h texnh toy eteroklitoy

Ξένια ΤαμπάκηΗ τέχνη του ετερόκλιτου

© 2011AKTO Art & Design

01. εισαγωγη 07

02. κεφαλαιο α 11Σημαντικοί καλλιτέχνες οι οποίοι αμφισβητήθηκαν αλλά και εντυπωσίασαν με τα έργα τους και την πρωτοτυπία τους, υποστήριξαν το διαφορετικό και το ετερόκλιτο.

03. κεφαλαιο β 25Σύγχρονοι διακοσμητές και αρχιτέκτονες, με την δουλειά τους, δείχνουν πως το mix ‘n’ match είναι η νέα τάση.

04. επιλογος 45

περιεχομενα

01 εισαγω

γη

9www.issuu.cOm/xeniADesign.cOm

Κτήρια, εσωτερικοί χώροι, πίνακες ζωγραφικής που δεν συμβιβάζονται, μας δείχνουν έναν άλλο χαρακτήρα, χρώματα και στοιχεία διακοσμητικά, φαινομενικά αταίριαστα. Kάποιοι ρίσκαραν, τα συνδίασαν άλλες φορές με επιτυχία και άλλες όχι. Η έρευνα αυτή έχει ως θέμα κατά πόσο το παλιό με το καινούργιο, τα φυσικά υλικά με τα τεχνιτά υλικά, έντονα χρώματα και έντονες αντιθέσεις το φτηνό και το ακριβό, μπορούν να συνδιαστούν και να δημιουργήσουν έναν ευχάριστο και βιώσιμο χώρο. Η νέα τάση τα θέλει όλα μαζί, ετερόκλητα αντικείμενα, Ινδία, Μαρόκο, διαχρονικό ντιζάιν, ρουστίκ αντικείμενα, μοντέρνα έπιπλα, βιομηχανικό ντιζάιν και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε. Το μόνο που πρέπει να δούμε είναι αν όντως η καλαισθησία δεν γνωρίζει σύνορα... Υπάρχουν άνθρωποι των τεχνών όπως αρχιτέκτονες και ζωγράφοι οι οποίοι αμφισβητήθηκαν και ίσως κάποιοι “τάραξαν τα νερά” των συντιριτικών. Από την άλλη όμως οι ίδιοι που τους αμφισβήτησαν μίλησαν για τα έργα τους και απασχολήθηκαν πολύ από αυτά. Ακραίες αντιδράσεις, άνθρωποι που υποστήριξαν το διαφορετικό, το ενναλακτικό, και άλλοι οι οποίοι αντέδρασαν και θεώρησαν πως έργα που δεν ανταποκρίνονατι στους ακαδημαικούς όρους, δεν είναι τέχνη διότι δεν εξελλίσεται.

Ο άνθρωπος και στην καθημερινότητά του συναντά αντιθέσεις. Ακόμα και το πως αισθάνεται ένας άνθρωπος παίζει σημαντικό ρόλο, κάποιες φορές νιώθει λύπη, άλλες φορές νιώθει χαρά ή είναι προβληματισμένος. Τίποτα στην καθημερινότητα δεν είναι ίδιο και δεν μένει σταθερό. Σίγουρα πολλοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι σίγουροι γι’αυτό που τους αρέσει και που τους εκφράζει εξ’όλοκλήρου, ίσως κάποιοι χρειάζονται πολλούς χώρους, σε έναν, πολλά χρώματα ή αναφορές από διάφορες δεκαετίες ή διάφορα κινήματα. Όλα γύρω μας αλλάζουν, δε μένουν στάσιμα και καταλαβαίνουμε πως τίποτα δεν είναι ίδιο, μα όλα είναι τόσο διαφορετικά και “ιδιότροπα”. Στόχος μου είναι να ερευνήσω παλαιά και νέα κινήματα και κατά πόσο όταν αυτά συνδέονται δημιουργούν την νέα τάση που θέλει τους χώρους γεμάτους με αντικείμενα διαφόρων στυλ, διαφόρων εποχών και χρώματα που ίσως για κάποιους είναι αταίριαστα μεταξύ τους. Θα μελετήσω την ζωή καλλιτεχνών ιδιόρυθμων, για πολλούς, και κατα πόσο αυτή τους επηρεάζει έπειτα και στο έργο τους, και κατά πόσο αυτοί επηρέσαν αργότερα νέους σχεδιαστές και διακοσμητές, ώστε να μην μένουν πάντα στο ορθό, στο απλό και στο συμβατό.

02 κεφαλα

ιο α

Σημαντι

κοί κ

αλλιτέ

χνες

οι οποίοι α

μφισβητήθηκα

ν αλλ

ά

και εν

τυπωσίασαν μ

ε τα έρ

γα το

υς και τη

ν πρωτο

τυπία

τους,

υποστήριξα

ν το δι

αφορετικό

και το

ετερ

όκλιτο

.

Friedensreih Hundertwasser Ο Φριντενστάιχ Χουντερτβάσερ εικ.1 (Friedensreih Hundertwasser 15 Δεκεμβρίου 1928-19 Ιανουαρίου 2000)ήταν ένας Αυστιακός ζωγράφος αλλά και αρχιτέκτονας. Στο τέλος του 20ου αιώνα, ήταν από τους πιο περιζήτητους καλλιτέχνες, αν και η δουλειά του ήταν πάντα αμφιλεγόμενη από πολλούς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Friedrich stowasser, γεννήθηκε στην Βιέννη από εβραική οικογένεια και το 1936 γράφτηκε σε Μοντεσσοριανό σχολείο. Πριν ο ίδιος γίνει 20 ετών, όλοι του οι συγγενείς από την πλευρά της μητέρας του πεθαίνουν στο Ολοκαύτωμα. Πήγε για λίγο καιρό στην Σχολή Καλών Τεχνών Βιέννης το 1948. Και έπειτα στο τέλος της δεκαετίας του ‘40, δημιούργησε τα πρώτα του έργα.

Η καλλιτεχνική άποψη του ήταν πάντα πρωτότυπη και ανυπότακτη, αυτός ήταν και ο λόγος που ορισμένες φορές σόκαρε. Οι απόψεις που είχε για την τέχνη αντιπροσωπεύονταν πάντα στα έργα του, στην αρχιτεκτονική του, στους πίνακές του. Ακόμα και στα ρούχα που σχεδίαζε μπορεί να δει κανείς τον χαρακτήρα και την άποψη που είχε για την τέχνη. Στα έργα του απορρίπτει την ευθεία γραμμή, προτιμά τα έντονα και φωτεινά χρώματα, τις οργανικές μορφές, βλέπουμε την εναρμόνιση των ανθρώπων με την φύση και τέλος έναν έντονο ατομικισμό. Η αρχιτεκτονική του δουλειά συγκρίνεται πολλές φορές με αυτή του Αντονι Γκαουντί λόγω των βιομορφικών μορφών και των πλακιδίων που χρησιμοποιεί εικ2. Από τα πρώτα του βήματα εμπνεύστηκε από το έργο του egon schiele και το στυλ του το σύγκριναν συχνά με αυτό του Γκούσταφ Κλιμτ . Τον ενδιέφερε το ελικοειδές σχήμα, και τις ευθείες γραμμές τις αποκαλούσε “εργαλεία του διαβόλου”.

Αποκαλούσε τη θεωρία της τέχνης του τρανς-αυτοματισμό (transautomatism), που βασιζόταν στο Σουρεαλιστικό αυτοματισμό, που όμως εστιαζόταν στην εμπειρία του θεατή και όχι του καλλιτέχνη. Ο Χουντερτβάσερ στην αρχή αναγνωρίστηκε μέσω των ζωγραφικών έργων του, σήμερα όμως τιμάται και για την αρχιτεκτονική κληρονομιά του. Τα κτήρια του χαρακτηρίζονται από έναν επαναστατικό σχεδιασμό, έχουν φυσικά στοιχεία του περιβάλλοντος και ακανόνιστες μορφές. Δημιούργησε το Hundertwasserhaus (“σπίτι του Χουντερβάσερ”) εικ.3 για το οποίο αρνήθηκε επίμονα να πληρωθεί δηλώνοντας πως άξιζε τον κόπο, ώστε “να αποφευχθεί να χτιστεί κάτι άσχημο εδώ πέρα”[1]. Είναι ένα συγκρότημα διαμερισμάτων για χαμηλόμισθους στην Βιέννη, τα πατώματα είναι κυματιστές επιφάνειες (“ένα ασυνεχές πάτωμα είναι μελωδία για τα πόδια”), η ταράτσα είναι καλυμμένη με χώμα και γρασίδι, δέντρα που διαπερνούν το εσωτερικό των δωματίων και τα κλαδιά τους βγαίνουν από τα παράθυρα. Πίστευε και έλεγε πως δεν μπορεί να αποκαλείται τέχνη, η αρχιτεκτονική που είναι συμβατική. Επίσης δήλωνε πως η αισθητική του κάθε ενοίκου είναι αυτή που πρέπει να καθορίζει και την σχεδίαση του κάθε κτιρίου. Ήταν γνωστός και για τις θεατρικές του παραστάσεις, όπου μπορούσε να εμφανιστεί γυμνός μπροστά στους θεατές, ώστε να προωθήσει μία οικολογική τουαλέτα χωρίς καζανάκι.

εικ1. Ο Ηundertwasser το 1998 στη Νέα Ζηλανδία.

εικ2.

12 ξένια ταμπάκη - η τέχνη του ετερόκλιτου [1] Aπό άρθρο της Γερμανικής Βικιπαίδειας.

εικ3. Το σπίτι του Ηundertwasser στο Darmstadt.


Το 1999 ξεκίνησε το τελευταίο του έργο Die grune Zitadelle von magdeburg (το πράσινο φρούριο του Μαγδεμβούργου). Παρέμεινε βέβαια ατελείωτο λόγω του θανάτου του, όμως το κτίριο εγκαταστάθηκε λίγα χρόνια μετά στο Μαγδεμβούργο, μία πόλη στην κεντρική Γερμανία και άνοιξε τις πύλες γαι το κοινό του στις 3 Οκτωβρίου του 2005.

O ίδιος είχε πει “Αυτό που κάνω - η καλλιτεχνική μου δραστηριότητα- δεν είναι μία τέχνη με ότι αυτό σημαίνει παραδοσιακά, αλλά ότι κάνω είναι μία συναίσθηση ευθύνης για να επιστήσω την προσοχή για υπαρκτούς. Ο κίνδυνος προέρχεται από το τυποποιημένο, το μαζικό, το “ευθύγραμμο”, το ορθολογικό, το συμμετρικό τόσο στην πολιτική (φασισμός, κομμουνισμός, και αμερικανικός τρόπος ζωής) όσο και στην αρχιτεκτονική (παραγωγή ίδιων γραμμών, ίδιων σχημάτων, ίδιων προιόντων, ίδιων σλόγκαν). Τέχνη και πολιτική έχουν αναλογίες”.[2]

Το 1972, ο Χουντερτβάσερ εξέδωσε το μανιφέστο του με τίτλο “Υour window right-your tree duty” (Το δικαίωμα του παραθύρου σου-Η υποχρέωση σου στο δέντρο).Γράφει χαρακτηριστικά:”’Ενας άνθρωπος σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα πρέπει να μπορεί να σκύψει έξω από το μπαλκόνι του σε απόσταση όσο το χέρι του να γδάρει την λιθοδομή. Και πρέπει να μπορεί να του επιτραπεί να μπορεί να πάρει μία μακριά βούρτσα και να βάψει τον εξωτερικό τοίχο, όσο φτάνει το χέρι του. Και κατ’αυτόν τον τρόπο θα είναι γνωστό σε όλους τους διαβάτες του δρόμου αυτού, αλλά και στους γείτονές του, πως σε αυτό το διαμέρισμα μένει κάποιος που είναι διαφορετικός από τους φυλακισμένους, σκλαβομένους, συμβατικούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας”. Θεωρούσε ακόμη πως πρέπει να γίνει υποχρεωτική η φύτευση δέντρων στα αστικά περιβάλλοντα:”Αν κάποιος περπατάει μέσα στη φύση, τότε συνειδητοποιεί πως πρέπει να συμπεριφέρεται σαν καλεσμένος με καλούς τρόπους”.

