Enoxh - Jussi Adler Olsen

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ

ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

Ο Φύλακας των Χαμένων Υποθέσεων

Βεβήλωση

Ματωμένο Μήνυμα

ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΚΑΡΛΣΟΝ

Ο Αόρατος Άνθρωπος από το Σάλεμ

ΜΑΣ ΠΕΔΑ ΝΟΑΜΠΟ

Ο Λαβύρινθος του Όντιν

Α. ΤΖΕΪ ΚΑΖΙΝΣΚΙ

Ο Τελευταίος Καλός Άνθρωπος

ΛΕΕΝΑ ΛΕΧΤΟΛΑΪΝΕΝ

Πικρά Πάθη

ΣΙΣΕΛ-ΓΙΟ ΓΚΑΣΑΝ

Το Φτερό του Δεινόσαυρου

ΑΡΝΑΛΔΟΥΡ ΙΝΔΡΙΔΑΣΟΝ

Φορμόλη

ΕΝΟΧΗ

ΓΙΟΥΣΙ ΑΝΤΛΕΡ-ΟΛΣΕΝ

ΕΝΟΧΗ

Μετάφραση:ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΨΑΛΗΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗΑΘΗΝΑ

Σειρά: ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑTίτλος πρωτοτύπου: JOURNAL 64Συγγραφέας: JUSSI ADLER-OLSENΓλωσσική επιμέλεια: ΑΝΘΗ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ

Copyright © Jussi Adler-Olsen, 2010· JP/Politikens Hus København, 2010Copyright © 2014 για την ελληνική γλώσσα:EKΔOTIKOΣ OPΓANIΣMOΣ ΛIBANH ABE Σόλωνος 98 – 106 80 Aθήνα. Tηλ.: 210 3661200, Fax: 210 3617791 http://www.livanis.gr

Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η από-δοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρό-πο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γρα-πτή άδεια του εκδότη. Nόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουνστην Eλλάδα.

Παραγωγή: Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη

ISBN 978-960-14-2909-0

Αφιερώνεται στη μητέρα και στον πατέρα μου,Κάρεν-Μαργκρέτε και Χένρι Όλσεν,

καθώς και στις αδερφές μου, Έλσμπετ, Μαριάνε και Βίπε

ΕΝΟΧΗ 9

ΠΡΟΛΟΓΟΣΝοέμβριος 1985

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ μπορούσε να την επηρεάσει πολύ, όταν τηνέβρισκε απροετοίμαστη. Το δροσερό, φίνο ποτήρι της σαμπάνιας στα δάχτυλά της, το βουητό των φωνών και το ανάλαφρο χέρι τουσυζύγου της στη μέση της. Πέρα από τον έρωτα, μονάχα κάποιεςφευγαλέες αναδρομές σε μια μακρινή παιδική ηλικία τής το θύ-μιζαν. Η ασφάλεια της φωνής της γιαγιάς της. Πνιχτά γέλια κα-θώς την έπαιρνε ο ύπνος. Τα γέλια ανθρώπων που είχαν φύγει εδώ και πολύ καιρό.

Η Νέτε έσφιξε τα χείλη της προκειμένου να αναχαιτίσει το συ-ναίσθημα. Ανέκτησε την αυτοκυριαρχία της κι έστρεψε το βλέμ-μα της στην παλέτα των πολύχρωμων βραδινών φορεμάτων καιτων περήφανων καλεσμένων. Η δεξίωση προς τιμήν του Δανού αποδέκτη του ετήσιου Σκανδιναβικού Βραβείου Ιατρικής είχε συ-γκεντρώσει πολύ κόσμο. Ερευνητές, γιατρούς, πυλώνες της κοι-νωνίας. Κύκλοι στους οποίους η ίδια σαφώς και δεν είχε γεννη-θεί, αλλά σε αυτούς εντούτοις είχε καταλήξει να αισθάνεται όλο και πιο άνετα, καθώς περνούσαν τα χρόνια.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και ήταν έτοιμη να αφήσει ένα στεναγ-μό ικανοποίησης, όταν αντιλήφθηκε ξαφνικά πως δυο μάτια ήταν κολλημένα πάνω της, μέσα από το σύνολο των περίτεχνων χτενι-σμάτων και των αντρών που φορούσαν σφιχτά παπιγιόν. Ένιωσεεκείνη την ανεξήγητη, ανησυχητική ηλεκτρική ενέργεια που εκ-

10 ΓΙΟΥΣΙ ΑΝΤΛΕΡ-ΟΛΣΕΝ

πέμπεται από μάτια κακόβουλα. Ενστικτωδώς παραμέρισε, σανκυνηγημένο ζώο που αναζητούσε καταφύγιο ανάμεσα στους θά-μνους. Ακούμπησε την παλάμη της στο μπράτσο του συζύγου τηςκαι προσπάθησε να χαμογελάσει, καθώς το βλέμμα της πλανήθη-κε στους κομψά ντυμένους καλεσμένους κάτω από τη λάμψη του πολυελαίου.

Μια γυναίκα τίναξε προς τα πίσω το κεφάλι της καθώς γέλα-σε, ανοίγοντας ξαφνικά το οπτικό πεδίο μέχρι το βάθος της αί-θουσας.

Κι εκεί στεκόταν εκείνος.Η σιλουέτα του φάνταζε γιγάντια, λες κι ήταν φάρος που υψω-

νόταν πάνω απ’ όλους τους άλλους. Παρά την κυρτή στάση και ταστραβά πόδια του, έμοιαζε με άγριο ζώο που κινούνταν γεμάτοαυτοπεποίθηση και τα μάτια του σάρωναν το πλήθος σαν δυο προβολείς.

Ένιωσε ξανά το έντονο βλέμμα του έως τα μύχια της ψυχήςτης, και ήταν απόλυτα βέβαιη πως αν δεν αντιδρούσε τώρα, τότεολόκληρη η ζωή της θα κατέρρεε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλε-πτα.

«Αντρέας», είπε, φέρνοντας την παλάμη πάνω στο λαιμό της,που ήδη κολλούσε από τον ιδρώτα. «Είναι εύκολο να φύγουμε τώ-ρα; Δεν αισθάνομαι καλά».

Η όποια περαιτέρω παράκληση ήταν περιττή. Ο σύζυγός της ανασήκωσε τα σκούρα φρύδια του, έγνεψε στους ανθρώπους δί-πλα του και την απομάκρυνε από το πλήθος, πιάνοντάς την αγκαζέ. Ήταν τυπικό του χαρακτηριστικό, και τον αγαπούσε γι’ αυτό.

«Σ’ ευχαριστώ», του είπε. «Δυστυχώς, έχω πάλι πονοκέφαλο».Εκείνος έγνεψε καταφατικά, καθώς γνώριζε πολύ καλά και ο

ίδιος αυτό το βάσανο. Είχε περάσει ατέλειωτα, σκοτεινά βράδιαστο καθιστικό, υποφέροντας από ημικρανία.

ΕΝΟΧΗ 11

Ήταν ένα ακόμα κοινό τους στοιχείο.Καθώς πλησίαζαν στην επιβλητική σκάλα, ο ψηλός άντρας πή-

ρε το προβάδισμα και στάθηκε μπροστά τους.Έμοιαζε πολύ μεγαλύτερος πλέον, παρατήρησε εκείνη. Τα μά-

τια του που κάποτε λαμπύριζαν, είχαν χάσει τη λάμψη τους. Ταμαλλιά του ήταν αγνώριστα. Εκείνα τα είκοσι πέντε χρόνια είχαναφήσει το σημάδι τους.

«Νέτε, τι κάνεις εσύ εδώ; Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που θαπερίμενα να δω σε έναν τέτοιο χώρο», είπε ωμά.

Εκείνη κινήθηκε προς το πλάι, τραβώντας το σύζυγό της μαζί, όμως ο άλλος επέμεινε απτόητος. «Δε με θυμάσαι, Νέτε;» ακού-στηκε η φωνή του από πίσω. «Φυσικά και με θυμάσαι. Κουρτ Βεντ. Πώς θα μπορούσες να με ξεχάσεις;»

Στα μισά της σκάλας τούς πρόλαβε.«Ώστε τώρα είσαι η τσούλα του Ρόζεν, καλά δε λέω; Για φα-

ντάσου, δεν το περίμενα ότι θα έφτανες τόσο ψηλά, ειδικά εσύ».Εκείνη τράβηξε τον άντρα της, για να απομακρυνθούν γρήγο-

ρα, όμως ο Αντρέας Ρόζεν δεν ήταν άνθρωπος που συνήθιζε ναγυρνάει την πλάτη σε ένα πρόβλημα. Και η παρούσα κατάστασηδεν αποτελούσε εξαίρεση.

«Θα είχες την ευγενή καλοσύνη να αφήσεις τη σύζυγό μου ήσυ-χη;» ρώτησε, και τα λόγια του συνοδεύονταν από ένα απειλητικό βλέμμα που φανέρωνε το θυμό του.

«Α, μάλιστα». Ο απρόσκλητος επισκέπτης έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. «Βλέπω πως κατάφερες, τελικά, να τυλίξεις τον Αντρέας Ρόζεν στα δίχτυα σου, Νέτε. Μπράβο». Έσκασε ένα λο-ξό χαμόγελο, όπως θα το περνούσαν οι άλλοι, όμως εκείνη δεν ξεγελιόταν. «Η συγκεκριμένη πληροφορία φαίνεται πως μου δι-έφυγε τελείως, δυστυχώς. Βέβαια, συνήθως δε συχνάζω σε αυτούς τους κύκλους. Ποτέ μου δε διαβάζω τα κουτσομπολίστικα περιο-δικά».


Σαν σε αργή κίνηση, είδε το σύζυγό της να κουνάει το κεφάλι του περιφρονητικά. Ένιωσε το χέρι του να σφίγγει δυνατά το δικό της, καθώς την τραβούσε για να προχωρήσουν. Για μια στιγμή, εκείνη κατάφερε να ανασάνει ξανά. Τα βήματά τους αντηχούσαν στη σκά-λα, ασύγχρονοι αντίλαλοι, απομακρύνοντάς τους βιαστικά.

Έφτασαν στην γκαρνταρόμπα του ισογείου, προτού ακουστεί για μία ακόμα φορά η φωνή πίσω τους.

«Κύριε Ρόζεν! Ίσως δε γνωρίζεις πως η γυναίκα σου είναι μια πόρνη. Μια απλή κοπέλα από το Σπρόγκε, που δεν κάθεται να ψει-ρίσει σε ποιον ανοίγει τα πόδια της. Το λειψό μυαλό της δεν μπο-ρεί να ξεχωρίσει ανάμεσα στην αλήθεια και στα ψέματα, και...»

Ένιωσε ένα απότομο τράβηγμα στον καρπό της, καθώς ο σύ-ζυγός της έκανε απότομα μεταβολή. Αρκετοί καλεσμένοι επιχει-ρούσαν να απομακρύνουν τον τύπο που είχε αναστατώσει τη δε-ξίωση. Δύο από τους νεαρότερους γιατρούς έγερναν απειλητικάπρος το στήθος του ψηλού άντρα, καθιστώντας σαφές ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτος εκεί.

«Αντρέας, μη», φώναξε η Νέτε, καθώς ο σύζυγός της κινήθηκε προς το πλήθος που κύκλωνε πλέον το βασανιστή της, όμως εκείνος την αγνόησε. Το κυρίαρχο αρσενικό μαρκάριζε την περιοχή του.

«Δεν ξέρω ποιος είσαι», είπε, «αλλά θα σου πρότεινα να μην εμφανιστείς ξανά δημόσια, μέχρι να μάθεις πώς να συμπεριφέ-ρεσαι πολιτισμένα».

Ο λεπτός άντρας ανασήκωσε το κεφάλι πάνω από εκείνους που τον συγκρατούσαν, και όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί εστίασαν στα ξερά χείλη του: η κυρία πίσω από τον πάγκο που ξεχώριζε τις γού-νες από τα αντρικά πανωφόρια, οι καλεσμένοι που κοίταζαν ναξεγλιστρήσουν από το πλάι, οι σοφέρ που περίμεναν μπροστά στην περιστρεφόμενη πόρτα.

Και τότε ακούστηκαν τα λόγια που δε θα έπρεπε να είχαν εκ-στομιστεί ποτέ.

ΕΝΟΧΗ 13

«Γιατί δε ρωτάς τη Νέτε πού στειρώθηκε; Ρώτα την πόσες εκτρώσεις έχει κάνει. Ρώτα την πώς αισθάνεται κανείς στην απο-μόνωση έπειτα από πέντε μέρες. Ρώτα την, και άσε να μου κάνουν κήρυγμα για την καθωσπρέπει συμπεριφορά άνθρωποι καλύτε-ροι από εσένα, Αντρέας Ρόζεν».

Ο Κουρτ Βεντ αποσπάστηκε από εκείνους που τον συγκρατού-σαν και στάθηκε παραπέρα, με μάτια που φλέγονταν από το μί-σος. «Φεύγω τώρα!» είπε σαν να τους έφτυνε. «Κι εσύ, Νέτε» –έστρεψε τον τρεμάμενο δείκτη του πάνω της– «εσύ να πας στο διάολο, εκεί όπου ανήκεις».

Στην αίθουσα τα μουρμουρητά έδιναν κι έπαιρναν πριν ακό-μα κλείσει η περιστρεφόμενη πόρτα πίσω του.

«Αυτός ήταν ο Κουρτ Βεντ», ψιθύρισε κάποιος. «Παλιός φίλος από το πανεπιστήμιο του τιμώμενου προσώπου, κι αυτό είναι το μοναδι-κό καλό πράγμα που μπορεί να πει κάποιος για του λόγου του».

Όμως η ζημιά είχε γίνει. Το παρελθόν της είχε αποκαλυ-φθεί.

Τώρα, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω της. Αναζητώ-ντας σημάδια του πραγματικού εαυτού της. Μήπως το ντεκολτέτης ήταν υπερβολικά αποκαλυπτικό; Οι γοφοί της υπερβολικά κουνιστοί; Τα χείλη της χυδαία;

Παρέλαβαν τα παλτά τους, και η ζεστή ανάσα της κυρίας στην γκαρνταρόμπα ήταν σχεδόν φαρμακερή. «Δεν είσαι καλύτερη από εμένα», έλεγε η έκφρασή της.

Συνέβη τόσο γρήγορα.Η Νέτε χαμήλωσε το βλέμμα της και στηρίχτηκε στο μπράτσο

του συζύγου της.Του λατρεμένου συζύγου της, τα μάτια του οποίου δεν είχε το

κουράγιο να κοιτάξει.


Αφουγκραζόταν το ήσυχο γουργουρητό του κινητήρα. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα τόση ώρα, κοιτάζοντας πέρα από τους υα-λοκαθαριστήρες που κινούνταν πέρα δώθε, σαν να προσπαθού-σαν να απομακρύνουν τη φθινοπωρινή σκοτεινιά την οποία διέ-σχιζε το αυτοκίνητο.

Ίσως εκείνος περίμενε να ακούσει τις διαψεύσεις της, όμως η Νέτε δεν είχε τίποτα να του πει.

Κι ίσως εκείνη περίμενε πως ο σύζυγός της θα τη διευκόλυνε.Θα τη βοηθούσε να βγει από τη δύσκολη θέση. Θα την κοίταζε στα μάτια και θα της έλεγε πως όλα αυτά, ό,τι κι αν ήταν όλα αυ-τά, δεν είχαν καμία απολύτως σημασία και πως αυτό που μετρού-σε ήταν τα έντεκα χρόνια που είχαν ζήσει μαζί.

Όχι τα τριάντα εφτά χρόνια που είχε ζήσει εκείνη πριν.Ο σύζυγός της, όμως, άνοιξε το ραδιόφωνο, κατακλύζοντας το

αυτοκίνητο με μια μελωδική αποστασιοποίηση, καθώς ο Στινγκτούς συνόδευε στη διαδρομή προς τα νότια, διασχίζοντας το Σγιέλαν, ενώ η Σαντέ και η Μαντόνα καθώς περνούσαν το Φάλ-σταρ και το στενό του Γκούλντμποργκσουν για το Λόλαν. Παρά-ξενες, νεανικές φωνές μέσα στη νύχτα. Το μοναδικό στοιχείο πουτους ένωνε.

Όλα τα άλλα είχαν χαθεί.Μερικές εκατοντάδες μέτρα πριν το χωριό Μπλενς, κι ενώ

απείχαν κάνα δυο χιλιόμετρα από το αγρόκτημα με το αρχοντι-κό τους, εκείνος σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη των χωρα-φιών.

«Λοιπόν, πες μου», της είπε, με το βλέμμα προσηλωμένο στοσκοτάδι έξω. Τα λόγια του δεν είχαν ίχνος ζεστασιάς. Δεν πρόφε-ρε καν το όνομά της, σε ένδειξη οικειότητας. Το μόνο που είχεμέσα του ήταν αυτό το «πες μου»!

Εκείνη έκλεισε τα μάτια της. Τον παρακάλεσε να καταλάβειπως υπήρχαν κάποια υποκείμενα γεγονότα τα οποία εξηγούσαν

ΕΝΟΧΗ 15

τα πάντα, και ότι ο άντρας που την είχε αιφνιδιάσει ήταν η πηγήτης δυστυχίας της.

Πέρα από αυτό, όμως, όσα είχε πει εκείνος ο άνθρωπος ήταναλήθεια. Το ομολόγησε, και η φωνή της ακουγόταν σαν ψίθυ-ρος.

Ήταν αλήθεια. Τα πάντα.Για μια αγωνιώδη, αβάσταχτη στιγμή, μονάχα η αναπνοή του

ακουγόταν. Κι ύστερα στράφηκε προς το μέρος της, και το σκο-τάδι είχε ποτίσει το βλέμμα του. «Ώστε γι’ αυτό δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε παιδιά», είπε.

Εκείνη έγνεψε καταφατικά. Έσφιξε τα χείλη της και είπε τα πράγματα όπως ακριβώς είχαν. Ναι, ήταν ένοχη, του είχε πει ψέματα, τον είχε ξεγελάσει. Αποκάλυψε τα πάντα. Όταν ήταν νέα, είχε νοσηλευτεί στο Σπρόγκε, αν και δεν ευθυνόταν η ίδια γι’ αυτό. Ήταν αποτέλεσμα μιας αλυσίδας παρεξηγήσεων, κα-τάχρησης εξουσίας, προδοσίας. Άλλος λόγος δεν υπήρχε. Και, ναι, είχε κάνει εκτρώσεις και είχε καταλήξει στείρα, όμως εκεί-νος ο απαίσιος άντρας που είχε βρεθεί μπροστά τους λίγο νωρί-τερα...

Ο σύζυγός της ακούμπησε την παλάμη του πάνω στο μπράτσοτης, και η παγωνιά του χεριού του ήταν τέτοια, που τη διαπέρα-σε σαν ηλεκτρικό ρεύμα, αναγκάζοντάς τη να σταματήσει.

Ύστερα έβαλε μπρος το αυτοκίνητο, σήκωσε το πόδι του απότο συμπλέκτη και οδήγησε αργά μέσα από το χωριό, προτού επι-ταχύνει όταν έφτασαν στα λιβάδια και μπροστά τους εκτεινόταν σκοτεινή η θάλασσα.

«Λυπάμαι, Νέτε. Όμως μου είναι αδύνατο να συγχωρέσω τογεγονός ότι μου επέτρεψες να ζω όλα αυτά τα χρόνια πιστεύονταςσαν ανόητος πως θα μπορούσαμε να γίνουμε γονείς εμείς οι δύο.Απλώς, μου είναι αδύνατο. Όσο για τα υπόλοιπα που μου είπες,ειλικρινά είμαι αηδιασμένος».


Έκανε μια παύση, κι εκείνη αισθάνθηκε ένα μούδιασμα στους κροτάφους της, και τους μυς του λαιμού της να σφίγγονται.

Ύψωσε τη φωνή του. Αυταρχικά, έτσι όπως έκανε όταν είχεαπέναντί του ανθρώπους που τους θεωρούσε ανάξιους του σεβα-σμού του. Γεμάτος αυτοπεποίθηση, όπως όταν αγνοούσε άστοχες συμβουλές.

«Θα μαζέψω μερικά πράγματα», είπε αποφασιστικά. «Στο με-ταξύ, έχεις μία εβδομάδα για να δεις τι θα κάνεις. Πάρε ό,τι χρει-άζεσαι από το Χάουνγκορ. Δε θα σου λείψει τίποτα».

Εκείνη απέστρεψε το πρόσωπό της αργά και εστίασε το βλέμ-μα της στη θάλασσα. Κατέβασε μια ιδέα το παράθυρο και εισέ-πνευσε τη μυρωδιά των φυκιών που τα ξέβραζαν κύματα μαύρασαν το μελάνι, κύματα που θα μπορούσαν να την παρασύρουν οριστικά.

Και το συναίσθημα από τις μοναχικές, απεγνωσμένες μέρες στο Σπρόγκε επέστρεψε, τότε που ο ίδιος παφλασμός της θάλασ-σας προσπαθούσε να την πείσει να βάλει τέλος στην άθλια ζωή της.

«Δε θα σου λείψει τίποτα», είχε πει ο σύζυγός της, λες κι είχετην παραμικρή σημασία αυτό.

Καθόλου δεν την ήξερε.Έριξε μια ματιά στο ρολόι της και χάραξε την ημερομηνία

στο μυαλό της – 14 Νοεμβρίου 1985. Ένιωσε τα χείλη της να τρέ-μουν καθώς στράφηκε να τον κοιτάξει.

Τα σκούρα μάτια του έμοιαζαν με σπηλιές πάνω στο πρόσω-πό του. Μονάχα οι στροφές του δρόμου μπροστά κρατούσαν τοενδιαφέρον του.

Με αργές κινήσεις, εκείνη σήκωσε το χέρι της και άρπαξε τοτιμόνι, στρίβοντάς το προς τα δεξιά όσο πιο απότομα μπορούσε, πάνω που εκείνος άνοιγε το στόμα του για να διαμαρτυρηθεί.

Ο κινητήρας βρυχήθηκε μάταια, καθώς ο δρόμος χανόταν από

ΕΝΟΧΗ 17

κάτω τους, όπως τσάκιζαν την μπάρα, και ο ήχος από μέταλλο που γδερνόταν σκέπασε τις τελευταίες διαμαρτυρίες του άντρα της.

Όταν έσκασαν πάνω στη θάλασσα, ήταν σχεδόν σαν να επέ-στρεφε στον τόπο της.

ΕΝΟΧΗ 19

1Νοέμβριος 2010

Ο ΚΑΡΛ ΕΙΧΕ ΑΚΟΥΣΕΙ το συμβάν που είχε σημειωθεί εκείνη τη νύ-χτα από τον ασύρματο της Αστυνομίας, καθώς ερχόταν από το σπίτι του στο Άλερεντ. Υπό κανονικές συνθήκες, τίποτα δε θα τουήταν πιο αδιάφορο από μια υπόθεση του Ηθών, όμως για κάποιολόγο η συγκεκριμένη τού φάνηκε διαφορετική.

Η ιδιοκτήτρια ενός πρακτορείου συνοδών είχε δεχτεί επίθεσημε βιτριόλι στο διαμέρισμά της, στην οδό Ένγκχεβε, και το προ-σωπικό της Κλινικής Αντιμετώπισης Εγκαυμάτων στο Νοσοκο-μείο Ριγκς είχε δύσκολη δουλειά μπροστά του.

Τώρα, η Αστυνομία απηύθυνε έκκληση σε τυχόν μάρτυρες ναπαρουσιαστούν, χωρίς αποτέλεσμα μέχρι στιγμής.

Μια ομάδα Λιθουανών με ύποπτες φάτσες είχε ήδη οδηγηθεί στα Κεντρικά για ανάκριση, όμως καθώς οι ώρες περνούσαν εκεί-νη τη νύχτα, γινόταν όλο και πιο σαφές ότι μονάχα ο ένας απότους υπόπτους θα μπορούσε να είναι ο δράστης, και ήταν μάλλοναπίθανο να εξακρίβωναν το ποιος ήταν αυτός. Αποδεικτικά στοι-χεία δεν υπήρχαν. Κατά την εισαγωγή στο νοσοκομείο, η γυναί-κα είχε δηλώσει πως δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τον άνθρωποπου της επιτέθηκε, και τώρα η Αστυνομία θα ήταν αναγκασμένηνα τους αφήσει όλους ελεύθερους.

Κάπου δεν τα είχε ξανακούσει όλα αυτά;Καθώς διέσχιζε το προαύλιο του αρχηγείου της Αστυνομίας,


έπεσε πάνω στο Παγόβουνο του Χέλμτορ, αλλιώς Μπράντουρ Ίσακσεν, ο οποίος υπηρετούσε στο Τμήμα Πόλης κι εκείνη την ώρα κατευθυνόταν στο χώρο στάθμευσης.

«Πηγαίνεις να κάνεις δύσκολη τη ζωή κάποιου;» τον ρώτησε με τραχιά φωνή ο Καρλ όπως διασταυρώνονταν, οπότε το ανόητο γομά-ρι σταμάτησε, λες και ήταν πρόσκληση σε συζήτηση η φράση αυτή.

«Πρόκειται για την αδερφή του Μπακ», είπε ψυχρά ο Ίσακ-σεν.

Ο Καρλ στράφηκε και τον κοίταξε με νυσταγμένα μάτια. Τι κέρατο εννοούσε ο τύπος; «Άσχημη φάση», απάντησε. Ήταν μια φράση-κλισέ, που κάλυπτε τις περισσότερες περιπτώσεις.

«Φαντάζομαι ότι άκουσες για την επίθεση με βιτριόλι, στην οδό Ένγκχεβε, ναι; Καθόλου ευχάριστο θέαμα, πίστεψέ με», συ-νέχισε ο Ίσακσεν. «Οι γιατροί είναι από πάνω της όλη νύχτα. Τον Μπέργκε Μπακ τον ξέρεις καλά, έτσι δεν είναι;»

Ο Καρλ τίναξε το κεφάλι του προς τα πίσω. Τον Μπέργκε Μπακ; Φυσικά και ήξερε τον Μπέργκε Μπακ. Τον επιθεωρητήαπό τον Τομέα Α, που είχε υποβάλει αίτηση χορήγησης αδείας και στη συνέχεια είχε επιλέξει να βγει πρόωρα στη σύνταξη. Αυ-τό τον κόπανο εννοούσε;

«Είμαστε τόσο φίλοι με τον Μπακ όσο εμείς οι δύο», απάντη-σε χωρίς δεύτερη σκέψη ο Καρλ.

Ο Ίσακσεν έγνεψε καταφατικά, με τα δόντια σφιγμένα. Ήταν αλήθεια: αν υπήρχε η παραμικρή συμπάθεια ανάμεσά τους, τοφτερούγισμα μιας πεταλούδας ήταν ικανό να τη σκορπίσει.

«Και την αδερφή του Μπέργκε, την Έστερ; Δε φαντάζομαι νατην ξέρεις κι αυτή;» ρώτησε.

Ο Καρλ έστρεψε το βλέμμα του προς το περιστύλιο, το οποίοδιέσχιζε τώρα η Ρόζε παραπατώντας, με μια τσάντα στο μέγεθος χαρτοφύλακα κρεμασμένη στον ώμο της. Τι στο διάολο σχεδίαζενα κάνει, να περάσει τις διακοπές της στο γραφείο;

ΕΝΟΧΗ 21

Ένιωσε τον Ίσακσεν να ακολουθεί το βλέμμα του, κι έτσι βιά-στηκε να το αποστρέψει.

«Δεν την έχω συναντήσει ποτέ αυτή τη γυναίκα. Μπορντέλο δεν είχε;» σχολίασε ο Καρλ. «Τέλος πάντων, αυτά είναι δικά σουχωράφια, οπότε κάνε μου τη χάρη και μη με μπλέκεις».

Οι άκρες του στόματος του Ίσακσεν υπέκυψαν στη δύναμη της βαρύτητας. «Καλά θα κάνεις να προετοιμάζεσαι. Ο Μπακ θαεπιστρέψει πριν το καταλάβεις, για να χώσει τη μύτη του στην υπόθεση».

Ο Καρλ αμφέβαλλε. Άλλωστε, ο Μπακ δεν τα είχε παρατήσειόλα επειδή σιχαινόταν τη δουλειά του κι απεχθανόταν τα Κεντρι-κά της Αστυνομίας;

«Καλώς να ορίσει», απάντησε. «Αρκεί να μείνει μακριά από εμένα».

Ο Ίσακσεν πέρασε τα δάχτυλά του ανάμεσα στα αχτένιστα,κατάμαυρα μαλλιά του. «Ναι, βέβαια, πού να αδειάσεις τώρα μετο γκομενάκι που πηδάς, καλά δε λέω;»

Έγνεψε προς την κατεύθυνση της σκάλας όπου είχε εξαφανι-στεί η Ρόζε.

Ο Καρλ κούνησε το κεφάλι και συνέχισε το δρόμο του. Να πάει στα τσακίδια ο Ίσακσεν με τις βλακείες που έλεγε. Άκου πηδού-σε τη Ρόζε! Χίλιες φορές καλύτερα να κλεινόταν σε κανένα μονα-στήρι στην Μπρατισλάβα.

«Μισό λεπτό, Καρλ», του είπε ο αξιωματικός υπηρεσίας κα-θώς περνούσε μπροστά από το κλουβί του, μισό λεπτό αργότερα. «Εκείνη η ψυχολόγος, η Μόνα Ίψεν, άφησε κάτι για εσένα». Έτει-νε έναν γκρίζο φάκελο στον Καρλ μέσα από την ανοιχτή πόρτα,λες κι αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή της μέρας του.

Ο Καρλ κοίταξε το φάκελο σαστισμένος. Ίσως και να ήταν.Ο αξιωματικός υπηρεσίας κάθισε πάλι στη θέση του. «Ο Άσαντ

ήταν εδώ στις τέσσερις το πρωί, απ’ ό,τι έμαθα. Φροντίζει να έχει


άφθονο χρόνο μόνος του, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Τι σκαρώ-νει εκεί κάτω, τέλος πάντων; Μήπως σχεδιάζει κανένα τρομοκρα-τικό χτύπημα;» Χαχάνισε για μια στιγμή με την εξυπνάδα του, όμως του κόπηκε ο βήχας μόλις είδε το βλέμμα με το οποίο τονκάρφωσε ο Καρλ.

«Γιατί δεν πας να τον ρωτήσεις;» είπε ο Καρλ, έχοντας κατά νου την υπόθεση της γυναίκας που είχε συλληφθεί στο αεροδρό-μιο απλώς και μόνο επειδή πρόφερε τη λέξη «βόμβα», μια γκάφαπρωτοσέλιδων διαστάσεων.

Για τον ίδιο, αυτό που είχε μόλις ακούσει ήταν απείρως χειρό-τερο.

Από το τελευταίο κιόλας σκαλοπάτι του ελικοειδούς κλιμακοστά-σιου, ο Καρλ αντιλήφθηκε πως αυτή ήταν μία από τις καλές μέρες της Ρόζε. Ένα βαρύ άρωμα γαρίφαλου και γιασεμιού χτύπησε τα ρουθούνια του, θυμίζοντάς του εκείνη την ηλικιωμένη στο Ίστερ Μπρέντερσλεου που είχε τη συνήθεια να τσιμπάει τον πισινό όλων των αντρών που πήγαιναν να την επισκεφτούν. Κάθε φορά που η Ρόζε μύριζε έτσι, τον έπιανε πονοκέφαλος, πέρα από αυτόν που είχε μόνιμα εξαιτίας της συνήθους δυστροπίας της.

Η θεωρία του Άσαντ ήταν πως εκείνη είχε κληρονομήσει τοάρωμα, ενώ κάποιοι άλλοι έλεγαν πως αυτός ο ανυπόφορος συν-δυασμός μυρωδιών εξακολουθούσε να διατίθεται σε ορισμένα ιν-δικά καταστήματα που δεν έδιναν δεκάρα για το κατά πόσο θαπατούσε ξανά πελάτης το πόδι του εκεί.

«Ε, Καρλ, μπορείς να έρθεις από εδώ μια στιγμή;» βρυχήθη-κε η Ρόζε, χωμένη στο γραφείο της.

Ο Καρλ αναστέναξε. Τι έγινε πάλι;Πέρασε μαγκωμένος μπροστά από την ποντικότρυπα που εί-

χε ο Άσαντ για γραφείο, κι έχωσε τη μύτη του μέσα στο νοσοκο-

ΕΝΟΧΗ 23

μειακά απολυμασμένο βασίλειο της Ρόζε. Αμέσως, το βλέμμα τουέπεσε πάνω στην ογκώδη τσάντα που την είχε δει να κουβαλάει προηγουμένως. Απ’ ό,τι μπορούσε να καταλάβει ο Καρλ, το άρω-μα της Ρόζε δεν ήταν το μοναδικό ανησυχητικό στοιχείο εκείνηςτης μέρας. Ο πελώριος πάκος χαρτιών που προεξείχε από την τσάντα της φάνταζε εξίσου αποκαρδιωτικός.

«Χμ...» έκανε διστακτικά, γνέφοντας προς τα αμέτρητα χαρ-τιά. «Τι είναι όλα αυτά που έχεις εκεί;»

Η Ρόζε τον αγριοκοίταξε με τα βαριά μακιγιαρισμένα μάτια της. Άσχημα τα πράγματα.

«Κάτι παλιές υποθέσεις που μάζευαν σκόνη στα γραφεία δια-φόρων αξιωματικών τον περασμένο χρόνο. Υποθέσεις οι οποίεςκανονικά έπρεπε να είχαν προωθηθεί σ’ εμάς. Κι εσύ, περισσότε-ρο από τον καθένα, καταλαβαίνεις τι πάει να πει μια τέτοια αδια-φορία».

Σε αυτό το τελευταίο σχόλιο πρόσθεσε ένα λαρυγγικό μου-γκρητό, που με λίγη καλή διάθεση θα μπορούσε να περάσει για γέλιο.

«Οι φάκελοι εδώ είχαν σταλεί κατά λάθος στο ΕΚΕ, το ΕθνικόΚέντρο Ερευνών. Πέρασα πριν από λίγο και τους παρέλαβα».

Ο Καρλ ανασήκωσε τα φρύδια. Αυτό σήμαινε πως είχαν φορ-τωθεί με ακόμα περισσότερη δουλειά, οπότε γιατί στο διάολο χα-μογελούσε η Ρόζε;

«Εντάξει, ξέρω τι σκέφτεσαι: να τα άσχημα νέα για σήμερα»,είπε εκείνη, προλαβαίνοντάς τον. «Όμως δεν είδες ακόμα αυτό εδώ. Αυτός ο φάκελος δεν είχε σταλεί στο ΕΚΕ, βρισκόταν ήδη πά-νω στην καρέκλα μου όταν ήρθα στη δουλειά».

Του έδωσε έναν ταλαιπωρημένο, χαρτονένιο φάκελο και κοί-ταζε τον προϊστάμενό της λες κι είχε την απαίτηση να τον φυλλο-μετρήσει εκείνος επιτόπου, όμως ως προς αυτό είχε πέσει τε λείωςέξω. Για τον Καρλ, τα άσχημα νέα δεν είχαν καμία θέση στη ζωή


ενός ανθρώπου προτού κάνει το πρώτο του τσιγάρο. Τα πάντα εί-χαν τον κατάλληλο χρόνο και τόπο τους, κι αυτός μόλις είχε πα-τήσει το πόδι του στη δουλειά, για όνομα!

Κούνησε το κεφάλι του και τράβηξε προς το δικό του χώρο,όπου πέταξε το φάκελο πάνω στο γραφείο και το παλτό του στην καρέκλα της γωνίας.

Το δωμάτιο μύριζε κλεισούρα και η λάμπα φθορισμού στο τα-βάνι τρεμόπαιζε ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως. Τίποτα, οι Τετάρτες ήταν οι χειρότερες μέρες.

Άναψε ένα τσιγάρο κι έσυρε τα βήματά του μέχρι την αποθη-κούλα που είχε μετατρέψει σε γραφείο ο Άσαντ, όπου τα πάνταέμοιαζαν ίδια κι απαράλλαχτα: το χαλάκι της προσευχής ήταν απλωμένο στο πάτωμα· πυκνά σύννεφα ατμού, που μύριζαν μύρ-τιλο, απλώνονταν στον αέρα· το ραδιόφωνο ήταν συντονισμένο σε κάτι που θύμιζε τις φωνές ζευγαρώματος των δελφινιών, ανάμει-κτες με μια θρησκευτική χορωδία, ηχογραφημένες σ’ εκείνα ταπαλιά κασετόφωνα με τις μαγνητικές μπομπίνες, μόνο που στο συγκεκριμένο κάτι είχε λασκάρει.

Αμανέδες, πρωινιάτικα.«Μέρα», μούγκρισε ο Καρλ.Ο Άσαντ έστρεψε αργά το κεφάλι προς το μέρος του. Η ανα-

τολή του ήλιου στο Κουβέιτ δε θα μπορούσε να είναι πιο κοκκι-νωπή απ’ ό,τι η ευμεγέθης προβοσκίδα που είχε για μύτη εκείνοςο δύστυχος.

«Για όνομα, Άσαντ, δε φαίνεσαι και πολύ καλά!» αναφώνησε ο Καρλ κι έκανε ένα βήμα προς τα πίσω.

Αν η γρίπη σκόπευε να σαρώσει το κτίριο όπου στεγάζονταντα Κεντρικά της Αστυνομίας, ο Καρλ δεν μπορούσε παρά να ελ-πίζει πως ο ίδιος θα κατάφερνε να τη σκαπουλάρει.

«Χτες μ’ έπιασε», είπε ο Άσαντ ρουφώντας τη μύτη του. Τα δα-κρυσμένα μάτια του θύμιζαν κουτάβι.

ΕΝΟΧΗ 25

«Έφυγες για το σπίτι όπως ήρθες, και σβέλτα», τον πρόσταξε ο Καρλ, υποχωρώντας ακόμα περισσότερο. Δεν υπήρχε λόγος ναπει κάτι παραπάνω, δεδομένου ότι ο Άσαντ δεν επρόκειτο να δώ-σει σημασία.

Επέστρεψε στη ζώνη ασφαλείας του, ανέβασε τα πόδια πάνω στο γραφείο και αναρωτήθηκε, για πρώτη φορά στη ζωή του, μή-πως ήταν καιρός να κλείσει ένα πακέτο διακοπών για τα Κανά-ρια Νησιά. Ένα δεκαπενθήμερο κάτω από μια ομπρέλα, με τηΜόνα ημίγυμνη δίπλα του, δε θα ήταν διόλου άσχημα. Και η γρί-πη ας έριχνε κάτω τη μισή Κοπεγχάγη, όσο θα έλειπαν οι δυο τους.

Χαμογέλασε με τη σκέψη αυτή, έβγαλε από την τσέπη του τομικρό φάκελο που του είχε αφήσει η Μόνα και τον άνοιξε. Το άρωμα και μόνο τού αρκούσε. Διακριτικό και αισθησιακό. Η Μό-να Ίψεν, με δυο κουβέντες. Καμία σχέση με τον καθημερινό βομ-βαρδισμό που εξαπέλυε η Ρόζε εναντίον του οσφρητικού συστή-ματός του.

Αγάπη μου, ξεκινούσε το σημείωμα.Ο Καρλ έλιωσε. Είχαν να του απευθύνουν μια τόσο γλυκιά προ-

σφώνηση από τότε που κειτόταν ανήμπορος σε ένα θάλαμο τουνοσοκομείου στο Μπρέντερσλεου, με έξι ράμματα στη δεξιά πλευ-ρά της κοιλιάς του και τη σκωληκοειδίτιδά του σε ένα βαζάκι.

Αγάπη μου,Τα λέμε στο σπίτι μου στις εφτά και μισή για να φάμε την ψητή χή

να του Αγίου Μαρτίνου, εντάξει; Φόρεσε σακάκι και φέρε το κρασί. Τιςεκπλήξεις τις αναλαμβάνω εγώ.

Φιλιά, Μόνα

Ένιωσε τα μάγουλά του να αναψοκοκκινίζουν. Τι γυναίκα!Έκλεισε τα μάτια, τράβηξε μια γερή τζούρα από το τσιγάρο


του και φαντάστηκε κάποιες σκηνές που θα συνόδευαν τη λέξη «εκπλήξεις». Πιθανότατα δε θα κρίνονταν όλες τους κατάλληλεςγια ανηλίκους.

«Τι κάνεις εκεί πέρα με τα μάτια κλειστά κι αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα μούτρα σου;» ακούστηκε μια ξινισμένη φωνή από πίσω του. «Δε θα κοιτάξεις το φάκελο της υπόθεσης που σου έδωσα;»

Η Ρόζε στεκόταν στο άνοιγμα της πόρτας, με τα μπράτσα σταυρωμένα και το κεφάλι γερμένο στο πλάι. Κι αυτό σήμαινε πως δεν υπήρχε περίπτωση να το κουνήσει από εκεί μέχρι να κά-νει ο Καρλ αυτό που του είχε πει.

Έτσι, έσβησε το τσιγάρο του και άπλωσε το χέρι για να πιά-σει το φάκελο. Καλύτερα να ξεμπέρδευε, διαφορετικά η Ρόζε ήταν ικανή να μείνει εκεί ώσπου να πάθουν αγκύλωση τα χέριατης.

Ο φάκελος περιείχε τέσσερις ξεθωριασμένες σελίδες μεγέ-θους Α4, προερχόμενες από το Περιφερειακό Δικαστήριο του Γιέ-ρινγκ.

Πώς κέρατο είχε καταλήξει αυτός ο φάκελος στην καρέκλα της Ρόζε;

Έριξε μια γρήγορη ματιά στην πρώτη σελίδα, αν και ήξερε ήδη τι επρόκειτο να διαβάσει. Καλοκαίρι του 1978. Ένας άντρας είχε πνιγεί στον ποταμό Νουρέα. Ιδιοκτήτης μεγάλου μηχανουρ-γείου, μανιώδης ψαράς και μέλος σε διάφορες σχετικές λέσχες.Τέσσερα διαφορετικά σετ αποτυπωμάτων γύρω από το σκαμνί και το καλάθι του. Κανένα από τα δολώματά του δεν έλειπε. Κα-λάμια και μηχανισμοί πετονιάς αξίας άνω των πεντακοσίων κο-ρονών το κομμάτι. Καιρός αίθριος. Η νεκροτομή δεν αποκάλυψετίποτα το αφύσικο, ούτε καρδιοπάθεια ούτε έμφραγμα. Ο άντρας απλώς πνίγηκε.

Αν δεν υπήρχε η μικρή λεπτομέρεια ότι το ποτάμι είχε βάθος

ΕΝΟΧΗ 27

Όμως δεν ήταν ο θάνατος του άντρα καθαυτός που είχε ξυ-πνήσει το ενδιαφέρον της Ρόζε· όσο γι’ αυτό, ήταν βέβαιος ο Καρλ. Ούτε είχε να κάνει με το γεγονός πως η υπόθεση ουδέποτεδιαλευκάνθηκε και, επομένως, τώρα είχε πάρει θέση στο υπόγειοόπου στεγαζόταν ο Τομέας Q. Όχι, το θέμα ήταν πως τα έγγρα-φα της υπόθεσης συνοδεύονταν από μερικές φωτογραφίες, και ηφάτσα του Καρλ εμφανιζόταν σε δύο από αυτές.

Ο Καρλ αναστέναξε. Το όνομα του

πνιγμένου ήταν ΜπίργερΜερκ, και ήταν θείος του. Ένας εύθυμος και γενναιόδωρος άντρας, τον οποίο τόσο ο γιος του, ο Ρόνι, όσο και ο ίδιος ο Καρλθαύμαζαν και συχνά συνόδευαν στις εξορμήσεις

του. Όπως ακρι-βώς είχαν κάνει κι εκείνη τη μέρα, προκειμένου

να μάθουν ό,τιμπορούσαν γύρω από τα μυστήρια του ψαρέματος.

Το θέμα ήταν πως δυο κοπελιές από την Κοπεγχάγη είχαν δια-σχίσει με τα ποδήλατά τους ολόκληρη τη χώρα

και τώρα κόντευαν να φτάσουν στον προορισμό τους, στο Σκέγεν, και τα λεπτόταταμπλουζάκια τους ήταν σαγηνευτικά υγρά από τον ιδρώτα.

Η εικόνα των δύο ξανθών καλλονών, όπως

διέσχιζαν κοπιάζο-ντας τα υψώματα, χτύπησε τον Καρλ και τον ξάδερφό του, τον Ρό-νι, λες κι ήταν σφυρί, ωθώντας τους να παρατήσουν τα καλάμιατους και να αμοληθούν στο γειτονικό λιβάδι

σαν δυο νεαροί ταύ-ροι που πατούσαν χορτάρι για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Όταν επέστρεψαν στο ποτάμι δύο ώρες αργότερα, με τις γραμ-μές από τα εφαρμοστά μπλουζάκια των δύο

δεσποινίδων αποτυ-πωμένες ανεξίτηλα στον αμφιβληστροειδή τους, ο Μπίργερ Μερκ ήταν ήδη νεκρός.

Έπειτα από πολλές ώρες ανακρίσεων και υποψιών, η Αστυνο-μία του Γιέρινγκ έβαλε οριστικά την υπόθεση στο αρχείο. Και πα-ρότι δεν κατάφεραν ποτέ να εντοπίσουν τις δύο κοπέλες από την

μόλις εβδομήντα πέντε εκατοστά στο επίμαχο σημείο, η υπόθεσηθα είχε μπει στο αρχείο ως ατύχημα.


πρωτεύουσα που αποτελούσαν το μοναδικό άλλοθι των νεαρών, ο Ρόνι και ο Καρλ αφέθηκαν ελεύθεροι, χωρίς να τους απαγγελ-θούν κατηγορίες. Ο πατέρας του Καρλ ήταν για μήνες εξοργισμέ-νος όσο και απαρηγόρητος, όμως κατά τα λοιπά η υπόθεση δενείχε περαιτέρω συνέπειες.

«Ομορφόπαιδο ήσουν τότε, Καρλ. Τι ηλικία είχες;» ακούστη-κε η Ρόζε.

Εκείνος άφησε το φάκελο να πέσει πάνω στο γραφείο του. Ήταν μια εποχή την οποία προτιμούσε να μη θυμάται.

«Δεκαεφτά, και ο Ρόνι ήταν είκοσι εφτά». Αναστέναξε. «Έχεις καμιά ιδέα γιατί εμφανίστηκε ξαφνικά αυτός ο φάκελος;»

«Τι εννοείς γιατί;» Χτύπησε ελαφρά τις κλειδώσεις της γροθιάς της πάνω στο κρανίο της. «Έλα, πρίγκιπα του παραμυθιού, είναι κανείς εκεί; Μήπως να ξυπνάγαμε, σιγά σιγά; Αυτή είναι η δου-λειά μας, καλά δε λέω; Διερευνούμε ανεξιχνίαστα εγκλήματα!»

«Ναι, όμως η συγκεκριμένη υπόθεση έκλεισε ως ατύχημα. Και, πέρα από αυτό, μη μου πεις ότι ξεφύτρωσε μέσα από την καρέ-κλα σου;»

«Εννοείς ότι θες να ρωτήσω την Αστυνομία του Γιέρινγκ πώςπροσγειώθηκε ο φάκελος εδώ;»

Ο Καρλ ανασήκωσε τα φρύδια. Αυτά παθαίνει κανείς όταν κά-νει χαζές ερωτήσεις...

Η Ρόζε έκανε επιτόπου μεταβολή και κατευθύνθηκε προς τοβασίλειό της υπό τον κρότο των τακουνιών της. Το μήνυμα ήτανσαφές.

Ο Καρλ απέμεινε να κοιτάζει το κενό. Απ’ όλες τις υποθέσεις,γιατί στα κομμάτια έπρεπε να εμφανιστεί η συγκεκριμένη τώρα;Σαν να μην είχε προκαλέσει αρκετά προβλήματα ήδη.

Έριξε ξανά μια ματιά στη φωτογραφία του Ρόνι και του ίδιου, και ύστερα έσπρωξε απότομα το φάκελο προς το σημείο όπου στοι-βάζονταν και οι υπόλοιπες υποθέσεις πάνω στο γραφείο του. Το πα-

ΕΝΟΧΗ 29

ρελθόν ανήκε στο παρελθόν, όμως εδώ είχε να κάνει με το παρόν. Τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Πέντε λεπτά νωρίτερα, είχε διαβάσει το σημείωμα της Μόνα. Τον είχε αποκαλέσει «αγάπη μου». Έπρεπε να κρατήσει τις προτεραιότητές του σε μια σειρά.

Χαμογέλασε, έφερε το χέρι στην τσέπη για να πιάσει το κινη-τό του και κοίταξε αποκαρδιωμένος τα μικροσκοπικά πλήκτρα. Έτσι κι έστελνε γραπτό μήνυμα στη Μόνα, θα του έπαιρνε δέκαλεπτά να το γράψει, κι αν της τηλεφωνούσε, ίσως χρειαζόταν ναπεριμένει άλλο τόσο μέχρι να απαντήσει εκείνη.

Αναστέναξε και άρχισε να πληκτρολογεί. Την τεχνολογία των πληκτρολογίων στα κινητά προφανώς την είχαν αναπτύξει πυγ-μαίοι, οι οποίοι είχαν μακαρόνια για δάχτυλα, και ο μέσος Βορειο-ευρωπαίος που έπρεπε να χρησιμοποιήσει μια τέτοια συσκευή ήταν αδύνατο να μην αισθανθεί σαν ιπποπόταμος που προσπα-θούσε να παίξει φλάουτο.

Όταν ολοκλήρωσε, παρατήρησε το αποτέλεσμα του κόπου του και άφησε μια σειρά από ορθογραφικά λάθη να περάσουν στο ντούκου, αναστενάζοντας. Η Μόνα θα καταλάβαινε την ουσία του μηνύματος: η πρόσκληση σε δείπνο με χήνα είχε γίνει δεκτή.

Όπως ακουμπούσε το κινητό πάνω στο γραφείο του, ένα κε-φάλι ξεπρόβαλε πίσω από την πόρτα.

Το μαλλί που χτενιζόταν πάνω από τη φαλάκρα ήταν κάπωςπιο περιποιημένο σε σχέση με την τελευταία φορά που το είχε δει, και το δερμάτινο σακάκι έμοιαζε να έχει περάσει από καθαριστή-ριο, όμως ο άντρας μέσα από το σακάκι ήταν τσαλακωμένος όπως πάντα.

«Μπακ, τι κέρατο γυρεύεις εδώ πέρα;» ρώτησε ο Καρλ μηχα-νικά.

«Λες και δεν ξέρεις ήδη», απάντησε ο επισκέπτης του, και ηέλλειψη ύπνου αποτυπωνόταν ολοκάθαρα στα βαριά βλέφαρά του. «Κοντεύω να τρελαθώ. Γι’ αυτό!»


Σωριάστηκε βαρύς στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο, παρά την εμφανέστατη ενόχληση του Καρλ. «Η αδερφή μου, η Έστερ, δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Και ο μπάσταρδος που τηςπέταξε βιτριόλι στο πρόσωπο κάθεται, αυτή τη στιγμή, σε ένα υπόγειο μαγαζί στην Έσκιλσγκεδε κι έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια. Φαντάζομαι καταλαβαίνεις για ποιο λόγο ένας παλιός αστυνομι-κός σαν και του λόγου μου δεν αισθάνεται περήφανος που η αδερ-φή του διηύθυνε μπορντέλο, όμως λες να αξίζει στο κάθαρμα νατη σκαπουλάρει έπειτα από αυτό που έκανε;»

«Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι γυρεύεις εδώ κάτω, Μπακ. Τράβα να μιλήσεις στα παιδιά στο Τμήμα Πόλης, στον Μάρκους Γιάκομπσεν ή σε κάποιον από τους άλλους προϊσταμέ-νους, αν δεν είσαι ευχαριστημένος με το πώς εξελίσσονται οι έρευ-νες. Δεν είναι ο τομέας μου αυτός, και το ξέρεις».

«Ήρθα να σου ζητήσω να πάρεις τον Άσαντ και να πάμε νααποσπάσουμε την ομολογία του καριόλη».

Ο Καρλ ένιωσε το μέτωπό του να ζαρώνει μέχρι τη γραμμή των μαλλιών. Είχε τρελαθεί τελείως ο τύπος;

«Μόλις σας ήρθε καινούρια υπόθεση. Είμαι σίγουρος πως τοέμαθες», συνέχισε ο Μπακ. «Δωράκι από εμένα. Ένας παλιόφι-λος από το Γιέρινγκ μού την προώθησε πριν από μερικούς μήνες. Την άφησα στο γραφείο της Ρόζε χτες το βράδυ».

Ο Καρλ παρατηρούσε τον άντρα απέναντί του, ενώ ζύγιζε τιςεπιλογές του. Απ’ όσο μπορούσε να κρίνει, ήταν τρεις.

Να σηκωθεί και να του τραβήξει μια ξεγυρισμένη γροθιά στη μάπα. Αυτή ήταν η μία. Η άλλη ήταν να τον πάει κλοτσώντας μέ-χρι κάτω το διάδρομο. Ο Καρλ, όμως, επέλεξε την τρίτη.

«Ναι, αυτός εκεί ο φάκελος είναι», είπε, δείχνοντας την εφιαλ-τική στοίβα στην άκρη του γραφείου του. «Πώς και δεν τον άφη-σες σ’ εμένα; Θα ήταν λιγότερο ύπουλο, νομίζω. Περισσότερο ντό-μπρο».

ΕΝΟΧΗ 31

Ο Μπακ χαμογέλασε φευγαλέα. «Πότε βγήκε σε καλό η ντο-μπροσύνη μ’ εμάς τους δύο; Όχι, ήθελα να είμαι σίγουρος πως θα έβλεπε το φάκελο και κάποιος άλλος εκτός από εσένα, ώστε ναμην εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Με πιάνεις;»

Οι δύο προηγούμενες επιλογές ξεπρόβαλαν δελεαστικές και πάλι. Ευτυχώς που αυτός ο κόπανος δε γυρόφερνε πλέον στην υπηρεσία καθημερινά.

«Φύλαγα αυτό το φάκελο μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή», συνέχισε ο Μπακ. «Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...»

«Όχι, την τρέλα μου μέσα, δεν καταλαβαίνω. Ποια στιγμή εν-νοείς;»

«Τη στιγμή που θα χρειαζόμουν τη βοήθειά σου!»«Δεν ξέρεις τι σου γίνεται αν νομίζεις πως θα σπάσω τα μού-

τρα ενός υπόπτου απλώς και μόνο επειδή κουνάς μπροστά στη μύτη μου μια υπόθεση πνιγμού πριν από τριάντα χρόνια. Δεν υπάρχει περίπτωση, και θα σου εξηγήσω το γιατί».

Ο Καρλ σήκωνε ένα δάχτυλο για κάθε σημείο που τόνιζε.«Πρώτον: Η υπόθεση έχει κλείσει λόγω παρέλευσης τριακοντα-

ετίας. Δεύτερον: Ήταν ατύχημα. Ο θείος μου πνίγηκε. Γλίστρησεκι έπεσε στο ποτάμι, ακριβώς όπως συμπέραναν οι ερευνητές. Τρίτον: Δε βρισκόμουν εκεί όταν συνέβη, ούτε και ο ξάδερφός μου. Τέταρτον: Αντιθέτως μ’ εσένα, είμαι αξιοπρεπής μπάτσος και δεν πλακώνω στο ξύλο τους υπόπτους των υποθέσεων που αναλαμ-βάνω».

Για μια στιγμή έκανε παύση, καθώς εκείνη η τελευταία φρά-ση σκάλωσε στο λαιμό του. Απ’ ό,τι ήξερε, ο Μπακ ήταν αδύνατονα ξέρει κάτι για να τον κατηγορήσει για το συγκεκριμένο θέμα.Και η έκφρασή του σίγουρα δε φανέρωνε κάτι τέτοιο.

«Και πέμπτον», είπε, ανοίγοντας όλα τα δάχτυλά του, προτού τα σφίξει σε γροθιά, «αν κάποια στιγμή πλακώσω στο ξύλο κάποιον, τοπιθανότερο είναι πως θα τις φάει ένας συγκεκριμένος συνταξιού-


χος αστυνομικός που μάλλον δεν καταλαβαίνει πως δεν ανήκει πλέον στην υπηρεσία».

Η έκφραση του Μπακ σκλήρυνε αμέσως. «Εντάξει. Ένα πράγ-μα θα σου πω, όμως. Ένας παλιός συνάδελφός μου από το Γιέ-ρινγκ ταξιδεύει συχνά στην Ταϊλάνδη. Περνάει ένα δεκαπενθή-μερο εκεί, με όλα τα κομφόρ».

«Και λοιπόν;» είπε ο Καρλ, προσπαθώντας να καταλάβει τι σχέση είχε αυτό με τα υπόλοιπα.

«Απ’ ό,τι μαθαίνω, ο ξάδερφός σου ο Ρόνι έχει παρόμοια γού-στα. Του αρέσει και το ποτό, μάλιστα», συνέχισε ο Μπακ. «Και να σου πω κάτι, Καρλ; Όταν ο ξάδερφός σου γίνεται λιάρδα, λύ-νεται η γλώσσα του».

Ο Καρλ συγκράτησε ένα βαθύ αναστεναγμό. Ο Ρόνι, αυτός ο αναθεματισμένος ηλίθιος! Πάλι σε μπελάδες είχε μπει; Είχαν πε-ράσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που συ-ναντήθηκαν, σε μια γιορτή στο Όδερ, όπου ο Ρόνι είχε δείξει ιδι-αίτερο ενδιαφέρον όχι μονάχα για το ποτό, αλλά και για τις κο-πέλες που βοηθούσαν ως σερβιτόρες. Πράγμα που δεν ήταν απα-ραιτήτως κακό, μόνο που η μία από αυτές αποδείχτηκε υπερβο-λικά πρόθυμη, ανήλικη και αδερφή του εορτάζοντα. Το σκάνδα-λο είχε κουκουλωθεί, αν και παρέμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη τωνσυγγενών τους στο Όδερ. Όχι, ο Ρόνι δεν ήταν ακριβώς ο τύπος που άλλαζε συνήθειες.

Ο Καρλ έκανε μια χειρονομία σαν να μην τον απασχολούσετο θέμα. Τι τον ένοιαζε τι έκανε ο Ρόνι;

«Τράβα πάνω, στον Μάρκους, και πρήξ’ τον όσο τραβάει η όρεξή σου, Μπακ, όμως τον ξέρεις πολύ καλά, όπως κι εγώ. Ταίδια θα σου πει κι εκείνος με αυτά που σου λέω εγώ. Δε δέρνουμευπόπτους και δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς από πρώην συνα-δέλφους που πατούν σε ξεχασμένες ιστορίες σαν κι αυτή».

Ο Μπακ έγειρε πίσω στην πλάτη της καρέκλας του. «Σε ένα

ΕΝΟΧΗ 33

μπαρ, στην Ταϊλάνδη, παρουσία μαρτύρων, ο ξάδερφός σου κό-μπαζε σε όσους είχαν όρεξη να τον ακούσουν πως εκείνος σκότω-σε τον πατέρα του».

Τα μάτια του Καρλ μισόκλεισαν. Απίθανο του ακουγόταν.«Α, ναι, ώστε έτσι; Τι κάθεσαι, λοιπόν, τράβα να τον καταγγεί-

λεις, αυτόν και τη μεθυσμένη ομολογία του, αν θες. Είμαι απόλυ-τα σίγουρος πως είναι αδύνατο να έπνιξε τον πατέρα του. Μαζίμου ήταν».

«Ισχυρίζεται πως ήσαστε συνεννοημένοι. Σπουδαίο συγγενή έχεις, να τον χαίρεσαι!»

Οι ζάρες που είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο του Καρλ βούτη-ξαν μεμιάς στην καμάρα της μύτης του όπως σηκωνόταν όρθιος,μαζεύοντας όλο το άχαρα κατανεμημένο βάρος του σώματός του στην περιοχή του στήθους. «Άσαντ! Έλα μια στιγμή εδώ, σε πα-ρακαλώ», βρυχήθηκε με τρομερή ένταση, μπροστά στο εμβρόντη-το πρόσωπο του Μπακ.

Δέκα δευτερόλεπτα αργότερα, ο εμπύρετος βοηθός του Καρλστεκόταν στο κατώφλι του γραφείου, ρουφώντας τη μύτη του.

«Άσαντ, αγαπητέ, γριπιασμένε φίλε μου. Θα είχες την ευγενήκαλοσύνη να βήξεις πάνω σε αυτό τον καραγκιόζη; Έλα, πάρε μια βαθιά ανάσα».

«Τι άλλο έχεις στη στοίβα σου, Ρόζε;»Για μια στιγμή, εκείνη πήρε ένα ύφος σαν να σκεφτόταν να

του πετάξει τη στοίβα στην αγκαλιά του, όμως για μία φορά ο Καρλ την είχε διαβάσει σωστά: κάτι της είχε τραβήξει ήδη τηνπροσοχή.

«Αυτή η ιστορία με τη μαντάμ που δέχτηκε επίθεση χτες τη νύ-χτα μού θύμισε μια υπόθεση που μόλις μας ήρθε από το Κόλινγκ.Ήταν ανάμεσα στους φακέλους που παρέλαβα από το ΕΚΕ».


«Το ήξερες πως η γυναίκα είναι αδερφή του Μπακ;»Η Ρόζε έγνεψε καταφατικά. «Εγώ δεν τον γνωρίζω, όμως ακού-

γονται διάφορα, καταλαβαίνεις. Αυτός δεν ήταν στο γραφείο σουπρο ολίγου;» Τίναξε απότομα ένα δάχτυλο προς το φάκελο πουέστεκε πάνω στη στοίβα, κι ύστερα τον άνοιξε, πιάνοντάς τον σβέλτα με τα μαύρα νύχια της. «Λοιπόν, δώσε βάση, Καρλ, αλ-λιώς κάτσε να τον διαβάσεις μόνος σου».

«Εντάξει, εντάξει», είπε εκείνος, ενώ το βλέμμα του γυρόφερ-νε στο τακτοποιημένο, γκριζόλευκο γραφείο της. Αισθάνθηκε σχε-δόν ένα τσίμπημα νοσταλγίας, καθώς ο νους του πήγε στον άλλο της εαυτό, το χαρακτήρα της Ίρσα, και στη ροζ επικράτειά της.

«Αυτή η υπόθεση αφορά μια γυναίκα ονόματι Ρίτα Νίλσεν. Επαγγελματικό ψευδώνυμο», πρόσθεσε η Ρόζε, διαβάζοντας από το φάκελο, «“Λουίζ Τσικόνε”. Έτσι συστηνόταν για ένα διάστημα τη δεκαετία του 1980, όταν διοργάνωνε» –στράφηκε ξανά στο κεί-μενο του φακέλου– «“εξωτικούς χορούς” σε κλαμπ του τριγώνουμεταξύ Βάιλε, Κόλινγκ και Φρεδερίσια στη Νοτιοανατολική Γιουτλάνδη. Κουβαλούσε κάμποσες καταδίκες για απάτη, και αρ-γότερα για προαγωγή ιερόδουλων και τη λειτουργία οίκου ανο-χής. Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 είχε πρακτορείο συνο-δών στο Κόλινγκ, και τελικά εξαφανίστηκε στην Κοπεγχάγη, λες κι άνοιξε η γη και την κατάπιε, το 1987. Οι αστυνομικοί επικέ-ντρωσαν τις έρευνές τους στους πορνογραφικούς κύκλους της Κε-ντρικής Γιουτλάνδης και της Κοπεγχάγης, όμως έπειτα από τρειςμήνες έστειλαν την υπόθεση στο αρχείο, με την υποσημείωση ότι κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο για αυτοκτονία. Στο μεταξύ εί-χαν σημειωθεί πολλά σοβαρά εγκλήματα, και δεν υπήρχε πλέοντο απαραίτητο προσωπικό ώστε να συνεχιστεί η έρευνα, τουλάχι-στον έτσι γράφει εδώ».

Ακούμπησε το φάκελο πάνω στο γραφείο και πήρε μια ξινι-σμένη έκφραση.

ΕΝΟΧΗ 35

«Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, εκεί όπου θα καταλήξει κατά πάσα πιθανότητα και η υπόθεση της Έστερ Μπακ. Ή μήπως εί-δες εσύ κανέναν να λυσσάει πάνω, ώστε να τυλίξει σε μια κόλλαχαρτί το κάθαρμα που έκανε αυτό το πράγμα στη δύστυχη;»

Ο Καρλ ανασήκωσε τους ώμους. Η μόνη λύσσα που είχε δει ήταν αυτή που εμφανίστηκε στο σκυθρωπό πρόσωπο του προγο-νού του, του Γέσπερ, όταν ο Καρλ τον ξύπνησε στις εφτά το πρωίγια να του ανακοινώσει πως έπρεπε να βρει τρόπο να πάει μόνοςτου στο κολέγιο, στο Γκεντόφτε.

«Απ’ ό,τι βλέπω, δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να φανερώνει αυτοκτονικές τάσεις σε αυτή την υπόθεση», συνέχι-σε η Ρόζε. «Η Ρίτα Νίλσεν μπαίνει στην πολυτελή λευκή Mercedes 500SEC που οδηγούσε και φεύγει από το σπίτι της, όπως κάθε άλ-λο πρωί. Μερικές ώρες αργότερα, έχει εξαφανιστεί από προσώ-που Γης και κανείς δεν την ξαναβλέπει». Έβγαλε μια φωτογρα-φία από το φάκελο και την έριξε πάνω στο γραφείο, μπροστά του. Έδειχνε το αυτοκίνητο σταματημένο δίπλα σε ένα πεζοδρόμιο, με απογυμνωμένη την καμπίνα του.

Τι αμάξι! Είχε αρκετό χώρο για να απλώνονται και να τρίβο-νται οι μισές πόρνες του Βέστερμπρο πάνω στο καπό του, φορώ-ντας τις ψεύτικες γούνες που είχαν κάνει αιματηρές οικονομίες για να αγοράσουν. Καμία σχέση με τη σακαράκα που χορηγούσε σ’ εκείνον η υπηρεσία.

«Τελευταία φορά που την είδαν, ήταν την Παρασκευή, 4 Σε-πτεμβρίου του 1987. Μέσα από τις κινήσεις της χρεωστικής της, μπορούμε να ακολουθήσουμε τη διαδρομή της από τη στιγμή που έφυγε από το σπίτι της στο Κόλινγκ, στις πέντε το πρωί. Διασχί-ζει το Φιν, όπου φουλάρει καύσιμα, παίρνει το πορθμείο για ναπεράσει το Στόαρμπελτ και στη συνέχεια κινείται προς την Κο-πεγχάγη, όπου αγοράζει ένα πακέτο τσιγάρα σε ένα περίπτερο στη Νέρεμπρογκεδε, στις δέκα και δέκα. Από εκεί και μετά, δεν


την ξαναβλέπει κανείς. Η Mercedes εντοπίζεται δύο μέρες αργό-τερα, στην οδό Κάπελ, απογυμνωμένη. Της έχουν σηκώσει δερ-μάτινα καθίσματα, ρεζέρβα, ραδιοκασετόφωνο, τα πάντα. Σήκω-σαν μέχρι και το τιμόνι. Βασικά, το μόνο που απέμεινε ήταν δύοκασέτες και κάτι βιβλία στο ντουλαπάκι του συνοδηγού».

Ο Καρλ έξυσε το πιγούνι του. «Δεν μπορεί να ήταν πολλά τα μαγαζιά που είχαν συσκευές άμεσης χρέωσης εκείνα τα χρόνια,και σίγουρα όχι κάποιο περίπτερο στο Νέρεμπρο. Γιατί να μπειστον κόπο να πληρώσει με την κάρτα; Το πιθανότερο είναι ότι η συναλλαγή έγινε με απόκομμα, συμπληρώνοντας τα στοιχεία της, κι όλα αυτά για ένα παλιοπακέτο τσιγάρα. Ποιος θα είχε την υπο-μονή να μπει σε τόση φασαρία;»

Η Ρόζε ανασήκωσε τους ώμους. «Μπορεί να μην της άρεσαν τα μετρητά. Μπορεί να μην της άρεσε η αίσθησή τους. Μπορεί να προτιμούσε να φυλάει τα λεφτά της στην τράπεζα και να ει-σπράττει τους τόκους. Μπορεί να είχε πάνω της μονάχα ένα πε-ντακοσάρικο, και το περίπτερο να μην είχε να της δώσει ρέστα. Μπορεί...»

«Καλά, εντάξει, Ρόζε, φτάνουν τα “μπορεί”». Ο Καρλ ύψωσετις παλάμες του. «Ένα πράγμα πες μου μόνο. Πώς κατέληξαν ότιεπρόκειτο για αυτοκτονία; Αντιμετώπιζε σοβαρό θέμα υγείας; Ή μήπως τελικά είχε πράγματι οικονομικές δυσκολίες; Μήπως γι’ αυ-τό πλήρωσε για τα τσιγάρα της με κάρτα;»

Κάπου μέσα σ’ εκείνο το απερίγραπτα υπερμέγεθες γκρίζο πουλόβερ της, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να το έχει πλέξει η Ίρσα, η Ρόζε ανασήκωσε και πάλι τους ώμους. «Ποιος ξέρει;Περίεργη ιστορία, αν θες τη γνώμη μου. Η Ρίτα Νίλσεν, αλλιώςΛουίζ Τσικόνε, είχε πιάσει την καλή, κι αν το ύποπτο βιογραφικότης δείχνει κάτι, αυτό είναι πως δεν επρόκειτο για γυναίκα που θα άφηνε να της φάνε τη θέση. Σύμφωνα με τα “κορίτσια” της στο Κόλινγκ, ήταν κάτι παραπάνω από ζόρικη, μαθημένη να επιβιώ-

ΕΝΟΧΗ 37

νει. Θα προτιμούσε να “καθαρίσει” όλο τον κόσμο, παρά να δια-κινδυνεύσει να την “πατήσει” η ίδια, αυτό ακριβώς κατέθεσε μία από αυτές».

«Χμ...» Εκείνο το γνώριμο συναίσθημα είχε ριζώσει για τα κα-λά στην ψυχή του Καρλ. Τον ενοχλούσε, όμως η ιστορία αυτή του είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Διάφορα ερωτήματα άρχιζαν να προ-κύπτουν, το ένα μετά το άλλο. Για παράδειγμα, εκείνα τα τσιγά-ρα. Θα σταματούσε κάποιος να αγοράσει τσιγάρα λίγο πριν αυτο-κτονήσει; Δεν αποκλείεται, ίσως για να καλμάρει τα νεύρα του.

Το μυαλό του, τώρα, δούλευε πυρετωδώς, χωρίς καν να το επι-διώξει. Σκατά! Έτσι κι άρχιζε να ασχολείται με αυτή την υπόθεση, θα φορτωνόταν περισσότερη δουλειά απ’ όση του έκανε καλό.

«Με άλλα λόγια, εσύ θεωρείς πως έχουμε να κάνουμε με ένα έγκλημα, σε αντίθεση με τη γνώμη πολλών συναδέλφων μας», συ-νέχισε ο Καρλ. «Υπάρχει, όμως, κάποιο στοιχείο που να συνηγο-ρεί σε αυτό;» Άφησε την ερώτηση να αιωρείται για λίγο. «Πέρααπό το ότι η υπόθεση κατέληξε στο αρχείο, αντί να διαλευκανθεί, έχεις κάτι άλλο για να πατήσουμε;»

Νέο ανασήκωμα των ώμων μέσα από το πουλόβερ. Πράγμαπου σήμαινε πως η Ρόζε δεν είχε το παραμικρό.

Ο Καρλ κάρφωσε το βλέμμα του στο φάκελο. Η φωτογραφία της Ρίτα Νίλσεν, που ήταν πιασμένη με συνδετήρα στο χαρτόνι, έδειχνε μια γυναίκα η οποία ανέδιδε μια αύρα δύναμης και σι-γουριάς. Πλατιά ζυγωματικά πάνω από λεπτοκαμωμένα χαρακτη-ριστικά. Μάτια που λαμπύριζαν από εξυπνάδα και τσαγανό. Ήταν προφανές πως δεν αισθανόταν άσχημα από την πινακίδατης Σήμανσης που κρατούσε μπροστά στο στήθος της. Κατά πά-σα πιθανότητα, δεν ήταν η πρώτη φορά που τη φωτογράφιζαν για τους φακέλους της Αστυνομίας. Όχι, κάτι τέτοιες γυναίκες δεν κα-ταλάβαιναν τίποτε από ποινές φυλάκισης. Ήταν μαθημένη να επιβιώνει, ακριβώς όπως είχαν πει τα «κορίτσια» της.


Και τότε, γιατί στ’ ανάθεμα να πάει να αυτοκτονήσει;Ο Καρλ τράβηξε το φάκελο προς το μέρος του, σέρνοντάς τον

πάνω στο γραφείο, τον άνοιξε και επέλεξε να αγνοήσει το χαμό-γελο της Ρόζε, που ήταν του τύπου «εγώ σ’ το είπα».

Για μία ακόμα φορά, το ξυλάγγουρο με το βαρύ μακιγιάζ είχεβάλει μπροστά μια νέα υπόθεση.


ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΟΡΤΗΓΑΚΙ έφτασε στις δωδεκάμισι ακριβώς, όπωςείχαν συνεννοηθεί.

«Έχω πέντε ακόμα ραντεβού για σήμερα, κύριε Βεντ», είπε ο οδηγός. «Ελπίζω να μου ετοιμάσατε τα πάντα».

Ήταν καλός άνθρωπος ο Μίκαελ. Δέκα χρόνια στη δουλειά,χωρίς να κάνει μισή ερώτηση. Εμφανίσιμος, προσηνής και ευγε-νικός. Ακριβώς ο άνθρωπος που το Κόμμα Καθαρότητας ήθελε να το εκπροσωπεί στους πολίτες. Άντρες σαν τον Μίκαελ ήταν που έκαναν και τους άλλους να θέλουν να συμμετάσχουν. Ήσυχος καιαξιόπιστος. Δυναμικά, γαλάζια μάτια και κυματιστά, ξανθά μαλ-λιά, πάντοτε περιποιημένα και καλοχτενισμένα. Ψύχραιμος ακό-μα και στις πιο φορτισμένες καταστάσεις, όπως για παράδειγμαστη διάρκεια εκείνης της φασαρίας στο Χάδερσλεου, πριν από ένα μήνα, σε μία από τις πρώτες συναντήσεις του κόμματος. Σ’ εκείνη την περίπτωση, εννέα διαδηλωτές που κρατούσαν πλακάτμε συνθήματα μίσους είχαν μάθει με επώδυνο τρόπο πως οι έντι-μοι άνθρωποι που η καρδιά τους χτυπούσε για την πατρίδα απο-τελούσαν δύναμη που δεν μπορούσε να πάρει κανείς αψήφιστα.

Χάρη σε κάποιους όπως ο Μίκαελ, τα πάντα είχαν τελειώσειμέχρι να εμφανιστεί η Αστυνομία.

ΕΝΟΧΗ 39

Θα έκαναν καιρό να ξαναδούν τους συγκεκριμένους διαδηλω-τές.

Ο Κουρτ Βεντ άνοιξε την πόρτα του κτιρίου όπου άλλοτε στε-γάζονταν οι στάβλοι του παλιού σχολείου του χωριού. Παραμέρι-σε ένα παλιό μεταλλικό πλαίσιο που κρεμόταν από τον τοίχο, πά-νω από ένα μικρό καταψύκτη, και πληκτρολόγησε τον εννιαψή-φιο κωδικό του, έτσι όπως είχε κάνει πολλές φορές. Περίμενε λί-γο μέχρι να ακούσει το γνώριμο κλικ, οπότε οι πλευρές του τοί-χου στο βάθος άνοιξαν.

Μέσα στο δωμάτιο που αποκαλυπτόταν τώρα βρίσκονταν όλα τα πράγματα που κρατούσε μυστικά από τους πάντες, πλην τωνέμπιστων ομοϊδεατών του. Ο καταψύκτης με τα έμβρυα από τιςπαράνομες εκτρώσεις, οι αρχειοθήκες γεμάτες με έγγραφα και καταλόγους μελών, ο φορητός υπολογιστής που χρησιμοποιούσε στα συνέδρια, οι σημειώσεις και τα αρχεία από την εποχή του πα-τέρα του, στα οποία είχε βασιστεί όλο το έργο τους.

Ο Κουρτ άνοιξε τον καταψύκτη και έβγαλε από μέσα ένα κουτί το οποίο περιείχε πλαστικές σακούλες, και το έδωσε αμέ-σως στον οδηγό. «Εδώ είναι τα έμβρυα που θα αποτεφρώσουμε εμείς. Ελπίζω να μην είναι γεμάτος ο καταψύκτης στο φορτη-γάκι».

Ο οδηγός χαμογέλασε. «Όχι, έχει ακόμα κάμποσο χώρο».«Κι εδώ είναι το ταχυδρομείο για τους δικούς μας. Θα δεις τι

αφορά τον καθένα τους».«Εντάξει», είπε ο άλλος, καθώς έριχνε μια γρήγορη ματιά

στους φακέλους. «Δυστυχώς, από το Φρέντενσμπορ θα περάσω ξανά την επόμενη εβδομάδα. Χτες ήμουν στην περιοχή του Βό-ρειου Σγιέλαν».

«Δεν πειράζει. Αρκεί να περάσεις από το Όρχους. Αύριο θα εί-σαι εκεί πέρα, σωστά;»

Ο οδηγός έγνεψε καταφατικά και κοίταξε μέσα στο κουτί με


τις πλαστικές σακούλες. «Αυτά θα τα ξεφορτωθώ. Έχουμε τίποτα για το Κρεματόριο του Γκλόστρουπ;»

Ο Κουρτ Βεντ έκλεισε τη συρόμενη πόρτα που οδηγούσε στομυστικό δωμάτιο και πήγε στον καταψύκτη που υπήρχε στον προ-θάλαμο. Ο Μίκαελ επιτρεπόταν να δει το περιεχόμενό του.

«Ναι, έχουμε αυτά», απάντησε, ανασηκώνοντας το καπάκι και βγάζοντας ένα δεύτερο κουτί.

Ακούμπησε το κουτί στο πάτωμα και πήρε έναν πλαστικό φά-κελο από το ράφι πάνω από τον καταψύκτη. «Τα έγγραφα που αφορούν αυτά τα έμβρυα βρίσκονται εδώ». Έδωσε το φάκελο στον οδηγό. «Όλα έχουν γίνει σύμφωνα με τους τύπους».

Ο οδηγός τσέκαρε κάθε σακούλα στο κουτί με τα στοιχεία τωνσυνοδευτικών εγγράφων. «Όλα εντάξει. Λογικά, δε θα έχουμε κα-νένα πρόβλημα», είπε, κι ύστερα τα μετέφερε όλα στο φορτηγά-κι, όπου τοποθέτησε τα περιεχόμενα των δύο κουτιών μέσα σε ισάριθμους μίνι καταψύκτες, τακτοποίησε την εσωτερική αλλη-λογραφία στις θυρίδες που αντιστοιχούσαν στους διάφορους το-μείς της οργάνωσης, έπιασε το γείσο του καπέλου του, χαιρέτησεευγενικά κι έφυγε.

Ο Κουρτ ένευσε με το χέρι του, καθώς το φορτηγάκι χανότανστην οδό Μπρόντμπιεστερ.

Τι τύχη, σκέφτηκε με ικανοποίηση, που στην ηλικία μου είμαι ακόμα σε θέση να υπηρετώ το Σκοπό.

«Δεν το πιστεύει κανείς πως είσαι ογδόντα οχτώ χρόνων», τουέλεγαν συχνά οι άνθρωποι, κι είχαν δίκιο. Όταν κοιταζόταν στον καθρέφτη, και ο ίδιος έβλεπε πως άνετα θα τον έκανε κανείς δε-καπέντε χρόνια νεότερο. Γνώριζε το γιατί.

«Η ουσία της ζωής είναι να ζεις σε αρμονία με τα ιδεώδη σου», αυτό ήταν το σύνθημα του πατέρα του. Λόγια σοφά, τα οποία πά-ντοτε τηρούσε. Είχαν το κόστος τους, φυσικά, όμως εφόσον το πνεύμα του ήταν ζωηρό, το σώμα ακολουθούσε.

ΕΝΟΧΗ 41

Ο Κουρτ διέσχισε τον κήπο και μπήκε από την πίσω πόρτα, όπως έκανε πάντοτε τις ώρες λειτουργίας. Όσο ο διάδοχός του στο ιατρείο δεχόταν κόσμο, η μπροστινή πλευρά του σπιτιού δεντου ανήκε. Αυτή ήταν η συμφωνία. Άλλωστε, είχε πολλά να κάνειπροκειμένου να σταθεί το κόμμα στα πόδια του. Είχε περάσει ηεποχή που εξέταζε ο ίδιος τις έγκυες μητέρες και τερμάτιζε ζωές. Ο προστατευόμενός του τα κατάφερνε εξίσου καλά και ήταν εξί-σου δοσμένος στο Σκοπό.

Έβαλε λίγο καφέ να γίνεται, περνώντας το δάχτυλό του πάνω από τη μεζούρα, ώστε να είναι σίγουρος πως έμπαινε η σωστή πο-σότητα. Το στομάχι της Μπεάτε ήταν πολύ ευαίσθητο τελευταία,οπότε η ακρίβεια είχε σημασία.

«Ώρα για καφέ, ε, Κουρτ;»Ο Καρλ-Γιόχαν Χένρικσεν εμφανίστηκε στο κατώφλι της κου-

ζίνας. Όπως ο μέντοράς του, έδινε κι αυτός σημασία στην εμφά-νισή του, και η λευκή ιατρική μπλούζα του ήταν πάντοτε φρεσκο-πλυμένη και σιδερωμένη. Γιατί, όσο κι αν δεν είχε οικειότητα με τις ασθενείς του, εκείνες θα αντιμετώπιζαν ένα γιατρό με περιποι-ημένη ποδιά ως άτομο σοβαρό, στο οποίο μπορούσαν δίχως δεύ-τερη σκέψη να εμπιστευτούν τη ζωή τους. Απλοϊκές γυναικούλεςόλες τους.

«Το στομάχι μου είναι χάλια», είπε ο Χένρικσεν, καθώς έπαιρ-νε ένα ποτήρι από το ντουλάπι. «Τα ζεστά καρύδια, το βούτυροκαι το κόκκινο κρασί μια χαρά κατεβαίνουν όταν τα απολαμβά-νεις, αλλά η επόμενη μέρα δεν είναι εξίσου ευχάριστη».

Χαμογέλασε, γέμισε το ποτήρι με νερό και άδειασε το φακε-λάκι με το αντιόξινο μέσα.

«Πέρασε ο οδηγός από εδώ, και οι δύο καταψύκτες είναι άδειοι, Καρλ-Γιόχαν. Μπορείς να αρχίσεις να τους ξαναγεμί-ζεις».

Ο Κουρτ χαμογέλασε στο μαθητή του, ξέροντας πως οι οδη-


γίες του ήταν περιττές. Ο Χένρικσεν ήταν, ίσως, πιο αποτελεσμα-τικός απ’ ό,τι υπήρξε ο ίδιος.

«Είμαι σχεδόν έτοιμος. Έχουμε τρεις διακοπές εγκυμοσύνηςσήμερα. Δύο με ραντεβού και μία έκτακτη». Ο νέος άντρας αντα-πέδωσε το χαμόγελο. Το υγρό στο ποτήρι του άφριζε.

«Ποια είναι η έκτακτη;»«Μια Σομαλή από τις εργατικές κατοικίες στο Τάστρουπγκορ,

μας την έστειλε ο Μπεντ Λίνγκσε. Κυοφορεί δίδυμα, αν θυμάμαισωστά», είπε ο Χένρικσεν, ανασηκώνοντας για μια στιγμή τα φρύ-δια, προτού κατεβάσει μονορούφι το αφρίζον γιατρικό.

Ο Καρλ-Γιόχαν ήταν καλός άνθρωπος, δεν υπήρχε η παραμι-κρή αμφιβολία. Τόσο για το κόμμα όσο και για το Σκοπό.

«Μήπως δεν αισθάνεσαι καλά σήμερα, Μπεάτε, χρυσή μου;» ρώ-τησε ο Κουρτ επιφυλακτικά, καθώς έμπαινε στο καθιστικό κρα-τώντας το δίσκο.

Είχαν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε που έχασε τη δυνατότητα να μιλάει η Μπεάτε, όμως τουλάχιστον εξακολουθού-σε να μπορεί να χαμογελάει. Παρότι είχε καταλήξει τρομερά αδύ-ναμη και η ομορφιά της νιότης της την είχε εγκαταλείψει προ πολ-λού, ο Κουρτ δεν άντεχε στη σκέψη πως μια μέρα, πιθανότατα σήμερα, θα αναγκαζόταν να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς εκείνη.

«Μακάρι να ζήσουμε και οι δύο για να δούμε τη μέρα που ηευγνωμοσύνη του κόμματος για εσένα θα εκφραστεί από το βήμα του Κοινοβουλίου», μουρμούρισε, πιάνοντας την ελαφριά σαν πούπουλο παλάμη της.

Έσκυψε το κεφάλι του και φίλησε το χέρι της τρυφερά, νιώ-θοντάς το να τρέμει μέσα στο δικό του. Ήταν το μόνο που χρει-αζόταν να κάνει.

«Ορίστε, αγάπη μου», είπε κι έφερε το φλιτζάνι στα χείλη της,

ΕΝΟΧΗ 43

αφού πρώτα φύσηξε την επιφάνεια του ροφήματος. «Ούτε πολύ ζεστό ούτε πολύ κρύο. Όπως ακριβώς σου αρέσει».

Εκείνη σούφρωσε τα ρουφηγμένα χείλη της, τα χείλη που εί-χαν φιλήσει τον Κουρτ και τα δύο παιδιά τους με τόση στοργή όταν το είχαν περισσότερο ανάγκη, και ήπιε το υγρό αργά και αθόρυβα. Τα μάτια της φανέρωναν πως ο καφές ήταν καλός. Εκεί-να τα μάτια που τόσα πολλά είχαν δει και μέσα στα οποία το δι-κό του βλέμμα είχε βρει παρηγοριά, στις σπάνιες περιπτώσεις που τον κατέτρωγαν οι αμφιβολίες.

«Αργότερα μέσα στη μέρα, θα εμφανιστώ στην τηλεόραση, Μπεάτε. Μαζί με τον Λέμπεργκ και τον Κάσπερσεν. Θα προσπα-θήσουν να μας κολλήσουν στον τοίχο, έτσι και τους δοθεί η ευκαι-ρία, όμως δε θα τα καταφέρουν. Σήμερα θα κερδίσουμε ψήφους και θα δρέψουμε τους καρπούς δεκαετιών σκληρής δουλειάς. Τις ψήφους πάρα πολλών ανθρώπων, Μπεάτε. Ανθρώπων που σκέ-φτονται όπως εμείς. Οι δημοσιογράφοι νομίζουν πως είμαστε τρία σταφιδιασμένα γερόντια», είπε, γελώντας πνιχτά, «κι αυτό είναιαλήθεια. Θα νομίζουν πως το μυαλό μας έχει λαπαδιάσει. Θα νο-μίζουν πως θα μας πιάσουν να λέμε ασυναρτησίες, να ξεφουρνί-ζουμε ανοησίες». Πέρασε την παλάμη του τρυφερά πάνω από ταμαλλιά της. «Θα ανοίξω την τηλεόραση για να μας παρακολου-θήσεις».

