό κωλόπαιδο

που νομίζει ότι είναι δώρο Θεού για γυναίκες κι άνδρες εξαπατάτους πάντες και τους κάνει να μισούν τον ίδιο τους τον εαυτό.Νομίζει ότι είναι αθάνατος, μέχρι που ένα μυστηριώδες άγαλμα


έρχεται και του παίρνει τη ζωή καθώς ανοίγει η γη και καταπίνει καιτους δύο».

«Μάλιστα. Μια καινούργια παραγωγή του κάνει πρεμιέρα σε δυομέρες. Εδώ γράφει ότι στην τελευταία σκηνή, η χορωδίατραγουδάει: Αυτό είν’ το τέλος των κακών: ο θάνατος ενόςαμαρτωλού αντικατοπτρίζει πάντα τη ζωή του. Πιστεύεις ότιαληθεύει κάτι τέτοιο, Χ. Κ.;»

«Ξέρω ότι δεν αληθεύει. Ο θάνατος δυστυχώς είναι εξίσου άδικοςμε τη ζωή».

«Χμ. Ήξερες ότι ξεβράστηκε το πτώμα ενός αστυνομικού εδώκάτω;»

«Ναι».«Υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις;»«Ποιος πυροβόλησε τον Γκούστο Χάνσεν».«Α, το μυστηριώδες άγαλμα φυσικά» είπε ο Χάρι, αφήνοντας

κάτω το φυλλάδιο. «Θες να μάθεις;»«Εσύ δεν θες;»«Όχι απαραιτήτως. Το σημαντικό είναι ν’ αποδείξουμε ποιος δεν

τον πυροβόλησε, ότι δεν τον πυροβόλησε ο Όλεγκ».«Σύμφωνοι» είπε ο Χανς Κρίστιαν κοιτώντας εξεταστικά τον

Χάρι. «Αλλά αυτά τα λόγια δεν συνάδουν με όλα όσα έχω ακούσειγια τον περίφημο ζήλο του Χάρι Χόλε».

«Ίσως τελικά οι άνθρωποι ν’ αλλάζουν» είπε ο Χάρι μ’ ένασύντομο χαμόγελο. «Έμαθες για την πρόοδο της έρευνας από τονφίλο σου τον δικηγόρο της αστυνομίας;»

«Δεν έχουν δημοσιοποιήσει ακόμη τ’ όνομά σου, αλλά το έχουνστείλει σε όλα τα αεροδρόμια και τα συνοριακά φυλάκια. Να σ’ τοθέσω πιο απλά: το διαβατήριό σου δεν αξίζει μία».

«Φτου, πώς θα πάω στη Μαγιόρκα τώρα;»«Έλα, Χάρι, ξέρεις ότι σε καταζητούν και παρ’ όλα αυτά μου

ζητάς να συναντηθούμε στον νούμερο ένα τουριστικό προορισμότου Όσλο;»


«H λογική της μαρίδας, Χανς Κρίστιαν. Αποδεδειγμένααποτελεσματική. Το ασφαλέστερο μέρος είναι μαζί με το κοπάδι».

«Νόμιζα ότι θεωρούσες ασφαλέστερη τη μοναξιά».Ο Χάρι έβγαλε το πακέτο τα τσιγάρα του, το τίναξε και του

προσέφερε ένα. «Η Ράκελ σ’ το είπε αυτό;»Ο Χανς Κρίστιαν κατένευσε και πήρε ένα τσιγάρο.«Πόσο καιρό είστε μαζί;» ρώτησε ο Χάρι κάνοντας μια γκριμάτσα.«Αρκετό καιρό. Πονάει αυτό;»«Ο λαιμός μου; Ίσως και να ’χει μολυνθεί λίγο». Ο Χάρι άναψε το

τσιγάρο του Χανς Κρίστιαν. «Την αγαπάς, ε;»Ο δικηγόρος εισέπνευσε μ’ έναν τρόπο που έκανε τον Χάρι να

σκεφτεί ότι είχε να καπνίσει από τα πάρτι των φοιτητικών τουχρόνων.

«Ναι, την αγαπώ».Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.«Αλλά υπήρχες πάντα εσύ» είπε ο Χανς Κρίστιαν, πιπιλώντας το

τσιγάρο του. «Στις σκιές, στην ντουλάπα, κάτω από το κρεβάτι».«Με περιγράφεις σαν τέρας» είπε ο Χάρι.«Ναι, μπορεί να έχεις και δίκιο» είπε ο Χανς Κρίστιαν.

«Προσπάθησα να σε ξορκίσω, μα δεν τα κατάφερα».«Δεν χρειάζεται να καπνίσεις όλο το τσιγάρο, Χανς Κρίστιαν».«Ευχαριστώ». Ο δικηγόρος πέταξε το τσιγάρο του μακριά. «Και τι

έχεις σκοπό να με βάλεις να κάνω αυτή τη φορά;»«Ληστεία» είπε ο Χάρι.

Ξεκίνησαν μόλις έπεσε το σκοτάδι.Ο Χανς Κρίστιαν μάζεψε τον Χάρι από το μπαρ Μπόκα στην

Γκρουνερλέκα.«Ωραίο αμάξι» είπε ο Χάρι. «Οικογενειακό».«Κάποτε είχα και κυνηγόσκυλο» είπε ο Χανς Κρίστιαν. «Εξοχικό

στο βουνό, κυνήγι ταράνδων και τέτοια».Digitalised By Jah®

Ο Χάρι κατένευσε. «Ωραία ζωή».«Ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από έναν τάρανδο. Για να

παρηγορηθώ, έλεγα στον εαυτό μου ότι πήγε τουλάχιστον με τονκαλύτερο δυνατό τρόπο, εν ώρα υπηρεσίας, ας πούμε».

Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του παριστάνοντας ότι καταλάβαινε.Οδήγησαν μέχρι το Ρίεν και πήραν τις στροφές που οδηγούσαν σταμέρη με την καλύτερη θέα σε όλο το Όσλο, στα ανατολικά.

«Εδώ είμαστε» είπε ο Χάρι, δείχνοντας ένα σκοτεινό σπίτι.«Πάρκαρε διαγώνια ώστε τα φώτα να πέφτουν στα παράθυρα».

«Να έρθω...;»«Όχι» είπε ο Χάρι. «Περίμενέ με εδώ. Να με πάρεις τηλέφωνο αν

δεις να έρχεται κανείς».Ο Χάρι πήρε μαζί του τον λοστό και προχώρησε στο

χαλικόστρωτο μονοπάτι προς το σπίτι. Τριγύρω του φθινόπωρο,καθαρός νυχτερινός αέρας, αρώματα από μηλιές. Για μια στιγμή είχετην αίσθηση του ντέζα βου· να χώνονται με τον Έισταϊν σ’ ένανκήπο κι ο Τρέσκο να φυλάει τσίλιες στον φράχτη. Και ξαφνικά μεςστο σκοτάδι, να τους πλησιάζει μια φιγούρα με ινδικό τουρμπάνι καινα σκούζει σαν γουρουνάκι.

Χτύπησε το κουδούνι.Περίμενε.Δεν ήρθε κανείς.Παρ’ όλα αυτά ο Χάρι είχε την αίσθηση ότι κάποιος ήταν στο

σπίτι.Έχωσε τον λοστό στη σχισμή δίπλα στην κλειδαριά και έριξε

προσεκτικά το βάρος του πάνω της. Η πόρτα ήταν παλιά, απόμαλακό ξύλο, ποτισμένο στην υγρασία, κι η κλειδαριάαπαρχαιωμένη. Χρησιμοποίησε το άλλο του χέρι για να χώσει τηναστυνομική του ταυτότητα στο εσωτερικό της στραβωμένηςκλειδαριάς. Πίεσε περισσότερο. Η κλειδαριά έσπασε. Ο Χάριγλίστρησε μέσα κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Στάθηκε ακίνητοςμες στο σκοτάδι. Ένιωσε κάτι σαν νήμα στο χέρι του, ίσως κάποιον


ιστό αράχνης. Το μέρος μύριζε κλεισούρα κι εγκατάλειψη. Και κάτιακόμα όμως, κάτι διαπεραστικό. Ασθένεια, νοσοκομείο, πάνες καιφάρμακα.

Ο Χάρι άναψε τον φακό του. Είδε έναν άδειο καλόγερο. Συνέχισεστο εσωτερικό του σπιτιού.

Το καθιστικό έμοιαζε καλυμμένο με πούδρα· τοίχοι κι έπιπλαείχαν χάσει το χρώμα τους. Η δέσμη του φωτός γυρόφερε τον χώρο.Η καρδιά του Χάρι σταμάτησε όταν είδε δυο μάτια να τον κοιτάζουνμες στο σκοτάδι. Κι ύστερα ξανάρχισε. Μια ταριχευμένηκουκουβάγια, γκρίζα σαν το υπόλοιπο δωμάτιο.

Ο Χάρι προχώρησε κι άλλο μες στο σπίτι που αργότερα θαπεριέγραφε με τους ίδιους όρους που χρησιμοποίησε και για τοδιαμέρισμα: Δεν είχε τίποτα το παράξενο.

Μέχρι, δηλαδή, που μπήκε στην κουζίνα κι ανακάλυψε τα δυοδιαβατήρια και τα εισιτήρια πάνω στον πάγκο.

Παρόλο που η φωτογραφία διαβατηρίου του πρέπει να είχε παρθείεδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, ο Χάρι αναγνώρισε τον άνδρααπό το νοσοκομείο Ράντιουμ. Το δικό της διαβατήριο ήτανολοκαίνουργιο. Τρόμαξε να την αναγνωρίσει στη φωτογραφία· ήτανχλωμή, με τα μαλλιά της να κρέμονται σαν μαρούλια. Τα εισιτήριαήταν για την Μπανγκόκ, αναχώρηση σε δέκα ημέρες.

Ο Χάρι κατέβηκε έναν όροφο. Προχώρησε προς τη μοναδικήπόρτα που δεν είχε ανοίξει ακόμη. Υπήρχε ένα κλειδί στηνκλειδαριά. Ξεκλείδωσε. Τον χτύπησε η ίδια μυρωδιά του χολ.Άναψε τον διακόπτη δίπλα στην πόρτα κι ένας γυμνός γλόμποςφώτισε τα σκαλιά που οδηγούσαν στο υπόγειο. Η αίσθηση ότικάποιος ήταν σπίτι. Ή το ένστικτό του, όπως με τόση ειρωνεία είχεπει ο Μπέλμαν όταν ο Χάρι τον είχε ρωτήσει εάν είχε ελέγξει τομητρώο του Μάρτιν Πραν. Μια αίσθηση που ο Χάρι ήξερε πια ότιτον είχε παραπλανήσει.

Ήθελε να κατέβει τα σκαλιά, μα κάτι δεν τον άφηνε. Το υπόγειο.Ήταν παρόμοιο με εκείνο που είχαν στο πατρικό του. Όταν η μητέρα


τού ζητούσε να φέρει πατάτες από τα δύο σακιά στο σκοτεινόκελάρι, εκείνος έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να τελειώνει,προσπαθώντας να μη σκέφτεται τίποτα. Φανταζόταν ότι έτρεχεεπειδή έκανε πολύ κρύο, επειδή βιάζονταν να φτιάξουν το φαΐ,επειδή του άρεσε να τρέχει. Όχι, δεν είχε σχέση με τον κίτρινοάνθρωπο που παραμόνευε στο υπόγειο· τον γυμνό, χαμογελαστόάνδρα με τη μακριά γλώσσα, που σφύριζε κάθε φορά πουμπαινόβγαινε στο στόμα του. Δεν έφταιγαν όμως οι αναμνήσειςτώρα, κάτι άλλο έφταιγε. Το όνειρό του: η χιονοστιβάδα μέσα στονστενό διάδρομο.

Ο Χάρι καταπίεσε αυτές τις σκέψεις κι έβαλε το πόδι του στοπρώτο σκαλί. Έτριξε σαν σε προειδοποίηση. Πίεσε τον εαυτό του ναπροχωρήσει προσεκτικά. Κρατούσε ακόμη τον λοστό. Φτάνονταςκάτω, παρατήρησε τις διάφορες αποθήκες. Μία λάμπα στο ταβάνιέριχνε ένα ισχνό φως και δημιουργούσε ακόμα περισσότερες σκιές.Όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες με λουκέτα. Ποιος θα έβαζελουκέτο σε αποθήκες στο ίδιο του το υπόγειο;

Ο Χάρι έχωσε το αιχμηρό άκρο του λοστού κάτω από ένανμεντεσέ. Τράβηξε στα γρήγορα τον λοστό κι άκουσε ένα σύντομοσπάσιμο. Κράτησε την ανάσα του κι αφουγκράστηκε. Το σπίτιφαινόταν κι αυτό να κρατάει την ανάσα του. Απόλυτη σιγή.

Άνοιξε απαλά την πόρτα. Η μυρωδιά τον χτύπησε αμέσως. Ταδάχτυλά του εντόπισαν έναν διακόπτη και ξαφνικά ο Χάρικολύμπησε στο φως. Λαμπτήρες φθορισμού.

Η αποθήκη ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι φαινόταν απέξω. Τηναναγνώρισε· ήταν ακριβές αντίγραφο του εργαστηρίου στονοσοκομείο Ράντιουμ: πάγκοι γεμάτοι φιάλες και δοκιμαστικούςσωλήνες. Σήκωσε το καπάκι ενός μεγάλου πλαστικού κουτιού −λευκή σκόνη διάστικτη με καφέ κομματάκια. Ο Χάρι σάλιωσε τηνάκρη του δαχτύλου του, την ακούμπησε στη σκόνη και την έτριψεστα ούλα του. Πικρή. Βιολίνη.

Ξαφνικά τινάχτηκε. Ένας ήχος. Κράτησε την ανάσα του. Και τονDigitalised By Jah®

ξανάκουσε. Κάποιος έκλαιγε.Ο Χάρι έτρεξε κι έσβησε το φως κι έσκυψε μες στο σκοτάδι με τον

λοστό στο χέρι.Κι άλλο κλαψούρισμα.Ο Χάρι περίμενε για λίγα δευτερόλεπτα. Κι ύστερα, με γρήγορα

και σιωπηλά βήματα, βγήκε από την αποθήκη και πήγε προς τα εκείαπ’ όπου ακουγόταν ο ήχος. Μια άλλη αποθήκη στο αριστερό τουχέρι. Έπιασε τον λοστό με το δεξί. Πατώντας στις μύτες των ποδιώντου έφτασε στην πόρτα, που είχε μία μικρή τρύπα με πλέγμαασφαλείας, ακριβώς όπως είχαν και στο πατρικό του. Με μίαδιαφορά: η πόρτα μπροστά του ήταν ενισχυμένη με μέταλλο.

Ο Χάρι κράτησε ψηλά τον λοστό, σ’ ετοιμότητα. Στάθηκε στοντοίχο δίπλα στην πόρτα, μέτρησε έως το τρία, άναψε τον φακό κιέριξε το φως του μέσα απ’ την τρύπα.

Περίμενε.Πέρασαν τρία δευτερόλεπτα και κανείς δεν τον πυροβόλησε,

κανείς δεν πετάχτηκε προς τη δέσμη του φωτός. Ακούμπησε τοκεφάλι του στο πλέγμα ασφαλείας και κοίταξε μέσα. Το φως έπεσεπάνω σε τούβλινους τοίχους, μια αλυσίδα, ένα στρώμα κι ύστεραεντόπισε αυτό που έψαχνε. Ένα πρόσωπο.

Τα μάτια της ήταν κλειστά. Καθόταν σχεδόν ακίνητη, λες και είχεσυνηθίσει να την παρακολουθούν υπό το φως ενός φακού.

«Ιρένε;» ρώτησε ο Χάρι διστακτικά.Κι εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο στην τσέπη του άρχισε να

δονείται.


Κ

37

οίταξα το ρολόι μου. Είχα ξεσηκώσει όλο το σπίτι, αλλάπουθενά η κρυψώνα του Όλεγκ. Κι ο Ίψεν έπρεπε να είχε έρθει

εδώ και είκοσι λεπτά. Ας τολμήσει να μην έρθει οκωλοδιεστραμμένος. Για απαγωγή και βιασμό σε πάνε ισόβια σ’αυτή τη χώρα. Την ημέρα που η Ιρένε έφτασε στο Όσλο την πήγα στοδωμάτιο με τα μουσικά όργανα λέγοντάς της ότι θα την περίμενεεκεί ο Όλεγκ. Ψέματα, φυσικά. Αντ’ αυτού, μας περίμενε ο Ίψεν. Τηνκράτησε ενώ εγώ της έκανα ένεση. Σκέφτηκα τον Ρούφους. Και σ’αυτήν για το καλό της το έκανα. Η Ιρένε καλμάρισε αμέσως και τομόνο που έμενε ήταν να την πάμε ως τ’ αυτοκίνητό του. Στο πορτ-μπαγκάζ είχε το μισό κιλό μου. Το μετάνιωσα; Ναι, το μετάνιωσαπου δεν του ζήτησα ολόκληρο! Όχι, όχι... φυσικά και το μετάνιωσαλίγο. Δεν είμαι κι εντελώς αναίσθητος. Αλλά κάθε φορά πουσκεφτόμουν: Σκατά, δεν έπρεπε να το έχω κάνει αυτό, ρε γαμώτο,έλεγα στον εαυτό μου ότι ο Ίψεν τουλάχιστον θα της συμπεριφερότανσωστά. Πρέπει να την αγαπάει. Έστω και με τον διεστραμμένοτρόπο του. Τέλος πάντων, ήταν ήδη αργά για κλάματα. Το ζήτηματώρα ήταν να ’παιρνα λίγο φάρμακο και να ξαναγινόμουν καλά.

Αυτή η αίσθηση ήταν ολοκαίνουργια για μένα, να μη δίνω στοκορμί μου ό,τι του χρειαζόταν. Πάντα είχα ό,τι γούσταρα, τώρα το


συνειδητοποιώ. Κι αν τα πράγματα δεν θα ήταν πια έτσι, καλύτερανα πέθαινα με τη μία. Νέος κι όμορφος, με τα δόντια μου σχεδόνανέπαφα. Ο Ίψεν δεν θα ’ρχόταν. Το ’χα πάρει χαμπάρι. Κάθισαστο παράθυρο της κουζίνας και κοίταζα τον δρόμο, αλλά οπαλιαρχίδης ο κωλοκουτσός δεν φαινόταν πουθενά. Ούτε αυτός ούτεο Όλεγκ.

Είχα δοκιμάσει τους πάντες. Εκτός από έναν.Είχα αποκλείσει αυτή την οψιόν για πάρα πολύ καιρό. Φοβόμουν,

ναι, το παραδέχομαι. Αλλά ήξερα ότι ο μάγκας βρισκόταν στηνπόλη. Είχε έρθει από την πρώτη στιγμή που η Ιρένε εξαφανίστηκε. Οθετός μου αδερφός, ο Στάιν.

Ξανακοίταξα έξω στον δρόμο.Όχι. Προτιμούσα να πεθάνω παρά να τον πάρω τηλέφωνο.Τα δευτερόλεπτα περνούσαν κι ο Ίψεν δεν ερχόταν.Διάολε! Καλύτερα να πέθαινα απ’ το να νιώθω τόσο άρρωστος.Σφάλισα ξανά τα μάτια μου, αλλά από τα βλέφαρά μου

γλίστρησαν σκουλήκια κι άρχισαν να σέρνονται στο πρόσωπό μου.’Ντάξει. Ο θάνατος μόλις έχασε το παιχνίδι.Με περίμενε το μεγάλο φινάλε.Να τον πάρω τηλέφωνο ή να παραμείνω άρρωστος;Γαμώτο μου! Γαμώτο!

Ο Χάρι έσβησε τον φακό σαν ένιωσε το τηλέφωνό του να δονείται.Είδε στην οθόνη τον αριθμό του Χανς Κρίστιαν.

«Κάποιος έρχεται» ψιθύρισε η φωνή του, τραχιά από την αγωνία.«Πάρκαρε έξω από την πύλη και κατευθύνεται τώρα προς το σπίτι».

«Οκέι» είπε ο Χάρι. «Ηρέμησε. Στείλε μήνυμα αν δεις οτιδήποτε.Και να φύγεις αν…»

«Να φύγω;» Ο Χανς Κρίστιαν ακούστηκε πραγματικάαναστατωμένος.

«Αν συνειδητοποιήσεις ότι όλα πάνε κατά διαόλου, οκέι;»Digitalised By Jah®

«Γιατί να...»Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο, άναψε ξανά τον φακό και φώτισε το

πλέγμα. «Ιρένε;»Το κορίτσι ανοιγόκλεισε τα τεράστια μάτια του στο φως του

φακού.«Άκουσέ με. Το όνομά μου είναι Χάρι. Είμαι αστυνομικός κι έχω

έρθει να σ’ ελευθερώσω. Αλλά κάποιος έρχεται. Αν κατέβει εδώκάτω, κάνε σαν να μη μ’ έχεις δει, εντάξει; Και θα σε βγάλωσύντομα, Ιρένε, σ’ το υπόσχομαι».

«Έχεις;...» μουρμούρισε εκείνη, αλλά ο Χάρι δεν κατάλαβε τι τουέλεγε.

«Αν έχω τι;»«Έχεις... καθόλου βιολίνη;»Ο Χάρι έτριξε τα δόντια του. «Κρατήσου για λίγο ακόμα» της

ψιθύρισε.Ανέβηκε τις σκάλες τρέχοντας κι έσβησε το φως. Στάθηκε πίσω

από την πόρτα του υπογείου, αφήνοντάς τη λίγο ανοιχτή. Έβλεπεπεντακάθαρα την είσοδο του σπιτιού. Άκουσε κάποιον να σέρνει ταπόδια του στα χαλίκια απέξω. Το ένα πόδι να σέρνεται μετά το άλλο.Ραιβοϊπποποδία. Η πόρτα άνοιξε.

Το φως άναψε.Και να τος· μεγαλόσωμος, παχουλός, στρογγυλός.Ο Στιγκ Νίμπακ.O προϊστάμενος στο νοσοκομείο Ράντιουμ. Αυτός που θυμόταν

τον Χάρι από το σχολείο και που ήξερε τον Τρέσκο. Αυτός πουφορούσε μια μαυρισμένη βέρα κι είχε ένα εργένικο διαμέρισμαχωρίς τίποτα το περίεργο. Αλλά κι ένα σπίτι που του άφησαν οιγονείς του κι έμενε άδειο και απούλητο.

Κρέμασε το παλτό του στον καλόγερο και προχώρησε προς τα εκείπου κρυβόταν ο Χάρι, με το χέρι τεντωμένο εμπρός. Ξάφνουσταμάτησε. Τίναξε το χέρι του με ύφος συνοφρυωμένο. Στάθηκε κιαφουγκράστηκε. Κι ο Χάρι κατάλαβε γιατί· το νήμα που είχε νιώσει


μπαίνοντας, αυτό που είχε εκλάβει ως ιστό αράχνης, πρέπει να ήτανκάτι άλλο. Κάποια αόρατη ίνα που ο Νίμπακ είχε τοποθετήσει για νακαταλαβαίνει αν έχει ανεπιθύμητους επισκέπτες.

Ο Νίμπακ κινήθηκε με εκπληκτική ταχύτητα κι ευκινησία προς μιαντουλάπα, έχωσε μέσα το χέρι του κι έβγαλε έξω κάτι μεταλλικό καιματ. Μια καραμπίνα.

Σκατά, σκατά. Ο Χάρι σιχαινόταν τις καραμπίνες.Ο Νίμπακ έβγαλε κι ένα ανοικτό πακέτο φυσίγγια, πήρε δυο

μεγάλα κόκκινα φυσίγγια και τα κράτησε ανάμεσα στον αντίχειρακαι τον μέσο του.

Το μυαλό του Χάρι είχε αρχίσει να παίρνει τρελές στροφές, αλλάδεν έβρισκε καμιά καλή ιδέα. Διάλεξε λοιπόν την κακή. Έβγαλε τοκινητό κι άρχισε να γράφει:

Κ-Ο-Ρ-Ν-Α-Ρ-Ε-Κ-Α-Ι-Π-Ε-Ρ-Ι-Ν-Ε-Ν-ΡΣκατά, λάθος!Άκουσε το μεταλλικό κλικ της καραμπίνας που άνοιγε.Διαγραφή. Πού είναι, γαμώτο; Εδώ. Αντί για Ν Μ κι αντί για Ρ Ε.Τον άκουσε να χώνει μέσα τα φυσίγγια.Π-Ε-Ρ-Ι-Μ-Ε-Ν-Ε-Ν-Α-Ε-Ρ-Θ-Ε-ΙΓαμώτο μου, αυτά τα μικρά κωλοκουμπιά!Άκουσε την καραμπίνα να ξανακλείνει.Σ-Τ-Ο-Π-Α-Ρ-Α-Θ-ΘΛάθος πάλι! Ο Χάρι άκουσε τον Νίμπακ να σέρνει το πόδι του

προς το μέρος του. Δεν είχε άλλο χρόνο. Ο Χανς Κρίστιαν έπρεπενα χρησιμοποιήσει τη φαντασία του.

Φ-Ω-Τ-Α!Πάτησε «αποστολή».Ο Χάρι είδε τον Νίμπακ να βάζει την καραμπίνα στον ώμο του.

Και συνειδητοποίησε ότι ο φαρμακοποιός είχε δει τη μισάνοιχτηπόρτα προς το υπόγειο.

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια κόρνα. Δυνατή κι επίμονη. ΟΝίμπακ τινάχτηκε. Κοίταξε στο καθιστικό που έβλεπε στον δρόμο.


Δίστασε. Κι ύστερα μπήκε στο δωμάτιο.Η κόρνα ξανακούστηκε κι αυτή τη φορά συνεχίστηκε ασταμάτητα.Ο Χάρι άνοιξε την πόρτα κι ακολούθησε τον Νίμπακ. Δεν

χρειαζόταν να προχωρήσει σιγά σιγά, η κόρνα σκέπαζε τα βήματάτου. Από το άνοιγμα της πόρτας του καθιστικού είδε τον Νίμπακ ν’ανοίγει τις κουρτίνες. Το δωμάτιο πλημμύρισε με εκτυφλωτικό φωςαπό τους προβολείς του αυτοκινήτου του Χανς Κρίστιαν.

Ο Χάρι έκανε τέσσερα μεγάλα βήματα κι ο Στιγκ Νίμπακ ούτε τονείδε ούτε και τον άκουσε να πλησιάζει. Κρατούσε το ένα χέριμπροστά στα μάτια του για να προστατευτεί από το φως. Ο Χάριάνοιξε τα χέρια του σαν να τον αγκάλιαζε από πίσω, άρπαξε τηνκαραμπίνα κι έχωσε την κάννη της στον λαιμό του φαρμακοποιού.Έχωσε τα γόνατα στο πίσω μέρος των ποδιών του, ρίχνοντάς τουςκαι τους δυο τους στα γόνατα. Ο Στιγκ Νίμπακ πάλευε να πάρειανάσα.

Ο Χανς Κρίστιαν πρέπει να κατάλαβε ότι η κόρνα έκανε τηδουλειά της γιατί σταμάτησε να κορνάρει, αλλά ο Χάρι συνέχιζε ναπιέζει. Μέχρι που οι κινήσεις του Νίμπακ έγιναν αδύναμες κι αργέςκι ο ίδιος έμοιαζε να μαραίνεται.

Ο Χάρι κατάλαβε ότι ο Νίμπακ λιποθυμούσε. Σε λίγαδευτερόλεπτα ο εγκέφαλος θα καταστρεφόταν από την απουσίαοξυγόνου και σε μερικά ακόμα ο Στιγκ Νίμπακ, απαγωγέας και οεγκέφαλος πίσω από τη βιολίνη, θα ήταν νεκρός.

Ο Χάρι ζύγισε την κατάσταση. Μέτρησε έως το τρία και τράβηξετο ένα του χέρι από την καραμπίνα. Ο Νίμπακ γλίστρησε στοπάτωμα δίχως τσιμουδιά.

Κάθισε σε μια καρέκλα λαχανιασμένος. Σιγά σιγά, καθώς ταεπίπεδα αδρεναλίνης στον οργανισμό του άρχισαν να ξαναπέφτουν,ο πόνος από το πιγούνι και τον λαιμό του επέστρεψε. Χειροτέρευεώρα με την ώρα. Προσπάθησε να τον αγνοήσει και πληκτρολόγησεΟ και Κ προς τον Χανς Κρίστιαν.

Ο Νίμπακ άρχισε να βογκάει απαλά και κουλουριάστηκε σεDigitalised By Jah®

εμβρυϊκή στάση στο πάτωμα.Ο Χάρι τον έψαξε. Ό,τι βρήκε στις τσέπες του το άφησε πάνω στο

τραπεζάκι του καθιστικού − πορτοφόλι, κινητό κι ένα μπουκαλάκιμε συνταγογραφούμενα χάπια. Ζεστρίλ. Ο Χάρι θυμήθηκε πως ταέπαιρνε κι ο παππούς του για να αποτρέψει τυχόν καρδιακήπροσβολή. Ο Χάρι έχωσε τα χάπια στην τσέπη του, ακούμπησε τηνκάννη της καραμπίνας στο μέτωπο του Νίμπακ και τον διέταξε νασηκωθεί όρθιος.

Ο Νίμπακ κοίταξε τον Χάρι. Κάτι πήγε να πει, μα άλλαξε γνώμη.Σηκώθηκε όρθιος με δυσκολία και στάθηκε τρεκλίζοντας.

«Πού πάμε;» ρώτησε καθώς ο Χάρι τον έσπρωξε προς το χολ.«Κάτω».Ο Στιγκ Νίμπακ δεν είχε ακόμη ανακτήσει πλήρως την ισορροπία

του και ο Χάρι τον κρατούσε με το ένα χέρι κάτω από τον ώμο,έχοντας στο άλλο την καραμπίνα. Κατέβηκαν μαζί στο υπόγειο.Στάθηκαν έξω από την πόρτα όπου βρισκόταν η Ιρένε.

«Πώς κατάλαβες ότι ήμουν εγώ;»«Απ’ το δαχτυλίδι» είπε ο Χάρι. «Άνοιξε».Ο Νίμπακ έβγαλε ένα κλειδί από την τσέπη του και το γύρισε στην

κλειδαριά.Μπήκε μέσα κι άναψε ένα φως.Η Ιρένε είχε μετακινηθεί. Είχε κουλουριαστεί στην πιο απόμακρη

γωνία τρέμοντας, με τον έναν ώμο σηκωμένο λες και περίμενε ότιθα τη χτυπούσαν. Γύρω από τον αστράγαλό της υπήρχε μιααλυσίδα· κατέβαινε από το ταβάνι όπου ήταν καρφωμένη σ’ έναδοκάρι.

Ο Χάρι παρατήρησε ότι η αλυσίδα ήταν αρκετά μακριά ώστε ναεπιτρέπει στο κορίτσι να κινείται μες στον χώρο. Και να φτάνειακόμα και τον διακόπτη.

Απλώς εκείνη προτιμούσε το σκοτάδι.«Λύσε την» είπε ο Χάρι. «Και φόρα εσύ την αλυσίδα».Ο Νίμπακ ξερόβηξε. Σήκωσε τα χέρια του. «Άκουσέ με, Χάρι…»


Ο Χάρι τον χτύπησε. Τα πήρε εντελώς και τον χτύπησε. Άκουσετον μουντό γδούπο του μετάλλου πάνω σε σάρκα κι είδε τονκατακόκκινο μώλωπα που άφησε η κάννη της καραμπίνας στη μύτητου Νίμπακ.

«Έτσι και τολμήσεις και ξαναξεστομίσεις τ’ όνομά μου» ψιθύρισεο Χάρι προσπαθώντας να αρθρώσει τις λέξεις «θα σου λιώσω τοκεφάλι στον απέναντι τοίχο με τη λάθος μεριά της καραμπίνας».

Με τρεμάμενα χέρια ο Νίμπακ έλυσε την αλυσίδα γύρω από τοπόδι της, ενώ η Ιρένε κοιτούσε χαμένη κάπου στο κενό, ακίνητη καιαπαθής, λες και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν την αφορούσαν.

«Ιρένε» είπε ο Χάρι. «Ιρένε!»Το κορίτσι έμοιαζε να ξυπνάει. Γύρισε και τον κοίταξε.«Φύγε από εδώ μέσα» της είπε.Εκείνη σφάλισε με δύναμη τα μάτια της λες και χρειαζόταν όση

δύναμη της είχε απομείνει για να ερμηνεύσει τους ήχους πουέβγαιναν από το στόμα του, να προσδώσει στις λέξεις του νόημα καινα τις μετατρέψει σε δράση. Τον προσπέρασε και βγήκε στονδιάδρομο με αργά, αδέξια βήματα, σαν να υπνοβατούσε.

Ο Νίμπακ είχε καθίσει πάνω στο στρώμα και είχε σηκώσει τομπατζάκι του παντελονιού του. Προσπαθούσε να δέσει το στενόβραχιόλι της αλυσίδας γύρω απ’ το παχύ κατάλευκό του πόδι.

«Εγώ…»«Γύρω απ’ τον καρπό σου» είπε ο Χάρι.Ο Νίμπακ υπάκουσε κι ο Χάρι τράβηξε την αλυσίδα για να δει αν

ήταν αρκετά σφιχτή.«Βγάλε αυτό το δαχτυλίδι και δώσ’ το μου».«Γιατί; Είναι μόνο ένα φτηνό…»«Γιατί δεν σου ανήκει».Ο Νίμπακ ξεκόλλησε το δαχτυλίδι από το δάχτυλό του και το

έδωσε στον Χάρι.«Δεν ξέρω τίποτα» είπε κατόπιν.«Για ποιο πράγμα;»


«Γι’ αυτά που θα με ρωτήσεις. Για τον Ντουμπάι. Έχουμεσυναντηθεί δυο φορές, αλλά και τις δύο με πήγανε μέχρι εκεί με ταμάτια δεμένα, οπότε δεν έχω ιδέα πού βρισκόμουν. Οι δυο Ρώσοιτου έρχονταν κι έπαιρναν προϊόν δυο φορές την εβδομάδα, αλλά δενέμαθα ποτέ τα ονόματά τους. Πραγματικά, αν θες χρήματα…»

«Αυτό είναι λοιπόν;»«Ποιο;»«Όλο αυτό. Για τα χρήματα το έκανες;»Ο Νίμπακ ανοιγόκλεισε τα μάτια του μια δυο φορές. Ανασήκωσε

τους ώμους. Ο Χάρι περίμενε. Ένα κουρασμένο μειδίαμασχηματίστηκε στο πρόσωπό του. «Εσύ τι νομίζεις, Χάρι;»

Κι έγνεψε προς το πόδι του.Ο Χάρι δεν απάντησε. Δεν χρειαζόταν να τ’ ακούσει. Δεν ήθελε να

τ’ ακούσει. Δεν ήθελε ν’ αρχίσει να καταλαβαίνει. Ότι δύο αγόριαπου μεγάλωσαν στο Όπσαλ κάτω από τις ίδιες συνθήκες λίγο πολύμπορούσαν να έχουν μια δραματικά ανόμοια ζωή μόνο και μόνολόγω μιας φαινομενικά ασήμαντης συγγενούς βλάβης: λίγα οστάτου ποδιού παράταιρα, και το πέλμα γυρίζει προς τα μέσα και σ’αναγκάζει να φοράς στο ένα πόδι παπούτσι δυο νούμερα μικρότεροαπ’ το άλλο. Ιπποποδία: «πόδι αλόγου», παρέκκλιση προς τα κάτω,από τον τρόπο που οι πάσχοντες περπατούν, ο οποίος θυμίζειτροχασμό αλόγου. Μια βλάβη που καθιστά το ξεκίνημα της ζωήςσου λίγο χειρότερο από των υπολοίπων, κι εσύ είτε καταφέρνεις είτεδεν καταφέρνεις ν’ αντεπεξέλθεις. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπεινα προσπαθήσεις λίγο παραπάνω για να γίνεις γοητευτικός, να γίνειςτο αγόρι που όλοι θέλουν να έχουν, ο αρχηγός της ομάδας, ο κουλτύπος που έχει κουλ φίλους και ρίχνει το κορίτσι που κάθεται δίπλαστο παράθυρο, αυτό που χαμογελά κι η καρδιά σου πάει να σπάσει,ακόμα κι αν το χαμόγελο δεν προορίζεται για σένα. Ο Στιγκ Νίμπακέβγαλε όλη του τη ζωή απαρατήρητος, κουτσαίνοντας πάνω στοστραβό του πόδι. Τόσο απαρατήρητος, που ο Χάρι δεν τον θυμότανκαν. Και μια χαρά τα είχε καταφέρει: πήγε στο πανεπιστήμιο,


δούλεψε σκληρά, έγινε υπεύθυνος τμήματος σε νοσοκομείο. Είχεφτάσει να γίνει αρχηγός της τάξης. Μα του έλειπε το βασικόσυστατικό· το κορίτσι που καθόταν δίπλα στο παράθυρο.Εξακολουθούσε να χαμογελά μόνο στους άλλους.

Πλούσιος, λοιπόν. Έπρεπε να γίνει πλούσιος.Γιατί τα λεφτά είναι σαν τα καλλυντικά, καλύπτουν τα πάντα και

σου δίνουν τα πάντα, ακόμα κι αυτά που λένε ότι δεν αγοράζονται,όπως ο σεβασμός, ο θαυμασμός και η αγάπη. Το βλέπεις παντού, ηομορφιά παντρεύεται το χρήμα. Κι είχε έρθει επιτέλους και η δικήτου η σειρά. Η σειρά του Στιγκ Νίμπακ, του Κουτσού.

Είχε εφεύρει τη βιολίνη κι ο κόσμος ήταν στα πόδια του. Γιατίλοιπόν εκείνη δεν τον ήθελε; Γιατί απέστρεφε το κεφάλι τηςπροσπαθώντας να κρύψει την απέχθειά της, ενώ ήξερε −ήξερε!− ότιήταν πλούσιος κι ότι γινόταν ολοένα και πλουσιότερος με το πέραςκάθε εβδομάδας; Μήπως υπήρχε κάποιος άλλος στο μυαλό της,εκείνος που της είχε δώσει το γελοίο κι άκομψο δαχτυλίδι πουφορούσε στο δάχτυλό της; Ήταν άδικο! Είχε δουλέψει τόσο σκληράκι ακούραστα για να πληροί τα κριτήρια του να τον αγαπούν. Κι άραέπρεπε κι εκείνη να τον αγαπήσει. Κι έτσι την απήγαγε, την έκλεψεαπ’ τη σειρά δίπλα στο παράθυρο και την αλυσόδεσε εδώ κάτω γιανα μην του ξεφύγει ποτέ πια. Και για να ολοκληρώσει τοναναγκαστικό τους γάμο, της έκλεψε και το δαχτυλίδι και το φόρεσεστο δικό του δάχτυλο.

Ήταν το φτηνό δαχτυλίδι που είχε δώσει ο Όλεγκ στην Ιρένε, αυτόπου είχε ο ίδιος κλέψει από τη μητέρα του, αυτό που της είχε δώσειο Χάρι, ο οποίος το είχε αγοράσει από έναν πάγκο σ’ ένα παζάρι,που με τη σειρά του... ήταν σαν το παιδικό τραγουδάκι: «Πάρ’ τοδαχτυλίδι και άσ’ το να γυρίσει, απ’ τον ένανε στον άλλον νακαθίσει». O Χάρι χάιδεψε τη μαύρη εγκοπή στην πατίνα τουδαχτυλιδιού. Ήταν παρατηρητικός μεν, τυφλός δε.

Παρατηρητικός ήταν την πρώτη φορά που γνώρισε τον ΣτιγκΝίμπακ και του είπε: «Είχα κι εγώ ένα ολόιδιο δαχτυλίδι κάποτε».


Και τυφλός γιατί δεν είχε καταλάβει για ποιον λόγο ήταν ολόιδιο.Γιατί η εγκοπή στον χαλκό είχε μαυρίσει.Μόνο όταν είδε τη χρυσή βέρα της Μαρτίνε και την άκουσε να του

λέει ότι ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θα αγόραζεένα τέτοιο κιτς δαχτυλίδι, μόνο τότε συνέδεσε τον Όλεγκ με τονΝίμπακ.

Κι έκτοτε, ο Χάρι δεν είχε καμία αμφιβολία για τον φαρμακοποιό,ακόμα κι όταν δεν βρήκε τίποτα το περίεργο στο διαμέρισμά του. Τοαντίθετο μάλιστα· το σπίτι ήταν τόσο άδειο από οτιδήποτε περίεργο,που ο Χάρι υπέθεσε ότι ο Στιγκ Νίμπακ πρέπει να φύλαγε όλα τουτα μυστικά κάπου αλλού. Στο σπίτι των γονιών του, που παρέμενεάδειο κι απούλητο, ας πούμε. Το κόκκινο σπίτι στην κορυφή τουλόφου πάνω από το πατρικό του Χάρι.

«Εσύ σκότωσες τον Γκούστο;» ρώτησε ο Χάρι.Ο Στιγκ Νίμπακ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Τα βλέφαρά του

είχαν βαρύνει. Φαινόταν νυσταγμένος.«Άλλοθι;»«Όχι, όχι, δεν έχω».«Πες μου».«Εκεί ήμουν».«Πού;»«Στην οδό Χάουσμαν. Πήγαινα να τον δω. Με απειλούσε ότι θα τ’

αποκάλυπτε όλα. Αλλά όταν έφτασα στην οδό Χάουσμαν υπήρχανπεριπολικά παντού. Κάποιος είχε ήδη πυροβολήσει τον Γκούστο».

«Ήδη; Θες να πεις ότι σχεδίαζες να το κάνεις κι εσύ;»«Όχι ακριβώς. Εγώ δεν έχω πιστόλι».«Και τι έχεις;»Ο Νίμπακ ανασήκωσε τους ώμους του. «Σπουδές χημείας. Ο

Γκούστο υπέφερε από σύνδρομο στέρησης. Χρειαζόταν βιολίνη».Ο Χάρι κοίταξε το κουρασμένο χαμόγελο του Νίμπακ και

κατένευσε. «Κι άρα ό,τι λευκή σκόνη και να του έδινες, ο Γκούστοθα τη χτυπούσε με τη μία».


Η αλυσίδα κουδούνισε καθώς ο Στιγκ Νίμπακ σήκωσε το χέρι τουκι έδειξε προς την πόρτα. «Μπορώ... μπορώ να πω κάτι στην Ιρένεπριν;...»

Ο Χάρι τον κοίταξε προσεκτικά. Και είδε κάτι οικείο. Ένανάνθρωπο κατεστραμμένο, έναν άνθρωπο τελειωμένο. Έναν άνθρωποπου είχε επαναστατήσει απέναντι στη μοιρασιά της ζωής και είχεχάσει.

«Θα τη ρωτήσω» του απάντησε.Ο Χάρι βρήκε την Ιρένε στο καθιστικό. Καθόταν σε μια

πολυθρόνα με τα πόδια μαζεμένα κάτω από τους γλουτούς της.Έφερε ένα παλτό από την ντουλάπα στο χολ και τη σκέπασε. Τηςμίλησε ψιθυριστά. Του απάντησε με μια φωνούλα χαμηλή, λες καιφοβόταν τον αντίλαλο στους ψυχρούς τοίχους του καθιστικού.

Του εξήγησε ότι ο Γκούστο και ο Νίμπακ, ή Ίψεν όπως τοναποκαλούσαν, είχαν συνεργαστεί για να την παγιδεύσουν. Σεαντάλλαγμα, ο Γκούστο είχε πάρει μισό κιλό βιολίνης. Βρισκότανκλεισμένη εδώ μέσα τέσσερις μήνες.

Ο Χάρι την άφησε να μιλήσει με την ησυχία της. Περίμενε νατελειώσει κι ύστερα της έκανε την επόμενη ερώτηση.

Όχι, δεν ήξερε πολλά για τον φόνο του Γκούστο, μόνο αυτά πουτης είχε πει ο Ίψεν. Ούτε ήξερε ποιος ήταν ο Ντουμπάι ή πούκατοικούσε. Ο Γκούστο δεν είχε πει ποτέ του τίποτα κι ούτε η Ιρένεήθελε να ξέρει. Το μόνο που ήξερε για τον Ντουμπάι είναι ότικυκλοφορούσε μες στην πόλη σαν φαντομάς κι ότι κανείς δεν ήξερεποιος ήταν ή πώς έμοιαζε, μόνο ότι ήταν σαν τον άνεμο· αδύνατοννα τον πιάσεις.

Ο Χάρι κατένευσε. Είχε ακούσει αυτή την παρομοίωση πολύσυχνά τώρα τελευταία.

«Ο Χ. Κ. θα σε πάει στην αστυνομία. Είναι δικηγόρος και θα σεβοηθήσει να συντάξεις την κατάθεσή σου. Και μετά θα σε πάει στημητέρα του Όλεγκ, με την οποία θα μείνεις για λίγο καιρό».

Η Ιρένε κούνησε το κεφάλι της. «Θα πάρω τηλέφωνο τον Στάιν,Digitalised By Jah®

τον αδερφό μου. Μπορώ να μείνω μαζί του. Και…»«Ναι;»«Πρέπει πραγματικά να δώσω κατάθεση στην αστυνομία;»Ο Χάρι την κοίταξε. Ήταν τόσο νέα, τόσο μικροσκοπική, σαν

πουλάκι. Δεν μπορούσε να υπολογίσει πόση ζημιά τής είχε κάνει.«Μπορείς να περιμένεις μέχρι αύριο» είπε ο Χάρι.Είδε τα μάτια της να δακρύζουν. Η πρώτη του σκέψη ήταν:

Επιτέλους. Πήγε να βάλει το χέρι του στον ώμο της, αλλά πρόλαβεκι άλλαξε γνώμη. Το χέρι ενός άγνωστου άνδρα ήταν το τελευταίοπράγμα που χρειαζόταν το κορίτσι αυτή τη στιγμή. Ξαφνικά, ταδάκρυά της στέρεψαν.

«Υπάρχει... μήπως υπάρχει άλλος τρόπος;» τον ρώτησε.«Τι εννοείς;»«Ώστε να μην τον ξαναδώ ποτέ, αυτό εννοώ». Τα μάτια της δεν

τον άφηναν. «Ποτέ ξανά».Και τότε το ένιωσε. Το χέρι της πάνω στο δικό του. «Σε

παρακαλώ».Ο Χάρι χάιδεψε το χέρι της κι ύστερα το ξανάβαλε στα γόνατά της.