Η δουλειά του έχει χησιμοποιηθεί για σχεδιασμό σημαίων, γραμματοσήμων, νομισμάτων, αφισών, σχολείων, εκκλησιών, όπως επίσης στο καθιστικό ενός σπιτιού στη Νέα Ζηλανδία και σε διαμερίσματα πολυκατοικιών. Από τις πιο γνωστές σημαίες του είναι η Κoru Flag. Έχει σχεδιάσει τα γραμματόσημα για το Πράσινο Ακρωτήρι, την Κούβα, την Αυστρία, την Σενεγάλη, το Λουξεμβούργο, της Ταχυδρομικής Διεύθυνσης του ΟΗΕ στην Γενεύη για την 35η επέτειο της Παγκόσμιας Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο Χουντερβάσερ θεωρούσε την Νέα Ζηλανδία το επίσημο σπίτι του και σε όποιο σημείο του κόσμου και αν ήταν, το ρολόι του ήταν πάντα σε ώρα Νεας Ζηλανδίας. Μετά τον θανατό του στη θάλλασα, η ταφή του έγινε στην Νέα Ζηλανδία.

[2] Συνέντευξη στον Harry Rand.

ΚΙΤΣ Το κιτς χαρακτηρίστηκε ως μία μορφή μη αισθητικού αποτελέσματος, ένα κατώτερο, άγευστο αντίγραφο μορφών της τέχνης ή μία όχι και τόσο άξια απομίμιση της. Σχετίζεται με την φτηνή μαζική παραγωγή πολλών oμοειδών αντικειμένων εικ.4. Πολλοί πιστεύουν ακόμη πως το κιτς είναι από τα είδη της τέχνης που είναι αισθητικά ελλιπή και που μιμούνται ατελώς καθιερωμένα ρεύματα της τέχνης. Η υπερβολική συναισθηματικότητα συχνά συνδέεται με τον χώρο, μιας και ένας κιτς χώρος περιέχει πάντα πολλά και λάθος για κάποιους βαλμένα αντικείμενα, που αγαπά όμως ο ιδιοκτήτης τους. Ως εκ τούτου το κιτς συνδέεται στενά με συναισθηματική τέχνη. Ο όρος κιτς θεωρείται υποτιμητικός, δηλώνει έργα που προέκυψαν και υπέκυψαν στις απλοικές και επιφανειακές απαιτήσεις κάποιων πολιτών-καταναλωτών της τέχνης μόνο και μόνο για εμπορικούς σκοπούς και όχι έργα που δημιουργούνται ως αποτέλεσμα εσωτερικής έκφρασης από έναν καλλιτέχνη. Ο όρος προορίζεται κυρίως για επουσιώδη και φανταχτερά έργα που υπολογίζονται να έχουν απήχηση στο ευρύ αμαθές κοινό και θεωρούνται ως επιτηδευμένα και ρηχά και όχι μία γνήσια καλλιτεχνική προσπάθεια.

εικ4. Στοιχεία κήπου και άλλα είδη διακόσμησης του γκαζόν θεωρούνται συχνά κιτς .

14 ξένια ταμπάκη - η τέχνη του ετερόκλιτου

Ι Σ Τ Ο Ρ Ι ΑΑΡΧΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΡΟΥ Το κιτς οριζόταν ως ένα αισθητικά απαξιωμένο αντικείμενο, φτηνής παραγωγής, χρησίμευε δε περισσότερο, ως ύφος αναγνώρισης του δημιουργού καλλιτέχνη. Ένα είδος τέχνης που θεωρήθηκε ηθικά αμφιλεγόμενο, για το οποίο φαίνεται πως οι δημιουργοί του, έχουν θυσιάσει την καλαίσθητη πλευρά της ζωής, συνήθως, αλλά όχι πάντα, για το συμφέρον και το ενδιαφέρον ανθρώπων από συγκεκριμένη κοινωνική τάξη.

εικ5. immanuel Kant, συνέβαλε τα μέγιστα στον φιλοσοφικό ορισμό των καλών τεχνών και στον

εντοπισμό του κιτς.


ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ Υπάρχει ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο για την κριτική του κιτς, η οποία κριτική όμως έχει σε μεγάλο βαθμό αγοηθεί. Σε αντίθεση με αυτή του gabrielle Thuller ο οποίος είχε δείξει πόσο η κριτική για το κιτς είχε βασιστεί στην φιλοσοφική θεωρεία περί αισθητικής από τον immanuel Kant εικ.5, ο Καντ περιγράφει την άμεση προσφυγή στις αισθήσεις ως βάρβαρη. Στο σημείο αυτό ο Thull-er υποστηρίζεται απο τον mark cheetham, ο οποίος επισημαίνει ότι κιτς είναι “η βαρβαρότητα του clement greenherg”. Ένα βιβλίο με πολλά κείμενα που επικρίνει αλλά και υπογραμμίζει το κιτς, συμπεριλαμβάνοντας αποσπάσματα από γραπτά του Καντ και του Σίλερ. Κρατάμε δύο πράγματα υπόψην, α) την τεράστια επιρροή του Καντ σχετικά με την έννοια των καλών τεχνών όπως αυτή τέθηκε σε λειτουργία τα τέλη του 18ου αιώνα και β) πως συναισθηματισμοί και πάθη που είναι καθοριστικά χαρακτηριστικά του κιτς δεν βρίσκουν χώρο στην αισθητική του Καντ. Ο Καντ συνέδεσε την μεγαλοφυία με την αυθεντικότητα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι με την θέση του αυτή σιωπηρώς απέρριπτε το κιτς. Η παρουσία του συναισθηματισμού και η απουσία αυθεντικότητας και πρωτοτυπίας είναι οι κύριες κατηγορίες που αποδίδονται από αυτόν.

O Thomas Kukla γράφει, “Το κιτς θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία της ιστορίας ή της κοινωνίας παρά σε αυτή της αισθητικής. Αντί αυτού θεωρούμε το κιτς ως μία αισθητικώς ελλειπής κατηγορία.” Ο ίδιος συνεχίζει: “ο όρος κιτς εφαρμόστηκε αρχικά αποκλειστικά μόνο στους πίνακες”, αλλά σύντομα επεκτάθηκε και σε άλλες τέχνες, όπως η μουσική. Ο όρος έχει εφαρμοστεί σε ζωγράφους όπως ο Ίλια Ρέπιν [4] και συνθέτες, όπως ο Πιότρ Ίλιτς Τσαικόφσκι[5] τον οποίο ο Broch χαρακτηρίζει “κιτς εκδοχή μιας μεγαλοφυίας”.[6]

[4] greenberg clement, “Avantgarde και κιτς”, [5] Theodor Adorno, “musikalische warenanalysen”,[6] carl Dahlhaus, “über κιτς musikalischen”

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΚΙΤΣ ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ Η λέξη κιτς διαδόθηκε στην δεκαετία του 1930 από τους θεωρητικούς τέχνης Thedor Adorno, Hermann Broch και clement greenberg που καθένας από αυτούς προσπάθησε να ορίσει τα ρεύματα της avant-garde και του κιτς ως αντίθετα. Ο κόσμος της τέχνης, της τότε εποχής αντιλαμβανόταν την τεράστια δημοτικότητα του κιτς ως απειλή για τον πολιτισμό. Τα επιχειρήματα των τριών παραπάνω θεωρητικών στοχεύουν εμμέσως στο να προσδώσουν στον ορισμό του κιτς την ιδιότητα ενός είδους ψευδούς συνείδησης.

Η άποψη του Αντόρνο ονομάζεται “βιομηχανία του πολιτισμού”. Η τέχνη του κιτς είναι ελεγχόμενη και κατευθύνεται από τις ανάγκες του καταναλωτή και προσφέρεται σε ένα παθητικό πληθυσμό που δέχεται οτιδήποτε καινούριο εμφανιστεί στην αγορά. Είναι η τέχνη που δεν είναι προκλητική και επίσημα ασυνάρτητη, αλλά η οποία εξυπηρετεί έναν σκοπό, να διασκεδάσει απλοικά το κοινό που θα το παρακολουθήσει ή θα το παρατηρήσει εικ.6. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι το κιτς είναι παρωδία της κάθαρσης και μία παρωδία της αισθητικής εμπειρίας.

Ο Broch ονομάζει το κιτς ως “το κακό στο σύστημα αξιών της τέχνης”. Υποστηρίζει πως αν αληθινή τέχνη είναι το ‘καλό’ , κιτς είναι το ΄κακό’ . Ενώ η τέχνη σημαίνει δημιουργία , ο Broch έκρινε ότι το κιτς λεηλατούσε την δημιουργική τέχνη και προσπαθούσε να την μιμιθεί . Ο Broch κατηγόρισε το κιτς και τους εκπροσώπους του πως δεν συμμετείχαν στην ανάπτυξη της τέχνης , στρέφοντας την προσοχή τους πάντα στο παρελθόν. Για αυτόν δεν ήταν τόσο κακό το ίδιο το κιτς ως τέχνη, απλά το ότι το κιτς προσπαθούσε να επιτύχει την ‘ομορφιά’ αντί της ‘αλήθειας’ και οποιαδήποτε τέχνη προσπαθεί να κάνει κάτι απλά όμορφο, οδηγεί σε κιτς.

O greenberg είχε παρόμοιες απόψεις και ιδέες με αυτές του Broch σχετικά με την διχοτόμηση όμορφιάς’ και ‘αλήθειας’ . Πίστευε πως κάποια πρωτοποριακά στυλ προέκυψαν απλά και μόνο για τους καταναλωτές και ότι το κιτς και η τέχνη ήταν έννοιες αντίθετες, απόψεις του τις οποίες υποστηρίζει στο δοκίμιό του ‘Avant-garde και κιτς’ .

εικ.6 Puppy , ένα γιαγαντιαίο γλυπτό κιτς από τον Τζεφ Κουνς. Εμφανίζεται στο του Μουσείο Μπιλμπάο.


εικ.7 Η carmen miranda το 1943.


ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΤΕΧΝΗ Μία από τις πιο αμφισβητούμενες εξισώσεις του greenberg ήταν ότι το κιτς ήταν ισοδύναμο με ακαδημαική τέχνη και ο ίδιος έλεγε, “Όλα τα κιτς έργα διακρίνονται για τον ακαδημαικισμό τους, και το αντίστροφο, όλα τα ακαδημαικά έργα είναι κιτς. Αυτό το στήριξε στο γεγονός ότι η ακαδημαική τέχνη, όπως αυτή του 19ου αιώνα ήταν σε μεγάλο βαθμό επικεντρωμένη σε κανόνες, διατυπώσεις και θεωρείες για διδασκαλία, και προσπάθησε να διαμορφώσει μια τέχνη που θα μπορούσε να διδαχτεί και να είναι εύκολο στο να εκφραστεί. Αργότερα ο greenberg δεν συνέχισε να υποστηρίζει αυτή την θέση του, λόγω της μεγάλης και αυστηρής κριτικής που δέχτηκε. Ο Βroch υποστήριξε ότι η καταγωγή του κιτς ήταν ο ρομαντισμός, ο οποίος δεν ήταν ο ίδιος κιτς αλλά ήταν το έναυσμα για την δημιουργία του κιτς γούστου, δίνοντας έμφαση στην εκφραστικότητα των έργων τέχνης. Η Ακαδημαική τέχνη έχει διπλό λόγο για να την συνδέσει κανείς με το κιτς μιας και συνέχισε την παράδοση του ρομαντισμού.

ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ Με την εμφάνιση του μεταμοντερνισμού στη δεκαετία του 1980 , τα σύνορα μεταξύ κιτς και υψηλής τέχνης έγιναν θαμπά. Σε κάποιους κύκλους αναφέρεται πως η τραγουδίστια carmen miranda με τα καπέλα της Τutti-Frutti εικ.7(ήταν φτιαγμένα από πολλά φρούτα) και θεωρούνταν κιτς, συμμετείχε σε εκδηλώσεις ή ταινίες χαμηλού προυπολογισμού το 1950 και 1960.

Ένα υποθετικό πράδειγμα από τον κόσμο της ζωγραφικής θα ήταν μια εικόνα ενός ελαφιού κοντά σε μία λίμνη. Για να γίνει αυτό κιτς και να τραβήξει επάνω του την προσοχή του κοινού, θα μπορούσε κανείς να ζωγραφίσει δίπλα του μία φράση “απαγορεύεται η κολύμβηση”. Η μαγική και ρομαντική ιδέα που έχεις για το μεγαλόπρεπο αυτό ζωο, σταματά από την στιγμή που το χαλάς με ανατρεπτικό χιούμορ και το γελοιοποιείς.

