hellenic way · 2014-05-10 · κήρυκες της αγάπης ,ε αυτό πια και αν...

hellenic wayΕ π ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δ α το υ Σ υ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή ν ω ν & Φι λ ε λ λ ή ν ω ν Κ α να δ ά

εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

Χειμερινο

ηλιοστασιο 2010

τευχος 49ον

Ο σταυρός της ελληνικής σημαίας...

προέρχεται από την Κνωσό του 1600 π.χ.;

Σταυρός από φλεβωτό μάρμαρο. Ανάγεται στο 1600 π.κ.χ. κατά την Νεοανακτορική περίοδο, και προέρχεται από το Θησαυροφυλάκιο του Ιερού της Κνωσού στην Κρήτη. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Εδώ βλέπουμε τον ισοσκελή σταυρό της Κνωσού 1600 χρόνια πριν από τον Ιουδαιο-χριστιανικό σταυρό. Αυτός ο σταυρός της Κνωσού βρίσκεται και στην ελληνική ση-μαία!

Συνέχεια στην σελίδα 8

Διανύουμε την χρονική περίοδο της Ιερής Εορτής του Χειμερι-νού Ηλιοστασίου. Μία περίοδο εσωτερικής ενατένισης, εναρ-μονισμού με τα επίπεδα του Κόσμου των Θεών, αλλά και

ταυτόχρονα μία χαρμόσυνη κοινωνικά Εορτή καθώς αναμένουμε την αναγέν-νηση του Χρυσολύρη Άνακτα, που για άλλη μια φορά ερχόμενος και αναγεν-νημένος σε κάθε του έκφανση, θα μας χαρίσει τις ευεργετικές του Δυνάμεις. Παντού σε όλη την υφήλιο, όσοι ακολουθούν τις Εθνικές τους Πα-ραδόσεις και τους Παλαιούς Τρόπους, προετοιμάζονται για τον εορ-τασμό κατά τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους, στις 22 Δεκεμβρίου. Έτσι λοιπόν, όπως στο Θερινό, έτσι και στο Χειμερινό Ηλιοστά-σιο θα διοργανώσουμε Φρυκτωρίες σε συνεργασία με Φίλες και Αδελ-φές οργανώσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο Κόσμο.

η αναγεννηση του χρυσολυρη ανακτα

«Ω ταλαίπωρος Ελλάς, δεν ανε-στήθης εκ του τάφου, απλώς ήλ-λαξες τάφον, απ’ τον Τουρκικόν εις τον Χριστιανικόν». Αδαμ. Κοραής

Ο Αδαμάντιος Κοραής υπήρξε από τους μεγάλους ιδεολόγους της δημιουργίας Νεοελληνικού κράτους στα πρότυπα του Κλασικού και Αλεξανδρινού Eλληνισμού.

Φίλοι Συνέλληνες.

Συνέχεια στην σελίδα 9χρονογράφημα

Η αρπαγή του ελληνικού δωδεκαημέρου...

Να ανακαλύπτεις στα μισά του βίου σου, πως σε μεγάλωσαν και σε ανέθρεψαν μέσα στο ψέμα και στην υποκρισία, φίλτατε μου συνέλληνα, είναι ένα συναίσθημα που σε σπρώχνει στο χείλος της αβύσσου.Είναι ένα αγουροξύπνημα μετά από ένα εφιαλτικό όνειρο. Είναι ένα εγερ-τήριο που όμοιο του δεν βίωσες ποτέ. Είναι ένα αναγεννησιακό αναπετά-ρισμα της ψυχής. Είναι ένα δυναμωτικό ρόφημα που αχόρταγα το κατα-πίνεις μετά από μια μακραίωνη χειμερία νάρκη.Έτσι ακριβώς και ακόμη εντονότερα νιώθουμε όλοι εμείς που με γνώ-

μονα την αναζήτηση της αλήθειας και οδηγό την βιασμένη αρχαιοελλη-νική ψυχή, που ποτέ δεν παραδόθηκε και ποτέ δεν υπέκυψε στον στυγνό εγκληματία της, ανακαλύπτουμε τον γκρεμισμένο και ατιμασμένο ελ-ληνικό ναό της γνώσης και της σοφίας. Μέσα από τα ερείπια, τα μόνα διασωθέντα θραύσματα των προγόνων μας, προσπαθούμε να ζυγώσουμε το άφθαστο μεγαλείο τους και τα πιστεύω τους. Μέσα στις αθώες παιδικές ψυχές μας, «η νεοελληνική χριστιανική παι-

δεία», μας μετέδωσε όλο το μίσος της για τους «μιαρούς» προγόνους μας. Μας δίδαξε ασύστολα ψεύδη: Ήταν ειδωλολάτρες! Ήταν παιδεραστές! Ήταν έκφυλοι! Ήταν ανήθικοι! Ήταν και τι δεν ήταν! Όμως λησμονούν θελημα-


the hellenic way Winter Solstice , 2010 2

Γραφτείτε συνδρομητέςστον «Ελληνικό Δρόμο»

τηλεφωνήστε στο 416 425-5728

Επιστολές ΑναγνωστώνΕλληνικός δρόμος

Hellenic Waywww.hellenicway .ca

ΕκδότηςΠολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων &

Φιλελλήνων ΚαναδάPublisher

Cultural Association of Hellenes & Philhellenes of Canada

1010 Broadview Avenue, Suite 901Toronto Ontario, M4K 2R8

Tel: 416 425-5728Συντάσσεται από επιτροπή

Editor: Media Committee of the C.A.H.P.C. Ο « Ελληνικός Δρόμος» κυκλοφορεί εποχιακά και αποστέλλεται σε πολλά μέρη της Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης. Ετήσια συνδρομή για Καναδά και ΗΠΑ: $ 25.00

The Hellenic Way is published every season and is sent to many places in North America and Europe. Annual subscription in Canada & USA: $25.00 and outside of North America: $45.00.

Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδε-κτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέ-πει να φέρουν το πλήρες όνομα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρ-χικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επι-στρέφονται.

We welcome submission of articles in the spirit of the newspaper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be published if they so wish. No articles will be returned

Ευχαριστήριο

Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδι-αίτερα ευχαριστούμε τα περιοδικά «Ελληνική Αγωγή» , « Ενδοχώρα», « Δαυλός», « Ιχώρ», « Ελληνική Διεθνής Γλώσσα» ... και γενικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέ-ψει την αναδημοσίευση άρθρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό.Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά.

• Το παρόν τεύχος κυκλοφό-ρησε σε 3,000. φύλλα• Η επόμενη έκδοση, στην Εαρινή Ισημερία.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣΕΠΟΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ &

ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΝΑΔΑ

Προς τον

Hellenic Way1010 Broadview Ave. Suite 901Toronto On. M4K 2R8

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON

Παρακαλώ εγγράψτε με ως συνδρομητή στον «Ελληνικό Δρόμο»και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση:

Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and mail me the publication to the address below:Name:

------------------------------------------------------------------------------Address:

-------------------------------------------------------------------------------Tel.# ---------------------------------Fax: -------------------------------E-mail address:------------------------------------Iam enclosing $ ------------------------------------

Members of the Greek Parliament

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΤΗΣΠρώην Υπουργός

Ταφόπλακα στα όνειρα των Σκοπια-

νών ότι είναι Μακεδόνες, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αποτελούν δύο βιβλία, ένα Ντοκιμαντέρ και άλλες μαρ-τυρίεςΗ μετονομασία από τους Τίτο και Στά-

λιν τον Αύγουστο του 1944 της Γιουγκο-σλαβικής περιφερείας ΒΑΡΝΤΑΡΣΚΑ σε ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, οδήγησε στην φα-ντασίωση των σημερινών κατοίκων της ΠΓΔΜ, ότι αυτοί είναι οι Μακεδόνες και κυρίως ότι είναι απόγονοι του Μεγά-λου Αλεξάνδρου. Όπως ο Χίτλερ για να εδραιώσει το Ναζισμό διακήρυσσε ότι οι Γερμανοί ανήκαν στην Αρία φυλή, έτσι και ο Τίτο, προς έλεγχο του Αιγαίου και για να στηρίξει τα επεκτατικά σχέδια της Σοβιετικής Ενώσεως, μετονόμασε την ΒΑΡΝΤΑΡΣΚΑ σε Μακεδονία, προς απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελ-λάδα. Το Αγγλικό περιοδικό ECONOMIST

στο τεύχος της 28ης Αυγούστου 2010 έχει φωτογραφία προκλητικού όχι μόνο γιά τους Έλληνες, αλλά και κάθε σοβαρό άνθρωπο, Αγάλματος του Μεγάλου Αλε-ξάνδρου, ύψους οκταορόφου πολυκατοι-κίας, όπως εγράφη, το οποίο θα τοποθε-τηθεί σε κεντρική πλατεία των Σκοπίων και ήδη ετοιμάζεται η βάση του. Στο περιοδικό αναφέρεται ότι Σκοπιανοί δι-ερωτώνται και μάλλον ειρωνεύονται τα μεγαλεπίβολα σχέδια του Πρωθυπουρ-γού τους.Τα δύο βιβλία στα οποία Αξιωματούχοι

των Σκοπίων δηλώνουν ότι οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ δεν είναι Μακεδόνες ούτε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά Σλάβοι, είναι: α) Το βιβλίο «ΑΝΑ-ΜΝΗΣΕΙΣ» του πρώτου Προέδρου της ΠΓΔΜ κ. Κίρο Γκλιγκόρωφ, β) Το βι-βλίο «Η ΕΠΤΑΧΡΟΝΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗ» του ε.τ. Πρέσβυ κ. Ευάγγελου Κωφού και του Καθηγητή Βλασίδη. Σ’ αυτά προστίθεται το πρόσφατο ντοκιμαντέρ του κ. Φώτη Κωνσταντινίδη, που τεκ-μηριώνει την Ελληνικότητα των Μακε-δόνων, με τίτλο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - Ο ΕΛ-ΛΗΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΣΙΑ». Στο ντοκιμαντέρ αυτό, ιστορικοί διεθνώς αναγνωρισμένοι και αρχαιολόγοι οι οποίοι έκαναν ανασκαφές στις χώρες που κατέκτησε ο Μέγας Αλέ-ξανδρος και διέδωσε τον Ελληνικό πολι-τισμό, εμφανίζουν μνημεία, Ελληνικές επιγραφές και νομίσματα με Ελληνικά γράμματα. Ο κ. Κίρο Γκλιγκόρωφ που είχε δηλώ-

σει πολλές φορές: «Δεν διεκδικούμε τον Μέγα Αλέξανδρο», στο βιβλίο του «ΑΝΑ-

ΜΝΗΣΕΙΣ» (σελ. 259) αναφέρει, ότι στην δεξίωση που έγινε στη Νέα Υόρκη την επομένη της αναγνωρίσεως ως ανε-ξαρτήτου Κράτους της ΠΓΔΜ, μια ομά-δα νέων από την Αυστραλία του είπαν: «Εσείς μιλήσατε, αλλά δεν είπατε το ση-μαντικότερο. Δεν είπατε ότι εμείς είμα-στε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ότι αρνηθή-καμε την καταγωγή μας, τους προγόνους μας». «Δυσκολεύτηκα να βρω απάντηση αμέσως (συνεχίζει ο Γκλιγκόρωφ στο βι-βλίο του) και τελικά τους είπα: «Ξέρετε, σέβομαι τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις σας. Είναι δικαίωμα σας. Αλλά σύμφω-να με την ιστοριογραφία στον Μακεδο-νικό λαό επικρατεί η γνώμη ότι είμαστε Σλάβοι. Έχουμε έλθει στα Βαλκάνια τον 6ο και 7ο αιώνα έχουμε εγκατασταθεί στα εδάφη που ονομάζονται Μακεδονία. Δεν γνωρίζω το κατά πόσο στις φλέβες μας συνεχίζει να ρέει κάποια σταγόνα αί-ματος των αρχαίων Μακεδόνων!». Ο κ. Κίρο Γκλιγκόρωφ σε συνέντευξη του σε δημοσιογράφο της Θεσσαλονίκης είπε: «Σοβαροί ιστορικοί γελούν με όσα συμ-βαίνουν στην πατρίδα μου. Διερωτώμαι: Οι ιστορικοί τι θα λέγουν για τους κα-τοίκους της ΠΓΔΜ, οι οποίοι ως Σλάβοι ήλθαν στη Βαλκανική τον 6ο αιώνα μ.Χ. Θα λένε ότι είναι Μακεδόνες, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου;».Στο βιβλίο «Η ΕΠΤΑΧΡΟΝΗ ΣΥΜΒΙ-

ΩΣΗ του ε.τ. Πρέσβυ κ. Ευάγγελου Κω-φού και του Καθηγητή Βλασίδη (σελ. 300, υποσημείωση 201) αναφέρεται ότι ο πρώην Δήμαρχος των Σκοπίων, ο Υπουρ-γός Παιδείας της ΠΓΔΜ κ. Αλιζάνη (κα-κώς ανεγράφη Υπουργός Εξωτερικών) και ο Αρχισυντάκτης εφημερίδας των Σκοπίων δήλωσαν ότι: «Κάνουμε αγώνα να πείσουμε τα παιδιά μας, ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδό-νες, αλλά δεν μας πιστεύουν διότι αυτά διδάχτηκαν» Στα σχολικά βιβλία της FYROM περι-

λαμβάνονται δύο χάρτες α) χάρτης της Μακεδονίας με υπότιτλο ότι «Δεν υπήρ-ξε παρουσία Ελλήνων στη Μακεδονία», πράγμα που διαψεύδεται από τον Από-στολο Παύλο ο οποίος συνάντησε στη Θεσσαλονίκη και Βέροια Έλληνες και πλήθος Ελληνίδων που πίστεψαν και β) χάρτη με σύνορα της Ελλάδος τον Όλυ-μπο, που διαψεύδεται από το γεγονός ότι το Άγιον Όρος, ο υπερχιλιετής φά-ρος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας ανήκει στην Ελλάδα. Με τους ανωτέρω δύο χάρτες και με την επί δεκαετηρίδες προπαγάνδα ενός Μονοκομματικού κα-θεστώτος (του Κομμουνιστικού) παρα-πλανήθηκαν γενεές Σκοπιανών ότι είναι Μακεδόνες απόγονοι του Μεγάλου Αλε-ξάνδρου.


Μέσα στο λαμπερό δωδεκαήμερο του Χειμερινού Ηλιοστασίου, αγαπητοί συμπατριώτες πορεύεται ο δρόμος της αλήθειας για να ρίξει το άπλετο φως του φωτοδότη Ήλιου στις σκοτεινές και υπο-χθόνιες πράξεις των θεομπαιχτών που σφετερίστηκαν τα ειωθότα των προγό-νων μας και μας τα πάσαραν σαν θεό-σταλτα, και σαν τα μοναδικά αληθινά.

Δεν ξέρω πως νιώθετε εσείς ,ειδικά τις «άγιες τούτες μέρες», αλλά εγώ νιώθω πως με έχουν βιάσει ψυχικά. Και βλέπο-ντας πως οι θύτες της αποτρόπαιης αυ-τής πράξης όχι μόνο κυκλοφορούν αθώ-οι ανάμεσα μας, αλλά να το παίζουν και κήρυκες της αγάπης ,ε αυτό πια και αν αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης.

Και όπως αισθάνομαι εγώ έτσι θα πρέ-πει να αισθάνεται ο κάθε συνειδητοποιη-μένος Έλληνας το γένος.

Με την ελεύθερη πρόσβαση στην γνώ-ση τις τελευταίες δεκαετίες, μαθαίνουμε πως και γιατί καταστράφηκε ο Ελληνι-κός πολιτισμός και από ποιους.

Δεν υπήρξε καμία μα καμία φυσιολογι-κή ακμή και παρακμή.

Αλλά η Μία και Μοναδική Χριστιανική λαίλαπα που χωρίς σταματημό ξεκλήρισε έναν πολιτισμό που μόνο τα θραύσματα του αντικρίζουμε και μένουμε έκθαμβοι από το μεγαλείο του.

Και νά ήταν μόνον αυτό.Αφού κατ’ αρχάς εγκλημάτησαν ενα-

ντίον των προγόνων μας, στην συνέ-χεια σφετερίστηκαν και οικειοποιήθηκαν κάθε τι ελληνικό. - Κλασικό παράδειγμα βιαστή που διαμελίζει το θύμα του και στην συνέχεια οικειοποιείτε και την περι-ουσία του. (Αυτό ακριβώς έκαναν και οι Τούρκοι στην μικρασιατική καταστροφή του 1922).

Αντέγραψαν ακόμα και τις ιεροτελεστί-ες των προγόνων μας και ας τους απο-καλούσαν ειδωλολάτρες.

Και σας ερωτώ, ήταν ειδωλολάτρες οι πρόγονοι μας; Ποιοι από σας γνωρίζετε τόσο καλά τα πιστεύω των προπατόρων μας και να τολμάτε να τους βρίζετε;

Οι «Άγιοι» πατέρες του χριστιανισμού ενστερνίστηκαν τον ελληνικό πολιτισμό, την φιλοσοφία, μελέτησαν την προγονι-κή μας θρησκεία και έγιναν μύστες των Ελευσινίων και Καβειρίων μυστηρίων και αντέγραψαν τις ιεροτελεστίες των προ-γόνων μας. Και στην συνέχεια έγιναν οι αμείλικτοι διώχτες του. Αυτός είναι και διπλός λόγος που αγιοποιήθηκαν και όχι ο ενάρετος βίος τους. Τα εγκλήματα τους εναντίον του Ελληνισμού ήταν τα διαπιστευτήρια για την αγιοποίηση τους.

Πρόσφατα ο Μητροπολίτης Άνθιμος μέσα σε χριστιανική εκκλησία τέλεσε την αφή της ολυμπιακής φλόγας παραλαμ-βάνοντας το φως του τηλαυγή Απόλλω-να από τις Ιέρειες του θεού του φωτός. Αυτός είναι ο προσφιλής τους τρόπος να σφετερίζονται κάθε τι ελληνικό και σιγά-σιγά να το παρουσιάζουν για δικό τους.

Ακόμη και η εκκλησία της γέννησης του Jesuah, είναι χτισμένος πάνω στον γκρε-μισμένο ναό της Αφροδίτης. Και πως το μόνο βέβαιο είναι ότι στις 25 Δεκεμβρίου γεννήθηκε ο Θεός Διόνυσος.

ελληνικός δρόμος, Χειμερινό Ηλιοστάσιο, 2010 3

η γενναιοτερη πραξη που μπορει να κανει κανεισ εiναι να λeει την αλhθεια

Ύμνος εις την Δήλον

Καλλιμάχου Ύμνος (310-240)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΚΑΙ Ο ΥΜΝΟΣ αυτός αποτελεί ανταύγεια των Ομηρικών ύμνων, αλλά ως προς την έμπνευση και την εννοιολογική δομή του απομακρύνεται αρκετά από αυτούς. Εδώ o αναγνώστης

δεν διαπιστώνει την παλιά βαθιά πίστη πού χαρακτηρίζει τον κόσμο των Ομηρικών ύμνων. Περισσότερο έχουμε να κάνουμε με αφηγηματικό στιχούργημα κάποιου κουραστικού μήκους και όχι με ομολογία πίστης. Το ανεκδοτολογικό όμως στοιχείο διευκολύνει την αφομοίωση του αβα-θούς κόσμου του ποιήματος τούτου. Εξάλλου δεν λείπουν τα διάφορα «αστεία» που ζωντανεύουν το βαρύ υλικό καθώς και η τεχνουργημένη προσεκτικά Καλλιμάχεια αισθητική χάρη. Τα παράδοξα της λατρείας, όπως αυτή εκδηλωνόταν στα χρόνια του ποιητή, παίρνουν καλή θέση και μεγάλη έκταση στον ύμνο αυτόν, που ειναι γενικά επιδεικτικός και αποτελεί λογοτεχνικό κατόρθωμα, άσχετο πάντως με την τελετουργία της εορτής των Απολλωνίων ή των Πτολεμαίων της Δήλου.

Ο τρόπος διαπραγμάτευσης του θέματος και ο χαριτωμένος λυρικός τόνος είναι επιτεύγματα προσωπικά στον ύμνο αυτόν. Ένα παλιό «επικό» θέμα ξαναζωντανεύει από την επιδέξια γραφίδα του Καλλιμάχου.

Ο ύμνος αρχίζει μ’ ένα χαιρετισμό στην Δήλο και εξελίσσεται νοηματι-κά, τονίζοντας τις μυθολογικές απαρχές, την Ιστορία, και την θρησκευτική

σημασία του νησιού, για να εξάρει, στο κέντρο περίπου, την προσωπικότη-τα του Πτολεμαίου. Στο σημείο αυτό, κατά πρωτότυπο τρόπο, εμφανίζεται ο αγέννητος ακόμη Απόλλων να μαντεύει από την κοιλιά της μάνας του, παροτρύνοντάς την να μην τον γεννήσει στην Κώ γιατί εκεί θα γεννηθεί ένας άλλος βασιλιάς, δηλ. ο Πτολεμαίος, φίλος και προστάτης του ποιητή. Θά ‘λεγε κανείς πως το ποίημα γράφτηκε και μόνο γι’αυτούς τους στίχους του μεγάλου εντυπωσιασμού, και πιθανόν να απαγγέλθηκε κατά την πρώτην εορτήν των Πτολεμαίων, πού τελέστηκε μετά τα γεγονότα των ετών 277-276, ήτοι της απόκρουσης των Γαλατών. Είναι εποχή πού οι Πτολεμαίοι θεμελιώνουν το προτεκτοράτο τους στην Ιερή Νήσο, αρχίζοντας την προ-σπάθεια τούτη το 287.

Η εικόνα των Γαλατών, αυτών των οψιγόνων Τιτάνων, με τα παράδοξα όπλα, την φρίκη πού σκορπούσαν αλλά και το θαυμασμό πού προκαλούσαν, θυμίζει σε πολλά τις έξαισιες παραστάσεις των Κελτών στα περίφημα γλυ-πτά της Περγάμου, θα παρατηρήσει ο Κ. Τρυπάνης.

Μετά τους έντονους συναισθηματικούς κυματισμούς του πρώτου μέρους, στο δεύτερο μέρος του ύμνου αυτού όλα συγκλίνουν προς μιά φυσική όχι ψυχική καταλλαγή, και δίνονται εικόνες εντελώς αντίθετες από εκείνες που επικρατούσαν στο πρώτο μέρος, με τις άσκοπες, επώδυνες περιπλανήσεις της ετοιμόγεννης λεχώνας (Δήλου γονές), που ως κατακλείδα τους έχουν την προφητεία του αγέννητου ακόμα θεού ότι στην νήσο Κω θα γεννηθεί ένας άλλος βασιλιάς, δηλ. ο κατοπινός προστάτης του ποιητή, και συνεπώς θα είναι προσβλητικό για τον Πτολεμαίο να γεννηθεί στο ίδιο μέρος και ο Απόλλωνας.

Οι εικόνες της μετακλασικής Δήλου, όπου ο έμπορος του Αιγαίου σταματά για να προσκυνήσει στο μεγάλο αυτό θρησκευτικό, πολιτικό και εμπορικό κέντρο των Ελληνιστικών χρόνων, είναι σχεδόν ειδυλλιακές. Η δραματική φόρτιση στο πρώτο μέρος γίνεται ωστόσο προσεκτικά και σε χαμηλούς τό-νους. Κι όμως καταθλίβει τον αναγνώστη όλο αυτό το κλίμα των περιπλανή-σεων της Λητώς, που, ενώ κοιλοπονά, υποφέροντας σωματικά και ψυχικά, βουνά, ποτάμια, πόλεις και νησιά αποφεύγουν να την δεχτούν, γιατί φοβού-νται την οργή της μεγάλης αντίζηλης, της απατημένης από τον πατέρα του παιδιού, Ήρας. Και στον ύμνο αυτό, καθώς και στους υπόλοιπους, η λογιό-τητα είναι καταφανής, κάποτε διασκεδάζοντας και κάποτε φέρνοντας πλήξη στον αναγνώστη. Επίσης η απαρίθμηση λατρειών, σπανίων ονομάτων, περί-εργων λαογραφικών τελουμένων είναι μεγάλη, ποικίλη και έντονη.


Ὁ Ἰσοκράτης, λοιπὸν, πλέκων τὸ ἐγκώμιον τῆς πνευματικῆς αἲγλης τῶν Ἀθηνῶν, γράφει ἐπὶ λέξει: “.... ΤΟΣΟΥΤΟΝ Δ’ ΑΠΟΛΕΛΟΙΠΕΝ Η ΠΟ-ΛΙΣ ΗΜΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟ ΦΡΟΝΕΙΝ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΩΣΘ΄ ΟΙ ΤΑΥΤΗΣ ΜΑΘΗΤΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑ-ΛΟΙ ΓΕΓΟΝΑΣΙΝ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑ ΠΕΠΟΙΗΚΕ ΜΗΚΕΤΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΔΟΚΕΙΝ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ Η ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ.” Τὸ ρῆμα “πεποίηκε” καὶ τὸ τὸ ἀπαρὲμφα-τον “δοκεῖν”, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰσο-κράτης, δὲν ἒχουν τεθῆ τυχαίως. Ὃπως παρατηρεῖ καὶ ὁ σχολιογράφος τῶν Κωδί-κων, ὁ Ἰσοκράτης πάντοτε “σαφεῖ τῇ λέ-ξει κέχρηται” (vita 1.10). Σημειωτέον δὲ, ὃτι συνεπλήρωνε καὶ ἐτελειοποιοῦσε τὸν “Πανηγυρικὸ” περισσότερο ἀπὸ δέκα ἒτη, προκειμένου νὰ τὸν ἀπαγγείλη κατὰ τὴν ἑκατοστὴν Ὀλυμπιάδα – τὸ 380 π.ν.χ.-, ὃπου, ὡς γνωστὸν, συμμετεῖχον ΜΟΝΟΝ Ἓλληνες. Τὸ ρῆμα “ποιῶ” σημαίνει κατασκευάζω, φτιάχνω, δημιουργῶ. Τό μέσον (μέση φωνὴ) “ποιούμαι” σημαίνει ὑπολαμβάνω, νομί-ζω: “συμφορὰν ποιοῦμαι” = θεωρῶ ὡς συμ-φορὰν (ἀνάλογες σημερινὲς ἐκφράσεις: “περιποιημένη συμπεριφορὰ”, “κατασκευ-ασμεύνη ὑπόθεσις”, “φτιαχτὸ ζήτημα”. Τὸ δὲ ρῆμα “δοκῶ” σημαίνει ὑποθέτω, νομί-ζω, φαντάζομαι: δοκεῖ = φαίνεται, ἐν ἀντιθέ-σει πρὸς τὴν πραγματικότητα. “Τά δοκούντα –μόνον - τῷ δοκοῦντι εἶναι ἀληθῆ” τονίζει ὁ Πλάτων εἰς τὸν διάλογον “Θεαίτητος” (158 Ε).Ὁ Ἰσοκράτης λοιπὸν ἁπλῶς διαπιστώνει: “Ἡ πόλις μας (δηλαδή αἱ Ἀθῆναι, ἡ Ἑλλὰς κατὰ τὸν Θουκυδίδη), τόσον ἒχει ἀφήσει πίσω της (“ἀπολέλοιπε”, “ἐξεπέρασε”) ὡς πρὸς τὴν φρόνησιν τοὺς ἂλλους ἂνθρώπους, ὣστε

οἱ μαθηταὶ αύτῆς ἒγιναν διδάσκαλοι ἂλλων καὶ τὸ ὂνομα τῶν Ἑλλήνων πεποίηκε ( = ἐδη-μιούργησε τὴν πεποιημένην, πλαστὴν ὲντύ-πωσιν) δοκεῖν εἶναι ( =νὰ φαίνεται ὃτι εἶναι –δίχως ὃμως νὰ εἶναι) χαρακτηριστικὸν ὂχι πιὰ τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας καὶ νὰ ἀπο-καλοῦνται Ἓλληνες (δὲν τοὺς ἀποκαλοῦμε ἐμεῖς) μᾶλλον οἱ μετέχοντες τής ἡμετέρας ἐκπαιδεύσεως παρὰ (οἱ μετέχοντες) τῆς κοινῆς φύσεως ( =γεννήσεως, καταγωγῆς). Δηλαδὴ, κάτι παρόμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ γί-νεται σήμερα μὲ τοὺς καθηγητὲς ξένων γλωσσῶν. Οἱ μαθηταὶ λένε: “ἡ γαλλί-δα”, “ἡ γερμανίδα”, “ὁ ἂγγλος”, κ.ο.κ., ἐννοώντας τοὺς -Ἓλληνες- καθηγητὰς, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν αὐτὲς τὶς γλῶσσες. Γι’αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐτακτο-ποίησε τὸ ἀνεφυὲν πρόβλημα, καθορίζοντας ὡς “ἑλληνίζοντας” (καὶ ὂχι “Ἓλληνας”) τοὺς ξένους τοὺς διδάσκοντας ἑλληνικὰ. Ἒτσι ἒχο-με τοὺς “ἑλληνίζοντας” Ἰουδαίους, δηλαδὴ τοὺς ὁμιλοῦντας τὴν Ἑλληνικὴν, καὶ γενικῶς τοὺς συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι εἰς τὰ κράτη τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς Δύσεως, ὡμιλοῦσαν, ἒγγραφον καὶ ἐδίδασκον τὰ Ἑλληνικὰ. “Ἑλληνιστὴς” μέχρι σήμερα, εἶναι ὁ ἑλληνό-γλωσσος ἀλλοδαπὸς, ὁ καθηγητὴς τῶν Ἑλλη-νικῶν. Λόγου χάριν, ἡ Γαλλίδα ἑλληνίστρια Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὺ, ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Φε-δερίκο Σαγρέδο, ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Χουὰν Κοντὲρχ, καθηγητὴς εἰς τὸ πανεπισήμιο St. Andrews τῆς Σκωτίας. ὁ ὁποῖος ἀναγράφει εἰδήσεις στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα, στὸν ἱστοχῶρο του http://www.akwn.net/ κ.ἂ. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη τυχὸν παρεξήγησις γύρω ἀπὸ τὴν λέξι “μαθηταὶ” (οἱ ταύτης μαθηταὶ γεγόνασι διδάσκαλοι τῶν ἂλλων) διευκρινίζουμε ὃτι οἱ μαθηταὶ οἱ ὁποίοι συνέρρεον εἰς τὶς Σχολὲς τῶν Ἀθηνῶν δὲν ἦσαν μόνον Ἓλληνες, ἀλλὰ καὶ ξένοι ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Αὐτοὶ, γυρίζοντας στὶς πατρίδες των, ἐδίδασκον ἑλληνικὰ ὡς “Ἓλληνες διδάσκαλοι” καὶ μετέπειτα “ἑλλη-νοδιδάσκαλοι”. (Απόσπασμα επιστολής τής εξαιρέτου φιλολόγου Άννας Τζι-ροπούλου – Ευσταθίου, πρός τόν πρόεδρον τής Δημοκρατίας κ. Κων. Στεφανόπουλο, τήν 6η Νοεμβρίου τού 2000, η οποία εδημοσιεύθη σέ τεύχος τού περιοδικού “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩ-ΓΗ”)

Tί λέει πραγματικά ὁ Ἰσοκράτης γιά τούς μετέχοντες

Ἑλληνικής Παιδείας

Πουθενὰ δὲν ἀναφέρει ὁ Ἰσοκράτης (οὒτε ἂλλος Ἓλλην συγγραφεὺς) ὃτι “Ἓλληνὲς εἰσι οἱ μετέχοντες τῆς Ἑλλη-νικῆς παιδείας”. Ἡ ρῆσις αὐτὴ, τὴν ὁποίαν κατά κό-

ρον ἐξεμεταλεύθησαν τὰ Μ.Μ.Ε., εἶναι χαλκευμένη, παρά-φρασις, παρερμηνεία, διαστρεύλωσις τοῦ 50οῦ ἐδαφίου απὸ τὸν “Πανηγυρικὸν” τοῦ Ἰσοκράτους, τὸ ὁποῖον εἰς τὴν πραγ-ματικότητα διατυπώνει, σαφῶς, τελείως αντίθετη ἒννοια. (Γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιθυμοῦν κάποιοι νὰ διδάσκωνται τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ εις τὰ σχολεῖα: γιὰ νὰ μποροῦν διάφοροι ἐπιτή-δειοι, νὰ ἐρμηνεύουν τὰ ἀρχαῖα κείμενα ὃπως τοὺς βολεύει).

