Film Noir - Issue 23

6, Lori Margariti str.t. 2310 429670

www.casapapaioannou.wordpress.comwww.casapapaioannou.tumblr.com

Αγ. Σεραφείμ 4 (περιοχή Μπότσαρη)

τηλ. 2310 815 31Θεσσαλονίκη

Εστιατόριο

ΚαμμένηγωνιάΑπό το 1960

Βασ. Όλγας 72τηλ. 2310 835 870

Θεσσαλονίκη

Το φιλμ νουάρ σας προσφέρει 3 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Οι αγαμοι θύται στο δημόσιο» του ΚΘΒΕ την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου στις; 19.00 Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να στείλετε ένα e-mail στο [email protected] με το ονοματεπώνυμό σας και τον τίτλο της παράστασης.

Το φιλμ νουάρ προσφέρει σε σας, τους αναγνώστες του, 20 εισιτήρια για να δείτε ταινίες στους κινηματογράφους ΟΛΥΜΠΙΟΝ (αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας»), ΒΑΚΟΥΡΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ και ΦΑΡΓΚΑΝΗ για τις ταινίες «Shame», «Albert Nobbs», «Ο τελευταίος χορευτής του Μάο», «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» και «Ο Θεός της σφαγής» αντίστοιχα! Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να στείλετε ένα e-mail στο [email protected] με το ονοματεπώνυμό σας στα ελληνικά και με πεζοκεφαλαία (όχι greeklish - όχι μόνον κεφαλαία) και να δηλώσετε την προτίμησή σας. Περισσότερα στη σελίδα 13!

Όχι άλλη συμπαράσταση, δεν αντέχεται!

πορτογαλικάπορτογαλικά

ΕΓΝΑΤΙΑ 128Τηλ. 2310240 962e-mail: info@colombo.

edu.grwww.colombo.edu.gr

Η Ελλάδα είναι μια μικρή κουκίδα του παγκόσμιου χάρτη. Η δύναμή

της, τουλάχιστον αφότου έσβησε η Βυζαντινή αυτοκρατορία, που

-δικαιολογημένα ή μη- έχουμε οικειοποιηθεί ως έθνος, δεν της επι-

τρέπει να καθορίζει μόνη της τις τύχες της. Πάντα χρειάζεται συμ-

μάχους, φίλα προσκείμενες οντότητες που να πολεμήσουν μαζί της.

Ελευθερώθηκε, άλλωστε, από τον τουρκικό ζυγό κάπως έτσι, μετά

από κοντά 400 (!) χρόνια, όταν το συμφέρον των δυτικοευρωπαίων

και των Ρώσων ήταν ξεκάθαρα να διαλύσουν την Οθωμανική αυτο-

κρατορία. Εμάς μας αγάπησαν τότε πολύ, διότι έψαχναν ένα κρατίδιο

που να έχουν του χεριού τους, ως αιώνια υπόχρεο σ’ αυτούς για την

ύπαρξή του. Ήρωες οι μαχητές του 21, αλλά δυστυχώς χωρίς τη ναυ-

μαχία του Ναυαρίνου η ιστορία θα ήταν διαφορετική...

Έκτοτε, μας διόρισαν βασιλείς και αντιβασιλείς. Μας άφησαν να απλω-

θούμε ως εκεί που έφτανε το πάπλωμα και στην πρώτη ευκαιρία (όταν

κάποιοι ανόητοι Έλληνες έβγαλαν τα πόδια έξω και οδήγησαν το στρά-

τευμα στην Ανατολία και πιο πέρα) μας συμμάζεψαν με τα πλοία τους

από τον “συνωστισμό” στη Σμύρνη! Ωστόσο, είχαμε εξαιρετική ευστο-

χία, είναι αλήθεια, στις επιλογές μας στους δύο Παγκόσμιους Πολέ-

μους, διαλέξαμε τους νικητές, αιματοκυλιστήκαμε για να σταματήσει

η γερμανική μπότα. Έτσι, σταδιακά η θέση μας βελτιώθηκε, τόσο που

να γίνουμε ξανά μήλο της έριδος. Αγγλία και μετά Αμερική ή Σοβιε-

τική Ένωση; Η μοιρασιά μάς τοποθέτησε να “ανήκομεν εις την Δύσιν”,

αλλά μας άφησαν να βιώσουμε και έναν εμφύλιο, για να ολοκληρω-

θεί η καταστροφή που άφησε πίσω του ο Δεύτερος Παγκόσμιος...

Μετά έγινε η σύσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ως δια μαγείας,

χωρίς να πληρούμε κανένα σχεδόν αντικειμενικό κριτήριο, έγινε δεκτή

η (καραμανλικής έμπνευσης και υλοποίησης) αίτησή μας στη ΕΟΚ.

Φώναζαν κάποιοι τότε συνθήματα που τώρα ακούγονται φαιδρά:

“ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” και άλλα αριστερά σλόγκαν πέρα-

σαν κάποια στιγμή στη λήθη, όταν το (παπανδρεϊκό) ΠΑΣΟΚ ξέχασε

να τα εφαρμόσει, γιατί είδε ότι έστω με τέτοια (ξένα) χρήματα, μπορεί

να αλλάξει το βιοτικό επίπεδο των πολλών. Το πέτυχε, βάζοντας συχνά

βέτο (πότε και πώς απεμπολήθηκε το δικαίωμα άσκησής του, άραγε;),

αλλά τα χρεωστούμενα της τεχνητής -εν πολλοίς- ευμάρειας κρατού-

Εβδομαδιαίο έντυπο για τον πολιτισμό και τη ΘεσσαλονίκηΤεύχος 23 • 23 Φεβρουαρίου 2012 • Διανέμεται δωρεάνφιλμ νουάρ

νταν σε λογαριασμό από τους πλούσιους δανειστές. Και ήρθε, στις

μέρες μας, η ώρα της κρίσης...

Τώρα, οι “φίλοι” βλέπουν στην Ελλάδα έναν πιθανό μελλοντικό του-

ριστικό παράδεισο, μια πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού, τη λύση

στην έλλειψη ήλιου στις χώρες τους. Βλέπουν την έλλειψη αντίστα-

σης και τη μάλλον αστεία ελπίδα του “γραικού” να ξαναζήσει χάρη

στα δικά τους ωραία λεφτά. Του δίνουν και θα του ξαναδώσουν

για να πάρουν πολλαπλάσια. Με την ουδέποτε στοργική προς εμάς

Γερμανία μπροστάρισσα, το παιχνίδι έχει χοντρύνει πολύ. Τόσο που

να αγγίζουμε τον πάτο του βαρελιού. Τόσο που να μας λυπούνται!

Ήταν πέντε, ήταν έξι κι έγιναν εφτά, συγκεντρώσεις / διαδηλώσεις και

όλα τα σχετικά. Μαζεύτηκαν -λέει- σε διάφορα μέρη του κόσμου και

μας συμπαραστάθηκαν, λέγοντας “Είμαστε όλοι Έλληνες”. Πρέπει

-λέει- να είμαστε εθνικά υπερήφανοι για αυτό το γεγονός, δηλαδή ότι

λ.χ. στη Νέα Υόρκη από καμιά δεκαριά εκατομμύρια νοματαίους βρέ-

θηκαν περίπου 300 (του Λεωνίδα; της Βουλής;) που βροντοφώναξαν

υπέρ της χώρας μας στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Μπράβο,

ας υποκλιθούμε στο μέγεθος και στο δυναμισμό της κινητοποίησης!

Μαζεύτηκαν, όμως, και γύρω στους 1500 στο Παρίσι (καλύτερα μεν,

αλλά...), κάποιες εκατοντάδες στο Άμστερνταμ και στο Εδιμβούργο,

αλλά και αλλού. Αλληλεγγύη στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, λοι-

πόν, από λιγοστούς ξένους (και περισσότερους ομογενείς, που ήταν

ενταγμένοι στο σώμα των διαδηλωτών), που το πιστεύουμε ότι μας

συμπονούν για τα φρικτά μέτρα που νιώθουμε στο πετσί μας. Είναι

ωραίο να έχεις φίλους, αλλά μήπως είναι ελάχιστοι; Μήπως απλά

έχουμε γίνει η γραφική Ελλάδα, που κλαίγεται για τη μοίρα της, και

ματαιοπονεί με τη σκέψη ότι υπάρχει σωτηρία; Όχι άλλη συμπαρά-

σταση, δεν αντέχεται! Ντροπιάζει...

Δημοσθένης Ξιφιλίνος

Υ.Γ. Το φιλμ νουάρ έχει τη χαρά να φιλοξενεί και αυτήν την εβδο-

μάδα άρθρο του Προέδρου της ΠΕΚΚ Ανδρέα Τύρου για τη φετινή

Μπερλινάλε.Μπορείτε να το διαβάσετε στη σελίδα 14.

φιλμ νουάρ 2

απόψεις

Πέμπτη23 Φεβρουαρίου

Δυο οι επιλογές σας:

Ή πανηγυρίζετε στο

ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ την

πρόκριση του ΠΑΟΚ

ή -αν αυτή δεν έρθει-

πηγαίνετε στο CLUB

ΜΥΛΟΥ για Λάκη Παπαδόπουλο και

Δημήτρη Πουλι -κάκο!

Παρασκευή24 Φεβρουαρίου

Προτείνουμε ΑΡΙΣ-

ΤΟΤΕΛΕΙΟΝ, με τη

μαύρη κωμωδία του

Μόρις Πάνιτς Η θεία κι εγώ, σε σκηνοθε-

σία του Πέτρου Ζού-λια, με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και

τη Μπέτυ Βαλάση...

Σάββατο25 Φεβρουαρίου

Η α ίθουσα ΠΑΥ-

ΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ φιλο-

ξενεί το φιλμ Albert Nobbs του Ροντρί-γκο Γκαρσία , με

τη Γκλεν Κλόουζ να εντυπωσιάζει ως

γυναίκα που ντύνεται

άνδρας και δουλεύει

ως μπάτλερ!

Κυριακή26 Φεβρουαρίου

Το αγαπημένο μας

μπαρ ΦΛΟΥ μετατρέ-

πεται μόνο σήμερα

τ ο α π ό γ ε υ μ α σ ε

Cafe Django, με τους

Swing Till You Drop

και τους Jitterbugs skg να μας μεταφέ-

ρουν σε ατμόσφαιρα

μεσοπολέμου!

Δευτέρα27 Φεβρουαρίου

Αν δεν το είδατε ήδη,

τρέξτε για το Shame

του Στιβ ΜακΚουίν (όχι δεν ζωντάνεψε

ο μ ε γ ά λ ο ς η θ ο -

ποιός, εδώ πρόκει-

ται γ ια σπουδαίο

μαύρο σκηνοθέτη!)

στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ...

Τρίτη28 Φεβρουαρίου

Στο ΟΞΥΓΟΝΟ προ-

βάλλεται η θαυμά-

σια μικρού μήκους

ταινία Κινητά στοι-χεία, σε σκηνοθεσία

Ανδρέα Σιαδήμα.

Προβλέπεται προ-

βολή φωτογραφιών

από τα γυρίσματα και

ανοιχτή συζήτηση...

Τετάρτη29 Φεβρουαρίου

Ο Μαρξ επιστρέφει!

Ο Άγγελος Αντω-νόπουλος έρχεται

στο ΕΓΝΑΤΙΑ από

σήμερα και γ ια 8

μόνο παραστάσεις

με το έργο του Χάου-αρντ Ζιν Ο Μαρξ στο Σόχο. Μην το χάσετε!

Η ατζέντα της εβδομάδας

Στο τεύχος 19 γράφουνΠέτρος Αλμπάνης, Δελίνα Βασιλειάδη, Μαριάννα Βασιλείου, Λένα Βρούσια, Άγγελος Γιάννου, Γιάννης Ν. Γκακίδης, Δημήτρης Δρένος, Γιώργος Ζερβόπουλος, Κώστας Καρδερίνης, Νίκη Κεφαλά, Έλσα Κουτελοπούλου, Έρση Μαυρίδου, Σοφία Μελικίδου, Γιώργος Παπαδημητρίου, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Βάγια Πολυζωΐδου, Τάσος Ρόζος, Ιωάννα Χατζηκυριάκου

Εβδομαδιαίο έντυπο για τον πολιτισμό και τη ΘεσσαλονίκηΤεύχος 2323 Φεβρουαρίου 2012Διανέμεται δωρεάν

ΔιεύθυνσηΛώρη Μαργαρίτη 6Τηλέφωνο2310 [email protected]://www.facebook.com/[email protected]/filmnoir

Υπεύθυνη έκδοσης και διαφήμισηςΧριστίνα ΜυλωνοπούλουΑρχισυντάκτες Θόδωρος Για χουστίδης Δημοσθένης ΞιφιλίνοςΣχεδιασμός εντύπου Θάνος ΠάππαςΕκτύπωσηΠαντελής Γαλανόπουλος

Το φιλμ νουάρ κυκλοφορεί σε 18.000 αντίτυπα και μοιράζεται δωρεάνΤα ενυπόγραφα κείμενα εκφράζουν τις προσωπικές απόψεις των συντακτών.

Στο τεύχος 23 γράφουνΔελίνα Βασιλειάδη, Μαριάννα Βασιλείου, Άγγελος Γιάννου, Γιάννης Ν. Γκακίδης, Δημήτρης Δρένος, Κώστας Καρδερίνης, Εύα Κουσιοπούλου, Έλσα Κουτελοπούλου, Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος, Έρση Μαυρίδου, Σοφία Μελικίδου, Αλέξανδρος Μιλκίδης, Θοδωρής Μπακάλης, Βάγια Πολυζωΐδου,Ρωμανός Σκλαβενίτης, Γιάννης Τοτονίδης, Ανδρέας Τύρος, Γιάννης Φραγκούλης, Ιωάννα Χατζηκυριάκου, Αχιλλέας Ψαλτόπουλος,

φιλμ νουάρ www.filmnoir.gr

Β΄ εξώστης

«Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός»… Αυτό το άσμα του Άκη Πάνου τριγυρίζει στη μια μεριά του μυαλού μου

αυτές τις μέρες, που όλοι, ακόμα και οι «ες-ες εταίροι» μας, και καλά μας συμπονούν, συμπάσχουν μαζί μας

και μας συμπαραστέκονται…

«Είναι η καρδιά μου μαύρος ουρανός που κρύβει κεραυνούς και καταιγίδα»… Περνάω την εποχή της μεγά-

λης κατάθλιψης (Great Depression) και να δω πόσο θα κρατήσει…

… Γιατί πλέον δεν μου έρχονται συνειρμικά τα χρόνια της κατοχής, τα 400 χρόνια σκλαβιάς μού ’ρχονται :-(

Από τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» («μοιάζεις με την καρδιά μου», Τσιτσάνης) της 12ης Φεβρουαρίου, ως τώρα

που… ξετυλίγω (ή τυλίγω;) το κουβάρι, τα γεγονότα τρέχουν, οι γνώμες κι οι απόψεις βρίθουν στα μίντια και

στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα συναισθήματα είναι κυκλοθυμικά και το πνεύμα μου έχει παραδώσει κι

έχει παραδοθεί…

«…Την ώρα που ξεχείλισε ο πόνος, την ώρα που με πνίγει ο καημός, αυτή την ώρα θέλω νά ’μαι μόνος, δεν

θέλω τη συμπόνια κανενός»!

Δεν θέλω συμπόνια, θέλω την ΑΛΗΘΕΙΑ!!! Γιατί γίνονται όλα αυτά και που θα μας οδηγήσουν, εμάς τους

απλούς πολίτες. Aυτό θέλω να μάθω, για να δω πως θα πορευθώ και πως (και αν) θα επιβιώσω… Βαρέθηκα

πια να ακούω ποιος φταίει και τι έπρεπε να έχει γίνει. Βαρέθηκα να διαβάζω και να ακούω όλες τις σχετι-

κές θεωρίες συνωμοσίας. Σιχάθηκα να τους ακούω να μιλάνε για εκλογές. Ο κόσμος καίγεται… κι αυτοί…

χαριεντίζονται και ενδιαφέρονται μόνο για το πως θα επανεκλεγούν και το πως θα γίνουν πρωθυπουργοί και

υπουργοί… SHAME & ΟΝΕΙΔΟΣ!!!

Θέλω μόνο να δω τι μέλλει γενέσθαι…

… Γιατί στην άλλη μεριά του μυαλού μου οι R.E.M. σιγοτραγουδούν “It’ s the end of the world as we know

it”… Απ’ το μικρόκοσμό μου (που κανένα δεν ενδιαφέρει μάλλον) κι απ’ αυτή τη -μικρή μας- πόλη (που πλέον

αναρωτιέμαι αν ο προορισμός μου υπάρχει ακόμα ή έχει κλείσει κι αν οι «σταθερές» μου είναι ακόμα εκεί)

μέχρι τις διάφορες κοινωνίες, την ανθρωπότητα και τον ίδιο τον πλανήτη… Και παρόλο που θεωρώ ότι οι

αλλαγές είναι συνήθως για καλό… δεν ξέρω ακόμα αν “I feel fine”?!...

Αλλά για να αισθανθώ καλύτερα, λέω -μέρες που είναι- να ντυθώ κολομπίνα και με σύνθημα «Θέλω τεκίλα κι

όχι άλλη ξεφτίλα!!!» ν’ αρχίσω να κολομπινελικώνω δεξιά κι αριστερά, χωρίς ενδοιασμούς, και να δεις πόσο

ξε-indignados και bien θα αισθανθώ ;-)

Έλσα Κουτελοπούλου

«Είμαστε όλοι Έλληνες», μεταγραφή τηλεπωλητή Μπουμπούκου και

ροπαλοφόρου Βορίδη σε νέα ποδοσφαιρική ομάδα, άνθρωποι που

κοιμούνται στο δρόμο, ιπτάμενα μνημόνια στη Βουλή, βουλευτές που

βλέπουν ματς στο καφενείο της Βουλής, ενώ έξω η αστυνομία ξεμέ-

νει από δακρυγόνα, ο πλουσιότερος αρχηγός κόμματος Καρατζαφέ-

ρης δηλώνει ότι «οι Έλληνες μπορούν να αντέξουν χωρίς λεφτά», νεο-

κλασικά καμένα, «επαναστάτες» που νομίζουν ότι είναι αριστεροί και

κλείνουν ελληνικά πανεπιστήμια γιατί απλά μπορούν, ενώ στο ξένο

πανεπιστήμιο και παράλογα βιβλία αγοράζουν και αντιλαϊκά δίδακτρα

πληρώνουν... Και μέσα σε όλα αυτά, δυο άτομα μπαίνουν σαν κύριοι

στο Μουσείο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αρχαίας Ολυμπίας (μόλις

40 μέρες μετά την κλοπή του Πικάσο και του Μοντριάν από την Εθνική

Πινακοθήκη), δένουν και φιμώνουν με την ησυχία τους τη μοναδική

φύλακα, σπάνε τις γυάλινες προθήκες, αρπάζουν πάνω από 60 εκθέ-

ματα και αποχωρούν ανενόχλητοι.

