Ο Μολύβιος, οι πεταλούδες και οι

αφρικανικοί ελέφαντες

Ο Μολύβιος, οι πεταλούδες και οι αφρικανικοί ελέφαντες

** *

Το παραμύθι «Ο Μολύβιος, οι πεταλούδες και οι

αφρικανικοί ελέφαντες» είναι προϊόν του

Ευρωπαϊκού Σχεδίου «Stress-free E. U. Schools»,

που υλοποιείται στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού

Π ρ ο γ ρ ά μ μ α τ ο ς E R A S M U S + / K . A . 2 .

Το παραμύθι αναπτύχθηκε από το «Βαρνάλειο»

2ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Αγχιάλου με την

επεξεργασία σαράντα δυο πρωτότυπων ιστοριών

μαθητών και μαθητριών του Σχολείου .

Η επιμέλεια του παραμυθιού και η σύνθεσή του

έγινε από το κ. Γιάννη Ζαρκάδα, δάσκαλο του

Σχολείου και συντονιστή του Σχεδίου. .

ια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα, σε μια μακρινή πεδιάδα, που μπορεί να ήταν

Μκαι βουνό, κοντά στην θάλασσα, που μπορεί να ήταν και λίμνη, ήταν μια όμορφη μικρή,

και ήσυχη πολιτεία, η Μολυβούπολη.

Η Μολυβούπολη ήταν φτιαγμένη από χαρτί, γραφίτη και τόνους γομολάστιχα. Τα σπίτια της ήταν

φτιαγμένα από μεγάλα, μπλε, κόκκινα, πράσινα και κίτρινα τετράδια ενώ τα κτίριά της ήταν

κατασκευασμένα από ανθεκτικά δερματόδετα βιβλία.

Η Μολυβούπολη ήταν όπως καταλάβατε η πόλη των μολυβιών.

Τη νύχτα όλοι οι κάτοικοί της ησύχαζαν καθώς ένα γλυκός ύπνος τους έπαιρνε, για να ξεκουραστούν

για την επόμενη ημέρα.

Όλοι; Ένα μικρό μολυβάκι, ο Μολύβιος δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Σκέψεις χοροπηδούσαν στο

μυαλουδάκι του για την αυριανή ημέρα στο σχολείο. Σκέψεις κακές, αρνητικές που η μία σαν να

πιάνονταν χέρι – χέρι με την άλλη κι έστηναν έναν αλλόκοτο χορό μέσα στο κεφάλι του καημένου

Μολύβιου:

“Δεν θα τα καταφέρω με εκείνες τις καμπύλες γραμμές που έχω να κάνω στο σχολείο αύριο”,

σκεφτόταν. “Και με εκείνα τα μαθηματικά σύμβολα θα τα κάνω θάλασσα”, ακολουθούσε αμέσως μια

άλλη άσχημη σκέψη. “Και εκείνη την ιστορική γραμμή ποτέ δεν θα μπορέσω να την φτιάξω”, ερχόταν

αμέσως μια άλλη άσχημη σκέψη. “Κι η δασκάλα μου, θα με κοιτάξει πάλι με εκείνο το βλέμμα, που με

κάνει και παγώνω. Και μετά, μετά θα αρχίσουν οι συμμαθητές μου να γελούν, γιατί, μόλις με κοιτάξει με

εκείνο το αυστηρό βλέμμα η δασκάλα, εμένα θα με πιάσει πάλι εκείνος ο πονόκοιλος, που ξεκινά σαν

να φτερουγίσουν μεγάλες πεταλούδες στο στομάχι μου κι ύστερα μοιάζει σαν να πατάει ένα ζευγάρι

αφρικανικοί ελέφαντες”, είπε και ένοιωσε ένα λυγμό να ανεβαίνει στο λαιμό του.

Γύρισε στο πλευρό και προσπάθησε να κοιμηθεί. Μάταια. Σκεφτόταν ξανά και ξανά την επόμενη ημέρα

στο σχολείο και όταν λίγο πριν το ξημέρωμα τον πήρε ο ύπνος έβλεπε στα όνειρά του δυο

αφρικανικούς ελέφαντες να χορεύουν στην κοιλιά του και γύρω του, η μαμά, η δασκάλα και οι

συμμαθητές του να χτυπάνε παλαμάκια στο ρυθμό της μουσικής, ενώ τεράστιες, παχιές καμπύλες

γραμμές, ένα πελώριο συν και ένα μικρότερο πλην τον τύλιγαν και τον έπνιγαν ενώ το επί

πολλαπλασίαζε τη δύναμή τους και το δια μίκραινε το κουράγιο και τη δύναμή του να αντισταθεί.

