Β’ ΕΚΔΟΣΗ

ΦΙΛΟΙ; ...ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙ

Εικονογράφηση: Μαρία ΤζαμπούραΔιόρθωση: Αντωνία Κιλεσσοπούλου

© 2005, Εκδόσεις Κυριάκος Παπαδόπουλος Α.E., Φ. Αλεξοπούλου-Πετράκη

EKΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣΚαποδιστρίου 9, 144 52 Μεταμόρφωση Αττικήςτηλ.: 210 2816134, e-mail: info@picturebooks.gr

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙOΜασσαλίας 14, 106 80 Αθήνα, τηλ.: 210 3615334

www.picturebooks.gr

ISBN 960-412-394-7

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΕΤΡΑΚΗ

Σε μια νεροσταγόνατο αγοράκι έψαχνε να βρει τη φωνή του.

Δεν τη θέλω για να μιλάω,θα την κάνω δαχτυλίδιπου θα φοράει η σιωπή μουστο μικρό της δαχτυλάκι.

(απόσπασμα από το ποίημα “ΤΟ ΜΟΥΓΓΟ ΑΓΟΡΑΚΙ” του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα)

Εικονογράφηση

Μαρία ΤζαμπούραΣτις λατρείες μου... Ζαφείρη & Γιώργο

Φ.Α.Π.

«Ξύπνα,

Ισμήνηηηηηη,

ώρα για

σχολείοοοοοο!!»

φωνάζει η μαμά

μου και, περνώντας

βιαστικά από το

δωμάτιό μου, τραβάει το

σεντόνι μου και με

ξεσκεπάζει.

Γιατί οι μαμάδες και οι

μπαμπάδες νομίζουν ότι είναι

διασκεδαστικό να σε ξυπνούν το

πρωί γαργαλώντας την πατούσα

σου και τραβώντας το σεντόνι

σου, δεν μπορώ να το

καταλάβω!

Γιατί πρέπει κάθε πρωί να είμαι

όλο χαμόγελα και κέφι ενώ τα

μάτια μου κλείνουν από τη

νύστα, κι αυτό δεν μπορώ να το

καταλάβω!

Με ένα σπρώξιμο της

μαμάς μου μπαίνω στο σχολικό,

φορτωμένη την τσάντα μου, τη νύστα μου

και τα νεύρα μου! Κάθε πρωί τα ίδια... Ουφ,

βαρέθηκα πια! Κολλάω τη μύτη μου στο τζάμι,

για να μη μου μιλάνε οι συμμαθητές μου.

Στο φανάρι σταματάει δίπλα στο σχολικό μου

ένα άλλο σχολικό και έρχεται απέναντί μου ένα

άλλο νυσταγμένο προσωπάκι, που κάνει μάλλον

ό,τι κάνω και γω – κρύβεται στο παράθυρο!

Το παιδί απέναντί μου είναι ένα αγόρι της ηλικίας μου, με

ένα κόκκινο τζόκεϊ καπελάκι. Πάει να χασμουρηθεί, αλλά

με βλέπει που το κοιτάζω και το τεράστιο χασμουρητό

του μετατρέπεται σε τεράστιο χαμόγελο! Όχουυ!!! Πού

μπλέξαμε...!!! Ούτε εδώ δε θα βρω ησυχία!!! Έννοια σου και

ξέρω εγώ πώς θα σε ξεφορτωθώ μια και καλή: Σηκώνω

βιαστικά το χέρι μου, με σκοπό να κάνω τη γνωστή

ελληνική χειρονομία με ορθάνοικτα όλα μου τα δάχτυλα...

αλλά ... το αγόρι απέναντι, σαν σε καθρέφτη, κάνει το

ίδιο, μόνο που... κουνάει χαρωπά το χεράκι του

δεξιά αριστερά και με χαιρετάει.

Ντρο

πιασμ

ένη,

τομιμ

ούμαι για

ναμη με νομίσει και ...αγενή!!!

Τοφα

νάρι

γίνετα

ι πρά

σινο

και χ

ανόμα

στε,ο καθένα

ς στη

δικιά

του

διαδ

ρομή

προς

τοσχ

ολείο

του...

Την επόμενη μέρα

πάλι τα ίδια: σεντόνι,

γαργαλητό, σπρώξιμο στο

σχολικό και... φανάρι! Με το

μικρό αγόρι απέναντί μου!

Μα τι κρατάει; Ένα χάρτινο

λουλούδι και μου δείχνει με τα χέρια

του: για σένα!

Η έκπληξήμου

είναι τόσηόση

και η χαράπου

νιώθω... κι αςείμαι νυσ

ταγμένη.

Πράσινοφανάρι. (Μ

ατόσο

γρήγορα;)

Σήμερα είμαι προετοιμασμένη. Το σκεφτόμουν όλη τη

νύχτα... Τόσο, που ξέχασα να νευριάσω με το σεντόνι, το

γαργαλητό, το σπρώξιμο και τα λοιπά

και τα λοιπά. Έχω φτιάξει μια γιρλάντα

με ανθρωπάκια που χορεύουν χέρι

χέρι, γιατί σήμερα στο

σχολείο θα

κάνουμε χορό.

Είμαι σίγουρη ότι

θα καταλάβει.

Επιτέλους

ΚΟΚΚΙΝΟ ! !

