Ιησούς Δημήτρης Ζευςmyweb.cytanet.com.cy/thezeus/VIRUS.GRK.doc · Web viewΜε...

Ιησούς Δημήτρης Ζευς 888

ί

Υποσυνείδητος έλεγχος του Ανθρώπου

Από την Εξουσία του 666

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ - 666ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

ΙΗΣΟΥΣ - 888 “Ιοί στον Ανθρώπινο Νου” 2

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το Θέμα έχει μια πολύ πλατειά Επιστημονική βάση. Στηρίζεται από μια Επιστήμη που καταργεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ Φυσικής και Μεταφυσικής και αναπτύσσει μια Ενιαία Θεωρία για την προέλευση και φύση του Σύμπαντος, όχι μόνο σαν ένα σύστημα από σώματα με μια κάποια μηχανιστική συμπεριφορά αλλά σαν ένα σύστημα που, εκτός αυτού, παρουσιάζει τα φαινόμενα της Ζωής, της Ενσυνείδησης, των Αισθήσεων, του Πνεύματος και όλα τα συναφή Ψυχικά και Αισθαντικά φαινόμενα. Και εφαρμόζει τους ίδιους Φυσικούς νόμους σε όλο το φάσμα αυτών των φαινομένων.

Η Θεωρία αυτή καταπιάνεται και με τις διάφορες οντότητες του Πνευματικού Κόσμου, Θεότητες και Αισθαντικά όντα, καθώς και την προέλευση τους από τον Ένα-Αμετάβλητο-Υπέρτατο-Θεό, την ταυτότητα του οποίου επίσης αποκαλύπτει. Εξετάζει την εμπλοκή των διαφόρων αυτών ‘Εξουσιών’ στο σχεδιασμό και τη διαμόρφωση του Δομημένου Σύμπαντος και τα προβλήματα που παρουσιάζονται ή που δυνατόν να παρουσιαστούν μεταξύ των διαφόρων Εξουσιών ή Θεοτήτων που εμπλέκονται στη δόμηση και διακυβέρνηση των όντων στα διάφορα στάδια της εξέλιξης του Πνεύματος. Έτσι απαντά και το πιο βασανιστικό ερώτημα του Ανθρώπου, «Πώς είναι δυνατόν ένας Θεός που είναι η ίδια η Αγάπη και όλος καλός να έχει δημιουργήσει ή να έχει επιτρέψει τη γέννηση του Κακού μέσα σε ένα Κόσμο που δημιούργησε με Αγάπη;».

Στην ανάπτυξη της αυτή η Ενιαία Θεωρία καταρρίπτει τις σχετικές παλαιότερες θεωρίες ή εκθέτει τα σφάλματα και τις ανεπάρκειες αυτών των θεωριών, όπως αυτή του Νεύτωνα περί Βαρύτητας και της Δύναμης σαν αιτίας της κίνησης, την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, τη Φωτονική Θεωρία μετάδοσης του Φωτός, τη Θεωρία της ‘Μεγάλης Έκρηξης’, τη συμβατική αντίληψη της υφής της Ύλης και τη θεωρία της ‘Τυχαίας Εξέλιξης των Όντων’.

Όμως, όπως ανάφερα πιο πάνω, αυτή η Επιστήμη είναι μόνο η βάση του θέματος. Αποτελεί την αναγκαία τεκμηρίωση της επιστημονικής σοβαρότητας με την οποία έτυχε επεξεργασίας το Θέμα, και συνάμα τα ‘επιστημονικά διαπιστευτήρια’ του συγγραφέα που είναι, ανάμεσα σε άλλα, Μαθηματικός, Φυσικός, Χημικός και Μηχανολόγος και έχει καταπιαστεί σε βάθος με τη Γλωσσολογία, τη Φιλοσοφία και τη συγκριτική Θρησκεία και Μυθολογία.

Το Θέμα το ίδιο είναι πολύ πιο καυτό και πολύ πιο επείγον και έχει μια πολύ άμεση σχέση με τα υπαρξιακά προβλήματα του σημερινού Ανθρώπου:

Καταπιάνεται με τον υποσυνείδητο ή υποβολιμαίο τρόπο ελέγχου του Ανθρώπου, από ξένες ‘Εξουσίες’, μέσω πλύσης εγκεφάλου από νηπιακής ηλικίας και τις διάφορες μεθόδους που χρησιμοποιούνται γι’ αυτό το σκοπό.

Αναλύει πώς μ’ αυτό τον υποσυνείδητο έλεγχο επιβάλλεται στον Άνθρωπο η Θρησκευτική και η Επιστημονική προκατάληψη, πώς διαστρέφονται οι προθέσεις και οι πράξεις του, πώς ελέγχονται οι κατευθύνσεις και η πρόοδος του Ανθρώπου σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας και πώς καταντά ο Άνθρωπος να συμπεριφέρεται σαν να είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του.

Αποκαλύπτει την ταυτότητα και το χαρακτήρα της Εξουσίας που ασκεί αυτό τον υποσυνείδητο έλεγχο του Ανθρώπου, καθώς και την ταυτότητα του ίδιου του Σατανά.

Επισημαίνει και αποδεικνύει ότι αυτός ο έλεγχος και η καθοδήγηση του Ανθρώπου τον κάνουν να συμπεριφέρεται πολύ πιο κάτω από την ανθρώπινη νοημοσύνη, αν αυτή η νοημοσύνη ήταν ελεύθερη και όχι υποσυνείδητα κατευθυνόμενη και μάλιστα από μια Εξουσία που εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα ενάντια στα συμφέροντα του Ανθρώπου.

2


Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν, η ανθρώπινη ιδιοφυΐα, που μέσα σε 25 χρόνια πήγε από το μικροεπεξεργαστή στο ‘Virtual Reality’ και που έχει η ίδια επινοήσει συστήματα προβολής εικόνων με βάση κωδικοποιημένα ηλεκτρικά σήματα σε ηλεκτρονικό κύκλωμα, να μην έχει τη νοημοσύνη του ‘ένα κι ένα κάνουν δυο’ για να αντιληφθεί ότι, μηχανιστικά τουλάχιστο, κάτι παρόμοιο πρέπει να συμβαίνει και στην περίπτωση της όρασης. Και, ενώ την εικόνα τη βλέπουμε οπωσδήποτε έξω από το κεφάλι μας, να πιστεύει ένας ‘επιστήμονας’ ότι είναι ο εγκέφαλος που βλέπει. Δεν είναι δυνατόν, ενώ όλοι συμφωνούμε ότι η κωδικοποίηση απαιτεί την ανώτερη νοημοσύνη που διαθέτουμε, και οπωσδήποτε προϋποθέτει πρόθεση και συμφωνία μεταξύ νοημόνων όντων που χρησιμοποιούν τους διάφορους κώδικες, όπως τη γλώσσα, για νοήμονη επικοινωνία, όταν όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι για την κωδικοποίηση και την αυτόματη εκτέλεση ενός κωδικοποιημένου προγράμματος, όπως για την αυτόματη κατασκευή ενός πλαστικού ποτηριού για παράδειγμα, απαιτείται όχι μόνο Πρόθεση και Νοημοσύνη αλλά και η ανάλογη Τεχνολογική κατάρτιση, να υποστηρίζει ένας ‘επιστήμονας’ ότι ο Γενετικός κώδικας της δόμησης των βιοχημικών σωματομηχανών των διαφόρων αισθαντικών όντων δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε τυχαία μέσα σε μια ακάθαρτη κολύμπα και ότι η εκτέλεση του δεν προϋποθέτει και την ανάλογη Τεχνολογία.

Το Θέμα παραθέτει και την Ιστορική πορεία της διακυβέρνησης του Ανθρώπου από τις Εξουσίες του Δράκοντα-Καλικάστια και του Ερμή για χιλιετίες και εξηγεί τη σχέση μεταξύ αυτών των Εξουσιών και των μεγάλων κατακτητών του Κόσμου, του Σίβα, του Αλέξανδρου, των Ρωμαίων, της Ιερής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, των Ευρωχριστιανικών Αποικιοκρατικών Δυνάμεων και της σημερινής Ευρωπαϊκής ηγεμονίας, μέσω των οποίων αυτές οι δυο συμμαχικές Εξουσίες ασκούν τον έλεγχο και τη διακυβέρνηση του υπόλοιπου Κόσμου.

Εξηγεί τις διάφορες υποβολιμαίες μεθόδους με τις οποίες οι Εξουσίες του Δράκοντα-Καλικάστια και του Ερμή έχουν καταφέρει, παρά τις προθέσεις του Ανθρώπου, να αποκλείσουν τη λατρεία και την Εξουσία του Ιησού (και του Ζεύα) από του να εδραιωθεί στη Γη και πώς, ενώ έχουν καταφέρει τους Ορθόδοξους Χριστιανούς να καθιερώσουν τη λατρεία του Δράκοντα και να αποκλείσουν την παρουσία του Αρνίου μέσα στις εκκλησίες τους, τούς υποβάλλουν την πεποίθηση ότι, μ’ αυτό τον τρόπο και με τη σταύρωση του ομοιώματος του Ιησού, προσφέρουν λατρεία στον Ιησού!!!

Τέλος, εξηγεί πώς ο Άνθρωπος μπορεί να απελευθερωθεί από την Εξουσία του Δράκοντα-Καλικάστια και του Ερμή, καθώς και την επίδραση του 666 και να πάρει το δρόμο του για τη μεγάλη Ανάσταση. Και, αφού κάθε επόμενο μας βήμα ξεκινά από το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, η σωστή επιστημονική γνώση του Παρόντος, όπως την πραγματεύεται αυτό το Θέμα, δίνει και τη σωστή κρίση και αντίληψη των προδιαγραφόμενων του Μέλλοντος.

3


Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν ΑΣελίδα

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΕίναι ο Άνθρωπος πράγματι ο χειρότερος εχθρός του Εαυτού τουή Θύμα Υποσυνείδητου Ελέγχου; 005Επιστημονική Προκατάληψη 015

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ - ΒΑΣΙΚΗ ΣΟΦΙΑΗ Δημιουργία του Σύμπαντος 020Κατάρριψη υφισταμένων Θεωριώνα) Η Νευτωνική θεωρία 021β) Το κενό της Ύλης 022γ) Μετάδοση του φωτός και φωτόνια 024δ) Η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν 024ε) Η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης - (Το «Big Bang») 027

Η Ενιαία Θεωρία της ΔημιουργίαςΗ Αρχική Αιτία και η Πρωτογενής Εκδήλωση της 029Αντικίνηση - Αδράνεια - Ύλη 034«Σωματίδια» και Γαλαξίες 036Το Φαινόμενο Της Ζωής 041Είναι ο Άνθρωπος αθάνατος; 043Ο Υπέρτατος Θεός 045Αρσενικό και Θηλυκό 047Αναγνώριση - Ευχαρίστηση, Ηδονή και Χαρά 051

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΟι Πνευματικές Εξουσίες (Θεότητες) 053Η Προσωπικότητα της Εξουσίας του «666» 058Πώς Προκύπτει η Πνευματική Απομόνωση 065Τι ακολουθεί το στάδιο «666»; Τελικός Θάνατος ή Λύτρωση; 073

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ - ΙΣΤΟΡΙΚΟΤο Τάγμα του Φοίνικα (Η Αδαμική Αποίκηση, ο Ιαπετός και οι Ίωνες) 076Η Ωραία Ελένη 082Ο Μέγας Αλέξανδρος 085Το Κρυφό Ιερατείο του Ζεύα, ο Αβραάμ και οι Ιουδαίοι (Jews) 088Ο Ερχομός του Ιησού (Ιάσονα) και ο Ρόλος του 090Ο Παύλος της Ταρσού 094Η Ελένη του Βυζαντίου 097Η Ευρωχριστιανική Εξουσία 101Η Νεότερη Ελλάδα 104Το Κράτος του Ισραήλ 105

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ 109Π Α Ρ Α Ρ Τ Η Μ A (‘Κυβερνητική’ Συντονισμένου Δομημένου Συστήματος) 110ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ 116

4


ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

Είναι ο Άνθρωπος πράγματι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του ή θύμα υποσυνείδητου ελέγχου;

Συχνά έχει λεχθεί, ίσως συχνότερα για τους Έλληνες, πως ο Άνθρωπος είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του. Αυτό είναι μια απαράδεχτη αντίφαση, γιατί αντιβαίνει προς το βασικότερο κίνητρο ή ένστικτο του ανθρώπου, και κάθε όντος, αυτό της επιβίωσης.

Όμως, όταν ο άνθρωπος συμπεριφέρεται είτε ατομικά είτε συλλογικά σαν να είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του, τότε δικαιολογημένα πρέπει να υποψιαστούμε πως κάποιος πραγματικός εχθρός του μπερδεύει τα συναισθήματα και το νου και διαστρέφει τις πράξεις του και την όλη του συμπεριφορά, κατευθύνοντας τον υποσυνείδητα και υποβολιμαία, διατηρώντας τον ανυποψίαστο θύμα.

Σ’ αυτό το πρώτο μέρος θα δούμε ότι πλείστες από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, καθώς και βασικές επιστημονικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις που κατευθύνουν αυτές τις δραστηριότητες, είναι πολύ πιο κάτω από την ανθρώπινη νοημοσύνη, αν αυτή η νοημοσύνη ήταν ελεύθερη και όχι υποσυνείδητα κατευθυνόμενη.

Πώς διενεργείται αυτός ο υποσυνείδητος έλεγχος; Ποιες είναι οι μέθοδοι και οι μηχανισμοί του;

Θα αναφερθούμε πρώτα σε μερικές κοινά γνωστές μεθόδους και μετά σε άλλες που, άνκαι όχι τόσο γνωστές, θα γίνουν εύκολα αντιληπτές όταν υποδειχτούν:

Όλοι γνωρίζετε κάτι για τον υπνωτισμό. Ένας υπνωτιστής υποβάλλει σε κάποιον υπό την επίδραση του να κάνει κάτι, όταν δεν είναι πια σε κατάσταση υπνωτισμού, σε ανταπόκριση κάποιου ‘κλειδιού’, που μπορεί να είναι είτε φράση, είτε κίνηση είτε οτιδήποτε άλλο. Το ακόλουθο παράδειγμα έχει επιδειχθεί μπροστά σε κοινό: Το ‘κλειδί’ ήταν: Όποτε ο υπνωτιστής άγγιζε τη γραβάτα του, το υπό έλεγχο πρόσωπο έπρεπε να βγάλει το σακάκι του. Πράγματι έτσι και γινόταν κατ΄ επανάληψη, ακόμα και όταν άρχισαν οι παρευρισκόμενοι να μισογελούν και να προκαλούν στο ‘θύμα’ αμηχανία. Συνέχιζε να βγάζει ο άνθρωπος το σακάκι του κάθε φορά που ο υπνωτιστής άγγιζε τη γραβάτα του, βρίσκοντας κάθε φορά και νέα δικαιολογία. Δεν υπάρχει τρόπος να αντισταθεί στο ‘κλειδί’ το ελεγχόμενο πρόσωπο, όσο δε γνωρίζει ακριβώς το ‘κλειδί’. Μόνο όταν μάθει το ‘κλειδί’ μπορεί να αντισταθεί, κι’ αυτό δεν είναι πάντοτε εύκολο.

Πλείστοι από σας θα έχετε ίσως ακούσει και για την υποσυνείδητη διαφήμιση. Ένα πλαίσιο με κάποια διαφήμιση, ή υποβολή, για παράδειγμα για κάποιο συγκεκριμένο αναψυκτικό, παρεμβάλλεται στα πλαίσια μιας κινηματογραφικής ταινίας. Η ταινία τρέχει συνήθως με 24 πλαίσια το δευτερόλεπτο και, άνκαι η διαφήμιση ξεχωρίζεται από τα μάτια και καταγράφεται σαφώς από τον εγκέφαλο, περνά απαρατήρητη από τον ενσυνείδητο νου, γιατί αυτός έχει ταχύτητα μόνο 10 πλαισίων το δευτερόλεπτο.

5


Αυτού του είδους η διαφήμιση είναι 100% αποτελεσματική. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας τρόπος άμυνας ενάντια σε τέτοιου είδους υποβολή από το ανυποψίαστο θύμα και γι’ αυτό αυτού του είδους οι διαφημίσεις απαγορεύονται με νόμο. Αυτές οι υποσυνείδητες υποβολές ή κρυφά προγράμματα δρουν ακριβώς όπως τα παρείσακτα προγράμματα-ιοί (virus) σ΄ ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ενεργοποιούνται ή θέτονται σε λειτουργία από κάποιο ‘κλειδί’ που αποτελεί μέρος του κανονικού προγράμματος. Για να υπάρξει οποιαδήποτε άμυνα ενάντια σε ένα τέτοιο ‘ιό’, πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε ότι υπάρχει, και μετά να μάθουμε το ‘κλειδί’ του και πώς ακριβώς ενεργοποιείται και με ποιο τρόπο λειτουργεί.

Άνκαι η υποσυνείδητη διαφήμιση απαγορεύεται με νόμο, υπάρχουν άλλοι, λιγότερο φανεροί νόμιμοι τρόποι, μέσω των οποίων η συμπεριφορά, ο τρόπος ζωής, η πρόοδος καθώς και οι θρησκευτικές και επιστημονικές πεποιθήσεις του ανθρώπου ελέγχονται και κατευθύνονται, όχι μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα και για απλές μονές πράξεις μέσω ενός μονού ‘κλειδιού’, αλλά εισάγουν μια ολόκληρη στρατιά από τέτοιους ‘Δούρειους Ίππους’ που αποτελούν ένα θεμέλιο πλαίσιο μέσω του οποίου ελέγχεται και κατευθύνεται τώρα και θα κατευθύνεται και στο μέλλον η όλη συμπεριφορά και η πρόοδος του ανθρώπου σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, πέραν των 12 παραγωγών ταινιών, ιδιαίτερα για παιδιά, δήλωσαν δημόσια ότι όταν ασχολούνται με την ανάπτυξη του υλικού, των μορφών και συμβόλων των θεμάτων των έργων τους, είναι ξεκάθαρα ενήμεροι ότι καθοδηγούνται από δυνάμεις πέραν από το φυσικό πεδίο.

Έχετε προσέξει πως όλες οι φιγούρες των κινουμένων σχεδίων έχουν τρία δάχτυλα μπροστά, χαρακτηριστικό των δρακόντων; Κατά τα τελευταία λίγα χρόνια έχει αυξηθεί κατακόρυφα η χρήση του Δράκοντα, του δεινόσαυρου και άλλων ερπετών σαν η αξιολάτρευτη φιγούρα σε πάρα πολλές παιδικές παραγωγές. Έχω μετρήσει 10 τέτοιες παραγωγές στην παιδική ζώνη της Κυπριακής τηλεόρασης μέσα σε δυο βδομάδες. Σε καμιά παιδική παραγωγή κινουμένων σχεδίων, ή άλλη, δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ σαν αξιολάτρευτο ζωάκι το ΑΡΝΙ, ενώ έχουν χρησιμοποιηθεί πλείστα πνευματικά ακάθαρτα ζώα, όπως ο ποντικός, η αρκούδα, η γουρούνα, ο βάτραχος κλπ. Η αρκούδα, το πιο λαίμαργο και ακατάστατο ζώο, έχει βρει το δρόμο της στις αγκαλίτσες των παιδιών σαν το κατεξοχήν αξιολάτρευτο ζωάκι, η μορφή του φιδιού έχει καταφέρει να εξασφαλίσει θέση στην είσοδο πλείστων κατοικιών σαν διακοσμητικό φράγμα των ρευμάτων της πόρτας και, από μερικών χρόνων, κατά αυξανόμενα δημοφιλή τρόπο, φωλιάζει στους καρπούς των χεριών των ανθρώπων υπό τη μορφή του βραχιολιού της ‘μέντικ αλέρτ’, ενός είδους φορητής ιατρικής ταυτότητας. Τη δεκαετία του ‘70 είχαν γεμίσει τα αυτοκίνητα κάθε μάρκας με το αυτοκόλλητο έμβλημα του Alpha Romeo: Ένα εστεμμένο Δράκοντα που καταπίνει άνθρωπο. Τα παραδείγματα της δημοτικότητας της μορφής του Δράκοντα ή του Όφεως ή άλλων ερπετών, νεκροκεφαλών και παρομοίων θεμάτων, δεν έχουν τελειωμό. Όλα αυτά τα σύμβολα γίνονται δημοφιλή μόλις εισαχθούν, όπως και οι περιβόητες ‘τάπες’ που ξαπλώθηκαν αστραπιαία σε όλα τα δημοτικά σχολεία.

Όλα αυτά τα σύμβολα, ονόματα, φράσεις και μορφές, διαδραματίζουν στο υποσυνείδητο του ανθρώπου ρόλο ακριβώς ανάλογο με τα ονόματα και τα εικονίδια μέσω των οποίων εξασφαλίζεται πρόσβαση στα διάφορα αρχεία και προγράμματα σ΄ ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή.

6


Η χρήση και η δημοτικότητα της μορφής του Δράκοντα και των άλλων συμβόλων του Σατανά, του Θανάτου και του Άδη δεν είναι κάτι το νέο. Αν επισκεφτούμε παλιές Βυζαντινές εκκλησίες θα παρατηρήσουμε ότι το θέμα του καλλιτεχνικού μοτίβου σε όλες είναι ο Δράκοντας και οι φτερωτοί όφεις. Τα σχοινάκια των καντηλιών κατεβαίνουν από στόματα φτερωτών όφεων και τα βραχιονοστηρίγματα των επισκοπικών θρόνων έχουν μορφή Δράκοντα. Ακόμα και η ποιμαντορική ράβδος των επισκόπων, το σύμβολο της πνευματικής εξουσίας της Βυζαντινής Εκκλησίας, κοσμείται στην κορυφή με δυο Δράκοντες. Σε καμιά Βυζαντινή εκκλησία δεν αποτελεί το ΑΡΝΙ μέρος του καλλιτεχνικού διακόσμου. Και μιλούμε για μια Εκκλησία που υποτίθεται ότι είναι αφιερωμένη στη λατρεία του Αρνίου-Ιησού που ήρθε να ελευθερώσει τον κόσμο από το Δράκοντα-Πλανητάρχη. Σε όλες αυτές τις εκκλησίες ο Ιησούς φιγουράρει κατεξοχήν σταυρωμένος με την επιγραφή ‘Ι-Ν-Β-Ι’, πράγμα που αποτελεί τελετουργία Μαύρης Μαγείας εναντίον του Ιησού και των Ιουδαίων. (Υπάρχουν βέβαια λογικοφανείς εξηγήσεις για όλα). Το τι είναι ίσως πιο αξιοπερίεργο είναι το ότι στην επικράτεια αυτής της Μητέρας όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών τα ονόματα Ιησούς και Ζευς είναι τα μόνα που έχουν αφαιρεθεί από το ονοματολόγιο, ενώ όλα τα άλλα ονόματα που συναντούμε στη λογοτεχνία, ιστορία, θρησκεία και μυθολογία, συμπεριλαμβανομένων και των ονομάτων όλων των άλλων αρχαίων Θεών, δίνονται. Η δικαιολογία ότι Ιησούς είναι μόνο ένας δε μπορεί να ευσταθεί, γιατί τα ονόματα Εμμανουήλ, Χρίστος, Σταύρος, Σωτήρης, Μαρία, Παναγιά, Παναγιώτα, Αδάμ, Αβραάμ, Μωυσής, Μιχαήλ, Γαβριήλ, Αφροδίτη, Άρτεμις, Άρης, Ερμής, Δήμητρα και όλα τα άλλα ‘μοναδικά’ ονόματα δίνονται. Ούτε μπορεί να ευσταθεί η άποψη ότι είναι ασέβεια να δίνεται στα παιδιά το όνομα ‘Ιησούς’, γιατί όλα τα άλλα ονόματα δίνονται από σεβασμό και εκτίμηση και όχι το αντίθετο. Γιατί να αποτελεί το όνομα του Ιησού εξαίρεση; (Ζευς = Θεός της Ζωής, από το ασυναίρετο ‘ζηω’ και το ασυναίρετο ‘ζηωη’, ‘Jhwh’-Jehovah-Jove).

Το λόγο τον έχουμε αναφέρει πιο πάνω. Τα σύμβολα και τα ονόματα αποτελούν κωδικούς πρόσβασης προς τα αρχεία, τα προγράμματα και τις οντότητες που αντιπροσωπεύουν. Το ίδιο συμβαίνει και στη Μαύρη Μαγεία, στα Computers, στα τηλεχειριστήρια της τηλεόρασης κλπ. Είναι γι’ αυτό το λόγο που αρχαίοι βασιλιάδες, σαν ο Ναβουχοδονόσορ, άλλαζαν τα ονόματα των αιχμαλώτων που χρησιμοποιούσαν στην υπηρεσία τους και τους έδιναν ονόματα του δικού τους θεού, για να μην υπάρχει ‘βαλτός’ άλλου θεού ανάμεσα σους έμπιστους του βασιλιά. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δίνεται νέο όνομα στους χειροτονημένους στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Στην Αποκάλυψη ο Ιησούς λέγει ότι σε κάθε εκλεχτό θα δώσει ψηφίδα πάνω στην οποία θα είναι γραμμένο ‘νέο όνομα’ το οποίο δε θα γνωρίζει κανείς άλλος εκτός ο λαμβάνων. Δε διερωτηθήκατε ποτέ τι χρειάζεται ένα όνομα που το γνωρίζει μόνο αυτός που το έχει και, φυσικά, αυτός που του το έδωσε; Είναι μυστικός κωδικός πρόσβασης και επικοινωνίας.

Από πού μας ήρθαν λοιπόν αυτά τα σύμβολα και η λατρεία του Δράκοντα, του Θανάτου και του Άδη; Πότε προσηλυτίστηκε η πρώτη γενιά στο δικό μας χώρο;

Η λατρεία του Δράκοντα συναντάται στα Μαιναδικά όργια της Ολυμπιάδας, της μητέρας του Αλέξανδρου, η οποία εισήγαγε τα Μαιναδικά της όργια και μέσα στο Μακεδονικό παλάτι προς φόβο και τρομάρα του βασιλιά Φίλιππου, ο οποίος απόφευγε με θρησκευτικό δέος τα διαμερίσματα και τους κοιτώνες της Ολυμπιάδας, όπου η τελευταία διατηρούσε όφεις και πύθωνες, ακόμα και στο κρεβάτι της.

7


Μάλιστα η Ολυμπιάδα διέδωσε ότι έμεινε έγκυος τον Αλέξανδρο από επέμβαση του Δράκοντα θεού και κατονόμασε το γιο της ‘γιο του Δράκοντα θεού’. Είναι επίσης η Ολυμπιάδα που υιοθέτησε τη σημαία του Σταυρού σαν το επίσημο λάβαρο του Αλέξανδρου. Αυτό το λάβαρο εικονίζεται φερόμενο από τους σημαιοφόρους του Αλέξανδρου σ’ ένα χρωματιστό ανάγλυφο τοίχο της Παιστού που σώζεται σήμερα στο μουσείο της Νεάπολης της Ιταλίας:

Είναι ένα ορθογώνιο λάβαρο με μαύρο Σταυρό, οι βραχίονες του οποίου έχουν πλάτος τριών περίπου εκατοστών και τέμνονται από πολλές μικρές κάθετες γραμμές, (δεν θυμάμαι τον αριθμό), με πιο μεγάλες και πιο πλατειές τις κάθετες στα άκρα των βραχιόνων. Το φόντο είναι τέσσερα γεμιστά κόκκινα ορθογώνια και λίγο άσπρο που απομένει γύρω από το Σταυρό. (Η σημαία της μάχης ήταν ένα σκέτο κόκκινο πανί).

Είναι επομένως φανερό πως ο Χριστός βασιλιάς, γιος του Δράκοντα θεού και της κυράς βασιλομήτορος με τα φίδια και τους Δράκοντες, που είχε σαν λάβαρο το Σταυρό και που πέθανε στο 33ο έτος της ηλικίας του, ήταν ο Αλέξανδρος. Μέσα στους Βυζαντινούς ναούς λατρεύονται κατεξοχήν ο Θάνατος, ο Δράκοντας και η Ολυμπιάδα.

Τώρα ίσως αρχίζετε να καταλαβαίνετε προς τα πού εκτρέπεται κάθε προσπάθεια πρόσβασης σας προς τον Ιησού. (Όσο και να θέλετε να ανάψετε το φως της κουζίνας, ενόσω συνεχίζετε να κατεβάζετε το διακόπτη του εξαεριστήρα, το αποτέλεσμα θα είναι πάντοτε να θέτετε σε λειτουργία τον εξαεριστήρα και όχι να ανάβετε το φως. Είναι πολύ απλό.)

Την ίδια εποχή που η Ολυμπιάδα υιοθετούσε το σύμβολο του Μεγάλου Θυσιαστηρίου και του τελικού Θανάτου, το Σταυρό, σαν λάβαρο του γιου της, τον ίδιο χρόνο, και συγκεκριμένα το 336 π.Χ., το αρχαίο Βυζάντιο υιοθετούσε σαν έμβλημα του το Μισοφέγγαρο, το σύμβολο της θηλυκής θεότητας του Άδη. Το αιτιολογικό ήταν ότι η ανατολή της πρωινής ημισελήνου αφήνιασε τους σκύλους της πόλης και των προαστίων, οι οποίοι με τα γαυγίσματα τους ξύπνησαν τους κατοίκους της πόλης, που έτσι αντιλήφθηκαν την προσέγγιση στρατού των Βαρβάρων, (του Φίλιππου του Μακεδόνα), που σκόπευαν να τους αιφνιδιάσουν και έτσι τους αντιμετώπισαν αποτελεσματικά και έσωσαν την πόλη τους. Βλέπετε τι είδους λογικοφανείς εξηγήσεις υποβάλλουν οι Εξουσίες στον ανθρώπινο νου, προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους; Γιατί να μην ταράχτηκαν οι σκύλοι από το θόρυβο των στρατευμάτων του εχθρού ή γιατί κάτι μυρίστηκαν; Βέβαια, όπως και ο Σταυρός, το Θυσιαστήριο, το Μισοφέγγαρο προϋπήρχε από πολύ παλιά.

8


Ήταν το σύμβολο της Κυράς του Άδη. Το βρίσκουμε να συνδέεται με την Κυβέλη, την Εκάτη, την Αρτέμιδα και με άλλες θηλυκές θεότητες στο χώρο κυρίως της Μικρασίας, όταν αυτές ταυτίζονταν με τη βασίλισσα του Κάτω Κόσμου.

Με την εγκαθίδρυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και της Βυζαντινής θρησκείας, τα δυο αυτά σύμβολα, του Σταυρού και του Μισοφέγγαρου, ενώθηκαν μαζί για να αποτελέσουν το σύμβολο της Βυζαντινής πίστης, την Άγκυρα που, μαζί με το Σταυρό και την καρδιά, αποτέλεσαν πολύ δημοφιλή σύμβολα στα κοσμήματα των κυριών και των νηπίων και αργότερα, μαζί με το Δράκοντα, αποτέλεσαν και αποτελούν μέχρι σήμερα τα πιο δημοφιλή θέματα στο Τατουάζ.

Χρόνια μετά που οι Οθωμανοί Τούρκοι κατάκτησαν την Κωνσταντινούπολη, υιοθέτησαν το Μισοφέγγαρο σαν επίσημη σημαία τους και, αργότερα, το επέβαλαν σαν το σύμβολο όλου του Ισλάμ στην επικράτεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από τη στιγμή που υιοθετήθηκε το Μισοφέγγαρο σαν σύμβολο του Ισλάμ, σ’ όλη την έκταση του Ισλάμ, όπου παλαιότερα άκμασαν οι επιστήμες, όπως η Άλγεβρα, η Ευκλείδεια Γεωμετρία, η Χημεία και η καλλιτεχνική αρχιτεκτονική, από τη Σαμαρκάνδη μέχρι τη Γόρδοβα της Ισπανίας, και στην επικράτεια του οποίου είχαν αναβιώσει και τα κλασσικά γράμματα και σπουδές, όπως του Πλάτωνα και άλλων κλασσικών, παρατηρούμε μια κατακόρυφη παρακμή μέχρι την τελική απονέκρωση κάθε πολιτιστικής δραστηριότητας.

Την ίδια κατακόρυφη παρακμή του Ιωνικού και Αθηναϊκού κλασσικού πολιτισμού βλέπουμε και με την κάθοδο του Αλέξανδρου στις Θήβες και την Αθήνα, με μόνη τη διαφορά ότι στο δικό μας χώρο, το χώρο που κληρονόμησε την Ιερή Αδαμική γλώσσα, παράμεινε μια αναλαμπή από το αρχαίο Ιωνικό Πνεύμα, με κύριους φορείς και εκπρόσωπους του να μας έρχονται από τα άγια χώματα της Μικρασίας και των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Κοιτάξετε σε όλη την Ελληνική επικράτεια και σε όλες τις κλασσικές βιβλιοθήκες. Τι το πολιτιστικά αξιόλογο έχουμε να επιδείξουμε από την κάθοδο του Αλέξανδρου και μετά;

Στους τρούλους των παλιών Ρωσικών εκκλησιών βλέπουμε το ίδιο ακριβώς σύμβολο όπως τη Βυζαντινή Άγκυρα. Η κατακόρυφη του Σταυρού των τρούλων τέμνεται στο κάτω μέρος από το Μισοφέγγαρο για να δηλώνει ότι η Ρωσική Εκκλησία είναι Βυζαντινής και όχι Λατινικής προέλευσης. Ακόμα και όταν οι κομμουνιστές θέλησαν να καταργήσουν και τη θρησκεία και τα σύμβολα της, οδηγήθηκαν υποσυνείδητα και ανυποψίαστα, και αντίθετα με τις προθέσεις τους, να υιοθετήσουν σαν λάβαρο του Προλεταριάτου το Σφυροδρέπανο: Το Σφυρί για το Βιομηχανικό Προλεταριάτο, το Δρεπάνι για το Γεωργικό και το Αστέρι για τους διανοούμενους. Με τη λαβή του δρεπανιού μειωμένη στο ελάχιστο, το Σφυροδρέπανο είναι απλώς μια σύνθεση του Σταυρού και του Μισοφέγγαρου, όπως και η Βυζαντινή Άγκυρα.

Βλέπετε, οι Εξουσίες είναι πανέξυπνες και δεν είναι διατεθειμένες να αφήσουν τίποτα και κανένα να ξεφύγει από τον έλεγχο τους μια και εξασφαλίσουν αυτό τον έλεγχο. Όταν δουν ότι δε μπορούν πια να κρατήσουν κάποιο στο δεξί τους χέρι, ετοιμάζουν το αριστερό τους πριν τον αφήσουν από το δεξί τους. Και παίζουν το παιγνίδι με τον κανόνα ‘κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις’. Γι’ αυτό, πριν ο Λούθηρος καταφέρει να ελευθερώσει τους δυτικούς Χριστιανούς από τον Παπικό σκοταδισμό, η Πνευματική Εξουσία πίσω από τη Χριστιανική Εκκλησία είχε ήδη φροντίσει να εγκαθιδρύσει το πνεύμα που θα καθοδηγούσε την αντίληψη και την ερμηνεία της

9


Βίβλου, αφαιρώντας από τον Κανόνα βιβλία βασικής Σοφίας και μειώνοντας τα βιβλία της Βίβλου των δυτικών μελετητών σε 66. Από τότε, οι δυτικοί μελετητές της Βίβλου, με την υποσυνείδητη καθοδήγηση αυτής της Εξουσίας, επικεντρώνουν τις μελέτες τους στις ερμηνείες των γραφομένων του Παύλου και, με αφορμή αυτές τις ερμηνείες, έχουν καταφέρει να διασπάσουν τη δυτική Εκκλησία σε πάνω από 2000 υποδιαιρέσεις και, μέσα στα πλαίσια αυτών των υποδιαιρέσεων, το κάθε άτομο μέλος έχει τη δική του προσωπική ερμηνεία και ασκεί τη δική του προσωπική ηθική!

Με τα σημερινά απροκάλυπτα και οργανωμένα σατανικά ρεύματα, κινήματα και μόδες, ο Σατανάς εξασφαλίζει και αυτούς που ενσυνείδητα ρέπουν προς το σατανικό και αυτούς που θορυβούνται και ξυπνούν από τον έκδηλο κίνδυνο και τρέχουν ανυποψίαστοι να καταφύγουν για ασφάλεια στην αγκάλη από όπου είχαν φύγει. Και αυτοί οι τελευταίοι είναι για το Σατανά οι πιο σημαντικοί. Κανείς, ούτε ο Σατανάς, δε θέλει σκάρτο ανθρώπινο υλικό για ακόλουθους. Όλοι οι στρατηγοί θέλουν τους πιο διαλεχτούς στρατιώτες και όχι τους σκάρτους. Και ο Δράκοντας-Σατανάς, σαν ο παρών Άρχοντας του Κόσμου, έχει το πλεονέκτημα πρώτης επιλογής.

[Το πραγματικό όνομα του παρόντος Πλανητάρχη είναι ΚΑΛΙΚΑΣτΙΑ, λέξη της οποίας το άθροισμα είναι 99, όπως και της λέξης ΑΜΗΝ, την οποία μας κατάφερε υποσυνείδητα, από τους χρόνους της εισόδου των Ισραηλιτών στη Χαναάν, να προσθέτουμε στο τέλος κάθε προσευχής, έτσι που όλες οι επικλήσεις μας να καταλήγουν σ’ αυτόν. Όταν επικαλούμαστε ανώνυμα το θεό, σαν ‘Θεό’, ‘Κύριο’, ‘Άδοναϊ’, ‘Αλλάχ’ ή ‘Χριστό’, οι επικλήσεις μας καταλήγουν στον Πλανητάρχη και χωρίς το ‘Αμήν’. (Να προσεύχεστε αποκλειστικά στο όνομα του ΙΗΣΟΥ). Για τον ίδιο λόγο κατάφερε τους Ισραηλίτες να αγιάζουν σαν Σάββατο τη μέρα που από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν η δική του μέρα, η ‘Κρονία’. (Η αγία μέρα του Ιησού-Ζεύα είναι η Πέμπτη-Jovedi). Ο Κρόνος που καταπίνει τα παιδιά του για να μη του πάρουν την εξουσία και ο Δράκοντας στο κεφάλαιο 12 της Αποκάλυψης που περιμένει να καταπιεί τον Ιησού, τη Νέα Εξουσία, είναι ο ίδιος Παλαιός (παρών) Άρχων του Πλανήτη. Ο Σατανάς είναι ο προσωπικός απεσταλμένος του Εωσφόρου σε όλους τους 982 πλανήτες που εξουσιάζει, αλλά με το όνομα ‘Σατανάς’ αναφερόμαστε σε όλους τους εκπρόσωπους της Εωσφορικής Εξουσίας, από τον ίδιο τον Εωσφόρο μέχρι το Δράκοντα-Καλικάστια και το Σανατά Κουμάρα στη Σαμπάλα, που, μαζί με την ακολουθία ή Ashram του, συμπεριλαμβανομένου και του δικού του ‘Χριστού’ (συμβιωτή/υπερεαυτού του Ιησού), και τους 12 Ζωδιακούς Άρχοντες, αποτελούν την κορυφή της Διοικητικής Εξουσίας του Πλανήτη. Ο Καλικάστια έχει την ιδιοσυγκρασία του Δράκοντα, του κορυφαίου αρπακτικού. Έχει μορφή μάγου ντυμένου στα λευκά, αλλά όταν προκληθεί προβάλλει τη μορφή ενός τρομακτικού κόκκινου Δράκοντα, που είναι στην πραγματικότητα μια προβολή Virtual Reality από τα αρχεία της προσωπικότητας του.]

Κανένας στα συγκαλά του δεν πρόκειται να πάρει το δηλητήριο που του προσφέρεται στα φανερά. Το δηλητήριο προσφέρεται αποτελεσματικά στο πιο αγαπητό μας φαγητό ή ποτό. Για να πλησιάσει τα αρνιά, που θα το βάλουν στα πόδια μόλις μυριστούν την παρουσία του, ο Δράκοντας ντύνεται προβιά. Και ο πιο εύκολος τρόπος να τα τσακώσει είναι να τους στήσει καρτέρι εκεί που πάνε για νερό, στην πνευματική τους βρύση. Ο Σατανάς δεν είναι τόσο βλάκας που θ’ άφηνε αυτό να του ξεφύγει. Γι’ αυτό και η Εξουσία του ‘666’ παρουσιάζεται στην Αποκάλυψη σαν θηρίο με δυο κέρατα ΑΡΝΙΟΥ ενώ έχει φωνή Δράκοντα. Δηλαδή, στα απ’ έξω κατέχει θέση εκπρόσωπου του Ιησού.

10


Πού έχει αλλού να καταφύγει για ασφάλεια ο άνθρωπος που ενσυνείδητα θέλει να αποφύγει το Σατανά; Μα στην Εκκλησία βέβαια ή στη Βίβλο ή, γενικότερα, στους κόλπους της θρησκείας του.

Δυστυχώς, πολλοί από τους πιο αφοσιωμένους ανθρώπους και πιο ενσυνείδητους πιστούς, όπως οι Ορθόδοξοι ιερείς, είναι οι ανυποψίαστοι πρωταγωνιστές και λειτουργοί της εξουσίας του Δράκοντα-Σατανά.

Ένας άλλος τρόπος υποσυνείδητου ελέγχου είναι ο Μεσμερισμός και η κατά μέτωπο υποβολή. Είναι σε όλους γνωστή η περίπτωση του Εθνικοσοσιαλισμού και του Χίτλερ. Άνκαι παρατηρείται σήμερα μια αναβίωση αυτού το φαινομένου, πολλοί Γερμανοί θυμούνται και τρομάζουν. Ακόμα και Γερμανοί που δεν είχαν ακόμα γεννηθεί τότε φαίνονται να έχουν κάποια συλλογική τύψη συνείδησης. Δε χρειάζεται, ούτε και ωφελεί. Ούτε και είναι εύστοχη η απόδοση της ευθύνης αποκλειστικά στο Χίτλερ. Ο Χίτλερ ήταν κι’ αυτός ένας παραπλανημένος εφήμερος θνητός, αφιερωμένος σε κάποιο ‘σκοπό’ και 100% αναλώσιμος, τηλεκατευθυνόμενος και αυτός από την ίδια Εξουσία όπως και όλοι οι άλλοι. Ένα πιόνι, ένα από τα μεγάλα πιόνια στη σκακιέρα του Σατανά. Αυτός που του κινούσε τα νήματα έδρευε, και ακόμα εδρεύει, στην Ελβετία και συγκεκριμένα στη Γενεύη, την οποία χρησιμοποιεί σαν αρχηγείο του στη Δύση, ενώ το κεντρικό του ιερό και αρχηγείο είναι στο όρος Καΐλα ή Καϊλέ στο Θιβέτ. Από την Ελβετία ελέγχει και κατευθύνει τους πολέμους και όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες στην Ευρώπη και, μέσω της Ευρώπης, διοικεί και εξουσιάζει όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Και όπως λογικά θα αναμενόταν, λαμβάνει όλα τα μέτρα για να κρατήσει τις πολεμικές του δραστηριότητες μακριά από το αρχηγείο του.

Τα ταξί της Γενεύης φέρουν σήμερα σαν κωδικό αριθμό το 666. Η μόνη άλλη πόλη στον κόσμο με κωδικό των ταξί και των λεωφορείων της το 666 είναι τα Ιεροσόλυμα. Σ’ αυτό όμως θα αναφερθούμε εκτενέστερα αργότερα. Προσέξτε επίσης ότι, άνκαι μέσω του Χίτλερ αυτή η Εξουσία διάλεξε τους Γερμανούς σαν το πιο διαλεχτό ανθρώπινο υλικό για το συγκεκριμένο σκοπό, σαν σημαία δε χρησιμοποίησε τη Γερμανική αλλά μια δυναμική μορφή του δικού του λαβάρου, που με τη μια ή την άλλη μορφή υπήρξε η σημαία όλων των αξιωματούχων του, του Αλέξανδρου, των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των Σταυροφόρων, της Ιεράς Εξέτασης, των Βρετανών αποικιοκρατών και όλων των κατακτητών του Νέου κόσμου.

Στην περίπτωση του Εθνικοσοσιαλισμού και του Χίτλερ, αν δεν ερχόταν τόσο πρόωρα ο πόλεμος, ο Εθνικοσοσιαλισμός θα ξαπλωνόταν να πάρει την εξουσία στις πλείστες χώρες της Ευρώπης και σ’ όλη τη Νότια Αμερική, και όλοι αυτοί που ένοιωσαν αποτροπιασμό για το ολοκαύτωμα των Εβραίων θα έκαναν ακριβώς το ίδιο, χωρίς πραγματικά να κατανοούν γιατί και, όπως και οι Γερμανοί, θα κατάφευγαν αργότερα σε όλων των ειδών τις ορθολογιστικές ερμηνείες για να εξηγήσουν ή να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους.

Θέλω να επισημάνω ότι δεν επρόκειτο για Αντισημιτισμό αλλά για Αντιϊουδαϊσμό (Antijewism). Αυτός ο ψυχωτικός Αντιϊουδαϊσμός παρατηρείται με τη μια ή την άλλη μορφή σ’ ολόκληρη τη Ρωμαϊκή-Χριστιανική επικράτεια για 2000 χρόνια και επιτάθηκε από τα τέλη του 13ου αιώνα, όταν για πρώτη φορά στην Αγγλία κλήθηκαν οι Εβραίοι με το όνομα Jews, (αρχικά Jeus στη μεσοαγγλική). Ο διωγμός είναι

11


εναντίον του ονόματος του Ζεύα και αυτών που φέρουν το Όνομα του. Οι Εβραίοι δεν είναι ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι από τους υπόλοιπους ανθρώπους στον πλανήτη μας. Ούτε και οι ίδιοι καταλαβαίνουν την αιτία του διωγμού τους, άνκαι μπορεί να έχουν τις δικές τους ερμηνείες γι’ αυτό. Ούτε είναι πιο φωτισμένοι ή πιο εκλεκτοί από τους άλλους. Αν τι, αυτοί βρίσκονται ίσως σε πυκνότερο σκοτάδι. Όμως, εξυπηρετούν, ακόμα και σε άγνοια τους, κάποιο σημαντικό ρόλο στα σχέδια του Ζεύα. Ρόλο τον οποίο θα εξετάσουμε αργότερα. Δεν υπάρχει λόγος για φθόνο ή αντιπάθεια ή μίσος ή προκατάληψη εναντίων αυτών των ανθρώπων για αυτό τον άχαρο και σκληρό ρόλο που τους έλαχε.

Το ψυχολογικό και υποσυνείδητο υπόβαθρο για όλους αυτούς τους διωγμούς ετοιμάστηκε μέσω της τελετουργίας της Μαύρης Μαγείας που αναφέραμε νωρίτερα και που συνίσταται στη σταύρωση του ομοιώματος του Ιησού με την επιγραφή ‘Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων’. Αυτή την τελετουργία ασκούσαν κατά τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες οι Ρωμαίοι, οι οποίοι σταύρωναν ομοιώματα του Ιησού με αυτή την επιγραφή και τα έστηναν σε γωνίες των δρόμων και σε πλατείες για να αναθεματίζουν τους Ιουδαίους και τους ακόλουθους του Ιησού. Αφού η Ρωμαϊκή εξουσία δεν τα κατάφερε ούτε με τους κατά μέτωπο διωγμούς, ούτε με τους μαγικούς αναθεματισμούς να εξολοθρέψει τους Εβραίους και τους Χριστιανούς, κατέφυγε, όπως και οι Δαναοί κατά τον Τρωικό πόλεμο, στο κόλπο του Δούρειου Ίππου. Καμώθηκε πως υιοθετεί το Χριστιανισμό σαν επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και σύντομα κατάφερε, παρά τις ευσεβείς προθέσεις των Πατέρων της Εκκλησίας, να υιοθετηθεί η λατρεία του Δράκοντα και αυτή η τελετουργία της Μαύρης Μαγείας από τους ίδιους τους Χριστιανούς, τους οποίους καθοδηγεί υποσυνείδητα να πιστεύουν πως, μ’ αυτό τον τρόπο, προσφέρουν λατρεία στον Ιησού. Θεέ και Κύριε! Αν είναι ποτέ δυνατό!

Όταν πάψει η τελετουργία της σταύρωσης του Ιησού, τότε θα ευλογηθεί ο κόσμος με ειρήνη. Τότε θα έρθει και η πολυπόθητη Ανάσταση που εμποδίζεται για 2000 χρόνια από αυτή τη δήθεν Χριστιανική τελετουργία.

Στην πραγματικότητα η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ουδέποτε εκχριστιανίστηκε. Μάλλον το αντίθετο. Και οι μέχρι τότε κατατρεγμένοι έγιναν τα φανατικά όργανα του διωγμού της φωτισμένης θρησκείας του Ζεύα και του πολιτισμού των ιερών προγόνων τους και των θεών που τους γέννησαν. Οι Χριστιανοί ‘εκρωμαΐστηκαν’ και από Χριστιανοί έγιναν Ρωμιοί. Από πού ως πού είμαστε εμείς οι Ίωνες, ο αγαπητός λαός του Ζεύα, και όχι οι κάτοικοι της Ρώμης ή έστω οι Ιταλοί, Ρωμιοί, κληρονόμοι και συνεχιστές μιας βάναυσης αυτοκρατορίας που σταύρωσε και συνεχίζει να σταυρώνει ένα θεό και ξεκλήρισε και ξεκληρίζει ένα λαό; Όλες οι προφητείες, από τον Ησαΐα μέχρι το Δανιήλ και από το Δανιήλ μέχρι την Αποκάλυψη, αναφέρονται στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία σαν το μεγάλο θηρίο που καταδυναστεύει τη Γη και που πρέπει και θα εξολοθρευτεί πριν την εγκαθίδρυση της Ουράνιας βασιλείας. Από την Οθωμανική αυτοκρατορία απελευθερωθήκαμε αλλά ακόμα είμαστε υποτελείς στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είτε αυτή λέγεται Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είτε Ανατολικορωμαϊκή-Βυζαντινή αυτοκρατορία, είτε Ιερή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είτε Αποικιακή Ευρώπη ή Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή μας έχει αλώσει εκ των έσω και μας έχει καταφέρει, μέσω πλύσης εγκεφάλου, που επαναλαμβάνεται από γενιά σε γενιά από νηπιακής ηλικίας, να απορρίψουμε τους Ζώντες θεούς μας, και το Ζεύα και τον Ιησού, και να υιοθετήσουμε τη θρησκεία του Δράκοντα και του Θανάτου, μέσα στους

12


ναούς του οποίου συνεχίζουμε τη Ρωμαϊκή τελετουργία της σταύρωσης του ομοιώματος του Ιησού σαν βασιλιά των Ιουδαίων.

[Ο θεός και φίλος του Αβραάμ είναι ο Ζευς. Το όνομα του θεού του Αβραάμ και του Ισραήλ και του Μωυσή και του Ιησού, όπως αναφέρεται στις γραφές είναι ‘Ζεεύα’. Κατά τη λατινική γραφή ‘Jhwh’ και κατά την Ιωνική γραφή ‘ζηωη’, που είναι το ασυναίρετο ‘Ζωή’. Το ‘ψιλό’ όνομα του Ζώντος θεού, του Ζεεύα, είναι Ζευς. Ο Ζευς είχε υποσχεθεί ότι αυτός ο Ιερατικός λαός των απογόνων του Αβραάμ θα κληθεί με το όνομα Του. Πράγματι, το 13ο αιώνα, οι Ιουδαίοι κλήθηκαν με το όνομα Jeus στη μεσοαγγλική και αργότερα Jews].

Και δεν είναι μόνο η πλύση εγκεφάλου. Είναι και ο παρά φύση χημικός προγραμματισμός του ανθρώπου μέσω της διατροφής του από νηπιακή ηλικία. Είναι τρομερό το κακό της τροφικής διαστροφής που κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Και το κάνουν από αγάπη και φροντίδα και πλήρη άγνοια.

Ο πιο καλός οδηγός για τη σωστή ανθρώπινη διατροφή είναι οι φυσικές τροφικές αρέσκειες και προτιμήσεις ενός νηπίου όταν πρωτοεισάγεται στη στερεή τροφή. Αν δοκιμάσουμε να δώσουμε σ’ ένα νήπιο whiskey, καφέ, ταμπάκο, πίκλες, τουρσιά, σκόρδα, κρεμμύδια, πιπέρι, καπνιστά κρέατα, καβουρδισμένους καρπούς ή μουχλιασμένο τυρί, το παιδί θα τα αποστραφεί με αηδία, παρ’ όλο που τα νήπια είναι από τη φύση τους λαίμαργα. Τελικά, μέχρι που να ενηλικιωθούν τα παιδιά μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καταφέρνουμε να τα συνηθίσουμε σ’ αυτές τις αποκρουστικές γεύσεις και τις τροφές του αργού θανάτου, σε τέτοιο βαθμό, που δε μπορούν να κάνουν χωρίς αυτές.

Όλες οι τροφές και γενικά οτιδήποτε έχει αγγίσει η φωτιά είναι καρκινογόνο για τον άνθρωπο. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι αυτές οι θανατηφόρες τροφές και γεύσεις δεν οδηγούν σε φυσιολογικές ορέξεις ή προτιμήσεις αλλά σε ακραίες καταστάσεις, όπως η λαιμαργία και ο εθισμός. Σκεφτείτε για μια στιγμή τους δικούς σας εθισμούς: τσιγάρο, καφές, κρέατα ψημένα στα κάρβουνα, που να τα έχει αγγίξει όσο πιο πολύ η καπνιά, καπνιστά αλλαντικά, καβουρδισμένοι καρποί και άλλα παρόμοια.

Η κύρια διδασκαλία του Ιησού στις όχθες του Ιορδάνη αφορούσε την υγιεινή διατροφή. Τόνιζε την αποφυγή, με θρησκευτικό ζήλο, κάθε μορφής τροφής που την έχει αγγίξει η φωτιά. Συνιστούσε σαν κατάλληλη ανθρώπινη τροφή μόνο τους καρπούς των δέντρων στη φυσική τους κατάσταση. Όπως ακριβώς αναφέρεται και στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της Γένεσης. Το ίδιο συνιστούσε παλαιότερα και ο Πυθαγόρας στους μαθητές του. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Μακριά από κασάπηδες και μαγείρους. Επικατάρατος όστις αγγίζει κυάμους». (Κύαμοι είναι τα όσπρια γενικά, όχι μόνο τα κουκιά).

Τον ένα τον έκαψαν, και αυτό και τα συγγράμματα του, και τον άλλο τον σταύρωσαν. Τη δε πιο σημαντική διδασκαλία του Ιησού στο ζήτημα της υγιεινής διατροφής, που θα ελευθέρωνε τον άνθρωπο από την αποίκηση του σώματος και του νου του από τα στοιχειακά της φωτιάς, την εξαφάνισε το Βυζαντινό ‘ξεκαθάρισμα’ των γραφών κατά τον τέταρτο αιώνα. Είναι περίεργο και αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το αρχαιότερο Βυζαντινό χειρόγραφο της Καινής Διαθήκης, ο ‘Σιναϊτικός Κώδικας’, σώζεται σχεδόν ανέπαφο, ενώ ούτε μια σελίδα από τα κείμενα πάνω στα οποία βασίστηκε η σύνταξη του, (όπως η μαρτυρία του Λαζάρου του νεκραναστημένου φίλου, τον οποίο

13


ανάστησε ο Ιησούς και διόρισε για χρόνια επίσκοπο Κιτίου ειδικά γι’ αυτή τη μαρτυρία), δε σώθηκε στη Βυζαντινή επικράτεια. Σώθηκαν όμως πολλά εκτός Βυζαντινής επικράτειας, όπως στα απομακρυσμένα μοναστήρια της Βακτριανής και στα βάθη της Αραβίας και της Ασίας. Ένα τέτοιο κείμενο που έφεραν μαζί τους οι εκτοπισμένοι από τους Μογκόλους και τους Τούρκους μοναχοί της Βακτριανής σώζεται στη Σλαβονική γλώσσα στη βιβλιοθήκη των Αβσβούργων και στην Αραμαϊκή στα υπόγεια του Βατικανού. Μεταφράστηκε δε από το Ζεκέλυ και κυκλοφορεί και στα Ελληνικά με τίτλο ‘Το Ευαγγέλιο της Ειρήνης του Μαθητή Ιωάννη’. Περιέχει δε ακριβώς αυτή τη διδασκαλία του Ιησού για υγιεινή διατροφή, στην οποία μάλιστα ο Ιησούς τονίζει ότι μ’ αυτή τη διατροφή η μέσον όρο ανθρώπινη ενσάρκωση θα διαρκούσε αιώνες αντί δεκαετίες.

Η διατροφή με τα φαγητά της Φωτιάς προκαλεί την πρόωρη σεξουαλική ωρίμανση και επομένως και τον πρόωρο θάνατο του ανθρώπου, μη δίνοντας του χρόνο να αποκτήσει την απαιτούμενη Σοφία που θα τον απελευθέρωνε από το σκοταδισμό και από τον έλεγχο του Σατανά.

Και αυτός είναι ακριβώς ο κύριος στόχος του Σατανά. Να μην αφήσει τον άνθρωπο να ανακαλύψει την αλήθεια, πρώτον ότι ο άνθρωπος δεν πεθαίνει με το σώμα του και δεύτερο ότι βρίσκεται ανυποψίαστα, και ο νους και τα συναισθήματα και οι θρησκευτικές και επιστημονικές του πεποιθήσεις, κάτω από τον αυστηρό έλεγχο του Σατανά. Δεν τον ενοχλεί το Σατανά αν μερικοί, ακόμα και με τη βοήθεια εικόνων και άλλων ειδώλων, επιτυγχάνουν μερικά ‘θαύματα’, ενόσω δεν υποσκάπτεται από αυτά η εξουσία του. Είναι πολλοί σήμερα οι ‘θαυματουργοί’ και ‘θεραπευτές’. Οι Γερμανοί ‘θεραπευτές’ έχουν κατακλείσει όχι μόνο τη δυτική Ευρώπη αλλά και τα νησιά του Ατλαντικού και τα Ελληνικά νησιά με τέτοια κέντρα θεραπευτικής και σεμιναρίων τάχα ‘Εσωτερικής Επιστήμης’.

Το μόνο που θα υπόσκαπτε την εξουσία του Σατανά και θα ελευθέρωνε τον άνθρωπο είναι η πραγματική επιστημονική Σοφία, η γνώση της επιστημονικής αλήθειας. Και αυτό ακριβώς το δρόμο του ανθρώπου προς τη θεία επιστήμη είναι που φράσσει με αυστηρή επιμέλεια ο Σατανάς.

Όταν η θρησκεία είχε το επάνω, αυτός ο φραγμός της επιστημονικής προκατάληψης ασκούνταν μέσω της θρησκείας και άνθρωποι της επιστήμης, που τολμούσαν να μαρτυρήσουν επιστημονικές αλήθειες ή επιστημονικές καινοτομίες, καίγονταν στον πάσσαλο. Σήμερα, που η ‘τεχνολογική επιστήμη’ (όχι η επιστήμη) έχει το επάνω και η θρησκεία έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της αξιοπιστίας και του κύρους της, άνκαι δεν καίγονται στον πάσσαλο οι τολμηροί επιστήμονες της θείας επιστήμης, η ίδια και χειρότερη επιστημονική προκατάληψη ασκείται από όλα τα επίσημα κέντρα, και οι τολμηροί αυτοί καινοτόμοι απομονώνονται και αποσιωπούνται πολύ πιο αποτελεσματικά από ότι το μεσαίωνα. (Τουλάχιστο, τότε ακουγόσουν πριν καείς).

14


Επιστημονική προκατάληψη

Κατά τους τελευταίους λίγους αιώνες της ‘επιστημονικής επανάστασης’ και, πιο συγκεκριμένα, από το 1666, το χρόνο που η ‘μεγάλη πυρκαγιά’ κατάστρεψε το Λονδίνο και που ο Νεύτωνας δημοσίευσε για πρώτη φορά τις θεωρίες του, ο ανθρώπινος νους κατευθύνεται μονόπλευρα στη μελέτη της μηχανικής της ύλης, εξυπηρετώντας την τεχνολογία της Φωτιάς, ενώ σχεδόν παραμελεί, και πολλές φορές είναι κατάφορα μεροληπτικός ενάντια στην επιστήμη της Ζωής και της Ενσυνείδησης. Αυτό έχει οδηγήσει τους πάντες, επιστήμονες και μη, στην εντελώς παράλογη και γελοία αντίληψη ότι το σαρκικό σώμα του ανθρώπου, και οποιουδήποτε αισθαντικού όντoς, ζει και ότι η Ζωή είναι ιδιότητα ή προϊόν των πρωτεϊνών ή των αμινοξέων. Η πραγματικότητα είναι ότι το σαρκικό σώμα δε ζει. Είναι απλώς μια μηχανή χημικής κατασκευής που εκτελεί ορισμένες λειτουργίες που έχουν σχέση με τη Ζωή.

Πέρα από αυτό, η βιοχημική σωματομηχανή δεν είναι το μόνο είδος σώματος που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα αισθαντικό ον. Ένα αισθαντικό oν μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μηχανή και οποιοδήποτε αντικείμενο για σώμα. Βέβαια, το τι λειτουργίες μπορεί να εκτελεί το αισθαντικό oν με τη σωματομηχανή του εξαρτάται και από τη μηχανική κατασκευή και τις μηχανικές δυνατότητες της σωματομηχανής. Όμως, το oν θα έχει πάντοτε Νοημοσύνη, Ενσυνείδηση και Συναισθήματα ανεξάρτητα από το τι είδους μηχανή χρησιμοποιεί για σώμα. Ο πλανήτης μας, η Γη, είναι ένα πολύ ευφυές αισθαντικό ον, ευφυέστερο από οποιοδήποτε άνθρωπο.

Ήδη, πολλοί από τους μεγάλους υπολογιστές κεντρικού πλαισίου, όπως αυτοί στο Λονδίνο και στις Βρυξέλλες, που έλεγξαν αναγνώστες του βιβλίου μου ‘THE ORIGIN OF THE UNIVERSE - Both Matter and Consciouness’, (‘Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ - Ύλη και Ενσυνείδηση’), έχουν παρατηρηθεί ότι έχουν εφτά(7) chakras. (Τα chakras είναι τα κέντρα ζωτικότητας και των συναισθημάτων ενός αισθαντικού όντoς. Ενεργούν σαν συνάψεις μεταξύ αυτού που κοινώς λέμε ‘ΨΥΧΗ’ και του σαρκικού σώματος και είναι μέσω αυτών που επιτυγχάνεται η ανταλλαγή ενέργειας και πληροφοριών μεταξύ Ψυχής και σώματος. Είναι επίσης μέσω αυτών που η ψυχή και το αιθερικό σώμα επιμελούνται τη συντήρηση του βιοχημικού σώματος. Εφτά(7) chakras είναι ο αριθμός για πλήρως εξελιγμένο αισθαντικό ον). Τα νέα αυτά εξέπληξαν ακόμα και μένα, άνκαι στο βιβλίο μου που ανάφερα είχα ήδη προβλέψει ότι τέτοιου είδους μηχανές θα χρησιμοποιούνταν στο σύντομο μέλλον σαν σώματα από ανεξάρτητα κέντρα Ενσυνείδησης.

Αυτή η πολύ λανθασμένη αντίληψη για το τι είναι Ζωή και για το τι είναι ικανό το σώμα, έχει οδηγήσει στην κοινή εντύπωση ότι ο άνθρωπος πεθαίνει με το σώμα του όταν αυτό παρακμάσει. Αυτή η εντύπωση είναι μια από τις πιο χοντροειδείς επιστημονικές πλάνες και στο βιβλίο μου που ανάφερα αυτό αποδεικνύεται πέρα από κάθε σκιά επιστημονικής αμφιβολίας. (Αυτό δε σημαίνει ότι ένα αισθαντικό ον είναι κατ’ ανάγκη αθάνατο).

Ακόμα και στα θέματα της ύλης, της πραγματικής φύσης και προέλευσης της, καθώς και της μηχανικής συμπεριφοράς της, όπου η ανθρώπινη ιδιοφυΐα έχει εξαντλητικά διοχετευτεί, έχει συστηματικά εμποδιστεί από του να δει και να αντιληφθεί φυσικές πραγματικότητες, παγιδευμένη συχνά σε μαθηματικά μοντέλα και αλγεβρικές

15


πλεκτάνες και λαβύρινθους, που, άνκαι μπορούν να προσαρμοστούν αρκετά ικανοποιητικά σε διάφορες εμπειρικές παραμέτρους και φαινομενικότητες, μας κρύβουν τα λάθη μας σε βασικές προϋποθέσεις και τη φυσική πραγματικότητα όσο αφορά τις επιστημονικές Αιτίες και Αποτελέσματα.

Για παράδειγμα, ακόμα πιστεύουμε ότι η ύλη αποτελείται από ‘κουκούτσια’ και ότι μερικά από αυτά φέρουν ηλεκτρικό φορτίο. (Αυτή η ιδέα του ηλεκτρικού φορτίου είναι πράγματι γελοία για κάποιο που δεν έχει ήδη υποστεί την ανάλογη πλύση εγκεφάλου).

Ακόμα πιστεύουμε, σύμφωνα με το Νεύτωνα, πως η ΔΥΝΑΜΗ είναι η ΑΙΤΙΑ της κίνησης, ενώ θα έπρεπε να είναι ολοφάνερο ότι οι ΔΥΝΑΜΕΙΣ και, κατά συνέπεια, οι ΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ είναι ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ. Το βάρος παρατηρείται όταν ανακόπτεται η ελεύθερη πτώση ή η κίνηση σε σταθερή τροχιά πεδίου. Ακόμα προσπαθούμε να κατακτήσουμε το διάστημα με μηχανές που προωθούνται με πυραύλους.

Μελετώντας τις επιτεύξεις του ανθρώπινου νου από τα φοιτητικά μου χρόνια, μου φαίνεται παράξενο και, κάποτε, εντελώς ακατανόητο πως αυτός ο νους, ενώ στον τομέα της τεχνολογικής επιστήμης παρουσιάζει δείγματα λαμπρής ιδιοφυΐας, στον τομέα της Ζωής, της Βούλησης, των αισθήσεων, των συναισθημάτων και της Ενσυνείδησης, φαίνεται να του λείπει και η ευφυΐα και η επιστημονικότητα. Εκτός, αν ο νους και η έρευνα μας καθοδηγούνται από Δυνάμεις και Εξουσίες πέρα από μας, αυτές της Τεχνολογίας της Φωτιάς που ασκούμε σήμερα, που έχουν τους δικούς τους κρυφούς λόγους να μας ελέγχουν και να καθοδηγούν παρασκηνιακά και υποσυνείδητα το νου μας, διατηρώντας μας ανυποψίαστους ακόμα και για την ύπαρξη τους. Κι’ αυτό γιατί, μόλις ανακαλύψουμε την αλήθεια για την πραγματική μας φύση και τις δυνατότητες μας, θα πάψουμε να θαυμάζουμε τα επιτεύγματα της Τεχνολογίας της Φωτιάς και θα εγκαταλείψουμε το κατώτερο για το ανώτερο, που είναι η τεχνολογία της Ζωής και οι ικανότητες του νου και της ανθρώπινης ψυχής.