Το πρωί ο κόκορας της Μολυβούπολης, χρωματισμένος με ξυλομπογιές, με φουσκωμένα τα πολύχρωμα

χάρτινα φτερά της ουράς του, λάλησε δυνατά ώστε όλοι οι κάτοικοι να ξυπνήσουν για τις δουλειές

τους.

Ο Μολύβιος ξύπνησε, αλλά δεν ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Δεν ήθελε να ζήσει ξανά μια άσχημη

ημέρα στο σχολείο, όπου όλες οι σκέψεις που τον βασάνιζαν τη νύχτα θα πραγματοποιούνταν την

ημέρα.

- Ξύπνα, τεμπέλη! Άκουσε τη φωνή της μητέρας και σε λίγο άνοιξε η πόρτα του δωματίου του και εκείνη

στάθηκε πάνω από το κεφάλι του.

- Ξύπνα, του φώναξε, θα αργήσεις στο σχολείο!

- Μαμά, δεν μπορώ να πάω στο σχολείο, έχω πονοκέφαλο, είπε ο Μολύβιος.

- Πάλι η ίδια δικαιολογία… Σε περιμένω σε δυο λεπτά να ετοιμαστείς για το σχολείο! Του φώναξε η

μητέρα και βγήκε από το δωμάτιο.

- Μα τι έχει πάθει αυτό το παιδί; την άκουσε από το βάθος του διαδρόμου να μονολογεί.

Πρόλαβε να φτάσει στο σχολείο του την τελευταία στιγμή πριν αρχίσουν τα μαθήματα. Η δασκάλα

μπήκε στην αίθουσα και το μάθημα άρχισε.

- Σήκω, Μολύβιε, να μας δείξεις πώς γίνεται μια τέλεια καμπύλη, του είπε η δασκάλα και εκείνος απλά

πάγωσε!

Ένιωσε μια ξαφνική φαγούρα κι άρχισε να ξύνει το κεφάλι του, Τα μάτια του άρχισαν να θαμπώνουν και

άρχισαν να ανοιγοκλείνουν λες και είχαν δική τους ζωή. Κι ύστερα ένιωσε τα χέρια του να πλησιάζουν

το πρόσωπό του και το στόμα του ξεκίνησε να δαγκώνει τα νύχια του. Και τα γόνατά του άρχισαν να

σφίγγονται το ένα με το άλλο. Κι έπειτα ήρθαν οι πεταλούδες στο στομάχι κι ύστερα ένιωσε εκείνο τον

πόνο, σαν δυο αφρικανικοί ελέφαντες να χοροπηδούν στην κοιλιά του.

Προσπάθησε να σηκωθεί και να σχεδιάσει την καμπύλη γραμμή που του ζήτησε η δασκάλα, αλλά μέσα

σ' αυτόν τον κατακλυσμό συναισθημάτων φόβου και πανικού το μόνο που κατάφερε να σχεδιάσει ήταν

μια κακοφτιαγμένη τεθλασμένη γραμμή.

Κάθισε στο θρανίο του και το μυαλό του γέμισε άλλη μια φορά άσχημες σκέψεις. Οι συμμαθητές του θα

γελούν με εκείνον, κανένας δεν θα θέλει να τον έχει φίλο, κανείς δεν θα παίζει μαζί του πια.

- Είμαι ένας άχρηστος! Μονολόγησε στο διάλειμμα, καθισμένος μόνος του σε μια γωνιά της αυλής στο

παγκάκι κάτω από τον ψηλό χαρτονένιο ευκάλυπτο.

Η μέρα δυστυχώς δεν κύλισε καλύτερα για τον Μολύβιο στο σχολείο. Κι ό,τι είχε σκεφτεί το

προηγούμενο βράδυ δυστυχώς έγινε πραγματικότητα. Και στα μαθηματικά τα θαλάσσωσε με τα

μαθηματικά σύμβολα και

την ιστορική γραμμή την

έκανε τόσο μπερδεμένη που

η Αρχαία Αθήνα μπλέχτηκε

με την Αργοναυτική

Εκστρατεία και το Βυζάντιο

με τις εκστρατείες του

Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στο σπίτι προσπάθησε να

αποφύγει τις ερωτήσεις της

μητέρας του αλλά μάταια.

Κι αφού της διηγήθηκε την

ημέρα του στο σχολείο, την άκουσε άλλη μια φορά να λέει:

- Μα τι έχεις πάθει, Μολύβιε; Τι σου συμβαίνει, παιδάκι μου; Είσαι χαζό;

Ο Μολύβιος δεν ήταν πάντοτε έτσι. Ήταν ένα μικρό μολυβάκι σαν όλα τα παιδιά της Μολυβούπολης.