«Έλα, θα σε πάω στον Χανς Κρίστιαν».

Ο Χάρι κοίταξε το αυτοκίνητο που έφευγε. Γύρισε και ξαναμπήκεστο σπίτι, κατέβηκε στο υπόγειο. Δεν μπορούσε να βρει σχοινί,βρήκε όμως ένα λάστιχο κήπου κάτω από τις σκάλες. Το κουβάλησεμέχρι την αποθήκη και το πέταξε προς τη μεριά του Νίμπακ. Σήκωσετο βλέμμα στο ταβάνι· ήταν αρκετά ψηλά.

Έβγαλε τα χαπάκια Ζεστρίλ που είχε βρει στην τσέπη του Νίμπακκαι τ’ άδειασε στην παλάμη του.

«Έχεις την καρδιά σου;» ρώτησε ο Χάρι.Ο Νίμπακ κατένευσε.«Πόσα χάπια πρέπει να παίρνεις την ημέρα;»«Δύο».


Ο Χάρι άφησε τα χαπάκια στην παλάμη του Νίμπακ και ξανάβαλετο άδειο μπουκαλάκι στην τσέπη του.

«Θα επιστρέψω σε δυο μέρες. Δεν ξέρω αν σε νοιάζει η φήμη σουκι όλα αυτά. Προφανώς, η ντροπή σου θα ήταν πολύ μεγαλύτερη ανζούσαν οι γονείς σου, αλλά πρέπει να έχεις ακούσει πώςσυμπεριφέρονται οι υπόλοιποι κρατούμενοι στους βιαστές, ε; Ανόταν γυρίσω δεν υπάρχεις πια, τότε θα σε ξεχάσουν και κανείς δενθα ξαναναφέρει τ’ όνομά σου. Αν υπάρχεις, θα σε πάμε στηναστυνομία. Κατάλαβες;»

Οι κραυγές του Στιγκ Νίμπακ τον ακολούθησαν μέχρι τηνεξώπορτα. Ήταν οι κραυγές ενός ανθρώπου που είχε μείνειολομόναχος με τις τύψεις του, τα φαντάσματά του, τη μοναξιά καιτις επιλογές του. Ναι, υπήρχε κάτι οικείο πάνω του. Ο Χάρι έκλεισεμε λύσσα την πόρτα πίσω του.

Στην οδό Βετλανσβάιεν ο Χάρι βρήκε ταξί για την Ουρτεγκάτα.Ο λαιμός του πονούσε ρυθμικά λες κι είχε δικό του σφυγμό, λες

και μέσα του είχε ξαφνικά ζωντανέψει ένα φλεγόμενο πλάσμαγεμάτο βακτήρια κι αποζητούσε να ξεπηδήσει από τον λαιμό του.Ρώτησε τον οδηγό αν είχε κάποιο παυσίπονο, αλλά εκείνος κούνησετο κεφάλι του αρνητικά.

Στρίβοντας για την Μπιορβίκα, ο Χάρι είδε βεγγαλικά πάνω απότην Όπερα. Κάποιος γιόρταζε κάτι. Σκέφτηκε ότι κι εκείνος θαέπρεπε να το γιορτάσει. Τα είχε καταφέρει· είχε βρει την Ιρένε, κι οΌλεγκ ήταν ελεύθερος. Ό,τι είχε σκοπό να κάνει το είχε φέρει ειςπέρας. Τότε γιατί δεν είχε καθόλου όρεξη για πανηγυρισμούς;

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Χάρι τον οδηγό.«Α, είναι η πρεμιέρα κάποιας όπερας. Πήγα κάτι πολύ σικάτους

τύπους εκεί πέρα νωρίτερα».«Ντον Τζιοβάνι. Είχα και πρόσκληση».«Και γιατί δεν πήγες; Λένε ότι είναι καλό».


«Οι τραγωδίες με στεναχωρούν».Ο οδηγός κοίταξε τον Χάρι απ’ τον καθρέφτη με μάτια

γουρλωμένα. Κι έσκασε στα γέλια. «Οι τραγωδίες σεστεναχωρούν;»

Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Κλάους Τούρκιλντσεν.«Νόμιζα ότι δεν θα ξαναμιλούσαμε ποτέ» είπε ο Χάρι.«Κι εγώ» απάντησε εκείνος. «Αλλά... τέλος πάντων, κάθισα και το

έψαξα».«Δεν έχει και πολλή σημασία πια» είπε ο Χάρι. «Η υπόθεση

έκλεισε απ’ τη μεριά μου».«Ναι μεν, αλλά ίσως να σ’ ενδιαφέρει να μάθεις ότι ακριβώς πριν

και μετά τον φόνο του Γκούστο Χάνσεν ο Μπέλμαν, ή το τηλέφωνότου εν πάση περιπτώσει, βρισκόταν στο Έστφολντ. Θα ήταν λοιπόναδύνατον να προλάβει να πάει μέχρι την οδό Χάουσμαν και ναγυρίσει πίσω».

«Οκέι, Κλάους, σ’ ευχαριστώ».«Εντάξει. Ποτέ ξανά, λοιπόν;»«Ποτέ ξανά. Κλείνω τώρα».Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο. Ακούμπησε το κεφάλι του στο

μαξιλαράκι κι έκλεισε τα μάτια του.Θα έπρεπε να είναι χαρούμενος.Στο πίσω μέρος των βλεφάρων του έβλεπε τη λάμψη από τα

πυροτεχνήματα.


ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ————


«Θ

38

α έρθω μαζί σου». Αυτό ήταν. Τέλος.Ήταν ξανά δικιά του.

Ο Χάρι προχώρησε μια θέση στην ουρά του τσεκ ιν στη μεγάληαίθουσα του αεροδρομίου Γκαρντεμούεν. Ξαφνικά είχε σχέδιο· ένασχέδιο για το υπόλοιπο της ζωής του. Ένα κάποιο σχέδιο, τέλοςπάντων. Και μια μεθυστική αίσθηση που μπορούσε να περιγράψειμε μία και μόνο λέξη: ευτυχία.

Η οθόνη πάνω από τον πάγκο έγραφε ΤΗAI AIR - BUSINESS CLASS.Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα.Από το σπίτι του Νίμπακ είχε πάει κατευθείαν στον Φάρο για να

επιστρέψει στη Μαρτίνε το τηλέφωνό της, μα εκείνη είχε αγοράσεικαινούργιο κι επέμενε να το κρατήσει. Ο Χάρι δέχτηκε εντέλει κι έναολοκαίνουργιο σχεδόν παλτό, ώστε να μοιάζει ευπαρουσίαστος.Πήρε και τρία παυσίπονα παρακεταμόλης, αλλά αρνήθηκε να τηναφήσει να δει τις πληγές του. Θα ήθελε μετά να του αλλάξει τουςεπιδέσμους και δυστυχώς ο Χάρι δεν είχε ώρα για τέτοια. Είχε πάρειτηλέφωνο τις Ταϊλανδέζικες Αερογραμμές και είχε κλείσει ήδηεισιτήριο.

Τότε συνέβη.Πήρε τηλέφωνο τη Ράκελ, της είπε ότι βρήκε την Ιρένε κι ότι η


αποστολή του είχε τελειώσει, μιας και ο Όλεγκ είχε αποφυλακιστεί.Και τώρα έπρεπε να φύγει από τη χώρα, πριν τον συλλάβουν κιαυτόν.

Τότε ήταν που του το είπε.Ο Χάρι έκλεισε τα μάτια και ξανάκουσε μες στο κεφάλι του ν’

αντηχούν οι λέξεις της Ράκελ: «Θα έρθω μαζί σου, Χάρι». Θα έρθωμαζί σου, θα έρθω μαζί σου.

Κι ύστερα: «Πότε;».Πότε;Ήθελε να φωνάξει: «Τώρα! Φτιάξε μια βαλίτσα κι έλα τώρα!».Αλλά δεν είχε τρελαθεί εντελώς ακόμη.«Ράκελ, άκουσέ με. Είμαι καταζητούμενος κι είναι πολύ πιθανόν η

αστυνομία να σε παρακολουθεί ελπίζοντας ότι θα τους οδηγήσεις σ’εμένα, κατάλαβες; Θα φύγω απόψε μόνος μου κι εσύ μπορείς ναέρθεις αύριο με τη βραδινή πτήση. Θα σε περιμένω στην Μπανγκόκ.Θα πετάξουμε μαζί για Χονγκ Κονγκ».

«Μα ο Χανς Κρίστιαν μπορεί να σε υπερασπιστεί αν σεσυλλάβουν. Η ποινή δεν θα...»

«Δεν με απασχολεί αν θα ’ναι μακρόχρονη η ποινή ή όχι» είπε οΧάρι. «Το θέμα είναι ο Ντουμπάι: εφόσον παραμένω στο Όσλο,μπορεί να με βρει. Είσαι σίγουρη ότι ο Όλεγκ είναι ασφαλής;»

«Ναι. Αλλά θέλω να ’ρθει κι αυτός μαζί μας, Χάρι. Δεν μπορώ ναταξιδέψω...»

«Φυσικά και θα έρθει».«Το εννοείς;» Η ανακούφιση στη φωνή της ήταν φανερή.«Θα είμαστε όλοι μαζί. Ο Ντουμπάι δεν μπορεί να μας αγγίξει στο

Χονγκ Κονγκ. Εμείς οι δυο θα περιμένουμε δυο μέρες στο ΧονγκΚονγκ κι ύστερα θα στείλω ανθρώπους του Χέρμαν Κλούιτ στοΌσλο να τον πάρουν και να μας τον φέρουν».

«Θα μιλήσω στον Χανς Κρίστιαν. Και θ’ αγοράσω το εισιτήριόμου για αύριο, αγάπη μου».

«Θα σε περιμένω στην Μπανγκόκ».Digitalised By Jah®

Σιωπηλή παύση.«Μα είσαι καταζητούμενος, Χάρι. Πώς θα μπεις στο αεροπλάνο

χωρίς να....»«Ο επόμενος!» Ο επόμενος;Ο Χάρι άνοιξε τα μάτια του κι είδε την κοπέλα πίσω από τον

πάγκο να του χαμογελάει.Προχώρησε και της έδωσε διαβατήριο και εισιτήριο. Την είδε να

πληκτρολογεί το όνομα μέσα στο σύστημα.«Δεν μπορώ να βρω τ’ όνομά σας, κύριε Νίμπακ...»Ο Χάρι χαμογέλασε φαρδιά. «Είχα κράτηση για Μπανγκόκ σε

δέκα μέρες, μα σας πήρα τηλέφωνο πριν από μιάμιση ώρα και τοάλλαξα γι’ απόψε».

Η γυναίκα πληκτρολόγησε κάτι ακόμα. Ο Χάρι μέτρησε ταδευτερόλεπτα. Εισέπνευσε, εξέπνευσε. Εισέπνευσε, εξέ....

«Α, ναι, εδώ είστε. Καμιά φορά το σύστημα αργεί να περάσει τιςπιο πρόσφατες κρατήσεις. Εδώ γράφει ότι σχεδιάζατε να πετάξετε μετην κυρία Ιρένε Χάνσεν;»

«Η κυρία Χάνσεν θα πετάξει όπως σχεδιάζαμε, σε δέκα ημέρες»είπε ο Χάρι.

«Α, μάλιστα. Βαλίτσες;»«Καμία».Ήχος πληκτρολογίου.Η κοπέλα συνοφρυώθηκε. Ξανάνοιξε το διαβατήριο. Ο Χάρι

σταμάτησε ν’ αναπνέει. Η κοπέλα τοποθέτησε την κάρτα επιβίβασηςμες στο διαβατήριο και του τα επέστρεψε. «Καλύτερα να βιαστείτε,κύριε Νίμπακ. Η επιβίβαση έχει ήδη αρχίσει. Καλό σας ταξίδι».

«Σας ευχαριστώ» είπε ο Χάρι με περισσότερη θέρμη απ’ ό,τιπερίμενε, κι έτρεξε προς τον έλεγχο ασφαλείας.

Μόνο όταν πέρασε από τις ακτίνες Χ και ξαναπήρε στα χέρια τουτο κινητό της Μαρτίνε και τα κλειδιά του είδε ότι είχε μήνυμα. Πήγενα το σώσει μαζί με τ’ άλλα μηνύματα της Μαρτίνε, μα είδε τοσύντομο όνομα του αποστολέα. Μπ.: Μπέτε.


Πήγε τρέχοντας στην πύλη 54. Τελευταία αναγγελία αναχώρησηςτης πτήσης για Μπανγκόκ.

Διάβασε το μήνυμα.Βρήκα τη λίστα του πέμπτου περιπολικού. Υπάρχει διεύθυνση που

δεν βρίσκεται στον κατάλογο του Μπέλμαν. Μπλινερνβάιεν 74.Ο Χάρι έχωσε το τηλέφωνο στην τσέπη του. Δεν υπήρχε ουρά

στον έλεγχο. Άνοιξε το διαβατήριό του, ο αξιωματικός το ήλεγξε καικοίταξε και την κάρτα επιβίβασης. Ύστερα κοίταξε τον Χάρι.

«Την ουλή την απέκτησα μετά τη φωτογραφία» είπε ο Χάρι.Ο αξιωματικός τον εξέτασε προσεκτικά. «Να βγάλετε νέα

φωτογραφία λοιπόν, κύριε Νίμπακ» είπε και του επέστρεψε ταέγγραφα. Έκανε νόημα στον άνθρωπο πίσω του πως είχε έρθει ησειρά του.

Ο Χάρι ήταν ελεύθερος. Είχε σωθεί. Μια νέα ζωή ανοιγότανμπροστά του.

Στην πύλη αναχώρησης πέντε άνθρωποι περίμεναν στην ουρά.Ο Χάρι κοίταξε την κάρτα επιβίβασης. Διακεκριμένη θέση. Ποτέ

του δεν είχε ταξιδέψει παρά μόνο οικονομική, ακόμα και για τιςδουλειές του Χέρμαν Κλούιτ. Μια χαρά τα είχε πιάσει τα λεφτά τουο Στιγκ Νίμπακ. Κι ο Ντουμπάι. Μια χαρά τα έπιανε ακόμη. Τώρα,αυτή τη στιγμή, απόψε, οι πελάτες του συνέρρεαν στο κέντροπεινασμένοι, με τρεμάμενα πρόσωπα, και περίμεναν να έρθεικάποιος παίκτης της Άρσεναλ για να τους πει: «Πάμε».

Δυο άνθρωποι ακόμα μπροστά του.Οδός Μπλινερνβάιεν, αριθμός 74.Θα έρθω μαζί σου. Ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του να ξανακούσει τη

φωνή της. Και την άκουσε να λέει: Αστυνομικός έχεις γίνει;Ρομποτάκι; Ένας δούλος στη μυρμηγκοφωλιά, υποταγμένος στιςσκέψεις άλλων ανθρώπων; Αυτό είσαι;

Αυτό ήταν;Ήρθε η σειρά του. Η γυναίκα στον τελικό έλεγχο σήκωσε τα

φρύδια της.Digitalised By Jah®

Όχι, δεν ήταν σκλάβος.Της έδωσε την κάρτα επιβίβασης.Προχώρησε. Κατευθύνθηκε μέσα από τη φυσούνα προς το

αεροσκάφος. Από τα πλαϊνά παράθυρα είδε ένα αεροπλάνο πουπροσγειωνόταν. Πάνω από το σπίτι του Τουρ Σουλτς.

Μπλινερνβάιεν 74.Το αίμα του Μίκαελ Μπέλμαν κάτω από τα νύχια του Γκούστο.Σκατά! Σκατά!Ο Χάρι επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο, βρήκε τη θέση του κι έπεσε

βαρύς πάνω στο δερμάτινο κάθισμα. Θεέ μου, τι απαλότητα. Πάτησεένα κουμπί και το κάθισμα έγειρε προς τα πίσω, κι άλλο, κι άλλο,μέχρι που οριζοντιώθηκε. Έκλεισε ξανά τα μάτια του. Ήθελε νακοιμηθεί. Να κοιμηθεί μέχρι την ώρα που θα βρισκόταν σ’ έναεντελώς διαφορετικό μέρος, εντελώς αλλαγμένος. Προσπάθησε ναφέρει στο μυαλό του τη φωνή της. Αντ’ αυτής, άκουσε μιαν άλλη νατου λέει στα σουηδικά:

Εγώ φορώ το ψεύτικο κολάρο ενός πάστορα κι εσύ το ψεύτικοαστέρι ενός σερίφη. Πόσο ακλόνητη είναι η πίστη σου στο δικό σουευαγγέλιο;

Το αίμα του Μπέλμαν… Στο Έστφολντ. Θα ήταν αδύνατον ναπρολάβει να πάει μέχρι την οδό Χάουσμαν.

Κι όμως, τα πάντα ταίριαζαν.Ο Χάρι ένιωσε ένα χέρι στον ώμο του κι άνοιξε τα μάτια του.Μια αεροσυνοδός με ψηλά ζυγωματικά τού χαμογέλασε.«Με συγχωρείτε, αλλά θα πρέπει να φέρετε το κάθισμά σας σε

όρθια θέση για την απογείωση».Όρθια θέση.Ο Χάρι πήρε μιαν ανάσα. Έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο.

Κοίταξε τον τελευταίο αριθμό.«Κύριε, πρέπει να κλείσετε το...»Σήκωσε την παλάμη προς την αεροσυνοδό και πάτησε το κουμπί

της κλήσης.Digitalised By Jah®

«Νόμιζα ότι δεν θα ξαναμιλούσαμε ποτέ» είπε ο ΚλάουςΤούρκιλντσεν.

«Πού ακριβώς στο Έστφολντ;»«Συγγνώμη;»«Ο Μπέλμαν. Πού στο Έστφολντ βρισκόταν όταν σκοτώθηκε ο

Γκούστο;»«Στο Ρίγκε. Κοντά στο Μος».Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο και σηκώθηκε όρθιος.«Κύριε, έχει ανάψει το σήμα πρόσδ...»«Συγγνώμη» είπε ο Χάρι. «Λάθος πτήση».«Κάποιο λάθος κάνετε. Έχουμε ελέγξει τον αριθμό των επιβατών

και...»Ο Χάρι βγήκε στον διάδρομο. Άκουσε βηματάκια να τον

ακολουθούν τρέχοντας.«Κύριε! Έχουμε ήδη κλείσει...»«Τότε να την ανοίξετε».Ο υπεύθυνος καμπίνας μπήκε μπροστά του. «Με συγχωρείτε,

αλλά οι κανόνες μάς απαγορεύουν ν’ ανοίξουμε...»«Μου τελείωσαν τα χάπια μου» είπε ο Χάρι, χώνοντας το χέρι του

στην τσέπη του σακακιού του και βγάζοντας το άδειο κουτάκιΖεστρίλ. Το κόλλησε στο πρόσωπο του υπευθύνου. «Ο κύριοςΝίμπακ, που γράφει επάνω, είμαι εγώ, εντάξει; Θέλετε να πάθωκαμιά καρδιακή προσβολή εν ώρα πτήσης; Πάνω από τοΑφγανιστάν, ας πούμε;»

Ήταν περασμένες έντεκα και το εξπρές του αεροδρομίου ήτανσχεδόν άδειο στην κατεύθυνση προς το Όσλο. O Xάρι χάζευε τιςειδήσεις στην οθόνη που κρεμόταν από το ταβάνι χωρίς ναπολυκαταλαβαίνει. Μέχρι πριν από λίγο είχε ένα σχέδιο· ένα σχέδιογια μια νέα ζωή. Και τώρα του έμεναν είκοσι λεπτά για να βρεικαινούργιο. Ήταν σκέτη τρέλα. Αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να


βρίσκεται καθ’ οδόν για την Μπανγκόκ. Μα του έλειπε η ικανότηταγια κάτι τέτοιο· ήταν λειψός, ανάπηρος. Η δική του ιπποποδία ήτανότι δεν μπόρεσε ποτέ να τους γράψει όλους στα παλιά του ταπαπούτσια, να ξεχάσει και να εξαφανιστεί. Έπινε, κι ύστεραξεμέθαγε. Μπορούσε να διαφύγει στο Χονγκ Κονγκ, μα είχε γυρίσειπίσω. Ήταν αναμφίβολα κατεστραμμένος. Και η δράση τωνπαυσίπονων που του είχε δώσει η Μαρτίνε είχε αρχίσει να περνάει.Χρειαζόταν κι άλλα, ζαλιζόταν από τον πόνο.

Ο Χάρι είχε καρφωμένα τα μάτια του στους τίτλους ειδήσεων περίτριμηνιαίων κερδών και αθλητικών αποτελεσμάτων, όταν το μυαλότου γύρισε ανάποδα: Κι αν στην πραγματικότητα έκανε το αντίθετοαπό αυτό που νόμιζε; Αν είχε δειλιάσει και την κοπανούσε τώρα απότην πραγματικότητα;

Όχι. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είχε αλλάξειτην πτήση του για αύριο, θα πετούσε μαζί με τη Ράκελ. Της είχεμάλιστα κλείσει θέση δίπλα του στις διακεκριμένες, κι είχεπληρώσει και τη διαφορά. Αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να της πει τισχεδίαζε να κάνει, αλλά ήξερε πολύ καλά τι θα σκεφτόταν: Ότι δενείχε αλλάξει καθόλου. Ότι είχε μέσα του την ίδια ακριβώς τρέλα. Ότιτίποτε, ποτέ δεν θα άλλαζε. Μα όταν θα κάθονταν δίπλα δίπλα στηνκαμπίνα, με τις πλάτες τους κολλημένες στο κάθισμα λόγω τηςεπιτάχυνσης του αεροπλάνου, όταν θα ένιωθαν την ανύψωση τουαεροσκάφους, την ελαφρότητα, το αναπόφευκτο, τότε εκείνη θακαταλάβαινε επιτέλους ότι είχαν αφήσει πίσω τους, από κάτω τους,μια για πάντα τις παλιές εκείνες μέρες. Κι ότι το ταξίδι τους μόλιςξεκινούσε.

Ο Χάρι βγήκε από το τρένο, διέσχισε την πεζογέφυρα προς τηνΌπερα και περπάτησε στο λευκό ιταλικό μάρμαρο κατευθυνόμενοςπρος την κεντρική είσοδο. Μέσα από την τζαμαρία μπορούσε να δεικαλοντυμένους ανθρώπους να τρώνε καναπεδάκια, να πίνουν και νασυζητούν πίσω από τα προστατευτικά κορδόνια του πολυτελούςφουαγέ.


Μπροστά από την είσοδο στεκόταν ένας άνδρας με κουστούμι καιακουστικό στο αυτί, με τα χέρια δεμένα στη βουβωνική του χώρα,λες κι είχε πάρει θέση για την εκτέλεση φάουλ. Μεγάλες πλάτες, μααδύνατος. Τα έμπειρα μάτια του είχαν ήδη εντοπίσει τον Χάρι καιτώρα κοιτούσαν τον χώρο τριγύρω για πιθανούς ύποπτουςσυσχετισμούς. Πράγμα που σήμαινε ότι ο άνδρας ανήκε στιςΔυνάμεις Ασφαλείας της νορβηγικής αστυνομίας κι άρα είτε οΑρχηγός της Αστυνομίας ή κάποιο κυβερνητικό στέλεχος βρισκότανεντός της Όπερας. Ο άνδρας έκανε δυο βήματα προς τη μεριά τουΧάρι καθώς αυτός πλησίασε στην είσοδο.

«Συγγνώμη, ο χώρος είναι κλειστός για μια πρεμιέρα...» άρχισε ναλέει, αλλά σταμάτησε σαν είδε την ταυτότητά του.

«Δεν έχει σχέση με τον Αρχηγό σου, φίλε μου» είπε ο Χάρι.«Πρέπει να μιλήσω σε κάποιον που βρίσκεται εντός. Δουλειά τηςαστυνομίας».

Ο άνδρας κατένευσε, μίλησε στο μικρόφωνο που είχε χωμένο στοπέτο του κι άφησε τον Χάρι να περάσει.

Το φουαγέ έμοιαζε με τεράστιο ιγκλού γεμάτο γνωστές φάτσες,παρ’ όλη την πολύχρονη απουσία του Χάρι: μαϊντανοί των ΜΜΕ,ομιλούντα κεφάλια της ΤV, διασκεδαστές του αθλητισμού και τηςπολιτικής, οι εξοχότητες του πολιτισμού. Κι ο Χάρι κατάλαβε τιεννοούσε η Ιζαμπέλε Σκέγιεν όταν του έλεγε πως της ήταν πολύδύσκολο να βρει καβαλιέρο όταν φορούσε τακούνια· ξεχώριζε πάνωαπό τα κεφάλια των υπόλοιπων καλεσμένων.

Ο Χάρι πήδηξε το προστατευτικό κορδόνι κι άνοιξε χώρο ανάμεσαστους καλεσμένους επαναλαμβάνοντας «με συγχωρείτε», κάνοντάςτους να χύνουν αρκετές γουλιές λευκό κρασί στο πάτωμα.

Η Ιζαμπέλε μιλούσε μ’ έναν άνδρα που ήταν μισό κεφάλικοντύτερός της, μα η ενθουσιώδης, κολακευτική της έκφρασημαρτυρούσε ότι της έριχνε πολλά κεφάλια σε δύναμη και κύρος.Τρία μέτρα τον χώριζαν, όταν κάποιος τού έκοψε τον δρόμο.

«Είμαι ο αξιωματικός που μίλησε μόλις με τον συνάδελφό σουDigitalised By Jah®

στην είσοδο» είπε ο Χάρι. «Πρέπει να μιλήσω σε αυτήν».«Μετά χαράς» είπε ο φρουρός κι ο Χάρι νόμιζε ότι διέκρινε κάποιο

υπονοούμενο.Λίγα βήματα ακόμα.«Γεια σου, Ιζαμπέλε» είπε κι είδε την έκπληξη στο πρόσωπό της.

«Ελπίζω να μη διακόπτω... την καριέρα σου».«Επιθεωρητή Χόλε!» είπε εκείνη μ’ ένα υστερικό γελάκι λες κι

είχαν μόλις μοιραστεί κάποιο προσωπικό αστείο.Ο άνδρας δίπλα της τέντωσε γρήγορα το χέρι του και είπε −κάπως

περιττά− το όνομά του. Η πολύχρονη καριέρα του στο Δημαρχείοτού είχε προφανώς διδάξει ότι ο συγχρωτισμός με τον λαουτζίκοανταμείβεται στις εκλογές. «Σας άρεσε η παράσταση, επιθεωρητά;»

«Και ναι και όχι» είπε ο Χάρι. «Βασικά ήμουν χαρούμενος πουτελείωσε, πήγαινα μάλιστα σπίτι μου, όταν συνειδητοποίησα ότιυπήρχαν ορισμένα σημεία που παρέμεναν σκοτεινά».

«Όπως;»«Να, αφού ο Ντον Τζιοβάνι είναι κλέφτης και γυναικάς, είναι πολύ

λογικό και πρέπον να τιμωρηθεί στην τελευταία πράξη. Νομίζω ότικατάλαβα ποιος είναι το άγαλμα που έρχεται και τον παίρνει μαζίτου στην κόλαση. Αυτό που με απασχολεί όμως είναι ποιος του είπεότι μπορούσε να βρει τον Ντον Τζιοβάνι σ’ εκείνο το σημείο.Μπορείτε να μου το απαντήσετε αυτό...» ο Χάρι γύρισε στο πλάι«...δις Ιζαμπέλε;».

Η Ιζαμπέλε χαμογέλασε στεγνά. «Οι θεωρίες συνωμοσίας είναιπάντα ενδιαφέρουσες, αλλά ας την ακούσουμε κάποια άλλη φορά.Αυτή τη στιγμή μιλάμε...»

«Πρέπει να σας την πάρω για λίγο για να μιλήσουμε» είπε ο Χάριαπευθυνόμενος στον συνομιλητή της. «Με την άδειά σας, φυσικά».

Ο Χάρι την είδε που πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά ο συνομιλητήςήταν πιο γρήγορος. «Βεβαίως» είπε, χαμογέλασε, έκανε μία μικρήυπόκλιση με το κεφάλι και γύρισε σ’ ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πουπερίμενε τόσην ώρα να τους απευθύνει τον λόγο.


Ο Χάρι έπιασε την Ιζαμπέλε από το μπράτσο και την οδήγησε προςτις τουαλέτες.

«Βρομάς» είπε εκείνη σφυρίζοντας σαν φίδι καθώς την κολλούσεστον τοίχο δίπλα στις ανδρικές τουαλέτες, τοποθετώντας τιςπαλάμες του στους ώμους της.

«Το κουστούμι μου έχει βρεθεί στα σκουπίδια μια δυο φορές» είπεο Χάρι και είδε ότι τραβούσαν τα βλέμματα διαφόρων. «Άκου.Μπορώ να φερθώ πολιτισμένα ή βάναυσα. Ποια ακριβώς είναι ηφύση της συνεργασίας σου με τον Μίκαελ Μπέλμαν;»

«Άντε και γαμήσου, Χόλε».Ο Χάρι κλότσησε την πόρτα και την τράβηξε βίαια μέσα.Ένας άνδρας με σμόκιν τούς έριξε ένα έκπληκτο βλέμμα από τον

καθρέφτη πάνω από τους νιπτήρες· ο Χάρι κόλλησε την Ιζαμπέλε σεμια πόρτα τουαλέτας κι έχωσε τον πήχη του κάτω απ’ τον λαιμό της.

«Ο Μπέλμαν ήταν σπίτι σου όταν σκοτώθηκε ο Γκούστο» είπε οΧάρι μέσ’ απ’ τα δόντια. «Ο Γκούστο είχε το αίμα του Μπέλμανκάτω από τα νύχια του. Ο καύτης του Ντουμπάι είναι ο στενότεροςσυνεργάτης και φίλος του Μπέλμαν. Εάν δεν ξεράσεις τα πάντααυτή τη στιγμή, παίρνω τώρα τηλέφωνο τον φίλο μου στηνAftenposten και τα τυπώνει όλα στην αυριανή έκδοση. Κι ύστερα θαδώσω ό,τι στοιχεία έχω και δεν έχω στον Γενικό Εισαγγελέα. Πώςσου φαίνεται;»

«Με συγχωρείτε» είπε ο άνδρας με το σμόκιν, κρατώντας μιααπόσταση ασφαλείας. «Μήπως χρειάζεστε βοήθεια;»

«Τσακίσου και βγες έξω!»Ο άνδρας φάνηκε να σοκάρεται, ίσως όχι με τα λόγια αυτά

καθαυτά, αλλά με το γεγονός ότι τα είχε ξεστομίσει η ΙζαμπέλεΣκέγιεν. Τσακίστηκε και βγήκε.

«Πηδιόμασταν» είπε η Ιζαμπέλε, μισοπνιγμένη.Ο Χάρι χαλάρωσε τη λαβή του. Από την ανάσα της κατάλαβε ότι

είχε πιει σαμπάνια.«Πηδιόσουν με τον Μίκαελ Μπέλμαν;»


«Το ξέρω ότι είναι παντρεμένος και, ναι, πηδιόμασταν, αυτό είναιόλο» είπε εκείνη, τρίβοντας τον λαιμό της. «Ο Γκούστοεμφανίστηκε από το πουθενά και γρατζούνισε με τα νύχια του τονΜπέλμαν ενώ εκείνος προσπαθούσε να τον πετάξει έξω από τοσπίτι. Αν θες να πας να τα πεις στις εφημερίδες, πήγαινε. Ναυποθέσω ότι εσύ δεν έχεις πηδήξει ποτέ σου παντρεμένη γυναίκα.Καλά θα κάνεις να σκεφτείς όμως τι θα πάθουν η γυναίκα του και ταπαιδιά του με μια τέτοια είδηση».

«Και πώς γνωριστήκατε με τον Μπέλμαν; Θες να πιστέψω ότιαυτό το τρίγωνο μεταξύ του Γκούστο και των δυο σας είναι εντελώςτυχαίο;»

«Εσύ πώς λες να γνωρίζονται οι άνθρωποι σε πόστα εξουσίας,Χόλε; Κοίτα γύρω σου. Κοίτα ποιοι βρίσκονται έξω στο φουαγέ. Οιπάντες ξέρουν ότι ο Μπέλμαν θα γίνει ο νέος Αρχηγός τηςΑστυνομίας του Όσλο».

«Κι ότι εσύ θα τσεπώσεις αξίωμα στο Δημαρχείο;»«Συναντηθήκαμε σε κάποια εγκαίνια, κάποια πρεμιέρα, κάποια

ιδιωτική προβολή, δεν θυμάμαι. Έτσι συμβαίνουν αυτά. Πάρετηλέφωνο τον Μίκαελ και ρώτα τον πού και πώς. Ίσως όχι απόψε,είναι σπίτι με την οικογένειά του. Έτσι... έτσι έχουν τα πράγματα, τινα κάνουμε».

Έτσι είχαν τα πράγματα. Ο Χάρι την κοίταξε καλά καλά.«Κι ο Τρουλς Μπέρντσεν;»«Ποιος;»«Ο καύτης. Ο καύτης τους δεν είναι; Ποιος τον έστειλε στο

ξενοδοχείο Λεόν να με ξεπαστρέψει; Εσύ; Ή ο Ντουμπάι;»«Τι στον άνεμο λες; Δεν καταλαβαίνω».Ο Χάρι το κατάλαβε: η Ιζαμπέλε Σκέγιεν δεν είχε πράγματι ιδέα

ποιος ήταν ο Τρουλς Μπέρντσεν.Η γυναίκα άρχισε να γελάει. «Έλα, Χάρι, μην απογοητεύεσαι

τόσο».Θα μπορούσε να βρίσκεται ήδη στην πτήση για Μπανγκόκ. Για μια


νέα ζωή.Γύρισε να φύγει.«Χάρι, περίμενε».Έκανε μεταβολή. Ήταν ακουμπισμένη στην πόρτα της τουαλέτας

κι είχε ανεβάσει τη φούστα της τόσο ψηλά, που ο Χάρι μπορούσε ναδει τις ζαρτιέρες που φορούσε. Μια ξανθιά μπούκλα έπεσε στοπρόσωπό της.

«Μιας κι έχουμε τις τουαλέτες όλες δικές μας...»Ο Χάρι συνάντησε το βλέμμα της. Ήταν υγρό· όχι από αλκοόλ,

ούτε από λαγνεία, μα από κάτι άλλο. Ήταν δυνατόν να έκλαιγε;Αυτή η δυναμική, μοναχική γυναίκα που μισούσε τον εαυτό της; Καιτι μ’ αυτό; Άλλος ένας πικρόχολος άνθρωπος που ήτανδιατεθειμένος να καταστρέψει τις ζωές άλλων ανθρώπων ώστε ν’αποκτήσει αυτό που θεωρούσε αναφαίρετο δικαίωμά του: νααγαπηθεί.

Ο Χάρι είχε βγει ήδη έξω καθώς η πόρτα της τουαλέτας συνέχισενα χτυπάει πέρα δώθε και το πλαστικό μονωτικό της να σκούζειολοένα και πιο γρήγορα, σαν το αυξανόμενο τελικό χειροκρότημα.

Ο Χάρι ξαναπέρασε τη σκεπαστή πεζογέφυρα για τον ΚεντρικόΣιδηροδρομικό Σταθμό και κατέβηκε τα σκαλιά προς τη μεριά τηςΠλάτα. Στην απέναντι γωνία υπήρχε ένα εικοσιτετράωρο φαρμακείο,αλλά η ουρά ήταν ατελείωτη και τα μη συνταγογραφούμεναπαυσίπονα δεν αρκούσαν ν’ απαλύνουν τους πόνους στον λαιμότου. Διέσχισε το πάρκο της ηρωίνης. Είχε αρχίσει να βρέχει και ταφώτα του δρόμου έλαμπαν απαλά στις βρεγμένες ράγες του τραμστην οδό Πρίνσενς. Περπατώντας ζύγιζε τις επιλογές του. Ηκοντόκαννη καραμπίνα του Νίμπακ στο Όπσαλ ήταν η πιο εύκοληλύση. Συν τοις άλλοις, μια κοντόκαννη θα του έδινε και μεγαλύτερηευκολία κινήσεων. Ενώ για να πάρει την κυνηγετική του ΧανςΚρίστιαν από εκεί που την είχε αφήσει, πίσω από την ντουλάπα στο


δωμάτιο 301, θα έπρεπε να μπει στο ξενοδοχείο Λεόν χωρίς να τονπάρει χαμπάρι κανείς. Άσε που μπορεί να την είχε βρει ήδη κάποιος.Από την άλλη, με την κυνηγετική το αποτέλεσμα ήταν οριστικό.

Το λουκέτο στην πόρτα του ακάλυπτου του ξενοδοχείου Λεόνήταν σπασμένο. Προσφάτως μάλιστα. Ο Χάρι υπέθεσε πως έτσιείχαν μπει μέσα και τα δυο κουστούμια το βράδυ της επίσκεψήςτους.

Ανέβηκε γρήγορα τη στενή σκαλωσιά που χρησιμοποιούνταν σανέξοδος κινδύνου. Ψυχή στον διάδρομο του δεύτερου ορόφου. ΟΧάρι χτύπησε στο 310 για να ρωτήσει τον Κάτο αν είχε έρθει ηαστυνομία ή κανείς άλλος. Καμία απάντηση. Κόλλησε το αυτί τουστην πόρτα. Ησυχία.

Κανείς δεν είχε προσπαθήσει να φτιάξει την πόρτα του δωματίουτου, οπότε το κλειδί ήταν περιττό. Έσπρωξε την πόρτα κι εκείνηάνοιξε. Παρατήρησε τον λεκέ από αίμα στο γυμνό τσιμέντο, στοσημείο όπου είχε αφαιρέσει το ξύλινο κατώφλι.

Ούτε το παράθυρο είχαν επισκευάσει.Ο Χάρι δεν άναψε το φως. Χώθηκε με τη μία στο δωμάτιο, βρήκε

ψαχουλεύοντας την ντουλάπα κι από πίσω της την καραμπίνα. Δεντην είχαν πάρει. Ούτε το κουτί με τις σφαίρες που είχε αφήσει δίπλαστην Αγία Γραφή στο κομοδίνο. Και τότε συνειδητοποίησε ότι ηαστυνομία δεν είχε έρθει καθόλου στο ξενοδοχείο Λεόν: ένοικοι καιγείτονες είχαν θεωρήσει ότι δεν ήταν απαραίτητο να καλέσουν τουςμπάτσους για μερικούς ψωροπυροβολισμούς. Εξάλλου δεν υπήρχανκαι τίποτα πτώματα. Άνοιξε την ντουλάπα. Ακόμα και τα ρούχα κι ηβαλίτσα του ήταν εκεί, λες και δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτα.

Ο Χάρι είδε τη γυναίκα του απέναντι διαμερίσματος.Καθόταν μπροστά από έναν καθρέφτη, με την πλάτη της προς το

μέρος του. Φαινόταν να χτενίζεται. Φορούσε ένα περίεργο,παλιομοδίτικο φουστάνι. Όχι παλιό, απλώς παλιομοδίτικο, σανκουστούμι εποχής. Χωρίς να πολυκαταλάβει πώς και γιατί, ο Χάριφώναξε μέσα απ’ το σπασμένο παράθυρο. Μια κοφτή κραυγή. Η


γυναίκα δεν αντέδρασε.Όταν βγήκε από το ξενοδοχείο, ο Χάρι κατάλαβε ότι δεν θα τα

έβγαζε πέρα. Ο λαιμός του έκαιγε και η ζέστη έκανε τους πόρουςτου να ιδρώνουν. Ήταν μούσκεμα κι είχαν ήδη αρχίσει οιανατριχίλες.

Η μουσική του μπαρ είχε αλλάξει. Από την ανοιχτή πόρταακουγόταν τώρα Van Morrison: «And it stoned me».

Παυσίπονο.Διέσχιζε τον δρόμο, όταν άκουσε έναν διαπεραστικό, απελπισμένο

ήχο και ξαφνικά το οπτικό του πεδίο κατακλύστηκε από ένανγαλανόλευκο τοίχο φωτός. Για τέσσερα δευτερόλεπτα στάθηκεπαντελώς ακίνητος στη μέση του δρόμου. Κι ύστερα το τραμσυνέχισε την πορεία του και η πόρτα του μπαρ ξαναεμφανίστηκεμπροστά του.

Ο μπάρμαν τινάχτηκε καθώς σήκωσε το βλέμμα από τηνεφημερίδα του κι είδε τον Χάρι από την άλλη μεριά του πάγκου.

«Jim Beam» είπε ο Χάρι.Ο μπάρμαν ανοιγόκλεισε τα μάτια του και παρέμεινε ακίνητος. Η

εφημερίδα γλίστρησε προς το πάτωμα.Ο Χάρι έβγαλε ευρώ από το πορτοφόλι του και τ’ ακούμπησε στον

πάγκο. «Δώσ’ μου το μπουκάλι, ολόκληρο».Ο μπάρμαν είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Πάνω από το Τ του

τατουάζ στον λαιμό του υπήρχε ένας κύλινδρος λίπους.«Τώρα» είπε ο Χάρι. «Και θα φύγω».Ο μπάρμαν κοίταξε τα χαρτονομίσματα. Ξανακοίταξε τον Χάρι.

Άπλωσε το χέρι και πήρε το μπουκάλι δίχως να τον αφήσει από ταμάτια του.

Βλέποντας ότι το μπουκάλι ήταν μισοάδειο, ο Χάρι αναστέναξε.Το έχωσε στην τσέπη του παλτού του, κοίταξε τριγύρω του,προσπάθησε να βρει καμιά εξυπνάδα αντί αποχαιρετισμού, δεν τακατάφερε, κούνησε το κεφάλι κι έφυγε.


Ο Χάρι στάθηκε στη διασταύρωση της οδού Πρίνσενς καιΝτρόνινγκενς Γκάτε. Κάλεσε πρώτα τις πληροφορίες καταλόγου.Ύστερα άνοιξε το μπουκάλι. Η μυρωδιά του αλκοόλ έκανε τοστομάχι του κόμπο. Αλλά ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να τα βγάλειπέρα χωρίς αναισθητικό. Είχαν περάσει τρία χρόνια από τηντελευταία φορά, ίσως τα πράγματα να πήγαιναν καλύτερα τώρα.Έβαλε το μπουκάλι στο στόμα. Έγειρε πίσω και το σήκωσε. Τρίαχρόνια καθαρός. Το δηλητήριο έπεσε στο στομάχι του σαν βόμβαναπάλμ. Όχι, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου καλύτερα· ήτανχειρότερα από ποτέ.

Ο Χάρι διπλώθηκε στα δύο, τέντωσε το χέρι του και κρατήθηκεαπό τον τοίχο, να μη λερώσει το παντελόνι και τα παπούτσια του.

Στην άσφαλτο πίσω του άκουσε ήχο από τακούνια. «Hey mister,me beautiful?»

«Sure» κατάφερε να ψελλίσει ο Χάρι από πριν από τηναναρρόφηση. Ο κίτρινος πίδακας έπεσε πάνω στο πεζοδρόμιο μεαναπάντεχη φόρα και σ’ εντυπωσιακή ακτίνα, κι ο Χάρι άκουσε τατακούνια ν’ απομακρύνονται σαν καστανιέτες. Σκούπισε το στόματου με τη ράχη της παλάμης του και ξαναπροσπάθησε. Πίσω τοκεφάλι, ουίσκι και φλέματα μέσα. Ξανά εμετός.

Την τρίτη φορά δεν τα έβγαλε.Την τέταρτη βρήκε το σωστό κουμπί.Και η πέμπτη φορά ήταν πραγματικός παράδεισος.Ο Χάρι φώναξε ένα ταξί κι έδωσε στον οδηγό τη διεύθυνση.

O Τρουλς Μπέρντσεν περπατούσε γρήγορα μες στο σκοτάδι.Διέσχισε τον χώρο στάθμευσης μπροστά από την κατάφωτηπολυκατοικία. Στα ασφαλή και καλά της διαμερίσματα οι άνθρωποιμοιράζονταν τέτοια ώρα σνακ, καφέδες, ίσως και μπίρες, ανοίγονταςτις τηλεοράσεις τους τώρα που οι ειδήσεις είχαν τελειώσει και το


πρόγραμμα γινόταν πιο διασκεδαστικό. Ο Τρουλς είχε πάρειτηλέφωνο στο Αρχηγείο για να δηλώσει ασθένεια. Δεν τον ρώτησαντι είχε, μόνο αν θα έλειπε για τρεις ημέρες δίχως χαρτί γιατρού. Πώςείναι δυνατόν να ξέρει κανείς αν πρόκειται να είναι άρρωστος γιατρεις μέρες, γαμώτο μου; − τους είχε απαντήσει. Tι φυγόπονηκωλοχώρα, Θεέ μου, γεμάτη υποκριτές πολιτικούς που υποστήριζανότι, εφόσον μπορούσαν, οι άνθρωποι ήθελαν πραγματικά ναεργαστούν. Οι Νορβηγοί ψήφιζαν Εργατικούς γιατί θεωρούσαν τηφυγοπονία ανθρώπινο δικαίωμα. Και ποιος, διάολε, δεν θα ψήφιζεένα κόμμα που σου επέτρεπε να πάρεις εν λευκώ τρεις μέρες άδεια,δίχως χαρτί γιατρού, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να κάτσεις σπιτάκισου και να τραβάς μαλακία ή να πας για σκι ή να ξεπεράσεις τονπονοκέφαλο απ’ το μεθύσι της προηγουμένης; Οι Εργατικοί ήξερανβέβαια τι σόι γλειφιτζούρι ήταν όλο αυτό, αλλά συνέχιζαν να τοπαίζουν υπεύθυνοι, ραίνοντας τους πάντες με δηλώσεις του στιλ«πιστεύουμε στους περισσότερους από εσάς» και ονομάζοντας τοδικαίωμα στο να κάθεσαι και να τον παίζεις «κοινωνικήμεταρρύθμιση». Οι Προοδευτικοί δε ήταν ακόμα χειρότεροι·αγόραζαν ψήφους κόβοντας φόρους κι ούτε που προσπαθούσαν νατο κρύψουν.