Ένα μεγάλο μέρος της Pop Art επίσης προσπάθησε να ενσωματώσει λίγο από την λαική κουλτούρα και το κιτς. Οι καλλιτέχνες προσπάθησαν να απολογηθούν λέγοντας πως παίρνουν μόνο τα καλά στοιχεία αυτού του ρεύματος.

Στην Ιταλία προέκυψε ένα κίνημα ονομαζόμενο ‘Νuovi nuovi’ (Νέα Νέα) το οποίο πήρε έναν διαφορετικό δρόμο. Αν και οι εκπρόσωποί του αναφεόταν στο κιτς με ειρωνία, το καινούριο αυτό κίνημα αγκάλιασε την ασχήμια και την επιδεικτικότητα, διαμορφώνοντας έτσι ένα είδος αντι - αισθητικής.

Διαφορετική προσέγγιση είχε επί του θέματος ο νορβηγός ζωγράφος Οdd nerdrum, ο οποίος το 1998 άρχισε να υποστηρίζει το κιτς ως θετικό όρο που χρησιμοποιείται ως δομή για την εικονιστική και αφηγηματική ζωγραφική. Το 2000 μαζί με διάφορους άλλους συγγραφείς συνέθεσε ενα βιβλίο με τίτλο ‘Το κιτς’ όπου υποστήριξε την έννοια του κιτς ως πιο κατάλληλο όνομα απο την ‘τέχνη’ για αυτό το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής. Μετά τον επαναπροσδιορισμό του nerdrum ο αριθμός των ζωγράφων που αυτοαποκαλούνται “ζωγράφοι κιτς” αυξήθηκε σε μεγάλο βαθμό. Πολλοί από τον κόσμο της τέχνης συνεχίζουν να έχουν την αίσθηση της διαφοράς ανάμεσα σε τέχνη και κιτς .

εικ.8 Εικόνες από χώρους σχεδιασμένους σύμφωνα με τους ‘ορους’ του κιτς.


jeFF KOOns Ο Τζεφ Κουνς εικ.9 γεννήθηκε 21 Ιανουαρίου το 1955, ένας Αμερικανός καλλιτέχνης τον οποίο όλοι γνωρίζουν από την αναπαραγωγή που κάνει σε τετριμμένα και “μπανάλ” αντικείμενα, όπως τα ζώα μπαλόνια που παράγονται από ανοξείδωτο χάλυβα με επιφάνειες καθρέφτη.

Έργα του Koons έχουν πουληθεί για σημαντικά χρηματικά ποσά, κατέχει επίσης το παγκόσμιο ρεκόρ τιμής έργου του ως καλλιτέχνης εν ζωή, σε δημοπρασία. Οι κριτικοί είναι αντίθετοι στις απόψεις τους για τον Koons. Ορισμένοι βλέπουν το έργο του ως πρωτοποριακό και θεωρούν πως η τέχνη του έχει ιστορική σημασία. Άλλοι πάλι απορρίπτουν το έργο του και το αποκαλούν κιτς, χονδροειδές και κυνικό. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως δεν υπάρχουν κρυφά νοήματα στα έργα του. [7]

O Koons γεννήθηκε στην Πενσυλβανία. Σαν παιδι μετά το σχολείο πήγαινε απο σπίτι σε σπίτι και πουλούσε χαρτί περιτυλίγματος δώρων ή καραμέλες για να κερδίζει κάποια δικά του χρήματα.[8] Σαν έφηβος θαύμαζε τον Σαλβαντόρ Νταλί και μάλιστα είχε πάει να τον γνωρίσει στο Regis Hotel στην πόλη της Νέας Υόρκης. Ο Koons σπούδασε ζωγραφική στη σχολή του Art insitute of chicago και το maryland institute college of Art. Αναγνωρίστηκε στην δεκαρτία του 1980 στη Νέα Υόρκη, όπου και είχε πάνω από 30 βοηθούς, έδινε συνεντεύξεις και συνήθως αναφερόμενος στον εαυτό του μιλούσε σε τρίτο πρόσωπο.

Ο Koons έκανε μία κόρη με την κοπέλα που είχε ως φοιτητής η οποία όμως δόθηκε για υιοθεσία. Το όνομα της τώρα είναι shannon Rodgers και ξανασυναντήθηκε με τον Koons το 1995.

Το 1991 παντρεύτηκε την, γεννημένη στην Ουγγαρία και σταρ του πορνό cicciolina (illona staller) η οποία για πέντε χρόνια ακολούθησε διαφορετική καριέρα ως μέλος του ιταλικού κοινοβουλίου. Το 1992 έκαναν μαζί έναν γιο τον Ludwig, λίγο καιρό μετά όμως ο γάμος τους διαλύθηκε. Έπειτα συμφώνησαν στην από κοινού επιμέλεια του γου τους αν και η stall-er φεύγει από την Νέα Υόρκη για την Ρώμη όπου και μένει εκεί με το παιδί. Τότε ακολούθησε μεγάλη μάχη για την ανάθεση της επιμέλειας αποκλειστηκά στον Koons από το δικαστήριο των ΗΠΑ το 1998.[9] Ωστόσο έχασε την επιμέλεια όταν η υπόθεση πήγε στο ανώτατο δικαστήριο της Ιταλίας. Ο Koons είναι πλέον παντρεμένος με την justine wheeler, καλλιτέχνης η οποία άρχισε να δουλεύει στο στούντιο του Koons το 1995.

Το 1992 του ανατέθηκε να δημιουργήσει ένα κομμάτι για κάποια έκθεση τέχνης στο Bad Aroslen της Γερμανίας. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κουτάβι με ύψος 12,4 μέτρα, η υποδομή του οποίου ήταν από χάλυβα όπου πάνω του υπήρχαν πολλά και διάφορα λουλούδια.εικ.6. Το 1995 το γλυπτό διαλύθηκε για να ανεγερθεί εκ νέου στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο sydney Harbour, σχετικά με έναν πιο νέο και μόνιμο οπλισμό από ανοξείδωτο χάλυβα με εσωτερικό σύστημα άδρευσης.Το συγκεκριμένο κομμάτι αγοράστηκε απο το solomon guggenhe-im Foundation για να εγκατασταθεί στη ταράτσα έξω από το μουσείο guggenheim Μπιλμπάο. Το καλοκαίρι του 2000 το γλυπτό ταξίδεψε στην Νέα Υόρκη για μία έκθεση στο Rockefeller center.

εικ.9 Ο jeff Koons το 2010.

19www.issuu.cOm/xeniADesign.cOm[7] “Κitsch and Art, Penn state Press, 1996, [8] Aναφορά του Koons στο “Εγχειριδιό του jeff Koons”,[9] citylife.com

Το 2001 ο Koons ανέλαβε μία σειρά από πίνακες με τίτλο easyfun-ethereal, χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολάζ, συνδίασε μπικίνι, τρόφιμα και τοπία ζωγραφισμένα υπό τον έλεγχο πάντα των βοηθών του. εικ.10 Ο Koons έχει λάβει ακραίες αντιδράσεις και σχόλια για τα έργα του. Η κριτικός Amy Dempsey σχολίασε το σκύλο-μπαλόνι ως μία τρομερή παρουσία, ένα μαζικό ανθεκτικό μνημείο.[10] Ο marks ste-vens διευθυντής του μερικάνικου περιοδικού The new Republic τον δυσφήμησε ως “παρακμιακό καλλιτέχνη που διαθέτει την ευφάνταστη θέληση να κάνει όσο τον δυνατον περισσότερα για να ευτελίζει τα θέματα του, είναι ακόμα ένας που εξυπηρετεί τους νεόπλουτους”[11]. Ο michel Kimmelman των The new York Times είδε “μια υπερβολή και έναν εντυπωσιασμό”και αποκάλεσε το έργο του “τεχνητό, φτηνό και κυνικό”.[12] Σε κάποιο άρθρο συγκρίνοντας την σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή με τον χώρο του θεάματος, ο διάσημος κριτικός Robert Hiouz έγραψε πως ο Koons “χάρη στην ακραία του αντίληψη κερδίζει πάρα πολλά χρήματα .Ο Koons νομίζει πραγματικά πως είναι ο Μιλαήλ Άγγελος και απλά δεν τολμάει να το πει. Το σημαντικό είναι πως υπάρχουν συλλέκτες, κυρίως στην Αμερική που τον πιστεύουν και τον επικροτούν. [13]

Στην ερώτηση -”Είναι γνωστο το έργο σας ή σημαντικό; Ο Koons απάντησε -”Υπάρχει μία διαφορά στο να είναι κάτι σημαντικο ή να είναι κάτι διάσημο. Με ενδιαφέρει η σημασία της εργασίας μου, να είναι κάτι που μπορεί να εμπλουτίσει τη ζωή μας. Πραγματικά δεν ενδιαφέρομαι για την φήμη ή την δόξα. [14]

Ο Koons έχει επηρεάσει νεότερους καλλιτέχνες όπως Damien Hirst (δημιούργησε ανατομικό παιχνίδι δεκατεσσάρων ιντσών) και η mona Hatoum. Μεγάλο μέρος και της δικής του δουλειάς ήταν επηρεασμένο από τους καλλιτέχνες που εργαζόταν στο Σικάγο κατά την διάρκεια της μελέτης του στο Art institute, συμπεριλαμβανομένων των jim nutt, ed Pascke, και Hc westermann. To 2005 εξελέγη ως Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών.

εικ.10 Ένας από τους πίνακες “easyfun-ethereal”.


[10] Αmy Dempsey, στυλ, σχολές και κινήματα, Themes & Hudson, 2002, [11] The new Republic, 20 Ιανουαρίου 1992[12] eφημερίδα new York Times, 29 nοεμβρίου 2001, [13] “showbiz και ο κόσμος της τέχνης” στην εφημερίδα

The guardian, Τετάρτη, 30 Ιουνίου 2004, [14] gyldendal norsk Forlog A/s, gyldendal Fokta, σελ.23-26

ODD neDRum O Odd nedrum, ο Νορβηγός εικονιστικός ζωγράφος, γεννημένος 8 Απριλίου το 1944, είναι αυτός που υπερασπίστηκε και στην ουσία δημιούργησε το κιτς. Ο ίδιος επηρεάστηκε φανερά από τους, Ρέμπραντ και caravag-gio. Ο nedrum δημιουργεί έξι με οχτώ πίνακες ανα έτος που έχουν χαρακτηριστεί: πίνακες ζωγραφικής Νεκρής φύσης των μικρών αντικειμένων όπως τα τούβλα, τα πορτρέτα και αυτοπροσωπογραφίες. Τα πρόσωπα είναι ντυμένα, σαν από κάποιο άλλο τόπο και χρόνο. Τα μεγάλα έργα ζωγραφικής του έχουν αλληγορικό χαρακτήρα και τα πρόσωπα εμφανίζονται κυρίως γυμνά εικ.11. Ο ίδιος ο nedrum ισχυρίζεται πως τα έργα του θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως κιτς και όχι ως μία απλή τέχνη. Στο μανιφέστο του nedrum “On kitsch” περιγράφει την διάκριση που κάνει μεταξύ κιτς και τέχνης.