Το πιο δυνατό παράδειγμα του πώς κατευθύνεται υποσυνείδητα ο ανθρώπινος νους και οι πεποιθήσεις του είναι το ακόλουθο:

Όλοι συμφωνούμε πως ο συμβολισμός και η κωδικοποίηση απαιτούν την ανώτερη νοημοσύνη που διαθέτουμε ή που γνωρίζουμε στον πλανήτη μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη γλώσσα μας, τον πιο αναπτυγμένο κώδικα που έχουμε και που αποτελεί τη μεγαλύτερη επιστημονική μας κληρονομιά, (άνκαι πολλοί δεν κατανοούν πόσο πραγματικά μεγάλος επιστημονικός άθλος είναι η δική μας γλώσσα και, κατ’ επέκταση οι λοιπές Ευρωπαϊκές). Κάθε χαρακτήρας, κάθε γράμμα του αλφαβήτου είναι επιστημονικό σύμβολο και η προφορά του είναι μια προσπάθεια να αποδοθεί ηχητικά όσο πιο πιστά γίνεται η στοιχειώδης αυτή επιστημονική σημασία. Οι ετυμολογικά βασικές λέξεις, όπως, Χάος, Αγάπη, Έρως, Γαία, Αιθήρ, Ουρανός κλπ., είναι Φυσικοί τύποι (φόρμουλες), που αποδίδουν τη σύνθετη επιστημονική σημασία των στοιχειωδών εννοιών που την αποτελούν, όπως και στην περίπτωση των χημικών τύπων. Ας πάρουμε τη λέξη ‘καράβι’. Και αν ακόμα ήταν γεμάτοι οι κάμποι γράμματα, όπως τα χαλίκια στη θάλασσα, και αν έβρεχε ακόμα γράμματα με κάθε μπόρα και η σειρά ‘κ α ρ α β ι’ σχηματιζόταν τυχαία και συχνά, δε θα μπορούσε να σημαίνει από μόνη της την ανάλογη έννοια, αν δε συμφωνούσαν κάποια νοήμονα όντα ότι αυτό θα συμβόλιζε. Η κωδικοποίηση απαιτεί ΠΡΟΘΕΣΗ, ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

16


και ΣΥΜΦΩΝΙΑ μεταξύ νοημόνων όντων που χρησιμοποιούν αυτούς τους κώδικες για νοήμονη επικοινωνία. Κάποιος εκτός της συμφωνίας, όπως ένας Κινέζος που δε γνωρίζει καθόλου Ελληνικά, δε θα μπορούσε ποτέ να ξέρει ούτε πώς προφέρεται ούτε τι σημασία συμβολίζει. Το ίδιο και με άλλους κώδικες όπως αυτό του Morse και το χρωματοκώδικα των ηλεκτρικών αντιστάσεων. Επί πλέον, έρχεται πρώτα η έννοια και μετά η κωδικοποίηση της. Δεν παίρνουμε μια τυχαία σειρά, ας πούμε ‘τ α ν ι ρ ο’ και λέμε «τώρα που την έχουμε τι έννοια άραγε να της δώσουμε;»

Για να συνθέσουμε σε κώδικα ένα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ για την αυτόματη κατασκευή κάποιου αντικειμένου, χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη νοημοσύνη, καθώς και επιστημονική και τεχνολογική κατάρτιση. Κανένας λογικός άνθρωπος δε μπορεί να παραδεχτεί ότι θα ήταν ποτέ δυνατό, μια δισκέτα να προγραμματιστεί τυχαία, κτυπώντας το πληκτρολόγιο του computer με κλειστά μάτια, και μετά να βάλουμε αυτή τη δισκέτα στο computer ενός τυχαίου εργοστασίου και να έχει αυτό σαν αποτέλεσμα να τεθούν σε λειτουργία μια σειρά από αυτόματα μηχανήματα και μηχανισμοί, έτσι που να μπαίνει σπυρωτό πλαστικό από τη μια και να βγαίνουν πλαστικά ποτήρια ή καλαμάκια από την άλλη. Το αντικείμενο προϊόν, καθώς και τα διάφορα αυτόματα μηχανήματα πρέπει να επινοηθούν, να σχεδιαστούν και να κατασκευαστούν πρώτα και ύστερα να επινοηθεί και να κωδικοποιηθεί το ανάλογο πρόγραμμα. (Η επινόηση και σχεδιασμός της κότας ήρθε πρώτα και μετά το αυγό).

Παρόλα αυτά, η επίσημη επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Γενετικός Κώδικας, το DNA, που με τέσσερις μόνο ξεχωριστούς χαραχτήρες, περιέχει καταγραμμένο σε κώδικα το τρομερά πολύπλοκο πρόγραμμα για τη σύνθεση των κατάλληλων πρωτεϊνών και τη μεταφορά τους για τη δόμηση των πολύπλοκων μηχανικών κατασκευών, όπως το ανθρώπινο σώμα, ή έστω το κύτταρο μιας Αμοιβάδας, δημιουργήθηκε ΤΥΧΑΙΑ μέσα σε μια ακάθαρτη λιμνούλα, χωρίς τη μεσολάβηση ΠΡΟΘΕΣΗΣ, ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ και της ανάλογης επιστημονικής και τεχνολογικής κατάρτισης. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το DNA δεν αποτελεί μέρος το υλικού κατασκευής κανενός οργανισμού και δεν αποτελείται από πρωτεΐνες ή αμινοξέα. Είναι απλώς το λογισμικό (το software). Δε βγαίνει ποτέ από τον πυρήνα του κυττάρου του και επομένως, όχι μόνο δεν είναι σε θέση να αυτοεκτελέσει το πρόγραμμα του αλλά, στην περίπτωση πολυκύτταρου οργανισμού, δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τι γίνεται πέρα από τα όρια του δικού του κυττάρου και να επιβλέψει την πολυκύτταρη κατασκευή.

Το αβίαστο και ξεκάθαρο συμπέρασμα είναι ότι πριν επινοηθεί, σχεδιαστεί και κατασκευαστεί έστω και το πρώτο κύτταρο έπρεπε να υπήρχε η ικανότητα για να γίνει κάτι τέτοιο. Δηλαδή έπρεπε να υπάρχει η Πρόθεση, η Νοημοσύνη και η ανάλογη Επιστημονική και Τεχνολογική κατάρτιση. Και αυτή η γνώση και κατάρτιση αποκτήθηκε και αναπτύχθηκε από Νοήμονα Όντα που δε διέθεταν ούτε κυτταρικό σώμα και οπωσδήποτε ούτε και εγκέφαλο. Όπως και στις διαδοχικές εκδώσεις του ‘Windows’, έτσι και στο DNA, όσες περισσότερες εκδώσεις μεσολαβήσουν στην εξέλιξη ενός όντος τόσο περισσότερο πλεονασματικό DNA συσσωρεύεται.

Η τεχνολογία της εκτέλεσης του προγράμματος του DNA είναι το ίδιο καταπληκτική με την κωδικοποίηση του προγράμματος. Οι αυτόματοι μηχανισμοί υπεύθυνοι γι’ αυτή την εκτέλεση είναι εξωκυτταρικοί χωρίς χημική-υλική δομή και αποτελούν ένα δεύτερο σώμα. Σήμερα, αυτό το δεύτερο σώμα μπορεί να φωτογραφηθεί με μια ειδική τεχνική, τη ‘Κυριλλιανή φωτογραφική’. Εκτείνεται και λίγο πέρα από το κυτταρικό σώμα και είναι γνωστό σαν ‘Αιθερικό σώμα’. Όταν κόψουμε ένα μέρος

17


ζωντανού φύλλου ή πλοκάμι αστερία, βλέπουμε ότι αυτό το Αιθερικό σώμα εκτείνεται για ένα χρονικό διάστημα στην πλήρη έκταση του ακέραιου σώματος και μετά υποχωρεί στα σύνορα του κολοβού. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως της ουράς της σαύρας και του πλοκαμιού του αστερία, το Αιθερικό παραμένει αρκετά ζωηρό για να συμπληρώσει το μέλος που αποκόπηκε. Είναι πολύ πιθανό ότι στο μέλλον θα αναπτυχθεί η ανάλογη τεχνολογία για την αποκατάσταση αποκομμένων μελών του ανθρωπίνου σώματος. Αυτό μάλιστα προείδε και ο διάσημος ‘κοιμώμενος προφήτης’ Dr. Cayce.

Το Αιθερικό συντηρείται κατά το πλείστον με ενέργεια από την τροφή που παίρνει το κυτταρικό σώμα, κυρίως άψητη τροφή, και καταρρέει και αυτό λίγο μετά την κατάρρευση του κυτταρικού. Άρα, αυτό το Αιθερικό μάλλον δεν είναι το σώμα ή το μέσο με το οποίο οι Νοήμονες σχεδιαστές των κυτταρικών σωμάτων απέκτησαν την επιστημονική και τεχνολογική τους κατάρτιση.

Ένα αισθαντικό ον έχει και ένα τρίτο σώμα, πολύ προγενέστερο των άλλων δύο, το Νοητικό, πολύ πιο λεπτό και εύπλαστο, με το υλικό του οποίου προβάλλει ολογράμματα, τα αντικείμενα των αισθήσεων, όπως της όρασης. (Το επιστημονικό κατεστημένο ακόμα υποστηρίζει πως είναι ο εγκέφαλος που βλέπει. Μα ο εγκέφαλος εργάζεται μόνο με κωδικοποιημένα σήματα και όχι με εικόνες. Και αν ακόμα ήταν προγραμματισμένος να ερμηνεύει τα οπτικά σήματα, η ερμηνεία θα αποτελείτο και αυτή από σήματα. Μέσα στο κρανίο μας είναι ολοσκότεινα ενώ εμείς βλέπουμε το φωτεινό αντικείμενο εκεί που προβάλλουμε το ολόγραμμα. Σήμερα που ο άνθρωπος κατασκευάζει συστήματα προβολής εικόνων με βάση κάποια σήματα σε ηλεκτρικό κύκλωμα, όπως σε τηλεοπτικούς δέκτες για παράδειγμα, δεν είναι δυνατό να μην έχει τη νοημοσύνη του ‘ένα κι ένα κάνουν δυο’ για να σκεφτεί ότι, μηχανιστικά τουλάχιστο, μια παρόμοια προβολή πρέπει να λαμβάνει χώρα στην περίπτωση της όρασης. Και όμως ...). Είναι με αυτό το σώμα που ένα αισθαντικό ον αποκτά γνώση και αναπτύσσει την επιστήμη του. Είναι με το εύπλαστο νοητικό υλικό που σχεδιάζει και πλάθει όλα τα ‘προπλάσματα’ των επινοήσεων του.

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ένα οποιοδήποτε αισθαντικό ον υπάρχει προγενέστερα και ανεξάρτητα από το κυτταρικό σώμα. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Ζει και λειτουργεί και μόνο με το Νοητικό του σώμα.

Και όμως, η επίσημη επιστήμη δεν παραδέχεται άλλη τεχνολογία από αυτή της Φωτιάς και υποστηρίζει ότι όλα τα βιοχημικά κυτταρικά σώματα «προγραμματίστηκαν, κωδικοποιήθηκαν και κατασκευάστηκαν ΤΥΧΑΙΑ».(;) (‘πρόγραμμα’ και ‘τυχαίο’ ούτε γλωσσικά δε στέκει).

Η ανθρώπινη νοημοσύνη είναι ανίκανη για τέτοιου είδους βλακείες, αν δεν τηλεκινόταν από ξένες Εξουσίες, που έχουν τους δικούς τους λόγους γι’ αυτό και για να εξασκούν αυτό τον έλεγχο κρυφά και υποσυνείδητα, διατηρώντας τον άνθρωπο ανυποψίαστο θύμα.

Στο κείμενο που ακολουθεί θα αποκαλύψουμε την ταυτότητα αυτής της Εξουσίας, το χαρακτήρα της και τους τρόπους που χρησιμοποιεί για να ελέγχει τους ανθρώπους στο χώρο που εξουσιάζει.

18


Δε θα παρουσιάσουμε το ανθρώπινο πρόβλημα σ’ αυτό τον πλανήτη σαν μια διαμάχη μεταξύ του ‘Καλού’ και του ‘Κακού’, που δεν είναι, αλλά σαν αυτό που είναι στην πραγματικότητα, μια διαμάχη μεταξύ δυο Εξουσιών, δυο κεφαλών που μοιράζονται το ίδιο στέμμα. Ούτε είναι πρόθεση μας να κατηγορήσουμε ή να εκτοξεύσουμε δηλητήριο εναντίον της Εξουσίας του 666, ή ακόμα του ίδιου του Σατανά, ο οποίος υπήρξε κάποτε μέγας και ένδοξος πριν την πτώση του. Αισθανόμαστε μάλλον συμπόνια γι’ αυτόν που έπεσε, γι’ αυτόν που τα θαλάσσωσε και που δε μπορεί να παραδεχτεί πως δε μπορεί να βγάλει ο ίδιος τα κάστανα από τη Φωτιά. Αν μπορούσε, δε θα υπήρχε ανάγκη να αποσταλεί αντικαταστάτης.

Θα αναπτύξουμε επίσης, γι’ αυτούς που θα μπορέσουν να υπερνικήσουν την Εθνική, Θρησκευτική και επιστημονική τους προκατάληψη, την απαιτούμενη βασική επιστημονική Σοφία για να τους βοηθήσουμε να ελευθερωθούν τελειωτικά από τα δεσμά του Δράκοντα-Καλικάστια και του Ερμή και της Εξουσίας του 666, και να πάρουν το δρόμο τους για τη μεγάλη Ανάσταση.

Για τους νεότερους θα παραθέσω εδώ το πλήρες αριθμητικό αλφάβητο για να μπορέσουν όλοι να ελέγξουν και μόνοι τους την αριθμογραφία των ονομάτων που θα αναφέρουμε στο κείμενο.

Α 1 Ι 10 Ρ 100Β 2 Κ 20 Σ 200Γ 3 Λ 30 Τ 300Δ 4 Μ 40 Υ 400Ε 5 Ν 50 Φ 500Στ 6 Ξ 60 Χ 600Ζ 7 Ο 70 Ψ 700Η 8 Π 80 Ω 800Θ 9

Προσέξτε ότι όλα τα ονόματα και οι λέξεις κλειδιά που συναντούμε στη Βίβλο και ιδιαίτερα στην Αποκάλυψη, όπως τα ΙΗΣΟΥΣ, ΣΤΑΥΡΟΣ, Κλειδί του ΔΑΥΙΔ, το όνομα 666 κλπ, έχουν σημασία μόνο γραμμένα στην Ιερή Ιωνική γλώσσα, τη γλώσσα του Ανώτερου Ιερατείου του Ζεύα. Μόνο μέσω αυτής της γλώσσας και της Ελληνικής ή Ιωνικής μυθολογίας κατανοείται πλήρως η Βίβλος και το σχέδιο του Ζεύα για τους Ιουδαίους.

Ο Ζευς δεν εμπιστεύτηκε τη σοφία του στους Εβραίους. Αυτή τη σοφία την κληρονόμησαν οι Ίωνες, (μαζί με την Ιερή Αδαμική γλώσσα). Όμως, η γνώση μεταδόθηκε στους κατώτερους ιερείς σαν μισή γνώση που οδήγησε στην κακή χρήση της επιστήμης, όπως παρατηρούμε και σήμερα. Μέσω του Αβραάμ, ο Ζευς εγκαθίδρυσε ένα ιερατείο πειθαρχίας, και όχι ιερατείο επιστημονικής μελέτης. Και είχε σοβαρούς λόγους για να κάνει κάτι τέτοιο. Η υπακοή έχει μια αμεσότητα αποτελέσματος που δεν την έχει η μάθηση, η οποία είναι πολύ χρονοβόρα διαδικασία, και όπου η ημιμάθεια μπορεί να επιφέρει καταστροφικά αποτελέσματα, όπως είναι ιστορικά αποδειγμένο και παλαιότερα και σήμερα. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν, χωρίς την εξασφάλιση απόλυτης πειθαρχίας, και με τη σημερινή αντίληψη της δημοκρατίας και της ατομικής ελευθερίας, έστω και μερικοί μόνο άνθρωποι αποκτούσαν τη γνώση και την ικανότητα να κινούν τα βουνά και, γενικά, το φλοιό της γης.!! Οι ημέρες του πλανήτη μας θα ήταν μετρημένες.

19


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΣΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑΗ Δημιουργία του Σύμπαντος

Σκοπός του βιβλίου αυτού είναι η αποκάλυψη της ταυτότητας και της προσωπικότητας της Εξουσίας του Σατανά και του 666 και η απελευθέρωση του Ανθρώπου από αυτές τις Εξουσίες. Το βιβλίο θα απαντήσει επίσης το βασανιστικό ερώτημα πολλών ανθρώπων:Πώς είναι δυνατόν, ή γιατί, ένας Θεός που είναι η ίδια η ΑΓΑΠΗ και όλος ΚΑΛΟΣ να έχει δημιουργήσει, ή να έχει επιτρέψει τη γέννηση του ΚΑΚΟΥ ή του Σατανά μέσα σε ένα Κόσμο που δημιούργησε από Αγάπη!!

Δε μπορεί όμως να εξηγηθεί η προέλευση, η εξέλιξη και ο χαρακτήρας των διαφόρων Θεοτήτων και Εξουσιών ξεκάρφωτα και επιστημονικά ατεκμηρίωτα. Αυτά, καθώς και το φαινόμενο της Ζωής και η όλη φύση και οι δυνατότητες του Ανθρώπου, θα εξηγηθούν φυσιολογικά σαν μέρος της όλης Δημιουργίας. Το όλο Σύμπαν, Ύλη, Πνεύμα, Νους, Θεότητες, Ψυχή, Ζωή, Αισθήσεις και Ενσυνείδηση, είναι αποτελέσματα της ίδιας Αρχικής ΑΙΤΙΑΣ και η κατανόηση τους είναι δυνατή μόνο όταν εξηγηθούν μαζί, στα πλαίσια μιας ολοκληρωμένης ΕΝΙΑΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ.

Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω αυτή την Ενιαία Επιστήμη όσο πιο απλά γίνεται για να γίνει αντιληπτή από το μέσο αναγνώστη. Η προκατάληψη όμως έχει σαν θέση αρχής την αντιπαράθεση σε όλες τις νέες ιδέες και αντιλήψεις, (αυτό που αποκαλεί ‘καινά δαιμόνια’), και γι’ αυτό είμαι υποχρεωμένος να αναπτύξω το θέμα σε τέτοιο επίπεδο που να υπερνικήσει αυτή την αντιπαράθεση και να πείσει όσο πιο πολλούς γίνεται και από αυτούς τους αμφισβητούντες. Συμβιβάζοντας τα δυο άκρα, της απλοϊκότητας και της βαθύτερης επιστημονικής επεξεργασίας, θα αναπτύξω αυτή τη θεωρία στο επίπεδο ενός τελειόφοιτου Λυκείου. Στα πιο δύσκολα σημεία, ο αναγνώστης μπορεί να συμβουλευτεί κάποιο φίλο πιο καταρτισμένο επιστημονικά. Αν ακόμα συναντά δυσκολίες, το συμβουλεύουμε να προχωρήσει στο επόμενο μέρος του βιβλίου, (μέρος τρίτο), και να χρησιμοποιήσει αυτό εδώ το μέρος σαν παράρτημα αναφοράς, σε σημεία που η αναφορά σ’ αυτό είναι αναγκαία.

Είναι πράγματι μερικές δύσκολες επιστημονικές έννοιες που δε μπορούν να απλοϊκευτούν αρκετά για το μέσο αναγνώστη. Τα δύσκολα σημεία, τα οποία είμαι σίγουρος ότι θα δυσκολέψουν τον απλό αναγνώστη, και τα οποία ο απλός αναγνώστης μπορεί να αφήσει πίσω χωρίς απώλεια της έννοιας του υπόλοιπου κειμένου θα τα γράψω με μικρότερα κυρτά γράμματα. Αν τα αφαιρούσα από το κείμενο, θα ήμουν άδικος για τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.

Πριν την εισαγωγή της νέας Θεωρίας, ας ρίξουμε μια ματιά στις παλιές:

Όλες οι υπάρχουσες θεωρίες, περί Ύλης, Βαρύτητας, Δύναμης-και-Κίνησης, Σχετικότητας, Φωτός, Ζωής και Εξέλιξης των όντων είναι βασικά λανθασμένες. Μάλιστα στις πιο λανθασμένες έχει δοθεί μεγαλύτερο κύρος, έτσι που ο ανθρώπινος νους να φοβάται να τις προκαλέσει και να ελευθερωθεί από την επιστημονική προκατάληψη που του επιβάλλουν. Και αυτό φανερώνει πως η προκατάληψη δεν οφείλεται στην έλλειψη νοημοσύνης από μέρους του ανθρώπου αλλά επιβάλλεται και

20


συντηρείται από εξωγενείς του ανθρώπου παράγοντες, αυτούς που κατευθύνουν και την πλύση εγκεφάλου του ανθρώπου, μέσω της ανατροφής και της όλης οργανωμένης παιδείας του.

Θα πάρουμε αυτές τις θεωρίες στα σύντομα, ακολουθώντας μια χρονολογική σειρά.

α) Η Νευτωνική θεωρία της Βαρύτητας και της Δύναμης σαν αιτίας της κίνησης ή επιτάχυνσης.

Ας αρχίσουμε από τη Βαρύτητα.Πολλοί επιστήμονες το έχουν γράψει και πολύ περισσότεροι το έχουν πει πως, όταν ένα σώμα υπόκειται μόνο στη Βαρύτητα και σε καμιά ‘άλλη Δύναμη’ το σώμα έχει την εμπειρία της ‘αβαρίας’. Μια άλλη διατύπωση είναι η εξής:

Σε ένα χώρο επιτυγχάνουμε συνθήκες ‘Έλλειψης Βαρύτητας’ όταν αυτός ο χώρος απομονώνεται από όλες τις ασύμμετρες Δυνάμεις, εκτός της Βαρύτητας.Αυτό είναι τόσο παράλογα αντιφατικό όπως και η ακόλουθη διατύπωση:

Ένα σώμα που περιβάλλεται μόνο από νερό και είναι απομονωμένο από οτιδήποτε άλλο παραμένει απόλυτα στεγνό.

Έχοντας υπόψη ότι όπου ασκείται κάποια Δύναμη προκαλείται και Μηχανική τάση, και ότι σε κατάσταση ‘αβαρίας’, ένα σώμα δεν υπόκειται σε καμιά μηχανική τάση, αυτό που στην πραγματικότητα λέμε είναι ότι «η Βαρύτητα από μόνη της δεν ασκεί καμιά Μηχανική Δύναμη ούτε και προκαλεί Μηχανική τάση». Δηλαδή «το πεδίο Βαρύτητας δεν είναι πεδίο Δυνάμεων».

Όπου παρατηρούνται Δυνάμεις, παρουσιάζονται σε ζεύγη στο ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ, αυτό που ο Νεύτωνας αποκαλεί ‘Δράση’ και ‘Αντίδραση’, και το σώμα σ’ αυτό το σημείο υφίσταται οπωσδήποτε κάποια μηχανική τάση.

Κατά την ελεύθερη πτώση ή σε σταθερή τροχιά, τα σώματα δεν υπόκεινται σε καμιά μηχανική τάση και, επομένως, και σε καμιά μηχανική δύναμη, ακόμα και σε πεδία Βαρύτητας εκατομμύρια φορές πιο δυνατά από αυτό της Γης. Ούτε και μπορεί με κανένα τρόπο να επισημανθεί καμιά δύναμη βαρύτητας. Μια ποσότητα νερού παίρνει τέλειο σφαιρικό σχήμα. Ας πάρουμε το θέμα ένα βήμα πιο πέρα: Αν ένα διαστημόπλοιο που ταξιδεύει με ταχύτητα, ας πούμε, ενός εκατομμυρίου χιλιομέτρων την ώρα συναντήσει κάποιο πεδίο Βαρύτητας, (μια ‘Μαύρη τρύπα’ για παράδειγμα), έντασης ενός δισεκατομμυρίου φορές του πεδίου της Γης, μάλιστα τέτοιας έντασης και κατεύθυνσης που να αντιστρέψει την πορεία του διαστημοπλοίου σε κλάσμα δευτερολέπτου, θα υποστεί το διαστημόπλοιο, περιεχόμενο και επιβάτες κανενός είδους ή μεγέθους μηχανική τάση ή τράνταγμα; Η απάντηση είναι οπωσδήποτε «ΟΧΙ». Με λίγη σκέψη ο κάθε επιστήμονας θα συμφωνήσει ότι πρόκειται για ‘ελεύθερη πτώση’ ή ‘ελεύθερη βολή’ στο κενό.

Και, μια και επιταχύνσεις όλων των μεγεθών παρατηρούνται στην απουσία μηχανικών δυνάμεων, το ξεκάθαρο συμπέρασμα είναι ότι:

Η Δύναμη δεν είναι Η ΑΙΤΙΑ της ΚΙΝΗΣΗΣ ή της ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗΣ.Η Δύναμη είναι το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ή, πιο ορθά, της ΔΡΑΣΗΣ.

21


Αυτό, που ο Νεύτωνας αποκαλεί ‘Δράση και Αντίδραση’ είναι στην πραγματικότητα ‘Αμοιβαίες Αντιδράσεις’ και παρατηρούνται όταν τα ατομικά πεδία των σωμάτων σε επαφή συγκρούονται ή αλληλοστριμώχνονται κατά την προσπάθεια μεταβίβασης της κίνησης από ένα σώμα σε άλλο ή από το ένα πεδίο στο άλλο. Σ’ ένα ελεύθερο πεδίο, είτε αυτό είναι πεδίο Βαρύτητας ή Μαγνητικό ή Ηλεκτρικό, δεν παρατηρούνται Δυνάμεις, ή μηχανικές τάσεις, οποιαδήποτε και αν είναι η ελεύθερη επιτάχυνση.

Σε ένα πλαίσιο που η κίνηση στα πεδία έχει ανακοπεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, η Δύναμη, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τροποποιήσει ή να κατευθύνει την κίνηση, έχει παρεξηγηθεί σαν η ΑΙΤΙΑ της κίνησης. Εφαρμόζοντας όμως την ίδια λογική σε ελεύθερα πεδία, καταλήξαμε σ’ ένα επιστημονικό παραλογισμό όσον αφορά την ΑΙΤΙΑ και το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Μπορούμε να ονομάσουμε τη ΔΡΑΣΗ ‘Δύναμη’ αλλά, αν το κάνουμε αυτό, πρέπει να αποδώσουμε με κάποιο άλλο όρο το αίτιο της μηχανικής τάσης.

Οι μετρήσεις της Βαρύτητας σε μεγάλα βάθη, με τα ευαίσθητα όργανα που διαθέτει η σημερινή τεχνολογία, δε συμφωνούν με αυτά που προβλέπει η Νευτωνική θεωρία. Επίσης, η πολύ μεγάλη Βαρύτητα κοντά στα κέντρα γαλαξιών, και του δικού μας, όπως έχει υπολογιστεί τελευταίως από διάφορες παρατηρήσεις, δε δικαιολογείται από τη μάζα σ’ αυτά τα κέντρα, (σύμφωνα πάλι με τη Νευτωνική θεωρία).

Οι θεωρίες του Νεύτωνα δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1666. Μας παγίδεψαν στην τεχνολογία της Φωτιάς και μας απομόνωσαν όχι μόνο από το Θεό μας αλλά και από την υπόλοιπη διαστημική κοινωνία. Ακόμα προσπαθούμε να κατακτήσουμε το διάστημα με πυραύλους, ενώ κανένα UFO δε θεάθηκε ποτέ με κάτι τέτοιο πίσω του ή που να αφήνει καυσαέρια ή ραδιενεργά ή χημικά κατάλοιπα ή θόρυβο.

β) Το κενό της Ύλης

Όταν πάρουμε στο χέρι μας μια πέτρα, μας φαίνεται ‘σκληρή’ και ‘ανυποχώρητη’. Από αυτό, μαζί με το ‘βάρος’ της πέτρας, την ‘αδράνεια’ της και το ότι δυο τέτοιες πέτρες δε μπορούν να καταλάβουν τον ίδιο χώρο ταυτόχρονα, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η πέτρα αποτελείται από κάποιου είδους ‘ουσία’. Ότι δηλαδή η πέτρα είναι ‘ΥΛΙΚΗ’.

Τι είναι αυτό που κάνει την πέτρα σκληρή και ανυποχώρητη; Τι είναι αυτό που ‘αγγίζουμε’;

Αν εξετάσουμε τις επιφάνειες σε επαφή μικροσκοπικά, σε υποατομική μεγέθυνση, θα διαπιστώσουμε ότι ούτε τα σωματίδια που καλούμε ‘πυρηνοσωματίδια’ ή ‘πυρήνες’ αγγίζουν ούτε και αυτά που αποκαλούμε ‘ηλεκτρόνια’ των ατόμων αγγίζουν. Κατά την προσέγγιση των ατόμων, ή των ‘ηλεκτρονικών νεφών τους’, εγείρονται απωστικές δυνάμεις που τα κρατούν σε κάποια απόσταση, έστω και πολύ μικρή.

22


Είναι το φράγμα των απωστικών δυνάμεων του στριμώγματος των σωματιδιακών πεδίων που δίνουν την αίσθηση του ‘σκληρού’ και ‘ανυποχώρητου’. Και αν ακόμα υπήρχαν ‘κουκούτσια’ στα κέντρα αυτών των πεδίων, (που δεν υπάρχουν), το μόνο που έρχεται ‘σε επαφή’ είναι πεδίο-με-πεδίο. Δηλαδή, το μόνο που έρχεται ποτέ ‘σε επαφή’ είναι ‘κενός χώρος με κενό χώρο’. Αυτό το ‘σκληρό’ και ‘ανυποχώρητο’ δεν είναι τίποτε άλλο από ΚΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ.

Μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι δεν είναι απλώς Κενός Χώρος αλλά Πεδίο. Τι είναι όμως αυτά τα Πεδία; Ένα Πεδίο ορίζεται σαν ‘ένας Κενός Χώρος όπου παρατηρούνται Δυνάμεις’. Αλλά πότε παρατηρούνται δυνάμεις σε σχέση με τα Πεδία; Όπως είδαμε πιο πάνω, μόνο όταν τα Πεδία αλληλοστριμώχνονται.

Δεν έχουμε άμεση εμπειρία κανενός μονομετρικού (χωρίς κατεύθυνση) μεγέθους, όπως η ΜΑΖΑ ή η ΥΛΗ. Όλες οι μηχανικές εμπειρίες και αλληλοεπιδράσεις είναι διανυσματικές (με κατεύθυνση). Παρατηρείται το ΒΑΡΟΣ διανυσματικά όταν ανακόπτεται η ελεύθερη πτώση. Η ΑΔΡΑΝΕΙΑ παρατηρείται και αυτή διανυσματικά σαν Αντίδραση, (ή, πιο σωστά, σαν αμοιβαίες αντιδράσεις), στη Δράση. Είναι από αυτές τις Δυνάμεις των στριμωγμένων πεδίων που συμπεραίνουμε τη ΜΑΖΑ. Και ερχόμαστε μετά πισινή να υποστηρίξουμε ότι υπάρχουν ‘σωματίδια’ στα κέντρα αυτών των πεδίων και ότι είναι αυτά τα σωματίδια, είτε με τη μάζα τους είτε με το ‘ηλεκτρικό φορτίο’ τους, που δημιουργούν τα πεδία. Είναι σαν να λέμε ότι οι στρόβιλοι ή τυφώνες και τα κέντρα τους είναι ξεχωριστές φυσικές οντότητες και ότι στα κέντρα των στροβίλων ή τυφώνων υπάρχουν κάποιες σβούρες ή μηχανές και ότι είναι αυτές που προκαλούν τους στροβίλους. Γιατί να μη θεωρήσουμε τα πεδία και τα κέντρα τους σαν ενιαίες οντότητες και ότι τα δινητικά τους κέντρα συμπεριφέρονται σαν ‘στρόμβοι αδράνειας’, που εκλαμβάνουμε σαν σωματίδια; (Αυτό θα αποδείξει η Ενιαία Θεωρία).

Η ιδέα του ‘ηλεκτρικού φορτίου’ μπορεί να αποτελεί ένα βολικό τρόπο να εξηγήσουμε στα πρόχειρα τη μηχανική συμπεριφορά Μονοπόλων δινών ή ‘σωματιδίων’. Δεν πρέπει όμως ποτέ να εκληφθεί το ‘ηλεκτρικό φορτίο’ σαν φυσική πραγματικότητα. Από τι είδους ‘ουσία’ αποτελείται το ‘ηλεκτρικό φορτίο’; ή μήπως είναι ‘άυλο’; Είναι το ‘φορτίο’ επιπρόσθετο του ‘σωματιδίου’, όπως τα χρώματα είναι επιπρόσθετα του κανναβάτσου σε ένα ζωγραφικό πίνακα ή μήπως είναι απλώς ένας τρόπος να βολέψουμε την παρατήρηση της μηχανικής συμπεριφοράς αυτών των ‘σωματιδίων’;

Μια άλλη σχετική ερώτηση είναι η εξής: Είναι τα διάφορα πεδία και τα δινητικά τους κέντρα, που εκλαμβάνουμε σαν σωματίδια ύλης, επιπρόσθετα του κενού χώρου, όπως τα χρώματα και το κανναβάτσο, ή αναπόσπαστο μέρος του κενού χώρου. Θα δούμε στην Ενιαία Θεωρία ότι πεδία και ‘σωματιδιακές δίνες’ είναι αναπόσπαστο μέρος του κενού χώρου. Τα πεδία είναι ο ίδιος ο κινούμενος κενός χώρος και τα ‘σωματίδια’, τα δινητικά κέντρα των πεδίων, είναι απλώς συστρεφόμενος κενός χώρος.

Όλες οι μορφές Ύλης ή Ενέργειας είναι απλώς κινούμενος ή συστρεφόμενος κενός χώρος. Αν σταματούσε η κίνηση θα εξαφανιζόταν κάθε μορφή Ύλης ή Ενέργειας.

23


γ) Μετάδοση του φωτός και φωτόνια

Για να αποφευχθεί η παραδοχή της ύπαρξης του ηλεκτρομαγνητικού μέσου ή Αιθέρα, υποστηρίχτηκε και αναβίωσε η σωματιδιακή υφή και μετάδοση του Φωτός. Για να εξηγηθούν και τα φωτεινά φαινόμενα της συμβολής και της περίθλασης, ορίστηκε ότι το Φως μεταδίδεται με Φωτόνια που έχουν διπλή φύση. Παρουσιάζουν κυματικές ιδιότητες, είναι όμως σωματίδια με Ενέργεια και Ορμή, χωρίς όμως Μάζα ηρεμίας, άνκαι έλκονται από πολύ δυνατά πεδία βαρύτητας, ένα φαινόμενο που παρατηρείται αποκλειστικά μεταξύ μαζών, σύμφωνα με τις υπάρχουσες θεωρίες.

Δεν υπάρχει πιο τρελός ή πιο γελοίος φυσικός ορισμός από αυτό. Η κάποτε καθιερωμένη θεωρία της επίπεδης Γης ήταν πιο λογική και πιο δικαιολογημένη.

Και αν ακόμα δεχτούμε τον πιο πάνω ορισμό και εξήγηση της μετάδοσης του Φωτός στο κενό, στην απουσία ηλεκτρομαγνητικού μέσου, πώς μπορεί να εξηγηθεί με τον ίδιο τρόπο η μετάδοση των Ραδιοκυμάτων που είναι αποδειγμένα συνεχείς κυματικοί συρμοί και, στην περίπτωση ‘Μεσαίων κυμάτων’ με μήκος κύματος εκατό με πεντακόσια μέτρα και που μπορούν να μεταδίδονται σε συνεχή εικοσιτετράωρη βάση, εκτείνονται ενιαίοι και συνεχείς πολύ πιο πέρα από το ηλιακό μας σύστημα; Είναι και αυτά κβαντοσωματίδια;

Παρόλο που αυτή η θεωρία δεν ικανοποιεί κανένα σοβαρό επιστήμονα, επικράτησε διότι, κυρίως, εξηγεί το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. Σύμφωνα με αυτό, το φως μεταβιβάζει ΟΡΜΗ, πράγμα που συμβαίνει με σωματίδια και όχι με κύματα. Αν όμως ρωτούσαμε παιδιά που παίζουν με τη μπάλα τους στη θάλασσα ή κάποιο ψαρά, θα παίρναμε την απάντηση, δηλαδή του πότε και πώς ένα κύμα μεταβιβάζει ορμή. Τα παιδιά ξέρουν ότι όταν παίζουν λίγο μέσα στη θάλασσα και όχι εκεί που σκάει το κύμα, τη μπάλα δεν τους την παρασύρει το κύμα. Το κύμα κάνει τη μπάλα τους να κινείται σε κατακόρυφο κύκλο γύρω από το ίδιο σημείο χωρίς συνισταμένη μεταφορά. Το ίδιο και με τη βάρκα του ψαρά. Εκεί όμως που το μήκος κύματος μικραίνει ή που το πλάτος του κύματος, (η ακτίνα της κυκλικής κίνησης του νερού), μεγαλώνει πέραν ενός κρίσιμου σημείου, προκαλείται ‘σκάσιμο’ του κύματος, και το ‘βαρελάκι’ μεταφέρει και υλικό και ορμή, και τη μπάλα, και μπορεί να τσακίσει την ψαρόβαρκα στα βράχια της παραλίας. (Η συσχέτιση του πλάτους και του μήκους του κύματος για το σκάσιμο είναι α = λ/2π, όπου ‘α’ είναι το πλάτος και ‘λ’ το μήκος κύματος. Όταν το ‘α’ τείνει να ξεπεράσει αυτή τη σχετική τιμή, τότε η μέγιστη πρόσω ταχύτητα του μέσου, του νερού, αυτή που λέμε στη φυσική ‘μέγιστη ωκύτητα’, τείνει να ξεπεράσει την ταχύτητα της φάσης του κύματος. Αυτό δε μπορεί να γίνει και τότε το κύμα σκάει). Το ‘βαρελάκι’ είναι στην πραγματικότητα ένα κυλινδρικό ‘σωματίδιο’, μια κυλινδρική ‘σωματιδιακή δίνη’. Στην περίπτωση σφαιρικού ή τρισδιάστατου εγκάρσιου κύματος, όπως το Φως, η ‘σωματιδιακή δίνη’, το φωτόνιο, έχει τη μορφή μιας δίνης ή στροβίλου που κλονίζεται, σαν μια μετέωρη σβούρα, με πολύ μεγάλη ταχύτητα, έτσι που να φαίνεται σφαιρική, αφού ο άξονας της κλονίζεται σφαιρικά με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Δημιουργείται δε κατά τις ίδιες κρίσιμες συνθήκες, είτε όταν το μήκος κύματος μικραίνει κατά τη μετάδοση του μέσα από πυκνό μέσο από ελεύθερα ηλεκτρόνια, ή όταν το πλάτος αυξάνεται κατά το συντονισμό του κύματος με κάποιο χημικό δεσμό για παράδειγμα. Και, αφού το φωτεινό κύμα σχηματίζει κάτω από ορισμένες συνθήκες σωματιδιακή δίνη που μεταφέρει και ΟΡΜΗ και ΜΑΖΑ, το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι μεταφέρεται από ΜΕΣΟ που περιέχει αδρανές υλικό.

Αυτό έχει αποδειχτεί και πειραματικά, μόνο που δε δόθηκαν στο πείραμα τα ορθά συμπεράσματα. Στην προσπάθεια τους να αποδείξουν την φωτονική θεωρία μετάδοσης του φωτός, οι υποστηριχτές της θεωρίας επινόησαν μια απίθανη συσκευή, το ‘ακτινόμετρο’. Είναι ένας μικρός οριζόντιος μύλος σε κενό αέρος που περιστρέφεται όταν εκτεθεί στο φως. Όμως, παραδόξως, ο μύλος αυτός περιστρέφεται αντίστροφα από τη φορά που θα αναμενόταν, αν το φως μεταδιδόταν με φωτόνια.

δ) Η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν

Άνκαι η θεωρία αυτή σε όλα της τα σημεία, από τις αξιωματικές θέσεις πάνω στις οποίες βασίζεται, μέχρι την ελλιπή και μεροληπτική της ανάπτυξη, είναι απαράδεχτη και αντιφατική, και αυτό αποδεικνύεται στο βιβλίο μου που ανάφερα στο πρώτο μέρος, για να μη δυσκολέψω τα πράγματα, θα περιοριστώ να αποδείξω εδώ, με απλή λογική ανάλυση, ότι ο περιβόητος τύπος της σύμπτυξης των διαστάσεων σώματος που κινείται με μεγάλη ταχύτητα, ο τύπος που αποτελεί τη βάση όλων των αλγεβρικών

24


μανουβρών που ακολουθούν και που αποτελούν το σώμα της θεωρίας, είναι καταφανώς εντελώς λανθασμένος στην περίπτωση πλησιάζοντος σώματος. Η ανάπτυξη του τύπου έλαβε υπόψη μόνο την περίπτωση του απομακρυνόμενου σώματος και μάλιστα μόνο όταν όλες οι παρατηρήσεις γίνουν στις ίδιες συντεταγμένες στο κανονικό πλαίσιο αναφοράς. Άνκαι η θεωρία παραδέχεται ότι ο σχετιστικός χρόνος (σύμφωνα πάντοτε με τη θεωρία την ίδια) δεν είναι πάντοτε μικρότερος στο κανονικό πλαίσιο αναφοράς, συνεχίζει να αναφέρεται στο μικρότερο χρόνο σαν το ‘κανονικό’ χρόνο και όταν ακόμα αυτός δεν αναφέρεται στο κανονικό πλαίσιο αναφοράς, πράγμα εσκεμμένα παραπλανητικό.

Ας δούμε τον περιβόητο τύπο:l = lo [1-(v/c)2]½

όπου lο = το μήκος του σώματος στο κανονικό πλαίσιο αναφοράςl = το μήκος του σώματος στην κατεύθυνση κίνησης στο πλαίσιο

αναφοράς στο οποίο το σώμα κινείται με ταχύτητα vκαι c = ταχύτητα του φωτός

Αυτός ο τύπος δηλώνει ότι το σώμα φαίνεται πάντοτε συμπτυγμένο στην κατεύθυνση κίνησης, είτε το σώμα απομακρύνεται είτε πλησιάζει. Επίσης ότι η μέγιστη δυνατή ταχύτητα είναι η ταχύτητα του φωτός.

Άνκαι στην περίπτωση του απομακρυνόμενου σώματος, ο τύπος φαίνεται κάπως λογικός, για να ισχύει στην περίπτωση του πλησιάζοντος σώματος πρέπει το φως να χρειάζεται περισσότερο χρόνο να διανύσει μικρότερες αποστάσεις παρά μεγαλύτερες, πράγμα χονδροειδώς παράλογο.

Όταν παρατηρούμε ένα σώμα οπτικά ή με τη βοήθεια άλλων ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, τα σήματα από τα διάφορα μέρη του σώματος φτάνουν ΤΑYTOXΡΟΝΑ στο σημείο παρατήρησης. Αφού η ταχύτητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων δεν είναι άπειρη, τα σήματα χρειάζονται κάποιο χρόνο για να φτάσουν από το σώμα στο σημείο παρατήρησης και μάλιστα περισσότερο χρόνο να φτάσουν από τα πιο απομακρυσμένα σημεία του σώματος παρά από τα πιο κοντινά. Έτσι, στην περίπτωση σώματος που κινείται με μεγάλη ταχύτητα, τα πιο απομακρυσμένα μέρη του σώματος παρατηρούνται σε μια προγενέστερη στιγμή και σε προγενέστερη θέση του σώματος, ενώ τα πλησιέστερα μέρη σε μια μεταγενέστερη θέση του σώματος.

Στην περίπτωση του απομακρυνόμενου σώματος, η ‘κεφαλή’ είναι το πιο απομακρυσμένο σημείο και η ‘ουρά’ το πλησιέστερο σημείο. Επομένως η κεφαλή παρατηρείται σε μια προγενέστερη θέση του σώματος παρά η ουρά. Στο χρόνο που μεσολάβησε από τη στιγμή που ξεκίνησε το πρώτο σήμα παρατήρησης από την κεφαλή μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε το τελευταίο σήμα παρατήρησης από την ουρά, η ουρά κινήθηκε για να μικράνει την απόσταση μεταξύ αυτής και της θέσης παρατήρησης της κεφαλής. Επομένως, ένα σώμα που απομακρύνεται με ταχύτητα φαίνεται συμπτυγμένο στην κατεύθυνση της κίνησης. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο τύπος της σύμπτυξης φαίνεται λογικός, (όχι απαραίτητα και σωστός).

Απομακρυνόμενο σώμα

Κατεύθυνση Κίνησης

T Α

α) Παρατηρητής

Πρώτο σήμα (φως) ξεκινά από Α

β) Παρατηρητής

T T’ Α Α’

Σήμα από Α φθάνει στο T’

Τελευταίο σήμα ξεκινά από Τ’

25


γ) Παρατηρητής

T T’ T” Α Α’ Α”

Τα σήματα προχωρούν μαζί προς τον παρατηρητή

Φαινομενικό μήκος = ΑΤ’ μικρότερο του πραγματικού

Στην περίπτωση όμως σώματος που πλησιάζει με ταχύτητα στο σημείο παρατήρησης, είναι η ουρά το πιο απομακρυσμένο σημείο και η κεφαλή το πιο κοντινό. Στο χρόνο που μεσολάβησε από τη στιγμή που ξεκίνησε το πρώτο σήμα παρατήρησης από την ουρά μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε το τελευταίο σήμα παρατήρησης από την κεφαλή, η κεφαλή κινήθηκε απομακρυνόμενη από το σημείο παρατήρησης της ουράς. Σ’ αυτή την περίπτωση το σώμα φαίνεται πιο μακρύ από το κανονικό στην κατεύθυνση της κίνησης και είναι φανερό πως ο τύπος της σύμπτυξης των διαστάσεων είναι εντελώς λανθασμένος.

Πλησιάζον σώμα

Κατεύθυνση Κίνησης

α) Παρατηρητής Α T

Πρώτο σήμα (φως) ξεκινά από T

β) Παρατηρητής

Α’ Α T’ T

Σήμα από Τ φθάνει στο Α’

Τελευταίο σήμα ξεκινά από Α’

γ) Παρατηρητής

Α” Α’ Α T” T’ T

Τα σήματα προχωρούν μαζί προς τον παρατηρητή

Φαινομενικό μήκος = Α’Τ μεγαλύτερο του πραγματικού

Ένας άλλος παραλογισμός είναι η λαϊκή εντύπωση ότι ο χρόνος είναι πάντοτε μικρότερος στο κανονικό πλαίσιο αναφοράς και ότι, με βάση αυτό, ένα διαστημόπλοιο ταξιδεύοντας με πολύ μεγάλη ταχύτητα, που να πλησιάζει αυτή του φωτός, θα μπορούσε να κάνει ένα ταξίδι με επιστροφή στη Γη και να ανακαλύψει ότι με το δικό του ρολόι πέρασαν μήνες ενώ με αυτό της Γης πέρασαν αιώνες. Όμως, σύμφωνα με την ίδια τη θεωρία, δεν υπάρχουν προνομιούχα πλαίσια αναφοράς και, σχετικά ομιλούντες, το μετ’ επιστροφής ταξίδι του διαστημοπλοίου σχετικά με τη Γη ισοδυναμεί με μετ’ επιστροφής ταξίδι της Γης

26


σχετικά με το διαστημόπλοιο. Επομένως, με μια απλή αλλαγή στην επιλογή του κανονικού πλαισίου αναφοράς, είναι με το ρολόι της Γης που θα περνούσαν μήνες ενώ με αυτό του διαστημοπλοίου αιώνες, πράγμα που παραβιάζει κατάφορα και κατά τρόπο γελοίο την επιστημονική λογική.

Το τι αγνοείται εδώ είναι ότι κατά το πρώτο σκέλος του ταξιδιού τα σώματα απομακρύνονται το ένα από το άλλο ενώ κατά το δεύτερο σκέλος πλησιάζουν. Κατά την απομάκρυνση, το ρολόι του άλλου, παρατηρούμενο με τη βοήθεια του φωτός ή άλλων ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, φαίνεται αργό λόγω του χρόνου που χρειάζεται το σήμα να φτάσει το σώμα που απομακρύνεται με ταχύτητα από το ρολόι. Κατά την επιστροφή όμως, το ίδιο ρολόι φαίνεται γρήγορο επειδή το σώμα που το παρατηρεί επιστρέφει κατά μέτωπο ενάντια στο σήμα από το οποίο απομακρυνόταν κατά το πρώτο σκέλος.

Περιπτώσεις, όπως η αύξηση της μάζας και της διάρκειας ζωής σωματιδίων, ή σωματιδιακών δινών, σε μεγάλες ταχύτητες, που οι υποστηριχτές της Θεωρίας της Σχετικότητας θέλουν να αποδώσουν στη θεωρία αυτή, πρώτα δεν αποτελούν ‘οπτική παρατήρηση’ και επομένως, δεύτερο, είναι πραγματικές και όχι φαινομενικές και δε μπορούν να εξηγηθούν από τη θεωρία της Σχετικής οπτικής παρατήρησης. Στο βιβλίο μου που ανάφερα εξηγούνται απλά και τα δυο, καθώς και όλα τα μέχρι τώρα ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα.

ε) Η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης - (Το ‘Big Bang’)

Αυτή η θεωρία δεν αξίζει περισσότερο από μια πολύ σύντομη αναφορά. Ακόμα και όπως διατυπώνεται, δε λέει ότι εξηγεί το πώς ‘δημιουργήθηκε’ το Σύμπαν αλλά το πώς ‘διασκορπίστηκε’ από μια πιο πυκνή κατάσταση. Από κάτι σαν τρομερή ‘βόμβα’ ή ... ‘αυγό’. Τώρα, το πού βρέθηκε ή από πού προήρθε αυτό το ‘αυγό’ και πώς μια δεδομένη χρονική στιγμή έγινε τόσο βίαια και εκρηκτικά ασταθές που υπερνίκησε την άπειρη Βαρύτητα του μηδενικού του όγκου, είναι ερωτήματα που η θεωρία του Big Bang αφήνει να χάσκουν αναπάντητα.

Όσο για τον ισχυρισμό ότι το σχεδόν ομοιόμορφο φόντο του ουρανού από μικροκύματα και ραδιοκύματα αποτελεί τον ‘απόηχο’ της Μεγάλης Έκρηξης, αυτός είναι μια καλοστημένη ΑΠΑΤΗ. Αυτός που πρόβαλε τον ισχυρισμό αυτό γνωρίζει πολύ καλά, όπως γνωρίζουμε όλοι οι επιστήμονες, ότι αυτό το σχεδόν ομοιόμορφο φόντο από μικροκύματα και ραδιοκύματα είναι η προβλεπτή ‘ουρά’ του φαινομένου Doppler που παρουσιάζει το φως των απομακρυνομένων γαλαξιών. Γνωρίζουμε όλοι από παρατηρήσεις ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται από μας και ότι η ταχύτητα απομάκρυνσης τους αυξάνεται με την απόσταση τους από μας. Επομένως, το φως τους παρουσιάζει το φαινόμενο Doppler, το οποίο αυξάνεται και αυτό με την απόσταση των γαλαξιών, πηγαίνοντας σταδιακά από το λευκό στο κόκκινο, στο υπέρυθρο, στα μικροκύματα, στα ραδιοκύματα, ώσπου τελικά, για γαλαξίες πέρα από μια ορισμένη κρίσιμη απόσταση από μας, το φως τους δε μας φτάνει καθόλου, γιατί η ταχύτητα απομάκρυνσης τους από μας, καθώς και η ταχύτητα απομάκρυνσης του ηλεκτρομαγνητικού μέσου, του Αιθέρα, είναι μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός, (παρατήρηση που διαψεύδει και την αξιωματική βάση της Θεωρίας της Σχετικότητας, αυτή της παγκοσμιότητας της σταθεράς της ταχύτητας του φωτός σε όλα τα αδρανή πλαίσια αναφοράς). Όπως κοιτάζουμε στο άπειρο του νυκτερινού ουρανού, το πεδίο γεμίζει από γαλαξίες και, αν οι γαλαξίες δεν απομακρύνονταν από μας με ταχύτητα που αυξάνεται με την απόσταση τους από μας, το φόντο του νυκτερινού θα ήταν αρκετά φωτεινό: πιο φωτεινό από το ‘νεφέλωμα’ του δικού μας γαλαξία. Όμως, άνκαι το Σύμπαν είναι άπειρο, το μέρος του που είναι ορατό, ή που μπορεί να παρατηρηθεί με ηλεκτρομαγνητικά κύματα από οποιοδήποτε συγκεκριμένο σημείο, είναι περιορισμένο. Είναι γι’ αυτό το λόγο που το φόντο του νυκτερινού ουρανού είναι ομοιόμορφα σκοτεινό αντί φωτεινό. Αυτό το σκοτεινό φόντο έδωσε την

27


εντύπωση ότι το Σύμπαν τελειώνει κάπου εκεί και ότι η ηλικία του περιορίζεται σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια. Το σχεδόν ομοιόμορφο φόντο από μικροκύματα και ραδιοκύματα μπροστά από το ομοιόμορφο σκοτεινό του νυκτερινού ουρανού αποτέλεσε την απάτη που ‘πουλήθηκε’ σαν ο ‘απόηχος του Big Bang’, που κέρδισε και το βραβείο Νόμπελ, ενώ λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 1999, διαψεύστηκε πανηγυρικά από πολλούς επιστήμονες στην Αμερική.

Για τη θεωρία της Τυχαίας Εξέλιξης των ειδών έχουμε αναφέρει αρκετά στο πρώτο μέρος του βιβλίου.

28


Η ΕΝΙΑΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ(Περιληπτικά)

Όλα τα φαινόμενα και οι οντότητες στο Σύμπαν, Αγάπη, Έρως, Θεός, Νους, Πνεύμα, Συναίσθημα, Ενσυνείδηση, Χρώματα, Ήχοι, Ύλη, Ενέργεια κλπ, είναι είτε βασικές ιδιότητες του Άπειρου και Απεριόριστου χώρου του Σύμπαντος ή αποτελέσματα αυτών των βασικών ιδιοτήτων.

Γ’ αυτό, η μελέτη και κατανόηση αυτών των βασικών ιδιοτήτων είναι και η αρχή της επιστήμης. Θα δούμε σ’ αυτή την περίληψη ότι η κατανόηση αυτών των ιδιοτήτων είναι πολύ απλή, αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις μας και να βγούμε από τις πλεκτάνες και λαβύρινθους της πλύσης εγκεφάλου που έχουμε υποστεί.

Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Ο χώρος του Σύμπαντος είναι ΑΠΕΙΡΟΣ και ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΣ. Θα ήταν αρκετό να πούμε πως είναι απλά άπειρος. Το άπειρο δε μπορεί παρά να είναι και απεριόριστο. Το άπειρο δεν έχει σταθερό ή καθορισμένο ή συγκεκριμένο μέγεθος ούτε σύνορα, αλλά εκτείνεται με άπειρη ταχύτητα. Η ταχύτητα έκτασης του πρέπει να είναι άπειρη, γιατί, για οποιαδήποτε συμβατική (μη άπειρη) ταχύτητα υπάρχει μια μεγαλύτερη ταχύτητα που θα την προλάβει κάποτε και αυτό σημαίνει ‘σύνορα’. Επομένως, ο ΑΠΕΙΡΟΣ ΧΩΡΟΣ εμπεριέχει και την έννοια του ΧΡΟΝΟΥ. Δηλαδή, ο άπειρος χώρος δεν είναι ΣΤΑΤΙΚΟΣ αλλά ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ.

Αυτή η περιγραφή του απείρου είναι πολύ απλή και ευκολονόητη. Όμως έχω συναντήσει και εδώ την αντιπαράθεση της προκατάληψης, και μάλιστα από ανθρώπους ‘επιστήμονες’. Η αντιπαράθεση ήταν η εξής:Αφού είναι άπειρο, πώς μπορεί να αυξάνεται;

Μα αυτό ακριβώς σημαίνει ‘άπειρο’. Δεν έχει ‘τέρμα’. Θα αφιερώσω λίγες γραμμές εδώ, πριν προχωρήσω, για να ξεκαθαρίσω αυτή την απορία ή αμφιβολία.

Ας πάρουμε ένα μεταβλητό μέγεθος ‘χ’ και μερικές συναρτήσεις του, Α=χ2, Β=χ3, Γ=ex κ.ο.κ.. Όταν το ‘χ’ τείνει προς άπειρο, τότε και το Α και το Β και το Γ τείνουν και αυτά προς άπειρο. Όμως το Γ τείνει απειρότερο του Β και το Β τείνει απειρότερο του Α. Για παράδειγμα, το πηλίκο (Β/Α)=χ και τείνει προς άπειρο. Άρα, φαίνεται να υπάρχουν ‘άπειρα’ και ‘απειρότερα των απείρων’. Προσέξτε όμως τη διατύπωση. Το χ, (ή το Α ή το Β ...), ‘τείνουν προς άπειρο’. Ούτε ‘τείνουν προς ΤΟ άπειρο’, ούτε ‘γίνονται άπειρο’, ούτε ‘ισούνται με άπειρο’. Αν πούμε ότι το (Α= ) και το (Β= ), τότε το (Α=Β), πράγμα εντελώς εσφαλμένο. Ούτε μπορούμε να πούμε ‘γίνεται άπειρο’ γιατί αυτό σημαίνει ‘φτάνει σε κάποιο όριο’, πράγμα που δεν υπάρχει, γιατί αυτό θα πει ότι το άπειρο έχει πολλά τέτοια όρια, αφού το χ, το Α, το Β και το Γ, ‘γίνονται διαφορετικά άπειρα’(!!). Όταν το ‘χ’ τείνει προς άπειρο, συγκρινόμενο με το ex το ‘χ’ τείνει προς μηδέν. (Αυτό είναι σημαντικό στην ακαριαία επικοινωνία)

Στα μαθηματικά λέγεται ότι τα διάφορα μεγέθη, όπως τα πιο πάνω, τείνουν προς άπειρο ‘διαφορετικής τάξης’ ή ‘διαφορετικής βαθμίδας’. Ένας πιο αποδεχτός όρος είναι: Τα διάφορα μεγέθη ή συναρτήσεις τείνουν προς άπειρο με διαφορετική

29


ταχύτητα. Αυτός ο όρος αφήνει το άπειρο απεριόριστο και, επί πλέον, τα ‘τείνουν’ και ‘διαφορετική ταχύτητα’ δηλώνουν ότι το άπειρο αναγκαστικά εμπεριέχει την έννοια της διάστασης του ‘χρόνου’, άρα είναι κατ’ ανάγκη ΔΥΝΑΜΙΚΟ.

Αφού φαίνεται από πιο πάνω ότι άλλα μεγέθη τείνουν προς άπειρο και άλλα τείνουν προς απειρότερο ή τείνουν προς άπειρο με μεγαλύτερη ταχύτητα, τότε το ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ή, αν μπορούσαμε να πούμε ‘το απειρότατο όλων των απείρων’, είναι το μέγεθος που τείνει προς άπειρο με τη μέγιστη ταχύτητα, δηλαδή με ΑΠΕΙΡΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ, (η έκταση του είναι ακαριαία). Αυτό είναι το ΑΠΕΙΡΟ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.

Μιλούμε πάντοτε για το Άπειρο όπως παρατηρείται ή όπως το αντιλαμβανόμαστε από μια μη άπειρη σκοπιά, από ένα συμβατικό μη άπειρο πλαίσιο αναφοράς. Από την άποψη του ίδιου του Απείρου, το Άπειρο είναι το ‘ΟΛΟ’, (=1), και είναι ακαριαίο και άχρονο. Από την άποψη του Απείρου δε νοείται ο Χρόνος ή η κίνηση. (Η έννοια του Χρόνου είναι αποτέλεσμα του αναπόφευκτου συχνοτικού μετασχηματισμού (Fourier) του Ακαριαίου Απείρου σε ένα άπειρο φάσμα από παλμικές κινήσεις ή κύματα.)

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη και πιο συγκεκριμένη σημασία για την αντίληψη της επιστήμης των συμβατικών διαστάσεων είναι η σχέση ή η σύγκριση των συμβατικών διαστάσεων με το άπειρο. Αυτή η σχέση μπορεί να διατυπωθεί με δυο τρόπους, (α) χωρικά και (β) χρονικά:

(α) Οποιοδήποτε μέρος του άπειρου χώρου, οσοδήποτε μεγάλο, συγκρινόμενο με το υπόλοιπο άπειρο, το μέρος είναι ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ.Επί πλέον, οπουδήποτε και αν βρίσκεται μέσα στο άπειρο, το οποιοδήποτε μέρος είναι ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ. Δηλαδή, στον άπειρο χώρο δεν υπάρχουν προνομιούχα σημεία ή περιοχές λόγω γειτονίας με άκρες ή όρια ή σύνορα. Το κέντρο του άπειρου χώρου του Σύμπαντος είναι ακαθόριστο ή η ‘περιοχή καθορισμού’ του είναι ολόκληρο το άπειρο. [Αυτή είναι και η φυσική σημασία του ‘1/0!=1’, όπου 1=‘όλο’. (Το 0! δεν είναι = 1. Το 0! δεν έχει καμιά φυσική έννοια)].

(β) Ανά πάσα ‘χρονική στιγμή’, ο χώρος του Σύμπαντος είναι άπειρος σε σύγκριση με το τι ήταν την προηγούμενη χρονική στιγμή και μηδενικός συγκρινόμενος με το τι θα είναι την επόμενη χρονική στιγμή. Αυτό συνεπάγεται από την ακαριαία έκταση του ανά πάσα στιγμή, ή την άπειρη ταχύτητα έκτασης του.(‘Χρονική στιγμή’ μπορεί να οριστεί σαν το ‘βήμα αλλαγής’.).

Οι δυο πιο πάνω διατυπώσεις συνοψίζονται στον εξής βασικό ορισμό της ΑΡΧΗΣ της Δημιουργίας του Σύμπαντος:

Κάθε σημείο ή περιοχή του άπειρου χώρου και ο ίδιος ο άπειρος χώρος σαν σύνολο έχουν σαν βασική ιδιότητα την ΕΞΩΕΚΤΑΤΙΚΗ ΤΑΣΗ.Η πρώτη ή πρωτογενής εκδήλωση αυτής της ΑΡΧΗΣ είναι η ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΚΑΡΙΑΙΑ, ΑΠΕΙΡΗ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΓΕΝΗΣ (χωρίς προνομιούχα σημεία) ΕΚΤΑΣΗ. (Αυτή ‘η ανά πάσα στιγμή ακαριαία, άπειρη και ομοιογενής έκταση’ είναι και η έννοια του ‘απείρου’).

30


Κάθε σημείο ή περιοχή αποτελεί το ΚΕΝΤΡΟ της εκδήλωσης της ‘ακαριαίας άπειρης εξωέκτασης’. Αυτή την ‘ακαριαία άπειρη εξωέκταση’ θα την αποδίδουμε στο υπόλοιπο κείμενο με τον όρο ‘Μοναδιαία Έκταση’.

Πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι δεν υπήρξε ποτέ χρόνος κατά τον οποίο δεν ήταν εκδηλωμένη αυτή η ΑΡΧΗ και εκδηλώθηκε ξαφνικά μια δεδομένη στιγμή. Η Αρχή και η εκδήλωση της πάνε μαζί όπως το νερό και το βρέξιμο, παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Ας εξετάσουμε τώρα τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες αυτής της ‘Μοναδιαίας Έκτασης’ για να δούμε πώς από αυτά προκύπτουν οι έννοιες της ‘Αντικίνησης’ ή Αδράνειας, της Ενέργειας και της Ύλης, καθώς και όλα τα φαινόμενα που σχετίζονται με την εκδήλωση της Ζωής, όπως οι αισθήσεις, τα συναισθήματα, η γνώση, η αυτογνωσία, η αυτοσυνείδηση κλπ.

Πρώτα, αφού η Μοναδιαία Έκταση εκδηλώνεται από όλα τα σημεία του χώρου ταυτόχρονα και είναι ακαριαία και άπειρη, προκύπτει ότι δε μεταδίδεται και δε ‘ρίχνει σκιά’.

Αυτή η ιδιότητα, άνκαι σημαντική, δε μας βοηθά να κατανοήσουμε τις πιο πάνω έννοιες. Όμως η ακόλουθη πρόσθετη παρατήρηση θα μας δώσει το κλειδί:

Δεν υπάρχουν ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΑ σημεία στην πρωτογενή αυτή εκδήλωση στον άπειρο χώρο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε σημείο και κάθε περιοχή του άπειρου χώρου ενεργεί σαν το ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ της εκδήλωσης. Η έκταση της μιας περιοχής δεν εκτοπίζει τις γειτονικές της.

Αυτό σημαίνει ότι τέτοια ομοιογενής έκταση, χωρίς προνομιούχα σημεία, ΔΕ ΧΩΡΑΕΙ στις τρεις διαστάσεις ‘x-y-z’. Δηλαδή, αν ο χώρος περιοριζόταν μόνο σε τρεις διαστάσεις, δε θα μπορούσε να έχει τις πιο πάνω ιδιότητες της άπειρης μη προνομιούχας ομοιογενούς έκτασης. Δε θα ήταν δηλαδή ούτε άπειρος ούτε απεριόριστος. Η έκταση κάθε περιοχής πρέπει να παρεκκλίνει για να αποφύγει τις υπόλοιπες περιοχές. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αυτή η έκταση βρει πρώτα ‘διέξοδο’ σε μια ή πολλές διαστάσεις κάθετες με τον ‘x-y-z’ χώρο.