Όλη μέρα αυτά καθόταν και σκεφτόταν, ενώ έφτιαχνε τα όπλατου· τα γέμιζε, τα ήλεγχε, έχοντας τον νου του στην κλειδωμένηπόρτα, ελέγχοντας ποιος έμπαινε και ποιος έβγαινε στο πάρκινγκμέσα από τη διόπτρα ενός Μάρκλιν, του θρυλικού φονικού όπλου,το οποίο είχε κατασχεθεί σε μια υπόθεση εδώ και χρόνια και τοοποίο ο υπεύθυνος αξιωματικός πίστευε ότι βρισκόταν ακόμη στοΑρχηγείο. Ο Τρουλς ήξερε ότι κάποια στιγμή έπρεπε να βγει για ναπάρει κάτι να φάει, αλλά περίμενε πρώτα να νυχτώσει και ναλιγοστέψει η κίνηση. Λίγο πριν το σουπερμάρκετ Ρίμι κλείσει στιςέντεκα το βράδυ, πήρε το περίστροφό του μάρκας Στέιρ, βγήκε έξωκαι πήγε τρέχοντας μέχρι εκεί. Με το ένα μάτι ψώνιζε και με το άλλοπαρακολουθούσε τους άλλους πελάτες. Αγόρασε κατεψυγμένες


κρεατοκροκέτες Φιούρλαν για μια ολόκληρη εβδομάδα: μικρές,διαφανείς σακουλίτσες με αποφλοιωμένες πατάτες, κροκέτες, αρακάκαι σάλτσα. Της πετάς σε μια κατσαρόλα με βραστό νερό για λίγαλεπτά, ανοίγεις τις σακούλες κι αδειάζεις το περιεχόμενό τους σ’ έναπιάτο. Κι αν κλείσεις τα μάτια σου, να μου τρυπήσεις τη μύτη αν δενσου θυμίζουν πραγματικό φαγητό.

Ο Τρουλς ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας βάζοντας το κλειδίστην κλειδαριά όταν άκουσε γοργά βήματα μες στο σκοτάδι ξοπίσωτου. Γύρισε απότομα, πανικοβλημένος, με το χέρι του στη λαβή τουόπλου στην τσέπη του μπουφάν του. Κι αντίκρισε τοτρομοκρατημένο πρόσωπο της Βίγκντις Α.

«Σ-σας τρόμαξα;» ψέλλισε η γυναίκα.«Όχι» είπε κοφτά ο Τρουλς και μπήκε χωρίς να της κρατήσει την

πόρτα. Την άκουσε που πρόλαβε να χώσει τα πάχη της μέσα πρινκλείσει.

Πάτησε το κουμπί του ανελκυστήρα. Αν είχε τρομάξει λέει;Φυσικά και είχε τρομάξει. Εδώ τον κυνηγούσαν ΣιβηριανοίΚοζάκοι, γινόταν να μην είναι κατατρομαγμένος;

Η Βίγκντις Α. τον πλησίασε λαχανιάζοντας. Ήταν υπέρβαρη, όπωςόλες τους πια. Έπρεπε να βρεθεί και κάποιος άλλος, εκτός από τονίδιο, να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους; Οι Νορβηγίδες είχαν γίνειτόσο χοντρές, που όχι μόνο θα τα κακάρωναν από κάποια από τιςχιλιάδες αρρώστιες που κυκλοφορούσαν, αλλά θα σταματούσαν καιτην αναπαραγωγή της φυλής, αδειάζοντας τη χώρα. Γιατί ποιοςάντρας θα χωνόταν μέσα σε τόσο λίπος; Εκτός αν ήταν το δικό του,φυσικά.

Ο ανελκυστήρας ήρθε, επιβιβάστηκαν μαζί και τα καλώδιαστρίγκλισαν από το βάρος.

Κάπου είχε διαβάσει ότι και οι άντρες έπαιρναν εξίσου πολλά κιλά,αλλά δεν φαινόταν τόσο. Είχαν μικρότερους κώλους και γίνοντανμεγαλόσωμοι και δυνατότεροι. Σαν κι αυτόν. Έδειχνε πολύκαλύτερος με δέκα κιλά παραπάνω. Οι γυναίκες όμως αποκτούσαν


αυτό το τρεμάμενο, αηδιαστικό πάχος που σ’ έκανε να θες να τιςκλοτσήσεις, να δεις το πόδι σου να χάνεται μέσα σ’ όλον αυτό τονχυλό. Όλοι ήξεραν ότι το πάχος ήταν ο καινούργιος καρκίνος, αλλάκατά τ’ άλλα ούρλιαζαν για την υστερία με τις δίαιτες, επικροτώνταςτις «πραγματικές» γυναίκες. Λες κι η παντελής απουσίαγυμναστικής και το χλαπάκιασμα ήταν βιώσιμη στρατηγική. Ναείσαι χαρούμενη με το σώμα που έχεις, και τέτοιες μαλακίες·καλύτερα να πεθάνουν εκατοντάδες από καρδιαγγειακά νοσήματαπαρά μία από διατροφικές διαταραχές. Ακόμα και η Μαρτίνε είχεχοντρύνει. Οκέι, ήταν έγκυος· αλλά ο Τρουλς δεν μπορούσε νασταματήσει να σκέφτεται ότι είχε γίνει μία από αυτές.

«Μήπως κρυώνετε;» ρώτησε μ’ ένα χαμόγελο η Βίγκντις Α.Ο Τρουλς δεν ήξερε σε τι αντιστοιχούσε το Α του επωνύμου της.

Έτσι έγραφε το κουδούνι της: Βίγκντις Α. Ένιωσε την επιθυμία νατης χώσει μια μπουνιά, ένα δεξί ντιρέκτ με όλη του τη δύναμη· δενείχε να φοβηθεί για τις αρθρώσεις του με αυτά τα μάγουλα-τσουρέκια. Ή να τη γαμήσει τέλος πάντων. Ή και τα δύο.

Ο Τρουλς ήξερε πολύ καλά γιατί είχε τόσα νεύρα. Έφταιγε τοκινητό.

Όταν κατάφεραν επιτέλους να πείσουν την Telenor ν’ακολουθήσει το σήμα του κινητού του Χόλε, είδαν πως βρισκότανστο κέντρο, συγκεκριμένα γύρω από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό.Πουθενά σ’ αυτήν την πόλη δεν κυκλοφορούν περισσότεροιάνθρωποι όλο το εικοσιτετράωρο. Είχαν στείλει δώδεκααστυνομικούς να τον ψαρέψουν. Έψαχναν για ώρες. Τίποτα. Στοτέλος, ένα κορόιδο είχε προτείνει την κοινότοπη ιδέα νασυγχρονίσουν τα ρολόγια τους, ν’ απλωθούν στην περιοχή και νακαλούν τον αριθμό του Χόλε ανά δεκαπέντε λεπτά. Όποιος άκουγεένα κινητό να χτυπά εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπρεπε να ορμήσει·κάπου εκεί γύρω θα ήταν. Το ’παν και το ’καναν. Και το βρήκαν τοτηλέφωνο. Ήταν στην τσέπη ενός πρεζονιού που μισοκοιμόταν στηνπλατεία μπροστά στον σταθμό. Είπε ότι του το «έδωσε» ένας τύπος


στον Φάρο.Ο ανελκυστήρας σταμάτησε. «Καληνύχτα» μουρμούρισε ο

Τρουλς και βγήκε έξω.Άκουσε την πόρτα να κλείνει ξοπίσω του και τον ανελκυστήρα να

συνεχίζει προς τα πάνω.Κροκέτες και ταινία σε DVD. Την πρώτη από τους Μαχητές των

δρόμων ίσως. Σκατοταινία, αλλά είχε μια δυο καλές σκηνές. Ή τοΤρανσφόρμερς. Μέγκαν Φοξ: θα τραβούσε μια μαλακία όλα ταλεφτά.

Άκουσε την ανάσα της. Είχε λοιπόν βγει από τον ανελκυστήραμαζί του. Μουνάκι. Ο Τρουλς Μπέρντσεν θα πηδούσε απόψε, κυρίεςκαι κύριοι. Χαμογέλασε κι έκανε μεταβολή. Και έπεσε πάνω σε κάτι.Κάτι σκληρό και ψυχρό. Στράβωσε τα μάτια του. Η κάννη ενόςόπλου.

«Ευχαριστώ πάρα πολύ» είπε μια οικεία φωνή. «Θα χαρώ ναπεράσω μέσα».

Ο Τρουλς Μπέρντσεν καθόταν στην πολυθρόνα κοιτάζοντας να τονσημαδεύει η κάννη του περιστρόφου του.

Τον είχε βρει. Και τούμπαλιν.«Δεν γίνεται να συναντιόμαστε έτσι κάθε φορά» είπε ο Χάρι Χόλε.

Κρατούσε το τσιγάρο του στην άκρη του στόματος για να μην τουμπαίνει ο καπνός στα μάτια.

Ο Τρουλς δεν απάντησε.«Ξέρεις γιατί προτιμώ να χρησιμοποιήσω το περίστροφό σου;»

ρώτησε, χαϊδεύοντας την κυνηγετική καραμπίνα που είχε στηναγκαλιά του.

Ο Τρουλς κρατούσε το στόμα του κλειστό.«Γιατί προτιμώ οι σφαίρες που θα βρουν μέσα σου ν’ ανήκουν στο

δικό σου όπλο».Ο Τρουλς ανασήκωσε τους ώμους του.


Ο Χάρι Χόλε έσκυψε μπροστά. Κι ο Τρουλς μύρισε την ανάσατου, βρομούσε αλκοόλ. Έλεος, ο τύπος ήταν τύφλα. Είχε ακούσειιστορίες κι ιστορίες για το τι ήταν ικανός να κάνει ο Χόλε νηφάλιος·κι ο τύπος ήταν τώρα σκνίπα.

«Είσαι καύτης, Τρουλς Μπέρντσεν. Κι ορίστε κι η απόδειξη».Του έδειξε την αστυνομική ταυτότητα που είχε πάρει από το

πορτοφόλι του μαζί με το όπλο. «Τόμας Λούντερ. Έτσι δεν έλεγανκαι τον τύπο που συνέλεξε τα ναρκωτικά από το αεροδρόμιο;»

«Τι θες;» είπε ο Τρουλς, κλείνοντας τα μάτια του καιακουμπώντας βαθιά στην πλάτη της καρέκλας. Κροκέτες και DVD.

«Θέλω να μάθω πώς συνδέεσαι εσύ με τον Ντουμπάι, τηνΙζαμπέλε Σκέγιεν και τον Μίκαελ Μπέλμαν».

Ο Τρουλς μαζεύτηκε. Με τον Μίκαελ; Τι σχέση είχε ο Μίκαελ μεόλα αυτά; Κι η Ιζαμπέλε Σκέγιεν; Αυτή δεν ήταν εκείνη η πολιτικόςπου;...

«Δεν έχω ιδέα».Είδε τον Χάρι να τραβάει τη σφύρα.«Πρόσεχε, Χόλε! Η σκανδάλη είναι πολύ πιο ευαίσθητη απ’ ό,τι

νομίζεις. Είναι...»Είδε τον κόκορα ν’ ανεβαίνει.«Περίμενε! Για τον Θεό, περίμενε!» Η γλώσσα του Τρουλς

Μπέρντσεν γύρισε σαν τρελή μες στο στόμα του ψάχνοντας να βρειλίγο σάλιο. «Δεν ξέρω τίποτα για τον Μπέλμαν και τη Σκέγιεν, αλλάγια τον Ντουμπάι...»

«Ναι;»«Μπορώ να σου πω γι’ αυτόν».«Τι μπορείς να μου πεις;»Ο Τρουλς Μπέρντσεν πήρε μια βαθιά ανάσα, την κράτησε κι

ύστερα εξέπνευσε μ’ έναν βρυχηθμό. «Τα πάντα».


Τ

39

ρία μάτια κοίταζαν τον Τρουλς Μπέρντσεν. Δυο γαλάζιες ίριδεςξεπλυμένες από το αλκοόλ κι ένα στρογγυλό και κατάμαυρο, η

κάννη του περιστρόφου Στέιρ του. Ο άνδρας με το περίστροφο ήτανσχεδόν ξαπλωμένος στην πολυθρόνα με τα μακριά του πόδιατεντωμένα πάνω στο χαλί. Με τραχιά φωνή είπε: «Πες μου λοιπόν,Μπέρντσεν. Πες μου για τον Ντουμπάι».

Ο Τρουλς έβηξε δυο φορές. Γαμώ τον ξερό μου λαιμό, γαμώ.«Ένα βράδυ μού χτύπησαν το κουδούνι. Σήκωσα το ακουστικό

του θυροτηλεφώνου κι άκουσα μια φωνή να μου λέει ότι θέλει ναμιλήσουμε. Δεν είχα σκοπό να τον αφήσω να μπει μέσα, αλλά μετάμου είπε ένα όνομα... και...»

Ο Τρουλς Μπέρντσεν κράτησε το πιγούνι του ανάμεσα σ’αντίχειρα και δείκτη.

Ο άνδρας περίμενε.«Μια ατυχής υπόθεση ήταν. Νόμιζα ότι κανείς δεν την ήξερε».«Κι η οποία ήταν;»«Ένας κρατούμενος. Χρειάστηκε να του μάθω τρόπους. Δεν

περίμενα ότι θα μαθευόταν ότι το έκανα εγώ».«Μεγάλη ζημιά;»«Οι γονείς του ήθελαν να μου κάνουν μήνυση, αλλά το αγόρι δεν


μπορούσε να με ξεχωρίσει ανάμεσα σε άλλους ψευτοϋπόπτους.Μάλλον του κατέστρεψα το οπτικό νεύρο. Κάθε εμπόδιο για καλό,ε;» Ο Τρουλς γέλασε μ’ αυτό το νευρικό του γρύλισμα κι ύστερασώπασε απότομα. «Και να σου λοιπόν αυτός ο άντρας έξω απ’ τοσπίτι μου. Και ήξερε τα πάντα. Είπε ότι είχα ταλέντο στο να μη μεπαίρνουν χαμπάρι κι ότι ήταν πρόθυμος να πληρώσει πολλά γιακάποιον σαν κι εμένα. Μιλούσε νορβηγικά, πολύ κομψά όμως, ε; Μελίγη προφορά. Του είπα να περάσει μέσα».

«Γνώρισες λοιπόν τον Ντουμπάι;»«Ναι. Δυο φορές τον έχω δει όλες κι όλες. Είχε έρθει μόνος του.

Ήταν γέρος αλλά φορούσε ένα σικάτο, παλιομοδίτικο κουστούμι μεγιλέκο. Καπέλο και γάντια, φαντάσου. Ήταν πολύ προσεκτικός. Είπεότι δεν θα ξανασυναντιόμασταν πρόσωπο με πρόσωπο. Ούτετηλεφωνήματα ούτε e-mail, τίποτα που θα παρακολουθούνταν.Συμφώνησα με χαρά».

«Και πώς τη στήσατε τη δουλειά;»«Μου άφηνε μηνύματα σε μια ταφόπλακα. Ο Ντουμπάι μού

εξήγησε πού ήταν».«Πού;»«Στο νεκροταφείο της Γκαμλεμπίεν. Εκεί έβρισκα και τα

χρήματα».«Πες μου γι’ αυτόν. Ποιος είναι;»Ο Τρουλς Μπέρντσεν κοίταξε στο κενό. Προσπάθησε να ζυγίσει

τα υπέρ και τα κατά της απάντησής του, τις συνέπειες.«Άντε, Μπέρντσεν, τι περιμένεις; Είπες ότι θα μου έλεγες τα

πάντα».«Καταλαβαίνεις τι ρισκάρω αν σου πω...»«Την τελευταία φορά που σε είδα, δυο τσιράκια του Ντουμπάι

προσπαθούσαν να σε κάνουν σουρωτήρι. Οπότε και χωρίς εμένα νασε σημαδεύω, είσαι βαθιά χωμένος στα σκατά. Λέγε λοιπόν. Ποιοςείναι;»

Τα μάτια του Χάρι Χόλε τον κοιτούσαν πυρετωδώς, σαν να τονDigitalised By Jah®

τρυπούσαν − σκέφτηκε ο Τρουλς. Η σφύρα του όπλου τουκουνήθηκε λίγο προς τα πάνω και τα πράγματα έγιναν ιδιαιτέρωςαπλά.

«Εντάξει, εντάξει» είπε ο Μπέρντσεν, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά.«Δεν τον λένε Ντουμπάι. Τον φωνάζουν έτσι γιατί τα βαποράκια τουφοράνε ποδοσφαιρικές φανέλες με το σήμα μιας αεροπορικήςεταιρείας που πετάει σ’ όλες αυτές τις χώρες εκεί κάτω. ΣτηνΑραβία».

«Έχεις δέκα δευτερόλεπτα να μου πεις κάτι που δεν έχω καταλάβειαπό μόνος μου».

«Περίμενε, περίμενε, οκέι! Το όνομά του είναι Ρούντολφ Ασάγιεφ.Είναι Ρώσος. Οι γονείς του ήταν πολιτικοί διαφωνούντες καιπρόσφυγες. Έτσι τουλάχιστον είχε πει στη δίκη. Έχει ζήσει σεπολλές χώρες και μιλά γύρω στις εφτά γλώσσες. Ήρθε στηΝορβηγία στα μέσα της δεκαετίας του ’70 κι ήταν ένας από τουςπρωτοπόρους στο χασισεμπόριο, μπορεί να πει κανείς. Κρατούσεχαμηλό προφίλ αλλά τον κάρφωσε ένας δικός του το ’80. Τότε ηεισαγωγή και πώληση των ναρκωτικών τιμωρούνταν σαν προδοσία.Κάθισε μέσα για αρκετά χρονάκια. Όταν βγήκε μετακόμισε στηΣουηδία και πήγε απ’ το χασίς στην ηρωίνη».

«Η ίδια σχεδόν ποινή, αλλά πολύ μεγαλύτερο κέρδος».«Φυσικά. Έχτισε ολόκληρο δίκτυο στο Γκέτεμποργκ, αλλά όταν

σκοτώθηκε ένας μυστικός αστυνομικός, αναγκάστηκε να κρυφτεί.Ήρθε στο Όσλο πριν από δύο χρόνια».

«Και σου τα είπε ο ίδιος όλα αυτά;»«Όχι, μόνος μου τα έμαθα».«Ναι; Πώς; Νόμιζα ότι ο τύπος ήταν σωστός φαντομάς. Ότι κανείς

δεν ξέρει τίποτα για την πάρτη του».Ο Τρουλς Μπέρντσεν κοίταξε τις παλάμες του κι ύστερα

ξανασήκωσε το βλέμμα του προς τον Χάρι. Σχεδόν χαμογέλασε.Ήθελε καιρό να τα πει όλα αυτά −πώς ξεγέλασε τον Ντουμπάι−αλλά δεν μπορούσε. Έγλειψε τα χείλια του. «Καθόταν σε αυτήν την


πολυθρόνα που κάθεσαι κι εσύ τώρα, με τα χέρια ακουμπισμένα σταμπράτσα της».

«Και;»«Σε μια στιγμή, σηκώθηκε κατά λάθος το μανίκι του κι είδα ένα

κομμάτι σάρκας μεταξύ του γαντιού και του σακακιού του. Ήτανγεμάτο λευκές ουλές, σαν αυτές που σου μένουν όταν αφαιρείς ένατατουάζ. Κι όταν τις είδα πάνω στον καρπό του, σκέφτηκα...»

«Ότι έχει κάνει φυλακή. Κι ότι φορούσε γάντια για να μην αφήσειαποτυπώματα και τα τσεκάρεις μετά εσύ στο μητρώο».

Ο Τρουλς κατένευσε. Ο Χόλε τα έπιανε γρήγορα, έπρεπε να τοπαραδεχτεί.

«Ακριβώς. Όταν συμφώνησα με τους όρους του όμως έμοιαζε ναχαλαρώνει λίγο. Κι όταν ήταν να σφίξουμε τα χέρια για να κλείσει ησυμφωνία, έβγαλε τα γάντια του. Κατάφερα να πάρω κάτιμισοαξιοπρεπή δείγματα από τη ράχη του χεριού μου κι ουπολογιστής βρήκε τον κάτοχό τους».

«Ρούντολφ Ασάγιεφ λοιπόν. Αλλιώς, Ντουμπάι. Πώς έχεικαταφέρει να κρατήσει την ταυτότητά του κρυφή τόσον καιρό;»

Ο Τρουλς Μπέρντσεν ανασήκωσε τους ώμους του. «Από τέτοιαάλλο τίποτα στην ΌργκΚριμ. Ένα πράγμα ξεχωρίζει τους μεγάλουςαπό τη μαρίδα και γι’ αυτό και δεν πιάνονται ποτέ: το μικρό μέγεθοςτης οργάνωσής τους. Ελάχιστες διασυνδέσεις, ελάχιστοι έμπιστοισυνεργάτες. Τους εμπόρους που νομίζουν ότι όσο περισσότεροστρατό έχουν, τόσο πιο ασφαλείς είναι, αυτούς τους πιάνουμεπάντα. Όλο και κάποιος άπιστος υπηρέτης θα βρεθεί, κάποιος πουθέλει να τους πάρει τη δουλειά ή να τους καρφώσει για να κόψειχρόνο απ’ την ποινή του».

«Και τον έχεις δει μόνο μια φορά λοιπόν, εδώ;»«Όχι, κι άλλη μία. Στον Φάρο. Νομίζω πως ήταν αυτός. Με είδε,

έκανε μεταβολή και την κοπάνησε».«Δηλαδή αληθεύει η φήμη ότι κυκλοφορεί μες στην πόλη σαν

φαντομάς;»Digitalised By Jah®

«Ποιος ξέρει».«Τι δουλειά είχες στον Φάρο;»«Εγώ;»«Η αστυνομία δεν επιτρέπεται να μπαίνει εκεί μέσα».«Ήξερα ένα κορίτσι που δούλευε εκεί».«Χμ. Τη Μαρτίνε;»«Την ξέρεις;»«Καθόσουν και τη χάζευες;»Ο Τρουλς ένιωσε το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι. «Μα...»«Χαλάρωσε, Μπέρντσεν. Μόλις αθωώθηκες».«Τ-τι;»«Εσύ είσαι ο τύπος που κόλλαγε στη Μαρτίνε κι εκείνη νόμιζε ότι

ήταν της μυστικής αστυνομίας. Ήσουν στον Φάρο ότανπυροβόλησαν τον Γκούστο, σωστά;»

«Της κολλούσα;»«Ξέχνα το αυτό κι απάντησέ μου».«Χριστέ μου, νόμιζες ότι εγώ;... Γιατί να θέλω να ξεπαστρέψω τον

Γκούστο Χάνσεν;»«Για λογαριασμό του Ασάγιεφ, γιατί όχι;» είπε ο Χόλε. «Άσε που

είχες κι άλλο λόγο, πιο προσωπικό. Ο Γκούστο σε είχε δει νασκοτώνεις έναν άνδρα στο Άλναμπρου. Μ’ ένα ηλεκτρικό τρυπάνι».

Ο Τρουλς Μπέρντσεν ζύγισε τα λόγια του Χόλε. Με τον τρόποπου κάνει ένας αστυνομικός που ζει μια ζωή γεμάτη ψέμα και πρέπεικάθε ώρα και στιγμή να προσπαθεί να ξεχωρίσει ποιος του λέειαλήθεια και ποιος μπλοφάρει.

«Αυτός ο φόνος δεν σου έδωσε κίνητρο για να δολοφονήσεις καιτον Όλεγκ Φάουκε, που ήταν επίσης αυτόπτης μάρτυρας. Οκρατούμενος που πήγε να μαχαιρώσει τον Όλεγκ...»

«Δεν δούλευε για πάρτη μου! Πρέπει να με πιστέψεις, Χόλε, δενείχα καμία σχέση με όλο αυτό. Το μόνο πράγμα που έχω κάνει είναινα κάψω στοιχεία. Κανέναν δεν σκότωσα. Στο Άλναμπρου ήμουναπλώς γκαντέμης».


Ο Χόλε έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. «Κι όταν ήρθες στοξενοδοχείο Λεόν, δεν ήρθες για να με σκοτώσεις;»

Ο Τρουλς ξεροκατάπιε. Αυτός ο Χόλε ήταν ικανός να τονσκοτώσει, όχι αστεία. Να του φυτέψει μια σφαίρα στο κρανίο, νασβήσει τ’ αποτυπώματά του και να τον αφήσει με το περίστροφοστο χέρι. Ούτε διάρρηξη ούτε ζημιά. Η Βίγκντις Α. θα κατέθετε ότι οΤρουλς είχε γυρίσει σπίτι μόνος του κι ότι έμοιαζε να κρυώνει.Μοναχικός. Σε αναρρωτική άδεια. Καταθλιπτικός.

«Ποιοι ήταν οι τύποι με τα κουστούμια; Άνδρες του Ρούντολφ;»Ο Τρουλς κατένευσε. «Διέφυγαν, αλλά του την έχωσα του ενός».«Τι συνέβη;»Ο Τρουλς ανασήκωσε τους ώμους του. «Μάλλον ξέρω πολύ

περισσότερα απ’ ό,τι θα ’πρεπε». Προσπάθησε να γελάσει, μαακούστηκε σαν βαθύς βήχας.

Παρέμειναν σιωπηλοί, χαζεύοντας ο ένας τον άλλο.«Τι σκέφτεσαι να κάνεις;» ρώτησε ο Τρουλς.«Να τον τσακώσω» είπε ο Χόλε.Να τον τσακώσω! Πόσο καιρό είχε ν’ ακούσει αυτήν την έκφραση

ο Τρουλς;«Για λέγε λοιπόν, πόσους έχει γύρω του;»«Τρεις τέσσερις μάξιμουμ» είπε ο Τρουλς. «Ίσως και μόνον

αυτούς τους δυο».«Χμ. Έχεις κι άλλα σιδερικά;»«Σιδερικά;»«Εκτός από αυτά εδώ εννοώ». Ο Χόλε έγνεψε προς το τραπεζάκι

όπου ήταν ακουμπισμένα δυο περίστροφα κι ένα πολυβόλο Μ5,γεμισμένα κι έτοιμα. «Σκοπεύω να σε δέσω και να ψάξω τοδιαμέρισμα, οπότε καλύτερα να μου πεις».

Ο Τρουλς Μπέρντσεν ζύγισε τις επιλογές του. Κι ύστερα έγνεψεκαταφατικά προς τη μεριά του υπνοδωματίου.


Όταν ο Τρουλς άνοιξε την ντουλάπα κι άναψε τον λαμπτήραφθορισμού, ο Χάρι Χόλε κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε: έναγαλάζιο φως απλώθηκε πάνω σε έξι περίστροφα, δυο μεγάλαμαχαίρια, ένα μαύρο κλομπ, σιδηρογροθιές, μια μάσκα αερίων καιμια φυσούνα δακρυγόνων − μια κοντόχοντρη καραμπίνα μεκύλινδρο στη μέση, που αντί για φυσίγγια έπαιρνε φιάλες αερίων. ΟΤρουλς Μπέρντσεν είχε σχεδόν όλο το στοκ του καταστήματοςαστυνομικών όπλων.

«Είσαι θεόμουρλος, Μπέρντσεν».«Γιατί;»Ο Χόλε έδειξε το περιεχόμενο της ντουλάπας. Ο Μπέρντσεν είχε

καρφώσει καρφιά για να κρεμάσει τα όπλα και γύρω από το καθέναείχε ζωγραφίσει με μαρκαδόρο το περίγραμμά του. Όλα στη θέσητους.

«Κι έχεις κρεμάσει το αλεξίσφαιρο σε κρεμάστρα; Τι, φοβάσαι μηντσαλακωθεί;»

Ο Τρουλς Μπέρντσεν δεν απάντησε.«Οκέι» είπε ο Χάρι παίρνοντας το γιλέκο. «Δώσ’ μου τη φυσούνα,

τη μάσκα και τις σφαίρες για το MP5 που έχεις στο σαλόνι. Κι ένασακίδιο».

Ο Χόλε ακολουθούσε τον Τρουλς που γέμιζε το σακίδιο. Γύρισανστο καθιστικό κι ο Χόλε σήκωσε το MP5.

Τελειώνοντας, στάθηκαν στην πόρτα.«Ξέρω τι σκέφτεσαι» είπε ο Χάρι. «Αλλά πριν κάνεις οποιοδήποτε

τηλεφώνημα ή με σταματήσεις με οποιονδήποτε τρόπο, καλό θαήταν να ξέρεις πως οτιδήποτε ξέρω για σένα βρίσκεται με στοιχείαστα χέρια δικηγόρου. Εάν μου συμβεί οτιδήποτε, έχει σαφείςοδηγίες να τα δημοσιεύσει. Κατάλαβες;»

Ψέματα, σκέφτηκε ο Τρουλς και κούνησε το κεφάλι τουκαταφατικά.

Ο Χόλε χασκογέλασε. «Νομίζεις ότι αστειεύομαι, ε; Αλλά δενμπορείς να είσαι και σίγουρος, μπορείς;»


Εκείνη τη στιγμή ο Τρουλς Μπέρντσεν ένιωσε ένα βαθύ μίσος γιατον Χάρι Χόλε και το περιφρονητικό, αδιάφορο χαμόγελό του.

«Κι αν επιζήσεις, Χόλε;»«Τότε θα τελειώσουν και τα προβλήματά σου, Μπέρντσεν. Θα

φύγω για την άλλη άκρη του κόσμου και δεν θα ξαναγυρίσω. Α, καικάτι ακόμα...»

Ο Χόλε κούμπωσε το παλτό του πάνω από το αλεξίσφαιρο γιλέκο.«Εσύ ήσουν που έσβησες τη διεύθυνση Μπλινερβάιεν 74 από τηλίστα που λάβαμε ο Μπέλμαν κι εγώ, σωστά;»

Ο Τρουλς Μπέρντσεν ήταν έτοιμος ν’ απαντήσει όχι. Μα κάτι−πες το διαίσθηση, πες το αόριστη σκέψη− τον σταμάτησε. Ηαλήθεια ήταν ότι δεν είχε ιδέα πού έμενε ο Ρούντολφ Ασάγιεφ.

«Ναι» είπε ο Μπέρντσεν, με το μυαλό του να τρέχει σαν τρελό,αφομοιώνοντας αυτή τη νέα πληροφορία. Προσπάθησε ν’ αναλύσειτι ακριβώς σήμαινε. Η λίστα που λάβαμε ο Μπέλμαν κι εγώ.Προσπάθησε να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Αλλά δενμπορούσε να σκεφτεί όσο γρήγορα θα ήθελε, δεν είχε ποτέ τουτέτοιο ταλέντο, χρειαζόταν κι άλλο χρόνο.

«Ναι» επανέλαβε, ελπίζοντας η φωνή του να μη μαρτυρούσε τηνέκπληξή του. «Φυσικά κι ήμουν εγώ που την έσβησε».

«Θα σου αφήσω αυτήν την καραμπίνα» είπε ο Χάρι, ανοίγονταςτον θάλαμο και βγάζοντας το φυσίγγι. «Εάν δεν επιστρέψω, μπορείςνα την παραδώσεις στο δικηγορικό γραφείο Μπακ & Σίμονσεν».

Ο Χόλε έκλεισε την πόρτα με δύναμη κι ο Τρουλς τον άκουσε νακατεβαίνει τις σκάλες με μεγάλες δρασκελιές. Περίμενε μέχρι νασιγουρευτεί ότι δεν θα επέστρεφε και τότε αντέδρασε.

Ο Χόλε δεν είχε βρει το Μάρκλιν που ήταν ακουμπισμένο στοντοίχο πίσω από την κουρτίνα της μπαλκονόπορτας. Ο Τρουλςάρπαξε το βαρύ φονικό όπλο, άνοιξε με μανία την πόρτα τουσαλονιού κι ακούμπησε την κάννη του στα κάγκελα. Ο καιρός ήτανπαγωμένος κι έριχνε ψιλόβροχο. Μα δεν φυσούσε καθόλου κι αυτόείχε σημασία.


Είδε τον Χόλε να βγαίνει από την πολυκατοικία με το παλτό του ν’ανεμίζει γύρω του και να προχωρά προς το ταξί που τον περίμενεστο πάρκινγκ. Τον κέντραρε μέσα από τη φωτοευαίσθητη διόπτρα.Οπτική και μηχανική τεχνογνωσία made in Germany. Η εικόνα ήτανγεμάτη κόκκους μα νεταρισμένη. Θα μπορούσε να τον καθαρίσειεδώ και τώρα δίχως πρόβλημα· η σφαίρα θα τον διαπερνούσε απότην κορυφή ως τα νύχια, ή ακόμα καλύτερα, ως το αναπαραγωγικότου εργαλείο. Εξάλλου το όπλο του είχε πρωτοκατασκευαστεί γιακυνήγι ελεφάντων. Αν περίμενε όμως μέχρι να βρίσκεται κάτω απότα φώτα του πάρκινγκ, τότε θα είχε ακόμα καλύτερες πιθανότητεςνα τον πετύχει. Άσε που θα ήταν φοβερά πρακτικό: τέτοια ώρα τοπάρκινγκ ήταν σχεδόν άδειο και θα του ήταν πολύ εύκολο να σύρειτο πτώμα μέχρι το αυτοκίνητό του.

Είχε δώσει οδηγίες σε δικηγόρο; Σιγά μην το ’χε κάνει. Εν πάσηπεριπτώσει, θα έπρεπε να σκεφτεί μετά αν ήταν αναγκαίο νακαθαρίσει και τον δικηγόρο για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Αυτόντον Χανς Κρίστιαν Σίμονσεν.

Ο Χόλε πλησίαζε. Στον σβέρκο ή στο κεφάλι; Το αλεξίσφαιρογιλέκο ήταν από εκείνα που προφύλασσαν μέχρι επάνω. Βαρύ σανμέταλλο. Ο Τρουλς Μπέρντσεν τράβηξε τη σφύρα. Μιαπεντακάθαρη φωνούλα τού έλεγε ότι δεν έπρεπε να το κάνει. Ήτανφόνος. Δεν είχε ξανασκοτώσει άλλον άνθρωπο. Όχι επίτηδεςτουλάχιστον. Δεν σκότωσε αυτός τον Τουρ Σουλτς· τα τσιράκια τουΑσάγιεφ το ’καναν. Και τον Γκούστο; Ποιος στον διάολο καθάρισετον Γκούστο; Όχι αυτός, σε καμία περίπτωση. Ο Μίκαελ Μπέλμαντότε. Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν.

Η φωνούλα σώπασε και το σταυρόνημα της διόπτρας κόλλησε στοπίσω μέρος του κεφαλιού του Χόλε. Καμπούμ! Έβλεπε ήδη ταμυαλά του να εκτινάσσονται. Χάιδεψε τη σκανδάλη. Σε δυοδευτερόλεπτα ο Χόλε θα βρισκόταν κάτω απ’ τα φώτα. Τι κρίμα ναμην μπορεί να το τραβήξει κάμερα όλο αυτό! Να το γράψει σε DVD.Και ποιος τη χέζει μετά τη Μέγκαν Φοξ, με ή χωρίς κροκέτες.


Ο

40

Τρουλς Μπέρντσεν πήρε μια βαθιά, αργή ανάσα. Οι σφυγμοίτου ήταν πολλοί, μα υπό έλεγχο.

Ο Χάρι Χόλε βρισκόταν κάτω από το φως. Και στο κέντρο τηςδιόπτρας.

Πραγματικά κρίμα που δεν μπορούσε να τραβήξει βίντεο...Ο Τρουλς Μπέρντσεν δίστασε.Δεν ήταν καλός στο να σκέφτεται στα γρήγορα. Όχι ότι ήταν

βλάκας· απλώς πού και πού του έπαιρνε λίγη ώρα.Αυτό έκανε τον Μίκαελ ξεχωριστό όταν μεγαλώνανε μαζί· ήξερε

πώς να σκεφτεί και πώς να μιλήσει. Κι ο Τρουλς βέβαια μια χαρά τακατάφερνε στο τέλος, καλή ώρα όπως τώρα. Όλη αυτή η φάση με τησβησμένη διεύθυνση ή με τη φωνούλα που του έλεγε να μηνπυροβολήσει τον Χάρι Χόλε. Απλά μαθηματικά, που θα έλεγε κι οΜίκαελ. Ο Χόλε κυνηγούσε τον Ρούντολφ Ασάγιεφ και τον Τρουλς.Ευτυχώς, με αυτή τη σειρά. Αν λοιπόν κατάφερνε να ξεπαστρέψειτον Ασάγιεφ, τότε κι ο Τρουλς θα είχε ένα πρόβλημα λιγότερο.Ακριβώς το ίδιο θα συνέβαινε αν ο Ασάγιεφ ξεπάστρευε τον Χόλε.Από την άλλη...

Ο Χάρι Χόλε στεκόταν ακόμη κάτω από το φως.Ο Τρουλς τύλιξε με το δάχτυλό του απαλά τη σκανδάλη. Στην


Κρίπος ήταν κάποτε ο δεύτερος καλύτερος σκοπευτής στιςκαραμπίνες, ο πρώτος στα περίστροφα.

Ξεφύσηξε. Το σώμα του ήταν χαλαρό. Δεν θα τρανταζόταν απότον πυροβολισμό. Ανέπνευσε ξανά.

Και κατέβασε την καραμπίνα.

Η Μπλινερνβάιεν ήταν κατάφωτη, σαν τρενάκι του λούνα παρκμέσα σ’ ένα ορεινό τοπίο με παλιά σπίτια, μεγάλους κήπους,πανεπιστημιακά κτίρια και γρασίδια.

Ο Χάρι περίμενε μέχρι τα φώτα του ταξί να εξαφανιστούν κιύστερα άρχισε να περπατάει.

Η ώρα ήταν μία παρά τέσσερα λεπτά το πρωί και δενκυκλοφορούσε ψυχή. Το ταξί τον είχε αφήσει έξω από τον αριθμό68.

Το 74 της Μπλινερνβάιεν ήταν τραβηγμένο μέσα, πενήντα μέτρααπό τον δρόμο, και περιβαλλόταν από έναν τοίχο ύψους τριώνμέτρων. Δίπλα στο σπίτι υπήρχε ένα κυλινδρικό τούβλινο κτίριο,ύψους και διαμέτρου τεσσάρων μέτρων, που έμοιαζε με δεξαμενήνερού. Ο Χάρι δεν είχε ξαναδεί τέτοιες δεξαμενές στη Νορβηγία, μαπαρατήρησε ότι και το διπλανό σπίτι είχε μία ολόιδια. Και ναι, νακαι το χαλικόστρωτο μονοπάτι που οδηγούσε στα σκαλιά τηςεισόδου ενός εντυπωσιακού ξύλινου σπιτιού. Ένα και μοναδικόφανάρι κρεμόταν πάνω από τη σκουρόχρωμη πόρτα από μασίφξύλο.

Δυο απ’ τα παράθυρα του ισογείου ήταν φωτισμένα, κι ένα στονπρώτο.

Ο Χάρι στάθηκε κάτω από μια βελανιδιά στην απέναντι μεριά τουδρόμου. Έβγαλε το σακίδιό του και το άνοιξε. Ετοίμασε τη φυσούναμε το δακρυγόνο και πέρασε τη μάσκα στο κεφάλι του ώστε να τηντραβήξει απλώς πάνω απ’ το πρόσωπό του όταν χρειαστεί.

Ήλπιζε ότι η βροχή θα τον βοηθούσε να προσεγγίσει όσοDigitalised By Jah®

χρειαζόταν. Ήλεγξε ότι το αυτόματο ΜΡ5 ήταν γεμάτο κι η ασφάλειαβγαλμένη.

Είχε έρθει η ώρα.Μα το αναισθητικό του έφθινε ταχύτατα.Έβγαλε το μπουκάλι Jim Beam και ξεβίδωσε το καπάκι. Έμενε

ελάχιστο ουίσκι στον πάτο. Κοίταξε μια το σπίτι και μια τομπουκάλι. Αν τα κατάφερνε στην αποστολή του, θα χρειαζότανσίγουρα μια γουλιά μετά. Ξαναβίδωσε το καπάκι κι έχωσε τομπουκάλι στην εσωτερική του τσέπη μαζί μ’ έναν έξτρα γεμιστήρατου πολυβόλου. Προσπάθησε ν’ αναπνεύσει ήρεμα, να δώσει στονεγκέφαλο και τους μυς του όσο περισσότερο οξυγόνο γινόταν.Κοίταξε το ρολόι του: μία κι ένα πρώτο λεπτό. Το αεροπλάνο τουέφευγε σε είκοσι τέσσερις ώρες. Το αεροπλάνο τους, της Ράκελ καιτο δικό του.

Πήρε άλλες δυο βαθιές ανάσες. Πολύ πιθανόν η πύλη να είχεσυναγερμό, αλλά κουβαλούσε πάρα πολύ βάρος για να μπορέσει νασκαρφαλώσει γρήγορα στον τοίχο. Και δεν είχε καμιά διάθεση νακολλήσει και να γίνει ζωντανός στόχος, όπως τότε στηΜάντσερουντ Αλέ.

Δύο και μισό, σκέφτηκε ο Χάρι, τρία.Προχώρησε ως την πύλη, έσπρωξε το πόμολο και μπήκε στον

κήπο. Με τη φυσούνα στο ένα χέρι και το ΜΡ5 στο άλλο, άρχισε νατρέχει. Όχι απ’ τα χαλίκια, από το γρασίδι. Έτρεξε προς τοπαράθυρο του καθιστικού. Ως αστυνομικός είχε συμμετάσχει σεαρκετές συλλήψεις-αστραπή ώστε να ξέρει πόσο σημαντικόπλεονέκτημα ήταν ο αιφνιδιασμός. Δεν σου έδινε μόνο τοπλεονέκτημα του να πυροβολήσεις πρώτος, αλλά και τη δυνατότητανα σοκάρεις τον αντίπαλο με οπτικά και ηχητικά εφέ κάνοντάς τοννα παραλύσει εντελώς. Ήξερε και πόσο λίγο κρατούσε αυτή ηέκπληξη όμως· δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Τόσα είχε στη διάθεσήτου, στιγμή παραπάνω. Αν δεν προλάβαινε να τους αφοπλίσει μέσασε αυτό το χρονικό διάστημα, θα μπορούσαν να ανασυνταχθούν και


ν’ αντεπιτεθούν. Εκείνοι γνώριζαν το σπίτι, ενώ αυτός δεν είχε δειποτέ του ούτε κάτοψη.

Δεκατέσσερα, δεκατρία.Πυροβόλησε με δυο δακρυγόνα μέσα από το παράθυρο του

καθιστικού κι αυτά έσκασαν και γέμισαν το σπίτι με μιαχιονοστιβάδα λευκού αερίου· ο χρόνος σταμάτησε, σαν σ’ ένατρεμάμενο φιλμ όπου έβλεπε τον εαυτό του να κινείται, το σώμα τουνα κάνει ό,τι ήταν απαραίτητο, μα το μυαλό του να καταλαβαίνειμόνο θραύσματα.

Δώδεκα.Τράβηξε τη μάσκα πάνω στο πρόσωπό του, πέταξε τη φυσούνα

μέσα στο δωμάτιο, έσπασε τα μεγαλύτερα κομμάτια τζαμιού με τηλαβή του ΜΡ5, ακούμπησε σακίδιο και χέρια στο περβάζι τουπαραθύρου, πέρασε το ένα πόδι εντός και βυθίστηκε μες στον παχύκαπνό που φούσκωνε προς το μέρος του. Το μολύβδινο γιλέκο τούδυσκόλευε τις κινήσεις, αλλά όταν μπήκε μέσα νόμιζε ότι πετούσεστα σύννεφα. Άκουσε πυροβολισμούς κι έπεσε στο πάτωμα.

Οκτώ.Κι άλλοι πυροβολισμοί. Ο ξερός ήχος του ξύλινου πατώματος που

σκιζόταν. Όχι, δεν είχαν παραλύσει. Ο Χάρι περίμενε. Κι ύστεραάκουσε επιτέλους βήχα, τον βήχα που αδυνατείς να καταπνίξεις όταντα δακρυγόνα σού τσούζουν τα μάτια, τη μύτη και τα πνευμόνια.

Πέντε.Ο Χάρι σήκωσε το ΜΡ5 και πυροβόλησε προς τον βήχα που

ακουγόταν μέσα από την γκριζόλευκη ομίχλη. Άκουσε κοφτά, βαριάβήματα. Τα βήματα κάποιου που ανέβαινε τρέχοντας τις σκάλες.

Τρία.Ο Χάρι σηκώθηκε όρθιος κι έτρεξε με όλη του τη δύναμη.Δύο.Στον πρώτο όροφο δεν υπήρχε καπνός. Αν ο φυγάς κατάφερνε να

ξεφύγει, οι πιθανότητες επιβίωσής του θα μειώνονταν δραματικά.Ένα, μηδέν.


Ο Χάρι μπορούσε να ξεχωρίσει το περίγραμμα μιας σκάλας κιύστερα την κουπαστή με τα κάγκελά της. Έχωσε το ΜΡ5 ανάμεσαστα κάγκελα, το έστριψε διαγώνια και πυροβόλησε. Το όπλο έτρεμεμες στο χέρι του, μα το κράτησε γερά. Άδειασε όλο τον γεμιστήρα.Τράβηξε πίσω το πολυβόλο, άδειασε τον γεμιστήρα με το άλλο τουχέρι κι έψαξε στην τσέπη του για τον δεύτερο. Βρήκε μόνο τομπουκάλι με το ουίσκι. Είχε χάσει τον δεύτερο γεμιστήρα πέφτονταςστο πάτωμα! Οι υπόλοιποι ήταν ακόμη μες στο σακίδιο, στο περβάζιτου παραθύρου.

Ο Χάρι κατάλαβε ότι ήταν νεκρός όταν άκουσε βήματα στη σκάλα.Κατέβαιναν, στην αρχή αργά, προσεκτικά κι ύστερα πιο γρήγορα καιμετά ταχύτατα προς το μέρος του. Είδε μια φιγούρα να πηδάει πάνωτου μέσ’ από την ομίχλη. Ένα φάντασμα με λευκό πουκάμισο καιμαύρο κουστούμι που τρέκλιζε. Χτύπησε την κουπαστή, διπλώθηκεστα δύο και γλίστρησε νεκρό μέχρι το κάγκελο του πρώτουσκαλιού. Ο Χάρι είδε τις τραχιές τρύπες απ’ τις σφαίρες στο πίσωμέρος του κουστουμιού. Προχώρησε προς το πτώμα, άρπαξε τηφράντζα του και σήκωσε το κεφάλι. Ένιωσε αναγούλα κιαντιστάθηκε στην παρόρμηση να βγάλει τη μάσκα του.

Μια από τις σφαίρες είχε σχίσει τη μύτη του πτώματος κατά τηνέξοδό της. Όμως ο Χάρι τον αναγνώρισε. Ήταν ο μικρόσωμος τύποςαπό το ξενοδοχείο Λεόν. Ο άνδρας που τον είχε πυροβολήσει από τηλιμουζίνα στη Μάντσερουντ Αλέ.