Γεννήθηκε στη Σουηδία, στο τελευταίο έτος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι γονείς του είχαν σταλεί εκεί από την γερμανική κατοχή της Νορβηγίας. Ένα χρόνο μετά ο Odd και οι γονείς του με την λήξη του πολέμου, γύρισαν πίσω στη Νορβηγία . (ΛΈΙΠΕΙ ΚΕΊΜΕΝΟ). Ο πατέρας του johan αργότερα ξαναπαντρεύτηκε. Αν και ο πατέρας του υπήρξε υποστηρικτικός κράτησε μία συναισθηματική απόσταση μεταξύ του ίδιου και του γιου του. Στον θάνατό του, ζητήθηκε από τον Odd να μην παραστεί στην κηδεία. Ανακάλυψε τρία χρόνια μετά πως ο johan δεν ήταν βιολογικός του πατέρας. Η μητέρα του είχε σχέση με τον David sandved πριν από τον γάμο της και αυτή συνεχίστηκε κατά την διάρκεια του πολεέμου, όταν ο johan ήταν απών. Ο Richard Abello, κριτικός τέχνης μιλά για το συγκεκριμένο επεισόδιο στη ζωή του ζωγράφου που δημιούργησε “μία σύγκρουση με την προέλευση και την προσωπική του ταυτότητα, και αυτό εκπροσωπήθηκε από τις εικόνες του.”[15]

Ο nedrum ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στο Όσλο, αλλά ήταν δυσαρεστημένος με την κατεύθυνση της σύγχρονης τέχνης και άρχισε μόνος του να ζωγραφίζει σε Νέο Μπαρόκ στυλ με την καθοδήγηση του Ρέμπραντ και το έργο του ως κύρια επιρροή. Βλέποντας δύο πίνακες του Ρέμπραντ. “όρκος του Κλαύδιου” και “ο simon ευλογεί το βρλεφος του Ιησού”, λέει: ”Το περίεργο πράγμα με τον Ρέμπραντ είναι η εμπιστοσύνη που εμπνέει, χωρίς αυτόν η τέχνη θα ήταν τόσο φτωχή.”[16] Αργότερα σπούδασε με τον joseph Beys, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντίσελντορφ.

εικ.11 Ένας από τους σημαντικούς πίνακες του.

21www.issuu.cOm/xeniADesign.cOm[15] Vine, Richard (2001). Odd nerdrum: Paintings, sketches and Drawings. Oslo: gyldendal norsk Forlog A/s, gyldendal Fokta,σελ. 23–26, [16] eivind KRisTensen, 11 Μαίου 2010 “now talking Odd nerdrum again”.

Άρχισε να δουλεύει από τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής του, και η δουλειά του αποτελούνταν από μεγάλους καμβάδες όπου και ασχολούταν με την φύση σε συνδιασμό με κάτι άλλο και διαφορετικό κάθε φορά. Τα έργα αυτής της περιόδου ήταν άκρως παραστατικά και με λεπτομερή στοιχεία και συχνά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στις σύγχρονες αναφορές, όπως σε είδη ένδυσης ή σε ένα ποδήλατο. Το 1968 ο nedrum είχε δει για πρώτη φορά τα έργα του caravaggio και προσπαθούσε να τα ψυχολογήσει με εντατική εργασία. Παρατήρησε την χρήση πολλαπλού φωτισμού από τον οποίο προέκυπτε μία ιδιαίτερη σκιά. Θα επανεξετάσει τα έργα του caravaggio και θα είναι πηγή έμπνευσης για πολλά χρόνια. Επίσης ο nedrum ήταν αναγνώστης της λογοτεχνίας του οραματιστή Radolf steiner, του william Blake και του Ντοστογιέφσκι. Αυτό θα τον επηρεάσει και θα τον οδηγήσει σε μία ευαισθησία και όχι σε γραμμική μαρξιστική, επαναστατική άποψη από την οποία επηρεάζονται εκείνη την εποχή οι περισσότεροι καλλιτέχνες.

Το 1981 ο nedrum έκανε μία δημιουργική εργασία που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ετσι ώστε να δείξει την άποψη των “προσφύγων της θάλλασας” σε μια πιο ξεκάθαρη και λιτή όψη της πραγματικότητας. Το έργο του ονομάζεται Τwilight, μια οπίσθια προβολή μιας νεαρής γυναίκας, μόνης σε ένα τοπίο γεμάτο δέντρα η οποία αφοδεύει εικ.12. Δεν προσφέρει τίποτα συναισθηματικό ή ιδανικό, αντίθετα προσφέρει μία απογυμνωτική άποψη της ζωής και της πραγματικότητας. Ο nedrum μιλά για την διαδικασία της ζωγραφικής και λέει: “Όταν ζωγραφίζω νιώθω σαν να αγωνίζομαι στο νερό. Θα προσπαθήσω με όλα τα μέσα για να μην πνιγώ. Γυαλόχαρτο, ράκη, τα δάχτυλά μου, το μαχαίρι - με λίγα λόγια τα πάντα. Το πινέλο χρησιμοποιείται σπάνια.”[17]

εικ.12 Το έργο του Odd nedrum “Τwilight”.

εικ.11 Ένας από τους σημαντικούς πίνακες του.


[17] nerdrum, Odd.Themes: Paintings, Drawings, Prints and sculptures, Έκδοση Τύπου, norway, 2007.σελ.11

mix ‘n’ mATcH mix’n match στυλ, μία νέα τάση στην οποία επιλέγεις να δανειστείς εικόνες διαφορετικών τάσεων, διαφορετικών εποχών και να φτιάξεις κάτι καινούριο και μοναδικό. Θα έλεγε κανείς, πως διαφέρει από το κιτς γιατί εσκεμένα υπάρχει στον χώρο μία “σύγχιση”. Αντικείμενα διαφόρων δεκαετιών, διαφόρων στυλ, εμπλέκονται και συντείθενται έτσι ώστε να δημιουργήσουν ένα νέο αισθητικό αποτέλεσμα. Οι αντιθέσεις είναι αυτές που κυριαρχούν και επιδιώκονται εδώ. Αν και η διαδικασία κρύβει κινδύνους, με δημιουργική διάθεση και φαντασία μπορεί να οδηγήσει σε ξεχωριστά και ιδιαίτερα αποτελέσματα που φέρουν έντονα την σφραγίδα του μελετητή. Μεμονωμένα στοιχεία, ετερόκλητα, που τελικά συνδιάζονται μεταξύ τους. Η Ελληνίδα διακοσμήτρια, Ελένη Καψάλη μελετά και σχεδιάζει χώρους, αναδημιουργεί παλιά έπιπλα με τον δικό της mix’n match τρόπο, δείχνει πως το παλιό μπορεί άμεσα να συνδεθεί με το καινούριο, πως τα διαφορετικά χρώματα, υφάσματα και στυλ γίνονται τελικά η νέα τάση της μόδας.εικ.13

Η διακοσμήτρια Yolanda D’souza η οποία εργάζεται στο κέντρο “my design” λέει πως όλο και αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που προτιμούν να αναμειγνύουν τα στυλ, τις εποχές και να υπάρχουν στον χώρο τους επιρροές από πολλά μέρη του κόσμου ώστε να δημιουργήσουν το δικό τους ξεχωριστό περιβάλλον. eίτε πρόκειται για ιδιαίτερα χαλιά, ξυλόγλυπτα έπιπλα, σερβίτσιο σε μαροκινό ύφος οι πελάτες της θέλουν μία ευέλικτη και σύγχρονη εμφάνιση για τους χώρους τους, όπως αναφέρει στο site της, και συνεχίζει λέγοντας: “Οι πελάτες μου επιθυμούν να πειραματιστούν με τα στυλ και έτσι χρειάζονται μία μεγάλη ποικιλία από στοιχεία αυτών των στυλ. Χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους ένα εύρος επιλογών δεν μπορούνε εύκολα να πάρουν μία σωστή απόφαση. Είναι επίσης αποδοτικό να σχεδιάζω τους χώρους τους με ένα μείγμα από χρώματα και στυλ επίπλων και διακοσμητικών αντικειμένων, διότι δίνει την δυνατότητα, σε ανθρώπους που αλλάζουν σπίτια συχνά ή απλά θέλουν μία αλλαγή στην εμφάνιση, να προσθέτουν αντικείμενα ή να υποκαθιστούν τα υπάρχοντα.

εικ.13

εικ.13


03 κεφαλα

ιο β

Σύγχ

ρονοι δ

ιακοσμητές

και α

ρχιτέκτ

ονες,

με την δ

ουλειά

τους,

δείχν

ουν πως τ

ο mix ‘

n’ matc

h είναι η

νέα τά

ση.

Οι διακοσμητές Doug&gene meyer άνοιξαν μαζί το γραφείο τους το 2004, μετά από έντονο αλληλοθαυμασμό για την δουλειά τους. Από τότε που τα δύο αδέρια απο το Kentucky ένωσαν τις δυνάμεις τους, έχουν προσανατόλισαν τις δραστηριότητές τους πλέον προς την Νέα Υόρκη και στο Μαιάμι όπου και αναλαμβλανουν να υλοποιήσουν τις διακοσμητικές τους εφαρμογές. Οι δυο τους μαζί έχουν αποκτήσει πολύ καλή φήμη για το εύρος των μοναδικών προιόντων που σχεδιάζουν, όπως υφάσματα, έπιπλα, αξεσουάρ, καθώς ασχολούνται με την μόδα και τον σχεδιασμό εσωτερικών χώρων.

Και τα δύο αδέρφια παρακολούθησαν μαθήματα στο Parsons school of Design στην Νέα Υόρκη. Ο gene σπούδασε μόδα, συνεργάστηκε με τον οίκο Donna Karan και δούλεψε με τον θρύλο της μόδας geoffrey Beene για 11 χρόνια πριν λανσάρει τις δικές του, προσωπικές, ανδρικές και γυναικείες κολεξιόν γαι τις οποίες και κέρδισε 2 βραβεία. Ο Doug σπούδασε στη σχολή Καλών Τεχνών αργότερα όμως έπειτα απο παρότρινση του κορυφαίου σχεδιαστή και μέντορά του Holly solo-mon, έστρεψε το βλέμα του σε άλλη κατεύθυνση. Ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό επίπλων διακοσμητικά τα οποία αφορούν στον εσωτερκό χώρο. Επιπλέον έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές από ανθρώπους του χώρου για την ανυπότακτη καλλιτεχνική του άποψη.

Ο σχεδιασμός τους είναι βασισμένος στην λογική και των δύο από κοινού, προσεγγίζουν στοιχεία του 18ου αιώνα και τα επαναφέρουν στους μοντέρνους καιρούς. Λεπτές και κλασικές φόρμες αναμειγνύονται με τολμηρά και καμπυλωτά σχήματα. Η κομψότητα με πινελιές από μία δόση υπερβολής, έντονα χρώματα και έξυπνοι συνδιασμοί, είναι αυτό που λατρεύουν τα αδέρφια meyer. Oi Dοug και gene προσπαθούν να βοηθήσουν τους πελάτες τους να πραγματοποιήσουν και τα πιο τρελά όνειρα που έχουν για τον προσωπικό τους χώρο, δίνοντας τους μία κατοικία γεμάτη έμπνευση, ομορφιά και πάνω απ’όλα επίκαιρη.


Ο Doug στο περιοδικό Decorati, δίνοντας συνέντευξη με αφορμή τα ανυπότακτα σχεδιά του και λέει “Μου αρέσει να δημιουργώ ένα περιβάλλον που είναι απρόβλεπτο - η κάμψη του κανονικού-η δημιουργία ενός κόσμου που αντιπαραθέτει ένα σύγχρονο κέλυφος με κλασικά κομμάτια της περιόδου και χρησιμοποιώ ασυνήθιστους συνδιασμούς χρωμάτων εικ.14. Μόλις ολακληρωθεί τα πάντα στο χώρο φαίνονται να λειτουργούν & να μιλούν μεταξύ τους, άλλες φορές με αρμονικό τρόπο και άλλες φορές με ένα περισσότερο ενοχλητικό τρόπο “ [18]

Έχει την ικανότητα να συνδιάζει παλαιά και νέα κομμάτια και μιλά για την μέθοδο που ακολουθεί “Ειλικρινά δεν υπάρχει μέθοδος ή πραγματικός κανόνας για τον συνδιασμό και νέων. Είναι όλα σχετικά με την ισσοροπία και την επεξεργασία. Ένας κανόνας μπορώ να πω, είναι να μην βάζεις το “μη” πάνω από το “κάνε”. Όμορφα, μοναδικά και ασυνήθιστα κομμάτια χρειάζονται χώρο και πραγματικά χρειάζονται περισσότερα από ένα ζευγάρι, διαφορετικά τα παλιά αντικείμενα θα κατέληγαν σε κάποιο παλαιοπωλείο”. [18]

Ρωτήθηκε αν έχει στο μυαλό του κάποια συγκεκριμένη αντίκα κάθε φορα που συναντά έναν καινούριο χώρο και του ζητήται να τον σχεδιάσει, την οποία να θέλει να εντάξει σε αυτόν, ο ίδιος απαντά “Εδώ είναι ένα ενδιαφέρον παράδειγμα, βρήκα αυτές τις πλάκες οροφής από την δεκαετία του 1960 που χρησιμοποιήθηκαν σε μία παλιά τράπεζα στο κέντρο του Μαιάμι. Τις αγοράσαμε, τις καθαρίσαμε, βάφτηκαν λευκές και στην συνέχεια τοποθέτησα πίσω από αυτές ως φόντο plexi glass χρώματος μπλε. ‘Επειτα τοποθέτησα τις πλάκες αυτές στον τοίχο και έπειτα σχεδίασα ένα χαλί σύμφωνα με το μέγεθος και τις διαστάσεις των πάνελ. Κάνοντας όλο αυτο δημιούργησα εναν ευχάριστο αλλά τολμηρό χώρο.”εικ.15 O meyer συνεχίζει λέγοντας: “Η λέξη τάση δεν μου αρέσει ιδιαίτερα πολύ. Κατά την διάρκεια όλων αυτών των ετών που ασχολούμαι με το επάγγελμα αυτό, έχω υπηρετήσει όλα τα στυλ και όλες τις τάσεις που μπορείται να φανταστείτε. Το να αναμειγνύεις τα στυλ έχει την γοητεία του. Έτσι και αλλιώς για να δημιουργήσεις έναν χώρο ειναι τόσο χρονοβόρο που μία “τάση” μπορεί να γίνει κλισέ και ξεπερασμένη μέχρι ο εκάστοτε πελάτης να εγκατασταθεί τελικά.” [18]

εικ.15

εικ.14

27www.issuu.cOm/xeniADesign.cOm[18] Στο περιοδικό Decorati, 1 Δεκεμβρίου το 2009.

