Σύμφωνα με το άρθρο 26 παρ. 1 του ΠΚ τα κακουργήματα

και πλημμελήματα τιμωρούνται μόνο όταν τελούνται με δόλο ,

ενώ κατά το άρθρο 27 παρ. 1 ΠΚ , με δόλο (με πρόθεση) πράττει

όποιος θέλει την παραγωγή των περιστατικών που κατά το νόμο

απαρτίζουν την έννοια κάποιας αξιόποινης πράξης επίσης όποιος

γνωρίζει ότι από την πράξη του ενδέχεται να παραχθούν αυτά τα

περιστατικά και το αποδέχεται.

Περαιτέρω κατά το άρθρο 407 ΠΚ , όποιος επαιτεί από

φυγοπονία ή από φιλοχρηματία ή κατά συνήθεια τιμωρείται

με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών , ενώ σύμφωνα με το άρθρο 76

ΠΚ αντικείμενα που είναι προϊόντα κακουργήματος ή

πλημμελήματος το οποίο πηγάζει από δόλο, καθώς και το

τίμημά τους, και όσα αποκτήθηκαν με αυτά, επίσης και

αντικείμενα που χρησίμευσαν ή προορίζονταν για την εκτέλεση

τέτοιας πράξης μπορούν να δημευθούν αν αυτά ανήκουν στον

αυτουργό ή σε κάποιον από τους συμμετόχους.

Επαιτεία είναι η παράκληση ή εικεσία προς οποιοδήποτε

άγνωστο ξένο πρόσωπο για παροχή υπό οποιαδήποτε μορφή

ελεημοσύνης, χρημάτων ή άλλης οικονομικής ωφέλειας, με τη

δικαιολογία της ανέχειας ή της μεγάλης ένδειας. Η βοήθεια

πρέπει να ζητείται χωρίς κανένα αντάλλαγμα ή με

αντάλλαγμα χωρίς αξία (σχετ. Μπουρόπουλος αρθρ. 407 σ. 159).

Δεν τελείται η πράξη με την απεύθυνση για βοήθεια σε

φιλανθρωπικό ίδρυμα, συγγενή ή φίλο. Ούτε αποτελεί επαιτεία η

αίτηση παροχής βοήθειας για φιλανθρωπικό σκοπό ή συνεισφορά

υπέρ τρίτου, για τη διατροφή του οποίου δεν είναι υπόχρεος ο

αιτών. Η επαιτεία μπορεί να γίνει προφορικώς ή εγγράφως ή και με

την επίδειξη ακρωτηριασμένων μελών ή με προσφορά παροχής

ασήμαντης αξίας, λ.χ. μουσικής. Μπορεί δε να τελεσθεί είτε

στο δρόμο, είτε με επισκέψεις του επαίτη προς τους τρίτους.

Η πράξη ολοκληρώνεται με την αίτηση παροχής βοήθειας

(σχετ. περί τούτων Τουση/Γεωργίου αρθρ. 407 αρ. 4,5).

Για να είναι αξιόποινη πρέπει η πράξη της επαιτείας να

τελείται από φυγοπονία ή από φιλοχρηματία ή κατά

συνήθεια και όχι από πραγματική οικονομική ανέχεια προς

συντήρηση του εαυτού του και των οικείων του, συνεπεία

ελλείψεως πόρων και αδυναμίας εξεύρεσης εργασίας. Το

έγκλημα είναι υπαλλακτικώς μικτό (βλ. αρθρ. 18 αρ. 7,8) και

συνεπώς μια πράξη τελείται και αν συντρέχουν περισσότεροι από

τους προαναφερόμενους τρόπους, εφόσον πλήττεται η ίδια μονάδα

του έννομου αγαθού και δεν μεσολάβησε ειρήνευση. Ως κατά

συνήθεια τέλεση νοείται η κατά την έννοια του αρθρ. 13 στοιχ. στ.

Φυγοπονία είναι η αποφυγή της εργασίας, παρότι είναι

δυνατή η εξεύρεση εργασίας από τον επαίτη. Από

φιλοχρηματία ενεργεί ο επαίτης, όταν κίνητρο του είναι η

αγάπη προς το χρήμα και όχι η ανάγκη συντήρησης του.

Περαιτέρω, η δήμευση προβλέπεται, είτε ως παρεπόμενη

ποινή (αρθρ. 76 § 1), είτε ως μέτρο ασφάλειας (αρθρ. 76 § 2). Η

δήμευση μπορεί να επιβληθεί μόνο με δικαστική απόφαση και

αποτελεί μέτρο που πλήττει την περιουσία. Στη δήμευση πρέπει

να τηρείται και η αρχή της αναλογικότητας, όπως

διαγράφεται ήδη ρητώς σε κάθε περίπτωση στο αρθρ. 25 § 1

του Σ1975/1986/2001 (πρβλ. Γνωμ. Μαγκάκη/Σπινέλλη ΠΧ

ΛΑ 821).

Η κυριότητα των δημευθέντων περιέρχεται στο

Δημόσιο αυτοδικαίως με το αμετάκλητο της διάταξης περί της

δήμευσης, εκτός αν πρόκειται περί ακίνητου, οπότε απαιτείται και

μεταγραφή (Γεωργιάδης, ΕμπρΔικ έκδ. 1991 § 42 αρ. 6).