Ο Γιάκομπ Ράμπεργκερ ήταν ένας ιδιαίτερα ικανός και καλά προ-ετοιμασμένος δημοσιογράφος. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελούσε ανοησία, μετά τη σκληρή κριτική που είχε ασκηθεί πρόσφατα σε βάρος τόσων ανούσιων τηλεοπτικών συνεντεύξεων. Ένας ευφυής δημοσιογράφος της τηλεόρασης φοβόταν τους τηλεθεατές του πε-ρισσότερο απ’ ό,τι τα αφεντικά του. Και ο Ράμπεργκερ ήταν συνά-μα εύστροφος και ευέλικτος. Είχε φέρει σε δεινή θέση κορυφαίους


πολιτικούς στη διάρκεια ζωντανών εκπομπών, είχε κάνει αρχηγούς συνδικάτων να χάσουν τα λόγια τους, επικεφαλής συμμοριών μη-χανόβιων να τον κοιτάζουν σαν χαμένοι, ανεύθυνους επιχειρημα-τίες και διάφορους κακοποιούς να μην ξέρουν τι να πουν.

Για το λόγο αυτό, ο Κουρτ ήταν ενθουσιασμένος που θα τους έπαιρνε συνέντευξη ο Ράμπεργκερ, γιατί για πρώτη φορά, όσο απί-θανο κι αν ακουγόταν, θα αποτύχαινε να κάνει με τα κρεμμυδάκια τους ανθρώπους που είχε απέναντί του, γεγονός το οποίο, το δίχως άλλο, θα κέντριζε την προσοχή του κόσμου στη μικρή Δανία.

Ο Ράμπεργκερ και οι καλεσμένοι του στο στούντιο αντάλλα-ξαν ευγενικές χειραψίες σε έναν προθάλαμο, όπου οι συνάδελφοιτου δημοσιογράφου προετοίμαζαν τα θέματα με τα οποία θα ασχολούνταν στη συνέχεια, όμως αμέσως μόλις εκείνος άφησε τα χέρια των θυμάτων του, οι δύο πλευρές ετοιμάστηκαν για μια σύ-γκρουση μέχρις εσχάτων.

«Κουρτ Βεντ, σύμφωνα με την αίτηση που καταθέσατε στο Υπουργείο Εσωτερικών, το Κόμμα Καθαρότητας έχει συγκεντρώ-σει πλέον τον προβλεπόμενο αριθμό υπογραφών προκειμένου να έχει δικαίωμα καθόδου στις επόμενες βουλευτικές εκλογές», ξεκί-νησε την τοποθέτησή του ο Ράμπεργκερ, έπειτα από μια αβρή πα-ρουσίαση του συνομιλητή του. «Αφού σας συγχαρώ, οφείλω ευθύς αμέσως να σας ρωτήσω τι πιστεύετε ότι μπορεί να προσφέρει το Κόμμα Καθαρότητας στο Δανό ψηφοφόρο, το οποίο αυτός δενμπορεί να βρει στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα».

«Είπατε “αυτός”, όμως η πλειοψηφία του εκλογικού σώμα-τος αποτελείται από γυναίκες», απάντησε ο Κουρτ χαμογελώ-ντας κι έγνεψε με το κεφάλι προς την κάμερα. «Θα απαντήσω στην ερώτησή σας με άλλη ερώτηση: Έχει ο Δανός ψηφοφόρος άλλη επιλογή πέρα από το να απορρίψει τα εδραιωμένα, παλιά κόμματα;»

Ο δημοσιογράφος κάρφωσε το βλέμμα πάνω του. «Επιτρέψτε

ΕΝΟΧΗ 45

μου να πω ότι το Κόμμα Καθαρότητας δεν εκπροσωπείται, απ’ ό,τι βλέπω εδώ, από νέα άτομα, σωστά; Ο μέσος όρος ηλικίας εί-ναι τα εβδομήντα ένα χρόνια, αν δεν απατώμαι, κι εσείς, δόκτωρΒεντ, ανεβάζετε με τα ογδόντα οχτώ σας χρόνια αυτό τον αριθμό.Με το χέρι στην καρδιά, δε νομίζετε πως στη δική σας περίπτω-ση αργήσατε κάπου σαράντα με πενήντα χρόνια να επιδιώξετε να διαμορφώσετε τον τρόπο διαχείρισης των κοινών;»

«Απ’ ό,τι θυμάμαι, η πλέον σημαντική μορφή της Δανίας μεπερνάει σχεδόν δέκα χρόνια», απάντησε ο Κουρτ. «Οι πάντες σε αυτή τη χώρα ψωνίζουν στα σούπερ μάρκετ του, ζεσταίνουν τα σπίτια τους με το φυσικό αέριο που αυτός εισάγει και αγοράζουναγαθά τα οποία μεταφέρουν τα πλοία του. Όταν θα αποκτήσετε τα κότσια να καλέσετε αυτό τον έξοχο άνθρωπο στο στούντιό σας για να τον χλευάσετε πατώντας στην ηλικία του, τότε ευχαρίστως να καλέσετε ξανά κι εμένα και να μου υποβάλετε την ίδια ερώτηση».

Ο δημοσιογράφος έγνεψε καταφατικά. «Αυτό που προσπαθώνα πω, πολύ απλά, είναι πως δύσκολα φαντάζεται κανείς το μέσο ψηφοφόρο να σκέφτεται πως θα τον εκπροσωπήσουν επαρκώς στο Κοινοβούλιο άνθρωποι που είναι τουλάχιστον μία ή και δύογενιές μεγαλύτεροί του. Κανείς δεν αγοράζει ληγμένο γάλα, έτσιδεν είναι;»

«Αλλά και κανείς δεν αγοράζει άγουρα φρούτα, όπως οι πολι-τικοί που μας κυβερνούν αυτή την εποχή. Προτείνω να αφήσου-με κατά μέρος τους διατροφικούς παραλληλισμούς, κύριε Ρά-μπεργκερ. Άλλωστε, κανείς από τους τρεις μας που βρισκόμαστε σήμερα εδώ δεν τρέφει την παραμικρή φιλοδοξία να θέσει υπο-ψηφιότητα για το Κοινοβούλιο. Το πρόγραμμά μας αναφέρει ρη-τά και κατηγορηματικά ότι θα συγκαλέσουμε το πρώτο συνέδριοτου κόμματος από τη στιγμή που θα συγκεντρωθεί ο απαραίτη-τος αριθμός ψήφων, και ότι οι υποψήφιοι για τις εκλογές θα ανα-δειχτούν μέσα από το συνέδριο αυτό».


«Μιας και περάσαμε στο θέμα του προγράμματος του κόμμα-τος, ο βασικός άξονας μοιάζει να αφορά ηθικές νόρμες, απόψεις και ιδεολογίες που οδηγούν τη σκέψη πίσω, σε μια εποχή στηνοποία οι περισσότεροι από εμάς δε θα θέλαμε επ’ ουδενί να επι-στρέψουμε. Σε πολιτικά καθεστώτα τα οποία συστηματικά άσκη-σαν διώξεις σε μειονότητες και στους κοινωνικά αδύναμους: τους πνευματικά ασθενείς, τις μικρές εθνοτικές ομάδες, τους κοινωνι-κά περιθωριοποιημένους».

«Μα αυτό είναι παντελώς αβάσιμο, δεν υφίσταται καμία απο-λύτως σύγκριση», παρενέβη ο Λέμπεργκ. «Αντιθέτως, το πρόγραμ-μά μας μιλάει για αξιολόγηση κάθε περίπτωσης ξεχωριστά καιαυτόνομα, από μια υπεύθυνη και ανθρωπιστική οπτική γωνία, αποφεύγοντας την άκριτη ταύτιση καταστάσεων, έτσι ώστε να μην υπάρξουν γενικευμένες και συνολικές λύσεις. Για το λόγο αυτό, το σύνθημά μας είναι απλό: Αλλαγή για το Καλύτερο. Η αλλαγή αυτήέχει εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα απ’ ό,τι υπαινίσσεστε εσείς».

Ο δημοσιογράφος χαμογέλασε. «Όλα αυτά ακούγονται όμορ-φα κι ωραία, όμως προϋποθέτουν ότι το κόμμα θα φτάσει στη ση-μείο να εξασφαλίσει την απαραίτητη επιρροή. Επιτρέψτε μου νασυνεχίσω. Προσωπικά, δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο, όμως οι εφη-μερίδες κατακλύζονται από άρθρα τα οποία αφορούν την ιδεολο-γική πλατφόρμα του Κόμματος Καθαρότητας, και ο βασικός άξο-νας είναι πως η προφανέστερη σύγκριση έχει να κάνει με το εί-δος της ρατσιστικής ανθρωπολογίας η οποία χαρακτήριζε τα προ-γράμματα των Εθνικοσοσιαλιστών στη Γερμανία. Παρωχημέναδόγματα, βάσει των οποίων ο κόσμος περιγράφεται σαν να απο-τελείται από γενετικά διαφορετικούς ανθρώπους, οι οποίοι βρί-σκονται σε διαρκή σύγκρουση μεταξύ τους. Η αντίληψη για ανώ-τερες και κατώτερες φυλές, με την ανώτερη φυλή να...»

«Με την ανώτερη φυλή να εξοντώνεται εφόσον αναμειχθεί με

ΕΝΟΧΗ 47

μια κατώτερη», τον διέκοψε ο Κάσπερσεν. «Έχω την αίσθηση πως τόσο εσείς όσο και οι εφημερίδες αναζητείτε πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με το ναζισμό, κύριε Ράμπεργκερ», συνέχισε. «Όμως το κόμμα μας δεν εγκρίνει τις διακρίσεις, την αδικία ή την απανθρωπιά, όπως έκαναν οι Ναζί και εξακολουθούν να κά-νουν τα ιδεολογικά συγγενή τους κόμματα. Απλώς δηλώνουμε ότι δε θα έπρεπε να παρατείνεται η ζωή σε περιπτώσεις όπου δεν υφίσταται η παραμικρή πιθανότητα να αποκτήσει μια κάποια αξιοπρέπεια. Πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο στον εξαναγκασμό που υφίστανται γιατροί και απλοί πολίτες από τις Αρχές. Ένα όριο στην ταλαιπωρία που επιβάλλεται στις οικογένειες, καθώς και στο κόστος που καλείται να καλύψει η κοινωνία, μόνο και μό-νο επειδή οι πολιτικοί μας εννοούν να παρεμβαίνουν στα πάντα, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των παρεμβάσεών τους».

Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν μακρύς, και στη συνέχειαπέρασαν στο στούντιο τηλεφωνήματα από τους τηλεθεατές, οι οποίοι έθεσαν πλήθος θεμάτων: την υποχρεωτική στείρωση των εγκληματιών, καθώς κι εκείνων που λόγω ψυχικών ασθενειών ήχαμηλής ευφυΐας αδυνατούν να φροντίζουν τους απογόνους τους·κοινωνικά μέτρα για την αφαίρεση μεγάλου αριθμού προνομίωναπό οικογένειες με πολλά παιδιά· ποινικοποίηση της προσφυγής στις υπηρεσίες των ιερόδουλων· κλείσιμο των εθνικών συνόρων·άρνηση χορήγησης άδειας εισόδου στη χώρα σε αμόρφωτους με-τανάστες, καθώς και πολλά άλλα.

Η συζήτηση ήταν τεταμένη. Πολλοί τηλεθεατές ακούγονταν εξαγριωμένοι, όμως εξίσου πολλοί επικροτούσαν τις απόψεις που διατυπώνονταν.

Η εκπομπή αποδείχτηκε, πράγματι, επωφελής άσκηση για το κόμμα.

«Οι αυριανοί υπεύθυνοι για τη λήψη των σχετικών αποφά-


σεων θα είναι άνθρωποι που θα διαθέτουν τη δική μας δύναμη και τις δικές μας πεποιθήσεις», είπε ο Κάσπερσεν στο δρόμο της επιστροφής.

«Τίποτα δεν παραμένει αμετάβλητο», σχολίασε ο Λέμπεργκ.«Ας ελπίσουμε ότι κάναμε εντύπωση σε κάποιους σήμερα».

«Αυτό είναι το μόνο βέβαιο». Ο Κάσπερσεν γέλασε. «Εσύ ειδι-κά, Κουρτ, σίγουρα έκανες εντύπωση».

Ο Κουρτ ήξερε τι εννοούσε ο Κάσπερσεν. Ο δημοσιογράφοςτον είχε ρωτήσει αν ίσχυε πως είχε βρεθεί αντιμέτωπος με τις Αρ-χές σε διάφορες περιπτώσεις στην πορεία των χρόνων. Η ερώτη-ση τον είχε εκνευρίσει, αν και δεν το έδειξε. Αντιθέτως, απάντη-σε πως, αν ένας γιατρός που διέθετε δυο ικανά χέρια κι ένα καλόμυαλό δεν ερχόταν σε κάποια στιγμή της σταδιοδρομίας του αντι-μέτωπος με τις θεμελιώδεις ηθικές αρχές, τότε δεν ήταν άξιος του ρόλου του ως πιστού υπηρέτη του Θεού.

Ο Λέμπεργκ χαμογέλασε. «Ο Ράμπεργκερ πρέπει να το βού-λωσε για ένα λεπτό, τουλάχιστον».

Ο Κουρτ δεν ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Η απάντηση που έδω-σα ήταν ανόητη. Ήμουν τυχερός που δεν επέμεινε περισσότερο στο θέμα αυτό. Πρέπει να βρισκόμαστε διαρκώς σε επιφυλακή, δεν ξέ-ρουμε τι είναι ικανοί να ξεθάψουν. Με ακούτε; Έτσι και τους προ-σφέρουμε το παραμικρό ψίχουλο, οι δημοσιογράφοι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μας τσακίσουν. Δεν πρέπει να πε-ριμένουμε πως θα έχουμε φίλους έξω από τις τάξεις μας. Η παρού-σα κατάσταση είναι ακριβώς η ίδια για εμάς όπως ήταν για το Κόμ-μα της Ανατροπής και το Κόμμα της Δανίας, όταν κανείς δεν τους απέδιδε σημασία. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι οι δη-μοσιογράφοι και οι πολιτικοί να μας αφήσουν τα ίδια περιθώρια προκειμένου να εδραιωθούμε, όπως έκαναν και σ’ εκείνες τις περι-πτώσεις».

Ο Κάσπερσεν συνοφρυώθηκε. «Δε βλέπω να τα καταφέρνου-

ΕΝΟΧΗ 49

με στις επόμενες εκλογές, όμως δε θα σταματήσουμε μπροστά σετίποτα μέχρι να τα καταφέρουμε. Γνωρίζετε και οι δύο τη θέση μου στο ζήτημα αυτό. Ακόμα κι αν σημαίνει πως θα θυσιάσουμετην αφοσίωσή μας στο Σκοπό, αξίζει τον κόπο».

Ο Κουρτ έμεινε να τον παρατηρεί. Κάθε ομάδα είχε τον Ιού-δα της. Ο Κάσπερσεν ήταν γνωστός ως δικηγόρος, καθώς και από τη συμμετοχή του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οπότε με την ορ-γανωτική εμπειρία που διέθετε, σαφώς είχε θέση ανάμεσά τους.Όμως τη μέρα που θα άρχιζε να μετράει τα αργύριά του, ήταν τε-λειωμένος. Ο ίδιος θα φρόντιζε γι’ αυτό.

Κανείς δεν παρενέβαινε στο έργο του Σκοπού χωρίς τη ρητήσυγκατάθεσή του.

Η Μπεάτε καθόταν μπροστά στην τηλεόραση, εκεί ακριβώς όπου την είχε αφήσει φεύγοντας. Το μόνο που είχε να κάνει η οικιακήβοηθός ήταν να την αλλάξει και να φροντίσει ώστε να έχει κάτι να πιει.

Κοντοστάθηκε για μια στιγμή και την παρατήρησε από κά-ποια απόσταση. Ο τρόπος που έπεφτε πάνω της το φως από τονκρυστάλλινο πολυέλαιο την έκανε να μοιάζει λες κι είχε πασπα-λίσει τα μαλλιά της με διαμάντια. Η έκφραση του προσώπου της είχε κάτι το αιθέριο, όπως την πρώτη φορά που είχε χορέψει γιαχάρη του. Ίσως να ονειρευόταν τα παλιά χρόνια, τότε που η ζωήαπλωνόταν μπροστά της.

«Παρακολούθησες τη συνέντευξη, άγγελέ μου;» τη ρώτησε μεσιγανή φωνή, καθώς δεν ήθελε να την τρομάξει.

Η Μπεάτε χαμογέλασε φευγαλέα, αν και το βλέμμα της εξα-κολουθούσε να δείχνει απόμακρο. Εκείνος ήξερε πως οι στιγμές της διαύγειας ήταν λιγοστές. Πως η εγκεφαλική αιμορραγία είχεμπει σαν σφήνα ανάμεσα στην ψυχή της Μπεάτε και τη ζωή που


την περιτριγύριζε. Κι όμως, διαισθανόταν πως εκείνη μπορεί και να είχε καταλάβει κάποια λίγα πράγματα.

«Θα σε βάλω να ξαπλώσεις τώρα. Είναι περασμένη η ώρα».Πήρε το αδύναμο κορμί της στα χέρια του. Όταν ήταν νέοι

και οι δυο τους, τη σήκωνε λες και ήταν χιονονιφάδα. Έπειτα ήρ-θαν τα χρόνια που η δύναμή του δε βαστούσε το βάρος της ώρι-μης γυναίκας. Όμως τώρα μπορούσε και πάλι να τη σηκώνει σαννα μη ζύγιζε τίποτα.

Αναρωτήθηκε αν αυτό έπρεπε να του προκαλεί χαρά, όμως δεν μπορούσε να χαρεί, κι όταν την ξάπλωσε στο κρεβάτι, έτρεμε. Πό-σο γρήγορα έκλεισε τα μάτια της τώρα. Σχεδόν πριν καν ακου-μπήσει το μαξιλάρι.

«Το βλέπω, αγάπη μου. Η ζωή αποτραβιέται. Σύντομα θα έρ-θει και η σειρά μας».

Όταν επέστρεψε στο καθιστικό, έκλεισε την τηλεόραση, πήγεστο παλιακό ντουλάπι κι έβαλε να πιει ένα μπράντι.

«Σε δέκα χρόνια θα ζω ακόμα, Μπεάτε, το υπόσχομαι», μονο-λόγησε. «Προτού ανταμώσουμε και πάλι, όλα τα όνειρά μας θαέχουν πραγματοποιηθεί».

Έγνεψε καταφατικά και άδειασε το ποτήρι του μονορούφι.«Και κανένας δε πρόκειται να μας εμποδίσει, αγάπη μου. Κα-

νένας».


ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ που κατέγραψε ήταν το ξένο αντικείμενο μέ-σα στη μύτη της. Αυτό, και τις φωνές από πάνω της. Φωνές σιγα-νές, αλλά με εξουσία. Ευγενικές και μετρημένες.

Πίσω από τα κλειστά βλέφαρά της, τα μάτια της γύρισαν προς

ΕΝΟΧΗ 51

τα πάνω, λες και αναζητούσαν ένα μέρος όπου θα έβρισκαν με-γαλύτερη συναίσθηση. Ύστερα παραδόθηκε και πάλι στην απώ-λεια των αισθήσεων, καθώς τυλιγόταν στο σκοτάδι και στην ηρε-μία της αναπνοής της, σε εικόνες ενός ευτυχισμένου καλοκαιριούκαι των ξένοιαστων παιχνιδιών του.

Και τότε, ο πόνος χτύπησε δυνατά, από τη μέση της σπονδυ-λικής της και κάτω.

Ένας σπασμός τίναξε προς τα πίσω το κεφάλι της και τα πά-ντα στο κάτω μισό του σώματός της συσπάστηκαν σε ένα παρα-τεταμένο, αγωνιώδες σφίξιμο.

«Να της δώσουμε πέντε μονάδες ακόμα», είπε μια φωνή, προ-τού χαθεί σε μια ομιχλώδη απόσταση, αφήνοντάς τη στο ίδιο κε-νό με πριν.

Η Νέτε αγαπήθηκε από τη στιγμή που ήρθε στον κόσμο. Ήταντο στερνοπαίδι στην οικογένεια και το μοναδικό κορίτσι ανάμε-σα σε ένα σμάρι αδερφών που, παρά τα λιγοστά μέσα που διέθε-ταν, ποτέ δεν ένιωσαν ότι στερούνται κάτι.

Τα χέρια της μητέρας της ήταν γερά και ικανά. Χέρια που χάι-δευαν στοργικά και φρόντιζαν τις δουλειές του σπιτιού, και η Νέ-τε εξελίχτηκε σε αντανάκλασή της. Με καρό φούστα και μια λάμ-ψη στο βλέμμα, σκάλιζε όλα όσα συνέβαιναν στο μικρό σπιτικότους.

Όταν ήταν τεσσάρων χρόνων, ο πατέρας της έφερε έναν επι-βήτορα στην αυλή και χαμογέλασε, καθώς ο μεγαλύτερος αδερ-φός της οδηγούσε τη φοράδα προς το μέρος του.

Τα δίδυμα αγόρια βάλθηκαν να χαχανίζουν μόλις το μακρύ μόριο του επιβήτορα άρχισε να πάλλεται κάτω από την κοιλιά του, και η Νέτε αποτραβήχτηκε καθώς το πελώριο άλογο καβα-λούσε τη γλυκιά τους Μόλι και καρφωνόταν μέσα της.


Της ήρθε να βάλει της φωνές, να σταματήσει αυτό που συνέ-βαινε, όμως ο πατέρας της χαμογέλασε φαφούτικα και είπε πως σύντομα θα είχαν ένα ακόμα ζώο για τις δουλειές, και τα πράγ-ματα θα ήταν καλύτερα έτσι.

Αργότερα, η Νέτε συνειδητοποίησε πως η ζωή συχνά ξεκινάει εξίσου ξαφνικά όσο μπορεί να τελειώσει, και η τέχνη είναι να κά-νεις ό,τι καλύτερο μπορείς προκειμένου να απολαύσεις το ενδιά-μεσο.

«Έζησε μια καλή ζωή», έλεγε πάντοτε ο πατέρας της, όταν έφερνε το μαχαίρι του πάνω στο λαιμό ενός γουρουνιού που χτυ-πιόταν. Το ίδιο είπε και για τη μητέρα της Νέτε όταν αυτή κειτό-ταν στο φέρετρό της, σε ηλικία μόλις τριάντα οχτώ χρόνων.

Τα λόγια εκείνα βάραιναν στη σκέψη της Νέτε μόλις ανέκτη-σε τις αισθήσεις της στο κρεβάτι του νοσοκομείου και κοίταξε ολόγυρά της στο σκοτάδι, αλαφιασμένη.

Φωτάκια που αναβόσβηναν και διάφορα μηχανήματα την πε-ριτριγύριζαν. Δεν αναγνώριζε τίποτα.

Τότε, έστριψε το σώμα της. Αν και ελάχιστα, το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Το κεφάλι της τινάχτηκε προς τα πίσω και οιπνεύμονές της διογκώθηκαν ξαφνικά από τον αέρα που έκανε τολάρυγγά της να εκραγεί.

Δεν αντιλαμβανόταν πως οι κραυγές ήταν δικές της, καθώς ο πόνος στα πόδια της καθιστούσε καθετί άλλο ασήμαντο. Όμως οι κραυγές γέμιζαν το χώρο.

Μια πόρτα άνοιξε διάπλατα και φως κατέκλυσε τα πάντα, ανα-βοσβήνοντας σαν χαλασμένη λάμπα φθορισμού, ενώ αποφασιστι-κά χέρια έπιασαν δουλειά πάνω στο κορμί της.

«Ηρέμησε, Νέτε», είπε μια φωνή, και ύστερα ακολούθησε ηένεση, μαζί με καθησυχαστικά λόγια, μόνο που αυτή τη φορά εκείνη δεν υπέκυψε στον ύπνο.

«Πού βρίσκομαι;» ρώτησε, καθώς το κάτω σώμα της αφηνό-

ΕΝΟΧΗ 53

ταν στην αίσθηση της ζεστασιάς, που την ένιωθε σχεδόν σαν μού-διασμα.

«Βρίσκεσαι στο νοσοκομείο του Νίκαμπινγκ Φάλσταρ, Νέτε.Και είσαι σε καλά χέρια».

Φευγαλέα, είδε τη νοσοκόμα να στρέφει το κεφάλι προς τη συνάδελφό της και να ανασηκώνει τα φρύδια.

Τότε θυμήθηκε τι είχε συμβεί.

Αφαίρεσαν το σωληνάκι του οξυγόνου από τα ρουθούνια της και βούρτσισαν τα μαλλιά της προς τα πίσω. Λες και την ετοί-μαζαν για να ακούσει την ετυμηγορία: πως η ζωή της είχε τε-λειώσει.

Τρεις γιατροί έστεκαν στα πόδια του κρεβατιού, όταν ο επι-κεφαλής τής ανακοίνωσε τα νέα, με τα γκρίζα μάτια του να φω-λιάζουν κάτω από τα περιποιημένα φρύδια του. «Ο σύζυγός σας σκοτώθηκε ακαριαία, κυρία Ρόζεν», ήταν τα πρώτα λόγια που βγήκαν από τα χείλη του. Το «λυπούμαστε ειλικρινά» ακολούθη-σε έπειτα από μια μακρά παύση. Προείχε να μπουν τα γεγονό-τα στη σωστή σειρά. Μάλλον ο Αντρέας Ρόζεν σκοτώθηκε από τον κινητήρα, ο οποίος εμβόλισε τη θέση του οδηγού κατά την πρόσκρουση. Αντί να ασχοληθούν μαζί του, επειδή προφανώς ήταν αδύνατο να τον βοηθήσουν, οι διασώστες είχαν εστιάσει στο να απομακρύνουν τη Νέτε από το αυτοκίνητο, και η δουλειά που έκαναν αποδείχτηκε υποδειγματική. Ο γιατρός τόνισε αυτή την τελευταία λέξη, σαν να έπρεπε η Νέτε να χαμογελάσει όταν την άκουσε.

«Καταφέραμε να σώσουμε τα πόδια σου, Νέτε. Κατά πάσα πιθανότητα, θα βαδίζεις κουτσαίνοντας, όμως αυτό είναι απεί-ρως καλύτερο από την εναλλακτική λύση».

Κάπου εκεί, η Νέτε έπαψε να ακούει.


Ο Αντρέας ήταν νεκρός.Νεκρός, χωρίς η ίδια να έχει πάει να τον συναντήσει στην άλ-

λη πλευρά, και τώρα θα έπρεπε να συνεχίσει να ζει χωρίς εκείνον. Χωρίς το μοναδικό άνθρωπο που αγάπησε απόλυτα. Το μοναδικό άνθρωπο που είχε καταφέρει να την κάνει να αισθάνεται πλήρης.

Και τώρα, τον είχε σκοτώσει.«Την παίρνει ο ύπνος», σχολίασε ένας από τους άλλους για-

τρούς, όμως δεν ήταν αλήθεια. Απλώς κλεινόταν στον εαυτό της,εκεί όπου η απόγνωση, το αίσθημα της ήττας και όλοι οι λόγοι πί-σω από αυτά γίνονταν ένα, ενώ το πρόσωπο του Κουρτ Βεντ ξε-πρόβαλλε λαμπερό σαν τις φλόγες της Κόλασης.

Αν δεν ήταν εκείνος, τα πάντα στη ζωή της θα είχαν εξελιχτείδιαφορετικά.

Ο Κουρτ Βεντ και οι άλλοι.Η Νέτε συγκράτησε τις κραυγές και τα δάκρυα που κανονικά

έπρεπε να είχε αφήσει ελεύθερα να ξεσπάσουν, και υποσχέθηκεστον εαυτό της πως, προτού φύγει από τη ζωή, όλοι αυτοί θα πλή-ρωναν για όσα τής είχαν στερήσει.

Άκουσε τα βήματα των γιατρών καθώς έφευγαν από το δωμά-τιο για να συνεχίσουν το επισκεπτήριό τους. Την είχαν κιόλας ξε-χάσει, η προσοχή τους είχε στραφεί ήδη σε άλλους.

Μετά την κηδεία της μητέρας της Νέτε, ο τόνος στο σπίτι έγινεπιο τραχύς. Η Νέτε ήταν πέντε χρόνων και μάθαινε γρήγορα. Ο λόγος του Θεού ανήκε στις Κυριακές, έλεγε ο πατέρας της. Κι έτσι, η Νέτε απέκτησε ένα λεξιλόγιο που άλλα κορίτσια γνώριζαν πο-λύ αργότερα στη ζωή τους. Οι συνεργάτες των Ναζί στο Όδενσε,που εργάζονταν για λογαριασμό των κατοχικών δυνάμεων, επι-σκευάζοντας τον εξοπλισμό τους, ήταν «σιχαμερά, σκατιάρικα γουρούνια», και όσοι τους υπέθαλπαν, «καταραμένα καθάρματα».

ΕΝΟΧΗ 55

Στο σπίτι τους, πλέον τα σύκα τα έλεγαν «σύκα» και το «γαμώτο» ήταν μια λέξη όπως όλες οι άλλες.

Αν κάποιοι ήθελαν να μιλήσουν με το «σεις» και με το «σας»,ας πήγαιναν αλλού.

Την πρώτη μέρα στο σχολείο, η Νέτε διαπίστωσε πώς ένιωθε κανείς όταν έτρωγε ένα χαστούκι στο πρόσωπο. Εξήντα μαθητές ήταν στοιχισμένοι σε γραμμές στο προαύλιο, κι εκείνη στεκότανμπροστά.

«Δεν έχω ξαναδεί τόσα παιδιά, ρε γαμώτο!» αναφώνησε δυνα-τά, προκαλώντας έτσι την άσβεστη οργή και απέχθεια της διευ-θύντριας, που της έριξε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα με τη δεξιάτης παλάμη.

Αργότερα, οπότε το κοκκίνισμα στο μάγουλό της έγινε μώλω-πας, περιέγραψε, με την ενθάρρυνση δύο αγοριών στην ηλικία του χρίσματος, πώς τα μεγαλύτερα αδέρφια της είχαν πει ότι τααγόρια μπορούσαν να παίζουν τα «πουλιά» τους και να τα κάνουννα πιτσιλάνε.

Το ίδιο βράδυ βρέθηκε στο καθιστικό, προσπαθώντας να εξη-γήσει στον πατέρα της γιατί είχε αποκτήσει εκείνα τα σημάδιαστο πρόσωπό της.

«Δεν μπορεί, το άξιζες», της είπε εκείνος, κι αυτό ήταν το τέ-λος της συζήτησης. Ήταν στο πόδι από τις τρεις το πρωί και τώ-ρα αισθανόταν κουρασμένος. Χαράματα σηκωνόταν, από τη στιγ-μή που ο μεγαλύτερος γιος είχε βρει θέση μαθητευόμενου στο Μπίρκελσε και οι δίδυμοι είχαν πιάσει δουλειά σε ένα αλιευτικό σκάφος, ψηλά στο Χβίντε Σέντε.

Στην πορεία, τα παράπονα του σχολείου σχετικά με τη συμπε-ριφορά της Νέτε καταγράφονταν σποραδικά, αν και ο πατέραςτης ποτέ δεν τα έλαβε σοβαρά υπόψη του.

Και η μικρούλα Νέτε δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι άλ-λοι αντιδρούσαν έτσι.


Μία εβδομάδα μετά το δυστύχημα, κάποια από τις νεαρές νοσο-κόμες ήρθε στο πλευρό της και τη ρώτησε αν θα ήθελε να ειδο-ποιήσουν τους δικούς της.

«Νομίζω πως είστε η μοναδική σε ολόκληρο το θάλαμο πουδεν έχει επισκέπτες», της είπε. Κατά πάσα πιθανότητα, σκοπός του σχολίου ήταν να την κάνει να βγει από το καβούκι της σιωπής μέσα στο οποίο είχε χωθεί, αλλά αυτό που πέτυχε ήταν να την κά-νει να χωθεί ακόμα περισσότερο.

«Όχι, δεν υπάρχει κανείς», απάντησε η Νέτε και στη συνέχειαζήτησε να μείνει μόνη της.

Το ίδιο βράδυ, ένας νεαρός δικηγόρος από το Μάριμπο ήρθεγια να την ενημερώσει πως ήταν ο διαχειριστής της περιουσίαςτου συζύγου της και ότι σύντομα θα χρειαζόταν ορισμένες υπο-γραφές εκ μέρους της, προκειμένου να δρομολογηθούν κάποιες νομικές διαδικασίες. Για τα τραύματά της δεν έκανε το παραμι-κρό σχόλιο.

«Σκέφτηκες αν θα συνεχίσεις την επιχείρηση του συζύγου σου, Νέτε;» τη ρώτησε, λες κι επρόκειτο για ένα θέμα το οποίο είχε ήδη συζητηθεί.

Η Νέτε έγνεψε αρνητικά με το κεφάλι. Πώς ήταν δυνατό νασκέφτηκε κάτι τέτοιο ο δικηγόρος; Εκείνη ήταν βοηθός εργαστη-ρίου. Είχε γνωρίσει το σύζυγό της την εποχή που εργαζόταν στηνεταιρεία του με αυτήν ακριβώς την ιδιότητα. Το θέμα έμεινε εκεί.

«Θα μπορέσεις να έρθεις στην κηδεία αύριο;» ξαναρώτησε ο δικηγόρος.

Η Νέτε δάγκωσε το κάτω χείλος της. Ένιωσε την ανάσα τηςνα κόβεται και να συμπαρασύρει τη λέξη που πήγε να αρθρώσει.Το φως στο ταβάνι ξαφνικά φάνταζε υπερβολικά δυνατό.

«Την κηδεία;» επανέλαβε. Οι δύο αυτές λέξεις ήταν ό,τι περισ-σότερο μπόρεσε να πει.

ΕΝΟΧΗ 57

«Ναι. Η αδερφή του συζύγου σου, η Τίνα, κανόνισε τα διαδι-καστικά, σε συνεργασία με το δικηγορικό γραφείο μας. Οι επιθυ-μίες του συζύγου σου μας ήταν ήδη γνωστές: η κηδεία θα γίνει στην εκκλησία του Στόκεμαρκε, αύριο στη μία. Εκείνος είχε ζη-τήσει να είναι μια διακριτική τελετή, κι έτσι θα παρίστανται μό-νο οι πιο στενοί συγγενείς».

Η Νέτε δεν άντεξε να ακούσει τίποτε άλλο.


ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ στο γραφείο του Άσαντ ήταν περίπτω-ση. Θύμιζε σε εκκωφαντικό βαθμό καμπάνες της Βοημίας που χτυπούσαν, κι αν δε βρισκόταν εκεί ο Άσαντ να το σηκώσει, ο σα-ματάς κρατούσε για ώρα, μέχρι να πάψει κάποια στιγμή. Δύο φο-ρές τού είχε ζητήσει ο Καρλ να ξεφορτωθεί αυτό το εξοργιστικό κατασκεύασμα, όμως ο Άσαντ ισχυριζόταν πως το τηλέφωνο που είχε πριν ήταν ελαττωματικό και, αφού αυτό τούς βρισκόταν ενπάση περιπτώσει, δεν υπήρχε λόγος να μην το χρησιμοποιήσει.

Οι χειρότεροι εχθροί του ανθρώπου κρύβονται ανάμεσα στους φίλους του, σκέφτηκε ο Καρλ, όταν το τηλέφωνο του έκοψε τα ήπατα για μία ακόμα φορά, προκαλώντας του ένα τίναγμα πουδιέτρεξε το σώμα του, αναγκάζοντας τα πόδια του να εγκαταλεί-ψουν για λίγο το σημείο όπου ξεκουράζονταν, στο ανοιγμένο κά-τω συρτάρι του γραφείου του.

«Νόμιζα πως σου είπα να το πετάξεις αυτό το ρημάδι!» γκάρι-ξε, καθώς το μουρμουρητό της φωνής του Άσαντ έφτανε στ’ αφτιά του από την απέναντι πλευρά του διαδρόμου. «Δε με άκουσες;» ρώτησε, όταν το στρογγυλό, κακοπαθημένο από τη γρίπη, πρό-σωπο του βοηθού του ξεπρόβαλε στο άνοιγμα της πόρτας.


Ο Άσαντ δεν απάντησε. Ίσως η άβολη ερώτηση που του έκανε ο προϊστάμενός του να είχε προκαλέσει βούλωμα στ’ αφτιά του.

«Ήταν ο Μπακ στο τηλέφωνο», προτίμησε να πει. «Λέει πωςβρίσκεται στην Έσκιλσγκεδε, έξω από το υπόγειο διαμέρισμα όπου ζει ο Λιθουανός που επιτέθηκε στην αδερφή του».

«Τι πράγμα; Ο Μπέργκε Μπακ; Ελπίζω να του έκλεισες το τη-λέφωνο χωρίς δεύτερη κουβέντα, Άσαντ».

«Μπα, όχι, πρόλαβε κι έκλεισε εκείνος. Πρώτα, όμως, είπε πως αν δεν πάμε από εκεί, τα πράγματα θα εξελιχτούν άσχημα για εσένα, Καρλ».

«Για εμένα; Και τότε, γιατί τηλεφώνησε σ’ εσένα;»Ο Άσαντ ανασήκωσε τους ώμους. «Ήμουν εδώ χτες τη νύχτα,

όταν κατέβηκε και άφησε το φάκελο στο γραφείο της Ρόζε. Η αδερφή του δέχτηκε επίθεση, το ξέρεις αυτό, σωστά;»

«Τι μου λες!»«Μου είπε πως ήξερε ποιος το έκανε, κι εγώ του είπα πως στη

θέση του δε θα καθόμουν έτσι, χωρίς να κάνω κάτι».Ο Καρλ κοίταξε τα θολά, σκούρα μάτια του βοηθού του. Κα-

λά, τι κουβαλούσε μέσα σ’ εκείνο το κεφάλι; Μαλλί καμήλας;«Για όνομα του Θεού, Άσαντ! Δεν ανήκει πλέον στην υπηρε-

σία. Σε αυτή τη χώρα, μια τέτοια συμπεριφορά την ονομάζουμεαυτοδικία. Και αποτελεί κακούργημα. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει δωρεάν διαμονή και σίτιση στο κατάλυμα της Αυτής Με-γαλειότητος. Κι όταν σε αφήσουν να βγεις, δεν υπάρχει τίποτα νασε περιμένει. Αντιός, αμίγκο».

«Δε γνωρίζω αυτό το κατάλυμα που λες, Καρλ. Και πώς σουήρθε να πεις για φαγητό τώρα; Μπουκιά δεν κατεβαίνει, έτσι κρύος που είμαι».

Ο Καρλ κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι. «Κρυωμένος είσαι, Άσαντ. Η σωστή λέξη είναι κρυωμένος». Τι έγινε, η γρίπη επηρέα-σε και το λεξιλόγιό του;

ΕΝΟΧΗ 59

Άπλωσε το χέρι στο τηλέφωνο και πάτησε το εσωτερικό του δι-οικητή του Τμήματος Ανθρωποκτονιών, οπότε διαπίστωσε πως κι εκείνος ήταν αντίστοιχα μπουκωμένος.

«Καλά, εντάξει», είπε, μόλις τον ενημέρωσε ο Καρλ για το τηλεφώνημα του Μπακ. «Πέρασε κι από το γραφείο μου, στις οχτώ το πρωί. Ήθελε να επιστρέψει στην παλιά του θέση. Μισό λεπ...»

Ο Καρλ μέτρησε οχτώ φτερνίσματα, το ένα μετά το άλλο, προ-τού καταφέρει ο φουκαράς ο Γιάκομπσεν να ξαναμιλήσει στο τη-λέφωνο. Μία ακόμα μολυσμένη περιοχή την οποία θα φρόντιζενα αποφύγει ο Καρλ.

«Το θέμα είναι πως ο Μπακ μάλλον έχει δίκιο. Αυτός ο Λιθου-ανός, ένας τύπος ονόματι Λίνας Βερσλόβας, έχει ήδη μια καταδί-κη για ανάλογη επίθεση στο Βίλνιους, και δεν υπάρχει καμία αμ-φιβολία πως τα εισοδήματά του προέρχονται από την πορνεία.Δυστυχώς, δεν μπορούμε να το αποδείξουμε ακόμα», συνέχισε οδιοικητής.

«Εντάξει. Εγώ άκουσα στον υπηρεσιακό ασύρματο πως η γυ-ναίκα λέει ότι δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει ποιος της επιτέ-θηκε, όμως φαντάζομαι πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι το εί-πε στον αδερφό της».

«Κοίτα, αυτός ορκίζεται πως δεν του είπε λέξη. Το θέμα, όμως, είναι πως η αδερφή είχε και παλιότερα προβλήματα με αυτό τονΒερσλόβας, κι ο Μπακ το ήξερε σίγουρα».

«Και τώρα, ο συνταξιούχος Μπέργκε Μπακ γυροφέρνει στο Βέστερμπρο και υποδύεται τον αστυνομικό».

Νέος καταιγισμός φτερνισμάτων από την άλλη άκρη της γραμ-μής. «Ίσως θα ήταν καλύτερα αν πεταγόσουν έως εκεί, μπας καιτον λογικέψεις, Καρλ. Αυτό, τουλάχιστον, το οφείλουμε σε έναν παλιό συνάδελφο».

«Σοβαρά;» του πέταξε ο Καρλ, όμως ο Γιάκομπσεν είχε τερμα-


τίσει ήδη την κλήση. Ακόμα και ο διοικητής του Τμήματος Ανθρω-ποκτονιών δεν μπορούσε να αντισταθεί στη ρινική συμφόρηση.

«Τι κάνουμε τώρα, Καρλ;» ρώτησε ο Άσαντ, λες και δεν είχεκαταλάβει τη συνέχεια. Στεκόταν ήδη εκεί, χωμένος μέσα στο πα-μπάλαιο μπουφάν του. «Είπα στη Ρόζε πως θα λείψουμε για με-ρικές ώρες, όμως δε νομίζω πως με άκουσε. Το μόνο που έχει στο μυαλό της είναι αυτή η Ρίτα Νίλσεν».

Αστείος τύπος ο Άσαντ. Πώς μπορούσε έστω και να το σκέφτε-ται ότι θα έβγαινε έξω μια τόσο υγρή μέρα του Νοεμβρίου, στην κατάσταση που βρισκόταν; Μήπως είχαν κάποιο θέμα τα γονίδιά του; Μήπως η άμμος της ερήμου είχε προξενήσει ανήκεστο βλά-βη στις αισθήσεις του;

Ο Καρλ αναστέναξε και πήρε το παλτό του από την καρέκλα.«Ένα πράγμα θέλω να μου πεις μόνο», είπε, καθώς ανέβαιναν

ανόρεχτα τις σκάλες. «Πώς και ήσουν εδώ τόσο νωρίς σήμερα τοπρωί; Από τις τέσσερις, όπως μου κελάηδησε ένα πουλάκι».

Ο Καρλ περίμενε να ακούσει κάποια απλή δικαιολογία, για παράδειγμα: «Μιλούσα μέσω Skype με το θείο μου. Είναι η ώρα που τον βολεύει καλύτερα». Αντιθέτως, βρέθηκε αντιμέτωπος μεδυο μάτια που τον κοίταζαν ικετευτικά, λες και θα τον υπέβαλλεσε κάθε λογής μαρτύριο.

«Δεν έχει σημασία, Καρλ», είπε ο Άσαντ, όμως ο Καρλ δεν ήταν τύπος που άφηνε τα πράγματα να περάσουν στο ντούκου. Το «δεν έχει σημασία» ήταν η πατάτα που ξεφούρνιζαν οι άνθρωποι ότανένα θέμα είχε και παραείχε σημασία. Μαζί με κάτι εκφράσεις όλο ζωηράδα, όπως «βεβαίως!» και «τέλεια!», που αρκούσαν και με τοπαραπάνω για να χαλάσουν τη διάθεση του Καρλ.

«Αν σε ενδιαφέρει να βελτιώσεις το επίπεδο των μελλοντικώνδιαλόγων μας, Άσαντ, προτείνω να τεντώσεις τα αφτιά σου. Όταν σε ρωτάω κάτι, πάντοτε έχει σημασία».

«Τι πράγμα να κάνω τα αφτιά μου, Καρλ;»

ΕΝΟΧΗ 61

«Άσε τα σάπια κι απάντησέ μου, Άσαντ», του είπε ο Καρλ εκνευρισμένος, καθώς φορούσε το παλτό του. «Τι γύρευες εδώ πέ-ρα τόσο νωρίς σήμερα το πρωί; Έχει κάποια σχέση με την οικο-γένειά σου;»

«Ναι, έχει».«Άκουσε, Άσαντ. Αν έχεις θέματα με τη γυναίκα σου, εμένα λό-

γος δε μου πέφτει. Κι αν έρχεσαι εδώ πέρα για να μιλήσεις με τοθείο σου, ή ό,τι σου είναι ο τύπος που σ’ έχω δει να του μιλάς μέ-σω Skype, δεν υπάρχει λόγος να κατεβαίνεις εδώ κάτω από τα άγρια χαράματα, εντάξει; Υπολογιστή δεν έχεις στο σπίτι σου γι’ αυτές τις δουλειές;»

«Ποια είναι άγρια;»Το μπράτσο του Καρλ σκάλωσε στο μανίκι του παλτού του.

«Για όνομα, Άσαντ! Μια έκφραση είναι. Υπολογιστή έχεις στο σπί-τι σου, ναι ή όχι;»

Ο Άσαντ ανασήκωσε τους ώμους. «Για την ώρα, όχι. Είναι δύ-σκολο να σου εξηγήσω, Καρλ. Δε γίνεται να ασχοληθούμε με τον Μπέργκε Μπακ τώρα;»

Πριν από κάτι αιώνες, την εποχή που ο Καρλ φορούσε τα άσπρα γάντια του και ξεκινούσε για περιπολία στις ίδιες εκείνες γειτο-νιές του Βέστερμπρο, οι άνθρωποι κρέμονταν από τα παράθυρατων ταλαιπωρημένων διαμερισμάτων τους και τον τάραζαν στο δούλεμα με την επίπεδη, πρωτευουσιάνικη προφορά τους. Κάτι επαρχιώτες μπάτσοι από τη Γιουτλάνδη, σαν του λόγου του, κα-λύτερα να φορούσαν τα ξυλοπάπουτσά τους και να τσακίζονταννα γυρίσουν στις ερημιές όπου ανήκαν. Τότε, αυτές οι αντιδρά-σεις τον σόκαραν, όμως τώρα τις λαχταρούσε. Έτσι όπως στεκό-ταν εκεί, κοιτάζοντας ολόγυρα τη γειτονιά όπου κάποιοι ατάλα-ντοι αρχιτέκτονες είχαν ξεγελάσει τα κωθώνια τους πολιτικούς,


πείθοντάς τους να πήξουν τους δρόμους στις κακάσχημες, τσιμε-ντένιες πολυκατοικίες που ούτε οι πιο φτωχοί θα θεωρούσαν αλη-θινό σπίτι, ένιωθε πως εκείνη η εποχή απείχε έτη φωτός. Πλέον,οι άνθρωποι έμεναν εδώ μονάχα όταν δεν είχαν απολύτως καμίαάλλη επιλογή. Τόσο απλά. Οι παλιοί κάτοικοι είχαν αναγκαστεί να μετακομίσουν σε μέρη ακόμα χειρότερα, στο Ισχάι και άλλες άθλιες γειτονιές, όπου κάθονταν και αναπολούσαν τον παλιό, κα-λό καιρό.

Όχι, αν ήθελες να δεις κλασικά, τούβλινα σπίτια με αετώμα-τα και καπνισμένες καμινάδες, θα δυσκολευόσουν τρομερά στους παράδρομους γύρω από την Ίστεντγκεδε. Όμως αν έψαχνες γιατσιμεντένια κλουβιά, παντελόνια που κρέμονταν στον κώλο και πρεζόνια με ανέκφραστο βλέμμα, τότε ήσουν στο κατάλληλο μέ-ρος. Εδώ κυκλοφορούσαν Νιγηριανοί νταβατζήδες δίπλα σε Ανα-τολικοευρωπαίους απατεώνες, ενώ ακόμα και οι πιο ταπεινές κιαλλόκοτες μορφές εγκληματικής συμπεριφοράς έβρισκαν πρό-σφορο έδαφος.

Ο Μπέργκε Μπακ είχε περάσει περισσότερο χρόνο σε αυτούς τους δρόμους απ’ οποιονδήποτε άλλο στο Τμήμα Ανθρωποκτο-νιών. Γνώριζε τους κινδύνους, τις παγίδες και τους κανόνες, κι ένας από αυτούς ήταν πως σε καμία περίπτωση δεν έμπαινες σε κλειστό χώρο εδώ γύρω χωρίς κάλυψη.

Τώρα, ο Καρλ και ο Άσαντ στέκονταν στο ψιλόβροχο, αναλύο-ντας αυτό το άθλιο, γυμνό αστικό τοπίο, ενώ ο Μπακ ήταν άφαντος. Πράγμα που οδηγούσε στη σκέψη πως κάπου την είχε πατήσει.

«Είπε πως θα μας περίμενε», σχολίασε ο Άσαντ, δείχνοντας τασκαλιά που οδηγούσαν στο υπόγειο όπου κάποτε στεγαζόταν ένακατάστημα, το οποίο τώρα είχε μετατραπεί σε βανδαλισμένο ερεί-πιο με ξασπρισμένα παράθυρα.

«Είσαι σίγουρος για τη διεύθυνση;»«Σίγουρος όσο ότι τα αβγά είναι αβγά, Καρλ».

ΕΝΟΧΗ 63

Ο Καρλ τον κοίταξε απορημένος, προσπαθώντας να φαντα-στεί πού στα κομμάτια είχε ακούσει αυτή την έκφραση, κι ύστε-ρα ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του και στράφηκε για να διαβά-σει το ξεθωριασμένο χαρτί πάνω στο παράθυρο του υπογείου. Κάουνας Εμπορική/Λίνας Βερσλόβας, έγραφε. Υπεράνω πάσης υπο-ψίας, όμως κάτι τέτοιες εταιρείες είχαν την τάση να πεθαίνουν όσο γρήγορα γεννιούνταν, και στις περισσότερες περιπτώσεις οιιδιοκτήτες τους ήταν πιο περίεργα μούτρα απ’ ό,τι μια αποθήκητίγκα στις αποκριάτικες μάσκες.

Στο αυτοκίνητο, ο Άσαντ είχε αναφερθεί στο φάκελο του Λί-νας Βερσλόβας. Ο Λιθουανός είχε οδηγηθεί στα Κεντρικά σε αρ-κετές περιπτώσεις, όμως κάθε φορά αφηνόταν ελεύθερος. Ο τύ-πος περιγραφόταν ως αδίστακτος ψυχοπαθής, με μια εντυπω-σιακή ικανότητα να πείθει αφελείς Ανατολικοευρωπαίους να φορ-τωθούν τις δικές του βρομοδουλειές, με αντάλλαγμα ψίχουλα. Οιφυλακές του Βέστρε ήταν γεμάτες από δαύτους.

Ο Καρλ έπιασε το χερούλι κι έσπρωξε την πόρτα. Ένα καμπα-νάκι κουδούνισε με το άνοιγμά της, αποκαλύπτοντας ένα παραλ-ληλόγραμμο δωμάτιο το οποίο δεν περιείχε τίποτε άλλο πέρα από υλικά συσκευασίας και τσαλακωμένες εφημερίδες που τις είχε πα-ρατήσει εκεί ο προηγούμενος ιδιοκτήτης.

Καθώς έμπαιναν, άκουσαν ένα γδούπο από το πίσω μέρος. Έμοιαζε με χτύπημα γροθιάς, αλλά χωρίς το βογκητό που συνή-θως τη συνοδεύει.

«Μπακ», φώναξε ο Καρλ, «εσύ είσαι εκεί πίσω;» Έφερε το χέ-ρι πάνω στη θήκη του όπλου του, έτοιμος να το τραβήξει και νακατεβάσει την ασφάλεια.

«Εντάξει είμαι», ακούστηκε μια φωνή πίσω από τη λεπτή, τα-λαιπωρημένη πόρτα.

Ο Καρλ την έσπρωξε προσεκτικά και απέμεινε να παρατηρείτην εικόνα που αντίκρισε.


Και οι δύο άντρες ήταν χτυπημένοι, όμως ο νευρώδης Λιθου-ανός βρισκόταν σε χειρότερη κατάσταση. Το τατουάζ του δράκου που ξεδιπλωνόταν ολόγυρα από το λαρύγγι και το λαιμό του είχεγεμίσει μελανιές, που το έκαναν να φαντάζει σχεδόν τρισδιά-στατο.

Ο Καρλ ένιωσε το πρόσωπό του να συσπάται από μια γκριμά-τσα. Χαιρόταν που δεν ήταν ο ίδιος αποδέκτης εκείνων των χτυ-πημάτων.

«Τι διάολο κάνεις εδώ πέρα, Μπακ; Τρελάθηκες;»«Με μαχαίρωσε». Ο Μπακ έγνεψε με το κεφάλι προς το πάτω-

μα, εκεί όπου είχε πέσει ένα μαχαίρι, με τη λεπίδα του μέσα στααίματα. Ήταν ένας από εκείνους τους επικίνδυνους σουγιάδες που έκαναν το στομάχι του Καρλ να ανακατεύεται. Αν περνούσε από το χέρι του, όποιον τσάκωναν με τέτοιο πράγμα πάνω του θα του έριχναν ένα κάρο πρόστιμα.

«Είσαι εντάξει;» ρώτησε, και ο Μπακ έγνεψε καταφατικά.«Στο μπράτσο με βρήκε, δεν είναι τίποτα, όλα εντάξει. Απέ-

κρουσα την επίθεση, ώστε να μπορέσεις στην αναφορά να γρά-ψεις πως ήταν αυτοάμυνα», είπε και την αμέσως επόμενη στιγμήκατέβασε τη γροθιά του σαν σφυρί πάνω στη μύτη του Λιθουα-νού, τόσο απότομα, που ο Άσαντ τινάχτηκε.

«Κάθαρμα!» βόγκηξε ο νταβατζής με έντονη προφορά. Ο Καρλ έκανε ένα βήμα μπροστά για να παρέμβει.«Το είδες κι εσύ! Τίποτα δεν του έκανα, γαμώτο. Αυτός όρμη-

σε μέσα και με χτύπησε. Τι να έκανα κι εγώ;» παραπονέθηκε ο δαρμένος. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από είκοσι πέντε χρόνων, και ήδη χωμένος στα σκατά μέχρι το λαιμό.

Συνέχισε να διαμαρτύρεται, τραυλίζοντας πως ήταν πέρα γιαπέρα αθώος. Δεν ήξερε τίποτα για καμία επίθεση σε μπορντέλο. Μάλιστα, το είχε πει ήδη χίλιες φορές στην Αστυνομία.

«Έλα, Μπακ, φεύγουμε. ΤΩΡΑ!» διέταξε ο Καρλ, αλλά ο Μπακ

ΕΝΟΧΗ 65

έριξε άλλη μία γροθιά στο πρόσωπο του Λιθουανού, γκρεμίζοντάς τον πάνω σε ένα τραπέζι.

«Δε θα τη βγάλει καθαρή με αυτό που έκανε στην αδερφή μου». Ο Μπακ στράφηκε στον Καρλ, και κάθε μυς του προσώπουτου ήταν σφιγμένος. «Έχεις καταλάβει πως θα χάσει την όραση από το ένα της μάτι; Πως η μια πλευρά του προσώπου της θα εί-ναι μια πελώρια ουλή; Αυτό το καθίκι θα έρθει μαζί μας. Με κα-τάλαβες, Καρλ;»

«Αν συνεχίσεις έτσι, Μπακ, θα καλέσω ενισχύσεις. Οπότε, εκεί θα πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου», τον προειδοποίησε ο Καρλ, και το εννοούσε.

Ο Άσαντ κούνησε το κεφάλι. «Ένα λεπτό», είπε, περνώντας γύ-ρω από τον προϊστάμενό του και τραβώντας στην άκρη τον Μπακ τόσο βίαια, ώστε σκίστηκε μια ραφή από το δερμάτινο σακάκι που φορούσε μονίμως.

«Πάρε μακριά μου αυτό τον τρελό Άραβα!» ούρλιαξε ο Λιθου-ανός, καθώς ο Άσαντ τον άρπαζε και τον έσερνε προς μια πόρτα στο βάθος του δωματίου.

Ο άλλος κατέκλυσε την ατμόσφαιρα με απειλές. Όλοι στο δω-μάτιο ήταν νεκροί, έτσι και δεν τσακίζονταν να φύγουν εκείνη τηστιγμή. Θα βρίσκονταν ξεκοιλιασμένοι και χωρίς το κεφάλι στους ώμους τους. Απειλές που, κανονικά, θα έπρεπε να ληφθούν σοβα-ρά υπόψη, αφού τις εξαπέλυε ένας τέτοιος άνθρωπος. Απειλές που, από μόνες τους, ήταν αρκετές για να τον στείλουν στη φυ-λακή.

Όμως ο Άσαντ σβέρκωσε τον τύπο τόσο δυνατά, ώστε τα λό-για σκάλωσαν στο λαρύγγι του. Έπειτα άνοιξε απότομα την πόρ-τα που οδηγούσε στο πίσω δωμάτιο κι έχωσε σπρώχνοντας το Λι-θουανό εκεί μέσα.

Ο Μπακ και ο Καρλ κοιτάχτηκαν, καθώς ο Άσαντ τίναξε τηφτέρνα του και η πόρτα έκλεισε με κρότο πίσω του.


«Άσαντ! Κοίτα μην τον σκοτώσεις, με ακούς;» φώναξε ο Καρλ, για να είναι σίγουρος πως δε θα ξέφευγε τελείως η κατάσταση.

Η σιωπή ήταν εκκωφαντική.Ο Μπακ χαμογελούσε, και ήταν προφανές το γιατί, καθώς οι

επιλογές του Καρλ είχαν εκμηδενιστεί. Τώρα δε θα τραβούσε πι-στόλι, ούτε θα ειδοποιούσε τους συναδέλφους τους. Δε θα διακιν-δύνευε να φέρει σε δύσκολη θέση το βοηθό του, και ο Μπακ τογνώριζε αυτό.

«Τι έγινε, Καρλ, ανησυχείς τώρα;» Ο Μπακ έγνεψε αυτάρεσκα κι ύστερα σήκωσε το μανίκι του για να παρατηρήσει το τραύμαστον πήχη του. Θα χρειαζόταν δυο τρία ράμματα, όμως αυτό ήταν όλο. Έβγαλε ένα βρόμικο μαντίλι από την τσέπη του και το έδε-σε σφιχτά γύρω από την πληγή.

Ο Καρλ σκέφτηκε πως αυτό δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα, όμως γιατί να μιλήσει; Μια μόλυνση του αίματος ίσως να δίδα-σκε μερικά πραγματάκια στον Μπακ όσον αφορά την προσωπι-κή υγιεινή.

«Μην ξεχνάς πως γνωρίζω για το παρελθόν σου, Καρλ. Εσύ και ο Άνκερ ξέρατε καλύτερα απ’ όλους πώς να κάνετε τα γουρούνιανα ξερνούν τα πάντα. Ήσαστε σπουδαία ομάδα εσείς οι δύο. Ανδεν είχε εμφανιστεί ο Χάρντι, αργά ή γρήγορα θα την πατούσα-τε με αυτά που κάνατε, οπότε μη μου παριστάνεις τον άγιο εμέ-να, εντάξει;»

Ο Καρλ έριξε μια ματιά προς το πίσω δωμάτιο. Τι στ’ ανάθεμα έκανε ο Άσαντ εκεί μέσα; Στράφηκε στον Μπακ. «Την τύφλα σου ξέρεις, Μπακ. Δε με ενδιαφέρει πού βασίζεις τις εικασίες σου, όμως για ένα πράγμα μπορείς να είσαι σίγουρος: λάθος κατάλαβες».

«Ρωτάω και μαθαίνω, Καρλ. Είναι θαύμα που κατάφερες νατη σκαπουλάρεις χωρίς να κινηθούν πειθαρχικές διαδικασίες. Πάντως, οφείλω να το αναγνωρίσω, εσείς οι δύο ξέρατε πώς ναέχετε αποτελέσματα από τις ανακρίσεις. Ίσως έτσι να εξηγείται».

ΕΝΟΧΗ 67

Κατέβασε το μανίκι του. «Θα ήθελα να πάρω την παλιά μου δου-λειά στα Κεντρικά. Καλό θα ήταν να με βοηθούσες σε αυτό», εί-πε. «Το ξέρω πως ο Μάρκους διστάζει κάπως, όμως οι πάντες γνω-ρίζουν πως εσένα σε ακούει. Ένας Θεός ξέρει το γιατί».

Ο Καρλ κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι. Αν η αίσθηση της κα-τάλληλης στιγμής είναι κληρονομική, τότε το γονίδιο αυτό απου-σίαζε ολότελα από το DNA του Μπακ.

Προχώρησε και άνοιξε την πόρτα του πίσω δωματίου.Η εικόνα που αντίκρισε ήταν γαλήνια, αν μη τι άλλο. Ο Λιθου-

ανός καθόταν στην άκρη ενός τραπεζιού, κοιτάζοντας τον Άσαντ σαν υπνωτισμένος. Το πρόσωπό του, που λίγο νωρίτερα έμοιαζεπαραμορφωμένο από την οργή και τη χολή, τώρα εξέπεμπε από-λυτη σοβαρότητα. Ήταν ένα πρόσωπο ολότελα στραγγισμένο από το αίμα του, ενώ οι ώμοι του άντρα είχαν χαλαρώσει από την έντα-σή τους.

Μόλις του έκανε νόημα ο Άσαντ, σηκώθηκε και πέρασε δίπλααπό τον Μπακ και τον Καρλ χωρίς να τους ρίξει ούτε μία ματιά. Βουβά, μάζεψε ένα σάκο από το πάτωμα, πήγε σε ένα ντουλάπι, άνοιξε ένα συρτάρι κι από εκεί πήρε μερικά ρούχα, παπούτσια κιένα μικρό μασούρι χαρτονομίσματα, που τα έριξε όλα μέσα στοσάκο.

Ο Άσαντ παρακολουθούσε τον άντρα αμίλητος, με τη μύτη κα-τακόκκινη και τα μάτια να δακρύζουν από το συνάχι – σίγουραόχι η όψη που θα μπορούσε να φοβίσει κάποιον.

«Μπορώ να το έχω τώρα;» ρώτησε ο Λιθουανός.Δύο φωτογραφίες κι ένα πορτοφόλι άλλαξαν χέρια.Ο Βερσλόβας άνοιξε το πορτοφόλι κι έψαξε τις θήκες του. Πε-

ριείχαν ένα αρκετά μεγάλο ποσό, καθώς και πιστωτικές κάρτες.«Δώσε μου και την άδεια οδήγησης», είπε, όμως ο Άσαντ έγνε-

ψε αρνητικά με το κεφάλι. Το θέμα είχε ήδη κλείσει.«Τότε, φεύγω», είπε ο Λιθουανός.


Ο Μπακ ήταν έτοιμος να επέμβει, όμως ο Άσαντ τον απέτρε-ψε με ένα νεύμα. Είχε το ζήτημα υπό έλεγχο.

«Έχεις τριάντα ώρες, κι ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω! Συ-νεννοηθήκαμε;» είπε ο Άσαντ με αταραξία.

Ο Λιθουανός έγνεψε καταφατικά.«Ε, για μισό λεπτό! Δεν μπορείς να τον αφήσεις να φύγει, γα-

μώτο μου!» διαμαρτυρήθηκε ο Μπακ, όμως το έκοψε μόλις ο Άσαντ στράφηκε προς το μέρος του και του μίλησε ήρεμα.

«Είναι δικός μου πλέον, Μπακ, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν πρό-κειται να ασχοληθείς ξανά μαζί του, έγινα σαφής;»

Το πρόσωπο του άλλου πάνιασε για μια στιγμή, προτού το χρώμα επιστρέψει. Ο Άσαντ έμοιαζε με βόμβα υδρογόνου, η οποία είχε μόλις οπλιστεί και ήταν έτοιμη να εκραγεί. Η υπόθε-ση είχε φύγει από τα χέρια του Μπακ, και δεν μπορούσε να κά-νει τίποτα γι’ αυτό.

Η τελευταία εικόνα που είχαν από το Λιθουανό καθώς άνοιγετην πόρτα, ήταν το τατουάζ του δράκου στο λαιμό και το παπού-τσι που παραλίγο να του φύγει από τη βιασύνη. Η μεταμόρφωσή του ήταν απόλυτη. Το λούστρο του είχε ξυστεί. Αυτό που απέμει-νε ήταν ένας νεαρός είκοσι πέντε χρόνων, που κοίταζε να φύγειγια να γλιτώσει τη ζωή του.

«Τώρα μπορείς να πεις στην αδερφή σου πως πήρες εκδίκη-ση», ανακοίνωσε ο Άσαντ, ρουφώντας τη μύτη του. «Δεν πρόκει-ται να ξαναδείς αυτό τον άντρα, σου το υπόσχομαι».

Ο Καρλ συνοφρυώθηκε, όμως δε μίλησε παρά μόνο όταν βρέ-θηκαν και πάλι έξω, στο πεζοδρόμιο δίπλα στο αμάξι.

«Τι έγινε εκεί μέσα, Άσαντ;» ρώτησε. «Τι του έκανες; Και τιήταν αυτό που του είπες για τις τριάντα ώρες;»

«Τον βούτηξα από το σβέρκο, Καρλ, και του ανέφερα ορισμέ-να ονόματα. Ονόματα ανθρώπων οι οποίοι θα μπορούσαν να ασχοληθούν με τον ίδιο και την οικογένειά του, έτσι και δεν έφευ-

ΕΝΟΧΗ 69

γε αμέσως από τη χώρα. Του είπα πως δε με ενδιέφερε τι θα έκα-νε από εκεί και πέρα, όμως θα έπρεπε να κρυφτεί πολύ προσεκτι-κά, αν δεν ήθελε να τον βρουν». Ο Άσαντ έγνεψε καταφατικά. «Θα τον βρουν, όμως, έτσι και το θελήσουν».

Χρόνια συσσωρευμένης δυσπιστίας αποτυπώθηκαν στο βλέμ-μα που του έριξε ο Μπακ. «Μονάχα ένα πράγμα σέβονται κάτι τομάρια σαν του λόγου του, κι αυτό είναι η ρωσική Μαφία», σχο-λίασε. «Και μη μου πεις πως περνάει ο λόγος σου εκεί». Περίμε-νε να ακούσει την απάντηση του Άσαντ, όμως εκείνος δεν είπε κουβέντα. «Κι αυτό σημαίνει πως τον άφησες να τη σκαπουλάρει,ηλίθιε».

Ο Άσαντ έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και κάρφωσε τα θολάμάτια του πάνω στον Μπακ. «Νομίζω πως καλό θα ήταν να πειςστην αδερφή σου πως τώρα πια τακτοποιήθηκαν όλα. Μήπως ναγυρίζαμε στο γραφείο, Καρλ; Αισθάνομαι την ανάγκη για ένα φλι-τζάνι ζεστό τσάι».


ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΛ πλανιόταν ανάμεσα στο φάκελο της υπό-θεσης πάνω στο γραφείο του και στην επίπεδη οθόνη της τηλεό-ρασης στον τοίχο. Τίποτε από τα δύο δε φάνταζε ιδιαίτερα δελε-αστικό. Στο ειδησεογραφικό κανάλι, η υπουργός Εξωτερικών ισορροπούσε οριακά πάνω στα ψηλά τακούνια της, επιχειρώντας να δείξει πως ήξερε τι έκανε, την ώρα που οι λουφαγμένοι δημο-σιογράφοι έγνεφαν καταφατικά και χαμήλωναν το κεφάλι, αντι-μέτωποι με το αυστηρό της βλέμμα, ενώ στο γραφείο μπροστά του κειτόταν ο φάκελος που αφορούσε τον πνιγμό του θείου του, το 1978.


Ήταν σαν να έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην πανούκλα και τη χολέρα.

Έξυσε το κεφάλι του στο σημείο πίσω από το δεξί αφτί κι έκλεισε τα μάτια. Τι στραβή μέρα ήταν αυτή! Καμία σχέση με την αδράνεια και το άραγμα στο οποίο ήλπιζε, όταν ερχόταν στο γρα-φείο.

Πάνω στο ράφι εκτεινόταν ήδη ένα ολόκληρο μέτρο από και-νούριες, εκκρεμείς υποθέσεις, δύο από τις οποίες είχαν κεντρίσειτο ενδιαφέρον της Ρόζε. Ειδικά εκείνη που αφορούσε τη Ρίτα Νίλ-σεν, την ιδιοκτήτρια του οίκου ανοχής που είχε εξαφανιστεί στην Κοπεγχάγη. Η κατάσταση δεν προοιωνιζόταν τίποτα καλό. Καισαν να μην έφτανε αυτό, ο Άσαντ βρισκόταν στην τρύπα του, στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου, ρουφώντας κάθε εφτά δευτερό-λεπτα τη μύτη του που έτρεχε και σκορπίζοντας σε κάθε του βή-ξιμο αμέτρητα βακτήρια στον αέρα που ανέπνεαν όλοι τους. Οάνθρωπος βρισκόταν στο κατώφλι του θανάτου, κι όμως μία ώρανωρίτερα, και ούτε, είχε κολλήσει έναν αδίστακτο εγκληματία στον τοίχο και τον είχε απειλήσει με τρόπο τόσο ξεκάθαρο, ώστεο τύπος το έβαλε κυριολεκτικά στα πόδια, με τον τρόμο αποτυπω-μένο στο πρόσωπό του. Τι διάολο έτρεχε με τον Άσαντ; Ακόμα κιο παλιός συνεργάτης του Καρλ, ο Άνκερ, που ήταν ικανός να κά-νει σχεδόν τους πάντες να χεστούν πάνω τους, συγκριτικά με τον Άσαντ έμοιαζε προσκοπάκι.

Και κάπως έτσι τρύπωσε στο μυαλό του Καρλ μια μακρινή ηχώ από το παρελθόν του. Για ποιο λόγο κόμπαζε ο ξάδερφός του ο Ρόνι, σε ένα μπαρ, ότι ο θάνατος του πατέρα του και θείου τουΚαρλ δεν ήταν δυστύχημα, τη στιγμή που ο Καρλ ήξερε πως αυ-τό ακριβώς ήταν; Και γιατί να ισχυριστεί ο Ρόνι πως ο ίδιος είχεσκοτώσει τον πατέρα του, εφόσον ο Καρλ ήξερε πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο; Ο Ρόνι και ο Καρλ ήταν μαζί, μπανίζοντας δυο ζευ-γάρια τσουπωτά στήθη στην οδό Γιέρινγκ, όταν συνέβη το κακό,

ΕΝΟΧΗ 71

οπότε δεν το είχε κάνει σίγουρα ο Ρόνι. Και τώρα ερχόταν ο Μπακ να του πει πως ο Ρόνι είχε ισχυριστεί πως και εκείνος ήταν μπλεγ-μένος σε αυτή την ιστορία.

Ο Καρλ κούνησε το κεφάλι. Έκλεισε την τηλεόραση, και μα-ζί τα πλάνα της αυτάρεσκης, κουφιοκέφαλης υπουργού Εξωτερι-κών, και βούτηξε το τηλέφωνο.

Έκανε τέσσερα τηλεφωνήματα, σε τέσσερις διαφορετικούς αριθμούς, χωρίς αποτέλεσμα. Επικοινώνησε με το ληξιαρχείο, κιύστερα έκανε κάνα δυο ακόμα τηλεφωνήματα, εξίσου άκαρπα με το πρώτο. Ο Ρόνι έμοιαζε να έχει μια ασύγκριτη ικανότητα να τον καταπίνει η λήθη, μέσα στα ολοένα και περισσότερα σκουπίδιαπου συσσωρεύονταν στην κοινωνία.

Αναγκαστικά, ο Καρλ έπρεπε να στραφεί στη Λις. Εκείνη θα μπορούσε να του βρει αυτό το χαμένο κορμί, όπου στο διάολο εί-χε εξαφανιστεί αυτή τη φορά.

Ακολούθησαν τριάντα δευτερόλεπτα αναμονής στο τηλέφωνοπου χτυπούσε μάταια, προτού σηκωθεί ο Καρλ τσιτωμένος, με όλα τα συστήματα του οργανισμού του φρακαρισμένα από τον εκνευ-ρισμό. Τι στα κομμάτια έκαναν εκεί πάνω και δεν απαντούσανστις κλήσεις;

Καθώς ανέβαινε στον τρίτο όροφο, διασταυρώθηκε με αρκετά άτομα που είχαν κατακόκκινες μύτες και όψη λες κι είχε έρθει να τους μαζέψει ο Χάρος. Η αναθεματισμένη γρίπη είχε εξαπλωθεί πα-ντού. Ο Καρλ έφερε την παλάμη μπροστά στο πρόσωπό του, καθώς περνούσε από δίπλα τους. «Ύπαγε οπίσω μου, σατανικέ ιέ», μουρ-μούριζε, γνέφοντας ευγενικά στους συναδέλφους του που έβηχαν και φτερνίζονταν, με μάτια υγρά και τόσο πονεμένες εκφράσεις, που θα νόμιζε κανείς πως ο κόσμος όδευε προς την καταστροφή.

Στον όροφο όπου στεγαζόταν το Τμήμα Ανθρωποκτονιών, όμως, επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή. Ήταν λες και όλοι οιδολοφόνοι στους οποίους είχαν περάσει χειροπέδες οι αστυνομι-


κοί όλα εκείνα τα χρόνια, είχαν συνωμοτήσει για να επιτεθούν με βιολογικά όπλα. Το όνομα του τμήματος ξαφνικά φάνταζε πολύ εύστοχο. Τι έγινε, είχαν σκοτωθεί όλοι τους;

Η λαχταριστά ερωτική Λις, με τις πόζες που θύμιζαν φλαμίν-γκο, δε φαινόταν πουθενά, ενώ –ακόμα πιο παράξενο– άφαντη ήταν και η κυρία Σέρενσεν, εκείνη η απαίσια αγελάδα που σηκω-νόταν από τη θέση της μονάχα για να πάει για την ανάγκη της.

«Πού στα κομμάτια εξαφανίστηκαν όλοι;» βρυχήθηκε ο Καρλ, κάνοντας ακόμα και τα συρραπτικά να τρανταχτούν.

«Ηρέμησε, θα πάθεις κανένα εγκεφαλικό, Καρλ», ακούστηκε μια φωνή πίσω από μια ανοιχτή πόρτα, στα μισά του διαδρό-μου.

Ο Καρλ πλησίασε και κοίταξε το χαοτικό γραφείο, που τα φθαρμένα του έπιπλα και τα βουνά από χαρτιά έκαναν τη δικήτου γωνιά στο υπόγειο να μοιάζει με πολυτελή σουίτα κρουαζιε-ρόπλοιου.

Έγνεψε προς το κεφάλι που οριακά διακρινόταν πίσω από τοσωρό της χαρτούρας και επανέλαβε την ερώτησή του, προτού ο Τέργε Πλουγκ ανασηκώσει τη γριπιασμένη φάτσα του για να τονκοιτάξει.

«Πού στα κομμάτια εξαφανίστηκαν όλοι; Τι έγινε, τους έριξε κάτω η επιδημία;»

Η απάντηση ήταν σαφέστατη. Πέντε ξεγυρισμένα φτερνίσμα-τα, το ένα καπάκι στο άλλο, συνοδευόμενα από βηξίματα και σά-λια, ενώ οι μύξες έτρεχαν ποτάμι από τα ρουθούνια του αστυνο-μικού.

«Λαμπρά!» είπε ο Καρλ, τονίζοντας τη δεύτερη συλλαβή, κα-θώς οπισθοχωρούσε.

«Ο Λαρς Μπιερν είναι στην αίθουσα συσκέψεων, μαζί με μια ομάδα, και ο Μάρκους έχει βγει έξω», κατάφερε να πει ο Πλουγκανάμεσα σε ρουφήγματα της μύτης του. «Μιας κι είσαι εδώ, όμως,

ΕΝΟΧΗ 73

Καρλ, έχουμε ένα καινούριο στοιχείο στην υπόθεση του καρφω-τικού πιστολιού. Ό,τι ετοιμαζόμουν να σου τηλεφωνήσω».

«Μη μου πεις!» Ο Καρλ τράβηξε το βλέμμα του από τη μύτητου συναδέλφου του που έμοιαζε με παντζάρι και κοίταξε στο κε-νό. Ήδη του φαινόταν σαν να είχε περάσει μια ζωή από τότε που ο ίδιος, ο Άνκερ και ο Χάρντι δέχτηκαν επίθεση σ’ εκείνο το ξε-χαρβαλωμένο καλύβι στο Άμαρ. Άραγε, θα κατάφερνε κάποτε ναπάψει να το σκέφτεται;

«Για εκείνη την παράγκα πρόκειται, όπου χτυπηθήκατε και οι τρεις, λίγο μετά που βρήκατε τον Γκέοργκ Μάντσεν μ’ ένα καρφί σφηνωμένο στον εγκέφαλό του. Το λοιπόν, την γκρέμισαν σήμε-ρα το πρωί», είπε ξερά ο Πλουγκ.

«Καιρός ήταν». Ο Καρλ έχωσε τις παλάμες στις τσέπες του. Τις ένιωθε να κολλούν.

«Οι μπουλντόζες έκαναν πολύ προσεκτική δουλειά. Απομάκρυναν το πάνω στρώμα του εδάφους, μέχρι που έφτασαν στην άργιλο».

«Και τι βρήκαν;» ρώτησε ο Καρλ, αν και δεν ήθελε να ακούσει τίποτα περισσότερο. Απαίσια υπόθεση.

«Ένα ξύλινο κουτί καρφωμένο με καρφιά σαν κι εκείνα απότο πιστόλι. Μέσα βρέθηκε ένα τσουβάλι που περιείχε ανθρώπιναμέλη σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης. Το εντόπισαν πριν απόμία ώρα και ειδοποίησαν αμέσως. Ο Μάρκους βρίσκεται ήδη εκεί με τους συναδέλφους από το Εγκληματολογικό».

Σκατά. Ο ίδιος και ο Χάρντι δε θα έβρισκαν ησυχία για κά-μποσο ακόμα.

«Βασικά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτή η ιστορία συνδέε-ται με το φόνο του Γκέοργκ Μάντσεν και των άλλων δύο στο Σό-ρε, που επίσης τους έφαγαν με καρφωτικό πιστόλι», συνέχισε οΠλουγκ, σκουπίζοντας τα δακρυσμένα μάτια μου με ένα μαντίλιπου κανονικά έπρεπε να είχε καταστραφεί σε κλίβανο, υπό τηνεπίβλεψη ειδικών.


«Και τι σε κάνει να το λες αυτό;»«Όποιο κι αν ήταν το θύμα, βρέθηκε ένα αρκετά μακρύ καρ-

φί σφηνωμένο στο κρανίο του».Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Ακριβώς όπως και στις άλλες

τρεις περιπτώσεις. Ήταν ένα λογικό συμπέρασμα.«Θα ήθελα να έρθεις μαζί μου μέχρι εκεί, φεύγουμε σε μισή

ώρα».«Εγώ; Για ποιο λόγο; Δεν είναι δική μου η υπόθεση αυτή τώ-

ρα πια».Αν κάποιος δεν είχε ακούσει τον προηγούμενο διάλογο και

έκρινε μόνο από την έκφραση που απλώθηκε στο πρόσωπο τουΤέργε Πλουγκ, θα νόμιζε πως ο Καρλ είχε ανακοινώσει ότι στοεξής θα φορούσε μονάχα ροζ πουλοβεράκια από μαλλί καμήλας και θα ασχολούνταν αποκλειστικά με υποθέσεις που αφορούσαν τρίποδα σκυλιά της Δαλματίας.

«Ο Μάρκους έχει διαφορετική άποψη», ήταν το μόνο που εί-πε ο Πλουγκ.

Εννοείται πως η υπόθεση εξακολουθούσε να αφορά τον Καρλ. Μια αχνή ουλή στον κρόταφό του φρόντιζε να του το υπενθυμίζεισε καθημερινή βάση. Το σημάδι του Κάιν, που φανέρωνε τη δει-λία του και την αδυναμία του να ενεργήσει αποφασιστικά στην πλέον κρίσιμη στιγμή της ζωής του.

Ο Καρλ περιέφερε το βλέμμα του στους τοίχους του γραφείου του Πλουγκ. Καλύπτονταν με φωτογραφίες από διάφορες σκηνές εγκλη-μάτων, αρκετές για να γεμίσουν ένα μεσαίου μεγέθους χαρτόκουτο.

«Εντάξει», είπε τελικά. «Όμως θα πάω με το αμάξι μου», πρό-σθεσε μία οκτάβα χαμηλότερα απ’ ό,τι συνήθως. Δεν υπήρχε πε-ρίπτωση να καθίσει δίπλα στο βακτηριολογικό μπλέντερ του Πλουγκ. Χίλιες φορές καλύτερα να το έκοβε με τα πόδια.

«Τι στην ευχή κάνεις εδώ πέρα;» ρώτησε η κυρία Σέρενσεν πί-σω από τον πάγκο, καθώς περνούσε ο Καρλ από τη γραμματεία,

ΕΝΟΧΗ 75

λίγες στιγμές αργότερα, με το μυαλό του να κατακλύζεται από ει-κόνες εκείνης της μοιραίας μέρας, όταν ο Άνκερ κατέληξε νεκρός και ο Χάρντι παράλυτος.

Κατά έναν παράξενο, δυσοίωνο τρόπο, η φωνή της ακούστη-κε σχεδόν ήπια και ευγενική. Ο Καρλ στράφηκε αργά προς το μέ-ρος της, με τα σαρκαστικά του βέλη έτοιμα ώστε να περάσει στην αντεπίθεση.

Εκείνη βρισκόταν σε απόσταση κάνα δυο μέτρων, όμως έμοια-ζε κάπως διαφορετική. Ο Καρλ ήταν σαν να κοιτάζει μια κουκκί-δα στο βάθος.

Κι αυτό δεν οφειλόταν στο ότι η κυρία Σέρενσεν ήταν ντυμέ-νη διαφορετικά απ’ ό,τι συνήθως. Όχι, και πάλι έμοιαζε σαν ναείχε μπει στα τυφλά σε μαγαζί ρούχων από δεύτερο χέρι. Τα μά-τια της, όμως, και τα συνήθως ξηρά και αρκετά κοντά, πλέον, μαλ-λιά της γυάλιζαν κι έλαμπαν σαν ένα ζευγάρι λουστρινένιων πα-πουτσιών σε χορό. Και το χειρότερο απ’ όλα, δυο κόκκινοι κύκλοιαπλώνονταν πάνω στα μάγουλά της, φανερώνοντας όχι μονάχα την άριστη λειτουργία του κυκλοφορικού της, αλλά επίσης –κι αυ-τό ήταν το ανησυχητικότερο– πως ίσως εκείνη να έκρυβε μέσα της περισσότερη ζωντάνια απ’ ό,τι νόμιζε ο Καρλ.

«Χαίρομαι που σε βλέπω», του είπε. Λες και δεν ήταν η ζωή ήδη αρκετά σουρεαλιστική.

«Χμ...» έκανε εκείνος. Ποιος θα τολμούσε να πει κάτι περισ-σότερο; «Δε φαντάζομαι να ξέρεις πού πήγε η Λις; Αρρώστησε κιαυτή, όπως όλοι οι άλλοι;» ρώτησε διστακτικά, έτοιμος να λουστεί τα νεύρα και τη χολή της κυρίας Σέρενσεν.

«Στην αίθουσα συσκέψεων βρίσκεται, κρατάει σημειώσεις, όμως αργότερα θα περάσει από το αρχείο. Μήπως θέλεις να τηςπω να πεταχτεί κι από εσένα;»

Ο Καρλ ξεροκατάπιε. Σοβαρά, τώρα, η κάργια είπε «να πετα-χτεί»; Τον γελούσαν τα αφτιά του ή είχε μόλις ακούσει το θηλυκό


αρχιδαίμονα, γνωστό και ως κυρία Σέρενσεν, να χρησιμοποιεί μια τόσο χαλαρή έκφραση;

Σαστισμένος, χαμογέλασε αμήχανα, έκανε μεταβολή και τρά-βηξε γραμμή για το κλιμακοστάσιο.

«Ναι, αφεντικό», ρουθούνισε ο Άσαντ. «Για ποιο πράγμα ήθελεςνα μου μιλήσεις;»

Τα μάτια του Καρλ μισόκλεισαν. «Είναι πολύ απλό, Άσαντ. Θα μου πεις τι ακριβώς συνέβη σ’ εκείνο το δωματιάκι στην Έσκιλ-σγκεδε».

«Τι συνέβη; Τίποτε, απλώς ο τύπος έδωσε βάση σε αυτό πουτου είπα».

«Μάλιστα. Γιατί να το κάνει αυτό, όμως, Άσαντ; Πώς ακριβώς τον απείλησες; Ποια ονόματα ανέφερες; Δεν υπάρχει περίπτωσηνα έκανες έναν τύπο του σκοινιού και του παλουκιού από τη Βαλ-τική να χεστεί πάνω του διαβάζοντάς του τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, σωστά;»

«Είναι τρομακτικά κι αυτά. Να, σκέψου, για παράδειγμα, εκεί-νη την ιστορία με το κορίτσι και το δηλητηριασμένο μήλο...»

Ο Καρλ αναστέναξε. «Ο Άντερσεν δεν έγραψε τη Χιονάτη, Άσαντ, εντάξει; Λοιπόν, λέγε, πώς τον απείλησες;»

Ο Άσαντ κόμπιασε στην αρχή, προτού πάρει βαθιά ανάσα και κοιτάξει τον Καρλ ίσια στα μάτια. «Απλώς, του είπα πως θα κρα-τούσα την άδεια οδήγησης για να τη στείλω με φαξ σε κάποιους παλιούς συνεργάτες μου και πως καλό θα ήταν να περάσει από το σπίτι και να πάρει την οικογένειά του, γιατί αν βρισκόταν κάποιος εκεί όταν θα εμφανίζονταν οι γνωστοί μου ή αν ο ίδιος εξακολου-θούσε να είναι στη Δανία, το σπίτι θα έπιανε φωτιά».

«Το σπίτι θα έπιανε φωτιά;! Ξέρεις κάτι, δε νομίζω πως θα ήταν φρόνιμο να το πούμε αυτό παραέξω, Άσαντ, με πιάνεις;»

ΕΝΟΧΗ 77

Ο Καρλ έκανε μια παύση όλο νόημα, όμως ο Άσαντ δεν κού-νησε βλέφαρο.

«Τέλος πάντων, ο τύπος σε πίστεψε, απ’ ό,τι φάνηκε», συνέχι-σε ο Καρλ. «Αυτό πώς έγινε; Σε ποιον του είπες πως θα έστελνεςτο φαξ; Ποιον φοβόταν τόσο πολύ;»

Ο Άσαντ έβγαλε ένα διπλωμένο χαρτί από την τσέπη του. Ο Καρλ είδε το όνομα του Λίνας Βερσλόβας όπως το ξεδίπλωνε οβοηθός του. Κάτω από το όνομα υπήρχε μια διόλου κολακευτικήαλλά πρόσφατη φωτογραφία του, καθώς και μερικές σύντομες πληροφορίες, μαζί με διάφορα ορνιθοσκαλίσματα σε μια γλώσ-σα την οποία ο Καρλ δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει.

«Βρήκα μερικές πληροφορίες προτού πάμε εκεί και “τα είπαένα χεράκι” με τον τύπο», εξήγησε ο Άσαντ, αφήνοντας ακόμα πε-ρισσότερα ερωτηματικά αναπάντητα. «Μου έστειλαν τα στοιχεία κάτι φίλοι μου από το Βίλνιους. Μπορούν και μπαίνουν στα αρ-χεία της Αστυνομίας όταν θέλουν».

