PAGE 1

PAGE 2 | FREE CINEMA | ISSUE#79

26 σεπτεμβρΙΟΥ 2013

FRANCES HA H TAINIA Tης εβδομαδας

ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ... ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟΣ

PAGE 3

ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ

PAGE 4 | FREE CINEMA | ISSUE#79

FREE CINEMA | τευχοσ #79 www.freecinema.gr

Διεύθυνση Ηλίας Φραγκούλης

Σχεδιασμός The Comeback

Κείμενα Δημήτρης Δημητρακόπουλος Άγγελος Μαύρου Παναγιώτης Παναγόπουλος Ηλίας Φραγκούλης

26 σεπτεμβρΙΟΥ 2013

follow us on

© 2013 FREE CINEMA All Rights Reserved

Το περιεχόμενο του FREE CINEMA, στην όποια μορφή του (site, pdf), προστατεύεται από τις εθνικές (Ν.2121/93 ως ισχύει) και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.

Απαγορεύεται η αναπαραγωγή, αντιγραφή, πώληση, μίσθωση, χωρίς δικαίωμα παραχώρηση, αναδημοσίευση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, μεταγλώττιση, φόρτωση (upload), κατέβασμα (download), διαμόρφωση, δημιουργία αντιγράφων site (mirroring), τροποποίηση των σελίδων ή/και του περιεχομένου του με οιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδειά μας.

Με παίρνει μια φίλη προχθές τηλέ-φωνο και μου λέει: «Τα ‘μαθες για το ΕΚΚ; Ακόμα να γράψεις κάτι; Είναι φοβερό νέο! Δε θα θάψεις;»...

Τι να θάψω, ρε αγάπη; Λες και θα κάνουνε και... τίποτα!

Ανακοίνωσε, λέει, ο Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού (παύση για γέλια) ότι ανατίθενται τα καθήκοντα του Προέδρου του Διοικητικού Συμ-βουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογρά-φου στο σκηνοθέτη κ. Τώνη Λυκουρέση. Χαμός! Δάκτυλος της «κακιάς φράξιας» της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών που η τελευταία του ται-νία, «Σκλάβοι στα Δεσμά τους», είχε πάρει όλα τα Κρατικά Βραβεία, εκείνη τη χρονιά της ντροπής, η οποία οδήγησε στην κατάργησή τους, ακούς από κάποιους. Να, τα άλλα μισά τα είχε πάρει το «Without» του κ. Αβρανά, αλλά προς τα εκεί δεν ακούω γκρίνιες, ευτυχώς που δεν του έλαχε του ανθρώπου, δηλαδή...

Στις κουβέντες που είχα αυτές τις μέρες, λοιπόν, όλοι με προέτρεπαν να... «φάω» τον κ. Λυκου-ρέση! Άλλη δουλειά δεν είχαμε! Επειδή οι του «πολιτιστικού» κωλοβαράνε και ψάχνουν θέμα

με λίγη ιντριγκούλα και δηλώσεις - πυροτέχνημα (δεν είναι #amentioto για τον κ. Παπαλιό αυτό, ειλικρινά), θα κάνουμε τον κοσμάκη να ασχο-λείται με μια αντικατάσταση που καλύπτει κενό ολίγων μηνών (μέχρι το Φλεβάρη, αν δεν απα-τώμαι, οπότε έληγε και η θητεία του κ. Παπα-λιού), άνευ απροόπτου. Και, ναι, ήρθες και πάλι τρελό καρναβάλι... με τα υπόλοιπα ονόματα που συμπλήρωναν την ανακοίνωση του Υπουργείου κι αν ποτέ συγκεντρωθεί αυτό το νέο Δ.Σ., ας βάλουνε και μια κάμερα κάπου, να ζήσουμε να τα θυμόμαστε (αν δεν έχουμε πεθάνει ήδη με διά-φορους τρόπους, εγώ έχω μια τάση να πάω από γέλωτα, ευχαριστώ).

Αλήθεια, επειδή ακούστηκε ότι υπάρχουν κάποια εκατομμυριάκια στο ΕΚΚ και πρέπει να τ’ αρπάξουν οι όσοι τυχεροί και κυρίως προσκείμενοι στις παρατάξεις ή τις παρε-ούλες τής τρέχουσας, πρέπει να βουίξει ο τόπος; Εδώ χάνει η μάνα τον αντιφασίστα και ο έφεδρος το τανκ του, δεν έχουμε και ΥΕΝΕΔ να δώσει λεφτά για το «Greek Weird Wave»! Πού πάμε, σύντροφοι;

Editorial

εικ

ον

ογρ

αφη

ση

: ηλι

ασ κ

υρια

ζησ

79

Hλίας Φραγκούλης

PAGE 6 | FREE CINEMA | ISSUE#79

FRANCES HA (2013)

η γνωμη του mr. klein

Γκάου γκόμενα με ψυχή και μυαλό πεντάχρονου παιδιού βολοδέρνει στη Νέα Υόρκη και κάνει και ταξιδάκια χωρίς να έχει φράγκο. Ασπρόμαυρο. Μιλάνε. Και μιλάνε. Φέρε τη σιδερογροθιά, δεν κρατιέμαι!

26 σεπτεμβρΙΟΥ 2013 H TAINIA Tησ εβδομαδασ

Η Φράνσις ζει στη Νέα Υόρκη, σχεδόν δεν έχει δικό της διαμέρισμα, νομίζει ότι είναι επαγγελμα-τίας χορεύτρια αλλά δε χορεύει και τόσο καλά, λέει πως προτιμά να κάνει έρωτα και όχι σεξ αλλά είναι single, αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται. C’ est la vie. La-di-da, la-di-da, la la!

Η Φράνσις είναι 27 χρονών. Δείχνει μεγαλύτερη, αλλά συμπε-ριφέρεται τόσο «ανώριμα». Περνάει αυτή τη φάση, κατά τη διάρκεια της οποίας πρέπει να μεγαλώσει. Να βρει τη θέση της, σε μια συντροφική αγκαλιά, σε ένα σπιτικό, στην κοινω-νία. Αλλά είναι «undateable», πάντα μοιράζεται ένα διαμέρι-σμα με φίλους γιατί τα οικονομικά της δεν επιτρέπουν κάτι διαφορετικό και, αν και αγαπά το χορό, δεν έχει απολύτως κανένα μέλλον ως χορεύτρια. Δεν είναι ο ιδανικός χαρακτή-ρας με τον οποίο θα επεδίωκες να πιάσεις φιλίες ή να κάνεις μια σοβαρή σχέση, όμως, είναι μια ηρωίδα που θα αισθανθείς να αναπνέει δίπλα σου στο κάθισμα του σινεμά.