Έπαιζε με τα άλλα μολύβια, πήγαινε με χαρά στο σχολείο του, δεν ήταν ο καλύτερος μαθητής αλλά δεν

ήταν και ο χειρότερος. Μόνο που καθώς μεγάλωνε άρχισαν εκείνες οι προτάσεις που ξεκινούν με το

πρέπει να πέφτουν βροχή στα αυτιά του.

Πρέπει να γίνεις καλύτερος μαθητής!

Πρέπει να σχεδιάζεις τέλειες ευθείες και καμπύλες!

Πρέπει στο τεστ των μαθηματικών τα σύμβολά σου να είναι τέλεια!

Πρέπει οι βαθμοί σου να είναι άριστοι!

Πρέπει να είσαι πρώτος!

Πρέπει να το κάνεις για μένα!

Ο Μολύβιος προσπάθησε να κάνει τα πρέπει πραγματικότητα. Κάποτε τα κατάφερνε, κάποτε πάλι όχι.

Όταν τα κατάφερνε χαιρόταν με την επιτυχία του, χοροπηδούσε από τη χαρά του και γέμιζε το σπίτι με

πολλές διακεκομμένες γραμμές. Όταν αποτύγχανε, καθόταν στην άκρη του κρεβατιού του και το μόνο

που έμενε ήταν μια μεγάλη τελεία.

Κι ένα βράδυ σκέφτηκε τι καλά που θα ήταν αν μπορούσε πάντοτε να καταφέρνει να πραγματοποιεί

όλα τα πρέπει. Τότε όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι, η μαμά και η δασκάλα θα ήταν περήφανες για

εκείνον και αυτός θα ήταν στα σίγουρα ευτυχισμένος. Ναι, αυτό θα ήταν τέλειο!

Αμέσως παρακάλεσε το μόνο πλάσμα που ήξερε σίγουρα ότι θα τον βοηθούσε, την νονά του, την καλή

νεράιδα Ακουαρέλα.

Και τότε η καλή νεράιδα Ακουαρέλα εμφανίστηκε μπροστά του και τον ρώτησε:

- Τι θέλεις καλέ μου Μολύβιε;

- Να καλή μου, νονά, της είπε. Θα ήθελα να μπορούσα να είχα δεκατέσσερα μάτια και τέσσερα αυτιά,

τίποτε να μη μου ξεφεύγει, ούτε η παραμικρή λεπτομέρεια. Να μπορώ να κάνω όλα τα πρέπει

πραγματικότητα. Και τότε όλοι θα είναι ευχαριστημένοι, η μαμά και η δασκάλα θα είναι περήφανες για

μένα κι εγώ θα είμαι σίγουρα ευτυχισμένος! Αχ! Καλή μου νονά, κάνε το θαύμα σου!

- Είσαι σίγουρος ότι αυτό θέλεις, αγαπημένε μου Μολύβιε; τον ρώτησε η νονά του και χαμογέλασε με

ένα περίεργο χαμόγελο που ο Μολύβιος δεν θυμόταν να είχε ξαναδεί.

- Αυτό, νονά μου! Μόνο αυτό! Της απάντησε.

Τότε η καλή Νεράιδα Ακουαρέλα με μια μαγική κίνηση ζωγράφισε ένα περίεργο μαυριδερό πλασματάκι

με δεκατέσσερα μάτια και τέσσερα αυτιά και με ένα μαγικό ξόρκι που ψιθύρισε τσούπ! εκείνο χώθηκε

στο κεφαλάκι του Μολύβιου.

- Τι είναι αυτό νονά μου; Τι

πλασματάκι είναι αυτό που

ζωγράφισες και τρύπωσε

στο κεφάλι μου;

- Θα το μάθεις,Μολύβιε! Του

απάντησε η Ακουαρέλα ενώ

χανόταν μέσα σε ένα

σύννεφο από μοβ,

πορτοκαλί και πράσινα

χρώματα που για μια στιγμή

πλημμύρισαν το δωμάτιο

και μετά εξαφανίστηκαν

μεμιάς.

Την άλλη μέρα ο Μολύβιος

ξύπνησε να πάει στο

σχολείο του.