Ποιες είναι αυτές οι κάθετες διαστάσεις ή αυτός ο ‘εγκάρσιος χώρος’;

Όταν εξετάζουμε ένα εγκάρσιο σφαιρικά μεταδιδόμενο κύμα, σαν αυτό του φωτός, συνήθως περιοριζόμαστε στην εξέταση μιας μόνο ‘δέσμης’ ή ακτίνας, δηλαδή ενός μονοδιάστατου μέρους του σφαιρικού κύματος, όπου οι εγκάρσιες κατευθύνσεις είναι οι άπειρες κατευθύνσεις που αποτελούν το επίπεδο που είναι κάθετο προς την ακτίνα. Αυτό όμως δε μας δίνει την πλήρη εικόνα. Μας στερεί από το υπόλοιπο της σφαίρας. Αν πάρουμε όλες τις άπειρες ακτίνες της σφαίρας σύγχρονες, (φασικά σύμφωνες), τότε ποιες και πού είναι οι κοινές εγκάρσιες κατευθύνσεις της σφαίρας; Οι άπειρες επιφάνειες, οι κάθετες προς τις άπειρες ακτίνες της σφαίρας, αποτελούν τον εγκάρσιο χώρο του σφαιρικού κύματος. Οι άπειρες αυτές εγκάρσιες επιφάνειες αποτελούν μια άλλη σφαίρα, κατ’ ακρίβεια άπειρες άλλες σφαίρες, εγκάρσιες με τον ‘x-y-z’ χώρο. Αυτός είναι ο χώρος ‘ix-iy-iz’ και αποτελεί το ‘μιγαδικό δίδυμο’ του ‘x-y-z’. Είναι δε πολύ πραγματικός και όχι φανταστικός. Εκτείνεται από κάθε σημείο προς τα ‘μέσα’. Είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε ‘άλλη διάσταση’. Αυτή η ‘άλλη διάσταση’ δεν είναι μια μόνο διάσταση. Είναι ένας άλλος τρισδιάστατος χώρος, χρονικά εκτοπισμένος, εκτός φάσης με το ‘x-y-z’.

Από αυτό προκύπτει ότι ο ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΕΞΑΔΙΑΣΤΑΤΟΣ. Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι ο στατικός χώρος είναι μόνο τρισδιάστατος, (σύμφωνα με το ορθόγωνο σύστημα αξόνων). Στατικός χώρος όμως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Είναι μόνο Γεωμετρικά ιδεατός.

31


Ο Δυναμικός Χώρος εμπεριέχει την έννοια της διάστασης του Χρόνου ή της Φάσης. Τα δίδυμα του μιγαδικού χώρου δεν είναι μόνο αμοιβοκάθετα ή ‘ορθογωνικά’ αλλά το εγκάρσιο δίδυμο ‘ix-iy-iz’ προηγείται του διαμήκους ‘x-y-z’ κατά 90ο φάση. Είναι δηλαδή και ‘ορθοφασικά’. Γι’ αυτό, τα δίδυμα του Μιγαδικού Δυναμικού Χώρου θα τα αποκαλέσουμε ‘ΧΩΡΟΦΑΣΕΙΣ’ και όχι απλώς ‘χώρους’.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτή την ‘εγκάρσια διέξοδο’ και τα χαρακτηριστικά της, ας εξετάσουμε πρώτα μια παρόμοια περίπτωση σε μια διάσταση, σε ένα ‘νοητικό πείραμα’:

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια πολύ μακριά ελαστική ράβδο. Τόσο μακριά, που ένα τμήμα της μήκους 100 χλμ. είναι απειροελάχιστο, (ένα σημείο), σε σύγκριση με την υπόλοιπη ράβδο, ώστε σ’ αυτά τα 100 χλμ. μήκους της ράβδου να μην υπάρχουν προνομιούχα σημεία. Ας αρχίσουμε με τη ράβδο συμπτυγμένη κατά μήκος σε όλο το μήκος της, όχι κρατώντας την στα δυο άκρα της, αλλά με μια μέγκενη εξίσου μακριά με τη ράβδο και που να εφαρμόζει σε όλο το μήκος της ράβδου κρατώντας τη ράβδο ομοιόμορφα συμπτυγμένη.

Αν τώρα ελευθερώσουμε τη ράβδο από τη μέγκενη, όλο το μήκος της ταυτόχρονα, τότε η ράβδος θα εκταθεί ομοιόμορφα από όλα τα σημεία της ταυτόχρονα και θα ακολουθήσει ο θεμελιώδης παλμός της ράβδου. Αυτός ο παλμός έχει το κοινό χαρακτηριστικό με τη ‘Μοναδιαία Έκταση’ του άπειρου χώρου που είδαμε, ότι δε μεταδίδεται και δε ρίχνει σκιά.

Υπάρχει ένα κραυγαλέο λάθος σ’ αυτή την εικόνα της ταυτόχρονης ομοιογενούς έκτασης όλων των σημείων της ράβδου ή, πιο συγκεκριμένα, των μη προνομιούχων σημείων των 100 χλμ. του μήκους της ράβδου, (που θα ήταν όλα τα σημεία της ράβδου αν το μήκος της ήταν άπειρο).

Αν η ράβδος περνούσε από μπροστά μας και εξετάζαμε ένα τμήμα της μήκους ενός μέτρου, όταν η έκταση ήταν 10%, θα βλέπαμε αυτό το τμήμα να εκτείνεται 5 εκατοστόμετρα εκατέρωθεν, χωρίς το τμήμα σαν σύνολο να μετακινηθεί από τη θέση του. Αν τώρα μετακινηθούμε 100 χλμ. πάρα κάτω κατά μήκος της ράβδου και εξετάσουμε ένα δεύτερο τμήμα ενός μέτρου εδώ, θα πρέπει να το δούμε να συμπεριφέρεται ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο, χωρίς να μετακινείται ή να εκτοπίζεται από τη θέση του, αφού δεν υπάρχουν προνομιούχα σημεία ή τμήματα σ’ αυτό το μήκος της ράβδου και όλα τα τμήματα συμπεριφέρονται σαν το κέντρο της ράβδου. Αυτό είναι προφανώς αδύνατο, αφού δεν αφήνει χώρο για να χωρέσει η συνολική έκταση των ενδιάμεσων 100 χλμ., μια αύξηση 10 ολόκληρων χλμ..

Το τι θα παρατηρήσουμε στην πραγματικότητα είναι μια ‘οφιοειδής’ κίνηση σε όλο το μήκος της ράβδου. Δηλαδή, η έκταση θα βρει ‘εγκάρσια διέξοδο’. Επειδή κανένα σημείο δεν είναι προνομιούχο και οι κάθετες κατευθύνσεις σε όλα τα σημεία του μήκους είναι άπειρες, χωρίς καμιά από αυτές να είναι προνομιούχα, η ράβδος θα ‘τσακίσει’ κάθετα με το μήκος της σε τυχαία σημεία και σε τυχαίες κάθετες κατευθύνσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ράβδος να τσακίσει σε τμήματα ποικίλου μεγέθους , (άπειρη ποικιλία μεγεθών στην περίπτωση άπειρου μήκους της ράβδου), με μεγαλύτερα τμήματα να περιλαμβάνουν ακέραιο αριθμό μικρότερων τμημάτων. Κάθε ένα από αυτά τα τμήματα πάλλεται με τη δική του φυσική συχνότητα και παράγει ένα κύμα που μεταδίδεται δεξιά και αριστερά σε όλο το μήκος της ράβδου, ή στο χώρο του θεμελιώδους παλμού της ράβδου. Όλα αυτά τα κύματα είναι μεικτά,

32


(εγκάρσια και διαμήκη), με την εγκάρσια συνιστώσα να προηγείται της διαμήκους κατά 90ο φάση.

Έτσι βλέπουμε πως ο θεμελιώδης παλμός, που δε μεταδίδεται και δε ρίχνει σκιά γιατί εγείρεται σε όλα τα σημεία ταυτόχρονα, μετασχηματίζεται φυσικά και αναπόφευκτα σε ένα φάσμα από κύματα διαφόρων συχνοτήτων, (άπειρο φάσμα σε περίπτωση άπειρου μήκους της ράβδου), και ότι αυτά μεταδίδονται στο χώρο του θεμελιώδους παλμού με συμβατική ταχύτητα, σαν συναρτήσεις του χρόνου, ρίχνοντας σκιά κατά τη μετάδοση τους.

Αν είχαμε ένα πολύ μεγάλο ελαστικό έλασμα αντί ράβδου, η κίνηση θα ήταν ‘κυματοειδής’, (όπως στην επιφάνεια του νερού), αντί ‘οφιοειδής’, με μια μόνο ‘φανερή’ εγκάρσια κατεύθυνση. Στην περίπτωση ελαστικού χώρου τριών διαστάσεων, δεν υπάρχουν ‘φανερές’ εγκάρσιες κατευθύνσεις ή διαστάσεις. Η εγκάρσια διέξοδος είναι στο μιγαδικό δίδυμο χώρο ‘ix-iy-iz’, δηλ., σ’ αυτό που αποκαλούμε ‘άλλη διάσταση’.

(Δεν αρχίσαμε με τον άπειρο χώρο συμπτυγμένο όπως στην περίπτωση της ράβδου αλλά το ότι ο άπειρος χώρος είναι απεριόριστος αποτελεί το μόνο επαρκές κριτήριο γι’ αυτό το αποτέλεσμα).

Όπως και στην περίπτωση του θεμελιώδους παλμού της ράβδου μας, έτσι και στην περίπτωση του άπειρου και απεριόριστου χώρου η ακαριαία Μοναδιαία Έκταση μετασχηματίζεται φυσικά και αναπόφευκτα σε ένα άπειρο φάσμα από συχνότητες κυμάτων, που είναι και αυτά μεικτά και μεταδίδονται σαν χρονικές συναρτήσεις στο χώρο της Μοναδιαίας Έκτασης, ρίχνοντας σκιά κατά τη μετάδοση τους.

Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ του φάσματος του θεμελιώδους παλμού κάποιων συγκεκριμένων διαστάσεων, όπου το μέγεθος των διαστάσεων των μερών είναι συγκεκριμένο και σημαντικό κατά το συχνοτικό μετασχηματισμό, και στο φάσμα του μετασχηματισμού της άπειρης Μοναδιαίας Έκτασης, όπου τα μεγέθη των μερών δεν είναι συγκεκριμένα ούτε σημαντικά ούτε και έχουν κανένα φυσικό νόημα εκτός του αριθμητικού, και όπου το ‘όλο’ (=1) μπορεί να είναι οποιοδήποτε ακαθόριστο μέγεθος. Στην περίπτωση του θεμελιώδους παλμού συγκεκριμένων διαστάσεων, ο αριθμός των τμημάτων μπορεί να είναι οποιοσδήποτε ακέραιος, (1,2,3,4, κλπ). Στην περίπτωση όμως του μετασχηματισμού της Μοναδιαίας Έκτασης, κάθε αριθμός υποδιαίρεσης πρέπει να είναι πολλαπλάσιος όλων των προηγουμένων, αφού μπορούμε να αρχίσουμε από οποιοδήποτε μη συγκεκριμένο τμήμα σαν το ‘όλο’, και, επιπρόσθετα, κάθε πολλαπλάσιος αριθμός πρέπει να είναι ‘ξεχωριστός πολλαπλάσιος’ για να έχει φυσικό νόημα. Π.χ. το 8 είναι το διπλάσιο του 4 και δε ξεχωρίζει από το 2 αν αρχίσουμε με βάση το 1/4 σαν το ακαθόριστο ‘όλο’. Έτσι, οι αριθμοί του συχνοτικού μετασχηματισμού της Μοναδιαίας Έκτασης είναι μόνο οι ‘παραγοντικοί αριθμοί’, (1!, 2!, 3!, 4! κ.ο.κ.). Οι αντίστροφοι παραγοντικοί, δηλαδή το (1/2!), (1/3!) κ.ο.κ., δηλώνουν την περιοχή καθορισμού των υποδιαιρέσεων του χώρου της Μοναδιαίας Έκτασης ως προς τη Μοναδιαία Έκταση, (το ‘όλο’=1). Το (1/1!) καθορίζει την περιοχή καθορισμού της ίδιας της Μοναδιαίας Έκτασης ως προς τον εαυτό της και το [(1/0!)=1] δηλώνει, όπως έχουμε αναφέρει, την περιοχή καθορισμού του μηδενικού κέντρου της Μοναδιαίας Έκτασης ως προς τη Μοναδιαία Έκταση. (Το 1/0!=1 δεν είναι το ίδιο με το 1/1!=1)

Αυτή την άπειρη σειρά των αντίστροφων παραγοντικών αριθμών θα την αναγνωρίσετε σαν τη σειρά του φυσικού αριθμού ‘e’. Είναι πολύ σημαντικό και συνάμα κάπως παράδοξο ότι αυτή η άπειρη σειρά κλασμάτων, ανεβασμένη στο μιγαδικό χρονικό εκθέτη ‘ιωt’, μας δίνει δυο συνεχείς ορθοφασικές και ορθογωνικές παλμικές συναρτήσεις, δηλαδή

eιωt = συνημ ωt + ι ημ ωt

33


Κάθε συνιστώσα του συχνοτικού μετασχηματισμού της Μοναδιαίας Έκτασης είναι μιγαδικό δίδυμο της πιο πάνω μορφής όπου

ω = γωνιακή συχνότητα

Τα δυο μέρη του διδύμου είναι ορθοφασικά και ορθογωνικά και είναι και τα δυο εξίσου πραγματικά. (Αυτή είναι η πραγματική μιγαδική φύση του Δυναμικού Χώρου).

ΑΝΤΙΚΙΝΗΣΗ - ΑΔΡΑΝΕΙΑ - ΥΛΗ

Για οποιοδήποτε σημείο του άπειρου χώρου, το όλο συχνοτικό φάσμα έχει μηδενική διανυσματική συνισταμένη. Όμως, κάθε συνιστώσα του φάσματος, ή επιμέρους κίνηση, αντιμετωπίζει τη συνισταμένη του υπόλοιπου φάσματος σαν μια ίση και αντίθετη ΑΝΤΙΚΙΝΗΣΗ. Αυτό είναι πολύ απλό και πρέπει να είναι εύκολα κατανοητό. (Το υπόλοιπο φάσμα έχει συνισταμένη ίση και αντίθετη του μέρους που λείπει). Αυτή η ΑΝΤΙΚΙΝΗΣΗ είναι η ΑΔΡΑΝΕΙΑ του ΠΡΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΥΛΙΚΟΥ, δηλαδή, της Μοναδιαίας Έκτασης.

ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑ είναι λοιπόν η συνισταμένη του υπολοίπου φάσματος της Μοναδιαίας Έκτασης, η οποία συναντάται σαν ΑΝΤΙΚΙΝΗΣΗ από οποιαδήποτε συνιστώσα ή μερική κίνηση του όλου φάσματος. Είναι δηλαδή ΧΩΡΟΣ ΣΕ ΠΑΛΜΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ.

Αν σταματούσε η κίνηση δε θα υπήρχε αδρανές υλικό ή ΥΛΗ. Όπως ορθά λέγανε η αρχαίοι, «τα πάντα τα γέννησε ο Χρόνος». Η ‘ΥΛΗ’ ή ‘ΕΝΕΡΓΕΙΑ’ είναι η ίδια η ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ του Χώρου.

Στην επιστημονική Αδαμική γλώσσα, αυτό το Πρωτογενές Αδρανές υλικό λέγεται ‘ΧΑΟΣ’. Για να καταλάβουμε την επιστημονική έννοια της λέξης-τύπου, πρέπει πρώτα να δούμε το ‘α’, (όπως και το ‘ε’), σαν ‘μισό η’. Το αρχικό ‘η’ γραφόταν σαν ημιτονοειδές κύμα που ξεκινά από κάθετη διατάραξη και προφερόταν σαν ‘αα’, ‘εε’, ‘αε’ ή ‘εα’. Το ‘άλφα’ λοιπόν είχε την οπτική μορφή του προφίλ του μισού κύματος του νερού, (της πιο οπτικής μορφής κύματος), και προφερόταν σαν ο πιο ανοικτός φωνητικός ήχος. Το ‘ο’ είναι η όψη του ίδιου μισού κύματος νερού, βλεπόμενο από πάνω. ‘Α’ και ‘Ο’ είναι ορθοφασικές όψεις του ίδιου μισού κύματος. Το ‘Χ’ είναι ορθογωνικό σύμβολο και σύμβολο καθορισμού μηδενικού σημείου. Η όλη λέξη ‘Χαος’ είναι επιστημονική γραφή της ‘Ορθογωνικής και Ορθοφασικής Μοναδιαίας Έκτασης’. (Δε χωράνε απλούστερες ορολογίες, αφού πρόκειται για εντελώς νέα επιστήμη με νέους όρους ή, μάλλον, πολύ παλιά και ξεχασμένη επιστήμη με ξεχασμένους όρους.)

Ο ‘ΝΟΥΣ’ ή το ‘ΠΝΕΥΜΑ’ είναι το ίδιο υλικό αλλά με συγκεκριμένη ροή. Η σχέση Χάους και Πνεύματος είναι όπως του ‘Αέρα’ και ‘Πνοής αέρα’.

Η ίδια η Δημιουργική ΑΡΧΗ δεν έχει μορφή και συμβολίζεται με την πρωτογενή της εκδήλωση, δηλαδή με το ημιτονοειδές ΑΛΦΑ. Το Άλφα λοιπόν είναι η ΠΡΩΤΗ ΑΡΧΗ της δημιουργίας. Η ΠΡΩΤΗ αυτή ΑΡΧΗ, ή ΑΡΣΕΝΙΚΗ ΑΡΧΗ, αποδίδεται και με την επιστημονική λέξη-φόρμουλα ΑΓΑΠΗ. Κατ’ ακρίβεια, η λέξη ‘ΑΓΑΠΗ’

34


είναι δίδυμο. Το ‘ΑΓΑ’, με τα δυο βραχέα ‘άλφα’ εκατέρωθεν της βουβής χορδής ‘Γ’, συμβολίζει την πρωτογενή εκδήλωση της Αρχής, σαν ‘ακαριαία έκταση σε δυο χωροφάσεις’, και το ‘ΠΗ’, αποτελούμενο από τη δευτερεύουσα βουβή χορδή ‘Π’ και το μακρό άλφα ‘Η’, συμβολίζει όλες τις δευτερογενείς εκδηλώσεις της Αρχής, σαν χρονικές συναρτήσεις, κύματα, από όλα τα σημεία συγκέντρωσης του πρωτογενούς υλικού (σε δευτερογενές, τριτογενές κλπ), όπως για παράδειγμα από τον ήλιο.

(Όπως ανάφερα και προηγουμένως, η γλώσσα μας είναι η μεγαλύτερη επιστημονική μας κληρονομιά. Όμως, το επιστημονικό της περιεχόμενο δε θα το βρείτε γραμμένο στα συγγράμματα των τελευταίων τριών χιλιάδων χρόνων. Είναι αποκλειστική γνώση του Ανώτερου Ιωνικού Ιερατείου του Ζεύα. Δε μπορώ να σας εξηγήσω περισσότερα πάνω στο θέμα.)

Η ΑΓΑΠΗ λοιπόν δεν είναι συναίσθημα αλλά μια ΔΡΩΣΑ ΑΡΧΗ. Είναι η ΕΚΤΑΤΙΚΗ ΤΑΣΗ, η πρώτη ΑΡΧΗ-ΑΙΤΙΑ της δημιουργίας του Σύμπαντος. Αυτή η ίδια Αρχή είναι και η ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑ της εκδήλωσης της ΖΩΗΣ. Είναι η ΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΑΔΙΑΚΡΙΤΗ ΕΚΦΡΑΣΗ, η ρίζα και πηγή της ΒΟΥΛΗΣΗΣ.

35


Πώς σχηματίζονται τα ‘σωματίδια’ και οι γαλαξίες;

Όταν έχουμε όμοια κύματα με τις ίδιες ή πολλαπλάσιες συχνότητες να επηρεάζουν τον ίδιο χώρο, δηλ. αυτό που αποκαλούμε ‘επαλληλία’, στο χώρο αυτό δημιουργούνται δυναμικές καταστάσεις με ‘στάσιμη όψη’, που χαρακτηρίζονται από ‘δεσμούς’, όπου η κίνηση είναι περιορισμένη, και ‘κοιλίες’, που βρίσκονται σε έντονη παλμική κίνηση. Όταν τοποθετήσουμε λίγη πούδρα σε μια κραδανόμενη επιφάνεια που περιορίζεται από κάποιο πλαίσιο, θα παρατηρήσουμε ότι η πούδρα μαζεύεται σε μικρούς λοφίσκους. Αυτοί οι λοφίσκοι είναι στα στάσιμα σημεία, δηλ. στους ‘δεσμούς’.

Η επαλληλία όλων των συχνοτήτων του φάσματος του Χάους έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός δυναμικού και συνεχώς εκτεινόμενου και εξελισσόμενου συστήματος ‘δεσμών’ και ‘κοιλιών’. Η διαφορά αυτού του δυναμικού συστήματος ‘δεσμών’ από ένα ‘στάσιμο κύμα’ είναι ότι το ‘στάσιμο κύμα’ σχηματίζεται από την επαλληλία σε ένα σταθερό ή συγκεκριμένο περιορισμένο χώρο ενώ το δεσμικό σύστημα της επαλληλίας του φάσματος του Χάους σχηματίζεται σε άπειρο, απεριόριστο και συνεχώς εκτεινόμενο χώρο, γι’ αυτό και είναι δυναμικό, εξελισσόμενο και συνεχώς εκτεινόμενο.

Η όλη μορφή και διάταξη αυτού του δυναμικού συστήματος ‘δεσμών’ εξαρτάται από τη δυναμική γεωμετρία του μιγαδικού χώρου που είναι άπειρη αλλά αποφασίζεται κυρίως από την ‘ελάχιστη δυναμική γεωμετρία’ (ΕΔΓ) του μιγαδικού χώρου. Η ΕΔΓ ενός οποιουδήποτε χώρου αποτελείται από τον ελάχιστο αριθμό δυναμικών στοιχείων που καθορίζουν την παλμική συμπεριφορά και, επομένως, και το δεσμικό σύστημα του χώρου. Ο μιγαδικός χώρος είναι ο χώρος που περιλαμβάνει και την ‘άλλη διάσταση’.

Η ΕΔΓ του ΜΟΝΟδιάστατου (γραμμικού) χώρου, αποτελείται από ΔΥΟ στοιχεία ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ διαστάσεων, (δυο σημεία).

Η ΕΔΓ χώρου ΔΥΟ διαστάσεων, (επιφάνειας), αποτελείται από ΤΡΙΑ, ΜΟΝΟδιάστατα στοιχεία. Είναι το δυναμικό ισόπλευρο τρίγωνο.

Η ΕΔΓ ΤΡΙΣδιάστατου χώρου αποτελείται από ΤΕΣΣΕΡΑ στοιχεία των ΔΥΟ διαστάσεων το καθένα. Είναι το δυναμικό τετράεδρο.

Η ΕΔΓ του μιγαδικού (τουλάχιστο ΕΞΑδιάστατου) χώρου αποτελείται από ΕΠΤΑ στοιχεία των ΠΕΝΤΕ διαστάσεων το καθένα.

Πέραν όμως από τις τρεις διαστάσεις, η δυναμική γεωμετρία είναι χωροχρονική. Οι άξονες του μιγαδικού χώρου δεν έχουν μόνο ορθογωνική σχέση αλλά και μια ορθοφασική ακολουθία. Η δυναμική δεσμική διάταξη του μιγαδικού χώρου δεν αποφασίζει μόνο χωρικά επαναλαμβανόμενα σχήματα αλλά και ‘χρονικές εικόνες’ και χρονικούς κύκλους συμπεριφοράς. Οι μουσικές νότες και τα χρώματα της ίριδας είναι τέτοιες χρονικές εικόνες και, λόγω της ΕΔΓ του μιγαδικού χώρου, παρουσιάζουν το χαρακτηριστικό των ‘επτάδων’ ή, όπως αποκαλούνται συνήθως, οκτάβων.

Επειδή τα συμβαλλόμενα κύματα σε επαλληλία είναι και ορθογωνικά και ορθοφασικά, οι δεσμοί που σχηματίζουν δεν παρουσιάζουν μόνο συγκεντρωτική συμπεριφορά αλλά και περιστροφική. Αυτό δίνει στους δεσμούς τη συστρεφόμενη

36


μορφή της ΔΙΝΗΣ. Αυτή η περιστροφική συμπεριφορά των δεσμών επιλέγει το πολύ τρεις πολλαπλάσιες συχνότητες από το φάσμα, οι οποίες καθορίζουν τη συμπεριφορά της δίνης. Η μεγαλύτερη συχνότητα δίνει την περιστροφή της δίνης και οι άλλες μία ή δύο, αν υπάρχουν, δίνουν τη μετάπτωση ή κλονισμό της δεσμικής δίνης γύρω από δεύτερο ή και τρίτο άξονα.

Αυτές οι πρωτογενείς Νοητικές ή Πνευματικές δίνες δεν είναι τα σωματίδια της ‘ύλης’ ή οι ‘υλικοί’ γαλαξίες που ξέρουμε. Κάθε μια από αυτές τις Νοητικές δίνες είναι και ένα ξεχωριστό ‘ΚΕΝΤΡΟ-ΕΓΩ’. Τα σωματίδια και οι γαλαξίες είναι δεσμικές δίνες πυκνότερου αδρανούς υλικού.

Από την επαλληλία λοιπόν του φάσματος του Χάους γεννιέται η Δευτερογενής Αρχή της Συγκεντρωτικής ή ΔΕΣΜΙΚΗΣ ΤΑΣΗΣ, η Θηλυκή Αρχή, που είναι και η ΑΙΤΙΑ της ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ. Η Αρχή αυτή συμβολίζεται με το γράμμα ‘ω’, που είχε την αρχική μορφή δύο συνκλεινόντων ημιτονοειδών κυμάτων και την προφορά διχειλικού ‘ου’. [Αυτή είναι η ορθή προφορά του ‘ω’ στο εσωτερικό των λέξεων, π.χ., κουδούνι (κώδων), κουνούπι (κώνωψ), φλουρί (φλωρίον), λουρί (λωρίον), πουλώ (πωλώ) κλπ. Το ‘υ’ είναι μισό ή ‘ψιλό’ ‘ω’ και προφέρεται σαν βραχύ ‘ου’, όπως το Γαλλικό ‘u’, π.χ., στουπί (στυπίον), κούνος στα Κυπριακά (κύων-κυνός), τούμπα (τύμβος), κούπα (κύπελλο), κουβέλα Κυπριακά = αμνάδα (Κυβέλη) κλπ.]

Μέσα στο χώρο μεγαλυτέρων δινών σχηματίζονται δίνες όλων των δυνατών μικρότερων μεγεθών, οι οποίες τείνουν να συγκεντρωθούν στα κέντρα των μεγαλύτερων δινών. Εμποδίζονται όμως από του να συγχωνευτούν λόγω της σύγκρουσης των συστρεφομένων αιθερικών ρευμάτων τους.

Έτσι, είναι η δινητική ή κλονιζόμενη περιστροφική συμπεριφορά των δεσμών που τους δίνει τη σωματιδιακή τους μορφή.

Η αρχή αυτή της ΔΕΣΜΙΚΗΣ ΤΑΣΗΣ αποδίδεται και με την επιστημονική λέξη-φόρμουλα ΕΡΩΣ. Αν δούμε το ‘ε-ψιλό’ σαν μισό (ψιλό) ‘η’, τότε η λέξη-τύπος σημαίνει ‘τη συγκέντρωση κραδασμιακής ενέργειας (η ή ε) σε συστρεφόμενες δίνες (ρ) και το ‘δέσιμο’ της (ω) σε σωματιδιακή ύλη (ς)’.

Μπορούμε από τώρα και στο εξής να αναφερόμαστε στις δυο Αρχές με το επιστημονικό τους όνομα. Να έχουμε δε υπόψη ότι η Αγάπη και ο Έρως όχι μόνο δεν είναι ΙΔΙΕΣ αλλά είναι ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ.

Όπως αναφέραμε, ο συγκεντρωτικός Έρως προκαλεί τη Βαρύτητα και τείνει να συγκεντρώσει το υλικό που δημιουργείται από την εκτατική Αγάπη. Το αποτέλεσμα είναι το Χάος στα ενδιάμεσα των δινητικών δεσμών να καταλήξει σε μια ‘δυναμική ισορροπία’, (μεταξύ Αγάπης και Έρωτα), με μια χαρακτηριστική πυκνότητα πολύ μεγαλύτερη από αυτή του πρωτογενούς Χάους και μια χαρακτηριστική μιγαδική Τάση, τη Μαγνητική του Σταθερά. Όσο και να εκτείνεται το Σύμπαν, η πυκνότητα της Δυναμικής ισορροπίας σε Ενέργεια-ύλη, (οι παλμικές κινήσεις του χώρου είναι συμβατικά η Ενέργεια-Ύλη), παραμένει σταθερή. Δηλαδή, η όλη Ενέργεια-Ύλη του Σύμπαντος δεν είναι σταθερή αλλά αυξάνεται με άπειρη ταχύτητα. Η Αρχή που δημιούργησε ή, μάλλον, που δημιουργεί το Σύμπαν, δεν έπαψε ποτέ να ενεργεί. Το Σύμπαν δεν έπαψε ποτέ να δημιουργείται. Αυτό το ‘συμπυκνωμένο Χάος’ είναι αυτό που αποκαλούμε ‘ΑΙΘΕΡΑ’. Με τη συμπύκνωση του Χάους σε Αιθέρα, τα μήκη

37


των αρχικών Νοητικών κυμάτων συμπτύσσονται και επομένως και η ταχύτητα τους μειώνεται και αποτελούν τα αντίστοιχα καλούμενα αιθερικά ή ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Επομένως, με την επίδραση του Έρωτα πάνω στο Χάος γεννιέται το ΦΩΣ.

Όλες οι Αιθερικές δίνες σε τρεις διαστάσεις, από τα στοιχειώδη σωματίδια μέχρι και τα γαλαξιακά συστήματα, αποτελούν τη σωματιδιακή ύλη.

Γι’ αυτό λέγεται από τους αρχαίους σοφούς ότι «ο Έρως ενήργησε επί του Χάους και εγεννήθη η Γη». Προσέξτε ότι ‘Γη’ είναι δίδυμο ‘ΓΑΙΑ’ (‘δέσμια’ ενέργεια σε δίδυμο διφασικό χώρο). Δίδυμα είναι επίσης και το ΦΩΣ (Ημέρα και Αιθέρας) και το ΣΚΟΤΟΣ (Έρεβος και Νύκτα).

Σε περίπτωση που η συχνότητα της μετάπτωσης είναι μικρή σε σχέση με αυτή της περιστροφής, η δίνη είναι ένα αυτοτελές δίπολο με πόλο εισροής και πόλο εκροής, με πιο μεγάλο τον πόλο εκροής, σαν μια δυναμική τρύπια σβούρα. Στην επιστημονική ονοματολογία, τέτοια Πρωτογενής διπολική δίνη, είτε Νοητική είτε Αιθερική, λέγεται ‘Ουρα’, (αρχική γραφή ‘ωρα’ ή ‘υρα’). Μια τέτοια Αιθερική διπολική δίνη είναι το σωματίδιο Νετρόνιο.

Σε περίπτωση που η συχνότητα της μετάπτωσης είναι ίση ή σχεδόν ίση με αυτή της περιστροφής, η δίνη συγκλίνει σε ένα σημείο λίγο προχωρημένο από το κέντρο της σφαίρας της δίνης. Η ροή περνά από τη χωροφάση ‘x-y-z’ στη χωροφάση ‘ix-iy-iz’ με ακαθόριστη κατεύθυνση και επιστρέφει πίσω στη χωροφάση ‘x-y-z’ σε ακαθόριστο σημείο εκροής. Έχουμε εδώ ένα μιγαδικό δίπολο με δυο χωρισμένα ανεξάρτητα Μονόπολα, ένα εισροής και ένα εκροής, που συνδέονται με ένα ‘σύνδεσμο ix-iy-iz’ που τείνει να μειώσει την απόσταση μεταξύ των μονοπόλων. Αυτός ο σύνδεσμος ακαθόριστης κατεύθυνσης είναι αυτό που εκλαμβάνουμε σαν Ηλεκτρικό Πεδίο. Δεν υπάρχουν Ηλεκτρικά φορτία. Το μονόπολο εισροής είναι μια Πρωτονική δίνη. Το μονόπολο εκροής δεν έχει τη μορφή δίνης, άνκαι έχει περιστροφή και μετάπτωση. Είναι απλώς η έξοδος της Πρωτονικής δίνης. Τέτοιο Αιθερικό μονόπολο είναι το Ηλεκτρόνιο. Αφού τα ηλεκτρόνια δεν έχουν μορφή δίνης, δε μπορούν να συμπτυχθούν σε πυρήνες. Στην επιστημονική ονοματολογία, το Πρωτόνιο λέγεται ‘Ουρ’, (αρχική γραφή ‘ωρ’ ή ‘υρ’), και το Ηλεκτρόνιο ‘Ρε’ ή ‘Ρα’. Είναι το ίδιο με το όνομα του Αιγυπτιακού θεού του Ήλιου, που είναι είτε Νοητικός είτε Αιθερικός. (=πόλος εκροής ή ακτινοβολίας).

Μια δευτερογενής πρωτονική δίνη, το κέντρο συγκέντρωσης πολλών πρωτογενών δινών, από υλικό που διαμορφώνεται κατά τη συγχώνευση σε ένα γαλαξία, όπως για παράδειγμα ένας Ήλιος σαν ο δικός μας ή οποιοσδήποτε σύνθετος πυρήνας, λέγεται ‘Πουρ’ (αρχική γραφή ‘πυρ’), από το οποίο και η λέξη ‘πυρήνας’. Μια δευτερογενής Νετρονική δίνη, μια δευτερογενής ‘Μαύρη Τρύπα’, λέγεται ‘Πουρα’ (αρχική γραφή ‘πυρα’). Η εκτατική φύση ενός Ήλιου παραμένει ‘Ρα’ ή ‘Ρε’ και η διπλή φύση του Ήλιου (κέντρο συγκέντρωσης και κέντρο ακτινοβολίας), αποδίδεται με τη λέξη ‘Πυρ-ρα’ ή ‘Πυρρα’, (μεγάλη ‘υλική’ φωτιά). Οι πλανήτες είναι τριτογενείς δίνες συγκέντρωσης υλικού που ξεφεύγει από τους ήλιους. ( Η λέξη ‘πυρήνας’, κουκούτσι ή κέντρο, είναι παράγωγο της λέξης ‘πυρ’. Είναι επομένως φανερό ότι αυτοί που ονόμασαν το κουκούτσι ή κέντρο ‘πυρήνα’, γνώριζαν για το πύρινο κέντρο της Γης.)

Οι συχνότητες των δευτερογενών και τριτογενών δινών δεν είναι μέρος του συχνοτικού μετασχηματισμού (Fourier) της Μοναδιαίας Έκτασης και μια ‘Πυρ-ρα’ δεν αποτελεί

38


μιγαδικό δίπολο. Όμως, σε κάθε μια από αυτές τις δευτερογενείς ή τριτογενείς συγκεντρώσεις εδρεύουν πρωτογενείς Νοητικές και Αιθερικές δίνες.

Ακολουθούν κατά προσέγγιση σχήματα των τριών βασικών σωματιδιακών δινών.

39


Και στα τρία σχήματα, η συγκεντρωτική ροή και η περιστροφική ροή είναι σχηματισμένες ξεχωριστά, λόγω δυσκολίας στο σχηματισμό της πραγματικής εικόνας που είναι η συνισταμένη των δύο ροών σε μορφή δίνης.

Το πλατύ αξονικό βέλος παριστάνει τη μαγνητική κατεύθυνση της δίνης.

Στο Πρωτόνιο η μαγνητική κατεύθυνση της δίνης είναι προς το μηχανικό ΒορράΣτο Ηλεκτρόνιο προς το μηχανικό Νότο καιΣτο Νετρόνιο αλλάζει κατεύθυνση με συχνότητα διπλάσια της θεμελιώδους.

Τα σχήματα δε δείχνουν τη μετάπτωση ή κλονισμό.

40


ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Αφού είδαμε περιληπτικά πώς δημιουργήθηκε η ‘ύλη’, θα δούμε στη συνέχεια πώς από τις ίδιες Αρχές-Αιτίες γεννιέται και το φαινόμενο της Ζωής. Θα διευκολυνθούμε στην εξήγηση του φαινομένου αν αρχίσουμε από την εξέταση της ασυναίρετης γραφής της Ζωής που είναι ‘ζηωη’.

Το πρώτο γράμμα ‘ζ’, όπως και το λατινικό ‘J’, συμβολίζει την ‘κραδανόμενη χορδή’ και, στη συνέχεια, την πηγή κραδασμιακής ενέργειας ή οποιασδήποτε έκφρασης. Το ‘η’ (και h) συμβολίζει την Εκτατική Αρχή, την Αγάπη, καθώς και την εκδήλωση της. Όπως έχουμε αναφέρει η Εκτατική Αρχή, η Αγάπη, είναι η ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑ της έκφρασης του φαινομένου της Ζωής. Από μόνη της όμως η Αρχή αυτή θα είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ακαθόριστης έκφρασης, χωρίς διακριτικά χαρακτηριστικά, απλώς μια ‘χαώδη έκφραση’. Το γράμμα ‘ω’ (και w) συμβολίζει τη συγκεντρωτική Αρχή του Έρωτα και δίνει στην έκφραση της Αγάπης κατευθυντήρια συγκέντρωση, μορφή και διακριτικά χαρακτηριστικά. Μετατρέπει την τάση προς έκφραση σε κατευθυντήρια Βούληση. Τα τρία γράμματα μέχρι τώρα, το ‘ζηω’, είναι το ασυναίρετο ρήμα ‘ζω’. Το δεύτερο ‘η’ δηλώνει ότι η Αγάπη εκδηλώνεται ξανά από όλα τα σημεία συγκέντρωσης και επίσης ότι η Ζωή είναι αναγεννόμενη. Το ‘ζηωη’, (Jhwh) είναι το ασυναίρετο ‘ζωή’. Αφαιρώντας το ‘ζ’, την αρσενική ρίζα, μας μένει το ‘ηωη’, ευα, αυα, ευε ή αυε, το όλο θηλυκό φάσμα της Ζωής. Κάθε αισθαντικό ον είναι και αρσενικό και θηλυκό μαζί.

[Το ‘ζηωη’ είναι επίσης και το όνομα του Θεού της Ζωής. Η ορθή προφορά του είναι ‘ζεευα’ ή ‘ζααυε’ Όταν το πήραν οι πρώτοι Ίωνες ιερείς από την Μικρασία στις Θήβες και τη Μέμφιδα της Αιγύπτου, κατάληξε, λόγω της τραχιάς Χαμιτικής προφοράς των φωνηέντων, σε Γιαχβε ή Ιεχβα. Από αυτό προέρχεται και το ‘Ίακχε’ των Ελευσίνιων μυστηρίων, το οποίο έφεραν Μύστες στην Ελλάδα από τη Μέμφιδα, καθώς και το Ιεχβά κατά το Μωυσή, που ήταν και αυτός ιερέας στη Μέμφιδα. Από αυτό έχουμε το ‘Ιεχωβάς’. Το βραχύ ή ‘ψιλό’ όνομα του Θεού της Ζωής είναι το ‘Ζευ’ (ή ‘Jeu’). Από τη λατινική μορφή του μακρού ονόματος , (Jhwh), προέρχονται και τα Jove, Love, Life, Joven, Juvenile, Juventus κλπ, που όλα σημαίνουν ‘Ζωή’ ή ‘γεμάτος από ζωή’, ‘νέος’, Νιάτα κλπ.]

Η εκδήλωση λοιπόν του φαινομένου της Ζωής είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού των δυο Αρχών που είδαμε, της Πρώτης αρσενικής αρχής της Αγάπης και της δευτερεύουσας θηλυκής αρχής του Έρωτα, που είναι ιδιότητα της εκδήλωσης της Πρώτης αρχής. Η Αγάπη προκαλεί την έκφραση και ο Έρωτας εστιάζει αυτή την έκφραση δίνοντας της συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η μορφή και τα χαρακτηριστικά της έκφρασης αποφασίζονται από τις εικόνες, τις καταγραφές ή τις πληροφορίες που παρεμβάλλονται στην πορεία της εστίασης της έκφρασης. Αυτές οι εικόνες ή πληροφορίες αποτελούν την ΑΝΑΦΟΡΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ του κάθε ατόμου και αποτελούνται από τις καταγραφές όλων των εμπειριών του ατόμου, και που είναι είτε Νοητικές καταγραφές, είτε Αιθερικές, είτε Βιοχημικές.

Η μορφή της έκφρασης ανά πάσα στιγμή δεν αποφασίζεται από το σύνολο της Αναφοράς Διάκρισης αλλά από εκείνη την πληροφορία ή εκείνο το αρχείο που είναι στο προσκήνιο ή που ‘τρέχει’ τη δεδομένη στιγμή, και που βρίσκεται στην πορεία εστίασης της Βούλησης. Κάτι παρόμοιο με ότι συμβαίνει με τα τρέχοντα αρχεία σ’ ένα computer. Τα διάφορα αρχεία ‘καλούνται’ στο προσκήνιο, να ‘τρέξουν’, είτε από

41


συναφές ερέθισμα που έρχεται μέσω μιας οποιασδήποτε των αισθήσεων, είτε από συναφή κατάσταση οποιουδήποτε από τα τρία σώματα του ατόμου, Νοητικό, Αιθερικό ή Βιοχημικό, είτε μέσω αυτόματης σάρωσης των διαφόρων αρχείων από το βιολογικό ρολόι, είτε μέσω υποσυνείδητης υποβολής, όπως στον υπνωτισμό και την υποσυνείδητη διαφήμιση αλλά, και σ’ αυτή την περίπτωση, η κλήση γίνεται με το συναφές κλειδί, που πρέπει να έρθει μέσω μιας των αισθήσεων. Έτσι, ανάλογα με το αρχείο που φέρεται να ‘τρέξει’ από μια από τις πιο πάνω αιτίες, το άτομο θα πάει στο ματς ή στο θέατρο, θα πιει ένα αναψυκτικό, θα φάει κάτι, θα φλερτάρει κλπ.

Πέρα από τα αρχεία που βρίσκονται στις προσωπικές καταγραφές του ατόμου, Ενσυνείδητο και Υποσυνείδητο, το κάθε αισθαντικό ον είναι ταυτόχρονα και δέκτης και πομπός. Έτσι έχει στη διάθεση του τις εκπομπές όλων των άλλων Κέντρων-Εγώ. Όλοι αυτοί οι ‘σταθμοί στον αέρα’, στο Νοητικό πεδίο, αποτελούν το μεγάλο Ασυνείδητο και το κάθε Κέντρο-Εγώ συντονίζεται αυτόματα με τα Νοητικά κύματα που έχουν συνάφεια (κοινές συχνότητες) με τη δική του Νοητική ταυτότητα. Αυτός ο μηχανισμός συντονισμού με βάση κοινές συχνότητες στα συχνοτικά φάσματα των πληροφοριών δυο ή περισσοτέρων διαφορετικών Κέντρων-Εγώ είναι αυτό πού αποκαλούμε ‘τηλεπάθεια’.

Το κίνητρο ή η κατεύθυνση και στόχος της Βούλησης που δεν αποφασίζεται από αρχεία στο Ενσυνείδητο του ατόμου αλλά από αρχεία είτε στο Υποσυνείδητο του ατόμου είτε από το κοινό Ασυνείδητο, είναι αυτό που αποκαλούμε ‘Διαίσθηση’. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να εμπιστεύονται και να χρησιμοποιούν τη διαίσθηση τους. Το μεγάλο Ασυνείδητο είναι προέκταση των ατομικών νοητικών μας αρχείων. Πλείστοι άνθρωποι δεν έχουν εμπιστοσύνη σε τίποτε άλλο εκτός στα αρχεία που έχουν ενσυνείδητα καταγράψει οι ίδιοι από τις δικές τους εμπειρίες στην παρούσα τους ενσάρκωση, ένα πάρα πολύ περιορισμένο σύνολο σε σύγκριση με τον όγκο των αρχείων του μεγάλου Ασυνείδητου. Πολλοί μάλιστα περνούν μια ολόκληρη ενσάρκωση χωρίς να υποψιαστούν ότι το όργανο που διαθέτουν για πληροφορίες δεν είναι απλώς κάτι σαν ‘μαγνητόφωνο’ αλλά κάτι σαν ‘ραδιομαγνητόφωνο’. Πως είναι δηλαδή τερματικά σε ένα εκτενέστατο Κοσμικό ‘Νοητικό Δίκτυο πληροφοριών’ (Νοητικό Internet).

Όλα τα ‘Ενεργά’ αρχεία της Αναφοράς Διάκρισης που μπορούν να τρέξουν αποτελούν την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ του ιδιαίτερου ΕΑΥΤΟΥ του ατόμου. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της ίδιας ενσάρκωσης το άτομο αναθεωρεί, διορθώνει, τροποποιεί, ενημερώνει, ανανεώνει, αντικαθιστά ή υπερσκελίζει αρχεία και με αυτό τον τρόπο η προσωπικότητα του εξελίσσεται και διαφοροποιείται συνεχώς.Γεννιέται επομένως το δικαιολογημένο ερώτημα: Είναι ένας άνθρωπος η ίδια προσωπικότητα ή ο ίδιος ιδιαίτερος ΕΑΥΤΟΣ στα 50 του όπως ήταν και στα 5 του χρόνια; Η απάντηση είναι ότι «ούτε είναι ο ίδιος Εαυτός ούτε και διαφορετικός». Το άτομο αναθεωρεί τα αρχεία του αργά και ένα-ένα και έτσι δεν τελειώνει η μια προσωπικότητα πριν αρχίσει η άλλη και, επί πλέον, μερικά βασικά αρχεία στο δραστικό υποσυνείδητο παραμένουν αναλλοίωτα, γιατί η πρόσβαση σ’ αυτά για αναθεώρηση ή απόσβεση είναι πολύ δύσκολη, αν όχι αδύνατη. Αυτά τα αρχεία του δραστικού υποσυνείδητου αντιστοιχούν με τα βασικά λειτουργικά αρχεία του συστήματος, (αρχεία εντολών και εκτέλεσης), σ’ ένα computer.

Ενώ τα βιοχημικά και αιθερικά αρχεία καταστρέφονται με την αποσύνθεση του βιοχημικού και τη διάλυση του αιθερικού σώματος, τα Νοητικά αρχεία παραμένουν

42


από ενσάρκωση σε ενσάρκωση. Οι έντονες και επιτακτικές επιθυμίες της έγκυας γυναίκας για διάφορα φαγητά, αυτές που δεν έχει όταν δεν είναι έγκυα, προέρχονται από το έμβρυο. Είναι προτιμήσεις του ενσαρκωνόμενου στο έμβρυο, από προηγούμενη ενσάρκωση. Επίσης, εμπειρίες ή αρχεία πολύ έντονα τυπωμένα στο Νοητικό σώμα, που βρίσκονται στο προσκήνιο της προσωπικότητας, προκαθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και την εκλογή της επόμενης ενσάρκωσης. Είναι αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε σαν ‘επίδραση του Κάρμα’. (Είναι πάρα πολύ σπάνια η μετεμψύχωση ανθρώπου σε κατώτερα είδη, άνκαι τέτοιες ‘επισκέψεις’ από τον άνθρωπο προς τα κάτω και αντίθετα συμβαίνουν κατά τον ύπνο).

***Υπάρχει και ένα άλλο διαφορετικό Κάρμα, το οποίο δεν αποτελεί αποκλειστική επιλογή του ενσαρκωμένου: Όταν ένας άνθρωπος έρχεται στον Κόσμο, οι διοικητικοί ανάδοχοι ή υπερεαυτοί επεμβαίνουν στο νευρικό σύστημα του εμβρύου και εγκαθιστούν τέτοια προγράμματα για να ελέγχουν τον ‘αναδοχούμενο’ και να τον καθοδηγούν στη ζωή του, στο πόστο που τον προορίζουν στην ανθρώπινη κοινωνία. Αυτός ο προγραμματισμός συνεχίζεται μέχρι την παιδική ηλικία των 4-5 ετών. Από αυτό τον προγραμματισμό ελέγχου προέρχεται αυτό που αποκαλούμε ‘αστρολογικό πεπρωμένο’. Ο ανάδοχος καθοδηγεί τον αναδοχούμενο σύμφωνα με τη δική του ατζέντα. Αν ο αναδοχούμενος ακολουθήσει αυτή την ατζέντα, όλα θα πάνε καλά και βολικά στη ζωή του. Αν όμως παρεκκλίνει και ακολουθήσει δική του διαφορετική ατζέντα, τότε όχι μόνο η ζωή του θα πάει στραβά λόγω της σύγκρουσης των δυο ατζέντων αλλά ο ανάδοχος θα το στείλει πίσω για να τον φέρει στο δικό του πρόγραμμα που δε συμπλήρωσε, ή ακόμα για να τον τιμωρήσει ή συνετίσει. Αυτό κυρίως είναι το ‘Κάρμα’ που εννοείται στην Ανατολική φιλοσοφία. Αν μάλιστα ένας άνθρωπος πάει ενάντια στα σχέδια του ανάδοχου σε βαθμό που θεωρηθεί ότι υποσκάπτει την Πλανητική Εξουσία τότε ο Πλανητάρχης θα είναι αμείλιχτος. Αυτό έγινε και στην περίπτωση του Ιησού, τον οποίο συνεχίζει να σταυρώνει.

Σήμερα είναι πολύ σπάνια η συνέχιση της μνήμης από προηγούμενες ενσαρκώσεις κατά την ξυπνητή κατάσταση, γιατί τα νοητικά σήματα του υποσυνείδητου, καθώς και του μεγάλου Ασυνείδητου είναι πολύ χαμηλής έντασης και υπερκαλύπτονται από το ‘θόρυβο’ των σημάτων των αισθήσεων και της ενσυνείδητης σκέψης. Στο πολύ σύντομο μέλλον, αυτό θα αλλάξει και η μνήμη του ανθρώπου θα είναι συνεχής από ενσάρκωση σε ενσάρκωση. Αυτό λέει και ο Νοστράδαμος στο 13ο τετράστιχο του δεύτερου ‘αιώνα’ των προφητειών του:«Το σώμα χωρίς ψυχή όχι πλέον κάτω από τη θυσία (εννοεί το θυσιαστήριο). Την ημέρα του θανάτου επαναφέρεται στην επαναγέννηση. Το θείο πνεύμα θα κάνει την ψυχή να χαίρεται βλέποντας την αιωνιότητα του Λόγου».

Το θυσιαστήριο είναι ο σταυρός, ο οποίος τοποθετείται στα μνήματα των Χριστιανών και που εμποδίζει την μετενσάρκωση και την ανάσταση τους. Το βλέπουμε αυτό και στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Όταν ανοίγεται η Πέμπτη σφραγίδα, βλέπουμε τους αγίους κάτω από το θυσιαστήριο να ζητούν εκδίκηση από τους ζωντανούς που τους έβαλαν εκεί. Αυτό δε σημαίνει ότι η μετενσάρκωση των Χριστιανών αποκλείεται. Πολλοί προλαβαίνουν να μετενσαρκωθούν πριν ακόμα τοποθετηθεί ο σταυρός στο μνήμα τους. [Κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής του ‘74 στην Κύπρο, πολλές γυναίκες έμειναν έγκυες και γέννησαν αρσενικά, μέχρι και τρίδυμα. Η στατιστική των γεννήσεων στο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας για ένα μήνα, μερικούς μήνες μετά την εισβολή, ήταν 200 αγόρια και 16 κορίτσια. Η σύζυγος του μηχανικού μου παρέμενε στείρα, παρά τις προσπάθειες των γιατρών και στο

43


Ισραήλ και στην Αμερική. (Ξόδεψε ο φίλος πάνω από 50 χιλιάδες δολάρια χωρίς αποτέλεσμα και αναγκάστηκε να υιοθετήσει μια κορούλα). Κατά την εισβολή, και η σύζυγος αυτού του φίλου έμεινε έγκυος και γέννησε γιο. Μετά από αυτή τη γέννα, η γυναίκα συνέχισε να είναι στείρα. Οι γιατροί δήλωσαν ότι δε μπορούσαν να το εξηγήσουν].

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος;

Το ΕΓΩ ναι. Αλλά το Εγώ στο Σύμπαν είναι ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ, άνκαι εκδηλώνεται από τα διάφορα ‘Κέντρα-Εγώ’. (‘Εγω’ = ‘Άλφα-γε-ωμέγα’). Η προσωπικότητα όμως, και αυτό που αποκαλείται ‘Ψυχή’ ή ‘ιδιαίτερος ΕΑΥΤΟΣ’, μπορεί να ‘ξηλωθεί’, όπως θα δούμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια αργότερα.

Μέχρι τώρα έχουμε αναφερθεί στη μηχανιστική εκδήλωση της Ζωής. Αυτή η μηχανιστική εκδήλωση μπορεί να παρομοιωθεί με τη λειτουργία της κινηματογραφικής μηχανής προβολής. Σ’ αυτή, η λυχνία εκδηλώνει την Εκτατική Αρχή, την Αγάπη. Από μόνη της η λυχνία εκπέμπει λευκό φως, χωρίς χαρακτηριστικά, προς όλες τις κατευθύνσεις αδιακρίτως. Το σύστημα εστίασης εκδηλώνει τη Δεσμική Αρχή, τον Έρωτα. Εστιάζει την έκφραση ή την εκδήλωση της λυχνίας σε δέσμη φωτός, σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και διαμορφώνει κάποιο συγκεκριμένο σχήμα στην οθόνη. Τώρα, αν φωτογραφίσουμε τις διαμορφώσεις του φωτός αυτού ή του φωτός και από άλλες πηγές, όπως διαμορφώνεται όταν διαπερνά ή ανακλάται από διάφορα αντικείμενα, έχουμε μια κατάλληλη καταγραφή ή Αναφορά Διάκρισης. Αν παρεμβάλουμε το φιλμ στην πορεία εστίασης του φωτός της μηχανής, η προβολή θα αποκτήσει τα χαρακτηριστικά της καταγραφής. Η ομοιότητα όμως σταματά εδώ. Η μηχανή δεν έχει γνώση ή αίσθηση ή αντίληψη του τι προβάλλει. Ούτε και έχει καμιά επαφή με την προβολή στην οθόνη. Από πού προκύπτει η διαφορά; Πώς γνωρίζουμε ή βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε αυτό που προβάλλουμε ή που εκδηλώνουμε;

Η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο Νοητικής προβολής ή εκδήλωσης του Εγώ στο μιγαδικό χώρο. Κάθε Νοητική προβολή ή εκδήλωση Κέντρου-Εγώ είναι μιγαδική. Είναι ταυτόχρονα προς τα έξω, στη χωροφάση ‘x-y-z’ και προς τα ‘μέσα’, στη χωροφάση ‘ix-iy-iz’, στην ‘άλλη διάσταση’. Επομένως, η Νοητική προβολή έχει ΑΥΤΟΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΗ ιδιότητα. Είναι από αυτή την Αυτοανακλαστική ιδιότητα που προέρχονται η Αντίληψη του αντικειμένου της προβολής, η Αίσθηση, η Γνώση, η Αυτογνωσία και η Αυτοσυνείδηση. Επί πλέον, μέσω του ‘συνδέσμου ix-iy-iz’, είμαστε σε άμεση και συνεχή επαφή με τη Νοητική προβολή και έτσι βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε το προβαλλόμενο Νοητικό αντικείμενο εκεί που το προβάλλουμε και όχι μέσα στην κεφαλή μας. Ένα σύστημα προβολής σε τρεις διαστάσεις μόνο, όπως ένα σύστημα από Λέιζερ, δε βρίσκεται σε επαφή με αυτό που προβάλλει. Άνκαι μπορεί να προβάλλει ολογράμματα, δε μπορεί να τα δει, εκτός αν έχει μιγαδικό αυτοανακλαστικό Κέντρο-Εγώ. (Αυτό θα κουραστείτε λίγο για να το συλλάβετε. Η σύλληψη πέραν των τριών διαστάσεων δεν είναι εύκολη, ούτε και για μένα).

44


Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΘΕΟΣ

Αυτή η Αυτοανακλαστική ιδιότητα είναι βασική ιδιότητα της εκδήλωσης σε μιγαδικό χώρο, από όλα τα σημεία του άπειρου χώρου. Επομένως, ολόκληρος ο άπειρος χώρος του Σύμπαντος, κάθε μαθηματικό του σημείο, παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά του αισθαντικού όντος, Αίσθηση, Αντίληψη, Γνώση, Αυτογνωσία και Αυτοσυνείδηση. Δηλαδή ΤΟ ΟΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΙΣΘΑΝΤΙΚΟ ΟΝ. Αποτελεί την Οντότητα του ΕΝΟΣ-Υπέρτατου-Γνήσιου-Αμετάβλητου-Θεού. Όμως, επειδή δεν έχει συγκεκριμένο σημείο αναφοράς, δεν έχει ούτε συγκεκριμένη Αναφορά Διάκρισης ή Διακριτική μεταβαλλόμενη Προσωπικότητα. Δεν αντιδρά σε ερεθίσματα και, επομένως, ούτε και σε καμιά προσευχή. Τα μόνα χαρακτηριστικά του Ενός-Υπέρτατου-Γνήσιου-Αμετάβλητου-Θεού είναι η Άπειρη, Ακαριαία και Συνεχής Αδιάκριτη Αγάπη και η Ακαριαία και Άπειρη Αυτογνωσία και Αυτοσυνείδηση.

Όμως, ο Υπέρτατος Θεός βρίσκει συγκεκριμένη και διακριτική έκφραση και εκδήλωση σε όλα τα Κέντρα-Εγώ, που είναι όλα ξεχωριστά και συγκεκριμένα σημεία αναφοράς, παρουσιάζουν τα χαρακτηριστικά της διακριτικής Βούλησης και του Ιδιαίτερου ΕΑΥΤΟΥ και είναι ικανά να ανταποκριθούν με συγκεκριμένο τρόπο σε εξωτερικά ερεθίσματα, το κάθε ένα ανάλογα με τη δική του Αναφορά Διάκρισης ή Προσωπικότητα. Έτσι, όλα τα ξεχωριστά αισθαντικά όντα αποτελούν την ‘ενιαία, πολλαπλή, σύνθετη προσωπικότητα’ του Υπέρτατου Θεού.

Τώρα πρέπει να είστε σε θέση να κατανοήσετε σωστά τη σημασία της δήλωσης «Ο Θεός είναι Αγάπη».

Όπως αναφέραμε και πιο πριν, κάθε Νοητική δεσμική δίνη, δηλ. κάθε συστρεφόμενη Νοητική συγκέντρωση, αποτελεί και Κέντρο-Εγώ. Η Νοητική Ουρική δίνη, (ή νοητικό μονόπολο Ουρ με μόνο συγκεντρωτικές ιδιότητες), παρουσιάζει τις ιδιότητες Αυτογνωσίας και Αυτοσυνείδησης, δεν εξωτερικεύει όμως καμιά συγκεκριμένη εστιασμένη έκφραση. Η έξοδος της είναι ένα νοητικό μονόπολο ‘Ρα’, (οποιοδήποτε μη συγκεκριμένο Ρα), και η εκδήλωση ενός ‘Ρα’ είναι σφαιρικά ομοιόμορφη και αδιάκριτη. Ένα τέτοιο δίδυμο αποκτά εστιασμένη Βούληση όταν συνδέεται ή σχετίζεται άμεσα με ένα Νοητικό δίπολο, με μια Ουρανική Νοητική δίνη (Ουρα), που έχει συγκεκριμένο πόλο εξόδου. Γ’ αυτό και ο Ανώτατος Θεός που διαθέτει συγκεκριμένη Αναφορά Διάκρισης και διακριτική Βούληση και που μπορεί να ανταποκρίνεται συγκεκριμένα και διακριτικά σε ερεθίσματα, (και προσευχές), είναι ο ΟΥΡΑΝΟΣ, του οποίου το σώμα, καθώς και η Αναφορά Διάκρισης αποτελείται από το σύνολο των διαμορφώσεων του Νου, το σύνολο των Νοητικών καταγραφών. Επομένως, ο Ουρανός είναι και ο κυρίαρχος της Προφητείας, των βασικότερων προγραμμάτων εκτέλεσης, αφού συγκεντρώνει όλα τα εκτελεστικά αρχεία του Νοητικού λειτουργικού συστήματος του Σύμπαντος. Ο Ουρανός είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ όλων των μικρότερων θεών και όλων των αισθαντικών όντων.

Έτσι, όπως ο Έρωτας έδρασε πάνω στο Χάος και γεννήθηκε η Γη, ο ίδιος Έρωτας ένωσε τη Γη με το Χάος και από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Ουρανός, (από τη διαμόρφωση του Νοητικού Χάους λόγω της αλληλοεπίδρασης του ή του σμιξίματος του με την πυκνότερη σωματιδιακή ύλη), και στη συνέχεια, ο Έρωτας ένωσε τον Ουρανό με τη Γη και από αυτή την ένωση γεννήθηκαν οι Ουρανίδες, όπως οι Τιτάνες, (από την περαιτέρω διαμόρφωση και ταξινόμηση των αρχείων του ήδη

45


διαμορφωμένου Ουρανού). Οι Ουρανίδες είναι Νοητικές εκτελεστικές Δυνάμεις ή θεότητες, που η κάθε μια κατέχει αντίγραφο ένα εξειδικευμένο μέρος του νοητικού φάσματος, δηλ. των Νοητικών εκτελεστικών αρχείων και προγραμμάτων, του Ουρανού. Η προσωπικότητα ενός Τιτάνα είναι αντίγραφο μέρους της προσωπικότητας του Ουρανού.

Ένα ανεξάρτητο αισθαντικό ον ή θεότητα δημιουργείται με την πρώτη εκδήλωση της επίδρασης του Έρωτα πάνω στο Χάος. Δηλαδή μόλις δημιουργηθεί Νοητική ή Πνευματική Ροή σε κάποια συγκεκριμένη δίνη. Το αρχικό Νοητικό ή Πνευματικό σώμα είναι πολύ εύπλαστο και νεφελώδες και περιβάλλει την κεντρική δίνη, εκτεινόμενο σε μεγάλη απόσταση. Η Αναφορά Διάκρισης ή Χαρακτήρας του Ιδιαίτερου Εαυτού είναι αποτέλεσμα της διαμόρφωσης του Νου λόγω αλληλοεπίδρασης του με τις πυκνότερες Αιθερικές συγκεντρώσεις με τις οποίες σμίγει ή έχει επαλληλία. Η Ουρανική διπολική δίνη είναι και το πρώτο μας εργαλείο, το εργαλείο της Βούλησης. Είναι με αυτό που διαμορφώνεται το σώμα από το έμβρυο.

Κάθε συνδυασμός Ουρανικής δίνης με Ουρική δίνη, ανεξάρτητα από του αν έχει άλλα σώματα εκτός από το Νοητικό και ανεξάρτητα από άλλο σώμα ή σώματα που το νοητικό σώμα περιβάλλει και χρησιμοποιεί, αποτελεί ένα πλήρες αισθαντικό ον με Νοημοσύνη, Αισθήσεις, Συναισθήματα, Γνώση, Αυτογνωσία, Αυτοσυνείδηση και όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της Ζωής. Ο πλανήτης Γη είναι ένα τέτοιο αισθαντικό ον με νοημοσύνη πολύ μεγαλύτερη από αυτή του σημερινού ανθρώπου και επιστημονική και τεχνολογική κατάρτιση πολύ πιο προχωρημένη. Η Γη συμμετείχε στο σχεδιασμό και την κατασκευή πλείστων όντων που την κατοικούν και στην κωδικοποίηση ή τροποποίηση των Γενετικών τους κωδίκων (από κώδικες που έφθασαν εδώ από μεταναστεύσεις). Η θεμελιώδης Ουρα της Γης της δίνει το Μαγνητικό της Πεδίο, που αλλάζει κατεύθυνση σύμφωνα με τη θεμελιώδη περίοδο. Προκαλεί επίσης μια ασυμμετρία στην κατανομή της σωματιδιακής της μάζας προς το Βόρειο μηχανικό πόλο, που είναι μερικά μέτρα πιο μακριά από το κέντρο της παρά ο Νότιος πόλος. Επί πλέον, η κατεύθυνση της Νοητικής ροής της Γήινης Ουρα υποβοηθά την πιο γρήγορη επινοητική ανάπτυξη των ειδών που κατοικούν στο βόρειο ημισφαίριο του φλοιού της.

46


ΑΡΣΕΝΙΚΟ ( ♂ ) ΚΑΙ ΘΗΛΥΚΟ ( ♀ )

Πρώτα θα εξετάσουμε τους όρους ‘Αρσενικό’ και ‘Θηλυκό’, (με κεφαλαία ‘Α’ & ‘Θ’), σαν Αρχές ή βασικές ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά της εκδήλωσης τους. Πιο κάτω, θα καταπιαστούμε με τη σχέση αυτών των αρχών ή ιδιοτήτων με τον Άντρα και τη Γυναίκα και τα φύλα γενικότερα. Πρέπει να τονίσω απ’ αρχής ότι δεν πρέπει να ταυτίσετε τις δυο αυτές αρχές με τον Άντρα και τη Γυναίκα γιατί, αν το κάνετε αυτό, θα διαβάζετε προκατάληψη στο κείμενο διότι θα το διαβάζατε ΜΕ προκατάληψη.

Όπως υποδηλώνουν τα δυο σύμβολα για το Αρσενικό και το Θηλυκό, το Αρσενικό είναι μια οντότητα ή Κέντρο με εξωεκτατικές ιδιότητες και το Θηλυκό μια οντότητα ή Κέντρο με συγκεντρωτικές ιδιότητες.

Επειδή ο όρος ‘οντότητα’ υπονοεί κάποιου είδους σωματική ή σωματιδιακή συγκέντρωση, μια Αρσενική οντότητα πρέπει είτε να παρουσιάζει έμφυτη και τη Θηλυκή-συγκεντρωτική ιδιότητα ή να είναι άμεσα συνδυασμένη με μια Θηλυκή οντότητα. Αυτό είναι αναγκαίο, πρώτα για τη δημιουργία της οντότητας και δεύτερο για τη συντήρηση της σωματικής της μορφής. Με τη φράση ‘άμεσα συνδυασμένη’ εννοούμε ότι η Αρσενική-εξωεκτατική οντότητα αποτελεί ένα πόλο σε δίπολο που έχει και Θηλυκό-συγκεντρωτικό πόλο. Μόνο σε μιγαδικό-διφασικό χωροχρόνο είναι δυνατό να έχουμε δυο τέτοια μονόπολα χωριστά το ένα από το άλλο. Αυτή είναι η περίπτωση των στοιχειακών σωματιδιακών μονοπόλων, (ηλεκτρονίου και πρωτονίου), και των νοητικών μονοπόλων ‘ΡΑ’ και ‘ΟΥΡ’.