«Τι να σημαίνει ένα ζωγραφιστό σκυλάκι με ένα

φιόγκο στο πόδι; Α, κατάλαβα! Το σκυλάκι σου το

χτύπησε αυτοκίνητο. Μη λυπάσαι! Δες

αυτό το ζωγραφιστό παγωτό! Γιατί

κρατάς το μάγουλό σου και κουνάς το

κεφάλι σου; Πονάει το δόντι σου και θα πας

στο γιατρό, ε; Εγώ σήμερα έχω ένα δύσκολο

μάθημα με ΤΡΙΓΩΝΑ. Βλέπεις αυτή τη σακούλα

με τις καραμέλες; Ναι, ναι, έχω τα γενέθλιά

μου σήμερα και θα τις μοιράσω στους

συμμαθητές μου! Τι γράφεις τώρα; Γιώργος;

Εγώ είμαι η

Ισμήνη...»

Είναι υπέροχο! Κάθε πρωί με τον

καινούριο μου φίλο «μιλάμε» – «μιλάμε»

μέχρι να πρασινίσει το φανάρι. Ίσως είμαστε

οι μοναδικοί μέσα στην πόλη μας που

χαιρόμαστε τόσο με το κόκκινο φανάρι!!!

Καμιά φορά δεν κοκκινίζει καθόλου -τι

απογοήτευση- και κυνηγιόμαστε

παράλληλα μέσα από

τα τζάμια μας με το

βλέμμα μας...

Καλόσου

Σα

ββα

τοκύ

ρια

κο.

Σήμερα έχουμε επίσκεψη στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας!Όχου, πώς το βαριέμαι!!! Την πρώτη φορά μού άρεσε να

βλέπω τους τεράστιους σκελετούς δεινοσαύρων και ταζώα που ζούσαν τα παλιά

χρόνια... αλλά βαρέθηκα πια!Τώρα μ' αρέσει περισσότερο

να γλιστράω αθόρυβα στογυαλισμένο πάτωμα του

μουσείου ως την άλλη άκρη τηςκάθε τεράστιας αίθουσας.

Σίγουρα κάποιος θα φωνάξει: «Στττ... Παλιόπαιδα... Δείξτε λίγο σεβασμό!».

(Χε, χε, δεν είναι διασκεδαστικό;) Φτάνουμε στο μουσείο.Μα τι βλέπουν τα μάτια μου; Ποια καλή πράξη έκανα καιανταμείβομαι σήμερα; Το σχολικό του φίλου μου είναισταματημένο έξω από το μουσείο. Θα είναι ΜΕΣΑ!!!Επιτέλους, θα δω το Γιώργοαπό κοντά!

Ζήτωωω!!!

Με το που αρχίζει η περιήγηση στο μουσείο, αρχίζει και η

δική μου αναζήτηση, του δικού μου θησαυρού... Η

δασκάλα μου ξαφνιάζεται που με βλέπει στην πρώτη

γραμμή της τάξης μου, να σπρώχνω για να μπω μέσα...

Αλλά και το φιλαράκι μου θα ξαφνιαστεί σαν με δει πλάι

του. Θα τρελαθεί από τη χαρά του! Θα

αρχίσουμε να μιλάμε ασταμάτητα για όλα

όσα δεν προλαβαίνουμε να πούμε στα

φαναράκια μας!!! Θα του δώσω το

τηλέφωνό μου, θα τον γνωρίσω στις

φίλες μου, θα... θα...

Όμως τι συμβαίνει; Γιατί η

δασκάλα μάς τραβάει

και μας κάνει νόημα

να ησυχάσουμε, να

κάνουμε απόλυτη

ησυχία; Μια ομάδα

παιδιών έχει κάνει

ένα ημικύκλιο και στο

κέντρο του ένας μεγάλος

κάνει νεύματα με τα χέρια του.

Η ησυχία είναι τόσο δυνατή,

που σου τρυπάει τ' αυτιά.

Καταλαβαίνουμε αμέσως τι

συμβαίνει: Τα παιδιά είναι

κωφάλαλα και ο

δάσκαλός τους

τους μιλάει στη

γλώσσα τους,

τη νοηματική.

Έχω μείνει

ακίνητη και γω

και νιώθω ένα

φτερούγισμα στην

καρδούλα μου, που

όσο πάει γίνεται όλο και

πιο δυνατό.

Σαν πουλί... Άηχα...

ΤΑΜ-ΤΑΜ

ΤΑΜ

Ξεχωρίζω το κόκκινο καπελάκι

του φίλου μου ανάμεσα

στα παιδιά του σιωπηλού

ημικύκλιου. Στρέφει το

κεφάλι του και με βλέπει

κι αυτός! Τα μάτια του

φωτίζονται από τη

χαρά! Ο δάσκαλός του

τελειώνει τη νοηματική

ομιλία του και το

ημικύκλιο διαλύεται. Τα

παιδιά σκορπίζουν

ολόγυρά μου. Συνεχίζω

να μένω ακίνητη – πιο

ακίνητη και από τα

βαλσαμωμένα ζώα γύρω μου...

Το κόκκινο καπελάκι τρέχει γρήγορα

κοντά μου. Μου ανοίγει την αγκαλιά

του γελαστό. Χώνομαι μέσα με χαρά και...

γρήγορα τον αρπάζω από το χέρι και αρχίζουμε να

γλιστράμε αθόρυβα στο γυαλισμένο πάτωμα ως την άλλη

άκρη της αίθουσας, ποιος θα φτάσει πρώτος!!! Και φυσικά (και

ευτυχώς κάποιος φωνάζει:

«Στττ... Παλιόπαιδα... Δείξτε λίγο σεβασμό!».

Κι έτσι, βρίσκω ευκαιρία να το βροντοφωνάξω,

ΕΓΩ και για τους ΔΥΟ:

«Δεν είμαστε παλιόπαιδα. Είμαστε οι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΦΙΛΟΙ».

)