Ο Χάρι αφουγκράστηκε. Σιωπή, πλην του συριγμού από ταδακρυγόνα απ’ όπου έβγαινε ακόμη καπνός. Πήγε μέχρι τοπαράθυρο του καθιστικού, βρήκε το σακίδιο, έχωσε νέο γεμιστήραστο αυτόματο και πέρασε έναν κάτω από το αλεξίσφαιρο γιλέκο του.Μόνο τότε παρατήρησε τον ιδρώτα του που έτρεχε σαν ποτάμι.

Πού ήταν ο μεγαλόσωμος άνδρας; Και πού ήταν ο Ντουμπάι; ΟΧάρι ξαναφουγκράστηκε γύρω του. Ο συριγμός των δακρυγόνων.Είχε ή δεν είχε ακούσει βήματα στον πάνω όροφο;

Μέσ’ απ’ τον καπνό διέκρινε ένα ακόμα δωμάτιο και μια ανοιχτήDigitalised By Jah®

πόρτα που οδηγούσε στην κουζίνα. Και μία και μοναδική κλειστήπόρτα. Στάθηκε δίπλα στην κλειστή πόρτα, την άνοιξε, έριξε μέσαδύο δακρυγόνα και την ξανάκλεισε. Περίμενε. Μέτρησε μέχρι τοδέκα. Την άνοιξε και μπήκε μέσα.

Άδειο. Μέσα από τον καπνό διέκρινε βιβλιοθήκες, μια μαύρηδερμάτινη πολυθρόνα κι ένα μεγάλο τζάκι. Από πάνω κρεμόταν οπίνακας ενός άνδρα ντυμένου με τη στολή της Γκεστάπο. Μήπωςείχε πέσει πάνω σε σπίτι των Ναζί από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; ΟΧάρι ήξερε ότι, όταν ο νορβηγός ναζιστής κι αρχηγός των ΤαγμάτωνΕφόδου Καρλ Μάρτινσεν πέθανε από καταιγισμό σφαιρών έξω απότο Κτίριο Επιστημών του Πανεπιστημίου, ζούσε σε μια τέτοια,κατασχεθείσα βίλα στην Μπλινερνβάιεν. Ο Χάρι έκανε μεταβολή,διέσχισε την κουζίνα, βγήκε από την πίσω πόρτα στο κλασικόδωματιάκι υπηρεσίας και βρήκε ακριβώς αυτό που έψαχνε: τηβοηθητική σκάλα.

Συνήθως κάτι τέτοιες σκάλες λειτουργούσαν και ως έξοδοικινδύνου, μα αυτή εδώ κατέβαινε κι άλλο, προς το υπόγειο, σε μιαπαλιά πόρτα που είχε χτιστεί με τούβλα.

Ο Χάρι βεβαιώθηκε ότι έμενε ακόμα ένα δακρυγόνο μες στηφυσούνα κι ανέβηκε ξανά τη σκάλα με μεγάλους, σιωπηλούςδιασκελισμούς. Έριξε το τελευταίο του δακρυγόνο στον διάδρομο,μέτρησε μέχρι το δέκα και το ακολούθησε. Άρχισε ν’ ανοίγει πόρτεςμε τον λαιμό του να τον σφάζει, μα πλήρως συγκεντρωμένος. Εκτόςαπό την πρώτη πόρτα που ήταν κλειδωμένη, όλα τ’ άλλα δωμάτιαήταν άδεια. Τα δύο υπνοδωμάτια έμοιαζαν κατοικημένα. Το κρεβάτιτου ενός δεν είχε σεντόνια και το στρώμα ήταν σκούρο, λες κι ήτανβουτηγμένο στο αίμα. Στο κομοδίνο του δεύτερου βρήκε μια ΑγίαΓραφή. Την κοίταξε καλά καλά. Κυριλλικό αλφάβητο. Ρώσοιορθόδοξοι λοιπόν. Δίπλα της βρήκε ένα έτοιμο zjuk, ένα τούβλο μεέξι καρφιά. Είχε ακριβώς το ίδιο πάχος με την Αγία Γραφή.

Ο Χάρι ξαναπήγε προς την κλειδωμένη πόρτα. Ο ιδρώτας τού είχεθαμπώσει τη μάσκα. Ακούμπησε στον απέναντι τοίχο, σήκωσε το


πόδι και κλότσησε την κλειδαριά. Η πόρτα υποχώρησε στην τέταρτηκλοτσιά. Ο Χάρι έσκυψε κι έριξε μια βροχή από σφαίρες μες στοδωμάτιο. Ακούστηκαν τζάμια που έσπαγαν. Περίμενε μέχρι να μπειμέσα ο καπνός από τον διάδρομο κι ύστερα μπήκε κι αυτός. Βρήκετον διακόπτη κι άναψε το φως.

Το δωμάτιο ήταν μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα. Το κρεβάτι μεουρανό ήταν άστρωτο. Στο κομοδίνο έλαμπε ένα δαχτυλίδι με μπλεπέτρα.

Ο Χάρι έβαλε το χέρι του κάτω από το πάπλωμα. Ήταν ακόμηζεστό.

Κοίταξε τριγύρω. Όποιος βρισκόταν ξαπλωμένος εδώ πέρα πριναπό λίγο θα μπορούσε φυσικά να έχει βγει και να έχει κλειδώσει τηνπόρτα πίσω του. Μόνο που το κλειδί βρισκόταν από την εσωτερικήμεριά της πόρτας. Ο Χάρι πήγε στο παράθυρο: κλειστό καικλειδωμένο. Το βλέμμα του έπεσε πάνω στην τεράστια ντουλάπαστον μικρότερο τοίχο. Την άνοιξε.

Με την πρώτη ματιά έμοιαζε με μια απλή ντουλάπα. Ο Χάριέσπρωξε την πλάτη της. Κι εκείνη άνοιξε. Γερμανική επιμέλεια.

Ο Χάρι έκανε στο πλάι πουκάμισα και σακάκια κι έχωσε το κεφάλιτου μέσα από την ψεύτικη πλάτη. Μια κρύα ριπή αέρα τον χτύπησεστο πρόσωπο. Ένα φρεάτιο. Ο Χάρι ψαχούλεψε μες στο σκοτάδι.Σιδερένια σκαλοπάτια έβγαιναν στον τοίχο κι έμοιαζαν νακατεβαίνουν προς τα κάτω, να οδηγούν στο υπόγειο. Μια εικόνατρεμόπαιξε στο μυαλό του, ένα κομμάτι από κάποιο όνειρο.Αγνόησε την εικόνα, έβγαλε τη μάσκα του και χώθηκε ανάμεσαστην ψεύτικη πλάτη της ντουλάπας. Τα πόδια του βρήκαν τασκαλιά. Άρχισε να κατεβαίνει. Όταν το πρόσωπό του έφτασε στούψος του πατώματος, είδε στον πάτο της ντουλάπας κάτι περίεργο:ένα κομμάτι κολλαριστό βαμβακερό ύφασμα σε σχήμα U. O Χάρι τοέβαλε στην τσέπη του παλτού του και συνέχισε να κατεβαίνει μεςστο σκοτάδι. Μέτρησε τα σκαλοπάτια. Μετά το εικοστό δεύτερο τοένα του πόδι βρήκε στέρεα γη. Όμως, ενώ κατέβαζε και το δεύτερο


πόδι, η όχι και τόσο στέρεα γη κουνήθηκε. Ο Χάρι έχασε τηνισορροπία του αλλά προσγειώθηκε στα μαλακά.

Στα πολύ μαλακά.Έμεινε ακίνητος κι αφουγκράστηκε. Έβγαλε τον αναπτήρα από

την τσέπη του παντελονιού του, τον άναψε, τον άφησε να κάψει γιαδύο δευτερόλεπτα κι ύστερα να σβήσει. Είχε δει ό,τι χρειαζόταν ναδει.

Ήταν ξαπλωμένος πάνω σ’ έναν άνδρα.Έναν εξαιρετικά μεγάλο και γυμνό άνδρα. Με δέρμα κρύο σαν το

μάρμαρο και χρώμα γαλαζοπράσινο, σαν αυτό που αποκτούν ταπτώματα το πρώτο μεταθανάτιο εικοσιτετράωρο.

Ο Χάρι ξεκόλλησε από το πτώμα και περπάτησε πάνω στομπετονένιο πάτωμα προς τη μεριά μιας πόρτας. Με τον αναπτήρατου αναμμένο, ήταν στόχος. Με περισσότερο φως όμως, όλοι τουςήταν στόχος. Κράτησε το ΜΡ5 σε ετοιμότητα και πάτησε τονδιακόπτη στ’ αριστερά του.

Μια σειρά από φώτα άναψε κι αποκάλυψε ένα μακρύ στενότούνελ.

Ο Χάρι συνειδητοποίησε ότι ήταν ολομόναχος. Κοίταξε το πτώμα.Κείτονταν σ’ ένα χαλί στο πάτωμα κι είχε έναν αιματοβαμμένοεπίδεσμο γύρω από το στομάχι του. Στο στήθος του ήτανζωγραφισμένο ένα τατουάζ που απεικόνιζε την Παναγία. Ο Χάριήξερε ότι αυτό το τατουάζ μαρτυρούσε πως ο άνδρας ήτανεγκληματίας από τα γεννοφάσκια του. Δεν μπορούσε να δει άλλεςπληγές και υπέθεσε ότι είχε πεθάνει από το τραύμα κάτω από τονεπίδεσμο, το οποίο είχε πιθανότατα προκληθεί από τη σφαίρα τουπερίστροφου του Τρουλς Μπέρντσεν.

Ο Χάρι έσπρωξε με τα δάχτυλά του την πόρτα. Ήταν κλειδωμένη.Το τούνελ κατέληγε σε μια μεταλλική πλάκα χωμένη μες στοντοίχο. Με άλλα λόγια, ο Ρούντολφ Ασάγιεφ είχε μία και μοναδικήδιέξοδο από το σπίτι: το τούνελ. Κι ο Χάρι ήξερε γιατί αυτός είχεδοκιμάσει πρώτα όλες τις άλλες πιθανές εξόδους − λόγω του


ονείρου του.Γύρισε και κοίταξε το στενό τούνελ.Η κλειστοφοβία είναι αντιπαραγωγική· σου δίνει ψευδή αίσθηση

του κινδύνου και πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται. Ο Χάρι ήλεγξε αν ογεμιστήρας του ΜΡ5 ήταν τοποθετημένος σωστά. Να πά’ ναγαμηθούν· τα φαντάσματα υπάρχουν μόνο αν τ’ αφήσεις.

Κι άρχισε να περπατάει.Το τούνελ ήταν ακόμα πιο στενό απ’ ό,τι φανταζόταν. Ο Χάρι

έσκυβε, μα χτυπούσε το κεφάλι και τους ώμους του στομουχλιασμένο ταβάνι και τους τοίχους. Προσπάθησε να κρατήσειτον εγκέφαλό του σε εγρήγορση ώστε να μην επιτρέψει στηνκλειστοφοβία να τον πνίξει. Σκέφτηκε ότι το τούνελ πρέπει να ήτανκάποια έξοδος κινδύνου σχεδιασμένη από τους Γερμανούς· ταίριαζεμε τη χτισμένη πίσω πόρτα. Ήταν συνηθισμένος στο να μη χάνει τονπροσανατολισμό του, κι αν δεν έκανε εντελώς λάθος, τότεπροχωρούσε προς το γειτονικό σπίτι με την πανομοιότυπη δεξαμενήνερού. Το τούνελ είχε χτιστεί με μεγάλη επιμέλεια· υπήρχαν ακόμακι αποχετεύσεις στο πάτωμα για περιπτώσεις διαρροής. Περίεργοόμως που οι Γερμανοί, οι οποίοι συνήθιζαν να χτίζουναυτοκινητοδρόμους, είχαν κατασκευάσει ένα τόσο στενό τούνελ. Μετο που σκέφτηκε τη λέξη «στενό», η κλειστοφοβία τον κυρίευσε.Έστρεψε την προσοχή του στο μέτρημα των βημάτων του,προσπάθησε να καταλάβει πού ακριβώς βρισκόταν σε σχέση μεοτιδήποτε υπήρχε πίσω από τον λόφο. Πίσω από τον λόφο, έξω απόεδώ, στον ελεύθερο, καθαρό αέρα. Μέτρα, μέτρα για τ’ όνομα τουΘεού! Όταν έφτασε στα 110, παρατήρησε μια λευκή γραμμή ανάμεσαστα πόδια του. Τα φώτα σταματούσαν από κάποιο σημείο και μετά,κι όταν ο Χάρι έκανε μεταβολή, συνειδητοποίησε ότι η γραμμήπρέπει να υποδείκνυε το μέσον του τούνελ. Δεδομένων των μικρώνβημάτων που έκανε, υπολόγισε ότι η απόσταση που είχε διανύσειήταν γύρω στα εξήντα με εβδομήντα μέτρα. Λίγο ακόμα έμενε.Προσπάθησε να πάει πιο γρήγορα, σέρνοντας τα πόδια του σαν


γέρος. Άκουσε ένα κλικ και κοίταξε κάτω. Ο ήχος είχε ακουστεί απόμία από τις αποχετεύσεις. Οι λεπίδες της μετακινήθηκαν μέχρι πουέκλεισαν, σαν τις λεπίδες εξαερισμού στο ταμπλό των αυτοκινήτων.Κι εκείνη τη στιγμή άκουσε έναν άλλο ήχο, διαφορετικό, σαν βαθιάβροντή πίσω από την πλάτη του. Έκανε απότομα μεταβολή.

Το φως αντανακλούσε στο μέταλλο. Η μεταλλική πλάκα στηνάκρη του τούνελ είχε μετακινηθεί. Είχε χωθεί μες στο πάτωμα· απόεκεί ερχόταν όλη αυτή η φασαρία. Ο Χάρι κοντοστάθηκε καικράτησε το οπλοπολυβόλο του σε ετοιμότητα. Δεν μπορούσε να δειτι υπήρχε πίσω από την πλάκα, ήταν πολύ σκοτεινά. Και μετά κάτιάστραψε, σαν τον ήλιο που αντανακλά στο φιόρδ του Όσλο ταυπέροχα φθινοπωρινά απογεύματα. Μια στιγμή απόλυτης σιγής. Ηκαρδιά του πήγαινε να σπάσει. Ο Τραγιάσκας είχε βρεθεί στοπάτωμα του τούνελ, πνιγμένος. Οι δεξαμενές. Το στενό τούνελ. Ημούχλα στο ταβάνι δεν ήταν μούχλα, μα φύκια. Κι ύστερα είδε τοντοίχο να έρχεται καταπάνω του. Μαυροπράσινος με λευκές άκρες.Γύρισε από την άλλη και πήγε να τρέξει. Και είδε έναν ολόιδιο τοίχονα έρχεται καταπάνω του κι από την απέναντι πλευρά.


Ή

41

ταν λες και στεκόταν ανάμεσα σε δύο κινούμενεςαμαξοστοιχίες. Ο υδάτινος τοίχος τον χτύπησε πρώτος. Τον

πέταξε προς τα πίσω κι ο Χάρι ένιωσε το κεφάλι του να πέφτει στοπάτωμα. Το νερό τον σήκωσε και τον στροβίλισε. Χτυπιόταναπεγνωσμένα, προσπαθώντας από κάπου να πιαστεί, δάχτυλα, πόδιαέγδερναν τους τοίχους, αλλά ενάντια σε τέτοια δύναμη δεν είχεκαμία ελπίδα. Και τότε η πίεση σταμάτησε, όσο ξαφνικά είχεαρχίσει. Ένιωσε τα πολύπλοκα ρεύματα τριγύρω του καθώς οι δύοπίδακες εξουδετέρωσαν ο ένας τον άλλον. Ο Χάρι είδε κάτι πίσωαπό την πλάτη του. Δυο λευκά χέρια με γαλαζοπράσινη χροιάπροσπαθούσαν να τον αγκαλιάσουν, να αρπάξουν το πρόσωπό τουμε τα χλωμά τους δάχτυλα. Ο Χάρι κλότσησε, γύρισε ανάποδα καιείδε το πτώμα με τον επίδεσμο στο στομάχι να στριφογυρίζει στοσκούρο νερό σαν αβαρής, γυμνός αστροναύτης, με το στόμαανοιχτό και τα μαλλιά και τη γενειάδα του να κυματίζουν απαλά. ΟΧάρι πάτησε τα πόδια του στο πάτωμα και τεντώθηκε μέχρι τοταβάνι. Το νερό έφτανε μέχρι την κορυφή. Ξαναέσκυψε και είδε τοΜΡ5 και τη λευκή γραμμή στο πάτωμα κι άρχισε να κολυμπάει. Είχεαποπροσανατολιστεί μέχρι που το πτώμα τού υπέδειξε προς τα πούήταν το φρεάτιο απ’ το οποίο είχε έρθει. Ο Χάρι κολυμπούσε με το


σώμα του διαγωνίως προς τους τοίχους, ώστε να μπορεί ν’ απλώσειτα χέρια του όσο περισσότερο γινόταν. Έσπρωχνε και προσπαθούσενα μη σκέφτεται την άλλη σκέψη. Η άνωση δεν ήταν πρόβλημα·αντιθέτως, το αλεξίσφαιρο γιλέκο τον τραβούσε προς τον πάτο. ΟΧάρι αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να σταματήσει και να βγάλει τοπαλτό του, που ανέβαινε προς τα πάνω και δημιουργούσε μεγάληαντίσταση. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί σ’ αυτό που έπρεπε νακάνει· να κολυμπήσει μέχρι το φρεάτιο, χωρίς να μετράειδευτερόλεπτα ή μέτρα. Μα ένιωθε ήδη την πίεση στο κεφάλι του,λες και το κρανίο του πήγαινε να σπάσει. Δεν μπόρεσε νασυγκρατήσει άλλο τη σκέψη του: καλοκαίρι, πισίνα πενήνταμέτρων, νωρίς το πρωί· σχεδόν ψυχή τριγύρω, λιακάδα κι η Ράκελμε το κίτρινο μαγιό της· ο Όλεγκ κι ο Χάρι θα μάθαιναν επιτέλουςποιος απ’ τους δυο τους μπορούσε να κάνει το μεγαλύτερομακροβούτι. Ο Όλεγκ ήταν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση μετάτις προπονήσεις στο πατινάζ, αλλά ο Χάρι κολυμπούσε καλύτερα. ΗΡάκελ τους επευφημούσε γελώντας μ’ αυτό το όμορφο γέλιο τηςενώ οι δυο τους έκαναν ζέσταμα. Έκαναν φιγούρα για να κερδίσουντην εύνοιά της· εκείνη ήταν η βασίλισσα του Φρόγκνερ Λίντο κι οΌλεγκ με τον Χάρι οι υπήκοοί της που κοπίαζαν για ένα της βλέμμα.Κι ύστερα ξεκίνησαν. Και κατέληξαν ισόπαλοι μετά σαράντα μέτρα,βγήκαν και οι δυο στην επιφάνεια, λαχανιασμένοι και σίγουροι ότιείχαν νικήσει. Σαράντα μέτρα. Δέκα μέτρα πριν από το τέλος. Μεαρχική ώθηση από τον τοίχο της πισίνας κι απεριόριστο πεδίοκινήσεων. Λίγο παραπάνω από τη μισή απόσταση μέχρι το φρεάτιο.Ο Χάρι δεν είχε καμιά ελπίδα. Εδώ θα πέθαινε. Θα πέθαινε σύντομα,τώρα. Ένιωθε τους βολβούς του να έχουν βγει απ’ τις κόγχες τους.Το αεροπλάνο του πετούσε τα μεσάνυχτα. Κίτρινο μαγιό. Δέκαμέτρα από το τέλος. Άλλη μια χεριά. Θα κατάφερνε ακόμα μία. Κιύστερα θα πέθαινε.


Ήταν τρεις και μισή το πρωί κι ο Τρουλς Μπέρντσεν οδηγούσεστους δρόμους του Όσλο με τη βροχή να ψιθυρίζει και ναμουρμουρίζει πάνω στο παρμπρίζ. Ήταν στους δρόμους εδώ και δυοώρες. Δεν έψαχνε κάτι συγκεκριμένο, μόνο λίγη ηρεμία. Ηρεμία γιανα μπορέσει να σκεφτεί· ηρεμία για να μη σκέφτεται.

Κάποιος είχε διαγράψει μια διεύθυνση από τη λίστα που είχε λάβειο Χάρι Χόλε. Και δεν ήταν αυτός.

Ίσως τελικά τα πράγματα να μην ήταν τόσο ξεκάθαρα όσο νόμιζε.Έφερε γι’ ακόμα μια φορά στον νου του τη νύχτα του φόνου.Ο Γκούστο είχε έρθει από το σπίτι του. Είχε τόση ανάγκη τη δόση

του, που έτρεμε σύγκορμος κι απειλούσε ότι θα τα ξερνούσε όλα ανο Τρουλς δεν του έδινε λεφτά για βιολίνη. Για κάποιο λόγο ηβιολίνη είχε εξαφανιστεί εδώ κι εβδομάδες από τους δρόμους. Ταπρεζόνια στο πάρκο είχαν πανικοβληθεί κι η τιμή του τέταρτου είχεεκτοξευτεί στα τρία χιλιάρικα, μίνιμουμ. Ο Τρουλς του είχεπροτείνει να πάνε σ’ ένα αυτόματο μηχάνημα ανάληψης μετρητών,μα έπρεπε να πάρει πρώτα τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Μαζί με τακλειδιά είχε πάρει και το Στέιρ του. Ήταν φως φανάρι τι έπρεπε νακάνει, αλλιώς ο Γκούστο θα συνέχιζε να τον απειλεί με τον ίδιοτρόπο. Τα τζάνκι είναι πολύ προβλέψιμα σε κάτι τέτοια. Ότανεπέστρεψε στην είσοδο όμως, το αγόρι την είχε κοπανήσει. Μάλλοντον είχε μυριστεί. Οκέι, είχε σκεφτεί τότε ο Τρουλς, ο Γκούστο δενεπρόκειτο να τον καρφώσει αν δεν είχε τίποτα να κερδίσει. Συν τοιςάλλοις, ήταν κι εκείνος μαζί τους στη ληστεία. Ήταν Σάββατο κι οΤρουλς είχε εφημερία. Πήγε λοιπόν στον Φάρο για να διαβάσει λίγο,να χαζέψει τη Μαρτίνε Έκχοφ και να πιει κάνα καφέ. Κι ύστεραάκουσε τις σειρήνες τον περιπολικών και το κινητό να χτυπάει μελίγα δευτερόλεπτα καθυστέρηση. Ήταν η Άμεση Δράση. Κάποιοςείχε πάρει τηλέφωνο για πυροβολισμούς στην οδό Χάουσμαν αρ. 92και κανείς άλλος του Εγκληματολογικού δεν εφημέρευε πληναυτού. Ο Τρουλς έτρεξε προς τη διεύθυνση που απείχε λίγεςεκατοντάδες μέτρα από τον Φάρο. Το αστυνομικό του ένστικτο ήταν


πλήρως αφυπνισμένο· παρατηρούσε τους ανθρώπους πουπροσπερνούσε στον δρόμο του ξέροντας ότι οι εντυπώσεις τουμπορούσαν να αποβούν σημαντικές. Ένας από αυτούς τουςανθρώπους ήταν ένας νεαρός με μάλλινο καπέλο, που ακουμπούσεστον τοίχο ενός σπιτιού. Το αγόρι είχε κολλήσει με το περιπολικόπου ήταν παρκαρισμένο έξω από τον τόπο του εγκλήματος. Τράβηξετην προσοχή του Τρουλς ο τρόπος με τον οποίο είχε χωμένα ταχέρια του βαθιά στις τσέπες του μπουφάν του, το οποίο ήτανυπερβολικά μεγάλο και ζεστό γι’ αυτή την εποχή, ενώ οι τσέπες τουμπορεί να έκρυβαν ό,τι μπορείς να φανταστείς. Το αγόρι είχε μιααφύσικα σοβαρή έκφραση και δεν θύμιζε βαποράκι. Περίμενε μέχριπου είδε την αστυνομία να συνοδεύει τον Όλεγκ Φάουκε από τοποτάμι έως το περιπολικό· ύστερα έκανε μεταβολή κι έφυγε από τηνοδό Χάουσμαν.

Εδώ που τα λέμε, ο Τρουλς θα μπορούσε να έχει φτιάξει θεωρίεςγια τουλάχιστον άλλους δέκα ανθρώπους που είχε παρατηρήσειγύρω από τον τόπο του εγκλήματος. Θυμήθηκε όμως τονσυγκεκριμένο νεαρό επειδή τον ξαναείδε. Στην οικογενειακήφωτογραφία που του έδειξε ο Χάρι Χόλε στο ξενοδοχείο Λεόν.

Ο Χόλε τον είχε ρωτήσει αν αναγνώριζε την Ιρένε Χάνσεν κι οΤρουλς το είχε αρνηθεί με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν του είχε πειόμως ότι αναγνώριζε το αγόρι της φωτογραφίας, τον θετό αδερφότου Γκούστο. Είχε την ίδια σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του,ήταν το αγόρι από τον τόπο του εγκλήματος.

Ο Τρουλς σταμάτησε το αμάξι στην οδό Πρίνσενς, λίγο πιο κάτωαπό το Λεόν.

Είχε ανοικτή τη συχνότητα της αστυνομίας. Eντέλει άκουσε τομήνυμα που περίμενε από την Άμεση Δράση:

«Προς Μηδέν Ένα: Ελέγξαμε την αναφορά για τους θορύβουςστην Μπλινερνβάιεν. Ο τόπος μοιάζει με πεδίο μάχης. Δακρυγόνακαι τόνοι από σφαίρες. Από αυτόματο, χωρίς αμφιβολία. Έναςνεκρός. Κατεβήκαμε στο υπόγειο αλλά είναι πλημμυρισμένο με


νερό. Καλύτερα να καλέσουμε το ΕΚΑΜ για να ελέγξει τον πρώτοόροφο».

«Μπορείτε να δείτε αν υπάρχουν επιζώντες;»«Να έρθεις να δεις μόνος σου! Δεν άκουσες τι είπα; Δακρυγόνα

και αυτόματο!»«Εντάξει, εντάξει. Τι θέλετε;»«Τέσσερα περιπολικά να διασφαλίσουν την περιοχή. EKAM,

Σήμανση και... έναν υδραυλικό ίσως».Ο Τρουλς Μπέρντσεν κατέβασε τον ήχο. Άκουσε ένα αμάξι να

σταματάει στριγκλίζοντας για ν’ αποφύγει έναν ψηλό άνδρα πουδιέσχιζε τον δρόμο. Ο οδηγός κόρναρε εξαγριωμένος, αλλά οάνδρας τον αγνόησε και συνέχισε να περπατά με κατεύθυνση τοξενοδοχείο Λεόν.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν μισόκλεισε τα μάτια του.Ήταν δυνατόν; Ήταν αυτός ο Χάρι Χόλε;Ο άνδρας προχωρούσε σκυφτός, με το κεφάλι του χωμένο μέσα

στο άθλιο παλτό του. Μόνο όταν γύρισε το κεφάλι του και τοπρόσωπό του φωτίστηκε από μια λάμπα του δρόμου κατάλαβε οΤρουλς ότι είχε κάνει λάθος − το πρόσωπο ήταν οικείο, μα δεν ήτανο Χόλε.

Ο Τρουλς χαλάρωσε στο κάθισμά του. Ήξερε πια ποιος είχενικήσει. Κοίταξε έξω από το παράθυρο την πόλη του· του ανήκε πια.Η βροχή τραγουδούσε στη στέγη του αμαξιού ότι ο Χάρι Χόλε ήταννεκρός, ξεσπώντας σε δάκρυα πάνω στο παρμπρίζ.

Μετά τις δύο το βράδυ το Λεόν ησύχαζε· οι περισσότεροι πελάτεςείχαν πηδήξει κι είχαν γυρίσει σπίτια τους. Το αγόρι στη ρεσεψιόνούτε που σήκωσε το κεφάλι του όταν μπήκε μέσα ο ιερέας. Έσταζεαπό την κορυφή ως τα νύχια. Παλιά όταν το αγόρι έβλεπε τον Κάτονα καταφθάνει σε τέτοιο κακό χάλι μες στη νύχτα ύστερα απόαπουσία ημερών, τον ρωτούσε αν του είχε συμβεί τίποτα. Αλλά οι


απαντήσεις που έπαιρνε ήταν τόσο εξαντλητικά χρονοβόρες, έντονεςκαι γεμάτες λεπτομέρειες για την αθλιότητα των άλλων, πουσταμάτησε να ρωτάει. Όμως απόψε ο Κάτο φαινόταν πιοκουρασμένος απ’ ό,τι συνήθως.

«Δύσκολο βράδυ;» ρώτησε ο νεαρός, ελπίζοντας σε μονολεκτικήαπάντηση.

«Α, τα γνωστά» είπε ο γέρος μ’ ένα χλιαρό χαμόγελο. «Αχ αυτή ηανθρωπότητα. Παραλίγο να σκοτωθώ απόψε».

«Σοβαρά;» είπε το αγόρι κι αμέσως μετάνιωσε που ρώτησε. Τονπερίμενε μια μακρά απάντηση.

«Μόλις πήγε να με πατήσει ένα αμάξι» είπε ο Κάτο κι ανέβηκε τιςσκάλες.

Το αγόρι εξέπνευσε μ’ ανακούφιση και ξαναγύρισε στο κόμικ πουδιάβαζε, Ο Φαντομάς.

Ο γέρος έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά και το γύρισε. Μεέκπληξη διαπίστωσε ότι ήταν ξεκλείδωτη.

Μπήκε μέσα. Πάτησε τον διακόπτη, μα το φως στο ταβάνι δενάναψε. Γύρισε και είδε ότι το πορτατίφ στο κομοδίνο ήταναναμμένο. Ο άνδρας που καθόταν στο κρεβάτι ήταν ψηλός,καμπούριαζε λίγο και φορούσε ένα μακρύ παλτό σαν το δικό του.Νερό έσταζε από το στρίφωμα στο πάτωμα. Ήταν τόσοδιαφορετικοί, μα για πρώτη φορά του γέρου τού φάνηκε λες καικοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη.

«Τι ακριβώς κάνεις;» ψιθύρισε.«Διάρρηξη, βεβαίως» είπε ο άλλος άνδρας. «Ήθελα να δω αν είχες

τίποτα αξίας».«Βρήκες τίποτα;»«Αξίας; Όχι. Βρήκα όμως αυτό».Ο γέρος έπιασε στον αέρα αυτό που του πέταξε ο άνδρας. Το

κράτησε στο χέρι του. Κατένευσε αργά. Ήταν φτιαγμένο απόκολλαριστό βαμβακερό ύφασμα σε σχήμα U. Όχι τόσο λευκό όσοθα έπρεπε.


«Το βρήκες λοιπόν στο δωμάτιό μου;» ρώτησε ο γέρος.«Ναι, στο υπνοδωμάτιο. Στην ντουλάπα. Φόρεσέ το».«Γιατί;»«Γιατί θέλω να εξομολογηθώ. Και γιατί μοιάζεις γυμνός χωρίς

αυτό».Ο Κάτο κοίταξε τον άνδρα που καθόταν στο κρεβάτι σκυφτός.

Νερό έσταζε από τα μαλλιά του στην ουλή που είχε από το μάγουλοως το πιγούνι. Κι από εκεί μέχρι το πάτωμα. Η μοναδική καρέκλαβρισκόταν στη μέση του δωματίου. Η καρέκλα του εξομολογητή.Στο τραπέζι υπήρχε ένα κλειστό πακέτο Camel, ένας αναπτήρας κιένα υγρό, σπασμένο τσιγάρο.

«Όπως θες, Χάρι».Κάθισε κι άρχισε να ξεκουμπώνει το παλτό του. Φόρεσε το

κολάρο του ιερέα σχήματος U στον γιακά του πουκαμίσου του.Έβαλε το χέρι του στην τσέπη του παλτού του κι ο άλλος τινάχτηκεαπότομα.

«Τσιγάρα» είπε ο γέρος. «Και για τους δυο μας. Τα δικά σουπνίγηκαν».

Ο αστυνομικός κατένευσε κι ο γέρος έβγαλε απ’ την τσέπη ένακλειστό πακέτο τσιγάρα.

«Τα νορβηγικά σου είναι πολύ καλά» είπε ο Χάρι.«Λίγο καλύτερα από τα σουηδικά μου. Επειδή είσαι Νορβηγός δεν

μπορείς να καταλάβεις ότι έχω προφορά στα σουηδικά».Ο Χάρι πήρε ένα από τα μαύρα τσιγάρα. Το κοίταξε προσεκτικά.«Ρωσική προφορά εννοείς;»«Sobranie Black Russian» είπε ο γέρος. «Τα μόνα καλά τσιγάρα

που βρίσκει κανείς στη Ρωσία. Τώρα τα φτιάχνουν στην Ουκρανίαβέβαια. Τα κλέβω συνήθως από τον Αντρέι. Παρεμπιπτόντως, πώςείναι ο Αντρέι;»

«Χάλια» είπε ο αστυνομικός, επιτρέποντας στον γέρο να τουανάψει το τσιγάρο.

«Λυπάμαι που το ακούω. Μιας και είπες “χάλια”... θα έπρεπε ναDigitalised By Jah®

ήσουν νεκρός, Χάρι. Ήσουν στο τούνελ όταν άνοιξα τις κάνουλες».«Ήμουν».«Άνοιξαν κι οι δύο ταυτόχρονα κι οι δεξαμενές ήταν γεμάτες. Το

νερό θα έπρεπε να σ’ έχει παρασύρει στο κέντρο».«Με παρέσυρε».«Τότε δεν καταλαβαίνω. Οι περισσότεροι σοκάρονται και

πνίγονται με τη μία».Ο αστυνομικός φύσηξε τον καπνό από την άκρη των χειλιών του.

«Όπως οι αντιστασιακοί που κυνηγούσαν τον αρχηγό τηςΓκεστάπο;»

«Δεν ξέρω κατά πόσο δοκίμασαν οι Ναζί την παγίδα τους σεσυνθήκες πραγματικής υποχώρησης».

«Τη δοκίμασες όμως εσύ. Με τον μυστικό αστυνομικό».«Ήταν σαν κι εσένα, Χάρι. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν

μια αποστολή είναι επικίνδυνοι· και για τον εαυτό τους και για τουςγύρω τους. Θα έπρεπε να έχεις πνιγεί σαν κι αυτόν».

«Όπως βλέπεις όμως, είμαι ακόμη εδώ».«Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Μου λες δηλαδή

ότι ύστερα απ’ όλο αυτό το νερό είχες αέρα στα πνευμόνια σου γιανα κολυμπήσεις ογδόντα μέτρα μέσα σ’ ένα τόσο στενό τούνελ, στοπαγωμένο νερό, με όλα σου τα ρούχα;»

«Όχι».«Όχι;» Ο γέρος χαμογέλασε. Φαινόταν πραγματικά

παραξενεμένος.«Όχι, δεν είχα πολύ αέρα στα πνευμόνια μου, μου έφτανε μόνο για

σαράντα μέτρα».«Και μετά;»«Μετά μ’ έσωσε».«Ποιος;»«Ο άνδρας που είχες πει ότι είναι καλό παιδί κατά βάθος». Ο Χάρι

τού έδειξε το άδειο μπουκάλι ουίσκι. «Ο Jim Beam».«Σ’ έσωσε το ουίσκι;»


«Ένα μπουκάλι ουίσκι».«Ένα άδειο μπουκάλι ουίσκι;»«Αντιθέτως, ένα γεμάτο μπουκάλι».Ο Χάρι έβαλε το τσιγάρο στην άκρη του στόματός του, ξεβίδωσε

το καπάκι και κράτησε το μπουκάλι πάνω από το κεφάλι του.«Ένα μπουκάλι γεμάτο αέρα».Ο γέρος τον κοίταξε αποσβολωμένος. «Πήρες;...»«Το μεγαλύτερο πρόβλημα όταν δεν είχα πια αέρα ήταν να

μπορέσω να βάλω το μπουκάλι στο στόμα μου μες στο νερό κάθετα,ώστε ο λαιμός του να είναι όρθιος και να μπορέσω να εισπνεύσω.Ήταν σαν την πρώτη φορά που κάνει κανείς βουτιά: Το σώμαδιαμαρτύρεται. Το σώμα δεν ξέρει από φυσική και νομίζει ότι θαπιει νερό και θα πνιγεί. Ήξερες ότι οι πνεύμονες χωρούν τέσσεραλίτρα αέρα; Ε, ένα μπουκάλι αέρας και λίγη αποφασιστικότητα ήταναρκετά για να κολυμπήσω άλλα σαράντα μέτρα». Ο αστυνομικόςάφησε το μπουκάλι στο πάτωμα, έβγαλε το τσιγάρο από το στόματου και το κοίταξε δύσπιστα. «Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουνκατασκευάσει ένα μεγαλύτερο τούνελ».

Ο Χάρι κοίταξε τον γέρο. Είδε το συνοφρυωμένο του πρόσωπο νασχίζεται στα δύο και να σκάει στα γέλια, τραχιά, σαν εξάτμισηπαλιάς ψαρότρατας..

«Το ήξερα ότι ήσουν διαφορετικός, Χάρι. Ναι, μου είχαν πει πωςθα γύριζες στο Όσλο όταν θα μάθαινες για τον Όλεγκ. Κάθισα κιέκανα μια μικρή έρευνα λοιπόν. Και ξέρεις κάτι; Οι φήμες δεν ήτανδιόλου υπερβολικές».

«Τι να πει κανείς» είπε ο Χάρι με το βλέμμα του να μην αφήνει ταδιπλωμένα στα γόνατά του χέρια του πάστορα. Ο Χάρι καθότανστην άκρη του κρεβατιού σε εγρήγορση, πατώντας γερά στο πάτωμακι έχοντας ρίξει όλο το βάρος του στις μύτες των ποδιών του. Ήταντέτοια η πίεση, που ένιωθε το λεπτό νάιλον κορδόνι κάτω από τιςσόλες των παπουτσιών του. «Κι εσύ, Ρούντολφ; Υπερβάλλουν οιφήμες στην περίπτωσή σου;»


«Ποιες απ’ όλες;»«Να, αυτές που λένε ότι είχες δίκτυο διακίνησης στο Γκέτεμποργκ

κι ότι σκότωσες εκεί κάτω έναν αστυνομικό, ας πούμε».«Μάλλον εγώ πρέπει να σου εξομολογηθώ κι όχι εσύ, ε;»«Νομίζω ότι καλό θα ήταν ν’ αφήσεις το βάρος των αμαρτιών σου

στα χέρια του Ιησού πριν πεθάνεις».Ξανά το γέλιο-αγκομαχητό. «Καλό, καλό, Χάρι! Ναι, έπρεπε να

τον καθαρίσουμε. Ήταν ο καύτης μας κι υποψιαζόμουν ότι δεν ήτανφερέγγυος. Δεν είχα καμιά όρεξη να ξαναπάω φυλακή. Η φυλακήέχει μια ιδιαίτερη υγρασία που τρώει την ψυχή σου, Χάρι, όπως ημούχλα τρώει τους τοίχους. Κάθε μέρα κι από μια μπουκιά.Καταναλώνει ό,τι ανθρώπινο έχεις μέσα σου. Μόνο στον χειρότεροεχθρό μου θα ευχόμουν να μπει μέσα». Κοίταξε τον Χάρι. «Στονεχθρό που μισώ πάνω απ’ όλους τους άλλους».

«Ξέρεις γιατί επέστρεψα στο Όσλο εγώ. Εσύ τι λόγο είχες ναγυρίσεις πίσω; Νόμιζα ότι η Σουηδία είχε εξίσου καλή αγορά με τηνορβηγική».

«Τον ίδιο λόγο που είχες κι εσύ, Χάρι».«Τον ίδιο;»Ο Ρούντολφ Ασάγιεφ ρούφηξε βαθιά το τσιγάρο του πριν

απαντήσει. «Ξέχνα το. Η αστυνομία με καταζητούσε για φόνο. Κιείναι αστείο πόσο μακριά βρίσκεται η Σουηδία από τη Νορβηγία,παρόλο που είναι δίπλα».

«Κι ερχόμενος εδώ έγινες ο μυστηριώδης Ντουμπάι, ο άνδρας πουδεν είχε δει ποτέ κανείς, μα στοίχειωνε τα βράδια την πόλη. Τοφάντασμα της Κβαντρατούρεν».

«Έπρεπε οπωσδήποτε να περάσω απαρατήρητος. Όχι μόνο λόγωτης δουλειάς, αλλά κι επειδή το όνομα Ρούντολφ Ασάγιεφ θαξυπνούσε διάφορες κακές αναμνήσεις στην Αστυνομία».

«Το ’70 και το ’80 οι ηρωινομανείς πέθαιναν σαν τις μύγες. Μήπωςπροσευχήθηκες και για την ψυχούλα τους, Πάτερ;»

Ο γέρος ανασήκωσε τους ώμους του. «Κατακρίνει κανείς τουςDigitalised By Jah®

ανθρώπους που κατασκευάζουν σπορ αμάξια, αλεξίπτωτα για basejump, περίστροφα ή οτιδήποτε άλλο αγοράζουν οι άνθρωποι για ναδιασκεδάσουν και παρ’ όλα αυτά τους κοστίζει τη ζωή τους; Όχι.Εγώ προσφέρω κάτι που έχει ζήτηση σε ποιότητες και τιμές που μεκάνουν ανταγωνιστικό. Το τι κάνουν οι πελάτες μου με το προϊόνμου δεν είναι δική μου δουλειά. Φαντάζομαι ότι ξέρεις πωςυπάρχουν χιλιάδες νηφαλιότατοι πολίτες που παίρνουν όπιο».

«Ναι, κι εγώ το έκανα κάποτε. Η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σεέναν κατασκευαστή σπορ αμαξιών είναι ότι εσύ κάνεις κάτιπαράνομο».

«Κακό πράγμα να συγχέεται ο νόμος με την ηθική, Χάρι».«Και νομίζεις λοιπόν ότι ο θεός σου θα σου δώσει άφεση

αμαρτιών;»Ο γέρος ακούμπησε το πιγούνι στην παλάμη του. Ο Χάρι έβλεπε

την εξάντλησή του, αλλά ήξερε ότι μπορεί και να υποκρινόταν.Συνέχισε να παρακολουθεί προσεκτικά τις κινήσεις του.

«Μου το ’χαν πει ότι ήσουν ηθικολόγος, Χάρι, γεμάτος ζήλο. ΟΌλεγκ μιλούσε για σένα στον Γκούστο, το ήξερες; Ο Όλεγκ σ’αγαπούσε με τον τρόπο που θα ’θελε κάθε πατέρας να τον αγαπάει ογιος του. Ζηλωτές ηθικολόγοι και πατεράδες δίχως αγάπη σαν κιεμάς τους δύο έχουν τεράστιο σθένος. Η αχίλλειος πτέρνα μας είναιη προβλεψιμότητά μας βέβαια. Ήταν θέμα χρόνου να έρθεις να μεβρεις. Έχουμε έναν δάκτυλο στο αεροδρόμιο και ξέρουμε τις λίστεςτων επιβατών. Γνωρίζαμε ότι θα ερχόσουν πριν καλά καλά μπειςστο αεροπλάνο στο Χονγκ Κονγκ».

«Χμ. Ο Τρουλς Μπέρντσεν δεν είναι αυτός; Ο καύτης».Ο γέρος χαμογέλασε εν είδει απάντησης.«Και η Ιζαμπέλε Σκέγιεν από το δημοτικό συμβούλιο; Δούλευες

και μ’ αυτήν;»Ο γέρος αναστέναξε βαριά. «Το ξέρεις πολύ καλά ότι τις

απαντήσεις θα τις πάρω μαζί μου στον τάφο. Δεν έχω πρόβλημα ναπεθάνω σαν το σκυλί, αλλά πληροφοριοδότης δεν γίνομαι».


«Μάλιστα» είπε ο Χάρι. «Και τι συνέβη μετά;»«Ο Αντρέι σε ακολούθησε από το αεροδρόμιο ως το ξενοδοχείο

Λεόν. Κυκλοφορώ σε διάφορα τέτοια ξενοδοχεία ως Κάτο, και στοΛεόν έχω μείνει πάρα πολλές φορές. Οπότε ήρθα κι έκλεισαδωμάτιο την επόμενη κιόλας μέρα».

«Γιατί;»«Για να παρακολουθώ τι κάνεις, να ξέρω εάν μας πλησιάζεις ή

όχι».«Έτσι έκανες και με τον Τραγιάσκα;»Ο γέρος κατένευσε. «Το ήξερα ότι ήσουν επικίνδυνος, Χάρι, αλλά

μου άρεσες. Οπότε προσπάθησα να σου δώσω ορισμένες φιλικέςσυμβουλές». Αναστέναξε. «Αλλά δεν μ’ άκουσες. Σιγά μη μεάκουγες. Άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα δεν ακούνε κανέναν. Γι’αυτό τα καταφέρνουμε. Και γι’ αυτό επίσης χάνουμε στο τέλος».

«Χμ. Τι φοβόσουν ότι θα έκανα δηλαδή; Ότι θα έπειθα τον Όλεγκνα σε καρφώσει;»

«Και αυτό. Ο Όλεγκ δεν με είχε δει ποτέ του, αλλά δεν μπορούσανα ξέρω τι του είχε πει ο Γκούστο. Δυστυχώς ο Γκούστο ήταναφερέγγυος, ιδιαίτερα αφού άρχισε κι ο ίδιος τη βιολίνη». Ο Χάριείδε στα μάτια του γέρου κάτι που, με έκπληξη, συνειδητοποίησε ότιδεν ήταν κούραση, αλλά πόνος· γνήσιος, οξύς πόνος.

«Κι όταν πίστεψες ότι ο Όλεγκ θα μου μιλούσε, προσπάθησες νατον σκοτώσεις. Κι όταν κι αυτό απέτυχε, προσφέρθηκες να μεβοηθήσεις. Ώστε να σε οδηγούσα εγώ στον Όλεγκ».

Ο γέρος κατένευσε αργά αργά. «Μην το παίρνεις προσωπικά,Χάρι. Έτσι δουλεύει αυτή η βιομηχανία· τα καρφιά καθαρίζονται.Αλλά το ξέρεις αυτό, δεν το ξέρεις;»

«Ναι, το ξέρω. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρόκειται να σεσκοτώσω μόνο και μόνο επειδή τηρείς τους κανόνες».

