Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

COLLEEN HOOVER

Χωρίς ελπίδα

Μετάφραση: Χριστίνα Μανιά

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑΤίτλος πρωτοτύπου: HopelessΣυγγραφέας: Colleen Hoover

Μετάφραση: Χριστίνα ΜανιάΕπιμέλεια-Διόρθωση: Νεύτων Χέλμης

© 2013 Colleen Hoover

© 2014, Εκδόσεις Κυριάκος Παπαδόπουλος Α.Ε., γ ια την ελληνική γλώσσα

Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτραςαπαγορευτικής των προσβολών της. Κατά το Ν. 2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν.2121/93 και ισχύει σήμερα) και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το Ν.100/1975), απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση σε κάποιο σύστημα διάσωσης καιγενικά η αναπαραγωγή του παρόντος έργου με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ήπεριληπτικά, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη.

Πρώτη έκδοση: Μάρτιος 2014

EKΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣΚαποδιστρίου 9, 144 52 Μεταμόρφωση Αττικής,

Για τον Βανς.Κάποιοι πατεράδες μάς φέρνουν στη ζωή,

κάποιοι άλλοι μάς δείχνουν πώς να τη ζούμε.Σε ευχαριστώ και για τα δύο.

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 20127:29 μμ

Στέκομαι όρθια και κοιτάζω το κρεβάτι, κρατώντας την αναπνοήμου από φόβο μη μου ξεφύγουν οι ήχοι που ανεβαίνουν από τολαιμό μου.

Δε θα κλάψω.Δε θα κλάψω.Πέφτοντας αργά στα γόνατά μου, βάζω τα χέρια μου στην

άκρη του κρεβατιού και τα δάχτυλά μου διατρέχουν τα κίτρινααστέρια που βρίσκονται διάσπαρτα πάνω στο σκούρο μπλεπάπλωμα. Κοιτάζω έντονα τα αστέρια, μέχρι που αρχίζουν ναθολώνουν από τα δάκρυα που πλημμυρίζουν τα μάτια μου.

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και βυθίζω το κεφάλι μου στοκρεβάτι σφίγγοντας με τις χούφτες μου την κουβέρτα. Οι ώμοιμου αρχίζουν να ταρακουνιούνται καθώς ξεσπάω βίαια στουςλυγμούς που προσπαθούσα τόση ώρα να συγκρατήσω. Με μιαγρήγορη κίνηση σηκώνομαι, ουρλιάζω και τραβάω την κουβέρτααπό το κρεβάτι πετώντας τη στην άλλη άκρη του δωματίου.

Σφίγγω τις γροθιές μου και κοιτάω με μανία τριγύρω μου γιανα βρω κάτι να πετάξω. Βουτάω τα μαξιλάρια από το κρεβάτι καιτα ρίχνω στον καθρέφτη, πάνω στο είδωλο του κοριτσιού πουδεν αναγνωρίζω πλέον. Βλέπω το κορίτσι στον καθρέφτη να μεκαρφώνει με το βλέμμα του ενώ κλαίει αξιοθρήνητα. Ηαδυναμία που διακρίνω στα δάκρυά της με κάνει έξαλλη.Τρέχουμε η μία προς την άλλη ώσπου οι γροθιές μας νασυγκρουστούν πάνω στο γυαλί θρυμματίζοντας τον καθρέφτη.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 7

Παρακολουθώ καθώς εκείνη γίνεται εκατομμύρια γυαλιστεράκομμάτια που πέφτουν πάνω στο χαλί.

Αρπάζω με δύναμη μια συρταριέρα και την αναποδογυρίζωβγάζοντας μία ακόμη κραυγή την οποία συγκρατούσα για πολλήώρα. Με το που το έπιπλο προσγειώνεται στη ράχη του, ανοίγωτα συρτάρια και πετάω το περιεχόμενό τους σε όλο το δωμάτιο,στριφογυρίζοντας, πετώντας και κλοτσώντας τα πάντα στοπέρασμά μου. Βουτάω τις αραχνοΰφαντες μπλε κουρτίνες και τιςτραβάω με τόση δύναμη, που σπάει το κουρτινόξυλο και οικουρτίνες κουβαριάζονται πάνω μου. Πλησιάζω τα κουτιά πουείναι στοιβαγμένα στη γωνία και, χωρίς καν να ξέρω τι έχουνμέσα, παίρνω το πάνω πάνω και το πετάω στον τοίχο με όσηδύναμη μπορεί να έχει το σκαρί μου που φτάνει το 1,60.

«Σε μισώ!» φωνάζω. «Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ!»Πετάω ό,τι βρω μπροστά μου πάνω σε οτιδήποτε άλλο

βρίσκω μπροστά μου. Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου γιανα ουρλιάξω γεύομαι την αλμύρα από τα δάκρυα που τρέχουνποτάμι στα μάγουλά μου.

Ξαφνικά τα χέρια του Χόλντερ με αγκαλιάζουν από πίσωτόσο σφικτά ώστε με ακινητοποιούν. Τινάζομαι, στριφογυρίζωκαι ουρλιάζω λίγο ακόμα μέχρι που οι κινήσεις μου δε γίνονταιπια συνειδητά αλλά είναι απλά αντανακλαστικές αντιδράσεις.

«Σταμάτα» λέει ήρεμα στο αυτί μου χωρίς να έχει καμίαδιάθεση να με αφήσει. Τον ακούω αλλά προσποιούμαι πως όχι.Ή ίσως απλά δε με νοιάζει. Συνεχίζω να παλεύω για να ξεφύγωαπό τη λαβή του, αλλά αυτός με σφίγγει ακόμα περισσότερο.

«Μη με αγγίζεις!» φωνάζω με όλη μου τη δύναμη χώνονταςτα νύχια μου στα μπράτσα του. Και πάλι δεν ταράζεται.

Μη με ακουμπάς. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ.Η φωνούλα ηχεί μέσα στο μυαλό μου και αυτόματα αφήνομαι

εντελώς στα χέρια του. Νιώθω να χάνω τις δυνάμεις μου καθώςτα δάκρυά μου πυκνώνουν και με πνίγουν. Δεν είμαι τίποτεάλλο παρά μια θάλασσα από δάκρυα που δε λένε νασταματήσουν.

Είμαι αδύναμη και τον αφήνω εκείνον να νικήσει.Ο Χόλντερ χαλαρώνει τη λαβή του και βάζει τα χέρια του

8 COLLEEN HOOVER

πάνω στους ώμους μου, μετά με γυρίζει προς το μέρος του για νατον βλέπω. Δεν μπορώ ούτε να τον κοιτάξω. Εξαντλημένη καισυντετριμμένη αφήνομαι πάνω στο στέρνο του, σφίγγω στιςχούφτες μου το πουκάμισό του καθώς κλαίω με αναφιλητά, ενώτο μάγουλό μου ακουμπάει στην καρδιά του. Βάζει το χέρι τουπίσω στο κεφάλι μου και χαμηλώνει το στόμα του στο αυτί μου.

«Σκάι».1 Η φωνή του είναι σταθερή και ατάραχη. «Πρέπει ναφύγεις. Τώρα».

1. Το όνομα της ηρωίδας είναι το αγγλικό Sky που σημαίνειουρανός. (Σ.τ.Μ.)


Σάββατο, 25 Αυγούστου 201211:50 μμ

Δύο μήνες νωρίτερα…

Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότερες αποφάσεις που έχω πάρεικατά τη διάρκεια των δεκαεπτά χρόνων της ζωής μου ήτανέξυπνες. Ελπίζω πως η εξυπνάδα μετριέται με το βάρος και πωςοι λίγες χαζές αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου δε θαέχουν καμία βαρύτητα μπροστά στις έξυπνες. Αν αυτό ισχύει, θαχρειαστεί να πάρω ένα σωρό έξυπνες αποφάσεις αύριο, καθώς τονα βάλω κρυφά τον Γκρέισον στο δωμάτιό μου για τρίτη φοράαυτόν το μήνα γέρνει κατά πολύ τη ζυγαριά προς την πλευράτων ηλίθιων αποφάσεων. Παρ’ όλα αυτά, η μόνη ακριβήςμονάδα μέτρησης του επιπέδου ηλιθιότητας μιας απόφασης είναιο χρόνος… Υποθέτω, λοιπόν, πως θα περιμένω να δω αν θα μεκάνουν τσακωτή, προτού βγάλω τελική ετυμηγορία για τηναπόφασή μου.

Σε αντίθεση με αυτό που μπορεί να φαίνεται, δεν είμαιτσουλί. Εκτός βέβαια κι αν ο χαρακτηρισμός μου ως τσούλαςβασίζεται στο γεγονός πως φασώνομαι με πολλά άτομα, ακόμακαι αν δε νιώθω καμία έλξη για αυτά. Σε αυτή την περίπτωση, τοσυζητάμε.

«Κάνε γρήγορα» φωνάζει ο Γκρέισον πίσω από το κλειστόπαράθυρο, εμφανώς εκνευρισμένος γιατί δε σκοτώνομαι να τουανοίξω.

10 COLLEEN HOOVER

Ξεκλειδώνω και ανεβάζω το παράθυρο όσο πιο αθόρυβαμπορώ. Μπορεί η Κάρεν να είναι αντισυμβατικός γονιός, αλλάστην περίπτωση των αγοριών που τα μεσάνυχτα μπαίνουνκρυφά μέσα από τα παράθυρα υπνοδωματίων γίνεται η τυπικήαυστηρή μητέρα.

«Μη φωνάζεις» ψιθυρίζω. Ο Γκρέισον ανασηκώνεται,περνάει το ένα του πόδι από το περβάζι και στη συνέχεια μπαίνειστο δωμάτιό μου. Βοηθάει το γεγονός πως τα παράθυρα απόαυτή την πλευρά του σπιτιού δεν ξεπερνούν το ένα μέτρο από τοέδαφος: είναι σαν να έχω δική μου πόρτα. Στην πραγματικότητα,η Σιξ και εγώ έχουμε μάλλον χρησιμοποιήσει περισσότερο ταπαράθυρά μας για να πηγαινοερχόμαστε από το ένα σπίτι στοάλλο από ό,τι τις πόρτες. Η Κάρεν το έχει πια τόσο πολύσυνηθίσει ώστε ούτε καν αναρωτιέται γιατί το παράθυρό μουείναι ανοιχτό τις περισσότερες φορές.

Προτού τραβήξω την κουρτίνα, ρίχνω μια ματιά στοπαράθυρο του δωματίου της Σιξ. Με χαιρετάει με το ένα χέριενώ με το άλλο τραβάει από το μπράτσο τον Τζάξον καθώςσκαρφαλώνει στο δωμάτιό της. Μόλις ο Τζάξον μπει μέσα,γυρίζει και βγάζει το κεφάλι του από το παράθυρο. «Θαβρεθούμε στο φορτηγό σου σε μία ώρα» ψιθυρίζει στονΓκρέισον. Κλείνει το παράθυρο της Σιξ και τραβάει τιςκουρτίνες της.

Η Σιξ2 και εγώ είμαστε κολλητές από τη μέρα που μετακόμισεδίπλα μας πριν από τέσσερα χρόνια. Τα παράθυρα των δωματίωνμας είναι δίπλα δίπλα, γεγονός που αποδείχτηκε εξαιρετικάβολικό. Τα πράγματα ξεκίνησαν αρκετά αθώα. Όταν ήμαστανδεκατεσσάρων πήγαινα κρυφά στο δωμάτιό της το βράδυ,βουτάγαμε παγωτό από το ψυγείο και βλέπαμε ταινίες. Ότανήμασταν δεκαπέντε αρχίσαμε να βάζουμε μέσα, στα κρυφά,αγόρια με τα οποία τρώγαμε παγωτό και βλέπαμε ταινίες. Σταδεκαέξι πια το παγωτό και οι ταινίες εξαφανίστηκαν και έμεινανμόνο τα αγόρια. Τώρα, στα δεκαεπτά, πάει η μία στο δωμάτιο τηςάλλης αφού φύγουν τα αγόρια και πάνε σπίτι τους. Τότε είναι ηστιγμή που το παγωτό και οι ταινίες επανέρχονται στοπροσκήνιο.


Η σχέση της Σιξ με τους διάφορους γκόμενους είναι η ίδιασχέση που έχω εγώ με τις διάφορες γεύσεις παγωτού. Αυτή τηστιγμή η γεύση της του μήνα είναι ο Τζάξον. Η δική μου είναι τοΡόκι Ρόουντ.3 Ο Γκρέισον και ο Τζάξον είναι κολλητοί καιαυτός είναι ο λόγος που αρχικά ο Γκρέισον κι εγώ τα μπλέξαμε.Όταν η γεύση του μήνα της Σιξ έχει κάποιον φίλο κούκλο, τονρίχνει στα δίχτυα μου. Ο Γκρέισον είναι πράγματι φοβερόςγκόμενος. Έχει ένα αναμφισβήτητα καταπληκτικό σώμα,υπέροχα ατημέλητα μαλλιά, διαπεραστικά σκούρα μάτια… Όλοτο πακέτο. Απ’ τα κορίτσια που γνωρίζω, οι περισσότερες θααισθάνονταν τυχερές μόνο και μόνο να είναι στο ίδιο δωμάτιομε κείνον.

Τι κρίμα που εγώ δεν αισθάνομαι έτσι.Κλείνω τις κουρτίνες και καθώς γυρίζω βρίσκω τον Γκρέισον

να απέχει μόνο λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου, έτοιμος ν’αρχίσει το γλέντι. Με χαϊδεύει στα μάγουλα, επιδεικνύοντας τοχαμόγελό του που σε κάνει να τα χάνεις. «Γεια σου, όμορφη».Δε μου αφήνει περιθώριο να πω κάτι, καθώς τα χείλη τουσυναντάνε τα δικά μου με έναν άτσαλο τρόπο. Συνεχίζει να μεφιλάει, ενώ παράλληλα βγάζει τα παπούτσια του. Ταξεφορτώνεται εύκολα καθώς κατευθυνόμαστε προς το κρεβάτιμου, ενώ τα στόματά μας είναι ακόμα κολλημένα. Η άνεση μετην οποία κάνει πράγματα ταυτόχρονα είναι εντυπωσιακή κιενοχλητική συνάμα. Με ακουμπάει απαλά στο κρεβάτι μου.«Είναι κλειδωμένη η πόρτα σου;»

«Πήγαινε να ελέγξεις» λέω. Μου δίνει ένα πεταχτό φιλί σταχείλια πριν πεταχτεί όρθιος για να βεβαιωθεί πως η πόρτα είναικλειδωμένη. Έχω ζήσει δεκατρία χρόνια με την Κάρεν και δε μεέχει τιμωρήσει ποτέ, δε θέλω να της δώσω αφορμή να ξεκινήσειτώρα. Θα γίνω δεκαοκτώ σε μερικές εβδομάδες και ακόμα καιτότε αμφιβάλλω αν θ’ αλλάξει τον τρόπο που λειτουργεί ωςγονιός όσο μένω στο σπίτι της.

Όχι πως ο τρόπος που με μεγαλώνει είναι λάθος. Απλώςείναι… πολύ αντιφατικός. Ήταν αυστηρή σε όλη μου τη ζωή.Δεν είχαμε ποτέ πρόσβαση στο Ίντερνετ, στα κινητά τηλέφωναή ακόμα και στην τηλεόραση, γιατί πιστεύει πως η τεχνολογία

12 COLLEEN HOOVER

είναι η ρίζα όλων των κακών στον κόσμο. Από την άλλη είναιεξαιρετικά επιεικής σε άλλα θέματα. Με αφήνει να βγαίνω έξωμε τη Σιξ όποτε θέλω και, εφόσον ξέρει πού είμαι, δε χρειάζεταινα γυρίσω κάποια συγκεκριμένη ώρα. Βέβαια ποτέ δεν τοπαρατράβηξα, οπότε ίσως να ήταν ένας τρόπος να γυρίζω νωρίςχωρίς να το ξέρω.

Δεν την πειράζει να βρίζω, παρ’ όλο που το κάνω σπάνια.Μέχρι και που με αφήνει να πιω λίγο κρασί στο δείπνο πού καιπού. Μου μιλάει περισσότερο σαν να είμαι φίλη της παρά κόρητης (παρ’ όλο που με υιοθέτησε πριν από δεκατρία χρόνια) καιμε κάποιον τρόπο κατάφερε να με κάνει να είμαι εντελώς(σχεδόν) ειλικρινής απέναντί της για οτιδήποτε συμβαίνει στηζωή μου.

Δεν υπάρχει μέση οδός μαζί της. Είναι είτε εξαιρετικάεπιεικής είτε εξαιρετικά αυστηρή. Είναι σαν μια συντηρητικάφιλελεύθερη ή μια φιλελεύθερα συντηρητική. Ό,τι και να είναι,είναι τρομερά δύσκολο να την καταλάβεις, γι’ αυτό καιεγκατέλειψα αυτή την προσπάθεια πριν από χρόνια.

Για το μόνο πράγμα που συγκρούστηκα πολύ μαζί της ήταν τοθέμα του δημόσιου σχολείου. Μου έκανε μαθήματα στο σπίτιόλη μου τη ζωή (τα δημόσια σχολεία είναι άλλη μία ρίζα κακών)και την εκλιπαρούσα να με γράψει σε σχολείο από τότε που η Σιξμού έβαλε αυτή την ιδέα στο κεφάλι. Έχω κάνει αιτήσεις σεδιάφορα κολέγια και αισθάνομαι πως θα έχω μεγαλύτερηπιθανότητα να με πάρει κάποιο από αυτά που θέλω αν μπορώ ναπροσθέσω στις αιτήσεις και μερικές άλλες δραστηριότητες πέραντων μαθημάτων. Μετά από μήνες που την παρακαλούσαμεασταμάτητα η Σιξ κι εγώ, η Κάρεν τελικά συναίνεσε και μουεπέτρεψε να γραφτώ στο σχολείο ως τελειόφοιτη. Είχα αρκετούςβαθμούς ώστε να έπαιρνα πτυχίο σε μερικούς μήνες από τηνκατ’ οίκον διδασκαλία, αλλά ένα κομμάτι του εαυτού μου είχεπάντα την επιθυμία να ζήσει τη ζωή μιας φυσιολογικής έφηβης.

Αν ήξερα βέβαια πως η Σιξ θα έφευγε σε πρόγραμμαανταλλαγής μαθητών την ίδια εβδομάδα που υποτίθεται θαξεκινούσαμε την πρώτη μας μέρα μαζί ως τελειόφοιτες δε θαείχα ποτέ εξετάσει την ιδέα τού να πάω σε δημόσιο σχολείο.


Αλλά είμαι αθεράπευτα πεισματάρα και θα προτιμούσα νακαρφώσω ένα πιρούνι στο χέρι μου παρά να πω στην Κάρεν πωςάλλαξα γνώμη.

Προσπάθησα να μη σκέφτομαι το γεγονός πως φέτος δε θαέχω τη Σιξ. Ξέρω πόσο πολύ ήθελε να μπει σε αυτό τοπρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών, αλλά η εγωιστική πλευρά τουεαυτού μου έλπιζε πως δε θα τα κατάφερνε. Η ιδέα πως πρέπεινα διασχίσω την πόρτα του σχολείου χωρίς εκείνη μετρομοκρατεί. Αλλά συνειδητοποιώ πως ο αποχωρισμός μας είναιαναπόφευκτος και πως μου μένει λίγος καιρός προτούαναγκαστώ να βγω στον πραγματικό κόσμο, όπου ζουν και άλλοιάνθρωποι εκτός από τη Σιξ και την Κάρεν.

Η έλλειψη επαφής μου με τον πραγματικό κόσμο είχεαντικατασταθεί ολοκληρωτικά από βιβλία και δεν μπορεί ναείναι υγιές να ζει κανείς σε έναν παραμυθένιο κόσμο. Τοδιάβασμα με έκανε να γνωρίσω την (ίσως δραματοποιημένη)φρίκη του γυμνασίου, των πρώτων ημερών, των κλικών και τωνκακών κοριτσιών. Δε βοηθάει το γεγονός πως, σύμφωνα με τηΣιξ, έχω ήδη κακή φήμη μόνο και μόνο επειδή συνδέομαι μαζίτης. Η Σιξ δεν έχει και το καλύτερο ιστορικό σε ό,τι αφορά τησχέση της με τα αγόρια και απ’ ό,τι φαίνεται κάποια από τααγόρια που φασώθηκα δεν έχουν το καλύτερο ιστορικόεχεμύθειας. Αυτός ο συνδυασμός θα κάνει εξαιρετικάενδιαφέρουσα την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Όχι πως με νοιάζει. Δε γράφτηκα στο σχολείο ούτε για νακάνω φίλους ούτε για να εντυπωσιάσω κανέναν, οπότε, όσο ηαδικαιολόγητη φήμη μου δεν εμποδίζει τον τελικό μου στόχο, θαείμαι μια χαρά.

Ελπίζω.Αφού σιγουρευτεί πως η πόρτα είναι κλειδωμένη, ο Γκρέισον

έρχεται πίσω στο κρεβάτι και μου ρίχνει ένα χαμόγελοαποπλάνησης. «Τι θα έλεγες για ένα μικρό στριπτίζ;» Κουνάειτους γοφούς του και σηκώνει το πουκάμισό του αποκαλύπτονταςτους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του που έχει αποκτήσει μεσκληρή δουλειά. Έχω αρχίσει να παρατηρώ πως δε χάνειευκαιρία να τους επιδεικνύει. Είναι το κλασικό αγόρι νάρκισσος.

14 COLLEEN HOOVER

Γελάω καθώς στριφογυρίζει ψηλά με το χέρι το πουκάμισότου και μου το πετάει, για να γλιστρήσει στη συνέχεια πάνω μου.Περνάει το χέρι του πίσω από το λαιμό μου και φέρνει το στόμαμου πάλι μπροστά σε θέση μάχης.

Την πρώτη φορά που ο Γκρέισον τρύπωσε στο δωμάτιό μουήταν πριν από ένα μήνα και κάτι και μου το ξεκαθάρισε από τηνπρώτη στιγμή πως δεν έψαχνε για σχέση. Εγώ πάλι τουξεκαθάρισα πως δεν έψαχνα για αυτόν, κι έτσι τα βρήκαμε μετην πρώτη. Θα είναι βεβαίως ένα από τα ελάχιστα άτομα πουγνωρίζω στο σχολείο, οπότε ανησυχώ μήπως αυτό δημιουργήσειπρόβλημα σε τούτο το όμορφο πράγμα που έχουμε – δηλαδή στοτίποτα.

Είναι εδώ λιγότερο από τρία λεπτά και το χέρι του είναι ήδηστην μπλούζα μου. Νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά πως δεβρίσκεται εδώ για τα όσα ενδιαφέροντα έχω να πω. Τα χείλη τουμετακινούνται από το στόμα μου στο λαιμό μου, έτσιεκμεταλλεύομαι αυτή τη στιγμή ανάπαυλας για να πάρω μιαβαθιά εισπνοή και να προσπαθήσω να αισθανθώ κάτι.

Οτιδήποτε.Κολλάω το βλέμμα μου στα πλαστικά αστεράκια που είναι

κολλημένα στο ταβάνι πάνω από το κρεβάτι μου καιφωσφορίζουν στο σκοτάδι, ενώ μόλις που παίρνω χαμπάρι ταχείλη του καθώς πηγαίνουν προς το στήθος μου. Είναιεβδομήντα έξι από αυτά. Αστεράκια εννοώ. Το ξέρω γιατί τιςτελευταίες εβδομάδες είχα άπλετο χρόνο να τα μετρήσω ενόσωβρισκόμουν στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Εγώ να είμαιξαπλωμένη χωρίς να δίνω σημασία ή να ανταποκρίνομαι, ενώ οΓκρέισον εξερευνά το πρόσωπό μου και το λαιμό μου καιμερικές φορές το στήθος μου με τα όλο περιέργεια και διέγερσηχείλη του.

Γιατί λοιπόν, αφού όλο αυτό δε μου λέει τίποτα, τον αφήνωνα το κάνει;

Δεν είχα ποτέ κανένα συναισθηματικό δέσιμο με τα αγόριαπου φασώνομαι. Ή, πιο σωστά, με τ’ αγόρια που φασώνονταιμαζί μου. Είναι δυστυχώς μονόπλευρη κατάσταση. Μία φοράυπήρξε ένα αγόρι το οποίο ήρθε πολύ κοντά στο να μου


προκαλέσει κάποια σωματική ή συναισθηματική ανταπόκριση,αλλά αποδείχτηκε πως ήταν μια ψευδαίσθηση που είχαπροκαλέσει εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Το όνομά του ήταν Ματκαι βγαίναμε λιγότερο από μήνα όταν οι παραξενιές του μουέσπασαν τα νεύρα. Όπως το ότι αρνιόταν να πιει εμφιαλωμένονερό αν δεν είχε καλαμάκι. Ή πως τα ρουθούνια του άνοιγανδιάπλατα όταν έσκυβε να με φιλήσει. Ή ο τρόπος που έλεγε «σεαγαπώ», τρεις μόλις εβδομάδες αφότου τα είχαμε φτιάξει.

Ναι, εντάξει. Αυτό το τελευταίο ήταν η χαριστική βολή. Γειασου Μάτι, αγοράκι μου.

Η Σιξ και εγώ έχουμε αναλύσει πολλές φορές το γεγονός ότιδεν ανταποκρίνομαι σωματικά στα αγόρια. Για κάποιο διάστημαυποψιαζόταν μήπως ήμουν γκέι. Έπειτα από ένα σύντομο καιάβολο φιλί μεταξύ μας για να εξετάσουμε τη θεωρία της, γύρωστα δεκαέξι μας, καταλήξαμε ομόφωνα στο συμπέρασμα πως δενυπήρχε τέτοιο θέμα. Δεν είναι ότι δε μου αρέσει να φασώνομαιμε αγόρια. Και βέβαια μου αρέσει – αλλιώς δε θα το έκανα. Απλάδε μου αρέσει για τους ίδιους λόγους που αρέσει στα άλλακορίτσια. Δεν αισθάνθηκα ποτέ να χάνω το έδαφος κάτω από ταπόδια μου. Ούτε έχω αισθανθεί αυτό τον κόμπο στο στομάχι.Στην πραγματικότητα όλη αυτή η ιδέα τού να λιώνει κανείς γιακάποιον μού είναι εντελώς ξένη. Ο πραγματικός λόγος που μουαρέσει να φασώνομαι με τα αγόρια είναι γιατί είναι κάτι που μεμουδιάζει ολοκληρωτικά. Είναι καταστάσεις, όπως αυτή τούτηνεδώ τη στιγμή με τον Γκρέισον, οι οποίες κάνουν το μυαλό μουνα σβήνει. Σταματάει εντελώς να δουλεύει και μου αρέσει αυτότο συναίσθημα.

Τα μάτια μου είναι εστιασμένα στα δεκαεπτά αστεράκια πουβρίσκονται στο πάνω δεξί τεταρτημόριο του ταβανιού μου, ότανξαφνικά επανέρχομαι απότομα στην πραγματικότητα. Τα χέριατου Γκρέισον έχουν πάει πιο μακριά από εκεί που του επέτρεπαστο παρελθόν και αμέσως συνειδητοποιώ πως έχει ξεκουμπώσειτο τζιν μου και τα δάχτυλά του κατευθύνονται προς τοβαμβακερό μου εσώρουχο.

«Όχι, Γκρέισον» του ψιθυρίζω και απομακρύνω το χέρι του.Τραβάει το χέρι του γρυλλίζοντας και πιέζει το μέτωπό του

16 COLLEEN HOOVER

στο μαξιλάρι μου. «Έλα τώρα, Σκάι». Ανασαίνει βαριά στο λαιμόμου. Γυρίζει στο πλάι, ακουμπάει στο δεξί του χέρι και μεκοιτάζει προσπαθώντας να με ρίξει με το χαμόγελό του.

Σας το ανέφερα πως έχω ανοσία στα χαμόγελα που σε κάνουννα τα χάνεις;

«Για πόσο ακόμα θα το κάνεις αυτό;» Γλιστράει το χέρι τουπάνω στο στομάχι μου και πλησιάζει πάλι τ’ ακροδάχτυλά τουμέσα στο τζιν μου.

Το δέρμα μου ανατριχιάζει. «Ποιο να κάνω;» Προσπαθώ ναξεγλιστρήσω από κάτω του.

Ανασηκώνεται και με κοιτάζει σαν να είμαι ανίδεη. «Το να τοπαίζεις “καλό κορίτσι” τόσον καιρό. Το βαρέθηκα. Έλα να τοκάνουμε».

Αυτή του η κουβέντα μού υπενθυμίζει το γεγονός ότι, σεπείσμα της κοινής γνώμης, δεν είμαι τσούλα. Δεν έχω κάνει σεξμε κανένα από τα αγόρια που έχω φασωθεί,συμπεριλαμβανομένου και του τώρα μουτρωμένου Γκρέισον.Αντιλαμβάνομαι πως η έλλειψη σεξουαλικής ανταπόκρισης θαέκανε πιο εύκολο σε συναισθηματικό επίπεδο το να κάνω σεξ μετυχαία άτομα. Παρ’ όλα αυτά, συνειδητοποιώ επίσης πως ίσωςαυτός να είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να κάνω σεξ. Γνωρίζωπως αν περάσω αυτή τη λεπτή γραμμή οι φήμες για μένα δε θαείναι πια μόνο φήμες. Θα είναι γεγονότα. Το τελευταίο πράγμαπου θέλω είναι να επιβεβαιωθούν τα πράγματα που λένε οιάνθρωποι για μένα. Νομίζω πως μπορώ να πιστώσω τη σχεδόνδεκαοχτάχρονη παρθενία μου στην ξεροκεφαλιά μου.

Για πρώτη φορά στα δέκα λεπτά που είναι εδώαντιλαμβάνομαι τη μυρωδιά του αλκοόλ που αναδίνει. «Είσαιμεθυσμένος». Τον σπρώχνω. «Σου είπα να μην ξανάρθεις εδώμεθυσμένος». Φεύγει από πάνω μου και σηκώνομαι νακουμπώσω το παντελόνι μου και να φτιάξω την μπλούζα μου.Είμαι ανακουφισμένη που είναι μεθυσμένος. Είμαι κάτιπαραπάνω από αποφασισμένη να τον κάνω να ξεκουμπιστεί.

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, με αρπάζει από τη μέσηκαι με τραβάει προς το μέρος του. Τυλίγει τα χέρια του γύρωμου και ακουμπάει το κεφάλι του στην κοιλιά μου. «Συγγνώμη»


μου λέει. «Είναι που σε θέλω τόσο πολύ ώστε δε νομίζω πωςμπορώ να ξανάρθω εδώ αν δε μ’ αφήσεις να σ’ έχω». Χαμηλώνειτα χέρια του, χουφτώνει τον πισινό μου και στη συνέχεια πιέζειτα χείλη του στο κομμάτι επιδερμίδας ανάμεσα στην μπλούζα καιτο τζιν μου.

«Τότε μην ξανάρθεις». Του γυρίζω την πλάτη καικατευθύνομαι προς το παράθυρο. Καθώς τραβάω την κουρτίνα,ο Τζάξον ήδη βγαίνει από το παράθυρο της Σιξ. Κατά περίεργοτρόπο, καταφέραμε και οι δύο να μετατρέψουμε αυτή την ωριαίαεπίσκεψη σε δεκάλεπτη. Κοιτάζω τη Σιξ και αυτή μού ρίχνει τογνωστό βλέμμα: «Καιρός για νέα γεύση».

Ακολουθεί τον Τζάξον έξω από το παράθυρο και έρχεταιπρος τα μένα. «Είναι και ο Γκρέισον μεθυσμένος;»

Της γνέφω καταφατικά. «Έπαιξε κι έχασε». Γυρίζω καικοιτάζω τον Γκρέισον που είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι καιαγνοεί το γεγονός ότι δεν είναι πια ευπρόσδεκτος. Πηγαίνω προςτο κρεβάτι, παίρνω το πουκάμισό του και του το πετάω σταμούτρα. «Φύγε» του λέω. Με κοιτάζει και ανασηκώνει το ένατου φρύδι, έπειτα με μισή καρδιά σηκώνεται από το κρεβάτι,όταν βλέπει πως δεν κάνω πλάκα. Φοράει τα παπούτσια του ενώμουτρώνει σαν ένα τετράχρονο. Κάνω στην άκρη για να περάσεικαι να βγει. Η Σιξ περιμένει μέχρις ότου ο Γκρέισον φύγει απότο παράθυρο και στη συνέχεια σκαρφαλώνει μέσα την ώρα πουένας από τους δύο μουρμουρίζει τη λέξη «πόρνες». Με το πουμπαίνει μέσα η Σιξ, κάνει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας, γυρίζεικαι βγάζει το κεφάλι της έξω από το παράθυρο:

«Κάτι δεν πάει καλά αν εμείς είμαστε πόρνες επειδή εσείς δενπηδήξατε. Μαλάκες». Κλείνει το παράθυρο, έρχεται προς τοκρεβάτι, ξαπλώνει και σταυρώνει τα χέρια της πίσω από τοκεφάλι της. «Πάμε γι’ άλλα».

Γελάω, αλλά το γέλιο μου κόβεται από ένα δυνατό χτύπημαστην πόρτα του δωματίου μου. Τρέχω αμέσως να ξεκλειδώσωκαι κάνω στην άκρη αφήνοντας χώρο στην Κάρεν να ορμήσειμέσα. Το μητρικό της ένστικτο δε με απογοητεύει. Κοιτάζειτριγύρω στο δωμάτιο έξαλλη μέχρι που βλέπει τη Σιξ πάνω στοκρεβάτι.

18 COLLEEN HOOVER

«Διάολε» λέει γυρίζοντας να με κοιτάξει. Βάζει τα χέρια τηςστους γοφούς της και συνοφρυώνεται. «Θα ορκιζόμουν πωςάκουσα αγόρια εδώ μέσα». Πηγαίνω προς το κρεβάτιπροσπαθώντας να κρύψω τον πανικό που κατακλύζει όλο μουτο σώμα. «Και απογοητεύτηκες διότι…». Μερικές φορέςαδυνατώ παντελώς να καταλάβω την αντίδρασή της σε κάποιαπράγματα. Όπως είπα και νωρίτερα… αντιφατική.

«Θα γίνεις δεκαοκτώ σε ένα μήνα. Δε θα έχω την ευκαιρία νασε τιμωρήσω ούτε μία φορά. Πρέπει ν’ αρχίσεις να τα σκατώνειςλίγο περισσότερο, μικρή».

Αναστενάζω με ανακούφιση βλέποντας πως αστειεύεται.Αισθάνομαι σχεδόν τύψεις που δεν υποπτεύεται πως η κόρη τηςχαϊδολογιόταν πέντε λεπτά νωρίτερα μέσα σε αυτό το δωμάτιο.Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά μέσα στο στήθος μου ώστεφοβάμαι μήπως την ακούσει.

«Κάρεν;» της λέει η Σιξ από πίσω μας. «Αν σε κάνει νααισθανθείς καλύτερα, μάθε πως δύο κούκλοι φασωνόντουσανμαζί μας, αλλά τους διώξαμε λίγο πριν μπεις εσύ, γιατί ήτανμεθυσμένοι».

Το σαγόνι μου πέφτει και γυρίζω απότομα να ρίξω στη Σιξ έναβλέμμα τόσο κεραυνοβόλο, που ελπίζω να την κάνει νακαταλάβει πως ο σαρκασμός δεν είναι καθόλου αστείος ότανείναι η αλήθεια.

Η Κάρεν γελάει. «Ίσως αύριο λοιπόν να βρείτε κάποιαχαριτωμένα αγόρια που θα είναι νηφάλια».

Δε νομίζω πως πρέπει να ανησυχώ πλέον μήπως η Κάρενακούσει το χτυποκάρδι μου, γιατί έχει σταματήσει τελείως.

«Νηφάλια αγόρια, ε; Νομίζω ότι κάτι μπορεί να γίνει» λέει ηΣιξ κλείνοντάς μου το μάτι.

«Θα κοιμηθείς εδώ απόψε;» λέει η Κάρεν στη Σιξ καθώςετοιμάζεται να βγει από το δωμάτιο.

Η Σιξ ανασηκώνει τους ώμους της. «Νομίζω ότι θα μείνουμεστο δικό μου σπίτι απόψε. Είναι η τελευταία εβδομάδα στοκρεβάτι μου για έξι μήνες. Επιπλέον έχει τον Τσάνινγκ Τέιτουμ4στην τηλεόραση».

Κοιτάζω την Κάρεν και το βλέπω να ’ρχεται.


«Μη μαμά» την ικετεύω πηγαίνοντας προς το μέρος της,αλλά μπορώ ήδη να δω τα μάτια της να θολώνουν. « Όχι, όχι,όχι». Μέχρι να πάω κοντά της είναι ήδη αργά. Κλαίει μεαναφιλητά. Αν υπάρχει κάτι που δεν αντέχω είναι τα κλάματα.Όχι γιατί με φορτίζουν συναισθηματικά, αλλά γιατί με ενοχλούναφόρητα. Και μου προκαλούν αμηχανία.

«Άλλη μία μόνο» λέει και τρέχει προς τη Σιξ. Την έχειαγκαλιάσει πάνω από δέκα φορές σήμερα. Έχω την αίσθηση πωςστενοχωριέται περισσότερο από μένα που η Σιξ φεύγει σε λίγεςμέρες. Η Σιξ αφήνεται στην επιθυμία της για μία ακόμη αγκαλιάκαι μου κλείνει το μάτι πάνω από τον ώμο της Κάρεν. Πρέπει νατις χωρίσω σχεδόν με το ζόρι ώστε η Κάρεν να βγει από τοδωμάτιό μου.

Πηγαίνει προς την πόρτα και γυρίζει προς το μέρος μας μιατελευταία φορά. «Ελπίζω να γνωρίσεις έναν κούκλο Ιταλό» λέειστη Σιξ.

«Καλά θα κάνω να γνωρίσω πάνω από έναν» απαντάανέκφραστα η Σιξ.

Μόλις η Κάρεν κλείσει την πόρτα πίσω της, γυρίζω πίσω,πηδάω στο κρεβάτι και ρίχνω μια τσιμπιά στο μπράτσο της Σιξ.«Είσαι τόσο σκύλα» της λέω. «Δεν ήταν καθόλου αστείο, νόμιζαότι μ’ έπιασε στα πράσα».

Γελάει και αρπάζει το χέρι μου. Μετά σηκώνεται: «Έλα, έχωΡόκι Ρόουντ».

Δε χρειάζεται να το πει δεύτερη φορά.

2. Η Σιξ έχει πάρει το όνομά της από το αγγλικό Six που σημαίνειέξι. (Σ.τ.Μ.)3. Ρόκι Ρόουντ: Παγωτό σοκολάτα σε διάφορες παραλλαγές· ηπιο συνηθισμένη είναι με ξηρούς καρπούς και μαρσμέλοους.(Σ.τ.Μ.)4. Τσάνινγκ Τέιτουμ: Αμερικανός ηθοποιός. Το 2012 ψηφίστηκεαπό το περιοδικό People ο πιο σέξι άνδρας εν ζωή. (Σ.τ.Μ.)

20 COLLEEN HOOVER

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 20127:15 πμ

Είχα εσωτερική διαμάχη με τον εαυτό μου, αν έπρεπε να πάω γιατρέξιμο σήμερα το πρωί, αλλά προτίμησα τελικά να κοιμηθώ.Τρέχω κάθε πρωί εκτός από τις Κυριακές, αλλά μου φαίνεταιλάθος να σηκωθώ ακόμα πιο νωρίς σήμερα. Το ότι είναι η πρώτημέρα σχολείου είναι από μόνο του ένα βασανιστήριο, οπότεαποφάσισα να αναβάλω το τρέξιμό μου για μετά το σχολείο.

Ευτυχώς έχω δικό μου αυτοκίνητο εδώ και ένα χρόνοπερίπου, έτσι δε χρειάζεται να βασίζομαι σε κανέναν άλλον γιανα είμαι στο σχολείο στην ώρα μου. Σήμερα όχι μόνο έφτασαστην ώρα μου, αλλά έφτασα και σαράντα πέντε λεπτά νωρίτερα.Είμαι το τρίτο αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, έτσι τουλάχιστονβρίσκω μια καλή θέση.

Χρησιμοποιώ τον έξτρα ελεύθερο χρόνο για να ρίξω μιαματιά στις αθλητικές εγκαταστάσεις δίπλα στο πάρκινγκ. Ανπροσπαθήσω να μπω στην ομάδα του στίβου, καλό θα ήταν ναξέρω πού να πάω. Εξάλλου δεν μπορώ να κάτσω στο αυτοκίνητόμου για την επόμενη μισή ώρα και να μετράω αντίστροφα ταλεπτά.

Με το που φτάνω στο στίβο, είναι ένας τύπος που τρέχειγύρους, οπότε στρίβω δεξιά και ανεβαίνω στις κερκίδες.Κάθομαι στην πιο πάνω κερκίδα και ατενίζω το νέο μουπεριβάλλον. Από εδώ πάνω μπορώ να δω όλο το σχολείο νααπλώνεται μπροστά μου. Δε φαίνεται ούτε καν τόσο μεγάλο καιτρομακτικό όσο φανταζόμουν. Η Σιξ μού είχε σκιτσάρει ένα


χάρτη και είχε γράψει σημειώσεις πάνω του, έτσι βγάζω το χαρτίαπό το σακίδιό μου και το κοιτάζω για πρώτη φορά. Έχω τηνεντύπωση πως προσπαθεί να με καλοπιάσει γιατί αισθάνεταιάσχημα που με εγκαταλείπει.

Κοιτάζω από ψηλά τα διάφορα σημεία του σχολείου και μετάτο χάρτη. Φαίνεται αρκετά εύκολο. Οι τάξεις είναι στο κτίριοπου βρίσκεται δεξιά. Το σχολικό εστιατόριο στα αριστερά. Οστίβος και τα γήπεδα πίσω από το γυμναστήριο. Η λίστα με τιςσημειώσεις είναι μεγάλη, και βάζω μπρος να τις διαβάσω.

– Μη χρησιμοποιήσεις ποτέ την τουαλέτα δίπλα στα

εργαστήρια. Ποτέ των ποτών.– Να φοράς το σακίδιό σου μόνο στον έναν ώμο.Ποτέ και στους δύο, είναι ξενέρωτο.– Να ελέγχεις πάντα την ημερομηνία λήξης στο γάλα.– Γίνε φίλη με τον Στιούαρτ τον επιστάτη. Είναι καλό να τον

έχεις με το μέρος σου.– Να αποφεύγεις την καφετέρια πάση θυσία. Αν όμως ο καιρός

είναι κακός και πρέπει να πας, να προσποιείσαι πως είσαισίγουρη για τον εαυτό σου όταν μπαίνεις. Αυτοί εκεί μέσαμπορούν να μυρίσουν το φόβο.

– Αν έχεις τον κύριο Ντικλέαρ στα μαθηματικά κάτσε πίσωπίσω και μην τον κοιτάζεις ποτέ στα μάτια. Του αρέσουν πολύ ταγυμνασιοκόριτσα, αν με εννοείς. Ή καλύτερα κάτσε στο πρώτοθρανίο. Θα έχεις το εικοσάρι στο τσεπάκι σου.

Η λίστα δεν έχει τελειωμό, αλλά δεν μπορώ να διαβάσωπαρακάτω αυτή τη στιγμή. Έχω κολλήσει στη φράση «μπορούννα μυρίσουν το φόβο». Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να έχωένα κινητό τηλέφωνο, για να τηλεφωνήσω αμέσως στη Σιξ καινα ζητήσω εξηγήσεις. Διπλώνω το χαρτί, το βάζω πίσω στηντσάντα μου και στη συνέχεια επικεντρώνω την προσοχή μουστον μοναχικό δρομέα. Έχει καθίσει στο στίβο με την πλάτηγυρισμένη σε εμένα και κάνει διατάσεις. Δεν ξέρω αν είναιμαθητής ή προπονητής, αλλά αν ο Γκρέισον έβλεπε αυτό τοντύπο χωρίς μπλούζα θα επιδείκνυε με λιγότερο ζήλο τους

22 COLLEEN HOOVER

κοιλιακούς του. Ο τύπος σηκώνεται και προχωράει προς τιςκερκίδες χωρίς να με κοιτάξει ούτε μία φορά. Βγαίνει από τηνπύλη και πηγαίνει σε ένα από τα αυτοκίνητα που βρίσκονται στοπάρκινγκ. Ανοίγει την πόρτα, βουτάει μια μπλούζα από τομπροστινό κάθισμα και τη φοράει αμέσως. Μπαίνει στοαυτοκίνητο και φεύγει την ώρα που το πάρκινγκ αρχίζει ναγεμίζει. Και γεμίζει πολύ γρήγορα.

Θεέ μου.Αρπάζω το σακίδιό μου και σκόπιμα το φοράω και στους δύο

ώμους, κι έπειτα κατεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούν απευθείαςστην Κόλαση.

***

Είπα Κόλαση; Και λίγα είπα. Το δημόσιο σχολείο είναι ό,τιφοβόμουν πως θα είναι και πολύ χειρότερο. Οι τάξεις δεν είναιτόσο χάλια, αλλά χρειάστηκε (λόγω επιτακτικής ανάγκης αλλάκαι από μπέρδεμα) να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα δίπλα σταεργαστήρια και, παρ’ όλο που επέζησα, θα φοβάμαι για τηνυπόλοιπη ζωή μου. Ένα απλό συμπληρωματικό σημείωμα από τηΣιξ ότι χρησιμοποιείται περισσότερο ως οίκος ανοχής παρά ωςτουαλέτα θα ήταν αρκετό.

Τώρα είναι η τέταρτη περίοδος και έχω ακούσει ναψιθυρίζουν όχι και πολύ διακριτικά τις λέξεις «τσούλα» και«πόρνη» σχεδόν όλα τα κορίτσια με τα οποία έχω διασταυρωθείστο διάδρομο. Και, λέγοντας όχι και πολύ διακριτικά, εννοώ πωςο σωρός από τα δολάρια καθώς και ένα σημείωμα που έπεσαναπό το ντουλάπι μου ήταν ένα καλό σημάδι πως μπορεί και ναμην είμαι πολύ ευπρόσδεκτη εδώ. Το σημείωμα ήτανυπογεγραμμένο από το διευθυντή, αλλά δεν το πιστεύω λόγωτου ότι το «δικό σου» ήταν γραμμένο «δηκό σου». Το σημείωμαέλεγε λοιπόν: Συγγνώμη που το δηκό σου ντουλάπι δεσυνοδεύεται από ένα στύλο για στριπτίζ, τσούλα.

Κοιτάζω επίμονα το σημείωμα με σφιγμένο χαμόγελο ενώαποδέχομαι με ντροπή τη μοίρα μου για τα επόμενα δύο εξάμηνα,μία μοίρα που εγώ η ίδια προκάλεσα. Πίστευα πραγματικά πως οι


άνθρωποι συμπεριφέρονταν έτσι μόνο στα βιβλία, αλλάσυνειδητοποιώ από πρώτο χέρι πως οι ηλίθιοι είναι υπαρκτόείδος. Επίσης ελπίζω ότι οι περισσότερες φάρσες που θα γίνουνεις βάρος μου θα είναι σαν τη φάρσα με το στριπτίζ που βιώνωαυτή τη στιγμή. Καλά, ποιος ηλίθιος πετάει τα χρήματά του γιανα βρίσει κάποιον; Υποθέτω κάποιος πλούσιος. Ή κάποιοιπλούσιοι.

Είμαι σίγουρη πως η κλίκα αυτών των κοριτσιών με τοπρόστυχο αλλά ακριβό ντύσιμο που χαζογελάνε από πίσω μουπεριμένουν ότι θ’ αντιδράσω πετώντας κάτω τα πράγματά μουκαι τρέχοντας με κλάματα προς την πιο κοντινή τουαλέτα.Υπάρχουν όμως τρία θεματάκια σε σχέση με τις προσδοκίεςτους:

1. Δεν κλαίω. Ποτέ.2. Έχω ήδη πάει σε αυτή την τουαλέτα και δε θα ξαναπάω

ποτέ.3. Γουστάρω τα χρήματα. Ποιος θα τα παρατούσε εκεί;

Ακουμπάω λοιπόν το σακίδιό μου στο πάτωμα του διαδρόμουκαι μαζεύω τα χρήματα. Υπάρχουν τουλάχιστον είκοσιχαρτονομίσματα του ενός δολαρίου στο πάτωμα και πάνω απόδέκα στο ντουλάπι μου. Τα μαζεύω όλα και τα χώνω στο σακίδιόμου. Αφήνω τα βιβλία, παίρνω κάποια άλλα, κλείνω το ντουλάπιμου, στη συνέχεια βάζω το σακίδιο και στους δύο ώμους μου καιχαμογελάω.

«Πείτε στους μπαμπάδες σας πως τους ευχαριστώ».Προσπερνάω την κλίκα των κοριτσιών (που δε χαζογελάνεπλέον) και αγνοώ τις ματιές τους.

***

Είναι η ώρα του μεσημεριανού και, κρίνοντας από τηνκαταρρακτώδη βροχή που πέφτει στην αυλή, είναι φανερό πως ηΜοίρα μού αντεπιτίθεται μέσω του κωλόκαιρου. Τώρα, σε ποιοναντεπιτίθεται θα δείξει.

24 COLLEEN HOOVER

Μπορώ να το κάνω.Βάζω τα χέρια μου στην πόρτα της καφετέριας και την ανοίγω

περιμένοντας πως θα περάσω διά πυρός και σιδήρου. Μπαίνωμέσα αλλά δε με υποδέχονται ούτε η πυρά ούτε ο σίδηρος. Αυτόπου με υποδέχεται είναι τα άπειρα ντεσιμπέλ ενός θορύβου τόσοδυνατού που τα αυτιά μου δεν έχουν συναντήσει ποτέ ξανά στηζωή μου. Ακούγεται λες και κάθε άτομο που βρίσκεται μέσα σεαυτή την καφετέρια θέλει να μιλήσει πιο δυνατά από όλους τουςάλλους που βρίσκονται μέσα σε αυτή την καφετέρια. Μόλιςγράφτηκα σε ένα σχολείο όπου όλοι το παίζουν ο ένας πιοσπουδαίος από τον άλλον.

Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να δείχνω άνετη επιθυμώνταςνα μην τραβήξω την προσοχή κανενός. Των αγοριών, τωνκλικών, των περιθωριακών ή του Γκρέισον. Έχω καταφέρει νακάνω τη μισή διαδρομή μέχρι το φαγητό σώα και αβλαβής, ότανκάποιος περνάει το μπράτσο του κάτω από το δικό μου και μετραβάει δίπλα του.

«Σε περίμενα» μου λέει. Δεν προλαβαίνω καν να δω καλάκαλά το πρόσωπό του πριν με αρπάξει και με οδηγήσει ανάμεσααπό τα τραπέζια στην άλλη άκρη της καφετέριας. Θα είχαεναντιωθεί σε αυτή την απότομη διατάραξη της ηρεμίας μου,αλλά είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα που μου έχει συμβεί όλητην ημέρα. Μου αφήνει το μπράτσο και αρπάζει το χέρι μουτραβώντας με όλο και πιο γρήγορα πίσω του. Σταματάω νααντιστέκομαι και τον αφήνω να με παρασύρει.

Βλέποντάς τον από πίσω, έχει στιλ – όσο περίεργο και ανείναι αυτό το στιλ. Φοράει μια φανέλα που καταλήγει στο ίδιοέντονο ροζ χρώμα που έχουν και τα παπούτσια του. Τοπαντελόνι του είναι μαύρο και στενό και θα κολάκευε εξαιρετικάτη σιλουέτα του… αν ήταν κορίτσι. Αντιθέτως, στην περίπτωσήτου το παντελόνι του τονίζει το αδύναμο σουλούπι του. Τασκούρα καστανά μαλλιά του είναι κομμένα κοντά στα πλάγια καιπιο μακριά στην κορφή του κεφαλιού. Τα μάτια του με κοιτάζουνέντονα. Συνειδητοποιώ πως έχουμε σταματήσει και δε μουκρατάει πια το χέρι.

«Να λοιπόν και η πόρνη τη Βαβυλώνας». Μου χαμογελάει.


Παρά τα λόγια που μόλις ξεστόμισε, η έκφραση του προσώπουτου είναι πολύ συμπαθητική. Κάθεται στο τραπέζι και μου κάνεινόημα να κάνω το ίδιο. Υπάρχουν δύο δίσκοι μπροστά σε αυτόν,αλλά είναι μόνο ένας αυτός. Σπρώχνει τον ένα δίσκο με φαγητόπρος την άδεια θέση μπροστά μου. «Κάτσε. Έχουμε νασυζητήσουμε για μια συμμαχία».

Δεν κάθομαι. Για την ακρίβεια δεν κάνω τίποτα για μερικάδευτερόλεπτα, καθώς σκέφτομαι την όλη κατάσταση. Δεν έχωιδέα ποιο είναι αυτό το παιδί και εντούτοις συμπεριφέρεται σαννα με περίμενε. Και ας μην παραβλέψουμε το γεγονός πως μόλιςμε αποκάλεσε πόρνη. Και από ό,τι φαίνεται… με κερνάει τομεσημεριανό φαγητό; Του ρίχνω μια λοξή ματιά προσπαθώνταςνα τον καταλάβω, όταν τραβάει την προσοχή μου το σακίδιο πουβρίσκεται δίπλα του.

«Σου αρέσει να διαβάζεις;» τον ρωτάω δείχνοντάς του τοβιβλίο που εξέχει από την τσάντα του. Δεν είναι σχολικό βιβλίο.Είναι ένα πραγματικό βιβλίο-βιβλίο. Κάτι που νόμιζα πως είχεεξαφανιστεί από αυτή τη σατανική γενιά του Ίντερνετ.Πλησιάζω, βγάζω το βιβλίο από την τσάντα του και κάθομαιδιαγώνιά του. «Τι είδους είναι; Και σε παρακαλώ μην πειςεπιστημονικής φαντασίας».

Γέρνει πίσω στην καρέκλα του και χαμογελάει λες και μόλιςκέρδισε κάτι. Διάολε, ίσως και να κέρδισε. Τελικά κάθισα εδώ,έτσι δεν είναι;

«Έχει σημασία το είδος αν το βιβλίο είναι καλό;» μου λέειΞεφυλλίζω τις σελίδες αδυνατώντας να καταλάβω αν είναι

αισθηματικό ή όχι. Έχω κόλλημα με τα αισθηματικάμυθιστορήματα και, κρίνοντας από την εμφάνιση τον τύποαπέναντί μου, μάλλον έχει κι αυτός το ίδιο κόλλημα.

«Είναι;» τον ρωτάω ενώ το ξεφυλλίζω. «Καλό;»«Είναι. Κράτησέ το. Μόλις το τελείωσα στο μάθημα των

υπολογιστών».Τον κοιτάζω και ακόμα καμαρώνει με το ύφος του νικητή.

Βάζω το βιβλίο στο σακίδιό μου και σκύβοντας μπροστάεπιθεωρώ το δίσκο μου με το φαγητό.

«Και αν ήμουν χορτοφάγος;» τον ρωτάω κοιτάζοντας το

26 COLLEEN HOOVER

στήθος κοτόπουλου μέσα στη σαλάτα.«Τότε φάε τα υπόλοιπα» μου λέει.Αρπάζω το πιρούνι μου, καρφώνω ένα κομμάτι κοτόπουλο

και το βάζω στο στόμα μου. «Λοιπόν, είσαι τυχερός, γιατί δενείμαι».

Χαμογελάει και, πιάνοντας το πιρούνι του, αρχίζει να τρώει.«Εναντίον ποιου θα κάνουμε τη συμμαχία;» Είμαι περίεργη να

μάθω γιατί επέλεξε εμένα.Κοιτάζει τριγύρω και σηκώνει το χέρι του ψηλά γυρνώντας

το προς όλες τις κατευθύνσεις. «Ηλίθιοι. Μπρατσαράδες.Στενόμυαλοι. Μαλακισμένες». Κατεβάζει το χέρι του καιπαρατηρώ πως τα νύχια του είναι βαμμένα μαύρα. Με βλέπειπου παρατηρώ τα νύχια του και τα κοιτάζει και ο ίδιοςμουτρωμένος. «Προτίμησα το μαύρο γιατί αντικατοπτρίζει τηδιάθεσή μου σήμερα. Ίσως, αν συμφωνήσεις να με ακολουθήσειςστην αποστολή μου, να τα αλλάξω σε κάτι πιο χαρούμενο.Κίτρινο ίσως».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Σιχαίνομαι το κίτρινο. Μείνε στομαύρο καλύτερα, ταιριάζει με την καρδιά σου».

Γελάει. Είναι ένα αυθεντικό, καθαρό γέλιο που με κάνει ναχαμογελάσω. Το πάω… αυτό το παιδί που ακόμα δεν ξέρω καντο όνομά του.

«Πώς σε λένε;» ρωτάω«Μπρέκιν. Και εσύ είσαι η Σκάι. Δηλαδή ελπίζω να είσαι. Θα

έπρεπε, φαντάζομαι, να είχα επιβεβαιώσει τα στοιχεία σου πρινσου ξεράσω όλες τις λεπτομέρειες για το σατανικό, σαδιστικόσχέδιο που έχω να καταλάβουμε όλο το σχολείο με τη διμερήσυμμαχία μας».

«Είμαι η Σκάι. Και επίσης δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα,καθώς δεν έχεις αποκαλύψει καμία λεπτομέρεια ακόμα για τοσατανικό σου σχέδιο. Είμαι περίεργη, όμως, πώς γνωρίζεις ποιαείμαι. Γνωρίζω τέσσερις ή πέντε τύπους από το σχολείο με τουςοποίους έχω φασωθεί. Εσύ δεν είσαι ένας από αυτούς. Οπότε;»

Για ένα δέκατο του δευτερολέπτου διακρίνω κάτι σαν ψήγμαοίκτου στα μάτια του. Είναι τυχερός γιατί ήταν μόνο ένα ψήγμα.

Ο Μπρέκιν ανασηκώνει τους ώμους του. «Είμαι καινούργιος


εδώ. Και αν δεν το έχεις ήδη συμπεράνει από το άψογο μοδάτοστιλ μου, νομίζω πως είναι ασφαλές να πω πως είμαι…» –βάζειτα χέρια του μπροστά στο στόμα του και μου ψιθυρίζει μυστικά–«Μορμόνος».

Γελάω. «Και πάνω που νόμιζα πως θα μου πεις γκέι».«Και αυτό επίσης» λέει με ένα τίναγμα του καρπού του. Βάζει

τα χέρια του κάτω από το σαγόνι του, γέρνει μπροστά και μουλέει: «Πέρα από την πλάκα, Σκάι. Σε πρόσεξα στην τάξη σήμερακαι είναι ολοφάνερο πως και εσύ είσαι καινούργια εδώ. Και μετά,βλέποντας την ιστορία με τα χρήματα του στριπτίζ που έπεσαναπό το ντουλάπι σου πριν από την τέταρτη περίοδο, καιβλέποντας πως δεν αντέδρασες σε αυτό, κατάλαβα πως είμαστεφτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Επίσης κατάλαβα πως ανγίνουμε ομάδα μπορεί να αποτρέψουμε τουλάχιστον δύοάσκοπες αυτοκτονίες εφήβων φέτος. Λοιπόν, τι λες; Θέλεις ναγίνεις η καλυτερότερη φίλη μου σε όλον τον κόσμο;».

Γελάω. Πώς είναι δυνατόν να μη γελάσω με όλο αυτό; «Καιβέβαια. Αλλά αν το βιβλίο είναι μπούρδα θα επανεξετάσουμε τοθέμα της φιλίας».

28 COLLEEN HOOVER

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 20123:55 μμ

Αποδείχτηκε πως ο Μπρέκιν ήταν η σωτηρία μου σήμερα… καιτελικά όντως είναι Μορμόνος. Έχουμε πολλά κοινά και ακόμαπερισσότερα ασυνήθιστα κοινά, γεγονός που τον κάνει ακόμαπιο ενδιαφέροντα. Είναι και αυτός υιοθετημένος, αλλά έχει πολύστενή σχέση με τη βιολογική του οικογένεια. Ο Μπρέκιν έχειδύο αδελφούς οι οποίοι δεν είναι υιοθετημένοι και επίσης δενείναι γκέι, συνεπώς οι γονείς του υποθέτουν πως το γκεϊλίκι του(αυτός το είπε έτσι, όχι εγώ) έχει να κάνει με το γεγονός πως δενέχει το ίδιο αίμα με αυτούς. Μου λέει πως ελπίζουν ότι θαεξαλειφθεί με περισσότερη προσευχή και με την αποφοίτηση απότο σχολείο, αλλά αυτός επιμένει πως θα ανθίσει ακόμαπερισσότερο.

Το όνειρό του είναι να γίνει ένας διάσημος σταρ τουΜπρόντγουεϊ, αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενά του δεν μπορείούτε να τραγουδήσει ούτε να παίξει, οπότε κάνοντας έκπτωσηστο όνειρό του έκανε αίτηση για να σπουδάσει οικονομικά καιδιοίκηση επιχειρήσεων. Του είπα πως θέλω να σπουδάσωδημιουργική γραφή ώστε να είμαι συνεχώς με φόρμες και να μηνκάνω τίποτε άλλο από το να γράφω βιβλία και να τρώω όλημέρα παγωτά. Με ρώτησε τι είδους βιβλία θέλω να γράψω καιαπάντησα: «Αν είναι καλό το γράψιμο δεν έχει σημασία το είδος,έτσι δεν είναι;». Νομίζω πως αυτή η ατάκα σφράγισε τη μοίραμας.

Τώρα γυρίζω στο σπίτι και προσπαθώ να αποφασίσω αν θα


πάω να ενημερώσω τη Σιξ για τα καλά και κακά συμβάντα τηςπρώτης ημέρας ή αν θα πάω να ψωνίσω τρόφιμα προκειμένου ναπάρω την απαραίτητη δόση καφεΐνης πριν από το καθημερινόμου τρέξιμο.

Παρ’ όλο που η αγάπη μου για τη Σιξ είναι λίγο περισσότερη,τελικά κερδίζει η καφεΐνη.

Η ελάχιστη συνεισφορά μου στην οικογένεια είναι ταεβδομαδιαία ψώνια για φαγητό. Τα πάντα στο σπίτι μας είναιχωρίς ζάχαρη, χωρίς υδατάνθρακες και χωρίς γεύση, χάρη στοναντισυμβατικό χορτοφαγικό τρόπο ζωής της Κάρεν, κι έτσιπροτιμώ να κάνω εγώ τα ψώνια. Αρπάζω μια συσκευασία έξιαναψυκτικών και τη μεγαλύτερη σακούλα που μπορώ να βρω μεμίνι-σνίκερς5 και τα πετάω μέσα στο καρότσι. Έχω μια καλήκρυψώνα στο δωμάτιό μου για τις μυστικές μου προμήθειες. Οιπερισσότεροι έφηβοι κρύβουν τσιγάρα και μαριχουάνα – εγώκρύβω ζάχαρη.

Όταν φτάνω στο ταμείο αναγνωρίζω το κορίτσι που μουχτυπάει τα πράγματα. Είναι στην τάξη μου των Αγγλικών. Είμαισχεδόν σίγουρη πως τη λένε Σάινα αλλά το καρτελάκι πουφοράει γράφει Σάιλα. Η Σάινα/Σάιλα είναι όλα όσα θα ήθελα ναείμαι. Ψηλή, με καμπύλες και κατάξανθα μαλλιά. Εγώ είμαι γύρωστο ένα μέτρο και εξήντα τις καλές μέρες και τα ίσια καστανάμαλλιά μου θα χρειαζόντουσαν ένα ψαλίδισμα – ίσως και μερικέςανταύγειες. Θα ήταν κόλαση να τις διατηρήσω με τα τόσα πολλάμαλλιά που έχω. Είναι γύρω στα δεκαπέντε εκατοστά πιο κάτωαπό τους ώμους μου, αλλά τα έχω συνεχώς πιασμένα λόγω τηςυγρασίας του νότου.

«Εσύ δεν είσαι στην τάξη μου στο μάθημα της Φυσικής;» μερωτάει η Σάινα/Σάιλα.

«Στα Αγγλικά» τη διορθώνω.Μου ρίχνει μια καταδεκτική ματιά. «Μα στ’ αγγλικά σού

μίλησα» μου λέει με αμυντικό ύφος. «Και σε ρώτησα – εσύ δενείσαι στην τάξη μου στο μάθημα της Φυσικής;»

Έλεος. Ίσως τελικά να μη θέλω να είμαι τόσο ξανθιά.«Όχι» της λέω. «Εννοούσα πως δεν είμαι στην τάξη σου της

Φυσικής, αλλά στην τάξη σου των Αγγλικών».

30 COLLEEN HOOVER

Με κοιτάζει ανέκφραστα για ένα δευτερόλεπτο και μετάγελάει. «Ααα». Το πρόσωπό της έλαμψε από χαρά πουκατάλαβε. Κοιτάζει την οθόνη μπροστά της και μου διαβάζει τοσυνολικό ποσό. Βάζω το χέρι μου στην τσέπη και βγάζω τηνπιστωτική κάρτα ελπίζοντας να βιαστεί και να με γλιτώσει απόμια συζήτηση που φοβάμαι ότι θα είναι τουλάχιστον για ταμπάζα.

«Ω, Θεέ μου» μου λέει σιγανά. «Κοίτα ποιος είναι πίσω».Την κοιτάζω και τη βλέπω να καρφώνει κάποιον από πίσω

μου στην ουρά του διπλανού ταμείου.Όχι, αφήστε με να διορθώσω αυτό που είπα. Να ζαχαρώνει

κάποιον από πίσω μου στην ουρά του διπλανού ταμείου.«Γεια σου, Χόλντερ» λέει όλο γοητεία στον τύπο,

επιδεικνύοντας το πιο πλατύ της χαμόγελο.Ανοιγόκλεισε όλο τσαχπινιά τα μάτια της; Ε ναι, λοιπόν. Είμαι

σχεδόν σίγουρη πως το έκανε. Και εγώ που νόμιζα ότι αυτό τοκάνουν μόνο στα κινούμενα σχέδια.

Ρίχνω μια ματιά πίσω για να δω ποιος είναι αυτός ο Χόλντερπου κατάφερε να εξαφανίσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού πουμπορεί να είχε η Σάινα/Σάιλα. Ο τύπος την κοιτάζει και κάνειένα νεύμα εντελώς αδιάφορο.

«Γεια σου…» Ρίχνει μια ματιά στο καρτελάκι τής «Σάιλα».Στη συνέχεια στρέφει την προσοχή του στην ουρά του ταμείουτου.

Την αγνοεί; Ένα από τα πιο όμορφα κορίτσια στο σχολείοσχεδόν του την πέφτει και αυτός αντιδρά σαν να τον ενοχλεί;Ανήκει άραγε στο ανθρώπινο είδος; Τα αγόρια που ξέρω δε θ’αντιδρούσαν με τίποτα έτσι.

Ξεφυσάει κακόκεφη. «Με λένε Σάινα» του λέει ενοχλημένηγιατί δεν ήξερε το όνομά της. Γυρίζω προς τη Σάινα και περνάωτην πιστωτική μου κάρτα στο μηχάνημα.

«Συγγνώμη» της λέει, «αλλά έχεις καταλάβει πως τοκαρτελάκι που φοράς λέει Σάιλα, έτσι δεν είναι;».

Κοιτάζει προς το στήθος της και ανασηκώνει το καρτελάκιγια να μπορέσει να το διαβάσει. «Εεεε…» λέει σμίγοντας ταφρύδια της σαν να πέφτει σε βαθιά περισυλλογή. Αμφιβάλλω για


το πόσο βαθιά είναι όμως.«Πότε γύρισες;» ρωτάει τον Χόλντερ αγνοώντας με εντελώς.

Μόλις έβαλα την κάρτα μου και είμαι σχεδόν σίγουρη πως θαέπρεπε να κάνει κάτι και αυτή από την πλευρά της, αλλά είναιπολύ απασχολημένη να σχεδιάζει το γάμο της με αυτό τον τύπογια να θυμηθεί πως έχει πελάτη.

«Την προηγούμενη εβδομάδα». Η απάντησή του είναι κοφτή.«Ώστε θα σε αφήσουν να επιστρέψεις το σχολείο;» ρωτάει.Από εδώ που στέκομαι μπορώ να ακούσω τον αναστεναγμό

του.«Δεν έχει σημασία» λέει ανόρεχτα. «Δε θα επιστρέψω».Αυτή η τελευταία δήλωση κόβει τα φτερά της Σάινα/Σάιλα.

Κάνει μια ενοχλημένη γκριμάτσα και στρέφει την προσοχή τηςπάλι σε μένα. «Είναι κρίμα που ένα τέτοιο αγόρι δεν έχεικαθόλου μυαλό» ψιθυρίζει.

Δεν μπορώ να μη συνειδητοποιήσω την ειρωνεία που έχει ηδήλωσή της.

Όταν επιτέλους αποφασίζει να πατήσει κάποια κουμπιά στηνταμειακή για να ολοκληρωθεί η συναλλαγή, εκμεταλλεύομαι τοότι είναι απασχολημένη για να ρίξω ξανά μια ματιά πίσω μου.Είμαι περίεργη να ξαναδώ τον τύπο που φάνηκε να τα παίρνει μετην ξανθιά με τα μακριά πόδια. Κοιτάζει μέσα στο πορτοφόλι τουενώ γελάει με κάτι που του είπε η ταμίας του. Με το που τονβλέπω, αμέσως παρατηρώ τρία πράγματα:

1. Τα απίστευτα τέλεια κάτασπρα δόντια του πίσω από το

γοητευτικό στραβό χαμόγελό του.2. Τα λακκάκια που σχηματίζονται ανάμεσα στα χείλη και τα

μάγουλά του όταν χαμογελάει.3. Είμαι σίγουρη πως έχω εξάψεις.

Ή έχω έναν κόμπο στο στομάχι.Ή ίσως να έχω κάποια ίωση στο στομάχι.Το συναίσθημα είναι τόσο ξένο, ώστε δεν είμαι σίγουρη για το

τι είναι. Δεν μπορώ να πω τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά σεαυτόν ώστε να μου ξυπνήσει για πρώτη φορά μια σωματική

32 COLLEEN HOOVER

αντίδραση απέναντι σε κάποιο άλλο άτομο. Παρ’ όλα αυτά, δενομίζω πως έχω ξαναδεί κάποιον άλλον τόσο σαν και αυτόν.Είναι όμορφος. Όχι όμορφος με την έννοια του ωραίου αγοριού.Ούτε καν με την έννοια του σκληρού αγοριού. Απλά ένα τέλειοενδιάμεσο μείγμα. Όχι μεγαλόσωμος αλλά καθόλου μικρόσωμος.Όχι πολύ άγριος αλλά ούτε πολύ τέλειος. Φοράει τζιν και έναάσπρο μπλουζάκι, τίποτα το ιδιαίτερο. Τα μαλλιά του φαίνονταιπως δε χτενίστηκαν σήμερα και ίσως χρειάζονται ένα καλόψαλίδισμα όπως τα δικά μου. Είναι τόσο μακριά μπροστά ώστεχρειάζεται να τα διώξει με το χέρι του μπροστά από τα μάτια τουγια να κοιτάξει προς τα πάνω και να με πιάσει να τον καρφώνω.

Σκατά.Κανονικά θα αποτραβούσα αμέσως το βλέμμα μου με το που

θα διασταυρώνονταν οι ματιές μας, αλλά είναι τόσο περίεργος οτρόπος που αντιδρά όταν με κοιτάζει ώστε το βλέμμα μουπαραμένει κολλημένο πάνω του. Το χαμόγελό του σβήνει καιανασηκώνει το κεφάλι του. Τα μάτια του με κοιτάζουνεξεταστικά και κουνάει αργά το κεφάλι του με ύφος είτεδυσπιστίας είτε… αηδίας; Δεν μπορώ να καταλάβω, αλλάσίγουρα δεν είναι μια ευχάριστη αντίδραση. Κοιτάζω τριγύρωελπίζοντας πως δεν είμαι το αντικείμενο της δυσαρέσκειάς του.Όταν γυρίζω να τον ξανακοιτάξω συνεχίζει να με καρφώνει μετο βλέμμα του.

Εμένα.Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι πως έχω ενοχληθεί,

οπότε γυρίζω γρήγορα και κοιτάζω τη Σάιλα ξανά. Ή Σάινα.Όποιο στο διάολο και να είναι το όνομά της. Πρέπει νασυνέλθω. Με κάποιον τρόπο μέσα σε εξήντα δευτερόλεπτααυτός ο τύπος κατάφερε να με κάνει να πάθω πλάκα μαζί του καιστη συνέχεια να με τρομοκρατήσει όσο δεν πάει άλλο. Αυτή ηανάμεικτη αντίδραση δεν είναι καλή για το στερημένο απόκαφεΐνη σώμα μου. Θα προτιμούσα να με κοίταζε με την ίδιααδιαφορία που έδειξε απέναντι στη Σάινα/Σάιλα από το να μεκοιτάξει ξανά με αυτό τον τρόπο. Αρπάζω την απόδειξη από τηνπώς-τη-λένε και τη βάζω στην τσέπη μου.

«Ε!» Η φωνή του είναι βαθιά και απαιτητική και κάνει την


αναπνοή μου να σταματήσει αμέσως. Δεν ξέρω αν αναφέρεταιστην πώς-τη-λένε ή σε μένα, οπότε πιάνω τις σακούλες με ταψώνια ελπίζοντας να φτάσω στο αυτοκίνητό μου πρινξεμπερδέψει με το ταμείο.

«Νομίζω ότι μιλάει σε σένα» μου λέει. Αγνοώντας τη, βουτάωτην τελευταία τσάντα και περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώπρος την έξοδο.

Με το που φτάνω στο αυτοκίνητο, ξεφυσάω δυνατά καθώςανοίγω την πίσω πόρτα για να βάλω μέσα τα ψώνια. Τι μουσυμβαίνει; Ένα όμορφο αγόρι προσπαθεί να τραβήξει τηνπροσοχή μου και εγώ την κοπανάω; Δε νιώθω άβολα όταν είμαιμε τα αγόρια. Τουναντίον, μέχρι που παραείμαι άνετη. Τη μόνηφορά στη ζωή μου όπου αισθάνθηκα κάτι που ίσως να είναι έλξηγια κάποιον, εγώ την κοπανάω.

Η Σιξ θα με σκοτώσει.Αλλά αυτό το βλέμμα. Υπήρχε κάτι το τόσο ενοχλητικό στον

τρόπο που με κοίταζε. Με έκανε να αισθάνομαι άβολα, αμήχανακαι κατά κάποιον τρόπο κολακευμένη ταυτόχρονα. Δεν είμαισυνηθισμένη να έχω τέτοιου είδους αντιδράσεις, πόσω μάλλονπάνω από μία ταυτόχρονα.

«Έι!»Κοκαλώνω. Η φωνή του απευθύνεται σε μένα χωρίς

αμφιβολία.Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αν έχω κόμπο στο στομάχι ή

κάποια ίωση, αλλά όπως και να ’χει το πράγμα δε μου αρέσει οτρόπος που αυτή η φωνή εισχωρεί στο στομάχι μου. Σφίγγομαικαι γυρίζω αργά, συνειδητοποιώντας ξαφνικά πως δεν έχω ούτεστο τόσο την άνεση που πίστευα στο παρελθόν πως είχα.

Κρατάει δύο σακούλες στο ένα του χέρι ενώ με το άλλοτρίβει τον αυχένα του. Θα ήθελα τόσο πολύ ο καιρός νασυνέχιζε να είναι σκατά και βροχερός, ώστε να μη στεκόταν εδώαυτή τη στιγμή. Με κοιτάζει στα μάτια και το περιφρονητικόβλέμμα που είχε μέσα στο μαγαζί έχει αντικατασταθεί από έναστραβό χαμόγελο λίγο ζορισμένο λόγω της τωρινής αμήχανηςκατάστασης. Τώρα που τον κοιτάζω από κοντά είναι πιαξεκάθαρο πως η στομαχική ίωση δεν έχει καμία σχέση με αυτά

34 COLLEEN HOOVER

που συμβαίνουν στο στομάχι μου αυτή τη στιγμή.Είναι απλά αυτός.Τα πάντα πάνω του… από τα ατημέλητα σκούρα μαλλιά του

μέχρι τα καταγάλανα μάτια του, από κείνο εκεί το… λακκάκιμέχρι τα δυνατά μπράτσα του που θέλω να αγγίξω…

Να αγγίξω; Έλεος, Σκάι! Σύνελθε!Τα πάντα πάνω του… μου κόβουν την ανάσα και κάνουν την

καρδιά μου να πάει να σπάσει. Έχω ένα προαίσθημα πως αν μουχαμογελάσει όπως προσπαθεί ο Γκρέισον να μου χαμογελάσει θαμου πέσει το σαγόνι σε χρόνο ρεκόρ.

Με το που τα μάτια μου σταματούν να τον επεξεργάζονταικαι ξανασυναντιούνται με τα δικά του, αφήνει τον αυχένα τουκαι πιάνει τις σακούλες με το αριστερό χέρι.

«Είμαι ο Χόλντερ» λέει δίνοντάς μου το δεξί του χέρι.Κοιτάζω το χέρι του και μετά κάνω ένα βήμα πίσω χωρίς να

του το σφίξω. Όλη αυτή η κατάσταση είναι πολύ περίεργη για ναεμπιστευτώ τον τόσο αθώο τρόπο που μου συστήνεται. Ίσως ανδε με είχε διαπεράσει με το έντονο βλέμμα του στο μαγαζί ναήμουν πιο ευάλωτη στην τελειότητα της εξωτερικής τουεμφάνισης.

«Τι θες;» Φροντίζω να τον κοιτάζω με καχυποψία μάλλον,παρά με απορία.

Το λακκάκι του εμφανίζεται ξανά με το βεβιασμένο του γέλιο,κουνάει το κεφάλι του κι έπειτα κοιτάζει αλλού. «Χμ» ψελλίζεινευρικά, κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου με τον άνετο τύπο πουέχει δείξει μέχρι τώρα. Τα μάτια του διατρέχουν όλο τοπάρκινγκ, σαν να ψάχνει την έξοδο, και αναστενάζει προτού μεκοιτάξει για μία ακόμη φορά στα μάτια. Η ποικιλία τωναντιδράσεών του με μπερδεύει τρελά. Τη μία στιγμή δείχνει νατον αηδιάζει η παρουσία μου και την επόμενη τρέχει να με βρει.Συνήθως είμαι καλή στο να διαβάζω τους ανθρώπους αλλά, ανέπρεπε να βγάλω κάποιο συμπέρασμα για τον Χόλντερ με βάσητα δύο τελευταία λεπτά και μόνο, θα έλεγα πως έχει διχασμένηπροσωπικότητα. Οι απότομες αλλαγές του, από αδιάφορος σεεπίμονος, είναι τρομακτικές.

«Μπορεί να ακουστεί ξενέρωτο» μου λέει. «Αλλά νομίζω


πως από κάπου σε ξέρω. Σε πειράζει να μου πεις το όνομά σου;»Η απογοήτευση με καταλαμβάνει με το που ξεστομίζει αυτή

την ατάκα. Είναι ένας από αυτούς τους τύπους. Ξέρετε ποιους.Τους απίστευτα κούκλους που μπορούν να έχουν όποια θέλουν,όποτε θέλουν, όπου θέλουν, και το ξέρουν; Τους τύπους που τομόνο που έχουν να κάνουν είναι να επιδείξουν ένα στραβόχαμόγελο ή ένα λακκάκι, να ρωτήσουν ένα κορίτσι το όνομά τουκαι αυτή να λιώσει μέχρι να πέσει στα γόνατα μπροστά του; Τουςτύπους που περνάνε τα σαββατόβραδά τους σκαρφαλώνοντας σεπαράθυρα;

Έχω απογοητευτεί πλήρως. Κάνω μια απελπισμένη γκριμάτσακαι πιάνω το χερούλι της πόρτας του αυτοκινήτου μου. «Έχωαγόρι» λέω στα ψέματα. Κάνω μεταβολή, ανοίγω την πόρτα καιμπαίνω μέσα. Όταν πάω να κλείσω την πόρτα βρίσκω αντίσταση,καθώς εκείνη αρνείται να κλείσει. Κοιτάζω πάνω και τον βλέπωνα κρατάει με το χέρι του την πόρτα ανοιχτή. Στα μάτια τουβλέπω μια απόγνωση που κάνει τα μπράτσα μου ναανατριχιάσουν.

Με κοιτάζει και ανατριχιάζω; Ποια είμαι, διάολε;«Το όνομά σου. Αυτό μόνο θέλω».Αναρωτιέμαι αν πρέπει να του εξηγήσω πως το όνομά μου δε

θα του φανεί χρήσιμο σε αυτή του την προσπάθεια να μου τηνπέσει. Πιθανότατα είμαι η μοναδική δεκαεπτάχρονη στηνΑμερική που δεν έχει ηλεκτρονική παρουσία. Σφίγγοντας ακόμητο χερούλι της πόρτας τού ρίχνω ένα προειδοποιητικό βλέμμα.«Αν δε σε πειράζει!» λέω απότομα ενώ τα μάτια μου κοιτάζουντο χέρι που με εμποδίζει να κλείσω την πόρτα. Τα μάτια μουπηγαίνουν από το χέρι του σε αυτό που γράφει το τατουάζ πουέχει γύρω από το βραχίονά του.

Χωρίς Ελπίδα

Δεν μπορώ παρά να γελάσω από μέσα μου. Είναι φανερό πως ηΜοίρα με έχει βάλει στο στόχαστρο σήμερα. Γνωρίζω επιτέλουςτο μοναδικό αγόρι που μου αρέσει, και το οποίο έχει παρατήσειτο σχολείο και έχει κάνει τατουάζ που γράφει «Χωρίς Ελπίδα».

36 COLLEEN HOOVER

Τώρα έχω αρχίσει να τα παίρνω. Τραβάω ξανά την πόρτααλλά δεν την αφήνει.

«Το όνομά σου. Σε παρακαλώ».Η απόγνωση που έχει στο βλέμμα του όταν λέει σε παρακαλώ

μου βγάζει μια ξαφνική αντίδραση συμπάθειας από εκεί που δεντο περίμενα.

«Σκάι» λέω απότομα ενώ αισθάνομαι ξαφνικά οίκτο για τονπόνο που κρύβεται καλά πίσω από αυτά τα γαλάζια μάτια. Ηευκολία με την οποία το βλέμμα του με έκανε να ενδώσω στηναπαίτησή του με κάνει να απογοητευτώ με τον εαυτό μου.Αφήνω την πόρτα και βάζω μπρος το αυτοκίνητό μου.

«Σκάι» επαναλαμβάνει μόνος του. Το σκέφτεται για κάποιαδευτερόλεπτα και μετά κουνάει το κεφάλι του σαν να έδωσαλάθος απάντηση. «Είσαι σίγουρη;»

Αν είμαι σίγουρη; Μήπως νομίζει πως είμαι η Σάινα/Σάιλα καιδεν ξέρω το όνομά μου; Κάνω μια γκριμάτσα, μετακινούμαι στηθέση μου και βγάζω την ταυτότητά μου από την τσέπη μου. Τουτη βάζω στα μούτρα.

«Είμαι σίγουρη πως ξέρω το όνομά μου». Είμαι έτοιμη ναβάλω την ταυτότητα πίσω στη θέση της, όταν αφήνει την πόρτακαι αρπάζει την ταυτότητα από το χέρι μου και τη φέρνειμπροστά στα μάτια του για να την ελέγξει. Την κοιτάζει για λίγοκαι στη συνέχεια μου την επιστρέφει.

«Συγγνώμη». Απομακρύνεται ένα βήμα από το αυτοκίνητόμου. «Έκανα λάθος».

Η έκφρασή του έχει σκληρύνει πλέον και με κοιτάζει καθώςβάζω την ταυτότητα στην τσέπη μου. Τον κοιτάζω έντονα για μιαστιγμή περιμένοντας κάτι περισσότερο, αλλά το μόνο που κάνειείναι να πηγαίνει το σαγόνι του μπρος πίσω ενώ εγώ φοράω τηζώνη ασφαλείας.

Τόσο εύκολα τα παρατάει; Είναι δυνατόν;Βάζω τα δάχτυλά μου στο χερούλι της πόρτας περιμένοντας

να την κρατήσει για ακόμη μία φορά ανοικτή προκειμένου ναμου πετάξει πάλι καμιά ξενέρωτη ατάκα. Όταν όμως αυτό δεσυμβαίνει, και αντιθέτως απομακρύνεται ακόμα περισσότεροκαθώς κλείνω την πόρτα, τα έχω πλέον χάσει. Αν πραγματικά δε


με ακολούθησε ως εδώ για να μου ζητήσει να βγούμε, τότε τι στοδιάολο ήταν όλο αυτό το σκηνικό;

Περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του καιμουρμουράει στον εαυτό του, αλλά δεν μπορώ να ακούσω τι λέειμέσα από το κλειστό παράθυρο. Κάνω όπισθεν και συνεχίζω νατον κοιτάζω καθώς απομακρύνομαι. Μένει ακίνητος και μεκοιτάζει επίμονα όλη την ώρα μέχρι να φύγω. Καθώς γυρίζωμπροστά, φτιάχνω τον καθρέφτη για να του ρίξω μια τελευταίαματιά πριν βγω από το πάρκινγκ. Τον βλέπω καθώς φεύγει ναρίχνει μια μπουνιά στην οροφή ενός αυτοκινήτου.

Καλή επιλογή, Σκάι. Είναι και οξύθυμος.

5. Σνίκερς: ένα είδος σοκολάτας που έχει καραμέλα και αράπικαφιστίκια. (Σ.τ.Μ.)

38 COLLEEN HOOVER


Αφού τακτοποιήσω τα ψώνια, αρπάζω μια χούφτα σοκολάτεςαπό την κρυψώνα μου, τις χώνω στην τσέπη μου και στησυνέχεια την κάνω από το παράθυρό μου. Σηκώνω το παράθυροτης Σιξ και μπαίνω μέσα. Είναι σχεδόν πέντε η ώρα το απόγευμακαι κοιμάται, οπότε πηγαίνω στις μύτες τον ποδιών μου δίπλαστο κρεβάτι της και γονατίζω. Έχει βάλει μια μάσκα προσώπουκαι τα καστανόξανθα μαλλιά της είναι κολλημένα στα μάγουλάτης από τα σάλια που βγάζει όταν κοιμάται. Πλησιάζω όσο πιοπολύ γίνεται στο πρόσωπό της και ουρλιάζω το όνομά της.

«ΣΙΞ! ΞΥΠΝΑ!»Πετάγεται με τέτοια δύναμη που δεν προλαβαίνω να φύγω

από μπροστά της. Ο ώμος της χτυπάει με δύναμη το μάτι μου καιπέφτω πίσω. Βάζω αμέσως το χέρι μου στο μάτι μου που μεπονάει αφάνταστα και πέφτω ξερή στο πάτωμα του δωματίουτης. Την κοιτάζω με το καλό μάτι, κάθεται στο κρεβάτικρατώντας το κεφάλι της και με βρίζει.