Ο Καρλ συνοφρυώθηκε.«Θες να μου πεις πως σου έστειλαν τις πληροφορίες στελέχη

των λιθουανικών μυστικών υπηρεσιών;»Ο Άσαντ έγνεψε καταφατικά, καθώς σκούπιζε μια στάλα μύ-

ξας από την άκρη της μύτης του.«Και οι άνθρωποι αυτοί σού μετέφρασαν από το τηλέφωνο το

κείμενο;»Η μύτη έσταξε ξανά.«Μάλιστα. Δεν πρέπει να ήταν και το πιο ευχάριστο κείμενο,

φαντάζομαι. Κι ύστερα, εσύ πήγες και απείλησες τον Λίνας Βερσ-λόβας, αναφέροντάς του τη μυστική Αστυνομία, ή όπως κέρατοαυτοαποκαλούνται, και του είπες πως, αν δε σε άκουγε, θα προ-χωρούσαν σε αντίποινα εις βάρος της οικογένειάς του; Κι αυτός,τι λόγο είχε να πιστέψει ότι του έλεγες την αλήθεια;»

Ο Άσαντ ανασήκωσε τους ώμους.


Ο Καρλ άπλωσε το χέρι στο γραφείο του κι έσυρε προς το μέ-ρος του έναν πλαστικό φάκελο με έγγραφα. «Έχω το φάκελό σουαπό την Κρατική Υπηρεσία Μεταναστών, από την πρώτη μέραπου έπιασες δουλειά εδώ στο υπόγειο, Άσαντ. Και μόλις τώρα τουέριξα μια ματιά».

Ένιωσε ένα ζευγάρι σκούρα μάτια να εστιάζουν βαριά στην κορυφή του κεφαλιού του.

«Απ’ όσο μπορώ να κρίνω, όλα όσα μου είπες σχετικά με τοπαρελθόν σου αναφέρονται με κάθε λεπτομέρεια». Ανασήκωσε το κεφάλι και κοίταξε το βοηθό του.

«Φυσικά, Καρλ. Τι περίμενες;»«Το θέμα είναι πως εδώ πέρα δε γράφει τίποτε άλλο. Δεν υπάρ-

χει μισή λέξη σχετικά με το τι έκανες πριν έρθεις στη Δανία. Κου-βέντα για το πώς πείστηκαν οι Αρχές να σου χορηγήσουν άδεια παραμονής ή ποιος χειρίστηκε την εντυπωσιακά γρήγορη έγκρι-ση της αίτησής σου για χορήγηση ασύλου. Καμία πληροφορία για τη γυναίκα ή τα παιδιά σου, το πότε και το πού γεννήθηκαν, τίπο-τα σχετικό. Μονάχα τα ονόματά τους, και αυτό είναι όλο. Θα έλε-γα, λοιπόν, πως έχουμε να κάνουμε με ένα παραδόξως αόριστοκαι ανεπαρκές σύνολο δεδομένων. Θα μπορούσε να υποψιαστείκανείς πως ο φάκελος πέρασε από λογοκρισία».

Ο Άσαντ ανασήκωσε και πάλι τους ώμους. Οι ώμοι αυτοί φαί-νεται πως ήταν η έδρα κάποιας πανανθρώπινης γλώσσας που τηναπάρτιζε ένα αμέτρητο πλήθος λεπτών αποχρώσεων.

«Και τώρα, έρχεσαι και μου λες πως έχεις φίλους στις λιθουα-νικές υπηρεσίες πληροφοριών και ότι μπορείς να τους βάλεις νασε βοηθήσουν απευθύνοντας απειλές και παραχωρώντας σου εμπιστευτικές πληροφορίες, και ότι το μόνο που είχες να κάνειςήταν να σηκώσεις το ακουστικό. Όμως, να σου πω κάτι, Άσαντ;»

Οι ώμοι ανασηκώθηκαν ξανά, αν κι αυτή τη φορά το βλέμμαήταν πιο ζωηρό.

ΕΝΟΧΗ 79

«Αυτό σημαίνει ότι είσαι σε θέση να πετύχεις πράγματα που είναι αδύνατα ακόμα και για τον επικεφαλής των δικών μας μυ-στικών υπηρεσιών».

Ένα ακόμα ανασήκωμα των ώμων. «Μπορεί να είναι κι έτσι,Καρλ. Αλλά πού θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά που μου λες;»

«Πού θέλω να καταλήξω;» Ο Καρλ ίσιωσε την πλάτη του καιπέταξε το φάκελο πάνω στο γραφείο, μπροστά του. «Θέλω να κα-ταλήξω στο εξής, Άσαντ: Πώς γίνεται και έχεις τέτοιο ασύλληπτοκύρος; Αυτό θέλω να καταλάβω, και ο φάκελος που έχω εδώ δε μου εξηγεί το παραμικρό».

«Καρλ, άκουσε. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι εδώ κάτω, μαζί; Μια χαρά δεν τα πάμε; Γιατί να σκαλίζουμε αυτή την ιστορία;»

«Επειδή σήμερα ξεπέρασες ένα όριο, πέρα από το οποίο η απλή περιέργεια παύει να αποτελεί επαρκή δικαιολογία».

«Δεν κατάλαβα;»«Κόψε τις μαλακίες, Άσαντ. Γιατί δε μου λες πολύ απλά πως

εργαζόσουν για τις συριακές μυστικές υπηρεσίες, για λογαριασμό των οποίων βρόμισες τα χέρια σου με ένα σωρό σκατά, για τα οποία θα σου πάρουν το κεφάλι έτσι κι επιστρέψεις κάποια στιγ-μή εκεί κάτω; Πες μου πως εδώ στη Δανία έδινες πληροφορίες στην PET ή στη FE, ή δεν ξέρω κι εγώ σε ποια άλλη υπηρεσία πλη-ροφοριών, κι αυτοί αποφάσισαν να φερθούν ντόμπρα και να σεαφήσουν να μείνεις στη χώρα, στέλνοντάς σε να χασομεράς σε ένα υπόγειο όπου θα μπορούσες να βγάζεις έναν αξιοπρεπή μι-σθό. Έλα, Άσαντ, πες μου την αλήθεια, για όνομα!»

«Θα το έκανα, Καρλ, αν αυτά που ανέφερες ίσχυαν, όμως δυστυ-χώς δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Αυτό που είναι αλήθεια είναι πως, κατά κάποιον τρόπο, πρόσφερα κάποιες υπηρεσίες στη Δανία. Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ, αλλά και γι’ αυτό δεν μπορώ να σου πω κάτι περισσότερο. Ίσως κάποια στιγμή αργότερα, Καρλ».


«Μα... εδώ πέρα αποδεικνύεται πως έχεις φίλους στη Λιθουα-νία. Πού αλλού έχεις φίλους, αυτό μπορείς να μου το πεις; Ίσωςμια μέρα αποδειχτούν χρήσιμοι, αν ξέρουμε ποιοι είναι».

«Όταν έρθει ο καιρός, θα σου πω, Καρλ. Θα σου τα πω με τονι και με το σύρμα».

Οι ώμοι του Καρλ κρέμασαν. «Με το νι και με το σίγμα, Άσαντ». Έστρεψε ένα κουρασμένο χαμόγελο προς την κατεύθυνση του γριπιασμένου βοηθού του. «Από τώρα και στο εξής, όμως, δε θαξανακάνεις αυτό που έκανες σήμερα χωρίς να μου το σφυρίξεις πρώτα, εντάξει;»

«Τι να σφυρίξω;»«Χωρίς να μου το σφυρίξεις. Μια έκφραση είναι, που σημαί-

νει πως πρώτα θα μου το πεις πριν κάνεις κάτι, εντάξει;»Ο Άσαντ γύρισε το κάτω χείλος του προς τα έξω κι έγνεψε κα-

ταφατικά.«Κάτι ακόμα, Άσαντ. Νομίζω πως είναι καιρός να μου πεις τι

κάνεις στα Κεντρικά τόσο νωρίς το πρωί. Φαντάζομαι ότι είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξέρω, μιας και τρυπώνεις σαν τον κλέ-φτη νυχτιάτικα εδώ κάτω, σωστά; Και γιατί δε θέλεις να περάσωαπό το σπίτι του στο Κόνγκεβαϊεν; Και μιας και πιάσαμε τις απο-ρίες, πώς και σε πέτυχα τόσες φορές να λογομαχείς με ανθρώπους που, αν έπρεπε να μαντέψω, κατάγονται από τη Μέση Ανατολή;Και για ποιο λόγο εσύ και ο Σαμίρ Γαζί, από την Αστυνομία τουΡεδόβρε, πλακώνεστε στο ξύλο κάθε φορά που διασταυρώνονταιοι δρόμοι σας;»

«Αυτά είναι προσωπικά θέματα».Το είπε με έναν τρόπο που έκανε αμέσως αίσθηση στον Καρλ.

Ήταν προσβολή. Σαν να τείνεις το χέρι σε ένα φίλο κι εκείνος νααρνείται να το σφίξει. Μια ξεκάθαρη τοποθέτηση που έδειχνε πως, όσο δεμένοι κι αν ήταν στη δουλειά, ο Καρλ δεν ερχόταν απλώς δεύτερος, αλλά κυριολεκτικά δεν υπήρχε στον κόσμο του

ΕΝΟΧΗ 81

βοηθού του από τη στιγμή που σχολούσε από την υπηρεσία. Η εμπιστοσύνη αποτελούσε βασικό στοιχείο εδώ, και ο Καρλ δεν την είχε εξασφαλίσει. Σε καμία περίπτωση.

«Το φαντάστηκα. Δύο πανέμορφοι άντρες κάθονται και τα λέ-νε», είπε μια γνώριμη φωνή από το διάδρομο.

Η Λις άπλωσε τα κατάλευκα δόντια της σε ένα σαγηνευτικό χαμόγελο και τους έκλεισε το μάτι από το κατώφλι. Χειρότερη στιγμή δε θα μπορούσε να διαλέξει για να εμφανιστεί.

Ο Καρλ κοίταξε τον Άσαντ, ο οποίος είχε συνέλθει αμέσως και τώρα έμοιαζε χαλαρός, χαμογελώντας πανευτυχής.

«Αχ, κοίτα πώς είσαι, καημενούλι μου», είπε η Λις, καθώς πλη-σίασε και πέρασε την παλάμη της πάνω από το μελαψό μάγουλο του Άσαντ. «Σ’ έπιασε κι εσένα η γρίπη; Τα μάτια σου κοντεύουν να πλημμυρίσουν. Κι εσύ, Καρλ, ντροπή να τον βάζεις να δουλεύ-ει. Δε βλέπεις πόσο αδύναμο είναι το χρυσό μου;» Στράφηκε προς τον Καρλ και τα γαλάζια μάτια της τον κοίταξαν αποδοκιμαστικά. «Ο Πλουγκ μού ζήτησε να σου πω ότι σε περιμένουν στο Άμαρ».

6Αύγουστος 1987

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ στο τέρμα της Κόρσγκεδε και νακαθίσει στο παγκάκι κάτω από τις φουντουκιές, δίπλα στην εξώ-πορτα της πολυκατοικίας, με το βλέμμα στραμμένο προς τη λί-μνη Πέμπλινγκε, για να νιώσει απαλλαγμένη από την αποδοκι-μασία της πόλης και τη φυλακή του ίδιου του σώματός της.

Οι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στους δρόμους τη δεκαετίατου 1980 ήταν καλλίγραμμοι και ευπαρουσίαστοι. Αυτό ήταν κά-τι που το είχε παρατηρήσει και, στο συγκεκριμένο θέμα, αδυνα-τούσε πλέον να συγκριθεί μαζί τους.


Έκλεισε τα μάτια, ακούμπησε την παλάμη χαμηλά στο πόδι της και το έτριψε ελαφρά. Καθώς τα ακροδάχτυλά της μάλαζαν την ακανόνιστη υφή της κνήμης της, η παλιά φράση που της έδι-νε δύναμη τρύπωσε ξανά στη σκέψη της: «Είμαι άξια... Είμαι άξια». Κι όμως, σήμερα αυτή η φράση ακουγόταν ανούσια, όπου κι αν την τόνιζε. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που επανέλαβε στον εαυτό της εκείνες τις λέξεις.

Έγειρε προς τα εμπρός, δίπλωσε τα μπράτσα γύρω από τα γό-νατά της και πίεσε το μέτωπο πάνω στα πόδια της, ενώ τα πέλμα-τά της χτυπούσαν το έδαφος σαν μπαγκέτες διευθυντή ορχήστρας. Ήταν μια στάση που συχνά τη βοηθούσε να αντιμετωπίσει τα βα-σανιστικά περονιάσματα που διέτρεχαν το σώμα της.

Η διαδρομή μέχρι το πολυκατάστημα Ντάελς Βάρεχους καιπίσω στην Πέμπλινγκε Ντοσέρινγκ ήταν απαιτητική και της έφε-ρε πόνο. Πόνο στην τσακισμένη κνήμη της, που την υποχρέωνενα περπατάει κουτσαίνοντας. Πόνο στο πέλμα, που σε κάθε βή-μα καλούνταν να καλύψει τα εκατοστά που έλειπαν πλέον από το πόδι της. Πόνο στο γοφό, που προσπαθούσε να αντέξει την πίεση.

Πονούσε, όμως το χειρότερο δεν ήταν αυτό. Όπως περπατού-σε στη Νέρεγκεδε, είχε το βλέμμα της στραμμένο ευθεία μπρο-στά, προσπαθούσε να μην κουτσαίνει, αν και ήξερε πολύ καλά πως δε θα τα κατάφερνε. Ήταν δύσκολο να το αποδεχτεί. Δύο χρόνια νωρίτερα, ήταν μια γοητευτική, ευκίνητη γυναίκα, και τώ-ρα αισθανόταν σαν σκιά του παλιού της εαυτού.

Όμως οι σκιές ζουν μια χαρά ανάμεσα στις σκιές, έτσι έλεγεμέσα της έως τώρα. Η πόλη ήταν ένα μέρος που της επέτρεπε νακάνει μια καινούρια αρχή. Ήταν ο λόγος για τον οποίο είχε κα-ταφύγει στην Κοπεγχάγη, πριν από δύο σχεδόν χρόνια, προσπα-θώντας να ξεφύγει από την ντροπή και την οδύνη, κι από τα πα-γερά βλέμματα των ντόπιων στο Λόλαν.

ΕΝΟΧΗ 83

Είχε φύγει από το Χάουνγκορ προκειμένου να ξεχάσει, και τώ-ρα ήταν αντιμέτωπη με αυτό.

Η Νέτε έσφιξε τα χείλη της, καθώς δύο νεαρές γυναίκες πουέσπρωχναν παιδικά καροτσάκια περνούσαν από μπροστά της, με πρόσωπα και φωνές που έσφυζαν από χαρά και ζωή.

Απέστρεψε το βλέμμα της, αγριοκοιτάζοντας αρχικά έναν από τους άχρηστους γείτονές της, που είχε βγάλει βόλτα τον κακάσχημο, απείθαρχο, όσο και θηριώδη κοπρίτη του, κι ύστερα χάζεψε τα σμή-νη των πουλιών που ήταν διάσπαρτα στην επιφάνεια της λίμνης.

Τι απαίσια ζωή! Είκοσι δευτερόλεπτα μέσα σε ένα ασανσέρ στο πολυκατάστημα, σαράντα πέντε λεπτά νωρίτερα, είχαν στα-θεί αρκετά για να τη συγκλονίσουν. Τόσο χρειάστηκε. Μόλις εί-κοσι δευτερόλεπτα.

Έκλεισε τα μάτια της κι επέτρεψε στο μυαλό της να ξαναζή-σει αυτό που είχε συμβεί. Τα βήματα της την είχαν οδηγήσει στοασανσέρ του τετάρτου ορόφου. Πάτησε το κουμπί. Ανακουφίστη-κε που δε χρειάστηκε να περιμένει παραπάνω από μερικά δευτε-ρόλεπτα μέχρι να ανοίξει η πόρτα.

Όμως αυτή η ανακούφιση είχε μετατραπεί μέσα της σε φαρ-μάκι.

Είχε πάρει το λάθος ασανσέρ. Αν είχε επιλέξει εκείνο στην απέναντι πλευρά, θα μπορούσε να είχε συνεχίσει τη ζωή της όπως πρώτα, θα άφηνε να την καταπίνουν τα κτίρια του Νέρεμπρο, θαχανόταν στους δρόμους.

Κούνησε το κεφάλι της. Τώρα, τα πάντα είχαν αλλάξει. Έπει-τα από εκείνα τα μοιραία δευτερόλεπτα, τα ύστατα υπολείμματατης Νέτε Ρόζεν είχαν πάψει να υπάρχουν. Ήταν νεκρή, τελειωμέ-νη. Είχε διαγραφεί από αυτό τον κόσμο. Τώρα, ήταν και πάλι ηΝέτε Χέρμανσεν. Το κορίτσι από το Σπρόγκε είχε επιστρέψει.

Με όλες τις συνέπειες που θα είχε αυτό.


Οχτώ εβδομάδες μετά το δυστύχημα, της είχαν δώσει εξιτήριο από το νοσοκομείο χωρίς τυμπανοκρουσίες, και τους μήνες που ακολούθησαν έζησε μόνη της στο Χάουνγκορ. Οι δικηγόροι είχαν δουλειά, καθώς ο σύζυγός της ήταν άνθρωπος που διέθετε μεγά-λη οικονομική άνεση, και κάθε τόσο παραφυλούσαν φωτογράφοι σε χαντάκια και θάμνους. Από τη στιγμή που ένας από τους ση-μαντικότερους επιχειρηματίες της Δανίας έχασε τη ζωή του σε τροχαίο, εφημερίδες και κουτσομπολίστικα περιοδικά μυρίστη-καν ευκαιρία να αυξήσουν τις πωλήσεις τους, και τι καλύτερο από μια εύπορη χήρα που κυκλοφορούσε με πατερίτσες και μια πο-νεμένη έκφραση στο πρόσωπο; Όμως η Νέτε κατέβασε αυλαίακαι άφησε τον κόσμο να συνεχίσει στους φρενήρεις ρυθμούς τουχωρίς εκείνη. Ήξερε τι σκέφτονταν οι άνθρωποι: η ασήμαντη γυ-ναικούλα που είχε καταφέρει να τρυπώσει από τα εργαστήρια στο κρεβάτι του γενικού διευθυντή δεν άξιζε να βρίσκεται εκεί όπουήταν, και ο μόνος λόγος που όλα εκείνα τα χρόνια τής φέροντανδουλικά οι άνθρωποι γύρω της ήταν ο άντρας της και τα χρήμα-τά του.

Το ίδιο εξακολουθούσε να αισθάνεται και τώρα. Ακόμα και κάποιες από τις νοσοκόμες της Πρόνοιας που τη φρόντιζαν στοσπίτι δυσκολεύονταν να κρύψουν την περιφρόνησή τους, όμως σύ-ντομα τις αντικατέστησε.

Στη διάρκεια εκείνων των μηνών, οι περιγραφές σχετικά με τομοιραίο τροχαίο στο οποίο σκοτώθηκε ο Αντρέας Ρόζεν εμπλου-τίστηκαν με φήμες και μαρτυρίες. Εκείνη ένιωθε το παρελθόν να τη σφίγγει ασφυκτικά σαν πύθωνας, κι όταν την οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα του Μάριμπο, οι άνθρωποι στο χωριό στέκο-νταν στα παράθυρά τους χαμογελώντας με κακεντρέχεια. Αποτε-λούσε κοινό μυστικό ήδη ότι τα μέλη της οικογένειας που ζούσε στο απέναντι σπίτι από το σημείο όπου συνέβη το δυστύχημα εί-χαν δει κάτι σαν συμπλοκή μέσα στο αυτοκίνητο, λίγες στιγμές

ΕΝΟΧΗ 85

προτού το όχημα σπάσει την προστατευτική μπάρα και πέσει στη θάλασσα.

Όμως η Νέτε δε λύγισε και δεν ομολόγησε την αμαρτία της,ούτε στην κοινή γνώμη ούτε στις Αρχές. Μονάχα μέσα της.

Απέτυχαν να την κάνουν να χάσει την ισορροπία της, καθώς είχε μάθει από καιρό να πατάει γερά στα δυο της πόδια, ακόμα κι όταν λυσσομανούσαν καταιγίδες.

Κι ύστερα, τα άφησε όλα πίσω της.

Με αργές κινήσεις, γδύθηκε μπροστά στα παράθυρα που έβλε-παν προς τη λίμνη και κάθισε ήρεμα στο σκαμπό της τουαλέταςτης. Η ουλή πάνω από την ηβική της χώρα ήταν περισσότερο ορα-τή πλέον, καθώς η τριχοφυΐα εκεί είχε περιοριστεί. Μια αμυδρή γραμμή στο χρώμα της λεβάντας σημάδευε το όριο μεταξύ καλο-τυχίας και κακοτυχίας, μεταξύ ζωής και θανάτου. Η ουλή της στεί-ρωσής της.

Πέρασε την παλάμη της πάνω από τη χαλαρή επιδερμίδα της γυμνής κοιλιάς της κι έσφιξε τα δόντια. Και τότε, βάλθηκε να την τρίβει ώσπου πόνεσε και τα πόδια της έτρεμαν, ενώ η ανάσα της γινόταν ολοένα και πιο τραχιά, καθώς οι σκέψεις της εξόκειλαν.

Μόλις τέσσερις ώρες νωρίτερα καθόταν στην κουζίνα της, με τον κατάλογο του πολυκαταστήματος ανά χείρας, και είχε ενθου-σιαστεί με ένα ροζ πουλόβερ στη σελίδα 5.

Φθινοπωρινός Κατάλογος 1987, έγραφε στο πολλά υποσχόμενο εξώφυλλο. Μοντέρνα πλεχτά, πάνω από τη φωτογραφία που είχε τραβήξει την προσοχή της.

Είχε θαυμάσει το κομμάτι πίνοντας έναν αχνιστό καφέ, και σκεφτόταν πως ένα πλεχτό πουλόβερ με σχέδιο σαν κι αυτό θα ταίριαζε πολύ όμορφα με ένα πουκάμισο με βάτες που είχε καιθα της πρόσφερε μια νέα αρχή. Κι αυτό γιατί, παρότι η οδύνη που


βίωνε ήταν απέραντη, είχε και μια ζωή να ζήσει. Σύντομα θα αι-σθανόταν έτοιμη πάλι.

Αυτός ήταν ο λόγος που είχε σταθεί σ’ εκείνο το ασανσέρ σχε-δόν δύο ώρες νωρίτερα, κρατώντας την τσάντα με το ρούχο στοχέρι και νιώθοντας την καρδιά της να φουσκώνει από χαρά. Ακρι-βώς μία ώρα και πενήντα εννέα λεπτά νωρίτερα, το ασανσέρ είχεσταματήσει στον τρίτο όροφο, κι ένας ψηλός άντρας είχε περά-σει μέσα και είχε σταθεί δίπλα της, τόσο κοντά που μπορούσε νατον μυρίσει.

Εκείνος δεν είχε γυρίσει να την κοιτάξει, όμως η Νέτε τον πα-ρατηρούσε με κομμένη την ανάσα, έχοντας υποχωρήσει αμήχα-να στη γωνία, με τα μάγουλά της αναψοκοκκινισμένα από την ορ-γή. Ήλπιζε πως ο άντρας δε θα έστριβε για να αντικρίσει το πρό-σωπό της στον καθρέφτη.

Μπροστά της είχε έναν άνθρωπο φανερά ευχαριστημένο με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Έναν άνθρωπο που είχετον έλεγχο, όπως έλεγαν. Τον έλεγχο της ζωής του και, παρότι τα χρόνια περνούσαν, του μέλλοντός του επίσης.

Το κάθαρμα.Μία ώρα, πενήντα οχτώ λεπτά και σαράντα δευτερόλεπτα νω-

ρίτερα, ο άντρας είχε βγει από το ασανσέρ στο δεύτερο όροφο, αφήνοντας τη Νέτε να παλεύει για να πάρει ανάσα, με τα χέρια σφιγμένα γροθιές. Στη διάρκεια των ατέλειωτων λεπτών που ακο-λούθησαν, δεν καταλάβαινε τίποτε. Ανεβοκατέβαινε με το ασαν-σέρ, χωρίς να αντιδρά στις ανήσυχες ερωτήσεις των άλλων πελα-τών. Ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει προκειμένου να κα-ταλαγιάσει την καρδιά της που χτυπούσε ξέφρενα και να συμμα-ζέψει τις σκέψεις της.

Όταν βρέθηκε και πάλι έξω στο δρόμο, δεν κρατούσε πια την τσάντα με το ρούχο. Τι να το έκανε ένα ροζ πουλόβερ και ένα που-κάμισο με βάτες, εκεί όπου την οδηγούσε τώρα η ζωή;

ΕΝΟΧΗ 87

Κι έτσι, βρέθηκε καθισμένη στο διαμέρισμά της στον τέταρτοόροφο, γυμνή και βεβηλωμένη στο σώμα και στην ψυχή, να ανα-ρωτιέται πώς θα μπορούσε να πάρει εκδίκηση, και από ποιον.

Χαμογέλασε για μια στιγμή, καθώς αναλογιζόταν πως ίσως ναμην ήταν εκείνη η άτυχη, τελικά. Ίσως άτυχο να ήταν το απαίσιο τέρας που η μοίρα έσπρωξε στο μονοπάτι της, μέσα από αυτή τη θεσπέσια τυχαία συνάντηση.

Έτσι ένιωθε τις πρώτες ώρες μετά την επανεμφάνιση του Κουρτ Βεντ στη ζωή της.

Όταν ήρθε το καλοκαίρι, ήρθε και ο ξάδερφός της ο Τάγκε. Ένααπείθαρχο παλιόπαιδο που ούτε το σχολείο ούτε οι δρόμοι του Άσενς το χωρούσαν. «Πάρα πολλή μαγκιά, ελάχιστο μυαλό», έλε-γε ο θείος της, όμως η Νέτε ενθουσιάστηκε όταν ήρθε να μείνειμαζί τους. Έτσι, είχε κάποιον που θα τη βοηθούσε να περνάει ευ-χάριστα τις ώρες της μέρας για μερικές εβδομάδες. Το τάισμα των πουλερικών ήταν μια χαρά δουλειά για ένα μικρό κορίτσι, όχι όμως και οι υπόλοιπες. Ο Τάγκε πετούσε τη σκούφια του για ναλερώσει τα χέρια του, οπότε το χοιροστάσιο και το μικρό βουστά-σιο έγιναν το βασίλειό του. Μονάχα όταν ήταν εκείνος μαζί τους έπεφτε η Νέτε στο κρεβάτι τη νύχτα χωρίς να την πονούν χέρια και πόδια από τη δουλειά, και γι’ αυτό τον λάτρευε.

Ίσως, μάλιστα, τον λάτρευε υπερβολικά.«Ποιος σου έμαθε αυτές τις απαίσιες λέξεις;» ρώτησε αγριεμέ-

νη η διευθύντρια του σχολείου, μετά το τέλος των θερινών διακο-πών. Πάντοτε μετά τις διακοπές ήταν που μάζευε η Νέτε τις σκλη-ρότερες τιμωρίες, καθώς οι αγαπημένες λέξεις του Τάγκε, όπως«γαμώτο», «πήδημα» και «σηκωμάρες», δεν είχαν καμία απολύ-τως σχέση με τον καθωσπρέπει κόσμο της διευθύντριας.

Κάτι τέτοιες λέξεις, σε συνδυασμό με τον ασυγκράτητο χαρα-


κτήρα του Τάγκε, είχαν αποτελέσει τα πρώτα σκαλοπάτια στην κλίμακα που την οδήγησε στον Κουρτ Βεντ.

Λεία, γλιστερά σκαλοπάτια.

Σηκώθηκε από το σκαμπό και φόρεσε τα ρούχα της, καθώς η λί-στα έπαιρνε μορφή στο μυαλό της. Η λίστα που άνοιγε τους πό-ρους της επιδερμίδας της και λείαινε τις ρυτίδες στο μέτωπό της.

Στον κόσμο υπήρχαν άνθρωποι που δεν τους άξιζε να ανα-πνέουν. Άνθρωποι που ασχολούνταν μονάχα με τους εγωιστικούςστόχους τους και δεν τους απασχολούσε στιγμή η καταστροφή που προκαλούσαν στο πέρασμά τους. Της ήρθαν στο νου μερικά ονόματα. Το ερώτημα ήταν τι είδους τίμημα έπρεπε να πληρώ-σουν κατά συνέπεια.

Διέσχισε το μακρύ διάδρομο κι έφτασε στο δωμάτιο στο βά-θος, όπου έστεκε το τραπέζι που είχε κληρονομήσει από τον πα-τέρα της. Τουλάχιστον χίλια γεύματα είχαν φάει σ’ εκείνο το τρα-πέζι, με τον πατέρα της να σκαλίζει το φαγητό του, αμίλητος καιπικραμένος, αποκαμωμένος από τη ζωή και τον πόνο της. Σπά-νιες ήταν οι φορές που ανασήκωνε το κεφάλι του για να της χα-ρίσει ένα κουρασμένο χαμόγελο. Μονάχα αυτό κατάφερνε να της προσφέρει.

Αν δεν ήταν εκείνη, ο πατέρας της θα είχε βρει ένα κομμάτισκοινί και θα είχε κρεμαστεί, χρόνια προτού το κάνει τελικά. Αυ-τό ήταν το αποτέλεσμα της αρθρίτιδας, της μοναξιάς και της γύ-μνιας του νου.

Η Νέτε χάιδεψε τη σκούρα επιφάνεια του τραπεζιού όπου ακουμπούσαν μια ζωή τα μπράτσα του και έφερε τα δάχτυλά τηςστο κέντρο, εκεί όπου κειτόταν ο καφετής φάκελος αφότου μετα-κόμισε στην πρωτεύουσα.

ΕΝΟΧΗ 89

Ήταν φθαρμένος και τσακισμένος από τις αμέτρητες φορές που τον είχε ανοίξει και είχε διαβάσει το περιεχόμενό του.

Προς δεσποινίδα Νέτε Χέρμανσεν, βοηθό εργαστηρίου, Τεχνικό Κολέγιο Όρχους, Χάλμσταντγκεδε, Βόρειο Όρχους, έγραφε η διεύθυνση πάνω στο φάκελο. Οι ταχυδρομικές υπηρεσίες είχαν προσθέσει τον αριθμό του δρόμου και τον ταχυδρομικό κώδικα με κόκκι-νο στιλό. Πολλές φορές έκτοτε αισθάνθηκε ευγνώμων απέναντί τους.

Άγγιξε με τα δάχτυλά της ελαφρά το γραμματόσημο και τη σφραγίδα του ταχυδρομείου. Σχεδόν δεκαεφτά χρόνια είχαν πε-ράσει από τη μέρα που ο φάκελος βρέθηκε στο γραμματοκιβώ-τιό της. Μια ολόκληρη ζωή.

Ύστερα άνοιξε το φάκελο, έβγαλε από μέσα το γράμμα και το ξεδίπλωσε.

Πολυαγαπημένη μας Νέτε,Με τον πιο απρόσμενο κι απίστευτο τρόπο, το πέπλο σηκώθηκε πλέον,

αποκαλύπτοντας τι απέγινες από τη στιγμή που επιβιβάστηκες στο τρένο στο σταθμό του Μπρέντεμπρο και μας αποχαιρέτησες, χαμογελώνταςτόσο ευτυχισμένη.

Θέλω να ξέρεις πως όλα όσα έμαθα για το πώς εξελίχτηκε η ζωή σου τα περασμένα έξι χρόνια μού προκάλεσαν τόση χαρά, ώστε τα λόγια δεν αρκούν για να την περιγράψουν.

Τώρα, ασφαλώς ξέρεις ότι είσαι άξια. Καλά δε λέω; Η δυσκολία στην ανάγνωση που αντιμετώπιζες μπορούσε πράγματι να ξεπεραστεί, και τελικά υπήρχε μια θέση για εσένα στη ζωή. Και τι θέση! Είμαι πάρα πολύ περήφανος για την πορεία σου, αγαπημένη μου Νέτε. Αποφοίτησες από το σχολείο με άριστα. Εκπαιδεύτηκες ως βοηθός εργαστηρίου στο Τεχνικό Κολέγιο του Όμπανρο, κι εκεί αποφοίτησες πρώτη στην τάξη σου. Και τώρα κοντεύεις να ολοκληρώσεις τις σπουδές του ως τεχνικός βιολογικού εργαστηρίου στο Όρχους. Πάρα πολύ κα


λά τα κατάφερες! Ίσως να αναρωτιέσαι πώς τα έμαθα όλα αυτά, οπότε μπορώ να σου αποκαλύψω την πιο εκπληκτική σύμπτωση: η εταιρεία Ίντερλαμπ ΑΕ, η εταιρεία όπου εργάζεσαι από την 1η Ιανουαρίου, ιδρύθηκε από τον παλιό μου φίλο, τον Κρίστοφερ Χάλε. Εκτός αυτού, ο γιος του, ο Ντάνιελ, είναι βαφτισιμιός μου. Συναντιόμαστε συχνά, και πρόσφατα βρεθήκαμε στην ετήσια οικογενειακή μας συγκέντρωση, την πρώτη Κυριακή του Σαρανταήμερου, επ’ ευκαιρία της κατασκευής στολιδιών και του ψησίματος γλυκών ενόψει των Χριστουγέννων.

Ρώτησα το φίλο μου με τι ασχολούνταν εκείνο το διάστημα, και –αν θες το πιστεύεις– με πληροφόρησε πως είχε μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση ενός ιλιγγιώδους αριθμού αιτήσεων πρόσληψης, κι αμέσως μουέδειξε αυτή που είχε επιλέξει. Μπορείς να φανταστείς την έκπληξή μου όταν διάβασα το όνομά σου; Και, συγχώρεσέ μου την αδιακρισία, μόλις διάβασα την επιστολή που συνόδευε την αίτηση και το βιογραφικό, ειλικρινά δάκρυσα από χαρά, το ομολογώ.

Λοιπόν, Νέτε, δε θα σε κουράσω άλλο με τους συναισθηματισμούςενός γέροντα. Αρκεί να πω ότι η Μαριάνε κι εγώ χαιρόμαστε πάρα πολύ για εσένα. Να ξέρεις πως πλέον μπορείς να σταθείς περήφανη και ναδιακηρύξεις σε όλο τον κόσμο εκείνη τη μικρή φράση που σκαρώσαμεμαζί πριν από τόσα χρόνια: Είμαι άξια!

Να το ΘΥΜΑΣΑΙ αυτό, καλή μου!Σου ευχόμαστε κάθε χαρά και ευτυχία στην υπόλοιπη πορεία της

ζωής σου.Με τους θερμότερους χαιρετισμούς μας,

Μαριάνε και Έρικ ΧάνστχολμΜπρέντεμπρο, 14 Δεκεμβρίου 1970

Τρεις φορές διάβασε ολόκληρο το γράμμα, και τις τρεις φο-ρές στάθηκε σ’ εκείνες τις λέξεις: Τώρα, ασφαλώς ξέρεις ότι είσαι άξια.

ΕΝΟΧΗ 91

«Είμαι άξια!» αναφώνησε δυνατά, καθώς φανταζόταν το πρό-σωπο του Έρικ Χάνστχολμ να γεμίζει ρυτίδες από το γέλιο. Την πρώτη φορά που πρόφερε τη φράση ήταν μόλις είκοσι τεσσάρωνχρόνων, και τώρα πενήντα. Πώς είχαν περάσει τα χρόνια; Ευχή-θηκε να είχε επικοινωνήσει μαζί του προτού μάθει πως ήταν πλέον πολύ αργά.

Πήρε μια βαθιά ανάσα, έγειρε το κεφάλι της στο πλάι και πα-ρατήρησε την κλίση του γραφικού χαρακτήρα, τα κεφαλαία γράμ-ματα και κάθε μικρή σταλαγματιά που είχε αφήσει η πένα του, όποτε σταματούσε.

Ύστερα έβγαλε ένα δεύτερο χαρτί από το φάκελο και κάθισεγια λίγο, κοιτάζοντάς το με δάκρυα στα μάτια. Έκτοτε είχαν με-σολαβήσει πολλά διπλώματα και πιστοποιητικά εξετάσεων, όμως αυτό ήταν το πρώτο και το σημαντικότερο. Της το είχε ετοιμάσειο Έρικ Χάνστχολμ, γενναιόδωρος όπως πάντα.

ΔΙΠΛΩΜΑ, έγραφε στην πάνω πλευρά, με τη λέξη γραμμένημε καλλιτεχνικά γράμματα, και από κάτω υπήρχαν τέσσερις αρά-δες που κάλυπταν ολόκληρη τη σελίδα: Όποιος είναι σε θέση να το διαβάσει αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αναλφάβητος.

Αυτό έγραφε όλο κι όλο.Στέγνωσε τα μάτια της κι έσφιξε τα χείλη της. Πόσο αναίσθη-

το και εγωιστικό ήταν εκ μέρους της το γεγονός ότι δεν επικοι-νώνησε ποτέ ξανά μαζί του. Άραγε, τι θα είχε απογίνει αν δεν της είχαν σταθεί ο Έρικ και η σύζυγός του, η Μαριάνε; Και τώρα ήταν πλέον πολύ αργά. Εκείνος απεβίωσε έπειτα από μακρά ασθένεια, έγραφε η νεκρολογία στην εφημερίδα πριν από τρία χρόνια.

Έπειτα από μακρά ασθένεια, ό,τι κι αν σήμαινε αυτό.Είχε γράψει στη Μαριάνε Χάνστχολμ για να της εκφράσει τα

συλλυπητήριά της, όμως όλα τα γράμματά της επιστράφηκαν. Ίσως να μη ζούσε πια ούτε εκείνη, είχε σκεφτεί αρχικά η Νέτε.


Οπότε, ποιος απέμενε πλέον, πέρα από αυτούς που είχαν κατα-στρέψει τη ζωή της;

Κανείς.Η Νέτε δίπλωσε το γράμμα και το άλλο χαρτί και τα ξανάβα-

λε μέσα στο φάκελο. Ύστερα πήγε στο περβάζι του παραθύρου και ακούμπησε τον καφετή φάκελο πάνω σε ένα τσίγκινο πιάτο.

Όταν του έβαλε φωτιά και ο καπνός υψώθηκε για να συναντή-σει τη γύψινη ψευδοροφή του ταβανιού, ένιωσε κάθε ίχνος ντρο-πής να εξαφανίζεται, για πρώτη φορά μετά το τροχαίο.

Περίμενε μέχρι που το χαρτί κάηκε τελείως, κι έτριψε τα υπο-λείμματα ανάμεσα στα δάχτυλά της, μετατρέποντάς τα σε στά-χτες. Ύστερα μετέφερε το πιάτο στο καθιστικό, κι εκεί στάθηκεγια λίγο κοιτάζοντας το φυτό με τα κολλώδη χνουδωτά φύλλα. Η μυρωδιά του δεν ήταν τόσο άσχημη εκείνη τη μέρα.

Σκόρπισε τις στάχτες μέσα στη γλάστρα και στράφηκε στο σε-κρετέρ της.

Πάνω σε αυτό το έξοχο έπιπλο υπήρχε μια στοίβα φακέλων με ασορτί πολυτελές χαρτί επιστολογραφίας. Ήταν από εκείνα τα δώρα που μια οικοδέσποινα είχε αναπόφευκτα, όπως τα κεριά και τα κεντητά σεμεδάκια. Πήρε έξι από τους φακέλους, κάθισε στοτραπέζι κι έγραψε από ένα όνομα πάνω στον καθένα.

Κουρτ Βεντ, Ρίτα Νίλσεν, Γκίτε Τσαρλς, Τάγκε Χέρμανσεν, Βίγκο Μόγκενσεν και Φιλίπ Νέρβιγ.

Ένα όνομα για κάθε σημείο της ζωής της όπου τα πράγματαείχαν ακολουθήσει λάθος κατεύθυνση.

Όπως απλώνονταν εκείνα τα ονόματα μπροστά της, κάθε άλ-λο παρά σημαντικά έμοιαζαν. Αδιάφορα, μάλλον. Άνθρωποι πουθα μπορούσαν να διαγραφούν από τη ζωή της μονοκοντυλιά. Όμως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Τα ονόματα είχαν τεράστια σημασία. Και η σημασία τους έγκειτο, κατά κύριο λό-γο, στο γεγονός ότι τα άτομα αυτά, αν κι εφόσον εξακολουθούσαν

ΕΝΟΧΗ 93

να ζουν, κυκλοφορούσαν ελεύθερα, όπως ο Κουρτ Βεντ. Χωρίς να αναλογίζονται στιγμή το παρελθόν και τα βρόμικα ίχνη που είχεαφήσει το πέρασμά τους από τη ζωή.

Εκείνη, όμως, θα τους ανάγκαζε να σταθούν και να κοιτάξουνπίσω τους. Και θα το έκανε με το δικό της, πανούργο τρόπο.

Έπιασε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό του ληξιαρ-χείου.

«Καλησπέρα», είπε. «Ονομάζομαι Νέτε Χέρμανσεν. Θα είχα-τε, μήπως, την ευγενή καλοσύνη να μου πείτε πώς θα μπορούσανα επικοινωνήσω με κάποιους παλιούς γνωστούς μου; Οι διευθύν-σεις που έχω, μάλλον δεν ισχύουν πλέον».


Ο ΑΝΕΜΟΣ ΗΤΑΝ ΑΣΤΑΤΟΣ, και ακόμα κι από απόσταση ο Καρλ οσφράνθηκε την αποφορά του ανθρώπινου πτώματος που βάραι-νε την υγρή, φθινοπωρινή ατμόσφαιρα.

Πίσω από δύο μπουλντόζες με κατεβασμένα τα φτυάρια τους,οι ειδικοί του Εγκληματολογικού, ντυμένοι με λευκές στολές, συ-νομιλούσαν με τους τεχνικούς της Σήμανσης.

Απ’ ό,τι έδειχναν τα πράγματα, είχαν φτάσει στο σημείο όπουμπορούσαν να παραχωρήσουν αρμοδιότητα στο πλήρωμα του ασθενοφόρου και στους ανθρώπους του Ιατροδικαστικού Τομέα, προκειμένου να απομακρύνουν τα λείψανα.

Ο Τέργε Πλουγκ στεκόταν με ένα φάκελο κάτω από το μπρά-τσο του, καπνίζοντας την πίπα του, ενώ ο Μάρκους Γιάκομπσεν είχε ένα τσιγάρο στο στόμα. Όχι πως ο καπνός βοηθούσε ιδιαί-τερα. Ο δύστυχος που τον είχαν πετάξει εκεί, είχε φτάσει προ πολλού στο στάδιο της απόλυτης αποσύνθεσης, και η δυσοσμία


ήταν απερίγραπτη. Ως εκ τούτου, αποτελούσε, κατά κάποιον τρόπο, ευτύχημα το γεγονός ότι τα οσφρητικά όργανα της πλει-ονότητας των παρισταμένων ήταν κάτι παραπάνω από μπουκω-μένα.

Ο Καρλ πλησίασε πιάνοντας τα ρουθούνια του και κοίταξε το κιβώτιο που ήταν ακόμα ακουμπισμένο στο έδαφος, παρότι η εκ-σκαφή είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, με το καπάκι του ανοιχτό. Δενήταν τόσο μεγάλο όσο είχε φανταστεί. Κάτι λιγότερο από τετρα-γωνικό μέτρο, αλλά αρκετό ώστε να χωράει ένα διαμελισμένο πτώμα. Ήταν γερά φτιαγμένο, από παραπεταμένες σανίδες πα-τώματος που έφεραν βερνίκι. Επρόκειτο για μια κάσα που είχεπαραμείνει επί χρόνια μέσα στο έδαφος, προτού διαλυθεί.

«Πώς και δεν πέταξαν το πτώμα κατευθείαν μέσα στο λάκκο;» αναρωτήθηκε ο Καρλ, έτσι όπως στεκόταν στα όρια της εκσκα-φής. «Και γιατί εδώ, ειδικά;» Άπλωσε τα χέρια του δείχνοντας τηγύρω περιοχή. «Θέλω να πω, σίγουρα δεν τους έλειπαν οι εναλλα-κτικές, σωστά;»

«Ρίξαμε μια ματιά στο δάπεδο της καλύβας». Ο διοικητής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών έσφιξε το κασκόλ του πιο πολύ γύρωαπό το γιακά του δερμάτινου σακακιού του κι έγνεψε προς μιαστοίβα από σανίδες, πίσω από κάτι εργάτες ντυμένους με πορτο-καλόχρωμες φόρμες. «Οπότε τώρα έχουμε μια μάλλον ακριβή ει-κόνα για το πού έθαψαν το κιβώτιο», συνέχισε. «Σχεδόν στη γω-νία δίπλα στο νότιο τοίχο, και η τρύπα ανοίχτηκε με ένα κυκλικόπριόνι, σχετικά πρόσφατα. Τα παιδιά της Σήμανσης εικάζουν πως έγινε κάποια στιγμή μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. «Εντάξει. Άρα, το θύμα δολοφο-νήθηκε και διαμελίστηκε κάπου αλλού και στη συνέχεια μεταφέρ-θηκε εδώ».

«Έτσι φαίνεται, τουλάχιστον», είπε ο Μάρκους Γιάκομπσεν ρουφώντας τη μύτη του, με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του

ΕΝΟΧΗ 95

να καλύπτονται για μια στιγμή από ένα σύννεφο καπνού τσιγά-ρου. «Ίσως σαν υπενθύμιση στον Γκέοργκ Μάντσεν να φέρεταικάπως καλύτερα απ’ ό,τι ο δύστυχος που κείτεται εδώ».

Ο Τέργε Πλουγκ συγκατένευσε. «Οι τεχνικοί λένε πως το κι-βώτιο σίγουρα θάφτηκε κάτω από το σημείο αυτό, όπου ανοίχτη-κε η τρύπα, στο κυρίως δωμάτιο. Απ’ ό,τι μπορώ να καταλάβω από το διάγραμμα σε αυτή την αναφορά» –έδειξε μια κάτοψη του χώρου στο φάκελο που κρατούσε– «μιλάμε για το σημείο ακριβώς κάτω από την καρέκλα όπου βρήκατε τον Γκέοργκ Μάντσεν με το καρφί σφηνωμένο στο κεφάλι του. Το σημείο όπου σας χτύπησαν οι σφαίρες».

Ο Καρλ ίσιωσε την πλάτη του. Κάτι τέτοιες πληροφορίες μάλ-λον δε συνέβαλλαν στο να συμπεριληφθεί αυτό το πρωινό Τετάρ-της του Νοεμβρίου στη λίστα με τις καλύτερες μέρες. Χωρίς αμ-φιβολία, τους περίμεναν εκατοντάδες ώρες ερευνών και σκαλί-σματος των γεγονότων, που ο Καρλ θα προτιμούσε να ξεχάσει. Αν εξαρτάτο από τον ίδιο, θα τραβούσε τώρα αμέσως μια κλοτσιά στο κιβώτιο για να το ρίξει ξανά μέσα στην τρύπα, θα πήγαινε ναπάρει δύο σάντουιτς με λουκάνικο και μπόλικη κέτσαπ και θα άραζε να χαζεύει το ρολόι του γραφείου του μέχρι να περάσουντρεις τέσσερις ώρες και να τελειώσει το ωράριό του, ώστε να γυ-ρίσει στο σπίτι του και να ετοιμαστεί για το δείπνο του με τη Μόνα.

Ο Πλουγκ στεκόταν και τον κοίταζε με το στόμα ανοιχτό, λεςκαι μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη του.

«Εντάξει», είπε ο Καρλ. «Ας πούμε πως ξέρουμε ότι ο τύποςδολοφονήθηκε κάπου αλλού και κατά πάσα πιθανότητα θάφτηκεκάτω από το πάτωμα του Γκέοργκ Μάντσεν, εν γνώσει του τελευ-ταίου. Λοιπόν, τι στοιχεία μπορεί να μας έχουν ξεφύγει;» Έξυσε το κεφάλι του κάπως θεατρινίστικα, προτού παρουσιάσει τη δικήτου άποψη. «Α, ναι, σωστά. Δεν ξέρουμε ποιος είναι, δεν έχουμε


ιδέα γιατί τον “καθάρισαν”, ούτε φυσικά και ποιος τον “έφαγε”. Πανεύκολη υπόθεση θα έλεγα! Όλα αυτά, όμως, θα τα μάθεις σε χρόνο μηδέν, έτσι δεν είναι, Πλουγκ;» είπε με τραχιά φωνή ο Καρλ. Ένιωσε ένα αίσθημα απέχθειας να τον κατακλύζει.

Εδώ, δύο χρόνια νωρίτερα, σε αυτό το άθλιο μέρος, κινδύνευ-σε να χάσει τη ζωή του. Εδώ, τα νοσοκομειακά είχαν αποχωρή-σει μεταφέροντας το νεκρό σώμα του Άνκερ και το σακατεμένοκορμί του Χάρντι. Εδώ, ο Καρλ είχε αποτύχει να αντιδράσει σω-στά και είχε σωριαστεί τραυματισμένος στο πάτωμα, παράλυτος από το φόβο, λες και ήταν κανένα τρομοκρατημένο ζώο, ενώ οι άντρες που τους επιτέθηκαν έβγαζαν από τη μέση τους φίλους του. Και όταν το κιβώτιο αυτό ξεκινούσε το τελευταίο ταξίδι του γιατο Εγκληματολογικό, σε πολύ λίγη ώρα, όλα τα απτά στοιχεία εκείνων των γεγονότων θα εξαφανίζονταν από προσώπου Γης. Έμοιαζε σωστό και συνάμα λάθος.

«Νομίζω ότι έχεις δίκιο, υπό την έννοια πως μπορούμε να υπο-θέσουμε ότι όλο αυτό συνέβη εν γνώσει του Γκέοργκ Μάντσεν, όμως αν η ταφή του πτώματος σκοπό είχε να λειτουργήσει προ-ειδοποιητικά, νομίζω πως μπορούμε να θεωρήσουμε δεδομένο ότι εκείνος δεν έδωσε τη δέουσα σημασία», σχολίασε ο διοικητήςτου Τμήματος Ανθρωποκτονιών.

Ο Καρλ κοίταξε το ανοιχτό κιβώτιο.Το κεφάλι του πτώματος ήταν ακουμπισμένο στο πλάι, πάνω

σε μία από τις μαύρες σακούλες σκουπιδιών που περιείχαν τα υπόλοιπα κομμάτια του σώματος. Κρίνοντας από το μέγεθος του κρανίου, την προεξέχουσα γνάθο και το παλιό κάταγμα στο οστότης μύτης, το θύμα δεν ήταν μόνο άντρας, αλλά και κάποιος πουκατά πάσα πιθανότητα είχε εμπλακεί σε φασαρίες. Και τώρα κει-τόταν εδώ, ξεδοντιασμένος, με το κρανίο του να καλύπτεται από μια πατικωμένη μάζα μαλλιών και σαπισμένης σάρκας, και απόαυτή τη γλοιώδη, άμορφη μάζα να προβάλλει η κεφαλή ενός με-

ΕΝΟΧΗ 97

γάλου, γαλβανισμένου καρφιού. Ενός καρφιού που έμοιαζε ίδιομ’ εκείνα που βρέθηκαν στα κρανία του Γκέοργκ Μάντσεν και των δύο μηχανικών αυτοκινήτων στο γκαράζ κάτω στο Σόρε.

Ο Γιάκομπσεν έγνεψε προς τους φωτογράφους της Αστυνο-μίας. «Σε δύο ώρες θα ξέρουμε από το Εγκληματολογικό τι ακρι-βώς περιέχει το κιβώτιο. Τότε θα δούμε αν έχουμε κάποιο στοι-χείο που θα μας επιτρέψει να εντοπίσουμε την ταυτότητα του θύ-ματος», είπε συμπερασματικά και κινήθηκε προς το αυτοκίνητό του. «Εσύ θα γράψεις την αναφορά, Πλουγκ», φώναξε πάνω από τον ώμο του.

Ο Καρλ αποτραβήχτηκε κάνα δυο μέτρα και προσπάθησε ναφιλτράρει την αποφορά του πτώματος παίρνοντας δυο βαθιές ανάσες σε μικρή απόσταση από την αναμμένη πίπα του συναδέλ-φου του από το Τμήμα Ανθρωποκτονιών.

«Θα μου εξηγήσεις γιατί διάολο με κουβάλησες εδώ πέρα, Τέργε;» ρώτησε. «Για να δεις αν θα λύγιζα;»

Ο Πλουγκ απάντησε στην ερώτηση με κουρασμένο βλέμμα. Δεκάρα δεν έδινε αν θα λύγιζε ο Καρλ.

«Απ’ όσο θυμάμαι, το σπίτι του γείτονα βρισκόταν περίπου εκεί», είπε δείχνοντας ένα διπλανό οικόπεδο. «Σίγουρα θα άκου-σε ή θα είδε κάποιους ανθρώπους να κουβαλούν ένα μεγάλο κι-βώτιο, για να μην αναφερθώ στον ήχο του πριονιού που διέλυε τις σανίδες του πατώματος του Γκέοργκ Μάντσεν, τι λες κι εσύ; Θυ-μάσαι να ανέφερε κάτι σχετικό;»

Ο Καρλ χαμογέλασε. «Άκουσε, Πλουγκ. Ο γείτονας είχε εγκα-τασταθεί εκεί μόλις δέκα μέρες προτού “καθαρίσουν” τον Γκέ-οργκ Μάντσεν, οπότε δεν πρόλαβε καν να γνωριστεί με τον τύπο.Απ’ όσο μπορώ να κρίνω –και οι τεχνικοί της Σήμανσης φαίνεταιπως συμφωνούν, βλέποντας αυτή τη βρομερή στοίβα από σάρκα και οστά–, το πτώμα ήταν παραχωμένο τουλάχιστον πέντε χρό-νια. Με άλλα λόγια, τρία χρόνια προτού δει τα ραδίκια ανάποδα


ο Γκέοργκ Μάντσεν. Οπότε, πώς κέρατο περιμένεις να ήξερε το παραμικρό ο γείτονας; Και, τέλος πάντων, εσύ δεν ήσουν εκείνος που ανέλαβε τις έρευνες, μετά που με έστειλαν στο νοσοκομείο;Δεν πήγες να του μιλήσεις;»

«Όχι, ο τύπος πέθανε από έμφραγμα την ίδια μέρα, έτσι δεν είναι; Τίναξε τα πέταλα ακριβώς εκεί πέρα, στο πεζοδρόμιο, την ώρα που μαζεύαμε τα πράγματά μας. Ο φόνος και ο τρόπος πουέγινε, ήταν πάνω από τις αντοχές του, για να μην αναφερθώ στοότι ξαφνικά πλάκωσαν από παντού οι δικοί μας».

Ο Καρλ γύρισε προς τα έξω το κάτω χείλος του. Για όνομα, τε-λειωμό δεν είχαν οι ζωές που βάραιναν τη συνείδηση εκείνων τωνκαθαρμάτων.

«Δεν το ήξερες αυτό, σωστά;» Ο Πλουγκ έβγαλε το σημειωμα-τάριο από την εσωτερική του τσέπη. «Τότε, μάλλον δε θα ξέρεις πως είχαμε πληροφορίες από την Ολλανδία για κάποιες παρό-μοιες δολοφονίες. Το Μάιο και το Σεπτέμβριο της περασμένηςχρονιάς. Σε μια πολυκατοικία έξω από το Ρότερνταμ, σε ένα μέ-ρος ονόματι Σχίνταμ. Δύο άντρες, και οι δύο εκτελεσμένοι με πι-στόλι καρφιών. Μας έστειλαν ένα μάτσο φωτογραφίες».

Άνοιξε το φάκελό του κι έβγαλε από μέσα μια σειρά από φω-τογραφίες που έδειχναν τα κρανία των δύο αντρών, την ώρα που δύο αστυνομικοί απέκλειαν τη σκηνή του εγκλήματος απλώνοντας ταινία.

«Γαλβανισμένα καρφιά των ενενήντα χιλιοστών, σφηνωμένα στον κρόταφο, ακριβώς όπως εδώ. Θα σου στείλω αντίγραφα τωνσχετικών εγγράφων, μόλις επιστρέψουμε στο γραφείο. Μπορού-με να τα δούμε μαζί, όταν θα έρθει και η έκθεση από το Εγκλη-ματολογικό».

Εντάξει, σκέφτηκε ο Καρλ. Το μυαλό του Χάρντι θα είχε αρ-κετή δουλειά.

ΕΝΟΧΗ 99

Βρήκε τη Λις έξω από το γραφείο της Ρόζε, με τα μπράτσα σταυ-ρωμένα κάτω από το στήθος, να γνέφει καταφατικά, πλήρως απορροφημένη από τις αμπελοφιλοσοφίες της άλλης σχετικά μετη ζωή, γενικά, και με τη ζωή στο υπόγειο, ειδικά. Έπιασε μερι-κές σκόρπιες φράσεις –«αγέλαστος άνθρωπος», «μονίμως κακό-κεφος» και «θαρρεί πως είναι ξεχωριστός»– και συμφωνούσε απο-λύτως, μέχρι που συνειδητοποίησε πως η Ρόζε αναφερόταν σ’ εκείνον.

«Χμ, χμ», έκανε πως ξερόβηχε, ελπίζοντας πως θα αιφνιδίαζε την γκρινιάρα, δυσαρεστημένη γραμματέα του, κάνοντάς τη να σωπάσει από ντροπή, όμως εκείνη δεν μπήκε καν στον κόπο ναγυρίσει να τον κοιτάξει.

«Κατά φωνή», είπε, χωρίς το παραμικρό ίχνος αμηχανίας, και του έδωσε κάτι χαρτιά. «Ρίξε μια ματιά σε αυτά που υπογράμμι-σα στην υπόθεση της Ρίτα Νίλσεν και να ευχαριστείς την τύχη σου που έχεις συνεργάτες οι οποίοι ασχολούνται με τη δουλειά, τηνώρα που κάποιοι άλλοι βολτάρουν στις εξοχές».

Αμάν! Είχε επανέλθει κιόλας σε αυτό το στάδιο; Αν δεν πρό-σεχαν, η –υποτίθεται– δίδυμη αδερφή της, η Ίρσα, θα επέστρε-φε πριν καν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι είχε συμβεί.

«Μήπως πήγες πάνω και με έψαχνες;» τον ρώτησε η Λις, την ώρα που η σκιά της Ρόζε εξαφανιζόταν μέσα στο γραφείο της.

«Ναι, προσπαθώ να εντοπίσω τα ίχνη του ξαδέρφου μου, τουΡόνι, αλλά δεν έβγαλα άκρη κι έλεγα μήπως...»

«Α, γι’ αυτό». Για μια στιγμή, φάνηκε να απογοητεύεται. «Ο Μπακ μάς είπε μέσες άκρες τι έγινε. Τι ιστορία κι αυτή! Θα δωτι μπορώ να κάνω».

Του χάρισε ένα χαμόγελο που μετέτρεψε τα γόνατά του σε ζε-λέ, κι ύστερα τράβηξε κατά το αρχείο.

«Ένα λεπτό, Λις», είπε ξαφνικά ο Καρλ σταματώντας την. «Τι


διάολο τρέχει με την κυρία Σέρενσεν, εκεί πάνω; Εντελώς ξαφνι-κά, φέρεται... δεν ξέρω, ήμουν έτοιμος να πω ευγενικά...»

«Ξεκίνησε σεμινάρια ΝΓΠ».«ΝΓΠ; Για θύμισέ μου τι σημαίνει αυτό...»Εκείνη τη στιγμή, όμως, χτύπησε το κινητό του Καρλ. Μόρτεν

Χόλαντ, έγραφε η οθόνη. Τι τον ήθελε τέτοια ώρα ο νοικάρης του;

«Ναι, τι τρέχει, Μόρτεν;» είπε, γνέφοντας απολογητικά στη Λις.

«Μήπως ενοχλώ;» ακούστηκε διστακτική η φωνή του Μόρτεν.«Το παγόβουνο ενόχλησε τον Τιτανικό; Ο Βρούτος ενόχλησε

τον Καίσαρα; Τι συμβαίνει; Είναι εντάξει ο Χάρντι;»«Εντάξει είναι, ναι. Ωραίο αυτό με το παγόβουνο και τον Τιτα

νικό. Χα χα! Τέλος πάντων, ο Χάρντι θέλει να σου μιλήσει».Άκουσε το θρόισμα καθώς το τηλέφωνο έπαιρνε θέση δίπλα

στο αφτί του Χάρντι, πάνω στο μαξιλάρι. Αυτά τα τηλεφωνήματαήταν μια άσχημη συνήθεια που είχαν υιοθετήσει ο Μόρτεν και ο Χάρντι. Αρχικά, αρκούσε να τα λένε στα γρήγορα ο Καρλ με τον Χάρντι τα βράδια, όταν επέστρεφε ο Καρλ στο σπίτι, όμως προ-φανώς αυτό δεν ήταν αρκετό πλέον.

«Έλα, με ακούς, Καρλ;» Ο Καρλ φαντάστηκε το μεγαλόσωμο άντρα που κειτόταν παρά-

λυτος στο κρεβάτι του, με τον Μόρτεν να κρατάει το τηλέφωνο κο-ντά στο αφτί του. Μάτια μισόκλειστα, συνοφρυωμένο πρόσωπο, χείλη στεγνά. Ο Χάρντι ανησυχούσε για κάτι, ο Καρλ το κατάλαβε από τον τόνο της φωνής του. Το πιθανότερο ήταν πως ο Τέργε Πλουγκ είχε επικοινωνήσει ήδη μαζί του.

«Τηλεφώνησε ο Πλουγκ», του επιβεβαίωσε. «Φαντάζομαι ξέ-ρεις τι με ήθελε, σωστά;»

«Ναι».«Εντάξει, τι γίνεται εκεί πέρα, Καρλ; Πες μου».

ΕΝΟΧΗ 101

«Έχει να κάνει με το ότι τα καθάρματα που μας πυροβόλησαν είναι ψυχροί δολοφόνοι, που δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να διασφαλίσουν την πειθαρχία στις τάξεις τους».

«Το ξέρεις πως δεν εννοούσα αυτό».Ακολούθησε μια παύση. Μια δυσάρεστη παύση. Από αυτές

που συνήθως κατέληγαν σε αντιπαράθεση.«Ξέρεις τι σκέφτομαι; Σκέφτομαι πως ο Άνκερ ήταν χωμένος

μέχρι το λαιμό στα σκατά. Ήξερε πως υπήρχε ένα πτώμα σ’ εκεί-νο το μέρος πριν καν φτάσουμε εκεί».

«Εντάξει. Και τι σε οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα, Χάρντι;»«Απλώς, το ξέρω. Ήταν πάρα πολύ διαφορετικός εκείνο το διά-

στημα. Άρχισε να ξοδεύει περισσότερα χρήματα απ’ ό,τι προη-γουμένως. Η προσωπικότητά του άλλαξε. Κι εκείνη τη μέρα, δενακολούθησε τα προβλεπόμενα».

«Τι θες να πεις;»«Πήγε στο γείτονα να τον ανακρίνει, πριν καν περάσει μέσα

στο σπίτι του Γκέοργκ Μάντσεν. Αλλά πώς ήξερε στα σίγουρα ότι υπήρχε ένα πτώμα;»

«Αφού μας τηλεφώνησε ο γείτονας».«Έλα τώρα, Καρλ, μ’ εμένα μιλάς. Πόσες φορές έχουν τηλε-

φωνήσει πολίτες κι έχουν καταγγείλει τέτοια πράγματα, για να αποδειχτεί στην πορεία πως η δυσοσμία προερχόταν από κάποιον ψόφιο σκύλο και οι φωνές ακούγονταν από την τηλεόραση ή τοραδιόφωνο; Ο Άνκερ πάντοτε πήγαινε να βεβαιωθεί πως δε μας εί-χαν κουβαλήσει άδικα, προτού αρχίσει να ψάχνει τριγύρω. Μόνοπου, εκείνη τη μέρα, δεν το έκανε».

«Πώς και μου τα λες όλα αυτά τώρα; Δεν ευκαιρούσες νωρίτε-ρα, ας πούμε;»

«Θυμάσαι τότε που η Μίνα κι εγώ φιλοξενήσαμε τον Άνκερ στο σπίτι μας, όταν τον πέταξε έξω η γυναίκα του;»

«Όχι».


«Για λίγο έμεινε, όμως ο Άνκερ ήταν χάλια εκείνο το διάστη-μα. Σνιφάριζε κόκα».

«Α, ναι, μου το ανέφερε εκείνος ο τρελογιατρός, ο Κρις, ο τύ-πος που μου φόρτωσε η Μόνα. Ιδέα δεν είχα».

«Μπλέχτηκε σε καβγά, μια νύχτα που είχε βγει στην πόλη. Τα ρούχα του ήταν γεμάτα αίματα».

«Και...;»«Πολλά αίματα, Καρλ. Τα πέταξε όπως ήταν στα σκουπί-

δια».«Και τώρα διακρίνεις κάποια σχέση ανάμεσα σε αυτό το γεγο-

νός και το πτώμα που εντοπίστηκε σήμερα;»Η ίδια παύση. Ο Χάρντι ήταν ένας από τους καλύτερους αστυ-

νόμους στα Κεντρικά, την εποχή που μπορούσε ακόμα να στέκεται όρθιος. «Αντίληψη και διαίσθηση», με αυτές τις λέξεις εξηγούσε τις επιδόσεις του. Ο Χάρντι και η αναθεματισμένη διαίσθησή του.

«Ας περιμένουμε να δούμε πρώτα τι θα μας δείξει η νεκροψία, Χάρντι».

«Το κρανίο στο κιβώτιο δεν είχε δόντια, έτσι δεν είναι;»«Ναι».«Και το πτώμα βρισκόταν σε πλήρη αποσύνθεση;»«Κάπως έτσι, ναι. Εντάξει, δεν είχε γίνει πολτός ακόμα, αλλά

κόντευε».«Τότε, είναι μάλλον απίθανο να ανακαλύψουμε ποιος ήταν,

σωστά;»«Δυστυχώς, δε βλέπω να μπορεί να γίνει κάτι, Χάρντι».«Αυτό είναι εύκολο για εσένα να το λες, Καρλ. Δεν είσαι εσύ

που βρίσκεσαι ξάπλα όλη μέρα, με ένα σωλήνα μπηγμένο στα σω-θικά σου, να κοιτάζεις το ταβάνι. Αν ο Άνκερ ήταν μπλεγμένος,τότε αυτός ο καριόλης ευθύνεται που κατέληξα εδώ πέρα. Γι’ αυτό σου τηλεφώνησα, Καρλ. Για να έχεις το νου σου σε αυτή την υπό-θεση. Κι αν ο Πλουγκ αρχίσει τις μαλακίες, μην ξεχνάς πως το

ΕΝΟΧΗ 103

χρωστάς στον παλιόφιλό σου εδώ πέρα να φροντίσεις να κάνει σωστά τη δουλειά του, ακούς;»

Όταν ο Μόρτεν Χόλαντ ζήτησε ξανά συγνώμη για την ενόχλη-ση κι έκλεισε το τηλέφωνο, ο Καρλ βρέθηκε να κάθεται στην άκρη της καρέκλας του, με τα χαρτιά της Ρόζε πάνω στα γόνατά του.Πώς στην ευχή έφτασε στο γραφείο του χωρίς να το καταλάβει,ιδέα δεν είχε.

Έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή και προσπάθησε να φέ-ρει στο νου του τη μορφή του Άνκερ, όμως τα χαρακτηριστικά του νεκρού συνεργάτη του είχαν ήδη διαγραφεί.

Πώς θα μπορούσε να θυμηθεί τις κόρες των ματιών και τα ρου-θούνια του Άνκερ, τη φωνή του και όλα τα άλλα στοιχεία που πρό-διδαν έναν κοκαϊνομανή;


«ΕΙΔΕΣ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ που έχει επισημάνει η Ρόζε στην υπόθεση τηςΡίτα Νίλσεν, Καρλ;»

Ο Καρλ ανασήκωσε το κεφάλι και παραλίγο να πέσει ξερός από τα γέλια, βλέποντας τον Άσαντ να ανεμίζει μια χούφτα έγγρα-φα μπροστά του. Προφανώς, είχε βρει τρόπο να αντιμετωπίσει το στάξιμο της μύτης του. Από τα ρουθούνια του προεξείχαν δύο βύ-σματα βαμβακιού τόσο μεγάλα, που εξηγούσαν για ποιο λόγο η τάση του να σέρνει τα συριστικά σύμφωνα, έντονη στην καλύτε-ρη των περιπτώσεων, τώρα ήταν ακόμα πιο χτυπητή.

«Ποια σημεία; Πού;» είπε ο Καρλ, προσπαθώντας να συγκρα-τήσει το πλατύ χαμόγελό του.

«Στην υπόθεση της γυναίκας που εξαφανίστηκε στην Κοπεγ-χάγη. Εκείνης της κυρίας που είχε το μπορντέλο, της Ρίτα Νίλ-


σεν». Έριξε κάμποσες φωτοτυπίες πάνω στο γραφείο. «Η Ρόζε έχει αρχίσει τα τηλεφωνήματα. Στο μεταξύ, θέλει να κοιτάξουμε αυτά εδώ».

Ο Καρλ πήρε τις φωτοτυπίες στα χέρια του και έγνεψε προςτο βαμβάκι στη μύτη του Άσαντ. «Βγάλε αυτά τα ρημάδια από τα ρουθούνια σου, εντάξει, Άσαντ; Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ».

«Μα, θα αρχίσει να τρέχει ξανά, Καρλ».«Άσ’ τη να τρέχει, αφού δε γίνεται αλλιώς. Απλώς, φρόντισε να

στάζει στο πάτωμα». Έγνεψε καταφατικά καθώς τα ταμπόν κα-τέληγαν στο καλάθι των αχρήστων, κι ύστερα έστρεψε την προ-σοχή του στα έγγραφα που είχε στείλει η Ρόζε. «Για ποια σημείαμιλάμε;»

Ο Άσαντ έγειρε επικίνδυνα κοντά του και φυλλομέτρησε τις φωτοτυπίες. «Εδώ», είπε, δείχνοντας κάποιες λέξεις υπογραμμι-σμένες με κόκκινο μαρκαδόρο.

Ο Καρλ έριξε μια γρήγορη ματιά στη σελίδα. Το κείμενο πε-ριέγραφε με λεπτομέρειες την κατάσταση στην οποία είχε εντο-πιστεί η εγκαταλελειμμένη Mercedes της Ρίτα Νίλσεν, και ο κόκ-κινος μαρκαδόρος της Ρόζε τόνιζε τα λιγοστά αντικείμενα που εί-χαν βρεθεί στο ντουλαπάκι του συνοδηγού. Ένας τουριστικός οδη-γός της Βόρειας Ιταλίας, μερικές παστίλιες για το λαιμό, ένα πα-κέτο χαρτομάντιλα, δύο μπροσούρες για τη Φλωρεντία και τέσ-σερις κασέτες με τραγούδια της Μαντόνα.

Οι διακινητές κλεμμένων αντικειμένων στο Νέρεμπρο προφα-νώς είχαν θεωρήσει πως δύσκολα θα έβρισκαν αγοραστή για τις κασέτες της Μαντόνα, σκέφτηκε ο Καρλ, παρατηρώντας πως ηΡόζε είχε υπογραμμίσει δύο φορές την πρόταση: Η κασέτα του Who’s That Girl διαπιστώθηκε ότι ήταν χωρίς περιεχόμενα. Άραγε, εν-νοούσαν «περιεχόμενα» ή «περιεχόμενο»; αναρωτήθηκε ο Καρλ χαμογελώντας.

«Εντάξει», είπε τελικά. «Δεν είναι και ό,τι συγκλονιστικότερο,

ΕΝΟΧΗ 105

δε συμφωνείς; Βρήκαν μια άδεια κασέτα της Μαντόνα. Τι λες, θα τηλεφωνήσεις εσύ στις εφημερίδες ή να το αναλάβω εγώ;»

Ο Άσαντ έμεινε να τον κοιτάζει απορημένος. «Στην επόμενησελίδα έχει και κάποιες άλλες πληροφορίες. Α, κι αν δεν κάνω λά-θος, οι σελίδες πάνε από το τέλος προς την αρχή».

Έδειξε μερικές ακόμα λεπτομέρειες τις οποίες η Ρόζε είχε θε-ωρήσει αξιοσημείωτες. Αυτές περιλάμβαναν το τηλεφώνημα πουέγινε στις 6 Σεπτεμβρίου προκειμένου να δηλωθεί η εξαφάνισητης Ρίτα Νίλσεν. Το είχε κάνει μια Λόνε Ράσμουσεν, κάτοικος Κό-λινγκ, η οποία εργαζόταν για λογαριασμό της Ρίτα Νίλσεν – σή-κωνε τα τηλέφωνα και κανόνιζε τα ραντεβού των συνοδών. Εκεί-νη ανησύχησε από το γεγονός ότι η Ρίτα Νίλσεν δεν επέστρεψεστο Κόλινγκ το Σάββατο, όπως ήταν προγραμματισμένο. Η ανα-φορά επισήμαινε, επίσης, ότι η Λόνε Ράσμουσεν ήταν γνωστή στην Αστυνομία λόγω της εμπλοκής της σε διάφορες υποθέσειςπορνείας και ναρκωτικών.

Η βασική πρόταση που είχε υπογραμμίσει η Ρόζε ανέφερε τα εξής: Σύμφωνα με τη Λόνε Ράσμουσεν, η Ρίτα Νίλσεν είχε κάποιο σημαντικό ραντεβού την Κυριακή, επειδή εκείνη η μέρα, καθώς και οι αμέσωςεπόμενες ήταν διαγραμμένες με διαγώνιες κόκκινες γραμμές στο ημερολόγιο που διατηρούσε η Ρίτα Νίλσεν στο στούντιο μασάζ, το οποίο η Λόνε Ράσμουσεν επέμενε να αναφέρει ως «πρακτορείο συνοδών».

«Μάααλιστα», επαναλάμβανε ο Καρλ τραβώντας τη φωνή του, καθώς διάβαζε το κείμενο. Επομένως, η Ρίτα Νίλσεν είχε κανονί-σει να μην έχει δουλειές και δε θα ήταν διαθέσιμη το διάστημαμετά την εξαφάνισή της. Οι ερευνητές είχαν ψάξει το θέμα καιδεν είχαν εντοπίσει κάτι που να έδειχνε τι είχε να κάνει η εξαφα-νισμένη γυναίκα εκείνες τις μέρες.

«Νομίζω πως η Ρόζε προσπαθεί να εντοπίσει αυτή τη Λόνε Ράσμουσεν, τώρα που μιλάμε», είπε ο Άσαντ ρουφώντας τη μύ-τη του.


Ο Καρλ αναστέναξε. Όλα αυτά είχαν συμβεί πριν από είκοσι τρία χρόνια. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ληξιαρχείου, η Λόνε Ρά-σμουσεν τώρα θα ήταν γύρω στα εβδομήντα πέντε, ηλικία προ-χωρημένη για μια γυναίκα με το δικό της παρελθόν. Κι αν, κό-ντρα στις προβλέψεις, η γυναίκα αυτή ζούσε ακόμα, τι θα μπο-ρούσε να προσθέσει στη μάλλον αόριστη κατάθεσή της έπειτα από τόσα χρόνια;

«Για δες κι εδώ, Καρλ». Ο Άσαντ φυλλομέτρησε ξανά τις σελίδες και στάθηκε σε μια πρόταση που τη διάβασε δυνατά, με τη φωνή του να ακούγεται πνιχτή και μονότονη από τη ρινική συμφόρηση.

«Φτάνοντας στο διαμέρισμα της Ρίτα Νίλσεν κατά τη δέκατημέρα της εξαφάνισής της, οι συνάδελφοι εντόπισαν μια γάτα σετόσο εξασθενημένη κατάσταση, ώστε κατέστη απαραίτητη η χο-ρήγηση ευθανασίας από κτηνιάτρους».

«Αν είναι δυνατόν!» αναφώνησε ο Καρλ.«Κι εδώ, επίσης». Ο Άσαντ έδειξε ένα σημείο χαμηλά στη σελί-

δα. «Δεν εντοπίστηκε κανένα στοιχείο που να συνηγορούσε στην όποια εγκληματική ενέργεια. Αντίστοιχα, δεν εντοπίστηκε κανένα έγγραφο προσωπικού χαρακτήρα, ημερολόγιο ή οτιδήποτε άλλο θα συνέτεινε στο ενδεχόμενο κάποιας προσωπικής κρίσης. Η κατοικία της Ρίτα Νίλσεν εμφανίζεται τακτοποιημένη, αν και κάπως ανώρι-μα διακοσμημένη, με διάφορα μικροαντικείμενα και έναν ασυνή-θιστα μεγάλο αριθμό κορνιζαρισμένων φωτογραφιών της Μαντόνα, προερχόμενων από περιοδικά. Συμπερασματικά, δεν προέκυψε κα-νένα στοιχείο είτε αυτοκτονίας είτε ανθρωποκτονίας».

Εδώ, η Ρόζε είχε υπογραμμίσει και πάλι δύο φορές τη φράση:ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό κορνιζαρισμένων φωτογραφιών της Μαντόνα, προερχόμενων από περιοδικά.

Αυτό, άραγε, γιατί το είχε υπογραμμίσει; Ο Καρλ σκούπισε τη μύτη του. Μήπως είχε κολλήσει κι αυτός εκείνη τη ρημάδα τη γρί-πη; Ήλπιζε πως όχι. Απόψε, τον περίμενε η Μόνα.

ΕΝΟΧΗ 107

«Δεν είμαι σίγουρος για ποιο λόγο θεωρεί η Ρόζε πως όλες αυ-τές οι αναφορές στη Μαντόνα έχουν τόση σημασία», είπε. «Όμως η αναφορά στη γάτα θα μπορούσε να σημαίνει κάτι».

Ο Άσαντ έγνεψε καταφατικά. Οι ιστορίες που έλεγε ο κόσμοςσχετικά με τις ανύπαντρες γυναίκες και τα κατοικίδιά τους σαφώς και δεν ήταν υπερβολικές. Αν είχαν γάτα, θα φρόντιζαν κάποιοςνα αναλάβει το ζώο προτού προχωρήσουν σε μια τόσο δραστικήπράξη όπως η αυτοκτονία. Ειδάλλως, είτε «έφευγαν» μαζί είτε τοκατοικίδιο αφηνόταν στη φροντίδα ενός αξιόπιστου ατόμου, όσο υπήρχε ακόμα καιρός.

«Υποθέτω πως οι συνάδελφοί μας στο Κόλινγκ το σκέφτηκαναυτό», είπε ο Καρλ, όμως ο Άσαντ έγνεψε αρνητικά.

«Θεώρησαν πως πήρε ξαφνικά την απόφαση να αυτοκτονή-σει», απάντησε, ρουφώντας τη μύτη του.

Ο Καρλ μόρφασε κι ύστερα έγνεψε καταφατικά. Το ενδεχό-μενο αυτό δεν μπορούσε να αποκλειστεί σε καμία περίπτωση. Ηγυναίκα βρισκόταν μακριά, τόσο από το σπίτι όσο και από τη γά-τα, οπότε ποτέ δεν μπορούσες να ξέρεις. Οι άνθρωποι έκαναν διά-φορα πράγματα.

Η φωνή της Ρόζε αντήχησε στο διάδρομο. «Για ελάτε από εδώεσείς οι δύο. Και σβέλτα».

Μήπως τον γελούσαν τα αφτιά του; Τι έγινε, είχε αρχίσει να τους δίνει διαταγές τώρα; Δεν της αρκούσε πια να αποφασίζει εκείνη με ποιες υποθέσεις θα ασχολούνταν; Αν πράγματι νόμιζεπως έτσι λειτουργούσαν τα πράγματα εδώ, τότε η κυρία ήταν οι-κτρά γελασμένη, κι ας σαλτάριζε ξανά, κι ας μεταμορφωνόταν πάλι σε Ίρσα. Ο άλλος εαυτός της Ρόζε μπορεί να μην ήταν εξί-σου εύστροφος, όμως δεν ήταν και βλάκας.

«Έλα, Καρλ, πάμε», είπε ο Άσαντ, τραβώντας τον από το μα-νίκι. Προφανώς, αυτός ήταν καλύτερα εκπαιδευμένος.

Η Ρόζε στεκόταν στη μέση του γραφείου της, με την παλάμη


πάνω στο ακουστικό του τηλεφώνου, παντελώς ατάραχη από το βλοσυρό βλέμμα αποδοκιμασίας που της επιφύλασσε ο Καρλ. Ντυμένη στα μαύρα από την κορυφή έως τα νύχια, έμοιαζε με κα-πνοδοχοκαθαριστή.

«Έχω τη Λόνε Ράσμουσεν στο τηλέφωνο», ψιθύρισε. «Θέλω να ακούσετε τι έχει να πει. Θα σας εξηγήσω μετά».

Ακούμπησε το ακουστικό στο γραφείο της και ενεργοποίησετην ανοιχτή ακρόαση.

«Λοιπόν, Λόνε, έχω μαζί μου τον προϊστάμενό μου, τον ΚαρλΜερκ, καθώς και το βοηθό του», είπε. «Σου είναι εύκολο να επα-ναλάβεις αυτά που μου είπες μόλις τώρα;»

Εντάξει, τον είχε αποκαλέσει προϊστάμενό της, οπότε τελι-κά ίσως να θυμόταν ακόμα ποιος έκανε κουμάντο εκεί κάτω. Ο Καρλ επιδοκίμασε την πρωτοβουλία της με ένα καταφατικό νεύ-μα. Ήταν επιτυχία ο εντοπισμός της Λόνε Ράσμουσεν. Διόλου άσχημα.

«Εντάααξει», ακούστηκε μια μακρόσυρτη φωνή από την άλ-λη άκρη της γραμμής. Μια φωνή τραχιά, νωχελική, σαν αυτές που είχαν τα πρεζόνια εφόσον συνεχιζόταν ο εθισμός τους. Όχι πως ακουγόταν ηλικιωμένη, απλώς τσακισμένη. «Με ακούτε όλοι τώρα;»

Η Ρόζε απάντησε καταφατικά.«Το λοιπόν, είπα απλώς πως την αγαπούσε εκείνη τη γάτα.

Ήταν μια άλλη κοπέλα, δε θυμάμαι το όνομά της, που είχε ανα-λάβει να την προσέχει μια φορά, μόνο που το ξέχασε, και η Ρίτα τα πήρε άσχημα μαζί της και την έστειλε από εκεί που ’ρθε. Απότότε, κάθε φορά που έλειπε η Ρίτα, ανέθετε σ’ εμένα να ταΐζω τοζωντανό. Και όχι ό,τι να ’ναι, αλλά καλές κονσέρβες, από τις ακρι-βές. Αλλά η γάτα έμενε μόνη της μονάχα όταν έλειπε η Ρίτα για λίγο, μια δυο μέρες το πολύ. Έκανε την ανάγκη της όπου έβρι-σκε, το θυμάμαι, όμως η Ρίτα δε θύμωνε, καθάριζε το σπίτι».

ΕΝΟΧΗ 109

«Δηλαδή, αυτό που λες είναι ότι η Ρίτα δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει τη γάτα χωρίς να έχει κανονίσει να την προσέχει κά-ποιος», είπε η Ρόζε, βοηθώντας τη να μείνει στο θέμα.

«Α γεια σου, αυτό! Παραξενεύτηκα πολύ όταν το έμαθα. Ιδέαδεν είχα πως η γάτα είχε απομείνει στο διαμέρισμα και η Ρίτα δεμου είχε δώσει κλειδί. Ποτέ δε μου έδινε το κλειδί, εκτός κι αν υπήρχε σοβαρός λόγος. Αλλιώς, θα ήξερα πως το δύστυχο το ζω-ντανό πέθαινε από την πείνα. Με πιάνεις;»

«Ναι, Λόνε, καταλαβαίνουμε. Όμως το άλλο που μου ανέφε-ρες λίγο νωρίτερα, θα μπορούσες να το επαναλάβεις, αυτό που εί-πες για τη Μαντόνα;»

«Α, η Ρίτα ήταν τρελή και παλαβή με δαύτη. Ξετρελαμένη, τινα λέμε τώρα».

«Είπες πως η Ρίτα ήταν ερωτευμένη μαζί της».«Και λίγα λες. Η ίδια δεν το παραδέχτηκε ποτέ, όμως όλες μας

το ξέραμε».«Δηλαδή, η Ρίτα Νίλσεν ήταν λεσβία;» παρενέβη ο Καρλ.«Όπα, τι έγινε, σου θίξαμε τον ανδρισμό, μάστορα;» κάγχασε

η γυναίκα. «Εντάξει, μωρέ, η Ρίτα δεν είχε τέτοια κολλήματα, πή-δαγε τα πάντα, με πιάνεις;» Σε αυτό το σημείο, η Λόνε Ράσμου-σεν έκανε ξαφνικά μια παύση, και το αποστειρωμένο γραφείο της Ρόζε κατακλύστηκε από τον ήχο που ερχόταν από την άλλη άκρη της γραμμής κι έδειχνε ότι η άλλη προσπαθούσε να σβήσει τη δί-ψα της. «Δε νομίζω πως είπε ποτέ της όχι στο πήδημα, για να εί-μαι ειλικρινής», συνέχισε έπειτα από κάμποσες γουλιές. «Μονά-χα τις μέρες που το έκανε για λεφτά, και κάποιος τύπος ήταν άφραγκος».

«Με άλλα λόγια, δεν πιστεύεις ότι η Ρίτα αυτοκτόνησε, σωστά;» συνέχισε ο Καρλ.

Η απάντηση της γυναίκας ήταν ένα τρανταχτό γέλιο, το οποίοσυνοδεύτηκε από την ξεκάθαρη δήλωση: «Πλάκα μού κάνεις».


«Και δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να της συνέβη;»«Καμία απολύτως. Αλλόκοτη ιστορία. Πάντως, υποθέτω πως

είχε να κάνει με τα λεφτά, παρότι είχε ένα σκασμό στην τράπεζα,μόλις ξεκαθάρισαν οι δικηγόροι τα περιουσιακά της. Οχτώ χρό-νια τούς πήρε, αν θυμάμαι σωστά».

«Και κληροδότησε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και τουδιαμερίσματός της, στην οργάνωση Προστασία Γάτων, σωστά;»είπε η Ρόζε.

Εντάξει, είναι ξεκάθαρο, σκέφτηκε ο Καρλ. Μια τέτοια γυ-ναίκα δεν υπήρχε περίπτωση να άφηνε τη γάτα της να λιμοκτο-νήσει.

«Ναι, χαράμι πήγε τέτοια περιουσία. Θα μπορούσε να μου εί-χε αφήσει κι εμένα ένα δυο εκατομμυριάκια», σχολίασε μελαγχο-λικά η Λόνε.

«Λοιπόν», είπε ο Καρλ. «Για να συνοψίσουμε. Η Ρίτα πήγε μετο αυτοκίνητο στην Κοπεγχάγη την Παρασκευή, κι εσύ είχες μεί-νει με την εντύπωση πως θα επέστρεφε την επόμενη μέρα, το Σάβ-βατο. Κι αυτός ήταν ο λόγος που δε σου ζήτησε να φροντίζεις τηγάτα. Στη συνέχεια, υπέθεσες πως είχε κοιμηθεί στο σπίτι της στοΚόλινγκ τη νύχτα του Σαββάτου και πως θα ήταν απασχολημένητις επόμενες μέρες, και πως ίσως έπρεπε να φροντίσεις τη γάτα, παρότι δεν ήσουν σίγουρη αν το ζώο βρισκόταν στο διαμέρισμα. Τα λέω καλά;»

«Βασικά, ναι».«Κι αυτό ήταν κάτι που συνέβαινε συνήθως;»«Ναι, αρκετές φορές. Συνήθιζε να σηκώνεται και να φεύγει για

λίγες μέρες. Ένα ταξιδάκι στο Λονδίνο, πότε πότε, για να δει ταμιούζικαλ. Της άρεσε αυτό. Θέλω να πω, σε ποιον δε θα άρεσε;Βέβαια, εκείνη ήταν φραγκάτη».