Η ταινία ξεκινά δίχως τα παραμικρά credits ή τίτλο και γρή-γορα μαρτυρά δύο - προφανείς - αγάπες του Νόα Μπάουμπαχ που θα κάνουν τους φανατικούς κινηματογραφόφιλους να μειδιάσουν από ευχαρίστηση: τις μουσικές του Ζορζ Ντελρί από το σύμπαν των εικόνων τού Φρανσουά Τριφό και το ταιριαστό μαυρόασπρο μιας Νέας Υόρκης σχεδόν... γουντια-λενικής. Για την ακρίβεια, είναι λες και ο Άλεν μπήκε στο σώμα του Τριφό την περίοδο που θα γύριζε το «Manhattan», αλλά ξέχασε να βάλει μέσα τον εαυτό του και τις νευρώσεις του! Η Φράνσις δεν είναι ένας θηλυκός κλώνος των αυτοβιο-γραφικών χαρακτηριστικών του Άλεν, ούτε και το φιλμ απο-τελεί μια τόσο εύκολη αναφορά στη γαλλική nouvelle vague. Η «Frances Ha» έχει μια δική της, σημερινή ιδιοσυγκρασία που τρέχει σε δικούς της ρυθμούς, αρκετά αβίαστα, όχι σα να την κυνηγάει η εποχή της αλλά σα ν’ ακολουθεί από συνή-θεια αυτή τη ρουτίνα των αποσπασματικών στιγμών της κάθε μέρας.

Είδος Κομεντί

Σκηνοθεσία Νόα Μπάουμπαχ

Καστ Γκρέτα Γκέργουιγκ, Μίκι Σάμνερ, Μάικλ Έσπερ, Άνταμ Ντράιβερ, Μάικλ Ζέγκεν

Διάρκεια 86’

Διανομή SEVEN FILMS

του Ηλία Φραγκούλη

PAGE 7

PAGE 8 | FREE CINEMA | ISSUE#79

Όπου κι αν βρεθεί, στη Νέα Υόρκη, το Σακρα-μέντο ή και το... Παρίσι, η Φράνσις είναι η ίδια αφελής απόγονος της Νταϊάν Κίτον σε συνδυασμό με τη slacker-ιά των 90’s και την - χωρίς έγνοιες για το μέλλον - απάθεια των σημερινών hipsters. Κυρίως, όμως, το αιώ-νιο παιδί που θα σκοντάψει και θα πέσει, θα σηκωθεί και δε θα καταλάβει πως ματώνει (όπως στην... άκυρη σκηνή της αναζήτησης ενός ΑΤΜ). Μέσα της, ποτέ δε θα ματώσει η Φράνσις. Γιατί ζει με μια ελευθερία και τον αυθορμητισμό τού απόλυτου τώρα, με άγνοια απέναντι σε συνέπειες (είναι φτωχή, αλλά θα χρεώσει μια πιστωτική με εισιτήριο για υπε-ρατλαντικό ταξίδι... ενός weekend!) και απί-στευτες άμυνες καταπολέμησης του... δράμα-

τος. Δεν είναι αξιολύπητη ή κατεστραμμένη (δεν κατοικεί σε ευρωπαϊκή ταινία, γι’ αυτό...), είναι ένας άνθρωπος αδέξια ευτυχισμένος. Κι αυτό σε αφοπλίζει.

Μακρινός συγγενής και του αγορίστικου «Superbad», ίσως, αλλά το φιλμ του Μπά-ουμπαχ δεν επιχειρεί να σηκώσει τη σημαία μιας κάποιας generation now και να κλάψει για τα νιάτα που χάνει. Η Φράνσις είναι 27. Βρίσκεται σ’ αυτή τη μετάβαση της ένταξης, μπορεί να τα καταφέρει, να χάσει ή... να χαθεί (διπλής ανάγνωσης ήττα αυτή). Λίγο πριν από το φινάλε και την εμφάνιση των credits, ο δημιουργός του φιλμ αποκαλύπτει το «μυστικό» του τίτλου. Δεν είναι κάτι μαγικό, φιγουρατζίδικα πολύπλοκο ή σημαντικό.

PAGE 9

Είναι ένα κλείσιμο του ματιού. Αισιόδοξο. Η «Frances Ha» δεν είναι ένα αριστούργημα, όπως και η ηρωίδα της δεν είναι ένας τέλειος άνθρωπος. Είναι, όμως, μια από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν να θέλεις να συνεχίσεις να ζεις. Αρκεί να... ζεις.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν θέλεις να θυμηθείς πώς είναι να δακρύζεις από την ομορφιά μιας ταινίας, μονάχα με το χιούμορ, την απλότητα και μια σιγουριά βιωμένα ανθρώπινου, δοκί-μασε να γνωρίσεις τούτη τη Φράνσις. Θα σε κάνει να βγεις από την αίθουσα με ένα φαρδύ, πλατύ... «χα!» στο πρόσωπό σου. Αν ο άδειος εαυτός σου ή ο «διανοουμενέ» κυνισμός δε σου επιτρέπει να αισθάνεσαι στο σινεμά, προσπερνάς. Κι εσείς που δεν αντέχετε τα ασπρόμαυρα, καταλαβαί-νετε...

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

PAGE 10 | FREE CINEMA | ISSUE#79

ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ (2012)(WADJDA)

Είδος Δράμα

Σκηνοθεσία Χαΐφαα Αλ-Μανσούρ

Καστ Γουαάντ Μοχάμεντ, Ριμ Αμπντάλα, Αμπντουλραχμάν Αλ Γκοχάνι, Άχεντ

Διάρκεια 98’

Διανομή FEELGOOD

του Άγγελου Μαύρου

Στη Ριάντ καταφερτζίδικο αγοροκόριτσο 11 χρόνων, κόρη δασκάλας με συζυγικά προβλήματα, ζαχαρώνει ποδήλατο αλλά τα ριάλ είναι πολλά. Το χρηματικό βραβείο ενός σχολικού διαγωνισμού ανάγνωσης του Κορανίου, διόλου το φόρτε της, θα της επέτρεπε να το αποκτήσει - ή μήπως ούτε αυτό δε θα είναι αρκετό. (Πώς) το χ́ει;