Ο Phillipe starck γεννήθηκε 18 Ιανουαρίου το 1949 στο Παρίσι, όπου και σπούδασε, στο ecole camondo και το 1968, ίδρυσε την πρώτη του σχεδιαστική εταιρία. Το 1969, έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρίας του μαζί με τον Pierre cardin. H καριέρα του εκτοξέφθηκε όταν ανέλαβε να μελετήσει το εσωτερικό για τα ιδιωτικά διαμερίσματα του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν. Το 1986 άρχισε να εργάζεται στην Domus Academy, στο τμήμα σχεδιασμού ως ομιλιτής. Ο starck έχει εργαστεί ανεξάρτητα ως σχεδιαστής εσωτερικών χώρων και ως σχεδιαστής προιόντων από το 1975. Ο ίδιος λέει: “Μου αρέσει να ανοίγω τα μυαλά των ανθρώπων”.[19] Όποτε ανακαλύψουμε ενα αντικείμενο ή έναν χώρο σχεδιασμένο από τον Philippe starck, μπαίνουμε σε έναν κόσμο φαντασίας και εκπλήξεων. Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες αυτός ο μοναδικός και εμπνευσμένος δημιουργός, σχεδιαστής και αρχιτέκτονας, δημιουργεί αντισυμβατικά προιόντα που υποκινεί αυτούς που τον ασπάζονται να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να κάνουν κάτι καλύτερο. Έχει σχεδιάσει έπιπλα για διάσημους Ιταλούς και διεθνείς φίρμες. Σχεδιάζει τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια που αναλαμβάνει με τον ίδιο τρόπο που ένας σκηνοθέτης κάνει μία ταινία, αναπτύσσοντας το σενάριο ανυψώνει τους ανθρώπους σε έναν φανταστικό, δημιουργικό και πνευματικό κόσμο.

Ο γνωστός σχεδιαστής Philippe starck ανέλαβε το 2005 τον σχεδιασμό του Hudson Hotel, στην Νέα Υόρκη. Ο χώρος είναι ιδιαίτερος και κυρίως στην αίθουσα του μπαρ πολλά διαφορετικά στυλ ενώνονται και φτιάχνουν έναν μοναδικό χώρο ο οποίος σε οδηγεί σε ένα άλλο σύμπαν. Μία ‘υπερβολική’ πολυθρόνα του οίκου Versace με χρυσούς κύκνους σκαλισμένους στα μπράτσα της δημιουργούν μία αντίθεση σε σχέση με το υπόλοιπο περιβάλλον. Το γυάλινο πάτωμα φωτίζεται από κάτω και το ταβάνι είναι διακοσμημένο με την θαυμάσια δουλειά του ζωγράφου Francisco clemente. eνα ιδιόμορφο “σύμπαν” όπου η μοντέρνα και φουτουριστική αισθητική ενώνονται με τα εμπνευσμένα έπιπλα και έχουν ως αποτέλεσμα ενός άνετου και ωραίου χώρου όπου μπορείς να χαλαρώσεις υπό το φως των κεριών .εικ.16

εικ.16


[19] www. Philippe-starck.com

Είναι σχεδόν αδύνατο να μην αναγνωρίσεις την πινελιά του Phillipe starck και σε αυτό το διαμέρισμα, στην Κοπεγχάγη, το 2006, και λογικό αφού ηγήθηκε της ομάδας Yoo, των οποίων οι υπηρεσίες προσφέρονται σε αυτούς που έχουν ένα γρήγορο ρυθμό ζωής και καθόλου χρόνο να διακοσμήσουν και να επιπλώσουν το σπίτι τους. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό στούντιο εσωτερικής σχεδίασης και προσφέρει τρία διαφορετικά πακέτα τα οποία περιλαμβάνουν έπιπλα και αξεσουάρ, από τις πιο βασικές μέχρι τις πιο εξεζητημένες ιδέες. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, μία ετερόκλητη μείξη στυλ ενισχυμένη από κλασικά κομμάτια τα οποία έχουν εκμοντερνιστεί σε ένα πολυτελές, με πολύ σπουδαίο χαρακτήρα, περιβάλλον. εικ.17

Ο Γάλλος σχεδιαστής ήταν επίσης και ο δημιουργός της νέας διακόσμησης του “maison Baccarat” στο Παρίσι το 2004. Το κτίριο κτίστηκε το 1895, το οποίο τώρα μετατράπηκε στο νέο στρατηγείο της φημισμένης μάρκας γυαλικών Baccarat. Η μπαρόκ αισθητική είναι ολαφάνερο πως κυριάρχισε στο συγκεκριμένο κτίριο, στου οποίου το εσωτερικό υπάρχουν ακθαμβωτικοί πολυέλειοι που φωτίζουν τα γυαλικά του καταστήματος και του μουσείου, όπου με μοντέρνα τοποθέτηση προθήκες από γυαλί προστατεύουν τα παλαιότερα και τα πιο πολύτιμα αντικείμενα του οίκου. Το εστιατόριο ακολουθεί την ίδια γραμμή όπως και τα άλλα δωμάτια και συνδιάζει λευκό και χρυσό στην κυρίως σάλα και ρόζ και μαύρο κάτω από ένα ταβάνι το οποίο είναι ντυμένο με καπιτονέ ταπετσαρία στον πιο ιδιωτικό χώρο. Συνδιάζονται υλικά και χρώματα όπου δημιουργούν έναν εμφάνταστο χώρο. εικ.18 εικ.17 εικ.18


O αρχιτέκτονας Alessandro mendini γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1931. Ήταν διευθυντής σε πολλά περιοδικά κατά καιρούς όπως και στο Do-mus. Τελικά ο ίδιος εστίασε στα αντικείμενα, στα έπιπλα, στον σχεδιασμό εσωτερικών χώρων, στην ζωγραφική και στην αρχιτεκτονική. Έχει συνεργαστεί με τις εταιρίες, Philips, cartier, swatch, και Hermes. Τo 1979 και 1981 βραβεύτηκε με το ιταλικό ‘compasso d’Oro of design’ και στην Γαλλία με τον τίτλο, “chevallier des Arts et des Lettres”. eπίσης ο mend-ini εργάστηκε σαν καθηγητής του design σε πανεπιστήμιο της Βιέννης . Με τον αδερφό του Francesco άνοιξε το Atelier mendini το 1989. Σχεδιάζουν κτίρια στην Ευρώπη όπως και στην Αμερική. Ο αρχιτέκτονας Francesco γεννήθηκε επίσης στο Μιλάνο το 1939. Άρχισε την καριέρα του επανακατασκευάζοντας κατοικημένες περιοχές, γραφεία και εγκαταστάσεις αναψυχής. Αργότερα ακολούθησαν εγκαταστάσεις σε όλη την Ευρώπη και την Αφρική.

Oι διακοσμητές Alessandro και Francesco mendini σχεδίασαν το 2005 στην Verona, της Ιταλίας το καλλιτεχνικό ξενοδοχείο Villa Amista. Η συνχώνευση του design και της μόδας σε αυτό το γραφικό ξενοδοχείο είναι αξιοζήλευτη. Το ξενοδοχείο αυτό είχε σχεδιαστεί ως μόνιμη καλλιτεχνική έκθεση γι’αυτό και όλα τα δωμάτια και τα σαλόνια του περιέχουν έργα τέχνης από σύγχρονους σχεδιαστές. Αυτό οδήγησε σε έναν περίεργο συνδιασμό. Από την μία η κλασική δομή του κτηρίου και από την άλλη οι δύο διακοσμητές που δίνουν στον χώρο μία ιδιόμορφη αισθητική εντάσσοντας εκρηκτικά χρώματα. Τα περισσότερα από τα έπιπλα και τα διακοσμητικά αντικείμενα συνεπάγονται σχήματα και στυλ του 17ου αιώνα μολονότι είναι προσαρμοσμένα με υλικά και χρώματα σε αρμονία με την γενική αισθητική του ξενοδοχείου. Κάθε δωμάτιο έχει το δικό του χρωματικό καθεστώς και την δική του προσωπικότητα.

Ο sean Dix γεννήθηκε στο Kansas των Ηνωμένων Πολιτειών. Έζησε στα νησιά Φίτζι, και στις Φιλιππίνες πριν μετακινηθεί στο san Die-go, μετά στην Ευρώπη το 1994 και στο Hong Kong to 2008. Άνοιξε το γραφείο του στο Μιλάνο το 2000 και στο Χονγκ Κονγκ το 2008. Αποφοίτησε απο το school of the Art institute of chicago, Rietveld Academie (Amsterdam) και από το Domus Academy (milan).

Στους πελάτες του συμπεριλαμβάνονται moschino, Bluebell, Har-rods, Bosco di ciliegi, Florucci, Byblos, incanto Pobeda cinema complex. Επίσης έκανε διαλέξεις σε όλο τν κόσμο και σε πολλα πανεπιστήμια. Έχει μία τεράστια εμπειρία δουλειάς και συνεργασίας με διεθνής ομάδες από πελάτες, αρχιτέκτονες, κατασκευαστές, σχεδιαστές. Το αρχιτεκτονικό γραφείο Dix Design Architecture αναλαμβάνοντας το κατάστημα moschino cheap&chic το 2002 στο Μιλάνο βασίστηκε στην αντιπαράθεση των πραγμάτων. Έχει ως αρχή το παλιό και το καινούριο, το μπαρόκ και τον μινιμαλισμό. Ως σημείο αναφοράς την μόδα το Dix studio χρησιμοποίησε υλικά που αφορούν στην αρχιτεκτονική που θα αναδημιουργήσει αλλά και που θα ταίριαξουν με τα υφάσματα και τα προιόντα του καταστήματος. Έτσι οι φόρμες σχηματίζονται από ξύλο το οποίο μιμείται την απαλότητα του μεταξιού, το μάρμαρο αναδημιουργεί τον χώρο και δίνει την αίσθηση του συνεχές υλικού και από το ανοξείδωτο. Τα μπαρόκ τραπέζια ειναι “εγκλωβισμένα” σε κουτιά από γυαλί. Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι πως το δάπεδο είναι ντυμένο με σπασμένα κομμάτια από μάρμαρο και δημιουργούν την αίσθηση του μοσαικού. εικ.20, εικ. 21