Οι τελευταίες λέξεις ακούστηκαν κάπως μασημένες. Ο Άσαντσυγκεντρώθηκε για να τις καταλάβει, μισοκλείνοντας τα μάτια του

ΕΝΟΧΗ 111

λες και τον είχε αιφνιδιάσει μια ξαφνική αμμοθύελλα, όμως ο Καρλ ελάχιστα δυσκολεύτηκε να τις διακρίνει.

«Κάτι τελευταίο. Η Ρίτα αγόρασε ένα πακέτο τσιγάρα με τηχρεωστική της κάρτα στην Κοπεγχάγη, την τελευταία μέρα πουτην είδε κάποιος ζωντανή. Μπορείς να σκεφτείς για ποιο λόγο δεν πλήρωσε με μετρητά; Μιας και μιλάμε για ένα μικρό ποσό».

Η Λόνε Ράσμουσεν έσκασε στα γέλια. «Η εφορία την τσάκω-σε μια φορά με εκατό χιλιάρικα σε ένα συρτάρι του σπιτιού της.Την τσάκισαν στα πρόστιμα, αμέ! Η Ρίτα δεν μπορούσε να τουςπει πού είχε βρει τα λεφτά, σωστά; Από τότε, έβαζε και την τελευ-ταία δεκάρα στην τράπεζα και δε σήκωνε ποτέ μετρητά. Πλήρω-νε για τα πάντα είτε με την Dankort είτε με την Diners που είχε.Φυσικά, πολλά μαγαζιά εκείνα τα χρόνια δε δέχονταν κάρτες, όμως και να μη δέχονταν, εκείνη σηκωνόταν και πήγαινε αλλού. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακάνει το ίδιο λάθος. Και δεν το ξα-νάκανε».

«Εντάξει», είπε ο Καρλ. Οπότε, αυτό είχε μια εξήγηση. «Κρίμα που δεν πήρες κι εσύ κάποιο μέρος των χρημάτων», πρόσθεσε, και σχεδόν το εννοούσε. Το πιθανότερο ήταν πως τα λεφτά αυτάθα την είχαν στείλει στον τάφο μια ώρα αρχύτερα, όμως τουλάχι-στον θα έφευγε με πάταγο.

«Μωρέ, πήρα τα έπιπλα και όλα τα πράγματα από το σπίτι της. Το ίδρυμα για τις γάτες δεν τα ήθελε, κι εγώ έως τότε είχακάτι φτηνιάρικες σαβούρες».

Δεν ήταν δύσκολο για τον Καρλ να το φανταστεί.Την ευχαρίστησαν και τερμάτισαν την κλήση. Ευχαρίστως να

επικοινωνούσαν ξανά μαζί της, τους είπε.Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Έτσι, θα είχε κι εκείνη κάτι να

πει.Η Ρόζε παρατήρησε προσεκτικά τις εκφράσεις των δύο αντρών

και κατάλαβε πως είχε κινήσει το ενδιαφέρον τους. Υπήρχε ψω-


μί σε αυτή την ιστορία, ήταν μια υπόθεση που φώναζε από μα-κριά ότι σήκωνε διερεύνηση.

«Εντάξει, τι άλλο έχεις, Ρόζε;» ρώτησε ο Καρλ. «Έλα, πες το».

«Δεν ξέρεις πολλά πράγματα για τη Μαντόνα, έτσι δεν είναι, Καρλ;»

Εκείνος την κοίταξε άκεφα για μια στιγμή. Στα μάτια ενός ατό-μου όπως η Ρόζε, που αποτελούσε κομμάτι αυτού του κόσμου πο-λύ λιγότερα χρόνια απ’ ό,τι ο ίδιος, οποιοσδήποτε είχε περάσει τα τριάντα έπαιρνε κιόλας την κάτω βόλτα, ενώ οι σαραντάρηδες και βάλε ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ νέοι. Ρίγησε στη σκέψητού πώς αντιλαμβάνονταν μάτια σαν τα δικά της έναν άνθρωποπου ήταν πενήντα, εξήντα, ή και μεγαλύτερος.

Ανασήκωσε τους ώμους του. Παρότι τα είχε τα χρονάκια του, φυσικά γνώριζε αρκετά πράγματα για τη Μαντόνα. Όμως η Ρό-ζε δεν ήταν ανάγκη να ξέρει πως μία από τις άλλοτε φιλενάδεςτου κόντεψε να τον τρελάνει με το «Material Girl» ή ότι η Βίγκα τού είχε χορέψει γυμνή, λικνίζοντας αισθησιακά τους γοφούς της, ενώ τραγουδούσε με τη φάλτσα φωνή της τους στίχους του «PapaDon’t Preach». Ήταν μια εμπειρία την οποία, για κάποιο λόγο,δεν είχε διάθεση να τη μοιραστεί με οποιονδήποτε άλλο.

«Τι να ξέρω, δηλαδή;» είπε. «Δε φαντάζομαι να κατέληξε θρη-σκευόμενη;»

Η Ρόζε δεν εντυπωσιάστηκε από το πνεύμα του προϊσταμένουτης. «Η Ρίτα Νίλσεν ξεκίνησε την επιχείρηση με τις συνοδούς και τις μασέζ στο Κόλινγκ το 1983. Στους τοπικούς κύκλους, ήταν γνω-στή ως Λουίζ Τσικόνε. Δε σου θυμίζει κάτι αυτό;»

Ο Άσαντ ύψωσε διστακτικά το δείκτη του. «Τσικόνε λένε κάτιζυμαρικά, νομίζω, γεμιστά με κρέας. Πολύ νόστιμα».

Η Ρόζε τον αγριοκοίταξε εκνευρισμένη. «Το πλήρες όνομα της Μαντόνα είναι Μαντόνα Λουίζ Τσικόνε. Η Λόνε Ράσμουσεν μου

ΕΝΟΧΗ 113

είπε πως έπαιζαν τους δίσκους της ασταμάτητα στο μαγαζί, τίπο-τε άλλο δεν ακουγόταν εκεί, και η Ρίτα προσπαθούσε συνέχεια να αντιγράψει το μακιγιάζ και τα χτενίσματα της Μαντόνα. Την επο-χή που εξαφανίστηκε, είχε το ίδιο ακριβώς πλατινέ μαλλί σε στιλΜέριλιν Μονρόε, όπως είχε κι η Μαντόνα στην περιοδεία της μετίτλο Who’s That Girl. Να, δείτε και μόνοι σας!»

Άνοιξε μια εικόνα στην οθόνη του υπολογιστή της. Ήταν μιατολμηρή φωτογραφία της Μαντόνα με διχτυωτό καλσόν, μαύροκορσέ και χαρακτηριστικό μακιγιάζ της δεκαετίας του 1980, με κατάμαυρα φρύδια και φουντωτό, ολόξανθο μαλλί, το μικρόφω-νο στο χέρι και το μπράτσο της να κρέμεται άνευρα στο πλάι. ΟΚαρλ τη θυμόταν πολύ καλά, λες και ήταν χτες. Μόνο που δεν ήταν.

«Την ίδια εμφάνιση είχε και η Ρίτα, μου είπε η Λόνε Ράσμου-σεν. Σκούρα σκιά στα μάτια, κατακόκκινα χείλη, και τα συναφή.Έτσι ήταν τη μέρα που εξαφανίστηκε. Μεγαλύτερη στα χρόνια,ίσως, αλλά και πάλι άκρως εντυπωσιακή, θα έλεγα».

«Θεούλη μου», είπε ο Άσαντ, μάστορας των περιεκτικών σχο-λίων.

«Τσέκαρα το περιεχόμενο του ντουλαπιού του συνοδηγού στοαμάξι της Ρίτα», συνέχισε η Ρόζε. «Είχε όλους τους δίσκους της Μαντόνα σε κασέτες. Ανάμεσά τους και το σάουντρακ της ται-νίας Πιάστε το Κορίτσι, γιατί βρέθηκε η θήκη του, αλλά η κασέταέλειπε. Μάλλον βρισκόταν μέσα στο ραδιοκασετόφωνο, το οποίοβούτηξαν. Επίσης, έχουμε τις μπροσούρες για τη Φλωρεντία, κα-θώς και τον τουριστικό οδηγό για τη Βόρεια Ιταλία. Οπότε άρχι-σα να σκέφτομαι πώς θα μπορούσαν να συνδέονται όλα αυτά. Για ρίξτε μια ματιά εδώ».

Έφερε τον κέρσορα πάνω σε ένα εικονίδιο στην οθόνη του υπολογιστή της και το άνοιξε. Εμφανίστηκε η ίδια φωτογραφίατης Μαντόνα. Ακριβώς η ίδια, με τη διαφορά πως αυτή είχε και


μια σειρά από ημερομηνίες στοιχισμένες στη μια άκρη της σελί-δας. Η Ρόζε τις έδειξε.

«Δεκατέσσερις και δεκαπέντε Ιουνίου, Στάδιο Νασινομίγια, Οσάκα, Ιαπωνία», διάβασε μεγαλόφωνα ο Άσαντ. Δε θα μπορού-σαν να είχαν ακουστεί λιγότερο γιαπωνέζικες εκείνες οι λέξεις. Απαίσια προφορά.

«Το στάδιο ονομάζεται Νισινομίγια, σύμφωνα με όλες τις άλλες πηγές μου, αλλά ποιος στέκεται σε τέτοιες λεπτομέρειες», είπε η Ρό-ζε, με ένα υπεροπτικό σούφρωμα των μαύρων χειλιών της. «Εδώ δεί-τε, όμως, στο τέλος της λίστας. Σας περιμένει μια έκπληξη».

Ο Καρλ άκουσε τον Άσαντ να διαβάζει δυνατά και πάλι. «ΈξιΣεπτεμβρίου, Στάδιο Κομουνάλε, Φλωρεντία, Ιταλία».

«Εντάξει», είπε ο Καρλ. «Άσε με να μαντέψω για ποια χρονιά μιλάμε εδώ. Μήπως ήταν το 1987;»

Η Ρόζε έγνεψε έντονα, καταφατικά. Τώρα είχε πάρει για τακαλά μπροστά. «Την ίδια Κυριακή που είχε διαγράψει στο ημε-ρολόγιό της η Ρίτα Νίλσεν. Αν θες τη γνώμη μου, σχεδίαζε να πάει στην τελευταία συναυλία της παγκόσμιας περιοδείας της Μαντόνα. Είμαι σίγουρη. Ήθελε να επιστρέψει από την Κοπεγ-χάγη το συντομότερο δυνατό, για να μαζέψει τα πράγματά της και να πάει στη Φλωρεντία για να δει το είδωλό της».

Ο Άσαντ και ο Καρλ κοιτάχτηκαν. Τα φυλλάδια, η εξασφάλι-ση ανθρώπου να φροντίζει τη γάτα, η εμμονή με τη Μαντόνα. Όλα τα επιμέρους στοιχεία ταίριαζαν.

«Υπάρχει τρόπος να τσεκάρουμε αν είχε κλείσει θέση σε κά-ποια πτήση από το Μπίλουντ εκείνη τη μέρα;»

Η Ρόζε τον κοίταξε απογοητευμένη. «Το προσπάθησα ήδη, όμως το σύστημά τους δεν πηγαίνει τόσο πίσω. Ούτε στο διαμέ-ρισμα βρήκαν κάτι, οπότε πρέπει να υποθέσουμε πως είχε τα ει-σιτήρια για το αεροπλάνο και τη συναυλία μαζί της όταν εξαφα-νίστηκε».

ΕΝΟΧΗ 115

«Πράγμα που σημαίνει πως είναι μάλλον απίθανο να επρόκει-το για αυτοκτονία», συμπέρανε ο Καρλ, χτυπώντας πολύ απαλά τη Ρόζε στον ώμο.

Ο Καρλ διέτρεξε τις σημειώσεις της Ρόζε σχετικά με τη Ρίτα Νίλ-σεν. Η διασταύρωση των στοιχείων της Ρίτα πρέπει να ήταν σχε-τικά απλή υπόθεση, καθώς από την παιδική της ηλικία κιόλας κέ-ντρισε την προσοχή των άγρυπνων κρατικών υπηρεσιών. Όλες ενεπλάκησαν κάποια στιγμή στη ζωή της. Η Πρόνοια, οι ψυχια-τρικές υπηρεσίες, η Αστυνομία, τα νοσοκομεία, το σωφρονιστικόσύστημα. Γεννημένη την 1η Απριλίου του 1935, από ιερόδουλημητέρα που συνέχιζε να κάνει πεζοδρόμιο όσο η Ρίτα μεγάλωνε με μια οικογένεια που βολόδερνε στα απόνερα της κοινωνίας. Συ-νελήφθη για κλοπή από κατάστημα στα πέντε της, ενεπλάκη σεδιάφορα πταίσματα στη διάρκεια των έξι χρόνων που πήγε σχο-λείο. Σχολείο, ορφανοτροφείο, κι άλλες παραβάσεις. Πρώτη φο-ρά έκανε πεζοδρόμιο στα δεκαπέντε της, έμεινε έγκυος στα δεκα-εφτά της, ακολούθησε η έκτρωση, τέθηκε υπό επιτήρηση για έναδιάστημα λόγω αποκλίνουσας κοινωνικής συμπεριφοράς. Η οι-κογένεια είχε διαλυθεί από καιρό.

Έπειτα από ένα διάστημα κοντά σε ανάδοχους γονείς, ακο-λούθησε νέος κύκλος εκπόρνευσης, και αργότερα πέρασε ένα μι-κρό διάστημα στην Ψυχιατρική Κλινική Κέλερ, στο Μπράινινγκ,όπου διαγνώστηκε ως άτομο μειωμένης ευφυΐας. Οι επανειλημ-μένες απόπειρες να αποδράσει, καθώς και διάφορα βίαια ξεσπά-σματα την οδήγησαν στο Ίδρυμα Γυναικών στο Σπρόγκε, από το1955 έως το 1961. Στάλθηκε εκ νέου σε ανάδοχη οικογένεια, ακο-λούθησαν νέες παραβάσεις του νόμου και στη συνέχεια τα ίχνη της χάνονται από το σύστημα για ένα διάστημα από το καλοκαί-ρι του 1963 έως τα μέσα της δεκαετία του 1970, διάστημα κατά


το οποίο μάλλον έβγαζε το ψωμί της ως χορεύτρια σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

Έπειτα άνοιξε ένα στούντιο μασάζ στο Όλμποργκ, κι αργότε-ρα καταδικάστηκε ως προαγωγός. Από εκεί και μετά, τα κοινωνι-κά της προβλήματα φαίνεται πως έληξαν. Προφανώς, είχε πάρει το μάθημά της και είχε κατορθώσει να συγκεντρώσει ένα σεβα-στό ποσό διευθύνοντας οίκο ανοχής και πρακτορείο συνοδών, χω-ρίς να παρέμβουν οι Αρχές. Πλήρωνε τους φόρους της και άφη-σε περιουσία αξίας τρεισήμισι εκατομμυρίων κορονών, ποσό το οποίο με σημερινές ισοτιμίες αντιστοιχούσε σε τουλάχιστον δέκαεκατομμύρια.

Ο Καρλ προβληματιζόταν με αυτά που διάβαζε. Αν η Ρίτα Νίλ-σεν κρίθηκε πως αντιμετώπιζε προβλήματα ευφυΐας, τότε ο ίδιος ήξε-ρε ένα σωρό άλλους για τους οποίους θα μπορούσε να πει το ίδιο.

Εκείνη τη στιγμή ακούμπησε τον αγκώνα του σε κάτι υγρό πά-νω στο γραφείο του και συνειδητοποίησε πως η μύτη του έτρεχετόση ώρα.

«Γαμώτο!» αναφώνησε, τινάζοντας το κεφάλι του πίσω και ψά-χνοντας να βρει κάτι για να το χρησιμοποιήσει σαν χαρτομάντιλο.

Δύο λεπτά αργότερα βρισκόταν έξω στο διάδρομο, διακόπτο-ντας τη Ρόζε και τον Άσαντ την ώρα που στερέωναν φωτοτυπίες των εγγράφων από την υπόθεση της Ρίτα στον πιο μικρό από τους δύο ευμεγέθεις πίνακες ανακοινώσεων που διέθεταν.

Ο Καρλ έριξε μια ματιά στον άλλο πίνακα, ο οποίος αποτε-λούνταν από μια σειρά μαλακών μοριοσανίδων που ξεκινούσαν από την πόρτα της ποντικότρυπας του Άσαντ κι έφταναν μέχρι τογραφείο της Ρόζε. Πάνω του ήταν στερεωμένες σελίδες από κάθεεκκρεμή υπόθεση που είχε φτάσει στα χέρια τους από τη στιγμήπου άρχισε να λειτουργεί ο Τομέας Q. Τοποθετημένες με χρονο-λογική σειρά, αρκετές από αυτές τις σελίδες συνδέονταν με χρω-ματιστά νήματα, τα οποία έδειχναν ότι πιθανώς να υπήρχε κά-

ΕΝΟΧΗ 117

ποια σχέση μεταξύ τους. Ήταν ένα σύστημα απλό, και το είχε σκεφτεί ο Άσαντ. Το μπλε νήμα συνέδεε τις υποθέσεις που ο Άσαντ θεωρούσε πως είχαν κοινά στοιχεία, το κόκκινο νήμα εκεί-νες που συνδέονταν αποδεδειγμένα.

Για την ώρα, είχαν μερικά μπλε νήματα, αλλά κανένα κόκκινο.Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία πως ο Άσαντ σκόπευε να

κάνει κάτι γι’ αυτό το θέμα.Ο Καρλ έστρεψε το βλέμμα του στις υποθέσεις. Πλέον, υπήρ-

χαν τουλάχιστον εκατό σελίδες πάνω στον πίνακα. Το δίχως άλ-λο, πολλές από αυτές δεν είχαν καμιά δουλειά εκεί. Ήταν σαν να έψαχναν να βρουν όχι μόνο τη βελόνα, αλλά και την κλωστή μέ-σα στα άχυρα, και στη συνέχεια να προσπαθήσουν να περάσουντην κλωστή στη βελόνα με τα μάτια κλειστά.

«Λοιπόν, εγώ πηγαίνω», τους ανακοίνωσε. «Αν δεν κάνω λάθος, έχει αρχίσει να με πιάνει η ίδια χλαπάτσα που κουβαλάς κι εσύ,Άσαντ. Αν σκοπεύει κάποιος από εσάς να καθίσει κι άλλο εδώ, θαπρότεινα να ψάξετε να βρείτε τις εφημερίδες από την εποχή που εξαφανίστηκε η Ρίτα Νίλσεν. Πιάστε τες από την εβδομάδα πριν τις τέσσερις Σεπτεμβρίου και συνεχίστε έως τις δεκαπέντε του μή-να. Έτσι, θα έχουμε μια γενική εικόνα για το τι συνέβαινε εκείνοτο διάστημα. Εγώ, μια φορά, δε θυμάμαι Χριστό».

Η Ρόζε έβαλε τα χέρια στη μέση. «Δε φαντάζομαι να περιμέ-νεις πως θα βρούμε εμείς τυχαία κάτι που ξέφυγε από τους συνα-δέλφους σου που ερεύνησαν ενδελεχώς την υπόθεση;»

Άκου «ενδελεχώς». Τι παράταιρη λέξη, σκέφτηκε ο Καρλ, για μια σχετικά νέα γυναίκα!

«Τέλος πάντων, βλέποντας και κάνοντας», απάντησε. «Με πε-ριμένει ένας ωραίος υπνάκος και μια ψητή χήνα». Και με αυτά ταλόγια, έκανε μεταβολή κι έφυγε.



Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΕΤΕ πάντοτε της έλεγε πως είχε άξια χέρια. Κα-τά την άποψή της, μια μέρα η Νέτε θα έχαιρε αναμφίβολα εκτί-μησης για τη δουλειά που θα μπορούσαν να κάνουν. Πέρα από το να έχει κανείς μυαλό στο κεφάλι του, δύο επιδέξια, εργατικάχέρια ήταν το σημαντικότερο εργαλείο που μπορούσε να χαρίσειο Θεός σε έναν άνθρωπο, και ο πατέρας της καρπώθηκε τα οφέ-λη του χαρίσματός της μετά το θάνατο της γυναίκας του.

Κάθε φορά που ξεχαρβαλώνονταν οι σανίδες του φράχτη, ηΝέτε ήταν εκείνη που τις επισκεύαζε. Η Νέτε καλαφάτιζε τις ταΐ-στρες όταν το ξύλο έπιανε να σαπίζει. Κάρφωνε διάφορα πράγ-ματα και τα χαλούσε όταν ερχόταν ο καιρός τους.

Κι εκείνα τα δύο χέρια έμελλε να γίνουν η κατάρα της κατά τοδιάστημα της παραμονής της στο Σπρόγκε. Γδέρνονταν μέχρι που μάτωναν όταν τα πουρνάρια έπνιγαν τα χωράφια. Κόπιαζαν όλημέρα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Χωρίς κανένα καλό αντάλλαγ-μα, τουλάχιστον.

Όμως ήρθαν και καλύτερες εποχές, όταν έμειναν στην ησυχίατους. Τώρα, όμως, θα έπιαναν και πάλι δουλειά.

Μέτρησε το πίσω δωμάτιο στο βάθος του διαδρόμου με την ίδιαμεζούρα που χρησιμοποιούσε για το ράψιμο, καταγράφοντας επακριβώς το ύψος, το πλάτος και το μήκος του. Τις εσοχές τωνπαραθύρων και την πόρτα τα αφαίρεσε από το συνολικό εμβαδόν και στη συνέχεια κατέγραψε την παραγγελία της. Εργαλεία, χρώ-ματα, στόκος, σιλικόνη, πηχάκια, καρφιά, ρολά, μονωτικά για πόρτες και παράθυρα, πετροβάμβακας, σανίδες και γυψοσανίδες αρκετές για δύο στρώσεις.

ΕΝΟΧΗ 119

Η ξυλαποθήκη στη Ρισγκέδε υποσχέθηκε πως θα της παρέδι-δε τα πράγματα την επομένη. Κι αυτό τη βόλευε, γιατί οι συνθή-κες απαιτούσαν να μην περιμένει άλλο.

Κι όταν τα πάντα έφτασαν στο διαμέρισμά της, το δωμάτιο μονώθηκε και οι εργασίες ολοκληρώθηκαν στις προσεχείς μέ-ρες, όταν ο γείτονας στο από κάτω διαμέρισμα έλειπε στη δου-λειά και η γυναίκα στο διπλανό έβγαινε για ψώνια ή γυρόφερνε στις λίμνες της πόλης, συντροφιά μ’ εκείνο το μικρόσωμο θιβε-τιανό σκυλί Λάσα Άπσο που έσερνε μαζί της και κατουρούσε πα-ντού.

Κανείς δεν έπρεπε να ακούσει τι γινόταν στο διαμέρισμα στηναριστερή πλευρά του τετάρτου ορόφου. Κανείς δεν έπρεπε να τηδει να βαστάει σφυρί ή πριόνι. Κανείς δεν έπρεπε να εμφανιστεί,κάνοντας αδιάκριτες ερωτήσεις, καθώς είχε ζήσει ανώνυμα σ’ εκείνο το διαμέρισμα επί δύο χρόνια ήδη και σκόπευε να συνεχί-σει να ζει έτσι μέχρι το τέλος της ζωής της.

Άσχετα απ’ ό,τι άλλο σχεδίαζε.

Μόλις τελείωσε το δωμάτιο, στάθηκε στο κατώφλι και θαύμασετη δουλειά της. Το ταβάνι ήταν το πιο δύσκολο να μονωθεί και να επενδυθεί, όμως ήταν και το πιο σημαντικό σημείο, μαζί με την πόρτα και το δάπεδο, το οποίο είχε ανεβάσει και μονώσει με δύοστρώματα πλαστικού, καθώς και με πυκνά φύλλα πετροβάμβακα. Στη συνέχεια, είχε ρυθμίσει την πόρτα ώστε να εξακολουθεί να ανοίγει προς τα μέσα, παρότι είχε καλύψει με μοκέτα το καινού-ριο δάπεδο.

Πέρα από τη διαφορά στο ύψος του δαπέδου, σε σχέση με τοδιάδρομο, δεν υπήρχε τίποτε απολύτως που να τραβούσε την προ-σοχή. Το δωμάτιο ήταν έτοιμο. Τα κενά είχαν στοκαριστεί, τοί-χοι και ταβάνι είχαν βαφτεί, πόρτες και παράθυρα είχαν περα-


στεί με παχύ μονωτικό υλικό. Τα έπιπλα βρίσκονταν στις ίδιες θέ-σεις όπως και πριν: οι ίδιες φωτογραφίες στους τοίχους, τα ίδιαψιλοπράγματα στα περβάζια, και φυσικά η τραπεζαρία στο κέ-ντρο, με το δαντελωτό τραπεζομάντιλο και τις έξι καρέκλες της.Η δική της καρέκλα, εκείνη με τα μπράτσα, ήταν τοποθετημένη στην κεφαλή του τραπεζιού.

Στράφηκε προς το φυτό στο παράθυρο κι έτριψε ελαφρά ένααπό τα φύλλα του ανάμεσα στα δάχτυλά της. Η μυρωδιά ήταν βα-ριά, αν και όχι δυσάρεστη. Αυτή η μυρωδιά του στρύχνου ήταν που την έκανε να αισθάνεται ασφαλής.

Όλες οι κοπέλες στο Σπρόγκε ψιθύριζαν για την Γκίτε Τσαρλς όταν έφτασε εκεί με το σκάφος που μετέφερε το ταχυδρομείο, το καλοκαίρι του 1956. Κάποιες έλεγαν πως ήταν σπουδαγμένη νοσοκόμα, όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Βοηθός νοσοκόμα ίσως, πάντως κανονικό δίπλωμα δε διέθετε, καθώς, πέρα από την προϊσταμένη, κανένα άλλο μέλος του προσωπικού στο νησί δεν είχε την όποια επίσημη εκπαίδευση. Κι αυτό η Νέτε το γνώριζε ήδη.

Η άφιξή της προκάλεσε αίσθηση, μιας και οι κοπέλες είχαν πλέον κάτι όμορφο να χαζεύουν. Έτσι όπως κουνούσε τα χέρια της κοκέτικα, περπατώντας καμαρωτή καμαρωτή, σε κάποιες θύ-μιζε την Γκρέτα Γκάρμπο. Η Γκίτε Τσαρλς ανήκε όντως σε μιαξεχωριστή κατηγορία. Καμία απολύτως σχέση με τις υπόλοιπες, άθλιες κάργιες που είτε ήταν γεροντοκόρες είτε χωρισμένες ή χή-ρες, και γι’ αυτό το λόγο είχαν αισθανθεί την ανάγκη να αναζητή-σουν δουλειά σ’ εκείνο το διαβολικό μέρος.

Η Γκίτε Τσαρλς ανέδιδε περηφάνια. Ήταν ξανθιά, όπως η Νέτε, και τα μαλλιά της τα έπιανε ψηλά με θελκτικό τρόπο, έτσι που ούτε καν η προϊσταμένη τολμούσε να τα χτενίσει. Θηλυκή,

ΕΝΟΧΗ 121

με μια ζωηράδα στο βήμα της, ήταν το είδος της γυναίκας στο οποίο η Νέτε και πολλές ακόμα κοπέλες εκεί ονειρεύονταν να μοιάσουν.

Οι κοπέλες έριχναν ζηλόφθονες και, σε ορισμένες περιπτώ-σεις, λάγνες, κλεφτές ματιές προς τη μεριά της Γκίτε Τσαρλς, όμως σύντομα ανακάλυψαν πως πίσω από το ντελικάτο παρουσι-αστικό της παραφυλούσε ένας δαίμονας. Και, εκτός από τη Ρίτα,φρόντισαν να παραμένουν σε απόσταση.

Όταν η Τσαρλς, όπως την έλεγαν, κουράστηκε από τη συντρο-φιά της Ρίτα, έστρεψε τα γαλανά μάτια της στη Νέτε, στην οποία υποσχέθηκε απαλλαγή από τις καθημερινές αγγαρείες της, προ-σφέροντάς της ασφάλεια και, ίσως ακόμα, την ευκαιρία να ξεφύ-γει από το νησί.

Τα πάντα εξαρτώντο από το πόσο όμορφα θα φερόταν η Νέ-τε στην Τσαρλς. Και η Τσαρλς φρόντισε να της εξηγήσει τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που η Νέτε αποφάσιζε κάποια στιγμή να αποκαλύψει τι σχέση είχαν οι δυο τους. Καλά θα έκανε να μην ξαναβάλει γουλιά στο στόμα της, έτσι και ήθελε τη ζωή της. Γιατί –ποιος ξέρει;– ίσως βρισκόταν στρύχνος μέσα στην κού-πα της.

Και με αυτή την απαίσια απειλή, η Τσαρλς έφερε τη Νέτε σε επαφή με το στρύχνο και τις φριχτές ιδιότητές του.

«Hyoscyamus niger», είπε, μελοδραματικά και μετρημένα, έτσιώστε να υπογραμμίσει τη βαρύτητα του θέματος.

Το όνομα και μόνο ήταν αρκετό για να κάνει τη Νέτε να ανα-τριχιάσει.

«Λένε πως τον χρησιμοποιούσαν οι μάγισσες για το καταπότιπου τους επέτρεπε να πετούν», συνέχισε η Τσαρλς. «Και όταν τιςέπιαναν, οι ιερείς και οι διώκτες τους χρησιμοποιούσαν το ίδιο φυτό για να μουδιάσουν τις αισθήσεις των μαγισσών στη διάρκεια των βασανιστηρίων. “Βοτάνι των μαγισσών” το ονόμαζαν, οπότε


πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός. Ίσως θα ήταν καλύτε-ρα να κάνεις ό,τι ακριβώς σου λέω, δε νομίζεις;»

Η Νέτε υποτάχτηκε και παρέμεινε υποταγμένη για μήνες, κιεκείνο το διάστημα ήταν το χειρότερο της παραμονής της στο Σπρόγκε.

Όποτε έστρεφε το βλέμμα της προς τη θάλασσα, έβλεπε τα κύματα που μπορούσαν όχι απλώς να τη μεταφέρουν μακριά από το νησί, προς την ελευθερία, αλλά και να την παρασύρουν στο βυ-θό. Να τη στείλουν στο σκοτάδι, εκεί όπου κανείς δε θα την έβρι-σκε, ούτε θα της έκανε ξανά κακό.

Οι σπόροι του στρύχνου ήταν το μοναδικό πράγμα που πήρε η Νέτε από το Σπρόγκε, όταν τελικά έφυγε από εκεί. Τίποτε άλλο,έπειτα από τέσσερα χρόνια σκληρής δουλειάς και τυραννίας.

Πολύ αργότερα, όταν ειδικεύτηκε ως βοηθός εργαστηρίου, έμαθε για τις ανασκαφές σε ένα μοναστήρι, όπου είχαν βρεθεί σπόροι στρύχνου από αιώνες, και αμέσως φύτεψε τους δικούς της σε μια γλάστρα και την τοποθέτησε σε ηλιόλουστο ση-μείο.

Τώρα, ένα υγιές πράσινο φυτό ξεπρόβαλλε σαν μετενσάρκω-ση του παρελθόντος, για να την υποδεχτεί όπως ένας παλιός φί-λος που είχε επιστρέψει ύστερα από μακρά απουσία.

Για αρκετά χρόνια είχε ευδοκιμήσει στα χώματα του Χάουν-γκορ, και αυτό που έστεκε τώρα στο παράθυρο του διαμερίσμα-τός της στο Νέρεμπρο ήταν απευθείας απόγονος εκείνων των αρ-χικών σπόρων. Είχε αποξηράνει το φυτό και το είχε κρύψει σταρούχα που φορούσε τη μέρα που επέστρεψε ελεύθερη, επιτέλους,στην κοινωνία. Ήταν τα λείψανα μιας περασμένης εποχής. Φύλ-λα, κάψες γεμάτες σπόρους, αποξηραμένοι βλαστοί και άνυδραυπολείμματα υπέροχων λευκών λουλουδιών με μαύρες φλέβες κι

ΕΝΟΧΗ 123

ένα ολοκόκκινο μάτι στο κέντρο. Είχε συγκεντρώσει δύο σακου-λάκια με τα διάφορα μέρη του φυτού και ήξερε ακριβώς πώς να τα χρησιμοποιήσει.

Ίσως ο στρύχνος και τα μυστικά του να ήταν αυτός που ώθη-σε τη Νέτε να συνεχίσει τις σπουδές της και να γίνει τεχνικός ερ-γαστηρίου βιολογίας. Ίσως αυτός να ήταν που την είχε ωθήσει να αφοσιωθεί ολόψυχα στη χημεία.

Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, με τις ενισχυμένες γνώσεις της γύ-ρω από τις ουσίες και την επίδρασή τους στον ανθρώπινο οργα-νισμό, ήταν κάτι παραπάνω από ικανή να κατανοήσει τη θανατη-φόρα δράση του φυτού που είχε επιτρέψει η φύση να αναπτύσσε-ται ελεύθερα στα χώματα του Σπρόγκε.

Έπειτα από μερικά πειράματα, κατόρθωσε να αποσπάσει εκχυλίσματα από τα τρία σημαντικότερα ενεργά συστατικά του, στην κουζίνα του τετάρτου ορόφου, και δοκίμασε τις επιπτώ-σεις στον εαυτό της, σε ελάχιστες, προσεκτικά μετρημένες δό-σεις.

Η υοσκυαμίνη τής προκαλούσε δυσκοιλιότητα και στέγνωνε το σάλιο της· μικρά εξογκώματα εμφανίζονταν στο πρόσωπο καιτο στόμα της, και η καρδιά της παρουσίαζε αρρυθμία, αλλά χω-ρίς να προκαλείται κάποια χειρότερη αντίδραση.

Περισσότερο φοβόταν τη σκοπολαμίνη. Ήξερε πως μόλις πε-νήντα χιλιογραμμάρια αποτελούσαν θανάσιμη δόση. Ακόμα καισε ελάχιστες ποσότητες, η σκοπολαμίνη ήταν άκρως υπνωτική και ταυτόχρονα προκαλούσε αίσθημα ευφορίας. Διόλου παράξενο που είχε χρησιμοποιηθεί σαν ορός της αλήθειας στη διάρκεια του Βʹ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα άτομο στο σώμα του οποίου κυ-λούσε η σκοπολαμίνη έχανε την αίσθηση του τι θα μπορούσε ναπει σ’ εκείνη την ονειρική, υπνωτική κατάσταση που προκαλού-σε η συγκεκριμένη ουσία.

Έπειτα ήταν η ατροπίνη, ένα άχρωμο κρυσταλλικό αλκαλοει-


δές, το οποίο απαντάται σε όλα τα φυτά της οικογένειας των σο-λανοειδών. Ίσως η Νέτε να μην είχε δείξει την ίδια προσοχή όταν χορήγησε στον εαυτό της αυτή την ουσία, όπως με τις δύο προη-γούμενες. Σε κάθε περίπτωση, η ατροπίνη επηρέασε τόσο την όραση όσο και την ομιλία της, της προκάλεσε πυρετό και εξάψεις, έκανε την επιδερμίδα της να καίει και της δημιούργησε παραι-σθήσεις, οι οποίες οριακά δεν την οδήγησαν στη λιποθυμία.

Ήταν βέβαιο πως ένα κοκτέιλ αυτών των τριών ουσιών θα μπο-ρούσε να αποδειχτεί θανατηφόρο σε επαρκή συγκέντρωση. Η Νέ-τε ήξερε τι θα συνέβαινε έτσι και θέρμαινε μαζί αυτές τις ουσίες και απομάκρυνε, μέσω του βρασμού, το ενενήντα πέντε τοις εκα-τό του νερού που περιείχαν.

Πλέον, είχε στα χέρια της ένα αρκετά μεγάλο μπουκάλι με απόσταγμα στρύχνου, ενώ όλα τα παράθυρα είχαν γεμίσει ατμούς και η ατμόσφαιρα μέσα στο διαμέρισμά της είχε διαποτιστεί απότη βαριά μυρωδιά του.

Το μόνο που απέμενε ήταν να βρει την κατάλληλη δοσολογία για το αντίστοιχο σώμα.

Η Νέτε είχε να χρησιμοποιήσει τον υπολογιστή του συζύγου της από τότε που μετακόμισε. Για ποιο λόγο να το κάνει, άλλωστε; Δεν είχε σε κανέναν να γράψει, ούτε κάτι να πει, λογαριασμοί δενυπήρχαν, ούτε επαγγελματική αλληλογραφία. Δε χρησιμοποιού-σε προγράμματα ανάλυσης δεδομένων, ούτε επεξεργαστές κειμέ-νου. Αυτές οι εποχές είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

Όμως εκείνη την Πέμπτη, τον Αύγουστο του 1987, άνοιξε τονυπολογιστή και αφουγκράστηκε το βουητό του, την ώρα που η οθόνη άρχισε σταδιακά να πρασινίζει. Ένα μυρμήγκιασμα διέ-τρεξε το σώμα της, και το στομάχι της δέθηκε κόμπος από την τα-ραχή.

ΕΝΟΧΗ 125

Από τη στιγμή που οι επιστολές θα συντάσσονταν και θα απο-στέλλονταν, δε θα υπήρχε επιστροφή. Το μονοπάτι της ζωής της Νέτε στένευε και θα κατέληγε σε αδιέξοδο. Έτσι έβλεπε τα πράγ-ματα και έτσι ήθελε να είναι.

Ετοίμασε αρκετές εκδοχές του γράμματος που θα έστελνε, όμως στην τελική του μορφή είχε ως εξής:

Κοπεγχάγη, Πέμπτη 27 Αυγούστου 1987

Αγαπητέ/ή... Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που ειδωθή

καμε. Χρόνια τα οποία με περηφάνια μπορώ να πω ότι σταδιακά εξελίχθηκαν σε μια ευχάριστη και ικανοποιητική ζωή.

Όλο αυτό το διάστημα, αναλογιζόμουν τη μοίρα μου και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ορισμένα γεγονότα στο παρελθόν ήταν αναπόφευκτα και πλέον, από το σημείο όπου βρίσκομαι, είμαι επιτέλους σε θέση να συνειδητοποιήσω πως δεν ήμουν άμοιρη ευθυνών για τα όσα συνέβησαν.

Ό,τι κι αν συνέβη τότε, όποια σκληρά λόγια κι αν ειπώθηκαν, όσες παρεξηγήσεις κι αν προέκυψαν, πλέον δε βασανίζομαι. Το αντίθετο, μάλιστα. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, αισθάνομαι γαλήνη επειδή κατόρθωσα να επιβιώσω απ’ όλα αυτά, και τώρα ήρθε ο καιρός της συμφιλίωσης.

Όπως ενδεχομένως γνωρίζεις από τον Τύπο, ήμουν παντρεμένη με τον Αντρέας Ρόζεν για κάποια χρόνια, και η κληρονομιά του συζύγουμου με κατέστησε μια ιδιαίτερα εύπορη γυναίκα.

Τώρα, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να πρέπει να νοσηλευτώ. Δυστυχώς, η διάγνωση κάνει λόγο για μια ανίατη ασθένεια, και ο χρόνος πουμου απομένει είναι πράγματι λιγοστός.

Καθώς δεν ευτύχησα να αποκτήσω παιδιά που θα κληρονομούσαν την περιουσία μου, αποφάσισα να τη μοιράσω σε ορισμένα άτομα τα οποία συνάντησα στην πορεία της ζωής μου και με επηρέασαν με τον έναή τον άλλο τρόπο.


Επομένως, θα ήθελα διά της παρούσης να σε προσκαλέσω να έρθεις στο σπίτι μου, στη διεύθυνση Πέμπλινγκε Ντοσέρινγκ 23, στην Κοπεγχάγη, την

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ στις...

Τη μέρα αυτή, ο δικηγόρος μου θα παρίσταται προκειμένου να σουμεταβιβαστεί απολύτως νομότυπα το ποσό των δέκα εκατομμυρίων κορονών. Φυσικά, το δώρο αυτό υπόκειται σε φορολογία από τις αρμόδιες υπηρεσίες, όμως ο δικηγόρος μου θα σε ενημερώσει σχετικά με το θέμα αυτό, επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας.

Αισθάνομαι βέβαιη πως, έπειτα από αυτή τη διαδικασία, θα είμαστε σε θέση να μιλήσουμε ελεύθερα για τον παλιό καιρό. Δυστυχώς, το μέλλον μου ελάχιστα έχει να προσφέρει. Εντούτοις, θα με χαροποιούσε ιδιαίτερα αν είχα την ευκαιρία να κάνω το δικό σου μέλλον κάπως ανετότερο. Μια τέτοια εξέλιξη πράγματι θα μου πρόσφερε χαρά και ηρεμία. Κατανοώ ότι η ειδοποίηση φτάνει κάπως καθυστερημένα, όμωςό,τι σχέδια κι αν έχεις για τη συγκεκριμένη ημερομηνία, είμαι σίγουρη πως θα κρίνεις ότι αξίζει ο κόπος να έρθεις μέχρι εδώ.

Θα ήθελα να σου ζητήσω να έχεις αυτή την πρόσκληση μαζί σου καινα φτάσεις εγκαίρως στο ραντεβού, καθώς ο δικηγόρος μου έχει ένα αρκετά φορτωμένο πρόγραμμα εκείνη τη μέρα.

Εσωκλείω το ποσό των δύο χιλιάδων κορονών σε δίγραμμη επιταγήπροκειμένου να καλύψεις τα έξοδα μετακίνησης.

Θα χαρώ να σε ξαναδώ, βέβαιη πως η συνάντησή μας θα αποδειχτείαμοιβαία επωφελής.

Με ειλικρινείς χαιρετισμούς,Νέτε Χέρμανσεν

Ήταν μια καλή επιστολή, αποφάσισε, κι έτσι την έσωσε σε έξιεκδοχές, συμπληρώνοντας στην καθεμία ένα διαφορετικό όνομα

ΕΝΟΧΗ 127

και ώρα για το ραντεβού, και στη συνέχεια τις εκτύπωσε κι έβαλε την υπογραφή της. Ήταν μια προσεγμένη, σίγουρη υπογραφή, καμία σχέση με ό,τι είχαν δει έως τότε από τα χέρια της οι απο-δέκτες του μηνύματος.

Έξι επιστολές. Κουρτ Βεντ, Ρίτα Νίλσεν, Γκίτε Τσαρλς, Τά-γκε Χέρμανσεν, Βίγκο Μόγκενσεν και Φιλίπ Νέρβιγ. Σκέφτηκε για μια στιγμή να γράψει και στους δύο εναπομείναντες αδερφούς της, όμως τελικά απέρριψε την ιδέα αυτή. Ήταν πολύ μικροί τό-τε και ελάχιστα τη γνώριζαν. Άλλωστε, είχαν μπαρκάρει όταν συ-νέβησαν όσα συνέβησαν, και ο Μαντς, ο μεγαλύτερος όλων τους, είχε πεθάνει. Όχι, αυτοί δεν έφταιγαν σε τίποτα.

Έτσι, τώρα είχε μπροστά της έξι φακέλους. Κανονικά, έπρε-πε να ήταν εννέα, όμως ήξερε πως ο θάνατος την είχε προλάβει σε τρεις περιπτώσεις, και τα συγκεκριμένα κεφάλαια τα είχε κλεί-σει ο χρόνος.

Η διευθύντρια του σχολείου, ο θεράπων ιατρός και η προϊστα-μένη από το Σπρόγκε είχαν φύγει ήδη από τη ζωή. Ήταν οι τρεις που της ξέφυγαν.

Τρεις άνθρωποι για τους οποίους θα ήταν πανεύκολο να δεί-ξουν έλεος. Ή, ίσως, να αφήσουν να επικρατήσει η δικαιοσύνη.Και οι τρεις είχαν διαπράξει βαρύτατες αδικίες και τρομερά σφάλματα, ενώ και οι τρεις πέρασαν από τούτο τον κόσμο πιστεύο-ντας ακράδαντα ότι ίσχυε το αντίθετο: πως το έργο και η ζωή τους είχαν ωφελήσει όχι μόνο την κοινωνία, αλλά και τα δύσμοιρα άτο-μα που είχαν υπ’ ευθύνη τους.

Κι αυτό ακριβώς ήταν που δεν άφηνε το μυαλό της Νέτε ναησυχάσει. Αυτό ήταν που τριβέλιζε το νου της και τη βασάνιζε.

«Νέτε, έλα μαζί μου», είπε αυστηρά η διευθύντρια.Και όταν η Νέτε δίστασε, τη βούτηξε από το αφτί και την έσυ-


ρε μέχρι την πίσω πλευρά του κτιρίου, έτσι που σήκωναν σκόνη πίσω τους.

«Σιχαμένο τερατάκι. Ανόητο, χαζό παιδί, πώς τόλμησες;» τηςπέταξε χολωμένη, ρίχνοντας μια ανάστροφη στο πρόσωπο της Νέτε με το κοκαλιάρικο χέρι της.

Και όταν η Νέτε τής έβαλε τις φωνές με δάκρυα στα μάτια, απαιτώντας να μάθει για ποιο λόγο την τιμωρούσε, η διευθύντριατη χαστούκισε ξανά.

Η Νέτε κοίταξε ολόγυρά της όπως κειτόταν στο έδαφος, με την εξοργισμένη γυναίκα να στέκεται από πάνω της. Σκεφτότανπως το φόρεμά της θα είχε λερωθεί και ο πατέρας της θα στενα-χωριόταν, γιατί του είχε στοιχίσει ένα σωρό λεφτά. Προσπάθησενα προστατευτεί και το μόνο που ήθελε ήταν να την καταπιούν τα άνθη που έπεφταν από τις μηλιές, την ώρα που το τραγούδι της σιταρήθρας αντηχούσε ζωηρό από πάνω της και τα χαρούμεναγέλια των συμμαθητών της ακούγονταν από την άλλη πλευρά τουσχολείου.

«Έως εδώ και μη παρέκει. Αρκετά σε ανέχτηκα, απαίσιο πλά-σμα, κατάλαβες τι σου λέω; Ξετσίπωτο τσουλάκι!»

Όμως η Νέτε δεν καταλάβαινε. Λίγο νωρίτερα, έπαιζε με τααγόρια, κι εκείνα της είχαν ζητήσει να ανασηκώσει το φόρεμά της. Και όταν αυτή το έκανε, αποκαλύπτοντας μέσα στα χαχανη-τά τους ένα πελώριο ροζ εσώρουχο που το είχε κληρονομήσει από τη μητέρα της, τα αγόρια άρχισαν να φωνάζουν κατενθουσιασμέ-να, γιατί το είχε κάνει τόσο φυσικά, τόσο ξένοιαστα και πρόθυμα. Μέχρι τη στιγμή που η διευθύντρια άνοιξε δρόμο ανάμεσα απότα παιδιά και τα χαστούκισε όλα, ένα προς ένα, σκορπίζοντας την παρέα, έτσι που έμεινε εκεί μονάχα η Νέτε.

«Τσουλάκι!» αλύχτησε η διευθύντρια, και η Νέτε ήξερε τι σήμαινε η λέξη, οπότε απάντησε και είπε πως σε καμία περί-πτωση δεν ήταν αυτό το πράγμα, κι αν κάποια την κατηγορού-

ΕΝΟΧΗ 129

σε, τότε μάλλον σ’ εκείνη ταίριαζε ένας τέτοιος χαρακτηρι-σμός.

Τα μάτια της διευθύντριας γύρισαν ανάποδα, καθώς η Νέτετής πετούσε αγανακτισμένη εκείνα τα λόγια.

Κι αυτός ήταν ο λόγος που είχε χτυπήσει τη Νέτε τόσο δυνα-τά πίσω από το κτίριο του σχολείου, αυτός ήταν ο λόγος που κλό-τσησε χαλίκια στο πρόσωπό της, ενώ ωρυόταν και της έλεγε πωςστο εξής δεν είχε καμία θέση εκεί, κι αν ποτέ τής δινόταν η ευκαι-ρία, θα φρόντιζε να διδάξει σε ένα παλιόπαιδο σαν του λόγου τηςνα μην αντιμιλάει. Έτσι όπως είχε φερθεί η Νέτε από τότε πουπρωτοήρθε στο σχολείο, δεν της άξιζε τίποτα καλό στη ζωή. Καιό,τι είχε κάνει τώρα δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχαστεί ποτέ. Ηδιευθύντρια θα φρόντιζε γι’ αυτό.

Κι έτσι ακριβώς έκανε.


ΤΡΕΙΣΗΜΙΣΙ ΩΡΕΣ ΑΚΟΜΑ, και ύστερα θα εμφανιζόταν στο σπίτι τηςΜόνα σιδερωμένος και περιποιημένος, έχοντας την εμφάνιση άντρα με τον οποίο θα ήθελε εκείνη να περάσει μια αξέχαστη βραδιά.

Ο Καρλ κοίταξε απογοητευμένος το ωχρό πρόσωπό του στονμπροστινό καθρέφτη, την ώρα που στάθμευε το αυτοκίνητο έξωαπό το σπίτι του, στο τέρμα της γειτονιάς του, στο Άλερεντ. Μάλ-λον έτρεφε φρούδες ελπίδες.

Δύο ωρίτσες ύπνου μπορεί να ήταν ό,τι έπρεπε, σκέφτηκε, όμως εκείνη τη στιγμή είδε τον Τέργε Πλουγκ να πλησιάζει με με-γάλα βήματα προς το μέρος του.

«Τι έγινε πάλι, Πλουγκ;» ρώτησε αγριεμένος, καθώς έβγαινεαπό το αυτοκίνητο.


Ο Πλουγκ ανασήκωσε τους ώμους του. «Η υπόθεση με το πι-στόλι καρφιών. Έπρεπε να ακούσω τι είχε να πει ο Χάρντι».

«Το έχεις ακούσει ήδη πέντε φορές, τουλάχιστον».«Σωστά, όμως σκέφτηκα πως ίσως να θυμόταν κάτι περισσό-

τερο, μιας και είχαμε νέες εξελίξεις».Το κυνηγόσκυλο που έκρυβε μέσα του ο Πλουγκ είχε πιάσει

κάτι στον αέρα, προφανέστατα. Ήταν ένας από τους πλέον συστη-ματικούς ερευνητές στα Κεντρικά της Αστυνομίας. Κανείς δεν έδει-χνε περισσότερο πρόθυμος απ’ ό,τι εκείνος να οδηγήσει για πενή-ντα πέντε χιλιόμετρα προκειμένου να μαζέψει κλαδάκια που στην πορεία θα μπορούσαν να μετατραπούν σε μια πυρά υποψιών.

«Και τι έγινε, θυμήθηκε;»«Ίσως».«Ίσως; Αυτό, πάλι, τι κέρατο σημαίνει;»«Ρώτα τον μόνος σου», είπε ο Πλουγκ κι ύστερα τον χαιρέτη-

σε, φέρνοντας δυο δάχτυλα στον κρόταφό του.

Ο Μόρτεν Χόλαντ έσπευσε προς τον Καρλ με το που πέρασε τοκατώφλι. Όποιες σκέψεις είχε εκείνος να απολαύσει λίγες προ-σωπικές στιγμές, ακυρώνονταν από τη διαρκή παρουσία του ευ-τραφούς νοικάρη του.

Ο Μόρτεν έριξε μια ματιά στο ρολόι του. «Ευτυχώς, γύρισες στο σπίτι νωρίς, Καρλ. Έχουν γίνει ένα σωρό πράγματα εδώ. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα θυμηθώ όλα». Ακουγόταν ξέ-πνοος, μιλούσε βεβιασμένα. Άντε να ησυχάσεις σε τέτοιο περι-βάλλον.

«Εντάξει, ηρέμησε», του είπε ο Καρλ, αν και το να σταματή-σει εκατόν είκοσι κιλά πάχους δεν ήταν εύκολο σε καμία περίπτω-ση, ειδικά από τη στιγμή που ένιωθε το λαιμό του να κλείνει.

«Μιλούσα με τη Βίγκα στο τηλέφωνο επί μία ολόκληρη ώρα.

ΕΝΟΧΗ 131

Αγριεμένη ακουγόταν και είπε να της τηλεφωνήσεις αμέσως μόλις γυρίσεις».

Το κεφάλι του Καρλ κρέμασε. Κι αν έως εκείνη τη στιγμή τοπάλευε κάπως, πλέον αισθανόταν τελείως χάλια. Πώς διάολο κα-τάφερνε η σύζυγός του, με την οποία βρισκόταν σε διάσταση εδώ και χρόνια, να επηρεάζει ακόμα τόσο δραστικά το ανοσοποιητι-κό του σύστημα;

«Και τι ήθελε;» ρώτησε αδύναμα.Όμως ο Μόρτεν αρκέστηκε στο να προτάξει τις ψωμωμένες

παλάμες του, τις οποίες και βάλθηκε να κουνάει, σαν να ήθελε νααποκρούσει την επικείμενη ανάκριση. Προφανώς, ο Καρλ θα έπρεπε να μάθει την απάντηση μόνος του.

Μία ακόμα δουλειά στη λίστα με τις εκκρεμότητες.«Τίποτε άλλο είχαμε, πέρα από την επίσκεψη του Τέργε

Πλουγκ;» ρώτησε, αν και χρειάστηκε να πιέσει τον εαυτό του γιανα το κάνει. Καλύτερα να ξεμπέρδευε με τα μαντάτα, προτού πέ-σει ξερός από την αδυναμία.

«Ναι, τηλεφώνησε ο Γέσπερ από το κολέγιο. Είπε πως του έκλεψαν το πορτοφόλι».

Ο Καρλ κούνησε το κεφάλι του. Ο πανίβλακας ο προγονός του! Είχε συμπληρώσει σχεδόν τρία χρόνια στο λύκειο του Άλερεντ, προτού αποφασίσει να τα παρατήσει, λίγο πριν τις δύο τελευ-ταίες εξετάσεις του. Χάλια βαθμοί σε όλα τα μαθήματα. Τώρα,βρισκόταν στο δεύτερο έτος του προπαρασκευαστικού κολεγίουστο Γκεντόφτε, και πηγαινοερχόταν, μονίμως διαμαρτυρόμενος, ανάμεσα στο σπιτάκι της Βίγκα στο Ίσλεου και στο σπίτι του Καρλ στο Άλερεντ. Μέρα παρά μέρα, όλο και κάποια καινούριακοπελιά περνούσε από το δωμάτιό του, τα πάρτι δε σταματούσανποτέ, και γενικά κοπροσκύλιαζε. Ό,τι ακριβώς θα περίμενε κα-νείς σε αυτή την ηλικία.

«Και πόσα χρήματα είχε μέσα;» ρώτησε ο Καρλ.


Ο Μόρτεν έστρεψε τα μάτια του προς τα πάνω. Δεν μπορεί να ήταν τόσα πολλά...

«Ας βγάλει άκρη μόνος του», είπε ο Καρλ περνώντας στο κα-θιστικό. «Όλα εντάξει, Χάρντι;» ρώτησε ήσυχα.

Ίσως το χειρότερο απ’ όλα ήταν το ότι ο Χάρντι ούτε που σά-λευε στο νοσοκομειακό κρεβάτι του όταν έμπαινε κάποιος στο δω-μάτιο. Ένα προτεταμένο χέρι για χειραψία ή έστω ένα δάχτυλουψωμένο σε χαιρετισμό θα βοηθούσε πάρα πολύ.

Πέρασε την παλάμη του πάνω από το μέτωπο του τετραπλη-γικού πρώην συναδέλφου του, όπως έκανε πάντοτε, και αντίκρι-σε δυο γαλανά μάτια γεμάτα λαχτάρα να δουν κάτι περισσότεροπέρα από το άμεσο περιβάλλον στο καθιστικό του Καρλ.

«Ειδήσεις, ε;» παρατήρησε ο Καρλ, γνέφοντας προς την τηλε-όραση με την επίπεδη οθόνη στη γωνία.

Το στόμα του Χάρντι στράβωσε. Τι άλλο μπορούσε να κάνει;«Πριν από λίγο ήταν εδώ κι ο Τέργε Πλουγκ», είπε.

«Ναι, τον πέτυχα την ώρα που έφευγε. Φαινόταν να πιστεύει πως είχες κάτι καινούριο να προσθέσεις στην υπόθεση, σωστά κα-τάλαβα;» Ο Καρλ έκανε ένα βήμα πίσω, καθώς ένιωσε να του έρ-χεται να φτερνιστεί, όμως το γαργάλημα στη μύτη του πέρασε.«Συγνώμη, καλύτερα να μην πλησιάζω πολύ. Μου φαίνεται πως κάτι κόλλησα. Στα Κεντρικά πέφτουν κάτω σαν τις μύγες, ο ένας μετά τον άλλο».

Ο Χάρντι προσπάθησε να χαμογελάσει. Το να αρπάξει ένα κρύωμα ήταν το τελευταίο πράγμα που τον απασχολούσε αυτό τον καιρό. «Ο Πλουγκ μού είπε μερικά ακόμα πράγματα για εκείνοτο πτώμα που εντόπισαν σήμερα».

«Ναι, ήταν σε άσχημη κατάσταση. Διαμελισμένο, χωμένο σεσακούλες σκουπιδιών. Η αποσύνθεση είχε περιοριστεί λόγω τουπλαστικού, φυσικά, όμως και πάλι βρισκόταν σε αυτό που λέμε“κατάσταση προχωρημένης σήψης”».

ΕΝΟΧΗ 133

«Ο Πλουγκ λέει πως βρήκαν μια μικρότερη σακούλα, στην οποία είχε σχηματιστεί κάτι σαν κενό αέρος», παρατήρησε ο Χάρ-ντι. «Πιστεύουν πως ο αέρας ήταν ζεστός στην αρχή, αλλά κάτιέγινε και κρύωσε γρήγορα. Τέλος πάντων, οι ιστοί στο εσωτερικόέμοιαζαν σχετικά καλά διατηρημένοι».

«Μάλιστα. Αν είναι έτσι, ίσως καταφέρουν να αποσπάσουν κά-ποιο δείγμα DNA για να πορευτούν. Ποιος ξέρει, μπορεί να είναιμια θετική εξέλιξη αυτή, τι λες κι εσύ, Χάρντι; Μου φαίνεται πωςκαι στους δυο μας θα ήταν χρήσιμη μια ουσιαστική πρόοδος σε αυτή την ιστορία».

Ο Χάρντι τον κοίταξε κατάματα. «Είπα στον Πλουγκ να κοι-τάξουν να δουν μήπως ο τύπος ανήκε σε κάποια μειονότητα».

Ο Καρλ έγειρε το κεφάλι του στο πλάι κι αμέσως ένιωσε τη μύ-τη του να τρέχει. «Πώς κι έτσι;»

«Επειδή ο Άνκερ μού είχε πει πως πλακώθηκε με κάποιον αλ-λοδαπό αλήτη εκείνη τη νύχτα που ήρθε γεμάτος αίματα στα ρού-χα, τότε που τον φιλοξενούσαμε η Μίνα κι εγώ. Και δε μιλάω για λεκέδες από αίμα που θα περίμενες να δεις έπειτα από έναν κα-βγά. Τουλάχιστον, όχι μετά τους καβγάδες που έχω δει εγώ».

«Και τι σχέση θα μπορούσε να έχει αυτό με την υπόθεση;»«Την ίδια ερώτηση έκανα κι εγώ στον εαυτό μου. Όμως κάτι

μου λέει πως ο Άνκερ ήταν χωμένος για τα καλά στα σκατά, εντά-ξει; Μη λέμε πάλι τα ίδια».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. «Ας το συζητήσουμε ξανά το πρωί, Χάρντι. Πηγαίνω πάνω, να κοιμηθώ λιγάκι, μπας και τη σκαπουλάρω από αυτή τη ρημάδα την ίωση. Η Μόνα με προσκά-λεσε απόψε σε δείπνο με χήνα και εκπλήξεις».

«Μάλιστα, καλά να περάσεις», είπε ο Χάρντι. Ακούστηκε πι-κρόχολος.


Ο Καρλ ξάπλωσε βαρύς στο κρεβάτι του και θυμήθηκε τη για-τρειά του καπέλου. Απ’ ό,τι ήξερε, ήταν μια μέθοδος την οποία ο ηλικιωμένος πατέρας του εξακολουθούσε να εφαρμόζει σε περί-πτωση αρρώστιας.

«Ξάπλωσε σε ένα κρεβάτι με ουρανό», έλεγε πάντοτε. «Κρέμα-σε ένα καπέλο στον ένα στύλο στα πόδια του και πιάσε το μπου-κάλι με το ποτό που πάντοτε θα πρέπει να έχεις στο κομοδίνο σου. Συνέχισε να πίνεις μέχρι να καταφέρεις να δεις ένα καπέλο καιστον άλλο στύλο. Σου το υπόσχομαι, την επόμενη μέρα θα είσαι περδίκι. Και να μην είσαι, δε θα σε νοιάζει».

Η θεραπεία ήταν αλάνθαστη, όμως τι γινόταν αν έπρεπε ναοδηγήσεις ένα δίωρο αργότερα; Τι γινόταν αν δεν ήθελες να εμ-φανιστείς εκεί όπου ήσουν καλεσμένος ζέχνοντας αλκοόλ; Το ναφτάσει στο σπίτι της Μόνα τύφλα στο μεθύσι ήταν κάτι που σί-γουρα εκείνη δε θα αντάμειβε με φιλιά και γλύκες.

Αναστέναξε βαριά μια δυο φορές κι ένιωσε αυτολύπηση, προ-τού το πάρει απόφαση και πιάσει το μπουκάλι με το ουίσκι, κα-τεβάζοντας μερικές γουλιές. Σίγουρα δε θα έβλαπτε λίγο ποτό, σωστά;

Λίγο μετά, αναζήτησε το νούμερο της Βίγκα στο κινητό του,πήρε βαθιά ανάσα και περίμενε να ακούσει τι βόμβα θα έσκαγεαυτή τη φορά.

«Αχ, χαίρομαι τόσο που τηλεφώνησες», τιτίβισε η Βίγκα. Κι αυτό ήταν σίγουρο σημάδι πως τα πράγματα θα πήγαιναν κατάδιαόλου από στιγμή σε στιγμή.

«Λέγε τι θες, Βίγκα. Είμαι άρρωστος και κατάκοπος, δεν έχωκαμία διάθεση να χασομεράω».

«Είσαι άρρωστος; Α, τότε μπορεί να περιμένει».Βλακείες! Η Βίγκα ήξερε πάρα πολύ καλά πως ο Καρλ είχε

επίγνωση ότι εκείνη δεν το εννοούσε πραγματικά.«Μήπως έχει κάποια σχέση με χρήματα;»

ΕΝΟΧΗ 135

«Καρλ!» αναφώνησε, φανερά ενθουσιασμένη. Ο Καρλ κατέβασε μία ακόμα γερή γουλιά από το μπουκάλι

του ουίσκι.«Ο Γκουρκαμάλ μού έκανε πρόταση γάμου».Το ουίσκι, όταν βγαίνει από τα ρουθούνια, μπορεί να προκα-

λέσει μια πολύ δυσάρεστη αίσθηση, ανακάλυψε ο Καρλ. Παρα-λίγο να πνιγεί, έβηξε μερικές φορές και σκούπισε τις μύξες πουείχαν μαζευτεί στην άκρη της μύτης του, προσπαθώντας να μη δώσει σημασία στα μάτια του που δάκρυζαν ασταμάτητα.

«Μα, αυτό είναι διγαμία, Βίγκα, για όνομα! Είσαι ακόμα πα-ντρεμένη μαζί μου, το ξέχασες;»

Εκείνη γέλασε.Ο Καρλ ανακάθισε και ακούμπησε το μπουκάλι στο κομοδί-

νο.«Κοίτα, μήπως προσπαθείς με όλα αυτά να ζητήσεις διαζύγιο;

Δε φαντάζομαι να περιμένεις να κάτσω στο κρεβάτι, μια κατά ταάλλα ωραιότατη Τετάρτη, και να γελάω την ώρα που μου λες πως μου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι, εντάξει; Δεν το σηκώνω οικο-νομικά να πάρω διαζύγιο, Βίγκα, το ξέρεις αυτό. Δεν υπάρχει πε-ρίπτωση να καταφέρω να κρατήσω το σπίτι, αν πιάσουμε να μοι-ράζουμε τα πράγματα. Μιλάμε για το ίδιο σπίτι όπου ζει ο γιοςσου και στο οποίο υπάρχουν δύο ακόμα ένοικοι. Πες μου ότι δε σοβαρολογείς. Δεν μπορείτε εσύ κι αυτός ο Κουρκουμάς να βο-λευτείτε με μια συγκατοίκηση; Τι σ’ έπιασε και θες να το τραβή-ξεις έως το γάμο;»

«Το ευτυχές γεγονός, το Ανάντ Καράζ, θα λάβει χώρα στην Πα-τιάλα, εκεί όπου ζει η οικογένειά του. Δεν είναι υπέροχο;»

«Όπα, όπα, όπα, μισό λεπτό, Βίγκα. Άκουσες τι σου είπα μό-λις τώρα; Πώς περιμένεις να τα βγάλω πέρα με ένα διαζύγιο τέ-τοια εποχή; Δεν είπαμε πως θα έπρεπε να μιλήσουμε και να συμ-φωνήσουμε πριν φτάσουν τα πράγματα έως εκεί; Και, τέλος πά-


ντων, τι είναι αυτό το “αναντάμ παπαντάμ” που είπες; Δε σε έπια-σα».

«Ανάντ Καράζ, χαζέ. Έτσι λένε την τελετή όπου υποκλινόμα-στε μπροστά στο Γκουρού Γκραντ Σαχίμπ, το ιερό βιβλίο των Σιχ,προκειμένου να επισημοποιήσουμε το γάμο μας».

Το βλέμμα του Καρλ στράφηκε αμέσως στον τοίχο του υπνο-δωματίου, εκεί όπου εξακολουθούσαν να κρέμονται μικρές ταπι-σερί από την εποχή που η Βίγκα είχε φάει κόλλημα με τον ινδου-ισμό και τα μυστήρια του Μπαλί. Άραγε, απέμενε καμιά θρη-σκεία με την οποία να μην είχε φλερτάρει ασύστολα όλα εκείνα τα χρόνια;

«Δε σε καταλαβαίνω καθόλου, Βίγκα. Σοβαρά τώρα, περιμένειςνα σκάσω τρία ή και τέσσερα χιλιάρικα προκειμένου να σε πα-ντρέψω με έναν τύπο που έχει ενάμισι χιλιόμετρο μαλλί μέσα στο τουρμπάνι του, για να σε τρέχει αυτός όλη μέρα;»

Εκείνη γέλασε σαν κοπελίτσα που μόλις είχε πείσει τους γο-νείς της να την αφήσουν να βάλει σκουλαρίκι στη μύτη.

Αν το συνέχιζε έτσι η Βίγκα, ο Καρλ θα τα τέζαρε. Άπλωσε το χέρι, έπιασε ένα χαρτομάντιλο από το κομοδίνο και φύσηξε τημύτη του. Παραδόξως, χωρίς κανένα ορατό αποτέλεσμα.

«Καρλ! Προφανώς δεν έχεις ιδέα από τις διδαχές του Γκουρού Νανάκ. Ο σιχισμός τάσσεται υπέρ της ισότητας των δύο φύλων, υπέρ του διαλογισμού και της εξασφάλισης των προς το ζην με αξιοπρέ-πεια. Υπέρ της φιλανθρωπίας και της σκληρής εργασίας. Δεν υπάρ-χει αγνότερος τρόπος ζωής από αυτόν που εφαρμόζουν οι Σιχ».

«Κοίτα, αν το επιβάλλει η θρησκεία τους να μοιράζονται ό,τι έχουν με τους φτωχούς, τότε αυτός ο Κουρκουμάς σου μπορεί νακάνει την αρχή δίνοντας κάτι και σ’ εμένα. Ας πούμε, δύο χιλιά-ρικα, και είμαστε πάτσι, τι λες;»

Κι άλλα γέλια, λες και η Βίγκα ήταν αποφασισμένη να μη στα-ματήσει. «Ηρέμησε, Καρλ. Μπορείς να δανειστείς τα χρήματα από

ΕΝΟΧΗ 137

τον Γκουρκαμάλ και να τα επιστρέψεις σ’ εμένα. Θα σου τα δώσει με χαμηλό τόκο, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Ζήτησα από ένα μεσιτικό γραφείο να εκτιμήσει την αξία του σπιτιού. Οι κατοικίες αυτού του επιπέδου στο Ρένεχολτ Παρκ πουλιούνται τώ-ρα για 1,9 εκατομμύρια. Εξακολουθούμε να χρωστάμε εξακόσια χιλιάρικα στο δάνειο, οπότε μια χαρά θα τη βγάλεις με τα μισά του υπόλοιπου ποσού και θα κρατήσεις τα έπιπλα, επιπροσθέτως».

Εξακόσιες πενήντα χιλιάδες κορόνες!Ο Καρλ έγειρε προς τα πίσω και με αργές κινήσεις έκλεισε το

κινητό του.Ήταν λες και το σοκ είχε εξοντώσει τον ιό από το σώμα του

και στη θέση του είχε αφήσει τριάντα δύο μολυβένια βαρίδια, κά-που στην περιοχή του στήθους του.

Μύρισε το άρωμά της προτού ακόμα εκείνη ανοίξει την πόρτα.«Πέρασε μέσα», του είπε η Μόνα, πιάνοντάς τον από το μπρά-

τσο για να τον μπάσει στο διαμέρισμά της.Η απόλυτη ευτυχία κράτησε τρία ακόμα δευτερόλεπτα, έως τη

στιγμή που η Μόνα τράβηξε κατά την τραπεζαρία και τον άφησενα στέκεται μπροστά σε μια νεαρή, ντυμένη με ένα εφαρμοστό μίνι φόρεμα, η οποία έσκυβε πάνω από το τραπέζι ανάβοντας κε-ριά.

«Να σου συστήσω τη Σαμάνθα, τη μικρότερη κόρη μου», ανα-κοίνωσε η Μόνα. «Ανυπομονούσε να σε γνωρίσει».

Τα μάτια του κλώνου μιας κατά είκοσι χρόνια νεότερης Μόναδε φανέρωναν, όμως, και τόση χαρά όση άφηνε να εννοηθεί πωςένιωθε, σύμφωνα με την εισαγωγή που έκανε η μητέρα της. Τονέκοψε από πάνω μέχρι κάτω, παρατηρώντας εμφανώς την υπο-χώρηση των μαλλιών του στους κροτάφους, τη μάλλον τσαλακω-μένη κορμοστασιά του, τον κόμπο στη γραβάτα του που ξαφνικά


ο Καρλ την αισθανόταν σαν θηλιά. Ήταν προφανές πως η Σαμάν-θα δεν είχε εντυπωσιαστεί.

«Γεια, Καρλ», είπε η νεαρή, εκδηλώνοντας ήδη την αποδοκι-μασία της για τα αποτελέσματα της τελευταίας ψαριάς που είχεανασύρει η μητέρα της από τα απύθμενα βάθη των «Αντρών της Κακιάς Ώρας».

«Γεια, Σαμάνθα», απάντησε εκείνος, παλεύοντας να δώσει στοστόμα του μια κλίση που να έφερνε κάπως σε ενθουσιώδες χαμό-γελο. Τι στα κομμάτια τής είχε πει η Μόνα όταν τον περιέγραφε, που έκανε τη γνωριμία της με τον πραγματικό άνθρωπο τόσο απο-γοητευτική;

Η κατάσταση πήρε ακόμα χειρότερη τροπή όταν ένα αγορά-κι όρμησε στο δωμάτιο και του τράβηξε μια ξεγυρισμένη στο πό-δι με ένα πλαστικό σπαθί.

«Είμαι ένας επικίνδυνος ληστής!» φώναξε το τερατάκι με τακατάξανθα μαλλιά, το οποίο του σύστησαν ως Λούντβιχ και ήτανεγγονός της Μόνα.

Η γρίπη δεν είχε καμία ελπίδα απέναντι σε όλα αυτά. Έτσι κι έσκαγαν και τίποτε άλλες εκπλήξεις σήμερα, ο Καρλ θα γινότανπερδίκι σε χρόνο μηδέν.

Υπέμεινε το ορεκτικό χαμογελώντας, με το ύφος που είχε μά-θει να παίρνει από τις αμέτρητες επαναλήψεις των ταινιών του Ρίτσαρντ Γκιρ, όμως μόλις εμφανίστηκε η χήνα, τα μάτια του Λού-ντβιχ παραλίγο να πεταχτούν έξω.

«Η μύτη σου στάζει μέσα στη σάλτσα», ανακοίνωσε ο πιτσιρι-κάς, δείχνοντας το επίμαχο σημείο στο πρόσωπο του Καρλ και ενεργοποιώντας με τον τρόπο αυτό ένα ξέσπασμα σχεδόν ανεξέ-λεγκτων σπασμών γέλιου στην κοιλιακή χώρα της μητέρας του.

Όταν η λογοδιάρροια του Λούντβιχ εστιάστηκε στο θέμα της ουλής στον κρόταφο του Καρλ, ανακοινώνοντας πως ήταν απαί-σια, και στη συνέχεια δήλωσε πως δεν πίστευε ότι ο Καρλ είχε δι-

ΕΝΟΧΗ 139

κό του, αληθινό πιστόλι, τότε ο Καρλ συνειδητοποίησε πως είχε ξεμείνει από εναλλακτικές λύσεις.

«Σε παρακαλώ», προσευχήθηκε βουβά, με τα μάτια στραμμέ-να προς τον ουρανό, «αν δε με βοηθήσεις τώρα, έχω εδώ δίπλαμου ένα παιδί που σκοπεύω να του τις βρέξω γερά σε δέκα δευτε-ρόλεπτα».

Η θεϊκή παρέμβαση που τον έσωσε δεν ήταν ούτε το σχόλιοτης γοητευτικής γιαγιάς πως ο εγγονός της το είχε παρακάνει ού-τε η επίπληξη της νέας μητέρας. Αντιθέτως, ήταν το βουητό του κινητού του στην πίσω τσέπη του, το οποίο θα μπορούσε να ση-μαίνει, δόξα τω Θεώ, πως εκείνη η βραδιά μπορεί και να είχε φτά-σει στο τέλος της.

«Με συγχωρείτε ένα λεπτό», είπε, υψώνοντας το ένα χέρι για να κάνουν ησυχία, ενώ έφερνε το άλλο στην τσέπη του. «Άσαντ, τι συμβαίνει;» ρώτησε βλέποντας το όνομα του βοηθού του στην οθό-νη του κινητού. Εκείνη τη στιγμή, ήταν ικανός να απαντήσει σεοποιαδήποτε ερώτηση, με οποιονδήποτε τρόπο, αρκεί έτσι να κα-τάφερνε να το σκάσει από εκεί πέρα.

«Λυπάμαι που ενοχλώ, Καρλ, όμως μπορείς να μου πεις πόσεςεξαφανίσεις ανθρώπων δηλώνονται κάθε χρόνο στη Δανία;»

Αόριστη εισαγωγή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, η οποία μπορούσε να απαντηθεί μονάχα με μια εξίσου αόριστη εκτίμηση. Τέλεια.

«Γύρω στις χίλιες πεντακόσιες, θα έλεγα. Πού βρίσκεσαι τώ-ρα;» Αυτή η ερώτηση πάντοτε ακουγόταν σοβαρή.

«Είμαι ακόμα στο υπόγειο, παρέα με τη Ρόζε. Και από αυτάτα χίλια πεντακόσια άτομα, πόσα υπολογίζεις πως εξακολουθούννα αγνοούνται στο τέλος της χρονιάς, Καρλ;»

«Αυτό εξαρτάται. Γύρω στα δέκα, θα έλεγα».Ο Καρλ σηκώθηκε από το τραπέζι και προσπάθησε να δείξει

πως τον είχε απορροφήσει απόλυτα το τηλεφώνημα.


«Είχαμε εξελίξεις στην υπόθεση;» ρώτησε. Μία ακόμα εξαιρε-τική ατάκα.

«Δεν είμαι σίγουρος», απάντησε ο Άσαντ. «Εσύ θα μου πεις. Πάντως, την ίδια εβδομάδα που εκείνη η μαντάμ, η Ρίτα Νίλσεν,εξαφανίστηκε, δηλώθηκε η εξαφάνιση δύο ακόμα ατόμων, κι ύστερα ενός ακόμα την επόμενη εβδομάδα, και κανείς τους δε βρέθηκε από τότε. Δε το βρίσκεις πολύ παράξενο αυτό; Τέσσεριςεξαφανίσεις μέσα σε τόσο λίγες μέρες, Καρλ. Τι λες κι εσύ; Σχε-δόν οι μισές απ’ όσες παραμένουν ανεξιχνίαστες μέσα σε μια ολό-κληρη χρονιά».

«Λοιπόν, μείνε εκεί όπου είσαι, έρχομαι αυτή τη στιγμή!» Εξαι-ρετική ατάκα για να «την κάνει» με ελαφρά πηδηματάκια, παρό-τι ο Άσαντ μάλλον θα είχε σαστίσει.

Πότε άλλοτε είχε δείξει ο Καρλ τέτοια προθυμία να σπεύσει στη δουλειά;

Στράφηκε και πάλι στο τραπέζι. «Λυπάμαι ειλικρινά», είπε. «Μάλλον το προσέξατε κι εσείς πως είμαι κάπως αφηρημένος σή-μερα. Πρώτον, γιατί βούτηξα ένα απαίσιο κρυολόγημα, οπότε ελ-πίζω να μην κόλλησα κάποιον εδώ». Ρούφηξε τη μύτη του για ναυπογραμμίσει το πρόβλημα, όμως διαπίστωσε πως τα ρουθούνιατου είχαν ξεραθεί τελείως. «Και δεύτερον, γιατί έχουμε μια υπό-θεση με τέσσερα εξαφανισμένα άτομα, καθώς και μια ιδιαίτεραφριχτή δολοφονία στο Άμαρ, την οποία πρέπει να διαλευκάνου-με. Ζητώ και πάλι συγνώμη, όμως, δυστυχώς, πρέπει να πηγαίνω,δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι πόσο θα μπερδευτεί η κατάσταση αν δεν πάω εκεί αμέσως».

Κοίταξε κατάματα τη Μόνα. Εκείνη έδειχνε πραγματικά ανή-συχη. Καμία απολύτως σχέση με το ύφος που είχε όταν τον συμ-βούλευε με την επαγγελματική της ιδιότητα.

«Η ιστορία με τους πυροβολισμούς είναι πάλι;» ρώτησε, προ-σπερνώντας τις θερμές ευχαριστίες του για την υπέροχη βραδιά.

ΕΝΟΧΗ 141

«Να προσέχεις, εντάξει; Εξακολουθείς να είσαι πάρα πολύ επη-ρεασμένος απ’ ό,τι συνέβη τότε, Καρλ».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. «Ναι, η ίδια παλιά υπόθεση. Μην ανησυχείς για εμένα, όμως. Δε σχεδιάζω να μπλεχτώ ξανά με τηνέρευνα. Και είμαι μια χαρά, αλήθεια».

Η Μόνα συνοφρυώθηκε. Τι χάλια βραδιά! Δύο βήματα προς τα πίσω, αυτό ήταν. Μια ατυχής πρώτη γνωριμία με την οικογέ-νεια, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Η κόρη της τον αντιπάθη-σε αμέσως. Ο Καρλ αντιπάθησε τον εγγονό. Δεν είχε προλάβει κα-λά καλά να δοκιμάσει τη χήνα, προτού προσθέσει τις μύξες του στη σάλτσα, και τώρα η Μόνα σχολίαζε ξανά την υπόθεση με τοπιστόλι καρφιών. Το δίχως άλλο θα του φόρτωνε ξανά το σπαστι-κό τρελογιατρό, τον Κρις.

«Μια χαρά είμαι», επανέλαβε ο Καρλ και ύστερα ύψωσε τον αντίχειρα κι έστρεψε το δείκτη προς τον Λούντβιχ, ρίχνοντάς τουχαμογελαστός μια υποτιθέμενη πιστολιά.

Την επόμενη φορά, έπρεπε να φροντίσει να είναι καλύτερα ενημερωμένος ως προς τη φύση των εκπλήξεων που του επιφύ-λασσε η Μόνα.


Ο ΤΑΓΚΕ ΑΚΟΥΣΕ το γραμματοκιβώτιο του να ανοιγοκλείνει καιβλαστήμησε. Από τότε που είχε βάλει εκείνο το αυτοκόλλητο πουέγραφε Όχι Διαφημιστικά, οι μόνοι φάκελοι που λάμβανε είχαν αποστολέα την εφορία και σπάνια του επιφύλασσαν καλές ειδή-σεις. Ποτέ του δεν μπόρεσε να καταλάβει για ποιο λόγο δεν τον άφηναν ήσυχο, με τα ψιλοποσά που έβγαζε «μαύρα» επισκευάζο-ντας ποδήλατα και λύνοντας τα καρμπιρατέρ των μοτοποδηλά-


των που του έφερναν διάφοροι νεαροί. Μήπως θα προτιμούσαν να πάει με το χέρι απλωμένο στις υπηρεσίες κοινωνικής πρό-νοιας στο Μίντελφαρτ, ή μήπως να το ρίξει στις διαρρήξεις τωνεξοχικών σπιτιών στην παραλία του Σκόρουπ, όπως οι τύποι μετους οποίους πήγαινε για καμιά μπίρα;

Άπλωσε το χέρι κι έπιασε ένα από τα μπουκάλια κρασιού που έστεκαν ανάμεσα στο κρεβάτι και το αναποδογυρισμένο καφάσι από μπίρες που χρησιμοποιούσε για κομοδίνο, τσέκαρε να δει μήπως το είχε χρησιμοποιήσει στη διάρκεια της νύχτας κι ύστερα το κράτησε πάνω στον καβάλο του και κατούρησε μέσα μέχρι που το γέμισε. Σκούπισε τα χέρια του στα σκεπάσματα και με αργές κινήσεις ση-κώθηκε όρθιος. Είχε αρχίσει να μπαφιάζει με την τραυλή, ποντικο-μούρα νοικάρισσά του, τη Μέτε. Ο βάλτος βρισκόταν ακριβώς πίσω από το δωμάτιό της στο κυρίως σπίτι, κι εδώ στο εργαστήρι όπου έμενε αυτός, οι σανίδες ήταν σαπισμένες και ο άνεμος σφύριζε όπως περνούσε από τις χαραμάδες. Ο χειμώνας θα επέστρεφε σύντομα.

Έριξε μια ματιά ολόγυρα στο δωμάτιο. Αντίκρισε τις παλιές, τσαλακωμένες αφίσες των γυμνόστηθων κοριτσιών που είχαν γρά-σα μηχανής πασαλειμμένα πάνω στα στήθη τους. Τροχοί, λάστι-χα και διάφορα ανταλλακτικά μοτοποδηλάτων ήταν πεταμένα πα-ντού, ενώ το τσιμεντένιο πάτωμα είχε μαυρίσει από την κρούστα που σχημάτιζαν τα παλιά λάδια. Δεν ήταν ένας χώρος για τον οποίο θα αισθάνονταν περήφανοι οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως ήταν δικός του.

Άπλωσε το χέρι και διαπίστωσε πως το τασάκι που είχε αφη-μένο στο ράφι του τοίχου ήταν γεμάτο ωραιότατες γόπες. Διάλε-ξε την καλύτερη, την άναψε και τράβηξε μια γερή τζούρα. Η καύ-τρα κατάπιε και τα τελευταία χιλιοστά μέχρι τα λερά δάχτυλά του, προτού σβήσει το αποτσίγαρο.

Σηκώνοντας το σώβρακό του, προχώρησε ακροπατώντας στο κρύο δάπεδο κι έφτασε στην πόρτα. Ένα βήμα έξω, και τα δάχτυ-

ΕΝΟΧΗ 143

λά του μπορούσαν να φτάσουν το γραμματοκιβώτιο. Ήταν ένα απλό κουτί, που το είχε σκαρώσει στο πι και φι από κοντραπλακέ, και το καπάκι του είχε φουσκώσει, καταλήγοντας να έχει διπλάσιο πάχος σε σχέση με τότε που το είχε φτιάξει, πριν από κάτι αιώνες.

Κοίταξε αριστερά και δεξιά στο δρόμο, κι ευτυχώς δεν υπήρ-χε ψυχή. Δεν είχε καμία όρεξη να του κάνουν ξανά φασαρία επει-δή στεκόταν καταμεσής στο Μπρέντερουπ με το προκοίλι του και τα βρόμικα εσώρουχά του σε κοινή θέα. «Κάτι κλώσες της μπουρ-ζουαζίας που δεν αντέχουν το θέαμα ενός πραγματικού άντρα πά-νω στα καλύτερά του», όπως είχε πει και στους φίλους τους, εκεί που κάθονταν κι έπιναν τις μπίρες τους. Ήταν μια καλή λέξη καιτου άρεσε να τη χρησιμοποιεί. Μπουρζουαζία. Γαλλική.

Προς μεγάλη του έκπληξη, το γράμμα που έβγαλε από το κου-τί δεν ήταν ένα ακόμα μπιλιέτο της εφορίας, ούτε καμιά επιστο-λή από τις τοπικές Αρχές· ένας κοινός λευκός φάκελος ήταν, σφραγισμένος. Χρόνια είχε να λάβει τέτοιο γράμμα.

Ίσιωσε την πλάτη του, λες κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή τον πα-ρακολουθούσε ο αποστολέας ή το ίδιο το γράμμα είχε μάτια και μπο-ρούσε να κρίνει αν ο παραλήπτης άξιζε το μήνυμα που μετέφερε.

Δεν αναγνώρισε το γραφικό χαρακτήρα, όμως είδε το όνομάτου γραμμένο με προσεκτικά, καλλιγραφικά γράμματα, τα οποία έμοιαζαν να απλώνονται όλο χάρη στο χαρτί. Ωραιότατα!

Ύστερα το γύρισε από την ανάποδη κι αμέσως ένιωσε ένα κύ-μα αδρεναλίνης να ξεχύνεται στις φλέβες του. Σαν ερωτευμένος,αισθάνθηκε τα μάγουλά του να αναψοκοκκινίζουν. Και σαν τρο-μοκρατημένος, τα μάτια του να γουρλώνουν.

Τίποτα δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο απρόσμενο απ’ό,τι αυτό. Ένα γράμμα από τη Νέτε. Τη Νέτε Χέρμανσεν, την ξα-δέρφη του. Με τη διεύθυνσή της και τα σχετικά. Ένα γράμμα από τη Νέτε, με την οποία πίστευε πως δεν επρόκειτο να έχει καμίααπολύτως επικοινωνία, ποτέ ξανά. Κι όχι άδικα.


Πήρε μια βαθιά ανάσα και για μια στιγμή σκέφτηκε να ξανα-ρίξει το φάκελο στο γραμματοκιβώτιο. Λες και το κοντραπλακέ του κουτιού ήταν ικανό να τον καταπιεί, να τον αποσπάσει βίαιααπό τα χέρια του, ώστε να μη χρειαστεί ο Τάγκε να έρθει αντιμέ-τωπος με το περιεχόμενό του.

Τέτοια ήταν η επίδραση που του άσκησε.

Από την πρακτική εμπειρία που είχε αποκτήσει δουλεύοντας στο μικρό κτήμα του πατέρα τους, ο μεγαλύτερος αδερφός της Νέτε, ο Μαντς, είχε μάθει ότι, όπως και όλα τα άλλα πλάσματα, οι άν-θρωποι χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, αρσενικά και θηλυκά. Κιαπό τη στιγμή που το μάθαινε κανείς αυτό, δεν απέμεναν και πολ-λά άλλα πράγματα για να μάθει. Όλα τα άλλα θα έρχονταν από μόνα τους. Τα στοιχειώδη της ζωής χωρίζονταν ανάμεσα στις δύοαυτές ομάδες. Τα θέματα της δουλειάς, και όλα όσα συνέβαινανμέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Τα πάντα ήταν έτσι σχε-διασμένα, ώστε είτε η μία είτε η άλλη ομάδα να αναλαμβάνει το κάθε ζήτημα που προέκυπτε.