λαικη σοφιαπαιδεια

- η παιδεια πΡεπει Να ειΝαι ΥποΧΡεΩ-Τικη Για ολοΥσ ΤοΥσ ΝεοΥσ, ΓιαΤι πεΡισ-σοΤεΡο αΝηκοΥΜε σΤηΝ π0λιΤεια παΡα σΤοΥσ ΓοΝεισ Μασ. πΡεπει λοιποΝ Να σποΥδαΖοΥΝ Το ιδιο και Τα παιδια ποΥ οι ΓοΝεισ ΤοΥσ επιδιΩκοΥΝ ΤηΝ ΜοΡφΩ-ση ΤοΥσ και Τα αλλα, Για ΤηΝ ΜοΡφΩση ΤΩΝ οποιΩΝ οι ΓοΝεισ ΤοΥσ αδιαφο-ΡοΥΝ.- Το παιδι ΜαΘαιΝει παιΖοΝΤασ και οΧι Με ΤηΝ Βια. ΠΛΑΤΩΝ


Ο «νόμος» Oι νομο-παρασκευαστές και οι νομομαθείς είναι ταυτόχρονα οι αληθινοί εφευ-ρέτες και στυλοβάτες της παρανομίας και είναι αρχαιόθεν γνωστό! Δηλαδή, για να μη τ’ αφήσουμε ασαφές: όσο πιο μεγάλος νομοθέτης και νομομαθής είναι κάποιος, τόσο πιο μεγάλο και ασύλληπτο φίδι κολοβό μπορεί να γίνει. Άλλωστε η λέξη «νό-μος», δεν είναι και τόσο αθώα όπως μερικοί νομίζουν σήμερα, αφού προέρχεται: «εκ του αρχαίου «νέμω»: διαιρώ, διανέμω, μοιράζω - κατέχω, απολαύω, καρπούμαι εκμεταλλεύομαι -άγω, βόσκω, διοικώ, κυβερνώ -μεταφ. καταναλώνω, εκτείνομαι, απλώνομαι, καίω, καταστρέφω Λεξικά: Ομηρικό, Κοφινιώτη / Χάρη πάτση, αρχαίας/Σταματάκου / Liddell&Scott.

Δεχθείτε και απορρίψτε ό,τι θέλετε, πάλι ό,τι απομείνει δεν είναι καθόλου αθώο. Ο νόμος, ήταν ανέκαθεν εργαλείο απατεώνων και σπάνια διέπρεψε σαν ευεργετική ρύθμιση δίκαιας διανομής αγαθών για τους λαούς. Πίσω λοιπόν απ’ έναν νομομαθή, ενδεχόμενα κρύβεται ο καλύτερος απα-τεώνας. Πίσω από έναν νομοπαρασκευαστικό οργανισμό, κρύβονται πιθανότατα οι υψηλόβαθμοι

ιερείς του ψεύδους και της νόμιμης απάτης.

Σήμερα ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανομία και ο νόμος που την αναδεικνύει είναι συχνά το καλύ-τερο όπλο του δολίου νομοθέτη. Γιατί ο δόλος κρύβεται θαυμάσια πίσω απ’ την εντελλόμενη πί-στη και τον νόμο. Νόμοι υπάρχουν πολλοί,* όπως και νομοθέτες και δυστυχώς για τους λαούς όλοι αξιώνουν αναντίρρητη υπακοή στο οποιοδήποτε νομοθετικό τους έργο.

(*Σήμερα είναι σ’ όλους τους νομομαθείς γνω-στό, ότι ο νομοθέτης με τις ασάφειες και την αντι-φατική πολυνομία, μπορεί να γίνει ο καλύτερος υπερασπιστής της ανομίας. Το αντίστοιχο ρητό είναι: «η ανομία εν τη πολυνομία» Άλλωστε οι ειδικοί της νόμιμης απάτης γνωρίζουν ότι «ο νό-μος είναι ένα χαζό σκυλί που το ξεγελάς όποτε θέλεις». Εμείς προσθέτουμε ότι τα “σκυλιά” αυτά δεν δαγκώνουν ποτέ τ’ αφεντικά τους!)

Το μακροπρόθεσμα όμως αληθινά επωφελές για τους λαούς νομοθετικό έργο, παραμένει οδυ-

νηρά μέγα διαχρονικό ζητούμενο. Αν γινόταν ποτέ ένα απογραφικό έργο συλλογής ανόητων και εξωφρενικών νόμων και εντολών, οι θρησκείες του κόσμου, μαζί με τους ατέλειωτους αυτόκλητους νομοθέτες των λαών, θα πρόσφεραν στην έρευνα αυτή, αστείρευτους ποταμούς ασυναρτησίας, παχυλής ιδιοφυούς συγκαλυμμένης ιδιοτέλειας και τρομακτικού δεσποτισμού... όλα σε μορφή σο-βαροφανών θρησκευτικών και κοινωνικών νόμων. Άλλωστε όσοι ξέρουν να εκτιμούν την πορεία των μεγάλων θεσμών, γνωρίζουν ότι οι νομομαθείς νοιάζονται να αποδώσουν «νομιμότητα» και τους είναι αδιάφορο, αν όχι και άγνωστο, κάθε αίσθημα δικαιοσύνης. Η συνηθισμένη «νομιμότητα» λοιπόν, συχνά δεν ξεπερνά τα πεζά όρια ενός στυγνού διαχειριστικού εργαλείου επικυριαρχίας των ολίγων της εξουσίας. Η «νομιμότητα» εκφράζει την υποκειμενική δικαιοσύνη του νομοθέτη. Ενώ η «δικαιοσύνη» ορίζεται πέρα απ’ τα στενά όρια της ανθρώπινης υστεροβουλίας, Έτσι συχνά ο νόμος είναι άδικος, αλλά παραμένει ο τιμώμενος επιδιαιτητής της δικαιοσύνης!

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που η «νομιμότητα» υποκατέστησε σταδιακά την «δικαιοσύνη», έτσι ακριβώς και οι θρησκείες διασπάθισαν το υπέροχο φυσιολογικό και πηγαίο θρησκευτικό αίσθημα των λαών. Η φιλευσέβεια έγινε στα χέρια των ιερατείων μια αστείρευτη πλουτοπαραγωγική πηγή. Οι ευσεβείς άνθρωποι ανυποψίαστοι καταθέτουν τον οβολό και την υπέροχη θρησκευτική αξιοπρέ-πεια τους, στους εκπροσώπους της τοπικής θρησκείας, ανίκανοι να ελέγξουν τα περαιτέρω. Κρυφά ή φανερά σ’ αυτούς τους κήρυκες της πτωχείας, ανήκουν οι οικονομίες ολόκληρων εθνών.

Η θρησκευτική λοιπόν νομιμότητα, η διαχρονικότερη πηγή πλουτισμού και εξουσίας είναι ακόμα μέχρι σήμερα ένα αξεπέραστο διπλό δεσποτικό σύστημα, που δεν θα μπορούσε να ξεφύγει απ’ τα γαμψά διανοήματα του Μωυσή.

Ο Μωσαϊκός νόμος λοιπόν, περί άλλων τυρβάζει. Μωσαϊκός νόμος σημαίνει: αυθαίρετη διανομή ευθυνών και υποχρεώσεων και ανεξέλεγκτη υποταγή στην θεία θέληση. Μια θρησκοκρατούμενη κοινωνία (θεοκρατία) σε όλο το αρχέγονο μεγαλείο της. Όλα τ’ άλλα, είναι άγνωστα μεγέθη για τη σοφία του Γιαχβέ. Μια ολόκληρη κοινωνία είναι υποχρεωμένη να αισθάνεται καθ’ υπόδειξη, πάσης φύσεως ενοχές, ζώντας υποχρεωτικά στη βαριά σκιά του νόμου. Καθημερινά ο λαϊκός Εβραίος, βίωνε ο δύσμοιρος, την αίσθηση της αμαρτωλότητάς του, (παρανομίας) στις πιο παράξενες και εξωφρενικές εκδοχές της και μάθαινε να υπακούει αναντίρρητα στους προστακτικούς ρυθμούς εξι-λέωσης που του επέβαλε “διά νόμου” πλέον, ένα ξέφρενα εξουσιαστικό ιερατείο!

Είναι λοιπόν κακό να δείχνει η θρησκεία την όποια αμαρτωλότητα; Ναι, όταν αυτό γίνεται απο-κλειστικά για σωτηριακό αλισβερίσι. ‘Όταν δεν αποσκοπεί παρά στην ανταλλαγή της καλλιεργημέ-νης ενοχής, με δώρα εξιλεώσεως. Αυτή η αμαρτωλότητα δεν διδάσκει, αφού δεν αφήνει κανέναν να μάθει, ότι μόνη ελπίδα διόρθωσης των άστοχων ενεργειών, (αμαρτημάτων) είναι η κοπιαστική μόρφωση, η γενική παιδεία και οι γυμνασμένες προσωπικές αρετές κι όχι φορολογικές τιμωρίες, με τρόφιμα, πίτες, λάδια, δίαιτες και πάσης φύσεως ψητές, βραστές, τηγανητές και καλοαλατισμένες... “προσφορές περί αμαρτίας”!

Πηγή: Σελίς 73-4, Βιβλική Θρησκεία, Ο Ένοπλος Δόλος, Μιχ. Καλόπουλος

Θεσσαλονίκη – Ιανουάριος 1998

Ο συγγραφέας και ερευνητής Μιχάλης Καλόπουλος

1. Έθνος μου είν’ εκείνη η τάξη των αν-θρώπων, που αισθάνονται, φρονούν και διάγουν (ζουν ) σαν κι εμένα` πα-

τρίδα μου δε είναι η χώρα εκείνη, όπου ευδοκιμούν οι τοιούτοι άνθρωποι.

2. Η πολιτική των μεγάλων ηγετών του κόσμου εί-ναι ακόμη σε άγρια κατά-σταση, επει-δή συνίστα-ται εις το πως, ζημιώνοντας τα άλλα έθνη, να ωφελούν τη δική τους χώρα.Η υγιής πο-λιτική του μέλλοντος θα

είναι αυτή, που κάθε έθνος θα ζητεί το συμφέρον του μέσα στο κοινό παγκό-σμιο συμφέρον.

3. Η φωνή του λαού δεν είναι πάντα φωνή ( οργή ) θεού ! Πολύ συχνά η κοι-νή γνώμη δεν διαφέρει από τις άλλες κοινές. 4. Η φύση φρίττει για την ισότητα που κηρύττουν οι νεότεροι. Η ισότητα των πολιτών μπροστά στον νόμο είναι νο-μοθετική ανάγκη κι` όχι φυσική αλή-θεια αποσκοπεί δε στην αδικία του κα-λύτερου μέρους της κοινωνίας υπέρ του χειροτέρου.

5. Ο άνθρωπος που ζει σε μικρό τόπο, μοιάζει μέ δέντρο, που είναι φυτεμένο σε γλάστρα και φυσικά δεν μπορεί ν` αναπτυχθεί.

6. Ο άνθρωπος που θέτει ως σκοπό της ζωής του την επιτυχία και την επιβολή του, ειν` επικίνδυνος άνθρωπος` δεν εί-ναι δε ούτε καλός συγγενής, ούτε καλός φίλος, ούτε καλός πολίτης, ούτε καλός άνθρωπος.

7. Μυθολογία = θρησκεία. Με τη λέξη μυθολογία εννοούμε τη θρησκεία των προγόνων μας` και τη θρησκεία τη δική μας θα την υπολαμβάνουν οι απόγονοί μας ως μυθολογία.

8. Μια πατρίδα που στέλνει τα παιδιά της στο θάνατο για επεκτατικούς λό-γους, μοιάζει με τη μάνα εκείνη, που τρώει τα παιδιά της, για να παχύνει.

9. Τι είναι η καπατσοσύνη ( επιτηδει-ότητα ) και τι είναι η μη καπατσοσύ-νη. Φαίνεται, ότι η πρώτη φέρνει στον καπάτσο (καταφερτζή) όλα τα αγαθά,

Απάνθισμα στοχασμών

του Λασκαράτου


Ο Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901) ήταν αξιόλογος σατιρι-κός ποιητής και πεζογράφος από την Κεφαλλονιά. Αφορί-στηκε από την Εκκλησία εξ αι-τίας των σατιρικών βελών του κατά του επίσημου κλήρου.


Ο ύμνος μπορεί να χρονολογηθεί στα έτη 274 έως 256 π.Χ. Ο Φιλάδελφος εδώ εμφανίζεται ως θεός και η θεοποίησή του έγινε έπειτα από το θάνατο της Αρσινόης, που συνέβη το 270.

Τελειώνουμε, δίνοντας ένα έννοιολογικό διάγραμμα του ύμνου: Στους στί-χους 1-10 ο ποιητής απευθύνει ένα γενικό χαιρετισμό στην περιπλανώμενη αρχικά νήσο Αστερία, που με την επιλογή του Απόλλωνα να γεννηθεί σ’ αυτή ονομάζεται πια Δήλος (δηλ. φανερή, σε συγκεκριμένο μέρος της θά-λασσας). Στους στίχους 11-27 πλέκονται μερικά ακόμη εγκώμια στο νησί. Στους στίχους 28-54 ο ποιητής θα τραγουδήσει το λαμπρό πεπρωμένο του νησιού που, σταθερό πλέον, αποτελεί τόπο αγαπημένο του θεού. Στην ενό-τητα των στίχων 55-248 δίνονται με ζοφερούς τόνους οι περιπλανήσεις της ετοιμόγεννης Λητώς και η απόκρουσή της από τους διάφορους τόπους να γεννήσει, από τον φόβο της Ήρας. Συγκινητική εξαίρεση αποτελεί η προ-σφορά του Πηνειού, ο οποίος δέχεται την Λητώ τελικώς, έστω κι αν η τι-μωρία της Ήρας πρόκειται να πέσει βαριά πάνω στα νερά του. Η Λητώ κα-τανοώντας τους ενδοιασμούς του ποταμού τον απαλλάσσει από την ηρωική και ευγενική συνάμα προσφορά του. Ακολουθεί, στην ίδιαν ενότητα στίχων, η προφητεία του θεού για την μελλοντική γέννηση στην Κω του «άλλου θεού» (στίχοι 160 έπ.). Τέλος, η Δήλος δέχεται την Λητώ και η οργή της Ήρας κατευνάζεται. Οι στίχοι 249-324 αναφέρονται σε λατρείες και γιορτές στο Ιερό νησί. Ακολουθεί ο χαιρετισμός των δύο τελευταίων στίχων, με τον οποίο κλείνει ο πολύ ενδιαφέρων και μακροσκελέστερος από κάθε άλλον Καλλιμάχειος αυτός ύμνος.

ΣΤΗΝ ΔΗΛΟ

Την ιερή, ψυχή μου, σε ποιόν χρόνο και πότε θα ψάλεις Δήλο, του Απόλλωνα την τροφό; Βέβαια όλες οι Κυκλάδες, οι ιερότατες απ’ τα νησιά που βρίσκονται στην θάλασσα,είναι καλοΰμνητες. Όμως η Δήλος θέλει τα πρωτεία νά ‘χει από τα δώρα των Μουσών, γιατί τον Φοίβο, τον δάσκαλο των τραγουδιών έλουσε και σπαργάνωσε κι ωσάν θεό πρώτη τον ύμνησε. Όπως οι Μούσες, τον αοιδό, την Πίμπλεια που δεν θα τραγουδήσει, εχθρεύονται, όμοια κι ο Φοίβος όποιονα την Δήλο λησμονήσει. Τώρα τον ύμνο μου στην Δήλο αφιερώνω, ο Απόλλωνας ο Κύνθιος τον ζήλο μου να επαινέσει προς την τροφό του την αγαπημένη. Εκείνη ανεμόδαρτη, άγονη, θαλασσόπληκτη για γλάρους μάλλον έγινε παρά για ξεφαντώματα αλόγων, κι έχει στον πόντο στεριωθεί, που τα γοργά σηκώνοντας τα κύματά του, γλύφει στις ακτές της του Ικάριου πελάγους όλο τον αφρό. Γι’ αυτό και την κατοίκησαν θαλασσινοί, ψαράδες με καμάκι. Αλλά δεν είναι κι άδικο ανάμεσα στα πρώτα ν’ αναφέρεται νησιά, αφού στον Ωκεανό και στην Τιτανίδα, πλησίον στην Τηθύ κι άλλα νησιά μαζεύονται, και πρώτη αυτή οδεύει. Κι ακολουθεί η Κύρνος η Φοινικική, όχι παρακατιανή, και η Εύβοια, το μακρύ νησί των Ελλοπέων, η Αβαντιάδα και η Σαρδηνία η ήρεμη, και το νησί όπου κολύμπησεν η Κύπρις όταν πρωτοβγή-κε από την θάλασσα, και σώζει τους θαλασσινούς που την τιμούν. Τούτα τα νησιά με πύργους είναι οχυρωμένα και ισχυρά, μα η Δήλος τον Απόλλωνα έχει πύργο’ τι είναι δυνατότερο απ’ αυτόν; Τείχη και ογκόλιθοι από το φύσημα μπορούν να πέσουν του Στρυμόνιου βοριά. Μόνο ο θεός ατράνταχτος για πάντα. Καλή μου Δήλος, τέτοιον εσύ προστάτην έχεις!Πολλές ιστορίες αν σε τριγυρίζουν,ποιάν απ’ αυτές να πλέξω ύμνο στ’ όνομά σου; Ποια θα σου άρεσε ν’ ακούσεις; Μήπως εκείνην όπου λέει πως κάποτε μέγας θεός τα όρη καθώς χτύπησεμε τρίαινα που οι Τελχίνες μαστορέψαν,έφκιαξε τα νησιά, και όλα τα συντάραξεαπό τα βάθη, και τα κύλησε στην θάλασσα,κι άλλα τα πήγε στον βυθό για να ξεχάσουν την στεριάκι εκεί καλά τα ρίζωσε; Όμως εσένα δεν σε ζόρισεν ανάγκη, καθώς ελεύθερη στα πέλαγα επέπλεες, κι ονομαζόσουνπαλιότερα Αστερία, επειδή σε βαθιά πήδηξες τάφρο,σαν άστρο από τον Ουρανό, τον γάμο ν’ αποφύγεις με τον Δία.Τότε δεν σ’ είχε συναντήσει ακόμα η λαμπερή Λητώ,τότες ακόμα ήσουνα η Αστερία, Δήλος δεν ονομαζόσουν.

Συνέχεια από την σελίδα 3

αλλά κατάλαβε ότι οι Γιαπωνέζοι μάλλον θα νόμιζαν ότι τους έφερε σε λάθος προορισμό. Κατέβηκε τότε αμέσως από το αυτοκί-νητο, και άρχισε να ανεβαίνει προς τον λόφο κάνοντας νόημα με το ένα του χέρι στους τουρίστες να τον ακολουθήσουν. Εκείνοι τον ακολουθήσανε και δεν άργησαν να φτάσουν στην κορυφή του μικρού λό-φου.

- Εδώ είμαστε.. Τους είπε πάλι δείχνοντας το έδαφος με το χέρι του, μα εκείνοι τον κοιτάζανε ακόμα γεμάτοι απορία...

Μετά από λίγες στιγμές αμηχανίας, ο οδηγός του αυ-τοκινήτου που τους ξεναγού-σε με όποιον τρόπο μπορούσε καλύτερα, έκανε μερικά βή-ματα πιο κάτω και εκείνοι τον ακολούθησαν πάλι. Περπάτη-σαν εκεί που είχαν αφήσει οι μπουλντόζες των ναυπηγείων τα ίχνη τους στο ιερό χώμα, (που σύμφωνα με μαρτυρίες αρκετών αυτόπτων μαρτύ-ρων πετάγανε τους τάφους των ηρώων με τα οστά τους μαζί με τα μπάζα μέσα στην θάλασσα) και στάθηκαν όλοι μαζί δίπλα σε έναν τάφο.

Ο οδηγός τους υπέδειξε ξανά το ακρι-βές σημείο χαμογελώντας και στάθηκε παράμερα παρατηρώντας γεμάτος πε-ριέργεια τους παράξενους τουρίστες. Τότε οι Γιαπωνέζοι, εμφανώς αναστατωμένοι, εφόσον κοίταξαν με δέος εκείνον τον τάφο και τους υπόλοιπους, έσκυψαν και καθάρι-σαν ένα σημείο από τα ξερόχορτα και σχη-μάτισαν έναν μικρό κύκλο από λιθαράκια. Ο οδηγός τους παρακολουθούσε σαστισμέ-νος, ενώ είχε αρχίσει να θρέφει υποψίες πως ίσως να πρόκειται για αρχαιοκάπηλους....

Τότε οι Γιαπωνέζοι, υψώσανε εκστασια-σμένοι τα χέρια και τα βλέμματά τους προς τον Ουρανό λέγοντας κάποια λόγια στην «παράξενη» γλώσσα τους, στην συνέχεια γονάτισαν γύρω από τον μικρό κύκλο με τα λιθαράκια αφήνοντας μέσα σε αυτόν μερικά άνθη, και φίλησαν όλοι τους το ιερό χώμα που σκεπάζει τους ήρωες Σαλαμινομάχους. Ο οδηγός σοκαρίστηκε ολοκληρωτικά με αυτό που είδε. Όταν συνειδητοποίησε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάνει τόσο μεγάλο ταξίδι για να ασπαστούν το ιερό χώμα της πατρίδας του, κάτι που ποτέ δεν είχε κάνει ο ίδιος ή κάποιος άλλος που να γνωρίζει, ξέ-σπασε σε κλάματα σαν μικρό και απαρηγό-ρητο παιδί...

Οι σκηνές που ακολούθησαν μπορείτε να φαντασθείτε μόνοι σας πόσο δύσκολες ήταν, καθώς οι τουρίστες μιλούσαν διαφο-ρετική γλώσσα από τον οδηγό, και ό ίδιος, για αρκετή ώρα δεν ήταν σε θέση να οδηγή-σει πρός τον δρόμο της επιστροφής, από την συγκίνηση που τον είχε συγκλονίσει κυριο-λεκτικά....

Πηγή: ΒΙΣΑΛΤΗΣ

Oι Γιαπωνέζοι και οι Σαλαμινομάχοι...

Συνέβη κάποτε στην Σαλαμίνα...

Θα σας γράψω μια μικρή ιστορία σχετική με τον τύμβο, που μου την αφηγήθηκε προ πολλού ένας φίλος, μόνιμος κάτοικος της Σα-

λαμίνας.Ήτανε μέσα προς τέλη της 10ετίας του’80

όταν έφτασε στο νησί μια οικογένεια Γιαπω-

νέζων που έκανε τουρισμό. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία καταφέρανε να βρούνε στο λιμά-νι κάποιον άνθρωπο που μιλούσε την Αγγλι-κή γλώσσα και αμέσως ζήτησαν πληροφορίες για τον τύμβο των Σαλαμινομάχων.

Ο άνθρωπος που μίλησε μαζί τους δεν κα-τάλαβε αμέσως τι ακριβώς θέλανε, ίσως γιατί οι τουρίστες του έλεγαν ότι στο νησί υπάρχει ένα μνημείο που είναι εξίσου σημαντικό όσο και Παρθενώνας, το οποίο θα ήθελαν πολύ να επισκεφτούνε.

Ίσως να μην γνώριζε καλά την Αγγλική, ή ίσως να αγνοούσε την ιστορική σημασία του τύμβου, αλλά την περισσότερη ώρα που μι-λούσε μαζί τους προσπαθούσε να τους εξη-γήσει πως ο Παρθενώνας δεν βρίσκεται στην Σαλαμίνα αλλά στο κέντρο των Αθηνών.Όταν τελικά κατάλαβε τι ακριβώς θέλανε, προσπάθησε να βρει κάποιο ταξί το οποίο θα τους μετέφερε ως εκεί.

Η περίπτωση ήταν λίγο δύσκολη γιατί από τα λιγοστά μισθωμένα αυτοκίνητα που υπήρχαν τότε, κανένας δεν δεχόταν να κά-νει αυτή την διαδρομή. Ίσως γιατί ο δρόμος ήταν κακοτράχαλος και επικίνδυνος, ίσως κάποιοι άλλοι να αγνοούσαν το που ακριβώς είναι η τοποθεσία, ή ίσως επειδή δεν ήθελαν να μπλέξουν σε μια κούρσα άγονης γραμμής με παράξενους επιβάτες που μιλούσαν ακα-ταλαβίστικα. Η επιμονή και η υπομονή των Γιαπωνέζων όμως ήταν τεράστια, καθώς ήθε-λαν να επισκεφτούνε τον ιερό χώρο με κάθε θυσία.

Τελικά βρέθηκε ένας οδηγός που δέ-χτηκε να αναλάβει αυτό που δεν ήθε-λαν οι συνάδελφοι του, κι εφόσον έλαβε τις κατάλληλες οδηγίες από τον μεσά-ζοντα μεταφραστή, ξεκίνησαν για τον τύμβο. Σε όλη την διάρκεια της διαδρομής, σύμφωνα με τις ομολογίες του οδηγού, οι επιβάτες ήταν σιωπηλοί και τυπικότατοι σαν στρατιωτάκια. Όταν έφτασαν στο σημείο, έδειξε με το χέρι του στους επιβάτες προς τον λόφο.

- Εκεί είναι ο τύμβος. Τους είπε. Κατέβη-καν τότε όλοι διστακτικά από το αυτοκίνητο, και κοιτάξανε με απορία την γύρω περιοχή. Ο οδηγός παρέμεινε στο αυτοκίνητο κι ανά-βοντας ένα τσιγάρο με το ένα του χέρι, τους έδειχνε με το άλλο προς την κορυφή του λόφου και τους ξαναείπε: - Τι με κοι-τάτε; Εκεί πάνω είναι αυτό που θέλετε... Οι τουρίστες έκαναν μερικά βήματα προς το σημείο εξετάζοντας την γύρω περιοχή. Στάθη-καν σε ένα σημείο, συζητήσανε για λίγο μετα-ξύ τους χαμηλόφωνα, και αμέσως επέστρεψαν προς το αυτοκίνητο εκφράζοντας έντονα τις διαμαρτυρίες τους. Σαφώς ο οδηγός δεν μπο-ρούσε να καταλάβει τι ακριβώς του λέγανε,

τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗΜηνιαία έκδοσις

Στουρνάρα 57,10432 Αθήναι

Τηλ: 210 522-1314Ερμού 61,Θεσσαλονίκη

Τηλ: 310 282-782


Εἶναι γνωστό, ὅτι ἡ ἱστορικὴ ἀναζήτηση κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ «περάσματός» της στὸν πολὺ κόσμο ὑφίσταται ἕναν

σωρὸ παραμορφώσεις σὲ σημεῖο, ὥστε στὴν κατάληξή της νὰ ἔχῃ πλέον πε-ριβληθῆ μὲ μία σκληρή, σχεδὸν ἀδια-πέραστη, κρούστα ἀπὸ ἰδεοληψίες, ρο-μαντισμό, ἀνακρίβειες, ὡραιοποιήσεις, φαντασιώσεις, πλάνες, ἀπαράδεκτες γενικεύσεις καὶ μυθεύματα.Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ μυθεύματα (ἰδίως

ὅσα ἀφοροῦν τὴν Ἑλληνικὴ Ἱστορία) ἔχουν ἐπισημανθῆ ἐπανειλημμένα ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ «Δ», π.χ. ἡ δῆθεν εἰρηνικὴ ἐπιβολὴ τοῦ Χρι-στιανισμοῦ ὡς κυρίαρχης ἰδεολογίας ἐπὶ ἑνὸς δῆθεν παρακμασμένου κόσμου, ἡ δῆθεν διάσωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολι-τισμοῦ ἀπὸ τὴν Χριστιανικὴ Ἐκκλησία, ἡ δῆθεν ὕψωση τοῦ λαβάρου τῆς Ἐπα-ναστάσεως τοῦ 1821 ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, ἡ δῆθεν εὐλογία ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἐπα-ναστάσεως, τὸ ὑποτιθέμενο «κρυφὸ σχολειό» κ.λπ.

Ἕνα ἀπὸ τὰ μυθεύματα, ποὺ μάλιστα θεωρεῖται καὶ τὸ πλέον «αὐταπόδεικτο» ἀπὸ τοὺς ἀδαεῖς, εἶναι τὸ ὅτι ὁ ἀρχαῖος Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς βασίστηκε στὴ δου-λεία καὶ συνακόλουθα ὅτι ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς δὲν θὰ εἶχε ὑπάρξει, ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ δοῦλοι τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας. Σὲ ὁποιαδήποτε προσπάθεια νηφάλιας καὶ ἐπιστημονικῆς ἐξέτασης τοῦ φαινομένου τῆς δουλεί-ας στὸν ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ Κόσμο ἡ συντριπτικὴ πλει-οψηφία αὐτοῦ τοῦ χωρὶς ἱστορικὴ αὐτογνωσία λαοῦ θὰ κατευθύνῃ τὸν δείκτη της πρὸς τὸν Παρθενῶνα καὶ θὰ ρωτήσῃ ἀποστομωτικά: «κι “αὐτό” ποιός τὸ ἔφτειαξε; Οἱ δοῦλοι δὲν τὸ ἔφτειαξαν;».