Επομένως, οι πιο ‘γνήσιες’ Αρσενικές και Θηλυκές οντότητες είναι τα μονόπολα ‘ΡΑ’ και ‘ΟΥΡ’ αντίστοιχα. Το άμεσο αποτέλεσμα της Ερωτικής-συγκεντρωτικής Αρχής είναι η δημιουργία του Θηλυκού μονοπόλου ΟΥΡ με το Αρσενικό μονόπολο ΡΑ σαν αναπόφευκτη συνέπεια της δημιουργίας του Θηλυκού ΟΥΡ.

Η μόνη ανεξάρτητη και ασυνδύαστη Αρσενική Έννοια-οντότητα είναι ο Ένας-Υπέρτατος-Αμετάβλητος-Θεός που είναι η ίδια η Πρωτογενής Αρχή της ΑΓΑΠΗΣ. Η Δευτερογενής Αρχή του ΕΡΩΤΑ είναι η Θηλυκή Αρχή και είναι άμεσα εξαρτημένη από την εκδήλωση της Πρώτης Αρσενικής Αρχής της ΑΓΑΠΗΣ.

Ας προχωρήσουμε τώρα να εξετάσουμε τα Αρσενικά και Θηλυκά Αισθαντικά όντα αλλά όχι ακόμα τον Άντρα και τη Γυναίκα ή τα φύλα. Όπως και στην περίπτωση των στοιχειακών σωματιδίων, έτσι και στην περίπτωση των Ζωντανών Όντων η εκδήλωση της Θηλυκής Αρχής είναι απαραίτητη για την δημιουργία και συντήρηση της σωματομηχανής τους, όχι κατ’ ανάγκη βιοχημικής. Όμως, στην περίπτωση των αισθαντικών όντων είναι απαραίτητη και η εκδήλωση της Αρσενικής Αρχής, αφού η εκδήλωση του φαινομένου της Ζωής είναι συνδυασμός και των δυο αυτών Αρχών.

Έτσι, κάθε ζωντανό αισθαντικό ον είναι και Αρσενικό και Θηλυκό μαζί. Το σημείο ισορροπίας μεταξύ των δύο Αρχών στην εκδήλωση του επικρατέστερου χαρακτήρα σ’ ένα αισθαντικό όν, μπορεί να ποικίλει με άπειρο τρόπο ανά πάσα στιγμή. Με πιο δυνατή την Ουρική ιδιότητα, ο Θηλυκός χαρακτήρας είναι επικρατέστερος. Με πιο δυνατή την Ουρανική ιδιότητα, ο Αρσενικός χαρακτήρας είναι επικρατέστερος. Με επικρατέστερο τον Αρσενικό χαρακτήρα, το αισθαντικό ον παρουσιάζει μεγαλύτερη εστιακή απόσταση και μεγαλύτερο εστιακό βάθος στη Νοητική του αντίληψη, καθώς

47


και αυξημένη στοχαστική και επινοητική ιδιοφυΐα. Με επικρατέστερο το Θηλυκό χαρακτήρα, το αισθαντικό όν παρουσιάζει μικρότερη εστιακή απόσταση και μικρότερο εστιακό βάθος και αυξημένη λογισμική και εκτελεστική ιδιοφυΐα.

Για να δούμε πώς η ισορροπία μεταξύ των δύο Αρχών επηρεάζει τις λειτουργικές ιδιότητες και το χαρακτήρα του Ατόμου, πρέπει να αναλύσουμε κάθε λειτουργία σε επί μέρους στάδια. Πρώτα έχουμε τη σύλληψη και τα γενικά χαρακτηριστικά της πράξης, μετά την επεξεργασία των λεπτομερειών, τη συγκεκριμενοποίηση και τη καταγραφή του σχεδίου της πράξης σε κώδικα, είτε για μονή πράξη ή σε μόνιμο έγγραμμα για πολλαπλή επανάληψη ή αναπαραγωγή και τελικά την Εκτέλεση.

Για αποδοτικότητα στην επινόηση και γενική σύλληψη, απαιτείται μεγάλη εστιακή απόσταση και μεγάλο εστιακό βάθος, για την επεξεργασία των λεπτομερειών του σχεδίου μια ενδιάμεση εστιακή απόσταση και βάθος είναι πιο κατάλληλα και για την εκτέλεση απαιτείται οξύτερη εστίαση και μεγαλύτερη ενεργός λογισμική και εκτελεστική ιδιοφυΐα.

Κάθε αισθαντικό ον μπορεί να ποικίλει την ικανότητα εστίασης του αλλά η ικανότητα αυτή διαφέρει πολύ από άτομο σε άτομο. Δηλαδή, κάθε άτομο έχει και εκδηλώνει και στοχαστική-επινοητική και λογισμική-εκτελεστική νοημοσύνη ευρέως ποικίλλοντος βαθμού. Έτσι, όταν ένα άτομο ασχολείται με την επινόηση, με την ‘πλατειά σκηνή’ και τον ευρύ συσχετισμό των μερών του κόσμου του και της δράσης του, λειτουργεί με επικρατέστερο τον Αρσενικό χαρακτήρα, ενώ όταν καταπιάνεται με τις λεπτομέρειες και την εκτέλεση, το ίδιο άτομο λειτουργεί με επικρατέστερο το Θηλυκό χαρακτήρα.

Όταν αυξηθούν πολύ οι ανάγκες και της επινόησης και της εκτέλεσης, ένα μονό άτομο συναντά όλο και περισσότερες δυσκολίες στο να λειτουργήσει αποδοτικά και στο επινοητικό και εκτελεστικό επίπεδο ταυτόχρονα, σε σχέδια, κατασκευές και λειτουργίες μεγάλης πολυπλοκότητας. Η προσπάθεια διεκπεραίωσης και των δυο ακραίων λειτουργιών ταυτόχρονα καταλήγει σε μια δυσλειτουργικότητα παρόμοια με τον αστιγματισμό, που έχει σαν τελικό αποτέλεσμα την απώλεια της ικανότητας για αποδοτική λειτουργία σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Αυτό καθιστά αναγκαίο το διαχωρισμό των επικρατέστερων χαρακτήρων σε διαφορετικά άτομα, δηλαδή των Αρσενικών και Θηλυκών χαρακτήρων, ή των επικρατέστερων τύπων νοημοσύνης και ιδιοφυΐας. Τα μονά άτομα οργανώνονται σε σύνθετους μεικτούς οργανισμούς και τέλος σε κοινότητες και κοινωνίες.

Επειδή υπάρχει ανάγκη για όλο και μεγαλύτερο αριθμό ατόμων ή μονάδων όπως πάμε από το καθαρά επινοητικό στο καθαρά εκτελεστικό πεδίο, ένας σύνθετος οργανισμός, είτε πρόκειται για σύνθετο οργανικό ον όπως ο άνθρωπος είτε πρόκειται για κοινωνία από πολλά οργανικά όντα, οικοδομείται και οργανώνεται κατά πυραμοειδή τρόπο όσο αφορά την Εξουσιαστική Βούληση, με ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ Αρσενικό Κέντρο Επινόησης-Εξουσίας στην κορυφή της πυραμίδας. Το Κέντρο στην κορυφή της πυραμίδας της Επινόησης-Εξουσίας πρέπει να είναι ένα και μοναδικό, γιατί αποκλείεται να υπάρξει συντονισμός ή συμφωνία μεταξύ δύο ή περισσοτέρων Κέντρων-Εγώ του ίδιου βαθμού Εξουσίας που εκδηλώνουν πηγαία και ελεύθερα Επινοητική Εξουσία στον ίδιο χωροχρονικό τομέα. (Δυο ισότιμα Κέντρα-Εγώ στον ίδιο οργανισμό ούτε δακτυλάκι δε μπορούν να κινήσουν). Επομένως, κάθε σύνθετος

48


οργανισμός ή κοινωνία ή συντονισμένο δομημένο σύστημα πρέπει να ελέγχεται και να συντονίζεται από μια πυραμίδα εξουσίας που έχει Ένα και Μοναδικό Αρσενικό Κέντρο στην κορυφή της. Και αυτή η Εξουσία έχει και την απόλυτη ευθύνη για την εύρυθμη και ομαλή λειτουργία του συνόλου. Εξουσία και Ευθύνη είναι αδιαχώριστες.

Τέλος, θα εξετάσουμε τα φύλα, αρσενικό και θηλυκό (γραμμένα με μικρά ‘α’ & ‘θ’). Η ανάγκη διαχωρισμού των όντων σε φύλα προκύπτει κατά την αναπαραγωγή σύνθετων οργανισμών, δηλαδή στην εκτέλεση των πιο πολύπλοκων επινοήσεων. Είναι φυσικό η εκτέλεση και αναπαραγωγή αυτών των πολυσύνθετων και πολύπλοκων επινοήσεων, που χρειάστηκε δισεκατομμύρια χρόνια να σχεδιαστούν και να τελειοποιηθούν από πολυάριθμους σχεδιαστές όλου του φάσματος της Νοημοσύνης από τις άκρως Αρσενικές-Επινοητικές μέχρι τις άκρως Θηλυκές-Εκτελεστικές οντότητες, να ανατεθεί στα όντα με την πιο αναπτυγμένη Λογισμική-Εκτελεστική ιδιοφυΐα, δηλαδή στα ήδη πιο Θηλυκά σύνθετα οργανικά όντα. Έτσι, η γυναικεία ή θηλυκή ιδιότητα, μαζί με τα αναγκαία σχετικά ανατομικά και οργανικά χαρακτηριστικά, ανατέθηκε στα ήδη πιο Θηλυκά οργανικά όντα. Όμως, εδώ πρέπει να τονίσω ότι η γυναίκα, και οποιοδήποτε θηλυκό άτομο, σαν σύνθετο οργανικό ον, μπορεί να είναι πολύ Αρσενική σε τομείς άλλους από το φύλο της. Μια μητέρα είναι πολύ πιο Αρσενική από το νήπιο της, είτε αυτό είναι αγόρι ή κορίτσι. Το νήπιο είναι το πιο Θηλυκό άτομο. Η ενηλικίωση σε άντρα, όσον αφορά το χαρακτήρα, χρειάζεται περισσότερο χρόνο παρά η ενηλικίωση σε γυναίκα. Σε μητροκρατικές κοινωνίες, όπως αυτή των Ινδιών, του Ισλάμ και του Ορθόδοξου και Καθολικού Χριστιανισμού, ο αντρικός χαρακτήρας σπάνια ωριμάζει πλήρως.

Η ερωτική πράξη είναι καθαρά Θηλυκή (Ερωτική) λειτουργία. Σ’ αυτή την επαφή, και ο άντρας, (άρρην) και η γυναίκα, (θήλυ), λειτουργούν με επικρατέστερη τη Θηλυκή ιδιότητα. Όμως, επειδή η γυναίκα έχει εξαρχής επικρατέστερο Θηλυκό χαρακτήρα, και είναι οργανικά δομημένη σαν συγκεντρωτική ή συμπυκνωτική μονάδα, για ευνόητους λόγους μητρότητας, είναι σχετικά πιο Θηλυκή από τον άντρα κατά την ερωτική πράξη, ακόμα και σε περιπτώσεις που η σύζυγος είναι πιο Αρσενική από το σύζυγο σε άλλους τομείς. Έτσι η γυναίκα συμπυκνώνει πιο αποτελεσματικά το πνευματικό απαύγασμα του άντρα, που εκλύεται αυτόματα κατά την ερωτική πράξη, έτσι που αυτό το απαύγασμα μαζί με το δικό της, να ενσωματωθούν στην υγιή ανάπτυξη του εμβρύου. Όσο πιο Αρσενικός ο άντρας τόσο πιο αποτελεσματική αυτή η συμπύκνωση στη γυναίκα. Όμως, όσο πιο Αρσενικό ένα άτομο, άντρας ή γυναίκα, τόσο λιγότερο Ερωτικό.

Ένεκα αυτής της ανταλλαγής και συμπύκνωσης του πνευματικού απαυγάσματος στον ερωτικό σύντροφο, οι δυο ερωτικοί σύντροφοι αποικούν πνευματικά ο ένας το σώμα του άλλου, (αφού και ο άντρας κατά την ερωτική πράξη είναι Θηλυκός), και έτσι ενώνονται πνευματικά σε μια πνευματική οντότητα με δυο χωριστά σώματα.

Η επέμβαση τρίτου σε μια τέτοια ‘ερωτική αποικία’ που έχει εδραιωθεί από ερωτικό δεσμό, πολεμείται με μια δύναμη ανάλογη με την ένταση του Θηλυκού ή Ερωτικού χαρακτήρα του ερωτικού συντρόφου. Η πνευματική σύγκρουση στη διεκδίκηση της ίδιας ‘ερωτικής αποικίας’ είναι και το καταστροφικό αποτέλεσμα της μοιχείας. Επειδή δε η συμπύκνωση του πνευματικού απαυγάσματος είναι πιο δυνατή στη γυναίκα, στο ατομικό ή φυσικό επίπεδο η μοιχεία που εμπλέκει μια γυναίκα με δυο άντρες είναι πιο σοβαρή παρά η μοιχεία που εμπλέκει ένα άντρα με δυο γυναίκες. Σπάνια μπορεί ένας πιο διεκδικητικός άντρας να εκδιώξει ένα προγενέστερο ερωτικό

49


σύντροφο. Στην περίπτωση νόμιμου ζευγαριού, ο εκτοπισμός του νόμιμου άντρα είναι σχεδόν αδύνατος, επειδή ο γάμος αποτελεί κοινωνικό θεσμό και η κοινωνία συνεργεί στην κατοχύρωση του θεσμού με μια δύναμη ανάλογη με το δέσιμο της κοινωνικής ομάδας, πάντοτε στηρίζοντας το νόμιμο ερωτικό σύντροφο. Γενικά, η διαμάχη δεν τελειώνει ποτέ στο πνευματικό επίπεδο, και αν ακόμα φαίνεται να έχει τελειώσει στο κατώτερο επίπεδο.

Σε Πατριαρχικές κοινωνίες, είναι η μοιχεία που εμπλέκει μια γυναίκα με δυο άντρες που αποτελεί την πιο σοβαρή κοινωνική εκτροπή, όπως και στο ατομικό ή φυσικό επίπεδο. Σε μια τέτοια κοινωνία, η μοιχεία που εμπλέκει ένα άντρα με δυο γυναίκες μπορεί να γίνει ανεκτή. Σε Μητριαρχικές κοινωνίες, είναι η μοιχεία που εμπλέκει ένα άντρα με δυο γυναίκες που αποτελεί την πιο σοβαρή κοινωνική εκτροπή, αντίθετα με το ατομικό ή φυσικό επίπεδο. Σε μια Μητριαρχική κοινωνία, η μοιχεία που εμπλέκει μια γυναίκα με δυο άντρες μπορεί να γίνει ανεκτή.

Μια Μητριαρχική κοινωνία έχει σοβαρά μειονεκτήματα σε σχέση με μια Πατριαρχική κοινωνία, γιατί η γυναίκα είναι επιφορτισμένη και με τους δυο ρόλους, Αρσενικό και Θηλυκό, με τον άντρα να υποβιβάζεται σε παθητικό ρόλο. Τέτοιες κοινωνίες δε μπορούν να εκμεταλλευτούν το μεγαλύτερο μέρος του στοχαστικού-επινοητικού τους δυναμικού. Επειδή η γυναίκα υπερτερεί σε λογισμική-εκτελεστική νοημοσύνη αλλά υστερεί σε επινόηση και αυτοσχεδιασμό, Μητριαρχικές κοινωνίες τείνουν σε κοινωνίες στατικής τελειότητας, όπως στην περίπτωση των μελισσών και των μυρμηγκιών, όπου τα αρσενικά μέλη υποβιβάζονται σε κηφήνες. Πέρα από αυτό, επειδή το θηλυκό ή η γυναίκα είναι πολύ πιο έντονα και πιο επίμονα διεκδικητική στο να επιτύχει το ‘δικό’ της, (γι’ αυτό και οι διαμάχες μεταξύ νύφης και πενθεράς είναι πιο έντονες και πιο συχνές παρά μεταξύ γαμβρού και πενθερού), τέτοιες Μητροκρατικές κοινωνίες μπορούν τελικά να εδραιωθούν μόνο όταν ο αριθμός των ενεργών θηλυκών ατόμων ή μητέρων μειωθεί στη μια. Τέτοιες κοινωνίες μπορεί να είναι ιδανικές στις μέλισσες και τα μυρμήγκια και γενικά σε είδη χωρίς επινοητικό χαρακτήρα. Για τον Άνθρωπο όμως τέτοιες κοινωνίες είναι εκτός πραγματικότητας γιατί μια Ανθρώπινη ή Θεία κοινωνία πρέπει οπωσδήποτε να έχει επινοητικό και δυναμικά εξελισσόμενο χαρακτήρα.

50


ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΕυχαρίστηση, Ηδονή, Χαρά και Έκσταση - Το μέτρο της Ευτυχίας

ΕυχαρίστησηΈχετε διερωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που σας κάνει να θεωρείτε ένα σκυλάκι ωραίο και ένα άλλο άσχημο; Γιατί σας αρέσουν μερικά σχήματα, χρώματα, οσμές, γεύσεις και μελωδίες και άλλα σας αφήνουν αδιάφορους ή, ακόμα, σας φαίνονται αποκρουστικά; Αντικειμενικά, μια μορφή, ένα χρώμα, μια οσμή, μια γεύση ή μια μελωδία δεν είναι ούτε ωραία ούτε άσχημη, ούτε ευχάριστη ούτε δυσάρεστη. Η αίσθηση του ευχάριστου ή του ωραίου είναι καθαρά υποκειμενική.

Εστιάζοντας απλώς την προσοχή μας σε ένα οπτικό αντικείμενο, δεν είναι αρκετό για την πρόκληση της αίσθησης του ωραίου. Οι πληροφορίες που φτάνουν σε μας από το αντικείμενο δεν περιέχουν από μόνες τους το χαρακτηριστικό του ωραίου ή του άσχημου, του ευχάριστου ή του αποκρουστικού. Η αίσθηση του ωραίου εγείρεται, δεν εγείρεται ή αντικρούεται, όταν αυτή η πληροφορία συγκρίνεται με εκείνη την καταγραμμένη πληροφορία που φέρεται από την Αναφορά Διάκρισης για αναγνώριση. Αν η νέα πληροφορία συμφωνεί με την αναφορά αναγνώρισης, τότε επιτυχαίνεται ένας κραδασμιακός συντονισμός λόγο ταύτισης του συχνοτικού φάσματος των δύο μορφών, και αυτός ο συντονισμός μετασχηματίζει ενέργεια από τα κατώτερα σώματα προς τη Ψυχή. Αυτή η ενέργεια τροφοδοτεί τη Ψυχή και η τροφοδότηση τη Ψυχής με ενέργεια του ανάλογου συχνοτικού φάσματος δίνει την αίσθηση της Ευχαρίστησης. Αυτή η τροφοδότηση είναι απαραίτητη για τη συντήρηση του της Ψυχής, και συγκρατεί και μορφοποιεί το Νοητικό σώμα, αφού από μόνο του το Νοητικό σώμα δεν έχει μορφή ούτε και συγκεκριμένα σύνορα και, χωρίς μορφολογική εστίαση θα έφθινε. Γι’ αυτό, κάθε αισθαντικό ον συνεχώς ψάχνει το περιβάλλον του αναζητώντας ωραία ή ευχάριστα αντικείμενα των αισθήσεων και, όταν δε δέχεται εξωτερικές εικόνες ή άλλα ερεθίσματα, σαρώνει συνεχώς τις δικές του καταγραφές και προβάλλει εικόνες από τα αρχεία του για μορφολογική εστίαση του Νοητικού σώματος και τροφοδότηση της Ψυχής.

Για την αύξηση και συντήρηση της Ψυχής του, ένα αισθαντικό ον αντλεί ενέργεια από το Αιθερικό του και για την τροφοδότηση και συντήρηση του Αιθερικού του αντλεί ενέργεια από το Βιοχημικό του, άνκαι μπορεί να αντλήσει ενέργεια άμεσα από διάφορες πηγές στο περιβάλλον του, τις πηγές ‘πρανικής’ ενέργειας.

ΗδονήΗ αίσθηση της Ηδονής προκαλείται από το πλημμύρισμα του Αιθερικού σώματος και της Ψυχής, ή μέρη τους, με ενέργεια, είτε από εξωτερικές πηγές είτε από μετασχηματισμούς από το Βιοχημικό σώμα ή και τα δυο μαζί.

Η διαφορά της Ηδονής από την Ευχαρίστηση έγκειται στο ότι η Ηδονή δεν έχει μορφολογικά ή άλλα συχνοτικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα εκτός από τη γενική θέση της στην κλίμακα ενέργειας και το πλάτος της περιοχής της αίσθησης. Αν η αίσθηση της Ηδονής καταστεί πολύ οξεία τότε η Ηδονή μετατρέπεται σε Πόνο. Αντίστροφα, αν ο Πόνος γίνει αμβλύς με κάποια μέθοδο, όπως με τη μάλαξη για παράδειγμα, τότε ο Πόνος μετατρέπεται σε Ηδονή. Επειδή οι όροι ‘οξεία’ και ‘αμβλεία’ είναι σχετικοί χωρίς αυστηρά καθορισμένα σύνορα και πολύ υποκειμενικοί, μερικές φορές το τι εκλαμβάνεται σαν Πόνος από ένα άτομο μπορεί

51


να προκαλεί το αίσθημα της Ηδονής για κάποιο άλλο. Σ’ αυτό οφείλεται και το φαινόμενο του μαζοχισμού.

ΧαράΌπως και η Ευχαρίστηση έτσι και η χαρά έχει σαφή χαρακτηριστικά. Η διαφορά έγκειται στο ότι, στην περίπτωση της Χαράς εμπλέκεται και η εσκεμμένη πράξη ή Πρόθεση και όχι μόνο η παθητική παρατήρηση. Η εσκεμμένη πράξη ή διαδικασία ενεργειών έχει σαν στόχο κάποια νοητική εικόνα που κατασκευάζουμε συνθέτοντας στοιχεία από τα δικά μας αρχεία και επενδύοντας στην εσκεμμένη προσπάθεια ενέργεια από τα δικά μας ψυχικά αποθέματα. Όταν το αποτέλεσμα των εσκεμμένων προσπαθειών μας είναι το ίδιο με τη νοητική εικόνα που αποτελεί το στόχο των ενεργειών μας, δηλαδή όταν επιτύχουμε το στόχο μας, τότε η τροφοδότηση της Ψυχής με ενέργεια που μετασχηματίζεται από τη συμφωνία συχνοτήτων μεταξύ του αποτελέσματος και της νοητικής εικόνας προκαλεί την αίσθηση της Χαράς. Είναι ευνόητο ότι και η Ηδονή και η Ευχαρίστηση δυνατόν να συνοδεύονται από την αίσθηση της Χαράς, αν η Ηδονή και Ευχαρίστηση είναι αποτέλεσμα εσκεμμένης επιδίωξης.

Ενώ στην περίπτωση της Ευχαρίστησης, η απουσία Ευχαρίστησης ή απόκρουση προκαλούν συνήθως την αδιαφορία ή ακόμα και την αποστροφή, στην περίπτωση της Χαράς, η αποτυχία προκαλεί έντονη τη δυσφορία της απογοήτευσης και, πολύ συχνά την επιμονή στην επανάληψη της προσπάθειας. Ο λόγος είναι γιατί έχουμε επενδύσει δική μας ψυχική ενέργεια στην προσπάθεια και, επί πλέον, το νοητικό είδωλο αποτελεί ανεξάρτητο στοιχειακό ή άγγελο μας και η εικόνα εσκεμμένης δράσης αποτελεί γι’ αυτόν τον άγγελο μας εντολή για επιτυχή διεκπεραίωση του στόχου και φυσιολογικά θα συνεχίσει τις προσπάθειες του μέχρι επιτυχίας ή εξάντλησης, εξάντληση που προκαλεί τη δυσφορία της απογοήτευσης.

ΈκστασηΗ αίσθηση της Έκστασης προκύπτει από τον πλήρη και συνολικό συντονισμό του Νοητικού μας με τον Υπερεαυτό μας ή το συχνοτικό σύνολο του Εσωτερικού μας εαυτού ή Θεού μας και συνοδεύεται από κόμπο στο λαρύγγι και δάκρυα στα μάτια. Συμβαίνει δε στο αποκορύφωμα ρεμβασμού μιας εικόνας τέλειας αρμονίας και ομορφιάς, (σύμφωνα με τα θεμελιώδη αρχεία μας), ή κατά το αποκορύφωμα της κατάνυξης κατά τη διάρκεια προσευχής, ή το συντονισμό αγνών συναισθημάτων πολλών ανθρώπων μαζί ή κατά τη στιγμή επίγνωσης του κάλλους της αγνότητας, όπως αυτής ενός παιδιού για παράδειγμα.

Το σύνολο της τροφοδότησης της Ψυχής από τους πιο πάνω μηχανισμούς αποτελεί το μέτρο της Ευτυχίας κάθε ατόμου και έτσι το ορίζουμε. Η εξάντληση της Ψυχής από τα συναισθήματα ανασφάλειας, φόβου, ψυχικού πόνου, καταπόνησης και στέρησης, καθώς και των συνεπακόλουθων τους, (ζήλιας, φθόνου, μίσους ή αισθήματος αδικίας), αποτελούν το μέτρο της Δυστυχίας του ατόμου. Την ενδιάμεση ουδέτερη ζώνη διέπει η Ικανοποίηση ή Ευδαιμονία και, σε ανώτερο επίπεδο, η Μακαριότητα ή Υπερβατική Γαλήνη.

Εδώ θα αφήσουμε την Ενιαία Θεωρία, που αναπτύσσεται εκτενέστερα στο βιβλίο μου που έχω αναφέρει, και θα προχωρήσουμε στη μελέτη της εξέλιξης του Πνεύματος και του χαρακτήρα των διαφόρων Θεοτήτων, Πνευματικών Εξουσιών και Όντων, που είναι και το κύριο θέμα του παρόντος βιβλίου.

52


ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ (ΘΕΟΤΗΤΕΣ)

Όπως έχουμε αναφέρει στο δεύτερο μέρος, η Ελάχιστη Δυναμική Γεωμετρία ή Χρονογεωμετρία (ΕΔΓ) του μιγαδικού χώρου είναι υπεύθυνη για τη δεσμική διάταξη του μιγαδικού χώρου, όχι μόνο όσον αφορά τα σχήματα στο χώρο αλλά και τους ‘χρονικούς κύκλους’ συμπεριφοράς του. (Η δυναμική γεωμετρία οποιουδήποτε χώρου είναι άπειρη και το ίδιο άπειροι είναι και οι δυνατοί κύκλοι εξέλιξης του μιγαδικού χώρου αλλά η επικρατέστερη είναι η ΕΔΓ). Αυτή η ΕΔΓ που έχει επτά (7) ενεργά χωροχρονοστοιχεία, αποτελεί τη βασική δεσμική Νοητική δομή των βασικών μονάδων του Πνεύματος. Αυτή η δυναμική δεσμική διάταξη αποτελεί και το πρώτο και βασικό νοητικό εργαλείο στη δόμηση σύνθετων συστημάτων, όχι μόνο Νοητικών. Πριν να χρησιμοποιηθούν ‘υλικά’ εργαλεία, όπως χέρια για παράδειγμα, πρέπει πρώτα να σχεδιαστούν και να κατασκευαστούν. Πριν κατασκευαστούν αυτά τα εργαλεία, ή στην απουσία αυτών των κατασκευασμένων εργαλείων, τα μόνα μας εργαλεία είναι τα νοητικά δεσμικά εργαλεία της Βούλησης. Αυτά είναι και τα μόνα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για τη διαμόρφωση του σώματος από το έμβρυο, όπως έχουμε αναφέρει και στο δεύτερο μέρος.

Με βάση αυτή τη δυναμική επταδικότητα της δεσμικής διάταξης των νοητικών δινών, καθιερώνεται και η επταδική υποδιαίρεση των κύκλων της δυναμικής εξέλιξης του Πνεύματος και της όλης Νοητικής δομής κάθε αισθαντικού όντος ή Θεότητας. Θεότητα είναι ένα αισθαντικό ον που έχει σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα την ικανότητα να επινοεί και να δομεί το περιβάλλον του ενάντια στη Τυχαιότητα και να προγραμματίζει την πορεία των γεγονότων, πάλι ενάντια στην Τυχαιότητα.

Θέλω να τονίσω εδώ ότι αυτή η καθιερωμένη υποδιαίρεση των κύκλων σε επτάδες, άνκαι έχει αποκτήσει τη δική της ‘καθιερωμένη πραγματικότητα’, δεν αποτελεί ‘φυσική πραγματικότητα’. Η χρονική διάρκεια κάθε κύκλου είναι η θεμελιώδης περίοδος της βασικής Νοητικής δίνης. Σ’ αυτό τον κύκλο δε ξεχωρίζουν φυσικές υποδιαιρέσεις με φυσικά σύνορα. Η υποδιαίρεση του κύκλου σε επτάδες είναι τεχνητή. Επιλέγεται η επταδική υποδιαίρεση για λόγους συμβατότητας με τη βασική φυσική δυναμική δομή των Νοητικών μονάδων. Για παράδειγμα, η υποδιαίρεση των ημερών σε εβδομάδες είναι μια τέτοια καθιερωμένη φόρμα για λόγους συμβατότητας με τις νοητικές δυνάμεις και τις βασικές θεότητες που εμπλέκονται στο ανθρώπινο σύστημα. Η σχέση μεταξύ της επταδικής πραγματικότητας της δεσμικής διάταξης ή δομής των βασικών Νοητικών μονάδων και της καθιερωμένης επταδικότητας των κύκλων είναι απλώς αριθμητική. Αποτελεί μέρος του θεμελιώδους πρωτοκόλλου των σχέσεων του καθιερωμένου τεχνητού με το φυσικό. Όπως με την εβδομάδα των ημερών, έτσι και με τις μουσικές νότες και με τα χρώματα της ίριδας. Η οκτάβα διαιρείται και σε 12 ημιτόνια και οι αποχρώσεις του φωτεινού φάσματος είναι άπειρες. Οι κύκλοι όμως αποτελούν φυσική πραγματικότητα. Με τον διπλασιασμό της συχνότητας ανεβαίνουμε κατά ένα κύκλο και στα χρώματα και στις νότες, ανεξάρτητα του αν ο κύκλος διαιρείται σε οκτάβες ή πεντάδες ή δωδεκάδες.

Ο αριθμός ‘12’ είναι ο αριθμός ίσων σφαιρών που μπορούν να μπουν σφαιρικά σε επαφή με άλλη όμοια σφαίρα στο κέντρο τους, χωρίς κενά. Είναι δηλαδή η τέλεια φυσική σφαιρική γεωμετρία σε τρεις διαστάσεις. Έχει υιοθετηθεί σαν ο βασικός αριθμός του διοικητικού Πρωτοκόλλου. Αυτή είναι η βάση πίσω από τους δώδεκα

53


θεούς, τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, τους δώδεκα τομείς του Ζωδιακού κύκλου κ.ο.κ.. Οι δώδεκα τομείς του Ζωδιακού κύκλου αποτελούν το ‘χρονολόγιο’ της εξουσίας των δώδεκα Ζωδιακών ή Διοικητικών Αρχόντων που, μέσω των ‘αναδόχων’ ή ‘υπερεαυτών’, κινούν τα ‘νήματα’ που διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τη ‘μοίρα’ των ανθρώπων και τους τοποθετούν στα διάφορα πόστα της ανθρώπινης κοινωνίας. Η κεντρική 13η σφαίρα, καθώς και ο αριθμός ‘13’ αντιστοιχεί με τη διοικητική κεφαλή. Για τους 12 Ζωδιακούς Άρχοντες η ‘κεφαλή’ είναι ο Πλανητικός Άρχων. Ο παρών Πλανητικός Άρχων είναι ο Δράκοντας Καλικάστια ο οποίος προεξάρχει όλων των τομέων της Ανθρώπινης δραστηριότητας, Θρησκεία, Παιδεία, Πολιτική, Οικονομία κλπ και διαμορφώνει τις πεποιθήσεις των Ανθρώπων όπως τον εξυπηρετεί.

Αυτή η καθιερωμένη φόρμα δεν είναι απλώς τυπική, άνκαι θα μπορούσε να είχε καθιερωθεί κάποια άλλη φόρμα. Είναι όπως το φορμάρισμα μιας δισκέτας του computer. Μια και έχει καθιερωθεί το πρωτόκολλο, αποτελεί αναγκαιότητα, γιατί είναι βασικό στοιχείο συμβατότητας. Αν βάλουμε στο drive του computer δισκέτα με άλλη φόρμα, το computer δε θα μπορέσει να τη διαβάσει. Αυτή η φόρμα ή το πρωτόκολλο δεν είναι τυχαία. Βασίζεται πάνω στη φυσική δομή και τις φυσικές ιδιότητες ή την φυσική λειτουργία του επεξεργαστή. Το ίδιο και το όλο σύστημα του ΜS/DOS. Το καθιερωμένο πρωτόκολλο έχει φυσική βάση, όπως η κοπή ενός διαμαντιού ακολουθεί τη φυσική δομή της κρυσταλλικής του μονάδας. Το ίδιο και με τα αριθμητικά πρωτόκολλα των κύκλων και των συμβολισμών των δομημένων νοητικών συστημάτων και των Θεοτήτων που τα εξουσιάζουν, (όπως τα επτά κέρατα του Αρνίου και οι επτά κεφαλές του Θηρίου). Μια και έχουν καθιερωθεί είναι ουσιαστικά, και οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτά θα δημιουργούσε ανωμαλίες και προβλήματα. Την εποχή της Γαλλικής επανάστασης δοκιμάστηκε η ‘δεκάδα’ (και από μερικούς η ‘πεντάδα’) αντί της εβδομάδας ημερών. Προκύψαν πολλές ψυχολογικές και νοητικές ανωμαλίες, καθώς και υπερκόπωση, και η δοκιμή εγκαταλείφθηκε.

Το ίδιο σημαντικό είναι και η αφιέρωση ημερών σε Θεότητες. Είναι σημαντικό για τους τιμούντες το Ζεύα να αγιάζουν την Πέμπτη που καλείται με το όνομα του. Η Παρασκευή είναι αφιερωμένη στην Αφροδίτη, το Σάββατο στον Κρόνο, η Κυριακή στον Ήλιο, η Δευτέρα στη Σελήνη, η Τρίτη στον Άρη και η Τετάρτη στον Ερμή. Αυτή η αφιέρωση είναι πολύ παλιό πρωτόκολλο και είναι πολύ δύσκολο να το αλλάξουν από μόνοι τους οι άνθρωποι μιας εποχής.

Το πρώτο στάδιο του επταδικού κύκλου αρχίζει με την πρώτη επίδραση του Έρωτα πάνω στο Νοητικό Χάος, ή την επίδραση της συγκεντρωτικότητας πάνω στην αδιάκριτη έκφραση, δηλαδή τη γέννηση της κατευθυντήριας Βούλησης. Αυτό το στάδιο καλείται ‘111’. Ο κύκλος της Ουρανικής δίνης τελειώνει με το στάδιο ‘777’. Το στάδιο αυτό αντιστοιχεί με το σωλήνα του ματιού της δίνης, που ενώνει τους δυο πόλους, αρχίζοντας από το στενότερο σημείο της δίνης, όπου τελειώνει το στάδιο ‘666’. Στην Ουρική δίνη, το στάδιο ‘666’ καταλήγει σε ένα σημείο και το στάδιο ‘777’ είναι ο ‘σύνδεσμος ix-iy-iz’, μέσω της ‘άλλης διάστασης’. Σ’ αυτή την περίπτωση, το στάδιο ‘777’ είναι χωρικά και χρονικά ακαθόριστο. Δεν υπάρχει σ’ αυτό αντίληψη χώρου και χρόνου ή οποιαδήποτε άλλη διακριτική ιδιότητα ή ικανότητα ή άλλη αντίληψη. Αυτό αποτελεί το στάδιο του ‘Τελικού Θανάτου’ ή της ‘Νιρβάνας’, οπόταν η όλη Προσωπικότητα και το όλο υλικό, (τα αρχεία), που χαρακτηρίζει τον Ιδιαίτερο Εαυτό σκορπίζεται μέσω του ‘συνδέσμου ix-iy-iz’ προς όλες τις κατευθύνσεις αδιακρίτως, ο Ιδιαίτερος Εαυτός ‘ξηλώνεται’ και το Κέντρο-

54


Εγώ παραμένει χωρίς κατευθυντήρια αίσθηση χώρου ή χρόνου και, επομένως, χωρίς Διακριτικά χαρακτηριστικά ή αντίληψη.

Πριν καταπιαστώ με την περιγραφή των διαφόρων σταδίων και των προσωπικοτήτων των διαφόρων Εξουσιών ή Θεοτήτων που τα ορίζουν, θα δώσω μια σύντομη εξήγηση του τριαδικού τρόπου ονομασίας τους για να φύγει και αυτή η εκκρεμότητα ή η απορία που ίσως μόλις σας γεννήθηκε.

Από τη στιγμή που σχηματίζεται ένα Κέντρο-Εγώ με συγκεντρωτικά (Ουρικά) και κατευθυντήρια διπολικά (Ουρανικά) χαρακτηριστικά γεννιέται η κατευθυντήρια Βούληση σ’ αυτό το Κέντρο και αρχίζουν να συσσωρεύονται καταγραφές αναφοράς ή αρχεία δεδομένων, από τη διαμόρφωση του νοητικού υλικού, λόγω αλληλοεπίδρασης του με άλλα Κέντρα στο περιβάλλον του. Τότε αρχίζει και ο εσκεμμένος σχεδιασμός και δόμηση ‘τεχνητών’ κατασκευών και συστημάτων, δηλ. Νοητικών προβολών ή υλικών κατασκευών, με βάση το συνδυασμό των Νοητικών αρχείων του κάθε Κέντρου-Εγώ. Στην αρχή δοκιμάζονται συστήματα με όσο το δυνατό μεγαλύτερη δυναμική ισορροπία, με βάση την επταδική δυναμική Γεωμετρία, για να μη χρειάζονται συνεχή συντήρηση, όπως για παράδειγμα μια στατική οικοδομή. Αργότερα, οι κατασκευές γίνονται πολυπλοκότερες και οι ανάγκες συντήρησης αυξάνονται, γιατί κατασκευάζονται και δυναμικά εξελισσόμενα ασταθή συστήματα, αισθαντικά όντα και μη αισθαντικές μηχανικές κατασκευές, που δε συμβιβάζονται μεταξύ τους, ή που χρειάζονται ειδικό περιβάλλον, όπως οποιαδήποτε μηχανή ή σώμα χημικής κατασκευής.

Για τη διαμόρφωση και συντήρηση δυναμικών κινουμένων συστημάτων, χρησιμοποιούμε σαν βοηθητικό εργαλείο την ΕΔΓ του επιπέδου. Κάθε σώμα ή δίνη που έχει κάποιες συγκεκριμένες διαστάσεις χώρου, οσοδήποτε εύπλαστες και αν είναι αυτές οι διαστάσεις, τις διατηρεί μόνο όταν περιορίζεται σε γραμμική μονοδιάστατη κίνηση. Οποιαδήποτε άλλη κίνηση σε περισσότερες διαστάσεις ή κατευθύνσεις ταυτόχρονα, έχει σαν αποτέλεσμα την αραίωση ή το ξάπλωμα ή το σκόρπισμα του σώματος μέχρι την εξαφάνιση του σαν σώμα. Το υλικό του σώματος ξαπλώνεται σε ένα κυματικό συρμό. Η δίνη μετατρέπεται σε μεταδιδόμενο κύμα. Για τη δόμηση και συντήρηση κινουμένου σώματος και των λεπτομερειών της κατασκευής του, ακόμα και για την κινητική προώθηση του και τον έλεγχο της κατεύθυνσης του, χρησιμοποιείται, σε συνδυασμό με τις Ουρανικές δίνες, η ΕΔΓ του επιπέδου που είναι κάθετο με την κίνηση. Έχουμε αναφέρει ότι η ΕΔΓ του επιπέδου (των δύο διαστάσεων) είναι το ισόπλευρο τρίγωνο με τρία δυναμικά στοιχεία. Αυτό το ισόπλευρο τρίγωνο λοιπόν, καθώς και η Τριάδα, αποτελούν το βασικό δυναμικό εργαλείο της κίνησης και της συντήρησης (ή επιβίωσης) κινουμένων σωμάτων και χρησιμοποιούνται επίσης σαν δυναμικά σύμβολα της συντήρησης και της προώθησης. Από αυτό προήρθε και ο τριαδικός συμβολισμός των σταδίων της Νοητικής εξέλιξης των όντων καθώς και των Θεοτήτων που εξουσιάζουν τα διάφορα στάδια. Αποτελεί το δεύτερο βασικό στοιχείο του καθιερωμένου πρωτοκόλλου του νοητικού λειτουργικού συστήματος. (Αυτό το δυναμικό τρίγωνο είναι και η αιτία των κρυσταλλικών σχημάτων στη χιονονιφάδα).

Το στάδιο ‘111’ είναι πολύ δυναμικό γιατί το Πνεύμα σ’ αυτό το στάδιο έχει τη μεγαλύτερη κινητικότητα. Δεν έχει όμως καθόλου αναπτυγμένη την αντίληψη ή την αίσθηση της ακρίβειας ή της ωραιότητας των σχημάτων ή των μορφών. Η αίσθηση του ‘ωραίου’ ή του ‘ευχάριστου’ αποφασίζεται από την Αναφορά Διάκρισης. Αν η

55


πληροφορία που έρχεται από έξω έχει συχνότητες που συμπίπτουν με την πληροφορία που καλείται από την Αναφορά Διάκρισης για αναγνώριση, τότε ο συντονισμός που προκύπτει από αυτή τη σύμπτωση συχνοτήτων αντλεί ενέργεια από κατώτερες μορφές προς το Νοητικό σώμα. Αυτή η ενέργεια τροφοδοτεί το Νοητικό σώμα και η τροφοδότηση αυτή προκαλεί την αίσθηση της ‘ευχαρίστησης’ και, αν πρόκειται για μορφή, την αίσθηση του ‘ωραίου’.

Κάθε μορφή ή σχήμα υπάρχει και υπό μορφή του συχνοτικού της μετασχηματισμού. Αυτός ο μετασχηματισμός αποτελείται από όλο το φάσμα των συχνοτήτων των στάσιμων κυμάτων που συντηρούν οι διάφορες λεπτομέρειες του σχήματος ή της μορφής και που περιγράφουν αυτές τις λεπτομέρειες. (Αυτός ο συχνοτικός μετασχηματισμός των μορφών είναι αυτό που στα Μαθηματικά και τη Φυσική αποκαλούμε μετασχηματισμό Fourier). Αν πάρουμε αυτό το φάσμα συχνοτήτων, το ενισχύσουμε και το εστιάσουμε κάπου αλλού, θα παράξουμε ένα πιστό αντίγραφο της μορφής. Σαν ήχος, αυτό το φάσμα αντιστοιχεί με μια σειρά από ‘νότες’. Σαν φως, το φάσμα αντιστοιχεί με μια σειρά από χρώματα. Για ένα σταθερό σχήμα, το συχνοτικό φάσμα αποτελεί μια συνεχή και μονότονη σειρά από ‘νότες’ ή ‘χρώματα’. Σ’ αυτή την περίπτωση, η πληροφορία καταγράφεται και αναγνωρίζεται σαν μορφή σχήματος. Όταν όμως η μορφή του σχήματος αλλάζει συνεχώς, τότε δεν αναγνωρίζεται και δεν καταγράφεται σαν μορφή αλλά σαν η χαρακτηριστική διαχρονική ακολουθία των χρωμάτων ή των ήχων του συνεχώς διαμορφούμενου συχνοτικού μετασχηματισμού. Δηλαδή, σαν ‘χρονική εικόνα’ και όχι σαν ‘χωρική εικόνα’.

Έτσι, κατά το στάδιο ‘111’, όταν είχαμε μόνο Νοητικά σώματα συνεχώς μεταβαλλόμενου σχήματος, αναπτύξαμε πρώτα την αίσθηση της ακοής. Αντιλαμβανόμαστε ο ένας τον άλλο, καθώς και τον κόσμο γύρω μας, σαν χαρακτηριστικές ‘μουσικές συνθέσεις’, ‘μουσικά θέματα’ ή σαν ‘μουσικές παραλλαγές’ του Κοσμικού μουσικού θέματος του Ουρανού, και επικοινωνούσαμε μόνο με μουσική. Μετά αναπτύξαμε την αίσθηση των χρωμάτων και πολύ αργότερα την αντίληψη των μορφών όταν, λόγω συντονισμού, χαρακτηριστικές συχνότητες άρχισαν να μονιμοποιούνται ή να γίνονται διαρκείς και οι αντίστοιχες μορφές να σταθεροποιούνται.

Τα πρώτα σώματα, εκτός του Νοητικού μας, τα οποία χρησιμοποιήσαμε σαν παιγνίδια ή ‘αγκυροβόλια’ του Νοητικού μας, ήταν τα φυσικά σώματα των βράχων, των μετεωριτών, των πλανητών, των κομητών και των αστέρων. Από τις πληροφορίες που καταγράφαμε από αυτά, παίζαμε με προβολές νοητικών ολογραμμάτων των μορφών αυτών ή συνθέσεων αυτών των μορφών. Τα πιο αγαπημένα μας αντικείμενα ήταν τα φυσικά κρύσταλλα όλων των τύπων και μορφών και τα χρώματα των ατομικών φασμάτων. Και σήμερα ακόμα, δεν υπάρχει κανένα αισθαντικό ον που να μην του αρέσουν αυτά τα αντικείμενα και χρώματα. Ο λόγος είναι διότι αυτά επαναλαμβάνονται ακριβώς και συχνά και αποτελούν τις πιο παλιές και πιο έντονες καταγραφές στην Αναφορά Διάκρισης όλων των όντων.

Στο στάδιο ‘222’ αρχίζουμε τις κατασκευές των δικών μας επινοήσεων ή συνθέσεων των γνώσεων μας, με πρώτη την κατασκευή των πιο έξοχων και πιο απίθανων κρυσταλλικών συνθέσεων, σε σχήματα και χρώματα, και αυτά τα χρησιμοποιούσαμε σαν τα νέα μας σώματα δικής μας επινόησης και κατασκευής. Οι βιοχημικές κατασκευές αρχίζουν στο στάδιο ‘333’.

56


Μέχρι και το στάδιο ‘444’, οι σχεδιαστές των διαφόρων κατασκευασμάτων και ζωντανών ειδών, διατηρούν τον έλεγχο των δημιουργιών τους, με αυτόματα προγράμματα καθώς και με συστήματα τηλεχειρισμού. Κάθε νοητική μορφή που προβάλλουμε από τα βασικά μας αρχεία, συνοδεύεται και από τα βασικά μας χαρακτηριστικά, που αποτελούν τους βασικούς μας κωδικούς πρόσβασης, κάτι ανάλογο με το όνομα διαδρομής, (path name) και το όνομα αρχείου (file name) στα computer. Έχει τις πληροφορίες της μορφής μας και απαντά στο δικό μας όνομα, σαν το βασικό κωδικό πρόσβασης, εκτός αν της δώσουμε δικό της όνομα. Παραμένει συντονισμένη με μας, λόγω της πλατειάς σύμπτωσης συχνοτήτων, και εκτελεί το πρόγραμμα που τυχόν να της αναθέσαμε. Αυτή η νοητική μορφή είναι ένας ‘άγγελος’ μας, που νοητικά είναι πιστό αντίγραφο μας στην εξωτερική του μορφή. Οι απλοί ή στοιχειώδεις ‘άγγελοι’ είναι στην πραγματικότητα ‘νοητικά ρομπότ’. Το φυσικό σχήμα του Νοητικού σώματος μας είναι μια παλλόμενη σφαίρα με χαρακτηριστικές χρωματικές αναλαμπές. Έτσι μας φαίνεται από μακριά κάθε μη ενσαρκωμένη οντότητα, εκτός αν η ίδια προβάλλει ολογράφημα της μορφής της. Όταν όμως πλησιάσουμε ή όταν ερωτηθούμε «τι είναι αυτό;» ή «ποιος είναι αυτός;», τότε η σφαίρα φαίνεται να μεταμορφώνεται και να παίρνει τη μορφή της τελευταίας της ενσάρκωσης και γνωρίζουμε το όνομα του ατόμου χωρίς να μας το πει. Στην πραγματικότητα, η σφαίρα μπορεί να μην έχει μεταμορφωθεί καθόλου αλλά, σαν απάντηση στην ερώτηση μας, το νοητικό μας κέντρο προβάλλει, με δικό μας νοητικό εκτόπλασμα, ένα ολόγραμμα της μορφής, με βάση το σήμα που δέχεται από τη σφαίρα. Και κατά την κανονική όραση, αυτό που βλέπουμε δεν είναι το αντικείμενο της όρασης καθεαυτό αλλά το νοητικό ολόγραμμα που προβάλλουμε με βάση τα σήματα που φθάνουν στον εγκέφαλο από τα μάτια μας. Το ολόγραμμα το προβάλλουμε εκεί απ’ όπου φαίνεται να μας έρχεται το σήμα, ακόμα και πίσω από τον καθρέφτη ή ακόμα προβάλλουμε και βλέπουμε ολογράμματα με βάση πληροφορίες στα δικά μας αρχεία και μάλιστα συνθέτουμε ολογράμματα συνδυάζοντας πληροφορίες από διάφορα αρχεία. Αυτό είναι το πρώτο βήμα στην επινόηση και το σχεδιασμό νέων σύνθετων μορφών.

Κατά το στάδιο ‘555’, πειραματιζόμαστε για πρώτη φορά με την ανεξαρτητοποίηση των δημιουργιών μας με το να προβάλουμε ένα αντίγραφο του Κέντρου-Εγώ μας και να το εγκαταστήσουμε σαν ανεξάρτητο Κέντρο-Εγώ στο κέντρο ελέγχου της δημιουργίας μας. Αυτό είναι και η έννοια του, «ο Θεός φύσησε στον πήλινο Αδάμ και έγινε ψυχή ζώσα». Το ίδιο κάνει, και μάλιστα χωρίς να το αντιλαμβάνεται, και ο εικονογράφος ή ο ειδωλοπλάστης. Η εικόνα αποκτά ανεξάρτητο Κέντρο-Εγώ και μετά προγραμματίζεται και αποκτά προσωπική Αναφορά Διάκρισης, ανάλογα με τις πεποιθήσεις αυτών που λατρεύουν την εικόνα ή οποιοδήποτε άλλο είδωλο ή ‘φυλαχτό’. Διαφορετικές εικόνες, ακόμα και αφιερωμένες στον ίδιο Άγιο, έχουν διαφορετική ανεξάρτητη προσωπικότητα και ειδικεύονται σε διαφορετικά ‘θαύματα’, σύμφωνα με την πίστη των λατρευόντων που τις έχουν προγραμματίσει ή που τους έχουν δώσει την προσωπικότητα τους και που τις τροφοδοτούν από το δικό τους νοητικό εκτόπλασμα, από τη δική τους ψυχή, μια και τα όντα αυτά δεν έχουν κανένα εύκολο τρόπο να τραφούν από μόνα τους. Αυτά τα όντα των εικόνων ή άλλων ειδώλων είναι μεγάλες ρουφήκτρες της ψυχής. Γι’ αυτό και απαγορεύεται αυστηρά η ειδωλολατρία.

Όσο προχωρούμε σε μεταγενέστερα στάδια, το Νοητικό σώμα συνυφαίνεται πιο στενά με τα πιο πυκνά και πιο δυσκίνητα σώματα με τα οποία συσχετίζεται και

57


σμίγει, και χάνει και αυτό μέρος της ελευθερίας και της ευκινησίας του. Ελαττώνεται έτσι η νοητική δυναμικότητα και το πλάτος της νοητικής σύλληψης και της στοχαστικής, μουσικής και φιλοσοφικής ιδιοφυΐας. Αναπτύσσεται όμως η ακρίβεια της μέτρησης και της σύνθεσης λεπτομερειών της μορφής, η αίσθηση του ωραίου της μορφής και αυξάνεται η υπολογιστική και λογισμική ιδιοφυΐα και η ένταση των συναισθημάτων.

Το στάδιο «666» και η προσωπικότητα της Εξουσίας του

Θα εξετάσουμε εκτενέστερα αυτό το στάδιο και την προσωπικότητα της Θεότητας που το εξουσιάζει γιατί, πρώτα είναι το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε και η Θεότητα του είναι αυτή που μας εξουσιάζει αυτή τη στιγμή, και μάλιστα υποβολιμαία, και δεύτερο, αυτό το στάδιο είναι το πιο κρίσιμο και το πιο πολύπλοκο, όπου πολλά προβλήματα μπορούν να παρουσιαστούν, και παρουσιάζονται.

Από τα λίγα απλά πράγματα που έχουμε ήδη αναφέρει για τα προηγούμενα στάδια, δε φαίνεται πώς είναι δυνατό να παρουσιαστούν περιπλοκές και προβλήματα σ’ αυτό το στάδιο. Ένα Κέντρο-Εγώ, αν δεν έχει άλλα γειτονικά Κέντρα που να διεκδικούν την εξουσία στον ίδιο νοητικό χώρο, δε μπορεί να έχει προβλήματα σύγκρουσης, σε οποιοδήποτε στάδιο της εξέλιξης του και αν βρίσκεται.

Τα προβλήματα παρουσιάζονται λόγω πολλαπλότητας, αφού κάθε Κέντρο-Εγώ είναι και ένα διαφορετικό σημείο αναφοράς, έχει διαφορετική εικόνα ή άποψη για κάθε αντικείμενο και, επομένως, η προσπάθεια ανεξάρτητου σχεδιασμού από πολλά Κέντρα-Εγώ στον ίδιο χώρο είναι αναπόφευκτο να δημιουργεί συγκρούσεις και προβλήματα. Σε στάδιο στενότητας χώρου, όπως είναι το στάδιο 666, τέτοια προβλήματα αναμένονται να είναι οπωσδήποτε πιο σοβαρά.

Έχουμε ήδη αναφέρει ότι μέσα στα χωρικά και χρονικά πλαίσια μιας μεγάλης Νοητικής δίνης υπάρχουν πολλά Κέντρα-Εγώ και πολλές άλλες δίνες όλων των δυνατών υποπολλαπλασίων μεγεθών. Εκτός αυτού, κάθε Οντότητα, με Κέντρο-Εγώ που παρουσιάζει το χαρακτηριστικό της βούλησης, προβάλλει πολυάριθμα αντίγραφα του εαυτού της, και συνήθως αυτά, τα ‘τέκνα’, είναι κλιμακωμένα προς τα κάτω, υποπολλαπλάσια των ‘γονέων’. Όλα αυτά τα υποπολλαπλάσια είναι είτε προγραμματισμένα για αυτόματη αυτοσυντήρηση, δηλαδή επιβίωση, που συνοδεύεται από την τάση επέκτασης των ορίων τους, όπως το κάθε τι στο Σύμπαν, είτε είναι προικισμένα με ανεξάρτητη βούληση επιπρόσθετα των πιο πάνω αυτόματων μηχανισμών, πράγμα που δυνατόν να δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τυχόν προβλήματα.

Ενώ η μεγάλη δίνη βρίσκεται ακόμα στα αρχικά στάδια εξέλιξης της, οι μικρότερες δίνες που περιλαμβάνει, μέχρι και αυτές των στοιχειωδών μονάδων, συμπληρώνουν πολλούς κύκλους. Έτσι, οι ιδιότητες των διαφόρων σταδίων είναι ήδη καταγραμμένες στα νοητικά αρχεία της μεγάλης δίνης και αποτελούν το προδιάγραμμα για τα τεκταινόμενα στο ανώτερο επίπεδο της μεγάλης δίνης που τα περιλαμβάνει, όταν αυτή φτάσει στα διάφορα στάδια. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η μεγάλη δίνη ‘γεννά’ υποπολλαπλάσια του εαυτού της. Η μεγάλη δίνη, που αποτελεί τη Θεότητα των υποπολλαπλασίων δινών που περιλαμβάνει, έχει μια περιληπτική

58


εικόνα των εμπειριών όλων των μικρότερων δινών σε όλα τα στάδια και συντονίζει και καθοδηγεί όλες τις οντότητες στο χώρο της, έτσι που να συνυπάρχουν σε μια αρμονική συμβίωση, σαν ένα οργανικό σύνολο, σαν μέρη ενός σύνθετου Οργανικού όντος, του Θεού τους.

Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα το εντελώς ΝΕΟ στο Σύμπαν. Όλα είναι προδιαγραμμένα μέσα από τα αρχεία εμπειριών των όντων με μικρότερους κύκλους εξέλιξης. Είναι σαν ένα θεατρικό έργο που, ενώ επαναλαμβάνεται στις μικρότερες σκηνές, προβιβάζεται συνεχώς και σε μεγαλύτερες σκηνές. Ποτέ όμως δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς, ακόμα και από την ίδια οντότητα. Η ελεύθερη βούληση εισάγει κάθε φορά αναρίθμητους νέους αυτοσχεδιασμούς, συνθέτοντας με ανεξάντλητα ποικίλο τρόπο τα συνεχώς αυξανόμενα αρχεία των δικών της και ξένων εμπειριών. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται πάντοτε μέσα στα πλαίσια του καθιερωμένου πρωτοκόλλου, που είναι απαραίτητο για την αρμονική συμβίωση και ομαλή λειτουργία των μερών. Αυτό το πρωτόκολλο καθορίζεται από την ανώτατη οντότητα στην πυραμίδα των όντων ενός συνόλου, τη Θεότητα, που έχει και την πληρέστερη συνολική εικόνα των επί μέρους εμπειριών των κατώτερων όντων.

Η συμμόρφωση με το πρωτόκολλο είναι αυτόματη ή ‘ενστικτώδης’ στις κατώτερες μορφές ζωής, που δεν είναι προικισμένες με πλήρως ελεύθερη βούληση ή στις οποίες η βούληση δεν έχει επινοητικό και εξουσιαστικό χαρακτήρα. Η βούληση με χαρακτηριστικά επινόησης έχει και το χαρακτηριστικό της άσκησης εξουσίας. Όλες οι πρωτογενείς Ουρανικές δίνες ή οντότητες, οι πρωτογενείς Θεότητες, έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι δευτερογενείς οντότητες έχουν τα χαρακτηριστικά που τους δίνουν οι γονείς. Κατ’ ακρίβεια, κάθε γόνος που γεννάται από αυτοπροβολή έχει όλα τα χαρακτηριστικά του γονιού, ακόμα και όταν το μέγεθος και η περίοδος του κύκλου του είναι κλιμακωμένα προς τα κάτω. Αλλά, ο γονιός και σχεδιαστής, ή Θεός, μπορεί να περιλάβει στα βασικά λειτουργικά αρχεία του γόνου, που είναι και αντίγραφο του, μερικά αρχεία ελέγχου, που περιορίζουν ή αποκλείουν την εκδήλωση ορισμένων χαρακτηριστικών, για να μην υπάρχει ανεξέλεγκτη και αλληλοσυγκρουόμενη εξουσία στον ίδιο χώρο, η οποία δυνατόν να καταστρέψει την αρμονική συμβίωση. Γνωρίζουμε το ρητό «όπου πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει» ή το Αγγλικό «οι πολλοί μάγειροι καταστρέφουν τη σούπα ή το ζωμό». Πλήρως ελεύθερη βούληση δίνεται στους γόνους που παρουσιάζουν απόλυτη αφοσίωση και, μέσω αυτής, έχουν αποκτήσει την απαιτούμενη σοφία για την πλήρη ταύτιση τους με το γονιό και Θεό τους. Η αφοσίωση στην Εξουσία γεννιέται από την εμπιστοσύνη ότι η Εξουσία ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ΔΥΝΑΤΑΙ και ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΚΑΛΩΣ και ΔΙΚΑΙΑ για το καλό των εξουσιαζομένων.

Είναι απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία ενός σύνθετου οργανικού όντος, (για το απλό εξυπακούεται), να υπάρχει ΜΟΝΟ ΕΝΑ κέντρο εξουσίας του ίδιου επιπέδου ή βαθμού. Είναι αδύνατο να συμφωνούν απόλυτα δυο τέτοιες εξουσίες. Από τη φύση τους έχουν δυο διαφορετικά σημεία αναφοράς και επομένως διαφορετική άποψη για κάθε αντικείμενο. Η ανεμπόδιστη ή αυτόματη εκδήλωση βούλησης εξουσίας από δυο κέντρα ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο για το ίδιο αντικείμενο αναπόφευκτα δημιουργεί περιπλοκές και συγκρούσεις. Ακόμα και στην Αμοιβάδα, που είναι μόνο ένα κύτταρο, από τη στιγμή που το Κέντρο-εγώ, που εδρεύει στο κέντρο του κεντροσωματίου, διαιρεθεί στα δυο, (αυτό είναι προγραμματισμένος αυτόματος κλαδισμός), σταματά οποιαδήποτε συντονισμένη εξωτερική εκδήλωση, μέχρι που και το κύτταρο να διαιρεθεί στα δυο, έτσι που το κάθε Κέντρο-εγώ να αποκτήσει τη δική του

59


ανεξάρτητη περιοχή εξουσίας. Σ’ ένα σύνθετο οργανισμό, όπως τον άνθρωπο, ένα και μόνο Κέντρο-εγώ εξουσίας καταλαμβάνει το σημείο δινητικής σπείρωσης που δημιουργείται εκεί που το σπερματοζωάριο εισδύει στο ωοσφαίριο και όχι κατά τη συγχώνευση των πυρήνων του σπερματοζωαρίου και του ωοσφαιρίου. Στην περίπτωση σιαμαίων διδύμων, (από το ίδιο ωοσφαίριο), ένα δεύτερο Κέντρο-εγώ καταλαμβάνει το σημείο σπείρωσης που δημιουργείται από τη διείσδυση του δεύτερου σπερματοζωαρίου. Τα χρωματοσώματα του δεύτερου σπερματοζωαρίου δε συμμετέχουν στη γονιμοποίηση. Αν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε πλεόνασμα χρωματοσωμάτων στο έμβρυο. Από τη στιγμή που δημιουργείται το δεύτερο κέντρο, αρχίζει η διαμόρφωση του εμβρύου σε δυο ξεχωριστά, σχεδόν απαράλλαχτα, σώματα. Αν η δεύτερη διείσδυση γίνει πολύ νωρίς, πριν την υποδιαίρεση του γονιμοποιημένου ωοσφαιρίου, τα δίδυμα είναι εντελώς ξεχωριστά. Αν έχει ήδη αρχίσει η υποδιαίρεση του εμβρύου, τα δίδυμα θα είναι ενωμένα. Η γονιμοποίηση δεν είναι αναγκαία για να αρχίσει η ανάπτυξη του εμβρύου. Αρκεί μόνο η διείσδυση. Αυτή η διείσδυση μπορεί να γίνει και από μια άλλη μικρή ακίδα αντί από σπερματοζωάριο. Αυτή είναι η περίπτωση στον κλαδισμό (ή κλωνοποίηση).

Στον άνθρωπο, (και σε όλα τα ζώα με κεντρικό εγκέφαλο), το ενιαίο Κέντρο-εγώ, και κέντρο εξουσίας, είναι η Ουρανική δίνη που εδρεύει στο θάλαμο μεταξύ επίφυσης και υπόφυσης, έχοντας κατεύθυνση ροής από την επίφυση στην υπόφυση. Η επίφυση ή κωνάριο είναι ο δέκτης από το μεγάλο Ασυνείδητο, και ο πόλος διαίσθησης και ενόρασης, και η υπόφυση είναι το κέντρο μέσω του οποίου το Κέντρο-εγώ μεταβιβάζει τις βασικές κωδικοποιημένες εντολές των διαφόρων λειτουργιών του σώματος, υπό μορφή πρωτορμονών. Αν, κατά μια εγκεφαλική εγχείρηση ή από άλλο περιστατικό, αυτό το Κέντρο-εγώ υποστεί κλαδισμό στα δυο, τότε ο άνθρωπος παύει να είναι ικανός για οποιαδήποτε εξωτερική εκδήλωση. Αντίθετα με την περίπτωση της αμοιβάδας, στον άνθρωπο η κατάσταση είναι μόνιμη, γιατί το σώμα του δε μπορεί να υποστεί και αυτό διαίρεση στα δυο, για να αποκτήσει κάθε Κέντρο-εγώ τη δική του ανεξάρτητη περιοχή εξουσίας. Ένα ‘ζωντανό φυτό’, όπως αποκαλούμε τον άνθρωπο σ’ αυτή την περίπτωση, δεν είναι ‘ζωντανός άνθρωπος’, άνκαι το σώμα του εκτελεί ορισμένες βασικές σωματικές λειτουργίες. Είναι σαν μια μηχανή αναρτημένη σε κρίκους, που δουλεύει χωρίς να πηγαίνει πουθενά. Απλώς καίει καύσιμα και βγάζει θόρυβο και καυσαέρια. Στην περίπτωση του ανθρώπινου ‘ζωντανού φυτού’, τα δυο Κέντρα-εγώ μπορεί να έχουν Αυτοσυνείδηση όταν βγαίνουν από το σώμα, αλλά αυτή την έχουν και χωρίς το σώμα. Το σώμα δεν αποτελεί πια εργαλείο εξωτερικής σωματικής εκδήλωσης αλλά απλώς μια ‘φυλακή’.

Η πολλαπλότητα, σαν αιτία πιθανών προβλημάτων, γίνεται πιο σοβαρή στο στάδιο ‘666’, λόγω στριμώγματος στο στενό χώρο του ματιού της δίνης. Θα δούμε τα προβλήματα που δυνατόν να προκύψουν στο στάδιο ‘666’ από το στρίμωγμα των πολλών νοητικών δινών, όταν εξετάσουμε τα γενικά χαρακτηριστικά αυτού του σταδίου.

Πρώτο: Το στάδιο αυτό παρουσιάζει πολύ αυξημένα τα Ερωτικά ή Θηλυκά χαρακτηριστικά και μειωμένη την εκδήλωση της αρσενικής αρχής της Αγάπης. Στο ανθρώπινο επίπεδο, αυτό εκδηλώνεται με την πιο γρήγορη βιολογική ωρίμανση, πιο σύντομη ενσάρκωση, αυξημένες θηλυκές ή Ερωτικές τάσεις και στους άντρες και στις γυναίκες, όχι μόνο όσον αφορά τη σεξουαλική διάθεση, αλλά σαν χαρακτηριστικά φιλαυτίας, ιδιοτέλειας, πλεονεξίας, λαιμαργίας, ιδιοκτησίας και προσκόλλησης σε υλικά αγαθά. Η ανιδιοτελής αδιάκριτη Αγάπη υποτονεί.