«Τι σκύλα που είσαι» γρυλλίζει. Πετάει τα σκεπάσματά της,σηκώνεται από το κρεβάτι και κατευθύνεται προς το μπάνιο.

«Νομίζω πως μου μαύρισες το μάτι» βογκάω.Αφήνει την πόρτα του μπάνιου ανοιχτή και κάθεται στη

λεκάνη. «Καλά να πάθεις. Σου αξίζει». Πιάνει το χαρτίτουαλέτας και κλείνει με μια κλοτσιά την πόρτα της. «Για τοδικό σου καλό ελπίζω να με ξύπνησες για να μου πεις κάτι καλό.Έμεινα ξύπνια όλη τη νύχτα για να φτιάξω τις βαλίτσες μου».


Η Σιξ ποτέ δεν ήταν πρωινός τύπος και απ’ ό,τι φαίνεται ούτεαπογευματινός τύπος είναι. Για να είμαι ειλικρινής, ούτεβραδινός τύπος είναι. Αν θα έπρεπε να μαντέψω ποια είναι ηαγαπημένη της ώρα μέσα στην ημέρα θα έλεγα πως είναι ότανκοιμάται, για αυτό και σιχαίνεται τόσο πολύ να ξυπνάει.

Η αίσθηση του χιούμορ που έχει η Σιξ καθώς και η ντόμπραπροσωπικότητά της είναι μέγιστοι παράγοντες που τα πάμε τόσοκαλά. Τα χαζοχαρούμενα, ψεύτικα κορίτσια μού τη δίνουναφάνταστα. Δεν ξέρω αν το χαζοχαρούμενος υπάρχει στολεξιλόγιο της Σιξ. Λίγα μαύρα ρούχα τής λείπουν για να είναι ηκλασική μελαγχολική έφηβη. Όσο για το ψεύτικη; Είναι τόσοντόμπρα όσο δεν πάει άλλο, είτε το θέλει κανείς είτε όχι. Δενυπάρχει τίποτα το ψεύτικο στη Σιξ εκτός από το όνομά της.

Όταν ήταν δεκατεσσάρων και οι γονείς της της είπαν πως θαμετακομίσουν από το Μέιν στο Τέξας, εκείνη επαναστάτησε,αρνούμενη να απαντάει στο όνομά της. Το πραγματικό τηςόνομα είναι Σέβεν Μέρι, έτσι απαντούσε μόνο στο Σιξ για να τησπάσει στους γονείς της που την ανάγκασαν να μετακομίσει.Αυτοί συνεχίζουν να τη φωνάζουν Σέβεν,6 αλλά όλοι οι άλλοιτη φωνάζουν Σιξ. Αυτό δείχνει ότι είναι τόσο πεισματάρα όσοκαι εγώ, και αυτός είναι ένας ακόμη από τους πολλούς λόγουςπου είμαστε κολλητές.

«Νομίζω πως θα χαρείς που σε ξύπνησα». Σηκώνομαι από τοπάτωμα και κάθομαι στο κρεβάτι της. «Κάτι μνημειώδες συνέβησήμερα».

Η Σιξ ανοίγει την πόρτα και κάθεται στο κρεβάτι. Ξαπλώνειδίπλα μου και σκεπάζεται ολόκληρη. Απομακρύνεται λίγο απόμένα και φτιάχνει το μαξιλάρι με το χέρι της μέχρι να βολευτεί.«Άσε με να μαντέψω… Η Κάρεν πήρε καλωδιακή τηλεόραση;»

Κυλάω προς μέρος της, περνάω το χέρι μου γύρω της και τηναγκαλιάζω. «Μάντεψε ξανά».

«Γνώρισες κάποιον στο σχολείο σήμερα και τώρα είσαιέγκυος και παντρεύεσαι κι εγώ δεν μπορώ να γίνω κουμπάρα στογάμο σου γιατί θα είμαι μακριά στην άλλη άκρη του κόσμου;»

«Κοντά έπεσες αλλά όχι». Χτυπάω με ρυθμό τα δάχτυλά μουστον ώμο της.

40 COLLEEN HOOVER

«Τότε τι;» μου λέει εκνευρισμένη.Γυρίζω ανάσκελα και αφήνω έναν βαθύ αναστεναγμό. «Είδα

ένα αγόρι στο μαγαζί μετά το σχολείο και, μα το Θεό, Σιξ, ήτανκούκλος. Τρομακτικός αλλά κούκλος».

Η Σιξ γυρίζει αμέσως προς το μέρος μου καταφέρνοντας πάλινα χτυπήσει με τον αγκώνα της το ίδιο μάτι που είχε χτυπήσειλίγο νωρίτερα. «Τι;» φωνάζει δυνατά αγνοώντας το γεγονός πωςκρατάω πάλι το μάτι μου και βογκάω. Ανακάθεται στο κρεβάτικαι τραβάει το χέρι μου από το πρόσωπό μου. «Τι;»ξαναφωνάζει. «Σοβαρά;»

Κάθομαι ανάσκελα και προσπαθώ να διώξω τον πόνο από τομάτι μου στο πίσω μέρος του μυαλού μου. «Το ξέρω. Μόλις τονείδα ήταν σαν να έλιωσε όλο μου το σώμα στο πάτωμα. Ήταν…ουάου».

«Του μίλησες; Πήρες το τηλέφωνό του; Σου ζήτησε ναβγείτε;»

Δεν έχω ξαναδεί τη Σιξ τόσο ζωηρή. Έβγαζε κάτι το πολύχαζοχαρούμενο και δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει αυτό.

«Έλεος, Σιξ. Χαλάρωσε».Με κοιτάζει και συνοφρυώνεται. «Σκάι, για τέσσερα χρόνια

ανησυχούσα πως αυτό δε θα σου συνέβαινε ποτέ. Θα ήμουνήσυχη αν ήσουν γκέι. Θα ήμουν ήσυχη να σου άρεσαν τα αγόριαπου είναι φυτά, κοκαλιάρικα και κοντά. Θα ήμουν ήσυχη ακόμακαι αν γούσταρες γέρους, ζαρωμένους άνδρες και ακόμα πιοζαρωμένα πέη. Δεν μπορούσα όμως να είμαι ήσυχη με την ιδέαπως δεν μπορείς να νιώσεις ποτέ πόθο». Πέφτει πίσω στοκρεβάτι χαμογελώντας. «Η λαγνεία είναι το καλύτερο από όλατα θανάσιμα αμαρτήματα».

Γελάω και κουνάω το κεφάλι μου. «Επίτρεψέ μου να έχωάλλη άποψη. Ο πόθος είναι για κλάματα. Νομίζω ότι τον έχειςπαραδιαφημίσει όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ συνεχίζω να ψηφίζωως καλύτερο αμάρτημα τη λαιμαργία». Και λέγοντας αυτό βγάζωένα κομμάτι σοκολάτα από την τσέπη μου και το χώνω στοστόμα μου.

«Θέλω λεπτομέρειες» λέει.Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι ώσπου η πλάτη μου να


ακουμπήσει στο κεφαλάρι. «Δεν ξέρω πώς να σ’ το περιγράψω.Όταν τον κοίταξα, μετά δεν μπορούσα να σταματήσω. Θαμπορούσα να τον κοιτάζω όλη μέρα. Αλλά, όταν με κοίταξεαυτός, με τρόμαξε. Με κοίταξε σαν να τα πήρε που αντιλήφθηκαέστω και την παρουσία του. Ύστερα, όταν με ακολούθησε μέχριτ’ αυτοκίνητό μου και απαίτησε να μάθει τ’ όνομά μου, ήταν σαννα ήταν έξαλλος μ’ αυτό. Ήταν σαν να τον ξεβόλευα. Και εγώαπό τη μία ήθελα να φιλήσω το λακκάκι του και από την άλληήθελα να εξαφανιστώ από μπροστά του».

«Θεέ μου, είναι τόσο παράξενο» λέει με το που τελειώνω.Κάθεται όπως εγώ ακουμπώντας στο κεφαλάρι. «Είσαι σίγουρηπως δε σε φλέρταρε; Δεν προσπαθούσε να πάρει το νούμερόσου; Αυτό που εννοώ είναι πως σε έχω δει με τα αγόρια, Σκάι.Μπορείς και προσποιείσαι μια χαρά, ακόμα κι αν δε νιώθειςτίποτα γι’ αυτά. Ξέρω πως μπορείς και διαβάζεις τ’ αγόρια, αλλάνομίζω πως ίσως το γεγονός ότι τον γούσταρες να θόλωσε τοένστικτό σου. Λες;»

Ανασήκωσα τους ώμους. Ίσως και να έχει δίκιο. Ίσως να τονδιάβασα λάθος και η δική μου αρνητική αντίδραση να τονοδήγησε να αλλάξει γνώμη και να μη μου ζητήσει να βγούμε.«Θα μπορούσε να είναι και έτσι. Αλλά ό,τι και να ήταν αυτό πουένιωσα, διαλύθηκε το ίδιο γρήγορα. Έχει παρατήσει το σχολείο,είναι κυκλοθυμικός, είναι νευρικός και… είναι απλά… είναιτελειωμένος. Δεν ξέρω ποιος είναι ο τύπος μου, αλλά ξέρωσίγουρα πως δε θέλω να είναι ο Χόλντερ».

Η Σιξ αρπάζει τα μάγουλά μου, τα πιέζει και γυρίζει τοπρόσωπό μου προς το μέρος της. «Είπες Χόλντερ;» με ρωτάειανασηκώνοντας όλο περιέργεια το τέλεια περιποιημένο φρύδιτης.

Τα χείλια μου είναι ενωμένα από τον τρόπο που μου κρατάειτα μάγουλα οπότε κάνω ένα νεύμα αντί να της δώσω μια λεκτικήαπάντηση.

«Ντιν Χόλντερ; Ατημέλητα καστανά μαλλιά; Έντονα γαλάζιαμάτια; Και συμπεριφορά σαν να βγαίνει από κείνη την ταινία, τοFight Club;»

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Μάον αυχός είαι» λέω – οι

42 COLLEEN HOOVER

λέξεις που βγαίνουν απ’ το στόμα μου δε βγάζουν και πολύνόημα γιατί έχει ακόμη γραπωμένο το πρόσωπό μου. Μουαφήνει τα μάγουλα και επαναλαμβάνω αυτό που μόλις είπα:«Μάλλον αυτός είναι». Φέρνω το χέρι στο πρόσωπό μου κιαρχίζω να μαλάζω τα μάγουλά μου. «Τον ξέρεις;»

Σηκώνεται όρθια και κουνάει τα χέρια της στον αέρα. «Γιατί,Σκάι; Απ’ όλα τ’ αγόρια που θα μπορούσες να γουστάρεις, γιατίνα είναι ο Ντιν Χόλντερ, ρε γαμώτο;»

Δείχνει απογοητευμένη. Γιατί δείχνει τόσο απογοητευμένη;Δεν την έχω ακούσει να αναφέρει τον Χόλντερ ποτέ, άρααποκλείεται να έβγαινε μαζί του. Τότε γιατί ρε γαμώτο όλο αυτό,από κάτι συναρπαστικό, έγινε κάτι… πολύ πολύ κακό;

«Πρέπει να μου πεις λεπτομέρειες» της λέω.Κουνάει το κεφάλι της και σηκώνεται από το κρεβάτι.

Πηγαίνει στην ντουλάπα της και πιάνει ένα τζιν παντελόνι και τοφοράει. «Είναι ένας βλάκας, Σκάι. Ερχόταν στο σχολείο μας,αλλά τον έστειλαν στο αναμορφωτήριο μόλις άρχισε το σχολείοπέρσι. Δεν τον ξέρω καλά, αλλά ξέρω αρκετά γι’ αυτόν ώστε ναξέρω πως δεν είναι κατάλληλος για γκόμενος».

Η περιγραφή του Χόλντερ δε με εκπλήσσει. Και μακάρι ναμπορούσα να πω πως δε με απογοήτευσε, αλλά δεν μπορώ.

«Από πότε ο οποιοσδήποτε είναι κατάλληλος για γκόμενος;»Δε νομίζω η Σιξ να είχε ποτέ στη ζωή της κάποιον γκόμενο γιαπάνω από ένα βράδυ.

Με κοιτάζει κι ανασηκώνει του ώμους της. «Σωστό κι αυτό».Φοράει ένα μπλουζάκι και πηγαίνει προς το νιπτήρα. Παίρνει μιαοδοντόβουρτσα, βάζει οδοντόπαστα κι επιστρέφει στο δωμάτιοβουρτσίζοντας τα δόντια της.

«Γιατί τον έστειλαν στο αναμορφωτήριο;» τη ρωτάω χωρίς ναείμαι σίγουρη ότι θέλω να μάθω την απάντηση.

Η Σιξ βγάζει την οδοντόβουρτσα από το στόμα της. «Τονέπιασαν για βιαιοπραγία… πλάκωσε στο ξύλο έναν γκέι στοσχολείο. Αλλά είμαι σίγουρη πως του είχαν και άλλα μαζεμένα».Ξαναβάζει την οδοντόβουρτσα στο στόμα της και πηγαίνει στονιπτήρα για να φτύσει.

Βιαιοπραγία; Είναι δυνατόν; Το στομάχι μου κάνει κάτι


περίεργα, αλλά όχι από ευχαρίστηση αυτή τη φορά.Η Σιξ ξαναμπαίνει στο δωμάτιο έχοντας πιάσει τα μαλλιά της

σε αλογοουρά. «Κοίτα μαλακία τώρα» λέει κοιτάζοντας τακοσμήματά της. «Και αν αυτή είναι η μοναδική φορά που σεφτιάχνει ένα αγόρι και δεν το αισθανθείς ποτέ ξανά;»

Κάνω μια γκριμάτσα με τις λέξεις που επιλέγει. «Δε μεέφτιαξε, Σιξ».

Κουνάει τα χέρια της στον αέρα. «Σε έφτιαξε. Ένιωσες έλξη.Το ίδιο είναι» λέει επιπόλαια κι έρχεται στο κρεβάτι. Ακουμπάειένα σκουλαρίκι στο μπούτι της και φοράει το άλλο στο αυτί της.«Υποθέτω πως θα πρέπει τουλάχιστον να αισθανθούμεανακούφιση που δεν είσαι εντελώς ελαττωματική». Η Σιξ μεκοιτάζει πιο προσεκτικά και σκύβει πάνω μου. Πιάνει το πιγούνιμου και γυρίζει το πρόσωπό μου προς τα αριστερά. «Τι στοδιάολο συνέβη στο μάτι σου;»

Γελάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι μακριά από τονκίνδυνο. «Εσύ του συνέβης». Πηγαίνω προς το παράθυρο.«Πρέπει ν’ αδειάσω το κεφάλι μου. Θα πάω για τρέξιμο. Θες να’ρθεις;»

Η Σιξ σουφρώνει τη μύτη της. «Οπωσδήποτε… όχι. Καλήδιασκέδαση με το τρέξιμο».

Έχω βγάλει ήδη το ένα πόδι από το παράθυρο όταν μουφωνάζει. «Θέλω να μάθω τα πάντα αργότερα για την πρώτη σουμέρα στο σχολείο. Και έχω ένα δώρο για σένα. Θα έρθω τοβράδυ».

6. Σέβεν: επτά. (Σ.τ.Μ.)

44 COLLEEN HOOVER


Τα πνευμόνια μου με πονάνε, το σώμα μου έχει μουδιάσει ήδηαπό την οδό Άσπεν. Η αναπνοή μου, από ελεγχόμενες εισπνοέςκαι εκπνοές, έχει μετατραπεί σε ανεξέλεγκτα ξεφυσήματα. Απόόλες τις φάσεις αυτή είναι που μου αρέσει πιο πολύ όταν τρέχω.Όταν κάθε πιθαμή του κορμιού μου λειτουργεί μηχανικά για ναπροχωρήσω μπροστά, ενώ εγώ έχω εστιάσει την προσοχή μουστο επόμενο βήμα και μόνο.

Το επόμενο βήμα.Τίποτε άλλο.Δεν έχω ξανατρέξει ποτέ τόσο μακριά. Συνήθως σταματάω

όταν ξέρω ότι μου μένουν δύο χιλιόμετρα για να επιστρέψω,αλλά αυτή τη φορά δεν το έκανα. Παρ’ όλο που το σώμα μουείναι σε απελπιστική κατάσταση, το μυαλό μου δεν μπορεί νααδειάσει. Συνεχίζω να τρέχω ελπίζοντας πως θα το καταφέρω,αλλά μου παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο από ό,τι συνήθως. Τομόνο που με κάνει να σταματήσω είναι το γεγονός πως έχω νακαλύψω άλλη τόση διαδρομή για να γυρίσω σπίτι κι έχω σχεδόνξεμείνει από νερό.

Σταματάω στην άκρη του δρόμου, ακουμπάω σε έναγραμματοκιβώτιο και ανοίγω το καπάκι του νερού μου. Σκουπίζωτο μέτωπό μου με την ανάστροφη του χεριού μου και φέρνω τομπουκάλι στα χείλια μου καταφέρνοντας να βάλω τέσσεριςσταγόνες στο στόμα μου προτού το μπουκάλι αδειάσει εντελώς.Με αυτή τη ζέστη του Τέξας έχω ήδη κατεβάσει ένα ολόκληρο


μπουκάλι νερό. Τα βάζω με τον εαυτό μου που αποφάσισα ναμην τρέξω το πρωί. Η ζέστη με τσακίζει.

Φοβούμενη μήπως πάθω αφυδάτωση, αποφασίζω ναεπιστρέψω περπατώντας αντί τρέχοντας. Δε νομίζω πως το νακαταπονήσω σωματικά τον εαυτό μου θα χαροποιούσε τηνΚάρεν. Αγχώνεται ήδη αρκετά με το γεγονός πως τρέχωολομόναχη.

Ξεκινάω να περπατάω, όταν ακούω μια γνωστή φωνή πίσωμου να μου μιλάει.

«Έι, εσύ».Σαν να μην έφτανε που η καρδιά μου χτυπούσε ήδη τρελά,

γυρίζω αργά και βλέπω τον Χόλντερ να με κοιτάζειχαμογελώντας, με κείνα τα λακκάκια στις δύο άκρες τουστόματός του. Τα μαλλιά του είναι μούσκεμα και είναι ξεκάθαροπως έτρεχε κι εκείνος.

Ανοιγοκλείνω δύο φορές τα μάτια μου πιστεύοντας πως όλοαυτό είναι οφθαλμαπάτη λόγω της εξάντλησης. Το ένστικτό μουμου λέει να το βάλω στα πόδια ουρλιάζοντας, αλλά το σώμα μουθέλει να το αγκαλιάσουν τα χέρια του που γυαλίζουν από τονιδρώτα.

Το σώμα μου είναι ένας παλιοπροδότης.Ευτυχώς δεν έχω ακόμα επανέλθει από τις διατάσεις που

έκανα, οπότε δε θα μπορεί να καταλάβει πως η ακανόνιστηαναπνοή μου οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τον ξαναβλέπω.

«Έι» του λέω κι εγώ με κομμένη την ανάσα. Προσπαθώ νατον κοιτάζω στο πρόσωπο, αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω ταμάτια μου που όλο και γλιστρούν απ’ το λαιμό του και κάτω.Καρφώνω το βλέμμα μου στα πόδια μου, προκειμένου ναπαραβλέψω το γεγονός ότι δε φοράει τίποτε άλλο παρά σορτσάκικαι αθλητικά παπούτσια. Ο τρόπος με τον οποίο το σορτσάκι τουστέκεται στους γοφούς του είναι σημαντικός λόγος για ναξεχάσω ό,τι αρνητικό έμαθα για αυτόν σήμερα. Απ’ όσο θυμάμαι,ποτέ δεν ήμουν ο τύπος του κοριτσιού που πάθαινε πλάκα μετην εμφάνιση ενός αγοριού. Νιώθω ρηχή. Αξιοθρήνητη. Μέχρικαι ξενέρωτη. Και λίγο παρμένη με τον εαυτό μου που τοναφήνω να με κάνει έτσι.

46 COLLEEN HOOVER

«Τρέχεις;» με ρωτάει ακουμπώντας τον αγκώνα του στογραμματοκιβώτιο.

Κουνάω το κεφάλι μου. «Συνήθως το πρωί. Ξέχασα πόσηζέστη έχει τ’ απογεύματα». Κάνω μια προσπάθεια να τονξανακοιτάξω βάζοντας το χέρι μου μπροστά στα μάτια για ναπροστατευτώ από τον ήλιο που πέφτει πάνω στο κεφάλι του σανφωτοστέφανο.

Τι ειρωνεία κι αυτή.Με πλησιάζει και αποτραβιέμαι προτού συνειδητοποιήσω πως

μου τείνει το μπουκάλι του με το νερό. Ο τρόπος με τον οποίοπροσπαθεί να συγκρατήσει τα χείλια του για να μη χαμογελάσειδείχνει ξεκάθαρα πως βλέπει πόσο νευρική είμαι όταν είμαικοντά του.

«Πιες το». Σπρώχνει το μισοάδειο μπουκάλι προς τα μένα.«Φαίνεσαι διαλυμένη».

Κανονικά δε θα έπαιρνα νερό από κάποιον ξένο. Και κυρίωςδε θα έπαιρνα νερό από κάποιον που ξέρω ότι δεν είναι και ηκαλύτερη γνωριμία, αλλά διψάω. Διψάω τόσο πολύ.

Αρπάζω το μπουκάλι από το χέρι του και ρίχνω το κεφάλιμου προς τα πίσω κατεβάζοντας τρεις τεράστιες γουλιές. Και τιδε θα ’δινα να πιω και το υπόλοιπο, αλλά δεν μπορώ και να τουτο τελειώσω όλο. «Σε ευχαριστώ» λέω δίνοντάς του πίσω τομπουκάλι. Σκουπίζω το στόμα μου με το χέρι και κοιτάζω πίσωμου στο πεζοδρόμιο. «Λοιπόν, έχω άλλα δύο χιλιόμετρα για ναεπιστρέψω, οπότε καλύτερα να πηγαίνω».

«Πάνω από τέσσερα έχεις» μου λέει κοιτώντας το στομάχιμου. Βάζει τα χείλη του στο μπουκάλι χωρίς να το σκουπίσει απότα δικά μου σάλια και, συνεχίζοντας να με καρφώνει με τα μάτιατου, κάνει το κεφάλι του πίσω και πίνει όλο το υπόλοιπο νερό.Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τα χείλη του καθώς ακουμπάνετο άνοιγμα που ακουμπούσαν τα δικά μου πριν από λίγο. Κατάκάποιον τρόπο φιλιόμαστε.

Κουνάω το κεφάλι μου. «Ε;» Δεν είμαι σίγουρη αν είπε κάτι ήόχι. Είμαι απασχολημένη να παρατηρώ τον ιδρώτα που στάζειστο στήθος του.

«Είπα ότι έχεις πάνω από τέσσερα. Μένεις στο Κονρόε, αυτό


είναι πάνω από τέσσερα χιλιόμετρα δρόμος. Συνολικά είναι μιαδιαδρομή πάνω από οκτώ χιλιόμετρα». Το λέει με έναν τρόπολες και έχει εντυπωσιαστεί.

Τον κοιτάζω με περιέργεια. «Ξέρεις σε ποιο δρόμο μένω;»«Αμέ».Δε λέει κάτι παραπάνω. Τον κοιτάζω επίμονα και παραμένω

σιωπηλή περιμένοντας να δώσει κάποια εξήγηση.Καταλαβαίνει πως το «αμέ» του δε με ικανοποιεί και

ξεφυσάει. «Λίντεν Σκάι Ντέιβις, γεννημένη 29 Σεπτεμβρίου,Οδός Κονρόε 1455. Ύψος 1.60. Δωρήτρια οργάνων».

Κάνω ένα βήμα πίσω βλέποντας ξαφνικά να παίζεται μπροστάστα μάτια μου η επικείμενη δολοφονία μου από τα χέρια τουαγοριού που με παρακολουθεί αλλά τυγχάνει να είναι και τοαγόρι των ονείρων μου. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να βγάλω τοχέρι μου που προστατεύει τα μάτια μου από τον ήλιο, για να τονδω καλύτερα σε περίπτωση που καταφέρω να το σκάσω. Μπορείνα χρειαστεί να περιγράψω λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά τουστο σκιτσογράφο της αστυνομίας.

«Η ταυτότητά σου» μου εξηγεί όταν βλέπει τον τρόμο και τησύγχυση στο πρόσωπό μου. «Μου έδειξες την ταυτότητά σουπριν. Στο μαγαζί».

Για κάποιο λόγο αυτή η εξήγηση δε διώχνει το φόβο μου.«Την κοίταξες μόνο για δύο δευτερόλεπτα».

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Έχω καλή μνήμη».«Με παρακολουθείς» απαντώ ανέκφραστα.Γελάει. «Εγώ σε παρακολουθώ; Εσύ είσαι αυτή που στέκεται

μπροστά από το σπίτι μου». Δείχνει πάνω από τον ώμο του τοσπίτι πίσω του.

Το σπίτι του; Τι πιθανότητα υπήρχε, διάολε;Ισιώνει το σώμα του και χτυπάει με τα δάχτυλά του τ’ όνομα

πάνω στο γραμματοκιβώτιο.Οι Χόλντερς.Νιώθω το αίμα μου να ανεβαίνει στο μάγουλά μου αλλά δεν

πειράζει. Μετά από ένα απογευματινό τρέξιμο κάτω από τηζέστη του Τέξας και με περιορισμένη προμήθεια νερού, είμαισίγουρη πως όλο μου το σώμα έχει αναψοκοκκινίσει. Προσπαθώ

48 COLLEEN HOOVER

να μην ξανακοιτάξω το σπίτι, αλλά η περιέργεια είναι το αδύνατοσημείο μου. Είναι ένα διακριτικό σπίτι, καθόλου φανταχτερό.Ταιριάζει απόλυτα με τη μεσαίου εισοδήματος γειτονιά πουβρισκόμαστε. Όπως ταιριάζει και το αυτοκίνητο που είναι στογκαράζ. Αναρωτιέμαι αν είναι το δικό του αυτοκίνητο. Μπορώνα συμπεράνω από τη συζήτηση που είχε με την πώς-τη-λένε στομαγαζί ότι είναι στην ηλικία μου, οπότε θα πρέπει να μένει μετους γονείς του. Αλλά πώς και δεν τον έχω ξαναδεί; Πώς είναιδυνατόν να μην ξέρω πως μένω σε απόσταση τεσσάρωνχιλιομέτρων από το μοναδικό αγόρι στον κόσμο που μπορεί ναμε κάνει ένα κουβάρι από νεύρα και εξάψεις;

Ξεροβήχω. «Λοιπόν, ευχαριστώ για το νερό». Δεν υπάρχειτίποτε άλλο που να θέλω περισσότερο από το να ξεφύγω απόαυτή την παράξενη κατάσταση. Τον χαιρετάω βιαστικά καιξεκινάω να τρέχω.

«Περίμενε μισό» φωνάζει από πίσω μου. Δε μειώνωταχύτητα, οπότε με προσπερνάει, γυρίζει και αρχίζει να τρέχειανάποδα με την πλάτη προς τον ήλιο. «Άσε με να σου γεμίσω τομπουκάλι με νερό». Με πλησιάζει και αρπάζει από το αριστερόμου χέρι το μπουκάλι μου· κι όπως πάει να το κάνει αυτό,ακουμπάει το χέρι του στο στομάχι μου. Κοκαλώνω.

«Επιστρέφω αμέσως» μου λέει τρέχοντας προς το σπίτι του.Τα ’χω χάσει. Αυτή είναι μια εντελώς αντιφατικά ευγενική

κίνηση. Μήπως είναι άλλο ένα σύμπτωμα της διχασμένης τουπροσωπικότητας; Μάλλον είναι προϊόν μετάλλαξης σαν τονΧαλκ.7 Ή τον Τζέκιλ και τον Χάιντ.8 Αναρωτιέμαι αν ο Ντινείναι η καλή προσωπικότητα και ο Χόλντερ η τρομακτική. ΟΧόλντερ είναι σίγουρα αυτός που είδα στο μαγαζί νωρίτερα.Νομίζω πως προτιμώ τον Ντιν πολύ περισσότερο.

Αισθάνομαι παράξενα να περιμένω, οπότε κάνω βόλτεςμπρος πίσω στο γκαράζ του κοιτώντας κάθε τόσο το δρόμο προςτο σπίτι μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Νιώθω πως ό,τι απόφαση καινα πάρω αυτή τη στιγμή θα πέσει στην ηλίθια πλευρά τηςζυγαριάς.

Να μείνω;Να τρέξω;


Να κρυφτώ στους θάμνους πριν ξανάρθει έξω με χειροπέδεςκαι μαχαίρι;

Πριν προλάβω να φύγω, ανοίγει η μπροστινή του πόρτα καιβγαίνει έξω με το μπουκάλι γεμάτο νερό. Αυτή τη φορά ο ήλιοςείναι πίσω μου, οπότε δεν καταβάλλω προσπάθεια για να τον δω.Ούτε αυτό είναι καλό, βέβαια, από τη στιγμή που το μόνο πουθέλω να κάνω είναι να τον χαζεύω.

Μπλιαξ! Σιχαίνομαι εντελώς τον πόθο.Τον μισώ.Κάθε ίνα του εαυτού μου ξέρει ότι δεν είναι καλό άτομο, και

όμως το σώμα μου χέστηκε παντελώς για αυτό.Μου δίνει το μπουκάλι και πίνω γρήγορα λίγο ακόμα.

Σιχαίνομαι έτσι κι αλλιώς τη ζέστη του Τέξας, αλλά σεσυνδυασμό με τον Ντιν Χόλντερ νιώθω σαν να βρίσκομαι στακαζάνια της Κόλασης.

«Λοιπόν… Προηγουμένως… Στο μαγαζί…» λέει με μιαπαύση όλο νευρικότητα. «Αν σε έκανα να αισθανθείς άβολα, σουζητάω συγγνώμη».

Τα πνευμόνια μου εκλιπαρούν για λίγο αέρα αλλά παρ’ όλααυτά καταφέρνω να απαντήσω. «Δε με έκανες να αισθανθώάβολα».

Με έκανες να τα κάνω πάνω μου.Ο Χόλντερ με κοιτάζει εξεταστικά. Σήμερα ανακάλυψα πως

δε μου αρέσει να με κοιτάζουν εξεταστικά… Προτιμώ ναπερνάω απαρατήρητη. «Ούτε προσπαθούσα να σου την πέσω»μου λέει. «Απλά νόμιζα πως ήσουν κάποια άλλη».

«Όλα καλά». Χαμογελάω ζορισμένα αλλά δεν είναι καλά.Γιατί έχω ξαφνικά απογοητευτεί πλήρως που δεν προσπαθούσενα μου την πέσει; Θα έπρεπε να χαίρομαι.

«Όχι πως δε θα σου την έπεφτα» προσθέτει με ένα χαμόγελο.«Απλά δεν το έκανα εκείνη τη στιγμή».

Θεέ μου, σε ευχαριστώ. Η επεξήγησή του με κάνει ναχαμογελάσω παρά τις προσπάθειές μου να μην το κάνω.

«Θέλεις να τρέξω μαζί σου;» με ρωτάει δείχνοντας με τοκεφάλι του προς το πεζοδρόμιο πίσω μου.

Ναι, σε παρακαλώ.

50 COLLEEN HOOVER

«Όχι, εντάξει».Κάνει ένα νεύμα. «Κοίτα, θα πήγαινα από εδώ έτσι κι αλλιώς.

Τρέχω δύο φορές τη μέρα και έχω ακόμα μερικά…» Αφήνει τηνπρότασή του μισοτελειωμένη και κάνει ένα βήμα προς τα μένα.Αρπάζει το σαγόνι μου και πηγαίνει πίσω το κεφάλι μου. «Ποιοςσ’ το έκανε αυτό;» Βλέπω στα μάτια του την ίδια σκληρότηταπου είχα δει νωρίτερα στο μαγαζί. «Το μάτι σου δεν ήταν έτσιπροηγουμένως».

Τραβάω το σαγόνι μου από τα χέρια του και προσπαθώ νακάνω πλάκα. «Ήταν ένα ατύχημα. Μην ξυπνάς ποτέ μια έφηβηαπό τον μεσημεριανό της ύπνο».

Δε χαμογελάει. Αντί για αυτό, κάνει ένα βήμα πιο κοντά, μουρίχνει μια άγρια ματιά και περνάει τον αντίχειρά του κάτω απότο μάτι μου. «Θα το έλεγες σε κάποιον, έτσι δεν είναι; Ανκάποιος σού έκανε κάτι τέτοιο;»

Θέλω να απαντήσω. Πραγματικά θέλω. Αλλά δεν μπορώ.Ακουμπάει το πρόσωπό μου. Το χέρι του στο μάγουλό μου. Δενμπορώ να σκεφτώ, δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ νααναπνεύσω. Η ένταση που πηγάζει από όλη του την ύπαρξηρουφάει όλο τον αέρα από τα πνευμόνια μου και παίρνει όλη τηδύναμη από τα γόνατά μου. Νεύω καταφατικά χωρίς να γίνομαιπειστική· εκείνος συνοφρυώνεται και τραβάει το χέρι του απόπάνω μου.

«Θα τρέξω μαζί σου» λέει χωρίς να ρωτήσει. Βάζει τα χέριατου στους ώμους μου, με γυρίζει προς την αντίθετη κατεύθυνσηκαι μου δίνει μια ελαφριά σκουντιά. Αρχίζει να τρέχει δίπλα μουκαι τρέχουμε σιωπηλοί.

Θέλω να του μιλήσω. Θέλω να τον ρωτήσω για τη χρονιά τουστο αναμορφωτήριο, γιατί παράτησε το σχολείο, γιατί έχει αυτότο τατουάζ… αλλά φοβάμαι να μάθω τις απαντήσεις. Χώρια πουείμαι εντελώς λαχανιασμένη. Έτσι τρέχουμε απόλυτα σιωπηλοίόλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι μου.

Καθώς πλησιάζουμε το γκαράζ μου, ελαττώνουμε ταχύτητακαι οι δύο και αρχίζουμε να περπατάμε. Δεν ξέρω πώς να τοτελειώσω αυτό. Ποτέ δεν έχει τρέξει κάποιος μαζί μου, οπότεδεν ξέρω τι λέει το πρωτόκολλο όταν δύο που τρέχουν παρέα


χωρίζουν. Γυρίζω και τον χαιρετάω βιαστικά κουνώντας το χέριμου. «Φαντάζομαι θα τα πούμε άλλη φορά;»

«Σίγουρα» μου λέει κοιτώντας με επίμονα.Του χαμογελάω αμήχανα και φεύγω.Σίγουρα;Επαναλαμβάνω αυτή τη λέξη καθώς προχωράω προς το

γκαράζ. Τι εννοεί με αυτό; Δεν προσπάθησε να μάθει τοτηλέφωνό μου – και δε θα μπορούσε να ξέρει ότι δεν έχω. Δε μερώτησε αν θέλω να ξανατρέξω μαζί του. Αλλά είπε σίγουρα σαννα ήταν βέβαιος· και, κατά κάποιον τρόπο, ελπίζω να είναι.

«Σκάι, περίμενε». Ο τρόπος που η φωνή του αγκαλιάζει τοόνομά μου με κάνει να εύχομαι η μόνη λέξη στο λεξιλόγιό τουνα ήταν Σκάι. Κάνω μεταβολή και προσεύχομαι να έρθει να μουπει κάποια ξενέρωτη ατάκα πεσίματος. Θα με έριχνε αμέσως.

«Μου κάνεις μια χάρη;»Οτιδήποτε. Θα έκανα οτιδήποτε μου ζητήσεις, αρκεί να μη

φοράς μπλούζα.«Ναι;»Μου πετάει το μπουκάλι του με το νερό. Το πιάνω, βλέπω ότι

είναι άδειο και αισθάνομαι τύψεις που δεν του πρότεινα κι εγώμε τη σειρά μου να του το γεμίσω. Το κουνάω στον αέρα καικάνω ένα νεύμα, έπειτα ανεβαίνω τρέχοντας τα σκαλιά καιμπαίνω στο σπίτι. Η Κάρεν βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο τηστιγμή που μπαίνω στην κουζίνα. Με το που κλείνει η πόρταπίσω μου, εισπνέω με όλη μου τη δύναμη τον αέρα που τόσηώρα αναζητούσαν τα πνευμόνια μου.

«Θεέ μου, Σκάι, δείχνεις σαν να είσαι έτοιμη ναλιποθυμήσεις. Κάτσε κάτω». Παίρνει το μπουκάλι από το χέριμου και με καθίζει με το ζόρι στην καρέκλα. Την αφήνω να τογεμίσει καθώς εισπνέω από τη μύτη και εκπνέω από το στόμα.Γυρίζει, μου το δίνει κι εγώ του βάζω το καπάκι. Σηκώνομαιμετά και τρέχω να του το επιστρέψω.

«Ευχαριστώ» μου λέει. Στέκομαι και τον παρατηρώ καθώςβάζει πάλι τα σαρκώδη χείλη του στο άνοιγμα του μπουκαλιού.

Ξαναφιλιόμαστε κατά κάποιον τρόπο.Δεν μπορώ διαχωρίσω τις συνέπειες που έχει πάνω μου το

52 COLLEEN HOOVER

τρέξιμο των οκτώ χιλιομέτρων από τις συνέπειες που έχει πάνωμου ο Χόλντερ. Και τα δύο με κάνουν να αισθάνομαι πως θαλιποθυμήσω από έλλειψη οξυγόνου. Ο Χόλντερ κλείνει τοκαπάκι του νερού και τα μάτια του εξετάζουν όλο μου το σώμα,σταματώντας για λίγη περισσότερη ώρα στην κοιλιά μου προτούμε ξανακοιτάξει στα μάτια. «Κάνεις στίβο;»

Σκεπάζω το στομάχι μου με το αριστερό μου χέρι και δένω ταδάχτυλά μου στο ύψος της μέσης μου. «Όχι, αλλά σκέφτομαι ναξεκινήσω».

«Να το κάνεις. Έχεις μετά βίας λαχανιάσει και έτρεξεςσχεδόν οκτώ χιλιόμετρα» μου λέει. «Είσαι τελειόφοιτη;»

Δεν έχει ιδέα τι προσπάθεια καταβάλλω για να μην πέσω στοπεζοδρόμιο και αρχίσω να αγκομαχάω από την έλλειψη αέρα.Δεν έχω ξανατρέξει ποτέ τόσο μεγάλη απόσταση μονοκοπανιάκαι κάνω τα πάντα για να φαίνεται πως δεν είναι δα και κάτι τοσπουδαίο. Προφανώς πιάνει.

«Δε θα έπρεπε ήδη να ξέρεις πως είμαι τελειόφοιτη; Οιικανότητές σου στην παρακολούθηση κάπου χάνουν».

Όταν το λακκάκι εμφανίζεται ξανά θέλω να συγχαρώ τονεαυτό μου.

«Ε λοιπόν, το έχεις κάνει κάπως δύσκολο να σεπαρακολουθήσω» μου λέει. «Δεν μπόρεσα καν να σε βρω στοFacebook».

Μόλις παραδέχτηκε πως με έψαχνε στο Facebook. Τονγνώρισα πριν από δύο ώρες, οπότε το γεγονός πως πήγεκατευθείαν στο σπίτι του και με έψαξε στο Facebook είναι κάπωςκολακευτικό. Σκάω ένα χαμόγελο χωρίς να το θέλω και μου’ρχεται πραγματικά να χτυπήσω αυτό το αξιοθρήνητο κορίτσιπου έχει πάρει τη θέση τού συνήθως αδιάφορου εαυτού μου.

«Δεν έχω Facebook. Δεν έχω καν πρόσβαση στο Ίντερνετ»εξηγώ.

Με κοιτάζει κοφτά και χαμογελάει πονηρά σαν να μηνπιστεύει ούτε λέξη από αυτά που λέω. Σπρώχνει πίσω τα μαλλιάαπό το μέτωπό του. «Στο τηλέφωνό σου; Δεν μπορείς να έχειςπρόσβαση στο Ίντερνετ από το τηλέφωνό σου;»

«Ούτε τηλέφωνο έχω. Η μητέρα μου δεν είναι φαν της


σύγχρονης τεχνολογίας. Ούτε τηλεόραση επίσης».«Τι λες τώρα». Γελάει. «Μιλάς σοβαρά; Και πώς

διασκεδάζεις;»Του χαμογελάω και ανασηκώνω τους ώμους. «Τρέχω».Ο Χόλντερ με ξανακοιτάζει εξεταστικά δίνοντας για μια

ακόμη φορά την προσοχή του στο στομάχι μου. Από εδώ καιμπρος θα το σκέφτομαι διπλά πριν βγω έξω με μπουστάκι.

«Ωραία λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση μήπως τυγχάνει ναγνωρίζεις τι ώρα σηκώνεται κάποια ψυχή για το πρωινό τηςτρέξιμο;» Με κοιτάζει στα μάτια και δε βλέπω καθόλου το άτομοπου μου περιέγραψε η Σιξ. Το μόνο που βλέπω είναι ένα αγόρινα φλερτάρει ένα κορίτσι, έχοντας μια συμπαθητική, λίγοαγχωμένη λάμψη στα μάτια.

«Δεν ξέρω αν θα ’θελες να σηκωθείς τόσο νωρίς το πρωί»του λέω. Ο τρόπος που με κοιτάει, σε συνδυασμό με τη ζέστητου Τέξας, θολώνει ξαφνικά την όρασή μου, οπότε παίρνω μιαβαθιά αναπνοή θέλοντας να φαίνομαι οτιδήποτε άλλο εκτός απόεξαντλημένη και σαστισμένη αυτή τη στιγμή.

Γέρνει το κεφάλι του προς το μέρος μου και με καρφώνει μετα μάτια του.

«Δε φαντάζεσαι πόσο πολύ θέλω να ξυπνήσω τόσο πρωί».Μου δείχνει για μια ακόμη φορά το λακκάκι του και λιποθυμάω.

Όχι… στην κυριολεξία. Λιποθύμησα.Και, αν κρίνει κανείς από τον πόνο που νιώθω στον ώμο μου

και τη βρόμα και τα χαλίκια που έχουν κολλήσει στο μάγουλόμου, δεν ήταν ένα όμορφο, όλο χάρη πέσιμο. Έχασα τιςαισθήσεις μου και σωριάστηκα στο πεζοδρόμιο προτού κανπρολάβει να με πιάσει. Πώς γίνεται με τους ήρωες των βιβλίων;Καμία σχέση.

Είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ, προφανώς εκεί που μεακούμπησε όταν με έφερε μέσα. Η Κάρεν είναι από πάνω μου μεένα ποτήρι νερό και ο Χόλντερ είναι από πίσω τηςπαρακολουθώντας τη συνέχεια της πιο αμήχανης στιγμής τηςζωής μου.

«Σκάι, πιες λίγο νερό» λέει η Κάρεν ανασηκώνοντάς με λίγοαπό τον αυχένα και πιέζοντας την κούπα στα χείλη μου. Πίνω

54 COLLEEN HOOVER

μια γουλιά και ξαπλώνω πάλι πίσω, ελπίζοντας όσο τίποτε άλλονα λιποθυμήσω ξανά.

«Θα σου φέρω μια κρύα κομπρέσα» λέει η Κάρεν. Ανοίγω ταμάτια μου ελπίζοντας ο Χόλντερ ν’ αποφάσισε να το σκάσει μετο που θα ’φευγε η Κάρεν από το δωμάτιο, αλλά αυτός είναιακόμα εδώ. Και τώρα είναι πιο κοντά. Γονατίζει στο πάτωμαδίπλα μου και βάζει το χέρι του στα μαλλιά μου βγάζοντας κάτιπου υποθέτω πως είναι βρόμα ή χαλίκια.

«Είσαι σίγουρη πως είσαι καλά; Έπεσες πολύ άσχημα». Ταμάτια του είναι όλο ανησυχία· καθαρίζει το μάγουλό μου με τοναντίχειρά του και μετά ακουμπάει το χέρι του στον καναπέ δίπλαμου.

«Ω, Θεέ μου» λέω κρύβοντας τα μάτια μου με το χέρι μου.«Λυπάμαι τόσο πολύ. Έγινα τόσο ρεζίλι».

Ο Χόλντερ αρπάζει τον καρπό μου και τραβάει το χέρι μουαπό το πρόσωπό μου. «Σους». Η ανησυχία και ένα παιχνιδιάρικοχαμόγελο κυριαρχούν στο πρόσωπό του. «Κατά κάποιον τρόποτο απολαμβάνω».

Η Κάρεν επιστρέφει στο σαλόνι. «Να μια κομπρέσα, γλυκιάμου. Μήπως θέλεις κάτι για τον πόνο; Νιώθεις ναυτία;» Αντί ναδώσει την κομπρέσα σε μένα, τη δίνει στον Χόλντερ και τρέχειπίσω στην κουζίνα. «Μπορεί να έχω λίγη καλέντουλα ή ρίζακολλιτσίδας».

Τέλεια. Λες και δεν έχω γίνει αρκετά ρεζίλι, θα με κάνειακόμα περισσότερο με το να μ’ αναγκάσει να καταπιώ τα σπιτικάγιατροσόφια της μπροστά του.

«Είμαι μια χαρά, μαμά. Δεν πονάω πουθενά».Ο Χόλντερ βάζει το βρεμένο πανί στο μάγουλό μου και το

σκουπίζει απαλά. «Μπορεί να μην πονάς τώρα, αλλά θα πονάςπιο μετά» λέει πολύ σιγά, χωρίς να τον ακούσει η Κάρεν.Εξετάζει το μάγουλό μου και μετά με κοιτάζει στα μάτια.«Πρέπει να πάρεις κάτι για καλό και για κακό».

Δεν ξέρω γιατί η δική του πρόταση ακούγεται πιο ελκυστικήαπό της Κάρεν, αλλά συγκατανεύω. Και ξεροκαταπίνω. Καικρατάω την αναπνοή μου. Και σφίγγω ενωμένα τα μπούτια μου.Και προσπαθώ να ανασηκωθώ, γιατί το να ’μαι ξαπλωμένη στον


καναπέ με αυτόν από πάνω μου θα με κάνει να λιποθυμήσωξανά.

Με το που βλέπει ότι προσπαθώ να καθίσω, πιάνει τοναγκώνα μου και με βοηθάει. Η Κάρεν επιστρέφει στο σαλόνι καιμου δίνει ένα μικρό ποτήρι με πορτοκαλάδα. Τα γιατροσόφια τηςείναι τόσο πικρά ώστε πρέπει να τα πιω με χυμό για να μην ταξεράσω. Παίρνω το ποτήρι από το χέρι της, κατεβάζω τοπεριεχόμενό του πιο γρήγορα από ποτέ και της δίνω αμέσωςπίσω το ποτήρι. Θέλω να ξαναγυρίσει στην κουζίνα.

«Χίλια συγγνώμη» λέει δίνοντας το χέρι της στον Χόλντερ.«Είμαι η Κάρεν Ντέιβις».

Ο Χόλντερ σηκώνεται και σφίγγει το χέρι της. «ΝτινΧόλντερ. Οι φίλοι μου με λένε Χόλντερ».

Ζηλεύω που ακουμπάει το χέρι του. Θέλω να πάρω ένανούμερο και να σταθώ στην ουρά. «Πώς γνωρίζεστε εσύ και ηΣκάι;» ρωτάει.

Κοιταζόμαστε ταυτόχρονα. Στα χείλη του διαφαίνεται έναανεπαίσθητο χαμόγελο, αλλά εγώ το παρατηρώ. «Η αλήθειαείναι πως δε γνωριζόμαστε» λέει κοιτώντας την. «Απλά έτυχε ναείμαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, φαντάζομαι».

«Λοιπόν, σε ευχαριστώ που τη βοήθησες. Δεν ξέρω γιατίλιποθύμησε. Δεν έχει λιποθυμήσει ποτέ ξανά». Με κοιτάζει.«Έχεις φάει τίποτα σήμερα;»

«Μια μπουκιά κοτόπουλο για μεσημεριανό» της λέω χωρίς ναπω για τη σοκολάτα που έφαγα πριν από το τρέξιμο. «Το φαΐ τηςκαφετέριας είναι του κώλου».

Κάνει μια γκριμάτσα απελπισίας και σηκώνοντας τα χέριαψηλά μού λέει: «Γιατί πήγες για τρέξιμο χωρίς να φας κάτιπρώτα;».

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Το ξέχασα. Συνήθως δεντρέχω τα απογεύματα».

Πηγαίνει πίσω στην κουζίνα βαριαναστενάζοντας. «Δε θέλωνα ξανατρέξεις, Σκάι. Τι θα συνέβαινε αν ήσουν ολομόναχη;Τρέχεις υπερβολικά πολύ, έτσι κι αλλιώς».

Πλάκα μού κάνει. Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω τοτρέξιμο.

56 COLLEEN HOOVER

«Ακούστε» λέει ο Χόλντερ βλέποντας το πρόσωπό μου ναχάνει το χρώμα του. Κοιτάζει προς την κουζίνα όπου βρίσκεταιη Κάρεν. «Μένω στο Ρίκερ και τρέχω προς τα εδώ κάθε μέρα τααπογεύματα». (Λέει ψέματα. Θα τον είχα προσέξει.) «Αν σαςκάνει να νιώθετε καλύτερα, πολύ ευχαρίστως να τρέχω μαζί τηςτα πρωινά για καμιά εβδομάδα περίπου. Συνήθως τρέχω στοστίβο στο σχολείο, αλλά δεν υπάρχει θέμα. Ξέρετε, για νασιγουρευτείτε πως δε θα ξαναπάθει κάτι τέτοιο».

Α! Ξαφνικά μου ήρθε η επιφοίτηση. Γι’ αυτό μού φάνηκανγνωστοί τούτοι οι κοιλιακοί…

Η Κάρεν μπαίνει στο σαλόνι και κοιτάζει μία εμένα μία αυτόν.Ξέρει πόσο απολαμβάνω να τρέχω μόνη μου, αλλά μπορώ να δωστα μάτια της πως θα ήταν πιο ήσυχη αν είχα ένα σύντροφο στοτρέξιμο.

«Εγώ συμφωνώ» λέει κοιτώντας με. «Αν συμφωνεί και ηΣκάι…»

Ναι. Ναι. Συμφωνώ, αλλά μόνο αν ο καινούργιος σύντροφόςμου στο τρέξιμο είναι χωρίς μπλουζάκι.

«Συμφωνώ» τους λέω. Σηκώνομαι και, όπως σηκώνομαι,αρχίζω πάλι να ζαλίζομαι. Υποθέτω πως το πρόσωπό μου είναιχλωμό, γιατί στη στιγμή ο Χόλντερ έχει βάλει το χέρι του στονώμο μου και με έχει καθίσει πίσω στον καναπέ.

«Με το μαλακό» λέει. Κοιτάζει την Κάρεν. «Μήπως έχετεκαμιά φρυγανιά για να φάει; Θα βοηθούσε».

Η Κάρεν πηγαίνει στην κουζίνα και ο Χόλντερ με κοιτάζειξανά με βλέμμα όλο ανησυχία. «Είσαι σίγουρη πως είσαι καλά;»Μου χαϊδεύει με τον αντίχειρα το μάγουλο.

Τρέμω.Ένα διαβολικό χαμόγελο καλύπτει το πρόσωπό του καθώς με

βλέπει να προσπαθώ να κρύψω τα μπράτσα μου που έχουνανατριχιάσει. Ρίχνει μια ματιά προς την κουζίνα και την Κάρεν,και εστιάζει πάλι το βλέμμα του σε μένα.

«Τι ώρα να έρθω για παρακολούθηση αύριο;» μου ψιθυρίζει«Κατά τις έξι και μισή;» ξεφυσάω κοιτώντας τον ανήμπορη.«Έξι και μισή είναι μια χαρά».«Χόλντερ, δε χρειάζεται να το κάνεις αυτό».


Τα γαλάζια του μάτια που σε υπνωτίζουν μελετάνε τοπρόσωπό μου για μερικά δευτερόλεπτα και δεν μπορώ να μηνκοιτάζω το στόμα του που επίσης με υπνωτίζει καθώς μιλάει.«Το ξέρω ότι δε χρειάζεται να το κάνω αυτό, Σκάι. Κάνω αυτόπου θέλω». Σκύβει προς το αυτί μου και χαμηλώνει τη φωνή τουσε ψίθυρο. «Και αυτό που θέλω είναι να τρέξω μαζί σου».Αποτραβιέται και με κοιτάζει εξεταστικά. Εξαιτίας όλου αυτούτου χάους που επικρατεί στο κεφάλι και το στομάχι μου, δενμπορώ να του απαντήσω.

Η Κάρεν επιστρέφει με τη φρυγανιά. «Φάε» μου λέειβάζοντάς τη στο χέρι μου.

Ο Χόλντερ σηκώνεται και χαιρετάει την Κάρεν· μετά γυρίζειπρος εμένα: «Να προσέχεις το εαυτό σου. Θα τα πούμε τοπρωί».

Συγκατανεύω και τον παρατηρώ καθώς γυρίζει να φύγει. Δενμπορώ να πάρω τα μάτια μου από την μπροστινή πόρτα πουκλείνει πίσω του. Έχω αρχίσει και τα χάνω. Έχω χάσει κάθεαυτοέλεγχο. Ώστε αυτό είναι που γουστάρει η Σιξ; Αυτός είναι οπόθος;

Τον σιχαίνομαι. Είμαι σίγουρη πως σιχαίνομαικατηγορηματικά αυτό το πανέμορφο, μαγικό συναίσθημα.

«Ήταν τόσο καλός» λέει η Κάρεν. «Και κούκλος». Γυρίζει ναμε κοιτάξει. «Δεν τον ξέρεις;»

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Έχω ακούσει γι’ αυτόν» τηςλέω και τίποτε άλλο. Έτσι και ήξερε τι είδους τελειωμένο αγόριεπέλεξε για σύντροφό μου στο τρέξιμο θα πάθαινε εγκεφαλικό.Όσα λιγότερα ξέρει για τον Ντιν Χόλντερ τόσο καλύτερα και γιατις δυο μας.

7. Χαλκ (παλαιότερα γνωστός στην Ελλάδα και ως Χουλκ):ήρωας σε σειρά κόμικς, στην οποία ένας επιστήμονας, μετά απότην έκθεσή του σε ακτίνες γάμα, μεταλλάσσεται σε ένα τρομερότέρας, τον Χαλκ. (Σ.τ.Μ.)8. Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ: Μυθιστόρημα τουσυγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον· σε αυτό ο ήρωας, οδόκτωρ Τζέκιλ, κάνοντας κάποια πειράματα, μεταμορφώνει τον

58 COLLEEN HOOVER

εαυτό του σε δύο πρόσωπα: τον καλό Τζέκιλ και τον σατανικόΧάιντ. (Σ.τ.Μ.)



«Τι διάολο συνέβη στο πρόσωπό σου;» με ρωτάει έκπληκτος οΤζακ και πηγαίνει προς το ψυγείο.

Ο Τζακ είναι ο δεσμός της Κάρεν εδώ και ενάμιση χρόνοπερίπου. Τρώει μαζί μας μερικά βράδια την εβδομάδα και, καθώςσήμερα είναι το αποχαιρετιστήριο δείπνο για τη Σιξ, μας τιμάειμε την παρουσία του. Όσο του αρέσει να κάνει τη ζωή δύσκοληστη Σιξ, ξέρω ότι άλλο τόσο θα του λείψει.

«Πλακώθηκα με το οδόστρωμα σήμερα» του απαντώ.Γελάει. «Φαντάζομαι τι έπαθε το οδόστρωμα δηλαδή».Η Σιξ αρπάζει μια φέτα ψωμί και ανοίγει ένα βάζο με

Νουτέλα. Εγώ πιάνω το πιάτο μου και το γεμίζω με τηνκαινούργια ποικιλία για αυστηρούς χορτοφάγους9 της Κάρεν. Τομαγείρεμα της Κάρεν απαιτεί επίκτητο γούστο, ένα γούστο που ηΣιξ εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει καταφέρει ν’ αποκτήσει. ΟΤζακ από την άλλη μεριά είναι η δίδυμη μετενσάρκωση τηςΚάρεν, οπότε δεν τον ενοχλεί η μαγειρική της. Το σημερινόμενού αποτελείται από κάτι που δεν μπορώ καν να προφέρωαλλά είναι πλήρως απαλλαγμένο από ζωικά προϊόντα, όπωςπάντα άλλωστε. Η Κάρεν δε με υποχρεώνει να είμαι αυστηρήχορτοφάγος, έτσι όταν δεν είμαι στο σπίτι μπορώ να τρώω ό,τιθέλω.

Οτιδήποτε τρώει η Σιξ είναι ως συμπληρωματικό για τοβασικό της πιάτο που είναι πάντα η Νουτέλα. Σήμερα τρώεισάντουιτς με τυρί και Νουτέλα. Δε νομίζω πως θα μπορούσα

60 COLLEEN HOOVER

ποτέ ν’ αποκτήσω τέτοιο γούστο.«Λοιπόν, πότε θα έρθεις να μείνεις μαζί μας;» ρωτάω τον

Τζακ. Αυτός και η Κάρεν έχουν συζητήσει για το επόμενο βήμα,αλλά δεν μπορούν να ξεπεράσουν το εμπόδιο του αυστηρούκανονισμού κατά της τεχνολογίας που έχει επιβάλει η Κάρεν στοσπίτι. Δηλαδή ο Τζακ δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Γιατί δεν είναιένα εμπόδιο που θα μπορούσε ποτέ να άρει η Κάρεν.

«Όποτε η μαμά σου βγει από την εποχή των σπηλαίων καιβάλει ESPN»10 λέει ο Τζακ. Δε διαφωνούν για αυτό. Νομίζω ότιτα έχουν βρει έτσι όπως είναι η σχέση τους και κανείς από τουςδύο δε βιάζεται να θυσιάσει την άποψή του για τη σύγχρονητεχνολογία.

«Η Σκάι λιποθύμησε στο δρόμο σήμερα» λέει η Κάρεναλλάζοντας το θέμα. «Ένα αξιολάτρευτο αγόρι, κοτζάμ άντρας,την έφερε μέσα στο σπίτι».

Γελάω. «Ένας τύπος, μαμά. Σε παρακαλώ, πες “τύπος”».Η Σιξ με καρφώνει από την άλλη άκρη του τραπεζιού και τότε

μου έρχεται πως δεν την έχω ενημερώσει για τα απογευματινάμου νέα. Επίσης δεν την έχω ενημερώσει για την πρώτη μουμέρα στο σχολείο. Αναρωτιέμαι σε ποιον θα λέω τα νέα μου απόαύριο που θα φύγει. Φρικάρω και μόνο με τη σκέψη πως σε δύομέρες θα είναι στην άλλη άκρη του κόσμου. Ελπίζω ο Μπρέκιννα μπορέσει να την αντικαταστήσει. Η αλήθεια είναι πως πολύθα ήθελε να είναι μία Σιξ. Στην κυριολεξία. Αλλά ελπίζω να τοκάνει μόνο μεταφορικά.

«Είσαι εντάξει;» με ρωτάει ο Τζακ. «Θα πρέπει να ήταν πολύάσχημο πέσιμο για να μαυρίσει έτσι το μάτι σου».

Πιάνω το μάτι μου και κάνω μια γκριμάτσα. Το είχα ξεχάσειεντελώς. «Αυτό δεν είναι από τη λιποθυμία. Η Σιξ με χτύπησεμε τον αγκώνα της. Δύο φορές μάλιστα».

Περίμενα έστω ο ένας από τους δύο να ρωτήσει τη Σιξ γιατίμου επιτέθηκε, αλλά κανείς δεν το κάνει. Αυτό για να σας δείξωπόσο την αγαπάνε. Δε θα τους ένοιαζε ακόμα και αν με πλάκωνεστο ξύλο, μπορεί και να μου έλεγαν πως το άξιζα κιόλας.

«Καλά, δε σε ενοχλεί που έχεις έναν αριθμό για όνομα;» τηρωτάει ο Τζακ. «Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό. Είναι όπως όταν οι


γονείς δίνουν στα παιδιά τους το όνομα μιας ημέρας τηςεβδομάδας». Σταματάει με το πιρούνι στον αέρα και κοιτάζει τηνΚάρεν. «Όταν θα κάνουμε εμείς μωρό δε θα του το κάνουμεαυτό. Οτιδήποτε μπορεί κανείς να βρει στο ημερολόγιο είναιεκτός».

Η Κάρεν τον κοιτάζει όσο πιο παγωμένα γίνεται. Μπορώ ναμαντέψω από την αντίδρασή της πως είναι η πρώτη φορά που οΤζακ αναφέρει κάτι για μωρά. Και, αν θα έπρεπε να μαντέψω,καταλαβαίνω από το ύφος της πως τα μωρά δεν είναι κάτι πουθέλει για το μέλλον. Ποτέ.

Ο Τζακ επαναφέρει την προσοχή τους στη Σιξ. «Το κανονικόσου όνομα δεν είναι κάτι σαν επτά, δεκατρία ή κάτι τέτοιο; Δενκαταλαβαίνω γιατί διάλεξες το έξι. Είναι μάλλον ο χειρότεροςαριθμός που θα μπορούσες να διαλέξεις».

«Θα ανεχτώ τις προσβολές σου για αυτό που είναι» λέει ηΣιξ. «Είναι ο τρόπος να κρύψεις τη συντριβή σου για τηνεπικείμενη απουσία μου».

Ο Τζακ γελάει. «Πάρε τις προσβολές μου και κάνε τις ό,τιθες. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα όταν επιστρέψεις σε έξιμήνες».

***

Όταν φεύγουν ο Τζακ και η Σιξ, βοηθάω την Κάρεν στηνκουζίνα. Από τη στιγμή που ο Τζακ ανέφερε εκείνο το θέμα μετα μωρά, είναι ασυνήθιστα σιωπηλή.

«Γιατί φρίκαρες τόσο πολύ με αυτό;» τη ρωτάω καθώς τηςδίνω ένα πιάτο για πλύσιμο.

«Ποιο;»«Με αυτό που είπε για να κάνετε ένα μωρό. Ούτε σαράντα

δεν είσαι. Οι άνθρωποι κάνουν συνεχώς παιδιά στην ηλικίασου».

«Φάνηκε τόσο πολύ;»«Σε εμένα φάνηκε».Αρπάζει ένα άλλο πιάτο για να το πλύνει και στη συνέχεια

αναστενάζει. «Αγαπώ τον Τζακ. Αλλά αγαπώ επίσης εμένα κι

62 COLLEEN HOOVER

εσένα. Μου αρέσει έτσι όπως είναι η σχέση μας και δεν ξέρω ανείμαι έτοιμη να την αλλάξω, πόσω μάλλον να φέρω ένα άλλομωρό στο προσκήνιο. Αλλά ο Τζακ επιμένει τόσο πολύ να πάμεπαραπέρα».

Κλείνω τη βρύση και σκουπίζω τα χέρια μου σε μια πετσέτα.«Θα γίνω δεκαοκτώ σε λίγες εβδομάδες, μαμά. Και όσο και ναθες να παραμείνει ίδια η κατάσταση, δε θα μείνει. Θα φύγω γιασπουδές του χρόνου και θα μείνεις να ζεις μόνη σου. Ίσως καινα μην είναι κακή ιδέα ν’ αρχίσεις να εξετάζεις την προοπτικήνα τον αφήσεις να έρθει να μείνει μαζί σου».

Μου χαμογελάει αλλά είναι ένα πονεμένο χαμόγελο, όπωςείναι πάντα όταν αναφέρω τις σπουδές. «Έχω αρχίσει να τοσκέφτομαι, Σκάι, πίστεψέ με. Αλλά είναι ένα μεγάλο βήμα, τοοποίο έτσι και κάνει κάποιος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω».

«Και αν δε θέλεις να γυρίσεις πίσω; Και αν είναι ένα βήμαπου απλά θα σε κάνει να θες να κάνεις κι άλλο βήμα μπροστάκαι μετά κι άλλο μέχρι να τρέχεις με χίλια;»

Γελάει. «Αυτό ακριβώς είναι που φοβάμαι».Σκουπίζω τον πάγκο και στραγγίζω το πανί στο νεροχύτη.

«Μερικές φορές δε σε καταλαβαίνω καθόλου».«Ούτε εγώ σε καταλαβαίνω κάποιες άλλες» μου λέει

σκουντώντας με στον ώμο. «Δε θα καταλάβω με τίποτα γιατίήθελες τόσο πολύ να γραφτείς στο δημόσιο σχολείο. Ξέρω πωςείπες ότι θα είναι διασκεδαστικό, αλλά πες μου αλήθεια πώςαισθάνεσαι».

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Καλά ήταν» της λέω ψέματα.Το πείσμα μου κερδίζει πάντα. Δεν πρόκειται με τίποτα να τηςπω ότι σήμερα μίσησα το σχολείο, όσο κι αν δεν πρόκειται ναμου πει «σ’ τα έλεγα εγώ».

Σκουπίζει τα χέρια της και μου χαμογελάει. «Πολύ χαίρομαιπου το ακούω. Τώρα ίσως όταν σε ξαναρωτήσω αύριο να μουπεις την αλήθεια».

***

Βουτάω μέσα από το σακίδιό μου το βιβλίο που μου έδωσε ο


Μπρέκιν και πηδάω στο κρεβάτι μου. Προλαβαίνω να διαβάσωδύο σελίδες όλο κι όλο, όταν η Σιξ σκαρφαλώνει στο παράθυρόμου.

«Πρώτα τα του σχολείου και μετά τα απογευματινά» λέει.Χώνεται στο κρεβάτι δίπλα μου και ακουμπάει το βιβλίο στοκομοδίνο μου.

«Το σχολείο ήταν για κλάματα. Χάρη σε σένα και στηδυσκολία σου να πεις όχι στα αγόρια, έχω κληρονομήσει τηναπαίσια φήμη σου. Αλλά από θεία χάρη με έσωσε ο Μπρέκιν, ουιοθετημένος γκέι μορμόνος που δεν ξέρει ούτε να τραγουδάειούτε να παίζει θέατρο αλλά του αρέσει να διαβάζει και είναιπλέον ο καλυτερότερος φίλος μου σε ολόκληρο τον κόσμο».

Η Σιξ μουτρώνει. «Δεν έχω ακόμα καν βγει από την πόρτακαι με έχεις ήδη αντικαταστήσει; Είσαι κακόψυχη. Και για ναξέρεις, δε δυσκολεύομαι να πω όχι στα αγόρια. Δυσκολεύομαι νακαταλάβω τις ηθικές επιπτώσεις του προγαμιαίου σεξ. Πολύπρογαμιαίου σεξ».

Βάζει ένα κουτί πάνω στα πόδια μου. Ένα κουτί χωρίςπεριτύλιγμα.

«Ξέρω τι σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή» λέει. «Αλλά θα έπρεπενα ξέρεις πλέον πως το ότι δεν το τύλιξα δε λέει κάτι για το πώςαισθάνομαι για σένα. Λέει απλά πως είμαι τεμπέλα».

Πιάνω το κουτί και το κουνάω. «Εσύ είσαι αυτή που φεύγει,ξέρεις. Εγώ θα έπρεπε να σου έχω πάρει δώρο».

«Ναι, θα έπρεπε. Αλλά είσαι τόσο άθλια στο θέμα “δώρα”που δεν περιμένω ν’ αλλάξεις για χάρη μου».

Έχει δίκιο. Δεν κάνω δώρα, κυρίως γιατί δε μου αρέσεικαθόλου να μου κάνουν δώρα. Αισθάνομαι σχεδόν τόσοαμήχανα όσο όταν βλέπω ανθρώπους να κλαίνε. Γυρίζω τοκουτί και το ανοίγω. Τραβάω από μέσα ένα χαρτί περιτυλίγματοςκαι ένα κινητό τηλέφωνο πέφτει στο χέρι μου.

«Σιξ» της λέω. «Το ξέρεις πως δεν μπορώ να…»«Σκάσε. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στην άλλη άκρη του

κόσμου χωρίς να έχω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου. Δενέχεις καν ηλεκτρονική διεύθυνση».

«Το ξέρω, αλλά δεν μπορώ… Δε δουλεύω και δεν μπορώ να

64 COLLEEN HOOVER

το πληρώνω. Και η Κάρεν…»«Χαλάρωσε. Είναι προπληρωμένο τηλέφωνο. Έχω βάλει

τόσα χρήματα ώστε να μπορούμε να στέλνουμε γραπτάμηνύματα η μία στην άλλη μία φορά τη μέρα για όσο θα λείπω.Δεν έχω τη δυνατότητα για διεθνείς κλήσεις, οπότε εκεί τηνπάτησες. Και για να μην παρεκκλίνεις από τις σκληρές,διεστραμμένες αξίες της μητέρας σου, αυτή η μαλακία δεν έχεικαν δυνατότητα για Ίντερνετ. Μόνο για γραπτά μηνύματα».

Αρπάζει το τηλέφωνο, το ανοίγει και περνάει το νούμερό της.«Αν βρεις κάναν καυτό γκόμενο όσο λείπω, μπορείς νααγοράσεις επιπλέον λεπτά. Αλλά αν εκείνος χρησιμοποιεί ταδικά μου λεπτά θα του κόψω τ’ αρχίδια».

Μου το επιστρέφει και πατάω το κουμπί που λέει αρχικήσελίδα. Εμφανίζονται τα δικά της στοιχεία επαφής κάτω από τοόνομα Η ΠΙΟ ΠΙΟ καλυτερότερη φίλη σου σε ολόκληρο τον κόσμο.

Είμαι για κλάματα στο να λαμβάνω δώρα και ακόμα χειρότερηστους αποχαιρετισμούς. Βάζω το τηλέφωνο πίσω στο κουτί τουκαι πιάνω το σακίδιό μου. Βγάζω έξω όλα τα βιβλία και τα βάζωστο πάτωμα, μετά αναποδογυρίζω το σακίδιό μου και βλέπω ναπέφτουν πάνω στα πόδια της όλα τα χαρτονομίσματα του ενόςδολαρίου.

«Είναι τριάντα επτά δολάρια» της λέω. «Θα πρέπει να σουφτάσουν μέχρι να γυρίσεις πίσω. Καλή σου ανταλλαγήμαθητών!»

Πιάνει μερικά δολάρια στη χούφτα της, τα πετάει ψηλά καιπέφτει πίσω στο κρεβάτι. «Μόνο μία μέρα στο δημόσιο σχολείοκαι αυτές οι μαλακισμένες ήδη έκαναν το ντουλάπι σουχρηματοκιβώτιο; Εντυπωσιακό» λέει γελώντας.

Ακουμπάω την αποχαιρετιστήρια κάρτα πάνω στο στήθος τηςκαι γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο της. «Νομίζεις πως αυτόείναι εντυπωσιακό; Πού να έβλεπες το χορό με το στύλο πουέκανα στην καφετέρια».

Παίρνει την κάρτα και τη χαϊδεύει με τα δάχτυλά της. Δεντην ανοίγει γιατί ξέρει πως δε μου αρέσει όταν τα πράγματαγίνονται άβολα συναισθηματικά. Ακουμπάει πάλι την κάρτα στοστήθος της και γέρνει το κεφάλι της στον ώμο μου.


«Είσαι τόσο τσούλα» λέει σιγανά προσπαθώντας νασυγκρατήσει τα δάκρυα που και οι δύο είμαστε πολύ πεισματάρεςγια να χύσουμε.

«Έτσι λένε».

9. Οι αυστηροί χορτοφάγοι (vegan) δεν τρώνε κανένα ζωικόπροϊόν – ούτε γαλακτοκομικά ούτε αυγά κτλ. (Σ.τ.Μ.)10. ESPN: αμερικανικό καλωδιακό παγκόσμιας εμβέλειας τηλεοπτικό δίκτυο μεαθλητικά κανάλια. (Σ.τ.Μ.)

66 COLLEEN HOOVER

Τρίτη, 28 Αυγούστου 20126:15 πμ

Το ξυπνητήρι χτυπάει και αυτόματα εξετάζω το ενδεχόμενο ναμην πάω σήμερα για τρέξιμο – μέχρι που θυμάμαι ποιος μεπεριμένει έξω. Ντύνομαι όσο πιο γρήγορα έχω ντυθεί στη ζωήμου από τη στιγμή που έμαθα να ντύνομαι μόνη μου καικατευθύνομαι προς το παράθυρο. Υπάρχει μια κάρτα σφηνωμένηστο παράθυρο με τη λέξη «τσούλα» πάνω: ο γραφικόςχαρακτήρας είναι της Σιξ. Χαμογελάω, την τραβάω απ’ τοπαράθυρο και την πετάω πάνω στο κρεβάτι προτού βγω έξω.

Κάθεται στο κράσπεδο και κάνει διατάσεις ποδιών. Η πλάτητου είναι γυρισμένη προς εμένα, κάτι που είναι καλό. Αλλιώς θαπαρατηρούσε το συνοφρύωμά μου μόλις είδα πως φοράειμπλουζάκι. Με ακούει να πλησιάζω και γυρίζει να με κοιτάξει.

«Γεια σου». Χαμογελάει και σηκώνεται. Όταν το κάνει αυτό,παρατηρώ πως η μπλούζα του είναι ήδη μούσκεμα. Έτρεξε μέχριεδώ. Έτρεξε τρία χιλιόμετρα μέχρι εδώ, θα τρέξει περίπου πέντεχιλιόμετρα μαζί μου και μετά θα ξανατρέξει άλλα τρία για ναγυρίσει σπίτι του. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί μπαίνει σ’όλον αυτό τον κόπο. Ή γιατί το επιτρέπω. «Θέλεις να κάνειςδιατάσεις πρώτα;» με ρωτάει.

«Έχω ήδη κάνει» του λέω.Πλησιάζει και ακουμπάει με τον αντίχειρά του το μάγουλό

μου. «Δεν είναι και τόσο χάλια» μου λέει. «Σε πονάει;»Κουνάω το κεφάλι μου. Είναι δυνατόν να περιμένει να

μπορέσω να συλλαβίσω έστω και μία λέξη ενώ τα χέρια του μου


ακουμπάνε το πρόσωπο; Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς και νακρατάς την αναπνοή σου ταυτόχρονα.

Τραβάει το χέρι του και χαμογελάει. «Ωραία. Είσαι έτοιμη;»Ξεφυσάω. «Ναι».Και τρέχουμε. Τρέχουμε ο ένας δίπλα στον άλλο, μέχρι που ο

δρόμος στενεύει κι εκείνος αναγκάζεται ν’ αρχίσει να τρέχειπίσω μου, κάτι που με κάνει να ντρέπομαι απίστευτα. Συνήθωςαφήνομαι εντελώς όταν τρέχω, αλλά αυτή τη φορά έχω τομυαλό μου στο παραμικρό, από τα μαλλιά μου μέχρι το μήκοςτου σορτς μου και την κάθε σταγόνα ιδρώτα που τρέχει στηνπλάτη μου. Ανακουφίζομαι μόνον όταν φαρδαίνει και πάλι οδρόμος κι εκείνος έρθει ξανά δίπλα μου.

«Πρέπει να κάνεις στίβο». Η φωνή του ακούγεται σταθερήκαι δε θυμίζει κάποιον που έχει τρέξει ήδη έξι χιλιόμετρα από τοπρωί. «Έχεις περισσότερη αντοχή από τα περισσότερα αγόριαπου ήταν στην ομάδα πέρσι».

«Δεν ξέρω αν θέλω» του λέω απωθητικά λαχανιασμένη.«Δεν ξέρω κανέναν στο σχολείο. Σχεδίαζα να ξεκινήσω, αλλάμέχρι στιγμής τα περισσότερα άτομα στο σχολείο είναι κάπως…κακά. Δεν έχω όρεξη να υποστώ περαιτέρω επαφές μαζί τουςλόγω της ομάδας».

«Είσαι στο σχολείο μόνο μία ημέρα. Δώσε λίγο χρόνο. Δενείναι δυνατόν να κάνεις μια ζωή μαθήματα στο σπίτι και μετά ναπηγαίνεις πρώτη μέρα στο σχολείο και να έχεις ένα κάροφίλους».

Κοκαλώνω αμέσως. Συνεχίζει μερικά μέτρα μέχρι νασυνειδητοποιήσει πως δεν είμαι πια δίπλα του. Γυρίζει και, με τοπου με βλέπει να στέκομαι ακίνητη στο πεζοδρόμιο, τρέχει προςτο μέρος μου και με αρπάζει από τους ώμους. «Είσαι καλά;Ζαλίζεσαι;»

Κουνάω το κεφάλι μου και σπρώχνω τα χέρια του από τουςώμους μου. «Καλά είμαι» του λέω, ενώ στη φωνή μου ακούγεταιξεκάθαρα η ενόχλησή μου.

Σηκώνει το κεφάλι του με απορία. «Είπα κάτι που σεπείραξε;»

Αρχίζω να περπατάω προς την κατεύθυνση του σπιτιού και με

68 COLLEEN HOOVER

ακολουθεί. «Λιγάκι» του λέω κοιτώντας τον. «Έκανα λίγοπλάκα χθες για την παρακολούθηση, αλλά παραδέχτηκες πως μεέψαξες στο Facebook αμέσως αφότου με γνώρισες. Στη συνέχειαεπέμενες ν’ αρχίσεις να τρέχεις μαζί μου, παρ’ όλο που δεν είναιστο δρόμο σου. Και τώρα κατά έναν μυστήριο τρόπο γνωρίζειςπόσον καιρό είμαι στο σχολείο; Και πως μέχρι τώρα έκαναμαθήματα στο σπίτι; Θες να σου πω την αλήθεια; Είναι λίγοτρομακτικό…»

Περιμένω μιαν απάντηση, αλλά αντ’ αυτού εκείνος μεκοιτάζει εξεταστικά. Συνεχίζουμε να περπατάμε κι εκείνος απλάμε κοιτάζει σιωπηλά μέχρι να στρίψουμε στην επόμενη γωνία.Όταν τελικά μιλάει, οι λέξεις του συνοδεύονται από έναν βαθύαναστεναγμό. «Ρώτησα τριγύρω» λέει τελικά. «Ζω εδώ απόδέκα χρονών, άρα έχω πολλούς φίλους. Ήμουν περίεργος ναμάθω για σένα».

Τον κοιτάζω για μερικά βήματα και μετά ρίχνω το βλέμμα μουστο πεζοδρόμιο. Ξαφνικά δεν μπορώ να τον κοιτάζω, ενώαναρωτιέμαι τι άλλο οι «φίλοι» του του είπαν για μένα. Ξέρω τιςφήμες που κυκλοφορούν από τότε που η Σιξ και εγώ γίναμεκολλητές, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι κάπωςαπολογητικά ή αμήχανα εξαιτίας τους. Το γεγονός πως αλλάζειτις συνήθειές του για να τρέξει μαζί μου μπορεί να σημαίνει μόνοένα πράγμα. Έχει ακούσει τις φήμες και μάλλον ελπίζει να είναιαλήθεια.

Αντιλαμβάνεται πως αισθάνομαι άβολα, οπότε με πιάνει απότους ώμους και με σταματάει. «Σκάι». Γυρίζουμε καιβρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, όμως εγώ συνεχίζω νακοιτάω κάτω στο τσιμέντο. Σήμερα φοράω κάτι περισσότερο απόένα αθλητικό μπούστο, αλλά τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τηνμπλούζα μου και αγκαλιάζω τον εαυτό μου. Δεν υπάρχει κάτιπου χρειάζεται να σκεπάσω, αλλά για κάποιο λόγο εγώαισθάνομαι ολόγυμνη αυτή τη στιγμή.

«Νομίζω πως κάναμε κακή αρχή χθες στο μπακάλικο» μουλέει. «Και η συζήτηση περί παρακολούθησης σου ορκίζομαι πωςήταν για πλάκα. Δε θέλω να αισθάνεσαι άβολα κοντά μου. Θααισθανόσουν καλύτερα αν ήξερες περισσότερα για μένα; Ρώτα


με κάτι και θα σου απαντήσω. Οτιδήποτε».Ελπίζω πραγματικά να είναι ειλικρινής, γιατί μπορώ ήδη να

πω πως δεν είναι το είδος του αγοριού που ένα κορίτσι απλά θατο καψουρευτεί. Είναι το είδος που το ερωτεύεσαι τρελά – καιαυτή η σκέψη με τρομοκρατεί. Η αλήθεια είναι πως δε θέλω ναερωτευτώ κανέναν, κυρίως κάποιον που κάνει τέτοιαπροσπάθεια μόνο και μόνο γιατί νομίζει πως είμαι εύκολη. Καιεπίσης δε θέλω να ερωτευτώ κάποιον που έχει ήδη στιγματίσειτον εαυτό του ως άτομο χωρίς ελπίδα. Αλλά είμαι περίεργη.Τόσο περίεργη.

«Αν σε ρωτήσω κάτι θα είσαι ειλικρινής;»Γέρνει το κεφάλι του προς το μέρος μου. «Αυτό και μόνο θα

είμαι πάντα μαζί σου».Ο τρόπος με τον οποίο χαμηλώνει τη φωνή του όταν μιλάει

κάνει το κεφάλι μου να γυρίζει και για κάποιες στιγμές φοβάμαιπως, αν συνεχίσει να μου μιλάει έτσι, θα λιποθυμήσω ξανά.Ευτυχώς κάνει ένα βήμα πίσω και περιμένει την ερώτησή μου.Θέλω να τον ρωτήσω για το παρελθόν του. Θέλω να τονρωτήσω γιατί τον έστειλαν στο αναμορφωτήριο και γιατί έκανεό,τι έκανε και γιατί δεν τον εμπιστεύεται η Σιξ. Αλλά από τηνάλλη δεν είμαι σίγουρη πως θέλω ακόμα να μάθω την αλήθεια.

«Γιατί παράτησες το σχολείο;»Αναστενάζει λες και αυτή η ερώτηση είναι εκείνη ακριβώς

την οποία έλπιζε να αποφύγει. Αρχίζει να προχωράει μπροστάκαι τούτη τη φορά είμαι εγώ αυτή που τον ακολουθεί.

«Τυπικά δεν το έχω παρατήσει ακόμη».«Ναι, αλλά δεν έχεις πάει για πάνω από χρόνο. Θα έλεγα

λοιπόν ότι το έχεις παρατήσει».Γυρίζει προς το μέρος μου και φαίνεται διχασμένος, σαν να

θέλει να μου πει κάτι. Ανοίγει το στόμα του και στη συνέχεια,μετά από δισταγμό, το ξανακλείνει. Σιχαίνομαι το γεγονός πωςδεν μπορώ να τον διαβάσω. Τους περισσότερους ανθρώπουςτούς διαβάζω εύκολα. Είναι απλοί. Ο Χόλντερ είναι πολύπλοκοςκαι σε μπερδεύει.

«Επέστρεψα στο σπίτι πριν από μερικές μέρες» μου λέει. «Ημητέρα μου κι εγώ είχαμε μια πολύ σκατένια χρονιά πέρσι, οπότε

70 COLLEEN HOOVER

πήγα να μείνω για λίγο στον πατέρα μου στο Όστιν. Πήγαινασχολείο εκεί, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να γυρίσω σπίτι.Οπότε να ’μαι».

Το γεγονός πως δεν ανέφερε τη διαμονή του στοαναμορφωτήριο με κάνει να αναρωτιέμαι για την ευθύτητά του.Καταλαβαίνω πως ίσως είναι κάτι για το οποίο δε θέλει ναμιλάει, αλλά δε θα έπρεπε να δηλώνει πως θα είναι πάντααπόλυτα ειλικρινής μαζί μου όταν μόλις τώρα αποδεικνύει τοαντίθετο.

«Τίποτε από αυτά δεν εξηγεί γιατί το παράτησες αντί απλά νακάνεις μια μετεγγραφή».

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Δεν ξέρω. Για να είμαιειλικρινής, ακόμα προσπαθώ να αποφασίσω τι θέλω να κάνω.Ήταν πολύ κωλοχρονιά η περσινή. Για να μη σου πω ότι δενπάω με τίποτα αυτό το σχολείο. Βαρέθηκα τις μαλακίες καιμερικές φορές νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να δώσω εξετάσειςστο τέλος της χρονιάς χωρίς να παρακολουθήσω τα μαθήματα».

Σταματάω να περπατάω και γυρίζω να τον κοιτάξωκατάφατσα. «Αυτή είναι μαλακία δικαιολογία».

Ανασηκώνει το φρύδι του κοιτώντας με. «Είναι μαλακία τοότι δεν πάω το σχολείο;»

«Όχι. Είναι μαλακία το γεγονός πως αφήνεις μια κακή χρονιάνα καθορίσει την τύχη σου για την υπόλοιπη ζωή σου. Έχειςμόνο εννιά μήνες για την αποφοίτηση και τα παρατάς; Είναιαπλά… ηλίθιο».

Γελάει. «Αφού το θέτεις τόσο κομψά».«Γέλα όσο θες. Το να παρατάς το σχολείο είναι σαν να

παραιτείσαι από τη ζωή σου. Επιβεβαιώνεις όποιον μέχρι τώρασε έχει αμφισβητήσει». Κοιτάζω προς τα κάτω και βλέπω τοτατουάζ στο χέρι του. «Θα παρατήσεις το σχολείο και θα δείξειςσε όλο τον κόσμο ότι όντως είσαι τελειωμένος, χωρίς ελπίδα.Ωραίος τρόπος για να τους την πεις».

Ακολουθεί το βλέμμα μου προς το τατουάζ του και τοκοιτάζει έντονα για λίγη ώρα ενώ πηγαίνει το σαγόνι του μπροςπίσω. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να ξεπεράσω το όριο, αλλάη εκπαίδευση είναι ευαίσθητο θέμα για μένα. Φταίει η Κάρεν που


τόσα χρόνια μού έχει σφηνώσει στο κεφάλι την ιδέα πως είμαι ημόνη υπόλογος για την τροπή που θα πάρει η ζωή μου.

Ο Χόλντερ παίρνει τα μάτια του από το τατουάζ που κοιτάμεκαι οι δύο, κοιτάζει πίσω και κουνάει το κεφάλι του προς τοσπίτι μου. «Εδώ είσαι» μου λέει στεγνά. Απομακρύνεται χωρίςούτε ένα χαμόγελο, ούτε ένα νεύμα για αντίο.

Στέκομαι στο πεζοδρόμιο και τον παρατηρώ καθώςεξαφανίζεται στρίβοντας τη γωνία χωρίς να ρίξει ούτε μία ματιάπρος το μέρος μου.

Και να ’μαι, η καλή σου, να πιστεύω πως θα συζητούσα έστωκαι με μία από τις προσωπικότητές του σήμερα. Τρίχες.

72 COLLEEN HOOVER

Τρίτη, 28 Αυγούστου 20127:55 πμ

Μπαίνω στο μάθημα της πρώτης ώρας και ο Μπρέκιν κάθεταιπίσω πίσω στην τάξη σε όλο του το ροζ μεγαλείο. Εκπλήσσομαιμε το γεγονός πως δεν είχα παρατηρήσει αυτά τα έντονα ροζπαπούτσια, καθώς και το αγόρι που τα φοράει, πριν από τοχθεσινό μεσημεριανό φαγητό.