Ἡ ἔντεχνη παγίωση τέτοιου εἴδους μυθευμάτων στὴν συλλογικὴ ἀντίληψη ἐξυπηρετεῖ πολλὰ συμ-φέροντα. Γιατί, ἂν ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς στηρί-χθηκε στὴ δουλεία, τότε ὁ Χριστιανισμὸς ἀποκτᾷ νόημα καὶ ἱστορικὴ ἀποστολή, ἀφοῦ θριάμβευσε ἐπὶ ἑνὸς «ἐκμεταλλευτῆ», «μαλθακοῦ» καὶ «παρακμα-σμένου» λαοῦ (μάλιστα δὲν εἶναι τυχαῖο, ὅτι οἱ ἠθικο-λογικοῦ τύπου κατηγορίες κατὰ τοῦ προγονικοῦ πολι-τισμοῦ ἐπεκτείνονται καὶ σὲ ἄλλα ζητήματα μέχρι τὴν τελικὴ κωδικοποίησή τους στὸ τρίπτυχο «Ἑλλάδα=δουλεία+ὁμοφυλοφιλία+παιδεραστία»).Τὸ ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς μέσῳ τοῦ ἀποστόλου Παύλου

ἀλλὰ καὶ ἄλλων καθαγίασε τὴν δουλεία προσπερνᾶται. Ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ ἀριστεροὶ αὐτῆς τῆς χώρας θὰ ἀναπα-ράγουν μὲ τὴν σειρά τους τὸ ἴδιο ἀκριβῶς τρίπτυχο κι ἂς καυχῶνται ὅτι εἶναι τοποθετημένοι στὸν ἀντίποδα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἀπὸ τὴ χαιρέκακη θριαμβολογία τοῦ

φιλήσυχου χριστιανορρω-μιοῦ νοικυραίου, ποὺ νιώ-θει νὰ δικαιώνεται ἠθικὰ ἡ θρησκεία του, μέχρι τὸ εἰρωνικὸ ἀπέναντι στὸν «ὑπερεκτιμημένο» Ἑλλη-νικὸ Πολιτισμὸ μειδίαμα τοῦ μαρξιστορρωμιοῦ, ποὺ νιώθει νὰ δικαιώνε-ται ἡ θεωρία τοῦ Ἱστορι-κοῦ Ὑλισμοῦ, ἡ ἀπόσταση εἶναι μηδαμινή. Καὶ οἱ δύο ἐπινοοῦν τὰ «τεκμήρια» ὑπεροχῆς τους ἐπάνω στὴν ὑποβάθμιση τοῦ προγονικοῦ καὶ καταξιω-

μένου (ὡς γνωστόν, πρόγονος δὲν μπορεῖ νὰ θεωρῆται ὁ «ξεπερασμένος» ἀρχαῖος, ἀλλὰ οἱ «προπάτορες» τῆς Βίβλου ἢ οἱ «ἅγιοι» τοῦ πάλαι ποτὲ γραφειοκρατικοῦ

καπιταλισμοῦ). Καὶ οἱ δύο ὑποκινοῦνται ἀπὸ ἕνα σύ-μπλεγμα ἀπέναντι σὲ κάτι ποὺ ξεφεύγει ἐμφανῶς ἀπὸ τὰ ἀντιληπτικά τους πλαίσια. Ἴσως μάλιστα ἐνδόμυ-χα νὰ τοὺς γοητεύουν κατὰ ἕναν ἐνστικτώδη τρόπο τὰ ἑλληνικὰ μνημεῖα, ὅπως ἄλλωστε καὶ δισεκατομμύρια ἄλλους ἀνθρώπους σὲ ὅλες τὶς ἐποχές. Ἀλλὰ ντρέπο-νται νὰ τὸ ὁμολογήσουν, φαντασιούμενοι ἴσως τὸ ὑπο-τιθέμενο μαστίγιο τοῦ ἐπιστάτη, ποὺ δημιουργοῦσε αὐλακιὲς ἀπὸ αἷμα στὶς πλάτες τῶν χιλιάδων δυστυ-χισμένων σκλάβων, καθὼς ἀνηφόριζαν κάτω ἀπὸ τὸν καυτὸ ἥλιο στὴν Ἀκρόπολη, φορτωμένοι ὄγκους μαρμά-ρου…

Ἔργα χρησιμότητας καὶ ἔργα πολιτισμοῦ

Μνημεῖα, θέατρα, στάδια, ναοί, βιβλιοθῆκες κ.λπ. μιᾶς ἀρχαίας ἑλληνικῆς πόλης δὲν εἶναι ἁπλῶς ἔργα χρησιμότητας, ὅπως π.χ. μιὰ γέ-

φυρα, ἢ ἕνας δρόμος (οἱ Ἕλληνες μποροῦσαν νὰ καυχη-θοῦν καὶ γιὰ τέτοια ἔργα, ὅπως ἡ σήραγγα τοῦ Εὐπα-λίνου ἢ τὰ Μακρὰ Τείχη, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαναν, γιατὶ θεωροῦσαν ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια μιᾶς κοινωνίας πρέπει νὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν θεσμῶν της). Οἰκοδο-

μήματα ταυτοτικῆς πολιτισμικῆς ἀναφορᾶς ἀποτελοῦν ἀπαραίτητα ἐξαρτήματα μιᾶς πολιτικῆς κοινότητας.

Οἱ δοῦλοι ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν συμβατικὴ νομική τους ὑπόσταση εἶναι ἄνθρωποι, ποὺ πρέπει νὰ τραφοῦν, νὰ ντυθοῦν, νὰ ἔχουν ὑγειονομικὴ περίθαλψη κ.λπ., ὅ,τι δηλ. καὶ ἕνα μέλος μιᾶς οἰκογένειας. Ἐπιπλέον στὴνἙλλάδα εἶχαν καὶ τὸ δικαίωμα τῆς τεκνοποίησης, πρᾶγμα ποὺ ὑποχρέωνε τὸν ἰδιοκτήτη νὰ φροντίζῃ καὶ τὰ παιδιά τους. Καὶ πρὶν ἡ κοινότητα δημιουργήσῃ τὸν πολιτισμικό της ἐξοπλισμό, τὸν εἶχε ἐπιθυμήσει καὶ ὁραματιστῆ.

Οἱ Παρθενῶνες –καλλιτεχνικοί, φιλοσοφικοί, πολιτι-κοί– δὲν εἶναι μόνο ἔργα τῶν χειρωνακτῶν ἢ τῶν πνευ-ματικῶν ἐργατῶν ποὺ τοὺς διεκπεραίωσαν, ἀλλὰ ἔχουν ὡς ἀπαραίτητο ὑπόβαθρο τὸ δημιουργικὸ σφρῖγος ἑνὸς λαοῦ. Τὰ ἀρχιτεκτονικά, γλυπτικὰ καὶ πνευματικὰ ἀρι-στουργήμα τα τῶν Ἑλλήνων δὲν ἀποτελοῦν ἔργα μαται-οδοξίας κάποιων αὐτοκρατόρων, μοναρχῶν καὶ λοιπῶν ἐξουσιαστῶν, ἀλλὰ πηγάζουν ὡς αὐθόρμητες δημιουρ-γικὲς ἰδέες προσωπικοτήτων ἢ ἀναδύονται ὡς προϊόντα ἑνὸς συλλογικοῦ ψυχικοῦ καὶ πνευματκοῦ μεταβολι-σμοῦ, ἐκδηλούμενου ὡς δημιουργικὴ θεία μανία(1).

Καὶ γιὰ νὰ προλάβουμε ἐνδεχόμενη παρεξήγηση: οἱ Ἕλληνες δὲν παρήγαγαν ποτὲ θρησκευτικὴ τέχνη μὲ τὴν ἔννοια π.χ. τῆς στυλιζαρισμένης καὶ στρατευμέ-νης τέχνης τῶν χριστιανικῶν εἰκόνων. Ὁ Παρθενῶνας εἶναι θεῖος, ὅπως καὶ τὸ χρυσελεφάντινο ἄγαλμα τοῦ Διὸς στὴν Ὀλυμπία, ὄχι ὡς «θεόπνευστη» ἔκφραση «πί-στης», ἀλλὰ ὡς ἀπόρροια τῶν ἰδεῶν τοῦ Κάλλους, τῆς Συμμετρίας, τῆς μαθηματικῆς ἁρμονίας τῆς Χρυσῆς

τομῆς κ.λπ. καὶ ἀναπτύχθηκαν πάνω στὸ ἐπίπεδο τῆς φιλοσοφικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς ἐπίγνωσης.

Οἱ Παρθενῶνες κάθε εἴδους ἀποτελοῦν τὰ ἄνθη ἑνὸς πολιτισμοῦ ἐλευθερίας –ἄνθη ποὺ δὲν μαραίνονται, ἀκόμα κι ἂν οἱ βάρβαροι τοὺς μεταβάλλουν σὲ στόχους ἑνὸς φανατισμοῦ τῆς πίστης, ἡ ὁποία «πίστη» ἦταν ἔννοια ἄγνωστη στὴν Ἀρχαιο-ελληνικὴ Σκέψη. Ἀποτε-λοῦν τὰ ἄνθη ἑνὸς πολιτισμοῦ –ἄνθη ποὺ δὲν μαραί-νονται, ἀκόμα κι ἂν οἱ βάρβαροι τοὺς μεταβάλλουν σὲ ἐρείπια.

Πολιτισμοὶ ἐλεύθερων καὶ «πολιτισμοί» δούλων

Οἱ πολιτισμοὶ βασίζονταν ἀνέκαθεν στὴν ἀπρό-σκοπτη πνευματικὴ ἀνάπτυξη γιὰ ὅσο τὸ δυ-νατὸν μεγαλύτερα κομμάτια τοῦ πληθυσμοῦ

καὶ στὴν ἐλεύθερη ἐκδήλωση τῆς δημιουργικότητας. Οἱ πολιτισμοὶ δημιουργοῦνται μόνο ἀπὸ ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Πολιτισμὸς βασισμένος στὴ δουλεία, δη-λαδὴ πολιτισμὸς δούλων, δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Ἐξαρτημένη ἐργασία μὲ τὴ μορφὴ τῆς δουλείας ὑπῆρχε σχεδὸν πα-ντοῦ στὸν ἀρχαῖο κόσμο, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρατηρηθῇ,

ὅτι πολίτες καὶ πολιτισμὸς δημιουργήθηκαν μόνο στὴν Ἑλλάδα. Αὐτὸ χρειάζεται κάποιες διευκρινήσεις.

Ἡ εἰκόνα ποὺ ἔχει ἕνας Νεοέλληνας (ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐν προκει-μένῳ), ὅτι ἀκόμα καὶ τὸ φτωχότερο σπίτι στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα εἶχε δούλους, εἶναι ἀφελέστατη ἐκτὸς ἀπὸ ἀνιστόρητη. Οἱ δοῦλοι ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν συμβατικὴ νομική τους ὑπόσταση εἶναι ἄνθρωποι, ποὺ πρέπει νὰ τραφοῦν, νὰ ντυθοῦν, νὰ ἔχουν ὑγειονομικὴ περίθαλψη κ.λπ., ὅ,τι δηλ. καὶ ἕνα μέλος μιᾶς οἰκογένειας. Ἐπιπλέον στὴν Ἑλλάδα εἶχαν καὶ τὸ δικαίωμα τῆς τεκνοποίησης, πρᾶγμα ποὺ ὑποχρέωνε τὸν ἰδιοκτήτη νὰ φροντίζῃ καὶ τὰ παιδιά τους (τὰ ὁποῖα στὴν Ἑλλάδα δὲν ἀποτελοῦσαν ἰδιοκτησία κανενός).(2)

Οἱ δοῦλοι ἀποτελοῦσαν τεράστια οἰκονο-μικὴ ἐπιβάρυνση γιὰ ἕνα νοικοκυριὸ ἢ μία ἐπιχείρηση, καὶ γι’ αὐτὸ μόνο μερικὰ μεγάλα ἀγροτικὰ «τζάκια» διέθεταν δούλους. Ἐπί-σης κάποιες μεγάλες οἰκονομικὲς μονάδες:

τὸ ἐργοστάσιο ὅπλων τοῦ μέτοικου Λυσία στὴν Ἀθήνα ἀπασχολοῦσε 120 τεχνῖτες, ἐλεύθερους καὶ δούλους, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν τὶς ἴδιες ἐργασίες μὲ τοὺς ἐλεύθερους. Ὑπῆρχε ἐπίσης ἡ κατηγορία τῶν δημόσιων δούλων, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νὰ ἦσαν ἀπὸ ἐργάτες στὰ ὀρυχεῖα ἀργύ-ρου τοῦ Λαυρίου, ἐργαζόμενοι ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς ἐλεύθερους μεταλλωρύχους, μέχρι ἀστυνομικοὶ στὸ κλεινὸν ἄστυ. Ὑπῆρχαν ἐπίσης οἱ δοῦλοι οἱ ἐπονομα-ζόμενοι «χωρὶς οἰκοῦντες», οἱ ὁποῖοι κατοικοῦσαν χω-ριστὰ ἀπὸ τὸν ἰδιοκτήτη τους, τοῦ κατέβαλαν κάποιο εἶδος ἐνοικίου καὶ εἶχαν ἀρκετὴ ἀνεξαρτησία. Ἐπίσης ἦταν ἐπιτρεπτὸ καὶ σύνηθες οἱ δοῦλοι νὰ ἀναπτύσ-σουν δική τους οἰκονομικὴ δραστηριότητα(2).Οἱ δοῦλοι στὴν ἀρχαία

Ἑλλάδα δὲν ἀποτε-λοῦσαν τάξη μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἔννοια. Δὲν εἶχαν δηλ. ὁριοθετημένο ρόλο στὴν παραγωγικὴ διαδικασία, ὅπως π.χ. σήμερα ὁ βιομηχανικὸς ἐργάτης, ὁ μισθωτὸς ὑπάλληλος, ὁ ἐπιχειρη-ματίας κ.λπ. Οἱ δοῦλοι χρησιμοποιοῦνταν συ-μπληρωματικὰ (φυσικὰ μόνο ὅταν ὑπῆρχαν) ὡς πρὸς τὴν ἐργασία τῶν ἐλευ-θέρων. Ἔκαναν περίπου ὅ,τι οἱ μέτοικοι καὶ οἱ πολίτες.

ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ;

Οἱ δοῦλοι ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν συμβατικὴ νομική τους ὑπόσταση εἶναι ἄνθρωποι, ποὺ πρέπει νὰ τραφοῦν, νὰ ντυθοῦν, νὰ ἔχουν ὑγειονομικὴ περίθαλψη κ.λπ., ὅ,τι δηλ. καὶ ἕνα μέλος μιᾶς οἰκογένειας. Ἐπιπλέον στὴνἙλλάδα εἶχαν καὶ τὸ δικαίωμα τῆς τεκνοποίησης, πρᾶγμα ποὺ ὑποχρέωνε τὸν ἰδιοκτήτη νὰ φροντίζῃ καὶ τὰ παιδιά τους.

Μπορεῖ νὰ συνα-ντήσῃ κανεὶς δούλους

σὲ ὅλη τὴν κλίμακα τῆς παραγωγικῆς διαδικασίας, ἀπὸ χειρώνακτες τεχνῖτες, γραφεῖς, μέχρι καὶ σὲ νευ-ραλγικὲς θέσεις ὡς οἰκονο-μικοὺς ὑπαλλήλους τῆς πόλης ἢ τραπεζίτες ὅπως ὁ πλουσιώτερος ἄνθρωπος τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας, ὁ δοῦλος-τραπεζίτης Πασί-

ων.


Δοῦλοι: Μικρὴ συμετοχὴ μὲ πλούσιες αμοιβές


Συχνά οι ναυτικοί, απ’ την Τροιζήνα, του Ξάνθου την πολίχνη, διαβαίνοντας στην Έφυρα, μέσα στον κόλπο τον Σαρωνικό σε αντιλήφτηκαν, μα όταν απ’ την Έφυρα ανεβαίνανδεν σε ξανάδανε. Απ’ το στενό κι ορμητικοπόρο του Ευρίπου έδραμες, που με βοή μεγάλη τρέχουν τα νερά του. Απ’ της Χαλκίδας την θάλασσα την ίδια μέρα αλλάζοντας κατεύθυνση έπλεες κοντά στο ακρωτήριο των Αθηναίων, το Σούνιο, ή μέχρι την Χίο και τον θαλασσόβρεχτο τον λόφο της Παρθενίας —δεν ονομαζόταν τότε Σάμος— όπου οι νύμφες οι γειτονικές στην γη του Αγκαίου, οι Μυκαλησιώτισσες, σε φιλοξένησαν. Κι όταν στον Απόλλωνα υποσχέθηκες τον γενέθλιό του τόπο, οι ναυτικοί γι’ ανταμοιβή με τούτο σ’ ονομάτισαν το όνομα, γιατί άδηλη πιά δεν έπλεες, αλλά στον πόντο, στα κύματα του Αιγαίου τα ριζοθέμελα είχες ρίξει.Ούτε φοβήθηκες την οργισμένην Ήρα, που ενάντια σ’ όλες, με απειλές δεινές, στάθηκε τις λεχώνες, όσες παιδιά απ’ τον Δία γεννούσανε, και στην Λητώ ιδιαίτερα, που ήταν η μόνη που έμελλε να γεννήσει για τον Δία γιόν αγαπητότερο απ’ τον Άρη. Γιατί η Ήρα, απ’ την σκοπιά που είχε μέσα στον αιθέρα βιαζότανε να κάμει μέγα και ανείπωτο κακό, την Λητώ εμποδίζοντας να ξεγεννήσει, κι ας κοιλοπονούσε φοβερά. Και δυο φρουρούς είχεν ορίσει να εποπτεύουνε την γη. Ο ένας τις εκτάσεις της στεριάς,στεκάμενος σε κορυφή ψηλή επάνω στο θρακιώτικο τον Αίμο,κι αυτός ο δυνατός ήτανε Άρης πάνοπλος, ενώ οι ίπποι τουαυλίζονταν στο άντρο του Βοριά με τους επτά μυχούς. Και πάνω απ’ τα πλατιά νησιά άλλος σκοπός, η κόρη στέκονταν του Θαύμαντα, στον Μίμαντα ανεβασμένη.Και τις πόλεις που η Λητώ πλησίαζε με απειλές απέτρεπαν να την δεχτούν.Την απόφευγεν η Αρκαδία, την απόφευγε και το ιερόν όρος της Αύγης, το Παρθένιον, την απόφευγε κι ο γερο-Φενειός, αφήνοντάς την .πίσω, την απόφευγε και όλη η γη του Πέλοπα η κοντινή προς τον Ισθμό εκτός απ’ τον Αιγιαλό και τ’ Άργος, γιατί η Λητώ στους δρόμους .τουςδεν πάτησε, αφού η γη του Ίναχου λαχίδι είναι της Ήρας.Απόφευγε και της Αονίας τον δρόμο γιατί την ακολούθαγαν η Δίρκη και η Στροφία, που τον μαυροβότσαλον αναβαστούσανπατέρα τους, τον Ισμηνό, απ’ το χέρι. Κι ακολουθούσε πολύ πίσωο Ασωπός με γόνατα βαριά, από τότε που τον χτύπησεν ο κεραυνός.Αποκομμένη, τον χορό σταμάτησεν η ντόπια νύμφηη Μελία, και χλόμιασαν οι παρειές της

όταν τρομαγμένη είδε τις συνομήλικές της δρυς και τα φυλλώματα του Ελικώνα δυνατά να σειούνται. Πέστε μου θεές μου Μούσες: είναι αλήθεια πως οι δρυς γεννήθηκαν την ίδιαν ώρα με τις Νύμφες τους; Οι Νύμφες χαίρονται όταν η βροχή κάνει τις βελανιδιές να μεγαλώνουν και πάλι κλαίνε οι Νύμφες όταν οι βελανιδιές δεν έχουν φύλλα. Μαζί τους θύμωσε πολύ κι ο Απόλλωνας, στον κόλπο της μητέρας του όπου βρισκόταν,λέγοντας απειλή κατά της Θήβας, που δεν έμεινεν ατέλεστη:«Θήβα χτύπα με δυστυχισμένη’ την τωρινή μου μοίρα τι περιγελάς;Χωρίς να θέλω μη με βιάζεις να μαντέψω εναντίον σου.Ο τρίποδας της Πυθώνας δεν μ’ ενδιαφέρει για την ώρα, ούτε πέθανεν ο μέγας όφις, αλλά εκείνο ακόματο δυνατοσάγονο θηρίο έρπει απ’ τον Πλειστό,και τον Παρνασσό τον χιονισμένο περιζώνει μ’ εννιά κύκλους.Θα σου μιλήσω με λόγια κοφτερότερα κι από αυτά της μαντικής δάφνης.Φύγε’ γρήγορα θα σε προφτάσω βάφοντας στο αίμα σου το τόξο μου’ τα τέκνα μιας κακόγλωσσης γυναίκας σου έλαχαν και ούτε εσύ φίλη, τροφός, ούτε ο Κιθαιρώναςθα μου γίνετε’ θα είμαι αγνός για τους αγνούς μονάχα».Αυτά είπε (ο Απόλλωνας) και η Λητώ αποστρέφοντας το πρόσωπο τον δρόμο ξαναπήρε.Μα όταν και οι Αχαϊκές πόλεις αρνήθηκαν να την δεχτούν καθώς την βλέπαν νά ‘ρχεται, η Ελίκη η συντρόφισσα του Ποσειδώνα και η Βούρα, όπου τα βουστάσια του Δεξαμενού, του γιου του Οικιάδη, τον δρόμο ξαναπήρε για την Θεσσαλία. Μα ο Άναυρος απομακρύνθηκεκαι η μεγάλη Λάρισα και οι Χειρωνίδες βράχοι,κι ο Πηνειός που ελίσσεται στα Τέμπη. Ήρα, η καρδιά σου ακόμα (κ’ ύστερ’ απ’ αυτά) απόμεινε ανελέητη. Ούτε συγκινήθηκες, ούτε λυπήθηκες όταν (η Λητώ)

oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος

Μέσα σ’ αυτόν τον κοι-νωνικό κυκεώνα, κα-νείς δεν ενδιαφέρεται που διαστρεβλώνεται

η Ιστορία μας, συκοφαντείται το παρελθόν μας και αλλοιώνεται το μέλλον μας. Οι υπεύθυνοι, τι κάνουν; Τίποτα. Έτσι απλά, τίποτα. Όταν το κάθε τι ελληνικό διώχνεται, δεν κά-νουν τίποτα! Όταν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία το ρατσιστικό, σοβινιστικό και αποτρόπαιο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, όπου πλην των μυρίων βδελυγμάτων του, χα-ρακτηρίζει τους Έλληνες απογό-νους των Εβραίων (!!) και επίσης ότι η δημιουργία του κόσμου έγινε, όπως λένε το 4.000 π.Χ, χρονολογία που στην ιερή ΕΛΛΑΣ, ανθούσαν πάνω από 20 πολιτισμοί και πολύ πριν ο εβραίος θεός φτιάξει το σύ-μπαν και τα υποτιθέμενα παιδιά του, ο Ελληνισμός μεγαλουργούσε, δεν κάνουν τίποτα!!

Από το βιβλίο της Α’ Γυμνασίου , χαλκογρα-φία του Μεγάλου Αλεξάνδρου που σκύβει και προσκυνά τον Ιουδαίο αρχιερέα στα Ιεροσό-λυμα. Οι Έλληνες ποτέ δεν προσκυνούν, πόσο μάλλον ο Μ. Αλέξανδρος.

Κανένας υπεύθυνος εκπαιδευτικός φορέας δεν αντέδρασε, όταν μέσα στο βιβλίο Θρησκευτικών της Α’ τάξης του γυμνασίου «Προετοιμασία των ανθρώπων για το νέο κόσμο του θεού» (ΟΕΔΒ), οι Σπαρτιάτες αναφέρονται σαν απόγονοι εβραίων, ούτε ανησύχησαν, όταν στο βιβλίο μια ανιστόρητη χαλκογραφία σελ.208 , παριστάνει τον Μέγα Στρα-τηλάτη, Αλέξανδρο να προσκυνά έναν Εβραίο ιε-ρέα! Ο Μέγας Αλέξανδρος ουδέποτε επισκέφθηκε την Ιερουσαλήμ, αλλά κατέλαβε την Παλαιστίνη, εγκατέστησε φρουρά και συνέχισε την πορεία του. Ούτε που ασχολήθηκε με τους εβραίους, τους οποίους θεωρούσε ικανούς μόνο για χειρονακτι-κές εργασίες. Και αν ποτέ ο Αλέξανδρος συνα-ντούσε τον εβραίο ιερέα ουδέποτε θα προσκυνού-σε, καθώς «ουκ είθισται τοις Ελλησιν άνθρωπον προσκυνέειν… ουδένα άνθρωπον δεσπότη αλλά τους θεούς προσκυνείτε» (Ξενοφ.Αναβ3,2,12). Αν θέλετε κι’ άλλα επιχειρήματα, ορίστε: α’/ Η πανοπλία του άνδρα που υποτί-θεται ότι είναι ο Αλέξανδρος, δεν εί-ναι ελληνικού τύπου αλλά ρωμαϊκού. β’/ Ο στρατιώτης που προσκυ-νά, δεν φορά μεταλλική ζώνη. γ’/ Αυτός, που υποτίθεται ότι είναι ο εβραίος ρα-βίνος, φοράει - όπως φαίνεται στη χαλκογραφία - την παπική τιάρα, η οποία έχει έναν σταυρό. Αλλά όπως γνωρίζει κι ο Λόβιγγερ, (ο πρόεδρος της εβραϊκής κοινότητας των Αθηνών), οι ραβίνοι δεν φορούσαν τιάρες με σταυρούς, διότι τα αγνο-

ούσαν τελείως!!Ασυγχώρητη ανοχή υπάρχει όταν διδάσκονται

τα Ελληνόπουλα ότι η ελληνική γραφή, που προ-ϋπήρχε με τη σημερινή της μορφή πριν από 6.000 π.Χ. , είναι έργο άλλων!! Παρόμοια ιεροσυλία συ-ντελείτε όταν ανεχόμαστε μια ανύπαρκτη «ιν-δοευρωπαϊκή» φυλή, προκειμένου να ξεχαστεί η «ελληνική φυλή». Γιατί είναι σωβινισμός όταν θυμόμαστε ποιοι είμαστε και δεν είναι σωβινι-σμός αυτά που δίδαξε ο «Αληθινός» θεός, ο θεός της «Αγάπης», όταν αποκάλεσε τους Εβραίους εκλεκτούς και σπέρμα άγιο!! Για πρώτη φορά και σε παγκόσμια κλίμακα φαίνεται η χειρότερη μορ-φή ρατσισμού από θεό, προτρέποντας μάλιστα να σφάξουν τους μη εκλεκτούς για να είναι ο θεός τους (Δευτερονόμιο Η 16-ΙΒ 29-ΙΓ 15,16-Κ13,14,15,16,17)!!

Έως πότε θα δεχόμαστε αυτή τη παραπληροφό-ρηση; Έως πότε στα Ελληνόπουλα θα μαθαίνουν ότι οι ανά τον κόσμο δολοφόνοι εβραίοι, αυτοί που έκαψαν τα ιερά βιβλία της Αλεξάνδρειας, ήταν ο εκλεκτός λαός του θεού; Έως πότε θα ανεχόμαστε αυτή τη πλύση εγκεφάλου, μέσα από τα εβραϊκά τεχνάσματα, την βιομηχανία μάρκετινγκ, από τις Χολιγουντιανές ταινίες (βλ Επαφή, Άφιξη, Ημέρα Ανεξαρτησίας, Αρμαγεδών κλπ), και από τα συγ-γράμματα δήθεν «σοφών» και «αγίων» ανθρώπων, στα οποία η Ελλάς, το λίκνο του κόσμου, αναφέρεται ως «χώρα κάλπικη και εβραικρατούμενη»; Το πα-ρελθόν της Ελλάδας, όσο μεγαλειώδες κι αν ήταν, πήρε τη θέση του στην παγκόσμια Ιστορία. Το ερώ-τημα είναι: Σήμερα τί γίνεται; Η ΕΛΛΑΣ ΚΑΤΑΣ-ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 396μ.Χ. από τον Αλάριχο, κατά την διάρκεια του Θεοδόσιου.

Η Ελλάς καταστρέφεται στο όνομα του λεγό-μενου Ιησού (λέξη κλεμμένη από την ελληνική γλώσσα, που υποδηλώνει χαρακτηρισμό για-τρού «ιήσιος» = ο ιαματικός) και των Νόμων του Αρκαδίου. Πρόκειται για τη χειρότερη γενοκτο-νία λαού, καθώς θανατώθηκε το 75% του Ελλη-νικού πληθυσμού, σύμφωνα με υπολογισμούς των μεγαλύτερων ερευνητών της εποχής μας.

Ο χριστιανισμός, έχοντας συνείδηση της ύποπτης καταγωγής του, στράφηκε με τρο-μερό μίσος ενάντια στους κοινωνικούς θε-σμούς της Ελλάδας. Θεωρούσε την επιστημο-νική γνώση, θεμελιωμένη απ’ τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων, ως τον πιο επικίνδυνο εχθρό του.

Τα φανατισμένα πλήθη γκρέμισαν ακαδημί-ες, έκαψαν βιβλία, ισοπέδωσαν σχολές, λήστε-ψαν ναούς και σπίτια, έκλεισαν μαντεία, τυ-ράννησαν επιστήμονες, έσφαξαν φιλοσόφους, έσπασαν αγάλματα, σταύρωσαν ιερείς του Δω-δεκάθεου και άλλους τους έκαψαν ζωντανούς.

*Η Σπάρτη έγινε σκόνη και οι κάτοικοί της σφαγιάστηκαν, εκτός από λίγους που κρύ-φτηκαν στον Ταΰγετο. Οι Δελφοί και η Ολυ-μπία καταστράφηκαν καθώς και η Ελευσίνα, υπό τις πανηγυρικές ιαχές των δολοφόνων χρι-στιανών. Οι πληροφορίες αυτές έχουν συγκε-ντρωθεί από μελέτη ιστορικών της εποχής και ιδιαίτερα από τον Ζώσιμο (‘ΙΣΤΟΡΙΑ’.Ε’,6).

*Δεκαεπτά χρόνια μετά τα παραπάνω γεγονότα, το 415 μ.Χ. κατακρεουργήθηκε η Ελληνίδα φιλόσο-φος/μαθηματικός, Υπατία, από τα χέρια ενός τέ-ρατος, του χριστιανού Κύριλλου. Ο Κύριλλος και οι οπαδοί του ξεγύμνωσαν στη μέση του δρόμου την Υπατία, άναψαν φωτιά, έκοψαν με όστρακα τις σάρκες της άμοιρης κοπέλας και τις πετούσαν στη

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙ





Η Θρησκεία, χ ιλ ιετηρίδες τώρα, έχει κατορθώσει να πείσει τον κόσμο ότι υπάρχει

ένα αόρατο ον -που ζει στον ουρανό – με τέτοιες δυνατότητες που μπορεί να παρακολουθεί οτιδήποτε κάνεις, κάθε στιγμή της κάθε ημέρας, όχι μό-νον εσένα αλλά και τα δισεκατομμύ-ρια των ανθρώπων. Και αυτό το υπερ-φυσικό ον έχει έναν ειδικό κατάλογο από δέκα πράγματα τα οποία δεν θέ-λει να κάνεις. Και αν κάνεις οτιδήποτε από τα δέκα αυτά πράγματα, έχει ένα ειδικό μέρος για σένα – γεμάτο φωτιά και καπνό και πόνο και οδύνη και φρι-κτά βασανιστήρια – στα οποία θα σε στείλει για να ζήσης και να υποφέρεις και να καίγεσαι και να πνίγεσαι και να ουρλιάζεις και να κλαις αιωνίως, μέχρι το πλήρωμα του χρόνου...; Και όμως. Αυτός σε αγαπάει!!!Δυστυχώς αυτό δεν είναι σενάριο επι-στημονικής φαντασίας αλλά νοσηρή πραγματικότητα που προσπαθούν να σου επιβάλλουν.

Ακριβώς σήμερα στις αρχές του 21ου αιώνα με αυτούς τους αναχρονιστικούς μύθους όλες οι θρησκείες προσπα-θούν να σταματήσουν την λογική σκέψη και να καταδυ-ναστεύσουν το μυαλό των ανθρώπων σαν μια στυγνή δι-κτατορία - ξεκίνησε την ομιλία του ο άθεος ορθολογιστής κύριος Χριστόφορος Χίτσενς (Christopher Hitchens) στις 26 Νοεμβρίου στην δημόσια συζήτηση - αντιπαράθεση με τον πρώην πρωθυπουργό της Αγγλίας Τόνυ Μπλερ (Tony Blair) υπερασπιστή της πίστης θρησκειών.

Ιστορικό γεγονός στο Τορόντο χαρακτηρίζεται η συνά-ντηση για τους 2.700 ανθρώπους που παρακολούθησαν στο Roy Thompson Hall και για τα εκατομμύρια των τη-λεθεατών που είχαν απευθείας μετάδοση της δημόσιας συζήτησης σε όλο τον κόσμο.