Φαντάσου μια χώρα όπου α) Ένας πατέρας κοριτσιού ενθαρ-ρύνεται νομικά και κοινωνικά στην πολυγαμία ώσπου να αποκτήσει αγόρι που θα διαιωνίσει το όνομά του β) Μία της έκτης δημοτικού παντρεύεται, όπως είναι κανονισμένο, έναν 20χρονο αλλά δεν μπορεί να δείξει στις συμμαθήτριές της ενσταντανέ από τη «χαρά» της - οι φωτογραφίες, όπως και τα λουλούδια, εκεί απαγορεύονται γ) Η οδήγηση οποιουδή-ποτε οχήματος επιτρέπεται μόνο στους άντρες. Αυτό που εσύ φαντάζεσαι, στη Σαουδική Αραβία πάνω από 10.000.000 γυναίκες το ζουν. Φαντάσου τώρα, αφού κατά τον Προφήτη «Η φωνή της γυναίκας είναι η γύμνια της», πόσο κουρά-γιο, ευτυχώς και επινοητικότητα, χρειάστηκε μία τους για να δείξει την αλήθεια τους, έστω όχι τσίτσιδη, see through. Ιχνηλατώντας, εννοείται, αφού βάζει να κάνουν πετάλι θηλυκά στην πρώτη γυρισμένη αποκλειστικά σε εδάφη του βασιλείου ταινία, με μπροστάρισσα ένα ξεπεταρούδι, τη Γουατζντά. Στο προαύλιο της εφηβείας και μακριά από την ενηλικίωση, τυχερή (υπό την καλύπτρα τού άγουρου της ηλι-κίας πολλά ακόμα της συγχωρούνται, και από σπίτι ελευθε-ροφρόνων) και άτυχη (με τον πατέρα αραιά και πού παρόντα, με μόνο στενό φίλο έναν… πιτσιρίκο, κακή μαθήτρια λόγω αδιαφορίας) ταυτόχρονα, αυτό το «κατσίκι» παλεύει μάταια με μπροστινή ρόδα την αυτενέργεια για το «θέλω» και την αυτοδιάθεσή του;

Ποσώς. Ο Σιντίκ Μπαρμάκ δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις τού «Οσάμα»; Το Ιράν φόρεσε φίμωτρο στη Μαρζιγέ Μεσκινί

26 σεπτεμβρΙΟΥ 2013

η γνωμη του mr. klein

Κάθισαν και γύρισαν ταινία ολόκληρη για ένα κοριτσάκι που θέλει δικό του ποδήλατο στη Σαουδική Αραβία! Αν δεν έβγαινε ρεφενέ, να το πλήρωνα εγώ, ρε μάνα μου! Σιχτίρ, πια...

PAGE 11

και τις filmer θυγατέρες της; Αυτό το σαν τρι-κάβαλο των «Συλλαβίζοντας το Όνειρο», «Τη Μέρα που Έγινα Γυναίκα» και «Στις 5 το Απόγευμα», θα σηκώσει το girl power πολιτικοουμανιστικό βάρος του(ς). «Στην καρδιά τους έχει φωλιάσει αρρώστια. Κι ο Αλλάχ την έχει μεγαλώσει», λέει σημαι-νόντως μία Σούρα (ένας ψαλμός του ιερού βιβλίου) στην οποία, καθόλου τυχαία, θα διαγωνιστεί για το έπαθλο η νουνούζα. Και άδηλα, περίπου όπως γύρισε και πολλά απ’ τα εξωτερικά τής… παρθενικής αυτής ται-νίας της, καθοδηγώντας αθέατη το ανδρικό συνεργείο Γερμανών και ντόπιων με walkie-talkie μέσα από ένα van με φιμέ τζάμια (!), σε κρυφτό με τις Αρχές (φαντάζομαι τους λογο-κριτές να χαμογελούν ικανοποιημένοι στη σκηνή του βιντεοπαιχνιδιού - quiz θρησκευ-τικών γνώσεων στο οποίο κάνει φροντιστή-ριο η Γουατζντά) και με τα διπλά νοήματα να αραβουργούν πίσω απ’ την πλοκή και τους διαλόγους (σε ένα δεύτερο μισό που δεείται στην παραβολή και κάνει την καρδιά τού, οδηγούμενου στην εκστατική μέθεξη πια, πιστού να χτυπά δυνατότερα), είναι εδώ που η Αλ-Μανσούρ ξεπροβάλλει όντως, χωρίς ποτέ να βγάζει τη μαύρη αμπάγια της, ως η

νέα σουφραζέτα τού γουαχαμπιτικού Ισλάμ, που αρπάζει και ταυτόχρονα αναεκφράζει το 2010’s zeitgeist μιας ολάκερης γεωγραφίας / πλέγματος αξιών / κουλτούρας.

Μιας κουλτούρας σεξισμού, όπου θεωρείται φυσικό για έναν οικοδόμο να παρενοχλήσει λεκτικά μια παιδούλα αλλά όχι γι’ αυτήν να ανέβει σε σέλα για να μην κινδυνεύσει η αγνότητά της (άντε μετά να βρει γαμπρό!). Μιας κουλτούρας επίφασης τυπολατρίας και σεβασμού, όπου προδεσποινάρια κολλάνε στην ανύπαντρη διευθύντρια (η Γουατζντά τής το τρίβει στα μούτρα σε μια δόση) του σχολείου τους τη ρετσινιά μιας σπιτικής συνεύρεσης με έναν «παράνομο» αγαπητικό, που η αστυνομία περνάει στο βιβλίο συμβά-ντων της ως «απόπειρα κλοπής». Μιας κουλ-τούρας νοσηρού πουριτανισμού, όπου δύο έφηβες στιγματίζονται παραδειγματικά απ’ το σχολείο τους ως ύποπτες λεσβιασμού (και, βεβαίως, η Γουατζντά τις πλευρίζει - έχοντας λειτουργήσει ως μεσάζων ενός ραντεβού τής μιας - προτού την ανακαλέσουν στην… τάξη, πρώτη σειρά) επειδή έκρυβαν χέρι με χέρι ένα μανό. Μιας κουλτούρας θεοκρατίας, όπου μια μαθήτρια που «έχει τα ρούχα της» δεν

PAGE 12 | FREE CINEMA | ISSUE#79

κάνει να ακουμπήσει καν το Κοράνι. Μιας κουλτούρας προσαρμογής στο ζην επικινδύ-νως εκτός του οπισθοδρομισμού, όπου ένα αθώο παιδί μαθαίνει να ξεγλιστράει σύμ-φωνα με (και από) τα σαθρά ήθη των μεγά-λων - ακούγοντας «σατανική» pop κατ’ οίκον και πουλώντας στη ζούλα diy μακραμέ βρα-χιολάκια στις άλλες, για να μαζέψει φασούλι το φασούλι τα λεφτά για το ποδήλατο που έβαλε στο μάτι και δε βγαίνει απ’ το μυαλό της.