- Μην ξεχάσεις να κάνεις

επανάληψη το μεγάλο και

το μικρό δέλτα! Άκουσε μια

φωνή μέσα στο κεφάλι του. Και η δασκάλα είπε να προετοιμαστείς για την τοπική ιστορία της

Μολυβούπολης. Το είδα με τα δεκατέσσερα μάτια μου που το έγραψε στον πίνακα και το άκουσα με τα

τέσσερα αυτιά μου που το είπε λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι.

Ήταν το πλασματάκι που του μιλούσε μέσα στο κεφάλι του. Ο Μολύβιος άκουσε τα λόγια του και

πραγματικά η απόδοσή του στο σχολείο ήταν τέλεια. Χάρηκε από το μπράβο της δασκάλας και

ευχαριστήθηκε από το χαμόγελο της μητέρας του όταν γύρισε στο σπίτι.

Την άλλη μέρα πάλι το πλασματάκι του είπε:

- Να μην ξεχάσεις να πάρεις την ξύστρα σου, γιατί οι κύκλοι που έχεις να σχεδιάσεις είναι καλό να

είναι φτιαγμένοι με λεπτές γραμμές και να καθαρίσεις την σβήστρα σου να μην αφήνει μουντζούρες

όταν σβήνεις. Και να κάνεις μια δοκιμή τώρα το πρωί, πριν πας στο σχολείο να δεις αν τους

καταφέρνεις τέλεια. Και να κάνεις επανάληψη το συν γιατί αν δεν το ξέρεις καλά τότε η δασκάλα θα

σου κάνει παρατήρηση. Και μόλις πεις στη μητέρα σου τι έγινε στο σχολείο, τότε αυτή θα στενοχωρηθεί

πολύ!

Ο Μολύβιος, αν και

ένιωσε μια σταγόνα

ιδρώτα να κυλά στην

πλάτη του, ακολούθησε

τις οδηγίες που του

έδωσε το πλασματάκι

και στο σχολείο τα

κατάφερε όλα. Μόνο

που την ώρα που

σχεδίαζε τον πρώτο

κύκλο ένιωσε λες και

στο στομάχι του

φτερούγιζαν δυο μικρές

πεταλούδες,

Και οι ημέρες περνούσαν. Και οι φωνές από το μαυριδερό πλασματάκι με τα δεκατέσσερα μάτια και τα

τέσσερα αυτιά όλο και πλήθαιναν στο κεφάλι του Μολύβιου.

- Να μην ξεχάσεις αυτό και να κάνεις εκείνο! Και να πάρεις μαζί σου ομπρέλα γιατί μπορεί να βρέξει. Τι

ομπρέλα! Πάρε καλύτερα ένα αδιάβροχο. Και τη ζακέτα σου γιατί θα κρυώσεις. Ή καλύτερα πάρε ένα

μπουφάν, Και αν στο διάλειμμα που παίζετε κυνηγητό χτυπήσεις; Πάρε στην τσάντα σου έναν

επίδεσμο. Ή καλύτερα πάρε όλο το φαρμακείο. Και να κάνεις επανάληψη εκείνο το ίσον στα

μαθηματικά. Να προσπαθήσεις να το κάνεις τέλειο με μια ολόισια γραμμή από πάνω και μια ολόιδια

γραμμή από κάτω. Και την ιστορική γραμμή να την πετύχεις να είναι μια τέλεια ευθεία χωρίς

σκαμπανεβάσματα. Και να μην ξεχάσεις κάποιο από τα πράγματά σου αφύλαχτο γιατί μπορεί να σου

το κλέψουν. Μήπως να έπαιρνες ένα μεγάλο λουκέτο να κλειδώνεις την τσάντα σου; Και να προσέχεις

με τα άλλα παιδιά, γιατί είναι κάποια που τους αρέσει να βασανίζουν με χίλιους τρόπους άλλα παιδιά.

Πώς το είχε πει ο κύριος Διευθυντής, σχολικός εκφοβισμός! Μην γίνεις θύμα!

Και ο Μολύβιος ένιωθε ότι το μαυριδερό πλασματάκι με τα δεκατέσσερα μάτια και τα τέσσερα αυτιά

θέριευε μέσα στο κεφαλάκι του, γέμιζε το μυαλό του και δεν άφηνε χώρο για ευχάριστες σκέψεις.

Κι ενώ όλο προσπαθούσε να καταφέρνει ό,τι του έλεγε το πλασματάκι τόσο αποτύγχσνε. Κι οι

πεταλούδες στο στομάχι που φτερούγιζαν γίνονταν όλο και περισσότερες, μόνο που τώρα πια το

ένιωθε να σφίγγεται σαν κόμπος και συχνά ένιωθε μια αβάσταχτη πίεση σαν δυο αφρικανικοί

ελέφαντες να χορεύουν βαλς πάνω στην κοιλίτσα του.