Οργανωτής το Munk Foundation και με θέμα: Σε έναν κόσμο που η επιστήμη και οι κοινωνικές αλλαγές είναι ρα-γδαίες, τι αξίες οι θρησκείες έχουν να μας δώσουν για να διανύσουμε τον 21ο αιώνα; Ή ωθούν σε βιαιότητες διαιρώ-ντας τους ανθρώπους, δημιουργώντας προβλήματα άλυτα και επικίνδυνα για την ειρηνική συμβίωση όλων μας;

Η ιστορία, όπως ξεκίνησε ο κύριος Χριστόφορος Χίτσενς, μας αποδεικνύει καθημερινώς από την εποχή της εμφά-νισης των «ιερών βιβλίων!!!», πως όλη η ανθρωπότητα υπέφερε και υποφέρει από πολέμους, εξευτελισμούς του ατόμου και πληρώνει με ατελείωτο αίμα, που ακόμη ρέει και στις ημέρες μας. Από την παιδική ηλικία μας φυτεύουν παράλογες, ανόητες και ανύπαρκτες ιδέες που δηλητηριά-ζουν το μυαλό μας και όσο μεγαλώνουμε μας βομβαρδίζουν καθημερινά με ηλίθια πίστη – πίστευε και μη ερεύνα – για πράγματα που μόνο η νοσηρή φαντασία κάθε θρησκείας δύναται να γεννήσει Η πίστη αποτελεί ένα μεγάλο δεινό ακριβώς επειδή δεν απαιτεί καμία δικαιολόγηση και δεν ανέχεται κανένα επιχείρημα. Αντί να μας παρακινούν να αναζητήσουμε την αλήθεια στην επιστήμη και στην φύση, μας ταΐζουν κουτόχορτο βιάζοντας την ελεύθερη σκέψη και μας κάνουν εύκολη λεία για τον παράλογο πλουτισμό των ναών και οργανισμών τους. Αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου και θα δεις αυτόν τον βιασμό ανεξαρτήτου μεγέθους σε όλες τις θρησκείες.

Παίρνοντας τον λόγο ο κύριος Τόνυ Μπλέρ θα συμφω-νήσει ότι για πολλά κακά της κοινωνίας μας ευθύνονται οι θρησκείες, αλλά και οι πολιτικές που εφαρμόζονται. Παραδείγματος χάριν, είπε, στην Ιρλανδία οι μάχες στα-μάτησαν και οι άνθρωποι τα βρήκαν μεταξύ τους όταν οι θρησκείες βοήθησαν.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Το δηλητήριο της σκέψης

σε κάθε εποχήΚαι η αποστομωτική απάντηση του κυρίου Χριστόφορου

Χίτσενς: Ξεχνάτε ότι εδώ και 400 χρόνια τα προβλήματα των Ιρλανδών δημιουργήθηκαν από τις θρησκευτικές τους και μόνον διαφορές; Η εκκλησία είναι υπεύθυνη για το μα-κελειό, για τους νεκρούς και τον πόνο που δημιουργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Τελικά όπου οι εκκλησίες σταμάτη-σαν να αναζωπυρώνουν τις θρησκευτικές τους διαφορές οι άνθρωποι κατάφεραν να συμφιλιωθούν και να ζήσουν ειρηνικά. Και όλα με μόνον οδηγό τον ηλίθιο θρησκευτικό φανατισμό που καταφέρνει και εξουδετερώνει την λογική και εκμηδενίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Παράδειγμα: πως να σταματήσουμε κύριε Τόνυ Μπλερ το αίμα στην Παλαιστίνη όταν μια χούφτα ανθρώπων έχουν τρία διαφορετικά «θεϊκά» βιβλία και σε κάθε ένα ξεχωριστά ο θεός τους υπόσχεται την γη αποκλειστικά και μόνον σ’ αυτούς; Και τους υπόσχεται βοήθεια εξ ουρανού για να πολεμήσουν και να κατακτήσουν σφάζοντας και σκοτώνοντας τους γείτονές τους. Πόσο ηλίθιο ακούγεται και όμως είναι αληθινό.

Άραγε πότε οι άνθρωποι θα ξυπνήσουν από τον εφιάλτη της θρησκείας και αποφασίσουν να δώσουν τα χέρια και δίκαια πλάι - πλάι να ζήσουν; Πότε θα συλλάβουν το νόη-μα των λόγων του Βολταίρου: «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες μπορούν να σε κάνουν να πραγματοποιήσεις και φρικαλεότητες».

Ο σκοταδισμός της Π. Διαθήκης συνεχίζεται και επανα-λαμβάνεται μέχρι τις ημέρες μας. Ποιες άραγε ηθικές αξί-ες μας διδάσκουν όλες οι ανήθικες ιστορίες των «Ιερών» βιβλίων που σε κάνουν να ντρέπεσαι για την συνεχή κακο-ποίηση του ανθρώπινου είδους; Μόνον φρίκη πηγάζει και βιασμοί που δυστυχώς συνεχίζονται και μέχρι στις ημέρες μας από τους αντιπροσώπους και ιεράρχες του θεού Σας στην Γη.

Μη μπορώντας να αμφισβητήσει την πραγματικότητα ο κύριος Τόνυ Μπλερ συμφώνησε ότι αρκετά κακά προέρ-χονται από τις θρησκείες - αλλά και πάλι κοιτάξτε, είπε - όλοι, οργανωμένοι κάτω από μία θρησκεία, πόση βοήθεια προσφέρουν στην ανθρωπότητα μέσω της φιλανθρωπίας.

Φαίνεται, πως ο Τόνυ Μπλερ μέσα στην μυωπική του σκέψη δεν μπορεί να δη και να ξεχωρίσει πόση βοήθεια έχουν προωθήσει οργανισμοί και σωματεία στην Αφρική και σε όλον τον κόσμο, χωρίς ταμπέλες θρησκευτικές και χωρίς προσηλυτισμούς και διανομή «ιερών βιβλίων».

Σε ερώτηση του κοινού προς τον κύριο Τόνυ Μπλερ, αν η απόφαση του πολέμου εναντίον του Ιράκ ήταν βασισμένη στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, απάντησε λακωνικά ότι ήταν καθαρά πολιτική του επιλογή. Η πολιτική έχει σφάξει χιλιάδες, αλλά η θρησκεία δεκάδες χιλιάδες.

Χωρίς σοβαρά επιχειρήματα ο κύριος Τόνυ Μπλερ προ-σπάθησε να υποστηρίξει την αναγκαιότητα της εξάρτη-σης του ανθρώπου από την θρησκεία, γιατί σαν πολιτικός ξέρει πολύ καλά ότι η θρησκεία αποτελεί εξαιρετικό μέσο για τον έλεγχο των ανθρώπων.

Θέλουν τον απλό άνθρωπο ενταγμένο σε οποιαδήποτε θρησκευτική ομάδα - υποχείριο τους – για να τον ελέγ-χουν, προγραμματίζουν και να τον εκμεταλλεύονται άλλο-τε σπέρνοντας τον φόβο μέσα από τις δεισιδαιμονίες και τερατολογίες και άλλοτε υποσχόμενοι την μετά θάνατο ζωή στον παράδεισο, - δεν τους κοστίζει τίποτε – υποδου-λώνουν την σκέψη και ελεύθερη βούληση του ατόμου με το αζημίωτο.

«Η θρησκεία είναι για τους κοινούς ανθρώπους αλήθεια, για τους σοφούς ψεύδος και για τους ιθύνοντες χρήσιμη».

Κ.Μ. μία βαθιά θρησκευόμενη άθεη

If you want to watch the religion debate, aka Munk Debates, here is the info Link: http://munkdebates.com/livestream.aspx

φωτιά, υπό τους έξαλλους πανηγυρισμούς των χριστια-νών. Σήμερα ο Κύριλλος θεωρείται από τους Χριστιανούς ως ένας από τους πιο καλλιεργημένους και φιλεύσπλα-χνους όλων των εποχών. Μάλιστα , τον περασμένο αιώ-να, ο Αθανάσιος Πάριος (γνωστός ιερωμένος της Ορθο-δοξίας), έγραψε στο γελοίο βιβλίο του «ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΙΣ», ότι κάθε τι που έπραξε ο Κύριλλος ήταν θεάρεστο έργο, ενώ για τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και άλλους Έλλη-νες, έγραψε αυτά ακριβώς: «…ήταν άφρονες και καθάρ-ματα, ενώ η σοφία αυτών ήτο μηδαμινή μπροστά στη σοφία του Κυρίλλου, του Γρηγορίου και του Βασιλείου».

Έτσι παραποιήθηκαν τα διάφορα ιστορικά γεγονότα της αρχαίας Ελλάδας, για να εξυπηρετήσουν τα συμ-φέροντα των εβραίων και των χριστιανών. Να λοιπόν πως σφαγιάσθηκε ένας λαός με φωτεινή λάμψη χάριν μιας θρησκείας που γέμιζε ενοχές τους πιστούς της και απειλώντας τους συνεχώς με τιμωρίες και πύρινα μαρ-τύρια.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙ Συνέχεια από την σελίδα 7

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί η ελ-ληνική σημαία φέρει ισοσκελή σταυρό και όχι τον ανισοσκελή χριστιανικό; Η πιθανότερη απάντηση είναι ότι οι κατασκευαστές του εθνι-κού σύμβολου... πρέπει να γνώρι-ζαν περισσότερα από ότι νομίζαμε! Ο ισοσκελής σταυρός ήταν ανέκαθεν ιερό σύμβολο των θαλασσοπόρων Ελλήνων, μια και συμβόλιζε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Οι θαλασσοκράτορες Κρήτες αλλά και γενικότερα οι θαλασσινοί Έλληνες με τα αναρίθμητα νησιά και τα ποντοπόρα ταξίδια τους, όφειλαν να γνωρίζουν στοιχεία προ-σανατολισμού με κάθε δυνατή λεπτομέρεια.

Ο σταυρός της ελληνικής σημαίας...

προέρχεται από την Κνωσό του 1600 π.χ.;


Η Αμερικανική Βουλή αναγνωρίζει την Μάχη του Μαραθώνα ως μία από τις σημα-ντικότερες της Ιστορίας. Η Αμερικανική Βουλή των αντιπροσώπων ενέκρινε το Ψήφισμα 1704,που είχε υποβά-λει τον περασμένο Σεπτέμβρη ο Δημοκρατι-κός νομοθέτης James McGovern από την Πολιτεία Μασαχουσέτη, με το οποίο ανα-γνωρίζεται ότι οι Αθηναίοι πολεμιστές που αγωνίστηκαν στον Μαραθώνα το 490 π.χ. κατατρόπωσαν τον αριθμητικά ισχυρότερο ξένο εισβολέα που τους επιτέθηκε και πως η νίκη τους εκείνη συνέβαλε στο να συνεχιστεί η ανάπτυξη του καινούργιου τότε συστήμα-τος διακυβέρνησης που ονομάστηκε <<δη-μοκρατία>> στις βασικές αρχές του οποίου και στηρίχτηκε αιώνες αργότερα η ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτει-ών της Αμερικής.


τα δυό χέρια σηκώνοντας, τούτα τα μάταια είπε:«Νύμφες Θεσσαλές, γεννήματα του ποταμού, πέστε στον πατέρα .σαςνα λιγοστέψει το ισχυρό του ρεύμα’ πιάστε τα γένια του ικετεύοντας να γεννηθούν του Δία τα τέκνα στα ύδατά του.Πηνειέ Φθιωτικέ, τώρα με τους ανέμους γιατί ερίζεις;Πατέρα, κι όμως δεν ιππεύεις έναν ίππο αγώνων.Τα πόδια σου είναι πάντα τόσο γρήγορα, ή είναι για μέναπου γίναν τόσο ελαφρά κι ομοιάζει να πετούνε σήμερα τόσο ξαφνικά; Μα είναι κουφός. Του σώματός μου βάρος που να σε μεταφέρω; Των μελών μου οι τένοντες ανήμποροι. Πήλιο, της Φιλύρας νυμφοθάλαμε, εσύ τουλάχιστο μη φεύγεις, μείνε, αφού θηράματα πολλές φορές στα όρη σου,και λέαινες ακόμα τοκετό δοκίμασαν σκληρό». Της αποκρίθηκε ο Πηνειός δάκρυα χύνοντας:«Λητώ, η Ανάγκη είναι μια θεά μεγάλη. Εγώ, σεβάσμια,τις ωδίνες σου δεν περιφρονώ. Το ξέρω, κι άλλεςλεχώνες στα νερά μου έχουν λουστεί. Όμως η Ήραμ’ απείλησε βαριά. Κοίταξε τον φρουρό που επιβλέπει απ’ το βουνό ψηλά’ εύκολα θα μπορούσε να με ξεράνει απ’ τον βυθό. Σαν τι να κάνω; ‘Η αν χανότανε ο Πηνειός θά ‘ταν ευχάριστο; (Μα αν εδώ επιμένεις να γεννήσεις) η πεπρωμένη ας έρθει ώρα.Για χάρη σου θ’ αποτολμήσω, κι όταν ακόμα μέλλεται η ροή μουνά ξεραθεί και για παντοτινά ν’ αφανιστώ,

και μόνος στα ποτάμια ανάμεσα ν’ αποκαλούμαι ντροπιασμένος.Εδώ είμαι εγώ. Τι θέλεις τα περίσσια; Κάλεσε μόνο την Ειλείθυια».Αυτά είπε και σταμάτησε την δυνατή ροή του. Μα ο Άρης του Παγγαίου σύρριζα τ’ ακρόκορφα αποσπώντας, έμελλε στου ποταμου το ρεύμα να τα ρίξει, αποκρύβοντας τα ρείθρα. Από τα ύψη βροντολάλησε και την ασπίδα με την μύτη χτύπησετου δόρατος, που ωσάν χορός πολεμικός αντήχησε. Και τρέμανε της Όσσαςτα όρη, η πεδιάδα της Κραννώνας και οι άγριεςκορφές της Πίνδου, κι απ’ τo φόβο χόρεψεν ακέριαη Θεσσαλία. Ήχος τόσο δυνατός βγήκεν απ’ την ασπίδα!Καθώς όταν του όρους Αίτνα μαίνεται η φωτιά και σειούνται όλα τα σπήλαια και ο θαμμένος γίγαντας γυρίζει ο Βριάρεος, από το ένα του πλευρό στο άλλο, και τρέμουν τα καμίνια κάτω απ’ την τσιμπίδα του Ηφαίστου κι όλα τα έργα (στό σιδηρουργείο) και κατά τρόπο φοβερό τα δουλεμένα στην φωτιά λεβέτια και οι τρίποδες, το ένα πάνω στ’ άλλο πέφτοντας βροντολογούν, τόσο τρανός ακούστηκεν ο θόρυβος της ωραιόκυκλης ασπίδας. Μα δεν ύποχωρουσε ο Πηνειός κι όμοια παρέμεινε σταθερός, καθώς και πρώτα, συγκρατώντας των νερών του την ορμή,ώσπου του Κοίου του είπε η θυγατέρα: «Χαίροντας κοίτα να σωθείς, φυλάξου το κακό μην πάθεις για λογαριασμό μου από την ευσπλαχνία που μου δείχνεις’ όμως θ’ αμειφθεί ετούτη η χάρη σου». Είπεν αυτά, κι αφού απ’ τις προσπάθειες απόκαμε, τράβηξε κατά τα νησιάτης θάλασσας. Μα και αυτά, καθώς ερχόταν, δεν την δέχονταν,ούτε οι Εχινάδες με τους όρμους τους ασφαλισμένους, ούτε η Κέρκυρα η πιό φιλόξενη από τ’ άλλα, γιατί η Ίρις όλα, απ’ την κορφή του Μίμαντα με απειλές μεγάλες τα απέτρεπε. Και τρομαγμένα όλα έφευγαν μ’ όλη τους την δύναμη προς την ροή της θά- ...................................λασσας, ως τα πλησίαζε (ηΛητώ).Έπειτα στην αρχαία Κώ, του Μέροπα την νήσο έφτασε, στον ιερό μυχό της ηρωίδας Χαλκιόπης. Μα του παιδιού ακούστηκεν ο λόγος τούτος: «Μάνα εδώ μη με γεννάς. Δέ μέμφομαι ούτε θέλω το κακό ετούτου του νησιού, αφού και πλούσιο είναι, και βοσκή έχει καλύτερη από τ’ άλλα,όμως σε κάποιον άλλονε θεό οι μοίρες τό ‘χουν τάξει απ’ των Σωτήρων την λαμπρότατη γενιά. Κάτω απ’ το στέμμα τουθα έρθουνε, όχι χωρίς την θέλησή τους, να κυβερνιούνται από Μακεδόναοι ήπειροι κ’ οι δυο και όσες χώρες περιβάλλονται από θάλασσα,μέχρι τα πέρατα της γης απ’ όπου γρήγορ’ άλογα τον ήλιο σέρνουνε. Και θά ‘χει του πατέρα του τους τρόπους. Και θά ‘ρθει ώρα που κοινόν θά ‘χουμε αγώναόταν σηκώσουνε μαχαίρι κατά των Ελλήνων

ολη η εΞοΥσια αΝηκει εισ ΤηΝ φΥσιΝ. πλοΥΤαΡΧοσ

η αναγεννηση του χρυσολυρη ανακτα

Προσκαλούμε λοιπόν όλους τους φί-λους Συνέλληνες να συμμετάσχουν και να συνδράμουν σε αυτή τη προ-σπάθεια που σκοπό έχει πέραν από τον εορτασμό που θα αποδώσουμε

τις πρέπουσες Τιμές στον Ανίκητο Πυρφόρο Θεό, να αποτελέσει μια γέφυρα επικοινωνίας ακόμα και σε πνευματικό επίπεδο για όλους εμάς που στεκόμαστε σε πείσμα των και-ρών όρθιοι Τιμώντας τα Πάτρια ειωθότα. Να στείλουμε ένα μήνυ-μα αλληλεγγύης ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους και τις οργανώ-σεις της Πολυθεϊστικής Κοσμοαντί-ληψης, των Εθνικών Παραδόσεων. Ο τρόπος για να συμμετάσχετε εί-ναι απλός. Είτε συγκεντρωμένοι σε ομάδες, είτε μόνοι σας αν δεν είναι εφικτή η από κοινού συμμετοχή σας, το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου την 11η ώρα (23:00) έχοντας επιλέξει μία τοποθεσία κάποιες μέρες πριν, συγκεντρωθείτε και προετοιμάστε το χώρο ώστε να ανάψετε μία εορ-ταστική πυρά, πυρσούς, ένα φανά-

ρι, οτιδήποτε σας είναι εύκολο! Απευθυνθείτε προς την ανατολή από όπου θα καταφθάσει ο Νέος Ήλιος και καίγοντας λίγο θυμία-μα, Χαιρετίστε τον (Μπορείτε να μελετήσετε και να απαγγείλετε και τον Ορφικό Ύμνο του Ηλίου)! Όσοι δεν μπορούν να βρίσκονται κάπου σε ανοιχτό χώρο, μπορούν επίσης από την οικία τους να συμμετάσχουν ανάβοντας σε ένα φανάρι ένα κερί τοποθετώντας το μαζί με το ομοίωμα ενός Ηλιακού δίσκου δίπλα στο παράθυρο τους. Εδώ είναι σημαντικότατο να αναφέρουμε την απόλυτη φρο-ντίδα που πρέπει να επιδείξε-τε για την ασφάλεια της πυράς που θα ετοιμάσετε ώστε να μην υπάρξει κανένα ατύχημα καθώς ενέχει κίνδυνος πρόκλησης πυρ-καγιάς. Προέχει η σωστή προε-τοιμασία και η πρόληψη για την αποφυγή ενός τέτοιου κινδύνου καθώς ο καθείς έχει την προ-σωπική του ευθύνη επί αυτού. Ελάτε Φίλοι να αποδείξουμε εμπράκτως ότι οι τιμητές των Αρ-χαίων Παραδόσεων είμαστε εδώ, αλληλέγγυοι και ισχυροί, αδελ-φωμένοι στη μέγιστη Υπόθεση της παλινόρθωσης της Πατρώας μας Παράδοσης.

Εστ΄ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύ-σεται!

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε!

**Παρακαλείσθε να γνωστοποι-ήσετε την παρούσα πρόσκληση σε όποιους τυχόν ενδιαφερόμε-νους πιστεύετε ότι αξίζει να πλη-ροφορηθούν τη διοργάνωση των Φρυκτωριών ώστε να συμμετά-σχουνε όσο πιο πολλοί γίνεται.




ενώ η δεύτερη καταστρέφει και άξι-ους ανθρώπους.10. Μια δυσάρεστη αλήθεια είναι προτιμότερη από μια ευχάριστη κο-λακεία.

11.. Θέλεις να σκάσεις τον εχθρό σου; Να γίνεσαι όλο και πιο καλός!

12.. Αν θέλεις να πλουτίσεις γρήγορα, μην σπουδάσεις.13. Όποιος σε φθονεί, σε τιμά διότι σ` εκτιμά εξάπαντος.14. Μην κάνεις χάρη στον αχάριστο, για να μην τον κάνεις εχθρό σου. Το χρέος της ευγνωμοσύνης τον βαραί-νει και τον κακιώνει.15. Δυστυχισμένε λαέ ! Είναι για σένα που μαρτυρούν οι ήρωες και συ τους πνίγεις τη φωνή προς όφελος των

εμπαιχτών σου.

16. Η φτώχεια είναι μια λάσπη, μέσα στην οποία σαν πέφτει ο άν-θρωπος, ασχημίζει και χάνει την αξιοπρέπειά του.17. Όποιος θέλει νά γελιέται, βρί-σκει να τονε γελούνε.18. Όποιος με παραχαιρετά και με παραχαϊδεύει, κάτι από μένα βέ-βαια να καρπωθεί γυρεύει.

19. Είναι ο κόσμος τούτος μια σω-ρεία απ` ανοησίες και κακίες Εί-ναι μια ανακατωσιά γελοία από κατεργαριές και βλακείες κόσμος από ανθρωπάκια κουζουλά, που μεγαλώνουν και γηράσκουνε παι-διά.

Απάνθισμα στοχασμών του Λασκαράτου


the hellenic way Winter Solstice , 2010 10 ελληνικός δρόμος, Χειμερινό Ηλιοστάσιο, 2010 10

«Ίητε Δήλιε Απόλλωνα. Τα σπαρμένα νησιά,

με τα πλήθια ζωντανά, σπιτοχτίσαν και πήραν την ξακουστή Δήλο.

Τους έδωκε ο χρυσομάλλης ο Απόλλωνας, της Αστερίας το κορμί κατοικιά τους».

Πίνδαρος, Παιάνας

Μυθολογία και Ιστορία

Η ιστορία της Δήλου είναι συνυφασμένη με τη μυθολογία, καθώς ήταν η γενέτειρα του Απόλλωνα, γιού του Δία, και ως εκ τούτου

ένας τόπος ιερός. Η θέση της είχε επίσης καθοριστεί στη μυθολογία, δεδομένου ότι πριν γίνει Δήλος (ορατή), ήταν ένας πλωτός, περιπλανώμενος βράχος που ονο-μαζόταν Ορτυγία ή Άδηλος (αόρατη). Ο Ποσειδώνας αγκυροβόλησε το βράχο στο απόλυτο κέντρο των τεσ-σάρων σημείων της πυξίδας σε σχέση με τη θέση του στο Αιγαίο Πέλαγος. Βρίσκεται σχεδόν σε ίση απόστα-ση με την ηπειρωτική χώρα στα βορειοδυτικά, με τη Χίο και τη Ρόδο προς τα ανατολικά, την Κρήτη στα νότια και την Πελοπόννησο στα δυτικά.Η γεωγραφική της θέση προσέλκυσε το ενδιαφέρον των αρχαίων Ελλήνων, όπως και άλλοι τόποι που κα-τέχουν γεωμετρικά σημαντικές θέσεις στην περίτεχνη μαθηματική τους προσέγγιση στη Γεωγραφία, όπως οι Δελφοί. Η δημιουργία αυτών των μύθων, δεδομένης της θέσης του νησιού, ήταν απλά θέμα χρόνου. Έτσι, η μυ-θολογία ενώνεται με την ιστορία, καθώς η γεωγραφική θέση της έφερε πράγματι μεγάλο πλούτο στην Δήλο, όπως η Λητώ, μητέρα του Απόλλωνα, είχε υποσχεθεί.Αυτό που η Λητώ δεν είχε προβλέψει ήταν η συμφορά, η καταστροφή, η δουλεία και η απώλεια ανθρώπινων ζωών που προσέλκυσε επίσης αυτός ο πλούτος, σε τέ-τοιο βαθμό που τελικά η Δήλος ερημώθηκε και παρέ-μεινε έτσι τις δύο τελευταίες χιλιετίες..

Ο Μύθος

Στην πρώιμη μυθολογία, η πρώτη αναφορά στην Δήλο γίνεται με την εμφάνισή της ως αόρατο βράχο που επέπλεε άσκοπα στη θάλασσα, και

που σχηματίστηκε όταν η Αστερία, αδελφή της Λητούς, μεταμορφώθηκε σε βράχο για να γλυτώσει από το Δία, ο οποίος αργότερα κυνήγησε και άφησε έγγυο και τη Λητώ, με αποτέλεσμα το οργισμένο ξέσπασμα της Ήρας, η οποία συνέπραξε με τους άλλους θεούς ώστε να αποτρέψουν τη Λητώ από το να γεννήσει οπουδήποτε στον κόσμο και κάτω από τον ήλιο. Έτσι η Λητώ περιπλα-νιόταν παρόλο που πλησίαζε ο καιρός για να γεννήσει. Ο Δίας έκανε έκκληση στον αδελφό του, τον Ποσειδώ-να, να τους βοηθήσει να βρουν ένα μέρος κάπου στη θάλασσα, όπου η Λητώ θα μπορούσε να ξεκουραστεί και να γεννήσει το παιδί του Δία. Ο Ποσειδώνας τότε πήρε τον αόρατο πλωτό βράχο Άδηλο και τον αγκυρο-βόλησε στη θάλασσα με τέσσερις στήλες διαμαντένιων

αλυσίδων και στη συνέχεια τον μετονόμασε σε Δήλο.Οι Έλληνες πίστευαν έντονα σε αυτό το μύθο. Ήταν άλ-λωστε ο λόγος που πολλοί γενναίοι κυνηγοί θησαυρών έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να ανακτήσουν τις διαμαντένιες αλυσίδες από το βυθό της θάλασσας.Η Λητώ υποσχέθηκε στη Δήλο ότι θα έκανε το νησί το πλουσιότερο στον κόσμο, αν η Δήλος της επέτρεπε να ξεκουραστεί εκεί και να γεννήσει το παιδί της, καθώς και ότι το παιδί δεν θα άφηνε ποτέ τον βράχο. Και έτσι συμφωνήθηκε, και η Λητώ πήγε στην Ιερή Λίμνη, στο κέντρο της οποίας βρισκόταν ένα φοινικόδεντρο. Εκεί, και χωρίς βοήθεια, καθώς η Ήρα είχε απαγορεύσει στην Ειλείθυια* - τη θεά του τοκετού και των μαιών, να την βοηθήσει, γέννησε δίδυμα. Το πρώτο ήταν η Άρτε-μις, θεά του κυνηγιού και της παρθενίας. Εννέα ημέρες αργότερα, γέννησε τον Απόλλωνα, θεό της αλήθειας και του φωτός.Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με το μύθο, η Άρτεμις, εννέα ημερών βρέφος, ήταν όντως σε θέση να βοηθήσει τη μητέρα της να φέρει τον αδερφό της στο φως. Αυτό ήταν δυνατό, επειδή η Άρτεμις, σύμ-φωνα με τις πεποιθήσεις που απορρέουν από τη βαθιά προϊστορία της περιοχής, ήταν η θεά της γονιμότη-τας των θηλαστικών. Στην Αττική, και συγκεκριμένα στη Βραυρώνα, η Βραυρώνια Αρτεμις λατρευόταν ως η θεά της βλάστησης και του κυνηγιού, και ως η προ-στάτης των γυναικών κατά τον τοκετό καθώς και των νεογέννητων. Έπρεπε προφανώς να ξαναγεννηθεί για να εξυπηρετήσει το ρόλο που της είχε ανατεθεί. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, η Δήλος έγι-νε τόπος ιερός, παραμένοντας για πάντα λου-σμένος στο φως του Απόλλωνα. Θα πρέπει κανείς να γίνει προσωπικός μάρτυρας του πόσο μονα-δικό είναι αυτό το Απολλώνιο φως, για να καταλάβει..