Θα τα καταφέρει η, κυριολεκτικά και μετα-φορικά, ηρωίδα; Πώς όχι όταν η κηδεμο-νεύουσα auteur τής βάζει βοηθητικές ρόδες (παράλληλα με αυτές που η κορασίδα βγάζει απ’ το ποδήλατο που της δανείζει το γειτο-νόπουλο, φωνάζοντάς του «Θα σε νικήσω!») την απαρτία των χαρακτήρων, θαυμαστών τού τσαγανού της, ακόμα και κόντρα: τη μαμά, την αρχιεκπαιδευτικό («Μου θυμίζεις εμένα όταν ήμουν στην ηλικία σου» - να μία που το σύστημα κατάπιε), τον αγορίνα («Θα σε παντρευτώ!» - ένα διαφορετικό αρσενικό για ένα καλύτερο αύριο;), τον παιχνιδοπώλη,

τον φευγάτο μπαμπά της. Θα έκανε άνετα και χωρίς αυτές (και την - πάντα θελκτικά, πάντως - σαπουνοπερική σχολή υποκριτικής τής Ριμ Αμπντάλα ως γονέα) η χαμογελαστή τσαούσα Γουαάντ Μοχάμεντ, ένα απ’ τα πιο natural 0-12 exotica ταλέντα απ’ την… περί-οδο της Κίσα Κασλ Χιουζ και «Το Σημάδι της Φάλαινας». Αλλά όχι δίχως την πάντα στη θέση της και γρασαρισμένη αλυσίδα φωτο-γραφίας και μοντάζ, και αφού η Αλ-Μανσούρ τολμήσει να βάλει πανούργα (και ξανά ανα-γνώσιμα διττά, παραπλανητικά εθνοπατρι-ωτικά) το εν γένει μεσανατολικό πρόβλημα στο καλάθι του σεναρίου μέσω μιας όψιμης ανατροπής τής υπόθεσης, τραβώντας το χαλί κάτω απ́ τα πόδια του λιλιπούτειου alter ego της. Για να το ξανατραβήξει αμέσως μετά κάτω απ’ τα πόδια και τού θεατή άλλες δύο φορές, τη μία εκ νέου εις βάρος και την έτερη υπέρ της μικρής.

Τι άλλο θα χρειαστεί ώστε η Γουατζντά να πατήσει αυτή τη συνωμοσία των μη; Ένα με αγάπη σπρώξιμο πιο κοντά στη σχάρα απ’ το «αίμα» που τη βύζαξε (προτού η τεκνο-

PAGE 13

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας απλώς το λατρεύει. Θα σου βγει αβίαστα το «Χαμπίμπντι», αν είσαι χρωμοσωμικά τού XX ή / και του τριτοκοσμικού ή / και του ποιοτικού οποιασδήποτε ηλι-κίας. Περνιέσαι για του εμπορικού και του τηλεοπτικού; Κι εσύ το υιοθετείς. Ο εμίρης (φαλλοκράτης) κι ο κακομοίρης (μουλτιπλεξάκιας κάγκουρας) ας πάνε για καμιά γουρουνιά, ξέρουν αυτοί. Οι Αδελ-φοί Μουσουλμάνοι μετράνε ακόμα ένα πλήγμα, πολιτιστικό αυτή τη φορά.

official trailer

imdb

facebook page

link me

ποιία του θηλυκού θέσει εν αμφιβόλω κλη-ρονομικά, ατομικά, κοινωνικά τον ανδρισμό τού σπορέα της, έχει εν προκειμένω αφήσει στέρφα εφεξής τη μαμά), κι ας ανήκει αυτό στη, συνειδητοποιημένα πια, φυλακισμένη προηγούμενη γενιά. Που, όμως, δίνοντας το τιμόνι στην επόμενη, σιγοντάρει το ξύπνημα του φύλου της και προσβλέπει στη θεσμική χειραφέτησή του. Αυτό το μανιφέστο της γυναικείας Αραβικής Άνοιξης ροβολάει καρφί προς τα εκεί (και προς τη βραχεία λίστα του ξενόγλωσσου Όσκαρ, ακόμα ένα «πέσιμο» της ντόπιας διανομής η πρόωρη έξοδός του στις αίθουσες), συναντώντας στο ετάπ των 35 mm και στο καλντερίμι τού κάθε είδους «αγώνα» τα μεγάλα δίκυκλα: το «Κλέφτης Ποδηλάτων» του Ντε Σίκα, το «Ο Ποδηλά-της» του Μοσέν Μαχμαλμπάφ, το «Ο Ποδη-λάτης του Πεκίνου» του Γουάνγκ Σιάο Σουάι. Πώς να αγνοήσεις το «ντριν» απ’ το κουδου-νάκι; Πώς, όταν το χτυπάει ακαταπόνητα, πριν ξεχυθεί στη λεωφόρο της ελευθερίας, ένα τόσο θαρραλέο κοριτσάκι; Jalla jalla…

PAGE 14 | FREE CINEMA | ISSUE#79

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ (2012)(PARADIES: GLAUBE)

Είδος Δράμα

Σκηνοθεσία Τζόσουα Μάικλ Στερν

Καστ Μαρία Χοφστέτερ, Ναμπίλ Σάλεχ, Ντάνιελ Χοζλ

Διάρκεια 115’

Διανομή FEELGOOD

του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Η Άννα Μαρία θα περάσει τις διακοπές της στην Αυστρία. Δε θέλει να πάει σε εξωτικούς προορισμούς, όπως η αδελφή της, ούτε να επιλέξει τρόπους διασκέ-δασης που καταδικάζουν οι καθολικές της πεποιθή-σεις. Για εκείνη, η πίστη της είναι ο παράδεισος και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να περάσει αυτό το μήνυμα στον κόσμο. Ακόμα κι αν χρειαστεί να υποστεί τη μέγιστη ταπείνωση.