Κι όταν η δασκάλα σταμάτησε πια να του λέει μπράβο, γιατί δεν τα κατάφερνε πια το ίσιο καλά αυτός

στεναχωριόταν, Και το πλασματάκι εκεί, να επιμένει και να του λέει:

- Δεν τα κατάφερες σήμερα στο μάθημα! Και τώρα, αν σε κοροϊδέψουν οι συμμαθητές σου; Καλύτερα

να πας σε μια γωνιά και να καθίσεις μόνος σου. Μακρυά τους.

Και έτσι ο Μολύβιος βρισκόταν όλο και πιο συχνά καθισμένος μόνος του σε μια γωνιά της αυλής στο

παγκάκι κάτω από τον ψηλό χαρτονένιο ευκάλυπτο. Κι όλο και πιο συχνά έλεγε στον εαυτό του:

- Είμαι ένας άχρηστος! Και η μαμά μου δεν θα με αγαπάει πια, αφού όλα τα πρέπει δεν μπορώ να τα

κάνω πραγματικότητα! Οι βαθμοί μου δεν είναι άριστοι. Δεν είμαι ο πρώτος και ο καλύτερος μαθητής.

Και τώρα τι θα κάνω;

Και τα βράδια που έπεφτε να κοιμηθεί έρχονταν ξανά και ξανά οι ίδιες σκέψεις για την επόμενη ημέρα

στο σχολείο και όταν λίγο πριν το ξημέρωμα τον έπαιρνε ο ύπνος έβλεπε τον ίδιο εφιάλτη με τους δυο

αφρικανικούς ελέφαντες να χορεύουν στην κοιλιά του και γύρω του, η μαμά, η δασκάλα και οι

συμμαθητές του να χτυπάνε παλαμάκια στο ρυθμό της μουσικής, ενώ τεράστιες, παχιές καμπύλες

γραμμές, ένα πελώριο συν και ένα μικρότερο πλην τον τύλιγαν και τον έπνιγαν ενώ το επί

πολλαπλασίαζε τη δύναμή τους και το δια μίκραινε το κουράγιο και τη δύναμή του να αντισταθεί.

Και κάθε πρωί που ο κόκορας της Μολυβούπολης, χρωματισμένος με ξυλομπογιές, με φουσκωμένα τα

πολύχρωμα χάρτινα φτερά της ουράς του, λαλούσε δυνατά για να ξυπνήσουν οι κάτοικοι για τις

δουλειές τους εκείνος δεν ήθελε πια να πηγαίνει στο σχολείο και έψαχνε δικαιολογίες να πει στη μαμά

του για να μείνει στο σπίτι.

Κι εκείνη του έλεγε να ετοιμαστεί σε δυο λεπτά για το σχολείο, και κάθε φορά μόλις που προλάβαινε

να φτάσει στο σχολείο πριν η μεγάλη σιδερένια πόρτα κλείσει και κάθε φορά που η δασκάλα τον

καλούσε να κάνει μια δραστηριότητα ο Μολύβιος ένιωθε να παγώνει, κι έπειτα να η ξαφνική φαγούρα

που τον έκανε να ξύνει το κεφάλι του, και να που τα μάτια του άρχιζαν να θαμπώνουν και άρχιζαν να

ανοιγοκλείνουν λες και είχαν δική τους ζωή. Κι ύστερα να πάλι που τα χέρια του πλησίαζαν το

πρόσωπό του και το στόμα του άρχιζε να δαγκώνει τα νύχια του. Και τα γόνατά του άρχιζαν να

σφίγγονται το ένα με το άλλο. Κι έπειτα έρχονταν οι πεταλούδες στο στομάχι κι ύστερα ένιωθε εκείνο

τον πόνο, σαν δυο αφρικανικοί ελέφαντες να χοροπηδούν στην κοιλιά του.

- Ας ήταν τουλάχιστον ινδικοί αυτοί οι ελέφαντες! Του ξέφυγε δυνατά, καθώς σκέφτηκε ότι οι ινδικοί

ελέφαντες ήταν πιο μικρόσωμοι από τους αφρικανικούς και έτσι ο πόνος στην κοιλιά του θα ήταν

λιγότερος.

Στο άκουσμα της φράσης του τα παιδιά ξέσπασαν σε γέλια και ο Μολύβιος έβαλε τα κλάματα. Δεν

άκουγε πια τη δασκάλα που τον πλησίασε και τον ρώτησε γιατί κλαίει, μόνο ζήτησε να πάει στην

τουαλέτα μόνο και μόνο για να φύγει από εκείνη την τάξη όπου όλοι ένιωθε ότι τον κορόιδευαν.