«Και τότε τι περιμένεις τόση ώρα; Μήπως δεν τολμάς; Φοβάσαι νακαείς στην κόλαση, Χάρι;»

Ο Χάρι έσβησε τη γόπα του στο κομοδίνο. «Θέλω να μάθω μερικάDigitalised By Jah®

πραγματάκια πρώτα. Γιατί σκότωσες τον Γκούστο; Φοβόσουν ότι κιαυτός θα σε κάρφωνε;»

Ο γέρος πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα λευκά του μαλλιά καιπίσω από τα μεγάλα αυτιά του. «Ο Γκούστο είχε εκ γενετής κακόαίμα στις φλέβες του, όπως κι εγώ. Ήταν από τη φύση τουπληροφοριοδότης. Θα με είχε προδώσει εδώ και καιρό αν θα κέρδιζεκάτι απ’ όλο αυτό. Κι ύστερα κατάντησε ένας απελπισμένος, έφταιγεη λαχτάρα του για βιολίνη. Καθαρή χημεία. Το πνεύμα πρόθυμον, ησαρξ αδύναμος. Λυγίζουμε όλοι μπροστά στους πόθους μας».

«Ναι» είπε ο Χάρι. «Λυγίζουμε όντως».«Έπρεπε...» ο γέρος έβηξε. «Έπρεπε να τον αφήσω να φύγει».«Να φύγει;»«Ναι, να φύγει. Να βουλιάξει, να εξαφανιστεί. Κατάλαβα ότι δεν

μπορούσα να τον αφήσω ν’ αναλάβει την επιχείρηση. Έξυπνος ήταν,δεν λέω, το είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του. Αλλά του έλειπετο τσαγανό. Αυτό το πήρε από τη μάνα του. Προσπάθησα να τονκάνω υπεύθυνο, αλλά απέτυχε στις δοκιμασίες». Ο άνδρας συνέχισενα χτενίζει τα μαλλιά του προς τα πίσω με τα δάχτυλα με όλο καιπερισσότερη δύναμη, λες κι είχαν κάτι πάνω τους που προσπαθούσενα καθαρίσει. «Ναι, απέτυχε στις δοκιμασίες. Κακό αίμα. Οπότεαποφάσισα κι εγώ ότι έπρεπε να βρω κάποιον άλλον να μεκληρονομήσει. Στην αρχή σκέφτηκα τον Αντρέι και τον Πέτερ.Σιβηριανοί Κοζάκοι από το Ομσκ. Ήξερες ότι “κοζάκος” σημαίνει“ελεύθερος άνθρωπος”; O Αντρέι κι ο Πέτερ ήταν το στρατιωτικόμου σύνταγμα, το στανίτσα μου. Ήταν πιστοί στον αταμάν τουςμέχρι θανάτου. Αλλά δεν ήταν επιχειρηματίες, όπως έχεις κι ο ίδιοςκαταλάβει». Ο Χάρι παρατηρούσε τις χειρονομίες του γέρου·έμοιαζε χαμένος στις σκέψεις του. «Ούτε σ’ αυτούς μπορούσα ν’αφήσω την επιχείρηση. Έτσι αποφάσισα ότι θα με κληρονομούσε οΣεργκέι. Ήταν νέος, είχε όλο το μέλλον μπροστά του, θα μπορούσανα τον πλάσω...»

«Είπες κάποια στιγμή ότι μπορεί να είχες κι εσύ κάπου έναν γιο».Digitalised By Jah®

«Ο Σεργκέι δεν είχε την κλίση του Γκούστο στην αριθμητική,αλλά ήξερε από πειθαρχία. Κι ήταν φιλόδοξος. Θα έκανε ό,τι ήταναπαραίτητο για να γίνει αταμάν. Του έδωσα λοιπόν το μαχαίρι καιμια τελική δοκιμασία. Για να γίνεις αταμάν ανάμεσα στουςΚοζάκους τα παλιά τα χρόνια, έπρεπε να πας στην τάιγκα και ναφέρεις πίσω έναν λύκο ζωντανό, δεμένο χειροπόδαρα. Ο Σεργκέιήταν διατεθειμένος αλλά και ικανός να κάνει το chto nuzhno».

«Συγγνώμη;»«Το αναγκαίο».«Ο Γκούστο ήταν γιος σου;»Ο άνδρας τράβηξε τα μαλλιά του πίσω με τέτοια δύναμη, που τα

μάτια του έγιναν δυο σχισμές.«Ο Γκούστο ήταν έξι μηνών όταν μπήκα φυλακή. Η μητέρα του

βρήκε παρηγοριά όπου μπορούσε. Για λίγο τουλάχιστον. Δεν ήτανσε θέση να τον μεγαλώσει».

«Ηρωίνη;»«Κοινωνικοί λειτουργοί ήρθαν και πήραν τον Γκούστο και τον

έδωσαν σε θετούς γονείς. Συμφώνησαν ότι εγώ, ο κατάδικος, δενυπήρχα. Τον επόμενο χειμώνα εκείνη πέθανε από υπερβολική δόση.Έπρεπε να το είχε κάνει μια ώρα αρχύτερα».

«Είπες ότι γύρισες στο Όσλο για τον ίδιο λόγο που γύρισα κι εγώ.Για τον γιο σου».

«Έμαθα ότι είχε φύγει από τη θετή του οικογένεια κι είχε μπει σελάθος μονοπάτια. Σκεφτόμουν να φύγω από τη Σουηδία έτσι κιαλλιώς και στο Όσλο δεν υπήρχε και πολύς ανταγωνισμός. Βρήκατα στέκια του. Στην αρχή τον παρακολουθούσα από μακριά. Τιόμορφος που ήταν! Τόσο όμορφος... σαν τη μάνα του φυσικά.Μπορούσα να κάθομαι απλώς και να τον χαζεύω, να τον χαζεύω καινα σκέφτομαι: Αυτός είναι ο γιος μου, η δική μου...» Η φωνή τουέσπασε.

Ο Χάρι κοίταξε τα πόδια του. Το νάιλον κορδόνι που του είχανδώσει αντί κουρτινόξυλου πιεζόταν πάνω στο πάτωμα κάτω απ’ τη


σόλα του παπουτσιού του.«Κι ύστερα τον έβαλες στη δουλειά. Και τον δοκίμασες να δεις αν

θα μπορούσε να σε κληρονομήσει».Ο γέρος κατένευσε. Και ψιθύρισε: «Δεν του είπα ποτέ τίποτα

όμως. Πέθανε χωρίς να ξέρει ότι ήμουν ο πατέρας του».«Και προς τι η όλη φούρια;»«Ποια φούρια;»«Γιατί έπρεπε να βρεις κάποιον ν’ αναλάβει την επιχείρηση τόσο

γρήγορα; Πρώτα τον Γκούστο, μετά τον Σεργκέι;»Ο γέρος χαμογέλασε κουρασμένα. Έγειρε μπροστά και φωτίστηκε

από το φως του πορτατίφ.«Είμαι άρρωστος».«Ναι, το φαντάστηκα. Καρκίνος;»«Πριν από έξι μήνες οι γιατροί μού έδωσαν έναν χρόνο ζωής. Το

ιερό μαχαίρι του Σεργκέι ήταν φυλαγμένο κάτω από το μαξιλάριμου. Πονάνε οι πληγές σου, Χάρι; Το μαχαίρι μου σου μετέφερε τονπόνο μου».

Ο Χάρι κατένευσε αργά. Τα κομμάτια ταίριαζαν. Και δενταίριαζαν.

«Αν σου έχουν μείνει μόνο έξι μήνες ζωής, γιατί να θες νασκοτώσεις τον ίδιο σου τον γιο μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι μη σεπροδώσει; Εσύ έζησες τη ζωή σου, αυτός;»

Ο γέρος έβηξε πνιχτά. «Οι Ούρκα και οι Κοζάκοι είμαστε απλοίστρατιώτες, Χάρι. Ορκιζόμαστε σ’ έναν κώδικα τιμής και τονυπερασπιζόμαστε· όχι τυφλά, μα με τα μάτια ανοιχτά. Είμαστεεκπαιδευμένοι να αγνοούμε τα συναισθήματά μας. Γινόμαστε έτσικύριοι της ζωής μας. Ο Αβραάμ αποδέχθηκε να θυσιάσει τον γιο τουγιατί...»

«...ήταν θέλημα Θεού. Δεν ξέρω τι σόι κώδικας τιμής είναι αυτός,αλλά για πες μου αν λέει ότι επιτρέπεται να στείλεις ένανδεκαοκτάχρονο στη φυλακή για να πληρώσει για τα δικά σουαμαρτήματα».


«Μα, Χάρι, Χάρι! Δεν το κατάλαβες ακόμη; Δεν σκότωσα εγώ τονΓκούστο».

Ο Χάρι τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. «Μα μόλις είπε ότιείναι μέρος του κώδικα τιμής σας να σκοτώνεις τον γιο σου, αν είναιαπαραίτητο».

«Ναι, αυτό είπα, αλλά είπα επίσης ότι γεννήθηκε με κακό αίμα.Τον γιο μου τον αγαπώ. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τον σκοτώσω. Τοαντίθετο μάλιστα. Δεν πά’ να γαμηθεί ο Αβραάμ κι ο θεός του».

Το γέλιο του γέρου γύρισε σε βήχα. Ακούμπησε τις παλάμες στοστήθος του, διπλώθηκε στα δύο κι έβηξε, ξανά και ξανά.

Ο Χάρι ανοιγόκλεισε τα μάτια του. «Και ποιος τον σκότωσε τότε;»Ο γέρος ίσιωσε την πλάτη του. Στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα

περίστροφο. Ένα μεγάλο, άσχημο όπλο που έμοιαζε πιο παλιό απότον κάτοχό του.

«Σε περίμενα πιο έξυπνο, Χάρι. Ήρθες να με βρεις και δεν είχεςόπλο μαζί σου;»

Ο Χάρι δεν απάντησε. Το ΜΡ5 ήταν στον πάτο ενόςπλημμυρισμένου υπογείου, η καραμπίνα στο διαμέρισμα τουΤρουλς Μπέρντσεν.

«Ποιος σκότωσε τον Γκούστο;» επανέλαβε ο Χάρι.«Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τον έχει σκοτώσει».Ο Χάρι νόμισε ότι άκουσε το δάχτυλο του γέρου να τρίζει καθώς

τυλίχτηκε γύρω από τη σκανδάλη.«Δεν είναι και τόσο δύσκολο να σκοτώσεις κάποιον, Χάρι.

Συμφωνείς;»«Συμφωνώ» είπε ο Χάρι και σήκωσε το πόδι του. Μ’ ένα

σφύριγμα, το λεπτό νάιλον κορδόνι έφυγε κάτω από τη σόλα τουκαι τινάχτηκε προς τα πάνω, προς το κουρτινόξυλο.

Ο Χάρι είδε στα μάτια του γέρου δεκάδες ερωτηματικά, είδε τομυαλό του να δουλεύει με ταχύτητα αστραπής για να ταξινομήσει τιςελλιπείς πληροφορίες που είχε.

Το φως που δεν δούλευε.Digitalised By Jah®

Την καρέκλα στη μέση του δωματίου.Τον Χάρι που δεν τον είχε ψάξει.Τον Χάρι που δεν είχε κουνηθεί ούτε σπιθαμή από τη θέση του

όλη αυτήν την ώρα.Κι ίσως να μπόρεσε μες στο μισοσκόταδο να δει το νάιλον

κορδόνι που τινάχτηκε κάτω από τη σόλα του Χάρι προς τοκουρτινόξυλο κι ύστερα ακόμα πιο ψηλά, προς τη λάμπα τηςοροφής ακριβώς πάνω από το κεφάλι του. Όπου δεν υπήρχε πιαλάμπα μα το μοναδικό πράγμα που ο Χάρι είχε πάρει από τηνΜπλινερνβάιεν, μαζί με το κολάρο του ιερέα. Το μόνο πράγμα πουμπορούσε να σκεφτεί καθώς έπεφτε μούσκεμα στο κρεβάτι τουΡούντολφ Ασάγιεφ, προσπαθώντας να πάρει ανάσα, με την όρασήτου κατάστικτη από μαύρες κουκκίδες και σίγουρος ότι θαλιποθυμούσε, ενώ πάλευε να μη χάσει τις αισθήσεις του και ναπαραμείνει από αυτή τη μεριά του ερέβους.

Ο Ρούντολφ Ασάγιεφ τινάχτηκε προς τ’ αριστερά και τα ατσάλινακαρφιά δεν τρύπησαν το κεφάλι του μα το δέρμα μεταξύ κλείδας καιώμου. Από εκεί περνά ένα πλέγμα νεύρων, το λεγόμενο βραχιόνιο,με αποτέλεσμα, δύο εκατοστά του δευτερολέπτου αργότερα, όταν οΑσάγιεφ τράβηξε τη σκανδάλη, ο μυς του άνω άκρου του να έχειήδη παραλύσει, ρίχνοντας την κάννη του περιστρόφου του προς τοπάτωμα κατά εφτά εκατοστά. Το μπαρούτι χρειάστηκε χιλιοστά τουδευτερολέπτου για να κάψει τη σφαίρα που εκτοξεύτηκε από τοπαλιό Ναγκάντ. Τρία χιλιοστά του δευτερολέπτου αργότερα, ησφαίρα καρφώθηκε στο πλαίσιο του κρεβατιού ανάμεσα στις γάμπεςτου Χάρι Χόλε.

Ο Χάρι σηκώθηκε όρθιος. Έβγαλε την ασφάλεια και πάτησε τοκουμπί. Η λαβή τραντάχτηκε καθώς η λεπίδα πεταγόταν έξω. ΟΧάρι τράβηξε το χέρι του χαμηλά και προς τα πίσω κι ύστερα τοτέντωσε προς τα εμπρός, δίπλα απ’ τον γοφό του, κι έχωσε τημακριά λεπτή λεπίδα ανάμεσα στα δύο πέτα του παλτού και μέσααπό το πουκάμισο του πάστορα. Ένιωσε το ύφασμα και το δέρμα να


τρυπιούνται· η λεπίδα χώθηκε δίχως την παραμικρή αντίσταση μέσαστη σάρκα. Ο Χάρι άφησε τη λαβή του μαχαιριού ξέροντας πως οΡούντολφ Ασάγιεφ θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς, καθώς η καρέκλαέπεφτε προς τα πίσω κι ο Ρώσος χτυπούσε στο πάτωμα μ’ έναβογκητό. Ο Ασάγιεφ κλότσησε την καρέκλα μακριά αλλά παρέμεινεστη θέση του, μαζεμένος, σαν τραυματισμένη μα επικίνδυνη σφήκα.Ο Χάρι στάθηκε από πάνω του, έσκυψε και τράβηξε έξω το μαχαίρι.Είδε το αφύσικα σκούρο κόκκινο χρώμα του αίματος. Απ’ τοσυκώτι, πιθανόν. Το αριστερό χέρι του άνδρα ψαχούλεψε τοπάτωμα πάνω από το παραλυμένο δεξί του μπράτσο, ψάχνοντας τοπιστόλι του. Και για μία παράλογη στιγμή ο Χάρι ευχήθηκε να τοέβρισκε, για να του έδινε αφορμή να...

Ο Χάρι κλότσησε το πιστόλι μακριά και το άκουσε να χτυπάει μ’έναν γδούπο στον τοίχο.

«Το σίδερο» ψιθύρισε ο γέρος. «Ευλόγησέ με με το δικό μουσίδερο, αγόρι μου. Με καίει. Για το καλό και των δυο μας, δώσε ένατέλος σε όλα αυτά».

Για μια στιγμή ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του. Το είχε χάσει· τομίσος είχε ξεθυμάνει, αυτό το υπέροχο λευκό μίσος, που ήταν τοκαύσιμο που τον κρατούσε δυνατό τόση ώρα. Τετέλεσται.

«Όχι, ευχαριστώ» είπε ο Χάρι. Δρασκέλισε τον γέρο και στάθηκεστο πλάι. Κούμπωσε το υγρό του παλτό. «Φεύγω τώρα, ΡούντολφΑσάγιεφ. Θα ζητήσω από τον νεαρό στη ρεσεψιόν να καλέσει έναασθενοφόρο. Κι εγώ θα πάρω τηλέφωνο το πρώην αφεντικό μου καιθα του πω πού να έρθουν να σε βρουν».

Ο γέρος χασκογέλασε και κόκκινες φουσκάλες εμφανίστηκαν στιςάκρες του στόματός του. «Το μαχαίρι, Χάρι. Δεν θα είναι φόνος,είμαι ήδη νεκρός. Δεν πρόκειται να πας στην κόλαση, σ’ τουπόσχομαι. Θα τους πω στην πύλη να μη σε αφήσουν να μπεις».

«Δεν με φοβίζει η κόλαση». Ο Χάρι έβαλε το υγρό πακέτο Camelστην τσέπη του παλτού του. «Είμαι αστυνομικός. Η δουλειά μαςείναι να στέλνουμε τους πιθανούς εγκληματίες στα δικαστήρια».


Οι φουσκάλες έσκασαν καθώς ο γέρος έβηξε. «Έλα, Χάρι. Τοσηματάκι του σερίφη που φοράς είναι από πλαστικό. Είμαιάρρωστος. Το μόνο πράγμα που μπορεί να μου δώσει ένας δικαστήςείναι φροντίδα, φιλιά, αγκαλιές και μορφίνη. Φαντάσου! Κι έχωσκοτώσει τόσο πολλούς! Τους ανταγωνιστές μου τους κρέμασα απόγέφυρες. Για τους υπαλλήλους μου, σαν εκείνον τον πιλότο,χρησιμοποιούσα το τούβλο. Και για τους αστυνομικούς, επίσης,όπως τον Τραγιάσκα. Έστειλα τον Αντρέι και τον Πέτερ στοδωμάτιό σου για να σκοτώσουν κι εσένα και τον ΤρουλςΜπέρντσεν. Και θες να μάθεις γιατί; Για να το κάνω να φαίνεται λεςκι αλληλοσκοτωθήκατε. Είχαμε ήδη αφήσει το όπλο ως αποδεικτικόστοιχείο. Έλα τώρα».

Ο Χάρι σκούπισε τη λεπίδα του μαχαιριού στο σεντόνι. «Γιατί νασκοτώσεις τον Μπέρντσεν; Για σένα εργαζόταν».

Ο Ασάγιεφ γύρισε στο πλάι κι έμοιαζε να ανασαίνει λίγοκαλύτερα. Έμεινε εκεί σιωπηλός για λίγα δευτερόλεπτα κι ύστερααπάντησε: «Ήταν ρίσκο πια. Πήγε κι έκλεψε ολόκληρη ποσότηταηρωίνης από το Άλναμπρου πίσω από την πλάτη μου. Δεν ήτανδικιά μου η σκόνη, αλλά όταν ανακαλύπτεις ότι ο καύτης σου είναιτόσο άπληστος, που δεν μπορείς πια να τον εμπιστευθείς και ξέρειαρκετά ώστε να σε καταστρέψει, καταλαβαίνεις ότι ο κίνδυνος πουδιατρέχεις είναι πολύ μεγάλος. Και σ’ επιχειρηματίες σαν κι εμέναδεν αρέσει το ρίσκο, Χάρι. Είχαμε την τέλεια ευκαιρία νασκοτώσουμε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, εσένα και τονΜπέρντσεν». Χασκογέλασε πνιχτά. «Όπως όταν έστειλα ναδολοφονήσουν το αγόρι στη φυλακή. Με μισείς τώρα, Χάρι;Παραλίγο να δολοφονήσω το αγόρι σου».

Ο Χάρι κοντοστάθηκε στην πόρτα. «Ποιος σκότωσε τονΓκούστο;»

«Η ανθρωπότητα ακολουθεί το ευαγγέλιο του μίσους.Ακολούθησε το μίσος και θα το μάθεις».

«Ποιους έχεις μέσα στην Αστυνομία και στο Δημαρχείο;»Digitalised By Jah®

«Αν σου πω, θα με αποτελειώσεις;»Ο Χάρι τον κοίταξε. Κατένευσε κοφτά. Ελπίζοντας ότι δεν

φαινόταν πως έλεγε ψέματα.«Πλησίασε» ψιθύρισε ο γέρος.Ο Χάρι έσκυψε προς το μέρος του. Το χέρι του γέρου πετάχτηκε

ξαφνικά και τον έπιασε από το πέτο του παλτού του σαν σιδερένιαγροθιά· τον τράβηξε κοντά του. H φωνή του, σαν ακονισμένη πέτρα,σφύριξε απαλά στο αυτί του:

«Το ξέρεις ότι πλήρωσα κάποιον για να ομολογήσει τον φόνο τουΓκούστο, Χάρι. Και νομίζεις ότι το έκανα γιατί δεν μπορούσα νασκοτώσω τον Όλεγκ επειδή τον είχατε κρύψει σε κάποια μυστικήτοποθεσία. Λάθος. Ο άνθρωπος που έχω στην Αστυνομία έχειπρόσβαση στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Θα μπορούσα ναβάλω κάποιον να τον σφάξει ανά πάσα στιγμή. Αλλά δεν ήθελα. Δενήθελα να γλιτώσει τόσο εύκολα...»

Ο Χάρι προσπάθησε να ελευθερωθεί, αλλά ο γέρος τον κρατούσεσφιχτά.

«Ήθελα να τον κρεμάσω ανάποδα, με μια πλαστική σακούλα στοκεφάλι» γουργούρισε η φωνή «να βάλω το κεφάλι του μέσα σε μιαδιαφανή πλαστική σακούλα. Να βάλω νερό να τρέχει από τα πόδιατου, ν’ ακολουθεί όλο του το σώμα και να κυλάει στη σακούλα.Ήθελα να το τραβήξω με την κάμερα. Με ήχο μάλιστα, για ν’ακούγονται οι κραυγές του. Κι ύστερα θα σου την έστελνα. Κι αν μεαφήσεις να φύγω, αυτό σχεδιάζω να κάνω. Δεν θα το πιστεύεις πόσογρήγορα θα με απαλλάξουν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων,Χάρι. Και μετά θα τον βρω, Χάρι, σ’ το ορκίζομαι, θα τον βρω. Εσύαπλώς να έχεις τον νου σου στο ταχυδρομείο για το DVD που θασου στείλω».

Ο Χάρι έδρασε ενστικτωδώς. Τίναξε το χέρι του. Ένιωσε τηλεπίδα να βυθίζεται βαθιά. Την έστριψε. Άκουσε τον γέρο ναασθμαίνει. Συνέχισε να τη στρίβει. Έκλεισε τα μάτια του κι ένιωσεεντόσθια και όργανα να στριφογυρίζουν, να σκάνε, να γυρνούν απ’


την ανάποδη. Κι όταν εντέλει άκουσε τον γέρο να ουρλιάζει,κατάλαβε ότι η κραυγή ήταν ολοδική του.


Ο

42

Χάρι ξύπνησε απ’ τον ήλιο που του έκαιγε μονόπαντα τοπρόσωπο. Ή μήπως από κάποιον ήχο;

Άνοιξε προσεκτικά το ένα μάτι και κοίταξε τριγύρω.Είδε τα έπιπλα ενός καθιστικού και τον γαλανό ουρανό. Κανένας

ήχος δεν ακουγόταν, όχι τώρα τουλάχιστον.Ρούφηξε τη μυρωδιά του τσιγάρου που είχε ποτίσει τον καναπέ και

σήκωσε το κεφάλι του. Τότε θυμήθηκε πού βρισκόταν.Είχε βγει από το δωμάτιο του γέρου και είχε γυρίσει στο δικό του.

Είχε φτιάξει ήρεμα τη βαλίτσα του, είχε φύγει απ’ το ξενοδοχείο απότην έξοδο κινδύνου και είχε πάρει ένα ταξί για το μόνο μέρος όπουδεν θα τον έβρισκε κανείς: το πατρικό του Στιγκ Νίμπακ στοΌπσαλ. Κανείς δεν φαινόταν να έχει έρθει στο σπίτι από τηντελευταία φορά που το επισκέφτηκε ο Χάρι και το πρώτο πράγμαπου έκανε ήταν να ψάξει στα συρτάρια για παυσίπονα. Πήρετέσσερα χαπάκια μαζεμένα, ξέπλυνε τα χέρια του απ’ το αίμα τουγέρου και κατέβηκε στο υπόγειο να δει αν ο Στιγκ Νίμπακ είχε πάρειμια απόφαση.

Είχε.Ο Χάρι ξανανέβηκε στο ισόγειο, γδύθηκε, κρέμασε τα ρούχα του

στο μπάνιο να στεγνώσουν, βρήκε μια κουβέρτα κι έπεσε ναDigitalised By Jah®

κοιμηθεί στον καναπέ πριν το μυαλό του προλάβει να σκεφτείτίποτα άλλο.

Αφού ξύπνησε, πήγε στην κουζίνα. Πήρε άλλα δύο παυσίπονα μ’ένα ποτήρι νερό. Άνοιξε το ψυγείο και κοίταξε μέσα. Ήταν γεμάτοεκλεκτό φαγητό· προφανώς ο Νίμπακ τάιζε την Ιρένε καλά. Ηναυτία της προηγουμένης επέστρεψε, κι ο Χάρι συνειδητοποίησε ότιδεν θα μπορούσε να καταπιεί μπουκιά. Ξαναγύρισε στο καθιστικό.Παρατήρησε το ντουλαπάκι με τα ποτά. Το είχε δει κι εχθές. Είχεαποφύγει να το πλησιάσει πριν κοιμηθεί.

Ο Χάρι άνοιξε την πόρτα του ντουλαπιού. Ήταν άδειο. Ξεφύσηξεανακουφισμένος. Ψαχούλεψε την τσέπη του για την ψεύτική τουβέρα. Κι εκείνη τη στιγμή άκουσε κάτι.

Τον ίδιο ήχο που νόμισε ότι είχε ακούσει ξυπνώντας.Πήγε προς την ανοιχτή πόρτα του υπογείου. Αφουγκράστηκε

προσεκτικά. Joe Zawinul! Κατέβηκε τα σκαλιά και πήγε προς τηναποθήκη με τη μεταλλική πόρτα. Κοίταξε μέσα από το πλέγμα: οΣτιγκ Νίμπακ στριφογύριζε αργά αργά σαν αστροναύτης, αβαρήςστο διάστημα. Προς στιγμήν ο Χάρι αναρωτήθηκε αν το κινητό πουδονούνταν στην τσέπη του μπορούσε να λειτουργεί και ως προπέλα.Ο ήχος κλήσης, αυτές οι τρεις νότες από το «Palladium» τωνWeather Report, ακούγονταν σαν σινιάλο από το υπερπέραν. Αυτόακριβώς σκεφτόταν ο Χάρι καθώς έπαιρνε στα χέρια του τοτηλέφωνο − ότι τον καλούσε ο Νίμπακ από τον άλλο κόσμο, ότιήθελε να του μιλήσει.

Κοίταξε τον αριθμό που εμφανιζόταν στην οθόνη και πάτησε τοκουμπί της απάντησης. Αναγνώρισε τη φωνή της ρεσεψιονίστ τουνοσοκομείου Ράντιουμ. «Στιγκ! Επιτέλους! Είσαι εκεί; Μ’ ακούς;Προσπαθούμε να σε βρούμε τόσες μέρες. Πού είσαι; Είχες μιασυνάντηση, πολλές συναντήσεις, γιατί δεν είσαι εδώ; Έχουμεανησυχήσει. Ο Μάρτιν πέρασε από το σπίτι και δεν σε βρήκε.Στιγκ;»

Ο Χάρι έκλεισε τη γραμμή κι έβαλε το τηλέφωνο στην τσέπη του.Digitalised By Jah®

Θα του χρειαζόταν, το κινητό της Μαρτίνε είχε ξεμείνει στομακροβούτι.

Πήρε μια καρέκλα από την κουζίνα και κάθισε στη βεράντα με τονπρωινό ήλιο να του ζεσταίνει το πρόσωπο. Έβγαλε το πακέτο, έχωσεένα από τα κομψά μαύρα τσιγάρα ανάμεσα στα χείλια του και τοάναψε. Κάτι ήταν κι αυτό. Κάλεσε τον αριθμό που ήξερε απέξω κιανακατωτά.

«Ράκελ στο τηλέφωνο, λέγετε;»«Γεια, εγώ είμαι».«Χάρι; Δεν αναγνώρισα τον αριθμό σου».«Έχω καινούργιο κινητό».«Πόσο χαίρομαι που ακούω τη φωνή σου! Πήγαν όλα καλά;»«Ναι» είπε ο Χάρι χαμογελώντας με την πρόδηλη χαρά της. «Όλα

καλά πήγαν».«Κάνει ζέστη;»«Πολλή ζέστη. Ο ήλιος λάμπει και σκέφτομαι να πάρω πρωινό».«Πρωινό στις τέσσερις η ώρα;»«Τζετ λαγκ» είπε ο Χάρι. «Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ στο

αεροπλάνο. Μας βρήκα ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο στοΣουκουμβίτ».

«Δεν ξέρεις πόσο ανυπομονώ να σε ξαναδώ, Χάρι!»«Ράκελ...»«Όχι, περίμενε! Το εννοώ. Δεν έχω κλείσει μάτι σκεπτόμενη αυτό

που πάμε να κάνουμε και ξέρω πως είναι το σωστό. Εννοώ, θα δεις,θ’ ανακαλύψουμε ότι είναι το σωστό! Κι αυτό ακριβώς είναι τοωραίο: η ανακάλυψη. Αχ, σκέψου να είχα πει όχι, Χάρι...»

«Ράκελ...»«Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ σου λέω, μ’ ακούς; Μπορείς ν’ ακούσεις

πόσο επίπεδη, παράξενη και υπέροχη είναι αυτή η λέξη; Πρέπει νατο εννοείς για να το υποστηρίξεις, όπως ένα κατακόκκινο φόρεμα.Σ’ αγαπώ! Χα, χα, λες να υπερβάλλω λίγο;»

Η Ράκελ γέλασε. Ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του κι ένιωσε τονDigitalised By Jah®

ωραιότερο ήλιο του κόσμου να φιλά το δέρμα του και το ωραιότερογέλιο του κόσμου να φιλάει τ’ αυτιά του.

«Χάρι, είσαι εκεί;»«Εδώ είμαι, ναι».«Τι περίεργο, ακούγεσαι λες κι είσαι δίπλα».«Χμ. Πολύ σύντομα θα είμαι όντως δίπλα σου, αγάπη μου».«Ξαναπές το αυτό».«Ποιο;»«Αγάπη μου».«Αγάπη μου».«Μμμμ!»Ο Χάρι ένιωθε σαν να κάθεται πάνω σε κάτι, κάτι σκληρό στην

κωλότσεπή του. Το έπιασε και το έβγαλε έξω· ο ήλιος έκανε τηνπατίνα να λάμπει σαν πραγματικός χρυσός.

«Ράκελ» είπε χαϊδεύοντας τη μαύρη εγκοπή με το δάχτυλό του.«Τι θα έλεγες αν παντρευόμασταν;»

«Χάρι, άσε την πλάκα».«Δεν κάνω πλάκα. Ξέρω βέβαια ότι δεν ονειρευόσουν ποτέ να

παντρευτείς έναν εισπράκτορα απ’ το Χονγκ Κονγκ».«Σωστά ξέρεις. Κι άρα ποιον λες να ονειρεύομαι ότι θα

παντρευτώ;»«Δεν ξέρω. Τι λες για έναν απλό πολίτη, έναν πρώην αστυνομικό

που διδάσκει στην Αστυνομική Ακαδημία;»«Μπα, δεν ξέρω κανέναν τέτοιο».«Ίσως είναι κάποιος που θα γνωρίσεις στο μέλλον. Κάποιος που

θα σε εκπλήξει. Εδώ συμβαίνουν άλλα κι άλλα».«Εσύ έλεγες πάντα ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει».«Άρα λέγοντας τώρα ότι ο άνθρωπος αλλάζει αποδεικνύω μια για

πάντα ότι όντως το κάνει».«Ετοιμόλογε εξυπνάκια!»«Ας υποθέσουμε ότι έχω δίκιο κι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Κι ότι

ορισμένα πράγματα μπορούν όντως να γίνουν παρελθόν».Digitalised By Jah®

«Δηλαδή να εξαλείψεις τα φαντάσματα που σε στοιχειώνουν;»«Ναι. Σε αυτήν την περίπτωση τι λες;»«Σε ποιο πράγμα;»«Στην υποθετική μου ερώτηση αν θα με παντρευόσουν».«Προσπαθείς να μου κάνεις πρόταση γάμου; Υποθετική; Από το

τηλέφωνο;»«Έλα τώρα, μην το παρατραβάς. Κάθομαι απλώς στη λιακάδα και

συζητώ με μια γοητευτική γυναίκα».«Κι εγώ σε κλείνω!»Η γραμμή έκλεισε κι ο Χάρι γλίστρησε στην καρέκλα με τα μάτια

του κλειστά κι ένα τεράστιο χαμόγελο. Δίχως να πονά, με τον ήλιονα τον ζεσταίνει. Θα τη συναντούσε σε δεκατέσσερις ώρες.Προσπάθησε να φανταστεί την έκφρασή της όταν θα τον έβλεπε νατην περιμένει στη θύρα αναχωρήσεων στο αεροδρόμιο· το βλέμματης καθώς το Όσλο θα εξαφανιζόταν κάτω από τα πόδια τους. Τηνάκουσε ν’ ακουμπά στον ώμο του και να κοιμάται.

Έμεινε ακίνητος μέχρι που η θερμοκρασία έπεσε κατακόρυφα.Άνοιξε το ένα μάτι: η άκρη ενός σύννεφου είχε καλύψει για λίγο τονήλιο.

Ξανάκλεισε τα μάτια του.Ακολούθησε το μίσος.Όταν ο γέρος πρωτοείπε αυτά τα λόγια, ο Χάρι νόμιζε ότι τον

παρακινούσε ν’ ακολουθήσει το μίσος του και να τον σκοτώσει. Ανδεν εννοούσε όμως αυτό; Ο Χάρι τον είχε ρωτήσει ποιος σκότωσετον Γκούστο. Μήπως εννοούσε ότι ακολουθώντας το μίσος ο Χάριθα οδηγούνταν στον δολοφόνο; Σ’ αυτήν την περίπτωση υπήρχαναρκετοί ύποπτοι. Ποιος όμως είχε τους περισσότερους λόγους ναμισεί τον Γκούστο; Η Ιρένε, φυσικά, μα αυτή ήταν φυλακισμένηόταν σκοτώθηκε ο μικρός.

Ο ήλιος ξανάναψε κι ο Χάρι αποφάσισε ότι ερμήνευε κατά τοδοκούν τα λόγια του γέρου, ότι η δουλειά είχε γίνει κι ότι έπρεπε ναχαλαρώσει. Σύντομα θα χρειαζόταν κι άλλο χάπι. Κι έπρεπε να πάρει


τηλέφωνο τον Χανς Κρίστιαν για να του πει ότι ο Όλεγκ είχεεπιτέλους διαφύγει τον κίνδυνο.

Μια άλλη σκέψη ξεπήδησε απ’ το μυαλό του εκείνη τη στιγμή: οΤρουλς Μπέρντσεν ήταν ένας απλός υπάλληλος της ΌργκΚριμ, δενθα μπορούσε να έχει πρόσβαση στα αρχεία του προγράμματοςπροστασίας μαρτύρων. Κάποιος άλλος ήταν ο σύνδεσμος τουΝτουμπάι. Κάποιος πολύ πιο ψηλά.

Μη δίνεις σημασία, σκέφτηκε ο Χάρι. Μη δίνεις σημασία, για τ’όνομα του Θεού. Ας πάνε όλοι τους στον διάολο. Σκέψου την πτήσησου, τη βραδινή σου πτήση. Τ’ άστρα πάνω απ’ τη Ρωσία.

Κι ύστερα κατέβηκε στο υπόγειο, σκέφτηκε μήπως έπρεπε νακόψει το λάστιχο του Νίμπακ, απέρριψε την ιδέα και βρήκε τονλοστό που έψαχνε.

Η είσοδος της πολυκατοικίας στο 92 της οδού Χάουσμαν ήτανανοικτή, αλλά η πόρτα του διαμερίσματος είχε επανασφραγιστεί καικλειδωθεί. Ίσως λόγω της πρόσφατης ομολογίας, σκέφτηκε ο Χάριτην ώρα που έχωνε τον λοστό ανάμεσα στην πόρτα και το πλαίσιο.

Στο εσωτερικό τα πάντα έμοιαζαν ανέπαφα. Ο πρωινός ήλιοςέπεφτε σε λωρίδες πάνω στο πάτωμα, σαν πλήκτρα πιάνου.

Ακούμπησε τη μικρή του πάνινη βαλίτσα δίπλα στον τοίχο καικάθισε πάνω σ’ ένα στρώμα. Ήλεγξε ότι είχε ακόμη το εισιτήριό τουστην εσωτερική του τσέπη. Κοίταξε το ρολόι του: δεκατρείς ώρεςγια την απογείωση.

Κοίταξε τριγύρω. Έκλεισε τα μάτια. Προσπάθησε να οραματιστείτη σκηνή.

Ένας άνδρας με μπαλακλάβα που δεν είπε λέξη γιατί ήξερε ότι θ’αναγνώριζαν τη φωνή του.

Ένας άνδρας που είχε έρθει να επισκεφτεί τον Γκούστο και δεντου είχε αφαιρέσει τίποτα άλλο παρά μόνο τη ζωή του. Ένας άνδραςπου τον μισούσε.


Η σφαίρα ήταν εννιά επί δεκαοκτώ χιλιοστά, μάρκας Μακάροφ, κιάρα ο δολοφόνος είχε κατά πάσα πιθανότητα χρησιμοποιήσειπιστόλι Μακάροφ. Ή ένα Φορτ-12· ή κι ένα Οντέσα ακόμα, αν είχαναρχίσει να κυκλοφορούν εκτεταμένα στη νορβηγική αγορά. Στάθηκεακριβώς εδώ, πυροβόλησε, έφυγε.

Ο Χάρι αφουγκράστηκε τον χώρο ελπίζοντας το δωμάτιο ναμαρτυρούσε τι συνέβη.

Τα δευτερόλεπτα περνούσαν, γίνονταν λεπτά.Χτύπησαν οι καμπάνες μιας εκκλησίας.Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να βρει εδώ πέρα.Ο Χάρι σηκώθηκε και πήγε να φύγει.Είχε φτάσει στην πόρτα όταν άκουσε έναν ήχο ανάμεσα στις

καμπανοκρουσίες. Περίμενε για μια παύση ανάμεσα στους χτύπους.Να το πάλι· ένα απαλό γρατζούνισμα. Έκανε προσεκτικά δυοβήματα προς τα πίσω και κοίταξε μες στο δωμάτιο.

Τον είδε στο κατώφλι, είχε στραμμένη την πλάτη του προς τομέρος του: ένας αρουραίος. Καφετής και λείος, με γυαλιστερή ουράκι αυτιά ροζ στο εσωτερικό τους. Η γούνα του είχε διάφορες λευκέςκουκκίδες.

Ο Χάρι δεν καταλάβαινε τι τον έκανε να κάθεται και να χαζεύει τοναρουραίο. Διόλου παράξενο να κυκλοφορούν τρωκτικά εδώ γύρω.

Κι ύστερα κατάλαβε· έφταιγαν οι λευκές κουκκίδες.Ο αρουραίος έμοιαζε να έχει ακουμπήσει σε σκόνη πλυντηρίου.

Ή...Ο Χάρι ξανακοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο. Είδε το μεγάλο

σταχτοδοχείο ανάμεσα στα στρώματα. Ήξερε ότι θα είχε μία καιμοναδική ευκαιρία, οπότε έβγαλε τα παπούτσια του, μπήκε στοδωμάτιο μαζί με τους επόμενους χτύπους της καμπάνας, άρπαξε τοσταχτοδοχείο και στάθηκε ακίνητος, ενάμισι μέτρο από τοναρουραίο που δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη την παρουσία του.Υπολόγισε την απόσταση και τον χρόνο. Με το που ξαναχτύπησανοι καμπάνες ο Χάρι πετάχτηκε με το χέρι τεντωμένο. Η αντίδραση


του αρουραίου ήταν πολύ αργή για ν’ αποφύγει τη μεγάλη πήλινηπαγίδα. Ο Χάρι τον άκουσε να σκούζει, να πηγαίνει σαν τρελόςμπρος πίσω μες στο δοχείο. Έσπρωξε το σταχτοδοχείο πάνω στοπάτωμα μέχρι το παράθυρο όπου υπήρχε μια ντάνα περιοδικά και τατοποθέτησε από πάνω του. Κι ύστερα άρχισε να ψάχνει.

Έψαξε διάφορα συρτάρια και ντουλάπια και δεν βρήκε πουθενάσπάγγο ή νήμα. Άρπαξε το χαλάκι που υπήρχε στο πάτωμα κιέβγαλε ένα ξέφτι· ήταν μακρύ και θα έκανε τη δουλειά του. Ύστερααφαίρεσε τα περιοδικά και σήκωσε το δοχείο τόσο όσο για να χώσειμέσα το χέρι του ξέροντας πολύ καλά τι τον περίμενε. Καθώς ταδόντια του αρουραίου χώθηκαν στη μαλακή σάρκα μεταξύ αντίχειρακαι δείκτη, ο Χάρι τίναξε μακριά το σταχτοδοχείο κι άρπαξε το ζώοκαι με το άλλο του χέρι. Ο αρουραίος χτυπιόταν κι έσκουζε καθώς οΧάρι έπιανε τους λευκούς κόκκους που ήταν χωμένοι στη γούνατου. Τους έβαλε στο στόμα του· η γεύση τους ήταν πικρή, σανώριμη παπάγια. Βιολίνη... Κάποιος είχε την καβάτζα του κρυμμένηκάπου εδώ γύρω.

Ο Χάρι πέρασε τη θηλιά στην ουρά του αρουραίου και την έσφιξεστη βάση της. Ακούμπησε το ζώο στο πάτωμα και το άφησε ναπερπατήσει. Ο αρουραίος άρχισε να τρέχει ακολουθούμενος από τημακριά κλωστή που κατέληγε στην παλάμη του Χάρι. Φωλίτσα. ΟΧάρι τον ακολούθησε. Μπήκαν στην κουζίνα. Ο αρουραίος χάθηκεπίσω από μια λιγδιασμένη ηλεκτρική κουζίνα. Ο Χάρι έγειρε τηναρχαία συσκευή πάνω στα πίσω της ροδάκια και την τράβηξε απότον τοίχο. Είδε ένα άνοιγμα σε μέγεθος γροθιάς μέσα στο οποίοεξαφανιζόταν ταχύτατα η κλωστή.

Μέχρι που σταμάτησε.Ο Χάρι έχωσε το ήδη δαγκωμένο του χέρι στην τρύπα. Ένιωσε τα

εντόσθια του τοίχου: μόνωση δεξιά κι αριστερά. Απ’ το πάνω μέροςτης τρύπας, τίποτα. Η μόνωση είχε αφαιρεθεί. Ο Χάρι έδεσε το έναάκρο της κλωστής στο πόδι της ηλεκτρικής κουζίνας, πήγε στομπάνιο, έβγαλε τον καθρέφτη που ήταν γεμάτος σάλια και βλέννες,


τον έσπασε στην άκρη του νιπτήρα και διάλεξε το κομμάτι που τουταίριαζε. Μπήκε σ’ ένα υπνοδωμάτιο, ξεχαρβάλωσε ένα επιτοίχιοπορτατίφ κι επέστρεψε στην κουζίνα. Έχωσε το κομμάτι τουκαθρέφτη μέσα στην τρύπα. Ύστερα έβαλε το πορτατίφ στην πρίζαδίπλα στην κουζίνα και έριξε το φως πάνω στον καθρέφτη. Κούνησετο πορτατίφ μέχρι να βρει τη σωστή γωνία και τότε την είδε.

Την καβάτζα.Ήταν μια πάνινη τσάντα κρεμασμένη από ένα άγκιστρο μισό

μέτρο πάνω από το πάτωμα.Το άνοιγμα ήταν πολύ στενό για να χώσει κανείς το χέρι του και

να το γυρίσει προς τα πάνω ώστε να φτάσει την τσάντα. Ο Χάριέξυσε το κεφάλι του. Τι εργαλείο χρησιμοποιούσε ο ιδιοκτήτης τηςγια να φτάσει την τσάντα; Προηγουμένως είχε ψάξει όλα τασυρτάρια και τα ντουλάπια μες στο διαμέρισμα, οπότε αναμάσησετις πληροφορίες που είχε συλλέξει.

Το κομμάτι σύρμα.Ξαναμπήκε στο καθιστικό· εκεί είχε δει το σύρμα την πρώτη φορά

που μπήκε εδώ μέσα, μαζί με την Μπέτε. Εξείχε κάτω από έναστρώμα κι ήταν διπλωμένο σε γωνία ενενήντα μοιρών. Μόνο οιδιοκτήτης του σύρματος θα μπορούσε να ξέρει σε τι χρησίμευε. ΟΧάρι το έχωσε μέσα από την τρύπα και χρησιμοποίησε τοτσακισμένο μέρος του για να ξεκρεμάσει την τσάντα.

Ήταν βαριά. Όσο βαριά ευχόταν να ήταν. Θα έπρεπε να βάλειδύναμη για να την τραβήξει έξω.

Η τσάντα ήταν κρεμασμένη ψηλά για να μην τη φτάνουν οιαρουραίοι. Παρ’ όλα αυτά τα τρωκτικά είχαν καταφέρει να κάνουνμια μικρή τρυπούλα στον πάτο της. Ο Χάρι τίναξε την τσάντα καιλίγοι κόκκοι σκόνης έπεσαν έξω. Έτσι εξηγούνταν τα στίγματα στηγούνα του αρουραίου. Άνοιξε την τσάντα. Έβγαλε έξω τρεις μικρέςσακουλίτσες βιολίνη· ένα τέταρτο η καθεμία κατά πάσα πιθανότητα.Η τσάντα δεν περιείχε τον πλήρη εξοπλισμό ενός τζάνκι, μόνο ένακουτάλι με λυγισμένο χερούλι και μια χρησιμοποιημένη σύριγγα.


Και κάτι ακόμα, χωμένο στον πάτο.Ο Χάρι το έβγαλε από την τσάντα με τη βοήθεια ενός βετέξ, ώστε

να μην αφήσει πάνω του δακτυλικά αποτυπώματα.Ήταν αδύνατον να μην το αναγνωρίσεις, όπως ακριβώς έλεγαν.