Προτού αναφερθούμε στον «Παράδεισο της Πίστης», χρειά-ζεται μια μικρή επανάληψη. Όπως είχαμε γράψει στην κρι-τική του «Παραδείσου του Έρωτα», αυτό που ετοίμασε ο - πάντα σοκαριστικός - Ούλριχ Ζάιντλ για το 2012 ήταν η «τριλογία του Παραδείσου». Κάθε ταινία τής τριλογίας έχει στόχο να ακολουθήσει μία γυναίκα στις διακοπές της, με τον «Παράδεισο του Έρωτα» και την ιστορία της Τερέζα, που πηγαίνει στην Κένυα προς αναζήτηση της αγάπης, να αποτε-λεί το πρώτο μέρος τής σειράς. Ο «Παράδεισος της Πίστης» ακολουθεί την αδελφή τής Τερέζα, Άννα Μαρία, στη θρη-σκευτική της σταυροφορία ενώ ο «Παράδεισος της Ελπί-δας», το τελευταίο μέρος της τριλογίας, αφορά την παρα-μονή της κόρης τής Τερέζα σε μία κατασκήνωση απώλειας βάρους για παχύσαρκους.

Αυτό δε σημαίνει ότι για να δει κανείς την ταινία και να μπο-ρεί να παρακολουθήσει την ιστορία χρειάζεται οπωσδήποτε να δει τα υπόλοιπα μέρη τής τριλογίας. Κάθε φιλμ αποτελεί και μια ξεχωριστή αφήγηση, με μόνο συνδετικό κρίκο τη σχέση μεταξύ των τριών γυναικών. Για την ακρίβεια, στον «Παράδεισο της Πίστης» δεν εμφανίζεται ούτε η Τερέζα ούτε καν η κόρη της, όμως, η γνώση τής πρότερης ιστορίας βοη-θάει στη δημιουργία της ευρύτερης εικόνας και της σφαιρικό-τερης απεικόνισης της πραγματικής δυστυχίας.

26 σεπτεμβρΙΟΥ 2013

η γνωμη του mr. klein

Θα ήθελες να δεις την κυρία Λουκά να αυτομα-στιγώνεται και να... χώνει Εσταυρωμένους;

PAGE 15

Ο «Παράδεισος της Πίστης» φέρει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας ταινίας του Ζάιντλ, ήδη από το πρώτο πλάνο του: ανα-τριχιαστικά άμεσοι χαρακτήρες, σκηνές που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αυθόρμη-τες και με έλλειψη σεναρίου, καθημερινές άβολες στιγμές που φέρνουν το θεατή σε δύσκολη θέση και μία διάχυτη ασχήμια, που δεν καλλωπίζεται ούτε στο ελάχιστο από τη ματιά τού σκηνοθέτη. Όπως και στο παρελ-θόν, ο Ζάιντλ παραμένει πιστός στο ψευδο-βεριτέ ύφος του, αξιοποιώντας πλήρως την αίσθηση της αμεσότητας που αποκόμισε από την καριέρα του ως ντοκιμαντερίστας. Η κάμερά του ακολουθεί από - αποπνικτικά - κοντά τους πρωταγωνιστές του, τους γδύνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και συνεχίζει να προχωράει όλο και πιο βαθιά, μέχρι να φτάσει στον πάτο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Μαρία Χοφστέτερ, παλιά γνώριμη του Ζάιντλ από το «Dog Days», ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του και δεν έχει δυσκο-

λία να υποδυθεί την Άννα Μαρία, η οποία με την Παρθένο Μαρία (κυριολεκτικά) στο χέρι, εισβάλλει στα σπίτια άλλων ανθρώπων προσπαθώντας να τους φέρει πιο κοντά στο δρόμο του Θεού. Ο φανατισμός αλλά και η αφοσίωση που δείχνει στην πίστη της γίνεται η αφορμή για αρκετά «χιουμοριστικά» στιγ-μιότυπα, με τον τρόπο, όμως, που ουσιαστικά δε σου επιτρέπει να γελάσεις, γιατί αποκαλύ-πτει την τραγική πραγματικότητα της αλή-θειας. Ακόμη χειρότερα, όταν στο δεύτερο μισό τού φιλμ επιστρέψει απροειδοποίητα ο… μουσουλμάνος σύζυγος της Άννα Μαρία, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δραματικά (με το Ζάιντλ να χτυπά αλύπητα την ηρωίδα του σε κάθε επίπεδο), μέσα από πραγματι-κές δοκιμασίες διατήρησης της πίστης της. Φυσικά, οι προκλητικές σκηνές δεν απουσιά-ζουν από το φιλμ, με τη διαβόητη σκηνή τού αυνανισμού με τον Εσταυρωμένο να έχει ήδη αποκτήσει μεγάλη δημοσιότητα.

PAGE 16 | FREE CINEMA | ISSUE#79

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αρχικά, να τονίσουμε ξανά ότι ο τίτλος της ταινίας είναι καθαρά ειρωνικός και δεν αφορά κανέναν πραγματικό παρά-δεισο. Εξάλλου, ο κινηματογράφος του Ζάιντλ είναι γνωστό ότι πλησιάζει τα άκρα και απαιτεί αντοχές, κυρίως λόγω του ψυχολογικού αντικτύπου των γεγο-νότων. Αφού έχουμε ξεκαθαρίσει αυτό, κι εσύ έχεις βεβαιωθεί για τις… στομα-χικές σου αντοχές, μπορούμε να πούμε ότι ο «Παράδεισος της Πίστης» αξίζει για να προβληματιστείς, να δοκιμαστείς κι εσύ, και να ανακαλύψεις έναν κόσμο που φαντάζει τόσο αληθινός ως ντοκι-μαντέρ. Αν αναζητάς, όμως, μια χαλαρή, σαββατιάτικη βραδιά, άλλαξε καλύτερα επιλογή.

Το κακό είναι ότι η θεματική δε φαίνεται όσο φρέσκια θα μπορούσε καθώς ουσιαστικά συνδυάζει στοιχεία από προηγούμενες δου-λειές του Ζάιντλ και συγκεκριμένα το «Dog Days», που παρακολουθεί μια ομάδα μικρο-αστών Αυστριακών κατά τη διάρκεια των απροσδόκητα ζεστών ημερών των αυγου-στιάτικων διακοπών τους, και το «Jesus, Υou Κnow», του ντοκιμαντέρ τού σκηνοθέτη που καταγράφει τις απόψεις μιας ομάδας ανθρώ-πων σχετικά με τη θρησκεία και τα άκρα στα οποία μπορεί να οδηγήσουν αυτές οι πεποι-θήσεις.