Η Ιστορία

Δήλος έχει μια μακριά και συναρπαστική ιστορία που ανάγεται στην τρίτη χιλιετία π.Χ. Οι πρώτοι κάτοικοι εικάζεται πως ήταν Κάρες (βάσει μιας

αναφοράς του Θουκυδίδη). Απομεινάρια από ελλειψο-ειδείς καλύβες έχουν βρεθεί στην κορυφή του λόφου Κύνθος (113μ. ύψος), από όπου οι κάτοικοι μπορούσαν εύκολα να εποπτεύουν και να ελέγχουν τη μικρή κοιλά-δα και τη θάλασσα ολόγυρα. Η κατοίκηση συνεχίζεται χίλια χρόνια αργότερα με τους Μυκηναίους (1580-1200 π.Χ.), όταν άρχισαν να κτίζονται εκτεταμένοι οικισμοί. Το Απολλώνιο ιερό είχε ήδη εδραιωθεί από τους Ομηρι-κούς χρόνους και έφθασε στην ακμή του στη διάρκεια των αρχαϊκών και κλασσικών χρόνων.Ο μυθικός Μυκηναίος βασιλιάς της Δήλου Άνιος, γιος του Απόλλωνα και δισέγγονος του Διόνυσου, είχε προ-σπαθήσει να διατηρήσει ουδετερότητα στις συγκρού-σεις τις εποχής. Φιλοξένησε τον άρχοντα της Τροίας Αγχίση, αλλά και το στόλο των Αχαιών, και αργότερα τον Αινεία, γιο του Αγχίση, που ξέφυγε από την πυρπο-λημένη Τροία.Όταν ο κόσμος αυτός κατέρρευσε γύρω στο 1100 π.Χ., εγκαταστάθηκαν οι Ίωνες το νησί, το οποίο έγινε θρη-σκευτικό κέντρο τους, και παρέμεινε έτσι μέχρι το 540 π.Χ. όταν πήραν τον έλεγχο οι Αθηναίοι, οι οποίοι δια-τήρησαν τον έλεγχό τους στο νησί, χάνοντας το μόνο κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων (490-480 π.Χ.).Η Δήλος βγήκε αλώβητη από την περιπέτεια των Περ-σικών πολέμων, επειδή οι Πέρσες τη θεωρούσαν ιερή και δεν τη λεηλάτησαν όπως τα υπόλοιπα νησιά των Κυκλάδων. Το 478 π.Χ., μετά το τέλος των Περσικών, ιδρύθηκε η Δηλιακή Συμμαχία των ελληνικών πόλε-ων, με στόχο την αντιμετώπιση μελλοντικών απειλών. Έδρα της συμμαχίας ήταν η Δήλος· Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμαχικών πό-

λεων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώ-πων. Πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία και οι σύμμαχοι έγιναν περί-που υπήκοοι των Αθηναίων. Τα χρήματα του κοινού ταμείου μεταφέρθηκαν το 454 π.Χ. στην Ακρόπολη των Αθηνών, δήθεν για λόγους ασφαλείας, στην πραγμα-τικότητα όμως για να χρηματοδοτήσουν το φιλόδοξο οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή.Το 476 π.Χ. άρχισε να οικοδομείται ο δεύτερος ναός του Απόλλωνα, ο Μέγας ναός, ή ναός των Δηλίων. Η οικο-δόμησή του διακόπηκε μετά τη μεταφορά του ταμείου στην Αθήνα και συνεχίστηκε την περίοδο της Δηλιακής Ανεξαρτησίας (314-166 π.Χ.), χωρίς ποτέ να ολοκληρω-θεί.Γύρω στο 540-528 π.Χ. ο τύραννος των Αθηνών Πεισί-στρατος, έπειτα από δελφικό χρησμό, επέβαλε και τον πρώτο εξαγνισμό στο νησί, θεσπίζοντας νόμο πως πλέ-ον κανείς δεν μπορούσε να πεθάνει ή να γεννηθεί στο ιερό νησί.Ο Θουκυδίδης γράφει σχετικά ότι τα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου οι Αθηναίοι, συνωστισμέ-νοι μέσα στα τείχη της πόλης, βρέθηκαν σε απελπιστι-κή θέση εξαιτίας του λοιμού που θέριζε τους κατοίκους «σαν τα πρόβατα». Υπολογίζεται πως το 427-426 π.Χ. τα θύματα από τη θανατηφόρα επιδημία ήταν 30.000. Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι οι Αθηναίοι είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο αναισχυντίας που «κανένας φόβος των θεών ή νόμος των ανθρώπων δεν τους συ-γκρατούσε πια». Μέσα σε τέτοιο κλίμα απόγνω-σης και ανασφά-λειας διέπραξαν ένα αποτρόπαιο έγκλημα, την «κάθαρση» της Δήλου, δήθεν για λόγους ευσέ-βειας. Άνοιξαν όλους τους τά-φους που υπήρ-χαν στο νησί, ακόμα και τους πιο φρέσκους, και μετέφεραν τα οστά και τα κτερίσματα στη Ρήνεια, όπου τα έθαψαν σε ένα κοινό λάκκο. Παράλληλα απο-φάσισαν να μη γεννιέται και να μην πεθαίνει κανείς πια στη Δήλο, αλλά να μεταφέρονται οι επίτοκοι και οι βαριά άρρωστοι στη Ρήνεια. Από τότε κανείς δεν γεννή-θηκε, κανείς δεν πέθανε και κανείς δεν τάφηκε στο ιερό νησί. Οι δε Δήλιοι, όπως επεδίωκαν οι Αθηναίοι, έγιναν απάτριδες. Το 422 π.Χ. οι Αθηναίοι ολοκλήρωσαν την «κάθαρση», εξορίζοντας όλο τον ντόπιο πληθυσμό. Οι Δήλιοι κατέφυγαν στο Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας, ύστερα από πρόσκληση του Φαρνάκη, και κατεσφάγη-σαν με προδοσία από τον Αρσάκη. Οι ελάχιστοι που σώθηκαν επέστρεψαν στη Δήλο έπειτα από επέμβαση του Μαντείου των Δελφών.Αμέσως μετά την κάθαρση, παρά το γεγονός ότι ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση, οι Αθηναίοι άρχισαν, από τύ-ψεις ή από φόβο, το εξαιρετικά δαπανηρό έργο της οι-κοδόμησης ενός ακόμη ναού του Απόλλωνα από λευκό πεντελικό μάρμαρο και καθιέρωσαν τα Δήλια, γιορτή προς τιμήν του Απόλλωνα που λάμβανε χώρα κάθε πέντε χρόνια. Τα εγκαίνια του τρίτου αυτού ναού, του ναού των Αθηναίων, έγιναν με εντυπωσιακή λαμπρό-τητα στη διάρκεια της θεωρίας που χρηματοδότησε και οδήγησε στη Δήλο, το 417 π.Χ., ο μετριοπαθής Νικίας.Την περίοδο της τυραννίας του Πεισιστράτου ή των γιων του οικοδομείται και ο πώρινος ναός του Απόλλω-να, στον οποίο στεγάστηκε ένα υπερφυσικού μεγέθους

Δήλος, το ιερό νησί των Ελλήνων

ο ΜεΝ ΝοΥσ καΤα ΤοΥσ ελληΝεσ ΖεΥσ οΝοΜαΖεΤαι

βαρβαρικό, τον Κελτικόν τον Άρη ξεσηκώνοντας,οι τελευταίοι Τιτάνες απ’ την εσχατιά της Δύσηςμε τις νιφάδες όμοιοι του χιονιού και ισάριθμοι με τ’ άστρα, που είναι πάμπολλα μες στο λιβάδι τ’ ουρανού,φρούρια και ..... (κενό – στίχος 177).......................................................... και το Κρισαίο πεδίο και χώρες ..... (κενό)...........................και θα χτυπιούνται από παντού, κοιτώντας τον πηχτό καπνό από το σπίτι που θα καίγεται του γείτονα, κι όχι σαν φήμη μοναχά, μα δίπλα στον ναό μου πια θ’ αστράφτουνε οι φάλαγγες οι εχθρικές, ήδη πολύ κοντά στον τρίποδά μου, ακόμη και σπαθιά και ζώνες ξεδιάντροπες και μισητές ασπίδες, που θα πούνε στους Γαλάτες, τον άφρονα τούτο λαό, κακό πώς πήραν δρόμο. Άλλες θα είναι απ’ αυτές βραβείο μου, άλλες στον Νείλο θα σταλούν όπου θα ιδούνε απάνω στην πυρά αυτούς που τις φορούσαν και θά ‘ναι λάφυρα του πολυνίκη βασιλιά.Πτολεμαίε, τούτη είναι η προφητεία που σου δίνω. Πολύ θα υμνήσεις τον μάντη που είναι ακόμα στην κοιλιά της μάνας του, στα χρόνια που θα ‘ρθούν. Κι εσύ μητέρα μου βάλε καλά στον νου σου αυτό που θα σου πω: Υπάρχει ένα μικρό νησί, όπου κανείς το βλέπεινα περιπλανιέται στα πελάγη, χωρίς θεμέλια σ’ ένα χώρο,και να επιπλέει στα ρεύματα ωσάν ασφόδελος,κατά νοτιά, κατά βοριά, όπου το σπρώχνει η θάλασσα.Φέρε με εκεί, εκεί θα σε δεχτούνε». Και τούτα καθώς έλεγε τ’ άλλα νησιά στην θάλασσα απομακρύνονταν από κοντά του.Κι εσύ, Αστερία φιλόμουση, τότε κατέβαινες από την Εύβοια,τον χορό των Κυκλάδων για να δεις μετά από λίγες μέρες.Και τα Γεραίστια σ’ ακολουθούσαν φύκια’..................(κενό - στίχος 200).......................................................

....................................και η καρδιά σου καίγονταν πάνω σε φλόγαβλέποντας την δύστυχη (Λητώ) από της λεχωνιάς τους πόνους να υποφέρει.«Ήρα, εκείνο πράξε ενάντια μου όπου σ’ αρέσει’ τις φοβέρες σουούτε τις λογαριάζω’ έλα, έλα σε μένανε, Λητώ».Είπες, και η Λητώ βρήκε το επιθυμητό τέλος των σκληρών περιπλανήσεών της. Και κάθισε στου Ινωπού την όχθη, όπου από τα πολύ βαθιάτης γης πηγάζει, όταν με πλημμυρισμένα ρείθρα.ο Νείλος από της Αιθιοπίας κατεβαίνει τους γκρεμούς.Κι αφού την ζώνην έλυσε, με την πλάτη στηρίχτηκεσε φοινικόδεντρου κορμό, απ’ την μεγάλη λύπη της βασανισμένη. Νοτισμένο ήταν το δέρμα της απ’ τον ιδρώτα πού ‘τρεχε.Κ’ είπεν εξαντλημένη: «Γιατί, γιε μου, την μάνα σου παιδεύεις;Να το, καλέ μου το νησί που επιπλέει στην θάλασσα.Γεννήσου εδώ, γεννήσου τέκνο μου κ’ ήσυχα βγες απ’ την κοιλιά μου».Του Δία σύζυγε, εξοργισμένη για πολύ δεν θά ‘σαι ακόμα. Γοργά κοντά σου πέταξεν εκείνη που σου φέρνει τα μηνύματα,κ’ είπεν ασθμαίνοντας με λόγια μπερδεμένα από τον φόβο:«Ήρα τιμημένη πού ‘χεις τα πρωτεία στις θεές,δική σου εγώ, κι όλα δικά σου κι εσύ κάθεσαι αρχόντισσαγνήσια, πάνω στον Όλυμπο και χέρι δεν φοβόμαστε άλλης θεάς. Κι εσύ ξέρεις, βασίλισσα, τον αίτιο της οργής σου.Λύνει η Λητώ την ζώνη της στην ενδοχώρα του νησιού.Τ’ άλλα νησιά την αποστράφηκαν κι ούτε την δέχτηκαν.Μα η Αστερία την προσκάλεσε με τ’ όνομά της ως περνούσε δίπλα της,η Αστερία, του πόντου το κακό σαρίδι. Το ξέρεις δα κ’ η ίδια. Όμως καλή μου, αφού μπορείς, βόηθησε, σεβαστή, τους δούλους σου,το χώμα που πατούνε με την θέλησή σου».Είπε και κάτω απ’ τον χρυσό κάθισε θρόνο, όπως η σκύλατης Άρτεμης, που όταν τελειώσει η καταδίωξηπάνω στ’ αχνάρια του θηράματος ξαπλώνει και τ’ αυτιά της ανορθωμένα, έτοιμα πάντα της θεάς ν’ ακούσουνε την προσταγή.Έτσι του Θαύμαντα η κόρη κάθονταν κάτω απ’ τον θρόνο,δίχως την θέση της να λησμονάει ωσάν φρουρούκι όταν με το φτερό της λησμονιάς τη ‘γγίζει ο ύπνος.Μα στην γωνιά του θρόνου του μεγάλου με το κεφάλι της γερμένο απαλά κοιμάται.Την ζώνη της δεν λύνει, ούτε τα γρήγορατα πέδιλα, μήπως της δώσει ξαφνική εντολή

άγαλμα του θεού, έργο του Τεκταίου και του Αγγελί-ωνα.Από το τέλος του 5ου αι. π.Χ. η μόνη σημαντική οικοδο-μική δραστηριότητα στο χώρο του ιερού ήταν η μερική αποπεράτωση του ναού των Δηλίων και η οικοδόμηση ενός νέου ναού της Άρτεμης. Την εποχή όμως της ανε-ξαρτησίας οι ηγεμόνες των ελληνιστικών κρατών συ-ναγωνίζονται στην επιδεικτική οικοδόμηση λαμπρών κτηρίων στο ιερό νησί, εκεί όπου όλοι οι Έλληνες μπο-ρούσαν να τα δουν και να θαυμάσουν τον πλούτο και τη δύναμή τους.Όλη η περιοχή του ιερού ήταν γεμάτη με εκατο-ντάδες μαρμάρινα και χάλκινα αγάλματα, δαπα-νηρά αναθήματα πόλεων ή πλούσιων ιδιωτών, από τα οποία σώθηκαν μονάχα τα ενεπίγραφα βάθρα. Οι Αθηναίοι διατήρησαν τον έλεγχο τους μέχρι το 314 π.Χ. και στη συνέχεια η Δήλος πέρασε στη σφαίρα επιρ-ροής των Μακεδόνων.Πρέπει να σημειωθεί πως, όταν πήραν οι Μακεδόνες τον έλεγχο, το νησί άρχισε να αν-θεί ως εμπορικό κέντρο, καθώς απολάμβανε την τέλεια τοποθεσία που διευκόλυνε το εμπόριο με την Αίγυπτο, τη Συρία και τη Μικρά Ασία.Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το Αιγαίο συνταράσσεται για σαράντα σχεδόν χρόνια από τους πολέμους των φιλόδοξων στρατηγών που τον διαδέ-χτηκαν. Το 314 π.Χ. ο Αντίγονος ανακήρυξε την Ελλάδα

ελεύθερη και ανήγ-γειλε την επιστροφή στην πολιτική της δημοκρατικής διακυ-βέρνησης του Αλε-ξάνδρου. Ο στόλος του έφθασε στο Αι-γαίο, όπου η Λήμνος, η Ίμβρος και η Δήλος είχαν ήδη στασιάσει κατά της Αθήνας και οι Κυκλάδες κατά του Κασσάνδρου. Η Αθή-να διατηρούσε ακόμη την αίγλη του πνευ-ματικού κέντρου, αλλά ήταν πλέον μια πόλη σε παρακμή που δεν έπαιζε κανέ-

να ουσιαστικό ρόλο στις εξελίξεις. Ο Αντίγονος και ο γιος του Δημήτριος ο Πολιορκητής ίδρυσαν το Κοινό των Νησιωτών με θρησκευτικό κέντρο τη Δήλο, η οποία κηρύχτηκε ελεύθερη και ανεξάρτητη (314 -166 π.Χ.).Από τα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ., το ιερό νησί του Απόλ-λωνα γίνεται και σημαντικό εμπορικό κέντρο, με την εγκατάσταση πλουσίων επιχειρηματιών και τραπε-ζιτών. Από το 168 π.Χ. η Δήλος, όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα, βαθμιαία θα περάσει στον έλεγχο της Ρώμης. Το νησί κυρύσσεται ελεύθερο λιμάνι (δηλ. λιμάνι χωρίς δασμούς), με αποτέλεσμα να μετοικήσουν εκεί πλούσι-οι Ρωμαίοι έμποροι και πλοιοκτήτες, καθώς και άνθρω-ποι από όλες τις περιοχές της Μεσογείου. Εκτιμάται πως γύρω στο 90 π.Χ. στο μικρό αυτό νησί, που δεν είναι παρά μια κουκίδα στο χάρτη της Μεσογείου, κατοικού-σαν περίπου 30.000 άνθρωποι. Από τις αναθηματικές επιγραφές και τα ταφικά μνημεία της Ρήνειας φαίνεται ότι εκτός από τους Αθηναίους και τους Ρωμαίους, που αποτελούσαν την πλειονότητα του πληθυσμού, στη Δήλο κατοικούσαν άνθρωποι από την Πελοπόννησο, την κεντρική και δυτική Ελλάδα, τη Μακεδονία, τα νη-σιά του Αιγαίου, τη Θράκη και τον Εύξεινο Πόντο, την Ταυρική Χερσόνησο, την Τρωάδα, τη Μυσία, την Αιο-λίδα, την Ιωνία, τη Λυδία, την Καρία, τη Λυκία, τη Βι-θυνία, την Παφλαγονία, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Πισιδία, την Παμφυλία, την Κιλικία, τη Συρία, τη Μηδία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Κυρήνη, την Αρα-

βία κ.ά.Ωστόσο, από το 88 π.Χ και μέχρι το 69 π.Χ., το νησί κα-ταστράφηκε και λεηλατήθηκε δύο φορές: το 88 π.Χ. από τον Ευπάτορα βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη, που θέλησε με αυτόν τον τρόπο να πλήξει τη δύναμη και το γόητρο της επικυρίαρχης Ρώμης. (Έως τότε κάτι τέ-τοιο ήταν αδιανόητο μεταξύ των Ελλήνων, για τον ιερό τόπο του Απόλλωνα), και το 69 π.Χ. από τους πειρατές του Αθηνόδωρου, συμμάχου του Μιθριδάτη.Οι Ρωμαίοι μετά την καταστροφή κατανοούν ότι η ιε-ρότητα του νησιού δεν αρκεί για να σταματήσει τις επιβουλές και περιτειχίζουν το κυριότερο τμήμα της πόλης. Το νησί όμως έχει απωλέσει οριστικά τον ιερό του χαρακτήρα, παρά τις προσπάθειες του αυτοκράτο-ρα Αδριανού να αναβιώσει την ιερή ατμόσφαιρα και το δέος των εορταστικών εκδηλώσεων.Η περίοδος της παρακμής χαρακτηρίζεται από το γε-γονός, ότι οι Αθηναίοι θα θελήσουν να πουλήσουν το νησί, δεν θα βρεθεί όμως αγοραστής. Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο οικισμός του νησιού συρρι-κνώνεται και η Δήλος θα γίνει ξανά «άδηλος». Ότι απέμεινε από την παλιά δόξα λεηλατείται σε μία σει-ρά αλλεπάλληλων καταστροφών: το 727 μ.Χ. από τον εικονομάχο αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα τον Ίσαυρο, το 769 μ.Χ. από τους Σλάβους και το 821 μ.Χ. από τους Σαρακηνούς. Η Δήλος δεν είναι πια παρά ένας απέραντος ερειπιώνας. Καθ’ όλο το Μεσαίωνα θα υπηρετήσει τα γύρω νησιά αποκλειστικά ως τόπος προσπορισμού οικοδομικού υλικού, ενώ θα μετατραπεί σε μία τεράστια ασβεστοκάμινο, όπου μαρμάρινα μνη-μεία και γλυπτά λιώνουν για την παραγωγή ασβέστη. «..Τότε η ευτυχία είναι το καλύτερο, ευγενέστερο και πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο, και αυτά τα χα-ρακτηριστικά δεν είναι ασύνδετα όπως στην επιγρα-φή της Δήλου: «Το πιο ευγενές είναι αυτό που είναι δικαιότατο, και το καλύτερο είναι η υγεία. Το πιο ευ-χάριστο όμως, είναι να κερδίσουμε ό, τι αγαπάμε». Γιατί όλες αυτές οι ιδιότητες ανήκουν στις καλύτερες δραστηριότητες. Και αυτές, ή μία - την καλύτερη - από αυτές, ταυτίζουμε με την ευτυχία. (Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια)

Ιστορικό ανασκαφών

Η Δήλος, ως ιερός τόπος στον οποίο υπήρχαν λα-μπρά οικοδομήματα και ιερά, δεν λησμονήθη-κε ποτέ και υπάρχουν πολλές αναφορές στους

περιηγητές για τα ερείπια που ήταν ορατά στο νησί. Πολλά γλυπτά μεταφέρθηκαν σε μουσεία της Ελλάδας και του εξωτερικού, ενώ μάρμαρα των αρχαίων κτηρί-ων χρησιμοποιήθηκαν σαν οικοδομικό υλικό από τους κατοίκους των γύρω νησιών.Η Δήλος θα ξαναβγεί από την αφάνεια μόλις τον 19ο αιώνα, με τις ανασκαφές πού άρχισαν το 1873 από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών και την Ελλη-

νική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Από το 1904 έως το 1914

Δήλος, το ιερό νησί των Ελλήνων ελληνικός δρόμος, Χειμερινό Ηλιοστάσιο, 2010 11


Συνέχεια στην σελίδα 13 Συνέχεια στην σελίδα 15

ελληνες ξυπνατε! Μας κλεβουν την πατριδα μας, μας κλεβουν το αυριο των παιδιων της ελλαδος.


by Melissa Gold

Saturday, June 21, 2008, was hot and sunny as is usual for the north-eastern Peloponnes-us, just south of Corinth. Very

early that morning, hundreds of people began to gather in a valley near the mod-ern city of Nemea for an important event, an event that happens only every four years: the Modern Nemean Games. This was the fourth time that these Games had been held since the Games of an-cient times.

The day of the Games was also the first day of sum-mer and the first full moon after the summer solstice, the customary time when the ancient Greeks held the games, although they held the competitions every two years. Like the Olympic Games, the Nemean Games were religious festivals at which every Greek man could participate to

honour the gods and bring distinction to his family and city. Like many other people arriving in the area that day, my friend and I wanted to observe one of the few athletic events that are actually held in an ancient venue – the ac-tual Hellenistic Era stadium at Nemea. How much closer to the past could one be?

First thing to know, the modern Games consist only of foot races and anyone from any country may participate – if he or she comes with the intention of celebrating Peace and respecting Nemean Earth. Here, as the programme book says, the average person “regardless of ethnicity, language, religion, gender or age” can actually participate in an international athletic festival. You don’t have to be specially trained for the sport. Starting in 573 BCE, the Ne-mean Games were one of four main pan-Hellenic Games, along with the competitions at Delphoi, Isthmia and, of course, Olympia. The ultimate glory for ancient athletes was to have won a crown at all four of these events. The famous poet Pindar celebrated their accomplishments in his many odes. Today, the privilege of even participating in an ancient ceremony is the main prize.

My friend and I were late and, as a result, we missed the ceremonial opening. The ceremony,took place in the ancient stadium, which was built about 320 BCE. Had in-cluded a parade, inaugural speeches, the entrance of the flame into the stadium, the passing of the torch and the lighting of the fire on the Nemean altar in the middle of the stadium.

The participants come here to take off their modern clothes and dress themselves in short white tunics (chi-tones) secured with a belt (zoni)—apparently, nudity is not required as it was in ancient times! They do still run without shoes, however. This change house is the first ever found in Greece, and participants have the unique experience of seeing what it was like for ancient athletes preparing for their events here.

In a minute or so, we arrived at the crest of the hill and suddenly saw the actual track below. Breath-taking! Hun-

dreds of observers were sitting or standing on the sides of the hills where the ancient Greeks from all of Greece had also sat to observe the religious competitions. Although in ancient times, step-like seats had been carved into the hillsides, you can hardly discern that now because of the shrubs and brush that are left to hold back the soil.

A footrace began just as we arrived. We rushed forward to see several young women running the length of the track. Their bare feet pounded the bare earth while they ran to the end, their chitons fluttering in the wind. Just as suddenly, the race was over and the crowd was cheer-ing! The trumpeter blew a blast to signal us to be quiet and the herald—using only the power of his own voice—announced the name of the winner of the event and the country she was from.

One of the judges (ellanodikes) tied a white band around the head of the winner and gave her a palm branch. After a quick photograph—a modern touch—another group of women gathered at the starting line for the next race. We zipped around the north end of the stadium, where the organizers had erected flags of all the countries from

which participants had come, to the east side of the ancient stadium where more shade was available. We huddled under our sun hats and sat to watch the heats of runners. How did the ancients manage with no sun screen?

In antiquity, only men and boys ran here. Today, women and girls also run. Each group of twelve competes against runners of the same sex and age. This year, the ages ranged from 4 years to 84 years! The young-est ones skipped to the finish line, the oldest sometimes stumbled, and everyone gave it their all, smiling and laughing. Hearing many

languages all around us, we discovered that these partici-pants had come from the US, Canada, Albania, France, Belgium, Switzerland, Holland, Germany, the UK, even Cameroon and Japan, as well as Greece.

In between the individual races, we studied the facility. In the fourth century BCE, the sta-dium was carved out of a hillside at its south end and the soil and rock from the hill were used to extend the track to the north. As a result, the raised viewing area is limited to mostly the southern end of the stadium, un-like at Olympia or even Delphoi. For some reason, the ancient builders did not construct a retaining wall for the fill at the north end and, as a result, the abundant rains in the re-gion wore away the northern third of the track in the Byzantine Period. The race track is therefore shorter today than it was in ancient times, originally 178 metres long now about 89 metres. Heavy rains sometimes caused problems even for the ancients. This might be the main reason (along with politics) that the Games were moved to Argos after about 60 years at the Hellenistic stadium. While the ancients were using the stadium, men would prepare the track before each round of Games, removing pebbles that had rolled down the hillsides, smoothing away ruts and removing any soil that had washed down since the last Games. Clearly, someone had done an equally good job grooming the track for the 2008 Games, because we didn’t see anyone limping after a barefoot race.

In ancient times, the programme book told us, several races were held at Nemea, including the main race, the stadion, in which the runners ran one length of the track; this is the ancient contest that the modern event emulates. Other footraces held at Nemea were the diaulos (which involved running two lengths of the track), the hippios (four lengths of the track) and the dolikhos (20 impressive lengths of the track).

Other kinds of competitions in ancient times included

the hoplite race (in which the athletes ran two lengths of the track wearing helmets and carrying shields), boxing, wrestling, pankration and pentathlon. The pankration was a brutal, no holds barred, bare hands fight, the only rules being that biting and the gouging of eyes was forbidden. Sometimes the competitors died. The pentathlon included a stadion race, javelin, discus, broad jump and wrestling. All these competitions would have been held over several days, rather than just one, but if you’d walked for a week or two from some remote part of Greece to watch, you’d prob-ably be happy to stay in one place for a few days before re-turning home. Besides, sacrifices, gaming, performances and feasting were always a part of the festivities.

In the as-yet-undiscovered hippodrome somewhere near the stadium, several horse races were held, some involv-ing chariots with teams of two or four horses and some on horseback.

Finally, the ancient Games in Nemea didn’t include musical competitions before the Hellenistic Era. Never-theless, both heraldic and trumpeter competitions were held here from the beginning. The winners of these two events were awarded the honour of serving at the athletic contests that followed.

Even though many things have been changed for the modern Nemean Games, other things have not. The So-ciety for the Revival of the Nemean Games, founded in 1995, worked with the excavator of the site, Stephen G. Miller, to incorporate as many ancient practises as pos-sible into the modern Games. Miller, of the University of California at Berkeley, had begun his work at the Nemea site in the 1970s, uncovering first the Temple of Zeus and later the stadium. Although others had excavated in the area before, Miller’s research is the most thorough. In-volved with local people from the beginning, Miller played an important role in the building of the Museum, recon-structing the Temple of Zeus at Nemea and in organizing the modern Games.

The Society decided that the races would be held in the

actual stadium as during the Hellenistic Era. When the event is imminent, workers mark the runners’ lanes with white lines and the letters Alpha, Beta, Gamma, etc., as was done in ancient times, and rebuild and erect the start-ing mechanism, among other improvements to the site. One particular adaptation was deemed necessary: cloth-ing for the runners, since most people today would not feel comfortable competing in the nude as in ancient times! Still, the clothing is simple and traditional. In the change room, little jugs called aryballoi are hanging; they contain olive oil for participants to rub on their bodies if they wish, as the ancient athletes did to minimize dehydration. When they leave the change house, the participants have to give the Nemean Oath. The judge asks them to swear that they will not do anything that will disgrace themselves or their families or the spirit of the ancient Games. A similar oath was given in ancient times. They give the tradition answer: orkizomai (ὀρκίζομαι), I swear. The judge then says, “Now go forward into the stadium and be worthy of victory.” This was what ancient athletes heard as well.

The Revival of the Nemean Games

The Revival of the Nemean Games ελληνικός δρόμος, Χειμερινό Ηλιοστάσιο, 2010 13

η αφέντρα. Όμως εκείνη έλεγε πονώντας, αγανακτισμένη:«Έτσι λοιπόν, του Δία ντροπερά πάθη ας παντρεύεστε κρυφά, και τα παράνομα να ξεγεννάτε, όχι εκεί που οι άθλιεςδούλες με δυσκολία γεννούν, αλλά εκεί που οι φώκεςγεννοβολούνε σ’ έρημους θαλασσινούς σκοπέλους.Όμως για της Αστερίας δεν βαροκαρδίζω πιατο ολίσθημα, ούτε σε βάρος της θα πράξω όσα της άξιζαν. Πολύ κακήν έκαμε χάρη στην Λητώ.Όμως πολύ την σέβομαι που την δική μουτην κλίνη δεν επάτησε, διαλέγοντας την θάλασσα αντί του Δία την κλίνη».Είπεν αυτά, και οι τραγουδιστές οι κύκνοι του θεού (Απόλλωνα)αφήνοντας τον Μηόνιο τον Πακτωλό, κυκλόφεραν εφτά φορές την Δήλο, τραγουδώντας την λεχώνα,τα πουλιά ετούτα των Μουσών, τα πιο γλυκόφωνα απ’ τα πτηνά.Γι’ αυτό και το παιδί (ο Απόλλωνας) τόσες στην λύρα του έβαλε χορδέςαργότερα, όσες φορές τραγούδησαν οι κύκνοι στις ωδίνες (τής μητέρας του). Όγδοη δεν τραγούδησαν φορά κι εκείνος πρόβαλε στο φως. Και για πολύ οί Δηλιάδες νύμφες, από την γενιά του αρχαίου ποταμού,το ιερό είπαν τραγούδι της Ειλείθυιας, κι αμέσως ο αιθέρας ο χάλκινος, αντήχησε το δυνατό τραγούδι, και η Ήρα δεν οργίστηκε γιατί της πήρε τον θυμόν ο Δίας.Χρυσά έγιναν τότε όλα τα θεμέλιά σου, Δήλος κι όλη την μέρα έρρεε χρυσός στην στρογγυλή λίμνηκαι φόρεσε κόμη χρυσή, στην γέννησή σου, η ελιά σου,κι από χρυσό πλημμύρισε ο βαθύς ο Ινωπός στις περιστροφές του.Κι εσύ απ’ το χρυσό το έδαφος επήρες το παιδί,κι αφού στην αγκαλιά σου το ‘βαλες, είπες αυτά τα λόγια: «Ω μεγάλη θεά πολύβωμη με τις πολλές τις πόλεις, που φέρνεις τόσα αγαθά,κι εσείς γόνιμες χώρες και νησιά γειτονικά μου,αυτή ‘μαι εγώ, ανόργωτη, μα από μέναΔήλιος Απόλλωνας θα ονομαστεί, και θεός κανέναςτόσο πολύ δεν θ’ αγαπήσει άλλη χώρα. Ούτε η Κερχνίς του δυνατού Λέχαιου Ποσειδώνα ούτε ο Κυλλήνιος βράχος του Ερμή, ούτε του Δία η Κρήτη, όπως εγώ του Απόλλωνα. Και δεν θα είμαι πια περιπλανώμενη». Είπες αυτά και το παιδί επήρε το γλυκό μαστό.Γι’ αυτό από τότε είσαι ανάμεσα στις νήσους ιερή και σ’ ονομάζουνε του Απόλλωνα τροφό. Πάνω σου μήτε η Ενυώ μήτε ο Άδης, μήτε τ’ άλογα του Άρη περπατούν. Αλλά σ’ εσένα δεκατιές ετήσιες από τους πρωτωρίμαστους καρπούςθα στέλνονται, κι όλες οι πόλεις θα σου στήνουνε χορούς,κι εκείνες πού ‘ναι στην ανατολή κι αυτές πού ‘ναι στην δύση, κι όσες ανάμεσά τους έχουν στηθεί, και οι λαοί όπου στην βόρεια θάλασσα έχουν τις κατοικίες τους, πανάρχαια γένη. Εκείνοι τα καλάμια και τα ιερά δεμάτια πρώτοι σου φέρνουν των σταχυών. Απ’ την Δωδώνη οι Πελασγοί, στης μακρινής τους διαδρομής το τέλος σου τα φέρνουν πρώτοι απ’ όλους, αυτοί που έχουν κλίνη τους την γη, του ασίγαστου του λέβητα οι υπηρέτες.

Μια δεύτερη αποστολή (με δώρα) από το Ιερόν άστυ και τα όρη της Μηλίδας γης φτάνει. Και διαπλέουν από εκεί στους Άβαντες, στο εύφορο Ληλάντιο πεδίο. Από εκεί μακρύς δεν είναι ο πλους από την Εύβοια. Οι όρμοι οι γειτονικοί είναι κοντά σου. Απ’ τους ξανθούς Αριμασπούς οι πρώτοι που σου φέραν δώρα ήταν η Ούπις, η Λοξώ και η καλόχρονη Εκάεργη, θυγατέρες του Βορέα, και μαζί τους οι πιο άξιοι από τους νέους. Όλοι αυτοί δεν ξαναγύρισαν στους τόπους τους,και έγιναν καλόμοιρες και δοξασμένες οι παρθένες. Οι Δηλιάδες, όταν ο εύηχος σκοπός του υμεναίου των κοριτσιών αναστατώνει τις ψυχές, την χαίτη των μαλλιών τουςσου αφιερώνουν την παρθενική, ενώ τ’ αγόρια τον ανθό από το πρώτο χνούδι τους σεβαστικά κι αυτά σου τον προσφέρουν.Αστερία μοσχοβολισμένη από λιβανωτούς, γύρω σου τα νησιά έκαμαν κύκλο και σε κλείσανε ωσάν χορός.Ποτέ δεν σ’ είδε σιωπηλή κι αθόρυβη ο σγουρομάλληςο Έσπερος, μα πάντοτε σε βλέπει από βοή γεμάτη.Και σιγοτραγουδούν τ’ αγόρια τον ύμνο του Λύκιου γέροντα,

ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ(...) ΠΛΑΤΩΝ.

Next the participants pass through the arched, 36-meter-long corridor from the change room area through the hillside of the stadium, which represents the end of the “Sacred Way” that led from the Temple of Zeus to the west. This often brings chill bumps to the runners as they complete the transition from the modern era to the past and impresses upon them that they are about to take part in a spiritual action before the gaze of the world.

Unlike the “hidden entrance” at Olympia, this one is

well preserved and its vault is built of stone, some of which contain ancient graffiti. Participants wait at the east end of the corridor for the blast of the trumpet to silence the crowd and for the herald to shout their names, a sacred moment that requires spectators becoming participants by paying careful attention to the unamplified voice. Afterwards the runners jog out

onto the track, to the south end of the stadium. At the starting line, the runners draw lots from a helmet for the lane that they will follow, and this was the method of lane selection in ancient times, too.