«Γεια σου, κούκλε» του λέω ενώ κάθομαι στην άδεια θέσηδίπλα του. Παίρνω από το χέρι του την κούπα με τον καφέ καιπίνω μια γουλιά. Με αφήνει γιατί δε με γνωρίζει καλά για νααρνηθεί. Ή με αφήνει γιατί γνωρίζει τις συνέπειες που έχει το ναανακόπτεις τη φόρα σε άτομο που έχει δηλώσει εθισμένο στηνκαφεΐνη.

«Έμαθα πολλά για σένα χθες βράδυ» μου λέει. «Είναι πολύκρίμα που η μητέρα σου δε σε αφήνει να έχεις Ίντερνετ. Είναιμοναδικός χώρος ν’ ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σουτα οποία ούτε που γνώριζες».

Γελάω. «Θέλω να τα μάθω;» Γέρνω πίσω το κεφάλι μου καιτελειώνω τον καφέ του, έπειτα του επιστρέφω την κούπα.Κοιτάζει την άδεια κούπα και τη βάζει πάνω στο θρανίο μου.

«Λοιπόν» μου λέει. «Σύμφωνα με έρευνα στο Facebook,ήσουν με κάποιον Ντάνιελ Γουέσλεϊ την Παρασκευή και ηβραδιά κατέληξε με το φόβο μιας πιθανής εγκυμοσύνης. ΤοΣάββατο έκανες σεξ με κάποιον Γκρέισον και μετά τον έδιωξεςκακήν κακώς. Χθες…» λέει χτυπώντας τα δάχτυλά του στοσαγόνι του. «Χθες σε είδαν να τρέχεις μετά το σχολείο με


κάποιον Ντιν Χόλντερ. Αυτό με αφορά λιγάκι, γιατί οι φήμεςλένε πως δε γουστάρει τους… Μορμόνους».

Κάποιες φορές είμαι ευγνώμων που δεν έχω όπως όλοι οιάλλοι πρόσβαση στο Ίντερνετ.

«Για να δούμε» του λέω, σκεπτόμενη το κατεβατό με τιςφήμες. «Δεν έχω καν ιδέα ποιος είναι αυτός ο ΝτάνιελΓουέσλεϊ. Το Σάββατο ο Γκρέισον όντως ήρθε σπίτι μου, αλλάμόλις που πρόλαβε να απλώσει τα κουλά του πριν τον πετάξω,όπως ήταν πίτα, έξω από το σπίτι. Και, ναι, πράγματι έτρεχα χθεςμε έναν τύπο που τον λένε Χόλντερ, αλλά δεν έχω ιδέα ποιοςείναι. Απλά έτυχε να τρέχουμε την ίδια ώρα και μένει κοντάμου, οπότε…»

Αμέσως αισθάνομαι τύψεις που παρουσιάζω το χθεσινότρέξιμο με τον Χόλντερ ως ένα συμβάν άνευ σημασίας. Αλλάδεν τον έχω καταλάβει και δεν είμαι έτοιμη να αφήσω κάποιοννα παρεισφρήσει ακόμα στην εδώ και 24 ώρες συμμαχία που έχωσυνάψει με τον Μπρέκιν.

«Αν σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα, εγώ ανακάλυψα απόμια γκόμενα που τη λένε Σάινα πως κατάγομαι από τζάκια καιείμαι αηδιαστικά πλούσιος» μου λέει.

Γελάω. «Μια χαρά. Οπότε δε θα έχεις πρόβλημα να μουφέρνεις καφέ κάθε πρωί».

Η πόρτα της τάξης ανοίγει και βλέπουμε και οι δύο να μπαίνειμέσα ο Χόλντερ, φρεσκολουσμένος μετά το πρωινό μας τρέξιμο,ντυμένος με άσπρο μπλουζάκι και σκούρο τζιν παντελόνι. Με τοπου τον βλέπω η ίωση / ο κόμπος / οι εξάψεις στο στομάχι μουεπανέρχονται.

«Σκατά» μουρμουράω. Ο Χόλντερ πηγαίνει στην έδρα τουκυρίου Μάλιγκαν, αφήνει ένα χαρτί και μετά πηγαίνει προς τοπίσω μέρος της αίθουσας, ενώ παίζει με το κινητό του όλη αυτήτην ώρα. Κάθεται στο θρανίο ακριβώς μπροστά από τονΜπρέκιν και δε μου δίνει σημασία ούτε μια στιγμή. Κλείνει τονήχο από το κινητό του και το βάζει στην τσέπη του.

Είμαι πολύ σοκαρισμένη που εμφανίστηκε για να του πω έστωκαι μία κουβέντα. Μήπως με κάποιον τρόπο τού άλλαξα τηγνώμη για το θέμα του σχολείου; Είμαι άραγε χαρούμενη για το

74 COLLEEN HOOVER

γεγονός ότι μπορεί να τον έκανα να αλλάξει γνώμη; Γιατί τομόνο που αισθάνομαι είναι να έχω μετανιώσει.

Ο κύριος Μάλιγκαν μπαίνει μέσα και βάζει τα πράγματά τουστην έδρα, στη συνέχεια γυρίζει προς τον πίνακα και γράφει τοόνομά του και την ημερομηνία. Δεν είμαι σίγουρη αν πραγματικάνομίζει πως έχουμε ξεχάσει ποιος είναι από χθες ή αν απλά θέλεινα μας υπενθυμίσει πόσο άσχετους μας θεωρεί.

«Ντιν» λέει ενώ ακόμα είναι γυρισμένος προς τον πίνακα.Κάνει μεταβολή και κοιτάζει τον Χόλντερ. «Καλώς μαςξανάρθες, έστω και με μία μέρα καθυστέρηση. Να υποθέσω πωςδε θα μας δημιουργήσεις προβλήματα αυτό το εξάμηνο;»

Μένω κάγκελο με την επικριτική του παρατήρηση με τοκαλημέρα σας. Αν ο Χόλντερ πρέπει να ανεχτεί τέτοιου είδουςμαλακίες, δεν είναι άξιο απορίας που δεν ήθελε να επιστρέψειστο σχολείο. Εγώ τουλάχιστον αντιμετωπίζω τέτοιες μαλακίεςαπό άλλους μαθητές. Οι καθηγητές όμως δεν πρέπει να είναιεπικριτικοί, όποιος και αν είναι ο μαθητής. Αυτός θα έπρεπε ναείναι ο πρώτος κανόνας στο εγχειρίδιο διδασκαλίας. Ο δεύτεροςθα πρέπει να είναι πως οι καθηγητές δεν πρέπει να γράφουν τοόνομά τους στον πίνακα σε πιο μεγάλες τάξεις από την ΤρίτηΔημοτικού.

Ο Χόλντερ κουνιέται στη θέση του και απαντάει στο σχόλιοτου κυρίου Μάλιγκαν με τον ίδιο καυστικό τόνο. «Να υποθέσωπως δε θα πείτε κάτι που θα με παρακινήσει να σας δημιουργήσωπροβλήματα αυτό το εξάμηνο, κύριε Μάλιγκαν;»

Εντάξει, είναι φανερό πως οι μαλακίες είναι αμφίδρομες.Ίσως το επόμενο μάθημά μου, πέρα από την επιστροφή στοσχολείο, θα πρέπει να είναι να του μάθω την έννοια τουσεβασμού απέναντι στην εξουσία.

Ο κύριος Μάλιγκαν μαζεύει το σαγόνι του προς τα μέσα καικοιτάζει τον Χόλντερ πάνω από τα γυαλιά του.

«Ντιν, έλα μπροστά να συστηθείς στους συμμαθητές σου.Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν καινούργια πρόσωπα από τότε πουμας άφησες πέρσι».

Ο Χόλντερ δε φέρνει αντίρρηση, κάτι που είμαι σίγουρη πωςο κύριος Μάλιγκαν δεν περίμενε. Αντιθέτως πηδάει σχεδόν από


την καρέκλα του και προχωράει μπροστά στην αίθουσα. Αυτό τοξαφνικό ξέσπασμα ενέργειας κάνει τον κύριο Μάλιγκαν να κάνειένα βήμα πίσω. Ο Χόλντερ κάνει μια στροφή και κοιτάζεικατάφατσα όλη την τάξη χωρίς ίχνος ανασφάλειας ή αμφιβολίαςγια τον εαυτό του.

«Μετά χαράς» λέει ο Χόλντερ καρφώνοντας τον κύριοΜάλιγκαν. «Με λένε Ντιν Χόλντερ. Όλοι με φωνάζουνΧόλντερ». Παίρνει το βλέμμα του από τον κύριο Μάλιγκαν καικοιτάζει όλη την τάξη. « Ήμουν μαθητής εδώ από την πρώτηλυκείου με μια διακοπή ενάμιση εξαμήνου. Σύμφωνα με τονκύριο Μάλιγκαν, μου αρέσει να δημιουργώ προβλήματα, οπότεαυτή η τάξη θα έχει πλάκα».

Αρκετοί μαθητές γελάνε με το σχόλιό του, αλλά εγώδυσκολεύομαι να το βρω αστείο. Πάντα είχα αμφιβολίες γιααυτόν, από όσα είχα ακούσει, αλλά τώρα με τον τρόπο πουσυμπεριφέρεται δείχνει τον πραγματικό του εαυτό. Ο Χόλντερανοίγει το στόμα του να συνεχίσει με τις συστάσεις αλλά σκάειένα χαμόγελο μόλις με εντοπίζει στο πίσω μέρος της τάξης. Μουκλείνει το μάτι και εγώ θέλω να χωθώ κάτω από το θρανίο καινα κρυφτώ. Του στέλνω ένα σφιγμένο χαμόγελο και σκύβωκοιτάζοντας προς το θρανίο μου μόλις οι άλλοι μαθητέςψάχνουν γύρω γύρω για να δουν σε ποιον απευθύνεται.

Πριν από μιάμιση ώρα με παράτησε όλο νεύρα. Τώρα μουχαμογελάει σαν να είδε την κολλητή του έπειτα από πολλάχρόνια.

Ε ναι, λοιπόν, έχει θέματα.Ο Μπρέκιν σκύβει προς το μέρος μου. «Τι στο διάολο ήταν

όλο αυτό;» μου ψιθυρίζει«Θα σου πω στο φαγητό» του λέω.«Αυτή είναι όλη η σοφία που θέλετε να μας μεταδώσετε

σήμερα;» ρωτάει ο κύριος Μάλιγκαν τον Χόλντερ.Ο Χόλντερ γνέφει καταφατικά κι επιστρέφει στη θέση του

χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Κάθεται καιστραβολαιμιάζει για να με κοιτάζει κατάματα. Ο κύριοςΜάλιγκαν ξεκινάει το μάθημά του και η προσοχή όλωνεπιστρέφει στο μπροστινό μέρος της τάξης. Όλων εκτός από του

76 COLLEEN HOOVER

Χόλντερ. Ρίχνω μια ματιά στο βιβλίο μου και το ανοίγω στοανάλογο κεφάλαιο ελπίζοντας πως θα κάνει το ίδιο. Όταν τονξανακοιτάω, συνεχίζει να με παρατηρεί επίμονα.

«Τι;» του λέω με τα χείλη μου τινάζοντας τα χέρια μου στοναέρα.

Μισοκλείνει τα μάτια του και με κοιτάζει για λίγο σιωπηλά.«Τίποτα» μου λέει τελικά. Γυρίζει μπροστά στη θέση του καιανοίγει το βιβλίο του.

Ο Μπρέκιν χτυπάει με το μολύβι τα δάχτυλά μου, με κοιτάζειμ’ απορία κι επιστρέφει στο βιβλίο του. Αν περιμένει μια εξήγησηγια το τι συνέβη μόλις τώρα θα απογοητευτεί όταν θα αδυνατώνα του δώσω μία. Δεν ξέρω καν τι συνέβη.

Ρίχνω αρκετές κλεφτές ματιές προς τη μεριά του Χόλντερκατά τη διάρκεια του μαθήματος, αλλά όλη η διδακτική ώραπερνά χωρίς να ξαναγυρίσει προς το μέρος μου. Μόλις χτυπάειτο κουδούνι, ο Μπρέκιν πηδάει από τη θέση του και χτυπάει ταδάχτυλά του στο θρανίο μου.

«Εγώ. Εσύ. Μεσημεριανό» μου λέει ανασηκώνοντας το φρύδιτου. Βγαίνει από την τάξη και εγώ στρέφω το βλέμμα μου προςτον Χόλντερ. Παρακολουθεί την πόρτα της τάξης από την οποίαμόλις βγήκε ο Μπρέκιν με ένα άγριο βλέμμα στα μάτια του.

Αρπάζω τα πράγματά μου και κατευθύνομαι προς την πόρταπροτού ο Χόλντερ προλάβει να ανοίξει κάποια συζήτηση.Χαίρομαι πραγματικά που αποφάσισε να επιστρέψει στο σχολείο,αλλά με έχει ενοχλήσει το γεγονός πως με κοιτούσε σαν ναείμαστε κολλητοί. Δε θέλω ο Μπρέκιν ή, ακόμα περισσότερο,οποιοσδήποτε άλλος να νομίζει πως συμφωνώ με αυτά που κάνειο Χόλντερ. Θα προτιμούσα να μη με συνδέσουν με αυτόν, αλλάέχω την αίσθηση πως κάτι τέτοιο θα είναι θέμα για κείνον.

Πηγαίνω στο ντουλαπάκι μου και αλλάζω βιβλία παίρνονταςτο βιβλίο των Αγγλικών. Αναρωτιέμαι αν η Σάινα/Σάιλα θα μεαναγνωρίσει σήμερα στην τάξη. Μάλλον όχι, έχουν περάσει καιείκοσι τέσσερις ώρες. Αμφιβάλλω αν έχει μυαλό που νασυγκρατεί πληροφορίες για τέτοιο χρονικό διάστημα.

«Έι, εσύ».Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου με φόβο, μη θέλοντας να γυρίσω


και να τον δω να στέκεται εκεί σε όλο του το μεγαλείο.«Ήρθες». Τακτοποιώ τα βιβλία στο ντουλάπι μου, στη

συνέχεια γυρίζω και τον κοιτάζω κατάφατσα. Χαμογελάει καιακουμπάει στο ντουλάπι δίπλα από το δικό μου.

«Έχεις φρεσκαριστεί και είσαι μια χαρά» μου λέει κοιτώνταςμε από πάνω μέχρι κάτω. «Παρ’ όλο που και η ιδρωμένη σουεκδοχή δεν είναι κακή».

Και αυτός έχει φρεσκαριστεί και είναι μια χαρά, αλλά δε θατου το πω.

«Είσαι εδώ για να με παρακολουθείς ή όντως γράφτηκες πάλιστο σχολείο;»

Χαμογελάει πονηρά και παίζει τα δάχτυλά του στοντουλαπάκι. «Και τα δύο».

Πρέπει να κόψω τα αστεία περί παρακολούθησης. Θα ήτανπιο διασκεδαστικά αν δεν τον θεωρούσα ικανό για κάτι τέτοιο.

Κοιτάζω τριγύρω το διάδρομο που αδειάζει. «Λοιπόν, πρέπεινα πάω στην τάξη μου» του λέω. «Καλώς ήρθες».

Μισοκλείνει τα μάτια του και με κοιτάζει έντονα, σαν νααισθάνεται την αμηχανία μου. «Είσαι κάπως».

Κάνω μια γκριμάτσα με τη διαπίστωσή του. Πώς μπορεί ναξέρει πώς είμαι; Αφού δε με ξέρει καν. Κοιτάζω πάλι μέσα στοντουλάπι μου προσπαθώντας να κρύψω τις πραγματικές σκέψειςως προς το γιατί είμαι «κάπως». Σκέψεις όπως: Γιατί τοπαρελθόν του δε με τρομάζει περισσότερο; Γιατί είναι τόσοοξύθυμος ώστε να κάνει στο κακόμοιρο το παιδί αυτά που έκανεπέρσι; Γιατί αλλάζει τις συνήθειές του προκειμένου να τρέχειμαζί μου; Γιατί ρωτούσε δεξιά κι αριστερά για μένα; Αντί νααπαντήσω στην ερώτηση από μέσα μου, ανασηκώνω απλά τουςώμους και λέω: «Απλά έμεινα έκπληκτη που σε είδα εδώ».

Ακουμπάει τον ώμο του στο διπλανό ντουλάπι από το δικόμου και κουνάει το κεφάλι του. «Όχι. Είναι κάτι άλλο. Τισυμβαίνει;»

Αναστενάζω και ακουμπάω στο δικό μου ντουλάπι. «Θέλειςνα είμαι ειλικρινής μαζί σου;»

«Είναι το μόνο που θέλω να είσαι πάντα».Σφίγγω τα χείλη μου και κάνω ένα νεύμα. «Εντάξει, λοιπόν»

78 COLLEEN HOOVER

του λέω. Γυρίζω τους ώμους μου για να τον βλέπω κατάματα.«Δε θέλω να σου μπαίνουν ιδέες. Με φλερτάρεις και λεςπράγματα σαν να έχει βλέψεις για μένα, στις οποίες εγώ δε θέλωνα ανταποκριθώ. Και είσαι…» Σταματάω για να βρω τηνκατάλληλη λέξη.

«Τι είμαι;» λέει κοιτώντας με έντονα.«Είσαι… έντονος. Υπερβολικά έντονος και κυκλοθυμικός.

Και λίγο τρομακτικός. Και είναι και το άλλο» λέω χωρίς να τουπω ποιο. «Απλά δε θέλω να σου μπαίνουν ιδέες».

«Ποιο άλλο;» Το λέει σαν να ξέρει πολύ καλά σε ποιο πράγμααναφέρομαι, αλλά με προκαλεί να το πω.

Ξεφυσάω και ακουμπάω με την πλάτη μου στο ντουλάπικοιτάζοντας κάτω τα παπούτσια μου. «Ξέρεις» του λέω, καθώςδε θέλω να φέρω την κουβέντα στο παρελθόν του περισσότεροαπό όσο μπορεί να θέλει εκείνος.

Ο Χόλντερ έρχεται μπροστά μου, βάζει το χέρι του στοντουλάπι δίπλα από το κεφάλι μου και γέρνει προς το μέρος μου.Κοιταζόμαστε στα μάτια ενώ τα πρόσωπά μας βρίσκονται σεαπόσταση λιγότερη από δεκαπέντε εκατοστά.

«Όχι δεν ξέρω, διότι στριφογυρίζεις γύρω από το όποιο θέμαέχεις με εμένα σαν να φοβάσαι να το πεις. Απλώς πες το».

Κοιτάζοντάς τον αυτή τη στιγμή, νιώθοντας όπως νιώθω,παγιδευμένη, επιστρέφει στο στήθος μου ο ίδιος πανικός πουυπήρχε μετά την πρώτη μας συνάντηση.

«Άκουσα για αυτό που έκανες» του λέω ξαφνικά. «Γνωρίζωγια το παιδί που έδειρες. Ξέρω ότι σε έστειλαν στοαναμορφωτήριο. Ξέρω ότι στις δύο μέρες που σε γνωρίζω μεέχεις κάνει να χεστώ από το φόβο μου τουλάχιστον τρεις φορές.Και αφού είμαστε ειλικρινείς, ξέρω επίσης πως εφόσον έχειςρωτήσει τριγύρω για μένα μάλλον θα έχεις ακούσει για τη φήμηπου έχω, η οποία πιθανότατα είναι ο λόγος που προσπαθείς ναμε πλησιάσεις. Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά δε θα σεπηδήξω. Δε θέλω να πιστεύεις ότι θα συμβεί το οτιδήποτεμεταξύ μας, πέραν αυτού που συμβαίνει. Τρέχουμε μαζί. Αυτόείναι όλο».

Σφίγγει το σαγόνι του αλλά δεν αλλάζει την έκφρασή του.


Κατεβάζει το χέρι του και κάνει ένα βήμα πίσω δίνοντάς μουχώρο να αναπνεύσω ξανά. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε φοράπου κάνει ένα παραπάνω βήμα στον προσωπικό μου χώρο μούπαίρνει όλο τον αέρα. Και κυρίως δεν καταλαβαίνω γιατί μουαρέσει αυτό το συναίσθημα.

Αγκαλιάζω τα βιβλία στο στήθος μου και είμαι έτοιμη να τονπροσπεράσω, όταν ένα χέρι με αρπάζει από τη μέση και μετραβάει μακριά από τον Χόλντερ. Κοιτάζω και βλέπω τονΓκρέισον να κοιτάζει από πάνω ως κάτω τον Χόλντερ ενώ μεσφίγγει ακόμα περισσότερο.

«Χόλντερ» λέει ψυχρά ο Γκρέισον. «Δεν ήξερα πως θαεπέστρεφες».

Ο Χόλντερ δε δίνει καν σημασία στον Γκρέισον. Συνεχίζει ναμε καρφώνει για αρκετά δευτερόλεπτα και παίρνει το βλέμμα τουαπό μένα μόνο για να κοιτάξει το χέρι του Γκρέισον πουαγκαλιάζει τη μέση μου. Κάνει ένα ανεπαίσθητο νεύμα καιχαμογελάει σαν να συνειδητοποίησε κάτι, έπειτα με κοιτάζει πάλιστα μάτια.

«Να λοιπόν που επέστρεψα» λέει ωμά χωρίς να κοιτάζειαπευθείας τον Γκρέισον.

Τι στο διάολο είναι όλο αυτό; Από πού ξεφύτρωσε ο Γκρέισονκαι γιατί με αγκαλιάζει σαν να διεκδικεί το μερίδιό του;

Ο Χόλντερ παίρνει το βλέμμα του από μένα και γυρίζει για ναφύγει, αλλά σταματάει απότομα. Κάνει μεταβολή και με κοιτάζει.«Τα δοκιμαστικά για το στίβο είναι την Πέμπτη μετά το σχολείο»μου λέει. «Να πας».

Και μετά φεύγει.Κρίμα που δεν κάνει το ίδιο και ο Γκρέισον.«Κάνεις κάτι αυτό το Σάββατο;» μου λέει τραβώντας με πάνω

του.Τον σπρώχνω και τραβάω το κεφάλι μου από κοντά του.

«Σταμάτα» του λέω εκνευρισμένη. «Νομίζω πως ήμουνξεκάθαρη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο».

Κλείνω κοπανώντας το ντουλάπι μου και φεύγω, ενώαναρωτιέμαι πώς είχα καταφέρει να γλιτώσω από τα δράματαόλη μου τη ζωή και τώρα, μέσα σε δύο μέρες, μου συμβαίνουν

80 COLLEEN HOOVER

τόσα που αρκούν να γράψω ολόκληρο βιβλίο.

***

Ο Μπρέκιν κάθεται διαγωνίως μου και μου δίνει ένααναψυκτικό. «Δεν είχαν καφέ, αλλά βρήκα καφεΐνη».

Χαμογελάω. «Σε ευχαριστώ, πιο καλυτερότερε φίλε σεολόκληρο τον κόσμο».

«Μη με ευχαριστείς, το αγόρασα με κακές προθέσεις. Τοχρησιμοποιώ για να σε δωροδοκήσω και να μάθω όλα τα άπλυτατης ερωτικής σου ζωής».

Γελάω και ανοίγω το αναψυκτικό. «Λοιπόν, θααπογοητευτείς, γιατί η ερωτική μου ζωή είναι ανύπαρκτη».

Ανοίγει το δικό του αναψυκτικό και χαμογελάει. «Δεν τονομίζω. Όχι αν κρίνω από τον τρόπο που το κακό αγόρι από εκείκάτω σε κοιτάζει συνεχώς». Κάνει ένα νεύμα του κεφαλιού προςτα δεξιά.

Ο Χόλντερ κάθεται τρία τραπέζια πιο μακριά και μεκαρφώνει. Κάθεται με διάφορους τύπους από την ομάδα τουράγκμπι που δείχνουν ενθουσιασμένοι με την επιστροφή του.Τον χτυπάνε φιλικά στην πλάτη και μιλάνε μεταξύ τους χωρίςνα προσέξουν ότι δε συμμετέχει καν στη συζήτησή τους. Πίνειλίγο από το νερό του ενώ τα μάτια του είναι καρφωμένα σταδικά μου. Αφήνει το νερό του στο τραπέζι με λίγο παραπάνωένταση. Στη συνέχεια, καθώς σηκώνεται, κάνει ένα νεύμα με τοκεφάλι του προς τα δεξιά. Ρίχνω μια ματιά προς τα εκεί πουένευσε και βλέπω την έξοδο της καφετέριας. Πηγαίνει προς ταεκεί περιμένοντας να τον ακολουθήσω.

«Ε;» λέω περισσότερο στον εαυτό μου παρά στον Μπρέκιν.«Ναι. Ε. Πήγαινε να δεις τι σκατά σε θέλει και έλα να μου

δώσεις αναφορά».Πίνω λίγο ακόμα από το αναψυκτικό μου και στη συνέχεια το

αφήνω στο τραπέζι. «Ό,τι πεις, αφεντικό».Το σώμα μου σηκώνεται να ακολουθήσει τον Χόλντερ αλλά

αφήνω την καρδιά μου στο τραπέζι. Είμαι σίγουρη πως πήδηξεέξω από το στήθος μου μόλις μου έκανε νόημα να τον


ακολουθήσω. Εντάξει, το να το παίζω γενναία στον Μπρέκιν τακουτσοκαταφέρνω ακόμα, αλλά, γαμώτο, μη γελιόμαστε, εδώδεν μπορώ να ελέγξω ούτε τα ίδια μου τα όργανα…

Ο Χόλντερ είναι λίγα μέτρα μπροστά μου· περνάει πρώτοςτην πόρτα της εξόδου και τα φύλλα της κλείνουν απότομα πίσωτου. Βάζω το χέρι μου στην πόρτα και διστάζω για μια στιγμήπριν την ανοίξω προς το διάδρομο. Θα προτιμούσα να πήγαινατιμωρία αυτή τη στιγμή παρά να του μιλήσω. Το στομάχι μουέχει δεθεί τόσους πολλούς κόμπους που θα τους ζήλευε κι οκαλύτερος πρόσκοπος.

Κοιτάζω δεξιά αριστερά αλλά δεν τον βλέπω πουθενά. Κάνωμερικά βήματα μέχρι την άκρη των ντουλαπιών και στη συνέχειαστρίβω στη γωνία. Η πλάτη του είναι ακουμπισμένη σε ένα απόαυτά και το γόνατό του λυγισμένο καθώς το πόδι του ακουμπάειστο ντουλάπι. Έχει διπλώσει τα χέρια του στο στήθος και μεκοιτάζει. Το απαλό γαλάζιο των ματιών του δεν είναι καν αρκετάαπαλό για να κρύψει το θυμό του.

«Βγαίνεις με τον Γκρέισον;»Σηκώνω τα μάτια σαν να λέω «Έλεος!» και ακουμπάω στο

ντουλάπι απέναντί του. Μόλις τον γνώρισα τον τύπο και έχωήδη κουραστεί με τις εναλλαγές της διάθεσής του. «Έχεισημασία;» Είμαι περίεργη να καταλάβω σε τι τον αφορά. Για λίγηώρα μένει αμίλητος – όπως κάνει πάντα πριν πει το οτιδήποτε.

«Είναι μαλάκας».«Μερικές φορές είσαι και εσύ επίσης» του λέω γρήγορα

χωρίς να χρειάζομαι ούτε τον μισό χρόνο που θέλει αυτός για νααπαντήσει.

«Δεν είναι καλός για σένα».Αφήνω ένα απεγνωσμένο γέλιο. «Ενώ εσύ είσαι;» ρωτάω

πετώντας του το μπαλάκι. Αν κρατούσαμε σκορ θα έλεγα πωςκερδίζω δύο μηδέν.

Κατεβάζει τα χέρια του και γυρίζει φάτσα στα ντουλάπιακοπανώντας ένα από αυτά με την παλάμη του. Ο ήχος τουδέρματος πάνω στο μέταλλο αντηχεί στο διάδρομο καιαπευθείας στο στομάχι μου.

«Μη με ανακατεύεις σε αυτό» μου λέει γυρίζοντας προς το

82 COLLEEN HOOVER

μέρος μου. «Μιλάμε για τον Γκρέισον, όχι για μένα. Δεν πρέπεινα είσαι μαζί του. Δεν έχεις ιδέα τι είδους άτομο είναι».

Γελάω. Όχι γιατί είναι αστείος αλλά γιατί… σοβαρολογεί.Αυτός ο τύπος, τον οποίο ούτε καν ξέρω, προσπαθεί στα σοβαράνα μου πει με ποιον πρέπει και με ποιον δεν πρέπει να βγαίνω;Γέρνω προς τα πίσω το κεφάλι μου σε ένδειξη παραίτησης.

«Δύο μέρες, Χόλντερ. Σε ξέρω δύο μέρες όλο κι όλο».Κλοτσάω τα ντουλάπια πίσω μου και πάω προς το μέρος του.«Σε αυτές τις δύο μέρες έχω δει διάφορες πλευρές σου και μόνομία από αυτές ήταν ελκυστική. Το γεγονός ότι νομίζεις πως έχειςκάποιο δικαίωμα ακόμα και να εκφέρεις γνώμη για μένα ή τιςαποφάσεις μου είναι παράλογο. Είναι γελοίο».

Ο Χόλντερ πηγαίνει το σαγόνι του μπρος πίσω και με κοιτάζειέντονα έχοντας τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος. Κάνει έναβήμα πρόκλησης προς το μέρος μου. Τα μάτια του είναι τόσοσκληρά και κρύα που αρχίζω να πιστεύω πως βλέπω μια έκτηπλευρά του. Μια ακόμα πιο θυμωμένη και κτητική πλευρά του.

«Δεν τον γουστάρω. Τι θες να κάνω όταν βλέπω κάτι σαντούτο εδώ;» Απλώνει το χέρι του στο πρόσωπό μου και με τοδάχτυλο χαϊδεύει απαλά την επιδερμίδα κάτω απ’ τη μελανιά στομάτι μου. «Και μετά να τον βλέπω να σ’ έχει αγκαλιά; Συγγνώμηαν γίνομαι λίγο γελοίος».

Δεν μπορώ να αναπνεύσω καθώς τα δάχτυλά του διατρέχουνακόμα τα μάγουλά μου. Παλεύω για να κρατήσω τα μάτια μουανοιχτά και να μην ακουμπήσω το πρόσωπό μου μέσα στηνπαλάμη του, αλλά κρατάω σταθερά την απόφασή μου. Θααποκτήσω ανοσία σε αυτό το αγόρι. Ή… τουλάχιστον θα τοπροσπαθήσω. Εν πάση περιπτώσει αυτός είναι ο νέος μουστόχος.

Κάνω ένα βήμα μακριά του μέχρι το χέρι του να μηνακουμπάει πια το πρόσωπό μου. Κάνει το χέρι του γροθιά και τοαφήνει στο πλάι.

«Πιστεύεις πως πρέπει να μείνω μακριά από τον Γκρέισονγιατί φοβάσαι πως είναι οξύθυμος;» Γέρνω το κεφάλι μου στοπλάι και τον κοιτάζω. «Δε νομίζεις ότι είναι λίγο υποκριτικό όλοαυτό;»


Αφού με κοιτάζει εξεταστικά για μερικά δευτερόλεπτα,αφήνει έναν μικρό αναστεναγμό κάνοντας μια ανεπαίσθητηγκριμάτσα. Κοιτάζει μακριά και κουνάει το κεφάλι τουπιάνοντας τον αυχένα του. Μένει με γυρισμένη την πλάτη γιαμερικά δευτερόλεπτα. Όταν γυρίζει προς εμένα, αποφεύγει να μεκοιτάξει στα μάτια. Σταυρώνει για μία ακόμη φορά τα χέρια τουστο στήθος του και κοιτάζει το πάτωμα.

«Σε χτύπησε» λέει χωρίς καμία διακύμανση στη φωνή του. Τοκεφάλι του συνεχίζει να κοιτάζει στο πάτωμα, αλλά με βλέπειανάμεσα από τις βλεφαρίδες του. «Σε έχει χτυπήσει ποτέ;»

Να τος πάλι. Με κάνει να υποτάσσομαι με μια απλή αλλαγήστη συμπεριφορά του. «Όχι» του λέω ήρεμα. «Και όχι. Σουείπα… ήταν ατύχημα».

Κοιταζόμαστε επίμονα, απόλυτα σιωπηλοί, μέχρι να χτυπήσειτο κουδούνι για το δεύτερο διάλειμμα και ο διάδρομος να γεμίσειαπό μαθητές. Το δικό μου βλέμμα αποτραβιέται πρώτο.Επιστρέφω στην καφετέρια χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.

84 COLLEEN HOOVER

Τετάρτη, 29 Αυγούστου 20126:15 πμ

Τρέχω εδώ και περίπου τρία χρόνια. Δε θυμάμαι τι με έκανε νατο ξεκινήσω ή τι ήταν αυτό που το έκανε τόσο ευχάριστο ώστενα το τηρώ ευλαβικά. Νομίζω ότι έχει πολύ να κάνει με το πόσοενοχλητικά προστατευμένη είμαι. Προσπαθώ να το δω θετικά,αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να βλέπω πως δεν έχω καμίασχέση με τις επαφές και τις σχέσεις που έχουν οι άλλοι μαθητέςστο σχολείο. Το να μην έχω πρόσβαση στο Ίντερνετ δε θα ήτανκάτι το τρομερό πριν από μερικά χρόνια στο γυμνάσιο, αλλά στιςμέρες μας είναι κοινωνική αυτοκτονία. Όχι ότι με νοιάζει τισκέφτεται ο καθένας.

Δε θα το αρνηθώ. Με κατέκλυσε μια τεράστια επιθυμία ναψάξω να βρω τον Χόλντερ ηλεκτρονικά. Στο παρελθόν, όταν ηΣιξ και εγώ θέλαμε να μάθουμε κάτι περισσότερο για κάποιαάτομα, τα ψάχναμε στο Ίντερνετ στο σπίτι της. Αλλά αυτή τηστιγμή η Σιξ βρίσκεται σε υπερατλαντική πτήση πάνω από τονΑτλαντικό, οπότε δεν μπορώ να της το ζητήσω. Αντ’ αυτού,κάθομαι στο κρεβάτι μου και αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι αν είναιτόσο κακός όσο τον παρουσιάζει η φήμη που έχει χτίσει.Αναρωτιέμαι αν ασκεί την ίδια επίδραση σε άλλα κορίτσια όπωςσε μένα. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι γονείς του, αν έχει αδέλφια,αν βγαίνει με κάποιο κορίτσι. Αναρωτιέμαι γιατί έχει την τάση ναθυμώνει συνεχώς μαζί μου ενώ μόλις γνωριστήκαμε. Είναιπάντα τόσο θυμωμένος; Σιχαίνομαι το γεγονός πως είναι πότεστο ένα άκρο και πότε στο άλλο και ποτέ στη μέση. Θα ήταν


ωραίο να δω μια χαλαρή και ήρεμη πλευρά του. Αναρωτιέμαι ανέχει κάποια ενδιάμεση πλευρά. Αναρωτιέμαι… γιατί είναι τομόνο που μπορώ να κάνω. Αναρωτιέμαι σιωπηλά για τοτελειωμένο αγόρι που με κάποιον τρόπο μονοπωλεί τη σκέψημου και δε λέει να φύγει. Βγαίνω απότομα από τηνονειροπόλησή μου και φοράω τα παπούτσια του τρεξίματος.Τουλάχιστον ο καβγάς μας χθες στο διάδρομο έμεινε μετέωρος.Έτσι, εξαιτίας αυτού του γεγονότος δε θα τρέξει μαζί μου σήμερα– και αυτό με ανακουφίζει. Σήμερα χρειάζομαι όσο τίποτε άλλοχρόνο για μένα. Δεν ξέρω όμως γιατί. Απλά θα περάσω το χρόνομου με το να αναρωτιέμαι για όλα αυτά.

Για αυτόν.Ανοίγω το παράθυρο του δωματίου μου και βγαίνω έξω. Είναι

πιο σκοτεινά απ’ ό,τι συνήθως τέτοια ώρα. Κοιτάζω ψηλά καιβλέπω πως ο ουρανός είναι βαρύς, ακριβώς όπως και η διάθεσήμου. Παίρνω την κατεύθυνση που είναι τα σύννεφα ρίχνονταςμια ματιά στον ουρανό από τα αριστερά μου για να δω ανπρολαβαίνω να τρέξω πριν αρχίσει να βρέχει καρεκλοπόδαρα.

«Πάντα βγαίνεις από το παράθυρό σου ή απλά έλπιζες να μεαποφύγεις;»

Στο άκουσμα της φωνής του γυρίζω απότομα. Στέκεται στηνάκρη του πεζοδρομίου φορώντας σορτσάκι και αθλητικάπαπούτσια. Δε φοράει μπλουζάκι σήμερα.

Γαμώτο.«Αν προσπαθούσα να σε αποφύγω θα είχα πολύ απλά μείνει

στο κρεβάτι». Προχωράω προς το μέρος του όλο σιγουριά,ελπίζοντας να κρύβω το γεγονός ότι και μόνο που τον αντικρίζωτο σώμα μου τα χάνει. Ένα μικρό μέρος μου έχει απογοητευτείπου εμφανίστηκε σήμερα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος μου είναιβλακωδώς, αξιοθρήνητα χαρούμενο. Τον προσπερνάω καικάθομαι στο πεζοδρόμιο για να κάνω διατάσεις. Τεντώνω ταπόδια μου μπροστά και κάνω επίκυψη πιάνοντας τα παπούτσιαμου και κρύβοντας το κεφάλι μέσα στο γόνατά μου – εν μέρει γιανα τεντώσω τους μύες, αλλά κυρίως για να αποφεύγω να τονκοιτάζω.

«Δεν ήμουν σίγουρος αν θα εμφανιζόσουν» μου πετάει και

86 COLLEEN HOOVER

κοιτάζει ένα σημείο στο πεζοδρόμιο μπροστά μου.Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. «Γιατί να μην

εμφανιστώ; Δεν είμαι εγώ αυτή που έχει θέματα. Εξάλλου οδρόμος δεν ανήκει σε κανέναν μας». Σχεδόν ξεσπάω πάνω τουκαι δεν ξέρω καν το γιατί.

Για μία ακόμη φορά με κοιτάζει έντονα και σκέφτεται. Να τοπάλι, λοιπόν, εκείνο το έντονο βλέμμα του που με παραλύει. Τοκάνει τόσο συχνά αυτό, που μου ’ρχεται να δώσω κάποιο ειδικόόνομα σ’ αυτή του τη συνήθεια. Είναι σαν να με κρατάει με ταμάτια του, όσο σκέφτεται σιωπηλά, ενώ η έκφρασή τουσυνειδητά δεν προδίδει τίποτα. Δεν έχω ξανασυναντήσεικάποιον που να σκέφτεται τόσο πολύ τις απαντήσεις του. Έχειέναν τρόπο ν’ αφήνει τις ατάκες να κατασταλάξουν μέσα τουόσο ετοιμάζει την απάντησή του… λες κι έχει περιορισμό στοπόσες λέξεις μπορεί να χρησιμοποιήσει και θέλει ναχρησιμοποιήσει μόνον όσες είναι απολύτως απαραίτητες.

Σταματάω να κάνω διατάσεις και τον κοιτάζω κατάματα, μηθέλοντας να υποχωρήσω σε αυτή την οπτική αναμέτρηση. Δε θατον αφήσω να ασκήσει σε μένα τα παιχνίδια του μυαλού τωνΤζεντάι,11 ανεξάρτητα από το πόσο θα ήθελα να μπορώ να ταασκήσω εγώ σε αυτόν. Είναι αδύνατον να τον διαβάσει κανείςκαι ακόμα πιο δύσκολο να τον προβλέψει. Μου τη δίνει αυτό.

Τεντώνει τα πόδια του μπροστά μου. «Δώσε μου τα χέριασου. Πρέπει κι εγώ να κάνω διατάσεις».

Κάθεται μπροστά μου με τα χέρια τεντωμένα σαν ναπρόκειται να παίξουμε τη βαρκούλα. Αν κάποιος περνούσε καιμας έβλεπε τώρα, δε θα ’ταν δύσκολο να φανταστώ τις φήμες ναοργιάζουν. Και μόνο η σκέψη ενός τέτοιου ενδεχόμενου μεκάνει και γελάω. Πιάνω με τα χέρια μου τα δικά του που είναιήδη τεντωμένα και με τραβάει προς το μέρος του για λίγαδευτερόλεπτα. Μόλις χαλαρώσει την έντασή του, τον τραβάωπρος το μέρος μου για να τεντωθεί αυτός, μόνο που αυτός δενκοιτάζει κάτω. Συνεχίζει να έχει το βλέμμα του καρφωμένο στοδικό μου όσο τεντώνεται.

«Για να μην ξεχνιόμαστε, δεν ήμουν εγώ αυτός που είχε θέμαχθες».


Τον τραβάω πιο δυνατά, περισσότερο από κακή πρόθεσηπαρά για να τεντωθεί.

«Υπονοείς πως εγώ είμαι αυτή που έχει θέμα;»«Δεν έχεις;»«Γίνε πιο ξεκάθαρος» του λέω. «Δε μου αρέσουν οι

αοριστολογίες».Γελάει, αλλά είναι ένα νευρικό γελάκι. «Σκάι, αν υπάρχει κάτι

που θα έπρεπε να ξέρεις για μένα είναι πως δε λέω ποτέαοριστολογίες. Σου είπα πως θα είμαι πάντα ειλικρινής μαζί σουκαι για μένα οι αοριστολογίες είναι το ίδιο πράγμα με τηνανειλικρίνεια». Τραβάει το χέρι μου ακόμα πιο πολύ και πέφτειπίσω.

«Μόλις τώρα μου έδωσες μια γενικόλογη απάντηση» τουεπισημαίνω.

«Δε μου έκανες κάποια ερώτηση. Σ’ το είπα και πιο πριν, ανθέλεις να μάθεις κάτι, δεν έχεις παρά να ρωτήσεις. Δείχνεις σαννα νομίζεις πως με ξέρεις και όμως δε με ρώτησες ποτέ κάτι εσύη ίδια».

«Δε σε ξέρω».Γελάει ξανά και κουνάει το κεφάλι του, έπειτα μου αφήνει το

χέρι. «Ξέχνα το». Σηκώνεται και αρχίζει να απομακρύνεται.«Περίμενε». Σηκώνομαι από το κράσπεδο και τον ακολουθώ.

Αν κάποιος εδώ πέρα δικαιούται να είναι θυμωμένος, αυτός οκάποιος είμαι εγώ. «Τι είπα; Δε σε ξέρω, είπα. Γιατί τα πήρεςπάλι μαζί μου;»

Σταματάει να περπατάει, γυρίζει και στη συνέχεια κάνειμερικά βήματα προς το μέρος μου. «Υποθέτω πως έχονταςπεράσει λίγο χρόνο μαζί τις τελευταίες δύο μέρες, πίστευα πωςθα είχα μια κάπως διαφορετική αντιμετώπιση από σένα στοσχολείο. Σου έδωσα πολλές ευκαιρίες να με ρωτήσεις ό,τι θέλειςνα με ρωτήσεις, αλλά φαίνεται πως για κάποιο λόγο προτιμάς ναπιστεύεις ό,τι έχεις ακούσει, παρά το γεγονός πως δεν έχειςακούσει τίποτα από μένα. Και δεδομένου πως αυτό γίνεται απόκάποια που έχει τα δικά της ζόρια με τις φήμες, υπέθεσα πως θαήσουν λίγο λιγότερο επικριτική».

Δικά μου ζόρια με φήμες; Αν νομίζει πως θα κερδίσει πόντους

88 COLLEEN HOOVER

με το να έχει κάτι κοινό μαζί μου, κάνει τεράστιο λάθος.«Ώστε αυτό είναι το θέμα; Νόμιζες πως το καινούργιο

κορίτσι, που είναι και τσούλα, θα συμπονέσει το μαλάκα πουπλάκωσε στο ξύλο έναν γκέι;»

Βγάζει ένα απογοητευμένο βογκητό περνώντας τα χέρια τουμέσα από τα μαλλιά του. «Μην το κάνεις αυτό, Σκάι».

«Ποιο να μην κάνω; Να μη σε λέω “ο μαλάκας που πλάκωσεστο ξύλο έναν γκέι”; Εντάξει, λοιπόν. Ας ακολουθήσουμε τηδική σου τακτική ειλικρίνειας. Έδειρες ή όχι τόσο άσχημα έναμαθητή πέρσι, που σε έστειλαν στο αναμορφωτήριο;»

Βάζει τα χέρια του στους γοφούς του και κουνάει το κεφάλιτου, ενώ με κοιτάζει με μια έκφραση που δείχνει απογοήτευση.

«Όταν λέω μην το κάνεις αυτό, δεν εννοούσα να μη μεπροσβάλλεις. Εννοούσα να μην προσβάλλεις τον εαυτό σου».Κάνει ένα βήμα μπροστά και ερχόμαστε ακόμα πιο κοντά. «Καιναι. Τον έσπασα στο ξύλο, τόσο που λίγο έλειψε να τονσκοτώσω, και αν αυτός ο αλήτης ήταν αυτή τη στιγμή μπροστάμου πάλι το ίδιο θα έκανα».

Τα μάτια του είναι γεμάτα θυμό και είμαι πολύ φοβισμένη γιανα τον ρωτήσω τι και πώς. Μπορεί να είπε πως θα είναιειλικρινής… αλλά οι απαντήσεις του με τρομάζουν περισσότεροαπό το να κάνω τις ερωτήσεις. Κάνουμε ταυτόχρονα ένα βήμαπίσω. Μένουμε και οι δύο σιωπηλοί και αναρωτιέμαι πώςφτάσαμε σε αυτό το σημείο.

«Δε θέλω να τρέξω μαζί σου σήμερα» του λέω.«Ούτε εγώ θέλω να τρέξω μαζί σου».Και, λέγοντας αυτά, γυρίζουμε και οι δυο προς αντίθετες

κατευθύνσεις. Αυτός προς το σπίτι του και εγώ προς τοπαράθυρό μου. Σήμερα δεν έχω διάθεση να τρέξω ούτε μόνημου.

Σκαρφαλώνω στο παράθυρό μου την ώρα που αρχίζει ναβρέχει και για λίγα δευτερόλεπτα αισθάνομαι άσχημα για αυτόνπου πρέπει να τρέξει πίσω στο σπίτι του. Αλλά μόνο γιαδευτερόλεπτα, γιατί η Μοίρα είναι σκύλα και αυτή τη στιγμή ταέχει βάλει με τον Χόλντερ. Κλείνω το παράθυρο και πηγαίνωπρος το κρεβάτι μου. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά σαν να


είχα τρέξει τα πέντε χιλιόμετρα. Η διαφορά είναι πως τώραχτυπάει γιατί τα έχω πάρει απίστευτα πολύ.

Γνώρισα τον τύπο πριν από δύο μέρες και όμως δεν έχωτσακωθεί περισσότερο με κανέναν άλλο σε όλη μου τη ζωή.Ακόμα και αν πρόσθετα όλους τους καβγάδες που είχα με τη Σιξμέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια, δε θα είχαν καμία σχέση μετους καβγάδες των τελευταίων σαράντα οκτώ ωρών με τονΧόλντερ. Δεν ξέρω καν γιατί ασχολείται. Φαντάζομαι πωςύστερα από το σημερινό πρωινό δε θα ξανασχοληθεί.

Παίρνω το φάκελο από το κομοδίνο μου και τον ανοίγω.Βγάζω το γράμμα της Σιξ, ακουμπάω πίσω στο μαξιλάρι μου καιτο διαβάζω ελπίζοντας να ξεφύγω λίγο από το χάος πουεπικρατεί στο κεφάλι μου.

Σκάι,

Ελπίζω πως όταν θα διαβάζεις αυτό (γιατί ξέρω πως δεθα το διαβάσεις αμέσως) θα είμαι τρελά ερωτευμένη μεέναν Ιταλό παίδαρο και δε θα σε σκέφτομαι καθόλου.

Αλλά ξέρω πως αυτό δεν παίζει, γιατί θα σεσκέφτομαι συνεχώς.

Θα σκέφτομαι όλα τα βράδια που ξαγρυπνήσαμε μετα παγωτά μας, τις ταινίες μας και τα αγόρια μας. Αλλάπερισσότερο από όλα θα σκέφτομαι εσένα και τουςλόγους για τους οποίους σε αγαπώ.

Για να αναφέρω μερικούς: αγαπώ το πόσο γιακλάματα είσαι σε ό,τι αφορά τους αποχαιρετισμούς, τασυναισθήματα και τις συγκινήσεις, γιατί έτσι είμαι καιεγώ. Αγαπώ το ότι πάντα τρως το παγωτό από τη μεριάτης βανίλιας και της φράουλας γιατί ξέρεις πόσο πολύμου αρέσει η σοκολάτα, παρ’ όλο που σου αρέσει καισένα. Αγαπώ το ότι δεν είσαι παράξενη και ούφο, παρ’όλο που ήσουν αυστηρά αποκομμένη από τηνκοινωνικοποίηση, σε βαθμό που μπροστά σου έναςΆμις12 φαίνεται τρέντι.

Αλλά πάνω από όλα αγαπώ το ότι δε με κρίνεις.

90 COLLEEN HOOVER

Αγαπώ το ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεναμφισβήτησες ούτε μία φορά τις επιλογές μου (όσολάθος και αν ήταν), ούτε τα αγόρια με τα οποία βγήκα ήτο γεγονός ότι δεν πιστεύω στη δέσμευση. Θα έλεγαπως είναι απλό για σένα να μη με κρίνεις, γιατί είσαι κιεσύ μια παλιοβρόμα. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά και οιδύο πως δεν είσαι. Για αυτό σε ευχαριστώ που είσαι μιαφίλη που δεν κρίνει. Σε ευχαριστώ που δενπροσπάθησες ποτέ να με πατρονάρεις και δε μεαντιμετώπισες σαν να είσαι καλύτερη από μένα (παρ’όλο που και οι δύο ξέρουμε πως είσαι). Όσο και ανγελάω με τα πράγματα που οι άλλοι λένε για μας πίσωαπό την πλάτη μας, με τσακίζει το ότι τα λένε και γιασένα. Λυπάμαι για αυτό. Αλλά δε λυπάμαι και πολύ,γιατί ξέρω πως αν είχες να επιλέξεις μεταξύ του ναείσαι η τσούλα κολλητή μου ή το κορίτσι με την καλήφήμη, θα πηδιόσουν με όλα τα αγόρια του πλανήτη. Καιαυτό επειδή με αγαπάς τόσο πολύ. Και θα σε άφηνα νατο κάνεις επειδή σε αγαπάω τόσο πολύ.

Και άλλο ένα πράγμα για το οποίο σε αγαπώ – καιμετά θα σκάσω, γιατί είμαι μόνο λίγα μέτρα μακριά σουτώρα που γράφω αυτό το γράμμα και είναι πολύδύσκολο να συγκρατηθώ και να μη βγω από τοπαράθυρό μου για να έρθω και να σε σφίξω στηναγκαλιά μου.

Αγαπώ την αδιαφορία σου. Αγαπώ το πώς έχειςγραμμένη τη γνώμη των άλλων. Αγαπώ το πώςεστιάζεις στο μέλλον σου και όλοι οι άλλοι μπορούν ναπάνε να χεστούν. Αγαπώ το πώς, όταν σου είπα πωςφεύγω για την Ιταλία αφού σε είχα βάλει να γραφτείςστο σχολείο μου, εσύ απλά χαμογέλασες καιανασήκωσες τους ώμους σου, παρ’ όλο που είναι κάτιτο οποίο άλλους φίλους θα τους είχε χωρίσει για πάντα.Σε κρέμασα για να κυνηγήσω το όνειρό μου και δε σεχάλασε. Δε μου τα έπρηξες καν για αυτό.

Αγαπώ το πώς (είναι το τελευταίο, σ’ το ορκίζομαι)


όταν βλέπαμε την ταινία Βροχή, χαλάζι κι έρωτας καιστο τέλος η Σάντρα Μπούλοκ φεύγει, ενώ εγώ ούρλιαζαστην οθόνη της τηλεόρασης για το απαίσιο τέλος τουέργου, εσύ απλώς ανασήκωσες τους ώμους σου καιείπες «Είναι αληθινό, Σιξ. Δεν μπορείς να θυμώνειςόταν το τέλος της ταινίας είναι αληθινό. Μερικές φορέςείναι και άσχημο. Θα έπρεπε τα ψεύτικα, χαρούμενα,και-έζησαν-αυτοί-καλά φινάλε να σου τη σπάνε».

Ποτέ δε θα το ξεχάσω αυτό, γιατί είχες δίκιο. Καιξέρω πως δεν προσπαθούσες να μου κάνεις μάθημααλλά το έκανες. Δε θα πάνε όλα όπως τα θέλω και δενείναι για όλους το «και έζησαν αυτοί καλά»… Η ζωήείναι αληθινή και μερικές φορές είναι άσχημη καιπρέπει να ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Θα τοδεχτώ με λίγη δόση από την αδιαφορία σου και θαπροχωρήσω μπροστά.

Τέλος πάντων. Αρκετά με αυτά. Απλά θέλω να ξέρειςπως θα μου λείψεις και αυτός ο καλυτερότερος φίλοςολόκληρου του κόσμου στο σχολείο καλά θα κάνει ναμαζευτεί όταν θα γυρίσω σε έξι μήνες. Ελπίζω νακαταλαβαίνεις πόσο απίθανη είσαι, αλλά σε περίπτωσηπου δεν το καταλαβαίνεις θα σου στέλνω γραπτόμήνυμα κάθε μέρα για να σ’ το θυμίζω. Ετοιμάσουλοιπόν στους επόμενους έξι μήνες να βομβαρδιστείςαπό ατελείωτα ενοχλητικά γραπτά μηνύματα με τίποτεάλλο παρά θετικές σκέψεις για τη Σκάι.

Σε αγαπώ6

Διπλώνω το γράμμα, χαμογελάω αλλά δεν κλαίω. Δε θαπερίμενε από μένα να κλάψω για αυτό, άσχετα από το πόσο μεέκανε να το θέλω. Πλησιάζω το κομοδίνο και βγάζω από τοσυρτάρι το κινητό τηλέφωνο που μου έδωσε. Έχω ήδη δύοαδιάβαστα μηνύματα.

92 COLLEEN HOOVER

Σου έχω πει τώρα τελευταία πόσο φανταστικήείσαι; Μου λείπεις.Είναι η δεύτερη μέρα και καλά θα κάνεις να μουστείλεις μήνυμα. Πρέπει να σου πω για τονΛορέντζο. Επίσης είσαι εκνευριστικά έξυπνη.

Χαμογελάω και της απαντώ στο μήνυμα. Πρέπει να κάνω γύρωστις πέντε προσπάθειες πριν τα καταφέρω. Είμαι σχεδόνδεκαοκτώ και είναι η πρώτη φορά που στέλνω μήνυμα; Αυτόπρέπει να μπει στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες.

Νομίζω πως θα τις αντέξω αυτές τις καθημερινέςθετικές σκέψεις. Μην ξεχάσεις να μου υπενθυμίσειςπόσο όμορφη είμαι, τι καταπληκτικό γούστο έχωστη μουσική κι ότι είμαι η πιο γρήγορη δρομέαςστον κόσμο. (Απλά μερικές ιδέες για ζέσταμα.) Καιμένα μου λείπεις. Και ανυπομονώ να μάθω για τονΛορέντζο, παλιοβρόμα.

11. Οι Τζεντάι είναι μοναστικό τάγμα στο σύμπαν του Πολέμουτων Άστρων· έχουν ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες. (Σ.τ.Μ.)12. Οι Άμις είναι οι πιστοί μιας χριστιανικής αδελφότητας στηνΑμερική, οι οποίοι ζουν σε δικές τους κοινότητες με ιδιαίτερασυντηρητικό και παραδοσιακό τρόπο. Ντύνονται με σκούρα λιτάρούχα εποχής, χρησιμοποιούν άμαξες με άλογα και αρνούνταιοποιαδήποτε επαφή με την τεχνολογία, ακόμα και τονηλεκτρισμό. (Σ.τ.Μ.)


Παρασκευή, 31 Αυγούστου 201211:20 πμ

Οι επόμενες μέρες στο σχολείο είναι ίδιες σαν τις δύο πρώτες.Σκέτη τραγωδία. Το ντουλάπι μου έχει γίνει φωλιά για κακοήθησημειώματα και απαίσια γράμματα, αν και ποτέ δεν είδα με ταμάτια μου κάποιον να τα βάζει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τικερδίζουν οι άνθρωποι κάνοντας τέτοια πράγματα αν δεν ταυποστηρίζουν μέχρι τέλους. Όπως το σημείωμα που βρήκακολλημένο στο ντουλάπι μου σήμερα το πρωί. Το μόνο πουέγραφε ήταν «Πόρνη».

Έλα τώρα! Τι φαντασία έχει αυτό; Δεν μπορούσαν να τοενισχύσουν με μια πικάντικη ιστορία; Ίσως κάποιες λεπτομέρειεςγια τις ακολασίες μου; Αν πρέπει να διαβάζω αυτές τις μαλακίεςκάθε μέρα, ας τις κάνουν τουλάχιστον ενδιαφέρουσες. Αν είχασκοπό να πέσω ποτέ τόσο χαμηλά ώστε να αφήνω ανώνυμασημειώματα στο ντουλάπι κάποιου, θα είχα τουλάχιστον τηλεπτότητα να ψυχαγωγήσω όποιον θα τα διάβαζε. Θα έγραφακάτι ενδιαφέρον, όπως: Σε είδα χθες το βράδυ στο κρεβάτι με τοαγόρι μου. Η αλήθεια είναι πως δεν εκτιμώ καθόλου να βάζειςλάδι για μασάζ στα αγγούρια μου. Πόρνη.

Γελάω και αισθάνομαι περίεργα που γελάω φωναχτά με τιςίδιες μου τις σκέψεις. Κοιτάζω τριγύρω αλλά δεν υπάρχει κανείςστο διάδρομο εκτός από μένα. Αντί να βγάλω το σημείωμα απότο ντουλάπι μου και να το σκίσω, πιάνω το στιλό μου και τοκάνω λίγο πιο ευφάνταστο. Περαστικέ, είσαι καλοδεχούμενος νατο διαβάσεις.

94 COLLEEN HOOVER

***

Ο Μπρέκιν ακουμπάει το δίσκο του απέναντι από τον δικό μου.Τώρα πια παίρνει ο καθένας τον δικό του δίσκο, μιας και οκαλυτερότερος φίλος μου είχε την εντύπωση πως το μόνο πουθέλω είναι σαλάτα. Μου χαμογελάει σαν να κρύβει ένα μυστικόπου θέλω να μάθω. Αν είναι κάποια ακόμη φήμη, δε θα πάρω.

«Πώς πήγαν τα δοκιμαστικά του στίβου χθες;» με ρωτάει.Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Δεν πήγα».«Το ξέρω».«Τότε γιατί ρωτάς;»Γελάει. «Γιατί με σένα θέλω να ξεκαθαρίζω τα πράγματα πριν

τα πιστέψω. Γιατί δεν πήγες;»Ανασηκώνω πάλι τους ώμους μου.«Τι είναι αυτό με το ανασήκωμα των ώμων; Έχεις κάποιο

νευρικό τικ;»Ανασηκώνω τους ώμους. «Απλά δε θέλω να είμαι μέλος μιας

ομάδας με κανέναν από δω. Δεν έχει καμία γοητεία».Συνοφρυώνεται. «Κατ’ αρχάς ο στίβος είναι από τα πιο

ατομικά αθλήματα που μπορεί να κάνει κάποιος. Δεύτερον,νόμιζα πως είχες πει ότι ήρθες εδώ για τις υπόλοιπεςδραστηριότητες πέραν των μαθημάτων».

«Δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ» του λέω. «Ίσως να αισθάνομαιπως θέλω να πάρω μια καλή δόση της ανθρώπινης φύσης στηχειρότερη μορφή της πριν βγω στον έξω κόσμο. Θα είναι γιαμένα μικρότερο το σοκ».

Κουνάει ένα κομμάτι σέλινο προς το μέρος μου καιανασηκώνει τα φρύδια του.

«Αυτό είναι αλήθεια. Μια σταδιακή γνωριμία με τουςκινδύνους της κοινωνίας θα βοηθήσει να έρθει το χτύπημα πιομαλακά. Δεν μπορούμε να σε ελευθερώσουμε μόνη στην άγριαφύση όταν έχεις καλομάθει στον ζωολογικό κήπο όλη σου τηζωή».

«Ωραία παρομοίωση».Μου κλείνει το μάτι και δαγκώνει ένα κομμάτι από το σέλινο.


«Μιλώντας για παρομοιώσεις. Τι γίνεται με το ντουλάπι σου;Ήταν γεμάτο με σεξουαλικές παρομοιώσεις και μεταφορέςσήμερα».

Γελάω. «Σου άρεσε; Μου πήρε λίγη ώρα, αλλά αισθανόμουνπολύ δημιουργική».

Γνέφει καταφατικά. «Μου άρεσε κυρίως αυτό που έλεγε:Είσαι τόσο τσούλα, που πήδηξες τον Μπρέκιν τον Μορμόνο».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Ομολογώ ότι για το συγκεκριμένοδεν μπορώ να διεκδικήσω την πατρότητα. Είναι αυθεντικό.Αλλά δεν έχουν πλάκα; Τώρα που έγιναν πιο πρόστυχα;»

«Είχαν πλάκα» μου λέει. «Δε βρίσκονται πια εκεί. Μόλιςτώρα είδα τον Χόλντερ να τα σκίζει από το ντουλάπι σου».

Τον κοιτάζω και χαμογελάει πάλι πονηρά. Φαντάζομαι πωςαυτό ήταν το μυστικό που δεν μπορούσε να κρατήσει.

«Αυτό είναι πολύ παράξενο». Είμαι περίεργη γιατί ο Χόλντερνα μπει στον κόπο να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε τρέξει ξανάμαζί από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Στηνπραγματικότητα δεν έχουμε καμία επαφή. Στην πρώτη ώρα τουμαθήματος κάθεται στην άλλη άκρη της τάξης, και δεν τονβλέπω καθόλου όλη την υπόλοιπη ημέρα εκτός από την ώρα τουφαγητού. Ακόμα όμως και τότε, κάθεται στην άλλη άκρη τηςκαφετέριας με τους φίλους του. Νόμιζα πως, αφού φτάσαμε σεαδιέξοδο, θα αποφεύγαμε επιτυχώς ο ένας τον άλλον – αλλάμάλλον έκανα λάθος.

«Να σε ρωτήσω κάτι;» λέει ο ΜπρέκινΑνασηκώνω ξανά τους ώμους μου, πιο πολύ για να τον

εκνευρίσω.«Οι φήμες που κυκλοφορούν για αυτόν είναι αλήθεια; Για το

πόσο οξύθυμος είναι και για την αδελφή του;»Προσπαθώ να μη φανεί πως ξαφνιάζομαι από το σχόλιό του,

αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούω κάτι περί αδελφής. «Δενέχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι πως έχω περάσει αρκετόχρόνο μαζί του για να ξέρω πως με φοβίζει τόσο ώστε να μηθέλω να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί του».

Θέλω πραγματικά να τον ρωτήσω για το σχόλιο περίαδελφής, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω σε ποιες καταστάσεις το

96 COLLEEN HOOVER

παροιμιώδες πείσμα μου σκάει ξαφνικά μύτη. Για κάποιο λόγο, τονα ψαρεύω πληροφορίες για τον Ντιν Χόλντερ είναι μία απόαυτές τις καταστάσεις.

«Έι» λέει μια φωνή πίσω μου. Ξέρω αμέσως πως δεν είναι οΧόλντερ, γιατί η φωνή αυτή με αφήνει αδιάφορη. Μέχρι ναγυρίσω, ο Γκρέισον κάθεται ήδη στο κάθισμα δίπλα μου. «Έχειςδουλειά μετά το σχολείο;»

Βουτάω το σέλινό μου στη σος και το τρώω με μια μπουκιά.«Πιθανόν».

Ο Γκρέισον κουνάει το κεφάλι του. «Δεν αρκεί αυτό γι’απάντηση. Θα σε συναντήσω στο αυτοκίνητό σου μετά τηντελευταία ώρα».

Πριν προλάβω να φέρω αντίρρηση, σηκώνεται και φεύγει. ΟΜπρέκιν μού χαμογελάει πονηρά.

Εγώ απλά ανασηκώνω τους ώμους.

***

Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα θέλει να μου μιλήσει ο Γκρέισον,αλλά αν νομίζει πως θα έρθει σπίτι μου αύριο βράδυ χρειάζεταιλοβοτομή. Δεν το ’χω σε τίποτα να διαγράψω τελείως τα αγόριαγια όλη την υπόλοιπη χρονιά. Ειδικά εφόσον δε θα έχω τη Σιξ νατρώμε παγωτό αφού πάνε σπίτι τους. Το παγωτό ήταν το μόνοενδιαφέρον κομμάτι στο φάσωμα με τα αγόρια.

Τουλάχιστον είναι συνεπής. Καθώς φτάνω στο πάρκινγκ, μεπεριμένει στο αυτοκίνητό μου ακουμπισμένος στην πόρτα τουοδηγού. «Γεια σου, πριγκίπισσα» μου λέει. Δεν ξέρω αν είναι οήχος της φωνής του ή το γεγονός ότι μόλις μου έβγαλε έναπαρατσούκλι, αλλά οι κουβέντες του με ενόχλησαν πολύ.Πηγαίνω κοντά του και ακουμπάω στο αυτοκίνητο δίπλα του.

«Μη με ξαναπείς πριγκίπισσα. Ποτέ».Γελάει και με αρπάζει από τη μέση. «Καλά. Τι θα ’λεγες για

όμορφη;»«Τι θα ’λεγες για Σκάι, έτσι απλά;»«Γιατί είσαι μονίμως τόσο θυμωμένη;» Πλησιάζει το πρόσωπό

μου, πιάνει με τα χέρια του τα μάγουλά μου και με φιλάει.


Δυστυχώς τον αφήνω. Κυρίως γιατί αισθάνομαι πως του αξίζειεπειδή με ανέχτηκε για έναν ολόκληρο μήνα. Αλλά μην τοπαρακάνουμε στις ανταποδοτικές χάρες, οπότε μετά από μερικάδευτερόλεπτα τραβάω το πρόσωπό μου.

«Τι θέλεις;»Τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και με τραβάει

προς το μέρος του. «Εσένα». Αρχίζει να φιλάει το λαιμό μου,οπότε τον σπρώχνω και αναγκάζεται να κάνει πίσω. «Τι;»

«Δεν μπορεί να το πιάσεις; Σου είπα ότι δε θα κοιμηθώ μαζίσου, Γκρέισον. Δεν προσπαθώ να κάνω κόλπα ούτε να σε κάνωνα με κυνηγήσεις όπως κάνουν άλλα άρρωστα, διεστραμμένακορίτσια. Εσύ θέλεις περισσότερα κι εγώ όχι, οπότε το μόνο πουχρειάζεται είναι να αποδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδοκαι να πάμε μπροστά».

Με κοιτάζει έντονα, αναστενάζει και με τραβάει προς τομέρος του αγκαλιάζοντάς με. «Δε θέλω κάτι περισσότερο, Σκάι.Είναι μια χαρά κι έτσι. Δε θα σε πιέσω ξανά. Απλά μου αρέσει ναέρχομαι στο σπίτι σου και θέλω να έρθω αύριο βράδυ».Προσπαθεί να με εντυπωσιάσει με το ακαταμάχητο χαμόγελότου. «Σταμάτα να είσαι παρμένη μαζί μου και έλα εδώ».Ξανατραβάει το πρόσωπό μου προς το μέρος του και με φιλάει.

Παρ’ όλο που είμαι πολύ θυμωμένη και εκνευρισμένη, δενμπορώ παρά να αισθανθώ ανακούφιση όταν τα χείλη τουβρίσκουν τα δικά μου – γιατί ο εκνευρισμός υποχωρεί χάρη στομούδιασμα που παίρνει τη θέση του. Για αυτόν και μόνο το λόγοσυνεχίζω να τον αφήνω να με φιλάει. Με ακουμπάει με τηνπλάτη στο αυτοκίνητο και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Στη συνέχειαμε φιλάει στο σαγόνι και το λαιμό. Γέρνω το κεφάλι μου προς ταπίσω και σηκώνω το χέρι μου πίσω από την πλάτη του για να δωτην ώρα. Η Κάρεν θα φύγει εκτός, για δουλειά, οπότε πρέπει νααγοράσω αρκετή ζάχαρη για να έχω όλο το Σαββατοκύριακο.Δεν ξέρω για πόση ώρα έχει σκοπό να με χουφτώνει, αλλά ηιδέα του παγωτού έχει αρχίσει να γίνεται πολύ έντονη αυτή τηστιγμή. Κάνω μια γκριμάτσα και ρίχνω στο πλάι τα χέρια μου.Ξαφνικά οι χτύποι της καρδιάς μου τριπλασιάζονται και τοστομάχι μου γίνεται κόμπος και αρχίζω να αισθάνομαι όλα αυτά

98 COLLEEN HOOVER

που πρέπει να αισθάνεται ένα κορίτσι όταν τη φιλάει ένα καυτόαγόρι. Μόνο που δεν τα αισθάνομαι όλα αυτά για το καυτό αγόριπου με φιλάει. Τα αισθάνομαι για το καυτό αγόρι που με κοιτάζειαπό την άλλη άκρη του πάρκινγκ.

Ο Χόλντερ στέκεται δίπλα στο αυτοκίνητό του με τοναγκώνα του ακουμπισμένο στην οροφή και μας παρακολουθεί.Διώχνω αμέσως τον Γκρέισον από πάνω μου και γυρίζω για ναμπω στο αυτοκίνητό μου.

«Λοιπόν, είμαστε εντάξει για αύριο βράδυ;» ρωτάειΜπαίνω στο αυτοκίνητο, το βάζω μπρος και έπειτα τον

κοιτάζω. «Όχι. Τελειώσαμε».Κλείνω με δύναμη την πόρτα και βγαίνω από το πάρκινγκ,

χωρίς να είμαι σίγουρη αν είμαι θυμωμένη, ενοχλημένη ήξετρελαμένη. Μα πώς το κάνει αυτό; Πώς μπορεί γαμώτο καιμου προκαλεί τέτοια συναισθήματα από την άλλη άκρη τουπάρκινγκ; Νομίζω πως χρειάζομαι μια παρέμβαση.


Παρασκευή, 31 Αυγούστου 20124:50 μμ

«Θα έρθει και ο Τζακ μαζί σου;» Ανοίγω την πόρτα ώστε ηΚάρεν να πετάξει τα υπόλοιπα πράγματά της στο πίσω κάθισμα.

«Ναι, θα έρθει. Θα επιστρέψουμε… θα επιστρέψω τηνΚυριακή» λέει διορθώνοντας τον εαυτό της. Τη δυσκολεύει ναλέει εμείς, μιλώντας για τον Τζακ. Μου τη δίνει που αισθάνεταιέτσι, γιατί συμπαθώ πραγματικά τον Τζακ και ξέρω πως αγαπάτην Κάρεν, οπότε δεν καταλαβαίνω καθόλου πού είναι τοκόλλημά της. Είχε μια δυο σχέσεις τα τελευταία δώδεκα χρόνια,αλλά μόλις ο τύπος το έβλεπε πιο σοβαρά αυτή έφευγετρέχοντας.

Η Κάρεν κλείνει την πόρτα, γυρίζει και μου λέει: «Το ξέρειςότι σε εμπιστεύομαι, αλλά σε παρακαλώ…».

«Μη μείνεις έγκυος» τη διακόπτω. «Ξέρω, ξέρω. Μου λες τοίδιο πράγμα κάθε φορά που φεύγεις τα τελευταία δύο χρόνια. Δεθα μείνω έγκυος, μαμά. Μόνο θα φτιαχτώ και θα είμαι τίγκα σταναρκωτικά».

Γελάει και με αγκαλιάζει. «Μπράβο, καλό κορίτσι. Και πίτα.Μην ξεχάσεις να γίνεις κι εντελώς πίτα».

«Δε θα το ξεχάσω, το υπόσχομαι. Και θα νοικιάσω μιατηλεόραση για το Σαββατοκύριακο, ώστε να μπορέσω να τοπεράσω τρώγοντας παγωτό και βλέποντας αηδίες στα καλωδιακάπρογράμματα».

Κάνει πίσω και με κοιτάζει. «Αυτό δεν είναι αστείο τώρα».Γελάω και την αγκαλιάζω ξανά. «Καλή διασκέδαση. Ελπίζω

100 COLLEEN HOOVER

να πουλήσεις πολλά βοτανο-πράγματα και σαπούνια καιαφεψήματα και ό,τι άλλο φτιάχνεις με αυτά».

«Σε αγαπώ. Αν με χρειαστείς, το ξέρεις πως μπορείς ναχρησιμοποιήσεις το τηλέφωνο του σπιτιού της Σιξ».

Κάνω μια γκριμάτσα καθώς μου δίνει τις ίδιες οδηγίες κάθεφορά που φεύγει. «Τα λέμε» της λέω. Μπαίνει στο αυτοκίνητοκαι βγαίνει από το γκαράζ αφήνοντάς με να έχω ελευθέραςγονέων για το Σαββατοκύριακο. Για τους περισσότερουςεφήβους αυτό θα ήταν το σημείο όπου θα έβγαζαν το κινητότους και θα καλούσαν τους πάντες στο πιο γαμάτο πάρτι τηςχρονιάς. Όχι για μένα. Όχι. Αντί για αυτό, μπαίνω μέσα στο σπίτικαι αποφασίζω να φτιάξω μπισκότα, γιατί αυτό είναι το πιοεπαναστατικό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ.

***

Γουστάρω πολύ να φτιάχνω γλυκά, αλλά δε δηλώνω καλή σεαυτό. Συνήθως καταλήγω να έχουν το πρόσωπό μου και ταμαλλιά μου περισσότερο αλεύρι και σοκολάτα από το ίδιο τογλυκό που φτιάχνω. Η σημερινή βραδιά δεν αποτελεί εξαίρεση.Έχω ήδη φτιάξει μια φουρνιά μπισκότα σοκολάτας, μια φουρνιάμπράουνις και κάτι το οποίο δεν είμαι σίγουρη τι θα έπρεπε ναείναι. Είμαι στη φάση που ρίχνω το αλεύρι στο μείγμα για σπιτικόγερμανικό κέικ, όταν χτυπάει το κουδούνι της πόρτας.

Είμαι σίγουρη πως θα έπρεπε να ξέρω τι κάνουν σε τέτοιεςπεριπτώσεις. Τα κουδούνια χτυπάνε συνέχεια, έτσι δεν είναι;Όχι το δικό μου. Κοιτάζω επίμονα την πόρτα χωρίς να είμαισίγουρη για το τι πρέπει να κάνω. Όταν χτυπάει για δεύτερηφορά, αφήνω κάτω την κούπα δοσολογίας, βγάζω τα μαλλιά απότα μάτια μου και πηγαίνω στην μπροστινή πόρτα. Την ανοίγω καιδεν εκπλήσσομαι καν που βλέπω τον Χόλντερ. Εντάξει, καλά,εκπλήσσομαι λιγάκι, αλλά όχι πραγματικά πολύ.

«Γεια» λέω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο να πω.Ακόμα και αν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο να πω, μάλλον δεθα μπορούσα να το πω, γιατί δεν μπορώ καν να αναπνεύσω.Στέκεται στο κεφαλόσκαλο της εισόδου μου με τα χέρια του


κρεμασμένα χαλαρά στις τσέπες του τζιν του. Τα μαλλιά τουσυνεχίζουν να θέλουν ένα ψαλίδισμα, αλλά όταν φέρνει ταχέρια του και τα σπρώχνει από τα μάτια του η σκέψη και μόνοτού να ψαλιδίζει αυτά τα μαλλιά είναι ξαφνικά η χειρότερη ιδέαστον κόσμο.

«Γεια». Χαμογελάει αμήχανα και δείχνει αγχωμένος – καιαυτό είναι τρομερά ελκυστικό. Είναι ευδιάθετος. Προς το παρόντουλάχιστον. Ποιος ξέρει πότε θα τα πάρει και θα αρχίσει τουςκαβγάδες πάλι.

«Χμ» λέω με δυσκολία. Ξέρω πως το επόμενο βήμα είναι νατου πω να μπει μέσα, αλλά αυτό ισχύει μόνο αν πραγματικά τονθέλω μέσα στο σπίτι μου και, για να είμαι ειλικρινής, ηετυμηγορία πάνω σε αυτό δεν έχει βγει ακόμη.

«Έχεις δουλειά;» με ρωτάει.Ρίχνω μια ματιά στην κουζίνα και στο ασύλληπτο μπάχαλο

που επικρατεί. «Κατά κάποιον τρόπο». Δεν είναι ψέμα. Έχωκατά κάποιον τρόπο πολλή δουλειά.

Κοιτάζει αλλού και κάνει ένα νεύμα προς τη μεριά τουαυτοκινήτου του. «Ναι, εντάξει. Υποθέτω πως θα… καλύτερανα πηγαίνω» λέει και κατεβαίνει ένα σκαλοπάτι.

«Όχι» του λέω πιο γρήγορα και μερικά ντεσιμπέλ πιο δυνατάαπ’ όσο θα ’πρεπε. Είναι ένα σχεδόν απελπισμένο όχι, καιμαζεύομαι από αμηχανία. Όσο δε γνωρίζω γιατί είναι εδώ ή γιατίασχολείται με εμένα, η περιέργειά μου με ξεπερνάει. Κάνω στοπλάι και ανοίγω την πόρτα. «Μπορείς να έρθεις μέσα, αλλάμπορεί να φας χώσιμο να κάνεις δουλειές».

Διστάζει και στη συνέχεια ανεβαίνει πάλι στο κεφαλόσκαλο.Μπαίνει μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μας. Προτού γίνει τοσκηνικό ακόμα πιο περίεργο, πηγαίνω στην κουζίνα, πιάνω τηνκούπα δοσολογίας και συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει, σαν ναμη στέκεται μέσα στην κουζίνα μου ένας οξύθυμος καυτός τύποςπου ήρθε απρόοπτα.

«Θα πουλήσεις πουθενά γλυκά;» Κοιτάζει τριγύρω καιπαρατηρεί την πληθώρα των γλυκών που βρίσκονται πάνω στονπάγκο μου.

«Η μαμά μου λείπει εκτός για το Σαββατοκύριακο. Είναι κατά

102 COLLEEN HOOVER

της ζάχαρης, οπότε του δίνω και καταλαβαίνει όταν δεν είναιεδώ».

Γελάει και παίρνει ένα μπισκότο, αλλά πρώτα με κοιτάζει νατου δώσω την άδεια.

«Πάρε» του λέω. «Αλλά σε προειδοποιώ, το ότι μου αρέσεινα φτιάχνω γλυκά δε σημαίνει ότι το κάνω και καλά».Κοσκινίζω το αλεύρι και το ρίχνω μέσα στο μπολ.

«Ώστε λοιπόν έχεις όλο το σπίτι για πάρτη σου και περνάς τοβράδυ της Παρασκευής φτιάχνοντας γλυκά; Χαρακτηριστικήεφηβική συμπεριφορά» λέει κοροϊδευτικά.

«Τι να σου πω;» ανασηκώνω τους ώμους. «Είμαιεπαναστάτρια».

Γυρίζει τριγύρω και ανοίγει ένα ντουλάπι, εξετάζει τοπεριεχόμενό του και μετά το κλείνει. Κάνει ένα βήμα αριστερά,ανοίγει άλλο ντουλάπι και παίρνει ένα ποτήρι. «Έχεις γάλα;»ρωτάει ενώ κατευθύνεται προς το ψυγείο. Σταματάω ναανακατεύω και τον παρακολουθώ καθώς βγάζει το γάλα καιγεμίζει το ποτήρι του σα στο σπίτι του. Πίνει μια γουλιά και,καθώς γυρίζει, με βλέπει να τον καρφώνω. Χαμογελάει. «Δε θα’πρεπε να κερνάς μπισκότα χωρίς γάλα, ξέρεις. Είσαιαξιοθρήνητη οικοδέσποινα». Βουτάει άλλο ένα μπισκότο καιπηγαίνει με το γάλα του στο πάσο της κουζίνας και κάθεται.

«Φυλάω τη φιλοξενία μου για επισκέπτες που έχουνπροσκληθεί» λέω σαρκαστικά γυρίζοντας προς τον πάγκο.

«Άουτς». Γελάει.Βάζω το μίξερ μπροστά στη μεσαία προς την υψηλή ταχύτητα

για να μη χρειάζεται να του μιλήσω για τρία λεπτά. Προσπαθώνα θυμηθώ πώς φαίνομαι, χωρίς να ψάχνω εμφανώς για μιαεπιφάνεια όπου θα μπορούσα να καθρεφτιστώ. Είμαι σίγουρηπως έχω αλεύρι παντού. Ξέρω ότι έχω πιάσει τα μαλλιά μου μεένα μολύβι και φοράω για τέταρτη συνεχόμενη βραδιά την ίδιαφόρμα. Άπλυτη. Προσπαθώ κάνοντας την αδιάφορη να διώξωεμφανή σημάδια αλευριού από πάνω μου, αλλά έχω συναίσθησητου ότι είναι χαμένος κόπος. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχειπερίπτωση να φαίνομαι τώρα χειρότερα από τότε που ήμουνξαπλωμένη στον καναπέ με χαλίκια κολλημένα στο πρόσωπό


μου.Σταματάω το μίξερ και πατάω το κουμπί για να βγάλω τους

αναδευτήρες. Φέρνω τον ένα στο στόμα μου και τον γλείφω,ενώ πηγαίνω τον άλλο εκεί που κάθεται. «Θέλεις τον ένα; Είναιγερμανική σοκολάτα».

Το παίρνει από το χέρι μου και χαμογελάει. «Τι φιλόξενο απόμέρους σου».

«Σκάσε και γλείψ’ το, αλλιώς θα το κρατήσω για μένα». Πάωστο ντουλάπι και παίρνω μια κούπα, αλλά βάζω νερό αντί γιαγάλα. «Θέλεις νερό ή θέλεις να συνεχίσεις να προσποιείσαι πωςμπορείς να ανεχτείς αυτή τη μαλακία για αυστηρούςχορτοφάγους;»

Γελάει και σουφρώνει τη μύτη του, σπρώχνοντας στησυνέχεια την κούπα του προς τα εμένα. «Προσπαθούσα να είμαιευγενικός, αλλά δεν μπορώ να πιω ούτε μια γουλιά ακόμη απόαυτό το… δεν ξέρω τι είναι. Ναι, νερό. Παρακαλώ».

Γελάω, ξεπλένω την κούπα του και του βάζω ένα ποτήρινερό. Κάθομαι σε μια καρέκλα διαγώνια από αυτόν και τονκοιτάζω καθώς δαγκώνω ένα κομμάτι μπράουνις. Περιμένω ναμου εξηγήσει γιατί είναι εδώ αλλά δεν το κάνει. Απλά κάθεταιδιαγωνίως μου και με παρακολουθεί να τρώω. Δεν τον ρωτάωγιατί είναι εδώ, γιατί κάπως μου αρέσει αυτή η ησυχία ανάμεσάμας. Λειτουργεί καλύτερα όταν το βουλώνουμε και οι δύο,καθώς όλες μας οι συζητήσεις καταλήγουν σε καβγά.

Ο Χόλντερ σηκώνεται και πηγαίνει στο καθιστικό χωρίςκαμία εξήγηση. Κοιτάζει γεμάτος περιέργεια ολόγυρά του. Τηνπροσοχή του αποσπούν οι φωτογραφίες στον τοίχο. Πηγαίνεικοντά τους και σιγά σιγά εξετάζει προσεκτικά την κάθεφωτογραφία. Κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα μου και τονπαρακολουθώ.

Δεν είναι ποτέ βιαστικός και δείχνει τόσο σίγουρος για κάθεκίνησή του. Είναι λες και όλες του οι σκέψεις και ενέργειεςπροσχεδιάζονται λεπτομερώς μέρες πριν. Μπορώ να τονφανταστώ στο δωμάτιό του να γράφει κάθε λέξη που σκοπεύεινα χρησιμοποιήσει την επόμενη μέρα, διότι είναι τόσοεπιλεκτικός με αυτές.

104 COLLEEN HOOVER

«Η μαμά σου φαίνεται πολύ νέα» λέει.«Είναι νέα».«Δεν της μοιάζεις. Μοιάζεις στον μπαμπά σου;» Γυρίζει και

με κοιτάζει.Ανασηκώνω τους ώμους. «Δεν ξέρω. Δεν τον θυμάμαι πώς

είναι».Ξανακοιτάζει τις φωτογραφίες και ακουμπάει με το δάχτυλό

του μία από αυτές.«Έχει πεθάνει ο μπαμπάς σου;» Το λέει τόσο ωμά που είμαι

σχεδόν σίγουρη ότι ξέρει πως ο μπαμπάς μου δεν έχει πεθάνει,αλλιώς δε θα το είχε ρωτήσει με αυτό τον τρόπο. Τόσο άγαρμπα.

«Δεν ξέρω. Δεν τον έχω δει από τριών χρονών».Επιστρέφει στην κουζίνα και κάθεται πάλι μπροστά μου.

«Αυτό είναι όλο; Καμία ιστορία;»«Υπάρχει μια ιστορία. Απλά δε θέλω να την πω». Είμαι

σίγουρη πως υπάρχει μια ιστορία… απλά δεν την ξέρω. Η Κάρενδεν ξέρει τίποτα για τη ζωή μου πριν με δώσουν σε ανάδοχηοικογένεια και εγώ δε βρήκα ποτέ το λόγο γιατί να το ψάξω. Τιείναι λίγα ξεχασμένα χρόνια μπροστά στα επόμενα υπέροχαδεκατρία που πέρασα;

Μου χαμογελάει ξανά, αλλά είναι ένα επιφυλακτικό χαμόγελοπου συνοδεύεται από ένα βλέμμα όλο ερωτηματικά. «Ταμπισκότα σου είναι μια χαρά» λέει αλλάζοντας επιτυχημένα τοθέμα. «Μην υποτιμάς τις ζαχαροπλαστικές σου ικανότητες».

Ακούγεται από κάπου ένας βόμβος και εγώ πετάγομαι από τηθέση μου και τρέχω προς το φούρνο. Τον ανοίγω αλλά το κέικθέλει πολλή ώρα ακόμα για να ψηθεί. Καθώς γυρίζω, ο Χόλντερκρατάει στα χέρια του το κινητό μου. «Μην ανησυχείς για τογλυκό σου». Γελάει. «Έχεις μήνυμα».

Πετάω το γάντι του φούρνου στον πάγκο και κάθομαι ξανάστη θέση μου. Κοιτάζει τα μηνύματα στο κινητό μου χωρίς ίχνοςσεβασμού για την ιδιωτική μου ζωή. Δε με νοιάζει καθόλου,οπότε απλά τον αφήνω.

«Νόμιζα πως δε σε αφήνουν να έχεις τηλέφωνο» μου λέει.«Ή μήπως ήταν μια αξιοθρήνητη δικαιολογία για να μη μουδώσεις το νούμερό σου;»


«Όντως δε με αφήνουν. Μου το έδωσε τις προάλλες ηκαλύτερή μου φίλη. Το μόνο που μπορώ να κάνω με αυτό είναινα στέλνω και να λαμβάνω γραπτά μηνύματα».