Δεν ξέρω γιατί αυτό το τελευταίο με έχει ενοχλήσει πιο πολύ από όλα

αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες. Κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος

να μου πει ότι «εδώ ο κόσμος πεθαίνει της πείνας κι εσύ στεναχωριέσαι

για τα αγάλματα;» Όντως, τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα.

Την ίδια στιγμή όμως σκέφτομαι τη Μελίνα, που έλεγε ότι «Η Ελλάδα

πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Για την Ελλάδα, αυτό είναι

η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό

δεν είμαστε ΚΑΝΕΙΣ». Και αναρωτιέμαι: αν δεν μπορούμε να προστα-

τέψουμε την τέχνη και τον πολιτισμό, τα μοναδικά μας πια καταφύγια

στον παραλογισμό που βιώνουμε καθημερινά, είμαστε άξιοι για οτι-

δήποτε άλλο;

Μαριάννα Βασιλείου

φιλμ... κουβάρ!


Μετά τη θρυλική σειρά Οι Κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικς

(11 κωμωδίες [1982-1986] κι ένας συγκεντρωτικός τόμος) οι δυο

δημιουργοί επιστρέφουν τώρα με την Ομήρου Οδύσσεια να εκτυ-

λίσσεται εικονογραφημένη σε έξι βιβλία, 1200 εικόνες (του Ακόκ)

και πάνω από 2500 μπαλονάκια (του κ. Αποστολίδη). Τους παρακα-

λέσαμε λοιπόν να υποβάλλουν αναδρομικά πόθεν έσχες.

Πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για το σκίτσο, τη λεζάντα και εν

τέλει το κόμικ;

Γιώργος: Από τα μαθητικά χρόνια, όπως συμβαίνει συνήθως με τα

παιδιά που έχουν κλίση στο σχέδιο. Πολύ νωρίς όμως προσανα-

τολίστηκα στο γελοιογραφικό σκίτσο και ασχολήθηκα για πολλά

χρόνια με την πολιτική –και όχι μόνο– γελοιογραφία, συνεργαζό-

μενος με τοπικές, αλλά και αθηναϊκές, εφημερίδες. Επηρεάστηκα,

βέβαια, από τους παλαιότερους Έλληνες και ξένους σκιτσογράφους.

Τάσος: Στη δεκαετία του ’50 πρωτοκυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τα

Κλασικά Εικονογραφημένα της ΑΓΚΥΡΑΣ. Ήταν τα πρώτα μου εξω-

σχολικά αναγνώσματα. Γοητευόμουν με τις ιστορίες που παρουσι-

άζονταν με έγχρωμες αλληλοδιάδοχες εικόνες και για να τις συν-

δέσεις έπρεπε να βάλεις να δουλέψει και η φαντασία σου. Σενάρια

για comic strips έκανα το 1982 στην εφημερίδα Εγνατία, με εικόνες

του Αλέκου Παπαδάτου (αργότερα, εικονογράφου του Logicomix),

ήταν καθημερινή σειρά με τίτλο Ανθρωπάκος. Τον Γιώργο τον

ήξερα πριν συνεργαστούμε. Όταν έπεσε η ιδέα του Αριστοφάνη,

δουλεύαμε κι οι δυο στην εφημερίδα που προανέφερα, ο Γιώρ-

γος ως γελοιογράφος κι εγώ ως χρονογράφος-ευθυμογράφος...

Όλα συνωμοτούσαν υπέρ μας!

Υπήρξαν δυσκολίες στην εύρεση εκδότη και υποστηρικτή της

πρώτης σας συνεργασίας; Τι ήταν αυτό που πυροδότησε μια

δεύτερη συνέργεια μετά από 25 χρόνια;

Τάσος: Στη δεκαετία του ’80, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για

κόμικς-παραγωγές στον τόπο μας. Οι εκδότες δεν ρίσκαραν...

Γιώργος: Οι πιο πολλοί δεν πίστευαν ότι θα είχε επιτυχία η δουλειά

μας. Όσοι είχαν διαφορετική γνώμη ήθελαν να μας εκμεταλλευτούν!

Τάσος: Ευτυχώς που βρέθηκε ο Θανάσης Καρακατσάνης, διευθυ-

ντής τότε στις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις κι έγινε η έκδοση

με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Ο Αριστοφάνης κυκλοφο-

ρεί συνεχώς, 30 περίπου χρόνια, έχει πουλήσει πάνω από 750.000

αντίτυπα, έχει μεταφραστεί αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, έχει βρα-

βευτεί, έχουν γίνει μεταπτυχιακές εργασίες με θέμα τις διασκευές

-και βέβαια όλα αυτά τα χρόνια άλλαξε 5 εκδότες!

Γιώργος: Τελευταίος ήταν ο Νώντας Παπαγεωργίου του ΜΕΤΑΙΧ-

ΜΙΟΥ. Αυτός μας πρότεινε μια νέα συνεργασία... Εκδοτικά δεν

είχαμε δυσκολίες. Δυσκολίες υπήρχαν στην κατασκευή του έργου.

Πολλές εικόνες, λεπτομέρειες, συχνή αλλαγή σκηνών και χώρων...

Τάσος: Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν 8 βιβλία, αλλά τελικά έγιναν 6

και με χαμηλότερη τιμή πώλησης λόγω της κρίσης. Το 3ο και 4ο

κυκλοφόρησαν πριν 10 μέρες και τα δύο τελευταία θα κυκλοφο-

ρήσουν μέσα Μάρτη. Το Μάιο θα έχουμε το έργο στα αγγλικά, σε

έναν τόμο. Ελπίζω στις αρχές του καλοκαιριού να είναι έτοιμη και

η ψηφιακή έκδοση για iPad και έξυπνες συσκευές.

Γιώργος Ακοκαλίδης - Τάσος Αποστολίδης Το έπος έγινε εικονογραφήγημαΣυνέντευξη στον Κώστα Καρδερίνη

Διακρίνω αρκετές διαφορές στο ύφος, τη γραφή και την απεικόνιση από τις Κωμωδίες στην

Οδύσσεια. Ο Αριστοφάνης είναι πιο αβανταδόρικος και τα παρασκήνια των δραματικών αγώνων

είναι εξίσου γαργαλιστικά. Εδώ υπάρχει σοβαρότης και προσήλωση στο κείμενο. Η εικόνα είναι

πιο “ζωγραφική”. Γιατί αυτές οι αλλαγές αφού είχατε κατακτημένη μια “πετυχημένη συνταγή”;

Γιώργος: Για μένα δεν τέθηκε τέτοιο δίλημμα. Οι κωμωδίες ήταν φυσικό να σχεδιαστούν «γελοιογραφικά».

Θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο με την Οδύσσεια, αν κάναμε παρωδία. Τώρα, όμως, στην πιστή μετα-

φορά, πίστεψα ότι ταιριάζει ένα κλασικό, ρεαλιστικό σχέδιο που –γιατί όχι;– είναι και λίγο «ζωγραφική».

Τάσος: Ο Αριστοφάνης μας οδήγησε στη διασκευή, που σημαίνει προσθαφαιρέσεις, αναφορές στη

σύγχρονη εποχή, με ανάλαφρα διαχρονικά αστειάκια και γελοιογραφικές εικόνες. Στον Όμηρο κάναμε

«προσαρμογή»: Το έπος έγινε εικονογραφήγημα, με ρεαλιστικές εικόνες και κείμενο προσηλωμένο

στο πρωτότυπο με τις αναγκαίες βέβαια συμπτύξεις. Με το Γιώργο δουλέψαμε 6,5 χρόνια στον Αρι-

στοφάνη και περίπου 4 τώρα στον Όμηρο! Σχεδόν ο ένας ξέρει τι ακριβώς περιμένει από τον άλλον.

Φυσικά ανταλλάσσουμε ιδέες, διαφωνούμε, συμφωνούμε, με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Είστε αμφότεροι Διευθυντές στην εκπαίδευση (ο κ. Αποστολίδης στο δευτεροβάθμιο πρόγραμμα

της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης, ο κ. Ακοκαλίδης στο δικό του Εργαστήρι

Ελευθέρου και Γραμμικού Σχεδίου στη Θεσσαλονίκη). Το κόμικ είναι μέρος της εκπαιδευτικής

διαδικασίας;

Τάσος: Τα κόμικς που έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα είναι πολύτιμα εργαλεία στα χέρια των εκπαι-

δευτικών που ψάχνουν εναλλακτικές μεθόδους για να προσεγγίσουν καλύτερα τα παιδιά τους το

μάθημα. Τα μεταφρασμένα του Αριστοφάνη, τα χρησιμοποιούν στη Σχολή μας οι καθηγήτριες των αγγλι-

κών. Επίσης οι θεατρικές ομάδες πολλών σχολείων ανέβασαν Αριστοφάνη βασιζόμενες στα κόμικς.

Γιώργος: Το «εργαστήρι» προετοιμάζει υποψηφίους για τις πανελλήνιες εξετάσεις σε ελεύθερο και

γραμμικό σχέδιο. Φυσικά, αν κάποιο παιδί ενδιαφέρεται και για κόμικς ή σκίτσο, είμαι στη διάθεσή

του για κάθε βοήθεια.

Ο όρος Graphic Novel είναι αμετάφραστος; Γιατί το αφήσατε έτσι;

Τάσος: Το «Γραφικό Μυθιστόρημα» ή ακόμη χειρότερα το «Γραφιστικό Μυθιστόρημα» δεν αποδίδει

στα ελληνικά τον όρο. Πάντως, είτε comics είτε graphic novel, πρόκειται για «εικονογραφήγημα». Όρος

απόλυτα σωστός, που πρότεινε ο Πέτρος Μαρτινίδης, αλλά δεν κατάφερε να καθιερωθεί.

Πότε θα σχεδιάσετε τη Βατραχομυομαχία σε κόμικς;

Τάσος: Μπα, δεν έχει ελπίδες αυτό το έργο! Εγώ, πάντως, ξεκίνησα να γράφω το σενάριο της τριλο-

γίας: Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης. Θα είναι τρία βιβλία που θα αναφέρονται στο έργο, τις ιδέες,

αλλά και την καθημερινότητα των τριών φιλοσόφων...

Γιώργος: Εμένα μη με λογαριάζεις για σχεδιαστή! Πήρα σύνταξη!...

Τάσος: Ναι; Έτσι κι αλλιώς δεν σε είχα στους «υπόψη»! (γέλια)

Πότε θα κάνετε ένα κινούμενο κόμικ, ίσως;

Τάσος: Στο κόμικ της Λυσιστράτης, πριν χρόνια δώσαμε μια στοιχειώδη κίνηση, με φωνές ηθοποιών,

ηχητικά εφέ, μουσική... Ήταν μια ενδιαφέρουσα παραγωγή, αλλά χωρίς εμπορικό ενδιαφέρον και έτσι

χωρίς συνέχεια.

Γιώργος: Τέτοιου μεγέθους πράγματα –που έξω, πάνω τους, συνέχεια δουλεύουν βιομηχανίες– είναι

πολύ δύσκολο να γίνουν στην Ελλάδα.

συνέντευξη


Θεατρικές ΠροτάσειςΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑΓράμμα σκληρής αυτοκριτικής

Προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγ-

ματικότητα της δεκαετίας του ’60, η

τρελή κωμωδία του Ζορζ Φεϊντό Θα

πηδήξω απ’ το παράθυρο παρουσιάζε-

ται στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ (Λ. Βασι-

λίσσης Όλγας 35, τηλ. 2310 832060)

από την Πέμπτη 1 Μαρτίου και για

λίγες μόνο παραστάσεις. Ο Στέφα-

νος Κομνηνός, φέρελπις πολιτικός, αν

και παντρεμένος με τη νέα κι όμορφη

Αγγελική, δεν μπορεί ν’ αντισταθεί

στις ωραίες κυρίες. Προκειμένου να

ζει ανενόχλητος τις ερωτικές του ατασθαλίες, υπνωτίζει τη σύζυγό του, μα κάνει το

λάθος και εμπιστεύεται το κόλπο αυτό στον Αριστείδη, που κρυφά είναι ερωτευμέ-

νος με την Αγγελική… Τη μετάφραση υπογράφει ο Γιώργος Μπονόρας. Σκηνοθετεί

ο Μάνος Παπαγιάννης, ο οποίος και πρωταγωνιστεί. Παίζουν οι Κάτια Νικολαΐδου και Πέτρος Μπουσουλόπουλος.

Το COO BAR (Βασ. Ηρακλείου 4, τηλ. 2311 274752) φιλοξενεί κάθε Παρασκευή,

Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 την performance Πείνα Β’ Σχεδίασμα από την Ομάδα Άνθρωπος στη θάλασσα, σε σκηνοθεσία Κλαίρης Χριστοπούλου. Στόχος ένα σχόλιο

πάνω στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την υποκρισία της Ευρώπης των

ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παίζουν οι Κατερίνα Ανδριανάκη και Ασπασία Πιτιλάκη.

Συμμετέχουν οι εικαστικοί Φίλιππος Μάνος και Νάσος Χαλκίδης.

Από τις 29 Φεβρουαρίου έως και τις 11 Μαρτίου το ΘΕΑΤΡΟ ΕΓΝΑΤΙΑ (Πατριάρχου

Ιωακείμ 1, τηλ. 2310 225172) ανεβάζει την παράσταση του Χάουαρντ Ζιν Ο Μαρξ στο

Σόχο με τον Άγγελο Αντωνόπουλο, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου και μετάφραση Άρη Λασκαράτου. Ο Μαρξ ζητά από τις αρμόδιες αρχές του άλλου

κόσμου να κατέβει για λίγο στη Γη, ώστε ν’ αποκαταστήσει το όνομά του. Από λάθος,

όμως, αντί να επιστρέψει στο Σόχο του Λονδίνου, όπου έζησε και πέθανε, βρίσκεται

στο Σόχο της Νέας Υόρκης. Παραστάσεις κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο

στις 21:15 και κάθε Κυριακή στις 20:00.

Έως και τις 25 Μαρτίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20:30 ο ΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ

SOURLIBOOM (Κλεισούρας 10, τηλ. 6944 988067) φιλοξενεί την παράσταση Ο μπαλ-

τάς, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Βαλεντίνας Παρασκευαΐδου. Το έργο είναι

βασισμένο στην ομώνυμη θεατρική νουβέλα του Θανάση Σκρουμπέλου. Ένας χασά-

πης που θέλει να γίνει θεατρικός συγγραφέας, η μάνα ενός εξαρτημένου από τα ναρ-

κωτικά νέου, ένας ιατροδικαστής, ένας τραβεστί, μια ανορεκτική αθλήτρια και πολλοί

άλλοι συνθέτουν ένα μωσαϊκό χαρακτήρων στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Παίζουν οι Αγγελική Αρναούτογλου, Γιάννης Βαρβαρέσος και Σωτήρης Γάκος.

Κάθε Σάββατο στις 21:00 η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ (Ολύμπου 88, Αρχαία Αγορά, τηλ.

2310 285452) παρουσιάζει το έργο Εμείς Οι Άλλοι του Ιωσήφ Αναστασίου, σε σκηνο-

θεσία Μαρίας Μπαλτατζή. Ο πόθος για αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό,

αυτεξουσιότητα είναι κυρίαρχο συναίσθημα για κάθε αληθινά ανθρώπινο ον. Ο κόσμος,

όμως, χωρίζεται σε κυρίαρχους και κυριαρχημένους. Με τους δεύτερους να μην μπο-

ρούν να γλιτώσουν από τους κανόνες του παιχνιδιού, που με ακρίβεια σημαδεύουν το

“τέλος τους”... Παίζουν οι Μαρία Μπαλτατζή, Αλίκη Μπράβου, Φανή Χατζημπάρμπα.

Από τις 23 Φεβρουαρίου έως και τις 18 Μαρτίου, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάβ-

βατο στις 23:00 και κάθε Κυριακή στις 21:00 το ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ (Τσιμισκή 137,

τηλ. 2310423925) ανεβάζει την παράσταση Η φιλονικία του Μαριβό, σε σκηνοθε-

σία Κορίνας Βασιλειάδου και μετάφραση Κλαίρης Μιτσοτάκη. Δεκαοκτώ χρόνια

πριν, τέσσερα βρέφη, δυο αγόρια και δυο κορίτσια, μεταφέρθηκαν στο δάσος κι εκεί

μεγάλωσαν χωριστά, αγνοώντας το ένα την ύπαρξη του άλλου. Σήμερα οδηγούνται

στον ίδιο χώρο κι αφήνονται ελεύθερα να γνωριστούν. Πρόκειται για ένα πείραμα,

που σκοπό έχει να ερευνήσει ποιο από τα πρόσωπα θα διαπράξει την πρώτη απιστία.

Ο άνδρας ή η γυναίκα. Πρωταγωνιστούν οι Ράνια Ευαγγελινού, Χρύσα Κατσαρίνη

και Φώτης Κολλάτος.

Η θεατρική ομάδα H-art Attack παρουσιάζει το έργο Όταν τελειώνει μια ζωή… πού να

πας; σε κείμενο Σωτηρίας Ζάνταλη, σε σκηνοθετική επιμέλεια Παύλου Δανελάτου κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:15 στο ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΕΡΕΥ-

ΝΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (Αίθουσα Μάντεως Τειρεσία, Γ. Κωνσταντινίδη 15, τηλ. 2310

865904). Το έργο προσπαθεί να φανταστεί την τελευταία νύχτα της ποιήτριας Ανν

Σέξτον, η οποία, όπως η Σύλβια Πλαθ, επέλεξε να πεθάνει εισπνέοντας δηλητηριώδη

αέρια. Παίζουν οι Μαρία Ανθίδου και Σωτηρία Ζάνταλη.

Δελίνα Βασιλειάδη

Εμείς οι άλλοι

Αγάπη και μίσος, βία, αδικία,

θρησκεία, οικογένεια, ελπίδα

και απόγνωση. Το “μενού” της

παράστασης Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, που

βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της

Οριάνα Φαλάτσι, περιλαμβάνει

όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα.

Ο μονόλογος όμως που καταθέτει

επι σκηνής η Ζέτα Δούκα, υπο τη

σκηνοθετική μπαγκέτα του Μάνου Πετούση και τη διασκευή που

επιμελήθηκε η Μάρω Μπουρδάκου, είναι συνάμα και άκρως πολιτικός.

Υψηλές αξίες και νοήματα, που -ενώ τα χρησιμοποιούμε ευρέως και

συζητάμε γι’αυτά… άνετα- εξακολουθούν ακόμη και τριάντα τόσα

χρόνια αφότου γράφτηκε το βιβλίο της Φαλάτσι να απαιτούν βαθιά

αυτοκριτική για να γίνουν αντιληπτά στην ουσία τους.

Η αλήθεια είναι ότι η Ζέτα Δούκα ξαφνιάζει υπερ-ευχάριστα. Καθώς

την έχουμε συνηθίσει κυρίως σε τηλεοπτικούς ρόλους, το να τη βλέπει

κανείς να αναλαμβάνει αυτό το ρίσκο και να το φέρνει εις πέρας με

επιτυχία είναι ευτυχής στιγμή. Και λέμε ρίσκο, διότι το να ανεβάσει ο

Πετούσης για πρώτη φορά θεατρικά ένα βιβλίο-σύμβολο μιας εποχής,

από μια συγγραφέα ασυμβίβαστη που ποτέ δεν ακολούθησε τα κοινωνικά

πρότυπα, δεν είναι λίγο πράγμα. Οι δύο τους λοιπόν, με οδηγό την

εξαίρετη απόδοση της κ. Μπουρδάκου, δικαιώθηκαν και με το παραπάνω

από το αποτέλεσμα.