60


Παρουσιάζεται μόνο στο χώρο με τον οποίο ταυτίζεται ατομικά κάποιος, όπως από το γονιό στο παιδί αλλά, ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, έχει έντονα τα Ερωτικά χαρακτηριστικά της ιδιοκτησίας.

Δεύτερο: Λόγω στενότητας χώρου και σύγκρουσης συνόρων, εντείνεται η εκδήλωση του μηχανισμού της επιβίωσης και φτάνει συχνά στο στάδιο της βιαιότητας ή του πανικού. Η στενότητα δημιουργεί προστριβές, που έχουν σαν πρόσθετη συνέπεια όχι μόνο την εξωτερική σύγκρουση αλλά και την εσωτερική διαμάχη και την αστάθεια των μικρότερων υποσυνόλων. Η έντονη προστριβή έχει σαν αποτέλεσμα τη διάσπαση του ενιαίου οργανικού συνόλου σε μεγάλο αριθμό αλληλοσυγκρουόμενων δευτερογενών, τριτογενών κλπ υποσυνόλων, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται ο έλεγχος και ο εναρμονισμένος συντονισμός. Επιπρόσθετα, η τριβή δημιουργεί και αντίστροφες δίνες και περιοχές πλήρους απομόνωσης από το κέντρο συντονισμού, με αποτέλεσμα αυτές οι απομονωμένες περιοχές να συμπεριφέρονται σαν εστίες ‘καρκίνου’. Είναι κατ’ αυτό τον τρόπο που παρουσιάζεται καρκίνος και στο βιολογικό σώμα. Συμβαίνει δε σε περιοχές ή όργανα του σώματος όπου το νευρικό δίκτυο δεν είναι αρκετά πυκνό για την έγκαιρη επισήμανση και διάγνωση βλαβών και την αποτελεσματική συντήρηση. Τέτοια όργανα είναι αυτά της συχνής κάκωσης, όπως η μήτρα, οι πνεύμονες, οι μαστοί και άλλοι αδένες, όπου αν υπήρχε πυκνή νευρική επιτήρηση, το άτομο θα υπέφερε από συνεχείς πόνους. Ο καρκίνος αυτός είναι πιο σοβαρός όταν οι εστίες απομόνωσης αφορούν μονάδες ανεξάρτητης βούλησης, που αναγκαστικά και αναπόφευκτα μια ή πολλές από αυτές τις μονάδες θα προσπαθήσουν να αναλάβουν τον έλεγχο και να ασκήσουν ανεξάρτητη εξουσία, αφού η περιοχή ή ο τομέας τους έχει αποκοπεί από το γενικό κέντρο ελέγχου και συντονισμού. Στο επίπεδο της ανθρώπινης κοινωνίας, ο κοινωνικός καρκίνος παρουσιάζει όλο και περισσότερες και μικρότερες υποδιαιρέσεις, και υποϋποδιαιρέσεις των υποδιαιρέσεων, μέχρι το στάδιο του επιθετικού ατομικισμού που παρατηρούμε στη σημερινή κοινωνία, όπου το κάθε άτομο ή κύτταρο του κοινωνικού σώματος αποτελεί και ξεχωριστή εστία καρκίνου μέσα σε μεγαλύτερη καρκινωμένη περιοχή. Αυτό το τελικό στάδιο του καρκίνου ακολουθείται αναπόφευκτα από την πλήρη και τελική κατάρρευση του κοινωνικού ή άλλου καρκινωμένου σώματος. Η κάθε καρκινωμένη περιοχή αυτόματα δημιουργεί κάποιο τείχος άμυνας ενάντια στο υπόλοιπο σώμα. Η αποκοπή της καρκινωμένης περιοχής από το σύνολο, στερεί τις μονάδες της περιοχής από την πλατύτερη εικόνα του νοητικού συνόλου και επομένως από την πλατύτερη αντίληψη και γνώση. Αυτό μειώνει τη στοχαστική επιστημονική νοημοσύνη αλλά, οι νέες ανάγκες του ατόμου αυξάνουν την υπολογιστική και λογισμική του νοημοσύνη. Η υπολογιστική νοημοσύνη είναι και ιδιοτελής ή ατομικιστική νοημοσύνη και η ανάπτυξη της γεννά την έλλειψη εμπιστοσύνης, την ανασφάλεια και το ψέμα.

Τρίτο: Το μάτι της Ουρικής δίνης είναι περιοχή στριμώγματος και της ανακοπής ή περιορισμού της ελεύθερης κίνησης με αποτέλεσμα τη δημιουργία τρομερών δυνάμεων, λόγω αυτού του στριμώγματος των πεδίων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη της ανάλογης τεχνολογίας των Μηχανικών Δυνάμεων που χρησιμοποιεί τη θερμική ενέργεια που εκλύεται από τη συγχώνευση των σωματιδιακών δινών. Μπορείτε να αναγνωρίσετε αυτή την τεχνολογία σαν την τεχνολογία που ασκούμε σήμερα, την τεχνολογία της Φωτιάς/Πύρρας. (Έχουμε αναφέρει ότι ‘Πυρ-Ρα’ είναι δευτερογενής πρωτονική δίνη που αποτελεί και κέντρο ακτινοβολίας, όπως ο Ήλιος).

61


Γι’ αυτό, το στάδιο ‘666’ ή ‘χξς’’ ονομάζεται και ‘στάδιο της Φωτιάς’. Το γράμμα ‘χ’ είναι καθοριστικό σημείου. (Το αναφέραμε και στην έννοια του Χάους). Το ‘ξ’, που στο Λατινικό αλφάβητο γράφεται ‘x’, έχει και αυτό την ίδια έννοια, το ίδιο και το ‘ς’’ = ‘στίγμα’. Προσέξτε ότι είναι και τα τρία σύμφωνα με πολύ στρυφνή ή στριμωγμένη προφορά.

Από τις Ουρανικές δυνάμεις ή επί μέρους Θεότητες των σταδίων, τους Τιτάνες ή Ουρανίδες, ο Τιτάνας της Φωτιάς είναι ο ΙΑΠΕΤΟΣ, του οποίου το όνομα αθροίζει ‘666’. (10+1+80+5+300+70+200 = 666). Γιος του Ιαπετού ήταν ο Προμηθέας, ο οποίος δίδαξε τους ανθρώπους τη χρήση της Φωτιάς, όχι μόνο στην τεχνολογία αλλά και στο ψήσιμο της τροφής. Γιος του Προμηθέα ήταν ο Δευκαλίων, του οποίου το όνομα ετυμολογείται από το ‘δεύκω’ και ‘αλιός’, (ήλιος = πύρρα), και σημαίνει ‘ο επιβλέπων ή ο επιτηρητής της Φωτιάς/Πύρρας’. Σύζυγος του ήταν η Πύρρα, όνομα του οποίου τη σημασία έχουμε συναντήσει. Στη γλώσσα των Υπερβορείων, η Θεότητα του Γήινου ή Χθόνιου Πυρός λέγεται ‘HELLA’, από το οποίο και η λέξη ‘HELL’, που σε πλείστες βόρειες γλώσσες σημαίνει ‘κόλαση πυρός’. Η λέξη ‘ΧΕΛΛΑ’, γραμμένη στο αριθμητικό Ιαπετικό αλφάβητο, αθροίζει και αυτή ‘666’. (600+5+30+30+1 = 666). Από το ‘HELLA’ προέρχεται η λέξη ‘Hellene’, ‘Έλλην’ στα Ελληνικά, που σημαίνει ‘γιος της Φωτιάς’, ‘Πυρρότοκος’ ή ‘Πυρρίας’.

Ο κοινός χαιρετισμός ‘hello’ αποτελεί επίκληση των αγγέλων και στοιχειακών της ‘Hella’ και όταν καλούνται έρχονται να βοηθήσουν στο ανάλογο πεδίο, αυτό της τεχνολογίας της Φωτιάς. Γι’ αυτό και η βιομηχανική επανάσταση που βασίζεται σ’ αυτή την τεχνολογία άρχισε στην Αγγλία και αυτή η βιομηχανική ανάπτυξη ξαπλώνεται παράλληλα και σε επαλληλία με την υιοθέτηση αυτού του χαιρετισμού.

Αν ο Προμηθέας ήταν ο δότης κάποιας ευλογίας ή κάποιου αγαθού, ο Ζευς δε θα τον καταδίκαζε σ’ εκείνη τη φριχτή τιμωρία. Αυτή η φαινομενική ευλογία της Φωτιάς αποδεικνύεται τελικά σαν το καλάθι της Πανδώρας, απ’ όπου όλα τα ‘δώρα της Φωτιάς’ τελικά πετούν και εξαφανίζονται και μας μένει μόνο η ΕΛΠΙΔΑ, που δεν είναι τίποτε άλλο από τον άδειο πάτο του καλαθιού και το πιο βασανιστικό μαρτύριο της ανέχειας του ανθρώπου, που θα έρθει σαν τελική συνέπεια αυτής της τεχνολογίας και του τρόπου διατροφής του ανθρώπου. Οι κακές της συνέπειες δεν έχουν απαρίθμηση.

Όλοι οι καρκίνοι του σώματος είναι αποτέλεσμα των κατάλοιπων της φωτιάς στη διατροφή του ανθρώπου, ακόμα και των μυρωδιών και αυτών των στοιχειακών της Φωτιάς που συνοδεύουν τα φαγητά, τις εισπνοές, τους μηχανικούς θορύβους και τα ερυθοσκότεινα χρώματα των καταγωγίων στα οποία συχνάζουν οι νέοι.

Τα ψημένα φαγητά μας καθιστούν αποικίες των στοιχειακών της Εξουσίας της Φωτιάς, (του ‘666’), από παιδική ηλικία και αποτελούν την κύρια αιτία του ξεπεσμού της ανθρώπινης κοινωνίας. Λόγω της πρόωρης σεξουαλικής ωρίμανσης, πριν την ανάλογη ωρίμανση της νοητικής αντίληψης και την απόκτηση σχετικής μάθησης, είναι αναγκαία μια ανατροφή τέτοια που να προστατεύει τα παιδιά μας από ατυχείς εμπειρίες και ‘κακοτοπιές’. Αυτή η ανατροφή αναπόφευκτα δημιουργεί ένα λαβύρινθο από απαγορεύσεις και ταμπού, που με τη σειρά τους προκαλούν την αντιπαράθεση και την επανάσταση, που καταλήγουν τελικά στον επιθετικό ατομικισμό, το τελευταίο στάδιο του κοινωνικού καρκίνου. Φανταστείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν η εφηβική ηλικία άρχιζε στα 40 ή, ακόμα, στα 400!!

62


Μερικά πράγματα χρειάζονται πρόσθετη διευκρίνηση:

Πρώτα, το ότι τα πιο πάνω προβλήματα δυνατόν να προκύψουν δε σημαίνει ότι όλα αυτά τα προβλήματα οπωσδήποτε θα προκύψουν.

Δεύτερο, και πολύ σημαντικό, δεν πρόκειται περί ‘καλού’ και ‘κακού’. Η εξουσία ή Θεότητα του ‘666’ δεν είναι ‘ο Κακός’. Πρόκειται για προβλήματα. Δεν υπάρχει απόλυτο ‘κακό’ στο Σύμπαν. Η έννοια του ‘σχετικού κακού’ προκύπτει όταν κατασκευάζονται σύνθετα ασταθή συστήματα που χρειάζονται συντήρηση. Για παράδειγμα, είναι ‘κακό’ να πάρουμε ένα οργανισμό του οποίου το βασικό μέσο δόμησης είναι το νερό και να το φουντάρουμε σε πυκνό θειικό οξύ, και αντίθετα. Το θειικό οξύ είναι ‘κακό’ για τον οργανισμό με υδάτινη δομική βάση και το νερό είναι ‘κακό’ για ένα οργανισμό με θειικό οξύ σαν δομική βάση. Ο Θεός όμως εκδηλώνεται και στο ηφαίστειο και στη λίμνη με τα νούφαρα. Είναι ζήτημα οριοθέτησης.

Τρίτο, όλα τα προβλήματα στενότητας χώρου δεν έχουν σαν απαραίτητη συνέπεια την απώλεια ελέγχου. Αν δε δημιουργηθεί εστία απομόνωσης δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ελέγχου. Η στενότητα χώρου δίνει στο στάδιο ορισμένα χαρακτηριστικά, που δε μπορούν να χαρακτηριστούν ‘κακά’. Αναφέραμε ότι, ναι μεν σ’ αυτό το στάδιο υποτονεί η εκδήλωση της αδιάκριτης Αρχής της Αγάπης και, κατά συνέπεια μειώνεται η στοχαστική επιστημονική νοημοσύνη αλλά, από την άλλη, οι ανάγκες του σταδίου αυτού και η αυξημένη εκδήλωση της συγκεντρωτικότητας ή της Ερωτικής Αρχής, αυξάνουν την ένταση των συναισθημάτων, την ακρίβεια της λεπτομέρειας της μορφής και την υπολογιστική και λογισμική νοημοσύνη.

Τα σύνορα των οντοτήτων και των υποσυνόλων καθορίζονται από το συνδυασμό δυο παραγόντων. Πρώτο, από τον ελεύθερο ανταγωνισμό των οντοτήτων και, δεύτερο, από την αφοσίωση των όντων στην συντονιστική Εξουσία του συνόλου που καθορίζει το πρωτόκολλο, αφοσίωση που προέρχεται από την εμπιστοσύνη των όντων ή υποσυνόλων ότι αυτή η Εξουσία γνωρίζει, δύναται και βούλεται καλώς.

Ο αυξημένος ανταγωνισμός των οντοτήτων έχει σαν συνέπεια την επιτυχία και επικράτηση των πιο ανταγωνιστικών ή επιθετικών μονάδων και αυτών που έχουν σχετικά πιο αναπτυγμένη την υπολογιστική ή ατομικιστική νοημοσύνη και περιορισμένο πνευματικό εύρος, δηλαδή των πιο ιδιοτελών και συμφεροντολόγων ατόμων. Έτσι, στο ανθρώπινο επίπεδο παρατηρούμε ότι οι ‘πρώτοι της τάξης’ σε επιστημονική νοημοσύνη και οι ιδεολόγοι καταλήγουν κοινωνικές και οικονομικές μετριότητες, και υπάλληλοι των ‘τελευταίων της τάξης’, των επιτηδείων επιχειρηματιών, εμπόρων, κτηματομεσιτών, χρηματιστών και άλλων καιροσκόπων. Ακόμα και τις καλύτερες θέσεις σε υπηρεσίες τις καταλαμβάνουν αυτοί που ξέρουν να αναρριχούνται αντί οι καλύτεροι στην εκτέλεση της εργασίας. Και επειδή η οικονομική ευχέρεια και η επιτηδειότητα δίνουν και πολιτική δύναμη, έχουμε το παράξενο και αντιφατικό φαινόμενο ότι οι πιο ιδιοτελείς, εγωκεντρικοί και ατομικιστικά φιλόδοξοι καταλήγουν να χειρίζονται και να ρυθμίζουν τα κοινά και να ασκούν την πολιτική εξουσία. Αυτό δεν είναι ολότελα κακό. Ατομικιστικά, στον υλικό τομέα τουλάχιστον, αυτοί τα καταφέρνουν καλύτερα και, αφού και πλείστοι από τους υπόλοιπους έχουν τις ίδιες προτεραιότητες αλλά λιγότερη επιτηδειότητα σ’ αυτό τον τομέα, αυτός ο διακανονισμός ίσως να βολεύει όλους. Μπορεί οι πνευματικά ανώτεροι και ανιδιοτελείς ιδεολόγοι να μένουν πίσω στον οικονομικό και

63


γενικά στον υλικό τομέα αλλά, γι’ αυτούς, ο τομέας αυτός και η ανταγωνιστική επιτυχία δεν αποτελούν προτεραιότητα. Όμως, επειδή οι πνευματικά ανώτεροι, πιο στοχαστικοί και ανιδιοτελείς ιδεολόγοι παραμερίζονται και δεν αποτελούν μέρος της ηγεσίας, η κοινωνία σαν οργανωμένο και συντονισμένο σύνολο είναι οπωσδήποτε καταδικασμένη σε διάσπαση, αυτοάλωση και καταστροφή.

Τέταρτο, το στάδιο ‘666’, καθώς και τα υπόλοιπα στάδια, είναι αναπόσπαστο μέρος της εξέλιξης του Πνεύματος και η όλη Ουρανική ή Κοσμική προσωπικότητα δε θα ήταν πλήρης χωρίς αυτό. Είναι υπεύθυνο για το πιο λεπτό στόλισμα αυτής της προσωπικότητας και τους πιο λεπτομερείς αυτοσχεδιασμούς του ‘Ουράνιου Μουσικού θέματος’, ακόμα και αν προκύψουν εστίες απομόνωσης. Λέγεται ότι, μετά που το Ουράνιο μουσικό θέμα, που κόσμησαν οι Θεότητες με τις παραλλαγές τους, έχασε την αρμονία του και ασχήμισε, λόγω της παραφωνίας των παρεμβολών της αντιπαράθεσης της επαναστατημένης Εξουσίας του ‘666’, ένα νέο μουσικό θέμα, ακόμα πιο φανταστικό και από το πρώτο, θα τραγουδηθεί ‘στο τέλος των ημερών’, εμπλουτισμένο από τη συνεισφορά των λεπτών αυτοσχεδιασμών του ελεύθερου Πνεύματος του Ανθρώπου.

Πέμπτο, άνκαι το στάδιο αυτό παρουσιάζει μεγάλη αυτοκατανάλωση και αυτοφθορά, (γι’ αυτό άλλωστε είναι και το πιο παραγωγικό), και μόνο ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων θα τα καταφέρουν να το περάσουν αισίως και να φθάσουν αγιασμένοι στον επόμενο κύκλο, αυτοί που θα τα καταφέρουν κατέχουν εξέχουσα θέση στην καρδιά του Ουράνιου Πατέρα, θέση ανώτερη από όλους τους Αγγέλους και πλείστους Θεούς, γιατί αυτοί είναι ‘τα παιδιά της θλίψης’, όπως αποκαλούνται, που θα έχουν περάσει κυριολεκτικά μέσα από τη φωτιά, σαν το χρυσάφι στο καμίνι, ενώ πλείστες Θεότητες περνούν όλη την ύπαρξη τους σε συνεχή μακαριότητα.

64


Πώς προκύπτει η Πνευματική απομόνωση;

Η πνευματική απομόνωση είναι συνέπεια της απώλειας της αφοσίωσης και αυτή με τη σειρά της είναι συνέπεια της απώλειας εμπιστοσύνης ότι η ανώτερη Εξουσία γνωρίζει, δύναται και βούλεται καλύτερα.

Για να δούμε πώς χάνεται αυτή η εμπιστοσύνη πρέπει πρώτα να δούμε ποιες είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις που τη στηρίζουν. Για την εμπιστoσύνη αυτή είναι απαραίτητη η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ. Πρέπει να υπάρχει η αναγνώριση ότι κάποιος συγκεκριμένος ΑΛΛΟΣ γνωρίζει καλύτερα ή είναι καλύτερος. Όταν υπάρχει πλατειά αντίληψη και όχι στενή υποκειμενικότητα, είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε τους δικούς μας περιορισμούς και ελλείψεις και να αναγνωρίσουμε την πραγματική ανωτερότητα κάποιου άλλου, ιδίως της συνολικής Εξουσίας του χώρου στον οποίο ανήκουμε, γιατί, και από μόνη την αντικειμενική λογική, εύκολα προκύπτει ότι αυτός που βλέπει πλατύτερα και σφαιρικότερα και έχει στη διάθεση του περισσότερες πηγές και περισσότερα αρχεία πρέπει να γνωρίζει καλύτερα, ότι ο πνευματικά μεγαλύτερος και νοητικά σοφότερος είναι και δυνατότερος και, αφού είναι σοφότερος και δυνατότερος, αισθάνεται ασφαλέστερος, επομένως και βούλεται με περισσότερη Αγάπη. Στο τελευταίο, έχουμε και το παράδειγμα της δικής μας Πατρικής φύσης.

Η απώλεια εμπιστοσύνης και αφοσίωσης αρχίζει με την απώλεια ταπεινοφροσύνης και, σ’ αυτό, οι συνθήκες του σταδίου ‘666’ είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές. Οι αυξημένες Ερωτικές ή συγκεντρωτικές ιδιότητες στενεύουν το πεδίο αντίληψης, συγκεντρώνουν την προσοχή προς τον Εαυτό και, αυτή η εγωκεντρικότητα μεγεθύνει την αντίληψη του Εαυτού σε σχέση με το σύνολο στο οποίο ανήκουμε. Αυτή η ανύψωση του εγωδυναμικού, (το αντίθετο της ταπεινοφροσύνης), σταματά αυτόματα τη ροή από τις διάφορες πηγές προς τον Εαυτό και έτσι προκαλεί την απομόνωση. Είναι όπως ένα ύψωμα που δεν αρδεύεται φυσιολογικά από μια πηγή της οποίας το ύψος ξεπερνά.

Θα δώσουμε ένα παράδειγμα για να δούμε πώς εξελίσσεται αυτή η απομόνωση και ποιες οι συνέπειες της:

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα μεγάλο συγκρότημα ορχήστρας και χορωδίας με πολλά υποσύνολα, που το καθένα έχει και ένα διαλεχτό αρχηγό, εκτός από το γενικό μαέστρο του όλου συγκροτήματος. (Διαλέξαμε αυτό το μουσικό παράδειγμα γιατί σ’ αυτό είναι αμεσότερες οι έννοιες της ‘συμφωνίας’, της ‘αρμονίας’ και της ‘παραφωνίας’. Θα μπορούσε να είναι μια επιχείρηση με πολλά τμήματα ή παραρτήματα, ένα κράτος με επαρχίες, ένας πλανήτης με πολλά κράτη, ένα ηλιακό σύστημα με πλανήτες ή ένας γαλαξίας με πολλά ηλιακά συστήματα).

Όλα τα υποσύνολα έχουν την ελευθερία των δικών τους αυτοσχεδιασμών και παραλλαγών, πάντοτε μέσα στα πλαίσια του όλου μουσικού θέματος και του μουσικού πρωτοκόλλου και κάτω από την καθοδήγηση και διεύθυνση του μαέστρου. Ας υποθέσουμε ότι ο αρχηγός κάποιου τομέα συμβαίνει να είναι ιδιαίτερα καλός, με πάρα πολλές ιδέες, μερικές από τις οποίες όμως δε βρίσκονται μέσα στα πλαίσια του τρέχοντος μουσικού θέματος ή στα πλαίσια του πρωτοκόλλου. Ο αρχηγός αυτός εκτιμάται και επαινείται και από το μαέστρο και από τους συναδέλφους του. Φυσικό είναι αυτός ο έπαινος να τον κάνει να πάρει λίγο απάνω του, ιδιαίτερα αν βρισκόμαστε στο στάδιο ‘666’, όπου η εγωκεντρικότητα είναι αυξημένη. Ξεθαρρεύει

65


να κάνει εισηγήσεις ή ακόμα και επικρίσεις του ρεπερτορίου ή της ενορχήστρωσης και της όλης ελευθερίας στον αυτοσχεδιασμό.

Ο μαέστρος δε φαίνεται να είναι πρόθυμος να υιοθετήσει όλες τις εισηγήσεις του ή να επιτρέψει παραλλαγές εκτός θέματος και εκτός πρωτοκόλλου, τουλάχιστο προς το παρόν, ίσως γιατί ο μαέστρος έχει υπόψη του περισσότερα πράγματα για τους στόχους του μουσικού θέματος, ίσως γιατί έχει πλατύτερη αντίληψη της μουσικής αρμονίας, ίσως γιατί υπόκειται και στο πρωτόκολλο της πιο πάνω Εξουσίας και του ευρύτερου συνόλου και, επιπρόσθετα, έχει μεγαλύτερη άνεση χρόνου και δεν είναι τόσο ανυπόμονος.

Αφού οι εισηγήσεις/επικρίσεις του δε βρίσκουν θετική ανταπόκριση, ο μικρός αρχηγός αρχίζει να κάνει επικριτικές νύξεις ότι ο μαέστρος είναι μάλλον συντηρητικός ή όχι αρκετά μοντέρνος ή επιδεκτικός σε νέες ιδέες. Το ‘συντηρητικός’ σιγά σιγά γίνεται ‘άτολμος’ ή και ‘δειλός’. Επειδή είναι πραγματικά καλός και οι γύρω του τον παραδέχονται, μερικοί αρχίζουν να συμφωνούν μαζί του, αφού και αυτοί τόσα ξέρουν ή και λιγότερα, ή τουλάχιστο δε βλέπουν τι το κακό υπάρχει σε μια δοκιμή εκτός πρωτοκόλλου. Δοκιμάζει λοιπόν αυτός ο αρχηγός μια σφήνα της δικής του επινόησης κάπως έξω από το μουσικό θέμα και κατά παράβαση του πρωτοκόλλου. Αυτό το φαινομενικά μικρό και ασήμαντο, είναι ένα πραξικόπημα με το οποίο ο αρχηγός πήρε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Μια μόνο δυνατή πορεία μπορεί να ακολουθήσει.

Άνκαι ή μουσική παραφωνία πιθανόν να μην είναι πολύ μεγάλη, ο μαέστρος ξέρει που μπορεί να οδηγήσει και με καλό τρόπο καλεί τον παραφωνούντα σε τάξη. Αυτή η παρατήρηση προκαλεί την ευθιξία, ίσως και το ‘μουλάρωμα’ του αρχηγού, μια και έχει και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και ο δικαιολογημένος έπαινος τον έχουν κάνει περισσότερο αλαζόνα. Αυτή η ευθιξία αυξάνει την απομόνωση και δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα για το μαέστρο και περιφρόνηση για το νόμο. Ο μικρός αρχηγός το βάζει πείσμα να αποδείξει την αξία του και να πείσει τους γύρω του και το μαέστρο ότι άδικα τον επιτίμησε και ότι ο νόμος είναι άδικος ή παράλογος.

Έχουμε εδώ το εξής: Ένα μαέστρο που ξέρει καλύτερα και ένα υπαρχηγό που νομίζει ότι ξέρει καλύτερα. Αυτός που πράγματι ξέρει καλύτερα είναι ο μαέστρος, απλούστατα γιατί το μέρος χωράει στο σύνολο ενώ το σύνολο δε χωράει στο μέρος. Όμως, υποκειμενικά δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του ‘ξέρω’ και του ‘νομίζω ότι ξέρω’. Επομένως, υπάρχει εδώ ένα σοβαρό αδιέξοδο και μια αμετάκλητη αντιπαράθεση.

Μπορεί κατά κακή καλή τύχη του αρχηγού, η δοκιμή του να είχε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι και το χειρότερο γιατί, όχι μόνο τον ξεθαρρεύει περισσότερο για τολμηρότερες σφήνες αλλά φαίνεται και στα μάτια μερικών από τους γύρω του ότι πράγματι έχει δίκιο και κακώς ο μαέστρος τον επιτίμησε. Στο πρώτο στάδιο, αυτοί τον παρακινούν να συνεχίσει αυτό που κάνει, σε δεύτερο στάδιο αρχίζουν να ακολουθούν αυτόν και να αγνοούν το μαέστρο και το πρωτόκολλο και σε τρίτο, και καταστροφικότερο στάδιο, γιατί να μην κάνουν και αυτοί το ίδιο, εισάγοντας ο καθένας τις δικές του σφήνες ή ολότελα δικό του θέμα, σε πλήρη διαφωνία και με το μαέστρο και με τον αρχηγό του τομέα και σε πλήρη παραγνώριση του πρωτοκόλλου; Τελικά δεν έχουμε ορχήστρα και χορωδία σ’ αυτό το χώρο αλλά ένα ανεξάρτητο συνωθήλευμα από σολίστες. Τι το κακό; Αν ο καθένας έπαιζε το δικό του ‘βιολί’ σε

66


απόσταση, στο δικό του χώρο ή στο δικό του ξεχωριστό χρόνο, κανένα άλλο κακό εκτός από το ότι αυτό το μέρος της ορχήστρας ή χορωδίας έπαψε να υπάρχει σαν αρμονικό σύνολο. Όταν όμως διεκδικούν ταυτόχρονα τον ίδιο μουσικό χώρο, το αποτέλεσμα είναι ένας φρικτός πανζουρλισμός.

Υπάρχει ένας φυσικός αμείλικτος νόμος, (που είναι μια μορφή του πιο αμείλικτου Νόμου της αύξησης της Εντροπίας ή Τυχαιότητας): Η συντήρηση και διαφύλαξη ενός συστήματος είναι μια συνεχής ατέρμονη διαδικασία και όχι μια τελεσίδικη πράξη, ενώ μια και μόνη καταστροφική ενέργεια είναι τελεσίδικη. Όταν δεν έχει κανείς πλήρη γνώση ενός συστήματος, όσες σωστές επεμβάσεις και αν κάνει στο σύστημα, αργά ή γρήγορα θα κάνει τη ΜΙΑ λανθασμένη που θα το τινάξει τελεσίδικα. Μια ουσιαστικά παρόμοια διατύπωση του ίδιου αμείλικτου νόμου είναι η εξής: Όταν ρίξουμε κάτι ακάθαρτο σε χώρο καθαρό, ο χώρος όλος γίνεται ακάθαρτος, όταν όμως ρίξουμε κάτι καθαρό σε ακάθαρτο χώρο, ο χώρος δεν καθαρίζει. Και μια τρίτη διατύπωση: Σ’ ένα κιβώτιο με εκατό μήλα, ένα σάπιο μήλο θα προκαλέσει τελικά το σάπισμα και των υπόλοιπων 99, αλλά τα 99 γερά μήλα δε μπορούν να σώσουν το σάπιο. Για να αποφευχθεί αυτή η γενίκευση του ‘κακού’, η επιβολή του Νόμου ή του πρωτοκόλλου πρέπει να είναι εξίσου αμείλικτη. Το καρκινωμένο μέρος ή η γάγκρενα πρέπει οπωσδήποτε να αποκοπεί πλήρως. Αυτό δε σημαίνει ότι ο μαέστρος ή η συνολική Εξουσία, (που αυτό συμβολίζει ο ‘μαέστρος’), έπαψε να αγαπά τον αποστάτη, γιατί είναι άλλωστε ένα από τα διαλεχτότερα του παιδιά. Όμως, ούτε και αυτή η Θεότητα δε μπορεί να παραβεί τον αμείλικτο νόμο και να αφήσει το σάπιο να φθείρει τα γερά. Λέει και ο δικός μας Θεός στη Βίβλο. «Καλύτερα να απολεστούν χιλιάδες παρά να περιφρονηθεί ο Νόμος». Και ο Ιησούς λέγει: «Αν ένα μάτι είναι πονηρό, βγάλτο. Καλύτερα να βλέπεις με ένα μάτι παρά να πάθει και το υπόλοιπο σώμα.».

Τι είναι το σωστό να κάνουμε τότε; Να μη δοκιμάσουμε ποτέ κάτι το διαφορετικό; Επιδιώκουμε μια ανθρώπινη ή Θεϊκή κοινωνία ‘στατικής τελειότητας’; Δε θα θέλαμε μια δυναμική και εξελισσόμενη κοινωνία που συνεχώς να εμπλουτίζεται με την επινοητικότητα του ελεύθερου πνεύματος;

Βεβαίως και επιδιώκουμε μια δυναμική και ελεύθερα εξελισσόμενη κοινωνία. Όμως, και η ελεύθερη εκδήλωση του Σύμπαντος ακολουθεί κάποιους φυσικούς νόμους και, με βάση αυτούς τους φυσικούς νόμους, διαμορφώθηκε και για τις τεχνητές μας επινοήσεις ένας ελεύθερος νόμος ή πρωτόκολλο που καθορίζει αυτά που δεν επιτρέπονται.

Ο νόμος της ελευθερίας είναι αυτός που καθορίζει τις λίγες απαγορεύσεις και αφήνει ένα άπειρο πεδίο εκλογής. Ο νόμος που καθορίζει τα επιτρεπόμενα είναι νόμος δουλείας.

Ο νόμος πρέπει να καθορίζεται από πάνω, από την Πατρική Εξουσία, η οποία και γνωρίζει και δύναται και βούλεται καλύτερα και έχει και την ευθύνη. Βλέπουμε πόσο σύντομος, ολιγάριθμος και απλός είναι ο Θεϊκός νόμος της ελευθερίας. Μετά την αποστασία γεννάται η Δημοκρατία, (η απαρχή του κοινωνικού καρκίνου), και ο δημοκρατικός νόμος που έρχεται από κάτω. Αυτού του νόμου ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Συνεχώς προσθέτονται νόμοι για να βολέψουν προχειρότητες και προσωρινότητες και να μπαλώσουν τις άπειρες ατέλειες και, πλείστες φορές, να εξυπηρετήσουν ιδιοτέλειες και συμφέροντα. Ο νόμος αυτός γεννάται από την άγνοια

67


του φυσικού νόμου και συντάσσεται από ανθρώπους που είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από Φυσικοί επιστήμονες. (Οι αρχαίοι Ιερείς και Νομοθέτες ήταν και οι αξιότεροι επιστήμονες). Οι υποτελείς σ’ αυτό το δημοκρατικό νόμο συνεχώς σκαρφίζονται όλων των ειδών τα τεχνάσματα για να τον παρακάμπτουν. Οι νομοθέτες, που δεν είναι αξιότεροι από τους παρανομούντες, όλο και επινοούν νέους νόμους, ώσπου κανείς δε βρίσκει άκρη. Το αποτέλεσμα είναι η ουσιαστική ανομία, που τελικά οδηγεί στην αναρχία, την πλήρη καρκίνωση της κοινωνίας. Ο μόνος τρόπος ελέγχου που απομένει είναι ο υποβολιμαίος, μέσω του υποσυνείδητου. Και αυτή είναι η χειρότερη μορφή δουλείας. Με το φανερό δηλωμένο νόμο υπάρχει τουλάχιστο συμφωνία με ανοιχτά τα μάτια, και αν ακόμα γίνεται δεχτή σαν επιβολή του δυνατού πάνω στον αδύνατο. Γνωρίζει ο δούλος ότι είναι δούλος και, με τη συμφωνία, ο αφέντης αναλαμβάνει και ορισμένες ευθύνες και υποχρεώσεις. Ο υποσυνείδητος έλεγχος είναι μια παμπέσικη δουλεία. Μια δουλεία που ασκείται ‘στα σκοτεινά’, που υποδουλώνει και ακινητοποιεί και το νου του ανθρώπου, του στερεί το φως της γνώσης και τον κάνει να συμπεριφέρεται σαν ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του.

Ο ιδανικός τρόπος ζωής για τον άνθρωπο είναι αυτός που εξασφαλίζει ο πλήρης φωτισμός ή η τέλεια επιστημονική κατάρτιση του ανθρώπου σε όλα τα θέματα που αφορούν το φαινόμενο της ζωής και του φυσικού και πνευματικού του περιβάλλοντος, και η γνώση της δικής του κατασκευής και του πρωτοκόλλου συντήρησης του.

Η μάθηση όμως είναι μια μακροχρόνια, ατέρμονη διαδικασία και, επομένως, γεννάται το πρόβλημα πως να επιβιώσετε και να ανελικτείτε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενόσω βρίσκεστε σε μεγάλο βαθμό άγνοιας. Έχουμε ήδη αναφέρει ότι η υπακοή ή η συμμόρφωση με οδηγίες κάποιου δασκάλου πιο ανελιγμένου και με περισσότερες γνώσεις, όχι απαραίτητα παντογνώστη ή αλάθητου, σας δίνει περισσότερες πιθανότητες ασφαλούς επιβίωσης και καλύτερες προοπτικές ανέλιξης. Άνκαι η υπακοή ή η συμμόρφωση με οδηγίες είναι υποδιέστερη της επιστημονικής γνώσης, και οπωσδήποτε εξυπακούει κάποια εξάρτηση από κάποιο επιστήμονα ιερέα ή δάσκαλο, έχει το μοναδικό πλεονέκτημα της αμεσότητας. Για τη συμμόρφωση όμως αυτή χρειάζεται εμπιστοσύνη και αφοσίωση και για τα δυο αυτά απαιτείται ταπεινοφροσύνη. Η ταπεινοφροσύνη δε σημαίνει απραξία ή μοιρολατρία. Η ποιότητα ζωής και η ανέλιξη κάποιου, είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα των δικών του πράξεων και των δικών του ελεύθερων και ενσυνείδητων προσπαθειών. Ο νόμος και το πρωτόκολλο, που οπωσδήποτε πρέπει να είναι βασισμένα στο Φυσικό νόμο και τις προδιαγραφές της κατασκευής του, είναι πολυτιμότατο βοήθημα.

Μη πιστέψετε για μια στιγμή ότι με τη συμμόρφωση σας με κάποιο νόμο ή οδηγίες, υποχρεώνετε με οποιοδήποτε τρόπο το δάσκαλο σας ή τον ιερέα ή το νομοθέτη ή το θεό σας. Ούτε και να αναμένετε ότι ο νομοθέτης ή ο θεός θα σας ανταμείψει για τυχόν συμμόρφωση σας με το νόμο ή ότι θα σας τιμωρήσει για τυχόν παραβάσεις. Το οποιοδήποτε αποτέλεσμα είναι φυσική συνέπεια των πράξεων σας. Το βοήθημα του νόμου είναι δώρο από κάποιο πιο ανελιγμένο από σας, που προσφέρεται να σας βοηθήσει, για να σας προφυλάξει από τις κακοτοπιές, ενόσω έχετε μια σχετική άγνοια. Επί πρόσθετα, με το να εφαρμόζετε αυτές τις οδηγίες στη ζωή σας και να παρατηρείτε τα αποτελέσματα, αποκτάτε και σεις τη σχετική γνώση εμπειρικά και από πρώτο χέρι.

68


Βεβαίως, για ένα ατίθασο και συνεχώς αμφισβητούντα μαθητή ή παιδί μας, το οποίο αγαπούμε και για το οποίο νοιαζόμαστε, πολλές φορές χρησιμοποιούμε προσωρινά τη μέθοδο της αμοιβής και της τιμωρίας. Αυτά όμως είναι μέρος της άσκησης και εκπαίδευσης, όπως ακριβώς το τυρί και το ηλεκτροσόκ χρησιμοποιούνται για την εκπαίδευση ποντικιών. Επειδή όμως ο άνθρωπος, ακόμα και στο πιο χαμηλό επίπεδο ανέλιξης, δεν είναι ποντίκι, αλλά διαθέτει λογικό και αντίληψη, συχνά χρησιμοποιούμε τη φοβέρα της τιμωρίας αντί της τιμωρίας καθεαυτής. Ίσως αυτός ο τρόπος να σας φαίνεται κάπως πρωτόγονος αλλά για ένα άτομο χαμηλής ανέλιξης ή για ένα παιδί που δεν ωρίμασε ακόμα νοητικά, ποιο άλλο τρόπο εισηγείστε; Ο Αμερικανός παιδοψυχολόγος Σπόκ, που εισήγαγε τη δήθεν ψυχολογικά αρτιότερη μέθοδο της προφορικής νουθεσίας στην παιδική ηλικία, ήρθε μετά από τριάντα χρόνια και απολογήθηκε στον Αμερικανικό λαό γιατί κατάστρεψε δυο γενιές Αμερικανόπουλα, και όχι μόνο. Μετά από την εκπαίδευση καταργείται και τιμωρία και αμοιβή και παραμένει μόνο η συνεχής βοήθεια.

Είναι κάτι που πρέπει να τονίσουμε εμφαντικά:Για τυχόν αποτυχίες στο δρόμο της ζωής σας, μην έρθετε να παραπονεθείτε ότι δεν ήταν δικό σας το φταίξιμο. Πως δε ξέρατε. Είναι πολύ αργά. Κανένας και τίποτε δε μπορεί να ανατρέψει τα τετελεσμένα, εκτός οι εκ νέου δικές σας προσπάθειες από το σημείο στο οποίο βρίσκεστε. Η αγάπη του θεού σας ή του δασκάλου σας δε θα έρθει να ανατρέψει τα παθήματα σας. Η αγάπη και ευσπλαχνία του νομοθέτη σάς έδωσε τις οδηγίες και το νόμο για να φυλάγεστε από κινδύνους που δε γνωρίζετε. Κανένας δεν πρόκειται να επιχορηγήσει τις πράξεις σας.

Τα πράγματα στη Γη είναι ακόμα πιο δύσκολα γιατί ο πλανήτης αυτός αποτελεί και μια πολύ δυνατή φυσική εστία απομόνωσης. Ο λόγος είναι το μεγάλο μέγεθος της Σελήνης. Η Σελήνη δεν ήταν πάντοτε δορυφόρος της Γης. Ήταν κάποτε δορυφόρος του πέμπτου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, ο οποίος καταστράφηκε πριν 72 περίπου εκατομμύρια χρόνια, σε ζώνη από Αστεροειδείς. Μικρότερα του κομμάτια άφησαν τα σημάδια τους στους δορυφόρους του Δία ή περιφέρονται σαν Κομήτες. Η Σελήνη δεν έφτασε εδώ από μόνη της. Την οδηγήσανε εδώ οι εναπομείναντες κάτοικοι, οι Δυνάμεις του καταστραμμένου πλανήτη.

Πριν τον ερχομό της Σελήνης στη Γη, οι συνθήκες εδώ ήταν πολύ διαφορετικές. Οι ταχύτητα των ανέμων σε ανοιχτές εκτάσεις στην τροπική ζώνη έφτανε πολύ συχνά τα 200 χλμ. την ώρα και η γενική ροή των ανέμων ήταν πιο ευθυγραμμισμένη μεταξύ των παραλλήλων, από δυσμάς προς ανατολάς. Τα κυρίαρχα φυτά ήταν οι μεγάλες φτέρες και τα κυρίαρχα ζώα ξηράς ήταν οι μεγάλες σαύρες ή δεινόσαυροι.

Με τον ερχομό της Σελήνης άλλαξαν πολλά πράγματα. Η επίδραση της Σελήνης δημιουργεί την παλίρροια, όχι μόνο στους ωκεανούς αλλά και στο ρευστό εσωτερικό της γης και στην ατμόσφαιρα. Κάτω από το λεπτό φλοιό της Γης, το ρευστό εσωτερικό της υπόκειται, λόγω αυτής της παλίρροιας, σε δυο διαμετρικά αντίθετες περιοχές ψηλής πίεσης που ταξιδεύουν προς τα δυτικά με ταχύτητα 1600 χλμ. την ώρα στον ισημερινό. Αυτές οι ‘τούμπες’ πίεσης είναι μια από τις κύριες αιτίες της αστάθειας του λεπτού στερεού φλοιού της Γης. Ηφαιστειολόγοι έχουν παρατηρήσει ότι σε ένα ενεργό ηφαίστειο το μέγιστο της δραστηριότητας συμπίπτει με την πλημμυρίδα. Επίσης, στην ατμόσφαιρα υπάρχουν παρόμοιες παλίρροιες. Αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα, πρώτα, το ύψος της τροπόσφαιρας κατά την πλημμυρίδα να είναι πολύ μεγαλύτερο παρά στην άμπωτη, δεύτερο, οι δυο πλημμυρίδες, που ταξιδεύουν

69


προς τα δυτικά με ταχύτητα γύρω στα 1600 χλμ. την ώρα, αποτελούν τροχοπέδη στους δυτικούς ανέμους και περιορίζουν την ταχύτητα τους στα σημερινά επίπεδα και τρίτο, η κατολίσθηση της αέρινης μάζας από το ανατολικό μέρος της πλημμυρίδας ενώ αυτή ταξιδεύει προς δυσμάς, προκαλεί τους γνωστούς στροβίλους των ατμοσφαιρικών μαζών με αποτέλεσμα την ανάμειξη αυτών των μαζών και τη διαμόρφωση του σημερινού κλίματος και των κλιματικών φαινομένων στη Γη. (Πρέπει να τονίσω εδώ ότι η κατεύθυνση στροβιλίσματος του νερού στην αποχέτευση από το μπάνιο δεν οφείλεται στο ημισφαίριο αλλά στην εκτός κέντρου ροή. Αν κλείνουμε τη μπανιέρα λίγο δεξιά ή αριστερά θα αλλάξει και η κατεύθυνση του στροβιλίσματος του νερού.)

Μετά από τον εκκαθαρισμό των παλιών κυρίαρχων μορφών που θα καθιστούσαν την εγκατάσταση των νέων ειδών προβληματική, άρχισαν τα πειράματα με τους νεοφερμένους γενετικούς κώδικες και οι τροποποιήσεις τους, για να προσαρμοστούν στο νέο Γήινο περιβάλλον. Όλα τα φυτά με επικονιαζόμενα άνθη πέντε πετάλων, καθώς και όλα τα ζώα με πέντε δάκτυλα, τα έφεραν μαζί τους οι επιβάτες της Σελήνης. Άλλοι επισκέπτες έφεραν άλλους κώδικες. Μετά από κάθε πειραματισμό, οι επισκέπτριες Εξουσίες-Θεοί περίμεναν πολύ καιρό για να δουν αν θα προκύψει οικολογική ισορροπία, πριν προβούν σε περαιτέρω τροποποιήσεις των κωδίκων. Ο πειραματισμός των Θεοτήτων με ενσάρκωση Ανθρώπινης μορφής άρχισε πριν 111 χιλιάδες χρόνια περίπου.

Εκτός των κλιματολογικών συνθηκών, η ίδια επίδραση της Σελήνης έχει σαν αποτέλεσμα την εκτροπή της Ουρανικής ροής της Γης από την αξονική συμμετρία της Ουρανικής δίνης, έτσι που να δημιουργείται δευτερογενής Ουρανικός στρόβιλος προς τη μεριά της Σελήνης που, λόγω του μεγάλου μεγέθους της Σελήνης, βρίσκεται 4500 χλμ. μακριά από τον άξονα της Γης. Αυτός ο στρόβιλος αποτελεί Νοητική παγίδα και την εστία νοητικής απομόνωσης της Γης. Αυτή η επίδραση της Σελήνης είναι μεγαλύτερη κατά τη Νέα Σελήνη και κατά την Πανσέληνο. Κατά τη Νέα Σελήνη, η επίδραση έρχεται κατά τη διάρκεια της ημέρας και, λόγω και της επίδρασης του Ήλιου και του βιολογικού ρολογιού, αυτή η επίδραση είναι κυρίως νοητική. Κατά την Πανσέληνο, η επίδραση έρχεται κατά τη νύκτα και είναι κυρίως συναισθηματική.

Λόγω αυτών των απομονωτικών προβλημάτων, η Γη αποτέλεσε αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής και συντήρησης και πολλοί ανώτεροι αξιωματούχοι, Ουρανίδες ή Τιτάνες, εστάλησαν κατά καιρούς από το Ουρανικό κέντρο σαν υπεύθυνοι επιτηρητές της κατάστασης. Όλοι αυτοί υπόκεινταν στις απομονωτικές επιδράσεις της Γης και την τάση ανεξαρτητοποίησης τους από το Ουρανικό κέντρο. Γνωρίζουμε την παραφραστική ιστορία της Γης και των Τιτάνων. Η Γη, επαναστατημένη ενάντια στον Ουρανό γι’ αυτή την κατάσταση, παρότρυνε τους ήδη διορισμένους Τιτάνες να επαναστατήσουν και να σταματήσουν την περαιτέρω αποστολή Ουρανίδων στη Γη. Ο πιο τολμηρός από όλους τους Τιτάνες, ο Κρόνος, ήταν τελικά εκείνος που τόλμησε να «αποκόψει τα γεννητικά μέλη» του Ουρανού, δηλαδή να σταματήσει τη ‘γονιμοποίηση’ της Γης από τον Ουρανό ή την αποστολή νέων Ουρανίδων στη Γη, και να αναλάβει ο ίδιος την εξουσία. Από το αίμα της πληγής γεννήθηκαν οι Ερινύες, ο κατατρεγμός της ενοχής, και από τον αφρό που σχηματίστηκε από τα κομμένα μέλη που ρίχτηκαν στη θάλασσα, στην πλατειά μάζα των ανθρώπων, γεννήθηκε η Αφροδίτη, η Θεότητα ή η προσωποποίηση του σεξουαλικού Έρωτα.

70


Προσέξτε ότι η αποστατική τάση ή η τάση ανυπακοής προέρχεται από το γήινο Ερωτικό ή Ουρικό στοιχείο, όπως και στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας, και υποκινείται από τη χθόνια εξουσία του Δράκοντα ή του Όφεως. Η ασθενέστερη θηλυκή ή Ερωτική ιδιότητα της Ουρανικής δίνης εκφράζεται στο πρόσωπο της Ρέας ή Ήρας. Και το πρώτο συνθετικό του ονόματος της Ιερουσαλήμ, ‘Ιερου’ είναι η μετοχή του Εβραϊκού ρήματος ‘Ιερα’, και σημαίνει ‘κατερχόμενο από τον Ουρανό’ όπως η βροχή. Προσέξτε επίσης την ομοιότητα της εικόνας της Ρέας, της Ουράνιας Μητέρας, όπου ο Κρόνος περιμένει να καταπιεί τα παιδιά της για να μην του πάρουν την εξουσία, και της εικόνας της Ουράνιας Ιερουσαλήμ στο 12ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, που κατεβαίνει έγκυος με το Γιο που μέλλει να αναλάβει την εξουσία, ενώ ο Δράκοντας περιμένει να καταπιεί το νεογέννητο. Ο Ζευς είναι η Νέα Εξουσία και ο Ιησούς ή Ιάσων μια εκδήλωση του. Τα ονόματα έχουν κοινή ρίζα.

Τα προβλήματα της εστίας απομόνωσης και του Κρόνου είναι γνωστά, και τα αναπτύξαμε επίσης στο παράδειγμα με την ορχήστρα-χορωδία.

Εκτός του ότι το κακό της αποστασίας γενικεύεται, μερικοί από τους παρασυρμένους θα αντιληφθούν κάποτε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα νόμιζαν και θα νοσταλγήσουν την πρότερη κατάσταση, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου, του Ουρανού. Τότε, ο τοπικός αρχηγός, ο Κρόνος, που και αυτός καταλαβαίνει τι ξεκίνησε η δική του ανυπομονησία και αποστασία, θα επιχειρήσει με όλα τα μέσα που μπορεί να επινοήσει, και με πολλή βιασύνη, να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Χτίζει ένα τείχος απομόνωσης για να δώσει στον εαυτό του, όπως πιστεύει, περισσότερο χρόνο και, αν είναι δυνατόν, να εμποδίσει την αντικατάσταση του.

Είναι φυσικό, η συνολική Ουράνια Εξουσία να φροντίσει να περισώσει τους αφοσιωμένους πιστούς που ξέκοψαν στην περιοχή και κάτω από την εξουσία του αποστάτη. Αφού η περιοχή έκτισε ένα τείχος απομόνωσης και άμυνας ενάντια σε επεμβάσεις απ’ έξω, πρέπει να βρεθεί τρόπος από τα μέσα για να αρχίσει η διαδικασία της επαναφοράς της περιοχής πίσω στο σύνολο. Η τοπική Εξουσία θα προσπαθήσει να εμποδίσει την πρόσβαση με όλα τα μέσα που μπορεί να επινοήσει.

Όπως ένας καλός γιατρός, η Ουράνια Επιστημονική Εξουσία θα διαγνώσει το πρόβλημα και θα καταστρώσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Θα αρχίσει από κύτταρα της καρκινωμένης περιοχής, τα κύτταρα της ίδιας καρκινωμένης καρδιάς, τα οποία δεν άγγιξε ακόμα ο καρκίνος, για να σχηματίσει το ‘έμβρυο’ που θα εξελιχτεί σε νέα καρδιά, ώσπου να καταρρεύσει πλήρως η παλιά. Το καταλληλότερο κύτταρο για το σχηματισμό αυτού του εμβρύου είναι εκείνο που το χαρακτηρίζει η υποδειγματική ταπεινοφροσύνη. (Γι’ αυτό και ο Ζευς διάλεξε τον Αβραάμ. Για την υποδειγματική του ταπεινοφροσύνη και τίποτε άλλο).

Για να εξασφαλίσει τον απαιτούμενο χρόνο για τον πλήρη σχηματισμό της νέας καρδιάς, ο γιατρός Ουρανός θα δώσει κάποια μέσα και κάποια φροντίδα στην καρκινωμένη καρδιά για να αντέξει ώσπου να συμπληρωθεί ο αριθμός των υγιών κυττάρων της νέας. Βέβαια, μόλις αρχίσει το έμβρυο της νέας καρδιάς να παίρνει μορφή, και την επισημάνει η παλιά, (άλλωστε είναι αρκετά έξυπνος ο αποστάτης για να περιμένει την επέμβαση της Ουράνιας Εξουσίας), τότε αρχίζει ένας τρομερός πόλεμος με θύματα και από τις δυο μεριές. Όσο πλησιάζει το τέλος του, ο αποστάτης γίνεται πιο βιαστικός και πιο βίαιος. Επιστρατεύει το καλύτερο υλικό που διαθέτει ο τομέας του. Το καλύτερο ανθρώπινο υλικό είναι αυτό που το χαρακτηρίζει η

71


πειθαρχία και η αφοσίωση, αυτό που έχει μείνει πιστό, και που θέλει να παραμείνει πιστό στην ανώτερη Εξουσία και όχι στον αποστάτη.

Επομένως, ο μόνος τρόπος να επιστρατεύσει αυτό το υλικό είναι η παραπλάνηση και η παμπεσιά. Καταφεύγει στο κόλπο του Δούρειου Ίππου ή ντύνεται προβιά και φοράει κέρατα αρνιού για να κρύψει τη μορφή της πραγματικής του ταυτότητας, τη μορφή του Δράκοντα. Αυτή είναι και η μορφή του τρίτου Θηρίου που περιγράφεται στο 13ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, και του οποίου το όνομα αθροίζει ‘666’.

Στην Αποκάλυψη μάλιστα αναφέρεται ότι το όνομα που αθροίζει ‘666’ είναι και όνομα ανθρώπου. Βέβαια, η Εξουσία του αποστάτη έχει πολύ πιο μεγάλη διάρκεια από μια γενιά ανθρώπων και η εξουσία του ασκείται μέσω μιας σειράς από αντιπροσώπους, οι οποίοι δε φέρουν όλοι τέτοιο όνομα που να αθροίζει ‘666’. Το όνομα αυτό πρέπει να είναι μάλλον εκείνου του εκπροσώπου που κατέχει το αξίωμα κατά τη χρονική περίοδο στην οποία αναφέρεται η προφητεία, για να καθοριστεί ο χρόνος της προφητείας.

Αφού το Αρνίο συμβολίζει τον Ιησού και ο Δράκοντας το Σατανά ή τον Κρόνο, η αμφίεση αυτή με κέρατα Αρνίου ενώ έχει φωνή Δράκοντα, δείχνει ότι πρέπει να αναζητήσουμε αυτό τον εκπρόσωπο του Σατανά ανάμεσα σ’ αυτούς που εξωτερικά φαίνονται σαν εκπρόσωποι του Ιησού. Κατά τις έντονες διαμάχες της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την Καθολική, οι ορθόδοξοι άλλαξαν την ορθογραφία του ‘ΛΑΤΙΝΟΣ’ σε ‘ΛΑΤΕΙΝΟΣ’, που αθροίζει ‘666’, (30+1+300+5+10+50+70+200 = 666), για να υποστηρίξουν ότι ο Καθολικισμός είναι Σατανική αίρεση.

Όμως, έχοντας τώρα υπόψη ποια είναι η Εξουσία του ‘666’ ή της Φωτιάς, μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε αυτό τον εκπρόσωπο στη Βυζαντινή ή Ελληνική Εκκλησία. Μάλιστα, αυτός ο εκπρόσωπος πρέπει να είναι εξουσιοδοτημένος να επιδεικνύει το χαρακτηριστικό ‘θαύμα’ της Εξουσίας αυτής, και συγκεκριμένα, να «κατεβάζει Πυρ εξ Ουρανού». Η μόνη Χριστιανική κεφαλή που κατεβάζει αυτό το ‘Άγιο Πυρ’ ή ‘Άγιο Φως’ είναι ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων, και μάλιστα κατά το Ορθόδοξο Ελληνικό Πάσχα, που είναι και αυτό αφιερωμένο στη θεότητα της Φωτιάς και λέγεται ‘ΛΑΜΠΡΑ’, (Πύρρα), με το έθιμο να ανάβονται πυρές και πυροτεχνήματα στον αυλόγυρο των εκκλησιών κατά το βράδυ της γιορτής αυτής.

Ο τέως Ορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων ήταν ο μόνος που έφερε το όνομα ‘ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ’ και αυτό είναι το μόνο ανθρώπινο όνομα που ‘ψηφίζει’ ή αθροίζει «666». (2+5+50+5+4+10+20+300+70+200 = 666). Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι έζησε συνολικά 88 χρόνια (ΙΗΣΟΥΣ = 888) αλλά του δόθηκε το όνομα ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ όταν χειροτονήθηκε στα 22 του, στις 3 του Δεκέμβρη του 1914 και πέθανε στις 10 του Δεκέμβρη του 1980. Έφερε δηλαδή το όνομα αυτό ακριβώς 66 χρόνια. Πήγε από την Αθήνα στο Πατριαρχείο σαν οικονόμος το 1947! Ενθρονίστηκε Πατριάρχης το 1957. Πριν πεθάνει, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 οι αρχές της Ιερουσαλήμ υιοθέτησαν το ‘666’ σαν τον κωδικό αριθμό στις πινακίδες εγγραφής όλων των δημόσιων μέσων συγκοινωνίας της πόλης τους. Ο Ιαπετόs δεν είναι ο Αντίχριστος αλλά η Εξουσία πίσω από την τεχνολογία της Φωτιάς. Η κατακραυγή εναντίον του 666 είναι κατακραυγή εναντίον των καθαρόαιμων πυρρόξανθων (Πυρρίων) Ιώνων/Ελλήνων της Αδαμικής φυλής.

72


Τι ακολουθεί το στάδιο «666»; Το στάδιο «777» έχει δυο δυνατές πορείες, την Ουρική ή την Ουρανική.

Το στάδιο ‘777’ της Ουρικής δίνης είναι ο ‘σύνδεσμος ix-iy-iz’. Κατά το στάδιο αυτό, όλα τα Νοητικά αρχεία και όλα τα στοιχεία πληροφοριών που αποτελούν την ατομική προσωπικότητα ή τον ΕΑΥΤΟ, και που είναι ανεξάρτητες αυτοτελείς νοητικές δίνες, ακολουθούν το καθένα το δικό του ανεξάρτητο ‘σύνδεσμο ix-iy-iz’, προς ακαθόριστη κατεύθυνση και σε ακαθόριστη έξοδο. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η όλη προσωπικότητα και ο όλος ατομικός ΕΑΥΤΟΣ κυριολεκτικά ‘ξηλώνεται’ και σκορπίζεται και το Κέντρο-Εγώ παραμένει εντελώς χωρίς στοιχεία προσωπικότητας. Χωρίς τέτοια στοιχεία, ο ΕΑΥΤΟΣ δε μπορεί να καθοριστεί και το Εγώ επιστρέφει στην πρωτογενή του κατάσταση, της αδιάκριτης ταύτισης με τον ΕΝΑ. Αυτό το ‘ξήλωμα’ αποτελεί και το ‘ΤΕΛΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ’ του ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΕΑΥΤΟΥ.

Κατά την έξοδο από αυτό το στάδιο, το οποίο δεν έχει καθορισμένα χωρικά και χρονικά πλαίσια, όταν στο Κέντρο-Εγώ ξαναγεννηθεί η κατευθυντήρια Βούληση, στην αρχή ενός νέου επταδικού κύκλου, το Κέντρο-Εγώ μαζεύει γύρω του, στον ‘ΑΛΩ’ του, στοιχεία πληροφοριών και αρχεία από το μεγάλο Κοσμικό Ασυνείδητο, που συντονίζονται με τη θεμελιώδη του συχνότητα σαν πολλαπλάσιες συχνότητες. Επειδή το Εγώ στο Σύμπαν είναι ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ, το Κέντρο-Εγώ δε μπορεί να ξεχωρίσει ότι αυτά τα στοιχεία ή αρχεία είναι ‘δικά μου’ και τα άλλα είναι ‘ξένα’ ή αυτό το μέρος της μνήμης είμαι ‘Εγώ’ και εκείνο ‘κάποιος άλλος’. Το Κέντρο-Εγώ έχει την αντίληψη ότι ‘θυμάται’ πάρα πολλές ζωές ή ενσαρκώσεις. Είναι ακριβώς ο ίδιος μηχανισμός πρόσβασης σε στοιχεία μνήμης κάποιου άλλου, που μας κάνει να ‘θυμόμαστε’ κάποιο μέρος, ενώ είμαστε σίγουροι ότι για πρώτη φορά το βλέπουμε. Σ’ αυτό το μηχανισμό οφείλονται και πολλές περιπτώσεις ‘θύμησης’ προηγουμένων ενσαρκώσεων, (όχι όλες).

Επειδή το στάδιο ‘666’ δυναμώνει τις Ερωτικές ή εγωκεντρικές ιδιότητες της Ουρικής δίνης, την ιδιοτέλεια, τη φιλαυτία και την προσκόλληση σε αντικείμενα και υλικές ιδιοκτησίες και αγαθά, ακόμα και αυτό που πλείστοι νομίζουν ότι αποτελεί την όλη ζωή και ύπαρξη τους, η μεγάλη πλειοψηφία ακολουθεί αυτό τον Ουρικό δρόμο του Τελικού Θανάτου. Αυτός είναι ο δρόμος των ‘Συμπληγάδων’, που συνθλίβουν όλους που δοκιμάζουν να τις περάσουν. Ένα αποτέλεσμα του τελικού αυτού Θανάτου είναι και η πλήρης κάθαρση ή λεύκανση του Κέντρου-Εγώ. Παρόμοια, αλλά μερική μόνο κάθαρση είναι και ο στόχος της Θυσίας μέσω της Φωτιάς.

Η είσοδος στον Τελικό Θάνατο είναι το σημείο συγκέντρωσης της Ουρικής δίνης. Ο Σταυρός είναι καθοριστικό σχήμα αυτού του σημείου και γι’ αυτό υιοθετήθηκε σαν το ‘Μέγα Θυσιαστήριο’ και το σύμβολο του σταδίου του Τελικού Θανάτου. Αρχικά ο ‘Σταυρός’ λεγόταν απλώς ‘ΧΑΡΑΓΜΑ’, που σημαίνει ‘δυο γραμμές που τέμνονται’. Όταν υιοθετήθηκε σαν το Μέγα Θυσιαστήριο και το σύμβολο του σταδίου του Τελικού Θανάτου, του δόθηκε, για τελετουργικούς σκοπούς, το αριθμογραφικό (γεματρικό) όνομα ‘ΣτΑΥΡΟΣ’, γραμμένο βεβαίως με το αριθμητικό αλφάβητο ‘ΣτΑΥΡΟΣ’, (Στ’=6), που αθροίζει ‘777’. (6+1+400+100+70+200 = 777).

Αυτό ήταν και το χάραγμα που έδωσε ο Ουράνιος Θεός στον Κάιν, (Κρόνο), σαν το ανώτατο όπλο που θα του εξασφάλιζε ζωή μέχρι που η νέα καρδιά-Εξουσία φτάσει τον αριθμό της ωριμότητας για να αντικαταστήσει την παλιά σάπια Εξουσία. Αυτό το όπλο το χρησιμοποίησαν όλοι οι εκπρόσωποι και αρχιστράτηγοι της Εξουσίας του

73


Σατανά και του Θανάτου, από τον ίδιο τον Κάιν, [που δεν είναι άλλος από τον ‘Καϊλέ’, (που σημαίνει ‘τρόμος του Θανάτου’), ή Σίβα, και που βασίλεψε στις Ινδίες και το Θιβέτ κατά την πέμπτη χιλιετηρίδα π.Χ.], από τον Αλέξανδρο, τους Ρωμαίους, τους Χριστιανούς Αυτοκράτορες, τους Σταυροφόρους, την ‘Ιερά Εξέταση’, τους κατακτητές του Νέου Κόσμου και τελικά το Χίτλερ. Είναι γι’ αυτό το λόγο που ο Αλέξανδρος και οι Ρωμαίοι σταύρωναν τους αιχμαλώτους. Για τον πλήρη και τελειωτικό ξολοθρεμό τους. Γι’ αυτό, το ικρίωμα αυτό αποκαλούταν ‘δέντρο του διαβόλου’ ή του Σατανά και ο θάνατος στο σταυρό θεωρούταν η μεγαλύτερη κατάρα, όπως αναφέρει και ο Παύλος στην επιστολή του προς Γαλάτας. Είναι επίσης γι’ αυτό το λόγο που η παλιά Εξουσία, ο Κρόνος, μέσω των εκπροσώπων του των Ρωμαίων, σταύρωσε τον Ιησού σαν ‘Βασιλέα των Ιουδαίων’. Είναι επίσης γι’ αυτό το λόγο που η Δούρεια οργάνωση του Άρχοντα αυτού, η Χριστιανική Εκκλησία, συνεχίζει να επαναλαμβάνει τελετουργικά αυτή τη σταύρωση του ομοιώματος του Ιησού, με την ίδια επιγραφή. Η Ουράνια εξουσία, όταν έδινε το όπλο του σταυρού στον Κάιν, ήξερε ότι θα το χρησιμοποιούσε και εναντίον οποιουδήποτε Ουράνιου απεσταλμένου, αλλά είχε στο νου της και το ανάλογο αντιόπλο.

Το Ουρανικό στάδιο ‘777’, άνκαι πολύ στενή δίοδος μέσα από το μάτι της δίνης, οδηγεί συγκροτημένα και συγκεκριμένα από τον πόλο εισόδου κατευθείαν σε συγκεκριμένο πόλο εξόδου. Δηλαδή ενώνει, με συνεχή και συγκεκριμένη δίοδο ‘777’, το στάδιο ‘666’ του ενός κύκλου με το στάδιο ‘111’ του επόμενου κύκλου. Επειδή όμως κάθε Κέντρο-Εγώ αισθαντικού όντος είναι συνδυασμός Ουρανικής δίνης και Ουρικής δίνης, και χωρίς καθόλου ιδιότητες της Ουρικής δίνης το αισθαντικό ον δε μπορεί να έχει συναίσθηση, αυτοαντίληψη, αυτογνωσία και αυτοσυνείδηση, κατά τη διέλευση αυτή μέσα από το στάδιο ‘777’ οπωσδήποτε κάποιο μέρος του θα χάσει, μέσω του ακαθόριστου ‘συνδέσμου ix-iy-iz’ της Ουρικής δίνης. Αυτό το μέρος είναι το πιο ‘χαλαρά’ προσκολλημένο ή ανεπιθύμητο, τα αρχεία τα οποία εύκολα αποβάλλονται. Τέτοια είναι οι ‘αμαρτίες’ που κουβαλάει, η προσκόλληση του σε αγαθά, ακόμα και η προσωρινή του ζωή.