Γυρίζει την οθόνη προς το μέρος μου για να τη βλέπω. «Ανείναι δυνατόν! Τι είδους μηνύματα είναι αυτά;» Το γυρίζει προςτο μέρος του και διαβάζει ένα.

«Σκάι, είσαι όμορφη. Πιθανά να είσαι το πιο θεσπέσιο πλάσμαστο σύμπαν και αν κάποιος σου πει το αντίθετο θα τον σκίσω».Σηκώνει το ένα του φρύδι, με κοιτάζει και έπειτα ξανακοιτάζειτο τηλέφωνο. «Θεέ μου! Είναι όλα το ίδιο στιλ. Πες μου πωςδεν τα στέλνεις στον εαυτό σου για να σε ανεβάζεις».

Γελάω, πλησιάζω στο πάσο και αρπάζω το τηλέφωνο από ταχέρια του. «Σταμάτα. Χαλάς όλη την πλάκα του θέματος».

Γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω και γελάει. «Θεέ μου,αυτό κάνεις; Όλα αυτά είναι από σένα;»

«Όχι!» λέω αμυντικά. «Είναι από τη Σιξ. Είναι η καλύτερήμου φίλη και έχει πάει στην άλλη άκρη του κόσμου και τηςλείπω. Δε θέλει να στενοχωριέμαι, οπότε μου στέλνει κάθε μέραόμορφα μηνύματα. Εγώ το βρίσκω πολύ γλυκό».

«Όχι, δεν το βρίσκεις. Πιστεύεις πως είναι σπαστικό και ούτεπου τα διαβάζεις».

Πώς γίνεται να το ξέρει αυτό;Αφήνω κάτω το τηλέφωνο και σταυρώνω τα χέρια μου στο

στήθος μου. «Το κάνει για καλό» του λέω χωρίς να παραδεχτώακόμη πως αυτά τα μηνύματα μου τη σπάνε αφόρητα.

«Θα σε καταστρέψουν. Αυτά τα μηνύματα θα φουσκώσουντόσο πολύ το εγώ σου που θα σκάσεις». Αρπάζει το τηλέφωνοενώ ταυτόχρονα βγάζει το δικό του από την τσέπη του.Ανεβοκατεβάζει τα περιεχόμενα και στις δύο οθόνες και πατάεικάτι αριθμούς στο δικό του τηλέφωνο. «Πρέπει να διορθώσουμετην κατάσταση προτού αρχίσεις να υποφέρεις απόψευδαισθήσεις ανωτερότητας». Μου δίνει πίσω το τηλέφωνόμου και γράφει κάτι στο δικό του το οποίο στη συνέχεια βάζειστην τσέπη του. Το τηλέφωνό μου βγάζει έναν ήχο πουυποδεικνύει πως έχω νέο μήνυμα. Κοιτάζω την οθόνη καιγελάω.

106 COLLEEN HOOVER

Τα μπισκότα σου είναι για τα μπάζα. Και δεν είσαικαι τόσο όμορφη.

«Καλύτερα τώρα;» μου λέει πειρακτικά. «Ξεφούσκωσε αρκετάτο εγώ σου;»

Γελάω, αφήνω το τηλέφωνο στον πάγκο και σηκώνομαι.«Ξέρεις πραγματικά πώς να μιλήσεις σε ένα κορίτσι». Πηγαίνωστο καθιστικό και γυρίζω προς το μέρος του. «Θέλεις να σεξεναγήσω στο σπίτι;»

Σηκώνεται και με ακολουθεί όσο εγώ του δείχνω βαρετάπράγματα, διάφορα μικροαντικείμενα, δωμάτια και φωτογραφίες,αλλά αυτός βέβαια απορροφά όλες τις λεπτομέρειες χωρίς ναβιάζεται καθόλου. Σταματάει και επιθεωρεί κάθε μικροσκοπικόπραγματάκι χωρίς να βγάλει άχνα όλη αυτή την ώρα.

Φτάνουμε τελικά στο δωμάτιό μου κι ανοίγω την πόρτα. «Τοδωμάτιό μου» του λέω παίρνοντας την πόζα της Βάνα Γουάιτ.13Μπορείς να κοιτάξεις όσο θέλεις, αλλά καθώς δεν υπάρχουνάτομα άνω των δεκαοχτώ τριγύρω μην πλησιάσεις το κρεβάτι.Δε με αφήνουν να μείνω έγκυος αυτό το Σαββατοκύριακο».

Μένει λίγο ακίνητος μόλις μπει μέσα και γέρνει το κεφάλι τουπρος το μέρος μου. «Μόνο αυτό το Σαββατοκύριακο; Έχειςσκοπό δηλαδή να γκαστρωθείς το επόμενο;»

Τον ακολουθώ στο δωμάτιό μου. «Μπα, μάλλον θα περιμένωμερικές εβδομάδες ακόμα».

Φέρνει μια βόλτα το δωμάτιο επιθεωρώντας το και τελικάγυρίζει προς το μέρος μου κοιτώντας με κατάφατσα. «Εγώ είμαιδεκαοκτώ».

Ανασηκώνω το κεφάλι μου, μπερδεμένη που ανέφερε αυτό τοάσχετο γεγονός. «Να τα εκατοστίσεις».

Ρίχνει μια ματιά στο κρεβάτι και μετά πάλι σε μένα. «Είπες ναμην πλησιάσω το κρεβάτι σου γιατί δεν είμαι δεκαοχτώ. Εγώαπλά επισημαίνω πως είμαι δεκαοκτώ».

Δε μου αρέσει καθόλου το πώς ένιωσα να κλείνουν ταπνευμόνια μου όταν κοίταζε το κρεβάτι μου. «Α. Τότε εννοούσαδεκαεννιά».


Κάνει μια στροφή και πηγαίνει αργά προς το ανοικτόπαράθυρο. Σκύβει και βγάζει για λίγο το κεφάλι του έξω. «Ώστεαυτό είναι το διαβόητο παράθυρο;»

Δε με κοιτάζει – και καλύτερα, γιατί αν το βλέμμα μπορούσενα σκοτώσει θα ήταν ήδη νεκρός. Γιατί ρε γαμώτο έπρεπε να πεικάτι τέτοιο; Και είχα αρχίσει να ευχαριστιέμαι την παρέα του γιαπρώτη φορά. Γυρίζει προς το μέρος μου και η παιχνιδιάρικηέκφρασή του έχει αντικατασταθεί από μια άλλη, προκλητική, πουτην έχω δει πολλές φορές στο παρελθόν.

Αναστενάζω. «Τι θέλεις, Χόλντερ;» Ή πρέπει να μουξεκαθαρίσει γιατί είναι εδώ ή πρέπει να φύγει. Σταυρώνει ταχέρια του στο στήθος και με κοιτάζει έντονα.

«Είπα κάτι που σε πείραξε, Σκάι; Ή κάποιο ψέμα; Ή κάτιαβάσιμο;» Είναι ξεκάθαρο από τις κοροϊδευτικές παρατηρήσειςτου πως γνωρίζει πολύ καλά τι υπονοούσε με το σχόλιο τουπαραθύρου. Δεν έχω καμία διάθεση να παίξω το παιχνίδι του.Πρέπει να φτιάξω γλυκά και να τα φάω.

Πηγαίνω προς την πόρτα και την κρατάω ανοιχτή. «Ξέρειςακριβώς τι είπες και πήρες την αντίδραση που ήθελες.Ευχαριστημένος; Μπορείς να φύγεις τώρα».

Δε φεύγει. Κατεβάζει τα χέρια του, γυρίζει και πάει στοκομοδίνο μου. Παίρνει το βιβλίο που μου έδωσε ο Μπρέκιν καιτο εξετάζει σαν να μη διαδραματίστηκαν ποτέ τα τελευταίατριάντα δευτερόλεπτα.

«Χόλντερ, σου το ζητάω όσο πιο ευγενικά γίνεται να σ’ τοζητήσω. Σε παρακαλώ, φύγε».

Αφήνει μαλακά το βιβλίο και πηγαίνει να ξαπλώσει στοκρεβάτι μου. Ξαπλώνει κυριολεκτικά στο κρεβάτι μου. Είναιξαπλωμένος στο κωλοκρέβατό μου.

Κάνω μια γκριμάτσα απόγνωσης, πηγαίνω προς το μέρος τουκαι τραβάω τα πόδια του απ’ το κρεβάτι μου. Αν πρέπει να τονβγάλω σηκωτό από το σπίτι, θα το κάνω. Με το που πιάνω τουςκαρπούς του για να τον σηκώσω, με τραβάει προς το μέρος τουμε μια τόσο γρήγορη κίνηση που δεν πρόλαβα ούτε να την πάρωχαμπάρι. Με γυρίζει ανάσκελα στο κρεβάτι και κρατάει σφιχτάτα χέρια μου στο στρώμα. Όλο αυτό έγινε τόσο απότομα, που

108 COLLEEN HOOVER

δεν πρόλαβα ούτε να αντισταθώ. Και καθώς τον κοιτάζω αυτήτη στιγμή, ο μισός μου εαυτός δε θέλει καν ν’ αντισταθεί. Δενξέρω αν πρέπει να φωνάξω βοήθεια ή να πετάξω τα ρούχα μου.

Αφήνει τα χέρια μου ελεύθερα και φέρνει το ένα του χέρι στοπρόσωπό μου. Μου σκουπίζει με τον αντίχειρα τη μύτη καιγελάει. «Αλεύρι» λέει καθώς το βγάζει. «Με ενοχλούσε εδώ καιώρα». Κάθεται με την πλάτη στο κεφαλάρι και βάζει πάλι ταπόδια του στο κρεβάτι. Είμαι ακόμα ανάσκελα στο στρώμα καιχαζεύω τα αστέρια στο ταβάνι – και για πρώτη φορά αισθάνομαικάτι άλλο από το τίποτα όταν τα κοιτάζω.

Δεν μπορώ καν να κουνηθώ, γιατί φοβάμαι πως είναι τρελός.Το εννοώ, στην κυριολεξία, κλινικά παράφρων. Είναι η μόνηλογική εξήγηση για την προσωπικότητά του. Και το γεγονός πωςσυνεχίζω να τον βρίσκω τόσο απίστευτα γοητευτικό μπορεί νασημαίνει μόνο ένα πράγμα. Είμαι κι εγώ τρελή.

«Δεν το ήξερα πως ήταν γκέι»Ναι, είναι τρελός.Γυρίζω το κεφάλι προς το μέρος του, αλλά δε λέω τίποτα. Τι

στο διάολο λες σε ένα τρελό άτομο που αρνείται να φύγει από τοσπίτι σου και στη συνέχεια ξεφουρνίζει ασυνάρτητες μαλακίες;

«Τον έδειρα γιατί ήταν μαλάκας. Δεν είχα ιδέα πως ήτανγκέι».

Οι αγκώνες του ακουμπάνε στα γόνατά του και με κοιτάζειέντονα περιμένοντας κάποια αντίδραση. Ή κάποια απάντηση.Δεν παίρνει όμως τίποτα από τα δύο για μερικά δευτερόλεπτα,γιατί πρέπει να το επεξεργαστώ όλο αυτό.

Κοιτάζω πάλι τα αστέρια και δίνω στον εαυτό μου χρόνο νααναλύσει την κατάσταση. Αν δεν είναι τρελός, τότε σίγουρακάπου θέλει να καταλήξει. Αλλά πού; Έρχεται εδώ απρόσκλητοςγια να υπερασπίσει τη φήμη του και να προσβάλει τη δική μου;Ποιος ο λόγος να κάνει όλην αυτή την προσπάθεια; Εγώ είμαιαπλά ένα άτομο, τι τον νοιάζει η γνώμη μου;

Εκτός βέβαια αν του αρέσω. Η σκέψη με κάνει ναχαμογελάσω και αισθάνομαι πρόστυχη και λάθος που ελπίζω ναμε γουστάρει ένας παράφρων. Τα ’θελα και τα ’παθα όμως. Δενέπρεπε με τίποτα να τον αφήσω να μπει στο σπίτι, αφού ήξερα


πως είμαι μόνη. Και τώρα ξέρει κι εκείνος πως θα είμαι μόνη στοσπίτι όλο το Σαββατοκύριακο. Αν έπρεπε να ζυγίσω την αποψινήαπόφαση, πιθανόν να ήταν τόσο βαριά ώστε να έσπαγε τηνηλίθια πλευρά της ζυγαριάς. Προβλέπω αυτό το σκηνικό νατελειώνει με δύο τρόπους. Ή θα τα βρούμε ή θα με σκοτώσει, θαμε κόψει κομματάκια και θα με ψήσει με τα μπισκότα. Όπως καινα ’χει, εγώ λυπάμαι για όλα αυτά τα γλυκά που δεν έχουνακόμη φαγωθεί.

«Το κέικ!» φωνάζω καθώς πετάγομαι από το κρεβάτι. Τρέχωστην κουζίνα την κατάλληλη στιγμή για να μυρίσω τηντελευταία μου καταστροφή. Βουτάω το γάντι της κουζίνας,βγάζω έξω το κέικ και το πετάω απογοητευμένη πάνω στονπάγκο. Δεν έχει καεί και τόσο πολύ. Θα μπορούσα να το σώσωαν το έπνιγα στο γλάσο.

Σβήνω το φούρνο και αποφασίζω να βρω καινούργιο χόμπι.Ίσως να φτιάχνω κοσμήματα. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;Βουτάω δύο ακόμη μπισκότα, επιστρέφω στο δωμάτιό μου καιδίνω το ένα στον Χόλντερ. Στη συνέχεια ξαπλώνω δίπλα τουστο κρεβάτι.

«Υποθέτω πως το σχόλιο περί μαλάκα που πλακώνει στοξύλο τους γκέι ήταν πολύ επικριτικό εκ μέρους μου, ε; Δηλαδήδεν είσαι ο ανεγκέφαλος ομοφοβικός που πέρασε τον τελευταίοχρόνο στο αναμορφωτήριο;»

Χαμογελάει, γλιστράει αργά από το κεφαλάρι που ακουμπάεικαι ξαπλώνει δίπλα μου κοιτώντας τα αστέρια. «Όχι. Ούτε καν.Πέρασα όλη την περσινή χρονιά μένοντας με τον πατέρα μουστο Όστιν. Δεν έχω ιδέα από πού ξεφύτρωσε αυτή η ιστορία περίαναμορφωτηρίου».

«Γιατί δεν υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου εφόσον οι φήμεςείναι ψεύτικες;»

Γυρίζει το κεφάλι του προς το μέρος μου. «Εσύ γιατί δεν τοκάνεις;»

Δαγκώνω τα χείλη μου και κουνάω το κεφάλι μου. «Αυτόξαναπές το».

Καθόμαστε και οι δύο σιωπηλοί στο κρεβάτι τρώγοντας ταμπισκότα μας. Κάποια από τα πράγματα που μου έχει πει τις

110 COLLEEN HOOVER

τελευταίες μέρες αρχίζουν να βγάζουν νόημα και εγώ νιώθω όλοκαι περισσότερο σαν αυτούς που σιχαίνομαι. Μου είχε πειευθέως ότι θα απαντούσε σε ό,τι τον ρωτούσα και εγώ αντί γι’αυτό επέλεξα να πιστέψω τις φήμες. Δεν είναι να απορεί κανείςπου ήταν τόσο εκνευρισμένος μαζί μου. Του συμπεριφερόμουνόπως συμπεριφέρονται όλοι οι άλλοι σε μένα.

«Το σχόλιό σου προηγουμένως… για το παράθυρο;» του λέω.«Προσπαθούσες να αποδείξεις κάτι για τις φήμες; Δεν ήθελεςαπλά να γίνεις κακός;»

«Δεν είμαι κακός, Σκάι».«Είσαι… έντονος. Τουλάχιστον σε αυτό έχω δίκιο».«Μπορεί να είμαι “έντονος” αλλά δεν είμαι κακός».«Και εγώ δεν είμαι τσούλα».«Και εγώ δεν είμαι μαλάκας που πλακώνει στο ξύλο τούς

γκέι».«Οπότε το ξεκαθαρίσαμε;»Γελάει. «Νομίζω πως ναι».Παίρνω μια βαθιά εισπνοή και μετά εκπνέω καθώς

ετοιμάζομαι να κάνω κάτι που δεν κάνω συχνά. Να ζητήσωσυγγνώμη. Αν δεν ήμουν τόσο ξεροκέφαλη, ίσως και ναπαραδεχόμουν πως η επικριτική συμπεριφορά μου αυτή τηνεβδομάδα ήταν εξευτελιστική και πως είχε όλα τα δίκια τουκόσμου να είναι έξαλλος μαζί μου για το πόσο αδαής ήμουν. Αντίγι’ αυτό, όμως, αρκούμαι σε μια σύντομη και γλυκιά συγγνώμη.

«Λυπάμαι, Χόλντερ» του λέω ήρεμα.Αναστενάζει βαριά. «Το ξέρω, Σκάι, το ξέρω».Και καθόμαστε έτσι στην απόλυτη σιωπή για τόσο διάστημα

που φαίνεται σαν πάντα αλλά ταυτόχρονα φαίνεται πως δενείναι αρκετό. Είναι πια αργά και φοβάμαι πως θα πει ότι πρέπεινα φύγει καθώς δεν έχουμε τι άλλο να πούμε, αλλά δε θέλω ναφύγει. Νιώθω πως είναι ό,τι καλύτερο να είμαι αυτή τη στιγμήέτσι μαζί του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι νιώθω.

«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι» μου λέει τελικά σπάζοντας τησιωπή. Δεν απαντώ, γιατί δεν είναι μια δήλωση που περιμένειαπάντηση. Θέλει απλά το χρόνο του για να ετοιμάσει αυτό πουπρόκειται να με ρωτήσει. Παίρνει μια ανάσα και ξαπλώνει στο


πλάι για να με βλέπει. Βάζει τον αγκώνα του κάτω από το κεφάλιτου και τον αισθάνομαι που με κοιτάζει, αλλά εγώ συνεχίζω ναχαζεύω τα αστέρια. Παραείναι κοντά μου για να τον κοιτάξωαυτή τη στιγμή – και, παρεμπιπτόντως, η καρδιά μου πάει νασπάσει. Φοβάμαι πως αν βρεθώ πιο κοντά του θα πεθάνω. Δενείναι δυνατόν ο πόθος να προκαλεί τόσο έντονο καρδιοχτύπι.Είναι χειρότερο κι από το τρέξιμο.

«Γιατί άφηνες τον Γκρέισον να σου κάνει ό,τι σου έκανε στοπάρκινγκ;»

Θέλω να συρθώ κάτω από τα σκεπάσματα και να κρυφτώ.Έλπιζα να μη σκάσει αυτό το θέμα. «Σ’ το έχω ήδη πει. Δεν είναιτο αγόρι μου και δε μου μαύρισε το μάτι αυτός».

«Δε σε ρωτάω κάτι από αυτά. Σε ρωτάω γιατί είδα πώςαντέδρασες. Είχες εκνευριστεί μαζί του. Φαινόσουν σαν ναβαριέσαι. Θέλω απλά να ξέρω γιατί του επιτρέπεις να κάνει αυτάτα πράγματα, εφόσον δε θέλεις να σε ακουμπάει».

Τα λόγια του με αποσυντονίζουν, ξαφνικά με πιάνεικλειστοφοβία και γίνομαι κάθιδρη. Δεν αισθάνομαι άνετα ναμιλήσω για αυτό. Νιώθω άβολα με το γεγονός πως μπορεί και μεδιαβάζει τόσο καλά ενώ εγώ δεν τον διαβάζω καθόλου.

«Τόσο φανερή ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος από μέρουςμου;» ρωτάω.

«Αμέ. Και μάλιστα από απόσταση πενήντα μέτρων. Απορώπώς αυτός δεν το ’πιασε».

Αυτή τη φορά γυρίζω να τον κοιτάξω και βάζω τον αγκώναμου κάτω από το κεφάλι μου. «Το ξέρω. Απίστευτο δεν είναι;Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές τού έχω ρίξει χυλόπιτα,αλλά δε σταματάει με τίποτα. Είναι τραγικό. Και αποκρουστικό».

«Τότε γιατί τον αφήνεις να το κάνει;» μου λέει κοιτώντας μεέντονα. Είμαστε σε μια περίεργη στάση αυτή τη στιγμή,ξαπλωμένοι αντικριστά στο ίδιο κρεβάτι. Ο τρόπος που μεκοιτάζει έντονα και καρφώνει τα μάτια του στα χείλια μου μεκάνει να γυρίσω πάλι ανάσκελα. Δεν ξέρω αν αισθάνεται το ίδιο,αλλά γυρίζει και αυτός ανάσκελα.

«Είναι πολύπλοκο».«Δε χρειάζεται να μου εξηγήσεις» λέει. «Δεν είναι δικό μου

112 COLLEEN HOOVER

θέμα. Ήμουν απλά περίεργος».Βάζω τα χέρια πίσω από το κεφάλι μου και κοιτάζω τα

αστέρια που έχω μετρήσει περισσότερες φορές από όσες μπορώνα υπολογίσω. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τον Χόλντερ,μάλλον περισσότερη ώρα από όση έχω υπάρξει με οποιοδήποτεάλλο αγόρι, και συνειδητοποιώ πως δεν έχω αισθανθεί τηνανάγκη να μετρήσω ούτε ένα αστέρι.

«Είχες ποτέ σοβαρή σχέση με κάποιο κορίτσι;»«Ναι» μου λέει. «Αλλά ελπίζω να μη με ρωτήσεις

λεπτομέρειες, γιατί δεν το αγγίζω αυτό το θέμα».Κουνάω το κεφάλι μου. «Δε σε ρωτάω για αυτό». Σταματάω

για λίγα δευτερόλεπτα επειδή θέλω να τα πω σωστά. «Όταν τηφιλούσες, τι αισθανόσουν;»

Δε λέει τίποτα για λίγο, σκεπτόμενος ενδεχομένως πως ίσωςνα είναι μια ερώτηση παγίδα. «Θέλεις να είμαι ειλικρινής, έτσιδεν είναι;» με ρωτάει

«Αυτό και μόνο αυτό».Τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου να χαμογελάει.

«Εντάξει, λοιπόν. Νομίζω πως αισθανόμουν… καυλωμένος».Προσπαθώ να δείχνω άνετη ακούγοντας αυτή τη λέξη να

βγαίνει από το στόμα του αλλά… ουάου. Σταυρώνω τα πόδιαμου ελπίζοντας πως αυτό θα μειώσει την έξαψη που νιώθω σεόλο μου το σώμα. «Οπότε ένιωθες το στομάχι σου να γίνεταικόμπος, τις παλάμες σου να ιδρώνουν, την καρδιά σου ναχτυπάει γρήγορα και όλα αυτά;»

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Ναι. Όχι με όλα τα κορίτσιαπου είχα, αλλά με τα περισσότερα».

Γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του προσπαθώντας ναμην αναλύσω το νόημα αυτής της πρότασης. Γυρίζει προς τομέρος μου και χαμογελάει.

«Δεν ήταν και τόσο πολλά». Χαμογελάει και το λακκάκι τουείναι ακόμα πιο χαριτωμένο από τόσο κοντά. Για μια στιγμήχάνομαι μέσα σε αυτό. «Πού θέλεις να καταλήξεις;»

Τον κοιτάζω για λίγο στα μάτια και έπειτα ξανακοιτάζω τοταβάνι. «Θέλω να καταλήξω στο ότι εγώ όχι. Δεν αισθάνομαιτίποτε απ’ όλα αυτά. Όποτε φασώνομαι με κάποιο αγόρι, δεν


αισθάνομαι τίποτε απολύτως. Μόνο ένα μούδιασμα. Έτσι,μερικές φορές αφήνω τον Γκρέισον να κάνει αυτά που μουκάνει, όχι γιατί το απολαμβάνω, αλλά γιατί μου αρέσει να μηναισθάνομαι τίποτα». Δεν απαντάει και η σιωπή του με κάνει νααισθάνομαι άβολα. Αναρωτιέμαι αν μου βάζει την ταμπέλα τηςτρελής. «Ξέρω ότι δε βγάζει νόημα και, όχι, δεν είμαι λεσβία.Απλά ποτέ δεν ένιωσα έλξη για κανέναν εκτός από σένα και δενξέρω το γιατί».

Με το που το ξεστομίζω τινάζει το κεφάλι του προς το μέροςμου ενώ την ίδια στιγμή εγώ κλείνω τα μάτια μου και κρύβω τοπρόσωπό μου με τα μπράτσα μου. Δεν μπορώ να πιστέψω πωςμόλις παραδέχτηκα δυνατά ότι τον γουστάρω. Θα ήθελα ναπεθάνω αυτή τη στιγμή – και πάλι αργά θα ήταν.

Τον νιώθω να κουνιέται στο κρεβάτι και στη συνέχεια νατραβάει τα χέρια μου από το πρόσωπό μου. Ανοίγω απρόθυμα ταμάτια μου και τον βλέπω να στηρίζεται στο χέρι τουχαμογελώντας. «Νιώθεις έλξη για μένα;»

«Θεέ μου» βογκάω. «Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα πουχρειάζεται το εγώ σου».

«Αυτό είναι μάλλον αλήθεια». Γελάει. «Γρήγορα, πρέπει ναμε προσβάλεις πριν προλάβει το εγώ μου να γίνει τόσο μεγάλοόσο το δικό σου».

«Χρειάζεσαι κούρεμα» του πετάω. «Και πολύ μάλιστα. Ταμαλλιά σου μπαίνουν στα μάτια σου, τα οποία μισοκλείνεις, καισυνέχεια τα τραβάς από τα μάτια σου σαν να είσαι ο ΤζάστινΜπίμπερ14 και είναι πολύ διασκεδαστικό».

Πιάνει τα μαλλιά του και συνοφρυώνεται. Μετά ξαναπέφτειπίσω στο κρεβάτι. «Πω πω, φίλε, αυτό με πλήγωσε. Φαίνεταιπως το σκεφτόσουν για κάποιο διάστημα».

«Μόνο από τη Δευτέρα» του ομολογώ.«Με γνώρισες τη Δευτέρα. Άρα πρακτικά σκέφτεσαι πόσο

πολύ σιχαίνεσαι τα μαλλιά μου από τη στιγμή πουγνωριστήκαμε».

«Όχι όλη την ώρα».Μένει σιωπηλός για ένα λεπτό και μετά χαμογελάει πάλι.

«Δεν το πιστεύω πως με βρίσκεις καυτό».

114 COLLEEN HOOVER

«Σκάσε».«Πολύ πιθανόν να λιποθύμησες στα ψέματα τις προάλλες, για

να σε κουβαλήσω στα καυτά, ιδρωμένα, στιβαρά μου μπράτσα».«Σκάσε».«Βάζω στοίχημα πως με φαντασιώνεσαι κάθε βράδυ, ακριβώς

εδώ σε αυτό το κρεβάτι».«Σκάσε, Χόλντερ».«Πολύ πιθανόν ακόμα και να…»Του κλείνω με το χέρι μου το στόμα. «Είσαι πιο καυτός όταν

δε μιλάς».Όταν επιτέλους κλείνει το στόμα του, παίρνω το χέρι μου και

το ξαναβάζω πίσω από το κεφάλι μου. Ξαναμένουμε σιωπηλοίγια λίγη ώρα. Αυτός μάλλον καμαρώνει σιωπηλά για το ότιπαραδέχτηκα πως τον γουστάρω, ενώ εγώ μαζεύομαι σιωπηλάαπό ντροπή για το ότι πλέον το γνωρίζει.

«Βαριέμαι» μου λέει.«Τότε πήγαινε σπίτι σου».«Δε θέλω. Τι κάνεις όταν βαριέσαι; Δεν έχεις ούτε Ίντερνετ

ούτε τηλεόραση. Απλά κάθεσαι όλη μέρα και σκέφτεσαι πόσοκαυτός γκόμενος είμαι;»

Σηκώνω τα μάτια με ύφος απόγνωσης. «Διαβάζω» του λέω.«Πολύ μάλιστα. Μερικές φορές φτιάχνω γλυκά. Μερικές φορέςτρέχω».

«Διαβάζεις, φτιάχνεις γλυκά και τρέχεις. Και φαντασιώνεσαιεμένα. Πόσο συναρπαστική είναι η ζωή σου!»

«Μου αρέσει η ζωή μου».«Κατά κάποιον τρόπο και μένα μου αρέσει» λέει. Γυρίζει και

αρπάζει το βιβλίο από το κομοδίνο μου. «Ορίστε, διάβασε αυτό».Παίρνω το βιβλίο από τα χέρια του και το ανοίγω στη σελίδα

δύο. Μέχρι εκεί έχω καταφέρει να φτάσω. «Θέλεις να διαβάσωδυνατά; Τόσο πολύ βαριέσαι;»

«Τόσο πολύ»«Είναι αισθηματικό» τον προειδοποιώ.«Όπως σου είπα, βαριέμαι τόσο πολύ. Διάβασε».Ακουμπάω το μαξιλάρι στο κεφαλάρι μου, κάθομαι άνετα και

αρχίζω να διαβάζω.


Αν σήμερα το πρωί μού έλεγε κάποιος πως απόψε θα διάβαζαένα αισθηματικό μυθιστόρημα στον ξαπλωμένο στο κρεβάτι μουΝτιν Χόλντερ, θα του έλεγα πως είναι τρελός. Αλλά από τηνάλλη, δεν είμαι και ο καλύτερος κριτής τού τι είναι τρελό και τιόχι.

***

Με το που ανοίγω τα μάτια μου, γλιστράω αμέσως το χέρι μουστην άλλη πλευρά του κρεβατιού αλλά είναι άδειο. Ανακάθομαικαι κοιτάζω τριγύρω. Το φως μου είναι σβηστό και είμαισκεπασμένη. Το βιβλίο είναι κλειστό πάνω στο κομοδίνο·απλώνω το χέρι και το πιάνω. Ο σελιδοδείκτης βρίσκεται στατρία τέταρτα του βιβλίου.

Διάβαζα μέχρι να κοιμηθώ; Ωχ όχι, αποκοιμήθηκα. Πετάω τασκεπάσματα και πηγαίνω στην κουζίνα. Ανάβω το φως καικοιτάζω τριγύρω ξαφνιασμένη. Η κουζίνα είναι πεντακάθαρη καιόλα τα μπισκότα και τα μπράουνις είναι τυλιγμένα με μεμβράνη.Κοιτάζω το τηλέφωνό μου πάνω στον πάγκο. Το σηκώνω καιβρίσκω ένα νέο μήνυμα.

Σε πήρε ο ύπνος στο σημείο που θα μάθαινε τομυστικό της μητέρας της. Πώς τολμάς. Θα έρθωξανά αύριο βράδυ για να μου τελειώσεις τοδιάβασμα. Και παρεμπιπτόντως έχεις πολύ άσχημηαναπνοή και ροχαλίζεις πολύ δυνατά.

Γελάω. Κάνω χαμογελαστές γκριμάτσες σαν ηλίθια κι ευτυχώςκανείς δεν είναι τριγύρω για να το δει. Κοιτάζω το ρολόι τουφούρνου και είναι μόνο δύο τα ξημερώματα, οπότε πηγαίνωπίσω στο δωμάτιό μου και χώνομαι στο κρεβάτι μου ελπίζονταςπραγματικά να έρθει αύριο βράδυ. Δεν ξέρω πώς αυτό τοτελειωμένο, χωρίς ελπίδα αγόρι χώθηκε αυτή την εβδομάδα στηζωή μου, αλλά ξέρω σίγουρα πως δεν είμαι έτοιμη να φύγει.

13. Βάνα Γουάιτ: ηθοποιός και τηλεπαρουσιάστρια, η οποία

116 COLLEEN HOOVER

παρουσίαζε τον Τροχό της Τύχης. (Σ.τ.Μ.)14. Τζάστιν Μπίμπερ: Διάσημος νεαρός Καναδός τραγουδιστήςτης ποπ. (Σ.τ.Μ.)


Σάββατο, 1η Σεπτεμβρίου 20125:05 μμ

Πήρα ένα πολύτιμο μάθημα σήμερα για τον πόθο. Σε βάζει νακάνεις διπλή δουλειά. Έκανα δύο ντους αντί για ένα. Άλλαξαρούχα τέσσερις φορές αντί για δύο όπως συνήθως. Καθάρισα τοσπίτι μία φορά (αλλά και αυτό είναι περισσότερο από ό,τι κάνωσυνήθως) και κοίταξα την ώρα στο ρολόι πάνω από χίλιες φορές.Άλλες τόσες τσέκαρα το κινητό μου για μηνύματα.

Δυστυχώς στο χθεσινό του μήνυμα δεν είπε τι ώρα θαερχόταν σήμερα, έτσι κατά τις πέντε είμαι ήδη έτοιμη καιπεριμένω. Δεν έχω και τίποτε άλλο να κάνω, αφού έχω φτιάξειγλυκά για ένα χρόνο τουλάχιστον και έχω τρέξει γύρω στα έξιχιλιόμετρα σήμερα. Σκέφτηκα να μαγειρέψω δείπνο για τους δυομας, αλλά δεν έχω ιδέα τι ώρα θα έρθει, οπότε δεν ξέρω πότε θαέπρεπε να είναι έτοιμο. Κάθομαι στον καναπέ και χτυπάωνευρικά τα δάχτυλά μου, όταν παίρνω ένα μήνυμά του:

Τι ώρα να έρθω; Ό χι ότι ανυπομονώ ή κάτι τέτοιο.Είσαι πραγματικά πολύ βαρετή.

Μου έστειλε μήνυμα. Πώς δεν το σκέφτηκα αυτό; Έπρεπε νατου είχα στείλει εδώ και ώρες μήνυμα να τον ρωτήσω τι ώρα θαερχόταν. Θα με είχε γλιτώσει από το να χολοσκάω χωρίς λόγοτόση ώρα.

Να είσαι εδώ στις επτά. Και φέρε μου κάτι να φάω.

118 COLLEEN HOOVER

Δε μαγειρεύω για σένα.

Αφήνω κάτω το τηλέφωνο και το χαζεύω. Έχω μπροστά μου μίαώρα και σαράντα πέντε λεπτά. Και τώρα; Κοιτάζω τριγύρω τοάδειο καθιστικό μου και για πρώτη φορά αρχίζω να αισθάνομαιτα αρνητικά αποτελέσματα της βαρεμάρας. Μέχρι τώρα ήμουνικανοποιημένη με τη μουντή ζωή μου. Αναρωτιέμαι αν αρχίζω ναζητάω περισσότερα επειδή εκτέθηκα στον πειρασμό τηςτεχνολογίας ή επειδή εκτέθηκα στον πειρασμό του Χόλντερ.Πιθανώς και τα δύο.

Τεντώνω τα πόδια μου στο τραπεζάκι του σαλονιού που είναιμπροστά μου. Σήμερα φοράω ένα μπλουζάκι και τζιν, αφούαποφάσισα επιτέλους να ξεφορτωθώ για λίγο την αθλητικήφόρμα. Επίσης έχω αφήσει τα μαλλιά μου ελεύθερα, αλλά μόνοκαι μόνο γιατί ο Χόλντερ με έχει δει μόνο με αλογοουρά. Όχι ότιπροσπαθώ να τον εντυπωσιάσω.

Προσπαθώ να τον εντυπωσιάσω του θανατά.Πιάνω ένα περιοδικό και το ξεφυλλίζω, αλλά το πόδι μου

τρέμει και κινούμαι τόσο νευρικά ώστε δεν μπορώ νασυγκεντρωθώ. Διαβάζω την ίδια σελίδα τρεις φορέςσυνεχόμενες, οπότε πετάω το περιοδικό πάνω στο τραπέζι καιγέρνω το κεφάλι μου προς τα πίσω στην πλάτη του καναπέ.Χαζεύω το ταβάνι. Στη συνέχεια χαζεύω τον τοίχο. Έπειταχαζεύω τα δάχτυλα των ποδιών μου και αναρωτιέμαι αν πρέπεινα τα βάψω ξανά.

Αρχίζω να σαλτάρω.Βγάζοντας ένα βογκητό πιάνω τελικά το τηλέφωνό μου και

του στέλνω ξανά μήνυμα.

Τώρα. Έλα τώρα αμέσως. Βαριέμαι μέχρι θανάτουκαι αν δεν έρθεις τώρα θα τελειώσω το βιβλίο πρινφτάσεις εδώ.

Κρατάω το τηλέφωνο στα χέρια μου και το χαζεύω καθώςδονείται στο γόνατό μου. Μου στέλνει αμέσως μήνυμα.


Lol.15 Σου φέρνω φαγητό, αυταρχικό πλάσμα. Θα είμαι εκεί σεείκοσι λεπτά.

Lol; Τι στο διάολο σημαίνει αυτό; Lots of love;16 Ελπίζω πωςόχι, γιατί θα τον πετάξω έξω πιο γρήγορα και από το αγοράκι τονΜάτι… Αλλά, πραγματικά, τι στο διάολο σημαίνει;

Σταματάω να το σκέφτομαι και εστιάζω την προσοχή μου στιςτελευταίες λέξεις. Σε είκοσι λεπτά. Ωχ, ρε γαμώτο, μου φάνηκεξαφνικά ότι είναι πολύ σύντομα. Τρέχω στο μπάνιο και τσεκάρωτα μαλλιά μου, τα ρούχα μου, την αναπνοή μου. Κάνω ένανγρήγορο γύρο στο σπίτι και το συμμαζεύω για δεύτερη φοράσήμερα. Όταν επιτέλους χτυπάει το κουδούνι της πόρτας, αυτήτη φορά ξέρω τι να κάνω. Την ανοίγω.

Στέκεται με μια αγκαλιά ψώνια και φαίνεται πολύ χαλαρός.Κοιτάζω τα ψώνια καχύποπτα. Κρατάει τις σακούλες καιανασηκώνει τους ώμους του. «Κάποιος από τους δυο μας πρέπεινα είναι ο φιλόξενος». Με προσπερνάει με άνεση, πηγαίνεικατευθείαν στην κουζίνα και αφήνει τις σακούλες στον πάγκο.«Ελπίζω να σου αρέσουν τα μακαρόνια με κεφτέδες, γιατί αυτόέχει το μενού». Αρχίζει να αδειάζει τις σακούλες ενώταυτόχρονα βγάζει διάφορα σκεύη μαγειρικής από τα ντουλάπια.

Κλείνω την μπροστινή πόρτα και πηγαίνω στο πάσο. «Θαμαγειρέψεις δείπνο για μένα;»

«Βασικά μαγειρεύω για μένα, αλλά μπορείς να φας και εσύλίγο αν θες». Μου ρίχνει μια ματιά πάνω από τον ώμο του καιχαμογελάει.

«Είσαι πάντα τόσο σαρκαστικός;» τον ρωτάω.Ανασηκώνει τους ώμους. «Εσύ;»«Πάντα απαντάς σε ερώτηση με ερώτηση;»«Εσύ;»Πιάνω μια πετσέτα κουζίνας και του την πετάω. Την

αποφεύγει και πηγαίνει προς το ψυγείο. «Θέλεις κάτι να πιεις;»με ρωτάει.

Ακουμπάω τους αγκώνες μου στο πάσο και στηρίζοντας τοσαγόνι μου στα χέρια μου τον παρακολουθώ. «Μου προσφέρειςκάτι να πιω στο ίδιο μου το σπίτι;»

120 COLLEEN HOOVER

Ψάχνει ανάμεσα στα ράφια του ψυγείου. «Θέλεις γάλα πουέχει γεύση σαν σκατά ή μήπως προτιμάς ένα αναψυκτικό;»

«Έχουμε αναψυκτικό;» Είμαι σχεδόν σίγουρη πως έχω πιειόλες τις προμήθειες που αγόρασα χθες.

Βγάζει το κεφάλι του από το ψυγείο και ανασηκώνοντας τοένα του φρύδι λέει: «Μπορεί έστω και ο ένας από τους δύο ναπει κάτι που δεν είναι ερώτηση;».

Γελάω. «Δεν ξέρω, μπορούμε άραγε;»«Για πόσο νομίζεις ότι μπορούμε να το συνεχίσουμε;» Βρίσκει

ένα αναψυκτικό και πιάνει δυο ποτήρια. «Πάγο θέλεις;»«Εσύ, θα βάλεις πάγο;» Δεν πρόκειται να σταματήσω αυτό με

τις ερωτήσεις αν δε σταματήσει πρώτος. Είμαι τρομεράανταγωνιστική.

Έρχεται κοντά μου και ακουμπάει τα ποτήρια στον πάγκο.«Πιστεύεις ότι πρέπει να βάλω πάγο;» μου λέει με έναπροκλητικό χαμόγελο.

«Σου αρέσει ο πάγος;» του ανταποδίδω την πρόκληση.Κουνάει το κεφάλι του εντυπωσιασμένος με την ταχύτητα

που ανταποκρίνομαι σε όλο αυτό. «Έχεις καλό πάγο;»«Τι προτιμάς, θρυμματισμένο πάγο ή ολόκληρα παγάκια;»Με κοιτάζει έντονα καταλαβαίνοντας πως μόλις του την

έφερα. Δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό με ερώτηση. Ανοίγει τοκαπάκι και αρχίζει να βάζει αναψυκτικό στο ποτήρι μου. «Δενέχει πάγο για σένα».

«Χα! Κέρδισα» του λέω.Γελάει και επιστρέφει στα μάτια της κουζίνας. «Σε άφησα να

κερδίσεις γιατί σε λυπάμαι. Οποιοσδήποτε ροχαλίζει τόσο πολύόσο εσύ δικαιούται και κάτι καλό πού και πού».

Του χαμογελάω ειρωνικά. «Ξέρεις, οι προσβολές είναιαστείες μόνο όταν είναι σε γραπτά μηνύματα». Πιάνω το ποτήριμου και πίνω. Χρειάζεται οπωσδήποτε πάγο. Πηγαίνω προς τοψυγείο, βγάζω μερικά παγάκια και τα βάζω στο ποτό μου.

Με το που γυρίζω στέκεται ακριβώς μπροστά μου και μεκαρφώνει με τα μάτια του. Το βλέμμα του είναι λίγο πονηρό,αλλά αρκετά σοβαρό ώστε να κάνει την καρδιά μου να πάει νασπάσει. Κάνει ένα βήμα μπροστά και η πλάτη μου ακουμπάει στο


ψυγείο. Σηκώνει το χέρι του χαλαρά και το ακουμπάει στοψυγείο δίπλα στο κεφάλι μου.

Δεν ξέρω πώς γίνεται και δεν έχω γίνει ένα με το πάτωμααυτή τη στιγμή. Νιώθω τα γόνατά μου να με εγκαταλείπουν.

«Το ξέρεις πως σε πειράζω, έτσι δεν είναι;» μου λέει γλυκά.Τα μάτια του παρατηρούν όλο μου το πρόσωπο και χαμογελάειτόσο ώστε να φαίνονται τα λακκάκια του.

Του γνέφω καταφατικά ελπίζοντας να την κάνει από κοντάμου, γιατί θα πάθω κρίση άσθματος και δεν έχω καν άσθμα.

«Έτσι μπράβο» μου λέει και έρχεται ακόμα πιο κοντά μου.«Γιατί δε ροχαλίζεις. Η αλήθεια είναι πως είσαι μια γλύκα ότανκοιμάσαι».

Δε θα έπρεπε να λέει τέτοια πράγματα. Ιδίως όταν είναι τόσοκοντά μου. Ξαφνικά λυγίζει το μπράτσο του και ακουμπάει στοναγκώνα, με αποτέλεσμα να έρθει ακόμα πιο κοντά μου. Σκύβειστο αυτί μου και εγώ ίσα που ανασαίνω.

«Σκάι» ψιθυρίζει αποπλανητικά στο αυτί μου. «Σε θέλω… πιοκει. Πρέπει να φύγεις από τη μέση για να ανοίξω το ψυγείο».Κάνει πίσω και με κοιτάζει συνεχώς στα μάτια για να δει τηναντίδρασή μου. Προσπαθεί να συγκρατήσει ένα χαμόγελο πουεμφανίζεται στα χείλη του, αλλά δεν αντέχει και σκάει στα γέλια.

Τον σπρώχνω και περνάω κάτω από το μπράτσο του για ναφύγω. «Τι βλάκας που είσαι!»

Ανοίγει το ψυγείο ενώ γελάει ακόμη. «Συγγνώμη, αλλά, ρεγαμώτο, με γουστάρεις τόσο πολύ που είναι αδύνατον να μη σεδουλέψω».

Ξέρω ότι κάνει πλάκα, αλλά και πάλι ντρέπομαι φρικτά.Κάθομαι στο πάσο και κρύβω το πρόσωπό μου μέσα στα χέριαμου. Αρχίζει να μου τη δίνει το κορίτσι στο οποίο αυτός με έχειμεταμορφώσει. Δε θα ήταν ούτε στο τόσο δύσκολο να βρίσκομαικοντά του, αν δε μου είχε ξεφύγει και δεν του είχα πει ότι τονγουστάρω. Δε θα ήταν επίσης τόσο δύσκολο αν δεν ήταν τόσοαστείος. Και γλυκός όταν το θέλει. Και καυτός. Αυτόφαντάζομαι είναι που κάνει τον πόθο τόσο γλυκόπικρο. Τοσυναίσθημα είναι όμορφο, αλλά η προσπάθεια που χρειάζεται γιανα το απαρνηθείς είναι υπεράνθρωπη.

122 COLLEEN HOOVER

«Θες να σου πω κάτι;» με ρωτάει. Τον κοιτάζω και αυτόςκοιτάζει το τηγάνι που έχει μπροστά του κι ανακατεύει.

«Μάλλον όχι».Μου ρίχνει μια ματιά για λίγα δευτερόλεπτα και κοιτάζει ξανά

το τηγάνι. «Μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα».«Πολύ αμφιβάλλω».Με κοιτάζει ξανά και το παιχνιδιάρικο χαμόγελο έχει

εξαφανιστεί από τα χείλη του. Ανοίγει ένα ντουλάπι, βγάζει έναάλλο τηγάνι και στη συνέχεια πηγαίνει στο νεροχύτη και τογεμίζει με νερό. Επιστρέφει στα μάτια της κουζίνας και συνεχίζειτο ανακάτεμα. «Μπορεί να σε γουστάρω κι εγώ λιγάκι» μου λέει.

Παίρνω μια εισπνοή χωρίς να το πάει χαμπάρι και στησυνέχεια αφήνω μια ελεγχόμενη εκπνοή σε μια προσπάθεια ναμη φανεί πως με αυτό το σχόλιο χτύπησε ευαίσθητη χορδή.

«Μόνο λιγάκι;» ρωτάω κάνοντας αυτό που ξέρω καλύτερα,να χρησιμοποιώ το σαρκασμό στις καταστάσεις αμηχανίας.

Χαμογελάει πάλι, αλλά συνεχίζει να κοιτάζει το τηγάνιμπροστά του. Σιωπή επικρατεί στο χώρο για μερικά λεπτά.Αυτός εστιάζει την προσοχή του στο μαγείρεμα και εγώ τη δικήμου σε αυτόν. Τον παρακολουθώ καθώς κινείται αβίαστα στηνκουζίνα και έχω μείνει άναυδη με την άνεσή του. Αυτό είναι τοσπίτι μου και παρ’ όλα αυτά εγώ είμαι πιο αγχωμένη από εκείνον.Δεν μπορώ να σταματήσω να κουνιέμαι νευρικά και εύχομαι ναάρχιζε πάλι να μιλάει. Δε δείχνει να τον ενοχλεί η ησυχία, αλλάεγώ τη νιώθω απειλητική γύρω μου και θέλω να την ξεφορτωθώ.

«Τι σημαίνει lol;»Γελάει. «Σοβαρά μιλάς;»«Ναι, σοβαρά. Το έγραψες στο μήνυμά σου νωρίτερα».«Σημαίνει “γελάω δυνατά”. Το χρησιμοποιούμε όταν κάτι

είναι αστείο».Δεν μπορώ να αρνηθώ πως ξαλάφρωσα όταν έμαθα πως δε

σημαίνει lots of love.«Είναι ηλίθιο».«Ναι, είναι αρκετά ηλίθιο. Είναι απλά μια συνήθεια, όμως, και

τα συντομευμένα μηνύματα, άμα τα συνηθίσεις, βοηθάνε ναγράφεις πολύ πιο γρήγορα. Όπως OMG, WTF και IDK


και…»17«Θεέ μου, κόφ’ το» του λέω διακόπτοντάς τον πριν πετάξει

και άλλες συντμήσεις. «Το να μιλάς με συντμήσεις είναι τόσοαποκρουστικό».

Γυρίζει προς τα μένα, μου κλείνει το μάτι και επιστρέφει στημαγειρική του. «Τότε δε θα το ξανακάνω ποτέ».

Και να που ξαναγίνεται… σιωπή. Χθες η σιωπή μεταξύ μαςήταν μια χαρά, αλλά για κάποιο λόγο σήμερα προκαλεί τεράστιααμηχανία. Σε μένα τουλάχιστον. Αρχίζω να πιστεύω πως είμαιαπλά νευρική για το πώς θα εξελιχθεί η βραδιά. Είναι φανερόπως με τη χημεία που υπάρχει μεταξύ μας θα καταλήξουμε ναφιληθούμε. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ στοεδώ και τώρα και να μπορώ να συζητήσω διάφορα θέματα, όταντο θέμα του φιλιού είναι το μόνο που έχω στο μυαλό μου. Δεναντέχω να μην ξέρω πότε θα το κάνει. Θα περιμένει να το κάνειμετά το φαγητό, που η αναπνοή μου θα μυρίζει σκόρδο καικρεμμύδι; Θα περιμένει μέχρι να φύγει; Θα μου το πετάξει τηστιγμή που δε θα το περιμένω; Θέλω να ξεμπερδεύω με αυτό τοθέμα αυτή τη στιγμή. Να μπούμε στο ψητό, ώστε να μηνυπάρχουν αναπάντεχα και να προχωρήσει ομαλά η βραδιά.

«Όλα καλά;» με ρωτάει. Τα βλέμματά μας συναντιούνταικαθώς κάθεται απέναντί μου στο πάσο. «Πού ταξιδεύεις; Είσαιαλλού εδώ και λίγη ώρα».

Κουνάω το κεφάλι μου και επανέρχομαι στη συζήτηση. «Μιαχαρά».

Παίρνει ένα μαχαίρι και αρχίζει να ψιλοκόβει μια ντομάτα.Ακόμα και αυτό το κάνει εντελώς αβίαστα. Υπάρχει κάτι που νακάνει άσχημα; Σταματάει για λίγο να κόβει και τον βλέπω να μεκοιτάζει με σοβαρό ύφος.

«Πού πήγες, Σκάι;» Με κοιτάζει έντονα για λίγαδευτερόλεπτα περιμένοντας την απάντησή μου. Καθώς δεν τουαπαντώ, ξαναγυρίζει το βλέμμα του στη σανίδα που κόβει τηνντομάτα.

«Μου υπόσχεσαι πως δε θα γελάσεις;» τον ρωτάω.Σκέφτεται για λίγο την ερώτηση και στη συνέχεια κουνάει το

κεφάλι του. «Σου είπα ότι θα είμαι πάντα ειλικρινής μαζί σου,

124 COLLEEN HOOVER

οπότε όχι. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ πως δε θα γελάσω, γιατίέχεις πλάκα και αυτό από μόνο του θα με κάνει να μην τηρήσωτην υπόσχεση».

«Είσαι πάντα τόσο δύσκολος;»Μου χαμογελάει κάνοντας μια γκριμάτσα αλλά δεν απαντάει.

Με κοιτάζει έντονα σαν να με προκαλεί να του πω τιπραγματικά σκέφτομαι. Δυστυχώς δεν κάνω πίσω στιςπροκλήσεις.

«Εντάξει, λοιπόν». Κάθομαι ίσια στην καρέκλα μου, παίρνωμια βαθιά ανάσα και αφήνω όλες μου τις σκέψεις να ξεπηδήσουνμε τη μία. «Δεν είμαι καθόλου καλή στα ραντεβού και δεν ξέρωκαν αν αυτό είναι ένα ραντεβού, αλλά ξέρω πως, ό,τι κι αν είναι,είναι κάτι περισσότερο από δύο φιλαράκια που συναντήθηκανκαι, γνωρίζοντας αυτό, σκέφτομαι πώς θα είναι αργότερα, ότανέρθει η ώρα να φύγεις, και αν σκέφτεσαι να με φιλήσεις ή όχι,και επειδή σιχαίνομαι τις εκπλήξεις δεν μπορώ να μηναισθάνομαι περίεργα για όλο αυτό, γιατί θέλω να με φιλήσεις καιαυτό μπορεί να φαίνεται απρεπές από μέρους μου, αλλά νομίζωπως κι εσύ θέλεις να με φιλήσεις, και έτσι σκεφτόμουν πόσο πιοεύκολο θα ήταν αν προχωρούσαμε στο φιλί, ώστε εσύ μετά νασυνεχίσεις τη μαγειρική σου και εγώ να σταματήσω να σχεδιάζωστο κεφάλι μου το πώς θα εξελιχθεί η βραδιά». Παίρνω μιαβαθιά αναπνοή σαν να μην έχει μείνει καθόλου αέρας σταπνευμόνια μου.

Είχε σταματήσει να κόβει κάπου στη μέση αυτού τουμονολόγου, αλλά δεν είμαι σίγουρη σε ποιο σημείο ακριβώς. Μεκοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή καισκέφτομαι πως μόλις τώρα μπορεί να τον έκανα να το βάλει σταπόδια. Και δυστυχώς δε θα είχε κι άδικο αν το έκανε.

Αφήνει το μαχαίρι και ακουμπάει το χέρια του στον πάγκοακριβώς μπροστά του χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του από τοδικό μου. Ακουμπάω τα χέρια μου στα πόδια μου και περιμένωκάποια αντίδραση. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω.

«Αυτή» λέει με έμφαση «ήταν η μεγαλύτερη πρόταση πουέχω ποτέ ακούσει».

Κάνω μια γκριμάτσα απελπισίας πέφτοντας πίσω στην


καρέκλα μου και στη συνέχεια σταυρώνω τα χέρια μου μπροστάστο στήθος μου. Μόλις σχεδόν τον ικέτεψα να με φιλήσει καιαυτός κριτικάρει τη γραμματική μου;

«Χαλάρωσε» λέει χαμογελώντας. Ρίχνει την κομμένηντομάτα στο τηγάνι και το βάζει πάνω στο μάτι. Ρυθμίζει τηθερμοκρασία στα μάτια και ρίχνει τα ζυμαρικά στο βραστό νερό.Μόλις τακτοποιηθούν όλα, σκουπίζει τα χέρια του στην πετσέτακαι έρχεται εκεί που κάθομαι.

«Σήκω πάνω».Τον κοιτάζω ανήσυχη αλλά κάνω αυτό που λέει. Αργά. Με το

που σηκώνομαι και τον κοιτάζω κατάματα, βάζει τα χέρια τουστους ώμους μου και κοιτάζει τριγύρω στο δωμάτιο. «Χμ…»λέει καθώς σκέφτεται μεγαλόφωνα. Κοιτάζει ξανά την κουζίνα,κατεβάζει τα χέρια του από τους ώμους μου και μου αρπάζειτους καρπούς. «Μου άρεσε το φόντο του ψυγείου». Μεσπρώχνει στην κουζίνα και με τοποθετεί σαν μαριονέτα με τηνπλάτη στο ψυγείο. Ακουμπάει τα χέρια του στο ψυγείο δεξιά κιαριστερά από το κεφάλι μου και με κοιτάζει.

Δεν είναι και το πιο ρομαντικό σκηνικό που είχα φανταστείγια να με φιλήσει, αλλά μου κάνει κι αυτό. Θέλω απλά νατελειώνουμε μ’ αυτό. Κυρίως τώρα που το κάνει ολόκληρηυπερπαραγωγή. Γέρνει προς το μέρος μου, οπότε παίρνω μιαβαθιά αναπνοή και κλείνω τα μάτια μου.

Περιμένω.Και περιμένω.Δε γίνεται τίποτα.Τα ανοίγω και είναι τόσο κοντά μου που κωλώνω και αυτό

τον κάνει να γελάσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν απομακρύνεται και ηαναπνοή του μου γαργαλάει τα χείλη. Μυρίζει αναψυκτικό καιμέντα, ένας συνδυασμός που δεν πίστευα ποτέ ότι θα ήτανπετυχημένος κι όμως είναι.

«Σκάι;» μου λέει σιγανά. «Δεν προσπαθώ να σε βασανίσω ήκάτι τέτοιο, αλλά είχα ήδη πάρει την απόφασή μου πριν κανέρθω εδώ σήμερα. Δε θα σε φιλήσω απόψε».

Τα λόγια του κάνουν το στομάχι μου να βουλιάξει από τοβάρος της απογοήτευσης. Η αυτοπεποίθησή μου πέταξε από το

126 COLLEEN HOOVER

παράθυρο και χρειάζομαι πραγματικά ένα μήνυμα από τη Σιξ πουθα τονώσει το εγώ μου.

«Γιατί όχι;»Παίρνει το ένα του χέρι, το φέρνει στο πρόσωπό μου και

χαϊδεύει το μάγουλό μου με τα δάχτυλά του. Προσπαθώ να μηντρέμω στο άγγιγμά του, αλλά χρειάζομαι όση δύναμη θέλησηςέχω για να μη δείξω εντελώς χαμένη αυτή τη στιγμή.

Τα μάτια του ακολουθούν το χέρι του καθώς κινείται προς τοσαγόνι μου, το λαιμό μου και σταματάει στον ώμο μου. Φέρνει ταμάτια του ξανά στα δικά μου και βλέπω μέσα τους τον πόθο.Αυτό του το βλέμμα μαλακώνει λιγάκι την απογοήτευσή μου.

«Θέλω να σε φιλήσω» μου λέει. «Πίστεψέ με, το θέλωπραγματικά». Κοιτάζει τα χείλη μου και το χέρι του μουαγκαλιάζει το μάγουλο. Αυτή τη φορά γέρνω το κεφάλι μου μετη θέλησή μου μέσα στην παλάμη του. Κατά κάποιον τρόπο τούάφησα τον έλεγχο από τη στιγμή που μπήκε μέσα στο σπίτι.Τώρα δεν είμαι παρά πλαστελίνη στα χέρια του.

«Μα αν πραγματικά θέλεις, τότε γιατί δεν το κάνεις;» Τρέμωστην ιδέα πως μπορεί να μου ξεφουρνίσει καμιά δικαιολογία πουνα περιλαμβάνει τη λέξη κορίτσι του.

Πιάνει το πρόσωπό μου με τα δυο του χέρια και το φέρνεικοντά στο δικό του. Χαϊδεύει με τους αντίχειρές του τα μάγουλάμου και νιώθω το στήθος του που ανεβοκατεβαίνει γρήγορα.«Γιατί» ψιθυρίζει «φοβάμαι πως δε θα αισθανθείς τίποτα».

Παίρνω μια γρήγορη αναπνοή και την κρατάω. Η χθεσινήσυζήτηση που είχαμε στο κρεβάτι μου επαναλαμβάνεται μέσαστο κεφάλι μου και συνειδητοποιώ πως δεν έπρεπε να του είχαπει τίποτε από όλα αυτά. Δεν έπρεπε να του είχα πει πως τομόνο που αισθάνομαι όταν φιλάω κάποιον είναι ένα μούδιασμα,γιατί αυτός είναι η απόλυτη εξαίρεση στον κανόνα. Σκεπάζω μετο χέρι μου το χέρι του που χαϊδεύει το μάγουλό μου.

Το αισθάνομαι Χόλντερ. Το αισθάνομαι πραγματικά. Θέλω νατου φωνάξω δυνατά αυτά τα λόγια, αλλά δεν μπορώ. Αντί γιααυτό, απλά κάνω ένα νεύμα με το κεφάλι μου.

Κλείνει τα μάτια του, παίρνει μια βαθιά ανάσα και με τραβάειαπό το ψυγείο στην αγκαλιά του. Με το ένα του χέρι αγκαλιάζει


την πλάτη μου και με το άλλο του χέρι τον αυχένα μου. Τα χέριαμου κρέμονται στο πλάι, οπότε επιχειρώ να τα σηκώσω και τοναγκαλιάζω από τη μέση. Μόλις το κάνω αυτό, βγάζω μια πνιχτήκραυγή από τη γαλήνη που μου προσφέρει αυτό το αγκάλιασμα.Τραβάμε ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον ακόμα πιο κοντά και μεφιλάει στην κορφή του κεφαλιού μου. Δεν είναι αυτό το φιλί πουπερίμενα, αλλά είμαι σίγουρη πως μου αρέσει το ίδιο.

Στεκόμαστε στην ίδια θέση όταν χτυπάει ο φούρνος. Όμως δεμε αφήνει αμέσως, κάτι που με κάνει να χαμογελάσω. Μόλιςτραβήξει τα χέρια του από πάνω μου, κοιτάζω το πάτωμα μηνμπορώντας να κοιτάξω τον ίδιο. Με κάποιον τρόπο, ηπροσπάθειά μου να διορθώσω την αμήχανη κατάσταση με τοθέμα του φιλιού έκανε τα πράγματα ακόμα πιο αμήχανα για μένα.

Λες και αισθάνεται την αμηχανία μου, παίρνει τα χέρια μουστα δικά του και πλέκει τα δάχτυλά μας. «Κοίτα με». Σηκώνω ταμάτια μου στα δικά του προσπαθώντας να κρύψω τηναπογοήτευση που προκάλεσε η συνειδητοποίηση πως η έλξη πουαισθανόμαστε ο ένας για τον άλλον είναι σε δύο διαφορετικάεπίπεδα. «Σκάι, δε θα σε φιλήσω απόψε, αλλά πίστεψέ με ότανσου λέω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν ήθελα να φιλήσω περισσότεροένα κορίτσι όσο εσένα. Οπότε σταμάτα να πιστεύεις πως δε μουαρέσεις, γιατί δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ σε γουστάρω. Μπορείςνα μου κρατάς το χέρι, μπορείς να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά,μπορείς να κάθεσαι πάνω μου όσο σε ταΐζω μακαρόνια, αλλά δεθα σε φιλήσω απόψε. Και πιθανά ούτε αύριο. Το θέλω αυτό.Πρέπει να ξέρω σίγουρα ότι αισθάνεσαι όλα αυτά πουαισθάνομαι εγώ τη στιγμή που τα χείλη μου θα ακουμπήσουν ταδικά σου. Γιατί θέλω το πρώτο σου φιλί να είναι το καλύτεροπρώτο φιλί στην ιστορία των πρώτων φιλιών». Φέρνει το χέριμου στο στόμα του και το φιλάει. «Τώρα σταμάτα να μουτρώνειςκαι βοήθα με να τελειώσω τους κεφτέδες».

Χαμογελάω γιατί αυτή ήταν η καλύτερη δικαιολογία για ναφας χυλόπιτα που έχει υπάρξει ποτέ. Θα μπορούσε να μου ρίχνειχυλόπιτα κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή μου, αρκεί νασυνοδευόταν από αυτή τη δικαιολογία.

Κουνάει τα χέρια ανάμεσά μας και με περιεργάζεται.

128 COLLEEN HOOVER

«Εντάξει;» λέει. «Σου αρκεί αυτή η απάντηση για να μπορέσουμενα βγούμε μερικά ακόμα ραντεβού;»

Συγκατανεύω. «Ναι. Αλλά κάνεις λάθος σε ένα πράγμα».«Σε ποιο;»«Είπες πως θες το πρώτο μου φιλί να είναι το καλύτερο

πρώτο φιλί, αλλά αυτό δε θα είναι το πρώτο μου φιλί. Τογνωρίζεις αυτό».

Με κοιτάζει και πιάνει μια ακόμα φορά το πρόσωπό μου μέσαστα χέρια του. Με σπρώχνει πάλι προς το ψυγείο και φέρνει ταχείλη του επικίνδυνα κοντά στα δικά μου. Το χαμόγελο έχειεξαφανιστεί από τα μάτια του και έχει δώσει τη θέση του σε μιαπολύ σοβαρή έκφραση. Μια τόσο έντονη έκφραση πουσταματάω να αναπνέω.

Γέρνει προς το μέρος μου τρομακτικά αργά, μέχρι που ταχείλη του σχεδόν ακουμπούν τα δικά μου. Αδημονώ τόσο πολύνα με φιλήσουν, ώστε νιώθω να παραλύω. Δεν κλείνει τα μάτιατου, έτσι δεν τα κλείνω ούτε κι εγώ. Με κρατάει σε αυτή τηστάση για λίγη ώρα, ενώ ανακατεύονται οι αναπνοές μας. Δενέχω αισθανθεί ποτέ ξανά τόσο ανήμπορη και τόσο εκτός ελέγχου– και, αν δεν κάνει κάτι στα επόμενα τρία δευτερόλεπτα, το πιοπιθανό είναι ότι θα του ορμήσω.

Κοιτάζει τα χείλη μου και αυτό με κάνει να δαγκώσω το κάτωχείλος μου προκειμένου να μη δαγκώσω αυτόν.

«Άσε με να σε ενημερώσω για κάτι» μου λέει χαμηλόφωνα.«Τη στιγμή που τα χείλη μου θα ακουμπήσουν τα δικά σου θαείναι το πρώτο σου φιλί. Γιατί αν δεν έχεις αισθανθεί τίποτακάθε φορά που κάποιος σε φιλάει, τότε κανένας δε σε έχειφιλήσει πραγματικά. Όχι όπως έχω σκοπό εγώ να σε φιλήσω».

Κατεβάζει τα χέρια του και συνεχίζει να με κοιτάζει στα μάτιαενώ πηγαίνει με την πλάτη προς το φούρνο. Γυρίζει ναανακατέψει τα μακαρόνια σαν να μην έχει καταστρέψειοποιαδήποτε σχέση με κάποιο άλλο αγόρι για την υπόλοιπη ζωήμου.

Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου, οπότε κάνω το μόνο πράγμαπου μπορώ. Γλιστράω αργά στο ψυγείο μέχρι ο πισινός μου ναακουμπήσει στο πάτωμα, και τότε παίρνω μιαν ανάσα.


15. lol: σύντμηση του αγγλικού laugh out loud που σημαίνειγελάω δυνατά. (Σ.τ.Μ.)16. lots of love: με πολύ αγάπη. (Σ.τ.Μ.)17. Συντμήσεις: OMG = Oh my God (Θεέ μου)· WTF = Whatthe fuck (τι στο διάολο)· IDK = I don’t know (δεν ξέρω). (Σ.τ.Μ.)

130 COLLEEN HOOVER

Σάββατο, 1η Σεπτεμβρίου 20127:15 μμ

«Η μακαρονάδα σου είναι του κώλου». Τρώω άλλη μια πιρουνιάκαι κλείνω τα μάτια μου για να απολαύσω την ωραιότερημακαρονάδα που έχω ίσως φάει ποτέ.

«Έχεις πάθει την πλάκα σου και το ξέρεις» μου λέει.Σηκώνεται από το τραπέζι, πιάνει δυο χαρτοπετσέτες και μουδίνει τη μία. «Τώρα σκούπισε το σαγόνι σου, γιατί έχειςπασαλειφτεί με τη μακαρονάδα του κώλου».

Μετά από το περιστατικό στο ψυγείο η βραδιά εξελίχθηκεφυσιολογικά. Μου έδωσε ένα ποτήρι νερό, με βοήθησε νασηκωθώ από το πάτωμα, μου έριξε μια ξυλιά στον πισινό και μεέχωσε στο μαγείρεμα. Αυτό ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να μηναισθάνομαι αμήχανα. Μια ξυλιά στον πισινό.

«Έχεις παίξει ποτέ “Ψάχνοντας για την αλήθεια στοΔείπνο”;» τον ρωτάω.

«Θέλω να το παίξω;» με ρωτάει κουνώντας το κεφάλι του.«Είναι ένας καλός τρόπος να μάθει ο ένας τον άλλον. Από το

επόμενο ραντεβού θα περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας ναφασωνόμαστε, οπότε καλό είναι να ξεμπερδεύουμε με ταδιάφορα ερωτηματικά που έχουμε σήμερα».

«Σωστό και αυτό» λέει γελώντας. «Και πώς παίζεται;»«Σε ρωτάω μια πολύ προσωπική και άβολη ερώτηση και εσύ

δεν μπορείς να πιεις ή να φας μέχρι να απαντήσεις ειλικρινά. Καιτο αντίστροφο».

«Εύκολο ακούγεται. Και τι γίνεται αν δεν απαντήσω την


ερώτηση;» με ρωτάει.«Θα πεθάνεις της πείνας».Χτυπάει νευρικά τα δάχτυλά του στο τραπέζι και στη

συνέχεια αφήνει το πιρούνι του κάτω. «Μέσα».Κανονικά θα έπρεπε να είχα προετοιμάσει τις ερωτήσεις,

αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο, αφού μόλις έβγαλααυτό το παιχνίδι από το μυαλό μου. Πίνω μια γουλιά από τοαναψυκτικό μου και σκέφτομαι. Με αγχώνει λίγο η ιδέα νασκαλίσω πολύ βαθιά, γιατί κάθε φορά καταλήγουμε σε καβγά.

«Εντάξει, λοιπόν, έχω μία ερώτηση». Αφήνω το ποτήρι μουκαι ακουμπάω αναπαυτικά πίσω στην καρέκλα. «Γιατί στομπακάλικο με ακολούθησες μέχρι το αυτοκίνητό μου;»

«Γιατί, όπως σου είπα, σε πέρασα για κάποια άλλη».«Το ξέρω, αλλά ποια;»Ανακάθεται αμήχανα στη θέση του και καθαρίζει το λαιμό του

για να μιλήσει. Κάνει να πιάσει το ποτήρι του αλλά τονεμποδίζω.

«Δεν πίνεις. Πρέπει να απαντήσεις στην ερώτηση πρώτα».Αναστενάζει αλλά ενδίδει. «Δεν ήμουν σίγουρος ποια μου

θύμισες, αλλά μου θύμισες κάποια. Πολύ αργότερασυνειδητοποίησα πως μου θύμισες την αδελφή μου».

Σουφρώνω τη μύτη μου. «Σου θυμίζω την αδελφή σου; Αυτόείναι κάπως χοντρό, Χόλντερ».

Γελάει και στη συνέχεια κάνει μια γκριμάτσα. «Όχι έτσι.Καθόλου έτσι. Δεν έχεις καμία σχέση με το πώς ήταν εκείνη.Απλά κάτι που είδα σε σένα με έκανε να τη σκεφτώ. Δεν ξέρωκαν γιατί σε πήρα από πίσω. Ήταν όλο πολύ σουρεαλιστικό. Ηόλη κατάσταση ήταν πολύ παράξενη, και μετά πέφτω πάνω σουέξω από το σπίτι μου και…» Αφήνει την πρότασή του στη μέσηκαι κοιτάζει το χέρι του καθώς τα δάχτυλά του διατρέχουν τοπερίγραμμα του πιάτου. «Ήταν σαν να ήταν μοιραίο να συμβεί»λέει χαμηλόφωνα.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ρουφάω την απάντησή τουμένοντας στην τελευταία πρόταση. Με κοιτάζει με αγχωμένοβλέμμα και καταλαβαίνω πως νομίζει ότι η απάντησή του μπορείνα με φόβισε. Του χαμογελάω καθησυχαστικά και του δείχνω το

132 COLLEEN HOOVER

ποτήρι του. «Μπορείς να πιεις τώρα. Η σειρά σου να μερωτήσεις».

«Α, αυτή είναι εύκολη» λέει. «Θέλω να ξέρω σε ποιανού ταχωράφια έχω μπει. Έλαβα σήμερα από κάποιον ένα περίεργομήνυμα. Το μόνο που έλεγε ήταν το εξής: “Αν βγαίνεις με τοκορίτσι μου να αγοράσεις δικό σου χρόνο για μηνύματα και ναμην ξοδεύεις τον δικό μου, ηλίθιε”».

«Αυτή είναι η Σιξ» του λέω γελώντας. «Αυτή που μουστέλνει την καθημερινή μου δόση θετικής σκέψης».

«Αυτό έλπιζα κι εγώ». Γέρνει μπροστά και με κοιτάζειέντονα. «Γιατί είμαι πολύ ανταγωνιστικός και αν το μήνυμαπροερχόταν από κάποιο αγόρι η απάντησή μου δε θα ήταν καιτόσο καλή όσο ήταν».

«Απάντησες; Τι είπες;»«Αυτή είναι η ερώτησή σου; Γιατί αν δεν είναι θέλω να φάω

μία μπουκιά ακόμη».«Να κάτσεις στα αυγά σου και να απαντήσεις στην ερώτηση»

του λέω.«Ναι, απάντησα στο μήνυμά της. Της είπα το εξής: “Πώς

αγοράζω περισσότερα λεπτά;”»Έχω γίνει μαρμελάδα αυτή τη στιγμή και προσπαθώ να μη

χαμογελάσω σαν χαζή. Είναι θλιβερό και αξιολύπητο θέαμα.Έτσι κουνάω το κεφάλι μου. «Σ’ την έσκασα, δεν ήταν αυτή ηερώτησή μου. Είναι ακόμη η σειρά μου».

Παριστάνει τον απελπισμένο κι αφήνει κάτω το πιρούνι του.«Το φαγητό μου κρυώνει».

Ακουμπάω τους αγκώνες μου στο τραπέζι και διπλώνω ταχέρια μου κάτω από το σαγόνι μου. «Θέλω να μάθω για τηναδελφή σου. Και γιατί μιλάς για αυτή σε παρελθοντικό χρόνο».

Γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω και κοιτάζει ψηλά, ενώτρίβει το πρόσωπό του με τα χέρια του. «Βάζεις το μαχαίρι στοκόκαλο, ε;»

«Έτσι παίζεται το παιχνίδι. Δεν έβγαλα εγώ τους κανόνες».Αναστενάζει και μου χαμογελάει, αλλά υπάρχει μια υποψία

θλίψης στο χαμόγελό του που με κάνει να εύχομαι να μπορούσανα πάρω πίσω την ερώτηση.


«Θυμάσαι που σου είπα πως η περσινή χρονιά ήταν πολύσκατά για την οικογένειά μου;»

Γνέφω καταφατικά.Ξεροβήχει και παίζει πάλι με το περίγραμμα του πιάτου του.

«Η αδελφή μου πέθανε πριν από δεκατρείς μήνες. Αυτοκτόνησε,παρ’ όλο που η μητέρα μου δε θέλει να το λέμε έτσι, αλλά πωςπήρε σκόπιμα υπερβολική δόση».

Δε σταματάει να με κοιτάζει όσο μιλάει, οπότε ως ένδειξησεβασμού δεν παίρνω το βλέμμα μου, αν και μου είναι τρομεράδύσκολο να τον κοιτάζω στα μάτια αυτή τη στιγμή. Δεν έχω ιδέατι να του πω, αλλά εγώ φταίω που ήρθε το θέμα στην επιφάνεια.

«Πώς την έλεγαν;»«Λέσλι. Εγώ τη φώναζα Λες».Ακούγοντας από τον ίδιο πώς φώναζε χαϊδευτικά την αδελφή

του, με καταλαμβάνει μια τεράστια θλίψη και ξαφνικά νιώθωπως μου κόπηκε η όρεξη. «Ήταν μεγαλύτερη από σένα;»

Γέρνει μπροστά, πιάνει το πιρούνι του και το γυρίζει μέσα στοπιάτο του. Φέρνει μια πιρουνιά με μακαρόνια στο στόμα του καιμου λέει άτονα πριν τη φάει: «Ήμασταν δίδυμοι».

Χριστέ μου. Πάω να πιάσω το ποτήρι μου αλλά μου το παίρνειαπό τα χέρια και κουνάει το κεφάλι του. «Σειρά μου» λέειμπουκωμένος. Καταπίνει, πίνει μια γουλιά και σκουπίζει τοστόμα του με μια χαρτοπετσέτα. «Θέλω να μάθω για τον μπαμπάσου».

Είναι η σειρά μου να βγάλω ένα βογκητό δυσαρέσκειας.Διπλώνω τα χέρια μου μπροστά στο τραπέζι και αποδέχομαι τοότι με πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. «Όπως σου είπα, δεν τονέχω δει από τριών χρονών. Δεν τον θυμάμαι καθόλου. Ή έτσινομίζω τουλάχιστον. Δε θυμάμαι καν πώς μοιάζει».

«Η μαμά σου δεν έχει φωτογραφίες του;»Μου έρχεται σαν φλασιά, καθώς μου κάνει αυτή την

ερώτηση, πως δε γνωρίζει καν ότι είμαι υιοθετημένη. «Θυμάσαιπου μου είπες ότι η μαμά μου φαίνεται πολύ νέα; Ε λοιπόν, αυτόσυμβαίνει γιατί είναι πολύ νέα. Με έχει υιοθετήσει».

Το ότι είμαι υιοθετημένη ποτέ δε μου άφησε κάποιο στίγμαπου έπρεπε να ξεπεράσω. Ποτέ δεν αισθάνθηκα αμηχανία ή

134 COLLEEN HOOVER

ντροπή για αυτό ή την ανάγκη να το κρύψω. Αλλά από τοντρόπο που με κοιτάει ο Χόλντερ αυτή τη στιγμή θα νόμιζε κανείςπως του είπα πως γεννήθηκα με πέος. Με κοιτάζει άβολα και μεκάνει νευρική. «Τι ’ναι; Πρώτη φορά συναντάς κάποιον πουείναι υιοθετημένος;»

Του παίρνει μερικά ακόμη δευτερόλεπτα να συνέλθει, αλλάένα χαμόγελο αντικαθιστά τη σαστισμένη του έκφραση. «Σευιοθέτησαν στα τρία σου; Η Κάρεν;»

Συγκατανεύω. «Με έβαλαν σε ανάδοχη οικογένεια στα τρίαμου, όταν πέθανε η βιολογική μου μητέρα. Ο πατέρας μου δενμπορούσε να με μεγαλώσει μόνος του. Ή δεν ήθελε να μεμεγαλώσει μόνος του. Όπως και να ’χει, το ίδιο μού κάνει.Ήμουν τρομερά κωλόφαρδη που βρέθηκε η Κάρεν και δε μενοιάζει καθόλου να μάθω τι έγινε. Αν ήθελε να μάθει πού είμαι,θα είχε έρθει να με βρει».

Μπορώ να καταλάβω από το ύφος του ότι δεν έχει τελειώσειμε τις ερωτήσεις, αλλά θέλω να φάω μια μπουκιά και να πάρωπάλι εγώ το μπαλάκι.

Δείχνω με το πιρούνι μου το μπράτσο του. «Τι σημαίνει τοτατουάζ σου;»

Βγάζει το μπράτσο του προς τα έξω και δείχνει με τα δάχτυλάτου το τατουάζ. «Είναι για να μου υπενθυμίζει. Το έκανα αφούπέθανε η Λες».

«Τι να σου υπενθυμίζει;»Σηκώνει το ποτήρι του και παίρνει τα μάτια του από τα δικά

μου. Είναι η μοναδική ερώτηση που δεν μπορεί να απαντήσεικοιτώντας με κατάματα. «Μου υπενθυμίζει τους ανθρώπους πουέχω απογοητεύσει στη ζωή μου». Πίνει μια γουλιά και αφήνει τοποτήρι στο τραπέζι συνεχίζοντας να αποφεύγει τη ματιά μου.

«Δεν είναι και πολύ διασκεδαστικό αυτό το παιχνίδι ε;»Γελάει γλυκά. «Καθόλου. Είναι μάλλον για κλάματα». Με

κοιτάζει και χαμογελάει. «Αλλά πρέπει να το συνεχίσουμε γιατίέχω κι άλλες ερωτήσεις. Θυμάσαι τίποτα από την εποχή πριν σευιοθετήσουν;»

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δε θα το ’λεγα. Κάποια σκόρπιαπράγματα, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που, αν δεν υπάρχει


κάποιος να επικυρώσει τις αναμνήσεις σου, στο τέλος τις χάνειςεντελώς. Το μόνο πράγμα που έχω από πριν με υιοθετήσει ηΚάρεν είναι ένα κόσμημα που δεν ξέρω καν ποιανού είναι. Δενμπορώ πια να ξεχωρίσω τι ήταν πραγματικότητα, τι όνειρο και τιείδα στην τηλεόραση».

«Θυμάσαι τη μητέρα σου;»Κάθομαι για λίγο και συλλογίζομαι την ερώτησή του. Δε

θυμάμαι τη μητέρα μου. Καθόλου. Αυτό είναι το μόνο πράγμααπό το παρελθόν μου που με θλίβει. «Η Κάρεν είναι η μητέραμου» λέω απότομα. «Σειρά μου. Τελευταία ερώτηση. Πότε θαφάμε επιδόρπιο;»

«Έχουμε αρκετό επιδόρπιο;» μου λέει περιπαικτικά.Τον κοιτάζω και κάνω την τελευταία μου ερώτηση: «Γιατί τον

πλάκωσες στο ξύλο;».Μπορώ να καταλάβω από την έκφρασή του ότι δε χρειάζεται

να πω περισσότερα. Κουνάει το κεφάλι του και σπρώχνει τοπιάτο του μακριά. «Δε θέλεις να μάθεις την απάντηση σε αυτό,Σκάι. Θα επιλέξω την τιμωρία».

«Μα θέλω να μάθω».Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι και πιάνει με το χέρι του το

πιγούνι του. «Όπως σου είπα ήδη, τον έδειρα γιατί ήτανμαλάκας».

Τον κοιτάζω έντονα. «Αυτό είναι αοριστολογία και εσύ δεμιλάς με αοριστολογίες».

Δεν αλλάζει η έκφρασή του και συνεχίζει να με κοιτάζεικατάματα. «Ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο αφότου πέθανεη Λες. Πήγαινε κι εκείνη σ’ αυτό το σχολείο, οπότε όλοι ήξεραντι είχε γίνει. Άκουσα λοιπόν στο διάδρομο αυτό τον τύπο να λέεικάτι για τη Λες καθώς περνούσα από δίπλα του. Διαφωνούσα μετο σχόλιό του και του το έδειξα. Το παρατράβηξα, και κάποιαστιγμή ήμουν από πάνω του και δε με ένοιαζε. Τον χτυπούσαξανά και ξανά και ούτε που με ένοιαζε. Το χειρότερο στην όληιστορία είναι ότι αυτό το παιδί θα μείνει μάλλον κουφό από τοαριστερό του αυτί και ακόμα δε με νοιάζει».

Με χαζεύει αλλά δε με κοιτάζει ουσιαστικά. Έχει αυτό τοσκληρό, ψυχρό βλέμμα που έχω ξαναδεί. Δε μου άρεσε ούτε

136 COLLEEN HOOVER

τότε ούτε τώρα. Αλλά τουλάχιστον τώρα μπορώ να τοκαταλάβω περισσότερο.

«Τι είπε για εκείνη;»Κάθεται πίσω στην καρέκλα του και κοιτάζει το κενό πάνω

στο τραπέζι. «Τον άκουσα να γελάει και να λέει στο φίλο τουπως η Λες διάλεξε τον εγωιστικό, εύκολο δρόμο. Είπε πως, ανδεν ήταν τόσο δειλή, θα είχε παλέψει».

«Τι να παλέψει;»«Τη ζωή» λέει αδιάφορα.«Εσύ δεν πιστεύεις πως διάλεξε τον εύκολο δρόμο» του λέω

κάνοντας την πρόταση να ακουστεί πιο πολύ ως δήλωση παράως ερώτηση.

Ο Χόλντερ γέρνει μπροστά και παίρνει το χέρι μου ανάμεσαστα δικά του. Μου χαϊδεύει με τους αντίχειρες την παλάμη και,παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, μου αφήνει το χέρι. «Η Λες ήταντο πιο γενναίο άτομο που ήξερα. Θέλει πολλά κότσια για νακάνει κάποιος αυτό που έκανε. Έτσι απλά, να το τελειώσεις,χωρίς να ξέρεις τι υπάρχει μετά; Χωρίς να ξέρεις αν υπάρχεικάτι μετά; Είναι πιο εύκολο να ζεις μια ζωή χωρίς ζωή μέσα της,παρά να πεις “δε γαμιέται” και να την κάνεις. Είναι από τουςλίγους που απλά είπαν “δε γαμιέται”. Και θα της πλέκω τοεγκώμιο κάθε μέρα όσο ζω, καθώς παραείμαι χέστης για να κάνωτο ίδιο».

Παίρνει το χέρι μου ανάμεσα στα δικά του κι αμέσωςσυνειδητοποιώ πως τρέμω. Τον κοιτάζω που με καρφώνει με τοβλέμμα του. Δεν υπάρχουν λόγια για όλο αυτό, οπότε δενπροσπαθώ καν να πω κάτι. Σηκώνεται, σκύβει πάνω στο τραπέζικαι βάζει τα χέρια του στον αυχένα μου. Με φιλάει στην κορφήτου κεφαλιού και στη συνέχεια με αφήνει για να πάει στηνκουζίνα. «Θέλεις μπράουνις ή μπισκότα;» ρωτάει πάνω από τονώμο του σαν να μη με έχει αφήσει άναυδη.

Γυρίζει να με κοιτάξει και τον παρακολουθώ σοκαρισμένη.Δεν ξέρω καν τι να πω. Μόλις παραδέχτηκε πως είναιαυτοκτονικός; Το είπε μεταφορικά; Ήταν απλά μελοδραματικός;Δεν έχω ιδέα τι να κάνω με τη βόμβα που μόλις μου πέταξε.

Φέρνει ένα πιάτο με μπράουνις και μπισκότα, το αφήνει στο


τραπέζι και μετά γονατίζει μπροστά μου.«Έι» μου λέει τρυφερά παίρνοντας στα χέρια του το πρόσωπό

μου. Η έκφρασή του είναι ήρεμη. «Δεν ήθελα να σε τρομάξω.Δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις, αν αυτό σε φρίκαρε. Δεν έχειγαμηθεί το μυαλό μου. Δεν είμαι ανισόρροπος. Δεν υποφέρωαπό μετατραυματικό στρες. Είμαι απλά ένας αδελφός πουαγαπούσε την αδελφή του πιο πολύ και από τη ζωή του, οπότεγίνομαι λίγο έντονος όταν τη σκέφτομαι. Και αν προσπαθώ να τοδιαχειριστώ με το να λέω στον εαυτό μου πως ό,τι έκανε ήτανσπουδαίο, παρ’ όλο που δεν ήταν, κάνω απλώς αυτό και μόνο –προσπαθώ να το διαχειριστώ». Μου κρατάει σφιχτά τοπρόσωπο, με κοιτάζει απελπισμένα και θέλει να καταλάβω απόπού έρχεται. «Αγαπούσα πάρα πολύ αυτό το κορίτσι, Σκάι. Έχωανάγκη να πιστέψω πως αυτό που έκανε ήταν η μόνη λύση πουείχε, γιατί αν δεν το πιστέψω δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτόμου που δεν τη βοήθησα να βρει μια άλλη». Πιέζει το μέτωπότου πάνω στο δικό μου. «Εντάξει;»

Συγκατανεύω και βγάζω τα χέρια του από το πρόσωπό μου.Δεν μπορώ να τον αφήσω να με δει να το κάνω αυτό. «Πρέπεινα πάω στο μπάνιο». Κάνει πίσω, τρέχω στο μπάνιο, κλείνω τηνπόρτα και μετά κάνω κάτι που δεν έχω κάνει από πέντε χρονών.Κλαίω.