Η Δούκα, μέσα σε ένα λιτό μα ουσιαστικό σκηνικό (Νίκος Καλαϊτζίδης)

και “ντυμένη” με φωτισμούς που δίνουν τη δέουσα ένταση (Ανδρέας Μπέλης), ενσαρκώνει εξαιρετικά τις συναισθηματικές διακυμάνσεις

μιας μέλλουσας μητέρας που από πείσμα ενάντια στις κοινωνικές

συνθήκες αποφασίζει να κρατήσει το παιδί της. Οι ισορροπίες είναι

λεπτές, αλλά η παράσταση ακροβατεί αρμονικά ανάμεσα στο δράμα

και το λεπτό χιούμορ, τη συγκίνηση και την απογείωση. Το μόνο που

μοιάζει να έχει αλλάξει από το ’70 έως σήμερα, είναι ότι μια γυναίκα

ανύπαντρη που γίνεται μητέρα δεν είναι… μίασμα. Ωστόσο συνεχίζουμε

να ζούμε σε μια κοινωνία αντρών, πολλοί εργοδότες συνεχίζουν να μη

θέλουν γυναίκες- μητέρες στην εργασία τους, πολλοί γονείς αδιαφορούν

απέναντι στις αποφάσεις του παιδιού τους από ευθυνοφοβία, πολλοί

μέλλοντες πατέρες αρνούνται να αποδεχτούν το παιδί τους. Αυτή

η γυναίκα λοιπόν, καριερίστα, άθεη, με ταραγμένα παιδικά χρόνια,

χωρίς πίστη στο Θεό, στο θεσμό της οικογένειας και στη φιλία, κόντρα

στο σύστημα και στον εαυτό της ακόμη, συνομιλεί με το παιδί που

θα γεννήσει. Σιγά σιγά το αποδέχεται, το προστατεύει, αλλά την ίδια

ώρα οι επιθυμίες της και η αρνητική συμπεριφορά των γύρω της την

ωθούν στα άκρα. Καθώς όμως ολοκληρώνει το μονόλογο της σε μια

κούνια τυλιγμένη με μανόλιες (σύμβολο αναγέννησης και ανάγκης για

ασφάλεια), ένα πράγμα σκέφτεται και γελάει: η ζωή και η αγάπη πάντα

θα θριαμβεύουν …

Οι παραστάσεις συνεχίζονται στο ΑΥΛΑΙΑ (ΧΑΝΘ, τηλ. 2310 237700)

έως και τις 11 Μαρτίου κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9 μ.μ. και

Κυριακές στις 6:30 το απόγευμα.

Έρση Μαυρίδου

θέατρο


Η Ράνια Μιχαηλίδου, το «Ντουέντε» και ο μαγικός χώρος του θεάτρουΣυνέντευξη στον Θοδωρή Μπακάλη

Κατά τον Φεδερίκο Γαρθία

Λόρκα, «ντουέντε» είναι μία

δύναμη που ανεβαίνει από

τις γυμνές πατούσες των

ποδιών, μια σκληρή μάχη

για να ανεβεί ο καλλιτέχνης

ένα σκαλί στον πύργο της

τελείωσής του.

Η ομώνυμη θεατρική ομάδα

δημιουργήθηκε τον Σεπτέμ-

βριο του 2006 ως αστική

μη κερδοσκοπική εταιρία

προώθησης του ελεύθερου

θεάτρου και των τεχνών.

Την καλλιτεχνική διεύθυνση

έχει η σκηνοθέτις και ηθο-

ποιός Ράνια Μιχαηλίδου, σ’ ένα πεδίο όπου εκτός από το θεατρικό εργαστήρι Παίζουμε θέατρο, συνυπάρχουν η ομάδα δράσης και θεατρικού παιχνιδιού Άθυρμα, οι ομάδες δρά-

σης Θρυαλλίδες, που γεννιούνται από τα τμήματα του εργαστηρίου, η νέα ομάδα Playback theater, καθώς και οποιαδήποτε πρωτοβουλία νέων καλλιτεχνών που θέλουν να παρουσιά-

σουν ελεύθερα τη δουλειά τους σε συνεργασία με το ΝΤΟΥΕΝΤΕ.

Η Ράνια Μιχαηλίδου γεννήθηκε στη Δράμα το 1980 και ζει στη Θεσσαλονίκη από το 1998.

Απόφοιτη του Κέντρου Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης, έχει σπουδάσει υποκριτική, στοι-

χεία δραματοποίησης και σκηνοθεσίας, φωνητική, αυτοσχεδιασμό, χορό, τραγούδι, στοιχεία

ιστορίας θεάτρου, κινησιολογία, αναπνευστικές μεθόδους και γιόγκα, καθώς και θεατρικό

παιχνίδι. Παράλληλα έκανε πολυετείς σπουδές στη μουσική και σε μουσικοπαιδαγωγικές

μεθόδους και παρακολούθησε ειδικευμένα σεμινάρια στη θεατρική σκηνοθεσία, στο σωμα-

τικό θέατρο, σε υποκριτικές μεθόδους των ακαδημιών θεάτρου Μαδρίτης και Λονδίνου και

βιωματικά εργαστήρια για την εμψύχωση θεατρικών ομάδων. Έχει συνεργαστεί με πολλές

θεατρικές σκηνές («Παράθλαση», «Νέμεση», «Θέατρο έξω από τα τείχη») και έχει παίξει ή

σκηνοθετήσει πληθώρα θεατρικών παραστάσεων. Από το 2002 διδάσκει θέατρο σε όλες τις

βαθμίδες της δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης, ενώ από το 2008 έχει αναλάβει τα θεα-

τρικά τμήματα όλων των ηλικιών στο δήμο Συκεών, σκηνοθετώντας παραστάσεις για σχολεία

πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Ο εν λόγω πολυχώρος θεάτρου και τέχνης στεγάζεται σε ένα -πλήρες υποδομών- κτίριο τριών

επιπέδων στην οδό Κοσμά Αιτωλού 26. Μεταξύ άλλων υπάρχουν δυο αίθουσες διδασκαλίας

θεάτρου εφοδιασμένες με όλα τα απαραίτητα μέσα και μια τρίτη αίθουσα για τα θεωρητικά

μαθήματα. Επίσης, πλήρως ενημερωμένη θεατρική βιβλιοθήκη και χώρος αναγνωστηρίου,

μια αντίστοιχα ενημερωμένη συλλογή από cd και διάφορα είδη μουσικών οργάνων, ενώ παρέ-

χεται ασύρματο internet για όλα τα μέλη.

«Στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, η τέχνη είναι από τους λίγους εναπομείναντες ουσια-στικούς τρόπους επικοινωνίας. Στόχος μας είναι η προώθηση ενός ελεύθερου θεάτρου μέσα από ομαδική διαδικασία και πειραματική δουλειά» λέει η Ράνια Μιχαηλίδου, οι δράσεις της

οποίας επεκτείνονται και σε μία μακρόχρονη σχέση με τον δήμο Συκεών.

«Η συνεργασία μας κοντεύει τα δέκα χρόνια. Πολύ μικρή σε ηλικία έστειλα με λίγη δόση… θρασύτητας ένα βιογραφικό και ανέλαβα τη θεατρική εκπαίδευση και την επιμέλεια της θεατρικής παράστασης ενός σχολείου. Πήγαν όλα καλά κι εκεί άρχισε ένας μακρύς δρόμος που συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε διάφορα επίπεδα. Συνεχίζονται οι παραστάσεις σχολείων του δήμου, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια μού έχουν ανατεθεί και τα τμήματα όλων των ηλικιών του πολιτιστικού κέντρου. Εκεί, σε συνεργασία με τους εργαζομένους του κέντρου και κυρίως με τον πρόεδρο Γιάννη Δαλάτση, γίνεται πολύ καλή δουλειά. Ο κόσμος ανταπο-κρίθηκε απολύτως θετικά στο κάλεσμά μας, με αποτέλεσμα ενώ πριν από τέσσερα χρόνια υπήρχαν πενήντα μαθητές, σήμερα να κοντεύουν τους διακόσιους! Μέσα σε όλα αυτά, ξεκι-νήσαμε πριν από τρία χρόνια και την παιδική σκηνή σε συνεργασία με το δήμο. Κάθε χρόνο ετοιμάζουμε μια παράσταση (με ενήλικες ηθοποιούς, που μάλιστα προσφέρουν τις υπηρε-σίες τους εθελοντικά) την οποία παρουσιάζουμε δωρεάν τα πρωινά στα σχολεία του δήμου και για δύο απογεύματα σε όλο τον κόσμο».

Όσο για το θέατρο και το μέλλον, λέει η Ράνια Μιχαηλίδου: «Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό, αν και πιστεύω ότι όλοι μας λίγο-πολύ κάνουμε θέατρο με κάποιον τρόπο καθημερινά στη ζωή μας... Όχι με την κακή έννοια της υποκρισίας, αλλά ως “αλάτι” στην καθη-μερινότητα μας. Ο Σαίξπηρ άλλωστε λέει “όλος ο κόσμος είναι μια μεγάλη θεάτρου σκηνή και όλοι και άντρες και γυναίκες, όλοι παίζουν”. Το θέατρο και η τέχνη γενικότερα είναι απα-ραίτητα συστατικά για να επιβιώσουμε σε εποχές σαν τη δική μας. Εδώ έχει καθένας χώρο και τρόπο να εκφράσει ιδέες, να συμπράξει με άλλους και να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε όλα τα μελανά σημεία της εποχής μας. Νομίζω ότι η μόνη διέξοδος από τέτοιου είδους -κοινωνικές και ηθικές- κρίσεις, είναι η δημιουργία. Να συνεχίσεις να είσαι ενεργός μέσα σε

αυτόν τον πόλεμο, να μη σκύβεις το κεφάλι και να αρνηθείς να σου στερήσουν το όνειρο... Θέλω να είμαι αισιόδοξη, νομίζω ότι ζούμε μια εποχή ιστορική, μεταβατική, που θα τη θυμόμα-στε για πολλά χρόνια. Αυτό, παρότι μοιάζει αβάσταχτο κάποιες φορές, είναι ταυτόχρονα και τύχη. Το θέμα είναι να το πάρουμε χαμπάρι και να δράσουμε, να είμαστε ζωντανοί και ενεργοί. Δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει το δικαίωμα να οραματιστείς και να δημιουργήσεις. Και όταν αυτό επιτυγχάνεται μέσα σε τέτοιου είδους δυσκολίες έχει διπλή αξία. Για να μην πω ότι ίσως μόνο τότε έχει ουσιαστική αξία…».

Η Ράνια Μιχαηλίδου και το ΝΤΟΥΕΝΤΕ -στο νέο χώρο του για

παραστάσεις (Ορέστου 17-19)- παρουσιάζουν από το Σάββατο

25 Φεβρουαρίου, και κάθε Σαββατοκύριακο στις 20:30, το έργο

του Γουίλιαμ Σαίξπηρ Όνειρο μεσοθερινής νυχτός. Συμμετέχει

εικοσαμελής θίασος.


Πολλά τραγούδια… Encore

Από τα σημεία αναφοράς στη

νυχτερινή διασκέδαση της

πόλης (αλλά και στις καλοκαι-

ρινές αποδράσεις των Θεσ-

σαλονικέων στα θέρετρα της

Χαλκιδικής), οι Encore συνε-

χίζουν και φέτος την επιτυχη-

μένη πορεία τους. Με τις ανα-

μενόμενες προσθαφαιρέσεις

στο πρόγραμμά τους, αλλά

πάντα με την ίδια διάθεση μεταφοράς μας σε πιο ανέμελα και ανέφελα τοπία.

Πρωτομάστορας του συγκροτήματος ο Κυριάκος Κουγιουμτζόγλου (φωνή και κιθάρα)

ο οποίος έχοντας ακολουθήσει σόλο καριέρα εδώ και χρόνια και αφού συνεργάστηκε με

αρκετούς –είτε περισσότερο είτε λιγότερο- γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες αποφάσισε να

δημιουργήσει τους Encore το 2007. Η γνώριμη βραχνή φωνή είναι αναμφισβήτητα το σήμα

κατατεθέν του συγκροτήματος, σε συνδυασμό πάντα με την ενέργεια και τη ζωντάνια των

ήχων που υιοθετούν, επιλέγοντας σε κάθε live τραγούδια που όλοι λίγο πολύ έχουμε σιγο-

τραγουδήσει. Κυριαρχούν, βεβαίως, οι rock και pop επιλογές από τη σύγχρονη, αλλά και

την παλαιότερη, ελληνική και ξένη μουσική σκηνή, διανθισμένες με κομμάτια του ίδιου του

συγκροτήματος που έχουν γίνει γνωστά από τις live εμφανίσεις τους όπως ο Τρελός κόσμος,

το Δεν είσαι καλά, το Πες μου παραμύθια κι ακόμα Ο έρωτας κι ο νους, το Έλα και συ μαζί κ.ά.

Εκτός απ’ τον Κυριάκο, οι Encore είναι…ακόμη ο Κώστας Πούλης (φωνή, κιθάρα), ο Παντε-λής Τζώνος (φωνή, σαξόφωνο), ο Χρήστος Τσαπράζης (κοντραμπάσο), ο Βαγγέλης Παπα-γεωργίου (πλήκτρα) και ο Μπάμπης Πετσίνης (τύμπανα). Πού μπορείτε να τους ακούσετε;

Σε διάφορα στέκια της πόλης καθ’ όλη τη σεζόν, ενώ αν γίνουμε πιο συγκεκριμένοι για την

εβδομάδα που διανύουμε, παίζουν σήμερα Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου στις 23:00 στο home

bar-club YOUR NEW HOME (Συγγρού 9 – 11 & Βαλαωρίτου 4 – 1ος όροφος). Ως προς

τη δισκογραφική τους δουλειά, το cd τους αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός του έτους.

Βάγια Πολυζωΐδου

Koza Mostra

Μία διαφορετική μπάντα ξεκίνησε τους τελευ-

ταίους μήνες να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της

συναυλιακώς παθούσας πόλης μας. Οι Koza

Mostra είναι ένα αμάλγαμα ήχων και ρυθμών

που δεν καθορίζεται και δεν οριοθετείται εύκολα.

Σκα, φανκ, σόουλ, βαλκανικός ήχος, ρέγκε, ραπ,

ελληνικό δαιμόνιο και διαολεμένο κέφι είναι

μερικά από τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν.

Ιθύνων νους πίσω από όλα ο Ηλίας Κόζας,

ο ταλαντούχος φροντ-μαν των αξέχαστων

Motherfunkers και των βραχύβιων αλλά αξιο-

μνημόνευτων Cabaret Balkan. Ανήσυχος καλλιτέχνης από τη φύση του, αφού περιηγήθηκε

σε διάφορα γκρουπ, αποφάσισε ότι ένα πιο προσωπικό σχήμα είναι αυτό που του ταιριά-

ζει και τον εκφράζει απόλυτα: και εγένετω Koza Mostra! Μια

κολεκτίβα εξαιρετικών και έμπειρων μουσικών που ερμηνεύ-

ουν δικά τους τραγούδια αλλά και διασκευές, σε διάφορες

γλώσσες, ξεσηκώνοντας το κοινό και μεταδίδοντας τους μία

ενέργεια που είναι απογειωτική.

Ο Αλέξης Αρχοντής (Cayetano band) στα νταμς, ο Χρήστος Καλαϊτζόπουλος (Los Mujeros) στο ακκορντεόν, ο Στέλιος Σιώμος στην κιθάρα, ο Αργύρης Τσακαλίδης στο μπάσο και

ο Βασίλης Ναλμπάντης (Μωρά στη Φωτιά) στην τρομπέτα

συνοδεύουν τον Ηλία Κόζα που τραγουδά και παίζει κιθάρα.

Το συγκρότημα έχει πρόσφατα κυκλοφορήσει ιντερνετικά

ένα βίντεο κλιπ του τραγουδιού τους Desire και έχει ήδη προ-

καλέσει αίσθηση. Το Desire είναι ένας εξαιρετικός συνδυα-

σμός φανκ με βαλκανικό χρώμα και αγγλικό στίχο, το βασικό

δηλαδή χαρακτηριστικό των Koza Mostra. Είναι ο προπομπός

από το δίσκο που ήδη ηχογραφούν και θα κυκλοφορήσουν

πολύ σύντομα.

Εμφανίζονται σταθερά κάθε Πέμπτη (γύρω στις 24:00) στον

ισόγειο χώρο του PICCADILLY. Είσοδος ελεύθερη.

Σοφία Μελικίδου

Μελίνα Ασλανίδου

Τα live της εβδομάδας

Χαλαρών τόνων θα χαρα-

κτήριζα αυτή την εβδο-

μάδα, με όλες τις επι-

λογές από το ελληνικό

ρεπερτόριο. Ας τις δούμε

μία-μία:

Την Πέμπτη 23 Φεβρου-

αρίου μπορείτε να δείτε

στις 21:30, με εισιτήριο 10

ευρώ στο CLUB ΜΥΛΟΥ

τον Λάκη Παπαδόπουλο

(ή αλλιώς Λάκη με τα

Ψηλά Ρεβέρ) και τον

Δημήτρη Πουλικάκο (ή

αλλιώς Θείο Νώντα). Για

να μην ξεχνάμε από πού

ξεκίνησαν όλα...

Την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου ξεκινούν τις εμφανίσεις τους

στο STAGE ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, τα Κίτρινα Ποδή-λατα και η Τάνια Κικίδη. Όσοι πιστοί προσέλθετε στις 23:00.

Τιμές: 15 ευρώ το ποτό στο μπαρ, 120 ευρώ η φιάλη το ουίσκι και

60 η φιάλη το κρασί. Στην άλλη άκρη της πόλης, και ώρα 22:30,

η Μελίνα Ασλανίδου παίζει στο MAISON CRYSTAL.

Το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου, εκτός από την επιλογή του STAGE,

υπάρχει και η Ελευθερία Πάτση με τον Όθωνα Μεταξά και τη

Banda di Stelle στο LOVECASUALLIVING σε ένα έντεχνο-λαϊκό

ελληνικό πρόγραμμα (εισιτήριο 7 ευρώ, ώρα προσέλευσης 22:30).

Το ίδιο βράδυ, στις 22:30, η Ραλλία Χρηστίδου, η οποία ευτυχώς

ξέφυγε από την αισθητική των talent shows προ πολλού, παίζει

στο MAISON CRYSTAL.

Την Κυριακή 26 Φεβρουαρίου και ώρα 20:30 ο Πάνος Μου-ζουράκης και ο Βαγγέλης Ασημάκης παρουσιάζουν στο

LOVECASUALLIVING την παράσταση Αυστηρώς Ακατάληπτο.