Παρ’ όλα αυτά, η ταινία έχει μια ακατέργα-στη δυναμική που είναι ικανή να σφραγίσει το φιλμ ως ανάμνηση για καιρό. Η επίθεση στις αισθήσεις του θεατή δεν είναι, τελικά, παροδική, ούτε και τα σοκ εύκολα, αλλά διατηρούν μια υπόγεια επιρροή που μπορεί να γίνει εντονότερη μετά την απομάκρυνση από την αίθουσα. Ο Ζάιντλ πάντα κατάφερνε να γίνεται ιδιαίτερα διεισδυτικός κι επιδρα-στικός στην ψυχολογία του θεατή, ειδικά με τη χρήση άσχημων καθημερινών ανθρώπων που εκ των πραγμάτων σπάζουν τον τέταρτο τοίχο, όμως, ανά στιγμές, ο «Παράδεισος της Πίστης» δεν παύει να έχει την αίσθηση ενός δημιουργικού déjà-vu.

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

PAGE 17

PAGE 18 | FREE CINEMA | ISSUE#79

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ (2013)(THE CONJURING)

Είδος Τρόμου

Σκηνοθεσία Τζέιμς Γουάν

Καστ Πάτρικ Γουίλσον, Βέρα Φαρμίγκα, Λίλι Τέιλορ, Ρον Λίβινγκστον

Διάρκεια 112’

Διανομή VILLAGE FILMS

του Ηλία Φραγκούλη

Θρησκευόμενο ζεύγος με πείρα στους εξορκισμούς, προσεγγίζεται από γυναίκα που μόλις μετακόμισε σε αγροικία με την οικογένειά της και ανησυχεί για μεταφυσικά φαινόμενα που μπορεί να θέτουν σε κίν-δυνο τις κόρες της. Είναι μια περίπτωση δαιμονισμού, στοιχειωμένου σπιτιού ή μονάχα η φαντασία της;

Στο σινεμά αυτού του είδους, πάντοτε πίστευα πως το «less is more» είναι πολύ πιο αποτελεσματικό εντός της σκοτει-νής αίθουσας (εκτός κι αν μιλάμε για γκοριά, εκεί το πράμα αλλάζει και η ποσότητα - σε αίμα - μετράει αλλιώς...). Τον «κανόνα» αυτό, όμως, ο Τζέιμς Γουάν τον παραβαίνει από-λυτα με τούτο το αμερικανικό blockbuster τρόμου, που φαί-νεται πως θέλει να μας συστήσει ένα καινούργιο franchise, ακριβώς όπως συνέβη και με τα «Saw» και «Insidious» (του ιδίου σκηνοθέτη), τόσο εκβιαστικό στη λειτουργία του, σε βαθμό να χρησιμοποιεί όλη την «τράπουλα» του genre σε τρικ για να πανικοβάλει τους θεατές και να αποσβέσει τις κραυγές τους σε δολάρια. Ναι, το κάνει. Αλλά με υλικά που θα έφταναν και για δύο sequels!

Η σκηνή τού προλόγου αιτιολογείται, αρχικά, για να μας επιτρέψει να καταλάβουμε το ρόλο του ζεύγους Γουόρεν (ο Γουίλσον με την τυπική, μονοκόμματη έκφραση στο πρό-σωπό του και η Φαρμίγκα που κατορθώνει και δίνει ένα κάποιο κύρος σε ό,τι κι αν της δώσουν να παίξει), κάτι σαν «ντετέκτιβ» του μεταφυσικού, που στα δύσκολα - και με την άδεια της εκκλησίας - το ρίχνουν στους εξορκισμούς. Χωρίς να θέλω να προχωρήσω σε spoilers, αυτή η υποπλοκή της ιστορίας με την κούκλα θα επανεμφανιστεί και, σταδιακά, θα αναμειχθεί με το υπόλοιπο σενάριο, τονίζοντας έτσι τα προ-βλήματα του τελευταίου, το οποίο φορτώνεται με ένα κάρο στερεότυπα, «δάνεια» και αναφορές σε κλασικές επιτυχίες του παρελθόντος, από το «Πνεύμα του Κακού» μέχρι και τον «Εξορκισμό της Έμιλυ Ρόουζ». Το ότι με την κού-

26 σεπτεμβρΙΟΥ 2013

η γνωμη του mr. klein

Κακό πνεύμα έχει στοι-χειώσει σπίτι, έχει μπου-κάρει στο σώμα παλι-ακής κουκλίτσας ή μας ξεγελάει σατανικά το άτιμο; Είναι τύπου STAR Channel, αλλά κλάνεις και ολίγη από μέντες. Από σφαγές, γιοκ. Κόψε ένα αστεράκι για τιμωρία.

PAGE 19

κλα ο Γουάν γίνεται και αυτοαναφορικός (βλέπε το σχετικά αποτυχημένο του «Dead Silence» από το 2007), καταντά κανονική τρικλοποδιά...

Φυσικά, για τον μέσο, απαίδευτο θεατή, η ταινία κάνει τη δουλειά της, έχοντας εξα-σφαλίσει κάθε τύπο τρομάρας, που ο Γουάν παίζει στα δάχτυλα, μέσα σ’ ένα φόντο σεβεντίλας (θα ήθελα να ήμουν ο «Εξορκι-στής»...) και με τόνους όσο πιο ρεαλιστικά (γνωρίζουμε από την αρχή πως η ταινία βασί-ζεται - άγνωστο έως πού - σε αληθινή ιστο-ρία) σοβαρούς γίνεται. Υπό αυτό το βάρος, όμως, με παντελή έλλειψη του χιούμορ, με ένα σενάριο τόσο φορτωμένο από ίντριγκες διαφορετικών ταινιών του είδους και τους χαρακτήρες (ειδικά τα μέλη της οικογένειας Περόν) να στέκονται έρμαια του κάθε επόμε-νου δαιμονικού χτυπήματος, συνειδητοποιείς τα προβλήματα μιας συνταγής που μπορεί να δείχνει ικανή να σε παρασύρει ως γεύση, όμως, κάθεται βαριά στο στομάχι και δε λέει να τελειώσει ως χώνεψη.

Το πράγμα φωνάζει ότι θα έχει sequel, οπότε και ελπίζουμε να διορθωθούν οι ατέλειες αυτής της ταινίας, που θα μπορούσε κάλλι-

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν πας για να τινάξεις τα popcorn σου στον αέρα, πέτυχες. Τα καθίσματα θα τραντάζονται, οι τσιρίδες θα ακουστούν, όμως, μαζί τους θα πρέπει να αντέξεις και τη «γαλαρία» του multiplex, για την οποία φτιάχτηκε τούτο το φιλμ, χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις. Κοινώς, ένα δοκι-μασμένο κράμα από στερεότυπα που δε θα έχει μια σοβαρή θέση στη μνήμη σου στο μέλλον.

στα να «γεννήσει» και μια θαυμάσια τηλε-οπτική σειρά βασισμένη σε - αληθινές ή φανταστικές - υποθέσεις των Γουόρεν. Ρομα-ντικά αγαθές σκέψεις.