Δεν κλαίω γοερά. Δεν ξεσπάω σε λυγμούς και δεν κάνω κανκάποιο θόρυβο. Ένα μόνο δάκρυ τρέχει στο μάγουλό μου καιείναι ήδη πάρα πολύ, οπότε το σκουπίζω αμέσως. Παίρνω έναχαρτομάντιλο και σκουπίζω τα μάτια μου σε μια προσπάθεια ναεμποδίσω πιθανά δάκρυα. Ακόμα δεν ξέρω τι να του πω, αλλάνομίζω πως έκλεισε πολύ όμορφα το θέμα, οπότε το αφήνω γιατην ώρα. Κουνάω τα χέρια μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα κιανοίγω την πόρτα. Κάθεται στην άκρη του διαδρόμου μεσταυρωμένους τους αστραγάλους και τα χέρια του στις τσέπες.Με το που βγαίνω κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου.

«Είμαστε εντάξει;» με ρωτάει.Βάζω το καλύτερό μου χαμόγελο και του γνέφω καταφατικά.

Στη συνέχεια παίρνω μια βαθιά ανάσα. «Σ’ το είπα πως σεθεωρώ έντονο. Αυτό αποδεικνύει πως έχω δίκιο».

138 COLLEEN HOOVER

Χαμογελάει και με σπρώχνει προς το δωμάτιό μου. Μεαγκαλιάζει από πίσω και ακουμπάει το σαγόνι του στο κεφάλιμου καθώς πηγαίνουμε προς το δωμάτιό μου. «Σε αφήνουν ναμείνεις έγκυος τώρα;»

Γελάω. «Όχι αυτό το Σαββατοκύριακο. Εξάλλου πρέπειπρώτα να φιλήσεις ένα κορίτσι πριν το γκαστρώσεις».

«Μήπως κάποιος όσο έκανε μαθήματα κατ’ οίκον δεν έκανεσεξουαλική αγωγή;» μου λέει. «Γιατί θα μπορούσα πανεύκολα νασε γκαστρώσω χωρίς να σε φιλήσω ούτε μια φορά. Θέλεις νασου δείξω;»

Πηδάω πάνω στο κρεβάτι, αρπάζω το βιβλίο και το ανοίγωστο σημείο που το είχαμε αφήσει χθες το βράδυ. «Σε πιστεύω.Εξάλλου ελπίζω πως θα πάρουμε μια γερή δόση σεξουαλικήςαγωγής πριν φτάσουμε στην τελευταία σελίδα».

Ο Χόλντερ πέφτει στο κρεβάτι και εγώ ξαπλώνω δίπλα του.Με παίρνει αγκαλιά και με τραβάει κοντά του, οπότε εγώακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του και αρχίζω τοδιάβασμα.

***

Ξέρω ότι δεν το κάνει επίτηδες, αλλά όση ώρα διαβάζω μουαποσπά εντελώς την προσοχή. Κοιτάζει προς το μέρος μου,παρακολουθεί το στόμα μου όσο διαβάζω και παίζει με ταδάχτυλά του τα μαλλιά μου. Κάθε φορά που αλλάζω σελίδα, τουρίχνω μια ματιά και έχει πάντα στο πρόσωπό του την ίδιαέκφραση συγκέντρωσης. Μια έκφραση τόσο συγκεντρωμένη στοστόμα μου, που αποδεικνύει πως δεν έχει προσέξει ούτε μία λέξηαπ’ όσα διαβάζω. Κλείνω το βιβλίο και το ακουμπάω στοστομάχι μου. Δε νομίζω ν’ αντιλαμβάνεται καν ότι έχω κλείσειτο βιβλίο.

«Γιατί σταμάτησες να μιλάς;» μου λέει χωρίς ν’ αλλάξειέκφραση ή να πάρει ούτε λεπτό τα μάτια του από το στόμα μου.

«Να μιλάω;» τον ρωτάω παραξενεμένη. «Χόλντερ, διαβάζω.Έχει διαφορά το ένα από το άλλο. Και, από ό,τι φαίνεται, δενέδωσες καθόλου σημασία».


Με κοιτάζει στα μάτια και χαμογελάει. «Κι όμως έδωσασημασία. Στο στόμα σου. Όχι στα λόγια που έβγαιναν από αυτό,αλλά στο ίδιο σου το στόμα».

Με ξαπλώνει ανάσκελα, γλιστράει δίπλα μου και με τραβάειξανά κοντά του. Η έκφρασή του παραμένει η ίδια και με κοιτάζεισαν να θέλει να με φάει. Μακάρι να το έκανε.

Φέρνει τα δάχτυλά του στα χείλη μου και σχεδιάζει τοπερίγραμμά τους. Είναι τόσο υπέροχη αίσθηση, ώστε κρατώ τηνανάσα μου από φόβο μη σταματήσει. Θα ορκιζόμουν πως είναιλες και τα δάχτυλά του ακουμπούν κάθε ευαίσθητο σημείο σεόλο μου το σώμα.

«Έχεις ωραίο στόμα» μου λέει. «Δεν μπορώ να σταματήσω νατο κοιτάζω».

«Πρέπει να το δοκιμάσεις» του λέω. «Είναι πολύ νόστιμο».Κλείνει σφιχτά τα μάτια του και βγάζει ένα βογκητό. Στη

συνέχεια χώνει το κεφάλι του στο λαιμό μου. «Σταμάτα,σατανική μάγισσα».

Γελάω και κουνάω το κεφάλι μου. «Με τίποτα. Εσύ έβαλεςαυτό τον ηλίθιο κανόνα, εγώ γιατί να τον υποστηρίξω;»

«Γιατί ξέρεις ότι έχω δίκιο. Δεν μπορώ να σε φιλήσω απόψε,γιατί το φιλί οδηγεί στο επόμενο βήμα που οδηγεί στο επόμενοβήμα και με το ρυθμό που έχουμε εμείς θα μας έχουν τελειώσειόλες οι πρώτες φορές μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο. Δε θεςνα παρατείνουμε τις πρώτες φορές για λιγάκι;» Βγάζει το κεφάλιτου από το λαιμό μου και με κοιτάζει.

«Οι πρώτες φορές;» ρωτάω. «Πόσες πρώτες φορές υπάρχουνδηλαδή;»

«Δεν υπάρχουν τόσες πολλές, για αυτό και πρέπει να τιςπαρατείνουμε. Ήδη έχουμε περάσει πολλές από τη μέρα πουγνωριστήκαμε».

Γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι για να τον κοιτάζω κατάματα.«Ποιες πρώτες φορές έχουμε ήδη περάσει;»

«Τα εύκολα. Πρώτη αγκαλιά, πρώτο ραντεβού, πρώτοςκαβγάς, πρώτη φορά που κοιμηθήκαμε μαζί – παρ’ όλο που εγώδεν κοιμήθηκα. Μετά βίας έχουμε αφήσει μερικές. Πρώτο φιλί.Πρώτη φορά που θα κοιμηθούμε μαζί ενώ θα είμαστε και οι δύο

140 COLLEEN HOOVER

ξύπνιοι. Πρώτος γάμος. Πρώτο παιδί. Μετά από αυτά θα έχουμετελειώσει. Η ζωή μας θα είναι κοινή και βαρετή και θα πρέπει νασε χωρίσω για να παντρευτώ μια γυναίκα είκοσι χρόνια νεότερήμου, ώστε να έχω πάλι πολλές πρώτες φορές μαζί της ενώ εσύθα μεγαλώνεις παιδιά». Μου πιάνει το μάγουλο και χαμογελάει.«Οπότε βλέπεις, μωρό μου; Το κάνω αυτό για το δικό σου καλό.Όσο πιο πολύ περιμένω για να σε φιλήσω, τόσο περισσότεροςκαιρός θα περάσει πριν αναγκαστώ να σε παρατήσω στα κρύατου λουτρού».

Γελάω. «Το σκεπτικό σου με τρομάζει. Νομίζω πως δε μουαρέσεις πια».

Γλιστράει πάνω μου κρατώντας το βάρος του με τα χέρια του.«Νομίζεις πως δε σου αρέσω; Αυτό μπορεί και να σημαίνει πωςνομίζεις πως σου αρέσω».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δε μου αρέσεις καθόλου. Μεαπωθείς. Στην πραγματικότητα, καλύτερα να μη με φιλήσειςγιατί είμαι σίγουρη πως θα ξεράσω».

Γελάει και στη συνέχεια στηρίζεται στο ένα του χέρι ενώείναι ακόμα πάνω μου. Χαμηλώνει το κεφάλι του και ακουμπάειτα χείλη του στο αυτί μου. «Είσαι ψεύτρα» μου ψιθυρίζει. «Μεγουστάρεις και με παραγουστάρεις και θα σ’ το αποδείξω».

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω τη στιγμή που τα χείλητου ακουμπούν το λαιμό μου. Με φιλάει μαλακά ακριβώς κάτωαπό το αυτί μου και νιώθω όλο το δωμάτιο να περιστρέφεται σανπαιχνίδι του λούνα παρκ. Μου ψιθυρίζει πάλι στο αυτί: «Τοαισθάνθηκες αυτό;».

Μετά βίας κάνω ένα αρνητικό νεύμα.«Θέλεις να το ξανακάνω;»Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου από πείσμα, αλλά ελπίζω να

έχει τηλεπαθητικές ικανότητες και να μπορεί να με ακούσει πουουρλιάζω μέσα στο κεφάλι μου: ναι, γαμώτο, μου άρεσε. Ναι,γαμώτο, θέλω να το ξανακάνει.

Γελάει καθώς κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου κι έτσι φέρνειτα χείλια του πιο κοντά στο στόμα μου. Με φιλάει στο μάγουλοκαι συνεχίζει με πεταχτά φιλιά προς το αυτί μου, όπου σταματάεικαι μου ψιθυρίζει πάλι: «Αυτό πώς σου φάνηκε;».


Θεέ μου, ποτέ στη ζωή μου δεν έχω μη βαρεθεί τόσο πολύ. Δεμε φιλάει καν και είναι ήδη το καλύτερο φιλί που είχα ποτέ.Κουνάω ξανά το κεφάλι μου, ενώ έχω κλειστά τα μάτια μου γιατίδε θέλω να ξέρω τι θα επακολουθήσει. Όπως αυτό το χέρι πουανεβαίνει από το μπούτι μου προς τη μέση μου. Γλιστράει τοχέρι του κάτω από το μπλουζάκι μου ώσπου τα δάχτυλά του ναακουμπήσουν την άκρη του παντελονιού μου και αφήνει το χέριτου εκεί, κουνώντας μαλακά τον αντίχειρά του μπρος και πίσωστο στομάχι μου. Νιώθω τόσο πολύ κάθε λεπτομέρεια από ταπάντα που κάνει αυτή τη στιγμή, ώστε θα μπορούσα ναξεχωρίσω τα δαχτυλικά του αποτυπώματα από μια σειράυπόπτων.

Διατρέχει με τη μύτη του το περίγραμμα του σαγονιού μου καιτο γεγονός ότι αναπνέει τόσο βαριά όσο εγώ με διαβεβαιώνειπως δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξει να μη με φιλήσει απόψε.Αυτό τουλάχιστον ελπίζω σαν τρελή.

Όταν πλησιάζει ξανά το αυτί μου, αυτή τη φορά δε μιλάει,αλλά το φιλάει, και δεν υπάρχει έστω και ένα νεύρο στο σώμαμου που να μην το αισθάνεται. Από την κορφή του κεφαλιούμου μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου, ολόκληρο το σώμα μουφωνάζει για το στόμα του.

Ακουμπάω το χέρι μου στο σβέρκο του και ανατριχιάζειολόκληρος. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτή η απλή κίνηση κλονίζει τηναπόφασή του και για ένα δευτερόλεπτο η γλώσσα του ακουμπάειστο λαιμό μου. Βογκάω και αυτός ο ήχος τού φέρνει παροξυσμό.

Φέρνει το χέρι του από τη μέση μου στο πλάι του κεφαλιούμου και κολλάει το λαιμό μου στο στόμα του χωρίς να μπορεί νασυγκρατηθεί. Ανοίγω τα μάτια μου σοκαρισμένη με το πόσογρήγορα άλλαξε η στάση του. Φιλάει, γλείφει και ερεθίζει κάθεπιθαμή του λαιμού μου, αγκομαχώντας για αέρα μόνο όταν είναιαπολύτως απαραίτητο. Το μάτι μου παίρνει τ’ αστέρια στο ταβάνιμου, αλλά δεν προλαβαίνω να μετρήσω ούτε ένα: χάνομαι καιπροσπαθώ να συγκρατήσω τα βογκητά που ντρέπομαι να αφήσωελεύθερα.

Απομακρύνει τα χείλη του από το λαιμό μου προς το στήθοςμου. Αν δεν είχαμε περιορισμένο απόθεμα από πρώτες φορές, θα

142 COLLEEN HOOVER

έσκιζα την μπλούζα μου και θα του έλεγα να συνεχίσει. Όμως δεμου δίνει καν αυτή την επιλογή. Ανεβαίνει πάλι πίσω στο λαιμόμου, στο πιγούνι μου, και με φιλάει τρυφερά ολόγυρα στο στόμαμου προσέχοντας να μην αγγίξει ούτε μία φορά τα χείλη μου. Ταμάτια μου είναι κλειστά, αλλά αισθάνομαι την αναπνοή του στοστόμα μου και ξέρω πως δίνει μάχη για να μη με φιλήσει. Ανοίγωτα μάτια μου να τον κοιτάξω και το βλέμμα του είναι καρφωμένοπάλι στα χείλια μου.

«Είναι τόσο τέλεια» μου λέει με κομμένη την ανάσα. «Σανκαρδιές. Θα μπορούσα στην κυριολεξία να χαζεύω τα χείλια σουγια μέρες και να μη βαριέμαι».

«Όχι, μην το κάνεις αυτό. Αν το μόνο που θα κάνεις είναι νακοιτάς, τότε θα βαρεθώ εγώ».

Κάνει μια γκριμάτσα και είναι φανερό πως δυσκολεύεταιπραγματικά πολύ να μη με φιλήσει. Δεν ξέρω τι είναι αυτό πουτον κάνει να κοιτάζει τόσο έντονα τα χείλια μου, αλλά είναι ό,τιπιο καυτό αυτή τη στιγμή. Κάνω λοιπόν κάτι που δεν έπρεπε νακάνω. Τα γλείφω. Αργά.

Βογκάει ξανά και ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό μου.Βγάζει το χέρι του και πέφτει όλος πάνω μου πιέζοντας το σώματου στο δικό μου. Παντού. Όλο του το σώμα. Βογκάμεταυτόχρονα καθώς ενώνονται τέλεια τα σώματά μας και ξαφνικάείναι σαν να ’χει δοθεί το σύνθημα. Του τραβάω την μπλούζακαι αυτός είναι γονατιστός βοηθώντας με να τη βγάλω από τοκεφάλι του. Με το που τη βγάζει εντελώς, τυλίγω τα πόδια μουγύρω από τη μέση του και τον κλειδώνω σφιχτά πάνω μου, γιατίδε θα υπήρχε κάτι πιο ζόρικο αυτή τη στιγμή από το νααποτραβηχτεί από πάνω μου.

Ακουμπάει πάλι το μέτωπό του στο δικό μου και τα σώματάμας ενώνονται σαν τα δύο τελευταία κομμάτια ενός παζλ.Κουνιέται αργά προς τα μένα και κάθε φορά που το κάνει ταχείλια του έρχονται όλο και πιο κοντά, μέχρι που ίσα πουακουμπούν τα δικά μου. Δεν κλείνει όμως το κενό ανάμεσα σταστόματά μας, παρ’ όλο που το θέλω σαν τρελή. Τα χείλια μαςαπλά ακουμπάνε αλλά δε φιλιούνται. Κάθε φορά που έρχεται πιοκοντά μου, αφήνει μια ανάσα που μπαίνει στο στόμα μου και


προσπαθώ να τις εισπνεύσω όλες, λες και μόνο με αυτές θαεπιβιώσω αυτή τη στιγμή.

Παραμένουμε σε αυτόν το ρυθμό για αρκετά λεπτά, χωρίςκανένας από τους δύο να θέλει να είναι αυτός που θαπροκαλέσει πρώτος το φιλί. Είναι ολοφάνερο πως και οι δυο τοθέλουμε, αλλά είναι επίσης ολοφάνερο πως μπορεί να βρήκα τοδάσκαλό μου σε ό,τι αφορά το πείσμα.

Κρατάει το κεφάλι μου σταθερό και πιέζει το μέτωπό του στοδικό μου, αλλά απομακρύνει τα χείλη του τόσο από τα δικά μουώστε να μπορεί να τα γλείψει. Όταν τα ακουμπάει πάλι στα δικάμου, η υγρασία των χειλιών του πάνω στα δικά μου με στέλνει.

Μετατοπίζει το βάρος του και, δεν ξέρω τι γίνεται όταν τοκάνει αυτό, αλλά το κεφάλι μου πέφτει πίσω και ψελλίζω τιςλέξεις «Θεέ μου». Γέρνοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω, δενήθελα να το απομακρύνω από το στόμα του, γιατί μου άρεσε πουήταν εκεί, αλλά μου αρέσει ακόμη περισσότερο εκεί που είμαιτώρα. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την πλάτη του και χώνωτο κεφάλι μου μέσα στο λαιμό του προσπαθώντας να βρω λίγηισορροπία, γιατί νιώθω σαν να έχει μετατοπιστεί η γη από τονάξονά της και ο Χόλντερ είναι ο πυρήνας.

Συνειδητοποιώ τι πρόκειται να συμβεί και αρχίζω ναπανικοβάλλομαι. Εκτός από το μπλουζάκι του, φοράμε όλα μαςτα ρούχα και δε φιλιόμαστε καν… Αλλά οι ρυθμικές κινήσειςτου έχουν τέτοια επίδραση πάνω στο σώμα μου, ώστε νιώθω τοδωμάτιο να στροβιλίζεται. Αν δε σταματήσει αυτό που κάνει, θαλιώσω εντελώς και αυτό θα σηματοδοτήσει πιθανά την πιοντροπιαστική στιγμή της ζωής μου. Αλλά αν του ζητήσω νασταματήσει θα σταματήσει, και αυτό θα σηματοδοτήσει πιθανάτην πιο απογοητευτική στιγμή της ζωής μου.

Προσπαθώ να αναπνέω πιο ήρεμα και να περιορίσω στοελάχιστο τους ήχους που βγαίνουν από τα χείλη μου, αλλά έχωχάσει κάθε είδους αυτοέλεγχο. Είναι ολοφάνερο πως το σώμαμου απολαμβάνει με το παραπάνω αυτήν τη χωρίς φιλιά επαφήκαι δεν μπορώ να βρω τη δύναμη να σταματήσω. Θαπροσπαθήσω το επόμενο καλύτερο βήμα. Θα ζητήσω από αυτόννα σταματήσει.

144 COLLEEN HOOVER

«Χόλντερ» του λέω ξέπνοα, χωρίς να θέλω πραγματικά νασταματήσει, αλλά ελπίζοντας πως θα πιάσει το υπονοούμενο καιθα σταματήσει. Πρέπει να σταματήσει. Έπρεπε να έχεισταματήσει εδώ και δύο λεπτά.

Δε σταματάει. Συνεχίζει να φιλάει το λαιμό μου και νακουνάει το σώμα του προς το δικό μου με έναν τρόπο που τααγόρια μού το έχουν ξανακάνει, αλλά αυτή τη φορά είναιδιαφορετικά. Είναι τόσο απίστευτα διαφορετικά και υπέροχα καιμε τρομάζει.

«Χόλντερ». Προσπαθώ να φωνάξω το όνομά του, αλλά δεμου έχει μείνει καθόλου δύναμη.

Φιλάει το πλάι του κεφαλιού μου και χαλαρώνει το ρυθμότου, αλλά δε σταματάει. «Σκάι, αν μου ζητάς να σταματήσω θατο κάνω. Αλλά ελπίζω πως δε μου το ζητάς, γιατί δε θέλω νασταματήσω, οπότε σε παρακαλώ». Κάνει πίσω και με κοιτάζειστα μάτια ενώ ίσα που κουνάει το σώμα του. Τα μάτια μου είναιγεμάτα πόνο και ανησυχία και μου μιλάει με κομμένη την ανάσα.«Σου υπόσχομαι πως δε θα προχωρήσουμε περισσότερο. Αλλάσε παρακαλώ μη μου ζητάς να σταματήσω εδώ που φτάσαμε.Έχω ανάγκη να σε βλέπω και να σε ακούω, γιατί το ότι νιώθειςπραγματικά αυτό που γίνεται τώρα είναι γαμάτο. Σε νιώθωαπίστευτα και όλο αυτό είναι απίστευτη αίσθηση και σεπαρακαλώ. Απλά… σε παρακαλώ».

Φέρνει το στόμα του στο δικό μου και μου δίνει το πιο γλυκόπεταχτό φιλί. Είναι αρκετό για να πάρω μια ιδέα τού πώς θαείναι το κανονικό του φιλί. Και μόνο η σκέψη του με κάνει ναριγήσω. Σταματάει να κινείται και σηκώνεται από πάνω μουπεριμένοντας να αποφασίσω.

Τη στιγμή που αποτραβιέται από πάνω μου, η απογοήτευσηβαραίνει το στήθος μου και νιώθω ότι θέλω να κλάψω. Όχιεπειδή σταμάτησε ή επειδή δεν ξέρω τι να κάνω… αλλά γιατίποτέ δεν είχα φανταστεί ότι δύο άνθρωποι θα μπορούσαν ναέχουν επαφή σε τόσο προσωπικό επίπεδο και πως αυτή η επαφήθα ήταν τόσο τέλεια. Λες και ο λόγος της ύπαρξης τουανθρώπου περιστρέφεται γύρω από αυτή τη στιγμή, γύρω απόεμάς τους δύο. Ό,τι έχει συμβεί μέχρι τώρα ή θα συμβεί στο


μέλλον σε αυτό τον κόσμο είναι απλά το φόντο σε αυτό πουσυμβαίνει ανάμεσά μας αυτή τη στιγμή – και δε θέλω νασταματήσει. Δε θέλω. Κουνάω το κεφάλι μου καθώς κοιτάζω ταικετευτικά του μάτια και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι νατου ψιθυρίσω: «Μην. Ό,τι και αν κάνεις, μη σταματάς».

Γλιστράει το χέρι του στο πίσω μέρος του λαιμού μου καικολλάει το μέτωπό του στο δικό μου. «Σε ευχαριστώ» μουψιθυρίζει και πέφτει μαλακά πάλι πάνω μου για να επανέλθει ηπροηγούμενη επαφή. Φιλάει πολλές φορές το στόμα μου στιςάκρες, καθώς και το σαγόνι και το λαιμό μου. Όσο πιο γρήγορααναπνέει αυτός, τόσο πιο γρήγορα αναπνέω κι εγώ. Όσο πιογρήγορα ανασαίνω, τόσο πιο πολύ με φιλάει στο λαιμό. Όσο πιοπολύ με φιλάει στο λαιμό, τόσο πιο γρήγορα κουνιόμαστε μαζί –αποκτώντας έναν βασανιστικό ρυθμό που, κρίνοντας από τοσφυγμό μου, δε θα κρατήσει πολύ.

Χώνω τις φτέρνες μου στο κρεβάτι και τα νύχια μου στηνπλάτη του. Σταματάει να με φιλάει στο λαιμό και με κοιτάζει μεξαναμμένα μάτια. Καρφώνει το βλέμμα του πάλι στο στόμα μουκαι, όσο κι αν θέλω να τον παρακολουθώ να με κοιτάζει έτσι,δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Κλείνουν απόμόνα τους μόλις ένα πρώτο κύμα ανατριχίλας διαπεράσει τοσώμα μου ως προειδοποίηση του τι θα επακολουθήσει.

«Άνοιξε τα μάτια σου» μου λέει σθεναρά.Θα το έκανα αν μπορούσα, αλλά είμαι εντελώς ανήμπορη.«Σε παρακαλώ».Αυτή η μία λέξη ήταν ό,τι χρειαζόμουν να ακούσω και τα

μάτια μου ανοίγουν αμέσως. Με κοιτάζει τόσο έντονα που κάνειτη στιγμή πιο προσωπική κι από το να φιλιόμασταν. Όσοδύσκολο κι αν είναι να το κάνω αυτή τη στιγμή, κρατάω τοβλέμμα μου κλειδωμένο στο δικό του, σφίγγω τα σεντόνια μέσαστις γροθιές μου και ευχαριστώ τη Μοίρα που έφερε αυτό τοτελειωμένο, χωρίς ελπίδα αγόρι στη ζωή μου. Γιατί μέχρι αυτή τηστιγμή –μέχρι να νιώσω τα κύματα ηδονής και να δω το απόλυτοφως– δεν ήξερα καν πως μου έλειπε.

Όπως είμαι από κάτω του αρχίζω να ριγώ, αλλά δεν παίρνειούτε στιγμή τη ματιά του. Όσο και να προσπαθήσω δεν μπορώ

146 COLLEEN HOOVER

να κρατήσω πια τα μάτια μου ανοιχτά, οπότε τα αφήνω νακλείσουν. Νιώθω τα χείλια του να ακουμπάνε απαλά τα δικάμου, αλλά ακόμα δε με φιλάει. Τα στόματά μας ακουμπάνε τοένα πάνω στο άλλο πεισματικά και έτσι οι ανάσες μου, τατελευταία μου βογκητά και ίσως ένα μέρος της καρδιάς μουφεύγουν από μένα και εισχωρούν σε αυτόν. Επανέρχομαιμαλακά πίσω στη γη και αυτός συνεχίζει να με κρατάει γερά,αφήνοντάς μου χρόνο να επανέλθω από μια εμπειρία για τηνοποία κατάφερε να μην αισθανθώ καμία ντροπή.

Αφού πια είμαι σωματικά και συναισθηματικά εντελώςεξουθενωμένη και το σώμα μου τρέμει ολόκληρο, συνεχίζει ναμε φιλάει στο λαιμό και στους ώμους και όπου αλλού είναι κοντάστο σημείο που θέλω πιο πολύ από όλα να με φιλήσει – στοστόμα.

Αλλά, προφανώς, εκείνος από πείσμα προτιμά να εμμείνειστην απόφασή του παρά να υποχωρήσει, καθώς φέρνει τοπρόσωπό του κοντά στο δικό μου αλλά και πάλι δεν κάνει τηνκίνηση. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά απομακρύνοντας κάποιεςτούφες από το μέτωπό μου.

«Είσαι απίστευτη» μου ψιθυρίζει, κοιτώντας με αυτή τη φοράστα μάτια και όχι στο στόμα. Τα λόγια του με αποζημιώνουν γιατο πείσμα του και έτσι δεν μπορώ παρά να του χαμογελάσω.Πέφτει στο κρεβάτι δίπλα μου ασθμαίνοντας ακόμη, ενώπροσπαθεί να συγκρατήσει τον πόθο που εξακολουθεί να τονδιακατέχει.

Κλείνω τα μάτια μου και ακούω τη σιωπή ανάμεσά μας,καθώς οι κοφτές μας ανάσες παίρνουν σιγά σιγά έναν μαλακό,γλυκό ρυθμό. Είναι ήσυχα και ήρεμα και ίσως η πιο γαλήνιαστιγμή που έχω βιώσει ποτέ.

Ο Χόλντερ πλησιάζει το χέρι του και τυλίγει το μικρό τουδαχτυλάκι γύρω από το δικό μου, λες και δεν έχει δύναμη ναπιάσει ολόκληρο το χέρι μου. Αλλά είναι ωραία, γιατί έχουμεκρατηθεί ξανά από τα χέρια αλλά ποτέ από τα δαχτυλάκια… καισυνειδητοποιώ πως είναι άλλη μια πρώτη φορά για κάτι. Καισυνειδητοποιώντας αυτό δεν απογοητεύομαι, γιατί ξέρω πωςμαζί του οι πρώτες φορές δεν παίζουν κανένα ρόλο. Θα


μπορούσε να με φιλήσει για πρώτη φορά ή για εικοστή ή γιαεκατομμυριοστή και να μη με νοιάζει αν είναι η πρώτη ή όχι,γιατί είμαι σίγουρη πως μόλις σπάσαμε το ρεκόρ για το καλύτεροπρώτο φιλί στην ιστορία των πρώτων φιλιών χωρίς καν ναφιληθούμε.

Μετά από αρκετή ώρα σιωπής παίρνει μια βαθιά ανάσα,ανακάθεται στο κρεβάτι και με κοιτάζει. «Πρέπει να φύγω. Δενμπορώ να μείνω μαζί σου στο κρεβάτι ούτε ένα δευτερόλεπτοπαραπάνω».

Γέρνω προς το μέρος του και τον κοιτάζω αποκαρδιωμένηκαθώς σηκώνεται και βάζει την μπλούζα του. Χαμογελάειβλέποντάς με να μουτρώνω και σκύβει, μέχρις ότου το πρόσωπότου να βρεθεί επικίνδυνα κοντά στο δικό μου. «Όταν σου είπαπως δε θα σε φιλήσω απόψε το εννοούσα. Αλλά, γαμώτο σου,Σκάι. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολο θα το έκανες!»Περνάει το χέρι του στο σβέρκο μου και βγάζω μια πνιχτή ανάσαπαρακαλώντας η καρδιά μου να παραμείνει στη θέση της. Μεφιλάει στο μάγουλο και αισθάνομαι το δισταγμό του προτούαπομακρυνθεί απρόθυμα.

Προχωράει με την πλάτη προς το παράθυρο κοιτώντας μεόλη την ώρα. Πριν βγει έξω, βγάζει το κινητό του, γράφει κάτιγια λίγα δευτερόλεπτα και το βάζει πίσω στην τσέπη του. Μουχαμογελάει, σκαρφαλώνει έξω από το παράθυρο και το κλείνειφεύγοντας.

Βρίσκω κάπως τη δύναμη να πεταχτώ πάνω και να τρέξωστην κουζίνα. Αρπάζω το τηλέφωνό μου σίγουρη πως μου έχειστείλει μήνυμα. Είναι όμως μόνο μία λέξη.

Απίστευτα.

Χαμογελάω, γιατί ήταν. Απολύτως.

148 COLLEEN HOOVER

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

«Έι»Έχω το κεφάλι μου χωμένο μέσα στα χέρια μου. Δε

θέλω αυτός να με ξαναδεί να κλαίω. Το ξέρω πως δε θαμε κοροϊδέψει – κανένας από τους δύο δε θα μεκορόιδευε ποτέ. Αλλά δεν ξέρω καν γιατί κλαίω και θαήθελα να σταματήσω αλλά δεν μπορώ και το μισώ, τομισώ, το μισώ.

Αυτός κάθεται δίπλα μου στο πεζοδρόμιο και εκείνηκάθεται από την άλλη πλευρά. Συνεχίζω να μην τουςκοιτάζω και είμαι ακόμα στενοχωρημένη αλλά δε θέλωνα φύγουν γιατί αισθάνομαι όμορφα κοντά τους.

«Αυτό μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα» μουλέει. «Έφτιαξα ένα για την κάθε μια σήμερα στοσχολείο». Δε μου ζητάει να κοιτάξω οπότε δεν τοκάνω, αλλά αισθάνομαι να μου ακουμπάει κάτι στογόνατο.

Δεν κουνιέμαι. Δε μου αρέσει να μου κάνουν δώρακαι δε θέλω να με δει να το κοιτάζω.

Με σκυμμένο το κεφάλι συνεχίζω να κλαίω καιμακάρι να ήξερα τι μου συμβαίνει. Κάτι δεν πάει καλάμε μένα, αλλιώς δε θα αισθανόμουν έτσι κάθε φορά πουσυμβαίνει. Γιατί πρέπει να συμβαίνει. Τουλάχιστον αυτόμου έχει πει ο μπαμπάς. Πρέπει να συμβαίνει και πρέπεινα σταματήσω να κλαίω, γιατί στενοχωριέται τόσο πολύόταν κλαίω.

150 COLLEEN HOOVER

Κάθονται δίπλα μου για αρκετή ώρα, αλλά δεν ξέρωπόση πολλή ώρα γιατί δεν ξέρω αν οι ώρες είναι πιομεγάλες από τα λεπτά. Σκύβει και μου ψιθυρίζει στοαυτί. «Μην ξεχνάς αυτό που σου είπα. Θυμάσαι τιπρέπει να κάνεις όταν είσαι στενοχωρημένη;»

Κάνω νεύμα μέσα από τα χέρια μου αλλά δεν τονκοιτάζω. Το κάνω αυτό που μου έχει πει πως πρέπει νακάνω όταν είμαι λυπημένη, αλλά μερικές φορέςπαραμένω λυπημένη έτσι κι αλλιώς.

Μένουν μαζί μου λίγες ακόμα ώρες ή λεπτά αλλάμετά αυτή σηκώνεται. Μακάρι να έμεναν για ένα λεπτόακόμα ή για δύο ώρες. Ποτέ δε με ρωτάνε τι έχω καιγια αυτό τους αγαπώ τόσο πολύ και θα ’θελα ναμείνουν μαζί μου.

Ρίχνω μια κλεφτή ματιά μέσα από τον αγκώνα μουκαι βλέπω τα πόδια της να απομακρύνονται από μένα.Πιάνω το δώρο της και το εξετάζω με τα δάχτυλά μου.Μου έκανε ένα βραχιόλι. Είναι ελαστικό, μοβ και έχειμια μισή καρδιά. Το φοράω και χαμογελάω παρ’ όλο πουακόμη κλαίω. Σηκώνω το κεφάλι μου και είναι ακόμαεδώ και με κοιτάζει. Φαίνεται λυπημένος καιαισθάνομαι άσχημα γιατί νομίζω πως εγώ τονστενοχωρώ.

Σηκώνεται και κοιτάζει το σπίτι μου. Το κοιτάζειπολλή ώρα χωρίς να πει τίποτα. Πάντα σκέφτεται πολύκαι αναρωτιέμαι τι σκέφτεται συνεχώς. Σταματάει νακοιτάζει το σπίτι και κοιτάζει πάλι εμένα.

«Μην ανησυχείς» μου λέει προσπαθώντας ναχαμογελάσει. «Δε θα ζήσει για πάντα». Κάνει μεταβολήκαι προχωράει προς το σπίτι του κι εγώ κλείνω τα μάτιαμου και χώνω πάλι το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου.

Δεν ξέρω γιατί το είπε αυτό. Δε θέλω να πεθάνει ομπαμπάς μου. Απλά θέλω να σταματήσει να με φωνάζειΠριγκίπισσα.


152 COLLEEN HOOVER

Δευτέρα, 3 Σεπτεμβρίου 20127:20 πμ

Δεν το βγάζω συχνά, αλλά για κάποιο λόγο σήμερα θέλω να τουρίξω μια ματιά. Φαντάζομαι πως επειδή το Σάββατο με τονΧόλντερ μιλούσαμε για το παρελθόν, ένιωσα μια νοσταλγία. Τοξέρω πως είπα στον Χόλντερ ότι ποτέ δε θα έψαχνα να βρω τονπατέρα μου, αλλά μερικές φορές είμαι περίεργη. Δεν μπορώ ναμην αναρωτιέμαι πώς ένας γονιός μεγαλώνει το παιδί του γιαμερικά χρόνια και μετά, έτσι απλά, το δίνει αλλού. Ποτέ δε θα τοκαταλάβω και ίσως δε χρειάζεται. Για αυτό και δεν πιέζω ταπράγματα. Δεν κάνω ποτέ ερωτήσεις στην Κάρεν. Ποτέ δενπροσπαθώ να διαχωρίσω τις αναμνήσεις από τα όνειρα και δεμου αρέσει να τα συζητάω… γιατί απλά δεν το χρειάζομαι.

Βγάζω το βραχιόλι από το κουτί και το φοράω. Δεν ξέρωποιος μου το έδωσε, αλλά ούτε και που με νοιάζει. Είμαι σίγουρηπως, ζώντας δύο χρόνια σε ανάδοχες οικογένειες, θα είχα λάβειπολλά δώρα από φίλους. Η διαφορά με αυτό το δώρο είναι πωςσυνδέεται με τη μοναδική ανάμνηση που έχω από εκείνη τη ζωή.Το βραχιόλι επιβεβαιώνει ότι η ανάμνησή μου είναι αληθινή. Καιτο να γνωρίζω πως η ανάμνηση είναι αληθινή επιβεβαιώνει πωςήμουν κάποτε κάποια άλλη πριν γίνω εγώ. Ένα κορίτσι που δεθυμάμαι. Ένα κορίτσι που έκλαιγε πολύ. Ένα κορίτσι που δενέχει καμία σχέση με αυτή που είμαι σήμερα.

Κάποια μέρα θα το πετάξω αυτό το βραχιόλι, γιατί πρέπει.Αλλά σήμερα νιώθω απλά την ανάγκη να το φορέσω.


***

Ο Χόλντερ και εγώ αποφασίσαμε χθες να πάρουμε μια ανάσα καινα μην ιδωθούμε. Και λέω ανάσα γιατί το βράδυ του Σαββάτουπεράσαμε αρκετή ώρα στο κρεβάτι μου χωρίς να αναπνέουμεκαθόλου. Εξάλλου η Κάρεν γύριζε σπίτι και το τελευταίο πράγμαπου είχα όρεξη ήταν να της συστήσω ξανά τον νέο μου… ό,τι κιαν είναι. Δεν πήγαμε τη συζήτηση τόσο μακριά ώστε να δώσουμεένα χαρακτηρισμό σε αυτό που συμβαίνει ανάμεσά μας. Νιώθωπως δεν τον ξέρω αρκετά για να τον αποκαλέσω το αγόρι μου,δεδομένου πως ακόμα δεν έχουμε καν φιληθεί. Αλλά από τηνάλλη τα παίρνω χοντρά στη σκέψη και μόνο να φιλάει κάποιαάλλη. Οπότε είτε είμαστε ζευγάρι είτε όχι, εγώ θεωρώ ότι έχουμεαποκλειστικότητα. Μπορείς βέβαια να έχεις αποκλειστικότηταμε κάποιον που δεν έχεις ακόμα φιλήσει; Η αποκλειστικότητακαι το «τα έχουμε» είναι το ίδιο αποκλειστικά;

Γελάω δυνατά μόνη μου. Ή αλλιώς lol;Όταν ξύπνησα χθες το πρωί είχα δύο μηνύματα. Αρχίζω να

τη βρίσκω με τα μηνύματα. Γίνομαι πολύ χαζοχαρούμενη ότανλαμβάνω κάποιο και δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο εθιστικάμπορεί να είναι τα ηλεκτρονικά μηνύματα, το Facebook και ό,τιάλλο έχει σχέση με την τεχνολογία. Το ένα μήνυμα ήταν από τηΣιξ που μου έλεγε για τις ζαχαροπλαστικές μου ικανότητες και μεδιέταζε να της τηλεφωνήσω την Κυριακή το βράδυ από το σπίτιτης για να τα πούμε. Της τηλεφώνησα. Μιλήσαμε για καμιά ώρακαι ήταν εξίσου ενθουσιασμένη με εμένα που ο Χόλντερ δενείναι αυτό που νομίζαμε. Τη ρώτησα για τον Λορέντζο και δενήξερε καν για ποιον μιλούσα, οπότε απλά γέλασα και το άφησατο θέμα. Μου λείπει και μου τη δίνει που έφυγε, αλλά ξέρω ότιτο γουστάρει πολύ και αυτό με χαροποιεί.

Το δεύτερο μήνυμα ήταν από τον Χόλντερ. Το μόνο πουέλεγε ήταν: Δε θέλω ούτε να σκέφτομαι πως θα σε δω τηΔευτέρα στο σχολείο. Τόσο χάλια.

Το τρέξιμο ήταν το σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάςμου, αλλά τώρα είναι το να λαμβάνω προσβλητικά μηνύματααπό τον Χόλντερ. Και, μιλώντας για τρέξιμο και Χόλντερ, δεν

154 COLLEEN HOOVER

το κάνουμε πια μαζί. Αφού ανταλλάξαμε αρκετά μηνύματα χθες,αποφασίσαμε πως ίσως να είναι καλύτερα να μην τρέχουμε μαζίσε καθημερινή βάση, γιατί μπορεί να είναι υπερβολή ναβλεπόμαστε τόσο πολύ τόσο σύντομα. Του είπα πως δεν ήθελατα πράγματα να γίνουν περίεργα μεταξύ μας. Εξάλλου ντρέπομαιπολύ όταν είμαι ιδρωμένη, λαχανιασμένη, βρομάω και μουτρέχουν οι μύξες, οπότε θα προτιμούσα να τρέχω μόνη μου.

Τώρα στέκομαι μπροστά από το ντουλαπάκι μου,ζαβλακωμένη, να κωλοβαράω κατά κάποιον τρόπο, γιατί στηνουσία δε θέλω να μπω στην τάξη. Είναι η πρώτη ώρα και είναι τομόνο μάθημα που έχω κοινό με τον Χόλντερ, οπότε έχω πολύάγχος για το πώς θα εξελιχθεί. Βγάζω το βιβλίο του Μπρέκιναπό το σακίδιό μου, καθώς και δυο ακόμη βιβλία που του έφερα,και βάζω τα υπόλοιπα πράγματά μου στο ντουλάπι. Μπαίνωστην τάξη και πηγαίνω στο θρανίο μου, αλλά ο Μπρέκιν δενέχει έρθει ακόμα, ούτε και ο Χόλντερ. Κάθομαι και κοιτάζωέντονα την πόρτα χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί έχω τόσοάγχος. Είναι απλά διαφορετικό να τον βλέπω εδώ αντί στα δικάμου λημέρια. Το δημόσιο σχολείο παραείναι… δημόσιο.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο Χόλντερ, ενώ τον ακολουθεί οΜπρέκιν. Κατευθύνονται και οι δυο προς το πίσω μέρος τηςτάξης. Ο Χόλντερ προχωράει στο διάδρομο και μου χαμογελάεικαι ο Μπρέκιν προχωράει χαμογελώντας μου στον άλλοδιάδρομο κρατώντας δύο καφέδες. Ο Χόλντερ έρχεται στοθρανίο δίπλα μου και αρχίζει να αδειάζει την τσάντα του, ενώτην ίδια στιγμή ο Μπρέκιν ακουμπάει τους καφέδες στο ίδιοθρανίο. Κοιτάζονται και στη συνέχεια κοιτάνε εμένα.

Νιώθω παράξενα.Κάνω το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω σε περίεργες

καταστάσεις – χρησιμοποιώ το σαρκασμό.«Φαίνεται πως έχουμε ένα ζόρι εδώ, αγόρια». Χαμογελάω και

στους δύο και μετά ρίχνω τη ματιά μου στον καφέ που κρατάει οΜπρέκιν. «Βλέπω πως ο Μορμόνος από δω έφερε στηβασίλισσά του τα δώρα του, που είναι ο καφές. Πολύεντυπωσιακό». Κοιτάζω τον Χόλντερ και ανασηκώνω το φρύδιμου. «Θες να μας αποκαλύψεις τα δικά σου δώρα τελειωμένο,


χωρίς ελπίδα αγόρι, ώστε να αποφασίσω ποιος θα με συνοδέψεισήμερα στο θρόνο της τάξης;»

Ο Μπρέκιν με κοιτάζει λες και είμαι τρελή. Ο Χόλντεργελάει και παίρνει το σακίδιό του από το θρανίο. «Φαίνεται πωςκάποιος σήμερα χρειάζεται κάνα μήνυμα που θα καταποντίσει τοεγώ του». Μετακινεί το σακίδιό του στο θρανίο μπροστά απότον Μπρέκιν και κάθεται.

Ο Μπρέκιν συνεχίζει να στέκεται όρθιος κρατώντας και τουςδύο καφέδες με ένα εντελώς χαμένο ύφος. Αρπάζω τη μίακούπα. «Συγχαρητήρια, κύριε. Είσαι ο εκλεκτός της βασίλισσαςγια σήμερα. Κάτσε. Ήταν ένα Σαββατοκύριακο, πού να σ’ ταλέω».

Ο Μπρέκιν κάθεται, ακουμπάει τον καφέ στο θρανίο καιβγάζει το σακίδιο από τον ώμο του ενώ με κοιτάζει καχύποπταόλη αυτή την ώρα. Ο Χόλντερ έχει γυρίσει λοξά στο θρανίο τουκαι με χαζεύει. Δείχνω με το χέρι μου τον Χόλντερ. «Μπρέκιν,αυτός είναι ο Χόλντερ. Ο Χόλντερ δεν είναι το αγόρι μου, αλλάαν τον πιάσω να προσπαθεί να σπάσει το ρεκόρ του πρώτουφιλιού με καμιάν άλλη θα γίνει αμέσως το νεκρό μη-αγόρι μου».

Ο Χόλντερ ανασηκώνει το φρύδι του και χαμογελάει αμυδρά.«Κι εγώ το ίδιο». Τα λακκάκια του με προκαλούν και πρέπει ναπιέσω τον εαυτό μου να τον κοιτάζει κατάματα, γιατί αλλιώςμπορεί να ξεφύγω και να κάνω κάτι που θα με στείλεικατευθείαν στο γραφείο για αποβολή.

Δείχνω προς την πλευρά του Μπρέκιν. «Χόλντερ, αυτόςείναι ο Μπρέκιν και είναι ο καινούργιος καλυτερότερος φίλοςμου σε ολόκληρο τον κόσμο».

Ο Μπρέκιν κοιτάζει τον Χόλντερ και ο Χόλντερ τούχαμογελάει καθώς τον πλησιάζει για να σφίξει το χέρι του. ΟΜπρέκιν σφίγγει το χέρι του Χόλντερ και στη συνέχεια γυρίζεικαι με κοιτάζει. «Το μη-αγόρι σου ξέρει πως είμαι Μορμόνος;»

Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. «Τελικά αποδείχτηκεπως ο Χόλντερ δεν έχει καθόλου θέμα με τους Μορμόνους.Απλά έχει θέμα με τους μαλάκες».

Ο Μπρέκιν γελάει και λέει στον Χόλντερ: «Σε αυτή τηνπερίπτωση, καλώς ήρθες στη συμμαχία μας».

156 COLLEEN HOOVER

Ο Χόλντερ χαμογελάει αμυδρά, αλλά κοιτάζει έντονα τονκαφέ πάνω στο θρανίο του Μπρέκιν. «Νόμιζα πως στουςΜορμόνους απαγορεύεται η χρήση καφεΐνης».

Ο Μπρέκιν τού λέει ανασηκώνοντας του ώμους:«Αποφάσισα να παραβιάσω αυτό τον κανονισμό τη μέρα πουξύπνησα γκέι».

Ο Χόλντερ γελάει, ο Μπρέκιν χαμογελάει και όλα στονκόσμο είναι ρόδινα. Ή τουλάχιστον στον κόσμο της πρώτηςδιδακτικής περιόδου. Γέρνω πίσω στην καρέκλα μου καιχαμογελάω. Τελικά όλο αυτό δε θα είναι καθόλου δύσκολο. Γιατην ακρίβεια, μόλις άρχισα να γουστάρω το δημόσιο σχολείο.

***

Μετά το μάθημα ο Χόλντερ με ακολουθεί στο ντουλάπι μου. Δεμιλάμε. Αλλάζω τα βιβλία μου και αυτός σκίζει κι άλλαπροσβλητικά σημειώματα που έχουν αφήσει στο ντουλάπι μου.Σήμερα μετά το μάθημα υπήρχαν μόνο δύο σημειώματακολλημένα στο ντουλάπι, γεγονός που με λυπεί λιγάκι. Ταπαρατάνε τόσο εύκολα, μόλις από τη δεύτερη εβδομάδα…

Τα κάνει ένα κουβάρι και τα πετάει στο πάτωμα, ενώ εγώκλείνω το ντουλάπι μου και γυρίζω προς το μέρος του. Γέρνουμεκαι οι δύο πάνω στο ντουλάπι και κοιταζόμαστε κατάματα.

«Ψαλίδισες λίγο τα μαλλιά σου» του λέω μόλις τοαντιλαμβάνομαι.

Περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του και χαμογελάει.«Ναι. Βλέπεις, μια γκόμενα που ξέρω δε σταματούσε ναγκρινιάζει για τα μαλλιά μου. Ήταν τρομερά σπαστικό».

«Μου αρέσουν».Χαμογελάει. «Χαίρομαι».Σουφρώνω τα χείλια μου και πηγαίνω μπρος πίσω πάνω στις

πατούσες μου. Μου χαμογελάει και φαίνεται γλύκας. Αν αυτή τηστιγμή δεν ήμασταν σε ένα διάδρομο γεμάτο κόσμο, θα τονάρπαζα από την μπλούζα και θα τον τραβούσα πάνω μου ώστε νατου δείξω πόσο γλύκας μού φαίνεται. Αντί για αυτό, όμως,διώχνω τούτες τις εικόνες από το μυαλό μου και του


χαμογελάω. «Νομίζω πως πρέπει να πάμε στην τάξη».«Ναι, αμέ» λέει χωρίς να κάνει βήμα.Στεκόμαστε εκεί ακίνητοι για τουλάχιστον τριάντα

δευτερόλεπτα ακόμη, προτού με πιάσουν τα γέλια, δώσω μιακλοτσιά στο ντουλάπι και πάω να φύγω. Αρπάζει το χέρι μου καιμε τραβάει πίσω τόσο γρήγορα που βγάζω έναν πνιχτό ήχο. Πριντο καταλάβω, βρίσκομαι με την πλάτη στο ντουλάπι και αυτόςστέκεται μπροστά μου κλείνοντάς μου το δρόμο με τα χέρια του.Μου χαμογελάει πονηρά και στη συνέχεια ανασηκώνει τοπρόσωπό μου προς το δικό του. Με το δεξί του χέρι μούχαϊδεύει το μάγουλο και το σαγόνι και μετά πιάνει το πρόσωπόμου. Χαϊδεύει τρυφερά τα χείλη μου και εγώ πρέπει ναυπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου πως είμαστε σε δημόσιοχώρο και δεν μπορώ να λειτουργήσω παρορμητικά. Σπρώχνωτον εαυτό μου στα ντουλάπια που είναι πίσω μου προσπαθώνταςνα στηριχτώ πάνω τους καθώς τα γόνατά μου αρχίζουν να μεεγκαταλείπουν.

«Μακάρι να σε είχα φιλήσει το βράδυ του Σαββάτου» μουλέει. Κοιτάζει τα χείλη μου τα οποία συνεχίζει να χαϊδεύει μετον αντίχειρά του. «Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τιγεύση μπορεί να έχεις». Πιέζει τον αντίχειρά του στη μέση τωνχειλιών μου και στη συνέχεια ακουμπάει το στόμα του πάνω στοδικό μου χωρίς να απομακρύνει τον αντίχειρά του. Τα χείλη τουεξαφανίζονται, ο αντίχειράς του εξαφανίζεται και όλα γίνονταιτόσο γρήγορα ώστε δεν καταλαβαίνω καν πως και αυτός έχειεξαφανιστεί μέχρι να σταματήσει ο διάδρομος να στροβιλίζεταικαι να μπορώ να σταθώ ίσια.

Δεν ξέρω για πόσον καιρό μπορώ να το αντέξω αυτό.Θυμάμαι το αγχωμένο μου παραλήρημα στην κουζίνα τοΣάββατο, όταν ήθελα να με φιλήσει για να ξεμπερδεύουμε. Ούτεπου ήξερα σε τι έμπλεκα.

***

«Πώς;»

Είναι μόνο μία λέξη, αλλά με το που ακουμπάω το δίσκο μου

158 COLLEEN HOOVER

απέναντι από τον Μπρέκιν ξέρω πολύ καλά σε τι αναφέρεται.Γελάω και αποφασίζω να του ξεράσω όλες τις λεπτομέρειες πρινεμφανιστεί ο Χόλντερ στο τραπέζι μας. Αν εμφανιστεί στοτραπέζι μας. Όχι μόνο δε συζητήσαμε για το ποια είναι ηταυτότητα της σχέσης, αλλά ούτε καν για το πώς θα καθόμαστεστο μεσημεριανό.

«Εμφανίστηκε ξαφνικά στο σπίτι μου την Παρασκευή και μετάαπό αρκετές παρανοήσεις καταλήξαμε τελικά να συμφωνούμεπως απλά είχαμε παρανοήσει ο ένας τον άλλον. Στη συνέχειαφτιάξαμε γλυκά, μετά του διάβασα λίγο από το ερωτικόμυθιστόρημα και πήγε σπίτι του. Ήρθε πάλι το Σάββατο τοβράδυ και μου μαγείρεψε. Στη συνέχεια πήγαμε στο δωμάτιό μουκαι…»

Σταματάω να μιλάω καθώς ο Χόλντερ κάθεται δίπλα μου.«Συνέχισε» μου λέει ο Χόλντερ. «Θέλω πολύ να ακούσω τι

κάναμε μετά».Κάνω μια γκριμάτσα και ξαναγυρίζω προς τον Μπρέκιν. «Στη

συνέχεια σπάσαμε το ρεκόρ για το καλύτερο πρώτο φιλί στηνιστορία των πρώτων φιλιών χωρίς καν να φιληθούμε».

Ο Μπρέκιν συγκατανεύει κοιτώντας με, με ένα βλέμμα όλοσκεπτικισμό. Ή περιέργεια. «Εντυπωσιακότατο».

«Ήταν ένα απελπιστικά βαρετό Σαββατοκύριακο» λέει οΧόλντερ στον Μπρέκιν.

Γελάω, αλλά ο Μπρέκιν με κοιτάζει πάλι λες και είμαι τρελή.«Ο Χόλντερ γουστάρει τα βαρετά πράγματα» τον καθησυχάζω.«Αυτό που είπε το είπε για καλό».

Ο Μπρέκιν κοιτάζει μία τον έναν και μία τον άλλον καιέπειτα κουνάει το κεφάλι του, πιάνει το πιρούνι του και σκύβειπρος το μέρος μας. «Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μεμπερδεύουν σε αυτή τη ζωή» λέει κουνώντας το πιρούνι προς τομέρος μας. «Αλλά εσείς οι δύο αποτελείτε εξαίρεση».

Κουνάω το κεφάλι συμφωνώντας απόλυτα.Συνεχίζουμε να τρώμε το μεσημεριανό μας έχοντας μια

φυσιολογική και αξιοπρεπή επικοινωνία μεταξύ μας και οι τρεις.Ο Χόλντερ και ο Μπρέκιν ξεκινούν μια συζήτηση για το βιβλίοπου μου δάνεισε ο Μπρέκιν και το γεγονός πως ο Χόλντερ


συζητάει για ένα αισθηματικό μυθιστόρημα είναι από μόνο τουδιασκεδαστικό, αλλά το ότι λογομαχεί με τον Μπρέκιν για τηνπλοκή είναι αρρωστημένα αξιολάτρευτο. Κάθε λίγο και λιγάκιακουμπάει το χέρι του στο μηρό μου ή μου χαϊδεύει την πλάτη ήμου φιλάει τον κρόταφο και τα κάνει όλα αυτά σαν να είναι ηδεύτερη φύση του, αλλά σε εμένα καμία κίνησή του δεν περνάειαπαρατήρητη.

Προσπαθώ να επεξεργαστώ την αλλαγή του σκηνικού απότην προηγούμενη εβδομάδα σε αυτή και δεν μπορώ να μησκέφτομαι πως ίσως τα πράγματα να παραείναι καλά. Ό,τι και ναείναι αυτό που συμβαίνει, και ό,τι και να κάνουμε, δείχνει πωςπαραείναι καλό, σωστό και τέλειο – και αυτό με κάνει νασκέφτομαι όλα αυτά τα βιβλία που έχω διαβάσει, όπου, όταν ταπράγματα παραείναι καλά, σωστά και τέλεια, είναι μέχρι να γίνειη άσχημη ανατροπή και να τα εξαφανίσει όλα και εγώ ξαφνικά –

«Σκάι» μου λέει ο Χόλντερ χτυπώντας τα δάχτυλά τουμπροστά στο πρόσωπό μου. Τον κοιτάζω και βλέπω πως μεπαρατηρεί έντονα. «Σε ποιον πλανήτη βρίσκεσαι;»

Κουνάω το κεφάλι μου και χαμογελάω χωρίς να ξέρω τι ήταναυτό που προκάλεσε αυτόν το μίνι πανικό στο κεφάλι μου.Γλιστράει τον αντίχειρά του κάτω από το αυτί μου και μουχαϊδεύει το μάγουλο. «Πρέπει να το κόψεις να χάνεσαι έτσι. Μεφρικάρει λιγάκι».

«Συγγνώμη» του λέω ανασηκώνοντας τους ώμους.«Αφαιρούμαι εύκολα». Τραβάω το χέρι του από το λαιμό μουσφίγγοντας καθησυχαστικά τα δάχτυλά του. «Αλήθεια σού λέω,είμαι μια χαρά».

Το βλέμμα του πέφτει στο χέρι μου. Το πιάνει, σηκώνει τομανίκι μου και στριφογυρνάει τον καρπό μου.

«Πού το βρήκες αυτό;» με ρωτάει κοιτώντας τον καρπό μου.Χαμηλώνω το βλέμμα να δω για ποιο πράγμα μιλάει και

συνειδητοποιώ πως φοράω ακόμη το βραχιόλι που είχα φορέσειτο πρωί. Με κοιτάζει και εγώ ανασηκώνω τους ώμους. Δεν έχωόρεξη να εξηγώ. Είναι πολύπλοκο το θέμα και θα αρχίσει τιςερωτήσεις και η ώρα του φαγητού κοντεύει να τελειώσει.

«Πού το βρήκες;» με ξαναρωτάει λίγο πιο απαιτητικά αυτή τη

160 COLLEEN HOOVER

φορά. Μου σφίγγει τον καρπό και με κοιτάζει ψυχράπεριμένοντας κάποια εξήγηση. Τραβάω μακριά το χέρι μου,καθώς δε μου αρέσει η τροπή που παίρνει το θέμα.

«Νομίζεις πως μου το έδωσε κάποιος γκόμενος;» τον ρωτάωσαστισμένη από την αντίδρασή του. Δεν τον είχα κόψει γιαζηλιάρη τύπο, αλλά αυτό δε φαίνεται σαν ζήλια, φαίνεται σανπαραφροσύνη.

Δεν απαντάει στην ερώτησή μου. Συνεχίζει να με καρφώνειμε το βλέμμα του λες και έχω να εξομολογηθώ κάποιο τεράστιομυστικό το οποίο αρνούμαι να αποκαλύψω. Δεν ξέρω τιπεριμένει, αλλά με τη στάση που έχει είναι πιο πιθανό νακαταλήξουμε να τον χαστουκίσω παρά να δώσω κάποια εξήγηση.

Ο Μπρέκιν κουνιέται άβολα στη θέση του και λέει.«Χόλντερ. Χαλάρωσε, φίλε».

Η έκφραση του Χόλντερ δεν αλλάζει. Για να μην πω πωςγίνεται ακόμα πιο ψυχρή. Σκύβει λίγο ακόμη προς το μέρος μουκαι μου ξαναλέει χαμηλόφωνα: «Ποιος σού έδωσε αυτό τογαμημένο βραχιόλι, Σκάι;».

Τα λόγια του βαραίνουν αφόρητα στο στήθος μου και όλα ταπροειδοποιητικά σημάδια που αναβόσβηναν μέσα στο κεφάλιμου όταν τον γνώρισα αναβοσβήνουν πάλι, μόνο που αυτή τηφορά είναι με τεράστια φωτεινά γράμματα. Ξέρω πως έχω μείνειμε ανοιχτό το στόμα και γουρλωμένα τα μάτια, αλλά είμαιανακουφισμένη που η ελπίδα δεν είναι κάτι χειροπιαστό, γιατίαλλιώς όλοι τριγύρω μου θα έβλεπαν τη δική μου να καταρρέει.

Γυρίζει μπροστά και κλείνει τα μάτια του ενώ ακουμπάει τουςαγκώνες στο τραπέζι. Πιέζει με τις παλάμες του το μέτωπό τουκαι παίρνει μια βαθιά αναπνοή. Δεν καταλαβαίνω αν είναιαναπνοή για να ηρεμήσει ή για να συγκρατηθεί μη βάλει τιςφωνές. Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και πιάνειτο σβέρκο του.

«Σκατά!» λέει. Η φωνή του είναι σκληρή και με κάνει ναμαζευτώ. Σηκώνεται και φεύγει αναπάντεχα αφήνοντας το δίσκοτου στο τραπέζι. Τον ακολουθώ με τα μάτια καθώς διασχίζει τηνκαφετέρια χωρίς να κοιτάξει ούτε μια φορά πίσω του. Κοπανάειτην πόρτα της καφετέριας και εξαφανίζεται. Δεν αναπνέω καν


μέχρις ότου η πόρτα σταματήσει να κουνιέται και παραμείνεισταθερά κλειστή.

Γυρίζω προς τον Μπρέκιν μπορώντας μόνο να φανταστώ τηνέκπληξη στο πρόσωπό μου αυτή τη στιγμή. Ανοιγοκλείνω ταμάτια μου, κουνάω το κεφάλι μου και παίζω την τελευταία σκηνήσυνεχώς μέσα στο κεφάλι μου. Ο Μπρέκιν πιάνει το χέρι μουμέσα στο δικό του αλλά δε λέει κάτι. Και τι να πει, άλλωστε.Χάσαμε και οι δύο τα λόγια μας τη στιγμή που ο Χόλντερεξαφανίστηκε από την πόρτα.

Χτυπάει το κουδούνι και ξαφνικά υπάρχει μια τρελήκινητικότητα μέσα στην καφετέρια, αλλά εγώ δεν μπορώ νακουνηθώ. Όλοι τρέχουν τριγύρω να μαζέψουν δίσκους και νακαθαρίσουν τραπέζια, αλλά στο δικό μας τραπέζι ο χώρος και οχρόνος έχουν σταματήσει. Τελικά ο Μπρέκιν αφήνει το χέριμου, μαζεύει τους δίσκους μας, μετά το δίσκο του Χόλντερ καικαθαρίζει το τραπέζι. Βουτάει το σακίδιό μου, πιάνει το χέρι μουκαι με σηκώνει. Βάζει το σακίδιό του στους ώμους του και μεβγάζει από την καφετέρια. Δε με οδηγεί προς το ντουλάπι μουούτε προς την τάξη μου. Κρατώντας το χέρι μου και τραβώνταςμε από πίσω του, με βγάζει στο πάρκινγκ και με χώνει μέσα σεένα άγνωστο για μένα αυτοκίνητο. Μπαίνει στη θέση τουοδηγού, βάζει μπρος και με κοιτάζει κατάματα.

«Δε θα σου πω τι πιστεύω για αυτό που έγινε εκεί μέσα. Αλλάξέρω ότι ήταν μια μαλακία και δεν καταλαβαίνω πώς και δενκλαις αυτή τη στιγμή, όμως ξέρω πως η καρδιά σου πονάει καιίσως να πονάει και η περηφάνιά σου. Για αυτό χέσ’ το τοσχολείο. Πάμε για παγωτό». Βάζει όπισθεν και βγαίνει από τοπάρκινγκ.

Δεν ξέρω πώς το καταφέρνει αυτό, γιατί ήμουν έτοιμη ναξεσπάσω σε λυγμούς, αλλά μετά από αυτά τα λόγια τουχαμογελάω.

«Λατρεύω το παγωτό».

***

Το παγωτό βοήθησε, αλλά όχι και τόσο πολύ, γιατί τώρα ο

162 COLLEEN HOOVER

Μπρέκιν με έφερε πίσω στο αυτοκίνητό μου και κάθομαι στηθέση του οδηγού χωρίς να μπορώ να κουνηθώ. Είμαι λυπημένηκαι φοβισμένη και θυμωμένη και αισθάνομαι όλα αυτά που θαέπρεπε να αισθάνομαι μετά από αυτό που συνέβη, αλλά δενκλαίω.

Και δε θα κλάψω.Μόλις φτάσω σπίτι, κάνω το μόνο πράγμα που βοηθάει.

Τρέχω. Μόνον αφότου επιστρέψω και μπω κάτω από το ντουςκαταλαβαίνω πως, όπως το παγωτό, ούτε και το τρέξιμο βοήθησετόσο πολύ.

Κάνω τα ίδια πράγματα που κάνω κάθε βράδυ μέσα στηνεβδομάδα. Βοηθάω την Κάρεν να φτιάξει βραδινό, τρώω μεκείνην και τον Τζακ, κάνω τα μαθήματά μου και διαβάζω έναβιβλίο. Προσπαθώ να συμπεριφέρομαι σαν να μη με νοιάζεικαθόλου, γιατί θα ήθελα να μη με νοιάζει, αλλά τη στιγμή πουξαπλώνω στο κρεβάτι μου και σβήνω το φως το μυαλό μουαρχίζει να ταξιδεύει. Όμως αυτή τη φορά δεν πάει και πολύμακριά, γιατί έχω κολλήσει σε ένα πράγμα και μόνο. Γιατί, ρεγαμώτο, δε ζήτησε συγγνώμη;

Είχα μία ελπίδα πως θα με περίμενε στο αυτοκίνητό μου, ότανο Μπρέκιν με έφερε πίσω από το παγωτό, αλλά δεν το έκανε.Όταν έφτασα στο γκαράζ μου, έλπιζα πως θα ήταν εκεί έτοιμοςνα ζητήσει συγγνώμη και να μου δώσει έστω και μία υποτυπώδηεξήγηση, αλλά δεν ήταν. Είχα το κινητό μου συνεχώς κρυμμένοστην τσέπη μου (γιατί η Κάρεν ακόμη δεν το ξέρει) και τοτσέκαρα όποτε έβρισκα ευκαιρία, αλλά το μόνο μήνυμα που είχαήταν από τη Σιξ και δεν το έχω καν διαβάσει ακόμη.

Οπότε τώρα είμαι στο κρεβάτι μου, αγκαλιά με το μαξιλάριμου, και αισθάνομαι απίστευτα ένοχη που δε νιώθω την ανάγκηνα ρίξω αυγά έξω από το σπίτι του, να του σκάσω τα λάστιχα καινα του δώσω μια κλοτσιά στα αρχίδια. Γιατί ξέρω πως αυτό θαήθελα να αισθάνομαι. Μακάρι να τα είχα πάρει στο κρανίο καινα μην τον συγχωρούσα ποτέ, γιατί θα αισθανόμουν πολύκαλύτερα από το να αισθάνομαι απογοητευμένη επειδήσυνειδητοποίησα πως ο Χόλντερ που είχα αυτό τοΣαββατοκύριακο… δεν ήταν καθόλου ο Χόλντερ.


164 COLLEEN HOOVER

Τρίτη, 4 Σεπτεμβρίου 20126:15 πμ

Ανοίγω τα μάτια μου και δε σηκώνομαι από το κρεβάτι μέχρι ναμετρήσω και τα εβδομήντα έξι αστέρια στο ταβάνι μου. Πετάωτα σκεπάσματα και φοράω τα ρούχα μου για να τρέξω. Με τοπου βγαίνω από το παράθυρο μένω κάγκελο.

Στέκεται στο πεζοδρόμιο με την πλάτη του γυρισμένη προς τομέρος μου. Έχει σταυρώσει τα χέρια του πάνω από το κεφάλιτου και μπορώ να δω τους μύες της πλάτης του να συσπώνταιαπό την προσπάθεια να αναπνεύσει. Είναι στη μέση τουτρεξίματός του και δεν είμαι σίγουρη αν με περιμένει ή αν απλάέτυχε να σταματήσει εδώ για να πάρει μιαν ανάσα, οπότεπαραμένω ακίνητη έξω από το παράθυρό μου και περιμένω,ελπίζοντας πως θα συνεχίσει να τρέχει.

Αλλά δεν το κάνει.Μετά από λίγα λεπτά βρίσκω τελικά το κουράγιο να

προχωρήσω προς το μπροστινό μέρος της αυλής. Γυρίζει αμέσωςακούγοντας τα βήματά μου. Με το που βλεπόμαστε, σταματάωνα περπατάω και τον κοιτάζω επίμονα. Δεν τον στραβοκοιτάζωούτε συνοφρυώνομαι και βέβαια σίγουρα δεν του χαμογελάω.Απλά τον κοιτάζω επίμονα.

Το βλέμμα στα μάτια του είναι καινούργιο και η μόνη λέξηπου μπορεί να το περιγράψει είναι η λέξη μεταμέλεια. Δε μιλάειόμως, που σημαίνει ότι δε ζητάει συγγνώμη, που σημαίνει πωςδεν έχω χρόνο τώρα να προσπαθήσω να τοναποκρυπτογραφήσω. Αυτό που χρειάζομαι είναι να τρέξω.


Τον προσπερνάω και ξεκινάω να τρέχω. Μετά από μερικέςδρασκελιές, τον ακούω που ξεκινάει να τρέχει από πίσω μου,αλλά εγώ εστιάζω το βλέμμα μου μπροστά. Δεν προσπαθεί να μεφτάσει για να τρέξει δίπλα μου και εγώ δεν έχω σκοπό να τρέξωπιο αργά γιατί θέλω να είναι πίσω μου. Κάποια στιγμή αρχίζω νατρέχω όλο και γρηγορότερα, μέχρι που σπριντάρω· αλλά, ενώακολουθεί το ρυθμό μου, παραμένει συνεχώς λίγα βήματα πίσωμου. Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου κάνω στροφή για ναεπιστρέψω, φροντίζω να μην τον κοιτάξω. Στρίβω, τονπροσπερνάω και κατευθύνομαι πίσω προς το σπίτι – και έτσι καιτο δεύτερο μισό της διαδρομής γίνεται ακριβώς όπως το πρώτο.Βουβό.

Έχουμε φτάσει δύο τετράγωνα πριν από το σπίτι μου και είμαιέξαλλη που εμφανίστηκε σήμερα και ακόμα πιο έξαλλη πουακόμα δεν έχει ζητήσει συγγνώμη. Αρχίζω να τρέχω όλο και πιογρήγορα, γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη φορά, και αυτόςσυνεχίζει να ακολουθεί το ρυθμό μου. Αυτό μου τη σπάει ακόμαπερισσότερο, οπότε μόλις στρίψουμε στο δρόμο μου αυξάνωακόμα περισσότερο την ταχύτητά μου και τρέχω προς το σπίτιμου όσο πιο γρήγορα μπορώ, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετάγρήγορα, γιατί ακόμα είναι από πίσω μου. Το γόνατά μουλυγίζουν και καταπονώ τόσο πολύ τον εαυτό μου που δεν μπορώνα πάρω ανάσα, αλλά μου έχουν μείνει περίπου έξι μέτρα για ναφτάσω στο παράθυρό μου.

Καταφέρνω να κάνω μόνο τα τρία.Με το που ακουμπάω το γρασίδι της αυλής μας, πέφτω στα

τέσσερα και παίρνω βαθιές αναπνοές. Ποτέ στη ζωή μου, ακόμακαι όταν τρέχω μεγαλύτερη απόσταση, δεν έχω νιώσει τόσοεξουθενωμένη. Πέφτω ανάσκελα στο γρασίδι, το οποίο είναιακόμα βρεμένο από την πρωινή δροσιά, αλλά είναι ωραίααίσθηση στο σώμα μου. Τα μάτια μου είναι κλειστά και τολαχάνιασμά μου τόσο δυνατό, ώστε μετά βίας ακούω τις ανάσεςτου Χόλντερ. Αλλά τις ακούω και είναι κοντά και ξέρω πωςείναι πεσμένος στο γρασίδι δίπλα μου. Είμαστε και οι δύοξαπλωμένοι ανάσκελα ασθμαίνοντας και όλο αυτό μού φέρνειστο νου το σκηνικό πριν από μερικά βράδια, όπου βρισκόμασταν

166 COLLEEN HOOVER

στο κρεβάτι μου στην ίδια κατάσταση, προσπαθώντας νασυνέλθουμε από αυτό που μου είχε κάνει. Νομίζω πως τοθυμάται και αυτός, γιατί αισθάνομαι το μικρό του δαχτυλάκι ναπλησιάζει και να πιάνει το δικό μου. Μόνο που αυτή τη φορά δεχαμογελάω. Κάνω ένα μορφασμό.

Τραβάω το χέρι μου, γυρίζω και σηκώνομαι. Περπατάω τατρία μέτρα που μου απομένουν, σκαρφαλώνω στο δωμάτιό μουκαι κλείνω το παράθυρο πίσω μου.


Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 201212:05 μμ

Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις εβδομάδες. Δενξαναεμφανίστηκε να τρέξει μαζί μου και δε ζήτησε ποτέσυγγνώμη. Δεν κάθεται κοντά μου ούτε στην τάξη ούτε στηνκαφετέρια. Δε μου στέλνει προσβλητικά μηνύματα και ούτεεμφανίζεται τα Σαββατοκύριακα ως άλλος άνθρωπος. Το μόνοπράγμα που κάνει, δηλαδή νομίζω πως το κάνει αυτός, είναι ναβγάζει τα υβριστικά σημειώματα από το ντουλάπι μου. Βρίσκωπάντα ένα τσαλακωμένο μάτσο, πεταμένα στο πάτωμα τουδιαδρόμου μπροστά στα πόδια μου.

Συνεχίζω να υπάρχω και συνεχίζει να υπάρχει, αλλά δενυπάρχουμε μαζί. Οι μέρες όμως περνούν, ανεξάρτητα από το μεποιον συνυπάρχω. Και κάθε μέρα που περνάει και παρεισφρέειανάμεσα στο σήμερα και σε εκείνο το Σαββατοκύριακο μαζί τουμου δημιουργεί όλο και περισσότερα ερωτηματικά, τα οποίαόμως είμαι πολύ πεισματάρα για να θέσω.

Θέλω να ξέρω τι είναι αυτό που τον φούντωσε εκείνη τημέρα. Θέλω να ξέρω γιατί δεν το άφησε να περάσει αντί να φύγεισαν μαινόμενος ταύρος. Θέλω να ξέρω γιατί δε ζήτησε ποτέσυγγνώμη, διότι είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα του έδινατουλάχιστον μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτό που έκανε ήταν τρελόκαι παράξενο και λίγο κτητικό, αλλά, αν το ζύγιζα απέναντι σεόλα τα υπέροχα στοιχεία που έχει, ξέρω πως δε θα τα έφτανεούτε στο τόσο.

Ο Μπρέκιν ούτε που προσπαθεί να το αναλύσει πλέον, έτσι

168 COLLEEN HOOVER

προσποιούμαι πως ούτε κι εγώ προσπαθώ να το αναλύσω. Αλλάτο κάνω, και αυτό που με τρώει περισσότερο είναι το γεγονόςπως ό,τι συνέβη μεταξύ μας έχει αρχίσει να μου φαίνεταιεξωπραγματικό, λες και όλα ήταν μόνο ένα όνειρο. Πιάνω τονεαυτό μου να αναρωτιέται αν εκείνο το Σαββατοκύριακο υπήρξεποτέ ή αν ήταν μία ακόμη θολή δική μου ανάμνηση που μπορείνα μην είναι καν αληθινή.

Όλον αυτό το μήνα, η κυρίαρχη σκέψη στο μυαλό μου (καιξέρω πως είναι αξιοθρήνητο) είναι το γεγονός πως δεν τονφίλησα ποτέ. Ήθελα τόσο πολύ να τον φιλήσω, ώστε το να ξέρωπως δε θα γίνει με κάνει να αισθάνομαι πως έχω ένα τεράστιοκενό στο στήθος μου. Η άνεση με την οποία λειτουργούσαμεμεταξύ μας, ο τρόπος που με άγγιζε, λες και αυτός ήταν οπροορισμός του στη ζωή, τα φιλιά που μου έδινε στα μαλλιά –όλα αυτά ήταν κομμάτια από κάτι πολύ μεγαλύτερο. Κάτι τόσομεγάλο ώστε, παρ’ όλο που ποτέ δε φιληθήκαμε, πρέπει να τοαναγνωρίσει. Να το σεβαστεί. Αυτός αντιμετωπίζει ό,τι κι ανήταν αυτό που εξελισσόταν μεταξύ μας ως λάθος, και αυτόπονάει. Γιατί ξέρω ότι το ένιωσε. Το ξέρω. Και αν το ένιωσε μετον ίδιο τρόπο που το ένιωσα εγώ, τότε ξέρω πως το νιώθειακόμη.

Δεν είμαι συντετριμμένη και δεν έχω ακόμη χύσει ούτε έναδάκρυ για την όλη κατάσταση. Δεν είμαι συντετριμμένη γιατίευτυχώς δεν του είχα δώσει ακόμη την καρδιά μου. Αλλά δενείμαι τόσο περήφανη ώστε να μην παραδεχτώ πως είμαιλυπημένη για όλο αυτό και ξέρω πως θα πάρει καιρό για να μουπεράσει, γιατί μου άρεσε πραγματικά πολύ. Οπότε είμαι εντάξει.Είμαι λίγο λυπημένη και πολύ μπερδεμένη, αλλά είμαι εντάξει.

***

«Τι είναι αυτό;» ρωτάω τον Μπρέκιν κοιτώντας στο τραπέζι.Μόλις έχει ακουμπήσει ένα κουτί μπροστά μου. Ένα κουτί μεωραίο περιτύλιγμα.

«Μια μικρή υπενθύμιση».Τον κοιτάζω με απορία. «Για ποιο πράγμα;»


Γελάει και σπρώχνει το κουτί προς το μέρος μου. «Είναι μιαυπενθύμιση πως αύριο είναι τα γενέθλιά σου. Άντε, άνοιξέ το».

Αναστενάζω, κάνω μια γκριμάτσα και το βάζω στην άκρη.«Έλπιζα πως θα τα ξεχνούσες».

Πιάνει το δώρο και το ξαναβάζει μπροστά μου. «Άνοιξε τογαμημένο το δώρο, Σκάι. Ξέρω πως δε γουστάρεις να παίρνειςδώρα, αλλά εγώ γουστάρω να δίνω, οπότε σταμάτα να είσαι μιακαταθλιπτική σκύλα και άνοιξέ το και γούσταρέ το και αγκάλιασέμε και ευχαρίστησέ με».

Κατεβάζω τους ώμους μου, σπρώχνω τον άδειο δίσκο στοπλάι και στη συνέχεια τραβάω το κουτί προς το μέρος μου.«Είσαι καλός στο να τυλίγεις τα πακέτα» του λέω. Λύνω τοφιόγκο και σκίζω το πακέτο. Κοιτάζω τη φωτογραφία στο κουτίκαι ανασηκώνω το φρύδι. «Μου πήρες τηλεόραση;»

Ο Μπρέκιν γελάει, κουνάει το κεφάλι του και σηκώνει τοκουτί. «Δεν είναι τηλεόραση, χαζούλα. Είναι ένας αναγνώστηςψηφιακών βιβλίων».

«Α!» του λέω. Δεν έχω ιδέα τι είναι ένας αναγνώστηςψηφιακών βιβλίων, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη πως δε μουεπιτρέπεται να έχω έναν. Θα το δεχτώ όπως δέχτηκα το κινητότης Σιξ, αλλά αυτή τη φορά είναι κάτι πολύ μεγάλο για να τοκρύψω στην τσέπη μου.

«Πλάκα μού κάνεις, έτσι δεν είναι;» Σκύβει προς το μέροςμου. «Στ’ αλήθεια δεν ξέρεις τι είναι ένας αναγνώστηςψηφιακών βιβλίων;»

Ανασηκώνω τους ώμους. «Εμένα συνεχίζει να μου φαίνεταισαν μικροσκοπική τηλεόραση».

Γελάει ακόμα πιο δυνατά, ανοίγει το κουτί και βγάζει τοναναγνώστη έξω. Τον ανάβει και μου τον δίνει. «Είναι μιαηλεκτρονική συσκευή που περιέχει περισσότερα βιβλία από όσαθα μπορέσεις να διαβάσεις σε όλη σου τη ζωή». Πατάει ένακουμπί και η οθόνη ανάβει, μετά πιέζει το δάχτυλό του σεδιάφορα σημεία της οθόνης, μέχρι που εμφανίζονται επάνω τηςδεκάδες εικονίδια με βιβλία. Ακουμπάω ένα από τα εικονίδια, ηοθόνη αλλάζει και ξαφνικά το εξώφυλλο του βιβλίου που έχωπατήσει καλύπτει όλη την οθόνη. Γλιστράει το δάχτυλό του

170 COLLEEN HOOVER

πάνω στην οθόνη και η σελίδα γυρίζει εικονικά και βλέπωμπροστά μου το πρώτο κεφάλαιο.

Αρχίζω στη στιγμή να γλιστράω το δάχτυλό μου πάνω στηνοθόνη και να παρατηρώ τη μία σελίδα να γυρίζει μετά την άλλη.Είναι το πιο απίθανο πράγμα που έχω δει ποτέ μου. Πατάω κιάλλα κουμπιά και πηγαίνω και σε άλλα βιβλία και περνάω κιάλλα κεφάλαια και πραγματικά νομίζω πως δεν έχω ξαναδεί πιουπέροχη και πρακτική εφεύρεση.

«Ουάου» ψιθυρίζω. Συνεχίζω να χαζεύω το μηχάνημαελπίζοντας να μη με δουλεύει ο Μπρέκιν, γιατί αν προσπαθήσεινα το πάρει από τα χέρια μου θα αρχίσω να τρέχω.

«Σου αρέσει;» με ρωτάει καμαρώνοντας. «Έχω φορτώσειγύρω στα διακόσια βιβλία δωρεάν, οπότε νομίζω πως θα σουφτάσουν για λίγο καιρό».

Τον κοιτάζω και χαμογελάνε μέχρι και τα αυτιά του.Ακουμπάω τη συσκευή στο τραπέζι και μετά ορμάω και τοναγκαλιάζω από το λαιμό. Είναι το πιο ωραίο δώρο που έχω λάβειποτέ και χαμογελάω και τον σφίγγω τόσο σφιχτά και δε μενοιάζει καθόλου που κανονικά δε μου αρέσει να παίρνω δώρα.Ο Μπρέκιν με αγκαλιάζει κι αυτός και με φιλάει στο μάγουλο.Μόλις σταματήσω να τον αγκαλιάζω και ανοίξω τα μάτια μου,πέφτει τυχαία το βλέμμα μου προς το τραπέζι που απέφευγα νακοιτάξω εδώ και σχεδόν τέσσερις εβδομάδες.

Ο Χόλντερ έχει γυρίσει την καρέκλα του προς το μέρος μαςκαι μας παρακολουθεί. Χαμογελάει. Δεν είναι ούτε τρελό ούτεσαγηνευτικό ούτε τρομακτικό χαμόγελο. Είναι ένα τρυφερόχαμόγελο και, μόλις το βλέπω και με κατακλύζει η θλίψη,αποτραβάω το βλέμμα μου και γυρίζω στον Μπρέκιν.

Κάθομαι πάλι στη θέση μου και ξαναπαίρνω στα χέρια μου τοδώρο μου. «Μπρέκιν, είσαι πραγματικά θεός».

Χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι. «Είναι ο Μορμόνος μέσαμου. Είμαστε ωραίοι τύποι».


172 COLLEEN HOOVER

Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 201211:50 μμ

Είναι η τελευταία μέρα που είμαι δεκαεπτά χρονών. Η Κάρενδουλεύει πάλι έξω από την πόλη, στο παζάρι, αυτό τοΣαββατοκύριακο. Προσπάθησε να ακυρώσει το ταξίδι της γιατίαισθανόταν άσχημα να λείπει στα γενέθλιά μου, αλλά δεν τηνάφησα. Για αυτό γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου χθες. Τα δώρα τηςήταν συμπαθητικά – αλλά καμία σχέση με το δώρο του Μπρέκιν.Δεν έχω υπάρξει ποτέ ξανά τόσο ενθουσιασμένη στην ιδέα ναπεράσω μόνη μου το Σαββατοκύριακο.

Δεν έφτιαξα ούτε κατά διάνοια τόσα γλυκά όσα τηνπροηγούμενη φορά που έλειπε η Κάρεν. Όχι γιατί δεν έχω όρεξηνα τα φάω, αλλά γιατί ο εθισμός μου στο διάβασμα έχει αγγίξειπια άλλα επίπεδα. Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και δεν μπορώ νακρατήσω τα μάτια μου ανοικτά, έχω όμως διαβάσει σχεδόν δύοολόκληρα βιβλία και θέλω οπωσδήποτε να τελειώσω και τούτοεδώ. Με ψιλοπήρε ο ύπνος και ξύπνησα με ένα τίναγμαπροσπαθώντας να διαβάσω ακόμη μία παράγραφο. Ο Μπρέκινέχει πραγματικά καλό γούστο στα βιβλία και έχω νευριάσει γιατίτου πήρε έναν ολόκληρο μήνα να μου πει για αυτό το βιβλίο πουδιαβάζω τώρα. Το ξέρω πως δεν είμαι φανατική των χάπι εντ,αλλά, αν αυτοί οι δύο ήρωες δεν ζήσουν αυτοί καλά κι εμείςκαλύτερα, θα μπω μέσα στο μηχάνημα και θα τους κλειδώσω σεαυτό το κωλογκαράζ για πάντα.

Τα μάτια μου κλείνουν αργά και προσπαθώ να τα κρατήσωανοιχτά αλλά οι λέξεις αρχίζουν να χοροπηδάνε στην οθόνη και


δεν βγάζω πια κανένα νόημα. Τελικά κλείνω το μηχάνημα,σβήνω το φως μου και σκέφτομαι πως η τελευταία μέρα τωνδεκαεπτά μου χρόνων θα έπρεπε να ήταν πολύ καλύτερη απόαυτό που τελικά ήταν.

***

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα αλλά δεν κουνιέμαι. Είναιακόμη σκοτάδι και εγώ συνεχίζω να βρίσκομαι στην ίδια στάσηπου ήμουν νωρίτερα, οπότε καταλαβαίνω πως με πήρε ο ύπνος.Κρατάω την αναπνοή μου και ακούω τον ίδιο θόρυβο που μεξύπνησε – τον ήχο από το παράθυρό μου που ανοίγει.

Ακούω τις κουρτίνες να σέρνονται στο κουρτινόξυλο καικάποιον να μπαίνει μέσα. Ξέρω ότι θα έπρεπε να φωνάξω ή νατρέξω έξω ή να ψάξω να βρω κάποιο αντικείμενο που θα μουχρησίμευε ως όπλο. Αντιθέτως όμως μένω κοκαλωμένη στηθέση μου γιατί όποιος κι αν είναι δεν προσπαθεί να κάνει καιπολλή ησυχία, οπότε υποθέτω πως είναι ο Χόλντερ. Εντούτοις ηκαρδιά μου πάει να σπάσει και κάθε μυς στο σώμα μου σφίγγεταιόταν το κρεβάτι κουνιέται καθώς προσπαθεί να ξαπλώσει. Όσοπιο κοντά πλησιάζει τόσο πιο σίγουρη είμαι ότι είναι αυτός, γιατίκανείς άλλος δεν κάνει το σώμα μου να αντιδρά έτσι όπωςαντιδρά αυτή τη στιγμή. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και φέρνωτα χέρια μου στο πρόσωπό μου, όταν αισθάνομαι να σηκώνονταιτα σκεπάσματα. Είμαι εντελώς τρομοκρατημένη. Είμαιτρομοκρατημένη γιατί δεν ξέρω ποιος Χόλντερ χώνεται αυτή τηστιγμή στο κρεβάτι μου.