Ο Μαντς συγκέντρωσε τα μικρότερα αδέρφια και τον ξάδερ-φό του στην αυλή μπροστά στο αγροτόσπιτο, κατέβασε το παντε-λόνι του κι έδειξε το όργανό του.

«Αν έχετε τέτοιο κι εσείς, είστε της μιας ομάδας. Κι αν στη θέ-ση του έχετε μια σχισμή, είστε της άλλης. Αυτό είναι όλο κι όλο».

Οι αδερφοί του και ο ξάδερφος Τάγκε είχαν γελάσει, οπότε ηΝέτε κατέβασε το εσώρουχό της, σαν να ήθελε να εκφράσει κά-ποιου είδους παιδική αλληλεγγύη και κατανόηση.

Ο Τάγκε, ειδικά, βρήκε την κίνηση αυτή ενδιαφέρουσα. Στα μέρη απ’ όπου καταγόταν, το γδύσιμο ήταν κάτι που δε συνέβαι-νε μπροστά σε άλλους, και ποτέ έως τότε δεν είχε συλλάβει ακρι-

ΕΝΟΧΗ 145

βώς τον καθοριστικό τρόπο με τον οποίο διέφεραν οι άντρες από τις γυναίκες.

Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που περνούσε ο Τάγκε στο αγρό-κτημα του θείου του. Χίλιες φορές καλύτερα από τις αφόρητα ζε-στές μέρες στο λιμάνι του Άσενς και στα στενά σοκάκια όπου αυ-τός και τα άλλα αγόρια κρύβονταν, μαζί με τα πρώτα τους τσιγά-ρα, και ονειρεύονταν τη μέρα που θα μπάρκαραν για να ανοι-χτούν στη θάλασσα.

Τα πήγαιναν καλά η Νέτε και ο Τάγκε. Οι δίδυμοι ήταν επί-σης καλοί του φίλοι, όμως η Νέτε ήταν η αγαπημένη του, παρότι οχτώ χρόνια μικρότερή του. Πολύ βολικός χαρακτήρας, και αρ-κούσε μια γκριμάτσα του για να την κάνει να γελάσει, ενώ ριχνό-ταν πρόθυμα στις πιο παλαβές καταστάσεις, πετώντας τη σκού-φια της.

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του Τάγκε που ένας άνθρωποςτον θαύμαζε, πράγμα που τον ενθουσίαζε. Και για το λόγο αυτόέβαζε τα δυνατά του για να βοηθάει τη Νέτε σε όποια δουλειά τής ανέθεταν.

Όταν κάποια στιγμή ο Μαντς και οι δίδυμοι έφυγαν από το σπί-τι, η Νέτε απέμεινε μονάχα με τον πατέρα της και, τις καλοκαιρι-νές μέρες, με τη συντροφιά του Τάγκε, κι εκείνος θυμόταν χαρα-κτηριστικά πόσο πολύ την είχε επηρεάσει αυτό· σε σχέση, μάλι-στα, με τις συκοφαντίες που ακούγονταν κάθε τόσο στο χωριό, κα-θώς και τις ολοένα και πιο απρόβλεπτες μεταπτώσεις στη διάθεση του πατέρα της και την κατά καιρούς άδικη συμπεριφορά του.

Δεν ήταν ερωτευμένοι ο Τάγκε και η Νέτε, απλώς καλοί φίλοι,κι όμως στη στενή σχέση τους αιωρούνταν όλα εκείνα τα γαργα-λιστικά ερωτήματα σχετικά με τις δύο ομάδες στις οποίες κατα-τάσσονταν τα ανθρώπινα όντα και το πώς συμπεριφέρονταν κά-ποιες φορές, όταν βρίσκονταν κοντά.

Κάπως έτσι κατέληξε ο Τάγκε να μάθει στη Νέτε πώς ζευγα-


ρώνουν οι άνθρωποι, κι επομένως ήταν εκείνος που, χωρίς να το θέλει, της στέρησε τα πάντα.

Κάθισε βαρύς στο κρεβάτι, έριξε μια ματιά στο μπουκάλι πά-νω στον πάγκο και αναρωτήθηκε τι θα τον βοηθούσε περισσό-τερο, το να πιει το ποτό πριν ή μετά το διάβασμα του γράμμα-τος;

Όπως καθόταν, άκουσε τη νοικάρισσά του, τη Μέτε, να βήχει από το καθιστικό. Δεν ήταν από εκείνους τους ήχους που κανονι-κά θα συσχέτιζε κάποιος με μια γυναίκα, όμως ο Τάγκε ήταν μα-θημένος. Άσε που, κάτω από τα σκεπάσματα, όταν έκανε κρύο,μια χαρά ήταν εκείνη, αρκεί να μην έμπαιναν στο μυαλό των κοι-νωνικών λειτουργών τίποτα ιδέες πως συζούσαν σαν ζευγάρι, κι έβαζαν χέρι στα επιδόματά τους.

Ζύγισε το φάκελο στην παλάμη του κι έβγαλε το γράμμα απόμέσα. Ένα ωραιότατο επιστολόχαρτο, διπλωμένο δύο φορές, με ζωγραφιστά λουλούδια γύρω γύρω. Περίμενε πως θα ήταν χειρό-γραφο καθώς το ξεδίπλωνε, όμως διαπίστωσε πως το γράμμα εί-χε τυπωθεί από μηχάνημα και ήταν ευανάγνωστο. Το διάβασε μία φορά στα γρήγορα για να ξεμπερδεύει με την αγωνία του, κι ήταν έτοιμος να υποκύψει στον πειρασμό του ποτού, όταν έφτασε στο σημείο όπου η ξαδέρφη του υποσχόταν να του δώσει δέκα εκα-τομμύρια κορόνες αν παρουσιαζόταν μια συγκεκριμένη μέρα καιώρα στη διεύθυνσή της, στην Κοπεγχάγη.

Άφησε το γράμμα από τα χέρια του και το είδε να πέφτει στοτσιμεντένιο δάπεδο. Τότε μόνο πρόσεξε την επιταγή που ήταν πιασμένη στο κάτω μέρος της σελίδας με συνδετήρες, κομμένηστο όνομά του, για το ποσό των δύο χιλιάδων κορονών.

Πρώτη φορά κρατούσε τόσα πολλά χρήματα στα χέρια του τις τελευταίες μέρες του μήνα. Μονάχα αυτό μπορούσε να σκεφτεί.

ΕΝΟΧΗ 147

Τα υπόλοιπα του φαίνονταν ασύλληπτα. Τα εκατομμύρια. Η αρ-ρώστια της Νέτε. Η όλη κατάσταση.

Δύο χιλιάδες κορόνες! Ούτε καν την εποχή που ταξίδευε με τακαράβια δεν είχε πάνω του τόσα πολλά λεφτά στο τέλος του μή-να. Ούτε κι όταν είχε δουλέψει στο εργοστάσιο που έφτιαχνε κα-ρότσες, προτού η επιχείρηση μεταφερθεί στο Νέρε Όμπι και τον απολύσουν επειδή έπινε.

Τράβηξε την επιταγή από το γράμμα και την έτριψε ανάμεσαστα δάχτυλά του.

Ήταν πέρα για πέρα αληθινή.

Για τη Νέτε ήταν αστείο, και για τον Τάγκε παιχνίδι. Όταν ο ταύ-ρος οδηγήθηκε στη μοναδική αγελάδα του μικρού αγροκτήματος, η ξαδέρφη του τον ρώτησε αν μπορούσε κι εκείνου να του σηκωθεί έτσι, κι όταν της έδειξε, η Νέτε έπεσε κάτω από τα γέλια, λες κι εί-χε ακούσει κάποιο από τα ανέκδοτα που έλεγαν όλη την ώρα οι δί-δυμοι αδερφοί της. Ακόμα κι όταν φιλήθηκαν, ήταν απλή και πει-θήνια, κι αυτό ευχαρίστησε τον Τάγκε. Βρισκόταν εκεί για να δει αν θα ανταποκρινόταν η ξαδέρφη του, γιατί αυτό σκεφτόταν συνέχεια, παρότι η Νέτε μόλις είχε αρχίσει να παίρνει μορφή γυναίκας. Ο Τά-γκε έδειχνε ωραίος με την καφετιά στρατιωτική στολή του, το δίκο-χο πιασμένο κάτω από την επωμίδα του και το σακάκι να στενεύει στη μέση του. Και τα κατάφερε, χάρη στον ταύρο και την αγελάδα που είχαν επιδοθεί στο αναπόφευκτο, ετήσιο τελετουργικό τους.

Η Νέτε έβρισκε τον Τάγκε μεγάλο και ακριβώς έτσι όπως τονήθελε, και όταν εκείνος της ζήτησε να βγάλει τα ρούχα της στοπατάρι όπου στοίβαζαν το άχυρο και να τον κάνει ευτυχισμένο, ηΝέτε δε δίστασε. Γιατί να διστάσει, άλλωστε; Όλοι έλεγαν πως έτσι γίνονταν τα πράγματα, αυτή ήταν η σχέση ανάμεσα στα αρ-σενικά και τα θηλυκά.


Κι από τη στιγμή που δε συνέβη κάτι κακό, το έκαναν κι άλ-λες φορές, επαναλαμβάνοντας όσα είχαν μάθει: πως τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη χαρά της στενής επαφής των αν-θρώπινων σωμάτων.

Όταν ήταν δεκαπέντε, η Νέτε έμεινε έγκυος. Και παρότι εκείνη χάρηκε και είπε στον Τάγκε πως πλέον θα ήταν μαζί για την υπό-λοιπη ζωή τους, εκείνος αρνήθηκε να αναγνωρίσει την πατρότητα. Αν πράγματι αυτός είχε σπείρει το μούλικο, φώναξε, τότε θα έμπλε-κε άσχημα, γιατί η Νέτε ήταν ανήλικη και η σχέση τους παράνομη. Δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξει στη φυλακή για χάρη της.

Ο πατέρας της Νέτε πίστεψε την εξήγηση που του έδωσε καιρήμαξε στο ξύλο τον Τάγκε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, γιατί ο ξά-δερφός της επέμεινε να αρνείται την υπαιτιότητά του για τη δύ-σκολη θέση στην οποία βρισκόταν εκείνη. Και καθώς οι δικοί τουγιοι πάντοτε υπέκυπταν σε αυτή τη βάναυση ανάκριση, ο πατέ-ρας της υπέθεσε, φυσικά, πως ο νεαρός τού έλεγε την αλήθεια.

Κατόπιν τούτου, ο Τάγκε δεν ξαναείδε τη Νέτε. Μάθαινε νέατης από καιρό σε καιρό, και κάποιες φορές υπέφερε από ένα βα-θύ αίσθημα ντροπής.

Τελικά, επέλεξε να ξεχάσει τα πάντα.

Ξόδεψε δύο μέρες για να ετοιμαστεί. Μούλιαζε τα χέρια του σελιπαντικά λάδια κι ύστερα τα έτριβε τόσο, που η σκασμένη επι-δερμίδα κοκκίνιζε και πονούσε. Ξυρίστηκε αρκετές φορές, ώσπου τα μάγουλά του έγιναν και πάλι λεία και φωτεινά. Στο κουρείο τον υποδέχτηκαν σαν άσωτο υιό, έλουσαν κι έκοψαν τα μαλλιά του,αρωματίζοντάς τον έτσι όπως μόνο οι επαγγελματίες ξέρουν. Έτριψε τα δόντια του με διττανθρακική σόδα μέχρι που μάτωσαν τα ούλα του, και όταν ολοκληρώθηκαν όλες αυτές οι προετοιμα-σίες, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και διέκρινε τις καλύτερες μέρες

ΕΝΟΧΗ 149

που θα έρχονταν. Αν ήταν να εισπράξει δέκα εκατομμύρια κορό-νες, θα το έκανε περιποιημένος. Η Νέτε έπρεπε να τον κοιτάζει και να νομίζει πως είχε ζήσει μια άξια ζωή. Ήθελε να τον δει ηξαδέρφη του σαν τον νεαρό που την έκανε κάποτε να γελάει, καινα τον πλησιάσει με περηφάνια.

Έτρεμε και μόνο στη σκέψη. Ότι εκείνος, σε ηλικία σχεδόν πενήντα οχτώ χρόνων, θα μπορούσε να αναδυθεί από το βούρκοτης κοινωνίας και να σταθεί όρθιος πάλι, σαν κανονικός άνθρω-πος, και τα μάτια που θα καρφώνονταν πάνω του δε θα φοβού-νταν πια πως θα τα έβλαπτε.

Τη νύχτα ονειρεύτηκε πως τον σέβονταν και τον ζήλευαν, φα-ντάστηκε καλύτερες εποχές σε ένα νέο περιβάλλον. Μονάχα έναςαμετανόητος μαζοχιστής θα παρέμενε σε τούτο εδώ το απαίσιο μέρος, όπου οι άλλοι τον κοίταζαν με μισό μάτι, λες κι ήταν χολε-ριασμένος. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καθίσει σε ένα κω-λοχώρι χιλίων τετρακοσίων κατοίκων, όπου ακόμα και ο σιδηρό-δρομος κόντευε να πεθάνει, και η μόνη περηφάνια τους ήταν εκεί-νο το εργοστάσιο που έφτιαχνε καρότσες κι είχε φύγει εδώ και χρόνια, αφήνοντας τη θέση του σε ένα ίδρυμα της πλάκας, πουάκουγε στο όνομα Σκανδιναβική Σχολή Ειρήνης.

Διάλεξε το μεγαλύτερο κατάστημα με αντρικά ρούχα στο Μπό-ενσε και αγόρασε ένα γυαλιστερό κοστούμι με μπλε ρίγα, το οποίο ο πωλητής, με ένα λοξό χαμόγελο, τον ενημέρωσε πως ήταν η τε-λευταία λέξη της μόδας και το οποίο, μιας και συνοδευόταν απόσημαντική έκπτωση, του επέτρεψε να φυλάξει λίγα χρήματα για να βάλει βενζίνη στο μοτοποδήλατό του και να αγοράσει ένα ει-σιτήριο μετ’ επιστροφής από το Άιμπι στην Κοπεγχάγη.

Ένιωθε λες και πλησίαζε η μεγάλη στιγμή της ζωής του καθώς διέσχιζε με το μοτοποδήλατό του την πόλη. Τα βλέμματα που προσέλκυε έμοιαζαν τελείως διαφορετικά από εκείνα στα οποίαήταν συνηθισμένος.


Πρώτη του φορά αισθανόταν τόσο έτοιμος να αντιμετωπίσει το μέλλον.


ΠΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ, ο Κουρτ Βεντ είχε δει τη Δεξιάνα αυξάνει την επιρροή της στο εκλογικό σώμα σε όλη τη διάρ-κεια της δεκαετίας του 1980, και τώρα, στα τέλη Αυγούστου του 1987, τα μέσα ενημέρωσης, στο σύνολό τους σχεδόν, προέβλεπανπως ο συντηρητικός συνασπισμός θα διατηρούνταν στην εξουσίακαι μετά τις εκλογές.

Επρόκειτο για μια πραγματικά ευνοϊκή περίοδο για τον Κουρτ και για όσους συμμερίζονταν τις απόψεις του. Το Κόμμα της Ανα-τροπής εξαπέλυε σφοδρή επίθεση στο ζήτημα της μεταναστευτι-κής πολιτικής, ενώ ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός χριστια-νικών ομάδων και εθνικιστικών οργανώσεων συσπειρωνόταν γύ-ρω από ικανούς λαϊκιστές, οι οποίοι με τη ρητορική τους καυτη-ρίαζαν τα δεινά της εξαχρείωσης και της ηθικής κατάπτωσης, χω-ρίς να επιδεικνύουν την παραμικρή ευαισθησία απέναντι στις βα-σικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο γενικός άξονας ήταν πως οι άνθρωποι δε γεννιούνταν ίσοι,ούτε προορίζονταν να είναι ίσοι, και οι ψηφοφόροι καλά θα έκα-ναν να συμφιλιωθούν με αυτό το γεγονός.

Ευνοϊκή περίοδος, πράγματι. Αυτές οι απόψεις πλέον είχαν παρεισφρήσει στο Κοινοβούλιο και σε ορισμένες ΜΚΟ, ενώ ταυ-τόχρονα εισέρρεαν σημαντικά ποσά στο Κόμμα Καθαρότητας του Κουρτ, με τον ίδιο να εργάζεται σκληρά ώστε να εξασφαλίσει πως μια μέρα θα εξελισσόταν σε κανονικό πολιτικό κόμμα, διαθέτο-ντας ένα εκτεταμένο δίκτυο τοπικών οργανώσεων, καθώς και εκ-

ΕΝΟΧΗ 151

προσώπηση στην έδρα του Κοινοβουλίου, το Κρίνστιανσμπορ. Αυτή η μεταστροφή στις τάσεις του πληθυσμού σε θέματα ηθικής, έμοιαζε σχεδόν με επιστροφή στις δεκαετίες του ’30, του ’40 καιτου ’50. Σαφώς δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την κατάπτω-ση της δεκαετίας του ’60 και του ’70, εποχές στις οποίες οι νεαροί διαδήλωναν με φωνές στους δρόμους, διακηρύσσοντας τις αρχές του ελεύθερου έρωτα και του σοσιαλισμού. Μια περίοδος κατά την οποία άθλια άτομα, κατακάθια της κοινωνίας, περνούσαν ζωή και κότα χάρη στα κρατικά επιδόματα, ενώ η αντικοινωνική συ-μπεριφορά ερμηνευόταν σαν αποτυχία τόσο της κυβέρνησης όσο και της κοινωνίας γενικότερα.

Ευτυχώς, οι εποχές αυτές είχαν περάσει. Τώρα, τη δεκαετίατου 1980, ο κάθε άνθρωπος ήταν αρχιτέκτονας του μέλλοντός του. Και πολλοί αποδεικνύονταν πράγματι εργατικοί, αυτό ήταν φα-νερό, καθώς σε καθημερινή βάση νέες εισφορές εισέρρεαν στο Κόμμα Καθαρότητας του Κουρτ Βεντ, προερχόμενες από καθω-σπρέπει πολίτες, ιδρύματα και οργανισμούς.

Τα αποτελέσματα ήταν εμφανή. Δύο κυρίες είχαν προσληφθεί ήδη προκειμένου να χειρίζονται τους λογαριασμούς του κόμμα-τος και τη διανομή πληροφοριών, και τουλάχιστον τέσσερις απότις εννέα τοπικές οργανώσεις του αναπτύσσονταν με ρυθμό πέντε νέων μελών την εβδομάδα.

Επιτέλους, η αποστροφή απέναντι στην ομοφυλοφιλία, στονεθισμό στις ναρκωτικές ουσίες, στα εγκλήματα των ανηλίκων, στην ανηθικότητα, τη μετανάστευση, τη χορήγηση πολιτικού ασύ-λου και την αναπαραγωγή ακατάλληλου γενετικού υλικού είχε αρ-χίσει να εδραιώνεται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Και σαν να ήθελε να υπογραμμίσει τη σοβαρότητα του θέματος, ο ιός τουAIDS έκανε την εμφάνισή του, βοηθώντας έτσι να θυμηθούν ορι-σμένοι αυτό στο οποίο οι χριστιανικές κοινότητες αναφέροντανως «ο δάχτυλος του Θεού».


Η βοήθεια που πρόσφεραν τέτοια ζητήματα στην αντιμετώπι-ση αυτών των δεινών μπορεί να ήταν περιττή τη δεκαετία του ’50,όμως εκείνη την εποχή υπήρχαν πολύ καλύτερα μέσα με τα οποία μπορούσες να αντεπιτεθείς.

Τέλος πάντων. Η δεκαετία του 1980 ήταν πράγματι μια πολ-λά υποσχόμενη περίοδος. Παρότι δεν ακουγόταν ανοιχτά, η κα-τευθυντήρια ηθική αρχή του Κόμματος Καθαρότητας εξαπλωνό-ταν ταχύτατα: το σκάρτο αίμα δεν έπρεπε επ’ ουδενί να αναμει-γνύεται με το υγιές.

Η ένωση για την υπεράσπιση του αμόλυντου αίματος και των ηθι-κών αξιών του έθνους είχε πορευτεί με τρία διαφορετικά ονόμα-τα από τότε που ο πατέρας του Κουρτ ίδρυσε το κίνημα, στο πλαί-σιο των πεισματικών προσπαθειών του να διαφυλάξει τη φυλετι-κή καθαρότητα και τα χρηστά ήθη. Τη δεκαετία του 1940 ονομά-στηκε Επιτροπή Αντιμετώπισης της Ακολασίας. Αργότερα μετο-νομάστηκε σε Κοινωνία των Δανών και, τελικά, σε Κόμμα Καθα-ρότητας.

Αυτό που πήρε αρχικά μορφή στο μυαλό ενός γενικού ιατρούαπό το Φιν, και στην πορεία εξελίχτηκε από το γιο του, δεν απο-τελούσε πλέον ιδιωτική υπόθεση. Η ένωση αριθμούσε πλέον πε-ρίπου δύο χιλιάδες μέλη, και όλα ήταν κάτι παραπάνω από πρό-θυμα να καταβάλουν μια σεβαστή ετήσια συνδρομή. Τα άτομααυτά ήταν αξιοσέβαστοι πολίτες, δικηγόροι, γιατροί και αστυνο-μικοί, καθώς επίσης κοινωνικοί λειτουργοί και ιερείς. Άνθρωποιπου στην καθημερινότητά τους έρχονταν αντιμέτωποι με διάφο-ρες εκφάνσεις της παρακμής και διέθεταν την αντίληψη και τηνικανότητα να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

Αν ζούσε ακόμα ο πατέρας του Κουρτ, θα αισθανόταν περή-φανος βλέποντας πού είχε οδηγήσει εκείνη την πρωτοβουλία ο

ΕΝΟΧΗ 153

Το ταχυδρομείο διέθετε πάντοτε μεγάλη ποικιλία.Οι ανώνυμες επιστολές κατέληγαν χωρίς

δεύτερη κουβέντα στο καλάθι των αχρήστων. Έτσι, ξεμπέρδευαν

με το ένα τρίτο περί-που των φακέλων που παραλάμβαναν.

Σειρά είχαν τα γνωστά υβριστικά γράμματα και οι απειλές. Σεαυτές τις περιπτώσεις, ο Κουρτ φρόντιζε να σημειώνει ακριβώςτα ονόματα και τις διευθύνσεις των αποστολέων και στη συνέχειαπροωθούσε τα γράμματα στο γραφείο του στην πόλη. Εφόσον οικυρίες που εργάζονταν εκεί διαπίστωναν πως τα ίδια άτομα τουςπαρενοχλούσαν συστηματικά, ο Κουρτ επικοινωνούσε με τον εκ-πρόσωπο της τοπικής οργάνωσης, ο οποίος

φρόντιζε ώστε να στα-ματήσει αυτό το βιολί. Καθώς οι περισσότεροι

άνθρωποι είχαν μυστικά που δεν επιθυμούσαν να βγουν παραέξω, υπήρχαν πολ-λοί τρόποι με τους οποίους αντιμετωπίζονταν αυτά τα θέματα, ενώ οι διάφοροι δικηγόροι, γιατροί και ιερείς είχαν πρόσβαση σε με-γάλο αριθμό αρχείων. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν την τακτική αυ-τή εκβιασμό. Ο Κουρτ τη θεωρούσε αυτοάμυνα.

γιος του, και θα τον ικανοποιούσε ο τρόπος με τον οποίο είχε χει-ριστεί αυτό που και οι δυο τους κατέληξαν να περιγράφουν ως «Σκοπό». Ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο τόσο ο ίδιος όσο καιοι ομοϊδεάτες υποστηρικτές του εκτελούσαν μυστικά τις παράνο-μες ενέργειες τις οποίες αγωνίζονταν να νομιμοποιήσουν μέσω της δράσης του Κόμματος Καθαρότητας, κυριότερη εκ των οποίωνήταν ο διαχωρισμός των εμβρύων που κρίνονταν ακατάλληλα ναζήσουν από εκείνα που κρίνονταν κατάλληλα.

Ο Κουρτ Βεντ είχε μόλις ολοκληρώσει την ηχογράφηση μιας

ραδιοφωνικής συνέντευξης, στην οποία είχε αναφερθεί και πάλιαναλυτικά στην επίσημη εκδοχή των ιδρυτικών αξιών του Κόμ-ματος Καθαρότητας, όταν η σύζυγός του απόθεσε μπροστά τουένα πακέτο γράμματα, μέσα σε μια δέσμη φωτός που έπεφτε κα-ταμεσής του δρύινου γραφείου του.


Έπειτα υπήρχαν εκείνοι που υπέβαλλαν αίτηση να γίνουν μέ-λη, και οι περιπτώσεις αυτές έχρηζαν ιδιαίτερης προσοχής. Η πα-ρείσφρηση αντιπάλων στις τάξεις του κινήματος θα αποτελούσε δυσεπίλυτο πρόβλημα από τη στιγμή που θα προέκυπτε, και ως εκ τούτου έπρεπε ο Κουρτ να κινείται προσεκτικά από την πρώτη στιγμή. Γι’ αυτό, άλλωστε, άνοιγε ο ίδιος την αλληλογραφία του.

Τέλος, υπήρχαν και οι πιο συνηθισμένες εκφράσεις απόψεων,οι οποίες κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα, από την επιδοκιμασία μέ-χρι την γκρίνια και την οργή.

Μεταξύ των τελευταίων επιστολών που έπιασε στα χέρια του εκείνη τη μέρα ο Κουρτ Βεντ, υπήρχε κι ένα γράμμα από τη Νέτε Χέρμανσεν. Δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει μόλις διάβασε το όνο-μα του αποστολέα στην πίσω πλευρά του φακέλου. Δεν ήταν πολ-λές οι υποθέσεις που προέκυψαν στην πορεία των χρόνων οι οποίες είχαν τόσο ευτυχή κατάληξη όσο η δική της. Σε δύο διαφορετικά σημεία της ζωής του είχε εμποδίσει την ανήθικη συμπεριφορά και την εξαχρείωση αυτής της γυναίκας. Αυτής της πόρνης.

Όμως, τι γύρευε τώρα αυτό το άθλιο πλάσμα; Μέσα στο φά-κελο τον περίμεναν δάκρυα ή κατηγορίες; Η αλήθεια ήταν πωςελάχιστα τον ενδιέφερε. Για εκείνον, η Νέτε Χέρμανσεν ήταν έναμηδενικό. Αυτό ήταν, από την πρώτη στιγμή, και δε θα άλλαζε πο-τέ. Το γεγονός πως πλέον είχε απομείνει μόνη της, καθώς εκείνοςο βλάκας ο σύζυγός της είχε σκοτωθεί σε τροχαίο την ίδια βραδιάπου έπεσε πάνω της ο Κουρτ για τελευταία φορά, αντιμετωπίστη-κε εκ μέρους του με ένα αδιάφορο ανασήκωμα των ώμων.

Δεν της άξιζε κάτι καλύτερο.Πέταξε τον κλειστό φάκελο πάνω στη στοίβα με την ασήμα-

ντη αλληλογραφία. Δεν είχε καν την περιέργεια να διαβάσει τι του έγραφε. Όχι όπως είχε κάνει πριν από τόσα χρόνια.

ΕΝΟΧΗ 155

Την πρώτη φορά που άκουσε το όνομα της Νέτε ήταν όταν ο πρό-εδρος της σχολικής επιτροπής ήρθε στο ιατρείο του πατέρα του Κουρτ, κάνοντας λόγο για μια κοπέλα που είχε πέσει στο ρέματου μύλου στο Πούγε, με αποτέλεσμα να παρουσιάσει αιμορρα-γία στην κοιλιακή χώρα.

«Ενδεχομένως να απέβαλε. Πολλά στοιχεία συνηγορούν σε αυ-τό», είπε ο πρόεδρος. «Δε θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψητυχόν σχόλια πως υπεύθυνος ήταν κάποιος μαθητής του σχολείουμας. Επρόκειτο για ατύχημα, και σε περίπτωση που κληθείτε νατην επισκεφτείτε στο σπίτι της, δόκτωρ Βεντ, παρακαλώ να ση-μειώσετε πως οιοδήποτε σημάδι βίας οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην πτώση της κοπέλας στο ρέμα».

«Πόσων χρόνων είναι;» ρώτησε ο πατέρας του.«Μόλις έγινε δεκαπέντε».«Δε νομίζω πως είναι φυσιολογικό να μένει έγκυος μια κοπέ-

λα στην ηλικία της».«Κοιτάξτε, δεν είναι και καμιά φυσιολογική κοπέλα», απάντη-

σε ο πρόεδρος καγχάζοντας. «Αποβλήθηκε από το σχολείο εδώ και χρόνια εξαιτίας διαφόρων αισχροτήτων. Εκδήλωνε χυδαία συ-μπεριφορά, επιδίωκε τη συνουσία με τα αγόρια, μιλούσε απαρά-δεκτα. Αργή στο νου και στις κινήσεις της, και βίαιη απέναντι στους συμμαθητές της και στη διευθύντρια του σχολείου».

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο πατέρας του Κουρτ έγειρε πίσωστην πλάτη της καρέκλας του κι έγνεψε καταφατικά, με πλήρηκατανόηση.

«Α, για τέτοια περίπτωση μιλάμε...» είπε. «Καθυστερημένη, φαντάζομαι».

«Σαφέστατα», είπε ο πρόεδρος.«Μήπως τα καλά παιδιά που αυτό το αξιοθρήνητο πλάσμα θα

επιχειρούσε να κατηγορήσει περιλαμβάνουν και κάποιο άτομο που γνωρίζει προσωπικά ο πρόεδρος;»


«Συμπτωματικά, ναι», απάντησε εκείνος, απλώνοντας το χέρι για να πάρει ένα από τα πούρα που ήταν αραδιασμένα προσεκτι-κά στο κουτί πάνω στο γραφείο του γιατρού. «Ένα από τα αγόριαείναι ο μικρός γιος της κουνιάδας του αδερφού μου».

«Μάλιστα», είπε ο πατέρας του Κουρτ. «Σύγκρουση κοινωνι-κών τάξεων, αυτό είναι ξεκάθαρο».

Ο Κουρτ ήταν τριαντάρης εκείνη την εποχή και μόλις είχε ανα-λάβει το ιατρείο του πατέρα του, όμως ακόμα δεν είχε συναντή-σει περίπτωση ασθενούς τέτοια όπως η εν λόγω.

«Και με τι ασχολείται αυτή η κοπέλα;» ρώτησε ο Κουρτ, απο-σπώντας ένα ενθαρρυντικό νεύμα από τον πατέρα του.

«Δυστυχώς, δεν είμαι καλά ενημερωμένος. Όμως άκουσα πωςβοηθάει τον πατέρα της στο μικρό αγρόκτημά του».

«Και ο πατέρας της ποιος είναι;» ρώτησε ο πατέρας του Κουρτ.

«Απ’ ό,τι θυμάμαι, ονομάζεται Λαρς Χέρμανσεν. Απλός άνθρω-πος και μάλλον βίαιος, νομίζω».

«Τον γνωρίζω», είπε ο πατέρας του Κουρτ. Φυσικά και τον γνώ-ριζε. Μάλιστα, είχε βοηθήσει στη γέννηση της κοπέλας. «Κάπως ιδι-ότροπος, και η κατάστασή του επιδεινώθηκε μετά το θάνατο της συ-ζύγου του. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για αλλόκοτο, μονόχνοτο τύπο. Επόμενο ήταν να βγει και η κόρη κάπως περίεργη».

Κι αυτό ήταν όλο.Όπως ήταν αναμενόμενο, ο δόκτωρ Βεντ κλήθηκε στο αγρό-

κτημα του πατέρα της Νέτε, όπου συμπέρανε πως η κοπέλα από απροσεξία είχε γλιστρήσει κι είχε πέσει στο ρέμα, και όπως χτυ-πιόταν για να κολυμπήσει, τραυματίστηκε στα κλαδιά και στις πέ-τρες που υπήρχαν κάτω από την όχθη. Οποιαδήποτε άλλη εξήγη-ση κι αν έδινε η ίδια, δεν μπορεί παρά να οφειλόταν στο σοκ και στην ταραχή της. Η αιμορραγία, πάντως, ήταν δυσάρεστο γεγο-νός. Μήπως ήταν έγκυος; ρώτησε τον πατέρα της.

ΕΝΟΧΗ 157

Ο Κουρτ ήταν παρών, όπως και σε όλες τις κατ’ οίκον επισκέ-ψεις του πατέρα του τον τελευταίο καιρό, και θυμόταν καθαρά τον πατέρα της κοπέλας να χλομιάζει μόλις άκουσε την ερώτησηκαι να κουνάει αργά το κεφάλι του πέρα δώθε.

Επομένως, θα ήταν περιττό να εμπλακεί η Αστυνομία σε αυτήτην ιστορία, είχε πει ο πατέρας του.

Και κάπως έτσι, η υπόθεση έκλεισε.

Προς το βράδυ, οι δραστηριότητες της οργάνωσης ήταν σε εξέλι-ξη, και ο Κουρτ Βεντ ανυπομονούσε. Σε δέκα λεπτά, θα συναντιό-ταν με τρία από τα πλέον ενεργά μέλη του Κόμματος Καθαρότη-τας, που όχι μόνο διατηρούσαν στενές σχέσεις

με διακεκριμένεςπροσωπικότητες των κομμάτων της Δεξιάς, αλλά παράλληλα εί-χαν επαφές με δημοσίους υπαλλήλους στα Υπουργεία Δικαιοσύ-νης και Εσωτερικών, άτομα τα οποία αντιμετώπιζαν με αποδοκι-μασία την κατεύθυνση που ακολουθούσε η χώρα, ειδικά ως προςτο θέμα της μετανάστευσης και των πολιτικών επανένωσης τωνοικογενειών. Και το κίνητρο για την εμπλοκή

τους ήταν το ίδιο μεόλων των υπόλοιπων μελών: τα ξένα στοιχεία ήταν υπερβολικά πολλά, άτομα ανεπιθύμητα, κατώτατου επιπέδου, τα οποία είχανκατορθώσει να παρεισφρήσουν στη χώρα.

«Αποτελούν απειλή για την κοινωνία και

τους πολίτες γενικό-τερα», ήταν η φωνή αγωνίας που ακουγόταν από διάφορες κα-τευθύνσεις, και ο Κουρτ Βεντ δε θα μπορούσε

να συμφωνεί πε-ρισσότερο. Επρόκειτο, τελικά, για θέμα γονιδίων, και οι άνθρω-ποι με σχιστά μάτια ή μελαψή επιδερμίδα δεν είχαν καμία απο-λύτως θέση στην εξιδανικευμένη αφήγηση που περιστρεφόταν γύρω από κατάξανθες κοπέλες και αγόρια με δυνατά, μυώδη κορ-μιά. Ταμίλ, Πακιστανοί, Τούρκοι, Αφγανοί, Βιετναμέζοι, όλοι αυτοί έπρεπε να αντιμετωπιστούν όπως ακριβώς θα αντιμετωπι-


ζόταν οποιαδήποτε άλλη μόλυνση. Αποτελεσματικά και χωρίς δι-σταγμό.

Αναφέρθηκαν εκτενώς εκείνο το βράδυ στα μέτρα που θα μπο-ρούσε να λάβει το Κόμμα Καθαρότητας, και όταν οι δύο από τους τρεις καλεσμένους του αποχώρησαν, ο Κουρτ έμεινε μ’ εκείνον που γνώριζε καλύτερα. Επρόκειτο για έναν έξοχο άνθρωπο πραγ-ματικά, συνάδελφο γιατρό, ο οποίος διατηρούσε ένα πολύ επιτυ-χημένο ιατρείο βόρεια της πρωτεύουσας.

«Έχουμε μιλήσει για το Σκοπό πολλές φορές ήδη, Κουρτ», εί-πε ο άντρας, παρατηρώντας τον με βλέμμα αποφασιστικό, προ-τού συνεχίσει. «Γνώριζα τον πατέρα σου, φυσικά. Εκείνος με βο-ήθησε να αντιληφθώ το χρέος μου όταν ήμουν ακόμα ένας νεα-ρός γιατρός στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Όδενσε. Ήταν εξαιρετικός άνθρωπος, Κουρτ. Διδάχτηκα πάρα πολλά από εκεί-νον, τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ηθικώνζητημάτων».

Αντάλλαξαν καταφατικά νεύματα. Είχε αποτελέσει πηγή ση-μαντικής ικανοποίησης για το γιο το γεγονός πως ο πατέρας του είχε ζήσει μέχρι το εξηκοστό δεύτερο έτος της ζωής του Κουρτ.Συμπληρώνονταν ήδη τρία χρόνια από τη στιγμή που υπέκυψε,τελικά, σε προχωρημένο γήρας, στην ηλικία των ενενήντα εφτά χρόνων. Ο καιρός περνούσε τόσο γρήγορα.

«Ο πατέρας σου μου είπε πως θα έπρεπε να στραφώ σ’ εσένααν κάποια στιγμή αποφάσιζα να δραστηριοποιηθώ ενεργά», είπεο καλεσμένος του ύστερα από μια σύντομη παύση, σαν να γνώρι-ζε πως όποιο βήμα κι αν έκανε στη συνέχεια, θα τον οδηγούσε κα-τευθείαν σε ένα πλαίσιο δύσκολων ερωτήσεων και επικίνδυνων παγίδων.

«Χαίρομαι», είπε τελικά ο Κουρτ. «Όμως, γιατί τώρα, αν μου επιτρέπεις να ρωτήσω;»

Ο άντρας ανασήκωσε τα φρύδια και άφησε στον εαυτό του ένα

ΕΝΟΧΗ 159

περιθώριο για να απαντήσει. «Οι λόγοι είναι διάφοροι. Τα όσα είπαμε εδώ, απόψε, είναι ο ένας. Ένας άλλος είναι πως και στο Βόρειο Σγιέλαν έχουμε αρχίσει να κατακλυζόμαστε από ξένους.Μετανάστες, συχνά στενούς συγγενείς, που παντρεύονται μεταξύτους. Όπως γνωρίζουμε, οι ασθενείς απόγονοι κάθε άλλο παρά σπάνιο φαινόμενο αποτελούν σε περιπτώσεις αιμομιξίας».

Ο Κουρτ έγνεψε καταφατικά. Ήταν αλήθεια. Οι ξένοι είχανπνίξει τον τόπο.

«Βασικά, θα ήθελα να συμβάλω κι εγώ στην αντιμετώπιση αυ-τού του ζητήματος», πρόσθεσε σιγανά ο άντρας.

Ο Κουρτ έγνεψε και πάλι καταφατικά. Ένας ακόμα ικανός και ευυπόληπτος πολίτης είχε ενσωματωθεί στις τάξεις τους.

«Αντιλαμβάνεσαι ότι θα αναλάβεις ένα έργο το οποίο σε κα-μία απολύτως περίπτωση δεν πρέπει να συζητήσεις με οποιονδή-ποτε άλλο πέρα από τα άτομα που ρητά θα έχουμε εγκρίνει, καιότι ο περιορισμός αυτός θα συνεχίσει να ισχύει μέχρι το τέλος της ζωής σου;»

«Ναι», είπε ο άλλος. «Το φαντάστηκα πως κάτι τέτοιο θα ίσχυε».

«Ελάχιστα απ’ όσα κάνουμε στο πλαίσιο του Σκοπού θα άντε-χαν στο φως της μέρας υπό τις παρούσες συνθήκες, όμως αυτό το γνωρίζεις, προφανώς. Διακυβεύονται πολλά».

«Πράγματι».«Πολλοί θα προτιμούσαν να εξαφανιστεί από προσώπου Γης

ένας άνθρωπος, παρά να ανεχτούν να συνεχίσει το έργο του χω-ρίς τη δέουσα προσοχή και διακριτικότητα».

Ο άντρας έγνεψε καταφατικά. «Είναι απολύτως κατανοητό αυ-τό. Την ίδια άποψη θα είχα κι εγώ στη θέση τους, βεβαίως».

«Επομένως, είσαι πρόθυμος να μυηθείς στις διαδικασίες επι-λογής που εφαρμόζουμε όσον αφορά τον τερματισμό των κυοφο-ριών και τη στείρωση;»


«Σαφώς».«Χρησιμοποιούμε ειδική ορολογία σε τέτοιες περιπτώσεις.

Έχουμε καταλόγους με διευθύνσεις και δικές μας μεθόδους αμ-βλώσεων, ειδικά σχεδιασμένες. Εφόσον σε μυήσουμε σε αυτές τιςδιαδικασίες, θα καταστείς πλήρες μέλος. Κατανοητό;»

«Απολύτως. Τι απαιτείται προκειμένου να γίνω δεκτός;»Ο Κουρτ παρατήρησε εξονυχιστικά τον άντρα. Διέθετε την

απαραίτητη βούληση; Θα παρέμεναν εξίσου ψύχραιμα εκείνα ταμάτια σε περίπτωση που ερχόταν αντιμέτωπος με τη φυλακή και την ατίμωση; Είχε αρκετό σθένος ώστε να αντισταθεί στις εξωτε-ρικές πιέσεις;

«Η οικογένεια και οι φίλοι σου δεν πρέπει να μάθουν το πα-ραμικρό, εκτός κι αν έχουν ενεργή συμμετοχή στο έργο μας».

«Η γυναίκα μου δεν ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για το τι κάνω, επομένως δεν υπάρχει καμία ανησυχία επ’ αυτού». Ο καλεσμένοςτου χαμογέλασε. Αυτή ακριβώς ήταν η αντίδραση στην οποία ήλ-πιζε ο Κουρτ, στο συγκεκριμένο σημείο της συζήτησής τους.

«Πολύ καλά, ας περάσουμε τότε στο ιατρείο μου. Θα βγάλεις τα ρούχα σου και θα μου επιτρέψεις να βεβαιωθώ ότι δεν έχειςπάνω σου κάποια συσκευή παρακολούθησης. Στη συνέχεια, θέλωνα συμπληρώσεις ορισμένα στοιχεία για εσένα, πράγματα τα οποία δε θα ήθελες να μάθει κανείς στον κόσμο, εκτός από εμάς. Σίγουρα όλο και κάποια μυστικά θα κουβαλάς, όπως όλοι μας άλ-λωστε, σωστά; Τα στοιχεία αυτά προτιμότερο θα ήταν να αφο-ρούν το ιατρικό σου έργο».

Εδώ, ο άλλος έγνεψε καταφατικά. Δεν το έκαναν όλοι αυτό.«Θέλεις να σου πω μυστικά. Για να τα χρησιμοποιήσεις ενα-

ντίον μου αν δειλιάσω;»«Είμαι βέβαιος πως κάτι θα έχεις».Ο άντρας έγνεψε και πάλι καταφατικά.«Πολλά».

ΕΝΟΧΗ 161

Στη συνέχεια, αφού ο Κουρτ τον είχε ψάξει και τον είχε παρα-κολουθήσει να υπογράφει τη δήλωσή του, αναφέρθηκε στη δέ-σμευση για τήρηση αυστηρής μυστικότητας και πίστης στις δρα-στηριότητες και τις θεμελιώδεις αρχές του Σκοπού. Και όταν αυ-τοί οι όροι φάνηκε πως δεν ήταν ικανοί να αποθαρρύνουν τον άλ-λο, ο Κουρτ τού έκανε μια συνοπτική παρουσίαση των τρόπων μετους οποίους μπορούσε να προκληθεί ξαφνική αποβολή χωρίς ναδημιουργηθούν υποψίες, προτού τον ενημερώσει, κλείνοντας, γιατο διάστημα που έπρεπε να μεσολαβήσει ανάμεσα σε αυτές τιςεπεμβάσεις, προκειμένου να μην κινηθεί η περιέργεια των επιθε-ωρητών υγείας και της Αστυνομίας.

Έβαλε ένα μπράντι και κάθισε στο δρύινο γραφείο του, προ-σπαθώντας να θυμηθεί πόσες φορές είχε

προχωρήσει ο ίδιος σεαυτή τη διαδικασία.

Οι περιπτώσεις ήταν πολλές. Η Νέτε Χέρμανσεν, μία από αυ-τές.

Το βλέμμα του έπεσε ξανά στο γράμμα της, πάνω στη στοίβαμε τα άχρηστα. Ύστερα έκλεισε τα μάτια του, απολαμβάνονταςτην ανάμνηση

εκείνου του πρώτου και πραγματικά αξέχαστου πε-ριστατικού.


ΑΡΓΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ μιας σκοτεινής μέρας του Νοεμβρίου όπως αυτή,τα παράθυρα του αρχηγείου της Αστυνομίας είχαν κάτι το μαγι-κό. Σαν φωτισμένα μάτια, έμοιαζαν να φρουρούν το χώρο ολόγυ-

Κι όταν τελικά καληνυχτίστηκαν, ο Κουρτ έμεινε με την έξο-χη αίσθηση πως, για μία ακόμα φορά, είχε συμβάλει στο καλό του έθνους.


ρα. Πάντα υπήρχαν γραφεία άγρυπνα σε αυτό το επιβλητικό κτί-ριο, και οι άνθρωποι εκεί ασχολούνταν με υποθέσεις οι οποίες δεν μπορούσαν να ξεχαστούν, ούτε να περιμένουν. Κάτι τέτοιες ώρες, η πόλη γύμνωνε τα δόντια της: ο διαβάτης δεχόταν επίθεση, φι-λαράκια τσακώνονταν πάνω στο ποτό και τραβούσαν μαχαίρια, συμμορίες επιδίωκαν να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς, πορτοφό-λια κλέβονταν.

Ο Καρλ είχε αναλώσει χιλιάδες ώρες σε αυτό το κτίριο, με ταφώτα στο δρόμο να του κλείνουν το μάτι, ενώ οι καθωσπρέπει πο-λίτες κοιμούνταν στα κρεβάτια τους, όμως όφειλε να παραδεχτεί πως είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά.

Μακάρι να μην είχε αποδειχτεί τόσο αφόρητη η βραδιά με τηΜόνα. Μακάρι να είχε καταφέρει να ξαπλώσει στο κρεβάτι της, χαζεύοντας τα υπέροχα μάτια της. Μακάρι να είχαν έρθει έτσι τα πράγματα, γιατί τότε δεν υπήρχε περίπτωση να τον ενδιέφερε ποιος του τηλεφωνούσε τόσο αργά. Όμως δεν είχαν έρθει έτσι ταπράγματα, και ο Άσαντ αποδείχτηκε ο σωτήρας του.

Τώρα ήταν αντιμέτωπος με τις αναπόφευκτες συνέπειες. Κα-τέβηκε τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο υπόγειο και κούνησετο κεφάλι του, σαν να μην πίστευε στα μάτια του, καθώς η Ρόζεκαι ο Άσαντ έρχονταν προς το μέρος του.

«Τι διάολο κάνετε εδώ κάτω εσείς οι δύο;» ρώτησε, προχωρώ-ντας στο διάδρομο χωρίς να σταματήσει. «Έχεις καταλάβει πωςδουλεύεις δεκαεννιά ώρες σερί, Άσαντ;»

Έριξε μια ματιά πίσω του. Τα βήματα της Ρόζε πάνω στα ψη-λοτάκουνα παπούτσια της δεν ακούγονταν ιδιαίτερα ζωηρά.

«Κι εσύ, Ρόζε; Πώς και δεν έχεις φύγει ακόμα; Δε φαντάζομαι να μαζεύεις υπερωρίες για να τσιμπήσεις ρεπό;» Έριξε το παλτό του στην καρέκλα του γραφείου του. «Τι καινούριο προέκυψε στην υπόθεση της Ρίτα Νίλσεν που δεν μπορεί να περιμένει μέ-χρι αύριο;»

ΕΝΟΧΗ 163

Ο Άσαντ ανασήκωσε τα πυκνά φρύδια του τόσο ώστε η κοκκι-νίλα των ματιών του αιφνιδίασε τον Καρλ.

«Εδώ είναι οι εφημερίδες που τους ρίξαμε μια ματιά», είπε,αφήνοντας έναν πάκο να πέσει πάνω στο γραφείο του προϊστα-μένου του.

«Μονάχα που δεν τους ρίξαμε μια απλή ματιά», πρόσθεσε η Ρόζε.

Γνωρίζοντας το χαρακτήρα της, ο Καρλ υποψιάστηκε πως επρόκειτο για μια μάλλον μετριόφρονα δήλωση. Παρατήρησε το πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του Άσαντ. Ήταν σχεδόν βέβαιο πως είχαν ξεψαχνίσει τις εφημερίδες τόσο που το χαρτί κόντεψενα λιώσει. Πρώτα ασχολήθηκαν με τους φακέλους όλων των δη-λωμένων εξαφανίσεων το Σεπτέμβριο του 1987, και ύστερα με τιςεφημερίδες. Ο Καρλ γνώριζε άριστα το πώς λειτουργούσαν.

«Δεν υπάρχει τίποτα εκείνη την περίοδο που να δείχνει ότι εί-χε προκύψει το όποιο πρόβλημα στους κύκλους της διακίνησηςναρκωτικών ή πως είχαμε άλλα επεισόδια που θα μπορούσαν να συνδεθούν με βιασμούς ή ανάλογα περιστατικά στην περιοχή», είπε η Ρόζε.

«Σκέφτηκε κανείς σας την περίπτωση η Ρίτα Νίλσεν να είχεαφήσει το αυτοκίνητό της κάπου αλλού και να μην ήταν εκείνη που το στάθμευσε στην οδό Κάπελ;» ρώτησε ο Καρλ. «Ίσως δε θα έπρεπε καν να ασχολούμαστε με την Κοπεγχάγη. Σε περίπτωσηπου δε στάθμευσε η ίδια το αυτοκίνητο, τότε θα μπορούσε να εξα-φανίστηκε οπουδήποτε, από εδώ μέχρι το πορθμείο του Στόαρ-μπελτ».

«Το σκέφτηκα ήδη αυτό», απάντησε η Ρόζε. «Όμως το θέμαείναι πως, σύμφωνα με την αναφορά της Αστυνομίας, ο ιδιοκτή-της του περιπτέρου στο Νέρεμπρο τη θυμόταν όταν πήγαν να τον ρωτήσουν για τη συναλλαγή με την πιστωτική της κάρτα. Επομέ-νως, η Νίλσεν ήταν στο Νέρεμπρο εκείνο το πρωί».


Ο Καρλ έσφιξε τα χείλη του. «Γιατί έφυγε από το σπίτι της τό-σο νωρίς; Αναρωτηθήκατε γι’ αυτό;»

Ο Άσαντ έγνεψε καταφατικά. «Σίγουρα επειδή είχε κάποιο ρα-ντεβού, νομίζω».

Ο Καρλ συμφώνησε. Η ώρα της αναχώρησης της Ρίτα Νίλσεν από το σπίτι της τον προβλημάτιζε. Κανείς δε σηκώνεται να φύ-γει στις πέντε τα ξημερώματα, χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος,και σίγουρα όχι μια γυναίκα με το επάγγελμα της Ρίτα Νίλσεν, τοοποίο ήταν κατά βάση νυχτερινό. Και ήταν μάλλον απίθανο η αναχώρηση να είχε να κάνει με τα ψώνια του Σαββάτου, επομέ-νως ποια άλλη εξήγηση θα μπορούσε να υπάρχει, πέρα από τοότι είχε κάποιο ραντεβού στο οποίο ήθελε να φανεί συνεπής;

«Είτε την περίμενε κάποιος όταν έφτασε στην Κοπεγχάγη, οπό-τε αυτός ο κάποιος γνωρίζει περισσότερα απ’ ό,τι εμείς για την εξα-φάνισή της, είτε η Νίλσεν δεν έφτασε ποτέ στην πόλη, οπότε πάλι κάποιος θα αντιλήφθηκε την απουσία της», είπε ο Καρλ. «Τι είδους προσπάθειες έγιναν για τον εντοπισμό της; Ήταν αρκετές, λέτε;»

«Αρκετές;» Ο Άσαντ κοίταξε τη Ρόζε, που έμοιαζε εξίσου απο-ρημένη.

«Ναι, αρκετές ώστε το άτομο με το οποίο ήρθε σε επαφή η Νίλσεν, ή που θα έπρεπε κανονικά να έχει έρθει σε επαφή, να πληροφορηθεί την εξαφάνισή της», είπε η Ρόζε. «Όμως άκουσε, Καρλ», συνέχισε, «η Αστυνομία επί τρεις μέρες πήγαινε από πόρ-τα σε πόρτα. Η υπόθεση δημοσιεύτηκε σε όλες τις εφημερίδες.Απευθύνθηκαν εκκλήσεις μέσω της τηλεόρασης και των τοπικών και εθνικών ραδιοφωνικών σταθμών, όμως δεν εμφανίστηκε κα-νένας μάρτυρας, πέρα από τον περιπτερά».

«Δηλαδή, πιστεύεις πως κάποιος ήξερε για την εξαφάνισή της, όμως προτίμησε να κρατήσει όσα ήξερε για τον εαυτό του; Καιως εκ τούτου θα μπορούσε να εμπλέκεται στην εξαφάνισή της, σωστά;»

ΕΝΟΧΗ 165

Η Ρόζε χτύπησε ζωηρά τα τακούνια της και χαιρέτησε στρα-τιωτικά. «Μάλιστα, κύριε».

«Και τώρα, εσείς οι δύο μού λέτε πως είχαμε έναν ασυνήθισταμεγάλο αριθμό δηλωμένων εξαφανίσεων περίπου το ίδιο διάστη-μα, σωστά κατάλαβα, Άσαντ;»

«Ναι, και στο μεταξύ βρήκαμε μία ακόμα περίπτωση ανθρώ-που που δεν εντοπίστηκε ποτέ», απάντησε ο Άσαντ. «Ζητήσαμε να μας βρουν τις εφημερίδες από μία ακόμα εβδομάδα, για να είμα-στε σίγουροι πως δε μας ξέφυγε κάτι που δεν αναφέρεται στους καταλόγους που έχουμε από τις διάφορες αστυνομικές διευθύν-σεις».

Ο Καρλ αναλογίστηκε τις πληροφορίες του Άσαντ για λίγο. «Με άλλα λόγια, τώρα έχουμε συνολικά, πόσα, πέντε άτομα, αν βάλου-με μέσα και τη Ρίτα Νίλσεν, που τα ίχνη τους δεν εντοπίστηκαν ποτέ ξανά; Πέντε εξαφανίσεις μέσα σε δύο εβδομάδες, πέντε αν-θρώπους που άνοιξε η γη και τους κατάπιε, αυτό μου λέτε;»

«Αυτό ακριβώς. Σε ολόκληρη τη χώρα δηλώθηκε η εξαφάνιση πενήντα πέντε ατόμων στη διάρκεια του δεκαπενθημέρου στο οποίο έχουμε εστιάσει, και δέκα μήνες αργότερα, πέντε από αυ-τά τα άτομα ακόμα δεν είχαν εντοπιστεί. Και παραμένουν εξαφα-νισμένα, είκοσι πέντε χρόνια μετά», είπε η Ρόζε γνέφοντας κατα-φατικά. «Φαντάζομαι ότι πρόκειται για ρεκόρ, τόσες εξαφανίσεις μέσα σε λίγες μέρες».

Ο Καρλ προσπάθησε να καταλάβει τι ήταν οι μαύρες σκιές κά-τω από τα μάτια της. Κούραση ή μήπως η μάσκαρα που φορού-σε είχε πασαλειφτεί στη διάρκεια της μέρας;

«Για να ρίξουμε μια ματιά», είπε, διατρέχοντας με το δείκτητου τον κατάλογο που είχε ετοιμάσει η Ρόζε. Έπιασε ένα στιλόκαι διέγραψε ένα όνομα. «Αυτή, τουλάχιστον, μπορούμε να τηνξεχάσουμε», δήλωσε, επισημαίνοντας την ηλικία της γυναίκας και τις συνθήκες εξαφάνισής της.


«Ναι, κι εμείς νομίζουμε πως παραείναι μεγάλη», συμφώνησε ο Άσαντ. «Κι αυτό το λέω παρότι η αδερφή του πατέρα μου είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη, θα γίνει ογδόντα πέντε φέτος τα Χριστού-γεννα, κι όμως περνάει όλη της τη μέρα κόβοντας καυσόξυλα».

Ένα σωρό μπούρδες για το τίποτα, σκέφτηκε ο Καρλ. «Άκουνα σου πω, Άσαντ! Αυτή εδώ η γυναίκα έπασχε από άνοια. Εξα-φανίστηκε από το γηροκομείο όπου νοσηλευόταν, και είμαι σί-γουρος πως δεν έκοβε καυσόξυλα, εντάξει; Με τα άλλα ονόματαστη λίστα, τι γίνεται; Τα τσεκάρατε; Υπάρχει κάποιο στοιχείο που θα μπορούσε να τα συνδέει με την εξαφάνιση της Ρίτα Νίλσεν;»

Εδώ, οι δυο τους χαμογέλασαν πλατιά. Λες και ήταν παιδά-κια.

«Λοιπόν, κόψτε τα χαμόγελα, ακούω».Ο Άσαντ σκούντηξε τη Ρόζε με τον αγκώνα του.«Εντοπίσαμε ένα δικηγόρο, ονόματι Φιλίπ Νέρβιγ, ο οποίος

εργαζόταν σε ένα δικηγορικό γραφείο ονόματι Νέρβιγ & Σένερ-σκο, στο Κορσέρ», άρχισε να εξηγεί εκείνη. «Την παραμονή του σημαντικότερου αγώνα χάντμπολ που θα έπαιζε η έφηβη κόρη του, ο Νέρβιγ τής είπε πως θα έπρεπε να πάρει μαζί της τη μητέ-ρα της, αντί για εκείνον, παρότι της είχε υποσχεθεί πως δε θα έλει-πε από το γήπεδο. Το μόνο που είπε για να εξηγήσει την αλλαγή των σχεδίων του ήταν ότι προέκυψε ένα σημαντικό ραντεβού στην Κοπεγχάγη, το οποίο ήταν αδύνατο να αναβάλει».

«Και ύστερα, εξαφανίστηκε;»«Ναι, πήρε το τρένο από το Χέλσκο αργότερα το ίδιο πρωί και

κανονικά θα έφτανε στον κεντρικό σταθμό της Κοπεγχάγης στιςεννέα και μισή. Από εκεί κι έπειτα, τίποτα. Χάθηκε από προσώ-που Γης».

«Τον είδε κανείς να αποβιβάζεται από το τρένο;»«Ένας δυο επιβάτες από το Κορσέρ, που είχαν πάρει την ίδια

αμαξοστοιχία, τον αναγνώρισαν. Ο Νέρβιγ συμμετείχε σε αρκε-

ΕΝΟΧΗ 167

τούς συλλόγους της πόλης, οπότε πολλοί άνθρωποι ήξεραν ποιοςήταν».

«Νομίζω πως θυμάμαι την υπόθεση αυτή», είπε ο Καρλ, προ-τιμώντας να μη δώσει σημασία στη μύξα που ένιωθε να κυλάειαργά από το ρουθούνι του. «Εξαφάνιση διακεκριμένου δικηγόρου από το Κορσέρ. Έγινε αρκετά μεγάλος ντόρος στις εφημερίδες τότε. Δε βρήκαν το πτώμα του να επιπλέει σε κάποιο κανάλι εδώστην Κοπεγχάγη;»

«Όχι, εξαφανίστηκε τελείως, Καρλ», απάντησε ο Άσαντ. «Άλ-λη περίπτωση θα έχεις κατά νου».

«Η υπόθεση αυτή είναι αναρτημένη στον πίνακα έξω, Άσαντ;»Ο Άσαντ έγνεψε καταφατικά. Κι αυτό σήμαινε πως, κατά πά-

σα πιθανότητα, ένα κομμάτι κόκκινου σπάγκου τη συνέδεε τώρα με την υπόθεση εξαφάνισης της Ρίτα Νίλσεν.

«Βλέπω, Ρόζε, πως έχεις κάτι γραμμένο στο χαρτί που κρατάς. Τι λέει σχετικά με αυτό τον τύπο, τον Νέρβιγ;»

«Γεννήθηκε το 1925...» ξεκίνησε εκείνη, όμως δεν πρόλαβε να συνεχίσει.

«Το 1925; Αν είναι δυνατόν!» αναφώνησε ο Καρλ. «Αυτό πάεινα πει ότι είχε πατήσει για τα καλά τα εξήντα το 1987. Κομματά-κι μεγάλος για πατέρας μιας έφηβης αθλήτριας του χάντμπολ».

«Μήπως να άκουγες και τη συνέχεια πρώτα;» είπε η Ρόζε κου-ρασμένα.

Έτσι όπως μισόκλεινε τα μάτια της, του θύμισε ηλικιωμένη τραγουδίστρια της ροκ σκηνής που προσπαθούσε να το παίξει σέ-ξι, έχοντας ρίξει έναν κουβά μάσκαρα στις βλεφαρίδες της. Απόστιγμή σε στιγμή, θα την έπαιρνε ο ύπνος.

«Γεννήθηκε το 1925», επανέλαβε εκείνη. «Πτυχιούχος Νομικής του Πανεπιστημίου του Όρχους, το 1950. Εργάστηκε ως ασκού-μενος δικηγόρος στο γραφείο Λάουρσεν & Μπόντε, στο Βάλεν-σμπεκ, από το 1950 έως το 1954. Άνοιξε δικό του γραφείο στο


Κορσέρ το 1954, απέκτησε δικαίωμα παράστασης ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου το 1965. Νυμφεύτηκε τη Σάρα Τζούλι Ένεβολντσεν το 1950. Πήρε διαζύγιο το 1973. Δύο παιδιά από τον πρώτο γάμο του. Δεύτερος γάμος με τη γραμματέα του, Μίε Χάνσεν, το 1974. Από αυτή απέκτησε ένα παιδί, μια κόρη ονόματι Σεσίλιε, η οποία γεννήθηκε την ίδια χρονιά».

Ανασήκωσε το κεφάλι της, κοιτάζοντάς τον με νόημα. Να η εξήγηση για την καθυστερημένη πατρότητα. Ο τύπος είχε γκα-στρώσει τη γραμματέα του. Ο Φιλίπ Νέρβιγ έδειχνε άνθρωπος που ήξερε τι ήθελε από τη ζωή.

«Έθεσε υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου της τοπικήςαθλητικής ένωσης και εξελέγη για τρεις θητείες. Λίγο καιρό αρ-γότερα, εντάχθηκε και στο ενοριακό συμβούλιο. Μέχρι το 1982, οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση, κατηγορούμενος για ατα-σθαλίες στο δικηγορικό γραφείο του. Η υπόθεση έφτασε στο δι-καστήριο, όμως αθωώθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων. Σε κάθε πε-ρίπτωση, η εμπλοκή αυτή του στοίχισε πολλούς πελάτες, και μέ-χρι την εξαφάνισή του, πέντε χρόνια αργότερα, του αφαιρέθηκε το δίπλωμα οδήγησης, καθώς συνελήφθη να οδηγεί σε κατάστα-ση μέθης. Από οικονομικής άποψης, είχε πάρει επίσης την κάτωβόλτα. Έμπαινε διαρκώς μέσα».

«Χμ...» Ο Καρλ γύρισε προς τα έξω το κάτω χείλος του κι ένιω-σε την ανάγκη να καπνίσει. Ένα τσιγαράκι τώρα θα ήταν ό,τι έπρεπε για την εξασθενημένη υγεία του, αλλά και για τη συγκέ-ντρωσή του.

«Επ, μη διανοηθείς να ανάψεις τσιγάρο εδώ μέσα, Καρλ», εί-πε η Ρόζε.

Ο Καρλ απέμεινε να την κοιτάζει κατάπληκτος.«Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό, Ρόζε». Ξερόβηξε. Είχε

αρχίσει να τον γδέρνει το λαρύγγι του. «Μήπως έχεις καθόλου τσάι σ’ εκείνο το μαραφέτι σου, Άσαντ;»

ΕΝΟΧΗ 169

Τα καστανά μάτια του βοηθού του φωτίστηκαν για μια στιγ-μή, όμως αμέσως μετά έχασαν τη λάμψη τους. «Δυστυχώς όχι, Καρλ. Όμως μπορώ να σου προσφέρω ένα ωραίο φλιτζάνι καφέ.Τι λες;»

Ο Καρλ ξεροκατάπιε. Ο καφές του Άσαντ ήταν ικανός να ξε-παστρέψει οποιονδήποτε ιό.

«Αρκεί να μην είναι υπερβολικά δυνατός, Άσαντ», απάντησεμε ικετευτικό ύφος.

Την τελευταία φορά, εκείνος ο καφές τού είχε στοιχίσει μισό ρολό χαρτί υγείας. Δεν ήθελε να ξαναπεράσει τα ίδια.

«Επομένως, το μοναδικό πράγμα που συνδέει τις δύο υποθέ-σεις είναι πως και τα δύο άτομα εξαφανίστηκαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες», συμπέρανε ο Καρλ. «Και τα δύο ταξίδευαν προς τηνΚοπεγχάγη εκείνη τη μέρα. Δεν ξέρουμε για ποιο λόγο ερχόταν εδώ η Ρίτα Νίλσεν, όμως ο Νέρβιγ ισχυρίστηκε πως είχε κάποιοραντεβού. Δεν είναι και καμιά συγκλονιστική αφετηρία, Ρόζε».

«Ξεχνάς τη χρονική συγκυρία, Καρλ. Εξαφανίστηκαν την ίδια μέρα, σχεδόν την ίδια ώρα. Εγώ, μια φορά, αυτό το βρίσκω αξιο-περίεργο».

«Και πάλι, δεν ξέρω. Τι συνέβη στις άλλες δύο περιπτώσεις που έχεις στη λίστα;»

Η Ρόζε κοίταξε το χαρτί που κρατούσε στα χέρια της. «Έχου-με το όνομα ενός Βίγκο Μόγκενσεν, για τον οποίο δε γνωρίζουμετίποτα. Μόνο ότι εξαφανίστηκε. Τελευταία φορά τον είδαν στολιμάνι του Λούντεμπορ, να ξεκινάει για να διασχίσει το Στόαρ-μπελτ με τη βαρκούλα του».

«Ψαράς ήταν;»«Δε νομίζω. Απλώς είχε ένα μικρό σκάφος. Η αλήθεια είναι

πως κάποια στιγμή διέθετε ένα αλιευτικό σκάφος, όμως κατέλη-ξε να διαλυθεί σε κάποιο ναυπηγείο. Μάλλον εξαιτίας εκείνου του ηλίθιου ορίου στα αλιεύματα που έθεσε η Ευρωπαϊκή Ένωση».


«Το σκάφος του, βρέθηκε ποτέ;»«Ναι, στο Βαρνεμούντε της Γερμανίας. Το είχαν βουτήξει δύο

Πολωνοί, οι οποίοι ισχυρίστηκαν πως ήταν παρατημένο για και-ρό στο Γίλινγκε, προτού το πάρουν αυτοί. Τέλος πάντων, οι ίδιοιδεν το θεωρούσαν κλοπή».

«Και στο Γίλινγκε, τι είπαν οι άνθρωποι;»«Αρνήθηκαν πως ήταν αλήθεια αυτό. Δεν είχαν δει κανένα πα-

ρατημένο σκάφος εκεί».«Μου φαίνεται ότι μάλλον του το πήραν οι Πολωνοί, κι ύστε-

ρα τον φούνταραν».«Αδύνατον. Εργάζονταν στη Σουηδία από τον Αύγουστο μέχρι

τον Οκτώβριο του 1987, οπότε δε βρίσκονταν καν στη Δανία τοδιάστημα της εξαφάνισης».

«Και για πόσο μεγάλο σκάφος μιλάμε; Θα μπορούσε να είναι δεμένο κάπου χωρίς να το αντιληφθεί κανείς;»

«Αυτό πρέπει να το εξακριβώσουμε, Καρλ», είπε ο Άσαντ. Στε-κόταν στο άνοιγμα της πόρτας, κρατώντας το εντυπωσιακότερο δισκάκι που φτιάχτηκε ποτέ από απομίμηση ασημιού. Ο Καρλ παρατήρησε τα μικροσκοπικά φλιτζάνια με ανησυχία. Όσο μι-κρότερα τα φλιτζάνια τόσο δυνατότερο το περιεχόμενο. Και τασυγκεκριμένα ήταν πολύ μικρά.

«Άσπρο πάτο, Καρλ», είπε ο Άσαντ με πυρετώδη μάτια. Έμοια-ζε με άνθρωπο που χρειαζόταν νοσοκομείο.

Ο Καρλ κατέβασε τον καφέ του μονορούφι και συνέλαβε τονεαυτό του να σκέφτεται πως τελικά πινόταν. Ήταν μια αίσθηση η οποία διήρκεσε τέσσερα ολόκληρα δευτερόλεπτα, προτού ο ορ-γανισμός του αρχίσει να αντιδρά λες και του είχαν χτυπήσει ένε-ση με κοκτέιλ καστορέλαιου και νιτρογλυκερίνης.

«Καλός, ε, Καρλ;» σχολίασε ο Άσαντ.Διόλου παράξενο που τα μάτια του ήταν κατακόκκινα.«Εντάξει», κατάφερε να πει ο Καρλ βήχοντας. «Ας αφήσουμε

ΕΝΟΧΗ 171

κατά μέρος τον Βίγκο Μόγκενσεν για την ώρα. Δεν είμαι σίγου-ρος αν υπάρχει κάποια σχέση με την υπόθεση της Ρίτα Νίλσεν. Αυτόν τον είχαμε στον πίνακα, Άσαντ;»

Ο Άσαντ έγνεψε αρνητικά. «Το συμπέρασμα της Αστυνομίαςήταν πως πιθανότατα πνίγηκε κατά λάθος. Ήταν εύθυμος άνθρω-πος και του άρεσε να πίνει. Όχι κανένας αλκοολικός, απλώς του άρεσε να το σκούζει».

«Να το τσούζει, Άσαντ. Η έκφραση είναι “του άρεσε να το τσού-ζει”, μονάχα μη με ρωτήσεις γιατί, εντάξει; Τι άλλο ξέρουμε;» Κοίταξε τον κατάλογο της Ρόζε και προσπάθησε να συγκρατήσει τη δυσφορία που αισθανόταν καθώς το καφετί υγρό έφτανε στοστομάχι του.

«Έχουμε, επίσης, αυτή την περίπτωση», είπε η Ρόζε, δείχνο-ντας ένα ακόμα όνομα. «Γκίτε Τσαρλς, γράφει εδώ. Γεννημένη το 1934 στο Θόρσχαβν, στις Φερόες. Κόρη ενός παντοπώλη ονόματι Άλιστερ Τσαρλς. Ο πατέρας χρεοκόπησε στο τέλος του πολέμουκαι οι γονείς της πήραν διαζύγιο. Εκείνος επέστρεψε στο Άμπερ-ντιν, απ’ όπου είχε έρθει, ενώ η Γκίτε μαζί με τη μητέρα και το μι-κρότερο αδερφό της μετακόμισαν στο Βάιλε. Για ένα διάστημα, εκ-παιδευόταν ως νοσοκόμα, όμως διέκοψε και κατέληξε να εργάζε-ται στο ψυχιατρικό ίδρυμα στο Μπράινινγκ. Στη συνέχεια, εργά-στηκε σποραδικά ως βοηθός νοσοκόμα σε διάφορα μέρη σε ολό-κληρη τη χώρα, προτού καταλήξει στο νοσοκομείο που λειτουρ-γούσε στο νησί Σάμσε».

Η Ρόζε έγνεφε αργά και καταφατικά καθώς διάβαζε το κείμε-νο.

«Αυτό που ακολουθεί είναι τόσο χαρακτηριστικό στις περιπτώ-σεις ανθρώπων που εξαφανίζονται από τη μια μέρα στην άλλη»,είπε. «Εδώ άκου. Εργάστηκε στο νοσοκομείο του Σάμσε από το 1971 έως το 1980. Απ’ ό,τι φαίνεται, ήταν αγαπητή εκεί, παρότισυνελήφθη μια δυο φορές μεθυσμένη εν ώρα εργασίας. Ξεκινάει


θεραπεία απεξάρτησης από το αλκοόλ, και όλα εξελίσσονται κα-λά, ώσπου μια μέρα την τσακώνουν να βάζει χέρι στα αποθέμα-τα χειρουργικού οινοπνεύματος. Αποδεικνύεται πως η εξάρτησήτης έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και απολύεται επιτόπου. Έπει-τα από μερικούς μήνες, την προσλαμβάνει η κοινοτική υπηρεσία παροχής κατ’ οίκον βοήθειας, οπότε κυκλοφορεί με το ποδήλατο σε ολόκληρο το νησί για να επισκέπτεται ηλικιωμένους και ανή-μπορους, μόνο που στην πορεία διαπιστώνουν πως κλέβει κι απόεκείνους, οπότε της δίνουν τα παπούτσια στο χέρι ξανά. Από το1984 έως τη στιγμή της εξαφάνισής της είναι άνεργη και ζει από τα επιδόματα. Δε θα το έλεγες λαμπρή σταδιοδρομία όλο αυτό».

«Αυτοκτονία;»«Εκεί κατέληξαν. Την είδαν να επιβιβάζεται στο πορθμείο για

το Κάλουνμπορ και να αποβιβάζεται εκεί, κι αυτό ήταν όλο. Ήταν όμορφα ντυμένη, όμως κανείς δεν της μίλησε. Η υπόθεση κατέ-ληξε στο αρχείο».

«Άρα ούτε αυτή την είχαμε στον πίνακά μας, σωστά, Άσαντ;»Ο Άσαντ έγνεψε αρνητικά. «Είναι παράξενος ο κόσμος στον

οποίο ζούμε», σχολίασε.Αυτό ήταν αλήθεια. Και παράδοξος, επίσης, καθώς η γρίπη

του Καρλ έμοιαζε να περνάει, την ώρα που το στομάχι του κό-ντευε να γονατίσει και εκλιπαρούσε για έλεος.

«Έρχομαι σε μισό», είπε ξαφνικά καθώς πετάχτηκε όρθιος και βγήκε βολίδα στο διάδρομο, με κατεύθυνση την τουαλέτα. Κοφτά, συρτά βήματα, με τους γλουτούς σφιγμένους. Αυτό ήταν, δεν επρό-κειτο να ξαναπιεί εκείνο το κατακάθι.

Κάθισε στη λεκάνη, με το παντελόνι κατεβασμένο στους αστρα-γάλους και το μέτωπο ακουμπισμένο στα γόνατά του. Πώς ήταν δυνατό να αποβάλλει το σώμα του τόσο γρήγορα κάτι που του εί-χε πάρει τόση ώρα να το φάει; Ήταν κι αυτό ένα από τα μυστή-ρια που δεν είχε απολύτως καμία διάθεση να ξεδιαλύνει.

ΕΝΟΧΗ 173

Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του και προσπάθησε να σκεφτεί κάτι άλλο. Ήταν όλα εκεί, βολικά ανακτήσιμα από τη βραχυπρόθεσμη μνήμη. Ένας ψαράς από το Φιν, μια βοηθός νο-σοκόμα, μια πόρνη από το Κόλινγκ και ένας δικηγόρος από τοΚορσέρ. Αν υπήρχε κάτι που να συνέδεε αυτές τις υποθέσεις, τό-τε εκείνος θα γινόταν αρχιμανδρίτης. Η στατιστική ήταν ιδιότρο-πη επιστήμη, οπότε δεν ήταν εντελώς απίθανο να εξαφανιστούνοριστικά τέσσερα άτομα μέσα στην ίδια εβδομάδα, χωρίς να έχουν απολύτως καμία σχέση μεταξύ τους. Γιατί όχι;

Άλλωστε, είχαν συμβεί και πιο αλλόκοτα πράγματα. Και οι συ-μπτώσεις προέκυπταν εξ ορισμού εκεί που δεν τις περίμενες.

«Βρήκαμε κάτι ακόμα, Καρλ», ακούστηκε μια φωνή από τηνάλλη πλευρά της πόρτας.

«Εντάξει, Άσαντ, μισό λεπτό. Βγαίνω σε λιγάκι», απάντησε εκείνος, ξέροντας πως δεν έλεγε την αλήθεια. Δεν υπήρχε περί-πτωση να σηκωθεί όρθιος προτού καταλαγιάσει ο πόνος στο στο-μάχι του. Καλού κακού.

Ο Καρλ έμεινε για λίγο εκεί παίρνοντας βαθιές ανάσες, καθώς η εντερική κρίση έμοιαζε να περνάει. Είχαν βρει κάτι ακόμα, εί-χε πει ο Άσαντ.

Οι σκέψεις του πάτησαν γκάζι. Κάτι περίεργο συνέβαινε εδώ, κι ας μην καταλάβαινε τι ακριβώς ήταν αυτό. Κάτι που είχε να κάνει μ’ εκείνη τη γυναίκα, την Γκίτε Τσαρλς, αλλά δεν μπορού-σε να το προσδιορίσει.

Ένα στοιχείο που είχε παρατηρήσει στις τέσσερις υποθέσεις ήταν οι ηλικίες των ατόμων που είχαν εξαφανιστεί. Η Ρίτα Νίλ-σεν ήταν πενήντα δύο χρόνων, ο Φιλίπ Νέρβιγ εξήντα δύο, η Γκί-τε Τσαρλς πενήντα τριών και ο Βίγκο Μόγκενσεν πενήντα τεσσά-ρων. Δεν ήταν οι πλέον χαρακτηριστικές ηλικίες για άτομα που εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν πίσω τους το παραμικρό ίχνος.Τέτοιες περιπτώσεις καταγράφονται συνήθως νωρίτερα ηλικια-


κά, όταν οι άνθρωποι είναι νέοι, ασυγκράτητοι και παρορμητικοί. Και αργότερα, όταν οι αρρώστιες, η μοναξιά και οι απογοητεύ-σεις της ζωής βαραίνουν αφόρητα. Όμως οι άνθρωποι αυτοί δενήταν ούτε νέοι ούτε γέροι, όμως και πάλι κανένα συμπέρασμα δεν μπορούσε να προκύψει από αυτό το γεγονός. Η στατιστική ήταν πράγματι απρόβλεπτη.

Μισή ώρα αργότερα, κατάφερε επιτέλους να σηκώσει το πα-ντελόνι του και να δέσει τη ζώνη του. Ο πισινός του τον πέθαινε,και ο ίδιος αισθανόταν γύρω στα δύο κιλά ελαφρύτερος.

«Εκείνος ο καφές παραήταν δυνατός, Άσαντ», σχολίασε, ενώ κα-θόταν βαρύς και αποκαμωμένος στην καρέκλα του γραφείου του.

Το θρασίμι γέλασε. «Δε φταίει ο καφές μου, Καρλ. Κόλλησεςτο ίδιο πράγμα που ταλαιπωρεί κι εμάς. Βήχας, φτέρνισμα, χέσι-μο λες κι είσαι οπλοπολυβόλο, μπορεί και κόκκινα μάτια. Δύο μέ-ρες κρατάει, όμως εσύ έκοψες δρόμο, Καρλ. Οι πάντες στο κτί-ριο τρέχουν όλη την ώρα στις τουαλέτες, εκτός από τη Ρόζε. Αυ-τή έχει σιδερένια κράση, σαν καμήλα. Μια καμήλα μπορείς να την ταΐζεις πυρετό και χολέρα, και το μόνο που θα καταφέρεις εί-ναι να την παχύνεις».

«Και για να ’χουμε καλό ρώτημα, πού βρίσκεται η Ρόζε τώρα,Άσαντ;»

«Κάτι ψάχνει στον υπολογιστή, όμως επιστρέφει σε ένα λε-πτό».

«Τι ακριβώς ήταν αυτό που ανακαλύψατε εσείς οι δύο;» Ο Καρλ ήταν επιφυλακτικός απέναντι στην ερμηνεία που έδωσε ο Άσαντ στις στομαχικές διαταραχές του, καθώς αρκούσε να ρίξειμια ματιά στο φλιτζάνι του καφέ για να νιώσει τους σπασμούς ναεπιστρέφουν. Κι αυτός ήταν ο λόγος που, μπροστά στον εμβρό-ντητο βοηθό του, κάλυψε το φλιτζάνι με μια κόλλα χαρτί.

«Λοιπόν, έχει να κάνει με αυτή την Γκίτε Τσαρλς. Εργαζόταν σε ένα μέρος για άτομα με νοητική υστέρηση. Αυτό ανακαλύψαμε».

ΕΝΟΧΗ 175

Ο Καρλ έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. «Και...;» ρώτησε, κα-θώς άκουγε δυο τακούνια να κροταλίζουν στο διάδρομο.

Η Ρόζε όρμησε στο γραφείο, με το στόμα να χάσκει, λες καιήταν βλαμμένη.

«Έχουμε βεβαιωμένη σχέση ανάμεσα στη Ρίτα Νίλσεν και την Γκίτε Τσαρλς, κι είναι αυτή ακριβώς», είπε, κατεβάζοντας το δεί-κτη της με δύναμη στο κέντρο ενός εκτυπωμένου χάρτη της Δα-νίας.

Σπρόγκε.


ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ λες και ήταν βιδωμένη εκεί, κοιτάζονταςπρος την κατεύθυνση του παλιού πολυβολείου, πέρα από την Κόρ-σγκεδε. Σε λίγη ώρα θα εμφανιζόταν και ο πρεζάκιας, σέρνοντας τα βήματά του δίπλα στο κακάσχημο κοπρόσκυλό του.

Σατανά, έτσι έλεγε το σκυλί, και τουλάχιστον όφειλε να του αναγνωρίσει πως το όνομα ήταν ταιριαστό. Χτες, το σκυλόμορφοτέρας είχε αρπάξει ένα κόκερ σπάνιελ, και μονάχα μια γρήγορη κλοτσιά από έναν άντρα που φορούσε ξυλοπάπουτσα στάθηκε ικανή να πείσει το αγρίμι να αφήσει το ζώο. Ο πρεζάκιας, φυσι-κά, είχε απειλήσει τον άντρα πως θα τον πλάκωνε στο ξύλο καιθα έβαζε το σκύλο του να του ορμήσει, όμως τελικά δεν έγινε τί-ποτα. Πάρα πολλοί άνθρωποι υπήρξαν μάρτυρες του περιστατι-κού, και η Νέτε ήταν μία από αυτούς.

Ένας τέτοιος σκύλος δεν έπρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερος στην πόλη της, είχε σκεφτεί, και τώρα είχε αποφασίσει να χτυπή-σει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Το λουκάνικο που είχε αφήσει στο τέρμα του δρόμου, δίπλα


στο παλιό, τσιμεντένιο πολυβολείο, απομεινάρι του πολέμου, εί-χε φάει ένεση με το απόσταγμα του στρύχνου, σε αρκετή δοσολο-γία για τον τωρινό σκοπό της. Ο αχόρταγος κοπρίτης δε θα μπο-ρούσε να αντισταθεί μόλις μύριζε το σημείο όπου έκανε πάντοτετην ανάγκη του κι έπεφτε πάνω σε ένα απρόσμενο γεύμα. Έναν τέτοιο σκύλο, με τα σαγόνια του να έχουν γραπώσει μια λιχουδιά, δε θα μπορούσε να τον κάνει ζάφτι κανένας άνθρωπος. Όχι πωςτο αφεντικό του θα έμπαινε καν στον κόπο να το προσπαθήσει.Σίγουρα ο τύπος δεν ήταν τόσο λεπτολόγος όσο οι υπόλοιποι ιδι-οκτήτες σκύλων σε ό,τι είχε να κάνει με το πού πήγαινε κι έχωνετη μουσούδα του το ζωντανό του. Αλλά και πάλι, δεν μπορούσενα είναι κανείς απόλυτα σίγουρος.

Χρειάστηκε να περιμένει λίγα μόνο λεπτά προτού εντοπίσει το λαχανιασμένο κτήνος να σέρνει τον ιδιοκτήτη του κατά μήκος της Πέμπλινγκε Ντοσέρινγκ. Του πήρε λιγότερο από δέκα δευτε-ρόλεπτα να φερμάρει το δόλωμα, και με μια χαψιά το λουκάνικοκαταβροχθίστηκε.

Απ’ ό,τι πρόλαβε να δει εκείνη, το κατέβασε αμάσητο.Και όταν ο πρεζάκιας και ο σκύλος του προσπέρασαν το πα-

γκάκι της, η Νέτε σηκώθηκε ψύχραιμα, σημειώνοντας την ώραπου έδειχνε το ρολόι της, και τους ακολούθησε κουτσαίνοντας.

Ήξερε πως ο άντρας δε θα έμπαινε στον κόπο να κάνει όλη τη διαδρομή γύρω από τις τέσσερις λίμνες, και ήξερε επίσης πωςτο πράγμα δε θα διαρκούσε τόσο πολύ. Ο περίπατος γύρω απότη λίμνη Πέμπλινγκε θα έπαιρνε περίπου δεκαπέντε λεπτά με το ρυθμό που κινούνταν, αλλά με τη συμπυκνωμένη δόση που είχεβάλει με ένεση στο κρέας, σίγουρα δε θα έφταναν τόσο μακριά.

Καθώς πλησίαζαν τη Γέφυρα της Βασίλισσας Λουίζας, ο σκύ-λος ξαφνικά έμοιαζε ανήμπορος να διατηρήσει την πορεία του. Ο ιδιοκτήτης του διαρκώς τραβούσε το λουρί, όμως το ζώο συνέ-χισε να ξεστρατίζει πότε από εδώ και πότε από εκεί.

ΕΝΟΧΗ 177

Φτάνοντας στην απέναντι πλευρά της γέφυρας, ο άντρας έστρεψε το σκύλο προς το μονοπάτι το οποίο εκτεινόταν κατά μήκος της άλλης όχθης της λίμνης και βάλθηκε να τον μαλώνει για την ανυπακοή του. Σταμάτησε, όμως, μόλις το ζώο άρχισε να γρυλίζει και στράφηκε προς το μέρος του γυμνώνοντας τα δό-ντια του.

Στάθηκαν έτσι ακίνητοι και αντιμέτωποι για ένα λεπτό, ίσωςκαι δύο. Η Νέτε έγειρε πάνω στην περίτεχνη κουπαστή της γέφυ-ρας, δήθεν μαγεμένη από τη θέα της λίμνης.

Στην πραγματικότητα, όμως, κάτι άλλο είχε κερδίσει την από-λυτη προσοχή της. Με την άκρη του ματιού της είδε το σκυλί νακάθεται βαρύ και να κοιτάζει ολόγυρα, σαστισμένο, λες και δενμπορούσε πια να διακρίνει το πάνω από το κάτω. Η γλώσσα του κρέμασε έξω από το στόμα του. Η Νέτε ήξερε πως αυτό ήταν ένα από τα συμπτώματα.

Από στιγμή σε στιγμή θα πηδήξει στη λίμνη για να πιει νερό,σκέφτηκε, όμως το ζώο δεν αντέδρασε έτσι. Ήταν ήδη πολύ αργά.

Μονάχα όταν ο σκύλος σωριάστηκε στο πλευρό του, ασθμαί-νοντας, προτού μείνει τελικά ακίνητος, αντιλήφθηκε ο ηλίθιος που κρατούσε την άλλη άκρη του λουριού πως κάτι πολύ σοβαρό συ-νέβαινε.

Με μια έκφραση απορημένη και συνάμα ανήμπορη, τίναξε τολουρί φωνάζοντας: «Άντε, Σατανά».

Όμως ο Σατανάς δεν υπήρχε περίπτωση να κουνηθεί. Το λου-κάνικο και ο στρύχνος είχαν φέρει αποτέλεσμα.

Δέκα λεπτά χρειάστηκαν μόνο.

Κάθισε για μία ώρα ακούγοντας κλασική μουσική από το ραδιό-φωνο. Η μουσική γαλήνευε το μυαλό της και της επέτρεπε να σκέ-


φτεται δημιουργικά. Είχε δει την επίδραση του στρύχνου και δενείχε καμία ανησυχία ως προς αυτό. Πλέον, το μόνο ζήτημα ήταν κατά πόσο οι παραλήπτες των επιστολών θα τηρούσαν τις ώρεςτων ραντεβού. Δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως θα εμφα-νίζονταν. Δέκα εκατομμύρια κορόνες ήταν πράγματι ένα τεράστιο ποσό, και δεν υπήρχε ένας άνθρωπος στη χώρα που να αμφέβαλ-λε πως η ίδια μπορούσε να διαθέσει αυτά τα χρήματα, αλλά καιπολύ περισσότερα. Ω, ναι, ήταν σίγουρο πως θα εμφανίζονταν,καθησύχασε τον εαυτό της, καθώς πλησίαζε η ώρα του δελτίου ει-δήσεων στο ραδιόφωνο.