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

PAGE 20 | FREE CINEMA | ISSUE#79

ΑΝΑΜΕΣΑ... (2013)(INCH’ALLAH)

Είδος Δράμα

Σκηνοθεσία Αναΐς Μπαρμπό-Λαβαλέτ

Καστ Εβελίν Μπροσί, Σαμπρίνα Ουαζανί, Σιβάν Λεβί, Γιούσεφ «Τζο» Σουέιντ

Διάρκεια 102’

Διανομή STRADA FILMS

του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Καναδή γιατρός με μεγάλη καρδιά και διάθεση κατα-νόησης βρίσκεται εγκλωβισμένη στην καθημερινό-τητα του παλαιστινιακού ζητήματος, καθώς κατοι-κεί μεν στην Ιερουσαλήμ αλλά κάθε μέρα περνά τα σύνορα για να πάει στην εργασία της σε μια γυναικο-λογική κλινική στη Ραμάλα. Μέχρι πότε θα καταφέρει να παραμένει αλώβητη από την αντιπαλότητα και τις εχθροπραξίες που εκτυλίσσονται γύρω της;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο αριθμός των ταινιών που έχουν γυριστεί για την Παλαιστίνη και τον καθημερινό πόλεμο ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές είναι πολύ μεγάλος. Και οι παραγωγές, πλέον, δεν περιορίζονται σε φωνές ντό-πιων σκηνοθετών που προσπαθούν να γνωστοποιήσουν στον δυτικό κόσμο την κατάσταση αλλά και σε εξωτερικές ματιές σκηνοθετών που παρατηρούν την κατάσταση περισσότερο… τουριστικά ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως απόμακροι παρατηρητές.

Στην πρώτη περίπτωση, οι προσωπικές εμπειρίες συνηγο-ρούν τις περισσότερες φορές στη δημιουργία μιας δυνατής ταινίας (αν και αυτό δεν είναι πάντα ο κανόνας). Το μυστικό για να λειτουργήσει η δεύτερη περίπτωση, όμως, είναι να

26 σεπτεμβρΙΟΥ 2013

η γνωμη του mr. klein

Είναι μια γιατρός στην Παλαιστίνη και παίζουνε κάτι σύνορα... Πιο εύκολα έβλεπα δράμα για τα διό-δια στην Ελλάδα. Κάτι να ταυτιστώ, αδελφέ!

PAGE 21

υπάρχει μια δυνατή προσωπική ιστορία στο επίκεντρο της αφήγησης. Το πρόσφατο «Μέσα από τις Φλόγες», αν και δεν ασχολεί-ται με το Παλαιστινιακό ζήτημα (παρουσιάζει μία σχετική κατάσταση σε μια ανώνυμη αλλά παρομοίως ταλαιπωρημένη γεωγραφική ζώνη), κατάφερε να ξεπεράσει την παγίδα του… εξωτερικού παρατηρητή επειδή ενσω-μάτωσε στην ιστορία μια κεντρική ηρωίδα, της οποίας η δύναμη ξεπερνούσε αυτή της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης. Το «Μέσα από τις Φλόγες» δεν ήταν μια ταινία για την κατάσταση της περιοχής αλλά ένα φιλμ τού οποίου η ιστορία απλά επηρεαζόταν καθοριστικά από αυτές τις συνθήκες.

Στο «Ανάμεσα…», η κεντρική ηρωίδα που καλείται να κουβαλήσει την ιστορία του φιλμ πέρα από το status quo τού τοπικού ζητήμα-

τος είναι μία Καναδή γιατρός, που διχάζεται ανάμεσα στις δύο πλευρές, συναναστρεφό-μενη τόσο με Ισραηλινούς πολίτες (η ίδια κατοικεί στην Ιερουσαλήμ και η γειτόνισσα - και φίλη - της είναι ένοπλη συνοριοφύλακας) όσο και με Παλαιστίνιους, καθώς εργάζεται σε μία κλινική για εγκύους στη Ραμάλα. Η ίδια αρνείται να αντιμετωπίσει ξεχωριστά τις δύο πλευρές, όσο κι αν δέχεται τις διακριτι-κές πιέσεις (ή «καρφιά») και των δύο.

Το πρόβλημα είναι πως αυτή την αναποφα-σιστικότητά της, τη μοιράζεται και η ίδια η ταινία, χωρίς να μπορεί να καταλήξει στο αν θέλει να είναι μια απλή, γενικόλογη κατα-γραφή της καθημερινότητας ή μια αφελής αντιμετώπιση της κατάστασης από έναν εξωτερικό παράγοντα, που δεν έχει καν μερί-διο του κινδύνου. Η Κλοέ της Εβελίν Μπροσί

PAGE 22 | FREE CINEMA | ISSUE#79

παραείναι «ασφαλής» σε όλη τη διάρκεια του φιλμ και ο κίνδυνος ηχεί τόσο μακριά όσο και οι πυροβολισμοί που ακούγονται πέρα από τις γειτονιές ή τους χτιστούς τοίχους. Ακόμα και στο τέλος, η Εβελίν θα βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων και το φιλμ θα έχει ήδη αποτύχει να δημιουργήσει ένα σαφές πλαίσιο, στο οποίο η παρουσία της πρωταγω-νίστριας να προκαλεί το ενδιαφέρον, περιορί-ζοντας τις εκλάμψεις συμπάθειας προς τους περιφερειακούς χαρακτήρες, οι οποίοι, όμως, δεν ξεφεύγουν από τα στερεοτυπικά πλαίσια που περιμένεις σε μια τέτοια ταινία.

Φυσικά και θα ακούσεις τις κατηγορίες κάθε πλευράς για την αντίπαλη παράταξη, εννο-είται πως θα συναντήσεις την αδιαλλαξία (λόγω διαταγών) των στρατιωτών την πιο κρίσιμη στιγμή και σαφώς και θα υπάρξει

ένας χαρακτήρας που θα υποστεί αμέτρη-τες απώλειες μέχρι να φτάσει στο σημείο να λάβει… δραστικά μέτρα. Όλα όσα περι-μένεις να δεις, η σκηνοθέτις, δυστυχώς, θα στα σερβίρει εκ του ασφαλούς με επιμέλεια αλλά τόσο τυποποιημένη αισθητική, που πρόκειται να σου θυμίσουν πολλές, προηγού-μενες ταινίες ίδιου χωροχρονικού άξονα. Το «Ανάμεσα…» μοιάζει χαμένο… ανάμεσα στις πραγματικές φιλοδοξίες του.