Περνάει το ένα του χέρι κάτω από το μαξιλάρι μου και με τοάλλο αγκαλιάζει το σώμα μου. Με τραβάει στο στήθος του,πλέκει τα δάχτυλά του στα δικά μου και χώνει το κεφάλι του στολαιμό μου. Ντρέπομαι πολύ για το γεγονός πως φοράω μόνο έναφανελάκι και το εσώρουχό μου, αλλά είμαι σίγουρη πως δενείναι εδώ για αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Δεν είμαι ακόμασίγουρη γιατί είναι εδώ, διότι δε μου μιλάει καν, αλλά ξέρει πωςείμαι ξύπνια. Ξέρω πως ξέρει ότι είμαι ξύπνια γιατί τοδευτερόλεπτο που με αγκάλιασε αναστέναξα. Με κρατάει όσο

174 COLLEEN HOOVER

πιο σφιχτά μπορεί και πού και πού ακουμπάει τα χείλια του σταμαλλιά μου και με φιλάει.

Είμαι θυμωμένη μαζί του που είναι εδώ, αλλά ακόμα πιοθυμωμένη με τον εαυτό μου που τον θέλει να είναι εδώ. Άσχετααπό το πόσο πολύ θέλω να του φωνάξω και να τον αναγκάσω ναφύγει, πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται να με αγκαλιάσει ακόμαπιο σφιχτά. Θέλω να με κλειδώσει στην αγκαλιά του και ναπετάξει το κλειδί, γιατί εδώ ανήκει και φοβάμαι πως θα μεαφήσει ξανά.

Μου τη δίνει που έχει τόσες πλευρές τις οποίες δενκαταλαβαίνω και δεν ξέρω καν αν θέλω να συνεχίσω ναπροσπαθώ να τις καταλάβω. Υπάρχουν πλευρές του που αγαπώ,πλευρές του που μισώ, πλευρές του που με τρομάζουν καιπλευρές του που με εντυπωσιάζουν. Αλλά έχει και μια πλευράπου το μόνο που κάνει είναι να με απογοητεύει… και αυτή είναιη πλευρά του που δυσκολεύομαι να δεχτώ.

Μένουμε ξαπλωμένοι και απόλυτα σιωπηλοί για περίπου μισήώρα, αλλά δεν είμαι και σίγουρη αν είναι τόσο. Το μόνο πουξέρω είναι πως δεν έχει χαλαρώσει καθόλου το αγκάλιασμά του,ούτε έχει κάνει κάποια προσπάθεια να μου δώσει εξηγήσεις.Αλλά σιγά το νέο. Ποτέ δεν παίρνω κουβέντα από αυτόν αν δενκάνω πρώτη ερωτήσεις. Και αυτή τη στιγμή απλά δεν έχω καμίαόρεξη να ρωτήσω κάτι.

Παίρνει τα δάχτυλά του από τα δικά μου και φέρνει το χέριτου στην κορφή του κεφαλιού μου. Πιέζει τα χείλια του μέσαστα μαλλιά μου, διπλώνει το χέρι που είναι κάτω από τομαξιλάρι μου και με κουνάει ενώ έχει χώσει το πρόσωπό τουμέσα στα μαλλιά μου. Τα χέρια του αρχίζουν να τρέμουνολόκληρα και με κρατάει με τόση ένταση και απόγνωση πουείναι θλιβερό. Το στήθος μου φουσκώνει, τα μάγουλά μου καίνεκαι το μόνο πράγμα που εμποδίζει τα δάκρυα να τρέξουν ποτάμιείναι το γεγονός πως κρατάω τα μάτια μου κλειστά τόσο σφιχτάώστε δεν μπορούν να ξεφύγουν.

Δεν αντέχω άλλο αυτή τη σιωπή και αν δε βγάλω από μέσαμου αυτά που θέλω οπωσδήποτε να πω θα αρχίσω να ουρλιάζω.Γνωρίζω καλά πως στη φωνή μου θα διακρίνεται η απογοήτευση


και η θλίψη και πως θα μπορέσω με δυσκολία να μιλήσω ενώπροσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, αλλά παίρνω μιαβαθιά ανάσα έτσι κι αλλιώς και λέω το πιο ειλικρινές πράγμα πουμπορώ να πω.

«Είμαι τόσο έξαλλη μαζί σου».Λες και είναι δυνατόν, με σφίγγει ακόμα πιο δυνατά.

Πλησιάζει το στόμα του στο αυτί μου και μου το φιλάει. «Τοξέρω, Σκάι» μου ψιθυρίζει. Το χέρι του πηγαίνει κάτω από τηνμπλούζα μου, πιέζει την παλάμη του στο στομάχι μου και μετραβάει πιο σφιχτά κοντά του. «Το ξέρω».

Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει στην καρδιά μας ο ήχοςμιας φωνής που θέλαμε τόσο πολύ να ακούσουμε. Είπε μόνοπέντε λέξεις αυτή τη στιγμή, αλλά στο χρόνο που του πήρε ναπει αυτές τις πέντε λέξεις η καρδιά μου είχε κουρελιαστεί, είχεγίνει κομματάκια κι είχε ξαναβρεί τη θέση της στο στήθος μου μετην προσδοκία πως θα μπορούσε να μάθει και πάλι να χτυπάει.

Γλιστράω τα δάχτυλά μου στο χέρι που ακουμπάει στοστομάχι μου και το σφίγγω χωρίς καν να ξέρω τι σημαίνει αυτό,αλλά όλο μου το είναι θέλει να τον ακουμπήσει, να τον κρατήσεικαι να σιγουρευτεί πως πραγματικά είναι εδώ. Θέλω να ξέρωπως είναι εδώ και πως αυτό δεν είναι ένα ακόμη πολύ ζωντανόόνειρο.

Το στόμα του βρίσκει τον ώμο μου και με φιλάει γλυκά. Ηαίσθηση της γλώσσας του πάνω στο δέρμα μου στέλνει αμέσωςένα καυτό κύμα μέσα μου και νιώθω την έξαψη να ανεβαίνει απότο στομάχι μου στα μάγουλά μου.

«Το ξέρω» μου ψιθυρίζει ξανά ενώ εξερευνά το σβέρκο μουκαι το λαιμό μου με τα χείλη του. Κρατάω τα μάτια μου κλειστά,γιατί η θλίψη στη φωνή του και η τρυφερότητα στο άγγιγμά τουκάνουν το κεφάλι μου να γυρίζει. Σηκώνω το χέρι μου προς ταπίσω και το περνάω ανάμεσα στα μαλλιά του σπρώχνοντάς τονπιο βαθιά στο λαιμό μου. Η ζεστή του ανάσα πάνω στο δέρμαμου γίνεται όλο και πιο ξέφρενη, όπως και τα φιλιά του. Οιανάσες μας γίνονται όλο και πιο γρήγορες, καθώς έχει ήδηφιλήσει δυο φορές κάθε πιθαμή του λαιμού μου.

Σηκώνει το χέρι του, με γυρίζει ανάσκελα και στη συνέχεια

176 COLLEEN HOOVER

φέρνει το χέρι του στο πρόσωπό μου και απομακρύνει τα μαλλιάμου από τα μάτια μου. Βλέποντάς τον από τόσο κοντά,επανέρχονται όλα τα συναισθήματα που έχω νιώσει για αυτό τοαγόρι… τα καλά και τα κακά. Δεν μπορώ να καταλάβω πώςμπορεί να με υποβάλλει σε όλα αυτά που με έχει υποβάλει, ότανδιακρίνω τόση οδύνη στα μάτια του. Δεν ξέρω αν είναι το ότιδεν μπορώ να τον διαβάσω καθόλου ή το ότι τον διαβάζω πολύκαλά, αλλά, κοιτάζοντάς τον αυτή τη στιγμή, ξέρω πως νιώθειαυτό που νιώθω κι εγώ… γεγονός που κάνει τις πράξεις του ναμε μπερδεύουν ακόμη περισσότερο.

«Το ξέρω ότι είσαι έξαλλη μαζί μου» μου λέει κοιτώντας με.Τα μάτια και τα λόγια του είναι γεμάτα τύψεις, αλλά ακόμα δενέχει ζητήσει συγγνώμη. «Θέλω να είσαι έξαλλη μαζί μου, Σκάι.Αλλά νομίζω πως θέλω ακόμα περισσότερα να συνεχίσεις να μεθέλεις εδώ μαζί σου».

Τα λόγια του βαραίνουν στο στήθος μου και πρέπει νακαταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσω να αναπνεύσω.Κάνω ένα μικρό νεύμα γιατί συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Τα έχωπάρει μαζί του αλλά τον θέλω εδώ μαζί μου πολύ περισσότεροαπό το να μην τον θέλω. Ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό μουκαι κρατάμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου ενώ κοιταζόμαστεαπεγνωσμένα στα μάτια. Δεν ξέρω αν είναι στα πρόθυρα του ναμε φιλήσει. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι στα πρόθυρα του νασηκωθεί και να φύγει. Για το μόνο πράγμα που είμαι σίγουρητώρα είναι πως από αυτή τη στιγμή και μετά δε θα είμαι ποτέξανά η ίδια. Ξέρω από τον τρόπο που η ύπαρξή του μαγνητίζειτην καρδιά μου πως αν με πληγώσει ξανά θα απέχω πολύ από τονα είμαι εντάξει. Θα είμαι διαλυμένη.

Τα στήθη μας ανεβοκατεβαίνουν ταυτόχρονα σαν ένα σώμακαθώς μεγαλώνουν η ένταση και η σιωπή. Μου κρατάει τοπρόσωπο τόσο σφιχτά που το αισθάνομαι παντού λες και μεκρατάει από μέσα προς τα έξω. Η ένταση της στιγμής φέρνειδάκρυα στα μάτια μου και ξαφνιάζομαι από αυτά τα αναπάντεχασυναισθήματα.

«Είμαι έξαλλη μαζί σου, Χόλντερ» του λέω με φωνή που δενείναι σταθερή αλλά έχει σιγουριά. «Αλλά άσχετα από το πόσο


θυμωμένη ήμουν, δε σταμάτησα ούτε ένα δευτερόλεπτο να σεθέλω εδώ κοντά μου».

Χαμογελάει και συνοφρυώνεται ταυτόχρονα. «Χριστέ μου,Σκάι». Μια απίστευτη δόση ανακούφισης καλύπτει όλο του τοπρόσωπο. «Μου έλειψες τόσο πολύ» λέει και αμέσως πιέζει ταχείλη του πάνω στα δικά μου. Περιμέναμε αυτή την αίσθησητόσον πολύ καιρό, ώστε κανείς από τους δύο δεν έχει πια άλληυπομονή. Ανταποκρίνομαι αμέσως ανοίγοντας τα χείλη μου καιαφήνοντάς τον να με γεμίσει με τη γλυκιά γεύση του από μέντακαι αναψυκτικό. Είναι όλα όσα φανταζόμουν πως θα είναι καιακόμα περισσότερα. Γλυκός, άγριος, στοργικός, εγωιστής. Σεαυτό το ένα φιλί νιώθω πολύ περισσότερο τα αισθήματά του απόό,τι σε όλα όσα έχει πει μέχρι τώρα. Τα χείλη μας μπλέκονταιεπιτέλους για πρώτη φορά ή για εικοστή ή για εκατομμυριοστή.Δεν έχει καμία σημασία, γιατί όποια φορά κι αν είναι… είναιαπολύτως τέλεια. Είναι απίστευτη και τέλεια και σχεδόν άξιζεόλα αυτά που περάσαμε προκειμένου να φτάσουμε σε αυτή τηστιγμή.

Τα χείλια μας κουνιούνται μαζί όλο πάθος καθώς παλεύουμενα έρθουμε ακόμα πιο κοντά, θέλοντας τα σώματά μας να βρουναυτή την τέλεια ένωση που έχουν βρει τα στόματά μας. Πιέζει τοστόμα του στο δικό μου τρυφερά αλλά και άγρια και τονακολουθώ βήμα βήμα. Αφήνω αρκετά βογκητά και ακόμαπερισσότερες ανάσες και τα ρουφάει όλα στο στόμα του.

Φιλιόμαστε και ξαναφιλιόμαστε σε κάθε δυνατή στάσηπροσπαθώντας να συγκρατηθούμε όσο μας επιτρέπει η επιθυμίαμας. Φιλιόμαστε μέχρι που δεν αισθάνομαι πια τα χείλια μου καιείμαι τόσο εξαντλημένη ώστε δεν είμαι καν σίγουρη ανφιλιόμαστε ακόμα όταν πιέζει το κεφάλι του στο δικό μου.

Και ακριβώς σε αυτή τη στάση μάς παίρνει ο ύπνος – μέτωπομε μέτωπο, αγκαλιασμένοι σιωπηλά. Γιατί τίποτε άλλο δενειπώθηκε μεταξύ μας. Ούτε καν μια συγγνώμη.

178 COLLEEN HOOVER

Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 20128:40 πμ

Γυρίζω να επιθεωρήσω το κρεβάτι νομίζοντας πως αυτό πουσυνέβη το προηγούμενο βράδυ ήταν ένα όνειρο. Ο Χόλντερ δενείναι εδώ, αλλά στη θέση του είναι ένα μικρό κουτί σεσυσκευασία δώρου. Ανασηκώνομαι στο κεφαλάρι και πιάνω τοδώρο. Το κοιτάζω έντονα για πολλή ώρα πριν τελικά βγάλω τοκαπάκι και κοιτάξω μέσα. Έχει κάτι που μοιάζει με πιστωτικήκάρτα, οπότε το πιάνω και διαβάζω.

Μου αγόρασε τηλεκάρτα με χρόνο για γραπτά μηνύματα.Πολύ χρόνο.

Χαμογελάω γιατί ξέρω τη σημασία αυτής της κάρτας. Έχεισχέση με το μήνυμα που του έστειλε η Σιξ. Σχεδιάζει να τηςκλέψει το κορίτσι και επίσης σχεδιάζει να στέλνει πολλάμηνύματα. Χαμογελάω με αυτό το δώρο και αμέσως πιάνω τοτηλέφωνό μου από το κομοδίνο μου. Έχω ένα μήνυμα και είναιαπό τον Χόλντερ.

Πεινάς;

Το μήνυμα είναι απλό και σύντομο, αλλά είναι ο τρόπος του γιανα ξέρω πως είναι ακόμα εδώ. Κάπου. Μου φτιάχνει άραγεπρωινό; Πριν πάω στην κουζίνα πηγαίνω στο μπάνιο και πλένωτα δόντια μου. Βγάζω το φανελάκι μου, φοράω ένα απλόαμάνικο φόρεμα και πιάνω τα μαλλιά μου αλογοουρά. Κοιτάζωτο είδωλό μου στον καθρέφτη και βλέπω ένα κορίτσι που θέλει


απελπισμένα να συγχωρήσει ένα αγόρι – αλλά όχι χωρίς να τονκάνω να συρθεί στα πατώματα πρώτα.

Με το που ανοίγω την πόρτα του υπνοδωματίου μου μεπαίρνει η μυρωδιά του μπέικον και ο ήχος του λίπους πουτσιτσιρίζει στην κουζίνα. Προχωράω στο διάδρομο, στρίβω στηγωνία και μένω ακίνητη. Τον χαζεύω για λίγο. Έχει την πλάτητου γυρισμένη σε μένα και μαγειρεύει σιγοτραγουδώντας. Είναιξυπόλητος, φοράει τζιν και ένα άσπρο αμάνικο μπλουζάκι.Νιώθει ήδη σαν στο σπίτι του –πάλι– και εγώ δεν είμαι σίγουρηπώς νιώθω για αυτό.

«Έφυγα νωρίς το πρωί» λέει μιλώντας μου με την πλάτηγυρισμένη, «γιατί φοβήθηκα μήπως έμπαινε μέσα η μητέρα σουκαι νόμιζε πως προσπαθώ να σε αφήσω έγκυο. Στη συνέχεια,όταν πήγα για τρέξιμο, πέρασα από το σπίτι σου καισυνειδητοποίησα πως δεν ήταν καν το αυτοκίνητό της στο σπίτι,και θυμήθηκα που είχες πει πως φεύγει ένα Σαββατοκύριακο τομήνα για δουλειά. Οπότε αποφάσισα να κάνω μερικά ψώνια γιατίήθελα να σου φτιάξω πρωινό. Παρ’ ολίγο να ψωνίσω και για τομεσημεριανό και το βραδινό, αλλά καλύτερα σήμερα να το πάμεγεύμα γεύμα». Γυρίζει και με κοιτάζει από πάνω ως κάτω.«Χρόνια πολλά. Μου αρέσει πολύ αυτό το φουστάνι. Αγόρασακανονικό γάλα, θέλεις λίγο;»

Προχωράω προς το πάσο με το βλέμμα κολλημένο πάνω του,ενώ προσπαθώ να επεξεργαστώ την πληθώρα των λέξεων πουμόλις τώρα ξεπήδησαν από το στόμα του. Τραβάω μια καρέκλακαι κάθομαι. Μου βάζει ένα ποτήρι γάλα –παρ’ όλο που ποτέ δενείπα πως ήθελα– και στη συνέχεια το βάζει μπροστά μου με ένατεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Πριν προλάβω να πιω μιαγουλιά από το γάλα, έρχεται κοντά μου και πιάνει το σαγόνι μου.

«Πρέπει να σε φιλήσω. Το στόμα σου ήταν τόσο τέλειο χθεςβράδυ που φοβάμαι μήπως το ονειρεύτηκα όλο αυτό». Φέρνει τοστόμα του στο δικό μου και τη στιγμή που η γλώσσα τουακουμπάει τη δική μου μπορώ ήδη να πω πως θα έχουμε θέμα.Τα χείλη του και η γλώσσα του και τα χέρια του είναι τόσοαπίστευτα τέλεια ώστε δε θα μπορέσω ποτέ να παραμείνωθυμωμένη μαζί του όσο μπορεί να τα χρησιμοποιεί πάνω μου με

180 COLLEEN HOOVER

αυτό τον τρόπο. Τον αρπάζω από την μπλούζα και πιέζω τοστόμα μου ακόμα πιο δυνατά στο δικό του. Βογκάει και χώνει ταχέρια του μέσα στα μαλλιά μου, μα ξαφνικά απομακρύνεταιαπότομα. «Όχι» λέει χαμογελώντας. «Δεν το ονειρεύτηκα».

Πηγαίνει πάλι στην κουζίνα, σβήνει τα μάτια και βάζει τομπέικον σε ένα πιάτο με αυγά και φρυγανισμένο ψωμί. Έρχεταιπρος το πάσο και γεμίζει με φαγητό το πιάτο που έχω μπροστάμου. Κάθεται και αυτός και αρχίζει να τρώει. Όλη αυτή την ώραμού χαμογελάει και ξαφνικά μου έρχεται η φλασιά.

Κατάλαβα. Κατάλαβα τι δεν πάει καλά με αυτόν. Ξέρω γιατίμια είναι χαρούμενος, μια θυμωμένος, κυκλοθυμικός και γενικάχύμα στο κύμα – και, επιτέλους, όλο αυτό βγάζει πλέον νόημα.

«Μπορούμε να παίξουμε το Ψάχνοντας για την Αλήθεια στοΔείπνο, παρ’ όλο που τρώμε πρωινό;» με ρωτάει.

Πίνω μια γουλιά από το γάλα μου και γνέφω καταφατικά. «Ανκάνω εγώ την πρώτη ερώτηση».

Ακουμπάει το πιρούνι του στο πιάτο και χαμογελάει.«Σκεφτόμουν να σε αφήσω να κάνεις εσύ όλες τις ερωτήσεις».

«Εγώ θέλω απάντηση μόνο σε μία».Αναστενάζει, κάθεται πίσω στην καρέκλα του και στη

συνέχεια κοιτάζει τα χέρια του. Καταλαβαίνω από τον τρόποπου αποφεύγει το βλέμμα μου πως ήδη γνωρίζει ότι ξέρω. Ηαντίδρασή του είναι αυτή του ενόχου. Σκύβω προς το μέρος τουκαι τον καρφώνω με το βλέμμα μου.

«Πόσο καιρό παίρνεις ναρκωτικά, Χόλντερ;»Σηκώνει τα μάτια του να με κοιτάξει έχοντας μια στωική

έκφραση. Με κοιτάζει έντονα για λίγο, ενώ εγώ δεν αλλάζωστάση, γιατί θέλω να ξέρει πως δεν πρόκειται να κάνω πίσωμέχρι να μου πει την αλήθεια. Κλείνει σφιχτά τα χείλη του καικοιτάζει πάλι τα χέρια του. Για λίγα δευτερόλεπτα πιστεύω πωςετοιμάζεται να την κοπανήσει από την μπροστινή πόρταπροκειμένου να αποφύγει να μιλήσει για αυτό, αλλά στησυνέχεια βλέπω κάτι στο πρόσωπό του που δεν περίμενα μετίποτα να δω. Ένα λακκάκι.

Κάνει γκριμάτσες προσπαθώντας να πιέσει τον εαυτό του ναμην αλλάξει η έκφρασή του, αλλά το στόμα του τον προδίδει και


μετά το χαμόγελο ξεσπάει σε γέλια.Γελάει. Και γελάει τόσο πολύ που μου τη σπάει αφάνταστα.«Ναρκωτικά;» καταφέρνει να ψελλίσει ανάμεσα στα γέλια

του. «Νομίζεις πως παίρνω ναρκωτικά;» Συνεχίζει να γελάειμέχρις ότου καταλαβαίνει πως εγώ δεν το βρίσκω καθόλουαστείο. Έτσι σταματάει τελικά, παίρνει μια βαθιά ανάσα, έρχεταικοντά μου και παίρνει τα χέρια μου μέσα στα δικά του. «Δενπαίρνω ναρκωτικά, Σκάι. Σ’ το ορκίζομαι. Δεν ξέρω γιατίπιστεύεις κάτι τέτοιο, αλλά σ’ το ορκίζομαι».

«Τότε τι στο διάολο δεν πάει καλά με σένα;»Με το που κάνω αυτή την ερώτηση αλλάζει η έκφρασή του

και μου αφήνει το χέρι. «Θα μπορούσες να γίνεις λίγο πιοσυγκεκριμένη;» Κάθεται πίσω στη θέση του και σταυρώνει ταχέρια του στο στήθος του.

Ανασηκώνω τους ώμους. «Βεβαίως. Τι συνέβη μεταξύ μαςκαι γιατί συμπεριφέρεσαι σαν να μη συνέβη ποτέ;»

Ακουμπάει τον αγκώνα του στο τραπέζι και κοιτάζει τομπράτσο του. Περνάει το δάχτυλό του πάνω από κάθε γράμματου τατουάζ του ενώ έχει πέσει σε βαθιά περισυλλογή. Ξέρωπως η σιγή δε θεωρείται ήχος, αλλά αυτή τη στιγμή η σιωπή πουυπάρχει ανάμεσά μας είναι ο πιο δυνατός θόρυβος στον κόσμο.Παίρνει τα χέρια του από το τραπέζι και με κοιτάζει.

«Δεν ήθελα να σε απογοητεύσω, Σκάι. Έχω απογοητεύσειόλους όσους με έχουν αγαπήσει στη ζωή μου και μετά από εκείνητη μέρα στην καφετέρια ήξερα πως είχα απογοητεύσει κι εσένα.Έτσι… σε άφησα πριν να αρχίσεις να με αγαπάς. Γιατί αλλιώςκάθε προσπάθεια να μη σε απογοητεύσω θα ήταν χαμένηυπόθεση».

Τα λόγια του είναι απολογητικά, όλο θλίψη και μεταμέλεια,αλλά και πάλι δεν μπορεί να το πει. Αντέδρασε υπερβολικά καιτον έφαγε η ζήλια, αλλά αν είχε πει αυτή τη μία λέξη θα είχαμεγλιτώσει έναν ολόκληρο μήνα συναισθηματικού πόνου. Κουνάωτο κεφάλι μου γιατί απλά δεν το πιάνω. Δεν καταλαβαίνω γιατίδεν μπορούσε έτσι απλά να πει συγγνώμη.

«Γιατί δεν μπορούσες απλά να το πεις, Χόλντερ; Γιατί δενμπορούσες έτσι απλά να ζητήσεις συγγνώμη;»

182 COLLEEN HOOVER

Σκύβει προς το μέρος μου, πιάνει το χέρι μου και με κοιτάζειέντονα στα μάτια. «Δε σου ζητάω συγγνώμη… γιατί δε θέλω ναμε συγχωρήσεις».

Η θλίψη στα μάτια του πρέπει να καθρεφτίζει τη δική μου καιδε θέλω να το δει. Δε θέλω να με δει λυπημένη, οπότε κλείνωσφιχτά τα μάτια μου. Αφήνει το χέρι μου και τον ακούω πουκάνει το γύρο του τραπεζιού μέχρι που τα χέρια του μεαγκαλιάζουν και με σηκώνει. Με ακουμπάει στο πάσο για ναείμαστε στο ίδιο επίπεδο, βγάζει τα μαλλιά μου από τα μάτια μουκαι με κάνει να τα ανοίξω. Τα φρύδια του έχουν ενωθεί και οπόνος στο πρόσωπό του είναι αληθινός, σκληρός και μου ραγίζειτην καρδιά.

«Μωρό μου, τα σκάτωσα. Τα έχω σκατώσει πάνω από μιαφορά μαζί σου, το ξέρω αυτό. Αλλά, πίστεψέ με, αυτό πουσυνέβη στην καφετέρια εκείνη τη μέρα δεν ήταν ούτε ζήλια ούτεθυμός ούτε κάτι άλλο που θα έπρεπε να σε φοβίζει. Μακάρι ναμπορούσα να σου πω τι συνέβη, αλλά δεν μπορώ. Κάποια μέραθα το κάνω, αλλά δεν μπορώ τώρα και πρέπει να το δεχτείςαυτό. Σε παρακαλώ. Και δε σου ζητώ συγγνώμη γιατί δε θέλω ναξεχάσεις τι συνέβη και δεν πρέπει να με συγχωρήσεις ποτέ γι’αυτό. Ποτέ. Μη με δικαιολογήσεις ποτέ, Σκάι».

Σκύβει, με φιλάει πεταχτά και στη συνέχεια κάνει πίσω καισυνεχίζει. «Είπα στον εαυτό μου να μείνει μακριά σου και να σεαφήσω να είσαι έξαλλη μαζί μου, γιατί έχω τόσα θέματα τα οποίαδεν είμαι ακόμα έτοιμος να μοιραστώ μαζί σου. Και προσπάθησατόσο πολύ να μείνω μακριά, αλλά δεν μπορώ. Δεν είμαι αρκετάδυνατός ώστε να απαρνιέμαι αυτό που θα μπορούσαμε ναέχουμε μεταξύ μας. Και χθες στην καφετέρια, όταν αγκάλιαζεςτον Μπρέκιν και γελούσατε; Ήταν τόσο όμορφο να σε βλέπωχαρούμενη, Σκάι. Αλλά ήθελα τόσο πολύ να ήμουν εγώ αυτόςπου σε έκανε να γελάς έτσι. Με διέλυε μέσα μου να πιστεύειςπως δε μ’ ενδιέφερε η σχέση μας ή πως το Σαββατοκύριακο πουπεράσαμε μαζί δεν ήταν το ωραιότερο της ζωής μου. Γιατί μεενδιαφέρει η σχέση μας και ήταν το ωραιότερο. Ήταν το πιογαμάτο Σαββατοκύριακο στην ιστορία όλων τωνΣαββατοκύριακων».


Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και σχεδόν τόσο γρήγορα όσοξεπηδούν οι λέξεις από το στόμα του. Παίρνει τα χέρια του απότο πρόσωπό μου, τα περνάει μέσα από τα μαλλιά μου και ταακουμπάει στον αυχένα μου. Τα αφήνει εκεί, ηρεμεί παίρνονταςμια μεγάλη ανάσα και συνεχίζει.

«Με πεθαίνει, Σκάι» μου λέει με φωνή πολύ πιο ήρεμη καιήσυχη. «Με πεθαίνει γιατί δε θέλω να περάσει ούτε μία μέραακόμα χωρίς να ξέρεις πώς αισθάνομαι για σένα. Και δεν μπορώνα σου πω ακόμα πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου, γιατί δενείμαι. Όχι ακόμη. Αλλά ό,τι κι αν είναι αυτό που αισθάνομαι…είναι τόσο πιο πολύ από το γουστάρω. Τόσο πιο πολύ. Και τιςτελευταίες εβδομάδες προσπαθούσα να καταλάβω.Προσπαθούσα να καταλάβω, γιατί δεν υπάρχει κάποια άλλη λέξηνα περιγράφει αυτό το συναίσθημα. Θέλω να σου πω ακριβώςπώς αισθάνομαι, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία γαμημένη λέξη σεολόκληρο το λεξικό που να μπορεί να περιγράψει το σημείοανάμεσα στο σε γουστάρω και σε αγαπώ, αλλά εγώ τη χρειάζομαιαυτή τη λέξη. Τη χρειάζομαι γιατί θέλω να με ακούσεις να τηλέω».

Φέρνει το πρόσωπό μου κοντά στο δικό του και με φιλάει.Είναι μικρά φιλιά, πεταχτά, αλλά με φιλάει ξανά και ξανά καιανάμεσα σε κάθε φιλί κάνει πίσω περιμένοντας από μένα ναμιλήσω.

«Πες κάτι» με ικετεύει.Κοιτάζω μέσα στα τρομαγμένα μάτια του και για πρώτη φορά

από τότε που γνωριστήκαμε… νομίζω πως τον καταλαβαίνω. Ταπάντα σε αυτόν. Δεν αντιδρά έτσι όπως αντιδρά γιατί έχει πέντεδιαφορετικές προσωπικότητες. Αντιδρά έτσι γιατί ο ΝτινΧόλντερ έχει μόνο μία προσωπικότητα.

Παθιασμένη.Έχει πάθος για τη ζωή, για τον έρωτα, για αυτά που λέει, για

τη Λες. Και, που να πάρει ο διάολος, έχω προστεθεί κι εγώ σεαυτή τη λίστα. Αυτή η ένταση που βγάζει δεν είναιτρομακτική… είναι όμορφη. Προσπαθούσα τόσον καιρό ναβρίσκω με κάθε ευκαιρία τρόπους να αισθάνομαι αυτό τομούδιασμα που σε κάνει να μην αισθάνεσαι τίποτα, αλλά το να

184 COLLEEN HOOVER

βλέπω αυτή τη στιγμή τον ενθουσιασμό μέσα στα μάτια του… μεκάνει να θέλω να νιώσω κάθε στιγμή της ζωής. Τις καλές, τιςκακές, τις όμορφες, τις άσχημες, την ευχαρίστηση, τον πόνο. Τοθέλω αυτό. Θέλω να αρχίσω να αισθάνομαι τη ζωή με τον τρόποπου το κάνει αυτός. Και το πρώτο βήμα για να γίνει αυτό είναι μετούτο το τελειωμένο, χωρίς ελπίδα αγόρι που βρίσκεται αυτή τηστιγμή μπροστά μου και βγάζει τα εσώψυχά του ψάχνοντας γιααυτή την τέλεια λέξη, καθώς θέλει απεγνωσμένα να με βοηθήσεινα αρχίσω πάλι να βιώνω συναισθήματα.

Να αρχίσω πάλι να βιώνω.Η λέξη μού έρχεται σαν να ήταν από πάντα εκεί, ανάμεσα στο

«αγαπώ» και το «γουστάρω», ακριβώς εκεί που είναι η θέση του.«Βιώνω» του λέω.

Η απόγνωση στο πρόσωπό του διαλύεται σιγά σιγά και αφήνεινα του ξεφύγει ένα σαστισμένο γέλιο. «Ορίστε;» κουνάει τοκεφάλι του προσπαθώντας να καταλάβει την απάντησή μου.

«Βιώνω. Αν ανοίξεις το λεξικό, στο άλφα είναι η λέξη“αγαπώ” και στο γάμα είναι η λέξη “γουστάρω”. Εμείς θέλουμετη λέξη που είναι ανάμεσα, δηλαδή στο βήτα. “Βιώνω”.Μπορείς να χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη, που είναι πιο δυνατήαπό το γουστάρω».

Ξαναγελάει, αλλά αυτή τη φορά είναι ένα γέλιο ανακούφισης.Με αγκαλιάζει και με φιλάει με διαολεμένη ανακούφιση. «Σεβιώνω, Σκάι» μου λέει φιλώντας με. «Σε βιώνω τόσο πολύ».



Δεν έχω ιδέα πώς το καταφέρνει αλλά τον έχω συγχωρήσειεντελώς, έχω ξετρελαθεί μαζί του και τώρα δεν μπορώ νασταματήσω να τον φιλάω – και όλα αυτά μέσα σε δεκαπέντελεπτά. Σίγουρα ξέρει να τα λέει ωραία και έχει αρχίσει να μη μεενοχλεί το ότι του παίρνει τόσο χρόνο να σκεφτεί τι θέλει ναπει. Ξεκολλάει από τα χείλια μου και χαμογελάει αρπάζοντάς μεαπό τη μέση.

«Λοιπόν, τι θέλεις να κάνεις για τα γενέθλιά σου;» με ρωτάεικατεβάζοντάς με από το πάσο. Μου δίνει ακόμα ένα πεταχτόφιλί στο στόμα και πηγαίνει προς το τραπέζι του καθιστικού όπουβρίσκονται το πορτοφόλι και τα κλειδιά του.

«Δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Δεν περιμένω να μεδιασκεδάσεις μόνο και μόνο επειδή είναι τα γενέθλιά μου».

Βάζει τα κλειδιά στην τσέπη του παντελονιού του και γυρίζειπρος το μέρος μου. Χαμογελάει πονηρά, ενώ δε σταματάει να μεκοιτάζει επίμονα.

«Τι;» τον ρωτάω. «Έχεις ένοχο ύφος».Γελάει και ανασηκώνει τους ώμους. «Απλά σκεπτόμουν

όλους τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να σεδιασκεδάσω αν μέναμε εδώ σήμερα. Και για αυτό ακριβώς πρέπεινα φύγουμε».

Και για αυτό ακριβώς θέλω να μείνουμε εδώ.«Θα μπορούσαμε να πάμε να δούμε τη μαμά μου» του

προτείνω.

186 COLLEEN HOOVER

«Τη μαμά σου;» με κοιτάζει επιφυλακτικά.«Ναι, αμέ. Έχει ένα σταντ με βότανα στο παζάρι. Εκεί

πηγαίνει κάποια Σαββατοκύριακα. Εγώ δεν πηγαίνω ποτέ, γιατίκάθεται εκεί δεκατέσσερις ώρες την ημέρα και εγώ βαριέμαι.Αλλά είναι ένα από το μεγαλύτερα παζάρια στον κόσμο καιπάντα ήθελα να το χαζέψω. Είναι μόνο μιάμιση ώρα με τοαυτοκίνητο. Έχουν και λουκουμάδες» προσθέτω για να τονδελεάσω.

Ο Χόλντερ έρχεται κοντά μου και με αγκαλιάζει. «Αν θες ναπάμε στο παζάρι, τότε θα πάμε στο παζάρι. Θα πάω στο σπίτι μουν’ αλλάξω και να κάνω μια δουλειά που έχω. Θα έρθω να σεπάρω σε μία ώρα».

Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. Το ξέρω πως δεν είναιπαρά ένα παζάρι, αλλά εγώ είμαι ενθουσιασμένη. Δεν ξέρω πώςθα το πάρει η Κάρεν που θα με δει να εμφανίζομαιαπροειδοποίητα με τον Χόλντερ. Στην ουσία δεν της έχωμιλήσει για αυτόν, οπότε αισθάνομαι άσχημα που θα ξεφυτρώσειέτσι ξαφνικά μπροστά της. Όμως αυτή φταίει. Αν δεν είχεεξορίσει την τεχνολογία από τις ζωές μας, τώρα θα μπορούσα νατης τηλεφωνήσω και να την ενημερώσω.

Ο Χόλντερ με φιλάει πεταχτά και πηγαίνει προς τηνμπροστινή πόρτα.

«Έι» του λέω πριν βγει. Γυρίζει και με κοιτάζει. «Είναι ταγενέθλιά μου και τα δύο τελευταία φιλιά που μου έδωσες ήτανγια κλάματα. Αν θέλεις να περάσω τη μέρα μαζί σου, θα σουπρότεινα να αρχίσεις να με φιλάς όπως ένας γκόμενος φιλάειτην… –».

Τα λόγια αυτά μου ξεφεύγουν και αφήνω την πρόταση στημέση. Δεν έχουμε ακόμα βάλει κάποια ταμπέλα στη σχέση μαςκαι, δεδομένου ότι τα ξαναβρήκαμε εδώ και μισή ώρα, ηαπερίσκεπτη χρήση της λέξης γκόμενος θυμίζει αυτά που μουέλεγε ο Ματ που πήρε πόδι. «Εννοώ…» τραυλίζω και στησυνέχεια τα παρατάω και κλείνω ερμητικά το στόμα μου. Δενμπορώ να συνέλθω από αυτό το λάθος.

Έχει γυρίσει αντικριστά μου ενώ ακόμη στέκεται στηνμπροστινή πόρτα. Δε χαμογελάει. Με κοιτάζει πάλι με αυτό το


βλέμμα χωρίς να μιλάει. Γέρνει το κεφάλι του προς το μέρος μουκαι, ανασηκώνοντας τα φρύδια του όλο περιέργεια, με ρωτάει.«Μήπως μόλις με αποκάλεσες γκόμενό σου;»

Δε χαμογελάει με το γεγονός ότι μόλις τον αποκάλεσαγκόμενό μου – και με το που το συνειδητοποιώ κάνω έναμορφασμό. Θεέ μου, όλο αυτό είναι τόσο παιδιάστικο.

«Όχι» του λέω πεισματικά σταυρώνοντας τα χέρια μου στοστήθος. «Μόνο κάτι ξενέρωτα δεκατετράχρονα τα κάνουναυτά».

Κάνει μερικά βήματα προς το μέρος μου χωρίς να αλλάξειύφος. Σταματάει λίγα εκατοστά μπροστά μου και μιμείται τηστάση μου. «Κρίμα. Γιατί όταν νόμιζα ότι με αποκάλεσεςγκόμενό σου ήθελα να σε πνίξω στα φιλιά». Με κοιτάζει ακόμαπιο έντονα και το παιχνιδιάρικο ύφος του λύνει τον κόμπο στοστομάχι μου. Κάνει μεταβολή και κατευθύνεται προς την πόρτα.«Θα σε δω σε μία ώρα». Ανοίγει την πόρτα, γυρίζει προς εμένακαι αρχίζει να βγαίνει αργά, ενώ με πειράζει με το παιχνιδιάρικοχαμόγελό του και τα αξιολάτρευτα λακκάκια του.

Αναστενάζω, δήθεν απελπισμένη. «Χόλντερ, περίμενε».Σταματάει και ακουμπάει όλο καμάρι στην κάσα της πόρτας.«Το καλό που σου θέλω, έλα να αποχαιρετήσεις την κοπέλα

σου με ένα φιλί» του λέω ενώ αισθάνομαι τόσο γλυκανάλατηόσο ακούγομαι. Παίρνει ένα θριαμβευτικό ύφος και μπαίνει στοκαθιστικό. Με αγκαλιάζει και με τραβάει προς το μέρος του.Είναι το πρώτο μας φιλί ενώ είμαστε όρθιοι και γουστάρω τονπροστατευτικό τρόπο με τον οποίο με αγκαλιάζει. Με ταδάχτυλά του χαϊδεύει τα μάγουλά μου και στη συνέχεια ταμαλλιά μου, φέρνοντας τα χείλια του στα δικά μου. Όμως δενκοιτάζει τα χείλη μου. Κοιτάζει μέσα στα μάτια μου και εγώβλέπω μέσα στα δικά του κάτι που δεν μπορώ να εντοπίσω.Αυτή τη φορά δεν είναι πόθος, είναι πιο πολύ σαν βλέμμαεκτίμησης.

Συνεχίζει να με κοιτάζει έντονα χωρίς να κλείνει το κενόανάμεσα στα χείλη μας. Δε με τσιγκλάει, ούτε το κάνει για νατον φιλήσω εγώ πρώτη. Με κοιτάζει απλώς με εκτίμηση καιτρυφερότητα και αυτό με κάνει να λιώνω. Τα χέρια μου είναι

188 COLLEEN HOOVER

στους ώμους του, οπότε τα ανεβάζω προς το λαιμό του και μέσαστα μαλλιά του, απολαμβάνοντας αυτό που προκύπτει ανάμεσάμας τούτη τη σιωπηλή στιγμή. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνειστο ρυθμό του δικού μου και τα μάτια του ψάχνουν το πρόσωπόμου καταγράφοντας κάθε χαρακτηριστικό μου. Ο τρόπος που μεκοιτάζει με κάνει να νιώθω το σώμα μου όλο και πιο αδύναμοκαι είμαι ευγνώμων που με κρατάει τόσο γερά από τη μέση.

Χαμηλώνει το μέτωπό του στο δικό μου και αφήνει ένανμακρύ αναστεναγμό κοιτώντας με, με ένα βλέμμα πουμεταλλάσσεται γρήγορα σε κάτι που μοιάζει με πόνο. Αυτό μεπαρακινεί να του χαϊδέψω με τα δάχτυλά μου τα μάγουλα, σαννα θέλω να απομακρύνω οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό πίσωαπό τα μάτια του τούτη τη στιγμή.

«Σκάι» μου λέει εστιάζοντας την προσοχή του πάνω μου. Τολέει με έναν τρόπο λες και θα ακολουθήσει κάτι πολύσημαντικό, αλλά τελικά το όνομά μου είναι το μόνο πράγμα πουλέει. Φέρνει σιγά σιγά το στόμα του στο δικό μου και τα χείλημας συναντιούνται. Παίρνει μια βαθιά εισπνοή καθώς ακουμπάειτα χείλια του στα δικά μου σαν να με ρουφάει μέσα του.Αποτραβιέται και με κοιτάζει για μερικά ακόμα δευτερόλεπταστα μάτια, ενώ μου χαϊδεύει τα μάγουλα. Δε με έχουν γευτείποτέ έτσι στο παρελθόν και είναι υπέροχα.

Σκύβει πάλι το κεφάλι του και ακουμπάει τα χείλια του σταδικά μου, έχοντας το πάνω χείλι μου ανάμεσα στα δικά του. Μεφιλάει όσο πιο γλυκά γίνεται, σαν να είναι το στόμα μου κάτιεύθραυστο. Ανοίγω τα χείλη μου αφήνοντάς τον να κάνει πιοβαθύ το φιλί του· και το φιλί του βαθαίνει, αλλά παραμένει πολύγλυκό. Είναι φιλί ευγνωμοσύνης, τρυφερό, κι εκείνος, καθώςγεύεται κάθε σημείο του στόματός μου, συνεχίζει να με κρατάειμε το ένα του χέρι από το κεφάλι και με το άλλο ακουμπισμένοστο γοφό μου. Αυτό το φιλί είναι ακριβώς σαν αυτόν –μελετημένο και όχι βιαστικό.

Τη στιγμή που το μυαλό μου έχει πια παραδοθεί εντελώς στοαγκάλιασμά του, τα χείλη του μένουν ακίνητα και σιγά σιγάκάνει πίσω. Τα μάτια μου ανοίγουν πεταρίζοντας και αφήνω μιανανάσα στην οποία νομίζω πως αναμείχθηκαν κι οι λέξεις «Αχ,


Θεέ μου».Βλέποντας την ξέπνοη αντίδρασή μου, χαμογελάει

αυτάρεσκα. «Αυτό ήταν το πρώτο μας επίσημο φιλί ως ζευγάρι».Περιμένω να αρχίσει να με καταβάλλει ο πανικός, αλλά δε

γίνεται κάτι τέτοιο. «Ζευγάρι» επαναλαμβάνω ήσυχα.«Απολύτως». Έχει ακόμα το χέρι του στη μέση μου και είμαι

κολλημένη πάνω του κοιτώντας τον στα μάτια. «Και μηνανησυχείς» προσθέτει. «Θα ενημερώσω τον Γκρέισον εγώ οίδιος. Ας τον ξαναδώ να σ’ ακουμπάει όπως έκανε και θα ξαναδείαστεράκια από την μπουνιά μου».

Το χέρι του κατευθύνεται από τη μέση μου στο μάγουλό μου.«Τώρα φεύγω στ’ αλήθεια. Θα σε ξαναδώ σε μία ώρα. Σεβιώνω». Μου δίνει ένα πεταχτό φιλί και πηγαίνει προς τηνπόρτα.

«Χόλντερ;» του λέω αφού έχω εισπνεύσει αρκετό αέρα για ναμπορώ να μιλήσω. «Τι εννοείς λέγοντας “θα ξαναδεί αστεράκια”;Εσύ και ο Γκρέισον έχετε ξαναπαίξει ξύλο;»

Ο Χόλντερ σφίγγει τα χείλια του και εντελώς ανέκφραστοςίσα που κάνει μια καταφατική κίνηση του κεφαλιού. «Τοξαναείπα. Δεν είναι καλό άτομο». Η πόρτα κλείνει πίσω του καιμε αφήνει με ακόμα περισσότερα ερωτηματικά. Σιγά το νέο!

Αποφασίζω αντί να κάνω ντους να πάρω τηλέφωνο τη Σιξ.Έχω τόσα πολλά να της πω. Τρέχω στο δωμάτιό μου, βγαίνωαπό το παράθυρό μου, σκαρφαλώνω στο δικό της και μπαίνωμέσα. Πιάνω το τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι της και βγάζω τοκινητό μου για να βρω το μήνυμα που μου έστειλε με το νούμερότης. Με το που αρχίζω να παίρνω το νούμερο, λαμβάνω στοκινητό μου ένα μήνυμα από τον Χόλντερ.

Φρικάρω στην ιδέα να περάσω όλη τη μέρα μαζίσου. Δε μου φαίνεται καθόλου διασκεδαστικό.Επίσης το αμάνικο φουστανάκι σου δε σεκολακεύει καθόλου και είναι πολύ καλοκαιρινό,αλλά πρέπει οπωσδήποτε να το φορέσεις.

Χαμογελάω. Γαμώτο, βιώνω πραγματικά αυτό το τελειωμένο,

190 COLLEEN HOOVER

χωρίς ελπίδα αγόρι.Παίρνω το νούμερο για να μιλήσω με τη Σιξ και ξαπλώνω στο

κρεβάτι της. Απαντάει ζαβλακωμένα στο τρίτο χτύπημα.«Έι» της λέω. «Κοιμάσαι;»Την ακούω που χασμουριέται. «Προφανώς και όχι. Αλλά

πρέπει πραγματικά ν’ αρχίσεις να υπολογίζεις τη διαφορά τηςώρας».

Γελάω. «Σιξ; Είναι απόγευμα εκεί. Ακόμα και να υπολόγιζα τηδιαφορά της ώρας, δε θα είχε καμία σημασία στη δική σουπερίπτωση».

«Πέρασα ένα δύσκολο πρωινό» λέει απολογητικά. «Μουλείπει η φάτσα σου. Τι νέα;»

«Όχι και πολλά».«Λες ψέματα. Ακούγεσαι εκνευριστικά χαρούμενη. Να

υποθέσω πως εσύ και ο Χόλντερ λύσατε ό,τι σκατά συνέβη στοσχολείο τις προάλλες;»

«Ναι. Και είσαι η πρώτη που μαθαίνεις πως εγώ, η ΛίντενΣκάι Ντέιβις, είμαι πια μια δεσμευμένη γυναίκα».

Βγάζει ένα γκρινιάρικο βογκητό και λέει: «Το γιατί κάποιοςνα υποβάλει τον εαυτό του σε μια τέτοια μιζέρια είναι κάτι πουμε ξεπερνάει. Αλλά χαίρομαι για σένα».

«Ευχαρ–». Ήμουν έτοιμη να την ευχαριστήσω αλλά μεδιέκοψε ένα πολύ δυνατό «Θεέ μου!» από την άλλη γραμμή.

«Τι;»«Το ξέχασα. Είναι τα γενέθλιά σου και το ξέχασα! Χρόνια

πολλά, Σκάι, και –γαμώτο– είμαι η χειρότερη καλύτερη φίλη πουέχει υπάρξει ποτέ».

«Δεν υπάρχει θέμα» της λέω γελώντας. «Κατά κάποιον τρόποχαίρομαι που το ξέχασες. Το ξέρεις πόσο μισώ τα δώρα και τιςεκπλήξεις και ό,τι άλλο πάει πακέτο με τα γενέθλια».

«Για περίμενε. Μόλις θυμήθηκα πόσο καταπληκτική είμαι.Κοίτα σήμερα πίσω από την ντουλάπα. Και πες στον καινούργιοσου γκόμενο να αγοράσει χρόνο για μηνύματα».

«Ό,τι πεις. Πρέπει να κλείσω, η μάνα σου θα φρικάρει ότανδει το λογαριασμό του τηλεφώνου».

«Ναι, καλά… θα έπρεπε να είναι πιο συχνά συντονισμένη με


τον πλανήτη Γη όπως η μαμά σου».Γελάω. «Σ’ αγαπώ, Σιξ. Να προσέχεις, εντάξει;»«Κι εγώ σ’ αγαπώ. Και… Σκάι;»«Ναι;»«Ακούγεσαι χαρούμενη. Χαίρομαι που είσαι χαρούμενη».Χαμογελάω και κλείνω το τηλέφωνο. Επιστρέφω στο

δωμάτιό μου και, όσο κι αν μισώ τα δώρα, παραμένωάνθρωπος… οπότε είμαι περίεργη. Πηγαίνω αμέσως στοντουλάπι μου και κοιτάζω από πίσω. Στο πάτωμα βρίσκεται ένατυλιγμένο κουτί· σκύβω και το πιάνω. Πηγαίνω και κάθομαι στοκρεβάτι μου και ανοίγω το καπάκι. Είναι ένα κουτί γεμάτοΣνίκερς.

Την αγαπάω, ρε γαμώτο.

192 COLLEEN HOOVER


Στέκομαι όλο ανυπομονησία μπροστά από το παράθυρο, ότανεπιτέλους ο Χόλντερ μπαίνει με το αυτοκίνητο στο γκαράζ.Βγαίνω από την μπροστινή πόρτα, την κλειδώνω, πηγαίνω προςτο αυτοκίνητο και… κοκαλώνω. Δεν είναι μόνος του! Ανοίγει ηπόρτα του συνοδηγού και ένας τύπος βγαίνει έξω. Με το πουγυρίζει προς τα μένα η έκφραση στο πρόσωπό μου είναι μεταξύτου OMG και του WTF. Μαθαίνω.

Ο Μπρέκιν κρατάει την πόρτα του συνοδηγού ανοιχτή με ένατεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. «Ελπίζω να μη σε πειράζεινα έχετε παρέα σήμερα. Ο δεύτερος καλύτερος φίλος μου σεολόκληρο τον κόσμο με κάλεσε να έρθω μαζί σας».

Πλησιάζω την πόρτα, σαστισμένη όσο δεν πάει άλλο. ΟΜπρέκιν περιμένει να μπω, έπειτα ανοίγει την πίσω πόρτα καιμπαίνει στο πίσω κάθισμα. Σκύβω μπροστά και γέρνω το κεφάλιμου προς τον Χόλντερ που γελάει λες και είπε την τελευταίαατάκα από κάποιο πολύ αστείο ανέκδοτο. Ένα ανέκδοτο στοοποίο εγώ δε συμμετείχα.

«Θα μπορούσε κάποιος από τους δυο σας να μου εξηγήσει τιστο διάολο γίνεται;» τους λέω.

Ο Χόλντερ βουτάει το χέρι μου, το φέρνει στο στόμα του καιφιλάει τα δάχτυλά μου. «Θα αφήσω τον Μπρέκιν να εξηγήσει.Έτσι κι αλλιώς μιλάει γρηγορότερα».

Καθώς ο Χόλντερ βγαίνει με την όπισθεν από το γκαράζ,στρέφομαι προς τα πίσω καθίσματα κι ανασηκώνω ένα φρύδι


στον Μπρέκιν.Μου ρίχνει ένα καθαρά ένοχο βλέμμα. «Είχα κατά κάποιον

τρόπο κάνει μια διπλή συμμαχία εδώ και περίπου δύοεβδομάδες» μου λέει ντροπαλά.

Κουνάω το κεφάλι μου προσπαθώντας να επεξεργαστώ αυτήτην ομολογία. Κοιτάζω πότε τον έναν και πότε τον άλλον. «Δύοεβδομάδες; Δηλαδή μιλάτε εδώ και δύο εβδομάδες; Χωρίςεμένα; Γιατί δε μου το είπες;»

«Είχα ορκιστεί απόλυτη μυστικότητα» μου λέει ο Μπρέκιν.«Μα…».«Γύρνα μπροστά και βάλε τη ζώνη σου» μου λέει ο Χόλντερ.Τον αγριοκοιτάζω. «Μισό λεπτό. Προσπαθώ να καταλάβω

γιατί τα βρήκες με τον Μπρέκιν εδώ και δύο εβδομάδες αλλάσου πήρε τόσο χρόνο μέχρι σήμερα για να τα βρεις μαζί μου».

Μου ρίχνει μια λοξή ματιά και στη συνέχεια κοιτάζει τοδρόμο μπροστά του. «Ο Μπρέκιν δικαιούταν μια συγγνώμη.Φέρθηκα σαν μαλάκας εκείνη τη μέρα».

«Και εγώ δεν δικαιούμουν μια συγγνώμη;»Με κοιτάζει ευθέως αυτή τη φορά. «Όχι» μου λέει σθεναρά

γυρίζοντας το βλέμμα του πάλι στο δρόμο. «Δεν δικαιούσαιλόγια, Σκάι. Δικαιούσαι πράξεις».

Τον κοιτάζω επίμονα και αναρωτιέμαι πόση ώρα έμεινεξύπνιος τη νύχτα για να φτιάξει αυτή την τέλεια πρόταση. Μεξανακοιτάζει, αφήνει το χέρι μου και με γαργαλάει στο μηρό.«Σταμάτα να είσαι τόσο σοβαρή. Ο γκόμενός σου και οκαλύτερός σου φίλος σε ολόκληρο τον κόσμο σε πάνε στοπαζάρι».

Γελάω και του διώχνω το χέρι. «Πώς μπορώ να είμαιχαρούμενη όταν στη συμμαχία μου έχουν διεισδύσει τρίτοι;Εσείς οι δύο θα πρέπει να με καλοπιάσετε πολύ σήμερα».

Ο Μπρέκιν ακουμπάει το σαγόνι του στο πάνω μέρος τουκαθίσματός μου και με κοιτάζει. «Νομίζω πως εγώ ήμουν αυτόςπου υπέφερε πιο πολύ από αυτό το μαρτύριο. Ο γκόμενός σουμου κατέστρεψε δύο Παρασκευές βράδυ στη σειράκλαψουρίζοντας και γκρινιάζοντας για το πόσο σε θέλει αλλά καιπόσο δε θέλει να σε απογοητεύσει και μπλα μπλα μπλα. Μου

194 COLLEEN HOOVER

ήταν πολύ δύσκολο να μη σου παραπονιέμαι για αυτόν κάθεμέρα στο μεσημεριανό».

Ο Χόλντερ τινάζει το κεφάλι του προς τον Μπρέκιν. «Ωραία,τώρα λοιπόν μπορείτε οι δυο σας να παραπονιέστε για μένα όσοθέλετε. Η ζωή πήρε ξανά τον κανονικό της ρυθμό». Γλιστράει ταδάχτυλά του στα δικά μου και τα σφίγγει. Το δέρμα μουμυρμηγκιάζει και δεν ξέρω αν είναι από το άγγιγμά του ή από ταλόγια του.

«Συνεχίζω να πιστεύω πως δικαιούμαι να μου κάνετε όλα ταχατίρια σήμερα» λέω και στους δύο. «Θέλω να μου αγοράσετεό,τι γουστάρω από το παζάρι και δε με νοιάζει ούτε πόσο κάνειούτε αν είναι πολύ μεγάλο ή βαρύ».

«Απολύτως» λέει ο Μπρέκιν.«Θεέ μου, ήδη σε έχει επηρεάσει ο Χόλντερ» του λέω

αναστενάζοντας.Ο Μπρέκιν γελάει και πλησιάζει το κάθισμα για να μου

αρπάξει τα χέρια, τραβώντας με στη συνέχεια προς το μέρος του.«Μάλλον, γιατί θέλω πραγματικά να σου κάνω αγκαλίτσες στοπίσω κάθισμα αυτή τη στιγμή» μου λέει.

«Προφανώς δε σ’ επηρεάζω και τόσο πολύ, αν νομίζεις ότι τομόνο που θα της έκανα στο πίσω κάθισμα είναι αγκαλίτσες» λέειο Χόλντερ και μου ρίχνει μια ξυλιά στον κώλο πριν πέσω στοπίσω κάθισμα με τον Μπρέκιν.

***

«Δεν είσαι σοβαρή» μου λέει ο Χόλντερ κρατώντας τηναλατιέρα που μόλις έβαλα στα χέρια του. Τριγυρνάμε πάνω απόμία ώρα στο παζάρι και παραμένω πιστή στο σχέδιό μου. Μουαγοράζουν ό,τι μπούρδα θέλω. Πρέπει να ξεπεράσω μιαπροδοσία και θα χρειαστεί να αγοράσουν πολλά πράγματα μέχρινα συνέλθω.

Κοιτάζω το αγαλματίδιο που κρατάει στο χέρι του και κάνωένα νεύμα. «Έχεις δίκιο, πρέπει να πάρω όλο το σετ». Βουτάωτην πιπεριέρα και του τη δίνω. Δεν είναι κάτι που θα ήθελαποτέ. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι κάτι που θα ήθελε ποτέ ο


οποιοσδήποτε. Ποιος μπορεί να έφτιαξε ένα κεραμικό σεταλατοπίπερου που να μοιάζει με έντερα;

«Βάζω στοίχημα ότι ανήκαν σε κάποιον γιατρό» λέει οΜπρέκιν καθώς τα θαυμάζει μαζί μου. Βάζω το χέρι μου στηντσέπη του Χόλντερ, βγάζω το πορτοφόλι του και στη συνέχειαρωτάω τον κύριο πίσω από τον πάγκο. «Πόσο κάνουν;»

Ανασηκώνει τους ώμους και μου λέει αδιάφορα: «Δεν ξέρω.Ένα δολάριο το καθένα;».

«Τι θα λέγατε ένα δολάριο και για τα δύο;» τον ρωτάω.Παίρνει το δολάριο από το χέρι μου και μας κάνει νόημα ναφύγουμε.

«Ωραίος τρόπος να παζαρεύεις» λέει ο Χόλντερ κουνώνταςτο κεφάλι του. «Το καλό που σου θέλω, αυτά τα δύο να είναιπάνω στο τραπέζι της κουζίνας την επόμενη φορά που θα έρθω».

«Δεν είμαστε καλά» του λέω. «Ποιος θα ’θελε να βλέπειεντόσθια ενώ τρώει;»

Χαζεύουμε μερικά ακόμα περίπτερα μέχρι να φτάσουμε στοπερίπτερο που έχουν στήσει η Κάρεν με τον Τζακ. Φτάνουμε στοδικό τους κι η Κάρεν μένει έκπληκτη να περιεργάζεται τονΜπρέκιν και τον Χόλντερ.

«Έκπληξη!» της φωνάζω σηκώνοντας τα χέρια μου.Ο Τζακ βγαίνει γρήγορα από το περίπτερο και με αγκαλιάζει.

Η Κάρεν τον ακολουθεί ενώ με κοιτάζει με επιφύλαξη όλη αυτήτην ώρα.

«Χαλάρωσε» της λέω βλέποντάς τη να κοιτάζει τον Μπρέκινκαι τον Χόλντερ ανήσυχη. «Κανένας από τους δύο δε θα μεαφήσει έγκυο αυτό το Σαββατοκύριακο».

Γελάει και τελικά με αγκαλιάζει. «Χρόνια πολλά». Τραβιέταιπίσω καθώς το μητρικό της ένστικτο χτυπάει τελικά μεδεκαπέντε δευτερόλεπτα καθυστέρηση. «Για περίμενε. Γιατίβρίσκεσαι εδώ; Όλα καλά; Είσαι καλά; Όλα καλά στο σπίτι;»

«Μια χαρά το σπίτι. Μια χαρά κι εγώ. Απλά βαριόμουν καιζήτησα από τον Χόλντερ να έρθει για ψώνια μαζί μου».

Ο Χόλντερ είναι πίσω μου και συστήνεται με τον Τζακ. ΟΜπρέκιν περνάει από μπροστά μου και αγκαλιάζει την Κάρεν.«Είμαι ο Μπρέκιν. Με την κόρη σας έχουμε μια συμμαχία να

196 COLLEEN HOOVER

κατακτήσουμε το δημόσιο σχολείο και όλους του τουςυπηκόους».

«Είχαμε» διορθώνω κοιτάζοντας τον Μπρέκιν. «Είχαμε μιασυμμαχία μεταξύ μας».

«Σε συμπαθώ ήδη» λέει η Κάρεν χαμογελώντας στονΜπρέκιν. Στη συνέχεια κοιτάζει τον Χόλντερ, σφίγγει το χέριτου και του λέει ευγενικά: «Τι κάνεις, Χόλντερ;».

«Καλά» της απαντάει επιφυλακτικά. Τον κοιτάζω και δείχνεινα αισθάνεται πολύ άβολα. Δεν ξέρω αν φταίει το σεταλατοπίπερου που κρατάει ή το γεγονός πως αυτή τη φορά πουβλέπει την Κάρεν τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς βγαίνειμε την κόρη της. Προσπαθώ να αλλάξω την ατμόσφαιραζητώντας από την Κάρεν αν έχει μια τσάντα για να βάλουμε ταπράγματά μας. Πιάνει μία κάτω από το τραπέζι και την ανοίγειστον Χόλντερ. Αυτός βάζει το σετ μέσα στην τσάντα και, καθώςη Κάρεν βλέπει το περιεχόμενό της, με κοιτάζει ερωτηματικά.

«Μη ρωτάς» της λέω. Παίρνω την τσάντα από τα χέρια τηςκαι την ανοίγω μπροστά στον Μπρέκιν για να μπορέσει να βάλειμέσα την άλλη αγορά μας. Είναι μια μικρή ξύλινη κορνίζα πουγράφει μέσα με μαύρο μελάνι τη λέξη «λιώνω». Έκανε είκοσιπέντε σεντς και είναι εντελώς άχρηστη, οπότε έπρεπε να τηναποκτήσω.

Δυο τρεις πελάτες έρχονται στο περίπτερο, οπότε ο Τζακ καιη Κάρεν πηγαίνουν να τους εξυπηρετήσουν. Γυρίζω και βλέπωτον Χόλντερ να τους κοιτάζει με σκληρό ύφος. Έχω να τον δωμε τέτοια έκφραση από εκείνη την ημέρα στην καφετέρια. Μετρομάζει λίγο, οπότε πάω προς το μέρος του και τον αγκαλιάζωαπό την πλάτη θέλοντας να διώξω αυτό το βλέμμα.

«Έι» του λέω τραβώντας την προσοχή του επάνω μου. «Όλακαλά;»

Γνέφει καταφατικά και με φιλάει στο μέτωπο. «Μια χαρά»μου λέει. Με αγκαλιάζει από τη μέση και μου χαμογελάεικαθησυχαστικά. «Μου υποσχέθηκες λουκουμάδες» μου λέειχαϊδεύοντας το μάγουλό μου.

Του νεύω ανακουφισμένη που βλέπω πως είναι καλά. Δεθέλω με τίποτα να βγάλει καμιά από τις εντάσεις του εδώ,


μπροστά στην Κάρεν. Δεν πιστεύω ότι εκείνη θα καταλάβει αυτήτην παθιασμένη προσέγγιση της ζωής, όπως έχω αρχίσει να τηνκαταλαβαίνω εγώ.

«Λουκουμάδες;» λέει ο Μπρέκιν. «Είπες λουκουμάδες;»Γυρίζω προς την Κάρεν και βλέπω πως ο πελάτης έχει φύγει.Κάθεται ακίνητη πίσω από τον πάγκο και κοιτάζει το χέρι που μεαγκαλιάζει. Έχει χλωμιάσει.

Τι γίνεται με όλους σήμερα και τα περίεργα βλέμματά τους;Κοιτάζει πρώτα εμένα κι έπειτα βιαστικά τον Χόλντερ. «Δεν

είχα καταλάβει πως εσείς οι δύο βγαίνετε».«Ναι, πάνω σ’ αυτό…» της λέω. «Θα σ’ το έλεγα, αλλά κατά

κάποιον τρόπο αρχίσαμε να βγαίνουμε εδώ και τέσσερις ώρες».«Α» λέει. «Πάντως… φαίνεστε χαριτωμένοι μαζί. Μπορώ να

σου πω λίγο;» Κουνάει το κεφάλι προς τα πίσω υποδεικνύονταςπως θέλει να τα πούμε οι δυο μας. Αφήνω το χέρι του Χόλντερκαι την ακολουθώ σε ασφαλή απόσταση για να μηνακουγόμαστε. Κάνει μια στροφή και κουνάει το κεφάλι της.

«Δεν ξέρω πώς μου φαίνεται όλο αυτό» μου λέει ψιθυριστά.«Ποιο όλο αυτό; Είμαι δεκαοκτώ χρονών και έχω ένα αγόρι.

Σιγά τ’ αυγά».Αναστενάζει. «Το ξέρω, απλά είναι ότι… τι θα γίνει απόψε;

Που δε θα είμαι εγώ σπίτι; Πώς μπορώ να ξέρω ότι δε θα μείνειεκεί όλη τη νύχτα;»

Ανασηκώνω τους ώμους. «Δεν μπορείς. Πρέπει απλά να μεεμπιστευτείς» της λέω και αυτόματα αισθάνομαι ένοχη για τοψέμα. Αν ήξερε πως πέρασε ήδη το προηγούμενο βράδυ μαζίμου, νομίζω πως ο Χόλντερ θα ήταν το αγόρι μου από τον κάτωκόσμο.

«Είναι απλά περίεργο, Σκάι. Δεν έχουμε ποτέ μιλήσει για τουςκανόνες που αφορούν τα αγόρια όταν δεν είμαι στο σπίτι».Ακούγεται πολύ αγχωμένη, οπότε κάνω ό,τι μπορώ για να τηνηρεμήσω.

«Μαμά; Εμπιστεύσου με. Στην κυριολεξία, τα φτιάξαμε πριναπό λίγες ώρες. Δεν πρόκειται με τίποτα να συμβεί μεταξύ μαςκάτι απ’ αυτά που φοβάσαι πως μπορεί να συμβούν. Θα έχειφύγει μέχρι τα μεσάνυχτα. Σ’ το υπόσχομαι».

198 COLLEEN HOOVER

Κάνει ένα νεύμα που δείχνει πως δεν έχει πειστεί. «Είναιαπλά που… δεν ξέρω. Έτσι όπως σας είδα αγκαλιασμένους; Οτρόπος που συμπεριφέρεται ο ένας στον άλλον; Δεν κοιτάζονταιέτσι τα ζευγάρια που μόλις τα έχουν φτιάξει, Σκάι. Με εξέπληξε,γιατί μου δώσατε την αίσθηση πως βγαίνετε καιρό και μου τοέκρυβες. Θέλω να μπορείς να μου τα λες όλα, Σκάι».

Πιάνω το χέρι της και της το σφίγγω. «Το ξέρω, μαμά. Και,πίστεψέ με, αν δεν είχαμε έρθει σήμερα μαζί εδώ, θα σου τα είχαπει όλα αύριο. Το πιο πιθανό είναι ότι θα σου ζάλιζα τα αυτιάμιλώντας σου γι’ αυτό. Δε σου κρύβω τίποτα, εντάξει;»

Χαμογελάει και με σφίγγει βιαστικά. «Εγώ πάντως θαπεριμένω να μου ζαλίσεις τα αυτιά για αυτόν αύριο».


Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 201210:15 μμ

«Σκάι, ξύπνα».

Σηκώνω το κεφάλι μου από το μπράτσο του Μπρέκιν καισκουπίζω τα σάλια από το μάγουλό μου. Κοιτάζει το υγρό μανίκιτου και κάνει μια γκριμάτσα.

«Συγγνώμη» του λέω γελώντας. «Ας μην ήσουν τόσο άνετοςώστε να με πάρει ο ύπνος».

Έχουμε φτάσει στο σπίτι του, αφού πρώτα περπατήσαμε οκτώώρες και αγοράσαμε σαβούρες. Ο Χόλντερ και ο Μπρέκινενέδωσαν τελικά κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε κόντρα, ποιος θαβρει το πιο περίεργο αντικείμενο. Νομίζω ότι τελικά κέρδισα μετο σετ εντέρων, αλλά ο Μπρέκιν έφτασε πολύ κοντά στη νίκημε έναν βελούδινο πίνακα που απεικόνιζε ένα κουτάβι να είναικαβάλα πάνω σε έναν μονόκερω.

«Μην ξεχάσεις τον πίνακά σου» του λέω καθώς βγαίνει απότο αμάξι. Σκύβει, αρπάζει τον πίνακα από το πάτωμα και μεφιλάει στο μάγουλο.

«Τα λέμε τη Δευτέρα» μου λέει και συνεχίζει κοιτάζοντας τονΧόλντερ: «Μη νομίζεις ότι θα κάτσεις στο θρανίο μου τηνπρώτη ώρα μόνο και μόνο επειδή είναι πλέον η γκόμενά σου».

Ο Χόλντερ γελάει. «Δεν είμαι εγώ αυτός που της φέρνει καφέκάθε πρωί, οπότε αμφιβάλλω πως θα σε διώξει».

Ο Μπρέκιν κλείνει την πόρτα και ο Χόλντερ περιμένει ναμπει στο σπίτι πριν ξεκινήσει. «Τι νομίζεις ότι κάνεις εκεί πίσω;»μου λέει χαμογελώντας από τον καθρέφτη. «Έλα εδώ».

200 COLLEEN HOOVER

Κουνάω το κεφάλι μου και παραμένω στη θέση μου. «Μουαρέσει κάπως να έχω οδηγό».

Παρκάρει το αυτοκίνητο, βγάζει τη ζώνη ασφαλείας καιγυρίζει προς το πίσω κάθισμα. «Έλα εδώ» μου λέει πιάνοντας τομπράτσο μου. Με βουτάει από τους καρπούς και με φέρνει προςτα εμπρός μέχρι που τα πρόσωπά μας είναι σχεδόν κολλητά.Μου πιάνει το πρόσωπο με το χέρι του, το πιέζει σαν να είμαιμικρό παιδί και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου πουέχουν ζουπηχτεί. «Πέρασα όμορφα σήμερα. Είσαι κάπωςπαράξενη» μου λέει.

Ανασηκώνω το φρύδι μου, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν το είπεγια καλό ή για κακό. «Ευχαριστώ;»

«Μου αρέσει που είσαι παράξενη. Τώρα, πάρε τον κώλο σουκι έλα μπροστά, γιατί αν έρθω εγώ πίσω δε θα σου κάνω απλάαγκαλίτσες». Με τραβάει από το χέρι και κάθομαι στη θέση τουσυνοδηγού. Στη συνέχεια μου φοράει τη ζώνη.

«Τι κάνουμε τώρα; Σπίτι σου;» τον ρωτάω.Κουνάει αρνητικά το κεφάλι του. «Όχι, έχουμε άλλη μία

στάση να κάνουμε».«Σπίτι μου;»Κουνάει πάλι το κεφάλι του. «Θα δεις».

***

Οδηγούμε μέχρι που φτάνουμε στα περίχωρα της πόλης. Με τοπου παρκάρει στην άκρη του δρόμου, αναγνωρίζω το τοπικόαεροδρόμιο. Βγαίνει έξω χωρίς να πει κουβέντα και έρχεται ναμου ανοίξει την πόρτα. «Φτάσαμε» μου λέει και μου δείχνει τηνπίστα του αεροδρομίου.

«Χόλντερ, αυτό είναι το μικρότερο αεροδρόμιο σε ακτίναπερίπου 350 χιλιομέτρων. Αν περιμένεις να δούμε κάποιοαεροπλάνο να προσγειώνεται, θα μείνουμε εδώ δυο μέρες».

Με τραβάει από το χέρι και κατεβαίνουμε έναν μικρό λόφο.«Δεν είμαστε εδώ για να δούμε αεροπλάνα». Συνεχίζει ναπερπατάει, μέχρι που φτάνει στο φράχτη του αεροδρομίου. Τονκουνάει για να τσεκάρει τη σταθερότητά του και ξαναπιάνει το


χέρι μου. «Βγάλε τα παπούτσια σου, θα είναι πιο εύκολο» μουλέει. Κοιτάζω το φράχτη και μετά ξανά εκείνον.

«Νομίζεις πως θα σκαρφαλώσω αυτό το πράγμα;»«Κοίτα» μου λέει κοιτώντας το φράχτη. «Θα μπορούσα να σε

σηκώσω και να σε πετάξω από την άλλη μεριά, αλλά μπορεί ναπονέσεις λίγο περισσότερο».

«Μα φοράω φουστάνι! Δε μου είπες ότι θα σκαρφαλώναμεφράχτες απόψε. Και εξάλλου είναι παράνομο».

Κάνει ένα μορφασμό και με σπρώχνει προς το φράχτη. «Δενείναι παράνομο όταν ο πατριός μου είναι ο διευθυντής τουαεροδρομίου. Και, όχι, δε σου είπα ότι θα σκαρφαλώναμεφράχτες απόψε, γιατί θα άλλαζες ρούχα και δε θα φορούσεςαυτό το φουστάνι».

Πιάνω το φράχτη και αρχίζω να τον δοκιμάζω, όταν με μιαγρήγορη κίνηση με έχει πιάσει από τη μέση και είμαι στον αέραέχοντας περάσει σχεδόν από πάνω.

«Χριστός κι Απόστολος, Χόλντερ!» του φωνάζω μόλιςπηδήξω από την άλλη μεριά.

«Το ξέρω, έγινε πολύ γρήγορα και ξέχασα να σε χουφτώσωλίγο» λέει δίνοντας μία και πηδώντας το φράχτη με ευκολία.«Έλα» μου λέει αρπάζοντας το χέρι μου και τραβώντας μεμπροστά.

Περπατάμε μέχρι που φτάνουμε στο διάδρομο προσγείωσηςκαι απογείωσης. Σταματάω και κοιτάζω πόσο μεγάλος είναι. Δενέχω μπει ποτέ σε αεροπλάνο και η σκέψη του και μόνο μετρομοκρατεί. Κυρίως όταν βλέπω ότι στο τέλος του διαδρόμουυπάρχει μια λίμνη.

«Έχουν προσγειωθεί ποτέ αεροπλάνα στη λίμνη;»«Μόνο μία φορά» μου λέει. «Ένα μικρό Τσέσνα, που ο

πιλότος του ήταν πίτα. Εκείνος σώθηκε, αλλά το αεροπλάνοβρίσκεται ακόμα στον πάτο της λίμνης». Ξαπλώνει στο διάδρομοκαι με τραβάει να κάνω το ίδιο.

«Τι κάνουμε;» τον ρωτάω φτιάχνοντας το φουστάνι μου καιβγάζοντας τα παπούτσια μου.

«Σσσσσς» μου λέει. «Πέσε κάτω και κοίτα ψηλά».Κάνω πίσω το κεφάλι μου, κοιτάζω ψηλά και παίρνω μια

202 COLLEEN HOOVER

κοφτή ανάσα. Πάνω από το κεφάλι μου και προς όλες τιςκατευθύνσεις βλέπω χιλιάδες αστέρια, και είναι τα πιο λαμπεράαστέρια που έχω δει ποτέ μου.

«Ουάου» ψιθυρίζω. «Δε φαίνονται έτσι από την αυλή μου».«Το ξέρω, γι’ αυτό σε έφερα εδώ» μου λέει ενώ με το μικρό

του δαχτυλάκι πιάνει το δικό μου.Καθόμαστε έτσι πολλή ώρα χωρίς να μιλάμε – αλλά είναι μια

γαλήνια σιωπή. Πού και πού σηκώνει το δαχτυλάκι του καιχαϊδεύει το χέρι μου κι αυτό είναι όλο. Είμαστε δίπλα δίπλα καιφοράω ένα φόρεμα που βγαίνει πανεύκολα, αλλά δεν προσπαθείούτε για μια στιγμή ούτε καν να με φιλήσει. Είναι προφανές πωςδε με έφερε εδώ στη μέση του πουθενά για να φασωθούμε. Μεέφερε εδώ για να μοιραστεί αυτή την εμπειρία μαζί μου. Κάτιακόμα που τον παθιάζει.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα σε σχέση με τον Χόλντερ πουμε ξαφνιάζουν, ιδίως τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες. Ακόμαδεν έχω καταλάβει τι τον αναστάτωσε τόσο πολύ στηνκαφετέρια εκείνη τη μέρα, αλλά δείχνει να ξέρει καλά τι ήτανκαι πως δε θα επαναληφθεί. Και αυτή τη στιγμή το μόνο πουμπορώ να κάνω είναι να τον πιστέψω και να τον εμπιστευτώ.Ελπίζω μόνο να ξέρει ότι του δείχνω όση εμπιστοσύνη μού έχειαπομείνει. Γιατί θεωρώ δεδομένο πως, αν με πληγώσει όπως τηνπροηγούμενη φορά, θα είναι και η τελευταία φορά που το κάνει.

Ανασηκώνω το κεφάλι μου προς το μέρος του και τονπαρατηρώ καθώς χαζεύει τον ουρανό. Έχει σμίξει τα φρύδια τουκαι είναι ξεκάθαρο πως κάτι τον απασχολεί. Είναι σαν να τοναπασχολεί συνεχώς κάτι και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα καταφέρωνα το βρω. Είναι τόσα πράγματα που θέλω να μάθω για τοπαρελθόν του, την αδελφή του και την οικογένειά του. Αλλά τονα τα αναφέρω τώρα θα τον έβγαζε από τη βαθιά τουπερισυλλογή και δεν το θέλω. Ξέρω ακριβώς πού είναι και τικάνει χαζεύοντας έτσι το διάστημα. Το ξέρω γιατί κάνω ακριβώςτο ίδιο όταν χαζεύω τα αστέρια στο ταβάνι μου.

Τον παρακολουθώ για πολλή ώρα και στη συνέχεια γυρίζω τοβλέμμα μου πάλι στον ουρανό και ταξιδεύω με τις σκέψεις μου,όταν εκείνος σπάει τη σιωπή με μια ερώτηση που έρχεται από το


πουθενά.«Είχες καλή ζωή;» με ρωτάει ήρεμα.Αναλογίζομαι για λίγο την ερώτηση – κυρίως γιατί θέλω να

ξέρω τι ήταν αυτό που σκεφτόταν και τον οδήγησε να κάνειαυτή την ερώτηση. Σκεφτόταν πράγματι τη δική μου ζωή ή τηδική του;

«Ναι» του απαντάω ειλικρινά. «Ναι, είχα».Αναστενάζει βαριά και στη συνέχεια παίρνει το χέρι μου μέσα

στο δικό του. «Μπράβο».Δε λέμε τίποτε άλλο για μισή ώρα ακόμα, μέχρι να έρθει η

ώρα να φύγουμε.

***

Παρκάρει έξω από το σπίτι μου λίγα λεπτά πριν από ταμεσάνυχτα. Βγαίνουμε και οι δύο από το αυτοκίνητο, πιάνει τηντσάντα με τις άσχετες αγορές μου και με συνοδεύει στην πόρτα.Στέκεται στην είσοδο και τα ακουμπάει κάτω. «Δε θα έρθω πιομέσα» μου λέει βάζοντας τα χέρια στις τσέπες του.

«Γιατί; Είσαι βρικόλακας; Χρειάζεσαι άδεια για να μπεις;»Χαμογελάει. «Απλά δε νομίζω πως πρέπει να μείνω».Πηγαίνω προς το μέρος του, τον αγκαλιάζω και τον φιλάω

στο μάγουλο. «Γιατί όχι; Είσαι κουρασμένος; Μπορούμε ναξαπλώσουμε. Ξέρω πως κοιμήθηκες ελάχιστα χθες βράδυ». Δεθέλω να φύγει. Χθες στην αγκαλιά του κοιμήθηκα καλύτερα απόκάθε άλλη φορά.

Ανταποκρίνεται στο αγκάλιασμά μου τυλίγοντας τα χέρια τουγύρω από τους ώμους μου και τραβώντας με κοντά του. «Δενμπορώ» μου λέει. «Είναι πραγματικά ένας συνδυασμόςπραγμάτων. Το γεγονός πως η μαμά μου θα με βομβαρδίσει μεερωτήσεις για το πού ήμουν από χθες το βράδυ. Το γεγονός πωςσε άκουσα να υπόσχεσαι στη μητέρα σου ότι θα έχω φύγει πριναπό τα μεσάνυχτα. Το γεγονός πως όλη τη μέρα πουπερπατούσες τριγύρω μου το μόνο που σκεπτόμουν ήταν το τιυπάρχει κάτω από αυτό το φουστάνι».

Φέρνει το χέρι του στο πρόσωπό μου και κοιτάζει το στόμα

204 COLLEEN HOOVER

μου. Τα μάτια του βαραίνουν και μου λέει ψιθυριστά: «Για να μημιλήσω για αυτά τα χείλια. Δεν έχεις ιδέα πόσο δύσκολο μουήταν σήμερα να προσπαθώ να ακούω τι λες, όταν το μόνο πουσκεφτόμουν ήταν το πόσο μαλακά είναι. Τι απίστευτη γεύσηέχουν. Πόσο τέλεια ταιριάζουν με τα δικά μου». Σκύβει, μεφιλάει γλυκά και τραβιέται μακριά μου μόλις αρχίσω να λιώνωστην αγκαλιά του. «Και αυτό το φόρεμα» μου λέει ενώ το χέριτου κατεβαίνει από την πλάτη μου στο γοφό μου και από κει στομηρό μου. Το άγγιγμά του με κάνει και τρέμω. «Αυτό το φόρεμαείναι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν μπαίνω μέσα στο σπίτι».

Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο το σώμα μουανταποκρίνεται σε αυτόν, συμφωνώ πολύ γρήγορα με τηναπόφασή του να φύγει. Όσο και αν γουστάρω να είμαι μαζί του,και όσο κι αν γουστάρω να τον φιλάω, μπορώ να πω με σιγουριάότι δε θα μπορούσα να συγκρατηθώ καθόλου μαζί του και δεννομίζω πως είμαι έτοιμη να κάνω ακόμα αυτό το βήμα.

Αναστενάζω, αλλά είναι σαν να βογκάω. Όσο κι αν συμφωνώμε αυτά που λέει, το σώμα μου τα έχει πάρει με το γεγονός ότιδεν τον ικετεύω να μείνει. Είναι περίεργο πώς το γεγονός ότιπέρασα μαζί του όλη τη σημερινή ημέρα δυνάμωσε την ανάγκημου να θέλω να είμαι μαζί του συνεχώς.

«Είναι φυσιολογικό αυτό;» ρωτάω κοιτώντας τον στα μάτια,στα οποία διακρίνω τόσο πολύ πόθο όσο δεν έχω ξαναδεί. Ξέρωγιατί φεύγει τώρα, διότι θέλει και αυτός να την κρατήσουμε γιαάλλη στιγμή αυτή την πρώτη φορά.

«Ποιο αν είναι φυσιολογικό;»Πιέζω το κεφάλι μου στο στήθος του για να αποφύγω να τον

κοιτάζω όσο μιλάω. Κάποιες φορές λέω πράγματα πουπροκαλούν αμηχανία, αλλά παρ’ όλα αυτά πρέπει να τα πω.«Είναι φυσιολογικό αυτό που αισθανόμαστε ο ένας για τονάλλον; Δεν γνωριζόμαστε πολύ καιρό και το περισσότεροδιάστημα το περάσαμε αποφεύγοντας ο ένας τον άλλον. Όμως,δεν ξέρω, απλά με σένα μού φαίνεται διαφορετικό. Υποθέτω ότι,όταν οι περισσότεροι άνθρωποι τα φτιάχνουν, περνάνε τουςπρώτους μήνες προσπαθώντας να χτίσουν μια σχέση». Σηκώνωτο κεφάλι μου από το στήθος του και τον κοιτάζω. «Αισθάνομαι


ότι αυτό το είχα μαζί σου από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα.Τα πάντα σε σχέση με μας είναι τόσο φυσικά. Είναι σαν ναέχουμε ήδη φτάσει κάπου και να προσπαθούμε να γυρίσουμεπίσω. Σαν να προσπαθούμε να ξαναγνωριστούμε με το να τοπάμε αργά. Δεν είναι περίεργο;»

Βγάζει τα μαλλιά μου από το πρόσωπό μου και με κοιτάζει μεεντελώς διαφορετικό βλέμμα αυτή τη φορά. Η αγωνία έχει πάρειτη θέση του πόθου και της επιθυμίας, κι όταν το βλέπω αυτό σταμάτια του μου ματώνει η καρδιά.

«Ό,τι κι αν είναι αυτό, δε θέλω να το αναλύσω. Και δε θέλωνα το αναλύσεις ούτε κι εσύ, εντάξει; Ας είμαστε απλάευγνώμονες που σε βρήκα».

Γελάω με την τελευταία του πρόταση. «Το λες σαν να μεέψαχνες».

Σμίγοντας τα φρύδια του, πιάνει με τα δυο του χέρια τοκεφάλι μου και ανασηκώνει το πρόσωπό μου προς το δικό του.«Σε έψαχνα σε όλη τη γαμημένη μου τη ζωή». Η έκφρασή τουείναι σταθερή και αποφασιστική, και ενώνει τα στόματά μαςμόλις προφέρει τις τελευταίες του λέξεις. Με φιλάει δυνατά καιμε περισσότερο πάθος από όσες φορές με φίλησε σήμερα. Είμαιέτοιμη να τον τραβήξω μέσα, αλλά απομακρύνεται με το που τουπιάνω με δύναμη τα μαλλιά.

«Σε βιώνω» μου λέει πιέζοντας τον εαυτό του να κατέβει τασκαλιά. «Θα σε δω τη Δευτέρα».

«Κι εγώ σε βιώνω».Δεν τον ρωτάω γιατί δε θα τον δω αύριο, γιατί νομίζω πως

χρειαζόμαστε λίγο χρόνο να δουλέψουμε στο κεφάλι μας τιςτελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες. Θα είναι επίσης καλό και γιατην Κάρεν, αφού πρέπει να της πω πολλά για τη νέα μουερωτική ζωή. Ή μάλλον για τη νέα μου βιοτική ζωή.

206 COLLEEN HOOVER

Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 201212:05 μμ

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε που ο Χόλντερ κι εγώαποκαλέσαμε τους εαυτούς μας ζευγάρι. Μέχρι τώρα δεν έχωβρει σε αυτόν στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας του που να μεεκνευρίζουν. Αντιθέτως, οι μικρές του συνήθειες με κάνουν νατον λατρεύω ακόμα περισσότερο. Όπως ο τρόπος που μεκοιτάζει σαν να με μελετάει και ο τρόπος που πετάει το σαγόνιτου όταν εκνευρίζεται και ο τρόπος που γλείφει τα χείλια τουκάθε φορά που γελάει. Είναι κάπως σέξι όλα αυτά. Για να μηναρχίσω για τα λακκάκια του.