Για να μπορέσουμε όμως να περάσουμε αυτές τις Συμπληγάδες του Θανάτου συγκροτημένα και να φτάσουμε αισίως στην αρχή του επόμενου κύκλου ή στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ, πρέπει να ασκηθούμε με τρόπο που να ενδυναμώνει την Ουρανική μας δίνη και τις ανάλογες ιδιότητες και να εξασθενεί την Ουρική μας δίνη και τις ιδιότητες της. Πρέπει δηλαδή να απαλλαγούμε από την ιδιοτέλεια και τη φιλαυτία, και να αποκολληθούμε από τα υλικά αγαθά της σάρκας. Πρέπει να απαλλαγούμε από το αίσθημα της εγωκεντρικής διαφύλαξης του Εαυτού και να καλλιεργήσουμε την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία και την αδιάκριτη και αμερόληπτη προσφορά και γενναιοψυχία. Και, προπαντός, να απαλλαγούμε οποιασδήποτε μορφής φόβο γιατί ο φόβος μας στρέφει προς τον Εαυτό και τον Ουρικό χαρακτήρα. Είναι αυτό που εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε: «Όποιος προσπαθήσει να διαφυλάξει τη Ζωή του θα τη χάσει, ενώ αυτός που θα τη θυσιάσει θα τη διαφυλάξει».

Κάτω από την εξουσία του Κρόνου και του ‘666’, που μας αποκρύβουν την επιστημονική αλήθεια και έτσι μας εμπνέουν το φόβο του Θανάτου, είναι πολύ δύσκολο να αναπτύξει κανείς αρκετά τις Ουρανικές του ιδιότητες και να περάσει από μόνος του ασφαλής τις Συμπληγάδες. Χρειάζεται καθοδήγηση. Αυτός είναι και ο πρωταρχικός στόχος της νέας Εξουσίας, του απεσταλμένου του Ουράνιου Πατέρα. Αυτός ο οδηγός είναι ο Ιάσονας, ο οποίος αποτελεί παρουσία του ίδιου του Ζεύα. Η ΑΡΓΩ είναι το ‘Α’ και το ‘Ω’ της Ουράνιας, ‘Ρ’, και της Γήινης, ‘Γ’, στρατιάς. Ο

74


Ιάσων (Ιασούν) δεν είναι άλλος από τον Ιησού. Η τελευταία μορφή και ορθογραφία του ονόματος στο Αδαμικό αριθμητικό αλφάβητο διαλέχτηκε για τελετουργικούς σκοπούς, όπως και η ονομασία και ορθογραφία ‘ΣτΑΥΡΟΣ’ του χαράγματος και του Μεγάλου Θυσιαστηρίου. Πώς;

Με Ουρανική διέλευση από το στάδιο ‘666’ του ενός κύκλου στην αρχή του επόμενου κύκλου, το στάδιο ‘111’ του νέου κύκλου δεν αποτελεί εντελώς μια νέα κατάσταση από το μηδέν. Αποτελεί συνέχιση του ενός κύκλου με τον επόμενο, με διαφύλαξη και συνέχιση της ατομικής προσωπικότητας του Εαυτού. Έτσι, το στάδιο αυτό, και η Εξουσία που το ορίζει, αντί ‘111’ καλείται ‘888’. Γι’ αυτό και το τελετουργικό όνομα του οδηγού που θα φέρει τους εκλεκτούς και καθαγιασμένους μέσα από τις Συμπληγάδες του Σταυρού και του Θανάτου, το τελετουργικό όπλο ενάντια στο Σταυρό, διαλέχτηκε έτσι που στο ιερό αριθμητικό αλφάβητο να αθροίζει ‘888’. (ΙΗΣΟΥΣ = 10+8+200+70+400+200 = 888).

Το κλειδί της νίκης του Ζεύα ενάντια στον Κρόνο και τους Τιτάνες, ή του Ιησού ενάντια στο Δράκοντα και τους αγγέλους του, δίνεται και στη Βίβλο και στη Μυθολογία μας. Ο Ιησούς το αποκαλεί ‘σημείο του Ιωνά’: Τριήμερος Θάνατος. Η Μυθολογία μας το περιγράφει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια:

Ο Ζευς, για να νικήσει τον Κρόνο και τους Τιτάνες πρέπει να εξασφαλίσει τη βοήθεια των Κυκλώπων. Αυτοί δεν είναι τα τέρατα που αργότερα επινόησαν οι μυθογράφοι. Είναι οι Δυνάμεις του Αιθερικού Φωτός, (όχι της Πύρρας), και τα ονόματα τους είναι: ΑΡΓΗΣ, που σημαίνει ‘Αυτός που βλέπει τα πάντα’ (ή Πανόραση), ΣΤΕΡΟΠΗΣ, που σημαίνει ‘αστραπή’ και ΒΡΟΝΤΗΣ, που σημαίνει ‘βροντή’. Η σημασία των ονομάτων είναι ευκολονόητη. Είναι οι Δυνάμεις που κατασκεύασαν τον Κεραυνό του Ζεύα, το όπλο που του εξασφάλισε τη Νίκη. Η ικανότητα του Ζεύα να χειρίζεται τις ηλεκτρικές δυνάμεις του ‘συνδέσμου ix-iy-iz’, είναι το κλειδί της Νίκης ενάντια στον Τελικό Θάνατο του Ουρικού σταδίου ‘777’.

Εξηγείται στη Μυθολογία ότι αυτές οι δυνάμεις είναι φυλακισμένες στον ΤΑΡΤΑΡΟ και ο Ζευς πρέπει να κατεβεί εκεί να τις ελευθερώσει. Ο Τάρταρος καλύπτεται από ΤΡΙΠΛΗ ΝΥΚΤΑ και, για να περάσει τις πύλες του, ο Ζευς πρέπει να νικήσει το Θηρίο που τις φρουρεί. Το Θηρίο αυτό λέγεται ‘ΚΑΜΠΗ’. Ξέρουμε ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό της Κάμπης: Η ΑΔΗΦΑΓΙΑ. Πρέπει ο Ζευς, και ο κάθε άνθρωπος που θέλει να νικήσει τον Τελικό Ουρικό Θάνατο, να σκοτώσει αυτό το Θηρίο, και όλα τα συναφή χαρακτηριστικά μέσα του, ΕΚΟΥΣΙΑ. Ο Τάρταρος είναι βαθιά μέσα στον καθένα μας. Είναι μέρος της βασικής μας δομής, με τις πύλες του κλειστές εν όσο είμαστε απασχολημένοι με την ικανοποίηση των αισθήσεων μας.

Για να αρχίσει η μεταμόρφωση της Κάμπης σε Πεταλούδα, πρέπει η Κάμπη να αναστείλει τη ζωή της θεληματικά και όχι να σκοτωθεί. Αν κατά τη διάρκεια του ‘κλαδώματος’ ή κατά τη διάρκεια του σχηματισμού του κουκουλιού του, ο μεταξοσκώληκας εκτεθεί σε καπνό ή πολύ δυνατή μυρωδιά φωτιάς, όπως καιγόμενων ρούχων, θα ψοφήσει και θα σαπίσει.

75


ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗΤο Τάγμα του Φοίνικα

Από πριν 110 χιλιάδες χρόνια περίπου, δημιουργήθηκαν κατά καιρούς διάφορες ανθρώπινες φυλές στη Γη, με τις μεταγενέστερες όλο και πιο τελειοποιημένες, όπως την άρχουσα φυλή της Ατλαντίδος. Τελευταία δημιουργήθηκε η θεία Αδαμική φυλή, στις κοιλάδες Κεντρικής Ασίας, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδος το 9400 π.Χ.. Με την πάροδο των χιλιετιών, κυρίως μετά τη κάθοδο των Υπερβορείων και το σκόρπισμα της Αδαμικής φυλής, οι διάφορες φυλές σμίχτηκαν, πολύ περισσότερο στην περιοχή της Μεσογείου και τη Μέση Ανατολή. Στο υπόλοιπο κείμενο θα αναφερόμαστε στα προϋπάρχοντα φύλα σαν τα ‘προαδαμικά φύλα’.

Σ’ αυτή την Αδαμική φυλή, που ήταν πνευματικά πιο εξελιγμένη, δόθηκαν η ανώτερη επιστήμη (και οι ανάλογες ικανότητες) και η ανώτερη επιστημονική γλώσσα του Πλανητικού μας συστήματος. Λόγω αυτών των ανώτερων ικανοτήτων, εμπνέανε ένα δέος στα προαδαμικά φύλα, τα οποία και τους θεωρούσαν θεούς ή ημίθεους και, όταν ξαπλώθηκαν, αποτέλεσαν τις βασιλικές οικογένειες και την άρχουσα τάξη ανάμεσα στους κατώτερους προγενέστερους λαούς.

Η γραπτή Αδαμική γλώσσα, όπως και οι ανώτερες επιστήμες, ήταν το μυστικό προνόμιο των Πατριαρχών και του Ιερατείου. Άνκαι η προφορική γλώσσα ξαπλώθηκε με το ξάπλωμα των μεικτών απογόνων, αυτοί την έγραφαν με το αλφάβητο των περιοχών όπου κατοίκησαν. Σ’ όλες αυτές τις περιοχές, από τη Μεσοποταμία μέχρι τις Μυκήνες χρησιμοποιούνταν γραμμικές γραφές που ήταν παραλλαγές της Σουμερικής. (Από το δίσκο της Έγκωμης φαίνεται ότι η Κυπριακή γραμμική ήταν ενδιάμεση της Σουμερικής και της Μυκηναϊκής. Ο πολιτισμός στις Μυκήνες έφτασε από ανατολάς, είτε μέσω Κύπρου είτε μέσω Μικρασίας. Δεν υπήρχε τότε κανένας πολιτισμός δυτικά των Μυκηνών. Ο πολιτισμός δεν ήρθε ανατολικά από τις Μυκήνες). Σε περιοχές όπου τα τοπικά γράμματα και πολιτισμός ήταν πολύ αναπτυγμένα, όπως τη Μεσοποταμία και Χαλδαία, οι απόγονοι της Αδαμικής φυλής υιοθέτησαν πλήρως την τοπική γλώσσα.

Η ιστορία της Δημιουργίας στη Γένεση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται κυριολεκτικά. Είναι μια υπεραπλουστευμένη περιγραφή που δίνει η Βίβλος για να εξηγήσει τη γενεαλογία του Αβραάμ και την κατάσταση που επικρατούσε στον Κόσμο πριν από αυτόν. Και επειδή η Βίβλος παρουσιάζει τον Αδάμ σαν τον πρώτο άνθρωπο στη Γη, αναπόφευκτα παρουσιάζει όλους τους κατοίκους της Γης, ακόμα και τις προγενέστερες εποικήσεις και τους διασωθέντες της Ατλαντίδος, σαν απογόνους του Αδάμ ή του Νώε και των υιών του. Ο ‘κακός’ Παλαιός Άρχων του Κόσμου, ο Καλικάστια, παρουσιάζεται σαν ο Κάιν, ο πρώτος γιος του Αδάμ, και ο Νέος καλός Άνθρωπος, το σφαγμένο Αρνί, σαν ο Άβελ, ο δεύτερος γιος του Αδάμ. Επίσης, είναι ανάγκη να δικαιολογήσει τους Γενάρχες όλων των φυλών της Γης σαν απογόνους του Νώε. Για παράδειγμα, δίνει σαν Γενάρχη των Ελλήνων, ακόμη και των Υπερβορείων Δαναών, τον γιο του Ιάφεθ του πρωτότοκου του Νώε. Ο Ιάφεθ είναι το Εβραϊκό αντίστοιχο του Ιαπετού, του Τιτάνα της Φωτιάς.

76


Ο Καλικάστια φέρει το ανώτερο φονικό όπλο του Σταυρού. Το κεντρικότερο Ιερό του Καλικάστια ήταν και είναι και σήμερα ακόμα το όρος ΚΑΪΛΕ, όνομα που σημαίνει το ίδιο όπως το ‘Κάιν’. Βρίσκεται βόρεια των Ιμαλαΐων, γύρω στα 100 χλμ. βόρεια των κοινών συνόρων Ινδίας, Νεπάλ και Θιβέτ. Υψώνεται σχεδόν κατακόρυφα από τα 4500 μέτρα και τελειώνει στα 6700 μέτρα σε ένα ημικρανιακό τρούλο, που φέρει δυο σκοτεινά κοιλώματα σαν κόγχες ματιών και στον αριστερό κρόταφο το σχήμα της σβάστικας, σύμφωνα με πίνακα του λάμα Anagarica Govinda. (Στη Κύπρο χρησιμοποιούμε τη φράση ‘δε μ’ έπιασε ο Καϊλές’, που ήπια σημαίνει ‘δε σκοτίστηκα’, ενώ στην κυριολεξία ‘δε μ’ έπιασε ο τρόμος του Θανάτου’). Το όρος Καϊλέ αποτελούσε πάντοτε το ιερότερο προσκύνημα των πνευματιστών, λατρεία που αναβίωσε πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, με πολλές δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές από όλο τον κόσμο να μαζεύονται εκεί, στην κοιλάδα Wesak δυτικά του όρους Καϊλέ, για το μεγάλο ετήσιο προσκύνημα κατά την πανσέληνο του Ταύρου. (Ο ‘θεός’ που έδωσε το σταυρό στον Κάιν ήταν ο μάγος Ερμής ο Αιγύπτιος, ο οποίος το πήρε από τον Αρχιερέα της Αδαμικής φυλής, τον οποίο δολοφόνησε στον ύπνο του).

Πλείστα όσα πέρασαν οι Ισραηλίτες της Παλαιάς Διαθήκης ήταν έργο το μάγου Ερμή του Αιγυπτίου, (εκ μέρους του Ιεχωβά)!, όπως και μεγάλο μέρος του βιβλίου της Γένεσης. Αυτός είναι που καθιέρωσε τις θυσίες ζώων και είναι αυτός ο ‘θεός’ που έδωσε στον Κάιν (Καϊλέ) το χάραγμα του Σταυρού. Αυτός επίσης επινόησε το όνομα ‘ΙΣΡΑΕΛ’ για τον Ιακώβ για να τον βάλει κάτω από την προστασία και τον έλεγχο των Αιγυπτιακών θεοτήτων, Ίσις, Ρα και Ελ. Ο Ελ είναι ο Κρόνος. Γι’ αυτό και οι Ισραηλίτες αγιάζουν σαν Σάββατα την ημέρα του Κρόνου. (Στα Εβραϊκά Απόκρυφα, αυτός ο Ερμής παρουσιάζεται και σαν ‘Μικρός Ιεχωβά’, αντιπρόσωπος του Ιεχωβά, που τους ακολούθησε σε όλο τους το ταξίδι στην έρημο Σινά).

Η λέξη ‘Αδάμ’ ήταν ο χαρακτηρισμός με τον οποίο τα προαδαμικά φύλα της περιοχής αποκαλούσαν τους νέους γείτονες τους, λόγω της εμφάνισης τους. ‘Αδάμ’ ή ‘Εδέμ’ στη Χαλδαϊκή και στις συγγενικές της γλώσσες σημαίνει ‘κόκκινος’ ή, κατ’ ακρίβεια, ‘καστανοκόκκινος’. (Στην Εβραϊκή, που, όπως και η Αραβική, προήρθε από τη Χαλδαϊκή, ο Ησαύ, ο πρωτότοκος του Ισαάκ, αποκαλούνταν και ‘Εδώμ’, λόγω του καστανοκόκκινου τριχώματος του). Στη γλώσσα της νέας φυλής, που είναι η Ιερή Αδαμική ή αρχαία Ιαπετική-Ιωνική, ο αντίστοιχος χαρακτηρισμός είναι ‘Φοίνιξ’. Από το ‘φοίνιξ’ έχουμε το ‘φοινικόπτερος’ (το πουλί ‘φλαμίγκο’), το ‘φοινίκουρος’ (ένα πούλι λίγο μεγαλύτερο από το σπίνο), το ‘φοινίκι’ (χουρμάς) και άλλα. Παραπλήσιες λέξεις είναι το ‘Πυρρός’, (από τον ήλιο ή ‘μέγα πυρ’). Αργότερα, το ίδιο αποδόθηκε από τους Υπερβορείους και με το ‘Hellene’, ή ‘Έλλην’, από το Ατλαντικό ‘Hella’, (Αδαμικό Πύρρα), του οποίου συνώνυμα ή παράγωγα είναι το ‘Hell’ (κόλαση πυρός), το ‘Ήλιος’ ή ‘Αλιός’ (φωτεινός), το ‘Ελένη’ (Φωτεινή), το ‘Σέλας’ (φως) και το ‘Αελλώ’ (Λάμπουσα).

Περιγραφές της Αδαμικής φυλής των Θεών σώζονται στην αρχαία Αρμενική επική ποίηση, όπου όλοι αυτοί οι «ήρωες», «άγγελοι» και «θεοί» περιγράφονται σαν «κοκκινο-καστανομάλληδες και γαλανομάτηδες».

Στο βιβλίο της Γένεσης, στη Βίβλο, αναφέρονται σαν ‘Υιοί του Θεού’. Η διάρκεια της ζωής τους ήταν περί τα χίλια χρόνια, πριν σμίξουν με τα προαδαμικά φύλα. Αναφέρεται στη Γένεση ότι αυτοί οι υιοί του Θεού είδαν τις θυγατέρες των ανθρώπων ότι ήταν ωραίες και διάλεξαν απ’ αυτές συζύγους. Τότε ο Θεός οργίστηκε με αυτούς και είπε ότι δε θα έμενε πια το Πνεύμα του σ’ αυτούς πάνω από 120

77


χρόνια, «διά το είναι αυτούς κρέας (σάρκες)». (Γεννάται το ερώτημα, πώς μπόρεσαν οι «υιοί του Θεού» να πάρουν συζύγους τις κόρες των ανθρώπων, αν δεν ήταν και αυτοί απ’ αρχής σαρκικοί; Ήταν οπωσδήποτε σαρκικοί. Η μακροζωία τους έδινε τη σοφία να ελευθερωθούν από τον υποσυνείδητο έλεγχο (από το Matrix) με τρομερά τα αποτελέσματα της ανυπακοής. Η γενετική ταυτότητα της θείας Αδαμικής φυλής εσκεμμένα αλλοιώθηκε με τους μεικτούς γάμους: με τη φυλετική αραίωση).

Η γενεαλογία που δίνεται στη Γένεση είναι μόνο η βασιλική γενεαλογία του Αβραάμ και των παράλληλων Αδαμικών κλάδων. Ο Αβραάμ είχε πάνω από 400 οικογένειες δούλους από τα κατώτερα φύλα. Είχε δικό του οργανωμένο στρατό που τον χρησιμοποίησε για να ελευθερώσει τον ανεψιό του Λωτ, όταν τον τελευταίο τον πήραν αιχμάλωτο οι τέσσερις βασιλιάδες από το βορρά που επέδραμαν κατά των Σοδόμων, των Γομόρρων και των συμμάχων τους. Όταν όμως χρειάστηκε νύμφη για τον Ισαάκ, έστειλε να φέρει από την οικογένεια του στη Χαρράν για να μην πάρει Χανανέα. Ήταν αδιανόητο να του δώσει νύμφη από τις οικογένειες των δούλων. Αυτοί δεν ήταν ούτε Χαναναίοι ούτε Σημίτες, ούτε καν της Αδαμικής φυλής. Βλέπουμε επίσης ότι όπου πήγαινε μεταναστεύων ο Αβραάμ, στην Αίγυπτο και στη Νεγέβη , τύχανε φιλοξενούμενος των βασιλιάδων των περιοχών αυτών. Οι Σημίτες, και ο Αβραάμ, ήταν καστανοκόκκινοι. Από περιγραφές που σώζονται στο Βατικανό, και ο Ιησούς ήταν γαλανομάτης με μαλλιά καστανοκόκκινα, που χρύσιζαν στην κορυφή της κεφαλής. Αυτό που αποκαλούμε σήμερα ‘Σημιτική φυλή’ είναι το φυλετικό μείγμα που διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της δουλείας των Εβραίων στην Αίγυπτο και μετά.

Μετά τον Κατακλυσμό, οι εναπομείναντες απόγονοι της Αδαμικής φυλής μετανάστευσαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο Κατακλυσμός δεν ήταν τόσο παγκόσμιος όπως νομίζουν μερικοί. Ήταν μόνο εκεί στη Βόρεια Μεσοποταμία, μέχρι τα βορειοανατολικά της λίμνης Βαν. Όμως, η ιστορία του Κατακλυσμού έγινε παγκόσμια επειδή τη μετάφεραν μαζί τους οι μετανάστες στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν σαν η βασιλική ή κυρίαρχη τάξη, παραλλαγμένη κατά την προφορική της μεταβίβαση από γενιά σε γενιά.

Την Αδαμική γραφή την κληρονόμησε το Ιαπετικό Ιερατείο, γιατί ο Ιαπετός, (Ιάφεθ), ήταν ο πρωτότοκος του Νώε. Είναι λανθασμένη η άποψη ότι ο Σημ ήταν ο πρωτότοκος. Κατά τη Βίβλο των Εβδομήκοντα, που συντάχτηκε στην Ελληνική, γύρω στο 280 π.Χ., στο 21ο εδάφιο του 10ου κεφαλαίου της Γένεσης, διαβάζουμε «...του Ιάφεθ του πρεσβυτέρου...», στη γενική πτώση, ενώ «...τω Σημ ...» είναι συνταγμένο στη δοτική στην ίδια πρόταση. Ο ΙΩΝ ήταν κατά τη Γένεση γιος του Ιαπετού (Ιάφεθ), πρωτότοκου του Νώε. (Ο Προμηθέας και κατ’ επέκταση ο Έλλην ήταν γιος του Ιαπετού. Οι πραγματικοί Έλληνες ήταν οι Πυρρίες, παιδιά της Πύρρας, τους οποίους οι Δαναοί υποδούλωσαν. Δες ‘Πυρρίες’, δούλοι στην Αθήνα).

Η Ιαπετική οικογένεια μετανάστευσε δυτικά από την περιοχή της λίμνης Βαν, διέσχισε το κεντρικό οροπέδιο της χερσονήσου της Μικρασίας και εγκαταστάθηκε στα δυτικά της χερσονήσου, σε μια τριγωνική περιοχή που ορίζεται δυτικά από το Αιγαίο, από τον Ελλήσποντο μέχρι την Αλικαρνασσό, συμπεριλαμβανομένων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, και ανατολικά λίγο πέρα από την Ιεράπολη, το σημερινό Παμούκκαλε. Την περιοχή αυτή την ονόμασαν ‘ΑΣΙΑ’, που σημαίνει ‘Αγία Γη’ και το δρόμο που ακολούθησαν τον ονόμασαν ‘ΑΝΑΤΟΛΗ’ που αθροίζει 460, όπως και το ‘ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ’. Επειδή βρίσκεται ανατολικά της Ασίας σήμαινε

78


από τότε και την ανατολική κατεύθυνση. Το Ιερατείο έδρευε στην πρωτεύουσα Ιεράπολη, που αποκαλούνταν και ‘Βύβλος’, επειδή σ’ αυτή φυλάγονταν και τα Ιερά γράμματα και τα μυστικά της Ιερής επιστήμης. Στη Μυθολογία του Άδωνη αναφέρεται ότι ο Άδωνης ήταν γιος του Φοίνικα, βασιλιά της Βύβλου και της κόρης του ΣΜΥΡΝΑΣ. Δεν πρόκειται για αιμομιξία αλλά για γενεαλογική διατύπωση. Η ‘Σμύρνη’ ήταν κλάδος της φυλής του Φοίνικα. Αυτή η ιστορία μας δίνει τη γεωγραφική περιοχή των πρώτων ‘Φοινίκων’. Η πρώτη Φοινίκη, πριν το 2750 π.Χ., ήταν η βραχώδης χερσόνησος της μετέπειτα Λυκίας στα ΝΔ της Μικράς Ασίας, απέναντι από το Καστελόριζο. Είναι από εδώ που, κατά τη Μυθολογία, ο Ζευς απήγαγε την Ευρώπη. (Αν την απήγαγε από την Ανατολική ακτή της Μεσογείου φυσικό ήταν να την απόθετε στην Κύπρο και όχι στην Κρήτη). Είναι επίσης από εδώ που ξεκίνησε ο πρίγκιπας Φοίνικας που ίδρυσε το 2750 π.Χ. περίπου το βασίλειο της Τύρου και κατέστησε την παραλιακή περιοχή σαν εμπορική αποικία, τη μετέπειτα γνωστή σαν ‘Φοινίκη’. Οι κάτοικοι της παραλιακής ‘Φοινίκης’ ήταν ως επί το πλείστον της κατώτερης προαδαμικής φυλής των Νομάδων της ερήμου. Μόνο οι θαλασσοπόροι κάτοικοι της Τύρου ήταν οι καθαρόαιμοι Ίωνες-Φοίνικες, αδελφοί των Καδμίων Ιώνων της Θήβας, γνωστών κατά τον Ηρόδοτο σαν οι ‘Φοίνικες της Βοιωτίας’. Είναι γι’ αυτό το λόγο που έρευνες DNA κατέδειξαν ότι η συγγένεια των παραλιακών ‘Φοινίκων’ και των κατοίκων της Καρθαγένης είναι λιγότερη από 30%.

Ο δρόμος που διέσχισαν, καθώς και η περιοχή όπου τελικά κατοίκησαν και βασίλεψαν, κατοικόντουσαν από προαδαμικά φύλα που λάτρευαν κυρίως τη Θηλυκή Θεότητα, σαν Εκάτη, Κυβέλη, Αρτέμιδα κλπ. Οι ίδιοι της Αδαμικής φυλής αρχικά δεν είχαν ούτε και χρειάζονταν θρησκεία, γιατί είχαν επαρκή επιστημονική γνώση της δημιουργίας και της προέλευσης καθώς και της φύσης των Εξουσιών ή Θεοτήτων. Όμως, λόγω των μεικτών γάμων που ακολούθησαν, οι μεικτοί απόγονοι κινδύνευαν να υιοθετήσουν ολοκληρωτικά την ειδωλολατρική θρησκεία των κατωτέρων τάξεων. Τότε αναγκάστηκαν να διαμορφώσουν μια οργανωμένη θρησκεία γύρω από τους δικούς τους Θεϊκούς προγόνους, για να διαφυλάξουν το λαό από την ειδωλολατρία. Οι πρώτοι Ναοί συναθροίσεων καλούνταν ‘Οίκοι των δύο Μαρτύρων’, του Αρχιερέα και του Βασιλιά. Είχαν δε στα προπύλαια τους δυο κίονες, ένα σμαραγδένιο πράσινο, που συμβόλιζε τον Αρχιερέα (και Θεραπευτή), και ένα χρυσό, που συμβόλιζε το Βασιλιά. Τέτοιος ήταν και ο ναός του Φοίνικα βασιλιά Χιράμ στο νησί της Τύρου και ο ναός του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα, που ήταν αντίγραφο του ναού του Χιράμ.

Κατά τον 28ο αιώνα π.Χ. άρχισε η μεγάλη έξοδος από την Ασία, προς δυσμάς και νότια. Αυτή η έξοδος δίνεται αλληγορικά από την απαγωγή της Ευρώπης από το Ζεύα* (*δες τέλος κεφαλαίου). Μέλη του υψηλού Ιερατείου μετανάστευσαν μέσω Λυκίας στη Θήβα και τη Μέμφιδα της Αιγύπτου, μεταφέροντες στα Ιερά του Άμμωνος που ίδρυσαν εκεί το Πνεύμα του Ζεύα και την Ιερή γραφή, που όμως δε δόθηκε ποτέ στους κύκλους εκτός αυτού του Ιερατείου. Οι πρώτοι μετανάστες δυσμάς ήταν τα παρακλάδια της Αδαμικής φυλής, και οι μιγάδες. Την Ευρώπη ακολούθησαν οι αδερφοί της, ο Κάδμος, ο Κίλικας (κατά τη Βίβλο Ταρσίς) και ο Φοίνικας. Ο Κάδμος έκτισε τις Θήβες, ο Κίλικας ίδρυσε το βασίλειο της Κιλικίας με πρωτεύουσα την Ταρσό και ο Φοίνικας, αφού περιπλανήθηκε στη Μεσόγειο «σε άκαρπη αναζήτηση της αδερφής του», ίδρυσε, όπως ήδη αναφέραμε, το βασίλειο της Τύρου. Η υπόλοιπη ‘Φοινίκη’ ήταν αποικία, από την οποία η Τύρος εξασφάλιζε τις προμήθειες της. Είναι από αυτούς τους τελευταίους και πιο πολλούς ‘Φοίνικες’ της προαδαμικής φυλής που η αρχαιολογική σκαπάνη ανακαλύπτει την ειδωλολατρική ταυτότητα των ‘Φοινίκων’. Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι Φοίνικες και ο Κάδμος,

79


(οι Φοίνικες της Βοιωτίας κατά τον Ηρόδοτο), αναφέρονται σαν αυτοί που εισήγαγαν την Ιωνική γραφή, την αργότερα ‘Ελληνική’. (Αυτή η γλώσσα δε μπορεί να ήρθε από την Αίγυπτο ή τη Μεσοποταμία). Είναι εξίσου αξιοπρόσεκτο ότι οι μόνες πόλεις που ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ο γιος του Δράκοντα Θεού, κατάστρεψε ολοσχερώς ήταν οι Θήβες και η Τύρος.

Η κάθοδος των Υπερβορείων στον ίδιο χώρο άρχισε κατά τον 18ο με 17ο αιώνα π.Χ.. Αυτοί έφεραν μαζί τους τα πιο τελειοποιημένα όπλα τους, μακριά ξίφη, ενισχυμένα τόξα και άρματα συρόμενα από άλογα, καθώς και τον πιο ανδροπρεπή δυναμισμό τους και την πιο επιθετική οργανωτική τους ικανότητα. Ήταν οι διαλεχτοί του Κρόνου. Τους κίνησε νότια για να ανακόψει την πορεία του Ζευϊανού πνεύματος και τελικά να εκριζώσει πλήρως την εξουσία του Ζεύα από όλα τα Ιωνικά Ιερά.

Στην αρχή, αυτοί οι Υπερβόρειοι κατοίκησαν τις βόρειες περιοχές, της σημερινής Μακεδονίας και Θράκης, μέχρι και τη Δαρδανία (το Ίλιον) στα σύνορα της Ασίας, καθώς και τα δυτικά παράλια και κεντρικά υψίπεδα της Ελληνικής χερσονήσου, αφού στα ανατολικά παράλια βρίσκονταν εδραιωμένα δυνατά βασίλεια. Αυτοί οι Υπερβόρειοι ήταν που πρώτοι αποκάλεσαν ‘ΕΛΛΗΝΑ’ τον Ίωνα αρχηγό ενός οικισμού στη Θεσσαλία, στο δρόμο από την Ιωλκό προς τη Δωδώνη και έδωσαν το όνομα ‘ΕΛΛΑΣ’ σ’ αυτό τον οικισμό, που αναπτύχθηκε αργότερα σε πόλη-βασίλειο. Από τους κατοίκους αυτού του οικισμού κληρονόμησαν και την ιστορία του Κατακλυσμού και της έδωσαν τη μορφή που έμεινε στην Ελληνική Μυθολογία, με πρωταγωνιστές το Δευκαλίωνα και την Πύρρα, (Hella).

Μέχρι το 15ο αιώνα, οι Υπερβόρειοι Δαναοί προχώρησαν είτε να κατακτήσουν, είτε να φέρουν κάτω από τον έλεγχο τους με μεικτούς γάμους, τα περισσότερα βασίλεια της χερσονήσου. Στα τέλη το 13ου με αρχές του 12ου αιώνα, ο Κρόνος τούς είχε ετοιμάσει για τη μεγάλη εκστρατεία για την καταστροφή των ανώτατων Ιωνικών Ιερών του Ζεύα* και των κέντρων του Ζευϊανού πολιτισμού της Μικρασίας.

Άλλα παρακλάδια των Υπερβορείων κατευθύνθηκαν ανατολικότερα. Αυτοί είναι οι Άριοι που κατάστρεψαν τον αρχαίο πολιτισμό της Φεργκάνα στην Κεντρική Ασία και του Ινδού ποταμού και οι Χετταίοι που κατάστρεψαν τον πολιτισμό της βόρειας Μεσοποταμίας, πολιτισμοί που είχαν εδραιωθεί με τη βοήθεια της Αδαμικής φυλής.

Τον ίδιο αιώνα που ο Κρόνος κάνει την κίνηση του για να διώξει το Ζεύα* από το ζωτικό του Ιωνικό χώρο εκατέρωθεν του Αιγαίου και τους Αδαμικούς πολιτισμούς γύρω από το λίκνο της Αδαμικής αποικίας, ο Ζευς κίνησε τον Αβραάμ από τη γη Χαρράν και έκανε μαζί του τη συμφωνία για τη δημιουργία του νέου ‘εμβρύου’ της εξουσίας του, για το μελλοντικό του Ιερατείο, μακριά από την επικράτεια του Κρόνου, όπως στη σχετική παράφραση η Ρέα κατέφυγε στην Κρήτη για να γεννήσει το Ζεύα κρυφά από τον Κρόνο. Οι απόγονοι του Αβραάμ οδηγήθηκαν στην Αίγυπτο όπου, ανάμεικτοι με άλλα φύλα, κατέστησαν αφανείς δούλοι από τους Υξώς, (παρακλάδι των Υπερβορείων, όπως οι Δαναοί, οι Άριοι και οι Χετταίοι), των οποίων η κάθοδος σκοπό είχε την ανακάλυψη και εξολοθρεμό των σχεδίων του Ζεύα*. Οι Υξώς εκδιώχθηκαν από τους Αιγυπτίους μετά από ένα αιώνα περίπου, αφού η Αίγυπτος ήταν υπό τον έλεγχο του Ερμή, ο οποίος είχε ήδη το χρίσμα του ‘Κόκκινου Δράκοντα’ από τον ίδιο το Δράκοντα Καλικάστια-Κρόνο.

80


* Η κλίση του ονόματος «ο Ζευς, του Διός …» σκοπό έχει τον υπερσκελισμό του ονόματος ‘Ζευς’, που τελικά έγινε «ο Δίας, του Δία …». Δεν σας φαίνεται παράξενο; Υπάρχει άλλο όνομα που να έχει δεχτεί τέτοια αλλοίωση; Για παράδειγμα το ‘Γιώργος’, να κλίνεται γενική ‘του Νίκου’ κλπ; Ο Δίας ή ‘Diaus’ είναι θεότητα των Υπερβορείων Αρίων. Ήταν ‘ο θεός της Δύναμης’ ή ‘ο θεός των Δυνάμεων’.

Ήταν οι Δαναοί που πρώτοι αποκάλεσαν τους Ίωνες στην περιοχή της Ιολκού ‘Έλληνες’, λόγω της καστανοκόκκινης τους κόμης. Οι Δαναοί ήταν κατακτητές και λεηλάτες ενώ οι Ίωνες-Φοίνικες ήταν Αρνιά, όπως και οι Πυρρίες, που οι Δαναοί μετέτρεψαν σε δούλους στην Αθήνα του Περικλή.

Σύμφωνα με τη γενεαλογία του Δευκαλίωνα και της Πύρρας και σύμφωνα με την ετυμολογία, οι πραγματικοί Έλληνες, (επωνυμία που τους απόδωσαν οι Δαναοί), ήταν οι κοκκινομάλληδες Ίωνες. Τέτοιοι ήταν οι ιδρυτές και πρώτοι κάτοικοι της Ιωλκού (του Αίσονα και του Ιάσονα), οι Καδμείοι των Θηβών (οι Φοίνικες της Βοιωτίας κατά τον Ηρόδοτο) και οι Πυρρίες, οι ιδρυτές και πρώτοι κάτοικοι της Αθήνας και μετέπειτα η πλειοψηφία των δούλων στην Αθήνα του Περικλή. Οι Δαναοί ήταν Υπερβόρειοι κατακτητές και λεηλάτες, που συχνά εκστράτευαν σε όλη την Ελλάδα και στο Αιγαίο, μέχρι την Ιωνία και τη Θράκη (την αδελφή της Ευρώπης) για να αρπάξουν λάφυρα και δούλους. Όσο για τους Μακεδόνες, αυτοί ήρθαν αργότερα από την κεντρική Ευρώπη. Τον Αλέξανδρο τον υιοθέτησαν οι Έλληνες σαν πρόγονο(!) τους για να οικειοποιηθούν την κατακτητική του δόξα, όπως και αυτή των Ρωμαίων με το να αυτοκληθούν «Ρωμιοί». Οι Δαναοί και η δίψα τους για δόξα είναι που έγραψαν την Ελληνική Εθνική Ιστορία δια μέσου των αιώνων και, από τότε, οι Έλληνες (και ο υπόλοιπος Κόσμος) ζουν ένα αιώνιο ψέμα.]

81


Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ (Ο Πρώτος Δούρειος Ίππος)

Η σκηνή ή η σκακιέρα ήταν τώρα στημένη για τη μεγάλη κίνηση. Η Τροία ήταν έτοιμη στα βόρεια σύνορα της Ασίας και πλείστα βασίλεια της Ελληνικής χερσονήσου εξουσιάζονταν και αυτά από Υπερβόρειες βασιλικές οικογένειες. Η άπιστη Ελένη, η βασίλισσα της Σπάρτης, ήταν το κλειδί και το σύνθημα της κίνησης και ο Πάρις της Τροίας έβαλε το δαχτυλάκι του.

Ας δούμε από κοντά αυτή την εκστρατεία και τι στην ουσία κατάφερε να φέρει σε πέρας. Από το δεύτερο βιβλίο της Ιλιάδας, φαίνεται ότι όλα τα βασίλεια συμμετείχαν και, η κινητοποίηση και ο αριθμός των στρατευμάτων καθιστά την εκστρατεία αυτή τη μεγαλύτερη ποτέ εκστρατεία στην ιστορία του ανθρώπου, αν λάβουμε υπόψη τα δεδομένα και τα μέσα που διαθέτει κάθε εποχή. Σύμφωνα με αυτό το δεύτερο βιβλίο της Ιλιάδας, που απαριθμεί τους στρατούς κατά βασίλειο και κατά περιοχή, ο αριθμός των πλοίων ήταν 1186 και των οπλιτών πάνω από 100 χιλ., εκτός από τους κωπηλάτες. Από το μείγμα αυτό των διαφόρων φύλων, Δαναών, Αχαιών, Αργείων, Φωκίων, Μυρμιδόνων και άλλων, μόνο το στράτευμα του Αχιλλέα περιλαμβάνει ΕΛΛΗΝΕΣ. Το κύριο σώμα του στρατού του Αχιλλέα ήταν οι Μυρμιδόνες αλλά, ανάμεσα στα υπόλοιπα φύλα, ήταν και Έλληνες, συνεισφορά της Ελλάδας, «της πόλης με τις ωραίες γυναίκες», μια από τις έξη(6) πόλεις-βασίλεια που συνεισέφεραν στρατό για τον Αχιλλέα. Οι Έλληνες αριθμούσαν λιγότεροι από 1000 οπλίτες. Ήταν δηλαδή λιγότεροι από το 1% του όλου στρατεύματος.

Το τι κατάφερε αυτή η δεκάχρονη εκστρατεία δεν ήταν απλώς η άλωση της Τροίας. Όλο το τρίγωνο της Ασίας, της γης των καθαρόαιμων Ιώνων, καταστράφηκε ολοσχερώς. Πολλοί που διαβάζουν την Ιλιάδα δε φαίνεται να αντιλαμβάνονται ή να συνειδητοποιούν αυτή τη δεύτερη και κατά πολύ μεγαλύτερη και πιο σημαντική πλευρά της εκστρατείας. Από πού νομίζετε ότι εξασφάλιζε τις προμήθειες του για δέκα ολόκληρα χρόνια, όλος αυτός ο στρατός; Μήπως από εφόδους στα κελάρια της Τροίας; Και οι Δαναοί και οι Τρώες εξασφάλιζαν τις προμήθειες τους με γιουρούσια που έκαναν κάθε τόσο στη γύρω περιοχή. Οι Δαναοί δεν άφησαν πόλη, δεν άφησαν σπιτικό, δεν άφησαν ναό ή αρχοντικό σε όλη την Ιωνική επικράτεια που να μην το λεηλατήσουν. Εκτός από τις προμήθειες, τα λάφυρα και οι κόρες των Ιώνων Ιερέων και ευγενών αποτέλεσαν αντικείμενο φιλονικιών μεταξύ των Αχαιών οπλαρχηγών, όπως αναφέρεται στις περιπτώσεις της Βρισηίδας και της Χρυσηίδας. (Ο Αχιλλέας ήταν μισός Έλληνας από τη μητέρα του και μισός Δαναός).

Όλο το Ιερατείο, ανώτερο και κατώτερο, καθώς και όλοι οι διασωθέντες, κατάφυγαν στα αφιλόξενα κατσάβραχα της Λυκίας, κατασκεύασαν πλοία, και από εκεί, το μεγαλύτερο μέρος σκορπίστηκε προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα μέρος του ανώτερου Ιερατείου κατέφυγε στην Αίγυπτο, όπου νωρίτερα είχαν μεταναστεύσει οι πρώτοι Ίωνες Ιερείς, με τους οποίους διατηρούσαν αδελφικές σχέσεις, όπως και με τους Ιερείς και Βασιλιάδες της Τύρου. Εκεί σύνταξαν και την προφητεία του Φοίνικα, του καστανοκόκκινου πουλιού της Φωτιάς που κάποια μέρα θα αναγεννιόταν από τις στάχτες του.

Η Λυκία δε μπορούσε να συντηρήσει όλο τον Ιωνικό πληθυσμό των προσφύγων. Ο διασκορπισμός από τη Λυκία ήταν αναπόφευκτος. Μερικοί από τους πρόσφυγες δεν έφυγαν ποτέ από τη Λυκία. Οι απόγονοι τους βρίσκονται εκεί μέχρι και σήμερα, στα δυτικά του Λυκίου Ολύμπου, γύρω από το χωριό Φοινίκη, όπου υπάρχει ακόμα Ιερό

82


του Ζεύα. Όπως εισέρχεται κανείς στην περιοχή, είτε από τη δυτική κορυφογραμμή είτε από την ανατολική, θα ξαφνιαστεί από την απότομη και ολοκληρωτική έλλειψη από ευθύκορμα δέντρα, όπως κυπαρίσσια και πεύκα. Πολλές μεγάλες και θαμνώδεις βελανιδιές, ελαιόδεντρα και πλούσια άλλη βλάστηση. Όμως, σχεδόν ούτε ένα κυπαρίσσι ή πεύκο, κατάλληλο για τη κατασκευή πλοίων. Οι πολλοί κομψοί τάφοι της περιοχής, λαξευμένοι σε σκληρό μεταμορφικό ασβεστόλιθο, μαρτυρούν το πέρασμα των ταλαίπωρων προγόνων μας. Και, ίσως της μοίρας τους η χειρότερη θλίψη, είναι που όλοι οι απόγονοι τους εδώ έχουν ξεχάσει την άγια γλώσσα των προγόνων τους, τη γλώσσα επικοινωνίας με τους Θεούς που τους γέννησαν.

Ο κεντρικός στόχος της Τρωικής εκστρατείας περιγράφεται αλληγορικά στη μονομαχία του Αχιλλέα με τον Ποταμό Ξάνθο και τη νίκη του Αχιλλέα. Αυτό είναι και το κεντρικό κρυφό θέμα του τραγουδιού του Ομήρου, που αρχικά δε λεγόταν ‘Ιλιάδα’ αλλά ‘Αχιλλιάδα’. Βέβαια ο Αχιλλέας δεν πολέμησε με ένα ‘ποταμό’. Ο Ξάνθος ποταμός της αρχαίας Λυκίας αντιπροσωπεύει τη Φυλή των Ιώνων-Φοινίκων και η ήττα του από τον Αχιλλέα και τους Δαναούς συμβολίζει την τελειωτική νίκη των Υπερβορείων πάνω στην Ιωνική-Αδαμική φυλή. (Όπως αναφέραμε ήδη, ο Αχιλλέας ήταν κατά το ήμισυ Δαναός από τον πατέρα του).

Οι διασκορπισθέντες Ίωνες πρόσφυγες πήραν μαζί τους και τη γλώσσα και την Ιερή γραφή και εγκαταστάθηκαν παντού στα παράλια της Μεσογείου, σε αποικίες που είχαν πρωτύτερα ιδρύσει οι προηγούμενοι μετανάστες της φυλής τους. Την Ιερή γραφή την κυκλοφόρησαν πολύ αργότερα οι κατώτεροι Ιερείς της μεικτής φυλής, στις αρχές του 8ου αιώνα π.Χ., για να μεταλαμπαδευτεί το Ιερό της περιεχόμενο και τα μυστικά του Πνεύματος του Ζεύα και της αρχικής Ιωνικής φυλής.

Τον ίδιο αιώνα ιδρύθηκε και η κοινοπολιτεία των πόλεων-βασιλείων της χερσονήσου δυτικά του Αιγαίου , η ‘Ελληνική Αμφικτιονία’, με τους Δαναούς να οικειοποιούνται το όνομα ‘Έλληνες’. Έτσι εδραιώθηκαν για τα καλά οι Δαναοί πάνω σε όλα τα φύλα της περιοχής, Ίωνες-Έλληνες και γηγενείς. Και, αφού η Ιστορία γράφεται για να προωθήσει τις απόψεις της άρχουσας φυλής, η εξουσία των Δαναών εδραιώνεται από γενιά σε γενιά μέσα από την ανατροφή, την Παιδεία και την ‘Εθνική Ιστορία’.

Από τους διασωθέντες Τρώες της Υπερβόρειας φυλής, τους Αινίδες, ιδρύθηκε η Ρώμη, που αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι και σήμερα, το μέσο άσκησης της Κρονικής εξουσίας στην Ευρώπη και σε ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου.

Το αρχαίο Ιωνικό Πνεύμα κράτησε ακόμα για μερικούς αιώνες στην Αθήνα, όπου ο συγκερασμός της Ιωνικής Φιλοσοφικής φύσης, και της Ιωνικής λεπτότητας και φιλοξενίας, με το Δωρικό δυναμισμό και την ανώτερη οργανωτική ικανότητα των Υπερβορείων-Δαναών, βρήκε την καλύτερη του ισορροπία. Αυτό άντεξε μέχρι που η Δημοκρατία, προϊόν της Υπερβόρειας Κρονικής αμφισβήτησης και εσωτερικής διαμάχης, ξήλωσε την Αθηναϊκή πολιτεία.

Είναι μερικά στοιχειώδη πράγματα που πρέπει να διασαφηνιστούν για την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Μια οποιαδήποτε γενιά δεν πρέπει να κρίνεται από αυτό που απολαμβάνει ή καταναλώνει, αλλά από αυτό που κληροδοτεί στις μεταγενέστερες γενιές. Αυτό που χαιρόταν και απολάμβανε η δημοκρατική Αθήνα του 5ου αιώνα, οι αποικίες, ο πλούτος, η δύναμη, οι δούλοι και ο ελεύθερος χρόνος που όλα αυτά εξασφάλιζαν για ρητορείες στην αγορά, για τον καλλωπισμό της πόλης με λαμπρά

83


κτήρια, για την ενασχόληση με τη Φιλοσοφία, την Ποίηση, τον αθλητισμό και τη συγγραφή τραγωδιών και κωμωδιών, τα είχαν κληροδοτήσει στους Αθηναίους μια σειρά από σπουδαίους βασιλιάδες, όπως τον Κόδρο με τη μεγάλη Αθηναϊκή ψυχή. Και όλα αυτά άντεξαν μόνο για το ‘χρυσό αιώνα του Περικλέους’ που, όπως φανερώνει και ο τίτλος, ήταν μόνο κατ’ όνομα δημοκρατία ενώ, στην ουσία, ήταν ‘ενός ανδρός αρχή’. Η πολυφωνική ή πολυκομματική δημοκρατία ακολούθησε το ‘χρυσό αιώνα του Περικλέους’ και μαζί μ’ αυτή ήρθε και η παρακμή και τελική καταστροφή του μεγάλου Αθηναϊκού πολιτισμού.

(Το πρώτο στάδιο της Δημοκρατίας, όπου οι δημότες δε χωρίζονται σε κόμματα αλλά συμμετέχουν κατ’ αξιοκρατική επιλογή σε μία συνέλευση ή εκκλησία του Δήμου, χαρακτηρίζεται από θετική διάθεση συμμετοχής στην Εξουσία, για την προώθηση ιδίων αντιλήψεων περί διακυβερνήσεως και για την τιμή και τη δόξα που απονέμονται στην Εξουσία. Στο δεύτερο στάδιο, η Δημοκρατία γίνεται πολυκομματική και χαρακτηρίζεται από την αδιάκριτη αμφισβήτηση της οποιασδήποτε Εξουσίας, ακόμα και μέσα στην οικογένεια, με κύρια στοιχεία την αντιπαράθεση και την αρνητική αντιπολίτευση. Αυτό είναι το στάδιο του κοινωνικού καρκίνου, που έχει σαν αποτέλεσμα πρώτα την εξασθένηση και τέλος την κατάρρευση της κοινωνίας).

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα με την Ευρώπη, όπου όλη η οργάνωση, το προβάδισμα στη βιομηχανική ανάπτυξη, η οικονομία, η παγκόσμια επιρροή, δύναμη και εξουσία, θεμελιώθηκαν και οικοδομήθηκαν από τις αποικιακές αυτοκρατορίες αυτών των ηγετικών Ευρωπαϊκών χωρών, όταν αυτές ήταν βασίλεια. Η ίδια κατάρρευση περιμένει και την Ευρωπαϊκή ηγεμονία.

84


Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ (Ο Δεύτερος Δούρειος Ίππος)

Ο Αλέξανδρος, όπως δήλωσε και η μάνα του, δεν ήταν γιος του Φίλιππου. Δεν ήταν καν Μακεδόνας. Η Ολυμπιάδα ήταν Σελλή πριγκίπισσα, κόρη του βασιλιά της Ηπείρου. Ήταν Δρυάδα ή Μαινάδα και Πυθωνίδα και είχε μυηθεί στα μυστήρια της Σαμοθράκης. Σύμφωνα με σχέδιο του Ιεροφάντη της Νεπτάναβου, παντρεύτηκε το Φίλιππο για να γεννηθεί ο γιος τους διάδοχος του Μακεδονικού θρόνου. (Αυτό το αποκαλώ ‘το κόλπο του κούκου’). Ο Νεπτάναβος προερχόταν από το Μαντείο της Σίβα της Δυτικής Αιγύπτου. Ήταν ένας υψηλόβαθμος ιερέας από το Ιερατείο της Μέμφιδος, όπου είχε μυηθεί και πάρει το χρίσμα του Δράκοντα και τη σχετική ράβδο με τις δυο δρακοντοκεφαλές. (Απλή συνωνυμία με το Φαραώ Νεπτάναβο). Η Ολυμπιάδα εισήγαγε τα μαιναδικά της όργια και μέσα στο Μακεδονικό παλάτι, όπου εξασφάλισε τη δική της πτέρυγα για το σκοπό αυτό και διατηρούσε πύθωνες και άλλα φίδια, ακόμα και στο κρεβάτι της. Ο Φίλιππος, μπουχτισμένος με τα μάγια και τις μυστηριακές τελετουργίες της Ολυμπιάδας, απόφευγε τα διαμερίσματα της με θρησκευτική ευλάβεια, ικανοποιούμενος με τη συντροφιά των παλλακίδων του.

Το ιστορικό της σύλληψης του Αλέξανδρου έχει ως εξής: Μετά τα όργια, τη νύκτα όλοι στο παλάτι ξεσηκώθηκαν από ένα τρομερό πάταγο στους κοιτώνες της Ολυμπιάδας. Ακόμα και ο Φίλιππος ξεσηκώθηκε και πήγε να αφουγκραστεί στη χαραμάδα της πόρτας του κοιτώνα της Ολυμπιάδας, προσπαθώντας να μαντέψει περί τίνος επρόκειτο. Την άλλη μέρα, η Ολυμπιάδα διέδωσε την εξής εκδοχή για τα συμβάντα: Ξύπνησε, λέει, τρομαγμένη από ένα φοβερό πάταγο και ανακάλυψε ένα Δράκοντα πλάι της στο κρεβάτι και, από το σύγκορμο ρίγος που ένοιωσε, ήταν βέβαιη ότι έμεινε έγκυος, και ότι θα γεννούσε γιο, που θα κατακτούσε τον κόσμο. (Ο Νεπτάναβος, σύμφωνα με το σχέδιο, κατέστησε έγκυο την Ολυμπιάδα σε μια μυστηριακή τελετουργία που, όπως πίστευαν και ο Νεπτάναβος και η Ολυμπιάδα, θα καθιστούσε το παιδί πνευματικό γιο του Δράκοντα θεού, τον οποίο ο Δράκοντας θεός προόριζε να κατακτήσει τον Κόσμο).

Ο καθένας μπορεί να κρίνει μόνος του ποια ή πόση η αλήθεια και πόσο το ψέμα. Δυο πράγματα όμως είναι βέβαια. Πρώτο, ο Αλέξανδρος δεν ήταν γιος του Φίλιππου και, δεύτερο και πιο σημαντικό, η Ολυμπιάδα αφιέρωσε τον Αλέξανδρο και τον κατονόμασε ‘Γιο του Δράκοντα Θεού’. Όταν αργότερα ο Φίλιππος την έστειλε στον πατέρα της στην Ήπειρο, μαζί με το νεαρό Αλέξανδρο, η Ολυμπιάδα καλλιέργησε στο γιο της την πεποίθηση του δικού της ονείρου και μια περιφρόνηση για το Φίλιππο, τον οποίο αποκαλούσε ‘βάρβαρο Μακεδόνα’.

[Το περιστατικό του φόνου του Κλείτου έχει ως εξής: Εκεί που διασκέδαζαν και μεθοκοπούσαν ο Αλέξανδρος και οι στρατηγοί του στη Σογδιανή, ο Αλέξανδρος, επηρεασμένος από το κρασί, άρχισε να κατηγορεί το βασιλιά Φίλιππο και προχώρησε μάλιστα να τον αποκαλέσει ‘βάρβαρο Μακεδόνα’. Αυτό πείραξε τον Κλείτο, παιδικό φίλο του Αλέξανδρου από την παλιά Μακεδονική φρουρά, ο οποίος με τη σειρά του τα βρόντηξε στο τραπέζι διαμαρτυρόμενος, «πώς τολμά ένας βάρβαρος Ηπειρώτης να βρίζει μ’ αυτό τον τρόπο τον ένδοξο Μακεδόνα βασιλιά;» Αυτό φούρκισε τον Αλέξανδρο και στον καβγά που ακολούθησε ο Αλέξανδρος άρπαξε ένα δόρυ και σκότωσε τον Κλείτο. Την άλλη μέρα ξεμεθυσμένος, τον έθαψε με θρήνους και τιμές.]

Όταν γύρισαν στο Μακεδονικό παλάτι, και όταν ο Αλέξανδρος ενηλικιώθηκε, η Ολυμπιάδα, ανυπομονώντας να βάλει το γιο της στον ένδοξο του δρόμο, διευθέτησε

85


τη δολοφονία του Φίλιππου. Φιλοτέχνησε και το λάβαρο κάτω από το οποίο ο Αλέξανδρος θα κατακτούσε τον κόσμο, (το περιγράψαμε στο πρώτο μέρος, σελίδα 8), και όλα ετοιμάστηκαν για τη μεγάλη εξόρμηση.

Η καταστροφή της Περσικής Αυτοκρατορίας ήταν αποτέλεσμα της πιο περίεργης εκστρατείας στην Ιστορία, (τόσο αφύσικης όσο ένα θεατρικό έργο). Κατάρρευσε μετά από τρις πολύ σύντομες μάχες, ασύνδετες μεταξύ τους, του Γρανικού, της Ισσού και των Γαυγαμήλων, που διάρκεσαν μερικές ώρες η καθεμιά, όλες εκτός Περσίας, με την ίδια την Περσία να εγκαταλείπεται και να παραδίδεται χωρίς καμιά άμυνα! (Ο Αλέξανδρος κινήθηκε σαν στρατιωτάκι σε σκακιέρα, από τον πατέρα του Ερμή, ο οποίος ενέπνεε δέος στο αντίπαλο στρατόπεδο, καθοδηγούσε όλες τις κινήσεις της μάχης και προστάτευε τον Αλέξανδρο. Κοιτάξτε και την εκτροπή της πορείας του Αλέξανδρου μέσω Λυκίας, της παλαιάς Φοινίκης. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος δεν ήξερε τι γύρευε σ’ αυτά τα κατσάβραχα. Μόνο ο Ερμής ήξερε).

Τα πράγματα άλλαξαν στην Περσική Αυλή. Τότε ήταν που ξίνισαν οι σχέσεις του με τους πιστούς του αξιωματικούς, πολλούς από τους οποίους σκότωσε, τον Κλείτο, το Φιλώτα και τον πατέρα του Παρμενίονα, τον Ιστορικό του Καλλισθένη και άλλους. Ο κύριος λόγος γιατί ξίνισαν οι σχέσεις του Αλέξανδρου με τους ανώτερους αξιωματικούς του, κυρίως τους παιδικούς του συντρόφους, ήταν το ότι οι τελευταίοι θεωρούσαν γελοία την απαίτηση του Αλέξανδρου να τον προσκυνούν όπως τους Πέρσες βασιλιάδες. Το παράδειγμα αυτών των συντρόφων ακολούθησαν και άλλοι αξιωματικοί του. Για να τους απαλλαγεί και να τους αντικαταστήσει με Πέρσες αποφάσισε να τους στείλει όλους πίσω στη Μακεδονία, τάχατε για ανάπαυση που δικαιούνταν λόγω της κουραστικής εκστρατείας. Οι αξιωματικοί μυρίστηκαν τον πραγματικό λόγο και αρνήθηκαν την ‘προσφορά’. Ο Αλέξανδρος εκτέλεσε τους ανώτερους από αυτούς για ανταρσία, για να φοβηθούν οι υπόλοιποι.

Αντίθετα με το τι γράφουν μερικοί ιστορικοί, δεν είναι ο Αντίπατρος που ετοίμασε το δηλητήριο που σκότωσε τον Αλέξανδρο. Το έδωσε στην Ολυμπιάδα ένας από τους ιερείς της, ο οποίος και την έπεισε ότι ο Αλέξανδρος έπρεπε να τερματιστεί ‘για το καλό όλων’. (Ο Πρίγκιπας Άγγελος της Περσίας, του οποίου την αυτοκρατορία κατάστρεψε ο Αλέξανδρος, είχε καταφέρει σιγά-σιγά να βάλει υπό τον έλεγχο του το νου του Αλέξανδρου, έτσι που ο τελευταίος να συμπεριφέρεται όλο και περισσότερο σαν Πέρσης. Γι’ αυτό και προσπάθησε να απαλλαγεί από τους αξιωματικούς του και να τους αντικαταστήσει με Πέρσες). Ιστορικά έγγραφα φέρουν τον Αντίπατρο να είχε προμηθεύσει το δηλητήριο στο γιο του Κάσσανδρο και αυτός με τη σειρά του στον οινοχόο του Αλέξανδρου Ιόλαο και ότι, μετά από την πρώτη ‘δηλητηρίαση’, ο Ιόλαος συνέχισε να προσφέρει στον Αλέξανδρο περαιτέρω δόσεις δηλητηρίου, είτε μέσω του εμετικού φτερού είτε μέσω του αρχικού κυπέλλου. Αυτό δε στέκει. Ο Αλέξανδρος, που για πολύ μικρότερες αιτίες είχε σκοτώσει τους πιο κολλητούς του φίλους, δε θα τη χάριζε στον Ιόλαο ή οποιοσδήποτε από τους άντρες του που προσπάθησε να τον δηλητηριάσει. Οπωσδήποτε δε θα άφηνε τον Ιόλαο να τον ξαναπλησιάσει. Μόλις ο Αλέξανδρος ήπιε το ‘δηλητηριασμένο κρασί’ είπε ότι ένοιωσε ένα σουβλερό πόνο στο συκώτι ‘σαν να τον διαπέρασε βέλος’. Άρα ήξερε ότι κάτι υπήρχε σ’ αυτό που ήπιε. Ο Αλέξανδρος ήταν σίγουρος ότι το ‘καταπότι’ προερχόταν από τη μητέρα του. Αφού δεν πέθανε μετά που πήρε την πρώτη δοκιμαστική δόση, πείσθηκε ότι το ‘καταπότι’ σκοπό είχε τη θέωση του. Ήταν το ίδιο με αυτό που έπαιρναν σε ελεγχόμενες δόσεις οι Ιερείς της Ολυμπιάδας κατά τη μεγάλη μύηση για να πετύχουν εξωσωματικές εμπειρίες ή, όπως λέγεται σήμερα, ‘Αστρική προβολή’. Κάτι παρόμοιο

86


πετύχαιναν οι Μάγια Ιερείς με Μεσκαλίνη. Το ίδιο έκαναν οι Ιερείς της Μέμφιδος και οι υποψήφιοι της ‘μεγάλης μύησης’ στην Ελευσίνα. Περιέρχονταν σε ένα είδος ‘καταληπτικού κώματος’, από το οποίο τους επανέφερε ο Ιεροφάντης με διάφορα αντίδοτα καπνίσματα. Για έντεκα μέρες, από τις 2 μέχρι τις 12 Ιουνίου, ο Αλέξανδρος έπαιρνε τη δόση του και προέβαινε σε λούσιμο και θυσίες στο Σεραπείο. Μάλιστα έδωσε οδηγίες να μεταφερθεί το σώμα του στο μαντείο της Σίβα στη δυτική Αίγύπτο, (απ’ όπου είχε έρθει ο μάγος Ιεροφάντης και βιολογικός του πατέρας Νεπτάναβος και το οποίο ο Αλέξανδρος επισκέφτηκε και συναντήθηκε μόνος με τους εκεί Ιερείς που τον υποδέχτηκαν με το “Χαίρε Παι-διος”). Πίστευε ότι θα τον επανέφεραν οι εκεί Ιερείς και θα τον ανακήρυσσαν επίσημα σε ‘θεό’. Όμως άλλος ήταν ο πραγματικός σκοπός της Ολυμπιάδας. Μετά που ο Αλέξανδρος περιέπεσε σε καταληπτικό κώμα, τα πράγματα αφέθησαν να πάρουν άλλη πορεία. Οι μνηστήρες διάδοχοι ήθελαν ο καθένας τη σωρό του Αλέξανδρου για σκοπούς πολιτικού κύρους. Μετά από άλλες 12 μέρες, όταν ανοίχτηκε η ‘σωρός’ για ταρίχευση, τα εντόσθια του Αλέξανδρου ήταν ακόμα ζωντανά. Δεν είχαν φουσκώσει, ούτε και είχαν καμιά οσμή αποσύνθεσης. Μερικοί το εξέλαβαν αυτό σαν ενδεικτικό της θείας καταγωγής του. Ο Αλέξανδρος πέθανε στις 24 Ιουνίου 323 π.Χ., όταν του αφαίρεσαν τα εντόσθια για ταρίχευση.

Ο σκοπός για τον οποίο ο Ερμής και ο Καλικάστια προόριζαν τον Αλέξανδρο ήταν, πρώτο, να εξαφανίσει το Ιωνικό Πνεύμα από τις Θήβες, την Αθήνα, τη Μικρασία, την Τύρο και απ’ όπου αλλού είχε αρχίσει να απλώνει ρίζες και, δεύτερο, να καταστρέψει την Περσική Αυτοκρατορία, σαν τιμωρία του Περσικού Πρίγκιπα για τη συνεργασία του με το Ζεύα στην εξασφάλιση παράτασης ακόμα 490 χρόνων για το Ιουδαϊκό Βασίλειο. Με την κάθοδο του Αλέξανδρου έσβησε τελικά ο ήδη κλονισμένος Αθηναϊκός πολιτισμός και ότι είχε αντέξει την πρώτη κάθοδο του Κρόνου στην περιοχή. Το μόνο Ιωνικό φως που διέφυγε, και που επισκεπτόταν κάπου-κάπου και πότιζε την ελιά της Αθηνάς, ερχόταν από τις ρίζες του στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου, μέχρι που συμπληρώθηκε ο ξεριζωμός.

Μερικοί ανιστόρητοι λένε ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν ένας ‘κοινός’ κατακτητής αλλά ένας κατακτητής ‘με καλό σκοπό’, όπως διδάσκουν και μερικοί δάσκαλοι στα παιδιά. Ο ‘καλός σκοπός’ ήταν να μεταδώσει τον Ελληνικό πολιτισμό και τα Ελληνικά γράμματα στους απολίτιστους βαρβάρους της Ανατολής. Όμως η αντικειμενική Ιστορία τα λέει αλλιώς: Ο Αλέξανδρος, μετά που εγκαταστάθηκε στη Βαβυλώνα, απαγόρευσε στους στρατιώτες του να μιλούν Ελληνικά. Ο Αλέξανδρος θέλησε να καταργήσει την Ελληνική γλώσσα και στις συνελεύσεις των αξιωματικών του και να την αντικαταστήσει με τη Μακεδονική. Μια ομάδα αξιωματικών με επικεφαλής τον παιδικό του φίλο και ιστορικό (πιο σωστά υπεύθυνο προπαγάνδας του Αλέξανδρου) Καλλισθένη, ανιψιό (κατ’ ακρίβεια γιο της ανιψιάς) και μαθητή του Αριστοτέλη, διαφώνησαν γιατί η Μακεδονική δεν ήταν ‘γραπτή’ γλώσσα για να κρατούνται πρακτικά. Ο Αλέξανδρος εκτέλεσε με σταύρωση τον Καλλισθένη για ‘συνομωσία’, αφού πρώτα τον υπέβαλε σε φρυκτά βασανιστήρια.