Every race begins at the ancient stone balbis, the starting “line” with two parallel groves running the length of the stones. The runners place their toes in the grooves then lean forward over the rope bar-rier of the hysplyx, a mechanical starter re-created and re-erected in the balbis by the Society as was done in antiquity. The hysplex consists of two thick posts at each end of the balbis with ropes strung be-tween them, attached to swing arms on the posts. The swing arms are spring-loaded, working on the same basic principle as a catapult, and have to be re-set after each start. Behind the runners stands the starter who holds long ropes leading to the trig-gers of the swing arms. He calls out, “Place feet, ready, go!” Then he yanks the ropes releasing the swing arms, torsion throws the arms and ropes to the ground, and all the runners get an equal start.

All the judges and the helpers wear period clothing. As in Hellenistic times, the judges wear black cloaks in memory of the mourning for the infant Opheltes, who was killed by a giant snake, according to the mythology of Nemea. This incident gave rise to the foundation of the Games at Nemea. To distinguish themselves from the judges, the trumpeter wears red, the herald wears blue and the helpers (douloi or “slaves”) wear yellow. Several women are dressed as priestesses of Demeter.

Cultural events are part of the modern Games, too. In 2008, two intermissions allowed for cultural and historical presentations. The first intermission provided a musical interlude by the group LyrAulos. LyrAulos interprets ancient Greek musical pieces as well as pieces from traditional Greek music con-taining surviving rhythmic and melodic elements of antiquity. They play ancient and traditional instru-ments, too, such as lyre, harp, kithara, phormix, lute,

double-flute, Pan pipes and others, all constructed by Panayiotis Stephos, a member of LyrAulos. The programme book says, “Athletics is closely con-nected to music, not only because some included musical competitions, but because the music would encourage and motivate the athlete to achieve a bet-ter performance” both in training and in competition. The broad jump, especially, was conducted to a cer-tain rhythm.

The second intermission presented the hoplitodro-mos, the hoplite race, which had been added to the programme of Olympic Games in 520 BCE. In this race, the athletes bear shields, helmets and, origin-ally, greaves on their shins. But by the time in which the Nemean stadium was built, the race involved only shields and helmets. In the modern Nemean Games of 2008, the hoplite race was enacted by the

educational antiquarian troop, Spartan Battalions (Spartiatikes Mores), a cultural society for the revival of the ancient hoplite phalanx, styled after the time of the Persian Wars (590 BCE). The Battalions appear at pa-rades and award ceremonies of both national public holidays and private festivals, fully equipped with faithful copies of ancient Greek armour.

The young men of the Spartan Battalions ran in two heats, amaz-ing us with the loudness of their feet weighted down by the heavy replica weapons. They ran a diaulos, a race of two lengths of the track (the second

lap is somewhat uphill), so we got wonderful views of the designs of their shields and their helmets.

By mid-afternoon, the last regular race was run and many people left the stadium. Probably, some of them went somewhere to eat or visit the Nemea Museum, but some left to prepare for the afternoon event, called In the Footsteps of Heracles. This is a race 7500 metres long, along local roads starting at the ancient Temple of Heracles in Kleones and end-ing at the stadium in Nemea. There was, of course, no event called In the Footsteps of Heracles in an-cient times, even though the dolikhos race which had 20 turns of the track was about 3600 metres long. The purpose of the contemporary event is to edu-cate people about a part of local mythology related to Heracles and the lion of Nemea.

The ancient writer Apollodorus wrote, “Eurystheus ordered Heracles to bring the skin of the Nemean Lion, an invulnerable beast begotten by Typhon. On his way to attack the Lion, he came to Kleonai and lodged at the house of a labourer named Molor-chos. When Molorchos wanted to make a sacrifice, Heracles told him to wait for 30 days and then, if he returned safely, he should sacrifice to Zeus the Sav-iour. But if he were dead, Molorchos should sacrifice to him as a hero.

“When he arrived at Nemea, he tracked the lion down and shot an arrow at it. But he learned that the beast was impenetrable, and then went after it with his club. When the lion took refuge in a cave with two mouths, Heracles sealed up the one en-trance and entered the other to fall upon the beast. He put his arm around its neck and held tight until he strangled it. He then put the corpse on his shoulders and carried it to Kleonai. Finding Molorchos on the 30th day about to sacrifice to him as a dead man, he instead sacrificed to Zeus and took the lion to Eurys-theus at Mycenae.”


Συνέχεια στην σελίδα 15 Continued on page 14


Chironchiropracticchiropractorchiropterachitinchitonchlamydomonaschlamydosporechlamyschloasmachloricchloridechlorinate

chlorinechloritechlorophyllchloropastchlorosischolercholeracholericcholesterolcholicchordchoreographer

Χείρωνχειροπρακτικήχειροπράκτηςχειρόπτεραχιτίνηχιτώνχλαμυδομονάςχλαμυδοσπόριοχλαμύςχλόασμαχλωρικόςχλωρίδιοχλωριώνω

χλωρίνηχλωρίτηςχλωροφύλληχλωροπλάστηςχλώρωσιςχολή,οργήχολέραχολερικόςχοληστερόληχολικόςχορδήχορογράφος

hironhiropraktikihiropraktishiropterahitinihitonhlamidomonashlamidosporiohlamishloasmahlorikoshloridiohloriono

hlorinihloritishlorophillihloroplastishlorosisholi,orgiholeraholerikosholisteroliholikoshordihorographos

Επιστολές Αναγνωστώναναλύω, αναγνώρισαν την Μακεδονία Ελληνική

και τους Μακεδόνες Έλληνες, όπως π.χ.: Ο Stettinious, Υπουργός Εξωτερικών της Κυβερνήσεως Ρούζβελτ.Ο Κίσσιγκερ, Υπουργός Εξωτερικών των Κυβερνήσεων Ρί-τσαρντ Νίξον και Τζέραλντ Φορντ.Ο Αμερικανός Πρόε-δρος Τρούμαν. Ο διάσημος Αμερικανός Δημοσιογράφος Σούλτσμπεργκερ. Ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιττε-ράν . Το Ινστιτούτο Εξωτερικών Υποθέσεων της Σουηδίας και το Πανεπιστήμιο Lund με υπογραφή του διακεκριμέ-νου συγγραφέως Staffan Stolpe το 1995.Οι Υπουργοί Πολιτισμού Καναδά και Αυστραλίας Ο Ζέ-

λεφ, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας, σε επίσημη επίσκεψη στη Σουηδία, απάντησε σε ερώτηση δημοσιογράφου για το λεγόμενο «Μακεδονικό Έθνος»: «Είναι δημιούργημα μεταπολεμικό της Κομιντέρν και έγκλημα του Τιτοϊσμού και Σταλινισμού».Το 1980 ήρθαν 5 Πρεσβευτές της ΟΥΝΕΣΚΟ από το Βε-

λιγράδι που είχε το Συνέδριο για να επισκεφτούν τη Βερ-γίνα. Μετά την επίσκεψη ο συνοδεύων τους Πρεσβευτές εκπρόσωπος του Υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης τους παρέθεσε γεύμα στη Βέροια. Κατά τη διάρκεια του γεύμα-τος οι τέσσερις Πρεσβευτές αναφέρονταν στα χρυσά που είδαν στη Βεργίνα. Ο Ολλανδός Πρέσβης, που ήταν στην ΟΥΝΕΣΚΟ 15 χρόνια, τους είπε: «Καλά αυτά που λέτε. Αλλά εγώ είδα επιγραφές στην Ελληνική και ξεκαθάρισα το θέμα της Μακεδονίας». Η Μακεδονία ως Ελληνική και οι Μακεδόνες ως Έλληνες

ιστορικά υπάρχουν από τον 8ο αιώνα π.Χ., γι’ αυτό όταν το 1912 απελευθερώθηκε η Μακεδονία μετά από 5 αιώνες Τουρκικής σκλαβιάς, δημιουργήθηκε η «Γενική Διοίκηση Μακεδονίας» και ουδείς έφερε αντίρρηση. Είναι δυνατόν

επίσης εκπρόσωποι της ΠΓΔΜ να προβάλλουν ότι ο σερ-βικός στρατός κατέλαβε τμήμα της Βορείου Μακεδονίας. Αλλά δεν υπάρχει προηγούμενο όταν στρατός καταλάβει τμήμα άλλης χώρας, να πάρει το όνομα της χώρας αυτής. Οι Τούρκοι το 1922 κατέλαβαν την Ιωνία. Το κράτος τους δεν το ονόμασαν Ιωνία, ούτε τους Τούρκους Ίωνες. Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας,

ο Μακεδών Κων/νος Καραμανλής, σε επιστολή του ανέ-φερε ότι: «Ούτε ιστορικά ούτε εθνολογικά δικαιούται να ονομάζεται Μακεδονία». Με δεδομένο συνεπώς ότι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ είναι Σλάβοι, είναι αδιανόητη σύνθετη ονομασία του κράτους αυτού να περιέχει τη λέξη «Μακεδονία», όπως αποφάσισε και το Συμβούλιο Κορυφής της Λισσαβώνας. Οι Κυβερνήσεις που αναγνώρισαν την ΠΓΔΜ ως Μακε-

δονία και τους κατοίκους της ως Μακεδόνες, ας ρωτήσουν τους ιστορικούς για να πληροφορηθούν ότι: Ο Γεωγράφος της Αρχαιότητας Στράβων γράφει: «Ελλάς

ούν εστί η Μακεδονία».Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ότι: «Ο Έλλην Βασιλεύς θα

νικήσει τον Πέρση Βασιλέα».Οι Μακκαβαίοι αρχίζουν: «Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών ο

υιός του Φιλίππου ενίκησε τον Δαρείο».Ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε τις πόλεις της

Μακεδονίας Φιλίππους, Θεσσαλονίκη και Βέροια που είχαν προ Χριστού τα αυτά Ελληνικά ονόματα. Μίλησε στα Ελληνικά και έγραψε επιστολές προς Θεσσαλονι-κείς και Φιλιππησίους στην Ελληνική. 340 Καθηγητές Αμερικανικών και άλλων Πανεπιστη-

μίων έγραψαν γράμμα προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ομπάμα και του ζητούν να ανακαλέσει την απόφαση

του Μπους, που ονόμασε την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία», αγνοώντας την πάγια πολιτική των ΗΠΑ και τα ιστορι-κά στοιχεία για το θέμα αυτό. Δυστυχώς ανιστόρητοι, αφελείς και ύποπτοι σύμβουλοι τον παρέσυραν και εκ-θέτουν τον Αμερικανικό λαό.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν με αδιάψευστο τρό-πο την Ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας και των Μακεδόνων και καθιστούν κάθε απόπειρα ιστορικής διαστρεβλώσεως μάταιη, αν όχι φαιδρή.

The Temple of Heracles at Kleones (Kleonai in ancient times) is apparently built on the spot where the house of Molorchos once stood. Therefore the Society for the Re-vival of the Nemean Games decided to institute a race from Kleones to Nemea, so that people could experience this bit of mythology.

After a couple of hours, the local people and the tour-ists began to return to the stadium, some enjoying picnic lunches. The participants from the morning races arrived wearing blue Nemean Games tee shirts. White or yellow tee shirts began to appear on spectators and we were in-spired to buy them for ourselves at the little booths near the guard house. Mostly we just relaxed in the late after-noon shadows, dozing on carpets called “koureloudes”, similar to the ones ancient spectators had also used. The Society had considerately supplied the carpets against the prickly vegetation on the ground.

Soon all the runners had reached in the stadium. The closing ceremony began just as the sun was setting be-hind the mountains beyond the ancient Temple of Zeus, the ancient patron deity of these Games. Surely Zeus is pleased that his Games here have been revived in some manner even though we don’t provide hecatombs of cattle to celebrate. For now, other offerings are provided: Diana de Laet recited the Victory Ode of Hypsipyle, who was the nurse of the infant Opheltes. Speeches of various officials followed. The blue-shirted winners of the various race heats, from young to old, waited on bleachers at the end of the track. Soon, one by one they were called forward to re-ceive their traditional crowns of wild celery. Don’t imagine the hard stalks you cut into salads; wild celery is more like dill weed. This plant is used instead of the more familiar olive or laurel because of its association with Opheltes. The Games ended as the Heralds proclaimed the Prayer to Earth and the flame was extinguished on the altar.

The 2008 Modern Nemean Games were over. The next evening would involve a theatrical presentation called Nemeada, by George P. Kostouros, in which personifica-tions of muses, ancient cities, mythic heroes, athletes and coaches meet to narrate a cycle of mythic and historic events centering on Nemea and her Games. The next Ne-mean Games is scheduled to take place on the first Sat-urday after the first full moon after the summer solstice of 2012. Perhaps you will time your trip to Greece that year so as to see them. Perhaps you will even compete!

The Revival of the Nemean Games

Continued from page 13

Αγαπητοί φίλοι του Ελληνικού Δρό-μου. Σας εσωκλείω επιταγή $ 100.00 δολα-ρίων, για την ανανέωση της συνδρο-μής μου για ένα έτος στον «Ελληνικό Δρόμο», και με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και να σας συγχαρώ για το θαυμάσιο έργο που μας προσφέρετε. Σας εύχομαι υγεία και δύναμη. Με εκτιμηση Π. ΧαραλαμπάκοςCalgary, Albertas.



«Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ’ανάριθμοι ουδείς» Ηράκλειτος Εφέσιος

που απ’ την Ξάνθον έφερε ο Ωλήν ο μάντης, ενώ οι κοπέλες χορεύοντας κτυπάνε με το πόδι τ’ασάλευτο έδαφος.Και τότες από στέφανα σκεπάζεται το άγαλμα το ιερότης αρχαίας Κύπριδας το ξακουσμένο, που ο Θησέας κάποτετο έστησε με τα παιδιά σαν γύρισεν από την Κρήτη,όταν το άθλιο μούγκρισμα του άγριου γιου ξεφύγανε της Πασιφάης, και το φοβερόν ανάκτορο του μπερδεμένου λαβυρίνθου,κι ω Σεβαστή, τριγύρω απ’ τον βωμό σου όταν έπαιξε η κιθάρα χορέψανε, και τον χορό τον έσερνε ο Θησέας. Και από τότε για παντοτινά, ως ιερά αναθήματα στον Φοίβο, με την θεωρίδα οι Κεκροπίδες στέλνουνε του πλοίου εκείνου (του Θησέα) την αρματωσιά. Αστερία πολύβωμη, με τις πολλές τις προσευχές, ποιος ναύτης ποιος έμπορος του Αιγαίου σε προσπερνάει (αδιάφορος) με πλοίο τρεχάμενο; Όχι, ποτέ οι άνεμοι δεν τόνε σπρώχνουν τόσο δυνατά, ούτε η άνάγκη κάνει γρήγορο τον πλου του ώστε τα πανιά να μην βιαστεί να τα διπλώσει και στο καράβι του μην μπει ξανά, αν πρώτα γύρω από το μέγα σου βωμό στροφή δεν κάνει μαστιγωμένος δυνατά, και δεν πιάσει στα δόντια του αγνό βλαστάρι ελιάς,πίσω τα χέρια του έχοντας, παιγνίδια που η Δηλιάδα βρήκε νύμφη για να γελά ο Απόλλωνας σαν ήτανε παιδάκι.Εστία των νησιών, καλοεστία, χαίρε κι εσύ κι ο Απόλλωνας κ’ αυτή που γέννησε η Λητώ.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Στ. 7. Πίμπλεια ή Πίμπλα’ αρχαία πόλη της Πιερίας στους ΒΑ προ-ποδες του Ολύμπου, κοντά στο Δίο. Εκεί τιμώνταν οι Μούσες που ονομάζονταν Πιμπληίδες ή Πιμπληιάδες. Αναφέρονται κρήνη και όρος ομώνυμα στην Θράκη, ιερά των Μουσών, όπου έζησε ο Ορφέας. Εκεί τον γέν-νησε η Καλλιόπη, πάνω σ’ ένα βράχο, που ονομαζόταν «σκοπιάς Πι-

μπληίδος». Η λέξη Πίμπλεια από το πίμπλημι, τόπος γεμάτος νερά. Πιερία από το Πίηρ, η υγρή εύφορη γη της πεδιάδας, κάτω από τον Όλυμπο. Οί Μούσες στο βουνό αυτό έφεραν τα τοπικά ονόματα: Πιμπληίδες, Πιερίδες και Λειβηθρίδες. Είναι οι νεράιδες των πηγών των τριών αυτών τόπων που οφείλουν τα ονόματά τους στα νερά. Η νερούσα Πίμπλεια ήταν η αγαπημένη των Μουσών. Κι όπως αυτές εχθρεύονται τον τραγουδιστή που δεν υμνεί την Πίμπλεια, έτσι κι ο Φοίβος εχθρεύεται όποιον ξεχνά την γενέτειρα νήσο Δήλο. 10. Κύνθιος και Κυνθία’ επίκληση διαφόρων θεών, από το όρος Κύνθος της Δήλου, τόπο λατρείας των. Το όνομα αυτό φέρουν ο Ζεύς, η Αθηνά, και κυρίως ο Απόλλων και η Άρτεμις. 17. Ωκεανός’ από το όνομα του γιου του Ουρανού και της Γης. Με-γάλη θαλάσσια έκταση μεταξύ ηπείρων, που καλύπτει μέγα μέρος της επιφάνειας της γης. Μεταφορικά καθετί αχανές και απέραντο. 17. Τιτανίδα Τηθύς’ Σύζυγος του Ωκεανού ήταν η Τηθύς. Είχαν τρεις χιλιάδες γιους και άλλες τόσες θυγατέρες, τις «καλλισφύρους Ωκεανί-δας». Ο Πλούταρχος την ταύτιζε με την Αιγύπτια θεά Ίσιδα. 19. Κύρνος’ θέση στην Κάρυστο της Εύβοιας. 20. Μάκρις Αβαντιάς Ελλοπιήων’ Πρόκειται για την Εύβοια. Την υπέταξε η αρχαία Ελληνική φυλή των Αβάντων. Οι Ελλοπιείς κατοι-κούσαν στο νησί αυτό. Αρχικά Ελλοπία ονομαζόταν χώρα και πόλις αταύτιστα σήμερα. Ο λαός τούτος είχε Θεσσαλική προέλευση. 31. Τελχίνες’ είδος βάσκανων δαιμόνων. Πονηροί, φθονεροί, έψεγαν τα πάντα. Ήταν παιδιά της Γης και της Θάλασσας. Μαζί με την Κα-φείρα, θυγατέρα του Ωκεανού, ανέθρεψαν τον Ποσειδώνα, τον οποίο τους παρέδωσε βρέφος η Ρέα. Ο θεός, όταν ανδρώθηκε, παντρεύτηκε την αδερφή των Τελχίνων Αλία. Ήταν μεγάλοι τεχνίτες και κατασκεύ-αζαν τεχνητά σύννεφα, τεχνητό χαλάζι, βροχή, αστραπές, βροντές. 43. Εφύρη-Εφύρα’ θυγατέρα του Ωκεανού και της Θέτιδας, ηρωίδα της ομώνυμης πόλης, που στην συνέχεια ονομάστηκε Κόρινθος. Σύ-ζυγος του Επιμηθέα. 49. Παρθενία’ αρχαίο όνομα της Σάμου. 50. Μυκαλησσίδες’ νύμφες που κατοικούσαν στην Μυκαλησσό, πόλη της Βοιωτίας, κοντά στην Αυλίδα. Στα χρόνια του Παυσανία δεν υπήρχε. 67. Κόρη Θαύμαντος’ και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας ήταν η Ίρις, η οποία «ίπταται ως ο ανεμος». Ο Θαύμας ήταν δευτερότοκος υιός του Πόντου, κατά την Θεογονία. 67. Μίμαντι’ το όρος Μίμας ευρίσκεται στην Μ. Ασία, ύψους 1.190

του μουσείου σε γλυπτά από την πρώιμη αρχαϊκή περί-οδο μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια. Έχουν σωθεί στον αρχαι-ολογικό χώρου τις Δήλου και πολλές βάσεις από χάλ-κινα αγάλματα που δυστυχώς δεν άντεξαν τη φθορά του χρόνου.Το μουσείο διαθέτει 9 αίθουσες, όπου τα εκθέματα εί-ναι τοποθετημένα χρονολογικά και θεματολογικά.Η Δήλος και η Ρήνεια τελούν υπό την προστασία του Υπουργείου Πολιτισμού και απαγορεύονται ο ελλιμενι-σμός σκαφών και η διανυκτέρευση ατόμων χωρίς ειδική άδεια.*Η ονομασία Ειλήθυια, κατά τον Αδ. Ι. Αδαμαντί-ου φαίνεται να παράγεται εκ των αρχαίων ρημά-των «ειλέω» (=στενοχωρώ, πιέζω κλπ) και του «θύω» (=στενάζω με ορμή, τρελλαίνομαι). Κατά την αρχαία παράδοση το όνομα αυτό οφείλεται σε ικετευτική κραυγή των επιτόκων: «Ελθέ!», «Ελθέ!» με την οποία και καλούσαν τη θεά σε βοήθεια Άρθρο: Δ. Σπυρίδου Ψηφιακή Επεξεργασία Βιντεο : Α.Περδικάρης

Πηγές egeonet.gr - Πολιτιστική Πύλη του Αρχιπελάγους του Αιγαίου sacred destinations.com perseus.tufts.edu archaeology-classic.com livepedia.gr Αριστοτέλης- Ηθικά Νικομάχεια

Ουδέποτε υπήρχαν Ινδοευρω-παίοι` τέχνασμα των Σιωνι-στών και των οπαδών των

των μυστικών οργανώσεων είναι. Διό-τι α) Δεν μας λένε ακριβώς την κοιτίδα τους, μιλούν αόριστα διά μίαν περιοχή μεταξύ Ουραλίων και Καυκάσου. Την περίοδο της κοσμογονίας εκεί ήτο πα-γετών και αργότερα εγεννήθηκαν ολί-γοι άνθρωποι και όχι εκατομμύρια. β) Αν εγεννήθησαν εις την Ινδία, διά να μετακινηθούν από εκεί τόσο μεγάλες μάζες ανθρώπων .ώστε να καλύψουν ολόκληρη την Ευρώπη, οι σώφρονες μελετητές έπρεπε να απαντήσουν και εις τα εξής τουλάχιστον ερωτήματα.

1ον. Ποίος λόγος τους ανάγκασε κατά την πρωτό-γονον εκείνην εποχήν να μετακινηθούν από την Ινδία; Τους Πελασγούς ανάγκασε ο κατακλυσμός του ΩΓΥ-ΡΟΥ, αυτούς τι;

2ον. Διατί δεν μετακινήθηκαν προς Ανατολάς, Δυ-σμάς, ή Νότον όπου υπήρχαν εδάφη ευφορώτερα ( Κίνα, Μεσοποταμία ,Νείλος ,κ.τ.λ.). και εκινήθηκαν προς την Κεντρικήν και Βόρειαν Ευρώπην η οποία την εποχήν εκείνην ήτο ακόμα παγωμένη και άξενος, επί πλέον δε, είχαν να διασχίσουν πελώριες οροσειρές τεραστίας εκτάσεως διά τους πεζοπόρους, ενώ δίπλα τους υπήρ-χαν πεδινές εύφορες εκτάσεις;

3ον. Ανοίξτε έναν χάρτη και σκεφθείτε απλά. θα διακινδύνευαν να ταλαιπωρηθούν επί πολλά έτη σε άγνωστα για αυτούς -παγωμένα και χωρίς τροφές όρη για να φθάσουν στους κάμπους της Ευρώπης; Και πως τους εγνώριζαν και δεν εγνώριζαν τους γειτονικούς;

4ον. Αν οι Ευρωπαϊκοί λαοί είναι απόγονοι των Ιν-δοευρωπαίων ποια είναι τα κοινά γλωσσικά στοιχεία που τους συνδέουν με τους Ινδούς; ούτε μία λέξη. Η ομογλωσσία ή Ιαπετική την οποίαν ωνόμασαν Ινδοευ-ρωπαϊκή δεν περιορίζεται εις τους Ευρωπαϊκούς λαούς αλλά επεκτείνεται εις όλους τους λαούς της Γης. Προ-ήλθε δε από την διασπορά των Πελασγών εις ολόκληρη την Γην μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγου.

Ακόμα και οι γλώσσες της Άπω Ανατολής και όλων των νήσων του Ειρηνικού και των λαών της Αμερικής ΄Ινκας, Μάγιας, Αραουκάνων κτλ. όπως απεκαλύφθη τελευταία στηρίζονται εις την Ελληνικήν γλώσσα. Άρα η Ιαπετική ( και όχι η Ινδοευρωπαϊκή) ομογλωσσία είναι παγκόσμια και όχι μόνον ευρωπαϊκή. Αυτή από μόνη της (η ομογλωσσία η ευρωπαϊκή μόνον που χρέωσαν στους Ινδοευρωπαίους ) κουρελιάζει το Ινδοευρωπαϊκό πυροτέχνημα. Τότε, όμως ,που σχεδίασε το ιερατείο την θεωρία των Ινδοευρωπαίων δεν εγνώριζαν ότι όλες οι γλώσσες του κόσμου έχουν διαμορφωθεί με βάσιν την Ελληνικήν, δι` αυτό και έκανε το μοιραίον λάθος του. Ο D.Icke, όμως ανέλαβε να το διορθώσει και μας λέει τώρα, η Ιαπετική ομογλωσσία δεν είναι ινδοευρωπα-ϊκή, όπως μας έλεγαν μέχρι σήμερα, αλλά Φοινικική. Μπράβοοοο.

Η Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα που μας παρουσίασαν έχει 451 λήμματα έναντι των 72.000.000 της αρχαίας Ελ-ληνικής και εξ αυτών τα 75% είναι λέξεις του Ομήρου. Εν συνεχεία ρωτήστε τους ποια είναι τα πνευματικά και φιλοσοφικά έργα των Ινδοευρωπαίων; Έχουν έστω και ένα να μας δείξουν ;Τότε ας μας δείξουν τα γράμματα των Ινδοευρωπαίων, με τα οποία έγραφαν τον πολιτι-σμόν των, ποια ήτο η γραφή των; Επομένως πως έδω-σαν πολιτισμό στους Ελληνες;

5ον. Μετά την γλώσσα, βασικό χαρακτηριστικό διά τους αρχαίους λαούς είναι η θρησκεία. Ποίου Ευρωπαϊ-κού λαού η θρησκεία έχει έστω και μία ρίζα ινδικής θρη-σκείας;

Ινδοευρωπαίοι και Ελληνική Γλώσσα.Και διατί έχουν πάρα πολλές ομοιότητες με τους θε-

ούς των Πελασγών;

6ον. Ποία πολιτιστικά στοιχεία των Ινδών της εποχής εκείνης μετεφέρθησαν εις την Ευρώπην; Διατί τα ευρω-παϊκά, τα ασιατικά, τα αιγυπτιακά και τα των άλλων λαών της Αφρικής, τα πολιτιστικά στοιχεία είναι όλα όμοια με τα των Πελασγών-Ελλήνων; Αφού τις μετακι-νήσεις των Ινδοευρωπαίων τις περιορίζουν εις την Βό-ρειο Ευρώπη, πως ευρίσκεται Ελληνικός πολιτισμός εις τους λαούς της Αφρικής, της Ασίας και της Αμερικής; Αυτό δεν το προέβλεψαν οι Σιωνισταί ώστε να το καλύ-ψουν και έτσι όχι μόνον κατέρρευσαν οι θεωρίες των αλλά και αυτοεξευτελίστηκαν .Γι` αυτό εδημιούργησαν νέα θεωρία`.τον Αφροκεντρισμό.

7ον. Διατί ουδείς αρχαίος ιστορικός δεν αναφέρει, έστω και πληροφοριακώς, μετακινήσεις Ινδών ή Ινδο-ευρωπαίων προς Ευρώπη, ενώ αναφέρουν διά πολλές άλλες άλλες μετακινήσεις ευρωπαϊκών λαών;

8ον.Η επιστήμη απεφάνθη, ότι ουδέποτε άνθρωποι ινδικής φυλής επισκέφθηκαν την Ευρώπην, ενώ εις την Αίγυπτον ευρέθη πληθώρα σκελετών Ινδών.

Από το βιβλίοτου Γ.Γ.Α`υφαντή-Ανθρωπος και Επιστήμη.



Δήλος, το ιερό νησί

των Ελλήνων Συνέχεια από την σελίδα 11


Ἡ διαφορὰ ἐντοπίζεται στὸ ὅτι ὁ ἐλεύθερος ἐργαζόταν γιὰ λογαριασμό του, ἐνῷ ὁ δοῦλος γιὰ λογαριασμὸ κά-ποιου ἄλλου. Μπορεῖ νὰ τοὺς συναντήσῃ κανεὶς σὲ ὅλη τὴν κλίμακα τῆς παραγωγικῆς διαδικασίας, ἀπὸ χει-ρώνακτες τεχνῖτες, γραφεῖς, μέχρι καὶ σὲ νευραλγικὲς θέσεις ὡς οἰκονομικοὺς ὑπαλλήλους τῆς πόλης ἢ τρα-πεζίτες ὅπως ὁ πλουσιώτερος ἄνθρωπος τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας, ὁ δοῦλος-τραπεζίτης Πασίων (γιὰ τὶς Τράπεζες οἱ πολίτες δὲν ἔτρεφαν ἐκτίμηση)(2). Λόγω τοῦ ὅτι ἦσαν διεσπαρμένοι σὲ ὅλο τὸ ἐπαγγελματικὸ φάσμα καθὼς καὶ λόγῳ τοῦ περιωρισμένου ἀριθμοῦ τους σπάνια ἀντι-μετωπίζονταν ὡς κάτι ἀναλώσιμο, ὅπως συνηθιζόταν ἀλλοῦ. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐξηγεῖται καὶ ἡ κατὰ κα-νόνα ἀνθρωπινότερη μεταχείριση, ποὺ ἀνέκαθεν εἶχαν στὴν Ἑλλάδα(9).

Θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυριστοῦμε, ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Πο-λιτισμὸς ἀναπτύχθηκε ὄχι χάρη ἀλλὰ παρὰ τὴν ὕπαρξη δουλείας καὶ ἀκριβῶς λόγω τοῦ ὅτι ἡ δουλεία συνέβαλε βοηθητικὰ στὴν δημιουργικότητα τῶν ἐλεύθερων οἰκο-νομικῶν, πνευματικῶν καὶ καλλιτεχνικῶν δημιουργιῶν. Ἡ Eλληνικὴ Οἰκονομία βασίστηκε στὸ συντριπτικὰ με-γαλύτερο μέρος της στὴν ἐργασία τοῦ.

Μπορεῖ νὰ συναντήσῃ κανεὶς δούλους σὲ ὅλη τὴν κλί-μακα τῆς παραγωγικῆς διαδικασίας, ἀπὸ χειρώνακτες τεχνῖτες, γραφεῖς, μέχρι καὶ σὲ νευραλγικὲς θέσεις ὡς οἰκονομικοὺς ὑπαλλήλους τῆς πόλης ἢ τραπεζίτες, ὅπως ὁ πλουσιώτερος ἄνθρωπος τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας, ὁ δοῦλος - τραπεζίτης Πασίων, ἀνεξάρτητου παραγω-γοῦ, ἀγρότη ἢ τεχνίτη. Οἱ δοῦλοι εἶχαν σημαντικὴ συμ-μετοχὴ στὴ δημιουργία τοῦ οἰκονομικοῦ πλεονάσματος μιᾶς μεγάλης πόλης, ὅπως ἡ Ἀθήνα, ἀλλὰ ὁ ἀνεξάρτη-τος καλλιτέχνης, δημιουργὸς καὶ παραγωγὸς ἀποτελεῖ τὸν ἥρωα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ ἐν γένει(2).