εικ.19


Ο Ισπανός διακοσμητής εσωτερικών χώρων jose maria Fernandez mayo στο ξενοδοχείο Hotel m στο Oviedo της Ισπανίας αφήνει το λευκό να κυριαρχίσει και χρησιμοποιεί μάρμαρο και ξύλο για να δημιουργήσει έναν φωτεινό και λιτό χώρο, όπου τα έπιπλα παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρολο.εικ.10 Έπιπλα σχεδιασμένα από τον Philippe starck, τον mies van der Rohe, τον Hoffman και τον Vitra σε συνδιασμό με διακοσμητικά κομμάτια όπως Βιενέζικοι καθρέπτες, ιταλικά bronze κομμάτια και έπιπλα σαν αυτά του Ναπολέοντα ΙΙΙ και του Λουδοβίκου ΧV εικ.11 Αυτή η συγχώνευση των ετερόκλιτων διακοσμητικών δημιουργούν έναν μοντέρνο και ελκυστικό χώρο.εικ.22 Η σχεδιαστική ομάδα του studio “Fantastic Design” αναλαμβάνει να σχεδιάσει το club “Avalon” στο Τόκιο το 2003. Ο συνδιασμός του φωτός και του σκοταδιού είναι οι κύριοι “παίκτες” σε αυτόν τον χώρο, εμπνευσμένος από ένα ανακάτεμα νεομπαρόκ και αρτ ντεκό, το οποίο γίνεται ορατό κάτω από τον αμυδρό φωτισμό. Ένας θεαματικός πολυέλαιος μοιράζεται τη σκηνή με μία μεγάλη ντισκομπάλασε μία περίεργη αντίθεση εποχών και στυλ. Κάτω από όλο αυτό βρίσκονται τα τραπέζια του κυρίως χώρου, των οποίων οι στρογγυλές φόρμες αντανακλούν το λιγοστό φως. Γύρω από αυτά υπάρχουν καπιτονέ καναπέδες και καθίσματα σε έντονα χρώματα, τα οποία με την σειρά τους κάνουν αντίθεση με το μαύρο πάτωμα και ταβάνι. Το ταβάνι περιλαμβάνει ένα ψεύτικο επίπεδο εξοπλισμένο με γύψινα διακοσμητικά. Μέσα από όλο αυτό πετυχαίνεται μία καλαίσθητη και ζεστή ατμόσφαιρα. εικ.23

εικ.20 εικ.21

εικ.22 εικ.22

εικ.23 εικ.23


Το studio 63 Architecture & Design μελετά το ξενοδοχείο sixty στην Φλορεντία το οποίο αντιπροσωπεύει το πρώτο εγχείρημα στην ξενοδοχειακή αγορά για τον ιδιοκτήτη της εταιρείας ρούχων miss sixty. Η αρχιτεκτονική και το σχέδιο αντανακλούν μία αναζήτηση πρωτοπορείας όπως επίσης και των ελευταίων τάσεων. Οι κλασικές πινελιές που ανακαλύφθηκαν εκ νέου είναι εμφανείς στον διάδρομο, του οποίου οι τοίχοι είναι επενδεδυμένοι με ένα μωσαικό-ψηφιδωτό με καλαίσθητα χρυσά μπαρόκ μοτίβα. Οι εκλεπτισμένες γραμμές της ρεσεψιόν δένουν με αυτή την επένδυση και με λεπτομέρειες όπως ο μοντέρνος πολυέλειος ή η φωτογραφία που καταλαμβάνει ολόκληρο τον τοίχο στην πλευρά όπου βρίσκονται οι καναπέδες στον προθάλαμο. Μία μοντέρνα κομψότητα χαρακτηρίζει την είσοδο του ξενοδοχείου, μία αντανάκλαση του του τολμηρού πνεύματος της νεανικής μόδας. εικ.24

Παλαιότερα o xavier claramunt ήταν γνωστός ως σχεδιαστής κοσμημάτων, γεννημένος στην Ισπανία, το 1965, είναι ένας επιχειρηματίας που συνεχώς μας εκπλήσσει στους τομείς της αρχιτεκτονικής, καθώς και στην εσωτερική διακόσμηση και το σχεδιασμό του προϊόντος. Γεννήθηκε στην igualada κοντά στη Βαρκελώνη, σπούδασε μηχανικός αεροσκαφών, αλλά τελικά κατέληξε στην αρχιτεκτονική. Ο xavier clar-amunt εργάζεται στη Βαρκελώνη με δορυφορικά γραφεία σε Κίνα και Μαγιόρκα. Είναι περισσότερο γνωστός για τον αντισυμβατικό του τρόπο αντιμετώπισης των πελατών και για την συγκλονιστικές προτάσεις σχεδιασμού του. Τιμήθηκε με το Παγκόσμιο Βραβείο το 2007 για το ξενοδοχείο chic του & Basic Born (Barcelona).

Κόκκινο του πάθους, μπλε της θάλασσας, ή σμαραγδένιο πράσινο. Το ξενοδοχείο “chic & Basic” στη Βαρκελώνη, το οποίο μελέτησε ο διακοσμητής xavier claramunt το 2006 αφήνει την επιλογή στον επισκέπτη. Με το πάτημα ενός κουμπιού τα φώτα led αλλάζουν το χρώμα του δωματίου και δημιουργούν την ιδανική ατμόσφαιρα για την κάθε περίσταση. Αυτό το πρωτοποριακό σύστημα ενισχύει

την μαγεία την οποία αυτό το ξενοδοχείο εκπέμπει από τα ψηλά του ταβάνια τα οποία είναι διακοσμημένα με γύψινα διακοσμητικά, που συμπληρώνεται από την Μεσογειακή και αστική επιρροή των μοντέρνων και μπαρόκ επίπλων. Ελισαβετιανοί καναπέδες, δέρμα και βελούδο, όλα αυτά λειτουργούν σε αντίθεση με τα λευκά και στρόγγυλα μινιμαλιστικά κομμάτια και τα τεχνολογικά στοιχεία. εικ.25

εικ.24 εικ.24

εικ.25 εικ.25


Ο David Hicks (25 Μαρτίου 1929 - 29 Μαρτίου 1998) ένας εξαιρετικός Βρετανός διακοσμητής και σχεδιαστής, διάσημος για την τόλμη του, για τα σκανδαλώδη ζωηρά χρώματα και την τάση που είχε για την ανάμειξη των αντικών και των μοντέρνων επίπλων και διακοσμητικών, στην επίπλωση ενός χώρου. Η καριέρα του ως διακοσμητής ξεκίνησε το 1954. Ο Peter evans είχε πει: “Ο Χικς ήταν χωρίς αμφιβολία μια ιδιοφυΐα. Περπατούσε στον πιο χαώδη χώρο που είχα αποφασίσει πως θα το κάνω εστιατόριο, ένα μπαρ ή σε ένα νυχτερινό κέντρο και με το άναμμα ενός τσιγάρου, θα έβγαινε έξω για δέκα λεπτά και θα γυρνούσε έχοντας αποφασίσει τι ατμόσφαιρα θα δημιουργήσει. Πάντα στο τέλος καταλάβαινες πως είχε δίκιο”.[20] Έχει σχεδιάσει τα δωμάτια στο ξενοδοχείο “Okura” στο Τόκιο και το γιοτ του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας. Hicks ήταν ένας ταλαντούχος φωτογράφος, ζωγράφος, γλύπτης και σχεδιαστής κοσμημάτων. Σχεδίασε επίσης το εσωτερικό της Bmw. Ο Ντέιβιντ Χικς πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε ένα πολύ μεγάλο σπίτι στο Oxfordshire, όπου δημιούργησε έναν από τους πιο εκπληκτικούς κήπους στην Αγγλία. Εκκεντρικός όπως πάντα ο Ντέιβιντ Χικς σχεδίασε ακόμη και το φέρετρό του, στο οποίο «καθορίζει το κράτος», σύμφωνα με τις ακριβείς οδηγίες του, στην αίθουσα του ισογείου του gothic κιόσκι που έχει στον κήπου του.

Ο David Hicks ήταν ο μελετητής του eve nidht club στην Μελβούρνη το 2005. Το συγκεκριμένο κλαμπ χαρακτηρίζεται από την αισθητική των

΄70ς και των αρχών των ΄80ς συνδιασμένη με την λάμψη του μπαρόκ στυλ. Χτισμένο στο υπόγειο, μεταφέρει αυτούς που μπαίνουνε, σε ένα νέο κόσμο, ο οποίος ξεδιπλώνεται σε διαφορετικές ατμόσφαιρες. Στο μπαρ ‘δράκος’ (dragon bar), ένας μεγάλος γυάλινος πολυέλαιος σε σχήμα δράκου, κερδίζει τις εντυπώσεις στον χώρο, ανάμεσα στην λαμπερή και εξωτική ταπετσαρία. Το μπαρ ‘τίγρης’ (tiger bar) προσφέρει μία πιο αισθησιακή και αξεζητημένη ατμόσφαιρα με τους ασημί καθρέφτες και τις ροκοκό πολυθρόνες. Το μπαρ ‘κήπος’ (garden bar) είναι διακοσμημένο με χρυσό. Ακόμα και τα μπαρ είναι με χρυσαφί χρωματισμούς οι οποίοι και το διαχωρίζουν από τον κεντρικό χώρο. Η πίστα εκτείνεται εξωτερικά, μπροστά από τα μπαρ και είναι φτιαγμένη από γυάλινα πάνελ τα οποία αλλάζουν χρώμα και αντανακλούν τα φώτα στο ταβάνι.

33www.issuu.cOm/xeniADesign.cOm[20] sandbrook, Dominic never Had it so good pub Little Brown 2005.

Η mohen Design international είναι μία ομάδα βραβευμένη στο Τόκιο, στη Σαγκάη, για την δημιουργία κατοικιών και γραφείων και για την φιλοξενία που εκπέμπουν οι χώροι.Χρησιμοποιώντας μοναδικά, τα χρώματα, το φως, και την γεωμετρία, οι εσωτερικοί χώροι που μελετούν έχουν έναν αισθησιασμό και είναι συναρπαστικοί και αντισυμβατικοί. Με προσοχή, στόχος τους είναι ένα κομψό περιβάλλον.

Το γραφείο “commercial” σχεδιασμένο από την ομάδα του mo-hen Design international τo 2006 καταλαμβάνει τρεις ορόφους ενός κτιρίου που βρίσκεται στην καρδιά της Σαγκάης. Το σχέδιο περιλαμβάνει κλασικά διακοσμητικά στοιχεία και μοντέρνα αρχιτεκτονική. Οι ακρυλικοί πολυέλαιοι και τα περίτεχνα διακοσμημένα με ανάγλυφα, λευκά πάνελ εκφράζουν μία συγκεκριμένη αίσθηση αυθεντικότητας όπως επίσης διακριτικά τονίζουν το περιβάλλον της εργασίας χωρίς να προκαλούν αποδιοργάνωση. Με αυτόν τον τρόπο, η λειτουργικότητα συγκεκριμένων στοιχείων, όπως των μεγάλων τραπεζιών και των απλών αλλά καλαίσθητων, σχεδιαστικών δωματίων, δεν επηρεάζεται από την θέληση για δημιουργία ενός διαφορετικού χώρου με κλασικά χαρακτηριστικά.

Η ίδια σχεδιαστική ομάδα αναλαμβάνει να μελετήσει και το Parkside Bistro and Bar στη Σαγκάη, έναν χρόνο μετά, το 2007. Την αποικιακή κληρονομιά μπορεί ακόμα να δει κάποιος στους δρόμους της Σαγκάης. Εκατοντάδες νεο-μπαρόκ κτίρια εξακολουθούν να υπάρχουν με μία περίεργη και κοσμοπολίτικη ανάμειξη των στυλ, των οποίων η ύπαρξη έχει ληφθεί υπόψη στον σχεδιασμό του Parkside Bistro and Bar. Το συγκεκριμένο κτίριο ξεφεύγει από το παραδοσιακό μοτίβο, το ταβάνι έχει διακοσμηθεί από σωλήνες χαλκού που δημιουργούν μια ασύμμετρη εικόνα. Το λευκό τούβλο στον τοίχο έρχεται σε αντίθεση με το μπαρόκ στυλ και το δάπεδο αναδεικνύεται εξαιρετικά με ένα γεωμετρικό σχέδιο που δημιουργήθηκε από τα πλακάκια βινυλίου που εμπλουτίζουν το σύνολο και αναπαράγονται τα πολυτελή χαρακτηριστικά του μπαρόκ στυλ, αν και πιο διακριτικά και με πιο σύγχρονο και μοντέρνο τρόπο.


Ο Tomas Alia είναι ένας διεθνής σχεδιαστής, όπου έχει ασχοληθεί με την αρχιτεκτονική, τον βιομηχανικό σχεδιασμό, με την εσωτερική διακόσμηση και με την γραφιστική. Η φιλοσοφία και η επιτυχία του βασίζονται στην βοήθεια που παίρνει από τους συνεργάτες του, μιας και όλοι συμφωνούν πως ένας χώρος πρέπει να είναι επίκαιρος και λετουργικός.