Τέλος, την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου μπορείτε να ακούσετε τη

Φωτεινή Βελεσιώτου στην ΠΡΙΓΚΗΠΈΣΣΑ στις 23:00, με αντί-

τιμο 3 ευρώ!

Καλή ακρόαση, ό, τι κι αν επιλέξετε!

Μαριάννα Βασιλείου

μουσική


Πόσο αλλάζει την ψυχολογία του κόσμου αυτού που συνα-ναστρέφεσαι η κρίση και η ανεργία; Είμαστε σε «ελεύθερη κατάθλιψη»;Έχει πέσει πολύ μαυρίλα. Πολλές αυτοκτονίες και πολύ απόγνωση.

Αυτό το βλέπεις στα πρόσωπα των ανθρώπων, στο δρόμο, στις

ουρές για πληρωμές, στα λεωφορεία, ολούθε. Είναι ανελέητη

η βία, η τρομοκρατία, οι εκβιασμοί και το πλιάτσικο που ασκεί η

εξουσία πάνω στον κόσμο. Μας παίρνουν τις ελάχιστες οικονο-

μίες που είχαμε κρατήσει για ασφάλεια, μας παίρνουν την περι-

ουσία που είχαμε αποταμιεύσει στα ασφαλιστικά μας ταμεία. Μας

καταξεφτιλίζουν καθημερινά...

Και τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξει αυτό;Να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Να μην ακούει

ο κόσμος τα ΜΜΕ για να μαθαίνει τι γίνεται, αλλά να ψάχνει εναλλα-

κτικές πηγές ενημέρωσης. Όταν καταλάβουμε ότι η αντίσταση είναι

καθημερινή, και ας το κρύβουν, ήδη θα αισθανθούμε καλύτερα...


Ένα από αυτά που γράφονται και λέγονται συχνότερα για εσάς είναι πως οι Lost Bodies είναι ένα «ιδιοσυγκρασιακό ντουέτο». Tι θέλει να πει ο… ποιητής;

Γίνεται ένα παιχνίδι με τις μουσικές, στην κυριολεξία ένα σλάλομ ανάμεσα στα είδη. Στην

ουσία είναι η σκηνοθεσία, το σάουντρακ της ζωής μας, όπως το βλέπουμε εμείς τουλάχιστον.

Άλλοι πάλι ξέρουν τους στίχους και ξέρουν γιατί είναι εκεί. Πιστεύεις στην επικοινωνία με το κοινό, στην «όσμωση» για να έρθω στα λόγια σας;

Εάν δεν ξέρουν τα λόγια μας τότε δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς κάνουμε. Οι στίχοι έχουν πολύ

μεγάλη σημασία για εμάς. Στις συναυλίες είμαι εντελώς γυμνός απέναντι στο κοινό, αλλά ξέρω

πολύ καλά ότι το αισθάνονται μόνο όσοι καταλαβαίνουν. Oι υπόλοιποι βλέπουν ένα ακόμα live.

Πλέον τα νέα κομμάτια σας κυκλοφορούν στο You Tube με... χειροποίητα video από εσάς. Δίσκο σκέφτεστε να κυκλοφορήσετε;

Φαντάζομαι ότι αυτή είναι η χρονιά της νέας μας κυκλοφορίας. Το cd είναι έτοιμο. Τα περισ-

σότερα κομμάτια μας τα κυκλοφορούμε στη σελίδα μας στο youtube, αλλά θα κυκλοφορήσει

και σε μορφή cd με τη σειρά και τα εξώφυλλα που θα επιλέξουμε εμείς.

Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για εσάς και έχει χρόνο μπορεί να «περιδιαβεί» στο site σας, όπου θα βρει και άλλο ενδιαφέρον υλικό από διάφορα που αλιεύετε στο δια-δίκτυο. Τεχνολογία = ελευθερία;Σίγουρα βοηθάει η τεχνολογία στην ελεύθερη διακίνηση τεχνών, πληροφορίας και σίγουρα

εμάς που είμαστε έξω από τα ΜΜΕ μας βοηθάει στην επαφή με το κοινό μας. Βέβαια σε λίγο

δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας, οπότε δεν θα έχουμε και internet....

Είστε πάντα μέσα σε συναυλίες αλληλεγγύης, παίξατε αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, σε καταλήψεις, στέκια και χώρους κοινωνικής ελευθερίας. Τελευταία σας ζητούν να παίζετε όλο και συχνότερα. Από την άλλη, ξέρω ότι εσύ είσαι άνεργος και ο Αντώνης τη βγάζει δύσκολα. 25 χρόνια μπάντα δεν σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσατε να ζείτε από τη μουσική; (άλλοι το κάνουν χωρίς καν να παίζουν… μουσική!)...Όταν διαλέγεις για τίτλο της μπάντας σου το Lost Bodies, έχεις ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα.

Σήμερα που όλοι ζητάνε στον κόσμο να πληρώσει, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι

να προσπαθούμε να βρούμε χώρους να παίζουμε που να μη χρειάζεται ο κόσμος να πληρώ-

σει για να μας ακούσει. Φυσικά είμαστε ενταγμένοι στον αντιδικτατορικό αγώνα και εκτός από

την φυσική μας παρουσία στους δρόμους, πολεμάμε και με τη μουσική μας.

Την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου πολλοί «ξένοι» διαδήλωσαν με σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες». Η Ελλάδα είναι “cult”; (χρησιμοποιώ την αγαπημένη του λέξη).Υπάρχει μια ευαισθητοποίηση, γιατί βλέπουν για πρώτη φορά μέσα στην Ευρώπη μια χώρα

μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να καταρρέει οικονομικά και να μετατρέπεται σε “τριτο-

κοσμική”. Η λάσπη που μας πετάνε τα ΜΜΕ στις χώρες τους είναι για να μην ταυτιστούν μαζί

μας (γουρούνια, κοπρίτες, τεμπέληδες κ.λ.π. ώστε σε περίπτωση εξέγερσης εδώ, να μην τους

πάρει κι’ αυτούς η “μπάλα”). Από την άλλη βλέπουν πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσει όλη

αυτή η “ασφάλεια” που τους παρέχει αυτό το απάνθρωπο και ανελέητο σύστημα.

Lost Bodies συνέντευξη στην Εύα Κουσιοπούλου

Γνώρισα τον Θάνο Κόη ακριβώς μία ντουζίνα χρόνια πριν. Στην Αθήνα στην αρχή της χιλιε-

τίας (!) γνώρισα το «ιδιοσυγκρασιακό ντουέτο» του Αντώνη και του Θάνου, που ήταν διαφο-

ρετικό από το αγαπημένο μου τότε «Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ» της Θεσσαλονίκης. Ο Γιάν-

νης Αγγελάκας τους είχε τσακώσει νωρίτερα, ακούγοντας κασέτες με τραγούδια τους και το

1997 κυκλοφόρησαν τη Ζωή στη Lazy Dog. Από τότε ως και σήμερα συνεχίζουν να γράφουν

μουσικές (κυρίως ο Αντώνης, που σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζεται στα live) και στίχους (κυρίως

ο Θάνος) και να στήνουν χειροποίητα video για το νέο υλικό τους.

Τελευταία πολλά γράφονται γι’ αυτούς, προσπαθώντας να περιγράψουν αυτό που κάνουν. Η

καθημερινότητα, το παράδοξο κι ανεξάντλητο υπαρξιακό χιούμορ τους, η φιλία και οι μουσι-

κές τους έγιναν ντοκιμαντέρ από τον Γιάννη Μισουρίδη και μπορείτε να το δείτε στο youtube.

Στα τελευταία live τους, τα παιδιά από κάτω ξέρουν τους στίχους και ζητάνε τραγούδια. Στις

23 Mαρτίου παίζουν στην Αθήνα στο Gagarin 205 με τους Leningrand Cowboys (όποιος τους

είχε δει στη Θεσσαλονίκη το ’97 ξέρει τι εννοώ)!

Για μένα οι Lost Bodies δεν είναι πλέον δύο. Είναι και τα νεότερα, αλλά εξίσου αφοσιωμένα

“χαμένα κορμιά”: Ο Γιώργης, το παλιότερο μέλος της μπάντας (κιθάρα ακουστική & ηλε-

κτρική), ο Κωσταντής (ηλεκτρική κιθάρα), ο Παύλος (κρουστά), ο Βασίλης, το νεότερο μέλος

της μπάντας (μπάσο) και η αγαπημένη μου Θάλεια (τρομπέτα, πλήκτρα και headbanging!). Και

βέβαια όλοι εμείς…

Η συνέντευξη του Θάνου Κόη μεταδόθηκε ολόκληρη στην εκπομπή «H ζωή όπως μας αρέσει!».

Ακούστε την καθημερινά ζωντανά Δευτέρα – Παρασκευή στον 958fm και στο www.ert3.gr.

οξυγόνο για μεγάλους | Φεβρουάριος • Μάρτιος 2012

προσεχώς | Φεβρουάριος 2012

Σεμινάριο ΚατάρτισηςΕπιμελητών - ΔιορθωτώνΚειμένωνμε την Άννα ΙορδανίδουΈναρξη: 10 Φεβρουαρίου 2012(60 διδακτικές ώρες)

Θεατρικό εργαστήριο για τηνπροσέγγιση της λογοτεχνίαςστην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση με την Άβρα Αυδή και τηΜελίνα ΧατζηγεωργίουΈναρξη: 6 Φεβρουαρίου 2012 (10 ώρες)

«Γονιός δε γεννιέσαι, γίνεσαι!»:Μια αλλιώτικη σχολή γονέωνμε την Καλλιόπη ΕμμανουηλίδουΠέμπτη 1, 8, 15 & 22 Μαρτίου2012

Συζήτηση με αφορμή το βιβλίο ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣτου Νίκου ΚουνενήΠαρασκευή 3 Φεβρουαρίου,στις 19.00 Παρουσίαση και συζήτηση της ταινίας ΚΙΝΗΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑτου Αντρέα ΣιαδήμαΤρίτη 28 Φεβρουαρίου, στις 20.00

Παλιές αμαρτίες- Καινούργιες περιπέτειες, μια συζήτηση για τη λογοτεχνία και την κρίσημε τον Μάκη Καραγιάννη,την Σοφία Νικολαΐδου και τον Νίκο ΠαναγιωτόπουλοΠαρασκευή 17 Φεβρουαρίου, στις 20.00

βιβλία - σεμινάρια - λέσχες ανάγνωσης - εκδηλώσεις για μικρούς & μεγάλους

Για περισσότερες πληροφορίες και εγγραφές επικοινωνήστε με το ΟΞΥΓΟΝΟ

www.oxygono-metaixmio.gr

ολύμπου 8154631 θεσσαλονίκηt. 2310 260085e. [email protected]

facebook

αναζήτησέ μας στα:

twitter


βιβλίο

Την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, ώρα 19:00, στον ΙΑΝΟ (Αριστοτέλους 7), ο Πέτρος Στ. Μακρής-Στάικος παρουσιάζει το βιβλίο του Ο Άγγλος Πρόξενος, εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ. Θα μιλήσει ο Νίκος Μαρα-ντζίδης (Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία).

Την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου, ώρα 19:00, στον ΙΑΝΟ (Αριστοτέ-λους 7), τo Mediterranean College διοργανώνει ομιλία με θέμα Τα κοινωνικά δίκτυα και οι χρήστες τους: Όψεις της ελληνικής πραγ-ματικότητας. Θα μιλήσουν οι Γεώργιος Φλώρος (Ψυχίατρος, Αντι-πρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης της Διαταραχής Εθισμού στο Διαδίκτυο), Ευάγγελος Λιότζης (Υπ. Διδάκτωρ Σπουδών Επι-κοινωνίας και ΜΜΕ, Πανεπιστήμιο Αθηνών).

Τη Πέμπτη 1 Μαρτίου, ώρα 19:00, στον ΙΑΝΟ (Αριστοτέλους 7), ο Πάνος Θεοδωρίδης παρουσιάζει το βιβλίο του Ύμνοι εναντίον γυναικών, εκδόσεις IANOS. Θα μιλήσουν οι φίλοι του STRETTO.

Ρέιμοντ ΚάρβερΛοιπόν, θα πάψεις σε παρακαλώ; Μτφ.: Γιάννης ΤζώρτζηςΕκδόσεις Μεταίχμιο 2011, σελ. 269

Ο Κάρβερ, εισηγητής του μινιμαλισμού στη σύγχρονη αμερικάνικη λογοτεχνία, ξεκινά από τη δεκαετία του ’70 να εκδίδει σύντομες ιστο-ρίες βγαλμένες από μιαν «απόμακρη» ενδο-χώρα με ήρωες ανθρώπους λαϊκούς, ανθρώ-πους απελπισμένους που ο θυμός τους δεν οδηγεί σε επιτυχημένες επαναστάσεις, αλλά μόνο σε μικρές καθημε-ρινές «τραγωδίες». Τραγωδίες που δεν έχουν τίποτα βαρύγδουπο κι εντυπωσιακό, όπως αυτές που μόνο οι αντι-ήρωες βιώνουν. Παγιδευ-μένοι συχνά από την ίδια την κοινωνική τους τάξη, η ζωή τους κυλάει σα να’ ναι προκαθορισμένη. Παντρεύονται μικροί, χωρίζουν, πίνουν, περιπλανώνται, μένουν άνεργοι ή μισούν τη δουλειά τους, αλλά -ό, τι κι αν κάνουν- οι αποτυχημένες σχέσεις τους είναι πάντα ο πρωτα-γωνιστής. Άνθρωποι συναισθηματικά ανάπηροι και στεγνοί, όπως η πένα του συγγραφέα που τους έπλασε, κινούνται σ’ ένα μόνιμο φόντο «επαρχιώτικης» παρακμής. Εκεί όπου οι νύχτες είναι μεγάλες και δίχως ύπνο, εκεί όπου τα παντρεμένα ζευγάρια διψούν να κλέψουν λίγο ξένο αισθησιασμό, εκεί όπου οι πότες αγκομαχούν από το βάρος της ζωής...Οι λάτρεις του Κάρβερ εντοπίζουν το μεγαλύτερο τάλαντό του στην ικανότητά του να ανοίγει ρωγμές στον κόσμο αυτόν και να δίνει στον αναγνώστη επεισόδια αληθινά, σχεδόν νατουραλιστικά. Η πρόζα του υπηρετεί άψογα την πεζή πραγματικότητα που θέλει να περιγράψει, ο λόγος του ψυχρός κι αποστασιοποιημένος δεν παλινδρομεί σε συναι-σθηματικά μονοπάτια και οι διάλογοι μιμούμενοι την αληθινή ζωή ή το παράλογο αυτής δεν έχουν πάντα συνειρμό. Οι ιστορίες του είναι δύσκο-λες, είναι στριφνές, σκυθρωπές, με μια «βασανιστική» -κάποτε κατά την ανάγνωση- αίσθηση ακινησίας. Πρόκειται για έναν κόσμο που βιώ-νει τη ζωή σα να ‘ναι χαμένος, ακόμα και την ώρα που αναφωνεί πως «κάτι θ’ αλλάξει», έναν κόσμο δοσμένο τελικά με «βρώμικο» ρεαλισμό.

Ιωάννα Χατζηκυριάκου

από 13/2 έως και 18/2

Έρωτας στα δίσεκτα χρόνια της Ζώγιας Μεταλ-λικιώτη, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ. Η

ιστορία ενός άδολου έρωτα, με φόντο τα τραγικά

χρόνια που γνώρισε η πατρίδα μας, σ’ ένα βαθύ-

τατα ανθρώπινο μυθιστόρημα.

Η γυναίκα που ήξερε μόνο να αγαπάει της Μαρίας Τζιρίτα, εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Ένας αέναος αγώ-

νας επιβίωσης, με συνταρακτικές αλήθειες ζωής

στα χρόνια μιας πληγωμένης Ελλάδας. Η Αλέκα

θα παλέψει να επιβιώσει και να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα.

Τα τέσσερα τελευταία αγαθά του Paul Hoffman, εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ. Τέσ-

σερα τελευταία αγαθά που αντιπροσωπεύουν την αιώνια μακαριότητα ή την

απέραντη καταστροφή, το παντοτινό χάος και τον άπειρο πόνο.

Το βιβλίο της ολικής άγνοιας των Τζον Λόιντ & Τζον Μίτσινσον, εκδόσεις

ΠΑΤΑΚΗ. Ένας εκτενής, απολαυστικός και πάνω απ’ όλα αποκαλυπτικός

κατάλογος των παρανοήσεων, των σφαλμάτων και των μύθων σε όλο το

πεδίο της «κατακτημένης γνώσης», που θα σας κάνουν να αναρωτηθείτε

για ποιο λόγο μπαίνει κανείς στον κόπο να πάει σχολείο!

Στο περιθώριο του Γιάννη Βούρου, εκδόσεις

IANOS. Ο αμφίσημος τίτλος της συλλογής κειμέ-

νων του Γιάννη Βούρου Στο περιθώριο, είναι από

την πρώτη κιόλας στιγμή, δηλωτικός της παιγνιώδους

διάθεσης του συγγραφέα. Κείμενα γραμμένα στο

περιθώριο της εικαστικής του δραστηριότητας, με

την οποία είναι περισσότερο γνωστός, αλλά και κεί-

μενα που έρχονται να πλαισιώσουν και να συμπλη-

ρώσουν το ζωγραφικό του έργο, τόσο εικαστικά όσο

και εννοιολογικά.

1. Στου δρόμου τα μισά του Φιλόθεου Φάρου, εκδόσεις ΑΡΜΟΣ

2. Η ανάσα στο σβέρκο της Νόρας Πυλόρωφ Προκοπίου,

εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

3. Παγκόσμιος Μινώταυρος του Γιάννη Βαρουφάκη, εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ

4. Το Νήμα της Victoria Hislop, εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

5. Ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, εκδόσεις IANOS

6. Το πρόβλημα Σπινόζα του Ίρβιν Γιάλομ, εκδόσεις ΑΓΡΑ

7. Θεσσαλονίκη ου μ’ εθέσπισεν του Ντίνου Χριστιανόπουλου,

εκδόσεις IANOS

8. Ο γύρος του θανάτου του Θωμά Κοροβίνη, εκδόσεις ΑΓΡΑ

9. Θεσσαλονίκη 1912-2012. Το μέλλον του παρελθόντος

του Λέοντος Ναρ, εκδόσεις ΚΑΠΟΝ

10. Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά του Λεονάρδο Παδούρα,

εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ


ALBERT NOBBSΣκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκαρσία Παίζουν: Γκλεν Κλόουζ, Μία Γουασίκοβσκα, Τζά-νετ Μακ Τιρ, Μπρένταν Γκλίσον, Άαρον Τζόνσον, Πολίν Κόλινς, Φιλίντα Λο, Τζόναθαν Ρις Μέγιερς Διάρκεια: 113’

ΟΛΥΜΠΙΟΝ

Η ιστορία του Άλμπερτ Νομπς, αυτού του άντρα που δεν ήταν

άντρας και ας είχε αντρικό όνομα, είναι μια χαμηλόφωνη

ταινία, μια ιστορία δυστυχίας, απώθησης, θλίψης βαθιάς

και καταπίεσης. Άλλωστε, έτσι είναι αυτές οι ιστορίες στην

πραγματικότητα. Δεν είναι ηρωικές – είναι μπανάλ, συμβαί-

νουν, σβήνουν, χάνονται και σπάνια κάποιος το μαθαίνει.