Ἐξ αἰτίας τῶν περιωρισμένων δυνατοτήτων τῆς χρή-σης δούλων οἱ Ἕλληνες ἀναγκάστηκαν νὰ ἀναζητή-σουν ἀπὸ νωρὶς τόσο τὶς πολιτικὲς ὅσο καὶ τὶς τεχνολο-γικὲς ἀπαντήσεις στὸ πρόβλημα τῆς παραγωγικότητας. Μιὰ κοινωνία ὑποχρεωμένη νὰ δράσῃ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγεῖται ἀργὰ ἢ γρήγορα σὲ μιὰ ἐρευνητικὴ κα-τεύθυνση(8). Ἐπίσης ἡ τεχνολογικὴ σκέψη, ὅπως καλ-λιεργήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ἀποτελεῖ ἀποτέλεσμα τῆς προσπάθειας νὰ ξεπεραστῇ τὸ πρόβλημα τῶν πε-ριωρισμένων σωματικῶν ἱκανοτήτων τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἀριστοτέλης ἔχει συλλάβει τὸ πρόβλημα στὶς πλήρεις διαστάσεις του, ὅταν θεωρῇ τὴν δουλικὴ ἐργασία λύση-ὑποκατάστατο ἀπέναντι στὴν τεχνολογικὴ ὑπανάπτυ-ξη(3) (ὅπως θὰ δοῦμε ὅμως παρακάτω, ὁ Παρθενῶνας φτειάχτηκε σχεδὸν χωρὶς νὰ τὸν ἀγγίξουν χέρια).Ἀντίθετα κοινωνίες βασισμένες ἐξ ὁλοκλήρου στὴν

δουλεία δὲν ἐκδημοκρατίστηκαν ποτέ, οὔτε φυσικὰ εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τὰ πολιτισμικὰ ἐπακόλουθα τῆς κοινωνικῆς αὐτοκυβέρνησης. Δὲν ἀνέπτυξαν πολιτι-σμικὴ δημιουργία, ἀλλὰ παρέμειναν νὰ πιθηκίζουν (βλ.Ρωμαίους) τὰ ἐξωτερικὰ γνωρίσματα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ. Οἱ Ρωμαῖοι, παρὰ τὴν ἐπὶ αἰῶνες στενὴ συ-νοίκησή τους μὲ τὸν Ἑλληνικὸ Πολιτισμό, παρέμειναν πολιτισμικῶς ἑτερόφωτοι καὶ σὲ ἡμιβάρβαρη κατάστα-ση, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ἐξάρτησής τους ἀπὸ τὴ δουλεία.

Τὸ αἴσθημα κατωτερότητάς τους ὡς πολιτισμικῶν νε-όπλουτων ἀπέναντι στὴν Ἑλλάδα τοὺς κατέτρεχε καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια ζωῆς τῆς αὐτοκρατορίας τους. Οἱ Ρω-μαῖοι δὲν ἔχτισαν Παρθενῶνες ἀλλὰ Κολοσσαῖα καὶ Ἱπποδρόμους. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια τὰ ἔχτισαν οἱ ἑκατοντά-δες χιλιάδες δοῦλοι τους, οἱ ὁποῖοι στὴ συνέχεια ἐκτε-λοῦνταν μαζικὰ μέσα σὲ αὐτά. Ἐπιπλέον υἱοθέτησαν ἐν τέλει ὡς ἐπίσημη θρησκεία τους καὶ μᾶς κληροδότησαν μία θρησκεία δούλων, τὸν Χριστιανισμό.

Τὸ ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ Οἰκονομία δὲν βασιζόταν στὴ δουλεία ἀλλὰ στὸν ἐλεύθερο ἀγρότη καὶ τεχνίτη ἔχει ἐπισημανθῆ σαφῶς καὶ ἀπὸ τὸν Κὰρλ Μάρξ: «Τὸ μικρὸ νοικοκυριὸ τοῦ ἀγρότη καὶ ἡ ἀνεξάρτητη ἐπι-χείρηση τοῦ χειροτέχνη, ποὺ καὶ τὰ δύο ἀποτελοῦν ἐν μέρει τὴν βάση τοῦ φεουδαρχικοῦ τρόπου παραγωγῆς καὶ ἐν μέρει, ὕστερα ἀπὸ τὴ διάλυσή του, ἐμφανίζονται δίπλα στὴν κεφαλαιοκρατικὴ ἐπιχείρηση, ἀποτελοῦν ταυτόχρονα τὴν οἰκονομικὴ βάση τῶν κοινωνιῶν τῆς

Κλασικῆς Ἀρχαιότητας στὰ καλύτερά της χρόνια, ἀφοῦ πρῶτα ἡ Κλασικὴ Ἀρχαιότητα διέλυσε τὴν ἀρχικὴ ἀνα-τολίτικη κοινοκτημοσύνη, καὶ προτοῦ ἡ δουλεία ἐπι-κρατήσῃ στὰ σοβαρὰ στὴν παραγωγή»(4).Τὰ παραπάνω ὁ Μὰρξ τὰ ἐπεκτείνει ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς

Οἰκονομίας στὸν χῶρο τῆς Κοινωνίας καὶ τῆς Πολιτικῆς. Ἔτσι ἀλλοῦ γράφει, ὅτι ἡ βάση ὄχι μόνο τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς Οἰκονομίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς πολιτικῆς κοινότητας (ἀπὸ τὶς ἀγροτικὲς ἀπαρχές της ἤδη) εἶναι ἡ ἐργασία τοῦ ἀνεξάρτητου παραγωγοῦ: «Ἡ προϋπόθεση γιὰ τὴ διατήρηση τῆς κοινότητας εἶναι ἡ ἐξασφάλιση τῆς ἰσότητας μεταξὺ τῶν ἐλεύθερων αὐτο-συντηρουμένων χωρικῶν καὶ τῆς ἀτομικῆς ἐργασίας τους ὡς συνθήκης γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ἰδιοκτησίας τους»(5). Βέβαια οἱ διάφοροι Νεοέλληνες ἀγνοοῦν τὰ παραπάνω ἀποσπάσματα τοῦ «πατριάρχη» τοῦ Ἱστορι-κοῦ Ὑλισμοῦ.

Ἡ κατασκευὴ τῶν μνημείων τῆς Ἀκρόπολης

Τὰ μνημεῖα τῆς Ἀκρόπολης ἀποτελοῦν ἕνα καλὸ παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς διεκπεραιωνόταν ἕνα δη-

μόσιο πολιτισμικὸ ἔργο στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Ἡ διαδι-κασία ποὺ ἀκολουθήθηκε ἦταν σχεδὸν πλήρως αὐτομα-τοποιημένη. Τὸ μάρμαρο ποὺ ἐξορυσσόταν ἀπὸ μεγάλο βάθος, ἀνελκύετο μὲ γερανοὺς μέχρι τὸ στόμιο τοῦ λα-τομείου, ὅπου φορτωνόταν ἀπ’ εὐθείας σὲ ἕλκηθρα καὶ μετὰ σὲ ἅμαξες. Ἀπὸ ἐκεῖ μεταφερόταν στὴν Ἀθήνα μὲ μία διαδρομὴ διάρκειας ἕξι ὡρῶν. Στὴν Ἀκρόπολη ἀνέ-βαινε ἀπὸ μία μεγάλη ράμπα ἑκατὸ μέτρων.

Ἡ ἐξερεύνηση τῶν κοιτα-σμάτων εἶχε γίνει συστη-ματικὰ μὲ μεθόδους γεωλο-γικῆς διασκόρπισης (ἀκόμα καὶ σήμερα μετὰ δυσκολίας εἰδικοὶ μεταλλειολόγοι καὶ γεωλόγοι μποροῦν νὰ προσ-διορίσουν, ποῦ ὑπάρχουν κοιτάσματα καὶ ποιᾶς ποιό-τητας)(6). Ἔκπληξη ἐξακολου-θεῖ νὰ προκαλῇ καὶ ἡ ποσότητα τοῦ ἐξορυχθέντος μαρ-μάρου, ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ σημερινὰ δεδομένα. Ἡ ἐργασία γινόταν παράλληλα καὶ κατὰ τμήματα. Ὑπῆρχαν ἐργο-τάξια ὄχι μόνο στὴν Ἀθήνα ἀλλὰ καὶ στὸ Χαλάνδρι καὶ στὴν Πεντέλη. Στὴν Ἀκρόπολη λειτουργοῦσαν ταυτό-

χρονα ὀκτὼ γερανοὶ ὕψους 27 μέτρων, ποὺ μποροῦσαν νὰ ἀνελκύσουν βάρος 10 τόν-νων στὸ ὕψος τοῦ κτηρίου σὲ 15 λεπτά. Σὲ κάθε γερανὸ ὑπῆρχαν δέκα χειριστές, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν ἕνα σύστημα μὲ τροχα-λίες καὶ πολύσπαστα (πρόκειται γιὰ ἀρχὲς Μηχανικῆς, ποὺ ἁπλῶς θὰ συστηματο-ποιοῦσε ὁ Ἀρχιμήδης διακόσια χρόνια ἀργό-τερα)(6). Ὅπως λέει ὁ Μανώλης Κορρὲς (κα-θηγητὴς τοῦ Ε.Μ.Π. μὲ πολυετῆ προσφορὰ στὰ ἔργα ἀποκατά-στασης τῆς Ἀκρόπολης), «στὴν Ἀθήνα ὑπῆρχαν οἱ εὐνοϊκὲς πολιτικὲς συνθῆκες, γιὰ νὰ ὑλοποιηθῇ ἕνα ὅραμα».

Ἐργάστηκαν χιλιάδες εἰδικευμένοι, ἐλεύ-θεροι καὶ δοῦλοι: λατόμοι, λιθοξόοι, λο-τόμοι, κτίστες, βυρσοδέψες, σχοινοποιοί, κεραμοποιοί, μηχανικοί, κηροπλάστες, ξυ-λουργοί, σιδερᾶδες, πριονιστές, συναρμο-στές, τορνευτὲς καὶ φυσικὰ οἱ ἀρχιτέκτονες καὶ οἱ καλλιτέχνες, γλύπτες καὶ ζωγράφοι. Οἱ λεπτομερεῖς πίνακες μισθοδοσίας ποὺ ἔχουν διασωθῆ γιὰ τὸν Παρθενῶνα καὶ τὸ Ἐρεχθεῖο παρέχουν ἀναλυτικὴ πληροφό-ρηση κατὰ εἰδικότητα ἐργαζομένου, ὄνομα, δῆμο, ἔργο ποὺ ἐπιτέλεσε καὶ τὴν ἀμοιβή του. Ἀπὸ ἐκεῖ προκύπτει, ὅτι τὸ 30% τῶν ἐργαζομένων ἦσαν ἐλεύθεροι Ἀθηναῖοι πο-λίτες καὶ μέτοικοι, 30% ἀπὸ τὶς Κυκλάδες (κυρίως καλλιτέχνες) καὶ 30% δοῦλοι τῆς Ἀθήνας (κυρίως Θρᾷκες καὶ Φρύγες) ἐπὶ

μισθῷ. Προκύπτει ἐπίσης, ὅτι οἱ ἀμοιβὲς ἦσαν ἴδιες γιὰ ὅλους, ἐλεύθερους καὶ δούλους. Ὅλοι ἀμείβονταν μὲ ἡμερομίσθιο μία δραχμὴ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀρχιτέκτονες, ποὺ ἔπαιρναν δύο δραχμές. Οἱ Ἀθηναῖοι προσέφεραν προσωπικὴ ἐργασία γιὰ τὴν

οἰκοδόμηση τοῦ Ἱεροῦ τῆς Παλλάδος. Εἶναι τοὐλάχι-στον συγκινητικὸ νὰ διαβάζῃ κανεὶς ἀπὸ τὸν οἰκονο-μικὸ ἀπολογισμὸ γιὰ τὰ ἀνάγλυφα π.χ. τοῦ Ἐρεχθείου, δυόμισυ χιλιάδες χρόνια μετά: «στὸν Φυρόμαχο ἀπὸ τὴν Κηφισιὰ γιὰ τὸν νέο δίπλα στὸν θώρακα 60 δραχμὲς / στὸν Πραξία, κάτοικο Μελίτης, γιὰ τὸ ἄλογο καὶ τὸν ἄνδρα ποὺ φαίνεται πίσω του 120 δραχμὲς / στὸν Ἀντι-φάνη ἀπὸ τοὺς Κεραμεῖς γιὰ τὸ ἅρμα, τὸν νέο καὶ τὰ δύο ζεμένα ἄλογα 240 δραχμές…»(7). Ἢ γιὰ τὶς ραβδώσεις τῶν κιόνων: «Τὸν τρίτο κίονα ἀπὸ τὸν βωμὸ τῆς Διώ-νης, Ἀμεινιάδης, ποὺ κατοικεῖ στὴν Κοίλη: 18 δραχμές, Αἰσχίνης: 18 δραχμές, Λυσανίας: 18 δραχμές, Σωμένης (δοῦλος τοῦ Ἀμεινιάδη): 18 δραχμές, Τιμοκράτης: 18 δραχμὲς / Τὸν ἑπόμενο κίονα, Σιμίας, ποὺ κατοικεῖ στὸν δῆμο Ἀλωπεκῆς: 13 δραχμές, Κέρδων: 12 δραχμὲς καὶ 5 ὀβολούς, Σίνδρων (δοῦλος τοῦ Σιμία) 12 δραχμὲς καὶ 5 ὀβολούς…»(2).

Ὁ Παρθενὼν ἦταν ἕτοιμος σὲ ὀκτὼ μόλις χρόνια. Σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα γινόταν ἔκθεση καὶ ἀπολογισμὸς ταμείου κατ’ ἔτος. Ὑπῆρχε εἰδικὰ ἐπιφορτισμένη ἐπιτρο-πή, τὸ λογιστήριο ἔκανε κάθε χρόνο ἰσολογισμό, καὶ ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια ὑπῆρξε συνεχὴς ἀπορρόφηση τῶν κονδυ-λίων. Δὲν ἀναφέρεται ἡ παραμικρὴ κατάχρηση. Ἔκτοτε κρατάει στὰ φτερά του τὴν Ἀνθρωπότητα. Πρόκειται πραγματικὰ γιὰ ἔργο θείας μανίας.

Σημειώσεις(1) Πλάτων, «Φαῖδρος», 256 b.(2) M. M Austin, P. Vidal-Naquet, «Οἰκονομία καὶ Κοινωνία

στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα», ἐκδόσεις Δαίδαλος-Ι. Ζαχαρόπου-λος, Ἀθήνα 1998.

(3) Ἀριστοτέλης, «Πολιτικά», Ι, 1253 b 33-1254 a 1.(4) Κὰρλ Μάρξ, «Τὸ Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 350

(ἐκδόσεις «Σύγχρονη Ἐποχή», Ἀθήνα 2006).(5) Κὰρλ Μάρξ, «Προκαπιταλιστικοὶ οἰκονομικοὶ σχημα-

τισμοί», ἐκδόσεις Κάλβος, Ἀθήνα 1983.(6) Μανώλης Κορρές, «Ἀπὸ τὴν Πεντέλη στὸν Παρ-

θενῶνα», ἐκδόσεις Μέλισσα, Ἀθήνα1994.(7) Ἀγγλικὸ Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο, «Κοινωνικὴ Ἱστορία

τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας», ἐκδόσεις Κουτσουμπὸς 1985.(8) Π.χ. σοφιστὲς ὅπως οἱ Ἀντιφών, Λυκόφρων, Ἀλκιδ-

ΔΑΥΛΟΣ 310, Φεβρουάριος 2008

Χιλιάδες ἐξειδικευμένων ἐργατῶν (μηχανικῶν, λατόμων, λι-θοξόων, τορνευτῶν, ξυλουργῶν,σιδεράδων κ.λπ.) ἐργάστηκαν, προκειμένου νὰ κατασκευασθοῦν τὰ μνημεῖα τῆς Ἀκρόπολης. Δὲν ὑπῆρχε καμμιὰ διάκριση στὶς ἀμοιβὲς μεταξὺ ἐλευθέρων καὶ δούλων μὲ ἀποτέλεσμα τὸ ὑψηλὸ κόστος κατασκευῆς, τὸ ὁποῖο ὅμως συνδυάστηκε μὲ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν λεπτότητα τῶν ἐργασιῶν. Στὸ σχέδιο εἰκονίζονται οἰκοδόμοι νὰ τοποθε-τοῦν στὴν θέση τους μεγάλους παραλληλεπίπεδους δόμους. (Α.Κ. Ὀρλάνδου, «Ἱστορία Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», «Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν».)

ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ; Συνέχεια από την σελίδα 6

Τὸ ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ Οἰκονομία δὲν βασιζόταν στὴ δουλεία ἀλλὰ στὸν ἐλεύθερο ἀγρότη καὶ τεχνίτη ἔχει ἐπισημανθῆ σαφῶς καὶ ἀπὸ τὸν Κὰρλ Μάρξ.


μ. (Καρά-μπουρνού). 70. Αύγη’ μυθολογούμενη θυγατέρα του βασιλιά της Τεγέας Αλεού, που την έκανε ιέρεια της Αθηνάς για να μείνει παρθένα, γιατί φοβόταν την πλήρωση του χρησμού που έλεγε ότι ο γιος της θα βασίλευε. Όμως όταν πήγε στην Τεγέα ο Ηρακλής, αγνοώντας τον χρησμό «έφθειρεν αυτήν» και έτσι γεννήθηκε ο Τήλεφος που ονομάστηκε έτσι γιατί τρά-φηκε από ελαφίνα στο Παρθένιον όρος, όπου τον είχε εκθέσει ο Αλεός για να πεθάνει. 71. Φενειός ή Φενεός’ ήταν αρχαία αρκαδική πόλη.Ως οικιστής της αναφέρεται, εκτός άλλων, και ο αυτόχθονας Φενεός. 74. Ίναχος’ ποταμός στην Αργολίδα και προσωποποίηση του ίδιου ποταμού. Ήταν ο παλαιότερος βασιλιάς της χώρας και αρχηγέτης του βασιλικού οίκου του Άργους. Εθεωρείτο, όπως και άλλοι ποταμοί, γιός του Ωκεανού και της Τηθύος. Σύζυγός του ήταν η Μελία. 75. Αονία’ περιοχή κοντά στην Θήβα. Οι πρώτοι κάτοικοι της πε-ριοχής, οι Έκτηνες, εξαφανίστηκαν από λιμό και την γη κατέλαβαν οί Άονες. Εναντίον τους πολέμησαν οι Φοίνικες υπό τον Κάδμο. Οι Άονες ηττήθηκαν και έμειναν εκεί ως είλωτες (ικέτες). 77. Ισμηνός’ ποταμός στην Βοιωτία και μυθολογικό πρόσωπο. Η Δίρ-κη ήταν κόρη του και σύζυγος του βασιλιά των Θηβών Λύκου. 78. Ασωπός’ βοιωτικός ποταμός. Διέρχεται μεταξύ Θηβών και Πλα-ταιών. Πατέρας της Αντιόπης, Τανάγρης, Θήβης, Θεσπίας και Ωερό-ης. 80. Μελία’ θυγατέρα του Ωκεανού, σύζυγος του Ινάχου και μητέρα του πρώτου ανθρώπου, του Φορωνέα. Οι Μελίες ή Μελιάδες ήταν Νύμφες, Δρυάδες και Αμαδρυάδες. 88. Θηβη’ θυγατέρα του Άσωπού ποταμού. 90. Πυθών’ παλιά ονομασία της πόλεως των Δελφών.Το όνομα πήρε απo τον φοβερό δράκοντα Πύθωνα, τον γιό της Γης, τον οποίον εφό-νευσε ο Απόλλων. Τον Πύθωνα εξαπόλυσεν η Ήρα κατά του Απόλλω-νος από ζηλοτυπία για την Λητώ. Και ενώ ο Ζευς και ο Ποσειδώνας βο-ηθούν την λεχώνα Λητώ να εύρη άσυλο στην νήσο Ορτυγία, τέσσερες ημέρες μετά την γέννησή του ο Απόλλωνας φονεύει τον Πύθωνα με βέλη που κατασκεύασεν ο Ήφαιστος. Θέατρο πάλης του θεού-θεριού η κοιλάδα της Κρίσης. Πρόκειται για τον συμβολισμό της πάλης φω-τός-σκότους. Πύθων σημαίνει «σηπόμενος», αυτός που σαπίζει. 92. Πλειστός’ αρχαίον όνομα χειμάρρου στην Φωκίδα, κάτω από τους Δελφούς. Δέχεται τα νερά της Κασταλίας πηγής. 101. Ελίκη’ πανάρχαια αχαϊκή πόλη, ανατολικά του Αιγίου, κοντά στην θάλασσα. Ονομάστηκε από την Ελίκη, κόρη του Σελινούντος. Μια χειμερινή νύχτα του 273 π.Χ. καταποντίστηκε στην θάλασσα, ύστερα από ίσχυρό σεισμό. 102. Βούρα’ αχαϊκή πόλη που καταποντίστηκε στην θάλασσα το ίδιο έτος με την γειτονική Ελίκη. Ξαναχτίστηκε, και το 170 μ.Χ. αναφέρει ο Παυσανίας ότι είχε σπουδαία ιερά. 102. Δεξαμενός’ μυθικός οικήτωρ της προομηρικής πόλης των Επει-ών, κατ’ άλλους αχαϊκής Ωλένου. Φιλοξένησε τον φίλο του Ηρακλή. Πατέρας του ό Οικιάδης. 103. Άναυρος’ χείμαρος του Πηλίου που χύνεται στόν Παγασητικό παρά την αρχαία Ιωλκό. Στόν ποταμό αυτό, καθώς τον διάβαινε, έχασε το σανδάλι του ο Ιάσων. 118. Φιλύρα’ θυγατέρα του Ωκεανού. Από τον Κρόνο γέννησε τον Κέ-νταυρο Χείρωνα, που ονομάζεται για τουτο Φιλυρίδης. Ανέθρεψε τον Ιάσονα και τον Αχιλλέα στα βουνά του Πηλίου (Χειρωνίδες άκρες). 132. Ειλείθυια’ θεά των επίτοκων γυναικών πού τις προστάτευε στις ωδίνες τους. Παριστάνεται σε στάση μαίας έτοιμης να υποδεχτεί το βρέφος. Πιθανότατα η λατρεία της μεταφέρθηκε από την Κρήτη. 138. Κραννώνιον πεδίον’ πεδιάδα της Κραννώνας, που ήταν η σπου-δαιότερη πόλη στην Θεσσαλία μετά την Λάρισα. 143. Βριάρεως (-ος)’ ένας από τους Εκατόγχειρες (βριαρός = στιβα-ρός). Γιός του Ποσειδώνα ή Ουρανού ή Πόντου και της Γης, προσω-ποποιεί την θαλάσσια τρικυμία. Με το όνομά του παρομοίαζαν κάθε ισχυρό φαινόμενο. Γνωστή η φράση: «Κόττου ισχυρότερος και Βρι-άρεω». 150. Κοιηίς’ κόρη του Κοίου, δηλ. η Λητώ. Ό Κόιος ήταν Τιτάνας. Τιτανίδα ήταν και Η μητέρα της Φοίβη, αδερφή της Αστερίας και της Ορτυγίας. Δοξάστηκε πολύ ως μητέρα του Απόλλωνα και της Αρτέμι-δας, με πατέρα τον Δία. 155. Εχινάδες’ νησιά στις εκβολές του Αχελώου στο Ιόνιο. Εκεί έγινε το 1571 περίφημη ναυμαχία της Ναυπάκτου. 160. Μεροπηίδα νήσον’ η Κώς. Ο Μέροψ ήταν υιός του μυθικού Τριόπα και πατέρας του Ευμήλου και της Κώ. Από αυτόν το νησί ονο-μάστηκε Μεροπίς και από την κόρη του Κώς. 161. Χαλκιόπη’ κόρη του Αιήτη, που υπήρξε γιός του Ήλιου και της Περσεφόνης, και αδερφός της Κίρκης και της Πασιφάης. Ο βασιλιάς Αιήτης πάντρεψε την Χαλκιόπη με τον Φρίξο. 165. άλλος θεός’ δηλ. ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος. 173. Κέλτες’ όνομα λαού της αρίας ομοφυλίας που κατοίκησαν στην Βρεταννία, Γερμανία, Γαλλία, Β. Ιταλία. Επέδραμαν και στην Ελλάδα την δεκαετία του 270 π.Χ. 184. Γαλάτες’ ευρωπαϊκή φυλή που επέδραμε στην Ελλάδα και Μ. Ασία. Γνώρισε νίκες στην αρχή, για να δοκιμάσει την ολοσχερή κατα-στροφή στην συνέχεια. Συγκρούστηκε και με τους Πτολεμαίους. 197. Αστερία’ η νήσος Δήλος.

ελληνικός δρόμος, Χειμερινό Ηλιοστάσιο, 2010 17 Συνέχεια από την σελίδα 15


232.Ραμνουσίδα’ από τον Ραμνούντα, αρχαίο δήμο της Αττικής, που ανήκε στην Αιαντίδα φυλή. Υπήρχε και ομώνυμη κώμη κοντά στον Μαραθώνα, όπου λειτουργούσε περίφημο ιερό της Νεμέσε-ως. Στον Ραμνούντα συνευρέθη ο Δίας με την Νέμεση, η οποία γιά να τον αποφύγει μεταμορφώθηκε σε χήνα, ενώ ο Δίας σε κύκνο. Έτσι η Νέμεσις γέννησε ένα αυγό που το εγκατέλειψε σε κάποιο ιερό δάσος. Ο βοσκός που το βρήκε το παρέδωσε στην Λήδα. Εκείνη το έβαλε σε καλάθι και στον κατάλληλο χρόνο γεννήθηκε η Ελένη, η οποία ανατράφηκε σαν κόρη της Λήδας. 233,234, 235. Προίτος’ μυθικός βασιλιάς του Άργους, υιός του Άβαντος. Οι θυγατέρες του καυχήθηκαν πως είναι ομορφότερες από την Ήρα και η θεά τους έστειλε πνεύμα παραφροσύνης. Τις περιμάζεψε όμως από τις άσκοπες περιπλανήσεις τους στα Αζήνια όρη (κοντά στο Σούνιο) η Άρτεμις. Η Αζανία ήταν δήμος της Αττι-κής και ανηκε στην ιπποθουντίδα φυλή. 0 δεύτερος ναός χτίστηκε στα Λούσα ή Λουσούς της Αρκαδίας. Το επίθετο Κορία δόθηκε στην Άρτεμη και στην Αθηνά από τον Προίτο. Τις κόρες του ο βασιλιάς αυτός τις βρήκε με την βοήθεια της Άρτεμης και τις θε-ράπευσε με την βοήθεια της Αθηνάς. 238. Βρέτας’ ουρανόπεμπτο ξύλινο ειδώλιο, όπως εκείνο της Αρ-τέμιδος στην Ταυρίδα (βλ. Ιφιγένεια ή εν Ταύροις). 239. Ιππώ’ σύντμηση αρχαίων γυναικείων ονομάτων των οποίων

ΕΙΣ ΑΡΤΕΜΙΝ

Καλλιμάχου Ύμνος (310-240)

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑΣυνέχεια από την προηγούμενη έκδοση

μας κ.ἄ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Ἀριστοτέλης δὲν δικαιολόγησε τὸν θεσμὸ τῆς δουλείας, ὅπως ἀβασάνιστα ἰσχυρίζονται

πολλοί, ἀλλά, μιλῶντας γιὰ φύσει δούλους, προσδιώρισε τὰ χαρακτηρολογικὰ γνωρίσματά τους, ὅπως: τὸ φρο-νεῖν μικρόν, τὸ κολακεύειν, τὸ χυδαῖον, τὸ ἀκόλαστον, τὸ ἄνανδρον καὶ ἡ κερδοσκοπία. Ὁ Ἀριστοτέλης πίστευε, ὅτι πολλοὶ δοῦλοι ἄξιζαν τὴν ἐλευθερία καὶ πολλοὶ ἐλεύ-θεροι τὴν δουλεία (βλ. Α. Κ. Μπαγιόνας, «Ἐλευθερία καὶ Δουλεία στὸν Ἀριστοτέλη», ἐκδόσεις Ζῆτρος, Θεσ/νίκη.

(9) Στὰ Ὁμηρικὰ ἔπη ὁ δοῦλος («οἰκέτης») ἀποτελοῦσε ἰσότιμο μέλος τῆς οἰκογένειας τοῦ κυρίου καὶ ὡς τέτοιος ἐθεωρεῖτο ἱερὸ πρόσωπο (π.χ. ὁ Εὔμαιος τοῦ Ὀδυσσέα).

Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος

ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ;

τικά ότι οι προπάτορες μας δημιούργησαν έναν ανυπέρβλητο πολιτισμό! Ποτέ δεν μας είπαν ότι αυτοί οι δήθεν έλληνες χριστιανοί κατέστρεψαν αυτόν τον πολιτισμό. Ήταν αυτοί οι ίδιοι που γκρέμισαν τα ιερά και τους ναούς των προπατόρων μας και έχτισαν τις εκκλησιές τους. Με θανατικές ποινές και αυτοκρατορικά διατάγματα άλλαξαν τους προγόνους μας από Έλληνες στο θρήσκευμα σε ιουδαίο-χριστιανούς. Φυσικά χωρίς την θέ-ληση τους. Με φωτιά και τσεκούρι μετέτρεψαν την υπερήφανη ελληνική ψυχή σε δούλο του Θεού.Μας είπαν ότι είμαστε παιδιά του Αβραάμ, αλλά ποτέ δεν μας είπαν ότι

οι πραγματικοί προπάτορες μας είναι ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, ο Προ-μηθέας και ο Έλληνας...Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ σίγουρα μα σίγουρα, δεν θα ήθελα με κανέναν

τρόπο να ανήκω σε μια φυλή σαν του Αβραάμ, δηλαδή τσομπάνηδες κα-τσικοκλέφτες, πόρνοι, μαστροποί και σίγουρα όχι θεόπνευστοι.Τις ιερές τούτες μέρες του δωδεκαημέρου, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά

οι εορταστικές εκδηλώσεις των προγόνων μας για την γέννηση του Διό-νυσου. Η απαρχή μιας καινούργιας πορείας του αναζωογονητή Ήλιου πάνω στην γη. Ο αγιασμός των υδάτων με την μεγαλειώδη πομπή της θεάς Αθηνάς και το βούτηγμα του ομοιώματος της στο λιμάνι του Πειραιά. Και όσο για τα Θεοφάνια, το φανέρωμα του θεού Απόλλωνα στους ανθρώπους, εξού και η λέξη. Βιώστε τις φετινές εορταστικές εκδηλώσεις έχοντας στο νου σας πως πίσω

από κάθε ιεροτελεστία τιμάτε τα νομιζόμενα των προγόνων μας. Χαρά και ευτυχία. Ο φιλαλήθης

χρονογράφημα

Η αρπαγή του ελληνικού δωδεκαημέρου... Συνέχεια από την σελίδα 1


το πρώτο συστατικό ήταν ίππο-. 246. Βερεκύνθιος νομός’ οι Βερεκύνθιοι κατοικούσαν στην Φρυ-γία. Υπήρχε και το όρος Βερέκυνθος στην Κρήτη. Όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό.249. ηώς’ η αυγή. 250.Πυθώνα ή Πυθόπολις’ αρχαιότερη ονομασία της πόλεως Νύ-σης στην Καρία.252. Λύγδαμις’ αρχηγός των Κιμμέριων στις εκστρατείες τους από την Μαιώτιδα σ’ όλη την Μ. Ασία, την οποία και κατέλαβαν το 650 π.Χ. Ο Λύγδαμις κυρίευσε τις Σάρδεις, νίκησε τον πολύ-χρυσο Γύγη (πού αναφέρει σε στίχο του ο Αρχίλοχος) και πυρ-πόλησε τον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Όταν εισέβαλε στην Κιλικία ή Ν. Καππαδοκία νικήθηκε από τους Ασσυρίους, οι οποίοι διεσκόρπισσαν τις ορδές του.