Οι κυριότεροι τίτλοι δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο υπουρ-γός Εκκλησιαστικών Υποθέσεων επισκεπτόταν την Ανατολική Γερμανία, ενώ είχε μόλις ξεκινήσει η δίωξη ενός Ισραηλινού πο-λίτη με την κατηγορία της διαρροής απόρρητων πληροφοριών σχετικά με πυρηνικά όπλα.

Η Νέτε σηκώθηκε για να πάει στην κουζίνα όπου θα ετοίμα-ζε κάτι για να γευματίσει, όταν άκουσε να μνημονεύεται το όνο-μα του Κουρτ Βεντ.

Ένα ρίγος διέτρεξε το σώμα της, λες και την είχε σκουντήξεικάποιος με κάτι αιχμηρό, και κράτησε την ανάσα της, σαν να ήταν αυτή η μόνη λύση για να το ξεπεράσει.

Η φωνή ακούστηκε ίδια όπως δύο χρόνια νωρίτερα. Καθαρή, σίγουρη και υπεροπτική. Το θέμα, όμως, ήταν καινούριο.

«Το Κόμμα Καθαρότητας δεν περιορίζεται μονάχα στην αντι-μετώπιση της υποχωρητικής στάσης που τηρούν οι πολιτικοί μας στο ζήτημα της μετανάστευσης. Το ζήτημα της γέννησης παιδιών στις πιο χαμηλές και αδύναμες κοινωνικές ομάδες είναι, επίσης, υψίστης σημασίας για εμάς. Είτε γεννιούνται με νοητική υστέρη-ση είτε, μεγαλώνοντας, καταλήγουν εξαρτημένα από ουσίες ή εμ-φανίζουν γενετική προδιάθεση προς την αντικοινωνική συμπερι-φορά, τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο από γονείς με οξεία κοι-

ΕΝΟΧΗ 179

νωνικά προβλήματα συχνά συνιστούν σημαντικό βάρος για την κοινωνία, το οποίο μας στοιχίζει δισεκατομμύρια κορόνες κατ’ έτος», υποστήριζε ο Κουρτ Βεντ, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια στη δημοσιογράφο που του έπαιρνε συνέντευξη να μιλήσει. «Φα-νταστείτε πόσους πόρους θα εξοικονομούσαμε αν άτομα με εγκλη-ματική συμπεριφορά στερούνταν του δικαιώματος τεκνοποίησης. Οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας θα κατέληγαν περίπου περιτ-τές. Ο πληθυσμός των φυλακών θα μειωνόταν. Ή σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν απαλλασσόμαστε από το αστρονομικό κόστος της μέριμνας για άνεργους μετανάστες, οι οποίοι έρχονται εδώ με μο-ναδικό σκοπό να απομυζήσουν τα δημόσια ταμεία, σέρνοντας ολό-κληρες οικογένειες μαζί τους και κατακλύζοντας τα σχολεία μας με παιδιά που δεν καταλαβαίνουν ούτε τη γλώσσα ούτε τα ήθη μας. Φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν μεγάλες οικογένειες οι οποίες συντηρούνται από τα κρατικά επιδόματα και αφήνουν τις ορδές των παιδιών τους να τα βγάζουν πέρα κακήν κα-κώς, ξαφνικά δεν επιτρεπόταν πλέον να πολλαπλασιάζονται με τέ-τοιο ρυθμό και να φέρνουν στον κόσμο απογόνους για τους οποίους αδυνατούν να μεριμνήσουν. Είναι απλώς ζήτημα...»

Η Νέτε κάθισε βαριά στην καρέκλα της και κοίταξε πέρα απότις κορυφές των δέντρων. Το στομάχι της ανακατευόταν. Ποιος άνθρωπος θα ήταν εκείνος που θα αποφάσιζε κατά πόσο ο άλλοςείχε δικαίωμα να ζήσει ή όχι;

Ο Κουρτ Βεντ, φυσικά.Για μια στιγμή, της φάνηκε πως θα έκανε εμετό.

Η Νέτε στεκόταν μπροστά στον πατέρα της. Η όψη του είχε κά-τι το σκοτεινό, μια πικρία που δεν είχε ξαναδεί.

«Από την πρώτη μέρα που πήγες στο σχολείο, εγώ σε υπερα-σπιζόμουν, Νέτε. Το έχεις καταλάβει αυτό;»


Εκείνη έγνεψε καταφατικά, καθώς ήξερε πως αυτό ήταν αλή-θεια. Δεν ήθελε καν να θυμάται πόσες φορές είχαν κληθεί να πα-ρουσιαστούν σ’ εκείνη τη θλιβερή σχολική αίθουσα, όπου ο πατέ-ρας της βρέθηκε να διαμαρτύρεται απέναντι στις απειλές της δι-ευθύντριας. Κάθε φορά, όμως, μαλάκωνε αρκετά ώστε να ακού-σει τις κατηγορίες και να υποσχεθεί πως η κόρη του θα άλλαζε τρόπους. Θα της μάθαινε να υπακούει στο λόγο του Θεού και ναβουτάει τη γλώσσα στο μυαλό της προτού ανοίξει το στόμα της.Θα την οδηγούσε στο σωστό δρόμο και θα διόρθωνε την απαρά-δεκτη συμπεριφορά της.

Η Νέτε, όμως, ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει για ποιο λόγομπορούσε εκείνος να βρίζει τόσο πολύ, ούτε γιατί ήταν τόσο κα-κό να μιλάει για τα όσα έκαναν τα αρσενικά και τα θηλυκά, τη στιγμή που όπου κι αν κοίταζαν ολόγυρα στη φάρμα, αυτά έβλε-παν κάθε μέρα.

«Λένε πως είσαι βρομόστομη και χαζή και πως μολύνεις τα πά-ντα γύρω σου», της είπε ο πατέρας της. «Σε απέβαλαν από το σχο-λείο, οπότε βρήκα μια κυρία να σου κάνει μαθήματα, αν και δεν ήταν καθόλου φτηνή λύση αυτή. Τουλάχιστον να είχες μάθει ναδιαβάζεις και να γράφεις... Όμως ούτε αυτό κατάφερες. Όπου κιαν πάω, οι άνθρωποι με κοιτάζουν λες κι είμαι σκουπίδι. Είμαι ο αγρότης που η θυγατέρα του ντροπιάζει ολόκληρο το χωριό. Ο πάστορας, το σχολείο, όλοι λένε τα χειρότερα για εσένα, άρα λέ-νε τα χειρότερα και για εμένα. Το χρίσμα ακόμα δεν το έχεις πά-ρει, και σαν να μην έφτανε αυτό, πήγες και γκαστρώθηκες. Κι από πάνω, μου λες πως πατέρας είναι ο ξάδερφός σου».

«Αφού αυτός είναι. Μαζί το κάναμε».«Όχι, δεν είναι αυτός, Νέτε! Ο Τάγκε λέει πως ούτε που σε έχει

αγγίξει. Το λοιπόν, ποιος την έκανε τη δουλειά;»«Εγώ και ο Τάγκε, μαζί».«Πέσε στα γόνατα, Νέτε».

ΕΝΟΧΗ 181

«Μα...»«ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ, ΕΙΠΑ!»Έκανε αυτό που τη διέταξε, παρακολουθώντας τον που πήγε

λίγο παραπέρα κι έπιασε ένα σακούλι από το τραπέζι. «Να», είπε, καθώς άφηνε μια χούφτα ρύζι στο δάπεδο, μπρο-

στά της. «Φάε!» Ακούμπησε μια κανάτα νερό δίπλα της. «Και πιες!»

Η Νέτε έριξε μια ματιά ολόγυρα στο δωμάτιο· το βλέμμα τηςπέρασε πάνω από τη φωτογραφία της μητέρας της, ντελικάτης και χαμογελαστής με το νυφικό της, πάνω από το ντουλάπι με τη γυάλινη πρόσοψη, όπου είχαν τις πορσελάνες, πάνω από το ρο-λόι του τοίχου, που είχε πάψει να δουλεύει εδώ και καιρό. Και τί-ποτα στο δωμάτιο δεν ήταν ικανό να την παρηγορήσει, τίποτα δεν της έδινε κάποια διέξοδο.

«Πες μου με ποιον πλάγιασες, Νέτε, αλλιώς φάε».«Με τον Τάγκε. Μονάχα με αυτόν».«Να», γρύλισε ο πατέρας της, μπουκώνοντας το στόμα της με

ρύζι. Τα χέρια του έτρεμαν από την οργή. Τα σπυριά σκάλωσαν στο λαιμό της, κι ας ήπιε όσο νερό μπο-

ρούσε. Κάθε φορά που κατάπινε, της φαινόταν πως θα πνιγεί από εκείνα τα μικρά, μακρόστενα σπυριά που στοιβάζονταν στο πά-τωμα.

Όταν ο πατέρας της έκρυψε το πρόσωπο πίσω από τις παλά-μες του και άρχισε να κλαίει με λυγμούς, ικετεύοντάς τη να τουπει ποιος την είχε αφήσει έγκυο, η Νέτε πετάχτηκε πάνω, σπάζο-ντας την κανάτα με το νερό. Με τέσσερις δρασκελιές έφτασε στην πόρτα και βρέθηκε έξω. Στην ύπαιθρο ήταν γρήγορη και σβέλτη,και ήξερε τον τόπο καλύτερα από τον καθένα.

Άκουγε τα κλάματα του πατέρα της πίσω της, και μετά τις κραυγές του, όμως δεν τη σταμάτησαν. Αυτό που την ακινητοποί-ησε ήταν ο πόνος στην κοιλιά της, καθώς το ρύζι άρχισε να φου-


σκώνει από το νερό και τα γαστρικά υγρά. Ένιωθε το στομάχι της να διογκώνεται, κι αυτό την έκανε να τινάξει το κεφάλι πίσω, πα-λεύοντας να πάρει ανάσα.

«Ήταν ο Τάααγκεεε!» ούρλιαξε, με τη φωνή της να απλώνε-ται προς τα καλάμια και το ρυάκι που κυλούσε μπροστά της.

Ύστερα έπεσε στα γόνατα και πίεσε τις γροθιές πάνω στην κοιλιά της, όσο πιο δυνατά μπορούσε. Αυτό τη βοήθησε στην αρχή, όμως το στομάχι της εξακολουθούσε να πρήζεται. Έχω-σε το δείκτη μέσα στο λαρύγγι της, προσπαθώντας να προκα-λέσει εμετό, όμως τίποτα δεν μπορούσε να ανακουφίσει τον πό-νο της.

«Ο Τάγκε ήταν! Γιατί δεν μπορείς να του δώσεις να το κατα-λάβει, μητέρα;» είπε με δάκρυα στα μάτια, στρέφοντας το βλέμ-μα της στον ουρανό. Όμως η μητέρα της δεν απάντησε. Αντιθέ-τως, η Νέτε βρέθηκε αντιμέτωπη με πέντε αγόρια που κρατούσαν καλάμια ψαρέματος.

«Νέτε η τσουτσονοπειράχτρα!» φώναξε ένα από τα αγόρια.«Τσουτσονοπειράχτρα, τσουτσονοπειράχτρα!» επανέλαβαν

μεμιάς και τα υπόλοιπα.Η Νέτε έκλεισε τα μάτια της. Τα πάντα μέσα της τα ένιωθε

χάλια, το διάφραγμα και την κοιλιά της, και άλλα όργανα που έως τότε ούτε που ήξερε πως υπήρχαν. Αισθανόταν μια πίεση πίσωαπό τις οφθαλμικές κόχες, στους κροτάφους, μέσα στο κρανίο της. Μύριζε τον ίδιο τον ιδρώτα της. Ολόκληρο το είναι της προσπα-θούσε να ουρλιάξει για να εκτονώσει τον πόνο, να συνεφέρει το σώμα της.

Όμως δεν μπόρεσε να ουρλιάξει, όσο κι αν το ήθελε. Ούτε μπόρεσε να απαντήσει όταν τα αγόρια τη ρώτησαν αν θα σήκω-νε το φόρεμά της για να δουν πώς ήταν εκεί κάτω.

Διέκρινε την προσμονή στις φωνές τους, που φανέρωνε αυτόπου πραγματικά ήταν: ανόητα αγοράκια που δεν είχαν ιδέα, που

ΕΝΟΧΗ 183

έκαναν μονάχα ό,τι τους έλεγαν οι πατεράδες τους. Η άρνησή της να απαντήσει δεν τα εξόργισε απλώς, αλλά τα ντρόπιασε, κι αυ-τό ήταν το χειρότερο συναίσθημα που θα μπορούσε να τους προ-καλέσει κάποιος.

«Μια βρόμικη γουρούνα είναι», φώναξε το ένα της παρέας. «Πετάξτε τη στο ρέμα να την καθαρίσουμε».

Και χωρίς καμία προειδοποίηση, τη βούτηξαν από τα μπρά-τσα και τα πόδια και την έριξαν μέσα στο νερό, με όλη τους τηδύναμη.

Τα αγόρια άκουσαν τον παφλασμό, αλλά και το γδούπο, κα-θώς η Νέτε έβρισκε με το στομάχι πάνω σε έναν κρυμμένο βρά-χο, και την είδαν που τίναζε τα χέρια της απεγνωσμένα, ενώ τοαίμα που έτρεχε ανάμεσα στα πόδια της χρωμάτιζε το νερό.

Όμως κανένα από τα αγόρια δεν έκανε το παραμικρό για να τη βοηθήσει. Αντιθέτως, το έσκασαν.

Κι εκεί, μέσα στο κρύο νερό, ξέσπασε η κραυγή.Η κραυγή ήταν που την έσωσε, γιατί ο πατέρας της ακολού-

θησε τον ήχο, την τράβηξε στην όχθη και τη μετέφερε στο σπίτι. Δυνατά μπράτσα, τρυφερά ξαφνικά. Είχε δει κι εκείνος το αίμακαι κατάλαβε πως η κόρη του δεν μπορούσε πια να υπερασπιστείτον εαυτό της.

Την ξάπλωσε στο κρεβάτι και άπλωσε μια δροσερή κομπρέ-σα πάνω στο στομάχι της, ζητώντας να τον συγχωρέσει που έχα-σε την ψυχραιμία του. Εκείνη, όμως, δεν είπε λέξη. Τα περονιά-σματα του πόνου στο κεφάλι και στην κοιλιά της δεν της επέτρε-παν να μιλήσει.

Από εκεί και ύστερα, ο πατέρας της δεν έθιξε ποτέ ξανά το θέ-μα ποιος την είχε αφήσει έγκυο. Το έμβρυο δε ζούσε πια, αυτόήταν προφανές. Η μητέρα της Νέτε είχε κάνει αποβολές, πράγ-μα που δεν αποτελούσε μυστικό, και τα σημάδια ήταν χαρακτη-ριστικά. Ακόμα και η Νέτε το καταλάβαινε.


Εκείνο το βράδυ, όταν το μέτωπό της άρχισε να καίει από τον πυρετό, ο πατέρας της κάλεσε το δόκτορα Βεντ. Μία ώρα αργότερα, εκείνος εμφανίστηκε συνοδευόμενος από το γιο του, τον Κουρτ, κι έδειξε να μην εκπλήσσεται από την κατάσταση της Νέτε. Σημείωσε την εξήγηση που του έδωσε ο πατέρας της, δηλαδή πως η Νέτε είχε γλιστρήσει και είχε πέσει στο ρυάκι. Τα ίδια τού είχαν πει ήδη κι άλλοι άνθρωποι, και πλέον διαπί-στωνε πως αυτή πρέπει να ήταν η αλήθεια. Κρίμα που το κο-ρίτσι είχε αρχίσει να αιμορραγεί, είπε, και ρώτησε αν η Νέτε ήταν έγκυος, καθώς ο ίδιος δεν μπήκε καν στον κόπο να την εξετάσει.

Εκείνη είδε τον πατέρα της να κουνάει το κεφάλι αρνητικά,παραλυμένος από την ντροπή και την αναποφασιστικότητα.

«Θα ήταν παράνομο κάτι τέτοιο», αποκρίθηκε με σιγανή φω-νή. «Φυσικά και δεν είναι. Δεν υπάρχει λόγος να φωνάξουμε τηνΑστυνομία. Ατυχήματα συμβαίνουν».

«Θα γίνεις μια χαρά και πάλι», είπε ο γιος του γιατρού και της χάιδεψε το μπράτσο. Το άγγιγμά του ήταν κάπως παρατεταμέ-νο, ενώ τα ακροδάχτυλά του ακούμπησαν φευγαλέα τα μικρά της στήθη.

Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που αντίκρισε τον Κουρτ Βεντ, και από τότε αισθανόταν άβολα μπροστά του.

Στη συνέχεια, ο πατέρας της την κοίταξε καλά για αρκετή ώρα, προτού βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά και της ανακοινώσειτην απόφαση που έμελλε να καταστρέψει τόσο τη δική της ζωή όσο και τη δική του.

«Δεν μπορώ να σε κρατήσω άλλο εδώ, Νέτε. Πρέπει να σουβρούμε μια ανάδοχη οικογένεια. Θα μιλήσω με τους υπεύθυνουςτο πρωί».

ΕΝΟΧΗ 185

Μετά τη ραδιοφωνική συνέντευξη του Κουρτ Βεντ, η Νέτε έμεινε να κάθεται συνοφρυωμένη στην καρέκλα της, στη μέση του καθι-στικού. Ούτε καν η Άνοιξη στο Φιν του Καρλ Νίλσεν ή τα πρελού-δια του Μπαχ δεν κατάφεραν να την ηρεμήσουν.

Είχαν επιτρέψει στη φωνή ενός τέρατος να ακουστεί στον αέ-ρα. Η δημοσιογράφος είχε κάνει ό,τι μπορούσε προκειμένου να περιορίσει το μονόλογό του με τις εύστοχες ερωτήσεις της, όμωςεκείνος είχε αξιοποιήσει πλήρως το χρόνο που του δόθηκε, επι-δέξια και με εμετική αποτελεσματικότητα.

Όλες οι απόψεις που υποστήριζε παλιά όχι μόνο παρέμεναν αναλλοίωτες, αλλά έμοιαζαν να έχουν ενισχυθεί κιόλας, σε βαθ-μό που η Νέτε έφριξε. Ο Κουρτ Βεντ είχε δημοσιοποιήσει τουςστόχους της δράσης τόσο του ίδιου όσο και της οργάνωσης που είχε ιδρύσει, και η οποία ξεκάθαρα ανήκε σε μια περασμένη επο-χή. Σε μια εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι ύψωναν τα χέριασε ναζιστικούς χαιρετισμούς και χτυπούσαν τα τακούνια τους, δο-λοφονώντας κόσμο με την παρανοϊκή πεποίθηση πως ορισμένοι λαοί γεννιούνται ανώτεροι από κάποιους άλλους και ότι το δικαί-ωμα του διαχωρισμού της ανθρωπότητας σε άξιους και ανάξιουςανήκε αποκλειστικά και μόνο σ’ εκείνους.

Η Νέτε σκόπευε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της προ-κειμένου το τέρας να τσιμπήσει το δόλωμα, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες για την ίδια.

Το σώμα της έτρεμε καθώς αναζητούσε τον αριθμό του τηλε-φώνου του, ενώ τα δάχτυλά της πάσχισαν μέχρι να τον σχηματί-σει σωστά.

Χρειάστηκε να προσπαθήσει τρεις φορές για να πάψει να εί-ναι η γραμμή κατειλημμένη. Πιθανότατα εκείνος είχε κατακλυ-στεί από τηλεφωνήματα μετά τη συνέντευξη. Η Νέτε ήλπιζε πωςαυτοί που τηλεφωνούσαν ήθελαν να εκφράσουν την αγανάκτησήτους για τα όσα είχε πει.


Όμως, όταν με τα πολλά κατάφερε να πιάσει γραμμή, τίποτα στη φωνή του Κουρτ Βεντ δε μαρτυρούσε πως είχε βρεθεί αντιμέ-τωπος με τέτοιες αντιδράσεις.

«Κόμμα Καθαρότητας, Κουρτ Βεντ, λέγετε», ανακοίνωσε ευ-θέως, χωρίς ίχνος ντροπής.

Μόλις του συστήθηκε, εκείνος αγανάκτησε και απαίτησε να μάθει τι στην ευχή προσπαθούσε να πετύχει η Νέτε, για ποιο λό-γο σπαταλούσε το χρόνο του, πρώτα μ’ εκείνο το γράμμα και τώ-ρα με τα τηλεφωνήματά της.

Ήταν έτοιμος να της κλείσει το τηλέφωνο, όταν εκείνη κατά-φερε να αντλήσει όσα αποθέματα δύναμης διέθετε και να τον ενη-μερώσει ψύχραιμα για το λόγο που τον είχε καλέσει.

«Πάσχω από ανίατη ασθένεια και ήθελα να ξέρεις πως έχω συμφιλιωθεί με τα όσα συνέβησαν ανάμεσά μας. Το γράμμα που σου έστειλα αναφέρεται στην πρόθεσή μου να παραχωρήσω ένασημαντικό ποσό, είτε σ’ εσένα απευθείας είτε στην οργάνωση που έχεις ιδρύσει. Αν δεν το έχεις κάνει ήδη, θα πρότεινα να το δια-βάσεις και να εξετάσεις σοβαρά το περιεχόμενό του. Δυστυχώς,τα χρονικά περιθώρια είναι στενά».

Και χωρίς άλλη λέξη, κατέβασε το ακουστικό. Το βλέμμα τηςστάθηκε στο μπουκάλι με το δηλητήριο, καθώς ένιωθε τα πρώτασημάδια της ημικρανίας.

Πλέον, απέμεναν μονάχα πέντε μέρες.


ΜΕ ΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΝΑ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ στον τοίχο και μια βαριά, εξωτι-κή μυρωδιά να πολιορκεί τα ρουθούνια του, ο Καρλ ξύπνησε καιαντίκρισε δυο μάτια να τον παρατηρούν προσεκτικά κι ένα στρώ-

ΕΝΟΧΗ 187

μα κοντών, σκληρών γενιών να απλώνεται μπροστά στο πρόσωπό του.

«Έλα, Καρλ», είπε ο Άσαντ, τείνοντάς του ένα φλιτζάνι που άχνιζε από κάποιο καυτό υγρό.

Ο Καρλ αμέσως τινάχτηκε κι ένιωσε έναν οξύ πόνο στο σβέρ-κο του, λες και μια μέγκενη είχε αρπάξει ξαφνικά κάποιο μυ εκεί. Όσο για το τσάι, κανονικά δεν έπρεπε να βρομάει έτσι.

Έριξε μια ματιά ολόγυρα και θυμήθηκε πως, λίγο πριν κλεί-σει τα μάτια του, είδε πως η ώρα είχε περάσει, και κάποια στιγ-μή έκρινε πως δε θα τα κατάφερνε να γυρίσει με το αυτοκίνητοστο σπίτι. Του χτύπησε τα ρουθούνια η μυρωδιά από τις μασχά-λες του, κι ευχήθηκε να το είχε επιχειρήσει.

«Αυθεντικό τσάι από την Αρ Ράκα», είπε ο Άσαντ με τραχιά φωνή.

«Από την Αρ Ράκα», επανέλαβε ο Καρλ. «Τι απαίσιο όνομα!Τι είναι, καμιά αρρώστια; Έτσι λέτε την καταρροή στον τόπο σου;»

Ο Άσαντ χαμογέλασε. «Η Αρ Ράκα είναι μια ωραιότατη πόλη,χτισμένη στον Ευφράτη».

«Στον Ευφράτη; Πού ακούστηκε τσάι από τον Ευφράτη; Και,τέλος πάντων, για ποια χώρα μιλάμε;»

«Για τη Συρία, φυσικά». Ο Άσαντ έβαλε δύο γεμάτες κουταλιές ζάχαρης στο φλιτζάνι και του το πρόσφερε.

«Άσαντ, απ’ όσο ξέρω, στη Συρία δεν καλλιεργούν τσάι».«Θα σου κάνει καλό, Καρλ. Όλη νύχτα έβηχες».Ο Καρλ τέντωσε τους μυς του σβέρκου του, όμως μάλλον χει-

ρότερα έκανε τα πράγματα. «Με τη Ρόζε τι έγινε, τελικά πήγε στοσπίτι της;»

«Όχι, ξενύχτησε στην τουαλέτα. Είναι η σειρά της τώρα».«Τελευταία φορά που την είδα, δεν ήταν άρρωστη».«Την έπιασε αργότερα».


«Και τώρα πού βρίσκεται;» Ήλπιζε πως η απάντηση θα ήταν «κάπου μακριά».

«Στη Βασιλική Βιβλιοθήκη, ψάχνει βιβλία που αναφέρονται στο Σπρόγκε. Και όποτε δεν έτρεχε στην τουαλέτα, ήταν στο δια-δίκτυο και διάβαζε. Να, σου έχω εδώ αυτά», είπε ο Άσαντ, δίνο-ντας στον Καρλ μερικές εκτυπωμένες σελίδες, πιασμένες με συρ-ραπτικό.

«Δώσε μου ένα λεπτό να φρεσκαριστώ κάπως, εντάξει, Άσαντ;»«Φυσικά, Καρλ. Και όση ώρα διαβάζεις, μπορείς να φας όσα

θες από αυτά. Προέρχονται από το ίδιο μέρος με το τσάι. Είναι πάρα πάρα πάρα πολύ νόστιμα».

Ναι, καλά, σκέφτηκε ο Καρλ, καθώς παρατηρούσε το πακέτομε τα αραβικά γράμματα και μια φωτογραφία μπισκότου που ακόμα και ναυαγός θα στράβωνε τα μούτρα του βλέποντάς το.

«Ευχαριστώ, Άσαντ», μουρμούρισε, καθώς τραβούσε παραπα-τώντας προς την τουαλέτα, για να σουλουπωθεί όπως μπορούσε.Ύστερα θα φρόντιζε για το πρωινό του. Η Λις, συνήθως, είχε φυ-λαγμένο κάτι νόστιμο στο γραφείο της στον τρίτο όροφο.

Ανυπομονούσε ήδη.

«Κοίτα να δεις σύμπτωση, πάνω που θα σου τηλεφωνούσα», είπε η Λις, ενώ τα ελαφρώς στραβά μπροστινά της δόντια αποκαλύ-πτονταν σε ένα ακαταμάχητα λαχταριστό χαμόγελο. «Κατάφερανα εντοπίσω τον ξάδερφό σου, τον Ρόνι, και δεν ήταν καθόλου εύ-κολο, αν θες να ξέρεις. Ο τύπος αλλάζει διευθύνσεις με τη συχνό-τητα που εμείς αλλάζουμε πιτζάμες».

Ο Καρλ έφερε στο νου του τα δύο ξεθωριασμένα μακό που φο-ρούσε εναλλάξ τη νύχτα, προτού αποδιώξει την εικόνα κουνώντας το κεφάλι του. «Λοιπόν, πού βρίσκεται τώρα;» ρώτησε, προσπα-θώντας να μοιάζει λιγότερο ατημέλητος απ’ όσο ήταν.

ΕΝΟΧΗ 189

«Νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Βανλούζε. Εδώ σου έχω τον αριθμό του κινητού του. Είναι καρτοκινητό, απλώς σ’ το λέω για να ξέρεις».

Στο Βανλούζε! Ο Καρλ περνούσε από εκεί κάθε μέρα. Μικρόςπου είναι ο κόσμος.

«Η ξινή πού χάθηκε; Δε φαντάζομαι να αρρώστησε κι αυτή;» ρώτησε ο Καρλ, γνέφοντας προς την κενή καρέκλα της κυρίας Σέ-ρενσεν.

«Μπα, αυτή είναι σαν κι εμένα. Δεν τη σταματάει τίποτα», απά-ντησε η Λις, κοιτάζοντας προς τα αποψιλωμένα γραφεία του Τμή-ματος Ανθρωποκτονιών. «Σε αντίθεση με τα ψοφίμια του “και κα-λά” ισχυρού φύλου που κυκλοφορούν εδώ πέρα. Όχι, η Κάτα εί-ναι στο σεμινάριό της. Τελευταία μέρα σήμερα».

Η Κάτα; Δεν μπορεί να έλεγαν Κάτα εκείνη τη γριά κλώσα.Μήπως του έκανε πλάκα η Λις;

«Η Κάτα... η κυρία Σέρενσεν, δηλαδή;»Η Λις έγνεψε καταφατικά. «Το κανονικό της είναι Καταρίνα.

Προτιμάει το Κάτα, όμως».Ο Καρλ επέστρεψε τρεκλίζοντας στο υπόγειο.Τίποτα, ήταν τρελοκομείο εκεί πάνω.

«Διάβασες τις εκτυπώσεις μου;» ρώτησε η Ρόζε, αμέσως μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία του. Έμοιαζε με όρθιο πτώμα.

«Όχι ακόμα. Μήπως να γυρνούσες στο σπίτι σου, Ρόζε;»«Αργότερα, μπορεί. Πρώτα πρέπει να συζητήσουμε κάτι».«Το φοβόμουν πως αυτό θα έλεγες. Τι τρέχει με το Σπρό-

γκε;»«Η Γκίτε Τσαρλς και η Ρίτα Νίλσεν βρίσκονταν εκεί κατά το

ίδιο διάστημα».«Και...;» είπε ο Καρλ, σαν να μην αντιλαμβανόταν τη σημασία


της σύμπτωσης, παρότι την κατανοούσε απόλυτα. Η Ρόζε είχε κά-νει πρώτης τάξεως δουλειά, και αυτό το ήξεραν και οι τρεις τους.

«Αυτό σημαίνει πως πρέπει να γνωρίζονταν οι δυο τους», είπεη Ρόζε. «Η Γκίτε Τσαρλς ανήκε στο προσωπικό και η Ρίτα ήταν τρόφιμος εκεί».

«Τρόφιμος; Τι θες να πεις;»«Μάλλον δεν ξέρεις πολλά πράγματα για το Σπρόγκε, έτσι δεν

είναι, Καρλ;»«Κοίτα, ξέρω πως είναι ένα νησάκι ανάμεσα στο Σγιέλαν και

το Φιν, πως η Γέφυρα του Στόαρμπελτ περνάει από πάνω του καιότι μπορούσες να το δεις από τα πορθμεία την εποχή που λειτουρ-γούσαν ακόμα στη γραμμή. Υπάρχει κι ένας φάρος εκεί. Κι ένας λόφος, κι ένας σκασμός χορτάρι».

«Και ορισμένα κτίρια επίσης, σωστά;»«Σωστά. Από τότε που έφτιαξαν τη γέφυρα, φαίνονται αρκετά

καλά, ειδικά όταν έρχεσαι από το Σγιέλαν. Κίτρινα δεν είναι;»Ο Άσαντ τούς πλησίασε. Καλοχτενισμένος και ξυρισμένος πλέον,

αν και του έτρεχε αίμα από τα σημεία όπου είχε κοπεί στο πιγού-νι και το λαιμό. Ίσως έπρεπε να βάλουν ρεφενέ να του αγοράσουν ένα καινούριο ξυράφι.

Η Ρόζε έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. «Φαντάζομαι πως έχεις ακούσει για το άσυλο γυναικών στο νησί, Καρλ».

«Φυσικά. Για ένα διάστημα έστελναν εκεί γυναίκες που είχανατυχήσει στη ζωή τους, έτσι δεν είναι;»

«Επίτρεψέ μου να σε διαφωτίσω. Θα είμαι σύντομη, οπότε δώ-σε βάση. Κι εσύ επίσης, Άσαντ».

Ύψωσε το δείκτη της, σαν δασκάλα του παλιού καιρού. Αυτήήταν η Ρόζε, στο στοιχείο της.

«Η ιστορία ξεκίνησε το 1923, από κάποιον Κρίστιαν Κέλερ, οοποίος ήταν γιατρός και ασχολούνταν με άτομα που εμφάνιζαν

ΕΝΟΧΗ 191

υστέρηση. Κάποια χρόνια είχε την ευθύνη διαφόρων ιδρυμάτων για άτομα με νοητικά προβλήματα, μεταξύ τον οποίων συγκατα-λεγόταν και ένα στο Μπράινινγκ. Όλα αυτά ήταν γνωστά ως Ιδρύ-ματα Κέλερ. Ο ίδιος ανήκε σ’ εκείνη την κατηγορία γιατρών πουπιστεύουν ακράδαντα ότι διαθέτουν το αλάθητο, με αποτέλεσμα να θεωρεί ότι μπορούσε να κρίνει ποιοι άνθρωποι δε διέθεταν την ικανότητα να διαδραματίσουν αυτό που ο ίδιος ονόμαζε “κατάλ-ληλο ρόλο” στην κοινωνία.

»Οι θεωρίες του, οι οποίες οδήγησαν στη συγκρότηση του ιδρύματος στο Σπρόγκε, βασίζονταν στις ευγονικές αντιλήψεις πε-ρί κοινωνικής υγείας, οι οποίες γνώριζαν άνθιση εκείνη την περί-οδο. Επρόκειτο για απόψεις περί “ανεπαρκούς γενετικού υλικού”, τον περιορισμό των εκφυλισμένων απογόνων και, γενικά, για κά-τι τέτοιες μαλακίες».

Ο Άσαντ χαμογέλασε. «Ευγονική! Ναι, ξέρω πολύ καλά το θέ-μα. Είναι αυτό που κόβεις τα μπαλάκια από τα αγόρια για να μπο-ρούν να πιάνουν τις ψιλές νότες. Είχαμε πολλές τέτοιες περιπτώ-σεις στα παλιά χαρέμια της Μέσης Ανατολής».

«Αυτοί είναι ευνούχοι, Άσαντ», είπε ο Καρλ, θέλοντας να τον δι-ορθώσει, αλλά τότε παρατήρησε το πονηρό χαμόγελο στο πρό-σωπο του βοηθού του. Έκανε και χιούμορ, ο κύριος.

«Καρλ, αστειεύομαι τώρα. Το έψαξα χτες τη νύχτα. Η λέξη ευ-γονική έχει ελληνική ρίζα και σημαίνει “καλά γεννημένος”. Είναιμια θεωρία η οποία κατατάσσει τους ανθρώπους ανάλογα με τηνκαταγωγή και το περιβάλλον τους». Χτύπησε φιλικά τον Καρλ στον ώμο.

Ήταν προφανές πως είχε αρκετά καλύτερη αντίληψη του θέ-ματος απ’ ό,τι ο προϊστάμενός του. Την επόμενη στιγμή, όμως, τοχαμόγελό του εξαφανίστηκε.

«Αλλά να σου πω κάτι; Τη σιχαίνομαι αυτή την ιδέα», πρόσθε-σε σκυθρωπός. «Σιχαίνομαι που ορισμένοι άνθρωποι νομίζουν


πως είναι ανώτεροι από τους άλλους. Φυλετική υπεροχή, καταλα-βαίνεις; Η ιδέα πως ορισμένοι άνθρωποι αξίζουν παραπάνω απ’ ό,τι οι άλλοι». Κοίταξε κατάματα τον Καρλ.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Άσαντ είχε κάνει κάποιο σχόλιο γι’αυτά τα θέματα.

«Όμως πολλοί άνθρωποι σκέφτονται έτσι», συνέχισε. «Αισθά-νονται πως είναι καλύτεροι. Νομίζουν πως αυτό είναι το θέμα. Τονα είσαι άνθρωπος σημαίνει να προσπαθείς να είσαι καλύτεροςαπό τους άλλους, σωστά δε λέω;»

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Απ’ ό,τι καταλάβαινε, ο Άσαντ εί-χε γνωρίσει από πρώτο χέρι τις διακρίσεις. Φυσικά και τις είχεγνωρίσει.

«Αυτό που ακολούθησε θα μπορούσε να περιγραφεί ως κο-μπογιαννιτισμός», συνέχισε η Ρόζε. «Οι γιατροί δεν είχαν ιδέα τι έκαναν. Εφόσον η συμπεριφορά μιας γυναίκας κρινόταν αντι-κοινωνική, έμπαινε στο στόχαστρο σε χρόνο μηδέν. Ειδικά οι γυναίκες που θεωρούνταν “ελαφριάς ηθικής”. Χαρακτηρίζονταν ως άτομα “χαμηλού σεξουαλικού ήθους” και στιγματίζονταν ως υπεύθυνες για την εξάπλωση αφροδίσιων νοσημάτων και τη γέν-νηση εκφυλισμένων παιδιών. Οι γυναίκες αυτές στέλνονταν στο Σπρόγκε επ’ αόριστον, χωρίς να έχουν καταδικαστεί για το πα-ραμικρό. Οι γιατροί θεωρούσαν ότι μπορούσαν να ενεργούν έτσι. Θεωρούσαν πως είχαν το δικαίωμα και το καθήκον να λει-τουργούν έτσι, επειδή οι γυναίκες αυτές δεν αποτελούσαν μέρος της “φυσιολογικής” κοινωνίας, στην οποία ανήκαν όλοι οι υπό-λοιποι».

Η Ρόζε παρέμεινε σιωπηλή για λίγο, για να προσδώσει βαρύ-τητα σε όσα είπε στη συνέχεια.

«Έτσι όπως το βλέπω εγώ, ήταν ένα μάτσο μισαλλόδοξοι, υπερφίαλοι, φαντασμένοι τσαρλατάνοι, οι οποίοι έσπευδαν να επέμβουν κάθε φορά που κάποια ενορία ήθελε να ξεφορτωθεί

ΕΝΟΧΗ 193

όποια γυναίκα είχε θίξει τις ευαισθησίες του τοπικού άρχοντα. Οι γιατροί αυτοί νόμιζαν πως ήταν ο Θεός».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. «Ναι, ή αλλιώς ο ίδιος ο Σατα-νάς», είπε. «Ειλικρινά, όμως, πίστευα πως οι γυναίκες που κατέ-ληγαν στο νησί υστερούσαν νοητικά. Όχι πως αυτό δικαιολογεί την αντιμετώπιση που τους επιφύλασσαν», πρόσθεσε. «Το ακρι-βώς αντίθετο, θα έλεγα».

«Ναι, καλά...» σχολίασε περιφρονητικά η Ρόζε. «Βέβαια, τιςαποκαλούσαν γυναίκες “μειωμένης νοημοσύνης”. Κι ίσως πράγματι να είχαν κάποιο θέμα, σύμφωνα με τα ηλίθια και πρωτόγονα τεστ νοημοσύνης στα οποία τις υπέβαλλαν οι γιατροί. Όμως ποιος τους έδινε το δικαίωμα να χαρακτηρίζουν έτσι αυτές τις γυναίκες, μό-νο και μόνο επειδή είχαν περάσει τη ζωή τους χωρίς να τους δο-θούν τα κατάλληλα ερεθίσματα; Οι περισσότερες θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι περιπτώσεις ερμηνεύσιμες με κοινωνικά κριτή-ρια, κι όμως αντιμετωπίζονταν σαν εγκληματίες και κατώτερα όντα. Φυσικά, κάποιες λίγες ήταν πραγματικά ψυχικά ασθενείς ή υστερούσαν κατά κάποιον τρόπο, όμως σίγουρα όχι όλες τους, ού-τε για αστείο. Και, τέλος πάντων, πότε ακριβώς ποινικοποιήθηκεη βλακεία στη Δανία; Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, τότε πολλοί απότους πολιτικούς μας δε θα μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθεροι σήμερα, έτσι δεν είναι; Αυτό που γινόταν ήταν μια απολύτως απα-ράδεκτη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Διεθνής Αμνηστία και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δε θα ήξε-ραν από πού να πρωτοπιάσουν την υπόθεση, και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως το ίδιο πράγμα εξακολουθεί να συμβαίνει μέχρι σή-μερα στο μικρό βασίλειό μας. Αναλογιστείτε μόνο πόσο συχνά χρησιμοποιούνται τα δεσμά στην ψυχιατρική. Σκεφτείτε όλους εκείνους τους ανθρώπους που τους πλακώνουν στα χάπια και τα φάρμακα, για να καταλήξουν να μαραζώσουν και να πεθάνουν.Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι δεν παίρνουν την υπηκοότητα απλώς


και μόνο επειδή δεν μπορούν να δώσουν τη σωστή απάντηση σε ένα σωρό ηλίθιες ερωτήσεις που δεν έχουν καμία απολύτως ση-μασία». Η Ρόζε σχεδόν έφτυνε τα λόγια της.

Είτε την έχει επηρεάσει η αϋπνία είτε πρόκειται για βαριά πε-ρίπτωση προεμμηνορροϊκού συνδρόμου, σκέφτηκε ο Καρλ, κα-θώς έφερνε το χέρι στην τσέπη για να βρει τα μπισκότα με τα οποία τον είχε προμηθεύσει η Λις.

Πρόσφερε ένα στη Ρόζε, όμως εκείνη έγνεψε αρνητικά. Ο Καρλ είχε ξεχάσει τελείως πως η ίωση την είχε χτυπήσει στο στο-μάχι. Ούτε και ο Άσαντ θέλησε να πάρει μπισκότο. Τέλεια. Έτσι θα του έμεναν όλα.

«Κοίτα, Καρλ. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής από το Σπρόγκε. Ήταν μια επίγεια Κόλαση για εκείνες τις γυναίκες, το καταλα-βαίνεις; Θεωρούνταν ασθενείς, όμως θεραπεία δεν υπήρχε, για-τί δεν επρόκειτο για νοσοκομείο. Ούτε και φυλακή ήταν, ωστό-σο οι γυναίκες παρέμεναν εκεί επ’ αόριστον. Ορισμένες πέρασαν σχεδόν ολόκληρη τη ζωή τους χωρίς καμία επαφή με τις οικογέ-νειές τους ή με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο έξω από το νησί. Και όλα αυτά συνεχίζονταν μέχρι το 1961. Δηλαδή, μιλάμε για τη δική σου εποχή, Καρλ, το συνειδητοποιείς αυτό;» Ήταν σα-φές πως η υπόθεση αυτή είχε ξυπνήσει το περί δικαίου αίσθημα της Ρόζε.

Ο Καρλ ήταν έτοιμος να διαμαρτυρηθεί πως τον φόρτωνε μεπαραπάνω χρόνια, όμως συνειδητοποίησε πως εκείνη καλά τα έλεγε. Όλα αυτά πράγματι συνέβαιναν όταν ο ίδιος είχε γεννηθεί. Οριακά έστω, όμως και πάλι ένιωθε κατάπληκτος.

«Εντάξει». Έγνεψε καταφατικά. «Επομένως, ο Κρίστιαν Κέ-λερ, όπως είπες, κανόνισε να εκτοπιστούν όλες αυτές οι γυναίκεςστο Σπρόγκε, επειδή έκρινε πως δεν ήταν ικανές να ζήσουν μιαφυσιολογική ζωή, σωστά; Και κάπως έτσι κατέληξε στο νησί καιη Ρίτα Νίλσεν;»

ΕΝΟΧΗ 195

«Ναι. Έμεινα ξύπνια όλη νύχτα διαβάζοντας για εκείνους τους απαίσιους ανθρώπους. Για τον Κέλερ και το διάδοχό του, τον Βί-λενσκο, από το Μπράινινγκ. Οι δυο τους ήταν τα αφεντικά του Σπρόγκε, από το 1923 μέχρι και δύο χρόνια προτού κλείσει το ίδρυμα, το 1961. Μιλάμε για σχεδόν πενήντα χρόνια, και σε όλο αυτό το διάστημα περισσότερες από χίλιες πεντακόσιες γυναίκες στάλθηκαν στο νησί επ’ αόριστον, και δεν ήταν κατασκήνωση εκεί πέρα, αυτό μπορώ να σου το πω στα σίγουρα. Η μεταχείρισή τους ήταν σκληρή, όπως και η δουλειά. Το προσωπικό, ανεπαρκώς εκ-παιδευμένο, θεωρούσε τις “κοπέλες”, όπως τις αποκαλούσαν, κα-τώτερες. Επιβαλλόταν άτεγκτη πειθαρχία, και οι γυναίκες βρίσκο-νταν υπό διαρκή παρακολούθηση. Υπήρχαν και κελιά για την τι-μωρία όσων ξεπερνούσαν τα αποδεκτά όρια. Μιλάμε για μέρες ολόκληρες στην απομόνωση. Κι αν κάποιες άρχιζαν να τρέφουνελπίδες πως θα ξέφευγαν κάποια στιγμή από εκεί πέρα, πρώταέπρεπε να συμφιλιωθούν με την προοπτική της στείρωσης. Ανα-γκαστική στείρωση! Τους στερούσαν όχι μόνο τη σεξουαλικότη-τά τους, αλλά και τα αναπαραγωγικά τους όργανα, Καρλ». Τίνα-ξε το κεφάλι της οργισμένα και κλότσησε τον τοίχο. «Τα καθάρ-ματα! Είναι ασύλληπτο, ρε γαμώτο!»

«Είσαι εντάξει, Ρόζε;» ρώτησε ο Άσαντ, ακουμπώντας απαλά την παλάμη του πάνω στο μπράτσο της.

«Κατάχρηση εξουσίας, αυτό ήταν. Κατάχρηση του χειρίστουείδους», είπε εκείνη, έχοντας μια έκφραση που πρώτη φορά έβλε-πε ο Καρλ. «Φανταστείτε, τις εκτόπιζαν σε ένα νησί και τις άφη-ναν εκεί να σαπίζουν. Εμείς οι Δανοί δεν είμαστε διόλου καλύτε-ροι από αυτούς που τάχα μου απεχθανόμαστε», είπε μέσ’ από ταδόντια της. «Το ίδιο σκάρτοι μ’ εκείνους που λιθοβολούν μοιχα-λίδες ή τους Ναζί που δολοφονούσαν όσους είχαν κάποια ψυχική ή σωματική υστέρηση. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, τα όσα συνέβησανστο Σπρόγκε ήταν τα ίδια με αυτά που πέρασαν οι αντιφρονού-


ντες στο σοβιετικό μπλοκ στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Σκατά καλύτεροι είμαστε, ακούτε που σας λέω!»

Και με αυτά τα λόγια, έκανε μεταβολή και τράβηξε γραμμήγια την τουαλέτα. Προφανώς, το στομάχι της εξακολουθούσε νατην ταλαιπωρεί.

«Ουφ», έκανε ο Καρλ.«Έτσι ακριβώς ήταν όλη νύχτα», είπε ο Άσαντ, σχεδόν ψιθυρι-

στά. Δεν υπήρχε περίπτωση να διακινδυνεύσει να τον ακούσει ηΡόζε. «Αν θες τη γνώμη μου, παράξενα αντιδρά. Ίσως σύντομανα μας στείλει την Ίρσα».

Ο Καρλ μισόκλεισε τα μάτια του. Μια επίμονη υποψία έκανετην επανεμφάνισή της. «Λες η Ρόζε να έχει προσωπική εμπειρίααπό τέτοιου είδους αντιμετώπιση, αυτό εννοείς, Άσαντ;»

Ο Άσαντ ανασήκωσε τους ώμους. «Το μόνο που λέω είναι πως κάτι την πληγώνει μέσα της, σαν πέτρα που έχει τρυπώσει στο πα-πούτσι».

Ο Καρλ στάθηκε και κοίταξε το τηλέφωνο για ένα δευτερόλε-πτο, προτού σηκώσει το ακουστικό και σχηματίσει τον αριθμό του Ρόνι.

Το τηλέφωνο χτύπησε για αρκετή ώρα προτού διακόψει τηνκλήση ο Καρλ. Περίμενε είκοσι δευτερόλεπτα και ύστερα δοκί-μασε ξανά.

«Ναι;» ακούστηκε μια τραχιά φωνή, ταλαιπωρημένη από ταχρόνια, το αλκοόλ και τα ξενύχτια.

«Όλα εντάξει, Ρόνι;» είπε ο Καρλ.Καμία απάντηση.«Ο Καρλ είμαι».Και πάλι καμία απάντηση.Μίλησε κάπως δυνατότερα, κι ύστερα ακόμα πιο δυνατά,

ΕΝΟΧΗ 197

ώσπου αντιλήφθηκε κάποια δραστηριότητα στην άλλη άκρη της γραμμής, ένα πνιχτό ρουθούνισμα, σαν να προσπαθούσε κάποιος να ανασάνει, ένα κύμα βήχα για να φύγει το φλέγμα στο λαρύγγιέπειτα από εξήντα τσιγάρα, οι γόπες των οποίων κατέκλυζαν, κα-τά πάσα πιθανότητα, το τασάκι.

«Πώς είπες;» ρώτησε τελικά η φωνή.«Ο ξάδερφός σου, ο Καρλ, είμαι. Πώς πάει;»Νέο κύμα βήχα, κι ύστερα: «Τι ώρα είναι;»Ο Καρλ κοίταξε το ρολόι του τοίχου. «Εννέα και τέταρτο».«Εννέα και τέταρτο! Πλάκα μού κάνεις; Ούτε φωνή ούτε ακρόα-

ση εδώ και δέκα χρόνια, και τώρα τηλεφωνείς στις εννέα και τέ-ταρτο, ρε γαμώτο;» Κι αμέσως μετά του έκλεισε το τηλέφωνο.

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ο Καρλ μπορούσε να τον φανταστεί. Σίγουρα θα ήταν γυμνός, φορώντας μόνο εκείνες τις κάλτσες που δεν έβγαζε με τίποτα. Με τα νύχια των ποδιών του να μην έχουν κοπεί εδώ και μήνες και το πρόσωπό του αξύ-ριστο. Ένας μεγαλόσωμος άντρας που προτιμούσε τα σκοτεινά δωμάτια και την ελάχιστη επαφή με τον ήλιο σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν βρισκόταν. Κι αν πράγματι είχε αδυναμία στην Ταϊλάνδη, σίγουρα δεν είχε να κάνει με την επιθυμία του να μαυ-ρίσει.

Σε λιγότερο από δέκα λεπτά, του ξανατηλεφώνησε.«Τι νούμερο είναι αυτό, Καρλ; Πού βρίσκεσαι;»«Στο γραφείο μου, στα Κεντρικά της Αστυνομίας».«Ανάθεμα!»«Ακούω διάφορα για εσένα, Ρόνι. Πρέπει να μιλήσουμε, εντά-

ξει;»«Σαν τι διάφορα, δηλαδή;»«Ξεφουρνίζεις κουβέντες σε κάτι καταγώγια ανά τον πλανήτη

σχετικά με το θάνατο του πατέρα σου, και μπλέκεις κι εμένα».«Ποιος το λέει αυτό;»


«Κάποιοι συνάδελφοι».«Να τους πεις να πάνε να κοιταχτούν σε κανένα γιατρό».«Θα μπορούσες να περάσεις από εδώ;»«Τι, από τα Κεντρικά της Αστυνομίας; Θα αστειεύεσαι. Δε μου

λες, φύρανες τελείως από την τελευταία φορά που σε είδα; Λοι-πόν, αν είναι να μιλήσουμε, θα πρέπει να αξίζει ο κόπος μου».

Από στιγμή σε στιγμή, θα πρότεινε κάποια συμφωνία που θαείχε να κάνει με χρήματα. Χρήματα τα οποία θα έπρεπε να βρειο Καρλ και τα οποία θα ξοδεύονταν σε ποτά.

«Το λοιπόν, κερνάς τα ποτά και κάτι για μάσα. Στο “Τίβολι Χολ”, είναι λίγο παρακάτω από εκεί όπου βρίσκεσαι τώρα».

«Πρώτη φορά το ακούω».«Απέναντι από το “Ρίο Μπράβο”, ντε. Αυτό σίγουρα ξέρεις που

είναι. Στη γωνία της Στόρμγκεδε».Εφόσον ήξερε πως ο Καρλ γνώριζε το «Ρίο Μπράβο», τότε για

ποιο λόγο δεν πρότεινε να βρεθούν εκεί, ο ηλίθιος;Κανόνισαν την ώρα, και ο Καρλ έμεινε στη θέση του για λίγο

αφότου έκλεισε το τηλέφωνο, προσπαθώντας να σκεφτεί τι θα μπορούσε να πει που θα κατάφερνε να εισχωρήσει στο χοντρό κε-φάλι του πανίβλακα ξαδέρφου του.

Η Μόνα θα είναι αυτή, σκέφτηκε, όταν το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Κοίταξε το ρολόι. Εννέα και μισή. Ικανή την είχε να τον παίρνει τέτοια ώρα. Και μόνο στη σκέψη της, το στομάχι του πε-τάρισε.

«Γεια», είπε, όμως η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής δεν ήταν της Μόνα και σίγουρα δεν ήταν σέξι. Περισσότερο με κλο-τσιά στα δόντια έμοιαζε.

«Μπορείς να έρθεις λιγάκι πάνω, Καρλ;» Ήταν ο Τόμας Λά-ουρσεν, ο ικανότερος τεχνικός της Σήμανσης δυτικά της Κοπεγ-χάγης, μέχρι που η ένταση της δουλειάς τον γονάτισε και μια επι-τυχία στο λόττο, τα κέρδη της οποίας εξανεμίστηκαν σε περίερ-

ΕΝΟΧΗ 199

γες επενδύσεις, του πρόσφερε το εισιτήριο προς την ελευθερία.Πλέον είχε επιστρέψει, είχε αναλάβει την καντίνα στον τέταρτο όροφο και τα πήγαινε μια χαρά, τουλάχιστον έτσι μάθαινε ο Καρλ, και ήταν καιρός να περάσει από εκεί και να το διαπιστώ-σει ιδίοις όμμασι.

Ιδού η ευκαιρία.«Τι σε απασχολεί, Τόμας;»«Το πτώμα που βρήκαν στο Άμαρ χτες».

Το μόνο πράγμα που θύμιζε την παλιά καντίνα προτού οι αρμό-διοι αποφασίσουν πως χρειάζονταν κάτι πιο σύγχρονο, ήταν πωςεξακολουθούσε να επικρατεί ο ίδιος χαμός από κόσμο.

«Όλα εντάξει;» ρώτησε ο Καρλ το θηριώδη πρώην συνάδελφό του, παίρνοντας σαν απάντηση ένα κάπως αόριστο νεύμα.

«Ε, ξέρεις πώς είναι τα πράγματα. Μάλλον δε θα καταφέρωνα εξοφλήσω με τη μία τη Ferrari που παρήγγειλα χτες, όμως κα-τά τα άλλα...» είπε ο Λάουρσεν χαμογελώντας πλατιά, ενώ τρα-βούσε τον Καρλ μέσα στην κουζίνα.

Εδώ, το πρόσωπό του πήρε σοβαρή έκφραση. «Έχεις ιδέα πό-σο δυνατά μιλούν οι άνθρωποι όση ώρα κάθονται εδώ πέρα και ντερλικώνουν, Καρλ;» ρώτησε με χαμηλή φωνή. «Εγώ, μια φορά, ούτε που μπορούσα να το φανταστώ, μέχρι που ανέλαβα αυτό τομέρος».

Άνοιξε μια μπίρα και την πρόσφερε στον Καρλ.«Λοιπόν. Πώς θα σου φαινόταν αν σου έλεγα ότι άκουσα κά-

ποιον να σχολιάζει πως εσύ και ο Μπακ κοντέψατε να αρπαχτεί-τε για εκείνη την υπόθεση στο Άμαρ; Αλήθεια είναι;»

Ο Καρλ κατέβασε μια γουλιά από το μπουκάλι. Λες και δεν εί-χε αρκετές σκοτούρες ήδη. «Δεν είχε να κάνει ακριβώς μ’ εκείνητην υπόθεση. Γιατί;»


«Πέρασε ο Μπακ από εδώ χτες, κι έτσι όπως τα έλεγε, ήταν σαν εσύ να τη γλίτωσες με ύποπτο τρόπο από εκείνη την υπόθε-ση στο Άμαρ, ενώ ο Άνκερ σκοτώθηκε και ο Χάρντι έμεινε παρά-λυτος. Σαν να θεωρούσε, δηλαδή, πως εσύ ήθελες να δώσεις την εντύπωση πως χτυπήθηκες. Έλεγε πως το επιπόλαιο τραύμα στον κρόταφο δεν ήταν δυνατό να σε είχε αφήσει αναίσθητο και πως ο καθένας θα μπορούσε να είχε σκηνοθετήσει ένα τέτοιο χτύπη-μα από μικρή απόσταση».

«Α, τον μπάσταρδο! Φταίω εγώ που τον βοήθησα με την ιστο-ρία της αδερφής του. Το αχάριστο κάθαρμα. Και σε ποιον έλεγεόλες αυτές τις βλακείες; Ποιος θα διαδώσει αυτές τις παπα-ριές;»

Ο Λάουρσεν έγνεψε αρνητικά. Δεν ήθελε να πει. Προφανώς, θα ήταν κακό για τη δουλειά του αν οι πελάτες του στην καντίνα αισθάνονταν πως δεν μπορούσαν να ξεσκάσουν εκεί. Πράγμα τοοποίο ποσώς ενοχλούσε τον Καρλ, όσο τα κουτσομπολιά δεν αφο-ρούσαν τον ίδιο.

«Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, είναι κάτι που ακούγεται γενικά εδώγύρω, Καρλ, δυστυχώς. Όμως δεν είναι μονάχα αυτό».

«Τι άλλο;» Ο Καρλ ακούμπησε την μπίρα του πάνω σε ένα ψυ-γείο. Δεν ήθελε να ζέχνει αλκοόλ σε δύο λεπτά από τώρα, όταν θα βρισκόταν μπροστά στο διοικητή, για να σηκώσει το κτίριο στο πόδι.

«Η Σήμανση βρήκε ορισμένα σημαντικά αντικείμενα χτες στις τσέπες του πτώματος. Πέντε δανικά νομίσματα, εκ των οποίων τοένα, της μιας κορόνας για την ακρίβεια, είχε παραχωθεί σε μιαζάρα, απ’ ό,τι κατάλαβα, και ήταν το πιο πρόσφατο».

«Από πότε;»«Από το 2006. Πράγμα που σημαίνει πως το πτώμα ήταν θαμ-

μένο εκεί πέρα για τέσσερα χρόνια, το πολύ. Όμως έχει κι άλλο».«Λογικό είναι. Τι άλλο βρήκαν;»

ΕΝΟΧΗ 201

«Δύο από τα νομίσματα ήταν τυλιγμένα σε διαφανή μεμβρά-νη, και υπήρχαν αποτυπώματα πάνω τους. Δύο δεξιοί δείκτες, από διαφορετικά άτομα».

«Εντάξει. Και τι συμπέρασμα βγάζουν από αυτό;»«Τα αποτυπώματα είναι πολύ καθαρά και καλοδιατηρημένα,

οπότε ο τρόπος που τυλίχτηκαν τα νομίσματα εξυπηρετούσε ένασκοπό, θα έλεγα».

«Και τίνος είναι τα αποτυπώματα;»«Το ένα είναι του Άνκερ Χένινγκσεν».Τα μάτια του Καρλ γούρλωσαν. Θυμήθηκε την έκφραση κα-

χυποψίας στο πρόσωπο του Χάρντι και τον τόνο της φωνής τουόταν του έλεγε για τον εθισμό του Άνκερ στην κοκαΐνη.

Ο Λάουρσεν τού έδωσε ξανά την μπίρα του, προτού τον παρα-τηρήσει με διερευνητικό βλέμμα και πει:

«Το δεύτερο αποτύπωμα είναι δικό σου, Καρλ».


Ο ΚΟΥΡΤ ΒΕΝΤ ΚΑΘΙΣΕ για λίγο, ζυγίζοντας το γράμμα της Νέτε στην παλάμη του, προτού ανοίξει το φάκελο με την ίδια αδιαφο-ρία που θα επιφύλασσε σε ένα διαφημιστικό έντυπο κάποιας φαρ-μακευτικής εταιρείας.

Κάποτε, η Νέτε ήταν η κοπέλα που είχε αφυπνίσει τις βάναυ-σες παρορμήσεις του, όμως έκτοτε είχαν μεσολαβήσει δεκάδες άλλες. Επομένως, ποιος ο λόγος να σπαταλήσει το χρόνο του μετην περίπτωση εκείνης της ασήμαντης χωριατοπούλας; Τι ενδια-φέρον θα μπορούσαν να έχουν οι απόψεις ή οι σκέψεις της;

Διάβασε το γράμμα και ύστερα το άφησε κατά μέρος, χαμο-γελώντας.


Το τσουλάκι. Φιλανθρωπία και συγχώρεση, ποιος θα περίμε-νε μια τέτοια εξέλιξη; Και τι λόγο είχε εκείνος να πιστέψει έστωμία λέξη απ’ όσα του έγραφε;

«Καλή προσπάθεια, Νέτε Χέρμανσεν», είπε μεγαλόφωνα. «Πρώτα, όμως, θα σε τσεκάρω».

Άνοιξε το πάνω συρτάρι του γραφείου του, τραβώντας το έξω ώσπου άκουσε το κλικ, και ύστερα έσπρωξε την επιφάνεια του γραφείου για να αποκαλυφθεί η ρηχή εσοχή μέσα στην οποία φύ-λαγε την πολύτιμη ατζέντα του.

Την άνοιξε σε μία από τις πρώτες σελίδες, πήρε ένα τηλέφω-νο και συστήθηκε.

«Χρειάζομαι έναν αριθμό μητρώου. Μπορείτε να με βοηθήσε-τε; Νέτε Χέρμανσεν, ενδεχομένως να είναι εγγεγραμμένη με τοόνομα του συζύγου της, Ρόζεν. Η διεύθυνση είναι Πέμπλινγκε Ντοσέρινγκ 32, τέταρτος όροφος, στο Νέρεμπρο, Κοπεγχάγη. Ναι, αυτή είναι. Τη θυμάστε; Πράγματι, ο σύζυγός της ήταν ευ-φυέστατος άνθρωπος, αν και νομίζω πως η κρίση του εξασθένη-σε στην πορεία. Βρήκατε τον αριθμό; Τέλεια, ταχύτατη εξυπηρέ-τηση, οφείλω να πω».

Σημείωσε το νούμερο, εξέφρασε τις ευχαριστίες του και υπεν-θύμισε στο συνομιλητή του πως η εξυπηρέτηση θα ανταποδιδό-ταν με μεγάλη χαρά οποτεδήποτε προέκυπτε ανάγκη. Έτσι συνέ-βαινε σε όλες τις αδελφότητες.

Στη συνέχεια φυλλομέτρησε την ατζέντα του, σχημάτισε έναδεύτερο αριθμό, έβαλε την ατζέντα πίσω στη θέση της κι έκλεισε την κρυψώνα στο γραφείο.

«Σβένε, Κουρτ Βεντ εδώ», είπε. «Χρειάζομαι ορισμένες πλη-ροφορίες για μια Νέτε Ρόζεν, έχω ήδη τον αριθμό μητρώου της.Νομίζω πως περνάει από το νοσοκομείο για θεραπεία, και είναι κάτι που πρέπει να διασταυρώσω. Στην Κοπεγχάγη, υποθέτω. Πό-σο θα χρειαστείς για να με ενημερώσεις; Εντάξει, αν μπορέσεις

ΕΝΟΧΗ 203

να μου απαντήσεις μέσα στη μέρα, θα σου ήμουν ευγνώμων. Θα το προσπαθήσεις; Τέλεια, σε ευχαριστώ πάρα πολύ».

Μόλις τελείωσε με το τηλεφώνημα, έγειρε στην πλάτη της κα-ρέκλας του και διάβασε την επιστολή άλλη μία φορά. Ήταν εντυ-πωσιακά καλογραμμένη, χωρίς ορθογραφικά και γραμματικά λά-θη. Ακόμα και η στίξη ήταν άψογη, επομένως δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πως κάποιος την είχε βοηθήσει. Επρόκειτο για μια αρ-γόστροφη, δυσλεξική γυναίκα χωρίς ουσιαστικές σχολικές γνώ-σεις. Νόμιζε πως θα μπορούσε να τον ξεγελάσει;

Χαμογέλασε λοξά. Η προφανέστερη εξήγηση ήταν ότι την εί-χε βοηθήσει ο δικηγόρος της στη σύνταξη της επιστολής. Κάτι δεν είχε αναφέρει πως θα συμμετείχε κι ένας δικηγόρος στη συνάντη-ση, εφόσον αποφάσιζε να αποδεχτεί την πρόσκλησή της;

Γέλασε δυνατά. Σοβαρά, τώρα, νόμιζε πως εκείνος θα πήγαι-νε;

«Τι έγινε και γελάς μοναχός σου, Κουρτ;»Στράφηκε προς το μέρος της γυναίκας του και κούνησε το κε-

φάλι σαν να ήταν κάτι ασήμαντο.«Απλώς είμαι ευδιάθετος, αυτό είναι όλο», απάντησε, τυλίγο-

ντας τα χέρια γύρω από τη μέση της, όταν εκείνη ήρθε κοντά τουστο γραφείο.

«Σου αξίζει, καλέ μου. Έχεις κάνει σπουδαία δουλειά».Ο Κουρτ έγνεψε καταφατικά. Πράγματι, ήταν και ο ίδιος ευ-

χαριστημένος με τον εαυτό του.

Όταν ο πατέρας του αποχώρησε κάποια στιγμή, ο Κουρτ ανέλα-βε το ιατρείο, τους ασθενείς, τα ιατρικά αρχεία του από τόσα χρό-νια δουλειάς και τους φακέλους που αφορούσαν την Επιτροπή Αντιμετώπισης της Ακολασίας και την Κοινωνία των Δανών. Έγ-γραφα σημαντικά για τον Κουρτ, τα οποία σε λάθος χέρια μπο-


ρούσαν να αποδειχτούν φαρμακερά, αν και πολύ λιγότερο απ’ ό,τι το έργο που καλούνταν να συνεχίσει: το έργο του Σκοπού.

Το έργο αυτό περιλάμβανε όχι μόνο την αναζήτηση εγκύων που τα αγέννητα παιδιά τους κρίνονταν ανάξια να έρθουν στη ζωή, αλλά και την προσεκτικότατη προσπάθεια στρατολόγησης νέων μελών, ώστε να εξασφαλιστεί η συνεχής εισροή κατάλληλων ανθρώπων. Ανθρώπων οι οποίοι θα προτιμούσαν να πεθάνουν πα-ρά να αποκαλύψουν τους στόχους που υπηρετούσε αυτή η μυστι-κή οργάνωση.

Για κάποιο διάστημα, το ιατρείο του Κουρτ στο Φιν λειτουρ-γούσε ικανοποιητικά ως κέντρο συντονισμού των δραστηριοτή-των του Σκοπού. Όμως, καθώς ολοένα και περισσότερες από τιςεκτρώσεις της οργάνωσης πραγματοποιούνταν στην ευρύτερη πε-ριοχή της πρωτεύουσας, ο Κουρτ αποφάσισε να αλλάξει τακτική και να μεταφερθεί στο Μπρόντμπι, ένα ήσυχο προάστιο στα δυ-τικά της πόλης, το οποίο, όμως, βρισκόταν στο επίκεντρο όσον αφορά τη δουλειά του. Εδώ, τα μεγαλύτερα νοσοκομεία ήταν σεαπόσταση αναπνοής, υπήρχε εύκολη πρόσβαση στους πλέον ικα-νούς γενικούς και ειδικούς γιατρούς, που διέθεταν αξιόλογα ια-τρεία, και –εξίσου σημαντικό– η τοποθεσία γειτνίαζε με τις περι-οχές απ’ όπου προερχόταν η πελατεία στην οποία εστίαζε η ορ-γάνωση.

Εδώ, σε αυτή την τσιμεντένια γωνιά, γνώρισε τη σύζυγό του,την Μπεάτε, στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Θαυμάσια γυναί-κα, νοσοκόμα με καλά γονίδια, αίσθηση της έννοιας του έθνους και νοοτροπία νικήτριας, που ευνόησε τον Κουρτ στα χρόνια πουακολούθησαν.

Πριν ακόμα παντρευτούν, τη μύησε στο έργο του και στα οφέ-λη που προέκυπταν από την αφοσίωση στην οργάνωση και στους στόχους της. Υπολόγιζε πως η Μπεάτε θα εκδήλωνε κάποια δι-στακτικότητα ή, τουλάχιστον, επιφύλαξη, όμως εκείνη απέδειξε

ΕΝΟΧΗ 205

πως διέθετε κατανόηση, αλλά και πρωτοβουλία. Μάλιστα, σύντο-μα αποδείχτηκε ανεκτίμητη συνεργάτιδα στη δημιουργία επαφών με τις τάξεις των νοσοκόμων και των μαιών. Μέσα σε διάστημαενός χρόνου είχε φέρει στην οργάνωση περισσότερες από είκοσιπέντε «ιχνηλάτισσες», όπως τις αποκαλούσε, κι από εκεί και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Εκείνη ήταν που πρότεινε το όνομα Κόμμα Καθαρότητας, υποστηρίζοντας πως το πολιτικό σκέλος του Σκοπού έπρεπε να ενισχυθεί παράλληλα με την καθη-μερινή δράση της οργάνωσης.

Ήταν η ιδανική σύζυγος και μητέρα.

«Ρίξε μια ματιά εδώ, Μπεάτε». Ο Κουρτ τής έτεινε την επιστολήτης Νέτε, αφήνοντάς της ένα περιθώριο για να τη διαβάσει.

Εκείνη χαμογελούσε ενώ διάβαζε. Ήταν το ίδιο γοητευτικό χα-μόγελο που είχε κληροδοτήσει στους δύο υπέροχους γιους τους.

«Απρόσμενο, οφείλω να πω. Πώς σκέφτεσαι να της απαντή-σεις, Κουρτ;» ρώτησε. «Λες να το εννοεί πραγματικά; Είναι δυνα-τό να διαθέτει τόσα χρήματα;»

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Όσο γι’ αυτό, δεν υπάρχει η πα-ραμικρή αμφιβολία. Όμως κάτι επιδιώκει, κάτι περισσότερο από το να ενισχύσει τα οικονομικά μας, είναι παραπάνω από βέβαιο αυτό».

Σηκώθηκε για να παραμερίσει μια κουρτίνα η οποία κρεμό-ταν στον τοίχο πίσω του, αποκαλύπτοντας πέντε μεγάλες καρ-τελοθήκες από λαδοπράσινο μέταλλο, τις οποίες φύλαγε σαν κό-ρη οφθαλμού εδώ και χρόνια. Σε ένα μήνα από τώρα, το πυρί-μαχο δωμάτιο στους παλιούς στάβλους που τώρα λειτουργού-σαν ως αποθήκες θα ολοκληρωνόταν, και τα πάντα θα μεταφέ-ρονταν εκεί. Κανείς εκτός του στενού κύκλου δε θα είχε πρό-σβαση.


«Θυμάμαι ακόμα τον αριθμό», είπε γελώντας πνιχτά, καθώς τραβούσε ένα συρτάρι της δεύτερης καρτελοθήκης. «Ορίστε», πρόσθεσε και πέταξε έναν γκρι φάκελο πάνω στο γραφείο.

Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που είχε δει τοφως της μέρας ο συγκεκριμένος φάκελος. Δεν είχε υπάρξει λόγοςέως τώρα. Όμως, στη θέα του, εκείνος έγειρε το κεφάλι ελαφρά προς τα πίσω και για μια φευγαλέα στιγμή άφησε το βλέμμα τουνα πλανηθεί στο κενό.

Οι εξήντα τρεις προηγούμενοι φάκελοι, οι οποίοι περιείχαν τα στοιχεία ισάριθμων ατόμων, ανήκαν από κοινού στον ίδιο και τονπατέρα του, ωστόσο ο συγκεκριμένος ήταν αποκλειστικά δικός του. Ήταν η πρώτη επιτυχία που σημείωσε μόνος του, για την προώθηση του Σκοπού.

ΦΑΚΕΛΟΣ ΑΡ. 64, έγραφε στο εξώφυλλο.«Γεννημένη στις 18 Μαΐου του 1937. Πράγμα που σημαίνει

πως είναι μόλις μία εβδομάδα μεγαλύτερη από εμένα», είπε η σύ-ζυγός του.

Ο Κουρτ γέλασε. «Η διαφορά είναι πως εσύ είσαι πενήντα καιμοιάζεις με τριάντα πέντε, ενώ εκείνη, κατά πάσα πιθανότητα, θα δείχνει λες και είναι εξήντα πέντε».

«Βλέπω πως στάλθηκε στο Σπρόγκε. Πώς στην ευχή μπορεί ένα τέτοιο άτομο να εκφράζεται τόσο σωστά;»

«Φαντάζομαι πως είχε βοήθεια».Τράβηξε τη σύζυγό του προς το μέρος του, σφίγγοντας ελα-

φρά το χέρι της. Αυτό που είχε πει περί εμφάνισης δεν ήταν ολό-τελα αλήθεια. Η Μπεάτε και η Νέτε έμοιαζαν πολύ η μία στηνάλλη. Και οι δύο ανήκαν στον τύπο γυναίκας που προτιμούσε. Ξανθές, γαλανομάτες, Σκανδιναβές, με όλες τις απαραίτητες κα-μπύλες. Γυναίκες με λεία επιδερμίδα και χείλη ικανά να κλέψουν την ανάσα ενός άντρα.

«Τι σε κάνει να υποψιάζεσαι πως κάτι σκαρώνει; Σύμφωνα με

ΕΝΟΧΗ 207

όσα αναφέρει ο φάκελός σου, υποβλήθηκε σε απόξεση το 1955.Μια συνηθισμένη περίπτωση».

«Η Νέτε Χέρμανσεν εμφάνιζε ανέκαθεν διχασμένη προσωπι-κότητα, εκδήλωνε μια έντονη ροπή να υιοθετεί διαφορετικές συ-μπεριφορές, ανάλογα με την περίσταση. Όλα αυτά ήταν αποτέ-λεσμα της νοητικής της υστέρησης, για να μην αναφερθώ στις ψυ-χωτικές τάσεις και την παντελώς στρεβλή αντίληψη για τον εαυ-τό της. Μπορώ να την αντιμετωπίσω, εννοείται, όμως θα λάβω ταμέτρα μου πρώτα».

«Δηλαδή;»«Έχω ζητήσει πληροφορίες, μέσω της οργάνωσης. Σύντομα

θα ξέρω αν είναι πράγματι τόσο άρρωστη όσο θέλει να μας κάνεινα πιστέψουμε με το γράμμα της».

Ο Κουρτ Βεντ έλαβε την απάντηση στο ερώτημά του το επόμενο πρωί. Ήταν μια απάντηση η οποία επιβεβαίωσε τις υποψίες του.

Κανένα άτομο με το συγκεκριμένο αριθμό μητρώου δεν είχε νοσηλευτεί σε οποιοδήποτε δημόσιο νοσοκομείο μετά το τροχαίοδυστύχημα στο οποίο ενεπλάκη η Νέτε, όταν ο σύζυγός της έχα-σε τη ζωή του, το Νοέμβριο του 1985, ούτε εμφανίζονταν τα στοι-χεία αυτού του ατόμου στα αρχεία οποιασδήποτε ιδιωτικής κλι-νικής. Μετά τη νοσηλεία της στο Γενικό Νοσοκομείο του Νίκα-μπινγκ Φάλσταρ και δύο εξαμηνιαίους επανελέγχους, τον πρώτοεκεί και στη συνέχεια στο Νοσοκομείο Ριγκς, στην Κοπεγχάγη, δεν υπήρχε τίποτε άλλο στα αρχεία.

Επομένως, τι διάολο σκάρωνε; Για ποιο λόγο έλεγε ψέματα ότι ήταν άρρωστη; Προφανώς, προσπαθούσε να τον παρασύρει σεκάποια παγίδα με τα ευγενικά της λόγια και τις φαινομενικά λο-γικές εξηγήσεις για την ξαφνική προσέγγιση. Όμως, τι σκόπευενα κάνει εφόσον ο Κουρτ δεν εμφανιζόταν; Τον περίμενε κάποιου


είδους τιμωρία; Ή απλώς προσπαθούσε η Νέτε να βρει κάποια αδυναμία στις αντιστάσεις του; Σοβαρά νόμιζε πως ένας άνθρω-πος όπως εκείνος δεν ήξερε να προστατεύεται; Μήπως φανταζό-ταν πως θα μπορούσε να τον αιφνιδιάσει και να ηχογραφήσει τησυνομιλία τους, να τον καταγράψει την ώρα που αποκάλυπτε μυ-στικά και ομολογούσε τη δράση του;

Ο Κουρτ γέλασε.Η ανόητη! Τι στην ευχή την έκανε να πιστεύει πως θα τον κα-

τάφερνε να τσιμπήσει το δόλωμα, πως θα μπορούσε να φέρει στο φως αυτό που της είχε κάνει πριν από τόσα χρόνια; Ειδικά από τη στιγμή που ο Νέρβιγ, ο δικηγόρος, είχε διαψεύσει τους ισχυ-ρισμούς της οριστικά.

Γέλασε και πάλι με τη σκέψη αυτή. Μέσα σε λιγότερο από δέ-κα λεπτά μπορούσε να μαζέψει μια ομάδα γεροδεμένων νεαρώνπου διαπνέονταν από εθνική υπερηφάνεια και χρησιμοποιούνταν στις περιπτώσεις όπου επιβαλλόταν η άσκηση κάποιας πίεσης. Εφόσον αποδεχόταν την πρόσκληση και εμφανιζόταν στο σπίτι της Νέτε Χέρμανσεν την Παρασκευή, έχοντας τις πλάτες τους, εκείνη θα διαπίστωνε ποιος θα τιμωρούνταν και ποιος θα δοκί-μαζε μια άσχημη έκπληξη.

Η προοπτική αυτή ήταν πράγματι δελεαστική, όμως τη συγκε-κριμένη μέρα είχε προγραμματίσει να συμμετάσχει στην εναρ-κτήρια συνάντηση ενός νέου κλιμακίου της οργάνωσης στο Χάδ-στιν, επομένως η διασκέδαση έπρεπε να παραχωρήσει τη θέσητης σε σημαντικότερα ζητήματα.

Έδωσε μια στην επιστολή πάνω στο γραφείο και την έστειλεστο καλάθι των αχρήστων, αποφασίζοντας, την επόμενη φορά που θα επιχειρούσε κάτι τέτοιο η Νέτε Χέρμανσεν, να της δώσει ένακαλό μάθημα σχετικά με το ποιος έκανε κουμάντο και τι σήμαι-νε αυτό.

Πήγε στο ιατρείο και δε βιάστηκε να φορέσει την άσπρη ρό-

ΕΝΟΧΗ 209

μπα του, ισιώνοντας όλες τις ζάρες, μέχρι να βεβαιωθεί πως ήταν άψογη. Άλλωστε, αυτή ήταν η στολή του. Όταν τη φορούσε, ανέ-διδε το μέγιστο κύρος και επαγγελματική αξιοπιστία.

Ύστερα κάθισε πίσω από το γραφείο με τη γυάλινη επιφάνεια, έσυρε προς το μέρος του το καρνέ των ραντεβού και του έριξε μια ματιά. Η μέρα δεν ήταν φορτωμένη. Είχε μια ασθενή που του την είχαν προωθήσει για έκτρωση, τρεις επισκέψεις για θέματα γονι-μότητας, μία ακόμα συστημένη ασθενή και, στη συνέχεια, τη μο-ναδική περίπτωση της μέρας στα πλαίσια του Σκοπού.

Η πρώτη του ασθενής ήταν μια ευπαρουσίαστη και μάλλον μαζεμένη κοπέλα. Σύμφωνα με το γιατρό της, επρόκειτο για μιαυγιή, καλοαναθρεμμένη μαθήτρια, η οποία ήθελε να προχωρή-σει σε έκτρωση γιατί ο φίλος της την είχε εγκαταλείψει, γεγονός που, με τη σειρά του, της προκάλεσε κατάθλιψη.

«Είσαι η Σόφι, σωστά;» τη ρώτησε χαμογελώντας.Τα χείλη της σφίχτηκαν. Η νεαρή ήταν ήδη έτοιμη να βάλει

τα κλάματα.Ο Κουρτ την παρατήρησε για λίγο αμίλητος. Η κοπέλα είχε

καθαρά, γαλάζια μάτια. Ευγενικό μέτωπο. Προσεγμένα, συμμε-τρικά φρύδια και καλοσχηματισμένα αφτιά. Οι αναλογίες της ήταν σωστές, τα χέρια της φίνα και λεπτά.

«Απ’ ό,τι κατάλαβα, ο φίλος σου σε εγκατέλειψε. Πολύ κρίμα,Σόφι. Φαντάζομαι του είχες αδυναμία».

Εκείνη έγνεψε καταφατικά, χωρίς να μιλήσει.«Ήταν εντάξει τύπος και εμφανίσιμος, σωστά;»Και πάλι εκείνη έγνεψε καταφατικά.«Κι όμως, στην πράξη όλα δείχνουν πως τελικά μάλλον ένας

ανόητος ήταν, δε συμφωνείς; Από τη στιγμή που επέλεξε την εύκο-λη λύση, αφήνοντας εσένα να τα βγάλεις πέρα με τις δυσκολίες...»

Η κοπέλα διαμαρτυρήθηκε, κάτι που δεν αιφνιδίασε τον Κουρτ.


«Δεν είναι καθόλου ανόητος. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, όπως σκόπευα να κάνω κι εγώ».

Ο Κουρτ Βεντ εστίασε το βλέμμα του πάνω της. «Δεν είσαι χα-ρούμενη με αυτή την εξέλιξη, έτσι δεν είναι, Σόφι;»

Εκείνη κάρφωσε τα μάτια της στο πάτωμα κι έγνεψε αρνητι-κά. Πλέον, έκλαιγε.

«Αυτό το διάστημα εργάζεσαι στο κατάστημα υποδημάτων που διατηρούν οι γονείς σου. Δε σου αρέσει εκεί;»

«Εντάξει είναι, αλλά το κάνω προσωρινά. Όπως σας είπα, σχε-διάζω κι εγώ να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο κάποια στιγμή».

«Οι γονείς σου, τι γνώμη έχουν για την έκτρωση που ετοιμάζε-σαι να κάνεις, Σόφι;»

«Ό,τι γνώμη έχουν την κρατούν για τον εαυτό τους. Λένε πως η απόφαση είναι δική μου. Δεν επεμβαίνουν. Τουλάχιστον, όχι αρνητικά».

«Κι εσύ, είσαι απόλυτα βέβαιη πως αυτό θέλεις;»«Ναι».Ο Κουρτ πήγε και κάθισε στην καρέκλα δίπλα της, κλείνο-

ντας το χέρι της μέσα στο δικό του. «Άκου, Σόφι. Είσαι μια υγιής,νέα γυναίκα, και το παιδί που θέλεις να ξεφορτωθείς βρίσκεται απόλυτα στο έλεος της απόφασής σου. Είμαι σίγουρος πως θα μπορούσες να προσφέρεις σε αυτό το παιδί μια υπέροχη ζωή, εφόσον άλλαζες γνώμη. Μήπως να τηλεφωνήσω στους γονείς σου, να δούμε τι έχουν να πουν, πώς αισθάνονται για το θέμα αυτό; Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, έχεις πράγματι δύο πολύ καλούς γο-νείς, που δε θα σε πίεζαν να κάνεις κάτι που δε θέλεις. Δε νομί-ζεις πως θα έπρεπε να ακούσουμε την άποψή τους; Τι λες κι εσύ;»

Η νεαρή ανασήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε, σάμπως ο για-τρός να είχε πατήσει ένα κουμπί. Τον κοίταξε διστακτικά, επιφυ-λακτικά και γεμάτη αμφιβολίες.

ΕΝΟΧΗ 211

Ο Κουρτ Βεντ δεν είπε λέξη. Ήξερε πως εκείνη τη στιγμή έπρεπε να παραμείνει σιωπηλός.

«Πώς ήταν η μέρα σου, Κουρτ;» ρώτησε η Μπεάτε την ώρα που γέμιζε το φλιτζάνι του. Τσάι στις τρεις, έτσι το ονόμαζε. Εκείνες οι στιγμές μαζί ήταν το καλύτερο της συστέγασης του ιατρείου μετο σπίτι τους.

«Υπέροχη. Το πρωί κατάφερα να μεταπείσω μια θαυμάσια κο-πέλα ώστε να μην προχωρήσει σε έκτρωση. Ξέσπασε σε κλάμα-τα μόλις τη διαβεβαίωσα πως οι γονείς της θα της πρόσφεραν τημεγαλύτερη δυνατή στήριξη. Πως μπορούσε να κρατήσει το παι-δί και να συνεχίσει να εργάζεται στο κατάστημά τους όσο άντεχε. Της είπα πως θα τη βοηθούσαν να μεγαλώσει το παιδί και πως η γέννησή του δε θα εμπόδιζε τα σχέδιά της να πάει στο πανεπιστή-μιο».

«Μπράβο!»«Ναι, ήταν μια ωραιότατη κοπέλα. Κλασική Σκανδιναβή. Θα

φέρει στον κόσμο ένα θαυμάσιο παιδί, στολίδι για τη χώρα».Η Μπεάτε χαμογέλασε. «Και τι έχει σειρά; Κάτι τελείως δια-

φορετικό, θα έλεγα. Ο δόκτωρ Λέμπεργκ σού παρέπεμψε τις ασθενείς που περιμένουν απέξω;»

«Τόσο προφανές είναι;» Χαμογέλασε. «Ναι, αυτός τις παρέ-πεμψε. Ο Λέμπεργκ αποδεικνύεται χρήσιμος. Δεκαπέντε περι-πτώσεις μέσα σε μόλις τέσσερις μήνες. Οι ιχνηλάτισσές σου είναιπάντοτε άκρως αποτελεσματικές, καλή μου».

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, η πόρτα του ιατρείου άνοιξε καθώς ο Κουρτ διάβαζε στο γραφείο του το παραπεμπτικό. Ανασήκωσετο κεφάλι και κοίταξε το ζευγάρι που μπήκε στο δωμάτιο, καλω-


σορίζοντάς το με ένα φιλικό νεύμα, ενώ συνέκρινε αυτό που έβλε-πε με τα όσα έγραφε το χαρτί που κρατούσε στα χέρια του.

Η συνοδευτική περιγραφή ήταν σύντομη, όμως αυτό δεν πε-ριόριζε διόλου τη γλαφυρότητά της.

Μητέρα, Καμίλα Χάνσεν, 38 ετών, έγκυος στην 5η εβδομάδα. Έξι παιδιά από τέσσερις διαφορετικούς άντρες. Εξαρτώμενη από επιδόματα. Πέντε από τα παιδιά φοιτούν σε ειδικά σχολεία, το μεγαλύτερο νοσηλεύεται σε ίδρυμα. Πατέρας του αγέννητου, Τζόνι Χουρινάινεν, 25 ετών, εξαρτώμενος από επιδόματα, καταδικασμένος τρις για αδικήματα σε βάρος ξένης περιουσίας, ναρκομανής, συμμετέχει σε πρόγραμμα μεθαδόνης. Κανείς εκ των δύο δεν έχει μόρφωση πέραν της ελάχιστης υποχρεωτικής.

Η Καμίλα Χάνσεν παραπονείται για πόνο κατά την ούρηση. Αιτία: χλαμύδια. Η ασθενής δεν έχει ενημερωθεί ακόμα.

Προτείνεται χειρουργική παρέμβαση.

Ο Κουρτ έγνεψε καταφατικά. Πράγματι, καλός άνθρωπος αυ-τός ο Λέμπεργκ.