Ογκώδες, παράξενο, σχεδόν αστείο, σαν εκείνο στο εξώφυλλο τουδίσκου των Foo Fighters. Ένα Οντέσα. Ο Χάρι έφερε το όπλο κοντάστη μύτη του. Η μυρωδιά από το μπαρούτι μπορεί να μείνει γιαμήνες πάνω σ’ ένα όπλο που έχει χρησιμοποιηθεί δίχως μετά νακαθαριστεί και να λαδωθεί. Αυτό εδώ είχε χρησιμοποιηθείπροσφάτως. Κοίταξε τον γεμιστήρα. Δεκαοκτώ σφαίρες. Έλειπανδύο. Ο Χάρι δεν είχε πια καμιά αμφιβολία.

Είχε βρει το όπλο του εγκλήματος.

Ο Χάρι μπήκε στο παιχνιδάδικο της Στούργκατα δώδεκα ώρες πριναπό την αναχώρηση της πτήσης του.

Το κατάστημα διέθετε δύο σετ με εξοπλισμό αναγνώρισηςδακτυλικών αποτυπωμάτων. Ο Χάρι αγόρασε το πιο ακριβό, πουείχε μέσα έναν μεγεθυντικό φακό, ένα φωτάκι LED, μια μαλακήβούρτσα, σκόνη σε τρία χρώματα, κολλητική ταινία για ναμεταφέρεις τα δακτυλικά αποτυπώματα κι ένα άλμπουμ για ναταξινομείς τα στοιχεία όλης της οικογένειας.

«Για τον γιο μου είναι» εξήγησε στην ταμία.Το κορίτσι τού χαμογέλασε σύμφωνα με το πρωτόκολλο.Ο Χάρι επέστρεψε στην οδό Χάουσμαν και στρώθηκε στη

δουλειά, χρησιμοποιώντας το γελοιωδώς μικροσκοπικό φωτάκι LEDγια να ψάξει για αποτυπώματα και τα μπουκαλάκια-μινιατούρες μετις χρωματιστές σκόνες. Η βούρτσα ήταν τόσο μικροσκοπική, πουένιωθε σαν τον Γκιούλιβερ στη χώρα των Λιλιπούτειων.

Υπήρχαν αποτυπώματα στη λαβή του όπλου.Και μάλιστα ένα πεντακάθαρο, πιθανόν απ’ τον αντίχειρα, στο

έμβολο της σύριγγας, όπου υπήρχαν και μερικοί μαύροι κόκκοι − θαDigitalised By Jah®

μπορούσαν να είναι οτιδήποτε, μα ο Χάρι υπέθεσε ότι ήτανυπολείμματα μπαρουτιού.

Με το που είχε περάσει όλα τα αποτυπώματα στην αυτοκόλλητηταινία, κάθισε να τα συγκρίνει. Ήταν εμφανές ότι τη σύριγγα και τοόπλο τα είχε κρατήσει ο ίδιος άνθρωπος. Ο Χάρι είχε ελέγξει τουςτοίχους και το πάτωμα δίπλα στο στρώμα, αλλά κανένα αποτύπωμαδεν ταίριαζε με εκείνα στο όπλο.

Πήγε στη βαλίτσα του, άνοιξε την εσωτερική της θήκη, έβγαλε έξωτο περιεχόμενό της και το τοποθέτησε πάνω στο τραπέζι τηςκουζίνας. Άναψε ξανά το φωτάκι LED.

Κοίταξε το ρολόι του. Έντεκα ώρες ακόμα. Απεριόριστος χρόνος.

Ήταν δύο η ώρα το μεσημέρι κι ο Χανς Κρίστιαν Σίμονσεν έμοιαζεεντελώς εκτός τόπου μπαίνοντας στου Σρέντερ.

Ο Χάρι καθόταν στο αγαπημένο του τραπέζι στη γωνία, δίπλα στοπαράθυρο.

Ο Χανς Κρίστιαν κάθισε απέναντί του.«Καλός;» ρώτησε γνέφοντας προς τον καφέ του Χάρι.Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.«Σ’ ευχαριστώ που ήρθες».«Κανένα πρόβλημα. Τα Σάββατα έχω ρεπό και δεν κάνω τίποτα. Τι

συμβαίνει;»«Ο Όλεγκ μπορεί να γυρίσει σπίτι».Ο δικηγόρος ζωντάνεψε. «Θες να πεις ότι...»«Όσοι θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή του έφυγαν».«Έφυγαν;»«Ναι. Πού είναι, είναι μακριά;»«Όχι. Είκοσι λεπτά απ’ την πόλη, στο Νίτενταλ. Τι εννοείς

έφυγαν;»Ο Χάρι σήκωσε την κούπα με τον καφέ του. «Είσαι σίγουρος ότι

θες να μάθεις, Χανς Κρίστιαν;»Digitalised By Jah®

Ο δικηγόρος κοίταξε προσεκτικά τον Χάρι. «Έλυσες δηλαδή καιτην υπόθεση;»

Ο Χάρι δεν απάντησε.Ο Χανς Κρίστιαν έσκυψε προς το μέρος του. «Δηλαδή ξέρεις και

ποιος πυροβόλησε τον Γκούστο;»«Χμ-μ».«Πώς;»«Ταίριαξα ορισμένα αποτυπώματα».«Και ποιος;...»«Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι φεύγω σήμερα, οπότε θα

ήθελα να πω αντίο στον Όλεγκ».Ο Χανς Κρίστιαν χαμογέλασε. Το χαμόγελό του έκρυβε πόνο,

ήταν όμως αυθεντικό. «Πριν φύγετε μαζί με τη Ράκελ εννοείς;»Ο Χάρι κούνησε κυκλικά την κούπα του. «Σου το είπε λοιπόν».«Πήγαμε για φαγητό. Της υποσχέθηκα να προσέχω εγώ τον Όλεγκ

για λίγες μέρες. Απ’ ό,τι κατάλαβα, θα έρθουν άνθρωποι από τοΧονγκ Κονγκ για να τον παραλάβουν, δικοί σου άνθρωποι. Αλλάμάλλον κάτι δεν κατάλαβα σωστά γιατί νόμιζα ότι βρισκόσουν ήδηστην Μπανγκόκ».

«Καθυστέρησα. Θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι...»«Μου είπε κι άλλα. Μου είπε ότι της έκανες πρόταση γάμου».«Α, ναι;»«Ναι, με τον δικό σου ιδιαίτερο τρόπο, φυσικά».«Ε, τότε...»«Και μου είπε ότι το σκέφτηκε».Ο Χάρι σήκωσε την παλάμη του. Δεν ήθελε να μάθει την

απάντηση.«Το συμπέρασμα των σκέψεών της ήταν όχι».Ο Χάρι ξεφύσηξε. «Καλώς».«Οπότε σταμάτησε να σκέφτεται κι άρχισε να αισθάνεται, έτσι μου

είπε».«Χανς Κρίστιαν...»


«Κι η απάντησή της είναι ναι, Χάρι».«Χανς Κρίστιαν, άκουσέ με...»«Άκουσες τι είπα; Θέλει να σε παντρευτεί, Χάρι. Lucky bastard».

To πρόσωπο του δικηγόρου έλαμπε μ’ αυτήν τη λάμψη τηςαπελπισίας που ο Χάρι ήξερε καλά. «Είπε ότι θέλει να περάσει μαζίσου το υπόλοιπο της ζωής της». Το μήλο του Αδάμ στον λαιμό τουανεβοκατέβαινε κι η φωνή του κυμαινόταν μεταξύ βραχνάδας κιυστερίας. «Είπε ότι ήθελε να ζήσει μαζί σου τα ωραία και τα απλά,τις άθλιες και τις καταστροφικές στιγμές επίσης. Κι ότι ήθελε ναζήσει μαζί σου και όλα τα υπέροχα αυτού του κόσμου».

Ο Χάρι ήξερε ότι ο Χανς Κρίστιαν παρέθετε τα λόγια της Ράκελαυτολεξεί. Κι ήξερε και το γιατί: γιατί κάθε λέξη ήταν χαραγμένηστην καρδιά του.

«Πόσο πολύ την αγαπάς;» ρώτησε ο Χάρι.«Εγώ...»«Την αγαπάς αρκετά ώστε να τη φροντίζεις για το υπόλοιπο της

ζωής της; Κι αυτήν και τον Όλεγκ;»«Τι;»«Απάντησέ μου».«Ναι, φυσικά, αλλά...»«Ορκίσου το».«Χάρι».«Ορκίσου το, είπα».«Το... το ορκίζομαι. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα».«Δίκιο έχεις. Τίποτα δεν αλλάζει» είπε ο Χάρι μ’ ένα πικρό

χαμόγελο. «Τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει, ποτέ. Το ποτάμι κυλάειπάντα στην ίδια, άθλια κοίτη».

«Δεν βγάζουν νόημα τα λόγια σου, δεν καταλαβαίνω τι λες».«Θα καταλάβεις» είπε ο Χάρι. «Κι αυτή επίσης».«Μα... αγαπιόσαστε. Μου το είπε ξεκάθαρα. Είσαι ο έρωτας της

ζωής της, Χάρι».«Κι εκείνη ο δικός μου. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι».


Ο Χανς Κρίστιαν κοίταξε τον Χάρι με έκπληξη αλλά καισυμπάθεια. «Δηλαδή δεν τη θες;»

«Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να θέλω περισσότερο. Αλλάδεν ξέρω πόσο ακόμα θα μπορέσω να βρίσκομαι εδώ. Κι αν δενείμαι, μην ξεχάσεις την υπόσχεσή σου».

Ο Χανς Κρίστιαν ρουθούνισε. «Τι μελοδραματισμοί είναι αυτοί,Χάρι; Δεν ξέρω καν αν με θέλει».

«Να την πείσεις». Οι πόνοι στον λαιμό του τον δυσκόλευαν λίγοστην αναπνοή. «Μου το υπόσχεσαι;»

Ο Χανς Κρίστιαν κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και είπε:«Θα προσπαθήσω».

Ο Χάρι δίστασε. Ύστερα τέντωσε το χέρι του.Έσφιξαν τα χέρια.«Είσαι καλός άνθρωπος, Χανς Κρίστιαν. Σ’ έχω σώσει στο

γράμμα Χ». Έδειξε το κινητό του. «Αντικατέστησες τονΧάλβορσεν».

«Ποιον;»«Έναν πρώην συνάδελφο που εύχομαι να ξαναδώ. Πρέπει να

φύγω τώρα».«Τι πας να κάνεις;»«Να συναντήσω τον δολοφόνο του Γκούστο».Ο Χάρι σηκώθηκε, γύρισε προς τον πάγκο και χαιρέτησε τη Ρίτα,

που του κούνησε το χέρι.Βγαίνοντας έξω και διασχίζοντας τον δρόμο ανάμεσα στ’

αυτοκίνητα, το σώμα του αντέδρασε. Ένιωσε το πίσω μέρος τωνβολβών των ματιών να εκρήγνυται και τον λαιμό του έτοιμο νασχιστεί στα δύο. Στην Ντοβρεγκάτα μια γεύση χολής πλημμύρισε τοστόμα του. Διπλώθηκε στα δύο σ’ έναν τοίχο, και ξέρασε τομπέικον, τ’ αυγά και τον καφέ στο πεζοδρόμιο του ήσυχου αυτούδρόμου. Ύστερα ίσιωσε την πλάτη του και προχώρησε προς την οδόΧάουσμαν.


Στο τέλος η απόφαση ήταν απλή, άσε τι έλεγα.Καθόμουν στο βρόμικο στρώμα με το τηλέφωνο στο χέρι κι ένιωθα

την τρομοκρατημένη μου καρδιά να πάει να σπάσει. Από τη μίαήθελα να το σηκώσει κι από την άλλη δεν ήθελα.

Απάντησε πάνω που ήμουν έτοιμος να κλείσω. Άκουσα τη νεκρήκαι καθαρή φωνή του θετού μου αδερφού.

«Εδώ Στάιν, λέγετε, παρακαλώ».Καμιά φορά σκεφτόμουν πόσο πολύ του ταίριαζε τ’ όνομά του.

Στάιν σημαίνει πέτρα. Μια αδιαπέραστη επιφάνεια πάνω από ένανσκληρό πυρήνα. Ανεπηρέαστη, σκοτεινή, βαριά. Ακόμα κι οι πέτρεςέχουν κάποιο ευαίσθητο σημείο όμως, κι ένα σφυρί μπορεί να τιςραγίσει μ’ ένα και μόνο χτύπημα. Στην περίπτωση του Στάιν ηδουλειά ήταν πολύ εύκολη.

Καθάρισα τον λαιμό μου. «Ο Γκούστο είμαι. Ξέρω πού είναι ηΙρένε».

Άκουσα την ανάλαφρη αναπνοή του. Ο Στάιν πάντα ανάλαφραανάσαινε.

Έτρεχε με τις ώρες δίχως σχεδόν καθόλου οξυγόνο. Ή αφορμή.«Πού;»«Αυτό είναι το θέμα μας» είπα. «Θα σου κοστίσει για να μάθεις».«Γιατί;»«Γιατί χρειάζομαι τα χρήματα».Ένιωσα ένα κύμα ζέστης. Όχι, πάγου. Ένιωσα το μίσος του. Τον

άκουσα να στραβοκαταπίνει.«Πόσ...»«Πέντε χιλιάρικα».«Εντάξει».«Εννοώ δέκα».«Είπες πέντε».Γαμώτο.«Αλλά επείγει» είπα, αν και ήξερα ότι είχε ήδη σηκωθεί.


«Εντάξει. Πού είσαι;»«Οδός Χάουσμαν. Στο 92. Η κλειδαριά της πολυκατοικίας είναι

σπασμένη. Δεύτερος όροφος».«Έρχομαι. Μη φύγεις».Πού να πάω; Πήρα δυο γόπες από το τασάκι στο σαλόνι και τις

άναψα στην κουζίνα μες στην εκκωφαντική ησυχία τουαπογεύματος. Τι σκατά, έκανε πάρα πολλή ζέστη εδώ μέσα. Κάτισάλεψε. Ακολούθησα τον ήχο. Ο αρουραίος ήταν, έτρεχε κατά μήκοςτου τοίχου.

Είχε βγει πίσω από τον φούρνο. Θα ’χε βρει καμιά ωραίακρυψώνα εκεί πίσω.

Κάπνισα τη δεύτερη γόπα. Κι ύστερα πετάχτηκα όρθιος.Ο κωλοφούρνος ζύγιζε ολόκληρο τόνο, μέχρι που βρήκα τα

ροδάκια που είχε πίσω πίσω.Η τρύπα ήταν υπερβολικά μεγάλη για αρουραίο.Όλεγκ, Όλεγκ φιλαράκο μου... Είσαι ξύπνιος, δεν λέω, αλλά τα

κόλπα τα έμαθες από μένα.Έπεσα στα γόνατα. Ένιωθα ήδη μαστούρης. Προσπαθούσα να

χρησιμοποιήσω το σύρμα, αλλά τα δάχτυλά μου έτρεμαν τόσο πολύ,που μου ’ρχότανε να τα δαγκώσω. Κάποια στιγμή την είχα, μετά μουξέφυγε. Βιολίνη ήταν, δεν μπορεί!

Κάποια στιγμή τσίμπησε, και, μάνα μου, τι λαβράκι ήταν αυτό! Τοτράβηξα προς το μέρος μου. Μια μεγάλη πάνινη τσάντα. Τηνάνοιξα. Δεν μπορεί, αυτό θα ήταν!

Ένας λαστιχένιος σωλήνας, ένα κουτάλι και μια σύριγγα. Και τρίαμικρά διαφανή σακουλάκια. Η λευκή σκόνη μέσα τους είχε καφετιάστίγματα. Τρελάθηκα από τη χαρά μου. Είχα ξανασυναντήσει τονμοναδικό φίλο κι εραστή που μπόρεσα ποτέ μου να εμπιστευθώ.

Έχωσα τα δυο σακούλια στην τσέπη κι άνοιξα το τρίτο. Είχααρκετό πράμα για μια ολόκληρη εβδομάδα, φτάνει να ήμουνλιτοδίαιτος. Έπρεπε να προλάβω να χτυπήσω ένα τριπάκι και να τηνκοπανήσω πριν εμφανιστεί ο Στάιν ή κανείς άλλος. Έριξα σκόνη


στο κουτάλι, άναψα τον αναπτήρα μου. Συνήθως έβαζα και δυοσταγόνες λεμόνι, από αυτό που αγοράζεις σε μπουκάλι και τοβάζουν διάφοροι στο τσάι τους. Ο χυμός δεν άφηνε τη σκόνη νασβολιάσει κι έτσι μπορούσες να τη ρουφήξεις όλη με τη σύριγγα.Αλλά ούτε λεμόνι είχα ούτε υπομονή. Ένα πράγμα μ’ ένοιαζε μόνο:να χώσω αυτό το πράγμα μες στο αίμα μου.

Έδεσα τον σωλήνα γύρω απ’ το μπράτσο μου, έβαλα τη μια άκρηανάμεσα στα δόντια μου και τράβηξα. Βρήκα μια ωραία μπλεφλέβα. Έγειρα τη σύριγγα στη σωστή γωνία για να βρω το καλύτερομέρος και να πάψω να τρέμω. Γιατί έτρεμα σαν τρελός.

Αστόχησα.Μια φορά, δυο φορές. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Έλα, μην το

σκέφτεσαι τόσο πολύ, μην τρελαίνεσαι, μην πανικοβάλλεσαι.Η βελόνα χόρεψε. Ξαναπροσπάθησα να καρφώσω το μπλε

σκουλήκι.Κι αστόχησα πάλι.Πάλεψα ενάντια στην απελπισία μου. Σκέφτηκα μήπως καπνίσω

λίγη πρώτα, να ηρεμήσω. Αλλά ήθελα την τρέλα, τη διέγερση πουνιώθεις όταν αδειάζεις με τη μία όλη τη δόση μες στο αίμα και σεχτυπάει κατευθείαν στον εγκέφαλο. Αυτόν τον οργασμό ήθελα, τηνελεύθερη πτώση!

Η ζέστη κι η λιακάδα με τύφλωναν. Πήγα στο σαλόνι και κάθισαστη σκιά ενός τοίχου. Γαμίδια, τώρα δεν μπορούσα καν να δω τηφλέβα! Ήρεμα. Περίμενα τις κόρες μου να διασταλούν ξανά.Ευτυχώς που τα χέρια μου ήταν κατάλευκα σαν οθόνηκινηματογράφου. Η φλέβα έμοιαζε με ποταμό σε χάρτη τηςΓροιλανδίας. Τώρα.

Αστόχησα.Δεν είχα το κουράγιο για όλο αυτό, ήθελα να ξεσπάσω σε

κλάματα. Άκουσα το πάτωμα να τρίζει.Ήμουν τόσο συγκεντρωμένος, που δεν πήρα χαμπάρι ότι είχε μπει

μέσα.Digitalised By Jah®

Και όταν σήκωσα το κεφάλι, τα μάτια μου ήταν γεμάτα δάκρυακαι οι μορφές παραμορφωμένες, σαν σ’ αυτούς τους καθρέφτες πουέχουνε στα λούνα παρκ.

«Γεια σου, Κλέφτη».Είχα χρόνια ν’ ακούσω αυτήν την προσφώνηση.Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να φύγουν τα δάκρυα. Κι οι μορφές

πήραν σχήμα. Ναι, αναγνώρισα τα πάντα. Ακόμα και το όπλο.Τελικά δεν το είχαν κλέψει τίποτα ληστές απ’ το δωμάτιο με ταμουσικά όργανα, όπως νόμιζα.

Το περίεργο είναι ότι δεν φοβόμουν. Καθόλου όμως. Ήμουνξαφνικά πολύ ήρεμος.

Ξανακοίταξα τη φλέβα μου.«Μην το κάνεις» είπε η φωνή.Παρατήρησα το χέρι μου. Σταθερό σαν χέρι τσαντάκια. Να η

ευκαιρία μου.«Θα πυροβολήσω».«Δεν νομίζω» απάντησα. «Τότε δεν θα μάθεις ποτέ πού βρίσκεται

η Ιρένε».«Γκούστο!»«Εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω» είπα κι έχωσα τη

βελόνα. Βρήκα φλέβα. Σήκωσα το δάχτυλο να πιέσω το έμβολο. «Κιεσύ να κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις».

Οι καμπάνες άρχισαν πάλι να χτυπούν.

Ο Χάρι στάθηκε στη σκιά του τοίχου. Το φως της λάμπας έξω απ’το παράθυρο έπεφτε πάνω στα στρώματα. Κοίταξε το ρολόι του.Εννέα η ώρα. Τρεις ώρες μέχρι την πτήση για Μπανγκόκ. Ο πόνοςστον λαιμό είχε ξαφνικά χειροτερέψει. Σαν τη ζέστη του ήλιου πρινχαθεί ξαφνικά πίσω από τα σύννεφα. Σύντομα κι ο ήλιος θαχανόταν, σύντομα θα χανόταν κι ο πόνος. Ο Χάρι ήξερε πώς έπρεπενα λήξει όλο αυτό. Ήταν εξίσου αναπόφευκτο με την επιστροφή του


στο Όσλο. Κι ήξερε επίσης ότι η ανθρώπινη ανάγκη για τάξη καισυνοχή θα τον έκανε να αυτοχειραγωγηθεί τόσο πολύ, ώστε να βρεικάποια λογική σε όλη αυτήν την ιστορία. Γιατί η ιδέα πως υπάρχειμόνο το παγωμένο χάος και νόημα πουθενά αντέχεται λιγότερο κιαπ’ τη χειρότερη, μα κατανοητή, τραγωδία.

Έχωσε το χέρι στο παλτό του να βρει το πακέτο με τα τσιγάρα κιακούμπησε τη λαβή του μαχαιριού. Είχε την αίσθηση ότι ίσωςέπρεπε να το είχε ξεφορτωθεί. Αποδείχτηκε καταραμένο. Αλλά δενθα ’χε διαφορά... ήταν καταραμένος πολύ πριν απ’ το μαχαίρι. Κι ηκατάρα του ήταν πολύ χειρότερη από του μαχαιριού· έλεγε πως ηαγάπη του ήταν μια μάστιγα που την κουβαλούσε μονίμως μαζί του.Όπως ο Ασάγιεφ έλεγε ότι το μαχαίρι μετέφερε τον πόνο και τηναρρώστια του ιδιοκτήτη του στο θύμα, έτσι κι όλοι όσοι άφηναν τονΧάρι να τους αγαπήσει πλήρωναν το τίμημα. Καταστρέφονταν,αναγκάζονταν να φύγουν μακριά του. Μόνο τα φαντάσματαπαρέμεναν. Μηδενός εξαιρουμένου. Και σύντομα η Ράκελ κι οΌλεγκ θα γίνονταν κι αυτοί φαντάσματα.

Άνοιξε το πακέτο και κοίταξε μέσα.Τι ακριβώς περίμενε; Ότι θα γλίτωνε απ’ την κατάρα; Ότι θα

κατάφερνε να ξεφύγει στην άλλη μεριά του πλανήτη και να ζήσειμαζί τους ζωή χαρισάμενη; Αυτά σκεφτόταν καθώς ξανακοιτούσε τορολόι του, υπολογίζοντας ποια ήταν η τελευταία του διορία για ναφύγει ώστε να προλάβει την πτήση του. Τώρα μιλούσε η άπληστη,εγωίστρια καρδιά του.

Έβγαλε την τσαλακωμένη οικογενειακή φωτογραφία και τηνξανακοίταξε. Να η Ιρένε, να και ο αδερφός της ο Στάιν. Το αγόρι μετο γκρίζο βλέμμα. Η αναζήτηση στη βάση δεδομένων στο μυαλότου Χάρι έβγαλε δύο αναγνωριστικά αποτελέσματα ότανσυναντήθηκαν. Το ένα ήταν αυτή η φωτογραφία. Το δεύτερο ήταντο βράδυ που ο Χάρι είχε πρωτοφτάσει στο Όσλο, στην


Κβαντρατούρεν. Το αγόρι τον είχε κοιτάξει μ’ ένα τέτοιοδιερευνητικό βλέμμα, που ο Χάρι είχε νομίσει ότι ήταναστυνομικός· μα είχε κάνει λάθος. Πολύ λάθος.

Κι ύστερα άκουσε βήματα στις σκάλες.Οι καμπάνες χτύπησαν με τον εύθραυστο και μοναχικό τους ήχο.

Ο Τρουλς Μπέρντσεν στάθηκε στο κεφαλόσκαλο και κοίταξε τηνεξώπορτα. Αφουγκράστηκε τους χτύπους της καρδιάς του. Θα τηνξανάβλεπε. Ανυπομονούσε και φοβόταν μαζί. Πήρε μιαν ανάσα.

Και χτύπησε το κουδούνι.Ίσιωσε τη γραβάτα του. Ποτέ του δεν αισθάνθηκε άνετα φορώντας

κουστούμι, αλλά ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς όταν οΜίκαελ του εξήγησε ποιος θα ερχόταν στο πάρτι. Όλη η ηγεσία τηςαστυνομίας, από τον απερχόμενο Αρχηγό και τους επικεφαλής τωνδιαφόρων τμημάτων μέχρι τον παλιό τους ανταγωνιστή στοΑνθρωποκτονιών, τον Γκούναρ Χάγκεν. Θα έρχονταν και πολιτικοί,σαν εκείνη τη σέξι τύπισσα απ’ το δημοτικό συμβούλιο, τιςφωτογραφίες της οποίας ο Τρουλς είχε χαζέψει για ώρα, τηνΙζαμπέλε Σκέγιεν. Και διάφοροι διάσημοι από την τηλεόραση. ΟΤρουλς δεν είχε ιδέα πώς τους είχε γνωρίσει όλους αυτούς οΜίκαελ.

Η πόρτα άνοιξε.Ήταν η Ούλα.«Είσαι πολύ ωραίος, Τρουλς» είπε, με το καθωσπρέπει χαμόγελο

της οικοδέσποινας. Τα μάτια της έλαμπαν. Ο Τρουλς κατάλαβε ότιείχε έρθει πολύ νωρίς.

Κούνησε απλώς το κεφάλι του, μην μπορώντας να πει αυτό πουήθελε να πει, ότι κι εκείνη ήταν πολύ όμορφη.

Η Ούλα τον αγκάλιασε στα γρήγορα και του είπε να περάσει.Είχαν σκοπό να καλωσορίζουν τους καλεσμένους με σαμπάνια,αλλά δεν είχε βγάλει ακόμη τα ποτήρια. Χαμογέλασε ξανά, έτριψε


τα χέρια της και κοίταξε αγχωμένα τη σκάλα που οδηγούσε στονπρώτο όροφο, ελπίζοντας μάλλον ότι ο Μίκαελ θα κατέβαινεσύντομα για ν’ αναλάβει τα πάντα. Αλλά ο Μίκαελ μάλλονντυνόταν, χάζευε τον εαυτό του στον καθρέφτη κι ήλεγχε ότι ήτανστην τρίχα.

Η Ούλα μιλούσε λίγο γρήγορα, ρωτούσε για τους παιδικούς τουςφίλους στο Μάνγκλερουντ, μήπως ο Τρουλς είχε νέα τους;

Ο Τρουλς δεν είχε.«Δεν έχουμε και πολλές επαφές πια» της απάντησε, παρόλο που

ήταν σίγουρος ότι η Ούλα γνώριζε πως ποτέ δεν είχε ιδιαίτερεςεπαφές με κανέναν τους − ούτε με τον Γκόγκεν και τον Τζίμι, ούτεμε τον Άνερς ή τον Κρόκε. Ο Τρουλς είχε έναν και μοναδικό φίλο:τον Μίκαελ. Κι ακόμα κι αυτός κρατούσε τις αποστάσεις του καθώςανέβαινε στην κοινωνική κι επαγγελματική ιεραρχία.

Δεν είχαν τίποτα άλλο να πουν. Δηλαδή, εκείνη δεν είχε· διότι οΤρουλς από την αρχή δεν είχε. Σιωπή.

«Κι από γυναίκες, Τρουλς; Τίποτα καινούργιο;»«Τίποτα καινούργιο, τσου». Προσπάθησε να της απαντήσει στον

ίδιο, αστείο τόνο. Ένα ποτό για το «καλώς όρισες» πολύ θα τοήθελε τώρα.

«Δεν υπάρχει καμιά που να μπορεί να σου κλέψει την καρδιάεσένα;»

Είχε γείρει το κεφάλι της στο πλάι και είχε κλείσει το ένα της μάτιχαμογελώντας, αλλά ο Τρουλς έβλεπε ήδη ότι μετάνιωνε που τονρώτησε κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί τον είδε που κοκκίνισε. Ή επειδήήξερε την απάντηση. Ότι εσύ, εσύ και μόνο εσύ, Ούλα, μπορείς ναμου κλέψεις την καρδιά. Ανέκαθεν κρατούσε το φανάρι στο διάσημοζευγάρι του Μάνγκλερουντ, τον Μίκαελ και την Ούλα, κι ήτανμονίμως δίπλα τους, στην υπηρεσία τους θα έλεγε κανείς, αν κι αυτόαντισταθμιζόταν από την κατηφή κι αδιάφορη έκφρασή του, πουπιθανόν μαρτυρούσε ότι βαριόταν και δεν είχε πραγματικά τίποτακαλύτερο να κάνει. Ενώ στην πραγματικότητα, η καρδιά του


φλεγόταν για κείνη και με την άκρη του ματιού του κατέγραφε κάθετης κίνηση ή έκφραση, χρόνια τώρα. Ποτέ δεν θα γινόταν δική του,το ήξερε. Μα τη λαχταρούσε όπως οι άνθρωποι λαχταρούν ναπετάξουν.

Επιτέλους, ο Μίκαελ κατέβηκε τα σκαλοπάτια με μεγάλεςδρασκελιές, κατεβάζοντας τα μανίκια του ώστε να φαίνονται ταμανικετόκουμπα μέσα από το σμόκιν του.

«Τρουλς!»Ο εγκάρδιος τόνος ακούστηκε σαν υπερβάλλων ζήλος, σαν αυτόν

που χρησιμοποιούν πολλοί για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουνκαλά. «Προς τι η κατήφεια, φίλε μου; Ολόκληρο παλάτι ήρθαμε ναγιορτάσουμε!»

«Νόμιζα ότι γιορτάζαμε τη θέση του Αρχηγού» είπε ο Τρουλς,κοιτάζοντας τριγύρω. «Το είδα σήμερα στις ειδήσεις».

«Κάποιος τους το σφύριξε, δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως ακόμη.Αλλά όχι, σήμερα γιορτάζουμε τη βεράντα που έφτιαξες, Τρουλς! Ησαμπάνια τι γίνεται, αγάπη μου;»

«Πάω να τη σερβίρω» είπε η Ούλα, ξεσκόνισε έναν αόρατο κόκκοσκόνης από το πέτο του συζύγου της κι εξαφανίστηκε στην κουζίνα.

«Ξέρεις την Ιζαμπέλε Σκέγιεν;» ρώτησε ο Τρουλς.«Ναι» είπε ο Μίκαελ, συνεχίζοντας να χαμογελά. «Θα έρθει κι

αυτή απόψε, γιατί;»«Τίποτα» είπε ο Τρουλς παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Ή τώρα ή

ποτέ. «Να, απλώς αναρωτιόμουν για κάτι».«Για τι;»«Εδώ και λίγες μέρες με στείλανε να συλλάβω έναν τύπο στο

ξενοδοχείο Λεόν, το ξέρεις;»«Νομίζω πως ναι».«Αλλά την ώρα που έκανα τη σύλληψη εμφανίστηκαν δυο άλλοι

αστυνομικοί, άγνωστοι, και ήθελαν να μας συλλάβουν και τουςδύο».

«Έγινε διπλή κράτηση;» είπε ο Μίκαελ γελώντας. «Μίλα στον Φιν.Digitalised By Jah®

Αυτός συντονίζει τις επιχειρήσεις».Ο Τρουλς κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν νομίζω ότι ήταν

κάτι τέτοιο».«Α, όχι;»«Νομίζω ότι κάποιος μ’ έστειλε εκεί επίτηδες».«Θες να πεις ότι ήταν στημένο;»«Ναι, στημένο, αυτό» είπε ο Τρουλς κοιτάζοντας εξεταστικά το

βλέμμα του Μίκαελ, δίχως όμως να βρίσκει οποιαδήποτε ένδειξη ότιο Μίκαελ ήξερε για ποιο πράγμα μιλούσε. Λες να έκανε λάθοςλοιπόν; Ξεροκατάπιε.

«Αναρωτιόμουν λοιπόν αν ήξερες τίποτα, αν μου την είχεςστημένη».

«Εγώ;» Ο Μίκαελ έγειρε πίσω το κεφάλι του κι έσκασε στα γέλια.Κι όταν ο Τρουλς κοίταξε μες στο στόμα του, θυμήθηκε τον Μίκαελνα γυρνά από τον σχολικό οδοντίατρο δίχως ούτε ένα σφράγισμα.Ούτε ο Τερηδονάκος κι ο Μικροβιούλης δεν μπορούσαν να τοννικήσουν.

«Μακάρι! Για πες, για πες, σ’ έστρωσαν στο πάτωμα και σουπέρασαν και χειροπέδες;»

Ο Τρουλς κοίταξε τον Μίκαελ κι είδε ότι είχε κάνει λάθος. Οπότεαποφάσισε να γελάσει κι αυτός, περισσότερο από ανακούφιση παράμε την ιδέα του εαυτού του φαρδιού πλατιού στο πάτωμα με δυοαξιωματικούς να κάθονται επάνω του, κι επειδή το γέλιο του Μίκαελήταν κολλητικό κι έφερνε πάντα αυτό το αποτέλεσμα. Λάθος·απαιτούσε αυτό το αποτέλεσμα. Ήταν ένα γέλιο που τον αγκάλιαζε,τον ζέσταινε, τον έκανε να αισθάνεται μέρος κάτι πολύμεγαλύτερου, ενός ντουέτου που αποτελούνταν από τον ίδιο και τονΜίκαελ Μπέλμαν, δύο καλών φίλων. Άκουσε τον εαυτό του ναγελάει γρυλίζοντας καθώς ο Μίκαελ σώπασε.

«Πραγματικά πιστεύεις ότι σου την είχα στημένη, Τρουλς;»ρώτησε ο Μίκαελ σκεπτικός.

Ο Τρουλς τον κοίταξε, χαμογελώντας ακόμη. Σκέφτηκε πώς τονDigitalised By Jah®

είχε βρει ο Ντουμπάι, σκέφτηκε το αγόρι που είχε τυφλωθεί από τοξύλο και του είχε ρίξει στο κρατητήριο. Ποιος το είχε μαρτυρήσειστον Ντουμπάι αυτό; Σκέφτηκε το αίμα που είχε βρει η Σήμανσηκάτω από τα νύχια του Γκούστο στην οδό Χάουσμαν, το αίμα που οΤρουλς ο ίδιος είχε μολύνει πριν φτάσει στο Παθολογικό για τεστDNA. Ο Τρουλς όμως κατάφερε να σώσει ένα μέρος του και να τοαναλύσει. Κάτι τέτοια αποδεικτικά στοιχεία θα φαίνονταν χρήσιμακάποια στιγμή. Και μιας και τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, το είχεπάει ο ίδιος στο Παθολογικό, το ίδιο πρωί κιόλας, κι είχε λάβει τ’αποτελέσματα λίγο πριν έρθει στο πάρτι. Το αίμα ταίριαζε μ’ εκείνοπου είχε στείλει η Μπέτε Λεν λίγες μέρες πριν. Μα καλά, δενσυνεννοούνταν μεταξύ τους στο Αρχηγείο; − είχε έρθει η απάντηση.Τι δηλαδή, νομίζετε ότι καθόμαστε και βαράμε μύγες εδώ στοΠαθολογικό; Ο Τρουλς είχε ζητήσει συγγνώμη και είχε κατεβάσει τοτηλέφωνο, προσπαθώντας να σκεφτεί. Το αίμα κάτω από τα νύχιατου Γκούστο Χάνσεν ανήκε στον Μίκαελ Μπέλμαν.

Ο Μίκαελ κι ο Γκούστο.Ο Μίκαελ κι ο Ρούντολφ Ασάγιεφ.Ο Τρουλς έσφιξε τη γραβάτα του. Ο πατέρας του ποτέ δεν του

έμαθε πώς να δένει μια γραβάτα, αφού δεν ήξερε ούτε ο ίδιος. ΟΜίκαελ τού είχε δείξει πώς να το κάνει, όταν ήταν να πάνε στονχορό της αποφοίτησης του σχολείου τους. Του είχε εξηγήσει πώς ναδένει έναν απλό κόμπο Ουίνδσορ κι όταν ο Τρουλς τον ρώτησε γιατίο δικός του κόμπος έμοιαζε πολύ πιο χοντρός, ο Μίκαελ τούαπάντησε ότι ήταν διπλός κόμπος Ουίνδσορ αλλά δεν θα ταίριαζεστον Τρουλς.

Ο Μίκαελ τον κοίταζε καλά καλά. Περίμενε ακόμη απάντηση στηνερώτησή του, γιατί νόμιζε ο Τρουλς ότι του την είχε στημένη.

Αν του την είχε στημένη ώστε να τον δολοφονήσει μαζί με τονΧάρι Χόλε στο ξενοδοχείο Λεόν.

Χτύπησε το κουδούνι, μα ο Μίκαελ δεν κουνήθηκε ούτε χιλιοστό.Ο Τρουλς προσποιήθηκε ότι έξυνε το μέτωπό του, μα στην


πραγματικότητα σκούπιζε με τ’ ακροδάχτυλά του τον ιδρώτα του.«Όχι» είπε κι άκουσε τον εαυτό του να γρυλίζει και να γελά. «Μια

ιδέα ήταν μόνο. Ξέχνα το».

Τα σκαλοπάτια έτριξαν κάτω από το βάρος του Στάιν Χάνσεν.Ήξερε το κάθε πάτημα, το κάθε τρίξιμο και αναστεναγμό τους.Σταμάτησε στην κορυφή. Χτύπησε την πόρτα.

«Πέρασε» ακούστηκε μια φωνή.Ο Στάιν Χάνσεν μπήκε στο δωμάτιο.Το πρώτο πράγμα που είδε ήταν η βαλίτσα.«Τέρμα το πακετάρισμα;» ρώτησε.Γνέψιμο.«Βρήκες το διαβατήριο;»«Ναι».«Κάλεσα ένα ταξί να σε πάει στο αεροδρόμιο».«Έρχομαι».«Οκέι». Ο Στάιν κοίταξε τριγύρω του, όπως έκανε και στ’ άλλα

δωμάτια. Τους είπε αντίο κι ότι δεν θα τα ξανάβλεπε. Κι άκουσε τηνηχώ των παιδικών του χρόνων. Την ενθαρρυντική φωνή του πατέρατου, την καθησυχαστική φωνή της μάνας του, την ενθουσιώδη φωνήτου Γκούστο, τη χαρούμενη φωνή της Ιρένε. Η μόνη φωνή που δενάκουσε ήταν η δική του. Αυτός ήταν πάντα σιωπηλός.

«Στάιν;» Η Ιρένε κρατούσε στο χέρι της μια φωτογραφία. Ο Στάιντην ήξερε αυτή τη φωτογραφία, την είχε κρεμάσει πάνω από τοκρεβάτι της το ίδιο βράδυ που την είχε φέρει σπίτι ο Σίμονσεν, οδικηγόρος: η Ιρένε με τον Γκούστο και τον Όλεγκ.

«Ναι;»«Θέλησες ποτέ να σκοτώσεις τον Γκούστο;»Ο Στάιν δεν απάντησε, θυμήθηκε μόνο εκείνο το βράδυ.Θυμήθηκε τον Γκούστο που τον είχε πάρει τηλέφωνο να του πει

ότι ήξερε πού βρισκόταν η Ιρένε. Θυμήθηκε να πηγαίνει στην οδόDigitalised By Jah®

Χάουσμαν τρέχοντας. Θυμήθηκε τα περιπολικά σαν έφτασε, τιςφωνές τριγύρω που έλεγαν πως το αγόρι ήταν νεκρό, κάποιος τονείχε πυροβολήσει. Θυμήθηκε το αίσθημα του ενθουσιασμού, τηςευτυχίας σχεδόν. Και την ίδια στιγμή το σοκ, τη θλίψη. Ναι, κατάκάποιον τρόπο τον θρήνησε τον Γκούστο. Την ίδια στιγμή πουευχόταν η Ιρένε να ήταν ακόμη καθαρή. Μια ελπίδα που είχε σβήσειφυσικά καθώς περνούσαν οι μέρες και συνειδητοποιούσε ότι οθάνατος του Γκούστο σήμαινε ότι είχε χάσει και την ευκαιρία ναμάθει πού βρίσκεται.

Η Ιρένε ήταν χλωμή από τη στέρηση. Τα πράγματα θα ήτανδύσκολα αλλά θα τα κατάφερναν. Οι δυο τους.

«Τι λες;...»«Ναι» είπε εκείνη, ανοίγοντας το συρτάρι του κομοδίνου. Κοίταξε

τη φωτογραφία, ακούμπησε τα χείλη της επάνω και την ξαναέβαλεστο συρτάρι, ανάποδα.

Ο Χάρι άκουσε την πόρτα ν’ ανοίγει.Καθόταν ακίνητος στο σκοτάδι. Άκουσε τα βήματα στο σαλόνι κι

είδε την κίνηση δίπλα στα στρώματα. Το φως από τη λάμπα τουδρόμου έκανε το σύρμα να λάμψει για μια στιγμή. Τα βήματαμπήκαν στην κουζίνα. Το φως άναψε και ο φούρνος άρχισε ναμετακινείται.

Ο Χάρι σηκώθηκε κι ακολούθησε τους ήχους.Στάθηκε στην είσοδο της κουζίνας παρατηρώντας τον ν’ ανοίγει

την τσάντα με τρεμάμενα χέρια, γονατισμένος μπροστά στην τρύπατου αρουραίου. Να τοποθετεί τα περιεχόμενα το ένα δίπλα στοάλλο: τη σύριγγα, τον λαστιχένιο σωλήνα, το κουτάλι, τοναναπτήρα, το όπλο. Τα σακουλάκια με τη βιολίνη.

Το κατώφλι έτριξε καθώς ο Χάρι μετέφερε το βάρος του στο άλλοπόδι, μα το αγόρι δεν τον άκουσε, συνέχισε απλώς να εργάζεταιπυρετωδώς.


Ο Χάρι ήξερε ότι του μιλούσε η ανάγκη, το μυαλό του ήτανσυγκεντρωμένο σ’ ένα πράγμα μόνο. Έβηξε από την πόρτα.

Το αγόρι πάγωσε. Οι ώμοι του έπεσαν, αλλά δεν γύρισε προς τονήχο. Κάθισε ακίνητο, με το κεφάλι σκυφτό, κοιτάζοντας τα λάφυράτου. Δεν γύρισε.

«Καλά το κατάλαβα» είπε ο Χάρι. «Ότι θα ερχόσουν πρώτα απόεδώ. Σκέφτηκες ότι ήσουν ασφαλής πια».

Το αγόρι παρέμεινε ακίνητο.«Ο Χανς Κρίστιαν σού είπε ότι τη βρήκαμε, για χατίρι σου. Αλλά

όχι, εσύ έπρεπε να περάσεις πρώτα από εδώ».Το αγόρι σηκώθηκε. Και για μια ακόμα φορά ο Χάρι έμεινε

έκπληκτος με το πόσο πολύ είχε μεγαλώσει. Είχε γίνει σχεδόνάνδρας.

«Τι ακριβώς θες, Χάρι;»«Έχω έρθει να σε συλλάβω, Όλεγκ».Ο Όλεγκ συνοφρυώθηκε. «Για δυο σακουλάκια βιολίνη;»«Όχι. Για τον φόνο του Γκούστο».

«Μην το κάνεις!» επανέλαβε.Αλλά η βελόνα ήταν ήδη μπηγμένη βαθιά κι η φλέβα μου έτρεμε

από την προσμονή.«Περίμενα τον Στάιν ή τον Ιψεν» είπα. «Εσένα δεν σε περίμενα».Το γαμημένο του το πόδι σηκώθηκε πριν το δω. Κλότσησε τη

βελόνα, που πετάχτηκε στον αέρα και προσγειώθηκε στην κουζίνα,στον νεροχύτη που ήταν γεμάτος πιάτα.

«Γαμώ το στανιό μου, ρε Όλεγκ» είπα, κοιτάζοντάς τον.

Ο Όλεγκ κοίταξε τον Χάρι ώρα αρκετή.Το βλέμμα του ήταν σοβαρό, ήρεμο, δεν έδειχνε να έχει

ξαφνιαστεί. Έμοιαζε περισσότερο να κάνει αναγνώριση εδάφους, ναDigitalised By Jah®

δει πού βρισκόταν.Κι όταν πια μίλησε, ακούστηκε περίεργος, όχι θυμωμένος, ούτε

μπερδεμένος.«Μα με πίστεψες, Χάρι. Με πίστεψες όταν σου είπα ότι το έκανε

κάποιος άλλος, κάποιος που φορούσε μπαλακλάβα».«Ναι» απάντησε ο Χάρι. «Σε πίστεψα γιατί ήθελα να σε πιστέψω».«Μα, Χάρι» είπε ο Όλεγκ μαλακά, κοιτάζοντας το σακουλάκι που

είχε ήδη ανοίξει, «αν δεν μπορείς να πιστέψεις τον καλύτερό σουφίλο, ποιον θα πιστέψεις;».

«Τα αποδεικτικά στοιχεία» είπε ο Χάρι νιώθοντας τον λαιμό τουνα σφίγγεται.

«Ποια στοιχεία; Μια χαρά εξηγήσεις βρήκαμε για τ’ αποδεικτικάστοιχεία, Χάρι, μαζί το κάναμε, τσακίσαμε ό,τι υπήρχε».

«Τα άλλα στοιχεία, τα καινούργια».«Ποια καινούργια στοιχεία;»Ο Χάρι έδειξε την τσάντα δίπλα στα πόδια του Όλεγκ. «Το πιστόλι

εκεί μέσα είναι μάρκας Οντέσα. Παίρνει σφαίρες ίδιουδιαμετρήματος με αυτές που δέχτηκε ο Γκούστο: Μακάροφ, 9x18mm. Η βαλλιστική μελέτη θα επιβεβαιώσει πέραν πάσης αμφιβολίαςότι αυτό εδώ είναι το όπλο του εγκλήματος. Κι είναι γεμάτο με ταδακτυλικά σου αποτυπώματα. Μόνο με τα δικά σου. Ανοποιοσδήποτε άλλος το είχε χρησιμοποιήσει και το σκούπιζε μετά,τότε θα είχαν σβηστεί και τα δικά σου».