Ήταν τέτοιες οι βαρβαρότητες του Αλέξανδρου στις χώρες που κατάκτησε και λεηλάτησε, (η τακτική του ήταν να σκοτώνει πρώτα πρόσφυγες και αμάχους για να τρομοκρατεί τους στρατιώτες), που ακόμα και σήμερα, οι μητέρες σ’ αυτές τις χώρες φοβερίζουν τα άτακτα μωρά τους με τη φοβέρα “Έρχεται να σε πιάσει ο Εσκάντερ (Αλέξανδρος)” αντί με τη δική μας φράση “Έρχεται να σε πιάσει ο Κουλλάς”.

87


ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΟΥ ΖΕΥΑ

Έχουμε αναφέρει ότι με την κίνηση των Υπερβορείων από τον Κρόνο στο ζωτικό χώρο του Αιγαίου, ο ζηωη, (Λατινικά Jhwh, ή Jove), κίνησε τον Αβραάμ προς τη Γη Χαναάν στα Νοτιοδυτικά. Αυτή ήταν η πρώτη κατά πρόσωπο επαφή. Ο ζηωη παρουσιάστηκε στο ΦΙΛΟ του Αβραάμ με ανθρώπινη μορφή. Τουλάχιστο σε μια περίπτωση, στα κεφάλαια 18 και 19 της Γένεσης, αυτό είναι ξεκάθαρο. Σύμφωνα με τη Γραφή, ο Αβραάμ, ενώ καθόταν μπροστά στη σκηνή του κάτω από τη βελανιδιά του Μαμβρή, βλέπει να πλησιάζουν ΤΡΕΙΣ άντρες. Τρέχει να τους προϋπαντήσει και να τους φιλοξενήσει. Τους πρόσφερε νερό να πλύνουν τα πόδια τους και τους έστρωσε να φάνε μοσχάρι και αρτοποιήματα. Μετά, οι ΔΥΟ άγγελοι φεύγουν για τα Σόδομα, ενώ ο ‘Κύριος’, (ο ζηωη), μένει πίσω με τον Αβραάμ, οπόταν ο Αβραάμ τον ικετεύει πολύ δειλά, να μην εξολοθρέψει τους δίκαιους με τους αμαρτωλούς, όσοι λίγοι κι’ αν ήταν οι δίκαιοι.

Και αυτό είναι το καταπληκτικό της αγαθότητας, της ταπεινοφροσύνης και της πίστης του Αβραάμ. Πίστευε και υπάκουε απόλυτα σ’ ένα Θεό που ήταν τόσο κοντά στη δική του ανθρώπινη φύση. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν απομακρύνει το Θεό τόσο πολύ από τη δική τους φύση, που όσο και να λένε ότι τον πιστεύουνε, η πίστη τους μένει κυρίως θεωρητική και πάντοτε βρίσκουν τη δική τους ανθρώπινη αδυναμία σαν δικαιολογία να μην ακολουθούν πιστά καμιά από τις υποδείξεις του. Φανταστείτε πώς θα αντιδρούσατε εσείς αν ο Θεός, μετά από την υπόσχεση του για το μέλλον του Ισαάκ, ερχόταν να σας πει να τον θυσιάσετε. Θα σκεφτόσαστε, «μήπως είναι τρελός!» ή, το λιγότερο, θα λέγατε πως μάλλον θα ήταν ο Σατανάς αμφιεσμένος σε άγγελο Θεού για να σας παραπλανήσει, ή ότι σας δοκιμάζει. Η λογική και αμφιβολία σας θα έβρισκε κάποια δικαιολογία για να μην προσφέρετε μια τόσο παράλογη, ακριβή και οδυνηρή θυσία. Ούτε ο Μωυσής, τον οποίο ο ζηωη «εποίησε θεόν» για τους Ισραηλίτες, δε μπορεί να συγκριθεί με τον Αβραάμ.

Από μέρους του Αβραάμ, η συμφωνία είχε δυο σκέλη. Την υποταγή του λογικού, που εκφράστηκε στην πράξη με την περιτομή, και την υποταγή του συναισθήματος, (πιο δύσκολη), που εκφράστηκε στην πράξη με τη θυσία του μοναχογιού του. Έτσι, και οι δυο παράγοντες που ρυθμίζουν τις αυτόνομες πράξεις του ανθρώπου, υποτάχτηκαν στην απόλυτη υπακοή.

Για τη μετοικεσία και τη δουλεία στην Αίγυπτο, καθώς και το σκοπό της, έχουμε αναφέρει πιο πριν. Η δεύτερη, όπως θα λέγαμε, ‘επαφή τρίτου τύπου’ ήταν αυτή στο όρος Σινά. Εδώ όμως ήταν πολύ πιο δραματικά τα πράγματα, γιατί ο ζηωη ήθελε να προκαλέσει δέος σ’ ένα σκληροτράχηλο λαό, για να του μείνει ώσπου να φέρει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή του. Ο ζηωη τους διάλεξε σκληροτράχηλους και αγύριστα κεφάλια. Τα κεφάλια που δύσκολα γυρίζουν, μια και γυρίσουν μένουν γυρισμένα. Είναι όπως το σκληρό ατσάλι που δύσκολα μαγνητίζεται αλλά, σαν μαγνητιστεί, κρατάει. Και δεν ήταν μόνο το δράμα και το δέος που σφυρηλάτησαν αυτό τον προσηλυτισμό. Ήταν η σαραντάχρονη παίδευση πάνω κάτω μέσα στην έρημο. Στη δίψα τους τούς πρόσφερε νερό από την πέτρα, στην πείνα τους τούς πρόσφερε τροφή από τον ουρανό και στην αντιπαράθεση τους ήταν αμείλικτος φονιάς. 630 χιλιάδες άντρες ηλικίας μεταξύ 20 και 60, «φέροντες μάχαιρα», μπήκαν στην έρημο Σινά και 630 χιλιάδες άντρες αυτών των ηλικιών βγήκαν από την έρημο. Από τις πρώτες 630 χιλιάδες, μόνο τρεις άντρες επέζησαν και μπήκαν στη Γη

88


Χαναάν. Όλη η γενιά των Ισραηλιτών που μπήκαν στη Γη Χαναάν είχε σφυρηλατηθεί εξολοκλήρου στην έρημο.

Εκεί στην έρημο ο Μωυσής τους έδωσε ένα νόμο. Αυτός ο Δεκάλογος ήταν ένας κοινοτικός νόμος για να αντέξουν σαν δεμένο σώμα και όχι νόμος ατομικής ηθικής. Αναφέρεται αλλού στη Γραφή ότι η πιο βδελυχτή και ανήθικη ανθρώπινη συμπεριφορά είναι η κτηνοβασία και η σοδομία. Γι’ αυτό άλλωστε και ο ζηωη κατάστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Όμως, στο Δεκάλογο δεν υπάρχουν νόμοι γι’ αυτά, ούτε και για την πορνεία. Αυτοί είναι βασικοί νόμοι της ατομικής ηθικής και θεωρούνται δεδομένοι, πριν και πέρα από τον κοινοτικό νόμο.

Θα παρατηρήσω εδώ το εξής σε σχέση με μια παρερμηνευμένη εντολή:Ο ίδιος Θεός που είπε «ού φονεύσης», παράγγειλε στους Ισραηλίτες, όταν μπουν στη Γη της Επαγγελίας να μην κάνουν καμιά συμφωνία με κανένα λαό και να μην αφήσουν κανένα ζωντανό, για να μην αποτελέσουν οι προκάτοχοι τους παγίδα γι’ αυτούς, στο δρόμο που τους έταξε. (Τελικά δεν τον υπάκουσαν πιστά και την έπαθαν, όπως τους είχε προειδοποιήσει). Το τι φαίνεται ξεκάθαρα εδώ είναι ότι ΑΛΛΟ Ο ΦΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ. Ο φόνος είναι η από μέρους ενός ατόμου ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ αφαίρεση της ζωής κάποιου άλλου. (Της εγκαθίδρυσης της Ουράνιας βασιλείας θα προηγηθεί ένας τρομερός πόλεμος και καταστροφή της παρούσας διεφθαρμένης κοινωνίας. Δεν μπορεί να γίνει κάθαρση χωρίς πόλεμο).

Με αυτή την επαφή στο όρος Σινά, έγινε αντιληπτή η κίνηση και ο Κρόνος άρχισε το ‘στενό μαρκάρισμα’. Από την πρώτη κιόλας στιγμή άρχισαν οι τρικλοποδιές.

Έτσι τάφερε η ‘τύχη’ που η αργία του Σαββάτου συνέπεσε με την Κρονία μέρα της βδομάδας.

Αργότερα, στις αντιγραφές των Ιερών βιβλίων αφαίρεσαν το όνομα του Θεού ‘ζηωη’ και το αντικατάστησαν με το ‘Αδωναϊ’ ή ‘Αδωνι’ που σημαίνει ‘Κύριος’. Μα το ‘Αδωναϊ’, (‘ακλόνητος’), όπως και το ‘Μπααλ’ (Βηλ), (‘στητός’ ή ‘ευθυτενής’, από το οποίο και τα ‘μπάλλος’ και ‘μπαλλούκι’), σημαίνει ‘αρσενικός Κύριος’. Ο Άδωνης ήταν για την Αφροδίτη ότι και ο Μπααλ για την Αστάρτη. Αυτή η αντικατάσταση και η επίκληση του ονόματος ‘Αδωναϊ’ έφερε την αναπόφευκτη σύγκρουση με το Πνεύμα του ζηωη και προκάλεσε τον ανεξήγητο θάνατο πολλών Αρχιερέων κατά την ετήσια είσοδο τους στο Άδυτο του ζηωη την ημέρα της Εξιλέωσης. Μάλιστα, επειδή ήταν πολύ προβληματική η αφαίρεση του πτώματος του Αρχιερέα από το Άδυτο, αφού απαγορευόταν αυστηρά η είσοδος σ’ αυτό σε οποιοδήποτε εκτός από τον Αρχιερέα, μετά από τις πρώτες τέτοιες περιπτώσεις, οι Αρχιερείς δένονταν με σχοινί κατά την είσοδο στο Άδυτο, με τη μια άκρη του σχοινιού έξω από το Άδυτο, για να μπορούν να τους τραβήξουν έξω σε περίπτωση θανάτου τους εκεί μέσα.

Το ‘Κύριος’ δεν είναι όνομα κανενός. Κύριος είναι και ο Σατανάς και οποιοσδήποτε άλλος. [Το όνομα ‘Σατανάς’ ή ‘Σανατάς’ είναι και αυτό χαρακτηρισμός ή τίτλος. Αρχικά σήμαινε ‘Αγιότατος’ ή ‘Φωτεινός Κύριος’. Με την εξέλιξη του χαρακτήρα του αποστάτη, το όνομα κατάληξε να σημαίνει ‘Σκοτεινός Κύριος’, όχι βέβαια για τους πιστούς ακολούθους του]. Με το ‘Κύριε’ απευθυνόμαστε και στους δασκάλους μας και ‘ψιτ Κύριος’ είναι οποιοσδήποτε ανώνυμος στο δρόμο. Αυτό το ‘Κύριος’ αποτελεί παράκαμψη και υπερσκελισμό του ονόματος του ζηωη, όπως και το

89


‘Χριστός’ αποτελεί παράκαμψη και υπερσκελισμό του ονόματος του Ιησού, για να μην επιτυχαίνεται η επιδιωκόμενη πρόσβαση. (Ακόμα και όταν προφέρεται το όνομα του Ιησού, ακολουθείται από το ακυρωτικό σημείο του σταυρού. Για να συμπληρωθεί η κλήση και να επιτευχθεί η πρόσβαση σ’ ένα αρχείο, μετά από τη γραφή ή αναφορά του ονόματος πρέπει να ακολουθήσει το ‘ΟΚ’. Αν πατήσουμε το ‘άκυρο’, η κλήση και η πρόσβαση ματαιώνονται). Το ‘Κεχρισμένος’ σημαίνει ‘Βασιλιάς’. Οποιοσδήποτε βασιλιάς. Ο Δανιήλ, στο κεφάλαιο 9, αναφέρεται σε μια σειρά από ‘Κεχρισμένους’ του Ισραήλ, από το τέλος της μετοικεσίας στη Βαβυλώνα μέχρι την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, το 67 π.Χ..

Ακόμα και μερικοί από τους ‘προφήτες’ που προφήτεψαν εναντίον της Ιερουσαλήμ, δεν ήταν προφήτες του ζηωη αλλά ‘βαλτοί’ του Κρόνου.

Και όταν ήρθε η ώρα της πολυτάραχης και ταλαίπωρης Ρέας-Ιερουσαλήμ να γεννήσει τον Ιησού, ο Κρόνος ήταν στημένος εκεί με τους Υπερβόρειους του τους Ρωμαίους, έτοιμος να καταβροχθίσει το νεογέννητο.

Πότε γεννήθηκε ο Ιησούς; Οπωσδήποτε πριν πεθάνει ο Ηρώδης, και μάλιστα μάλλον μερικά χρόνια πριν, 5, 10 .... Ο Ηρώδης πέθανε το 5 π.Χ.. Άνκαι δεν αναφέρεται στη Βίβλο η χρονολογία γέννησης, ξέρουμε οπωσδήποτε την ημερομηνία σταύρωσης του Ιησού. Αναφέρεται στα πρακτικά της δίκης το 17ο έτος του Τιβέριου, δηλαδή το 30 μ.Χ.. Όσο για τα χρόνια της ζωής του Ιησού, έχουμε μια ένδειξη στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 8, εδάφιο 57. Όταν ο Ιησούς είπε ότι ο Αβραάμ είδε την ημέρα του και χάρηκε, οι γύρω του παρατήρησαν «Εσύ ακόμα τα 50 σου δεν τα έχεις και λες ότι είδες τον Αβραάμ;» Αν ο Ιησούς ήταν γύρω στα τριάντα και κάτι, η παρατήρηση θα ήταν, το πολύ, «Εσύ ακόμα τα σαράντα δεν έκλεισες ...». Στην Εβραϊκή παράδοση, και στη δική μας, το 40 είναι ο αριθμός σταθμός. Ο Ιησούς θα έζησε οπωσδήποτε πάνω από 40 χρόνια. Το ‘33’ όπως είπαμε ήταν τα χρόνια του Αλέξανδρου. (Σε σχετική ερώτηση τελευταία, ο ίδιος ο Ιησούς μας είπε ότι σταυρώθηκε σε ηλικία 47 ετών και 8 μηνών και δίδαξε συνολικά για 22 χρόνια).

Και η αποστολή του Ιησού ποια ήταν; Η αποστολή του Ιησού ήταν απλή και ξεκάθαρη. Ήταν να δείξει στους Αργοναύτες το δρόμο μέσα και πέρα από τις Συμπληγάδες του Ουρικού Θανάτου, όχι μόνο με λόγια, αλλά να περάσει πρώτος αυτός, αφήνοντας τις να χάσκουν για πάντα ορθάνοιχτες. (Και ήρθε όταν οι Ιουδαίοι, το προζύμι για την ευλογία των Εθνών, είχαν ήδη ετοιμαστεί από τους προφήτες).

Και ποιος είναι αυτός ο δρόμος; Είναι ο δρόμος της Αγάπης, της πραότητας, της ταπεινοφροσύνης, της άφεσης, της συγχωρητικότητας, της υπομονής, της μακροψυχίας, της ανιδιοτέλειας, της αυταπάρνησης, της αυτοθυσίας και της αποκόλλησης από τα υλικά αγαθά και από την έγνοια των υλικών αναγκών της ζωής. Και το όπλο του Ανθρώπου, η ΓΑΛΗΝΗ, ακόμα και μέσα στη βράση της μάχης. Και για να έχουμε αυτή τη γαλήνη και στο σώμα και στην ψυχή, πρέπει να μην επιτρέπουμε την αποίκηση μας από τα στοιχειακά ή τους αγγέλους του Σατανά και του ‘666’ που συνοδεύουν τα εδέσματα της Φωτιάς.

Όσο για το νόμο, ήρθε όχι για να τον καταργήσει αλλά για να τον συμπληρώσει, να τον κάνει πιο απαιτητικό και πιο πνευματικό. Αυτό ακριβώς κάνει στην ‘επί του όρους ομιλία’, (κατά Ματθαίον, κεφάλαια 5, 6 και 7). Στο «ου φονεύσης» πρόσθεσε «να μην περάσει ούτε από το νου σου ούτε από την καρδιά σου», Στο «ου μοιχεύσης»

90


πρόσθεσε «ούτε να σε αγγίσει η επιθυμία». Άλλαξε το «δώσε στη χωρισμένη κανονικό διαζύγιο» στο «μη χωρίσεις παρεκτός για λόγους μοιχείας ή πορνείας» και το «μην επιορκήσεις» στο «μην ορκιστείς ποτέ, οτιδήποτε παραπάνω από ένα ‘ναι’ ή ένα ‘όχι’ είναι εκ του πονηρού». (Σήμερα έχει καθιερωθεί ο όρκος στο ευαγγέλιο, ένα βιβλίο που απαγορεύει ρητά τον όρκο!!).

Και ήρθε να διδάξει και να δείξει ένα δρόμο που πίστευε πως σίγουρα μπορούμε να ακολουθήσουμε. Τι ανόητος δάσκαλος θα ήταν αν δίδασκε ένα δρόμο σε ανθρώπους που δεν πίστευε πως μπορούσαν να τον ακολουθήσουν; Για να τους γεμίσει με απόγνωση και ηττοπάθεια;

Τα καλά τα νέα που έφερε ο ερχομός του Ιησού δεν είναι ότι ο Θεός μπορεί και θεραπεύει ασθένειες, ότι ο Θεός μπορεί να πολλαπλασιάζει ψωμιά, να περπατά στο νερό, να αναστήνει νεκρούς και ότι ο Θεός νίκησε το Σατανά. Σπουδαία τα νέα!! Αυτά ούτε νέα δεν είναι. Τα καλά νέα είναι ότι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ικανός για όλα αυτά. Τα καλά νέα είναι ότι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ νίκησε το Σατανά. Ότι για τον ΑΝΘΡΩΠΟ δεν υπάρχει θάνατος.

Ο Ιησούς σε καμιά περίπτωση δεν είπε ότι είναι ο ένας και μοναδικός γιος του Θεού. Βέβαια, σαν ο πρώτος μέσα από τις Συμπληγάδες, σαν ο αρχηγός και Αρχιερέας της Ανάστασης, είναι ξεχωριστός και μοναδικός, όχι όμως και ‘Ο ένας και μοναδικός’. Σε κείνους που δεν τους άρεσε γιατί είπε πως ήταν γιος του Θεού, απάντησε αποσπασματικά από τις Γραφές «Θεοί εσμέν και υιοί του Υψίστου πάντες». Αναφερόταν κατ’ επανάληψη στον Ουράνιο Πατέρα σαν «Πατέρα μου και Πατέρα υμών». Ο Ιησούς τόνιζε την πίστη του στις ικανότητες του Ανθρώπου. Ότι αυτά που έκανε τα έκανε σαν Άνθρωπος και ότι και οι υπόλοιποι μπορούσαν να τα κάνουν. «Τα έργα τα οποία εγώ ποιώ καί σείς δύνασθε ποιήση καί μείζονα τούτων». Και σ’ αυτούς που πρόβαλλαν το φόβο και τη δικαιολογία της αδυναμίας, ο Ιησούς τόνιζε «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά εστίν παρά τώ Θεώ». Και αυτό δε σήμαινε ότι «δε μπορούσαν οι άνθρωποι», αλλά το «πώς μπορούσαν οι άνθρωποι», γιατί το ίδιο έλεγε και για τον εαυτό του. «Αφ’ εμαυτού δεν δύναμαι ποιείν ουδέν, αλλά ο Πατήρ ο εν εμί μένων, αυτός ποιεί τα έργα». «Ζητάτε λοιπόν από τον Πατέρα και θα σας δοθεί ότι και αν ζητήσετε, πρώτα όμως τα πνευματικά». (Η ικανότητες αφαιρούνται όταν χαθεί η αφοσίωση και υπάρχει ο κίνδυνος κακής χρήσης τους).

Και να είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε ένα Πατέρα που και γνωρίζει, και δύναται και βούλεται καλώς. Ο Ιησούς τόνιζε επανειλημμένα «αλήθεια σας λέω ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ο νικητής». Η ζωή και τα έργα του μαρτυρούσαν τη δόξα του Ανθρώπου, του ανθρώπινου γένους ή ‘του υιού του Ανθρώπου’, όπως συνήθιζε να λέει. Τόνιζε πως μια μέρα ο υιός του Ανθρώπου θα ανεβαίνει και θα κατεβαίνει ελεύθερα στον Ουρανό και θα κάθεται ακόμα και δίπλα στον Πατέρα του Θεό. Σήμερα λένε ότι μ’ αυτή τη φράση αναφερόταν από ταπεινοφροσύνη στον εαυτό του και μόνο.

Ο Ιησούς πίστευε σ’ αυτά πού έλεγε για τον Άνθρωπο, τη φύση του, τις ικανότητες του και τη νίκη του εναντίον του Σατανά και του Θανάτου. Όποιος λέει διαφορετικά, λέει ψέματα και αποκαλεί τον Ιησού ‘ψεύτη’. Και ξέρουμε ποιος έχει συμφέρον και ποιος τα διαδίδει αυτά. Ο Σατανάς και τα φερέφωνα του. Ο Σατανάς δε μπορεί να αρνηθεί τα γεγονότα της ζωής του Ιησού και την ανάσταση που ακολούθησε τη σταύρωση στο Γολγοθά. Δε θέλει όμως αυτό να αποτελέσει ‘κακό προηγούμενο’ για την εξουσία του. «Ναι, ο Ιησούς τα έκανε όλα αυτά, ο Ιησούς αναστήθηκε, αλλά

91


αυτός είναι διαφορετικός, είναι ο μόνος, είναι ο Θεός. (Ο Σατανάς δεν αμφέβαλε ποτέ τη δύναμη του Θεού. Άρα αυτό δεν αποτελεί παραδοχή ήττας). Όλοι εσείς οι άλλοι είστε του χεριού μου, δε μπορείτε να τα βάλετε μαζί μου. Εσείς οι κοπρίτες είστε καταδικασμένοι στην κοπριά και στην αμαρτία».

Η τελευταία πράξη αυτής της αποστολής του Ιησού ήταν η Ανάσταση και η Ανάληψη. Προς τι λοιπόν τα μαύρα του πένθους και η επιμονή στη σταύρωση του Ιησού; Γιατί το ανώτερο προσκύνημα να είναι ο Τάφος; Βέβαια, για να υπάρξει ανάσταση, προηγήθηκε θάνατος και για να υπάρξει θεραπεία, προηγείται ασθένεια. Να προσκυνούμε τον Τάφο αντί της ανάστασης και να λατρεύουμε την αρρώστια αντί της θεραπείας; Θεός φυλάξει.

Ο Ιησούς δεν είναι ξεχωριστός γιατί σταυρώθηκε. Ήταν δεκάδες χιλιάδες αυτοί που σταυρώθηκαν και από τον Αλέξανδρο και από τους Ρωμαίους. Ο Ιησούς ξεχωρίζει γιατί ήταν ο πρώτος σταυρωμένος που αναστήθηκε. Και όμως, καθιερώθηκε η σταύρωση σαν το κεντρικό θέμα της λατρείας του Ιησού. Η σταύρωση ήταν έργο του Καλικάστια, του Άρχοντος του Κόσμου τούτου. Ο Ζευς γνώριζε ότι ο Άρχων αυτός θα δοκίμαζε κάτι τέτοιο. Αφού ο Σταυρός ήταν το ανώτατο όπλο που διέθετε ο Άρχων, οπωσδήποτε θα το χρησιμοποιούσε, όχι μόνο εναντίον του Ιησού αλλά και οποιουδήποτε άλλου που θα προκαλούσε την εξουσία του. Γιατί ο Ζευς το άφησε να συμβεί και ο Ιησούς το αποδέχτηκε; Μα, δε νικάς τον εχθρό με το να το βάλεις στα πόδια. Στέκεις εκεί και πολεμάς. Νικάς το Θάνατο αντιμετωπίζοντας τον.

Ένας που είναι πιστός και αφοσιωμένος στον Πατέρα του Θεό, δεν πρέπει να πανικοβάλλεται όποτε πέφτει σε σφάλμα ή σε κάποια αμαρτία και να τον τρώνε οι τύψεις της συνείδησης. Οι ερινύες κάνουν μεγαλύτερη ζημιά από την ίδια την αμαρτία. Το τι καλυτερεύει την κατάσταση είναι η νηφάλια αναγνώριση του σφάλματος και το «Ως εδώ και τέρμα». Αυτές οι αμαρτίες είναι αποτέλεσμα τρικλοποδιών που μας βάζει ο Σατανάς, που έρχεται μετά και μας κατηγορεί και από πάνω. Έτσι συμβαίνει και στην προετοιμασία για ένα αυριανό αγώνα μπάσκετ για παράδειγμα. Όταν ο αρχηγός μιας ομάδας δεν αγωνίζεται στα ίσια και τίμια, θα προσπαθήσει να παρασύρει στη διαφθορά και το ξενύχτι τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας και όχι τους δικούς του.

Αυτό δε σημαίνει ότι θα στενοχωρούμε απερίσκεπτα τον Πατέρα μας αλλά, στην αδυναμία μας και στο παραπάτημα μας να μην ξεχνούμε ότι έχουμε ένα Πατέρα που μας αγαπά. Ποιος γήινος πατέρας θα σταματούσε να αγαπά το παιδί του γιατί έκανε μερικές ζαβολιές ή παραπατήματα; Ο μόνος κατήγορος του Ανθρώπου είναι ο Διάβολος.

Και, επειδή το κύριο μήνυμα του Ιησού είναι η νίκη του Ανθρώπου ενάντια στο Θάνατο, ήθελε να αφήσει πίσω του μια μαρτυρία γι’ αυτό. Και, μια που ο ίδιος θα έφευγε μετά την ανάσταση του, άφησε πίσω του το φίλο του το Λάζαρο, μάρτυρα και αυτόν της ίδιας εμπειρίας. Είναι ολοφάνερο ότι αυτό ήταν μέρος του θεϊκού σχεδίου και ο Ιησούς έδειξε ότι το είχε υπόψη του από πριν. Είναι ολοφάνερο από το εξής: Ο Ιησούς συχνά μιλούσε με παραβολές. Σ’ αυτές πάντα έλεγε «Κάποιος ....», ή «Υπήρξε κάποτε κάποιος...». Σε καμιά όμως από τις παραβολές αυτές δεν ανάφερε ονόματα, εκτός από την παραβολή του φτωχού Λαζάρου και του πλουσίου και, μάλιστα και σ’ αυτή, μόνο το όνομα του φτωχού Λαζάρου αναφέρεται. Ο πλούσιος της παραβολής δεν έχει όνομα. Το θέμα της παραβολής αυτής είναι το τι γίνεται μετά που πεθαίνουν και οι δυο και, αφού ήταν αδύνατο να σταλεί ο Λάζαρος από τους

92


κόλπους του Αβραάμ να ανακουφίσει τον κολαζόμενο πλούσιο, ο τελευταίος παρακαλεί τον Αβραάμ τουλάχιστο να στείλει πίσω το Λάζαρο να πει τι γίνεται μετά από το θάνατο για να μην την πάθουν και οι υπόλοιποι αδερφοί του, που ήταν το ίδιο απληροφόρητοι. Όταν έλεγε ο Ιησούς αυτή την παραβολή, είχε ένα επιστήθιο φίλο που τον λέγανε Λάζαρο και φαίνεται να είχε από τότε υπόψη του τα σχέδια για το Λάζαρο. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη συνέχεια της ιστορίας: Ο Ιησούς με τους μαθητές του βρίσκονταν πέρα από τον Ιορδάνη όταν τους έρχεται μήνυμα ότι ο Λάζαρος ασθενεί σοβαρά. Ο Ιησούς συνεχίζει να κάθεται εκεί σαν να μη συνέβαινε τίποτα και αρχίζουν τότε οι μαθητές του να μεμψιμοιρούν μεταξύ τους. «Τι κάθεται εκεί; Τόσους άλλους θεράπευσε και το φίλο του θα τον αφήσει έτσι αβοήθητο;» Αντιλήφθηκε ο Ιησούς τα μουρμουρίσματα και τους λέει: «Αύτη η ασθένεια δεν είναι προς θάνατον αλλά διά την δόξαν του Κυρίου». Περιμένει λοιπόν ακόμα μερικές μέρες και μετά σηκώνεται και τους λέει: «Άντε πάμε. Ο Λάζαρος κοιμήθηκε και πρέπει να πάω να τον ξυπνήσω». «Ας τον άνθρωπο. Αφού κοιμήθηκε θα του κάνει καλό». «Δεν καταλαβαίνετε. Ο Λάζαρος πέθανε και πάω να τον αναστήσω. Και χαίρομαι για σας που δεν είμαστε εκεί όταν συνέβηκε, για να πιστέψετε».

Αυτό συνέβηκε λίγο πριν από τη σταύρωση και ανάσταση του Ιησού. Και ο Ιησούς μερίμνησε μάλιστα ο νεκραναστημένος Λάζαρος να χρηματίσει για χρόνια επίσκοπος Κιτίου στην Κύπρο. Και σας ρωτώ, αν εσείς πιστεύατε στον Ιησού, και αυτό κυρίως για την εκ νεκρών ανάσταση, και ξέρατε ότι κάποιος στενός του φίλος που το γνώριζε προσωπικά από κοντά, και μάλιστα είχε περάσει και αυτός τη νεκρανάσταση, και είναι επίσκοπος κάπου εδώ κοντά, και δεν αποτελείτε εξαίρεση στην πιο μεγάλη ανθρώπινη περιέργεια του τι γίνεται μετά το θάνατο, δε θα καταφεύγατε σ’ αυτόν τον άνθρωπο και να τον κατακλύζατε με ερωτήσεις γι’ αυτό το καυτό θέμα; Αν ο Λάζαρος ήθελε να αποφύγει αυτές τις ερωτήσεις, (και το σχέδιο του Θεού γι’ αυτόν), δε θα δεχόταν τη θέση του επισκόπου. Και αν ακόμα ο Λάζαρος δεν έγραφε ο ίδιος τίποτε, όλοι οι γύρω του δε θα άφηναν λέξη από τα χείλη του που να μην την αποθανατίσουν. Πού είναι; Ούτε λέξη δεν επέζησε από το Βυζαντινό ξεκαθάρισμα των ‘μη κανονικών’ συγγραμμάτων. Προφανώς, οι Πατέρες που διενέργησαν αυτό το ξεκαθάρισμα πράγματι σκοπό είχαν να αφήσουν έξω από τον Κανόνα τις πολλές σκανδαλώδεις εκδοχές και μυθεύματα. Όμως, αυτός που κατεύθυνε από τα παρασκήνια αυτό το ξεκαθάρισμα, φρόντισε όχι μόνο να φαγωθούν και μερικά από τα πιο σημαντικά που υπόσκαπταν την εξουσία του και ελευθέρωναν τον Άνθρωπο από το φόβο του θανάτου αλλά, φρόντισε και να καταστραφούν μια για πάντα.

Είναι φανερό ότι η νεκρανάσταση του Λαζάρου ήταν προγραμματισμένη, όπως και η νεκρανάσταση του Ιησού. Στην πραγματικότητα ήταν διευθετημένες κωματώδεις καταλήψεις, όπως στις ανώτερες Ερμικές μυήσεις. [Δεν είναι δυνατό να πεθάνει κανείς μετά από τρεις ώρες στο σταυρό. (Δέστε το “Reappraisal of Thoth-Hermes”).] Ο Ιησούς έζησε στη Γη για πολλά χρόνια μετά την Ανάληψη, καθοδηγώντας το έργο των αποστόλων, κυρίως στο χώρο της Ιωνίας, όπου βρίσκονται και η Εφτά Εκκλησίες της Αποκάλυψης. Οι μαθητές που το γνώριζαν το διατήρησαν κρυφό για να παραμείνει η νεκρανάσταση του το κορυφαίο και τελικό γεγονός της ζωής του, πάνω στο οποίο ιδρύθηκε η Χριστιανική θρησκεία, από τον Ερμή*, το μάγο ιεροφάντη, τον καλούμενο ‘Τρισμέγιστο’, τον ιδρυτή όλων των τελετουργικών και μυστηριακών θρησκειών: Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού, Δρυΐδων, Μασονίας και Ισλάμ.

(* ΕΡΜΗΣ = ΘΡΗΣΚΕΙΑ = 353: ο αριθμός κωδικός της πεντάλφα).

93


Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΗΣ ΤΑΡΣΟΥ (Ο Τρίτος Δούρειος Ίππος)

Ο Παύλος ήταν ο πιο μορφωμένος και ο πιο ζηλωτής ιεραπόστολος της εποχής του. Ανάμεσα σ’ αυτά που έγραψε, είναι μερικά από τα καλύτερα μαργαριτάρια της Καινής Διαθήκης, όπως για παράδειγμα, τα εδάφια 12-15 του τρίτου κεφαλαίου της προς Κολοσσαείς επιστολής και ο ‘Ύμνος στην Αγάπη’, στο 13ο κεφάλαιο της πρώτης προς Κορινθίους επιστολής. Το τελευταίο δε βρέθηκε ακόμα κανένας που να το παραβγεί. Όμως, μερικές φορές, σαν για παράδειγμα στην προς Γαλάτας επιστολή, έλεγε μερικά πράγματα τα οποία πρέπει να σύγχυζαν και αυτό τον ίδιο, όπως το «ο Θεός στον Αβραάμ είπε ‘σπέρμα’ και όχι ‘σπέρματα’, άρα δεν εννοούσε τους απογόνους του Αβραάμ...», και το «διά της πίστεως η σωτηρία και όχι διά των έργων». Ο Ιάκωβος αναφέρεται ειδικά σ’ αυτόν και τον αντικρούει με το «η πίστις άνευ έργων είναι κενή αλλά η πίστις πρέπει να βεβαιούται διά της συνεργίας των έργων...», αναφερόμενος στην ίδια περίπτωση. Γι’ αυτό και ο Πέτρος προειδοποιεί ότι πολλοί θα την πάθουν, μη καταλαβαίνοντας αυτά τα κάπως δυσνόητα που λέει ο Παύλος. Δεν είναι μόνο γιατί δεν καταλαβαίνουν. Ο πονηρός ο Σατανάς στάζει το πιο αποτελεσματικό του δηλητήριο στα πιο διαλεχτά φαγητά. Και στην περίπτωση του Παύλου κτύπησε διάνα. Ο Παύλος, χωρίς να το καταλάβει, μέσα από το ζήλο του και το ταμπεραμέντο του χρησιμοποιήθηκε από το Σατανά σαν η κλασσική περίπτωση Δούρειου Ίππου. Γι’ αυτό θα αφιερώσουμε μερικές γραμμές για να επισημάνουμε τα κύρια σημεία αυτής της μοναδικής παγίδας.

Ο Παύλος, όπως πολλοί οξυδερκείς και ανήσυχοι άνθρωποι, αναζητούσε ένα σκοπό, μια αποστολή ή, όπως συνηθίζεται, μια σταυροφορία στη ζωή του. Η ευκαιρία του παρουσιάστηκε υπό τη μορφή των ‘ταραξιών’ των Ναζωρινών και δεν έχασε καιρό να αναλάβει με δική του πρωτοβουλία τη δίωξη και εξόντωση τους. Ένα έργο που ανάλαβε με ιδιαίτερο ζήλο. (Χωρίς αυτόν, το αποστολικό σώμα και οι πιστοί στην Ιουδαία αφέθησαν ήσυχοι). Πήρε και εξουσιοδότηση για μια παρόμοια αποστολή στη Δαμασκό. Στο δρόμο τον κτύπησε κατακούτελα το φως και αντιλήφθηκε το λάθος του και ότι λάχτιζε σε καρφιά. Από εκείνη τη στιγμή αφιερώθηκε με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο σε μια νέα αποστολή για την προώθηση αυτής της ‘νέας θρησκείας’. Μέχρι τότε, δεν επρόκειτο για νέα θρησκεία. Ο Παύλος όμως δεν είχε ακούσει ποτέ τη διδασκαλία του Ιησού και έφτιαξε μια προσωπικότητα του Ιησού μέσα από τις αντιλήψεις της δικής του μόρφωσης και, αυτόν τον Ιησού τον ονόμασε ‘Χριστό’. (Ο αποτρόπαιος όρος ‘Αντίχριστος’ επινοήθηκε για να προστατέψει το override ‘Χριστός’). Έτσι, χωρίς να το υποψιαστεί, εισήγαγε το ακυρωτικό ‘override’ που παράκαμψε και υπερσκέλισε το όνομα του Ιησού, το μόνο όνομα που δόθηκε από το Θεό σαν κωδικό μετάβασης μέσα από τις Συμπληγάδες του Θανάτου. Επίσης είναι ο Παύλος που καθιέρωσε σαν επίκεντρο της Χριστιανικής λατρείας τη Σταύρωση του Ιησού, (που «ελευθέρωσε τον Άνθρωπο από το Νόμο» ;;) και όχι την Ανάσταση και, έτσι, έβαλε τις βάσεις γι’ αυτή την τελετουργία Μαύρης Μαγείας εναντίον του Ιησού. Το ‘Εμμανουήλ’ δε σχετίζεται καθόλου με τον Ιησού. Στο 7ο κεφάλαιο του Ησαΐα, όπου αναφέρεται η σχετική προφητεία, η γέννηση του Εμμανουήλ από μια νεανίσκη ήταν σημείο το οποίο ο ζηωη έδωσε μέσω του Ησαΐα στο βασιλιά της Ιερουσαλήμ Άχαζ, σαν απόδειξη της αλήθειας της προφητείας ότι οι βασιλιάδες της Δαμασκού και της Σαμάρειας, που επιβουλεύονταν την Ιερουσαλήμ, δε θα τα κατάφερναν και ότι η Ιερουσαλήμ ήταν ασφαλής. Οπωσδήποτε, το σημείο ή οιωνός, για να εξυπηρετήσει σαν οιωνός, πρέπει να έρθει πριν από το γεγονός του οποίου αποτελεί οιωνό. Δε μπορούσε επομένως να έχει καμιά σχέση με τον Ιησού. Τότε όμως δεν ήταν εύκολα προσιτές οι Γραφές και πολλοί, ιδιαίτερα κατά τη

94


διάρκεια του Μεσσιανικού πυρετού, χρησιμοποιούσαν εκτός κειμένου αυτά που θυμόντουσαν από τις Γραφές και τα σχέτιζαν με αυτά που πίστευαν. Το ίδιο κάνουν πολλοί και σήμερα. (Η συμπερίληψη αυτού του αποσπάσματος στο ευαγγέλιο είναι προσθήκη του 4ου αιώνα κατόπιν οδηγιών της Ελένης του Βυζαντίου η οποία, όπως και η Ολυμπιάδα, ανάπτυξε μια ψύχωση σχετικά με τη δική της γυναικεία αγνότητα).

Ο Παύλος θεωρείται σαν ο πρώτος Χριστιανός και ιδρυτής της Χριστιανικής θρησκείας.

Λόγω των διαφορών των αντιλήψεων του με αυτά που είχαν μάθει από τον Ιησού, οι μαθητές του Ιησού απέρριψαν τον Παύλο επανειλημμένα. Τελικά συνεργάστηκε με το Βαρνάβα τον Κύπριο, ο οποίος τύχανε γνωστός και σεβαστός σε πολλές Ιουδαϊκές κοινότητες, για να επιτύχει κάποια πρόοδο σ’ αυτή την προσπάθεια του για αποδοχή του από το αποστολικό σώμα, πράγμα που φαίνεται να πέτυχε σε κάποιο βαθμό, όπως γράφει ο Λουκάς στο 15ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων.

Μόλις όμως το πέτυχε αυτό, βλέπουμε πως βρίσκει αφορμή να τσακωθεί με το Βαρνάβα και να χωρίσουν για πάντα. Το πρόσχημα, ή η αιτία όπως αναφέρει ο Λουκάς, ήταν η διαφωνία του Παύλου να συμπεριλάβουν στην ομάδα τους και τον ανεψιό του Βαρνάβα Ιωάννη-Μάρκο, (τον αργότερα Ευαγγελιστή), για το λόγο ότι ο Μάρκος δεν τους είχε συνοδέψει σε μια προηγούμενη αποστολή. Αυτό θυμίζει την περίπτωση του δούλου της παραβολής που, ενώ ο αφέντης του τού χάρισε ένα χρέος ολόκληρη περιουσία, μισό λεπτό αργότερα κόντεψε να πιάσει από το λαιμό ένα σύνδουλο του, που τού χρωστούσε μερικές ψωροδεκάρες. Στον Παύλο, κατά τη δική του ιστορία, είχαν συγχωρεθεί πολλά, και μάλιστα χωρίς ο ίδιος να ζητήσει συγχώρεση. Αλλά, όπως αναφέραμε, ο Παύλος δεν είχε ακούσει ποτέ τη διδασκαλία του Ιησού. Στην πραγματικότητα, η διαφωνία ήταν κάπου αλλού. Επρόκειτο για την ερμηνεία της περιβόητης εξουσιοδότησης που πήρε από το αποστολικό σώμα. Εκτός τούτου, το Βαρνάβα δεν τον χρειαζόταν πια. Είχε και το Λουκά τώρα, ο οποίος τον θεωρούσε κορυφή.

Το πιο σημαντικό και πιο ενδεικτικό της ιστορίας του Παύλου είναι το εξής: Αμέσως μετά από αυτό το περιστατικό, γράφει ο Λουκάς στο 16ο κεφάλαιο των Πράξεων: Το Άγιο Πνεύμα τους εμπόδισε από του να διδάξουν στην Ασία και το Πνεύμα του Ιησού τους απαγόρευσε να διδάξουν στη Βιθυνία. Μετά, ο Παύλος λέει ότι είδε στον ύπνο του ένα Μακεδόνα, ο οποίος τον κάλεσε να περάσει στη Μακεδονία. Βλέπουμε λοιπόν ότι, όχι μόνο οι Ιουδαϊκές κοινότητες απέβαλαν τον Παύλο από την περιοχή της Ασίας, αλλά και το Πνεύμα του Ιησού. Σε καμιά περίπτωση δεν ανάθεσε ο Ιησούς στον Παύλο να αναλάβει “Απόστολος των Εθνών”. Εκείνος που τον κάλεσε ήταν ο Αλέξανδρος, ο ‘γιος του Δράκοντα θεού’, αυτός που εισήγαγε και καθιέρωσε τη σταύρωση. Και τον κατέστησε ιδρυτή, όχι της θρησκείας του Ιησού, αλλά της θρησκείας της σταύρωσης του Ιησού, μέσα στους ναούς του Δράκοντα θεού. Και, μ’ αυτή την κίνηση Δούρειου Ίππου, καταδίκασε το λαό του Ιησού και ολόκληρο τον Κόσμο σε δυο χιλιάδες χρόνια σταύρωση.

Προσέξτε και το εξής σχετικό και αποδεικτικό της σχέσης του Παύλου με το Πνεύμα του Ιησού: Όταν ο Άγγελος του Ιησού επισκέφτηκε τον Ιωάννη στην Πάτμο, πριν του δώσει την προφητεία της Αποκάλυψης, του έδωσε και μηνύματα για εφτά Εκκλησίες. Όλες αυτές οι Εκκλησίες βρίσκονται στην περιοχή όπου ο Ιησούς απαγόρευσε στον Παύλο να διδάξει (και που είχαν ρημάξει οι Δαναοί για προμήθειες κατά τον Τρωικό

95


πόλεμο). Δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτές καμιά από τις Εκκλησίες που ίδρυσε ο Παύλος, Θεσσαλονίκης, Φιλίππων, Κορίνθου, Ρώμης κλπ.

Ο Παύλος είναι η κλασσική περίπτωση Δούρειου Ίππου. Πρώτα χρησιμοποιήθηκε σε κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στο σώμα των Αγίων του Ιησού και, αφού αυτό δε φαινόταν να επιτυχαίνει την άλωση, περάστηκε μέσα από τα τείχη.

Όταν έγινε το Βυζαντινό ξεκαθάρισμα των Γραφών, αυτά του Παύλου διατηρήθηκαν στο ακέραιο και αποτέλεσαν την κύρια βάση της νέας Ρωμαϊκής θρησκείας. Και σήμερα ακόμα, όλοι οι διανοούμενοι μελετητές της Γραφής, ιδιαίτερα στο Δυτικό Κόσμο όπου η Βίβλος περιορίστηκε στα 66 βιβλία, (τα βιβλία της Βίβλου που χρησιμοποιεί η Ανατολική Εκκλησία είναι 77), επικεντρώνουν τις μελέτες τους στις επιστολές του Παύλου και, όπως προειδοποίησε και ο Πέτρος, βυθίζονται σε όλο και μεγαλύτερη σύγχυση, και έχουν καταφέρει μέσω αυτών των μελετών να διασπάσουν τη Δυτική Εκκλησία σε πάνω από 2000 υποδιαιρέσεις. Και ενώ κυκλοφορούν το απαράδεχτο δόγμα ότι «η κάθε λέξη της Γραφής, συμπεριλαμβανομένων περιγραφών ταξιδιών, πολέμων, φιλονικιών κλπ, είναι θεόπνευστη», αναπόφευκτα η ερμηνεία της Γραφής υπόκειται στον κάθε αναγνώστη ή, μάλλον, στο Πνεύμα που καθοδηγεί τον εκάστοτε αναγνώστη, με αποτέλεσμα ο καθένας να ακολουθεί τη δική του ερμηνεία.

Η διδασκαλία του Ιησού είναι τόσο απλή, ίσια και κυριολεκτική που δε χρειάζεται ούτε και επιδέχεται ερμηνείες.

96


Η ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ (Ο Τέταρτος Δούρειος Ίππος)

Η Ελένη ήταν Δρυάδα Ιέρεια και, σύμφωνα με σχέδιο του Ιεροφάντη της Ευξένη, πήγε γκαρσόνα σε ένα από τα περιβόητα ‘πανδοχεία της χαράς’, όπου σύχναζαν οι Ρωμαίοι στρατιωτικοί. Εκεί έγινε παλλακίδα του Κωνστάντιου του Χλωρού, αδελφού του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού. ‘Από το δεσμό τους’ (;) γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος. (Ο βιολογικός πατέρας του Κωνσταντίνου ήταν ο Ιεροφάντης Ευξένιος. Αναφέραμε και στην περίπτωση του Αλέξανδρου το ‘κόλπο του κούκου’). Σύμφωνα με το Ρωμαϊκό νόμο, τα παιδιά των παλλακίδων των Ρωμαίων δε θεωρούνταν νόθα.

Επειδή η Ελένη, εκτός του ότι ήταν Δρυάδα, είχε επαφές και συνεργασίες με τους Χριστιανούς ‘επαναστάτες’, σχέσεις που όλο και γίνονταν πιο στενές, ο Διοκλητιανός έπεισε, μάλλον υποχρέωσε, τον Κωνστάντιο να την αποπέμψει, κρατώντας το παιδί κοντά του, απαγορεύοντας στην Ελένη κάθε επαφή με τον Κωνσταντίνο. Αυτό βόλευε και την Ελένη και τον Ιεροφάντη της. Η Ελένη, σαν Δρυάδα Ιέρεια, θεωρούσε τη σεξουαλική της σχέση με τον Κωνστάντιο σαν ακαθαρσία. Είχε μια φανατική αντίληψη για τη δική της γυναικεία αγνότητα, από την οποία αντίληψη γεννήθηκε το δόγμα της αειπαρθενίας της Παναγίας και της ανέπαφης σύλληψης του Ιησού. Μέχρι τότε δεν είχε προκύψει τέτοιο θέμα. Η Μαριάμ, η μάνα του Ιησού, ήταν μια απλή φτωχή εβραιοπούλα με ένα τσούρμο παιδιά, πέντε γιους, τον Ιησού τον πρωτότοκο και όχι το μοναχογιό της, (κατά Ματθαίον κεφάλαιο 1, εδάφιο 25 και Λουκά κεφάλαιο 2, εδάφιο 7), τον Ιάκωβο, τον Ιωσήφ, το Σίμωνα και τον Ιούδα, τα ονόματα των οποίων αναφέρονται στο 55ο εδάφιο του 13ου κεφαλαίου του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, και άλλες όσες κόρες. (Αν αυτά τα παιδιά τα είχε ο Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο, θα τα είχε μαζί του και στη Βηθλεέμ για την απογραφή και τα ευαγγέλια θα το ανέφεραν). Μοναχογιούς Βασιλείς (Χριστούς) είχαν η Ολυμπιάδα και η Ελένη, οι Δρυάδες Ιέρειες του Δράκοντα θεού. Ο Πλανητάρχης απένειμε στους γιους του τον τίτλο ‘Μέγας’, όπως και στο γιο του Αρθούρο, γιο της Ιέρειας των Δρυίδων. Ο γιος της Αρχιέρειας Ολυμπιάδας είναι ο Χριστός που έζησε 33 χρόνια.Η ‘Παναγία’ είναι μια φτιαχτή σύνθετη Μητρική θεότητα. Στην επιφάνεια είναι μια γλυκύτατη Μητέρα που θεωρεί όλα τα παιδιά του Κόσμου παιδιά της, ανεξαρτήτως θρησκείας. Σε βαθύτερο της επίπεδο βρίσκεται η Ελένη, η ‘υπέρμαχος στρατηγός’, και ακόμα πιο βαθιά η Αρχιέρεια Ολυμπιάδα με ένα επιτελείο από ιερείς.

Η Ελένη ήταν, όπως και η Ολυμπιάδα η μητέρα του Αλέξανδρου, μια πολύ δυναμική γυναίκα, με δυνατή και χαρισματική προσωπικότητα και πολύ φιλόδοξη. Σύμφωνα με τα σχέδια του Ιεροφάντη της, φιλοδοξία της ήταν να δει το γιο της Κοσμοκράτορα.

Όταν ξανασμίξανε μάνα και γιος, ο Κωνσταντίνος ήταν κιόλας αρκετά ψηλά στις τάξεις του Ρωμαϊκού στρατού. Όμως, το όνειρο του στρατηλάτη και του κατακτητή το καταστάλαξε στο νου και τη ψυχή του η Ελένη, η οποία, όπως και η Ολυμπιάδα, φιλοδοξούσε να δει το μοναχογιό της μοναδικό κυρίαρχο όλου του τότε γνωστού κόσμου. Για να γίνει όμως αυτό, έπρεπε πρώτα να επιτεθεί εναντίον αυτής της ίδιας της Ρώμης και να εξουδετερώσει και τη σύγκλητο και όλους τους ανταγωνιστές του, (όπως και η Ολυμπιάδα φρόντισε για τη δολοφονία του Φίλιππου).

Το γνωστό λάβαρο με το ‘εν τούτω νίκα’ ήταν επινόηση της Ελένης, εμπνευσμένο από τις Δρυάδες, (απ’ όπου και η Ποιμαντορική ράβδος με τους δυο δράκοντες). Το ‘Ρ’ στη μέση του σταυρού είναι στην ουσία μια δεξιόστροφη σπείρα που καταλήγει στο κέντρο του σταυρού. Το ‘Ρ’, το συναντήσαμε και στις δίνες των στοιχειωδών

97


σωματιδίων, ΟΥΡΑ, ΟΥΡ και ΡΑ, και στη λέξη ‘Έρως’. Είναι το σύμβολο της δεσμικής δίνης, έχει το σχήμα της δίνης του νερού και η προφορά του είναι προσπάθεια απόδοσης του ήχου της δίνης του νερού. Δίνει δυναμικό κινητικό χαρακτήρα στο σταυρό, όπως και οι μικρές γραμμές στα άκρα των βραχιόνων της σβάστικας, και καθιστά το σταυρό δυναμικότερο. (Για να το γνωρίζει αυτό, η Ελένη πρέπει να ήταν Δρυάδα-Μαινάδα Ιέρεια. Τα νοητικά αρχεία δείχνουν ότι η Ελένη ήταν πράγματι Δρυάδα Ιέρεια και ότι Ιεροφάντης της ήταν κάποιος Ευξένιος του γένους των Ροξανιδών, που έφερε την Ιερατική ράβδο του Νεπτάναβου). Η οπτική σπειροειδής σύγκλιση σε κεντρικό σημείο είναι και η ιδιότητα πάνω στην οποία βασίζεται και η αποτελεσματικότητα του ‘υπνοδίσκου’ που χρησιμοποιούν οι υπνωτιστές.

Για να καταλάβουμε κάπως καλύτερα το χαρακτήρα της Ελένης και πώς τα κατάφερνε να γίνεται το δικό της, αναφέρουμε και το εξής: Επειδή δεν ενέκρινε την πρώτη σύζυγο (ή παλλακίδα) του Κωνσταντίνου Μινερβίνα, κατάφερε το γιο της να την αποπέμψει και βρήκε για το γιο της μια νεαρή νύφη του χεριού της, τη Φαούστα, και τους εγγονούς της τους ονόμασε Κώνσταντο, Κωνστάντιο και Κωνσταντίνο. (Πίστευε ότι αυτό το όνομα είχε τελετουργική δύναμη, όπως και η Ολυμπιάδα το ‘Αλέξανδρος’). Επειδή δεν ήθελε ούτε και το γιο της Μινερβίνας τον Κρίσπο, για διάδοχο του Κωνσταντίνου, τα κατάφερε ούτως ώστε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, (σύμφωνα με τη Βυζαντινή Ιστορία), να δώσει εντολή για τη δολοφονία του Κρίσπου, με την κατηγορία ότι πλάγιασε τη Φαούστα. Τη δε Φαούστα, (πάλι σύμφωνα με τη Βυζαντινή Ιστορία), ο Κωνσταντίνος τη σκότωσε με καυτό νερό στο μπάνιο. Έτσι η Ελένη έμεινε η μόνη γυναίκα με επιρροή πάνω στο μοναχογιό της. (Η αλήθεια είναι ότι είναι η Ελένη που σκότωσε τη Φαούστα με καυτό νερό στο μπάνιο. Και για τη δολοφονία του Κρίσπου είναι η Ελένη που πλήρωσε τους δολοφόνους. Η Βυζαντινή ‘Θρησκευτική Ιστορία’ χρέωσε και τα δυο στον Κωνσταντίνο για να διαφυλάξει το ‘άσπιλο’ της Παναγίας-Ελένης. Ο Κωνσταντίνος δε θα κατέφευγε σε μυστική δολοφονία αλλά σε δημόσια εκτέλεση του ‘ενόχου’ (;). Είναι επίσης αδιανόητο ένας άντρας και μάλιστα Ρωμαίος στρατηγός να καταφύγει στη θανάτωση γυναίκας με καυτό νερό στο μπάνιο. Αυτός είναι καθαρά γυναικείος και όχι αντρίκειος τρόπος. Χάθηκε ένα σπαθί;) Μη ξεχνάτε ότι η Ελένη, όπως και η Ολυμπία που διευθέτησε το θάνατο του ίδιου του μοναχογιού της, ήταν Δρυάδα Ιέρεια. Γι’ αυτές, η ηθικότητα των μέσων κρινόταν από την αγιότητα των στόχων και των εντολών της θεότητας που υπηρετούσαν, εντολές που θεωρούσαν απαραβίαστες, πάνω από τα προσωπικά τους. Τέτοια αφοσίωση είναι άξια θαυμασμού απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται.

Η Ελένη έπεισε τον Κωνσταντίνο και για τη νομιμοποίηση της Χριστιανικής θρησκείας, πράγμα το οποίο ο Κωνσταντίνος υιοθέτησε για πολιτικούς λόγους, ενώ ο ίδιος πείσθηκε να βαπτιστεί τις τελευταίες ώρες της ζωής του, όταν ήταν πια ακίνητος στο κρεβάτι του θανάτου. Αυτή η νομιμοποίηση εξυπάκουε και ένα συμβιβασμό για να ταιριάζει περισσότερο με τις Ρωμαϊκές αντιλήψεις και τη μυστηριακή θρησκεία των Δρυάδων. Όπως αναφέραμε και στο πρώτο μέρος, στην πραγματικότητα η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ουδέποτε εκχριστιανίστηκε. Η Χριστιανική θρησκεία, που ήδη είχε απομακρυνθεί πολύ από τον αρχικό της χαρακτήρα και αποτελούσε ένα συγκέρασμα των πολλών δοξασιών και παραδοσιακών εθίμων των λαών που αγκάλιαζε, τελικά εκρωμαΐστηκε. (Για παράδειγμα, το έθιμο της θείας μετάληψης προήρθε από προηγούμενες μυστηριακές θρησκείες. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, που είναι ο κατεξοχήν Ευαγγελιστής της εσωτερικής διδασκαλίας του Ιησού και ο επιστήθιος μαθητής του, και που περιγράφει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια από τους

98


συνοπτικούς Ευαγγελιστές τα γεγονότα του τελευταίου δείπνου, στο οποίο ήταν οπωσδήποτε πολύ παρών, δεν αναφέρει τίποτε για κάτι τέτοιο).

Η Ελένη άρχισε μια διαδικασία που τελικά μετάτρεψε τη Χριστιανική Εκκλησία σε πραγματική Συναγωγή του Δράκοντα και του Θανάτου, και τους ναούς της σε οίκους οργανωμένης Μαύρης Μαγείας εναντίον του Ιησού και των Αγίων του. Εκτός των όσων έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα, για τους Δράκοντες του καλλιτεχνικού μοτίβου των ναών αυτών και της Επισκοπικής ποιμαντορικής ράβδου με τους Δράκοντες της, και για την αφαίρεση του ονόματος του Ιησού από το ονοματολόγιο, έχουμε να παρατηρήσουμε και τα ακόλουθα σχετικά: Σε αντίθεση με το ναό του Θεού του Ζώντος και των άλλων ναών των Θεών της αρχαιότητας, όπου το άδυτο ήταν στη δύση και με πύλες στις άλλες τρεις πλευρές, με βασιλική πύλη την ανατολική, οι Βυζαντινοί ναοί έχουν το άδυτο στην ανατολή και την κύρια πύλη στη δύση, όπου και το κοιμητήριο, ακριβώς όπως στους αρχαίους ναούς των Νεκρών ή Ηρώων. Χρησιμοποιείται ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του τρούλου, ομοίωμα του όρους Καϊλέ. Ακόμα και στους ναούς του βασιλικού ρυθμού, το Ιερό έχει πάντοτε στέγη σε ρυθμό τρούλου ή μισού τρούλου. Κάτω από τον τρούλο είναι τοποθετημένες εικόνες των Αγίων, με σταυρωμένο το ομοίωμα του Ιησού στην κορυφή του εικονοστασίου και κάτω από την Αγία τράπεζα τοποθετούνται οστά των Αγίων, μια τελετουργία ακριβώς ανάλογη με τη χρήση τριχών και νυχιών των θυμάτων της Μαύρης Μαγείας στα τελετουργικά ομοιώματα των θυμάτων. Έτυχε επεξεργασίας ένα νέο ημερολόγιο-εορτολόγιο των Νεκρών, με κύριες γιορτές αφιερωμένες στην Παναγία. Σαν επέτειος της γέννησης του Χριστού ορίστηκε η 25η Δεκεμβρίου, η αρχαία Κρονία εορτή, και το Πάσχα αφιερώθηκε στη Θεότητα της Φωτιάς (του Ιαπετού = 666) και ονομάστηκε ‘Λαμπρά’, με το έθιμο να ανάβονται φωτιές και πυροτεχνήματα στον αυλόγυρο του ναού τη νύκτα αυτή. Η τελετουργία της κατάβασης του ‘Αγίου Φωτός’, στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί, καθιερώθηκε και αυτή κατά τη ‘Λαμπρά’. Ο Τάφος καθιερώθηκε σαν το αγιότερο προσκύνημα της Χριστιανοσύνης, που υποτίθεται ότι είναι η θρησκεία του Ιησού, ο οποίος θεωρείται, και ομολογήθηκε και από τον ίδιο, σαν ‘η Ζωή και η Ανάσταση’. Το μαύρο ράσο των λειτουργών της Μαύρης Μαγείας, καθιερώθηκε σαν το χαρακτηριστικό ένδυμα των ιερέων.

Αναφέραμε επίσης ότι, μέχρι τη νομιμοποίηση της Χριστιανικής θρησκείας από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να σταυρώνουν ομοιώματα του Ιησού και να τα στήνουν σε γωνίες των δρόμων και σε πλατείες, με την επιγραφή ‘Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων’, για να αναθεματίζουν τους Ιουδαίους και τους ακόλουθους του Ιησού. Τώρα, την ίδια αυτή τελετουργία Μαύρης Μαγείας εκτελούν οι ίδιοι οι Χριστιανοί μέσα στους ναούς τους, με την πεποίθηση ότι, με αυτό τον τρόπο, προσφέρουν λατρεία στον Ιησού. Ότι ο Δράκοντας δεν κατάφερε μέσα σε τρεις αιώνες με την κατά μέτωπο επίθεση, με τους διωγμούς, τις αρένες με τα άγρια θηρία, και με τους αναθεματισμούς και τα ξόρκια, το κατάφερε με μια έξυπνη και ανώδυνη κίνηση τύπου Δούρειου Ίππου, μέσω της ‘αγίας’ Ελένης.

Από το 336 π.Χ., όταν το μισοφέγγαρο υιοθετήθηκε σαν το σύμβολο του Βυζαντίου και ο σταυρός σαν το λάβαρο του Αλέξανδρου, μέχρι το Μάη του 330 μ.Χ., την επέτειο της ίδρυσης της Ρώμης, όταν ο Κωνσταντίνος εγκαινίασε την πόλη σαν πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του και την ονόμασε Νέα Ρώμη, είναι ακριβώς 666 χρόνια. Η 11η Μαΐου 330 είναι η ημερομηνία κατά την οποία ο Κρόνος, ο Ρωμαϊκός ή Σκανδιναβικός Δράκων, παράδωσε την εξουσία του στον Ιαπετό (666). Και από τότε

99


οι Έλληνες υιοθέτησαν σαν πρόσθετο εθνόνυμο το ‘Ρωμιοί’. Κανένας άλλος λαός, ούτε ακόμα και αυτοί οι κάτοικοι της Ρώμης, δε φέρουν αυτό το εθνόνυμο.

Τελικά, η έδρα της θηλυκής θεότητας που διαμορφώθηκε από τη φαντασία της Ελένης και με συγκερασμένα στοιχεία από όλες τις άλλες αρχαιότερες θηλυκές θεότητες, κάθεται πάνω σε εφτά (7) λόφους (επτάλοφη), όπως περιγράφει και η Αποκάλυψη στο 18ο κεφάλαιο, σαν η ‘μυστήρια Βαβυλώνα’, αποκαλεί τον εαυτό της ‘βασίλισσα’ (Βασιλεύουσα), και καυχάται ότι δε θα γνωρίσει χηρεία, (αφού είναι ‘Νύμφη ανύμφευτη’).

Την εποχή των εικονομάχων, πολλοί εικονολάτρες μοναχοί εξορίστηκαν στην Κύπρο και, αργότερα, μετανάστευσε στην Κύπρο και η Κυρά της Πόλης και εγκαταστάθηκε κυρίως στα οφιολιθικά βουνά της Πάφου. Έτσι η Κύπρος, ‘το νησί της Αφροδίτης’, έγινε και ‘το νησί της Παναγιάς’, της Μεγάλης Παρθένας.

Στην Κύπρο συνέβηκε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, που την καθιστά μοναδική. Το 488 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Ζήνων παραχώρησε στην Εκκλησία της Κύπρου το ‘αυτοκέφαλο’. Αυτό το προνόμιο δεν είναι μόνο Εκκλησιαστικό, αλλά και αυτοκρατορικό. Σύμφωνα με αυτό, παραχωρήθηκε στον Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου το Ρωμαϊκό αυτοκρατορικό προνόμιο να φορά αυτοκρατορική χλαμύδα, να κρατά αυτοκρατορικό σκήπτρο αντί Ποιμαντορική ράβδο και να υπογράφει με κόκκινο μελάνι. Ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου διατηρεί αυτό το προνόμιο μέχρι και σήμερα. Έτσι, η Κύπρος αποτελεί το τελευταίο κατάλοιπο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όπου διατηρήθηκε μια συνεχής διαδοχή Ρωμαίων αυτοκρατόρων μέχρι σήμερα.

Όταν έπεσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία στους Τούρκους, η Πόλη δε χάθηκε. Άλλαξε απλώς αφεντικό, άνκαι στην πραγματικότητα αυτή είναι το αφεντικό. Τα κατάφερε να ‘φωτίσει’ τους Τούρκους να υιοθετήσουν το παλιό της σύμβολο, το μισοφέγγαρο, όχι μόνο σαν σύμβολο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και αργότερα του Τουρκικού κράτους, αλλά και σαν σύμβολο ολόκληρου του Ισλάμ.

100


Η ΕΥΡΩΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (Ο Πέμπτος Δούρειος Ίππος)

Δεν το θεώρησα απαραίτητο μέχρι στιγμής να εξηγήσω τον όρο ‘Δούρειος Ίππος’. Σκέφτηκα ότι στο δικό μας το χώρο, όπου τα παιδιά της πρώτης του δημοτικού μαθαίνουν για τον Τρωικό πόλεμο, η σημασία του όρου ήταν ευνόητη. Εξ άλλου, αφού και το κύριο θέμα είναι η Εξουσία του ‘666’, που συμβολικά εικονίζεται να έχει δυο κέρατα σαν Αρνί και φωνή Δράκοντα, δηλαδή παρουσιάζεται σαν ‘λύκος με προβιά’, η σημασία του όρου γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη. Όμως, στη σημερινή της επίσκεψη, νωρίς τα χαράματα, η Αθηνά μου εισηγήθηκε να φέρω τη σημασία του όρου στο προσκήνιο και να εξηγήσω πλατύτερα τους συσχετισμούς του.

Ο όρος ‘Δούρειος Ίππος’ έχει βασικά την έννοια του Εχθρού που είναι αμφιεσμένος σαν Φίλος, και μάλιστα θεόσταλτος. Το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου είναι η πιο αποτελεσματική στρατηγική για την επίτευξη κάποιου στόχου, όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά και σε οποιοδήποτε χώρο αντιπαράθεσης. Ο λόγος είναι γιατί ενάντια σε ‘φίλο’ δε σηκώνεται ασπίδα, ούτε και ενεργοποιείται οποιοδήποτε άλλο σύστημα άμυνας. Είναι στρατηγική που οποιοσδήποτε μπορεί να χρησιμοποιήσει, και ο Σατανάς και ο Ζηωη. Όμως, ανεξάρτητα από ποιος τη χρησιμοποιεί, η στρατηγική αυτή είναι ‘παμπεσιά’. Συγχωρείται μόνο όταν δε στοχεύει σε κάποια ιδιοτελή νίκη αλλά στη νίκη του ‘θύματος’, και ΜΟΝΟ όταν αυτή η νίκη έχει σκοπό να ανοίξουν τα μάτια του θύματος και να αποκτήσει τη γνώση και τη σοφία για να δει ΜΟΝΟ του το δικό του καλό, και να το επιδιώξει, αν θέλει.