O Tomas Alia σχεδιάζει το μπαρ sol & sombra στην Μαδρίτη της Ισπανίας το 2006. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει μία μοντέρνα και εκλεπτισμένη αισθητική που είναι βασισμένη στην Ισπανική παράδοση. Τα πιο εμφανή και αδιαμφισβήτητα σύμβολα της Ισπανίας έχουν χρησιμοποιηθεί ως διακοσμητικά στοιχεία του χώρου, όπως τα έθνικ σχέδια που έχουν “ντύσει” το μπαρ, ή τα σακάκια των ταυρομάχων που αποτυπώνονται, και είναι ορατά λόγω του εντυπωσιακού φωτισμού ο οποίος τα αναδεικνύει, στον τοίχο. Το αποτέλεσμα αυτό έχει επιτευχθεί με τον συνδιασμό έθνικ και παραδοσιακών αντικειμένων, με ακριβά και πολυτελή υλικά, όπως και με πολύ μοντέρνα έπιπλα.

Ο φωτισμός που χρησιμοποιείται βασίζεται σε led, γι’αυτό ο χώρος γεμίζει με διαφορετικά χρώματα τα οποία δίνουν μία chic αίσθηση, και κάνουν την αντίθεση σε σχέση με το παραδοσιακό πνεύμα του καταστήματος.


Η Kelly wearstler είναι μία βραβευμένη διακοσμήτρια εσωτερτικών χώρων. Η δουλειά της σε ξενοδοχεία, γραφεία, εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα και κατοικίες για διακεκριμένους πελάτες συχνά εμφανίζεται στο χώρο της μόδας, το σχεδιασμό, lifestyle περιοδικά και δημοσιεύσεις επιχειρήσεων. Διαθέτει είκοσι μέλη προσωπικού υπό την καθοδηγησή της, κάποιοι διακοσμητές, γραφίστες, βιομηχανικοί σχεδιαστές και διευθυντές μάρκετινγκ. Κάθε ένας από αυτούς τους κλάδους, βοηθάει στο να σχηματίσουν τη μοναδική ταυτότητα του κάθε έργου και να εμπνευστούν με ωραίες ιδέες. Η Kelly wearstler φέρνει μια πολυεπίπεδη προσέγγιση σε κάθε ένα από τα έργα της, αξιοποιώντας τις επιρροές στη μόδα, την τέχνη, την τεχνολογία, την ιστορία και τα ταξίδια, και λατρεύει την φινέτσα.

Σχεδιάζει το 2006, το ξενοδοχείο Palm springs, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οι μπορντούρες, οι οποίες διακοσμούν κάποια από τα δωμάτια καθώς και οι περισσότερες λεπτομέρειες στους κοινόχρηστους χώρους φανερώνουν ξεκάθαρα την ελληνική επιρροή στη διακόσμηση συνδιασμένη με κλασικά έπιπλα, πολυάριθμους εξεζητημένους καθρέφτες και μία γυάλινη κουρτίνα - δάκρυ. Η χρωματική παλέτα είναι βασισμένη στο λευκό, το μαύρο και το κίτρινο, όπου προσδίδει φινέτσα και πολυτέλεια στο ξενοδοχείο, καθώς επίσης και ζεστασιά σε αρμονία με την άγονη και έρημη ζώνη στην οποία βρίσκεται, στους πρόποδες των βουνών san jacinto και στην καρδιά του Palm springs στην Καλιφόρνια.


Ο Λιθουανός αρχιτέκτονας Ricardas Vysniauskas μελετά το 2004 το universal club στην Ρωσσία στο οποίο θέλησε να δώσει μία αίσθηση πολυτέλειας και μία μποέμ ατμόσφαιρα, χωρίς ο χώρος να γίνει τόσο απόλυτος. Έχει πετύχει αυτό που επιθυμούσε, έναν περίεργο, “αστείο” και θεαματικό χώρο. Η γοητεία του έγκειται στο συνδυασμό και στη μείξη των δημιουργικών στιγμών και αντικειμένων, με άλλα λόγια, η συνύπαρξη, σε ένα ενιαίο χώρο, των στοιχείων που έχουν προστεθεί ή αυτών που έχουν αντικατασταθεί. Όλα τα παραπάνω τα επιτυγχάνει το νεοκλασικό περιβάλλον που εμποτίζει το κλαμπ. Οι άγγελοι που είναι κραμασμένοι από τον γαλάζιο ταβάνι, στην είσοδο, και υποδέχονται τον κόσμο, δίνουν ένα μπαρόκ αλλά και έναν κιτς χαρακτήρα σε συνδιασμό με όλα τα άλλα αντικείμενα του υπόλοιπου χώρου.


Οι διακοσμητές Annick Lestrohan και Berdard colombani, ζευγάρι στη ζωή, μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Παρίσι για το λανσάρισμα της συλλογής τους με αντικείμενα ντιζάιν αποφάσισαν να στήσουν το σπίτι τους κοντά στο αββαείο του προστάτη της Μασσαλίας του αγίου Βίκτορ. Μία εξωτική όαση στο κέντρο της πόλης. Ένας υπερυψωμένος τοίχος γεμάτος απο λουλούδια κυκλώνει το σπίτι και εμποδίζει στο να δείς στα ενδότερα του σπιτιού. Σε εννέα μόλις μήνες το κτήριο από παλιό τυπογραφείο μεταμορφώθηκε σε έναν επίγειο παράδεισο. Θέλησαν να γκρεμίσουν την στέγη της εσωτερικής αυλής, όπως και να καταργήσουν τους δαιδαλώδεις διαδρόμους. Στον κήπο πρόσθεσαν μία μεγάλη πισίνα. Τα πάντα οργανώθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε όλα να θυμίζουν ένα αυθεντικό μαροκινό ριάντ. Χωρίς να ξεχάσουν το ότι παλιά το κτήριο λειτουργούσε ως τυπογραφείο επέλεξαν υλικά τα οποία ακολουθούν τη βιομηχανική αισθητική. Χρησιμοποιήθηκαν μεταλλικές ράμπες, γυάλινα πλακάκια. τζάμια αμμοβολής, μπετόν και κόκκινα τούβλα. Προσπάθησαν να κυριαρχήσει το φως, σε ένα παιχνίδι αντανακλάσεων και φωτοσκιάσεων, όπως και η αίσθηση της ελευθερίας. Το μαύρο και το λευκό, τα φυσικά υλικά -όπως το ξύλο και το μπαμπού - το ντιζάιν της δεκαετίας του ‘50 και του ‘70 σε συνδιασμό με σύγχρονα κομμάτια, η βιομηχανική inox κουζίνα με τις φλοράλ καρέκλες δίνουν σίγουρα ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Ένας χώρος που σίγουρα κυριαρχεί η έκπληξη και η ανατροπή βάζοντας σε αυτόν κουρτίνες από πλαστικές τρέσες, γιγάντια κρεμαστά φωτιστικά από χαρτί, υφάσματα σε απόλυτα λευκή απόχρωση, κίτρινες ή πορτοκαλί πινελιές στα διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα, και χειροποίητα κομμάτια που σχεδίασε η An-nick Lestrohan. Και τέλος ψάθινα καλάθια, πολύχρωμα πλακάκια, παλιές σανίδες και σίδερα, γίνονται αυτοσχέδια τραπέζια.


Θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για ένα τυπικό αμερικάνικο σπίτι, από αυτά που συναντάς στα προάστια, δεν είναι όμως όσο και αν οι κήποι του θυμίζουν επαρχία. Το εν λόγω σπίτι βρίσκεται στο upper east side του Μανχάταν και ανοίκει στον διαφημιστή Trey Laird. Την δεκαετία του ‘70 το σπιτι είχε υποστεί κάποιες αλλαγές, ανεπιτυχείς και είχε αλλοιωθεί τελείως το κλασικό του ύφος. Έτσι αποφασίστηκε να αφαιρεθούν όλα τα περιττά, άνοιξαν οι χώροι και οι τοίχοι βάφτηκαν λευκοί για να υπάρχει μόνιμο φως, εξαφανίστηκαν οι κουρτίνες. Η οικογένεια Lierd αποφάσισε να επιλέξει μόνο αγαπημένα και οικογενειακά κομμάτια. Προτίμησαν την ζεστή ατμόσφαιρατης δεκαετίας του ‘20 και μερικά έργα των ellsworth Kelly και ed Ruscha. Στο σαλόνι βρίσκεται ένας παραδοσιακά αμερικάνικος καναπές george smith ντυμένος με λευκό ύφασμα και μεγάλα μαξιλάρια από μεταξωτό ύφασμα Donna Karan. Όπου και αν κοιτάξει κανείς εντοπίζει στίβες από βιβλία και περιδικά , είτε πάνω σε καρέκλες, είτε πάνω σε κινητές βιβλιοθήκες. Σε αυτό το σπίτι τίποτα δεν είναι απαγορευμένο, από τιγρέ μαξιλάρια, μέχρι και μαρμάρινες προτομές. Όλα βρίσκουν τον χώρο τους και την θέση τους, prints και μπαρόκ και pop χρώματα και φυσικά υλικά και έθνικ στοιχεία. Η τελευταία τάση τα θέλει όλα και μάλιστα μαζί.


Ινδία, Μαρόκο, και διαχρονικό ντιζάιν κάτω από την ίδια στέγη, στις Βρυξέλλες. Αυτό υποστηρίζει η ιδιοκτήτρια της κατοικίας η οποία είναι μανιώδης αναγνώστρια περιοδικών διακόσμησης. Αναζητούσε επί έναν χρόνο μία μοντέρνα κατοικία στις Βρυξέλλες, κάτι σαν loft, όπου και ακολούθησαν παρα πολλές απορρίψεις. Έπειτα απευθύνθηκε σε μεσιτικό γραφείο όπου και την ενημέρωσαν πως βρήκαν έναν χώρο εντελώς διαφορετικο απο αυτόν που ζητούσε αλλά έπρεπε να τον δει. Αν και η διακόσμηση του σπιτιού ήταν τερατώδης, την κέρδισε αμέσως όπως η ίδια δηλώνει. Ακολούθησαν δύο μήνες ανακαίνησης για να διατηρηθεί η αρχική του δομη, αφού αυτό επιθυμούσε και η ιδιοκτήτρια άλλωστε, αποκτώντας έναν πιο σύγχρονο αέρα και μία ατμόσφαιρα που να αποπνέει αυτά που εκείνη αγαπούσε, την Ασία,το Μαρόκο και τα απλά πράγματα. Έτσι όλα τα δωμάτια βάφτηκαν λευκά, εκτός από την κουζίνα, το δάπεδο ολόμαυρο, τα έπιπλα έδιναν την αίσθηση του διαχρονικού ντιζάιν και συνδιάστηκαν με έθνικ διακοσμητικά. H αφαίρεση ενός μικρού τμήματος του τοίχου που χωρίζει το καθιστικό απο το υπνοδωμάτιο δίνει περισσότερο φως στην κρεβατοκάμαρα. Το αυτοσχέδιο μπουντουάρ στη μία γωνιά του δωματίου , ένας ολόσωμος οικογενειακός καθρέπτης, ένα στεφάνι με στρας και πέρλες και ένας μικρός καναπές καλλυμένος με ένα ροζ ριχτάρι, στο χρώμα που έχει πρωταγωνιστήσει στην κουζίνα. “Το χρώμα αυτό είναι όμορφο, αναζωογονητικό και, συν τοις άλλοις, συμβολίζει την Ινδία, τον αγαπημένο μου προορισμο. Τώρα πια κάθε φορά που πέφτω σε ένα αντικείμενο, ένα εργαλείο, μια καρτ ποστάλ ή οτιδήποτε με αυτή την κοριτσίστικη απόχρωση, το αγοράζω και το κάνω μέρος της μεγάλης ροζ συλλογής μου. “όπως παραδέχεται η ίδια.[21]

40 ξένια ταμπάκη - η τέχνη του ετερόκλιτου [21] “Kαθημερινή της Κυριακής”, Περιοδικό Μaison&Decoration 25 Μαρτίου 2007, σελ.141.