Ξανακοίταξε το θλιβερό ζευγάρι που είχε μπροστά του.Σαν έντομο που μοναδικός του σκοπός είναι η αναπαραγωγή,

η γυναίκα καθόταν στην καρέκλα, υπέρβαρη, νευρική από τη λα-χτάρα της να κάνει τσιγάρο, με μαλλιά λιπαρά και αχτένιστα, σί-γουρη πως ο γιατρός θα τη βοηθούσε να φέρει στον κόσμο έναακόμα παντελώς άχρηστο μούλικο, σαν κι αυτά που είχε γεννήσειήδη έξι φορές στο παρελθόν. Πως εκείνος θα επέτρεπε και σε άλ-λα άτομα της ίδιας αισχρής γενετικής κληρονομιάς να κατακλύ-σουν τους δρόμους της πρωτεύουσας. Δε θα το έκανε, όμως. Όχιεφόσον μπορούσε να το αποφύγει.

Τους χαμογέλασε, πράγμα που έγινε δεκτό με νωθρά βλέμμα-τα και χάλια δόντια. Ούτε ένα χαμόγελο της προκοπής δεν ήτανσε θέση να ανταποδώσουν. Άθλια εικόνα.

ΕΝΟΧΗ 213

«Απ’ ό,τι διαβάζω εδώ, δυσκολεύεσαι όταν πηγαίνεις στην του-αλέτα, Καμίλα. Τι λες, να ρίξουμε μια ματιά; Εσύ, Τζόνι, μπορείς να περιμένεις στην αίθουσα αναμονής. Είμαι βέβαιος πως η σύ-ζυγός μου δε θα είχε αντίρρηση να σου φέρει ένα ωραίο φλιτζά-νι καφέ, αν θέλεις».

«Προτιμώ ένα αναψυκτικό», είπε εκείνος.Ο Κουρτ χαμογέλασε και πάλι. Ας έπινε το αναψυκτικό του.

Και όχι ένα, αλλά πέντε ή έξι, και μέχρι να τα πιει, το θέμα με τηνΚαμίλα θα είχε λυθεί. Θα έβγαινε δακρυσμένη από το ιατρείο, μιας και ο γιατρός θα της είχε πει πως δυστυχώς δεν υπήρχε άλ-λη επιλογή από την απόξεση της μήτρας, όμως μέσα στην αφέ-λειά της θα προσπερνούσε το γεγονός πως αυτή θα ήταν η τελευ-ταία φορά που θα χρειαζόταν μια τέτοια επέμβαση.


ΜΟΛΙΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕ Ο ΚΑΡΛ ΤΟ ΣΟΚ από την αποκάλυψη πως ένα νό-μισμα με τα δικά του δακτυλικά αποτυπώματα είχε βρεθεί ανά-μεσα στα αποσυντεθειμένα λείψανα ενός πτώματος, έσφιξε φιλι-κά το μπράτσο του Τόμας Λάουρσεν και του ζήτησε να τον ενη-μερώσει έτσι κι έπεφταν στην αντίληψή του κι άλλες παρόμοιες πληροφορίες. Οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον. Νέα ιατροδικαστικά στοιχεία, για τα οποία η υπηρεσία θα άφηνε εν-δεχομένως τον Καρλ στο σκοτάδι, ή κουβέντες που θα ξέφευγαν από τα χείλη διαφόρων. Ό,τι κι αν ήταν, εκείνος ήθελε να το γνω-ρίζει.

«Πού βρίσκεται ο Μάρκους;» ρώτησε τη Λις κατεβαίνοντας στον τρίτο όροφο.

«Ενημερώνει κάποιες ομάδες», ήταν το μόνο που του είπε.


Άραγε, απέφευγε πράγματι να τον κοιτάξει ή μήπως ο Καρλ είχε αρχίσει να παρανοεί;

Τότε, εκείνη ανασήκωσε το κεφάλι και πετάρισε παιχνιδιάρι-κα τις βλεφαρίδες της. «Τελικά, τι έγινε χτες βράδυ, Καρλ, τη γέ-μισες καλά εκείνη τη γαλοπούλα;» ρώτησε με ένα πονηρό χαμό-γελο, που η λογοκρισία θα το είχε κόψει χωρίς δεύτερη κουβέντα τη δεκαετία του 1950.

Καλό σημάδι. Εφόσον το μόνο που την ενδιέφερε να μάθει ήταν κατά πόσο καλοπέρασε ο Καρλ στο δείπνο, τότε οι φήμες για το νόμισμα με τα αποτυπώματά του πιθανότατα δεν αποτε-λούσαν αντικείμενο συζήτησης σε ολόκληρη το κτίριο, για την ώρα τουλάχιστον.

Εισέβαλε στην αίθουσα όπου γινόταν η ενημέρωση, αδιαφο-ρώντας για τα τριάντα τόσα μάτια που κόλλησαν μεμιάς πάνω του σαν βδέλλες.

«Με συγχωρείς για τη διακοπή, Μάρκους», είπε στον ωχρό και καταπονημένο άντρα που είχε πάρει μια έκφραση έκπληξης, αρ-κετά μεγαλόφωνα ώστε να είναι βέβαιος πως τον άκουσαν όλοι. «Όμως, απ’ ό,τι μαθαίνω, υπάρχουν κάποια θέματα τα οποία πρέ-πει να ξεκαθαρίσουμε, προτού ξεφύγει η κατάσταση».

Στράφηκε προς τους συγκεντρωμένους συναδέλφους του. Ταπρόσωπα αρκετών από αυτούς ήταν εμφανώς σημαδεμένα από την καταρροή και τις κατεπείγουσες επισκέψεις στην τουαλέτα,καθώς τα μάγουλά τους ήταν ρουφηγμένα, τα μάτια τους θολά και το βλέμμα τους μάλλον επιθετικό.

«Κυκλοφορούν κάποιες φήμες σχετικά με το ρόλο μου στην υπόθεση των πυροβολισμών στο Άμαρ, οι οποίες δίνουν άσχημη εικόνα για εμένα. Επομένως, το ξεκαθαρίζω τώρα, και δε θέλω να ακούσω άλλη κουβέντα σχετικά, εντάξει; Δεν έχω την παρα-μικρή ιδέα για ποιο λόγο βρέθηκαν νομίσματα με τα δακτυλικά μας αποτυπώματα –τα δικά μου και του Άνκερ– στις τσέπες εκεί-

ΕΝΟΧΗ 215

νου του πτώματος. Όμως, αν αποφασίσετε να ξεχάσετε τον πυ-ρετό και να βάλετε το μυαλό σας να δουλέψει, θα συνειδητοποι-ήσετε πως είναι κάτι παραπάνω από πιθανό να τοποθετήθηκαν εκεί με σκοπό να βρεθούν, αν και εφόσον ανακαλύπταμε το πτώ-μα. Με πιάνετε;»

Κοίταξε ολόγυρα τους συναδέλφους του. Θα ήταν υπερβολή αν έλεγε πως η αντίδρασή τους υπήρξε θερμή.

«Εντάξει. Συμφωνούμε ότι το πτώμα ίσως να θάφτηκε αρχικάκάπου αλλού, σωστά; Και όποιοι το έθαψαν θα μπορούσαν να το πετάξουν στο χώμα έτσι όπως ήταν. Δεν το έκαναν όμως, ναι; Πράγμα που δείχνει πως δεν τους προβλημάτιζε και τόσο η περί-πτωση να το εντοπίσουμε και να το ξεθάψουμε, γιατί τότε η έρευ-να θα εστίαζε σε λάθος κατεύθυνση, τα λέω καλά;»

Το ακροατήριό του παρέμενε ασυγκίνητο.«Για όνομα! Το ξέρω πως όλοι σας αναρωτιέστε τι κέρατο συ-

νέβη εκεί πέρα και για ποιο λόγο από εκεί και μετά ούτε που ξα-ναπλησίασα την υπόθεση». Κοίταζε κατάματα τον Τέργε Πλουγκ, ο οποίος καθόταν στην τρίτη σειρά. «Άκου μπας και καταλάβεις, Πλουγκ. Ο λόγος που δε θέλω να ασχολούμαι άλλο με αυτή τηνυπόθεση είναι επειδή ντρέπομαι για ό,τι συνέβη, εντάξει; Κι ανέβαζες το μυαλό σου να δουλέψει, θα συνειδητοποιούσες για ποιο λόγο ο Χάρντι βρίσκεται κατάκοιτος στο καθιστικό μου τώρα που μιλάμε. Γιατί έτσι επέλεξα να αντιμετωπίσω την κατάσταση, εντά-ξει; Αυτή τη φορά δεν πρόκειται να αφήσω τον Χάρντι στα ζόρια,όμως δε θα δίσταζα να δεχτώ πως μπορεί και να τα έκανα μαντά-ρα εκείνη τη μέρα στο Άμαρ».

Κάποιοι από τους αστυνομικούς ανακάθισαν αμήχανα στις κα-ρέκλες τους. Ίσως να ήταν σημάδι πως κάτι είχε αρχίσει να αλλά-ζει στη στάση τους. Ίσως, πάλι, να είχαν απλώς αιμορροΐδες. Ανα-θεματισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, αδύνατο να τους καταλάβεις.

«Κάτι τελευταίο. Πώς λέτε να αισθάνεται κάποιος όταν βρί-


σκεται ξαφνικά πλακωμένος από τους καλύτερους φίλους του, μέ-σα στα αίματα, και από πάνω συνειδητοποιεί πως έχει χτυπηθεί και ο ίδιος; Φαντάζομαι πως αυτό θα πρέπει να το σκεφτείτε λι-γάκι. Περιττό να πω ότι σου αλλάζει τα φώτα».

«Κανείς δε σε κατηγόρησε, Καρλ», είπε ο Πλουγκ. Μια αντί-δραση, επιτέλους. «Όπως και να ’χει, δε συγκεντρωθήκαμε εδώγι’ αυτό το λόγο».

Ο Καρλ κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο. Άραγε, τι σκέψεις περ-νούσαν από εκείνα τα ξερά κεφάλια; Αρκετοί από τους συναδέλ-φους του δεν άντεχαν ούτε να τον βλέπουν, αυτό το ήξερε στα σί-γουρα. Τα αισθήματα, άλλωστε, ήταν αμοιβαία. Πανίβλακες.

«Μάλιστα. Αφού είναι έτσι, προτείνω από τώρα και στο εξήςνα κοιτάξετε να βουλώσετε τo στόμα και να σκέφτεστε πριν αρχί-σετε να ξεφουρνίζετε μαλακίες. Άντε γεια!»

Κοπάνησε την πόρτα τόσο δυνατά πίσω του, που ο κρότος αντήχησε σε ολόκληρο το κτίριο. Απομακρύνθηκε με μεγάλες δρασκελιές και δεν ανέκοψε τη φόρα του παρά μόνο όταν κάθι-σε βαρύς στην καρέκλα του στο υπόγειο, ψάχνοντας να βρει σπίρ-το για να ανάψει το τσιγάρο που έτρεμε ανάμεσα στα χείλη του.

Είχαν εντοπίσει ένα νόμισμα με τα αποτυπώματά του στην τσέ-πη ενός πτώματος, κι εκείνος δεν είχε την παραμικρή υποψία για το πώς ή το γιατί βρέθηκε εκεί. Καλά ξεμπερδέματα.

Το μυαλό του δεν έβρισκε ησυχία. Γιατί, γιατί, γιατί; Του ήταν αδύνατο να κλείνει άλλο τα μάτια απέναντι σε αυτή την υπόθεση.Η σκέψη και μόνο του προκαλούσε ανακάτεμα.

Πήρε μια βαθιά ανάσα μέσα από τα σφιγμένα δόντια του κιένιωσε τους σφυγμούς του να εκτοξεύονται και πάλι. «Σκέψου κά-τι άλλο», είπε στον εαυτό του. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελε νακαταλήξει ξανά στο πάτωμα, να χτυπιέται από πόνους στο στή-θος ικανούς να ξεκάνουν ανθρώπους με πολύ πιο γερή κράση από τη δική του.

ΕΝΟΧΗ 217

«Εστίασε αλλού», μουρμούρισε χαμηλόφωνα, κλείνοντας τα μάτια του.

Εκείνη τη στιγμή, κάποιου του άξιζε να ισοπεδωθεί από τον τυ-φώνα που μαινόταν μέσα του, και αυτός ο κάποιος ήταν ο Μπακ.

«Θα σου δείξω εγώ, μπάσταρδε», βρυχήθηκε, ενώ αναζητούσε τον αριθμό του τηλεφώνου του.

«Τι κάνεις εκεί πέρα, Καρλ, γιατί κάθεσαι και μονολογείς;» ρώτησε ο Άσαντ από το κατώφλι του γραφείου. Ο βοηθός του εί-χε τόσες αυλακιές στο μέτωπό του, που το πρόσωπό του έμοιαζεμε σανίδα πλυσίματος.

«Μην ανησυχείς, Άσαντ. Ετοιμάζομαι να ξεχέσω τον Μπακ για τις μαλακίες που διαδίδει εδώ πέρα για εμένα».

«Νομίζω πως πρώτα θα πρέπει να ακούσεις αυτό που έχω νασου πω, Καρλ. Μόλις τώρα μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν τύπο ονόματι Νίλσεν, από την Ακαδημία της Αστυνομίας. Του έλεγαγια τη Ρόζε».

Βρήκε κι αυτός την ώρα. Πάνω που ο Καρλ είχε φορτώσει όσο έπρεπε για να σκυλοβρίσει τον άλλοτε συνάδελφό του. Τζάμπα τόσος εκνευρισμός;

«Καλά, εντάξει, πες μου αφού δεν μπορεί να περιμένει. Τι σου είπε;»

«Θυμάσαι όταν πρωτοήρθε να δουλέψει μαζί μας η Ρόζε, που ο Μάρκους Γιάκομπσεν μας πληροφόρησε πως δεν ήταν αστυνο-μικός, επειδή απέτυχε στις εξετάσεις της και οδηγούσε το αυτο-κίνητο σαν τυφλή χωρίς χέρια;»

«Ναι, κάτι τέτοιο είπε, Άσαντ. Και λοιπόν;»«Είναι αλήθεια πως στην οδήγηση δεν τα κατάφερε. Ο Νίλσεν

είπε πως ντεραπάρισε σε μια στροφή και διέλυσε τρία εξαιρετι-κά αυτοκίνητα, τα έκανε σαν παράλια».

«Μάλλον σμπαράλια θες να πεις, Άσαντ. Όπως και να έχει, εί-ναι ενδιαφέρουσα πληροφορία. Τρία, είπες;»


«Ναι. Αυτό που οδηγούσε η ίδια, του εκπαιδευτή και ένα ακό-μα που βρέθηκε μπροστά της».

Ο Καρλ προσπάθησε να φανταστεί τη σκηνή. «Μπράβο κα-τόρθωμα! Μάλλον δε θα ήταν φρόνιμο να της δανείσουμε τα κλει-διά του υπηρεσιακού αυτοκινήτου για την ώρα», μουρμούρισε.

«Έχει κι άλλο, Καρλ. Πάνω που συνέβαιναν όλα αυτά, η Ρόζε εμφάνισε την Ίρσα. Ενώ τα αυτοκίνητα ήταν ακόμα αναποδογυ-ρισμένα».

Ο Καρλ ένιωσε το σαγόνι του να κρεμάει, όμως οι λέξεις που βγήκαν από τα στόμα του ήταν πέρα από τον έλεγχό του: «Μα τονΆγιο Βεζούβιο!» αναφώνησε, κι ας μην ήξερε τι σήμαινε αυτό. Εφόσον η Ρόζε είχε μεταμορφωθεί στον άλλο της εαυτό, τη δήθενδίδυμη αδερφή της, την Ίρσα, σ’ εκείνη την κατάσταση, σίγουραδεν το έκανε για πλάκα. Σήμαινε πως είχε χάσει τελείως την επα-φή της με την πραγματικότητα.

«Εντάξει, αυτό δεν ήταν και τόσο καλό. Και τι έκαναν οι εκ-παιδευτές στην Ακαδημία;»

«Έβαλαν έναν ψυχολόγο να την εξετάσει. Μέχρι να συμβεί αυ-τό, η Ρόζε είχε επανέλθει».

«Για όνομα! Άσαντ, μίλησες στη Ρόζε για όλα αυτά; Σε παρα-καλώ, πες μου πως η απάντηση είναι “όχι”».

Ο Άσαντ τον κοίταξε φανερά απογοητευμένος. Φυσικά και δεν της είχε μιλήσει.

«Έχει κι άλλο, Καρλ. Εργαζόταν σε γραφείο αστυνομικού τμή-ματος πριν έρθει σ’ εμάς. Θυμάσαι τι είπε ο Μπράντουρ Ίσακσεν για εκείνη;»

«Αμυδρά. Νομίζω ανέφερε πως έπεσε με την όπισθεν στο αμά-ξι κάποιου συναδέλφου και, επίσης, ότι κατέστρεψε κάποια ση-μαντικά έγγραφα».

«Ναι, και το θέμα με το ποτό».«Α, ναι, “το έκανε” με κάποιους συναδέλφους της σε ένα χριστου-

ΕΝΟΧΗ 219

γεννιάτικο πάρτι, έχοντας πιει πολύ. Ο Μπράντουρ, τέτοιος πουρι-τανός που είναι, μου είπε να προσέχω μην της δώσω αλκοόλ».

Για μια φευγαλέα στιγμή, οι σκέψεις του Καρλ επέστρεψαν νοσταλγικά στη Λις, την οποία γνώριζε προτού εκείνη συναντήσειαυτό τον Φρανκ με τον οποίο ήταν μαζί. Στην περίπτωσή της, σκέ-φτηκε, λίγη διασκέδαση τα Χριστούγεννα δε θα του έπεφτε διό-λου άσχημα. Χαμογέλασε αμυδρά.

«Ο Μπράντουρ απλώς ζήλευε τους τύπους προς τους οποίουςεκδήλωνε η Ρόζε την ομολογουμένως ιδιαίτερη θηλυκότητά της, τι λες κι εσύ; Τέλος πάντων, το τι κάνει η Ρόζε στις χριστουγεν-νιάτικες μαζώξεις είναι κάτι που αφορά την ίδια και όσους άλ-λους εμπλέκονται. Δεν έχει καμία σχέση με τον Μπράντουρ, εμέ-να ή οποιονδήποτε άλλο, καλά δε λέω;»

«Εγώ δεν ξέρω τίποτα για τις μαζώξεις κι αυτά τα πιπεράτα που λες, Καρλ. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν η Ρόζε έκανε ό,τιέκανε σ’ εκείνο το πάρτι, ξαφνικά μεταμορφώθηκε και πάλι σεΊρσα. Τώρα μόλις μιλούσα με δύο άτομα από το τμήμα, και όλοι θυμούνται το περιστατικό». Ο Άσαντ ανασήκωσε τα φρύδια.

Ο Καρλ θεώρησε πως εννοούσε: «Αυτό πώς σου ακούγεται;»«Οπωσδήποτε δεν ήταν η Ρόζε, αυτό είναι βέβαιο, γιατί μιλού-

σε με διαφορετική φωνή και φερόταν τελείως διαφορετικά, έτσι μου είπαν. Ίσως, μάλιστα, να υπάρχει και ένα τρίτο άτομο μέσατης», σχολίασε ο Άσαντ, και η φωνή του έσβησε, καθώς τα φρύ-δια του επέστρεφαν στη θέση τους.

Η σκέψη αυτή ήταν ασύλληπτη. Και τρίτη προσωπικότητα; Άλλο πάλι και τούτο!

Ο Καρλ αισθάνθηκε πως είχε χαθεί η ένταση από το σκυλο-βρίσιμο που σχεδίαζε για τον Μπέργκε Μπακ. Αυτό τον εκνεύρι-σε. Το καθίκι, άξιζε πέρα για πέρα ό,τι θα πάθαινε.

«Ξέρουμε ποιο ακριβώς είναι το θέμα της;» ρώτησε.«Σε νοσοκομείο δε νοσηλεύτηκε ποτέ, Καρλ, αν αυτό εννοείς.


Όμως βρήκα το τηλέφωνο της μητέρας της Ρόζε, οπότε θα μπο-ρούσαμε ίσως να ρωτήσουμε εκείνη».

«Της μητέρας της Ρόζε;» Ο Άσαντ σίγουρα δεν ήταν αφελής.Κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος, γιατί όχι;

«Καλή ιδέα, Άσαντ. Γιατί δεν της τηλεφωνείς εσύ;»«Επειδή...» Έριξε μια ικετευτική ματιά στον Καρλ. «Επειδή δε

θέλω να το κάνω, αυτό είναι όλο. Έτσι και το μάθει η Ρόζε, θα εί-ναι καλύτερα αν θυμώσει μαζί σου, εντάξει;»

Ο Καρλ σήκωσε τα χέρια ψηλά. Προφανώς, η συγκεκριμένη μέρα ανήκε σ’ εκείνες που βρίσκονταν τελείως έξω από τον έλεγ-χό του.

Άπλωσε το χέρι για να πιάσει το χαρτί με τον αριθμό τηλεφώ-νου που του έδωσε ο Άσαντ κι έκανε νόημα στο βοηθό του να τον αφήσει μόνο του. Σχημάτισε το νούμερο και περίμενε. Ήταν ένανούμερο από τον παλιό καλό καιρό, με κωδικό περιοχής 45. Κά-που στο Λίνγκμπι ή το Βίρουμ, απ’ όσο μπορούσε να θυμηθεί.

Η μέρα μπορεί να είχε ξεκινήσει χάλια, αλλά τουλάχιστον βρέ-θηκε άνθρωπος να απαντήσει στο τηλεφώνημά του.

«Ίρσα Κνούδσεν», είπε η φωνή από την άλλη άκρη της γραμ-μής.

Ο Καρλ δεν μπορούσε να πιστέψει στ’ αφτιά του. «Ίρσα;» Για μια στιγμή μπερδεύτηκε, μέχρι που άκουσε τη Ρόζε να φωνάζει τον Άσαντ, λίγο παρακάτω στο διάδρομο. Επομένως, βρισκότανακόμα εκεί. «Α, ναι, με συγχωρείτε», συνέχισε. «Καρλ Μερκ ονο-μάζομαι, είμαι ο προϊστάμενος της Ρόζε. Η μητέρα της είστε;»

«Ελπίζω όχι». Η γυναίκα γέλασε δυνατά. «Όχι, η αδερφή τηςείμαι».

Αυτό κι αν ήταν ανατροπή των δεδομένων. Δηλαδή, η Ρόζε είχε πραγματικά μια αδερφή που την έλεγαν Ίρσα; Η φωνή ακουγόταν παρόμοια με της περσόνας της Ρόζε, όμως και πάλι διέφερε.

ΕΝΟΧΗ 221

«Η δίδυμη αδερφή της Ρόζε;»«Όχι». Η Ίρσα γέλασε ξανά. «Δεν υπάρχουν δίδυμες στην οι-

κογένειά μας, όμως είμαστε τέσσερις αδερφές συνολικά».«Τέσσερις;» ψέλλισε ο Καρλ, ίσως με κάπως περισσότερη έμ-

φαση.«Ναι. Η Ρόζε, εγώ, η Βίκυ και η Λίζε-Μαρί».«Τέσσερις αδερφές... Και η Ρόζε είναι η μεγαλύτερη. Ούτε που

το ήξερα».«Έχουμε μονάχα ένα χρόνο διαφορά η μία από την άλλη. Οι

γονείς μας προσπάθησαν να ξεμπερδέψουν τσάκα τσάκα, όμωςαπό τη στιγμή που δεν έλεγε να εμφανιστεί αγόρι, η μαμά το πή-ρε απόφαση και τάπωσε την κάνουλα». Γέλασε δυνατά, κι ήτανένα βαθύ, μπάσο γέλιο που κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει στη Ρόζε.

«Μάλιστα. Κοιτάξτε, συγνώμη για την ενόχληση, όμως ήλπιζαπως θα μπορούσα να μιλήσω με τη μητέρα σας. Θα ήταν εύκολοαυτό; Εκεί βρίσκεται;»

«Λυπάμαι, όχι. Η μαμά έχει πάνω από τρία χρόνια να περά-σει από το σπίτι. Το διαμέρισμα του καινούριου φίλου της στηνΚόστα ντελ Σολ τη βολεύει καλύτερα, προφανώς». Γέλασε ξανά.Ήταν εύθυμος χαρακτήρας, μάλλον.

«Καλώς, τότε θα μπω απευθείας στο θέμα. Θα μπορούσα να μιλήσω μ’ εσάς, εμπιστευτικά; Θέλω να πω, η Ρόζε δεν πρέπει ναμάθει ότι τηλεφώνησα, ώσπου να την ενημερώσω προσωπικά».

«Αυτό δε γίνεται!»«Δηλαδή, θα πείτε στη Ρόζε πως τηλεφώνησα; Θα προτιμού-

σα να μην το κάνατε αυτό».«Όχι, δεν εννοώ κάτι τέτοιο. Δε βλέπουμε καθόλου τη Ρόζε τώ-

ρα πια. Όμως θα το πω στις άλλες αδερφές μου. Δεν έχουμε μυ-στικά η μία από την άλλη».

Αλλόκοτη κατάσταση. Εντελώς ασυνήθιστη.


«Α, μάλιστα! Τότε, θα σας κάνω την ερώτηση που ήθελα. Η Ρόζε αντιμετώπισε κάποια στιγμή ψυχολογικά προβλήματα; Κά-ποια διαταραχή προσωπικότητας, ίσως; Της δόθηκε κάποια θε-ραπεία για κάτι σχετικό;»

«Κοιτάξτε, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να το πει κάποιος θερα-πεία, πάντως κατέβασε τα περισσότερα από τα χάπια που έγρα-ψαν οι γιατροί στη μητέρα μας, όταν πέθανε ο πατέρας μας. Γιανα μην αναφερθώ στα ντουμάνια από το χόρτο που κάπνιζε ή τιουσίες πέρασαν από τα ρουθούνια της και πόσο αλκοόλ φίλτρα-ρε το συκώτι της. Οπότε θα μπορούσατε να πείτε ότι ακολουθού-σε κάποια θεραπεία, υπό μία έννοια. Δεν ξέρω κατά πόσο τη βο-ήθησαν όλα αυτά, πάντως».

«Να τη βοήθησαν υπό ποία έννοια;»«Υπό την έννοια πως δεν ήθελε να είναι η Ρόζε, όταν την έπαιρ-

νε από κάτω. Ήθελε να είναι κάποια από εμάς, ή κάποιο τελείωςδιαφορετικό άτομο».

«Δηλαδή, μου λέτε πως δεν είναι καλά, αν κατάλαβα σωστά;»«Αν είναι καλά; Τι να σας πω, δεν είμαι γιατρός. Αυτό που ξέ-

ρω είναι πως δεν είναι νορμάλ άτομο».Αυτό, τουλάχιστον, δεν αποτελούσε έκπληξη.«Πάντοτε έτσι ήταν;»«Απ’ όσο τη θυμάμαι, ναι. Μονάχα που η κατάσταση επιδει-

νώθηκε μετά το θάνατο του πατέρα μας».«Καταλαβαίνω. Υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος; Με

συγχωρείτε, αυτό ακούστηκε κάπως, ε; Εννοώ, ήταν ασυνήθιστες οι συνθήκες θανάτου του πατέρα σας;»

«Ναι, ήταν. Σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα. Τον ρούφηξε ένα μηχάνημα. Κατέληξαν να συγκεντρώσουν τα κομμάτια σουσε ένα μουσαμά. Και, απ’ ό,τι μάθαμε, όταν τον παρέδωσε το πλή-ρωμα του ασθενοφόρου για τη νεκροψία, το μόνο που είπαν ήταν: “Να σας δούμε αν μπορείτε να ενώσετε αυτό το χάλι”».

ΕΝΟΧΗ 223

Μιλούσε με απρόσμενη ψυχραιμία. Σχεδόν κυνικά.«Λυπάμαι που το μαθαίνω. Πραγματικά, τραγικός θάνατος.

Προφανώς, θα σας επηρέασε όλες βαθιά. Όμως η Ρόζε ήταν εκεί-νη που λύγισε τελικά, αυτό μου λέτε;»

«Είχε βρει μια θερινή δουλειά στα γραφεία της χαλυβουργίας στο Φρέδερικσβερκ, εκεί όπου δούλευε και ο πατέρας μας. Τους είδε να τον βγάζουν μέσα από το μηχάνημα. Οπότε, ναι, η Ρόζεήταν εκείνη που λύγισε».

Τραγική ιστορία. Ποιος δε θα σημαδευόταν από μια τέτοιαεμπειρία;

«Ξαφνικά, δεν ήθελε να είναι πια ο εαυτός της. Τόσο απλά. Τη μια μέρα ήταν πανκ, την επομένη μια καθωσπρέπει κυρία ή κάποια από εμάς. Δεν ξέρω αν θα τη χαρακτήριζα άρρωστη, πάντως η Λίζε-Μαρί, η Βίκυ κι εγώ δε θέλουμε να είμαστε μα-ζί της όταν μεταμορφώνεται. Είμαι σίγουρη πως το καταλαβαί-νετε αυτό».

«Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι επηρεάστηκε έτσι;»«Όπως σας είπα και πριν, δεν είναι νορμάλ άτομο. Πρέπει να

το καταλάβατε κι εσείς αυτό, μιας και τηλεφωνήσατε».Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Η Ρόζε δεν ήταν το μοναδικό μέ-

λος στην οικογένειά της με ικανότητα να εξάγει λογικά συμπερά-σματα.

«Και κάτι τελευταίο, απλώς για να ικανοποιήσω την περιέρ-γειά μου. Τα μαλλιά σας είναι ξανθά και σγουρά; Έχετε προτί-μηση στο ροζ και φοράτε πλισέ φούστες;»

Γέλια ξέσπασαν από την άλλη άκρη της γραμμής. «Μη μου πείτε πως πρόλαβε και σας παρουσιάστηκε κιόλας έτσι; Τα ξαν-θά μαλλιά και οι μπούκλες ισχύουν. Και το ροζ, για να είμαι ειλι-κρινής. Έχω ροζ μανό αυτή τη στιγμή και φοράω ροζ κραγιόν.Πάντως, έχω χρόνια να φορέσω πλισέ φούστα».

«Μια καρό, πλισέ φούστα;»


«Αυτή, ναι. Ήταν η τελευταία λέξη της μόδας την εποχή πουέλαβα το χρίσμα».

«Αν ρίξεις μια ματιά στην ντουλάπα σου, ή όπου αλλού την άφησες τελευταία φορά, Ίρσα, νομίζω πως θα διαπιστώσεις πωςη συγκεκριμένη φούστα δε βρίσκεται πλέον στην κατοχή σου».

Αφού έκλεισε το τηλέφωνο, κάθισε για λίγο, χαμογελώντας. Δε γνώριζε πολλά για τις αδερφές της Ρόζε, όμως λογάριαζε πως μαζί με τον Άσαντ θα μπορούσαν να τις αντιμετωπίσουν έτσι κι εμφανίζονταν ξαφνικά, θυμίζοντας ύποπτα τη δική τους Ρόζε.

Το «Τίβολι Χολ» βρισκόταν πράγματι στη γωνία απέναντι από το «Ρίο Μπράβο», όμως αρχοντικό δεν ήταν, όπως ενδεχομένως θα υπέθετε κάποιος από το όνομά του. Εκτός κι αν θα μπορούσε ναχαρακτηριστεί έτσι ένα χαμηλοτάβανο κελάρι.

Ο ξάδερφος του Καρλ καθόταν προς το βάθος της αίθουσας, κοντά στις αντρικές τουαλέτες. Από τη στιγμή που έριχνε άγκυρα σε ένα τέτοιο μέρος, δε σηκωνόταν παρά μόνο για να πάει στιςτουαλέτες, ώστε η κύστη του να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις πιέ-σεις που της ασκούσε το ποτό.

Ο Ρόνι σήκωσε το χέρι και του έκανε νόημα, λες και ο Καρλ δε θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει. Έμοιαζε γερασμένος και είχε πάρει βάρος, όμως κατά τα άλλα, δυστυχώς, δεν έδειχνε να έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Τα μαλλιά του ήταν χτενισμένα με άφθονη ποσότητα ζελ, κάπως ανασηκωμένα, αλλά όχι σε στιλ ροκ εν ρολ, περισσότερο θύμιζε ξεθωριασμένο γόη αμερι-κανικής σαπουνόπερας για καταπιεσμένες μεσοαστές νοικοκυ-ρές. Η Βίγκα θα τον χαρακτήριζε χυδαίο. Φορούσε ένα γυαλι-στερό, στενό, μαφιόζικο σακάκι κι ένα τζιν παντελόνι που δεν ταίριαζε ούτε με τα υπόλοιπα ρούχα του ούτε με τα ξεχειλωμέ-

ΕΝΟΧΗ 225

να οπίσθια και τα κοκαλιάρικα πόδια του. Όμως αυτός ήταν ο Ρόνι. Από την κορυφή έως τα μυτερά παπούτσια του. Θλιβερή εικόνα.

«Παρήγγειλα ήδη», ανακοίνωσε στον Καρλ, δείχνοντας δυο άδεια μπουκάλια μπίρας.

«Φαντάζομαι πως το ένα από αυτά ήταν δικό μου», υπέθεσε εκείνος, όμως ο Ρόνι έγνεψε αρνητικά.

«Δύο ακόμα», φώναξε κι ύστερα έγειρε προς το μέρος του Καρλ. «Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, ξάδερφε». Έκανε να σφίξειτο χέρι του, όμως εκείνος πρόλαβε και το τράβηξε εγκαίρως. Κά-ποιοι θαμώνες παραδίπλα απέκτησαν θέμα συζήτησης.

Κοίταξε τον Ρόνι στα μάτια, προτού συμπυκνώσει σε δύο προ-τάσεις τους ισχυρισμούς του Μπέργκε Μπακ σχετικά με τα όσα φερόταν να είχε πει εκείνος σε κάποιο μπαρ της Μπανγκόκ.

«Και λοιπόν;» ήταν η μόνη του απάντηση. Δεν επιχείρησε καννα το αρνηθεί.

«Πίνεις υπερβολικά, Ρόνι. Μήπως θα ήθελες να πω μια καλή κουβέντα για εσένα, να σου βρούμε θέση σε κάποιο πρόγραμμααποτοξίνωσης; Όχι πως θα κάλυπτα εγώ τα έξοδα, να είμαστε εξηγημένοι, όμως έτσι και συνεχίσεις να τσαμπουνάς δημόσια πως ξεπάστρεψες τον πατέρα σου και πως είχα κι εγώ κάποια σχέ-ση, ίσως τα βρεις σκούρα σε κάποια από τις υπέροχες φυλακές που θα σου διαθέσει το δικαστήριο».

«Μαλακίες! Αυτή η υπόθεση παραγράφηκε εδώ και χρόνια».Ο Ρόνι χαμογέλασε στη σερβιτόρα που ήρθε φέρνοντας δύο ακό-μα μπίρες κι ένα πιάτο με φαγητό. Είχε παραγγείλει καπνιστό μπακαλιάρο.

Ο Καρλ έριξε μια ματιά στο μενού. Το ψάρι του Ρόνι στοίχι-ζε εκατόν ενενήντα πέντε κορόνες. Πιθανότατα ήταν το πιο ακρι-βό πιάτο που πρόσφεραν εκεί, όμως ο Καρλ δε σκόπευε να το πλη-ρώσει από την τσέπη του.


«Ευχαριστώ, όμως οι μπίρες δεν είναι για εμένα», είπε, σπρώ-χνοντας τα δύο μπουκάλια στο τραπέζι, προς τη μεριά του Ρόνι.

Πλέον, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το ποιος θα παρα-λάμβανε το λογαριασμό.

«Ενημερωτικά, οι υποθέσεις δολοφονίας δεν παραγράφονται στη Δανία», συνέχισε με ξερό τόνο, αδιαφορώντας για τη σαστι-μάρα της σερβιτόρας μόλις άκουσε τα λόγια του.

«Άκουσε, αδερφέ», είπε ο Ρόνι, όταν έμειναν και πάλι μόνοιτους. «Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει το παραμικρό, οπότε χα-λάρωσε. Ο γέρος μου ήταν ένα κάθαρμα. Μπορεί εσένα να σου φερόταν εντάξει, όμως μ’ εμένα ήταν σκάρτος, σε περίπτωση πουδεν το ήξερες. Εκείνες οι εκδρομές για ψάρεμα ήταν για να κά-νει το κομμάτι του στον πατέρα σου. Χεσμένο το είχε το ψάρεμα. Με το που ξεκουμπιστήκαμε για να βρούμε τις κοπελιές, θα άρα-ξε στην καρέκλα του, συντροφιά με τα τσιγάρα και το φλασκί του, και τα ψάρια ας πήγαιναν στο διάολο. Τα περισσότερα από εκεί-να που “έπιανε” τα είχε φέρει μαζί του. Καλά, δεν το είχες κατα-λάβει;»

Ο Καρλ έγνεψε αρνητικά. Η περιγραφή δεν ταίριαζε καθόλου με την εικόνα του άντρα στον οποίο τόση αδυναμία είχε ο πατέρας του και από τον οποίο ο ίδιος ο Καρλ είχε μάθει τόσα πολλά.

«Δεν είναι αλήθεια, Ρόνι. Τα ψάρια εκείνη τη μέρα ήταν φρέ-σκα, και ο πατέρας σου δεν είχε πιει σταγόνα. Η ιατροδικαστικήέκθεση ήταν ξεκάθαρη ως προς αυτό. Οπότε, γιατί ξεφουρνίζειςόλες αυτές τις παπαριές;»

Ο Ρόνι ανασήκωσε τα φρύδια και μάσησε καλά την μπουκιάτου, προτού απαντήσει: «Ένα μεγάλο παιδί ήσουν όταν έγινε ό,τιέγινε, Καρλ. Έβλεπες μονάχα αυτά που ήθελες να δεις. Κι έτσιόπως σε κόβω τώρα, παραμένεις ένα μεγάλο παιδί. Αν δε θες ναακούσεις την αλήθεια, πλήρωσε το λογαριασμό και ξεκουμπί-σου».

ΕΝΟΧΗ 227

«Αφού είναι έτσι, πες μου. Πες μου πώς σκότωσες τον πατέρα σου και τι σχέση είχα εγώ με αυτό».

«Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να θυμηθείς όλες εκείνεςτις αφίσες στο υπνοδωμάτιό σου».

Αυτή, πάλι, τι κέρατο απάντηση ήταν; «Ποιες αφίσες;»Ο Ρόνι γέλασε. «Είναι αστείο που το θυμάμαι εγώ, ενώ εσύ το

έχεις ξεχάσει».Ο Καρλ πήρε μια βαθιά ανάσα. Όλο εκείνο το ποτό προφα-

νώς είχε μουλιάσει το μυαλό του ξαδέρφου του.«Μπρους Λι, Τζον Σάξον, Τσακ Νόρις». Έριξε μερικά χτυπή-

ματα καράτε στον αέρα. «Πάου! Πάου! Ο Κίτρινος Πράκτωρ Εναντίον της Μαφίας, Ο Κίτρινος Πράκτωρ του Χονγκ Κονγκ, Ματωμένες Γροθιέςτου Καράτε. Για εκείνες τις αφίσες λέω, Καρλ».

«Τις αφίσες από τις ταινίες κουνγκ φου; Τις είχα για ελάχιστο διάστημα. Τις κατέβασα πολύ πριν συμβεί ό,τι συνέβη. Πού θεςνα καταλήξεις, δηλαδή;»

«ΤΖΙΤ ΚΟΥΝ ΝΤΟΟΟΟ!» αναφώνησε ξαφνικά ο Ρόνι, φτύνο-ντας μασουλημένο μπακαλιάρο παντού στο τραπέζι, ενώ οι υπό-λοιποι θαμώνες παραλίγο να πνιγούν με τις μπίρες τους. «Αυτήήταν η πολεμική κραυγή σου, Καρλ. Όλμποργκ, Γιέρινγκ, Φρέ-ντρικσχαουν, Νερεσάντμπι. Έτσι και παιζόταν ταινία του Μπρους Λι σε κάποιο από αυτά τα μέρη, εσύ φρόντιζες να είσαι εκεί. Δεν μπορεί να το έχεις ξεχάσει. Αμέσως μόλις έπιασες το όριο ηλικίας, στηνόσουν πρώτος στην ουρά για εισιτήριο. Απ’ όσο ξέρω, οι ται-νίες χαρακτηρίζονταν ακατάλληλες για ανηλίκους κάτω των δε-κάξι, κι εσύ ήσουν δεκαεφτά όταν πέθανε ο γέρος μου».

«Τι μαλακίες είναι αυτές που λες, Ρόνι; Τι σχέση έχουν όλα αυ-τά με το θέμα μας;»

Ο ξάδερφός του έσκυψε και πάλι πάνω από το τραπέζι. «Μου έμαθες κουνγκ φου, Καρλ. Κι από τη στιγμή που κιάλαρες εκεί-νες τις κοπελιές στο δρόμο, στραβώθηκες και δεν έβλεπες τίποτε


άλλο. Τότε ήταν που του τράβηξα ένα χτύπημα στο λαιμό. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά αρκετά δυνατό ώστε να τον αφήσω αναί-σθητο, ακριβώς όπως μου είχες δείξει. Έκανα από καιρό εξάσκη-ση στα πρόβατα που είχαμε, οπότε σημάδεψα την καρωτίδα καιτου την έριξα. Αμέσως μετά, του κατέφερα και μια κλοτσιά με τη φτέρνα και τον αποτελείωσα. Να, έτσι ακριβώς!»

Ο Καρλ είδε το τραπέζι να τινάζεται. Ο ηλίθιος, ήθελε να κά-νει και επίδειξη.

«Εντάξει, δε χρειάζεται αναπαράσταση. Και θα το εκτιμούσα αν δεν έφτυνες το φαγητό σου πάνω στα ρούχα μου», είπε. «Όμως να σου πω κάτι κι εγώ, Ρόνι; Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σε όλα αυ-τά που μου είπες μόλις τώρα, οπότε για ποιο λόγο ξεφουρνίζεις τό-σες βλακείες; Είπα στον πατέρα σου πως θα τον βρίσκαμε αργότε-ρα, κι ύστερα φύγαμε μαζί. Τόσο πολύ σε πλήγωσε ο θάνατός του, ώστε αισθάνεσαι την ανάγκη να σκαρφιστείς ένα κάρο ψέματα για να καταφέρεις να πορευτείς στη ζωή; Είναι θλιβερό αυτό».

Ο Ρόνι χαμογέλασε. «Πίστεψε ό,τι θέλεις. Έχεις όρεξη για επι-δόρπιο;»

Ο Καρλ έγνεψε αρνητικά. «Έτσι και ακούσω ξανά ότι διαδί-δεις τέτοιες γελοιότητες σχετικά με το θάνατο του πατέρα σου, θα σου εξηγήσω τι εστί βερίκοκο. Συνεννοηθήκαμε;»

Και χωρίς να περιμένει απάντηση, σηκώθηκε και άφησε τον ξάδερφό του με τα υπολείμματα του ψαριού και, κατά πάσα πι-θανότητα, με σοβαρούς προβληματισμούς σχετικά με το πώς θακατάφερνε να πληρώσει το λογαριασμό.

Αναμφίβολα, είχε βάλει κατά μέρος κάθε σκέψη για επιδόρ-πιο.

«Ο Μάρκους Γιάκομπσεν θέλει να σε δει αμέσως», είπε ο αξιω-ματικός υπηρεσίας, μόλις επέστρεψε ο Καρλ στα Κεντρικά.

ΕΝΟΧΗ 229

Έτσι και με περιμένει κατσάδα, του έχω έτοιμη κι εγώ μία, σκέφτηκε καθώς ανέβαινε από τη σκάλα.

«Θα μπω κατευθείαν στο θέμα», είπε ο διοικητής, πριν καν προλάβει ο Καρλ να κλείσει την πόρτα πίσω του. «Και θέλω ναμου απαντήσεις σταράτα. Ξέρεις κάποιον Πιτ Μπόσγουελ;»

Ο Καρλ συνοφρυώθηκε. «Πρώτη φορά ακούω αυτό το όνομα», απάντησε.

«Δεχτήκαμε μια ανώνυμη πληροφορία το απόγευμα, σχετικάμ’ εκείνο το πτώμα στο Άμαρ».

«Τις σιχαίνομαι τις ανώνυμες πληροφορίες. Το λοιπόν, τι παί-ζει;»

«Απ’ ό,τι φαίνεται, το θύμα είναι Βρετανός. Πιτ Μπόσγουελ,είκοσι εννέα ετών, με καταγωγή από την Τζαμάικα. Εξαφανίστη-κε το φθινόπωρο του 2006. Το διάστημα εκείνο ήταν καταχωρι-σμένος ως ένοικος του ξενοδοχείου “Τράιτον” κι εργαζόταν σε μια εμπορική εταιρεία με την επωνυμία Εργαστήρι Κανταλού, η οποία ασχολούνταν με ινδικά, ινδονησιακά και μαλαισιανά τε-χνουργήματα και έπιπλα. Σου θυμίζουν κάτι όλα αυτά;»

«Τίποτε απολύτως».«Επομένως θα συμφωνήσεις πως είναι παράξενο που ο ανώ-

νυμος φίλος μας ισχυρίζεται πως εσύ, ο Άνκερ Χένινγκσεν και αυ-τός ο Πιτ Μπόσγουελ συναντηθήκατε τη μέρα της εξαφάνισής του, σωστά;»

«Συναντηθήκαμε;» Ο Καρλ ένιωσε το μέτωπό του να ζαρώνει.«Και τι λόγο θα είχα να συναντηθώ με έναν τύπο που εισάγει έπι-πλα και μπιχλιμπίδια; Εγώ έπιπλα δεν έχω αλλάξει από τότε πουμετακόμισα στο σπίτι στο Άλερεντ. Δε με παίρνει να αγοράσω και-νούρια έπιπλα, και ό,τι χρειάζομαι το βρίσκω στο IKEA, όπως όλος ο κόσμος. Μου εξηγείς τι σκατά σημαίνουν όλα αυτά, Μάρ-κους;»

«Καλά κάνεις και ρωτάς. Όμως ας περιμένουμε πρώτα να δού-


με τι θα προκύψει στη συνέχεια, τι λες κι εσύ; Κάτι τέτοια ανώνυ-μα τηλεφωνήματα σπάνια περιορίζονται σε μία επικοινωνία», σχολίασε ο διοικητής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών.

Κουβέντα για την εισβολή του Καρλ στην αίθουσα συσκέ-ψεων.


Η ΓΚΙΤΕ ΤΣΑΡΛΣ ΕΜΟΙΑΖΕ με πίνακα ζωγραφικής που αρχικά είχεενθουσιάσει το δημιουργό του, όμως πλέον είχε μπει στην άκρη,παραχωμένος σε μια γωνιά κάποιου μαγαζιού με αντικείμενα από δεύτερο χέρι, με την υπογραφή ξεθωριασμένη από το χρόνο. Εκεί πάνω στο Θόρσχαβν, στις Φερόες, το όνομά της και μόνο ήταναρκετό για να την κάνει να αισθάνεται ξεχωριστή, και στην εφη-βεία της είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως ακόμα κι αν εμφανι-ζόταν κάποιο πρόσωπο στη ζωή της και κατέληγε να παντρευτεί, δε θα το άλλαζε. Το παιδί που άκουγε στο όνομα Γκίτε Τσαρλςήταν ένα ζόρικο, τολμηρό κορίτσι που αποτελούσε βασικό άξονατων αναμνήσεών της. Τα χρόνια που μεσολάβησαν, όμως, δεν εί-χαν τίποτα το αξιόλογο.

Όταν ένας πατέρας χρεοκοπεί και εγκαταλείπει την οικογέ-νειά του, ο κόσμος ενός παιδιού καταρρέει και τα μεγαλεπήβολασχέδια ανατρέπονται. Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της Γκίτε, της μητέρας της και του μικρότερου αδερφού της.

Επιστρέφοντας στη Δανία, στο Βάιλε, βρήκαν ένα ασφαλές –αν και λιγότερο ευχάριστο– υποκατάστατο του προηγούμενου σπι-τιού τους, ένα διαμέρισμα χωρίς θέα στη θάλασσα ή κάποια άλ-λη υδάτινη έκταση, και μέσα σε σύντομο διάστημα η οικογένειααποτελούνταν από τρία μέλη τα οποία σκόρπισαν προς διαφορε-

ΕΝΟΧΗ 231

τικές κατευθύνσεις, επιδεικνύοντας ελάχιστο ενδιαφέρον για τη ζωή ο ένας του άλλου. Είχε να δει τη μητέρα της και τον αδερφό της από τα δεκάξι της, εδώ και τριάντα εφτά χρόνια, κι αυτό ήτανκάτι με το οποίο είχε απολύτως συμφιλιωθεί.

Δόξα τω Θεώ που δεν έχουν ιδέα πόσο χάλια κατέληξε η ζωή μου, σκέφτηκε η Γκίτε, καθώς τραβούσε μια γερή τζούρα από το τσιγάρο της. Δεν είχε βάλει γουλιά αλκοόλ στο στόμα της από τηΔευτέρα και κόντευε να τρελαθεί. Όχι επειδή ήταν εξαρτημένη.Δεν ήταν, κάθε άλλο. Όμως εκείνη η τόνωση, η ενέργεια που χά-ριζε στον εγκέφαλό της, εκείνο το κάψιμο στη γλώσσα και στο λα-ρύγγι της κατάφερνε, με κάποιον τρόπο, να την ανασύρει από τοκενό. Έτσι και υπήρχαν χρήματα στο λογαριασμό της, που δενυπήρχαν, μιας και πλησίαζε το τέλος του μήνα, τότε ένα μπουκά-λι τζιν θα μπορούσε να κάνει θαύματα για δυο τρεις μέρες. Δε χρειαζόταν περισσότερο, επομένως δεν ήταν αλκοολική. Απλώςλιγάκι πεσμένη, αυτό ήταν όλο.

Σκέφτηκε να κατεβεί με το ποδήλατο στο Τράνεμπιεργκ, για να δει μήπως υπήρχε κανείς που να τη θυμόταν από τον καιρό που βοηθούσε στο πρόγραμμα παροχής κατ’ οίκον ιατρικής φρο-ντίδας. Ίσως κατάφερνε να εξασφαλίσει ένα φλιτζάνι καφέ κι ένα ποτηράκι λικέρ. Ίσως να τους βρισκόταν και λίγο σέρι ή πόρτο.

Έκλεισε τα μάτια της και σχεδόν το γεύτηκε.Ένα ποτηράκι μονάχα, δεν είχε σημασία τι, και η αναμονή για

την καταβολή του επιδόματος θα ήταν πολύ πιο εύκολη. Γιατί με-σολαβούσε τόσος πολύς καιρός ανάμεσα στις πληρωμές;

Είχε προσπαθήσει να τους πείσει να της δίνουν τα χρήματαμία φορά την εβδομάδα, όμως οι κοινωνικοί λειτουργοί κατάλα-βαν πού το πήγαινε. Έτσι και της έδιναν τα λεφτά κάθε εβδομά-δα, θα ξαναπερνούσε από εκεί σε δυο τρεις μέρες, με τις τσέπες άδειες και την παλάμη απλωμένη, ενώ οι μηνιαίες καταβολές σή-μαιναν πως θα την έβλεπαν μονάχα στο τέλος του μήνα.


Αυτή ήταν η πιο πρακτική λύση για τους ίδιους, το καταλάβαι-νε αυτό. Δεν ήταν καμιά χαζή.

Έστρεψε το βλέμμα της προς τα χωράφια και διέκρινε το φορ-τηγάκι του ταχυδρόμου να ανηφορίζει την οδό Μόρουπ Κίρκε, από τη μεριά της εκκλησίας του Νόρντμπι. Εκείνη την εποχή του χρόνου, το νησί ήταν ψόφιο. Όλοι οι τουρίστες είχαν φύγει, οι αδερφοί στους οποίους ανήκε σχεδόν ολόκληρη η έκταση βρίσκο-νταν σε μια κατάσταση περίπου χειμερίας νάρκης, και όλοι οι άλ-λοι κάθονταν και περίμεναν το βραδινό δελτίο ειδήσεων και την άνοιξη.

Εδώ και δύο σχεδόν χρόνια ζούσε σε αυτό το βοηθητικό κτί-σμα που ανήκε σε ένα αγρόκτημα, ο ιδιοκτήτης του οποίου αδια-φορούσε τελείως για εκείνη. Ήταν μοναχικά, όμως το είχε συνη-θίσει. Και, σε γενικές γραμμές, αυτή ήταν η πεμπτουσία της ζωής ενός νησιώτη. Τα χρόνια που είχε περάσει στα νησιά Φερόες, αρ-γότερα στο Σπρόγκε και τώρα στο Σάμσε ήταν πολύ καλύτερα από εκείνα που είχε περάσει στις μεγάλες πόλεις, εκεί όπου οι πάντες δε σταματούσαν στιγμή να κινούνται, κι όμως δεν είχαν χρόνο ο ένας για τον άλλο. Όχι, τα νησιά ήταν ό,τι έπρεπε για ανθρώπουςσαν κι εκείνη. Ένα άτομο μπορούσε να τα φέρει βόλτα εκεί. Ηζωή είχε μια σειρά.

Το φορτηγάκι σταμάτησε στον αυλόγυρο, και ο ταχυδρόμος κατέβηκε κρατώντας ένα γράμμα. Σπάνια έπαιρνε αλληλογραφία ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος. Τα φυλλάδια από το συνεταιρι-στικό κατάστημα στο γειτονικό Μόρουπ τού ήταν παραπάνω από αρκετά, και το υπόλοιπο νησί φαινόταν να έχει αποδεχτεί το γε-γονός.

Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή, εκείνη σάστισε. Ο ταχυδρό-μος έριξε το γράμμα στο δικό της γραμματοκιβώτιο; Δεν μπορεί, λάθος θα έκανε.

Όπως έφευγε το φορτηγάκι, η Γκίτε φόρεσε τη ρόμπα της και

ΕΝΟΧΗ 233

βγήκε γρήγορα, σέρνοντας τις παντόφλες της, για να πάει να ανοί-ξει το κουτί. Η διεύθυνση πάνω στο φάκελο ήταν χειρόγραφη. Χρόνια είχε να λάβει τέτοιο γράμμα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, όλοπροσμονή, γύρισε το φάκελο από την άλλη, και ένα κύμα κατά-πληξης διέτρεξε το σώμα της, με το στομάχι της να δένεται κό-μπος αμέσως. Αποστολέας ήταν η Νέτε Χέρμανσεν.

Διάβασε το όνομα και τη διεύθυνση του αποστολέα άλλη μίαφορά, κι ύστερα πάλι, για να σιγουρευτεί, ενώ καθόταν στο τρα-πεζάκι της κουζίνας, ψάχνοντας στα τυφλά να βρει τα τσιγάρα της. Έμεινε αρκετή ώρα να χαζεύει το φάκελο, προσπαθώντας να φανταστεί τι θα μπορούσε να περιέχει.

Η Νέτε Χέρμανσεν! Είχε περάσει τόσος καιρός από τότε...

Τέλη καλοκαιριού του 1956, έξι μήνες ακριβώς μετά τα εικοστάδεύτερα γενέθλιά της, η Γκίτε επιβιβάστηκε στο ταχυδρομικό σκά-φος από το Κορσέρ με προορισμό το Σπρόγκε, γεμάτη προσδο-κίες αλλά ελάχιστες γνώσεις σχετικά με το μέρος που θα αποτε-λούσε το σπίτι της για αρκετά χρόνια.

Είχε συμβουλευτεί προσωπικά έναν έμπειρο γιατρό στο Μπρά-ινινγκ, προκειμένου να μάθει αν το μέρος ήταν κατάλληλο για εκείνη, κι αυτός την είχε κοιτάξει κατάματα πάνω από τον κοκά-λινο σκελετό των γυαλιών του, με βλέμμα θερμό και σοφό, όπως πάντοτε. Ήταν η μόνη απάντηση που χρειαζόταν. Μια νεαρή, φυσιολογική, υγιής κοπέλα μονάχα καλό μπορούσε να κάνει σε ένα τέτοιο μέρος, της είχε πει ο γιατρός. Κι αυτό έκρινε τη συνέ-χεια.

Ήταν εξοικειωμένη με τα άτομα που είχαν λειψό μυαλό. Ορι-σμένα από αυτά μπορούσαν να αποδειχτούν δύσκολα στο χειρι-σμό, όμως τα περισσότερα δε δημιουργούσαν κανένα πρόβλημα.Οι κοπέλες εκεί πέρα στο νησί δεν ήταν τόσο αλαφροΐσκιωτες όσο


εκείνες που είχε συναντήσει στον τομέα της στο Μπράινινγκ, έτσι της είπαν, κι αυτό ήταν κάτι που τη χαροποίησε.

Είχαν σταθεί και την περίμεναν μαζεμένες στην αποβάθρα, με τα μακριά καρό φορέματά τους, πλατιά χαμόγελα και ζωηρά νεύ-ματα, και η Γκίτε είχε σκεφτεί μόνο πως τα μαλλιά τους ήταν χά-λια και τα χαμόγελά τους υπερβολικά πλατιά. Αργότερα έμαθε πως η γυναίκα την οποία αντικαθιστούσε θεωρούνταν η πλέον απεχθής και ότι οι κοπέλες μετρούσαν τις μέρες μέχρι να έρθειτο ταχυδρομικό σκάφος για να την πάρει μακριά.

Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που υποδέχτηκαν την ίδια με τό-σο θερμές αγκαλιές και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.

«Μου αρέσεις!» αναφώνησε μία από τις κοπέλες, τριπλάσια στο μέγεθος από τις υπόλοιπες, αγκαλιάζοντας την Γκίτε τόσο που κόντεψε να τη σκάσει. Βιόλα ήταν το όνομά της, και η χτυπητή παρουσία της σύντομα θα αποδεικνυόταν μάλλον κουραστική.

Πάντως, έδειξαν στην Γκίτε πως ήταν καλοδεχούμενη και τηνεκτιμούσαν.

«Απ’ ό,τι καταλαβαίνω από το φάκελό σου, σου άρεσε να λες ότι είσαι νοσοκόμα, εκεί στο Μπράινινγκ. Δε συμφωνώ με τη χρή-ση αυτού του προσδιορισμού, αλλά και δε θα διαμαρτυρηθώ ανσυνεχίσεις να συστήνεσαι με αυτή την ιδιότητα. Δε διαθέτουμε πλήρως εκπαιδευμένο προσωπικό εδώ στο νησί, επομένως ίσως είναι ωφέλιμο αν οι άλλες συνάδελφοί σου πιστεύουν πως έχουννα κάνουν με μια νοσοκόμα».

Στο δωμάτιο της προϊσταμένης δεν υπήρχαν χαμόγελα, όμως έξω στο προαύλιο μια παρέα κοριτσιών που χασκογελούσαν τηςέριχναν κλεφτές ματιές πίσω από το παράθυρο. Σκιάχτρα με μαλ-λιά κομμένα κοντά, λες και τα είχαν καπακώσει με γαβάθα καικούρεψαν ό,τι περίσσευε, στέκονταν κι έκαναν γκριμάτσες.

«Ο φάκελός σου είναι ικανοποιητικός, όμως θα ήθελα να γνω-ρίζεις πως τα μακριά μαλλιά σου ενδεχομένως να προκαλέσουν

ΕΝΟΧΗ 235

δυσάρεστες επιθυμίες στις κοπέλες, επομένως πρέπει να σου ζη-τήσω να τα μαζεύεις σε δίχτυ όποτε βρίσκεσαι ανάμεσά τους.

»Φρόντισα ώστε το δωμάτιό σου να καθαριστεί και να είναι έτοιμο. Από τώρα και στο εξής, είσαι η ίδια υπεύθυνη για τον εαυ-τό σου. Εδώ στο Σπρόγκε αποδίδουμε μεγαλύτερη σημασία στηντάξη και την ευπρέπεια απ’ ό,τι είχες συνηθίσει σίγουρα στο Μπράινινγκ. Καθαρά ρούχα πάντοτε. Το αυτό ισχύει και για τιςκοπέλες, ενώ η πρωινή υγιεινή είναι υποχρεωτική».

Έγνεψε με το κεφάλι προς επίρρωσιν των λόγων της, αναμέ-νοντας προφανώς μια αντίστοιχη κίνηση εκ μέρους της Γκίτε, ση-μάδι πως είχαν συνεννοηθεί. Η Γκίτε ανταποκρίθηκε.

Πρώτη φορά αντίκρισε τη Νέτε λίγες ώρες αργότερα, καθώς τη συνόδευαν μέσα από την τραπεζαρία των τροφίμων σ’ εκείνη πουχρησιμοποιούσε το προσωπικό.

Η κοπέλα ήταν καθισμένη κοντά στο παράθυρο και χάζευε το νερό λες και ήταν το μοναδικό πράγμα που υπήρχε στον κόσμο. Βρισκόταν ολότελα αποκομμένη από τις φλυαρίες των άλλων κο-ριτσιών γύρω της, από τη θηριώδη Βιόλα που χαιρετούσε την Γκί-τε σκούζοντας, ακόμα κι από το φαγητό πάνω στο τραπέζι. Το φως έπεφτε στο πρόσωπό της σχηματίζοντας σκιές, οι οποίες έμοιαζαν να αποσπούν βίαια τις πλέον μύχιες σκέψεις από το μυα-λό της. Εκείνη τη φευγαλέα στιγμή, η Γκίτε την ερωτεύτηκε πα-ράφορα.

Όταν η προϊσταμένη παρουσίασε την Γκίτε στις κοπέλες, αυ-τές άρχισαν να χειροκροτούν και να χειρονομούν, φωνάζοντας ταονόματά τους, καθώς προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχήτης. Μονάχα η Νέτε και η κοπέλα που καθόταν απέναντί της αντέ-δρασαν διαφορετικά. Η Νέτε στρέφοντας το κεφάλι και κοιτάζο-ντας την Γκίτε κατάματα, λες και πρώτα έπρεπε να διαπεράσει


κάποια αόρατη πανοπλία, και η άλλη κοπέλα πεταρίζοντας τα βλέφαρα, σαν να χάιδευε με το βλέμμα το κορμί της Γκίτε.

«Πώς λένε εκείνη την ήσυχη κοπέλα που καθόταν δίπλα στοπαράθυρο;» ρώτησε αργότερα, την ώρα που βρισκόταν στην τρα-πεζαρία μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό.

«Δεν είμαι σίγουρη πως κατάλαβα ποια εννοείς», είπε η προϊ-σταμένη.

«Εκείνη που καθόταν απέναντι από την άλλη κοπέλα, την προ-κλητική».

«Απέναντι από τη Ρίτα; Τη Νέτε θα εννοείς», απάντησε η γυ-ναίκα δίπλα της. «Πάντοτε εκεί πέρα κάθεται, στη γωνία, και χα-ζεύει τη θάλασσα και τους γλάρους. Της αρέσει να τους βλέπει ναανοίγουν τα μύδια. Όμως, αν νομίζεις πως είναι ήσυχη, φοβάμαι πως κάνεις μεγάλο λάθος».

Η Γκίτε άνοιξε το γράμμα της Νέτε Χέρμανσεν και άρχισε να δια-βάζει, ενώ τα χέρια της έτρεμαν όλο και περισσότερο καθώς προ-χωρούσε. Φτάνοντας στο σημείο όπου η Νέτε ανέφερε πως σκό-πευε να δωρίσει στην Γκίτε δέκα εκατομμύρια κορόνες, ένιωσε να της κόβεται η ανάσα και αναγκάστηκε να αφήσει το γράμμα. Βάλ-θηκε να βηματίζει πέρα δώθε στην κουζίνα για αρκετά λεπτά, χω-ρίς να τολμάει να κοιτάξει το χαρτί. Τακτοποίησε τα τενεκεδάκιαμε τα τσάγια, καθάρισε με ένα βρεγμένο πανί την επιφάνεια τουτραπεζιού και σκούπισε τις παλάμες πάνω στους γοφούς της, προ-τού στρέψει ξανά την προσοχή της στο προκείμενο. Δέκα εκατομ-μύρια κορόνες. Κι ύστερα διάβασε πως υπήρχε εσώκλειστη καιμια επιταγή. Βούτηξε το φάκελο και κοίταξε μέσα. Ήταν αλή-θεια. Δεν την είχε προσέξει νωρίτερα.

Κάθισε βαριά στη θέση της και έφερε ένα γύρο τα μάτια τηςστο φτωχικό δωμάτιο, ενώ τα χείλη της έτρεμαν.

ΕΝΟΧΗ 237

«Η Νέτε το έστειλε», μονολόγησε αρκετές φορές, προτού βγά-λει τη ρόμπα της.

Το ποσό που ανέγραφε η επιταγή ήταν δύο χιλιάδες κορόνες.Πολύ περισσότερα χρήματα απ’ όσα θα στοίχιζε το ταξίδι με τοπορθμείο και το τρένο μέχρι την Κοπεγχάγη, μετ’ επιστροφής. Δε θα μπορούσε να την εισπράξει στην τράπεζα στο Τράνεμπιεργκ,γιατί τους χρωστούσε παραπάνω χρήματα απ’ όσα άξιζε η επιτα-γή, όμως ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος θα της έδινε χίλιες πε-ντακόσιες κορόνες για να την κρατήσει αυτός. Ύστερα, η Γκίτεθα πήγαινε με το ποδήλατό της στο συνεταιριστικό κατάστημα στο Μόρουπ, όσο γρηγορότερα μπορούσε.

Η κατάσταση απαιτούσε κάτι δυνατό. Και η γκάμα των αλκο-ολούχων ποτών που διέθετε το κατάστημα ήταν παραπάνω απόεπαρκής.

19Σεπτέμβριος 1987

Η ΝΕΤΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕ τα φυλλάδια που ήταν αραδιασμένα μετάξη πάνω στο τραπεζάκι του καφέ και τα ακούμπησε στο περ-βάζι του παραθύρου. Ήταν κάποια θελκτικά φυλλάδια της Μα-γιόρκα, που παρουσίαζαν άνετα διαμερίσματα στη Σάντα Πόν-σα, στο Αντράξ και το Πόρτο Κρίστο, κάποια σπιτάκια στη Σον Βίδα και την Πολένκα, καθώς κι ένα ρετιρέ στο Σαν Τέλμο. Οι τιμές ήταν λογικές, και υπήρχε μεγάλη ποικιλία για να διαλέξει. Τα όνειρά της έμπαιναν σε μια σειρά και σύντομα θα πραγμα-τοποιούνταν.

Ήθελε να βρίσκεται μακριά από τη Δανία όταν θα έφτανε ο χειμώνας, και η Μαγιόρκα φάνταζε ιδανικός προορισμός. Εκεί,σε αυτή την υπέροχη φύση, θα απολάμβανε τους καρπούς της


σκληρής δουλειάς του συζύγου της και θα γερνούσε με αξιοπρέ-πεια.

Μεθαύριο, όταν τα πάντα θα είχαν τελειώσει, θα έκλεινε εισι-τήριο για την Πάλμα ντε Μαγιόρκα και θα αποφάσιζε ποια ήτανη κατοικία που της ταίριαζε. Σε μία εβδομάδα από τώρα, θα είχεφύγει.

Έβγαλε και πάλι τη λίστα με τα ονόματα και διάβασε τη σελί-δα, ενώ με το νου της ανέτρεχε στην όλη διαδικασία. Τίποτα δενμπορούσε να αφεθεί στην τύχη.

Ρίτα Νίλσεν 11:0011:45• Συγύρισμα: 11:4512:30

Τάγκε Χέρμανσεν 12:3013:15• Συγύρισμα: 13:1513:45

Βίγκο Μόγκενσεν 13:4514:30• Συγύρισμα: 14:3015:00

Φιλίπ Νέρβιγ 15:0015:45• Συγύρισμα: 15:4516:15

Κουρτ Βεντ 16:1517:00• Συγύρισμα: 17:0017:30

Γκίτε Τσαρλς 17:3018:15• Συγύρισμα: 18:15

Έγνεψε καταφατικά, καθώς φανταζόταν την άφιξη καθενός από τους ανθρώπους που είχε καλέσει. Ναι, όλα έμοιαζαν εντάξει.

Με το που θα έμπαινε ένας από αυτούς στο διαμέρισμα, η Νέ-

ΕΝΟΧΗ 239

τε θα πίεζε το πλήκτρο που απενεργοποιούσε το θυροτηλέφωνο. Όταν το θύμα δε θα ήταν πια σε θέση να αντισταθεί, θα το ενερ-γοποιούσε και πάλι. Αν ο επόμενος που είχε σειρά έφτανε νωρίςκαι χτυπούσε το κουδούνι, θα του ζητούσε να φύγει και να επι-στρέψει τη συμφωνημένη ώρα. Κι αν κάποιος εμφανιζόταν καθυ-στερημένος, θα τον έστελνε στο τέλος της σειράς και θα του πρό-τεινε να περάσει από το εστιατόριο στις λίμνες για να φάει κάτι,με δικά της έξοδα. Δεδομένης της κατάστασης και της προοπτι-κής τόσο σημαντικών απολαβών, εκείνη δεν είχε καμία αμφιβο-λία πως θα ακολουθούσαν όλοι τις οδηγίες της.

Κι αν η τύχη τα έφερνε έτσι και κάποιος από τους επισκέπτεςτης έπεφτε κατά τύχη πάνω σε άλλον έξω από το σπίτι, δε θα εί-χε ιδιαίτερη σημασία. Η Νέτε είχε φροντίσει ώστε όσοι είχαν δια-δοχικά ραντεβού να μην έχουν συναντηθεί παλαιότερα. Ο Κουρτ Βεντ και η Γκίτε Τσαρλς ενδεχομένως θα μπορούσαν να είχαν συ-μπέσει σε κάποιο νοσοκομείο ή αντίστοιχο ίδρυμα, όμως ο κίνδυ-νος να μην εμφανιστεί ένας άντρας όπως ο Κουρτ Βεντ ακριβώς στην ώρα του, λογικά ήταν αμελητέος.

«Σοφή απόφαση να αφήσω την Γκίτε για το τέλος», μονολόγη-σε. Με την Γκίτε δεν μπορούσες να ξέρεις τι θα συμβεί. Η ακρί-βεια στα ραντεβού ουδέποτε την απασχόλησε ιδιαίτερα.

Ναι, το σχέδιο ήταν καλό και το πρόγραμμα έτσι κανονισμέ-νο, ώστε όλα θα πήγαιναν μια χαρά.

Κανείς από τους άλλους ενοίκους δε θα άνοιγε σε κάποιον εκτός από τους δικούς του επισκέπτες, γι’ αυτό ήταν σίγουρη. Τα πρεζόνια που κυκλοφορούσαν στο Μπλόγκορντς Πλαντς και έκλε-βαν για να βρουν τη δόση τους είχαν αποδείξει σε αρκετές περι-πτώσεις πως κάτι τέτοιο ήταν τουλάχιστον παράτολμο.

Και όταν θα ολοκληρώνονταν τα ραντεβού, η Νέτε θα είχε όλο το βράδυ και τη νύχτα για να τακτοποιήσει τις όποιες εκκρεμότητες.

Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει πλέον ήταν να βεβαιωθεί


πως το δωμάτιο ήταν πράγματι αεροστεγές. Κι αυτό απαιτούσε μια δοκιμή.

Πήρε την τσάντα για τα ψώνια της κι ένα κατσαβίδι από τηνεργαλειοθήκη, βγήκε στο διάδρομο και στάθηκε μπροστά στηνπόρτα της. Το κεφάλι της μιας βίδας ήταν φαγωμένο, όμως η Νέ-τε επέμεινε και, τελικά, κατάφερε να αφαιρέσει την πλακέτα με το όνομά της. Την έριξε μέσα στην τσάντα για τα ψώνια, κατέβη-κε από τη σκάλα και βγήκε στο δρόμο.

Πρώτα στον τσαγκάρη που φτιάχνει και κλειδιά, στη Μπλό-γκορντσγκεδε, κι ύστερα στο χρωματοπωλείο στη Νέρεμπρογκε-δε, αποφάσισε.

«Αφήστε τη να δω τι μπορώ να κάνω», είπε ο άνθρωπος, κα-θώς παρατηρούσε την πλακέτα με το όνομα. «Πάντως, θα χρεια-στώ το λιγότερο μία ώρα κι ένα τέταρτο. Έχω πρώτα να αλλάξω τακούνια σε κάτι παπούτσια».

«Θα περάσω ξανά σε μιάμιση ώρα. Φροντίστε η χάραξη να εί-ναι ίδια με την πρωτότυπη. Και θα προσέξετε το όνομα να είναι γραμμένο σωστά, ναι;»

Έγινε κι αυτό, συλλογίστηκε προχωρώντας στο δρόμο. Το όνο-μα στο θυροτηλέφωνο ήταν ακόμα Νέτε Ρόζεν, όμως αυτό θα τοδιόρθωνε με μια αυτοκόλλητη ετικέτα κι ένα μαρκαδόρο. Από τώ-ρα και στο εξής ήταν η Νέτε Χέρμανσεν, είχε ήδη υπογράψει και αποστείλει τα σχετικά έγγραφα. Οι άλλοι ένοικοι μπορεί να απο-ρούσαν με την αλλαγή, όμως δεν την ενδιέφερε.

«Χρειάζομαι κάτι που να έχει έντονη οσμή», είπε στο χρωμα-τοπώλη. «Είμαι δασκάλα βιολογίας κι έχω μάθημα με τα παιδιάγια το οσφρητικό σύστημα αύριο. Από ευχάριστες μυρωδιές είμαι καλυμμένη, αυτό που χρειάζομαι είναι κάτι δύσοσμο».

Ο χρωματοπώλης χαμογέλασε λοξά. «Αφού είναι έτσι, θα πρό-τεινα νέφτι, αμμωνία και παραφίνη. Αυτά είναι αρκετά για να δα-κρύσουν τα μάτια οποιουδήποτε».

ΕΝΟΧΗ 241

«Μάλιστα. Θα χρειαστώ και λίγη φορμόλη. Τέσσερα με πέντε μπουκάλια».

Η Νέτε χαμογελούσε καθώς παραλάμβανε τις σακούλες πάνωαπό τον πάγκο, κι εκεί οι δουλειές της ολοκληρώθηκαν.

Δύο ώρες αργότερα, η καινούρια πλακέτα με το όνομα ΝΕΤΕ ΧΕΡΜΑΝΣΕΝ είχε βιδωθεί πάνω στην πόρτα. Πράγματι, θα ήταν λάθος οι επικείμενες πράξεις εκδίκησης να λάβουν χώρα πίσω από μια πόρτα που έφερε το όνομα Ρόζεν.

Πήγε στην κουζίνα και συγκέντρωσε οχτώ μπολ, τα οποία και μετέφερε στο δωμάτιο στο βάθος του διαδρόμου.

Άπλωσε εφημερίδες πάνω στο μεγάλο τραπέζι για κάθε ενδε-χόμενο, και σε αυτές απόθεσε τα μπολ, γεμίζοντας το καθένα από αυτά με υγρά που είχαν έντονη μυρωδιά, ευχάριστη ή δυσάρεστη. Κολόνια, νερό λεβάντας, νέφτι, παραφίνη, βενζίνη, ξίδι, οινόπνευ-μα και, τέλος, αμμωνία.

Η τελευταία σχημάτισε ένα αόρατο σύννεφο, το οποίο προέ-κυψε ξαφνικά, ερεθίζοντας τα ρουθούνια και το λαιμό της Νέτε, τόσο που έβηξε από τη μυρωδιά.

Άφησε τα μπουκάλια επιτόπου και βγήκε από το δωμάτιο όσογρηγορότερα μπορούσε, κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Βογκώντας, έτρεξε στο μπάνιο και ξέπλυνε το πρόσωπό της με κρύο νερό. Οι συνδυασμένες αναθυμιάσεις εκείνων των ουσιών ήταν πραγματικά απαίσιες. Την έκαναν να αισθάνεται λες και διά-βρωναν τη σάρκα της, λες και εισέβαλλαν στον εγκέφαλό της μέ-σα από τις ρινικές της μεμβράνες.

Κουτσαίνοντας, πέρασε απ’ όλα τα δωμάτια του διαμερίσμα-τος, ανοίγοντας τα παράθυρα για να φύγουν οι οσμές που είχανξεφύγει όταν βγήκε από το αεροστεγές δωμάτιο ή όσες είχαν κα-θίσει επίμονα πάνω στα ρούχα της.

Έπειτα από μία ώρα έκλεισε τα παράθυρα ξανά, έβαλε τα μπουκάλια της φορμόλης στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη,


βγήκε από το διαμέρισμα και πήγε να καθίσει σε ένα παγκάκι δί-πλα στη λίμνη.

Ένα αμυδρό χαμόγελο ανασήκωσε τις γωνίες του στόματός της.

Το σχέδιο θα πετύχαινε.

Μία ώρα αργότερα, ήταν έτοιμη να επιστρέψει. Δεν ένιωθε πιατις έντονες οσμές στη μύτη της, και τα ρούχα της είχαν αεριστεί από το ευχάριστο αεράκι που φυσούσε στα τέλη του καλοκαιριού. Ήταν ωραίο που είχε φτάσει μέχρι εκεί. Την είχε πλημμυρίσειμια γαλήνη.

Κι αν, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, η παραμικρή υποψία αναθυ-μιάσεων εξακολουθούσε να υπάρχει στο κλιμακοστάσιο ή στο δια-μέρισμα, θα έπρεπε να πασχίσει όλη νύχτα να διορθώσει το πρό-βλημα. Πλέον, ο στόχος της ήταν ξεκάθαρος. Δεν μπορούσε να ξέ-ρει αν η φορμόλη θα ενεργούσε έτσι όπως το είχε προβλέψει, επο-μένως το δωμάτιο έπρεπε να είναι απολύτως αεροστεγές. Αν δεν ήταν, δε θα κατάφερνε να πάει στη Μαγιόρκα, όσο κι αν το ήθελε.

Μπήκε στο χολ του κτιρίου και στάθηκε για αρκετή ώρα στηβάση της σκάλας, μυρίζοντας την ατμόσφαιρα. Υπήρχε διάχυτη μια ελαφριά μυρωδιά από το σκύλο του γείτονα, όμως τίποτε άλ-λο. Η όσφρησή της ήταν ανέκαθεν καλή.

Επανέλαβε το ίδιο σε κάθε κεφαλόσκαλο, με τα ίδια αποτελέ-σματα, κι όταν έφτασε τελικά στον τέταρτο όροφο, γονάτισε μπρο-στά στην πόρτα της, άνοιξε τη θυρίδα για τα γράμματα και πήρεβαθιά ανάσα.

Χαμογέλασε. Τίποτε ακόμα.Στη συνέχεια πέρασε στο διαμέρισμα, κι εκεί την υποδέχτηκε

ο καθαρός αέρας που είχε μπει από τα ανοιχτά παράθυρα μία ώρα νωρίτερα. Στάθηκε για λίγο, με τα μάτια κλειστά, εστιάζο-

ΕΝΟΧΗ 243

ντας την προσοχή της σε αυτή τη μία αίσθηση που θα μπορούσε να καθορίσει τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας. Αλλά και πάλι δε μύρισε κάτι.

Πέρασε άλλη μία ώρα χωρίς να διαρρεύσει η παραμικρή οσμή, και τελικά άνοιξε την πόρτα του δωματίου στο βάθος του διαδρόμου.

Μέσα σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, τα μάτια της έτρε-χαν ποτάμι. Λες κι είχε έρθει αντιμέτωπη με χημικά αέρια, οι απο-πνικτικές αναθυμιάσεις έμοιαζαν να διαποτίζουν κάθε εκτεθειμέ-νο πόρο του κορμιού της. Έκλεισε τα μάτια της σφιχτά κι έφερε την παλάμη στο στόμα της, καθώς προχωρούσε στα τυφλά μέχριτο παράθυρο, κατορθώνοντας να το ανοίξει.

Σαν άνθρωπος που κινδύνευε να πνιγεί, έβγαλε το κεφάλι της έξω και προσπάθησε να πάρει βαθιές ανάσες, βήχοντας ασταμά-τητα.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, τα περιεχόμενα και των οχτώ μπολ είχαν χυθεί στην τουαλέτα κι είχαν παρασυρθεί από το νερό πουέτρεξε αρκετές φορές από το καζανάκι, για κάθε ενδεχόμενο. Ύστερα η Νέτε άνοιξε για μία ακόμα φορά διάπλατα όλα τα πα-ράθυρα του διαμερίσματος, προτού πλύνει προσεκτικά τα μπολ.Μέχρι να βραδιάσει, ήξερε πως είχε περάσει το τεστ που έβαλε στον εαυτό της.

Άπλωσε ένα λευκό τραπεζομάντιλο πάνω στην τραπεζαρία του αεροστεγούς δωματίου, έβγαλε το καλύτερο πορσελάνινο σερβί-τσιο της κι έστρωσε το τραπέζι. Κρυστάλλινα ποτήρια, ασημένιαμαχαιροπίρουνα και από μια προσεκτικά γραμμένη κάρτα για τη θέση καθενός από τους καλεσμένους της.

Ήταν μια λαμπρή περίσταση.Μόλις τελείωσε, έστρεψε το βλέμμα της πέρα από τις κορυφές

των δέντρων, που τα φύλλα τους είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν. Ευ-τυχώς, σύντομα θα έφευγε από εκεί.


Θυμήθηκε να κλείσει τα παράθυρα του αεροστεγούς δωμα-τίου προτού πέσει για ύπνο, σφραγίζοντάς τα με διάφανη σιλικό-νη. Κι ύστερα έκανε πίσω και θαύμασε το έργο της.

Θα περνούσε πράγματι πολύς καιρός μέχρι να ανοίξουν ξανάτα συγκεκριμένα παράθυρα.


ΗΤΑΝ ΛΕΣ ΚΙ ΕΝΑ ΣΤΡΩΜΑ από σύννεφα είχε κατεβεί για να πλα-κώσει τις σκέψεις του Καρλ, μαύρο και δυσοίωνο, φορτισμένο μεηλεκτρική ενέργεια: η υπόθεση του καρφωτικού πιστολιού, οι υποψίες του Χάρντι και τα νομίσματα με τα δακτυλικά αποτυπώ-ματα του Άνκερ και του ίδιου πάνω τους, τα σχέδια της Βίγκα γιατο γάμο της και το πώς αυτά θα επηρέαζαν τη δική του οικονομι-κή κατάσταση, το παρελθόν του Άσαντ, οι ιδιοτροπίες της Ρόζε, οι βλακώδεις φλυαρίες του Ρόνι και η πλήρως απογοητευτική εξέ-λιξη εκείνης της βραδιάς με τη Μόνα. Πρώτη φορά στη ζωή τουτον βάραιναν ταυτόχρονα τόσα διαφορετικά ζητήματα. Κιχ δενπρολάβαινε να κάνει μέχρι να σκάσει η επόμενη βόμβα. Αυτή η δυσθυμία δεν ταίριαζε ουδόλως σε έναν κατά τα άλλα ικανό υπάλ-ληλο του κράτους, που δουλειά του ήταν να επιλύει μυστήρια μπροστά στα οποία σταματούσε ο νους όλων των άλλων. Συνέλα-βε τον εαυτό του να αναρωτιέται μήπως έπρεπε να συγκροτήσουν ένα νέο τομέα, κύρια αποστολή του οποίου θα ήταν να δώσει απα-ντήσεις στα δικά του μυστήρια.

Ο Καρλ αναστέναξε, άναψε τσιγάρο και άνοιξε την τηλεόρα-ση για να παρακολουθήσει τις ειδήσεις. Τον βοηθούσε κάπως ναβλέπει πως οι άλλοι άνθρωποι είχαν πολύ χειρότερα προβλήμα-τα απ’ ό,τι ο ίδιος.

ΕΝΟΧΗ 245

Μία και μόνη ματιά στην επίπεδη οθόνη πάνω στον τοίχο ήταν αρκετή για να τον επαναφέρει απότομα στην πραγματικότητα. Πέντε μεγάλοι άνθρωποι λογομαχούσαν για τη φιλοσοφία της κυ-βέρνησης όσον αφορά τα οικονομικά. Πιο αδιάφορο θέμα δεν μπορούσαν να βρουν; Και που τα έλεγαν, μήπως άλλαζε κάτι;

Ο Καρλ πήρε στα χέρια του το χαρτί που του είχε αφήσει η Ρόζε μαζί με την αναφορά της για την Γκίτε Τσαρλς, όση ώρα εκείνος ήταν πάνω με τον Μάρκους. Μισή σελίδα, χειρόγραφη.Σοβαρά, αυτά μονάχα κατάφερε να βρει;

Διάβασε τις σημειώσεις και κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές τις βρήκε.

Παρότι η Ρόζε είχε ψάξει το θέμα καλά, κανένας από την υπη-ρεσία παροχής κατ’ οίκον ιατρικής φροντίδας στο Σάμσε δεν μπο-ρούσε να θυμηθεί το παραμικρό σχετικά με την Γκίτε Τσαρλς, και για το λόγο αυτό κανείς δεν είχε να πει κάτι για τις κλοπές εις βά-ρος ηλικιωμένων, τις οποίες διέπραττε εκείνη στη βάρδιά της. Αντίστοιχα, το πέρασμά της από το νοσοκομείο στο Τράνεμπιεργκ δεν οδήγησε σε κάποιο στοιχείο, καθώς το νοσηλευτικό ίδρυμα εί-χε κλείσει στα χρόνια που μεσολάβησαν και το προσωπικό του δια-σκορπίστηκε σε ολόκληρη τη χώρα. Η μητέρα της είχε πεθάνει προ πολλού, και ο αδερφός της, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στον Καναδά, είχε φύγει επίσης από τη ζωή λίγα χρόνια νωρίτερα. Ο μόνος ουσιαστικός σύνδεσμος ήταν ο άντρας που της νοίκιαζε ένα δωμάτιο στην οδό Μόρουπ Κίρκε, πριν από είκοσι τρία χρόνια.

Η Ρόζε τον περιέγραφε με πολλή καυστικότητα: Ο τύπος είναι χαμένο κορμί ή ίσως ένας δύστροπος γέρος. Μετά την Γκίτε Τσαρλς, νοίκιασε εκείνη την τρύπα (21 τετραγωνικά) σε δεκαπέντε με είκοσι άτομα ακόμα. Τη θυμάται καλά, αλλά δεν έχει τίποτα το αξιόλογο να πει. Είναι απόεκείνους τους χωριάτες που τα παπούτσια τους βρομάνε σκατά, τα τρακτέρτους σκουριάζουν πίσω από το σπίτι, και νομίζουν πως ο μόνος τρόπος γιανα βγάλουν χρήματα είναι να τα παίρνουν μαύρα.


Ο Καρλ ακούμπησε το χαρτί στο γραφείο και βάλθηκε να δια-βάζει την περίληψη των ερευνών σχετικά με την υπόθεση της Γκί-τε Τσαρλς. Και εδώ, οι ουσιαστικές πληροφορίες ήταν λιγοστές.

Η εικόνα άλλαξε μερικές φορές πάνω στην επίπεδη οθόνη, προβάλλοντας διαδοχικά δύο μεγάλες συγκεντρώσεις σε συνεδρι-ακές αίθουσες, καθώς και τα πρόσωπα δύο ηλικιωμένων αντρών που χαμογελούσαν πλατιά σε οποιονδήποτε νοιαζόταν να τους κοιτάξει.

Ο δημοσιογράφος που περιέγραφε το ρεπορτάζ ελάχιστο σε-βασμό τούς έδειξε στο συνοδευτικό σχόλιό του.