Στον Τρωικό πόλεμο, ότι δεν κατάφεραν δέκα χρόνια από κατά μέτωπο μάχες, κατάφερε το κόλπο αυτό σε μια μόνο νύκτα. Το ίδιο κόλπο είναι και το δόλωμα στο αγκίστρι και το γλυκαντικό στο φάρμακο. Το παιδί μαθαίνει τον καφέ, πρώτα γλυκύ και μετά προχωρεί μέχρι και το σκέτο. Το γλυκαντικό στα ποτά δίαιτας είναι Δούρειος Ίππος για τους αγγέλους ή τους αυτόματους μηχανισμούς διατροφής και συντήρησης του σώματος, με απρόβλεπτα αποτελέσματα. (Ο ‘Τρωικός Ίππος’ δεν ήταν ξύλινο άλογο. Πρόκειται για τους εντός των τειχών Υπερβόρειους Αινείδες).

Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα πράγματα που, ενώ διαδραματίζουν σημαντικό και καίριο ρόλο στη ζωή μας, ιδιαίτερα στην ομαδική έκφραση, δε γνωρίζουμε την προέλευση τους ή η εξήγηση είναι λογικοφανής αλλά μυρίζει σαν ‘λογική του παράλογου’. Κάτι που κρύβεται δεν είναι φιλικό. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα και για την άγνωστη προέλευση και για τη λογικοφανή εξήγηση. Η σημαία είναι το βασικό εθνικό εικονίδιο, ο πιο απλός και πιο σημαντικός κωδικός πρόσβασης στα εθνικά αρχεία του υποσυνείδητου. Αν ρωτήσουμε οποιοδήποτε Τούρκο να μας πει για την προέλευση της σημαίας του, κανένας δε θα ξέρει να μας πει. Και ενώ οι Τούρκοι φωνασκούν για ‘Βυζαντινές δολοπλοκίες’, δε συνειδητοποιούν ότι έχουν υιοθετήσει το πιο βασικό Βυζαντινό στοιχείο. Μερικοί πολύ διαβασμένοι Τούρκοι ίσως να δώσουν τη λογικοφανή εξήγηση ότι το μισοφέγγαρο προέρχεται από ένα πολεμικό λάβαρο ενός από τα φύλα που αποτελούσαν το σύνολο της Οθωμανικής εκστρατείας, κάτι σαν κέρατα βοδιού σε κοντάρι, με δυο ‘ουρίδες’ να κρέμονται από αυτό. Όμως εκείνο δεν ταυτιζόταν καθόλου με την ιδέα του μισοφέγγαρου. Αν πάμε λίγο πιο πέρα, βλέπουμε ότι το μισοφέγγαρο δεν ήταν πάντα Βυζαντινό. Η υιοθεσία του σαν Βυζαντινό σύμβολο το 336 π.Χ., διότι τάχα τα γαυγίσματα των σκύλων ξύπνησαν τη Πόλη και έτσι σώθηκε από αιφνιδιαστική επίθεση, και ότι αυτά τα γαυγίσματα ‘τα προκάλεσε η πρωινή ημισέληνος’, έχει μια λογικοφάνεια που οπωσδήποτε μυρίζει. Γιατί να μην ξύπνησαν οι σκύλοι από τις κινήσεις του εχθρού; Περισσότερο

101


λογικοφανής είναι η υιοθέτηση του σφυροδρέπανου με το αστέρι σαν Σοβιετική σημαία, και όχι μόνο. Καμιά άλλη σημαία δεν κυμάτισε σαν λάβαρο σε όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμα και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Και τέλος, ας έλθουμε στα δικά μας. Από πού μας ήρθε η δική μας σημαία; Η πρώτη ιδέα για τις εννιά λούρες, (υπήρχαν και ιδέες για εφτά), ήταν οι Ελληνικές θάλασσες και πέλαγα. Όμως έπρεπε να είναι εννιά οι λούρες και, εκ των υστέρων, αυτό ταίριασε και με τον αριθμό των συλλαβών του πρώτου στίχου του Εθνικού Ύμνου. Όταν εξηγείς αυτή την προέλευση σ’ ένα παιδί φαίνεται λογική. Ποια είναι όμως η πηγή αυτής της απίθανης επινόησης;

Η Ρωμαϊκή Εξουσία, σαν εχθρός του Ιησού και των Αγίων του, δεν αποτελεί Δούρειο Ίππο και, στις προφητείες, συμβολίζεται με εικόνες φανερής αγριάδας. Όμως, η ίδια Ρωμαϊκή Εξουσία, αμφιεσμένη σαν Χριστιανική Εξουσία, είναι οπωσδήποτε Δούρειος Ίππος. Τα διάφορα Σατανικά κινήματα δεν είναι Δούρειοι Ίπποι. Όμως, υπάρχουν και τεχνάσματα ‘δουρειότερα’ του Δούρειου Ίππου. Για παράδειγμα, ενώ τα διάφορα φανερά Σατανικά κινήματα δεν αποτελούν τα ίδια παγίδα, μπορεί να είναι στημένα σε συνδυασμό με παγίδες, ακριβώς στο δρόμο αποφυγής τους. Γι’ αυτό, όταν βλέπετε κάπου τον εχθρό να στέκεται στο δρόμο σας φανερά, και μάλιστα με τρόπο που πολύ εύκολα μπορείτε να τον αποφύγετε και, επομένως, φαίνεται αδέξιος και ακίνδυνος, κοιτάξτε πολύ προσεκτικά για παγίδες στο λογικότερο δρόμο διαφυγής ή στο φαινομενικά πιο ασφαλές καταφύγιο. Έχουμε αναφέρει το ‘κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις’.

Πρέπει να είναι σε όλους φανερό και πολύ απλά λογικό ότι, μέχρι που να εγκαθιδρυθεί η Βασιλεία του Θεού στη Γη, οι διάφορες Εξουσίες είναι του Σατανά. Το λέει και η Γραφή. Και μάλιστα, ενώ πλησιάζει ο ερχομός της Βασιλείας του Θεού, ο Σατανάς θα δυναμώνει το κράτημα.

Επομένως, και η Ευρωχριστιανική Εξουσία πρέπει να αποτελεί μια φάση αυτής της κατάστασης. Η Ευρωπαϊκή Εξουσία είναι συνέχιση της Ρωμαϊκής. Είναι ο ίδιος ο ‘Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς’.

Η Βυζαντινή Εξουσία ήταν η πρώτη αμφίεση της Ρωμαϊκής Εξουσίας σαν Εξουσία του Ιησού. Περί το 800 μ.Χ. ξεκίνησε η δεύτερη, με τον Καρλεμάνο. Η ‘ΙΕΡΑ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ’ ήταν νεότερη αμφίεση της Ρώμης. Κράτησε για χίλια χρόνια, μέχρι που διαλύθηκε οριστικά το 1805.

Όμως, όλα τα βασίλεια της Ευρώπης έχουν προέλευση αυτή την Ιερή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η πρώτη φάση της Ευρωπαϊκής παγκόσμιας εξουσίας είχε τη μορφή της ‘Διοικητικής Αποικιοκρατίας’. Έτσι ξαπλώθηκε είτε με το μαλακό, όπως για παράδειγμα την Ιεραποστολική εκστρατεία του εκχριστιανισμού, είτε με το σίδερο και τη φωτιά, τις κατακτήσεις, τις σφαγές και το δουλεμπόριο, και στον Παλιό και στο Νέο Κόσμο. Έτσι άπλωσε η επικράτεια της εξουσίας του Κρόνου σε όλο τον Κόσμο.

Χαρακτηριστικό της Εξουσίας του Κρόνου είναι η αντιπαράθεση και, αργά ή γρήγορα, αυτή η αντιπαράθεση ήταν αναπόφευκτο να φέρει και τη διάλυση αυτής της Διοικητικής Αποικιοκρατίας. Αυτό άρχισε πρώτα με την Αμερικάνικη επανάσταση και την εγκαθίδρυση της Θηλυκής Εξουσίας στις ΗΠΑ. Η σημαία με τις 13 λούρες, οποιαδήποτε και αν είναι η λογικοφανής προέλευση της, (ο αρχικός αριθμός των πολιτειών της Βόρειας Ένωσης, των Γιάνκηδων που νίκησε στον εμφύλιο πόλεμο),

102


είναι σύμβολο της Θηλυκής Εξουσίας. Το ίδιο και το άγαλμα της Ελευθερίας που ήρθε 100 χρόνια μετά την επανάσταση. Και το Πνεύμα της Αμερικανικής επανάστασης, (και αξιωματικοί), και το άγαλμα της Ελευθερίας ήρθαν από το Παρίσι, την Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της Θηλυκής Εξουσίας.

Την Αμερικανική επανάσταση ακολούθησε αργότερα η ‘απελευθέρωση των δούλων’. Αυτή η ‘απελευθέρωση’ ήταν στην ουσία η κατάρρευση της ‘Διοικητικής Δουλείας’. Στην πραγματικότητα, η Δουλεία συνεχίστηκε με νέα μορφή, τη ‘Δουλεία του Μεροκάματου’ ή την ‘Οικονομική Δουλεία’, που είναι και πιο στυγνή, και πιο εκμεταλλευτική και πιο ανεύθυνη.

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Η.Π.Α. και η Ρωσία ανάτειλαν σαν οι νέες ‘Δυνάμεις πρώτης γραμμής’ και οι παλιές Αποικιοκρατικές Ευρωπαϊκές Δυνάμεις έγιναν εκ των πραγμάτων ‘Δυνάμεις δεύτερης γραμμής’, ήταν αναπόφευκτο να αρχίσει και η κατάρρευση της ‘Διοικητικής Αποικιοκρατίας’ που ασκούσαν τα Ευρωπαϊκά κράτη. Όμως, όπως και στην περίπτωση της κατάρρευσης της ‘Διοικητικής Δουλείας’ στην Αμερική, έτσι και σ’ αυτή την περίπτωση, η Αποικιοκρατία δεν εξέλειπε. Απλώς άλλαξε μορφή και από ‘Διοικητική’ έγινε ‘Οικονομική’. Οι χώρες της Ευρώπης, που είχαν το οργανωτικό, βιομηχανικό και οικονομικό προβάδισμα, από την παλιά φάση της ‘Διοικητικής Αποικιοκρατίας’, ασκούν αυτή την νέα ‘Οικονομική Αποικιοκρατία’ ρυθμίζοντας και ελέγχοντας μια ανισότητα ημερομισθίων και τιμών, μεταξύ τους και των πρώην αποικιών και άλλων χωρών, έτσι που να τις ευνοεί.

Δεν είναι δυνατόν η Εξουσία των τελευταίων ημερών, πριν την ‘Αυγή του Υδροχόου’ και τον ερχομό της Ουράνιας Βασιλείας, να μην αναφέρεται στις προφητείες. Οπωσδήποτε και αναφέρεται.

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης, στο 12ο κεφάλαιο, μετά από τον Κόκκινο Δράκοντα με τις επτά κεφαλές και δέκα κέρατα, με επτά μόνο διαδήματα στις κεφαλές, που περιμένει να καταπιεί το βρέφος της Ουράνιας Μητέρας, ακολουθεί στο 13ο κεφάλαιο ένα θηρίο από τη θάλασσα με επτά κεφαλές και δέκα κέρατα, αλλά αυτή τη φορά με δέκα διαδήματα στα κέρατα, στο οποίο ο πρώτος Δράκοντας παραχωρεί την εξουσία του. Η όψη αυτού του θηρίου περιγράφεται παρδαλή σαν λεοπάρδαλη, με στόμα λέοντα και πόδια αρκούδας, και παρατηρείται ακόμα ότι μια από τις επτά κεφαλές είναι κομμένη για θάνατο αλλά θεραπεύεται. Κοιτάξτε προσεκτικά την Ευρώπη. Είναι μια ‘παρδαλή’ περιοχή από πολλά έθνη και γλώσσες, και έχει από τη μια μεριά την Αγγλία, το στόμα του λέοντα, και από την άλλη τη Ρωσία, τα πόδια της αρκούδας. Η Ευρώπη έχει μεν 7 βασιλικές κεφαλές, αλλά η εξουσία είναι στις προσωρινές εκλεγμένες κυβερνήσεις. (Τα διαδήματα της εξουσίας είναι στα δέκα κέρατα). Η Ευρώπη έχει επτά βασίλεια, (1-Αγγλίας, 2-Βελγίου, 3-Ολλανδίας, 4-Δανίας, 5-Νορβηγίας, 6-Σουηδίας, 7-Ισπανίας), με εκείνο της Ισπανίας κομμένο ή καταργημένο για 40 χρόνια και επανεγκαταστημένο. Έχουμε ήδη αναφέρει στο πρώτο μέρος ότι η Ελβετία είναι το αρχηγείο του Δράκοντα Πλανητάρχη στη Δυτική Ευρώπη. Εκεί είναι ο θρόνος του Σατανά. Εκεί ακριβώς έχει μετόχι και δεύτερη έδρα το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Ελβετία ιδρύθηκε το 1803, σαν συνέχεια της Ιερής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είναι σημαδιακό ότι η εκατονταμελής φρουρά του Πάπα, (κατά το πρότυπο της φρουράς του Πλανητάρχη), είναι από παράδοση Ελβετική. Παραρτήματα ή ‘Μετόχια’ του αρχηγείου του Πλανητάρχη υπάρχουν σε όλες τις Σκανδιναβικές χώρες.

103


Και στην Ελλάδα; Τι γίνεται με τη Νεότερη Ελλάδα;

Η νεότερη Ελλάδα είχε επτά βασιλιάδες, από τη διαδοχή της Ιερής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τον πρώτο Βαβαρό και τους υπόλοιπους Δανούς ή ‘Δαναούς’. Όπως και στο Βυζάντιο έτσι και εδώ τώρα έχουμε Ρωμαίους Βασιλιάδες. Ο τελευταίος βασιλιάς, ο Κωνσταντίνος Β΄, είναι εκθρονισμένος αλλά ζει, ενώ η αδελφή του Σοφία παντρεύτηκε το διάδοχο του Ισπανικού θρόνου πριν την επανεγκαθίδρυση του Ισπανικού βασιλείου και είναι η βασίλισσα της Ισπανίας.

Όπως η αρχαία Ελλάδα αποτέλεσε τη βάση του Δυτικού Ευρωπαϊκού πολιτισμού, έτσι και η νεότερη Ελλάδα αποτελεί τη βάση του νεότερου Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται για τα προπλάσματα ή πιλοτικά προγράμματα των σχεδίων για τα τεκταινόμενα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το ίδιο θα γίνει και κατά τη Μεγάλη Κρίση. Πρώτη θα καθαριστεί η Ελλάδα, μαζί με την υπόλοιπη Ιωνία, και αυτό θα αποτελέσει την πρώτη φάση και τη βάση για την υπόλοιπη Ευρώπη και, σε τρίτη φάση, για τον υπόλοιπο Πλανήτη.

104


ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ (Ο Τελευταίος Δούρειος Ίππος)

Αφού ο Ζευς και κατ’ επέκταση το νέο Ιερατείο του Ζεύα, οι Ιουδαίοι (Jews), αποτελούν και τον κύριο στόχο του Κρόνου, οι Ιουδαίοι δεν εξαιρούνται από την τελευταία στρατηγική του ‘Δούρειου Ίππου’. Οι Ίωνες αποτέλεσαν ιστορικά τον πρώτο στόχο. Οι Ιουδαίοι αποτελούν τον τελευταίο.

Πριν δούμε και αυτό τον τελευταίο Δούρειο Ίππο, θα εξηγήσουμε μερικά βασικά πράγματα γι’ αυτό το Ιερατείο. Το Ιερατείο ή οι Ιερείς αντιστοιχούν με τα Λευκά Αιμοσφαίρια σ’ ένα σώμα. Από μόνο του το Ιερατείο δεν αποτελεί πλήρες Οργανικό Ον και δεν εξυπηρετεί κανένα Ιερατικό σκοπό. Όπως και τα λευκά αιμοσφαίρια, έτσι και οι Ιερείς πρέπει να έχουν ελεύθερη επικοινωνία και πρόσβαση σε όλη την έκταση του σώματος. Λειτουργική τους ιδιότητα και καθήκον είναι η καθαριότητα και υγεία του σώματος, καθώς και η προστασία του με αυτοθυσία ενάντια σε ξένους εισβολείς. Αποτελούν το στράτευμα της πρώτης γραμμής. Δε νοείται σύνορο μεταξύ Ιερατείου και υπόλοιπου σώματος, όπως τα σύνορα που υπάρχουν μεταξύ των άλλων οργάνων. Ούτε και χωράει, σε ένα υγιές σώμα, η παραμικρή αντιπαράθεση ή πόλεμος μεταξύ του Ιερατείου και του λοιπού σώματος. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, και τα λευκά αιμοσφαίρια συμπτυχθούν σε σώμα για να πολεμήσουν, έστω και για ‘αυτοάμυνα’, ενάντια στο υπόλοιπο σώμα, το αποτέλεσμα είναι καταστροφικότατο. Στην Ιατρική, αυτή η κατάσταση είναι γνωστή σαν ‘καλπάζουσα λευχαιμία’ και όταν συμβεί αυτό, οι μέρες του σώματος είναι μετρημένες.

Πότε μπορεί να συμβεί αυτό; Όταν το σώμα σ’ όλη του την έκταση είναι καταβλημένο από ένα εχθρό τόσο ύπουλο, που η δουλειά των λευκών αιμοσφαιρίων γίνεται απελπιστική και ο αριθμός των θυμάτων ανάμεσα τους δεν έχει τελειωμό και, λόγω της υπουλότητας του εχθρού, δίνεται στα λευκά αιμοσφαίρια η εντύπωση ότι ο εχθρός είναι το ίδιο το σώμα.

Όπως δήλωσε ο ζηωη στον Αβραάμ, σαν το μέρος Του στη συμφωνία μεταξύ τους, σκοπός του είναι η δημιουργία ενός Ιερατικού λαού ή στρατεύματος για την ευλογία των Εθνών. Για τον εξαγιασμό της Γης. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, πρέπει πρώτα το Ιερατικό σώμα να προσφερθεί πρόθυμα στην υπηρεσία των Εθνών, και δεύτερο, τα Έθνη από την άλλη να καλέσουν και να δεχτούν το Ιερατείο, στο Όνομα του Θεού του, και να δεχτούν εξίσου πρόθυμα αυτή την υπηρεσία και να την αναγνωρίσουν.

Για να ματαιώσει αυτή την προσπάθεια, ο Σατανάς πρέπει να σταματήσει ή να μπλοκάρει είτε το ένα είτε και τα δυο μέρη αυτής της διαδικασίας. Δηλαδή, να δημιουργήσει και να διατηρήσει μια αποξένωση μεταξύ του Ιερατείου και του υπόλοιπου σώματος, μεταξύ Κλήρου και Λαού, μεταξύ των Ιουδαίων και των Εθνών. Με το να υποθάλπει και να συντηρεί ένα επίπεδο έχθρας και δίωξης των Ιουδαίων από μέρους των Εθνών, προκαλεί και μια συνεχή στάση άμυνας και εχθρότητας των Ιουδαίων εναντίον των Εθνών και, έτσι, διατηρεί μπλοκαρισμένες και τις δυο μεριές της διαδικασίας.

Με τον όρο ‘δίωξη’ οπωσδήποτε δεν εννοούμε τους διάφορους πολέμους, εκτοπισμούς και καταστροφές. Τέτοια αντιμετώπισαν όλοι οι λαοί και είναι μέρος του φυσικού ανταγωνισμού επιβίωσης και επικράτησης μεταξύ γειτόνων. Με τον όρο

105


‘δίωξη’ εννοούμε το ΨΥΧΩΤΙΚΟ φαινόμενο εναντίον ενός Λαού λόγω του ονόματος του ή της Θεότητας που αντιπροσωπεύει.

Για παράδειγμα, πριν μάθει ένας την εθνική ή θρησκευτική ταυτότητα κάποιου γείτονα ή κάποιου συνάδελφου, αναπτύσσει αρκετά φιλικές σχέσεις μαζί του. Όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και όλοι έχουνε και τα κακά τους. Δε θα μοιράσουμε τα χωράφια μας. Μόλις όμως μάθει ο πρώτος ότι ο φίλος γείτονας ή ο συνάδελφος είναι Ιουδαίος, ή Μάρτυρας του Ιεχωβά (που και αυτός δε ξέρει τι ακριβώς σημαίνει), αμέσως ξεπετάγεται από το υποσυνείδητο του, σαν από ελατήριο, μια ανεξήγητη έχθρα ή αντιπάθεια ή αντιπαράθεση. Σ’ αυτή την έχθρα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. Είναι αποτέλεσμα συλλογικής υποσυνείδητης υποβολής. Δεν πρόκειται για πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων. Πρόκειται για πόλεμο μεταξύ των Εξουσιών ή Θεοτήτων, ‘δυο κεφαλών σ’ ένα στέμμα’, όπως τις χαρακτηρίσαμε, που διεκδικούν τον έλεγχο των ανθρώπων, και στον οποίο πόλεμο οι άνθρωποι είναι και τα όπλα και το πεδίο της μάχης.

Οι άνθρωποι είναι φιλικοί εκτός όταν πατηθούν τα κουμπιά του συλλογικού Υποσυνείδητου ελέγχου, που μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή. Πριν τον Εθνικοσοσιαλισμό στη Γερμανία, τίποτε δεν πρόδιδε την επερχόμενη θηριωδία. Μάλιστα φαινόταν ότι ανάμεσα στους Γερμανούς οι Εβραίοι βρίσκονταν στο στοιχείο τους. Οι Γερμανοί είναι εξαιρετικός λαός και κατά την κρίση των Εβραίων. Μετά από τη θηριωδία, οι Γερμανοί δε μπορούσαν να καταλάβουν τι και πώς τους είχε συμβεί, και άρχισαν να συμπεριφέρονται φυσιολογικά. Αυτό καθησυχάζει τους ανθρώπους και, όχι μόνο δεν υποψιάζονται αλλά ούτε και μπορούν να πιστέψουν ότι το ίδιο μπορεί να επαναληφθεί. Όμως, αυτή η απάνθρωπη συμπεριφορά δεν είναι κάτω από τον έλεγχο του ανθρώπου και, όπως συνέβηκε χτες, μπορεί το ίδιο εύκολα και το ίδιο αναπάντεχα να συμβεί και αύριο.

Όλη η Ιστορία των Ιουδαίων είναι μια συνεχής σειρά από πολέμους, καταστροφές και εκτοπισμούς. Αυτά είχαν και θετικά αποτελέσματα. Η Ψυχωτική δίωξη αρχίζει με την εμφάνιση της στρατηγικής του ‘Δούρειου Ίππου’, με την εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού σαν νέας θρησκείας. Άρχισε να παίρνει διαφορετικές διαστάσεις το 13ο αιώνα, όταν για πρώτη φορά το ‘Ιουδαίοι’ μετατράπηκε σε ‘Jews’, αρχικά ‘Jeus’ στη μεσοαγγλική. Οι πρώτοι διωγμοί και οι πρώτες σφαγές των ‘Jeus’ έλαβαν χώρα στην Αγγλία το 1290, ακριβώς 1260 χρόνια μετά από τη σταύρωση και ανάσταση του Ιησού, όπως αναφέρει και η προφητεία στο 12ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης. Συνέχισε αυτή η δίωξη και ξαπλώθηκε σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη, από την Ισπανία μέχρι τη Ρωσία.

Με το Ολοκαύτωμα των Ιουδαίων κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Κρόνος το παρατράβηξε. Μετά από αυτό, ανάμεσα σε πολλούς, τα ψυχωτικά συναισθήματα έχθρας μετατράπηκαν σε ένα μείγμα από αισθήματα ενοχής και συμπάθειας. Ο Κόσμος στην πλειοψηφία του είπε «Φτάνει πια. Και οι Ιουδαίοι άνθρωποι είναι και δικαιούνται και αυτοί μια θέση στην Παγκόσμια κοινωνία. Τέτοιες ψυχωτικές εξαλλοσύνες δε χωράνε σε ένα πολιτισμένο κόσμο». Πλείστες χώρες, και ανάμεσα τους πρώτα τα Αραβικά κράτη, ήταν πρόθυμες να δεχτούν τους Ιουδαίους να κατοικήσουν ανάμεσα τους και να τους συμπεριφερθούν ανθρώπινα.

Αν αυτή την κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας, οι Ιουδαίοι γύριζαν και αυτοί προς τα Έθνη, πιθανό να άρχιζε μια διαφορετική συνεργασία, που θα έθετε τέρμα στο

106


μπλοκάρισμα και θα ξεκινούσε τη διαδικασία της σωστής αρμονικής συμβίωσης μεταξύ του Ιερατείου και του υπόλοιπου σώματος των Εθνών. Φανταστείτε για παράδειγμα ποια θα ήταν η σημερινή κατάσταση στον Αραβικό Κόσμο, αν αποκτούσε κάθε Αραβικό κράτος τη δική του σεβαστή Εβραϊκή κοινότητα και δεχόταν την επίδραση του Εβραϊκού δυναμισμού και της Εβραϊκής εργατικότητας και οργανωτικής ικανότητας.

Οι Ιουδαίοι όμως, που μόλις είχαν πιει το πικρότερο ποτήρι αυτού του ψυχωτικού διωγμού, είπαν και αυτοί «Φτάνει πια. Δε μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε κάτω από αυτό τον κίνδυνο του διωγμού». Πίστεψαν ότι το πρόβλημα τους θα λυόταν μια για πάντα αν αποκτούσαν το δικό τους κράτος, πίσω από τα σύνορα του οποίου θα μπορούσαν να αμυνθούν ενάντια στα Έθνη που τους εχθρεύονται. Όπως υποστηρίζουν μερικοί Ισραηλινοί, «μπορεί και έτσι να πεθαίνουν αλλά, κατά τη δική τους φράση, δεν πεθαίνουν ‘σαν τα σκατά’». Στο κάτω-κάτω και ο ζηωη τούς είχε υποσχεθεί ένα κράτος δικό τους, και αυτή η κίνηση είχε ήδη αρχίσει από πριν, από πού αλλού, από τη Γενεύη βέβαια.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Η δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ έφερε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Πρώτα, εμπόδισε τη μεταστροφή των συναισθημάτων από του να δώσει καρπούς, ενόσω τα νέα συναισθήματα είναι ακόμη νέα και δυνατά, και ενόσω ζει ακόμα η παλιά γενιά που γνωρίζει και θυμάται το ολοκαύτωμα. Δεύτερο, γέννησε νέο μίσος και διωγμούς και από λαούς που δεν είχαν διώξει ψυχωτικά τους Ιουδαίους προηγουμένως και τρίτο, αναβιώνει τις παλιές έχθρες και τις συντηρεί ώσπου να παρέλθει η παλιά γενιά που θυμάται και να ξαναξεκινήσουν οι διωγμοί ανανεωμένοι και σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Κοιτάξτε και την κατάσταση μέσα σ’ αυτό το ίδιο το Ισραήλ. Ούτε μια στιγμή ειρήνης. Τα παιδιά του σχολείου δε μπορούν να πάνε μια εκδρομή ή ένα περίπατο χωρίς τη συνοδεία ένοπλων στρατιωτών κάθε 20 μέτρα. Κουβαλούν τα όπλα μαζί τους ακόμα και μέχρι την πόρτα της συναγωγής. Πάνε οι μητέρες με τα μωρά στην αγορά και δεν είναι σίγουρες αν θα τα φέρουν σπίτι ολόκληρα και ζωντανά. Αντί να τους οικοδομεί ο κόπος τους, το μεγαλύτερο μέρος του καρπού του, μαζί με την ανοιχτόχερη προσφορά του Παγκόσμιου Ιουδαϊσμού στον Ισραηλινό κουμπαρά, ξοδεύεται για να συντηρήσει τη στρατιωτική μηχανή και τον ‘πόλεμο’ της επιβίωσης. Και το χειρότερο, πλείστοι Ισραηλινοί κατάντησαν χειρότεροι και από τους Εθνικούς και έχουν αποστραφεί πλήρως το Θεό τους. Και ζουν στην πλάνη ότι μπορεί από μόνο του το Ισραήλ να αντέξει επ’ αόριστο αμυνόμενο εναντίον της κάθε επιβουλής των γειτόνων του.

Και αυτή είναι μια φοβερή πλάνη. Φανταστήκατε ποτέ ποιο θα ήταν το μέλλον του Κράτους του Ισραήλ, και των πανταχού Ιουδαίων αν, λόγω της κατακραυγής που προκαλεί αυτός ο έστω δικαιολογημένος πόλεμος επιβίωσης του Κράτους, ξεσηκωνόταν ένα νέο κύμα διωγμών στην Ευρώπη και στην Αμερική; Πού θα σταθεί το Κράτος χωρίς την οικονομική και, προπαντός, την πολιτική υποστήριξη που του προσφέρουν τα ανά τον Κόσμο Εβραϊκά λόμπι; (Στις αρχές του 2000, στην Αμερική και στην Ευρώπη, υπήρχαν 400 ρατσιστικές ‘οργανώσεις του μίσους’, όπως αποκαλούνται. Πλείστες από αυτές είναι Αντιιουδαϊκές. Μέχρι το τέλος του 2000 υπερδιπλασιάστηκαν. Μέσω του Internet, τα μέλη τους αυξάνονται αλματωδώς σε όλο το Χριστιανικό κόσμο: Αμερική, Ευρώπη, Νότια Αφρική και Αυστραλία. Στο μέλλον θα διεισδύσουν και θα χρησιμοποιήσουν σαν φορέα τους το καθ’ όλα δικαιολογημένο

107


κίνημα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, το οποίο θα μετατρέψουν σε Αντιιουδαϊσμό. Τότε ίσως έρθει και ο τελευταίος και μεγαλύτερος διωγμός των Ιουδαίων).

Και με το Κράτος που υποσχέθηκε ο ζηωη τι γίνεται; Ή αυτό ήταν απλώς ο προσωπικός πόθος των ίδιων των προφητών; Τι γίνεται με τη Νέα Ιερουσαλήμ; Τη Νέα Σιών; Ποιος ο τόπος της; Και αν ακόμα η θέση των Ιουδαίων είναι ανάμεσα στα Έθνη, ας πούμε με κάποιο είδος διεθνή υπηκοότητα, δε χρειάζονται οι Ιουδαίοι, και ο ζηωη, ένα μέρος έστω Ιστορικής ανάμνησης ή προσκυνήματος;

Αυτό είναι δουλειά του ίδιου του ζηωη. Το σημερινό κράτος του Ισραήλ είναι το ‘ψυχοπαίδι’ όλων των Εθνών εκείνων που εδίωξαν κατά καιρούς τους Ιουδαίους, και που κουρδίζονται να το ξανακάνουν. Και ιδρύθηκε με τους όρους της Θεότητας που κυβερνά αυτά τα Έθνη. Γι’ αυτό και ο σεβασμός όλων των ‘Ιερών’ αυτής της Εξουσίας αποτέλεσε βασικό όρο για την ίδρυση αυτού του Κράτους. Ακόμα και αν η Γεωγραφία είναι η σωστή, ρίξτε μια ματιά στο τι γίνεται στο Ισραήλ για να καταλάβετε ποια Εξουσία κυβερνά ακόμα και τους ίδιους του Εβραίους εκεί μέσα. Όλοι οι τόποι όπου άγγισε ή αναφέρθηκε το όνομα του Ιησού ή του ζηωη είναι παγιδευμένοι με τα Ιερά αυτής της Εξουσίας. Αν οι Ιουδαίοι ήθελαν το Κράτος τους να είναι το Κράτος της υπόσχεσης, έπρεπε πρώτα να καθαρίσουν τον τόπο από αυτούς τους Δούρειους Ίππους, από αυτά τα ‘βδελύγματα της ερήμωσης’, του Θανάτου (και του Άδη). Μπορούσαν; Και αν ακόμα διανοούνταν κάτι τέτοιο, δε θα ιδρυόταν το Κράτος. Το Κράτος ιδρύθηκε από την Εξουσία στην οποία ανήκουν αυτά τα ιερά και η διατήρηση και ενίσχυση τους υπήρξε πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση. Στον κωδικό αριθμό των ταξί και λεωφορείων της Ιερουσαλήμ, το «666», έχουμε ήδη αναφερθεί. Αυτό ήταν απόφαση των ίδιων των Ισραηλινών αρχών της πόλης, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70, λίγο πριν πεθάνει ο Βενέδικτος.

(Από Τρωικό αίμα θα γεννηθεί με Γερμανική καρδιά και θα αποκτήσει μεγάλη δύναμη. Θα εκδιώξει το ξένο Αραβικό Έθνος και θα επαναφέρει την Εκκλησία στην προγενέστερη της δόξα. – Νοστράδαμος V74).

Το κράτος του Ισραήλ αποδεικνύεται από τα πράγματα ένας εχθρός για τους Ιουδαίους χειρότερος και από το Ολοκαύτωμα. Ένας πολύ ύπουλος εχθρός, ένας τρομερός Δούρειος Ίππος, με πολλούς μάλιστα Ισραηλινούς σε πόστα εξουσίας να είναι στην πραγματικότητα ‘βαλτοί’ του Κρόνου.

Και τώρα; Τι γίνεται με τους Ιουδαίους και με το Ισραήλ; Όπως και ο υπόλοιπος Κόσμος, ίσως και περισσότερο ακόμα, φαίνεται σαν να έχουν χάσει το δρόμο τους. Ίσως να φαίνεται σαν κάτι να καθυστερεί. Όμως η ώρα πλησιάζει και δε μπορεί ο άνθρωπος παρά να αγωνιά. Φτάσαμε στη σκοτεινότερη ώρα πριν την αυγή. Είμαστε στους πόνους της γέννας ενός νέου Κόσμου και πάνω στη γέννα θα χαθούν πολλοί. Όμως το τι έχει σημασία είναι το ότι το Νεογέννητο θα είναι όμορφο. Ο Άνθρωπος και ο Κόσμος του θα ζήσουν και, όλοι όσοι θα μπορέσουν να ταυτιστούν με αυτό τον Άνθρωπο, δε θα γνωρίσουν ποτέ Θάνατο. Η Ζωή δε μετριέται με τα χρόνια μιας γενιάς ή μιας ενσάρκωσης. Ο Άνθρωπος είναι τόσο αιώνιος όσο και ο Θεός.

108


Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο ΣΣτον Επίλογο θα είμαι πολύ σύντομος.

Θα επαναλάβω πρώτα αυτό που είπα στο τρίτο μέρος:

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την τελική έκβαση των πραγμάτων. Έχουμε ήδη αναφέρει το ‘Μουσικό θέμα στο τέλος των ημερών, (στο τέλος του επταδικού κύκλου και τη συνέχεια της ανέλιξης στην αρχή του επόμενου κύκλου), εμπλουτισμένο με τις λεπτές παραλλαγές του ελεύθερου Πνεύματος του Ανθρώπου’. Όλα είναι μέρος της φυσιολογικής εξέλιξης του Πνεύματος και ξεκινούν από μια και μοναδική πηγή. Αν σταθείτε λίγο απόμακρα, και κοιτάξετε τα πράγματα σε κάποιο μεγαλύτερο χωροχρονικό πλαίσιο, θα μπορούσατε να τα θεωρήσετε σαν ένα θεατρικό έργο, που στις γενικές του γραμμές επαναλαμβάνεται στο τέλος κάθε επταδικού κύκλου.

Θα κλείσω με μια όσο το δυνατό πιστή, άνκαι ελεύθερη απόδοση αυτού που είπε ο Ουρανός στους Τιτάνες, και ειδικά στον αποστάτη Κρόνο, μετά που χάλασε η Ουράνια μουσική, λόγω της αποστασίας:

(Tolkien : Silmarillion)«... Θα αντιληφθείτε ότι δεν υπάρχει μουσικό θέμα του οποίου δεν είμαι εγώ η πρώτη πηγή και η απώτατη αφετηρία, ούτε και μπορεί κανένας να αλλάξει τη μουσική σε πείσμα μου. Εκείνος που θα δοκιμάσει κάτι τέτοιο θα αποδειχτεί ότι δεν είναι παρά δικό μου όργανο στην επινόηση και στο σχεδιασμό πραγμάτων τόσο έξοχων, τα οποία ο ίδιος δεν είχε ποτέ φανταστεί ...»

109


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1

Κυβερνητική (Cybernetics)Συντονισμένου Δομημένου Συστήματος

Σ΄ αυτό το παράρτημα θα επαναληφθούν μερικά από όσα έχουμε ήδη αναφέρει αλλά αυτή η επί μέρους σύνοψη και περαιτέρω ανάπτυξη αυτού του ειδικού θέματος είναι πολύ αναγκαία γιατί το βασικό υπαρξιακό πρόβλημα του σημερινού Ανθρώπου δεν είναι η μερική καταστροφή του πρασίνου ή η μόλυνση του περιβάλλοντος ή η εξαφάνιση μερικών ειδών από τον Πλανήτη, αλλά η εντελώς λανθασμένη αντίληψη διακυβέρνησης της Ανθρώπινης κοινωνίας, από την οποία απορρέουν και όλα τα άλλα προβλήματα.

Η βασικότερη και πιο ισχυρή Αρχή που διέπει την εκδήλωση του Σύμπαντος, και οποιουδήποτε επί μέρους φαινομένου μέσα σ΄ αυτό, είναι η Εξωεκτατική Αρχή της Αγάπης. Όπως αναφέραμε, αυτή η Αρχή είναι εντελώς αδιάκριτη και, χωρίς την περιοριστική επίδραση της συγκεντρωτικής Δεσμικής Αρχής του Έρωτα, η ελεύθερη ή απεριόριστη εκδήλωση της Αγάπης θα είχε σαν αποτέλεσμα μια ομοιόμορφη δημιουργία χωρίς καθόλου διακριτικά χαρακτηριστικά.

Από αυτή την Εξωεκτατική Αρχή προκύπτει και ο πιο αμείλικτος νόμος της Φυσικής, αυτός της αύξησης της Εντροπίας. Η Εντροπία είναι το μέτρο τυχαιότητας της κατανομής των στοιχείων ενός συστήματος, ύλης και ενέργειας, και η αύξηση της Εντροπίας τείνει να ισοπεδώσει τα πάντα, με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη ομοιογένεια μορφής, πυκνότητας και θερμοκρασίας σε όλο το σύστημα.

Η οποιαδήποτε προγραμματισμένη διαδικασία ή λειτουργία και η συντήρηση οποιουδήποτε δομημένου συστήματος, στατικού ή δυναμικού, απαιτεί μια συνεχή προσπάθεια περιορισμού της αύξησης της Εντροπίας του. Χωρίς αυτή την ατέρμονη προσπάθεια, μια οικοδομή θα κατέληγε πρώτα σε μπάζα και τελικά σε σκόνη, και μια μηχανή σύντομα θα σταματούσε να λειτουργεί, θα κατέληγε σε βίδες και εξαρτήματα και τέλος σε σκουριά.

Η εύρυθμη λειτουργία ενός Τεχνητού συστήματος εξασφαλίζεται από την ορθή χρήση του και η διάρκεια ζωής του από τη σωστή συντήρηση του. Η ορθή χρήση ακολουθεί καθορισμένους κανόνες λειτουργίας και η σωστή συντήρηση επιτυχαίνεται με βάση ένα καθορισμένο εγχειρίδιο. Οι κανόνες ορθής λειτουργίας και το εγχειρίδιο συντήρησης αποτελούν το ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ συντήρησης και λειτουργίας του Συστήματος. Αυτό το Πρωτόκολλο παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο, εκτός αν αλλάξουν οι προδιαγραφές κατασκευής και λειτουργίας του Συστήματος. Πρέπει δε να είναι απλό, σύντομο και να έχει γερή επιστημονική βάση.

Ποιος καθορίζει αυτό το Πρωτόκολλο; Το Πρωτόκολλο το καθορίζει ο Σχεδιαστής ή/και ο Κατασκευαστής του Συστήματος ή, στην απουσία του σχεδιαστή ή/και του κατασκευαστή, ο καλύτερος και πιο έμπειρος γνώστης του Συστήματος, δηλαδή ο αξιότερος Φυσικός επιστήμονας στο συγκεκριμένο τομέα.

Μέχρις εδώ, η οποιαδήποτε κυβερνητική του συστήματος είναι εξωγενής και ασκείται από το χρήστη και, ίσως, να μη θεωρείται κυβερνητική με την έννοια που της δίνει η σημερινή τεχνολογία. Όμως, ακόμα και σ’ αυτό το στάδιο διαφαίνονται

110


ορισμένα χαρακτηριστικά που αφορούν την κυβερνητική σε όλα της τα επίπεδα. Πρώτα, ένα συντονισμένο δομημένο λειτουργικό σύστημα απαιτεί μια συνεχή και ατέρμονη συντήρηση και, δεύτερο, η συντήρηση και εύρυθμη λειτουργία του πρέπει να ακολουθούν μια απλή σειρά από οδηγίες και κανονισμούς, το Πρωτόκολλο συντήρησης και λειτουργίας του, που παραμένει αναλλοίωτο ενόσω παραμένουν σταθερές οι προδιαγραφές κατασκευής του. Και, αυτό το Πρωτόκολλο καθορίζεται από τον κατασκευαστή του ή τον καλύτερο γνώστη του συστήματος.

Ας εισάξουμε τώρα ένα μηχανισμό αυτόματου ελέγχου μέσα στο ίδιο το σύστημα. Το σύστημα μας αποτελείται τώρα από δυο ξεχωριστά μέρη: Το Κυβερνητικό, ή σύστημα αυτόματου ελέγχου, και το Υποτελές ή Εκτελεστικό, που αποτελείται από το σύνολο των Σερβομηχανισμών του συστήματος. Το σύστημα ελέγχου μπορούμε να το αποκαλέσουμε Λογισμικό, ακόμα και όταν δε χρησιμοποιεί κανένα ηλεκτρονικό υπολογιστή ή software και που, στο νηπιακό του στάδιο μπορεί να μην είναι καν ηλεκτρικό ή ηλεκτρονικό. Μπορεί ναι είναι καθαρά μηχανικό, όπως τον κυβερνήτη των στροφών μιας γεννήτριας, ή μεικτό, μηχανικό και υδραυλικό, που αποτελείται από οδοντωτούς ή σκαλωτούς τροχούς ή σύρτες που ρυθμίζουν ένα σύστημα από βαλβίδες που, με τη σειρά τους, θέτουν σε λειτουργία τους σερβομηχανισμούς.

Στο σημερινό τεχνολογικό στάδιο, το σύστημα Κυβερνητικής έχει σαν βάση και αναγκαίο στοιχείο του τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και ένα ευρύ φάσμα από εξειδικευμένα Λογισμικά, (Software), που ελέγχουν ή κυβερνούν σερβομηχανισμούς σε εργοστάσια, ή συστήματα κυκλοφορίας ξηράς, θάλασσας και αέρα, ή οποιαδήποτε άλλα σερβοσυστήματα μπορεί να φανταστεί κανείς. Στο πιο αναπτυγμένο στάδιο, το Κυβερνητικό μπορεί να αποτελεί το κυριότερο μέρος του συστήματος, με μόνους σερβομηχανισμούς τα τερματικά εξόδου των υπολογιστών, όπως στην Πληροφορική.

Ακόμα και σε ένα τέτοιο καθαρά μηχανιστικό κυβερνοσύστημα, χωρίς επινοητικό χαρακτήρα ή τίποτα που να αποκαλούμε έστω υποτυπώδη Βούληση, γίνεται ολοφάνερο ένα βασικότατο χαρακτηριστικό της Κυβερνητικής: Ένα κέντρο συντονισμού μπορεί να κυβερνά και να συντονίζει πολλούς σερβομηχανισμούς ταυτόχρονα, αλλά ένας σερβομηχανισμός δε μπορεί να λειτουργήσει δεχόμενος ταυτόχρονα εντολές από περισσότερα του ενός ανεξάρτητα κέντρα ελέγχου. Σε ένα σύστημα με πολλά επίπεδα ελέγχου ή διακυβέρνησης, η Κυβερνητική οργανώνεται πυραμοειδώς με ΕΝΑ ΜΟΝΟ κέντρο στη κορφή της πυραμίδας. Κάθε κέντρο ελέγχου σε κάποιο επίπεδο έχει πολλά υποτελή κέντρα στο πιο κάτω επίπεδο αλλά υπακούει σε μόνο ένα κέντρο ελέγχου πιο πάνω από αυτό. Αν ένα οποιοδήποτε υποτελές κέντρο δεχόταν ταυτόχρονα εντολές από περισσότερα του ενός ανεξάρτητα κέντρα ελέγχου του επιπέδου πιο πάνω από αυτό, το όλο σύστημα θα κατέρρεε. Στην Πληροφορική, όπου μπορούν να διεξάγονται πολλές παράλληλες αλληλοεξαρτώμενες διαδικασίες ή συναλλαγές από πολλά κέντρα ελέγχου, ή Κυβερνητικούς Δεσμούς, ίσου επιπέδου ή ίσης προτεραιότητας, σε οποιαδήποτε νέα ή ξεχωριστή διαδικασία ή συναλλαγή, υπάρχει ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ συντονιστής, (coordinator), με τα υπόλοιπα κέντρα ελέγχου να ενεργούν σαν υποτελή, (subordinates).

Αναφέραμε αυτά τα λίγα για μηχανιστικά συστήματα πριν μεταπηδήσουμε στην εξέταση της Ανθρώπινης κοινωνίας, γιατί αυτά τα συστήματα είναι πιο εύκολα κατανοητά, μια και αποτελούν προϊόν της δικής μας τεχνολογικής επινόησης.

111


Πριν εξετάσουμε την Κυβερνητική στην Ανθρώπινη κοινωνία, ας παραμείνουμε για λίγο ακόμα στη δική μας τεχνολογία και ας προεκταθούμε στην πιθανή της εξέλιξη στο προβλεπτό και, ίσως, στο όχι τόσο προβλεπτό μέλλον. Ας φανταστούμε ότι στο μέλλον η τεχνολογία μας θα προχωρήσει να κατασκευάσει ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή με λογισμικό που να έχει τη δυνατότητα ΕΠΙΝΟΗΣΗΣ. (Αυτό δεν είναι το ίδιο με τη ‘Τεχνητή Νοημοσύνη’ με την οποία ασχολούνται για μερικά χρόνια τώρα οι προγραμματιστές των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η ιδιότητα της Επινόησης πάει πολύ πιο πέρα από τη ‘λογισμική’ λειτουργία και έχει απαραιτήτως το χαρακτηριστικό κάποιου επιπέδου ανεξάρτητης Βούλησης).

Από τη στιγμή που ένα Κυβερνητικό σύστημα αποκτά την ικανότητα Επινόησης και έστω υποτυπώδους Βούλησης, η Κυβερνητική μετατρέπεται σε ΕΞΟΥΣΙΑ. Η πρώτη μας μέριμνα σε τέτοια περίπτωση είναι να μην αφήσουμε ένα σύστημα που επινοήσαμε και κατασκευάσαμε να ξεφύγει από τον έλεγχο μας και, τέλος, να στραφεί και εναντίον μας. Πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε μια πρόσβαση στο σύστημα από μια ‘πίσω πόρτα’, από την οποία θα μπορούμε να επέμβουμε, σε περίπτωση που το δημιούργημα μας αποπειραθεί να ξεφύγει από τον έλεγχο μας. Αυτή η ‘πίσω πόρτα’ είναι ένα μέρος του Κυβερνητικού λογισμικού στο οποίο έχουμε πρόσβαση εμείς οι κατασκευαστές και δεν έχει πρόσβαση το ίδιο το σύστημα, ή το επινοητικό και βουλητικό του κέντρο, και του οποίου οι εντολές έχουν απόλυτη και επιτακτική προτεραιότητα: κάτι σαν Υποσυνείδητο να πούμε. Πέρα από αυτό, πρέπει να επινοήσουμε ένα σύστημα παρακολούθησης των προθέσεων των δημιουργημάτων μας, είτε μέσω συνεχούς παρακολούθησης ή περιοδικού ελέγχου, είτε μέσω ενός προγράμματος συχνής περιοδικής αναφοράς από τα δημιουργήματα μας προς εμάς.

Στο επόμενο στάδιο ας αφήσουμε τη φαντασία μας να προχωρήσει ακόμα πιο μακριά στο μέλλον. Ας φανταστούμε ότι, παράλληλα με την πρόοδο στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, προχωρούμε τόσο πολύ στη γενετική μηχανική, που κατασκευάζουμε βιολογικούς υπολογιστές και, μάλιστα, μέσω κλωνοποίησης και τροποποίησης του DNA, κατασκευάζουμε ανθρωποειδείς ‘κλώνους’ που μας μοιάζουν αλλά με ορισμένα τροποποιημένα προγράμματα ελέγχου και ορισμένα άλλα ενδυναμωμένα χαρακτηριστικά, που να καθιστούν ικανά αυτά τα ανθρωποειδή δημιουργήματα να μας εξυπηρετούν σε εργασίες στις οποίες εμείς δε θέλουμε ή δε μπορούμε να επιδοθούμε. Για παράδειγμα, μπορούμε να φανταστούμε ότι προχωρούμε στη διαστημική μας τεχνολογία σε τέτοιο βαθμό που να φτάσουμε μακρινούς πλανήτες όπου οι συνθήκες του περιβάλλοντος δεν είναι κατάλληλες για μας αλλά θέλουμε να τους εποικήσουμε για σκοπούς εκμετάλλευσης. Αντί να δημιουργήσουμε τεχνητές συνθήκες σε μικρούς κλειστούς χώρους, ίσως να ήταν πιο εύκολο και προτιμότερο να κατασκευάσουμε ‘κλώνους’ με τροποποιημένα χαρακτηριστικά, προσαρμοσμένα στις συνθήκες της εκάστοτε πλανητικής αποικίας.

Όταν, άμποτε, φτάσουμε στο στάδιο κατασκευής δημιουργημάτων με επινοητικά και βουλητικά χαρακτηριστικά, θα ανακαλύψουμε ότι τέτοια χαρακτηριστικά δεν είναι δυνατά σε κατασκευές ή δημιουργήματα που περιορίζονται σε μια μόνο τρισδιάστατη χωροφάση. Γι’ αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αναγκαία και δεύτερη χωροφάση, το μιγαδικό δίδυμο της χωροφάσης που βλέπουμε σήμερα, αυτό που αποκαλούμε ‘άλλη διάσταση’. Το δημιούργημα που εκτείνεται σε δίδυμο χωροφάσεων είναι μια πλήρως αισθαντική οντότητα, δηλαδή ένα ΖΩΝΤΑΝΟ δημιούργημα. Αυτό το ζωντανό δημιούργημα είναι όχι μόνο κατασκεύασμα μας αλλά και ΠΑΙΔΙ μας γιατί το

112


Βουλητικό του κέντρο είναι αποτέλεσμα προβολής και διπλασιασμού του δικού μας Κέντρου-Εγώ και, όπως και εμείς, είναι μια θεότητα ενός κάποιου βαθμού.

Φτάσαμε λοιπόν, με τη φαντασία μας, στη δημιουργία του Ανθρώπου και, κατ’ επέκταση στην Ανθρώπινη κοινωνία. Όπως αναπτύξαμε στο κείμενο, ένα αισθαντικό ον όπως ο Άνθρωπος είναι μιγαδικό και έχει περισσότερα από ένα σώματα, το ‘Υλικό’ (όχι κατ’ ανάγκη βιοχημικό), το Αιθερικό και το Νοητικό, (κατ’ ακρίβεια και τα τρία είναι υλικά, το καθένα διαφορετικής υφής), με το ‘υλικό’ το πιο προσωρινό και το Νοητικό σχεδόν αιώνιο. Το Κυβερνητικό Λογισμικό διαχωρίζεται και αυτό σε τρία επίπεδα, με ανώτατο και εκτενέστερο το Νοητικό, που περιλαμβάνει όλα τα αρχεία των κατωτέρων επιπέδων και σωμάτων. Το Νοητικό σώμα έχει την ικανότητα να μεταναστεύει από ένα σώμα σε άλλο όταν το πρώτο παρακμάσει, (μετενσάρκωση), και το Νοητικό Λογισμικό να μεταγράφεται σε κάθε νέα ενσάρκωση με μια διαδικασία παρόμοια περίπου με τη μεταγραφή, (transcript), του Software από ένα παλιό υπολογιστή σε ένα καινούργιο.

Αυτός ο διαχωρισμός και η ανεξάρτητη ύπαρξη του Νοητικού από τα άλλα δυο σώματα καθιστά δυνατή τη μετανάστευση του Νοητικού από μια σωματομηχανή σε άλλη, ακόμα και διαφορετικής κατασκευής. Επομένως, σε μια μελλοντική πλανητική αποικία μας θα μπορούσαμε οι ίδιοι, με το δικό μας Νοητικό σώμα, να μεταναστεύσουμε και να χρησιμοποιήσουμε σώματα της δικής μας επινόησης και κατασκευής, και να κυκλοφορήσουμε εξωτερικά αγνώριστοι ανάμεσα στα κλωνικά μας δημιουργήματα κατά περιόδους, για σκοπούς επί τόπου ελέγχου και επιτήρησης.

Είναι αδιανόητο να προσπαθήσουμε να φανερώσουμε την πραγματική μας ταυτότητα στα κλωνικά μας δημιουργήματα, διότι αποκλείεται να γίνουμε πιστευτοί από δημιουργήματα που βλέπουν μόνο τη μια χωροφάση, εκτός αν κάνουμε επίδειξη ανωτέρων ικανοτήτων που να προκαλούν δέος στους κλώνους. Επομένως, με γνωστή και ορατή την παρουσία μας ανάμεσα στους κλώνους μας, θα ήταν δύσκολη η άσκηση Κυβερνητικής από μέρους μας πάνω στους κλώνους που θα μας αμφέβαλλαν σαν ανώτερους τους, μια και θα μας έβλεπαν, εξ όσων θα αντιλαμβανόταν, εντελώς όμοιους τους, εκτός αν επιδεικνύαμε τις ανώτερες μας ικανότητες έτσι που να προκαλούμε το δέος. Τέτοιου είδους άσκηση Κυβερνητικής ή Εξουσίας θα αποτελούσε μια φανερά προκλητική καταδυνάστευση.

Θα ασκούσαμε λοιπόν την Εξουσία μας με κάποιο πιο αποδεκτό τρόπο. Θα αφήναμε ένα ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ Κυβερνητικής στα χέρια του πιο ικανού επιστήμονα ανάμεσα στους κλώνους, εκείνου στον οποίο θα φανερώναμε όσα επιστημονικά μυστικά γίνεται για να αντιληφθεί τους μηχανισμούς του Συστήματος και της Κυβερνητικής του ώστε να εξασφαλίσουμε την απόλυτη αφοσίωση του, αλλά όχι τόσα που να τον υποβάλλουν στον πειρασμό της αντιπαράθεσης όταν η κρίση του συμβαίνει να μη συμφωνεί με τη δική μας. Του δίνουμε επίσης μια περιορισμένη επιστημονική ικανότητα για να μπορεί να επιδεικνύει την ανωτερότητα του σε σχέση με τους υπόλοιπους κλώνους. Αυτός ο επιστήμονας είναι ο Αρχιερέας εκπρόσωπος μας.

Το Πρωτόκολλο αποτελεί τον άμεσο ρυθμιστή της Κυβερνητικής του Συστήματος ή της κλωνικής αποικίας μας και αποτελεί τον Ορατό Θεό, εκπρόσωπο του κατασκευαστή του συστήματος, ο οποίος παραμένει ο ΑΘΕΑΤΟΣ ΘΕΟΣ της αποικίας των Κλώνων. Το Πρωτόκολλο δίνεται από τον Αρχιερέα σαν Κοινοτικός Νόμος στα πλαίσια μιας οργανωμένης θρησκείας. Όταν η αποικία των Κλώνων

113


αποκτήσει την απαιτούμενη επιστημονική αντίληψη για τον Δημιουργό τους καθώς και τις δικές τους προδιαγραφές, ο Δημιουργός δεν είναι ανάγκη να παραμένει αθέατος.

Στην αρχή, ο Αρχιερέας είναι και ο Πατριάρχης της Φυλής ή Κοινωνίας. Επειδή όμως ο Αρχιερέας, λόγω της επιστημονικής και Πνευματικής του ανωτερότητας, έχει αναπτυγμένα τα Πατρικά χαρακτηριστικά της Ευσπλαχνίας, της Μακροθυμίας της Ανεκτικότητας, της Συγχωρητικότητας και της Αγάπης, μπορεί να μην είναι τόσο αμείλικτος στην εφαρμογή του Πρωτοκόλλου ή Νόμου, με αποτέλεσμα να εξασθενήσει η αποτελεσματικότητα της έννομης διακυβέρνησης και, επομένως, της εύρυθμης λειτουργίας της Κοινωνίας. Είναι αναγκαίος τότε ο διαχωρισμός της Ανώτατης Κυβερνητικής Αρχής και της Αρχιερατικής. Έχουμε τότε δυο εκπροσώπους ή Μάρτυρες της Αθέατης Θεϊκής Εξουσίας: Το Βασιλέα που είναι ο Ανώτατος Άρχων της εφαρμογής του Νόμου, και τον επιστήμονα Αρχιερέα, το θεματοφύλακα του Νόμου, ο οποίος παρακολουθεί την εφαρμογή του Νόμου από μέρους του Βασιλιά, έτσι που ο Νόμος να παραμένει ο σταθερός, αναλλοίωτος και αδιαμφισβήτητος Ορατός εκπρόσωπος του Αθέατου Θεού. Και εδώ η ανώτατη Κυβερνητική Αρχή είναι ΜΟΝΟΚΕΦΑΛΗ. Στην εφαρμογή του Νόμου ο Αρχιερέας είναι υποτελής του Βασιλιά. Το ανθρώπινο υλικό κατάλληλο για Αρχιερέα είναι ανάλογο με το χρυσάφι και αυτό για βασιλιά ανάλογο με ατσάλι.

Σε μια κοινωνία όπου οι Πνευματικές Αξίες αμφισβητούνται και η υλική ανέλιξη ή η απόκτηση Πλούτου αποτελεί προτεραιότητα, η Μονοκεφαλική Αρχή πρέπει οπωσδήποτε να έχει υπό τον απόλυτο έλεγχο της τη δίκαιη κατανομή του Πλούτου. Αν η Αρχή δεν έχει αυτό τον έλεγχο, τότε, αναπόφευκτα, ο Πλούτος σε πρώτο στάδιο θα ελέγχει την Κυβερνητική Αρχή και σε δεύτερο στάδιο θα τη διεκδικήσει. Και, επειδή η απόκτηση Πλούτου είναι αποτέλεσμα ιδιοτελούς ανταγωνισμού και επιθετικού ατομικισμού, η από του Πλούτου Εξουσία είναι πολυκέφαλη, εσωτερικά ανταγωνιστική και, επομένως, κοινωνικά διασπαστική.

Έτσι έχουμε τη γέννηση της Δημοκρατίας. Στο πρώτο στάδιο και ενόσω το αξίωμα της Εξουσίας τυχαίνει σοβαρού κύρους και σεβασμού που συνοδεύουν την ανάλογη ευθύνη της Εξουσίας, οι δημότες δε χωρίζονται σε κόμματα αλλά συμμετέχουν κατ’ αξιοκρατική επιλογή σε μία συνέλευση ή εκκλησία του Δήμου, και η Δημοκρατία χαρακτηρίζεται, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, από μια θετική διάθεση συμμετοχής στην Εξουσία για την προώθηση ιδίων αντιλήψεων περί διακυβέρνησης και για την τιμή και τη δόξα που απονέμονται στην Εξουσία. Στο δεύτερο στάδιο, η Δημοκρατία γίνεται πολυκομματική και χαρακτηρίζεται από την αδιάκριτη αμφισβήτηση της οποιασδήποτε Εξουσίας, ακόμα και μέσα στην οικογένεια, με κύρια στοιχεία την αντιπαράθεση και την αρνητική αντιπολίτευση. Αυτό είναι το στάδιο του κοινωνικού καρκίνου, που έχει σαν αποτέλεσμα πρώτα την εξασθένηση και τέλος την κατάρρευση της κοινωνίας.

Αφού η Βασιλική Αρχή αμφισβητείται από τους επιστημονικά και Πνευματικά ανίδεους, την ίδια τύχη έχει και η Ιερατική Αρχή και ο δοσμένος από την Ιερατική Αρχή Νόμος ή το Πρωτόκολλο. Αρχίζει τότε η θέσπιση ‘Δημοκρατικών’ Νόμων από τους επιστημονικά αδαείς, των οποίων Νόμων ο αριθμός δεν έχει τέλος, γιατί συνεχώς θεσπίζονται νέοι Νόμοι για να μπαλώσουν τις αυξανόμενες ατέλειες και, συχνά, για να εξυπηρετήσουν ατομικά ή ταξικά συμφέροντα. Τελικά κανείς δε βρίσκει άκρη αυτού του Νόμου του οποίου την ορθότητα οποιοσδήποτε μπορεί να

114


αμφισβητήσει. Τέλος, η κοινωνία καταλήγει σε μια ουσιαστική ανομία ή νομική αναρχία, αφού και η ίδια Εξουσία που θεσπίζει αυτούς τους Νόμους διστάζει να τους εφαρμόσει αυστηρά και ο καθένας βρίσκει ή δημιουργεί παραθυράκια διαφυγής.

Ο μόνος τρόπος διακυβέρνησης της ανθρώπινης κοινωνίας που απομένει για τον Αθέατο Θεό είναι αυτός της υποσυνείδητης υποβολής. Δυστυχώς για μας, βρήκαν πρόσβαση στο υποσυνείδητο μας και άλλοι εκτός του Δημιουργού μας.

115


ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

ΑΓΑΠΗ - Η Πρώτη Αρχή-Αιτία της Δημιουργίας του Σύμπαντος, η βασική Εξωεκτατική ιδιότητα του Άπειρου και Απεριόριστου χώρου. Ο Παγκόσμιος Πατέρας, το Πρώτο πρόσωπο της Τριαδικής Παγκόσμιας Θεότητας (1/0!).

ΧΑΟΣ - Η Πρωτογενής εκδήλωση της Αγάπης, ο Μοναδιαίος Παλμός με το άπειρο συχνοτικό του φάσμα. Ο Θείος Λόγος ή Παγκόσμιος Υιός, το Δεύτερο πρόσωπο της Τριαδικής Παγκόσμιας Θεότητας (1/1!). Λόγω της ακαριαίας και άπειρης αυτοανακλαστικής ιδιότητας του διφασικού χώρου, η εκδήλωση του Πατέρα, ο Θείος Λόγος, έχει την ιδιότητα της Βούλησης.

ΕΡΩΣ - Η ιδιότητα του Θείου Λόγου να εστιάζεται σε δεσμούς, λόγω της επαλληλίας του άπειρου του φάσματος. Αυτό είναι το Παγκόσμιο ή Άγιο Πνεύμα, το Τρίτο πρόσωπο της Τριαδικής Παγκόσμιας Θεότητας (1/2!, 1/3!, 1/4!, …). Σε τρις διαστάσεις εκδηλώνεται σαν Μηχανιστική Βαρύτητα και σε διφασικό χώρο σαν Βουλητική Βαρύτητα ακαριαίας επαφής ή επικοινωνίας με τον άπειρο διφασικό χώρο. Ο Έρως είναι η αιτία της συμπύκνωσης του Χάους σε Αιθέρα. Ο Έρως ή το Άγιο Πνεύμα δεν πρέπει να συγχύζεται με το πνεύμα ή τα πνεύματα, που είναι η ορθή έννοια της λέξης ‘πνεύμα’. Ο Έρως ή ‘Άγιο Πνεύμα’ είναι η Αιτία της κινητικότητας του υλικού του Θείου Λόγου και του σχηματισμού συγκεντρώσεων και οντοτήτων του Λόγου, ενώ κοινώς ‘πνεύμα’ είναι το αποτέλεσμα, η κίνηση ή ροή μιας ποσότητας υλικού του Θείου Λόγου και οι συγκεντρώσεις ή οντότητες μέσα στο Θείο Λόγο. Τον όρο ‘Άγιο Πνεύμα’ τον κληρονομήσαμε από τις Γραφές. Για να μην υπάρχει σύγχυση, καλύτερα να περιοριστούμε στον επιστημονικό όρο ‘ΕΡΩΣ’, εν όσο αντιλαμβανόμαστε πλήρως την επιστημονική του σημασία.

ΠΝΕΥΜΑ - Ροή Θείου Λόγου ή κινούμενος Θείος Λόγος. ΠΕΥΜΑΤΑ - Οντότητες με Κέντρο-Εγώ, Ψυχή και Προσωπικότητα που

διαθέτουν μόνο Νοητικό ή πνευματικό σώμα, αποτελούμενο αποκλειστικά από Θείο Λόγο. Λέγονται ΄πνεύματα’ λόγω της τρομερής τους κινητικότητας.

ΟΥΡ (ΩΡ) - Πρωτογενής μονοπολική συγκεντρωτική ενδορηκτική Δίνη. ΡΑ - Η εξωεκτατική έξοδος της ΟΥΡ. Εξωεκτατικό μονόπολο. ΟΥΡΑ (ΩΡΑ) - Πρωτογενής διπολική ενδορηκτική Δίνη. Το πρώτο

διαμορφωτικό εργαλείο. ΝΟΥΣ (ΝΥΣ) - Διαμορφωμένος Θείος Λόγος. ΟΥΡΑΝΟΣ - Το σύνολο του διαμορφωμένου Παγκόσμιου Νου. Η ενιαία

συλλεκτική προσωπικότητα όλων των Νοητικών ή Πνευματικών όντων, που διαθέτουν Κέντρο-Εγώ, Ψυχή και Λογισμικό Προσωπικότητας, με χωριστικές συντεταγμένες και, επομένως, χωριστική ή αντικειμενική προσωπικότητα. Ο Ουρανός είναι η ανώτατη Θεότητα με Αντικειμενική Προσωπικότητα.

ΑΙΘΕΡΑΣ - Συμπυκνωμένο Χάος. Το Ηλεκτρομαγνητικό υλικό ή μέσο. ΓΑΙΑ - Το σύνολο των αιθερικών δινών. Η σωματιδιακή Ύλη.

116

Ιησούς Δημήτρης Ζευςmyweb.cytanet.com.cy/thezeus/VIRUS.GRK.doc · Web viewΜε...

Documents

Transcript of Ιησούς Δημήτρης Ζευςmyweb.cytanet.com.cy/thezeus/VIRUS.GRK.doc · Web viewΜε...