Ευτυχώς έχω πάντα τον ίδιο Χόλντερ από το βράδυ πουσκαρφάλωσε το παράθυρό μου και χώθηκε στο κρεβάτι μου. Δενέχω δει από τότε ούτε καν ψήγματα από τον κυκλοθυμικό καιοξύθυμο Χόλντερ. Στην πραγματικότητα, όσο πιο πολύ καιρόπερνάμε μαζί τόσο πιο πολύ εναρμονιζόμαστε και νιώθω πωςμπορώ πλέον να τον διαβάσω σχεδόν τόσο καλά όσο κι αυτόςεμένα.

Με την Κάρεν να είναι σπίτι κάθε Σαββατοκύριακο, δενείχαμε την ευκαιρία να περάσουμε πολύ χρόνο μόνοι μας. Οπερισσότερος χρόνος που περνάμε μαζί είναι στο σχολείο καιστα ραντεβού που βγαίνουμε τα Σαββατοκύριακα. Για κάποιολόγο δεν αισθάνεται άνετα να έρχεται στο δωμάτιό μου ότανείναι η Κάρεν στο σπίτι και πάντα βρίσκει κάποια δικαιολογίαόταν του προτείνω να πάμε στο δικό του. Έτσι έχουμε δειπολλές ταινίες στο σινεμά. Έχουμε επίσης βγει μερικές φορές


έξω με τον Μπρέκιν και τον νέο του γκόμενο, τον Μαξ.Ο Χόλντερ κι εγώ διασκεδάζουμε πολύ μαζί, αλλά δεν έχουμε

διασκεδάσει πολύ μαζί. Έχουμε αρχίσει και οι δυο νακαταπιεζόμαστε λιγάκι από το ότι δεν υπάρχει ένα αξιοπρεπέςμέρος για ερωτικές περιπτύξεις. Το αυτοκίνητό του είναι κάπωςμικρό, αλλά το προσπαθήσαμε κι εκεί. Νομίζω πως και οι δυομετράμε αντίστροφα μέχρι να φύγει η Κάρεν εκτός πόλης τοεπόμενο Σαββατοκύριακο.

***

Κάθομαι στο τραπέζι με τον Μπρέκιν και τον Μαξ,περιμένοντας τον Χόλντερ να φέρει τους δίσκους μας. Ο Μαξκαι ο Μπρέκιν γνωρίστηκαν στην γκαλερί τέχνης της περιοχής,χωρίς να γνωρίζουν πως πάνε στο ίδιο σχολείο. Χαίρομαι γιατον Μπρέκιν, γιατί είχα αρχίσει να αισθάνομαι πως ένιωθε ότιμας κρατούσε το φανάρι, ενώ δεν ήταν καθόλου έτσι. Γουστάρωπολύ την παρέα του, αλλά βλέποντάς τον να δίνει πλέον τηνπροσοχή του στη δική του σχέση έχει κάνει τα πράγματα πολύπιο εύκολα.

«Είστε απασχολημένοι ο Χόλντερ κι εσύ αυτό τοΣαββατοκύριακο;» με ρωτάει ο Μαξ μόλις κάθομαι.

«Δε νομίζω. Γιατί;»«Υπάρχει μια γκαλερί τέχνης στο κέντρο της πόλης, που

κάνει μια έκθεση και θα έχει κι ένα δικό μου έργο. Σας θέλωεκεί».

«Ακούγεται μια χαρά» λέει ο Χόλντερ ενώ κάθεται δίπλαμου. «Ποιο έργο σου θα εκθέσεις;»

Ο Μαξ ανασηκώνει τους ώμους. «Δεν ξέρω. Ακόμαπροσπαθώ να διαλέξω μεταξύ δύο».

Ο Μπρέκιν κάνει ένα μορφασμό. «Ξέρεις πολύ καλά ποιοπρέπει να δώσεις και δεν είναι κανένα από αυτά τα δύο».

Ο Μαξ κοιτάζει κοφτά τον Μπρέκιν. «Ζούμε στο ανατολικόΤέξας. Αμφιβάλλω αν ένας πίνακας με γκέι θέμα θα γινότανκαλοδεχούμενος στα μέρη μας».

Ο Χόλντερ κοιτάζει πότε τον έναν και πότε τον άλλον. «Και

208 COLLEEN HOOVER

ποιος χέστηκε για το τι λέει ο κόσμος;»Το χαμόγελο του Μαξ σβήνει και λέει πιάνοντας το πιρούνι

του: «Οι γονείς μου».«Οι γονείς σου ξέρουν ότι είσαι γκέι;» ρωτάω.Γνέφει καταφατικά. «Ναι. Και με στηρίζουν πολύ σε αυτό το

θέμα, απλά συνεχίζουν να ελπίζουν πως δε θα το μάθουν οιφίλοι τους από την εκκλησία. Δε θέλουν να τους λυπούνταιεπειδή έχουν ένα παιδί που θα καταδικαστεί στην Κόλαση».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Αν ο Θεός είναι ο τύπος που θα σεκαταδικάσει στην Κόλαση μόνο και μόνο επειδή αγαπάςκάποιον, τότε δε θα ήθελα με τίποτα να περάσω μια αιωνιότηταμαζί του έτσι κι αλλιώς».

Ο Μπρέκιν γελάει. «Βάζω στοίχημα πως έχουν λουκουμάδεςστην Κόλαση».

«Τι ώρα είναι το Σάββατο;» ρωτάει ο Χόλντερ. «Θα είμαστεεκεί, αλλά η Σκάι κι εγώ έχουμε σχέδια για αργότερα το βράδυ».

«Γύρω στις εννιά» λέει ο Μπρέκιν.Κοιτάζω τον Χόλντερ. «Έχουμε σχέδια; Τι θα κάνουμε;»Μου χαμογελάει, με αγκαλιάζει από τον ώμο και μου

ψιθυρίζει στο αυτί: «Η μαμά μου θα λείπει το Σάββατο το βράδυ.Θέλω να σου δείξω το δωμάτιό μου».

Τα χέρια μου ανατριχιάζουν ολόκληρα και ξαφνικά έχωοράματα που είναι εντελώς ακατάλληλα για την καφετέρια τουσχολείου.

«Δε θέλω καν να ξέρω τι είπε και σε έκανε να κοκκινίσειςέτσι» λέει ο Μπρέκιν γελώντας.

Ο Χόλντερ παίρνει το χέρι του από τους ώμους μου και τοακουμπάει στο πόδι μου. Τρώω μια μπουκιά και ρωτάω τονΜαξ: «Τι πρέπει να βάλουμε για την έκθεση το Σάββατο; Έχωένα αμάνικο φορεματάκι και σκεφτόμουν να το φορέσω, αλλάδεν είναι πολύ επίσημο». Ο Χόλντερ πιέζει το μπούτι μου καιχαμογελάω γιατί ξέρω ακριβώς τι είδους σκέψεις τού έβαλαμόλις στο μυαλό.

Ο Μαξ ξεκινάει κάτι να πει, όταν ένας τύπος από το τραπέζιπίσω μας λέει κάτι στον Χόλντερ που δεν καταφέρνω ναακούσω. Ό,τι κι αν είπε, ο Χόλντερ το πρόσεξε αμέσως και


γύρισε ολόκληρος για να αντικρίσει τον τύπο. «Θα μπορούσεςνα το επαναλάβεις αυτό;» του λέει ο Χόλντερ κοιτώντας τονστα μάτια.

Δε γυρίζω. Δε θέλω καν να δω το άτομο που ευθύνεται γιατην επανεμφάνιση του οξύθυμου Χόλντερ μέσα σε δύοδευτερόλεπτα.

«Ίσως πρέπει να μιλάω πιο καθαρά» λέει ο τύπος υψώνονταςτη φωνή του. «Είπα πως αν δεν μπορείς να τους σκοτώσεις στοξύλο, ίσως είναι καλύτερα να γίνεις ένα με αυτούς».

Ο Χόλντερ δεν κουνιέται αμέσως, κάτι που είναι καλό. Μουδίνει το χρόνο να αρπάξω το πρόσωπό του, να τραβήξω πάνωμου την προσοχή του και να του πω σθεναρά: «Χόλντερ,αγνόησέ τον. Σε παρακαλώ».

«Ναι, αγνόησέ τον» του λέει ο Μπρέκιν. «Προσπαθεί να σουτη σπάσει. Ο Μαξ κι εγώ αντιμετωπίζουμε συνεχώς τέτοιεςμαλακίες. Το έχουμε συνηθίσει πια».

Ο Χόλντερ κουνάει το σαγόνι του μπρος πίσω και αναπνέειαργά από τη μύτη. Η έκφρασή του σιγά σιγά μαλακώνει, πιάνειτο χέρι μου και γυρίζει προς το μέρος μας χωρίς να κοιτάξει ξανάτον τύπο. «Είμαι εντάξει» λέει προσπαθώντας να πείσειπερισσότερο τον εαυτό του παρά εμάς τους υπόλοιπους. «Είμαιεντάξει».

Με το που γυρίζει ο Χόλντερ προς εμάς, τα γέλια από τοπίσω τραπέζι απλώνονται σε όλη την καφετέρια. Οι ώμοι τουΧόλντερ συσπώνται, οπότε ακουμπάω το χέρι μου και τουσφίγγω το μηρό για να παραμείνει ήρεμος.

«Τι ωραία» λέει ο τύπος από πίσω μας. «Άσε την τσούλα νασ’ εμποδίσει να υπερασπιστείς τους καινούργιους σου φίλους.Φαντάζομαι ότι δεν είναι τόσο σημαντικοί για σένα όσο η Λέσλι,γιατί αλλιώς αυτή τη στιγμή θα είχα τα ίδια χάλια που είχε οΤζέικ πέρσι μετά το ξύλο που του έριξες».

Κάνω τα πάντα για να μην πεταχτώ πάνω και πλακώσω τοντύπο εγώ η ίδια, οπότε καταλαβαίνω πως ο Χόλντερ δεν μπορείπλέον να συγκρατηθεί καθόλου. Γυρίζει προς το μέρος του καιτο πρόσωπό του είναι εντελώς ανέκφραστο. Δεν τον έχω δειποτέ ξανά τόσο άκαμπτο – είναι τρομακτικό. Ξέρω πως θα γίνει

210 COLLEEN HOOVER

κάτι φρικτό και δεν έχω ιδέα πώς να το εμποδίσω. Πριν κάνειένα σάλτο από το τραπέζι και σαπίσει στο ξύλο τον τύπο, κάνωκάτι που σοκάρει και εμένα την ίδια. Χαστουκίζω τον Χόλντερόσο πιο δυνατά μπορώ στο πρόσωπο. Βάζει αμέσως το χέρι τουστο μάγουλό του και με κοιτάζει εντελώς σαστισμένος. Αλλά τοκαλό είναι πως κοιτάζει εμένα.

«Στο διάδρομο, τώρα» του λέω αποφασιστικά με το που έχωτραβήξει την προσοχή του. Τον σπρώχνω να σηκωθεί από τοκάθισμα και συνεχίζω να τον σπρώχνω μέχρι να φτάσουμε στηνέξοδο της καφετέριας. Με το που βγαίνουμε στο διάδρομο,ρίχνει μια μπουνιά στο πιο κοντινό ντουλάπι και εγώ βγάζω μιαπνιχτή κραυγή. Από τη δύναμη της μπουνιάς μένει έναβαθούλωμα στο ντουλάπι και εγώ είμαι ανακουφισμένη που ήταντο ντουλάπι και όχι ο τύπος στην καφετέρια ο αποδέκτης όληςαυτής της δύναμης.

Βράζει ολόκληρος από θυμό. Το πρόσωπό του είναι κόκκινοκαι δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ έτσι. Αρχίζει να περπατάει στοδιάδρομο και σταματάει μπροστά στην πόρτα της καφετέριας.Δεν έχω πεισθεί πως δε θα ξαναπάει πίσω, οπότε αποφασίζω νατον απομακρύνω ακόμη περισσότερο.

«Πάμε στο αυτοκίνητό σου». Τον σπρώχνω προς την έξοδοκαι με αφήνει. Περπατάμε σιωπηλοί προς το αυτοκίνητο και όληαυτή την ώρα βγάζει καπνούς. Μπαίνει στη θέση του οδηγού,εγώ στου συνοδηγού και κλείνουμε τις πόρτες. Δεν ξέρω ανακόμη νιώθει την ανάγκη να τρέξει πίσω και να πλακώσει αυτόντο μαλάκα που τον προκάλεσε, αλλά εγώ θα κάνω τα πάντα γιανα τον κρατήσω μακριά μέχρι να ξεθυμώσει.

Αυτό που γίνεται στη συνέχεια δεν το περίμενα καθόλου.Πλησιάζει το κάθισμά μου, με παίρνει αγκαλιά και αρχίζει ναταρακουνιέται ολόκληρος ανεξέλεγκτα. Οι ώμοι του τρέμουν καιμε σφίγγει βυθίζοντας το κεφάλι του στο λαιμό μου.

Κλαίει.Τον αγκαλιάζω και τον αφήνω να βγάλει από μέσα του όλα

αυτά που τον βασανίζουν. Με τραβάει πάνω στα πόδια του καιμε σφίγγει όσο πιο σφιχτά μπορεί. Περνάω τα πόδια μου το ένααπό τη μια πλευρά του και το άλλο από την άλλη και τον φιλάω


συνεχώς στο κεφάλι του. Μετά βίας βγάζει κάποιον ήχο, που κιαυτός χάνεται μεταξύ ώμου και λαιμού. Δεν έχω ιδέα τι τονέκανε να ξεσπάσει αυτή τη στιγμή, αλλά είναι ό,τι πιο λυπητερόέχω δει ποτέ μου. Συνεχίζω να τον φιλάω στο κεφάλι και τουχαϊδεύω την πλάτη. Επιμένω για αρκετά λεπτά μέχρι που ηρεμεί,αν και εξακολουθεί να με κρατάει σφιχτά.

«Θέλεις να μιλήσεις για αυτό;» τον ρωτάω χαϊδεύοντάς τουτα μαλλιά. Γέρνω πίσω, αυτός ακουμπάει το κεφάλι του στηνπλάτη του καθίσματος και με κοιτάζει. Τα μάτια του είναικόκκινα και γεμάτα τόσο πολύ πόνο, που πρέπει να τα φιλήσω.Φιλάω το κάθε μάτι του γλυκά και στη συνέχεια κάνω πάλι πίσωπεριμένοντας να μιλήσει.

«Είπα ψέματα» μου λέει. Τα λόγια του πέφτουν σαν μαχαίριστην καρδιά μου και τρέμω στο τι μπορεί να μου πει παρακάτω.«Σου είχα πει ότι θα το έκανα ξανά. Σου είχα πει πως θαπλάκωνα πάλι τον Τζέικ στο ξύλο αν είχα την ευκαιρία». Πιάνειτα μάγουλά μου και με κοιτάζει απεγνωσμένα. «Δε θα το έκανα,όμως. Δεν του άξιζε αυτό που του έκανα, Σκάι. Και αυτό τοπαιδί εκεί μέσα; Είναι ο μικρός αδελφός τού Τζέικ. Με μισεί γιααυτό που έκανα και έχει κάθε δικαίωμα να με μισεί. Έχει κάθεδικαίωμα να μου λέει ό,τι σκατά θέλει, γιατί το αξίζω. Ναι, τοαξίζω. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που δεν ήθελα να επιστρέψωστο σχολείο, γιατί ήξερα πως ό,τι και να μου έλεγε οοποιοσδήποτε το άξιζα. Αλλά δεν μπορώ να τον αφήσω ναμιλάει έτσι για σένα και τον Μπρέκιν. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει,γαμώτο μου, για μένα και τη Λες, γιατί το αξίζουμε, αλλά εσείςόχι».

Τα μάτια του γυαλίζουν και υποφέρει πραγματικά, ενώσυνεχίζει να μου κρατάει το πρόσωπο.

«Δεν υπάρχει πρόβλημα, Χόλντερ. Δεν οφείλεις ναυπερασπίζεσαι τους πάντες. Και δε σου αξίζει. Ο Τζέικ δενέπρεπε να πει αυτά που είπε για την αδελφή σου πέρσι και οαδελφός του δεν έπρεπε να πει αυτά που είπε σήμερα».

Κουνάει το κεφάλι του διαφωνώντας. «Ο Τζέικ είχε δίκιο. Τοξέρω πως δεν έπρεπε να το πει, και σίγουρα ξέρω πως δενέπρεπε να σηκώσω το χέρι μου πάνω του, αλλά είχε δίκιο. Αυτό

212 COLLEEN HOOVER

που έκανε η Λες δεν ήταν ούτε γενναίο ούτε θαρραλέο ούτεκάτι υπεράνω. Αυτό που έκανε ήταν εγωιστικό. Δεν προσπάθησεκαν να το παλέψει. Δε σκέφτηκε ούτε εμένα ούτε τους γονείςμας. Σκεφτόταν μόνο τον εαυτό της και στ’ αρχίδια της για μαςτου υπόλοιπους. Και τη μισώ γι’ αυτό. Τη μισώ, γαμώτο μου, γιααυτό κι έχω κουραστεί να τη μισώ, Σκάι. Έχω κουραστεί να τημισώ, γιατί με διαλύει και με κάνει να είμαι αυτό το άτομο που δεθέλω να είμαι. Δεν της αξίζει να τη μισούν. Εγώ φταίω πουέκανε αυτό που έκανε. Έπρεπε να τη βοηθήσω, αλλά δεν τοέκανα. Δεν ήξερα. Αγαπούσα αυτό το κορίτσι περισσότερο απόόσο έχω αγαπήσει οποιονδήποτε άλλον και δεν είχα ιδέα πόσουπέφερε».

Σκουπίζω το δάκρυ του με τον αντίχειρά μου και κάνω τομόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, γιατί δεν ξέρω τι νατου πω. Τον φιλάω. Τον φιλάω απελπισμένα και προσπαθώ ναπάρω μακριά τον πόνο του με τον μόνο τρόπο που ξέρω. Δενέχω ποτέ βιώσει το θάνατο, οπότε δεν μπορώ να τον καταλάβω.Χώνει τα χέρια του μέσα στα μαλλιά μου και με φιλάει τόσοδυνατά που είναι σχεδόν επώδυνο. Φιλιόμαστε για αρκετάλεπτά, ωσότου η ένταση που έχει μέσα του αρχίσει να διαλύεται.

Απομακρύνω τα χείλια μου από τα δικά του και τον κοιτάζωκατάματα. «Χόλντερ, έχεις κάθε δικαίωμα να τη μισείς για αυτόπου έκανε. Αλλά παρ’ όλα αυτά έχεις και κάθε δικαίωμα νασυνεχίσεις να την αγαπάς. Το μόνο πράγμα που δεν έχειςδικαίωμα να κάνεις είναι να συνεχίσεις να ρίχνεις το φταίξιμοστον εαυτό σου. Ποτέ δε θα καταλάβεις γιατί το έκανε, οπότεπρέπει να σταματήσεις να αυτομαστιγώνεσαι επειδή δεν έχειςόλες τις απαντήσεις. Επέλεξε αυτό που θεώρησε καλύτερο γιαεκείνη, παρ’ όλο που ήταν η λάθος επιλογή. Αλλά αυτό είναι πουπρέπει να θυμάσαι… ήταν δική της επιλογή. Όχι δική σου. Καιδεν μπορείς να κατηγορείς συνέχεια τον εαυτό σου για το ότιδεν ήξερες αυτό που δεν κατάφερε να σου πει». Τον φιλάω στομέτωπο και τον κοιτάζω ξανά στα μάτια. «Πρέπει να το αφήσειςπίσω σου. Μπορείς να συνεχίσεις να νιώθεις το μίσος και τηναγάπη και την πίκρα, αλλά πρέπει να αφήσεις πίσω σου τοφταίξιμο. Το φταίξιμο είναι αυτό που σε διαλύει».


Κλείνει τα μάτια του και φέρνει το κεφάλι μου στον ώμο τουβγάζοντας μια ανάσα. Τον νιώθω ότι γνέφει καταφατικά και πωςόλη του η στάση είναι πιο γαλήνια. Με φιλάει στο πλάι τουκεφαλιού μου και αγκαλιαζόμαστε σιωπηλοί. Ό,τι δέσιμοθεωρούσαμε πως είχαμε πριν από αυτό, δε συγκρίνεται με τούτητη στιγμή. Ό,τι και να γίνει ανάμεσά μας σε αυτή τη ζωή, τούτη ηστιγμή ένωσε κομμάτια της ψυχής μας. Αυτό θα υπάρχει πάντα –και, κατά κάποιον τρόπο, είναι ανακουφιστικό να το ξέρουμε.

Ο Χόλντερ με κοιτάζει και ανασηκώνει το φρύδι του. «Γιατίμε χαστούκισες, γαμώτο;»

Γελάω και φιλάω το χαστουκισμένο μάγουλο. Τα ίχνη από ταδάχτυλά μου είναι πιο αχνά πλέον, αλλά είναι ακόμα εκεί.«Συγγνώμη. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να σε πάρω από εκείπέρα και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο».

Χαμογελάει. «Και έπιασε. Δεν ξέρω αν κάποιον άλλος θαμπορούσε να πει ή να κάνει κάτι που θα με αποτραβούσε απόεκεί. Σε ευχαριστώ που ξέρεις ακριβώς πώς να με χειριστείς,γιατί μερικές φορές νομίζω πως ούτε εγώ δεν ξέρω πώς να μεχειριστώ».

Τον φιλάω απαλά. «Πίστεψέ με, δεν έχω ιδέα πώς να σεχειριστώ, Χόλντερ. Απλά σε αντιμετωπίζω ανάλογα με τηνπερίπτωση».

214 COLLEEN HOOVER

Παρασκευή, 26 Οκτωβρίου 20123:40 μμ

«Τι ώρα νομίζεις πως θα γυρίσεις;» τον ρωτάω. Ο Χόλντερ μεκρατάει αγκαλιά και ακουμπάμε στο αυτοκίνητό μου. Δεν είχαμετην ευκαιρία να περάσουμε πολύ χρόνο μαζί μετά από αυτό πουέγινε στο αυτοκίνητό του το μεσημέρι της Δευτέρας. Ευτυχώς οτύπος που ξεκίνησε να προκαλεί τον Χόλντερ δεν ξαναείπετίποτα. Ήταν μια μάλλον ήρεμη εβδομάδα, αν αναλογιστείκανείς το έντονό της ξεκίνημα.

«Θα γυρίσουμε αρκετά αργά. Τα πάρτι της εταιρείας τουςσυνήθως κρατάνε αρκετές ώρες. Αλλά θα με δεις αύριο. Μπορώνα έρθω να σε πάρω για μεσημεριανό αν θέλεις και να μείνουμεμαζί όλη μέρα μέχρι να πάμε στην γκαλερί».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν μπορώ. Είναι τα γενέθλια τουΤζακ και θα τον βγάλουμε έξω για μεσημεριανό, γιατί δουλεύειαύριο βράδυ. Έλα να με πάρεις στις έξι».

«Ό,τι πείτε, κυρία μου» μου λέει. Με φιλάει και μετά μουανοίγει την πόρτα μου για να μπω μέσα. Τον χαιρετάω καθώςαπομακρύνεται και στη συνέχεια βγάζω το κινητό μου από τοσακίδιο. Έχω ένα μήνυμα από τη Σιξ που με κάνει πολύχαρούμενη. Δεν παίρνω κάθε μέρα μηνύματα από αυτήν, όπωςμου είχε υποσχεθεί. Δεν πίστευα πως θα μου λείψουν, αλλάτώρα που παίρνω περίπου κάθε τρίτη μέρα μού φαίνεται κάπως.

Πες στο αγόρι σου πως τον ευχαριστώ που έβαλε κιάλλα λεπτά στο κινητό σου. Έχεις κάνει ήδη σεξ


μαζί του; Μου λείπεις.

Γελάω με την ευθύτητά της και της απαντάω.

Ό χι δεν έχουμε κάνει ακόμα σεξ. Έχουμε όμωςκάνει σχεδόν όλα τα άλλα, οπότε είμαι σίγουρη πωςη υπομονή σύντομα θα εξαντληθεί. Ρώτησέ με πάλιμετά το αυριανό βράδυ, μπορεί να έχω άλληαπάντηση να σου δώσω. Εμένα μου λείπεις πιοπολύ.

Πατάω το κουμπί Αποστολή και χαζεύω το τηλέφωνο. Δεν είχασκεφτεί σοβαρά αν είμαι ήδη έτοιμη να περάσω αυτή την πρώτηφορά, αλλά φαντάζομαι πως μόλις παραδέχτηκα στον εαυτόνμου πως είμαι. Αναρωτιέμαι αν με κάλεσε στο σπίτι του για νακαταλάβει αν είμαι κι εγώ έτοιμη.

Βάζω την όπισθεν για να φύγω, όταν χτυπάει το τηλέφωνογια μήνυμα. Το σηκώνω και βλέπω ένα από τον Χόλντερ.

Μη φύγεις. Έρχομαι στο αυτοκίνητό σου.

Παρκάρω πάλι το αυτοκίνητο και κατεβάζω το παράθυρό μουκαθώς πλησιάζει. «Έι» μου λέει καθώς σκύβει στο παράθυρόμου. Κοιτάζει νευρικά τριγύρω. Σιχαίνομαι αυτό το άβολοβλέμμα του, γιατί πάντα σημαίνει πως θα πει κάτι που ίσως δεθέλω να ακούσω.

«Χμ…» Κοιτάζει πάλι εμένα και, καθώς ο ήλιος πέφτει πάνωτου, τονίζει όλα τα όμορφα χαρακτηριστικά του. Τα μάτια τουλάμπουν και με κοιτάνε σαν να μη θέλουν να κοιτάξουν ποτέπουθενά αλλού. «Μόλις, ε… μου έστειλες ένα μήνυμα το οποίοείμαι σίγουρος πως ήταν για τη Σιξ».

Θεέ μου, όχι. Αρπάζω αμέσως το τηλέφωνό μου και τσεκάρωνα δω αν λέει αλήθεια. Δυστυχώς λέει. Πετάω το τηλέφωνο στηθέση του συνοδηγού, βάζω τα χέρια μου στο τιμόνι και κρύβω τοπρόσωπό μου μέσα στους αγκώνες μου. «Θεέ μου» λέω με έναβογκητό.

216 COLLEEN HOOVER

«Κοίταξέ με, Σκάι» μου λέει απαιτητικά. Τον αγνοώ καιπεριμένω να έρθει μια μαύρη τρύπα και να με ρουφήξει από όλεςτις αμήχανες καταστάσεις στις οποίες μπλέκω. Νιώθω το χέριτου να πιάνει το μάγουλό μου και να τραβάει το πρόσωπό μουπρος το μέρος του. Με κοιτάζει όλο ειλικρίνεια.

«Είτε είναι αύριο βράδυ είτε του χρόνου, σου υπόσχομαι πωςθα είναι η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου. Εσύ απλά να είσαισίγουρη πως είναι δική σου απόφαση και όχι κάποιου άλλου,εντάξει; Θα σε θέλω πάντα, αλλά δε θα επιτρέψω στον εαυτόμου να σε έχει αν δεν είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρη πως μεθέλεις το ίδιο. Και μην πεις τίποτα αυτή τη στιγμή. Θα κάνωμεταβολή και θα πάω στο αυτοκίνητό μου και θα κάνουμε πωςαυτή η συζήτηση δεν έγινε ποτέ. Αλλιώς δε θα σταματήσεις ποτένα είσαι κόκκινη από ντροπή». Σκύβει και μου δίνει ένα γρήγοροφιλί. «Είσαι μια γλύκα, το ξέρεις; Αλλά πρέπει να μάθεις πώςδουλεύει το κινητό σου». Μου κλείνει το μάτι και φεύγει.Πέφτω πίσω στο κάθισμα και καταριέμαι τον εαυτό μου.

Μισώ την τεχνολογία.

***

Πέρασα την υπόλοιπη βραδιά προσπαθώντας να διώξω τοντροπιαστικό μήνυμα από το κεφάλι μου. Βοηθάω την Κάρεν ναπακετάρει για το επόμενο παζάρι και στη συνέχεια πέφτω στοκρεβάτι μου με τον ηλεκτρονικό αναγνώστη μου. Με το που τονανάβω, το κινητό μου στο κομοδίνο δείχνει πως έχει μήνυμα.

Έρχομαι σπίτι σου αυτή τη στιγμή. Ξέρω πωςείναι αργά και είναι η μαμά σου εκεί, αλλά δενμπορώ να περιμένω μέχρι αύριο βράδυ για να σεξαναφιλήσω. Τσέκαρε αν είναι ξεκλείδωτο τοπαράθυρό σου.

Με το που διαβάζω το μήνυμα, πηδάω από το κρεβάτι καικλειδώνω την πόρτα του δωματίου μου, ευγνώμων που η Κάρενείπε εδώ και δύο ώρες να πάμε νωρίς για ύπνο. Πηγαίνω αμέσως


στο μπάνιο και βουρτσίζω δόντια και μαλλιά, στη συνέχειασβήνω το φως και πέφτω στο κρεβάτι. Είναι περασμέναμεσάνυχτα και δεν έχει ξαναμπεί κρυφά στο σπίτι ενώ είναι ηΚάρεν. Έχω αγχωθεί, αλλά είναι άγχος ενθουσιασμού. Τογεγονός πως δεν αισθάνομαι καθόλου ένοχη που έρχεται εδώείναι μια απόδειξη πως έχω πάρει την κατρακύλα. Είμαι ηχειρότερη κόρη που μπορεί να υπάρξει.

Μετά από μερικά λεπτά, ακούω να ανοίγει το παράθυρό μουκαι αυτόν να μπαίνει μέσα. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που τονβλέπω, ώστε τρέχω στο παράθυρο, τον αγκαλιάζω και πηδάωπάνω του καθώς τον φιλάω. Με κρατάει γερά από τον κώλο καιμε φέρνει πίσω στο κρεβάτι όπου με ακουμπάει μαλακά.

«Γεια σου κι εσένα» μου λέει με πλατύ χαμόγελο. Παραπατάειλίγο, πέφτει πάνω μου και φέρνει τα χείλια του πάνω στα δικάμου. Προσπαθεί να βγάλει τα παπούτσια του, αλλά παιδεύεταικαι αρχίζει να γελάει.

«Είσαι μεθυσμένος;» τον ρωτάωΠιέζει τα δάχτυλά του στα χείλια μου και προσπαθεί να

σταματήσει να γελάει αλλά δεν μπορεί. « Όχι. Ναι».«Πόσο μεθυσμένος;»Μετακινεί το κεφάλι του προς το λαιμό μου και φιλάει τον

αυχένα μου κάνοντας ένα καυτό ρεύμα να με διαπεράσει.«Αρκετά μεθυσμένος ώστε να θέλω να σου κάνω πονηράπράγματα, αλλά όχι τόσο μεθυσμένος ώστε να σ’ τα κάνωμεθυσμένος» μου λέει. «Αλλά τόσο μεθυσμένος ώστε να ταθυμάμαι αύριο αν σ’ τα έκανα».

Γελάω εντελώς μπερδεμένη από την απάντησή του αλλάταυτόχρονα εντελώς ξαναμμένη. «Γι’ αυτό περπάτησες μέχριεδώ; Επειδή ήπιες;»

Κουνάει το κεφάλι του. «Περπάτησα μέχρι εδώ γιατί ήθελαένα φιλί για καληνύχτα και ευτυχώς δεν μπορούσα να βρω τακλειδιά του αυτοκινήτου μου. Αλλά το ήθελα τόσο πολύ, μωρόμου. Μου έλειψες τόσο πολύ απόψε». Με φιλάει και το στόματου έχει γεύση λεμονάδας.

«Γιατί έχεις γεύση λεμονάδας;»Γελάει. «Το μόνο που είχαν εκεί ήταν αυτά τα φρουτώδη

218 COLLEEN HOOVER

χαζοποτά. Έχω μεθύσει με φρουτώδη κοριτσίστικα χαζοποτά.Είναι πραγματικά θλιβερό και καθόλου ελκυστικό, το ξέρω».

«Ναι, αλλά έχεις πολύ ωραία γεύση» του λέω και φέρνω τοστόμα του στο δικό μου. Αναστενάζει και πιέζει το σώμα τουπάνω μου, ενώ βουτάει τη γλώσσα του βαθιά μέσα στο στόμαμου. Με το που ενώνονται τα σώματά μας πάνω στο κρεβάτι,πετιέται όρθιος αφήνοντάς με ξέπνοη και μόνη πάνω στοστρώμα.

«Πρέπει να φύγω» μου λέει. «Το βλέπω ήδη να πηγαίνεικάπου που είμαι πολύ μεθυσμένος για να πάω αυτή τη στιγμή.Θα σε δω αύριο βράδυ».

Πηδάω όρθια, τρέχω και μπλοκάρω το παράθυρο πρινπρολάβει να φύγει. Σταματάει μπροστά μου και διπλώνει ταχέρια του στο στήθος του. «Μείνε» του λέω. «Σε παρακαλώ,απλά ξάπλωσε στο κρεβάτι μαζί μου. Μπορούμε να βάλουμεμαξιλάρια ανάμεσά μας και σου υπόσχομαι να μη σε αποπλανήσωαφού είσαι μεθυσμένος. Μείνε μόνο για μία ώρα. Δε θέλω ναφύγεις ακόμη».

Κάνει αμέσως μεταβολή και επιστρέφει στο κρεβάτι.«Εντάξει» λέει απλά. Πέφτει στο κρεβάτι μου και τραβάει τασκεπάσματα.

Εύκολο ήταν αυτό.Πηγαίνω στο κρεβάτι και ξαπλώνω δίπλα του. Κανείς μας δεν

βάζει μαξιλάρι ανάμεσά μας. Αντιθέτως βάζω το χέρι μου πάνωστο στήθος του και πλέκω τα πόδια μου στα δικά του.

«Καληνύχτα» μου λέει χαϊδεύοντάς μου τα μαλλιά. Μεφιλάει στο μέτωπο και κλείνει τα μάτια του. Βάζω το κεφάλι μουστο στήθος του και ακούω τους χτύπους της καρδιάς του. Μετάαπό αρκετά λεπτά η αναπνοή κι οι παλμοί του έχουν ρυθμιστείκαι κοιμάται βαθιά. Δεν αισθάνομαι πια το χέρι μου, οπότε τοσηκώνω μαλακά και γυρίζω από την άλλη πλευρά. Με το πουβολεύομαι στο μαξιλάρι μου, περνάει το χέρι του από τη μέσημου και το πόδι του πάνω από το δικό μου. «Σε αγαπώ, Χόουπ»μουρμουρίζει στον ύπνο του.

Χμ…Ανάπνεε, Σκάι.


Απλά ανάπνεε.Δεν είναι τόσο δύσκολο.Πάρε μια αναπνοή.Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να πείσω τον

εαυτό μου πως δεν άκουσα αυτό που νομίζω πως άκουσα. Αλλάτο είπε ολοκάθαρα. Και πραγματικά δεν ξέρω τι είναι αυτό πουμου ραγίζει πιο πολύ την καρδιά – το γεγονός πως με αποκάλεσεμε άλλο όνομα ή το γεγονός πως αυτή τη φορά είπε αγαπώ αντίγια βιώνω.

Προσπαθώ να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να γυρίσει καινα του ρίξει μια γροθιά στη μούρη. Έχει πιει και μισοκοιμότανόταν το είπε. Δεν είναι σίγουρο πως σημαίνει κάτι για αυτόν,αφού θα μπορούσε απλά να είναι ένα όνειρο. Αλλά ποια, ρεγαμώτο, είναι η Χόουπ; Και γιατί την αγαπάει;

220 COLLEEN HOOVER


Ιδρώνω γιατί έχει πολλή ζέστη κάτω από αυτά τασκεπάσματα αλλά δε θέλω να τα βγάλω από πάνω μου.Ξέρω πως αν ανοίξει η πόρτα δεν έχει σημασία αν είμαισκεπασμένη ή όχι, αλλά εγώ έτσι κι αλλιώς αισθάνομαιπιο ασφαλής με αυτά. Βγάζω τα δάχτυλά μου καισηκώνω λίγο τα σκεπάσματα που είναι μπροστά από ταμάτια μου. Κοιτάζω το πόμολο, όπως κάνω κάθε βράδυ.

Μη γυρίσεις. Μη γυρίσεις. Σε παρακαλώ, μηγυρίσεις.

Το δωμάτιό μου έχει πάντα τόση ησυχία που τημισώ. Μερικές φορές ακούω πράγματα και νομίζω πωςείναι το πόμολο που γυρίζει και αυτό κάνει την καρδιάμου να χτυπάει πάρα, μα πάρα πολύ δυνατά. Αυτή τηστιγμή, και μόνο που κοιτάζω το πόμολο η καρδιά μουχτυπάει πολύ δυνατά και πολύ γρήγορα, αλλά δενμπορώ να σταματήσω να το κοιτάζω. Δε θέλω ναγυρίσει. Δε θέλω να ανοίξει η πόρτα, δε θέλω.

Όλα είναι τόσο ήσυχα.Τόσο ήσυχα.Το πόμολο δε γυρίζει.Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει τόσο γρήγορα,

γιατί το πόμολο δε γυρίζει.Τα μάτια μου βαραίνουν και τελικά τα κλείνω.Είμαι τόσο χαρούμενη που απόψε είναι μια από τις

βραδιές που δε γυρίζει το πόμολο.


Είναι τόσο ήσυχα.Τόσο ήσυχα.Και μετά δεν είναι, γιατί το πόμολο γυρίζει.

222 COLLEEN HOOVER

Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 2012Κάποια στιγμή στη μέση της νύχτας

«Σκάι».

Είμαι τόσο βαριά. Όλα είναι τόσο βαριά. Δε μου αρέσει αυτότο συναίσθημα. Δεν έχω τίποτα πάνω στο στήθος μου αλλάνιώθω μια πίεση που δεν έχω αισθανθεί ξανά. Και θλίψη. Μιαθλίψη με έχει κατακλύσει και δεν έχω ιδέα γιατί. Οι ώμοι μουτρέμουν και ακούγονται λυγμοί μέσα στο δωμάτιο. Ποιος κλαίει;

Κλαίω εγώ;«Σκάι, ξύπνα».Νιώθω το χέρι του να με αγκαλιάζει. Το μάγουλό του

ακουμπάει στο δικό μου και είναι πίσω μου κρατώντας με σφιχτάστο στήθος του. Αρπάζω τον καρπό του και διώχνω το χέρι τουαπό πάνω μου. Ανακάθομαι στο κρεβάτι και κοιτάζω τριγύρω.Έξω είναι σκοτεινά. Δεν το πιάνω. Κλαίω.

Ανακάθεται δίπλα μου, με γυρίζει προς το μέρος του καισκουπίζει τα μάτια μου με τους αντίχειρές του.

«Με τρομάζεις, μωρό μου». Με κοιτάζει και ανησυχεί.Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω τοναυτοέλεγχό μου, γιατί δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει και δεν μπορώνα αναπνεύσω. Ακούω τον εαυτό μου να κλαίει – και γι’ αυτόδεν μπορώ να αναπνεύσω.

Κοιτάζω το ρολόι στο κομοδίνο και λέει τρεις η ώρα. Ταπράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους, αλλά… γιατίκλαίω;

«Γιατί κλαις;» με ρωτάει ο Χόλντερ. Με τραβάει προς το


μέρος του κι εγώ τον αφήνω. Νιώθει σιγουριά. Νιώθει οικείαόταν είμαστε έτσι αγκαλιασμένοι. Με κρατάει και μου τρίβει τηνπλάτη φιλώντας το κεφάλι μου πού και πού. Λέει συνεχώς«Μην ανησυχείς» και νιώθω πως με κρατάει για πάντα.

Σιγά σιγά το βάρος φεύγει από το στήθος μου, η θλίψηεξανεμίζεται και δεν κλαίω πια.

Εντούτοις φοβάμαι, γιατί δε μου έχει ξανασυμβεί ποτέ κάτιπαρόμοιο. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω αισθανθεί τόσο αφόρητηθλίψη, οπότε πώς μπορεί ένα όνειρο να την κάνει τόσο αληθινή;

«Είσαι καλά;» μου ψιθυρίζειΓνέφω καταφατικά.«Τι συνέβη;»Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν ξέρω. Φαντάζομαι πως ήταν

ένα κακό όνειρο».«Θες να μιλήσεις για αυτό;» Χαϊδεύει με τα χέρια του τα

μαλλιά μου.Κουνάω το κεφάλι μου. «Όχι. Δε θέλω να το θυμάμαι».Με αγκαλιάζει για πολλή ώρα και στη συνέχεια με φιλάει στο

μέτωπο. «Δε θέλω να σε αφήσω, αλλά πρέπει να φύγω. Δε θέλωνα μπλέξεις».

Συγκατανεύω αλλά συνεχίζω να τον κρατάω σφιχτά. Θέλωνα τον ικετεύσω να μη με αφήσει μόνη μου, αλλά δε θέλω ναακουστώ απελπισμένη και τρομοκρατημένη. Οι άνθρωποιβλέπουν συνεχώς εφιάλτες, δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ κάνωέτσι.

«Ξανακοιμήσου, Σκάι. Όλα είναι εντάξει, είδες απλά ένακακό όνειρο».

Ξαπλώνω πάλι στο κρεβάτι και κλείνω τα μάτια μου.Αισθάνομαι τα χείλια του στο μέτωπό μου – και μετά φεύγει.

224 COLLEEN HOOVER

Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 20128:20 μμ

Είμαστε στο πάρκινγκ της γκαλερί και αγκαλιάζω τον Μπρέκινκαι τον Μαξ για καληνύχτα. Η εκδήλωση τελείωσε και οΧόλντερ κι εγώ πάμε σπίτι του. Ξέρω πως θα έπρεπε να έχωάγχος για το τι μπορεί να συμβεί μεταξύ μας απόψε, αλλά δενέχω καθόλου άγχος. Όλα σε σχέση με αυτόν μού φαίνονταισωστά. Όλα εκτός από τη φράση που επαναλαμβάνω συνεχώςστο κεφάλι μου.

Σε αγαπώ, Χόουπ.Θέλω να τον ρωτήσω για αυτό, αλλά δεν μπορώ να βρω την

κατάλληλη στιγμή. Η έκθεση στην γκαλερί σίγουρα δεν ήταν τοκατάλληλος μέρος για να το αναφέρω. Τώρα είναι μια καλήστιγμή, όμως κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου να το πω τοβουλώνω πάλι. Νομίζω ότι πιο πολύ με τρομάζει το ποια είναικαι τι σημαίνει για αυτόν από το να βρω το κουράγιο να του τοπω. Όσο πιο πολύ καθυστερώ να τον ρωτήσω, τόσο πιο πολύχρόνο έχω προτού αναγκαστώ να μάθω την αλήθεια.

«Θες να τσιμπήσουμε κάτι;» με ρωτάει καθώς βγαίνουμε απότο πάρκινγκ.

«Ναι» λέω γρήγορα, ανακουφισμένη που διέκοψε τις σκέψειςμου. «Ένα τσίζμπεργκερ, τηγανητές πατάτες και θέλω κι έναμιλκσέικ σοκολάτας».

Γελάει και παίρνει το χέρι μου μέσα στο δικό του. «Είναιαπαιτητική βλέπω η πριγκίπισσά μου».

Αφήνω το χέρι του και γυρίζω προς το μέρος του. «Μη με


ξαναπείς ποτέ έτσι» του λέω απότομα.Με κοιτάζει και, παρά το σκοτάδι, μπορεί μια χαρά να δει το

θυμό στο πρόσωπό μου.«Έι» μου λέει τρυφερά ξαναπιάνοντας το χέρι μου. «Δεν

πιστεύω ότι είσαι απαιτητική, Σκάι. Ένα αστείο ήταν».Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν είναι το “απαιτητική” που μ’

ενόχλησε. Μη με ξαναπείς “πριγκίπισσα”. Σιχαίνομαι αυτή τηλέξη».

Μου ρίχνει μια λοξή ματιά και γυρίζει το βλέμμα του πάλιπρος το δρόμο. «Εντάξει».

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο προσπαθώντας να διώξω αυτήτη λέξη από το μυαλό μου. Δεν ξέρω γιατί σιχαίνομαι τόσο πολύτα χαϊδευτικά, αλλά τα σιχαίνομαι. Και ξέρω πως ήμουνυπερβολική στην αντίδρασή μου τώρα δα, αλλά δεν πρέπει να μεξαναπεί έτσι. Επίσης δεν πρέπει να με ξαναπεί με κανένα όνομααπό τις πρώην γκόμενές του. Πρέπει να παραμείνει στο Σκάι…είναι το πιο ασφαλές.

Οδηγεί και είμαστε απόλυτα σιωπηλοί και εγώ αρχίζω ναμετανιώνω όλο και πιο πολύ για τον τρόπο που αντέδρασα. Και,αν όχι τίποτε άλλο, θα έπρεπε να είμαι πιο συγχυσμένη με τογεγονός πως με αποκάλεσε με το όνομα κάποιου άλλουκοριτσιού παρά με το γεγονός πως με αποκάλεσε «Πριγκίπισσα».Είναι σαν να ξεσπάω για άλλο πράγμα επειδή φοβάμαι ν’αναφέρω τι με ενοχλεί πραγματικά. Η αλήθεια είναι όμως πωςθέλω να περάσω μαζί του απόψε μια βραδιά χωρίς δράματα καιεντάσεις. Θα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να τον ρωτήσω για τηΧόουπ κάποια άλλη μέρα.

«Συγγνώμη, Χόλντερ».Μου σφίγγει το χέρι και το ακουμπάει στο πόδι του, αλλά δε

λέει τίποτε άλλο.Φτάνουμε στο γκαράζ του και βγαίνω από το αυτοκίνητο.

Τελικά δε σταματήσαμε ποτέ για φαγητό, αλλά δεν έχω όρεξη νατο αναφέρω τώρα. Έρχεται από την πλευρά μου καιαγκαλιαζόμαστε. Με ακουμπάει με την πλάτη στο αυτοκίνητοκαι πιέζω το κεφάλι μου στον ώμο του, μυρίζοντας το άρωμάτου. Η αμηχανία γι’ αυτό που έγινε νωρίτερα υπάρχει ακόμη,

226 COLLEEN HOOVER

οπότε προσπαθώ να ακουμπήσω χαλαρά πάνω του θέλοντας νατου δείξω πως πέρασε. Μου χαϊδεύει με τα δάχτυλά του ταμπράτσα μου και με κάνει να ανατριχιάσω.

«Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;» μου λέει.«Πάντα μπορείς».Αναστενάζει, κάνει πίσω και με κοιτάζει. «Σε φρίκαρα τη

Δευτέρα στο αυτοκίνητό μου; Αν το έκανα, σου ζητώ συγγνώμη.Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν είμαι κότα, σ’ το ορκίζομαι. Δεν έχωκλάψει από τότε που πέθανε η Λες και σε καμία περίπτωση δενείχα σκοπό να το κάνω μπροστά σου».

Γέρνω το κεφάλι μου στο στήθος του και τον σφίγγω ακόμαπιο δυνατά. «Θυμάσαι χθες βράδυ που ξύπνησα από αυτό τοόνειρο;»

«Ναι».«Είναι η δεύτερη φορά που κλαίω από τότε που ήμουν πέντε

χρονών. Η μοναδική άλλη φορά ήταν όταν μου είπες για τηναδελφή σου. Έκλαψα όταν ήμουν στο μπάνιο. Ήταν μόνο έναδάκρυ αλλά κι αυτό μετράει. Νομίζω πως όταν είμαστε μαζί, τασυναισθήματά μας μας πλημμυρίζουν και γινόμαστε και οι δυοκότες».

Γελάει και με φιλάει στην κορφή του κεφαλιού. «Έχω έναπροαίσθημα πως δε θα σε βιώνω για πολύ ακόμα». Μου δίνειένα ακόμη πεταχτό φιλί και πιάνει το χέρι μου. «Έτοιμη για τημεγάλη ξενάγηση;»

Τον ακολουθώ προς το σπίτι αλλά έχω κολλήσει στο ότι μουείπε πως όπου να ’ναι θα σταματήσει να με βιώνει. Ανσταματήσει να με βιώνει σημαίνει πως θα με αγαπάει. Μόλιςομολόγησε πως με έχει ερωτευτεί χωρίς να το πει. Το πιοσοκαριστικό όμως στην ομολογία του είναι πως μου άρεσε.

Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι το οποίο δεν είναι καθόλου όπωςτο περίμενα. Δε φαίνεται πολύ μεγάλο απ’ έξω, αλλά έχει έναχολ. Τα φυσιολογικά σπίτια δεν έχουν χολ. Υπάρχει μία καμάραστα δεξιά που οδηγεί στο καθιστικό. Στους τοίχους δεν υπάρχειτίποτε άλλο παρά βιβλία και εγώ νιώθω πως πέθανα και πήγαστον παράδεισο. «Ουάου» του λέω βλέποντας όλα αυτά ταράφια με βιβλία στο καθιστικό. Υπάρχουν ράφια με βιβλία από


το πάτωμα ως το ταβάνι, σε κάθε τοίχο του σαλονιού.«Ναι, η μαμά τα πήρε στο κρανίο όταν εφηύραν τον

ηλεκτρονικό αναγνώστη» μου λέει.Γελάω. «Νομίζω πως ήδη συμπαθώ τη μαμά σου. Πότε θα τη

γνωρίσω;»Κουνάει το κεφάλι του. «Δε γνωρίζω κορίτσια στη μαμά

μου». Η φωνή του είναι τόσο απόμακρη όσο και τα λόγια του· μετο που τα προφέρει, όμως, καταλαβαίνει πως με έχει πληγώσει.Έρχεται γρήγορα κοντά μου και παίρνει το πρόσωπό μου μέσαστα χέρια του. «Όχι. Δεν ήθελα να πω αυτό. Δεν εννοώ πωςείσαι σαν όλα τα άλλα κορίτσια που τα είχα. Δεν ήθελα με τίποτανα ακουστεί έτσι».

Ακούω αυτά που μου λέει, αλλά τα έχουμε τόσον καιρό καιακόμα δεν έχει πειστεί πως όλο αυτό είναι αληθινό ώστε ναμπορώ να γνωρίσω τη μητέρα του; Αναρωτιέμαι αν ποτέ θαθεωρήσει ότι όλο αυτό είναι αληθινό ώστε να γνωρίσω τημητέρα του.

«Η Χόουπ την είχε γνωρίσει;» Το ξέρω πως δεν έπρεπε να τοπω, αλλά δεν μπορούσα να το κρατήσω περισσότερο μέσα μου.Κυρίως τώρα που τον άκουσα να μιλάει για «άλλα κορίτσια».Δεν τρέφω αυταπάτες, ξέρω πολύ καλά πως τα είχε με άλλεςκοπέλες πριν από μένα. Απλά δε μου αρέσει να το λέει. Πόσωμάλλον να με φωνάζει με τα ονόματά τους.

«Τι;» με ρωτάει και απομακρύνεται από μένα. «Γιατί το είπεςαυτό;» Το χρώμα έχει φύγει από το πρόσωπό του και αμέσωςμετανιώνω που το είπα.

«Δεν πειράζει. Άσ’ το, τίποτα. Δε χρειάζεται να γνωρίσω τημητέρα σου» λέω και θέλω ό,τι κι αν είναι αυτό που συμβαίνεινα φύγει. Το ήξερα πως δεν έπρεπε να μιλήσουμε γι’ αυτόαπόψε. Θέλω να επιστρέψουμε στην ξενάγηση και να ξεχάσουμεαυτή την κουβέντα.

Μου αρπάζει τα χέρια και με ξαναρωτάει: «Γιατί το είπεςαυτό, Σκάι; Γιατί είπες αυτό το όνομα;».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν είναι και τόσο σημαντικό.Ήσουν μεθυσμένος».

Με κοιτάζει έντονα και είναι ξεκάθαρο πως δε θα γλιτώσω

228 COLLEEN HOOVER

αυτή την κουβέντα. Αναστενάζω και απρόθυμα συναινώ να τουεξηγήσω.

«Χθες το βράδυ, καθώς σε έπαιρνε ο ύπνος, μου είπες πως μεαγαπάς. Αλλά με είπες “Χόουπ”, οπότε δε μιλούσες ουσιαστικάσε εμένα. Είχες πιει και μισοκοιμόσουν, οπότε δε χρειάζεται ναμου εξηγήσεις κάτι. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω καν αν θέλωνα μάθω γιατί το είπες».

Φέρνει τα χέρια του στα μαλλιά του και αναστενάζει. «Σκάι».Έρχεται κοντά και με παίρνει αγκαλιά. «Λυπάμαι τόσο πολύ. Θαπρέπει να ήταν ένα ηλίθιο όνειρο. Δεν ξέρω καν κάποια που νατη λένε Χόουπ και σου λέω με βεβαιότητα ότι ποτέ δεν τα είχαμε κάποια που να την έλεγαν έτσι, εάν αυτό νόμισες. Λυπάμαιτόσο πολύ που συνέβη κάτι τέτοιο. Δεν έπρεπε να είχα έρθει στοσπίτι σου μεθυσμένος». Με κοιτάζει έντονα και, όσο κι αν τοένστικτό μου μου λέει πως λέει ψέματα, τα μάτια του είναιεντελώς ειλικρινή. «Πρέπει να με πιστέψεις. Με σκοτώνεις ανέστω και για ένα δευτερόλεπτο πιστέψεις πως μπορεί νααισθάνομαι οτιδήποτε για κάποιαν άλλη. Δεν έχω αισθανθεί γιακαμία όπως αισθάνομαι για σένα».

Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του στάζει ειλικρίνεια.Δεδομένου πως και εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί ξύπνησακλαίγοντας, θεωρώ πως μπορεί αυτά που είπε στον ύπνο του ναήταν το αποτέλεσμα κάποιου ονείρου. Και, ακούγοντας όλα αυτάπου μου είπε, αντιλαμβάνομαι πόσο σοβαρά έχουν γίνει ταπράγματα μεταξύ μας.

Τον κοιτάζω προσπαθώντας να βρω κάποια απάντηση σε όλααυτά που μόλις είπε. Ανοίγω το στόμα μου και περιμένω τιςλέξεις να βγουν, αλλά δε βγαίνουν. Ξαφνικά είμαι εγώ αυτή πουχρειάζεται χρόνο για να βρει τα κατάλληλα λόγια.

Κρατάει με τα χέρια του τα μάγουλά μου περιμένοντας απόμένα να σπάσω τη σιωπή. Τα στόματά μας είναι τόσο κοντά πουη υπομονή του χάνεται. «Πρέπει να σε φιλήσω» μου λέειαπολογητικά και φέρνει το πρόσωπό μου στο δικό του.Στεκόμαστε ακόμη στο χολ, αλλά με σηκώνει χωρίς καμίαπροσπάθεια και με ακουμπάει στα σκαλιά που οδηγούν στα πάνωυπνοδωμάτια. Γέρνω πίσω και ακουμπάει τα χείλια του στα δικά


μου, ενώ κρατάει σφιχτά τα ξύλινα σκαλιά από την κάθε πλευράτου κεφαλιού μου.

Λόγω της στάσης μας, αναγκάζεται να βάλει το γόνατό τουανάμεσα στα μπούτια μου. Δεν είναι και σπουδαίο πράγμα, εκτόςκι αν αναλογιστεί κανείς το φόρεμα που φοράω. Θα ήταν τόσοεύκολο για αυτόν να με πάρει εδώ στα σκαλιά, αλλά ελπίζω ναφτάσουμε τουλάχιστον μέχρι το δωμάτιό του πριν τοπροσπαθήσει. Αναρωτιέμαι αν περιμένει κάτι, ιδίως μετά από τομήνυμα που του έστειλα κατά λάθος. Είναι άντρας και βέβαιαπεριμένει κάτι. Αναρωτιέμαι αν ξέρει πως είμαι παρθένα. Πρέπεινα του το πω άραγε; Πρέπει. Αν και θα το καταλάβει.

«Είμαι παρθένα» του πετάω ξαφνικά μέσα στο στόμα καθώςμε φιλάει. Αναρωτιέμαι τι στο διάολο κάνω και μιλάω αυτή τηστιγμή. Κανονικά δε θα ’πρεπε να ξαναμιλήσω ποτέ. Κάποιος θαέπρεπε να μου πάρει τη φωνή, γιατί προφανώς δεν ξέρω τι λέωόταν έχω χαμηλές σεξουαλικές αντιστάσεις.

Σταματάει αμέσως να με φιλάει. Απομακρύνει το πρόσωπότου από το δικό μου και με κοιτάζει στα μάτια. «Σκάι» μου λέειευθέως. «Σε φιλάω γιατί μερικές φορές δεν μπορώ να μη σεφιλάω. Ξέρεις τι παθαίνω με το στόμα σου. Δεν περιμένω τίποτεάλλο, εντάξει; Όσο μπορώ να σε φιλάω, όλα τα άλλα μπορούννα περιμένουν». Βάζει τα μαλλιά μου πίσω από τα αυτιά μου καιμε κοιτάζει ειλικρινά.

«Απλά νόμιζα πως έπρεπε να το ξέρεις. Ίσως θα έπρεπε ναβρω κάποια άλλη στιγμή να το αναφέρω, αλλά καμιά φορά μούξεφεύγουν πράγματα χωρίς να τα σκεφτώ. Είναι πραγματικάαπαίσιο ελάττωμα και μου τη δίνει φρικτά, γιατί συνήθως τοκάνω τις πιο ακατάλληλες στιγμές και είναι ντροπιαστικό. Όπωςτώρα».

Γελάει και κουνάει το κεφάλι του. «Όχι, μη σταματήσεις νατο κάνεις αυτό. Γουστάρω πολύ όταν σου ξεφεύγουν πράγματαχωρίς να τα σκεφτείς. Και γουστάρω όταν πετάς κάτιατελείωτους, αγχωμένους, γελοίους μονόλογους. Είναι κάπωςσέξι όλο αυτό».

Κοκκινίζω. Το να σε λένε σέξι είναι πραγματικά… σέξι.«Ξέρεις τι άλλο είναι σέξι;» με ρωτάει σκύβοντας πάλι πάνω

230 COLLEEN HOOVER

μου.Το παιχνιδιάρικο βλέμμα του διώχνει την αμηχανία μου.

«Τι;»Χαμογελάει. «Το να προσπαθούμε να κρατήσουμε τα χέρια

μας μακριά ο ένας από τον άλλον όταν βλέπουμε ένα έργο στοσινεμά». Σηκώνεται όρθιος, με τραβάει να σηκωθώ κι εγώ καιστη συνέχεια με οδηγεί από τα σκαλιά προς το δωμάτιό του.

Ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα πρώτος, μετά γυρίζει καιμου λέει να κλείσω τα μάτια μου.

«Δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις» του λέω κάνοντας μιαγκριμάτσα.

«Δε σου αρέσουν επίσης τα δώρα και κάποια χαϊδευτικά.Μαθαίνω. Αλλά αυτό είναι κάτι ωραίο που θέλω να σου δείξω –δεν είναι κάτι που σου αγόρασα. Οπότε κλείσε τα μάτια σου γιανα τελειώνουμε».

Κάνω αυτό που λέει και με φέρνει μέσα στο δωμάτιο. Μουαρέσει ήδη εδώ γιατί μυρίζει σαν κι αυτόν. Με περπατάει μερικάβήματα και μετά βάζει τα χέρια του στους ώμους μου. «Κάτσε»μου λέει και με σπρώχνει μαλακά προς τα κάτω. Κάθομαι σε κάτιπου μοιάζει με κρεβάτι και ξαφνικά βρίσκομαι ανάσκελα και μουσηκώνει τα πόδια. «Κράτα τα μάτια σου κλειστά».

Νιώθω να βάζει τα πόδια μου πάνω στο κρεβάτι και να μετακτοποιεί σε ένα μαξιλάρι. Τακτοποιεί το φόρεμά μου ώστε ναμην είναι σηκωμένο και να είναι στη θέση του. «Πρέπει να σεκρατήσω σκεπασμένη. Δεν μπορείς να μου δείχνεις τα μπούτιασου όταν είσαι έτσι ξαπλωμένη ανάσκελα».

Γελάω αλλά συνεχίζω να κρατάω τα μάτια μου κλειστά.Ξαφνικά περνάει προσεκτικά από πάνω μου και ξαπλώνει δίπλαμου στο μαξιλάρι. «Εντάξει είμαστε. Άνοιξε τώρα τα μάτια σουκαι ετοιμάσου να πάθεις πλάκα».

Φοβάμαι. Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου. Διστάζω ναμαντέψω τι είναι αυτό που βλέπω, γιατί νομίζω πως είναι μιατηλεόραση. Αλλά οι τηλεοράσεις συνήθως δεν καλύπτουν όλοτον τοίχο σχεδόν. Αυτό το πράγμα είναι γιγάντιο. Πιάνει ένακοντρόλ και η οθόνη ανάβει.

«Ουάου» του λέω εντυπωσιασμένη. «Είναι τεράστιο».


«Και αυτά ήταν τα λόγια της».Του δίνω μια σκουντιά και γελάω. Εκείνος μου δείχνει με το

κοντρόλ την τηλεόραση: «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;Έχω Νetflix».18

Γέρνω το κεφάλι μου προς το μέρος του. «Τι πράγμα;»Γελάει και κουνάει το κεφάλι του με απογοήτευση. «Το

ξεχνάω πως τεχνολογικά είσαι ανάπηρη. Είναι κάτι σαν τοναναγνώστη ηλεκτρονικών βιβλίων, μόνο που είναι με ταινίες καιεκπομπές της τηλεόρασης αντί για βιβλία. Πατώντας ένα κουμπίμπορείς να δεις σχεδόν τα πάντα».

«Έχει και διαφημίσεις;»«Όχι» λέει όλο καμάρι. «Λοιπόν τι θα δούμε;»«Έχεις το Χαζόμουτρο;»19 Τη λατρεύω αυτή την ταινία.Τα χέρια του πέφτουν στο στήθος του και σβήνει την

τηλεόραση. Μένει σιωπηλός για μερικά δευτερόλεπτα και μετάαναστενάζει. Αφήνει το κοντρόλ στο κομοδίνο του και γυρίζειπρος το μέρος μου. «Δε θέλω πλέον να δω τηλεόραση».

Μου κάνει μούτρα; Τι στο διάολο είπα;«Πολύ καλά. Δε χρειάζεται να δούμε το Χαζόμουτρο. Διάλεξε

κάτι άλλο, αφού κάνεις σαν μωρό» του λέω γελώντας.Δεν απαντάει για λίγη ώρα, ενώ συνεχίζει να με κοιτάζει

ανέκφραστα. Σηκώνει το χέρι του και χαϊδεύει το στομάχι μουκαι μετά τη μέση μου και μετά με αρπάζει με δύναμη και μετραβάει πάνω του. «Ξέρεις» μου λέει ενώ κοιτάζει έντονα τοσώμα μου. Χαϊδεύει τα σχέδια πάνω στο φουστάνι μου με ταδάχτυλά του. «Μπορώ να κρατηθώ, παρά τα όσα μού κάνει αυτότο φουστάνι». Σηκώνει το βλέμμα του από το στομάχι μου στοστόμα μου. «Μπορώ μέχρι και να αντέξω να κοιτάζω τα χείλιασου συνεχώς, ακόμα και αν δεν τα φιλάω. Μπορώ να αντέξωτον ήχο από το γέλιο σου και το πώς με κάνει να θέλω να βάλωτο στόμα μου πάνω στο δικό σου και να το πιω όλο».

Το στόμα του έχει πλησιάσει το δικό μου και η φωνή του έχεικατέβει μία οκτάβα κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει σαντρελή. Χαμηλώνει τα χείλια του προς τα μάγουλά μου και ταφιλάει μαλακά, ενώ η ανάσα του χαϊδεύει το δέρμα μου καθώς

232 COLLEEN HOOVER

μιλάει. «Μπορώ να αντέξω και τις εκατομμύρια φορές που έχωξαναπαίξει στο κεφάλι μου το πρώτο μας φιλί. Το πώς ένιωσες.Πώς ακούστηκες. Το πώς με κοίταξες πριν τα χείλη μουσυναντήσουν τα δικά σου».

Ανεβαίνει πάνω μου και φέρνει τα χέρια μου πάνω από τοκεφάλι μου, ενώνοντάς τα με τα δικά του. Κρέμομαι από κάθετου λέξη, χωρίς όμως να θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο απόαυτό που κάνει τούτη τη στιγμή. Με έχει καβαλήσει, αλλάκρατάει το βάρος του με τα γόνατά του. «Τι δεν μπορώ όμως νααντέξω, Σκάι; Τι με τρελαίνει και με κάνει να θέλω να βάλω ταχέρια και το στόμα μου σε κάθε εκατοστό του κορμιού σου; Τογεγονός ότι μόλις είπες πως το Χαζόμουτρο είναι η αγαπημένησου ταινία». Χαμηλώνει το στόμα του προς το δικό μου μέχρι ναακουμπήσει τα χείλια μου. «Αυτό είναι απίστευτα σέξι καινομίζω πως πρέπει να φασωθούμε εδώ και τώρα».

Η παιχνιδιάρικη διάθεσή του με κάνει να γελάσω και τουψιθυρίζω όλο σαγήνη: «Μισεί τις κονσέρβες».20

Βγάζει ένα βογκητό, με φιλάει και έπειτα αποτραβιέται. «Κάν’το ξανά. Σε παρακαλώ. Το να σε ακούω να λεςκινηματογραφικές ατάκες είναι ακόμα πιο σέξι κι από το να σεφιλάω».

Γελάω και συνεχίζω με μια άλλη ατάκα. «Μείνε μακριά απότις κονσέρβες!»

Βογκάει παιχνιδιάρικα μέσα στο αυτί μου. «Έτσι μπράβο,κορίτσι μου. Άλλη μία. Πες άλλη μία».

«Αυτά χρειάζομαι μόνο» του λέω πειρακτικά. «Το τασάκι,αυτή τη ρακέτα, και το τηλεκοντρόλ και τη λάμπα… και αυτάχρειάζομαι μόνο. Δε χρειάζομαι τίποτε άλλο, τίποτα».

Τώρα πλέον γελάει δυνατά. Τόσες φορές που η Σιξ και εγώξενυχτήσαμε για να δούμε αυτό το έργο, ξέρω τόσες πολλέςατάκες που θα τα έχανε.

«Αυτά χρειάζεσαι μόνο;» μου πετάει τη σπόντα του οΧόλντερ. «Είσαι σίγουρη για αυτό, Σκάι;» Η φωνή του είναιβελούδινη και σαγηνευτική και αν αυτή τη στιγμή στεκόμουνόρθια η κιλότα μου θα βρισκόταν στο πάτωμα.

Κουνάω το κεφάλι μου και το χαμόγελό μου σβήνει. «Εσένα»


του ψιθυρίζω. «Χρειάζομαι τη λάμπα, το τασάκι, τη ρακέτα, τοτηλεκοντρόλ… και εσένα. Αυτά χρειάζομαι μόνο».

Γελάει, αλλά το γέλιο του χάνεται γρήγορα με το που τα μάτιατου πέφτουν πάλι στο στόμα μου. Το περιεργάζεται σαν νακαταστρώνει σχέδιο για το τι θα κάνει μαζί του για τις επόμενεςώρες. «Πρέπει να σε φιλήσω τώρα». Τα στόματά μας ενώνονταικαι για τώρα αυτός είναι πραγματικά το μόνο που χρειάζομαι.

Έχει ανασηκωθεί και κρατάει το βάρος του με τα χέρια και ταγόνατά του, αλλά εγώ θέλω να πέσει πάνω μου. Τα χέρια μουπαραμένουν εγκλωβισμένα πάνω από το κεφάλι μου και από τοστόμα μου δεν μπορεί να βγει ούτε λέξη όταν το παιδεύει μεαυτό τον τρόπο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σηκώσωτο πόδι μου και να κλοτσήσω το γόνατό του από κάτω, οπότεαυτό και κάνω.

Τη στιγμή που το σώμα του πέφτει πάνω στο δικό μου βγάζωένα αγκομαχητό. Δυνατό. Δεν είχα υπολογίσει πως σηκώνονταςτο πόδι μου το φουστάνι μου θα ανέβαινε ψηλά. Πολύ ψηλά. Αναυτό το συνδυάσουμε με το σκληρό ύφασμα του τζιν του, έχουμεένα συνδυασμό για πολλά αγκομαχητά.

«Γαμώτο μου, Σκάι» μου λέει ανάμεσα σε στιγμές που δενμπορούμε να πάρουμε ούτε αναπνοή καθώς τα στόματά μαςκαταβροχθίζουν το ένα τ’ άλλο. Έχει λαχανιάσει εντελώς καιδεν έχει περάσει ούτε ένα λεπτό από τότε που αρχίσαμε. «Θεέμου, σε αισθάνομαι απίστευτα. Σε ευχαριστώ που φόρεσες αυτότο φόρεμα». Με φιλάει και κατά διαστήματα μουρμουρίζει μέσαστο στόμα μου: «Πραγματικά…». Με φιλάει στο στόμα και στησυνέχεια κατεβάζει τα χείλια του στο σαγόνι μου και στο λαιμόμου. «Μου αρέσει πραγματικά. Το φόρεμά σου». Αναπνέει τόσοβαριά πλέον, που μετά βίας μπορώ να καταλάβω τιμουρμουρίζει. Κατεβαίνει λίγο πιο χαμηλά, μέχρι που τα χείλητου φιλάνε τη βάση του λαιμού μου. Κάνω το κεφάλι μου προςτα πίσω για να έχει ευκολότερη πρόσβαση, καθώς τα χείλια τουείναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενα σε οποιοδήποτε σημείοτου σώματός μου αυτή τη στιγμή. Απελευθερώνει τα χέρια μουγια να μπορέσει να κατέβει ακόμα πιο χαμηλά προς το στήθοςμου. Το ένα του χέρι ακουμπάει το μηρό μου και τον χαϊδεύει

234 COLLEEN HOOVER

προς τα πάνω, ανεβάζοντας εντελώς ό,τι έχει απομείνει από τοφουστάνι μου. Με το που φτάνει στο τέρμα του μηρού μου,σταματάει το χέρι του και με πιέζει ελαφρά, σαν να διατάζει ταδάχτυλά του να μην πάνε παραπέρα.

Στρίβω ελαφρά το σώμα μου κάτω από το δικό του,ελπίζοντας να καταλάβει πως προσπαθώ να δώσω οδηγίες στοχέρι του να πάει όπου θέλει. Δε θέλω να περιορίσει τον εαυτότου ή να νομίζει προς στιγμήν πως διστάζω να προχωρήσωπερισσότερο. Θέλω να κάνει ό,τι θέλει να κάνει – γιατί τοχρειάζομαι. Έχω την ανάγκη να κατακτήσει όσες πρώτες φορέςμπορεί σήμερα, γιατί ξαφνικά αισθάνομαι άπληστη και θέλω νατα κάνουμε όλα.

Το πιάνει τι προσπαθώ να του πω με το σώμα μου καιπηγαίνει το χέρι του στο εσωτερικό του μηρού μου. Κάθε μυςαπό τη μέση μου και κάτω σφίγγει από την προσμονή τουαγγίγματός του και μόνο. Τα χείλη του βρήκαν επιτέλους τοδρόμο τους από τη βάση του λαιμού μου προς την αρχή τουστήθους μου. Νιώθω πως το επόμενο βήμα του είναι να μουβγάλει εντελώς το φόρεμα, ώστε να μπορεί να φτάσει σε ό,τιείναι από κάτω, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται το άλλο τουχέρι και εμένα μου αρέσει πολύ εκεί που βρίσκεται αυτή τηστιγμή. Θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο αν ήταν λίγα εκατοστάπιο πέρα, αλλά δε θέλω με τίποτα να το απομακρύνει.

Φέρνω τα χέρια μου στο πρόσωπό του, πιέζοντάς τον να μεφιλήσει πιο δυνατά, και στη συνέχεια βάζω τα χέρια μου στηνπλάτη του.

Φοράει ακόμα μπλούζα.Αυτό δεν είναι καλό.Πλησιάζω το στομάχι του και τραβάω την μπλούζα του για να

τη βγάλει, αλλά αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει όταν τοέκανα αυτό είναι πως θα αναγκαστεί να πάρει το χέρι του από τομηρό μου. Πρέπει να κλαψούρισα λίγο, γιατί χαμογελάει και μεφιλάει στην άκρη του στόματός μου.

Κοιταζόμαστε στα μάτια και μου χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιάμε τα ακροδάχτυλά του. Δεν απομακρύνει ούτε στιγμή τοβλέμμα του και συνεχίζει να με κοιτάζει κατάματα ακόμα και


όταν σκύβει για να φιλήσει τις άκρες των χειλιών μου. Ο τρόποςπου με κοιτάζει με κάνει να νιώθω… προσπαθώ να βρω έναεπίθετο που να ταιριάζει με αυτή τη σκέψη αλλά δε βρίσκω.Απλά με κάνει να νιώθω. Είναι το μόνο αγόρι που νοιάστηκεποτέ για το αν αισθάνομαι κάτι εγώ, και μόνο για αυτό τοναφήνω να κλέψει άλλο ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Αλλάδε μου είναι αρκετό, γιατί θέλω ξαφνικά να του δώσω τα πάντα.

«Χόλντερ» λέω ξέπνοα. Το χέρι του ακουμπάει στη μέση μουκι εκείνος έρχεται πιο κοντά μου.

«Σκάι» μου λέει μιμούμενος το ύφος μου. Το στόμα τουακουμπάει τα χείλη μου και γλιστράει τη γλώσσα του μέσα. Είναιγλυκιά και ζεστή και, παρ’ όλο που δεν έχει περάσει πολλή ώρααπό την τελευταία φορά που τη γεύτηκα, μου έλειψε. Τα χέριατου είναι από την κάθε πλευρά του κεφαλιού μου και φροντίζεινα μη με ακουμπάει ούτε με τα χέρια ούτε με το σώμα του παράμόνο με το στόμα του.

«Χόλντερ» μουρμουράω τραβώντας το πρόσωπό μου. Φέρνωτο χέρι μου στο μάγουλό του. «Το θέλω. Απόψε. Τώρα».

Η έκφρασή του δεν αλλάζει. Με κοιτάζει έντονα σαν να μημε άκουσε. Μπορεί πράγματι να μη με άκουσε, γιατί δεν ορμάεινα αρπάξει την ευκαιρία.

«Σκάι…» Η φωνή του είναι όλο δισταγμό. «Δεν είναιυποχρεωτικό. Θέλω να είσαι απόλυτα σίγουρη πως είναι αυτόπου θέλεις. Εντάξει;» Μου χαϊδεύει το μάγουλο. «Δε θέλω να σεπιέσω για τίποτα».

«Το ξέρω αυτό. Αλλά σου λέω πως το θέλω. Ποτέ μέχριτώρα δεν το ήθελα με οποιονδήποτε άλλον, αλλά το θέλω μαζίσου».

Τα μάτια του μελετάνε τα δικά μου και ρουφάει κάθε λέξηπου λέω. Βρίσκεται είτε σε κατάσταση άρνησης είτε σεκατάσταση σοκ. Καμία όμως από τις δύο περιπτώσεις δε βοηθάειτο σκοπό μου. Βάζω τα χέρια μου στα μάγουλά του και φέρνω ταχείλη του κοντά στα δικά μου. «Αυτή που βλέπεις, Χόλντερ, δενείμαι εγώ που σου λέω ναι. Είμαι εγώ που λέω σε παρακαλώ».

Πριν καν ολοκληρώσω, τα χείλη του πέφτουν πάνω στα δικάμου και βογκάει. Ακούγοντας τούτο τον ήχο να βγαίνει από

236 COLLEEN HOOVER

βαθιά μέσα του, η απόφασή μου γίνεται ακόμα πιο ισχυρή. Τονχρειάζομαι και τον χρειάζομαι τώρα.

«Θα το κάνουμε στ’ αλήθεια αυτό;» μου λέει μέσα στο στόμαμου ενώ με φιλάει μανιασμένα.

«Ναι. Στ’ αλήθεια θα το κάνουμε. Δεν έχω υπάρξει ποτέ πιοσίγουρη για κάτι στη ζωή μου».

Το χέρι του ανεβαίνει στο μηρό μου και σταματάει ανάμεσαστο γοφό και το εσώρουχό μου, το οποίο στη συνέχεια αρχίζεινα κατεβάζει.

«Θέλω πρώτα να μου υποσχεθείς ένα πράγμα» του λέω.Με φιλάει γλυκά, απομακρύνει το χέρι του από το εσώρουχό

μου (γαμώτο) και συγκατανεύει. «Ό,τι θες».Αρπάζω το χέρι του και το βάζω ακριβώς εκεί που ήταν στο

γοφό μου. «Θέλω να το κάνω αυτό, αλλά μόνο αν μουυποσχεθείς πως θα σπάσουμε το ρεκόρ της καλύτερης πρώτηςφοράς στην ιστορία των πρώτων φορών».

Χαμογελάει και μου λέει: «Εσύ κι εγώ, Σκάι, δε θαμπορούσαμε ποτέ να έχουμε κάτι λιγότερο».

Περνάει το χέρι του κάτω από την πλάτη μου και με τραβάειπρος το μέρος του. Τα χέρια του μετακινούνται προς τα μπράτσαμου, περνάει τα δάχτυλά του κάτω από τις τιράντες τουφορέματός μου και τις κατεβάζει στους ώμους μου. Κλείνωσφιχτά τα μάτια μου και πιέζω το μάγουλό μου στο δικό του, ενώτον έχω γραπώσει από τα μαλλιά. Νιώθω την ανάσα του νααγγίζει τον ώμο μου λίγο πριν το κάνουν τα χείλια του. Ίσα πουτον φιλάει, αλλά είναι σαν να ακουμπάει κάθε μέρος τουκορμιού μου από μέσα προς τα έξω με αυτό το ένα φιλί.

«Το βγάζω» μου λέει.Τα μάτια μου είναι ακόμη κλειστά και δεν είμαι σίγουρη αν

απλά μου το λέει ή αν ζητά την άδειά μου για να βγάλει τοφόρεμά μου, αλλά του γνέφω καταφατικά έτσι κι αλλιώς.Ανεβάζει το φόρεμα και το περνάει από το κεφάλι μου – τογυμνό μου δέρμα ανατριχιάζει στο άγγιγμά του. Με ξαπλώνειμαλακά πίσω στο μαξιλάρι, ανοίγω τα μάτια μου να τον κοιτάξωκαι θαυμάζω το πόσο απίστευτα όμορφος είναι. Αφού με κοιτάξειέντονα για αρκετά δευτερόλεπτα, ρίχνει το βλέμμα του στο χέρι


του που είναι τυλιγμένο γύρω από τη μέση μου.Κοιτάζει αργά το σώμα μου. «Θεέ μου, Σκάι». Χαϊδεύει την

κοιλιά μου και στη συνέχεια σκύβει κα τη φιλάει τρυφερά. «Είσαιαπίστευτη».

Δεν έχω εκτεθεί ποτέ ξανά έτσι μπροστά σε κάποιον άλλον,αλλά ο τρόπος που με θαυμάζει με κάνει να θέλω να εκτεθώ σεαυτόν. Γλιστράει το χέρι του στο σουτιέν μου και περνάει τοναντίχειρά του από κάτω – κάνοντας τα χείλη μου να ανοίξουνκαι τα μάτια μου να κλείσουν πάλι.

Θεέ μου, τον θέλω. Τρελά πολύ.Αρπάζω το πρόσωπό του και το φέρνω στο δικό μου, ενώ

τυλίγω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του. Βογκάει καικατεβάζει το χέρι του από το σουτιέν μου στη μέση μου ξανά.Κατεβάζει το εσώρουχό μου προς τα κάτω κι έτσι αναγκάζομαινα ξεκλειδώσω τα πόδια μου από τη μέση του για να το βγάλειεντελώς. Στη συνέχεια ακολουθεί ταχύτατα το σουτιέν μου – καιμε το που έχουν φύγει όλα μου τα ρούχα, ανασηκώνεται ενώγέρνει πάνω μου. Συνεχίζω να τον κρατάω από το πρόσωπο καινα φιλιόμαστε σαν λυσσασμένοι, καθώς βγάζει το παντελόνι τουκαι στη συνέχεια πέφτει πάνω μου στο κρεβάτι. Είμαστε γυμνοίκαι για πρώτη φορά ακουμπάνε τα δέρματά μας. Είμαστε τόσοκοντά, ώστε ούτε ο αέρας δεν μπορεί να περάσει ανάμεσά μας,και εντούτοις νιώθουμε πως δεν είμαστε αρκετά κοντά.Τεντώνεται και ψάχνει κάτι στο κομοδίνο. Βγάζει έναπροφυλακτικό από το συρτάρι και το ακουμπάει στο κρεβάτι,ενώ στη συνέχεια ξαναπέφτει πάνω μου. Το βάρος του κάνει ταπόδια μου να ανοίξουν περισσότερο. Μορφάζω μόλιςσυνειδητοποιήσω πως όλη αυτή η προσμονή έχει μεταλλαχθεί σεαγωνία.

Και ναυτία.Και φόβο.Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και αρχίζω να λαχανιάζω.

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα καθώς το χέρι του κινείταιψάχνοντας να βρει το προφυλακτικό. Το βρίσκει και τον ακούωπου το ανοίγει, αλλά συνεχίζω να κλείνω πολύ σφιχτά τα μάτιαμου. Τον νιώθω να σηκώνεται στα γόνατά του. Ξέρω πως το

238 COLLEEN HOOVER

φοράει και ξέρω τι θα επακολουθήσει. Ξέρω πώς είναι και ξέρωπόσο πονάει και πόσο θα με κάνει να κλαίω όταν τελειώσει.

Όμως πώς το ξέρω; Πώς τα ξέρω όλα αυτά αφού δεν το έχωξανακάνει;

Τα χείλια μου αρχίζουν να τρέμουν όταν παίρνει την ίδιαστάση ανάμεσα στα πόδια μου. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι πουθα απομακρύνει το φόβο, οπότε οραματίζομαι τον ουρανό και τααστέρια και πόσο όμορφα είναι προσπαθώντας να κατευνάσωτον πανικό μου. Αν υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως ο ουρανόςείναι πολύ όμορφος ό,τι και να γίνει, τότε μπορώ να σκέφτομαιτον ουρανό και να ξεχάσω πόσο άσχημο είναι αυτό. Δε θέλω ναανοίξω τα μάτια μου, κι έτσι μετράω από μέσα μου. Φέρνω τηνεικόνα των αστεριών πάνω από το κρεβάτι μου και αρχίζω ναμετράω από τη μία μεριά πηγαίνοντας στην άλλη.

Ένα, δύο, τρία.Μετράω και μετράω και μετράω.Είκοσι δύο, είκοσι τρία, είκοσι τέσσερα…Κρατάω την αναπνοή μου και εστιάζω, εστιάζω, εστιάζω στα

αστέρια.Πενήντα επτά, πενήντα οκτώ, πενήντα εννιά…Θέλω να τελειώνει. Θέλω απλά να φύγει από πάνω μου.Εβδομήντα ένα, εβδομήντα δύο, εβδομήντα –«Γαμώτο, Σκάι!» φωνάζει ο Χόλντερ. Τραβάει το χέρι μου

από τα μάτια μου. Δε θέλω να με κάνει να κοιτάξω, οπότεκρατάω το μπράτσο μου ακόμα πιο σφιχτά πάνω στο πρόσωπόμου ώστε όλα να είναι σκοτεινά και να μπορώ να συνεχίσω ναμετράω.

Ξαφνικά η πλάτη μου βρίσκεται σηκωμένη στον αέρα και δενείμαι πια ξαπλωμένη στο μαξιλάρι. Τα χέρια μου είναι χαλαρά καιτα δικά του με αγκαλιάζουν σφιχτά, αλλά δεν μπορώ νακουνηθώ. Τα χέρια μου είναι τόσο αδύναμα και κλαίω μελυγμούς. Κλαίω τόσο δυνατά και με κουνάει και δεν ξέρω γιατί,οπότε ανοίγω τα μάτια μου. Πηγαίνω μπρος πίσω και ξανά μπροςπίσω και για ένα δευτερόλεπτο πανικοβάλλομαι και ξανακλείνωσφιχτά τα μάτια μου νομίζοντας πως δεν έχει τελειώσει. Αλλάαισθάνομαι τα σκεπάσματα τριγύρω μου και τη σφιχτή αγκαλιά


του στην πλάτη μου, ενώ με το χέρι του μου χαϊδεύει τρυφεράτα μαλλιά καθώς μου ψιθυρίζει στο αυτί.

«Όλα είναι εντάξει, μωρό μου». Πιέζει τα χείλη του σταμαλλιά μου ενώ με κουνάει μπρος πίσω. Ανοίγω τα μάτια μουξανά και τα δάκρυα εμποδίζουν την όρασή μου. «Συγγνώμη,Σκάι. Λυπάμαι τόσο πολύ».

Με φιλάει στο πλάι του κεφαλιού, ενώ με κουνάει σαν να μενανουρίζει, ζητώντας μου συνεχώς συγγνώμη. Ζητάει συγγνώμηγια κάτι. Κάτι για το οποίο θέλει να τον συγχωρήσω αυτή τηφορά.

Κάνει πίσω και βλέπει πως έχω ανοίξει τα μάτια μου. Τα μάτιατου είναι κόκκινα αλλά δε βλέπω δάκρυα. Παρ’ όλα αυτά, τρέμειολόκληρος. Ή μήπως τρέμω εγώ; Νομίζω πως τρέμουμε και οιδύο.

Με κοιτάζει στα μάτια ψάχνοντας για κάτι. Ψάχνοντας γιαμένα. Αρχίζω να χαλαρώνω στην αγκαλιά του, γιατί όταν με έχειαγκαλιά δε νιώθω πως θα πέσω από την άκρη της γης. «Τιέγινε;» τον ρωτάω. Δεν καταλαβαίνω από πού προήλθε όλοαυτό.

Κουνάει το κεφάλι του με μάτια γεμάτα θλίψη, φόβο καιτύψεις. «Δεν ξέρω. Άρχισες να μετράς και να κλαις και νατρέμεις και εγώ προσπαθούσα να σε κάνω να σταματήσεις, Σκάι.Αλλά δε σταματούσες. Ήσουν τρομοκρατημένη. Τι έκανα; Πεςμου, γιατί λυπάμαι πραγματικά. Λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ. Τιστο διάολο έκανα, γαμώτο μου;»

Απλά κουνάω το κεφάλι μου, γιατί δεν έχω καμιά απάντηση.Κάνει ένα μορφασμό και ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό

μου. «Λυπάμαι τόσο πολύ. Δεν έπρεπε να το αφήσω να πάειτόσο μακριά. Δεν ξέρω τι στο διάολο συνέβη πριν από λίγο,αλλά δεν είσαι ακόμα έτοιμη, εντάξει;»

Δεν είμαι ακόμη έτοιμη;«Δηλαδή δεν… δεν κάναμε σεξ;»Τα χέρια του χαλαρώνουν το αγκάλιασμά τους και η όλη του

στάση αλλάζει. Στο βλέμμα του υπάρχει μόνο απορία και ήττα.Συνοφρυώνεται, πιάνει τα μάγουλά μου και με ρωτάει: «Πούήσουν, Σκάι;».

240 COLLEEN HOOVER

Κουνάω το κεφάλι μου σαστισμένη. «Εδώ είμαι και σ’ακούω».