Στα τέλη του 19ου αιώνα και στο φτωχό Δουβλίνο, σε ένα

πολυτελές ξενοδοχείο εργάζεται ως σερβιτόρος ένας σχε-

δόν νεκρικά ήσυχος και σιωπηλός άντρας. Στην πορεία θα

μάθουμε, πως πίσω από τα αντρικά ρούχα κρύβεται το σώμα

μιας γυναίκας που από μικρή ηλικία απαρνήθηκε την εύλογη

γυναικεία της ταυτότητα. Δεν είναι και τόσο παράξενο. Σε

σκληρά πατριαρχικές και εκμεταλλευτικές κοινωνίες αυτό

αποτελεί μια εξίσου εύλογη στρατηγική επιβίωσης. Βιασμένη

ομαδικά στην εφηβεία και με το φάσμα του πτωχοκομείου

να επικρέμεται, η «Άλμπερτ» φορά αντρικά ρούχα και γίνεται

ο «Άλμπερτ» ώστε να επιβιώσει.

Τελικά δεν είναι η μόνη γυναίκα - ως-άντρας της ταινίας.

Υπάρχει και άλλη, και η συνάντησή τους θα κινήσει την

τραγική πλοκή και θα ξεδιπλώσει ριζικούς προβληματισμούς

για τα πολιτικά των κοινωνικών τάξεων και του φύλου ως

κοινωνικής κατασκευής.

Το ξενοδοχείο θα αποτελέσει το αφηγηματικό αλλά και

συμβολικό επίκεντρο της ταινίας. Οι σερβιτόροι και οι υπη-

ρέτριες μοιάζουν με νεκρές φύσεις ανάμεσα στο βαρύτιμο

διάκοσμό του. Οι υποτελείς τάξεις, ακίνητες, κρατούνε ένα

δίσκο, κρατάνε την ανάσα τους αναμένοντας να ικανοποιή-

σουν τα γούστα και τις ιδιοτροπίες των πελατών. Και ύστερα,

εμφανίζονται οι αστείοι αστοί. Ζωντανεύουν το χώρο με τις

ανοησίες και τον πανσεξουαλισμό τους. Έχουνε - ανάμεσα

σε άλλα - και το προνόμιο της επιθυμίας.

Αυτό ακριβώς είναι που έχει χάσει ο Άλμπερτ. Η εξαθλίωση

ορίζει το εύρος του τι μπορεί να ξεπουληθεί και ο Άλμπερτ

έχει πουλήσει την ίδια την επιθυμία ώστε να επιβιώσει. Όταν

τα βράδια κλείνεται στο δωμάτιό του, άδικα θα περιμένουμε

να δούμε την εμφάνιση της «κρυμμένης γυναίκας» ή τον

εορτασμό του «καινούριου άντρα». Το μόνο που θα δούμε

είναι να σκύβει στο πάτωμα και να μετρά τις πενιχρές πένες

που μαζεύει και που ορίζουν την απόσταση που τον χωρίζει

από το πτωχοκομείο.

Ανέκφραστος και κέρινος φαντάζει απωθητικός σε εμάς τους

θεατές. Είναι ένα παράξενο πλάσμα, και ανοίκειο. Και αυτό

αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα της σκηνοθεσίας, καθώς

δε θα ήταν δυνατό εμείς οι θεατές να έχουμε έτοιμες και

πρόχειρες τις έννοιες με τις οποίες θα χαρτογραφήσουμε

αυτό που η ίδια η κοινωνία το ωθεί έξω από τις παραδεδο-

μένες εκδοχές της.

Και ωστόσο πάλι, λεπτό με το λεπτό που περνάει, νιώθουμε

το δράμα αυτού του ανθρώπου που μετατρέπεται σε ένα

κενό σημείο μιας μηχανιστικής ζωής και κοινωνίας, σε μία

τρύπα που τον απορροφά αύτανδρο εκλύοντας δυστυχία.

Σταδιακά η ταινία θα ξεδιπλώσει δίπολα σεξουαλικών και

έμφυλων συσχετίσεων, καθώς οι βασικοί της χαρακτήρες

θα συνδέονται. Θα ψηλαφήσει τη διαδρομή από το φύλο

ως απόρροια της βιολογικής μας υπόστασης έως το φύλο

ως κοινωνικό ή και επιτελεστικό κατασκεύασμα.

Σε κάποια σκηνή, οι δυο γυναίκες-ως-άντρες θα βρεθούν

στην ακρογιαλιά, δηλαδή στη «φύση», φορώντας φορέματα.

Στη διαδρομή οι άντρες με την ίδια φυσικότητα που πρώτα

χαιρετούσαν ένα κουστούμι τώρα θα χαιρετούν ένα φόρεμα.

Και μπροστά στη θάλασσα, τα πλάσματα αυτά που έπαιξαν

λόγω τραγικότητας με ό,τι φαντάζει φυσικό, θα αναδείξουν

τη σχετικότητά του.

Η ταινία φέρει πλούσια σημειολογία και διανοίγει το νόημά

της προς πολλές κατευθύνσεις. Είναι μια μελέτη του πως

ο σιδηρούν νόμος της οικονομίας παίρνει το πάνω χέρι και

συνθλίβει ό,τι νοείται ως επιθυμία.

Στο τέλος της, τα κέρματα του Άλμπερτ, τα μοναδικά ίχνη

πως κάποτε υπήρξε, θα χρησιμοποιηθούν για την ανακαίνιση

του ξενοδοχείου, για τη συνέχιση των σχέσεων υπηρεσίας

και υποτέλειας, για τη διαιώνιση των κενών σημείων. Ένα

εξώγαμο παιδί θα γεννηθεί με την άθλια μοίρα του γραμ-

μένη ήδη από την κύησή του. Και δυο ευάλωτα και ισχυρά,

ταυτόχρονα, άτομα με γυναικείο σώμα θα συγκλίνουν σε

μια φεμινιστική προεικόνιση του επόμενου αιώνα.

Όσο για εμάς, ας φανταστούμε ολόκληρο τον κόσμο

μας ως ξενοδοχείο. Τα κλειδιά τα κρατά αυτό-που-λένε-

εκμετάλλευση, και αυτή μοιράζει τα δωμάτια και τους ορό-

φους. Κάνει εξώσεις και αφήνει άστεγους, κάνει παιδιά να

πεθαίνουν ως εργάτες στην Ασία, ανθρώπους να πεθαί-

νουν ως υλικό στο εμπόριο των οργάνων, ανθρώπους να

πεθαίνουν στα σύνορα ως περιττά όντα που αποκαλούνται

λαθρομετανάστες. Και κάνει κάποιους άλλους να αγορά-

ζουνε ταυτότητες μαζί με στάμπες στα μπλουζάκια.

Δημήτρης Δρένος

Αξιολόγηση: ****

ΤΟΥ ΟΡΑΤΟΥ Ο ΑΡΤΟΣ //

www.nibblingthevisible.blogspot.com

φιλμ νουάρ

κινηματογράφοςΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: ALBERT NOBBS / ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΟΝΤΑ / THE GREY / ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ / BARBIE ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ 2 /// ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ /// VIDEODROME ///

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

ταινίες


THE GREY Σκηνοθεσία: Τζο Κάρναχαν

Παίζουν: Λίαμ Νίσον, Φρανκ Γκρίλο, Ντέρμοτ Μαλρόνεϊ, Ντάλας Ρόμπερτς, Τζο Άντερσον

Διάρκεια: 117’

ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 1, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 10&11, VILLAGE COSMOS 4

Άγριοι λύκοι, τρόμος, απίθανες καταστάσεις εντυ-

πωσιασμού σκεφτόμουν. Όντως, υπάρχουν υπερ-

βολές πιασάρικες, που προβάλουν τη δύναμη της

θέλησης για ζωή. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα

αναδεικνύει την κυριαρχία του ορθού λόγου, τη

δύναμη της φύσης, τα όρια του ανθρώπου χωρίς τη

συνδρομή του τεχνολογικού πολιτισμού, την απουσία

θαυμάτων. Αντιστέκεται στη δοξασία, προβάλλει τη

μοναξιά μας και την απουσία του Θεού, τουλάχιστον

εκεί που βρέθηκε ο Ότγουεϊ. Πτώση ενός αεροσκά-

φους στη χιονισμένη Αλάσκα και οι οκτώ επιζήσαντες προσπαθούν το ακατόρθωτο. Να αντιμετωπίσουν

κρύο, έλλειψη τροφής, τους αγριεμένους λύκους και να φτάσουν σε κάποιο πιθανό καταφύγιο. Ο Ότγουει,

ένας ελεύθερος σκοπευτής άγριων ζώων στις εγκαταστάσεις πετρελαιοπηγών στην Αλάσκα, μια μέρα

πριν την αναχώρηση, είχε χώσει την κάννη του όπλου στο στόμα του. Η διαχείριση της απώλειας της

συζύγου του δια της εργασιοθεραπείας δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αλλά και η δύναμη για το

απονενοημένο διάβημα, εντέλει ανεπαρκής. Τώρα η μοίρα του δίνει τη δυνατότητα να τερματίσει τη ζωή

του από το κρύο και τους αγριεμένους λύκους. Μόνο που οι άνθρωποι ποτέ τους δεν αυτοχειριάζονται

όταν κινδυνεύουν. Θα παλέψει με νύχια και δόντια μέχρι τέλους, με φόβο, αγωνία και αποφασιστικότητα.

Μπροστά σ’ ένα υπέροχο χιονισμένο τοπίο, δίπλα στον ρέοντα ποταμό, απέναντι από τα λεβεντόκορμα

δένδρα, έχοντας δίπλα του την παραινετική συντροφιά των πορτοφολιών των χαμένων συντρόφων του,

τελευταίο ενθύμιο για τους αγαπημένους τους. Εξαιρετική η τελευταία σκηνή περισυλλογής, όπως και

αυτή της εθελουσίας αναχώρησης ενός συντρόφου λίγο πριν... Μια ομάδα ανθρώπων μόνη της στο

πουθενά, χωρίς την συνδρομή του Θεού και κυρίως χωρίς την επίκλησή του. Θέλει κότσια μάτια μου ο

αγώνας κόντρα στο αναπόφευκτο.

Αξιολόγηση: ***

Γιάννης Ν. Γκακίδης

ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ(THIS MEANS WAR)Σκηνοθεσία: McG

Παίζουν: Κρις Πάιν, Τομ Χάρντι, Ρις Γουίδερσπουν,

Τιλ Σβάιγκερ, Τσέλσι Χάντλερ, Άμπιγκεϊλ Σπένσερ,

Άντζελα Μπάσετ, Ρόζμαρι Χάρις


ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 7, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 3, VILLAGE COSMOS 6&7&9

Κάποια-ος λοιπόν θα σκέφτηκε: «Μακάρι να υπήρχε μια περιπέτεια που να απευθύνεται σε γυναίκες και

κάποιος από τους διεκδικητές να είναι ο πρίγκηπας του παραμυθιού». Κανείς όμως δεν σκέφτηκε ότι

οι μεσοβέζικες λύσεις αφήνουν ανικανοποίητες και τις δύο μεριές. Αν το κορίτσι θέλει κρεμ φρες και

το αγόρι θέλει σουβλάκια, μια κρεμ φρες με τζατζίκι δεν θα έδινε τη λύση στις επιθυμίες τους. Κανείς

λοιπόν δεν σκέφτηκε πόσο ξενέρωτο θα ήταν να προσκαλούσε η όμορφη τον σύντροφό της να δουν

μια τέτοια περιπέτεια; Σας απαντώ εγώ: σκέτο βασανιστήριο ανδρών, σα να παρακολουθεί το «θύμα»

λεσβιακή τσόντα με χασάπηδες γκόμενες, αντρική κωμωδία χωρίς ρεψίματα και πορδές ή σα να διαβάζει

ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που όλα θα επιλύονταν με τακτ και συζητήσεις.

Είναι λάθος λοιπόν να μπαίνει κάποιος σε αντίθετο στρατόπεδο όταν δεν γνωρίζει τη στρατηγική που οφείλει

να ακολουθήσει; Κι αν ναι, ο άμαχος πληθυσμός θα επιβιώσει χωρίς τραυματισμούς ή σημάδια ψυχικής

αναπηρίας βλέποντας το «Όταν ο κύριος και η κυρία Σμιθ συνάντησαν τους Άγγελους του Τσάρλι 2»;

Απαντήσεις δεν δίνω, περιορίζομαι στα ακόλουθα: Γέλασα λιγότερο από αυτό που θα με έκανε να

διασκεδάσω, η αδρεναλίνη μου δεν πλησίασε το κόκκινο ούτε λίγα μέτρα μακριά και η (με εμφανώς

μαζεμένο σαγόνι) Ρις Γουίδερσπουν μπορεί να κάνει την πιο ερωτική της εμφάνιση εδώ και χρόνια αλλά

σε αφήνει ξεκρέμαστο σε ένα θλιβερά γυναικείο, για περιπέτεια, οιστρογονικά φορτωμένο για κωμωδία,

ψυχρά αδιάφορο, για ρομάντζο, δημιούργημα.

«Στα πεδία μάχης μπαίνουν οι τολμηροί, οι απελπισμένοι και όσοι δεν γνωρίζουν» έλεγε κάποτε ένας

σπουδαίος άντρας… Ας προσέλθουν λοιπόν οι τολμηροί, οι απελπισμένοι και όσοι τέλος πάντων έχουν

απαιτήσεις που μπορεί να ικανοποιηθούν από θεατές με συναισθηματική νοημοσύνη εφήβου.

Αξιολόγηση: *

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΟΝΤΑ(EXTREMELY LOUD & INCREDIBLY CLOSE)Σκηνοθεσία: Στίβεν Ντάλτρι

Παίζουν: Τόμας Χορν, Τομ Χανκς, Σάντρα Μπούλοκ, Μαξ Φον Σίντοφ,

Βαϊόλα Ντέιβις, Τζέφρι Ράιτ, Τζον Γκούντμαν


ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 4, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 9, VILLAGE COSMOS 10

Αγόρασα το μυθιστόρημα του

Τζόναθαν Σάφραν Φόερ από

το συμπαθητικό βιβλιοπωλείο

στο αεροδρόμιο της Κοπεγχά-

γης· είδα την ταινία του Στίβεν

Ντάλντρι στο αεροπλάνο από το

Σαν Φρανσίσκο για τη Ζυρίχη.

Πράγμα ταιριαστό, σκέφτομαι,

γιατί ένα αεροπλάνο ήταν η

αφορμή για να γραφτεί αυτή

η ιστορία.

Η ιστορία του Όσκαρ Σελ, του γαλλόφιλου παιδιού - εξερευνητή, ήταν

από τις πρώτες απόπειρες των ΗΠΑ να κοιτάξουν πίσω. Και παρότι θα

περίμενε κανείς να κοιτούν πίσω με οργή, ένα είδος επανεξέτασης του

Τζον Όσμπορν σε νέες συνθήκες, δεν συμβαίνει. Ο Φόερ κοιτάει πίσω με

ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, αποφεύγοντας τις εύκολες αποκοτιές. Τέτοια

είναι, λοιπόν, η ματιά που άρπαξε ο Ντάλντρι και φύσηξε ψηλά στον αέρα.

Η ιστορία συνομιλεί διαρκώς με το «Τενεκεδένιο Ταμπούρλο» του Γκίντερ

Γκρας. Σχεδόν υπονοείται πως η πραγματικότητά της είναι παράλληλη με

όρους καταστροφικότητας με εκείνη του Β’ Π.Π. Ο Όσκαρ Σελ [Schell:

συνήχηση του shell (καβούκι)] είναι ο απόγονος του Όσκαρ Μάτσερατ.

Εκεί που ο δεύτερος κρατάει ταμπούρλο, ο πρώτος κρατάει ντέφι.

Ωστόσο, ο Όσκαρ Σελ είναι ευγενής, ευφυής, καταναγκαστικός, δειλός

και άμαθος: είναι παιδί, όχι ένα αλλόκοτο πλάσμα χωρίς ηλικία όπως ο

Μάτσερατ. Έχει ηλικία. Επίσης, έχει τις ανάγκες των παιδιών στην ηλικία

του. Στην πραγματικότητα, είναι ένα κοινότατο παιδί με μια κοινότατη

ιστορία. Γι’ αυτό, πρόκειται για τραγωδία.

Το βιβλίο είναι εξαρτημένο από τις εικόνες. Θέλω να πω: αληθινές εικόνες

στις σελίδες του! Ίσως είναι αυτό. Ίσως, πάλι, είναι η φύση του υλικού που

είναι κι αυτή εικονοποιητική. Πάντως, η ταινία έγινε το απόλυτο παραμύθι

που το βιβλίο δοκίμασε να γίνει.

Αξιολόγηση:***

Ρωμανός Σκλαβενίτης

δείτε το στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝτηλ. 2310 261727

ταινίες

Ταβέρνα Ουζερί Βασ. Ηρακλείου 35 στοά Μοδιάνο τηλ. 2310 279006


ΚΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΝ ΣΜΑΪΛΙ(TINKER, TAILOR, SOLDIER, SPY)Σκηνοθεσία: Τόμας Άλφρεντσον

Παίζουν: Γκάρι Όλντμαν, Κόλιν Φερθ, Τόμας Χάρντι,

Μαρκ Στρονγκ, Τζον Χερτ, Τόμπι Τζόουνς, Κιάραν

Χιντς, Αμάντα Φέρμπανκ-Χάινς


ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ, ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 8, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 2, VILLAGE COSMOS 1&7 (2η εβδομάδα)

Tinker, Tailor, Soldier, Spy: παράφραση βρεφικού νανουρίσματος που γίνεται κώδικας στη γλώσσα

των κατασκόπων. Γανωτής, Ράφτης, Στρατιώτης, Φτωχός, Επαίτης τα ονόματα των πέντε υπαλλήλων

που ξεσκεπάζονται από έναν διπλό πράκτορα/ προδότη που πρέπει να ανακαλυφθεί. Ο Σμάιλι έχει

αποσυρθεί νικημένος από το μεγάλο του αντίπαλο Κάρλα. Ο αρχηγός της υπηρεσίας, ο Κοντρόλ, έχει

χάσει πια τον έλεγχο και οι παλιοί του συνάδελφοι βρίσκονται σκόρπιοι και ξεχασμένοι απ’ όλους.

Όμως αυτοί κρύβουν τη λύση του προβλήματος.

Tinker, Tailor, Soldier, Spy: θα μπορούσε να σημαίνει κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα.

Οι αυτοβιογραφικές αναφορές του συγγραφέα Τζον λε Καρέ είναι πάμπολλες. Η σχέση δασκάλου-

μαθητή αναφέρεται στον πατέρα του αλλά και στον τρόπο που στρατολογούνται οι γιοι των κατασκόπων.