254. Ο Ίναχος’ υπήρξε ο αρχηγέτης του βασιλικού οίκου του Άρ-γους. Σύζυγός του η Μελία. Από αυτήν απόχτησε τα τέκνα: Φο-ρωνέα, Αιγιαλέα, Άργο, Πελασγό, την Ιώ και την Μυκήνη. Εδώ πρόκειται γιά την Ιώ, που την ερωτεύτηκε ο Δίας, και γιά να μην αποκαλυφτεί στην Ήρα την μεταμόρφωσε σε λευκή βούν’ όμως η Ήρα το πληροφορήθηκε, κι έστειλε στην δαμάλα μανία. Από τον οίστρο διωκόμενη η Ιώ, περιπλανήθηκε σ’ όλη την γη, πέρασε τον Βόσπορο, γιά τον οποίο μιλάει ο ύμνος, και έφθασε στον δεσμώτη Προμηθέα, αφού ταλαιπωρήθηκε πολύ στην Σκυθική.

257. Καύστρος ή Καΰστριος’ ποταμός της Μ. Ασίας που πηγάζει από τον Τμώλο και εκβάλλει στο Αιγαίο, κοντά στην Έφεσο. Τό Καύστριο πεδίο κοντά στήν Έφεσο - είναι πολύ εύφορο.259. Μουνυχία’ ένα από τα τρία λιμάνια του Πειραιά. Η προ-σωνυμία δόθηκε στην Άρτεμη επειδή ήταν προστάτισσα και του λιμανιού αυτού.259. Φεραία’ προσωνυμία της Αρτέμιδος γιατί φύλαγε και το λι-μάνι των Παγασών που ήταν επίνειο των Φερών.

259-268. Ο Οινέας’ ο βασιλιάς της Καλυδώνας, λησμόνησε να προσφέρει τα «πρωτόλεια» [(λεία) αι απαρχαί των καρπών] της παραγωγής του στην Αρτέμιδα, κι εκείνη τον τιμώρησε στέλνοντας στην χώρα του τον ομώνυμο κάπρο, που την ρήμαζε για χρόνια. Μέχρις ότου οργανώθηκε η γνωστή Πανελλήνια εκστρατεία για την εξόντωσή του στην οποία διακρίθηκαν η Αταλάντη και ο Με-λέαγρος, γιος του Οινέα και διοργανωτής του κυνηγιού. Γιά τον Οινέα βλ. και Ιλ. Β 641, Ζ

216, 219,1 535, 540, 543, 581, Ξ 117. Γιά τον Αγαμέμνονα που περιφρόνησε την Άρτεμη ως κυνηγό, λέγοντας πως είναι μεγαλύ-τερός της, βλ. Σοφοκλή Ηλέκτρα 556 επ. Τον Ώτο και τον Ωρίωνα τους χτύπησε με βέλη, γιατί επιβουλεύτηκαν την παρθενιά της.Βιβλιογραφία: Θανάση Παπαθανασόπουλου, Καλλιμάχου Ύμνοι, Εκδόσεις Νε-


Η μουσική και η προέλευσή της

Η μουσική στην αρχαιότη-τα θεωρείτο η τέχνη των μουσών. Η λέξη προέρχε-ται από το <Μούσα>που

είναι παράγωγο του ρήματος Μάω, το οποίο σημαίνει ψάχνω διανοητι-κά. Με το ζήτημα της προέλευσης της μουσικής έχουν ασχοληθεί κατά καιρούς, φιλόσοφοι, ιστορι-κοί, ερευνητές, μουσικολόγοι και ο καθένας έχει δώσει την δική του θεωρία.Αλήθεια είναι πως πριν εμφανι-

σθεί ο άνθρωπος στη γη υπήρχαν οι μουσικάντηδες της φύσης.Τα ρυάκια, ο αέρας, οι βρυσούλες,

τα διάφορα ζώα, τα ωδικά πτηνά κ.α. Όλα αυτά σε στιγμές ηρεμί-ας και αυτοσυγκέντρωσης άγγιζαν ψυχικά τον πρωτόγονο άνθρωπο, που με τον καιρό έγιναν μια αγα-πημένη του συνήθεια και προσπά-θησε να την ικανοποιήσει. Διέθετε όμως και αυτός ένα σπουδαίο μου-σικό όργανο, την φωνή του.

Οι πρώτες κραυγές πόνου ή χαράς, εκ-δηλώνουν μια έκφραση που αρχίζει σιγά-σιγά να την συνοδεύει με τα χτυπήματα των χεριών του ή άλλων αντικειμένων. Περνώντας ο καιρός, η μουσική παίρνει μια άλλη διάσταση στην καθημερινή ζωή του. Έτσι ο άνθρωπος σημειώνει τα πρώτα του βήματα στην μουσική, δημιουργώντας μουσική τέχνη.

Από `κει και πέρα για την πρόοδο της μουσικής, μας λένε τα διάφορα προϊ-στορικά ευρήματα (κρόταλα, κύμβαλα κ.α.) επίσης και παραστάσεις με Μάγους που εξασκούν τη μαγεία τους με τη βοή-θεια της φλογέρας. Μετά βέβαια από χι-λιάδες χρόνια, στην εξέλιξη της μουσικής θα παίξουν μεγάλο ρόλο η παιδεία και η θρησκεία. Είναι γεγονός ότι πιο πολύ απ` όλους τους άλλους λαούς, οι αρχαίοι Έλ-ληνες σημείωσαν σημαντικές προόδους στη μουσική, όπως και στην ποίηση και στο χορό.

Στο μεγάλο φιλόσοφο και μαθηματικό Πυθαγόρα (580-500 π.χ.) οφείλονται οι περισσότερες ανακαλύψεις στη μουσική, που επάνω στο μονόχορδο όργανο βρήκε τα διαστήματα 4ης-5ης και 8ης. Επάνω δε

στα διαστήματα αυτά του Πυθαγόρα κατά την εποχή της Αναγέννησης (1600 μ.χ.) βασίστηκαν οι μεγάλοι Ευρωπαίοι δημι-ουργοί της κλασικής μουσικής.

Η μουσική στην Ομηρική εποχή

Ξεχωριστή θέση κατείχε η μουσική στην Ομηρική επο-χή ( 8ος αιώνας π.χ.). Κατά

την εποχή αυτή δημιουργήθηκε η σχολή των ραψωδών με αρχηγό της τον Όμηρο.

Μέσα στα αθάνατα έπη του ο Όμηρος ανα-φέρει τους προγενέστερούς του ραψωδούς, Θάμυρη, Δημόδοκο και Φήμιο, οι οποίοι τρα-γουδούσαν στις διάφορες γιορτές και στα τρα-πέζια των βασιλιάδων (όπως ο Δημόδοκος στο παλάτι των Φαιάκων ) διάφορα τραγούδια επι-κά, υμνώντας τα κατορθώματα ηρώων της μυ-θολογίας. Σ` όλες τις εκδηλώσεις είχαν πάντα την ποιό τιμητική θέση. Ο ραψωδός έπρεπε να είναι και ποιητής και μουσικός, για να μπορεί να συνοδεύει την απαγγελία του με το όποιο όργανο ήξερε.Τους πιο φημισμένους, από άλλες Ελληνικές

πόλεις, μουσικούς τους συγκεντρώνει η Σπάρ-τη, γιατί είχε γίνει το σπουδαιότερο μουσικό κέντρο. Εκεί ο Τυρταίος έψαλλε ύμνους που ενθουσίαζαν τους Σπαρτιάτες σε σημείο που από νικημένοι να γίνουν νικητές. Ο Τέρπανδρος, ο Αρχίλοχος και ο Αρίωνας

ήταν της Ιωνικής Ομηρικής σχολής των ραψω-δών.Ο Αρίωνας πολλές φορές είχε λάβει μέρος

στα <Κάρνεια>,γιορτή που γινόταν κάθε χρό-νο στην Σπάρτη για τον Κάρνειο Απόλλωνα. Υπήρξαν και άλλοι πολλοί ξακουστοί μουσι-κοί, όπως ο Αλκαίος, η Σαπφώ, ο Μίμνερμος (ο περίφημος τραγουδιστής του Έρωτα και του κρασιού), ο Όλυμπος που έδωσε στον αυλό τι-μητική θέση όμοια με την κιθάρα κ.α. Ο Πίνδα-ρος αργότερα (518-438 π.χ.), επίσης ποιητής και μουσικός, έγραψε ωδές και ύμνους που τους συνόδευε μόνος του αριστοτεχνικότατα με την Λύρα του. Θεωρείται δε σαν ο μεγαλύ-τερος Λυρικός ποιητής του αρχαίου κόσμου. Γεννήθηκε στην Θήβα και πέθανε στο ΄Αργος. Το αρχαιότερο μουσικό όργανο των Ελλήνων ήταν η τετράχορδη Λύρα, που την αποδίδει η μυθολογία στον Απόλλωνα.

Η μουσική των αρχαίων Ελλήνων

Μετά από πολλές ανασκαφές που έχουν γίνει, βρέθηκαν σε διάφορα μάρμαρα και

αγγεία, μουσικές παραστάσεις που

μαρτυρούν ότι η μουσική στην αρ-χαία Ελλάδα εμφανίζεται περίπου το 2000 π.χ. Απ`όλους τους αρχαί-ους λαούς μόνον οι Έλληνες είχαν μουσική γραφή. Αυτό φαίνεται από τα μουσικά γραφτά μνημεία που δι-ασώθηκαν. Έτσι η Ιστορία μπορεί να μιλήσει κάπως θετικότερα για την μουσική των αρχαίων Ελλή-νων, αφού και τα θεωρητικά συγ-γράμματα των αρχαίων συγγραφέ-ων και φιλοσόφων μιλούν πολύ για την μουσική.

Χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες την ση-μειογραφία με περισσότερα από χίλια σημεία. Για σημεία είχαν τα γράμματα του αλφαβήτου: ’Ορθια, πλάγια κ.α. Επίσης ο Δώριος, ο Φρύγι-ος και ο Λύδιος ήταν οι κλίμακες (τρόποι )που χρησιμοποιούσαν. Οι μουσικοί αυτοί τρόποι ακολουθούν μία κλίμακα εκ των άνω προς τα κάτω και αυτό γιατί λογάργιαζαν αντίθετα από εμάς. Έτσι οι πρώτοι φθόγγοι ήταν ψηλότεροι και οι τελευταίοι χαμηλότεροι. Ο βασικός τους τρόπος ήταν ο Δώριος. Όπως εμείς έχουμε σή-μερα την πέμπτη δεσπόζουσα (σολ), οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την πέμπτη κατεβαίνοντας (λα) και την ονόμαζαν μέση. Η πρώτη τους νότα ήταν το μι . Τόση σημασία είχε η μέση, ώστε η αισθητι-

κή γραμμή ενός κομματιού εξαρτιόταν από το συχνό ξανάκουσμα της μέσης. Ο Δώριος ήταν τρόπος σοβαρός και επιβλητικός. Εμοιαζε δε με την σημερινή μείζονα κλίμακα. Γι` αυτό οι ύμνοι των θεών και το χρονικό της τραγωδί-ας ήταν σε Δώριο τρόπο. Ο Λύδιος είχε έναν λυρισμό και μια ιδιαίτερη γλυκύτητα, ενώ ο Φρύγιος με τον βραχικό του χαρακτήρα ήταν κατάλληλος για γλέντια.Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαί-

οι Έλληνες ήταν κυρίως η Λύρα, η Κιθάρα, η Άρπα και ο Αυλός. Από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι τους Αλεξανδρινούς, η Ελλη-νική μουσική πέρασε από διάφορα στάδια με ακμή και παρακμή. Εμείς σήμερα στη δυτική

μουσική χρησιμοποιούμε τις διάφορες μορφές με τις οποίες καθορίζεται το μορφολογικό σχή-μα και η αρχιτεκτονική κάθε σύνθεσης. Έτσι και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν ορι-

σμένες μουσικές μορφές. Η αρχαία εποχή είχε το Εποηρωικό τραγούδι που το έψαλλε στα συμπόσια ένας δεξιοτέχνης τραγουδιστής, υμνώντας ήρωες και πολεμιστές. Ήταν ένα εί-δος Λυρικής απαγγελίας που συνοδευόταν από την Λύρα και την Κιθάρα. Άλλη μορφή ήταν ο Υμέναιος που τον τρα-

γουδούσαν όταν τρυγούσαν. Επίσης ο Λίνος ένα λυπητερό τραγούδι που το έλεγαν στον ερχομό του Φθινοπώρου. Μπορεί να πει κα-νείς, πως είχαν τραγούδια για κάθε εκδήλωσή τους οι αρχαίοι Έλληνες

Οι πρώτοι μουσικοί της αρχαίας Ελλάδας

Η Θράκη στην αρχαιότητα ήταν ο τό-πος των θρησκευτικών μυστηρίων.Εκεί ο Ορφέας με τη Λύρα του γο-ητεύει ανθρώπους και εξημερώνει

θηρία. Οι βακχίδες λέει ο μύθος σκίζουν το κορμί του και το πετούν στη θάλασσα,όπου


Η αρχαία Κιθάρα

Η Βάρβιτος

Αρχαία μουσικά όργανα


206. Ινωπός’ ποταμός στην Βοιωτία. 250. Μηόνιος Πακτωλός’ ο ποταμός Πακτωλός στην χώρα της Μαι-ονίας, όπως ήταν το αρχαιότερο όνομα της Λυδίας. 271. Κερχνίς’ αι Κεγχρεαί. 276. Ενυώ’ θεά του πολέμου. Σ’ αυτήν, στον Άρη και στον Φόβο ορκίστηκαν οι Επτά επί Θήβας. 289. Ληλάντιον πεδίον’ πεδιάδα της Εύβοιας που αρδεύεται από τον ποταμό Λήλαντα και είναι εύφορη. 291. Αριμασποί’ μυθικός λαός προς Β της Σκυθίας. Απεικονίζεται με βαρβαρικά ενδύματα. Πολεμούσαν συχνά κατά των γρυπών που φύλαγαν στα έγκατα της γης χρυσό. 303. Έσπερος’ το εσπερινό άστρο, η Αφροδίτη, που φαίνεται μετά την δύση του ήλιου (αποσπερίτης). Υπό το όνομα Φαέθων είναι υιός της Ηούς και του Κεφάλου. Υπό το όνομα Εωσφόρος είναι υιός της Ηριγένειας και του Αστραίου. Σημαίνει και τον Έρωτα. 305. Ξάνθος’ η μεγάλη πόλη της αρχαίας Λυκίας. 305. Ωλήν’ μυθικός ποιητής ύμνων, συνδεόμενος με την λατρεία του Απόλλωνα. Λέγεται και Λύκιος ή Υπερβόρειος. 311. Πασιφάη’ θυγατέρα του Ήλιου και της Περσηίδος, σύζυγος του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και μητέρα του Μινώταυρου. 314.Θεωρίς’ ιερό πλοίο των Αθηναίων που χρησιμοποιούσαν σε τε-λετές. 315. Κεκροπίδαι’ απόγονοι του βασιλιά της Αττικής Κέκροπα. 326. ην ελοχεύσατο Λητώ’ δηλ. η Άρτεμις. Βιβλιογραφία:Θανάση Παπαθανασόπουλου, Καλλιμάχου Ύμνοι, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1996

το ρεύμα φέρνει το κεφάλι του στη Λέσβο και έτσι γίνεται πατρίδα της μελωδίας. Ο Λίνος και ο Μουσαίοςήταν ιερείς του Απόλλωνα και αναφέρονται σαν διάσημοι μουσικοί. Ο ΄Ιαγνος και ο Μαρσίας ήταν ιερείς του Διο-νύσου. Ο Όλυμπος ήταν μαθητής του Μαρσία. Όλοι αυτοί ήταν μυθικές μορφές, σύμβολα της δύναμης της μουσικής στην αρχαία Ελλάδα. Απέναντι στον λαό οι ιερείς αυτοί εφάνταζαν σοφοί γιατί είχαν και κάποιες σχετικές γνώσεις των φυσικών νόμων.Ακόμα και ο μεγάλος νομοθέτης Λυκούργος τους νόμους του τους μαθαίνει στο λαό με το τραγούδι. Γι`αυτό όσα τραγούδια είχαν θρη-σκευτικό ή μορφωτικό χαρακτήρα λεγόντουσαν νόμοι. Όταν ο Λυκούργος πήγε στην Κρήτη για να μελετήσει τους νόμους του Μίνωα, γνώρισε τον περίφημο Θαλήτα που ήταν σοφός μουσι-κός και μαθηματικός. Ο Θαλήτας ακολούθησε τον Λυκούργο στην Σπάρτη και έγινε αφορμή να πάρει η μουσική μια ξεχωριστή θέση. Έτσι η Σπάρτη έγινε ένα μεγάλο μουσικό κέντρο. Ένας μεγάλος μουσικός και ποιητής κατά τον 7ο αιώνα π.χ. υπήρξε ο κιθαρωδός Αρίωνας. Λέγεται ότι γεννήθηκε στην Λέσβο και μετέπει-τα πήγε στην Σπάρη, Κόρινθο και Κάτω Ιτα-λία. Αλέκος Τσερκάνος.,



Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!


Ο μαθηματικός Τζορτζ Μπουλ (George Boole, 1815-1864) παρουσίασε το

1847 μια άλγεβρα με μεταβλη-τές δύο τιμών (που καλούνται «λογικές μεταβλητές» ναι-όχι, άσπρο-μαύρο, true-false 0-1 κτλ). Σήμερα η άλγεβρα αυτή ονομάζε-ται άλγεβρα Μπουλ, ή δυαδική άλ-γεβρα, ή διακοπτική άλγεβρα και έχει βρει ευρεία εφαρμογή στην σχεδίαση του λογισμικού και των κυκλωμάτων των ηλεκτρονικών υπολογιστών, επειδή είναι ιδανι-κή για χειρισμό λογικών συναρ-τήσεων και πράξεων στο δυαδικό σύστημα. Ο ηλεκτρονικός υπολο-γιστής καταλαβαίνει μόνο 0/1.

Μια οχτάδα από το δυαδικό σύστη-μα του 0/1 είναι το byte (π.χ. 0011.1101). Αυτή η οχτάδα είναι ένα μικρό μέ-ρος μιας περιγραφής ενός αρχείου. π.χ. μια εικόνα 1 ΜΒ σημαίνει 1 byte x 1024=1KB x 1024=1MB, σκεφτείτε λοιπόν πόσες οχτάδες σε σειρά υπάρχουν για να περιγράψουν μια εικό-να 1ΜΒ. Σκεφτείτε τώρα πόσες οχτάδες σε σειρά υπάρχουν για να περιγράψουν ένα DVD 4,7 GB. Όταν κάποιος προγραμματιστής πληκτρολο-γεί τον κώδικα για το πρόγραμμα που θέλει να φτιάξει, στην ουσία ο υπολογιστής μετατρέπει το κάθε ψηφίο που πληκτρολόγησε σε bytes (π.χ 1010.0011) μέσω του πίνακα ASCII και έτσι καταλαβαίνει ο υπολογιστής τι θέλει να δη-μιουργήσει ο προγραμματιστής για να το κάνει πράξη. Αντιστοίχως το ίδιο συμβαίνει όταν πχ κάποιος χρήστης γράψει ένα κείμενο στο word. Αυτός λίγο πολύ είναι ο τρόπος λειτουργίας του ηλεκτρονικού υπολογιστή που όλοι έχουμε στο σπίτι ή στην δουλειά μας. Όλοι ξέρουμε λοιπόν ότι ο George Boole βρήκε το δυαδικό σύστημα και κάποιοι άλλοι βασίστηκαν επάνω σε αυτό έφτιαξαν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, είναι όμως έτσι τα πράγματα; ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ... Ο George Boole ήταν μαθηματικός και φιλόσο-φος, δηλαδή είχε ασχοληθεί με δυο 100% αρχέ-

γονες ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ επιστήμες, είχε διαβάσει αρχαί-ους επιστήμονες και φιλοσόφους. Από Πυθαγόρα, Σωκράτη, Πλάτωνα μέχρι τον Αριστοτέλη και την λογική των αντιθέτων. Ο νόμος της δυαδικότητας-αντίθετων είναι ολοφάνερος στα κείμενα τους. Ο Σωκράτης στους διαλόγους χρησιμοποιεί 100% προγραμματιστική μέθοδο για να απο-καλυφθεί η αλήθεια, και δεν είναι άλλη από την μέθοδο των αντιθέτων, δηλαδή καλού-κακού, δίκαιου-άδικου, δίνοντας δηλαδή τι-μές σε καταστάσεις ή γεγονότα με αρνητι-κό - ή θετικό + πρόσημο (με άλλα λόγια 0/1). Ο Σωκράτης με το που ξεκινάει τον διάλογο το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ορίζει την έν-νοια (function=), δίνει τιμές στα γεγονότα ή κα-ταστάσεις με σταθερές (konsts) και μεταβλητές (variables), χρησιμοποιεί if/else πριν καταλήξει στο αποτέλεσμα 0/1. Ο Σωκράτης ήταν ο πρώ-τος προγραμματιστής διότι γνώριζε τον πηγαίο κώδικα (source code) του ανθρώπινου νου (που αυτόματα τον κάνει και τον πρώτο ψυχαναλυτή-ψυχίατρο) λόγω ότι γνώριζε τον πηγαίο κώδικα (source code) της δημιουργίας (άρα και τον δη-μιουργό).

ΑΛΛΑ νωρίτερα και απο αυτούς, Η ΙΔΙΑ Η ΕΛΛΗ-ΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΑΔΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ!!!

Αναναλύσουμε την λέξη ΜΗΔΕΝ θα βρού-μ ε τ ι ς α ποδ ε ί ξ ε ι ς ΜΗΔΕΝ=(Ο )ΥΔΕΤΕ -ΡΟΝ -από όπου πήρε και το σύμβολο 0- ΜΗ Δ ΕΝ δηλαδή το ΜΗ ΕΝΑ, δηλαδή το αντίθετο του ΕΝΟΣ είναι ΟΥΔΕΤΕΡΟΝ (ΟΥ Δ ΕΤΑΙΡΟΝ) δηλ. δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός από το ΈΝΑ και το αντίθε-το του, το οποίο αντίθετο του δεν παράγει κίνηση. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, Η λέξη ΜΗΔΕΝ μας φανερώνει την ύπαρξη του ΕΝΟΣ, την ύπαρ-ξη του αντίθετου του που δεν παράγει κίνηση και ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός από αυτά τα δύο, με άλλα λόγια το «ακίνητον» 0 και το «κινούν» 1. Κατά τον Αριστοτέλη το πρώτο αίτιο, ο Δημιουργός δηλαδή, είναι το ΑΚΙΝΗΤΟΝ ΚΙΝΟΥΝ, δηλαδή ενώ δεν κινείται δημιουργεί κίνηση. Δεν κινείται διότι είναι παντού, και εφόσον δεν κινείται δεν υπάρχει χρόνος, αλλά είναι το πρώτο αίτιο της κίνησης και της δημιουργίας. Θέλετε να το πάμε και παραπέρα; Ο Δημιουργός κατασκεύασε την δημιουργία του με μια μαθηματική ακρίβεια, εξού κι η λέξη αστρο-νομία δηλαδή οι αστέρες (αστήρ=δεν στηρίζεται πουθενά) διέπονται από φυσικούς νό-μους, και οι φυσικοί νόμοι στηρίζονται στα μαθη-ματικά. Το root των μαθηματικών είναι το 0/1... H γη οι πλανήτες το σύμπαν και εμείς οι ίδιοι υπάρ-χουμε λόγω του ηλεκτρομαγνητισμού ο οποίος ισορροπεί την πάλη ανάμεσα στην μάζα και την ύλη. Ο ηλεκτρομαγνητισμός είναι δυαδικός, -+ ή 0/1. Οι 5 αισθήσεις που έχουμε και αντιλαμβανόμα-στε το υπαρκτό στηρίζονται σε 2 βασικές αρχές, την δόνηση και την ύλη.

ΔΟΝΗΣΗ = ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ = ΑΡΡΕΝ = 1

ΥΛΗ = ΠΑΘΗΤΙΚΟ = ΘΗΛΥ = 0

H λέξη ΜΗΔΕΝ μήπως είναι απόδειξη ότι η Ελληνική γλώσσα είναι απόλυτα μαθηματική άρα και ο δημιουργός αυτής είναι ο ίδιος ο Δημιουργός; Μήπως η λέξη ΜΗΔΕΝ είναι ένδειξή η ακόμα και απόδειξη ότι οι Έλληνες είναι τα παιδιά του Δη-μιουργού;

knossopolis channel (youtube)

το ΜΗΔΕΝ, Ο George Bool, ο Αριστοτέλης και το 0/1


Τι σημαίνει η λέξη Χριστός; Χρίστος και Χρήστος: πρό-κειται για δύο ομόηχες λέ-

ξεις, οι οποίες, συχνά, συγχέονται. Το όνομα Χρίστος παράγεται από το χριστός (< κεχρισμένος < ο φέρων το χρί-σμα < αρχ. ελλ. ρήμα: χρίω). Χρησιμο-ποιήθηκε ως επιθετικός προσδιορισμός της λέξης Ιησούς (Ιησούς Χριστός). Αρχικά, η λέξη “χριστός” προσδιόριζε οτιδήποτε έχει επαλειφθεί με μύρο ή αλοιφή και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφραστεί η εβραϊκή λέξη masiha< Μεσσίας (: μτφ χριστός, ο αλειμμένος με ειδικό έλαιο, που προέβλεπε ο εβρα-ϊκός νόμος για τους ιερείς). Έτσι η ελ-ληνοεβραϊκή φράση Ιησούς Χριστός δηλώνει τον κεχρισμένο από το Θεό, τον Σωτήρα (πβ. Ιωάνν. 1,41: ευρήκαμεν τον Μεσσίαν, ό εστίν ερμηνευόμενον τον Χριστόν). Η λέξη Ιησούς προέρχε-ται από την εβραϊκή Yesuah και είναι συντετμημένη μορφή του Yehosuah (μτφ: ο Γιαχβέ είναι σωτηρία). Το όνομα Χρίστος είναι η φυσική κατάληξη της λέξεως Χριστός (με αναβιβασμό τόνου). Η ελληνική λέξη Χριστός (< χρίω: αλειμ-μένος) είναι η πιο δημοφιλής λέξη στον πλανήτη, επειδή ονομάστηκε έτσι ο ιδρυτής της Χριστιανικής Θρησκείας (< Cristo, Christ, Crist, Христос, Kristu...). Η λέξη Χρήστος παράγεται από το ρήμα “χρη” και προσδιορίζει αυτόν που ζει με τους πρέποντες κανόνες, τον ηθικό, π.χ. “τα χρηστά ήθη”.

Γιώργος Δαμιανός

Χρίστος ή Χρήστος;

Not by lamentations and mournful chants ought we be at the funeral of a good man, but by hymns, for in ceasing to be numbered with mortals he enters upon the herit-age of a diviner life. - Plutarch

δελφικα παΡαΓΓελΜαΤα -πΥΘιασ ΓΡαΜΜαΤα

ιγ) Θυμού κράτει...να συγκρατάς τον θυμό σου, αυτοπειθαρχία

ιδ) Φρόνησιν άσκει ... να καλλιεργείς το φρόνημά σου

ιε) Πρόνοιαν τίμα....να εκτιμάς την βο-ήθεια από όπου προέρχεται

ιστ) Όρκω μη χρώ...να μην δίδεις όρκο


ΥΠΑΡΞΗ ΙΔΙΟΤΗΤΩΝ

Γιατί να υπάρχει ένα πράγμα μέσα σ’ αυτή την φύση, κανείς τις ιδιότητες να μην μπορεί ν’ αμφισβητήσει;

Όλες τις ιδιότητες του αγαθού θεού μας, εδώ αποδεικνύουμε πως είναι του μυαλού μας.

Σε λένε πάνσοφο θεό, και αγάπη και σοφία, και βασιλεύει στην ζωή αιώνια αδικία.

Οι δυνατοί βρίσκουν στοργή, αγάπη, προστασία, κ΄ αδύνατοι προσφέρονται στους δυνατούς θυσία.

Χιλιάδες που πεθαίνουνε παρακαλούν να ζήσουν, και άλλοι κάνουν δίαιτα για να αδυνατίσουν.

Χιλιάδες που πεθαίνουνε στην γη σου απ’ την πείνα, και άλλοι ζούνε στην χλιδή και κάνουν τον κηφήνα.

Γιατί σε λένε δίκαιο με τέτοια αδικία; πόσα παιδιά πεθαίνουνε στην ποιό όμορφη ηλικία;

Σε λένε πάνσοφο, θεό, κι’ εκ των προτέρων ξέρεις, ότι μ΄ αυτές τις δοκιμές το τι κακό θα φέρεις.

Είτε καλούς, είτε κακούς κανέναν δεν χαρίζεις, αφού την ίδια την ποινή στους πάντας διορίζεις.

Αν είν’ καλοί τους τυραννάς και τους κακούς παιδεύεις, τότε για ποιόν είσαι καλός και θύματα γυρεύεις;

Σαν παντογνώστης ήξερες τι κτήνη θα γινούμε, τότε γιατί μας έκανες; Για να σε προσκυνούμε;

Τις δόξες μας και τις τιμές πέσ’ μου τι να τις κάνεις; αισθάνεσαι αδύναμος φοβάσαι μην πεθάνεις;

Αυτές οι ιδιότητες για ανθρώπους είν’ φτωχούς, κ΄ είναι ΝΤΡΟΠΗ αν πρόκειται για πάνσοφους θεούς.

Μήγαρις πως έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα. Δ. Σολωμός

On Sunday, November 28, the Hel-lenic Spirit group performed a ritual to honour Ares as the god

who inspires young men and women who risk their lives to protect others. The group also honoured those who have given their lives in defence of Greece and Canada and all free nations. Eight people were involved in conducting the ritual and approximately 50 people attended the event, held at the First Unitarian Church in Toronto.

The ritual began with a performance of the Homeric Hymn to Ares, sung in ancient Greek in epic meter, perhaps the first time the hymn has been sung at a public ritual in more than 1500 years. The hymn ends with the prayer: “O blessed one, give me boldness to abide within the harmless laws of peace, avoid-ing strife and hatred and the violent fiends of death.” Since the Homeric Hymn is than 2700 years old, clearly the struggle for peace and freedom has a very long history.

As part of the ritual, Hellenic Spirit offered incense and li-bations of wine and other liquids to Ares and other ancient Greek gods. The ritual also involved recitations of other Ho-meric and Orphic hymns in Ancient Greek, Modern Greek and English, as well as recitation of the 1912 poem “The Heroes” by George Souris and a recounting of the legend of Penthesileia and Achilles from The Fall of Troy, by Quintus Smyrnaeus. The group also led the attendees in singing “Here’s to the Heroes” and the Greek and Canadian National Anthems.

During the ritual, Hellenic Spirit elaborated on the reason to celebrate this widely misunderstood deity. “Where do we find the strength to put our own well-being aside to protect all we love?” they ask. “How do we find the courage to put our lives on the line? Even when we know we must protect what is more important and more enduring than ourselves, fear may hold us back. The ancients realized that the strength to defend comes from a divine source and that the ability to ignore our personal survival, and see beyond our small part in the universe, is not an ordinary human trait.”

Ancient Greeks in many places celebrated a ritual to Ares in the fall. Moreover, the fact that November is also a time when Canadians and many others pause to remember and honour their veterans made it a perfect month to honour Ares.

The ritual was followed by a festive meal and dancing to a live band.

Hellenic spirit also celebrated the Solstice on December 19th at the Brickworks in Toronto and will host many events in the New Year, including a symposium in honour of Hera and Zeus on Sunday, January 9th, 2 pm and also Anthesteria on Sunday Feb. 27th, 2011,at 3:30 pm at First Unitarian Church, 175 St. Clair Ave.West More information about the group and their events is available on their web site at www.hellenicspirit.ca.

Hellenic Spirit

Celebrates Ares Ritual

hellenic way · 2014-05-10 · κήρυκες της αγάπης ,ε αυτό πια και αν...

Documents

Transcript of hellenic way · 2014-05-10 · κήρυκες της αγάπης ,ε αυτό πια και αν...