«Όχι, εννοώ νωρίτερα. Πού ήσουν, Σκάι; Δεν ήσουν εδώμαζί μου, γιατί δεν έγινε τίποτα. Διέκρινα στο πρόσωπό σου πωςκάτι δεν πήγαινε καλά, οπότε δεν το έκανα. Αλλά τώρα πρέπεινα σκεφτείς πολύ καλά πού ήσουν μέσα στο κεφάλι σου, διότιπανικοβλήθηκες. Έκανες σαν υστερική και θέλω να ξέρω τι ήταναυτό που σε πήγε εκεί που πήγες, για να βεβαιωθώ πως δε θαξαναπάς».

Με φιλάει στο μέτωπο και τραβάει τα χέρια του από τηνπλάτη μου. Σηκώνεται, βάζει το τζιν του και στη συνέχειασηκώνει το φόρεμά μου από το πάτωμα. Το γυρίζει από την καλήκαι το περνάει από το κεφάλι μου. Μου σηκώνει τα χέρια και μεβοηθάει να το φορέσω. «Πάω να σου φέρω λίγο νερό.Επιστρέφω αμέσως». Με φιλάει προσεκτικά στα χείλια, σαν ναφοβάται να με αγγίξει ξανά. Με το που βγαίνει από το δωμάτιο,ακουμπάω στον τοίχο και κλείνω τα μάτια μου.

Δεν έχω ιδέα τι συνέβη μόλις τώρα, αλλά νιώθω πως υπάρχειο φόβος να τον χάσω εξαιτίας αυτού που συνέβη. Μόλιςμετέτρεψα σε ολική καταστροφή το πιο προσωπικό και όμορφοπράγμα που μπορεί να γίνει μεταξύ δύο ανθρώπων. Τον έκανανα αισθανθεί ανάξιος, λες και έκανε κάτι κακό, και τώρα νιώθειάσχημα απέναντί μου εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Τώρα τοπιο πιθανό είναι να θέλει να φύγω και δεν τον αδικώ. Δεν τοναδικώ καθόλου. Μέχρι κι εγώ θέλω να τρέξω μακριά από τονεαυτό μου.

Πετάω τα σκεπάσματα και σηκώνομαι ενώ φτιάχνω τοφουστάνι μου. Δεν ασχολούμαι καν να βρω το εσώρουχό μου.Πρέπει να βρω το μπάνιο να σουλουπωθώ λίγο, για να με πάειστο σπίτι μου. Είναι η δεύτερη φορά αυτό το Σαββατοκύριακοπου κλαίω και δεν ξέρω καν γιατί – και η δεύτερη φορά πουχρειάστηκε να με σώσει. Δε θα του το ξανακάνω αυτό.

Καθώς περνάω από τα σκαλιά για να βρω το μπάνιο, ρίχνωμια ματιά από πάνω προς την κουζίνα. Ακουμπάει τους αγκώνεςτου στο πάσο και έχει χώσει το πρόσωπό του μέσα στα χέριατου. Απλά στέκεται εκεί και δείχνει δυστυχισμένος και


αναστατωμένος. Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι, οπότε ανοίγωτην πρώτη πόρτα που βρίσκω στα δεξιά μου υποθέτοντας πωςείναι το μπάνιο.

Δεν είναι.Είναι το υπνοδωμάτιο της Λέσλι. Πάω να κλείσω την πόρτα,

αλλά δεν το κάνω. Αντιθέτως την ανοίγω περισσότερο, μπαίνωμέσα και την κλείνω πίσω μου. Δε με νοιάζει αν είμαι μέσα σεμπάνιο, δωμάτιο ή ντουλάπα… Το μόνο που χρειάζομαι είναιηρεμία και ησυχία. Λίγο χρόνο να συνέλθω από ό,τι στο διάολομπορεί να μου συμβαίνει. Αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως ναείμαι τρελή. Δεν το έχω χάσει έτσι ξανά στο παρελθόν και αυτόμε τρομοκρατεί. Τα χέρια μου συνεχίζουν να τρέμουν, οπότε ταπλέκω μεταξύ τους μπροστά μου και προσπαθώ να εστιάσω τηνπροσοχή μου σε κάτι άλλο προκειμένου να ηρεμήσω.

Κοιτάζω τριγύρω μου και βρίσκω πως το δωμάτιο προκαλείμια δυσφορία. Το κρεβάτι δεν είναι στρωμένο και το βρίσκωπερίεργο. Ολόκληρο το σπίτι του Χόλντερ είναι στην εντέλεια,αλλά το κρεβάτι της Λέσλι είναι ξέστρωτο. Στο πάτωμα είναιπεταμένο ένα παντελόνι τζιν και φαίνεται σαν να το έβγαλεμόλις τώρα. Κοιτάζω τριγύρω και το δωμάτιο είναι ένα τυπικόκοριτσίστικο εφηβικό δωμάτιο. Είδη μακιγιάζ πάνω στο έπιπλο,ένα iPod πάνω στο κομοδίνο. Όλο το δωμάτιο είναι λες και ηΛέσλι συνεχίζει να ζει εδώ μέσα. Σαν να μην έφυγε ποτέ. Είναιφανερό πως κανείς δεν έχει πειράξει αυτό το δωμάτιο από τότεπου πέθανε. Πάνω στους τοίχους και στον καθρέφτη κρέμονταιφωτογραφίες της. Όλα τα ρούχα της κρέμονται στην ντουλάπα,εκτός από μερικά που είναι πεταμένα στον πάτο της. Έχειπεράσει πάνω από χρόνος από τότε που πέθανε και στοιχηματίζωπως κανείς σε αυτή την οικογένεια δεν το έχει ακόμη αποδεχτεί.

Αισθάνομαι αλλόκοτα να βρίσκομαι εδώ μέσα, αλλά με κάνεινα ξεχνιέμαι. Πηγαίνω προς το κρεβάτι και κοιτάζω τιςφωτογραφίες στον τοίχο. Στις περισσότερες είναι η Λέσλι με τιςφίλες της και σε μερικές είναι αυτή μαζί με τον Χόλντερ.Μοιάζει πολύ με τον Χόλντερ, με τα έντονα μπλε μάτια τους καιτα σκούρα καστανά μαλλιά τους. Αυτό που με ξαφνιάζει πιοπολύ είναι το πόσο χαρούμενη φαίνεται. Φαίνεται γεμάτη ζωή σε

242 COLLEEN HOOVER

όλες τις φωτογραφίες, είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος τιγινόταν μέσα στο κεφάλι της. Δεν είναι να απορεί κανείς που οΧόλντερ δεν είχε πάρει χαμπάρι πόσο δυστυχισμένη αισθανότανπραγματικά. Το πιο πιθανόν είναι πως δεν άφησε κανέναν να τοκαταλάβει.

Πιάνω μια αναποδογυρισμένη φωτογραφία πάνω στοκομοδίνο της. Με το που τη γυρίζω και την κοιτάζω βγάζω μιαπνιχτή κραυγή. Είναι μια φωτογραφία όπου αυτή και ο Γκρέισονείναι αγκαλιά και τον φιλάει στο μάγουλο. Η φωτογραφία μεαφήνει άναυδη και κάθομαι στο κρεβάτι για να συνέλθω. Γιααυτό ο Χόλντερ τον μισεί τόσο πολύ; Για αυτό δεν ήθελε να μεαγγίζει; Αναρωτιέμαι αν ρίχνει το φταίξιμο στον Γκρέισον γιααυτό που έκανε η Λέσλι.

Κρατώ τη φωτογραφία και κάθομαι ακόμη στο κρεβάτι, ότανανοίγει η πόρτα κι εμφανίζεται το κεφάλι του Χόλντερ. «Τικάνεις;» Δε δείχνει θυμωμένος που βρίσκομαι εδώ μέσα. Δείχνειόμως αμήχανος, γεγονός το οποίο μάλλον οφείλεται στο πώς τονέκανα να αισθανθεί πριν από λίγο.

«Έψαχνα το μπάνιο» του λέω ήρεμα. «Συγγνώμη. Απλάχρειαζόμουν λίγα λεπτά».

Γέρνει στην πόρτα και σταυρώνει τα χέρια του στο στήθοςτου ενώ κοιτάζει ολόγυρα το δωμάτιο. Τα περιεργάζεται όλαόπως εγώ, σαν να είναι καινούργια και για αυτόν.

«Κανείς δεν έχει μπει εδώ μέσα; Από τότε που…»«Όχι» λέει βιαστικά. «Ποιο θα ήταν το νόημα; Έχει φύγει».Γνέφω καταφατικά και ακουμπάω τη φωτογραφία της Λέσλι

με τον Γκρέισον στο κομοδίνο, αναποδογυρισμένη όπως ήταν.«Τα είχε μαζί του;»

Κάνει ένα διστακτικό βήμα προς το δωμάτιο και στη συνέχειαπηγαίνει προς το κρεβάτι. Κάθεται δίπλα μου και ακουμπάει τουςαγκώνες του στα γόνατά του, ενώ δένει τα χέρια του μπροστάτου. Κοιτάζει αργά το δωμάτιο χωρίς να μου απαντήσει αμέσως.Με κοιτάζει και με αγκαλιάζει από τους ώμους τραβώντας μεκοντά του. Το γεγονός ότι κάθεται εδώ μαζί μου αυτή τη στιγμήκαι θέλει να με έχει αγκαλιά με κάνει να θέλω να ξεσπάσω σεκλάματα.


«Τα χάλασε μαζί της το βράδυ πριν κάνει αυτό που έκανε»μου λέει ήρεμα.

Προσπαθώ να μην το δείξω, αλλά τα λόγια του με σόκαραν.«Πιστεύεις πως εξαιτίας του το έκανε; Για αυτό τον μισείς τόσοπολύ;»

Κουνάει το κεφάλι του. «Τον μισούσα πριν τα χαλάσει μαζίτης. Της έκανε πολλές μαλακίες, Σκάι. Και, όχι, δεν πιστεύω πωςτο έκανε εξαιτίας του. Νομίζω πως το ότι τα χάλασαν ήταν οκαταλύτης σε μια απόφαση που είχε πάρει από καιρό. Είχεθέματα πολύ πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Γκρέισον. Οπότεόχι, δεν τον κατηγορώ. Ποτέ δεν το έκανα». Σηκώνεται και μεπιάνει από το χέρι. «Έλα πάμε. Δε θέλω να μείνω άλλο εδώ».

Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο δωμάτιο και στη συνέχειασηκώνομαι και τον ακολουθώ. Σταματάω όμως πριν φτάσουμεστην πόρτα. Γυρίζει και με κοιτάζει να παρατηρώ μιαφωτογραφία πάνω στην τουαλέτα της. Είναι μια κορνιζαρισμένηφωτογραφία του Χόλντερ και της Λέσλι απ’ όταν ήταν παιδιά.Την πιάνω και τη φέρνω πιο κοντά μου για να τη μελετήσω. Κάτιμε κάνει να χαμογελάσω βλέποντάς τον τόσο μικρό. Βλέπονταςκαι τους δύο τόσο μικρούς είναι αναζωογονητικό. Σαν να τουςτυλίγει μια αθωότητα προτού γνωρίσουν την άσχημηπραγματικότητα της ζωής. Στέκονται μπροστά από ένα άσπροσπίτι και ο Χόλντερ έχει περασμένο το χέρι του γύρω από τολαιμό της και τη σφίγγει. Εκείνη έχει το χέρι της περασμένογύρω από τη μέση του και χαμογελάνε στο φακό.

Τα μάτια μου μετακινούνται από τα πρόσωπά τους στο σπίτιπίσω τους. Είναι ένα άσπρο σπίτι με κίτρινα τελειώματα και ανμπορούσαμε να δούμε μέσα θα βλέπαμε πως το καθιστικό είναιβαμμένο σε δύο αποχρώσεις του πράσινου.

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου. Πώς το ξέρω αυτό; Πώς ξέρωτι χρώμα είναι το καθιστικό;

Τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν και προσπαθώ να πάρωαναπνοή αλλά δεν μπορώ. Πού το ξέρω αυτό το σπίτι; Ξέρωαυτό το σπίτι, όπως με κάποιον τρόπο ξέρω και τα παιδιά στηφωτογραφία. Πώς ξέρω ότι υπάρχουν ασπροπράσινες κούνιεςπίσω από το σπίτι; Και, λίγα μέτρα από τις κούνιες, υπάρχει ένα

244 COLLEEN HOOVER

ξεροπήγαδο που πρέπει να είναι πάντα καλυμμένο, γιατί η γάτατης Λέσλι έπεσε μια φορά μέσα.

«Είσαι καλά;» με ρωτάει ο Χόλντερ. Προσπαθεί να πάρει τηφωτογραφία από τα χέρια μου, αλλά του την αρπάζω με δύναμηκαι τον κοιτάζω. Το βλέμμα του είναι ανήσυχο και κάνει έναβήμα προς το μέρος μου. Κάνω ένα βήμα πίσω.

Πού τον ξέρω;Πού ξέρω τη Λέσλι;Γιατί νιώθω σαν να μου λείπουν; Κουνάω το κεφάλι μου και

κοιτάζω μια τη φωτογραφία και μια τον Χόλντερ, και πάλι απότην αρχή. Αυτή τη φορά το μάτι μου πέφτει στον καρπό τηςΛέσλι. Φοράει ένα βραχιόλι. Ένα βραχιόλι ίδιο με το δικό μου.

Θέλω να τον ρωτήσω για αυτό αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώαλλά τίποτα δε βγαίνει από το στόμα μου, οπότε απλά κρατάω τηφωτογραφία. Κουνάει το κεφάλι του και το πρόσωπό του έχειμια έκφραση σαν να ράγισε η καρδιά του. «Σκάι, όχι» μου λέειικετευτικά.

«Πώς;» η φωνή μου σπάει και ίσα που ακούγεται. Κοιτάζωπάλι τη φωτογραφία που έχω στα χέρια μου. «Υπάρχουνκούνιες. Και ένα πηγάδι. Και η γάτα σας. Είχε πέσει στο πηγάδι».Τον κοιτάζω στα μάτια και οι σκέψεις ξεχύνονται. «Χόλντερ, τογνωρίζω αυτό το καθιστικό. Το καθιστικό είναι πράσινο και ηκουζίνα είχε έναν πάγκο που ήταν πολύ ψηλός για μας και… ημητέρα σου. Τη μητέρα σου τη λένε Μπεθ». Σταματάω καιπροσπαθώ να πάρω μιαν ανάσα, γιατί οι αναμνήσεις δεσταματούν. Δε σταματάνε να έρχονται και δεν μπορώ νααναπνεύσω. «Χόλντερ… τη λένε Μπεθ τη μητέρα σου;»

Ο Χόλντερ κάνει ένα μορφασμό και περνάει το χέρι του μέσααπό τα μαλλιά του. «Σκάι…» μου λέει. Δεν μπορεί καν να μεκοιτάξει. Η έκφρασή του είναι διαλυμένη και μπερδεμένη και…και μου λέει ψέματα τόσον καιρό. Μου κρύβει κάτι και φοβάταινα μου το πει.

Με ξέρει. Πώς στο διάολο με ξέρει και γιατί δε μου το είπε;Ξαφνικά αισθάνομαι άρρωστη. Τον προσπερνάω βιαστικά και

ανοίγω μια πόρτα στο διάδρομο, που ευτυχώς είναι το μπάνιο.Την κλειδώνω, πετάω τη φωτογραφία στον πάγκο και πέφτω στο


πάτωμα.Οι εικόνες και οι αναμνήσεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου σαν

να έσπασε ένα φράγμα. Θυμάμαι αυτόν, αυτή και τους τρεις μαςμαζί. Θυμάμαι να παίζουμε, εγώ να τρώω βραδινό σπίτι του,εμένα και τη Λέσλι να είμαστε αχώριστες. Την αγαπούσα.Ήμουν τόσο μικρή και μικροσκοπική και δεν ξέρω καν πώς τουςξέρω αλλά τους αγαπούσα. Και τους δύο. Η ανάμνηση αυτήαναμειγνύεται με τη θλίψη πως η Λέσλι που ήξερα και αγαπούσαως κοριτσάκι έχει πλέον πεθάνει. Ξαφνικά νιώθω βαθιά θλίψηπου πέθανε, αλλά όχι για μένα. Όχι για τη Σκάι. Στενοχωριέμαιγια το μικρό κοριτσάκι που ήμουν και που η θλίψη της για τηναπώλεια της Λέσλι περνάει μέσα από μένα.

Πώς όμως δεν ήξερα; Πώς και δεν τον θυμήθηκα την πρώτηφορά που τον είδα;

«Σκάι, άνοιξε την πόρτα. Σε παρακαλώ».Πέφτω πάνω στον τοίχο. Όλο αυτό είναι πάρα πολύ. Οι

αναμνήσεις, τα συναισθήματα και η θλίψη είναι αβάσταχτα γιανα το χωνέψω με την πρώτη.

«Μωρό μου, σε παρακαλώ. Πρέπει να μιλήσουμε και δενμπορώ να το κάνω από εδώ. Σε παρακαλώ, άνοιξε την πόρτα».

Αυτός ήξερε. Την πρώτη φορά που με είδε στο μαγαζί ήξερε.Και όταν είδε το βραχιόλι μου… ήξερε πως μου το είχε δώσει ηΛέσλι. Με είδε να το φοράω και ήξερε.

Η θλίψη και η σύγχυσή μου σύντομα μετατρέπονται σε θυμό,οπότε σηκώνομαι από το πάτωμα και πηγαίνω γρήγορα στηνπόρτα. Την ξεκλειδώνω και την ανοίγω. Τα χέρια τουακουμπάνε στην κάθε μεριά της κάσας και με κοιτάζει κατάματα,αλλά νιώθω πως δεν ξέρω καν ποιος είναι. Δεν ξέρω τι είναι πιααληθινό και τι ψεύτικο ανάμεσά μας. Δεν ξέρω ποια αισθήματάτου είναι από τη ζωή του μαζί μου και ποια από τη ζωή του με τομικρό κοριτσάκι που ήμουν.

Πρέπει να μάθω. Πρέπει να μάθω ποια ήταν. Ποια ήμουν.Καταπνίγω το φόβο μου και κάνω την ερώτηση της οποίαςφοβάμαι πως ξέρω ήδη την απάντηση. «Ποια είναι η Χόουπ;»

Η σκληρή του έκφραση δεν αλλάζει, οπότε τον ξαναρωτάωπιο δυνατά αυτή τη φορά.

246 COLLEEN HOOVER

«Ποια είναι ρε γαμώτο η Χόουπ;»Συνεχίζει να με κοιτάζει στα μάτια και να ακουμπάει τα χέρια

του στο άνοιγμα της πόρτας, αλλά δεν μπορεί να μου απαντήσει.Για κάποιο λόγο δε θέλει να ξέρω. Δε θέλει να θυμηθώ ποιαήμουν. Παίρνω μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να συγκρατήσωτα δάκρυά μου. Φοβάμαι πολύ να το εκστομίσω, γιατί δε θέλω ναξέρω την απάντηση.

«Εγώ είμαι;» τον ρωτάω με τρεμάμενη φωνή γεμάτη δέος.«Χόλντερ… εγώ είμαι η Χόουπ;»

Αφήνει μια κοφτή ανάσα κοιτάζοντας το ταβάνι σαν ναπαλεύει να μην κλάψει. Κλείνει τα μάτια του και ακουμπάει τομέτωπό του στο δικό μου· στη συνέχεια παίρνει μια βαθιά ανάσαπροτού με κοιτάξει. «Ναι».

Ο αέρας γύρω μου γίνεται πυκνός. Τόσο πυκνός που δενμπορώ να τον αναπνεύσω. Στέκομαι ακίνητη μπροστά του μηνμπορώντας να κουνηθώ. Όλα είναι σιωπηλά, εκτός από αυτόπου γίνεται μέσα στο κεφάλι μου. Είναι τόσες σκέψεις καιερωτηματικά και αναμνήσεις, και όλα προσπαθούν να βγουν έξωκαι δεν ξέρω αν έχω ανάγκη να κλάψω, να ουρλιάξω, νακοιμηθώ ή να το βάλω στα πόδια.

Πρέπει να βγω έξω. Νιώθω πως ο Χόλντερ, το μπάνιο καιόλο το γαμημένο το σπίτι σφίγγουν σαν κλοιός γύρω μου καιπρέπει να βγω έξω για να υπάρχει αρκετός χώρος να ξεχυθούνόλα έξω από το κεφάλι μου. Θέλω να βγουν όλα έξω.

Τον σπρώχνω για να περάσω και προσπαθεί να πιάσει το χέριμου, αλλά του το τραβάω με δύναμη.

«Σκάι, περίμενε» φωνάζει τρέχοντας από πίσω μου. Συνεχίζωνα τρέχω, μέχρι που φτάνω τα σκαλιά και τα κατεβαίνω δυο δυογια να βγω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Τον ακούω που μεακολουθεί, οπότε επιταχύνω – αλλά το πόδι μου μπερδεύεται,χάνω το βήμα μου και καταλήγω στο πάτωμα στη βάση τηςσκάλας.

«Σκάι!» φωνάζει. Προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά είναι ήδηπεσμένος στα γόνατα και με αγκαλιάζει προτού προλάβω νακάνω οτιδήποτε. Τον σπρώχνω για να με αφήσει να βγω έξω,όμως εκείνος δεν το κουνάει ρούπι.


«Έξω» του λέω αδύναμα και χωρίς ανάσα. «Πρέπει να βγωέξω. Σε παρακαλώ, Χόλντερ».

Τον αισθάνομαι να παλεύει μέσα του, γιατί δε θέλει να μεαφήσει. Με τραβάει απρόθυμα μακριά από το στέρνο του και μεκοιτάζει προσπαθώντας να δει τα μάτια μου. «Μην το βάλειςστα πόδια, Σκάι. Πήγαινε έξω, αλλά σε παρακαλώ μη φύγεις.Πρέπει να μιλήσουμε».

Γνέφω καταφατικά, με απελευθερώνει από το αγκάλιασμά τουκαι με βοηθάει να σηκωθώ. Με το που βγαίνω έξω από τηνπόρτα, στο γρασίδι, δένω τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μουκαι παίρνω μια βαθιά αναπνοή δροσερού αέρα. Γέρνω το κεφάλιμου και κοιτάζω προς τα σκαλιά επιθυμώντας όσο τίποτε άλλονα ήμουν εκεί πάνω παρά εδώ κάτω. Δε θέλω να έρχονταιαναμνήσεις, γιατί με κάθε μία ανάμνηση που με μπερδεύειέρχεται ένα ακόμα πιο σύνθετο ερωτηματικό που μου προκαλείσύγχυση. Δεν καταλαβαίνω πού τον ξέρω. Δεν καταλαβαίνωγιατί μου το έκρυψε. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να ήταν τοόνομά μου Χόουπ, όταν από τότε που θυμάμαι το όνομά μουήταν πάντα Σκάι. Δεν καταλαβαίνω γιατί η Κάρεν μού έχει πειπως Σκάι ήταν το όνομα που είχα από τότε που γεννήθηκα, ανδεν ήταν. Όλα όσα νόμιζα πως είχα καταλάβει μετά από τόσαχρόνια αποκαλύπτουν πράγματα που δε θέλω να ξέρω. Μουέχουν πει ψέματα και τρέμω στην ιδέα να μάθω τι είναι αυτό πουόλοι προσπαθούν να μου κρύψουν.

Νιώθω πως στέκομαι μια αιωνιότητα εδώ έξω προσπαθώνταςνα ξεκαθαρίσω όλο αυτό μόνη μου, τη στιγμή που δεν έχω κανιδέα τι είναι αυτό που προσπαθώ να ξεκαθαρίσω. Πρέπει ναμιλήσω στον Χόλντερ και πρέπει να μάθω τι ξέρει, αλλά έχωπληγωθεί. Δε θέλω να τον αντικρίσω ξέροντας πως μουκρατούσε αυτό το μυστικό εδώ και τόσον καιρό. Νιώθω πως όλοαυτό που νόμιζα πως είχαμε μεταξύ μας δεν είναι παρά μιακωμωδία.

Είμαι διαλυμένη συναισθηματικά και δεν μπορώ να αντέξωπερισσότερες αποκαλύψεις σε μία νύχτα. Το μόνο που θέλωείναι να πάω σπίτι και να ξαπλώσω. Πρέπει να κοιμηθώ και ναηρεμήσω το μυαλό μου, πριν προχωρήσουμε στο γιατί δε μου

248 COLLEEN HOOVER

είπε πως με ήξερε ως παιδάκι. Δεν καταλαβαίνω γιατί ήταν κάτιπου θεώρησε πως πρέπει να μου το αποκρύψει.

Κάνω μεταβολή και μπαίνω στο σπίτι. Στέκεται στην πόρτακαι παρακολουθεί. Κάνει στο πλάι για να μπω και εγώκατευθύνομαι στην κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο. Πιάνω έναμπουκάλι νερό, το ανοίγω και πίνω αρκετές μεγάλες γουλιές. Τοστόμα μου είναι στεγνό καθώς δεν ήπια ποτέ το νερό πουυποτίθεται θα μου έφερνε νωρίτερα.

Ακουμπάω το μπουκάλι στον πάγκο, τον κοιτάζω και τουλέω: «Πήγαινέ με σπίτι».

Δε φέρνει αντίρρηση. Γυρίζει, αρπάζει τα κλειδιά του από τοτραπεζάκι της εισόδου και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω.Αφήνω το νερό στον πάγκο και τον ακολουθώ σιωπηλή στοαυτοκίνητο. Με το που μπαίνω μέσα, φεύγουμε αμέσως καιοδηγεί σε όλη τη διαδρομή χωρίς να πει λέξη.

Περνάμε τη στροφή για το σπίτι μου και είναι προφανές πωςδε σκοπεύει να με πάει στο σπίτι μου. Του ρίχνω μια ματιά καιείναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο μπροστά του.«Πήγαινέ με στο σπίτι μου» του ξαναλέω.

Με κοιτάζει αποφασιστικά. «Πρέπει να μιλήσουμε, Σκάι.Έχεις πολλές ερωτήσεις. Το ξέρω πως έχεις».

Έχω. Έχω εκατομμύρια ερωτήσεις που θέλω να κάνω, αλλάέλπιζα να με αφήσει λίγο να το δουλέψω μέσα μου ώστε ναμπορέσω να βρω όσες περισσότερες απαντήσεις γίνεται μόνημου. Αλλά είναι ξεκάθαρο πως δεν τον νοιάζει τι προτιμώ εγώαυτή τη στιγμή. Βγάζω απρόθυμα τη ζώνη ασφαλείας και γυρίζωστο κάθισμά μου ώστε να ακουμπάω στην πόρτα και να τονκοιτάζω. Αν δε θέλει να με αφήσει να το χωνέψω όλο αυτό, τότεκι εγώ θα τον βομβαρδίσω μια και καλή με τις ερωτήσεις μου.Αλλά θα το κάνω γρήγορα, γιατί θέλω να με πάει στο σπίτι μου.

«Εντάξει, λοιπόν» του λέω πεισματικά. «Ας τελειώνουμε μεόλο αυτό. Γιατί για δύο μήνες μού έλεγες ψέματα; Γιατί τα πήρεςτόσο πολύ με το βραχιόλι μου ώστε δε μου μιλούσες για δύοεβδομάδες; Γιατί απλά δε μου είπες ποια νόμιζες πως ήμουν ότανσυναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο μπακάλικο; Διότι ήξερες,Χόλντερ. Ήξερες ποια ήμουν και για κάποιο λόγο θεώρησες πως


θα ήταν διασκεδαστικό να με παίζεις μέχρι να τα ανακαλύψωόλα. Τελικά με γούσταρες καθόλου; Άξιζε αυτό το παιχνίδι πουέπαιζες τόσο ώστε να με πληγώσεις όσο δεν έχω πληγωθεί ποτέάλλοτε στη ζωή μου; Γιατί αυτό συνέβη τελικά». Είμαι τόσοέξαλλη καθώς τα λέω, που τρέμω.

Τελικά ξεσπάω σε κλάματα, γιατί τα δάκρυά μουπροσπαθούσαν από ώρα να βγουν έξω και κουράστηκα να ταπολεμάω. Τα σκουπίζω με την ανάστροφη του χεριού μου καιλέω χαμηλόφωνα: «Με πλήγωσες, Χόλντερ, τόσο πολύ. Μουείχες υποσχεθεί πως θα είσαι πάντα ειλικρινής μαζί μου». Δενυψώνω πλέον τη φωνή μου. Στην πραγματικότητα μιλάω τόσοσιγά που δεν είμαι καν σίγουρη πως μπορεί να με ακούσει.Συνεχίζει να κοιτάζει το δρόμο σαν μαλάκας. Κλείνω σφιχτά ταμάτια μου, σταυρώνω τα χέρια στο στήθος και πέφτω πίσω στοκάθισμά μου. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και καταριέμαι τηΜοίρα μου. Καταριέμαι τη Μοίρα μου που έφερε αυτό το χωρίςελπίδα, τελειωμένο αγόρι στη ζωή μου μόνο και μόνο για να τηδιαλύσει.

Αφού συνεχίζει να οδηγεί χωρίς να πει ούτε μία λέξη σε όλααυτά που είπα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφήσω έναθλιβερό μικρό γελάκι. «Είσαι πραγματικά τελειωμένος, χωρίςκαμιά ελπίδα» μουρμουρίζω.

18. Netflix: Συνδρομητικό κανάλι που παίζει ταινίες καιτηλεοπτικές σειρές. (Σ.τ.Μ.)19. Το Χαζόμουτρο: κωμωδία του 1979 με πρωταγωνιστή τονΣτιβ Μάρτιν. (Σ.τ.Μ.)20. Χαρακτηριστική ατάκα της ταινίας. (Σ.τ.Μ.)

250 COLLEEN HOOVER


«Πρέπει να κατουρήσω» λέει χαχανίζοντας.Κρυβόμαστε στριμωγμένες κάτω από τη βεράνταπεριμένοντας τον Ντιν να έρθει να μας βρει. Δε θέλωνα ξέρουν πως δεν μπορώ ακόμα να μετρήσω όπωςμου ζητάνε πάντα. Ο Ντιν μού λέει κάθε φορά πουπάνε να κρυφτούν να μετρήσω μέχρι το είκοσι, αλλάδεν ξέρω. Οπότε στέκομαι με κλειστά τα μάτια μου καικάνω πως μετράω. Αυτοί πάνε και οι δυο ήδη στοσχολείο, αλλά εγώ θα πάω του χρόνου, συνεπώς δενξέρω να μετράω τόσο καλά όσο αυτοί.

«Έρχεται» μου λέει ενώ σέρνεται λίγα μέτρα πιοπίσω. Το χώμα κάτω από τη βεράντα είναι κρύο, οπότεπροσπαθώ να μην το ακουμπάω με τα χέρια μου όπωςκάνει αυτή, αλλά πονάνε τα πόδια μου.

«Λες!» φωνάζει αυτός. Έρχεται προς τη βεράντα καικατευθύνεται προς τα σκαλιά. Κρυβόμαστε αρκετή ώρακαι φαίνεται πως έχει βαρεθεί να μας ψάχνει. Κάθεταιστα σκαλιά που είναι σχεδόν μπροστά μας. Ότανανασηκώνω το κεφάλι μου μπορώ να δω το πρόσωπότου. «Βαρέθηκα να ψάχνω».

Γυρίζω και κοιτάζω τη Λέσλι, να δω αν είναι έτοιμηνα τρέξει εκεί που τα φύλαγε για να τον φτύσει.Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και μου κάνει νόημαμε το δάχτυλο να σωπάσω.

«Χόουπ!» φωνάζει ενώ κάθεται ακόμα στα σκαλιά.


«Παραδίνομαι!» Κοιτάζει τριγύρω στην αυλή καιαναστενάζει ήρεμα. Μουρμουράει και κλοτσάει ταχαλίκια και εμένα μου έρχεται να γελάσω. Η Λέσλι μούδίνει μια μπουνιά στο χέρι και μου λέει να το βουλώσω.

Αρχίζει να γελάει και στην αρχή νομίζω πως είναιγιατί μας άκουσε, αλλά μετά καταλαβαίνω πως μιλάειστο εαυτό του.

«Η Χόουπ και η Λες» λέει ήρεμα. «Χόουπλες»21 λέειτο όνομά μας σαν μία λέξη. Γελάει και σηκώνεται. «Τοακούσατε αυτό;» φωνάζει κάνοντας τα χέρια του σανντουντούκα στο στόμα του. «Εσείς οι δύο είστετελειωμένες!»

Ακούγοντάς τον να ενώνει τα ονόματά μας και νατα κάνει μία λέξη, η Λέσλι γελάει και βγαίνει από τηνκρυψώνα της. Την ακολουθώ και σηκώνομαι με το πουο Ντιν γυρίζει και τη βλέπει. Χαμογελάει και κοιτάζεικαι τις δυο μας με τα βρόμικα γόνατά μας και τουςκόμπους στα μαλλιά μας. Κουνάει το κεφάλι του και τοξαναλέει. «Τελειωμένες».

21. Η συγγραφέας κάνει λογοπαίγνιο με τα δύο ονόματα.Ενώνοντάς τα δημιουργείται η λέξη «Χόουπλες» (Hopeless) πουσημαίνει «χωρίς ελπίδα» ή «τελειωμένος» και είναι και τοτατουάζ του Χόλντερ. (Σ.τ.Μ.)

252 COLLEEN HOOVER


Η ανάμνηση είναι τόσο ζωντανή και δεν έχω ιδέα πώς μου ήρθετώρα ξαφνικά. Πώς μπορούσα να βλέπω το τατουάζ του κάθεμέρα, να τον ακούω να λέει Χόουπ, να μιλάει για τη Λες, καιπαρ’ όλα αυτά να μη θυμηθώ. Πλησιάζω το κάθισμά του, αρπάζωτο μπράτσο του και σηκώνω το μανίκι του. Το ξέρω πως είναιεκεί. Ξέρω τι λέει. Αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που τοκοιτάζω και ξέρω τι πραγματικά εννοεί.

«Γιατί το έκανες;» Μου έχει ξαναπεί, αλλά τώρα θέλω ναμάθω τον πραγματικό λόγο. Παίρνει το βλέμμα του από τοδρόμο και με κοιτάζει.

«Σου το είπα. Είναι για να μου θυμίζει τους ανθρώπους πουαπογοήτευσα στη ζωή μου».

Κλείνω τα μάτια μου και πέφτω πίσω στο κάθισμά μουκουνώντας το κεφάλι μου. Λέει πως δε μιλάει ποτέ μεαοριστολογίες, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πιο γενικόλογηαπάντηση από αυτή που μου δίνει για το τατουάζ. Πώς μπορεί ναμε έχει απογοητεύσει; Δε βγάζει κανένα νόημα το να νομίζει πωςμε κάποιον τρόπο με απογοήτευσε όταν ήμασταν μικρά. Και τοότι αισθάνεται τόσες τύψεις για αυτό ώστε να το κάνει τατουάζξεπερνάει κάθε πιθανή εικασία που θα μπορούσα να κάνω σεαυτή τη φάση. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω ή να κάνω για ναμε πάει σπίτι. Δε μου απάντησε σε καμία ερώτηση και τώρα μεταλαιπωρεί με σπαζοκεφαλιές, λέγοντάς μου αινιγματικέςπροτάσεις που δεν είναι καν απαντήσεις. Εγώ θέλω απλά να πάω


στο σπίτι μου.Σταματάει στην άκρη το αμάξι και ελπίζω πως θα κάνει

στροφή για να γυρίσουμε. Αντιθέτως, σβήνει τη μηχανή καιανοίγει την πόρτα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπωπως βρισκόμαστε πάλι στο αεροδρόμιο. Μου τη δίνει. Δε θέλωνα έρθω εδώ και να τον παρακολουθώ να χαζεύει τα αστέριακαθώς σκέφτεται. Θέλω ή απαντήσεις ή να πάω στο σπίτι μου.

Ανοίγω την πόρτα και τον ακολουθώ απρόθυμα προς τοφράχτη, ελπίζοντας πως αν τον πάρω με το καλό, τούτη τηντελευταία φορά, θα μου δώσει μια γρήγορη εξήγηση. Με βοηθάειπάλι να σκαρφαλώσω το φράχτη και πάμε στο σημείο πουήμασταν και τις προάλλες και ξαπλώνουμε.

Κοιτάζω ψηλά με την ελπίδα να δω ένα αστέρι που πέφτει.Θα ήθελα πραγματικά να κάνω μια δυο ευχές αυτή τη στιγμή. Θαευχόμουν να γύριζα το χρόνο πίσω, δύο μήνες νωρίτερα, και ναμην πατούσα το πόδι μου σε αυτό το μπακάλικο εκείνη τη μέρα.

«Είσαι έτοιμη για απαντήσεις;» με ρωτάειΓυρίζω το κεφάλι μου προς τη μεριά του. «Είμαι έτοιμη αν

έχεις πράγματι σκοπό να είσαι ειλικρινής αυτή τη φορά».Με κοιτάζει, γυρίζει και ξαπλώνει στο πλάι για να με βλέπει.

Κάνει πάλι το ίδιο πράγμα, με κοιτάζει έντονα χωρίς να μιλάει.Είναι πιο σκοτεινά από την τελευταία φορά που ήμασταν εδώ,οπότε είναι δύσκολο να καταλάβω την έκφραση του προσώπουτου. Μπορώ όμως να καταλάβω ότι είναι θλιμμένος. Τα μάτιατου ποτέ δεν μπόρεσαν να κρύψουν τη θλίψη τους. Γέρνειμπροστά και φέρνει το χέρι του στο μάγουλό μου. «Έχω ανάγκηνα σε φιλήσω».

Παραλίγο να σκάσω στα γέλια, αλλά φοβάμαι πως αν το κάνωθα είναι ένα υστερικό γέλιο και αυτό με τρομάζει, διότι ήδηθεωρώ πως έχω αρχίσει να τα χάνω. Κουνάω το κεφάλι μου,σοκαρισμένη που νομίζει πως θα τον άφηνα να με φιλήσει αυτήτη στιγμή. Όχι όταν έχω μόλις ανακαλύψει πως μου λέει ψέματαεπί δύο ολόκληρους μήνες.

«Όχι» του λέω κατηγορηματικά. Συνεχίζει να έχει τοπρόσωπό του κοντά στο δικό μου και το χέρι του στο μάγουλόμου. Μου τη δίνει που, αν και όλος ο θυμός μου οφείλεται στο

254 COLLEEN HOOVER

ότι με έχει εξαπατήσει, το σώμα μου συνεχίζει να ανταποκρίνεταιστο άγγιγμά του. Είναι μια παράξενη εσωτερική μάχη όταν δενμπορείς να αποφασίσεις αν θέλεις να δώσεις μπουνιά στο στόμαπου είναι λίγα εκατοστά από το δικό σου ή αν θέλεις να τογευτείς.

«Έχω ανάγκη να σε φιλήσω» λέει πάλι παρακαλώντας μεαπεγνωσμένα. «Σε παρακαλώ, Σκάι. Φοβάμαι πως αν σου πωαυτά που έχω να σου πω… δε θα σε ξαναφιλήσω ποτέ». Έρχεταιπιο κοντά μου και χαϊδεύει το μάγουλό μου με τον αντίχειράτου, ενώ δεν παίρνει ούτε στιγμή τα μάτια του από τα δικά μου.«Σε παρακαλώ».

Συγκατανεύω, χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί η αδυναμίαμου υπερισχύει. Ακουμπάει το στόμα του στο δικό μου και μεφιλάει. Κλείνω τα μάτια μου και τον αφήνω, γιατί ένα μεγάλομέρος μου φοβάται επίσης πως θα είναι η τελευταία φορά πουαισθάνομαι το στόμα του στο δικό μου. Φοβάμαι πως θα είναι ητελευταία φορά που αισθάνομαι το οτιδήποτε, γιατί είναι ο μόνοςμε τον οποίο ήθελα να αισθάνομαι κάτι.

Είναι σχεδόν σηκωμένος στα γόνατα και με το ένα χέρικρατάει το πρόσωπό μου, ενώ το άλλο ακουμπάει το έδαφοςδίπλα στο κεφάλι μου. Σηκώνω το χέρι μου και το χώνω σταμαλλιά του τραβώντας τον πιο έντονα μέσα στο στόμα μου. Τονγεύομαι και καθώς η αναπνοή του αναμειγνύεται με τη δική μουγια λίγο όλα τα αποψινά χάνονται και υπάρχει μόνο αυτό. Αυτήτη στιγμή είμαι συγκεντρωμένη μόνο σε αυτόν και στην καρδιάμου και στο πώς φουσκώνει και ραγίζει την ίδια στιγμή. Η σκέψηπως αυτό που νιώθω για κείνον δεν είναι καν σίγουρο ή αληθινόμε πονάει. Πονάω παντού. Στο κεφάλι μου, στα σωθικά μου, στοστήθος μου, στην καρδιά μου, στην ψυχή μου. Πριν ένιωθα πωςτο φιλί του μπορούσε να με γιατρέψει. Τώρα το φιλί του είναισαν να μου προκαλεί έναν ατελείωτο πόνο βαθιά μέσα στηνκαρδιά μου.

Αντιλαμβάνεται τη συντριβή μου καθώς οι λυγμοί αρχίζουννα ανεβαίνουν στο λαιμό μου. Ακουμπάει τα χείλη του στομάγουλό μου και μετά στο αυτί μου. «Λυπάμαι τόσο πολύ» μουλέει συνεχίζοντας να με κρατάει. «Λυπάμαι τόσο πολύ. Δεν


ήθελα να το μάθεις».Κλείνω τα μάτια, τον σπρώχνω μακριά, κάθομαι και παίρνω

μια βαθιά αναπνοή. Σκουπίζω τα δάκρυά μου και αγκαλιάζωσφιχτά τα πόδια μου. Κρύβω το πρόσωπό μου ανάμεσα σταγόνατά μου για να μην τον βλέπω.

«Το μόνο που θέλω να κάνεις είναι να μιλήσεις, Χόλντερ. Σερώτησα όλα όσα θα μπορούσα να σε ρωτήσω καθώς ερχόμαστανεδώ. Θέλω να μου απαντήσεις για να πάω στο σπίτι μου». Ηφωνή μου είναι διαλυμένη.

Βάζει το χέρι του στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου καιχαϊδεύει με τα δάχτυλά του τα μαλλιά μου προσπαθώντας ναετοιμάσει την απάντησή του. Καθαρίζει το λαιμό του και μουλέει: «Την πρώτη φορά που σε είδα δεν ήμουν σίγουρος πωςήσουν η Χόουπ. Είχα πια συνηθίσει να θεωρώ πως τη βλέπω σεκάθε άγνωστο κορίτσι της ηλικίας μας, ώστε είχα πλέονπαρατήσει την προσπάθεια να την ξαναβρώ εδώ και χρόνια.Αλλά όταν σε είδα στο μαγαζί και σε κοίταξα στα μάτια… είχαένα προαίσθημα πως ήσουν εσύ. Όταν μου έδειξες τηνταυτότητά σου και κατάλαβα πως δεν ήσουν, αισθάνθηκαγελοίος. Ήταν το τελικό καμπανάκι για να καταλάβω πως έπρεπενα την ξεχάσω για πάντα».

Σταματάει να μιλάει και κατεβάζει το χέρι του από τα μαλλιάμου στην πλάτη μου, κάνοντας μικρούς κύκλους με το δάχτυλότου. Θέλω να διώξω το χέρι του μακριά, αλλά το θέλω πιο πολύεκεί που είναι.

«Μέναμε για περίπου ένα χρόνο στο διπλανό σπίτι από εσάς.Εσένα και τον πατέρα σου. Εσύ, εγώ και η Λες… ήμασταν οικαλύτεροι φίλοι. Είναι τόσο δύσκολο όμως να θυμάται κανείςπρόσωπα από τόσο παλιά. Νόμιζα πως είσαι η Χόουπ, αλλά απότην άλλη πίστευα πως αν πραγματικά ήσουν αυτή δε θα είχααμφιβολίες. Πίστευα πως, αν την έβλεπα ποτέ ξανά, θα ήμουνσίγουρος πως είναι αυτή.

»Με το που έφυγα από το μπακάλικο εκείνη την ημέρα,έψαξα αμέσως το όνομά σου στο Ίντερνετ. Δεν μπόρεσα να βρωτίποτα, ούτε καν στο Facebook. Έψαχνα για μία ώρα καιπιέστηκα τόσο πολύ, ώστε βγήκα να τρέξω για να ηρεμήσω. Με

256 COLLEEN HOOVER

το που έστριψα στη γωνία και σε είδα να στέκεσαι μπροστά απότο σπίτι μου, μου κόπηκε η ανάσα. Στεκόσουν εκείεξουθενωμένη από το τρέξιμο και… Χριστέ μου, Σκάι. Ήσουντόσο όμορφη. Ακόμα δεν ήξερα αν ήσουν ή όχι η Χόουπ, αλλάεκείνη τη στιγμή δεν το σκεφτόμουν. Δε με ενδιέφερε ποιαήσουν, απλά ήθελα να σε γνωρίσω.

»Αφού πέρασα λίγο χρόνο μαζί σου εκείνη την εβδομάδα, δενμπόρεσα να σταματήσω τον εαυτό μου από το να έρθει σπίτι σουτο βράδυ της Παρασκευής. Δεν εμφανίστηκα με την πρόθεση νασκαλίσω το παρελθόν σου, ούτε με την ελπίδα πως κάτι θα γίνειμεταξύ μας. Ήρθα σπίτι σου γιατί ήθελα να γνωρίσεις τονπραγματικό μου εαυτό και όχι αυτόν που ήξερες από τιςπεριγραφές των άλλων. Αφού περάσαμε αρκετό χρόνο μαζίεκείνο το βράδυ, το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε πλέον ήτανπώς θα τα κατάφερνα να περνάω ακόμα περισσότερο χρόνο μαζίσου. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν άλλον που να με έχει συνεπάρειόπως εσύ. Ακόμα αναρωτιόμουν αν ήταν δυνατόν… αν ήσουναυτή. Κυρίως αφού μου είπες πως ήσουν υιοθετημένη, αλλά καιπάλι σκεφτόμουν πως μπορεί να ήταν σύμπτωση.

»Στη συνέχεια όμως είδα το βραχιόλι…» Σταματάει να μιλάεικαι παίρνει το χέρι του από την πλάτη μου. Τα δάχτυλά τουγλιστράνε κάτω από το σαγόνι μου, τραβάει το πρόσωπό μου απότα γόνατά μου και με κάνει να τον κοιτάξω στα μάτια. «Η καρδιάμου έσπασε, Σκάι. Δεν ήθελα να είσαι αυτή. Ήθελα να μου πειςπως σου έδωσε το βραχιόλι η φίλη σου ή πως το βρήκες κάπου ήπως το αγόρασες. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που σε έψαχνασε κάθε κοριτσίστικο πρόσωπο που κοιτούσα, τελικά σεβρήκα…. και ήμουν συντετριμμένος. Δεν ήθελα να είσαι ηΧόουπ. Ήθελα απλά να είσαι εσύ».

Κουνάω το κεφάλι μου το ίδιο μπερδεμένη όσο και πριν.«Αλλά γιατί απλά δε μου το είπες; Πόσο δύσκολο θα ήταν ναπαραδεχτείς πως γνωριζόμασταν από παλιά; Δεν καταλαβαίνωγιατί μου το έκρυβες».

Με κοιτάζει για λίγο ενώ ψάχνει για μια σωστή απάντηση,έπειτα απομακρύνει τα μαλλιά μου από το πρόσωπό μου. «Τιθυμάσαι από την υιοθεσία σου;»


Κουνάω το κεφάλι μου. «Όχι και πολλά. Ξέρω πως ήμουν σεανάδοχες οικογένειες όταν με παράτησε ο πατέρας μου. Ξέρωπως η Κάρεν με υιοθέτησε και μετακομίσαμε εδώ από άλληπολιτεία όταν ήμουν πέντε χρονών. Εκτός από αυτό και μερικέςδιάσπαρτες παράξενες αναμνήσεις, δεν ξέρω κάτι άλλο».

Κάθεται απέναντί μου και ακουμπάει σθεναρά τα χέρια τουστους ώμους μου. «Αυτά είναι ό,τι σου έχει πει η Κάρεν. Εγώθέλω να ξέρω τι θυμάσαι εσύ. Τι θυμάσαι, Σκάι;»

Αυτή τη φορά κουνάω αργά το κεφάλι μου. «Τίποτα. Οι πιοπαλιές αναμνήσεις που έχω είναι με την Κάρεν. Το μόνο πράγμαπου θυμάμαι πριν από την Κάρεν είναι αυτό το βραχιόλι, αλλάμόνο και μόνο γιατί το έχω ακόμα. Όμως δεν είμαι καν σίγουρηγια το ποιος μου το έχει δώσει».

Ο Χόλντερ πιάνει το πρόσωπό μου με τα χέρια του καιακουμπάει τα χείλη του στο μέτωπό μου. Αφήνει λίγη ώρα ταχείλη του εκεί, σαν να φοβάται να τραβηχτεί γιατί θα πρέπει νασυνεχίσει να μιλάει. Δε θέλει να μου πει αυτά που ξέρει.

«Πες το» του ψιθυρίζω. «Πες μου τι είναι αυτό που εύχεσαινα μην έπρεπε να μου πεις».

Απομακρύνει το στόμα του και ακουμπάει το μέτωπό του στοδικό μου. Τα μάτια του είναι κλειστά και μου κρατάει σφιχτά τοπρόσωπο. Δείχνει τόσο θλιμμένος που μου έρχεται να τον πάρωαγκαλιά παρά τη δυσφορία που νιώθω για αυτόν. Βάζω τα χέριαμου γύρω του και τον αγκαλιάζω. Με αγκαλιάζει και αυτός καιμε βάζει να κάτσω πάνω του. Περνάω τα πόδια μου γύρω από τημέση του και τα μέτωπά μας είναι ακόμα κολλημένα. Με κρατάειμε δύναμη, αλλά αυτή τη φορά είναι σαν να με κρατάει γιατί ηδική του γη έχει φύγει από το άξονά της και εγώ είμαι ο πυρήναςτου.

«Απλά πες μου, Χόλντερ».Μου χαϊδεύει τη μέση και ανοίγει τα μάτια του

απομακρύνοντας το μέτωπό του από το δικό μου ώστε να μπορείνα με βλέπει καθώς μιλάει.

«Τη μέρα που η Λες σού έδωσε αυτό το βραχιόλι έκλαιγες.Θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια σαν να ήταν χθες.Καθόσουν στην αυλή του σπιτιού σου. Η Λες και εγώ καθίσαμε

258 COLLEEN HOOVER

μαζί σου για πολλή ώρα, αλλά δε σταματούσες να κλαις. Αφούσου έδωσε το βραχιόλι, πήγε στο σπίτι μας αλλά εγώ δενμπορούσα. Αισθανόμουν άσχημα να σε αφήσω μόνη σου εκεί,γιατί πίστευα πως ήσουν πάλι θυμωμένη με τον μπαμπά σου.Πάντα έκλαιγες εξαιτίας του και για αυτό εγώ τον μισούσα. Δεθυμάμαι τίποτα για αυτόν, παρά μόνο πως τον μισούσα γιατί σεέκανε να αισθάνεσαι όπως αισθανόσουν. Ήμουν μόνο έξιχρονών, οπότε δεν ήξερα τι να σου πω όταν έκλαιγες. Νομίζωπως εκείνη τη φορά σου είπα κάτι σαν “Μην ανησυχείς…” – ».

«… δε θα ζήσει για πάντα» λέω τελειώνοντας εγώ τηνπρότασή του. «Τη θυμάμαι αυτή τη μέρα. Θυμάμαι τη Λες ναμου δίνει το βραχιόλι και εσένα να λες πως δε θα ζήσει γιαπάντα. Αυτά είναι τα δύο πράγματα που πάντα θυμόμουν. Απλάδεν ήξερα πως ήσουν εσύ».

«Ναι, αυτό σου είπα». Μου πιάνει τα μάγουλα και συνεχίζει.«Και μετά έκανα κάτι για το οποίο μετανιώνω κάθε μέρα τηςζωής μου από τότε».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Χόλντερ, δεν έκανες τίποτα. Απλάέφυγες».

«Ακριβώς» λέει. «Πήγα στην μπροστινή μας αυλή, παρ’ όλοπου ήξερα πως έπρεπε να κάτσω εκεί μαζί σου. Στεκόμουν στηναυλή μου και σε έβλεπα να κλαις χωμένη μέσα στα χέρια σουενώ έπρεπε να κλαις χωμένη μέσα στα δικά μου. Απλάστεκόμουν εκεί… και είδα το αυτοκίνητο να σταματάει εκεί.Είδα να ανοίγει το παράθυρο του συνοδηγού και άκουσακάποιον να φωνάζει το όνομά σου. Σε είδα να κοιτάς μέσα στοαυτοκίνητο και να σκουπίζεις τα μάτια σου. Σηκώθηκες,ξεσκόνισες το σορτσάκι σου και μπήκες μέσα στο αυτοκίνητο. Σεείδα να μπαίνεις μέσα και ήξερα πως ό,τι κι αν συνέβαινε δενέπρεπε να στέκομαι έτσι απλά εκεί πέρα. Αλλά το μόνο πουέκανα ήταν να παρακολουθώ, ενώ έπρεπε να είμαι δίπλα σου.Ποτέ δε θα είχε συμβεί αυτό αν είχα μείνει κοντά σου».

Ο φόβος και οι τύψεις που πηγάζουν από τη φωνή τουκάνουν την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Με κάποιοντρόπο βρίσκω τη δύναμη να μιλήσω, παρ’ όλο το φόβο που μεκατακλύζει. «Τι δε θα είχε συμβεί ποτέ;»


Με φιλάει πάλι στο μέτωπο ενώ οι αντίχειρές του μουχαϊδεύουν τρυφερά τα ζυγωματικά. Με κοιτάζει σαν να φοβάταιπως θα μου ραγίσει την καρδιά.

«Σε πήραν. Όποιος κι αν ήταν μέσα στο αυτοκίνητο, σε πήρεαπό τον μπαμπά σου, από μένα, από τη Λες. Ήσουνεξαφανισμένη για δεκατρία χρόνια, Χόουπ».

260 COLLEEN HOOVER


Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει πολύ στα βιβλία είναι πωςμπορεί κανείς να ορίζει και να συντέμνει κομμάτια από τη ζωήτου ήρωα σε κεφάλαια. Είναι ενδιαφέρον, γιατί δεν μπορεί ναγίνει στην πραγματική ζωή. Δεν μπορούμε να τελειώσουμε ένακεφάλαιο και μετά να πηδήξουμε τα κομμάτια που δε θέλουμεκαι να πάμε σε ένα κεφάλαιο που ταιριάζει καλύτερα με τηδιάθεσή μας. Η ζωή δε διαιρείται σε κεφάλαια… μόνο σε λεπτά.Όλα τα γεγονότα της ζωής μας στοιβάζονται όλα μαζί το έναλεπτό πίσω από το άλλο, χωρίς κενά ή άσπρες σελίδες ή χωρίςνα χωρίζονται σε κεφάλαια, γιατί ό,τι κι αν συμβεί η ζωήσυνεχίζεται και προχωράει μπροστά και οι λέξεις επιπλέουν καιοι αλήθειες ξεπηδούν είτε μας αρέσει είτε όχι και η ζωή δε μαςαφήνει ποτέ να κάνουμε μια στάση ούτε για να πάρουμε μίαγαμημένη ανάσα.

Χρειάζομαι ένα διάλειμμα από το ένα κεφάλαιο στο άλλο.Θέλω να πάρω μια ανάσα, αλλά δεν έχω ιδέα πώς.

«Πες κάτι» μου λέει. Κάθομαι ακόμα πάνω του με τα πόδιαμου τυλιγμένα γύρω του. Το κεφάλι μου ακουμπάει στον ώμοτου και τα μάτια μου είναι κλειστά. Βάζει το χέρι του στο πίσωμέρος του κεφαλιού μου, χαμηλώνει το στόμα του στο αυτί μουκαι με κρατάει ακόμα πιο σφιχτά. «Σε παρακαλώ. Πες κάτι».

Δεν ξέρω τι θέλει να πω. Θέλει να κάνω την έκπληκτη; Τησοκαρισμένη; Θέλει να κλάψω; Θέλει να φωνάξω; Δεν μπορώνα κάνω τίποτε από όλα αυτά, γιατί ακόμα το μυαλό μου


προσπαθεί να χωρέσει αυτό που είπε.«Ήσουν εξαφανισμένη για δεκατρία ολόκληρα χρόνια,

Χόουπ».Τα λόγια του επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά στο μυαλό μου

σαν να κόλλησε η βελόνα.« Εξαφανισμένη».Ελπίζω να εννοεί εξαφανισμένη μεταφορικά, σαν να ήμουν

δηλαδή εξαφανισμένη από τη ζωή του όλα αυτά τα χρόνια και νατου έλειψα. Δε νομίζω όμως πως εννοεί αυτό. Μπορούσα να δωτο βλέμμα του όταν είπε αυτά τα λόγια και το ότι δεν ήθελε νατα πει καθόλου. Ήξερε τι θα πάθαινα.

Ίσως να εννοεί εξαφανισμένη στην κυριολεξία, αλλά να έχειαπλά μπερδευτεί. Ήμασταν και οι δύο πολύ μικροί και ίσως ναμη θυμάται τα γεγονότα πολύ καθαρά. Αλλά οι τελευταίοι δύομήνες μού έρχονται συνεχώς στο μυαλό, καθώς και τα πάνταγύρω από αυτόν… όλες οι προσωπικότητές του, οι μεταπτώσειςτου και οι αινιγματικές του κουβέντες. Όπως το βράδυ πουστεκόταν στην είσοδο του σπιτιού μου και μου είπε πως μεέψαχνε όλη του τη ζωή. Το εννοούσε κυριολεκτικά τελικά.

Ή το πρώτο βράδυ που είχαμε έρθει εδώ στο αεροδρόμιο καιμε ρώτησε αν είχα καλή ζωή. Ανησυχούσε επί δεκατρία χρόνιαγια το τι μου συνέβη. Πάλι κυριολεκτικά ήθελε να μάθει ανήμουν χαρούμενη εκεί που κατέληξα.

Ή τη μέρα που αρνιόταν να ζητήσει συγγνώμη για τησυμπεριφορά του στην καφετέρια, εξηγώντας μου πως ήξερε τιτον ενόχλησε αλλά πως δεν μπορούσε ακόμη να μου πει. Δεναναρωτήθηκα τότε, γιατί έδειχνε πολύ ειλικρινής πως θα μουεξηγούσε κάποια μέρα. Ούτε με σφαίρες δε θα μπορούσα ναμαντέψω γιατί αναστατώθηκε τόσο πολύ όταν είδε το βραχιόλιστο χέρι μου. Δεν ήθελε να είμαι η Χόουπ, γιατί ήξερε πως ηαλήθεια θα μου ράγιζε την καρδιά.

Είχε δίκιο.«Ήσουν εξαφανισμένη για δεκατρία χρόνια, Χόουπ».Αυτή η τελευταία λέξη στην πρότασή του με κάνει να

ανατριχιάσω ολόκληρη. Σηκώνω αργά το κεφάλι μου από τονώμο του και τον κοιτάζω. «Με είπες Χόουπ. Μη με λες έτσι.

262 COLLEEN HOOVER

Δεν είναι αυτό το όνομά μου».Γνέφει καταφατικά. «Συγγνώμη, Σκάι».Η τελευταία λέξη σε αυτή την πρόταση πάλι με κάνει να

ανατριχιάσω. Φεύγω από πάνω του και σηκώνομαι όρθια. «Ούτεέτσι να με λες» του λέω αποφασιστικά. Δε θέλω να με λένε ούτεΧόουπ, ούτε Σκάι, ούτε Πριγκίπισσα, ούτε οτιδήποτε άλλο πουμε χωρίζει από ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ξαφνικάαισθάνομαι πως είμαι διαφορετικοί άνθρωποι σε συσκευασία τουενός. Στη συσκευασία κάποιας που δεν ξέρει ποια είναι ή πούανήκει – και είναι ενοχλητικό. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχωαισθανθεί τόσο απομονωμένη, σαν να μην υπάρχει ούτε έναάτομο σε όλο τον κόσμο που να μπορώ να εμπιστευτώ. Ούτε τονεαυτό μου. Δεν μπορώ καν να εμπιστευτώ τις ίδιες μου τιςαναμνήσεις.

Ο Χόλντερ σηκώνεται και πιάνει το χέρι μου κοιτώντας με.Με παρατηρεί περιμένοντας να αντιδράσω. Θα απογοητευτεί,γιατί δε θα αντιδράσω. Όχι εδώ. Όχι τώρα. Ένα κομμάτι μουθέλει να κλάψει καθώς με αγκαλιάζει και ψιθυρίζει μέσα στοαυτί μου: «Μην ανησυχείς». Ένα κομμάτι μου θέλει ναουρλιάξει και να τον χτυπήσει που με εξαπάτησε. Ένα κομμάτιμου θέλει να τον αφήσει να συνεχίσει να κατηγορεί τον εαυτότου που δεν εμπόδισε αυτό που λέει πως έγινε πριν από δεκατρίαχρόνια. Όμως το μεγαλύτερο μέρος μου θέλει απλά να φύγουνόλα. Θέλω να μην αισθάνομαι τίποτα ξανά. Μου λείπει κείνο τομούδιασμα, όταν δε σκεφτόμουν και δεν αισθανόμουν τίποτα.

Τραβάω τα χέρια μου από τα δικά του και πηγαίνω προς τοαυτοκίνητο. «Χρειάζομαι ένα διάλειμμα ανάμεσα στα κεφάλαια»λέω πιο πολύ στον εαυτό μου παρά σε εκείνον.

Με ακολουθεί ένα βήμα πίσω μου. «Δεν ξέρω καν τιεννοείς». Η φωνή του ακούγεται καταβεβλημένη και ηττημένη.

Βουτάει το χέρι μου για να με σταματήσει και να με ρωτήσειπώς αισθάνομαι, αλλά το τραβάω με δύναμη και κάνω στροφήγια να τον αντικρίσω. Δε θέλω να με ρωτήσει πώς αισθάνομαι,γιατί δεν έχω ιδέα. Με κατακλύζει μια τεράστια γκάμασυναισθημάτων, μερικά από τα οποία δεν έχω βιώσει ποτέ ξανάστη ζωή μου. Οργή και φόβος και θλίψη και δυσπιστία


μεγαλώνουν μέσα μου και θέλω να σταματήσουν. Θέλω νασταματήσω να αισθάνομαι όλα αυτά που αισθάνομαι, οπότεαρπάζω το πρόσωπό του και πιέζω τα χείλια μου πάνω στα δικάτου. Τον φιλάω δυνατά και γρήγορα, περιμένοντας νααντιδράσει, αλλά δεν το κάνει. Δε με φιλάει. Αρνείται να μεβοηθήσει να διώξω έτσι τον πόνο, οπότε με καταλαμβάνει οθυμός, απομακρύνω τα χείλια μου από τα δικά του και τονχαστουκίζω.

Ίσα που κουνιέται και αυτό με εξοργίζει. Θέλω να πονέσειόπως πονάω εγώ. Θέλω να αισθανθεί αυτό που με έκαναν ταλόγια του να αισθανθώ. Τον χαστουκίζω ξανά και με αφήνει. Μετο που συνεχίζει να μην αντιδρά, τον σπρώχνω στο στήθος. Τονσπρώχνω με δύναμη ξανά και ξανά, προσπαθώντας να τουπροξενήσω όλο τον πόνο που κι εκείνος προκάλεσε πριν απόλίγο στην ψυχή μου. Του ρίχνω γροθιές και, όταν βλέπω πωςούτε αυτό πιάνει, αρχίζω να ουρλιάζω και να τον χτυπάω και ναπροσπαθώ να ξεφύγω από τα χέρια του, γιατί με έχει πλέοναγκαλιάσει. Με γυρίζει με την πλάτη στο στήθος του και ταχέρια μας είναι πλεγμένα και σταυρωμένα στο στομάχι μου.

«Πάρε αναπνοή» ψιθυρίζει στο αυτί μου. «Ηρέμησε, Σκάι.Ξέρω πως είσαι μπερδεμένη και φοβισμένη, αλλά εγώ είμαι εδώ.Είμαι εδώ μαζί σου. Απλά πάρε αναπνοή».

Η φωνή του είναι ήρεμη και κατευναστική, οπότε κλείνω ταμάτια μου και βυθίζομαι σε αυτή. Παίρνει μια βαθιά ανάσα καικουνάει το στήθος του στο ρυθμό του δικού μου, αναγκάζοντάςμε να πάρω ανάσα και να ακολουθήσω το παράδειγμά του.Παίρνω αρκετές βαθιές, αργές ανάσες μαζί με αυτόν. Με το πουσταματάω να παλεύω μέσα στην αγκαλιά του, με γυρίζει και μετραβάει πάνω στο στέρνο του.

«Δεν ήθελα να σε κάνω να πονέσεις έτσι» μου ψιθυρίζεικουνώντας μαλακά το κεφάλι μου μέσα στα χέρια του. «Για αυτόκαι δε σου το είπα».

Αυτή τη στιγμή συνειδητοποιώ πως ούτε καν κλαίω. Δεν έχωκλάψει από τη στιγμή που ξεστόμισε την αλήθεια και έτσιπροσπαθώ να εμποδίσω τα δάκρυα που θέλουν ναελευθερωθούν. Τα δάκρυα δε θα με βοηθήσουν αυτή τη στιγμή.

264 COLLEEN HOOVER

Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να με κάνουν ακόμα πιοαδύναμη.

Ακουμπάω τις παλάμες μου στο στήθος του καιαπομακρύνομαι ελαφρά. Είμαι πιο ευάλωτη σε δάκρυα όταν μεκρατάει, γιατί η αγκαλιά του είναι τόσο ανακουφιστική. Δεχρειάζομαι την παρηγοριά κανενός. Πρέπει να μάθω ναβασίζομαι στον εαυτό μου για να είμαι δυνατή, γιατί είμαι τομόνο άτομο που μπορώ να εμπιστευτώ – και ακόμα και για αυτόέχω τις επιφυλάξεις μου. Όλα όσα νόμιζα πως ήξερα ήταν έναψέμα. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για αυτό ή ποιος ξέρει τηναλήθεια και πιάνω τον εαυτό μου χωρίς ίχνος εμπιστοσύνηςστην καρδιά μου. Ούτε για τον Χόλντερ, ούτε για την Κάρεν,ούτε καν για μένα.

Κάνω ένα βήμα πίσω και τον κοιτάζω στα μάτια. «Πότε είχεςσκοπό να μου πεις ποια ήμουν;» τον ρωτάω. «Τι θα γινόταν ανδε θυμόμουν ποτέ; Θα μου το έλεγες κάποτε; Φοβόσουν πως θασε παρατούσα και δε θα είχες την ευκαιρία να με πηδήξεις; Γιααυτό μου έλεγες ψέματα τόσο καιρό;»

Ξεστομίζω αυτές τις κουβέντες και βλέπω αμέσως στα μάτιατου πόσο πολύ έχει προσβληθεί. «Όχι. Δεν ήταν έτσι. Δεν είναιέτσι. Δε σου το είπα γιατί φοβάμαι για το τι θα σου συμβεί. Αν τοαναφέρω στην αστυνομία θα σε πάρουν από την Κάρεν. Το πιοπιθανό είναι να τη συλλάβουν και να σε στείλουν πίσω στονπατέρα σου μέχρι να γίνεις δεκαοκτώ. Θέλεις να γίνει κάτιτέτοιο; Αγαπάς την Κάρεν και είσαι χαρούμενη εδώ. Δεν ήθελανα σου ανακατέψω τη ζωή σου».

Γελάω νευρικά και κουνάω το κεφάλι μου. Ο συλλογισμόςτου δε βγάζει κανένα νόημα. Τίποτα δε βγάζει νόημα. «Πρώτααπό όλα, δε θα έβαζαν την Κάρεν φυλακή γιατί μπορώ να σουεγγυηθώ πως δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά. Δεύτερον, έχωκλείσει τα δεκαοκτώ από τον Σεπτέμβριο. Αν η ηλικία μου ήτανο λόγος που δεν ήσουν ειλικρινής, θα μου το είχες πει μέχρισήμερα».

Πιέζει τον αυχένα του και κοιτάζει κάτω στο έδαφος. Δε μουαρέσει η νευρικότητά του. Μπορώ να πω από τον τρόπο πουαντιδρά πως δεν έχει τελειώσει με τις εξομολογήσεις.


«Σκάι, είναι τόσα πολλά αυτά που έχω ακόμα να σου πω».Με κοιτάζει ξανά. «Τα γενέθλιά σου δεν ήταν τον Σεπτέμβριο.Τα γενέθλιά σου είναι στις 7 Μαΐου. Θέλεις άλλους έξι μήνες γιανα γίνεις δεκαοκτώ. Και η Κάρεν;» Κάνει ένα βήμα προς τομέρος μου αρπάζοντας και τα δυο μου χέρια. «Πρέπει να ξέρει,Σκάι. Πρέπει. Σκέψου το. Ποιος άλλος θα μπορούσε να το έχεικάνει αυτό;»

Τραβάω αμέσως τα χέρια μου και απομακρύνομαι. Ξέρω πωςήταν για κείνον ένα πραγματικό μαρτύριο να κρατάει αυτό τομυστικό για τον εαυτό του. Μπορώ να δω στα μάτια του πόσοπολύ τον πονάει να πρέπει να μου τα πει όλα αυτά. Αλλά τονδικαιολογούσα πάντα από τη μέρα που τον γνώρισα και, όσο καιαν τον έχω λυπηθεί, αυτό πλέον αναιρέθηκε πλήρως από το ότιπροσπαθεί να μου πει πως η ίδια η μητέρα μου είναι κατάκάποιον τρόπο ανακατεμένη σε όλο αυτό.

«Πήγαινέ με σπίτι» απαιτώ. «Δε θέλω να ακούσω τίποτεάλλο. Δε θέλω να μάθω τίποτε άλλο απόψε».

Προσπαθεί να πιάσει πάλι τα χέρια μου αλλά τα κοπανάωμακριά μου. «ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΕ ΣΠΙΤΙ!» ουρλιάζω. Ξεκινάω να πηγαίνωπρος το αυτοκίνητο. Μου φτάνουν όσα άκουσα. Θέλω τη μαμάμου. Θέλω να τη δω, να την αγκαλιάσω και να ξέρω πως δενείμαι ολομόναχη σε αυτό, γιατί έτσι ακριβώς αισθάνομαι τούτητη στιγμή.

Φτάνω στο φράχτη πριν από τον Χόλντερ και προσπαθώ νασκαρφαλώσω αλλά δεν μπορώ. Τα χέρια μου τρέμουν και νιώθωαδύναμη. Συνεχίζω να προσπαθώ, όταν έρχεται σιωπηλά απόπίσω μου και με ανεβάζει. Πηδάω από την άλλη μεριά καιπηγαίνω στο αυτοκίνητο.

Κάθεται στη θέση του οδηγού, κλείνει την πόρτα αλλά δενξεκινάει. Κοιτάζει το τιμόνι με το χέρι του έτοιμο να βάλειμπρος τη μηχανή. Κοιτάζω τα χέρια του με ανάμεικτασυναισθήματα, γιατί θέλω τόσο πολύ να με αγκαλιάσουν. Θέλωνα με κρατάνε και να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά και την πλάτηόσο θα μου λέει πως όλα είναι εντάξει. Αλλά τα κοιτάζω και μεαηδία επίσης, γιατί σκέπτομαι πως με έχουν αγγίξει σεπροσωπικές στιγμές ενώ ήξερε πως με κορόιδευε. Πώς μπορούσε

266 COLLEEN HOOVER

να είναι μαζί μου ενώ ήξερε αυτό που ήξερε και να με αφήνει ναζω σε ένα ψέμα; Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να του τοσυγχωρήσω.

«Ξέρω πως είναι πολύ όλο αυτό για να το χωνέψεις» μου λέειήρεμα. «Το ξέρω πως είναι. Θα σε πάω σπίτι, αλλά πρέπει να τοξανασυζητήσουμε αύριο». Γυρίζει προς το μέρος μου και μεκοιτάζει με σκληρά μάτια. «Σκάι, δεν μπορείς να μιλήσεις στηνΚάρεν για αυτό. Το καταλαβαίνεις; Όχι μέχρι να δούμε τισυμβαίνει».

Συγκατανεύω μόνο και μόνο για να τον κατευνάσω. Δενμπορεί να περιμένει από μένα να μην το συζητήσω μαζί της.

Γυρίζει ολόκληρος προς το μέρος μου και ακουμπάει το χέριτου στην πλάτη του καθίσματός μου. «Μιλάω σοβαρά, μωρόμου. Ξέρω πως δεν τη θεωρείς ικανή να έχει κάνει κάτι τέτοιο,αλλά μέχρι να μάθουμε περισσότερα δεν πρέπει να το πειςπουθενά. Αν μιλήσεις σε οποιονδήποτε, θα αλλάξει όλη σου ηζωή. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να τα επεξεργαστεί όλα αυτά.Σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ, υποσχέσου μου πως θα περιμένειςμέχρι αύριο. Μετά θα ξαναμιλήσουμε».

Ο τρομοκρατημένος τόνος στις κουβέντες του μου τρυπάειτην καρδιά και γνέφω πάλι καταφατικά, μόνο που τούτη τη φοράτο εννοώ.

Με κοιτάζει για αρκετά δευτερόλεπτα και στη συνέχειαγυρίζει κανονικά στη θέση του, βάζει μπρος και βγαίνουμε στοδρόμο. Οδηγεί σε όλη τη διαδρομή χωρίς να πούμε λέξη, μέχριπου φτάνουμε στο γκαράζ του σπιτιού μου. Το χέρι μου είναιστην πόρτα και πάω να βγω, όταν μου πιάνει το άλλο χέρι.

«Περίμενε» μου λέει. Περιμένω αλλά δε γυρίζω στο κάθισμάμου. Είμαι με το ένα πόδι στο αυτοκίνητο και το άλλο έξω στοέδαφος και κοιτάζω την πόρτα. Με το χέρι του βάζει τα μαλλιάμου πίσω από το αυτί μου. «Θα είσαι εντάξει απόψε;»

Αναστενάζω με την απλοϊκότητα της ερώτησής του. «Πώς;»Κάθομαι πίσω στο κάθισμα και γυρίζω να τον κοιτάξω. «Πώςείναι δυνατόν να είμαι εντάξει μετά τα αποψινά;»

Με κοιτάζει έντονα και συνεχίζει να χαϊδεύει τα μαλλιά μουμε τα δάχτυλά του. «Με πεθαίνει να σε αφήσω να φύγεις έτσι.


Δε θέλω να σε αφήσω μόνη σου. Μπορώ να έρθω ξανά σε μίαώρα;»

Ξέρω πως με ρωτάει αν μπορεί να μπει από το παράθυρό μουκαι να ξαπλώσει μαζί μου, αλλά κουνάω αμέσως αρνητικά τοκεφάλι μου. «Δεν μπορώ» του λέω με σπασμένη φωνή. «Είναιπολύ δύσκολο να είμαι κοντά σου αυτή τη στιγμή. Χρειάζομαιχρόνο να σκεφτώ. Θα σε δω αύριο, εντάξει;»

Κουνάει το κεφάλι του, παίρνει το χέρι του από το μάγουλόμου και το ακουμπάει στο τιμόνι. Με παρακολουθεί καθώςβγαίνω από το αυτοκίνητο και απομακρύνομαι.

268 COLLEEN HOOVER

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 201212:37 πμ

Μπαίνοντας από την μπροστινή πόρτα στο σαλόνι ελπίζω νανιώσω μια αίσθηση ανακούφισης που την έχω απεγνωσμέναανάγκη αυτή τη στιγμή. Η οικειότητα και η αίσθηση πως ανήκωσε αυτό το σπίτι είναι κάτι που χρειάζομαι για να ηρεμήσω, ώστενα πάψω να αισθάνομαι πως θέλω να κλάψω. Αυτό είναι τοσπίτι μου, όπου ζω με την Κάρεν… μια γυναίκα που με αγαπάεικαι θα έκανε τα πάντα για μένα, ό,τι κι αν πιστεύει ο Χόλντερ.

Στέκομαι στα σκοτεινά μέσα στο καθιστικό και περιμένω ναμε αγκαλιάσει αυτή η ζεστή αίσθηση, αλλά αυτό δε συμβαίνει.Κοιτάζω τριγύρω με καχυποψία και αμφιβολίες και μου τη δίνειπου αυτή τη στιγμή παρατηρώ τη ζωή μου από άλλη οπτικήγωνία.

Βγαίνω από το καθιστικό και σταματάω έξω από την πόρτατου υπνοδωματίου της Κάρεν. Σκέφτομαι να χωθώ στο κρεβάτιμαζί της, αλλά έχει σβηστό το φως της. Ποτέ ξανά δεν είχαανάγκη την παρουσία της όσο τώρα, αλλά δεν μπορώ να πείσωτον εαυτό μου να ανοίξει την πόρτα της. Ίσως δεν είμαι ακόμηέτοιμη να την αντικρίσω. Οπότε συνεχίζω στο διάδρομο προς τοδωμάτιό μου.

Το φως στο δωμάτιό μου βγαίνει από τη χαραμάδα τηςπόρτας. Βάζω το χέρι μου στο πόμολο, το γυρίζω και ανοίγωαργά την πόρτα. Η Κάρεν κάθεται στο κρεβάτι μου. Μεπεριμένει και, μόλις ακούει την πόρτα να ανοίγει, σηκώνεται.

«Πού ήσουν;» Δείχνει πως έχει ανησυχήσει, αλλά στη φωνή


της διακρίνω ίχνη θυμού. Ή ίσως απογοήτευσης.«Με τον Χόλντερ. Δε μου είπες να γυρίσω συγκεκριμένη

ώρα».Μου δείχνει το κρεβάτι. «Κάτσε κάτω. Πρέπει να

μιλήσουμε».Αισθάνομαι διαφορετικά τα πάντα γύρω από αυτήν. Την

παρατηρώ προσεκτικά. Γνέφω καταφατικά, αλλά νιώθω πωςπαίζω θέατρο κάνοντας την υπάκουη κόρη. Είναι σαν να παίζωσκηνή από κάποια δραματική ταινία. Κάθομαι στο κρεβάτι χωρίςνα είμαι σίγουρη γιατί είναι τόσο εξοργισμένη. Κάπου μέσα μουελπίζω να έχει μάθει όλα αυτά που έμαθα εγώ απόψε. Θα ταέκανε όλα πιο εύκολα όταν θα της μιλούσα για αυτό.

Κάθεται δίπλα μου και γυρίζει προς τη μεριά μου. «Δε σουεπιτρέπω να τον ξαναδείς» μου λέει σθεναρά.

Ανοιγοκλείνω δυο φορές τα μάτια μου, σοκαρισμένη κυρίωςαπό το λόγο. Δεν περίμενα όλος αυτός ο θυμός να είναι για τονΧόλντερ. «Τι;» της λέω συγχυσμένη. «Γιατί;»

Βάζει το χέρι της στην τσέπη της και βγάζει έξω το κινητόμου. «Τι είναι αυτό;» μου λέει μέσα από τα σφιγμένα δόντια της.

Κοιτάζω το τηλέφωνό μου που βρίσκεται στα χέρια της.Πατάει ένα κουμπί και σηκώνει την οθόνη προς το μέρος μου.«Και τι είδους μηνύματα είναι αυτά, Σκάι; Είναι φρικτά. Σου λέειφρικτά, σιχαμερά πράγματα». Πετάει το τηλέφωνο στο κρεβάτικαι έρχεται και μου πιάνει σφιχτά τα χέρια. «Γιατί επιτρέπειςστον εαυτό σου να είναι με κάποιον που σου φέρεται με αυτότον τρόπο; Έτσι σε μεγάλωσα εγώ;»

Δεν υψώνει πλέον τη φωνή της. Τώρα παίζει το ρόλο τηςμητέρας που ανησυχεί.

Σφίγγω τα χέρια της για να την καθησυχάσω. Ξέρω πως είναισχεδόν σίγουρο ότι θα βρω τον μπελά μου επειδή έχω κινητό,αλλά θέλω να ξέρει πως τα μηνύματα δεν είναι καθόλου αυτόπου νομίζει. Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι λίγο ανόητη γιααυτή τη συζήτηση. Συγκρίνοντας αυτό το θέμα με τα νέα θέματαπου αντιμετωπίζω, αυτό μου φαίνεται παιδαριώδες.

«Μαμά, δεν τα εννοεί. Μου τα στέλνει για πλάκα».Βγάζει ένα αποκαρδιωμένο γέλιο και κουνάει το κεφάλι

270 COLLEEN HOOVER

διαφωνώντας. «Έχει κάτι που δε μου αρέσει, Σκάι. Δε μουαρέσει ο τρόπος που σε κοιτάει. Δε μου αρέσει το πώς κοιτάζειεμένα. Και το γεγονός ότι σου αγόρασε ένα τηλέφωνο χωρίς νασεβαστεί τους κανόνες μου δείχνει πόσο σέβεται τους άλλους.Ανεξάρτητα απ’ το αν αυτά τα μηνύματα είναι για πλάκα ή όχι,εγώ δεν τον εμπιστεύομαι. Και νομίζω πως δεν πρέπει να τονεμπιστεύεσαι ούτε εσύ».

Την κοιτάζω έντονα. Συνεχίζει να μιλάει, αλλά οι σκέψειςμέσα στο κεφάλι μου γίνονται όλο και πιο δυνατές καιεμποδίζουν ό,τι λόγια προσπαθεί να βάλει μέσα στο μυαλό μου.Οι παλάμες μου αρχίζουν να ιδρώνουν στη στιγμή και μέσα στααυτιά μου ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου. Όλες οιεπιλογές της, τα πιστεύω και οι κανόνες παρελαύνουν στο μυαλόμου και προσπαθώ να τα χωρίσω και να τα βάλω στα κουτάκιατους, αλλά γίνονται όλα μαζί ένα κουβάρι. Διαλέγω την πρώτησκέψη από όλον αυτόν το σωρό και τη ρωτάω ξερά.

«Γιατί δεν μπορώ να έχω τηλέφωνο;» ψιθυρίζω. Δεν είμαικαν σίγουρη αν ρώτησα αρκετά δυνατά ώστε να με ακούσει,αλλά σταματάει να κουνάει το στόμα της, οπότε είμαι σίγουρηπως με άκουσε.

«Και Ίντερνετ» προσθέτω. «Γιατί δε θέλεις να έχω πρόσβασηστο Ίντερνετ;»

Όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι σαν δηλητήριο μέσα στοκεφάλι μου και πρέπει να τις βγάλω έξω. Όλα τα κομμάτια τουπαζλ αρχίζουν να ταιριάζουν και απλά ελπίζω να είναι όλα μίασύμπτωση. Ελπίζω να με είχε σε μια γυάλα όλη μου τη ζωή γιατίμε αγαπάει και θέλει να με προστατεύσει. Αλλά βαθιά μέσα μουέχει αρχίσει να γίνεται εμφανές πως με είχε στη γυάλα μια ζωήγιατί με έκρυβε.

«Γιατί έκανα μαθήματα στο σπίτι;» τη ρωτάω με πολύ πιοδυνατή φωνή αυτή τη φορά.

Έχει ανοίξει διάπλατα τα μάτια της και είναι ξεκάθαρο πωςδεν έχει ιδέα τι προκάλεσε αυτές τις ερωτήσεις τούτη τη στιγμή.Σηκώνεται και με κοιτάζει. «Δε θα γυρίσουμε την κουβέντα σεμένα, Σκάι. Ζεις κάτω από τη δική μου στέγη και θα ακολουθείςτους κανόνες μου». Βουτάει το τηλέφωνο από το κρεβάτι μου


και πηγαίνει προς την πόρτα.«Είσαι τιμωρία. Τέρμα το κινητό. Τέρμα ο γκόμενος. Θα

συζητήσουμε για αυτά αύριο».Κοπανάει την πόρτα πίσω της και εγώ πέφτω στο κρεβάτι και

αισθάνομαι ακόμα πιο απελπισμένη σε σχέση με προηγουμένως,πριν μπω στο σπίτι.

Δεν μπορεί να έχω δίκιο. Είναι μια απλή σύμπτωση, δενμπορεί να έχω δίκιο. Δε θα έκανε κάτι τέτοιο. Πιέζω τα δάκρυανα μην τρέξουν και αρνούμαι να το πιστέψω. Θα υπάρχει κάποιαάλλη εξήγηση. Ίσως ο Χόλντερ να έχει μπερδευτεί. Ίσως ηΚάρεν να έχει μπερδευτεί.

Ένα ξέρω, πως εγώ έχω σίγουρα μπερδευτεί.Βγάζω το φόρεμά μου, φοράω ένα μακό μπλουζάκι, σβήνω το

φως και χώνομαι κάτω από τα σκεπάσματα. Ελπίζω να ξυπνήσωαύριο και όλη αυτή η βραδιά να ήταν ένα κακό όνειρο. Αν δενείναι, δεν ξέρω πόσα ακόμα μπορώ να αντέξω πριν εξαντληθείεντελώς η αντοχή μου. Χαζεύω τα αστέρια πάνω από το κεφάλιμου και αρχίζω να τα μετράω. Διώχνω όλους και όλα μακριά καισυγκεντρώνομαι, συγκεντρώνομαι, συγκεντρώνομαι στααστέρια.

272 COLLEEN HOOVER


Ο Ντιν επιστρέφει στην αυλή του και γυρίζει και μεκοιτάει. Χώνω πάλι το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μουκαι προσπαθώ να σταματήσω να κλαίω. Ξέρω πωςμάλλον θα θέλουν να παίξουμε πάλι κρυφτό πριν ναγυρίσω στο σπίτι, οπότε πρέπει να σταματήσω να είμαιλυπημένη για να παίξουμε.

«Χόουπ!»Ψάχνω για τον Ντιν, αλλά δε με κοιτάζει πια. Νόμιζα

πως με φώναξε, αλλά κοιτάζει ένα αυτοκίνητο. Είναισταματημένο έξω από το σπίτι μου και το παράθυροείναι κατεβασμένο.

«Έλα εδώ, Χόουπ» μου λέει η κυρία. Χαμογελάει καιμου λέει να πάω στο παράθυρό της. Νιώθω πως τηνξέρω, αλλά δε θυμάμαι το όνομά της. Σηκώνομαι για ναπάω να δω τι θέλει. Ξεσκονίζω το σορτσάκι μου καιπηγαίνω στο αυτοκίνητο. Χαμογελάει και φαίνεται πολύκαλή. Με το που φτάνω στο αυτοκίνητο, ξεκλειδώνειτις πόρτες.

«Είσαι έτοιμη να φύγουμε, γλυκιά μου; Ο μπαμπάςσου θέλει να βιαστούμε».

Δεν ήξερα πως ήταν να πάμε κάπου. Ο μπαμπάς δενείπε πως θα πηγαίναμε κάπου σήμερα.

«Πού θα πάμε;» τη ρωτάω.Χαμογελάει, πιάνει το πόμολο και ανοίγει την πόρτα.

«Θα σου πω στη διαδρομή. Μπες �

Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Documents

Transcript of Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014