Περνά μέσα από τα πικρά λογοπαίγνια με το όνομα Μπιλ (λογαριασμός). Είναι πολλοί οι ανοιχτοί

λογαριασμοί: με την οικογένεια (πραγματική, πνευματική, υπηρεσιακή), την πατρίδα, τον αιώνιο εχθρό

αλλά κυρίως με τον εαυτό μας. Η σχέση με τη γυναίκα του μεταφράζεται σε ένα ιδιόμορφο «σερσέ

λα φαμ», από τον παλιό μέχρι το νέο πράκτορα.

Tinker, Tailor, Soldier, Spy: θα ήταν βολετό να αποδοθεί ως άσος, ρήγας, ντάμα, βαλές/ κατάσκοπος

με το δέκα το καλό να στέκει ανήμπορος καταλύτης. Ήτοι, foul house, φουλ του άσου που λέμε.

Έτσι, όλα γίνονται ένα θανάσιμο

παιχνίδι, ένα ανοιχτό πόκερ.

Μια παρτίδα σκάκι όπου όλοι, ο

τρελός, η βασίλισσα, ο πύργος, ο

ίππος, είναι πιόνια που κινούνται

πάνω σ’ ένα μεγάλο τετράγωνο

με δίχρωμα τετραγωνάκια. Δίχως

διαφυγή, χωρίς δικαίωση.

Ήταν ένα μικρό καράβι... που

ήταν α-α-α-αταξίδευτο, οέ οέ,

οέ οέ... Κι ο κλήρος πέφτει

στον γενναίο... Σμάιλι να βγάλει

το φίδι απ’ τον κόρφο και τη

φωλιά των κατασκόπων. Ο

Άλφρεντσον έπιασε το νόημα κι

ο λε Καρέ παραβρέθηκε σε ένα

χριστουγεννιάτικο πάρτι όπου

έρεε η βότκα κι όλοι ξέρανε εκείνο

το παλιό ρώσικο τραγουδάκι που

άρχισε να λέει ο αϊ-βασίλης με

τη μάσκα του Λένιν. Κι όπου η

βρετανική ξινίλα και η αυτοκριτική

ήταν «θέμα αισθητικής».

Αξιολόγηση: *****

Κώστας Καρδερίνης

HUGOΣκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε

Παίζουν: Άσα Μπάτερφιλντ, Κλόε Γκρέις Μόρετζ, Μπεν Κίνγκσλεϊ,

Σάσα Μπάρον Κόεν, Τζουντ Λο, Έμιλι Μόρτιμερ, Κρίστοφερ Λι, Ρέι

Γουίνστον


ΒΑΚΟΥΡΑ 1, ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ, ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 2&5, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1&8, VILLAGE COSMOS 3&5 (2η εβδομάδα)

Θα πρέπει να ομολογήσω πως ούτε η αδιάφορη βιογραφία «The

Aviator» του Χάουαρντ Χιουζ ούτε η ξεχειλωμένη διασκευή

του αριστουργηματικού χογκονέζικου «Infernal Affairs», σε

«Πληροφοριοδότη», κι ακόμη λιγότερο το ανούσιο σεναριακά «Νησί

των καταραμένων» με έπεισαν ότι ο Μάρτιν Σκορσέζε βρισκόταν

σε δημιουργικό οίστρο εφάμιλλο της πρώτης του περιόδου των

αριστουργημάτων, όπως «Ο ταξιτζής». Μπορεί η σκηνοθετική του

βιρτουοζιτέ να ήταν παρούσα και με το παραπάνω, αλλά θαρρείς,

πως απ’ αυτές τις τελευταίες ταινίες έλειπε η ψυχή κι εκείνη η γνήσια

φλόγα της αναγκαιότητας του καλλιτέχνη να εκφραστεί. Με το «Hugo»,

όμως, επιστρέφει πανηγυρικά στην πρώτη γραμμή των σκηνοθετών

auteurs. Αναμφίβολα στον ήρωα του Χιούγκο Καμπρέ, «έγκλειστο»

στο σταθμό του Μονπαρνάς και στην αγάπη του για την επιδιόρθωση

παντός τύπου μηχανών, αναγνωρίζει κάτι από το δικό του νεανικό

«εγκλεισμό» στην Μικρή Ιταλία, εξ αιτίας του άσθματός του, και στη

χωρίς αντιστάσεις έλξη του για τον κινηματογράφο. Κι αυτή η αγάπη

για όλους τους ήρωές του και ο ειλικρινής φόρος τιμής που αποτείνει

στους πιονιέρους της κινηματογραφικής τέχνης, με επικεφαλής τον

«πατέρα» της μυθοπλασίας Ζορζ Μελιές, είναι που κάνουν την ταινία

του να φαντάζει μοναδική μέσα στην εργογραφία του. Από την άλλη,

έχοντας γράψει, παίξει και σκηνοθετήσει το θεατρικό «Τα γυρίσματα

του Ζορζ Μελιές στο Ατελιέ Λήψεων το Μοντρέιγ Σου Μπουά», που

παρουσιάστηκε στα Δημήτρια, το 1995, σε παραγωγή «Παράλλαξη»,

μ’ εντυπωσίασε ο σεβασμός του Σκορσέζε προς την Ιστορικότητα των

γεγονότων της ζωής του Μελιές, με πιο χτυπητή, όσο ίσως και σκόπιμη,

παράληψη τον ρόλο που έπαιξε ο Τόμας Έντισον και τα τσιράκια του

στην Γαλλία, οι Αδελφοί Πατέ, στην ολική καταστροφή και στη συνέχεια

εξαθλίωση του κινηματογραφιστή Μελιές, που κατάντησε γυρολόγος

πριν τον αναγνωρίσει και τον σώσει η μούσα του και στη συνέχεια

2η σύζυγός του, Ζαν Ντ’Αλσί. Το «Hugo» τεχνικά κι αισθητικά είναι

αψεγάδιαστο. Επί πλέον είναι μια ταινία φτιαγμένη με ψυχή και μεράκι

από ένα μεγάλο μάστορα του είδους.

Αξιολόγηση: *****

Αχιλλέας Ψαλτόπουλος

BARBIE ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ 2(BARBIE IN A MERMAID TALE 2)Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Λάου

ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 1&3, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1, VILLAGE COSMOS 5&6

Το δελτίο τύπου τούτης της ταινίας κινουμένων σχεδίων

έχει ως εξής:

Η ανέμελη ζωή της Μερλία, της πριγκίπισσας γοργόνας

που υποδύεται η Barbie, αναστατώνεται, όταν η δημο-

φιλής πρωταθλήτρια αποφασίζει να λάβει μέρος στο

μεγαλύτερο διαγωνισμό σερφ της Αυστραλίας. Εμπόδιο

στη σανίδα της Μερλία θα σταθεί η ισχυρή αντίπαλος

Κάιλι που κλέβει το κολιέ της απελευθερώνοντας την

δαιμόνια γοργόνα Έρις από τη δίνη της. Οι Μερλία και Κάιλι θα συμφιλιωθούν μπροστά στην απειλή

της Έρις να καταλάβει το θρόνο της Ωκεανίας. Ενώνουν τις δυνάμεις τους και με τη βοήθεια των

θαλάσσιων φίλων τους θα κάνουν τα πάντα για να σώσουν τον ωκεανό αλλά και για να πάρουν

μέρος στον κορυφαίο αγώνα σερφ. Θα τα καταφέρουν και αν ναι ποια θα κερδίσει;

φ.ν. ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

ταινίες


Παίζονται επίσης...

SHAMEΣκηνοθεσία: Στιβ ΜακΚουίν

Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Κάρεϊ

Μάλιγκαν, Τζέιμς Μπαντζ Ντέιλ


ΟΛΥΜΠΙΟΝ (2η εβδομάδα)

Το «Shame» ακολουθεί τα βήματα των

ταινιών του γερμανικού εξπρεσιονισμού

κ α ι τ η ς γ α λ λ ι κ ή ς α β ά ν γ κ α ρ ν τ .

Ενδιαφέρεται περισσότερο για τη φόρμα

και λιγότερο για το νόημα. Ξέρει ότι

αυτό το τελευταίο είναι ακόλουθο του

πρώτου στοιχείου της κινηματογραφικής

αισθητικής. Γνωρίζει πολύ καλά την

αισθητική και μπορεί να δημιουργήσει,

αντιθετικά και συνθετικά, τις βάσεις όπου

θα πατήσει το σημασιολογικό στοιχείο

για να δημιουργηθεί ένας αφηγηματικός

κόσμος που θα έχει τη δική του σφραγίδα.

ΕΡΩΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ(THE VOW)Σκηνοθεσία: Μάικλ Σούκσι

Παίζουν: Τσάνινγκ Τέιτουμ, Ρέιτσελ

ΜακΆνταμς, Σκοτ Σπίντμαν, Τζέσικα

Λανγκ, Σαμ Νιλ


ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 6, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 4&7 (2η εβδομάδα)

Πόσες φορές δεν ευχηθήκαμε «αχ και να

γινόταν κάτι και να μπορούσα να ξεκινήσω

από την αρχή»! Προφανώς, δε θα

ψηφίζαμε το ίδιο κόμμα, δε θα αφήναμε

να αναρριχηθούν κάποιοι πολιτικοί,

γενικά δε θα κάναμε τα ίδια λάθη. Θα

μπορούσαμε όμως να ξαναερωτευτούμε

τον ίδιο άνθρωπο;

Υπάρχει κάτι που δεν (ξανα)είδαμε στην

παιδιών, έστω και ολίγον τι βίαιος αλλά παρόλα αυτά απλός,

ο οποίος στο τελευταίο πανέξυπνο πλάνο επιλύεται με εξίσου

απλό τρόπο από τα παιδιά, όπως μόνο τα αγνά, ανόθευτα ακόμη

από τους νόμους και τους κανόνες παιδιά ξέρουν να πράττουν,

γίνεται η αφορμή για το τραγελαφικό ξεκατίνιασμα των μόνο

επιφανειακά πολιτισμένων ενηλίκων αστών. Δύο ζευγάρια λοιπόν,

με αφορμή τον καυγά μεταξύ των γιων τους συναντιόνται για

να επιλύσουν το θέμα. Μέσα στους τέσσερις τοίχους του

σπιτιού των Τζον Σ. Ράιλι και Τζόντι Φόστερ θα εκτυλιχθούν

κωμικοτραγικές καταστάσεις από την έλευση των Γούινσλετ –

Βαλτζ και μετά. Αυτό που μοιάζει αρχικά με τυπική διαδικασία

θα οδηγηθεί σύντομα σε πόλεμο μεταξύ των ζευγαριών αλλά

και μεταξύ των συζύγων. Ίσως μάλιστα από ένα σημείο και μετά περισσότερο μεταξύ των συζύγων όπου και γίνεται ένα επιπλέον

οξυδερκές σχόλιο στην τελμάτωση του ίδιου του θεσμού του γάμου και των συμβιβασμών του. Έξυπνο και καυστικό το φιλμ

αλλά όχι αριστουργηματικό όπως έχουμε συνηθίσει από τον Πολάνσκι. Αρνητικά στοιχεία η κάκιστη, γεμάτη γελοία υπερβολή,

ερμηνεία της (ούτως ή άλλως ανέκαθεν μέτριας ηθοποιού) Τζόντι Φόστερ και το απότομο φινάλε που δίνει την εντύπωση του

ανολοκλήρωτου. Ωστόσο, φυσικά και αξίζει την προσοχή σας.


Αλέξανδρος Μιλκίδης

Η γυναίκα με τα μαύρα, Το κορίτσι με το τατουάζ, Το λιμάνι της Χάβρης, Ο τελευταίος χορευτής του Μάο, Οι απόγονοι, Το άλογο του πολέμου , Η Σιδηρά Κυρία, Ο Jack και

η Jill, J. Edgar, One for the Money, Star Wars Επεισόδιο 1: Η Αόρατη Απειλή, Sherlock Holmes 2: Το παιχνίδι των σκιών, The Muppets, Happy Feet Two, Γάτος σπιρουνάτος

ταινίες

Όσοι έχουν δει το «Hunger», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του

Στιβ ΜακΚουίν, θα θυμούνται ότι η φόρμα πρωταγωνιστούσε, τόνιζε

το συναίσθημα και μας προετοίμαζε για αυτό που θα ερχόταν με

το θάνατο του απεργού πείνας και το ταξίδι της ψυχής του. Αυτός

ο καμβάς θα δεχόταν τα σημασιολογικά στοιχεία της πολιτικής

(Ιρλανδοί εναντίον Άγγλων) και της κοινωνιολογικής αναφοράς

(ιρλανδική κοινωνία) για να έχουμε τελικά μια πρόταση για μια πιο

ελεύθερη μετάφραση αυτής της πραγματικότητας.

Με ανάλογο τρόπο φτιάχνει εδώ, στη δεύτερη μεγάλου μήκους

ταινία του, ένα νέο τρόπο ανάγνωσης της δυτικής κοινωνίας. Θα

μπορούσαμε να πούμε ότι η κάμερά του είναι το μάτι και η ψυχή

του πρωταγωνιστή του. Βλέπει τις αντιθέσεις και τη βία, αισθάνεται τα αδιέξοδα και την καταπίεση. Το δυτικό τοπίο τον πνίγει

και δεν μπορεί να κάνει μια σωστή ερωτική σχέση, να ζήσει ήρεμα και αρμονικά. Αντίθετα, βρίσκει καταφύγιο στον αγοραίο

έρωτα και στη βία που θέλει, ενστικτωδώς, να σπάσει τους δεσμούς με τους ανθρώπους που τον αγαπούν ή το συμπαθούν.

Το σοκ θα έρθει με την απόπειρα αυτοκτονίας της αδελφής του. Θα δει τόσο τον κόσμο όσο και τον εαυτό του με διαφορετικό

μάτι. Θα είναι όμως ανίκανος να αντιδράσει και να απελευθερωθεί. Δε θα μπορέσει να σπάσει τα δεσμά του. Μια καταδίκη για

το δυτικό πολιτισμό από έναν οξυδερκή καλλιτέχνη που θέλει να βλέπει λίγο μακριά.

Αξιολόγηση: ****

Γιάννης Φραγκούλης

ταινία; Έρωτα δίχως ανταπόκριση; Έρωτα ανιδιοτελή; Σύγκρουση γονιών με

παιδί; Σύγκρουση πεθερικών με γαμπρό; Το μόνο που δεν (πολύ) είδαμε είναι

η αμνησία να σβήνει το νυν έρωτα και να φουντώνει τον παλιό. Ο Σούκσι είχε

μια καλή ευκαιρία να κάνει κάτι διαφορετικό. Αλλά το πλημμύρισε με κλισέ και

έξτρα σιρόπι και μας λίγωσε.

Βαρέθηκα το «βασίζεται σε αληθινή ιστορία»! Λες κι αν ήταν μυθοπλασίας, αλλά

καλή, θα είχα πρόβλημα. Είμαι σίγουρος ότι το αληθινό χτύπημα της γυναίκας

δεν έγινε όπως το επινόησε η πένα των πέντε (!) σεναριογράφων που βρίθει

από θύελλες αφέλειας. Είναι ποτέ δυνατόν σε μια κακοκαιρία, με μισό μέτρο

χιόνι, να είσαι παντρεμένος και να θέλεις σεξ μέσα στο αυτοκίνητο, στη μέση

ενός δρόμου, με εκατοντάδες φώτα να σε λούζουν και όχι στο υπέρδιπλο

(όπως είδαμε) κρεβάτι σου; Τόσο λυσσάρα είσαι κοπέλα μου και δε μπορείς να συγκρατήσεις τις ορμές σου; Τόση δίψα για

περιπέτεια; Αυτό είναι έρωτας;

Υ.Γ. Αν και το κείμενο δεν είναι ανάλογο του μεγέθους, θα ήθελα να εκφράσω την αμέριστη συμπάθειά μου στην ομάδα Greek

Hacking Scene (στο 18χρονο «delirium», το 16χρονο «nikpa» και το 17χρονο «extasy») που ξεφτίλισαν το Υπουργείο Αδικίας.

Συγχαρητήρια στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Τώρα κοιμόμαστε ήσυχοι!

Αξιολόγηση: *

Γιάννης Τοτονίδης

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ(CARNAGE)Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι

Παίζουν: Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ,

Κρίστοφ Βαλτζ, Τζον Σι Ράιλι


ΦΑΡΓΚΑΝΗ (4η εβδομάδα)

Ο σπουδαίος Πολάνσκι καταπιάνεται με

ένα θεατρικό έργο επιστρατεύοντας το

μαύρο του χιούμορ και παραδίδοντας

την πρώτη μαύρη κωμωδία της καριέρας

του από την εποχή του μακρινού 1967

και του αριστουργηματικού « Ο χορός

των βρικολάκων». Τώρα, σε σενάριο της

Γιασμίν Ρεζά (που έγραψε και το θεατρικό)

και του ίδιου του Πολάνσκι, έχουμε μια

κατάμαυρη κωμωδία χαρακτήρων που

τσακίζει με την ειρωνική της κριτική

στάση τη μικροαστική ηθική της δήθεν

ευπρέπειας. Ένας απλός καυγάς δύο


14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης -Εικόνες του 21ου αιώναΠλησιάζοντας στην τελική ευθεία

Την Τρίτη 6 Μαρτίου στις 12.00 στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» του κινηματογράφου «Ολύμπιον»

θα γίνει η επίσημη παρουσίαση του προγράμματος του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

- Εικόνες του 21ου αιώνα, που θα διεξαχθεί από τις 9 έως τις 18 Μαρτίου.

Ορισμένα από τα highlights της φετινής διοργάνωσης είναι τα εξής:

- Ταινία έναρξης: Το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ «Indignados» (φωτό) του Τόνι Γκάτλιφ, με

θέμα το κίνημα των αγανακτισμένων, ανοίγει την αυλαία του φεστιβάλ. Με έμπνευση από το

μπεστ σέλερ «Αγανακτήστε!» του Στεφάν Εσέλ και συνδυάζοντας μυθοπλασία και ντοκιμαντέρ,

ο Γκάτλιφ αναδεικνύει την κοινωνική παθογένεια, το οικονομικό αδιέξοδο και το αβέβαιο

πεπρωμένο της Ευρώπης. Οδηγός του, ένα σύμβολο-θύμα του καπιταλισμού: μια αφρικανή

μετανάστρια που περιπλανιέται στην Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ισπανία, και συναναστρέφεται

με τους «αποκλεισμένους» της ευρωπαϊκής κοινότητας (μετανάστες, άστεγοι), αλλά και με τους

αγανακτισμένους κάθε εθνικότητας, που διεκδικούν την ελπίδα για αλλαγή.

- Καινοτομία Αγοράς / Πρακτικός οδηγός για ντοκιμαντερίστες: Ποια βήματα πρέπει να ακολουθήσει

ένας σκηνοθέτης για μια αποτελεσματική παρουσίαση της δουλειάς του σε ένα φεστιβάλ; Πόσο

καθοριστικό είναι το πρώτο 10λέπτο ενός ντοκιμαντέρ για την τελική του επιλογή; Πώς γίνονται

οι διαπραγματεύσεις με ένα κανάλι για την αγορά ενός ντοκιμαντέρ; Πώς ανοίγει ο δρόμος για

ένα δημιουργό προς τις διεθνείς συμπαραγωγές και τις χρηματοδοτήσεις από τηλεοπτικούς

σταθμούς; Η Αγορά του 14ου ΦΝΘ διοργανώνει μια σειρά συζητήσεων, στις οποίες, διακεκριμένοι

επαγγελματίες του κινηματογραφικού χώρου, θα δώσουν χρηστικές πληροφορίες και πρακτικές

συμβουλές στους έλληνες και ξένους ντοκιμαντερίστες.