Μια Παρασκευή, που μπορεί να ήταν και Σάββατο, αργά το βράδυ, που μπορεί να ήταν και μετά τα

μεσάνυχτα ο Μολύβιος, μην αντέχοντας άλλο το βάσανό του, παρακάλεσε ξανά το μόνο πλάσμα που

ήξερε σίγουρα ότι θα τον βοηθούσε, την νονά του, την καλή νεράιδα Ακουαρέλα.

- Αχ, καλή μου νονά, σε παρακαλώ βοήθησέ με! Ψιθύρισε.

Και τότε η καλή νεράιδα Ακουαρέλα εμφανίστηκε μπροστά του και τον ρώτησε:

- Τι θέλεις καλέ μου Μολύβιε;

Να, νονά μου. Θυμάσαι που σου ζήτησα

κάποτε να με βοηθήσεις να μη μου

ξεφεύγει τίποτε, να έχω δεκατέσσερα

μάτια και τέσσερα αυτιά ώστε να μπορώ

να κάνω πραγματικότητα όλα τα πρέπει;

Θυμάσαι που εσύ με μια μαγική κίνηση

ζωγράφισες ένα περίεργο μαυριδερό

πλασματάκι με δεκατέσσερα μάτια και

τέσσερα αυτιά και με ένα μαγικό ξόρκι

που ψιθύρισες τσούπ! εκείνο χώθηκε

στο κεφάλι μου;

- Θυμάμαι, Μολύβιε. Θυμάμαι που σε

ρώτησα και μου είπες ότι αυτό θέλεις,

του απάντησε καλοσυνάτα η νονά του η

νεράιδα Ακουαρέλα.

- Ε, κοντεύει να με τρελάνει με τις φωνές

του μέσα στο κεφάλι μου. Ενώ

προσπαθώ να κάνω όλα όσα μου λένε οι

φωνές του, δεν τα καταφέρνω! Και τότε

νιώθω μια ξαφνική φαγούρα κι αρχίζω

να ξύνω το κεφάλι μου, Τα μάτια μου

αρχίζουν να θαμπώνουν και αρχίζουν να

ανοιγοκλείνουν λες και έχουν δική τους ζωή. Κι

ύστερα νιώθω τα χέρια μου να πλησιάζουν το

πρόσωπό μου και το στόμα μου να ξεκινά να

δαγκώνει τα νύχια μου. Και τα γόνατά μου

σφίγγονται το ένα με το άλλο. Κι έπειτα

έρχονται οι πεταλούδες στο στομάχι και

φτερουγίζουν αδιάκοπα και μετά νιώθω εκείνο

τον πόνο, σαν δυο αφρικανικοί ελέφαντες να

χοροπηδούν στην κοιλιά μου. Είναι ανυπόφορο!

Παγώνω όταν η δασκάλα μου ζητά να κάνω

κάτι στο σχολείο και μετά οι συμμαθητές μου με

κοροϊδεύουν και εγώ κάθομαι μόνος μου σε μια

γωνιά της αυλής στο παγκάκι κάτω από τον

ψηλό χαρτονένιο ευκάλυπτο και με παίρνουν τα

κλάματα! Κι

όλα εκείνα τα

πρέπει που

ήθελα να κάνω

πραγματικότητ

α, να είναι

περήφανοι η

μαμά μου και η

δασκάλα μου

και εγώ να είμαι

ευτυχισμένος,

δεν μπορώ να

τα καταφέρω.

Είμαι δυστυχισμένος! Πάρ' το από το κεφάλι

μου, σε παρακαλώ!

Άκου, Μολύβιε, ξεκίνησε να λέει η νονά του, η

καλή νεράιδα Ακουαρέλα, μα εκείνος τη

διέκοψε.

- Και πώς το λένε, νονά, αυτό το μαυριδερό

πλασματάκι με τα δεκατέσσερα μάτια και τα

τέσσερα αυτιά; Ποτέ δεν μου είπες το όνομά

του!

- Άγχος το λένε, μικρέ μου Μολύβιε, του είπε

γελώντας η νονά του. Άγχος! Και όλοι μας,

μικροί και μεγάλοι έχουμε από ένα τετοιο

πλασματάκι στο μυαλό μας.