Στο κέντρο ενός δάσους, στα περίχωρα της Λυών, το σπίτι της Αnnie-Pier και του jean-loup moissonnier εναλλάσει τα στυλ με ανάλαφρη κιτς διάθεση, χιούμορ και πολύ χρωμα. Η πρόσοψη είναι κατάλευκη και απ’έξω οι χώροι φαίνονται λιτοί και αυστηροί, δίχως να απακαλύπτεται ούτε στο ελάχιστο η πραγματική ζωή στο εσωτερικό. Ανοίγοντας την πόρτα κανείς δεν φαντάζεται τα στυλ, τα χρώματα, και οι εποχές που αναμειγνύονται με τον πιο αρμονικό τρόπο. Η Annie-Pier κόλλησε το μικρόβιο του χρώματος και της ανάμειξης των στυλ κατά την δεκαετία του ΄80, όταν ήταν ακόμα στυλίστρια μόδας στο Παρίσι, όπου μαζί με τον συζυγό της ανακάλυψαν έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, αυτόν του ντιζάιν και της διακόσμησης. Στο σημείο που βρίσκεται το σπίτι βρίσκεται και η επιπλοποιία moisson-nier, η οικογενειακή επιχείρηση που τα ηνία πήρε ο jean-loup. mε την βοήθεια και την καθοδήγηση της Annie-Pier, καλλιτεχνικής διευθύντριας πλέον του οίκου, το ζευγάρι της δίνει ένα νέο, τελείως διαφορετικό στυλ στα παραδοσιακά γαλλικά έπιπλα, ταιριάζοντας μοναδικά το παλιό με το σύγχρονο. Η επεξεργασία με την τεχνική της πατίνας δίνει στα γραφεία της περιόδου της Αντιβασιλείας και στις βιβλιοθήκες Louis xV μια εντελώς καινούρια ταυτότητα, η οποία προσδιορίζεται με βάση το χρώμα: τα κλασικά έπιπλα “βάφονται” στους τόνους του πράσινου, του πορτοκαλί, του ροζ, του κόκκινου, του κίτρινου και του τιρκουάζ. Το σπίτι επενδύεται ως επί των πλείστων με αυτά τα “πειραγμένα” κομμάτια από τις συλλογές moissonnier, τα οποία μαζί με τα υπερσύγχρονα ‘επιπλα, ορισμένα vintage αντικείμενα που ξεθάφτηκαν από παζάρια, καθώς και κάποια έργα της κόρης τους caroline, παριζιάνας ζωγράφου, δημιουργούν ένα παράξενο διακοσμητικό κράμα. Εδώ άλλωστε το στυλ mix ‘n’ match δεν έχει όρια αφού “φλερτάρει” ακόμα και με το κιτς.


Εκεί όλα βρίσκουν την θέση τους, όπως τα σκαμπό - τραπεζάκια “Αttila” και “napoleon” και οι πολυθρόνες “mademoiselle” του Phillipe starck για τον οίκο Kartell, το αυτοσχέδιο φωτιστικό από ένα κλαδί, το τραπέζι σε τιρκουάζ πατίνα, αλλά και οι πρωτότυποι πίνακες της caroline moisson-nier στην τραπεζαρία. Η μπαρόκ καρέκλα και ο κλασικός πολυέλαιος του οίκου mathioeu Lus-trerie δημιουργούν ενδιαφέρουσες αντιθέσεις με τα μοντέρνα έπιπλα και τις 50’s πινελιές στην κουζίνα. Η φούξια πολυθρόνα του οίκου Ligne Roset συνυπάρχει με την πολυθρόνα “gon-dole” η οποία έχει ντυθεί με ύφασμα -στην ίδια απόχρωση- . Η αναπάντεχη χρήση των χρωμάτων έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα όπως στο “μεταλλαγμένο” κομοδίνο Louis xV του οίκου mois-sonnier σε εκτυφλωτικό κόκκινο. Στο υπνοδωμάτιο οι ποπ αναφορές και η φουτουριστική διάθεση πρωταγωνιστούν. Στο πράσινο υπνοδωμάτιο το κομοδίνο Louis xV, τα πορσελάνινα διακοσμητικά παπαγαλάκια και οι απλίκες από plexiglass κλέβουν την παράσταση, ενώ στον ξενώνα το κρεβάτι μαζί με τα γύψινα διακοσμητικά στο ταβάνι δημιουργούν ατμόσφαιρα άλλης εποχής, παντού είναι παρούσα μιας κιτς λεπτομέρεια, όπως τα φανταχτερά κηροπήγια.


Η Ελληνίδα διακοσμήτρια Μαρία Καψάλη σχεδιάζει έναν χώρο στον οποίο είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί αναζητούν την κουλτούρα, το στυλ, και φυσικά την λειτουργικότητα. Η κουζίνα αποτελείται απο country ύφος στα ντουλάπια ενώ συνδιάζονται με τις σύγχρονες και ιδιαίτερα λεπτές γραμμές της υπόλοιπης κουζίνας. Σύγχρονα στοιχεία όπως οι καναπέδες, οι καρέκλες, πατάνε σε ένα παραδοσιακό πέτρινο δάπεδο, ενώ τον ενιαίο χώρο σπάνε μεγάλες πέτρινες κολώνες. Έθνικ νότες στο τραπέζι της κουζίνας και του καθιστικού, ενώ τα κρυστάλλινα διακοσμητικά χαρίζουν μία ρετρό και ρομαντική διάθεση. Όλα αυτά σε σκούρο γκρι φόντο για να αφήσει τελικά μία πιο μοντέρνα αισθητική. Τα ‘chabby chic’ έπιπλα στις κρεβατοκάμαρες δημιουργούν μία νοσταλγική ατμόσφαιρα.[22]


[22] chabby chic :στυλ διακόσμησης που ξεκίνησε από την Μ. Βρετανία και χαρακτηρίζεται από την επανάχρηση παλιών επίπλων, μέσα από μία διαδικασία συντήρησης και επαναδημιουργίας τους με πολλές στρώσεις βαφής και τριψήματος. Ο όρος δόθηκε από το περιοδικό “The world of interiors” γύρω στο 1980

04

επιλο

γος

Σίγουρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έβαλαν απεριόριστη φαντασία, δεν στάθηκαν στο προφανές, και αυτός είναι ο λόγος που εντυπωσίασαν, ξάφνιασαν, άρεσαν ή οχι, επικρίθηκαν ή αναδείχθηκαν. Αρχιτέκτονες όπως ο Hundertwasser που ξεφεύγουν από το απλό και το συνηθισμένο μας αποδεικνύουν πως ένα κτίριο μπορεί να μοιάζει σαν να βγήκε από σελίδα παραμυθιού. Στρόγγυλες φόρμες, δέντρα που εισβάλουν στο εσωτερκό του κτιρίου και βγαίνουν από τα παράθυρα, ανισόπεδα επίπεδα, πολλά χρώματα μαζί που τονίζουν ακόμη περισσότερο την ιδιομορφία του κτίσματος. Kαλλιτέχνες σαν και αυτόν που μας αποδεικνύουν πως το ετερόκλητο, γίνεται τέχνη, αλλά και τρόπος ζωής. Καλλλιτέχνες όπως ο Odd nedrum ή ο jeff Koons αντιτάχθηκαν σε όλους εκείνους που θέσπιζαν τους Ακαδημαικούς “νόμους” και δημιούργησαν το κιτς, το οποίο ίσως τελικά είναι αυτό που έδωσε το έναυσμα σε πολλούς σχεδιαστές, διακοσμητές και αρχιτέκτονες να λειτουργήσουν περισσότερο με το συναίσθημα και με το τί αγαπάει περισσότερο ο εκάστοτε πελάτης και να δημιουργούν χώρους διαφορετικούς και ετερόκλητους. Πάντα η μόδα της κάθε εποχής ξαναγυρνά και ανακυκλώνεται. Διάφορα ρεύματα, κινήματα του παρελθόντος χρησιμοποιούνται ξανά και ξανά σε διάφορους χώρους, κρατώντας πάντα τα βασικά στοιχεία του κάθε στυλ, φτιάχνοντας μία καινούρια, πιο σύγχρονη και επίκαιρη “συνταγή”. Πολλές φορές, όπως είδαμε και πολλά παραδείγματα σε πολλούς χώρους, διακοσμητές και αρχιτέκτονες συνθέτουν, συνδιάζοντας και αναμειγνύοντας τα βασικά στοιχεία και υλικά του κάθε στυλ σε έναν χώρο φτιάχνοντας κάτι καινούριο και για κάποιους παράτολμο και επίφοβο.

Δυστυχώς αν και ο όρος “mix n match” είναι ευρέως γνωστός και τον χρησιμοποιούμε πολύ συχνά δεν υπάρχει βιβλιογραφία που να προσδιορίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Με Ξαφορμή την ερευνητική μου εργασία αυτή, έψαξα αρκετά την ελληνική και την ξένη βιβλιογραφία. Επισήμως δεν αναφέρεται ως κάποιο κίνημα ή ρεύμα. Από την άλλη όμως, διεθνούς βεληνεκούς διακοσμητές αναφέρονται συχνά στον όρο αυτόν και μέσα από τα έργα τους επιβεβαιώνουν οι ίδιοι, πως όχι μόμο υπάρχει αλλά φέρει και ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Στα πλαίσια της ερευνιτικής εργασίας προσπάθησα να εντοπίσω τις διαφορές ανάμεσα στο “mix n match” και το “κιτς”. Και στα δύο επιχείρησαν διάφοροι μελετητές να συνδιάσουν και να ενώσουν οξύμορα υλικά, υφάσματα και χρώματα αντισυμβατικά και ίσως όχι τόσο ταιριαστά. Τί είναι αυτό όμως που τελικά ξεχωρίζει αυτές τις δύο τάσεις και μιλάμε πλέον για δύο διαφορετικά στυλ;

Ίσως τελικά σε κάποιον χώρο όπου τοποθετούμε αντικείμενα και διακοσμητικά που αγαπάμε, οι κάποιες συλλογές τις οποίες έχουμε, όλο αυτό να προδιαθέτει ένα “κιτς” χώρο. Το “κιτς” όπως είδαμε συγκαταλέγεται στις τέχνες όπου κυριαρχεί ο εντυπωσιασμός του κατόχου-θεατή. Για αυτόν τον λόγο καταλαβαίνουμε πως ένας “κιτς” χώρος χρειάζεται έντονα και πολλά χρώματα, όπως και δυνατό φωτισμό ώστε να τα αναδεικνύει και να τα τονίζει περισσότερο και να επικρατεί μία ένταση. Επίσης σχεδόν απαραίτητο στοιχείο είναι ένα αντικείμενο ή ένα υλικό περισσότερο “ξεπερασμένο” όπου και αυτό δείχνει έντονα και δυναμικά την παρουσία του στον χώρο και αν και δεν είναι πάντα, η τοποθέτηση του, δείχνει να είναι εσκεμένη. Σύμφωνα με όλη την έρευνα που έκανα αυτό το διάστημα και από τα παραδείγματα που εξέτασα το “mix n match” είναι ένα κίνημα που πλέον έχει πολλούς υποστηρικτές. Χρησιμοποιούνται και σε αυτό ετερόκλητα αντικείμενα, εμπλέκονται όλες οι τάσεις, όλα τα υλικα, ανάλογα με το τελικό επιθυμητό ύφος. Σε αντίθεση όμως με το “κιτς”, παρατήρησα πως δεν είναι απαραίτητα τα τόσο έντονα, φανταχτερά χρώματα και ο δυνατός φωτισμός. Δημιουργεί μία περισσότερο καλάισθητη ατμόσφαιρα και δεν επιζητά κραυγαλέα την προσοχή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συναντήσαμε και εξαιρέσεις, μιας και από μόνη της η τάση αυτή δεν έχει κανόνες, παρά μόνο φαντασία.

‘Ισως τελικά αν βάλεις φαντασία και όχι απαγορεύσεις και “πρέπει” σε κάτι που θες να κάνεις, ίσως μόνο τότε μπορείς να φτιάξεις έναν χώρο που μπορείς να αναπνέεις δημιουργικά και ελεύθερα μέσα σε αυτόν. Ίσως τα στυλ γεννήθηκαν για να βρεθούν κάποιοι, χρόνια μετά, να τα ενώσουν και να δημιουργήσουν χωρίς όρια.


h texnh toy eteroklitoy

Documents

Transcript of h texnh toy eteroklitoy