- Έκθεση: Στη φωτογραφική έκθεση «Urban Survivors», παρουσιάζονται συγκλονιστικά στιγμιότυπα

ανθρώπων που ζουν σε παραγκουπόλεις στο Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Αϊτή, τη Νότιο Αφρική

και την Κένυα, τα οποία υπογράφουν φωτογράφοι του πρακτορείου NOOR. «Urban Survivors»

τιτλοφορείται το διεθνές multimedia project των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε συνεργασία με το

φωτογραφικό πρακτορείο ΝΟΟR και την εταιρεία Darjeeling Productions, το οποίο φέρνει στο φως

τις κρίσιμες ανθρωπιστικές και ιατρικές ανάγκες των ανθρώπων που ζουν σε παραγκουπόλεις ανά

τον κόσμο. Η έκθεση, η οποία αποτελεί συνδιοργάνωση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

και των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, με την υποστήριξη του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

και του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, θα φιλοξενηθεί στο Κέντρο Σύγχρονης

Τέχνης Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Β1, Λιμάνι. Διάρκεια: 11 - 18 Μαρτίου.

NextΤην ερχόμενη Πέμπτη 1 Μαρτίου, πέρα από το «Μεθυσμένο ημερολόγιο» για το οποίο θα γίνει avant premiere, τρεις από τις νέες ταινίες που αναμένονται να βγουν στη Θεσσαλονίκη είναι οι εξής: «Café de Flore» του Ζαν-Μαρκ Βαλέ με τους Βανέσα Παραντί, Κεβίν Παρέν και Ελέν Φλοράν, «L.» του Μπάμπη Μακρίδη με τους Άρη Σερβετάλλη, Ευθύμη Παπαδημητρίου και Σταύρο Ράπτη και «Ο νεαρός κύριος Γκαίτε» (Goethe!) του Φίλιπ Στολτζ με τους Αλεξάντερ Φέλινγκ, Μίριαμ Στάιν και Μόριτζ Μπλάιμπτροϊ.

Ο «Κλέφτης Εικόνων» στο Προσωποβιβλίο

Ο συντάκτης μας Κώστας Καρδερίνης, ο κινηματογραφικός Κλέφτης Εικόνων, γνωστός συνεργάτης του Κέντρου Μελετών & Ερευνών για το Σινεμά (ΚΕ.Μ.Ε.Σ.), του www.MiC.gr αλλά και της Λέσχης Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης «Δευτέρες στο Φαργκάνη», απέκτησε επιτέλους σελίδα στο facebook γνωστό και ως προσωποβιβλίο. Εκεί θα βρείτε κείμενα περί κινηματογράφου, μουσικής, λογοτεχνίας και άλλων τεχνών, κριτικές, συνεντεύξεις, παρουσι-άσεις, ανασκοπήσεις, εντυπώσεις από συναυλίες, αναδρομές και συμμετοχές σε αφιερώματα που δημοσιεύτηκαν από το φιλμ νουάρ, το MiC.gr και το ΚΕ.Μ.Ε.Σ.

Η διεύθυνσή του είναι http://www.facebook.com/profile.php?id=100003525583143

Περιμένει να κάνετε like

Για τις προσκλήσεις (συνέχεια από την πρώτη σελίδα):- Σε ότι αφορά το «Ολύμπιον» θα πρέπει να συμπληρώσετε την ταινία της προτίμησής σας (για αυτήν την εβδομάδα «Shame» ή «Albert Nobbs»)- Σε ότι αφορά το «Βακούρα» θα πρέπει να συμπληρώσετε τον τίτλο «Ο τελευταίος χορευτής του Μάο» - Σε ότι αφορά το «Μακεδονικόν» θα πρέπει να συμπληρώσετε τον τίτλο «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι»- Σε ότι αφορά το «Φαργκάνη» θα πρέπει να συμπληρώσετε τον τίτλο «Ο Θεός της σφαγής»Οι πέντε πρώτοι σε κάθε κατηγορία κερδίζουν ένα εισιτήριο για την ταινία της επιλογής τους! Μπορείτε να στέλνετε μέιλ ξεχωριστά και για τους τέσσε-ρις κινηματογράφους αλλά προφανώς δεν μπορεί κάποιος να κερδίσει και για τους τέσσερις - θα κερδίσει μόνο για τον ένα. Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με προσωπικό e-mail ενώ τα ονόματά τους θα αναρτηθούν και στη σελίδα του φιλμ νουάρ στο facebook το απόγευμα της Παρασκευής. Και από τη στιγμή που θα ειδοποιηθούν μέχρι το πέρας της κινηματογραφικής εβδομάδας μπορούν να δουν την ταινία για την οποία κέρδισαν το εισιτήριο με επίδειξη της ταυτότητάς τους στο ταμείο του αντί-στοιχου κινηματογράφου. Καλή προβολή!

AVANT PREMIEREΟ STAR FM 97,1, σε συνεργασία με την εταιρεία διανομής Village Films,

σας προσκαλούν στην πρεμιέρα της ταινίας «Μεθυσμένο ημερολόγιο» (The

Rum Diary) του Μπρους Ρόμπινσον, με τους Τζόνι Ντεπ, Άαριν Έκχαρντ και

Άμπερ Χερντ, την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, στις 20.30, στον πολυκινηματογράφο

VILLAGE CINEMAS. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη με προσκλήσεις

που μπορείτε να εξασφαλίσετε μέσα από διαγωνισμούς στις εκπομπές του

STAR FM 97,1 (2310 220300).


Προσοχή, δεν είναι ανέκδοτο. Πρόκειται γι’ αληθινό περιστατικό, ιδανικό για την τόνωση

της εθνικής αυτοπεποίθησης, με τα έντονα συμπτώματα ραγδαίας κατάρρευσης. Σε

πολυκατάστημα του δυτικού Βερολίνου, Έλληνας πελάτης κατευθύνεται προς τη μεσό-

κοπη υπάλληλο, κραδαίνοντας το παντελόνι με σήμα γνωστής αμερικανικής φίρμας

που μόλις δοκίμασε και βεβαιώθηκε για τη θεαματική μείωση της αρχικής τιμής του.

Ζητάει επιπλέον έκπτωση. Πριν αρνηθεί, η Γερμανίδα υπάλληλος ρωτάει για ποιο λόγο.

«Είμαι Έλληνας», δηλώνει ψύχραιμα ο εκλεκτός μου φίλος Χρίστος, μόνιμος κάτοικος

κι αναγνωρισμένος ζωγράφος. Εκείνη τον κοιτάζει απ’ την κορφή ως τα νύχια και με

μιαν ορισμένη δόση χιούμορ σπεύδει να παρατηρήσει: «Δεν δείχνετε να μην έχετε να

πληρώσετε, πάντως». Κι η απάντηση του ελληνικού δαιμόνιου με τη φωνή του καλλιτέχνη:

«Φόρεσα τα καλά μου για να έρθω, επειδή γνωρίζω τι είδους άνθρωποι αποτελούν την

πελατεία σας». Για τη συντομία της αφήγησης, η αρμόδια «ανακάλυψε» κάποιο λόγο, ώστε να ικανοποιήσει το αίτημα του

χαριτωμένου αυθάδους, προσπερνώντας τον αναπόφευκτο αιφνιδιασμό, μαζί και το κεντροευρωπαϊκό ταμπού σχετικά

με την ανατολίτικη έφεση στην υψηλή τέχνη των υπαίθριων διαπραγματεύσεων.

Όλ’ αυτά, μόνον δυο 24ωρα πριν από τις εκδηλώσεις υπό τον γενικό τίτλο «Είμαστε όλοι Έλληνες», δυο 48ωρα πριν από τη

συμφωνία στο Eurogroup και μόλις ένα 24ωρο πριν από τη λήξη της 62ης Μπερλινάλε και την ανακοίνωση των βραβείων.

Όπου, για πολλοστή και συνεχόμενη φορά, δεν θριαμβεύουν τόσο οι ευνοούμενοι τίτλοι κάθε διοργάνωσης όσο ο κοινός

παρονομαστής στον πυρήνα κάθε σκεπτικού, που δεν είναι άλλος από την πολιτική ορθότητα. Αν τα Όσκαρ επιφυλάσσουν

ειδική μεταχείριση σε παντός είδους ήρωες με ειδικές ανάγκες (ας πω κι εγώ «άτομα με ειδικές ικανότητες», μην τυχόν

συλληφθώ από άνδρες των Ειδικών Μονάδων Κοινωνικής Πρόληψης), δηλαδή τυφλούς, παραπληγικούς, κωφάλαλους,

βετεράνους, εξαρτημένους, βασίλισσες, πρωθυπουργούς, μανιακούς, καταθλιπτικούς ή, έτσι γι’ αλλαγή, μανιοκαταθλι-

πτικούς, το φεστιβάλ του Βερολίνου διακατέχεται από δύο εμμονές.

Σύμφωνα με την πρώτη, η Χρυσή Άρκτος τουλάχιστον απαγορεύεται να απονεμηθεί σε γερμανική παραγωγή. Σύμφωνα

με τη δεύτερη, η παρουσία και μόνο των φυλακισμένων, των μεταναστών, των απόκληρων, των καταζητούμενων, των

αλλόθρησκων και των αλλόφυλων εξασφαλίζει εκ προοιμίου τη συμμετοχή στη διαδικασία της οποιασδήποτε κριτικής

επιτροπής. Με πρόεδρο τον Μάικ Λι, δίπλα του τον Φρανσουά Οζόν, τη Σαρλότ Γκενσμπούρ, τη Μπάρμπαρα Σούκοβα

και μερικούς ακόμα, δεν είχε πιθανότητες η ανατροπή. Μ’ αποτέλεσμα πάλι ν’ αγνοηθούν οι ταινίες που ξεχώρισαν και

να διανεμηθούν με ανατριχιαστική ισορροπία όλες οι διακρίσεις στο γνωστό μίγμα χωρών, ηλικιών, τάσεων και αγαθών

προθέσεων.

Κρίμα, γιατί με το «Χωρισμό» (Ιράν) πέρυσι και το «Μέλι» (Τουρκία) πρόπερσι, κάτι φάνηκε ν’ αλλάζει. Για την ακρίβεια, η

απονομή του μεγάλου βραβείου στην ιταλική «Cesare deve morire» δεν ισοδυναμεί με σκάνδαλο, αφού η μετακίνηση των

βετεράνων αδελφών Ταβιάνι, από τον ποιητικό ρεαλισμό στην περιοχή του σύγχρονου κοινωνικού σχολίου, αγγίζοντας

μάλιστα τα σύνορα του ντοκιμαντέρ, διατηρεί στο ακέραιο το ενδιαφέρον της, ως πρόκληση έστω, ως χειραφέτηση από

την πεπατημένη. Τι νόημα έχει ωστόσο μια τέτοια «ενθάρρυνση», ειδικά σε μια Μπερλινάλε με τη συντριπτική παράδοση

υπέρ των άσημων και των πρωτοεμφανιζόμενων;

Ας αναγνωρίσουμε απ’ την άλλη κάτι που απουσιάζει εμφανώς από το δικό μας φεστιβάλ. Σε μια μέτρια χρονιά, δίχως

ηχηρά ονόματα κι εξαιρετικές δημιουργίες, ο κορμός των επιλογών στο διαγωνιστικό τμήμα οργανώνεται γύρω από την

πανουργία της Ιστορίας, μιλώντας ουσιαστικά για το υλικό της ταραγμένης μας επικαιρότητας, δήθεν στρέφοντας το

βλέμμα και την προσοχή σε άλλες εποχές, σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, σ’ άλλες κοινωνίες. Ναι, ο Καίσαρ εξακολουθεί να

δολοφονείται, όχι ακριβώς όπως στη Ρώμη του Σαίξπηρ, αλλ’ όπως στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του ευρωπαϊκού

Νότου, μεταξύ Μπερλουσκόνι και Μόντι.

Στην καλύτερη μέχρι σήμερα ταινία του, ο Κρίστιαν Πέτσολντ («Yella») επισκέπτεται τη DDR, την Ανατολική Γερμανία που

επιμένουν να τη θυμίζουν μικροπωλητές, καπέλα, μουσεία και τουριστικές ατραξιόν δίχως Τείχος, αλλά περιορίζεται στο

βραβείο σκηνοθεσίας για τη «Μπάρμπαρα», το χαμηλόφωνο δράμα με τη Νίνα Χος, γιατρό σε δυσμένεια, να θυσιάζει

την ελευθερία και την απόδραση στη Δανία στο βωμό του καθήκοντος, της αλληλεγγύης και του έρωτα. Τα παλιομοδίτικα

που απειλούν μ’ επιστροφή στη μόδα; Ο κύκλος, από τις «Ζωές των άλλων» ως το «Αντίο Λένιν» διευρύνεται διαρκώς.

Σ’ ένα φεστιβάλ γυναικών, αγνοείται περιέργως η τύχη της πλέον αισθαντικής. Γηραιά και εκκεντρική, η ευκατάστατη

Αουρόρα υποφέρει από μοναξιά κι αναμνήσεις, ανάμεσά τους τον μελαγχολικό κροκόδειλο της νεότητάς της. Ύστερα από

το υπαινικτικό, σουρεαλιστικό πρώτο μέρος («Χαμένος παράδεισος»), στο δεύτερο («Παράδεισος») βουτάει στο παρελθόν

της αποικιοκρατίας, των απέραντων φυτειών, του παράνομου έρωτα, της φαντασίας, των ευρημάτων και των αναφορών

στο αριστούργημα του εξπρεσιονιστή Φρίντριχ Μουρνάου. Το «Tabu» (Πορτογαλία) είναι η τρίτη ταινία του Μιγκέλ Γκό-

μες, αυτή που τον καθιερώνει, το αριστούργημα ίσως της χρονιάς. Όχι μόνον δεν θα προβληθεί εδώ πιθανότατα, αλλά

μόνον οι κριτικοί τη «σώζουν» από την αφάνεια, χάρη στο

βραβείο της FIPRESCI. Ταμπού η ασπρόμαυρη φωτογραφία,

μήπως η έλλειψη διαλόγων στο δεύτερο μέρος; Αλλ’ εκεί

ακριβώς έγκειται η ειδοποιός διαφορά, όχι με την τεχνική

του «The Artist», αλλά με τη δημιουργική αξιοποίηση της

μνήμης. Απουσία ομιλίας, αλλ’ ήχοι ζωντανοί, της φύσης,

της ζωής και του περίγυρου. Το ρομάντζο ως ενάργεια κι

ανασυγκρότηση, το σινεμά ως αστείρευτη έμπνευση, στα

όρια της δωρεάς. Επιμύθιο; Αν δεν μπορείς ν’ ανακαλύψεις

τη γενναιοδωρία του κινηματογράφου, άφησε τουλάχιστον

εκείνη να σ’ ανακαλύψει.

Ο Ανδρέας Τύρος είναι Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης

Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ).

σινεμά

Τα Βραβεία της Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής έχουν ως εξής:

- Χρυσή Άρκτος Καλύτερης

Ταινίας: «Cesare deve morire»

(Caesar Must Die/ Ο Καίσαρας

πρέπει να πεθάνει) των Πάολο

και Βιτόριο Ταβιάνι

- Αργυρή Άρκτος – Μεγάλο Βρα-

βείο της Επιτροπής: «Csak a szél»

(Just the Wind/ Μόνον ο άνεμος)

του Μπενς Φλίγκαου

- Αργυρή Άρκτος Σκηνοθεσίας:

Κρίστιαν Πέτσολντ, «Barbara»

(Μπάρμπαρα)

- Αργυρή Άρκτος Ανδρικού

Ρόλου: Μίκελ Μπόε Φέλσγκαρντ,

«En kongelig affære» (A Royal

Affair/ Μια βασιλική υπόθεση)

- Αργυρή Άρκτος Γυναικείου

Ρόλου: Ρέιτσελ Μουάντζα,

«Rebelle» (War Witch/ Μάγισσα

του Πολέμου)

- Αργυρή Άρκτος Καλλιτεχνικού

Επιτεύγματος: στον Λουτς Ράιτε-

μαγιερ, διευθυντή φωτογραφίας

της ταινίας «Bai lu yuan» (White

Deer Plain/ Η πεδιάδα του λευκού

ελαφιού)

- Αργυρή Άρκτος Καλύτερου

Σεναρίου: Νικολάι Αρσέλ,

Ράσμους Χέιστερμπεργκ, «En

kongelig affære» (A Royal Affair/

Μια βασιλική υπόθεση)

- Βραβείο Alfred Bauer: «Tabu»

(Taboo/ Ταμπού) του Μιγκέλ

Γκομές

- Ειδική Μνεία: «L’ Enfant d’ en

Haut» (Sister/ Αδελφή) της Ούρ-

σουλα Μεγιέρ

62η ΜπερλινάλεΣυνάντησα κι ένα ακαταμάχητο ταμπού

του Ανδρέα Τύρου

Αλ. Παπαδιαμάντη 6 (περιοχή Μαρτίου) Τηλ. 2310 861874www.kroustophono.gr , email: [email protected]

Μαθήματα κρουστών, Drums, κιθάρας,

μουσικής προπαιδείας, παιδικό musical.

Εγγραφές όλο το χρόνο


σινεμά

Γράφει ο Άγγελος Γιάννου[email protected]

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ(THE TIMEKEEPER)Σκηνοθεσία: Λουί ΜπελανζέρΠαίζουν: Κρεγκ Ολένικ, Στίβεν ΜακΧέιτι, Ρόι Ντουπουά, Γκάρι ΦάρμερΚαναδάς, 2009Διάρκεια: 90’

Η μοναδική γκαλερί που νοικιάζει τα έργα της Αλ. Σβώλου 45 541821, Θεσσαλονίκη τηλ. 2310 275185

sevenfilmgallery.blogspot.com

Προτάσεις DVD για όσους αναζητούν το διαφορετικό

Μια προσφορά τoυ

Συνεχίζουμε κι αυτή την εβδομάδα τις αναζητήσεις μας στο πεδίο της

αλληγορίας. Υπενθυμίζω ότι ξεκινήσαμε με την εξαιρετική «Υπηρέτρια»,

μια μελέτη χαρακτήρα από τη Χιλή, η οποία όμως διαπιστώσαμε ότι

μπορεί να αναχθεί και σε ένα ευρύτερο πολιτικό πεδίο και να διαβαστεί

σαν ένα σχόλιο πάνω στις ταξικές σχέσεις. Καταλήξαμε ότι αλληγορία

είναι μια ιστορία που μπορεί να παραπέμπει και σε κάτι άλλο, σε ένα

διαφορετικό επίπεδο, πέρα από αυτό στο οποίο εξελίσσεται. Στη

συνέχεια καταπιαστήκαμε με το «Δέντρο που ψιθύριζε», μια τρυφερή

ανθρώπινη ιστορία για ένα κοριτσάκι που πείθεται πως η ψυχή του

πεθαμένου πατέρα της κατοικεί μέσα στο μεγάλο δέντρο της αυλής.