Από όλη τη γενικότητα, ξεχωρίζει μόνο η Άβα της Σιβάν Λεβί, η οποία με το βλέμμα, τη σιωπή της και το όπλο μονίμως στο χέρι λέει πολύ περισσότερα από το δραματικό ύφος και τα δάκρυα της Κλοέ. Αντίστοιχης δυνα-μικής θα ήταν και η ερμηνεία της Σαμπρίνα Ουαζανί, αν ο ρόλος της Ραντ δεν ήταν τόσο βουτηγμένος στα κλισέ. Στην τελική, όσο η

PAGE 23

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν θέλεις ένα δυνατό δράμα στο επίκε-ντρο της ταινίας σου, δεν πρόκειται να το βρεις εδώ. Αν επίσης θες πολύπλοκους, γκρίζους χαρακτήρες, καλύτερα να ψάξεις αλλού. Αν επιθυμείς σαφείς πολιτικές θέσεις σε αυτό που βλέπεις, μάλλον θα πρέπει να επιλέξεις κάτι άλλο. Αν τώρα κινείσαι… «ανάμεσα» στα προηγούμενα, το κρίμα στο λαιμό σου.

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

Κλοέ βγαίνει αλώβητη από την ταινία, συνει-δητοποιείς ότι όλα όσα παρατηρείς είναι μια φριχτή αλλά μακρινή πραγματικότητα του κόσμου, μία κατάσταση της οποίας καταλα-βαίνεις τον τρόμο αλλά βρίσκεται σε επαρκή απόσταση, ώστε εσύ να συνεχίσεις να ζεις στην ασφάλειά σου. Και αυτό είναι το χειρό-τερο που μπορεί να πει κανείς για ένα έργο που αποτυπώνει τον πόλεμο.

PAGE 24 | FREE CINEMA | ISSUE#79

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟΣ (2013)(I GIVE IT A YEAR)

Είδος Ρομαντική Κομεντί

Σκηνοθεσία Νταν Μέιζερ

Καστ Ρόουζ Μπερν, Ρέιφ Σπολ, Άννα Φάρις, Σάιμον Μπέικερ, Μίνι Ντράιβερ, Στίβεν Μέρτσαντ, Ολίβια Κόλμαν

Διάρκεια 97’

Διανομή VILLAGE FILMS

του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η Νατ και ο Τζος παντρεύονται με ενθουσιασμό έπειτα από μια σύντομη σχέση. Οι πάντες γύρω τους αμφισβητούν ότι ο γάμος θα διαρκέσει, αλλά οι ίδιοι προσπαθούν, παρά τα σημάδια ασυμβατότητας και τη διαρκή παρουσία τής πρώην του Τζος και ενός γοη-τευτικού πελάτη της Νατ.

Συνσεναριογράφος και παραγωγός σε όλες τις ταινίες του Σάσα Μπάρον Κοέν, ο Νταν Μέιζερ έχει ένα πολύ ισχυρό βιογραφικό στην κωμωδία. Από μόνο του όμως αυτό δεν είναι αρκετό, όπως φαίνεται από το μέτριο αποτέλεσμα του «Ένας Χρόνος Είναι Αρκετός». Αν εξετάσεις την ταινία στις λεπτο-μέρειές της, δεν πάσχει σοβαρά. Το καστ της είναι εξαιρε-τικό, με δυο πρωταγωνίστριες με λαμπρά κωμικά βιογραφικά, τη Ρόουζ Μπερν («Σηκωτός για τη Συναυλία», «Φιλενάδες») και την Άννα Φάρις, που από τα «Scary Movie» και μετά, έχει παίξει σε κάθε τύπο φιλμ του είδους, καταφέρνοντας να διασωθεί η ίδια με το ταλέντο της, ακόμη και όταν οι ταινίες είναι για τα μπάζα. Οι αστείες ατάκες δε λείπουν, το «βρώ-μικο» χιούμορ κάνει αισθητή την παρουσία του, επιρροές από άλλες τάσεις της κωμωδίας γίνονται εμφανείς, όπως «δάνεια» από τις «Φιλενάδες» αλλά και η παρουσία του Στί-

26 σεπτεμβρΙΟΥ 2013

η γνωμη του mr. klein

Είναι δύο που παντρεύο-νται αλλά δεν τους κάθε-ται. Και με το ζόρι βγά-ζουνε τον ένα χρόνο στη βέρα. Εγώ δεν έβγαλα ούτε ώρα...

PAGE 25

βεν Μέρτσαντ, δεξιού χεριού του Ρίκι Τζερ-βέις, ο οποίος παίζει σα να βρίσκεται στις σειρές του κολλητού του.

Τι λείπει, λοιπόν, και το «Ένας Χρόνος Είναι Αρκετός» είναι απλώς μια αξιοπρεπής... απο-τυχία; Η παντελής έλλειψη σκηνοθετικού timing από τον Μέιζερ. Στο σενάριο μπορεί να είναι καλός, όμως, η πλούσια προϋπηρε-σία δε σε κάνει αυτομάτως Ρίτσαρντ Κέρτις, παρά το ανάκατεμα και την ανατροπή των κλισέ της ρομαντικής κομεντί. Είναι σχεδόν εξαντλητικό να βλέπεις, σκηνή προς σκηνή, να χάνονται ευκαιρίες για περισσότερο γέλιο, όχι γιατί το σενάριο ή οι ηθοποιοί είναι ανε-παρκείς, αλλά επειδή ο Μέιζερ δεν ξέρει πώς να στήσει την όλη κατάσταση. Οι άβολες και ντροπιαστικές ανατροπές του στόρι γίνο-νται από ένα σημείο και μετά δυσβάσταχτες, καθώς το αστείο εξατμίζεται και μένει απλώς το άβολο ενός happy end από... την ανάποδη. Αυτή ακριβώς η κατεύθυνση της ιστορίας αποτελεί και τη βασική πρωτοτυπία της

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Στην περίπτωση που μπορείς να «διαβά-σεις» το σενάριο ανεξάρτητα από το πώς σκηνοθετείται, μπορεί να περάσεις κάπως ευχάριστα, με τη βοήθεια του καλού καστ. Αν, πάλι, δεν έχεις τη διάθεση να κάνεις τον ανατόμο της κωμωδίας, κάπου θα το πετύχεις, αργότερα.

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

ταινίας, ότι ο κεραυνοβόλος έρωτας δεν είναι πάντα ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.

PAGE 26 | FREE CINEMA | ISSUE#79