- Όλοι; Όλοι εδώ στη Μολυβούπολη έχουν

άγχος; ρώτησε ο Μολύβιος με γουρλωμένα

μάτια. Εγώ δεν θέλω άγχος! Γεμίζει το μυαλό

μου και αφήνει χώρο μόνο για αρνητικές

σκέψεις. Αυτό το άγχος με κάνει δυστυχισμένο.

Βγάλ' το από το κεφάλι μου, σε παρακαλώ!

Η νονά του, η καλή νεράιδα Ακουαρέλα έσκυψε

πάνω από το κεφάλι του και του είπε:

- Θυμήσου, Μολύβιε. Ήταν πάντοτε αυτό το

μαυριδερό ανθρωπάκι με τα δεκατέσσερα μάτια

και τα τέσσερα αυτιά τόσο βασανιστικό για

σένα; Δεν σε βοήθησε

ποτέ να μπορείς να

ανταποκρίνεσαι στα

πρέπει που στόχευες;

Το πρόσωπο του

Μολύβιου φωτίστηκε.

Θυμήθηκε τον πρώτο

καιρό που το Άγχος

είχε φωλιάσει στο

κεφάλι του και τον

βοηθούσε να

καταφέρνει τα πρέπει

του. Θυμήθηκε τα

μπράβο της δασκάλας του και το χαμόγελο της

μητέρας του και σκέφτηκε ότι τότε ήταν

ευτυχισμένος.

- Θυμάμαι ότι τον πρώτο καιρό πραγματικά οι

φωνές από το πλασματάκι με βοηθούσαν να

γίνομαι καλύτερος κάθε μέρα, ακόμη κι αν

μερικές φορές ένιωθα μια σταγόνα ιδρώτα να

κυλά στην πλάτη μου. Αλλά, σε παρακαλώ

νονά μου, κάνε να μην ξαναζήσω αυτό το

βασανιστήριο. Καλά η φαγούρα στο κεφάλι

μου, αλλά κάνε να μπορώ να ορίζω τα χέρια και

τα πόδια μου, και να μην έρχονται αυτές οι

πεταλούδες στο στομάχι μου. Και να μην ξανάρθουν ποτέ αυτοί οι αφρικανικοί ελέφαντες να χορεύουν

βαλς στην κοιλιά μου. Κάνε τους τουλάχιστον ινδικούς ελέφαντες, στο ζητώ σαν χάρη. Σε παρακαλώ!

Η Ακουαρέλα τίναξε τα μαλλιά της και το δωμάτιο λούστηκε από φωτεινά χρώματα.

- Εσύ θα το κάνεις αυτό, Μολύβιε, γιατί μπορείς! Μπορείς να διώξεις τον εφιάλτη και εγώ για να σε

βοηθήσω θα σου κάνω ένα δώρο, είπε και φώναξε ένα μαγικό ξόρκι. Και, τσούπ, στην μαυριδερή κοιλιά

από το πλασματάκι με τα δεκατέσσερα μάτια και τέσσερα αυτιά φύτρωσε μια κόκκινη βαλβίδα! Κι

ύστερα έσκυψε στο αυτί του και του ψιθύρισε ένα μυστικό. Κι ύστερα, όπως συνέβαινε πάντα, χάθηκε

μέσα σε ένα σύννεφο από μοβ, πορτοκαλί και πράσινα χρώματα που για μια στιγμή πλημμύρισαν το

δωμάτιο και μετά εξαφανίστηκαν μεμιάς.

Εκείνο το βράδυ ο Μολύβιος κοιμήθηκε αμέσως. Κοιμήθηκε βαθιά και ο εφιάλτης με τους δυο

αφρικανικούς ελέφαντες να χορεύουν στην κοιλιά του και γύρω του, η μαμά, η δασκάλα και οι

συμμαθητές του να χτυπάνε παλαμάκια στο ρυθμό της μουσικής, ενώ τεράστιες, παχιές καμπύλες

γραμμές, ένα πελώριο συν και ένα μικρότερο πλην να τον τυλίγουν και τον πνίγουν ενώ το επί να

πολλαπλασιάζει τη δύναμή τους και το δια να μικραίνει το κουράγιο και τη δύναμή του να αντισταθεί

δεν ήρθε στον ύπνο του.

Το άλλο πρωί ο κόκορας της Μολυβούπολης,

χρωματισμένος με ξυλομπογιές, με φουσκωμένα

τα πολύχρωμα χάρτινα φτερά της ουράς του,

λάλησε πάλι δυνατά για να ξυπνήσουν οι

κάτοικοι για τις δουλειές τους.