Και εκεί διαπιστώσαμε ότι η ιστορία εμπλουτίζεται αν θεωρήσουμε το

δέντρο αυτό και την επιρροή που ασκεί πάνω στην οικογένεια σαν

ένα σύμβολο του παρελθόντος και της σχέσης που αναπτύσσουμε

με αυτό. Εδώ η αλληγορία δεν είναι τόσο πλήρης, υπό την έννοια ότι

δεν αλλάζουμε τελείως επίπεδο, το δέντρο όμως έχει έναν σαφέστατα

συμβολικό χαρακτήρα και ανάγεται σε κάτι γενικότερο. Αυτήν τη

φορά ταξιδεύουμε στον Καναδά, για να ασχοληθούμε με μια ταινία

που αφηγείται μια ιστορία με αρκετά ακραία και δύσκολα πιστευτά

συμβάντα, διαλόγους άλλοτε ωμούς και άλλοτε στιλιζαρισμένους,

έντονα, αρχέγονα συναισθήματα, στοιχεία με άλλα λόγια, που παραπέμπουν και πάλι σε αλληγορία. Μοιάζει δηλαδή σαν να

μην υπάρχει «κορεσμός» του νοήματος (για να χρησιμοποιήσουμε μια έννοια του Ρολάν Μπαρτ), δηλαδή ολοκλήρωσή του, στο

επίπεδο της καθαυτό ιστορίας και να απαιτείται κάποιου είδους αναγωγή στη γενικότητα. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο

Μάρτιν, ένας νεαρός, που έχοντας απομείνει ορφανός και πένητας, αναζητά δουλειά σε ένα εργοτάξιο που κατασκευάζει μια

απόμακρη σιδηρογραμμή στα βάθη των δασών των Βορειοδυτικών Περιοχών. Πρόκειται για ένα περιβάλλον τελείως απομονω-

μένο, που παραπέμπει σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, με εργάτες εξαθλιωμένους, πολλοί εκ των οποίων μοιάζουν

να πάσχουν από διάφορες ψυχικές διαταραχές. Κυρίαρχη είναι η τυραννική μορφή του «επιστάτη», ο οποίος δεν διστάζει να

συμπεριφέρεται βίαια, φτάνοντας μέχρι το σημείο να αποβάλλει από την ομάδα όσους δεν δουλεύουν αρκετά καλά ή διαμαρ-

τύρονται για τις συνθήκες, μετατρέποντάς τους σε «σκουπιδοφάγους», μια παρασιτική ομάδα ανθρώπων που καταλήγουν σε

ζωώδη κατάσταση να τρέφονται από τα σκουπίδια των υπολοίπων. Σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, ο Μάρτιν διαπιστώνει ότι ο

επιστάτης δηλώνει λιγότερες ώρες εργασίας από τις πραγματικές, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι αποδοχές των εργατών. Ολ’

αυτά φέρνουν σύντομα τον Μάρτιν, ο οποίος θεωρεί ως μοναδικό πλούτο και κληρονομιά του το ρητό του πατέρα του ότι «αν

ένας άντρας χάσει τα πάντα, μα επιλέξει να πράξει το σωστό, δεν έχει χάσει τίποτα απολύτως», σε πορεία ευθείας σύγκρουσης

με τον επιστάτη. Η ταινία χαρακτηρίζεται από την αναπαράσταση του μεγαλειώδους και ειδυλλιακού φυσικού τοπίου, που έρχεται

σε αντίθεση με τους διάφορους αλλόκοτους και εξαθλιωμένους ανθρώπινους τύπους που εποικούν το εργοτάξιο. Μέσα σ’

αυτό το περιβάλλον ο Μάρτιν καλείται να πάρει μια σειρά από αποφάσεις ηθικής φύσεως, που θα καθορίσουν την προσωπική

του μοίρα και θα σημαδέψουν την ακεραιότητά του, τόσο την σωματική όσο και την ηθική. Η σχηματικότητα αυτής της δομής,

η μεταφυσική αύρα που αποπνέει η ταινία, καθώς και κάποιοι κάπως ξεκάρφωτοι διάλογοι φιλοσοφικού περιεχομένου μας

ωθούν προς την κατεύθυνση αναγωγής της ιστορίας σε κάποιο άλλο επίπεδο. Δύο είναι οι πιθανότερες αναγνώσεις: η μία είναι

η πολιτική. Να δούμε δηλαδή τους εργάτες του εργοταξίου σαν μια μικρογραφία ολόκληρου του παγκόσμιου προλεταριάτου και

να στοχαστούμε πάνω στους τρόπους με τους οποίους αυτό κρατιέται αλυσοδεμένο και πώς θα μπορούσε να απελευθερωθεί.

Η δεύτερη είναι η μεταφυσική. Το εργοτάξιο είναι τελικά η ίδια η ζωή. Στην οποία κρινόμαστε με βάση τις επιλογές μας. Συχνά

δύσκολες, ενίοτε φαινομενικά δυσάρεστες και αντιβαίνουσες στα άμεσα συμφέροντά μας, που όμως θα μας δικαιώσουν τελικά

στο επίπεδο της ηθικής. Το εξαιρετικό φινάλε του έργου δένει ιδιαίτερα με μια τέτοια ανάγνωση. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε

να δεχθούμε ότι η ταινία εμπλουτίζεται από δεύτερες, αλληγορικές αναγνώσεις, που την ανάγουν σε κάτι περισσότερο από αυτό

που αρχικά φαίνεται να είναι και να την θεωρήσουμε πάνω σ’ αυτή τη βάση άξια της προσοχής σας.


videodrome-filmnoir.blogspot.com

Starsystem Αριστούργημα ***** Πολύ καλό **** Καλό *** Ενδιαφέρον ** Μέτριο * Κακό •

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ Θό

δω

ρο

ς Γ

ιαχο

υστί

δης

*(S

UN

DA

Y)

Γιά

ννης

Ν. Γ

κακί

δης

Αλέ

ξης

Δερ

μεντ

ζόγλ

ου

*(Μ

ΑΚ

ΕΔ

ΟΝ

ΙΑ -

ΕΡ

Τ)

Γιώ

ργο

ς Ζ

ερβό

πουλ

ος

(MO

VIE

S L

TD

)

Σω

τήρ

ης Ζ

ήκο

ς *

(CIT

Y)

Τά

σο

ς Θ

εοδ

ωρ

όπο

υλο

ς (I

EF

IME

RID

A.g

r)

Κω

νστα

ντίν

ος

Κα

ϊμά

κης

*(C

ITY

PR

ES

S)

Στρ

άτο

ς Κ

ερσ

ανί

δης

*(Ε

ΠΟ

ΧΗ

)

Βα

σίλ

ης Κ

εχα

γιά

ς *

(TV

XS

)

Αλέ

ξανδ

ρος

Ρω

μανό

ς Λ

ιζά

ρδο

ς (Ε

ΡΤ)

Χρ

ήστο

ς Μ

ήτσ

ης *

(ΑΘ

ΗΝ

ΟΡ

ΑΜ

Α)

Αλέ

ξανδ

ρο

ς Μ

ιλκί

δης

Δημ

οσ

θέν

ης Ξ

ιφιλ

ίνο

ς *

Γιώ

ργο

ς Π

απα

δημ

ητρ

ίου

(CIN

ED

OG

S)

Νέσ

τορ

ας

Πο

υλά

κος*

(SE

VE

NA

RT

.gr)

Ιωσ

ήφ Π

ρω

ιμά

κης

(MO

VIE

S F

OR

TH

E M

AS

SE

S)

Γιά

ννης

Το

τονί

δης

*

Ηλί

ας

Φρ

αγκ

ούλ

ης *

(MA

D T

V)

Αχι

λλέα

ς Ψ

αλτ

όπο

υλο

ς *

ALBERT NOBBS *** ** *** *** *** ** *** *** ** ** *** **ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΟΝΤΑ

** ** *** *** ** ** ** *** * *** *

THE GREY *** * *** *** *** ** **** ***

ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ** * * ** ** •

BARBIE ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ 2

**

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

ΚΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΝ ΣΜΑΪΛΙ ***** **** ***** **** *** **** *** **** *** *** **** **** **** *** **** ****

HUGO **** **** **** *** ***** **** *** ** ***** **** *** ** ***** ***** *****

SHAME * **** **** *** **** ** **** **** **** **** **** *** • **

ΕΡΩΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ** ** ** * ** * *

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ *** *** *** *** * ** *** *** ** *** *** *** ** *** * • ***

(* μ

έλος

της

Π.Ε.

Κ.Κ.

)


κινηματογραφικήατζέντα

ΓΚΛΕΝΚΛΟΟΥΖΜΙΑ

ΓΟΥΑΣΙΚΟΦΣΚΑΑΑΡΟΝ

ΤΖΟΝΣΟΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΙ...Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ!

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

ΟΛΥΜΠΙΟΝ

ALBERT NOBBS

“H Γκλεν Κλόουζ είναι έτοιμη για το Όσκαρ της!” flix.gr“H Γκλεν Κλοουζ επιδεικνύει ερμηνεία που δύσκολα

θα αγνοήσει η Ακαδημία!” ΣΙΝΕΜΑ

Α’ ΓυνΑικειου Ρολου (Γκλεν κλοουζ)Β’ ΓυνΑικειου Ρολου (ΤζΑνεΤ ΜΑκ ΤιΡ)

κΑλυΤεΡου ΜΑκιΓιΑζ

υ π ο ψ η φ ι ο Τ η Τ ε ς Γ ι Α

O S C A R ® 2 0 1 2

υ π ο ψ η φ ι ο Τ η Τ ε ς Γ ι Α

Χ Ρ υς ε ς ς φ Α ι Ρ ε ς 2012Α’ ΓυνΑικειου Ρολου (Γκλεν κλοουζ)

Β’ ΓυνΑικειου Ρολου (ΤζΑνεΤ ΜΑκ ΤιΡ)πΡωΤοΤυπου ΤΡΑΓουδιου

(Lay your head down - SineAd O’ COnnOR)

kx Albert Nobbs film noir.indd 1 21/02/2012 1:01 μ.μ.

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ (2310 262051): θέατρο: «Η θεία κι εγώ»

ΒΑΚΟΥΡΑ (2310 233665): Αίθουσα 1: Η Σιδηρά Κυρία (18.45),

Hugo (20.30 – 23.00), Αίθουσα 2: Ο τελευταίος χορευτής του

Μάο (18.30 – 20.30 – 22.30)

ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ (2310 834996): Hugo (17:30 – 19.40), J. Edgar

(21.40)

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ (2310 261727): Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμά-

ιλι (18.30 – 20.45 – 23:00)

ΟΛΥΜΠΙΟΝ (2310 378404): Αίθουσα 1: Shame (18.45 – 21.00

– 23.00/ Κυριακή: 18.45 – 21.00), Αίθουσα 2 «Παύλος Ζάννας»:

Albert Nobbs (18.15 – 20.30 – 22.45)

ΦΑΡΓΚΑΝΗ (2310 960063): Το λιμάνι της Χάβρης (19.00), Ο

Θεός της σφαγής (20.45 – 22.30)

ΠΟΛΥΣΙΝΕΜΑ

ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ (2310 290290/ Κρατήσεις: 801 11 60000/ on-line: www.i-ticket.gr): Αίθουσα 1: Barbie στην

ιστορία μιας γοργόνας 2 (μεταγλωττισμένη: 17.00/ Σάββατο και Δευτέρα: 15.20 – 17.00/ Κυριακή: 12.00 –

13.40 – 15.20 – 17.00), The Grey (18.40 – 21.10 – 23.40), Αίθουσα 2: Γάτος σπιρουνάτος (μεταγλωττισμένη/

Σάββατο και Δευτέρα: 16.10/ Κυριακή: 12.10 – 14.10 – 16.10), Hugo (18.10 – 20.40 – 23.20), Αίθουσα 3:

Barbie στην ιστορία μιας γοργόνας 2 (μεταγλωττισμένη: 18.00/ Σάββατο και Δευτέρα: 16.20 – 18.00/ Κυριακή:

13.00 – 14.40 – 16.20 – 18.00), Η γυναίκα με τα μαύρα (19.40 – 21.50), Αίθουσα 4: Εξαιρετικά δυνατά και

απίστευτα κοντά (17.40 – 20.20 – 23.00/ Κυριακή: 12.20 – 15.00 – 17.40 – 20.20 – 23.00), Αίθουσα 5: Hugo

(σε 3D: 19.30/ Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα: 16.50 – 19.30), Star Wars Επεισόδιο 1: Η Αόρατη Απειλή (σε

3D: 22.10), Αίθουσα 6: Οι απόγονοι (18.20), Έρωτας από την αρχή (20.50 – 23.00), Αίθουσα 7: Αυτό θα πει

πόλεμος (18.50 – 21.00 – 23.10/ Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα: 16.40 – 18.50 – 21.00 – 23.10), Αίθουσα

8: One for the Money (17.30), Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι (19.50 – 22.30)

STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (801 801 7837/ από κινητό: 210 237 1000): Αίθουσα 1: Barbie στην ιστορία μιας γορ-

γόνας 2 (μεταγλωττισμένη: 16.20 – 18.10/ Σάββατο και Κυριακή: 12.40 – 14.30 – 16.20 – 18.10/ Δευτέρα:

14.30 – 16.20 – 18.10), Hugo (σε 3D: 20.00), Η γυναίκα με τα μαύρα (22.30/ Παρασκευή έως Κυριακή: 22.30

– 00.30), Αίθουσα 2: Το άλογο του πολέμου (Σάββατο και Κυριακή: 12.50 – 15.50/ Δευτέρα: 15.50), Κι ο

κλήρος έπεσε στον Σμάιλι (18.40 – 21.10 – 23.50), Αίθουσα 3: Αυτό θα πει πόλεμος (16.45 – 18.45 – 20.45

– 22.45/ Σάββατο και Κυριακή: 12.45 – 14.45 – 16.45 – 18.45 – 20.45 – 22.45/ Δευτέρα: 14.45 – 16.45 –

18.45 – 20.45 – 22.45), Αίθουσα 4: Γάτος σπιρουνάτος (μεταγλωττισμένη: 17.10/ Σάββατο και Κυριακή: 13.20

– 15.10 – 17.10/ Δευτέρα: 15.10 – 17.10), Έρωτας από την αρχή (19.00 – 21.20 – 23.40), Αίθουσα 5: Γάτος

σπιρουνάτος (μεταγλωττισμένη: 16.00 – 17.50 – 19.40/ Σάββατο και Κυριακή: 12.20 – 14.10 – 16.00 – 17.50

– 19.40/ Δευτέρα: 14.10 – 16.00 – 17.50 – 19.40), Η γυναίκα με τα μαύρα (21.30 – 23.30), Αίθουσα 6: Ο Jack

και η Jill (18.00), Οι απόγονοι (20.00/ Σάββατο και Κυριακή: 13.30 – 15.45 – 20.00/ Δευτέρα: 15.45 – 20.00),

Το κορίτσι με το τατουάζ (22.10), Αίθουσα 7: Έρωτας από την αρχή (18.10 – 22.20/ Σάββατο και Κυριακή:

13.50 – 18.10 – 22.20), Η Σιδηρά Κυρία (16.10 – 20.20), Αίθουσα 8: Hugo (18.00 – 20.30 – 23.00/ Σάββατο

και Κυριακή: 13.00 – 15.30 – 18.00 – 20.30 – 23.00/ Δευτέρα: 15.30 – 18.00 – 20.30 – 23.00), Αίθουσα 9:

Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά (16.40 – 19.10 – 21.40/ Παρασκευή: 16.40 – 19.10 – 21.40 – 00.10/

Σάββατο και Κυριακή: 13.40 – 16.40 – 19.10 – 21.40 – 00.10), Αίθουσα 10: The Grey (16.20 – 18.40 – 21.00

– 23.20/ Σάββατο έως Δευτέρα: 14.00 – 16.20 – 18.40 – 21.00 – 23.20), Αίθουσα 11: The Muppets (17.30/

Σάββατο και Κυριακή: 13.10 – 15.20 – 17.30/ Δευτέρα: 15.20 – 17.30), The Grey (19.40 – 22.00/ Παρασκευή

έως Κυριακή: 19.40 – 22.00 – 00.20)

VILLAGE COSMOS (2310 499999): Αίθουσα 1: Γάτος σπιρουνάτος (μεταγλωττισμένη: 16.10/ Σάββατο έως

Δευτέρα: 12.10 – 14.10 – 16.10), Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι (18.20 – 20.50 – 23.30), Αίθουσα 2: Γάτος

σπιρουνάτος (μεταγλωττισμένη: 17.00/ Σάββατο έως Δευτέρα: 12.50 – 14.50 – 17.00), Ο Jack και η Jill (19.00

– 21.00), Sherlock Holmes 2: Το παιχνίδι των σκιών (23.00), Αίθουσα 3: Hugo (18.00/ Σάββατο έως Δευτέρα:

12.30 – 15.10 – 18.00/ Τετάρτη: 16.00), Η γυναίκα με τα μαύρα (20.30 – 22.30 – 00.20/ Τετάρτη: 18.30 –

20.20 – 22.30 – 00.20), Αίθουσα 4: The Muppets (16.50/ Σάββατο έως Δευτέρα: 12.20 – 14.30 – 16.50), The

Grey (19.30 – 22.10 – 00.30), Αίθουσα 5: Barbie στην ιστορία μιας γοργόνας 2 (μεταγλωττισμένη: 17.10/ Σάβ-

βατο έως Δευτέρα: 12.00 – 13.40 – 15.30 – 17.10), Hugo (Τετάρτη/ 19.10 – 21.40 – 00.10/ σε 3D: 19.10 –

21.40 – 00.10/ Τετάρτη: καμία προβολή), Αίθουσα 6: Barbie στην ιστορία μιας γοργόνας 2 (μεταγλωττισμένη:

16.30 – 18.10/ Σάββατο έως Δευτέρα: 11.20 – 13.00 – 14.40 – 16.30 – 18.10), Αυτό θα πει πόλεμος (19.50

– 21.50 – 23.50), Αίθουσα 7: Αυτό θα πει πόλεμος (17.20/ Σάββατο έως Δευτέρα: 13.20 – 15.20 – 17.20), Κι

ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι (19.20 – 22.00 – 00.40/ Τρίτη: 22.40), Αίθουσα 8: Happy Feet Two (μεταγλωττι-

σμένη/ Σάββατο έως Δευτέρα: 11.50 – 14.00), Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά (16.00 – 18.40 – 21.20

– 00.00), Αίθουσα 9 (Comfort): Αυτό θα πει πόλεμος (19.50 – 21.50 – 23.50), Αίθουσα 10 (Comfort): Εξαιρε-

τικά δυνατά και απίστευτα κοντά (18.40 – 21.20 – 00.00)

Film Noir - Issue 23

Documents

Transcript of Film Noir - Issue 23