Ο Όλεγκ άγγιξε το όπλο, λες κι ήθελε να επιβεβαιώσει ότιμιλούσαν γι’ αυτό.

«Κι ύστερα υπάρχει και η σύριγγα» είπε ο Χάρι. «Υπάρχουν πολλάαποτυπώματα πάνω της, πιθανόν και από κάποιον άλλο. Αλλά τοέμβολο έχει μόνο τα δικά σου, το έμβολο που σπρώχνεις ότανχτυπάς την ένεση. Και πάνω στο αποτύπωμά σου αυτό υπάρχουνίχνη πυρίτιδας, Όλεγκ».

Ο Όλεγκ χάιδεψε τη σύριγγα. «Και γιατί όλα αυτά θεωρούνται νέαστοιχεία;»


«Γιατί στην κατάθεσή σου είχες πει ότι μπήκες στο δωμάτιο ήδημαστουρωμένος. Αλλά τα ίχνη πυρίτιδας στη σύριγγα αποδεικνύουνότι τρυπήθηκες αφού το μπαρούτι είχε μείνει πάνω σου. Κι αυτόσημαίνει ότι πρώτα πυροβόλησες τον Γκούστο κι ύστερατρυπήθηκες. Δεν ήσουν μαστουρωμένος την ώρα του φόνου, Όλεγκ,κι αυτό θεωρείται φόνος εκ προμελέτης».

Ο Όλεγκ κούνησε αργά το κεφάλι του. «Κι έχεις ήδη τσεκάρει τααποτυπώματά μου στο πιστόλι και τη σύριγγα με το αρχείο τηςαστυνομίας, άρα ξέρουν ήδη ότι...»

«Δεν έχω μιλήσει ακόμη στην αστυνομία. Μόνο εγώ ξέρω τι έχεισυμβεί».

Ο Όλεγκ ξεροκατάπιε. Ο Χάρι είδε τις μικρές κινήσεις στον λαιμότου. «Και πώς ξέρεις ότι είναι δικά μου τ’ αποτυπώματα αν δεν τοτσέκαρες με την αστυνομία;»

«Είχα μαζί μου δείγματα και τα συνέκρινα».Ο Χάρι έβγαλε το χέρι του από την τσέπη του παλτού του κι

άφησε το Game Boy πάνω στο τραπέζι της κουζίνας.Ο Όλεγκ κοίταξε το Game Boy με γουρλωμένα μάτια.

Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα ξανά και ξανά, λες και κάτι είχε μπει στομάτι του.

«Πώς με υποπτεύτηκες;» ψιθύρισε.«Λόγω μίσους» είπε ο Χάρι. «Ο γέρος, ο Ρούντολφ Ασάγιεφ, μου

είπε ν’ ακολουθήσω το μίσος».«Ποιος είναι αυτός;»«Είναι ο άνδρας που εσύ αποκαλούσες Ντουμπάι. Μου πήρε λίγο

χρόνο να καταλάβω ότι εννοούσε το δικό του μίσος, το μίσος τουγια σένα. Το μίσος που σου είχε επειδή σκότωσες τον γιο του».

«Τον γιο του;» Ο Όλεγκ σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξεανήξερος τον Χάρι.

«Ναι. Ο Γκούστο ήταν γιος του».Ο Όλεγκ έριξε το βλέμμα του στο πάτωμα κι κάθισε

ανακούρκουδα. «Αν...» Κούνησε το κεφάλι του. Ξαναπροσπάθησε:Digitalised By Jah®

«Αν είναι αλήθεια ότι ο Ντουμπάι ήταν ο πατέρας του Γκούστο κι ανμε μισούσε τόσο πολύ, τότε γιατί δεν με σκότωσε με το που μπήκαφυλακή;»

«Γιατί ήσουν ακριβώς εκεί που σε ήθελε. Η φυλακή γι’ αυτόν είναιχειρότερη από θάνατο, σου τρώει την ψυχή, ενώ ο θάνατος τηναπελευθερώνει. Η φυλακή ήταν η τιμωρία για τους χειρότερουςεχθρούς του. Κι άρα για σένα, Όλεγκ. Είχε τον απόλυτο έλεγχο τουτι έκανες εκεί μέσα. Μόνο όταν άρχισες να μιλάς σ’ εμένα κιάρχισες να γίνεσαι επικίνδυνος, θεώρησε ότι έπρεπε να σε σκοτώσει.Αλλά δεν τα κατάφερε».

Ο Όλεγκ έκλεισε τα μάτια του. Συνέχισε να κάθεταιανακούρκουδα. Λες κι ακολουθούσε κάποιος σημαντικός αγώναςκαι το μόνο που ήθελε τώρα ήταν να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί.

Η μουσική της πόλης συνέχισε να παίζει απέξω: τα αυτοκίνητα, ημακρινή κόρνα ενός πλοίου, μια μισοσβησμένη σειρήνα, ο θόρυβοςως αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, σαν το αέναο καιαδυσώπητο βουητό μιας μυρμηγκοφωλιάς, μονότονος,υπνωτιστικός, ασφαλής, σαν ένα ζεστό πάπλωμα.

Ο Όλεγκ έσκυψε αργά αργά προς τα εμπρός, χωρίς να πάρει ταμάτια του από τον Χάρι.

Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.Αλλά ο Όλεγκ άρπαξε το πιστόλι, προσεκτικά, λες και θα έσκαγε

στα χέρια του.


Ο

43

Τρουλς είχε βγει στη βεράντα για να είναι μόνος του.Πριν από λίγο τριγυρνούσε σαν δορυφόρος γύρω από διάφορα

πηγαδάκια, πίνοντας τη σαμπάνια του και τρώγοντας απόοδοντογλυφίδες, προσπαθώντας να υποκριθεί ότι ανήκε σ’ αυτούςτους ανθρώπους. Μερικοί από αυτούς, καλοαναθρεμμένοι κιευγενείς, είχαν προσπαθήσει να τον συμπεριλάβουν στις συζητήσειςτους. Τον είχαν καλησπερίσει, τον είχαν ρωτήσει ποιος ήταν και τιδουλειά έκανε. Ο Τρουλς απαντούσε κοφτά, αλλά δεν του περνούσεαπό το μυαλό να ρωτήσει κι αυτός με τη σειρά του. Λες και δεν ήτανσε θέση να το κάνει ή λες και φοβόταν ότι θα έπρεπε να ξέρει ποιοςείναι ποιος και τι σκατά σημαντική δουλειά έκανε.

Η Ούλα ήταν απασχολημένη με το να σερβίρει, να χαμογελά και ν’ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις με όλους αυτούς τους ανθρώπους, λεςκαι τους ήξερε από παλιά. Ο Τρουλς είχε καταφέρει να ανταλλάξειμόνο ένα δυο βλέμματα μαζί της. Κάποια στιγμή, χαμογελώντας,του είχε κάνει μια γκριμάτσα που μάλλον σήμαινε ότι θα ήθελε ναμπορεί να του μιλήσει, αλλά τα καθήκοντά της ως οικοδέσποιναςτην καλούσαν. Κανείς από τους άλλους τύπους που βοήθησαν ναχτιστεί το σπίτι δεν είχε έρθει, ενώ ούτε ο Αρχηγός της Αστυνομίαςούτε οι επικεφαλής των διαφόρων τμημάτων είχαν αναγνωρίσει τον


Τρουλς. Ήθελε σχεδόν να ουρλιάξει ότι ήταν ο αξιωματικός πουείχε αλλάξει τα φώτα στο νεαρό αγόρι.

Αλλά η βεράντα ήταν υπέροχη. Το Όσλο απλωνόταν κάτω από ταπόδια του σαν κόσμημα που λαμποκοπούσε.

Το υψηλό βαρομετρικό είχε φέρει και τα κρύα του φθινοπώρου.Στα ορεινά προβλέπονταν βραδινές θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν.Άκουσε τις μακρινές σειρήνες: ένα ασθενοφόρο και τουλάχιστονένα περιπολικό, κάπου στο κέντρο. Ο Τρουλς ήθελε να γλιστρήσειμακριά, να συντονιστεί στη ραδιοφωνική συχνότητα τηςαστυνομίας, να δει τι συνέβαινε· να νιώσει τον παλμό της πόλης, νανιώσει ότι ανήκε κάπου.

Η πόρτα της βεράντας άνοιξε, και ο Τρουλς έκανε αυτόματα δυοβήματα πίσω, στο σκοτάδι, για ν’ αποφύγει να μπλεχτεί σε μιαακόμα συζήτηση που θα τον έκανε να αισθάνεται ασήμαντος.

Είδε τον Μίκαελ. Και εκείνη την πολιτικό, την Ιζαμπέλε Σκέγιεν.Η τύπισσα ήταν τύφλα, ο Μίκαελ έμοιαζε να τη στηρίζει.

Μεγαλόσωμη γυναίκα, του έριχνε αρκετό ύψος. Στάθηκαν στοκάγκελο της βεράντας, με τις πλάτες τους γυρισμένες προς τονΤρουλς, μπροστά απ’ την κόγχη του σπιτιού που δεν είχε παράθυρα,ώστε να μη φαίνονται απ’ το σαλόνι.

Ο Μίκαελ στεκόταν πίσω της κι ο Τρουλς περίμενε ότι κάποιος θαέβγαζε έναν αναπτήρα και θ’ άναβαν τσιγάρο, αλλά δεν συνέβη κάτιτέτοιο. Κι όταν άκουσε το θρόισμα του φορέματος και την ΙζαμπέλεΣκέγιεν να διαμαρτύρεται χαμηλόφωνα, γελώντας, ήταν ήδη πολύαργά για ν’ αναγγείλει την παρουσία του. Είδε έναν λευκό μηρό πριντο στρίφωμα τραβηχτεί κάτω απότομα. Η γυναίκα γύρισε προς τονΜίκαελ και τα κεφάλια τους έγιναν μια ενιαία σιλουέτα με φόντοτην πόλη. Ο Τρουλς άκουγε το πλατάγισμα των υγρών τουςγλωσσών. Γύρισε και κοίταξε προς το σαλόνι. Είδε την Ούλα ναχαμογελάει και να τρέχει ανάμεσα στους καλεσμένους μ’ ένανδίσκο. Ο Τρουλς αδυνατούσε να καταλάβει. Πώς ήταν δυνατόν,γαμώτο. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Μίκαελ είχε σχέση


με άλλη γυναίκα, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πώς το άντεχε.Πώς το άντεχε το στομάχι του, η καρδιά του. Όταν έχεις μια γυναίκασαν την Ούλα, όταν έχεις τέτοια τύχη, όταν σου έχει πέσει το λαχείο,πώς γίνεται να τα ρισκάρεις όλα για ένα πήδημα; Είναι επειδή οΘεός, ή όποιος άλλος μαλάκας τέλος πάντων, σ’ έχει προικίσει μετόσα προσόντα από αυτά που θέλουν οι γυναίκες −γοητεία,φιλοδοξία, ευφράδεια−, που νιώθεις υποχρεωμένος ν’ αξιοποιήσειςτις δυνατότητές σου στο έπακρο, σαν να λέμε; Σαν τους ανθρώπουςπου έχουν ύψος δύο κι είκοσι και νομίζουν ότι πρέπει σώνει καικαλά να παίζουν μπάσκετ; Δεν είχε ιδέα. Το μόνο που ήξερε ήτανότι η Ούλα άξιζε κάτι καλύτερο, έναν άνθρωπο να την αγαπά, να τηναγαπά με τον τρόπο που την αγαπούσε αυτός τόσα χρόνια τώρα. Καιγια πάντα. Η φάση με τη Μαρτίνε ήταν μια χαζή περιπέτεια,ασήμαντη, άσε που δεν επρόκειτο να ξανασυμβεί. Καμιά φοράσκεφτόταν να βρει έναν τρόπο να πει στην Ούλα ότι, αν ποτέ έχανετον Μίκαελ, αυτός, ο Τρουλς, θα ήταν δίπλα της. Αλλά δεν έβρισκετις κατάλληλες λέξεις. Ο Τρουλς τέντωσε τ’ αυτιά του. Μιλούσαν.

«Απλώς ξέρω ότι έφυγε» είπε ο Μίκαελ κι ο Τρουλς κατάλαβε απότη φωνή του που γλιστρούσε ότι ούτε εκείνος ήταν εντελώςνηφάλιος. «Αλλά βρήκαν τους άλλους δύο».

«Τους Κοζάκους του;»«Συνεχίζω να πιστεύω ότι όλο αυτό το παραμύθι περί Κοζάκων

είναι μια σκέτη μαλακία. Τέλος πάντων, ο Γκούναρ Χάγκεν απ’ τοΑνθρωποκτονιών με πήρε και μου ζήτησε να βοηθήσω. Το μέροςήταν γεμάτο δακρυγόνα και σφαίρες από αυτόματο και θεωρούν ότιμπορεί να έπαιξε κάποια βεντέτα. Αναρωτιόταν αν έχουμε τίποταυπόπτους στην ΌργκΚριμ. Έψαχναν, λέει, ψύλλους στ’ άχυρα».

«Και τι του είπες;»«Του είπα ότι δεν είχα ιδέα ποιος θα μπορούσε να είναι, πράγμα

που είναι αλήθεια. Αν είναι καμιά συμμορία, εμένα μου είναιπαντελώς άγνωστη».

«Νομίζεις ότι ο γέρος τη γλίτωσε;»Digitalised By Jah®

«Όχι».«Όχι;»«Νομίζω ότι το πτώμα του είναι κάπου εκεί κάτω και σαπίζει αυτή

τη στιγμή». Ο Τρουλς είδε ένα χέρι να δείχνει προς τη θέα. «Ίσως τοανακαλύψουμε, ίσως και να μη μάθουμε ποτέ».

«Τα πτώματα πάντα εμφανίζονται κάποια στιγμή, έτσι δεν είναι;»Όχι, σκέφτηκε ο Τρουλς. Στεκόταν με το βάρος του μοιρασμένο

στα δυο του πόδια, νιώθοντας τις σόλες του να σπρώχνουν τοτσιμέντο της βεράντας, και το ανάποδο. Όχι, δεν είναι έτσι.

«Τέλος πάντων» είπε ο Μίκαελ. «Κάποιος το ’κανε όλο αυτό κιαυτός ο κάποιος είναι νέος. Σύντομα θα μάθουμε ποιος είναι ο νέοςβασιλιάς των πρεζονιών του Όσλο».

«Και τι νομίζεις ότι σημαίνει αυτό για εμάς τους δύο;»«Τίποτα, αγάπη μου». Ο Τρουλς είδε τον Μίκαελ Μπέλμαν να

τοποθετεί το χέρι του στον σβέρκο της Ιζαμπέλε Σκέγιεν. Από εκείπου καθόταν, φαινόταν λες και πήγαινε να τη στραγγαλίσει. Εκείνητινάχτηκε στο πλάι. «Φτάσαμε όπου θέλαμε να φτάσουμε. Κι εδώκατεβαίνουμε. Για την ακρίβεια, το τέλος είναι ιδιαίτερα αίσιο καιγια τους δυο μας. Δεν τον χρειαζόμασταν άλλο τον γέρο.Δεδομένων των πόσων γνωρίζει για σένα και για μένα λόγω... τηςσυνεργασίας μας, είναι...»

«Είναι;»«Είναι...»«Πάρε το χέρι σου, Μίκαελ, σε παρακαλώ».Ο Μπέλμαν γέλασε βελούδινα, γεμάτος αλκοόλ. «Αν ο

καινούργιος βασιλιάς δεν είχε κάνει τη δουλειά, ίσως και να ’πρεπενα την έχω κάνει εγώ».

«Εννοείς να στείλεις τον Μπίβις να την κάνει;»Ο Τρουλς τινάχτηκε στο άκουσμα του μισητού του ψευδώνυμου.

Ο Μίκαελ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το χρησιμοποίησε κιύστερα του κόλλησε. Οι άνθρωποι έμπαιναν αμέσως στο νόημα· οπρογναθισμός, το γέλιο-γρύλισμα. Ο Μίκαελ είχε προσπαθήσει να


τον παρηγορήσει λέγοντάς του ότι εξέφραζε την «αναρχικήαντίληψη της πραγματικότητας» και την «αντικομφορμιστικήηθική» του χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων του MTV. Το έκανε ν’ακούγεται λες κι έδινε στον Τρουλς τίτλο τιμής. Αρχίδια.

«Όχι, δεν θα μιλούσα ποτέ στον Τρουλς για τον ρόλο μου σε όλοαυτό».

«Ακόμη μου φαίνεται περίεργο που δεν τον εμπιστεύεσαι. Παλιοίφίλοι δεν είστε; Αυτός δεν έχτισε αυτή τη βεράντα;»

«Ακριβώς. Ολομόναχος και μες στη νύχτα. Καταλαβαίνεις τιεννοώ; Μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν είναι και εκατό τοις εκατόπροβλέψιμος. Έχει χιλιάδες παράξενες κι ωραίες ιδέες».

«Και παρ’ όλα αυτά συμβούλεψες τον γέρο να τον πάρει γιακαύτη».

«Επειδή ξέρω τον Τρουλς από παιδί και ξέρω ότι είναιδιεφθαρμένος ως το κόκαλο κι εξαγοράζεται εύκολα».

Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν έσκουξε απ’ το γέλιο κι ο Μίκαελ τής είπε ναχαμηλώσει την ένταση της φωνής της.

Του Τρουλς τού είχε κοπεί η ανάσα. Ο λαιμός του είχε κλείσει κιένιωθε σαν να είχε ένα ζώο στο στομάχι του, ένα περιπλανώμενο,μικρό ζώο που έψαχνε διέξοδο. Τον γαργαλούσε, έτρεμε,προσπαθούσε ν’ ανέβει προς τα επάνω. Άρχισε να τον πιέζει στοστήθος.

«Παρεμπιπτόντως, δεν μου είπες ποτέ γιατί διάλεξες εμένα ωςσυνεργάτη» είπε ο Μίκαελ.

«Γιατί έχεις τέλειο πούτσο, φυσικά».«Έλα, σοβαρά τώρα. Αν δεν συμφωνούσα να δουλέψουμε μαζί με

τον γέρο, θα σας είχα συλλάβει».«Να μας συλλάβεις;» κάγχασε εκείνη. «Ό,τι έχω κάνει έχει

αποδειχθεί καλό για την πόλη. Από τη νομιμοποίηση τηςμαριχουάνας και τη διανομή της μεθαδόνης μέχρι τηχρηματοδότηση του χώρου για να τρυπιούνται οι τοξικομανείς. Κιύστερα άνοιξα τον δρόμο για ένα ναρκωτικό που καταλήγει σε


λιγότερους θανάτους. Ποια η διαφορά; Η πολιτική για τα ναρκωτικάπρέπει να είναι ρεαλιστική, Μίκαελ».

«Χαλάρωσε, συμφωνώ, εννοείται. Κάναμε το Όσλο μια καλύτερηπόλη. Στην υγειά μας, λοιπόν, σκολ!»

Εκείνη αγνόησε το σηκωμένο του ποτήρι. «Δεν υπήρχε περίπτωσηνα με συλλάβεις έτσι κι αλλιώς, γιατί αν το έκανες θα έλεγα παντούότι πηδιόμαστε πίσω από την πλάτη της γλυκιάς σου γυναικούλας».Χαχάνισε. «Ακριβώς πίσω από την πλάτη της. Θυμάσαι τότε πουπρωτογνωριστήκαμε σ’ εκείνη την πρεμιέρα και σου ’πα να μεπηδήξεις; Η γυναίκα σου στεκόταν ακριβώς από πίσω σου,μπορούσε σχεδόν ν’ ακούσει, μα εσύ ήσουν τέρας ψυχραιμίας.Απλώς μου ζήτησες δεκαπέντε λεπτά για να τη στείλεις σπίτι».

«Σσσσς, είσαι μεθυσμένη» είπε ο Μίκαελ, ακουμπώντας τηνπαλάμη του στη σπονδυλική της στήλη.

«Τότε κατάλαβα ότι ήθελες ό,τι κι εγώ. Κι όταν λοιπόν ο γέρος μεσυμβούλεψε να βρω έναν σύμμαχο με ανάλογη φιλοδοξία με τηδικιά μου, ήξερα ακριβώς σε ποιον ν’ απευθυνθώ. Σκολ, Μίκαελ».

«Παρεμπιπτόντως, ξεμείναμε από καύσιμα. Ίσως να πρέπει ναγυρίσουμε μέσα και να βάλουμε κι άλλο...»

«Ξέχνα αυτό που είπα πριν. Κανείς άνδρας δεν θέλει ό,τι θέλωεγώ. Θέλουν όλοι το...» Βαθύ κι ηχηρό γέλιο. Το δικό της.

«Έλα, πάμε μέσα».«Ο Χάρι Χόλε!»«Σσσσς».«Ορίστε ένας άνδρας που θέλει ό,τι θέλω. Λιγουλάκι χαζός

βέβαια, αλλά... χμ. Πού λες να είναι αυτός;»«Έχω φάει την πόλη να τον βρω και τίποτα, οπότε υποθέτω ότι

έφυγε απ’ τη χώρα. Τώρα που αθώωσε τον Όλεγκ, δεν τον βλέπω ναγυρίζει πίσω».

Η Ιζαμπέλε τρέκλισε, αλλά ο Μίκαελ την έπιασε.«Είσαι ένα κάθαρμα, Μίκαελ, κι εμείς τα καθάρματα αξίζουμε ο

ένας τον άλλο».Digitalised By Jah®

«Πιθανόν, αλλά πρέπει να ξαναμπούμε μέσα» είπε ο Μίκαελκοιτάζοντας το ρολόι του.

«Ε, μη στρεσάρεσαι, αγόρι μου. Μια χαρά τα καταφέρνω στοποτό, για δες!»

«Ναι, το βλέπω, αλλά πήγαινε πρώτα εσύ μέσα ώστε να μη φανείτόσο...»

«Γουρουνιά;»«Ας πούμε».Ο Τρουλς άκουσε το σκληρό της γέλιο κι είδε τα ακόμα πιο

σκληρά της τακούνια να χτυπάνε το μπετόν.Η Ιζαμπέλε μπήκε μέσα, και ο Μίκαελ έμεινε να στηρίζεται μόνος

του πάνω στο κάγκελο.Ο Τρουλς περίμενε λίγα δευτερόλεπτα κι έκανε ένα βήμα

μπροστά.«Γεια σου, Μίκαελ».Ο παιδικός του φίλος γύρισε και τον κοίταξε. Τα μάτια του ήταν

θολά και το πρόσωπό του λίγο πρησμένο. Άργησε να χαμογελάσεικι ο Τρουλς κατάλαβε ότι ήταν λόγω του αλκοόλ.

«Α, εδώ είσαι, Τρουλς. Δεν σε άκουσα που βγήκες έξω. Τι λέει,υπάρχει ζωή εκεί μέσα;»

«Ναι, αμέ».Αλληλοκοιτάχτηκαν. Κι ο Τρουλς αναρωτήθηκε πού και πώς

συνέβη όλο αυτό, πώς ξέχασαν να μιλούν ο ένας στον άλλο, όλεςεκείνες τις ανέμελες συζητήσεις, τα όνειρα που έκαναν μαζί, τιςμέρες που μπορούσαν να μιλούν για τους πάντες και τα πάντα. Τιςμέρες που οι δυο τους ήταν σαν ένα. Σαν τότε, στην αρχή τηςκαριέρας τους, που είχαν σπάσει στο ξύλο τον τύπο που τα είχε ρίξειστην Ούλα. Ή εκείνη την κωλαδερφάρα που δούλευε στην Κρίποςκαι που τα είχε ρίξει στον Μίκαελ, τον οποίο είχαν κατεβάσει με τοζόρι στο λεβητοστάσιο στο Μπριν κάτι μέρες μετά. Ο τύπος φώναζεκαι ζητούσε συγγνώμη, λέγοντας πως είχε παρεξηγήσει τον Μίκαελ.Απέφυγαν να τον χτυπήσουν στο πρόσωπο για να μη φαίνεται, αλλά


το μυξιάρικο είχε εκνευρίσει τόσο πολύ τον Τρουλς, που τονκοπανούσε με το κλομπ με περισσότερη δύναμη απ’ ό,τι είχευπολογίσει, κι ο Μίκαελ ίσα που πρόλαβε να τον σταματήσει. Οκέι,δεν ήταν και οι καλύτερες των αναμνήσεων, αλλά και πάλι τέτοιαπράγματα δένουν τους ανθρώπους.

«Μάλιστα. Κι εγώ κάθομαι εδώ και θαυμάζω τη βεράντα» είπε οΜίκαελ.

«Ευχαριστώ».«Αλλά ήθελα να σε ρωτήσω κάτι, που λες, για κείνη τη νύχτα που

έριξες το μπετόν...»«Ναι;»«Πήρες κι είπες ότι ήσουν ανήσυχος και δεν μπορούσες να

κοιμηθείς. Και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήταν η νύχτα πουσυλλάβαμε τον Όντιν και κάναμε έφοδο στο Άλναμπρου. Κιεξαφανίστηκε ο... πώς τον έλεγαν;»

«Τούτου».«Ο Τούτου, ναι. Θυμάμαι που μου είπες ότι δεν ήρθες μαζί μας

γιατί ήσουν άρρωστος. Κι άρρωστος άνθρωπος ήρθες εδώ να ρίξειςτο τσιμέντο;»

Ο Τρουλς μειδίασε. Κοίταξε τον Μίκαελ. Εντέλει κατάφερε να τονκοιτάξει στα ίσια και τον κάρφωσε με το βλέμμα του.

«Θες να μάθεις την αλήθεια;»Ο Μίκαελ φάνηκε να διστάζει πριν απαντήσει. «Φυσικά».«Έκανα κοπάνα».Η βεράντα ησύχασε για μερικές στιγμές. Ακουγόταν μόνο ο

μακρινός θόρυβος της πόλης.«Έκανες κοπάνα;» γέλασε ο Μίκαελ. Δύσπιστα μα και εγκάρδια.

Στον Τρουλς άρεσε το γέλιο του. Σε όλους άρεσε αυτό το γέλιο, σεάνδρες και γυναίκες. Ήταν το γέλιο ενός ανθρώπου αστείου καισυμπαθητικού και προφανώς έξυπνου, ενός ανθρώπου που όλοιήθελαν να γελούν παρέα του.

«Έκανες κοπάνα εσύ; Εσύ που δεν κάνεις ποτέ κοπάνα καιDigitalised By Jah®

γουστάρεις τις συλλήψεις σαν τρελός;»«Ναι» είπε ο Τρουλς. «Δεν γινόταν να έρθω. Ήμουν

απασχολημένος μ’ ένα πήδημα».Σιωπή ξανά.Και τότε ο Μίκαελ έσκασε στα γέλια. Έγειρε πίσω και γέλασε

τόσο πολύ, που του κόπηκε η ανάσα. Μηδέν σφραγίσματα.Ξαναέσκυψε μπροστά και χτύπησε τον Τρουλς στον ώμο. Το γέλιοτου ήταν τόσο χαρούμενο, τόσο απελευθερωτικό, που ο Τρουλς δενάντεξε κι άρχισε να γελάει κι αυτός.

«Γαμήσι και χτίσιμο» είπε ο Μίκαελ Μπέλμαν λαχανιασμένος.«Τρουλς, είσαι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Πολύ ιδιαίτερος».

Ο Τρουλς ένιωθε ξαφνικά να κερδίζει σε ύψος, να εξυψώνεται απότη φιλοφρόνηση του φίλου του. Και για μια στιγμή τα πάντα ήτανσχεδόν όπως παλιά. Ακριβώς όπως παλιά.

«Ξέρεις» γρύλισε ο Τρουλς «καμιά φορά πρέπει να παίρνεις τηνκατάσταση στα χέρια σου. Μόνο έτσι γίνεται η δουλειά».

«Σωστός» είπε ο Μίκαελ, περνώντας το μπράτσο του πάνω απότους ώμους του Τρουλς. «Αλλά αυτό εδώ» είπε και χτύπησε τα δυοτου πόδια στη βεράντα «είναι πάρα πολύ τσιμέντο για έναν και μόνοάνθρωπο».

Όντως, σκέφτηκε ο Τρουλς, νιώθοντας το στέρνο του ναφουσκώνει με χαρμόσυνο γέλιο: πάρα πολύ τσιμέντο για έναν μόνοάνθρωπο.

«Έπρεπε να το ’χα κρατήσει το Game Boy όταν μου το έφερες» είπεο Όλεγκ.

«Ναι, έπρεπε» απάντησε ο Χάρι, ακουμπώντας στην κάσα τηςπόρτας. «Θα μπορούσες να καλυτερεύσεις και το Tetris σου».

«Κι εσύ θα έπρεπε να αφαιρέσεις τον γεμιστήρα αυτού του όπλουπριν το αφήσεις ξανά μες στη σακούλα».

«Ίσως». Ο Χάρι προσπάθησε να μην κοιτάζει το Οντέσα πουDigitalised By Jah®

σημάδευε κάπου ανάμεσα στο πάτωμα και στον ίδιο.Ο Όλεγκ χαμογέλασε χλωμά: «Έχουμε κάνει πολλά λάθη κι οι δυο

μας, ε;».Ο Χάρι κατένευσε.Ο Όλεγκ είχε σηκωθεί όρθιος και στεκόταν δίπλα στην ηλεκτρική

κουζίνα. «Αλλά δεν έκανα μόνο λάθη, έκανα;»«Όχι, πολλά τα έκανες σωστά».«Όπως;»Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Όπως το να ισχυριστείς ότι

έπεσες πάνω στον υποτιθέμενο δολοφόνο κι ότι αυτός φορούσεμπαλακλάβα και δεν έβγαλε μιλιά. Ότι έκανε μόνο χειρονομίες. Κιύστερα με άφησες να βγάλω το προφανές συμπέρασμα: ότι έτσιεξηγούνταν τα υπολείμματα πυρίτιδας που βρήκαν στα χέρια σου κιότι ο δολοφόνος δεν μίλησε γιατί φοβόταν ότι θα τον αναγνώριζεςκι άρα έπρεπε να ’χει κάποια σχέση με τα ναρκωτικά ή με τηναστυνομία. Βάζω στοίχημα ότι σκαρφίστηκες την ιδέα τηςμπαλακλάβας επειδή την είδες στον αστυνομικό που ήταν μαζί σαςστο Άλναμπρου. Τον έβαλες να κρύβεται στο διπλανό γραφείο γιατίήταν ρημαγμένο κι ανοικτό, και μπορούσε να μπει ο οποιοσδήποτεμέσα και να ξεφύγει προς το ποτάμι. Μου έδωσες ό,τι στοιχείαχρειαζόμουν για να φτιάξω μια δική μου, πειστική εξήγηση του γιατίδεν είχες σκοτώσει τον Γκούστο, ξέροντας πόσο καλό είναι τομυαλό μου σε κάτι τέτοια. Γιατί το μυαλό επιτρέπει στασυναισθήματά μας να παίρνουν τις αποφάσεις, να βρίσκουν τιςαπαντήσεις που παρηγορούν την καρδιά μας».

Ο Όλεγκ κούνησε αργά το κεφάλι του. «Και τώρα τις έχεις τιςαπαντήσεις όλες. Τις σωστές απαντήσεις».

«Εκτός από μία» είπε ο Χάρι. «Γιατί;»Ο Όλεγκ δεν απάντησε. Ο Χάρι σήκωσε τη δεξιά του παλάμη

βάζοντας αργά το αριστερό του χέρι στην τσέπη και βγάζονταςπροσεκτικά ένα τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρα κι έναν αναπτήρα.

«Γιατί, Όλεγκ;»Digitalised By Jah®

«Εσύ γιατί λες;»«Στην αρχή σκέφτηκα ότι το έκανες για την Ιρένε, από ζήλια. Ή

επειδή ήξερες ότι την πούλησε σε κάποιον. Αν όμως ήταν ομοναδικός άνθρωπος που ήξερε πού βρισκόταν, δεν μπορούσες νατον σκοτώσεις μέχρι να σου πει πού την είχε πάει. Οπότε κάτι άλλοπρέπει να συνέβη. Κάτι εξίσου δυνατό με την αγάπη για μια γυναίκα.Γιατί κατά βάθος δεν είσαι δολοφόνος, είσαι;»

«Εσύ να μου πεις».«Είσαι ένας άνθρωπος που βρέθηκε να έχει το κλασικό κίνητρο

που οδηγεί τόσους άλλους καλούς ανθρώπους να κάνουν τραγικάπράγματα, συμπεριλαμβανομένου κι εμού. Έψαξα, έψαξα, κι όλοστην αρχή γυρνώ, στον έρωτα. Το χειρότερο κίνητρο απ’ όλα».

«Και τι ξέρεις εσύ από έρωτα;»«Είμαι ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα τόσα χρόνια. Ή την

αδερφή της. Το βράδυ είναι πανέμορφη και το επόμενο πρωί ξυπνάςκι είναι πανάσχημη». Ο Χάρι άναψε το μαύρο τσιγάρο με το χρυσόφίλτρο και τον αυτοκρατορικό ρωσικό αετό. «Αλλά όταν ξαναέρθειτο βράδυ το έχεις ήδη ξεχάσει και την ξαναερωτεύεσαι. Και τίποταδεν μπορεί να συγκριθεί με μια αγάπη σαν κι αυτή, Όλεγκ. Ούτε κανη Ιρένε. Έχω άδικο;»

Ο Χάρι πήρε μια ρουφηξιά παρακολουθώντας την αντίδραση τουΌλεγκ.

«Τι θες να πω; Αφού τα ξέρεις όλα».«Θέλω να σε ακούσω να το λες».«Γιατί;»«Γιατί θέλω να ακούσεις εσύ τον εαυτό σου να το λέει. Για να

καταλάβεις πόσο άρρωστο και δίχως νόημα είναι».«Τι θες να πω; Ότι είναι άρρωστο να σκοτώσεις κάποιον επειδή

πήγε να κλέψει την πρέζα σου; Την πρέζα που έχεις παλέψει μενύχια και με δόντια ν’ αποκτήσεις;»

«Δεν καταλαβαίνεις πόσο μπανάλ και θλιβερό ακούγεται όλοαυτό;»


«Ποιος μιλάει!»«Εγώ. Έχασα την καλύτερη γυναίκα στον κόσμο γιατί δεν

μπορούσα ν’ αντισταθώ. Κι εσύ σκότωσες τον καλύτερό σου φίλο,Όλεγκ. Πες τ’ όνομά του».

«Γιατί;»«Πες τ’ όνομά του».«Εγώ έχω το όπλο».«Πες τ’ όνομά του».Ο Όλεγκ χαμογέλασε. «Γκούστο. Ποιο το...»«Ξανά».Ο Όλεγκ έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και κοίταξε τον Χάρι.

«Γκούστο».«Ξανά!» φώναξε ο Χάρι.«Γκούστο!» φώναξε ο Όλεγκ.«Ξα...»«Γκούστο!» Ο Όλεγκ πήρε μια βαθιά ανάσα. «Γκούστο! Γκούστο!

Γκούστο...» Η φωνή του άρχισε να τρέμει. «Γκούστο!»Εξαρθρώθηκε. «Γκούστο. Γκούσ....» Ένας λυγμός. «...το». Δάκρυαάρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του καθώς τα έσφιξε με δύναμηκαι ψιθύρισε: «Γκούστο. Γκούστο Χάνσεν...».

Ο Χάρι έκανε ένα βήμα μπροστά, μα ο Όλεγκ σήκωσε το πιστόλι.«Είσαι νέος ακόμη, Όλεγκ. Μπορείς ν’ αλλάξεις».«Κι εσύ, Χάρι; Εσύ δεν μπορείς;»«Μακάρι να μπορούσα, Όλεγκ. Μακάρι να είχα αλλάξει, τότε θα

σας φρόντιζα όπως σας άξιζε. Αλλά είναι πολύ αργά πια. Είμαιαυτός που είμαι».

«Που σημαίνει τι ακριβώς; Αλκοολικός; Προδότης;»«Αστυνομικός».Ο Όλεγκ γέλασε. «Αυτό είναι όλο; Ένας αστυνομικός είσαι; Ούτε

καν άνθρωπος;»«Βασικά αστυνομικός».«Βασικά αστυνομικός» επανέλαβε ο Όλεγκ κουνώντας το κεφάλι


του. «Δεν είναι μπανάλ και θλιβερό αυτό;»«Είναι μπανάλ και θλιβερό» είπε ο Χάρι, παίρνοντας στο ένα χέρι

το μισοκαπνισμένο του τσιγάρο και κοιτάζοντάς το με περιφρόνηση,λες και δεν δούλευε όπως θα ’πρεπε. «Γιατί σημαίνει ότι δεν έχωάλλη επιλογή, Όλεγκ».

«Για ποιο πράγμα;»«Πρέπει να σιγουρευτώ ότι θα τιμωρηθείς γι’ αυτό που έκανες».«Δεν δουλεύεις πια για την αστυνομία, Χάρι. Είσαι άοπλος και

κανείς δεν ξέρει αυτά που ξέρεις ή ότι βρίσκεσαι εδώ. Σκέψου τημαμά. Σκέψου εμένα! Για μια φορά στη ζωή σου, σκέψου όλουςμας!» Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα κι η φωνή του είχε μιαδιαπεραστική, μεταλλική χροιά. «Γιατί δεν φεύγεις, κι ας ξεχάσουμετα πάντα, ας πούμε ότι δεν συνέβη τίποτα;»

«Μακάρι να μπορούσα» είπε ο Χάρι. «Αλλά με παγίδεψες. Ξέρω τισυνέβη και τώρα πρέπει να σε σταματήσω».

«Και τότε γιατί με άφησες να πάρω το όπλο;»«Δεν μπορώ να σε συλλάβω. Πρέπει να παραδοθείς από μόνος

σου. Δικός σου είναι ο αγώνας».«Να παραδοθώ; Για ποιον λόγο; Μόλις με άφησαν ελεύθερο!»«Εάν σε συλλάβω θα χάσω κι εσένα και τη μητέρα σου. Και χωρίς

εσάς, είμαι ένα τίποτα. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσάς τους δύο.Καταλαβαίνεις, Όλεγκ; Είμαι ένας αρουραίος που κλειδώθηκε απέξωκι έχει μόνο έναν τρόπο να ξαναμπεί μέσα. Μέσω εσού».

«Γιατί δεν μ’ αφήνεις λοιπόν να φύγω; Ας ξεχάσουμε ό,τι έγινε κιας αρχίσουμε απ’ την αρχή».

Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Φόνος εκ προμελέτης,Όλεγκ. Δεν γίνεται. Εσύ κρατάς το όπλο, εσύ έχεις το κλειδί. Πρέπεινα σκεφτείς όλους εμάς. Εάν πάμε στον Χανς Κρίστιαν, θα ταοργανώσει σωστά και η ποινή σου θα μειωθεί πολύ».

«Ναι, αλλά θα είναι αρκετή ώστε να χάσω μια για πάντα την Ιρένε.Κανείς δεν περιμένει τόσο πολύ».

«Μπορεί, μπορεί και όχι. Ίσως την έχεις ήδη χάσει».Digitalised By Jah®

«Ψέματα λες! Όλο ψέματα λες!» Ο Χάρι είδε τον Όλεγκ ν’ανοιγοκλείνει τα μάτια του προσπαθώντας να σφουγγίσει τα δάκρυάτου. «Τι θα κάνεις αν αρνηθώ να παραδοθώ;»

«Τότε θα πρέπει να σε συλλάβω τώρα».Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη του Όλεγκ, κάτι μεταξύ

λυγμού και δύσπιστου γέλιου.«Είσαι τρελός, Χάρι».«Έτσι είμαι φτιαγμένος, Όλεγκ. Κάνω αυτό που πρέπει να κάνω.

Όπως κι εσύ κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις».«Πρέπει; Το κάνεις ν’ ακούγεται λες κι είναι καμιά κατάρα».«Ίσως και να είναι».«Μαλακίες!»«Σπάσ’ την κατάρα τότε, Όλεγκ! Δεν θες να ξανασκοτώσεις, θες;»«Φύγε!» ούρλιαξε ο Όλεγκ. Το πιστόλι έτρεμε στο χέρι του.

«Φύγε, κοπάνα την! Δεν δουλεύεις για τους μπάτσους πια!»«Σωστά» είπε ο Χάρι. «Αλλά όπως είπα και πριν...» Έσφιξε τα

χείλια του γύρω από το μαύρο τσιγάρο και ρούφηξε βαθιά. Έκλεισετα μάτια του και για δυο δευτερόλεπτα έμοιαζε να το απολαμβάνει.Ύστερα έβγαλε καπνό κι αέρα απ’ τα πνευμόνια του. «...είμαιαστυνομικός». Πέταξε το τσιγάρο στο πάτωμα εμπρός του. Τοπάτησε καθώς προχωρούσε προς τον Όλεγκ. Σήκωσε το κεφάλι του.Ο Όλεγκ είχε σχεδόν το ύψος του. Ο Χάρι συνάντησε το βλέμματου μικρού πίσω απ’ την κάννη του σηκωμένου όπλου. Τον είδε ναοπλίζει και ήξερε ήδη το αποτέλεσμα. Του ήταν εμπόδιο, το αγόριδεν είχε άλλη επιλογή. Οι δυο τους ήσαν δυο άγνωστοι παράγοντεςμιας εξίσωσης δίχως λύση, δυο ουράνια σώματα καθ’ οδόν προς τησύγκρουση, ένα παιχνίδι Tetris που μόνο ο ένας τους μπορούσε νακερδίσει. Που μόνο ο ένας τους ήθελε να κερδίσει. Ήλπιζε πως οΌλεγκ θα είχε τη σύνεση να εξαφανίσει το όπλο μετά, να πάρει τοαεροπλάνο για την Μπανγκόκ, να μη μιλούσε ποτέ στη Ράκελ γιαόλο αυτό, να μην ξυπνάει στη μέση της νύχτας ουρλιάζοντας σ’ έναδωμάτιο γεμάτο φαντάσματα του παρελθόντος και να κατάφερνε να


φτιάξει μια ζωή που ν’ άξιζε. Γιατί η δική του δεν άξιζε πια. Μάζεψετο κουράγιο του και συνέχισε να περπατάει νιώθοντας το βάρος τουσώματός του, βλέποντας τη μαύρη κάννη του όπλου να μεγαλώνειολοένα. Ήταν μια φθινοπωρινή μέρα κι ο Όλεγκ ήταν δέκα ετών, οαέρας τού ανακάτευε τα μαλλιά: η Ράκελ, ο Χάρι, πορτοκαλιάφυλλώματα, ο φακός μιας φωτογραφικής μηχανής, η αναμονή για τοκλικ του χρονοδιακόπτη. Απτή απόδειξη ότι τα είχαν καταφέρει,είχαν φτάσει το απόγειο της ευτυχίας. Το δάχτυλο του Όλεγκ, λευκόστην άρθρωση καθώς αγκάλιαζε τη σκανδάλη του όπλου. Δενυπήρχε επιστροφή. Δεν υπήρξε ποτέ χρόνος για να προλάβει τοαεροπλάνο, δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο αεροπλάνο, ποτέ το ΧονγκΚονγκ, μόνο η ιδέα μιας ζωής που κανείς απ’ τους δυο τους δενμπορούσε να ζήσει. Ο Χάρι δεν φοβόταν. Μόνο θλίψη ένιωθε. Ησύντομη ακολουθία ακούστηκε σαν ένας και μόνος πυροβολισμός,κι έκανε τα παράθυρα να τρίξουν. Ένιωσε την πίεση από τις σφαίρεςπου τον χτύπησαν στη μέση του στέρνου. Η ανάκρουση τράνταξε τοόπλο και η τρίτη σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι. Σωριάστηκε στοπάτωμα. Από κάτω, σκοτάδι. Βούτηξε μέσα του μέχρι που αυτό τονκατάπιε και τον ξέβρασε σ’ ένα δροσερό κι ανώδυνο τίποτα.Επιτέλους, σκέφτηκε. Κι αυτή ήταν η τελευταία σκέψη του ΧάριΧόλε. Ότι επιτέλους ήταν ελεύθερος.

Η μαμά-αρουραίος αφουγκράστηκε τριγύρω. Οι τσιρίδες τωνμικρών της ήταν ακόμα πιο έντονες τώρα που οι καμπάνες σώπασανμετά τα δέκα χτυπήματα, και η σειρήνα του περιπολικού που είχεπλησιάσει απομακρύνθηκε πάλι. Το μόνο που ακουγόταν πια ήταν οιαδύναμοι χτύποι της καρδιάς του. Κάπου στη μνήμη του τρωκτικούυπήρχε η μυρωδιά του μπαρουτιού κι ένα άλλο, πιο νεανικό κορμί,σωριασμένο κι αυτό και αιμόφυρτο στο πάτωμα της κουζίνας. Τότεήταν καλοκαίρι, πολύ πριν γεννηθούν τα μικρά της. Και το σώμαδεν είχε κλείσει τη δίοδο προς τη φωλιά της.


Ανακάλυψε ότι το στομάχι του άνδρα ήταν πολύ πιο δύσκολο ναδιαπεραστεί απ’ ό,τι νόμιζε κι έπρεπε να βρει άλλο πέρασμα. Οπότεεπέστρεψε εκεί απ’ όπου είχε αρχίσει.

Δάγκωσε μια φορά το δερμάτινο παπούτσι.Έγλειψε ξανά το μέταλλο, το αλμυρό μέταλλο που εξείχε μεταξύ

δυο δαχτύλων του ενός χεριού.Χώθηκε ξανά στο μανίκι του σακακιού που μύριζε ιδρώτα, αίμα

και φαγητό, τόσα είδη φαγητού, που το ύφασμα πρέπει να είχεβρεθεί σε σκουπιδοτενεκέ.

Και να τα πάλι, αυτά τα λιγοστά μόρια καπνού που δεν είχαν φύγειστο πλύσιμο. Ακόμα κι αυτά τα λίγα έκαναν τα μάτια της νατσούζουν, να υγρανθούν, έκαναν την αναπνοή της δύσκολη.