Ο Μολύβιος πετάχτηκε με όρεξη από το

κρεβάτι του και ετοιμάστηκε για το σχολείο

πριν καλά καλά η μητέρα του προλάβει να

έρθει στο δωμάτιό του όπως κάθε πρωί. Τον είδε

έτοιμο στην κουζίνα να παίρνει το πρωινό του

και η έκπληξή της ήταν μεγάλη.

Και στο σχολείο πήγε από τους πρώτους, κι

όταν αργότερα

στην αίθουσα η

δασκάλα τον

ρώτησε για το

ωμέγα, κι ένιωσε

να αρχίζει η

φαγούρα στο

κεφάλι του,

θυμήθηκε το

μυστικό που του

ψιθύρισε η νονά

του και

παίρνοντας δυο

βαθιές ανάσες

άνοιξε λίγο τη βαλβίδα από το μαυριδερό

πλασματάκι με τα δεκατέσσερα μάτια και τα

τέσσερα αυτιά που το λένε Άγχος και οι

άσχημες σκέψεις άρχισαν να φεύγουν. Και

αυτός μετά από πολύ καιρό άκουσε ξανά

“μπράβο” από τη δασκάλα του.

Και την άλλη ώρα των μαθηματικών όταν τον

κάλεσε η δασκάλα του να πεί την αντίστροφη

πράξη της διαίρεσης, κι ένιωσε τα χέρια του

από μόνα τους να έρχονται στο πρόσωπό του,

πρίν το στόμα του αρχίσει να δαγκώνει τα

νύχια του και μόλις ένιωσε τις πρώτες άσχημες

σκέψεις να έρχονται στο μυαλό του φώναξε

δυνατά “Στοπ”! Δεν τον πείραξε που οι

συμμαθητές και οι συμμαθήτριες τον κοίταξαν

με μεγάλη περιέργεια. Ακολούθησε το μυστικό

που του είπε η νονά του, η καλή νεράιδα

Ακουαρέλα και αμέσως στη θέση των άσχημων

σκέψεων έφερε τρεις όμορφες σκέψεις. Το πόσο

όμορφα θα νιώσει μόλις καταφέρει να

απαντήσει στην ερώτηση, και ότι τέρμα οι

κοροϊδίες από τους συμμαθητές του και ποτέ

πια δεν θα καθίσει μόνος του στο παγκάκι κάτω

από τον ψηλό χαρτονένιο ευκάλυπτο. Και πήρε

ξανά ένα μεγάλο

“Μπράβο” από τη

δασκάλα του. Κι

ένιωσε τα μάτια

των συμμαθητών

του πάνω του.

Θα έπαιρνε όρκο

ότι κάποιοι τον

κοιτούσαν με

θαυμασμό!

Και την επόμενη

ώρα της

ιστορίας, έφτιαξε

μια τέλεια ευθεία

γραμμή και τοποθέτησε ολόσωστα τη μάχη στα

Γαυγάμηλα πάνω της. Πώς τα κατάφερε; Μόλις

ένιωσε το πρώτο φτερούγισμα από τις

πεταλούδες, ακολούθησε τη μυστική συμβουλή

της νονάς του και έφερε στο μυαλό του μια

όμορφη εικόνα από τις διακοπές του

καλοκαιριού στη θάλασσα και για να προλάβει

το χορό των ελεφάντων άρχισε με το μυαλό του

να τραγουδά το αγαπημένο του τραγούδι. Και

πάλι “Μπράβο” από τη δασκάλα του.

Η νονά του είχε δίκιο. Μόλις το μαυριδερό

άνθρωπάκι άρχιζε να φουσκώνει μέσα στο

μυαλουδάκι του, εκείνος, χρησιμοποιώντας τις

μυστικές συμβουλές της νονάς του, άνοιγε την κόκκινη βαλβίδα στην κοιλιά του και, σαν θαύμα, εκείνο

άρχιζε να μικραίνει και να μικραίνει και να γίνεται τόσο δα, όσο τον πρώτο καιρό που οι φωνές του τον

βοηθούσαν να γίνεται καλύτερος.

Και κάθε ημέρα ο Μολύβιος εφάρμοζε κατά γράμμα την τελευταία μυστική συμβουλή της νονάς του.

Να έχει μόνο έναν μεγάλο στόχο στη ζωή του. Να γίνεται κάθε μέρα λίγο καλύτερος από την

προηγούμενη. Και σε αυτό το μαυριδερό πλασματάκι με τα δεκατέσσερα μάτια και τα τέσσερα αυτιά

τον βοηθούσε αληθινά, αρκεί ο ίδιος να φρόντιζε να ανοιγοκλείνει τη κόκκινη βαλβίδα της κοιλιάς του.