Έτρεξε κατά μήκος του μπράτσου, πάνω από τον ώμο, βρήκε έναναιματοβαμμένο επίδεσμο γύρω από τον λαιμό, που τηναποσυντόνισε για λίγο. Ύστερα ξανάκουσε τις τσιρίδες των μικρώντης κι ανέβηκε στο στήθος. Μια δυνατή μυρωδιά έβγαινε από τιςδύο στρογγυλές τρύπες στο σακάκι: θειάφι και μπαρούτι. Η μίατρύπα ήταν δίπλα στην καρδιά. Η μαμά-αρουραίος ένιωθε τιςσχεδόν ανεπαίσθητες δονήσεις. Χτυπούσε ακόμη. Ανέβηκε στομέτωπο, έγλειψε το αίμα που έτρεχε σ’ ένα αυλάκι από τα ξανθάμαλλιά. Κατέβηκε προς τα χείλη, τα ρουθούνια, τα βλέφαρα. Υπήρχεμια ουλή κατά μήκος του ενός μάγουλου. Το μυαλό της δούλεψεόπως δουλεύει το μυαλό των τρωκτικών στα πειράματα με τουςλαβυρίνθους· με εκπληκτικές ορθολογικές ικανότητες κιαποδοτικότητα. Το μάγουλο. Το μέσα μέρος του στόματος. Ολαιμός ακριβώς κάτω από το κεφάλι. Κι ύστερα θα έβγαινε απόπίσω. Η ζωή ενός αρουραίου είναι δύσκολη κι απλή: κάνεις ό,τιπρέπει να κάνει.


ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ————


Η

44

σελήνη στραφτάλιζε στην επιφάνεια του ποταμού Άκερ,κάνοντας το βρόμικο ρέμα να διασχίζει την πόλη σαν χρυσή

αλυσίδα. Ελάχιστες γυναίκες διάλεγαν να περπατήσουν κατά μήκοςτης έρημης κοίτης του, αλλά η Μαρτίνε ήταν μία από αυτές. Μιαγεμάτη μέρα στον Φάρο μόλις είχε τελειώσει κι η Μαρτίνε ένιωθεπολύ κουρασμένη. Με όμορφο τρόπο όμως. Ήταν μια όμορφη,γεμάτη μέρα. Ένα αγόρι βγήκε μέσα από τις σκιές, είδε το πρόσωπότης στο φως του φακού, μουρμούρισε απαλά ένα «γεια» καιξαναχώθηκε στο σκοτάδι.

Ο Ρίκαρντ την είχε ρωτήσει μια δυο φορές μήπως ήταν σοφότερο,τώρα ειδικά που ήταν κι έγκυος, να έρχεται σπίτι από κάποιον άλλοδρόμο. Του είχε απαντήσει ότι αυτός ήταν ο συντομότερος δρόμοςαπό τον Φάρο στην Γκρουνερλέκα. Κι ότι δεν θα άφηνε κανέναν νατης πάρει την πόλη της. Κι ότι ήξερε τόσους πολλούς από αυτούςπου ζούσαν κάτω από τις γέφυρες του ποταμού, που ένιωθε πολύπερισσότερη ασφάλεια εκεί γύρω παρά σε κάποιο μοδάτο μπαρ σταδυτικά προάστια. Είχε περάσει το νοσοκομείο επειγόντωνπεριστατικών, την πλατεία Σους και κατευθυνόταν προς το τζαζμπαρ Μπλο, όταν άκουσε κοφτά, έντονα βήματα στην άσφαλτο.Ένας ψηλός νεαρός ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος της.


Γλιστρούσε μες στο σκοτάδι, φωτίζοντας τον δρόμο μπροστά τουμ’ ένα φωτάκι. Η Μαρτίνε είδε στα γρήγορα το πρόσωπό του πριντην προσπεράσει κι άκουσε τη λαχανιασμένη του ανάσα να χάνεταιξοπίσω της. Το πρόσωπό του ήταν οικείο, το είχε ξαναδεί στονΦάρο. Αλλά ήταν τόσο πολλοί και καμιά φορά νόμιζε ότι είχε δεικάποιον που, την επομένη, οι συνάδελφοί της της είχαν πει ότι ήταννεκρός εδώ και μήνες ή ακόμα και χρόνια. Μα το πρόσωπο τουνεαρού την έκανε να ξανασκεφτεί τον Χάρι. Δεν μιλούσε ποτέ γι’αυτόν σε κανέναν, πόσο μάλλον στον Ρίκαρντ, αλλά είχε κρατήσειένα κομμάτι μέσα της, ένα δωμάτιο όπου μπορούσε καμιά φορά ναπάει και να τον επισκεφτεί. Λες να ήταν ο Όλεγκ; Λες γι’ αυτό ναθυμήθηκε τον Χάρι; Γύρισε και κοίταξε την πλάτη του αγοριού πουέτρεχε λες και τον κυνηγούσαν, λες και προσπαθούσε να ξεφύγειαπό κάτι. Αλλά δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Η μορφή του μίκραινεολοένα και σύντομα εξαφανίστηκε μες στο σκοτάδι.

Η Ιρένε κοίταξε το ρολόι της. Έντεκα και πέντε. Ακούμπησε στηνπλάτη της πολυθρόνας της και κοίταξε την οθόνη πάνω από τονπάγκο. Σε λίγα λεπτά θ’ άρχιζε η επιβίβαση. Ο μπαμπάς είχε στείλειμήνυμα ότι θα τους συναντούσε στο αεροδρόμιο τηςΦρανκφούρτης. Η Ιρένε ήταν ιδρωμένη και το κορμί της πονούσεπαντού. Τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα, αλλά όλα θα πήγαινανκαλά.

Ο Στάιν τής έσφιξε το χέρι.«Πώς πάει, μικρούλα μου;»Η Ιρένε χαμογέλασε κι έσφιξε κι αυτή το δικό του.Όλα θα πήγαιναν καλά.«Την ξέρουμε αυτήν;» του ψιθύρισε.«Ποια;»«Εκείνη τη σκουρομάλλα που κάθεται εκεί πέρα μόνη της».Καθόταν εκεί από τότε που είχαν έρθει, σε μια πολυθρόνα της


απέναντι θύρας αναχωρήσεων. Διάβαζε έναν τουριστικό οδηγό γιατην Ταϊλάνδη. Ήταν όμορφη, με μια ομορφιά που ο χρόνος δενσβήνει ποτέ. Και ανέδιδε κάτι, ένα είδος ήρεμης ευτυχίας, λες καιμέσα της γελούσε παρόλο που ήταν μόνη της.

«Εγώ δεν την ξέρω. Ποια είναι;»«Δεν ξέρω. Μου θυμίζει κάποιον».«Ποιον;»«Δεν ξέρω».Ο Στάιν γέλασε. Το γέλιο του ήταν στιβαρό, ήρεμο, το γέλιο του

μεγάλου αδερφού. Ξανάσφιξε το χέρι της.Ακούστηκε ένας παρατεταμένος, μεταλλικός ήχος και μια φωνή

ανακοίνωσε ότι η πτήση για Φρανκφούρτη ήταν έτοιμη γιαεπιβίβαση. Οι άνθρωποι σηκώθηκαν και πλησίασαν τον πάγκο. ΗΙρένε συγκράτησε τον Στάιν που ήθελε να σηκωθεί όρθιος.

«Τι συμβαίνει, μικρούλα μου;»«Ας περιμένουμε μέχρι να φύγει η ουρά».«Μα...»«Δεν μου αρέσει να κάθομαι στη φυσούνα τόσο κοντά με...

τόσους άλλους ανθρώπους».«Έχεις δίκιο. Χαζομάρα μου. Πώς τα πας;»«Οκέι».«Ωραία».«Μοιάζει πολύ μόνη».Ο Στάιν κοίταξε τη γυναίκα. «Ναι, αλλά φαίνεται ευτυχισμένη».«Ναι, αλλά και μόνη».«Ευτυχισμένη και μόνη;»Η Ιρένε γέλασε. «Όχι, λάθος κάνω. Ίσως μου θυμίζει ένα αγόρι

που είναι πολύ μόνο του».«Ιρένε;»«Ναι;»«Θυμάσαι τι συμφωνήσαμε; Χαρούμενες σκέψεις, οκέι;»«Σωστά. Εμείς οι δυο δεν είμαστε μόνοι μας».


«Ναι, είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο. Για πάντα, σωστά;»«Για πάντα».Η Ιρένε αγκάλιασε το μπράτσο του αδερφού της κι ακούμπησε το

κεφάλι της στον ώμο του. Σκέφτηκε τον αστυνομικό που την είχεβρει. Χάρι είχε πει ότι τον έλεγαν. Στην αρχή είχε σκεφτεί τον Χάριγια τον οποίο μιλούσε συνεχώς ο Όλεγκ. Αλλά έτσι όπως της τονπεριέγραφε ο Όλεγκ έμοιαζε πολύ ψηλότερος, πιο νέος, ίσως και πιοόμορφος από τον σχετικά άσχημο άνδρα που την απελευθέρωσε.Αλλά μετά είχε επισκεφθεί και τον Στάιν και τώρα ήξερε ότι όντωςήταν εκείνος. Ο Χάρι Χόλε. Και ήξερε ότι θα τον θυμόταν για τουπόλοιπο της ζωής της. Το σημαδεμένο του πρόσωπο, την πληγήκατά μήκος του πιγουνιού του και τον μεγάλο επίδεσμο γύρω απότον λαιμό του. Και τη φωνή του. Ο Όλεγκ δεν της είχε πει ποτέ ότιείχε μια τόσο καθησυχαστική φωνή. Και ξαφνικά ήταν σίγουρη, είχεμια τέτοια σιγουριά, δεν ήξερε από πού πήγαζε, αλλά ήταν εκεί:

Όλα θα πήγαιναν καλά.Φεύγοντας από το Όσλο θα τα ξεχνούσε όλα. Δεν μπορούσε ν’

αγγίξει τίποτα, ούτε αλκοόλ, ούτε χασίς, αυτό είχαν πει ο μπαμπάςκαι ο γιατρός που την είχε παρακολουθήσει. Η βιολίνη θα υπήρχεπάντα, αλλά θα την κρατούσε σε απόσταση. Όπως πάντα θα υπήρχεκαι το φάντασμα του Γκούστο, το φάντασμα του Ίψεν κι όλωναυτών των κακόμοιρων ψυχών στις οποίες είχε πουλήσει τον θάνατοσε σκόνη. Θα έρχονταν όλα στην ώρα τους. Κι ίσως σε μερικάχρόνια να ξεθώριαζαν κιόλας. Και θα γύριζε κάποια στιγμή στοΌσλο. Το σημαντικό ήταν ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Θα κατάφερνενα φτιάξει μια ζωή που άξιζε τον κόπο.

Κοίταξε τη γυναίκα που διάβαζε. Κι η γυναίκα σήκωσε το βλέμματης λες και την είχε δει. Της έστειλε ένα σύντομο μα λαμπερόχαμόγελο και ξανάχωσε τη μύτη της στο βιβλίο της.

«Έλα, φεύγουμε» είπε ο Στάιν.«Φεύγουμε» επανέλαβε η Ιρένε.


Ο Τρουλς Μπέρντσεν οδηγούσε στην Κβαντρατούρεν. Κατέβηκετην Τολμπουγκάτα, ανέβηκε την οδό Πρίνσενς, κατέβηκε τηΡοντχουσγκάτα. Είχε φύγει νωρίς από το πάρτι. Μπήκε στοαυτοκίνητο κι άρχισε να οδηγεί όπου τον έβγαζε ο δρόμος. Ο καιρόςήταν κρύος και καθαρός και η Κβαντρατούρεν ήταν ολοζώντανηαπόψε. Πόρνες του φώναζαν να σταματήσει −μάλλον μυρίζονταντην τεστοστερόνη−, βαποράκια ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο, ταμπάσα μιας παρκαρισμένης Κορβέτ έκαναν μπουμ, μπουμ, μπουμ.Ένα ζευγάρι φιλιόταν στη στάση του τραμ. Ένας άνδρας κατέβαινετρέχοντας τον δρόμο γελώντας χαρωπά, το σακάκι του ήταν ανοιχτόκι ανέμιζε στον αέρα. Ένας άλλος άνδρας, με το ίδιο ακριβώςσακάκι, έτρεχε από πίσω του. Στη γωνία της Ντρόνινγκενς είδε μίακαι μοναδική φανέλα της Άρσεναλ. Ο Τρουλς δεν αναγνώρισε τοννεαρό, πρέπει να ήταν καινούργιος. Tο ραδιόφωνο, συντονισμένοστη συχνότητα της αστυνομίας, έτριξε. Κι ο Τρουλς είχε μιαπαράξενη αίσθηση ευφορίας: το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του,το μπάσο, ο ρυθμός όσων συνέβαιναν, το ότι καθόταν εδώ καιχάζευε όλα αυτά τα μικρά γρανάζια που δεν είχαν ιδέα για τηνύπαρξη των υπολοίπων κι όμως τα έκαναν να γυρίζουν. Ήταν ομόνος που έβλεπε όλη την εικόνα. Κι έτσι ακριβώς έπρεπε να έχουντα πράγματα. Γιατί αυτή η πόλη του ανήκε τώρα.

O ιερέας της εκκλησίας της Γκαμλεμπίεν ξεκλείδωσε την πόρτα καιβγήκε έξω. Άκουσε τις κορυφές των δέντρων να θροΐζουν κατάμήκος του νεκροταφείου. Γύρισε και κοίταξε το φεγγάρι. Τι όμορφοβράδυ! Η συναυλία ήταν καλή και η προσέλευση του κόσμουδιόλου άσχημη. Καλύτερη απ’ ό,τι θα ήταν την επομένη το πρωί στηλειτουργία. Ο ιερέας αναστέναξε. Το κήρυγμα που θα εκφωνούσεαύριο στα κενά στασίδια είχε να κάνει με την άφεση των αμαρτιών.Κατέβηκε τα σκαλάκια και προχώρησε μες στο νεκροταφείο. Είχε


αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το κήρυγμα που είχε εκφωνήσει στηνκηδεία την προηγούμενη Παρασκευή. Ο νεκρός, σύμφωνα πάντα μετην κοντινότερη συγγενή του −την πρώην του σύζυγο−, ήτανμπλεγμένος σε εγκληματικές ενέργειες προς το τέλος κι είχε ζήσειμια ζωή τόσο αμαρτωλή, που όσοι έρχονταν στην κηδεία του θαέπρεπε να κάνουν μεγάλη προσπάθεια για ν’ αγνοήσουν τονελέφαντα στο δωμάτιο. Τελικά, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, καθώςοι μοναδικοί που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν ήταν η πρώηνγυναίκα του με τα παιδιά τους και μια συνάδελφος που ρουφούσεδυνατά τη μύτη της κατά τη διάρκεια της τελετής. Η πρώην σύζυγοςτου είχε εξομολογηθεί ότι η συνάδελφος ήταν πιθανόν η μοναδικήαεροσυνοδός της εταιρείας με την οποία ο νεκρός δεν είχεσυνουσιαστεί.

Προσπερνώντας μία ταφόπλακα, ο ιερέας είδε κάτι λευκό στοφεγγαρόφως, λες και κάποιος είχε γράψει πάνω της με κιμωλία κιύστερα το έσβησε. Ήταν ο τάφος του Άσκιλ Κάτο Ριντ, γνωστού καιως Άσκιλ ο Καλοαυτιάς. Απ’ τους αρχαιότατους χρόνους υπήρχεκανόνας που έλεγε ότι το ενοίκιο των τάφων έληγε με το πέρας μιαςγενιάς απογόνων. Ανανεωνόταν μόνο αν πληρωνόταν ειδικό τίμημα,κάτι που ευνοούσε φυσικά τους πλούσιους. Αλλά για άγνωστουςλόγους, ο τάφος του φτωχού Άσκιλ Κάτο Ριντ είχε παραμείνειάθικτος. Κι όταν πάλιωσε για τα καλά, θεωρήθηκε προστατευόμενομνημείο. Ίσως κάποτε να υπήρχε η ελπίδα ότι θα γινόταν σημείοιδιαίτερου αρχαιολογικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος· οισυγγενείς του νεκρού, προερχόμενοι από τη φτωχότερη γειτονιά τουανατολικού Όσλο, είχαν αγοράσει μια μικροσκοπική ταφόπλακα καιτην είχαν σκαλίσει μόνο με τα αρχικά των δύο ονομάτων του, τοεπώνυμό του και την ημερομηνία − ο λιθοξόος πληρωνόταν με τογράμμα. Ένας αρχαιολόγος επέμενε μάλιστα ότι το κανονικό τουόνομα ήταν Rudd, με δύο «ντ», κι ότι κόβοντας το ένα, είχανγλιτώσει λίγα ακόμα χρήματα. Κι ύστερα υπήρχε κι ο μύθος ότι οΆσκιλ ο Καλοαυτιάς τριγυρνούσε ακόμη ανάμεσα στους ζωντανούς,


αλλά δεν ήταν και πολύ διαδεδομένος πια. Κάποια στιγμή οιάνθρωποι τον ξέχασαν, και τον άφησαν, κυριολεκτικά, ν’ αναπαυθείεν ειρήνη.

Καθώς πήγε να κλειδώσει την πύλη του νεκροταφείου, μιαφιγούρα ξεκόλλησε από τις σκιές του τοίχου. Ο ιερέας αυτομάτωςμαζεύτηκε.

«Δείξτε λίγο έλεος» είπε μια φθαρμένη φωνή. Μια μεγάλη,ανοιχτή παλάμη τεντώθηκε προς το μέρος του.

Ο ιερέας κοίταξε το πρόσωπο κάτω από το καπέλο. Ήταν έναπρόσωπο ηλικιωμένο, σκαμμένο σαν χωράφι, με μεγάλη μύτη καιμεγάλα αυτιά και δύο απρόσμενα καθαρά κι αθώα γαλάζια μάτια.Ναι, αθώα έμοιαζαν. Αυτό ακριβώς σκέφτηκε ο ιερέας δίνονταςστον άνδρα ένα κέρμα των είκοσι κορονών και προχωρώντας προςτο σπίτι του. Τα αθώα γαλανά μάτια ενός νεογέννητου μωρού πουδεν χρειάζεται ακόμη άφεση αμαρτιών. Ναι, θα το έβαζε κι αυτό στοαυριανό του κήρυγμα.

Φτάσαμε στο τέλος, μπαμπά.Κάθομαι στο στρώμα κι ο Όλεγκ στέκεται από πάνω μου. Κρατάει

το σιδερικό, το Οντέσα, και με τα δυο του χέρια, λες και κρατιέταιαπό ένα κλαδί πάνω απ’ τον γκρεμό. Κρατιέται και φωνάζει. Έχειτρελαθεί εντελώς. «Πού είναι; Πού είναι η Ιρένε; Πες μου γιατίαλλιώς... αλλιώς...»

«Αλλιώς τι, ρε πρεζόνι; Σιγά μην μπορείς να το χρησιμοποιήσεις.Δεν το ’χεις, Όλεγκ. Είσαι με τους καλούς εσύ. Έλα, χαλάρωσε καιθα μοιραστούμε τη δόση, οκέι;»

«Αρχίδια θα μοιραστούμε. Δεν θα κάνουμε τίποτα μέχρι να μουπεις πού βρίσκεται».

«Αν σου πω, θα μου δώσεις όλη τη δόση;»«Τη μισή. Είναι η τελευταία μου».«Έγινε. Κατέβασε το όπλο πρώτα».


Ο ηλίθιος έκανε ακριβώς αυτό που του είπα. Δεν τα έπαιρνεγρήγορα τα γράμματα αυτό το παιδί. Τον ξεγέλασα σαν την πρώτηφορά, έξω από τη συναυλία των Judas Priest. Έσκυψε κι άφησε τοπερίεργο μαραφέτι στο πάτωμα μπροστά στα πόδια του. Είδα ότι οδιακόπτης ήταν γυρισμένος στην υποδοχή C, που σήμαινε ότιπυροβολούσε αυτόματα. Η παραμικρή πίεση στη σκανδάλη και...

«Πού είναι λοιπόν;» ρώτησε καθώς σηκωνόταν όρθιος.Και τώρα, τώρα που δεν είχα την κάννη του όπλου στη μούρη μου,

ένιωσα να με πλημμυρίζει οργή. Με είχε απειλήσει! Όπως έκανε οθετός πατέρας μου. Κι αν υπάρχει κάτι που δεν γουστάρω καθόλουμα καθόλου είναι να με απειλούν. Οπότε αντί να του πω την ωραίαβερσιόν −μπήκε σε μια κρυφή κλινική αποτοξίνωσης στη Δανία,είναι απομονωμένη, δεν της επιτρέπουν να επικοινωνήσει με φίλουςπου μπορεί να την ξαναρίξουν στα ναρκωτικά, κου.λου.που.,κου.λου.που.−, έμπηξα το μαχαίρι στο κόκαλο και το έστριψα.Έπρεπε να το στρίψω! Έχω άσχημο αίμα στις φλέβες μου, μπαμπά,οπότε εσύ μη μιλάς. Απ’ όσο αίμα μου έχει μείνει εννοώ, γιατί τοπερισσότερο βρίσκεται τώρα στο πάτωμα της κουζίνας. Αλλά εγώεκεί, ήθελα να το στρίψω, ο ηλίθιος.

«Την πούλησα» του είπα. «Για λίγα γραμμάρια βιολίνη».«Τι είπες;»«Την πούλησα σ’ έναν Γερμανό κάτω στον Σιδηροδρομικό. Δεν

ξέρω πώς τον λένε ή πού μένει. Ίσως στο Μόναχο. Μπορεί αυτή τηστιγμή να κάθεται μ’ έναν φίλο του σ’ ένα διαμέρισμα στο Μόναχοκαι να παίρνει και στους δύο πίπα με το μικρό της στοματάκι. Κιείναι μαστουρωμένη μέχρι εκεί που δεν πάει και δεν ξέρει ποιανούτο πουλί είναι ποιο, γιατί το μόνο που σκέφτεται είναι η μεγάλη τηςαγάπη. Και το όνομά της είναι...»

Ο Όλεγκ στεκόταν με το στόμα ανοιχτό, ανοιγοκλείνοντας τα μάτιατου σαν ηλίθιος, όπως τότε που μου είχε δώσει το πεντακοσάρικοστο κεμπαμπτζίδικο. Άνοιξα τα χέρια μου σαν ταχυδακτυλουργός.

«...βιολίνη!»Digitalised By Jah®

Ο Όλεγκ συνέχιζε ν’ ανοιγοκλείνει τα μάτια του σε κατάστασησοκ, δίχως να μπορεί ν’ αντιδράσει μέχρι που τινάχτηκα για ν’αρπάξω το όπλο.

Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.Γιατί είχα ξεχάσει κάτι.Με είχε ακολουθήσει εκείνη, την πρώτη φορά. Ήξερε πολύ καλά

ότι δεν θα του έφερνα μεθ. Είχε κι αυτός ταλέντο στο να διαβάζει τιςσκέψεις των ανθρώπων. Το ταλέντο ενός κλέφτη.

Έπρεπε να το είχα σκεφτεί, να είχα δεχτεί τη μισή δόση και νατελειώναμε. Πρόλαβε κι άρπαξε πρώτος το πιστόλι. Πρέπει ν’ άγγιξετη σκανδάλη· ο διακόπτης ήταν γυρισμένος στο αυτόματο κι είδα τοσοκ στο πρόσωπό του πριν σωριαστώ στο έδαφος. Τα πάντα γύρωμου ησύχασαν. Τον άκουσα να σκύβει από πάνω μου. Άκουσα έναχαμηλό κλαψούρισμα σαν μια μηχανή στο ρελαντί, σαν να ήθελε νακλάψει μα να μην μπορούσε. Ύστερα περπάτησε μέχρι την άκρη τηςκουζίνας. Ο σωστός τοξικομανής δρα με προτεραιότητα: Έβαλεπρώτα τη σύριγγα δίπλα μου. Με ρώτησε κιόλας αν ήθελα να τημοιραστούμε. Μια χαρά μου ακούστηκε αλλά δεν μπορούσα πια ναμιλήσω. Μόνο ν’ ακούσω. Κι άκουσα τα αργά, βαριά του βήματακαθώς κατέβηκε τις σκάλες. Κι έμεινα μόνος, περισσότερο από ποτέ.

Οι καμπάνες έχουν πάψει να χτυπούν.Την είπα λοιπόν την ιστορία μου.Δεν πονάει τόσο πολύ πια.Μπαμπά, είσαι εκεί;Ρούφους, είσαι εκεί; Με περίμενες, αγόρι μου;Τέλος πάντων, θυμάμαι κάτι που μου είχε πει κάποτε ο γέρος. Ο

θάνατος, λέει, απελευθερώνει την ψυχή. Απελευθερώνει τη γαμημένητην ψυχή, ε; Ανάθεμα κι αν ξέρω, γαμώτο μου. Θα δείξει.


Πηγές, Βοήθειες κι Ευχαριστίες

Ευχαριστώ τους: Audun Beckstrøm και Curt A. Lier για τα γενικάπερί Αστυνομίας· Torgeir Eira, E.B. Marine, για τις πληροφορίεςπερί καταδύσεων· Are Myklebust και την ΌργκΚριμ της αστυνομίαςτου Όσλο για τα περί ναρκωτικών. Συμβουλεύτηκα τα βιβλία τωνPål Kolstø Ρωσία, Ole Thomas Bjerknes και Ann Kristin HoffJohansen Ερευνητικές μέθοδοι, Nicolai Lilin Μεγαλώνοντας στηΣιβηρία, Berit Nøkleby Αρχηγός της Αστυνομίας και των ΤαγμάτωνΕφόδου. Ευχαριστώ επίσης τους: Dag Fjeldstad για τα ρωσικά, EvaStenlund για τα σουηδικά, Lars Petter Sveen για τη διάλεκτο τηςΦράνα, Kjell Erik Strømskag για τα περί φαρμακολογίας, TorHonningsvåg για τα περί αεροπλοΐας, Jørgen Vik για τα περίνεκροταφείων, Morten Gåskjønli για την ανατομία, Øystein Eikelandκαι Thomas Helle-Valle για τα ιατρικά ζητήματα, Birgitta Blomenγια την ψυχολογία, Odd Cato Kristiansen για τη σκοτεινή πλευράτου Όσλο, Kristin Clemet για τη λειτουργία του δημοτικούσυμβουλίου του Όσλο, Kristin Gjerde για τα άλογα, Julie Simonsenγια τη δακτυλογράφηση.

Ευχαριστώ όλους στις εκδόσεις Aschehoug και στο πρακτορείοSalomonsson.


Διαβάστε τις πρώτες σελίδεςαπό το επόμενο βιβλίο

του Jo NesboΑστυνομία

Μετάφραση: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ 2014

Τον Ιανουάριο του 2014 θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσειςΜΕΤΑΙΧΜΙΟ το πρώτο βιβλίο της σειράς με τον Χάρι Χόλε μετίτλο Η νυχτερίδα (πρώτη έκδοση στα νορβηγικά: 1997, πρώτηέκδοση στα αγγλικά: 2013, μετάφραση στα ελληνικά: ΔέσπωΠαπαγρηγοράκη).


Κ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

οιμόταν μέσα εκεί. Πίσω από την πόρτα.Το εσωτερικό του γωνιακού ντουλαπιού μύριζε παλιό ξύλο,

λάσπη και λάδι όπλου. Όταν το φως του ήλιου έλουσε το δωμάτιο,μια αχτίδα σε σχήμα κλεψύδρας τρύπωσε στο εσωτερικό τουντουλαπιού απ’ την κλειδαρότρυπα. Αν το φως έπεφτε με τηνκατάλληλη γωνία, το ματ μέταλλο του όπλου που κείτοντανκαταμεσής του ραφιού θα έλαμπε.

Το πιστόλι ήταν ένα ρωσικό Οντέσα, ένα αντίγραφο τουδιασημότερου περιστρόφου Στέτσκιν.

Το όπλο είχε ζήσει ζωή νομαδική: είχε ταξιδέψει με τουςΚοζάκους από τη Λιθουανία στη Σιβηρία, είχε μεταφερθεί μεταξύαρχηγείων των Ούρκα στη Νότια Σιβηρία, είχε βρεθεί στην κατοχήενός αταμάν −ενός κοζάκου αρχηγού που σκοτώθηκε από τηναστυνομία με το Οντέσα του στο χέρι−, πριν καταλήξει στο σπίτιενός συλλέκτη όπλων που υπηρετούσε ως διευθυντής φυλακών στοΤαγκίλ. Εντέλει, το άσχημο, γωνιώδες, αυτόματο όπλο είχε εισαχθείστη Νορβηγία από τον Ρούντολφ Ασάγιεφ, ο οποίος, πριν χαθούν ταίχνη του, μονοπωλούσε το εμπόριο ναρκωτικών του Όσλο μ’ έναηρωινοειδές οπιοειδές γνωστό ως βιολίνη. Το όπλο βρισκόταν αυτή


τη στιγμή ακόμη στην ίδια πόλη, και πιο συγκεκριμένα στο σπίτι τηςΡάκελ Φάουκε. Ο γεμιστήρας του Οντέσα έπαιρνε είκοσι σφαίρες9x18mm Μακάροφ, και μπορούσε να πυροβολήσει μεμονωμένα ήεπαναληπτικά. Στον γεμιστήρα υπήρχαν αυτή τη στιγμή δώδεκασφαίρες.

Τρεις εξ αυτών έπληξαν αντίπαλους εμπόρους ναρκωτικών,Αλβανούς Κοσοβάρους. Μόνο μία είχε βρει στο ψαχνό.

Οι άλλες δύο είχαν σκοτώσει τον Γκούστο Χάνσεν, ένα νεαρόβαποράκι που είχε υπεξαιρέσει τα λεφτά και τα ναρκωτικά τουΑσάγιεφ.

Όμως το όπλο μύριζε ακόμη μπαρούτι από τις τρεις τελευταίεςσφαίρες· αυτές είχαν βρει στο κεφάλι και το στήθος τον πρώηναστυνομικό Χάρι Χόλε κατά τη διάρκεια της έρευνάς του για τηδολοφονία του Γκούστο Χάνσεν. Ο τόπος του εγκλήματος και στιςδύο περιπτώσεις ήταν κοινός: ο αριθμός 92 της οδού Χάουσμαν.

Η αστυνομία δεν είχε λύσει την υπόθεση Γκούστο, κι οδεκαοκτάχρονος που είχε συλληφθεί αρχικά για τον φόνο είχεαφεθεί κατόπιν ελεύθερος, επειδή η αστυνομία δεν είχε καταφέρεινα βρει ή να τον συνδέσει με το όπλο του εγκλήματος, μεταξύάλλων. Ο νεαρός ονομαζόταν Όλεγκ Φάουκε και ξυπνούσε κάθεβράδυ μες στο σκοτάδι ακούγοντας πυροβολισμούς. Όχι εκείνουςπου είχαν σκοτώσει τον Γκούστο· τους άλλους. Τουςπυροβολισμούς που είχε εξαπολύσει εναντίον του αστυνομικού πουθεωρούσε πατέρα του καθώς μεγάλωνε. Του αστυνομικού πουκάποτε ονειρευόταν ότι θα παντρευόταν τη μητέρα του Όλεγκ, τηΡάκελ. Του Χάρι Χόλε. Το βλέμμα του αστυνομικού έκαιγε τώραμπροστά στα μάτια του νεαρού μες στο σκοτάδι, κι ο Όλεγκ έφερεστον νου το όπλο, χωμένο σ’ ένα γωνιακό ντουλάπι, μακριά του,ευχόμενος να μην το ξαναδεί ποτέ στη ζωή του. Να μην το έβλεπεποτέ ξανά κανείς. Να κοιμηθεί εκεί μέσα, στον αιώνα των αιώνων.


Κοιμόταν μέσα εκεί. Πίσω από την πόρτα.Το φυλασσόμενο δωμάτιο του νοσοκομείου μύριζε φάρμακα και

μπογιά. Το μηχάνημα δίπλα του κατέγραφε τους παλμούς τηςκαρδιάς του.

Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν, της Επιτροπής Κοινωνικών Υπηρεσιών τουΔήμου, και ο Μίκαελ Μπέλμαν, φρεσκοδιορισθείς Αρχηγός τηςΑστυνομίας του Όσλο, εύχονταν να μην τον ξαναέβλεπαν ποτέ στηζωή τους.

Να μην τον έβλεπε ποτέ ξανά κανείς.Να κοιμηθεί πια, στον αιώνα των αιώνων.


Ή

Κεφάλαιο 1

ταν μια ζεστή, μεγάλη μέρα του Σεπτέμβρη, γεμάτη μ’ εκείνοτο φως που μετατρέπει το φιόρδ του Όσλο σε λιωμένο ασήμι

και κάνει τους χαμηλούς λόφους να λάμπουν μετά τα πρωτοβρόχια.Μία από εκείνες τις μέρες που οι κάτοικοι του Όσλο ορκίζονται ότιποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν αυτήν την πόλη. Οήλιος έδυε πίσω από το Ούλερν κι οι τελευταίες του αχτίδεςσάρωναν την ύπαιθρο· τις ερημωμένες, μουντές πολυκατοικίες,δείγματα της ταπεινής καταγωγής της πόλης· τα πανάκριβα ρετιρέ μετις βεράντες, που μαρτυρούσαν την περιπέτεια της χώρας, η οποίαέγινε εν μιά νυκτί η πλουσιότερη του κόσμου λόγω πετρελαίου, καιτους τοξικομανείς στην κορυφή του Στενσπάρκεν, σ’ αυτήν τημικρή κι οργανωμένη πόλη με τους οκταπλάσιους θανάτους απόναρκωτικά από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή. Τους κήπους μετραμπολίνα περιτριγυρισμένα από προστατευτικά δίχτυα, όπου ταπαιδιά δεν χοροπηδούσαν ποτέ πάνω από τρία μαζί, ακολουθώνταςπιστά τις οδηγίες, και τους λόφους και τα δάση που μισοκύκλωναντο λεκανοπέδιο του Όσλο. Ο ήλιος άπλωνε τα ακτινωτά τουδάχτυλα πάνω από την πόλη μη θέλοντας να την εγκαταλείψει, έναείδος παρατεταμένου αποχαιρετισμού σαν μέσα απ’ το παράθυροενός τρένου.


Η μέρα είχε ξεκινήσει με κρύο, καθαρό αέρα κι έντονο φως, ήτανλες και βρισκόσουν κάτω από λάμπες χειρουργείου. Σιγά σιγά όμωςη θερμοκρασία είχε ανέβει, ο ουρανός είχε αποκτήσει το ιδιαίτερο,βαθύ του γαλάζιο κι ο αέρας εκείνη τη φιλική υφή που κάνει τονΣεπτέμβρη τον ωραιότερο μήνα του χρόνου. Και καθώς έπεφτε πιατο σούρουπο, απαλό, διακριτικό, στις περιοχές με τις μονοκατοικίεςγύρω από τη λίμνη του Μάρινταλ, η ατμόσφαιρα μοσχοβολούσεμήλο και έλατο.

Ο Έρλαν Βενεσλά πλησίασε την κορυφή του τελευταίου λόφου.Είχε αρχίσει να νιώθει το γαλακτικό οξύ να τον καίει, μασυγκεντρώθηκε ώστε να πετύχει το σωστό, κάθετο πάτημα πάνωστα κλιπ των πεταλιών του ποδηλάτου του, με τα γόνατά τουστραμμένα λίγο προς τα μέσα. Γιατί η σωστή τεχνική είχε μεγάλησημασία· ειδικά όταν κουράζεσαι και το μυαλό σου θέλει ν’αλλάξεις θέση, να ξεκουραστείς, αλλά και να γίνεις λιγότεροαποτελεσματικός. Ένιωθε το άκαμπτο πλαίσιο του ποδηλάτου ν’απορροφά κάθε βατ ενέργειας που δημιουργούσε σε κάθε τουπεταλιά. Κατέβασε ταχύτητα κι ένιωσε την επιτάχυνση. Σηκώθηκεόρθιος και προσπάθησε να κρατήσει τον ίδιο ρυθμό: ενενήνταπεταλιές το λεπτό, πάνω κάτω. Κοίταξε το χρονόμετρο πουμετρούσε τους σφυγμούς του: εκατόν εξήντα οκτώ. Κούνησε τοφωτάκι στο μέτωπό του ώστε να πέσει πάνω στο GPS που είχετοποθετήσει στο τιμόνι. Έδειχνε λεπτομερώς την περιοχή του Όσλοκι είχε κι ενεργό πομπό. Το ποδήλατο και τα αξεσουάρ είχανστοιχίσει παραπάνω απ’ ό,τι θα έπρεπε κανονικά να ξοδεύει έναςσυνταξιούχος αστυνομικός. Μα ήταν σημαντικό να είναι κανείς σεφόρμα, τώρα ειδικά που η ζωή προσέφερε νέες προκλήσεις.

Μικρότερες προκλήσεις, για να είμαστε ειλικρινείς.Το γαλακτικό οξύ τού δάγκωνε τώρα μηρούς και γάμπες σαν μια

επώδυνη, υπέροχη υπόσχεση γι’ αυτά που θα ακολουθούσαν: τοπάρτι των ενδορφινών, την αύξηση της μυϊκής του μάζας και τηνήσυχη συνείδησή του. Και μια μπίρα με τη γυναίκα του στο


μπαλκόνι, αν η θερμοκρασία δεν υποχωρούσε πολύ μετά τη δύσητου ήλιου.

Και ξαφνικά, έφτασε. Ο δρόμος έγινε επίπεδος και η λίμνη τουΜάρινταλ απλώθηκε μπροστά του. Έκοψε ταχύτητα. Ήταν στηνεξοχή. Έμοιαζε σχεδόν εξωφρενικό ότι σε μια απόσταση δεκαπέντεμόνο λεπτών από το κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσαςμπορούσες να βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από αγροκτήματα,πεδιάδες και πυκνά δάση, γεμάτα μονοπάτια που χάνονταν μες στοσούρουπο. Ο ιδρώτας τού προκαλούσε φαγούρα κάτω από τοανθρακί του κράνος μάρκας Μπελ, που από μόνο του είχε κοστίσειόσο το παιδικό ποδήλατο που είχε χαρίσει στην εγγονή του ΛίνεΜαρίε για τα έκτα της γενέθλια.

Κοίταξε τους σφυγμούς του στο χρονόμετρο. Εκατόν εβδομήνταπέντε. Εκατόν εβδομήντα δύο. Μια ευπρόσδεκτη, μικρή ριπή τουανέμου έφερε μαζί της το μακρινό τραγούδι της πόλης. Πρέπει ναπροερχόταν από το στάδιο του Ούλεβολ: είχε παιχνίδι η Εθνικήαπόψε. Εναντίον της Σλοβακίας ή της Σλοβενίας, ένα απ’ τα δύο. ΟΈρλαν Βενεσλά φαντάστηκε για μερικές στιγμές ότι οι επευφημίεςπροορίζονταν για τον ίδιο. Πόσος καιρός είχε περάσει από τηντελευταία φορά που είχε δεχθεί χειροκροτήματα; Πρέπει να ήτανκατά την αποχαιρετιστήρια τελετή της Κρίπος στο Μπριν: τούρτα κιεπίσημη ομιλία του αφεντικού, Μίκαελ Μπέλμαν, που έκτοτε είχεακολουθήσει μια σταθερά ανοδική πορεία έως το πόστο τουΑρχηγού της Αστυνομίας του Όσλο. Ο Έρλαν είχε δεχθεί τοχειροκρότημά τους, τους είχε κοιτάξει ίσια στα μάτια, τους είχεευχαριστήσει και είχε μάλιστα νιώσει τον λαιμό του να σφίγγεταιλίγο καθώς εκφωνούσε την απλή, σύντομη ομιλία που απαιτούσετότε η παράδοση της Κρίπος. Η καριέρα του είχε τασκαμπανεβάσματά της αλλά είχε αποφύγει τις θεαματικές αποτυχίες.Απ’ όσο ήξερε φυσικά. Ποτέ δεν ήσουν εκατό τοις εκατό σίγουροςότι είχες βρει τις σωστές απαντήσεις. Τώρα, βέβαια, που ητεχνολογία ανάλυσης του DNA είχε προχωρήσει τόσο πολύ και τα


ανώτατα κλιμάκια της Αστυνομίας είχαν δηλώσει ότι θα τηχρησιμοποιούσαν και σε παλαιότερες υποθέσεις, υπήρχε πια οκίνδυνος να βρεθούν οι απαντήσεις. Νέες απαντήσεις – οι οριστικές.Ο Έρλαν το καταλάβαινε σε ό,τι αφορούσε νέες, εκκρεμείςυποθέσεις· μα δεν συμφωνούσε στο να χρησιμοποιούνται πολύτιμοιπόροι για να ξανανοίξουν περιπτώσεις που είχαν από καιρόδιαλευκανθεί.

Το σκοτάδι είχε πυκνώσει ακόμα και κάτω από τις λάμπες τουδρόμου. Ο Έρλαν προσπέρασε την ξύλινη πινακίδα που έδειχνεπρος το εσωτερικό του δάσους· ήταν ακριβώς όπως τη θυμόταν.Βγήκε από την πεπατημένη και μπήκε σ’ ένα μονοπάτι στρωμένο μεμαλακό χώμα και βρύα. Οδηγούσε όσο πιο σιγά μπορούσε για να μηχάσει την ισορροπία του. Ο κώνος του φωτός που έβγαινε από τονφακό στο μέτωπό του φώτιζε τις πέτρες εμπρός του και σταματούσεστον τοίχο που σχημάτιζαν τα έλατα αριστερά και δεξιά. Σκιέςξεπηδούσαν με ταχύτητα κι ύστερα, σαν να τρόμαζαν,ξανακρύβονταν μες στο σκοτάδι. Ήταν όπως τότε που είχεπροσπαθήσει να βάλει τον εαυτό του στη θέση της: σαν να έτρεχε μ’έναν φακό στο χέρι, έχοντας ξεφύγει από τρεις μέρες εγκλεισμού καισυνεχόμενων βιασμών.

Ένας φακός άναψε μπροστά του μες στο σκοτάδι κι ο ΈρλανΒενεσλά νόμισε για μια στιγμή ότι ήταν ο δικός της· κι ότι εκείνηέτρεχε πάλι να ξεφύγει κι ότι εκείνος την κυνηγούσε ξανά με τημηχανή και την ξανάπιανε. Το φως του φακού τρεμόπαιξε για λίγο κιύστερα γύρισε προς τη μεριά του. Ο Έρλαν σταμάτησε και κατέβηκεαπό το ποδήλατο. Έριξε φως στον μετρητή των σφυγμών του: ήδηκάτω από εκατό. Καθόλου άσχημα.

Χαλάρωσε τα λουράκια, έβγαλε το κράνος του κι έξυσε το κεφάλιτου. Θεέ μου, τι ανακούφιση. Έσβησε το φωτάκι, κρέμασε τοκράνος στο τιμόνι του ποδηλάτου και προχώρησε προς το φως τουφακού. Άκουσε το κράνος να χτυπιέται πάνω στο τιμόνι.

Σταμάτησε μπρος στον φακό, που στράφηκε κατευθείαν προς τοDigitalised By Jah®

πρόσωπό του. Το δυνατό του φως τού έτσουξε τα μάτια.Τυφλωμένος, αισθάνθηκε ν’ ανασαίνει ακόμα πολύ βαριά. Τιπερίεργο που οι σφυγμοί του ήσαν τόσο χαμηλοί. Ένιωσε μιακίνηση πίσω από τον μεγάλο, τρεμουλιαστό κύκλο του φωτός,άκουσε ένα χαμηλό σφύριγμα στον αέρα και την ίδια στιγμή μιασκέψη καρφώθηκε στο μυαλό του: Δεν έπρεπε να το είχε κάνει. Δενέπρεπε να βγάλει το κράνος του. Οι περισσότεροι θάνατοιποδηλατών συμβαίνουν...

Ήταν λες κι η σκέψη του πάγωσε, λες κι ο χρόνος εξαρθρώθηκε,λες και διακόπηκε προς στιγμήν η οπτική επαφή του με τηνπραγματικότητα.

Ο Έρλαν Βενεσλά κοίταξε έκπληκτος μπροστά του κι ένιωσε μιαπαχιά σταγόνα ιδρώτα να κυλά στο μέτωπό του. Μίλησε, μα οιλέξεις του δεν έβγαζαν νόημα, λες κι είχε χαθεί η σύνδεση μεταξύεγκεφάλου και στόματος. Ξανάκουσε το χαμηλό σφύριγμα. Κιύστερα κάθε ήχος βουβάθηκε. Δεν ακουγόταν τίποτα, ούτε καν ηανάσα του. Κι ανακάλυψε ότι είχε πέσει στα γόνατα κι ότι τοποδήλατό του κυλούσε αργά προς ένα χαντάκι. Μπροστά στα μάτιατου έβλεπε το κίτρινο φως να χορεύει, μα εξαφανίστηκε κι αυτόόταν ο ιδρώτας έφτασε στη ράχη της μύτης του, κύλησε στα μάτιατου και τον τύφλωσε. Και τότε ο Έρλαν Βενεσλά συνειδητοποίησεότι το υγρό αυτό δεν ήταν ιδρώτας.

Το τρίτο χτύπημα ήταν σαν παγοκρύσταλλος που διαπέρασε τοκεφάλι, τον λαιμό και το κορμί του. Τα πάντα πάγωσαν. Δεν θέλωνα πεθάνω, σκέφτηκε και προσπάθησε να σηκώσει το χέρι του γιανα προστατεύσει το κεφάλι του, μα του ήταν αδύνατον να κουνήσειοποιοδήποτε μέλος του κορμιού του· νόμιζε ότι είχε παραλύσει.

Το τέταρτο χτύπημα δεν το ένιωσε, μα η μυρωδιά του υγρούχώματος του έδωσε να καταλάβει ότι βρισκόταν πεσμένος στοέδαφος. Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά του αρκετές φορές και κατάφερενα ανακτήσει την όραση από το ένα του μάτι. Ακριβώς μπροστά στοπρόσωπό του στεκόταν ένα ζευγάρι μεγάλες βρόμικες λασπωμένες


μπότες. Οι σόλες ανασηκώθηκαν κι οι μπότες ξεκόλλησαν από τοέδαφος. Κι ύστερα προσγειώθηκαν. Και ξανά το ίδιο. Οι σόλεςανασηκώθηκαν, οι μπότες ξεκόλλησαν. Λες κι αυτός που τονχτυπούσε, πηδούσε πρώτα στον αέρα, πηδούσε για να δώσει ακόμαπερισσότερη δύναμη στα χτυπήματά του. Και το τελευταίο πράγμαπου πέρασε από το μυαλό του Έρλαν Βενεσλά ήταν ότι έπρεπε ναθυμηθεί πώς την έλεγαν, την εγγονή· δεν έπρεπε να ξεχάσει τ’όνομά της.


Jo Nesbo - Ο Φαντομάς

Documents

Transcript of Jo Nesbo - Ο Φαντομάς