«Τώρα που το Κόμμα Καθαρότητας, έπειτα από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών, κατόρθωσε επιτέλους να συγκε-ντρώσει ικανό αριθμό υπογραφών ώστε να κατέλθει στις επόμε-νες γενικές εκλογές, πολλοί θα διερωτώνται κατά πόσο η κατά-σταση στην πολιτική σκηνή της Δανίας βρήκε, τελικά, πάτο. Απότην εποχή του Κόμματος Ανατροπής έχουμε να δούμε πολιτικόσχηματισμό που να διεκδικεί φωνή στα πολιτικά πράγματα επί τη βάσει μιας τόσο αμφιλεγόμενης και, κατά την άποψη πολλών, απαράδεκτης πλατφόρμας. Στο σημερινό εναρκτήριο συνέδριο,ο ιδρυτής του κόμματος, ο φανατικός και συχνά επικρινόμενος Κουρτ Βεντ, γιατρός με ειδίκευση σε θέματα γονιμότητας, παρου-σίασε τους υποψηφίους του κόμματος για τις επόμενες εκλογές, και αντιθέτως με την εποχή του Κόμματος Ανατροπής, μεταξύ αυ-τών των προσώπων συγκαταλέγονται αρκετοί διακεκριμένοι πο-λίτες, άντρες και γυναίκες, με επιστημονικό υπόβαθρο και σημα-ντική πορεία στον επαγγελματικό τους χώρο. Με το μέσο όρο ηλι-κίας των υποψηφίων να κυμαίνεται γύρω στα σαράντα, οι κατη-γορίες των πολιτικών του αντιπάλων, σύμφωνα με τις οποίες τοΚόμμα Καθαρότητας αποτελείται αποκλειστικά από υπερήλικες, καταρρίφθηκαν κατά τον πλέον σαφή τρόπο, παρότι ο ίδιος ο δό-κτωρ Βεντ είναι ογδόντα οχτώ ετών και πολλά από τα μέλη της

ΕΝΟΧΗ 247

πολιτικής γραμματείας του κόμματος έχουν προ πολλού αποχω-ρήσει από τον επαγγελματικό στίβο».

Ο σκηνοθέτης, στη συνέχεια, έδωσε πλάνο ενός ψηλού άντραμε λευκές φαβορίτες, ο οποίος έμοιαζε αρκετά νεότερος από ογδόντα οχτώ χρόνων. Δόκτωρ Κουρτ Βεντ, Ιατρός και Ιδρυτής του Κόμματος, έγραφε η λεζάντα στην οθόνη.

«Πρόλαβες να ρίξεις μια ματιά στο σημείωμά μου και στην αναφορά για την εξαφάνιση της Γκίτε Τσαρλς;» τον διέκοψε η Ρόζε.

Ο Καρλ στράφηκε και την κοίταξε. Έχοντας μιλήσει στην πραγματική αδερφή της, την Ίρσα, του ήταν δύσκολο να αξιολο-γήσει αυτό που έβλεπε. Μήπως και αυτός ο χαρακτήρας ήταν έναπλαστό προσωπείο; Όλη εκείνη η μαυρίλα στα ρούχα, το βαρύ μακιγιάζ στα μάτια, τα παπούτσια που θα μπορούσαν να σουβλί-σουν κόμπρα...

«Α, ναι. Στο περίπου, τέλος πάντων».«Ουσιαστικά στοιχεία δεν έχουμε, πέρα από την πρώτη ανα-

φορά που πήραμε από τη Λις. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι ερευνητές εκεί-νη την εποχή δεν κατάφεραν να βγάλουν άκρη, οπότε περιορίστη-καν να δώσουν την περιγραφή της. Τόνισαν το θέμα που είχε ηΓκίτε Τσαρλς με το ποτό, και παρότι ο όρος “αλκοολική”, όλως περιέργως, δεν αναφέρεται ευθέως, είναι προφανές πως κατέλη-ξαν στο συμπέρασμα ότι κατά πάσα πιθανότητα έπεσε νεκρή από το ποτό κάπου. Συγγενείς δεν υπήρχαν, ούτε συνάδελφοι, οπότεη υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Τέρμα η Γκίτε Τσαρλς».

«Κάτι διάβασα πως την είδαν κάποιοι μάρτυρες να επιβιβάζε-ται στο πορθμείο για το Κάλουνμπορ. Μήπως υπάρχει κάποια θε-ωρία ότι έπεσε στη θάλασσα;»

Η Ρόζε τού έριξε ένα εκνευρισμένο βλέμμα. «Όχι, Καρλ, την είδαν και να αποβιβάζεται, σου το είπα ήδη αυτό. Δε μου λες, πό-σα δευτερόλεπτα διέθεσες για να διαβάσεις την αναφορά;»


Ήταν μια ερώτηση την οποία ο Καρλ επέλεξε να προσπερά-σει. Είχε ειδικότητα στο σαρκασμό. «Και ο σπιτονοικοκύρης, τι είχε να πει για την εξαφάνισή της;» προτίμησε να ρωτήσει. «Δενμπορεί να μην τον απασχόλησε, από τη στιγμή που δεν εισέπρατ-τε το ενοίκιο».

«Κι όμως, δεν τον απασχόλησε. Η Πρόνοια τον πλήρωνε απευ-θείας, διαφορετικά η Τσαρλς θα ξόδευε όλο το νοίκι στο ποτό.Οπότε ο σπιτονοικοκύρης, αυτό το καθίκι, δε σκόπευε να πει που-θενά πως η νοικάρισσά του είχε εξαφανιστεί, εφόσον το παραδά-κι έπεφτε κανονικά. Τελικά, ο διευθυντής του τοπικού συνεταιρι-στικού καταστήματος ήταν εκείνος που μίλησε στην Αστυνομία.Είπε πως η Γκίτε Τσαρλς είχε περάσει από το κατάστημα όλο ύφος την τελευταία μέρα του Αυγούστου, έχοντας χίλιες πεντακό-σιες κορόνες στην τσέπη της. Του ανακοίνωσε πως είχε κληρονο-μήσει ένα σκασμό λεφτά και έφευγε για την Κοπεγχάγη προκει-μένου να τα εισπράξει. Εκείνος γέλασε, και η Τσαρλς εκνευρί-στηκε».

Ο Καρλ αναδεύτηκε στην καρέκλα του. «Την περίμενε κληρο-νομιά; Και ήταν αλήθεια αυτό;»

«Κουραφέξαλα! Επικοινώνησα ήδη με τις αρμόδιες υπηρε-σίες, και δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε κληρονομιά μεδικαιούχο την Τσαρλς».

«Χμ... Παραήταν καλό για να ισχύει, έτσι δεν είναι;»«Ναι, όμως άκου κι αυτό. Υπάρχει μια φράση εδώ που ίσως

σε προβληματίσει».Πήρε το φάκελο από το γραφείο του και εντόπισε ένα σημείο

περίπου στα μισά της αναφοράς.«Εδώ είμαστε. Ο διευθυντής του καταστήματος δήλωσε την

εξαφάνισή της μία εβδομάδα αργότερα, γιατί η Τσαρλς τού έβα-λε ένα χαρτονόμισμα των πεντακοσίων κορονών στο χέρι και τουείπε πως αν δεν επέστρεφε με δέκα εκατομμύρια την επόμενη

ΕΝΟΧΗ 249

εβδομάδα, τα χρήματα ήταν δικά του. Και πως αν εκείνη τα έφερ-νε τα λεφτά, τότε θα της επέστρεφε το χαρτονόμισμα, μαζί με έναν καφέ κι ένα μπουκάλι ποτό. Ο τύπος δεν είχε κάτι να χάσει, σω-στά; Και γι’ αυτό δέχτηκε το στοίχημα».

«Δέκα εκατομμύρια!» αναφώνησε ο Καρλ, σφυρίζοντας. «Πά-ντως, όλα αυτά ήταν της φαντασίας της, σωστά;»

«Κατά πάσα πιθανότητα, ναι. Όμως υπάρχει κι άλλο. Ο διευ-θυντής του καταστήματος βρήκε το ποδήλατό της παρατημένο στο λιμάνι μία εβδομάδα αργότερα και σκέφτηκε μήπως της εί-χε συμβεί κάτι».

«Λογική υπόθεση μου ακούγεται. Αυτός είχε ακόμα το πεντα-κοσάρικο. Και, απ’ ό,τι ξέρουμε, η Τσαρλς δεν ήταν μια γυναίκαπου θα σκόρπαγε έτσι τα χρήματά της», είπε ο Καρλ.

«Ακριβώς. Η αναφορά γράφει το εξής: Ο διευθυντής του συνεταιριστικού καταστήματος, Λάσε Μπιεργκ, δήλωσε ότι εκτός κι αν η Γκίτε Τσαρλς πράγματι εισέπραξε τα δέκα εκατομμύρια, αφήνοντας πίσω την παλιά ζωή της μια για πάντα, ώστε να κάνει μια νέα αρχή, πιθανότατα κάτι τρομερό τής είχε συμβεί. Κι εδώ φτάνουμε στο σημείο που θέλω να δώ-σεις βάση: Πεντακόσιες κορόνες ήταν σημαντικό χρηματικό ποσό για την Γκίτε Τσαρλς. Για ποιο λόγο θα πετούσε στον αέρα τόσα πολλά χρήματα;»

«Ίσως θα άξιζε να κάνουμε ένα ταξίδι μέχρι το Σάμσε, να τα πούμε ένα χεράκι με τον τύπο από το συνεταιριστικό κατάστημα και το σπιτονοικοκύρη, να τσεκάρουμε την κατάσταση εκεί», εί-πε ο Καρλ. Η αλλαγή σκηνικού θα του έκανε καλό.

«Δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη, Καρλ. Ο διευθυντής είναι τρόφιμος οίκου ευγηρίας, σε προχωρημένο στάδιο γεροντικής άνοιας, και με το σπιτονοικοκύρη μίλησα ήδη εγώ. Ο άνθρωποςείναι μεγάλο τούβλο, και τα πράγματα της Γκίτε έχουν πάρει δρό-μο εδώ και καιρό. Το πιστεύεις πως πήγε και τα πούλησε όλα σεένα παζάρι, από τη στιγμή που δεν επέστρεψε η γυναίκα; Μιλά-με ότι βγάζει από τη μύγα ξίγκι».


«Σαν να λέμε, δεν έχουμε τίποτα στα χέρια μας;»«Μηδέν εις το πηλίκον!»«Ωραία, και τώρα τι κάνουμε; Ξέρουμε πως δύο άτομα τα

οποία λογικά γνωρίζονταν, εξαφανίστηκαν την ίδια μέρα χωρίςνα αφήσουν το παραμικρό ίχνος. Μιλάμε για την Γκίτε Τσαρλς και τη Ρίτα Νίλσεν. Η Γκίτε Τσαρλς δεν άφησε τίποτα πίσω της, ενώ στην περίπτωση της Ρίτα Νίλσεν η άλλοτε υπάλληλός της, Λό-νε Ράσμουσεν, έχει ακόμα ορισμένα προσωπικά της αντικείμενα,αν και τίποτα που θα μπορούσε να έχει σχέση με την υπόθεση».Ήταν έτοιμος να βγάλει τσιγάρο από το πακέτο, όμως τα δάχτυ-λά του έμειναν στον αέρα μόλις αντίκρισε το αρκτικό βλέμμα τηςΡόζε. «Θα μπορούσαμε να τηλεφωνήσουμε στη Λόνε Ράσμουσεν,να ρίξουμε μια ματιά σε ό,τι άφησε πίσω της η Ρίτα, όμως ποιοςσηκώνεται να οδηγήσει μέχρι το Βάιλε για το τίποτα;»

«Δε ζει στο Βάιλε πλέον», είπε η Ρόζε.«Αλλά, πού;»«Στο Τίνστεδ».«Ακόμα μακρύτερα. Τέλεια».«Σου το είπα, δε ζει στο Βάιλε».Ο Καρλ ψάρεψε το τσιγάρο και ήταν έτοιμος να το ανάψει,

όταν εμφανίστηκε ο Άσαντ στο κατώφλι, κάνοντας αέρα μπροστάτου για να διαλύσει τον καπνό που δεν είχε σχηματιστεί ακόμα.Καλά, πότε έγιναν όλοι τους τόσο μυγιάγγιχτοι;

«Συζητήσατε για την περίπτωση αυτής της Γκίτε Τσαρλς;» θέ-λησε να μάθει ο Άσαντ.

Και οι δύο έγνεψαν καταφατικά.«Εγώ δεν πρόλαβα ακόμα να βγάλω άκρη μ’ εκείνο τον ψαρά,

τον Βίγκο Μόγκενσεν», συνέχισε. «Πάντως, προχωράμε μια χαράμε τον Φιλίπ Νέρβιγ, έκλεισα ραντεβού με τη σύζυγό του. Ζει ακό-μα στο σπίτι τους στο Χέλσκο».

Ο Καρλ τινάχτηκε. «Όχι τώρα αμέσως, ελπίζω».

ΕΝΟΧΗ 251

Η Ρόζε ανασήκωσε τα βλέφαρά της αργά, σε ένα ύψος ορια-κά πάνω από τις κόρες των ματιών της. Έδειχνε κατάκοπη. «Βά-λε το μυαλό σου να δουλέψει, Καρλ. Λες να μη μείναμε αρκετάστη δουλειά σήμερα;»

Ο Καρλ στράφηκε και κοίταξε τον Άσαντ. «Αύριο, λοιπόν;»Ο Άσαντ το επιβεβαίωσε, υψώνοντας τον αντίχειρά του. «Έλε-

γα μήπως θα μπορούσα να οδηγήσω εγώ έως εκεί», έριξε την ιδέα.

Αν αυτό περίμενε, καλά θα έκανε να το ξανασκεφτεί.«Το κινητό σου χτυπάει, Καρλ», είπε η Ρόζε, δείχνοντας τη συ-

σκευή που έφερνε βόλτες πάνω στο γραφείο του.Ο Καρλ κοίταξε την οθόνη προτού απαντήσει, χωρίς να ανα-

γνωρίσει τον αριθμό.Ήταν μια διόλου φιλική γυναικεία φωνή. «Ναι, είστε ο Καρλ

Μερκ;» ρώτησε.«Σωστά».«Σε αυτή την περίπτωση, θα ήθελα να σας ζητήσω να περάσε-

τε από το “Τίβολι Χολ” και να εξοφλήσετε το λογαριασμό που άφησε ο ξάδερφός σας».

Ο Καρλ κράτησε την ανάσα του και μέτρησε έως το δέκα. «Και τι σχέση έχει αυτό μ’ εμένα;»

«Κρατάω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου μια απόδειξη με ένα ιδιόχειρο σημείωμα στην πίσω πλευρά. Γράφει: Λυπάμαι, όμως πρέπει να φύγω, θα χάσω την πτήση μου. Ο ξάδερφός μου, ο επιθεωρητής Καρλ Μερκ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, υποσχέθηκε να περάσει σε λίγο και να πληρώσει το λογαριασμό. Ξέρετε ποιος είναι. Ο τύπος που καθόταν μαζί μου στο τραπέζι. Μου ζήτησε να σαςδώσω το κινητό του σε περίπτωση που έμπλεκε με τη δουλειά, ώστε να συνεννοηθείτε για την εξόφληση του λογαριασμού».

«Τι έκανε λέει;» αναφώνησε ο Καρλ. Μόνο αυτό κατάφερε ναπει.


«Βρήκαμε το σημείωμα στο τραπέζι μετά την αναχώρησή του».

«Έρχομαι αμέσως», γρύλισε και την ίδια στιγμή αποφάσισε να σταματήσει στο Βανλούζε επιστρέφοντας στο σπίτι του, για νακάνει μια επίσκεψη σε έναν τζαμπατζή ξάδερφό του και να του πει δυο κουβεντούλες.

Το διαμέρισμα που νοίκιαζε ο Ρόνι δεν ήταν αυτό που λέμε εντυ-πωσιακό. Για την ακρίβεια, το να το χαρακτηρίσει κανείς αχούρι θα αποτελούσε φιλοφρόνηση. Μια σκουριασμένη σιδερένια σκά-λα στο πλάι του κτιρίου οδηγούσε προς τα πάνω, και στη συνέ-χεια ο επισκέπτης έφτανε σε ένα λερό τσιμεντένιο κεφαλόσκαλο μπροστά από μια ατσάλινη πόρτα, η οποία έμοιαζε να έχει τοπο-θετηθεί κάπου ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο όροφο. Θύ-μιζε κάπως την είσοδο της αίθουσας προβολής κινηματογράφουπου δε λειτουργούσε πια, μονάχα που αυτή ήταν ακόμα πιο χά-λια. Κοπάνησε τη γροθιά του πάνω στην πόρτα μερικές φορές, άκουσε μια φωνή από μέσα και λίγο μετά την κλειδαριά να ανοίγει.

Αυτή τη φορά ο Ρόνι ήταν ντυμένος κάπως πιο ταιριαστά, έχο-ντας περιοριστεί στα εσώρουχά του: σλιπάκι και φανέλα, στολι-σμένα και τα δύο με τον ίδιο δράκοντα που ξερνούσε φωτιά.

«Έχει μπίρα, αν θες μία», είπε, οδηγώντας τον Καρλ σε έναδωμάτιο πνιγηρό από τα αρωματικά στικ, το οποίο φώτιζαν αμυ-δρά κάτι λάμπες λάβας και χρωματιστά φαναράκια από ριζόχαρ-το, με καυτές ερωτικές σκηνές πάνω τους. «Από εδώ η Μέι, όπωςτη λέω», έκανε τις συστάσεις ο Ρόνι, γνέφοντας προς τη μεριά μιας αρκετά μικρόσωμης Ασιάτισσας, που μπροστά της έδειχνε τρεις ή τέσσερις φορές πιο ογκώδης.

Η γυναίκα δε στράφηκε για να χαιρετήσει τον Καρλ. Ήταν

ΕΝΟΧΗ 253

απασχολημένη στην ηλεκτρική κουζίνα. Τα λεπτοκαμωμένα χέ-ρια της χόρευαν πάνω από τα τηγάνια, και η ατμόσφαιρα κατα-κλυζόταν από εξωτικές μυρωδιές και κάτι που θύμισε στον Καρλτο δικό του μπάρμπεκιου στο σπίτι.

«Ένα διαμαντάκι είναι. Το φαγητό δε θα αργήσει», είπε ο Ρό-νι και άραξε σε ένα διαλυμένο καναπέ, καμουφλαρισμένο από ρι-χτάρια σε διάφορες αποχρώσεις του σαφράν.

Ο Καρλ κάθισε απέναντί του και δέχτηκε το μπουκάλι της μπί-ρας που ακούμπησε ο ξάδερφός του στο εβένινο τραπεζάκι ανά-μεσά τους.

«Μου χρωστάς εξακόσιες εβδομήντα κορόνες, καθώς και μια εξήγηση για το πώς είναι δυνατό να τρως ξανά τόσο σύντομα, μετά το γεύμα που καταβρόχθισες στο μαγαζί όπου συναντηθή-καμε».

Ο Ρόνι χαμογέλασε και χτύπησε με περηφάνια το στομάχι του. «Τα πάντα είναι θέμα εκπαίδευσης», είπε, κάνοντας την Ασιάτισ-σα να γυρίσει και να χαρίσει στον Καρλ το λευκότερο χαμόγελοπου είχε δει ποτέ του. Δεν ήταν η συνηθισμένη εικοσιπεντάχρονημε δέρμα λείο σαν καθρέφτη, όπως οι περισσότερες άλλες κοπέ-λες που προέρχονταν από τη Νοτιοανατολική Ασία. Η συγκεκρι-μένη ήταν ώριμη, το πρόσωπό της είχε ρυτίδες γέλιου, τα μάτια της ήταν φωτεινά και ζωηρά.

Ένα-μηδέν για τον Ρόνι.«Εσύ θα πλήρωνες το λογαριασμό, Καρλ, σου το είπα στο τη-

λέφωνο. Κανόνισες ραντεβού σε ώρα εργασίας, οπότε οι κανόνες ορίζουν πως εσύ πληρώνεις».

Ο Καρλ πήρε μια βαθιά ανάσα. «Κανόνισα ραντεβού; Σε ώραεργασίας; Θα μπορούσα να ρωτήσω τι κάνεις για να βγάζεις τοψωμί σου, Ρόνι; Ή μάλλον όχι, άσε με να μαντέψω. Επαγγελμα-τίας ξεχειλωτής εσωρούχων, μήπως;»

Είδε τη γυναίκα να τραντάζεται, καθώς προσπαθούσε να πνί-


ξει τα γέλια της πάνω από τα μάτια της ηλεκτρικής κουζίνας. Όχιμόνο καταλάβαινε τη γλώσσα, αλλά διέθετε και αίσθηση του χιού-μορ.

«Να ’σαι καλά, Καρλ», είπε ο Ρόνι χαμογελώντας. «Χαίρομαιπου σε ξαναβλέπω».

«Σαν να λέμε, να μην ελπίζω πως θα μου επιστρέψεις τα χρή-ματά μου, σωστά;»

«Όχι. Όμως μπορώ να σου προσφέρω το πιο θεσπέσιο ΤομΚα Γκάι που θα μπορούσες να φανταστείς».

«Δηλητηριώδες μού ακούγεται».Η Ασιάτισσα γέλασε και πάλι πνιχτά.«Είναι πικάντικη κοτόσουπα με γάλα καρύδας, φύλλα μοσχο-

λέμονου και μπλε πιπερόριζα», εξήγησε ο Ρόνι.«Άκου εδώ, Ρόνι», είπε ο Καρλ αναστενάζοντας. «Μου έβαλες

ένα ξεγυρισμένο φέσι σήμερα, όμως αυτό ας το ξεχάσουμε. Κάτιτέτοιο δεν υπάρχει περίπτωση να ξανασυμβεί. Αυτή τη στιγμή εί-μαι χωμένος μέχρι τα μπούνια στη δουλειά, όμως η κουβεντούλα που είχαμε με έκανε να προβληματιστώ. Μήπως κοιτάζεις να μεεκβιάσεις, Ρόνι; Γιατί αν πέρασε καμιά τέτοια σκέψη από το μυα-λό σου, σου εγγυώμαι πως εσύ και η χαριτωμένη κυρία από εδώθα βρεθείτε στο πι και φι μπροστά στο δικαστή ή στο αεροπλά-νο που θα σας γυρίσει όπου τέλος πάντων γουστάρεις να αράζεις, συνεννοηθήκαμε;»

Η γυναίκα στράφηκε προς το μέρος τους και άρχισε να σέρ-νει τα εξ αμάξης στον Ρόνι, στα ταϊλανδέζικα. Εκείνος έγνεψε αρ-νητικά μερικές φορές, προτού ξαφνικά το πρόσωπό του γίνει κα-τακόκκινο από την οργή. Τα φουντωτά φρύδια του ήταν σαν νααπέκτησαν δική τους ζωή.

Ύστερα αγριοκοίταξε τον Καρλ. «Δυο πραγματάκια έχω να σου πω. Πρώτον, εσύ ήσουν αυτός που μου τηλεφώνησε σήμε-ρα το πρωί, όπως ξέρεις. Και δεύτερον, η σύζυγός μου, η Μέι-

ΕΝΟΧΗ 255

Γινγκ-Θαχάν Μερκ, μόλις σε διέγραψε από τη λίστα των καλε-σμένων».

Σε λιγότερο από ένα λεπτό, ο Καρλ είχε πάρει πόδι. Προφανώς,η μικροκαμωμένη σύζυγος του Ρόνι είχε ανακαλύψει πως αν κο-πανούσε τα κουζινικά της αρκετά δυνατά, οι άνθρωποι είχαν τηντάση να τρέπονται σε άτακτη φυγή.

«Άρα, τα μονοπάτια μας χωρίζουν και πάλι, Ρόνι», μονολόγη-σε ο Καρλ, αν και είχε την υποψία πως μπορεί και να έκανε λά-θος. Ένιωσε το κινητό να δονείται μέσα στην τσέπη του και κα-τάλαβε πως ήταν η Μόνα, πριν καν το επιβεβαιώσει κοιτάζονταςτην οθόνη.

«Γεια σου, κούκλα», είπε, προσπαθώντας να ακουστεί σαν να είχε κρύωμα, αλλά όχι τόσο σοβαρό που θα τον εμπόδιζε να δε-χτεί μια πρόσκληση.

«Αν έχεις διάθεση να κάνεις μία ακόμα προσπάθεια με την κό-ρη μου και τον Λούντβιχ, μπορείς να περάσεις αύριο», πρότεινεεκείνη.

Μια μάλλον χλιαρή πρόταση συμφιλίωσης, έτσι όπως την άκουσε.

«Ευχαρίστως», απάντησε ο Καρλ, σαν να το εννοούσε πραγμα-τικά.

«Ωραία. Στις εφτά, λοιπόν, στο σπίτι μου. Και να σου θυμίσωότι έχεις ραντεβού με τον Κρις αύριο στις τρεις, στο γραφείο του.Έχεις ξαναπεράσει από εκεί, επομένως ξέρεις πού είναι».

«Αλήθεια; Δεν το θυμάμαι», είπε εκείνος ψευδόμενος ασύστο-λα.

«Ναι, το θυμάσαι. Και να σου πω κάτι, Καρλ; Το έχεις ανά-γκη. Αναγνωρίζω τα σημάδια».

«Μα, θα βρίσκομαι στο Χέλσκο αύριο».


«Όχι στις τρεις, πάντως».«Μόνα, μια χαρά τα πηγαίνω. Δεν έχει απομείνει το παραμι-

κρό ίχνος πανικού μέσα μου έπειτα από εκείνη την υπόθεση μετο πιστόλι καρφιών, θέλω να με πιστέψεις».

«Μίλησα με τον Μάρκους Γιάκομπσεν και μου περιέγραψε την υστερική σου εισβολή στην αίθουσα συσκέψεων σήμερα».

«Υστερική εισβολή; Ποια υστερική εισβολή;»«Όπως και να ’χει, θα ήθελα να είμαι σίγουρη πως ο άντρας

που πρόκειται να επιλέξω ως σταθερό εραστή μου μπορεί να ανταποκριθεί ψυχικά στο ρόλο του».

Ο Καρλ έσπασε το κεφάλι του προσπαθώντας να βρει την κα-τάλληλη ατάκα για να απαντήσει, όμως ήταν λες και οι λέξεις χά-νονταν από μπροστά του. Για να εκφράσει τα αισθήματά του μετον κατάλληλο τρόπο αυτή τη στιγμή, θα έπρεπε να το ρίξει στοτανγκό, έτσι και μπορούσε.

«Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, σε περιμένουν ζόρια, δυστυχώς. Ο Μάρκους μού ζήτησε να σου πω ότι σημειώθηκαν εξελίξεις. Εντό-πισαν κάτι ακόμα στο κιβώτιο μέσα στο οποίο ήταν θαμμένο το πτώμα».

Τζάμπα τα όνειρα για το χορό.«Βρήκαν ένα κομμάτι χαρτί. Τη φωτοτυπία μιας φωτογραφίας

τυλιγμένης σε πλαστικό, όπου εμφανίζεται το θύμα, αυτός ο Πιτ Μπόσγουελ, να στέκεται ανάμεσα στον Άνκερ κι εσένα, με τα μπρά-τσα περασμένα γύρω από τους ώμους σας».


«ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ ΣΕ ΒΛΕΠΩ, Καρλ. Μήπως να οδηγήσω εγώ;» είπε οΆσαντ το επόμενο πρωί.

ΕΝΟΧΗ 257

«Είναι επειδή είμαι κουρασμένος, και δεν υπάρχει καμία περίπτω-ση να οδηγήσεις εσύ, Άσαντ. Όχι εφόσον είμαι κι εγώ μαζί σου».

«Δεν μπόρεσες να κοιμηθείς;»Ο Καρλ δεν απάντησε. Είχε κοιμηθεί, αν και μόλις για δύο

ώρες. Δεν τον άφηναν οι ταραγμένες σκέψεις του. Το προηγούμε-νο βράδυ, ο Μάρκους Γιάκομπσεν του είχε στείλει με e-mail τη φωτογραφία του θύματος που στεκόταν ανάμεσα στον Καρλ καιτον Άνκερ, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό τα όσα του είχεπει νωρίτερα η Μόνα.

«Έχουμε βάλει το εργαστήριο να την εξετάσει, για να εξακρι-βώσουμε κατά πόσο είναι γνήσια ή πλαστή. Φαντάζομαι πως συμ-φωνούμε ότι η δεύτερη περίπτωση θα ήταν το καλύτερο αποτέλε-σμα», του είχε γράψει ο προϊστάμενός του.

Αυτό κι αν ήταν ευφημισμός. Φυσικά και θα ήταν «το καλύτε-ρο αποτέλεσμα» αν συμπέραιναν πως η φωτογραφία ήταν πλα-στή, πολύ απλά γιατί ήταν πλαστή. Τι προσπαθούσε ο Γιάκομπσεν,να του αποσπάσει κάποιου είδους ομολογία;

Ούτε που είχε πλησιάσει ποτέ του τον νεκρό, δεν τον γνώριζε καν, κι όμως αυτή η ιστορία τού κόστιζε τώρα πολύτιμες ώρες ύπνου. Αν οι ειδικοί δεν κατόρθωναν να αποδείξουν ότι η φωτο-γραφία ήταν πειραγμένη, τότε ο Καρλ θα έπρεπε να αναμένει την ειδοποίηση ότι έμπαινε σε διαθεσιμότητα από μέρα σε μέρα. Γνώ-ριζε άριστα τον τρόπο που λειτουργούσε ο Μάρκους.

Έστρεψε το βλέμμα του στις ουρές των αυτοκινήτων που εκτεί-νονταν μπροστά τους, ενώ δούλευε τους μυς του σαγονιού του. Αν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά, θα περίμεναν ένα μισάωρο προ-τού ξεκινήσουν.

«Έχει πολλή κίνηση στο δρόμο», σχολίασε ο Άσαντ, πάντοτεπαρατηρητικός.

«Ναι, κι αν δεν αρχίσουν να κινούνται σύντομα, δε μας βλέπωνα φτάνουμε στο Χέλσκο πριν τις δέκα».


«Εντάξει, έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας, Καρλ».«Νομίζεις. Εγώ πρέπει να βρίσκομαι πίσω το αργότερο στις

τρεις».«Α, σε αυτή την περίπτωση δεν το χρειαζόμαστε αυτό», είπε,

δείχνοντας το GPS. «Μπορούμε να βγούμε από τον αυτοκινητό-δρομο και θα είμαστε εκεί σε χρόνο μηδέν αν σου διαβάζω εγώ το χάρτη, Καρλ».

Ήταν μια πρόταση που τους κόστισε μία επιπλέον ώρα μέχρινα καταφέρουν με τα πολλά να φτάσουν στο δρομάκι μπροστά από το σπίτι του Φιλίπ Νέρβιγ, τη στιγμή ακριβώς που ξεκινούσε το δελτίο ειδήσεων των έντεκα στο ραδιόφωνο.

«Διαδηλωτές συγκεντρώνονται σήμερα το πρωί έξω από το σπί-τι του Κουρτ Βεντ στο Μπρόντμπι», έλεγε ο δημοσιογράφος. «Η διαμαρτυρία, την οποία συντονίζουν τοπικές οργανώσεις πολιτών, επιδιώκει να στρέψει τους προβολείς στις πεποιθήσεις πάνω στιςοποίες θεμελιώνεται το Κόμμα Καθαρότητας του δόκτορος Βεντ,τις οποίες χαρακτηρίζουν αντιδημοκρατικές. Από την πλευρά του, ο Κουρτ Βεντ δήλωσε ότι...»

Ο Καρλ έσβησε τον κινητήρα και πάτησε στα χαλίκια με ταοποία ήταν στρωμένο το δρομάκι.

«Αν δεν ήταν ο Χέρμπερτ...»Η Μίε Νέρβιγ έγνεψε προς τη μεριά του άντρα ο οποίος είχε

μόλις μπει στο καθιστικό για να συστηθεί. Όπως κι εκείνη, έδει-χνε γύρω στα εβδομήντα.

«...η Σεσίλιε κι εγώ δε θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση ναείχαμε διατηρήσει την κυριότητα του σπιτιού».

Ο Καρλ χαιρέτησε ευγενικά τον άντρα καθώς καθόταν.«Το αντιλαμβάνομαι απολύτως. Πρέπει να ήταν μια ιδιαίτερα

δύσκολη περίοδος», σχολίασε ο Καρλ, γνέφοντας καταφατικά.

ΕΝΟΧΗ 259

Ένας ακόμα ευφημισμός. Όχι μόνο είχε χρεοκοπήσει ο σύζυ-γός της, αλλά επιπλέον την είχε παρατήσει σύξυλη να τα βγάλει πέρα μόνη της με τα χάλια.

«Θα σας μιλήσω ανοιχτά, κυρία Νέρβιγ». Ο Καρλ κόμπιασεξαφνικά, καθώς μια αμφιβολία τρύπωσε στο μυαλό του. «Να υπο-θέσω πως αυτό εξακολουθεί να είναι το επίθετό σας;»

Εκείνη έτριψε την ανάστροφη του χεριού της νευρικά. Η ερώ-τηση προφανώς της προκαλούσε αμηχανία. «Ναι, αυτό είναι. Βλέ-πετε, ο Χέρμπερτ κι εγώ δεν είμαστε παντρεμένοι. Τα δικαστή-ρια έκριναν ότι είχα χρεοκοπήσει μετά την εξαφάνιση του Φιλίπ,οπότε μια τέτοια κίνηση δε θα ήταν φρόνιμη».

Ο Καρλ πίεσε τον εαυτό του να χαμογελάσει, ώστε να δείξειπως καταλάβαινε, παρότι δε θα μπορούσε να τον ενδιαφέρει λι-γότερο το κατά πόσο ήταν παντρεμένοι ή όχι εκείνοι οι δύο. «Υπάρχει περίπτωση ο σύζυγός σας απλώς να μην μπόρεσε να αντέξει την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και να αποφάσισενα αφήσει τα πάντα πίσω του;»

«Αν εννοείτε ότι αυτοκτόνησε, όχι. Ο Φιλίπ ήταν πάρα πολύδειλός για να επιχειρήσει κάτι τέτοιο». Το σχόλιο ακούστηκε σκληρό, όμως η γυναίκα ίσως να προτιμούσε να είχε πάρει ο άντρας της ένα σκοινί και να είχε κρεμαστεί σε κάποιο από τα δέ-ντρα του κήπου. Μπορεί μια τέτοια εξέλιξη να ήταν προτιμότερη για την ίδια.

«Αυτό που εννοώ είναι πόσο πιθανό θεωρείτε να το έσκασε προκειμένου να αποφύγει την όλη κατάσταση. Ίσως είχε κατα-φέρει να βάλει κάποια χρήματα στην άκρη και στη συνέχεια ναεγκαταστάθηκε κάπου στο εξωτερικό, όπου κανείς δε θα μπορού-σε να τον εντοπίσει».

Η γυναίκα τον κοίταξε έκπληκτη. Άραγε, δεν της είχε περάσει ποτέ αυτή η σκέψη από το μυαλό;

«Αδύνατον. Ο Φιλίπ απεχθανόταν τα ταξίδια. Πολλές φορές


τον πίεζα να πάμε κάπου. Μη φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο, μια εκδρομή στη Γερμανία με το λεωφορείο, τέτοια πράγματα. Δυο τρεις μέρες, το πολύ. Εκείνος, όμως, δε δεχόταν με τίποτα.Σιχαινόταν τις μετακινήσεις και τις αλλαγές. Για ποιο άλλο λόγοθα άνοιγε το γραφείο του σε ένα τέτοιο άθλιο μέρος; Επειδή εδώπέρα μεγάλωσε, αυτή είναι η εξήγηση!»

«Ενδεχομένως να θεώρησε πως δεν είχε άλλη επιλογή πέρα από το να εξαφανιστεί, με την τροπή που είχαν πάρει τα επαγγελ-ματικά του. Σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, για παράδειγμα, ή ίσως κάπου στην Αργεντινή. Σε κάποιο μέρος όπου ένας άνθρω-πος θα μπορούσε να ξεφύγει από τα προβλήματα στην πατρίδατου και να βολευτεί όμορφα κι ωραία, χωρίς να του κάνουν αδιά-κριτες ερωτήσεις».

Η Μίε Νέρβιγ ρουθούνισε κι έγνεψε αρνητικά. Η ιδέα αυτή προφανώς της ήταν αδιανόητη.

Ο άντρας τον οποίο είχε συστήσει ως Χέρμπερτ παρενέβη στησυζήτηση.

«Με συγχωρείτε, ίσως θα έπρεπε να προσθέσω σε αυτό το ση-μείο ότι ο Φιλίπ ήταν παλιός φίλος από το σχολείο του μεγαλύτε-ρου αδερφού μου. Αυτός έλεγε πάντοτε πως ο Φιλίπ ήταν μαλθα-κός». Κοίταξε με νόημα τη σύντροφό του, πιθανότατα για να ενι-σχύσει τη θέση του ως αισθητά καταλληλότερου συντρόφου απ’ ό,τι ο προκάτοχός του. «Κάποια στιγμή, οργανώθηκε σχολική εκ-δρομή στο Μπόρνχολμ, και ο Φιλίπ αρνήθηκε να πάει. Είπε πωςδε θα μπορούσε να καταλάβει λέξη από την τοπική διάλεκτο, οπό-τε δεν υπήρχε κανένας λόγος να ακολουθήσει. Οι δάσκαλοί τουπροσπάθησαν να του αλλάξουν γνώμη, όμως εκείνος παρέμεινεαμετάπειστος. Δεν ήταν άνθρωπος που μπορούσες να τον βάλειςνα κάνει κάτι που δεν τον βόλευε».

«Χμ... Η περιγραφή αυτή μάλλον δεν ταιριάζει σε άνθρωποτον οποίο θα χαρακτήριζα μαλθακό, όμως ίσως εδώ να είστε

ΕΝΟΧΗ 261

φτιαγμένοι από πιο σκληρή πάστα. Εντάξει, ας αφήσουμε αυτή τη θεωρία κατά μέρος για την ώρα. Δεν αυτοκτόνησε, ούτε εγκα-ταστάθηκε στο εξωτερικό. Πράγμα που σημαίνει ότι μας απομέ-νουν οι εκδοχές του δυστυχήματος, της ανθρωποκτονίας ή του φό-νου. Ποια θεωρείτε πιθανότερη;»

«Κατά τη γνώμη μου, εκείνη η αναθεματισμένη οργάνωση στην οποία ανήκε τον σκότωσε», είπε η Μίε Νέρβιγ, κοιτάζονταςτον Άσαντ.

Ο Καρλ έριξε μια ματιά στο βοηθό του, που τα σκούρα φρύ-δια του ξαφνικά είχαν μετατοπιστεί στο βορειότατο άκρο του ζα-ρωμένου μετώπου του.

«Έλα τώρα, Μίε», είπε ο Χέρμπερτ από τον καναπέ. «Δεν τοξέρουμε αυτό».

Ο Καρλ εστίασε το βλέμμα του πάνω στην ηλικιωμένη γυναί-κα. «Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω. Σε ποια οργάνωση ανα-φέρεστε;» ρώτησε. «Δεν υπάρχει καμία αναφορά στο φάκελο τηςυπόθεσης ότι ο σύζυγός σας ανήκε σε οποιαδήποτε οργάνωση».

«Δεν είναι κάτι το οποίο είχα αναφέρει παλαιότερα».«Μάλιστα. Μήπως θα θέλατε να μας πληροφορήσετε σχετικά

τώρα;»«Αυτοαποκαλούνταν μέλη του Σκοπού».Ο Άσαντ έπιασε το σημειωματάριό του.«Του Σκοπού; Κάπως μελοδραματικό, δε βρίσκετε; Θυμίζει

μυστήριο που καλείται να λύσει ο Σέρλοκ Χολμς». Προσπάθησενα χαμογελάσει, όμως η πληροφορία αυτή είχε προκαλέσει τελείως διαφορετική αντίδραση μέσα του. «Και τι ακριβώς αφορούσε αυ-τός ο Σκοπός;» ρώτησε.

«Μίε, δε νομίζω πως θα ήταν σωστό να...» προσπάθησε να τηδιακόψει ο Χέρμπερτ, όμως η Μίε Νέρβιγ τον αγνόησε.

«Δε γνωρίζω πολλά, για να είμαι ειλικρινής, επειδή ο Φιλίπ δεμιλούσε ποτέ γι’ αυτό το θέμα. Απ’ ό,τι είχα καταλάβει, δεν επι-


τρεπόταν κάτι τέτοιο. Ωστόσο, τόσα χρόνια άκουγα σκόρπιες κου-βέντες. Ήμουν η γραμματέας του, άλλωστε», είπε, απορρίπτοντας τις αντιρρήσεις του συντρόφου της με ένα νεύμα του χεριού της.

«Σκόρπιες κουβέντες; Δηλαδή;» συνέχισε ο Καρλ.«Σχόλια σχετικά με το ότι κάποιοι άνθρωποι άξιζαν να απο-

κτήσουν παιδιά, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Ο Φιλίπ, συχνά, βοηθού-σε στο να προωθούνται υποχρεωτικές στειρώσεις μέσω του συστή-ματος. Ήταν κάτι που έκανε ήδη αρκετά χρόνια πριν αρχίσω ναεργάζομαι για λογαριασμό του. Υπήρχε μια παλιά υπόθεση στην οποία αναφέρονταν κάποιες φορές, όταν περνούσε από εδώ ο Κουρτ. Εγώ...»

«Ο Κουρτ;» τη διέκοψε ο Καρλ.«Ναι, ο Κουρτ Βεντ. Ασχολείται με την πολιτική τώρα».Ο Καρλ προσπάθησε να θυμηθεί πού είχε ακούσει αυτό το

όνομα, αλλά απέτυχε.«Υπόθεση Χέρμανσεν, έτσι την ονόμαζαν», εξήγησε η γυναί-

κα. «Νομίζω πως πρέπει να ήταν η πρώτη στην οποία συνεργά-στηκαν. Αργότερα, ο Φιλίπ ενεργούσε, επίσης, ως σύνδεσμος με-ταξύ γιατρών και άλλων δικηγόρων. Υπήρχε ολόκληρο δίκτυο του οποίου ήταν επικεφαλής».

«Καταλαβαίνω. Όμως οι πρακτικές αυτές δεν ήταν ασυνήθι-στες τότε, σωστά; Θέλω να πω, για ποιο λόγο να διακινδύνευε ο σύζυγός σας; Οι Αρχές είχαν επιτρέψει, φαντάζομαι, τη στείρω-ση πολλών ατόμων με νοητική υστέρηση εκείνη την εποχή».

«Ναι, όμως αυτοί, πολύ συχνά, στείρωναν άτομα τα οποία δεν εμφάνιζαν νοητική υστέρηση, και μάλιστα τα έστελναν σε ιδρύ-ματα. Ήταν μια βολική λύση, εφόσον ήθελαν να τα βγάλουν απότη μέση. Τσιγγάνες, για παράδειγμα. Γυναίκες με μεγάλες οικο-γένειες, επίσης, εξαρτημένες από τα επιδόματα της Πρόνοιας, ή όσες επιδίδονταν στην πορνεία. Εφόσον ο Σκοπός κατάφερνε ναοδηγήσει αυτές τις γυναίκες στα χειρουργεία, συχνά έβγαιναν με

ΕΝΟΧΗ 263

τις σάλπιγγές τους δεμένες και οπωσδήποτε χωρίς τα αγέννητα παιδιά που κυοφορούσαν, αν ήταν ήδη έγκυες».

«Μισό λεπτό, να δω αν σας κατάλαβα καλά. Λέτε ότι πραγμα-τοποιούνταν δραστικές χειρουργικές επεμβάσεις παρανόμως σεαυτές τις γυναίκες, χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεσή τους;»

Η Μίε Νέρβιγ σήκωσε το κουταλάκι και ανακάτεψε τον καφέ της, παρότι αυτός είχε κρυώσει από ώρα. Απάντηση δεν έδωσε.Τα υπόλοιπα θα έπρεπε να τα ανακαλύψουν μόνοι τους.

«Υπάρχουν πουθενά πληροφορίες γι’ αυτή την οργάνωση, το Σκοπό; Φάκελοι, αναφορές κάποιου είδους;»

«Έτσι όπως το εννοείτε, όχι. Πάντως, έχω κρατήσει τα αρχείατου Φιλίπ και τα αποκόμματα εφημερίδων που συγκέντρωνε στουπόγειο, εκεί όπου είχε το γραφείο του».

«Ειλικρινά, Μίε, το βρίσκεις φρόνιμο όλο αυτό; Θα βοηθήσει σε κάτι την κατάσταση;» παρενέβη ο Χέρμπερτ. «Θέλω να πω, δεν είναι καλύτερα να μη σκαλίζουμε αυτά τα πράγματα;»

Η Μίε Νέρβιγ δεν του απάντησε.Και τότε, ο Άσαντ σήκωσε το χέρι του, αργά, με μια έκφραση

πόνου να απλώνεται στο πρόσωπό του. «Με συγχωρείτε, θα μπο-ρούσα να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα σας, παρακαλώ;»

Ο Καρλ δεν απολάμβανε ιδιαίτερα να ψάχνει στοίβες ολόκληρεςαπό έγγραφα. Είχε βοηθούς γι’ αυτή τη δουλειά. Όμως, από τηστιγμή που ο ένας απαντούσε στο κάλεσμα της φύσης και η άλλη κρατούσε τα γραφεία τους ανοιχτά στα Κεντρικά, δεν μπορούσενα κάνει αλλιώς.

«Από πού να ξεκινήσουμε;» ρώτησε τη Μίε Νέρβιγ, η οποίαστεκόταν και κοίταζε ολόγυρα το υπόγειο γραφείο λες και ήταν κάποιος ξένος που είχε εισβάλει στο σπίτι της.

Ο Καρλ αναστέναξε καθώς την είδε να τραβάει δύο συρτάρια


μιας καρτελοθήκης, αποκαλύπτοντας μια φαινομενικά ατελείω-τη σειρά φακέλων, που όλοι τους ήταν παραγεμισμένοι με έγγρα-φα μέχρι σκασμού. Για να ασχοληθεί ουσιαστικά με όλα αυτά ταέγγραφα, θα χρειαζόταν εκατό ώρες. Κι αυτό σίγουρα ήταν κάτιπου θα προτιμούσε να το αποφύγει.

Η Μίε Νέρβιγ ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν έχω ασχοληθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια με όλα αυτά. Δε μου αρέσει να κατε-βαίνω στο γραφείο του Φιλίπ από τότε που εξαφανίστηκε. Σκέ-φτηκα κάποια στιγμή να τα ξεφορτωθώ, φυσικά, όμως πρόκειται για εμπιστευτικά έγγραφα, τα οποία θα έπρεπε να τύχουν ανάλο-γης μεταχείρισης. Θα ήταν μεγάλη αναστάτωση. Προτίμησα, λοι-πόν, να κλειδώσω την πόρτα και να ξεχάσω ότι υπήρχαν. Δε μαςλείπει κιόλας χώρος». Έκανε μια παύση και κοίταξε αφηρημένα, για μία ακόμα φορά, ολόγυρα το δωμάτιο.

«Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά, οφείλω να το ομολογήσω», σχολίασε ο Χέρμπερτ. «Μήπως η Μίε κι εγώ να ρίχναμε πρώτα μια ματιά, να δούμε αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να σας ενδιαφέ-ρει; Κι αν βρούμε οτιδήποτε, σας το προωθούμε. Πώς σας φαίνεται αυτό; Φυσικά, πρώτα θα πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς ψάχνετε».

«Εγώ ξέρω!» αναφώνησε ξαφνικά η Μίε Νέρβιγ, δείχνοντας μια μεγάλη αρχειοθήκη με ρολ-τοπ, από ανοιχτόχρωμο ξύλο, πά-νω στην οποία στοιβάζονταν χαρτόκουτα γεμάτα τυπωμένους φα-κέλους, επαγγελματικές κάρτες και διάφορα έντυπα.

Γύρισε το κλειδί της αρχειοθήκης, και το ρολ-τοπ κατέβηκε μεμιάς, σαν γκιλοτίνα.

«Ορίστε», είπε, βγάζοντας από μέσα ένα μπλε σπιράλ λεύκω-μα, σε μέγεθος Α3. «Το είχε ξεκινήσει η πρώτη σύζυγος του Φι-λίπ. Μετά το 1973, αφότου ο Φιλίπ και η Σάρα Τζούλι πήραν δια-ζύγιο, τα αποκόμματα δεν κολλιούνταν πλέον, απλώς τοποθετού-νταν ανάμεσα στις σελίδες».

«Το έχετε φυλλομετρήσει, φαντάζομαι».

ΕΝΟΧΗ 265

«Βεβαίως. Μετά τη Σάρα Τζούλι, εγώ ήμουν εκείνη που τοπο-θετούσε εδώ τα άρθρα που μου ζητούσε ο Φιλίπ να κόβω από τιςεφημερίδες».

«Και τι ήταν αυτό που θέλατε να μου δείξετε;» ρώτησε ο Καρλ, παρατηρώντας πως ο Άσαντ είχε μόλις μπει στο δωμάτιο, χωρίς να είναι πλέον πιο χλομός απ’ ό,τι ταίριαζε σε ένα μέσο, υγιή Άραβα. Ίσως να αισθανόταν καλύτερα τώρα που είχε ξαλαφρώσει κάπως.

«Όλα εντάξει, Άσαντ;» ρώτησε.«Μια μικρή υποτροπή, Καρλ». Χτύπησε ελαφρά το στομάχι

του, αφήνοντας να εννοηθεί πως τα εντερικά του προβλήματα εν-δεχομένως να μην είχαν περάσει οριστικά.

«Ορίστε», είπε η Μίε Νέρβιγ. «Να ένα απόκομμα από το 1980. Και ιδού ο άνθρωπος που σας ανέφερα πριν», συνέχισε, δείχνο-ντας το άρθρο. «Ο Κουρτ Βεντ. Δεν τον άντεχα με τίποτα. Κάθε φορά που περνούσε από εδώ ή όποτε του μιλούσε ο σύζυγός μουστο τηλέφωνο, ήταν λες και ο Φιλίπ μεταμορφωνόταν. Ακουγόταν τελείως αναίσθητος. Όχι, αναίσθητος δεν είναι η κατάλληλη λέ-ξη. Μάλλον... απαθής, σαν να μην απέμενε ίχνος συναισθήματος μέσα του. Εντελώς ξαφνικά, φερόταν τελείως ψυχρά απέναντι στην κόρη μας και σ’ εμένα, λες και είχε αποκτήσει μια εντελώςδιαφορετική προσωπικότητα. Συνήθως, ήταν αρκετά ευγενικός, όμως πολλές φορές, όταν συνέβαινε αυτό, λογομαχούσαμε».

Ο Καρλ διάβασε προσεκτικά το άρθρο. Το Κόμμα ΚαθαρότηταςΣυγκροτεί Παράρτημα στο Κορσέρ, έγραφε ο τίτλος. Από κάτω, υπήρ-χε μια φωτογραφία από την εκδήλωση. Ο Φιλίπ Νέρβιγ με του-ίντ σακάκι, δίπλα σε έναν άντρα που έστεκε κομψός μέσα στο σκούρο κοστούμι του, με ένα σφιχτό κόμπο στη γραβάτα.

Ο Φιλίπ Νέρβιγ και ο Κουρτ Βεντ συντόνισαν με κύρος την εκδήλωση,σχολίαζε η λεζάντα.

«Γαμώτο», μουρμούρισε ο Καρλ, ρίχνοντας μια απολογητικήματιά προς τη μεριά των οικοδεσποτών. «Αυτός είναι ο τύπος που


έχουν φαγωθεί να δείχνουν στις ειδήσεις. Το Κόμμα Καθαρότη-τας, τώρα θυμήθηκα το όνομα».

Στη φωτογραφία αποτυπωνόταν μια αρκετά νεότερη εκδοχήτου Κουρτ Βεντ που είχε δει στην τηλεόραση την προηγούμενημέρα. Κατάμαυρες φαβορίτες, ένας ψηλός, γοητευτικός άντρας στην ακμή του, και δίπλα του ένας λεπτός, νευρικός ανθρωπάκος με έντονες ζάρες στο παντελόνι του κι ένα χαμόγελο που έμοιαζεπροσποιητό και σπάνια χρησιμοποιημένο.

Η Μίε Νέρβιγ έγνεψε καταφατικά. «Ναι, αυτός είναι. Ο Κουρτ Βεντ».

«Προσπαθεί να οδηγήσει αυτό το Κόμμα Καθαρότητας στο Κοινοβούλιο, σωστά;»

Η γυναίκα έγνεψε και πάλι καταφατικά. «Δεν είναι η πρώτη του απόπειρα, σε καμία περίπτωση. Όμως, αυτή τη φορά, φαίνε-ται πως μπορεί και να τα καταφέρει, Θεός φυλάξοι. Ο Κουρτ Βεντ είναι ένας άνθρωπος που διαθέτει ισχυρή επιρροή και καθόλουαναστολές, και οι απόψεις του είναι νοσηρές. Ας ελπίσουμε πως η απήχησή τους θα αποδειχτεί περιορισμένη».

«Μιλάς για πράγματα τα οποία δεν καταλαβαίνεις, Μίε», σχο-λίασε ο Χέρμπερτ, παρεμβαίνοντας ξανά.

Αυτός ο τύπος χώνει τη μύτη του σε όλα, σκέφτηκε ο Καρλ.«Κι όμως, μια χαρά καταλαβαίνω», απάντησε η Μίε Νέρβιγ,

φανερά ενοχλημένη. «Κι αυτό το ξέρεις πολύ καλά! Μαζί διαβά-ζουμε τις εφημερίδες. Θυμήσου τι έγραφε ο Λούις Πέτερσον κά-ποια στιγμή· το είχαμε συζητήσει. Ο Κουρτ Βεντ και όλοι εκείνοι οι πιστοί οπαδοί του έχουν εμπλακεί σε ένα σωρό απαίσιες υπο-θέσεις, εκτρώσεις τις οποίες είχε χαρακτηρίσει αναπόφευκτες, στειρώσεις. Μιλάμε για επεμβάσεις στις οποίες οι γυναίκες δενήξεραν καν ότι υποβάλλονταν».

Ο Χέρμπερτ διαμαρτυρήθηκε, περισσότερο φορτισμένα απ’ό,τι έμοιαζε απαραίτητο. «Η σύζυγός μου... η Μίε, δηλαδή, έχει

ΕΝΟΧΗ 267

βάλει στο μυαλό της πως ο Βεντ είναι υπεύθυνος για την εξαφά-νιση του Φιλίπ. Η θλίψη, ενίοτε, έχει τρομερή επίδραση και...»

Ο Καρλ συνοφρυώθηκε και παρατήρησε προσεκτικά την έκ-φραση του άντρα, την ώρα που η Μίε Νέρβιγ συνέχιζε, σίγουρηγια τις απόψεις της. Ήταν λες και οι αντιρρήσεις του είχαν πά-ψει να έχουν βαρύτητα από καιρό.

«Δύο χρόνια αφότου τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, κι ενώο Φιλίπ είχε διαθέσει χιλιάδες ώρες εργαζόμενος για το ΚόμμαΚαθαρότητας, ο Βεντ τον πέταξε έξω. Αυτός ο άνθρωπος» –τίνα-ξε το δείκτη της προς τη φωτογραφία, δείχνοντας τον Κουρτ Βεντ– «πέρασε από εδώ αυτοπροσώπως κι έδιωξε τον Φιλίπ από το κόμ-μα, χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση. Ισχυρίστηκε πως ο σύ-ζυγός μου είχε καταχραστεί κάποια ποσά, όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Όπως δεν ήταν αλήθεια και οι απάτες που του καταλό-γισαν στη δουλειά του. Ούτε που θα του περνούσε από το μυαλόνα κάνει κάτι τέτοιο. Πολύ απλά, όταν ερχόταν αντιμέτωπος μενούμερα, πελάγωνε».

«Ειλικρινά, δεν μπορώ να διακρίνω κάποιον προφανή συσχε-τισμό ανάμεσα στον Κουρτ Βεντ και στην εξαφάνιση του Φιλίπ,Μίε», είπε ο Χέρμπερτ, κάπως πιο συγκρατημένα αυτή τη φορά.«Μην ξεχνάς πως ο άνθρωπος αυτός ζει ακόμα. Θα μπορούσε να σε μηνύσει...»

«Δε φοβάμαι πια τον Κουρτ Βεντ, σου το έχω εξηγήσει αυτό!»Ήταν ένα εμφατικό ξέσπασμα, τα μάγουλά της είχαν κοκκινίσεικάτω από το λεπτό στρώμα πούδρας που κάλυπτε το πρόσωπό της. «Μην ανακατεύεσαι άλλο σε αυτή την ιστορία, Χέρμπερτ, άφησέ με να μιλήσω. Συνεννοηθήκαμε;»

Ο Χέρμπερτ υποχώρησε. Ήταν προφανές πως το θέμα αυτόθα εξακολουθούσε να αποτελεί αντικείμενο των διαφωνιών τους, πίσω από κλειστές πόρτες.

«Μήπως είστε κι εσείς μέλος αυτού του Κόμματος Καθαρότη-


τας, κύριε Χέρμπερτ;» ρώτησε διερευνητικά ο Άσαντ από την άκρη του δωματίου.

Το σαγόνι του άντρα σφίχτηκε, όμως άφησε την ερώτηση να πε-ράσει αναπάντητη. Ο Καρλ κοίταξε με νόημα το βοηθό του. ΟΆσαντ έγνεψε προς ένα κορνιζαρισμένο δίπλωμα, κρεμασμένο στον τοίχο. Ο Καρλ πλησίασε. Τιμητικό Δίπλωμα, έγραφε. Απονέμεται στους Φιλίπ Νέρβιγ και Χέρμπερτ Σένερσκο, του Δικηγορικού Γραφείου Νέρβιγ & Σένερσκο, για τη χορηγία της Υποτροφίας Κορσέρ για το έτος 1972.

Τα μάτια του Άσαντ μισόκλεισαν καθώς έδειχνε με ένα δεύτε-ρο, διακριτικό νεύμα του κεφαλιού προς τη μεριά του συντρόφου της Μίε Νέρβιγ.

Ο Καρλ ανταπέδωσε το νεύμα. «Καλή παρατήρηση, Άσαντ»,ήταν σαν να του έλεγε.

«Ώστε είστε κι εσείς δικηγόρος;» ρώτησε ο Καρλ τον Χέρ-μπερτ.

«Ήμουν, για την ακρίβεια», απάντησε εκείνος. «Αποχώρησατο 2001. Όμως, ναι, έως τότε διατηρούσα δικαίωμα παράστασης ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου».

«Κι εκτός αυτού, ήσαστε συνεταίρος του Φιλίπ Νέρβιγ, έτσι δεν είναι;»

Η φωνή του Σένερσκο βάθυνε κάπως. «Πράγματι, διατηρήσα-με μια μακρά και επιτυχή επαγγελματική συνεργασία, ωσότου αποφασίσαμε να πάρει ο καθένας το δρόμο του, το 1983».

«Αυτό, φαντάζομαι, συνέβη στον απόηχο των κατηγοριών πουδιατυπώθηκαν εις βάρος του Φιλίπ Νέρβιγ και τη ρήξη που προ-έκυψε στις σχέσεις του με τον Κουρτ Βεντ», συνέχισε ο Καρλ.

Ο άλλος συνοφρυώθηκε. Αυτός ο μάλλον καλοστεκούμενος συ-νταξιούχος διέθετε χρόνια εμπειρίας στο να απαλλάσσει τους πε-λάτες του από τις όποιες κατηγορίες τούς βάραιναν. Μια εμπει-ρία την οποία τώρα αξιοποιούσε προκειμένου να προστατεύσειτον εαυτό του.

ΕΝΟΧΗ 269

«Σαφώς ναι. Ο Φιλίπ είχε εμπλακεί σε μια κατάσταση την οποία δεν ενέκρινα, όμως η λύση της συνεργασίας μας προέκυψε περισσότερο από πρακτική ανάγκη παρά για οποιονδήποτε άλ-λο λόγο».

«Κάτι παραπάνω από πρακτική, θα έλεγα. Πήρατε όλους τους πελάτες του και τη γυναίκα του με τη μία», σχολίασε ξερά ο Άσαντ. «Ήσαστε ακόμα φίλοι όταν εξαφανίστηκε; Και πού βρισκόσαστεεκείνο το διάστημα, για να έχουμε καλό ρώτημα;»

«Α, μάλιστα, ώστε η κατεύθυνση των ερευνών αλλάζει, έτσι δεν είναι;» Ο Χέρμπερτ Σένερσκο στράφηκε προς τον Καρλ. «Νομί-ζω πως θα ήταν καλό να ενημερώσετε το βοηθό σας ότι έχω αντι-μετωπίσει πλείστους όσους αστυνομικούς στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία και είμαι κάτι περισσότερο από συνηθισμένος στο να ακούω αυτού του είδους τους υπαινιγμούς και τις απαρά-δεκτες αιτιάσεις σε σχεδόν καθημερινή βάση. Δε δικάζομαι εγώεδώ, ούτε έχω κατηγορηθεί ποτέ για το παραμικρό, είναι κατα-νοητό αυτό; Άλλωστε, βρισκόμουν στη Γροιλανδία το επίμαχο διά-στημα. Διατηρούσα γραφείο εκεί επί έξι μήνες, και όταν επέστρε-ψα, ο Φιλίπ είχε ήδη εξαφανιστεί. Ένα μήνα πριν, αν θυμάμαισωστά. Μπορώ να το αποδείξω, εννοείται».

Μόνο τότε στράφηκε και πάλι προς τον Άσαντ, περιμένοντας πως θα αντίκριζε την αμήχανη έκφραση που σίγουρα θα είχε απλωθεί στο πρόσωπό του, έπειτα από μια τόσο εύγλωττη απά-ντηση. Εκείνος, όμως, δεν είχε επηρεαστεί στο ελάχιστο.

«Και, φυσικά, η σύζυγος του Φιλίπ Νέρβιγ ήταν διαθέσιμη στο μεταξύ, σωστά;» συνέχισε ο Άσαντ.

Παραδόξως, η Μίε Νέρβιγ απέφυγε να σχολιάσει το θράσοςμε το οποίο τέθηκε το ζήτημα. Μήπως η ίδια ακριβώς σκέψη εί-χε περάσει κι από το δικό της μυαλό;

«Α, να σας πω, είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει!» Ο Χέρ-μπερτ Σένερσκο έμοιαζε ξαφνικά να έχει γεράσει, αν και η δύνα-


μη που το δίχως άλλο τον είχε καταστήσει ισχυρό αντίπαλο στο παρελθόν ήταν εμφανής. «Σας ανοίξαμε τις πόρτες του σπιτιού μας, σας καλοδεχτήκαμε, κι εσείς μας προσβάλλετε. Αν αυτός εί-ναι ο τρόπος με τον οποίο κάνει τη δουλειά της η Αστυνομία στηνεποχή μας, τότε μάλλον πρέπει να επικοινωνήσω προσωπικά με τον αρχηγό της υπηρεσίας και να του πω ορισμένα πράγματα. Πώς είπαμε ότι σε λένε; Άσαντ, αν άκουσα καλά; Και το επίθετόσου;»

Ώρα να παρέμβω, σκέφτηκε ο Καρλ. Με τόσους μπελάδες που είχε αυτό τον καιρό, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ήταν να του φορτώσει ακόμα περισσότερους ένας ευερέθιστος δικηγόρος.

«Σας ζητώ συγνώμη, κύριε Σένερσκο, ο βοηθός μου υπερέβητα εσκαμμένα. Μας τον έχει παραχωρήσει ένας άλλος τομέας, όπου ήταν συνηθισμένος να έρχεται αντιμέτωπος με άτομα που δε διέθεταν την κατανόηση ενός κυρίου όπως εσείς». Στράφηκεστον Άσαντ. «Μήπως να με περίμενες στο αυτοκίνητο, Άσαντ; Έρ-χομαι κι εγώ σε ένα λεπτό».

Ο Άσαντ ανασήκωσε τους ώμους. «Ό,τι πεις, αφεντικό. Μην ξεχάσεις, όμως, να τσεκάρεις μήπως υπάρχει κάτι σχετικό με τηΡίτα Νίλσεν σε όλα αυτά τα συρτάρια». Έγνεψε προς μια αρχει-οθήκη. «Αυτή εδώ γράφει Λ έως Ν». Έκανε επιτόπου μεταβολή και αποχώρησε, περπατώντας κάπως μαγκωμένα, λες κι είχε περάσει είκοσι ώρες πάνω σε σέλα, ή αλλιώς δεν είχε ξεμπερδέψει οριστι-κά με την τουαλέτα.

«Πολύ σωστά», είπε ο Καρλ, κοιτάζοντας αυτή τη φορά τη Μίε Νέρβιγ. «Όπως ανέφερε μόλις τώρα ο Άσαντ, θα με ενδιέφερε πο-λύ να δω αν τα αρχεία που έχετε εδώ περιλαμβάνουν πληροφο-ρίες σχετικά με μια γυναίκα η οποία εξαφανίστηκε την ίδια μέραμε το σύζυγό σας. Μια γυναίκα που άκουγε στο όνομα Ρίτα Νίλ-σεν. Μου επιτρέπετε;»

Χωρίς να περιμένει να πάρει απάντηση, τράβηξε το συρτάρι

ΕΝΟΧΗ 271

με την ετικέτα Λ έως Ν κι έριξε μια ματιά στο περιεχόμενό του. Υπήρχαν πάρα πολλοί φάκελοι με το όνομα Νίλσεν.

Την αμέσως επόμενη στιγμή, ο Χέρμπερτ Σένερσκο ήρθε απόπίσω κι έκλεισε το συρτάρι.

«Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσουμε, δυστυχώς. Τα έγγρα-φα αυτά είναι εμπιστευτικά, και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να σας επιτρέψω να παραβιάσετε την ανωνυμία των πελατών τηςεταιρείας. Πρέπει να σας ζητήσω να φύγετε αμέσως».

«Μάλιστα, τότε φαίνεται πως θα πρέπει να ζητήσω ένταλμα, έτσι δεν είναι;» απάντησε ο Καρλ, βγάζοντας το κινητό από τηντσέπη του.

«Κάντε ό,τι νομίζετε. Πρώτα, όμως, θα φύγετε από το σπίτι».«Δεν είμαι σίγουρος πως θα ήταν καλή ιδέα αυτό. Αν πράγμα-

τι υπάρχει κάποιος φάκελος σχετικά με τη Ρίτα Νίλσεν σε αυτό το συρτάρι, ποιος ξέρει αν θα εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί σε μίαώρα; Ένα περίεργο πράγμα, κάτι τέτοιοι φάκελοι ξαφνικά βγά-ζουν φτερά και πετούν».

«Σας ζητάω να φύγετε αυτή τη στιγμή, έγινα αντιληπτός;» επα-νέλαβε ο Χέρμπερτ Σένερσκο με παγερή φωνή. «Ίσως καταφέρε-τε να εξασφαλίσετε ένταλμα, όμως αυτό είναι κάτι που θα το δού-με αν και εφόσον συμβεί. Ξέρω άριστα τι ορίζει ο νόμος».

«Ω, σταμάτα πια, Χέρμπερτ!» Η φωνή της Μίε Νέρβιγ παρε-νέβη αποφασιστικά, καθιστώντας απόλυτα σαφές το ποιος φορού-σε τα παντελόνια σ’ εκείνο το σπίτι.

Ο Καρλ φαντάστηκε τον Σένερσκο εξορισμένο μπροστά στην τηλεόραση, να ονειρεύεται τα γεύματα που σίγουρα δε θα του σέρ-βιρε η σύντροφός του για την επόμενη εβδομάδα, τουλάχιστον.Να η απόδειξη ότι η συγκατοίκηση αποτελούσε μια μορφή αλλη-λεπίδρασης μεταξύ των ανθρώπων που εμπεριείχε τις περισσότε-ρες ευκαιρίες επιβολής ποινών, με διαφορά.

Η Μίε Νέρβιγ άνοιξε το συρτάρι, φυλλομετρώντας τους φακέ-


λους με την επιδεξιότητα που είχε αποκτήσει από τα χρόνια εμπειρίας που διέθετε.

«Ορίστε», είπε, βγάζοντας έναν. «Αυτό είναι το πλησιέστερο όνομα που έχουμε στο Ρίτα Νίλσεν». Έδειξε στον Καρλ το εξώ-φυλλο. Έγραφε ΣΙΓΚΡΙΝΤ ΝΙΛΣΕΝ.

«Μάλιστα, τώρα ξέρουμε. Ευχαριστώ». Ο Καρλ έγνεψε κατα-φατικά προς τη μεριά του Χέρμπερτ, ο οποίος τον αγριοκοίταξε.«Θα μπορούσα να σου ζητήσω, Μίε, να δεις, επίσης, αν υπάρχεικάποιος φάκελος στο όνομα Γκίτε Τσαρλς; Κι ενός άντρα που λέ-γεται Βίγκο Μόγκενσεν; Δε θα σε κουράσω περισσότερο, το υπό-σχομαι».

Δύο λεπτά αργότερα, η εξώπορτα του σπιτιού έκλεινε πίσω του. Καμία Γκίτε Τσαρλς, ούτε κάποιος Βίγκο Μόγκενσεν.

«Δε νομίζω πως ο Χέρμπερτ θα διατηρήσει τις καλύτερες αναμνή-σεις από τη γνωριμία σας, Άσαντ», σχολίασε με τραχιά φωνή ο Καρλ, καθώς έπαιρνε το δρόμο για την Κοπεγχάγη.

«Ίσως όχι. Όμως όταν ένας άνθρωπος σαν και του λόγου τουαρχίσει να πανικοβάλλεται, συμπεριφέρεται σαν πεινασμένη κα-μήλα που τρώει αγκάθια. Όλη την ώρα μασουλάει, χωρίς να τολ-μάει να καταπιεί. Τον είδες πόσο άβολα αισθανόταν; Μου φάνη-κε πως φερόταν περίεργα».

Ο Καρλ τον κοίταξε. Ακόμα και στο προφίλ ήταν εύκολο να δια-κρίνει το χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αφτιά του βοηθού του.

«Δε μου λες, πήγες πραγματικά στην τουαλέτα, Άσαντ;»Ο Άσαντ γέλασε. «Όχι, Καρλ, δεν πήγα. Έριξα μια ματιά στον

πάνω όροφο και βρήκα αυτό εδώ, γεμάτο φωτογραφίες».Κύρτωσε το σώμα του προς τα πίσω, ανασήκωσε τη ζώνη του

παντελονιού του κι έχωσε το χέρι στον καβάλο του.«Ορίστε», είπε, βγάζοντας από μέσα ένα φάκελο. «Τον βρήκα

ΕΝΟΧΗ 273

στο ντουλάπι της Μίε Νέρβιγ στο μπάνιο. Μέσα σε ένα χαρτονέ-νιο κουτί, από αυτά που πολύ συχνά κρύβουν ενδιαφέροντα πράγ-ματα. Πήρα όλο το φάκελο, γιατί μου φάνηκε πως θα ήταν λιγό-τερο χτυπητό από το να πάρω μερικές φωτογραφίες μόνο», σχο-λίασε, ενώ περιεργαζόταν το περιεχόμενό του.

Ακατανόητη λογική.Ο Καρλ σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και πήρε την πρώ-

τη από τις φωτογραφίες που του έδωσε ο Άσαντ.Ήταν μια ομαδική, τραβηγμένη προφανώς σε κάποια γιορτή.

Ποτήρια σαμπάνιας υψώνονταν προς το φωτογραφικό φακό, και όλοι ήταν χαμογελαστοί.

Ο Άσαντ κατέβασε τον κοντόχοντρο δείκτη του στο κέντρο τηςφωτογραφίας. «Αυτός εδώ είναι ο Φιλίπ Νέρβιγ, παρέα με μια γυ-ναίκα που δεν είναι η Μίε. Νομίζω πως μπορούμε να υποθέσου-με ότι είναι η πρώτη του σύζυγος. Και για δες εδώ...» Έσυρε τοδάχτυλό του προς την άκρη της συντροφιάς. «Να και ο ΧέρμπερτΣένερσκο με τη Μίε, νεότεροι βέβαια. Δε συμφωνείς πως από τό-τε ακόμα έδειχνε να της έχει αδυναμία;»

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Το μπράτσο του Σένερσκο αγκά-λιαζε τρυφερά τους ώμους της γυναίκας.

«Κοίτα στην πίσω πλευρά, Καρλ».Εκείνος γύρισε τη φωτογραφία. 4 Ιουλίου 1973. 5 χρόνια Νέρβιγ

& Σένερσκο.«Δες κι αυτήν εδώ».Τα χρώματα ήταν ξεθωριασμένα, και η φωτογραφία δεν είχε

τραβηχτεί από επαγγελματία, κατά πως έδειχνε. Μια γαμήλια φω-τογραφία, έξω από το δημαρχείο του Κορσέρ. Η Μίε και ο ΦιλίπΝέρβιγ, με τη Μίε φανερά έγκυο και τον Φιλίπ να χαμογελάει θρι-αμβευτικά, αντιθέτως με τον Χέρμπερτ Σένερσκο, ο οποίος έσφιγ-γε τα χείλη του λίγο ψηλότερα στα σκαλοπάτια, πίσω από το ευ-τυχές ζεύγος.


«Καταλαβαίνεις τι εννοώ, Καρλ;»Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Ο Φιλίπ Νέρβιγ άφησε έγκυο τη

γυναίκα που αγαπούσε ο Χέρμπερτ Σένερσκο. Η γραμματέας εί-χε σχέση και με τους δυο τους, όμως ο Νέρβιγ κατέκτησε, τελικά,το έπαθλο».

«Πρέπει να τσεκάρουμε αν ο Σένερσκο βρισκόταν πράγματιστη Γροιλανδία όταν εξαφανίστηκε ο Νέρβιγ», είπε ο Άσαντ.

«Ναι, όμως είμαι βέβαιος πως σε αυτό το σημείο λέει την αλή-θεια. Περισσότερο με ενδιαφέρει η προσπάθειά του να υπερα-σπιστεί τον Κουρτ Βεντ, τον οποίο προφανώς σιχαίνεται η Μίε Νέρβιγ. Όχι πως την αδικώ, ο τύπος πρέπει να είναι περιπτωσά-ρα, αν θες τη γνώμη μου. Νομίζω πως πρέπει να ακολουθήσουμετο γυναικείο ένστικτο της Μίε και να πάρουμε κι ένα ψιλό κόσκι-νο μαζί μας».

«Ψιλό κόσκινο;»«Ναι, Άσαντ. Ή, αλλιώς, κοσκινάκι. Τέλος πάντων. Θα το

αναθέσουμε στη Ρόζε, έτσι και φιλοτιμηθεί να το αναλάβει, δη-λαδή».

Καθώς έφταναν στην πινακίδα των McDonald’s, που προσκαλού-σε τους οδηγούς να περάσουν από το εστιατόριο της αλυσίδας στο Κάρλστρουπ, τηλεφώνησε η Ρόζε.

«Δε φαντάζομαι ότι έχεις την απαίτηση να σου πω με το νι καιμε το σίγμα τι παίζει με το μαλάκα τον Βεντ. Ο τύπος είναι δεινό-σαυρος, άσε που τόσα χρόνια δεν έχει σταθεί στιγμή ήσυχος, αυ-τό είναι το μόνο βέβαιο».

Η φωνή της ακουγόταν όλο και πιο στριγκή, ώσπου κάποια στιγμή ο Καρλ συνειδητοποίησε πως καλό θα ήταν να τη διακό-ψει για να την ηρεμήσει, προτού ξεφύγει τελείως η κατάσταση.

«Όχι, εννοείται πως δεν περιμένω κάτι τέτοιο, Ρόζε. Τα βασι-

ΕΝΟΧΗ 275

κά θέλω να ξέρω μόνο. Στις λεπτομέρειες θα περάσουμε αργότε-ρα, εφόσον χρειαστεί. Εσύ κοίταξε απλώς να δεις αν υπάρχει κά-ποια πηγή που θα μπορούσε να μας δώσει πληροφορίες εν περι-λήψει. Κάποιο άρθρο εφημερίδας, κάτι τέτοιο. Σε πρώτη φάση,αυτό που θέλουμε να ξέρουμε είναι αν έχει βγει κάποια βρόμα για του λόγου του. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, μάλλον πρόκειται για αμφι-λεγόμενο άτομο».

«Αν θες να μάθεις τι έχει ακουστεί για τον Κουρτ Βεντ, πρέ-πει να μιλήσεις σε ένα δημοσιογράφο ονόματι Λούις Πέτερσον. Αυτός σίγουρα έχει ασχοληθεί με την περίπτωσή του, πίστεψέ με».

«Ναι, το όνομά του μου είναι ήδη γνωστό. Έχει γράψει κάτισχετικό τον τελευταίο καιρό;»

«Μπα, δε θα το έλεγα. Περισσότερο είχε ασχοληθεί πριν από πέντε με έξι χρόνια. Στη συνέχεια σταμάτησε».

«Ίσως να μην είχε άλλο ζουμί η υπόθεση».«Εγώ, μια φορά, άλλη εντύπωση σχημάτισα. Απ’ ό,τι έχω δει,

δεν ήταν λίγοι οι δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να ανακαλύ-ψουν τι παίζει ακριβώς με τον Κουρτ Βεντ. Όμως αυτός ο ΛούιςΠέτερσον ήταν ο μόνος που κέρδισε θέση στα πρωτοσέλιδα».

«Μάλιστα. Και πού ζει αυτός ο Λούις Πέτερσον;»«Στο Χόλμπεκ. Γιατί ρωτάς;»«Δώσε μου εσύ το τηλέφωνό του και βλέπουμε, έλα το κορίτσι

μου».«Όπα, για ξαναπές το αυτό το τελευταίο. Σαν να μην άκουσα

καλά».Ο Καρλ σκέφτηκε να πετάξει κάποιο σαρκαστικό σχόλιο,

όμως συγκρατήθηκε. «Είπα “έλα το κορίτσι μου”».«Άρα δε με γέλασαν τα αφτιά μου. Και μετά λένε δε συμβαί-

νουν θαύματα...» τον ειρωνεύτηκε, προτού του δώσει το τηλέφω-νο που της ζήτησε. «Πάντως, αν σκέφτεσαι να του μιλήσεις, κα-


λύτερα να περάσεις από το “Καφέ Βιβάλντι”, στον αριθμό 42 της Έλγκεδε, γιατί εκεί είναι το στέκι του κι εκεί βρίσκεται τώρα, σύμ-φωνα με τη σύζυγό του».

«Και πώς το ξέρεις αυτό; Του τηλεφώνησες κιόλας;»«Εννοείται! Καλά, σε ποια νομίζεις πως μιλάς;» ρουθούνισε η

Ρόζε και του έκλεισε το τηλέφωνο.«Σκατά», μουρμούρισε ο Καρλ, δείχνοντας το GPS. «Άσαντ,

πέρνα μια διεύθυνση: Έλγκεδε 42, Χόλμπεκ. Πάμε για ένα ποτά-κι», είπε στο βοηθό του, ενώ φανταζόταν το πρόσωπο της Μόνα όταν θα της τηλεφωνούσε σε ένα λεπτό για να ακυρώσει το ραντε-βού με τον ψυχολόγο φίλο της, τον Κρις.

Δε θα της άρεσε καθόλου αυτό.

Ίσως να περίμενε κάποιο σκοτεινό καταγώγιο, όπου το σκληρόφως της μέρας δεν έφτανε ποτέ, ένα στέκι όπου, για λόγους ακα-τανόητους, κατέφευγαν οι αποκαμωμένοι δημοσιογράφοι προκει-μένου να φορτίσουν τις μπαταρίες τους. Το «Καφέ Βιβάλντι», όμως, αποδείχτηκε πέρα για πέρα διαφορετικό.

«Δεν περίμενα κάτι τέτοιο, Καρλ», σχολίασε ο Άσαντ, καθώςέμπαιναν στο κτίριο που διεκδικούσε τον τίτλο του εντυπωσιακό-τερου στο δρόμο. Μέχρι και πύργο είχε.

Ο Καρλ έριξε μια ματιά ολόγυρα στην κατάμεστη σάλα, οπό-τε συνειδητοποίησε πως δεν είχε ιδέα πώς έμοιαζε ο άντρας τονοποίο αναζητούσαν.

«Τηλεφώνησε στη Ρόζε. Ίσως ξέρει να μας δώσει μια περιγρα-φή», είπε, παρατηρώντας τη διακόσμηση.

Γαλακτερά τζάμια, γύψινες διακοσμήσεις στο ταβάνι. Ένας χώρος φτιαγμένος με γούστο, που είχε ευχάριστο φωτισμό, άνε-τες καρέκλες και πάγκους, και κομψές λεπτομέρειες παντού.

Στοίχημα πως αυτός εκεί είναι ο άνθρωπός μας, σκέφτηκε ο

ΕΝΟΧΗ 277

Καρλ, μόλις εντόπισε έναν άντρα ο οποίος βρισκόταν στο επίκε-ντρο μιας παρέας μεσηλίκων, που είχαν συγκεντρωθεί σε ένα υπε-ρυψωμένο σημείο στο κέντρο της αίθουσας. Χαρακτηριστικά μπλαζέ ύφος, ψημένα χαρακτηριστικά και μάτια σε διαρκή εγρή-γορση.

Ο Καρλ στράφηκε στον Άσαντ, ο οποίος στεκόταν παραδίπλα, γνέφοντας καταφατικά στο κινητό του, καθώς μιλούσε με τη Ρό-ζε στην άλλη άκρη της γραμμής.

«Λοιπόν, τι λες, Άσαντ; Αυτός εκεί πέρα είναι;»«Όχι». Ο Άσαντ έστρεψε το βλέμμα του στους ετερόκλητους θαμώνες,

που περιλάμβαναν από νεαρές κυρίες οι οποίες έτρωγαν σαλάταγια μεσημεριανό, μέχρι ερωτευμένα ζευγάρια που αργόπιναν κα-πουτσίνο με τα δάχτυλα πλεγμένα, και άλλους που βρίσκονταν εκεί μόνοι τους, χωμένοι πίσω από εφημερίδες, με γεμάτα ποτή-ρια μπίρας μπροστά τους.

«Νομίζω πως αυτός εκεί είναι», είπε τελικά, δείχνοντας ένανξανθομάλλη άντρα με αρκετά νεανική όψη, που καθόταν σε έναν πάγκο δίπλα σε παράθυρο, παίζοντας τάβλι με έναν περίπου συ-νομήλικό του.

Ο Καρλ ήξερε πως δεν υπήρχε περίπτωση να το μάντευε ούτεσε εκατό χρόνια.

Πλησίασαν και στάθηκαν για λίγο, καθώς οι δύο άντρες μετα-κινούσαν τα πούλια τους, αδιάφοροι για την παρουσία τους, έωςτη στιγμή που ο Καρλ ξερόβηξε.

«Ο Λούις Πέτερσον; Θα μπορούσαμε να σου μιλήσουμε για λί-γο;»

Ο άντρας ανασήκωσε το κεφάλι, γεφυρώνοντας αστραπιαία το κενό ανάμεσα στη βαθιά συγκέντρωση του παιχνιδιού και τη φορτισμένη από την αδρεναλίνη πραγματικότητα. Μέσα σε λιγό-τερο από ένα δευτερόλεπτο, κατέγραψε τα χαρακτηριστικά των


δύο αντρών και υπέθεσε σωστά την ταυτότητά τους: αστυνομικοί. Το βλέμμα του επέστρεψε στο τάβλι για λίγο, κι έπειτα από δύο γρήγορες κινήσεις ζήτησε μια παύση.

«Δε νομίζω πως αυτοί οι δύο ήρθαν έως εδώ για να παρακο-λουθήσουν το παιχνίδι μας, Μόγενς».

Η ψυχραιμία του τύπου ήταν εντυπωσιακή, σκέφτηκε ο Καρλ.Ο αντίπαλός του έγνεψε καταφατικά και χάθηκε στο πλήθος πουείχε συγκεντρωθεί στην άλλη πλευρά του υπερυψωμένου επιπέ-δου.

«Δεν ασχολούμαι με το αστυνομικό ρεπορτάζ πλέον», είπε ο δημοσιογράφος, στριφογυρνώντας με αργές κινήσεις το ποτήριμε το λευκό κρασί που κρατούσε στο χέρι του.

«Καλώς. Εμείς, όμως, ήρθαμε εδώ επειδή έχεις ασχοληθεί πο-λύ με τον Κουρτ Βεντ», εξήγησε ο Καρλ.

Ο Πέτερσον χαμογέλασε. «Φαντάζομαι ότι είστε της υπηρε-σίας πληροφοριών, τότε. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που πέρασαν να μου μιλήσουν κάτι παλικάρια σαν κι εσάς».

«Όχι, είμαστε από το Τμήμα Ανθρωποκτονιών της Κοπεγχά-γης».

Η έκφραση του άντρα άλλαξε, και από το χαλαρό ενδιαφέρονπέρασε στην απόλυτη εγρήγορση, με την εμφάνιση μόνο μιας ρυ-τίδας στο μέτωπό του. Αν δε διέθετε την εμπειρία τόσων χρόνων, ο Καρλ ενδεχομένως να μην το παρατηρούσε καν. Αυτή δεν ήτανη αντίδραση ενός δημοσιογράφου που κοίταζε να βγάλει λαυρά-κι, αφού σε μια τέτοια περίπτωση το πρόσωπό του θα είχε φωτι-στεί. Η προοπτική ενός καλοπληρωμένου άρθρου που θα δημο-σιευόταν σε κάποια από τις μεγάλες εφημερίδες ήταν πάντοτε δε-λεαστική όποτε αναφερόταν η λέξη «ανθρωποκτονία». Όμως ο συγκεκριμένος άντρας δεν είχε εκεί το μυαλό του, κι αυτό από μό-νο του έλεγε πολλά στον Καρλ.

«Όπως ανέφερα ήδη, θέλουμε να μάθουμε κάποια πράγμα-

ΕΝΟΧΗ 279

τα για τον Κουρτ Βεντ. Μπορείς να μας διαθέσεις ένα δεκάλε-πτο;»

«Βέβαια, όμως έχω πέντε χρόνια να ασχοληθώ με τον συγκε-κριμένο. Ξεφούσκωσε το ενδιαφέρον μου, ας πούμε».

Σε ποιον τα πουλάς αυτά; Έτσι όπως κουνάς το ποτήρι, άλλα καταλαβαίνω εγώ, σκέφτηκε ο Καρλ.

«Έκανα μια μικρή έρευνα για εσένα», είπε ψέματα ο Καρλ.«Δεν τη βγάζεις με τα επιδόματα, οπότε πώς κερδίζεις τα προς τοζην αυτό τον καιρό, Λούις;»

«Εργάζομαι για λογαριασμό μιας οργάνωσης», απάντησε εκεί-νος, προσπαθώντας να καταλάβει πόσα πράγματα γνώριζε πραγ-ματικά ο αστυνομικός.

Και για το λόγο αυτό, ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. «Σωστή απάντηση. Θα ήθελες να μας μιλήσεις σχετικά;»

«Ίσως. Από την άλλη, θα μπορούσες να κάνεις εσύ την αρχήκαι να μου πεις με ποια δολοφονία ασχολείστε».

«Είπα εγώ ότι ασχολούμαστε με κάποια δολοφονία; Δε νομί-ζω πως είπα κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι, Άσαντ;»

Ο Άσαντ έγνεψε αρνητικά.«Ηρέμησε», είπε στον Πέτερσον. «Δε θεωρείσαι ύποπτος για

κάτι συγκεκριμένο».Αυτό ήταν αλήθεια, όμως ο δημοσιογράφος βρισκόταν ούτως

ή άλλως σε επιφυλακή.«Και τότε, ποιος θεωρείται ύποπτος, και για ποια υπόθεση; Α,

και μιας και τα λέμε όμορφα κι ωραία εδώ πέρα, δε μου δείχνε-τε και καμιά ταυτότητα;»

Ο Καρλ έβγαλε και κράτησε την υπηρεσιακή του ταυτότητααρκετά ψηλά, ώστε να τη δουν όλοι όσοι βρίσκονταν τριγύρω.

«Μήπως θα ήθελες να δεις και τη δική μου;» ρώτησε με θρά-σος ο Άσαντ.

Ευτυχώς, ο άλλος το θεώρησε περιττό. Ίσως ήταν καιρός να


σκαρώσουν κάποια πλαστή ταυτότητα για τον Άσαντ. Μια επαγ-γελματική κάρτα με κάτι που να έφερνε στο σήμα της Αστυνομίας, μάλλον θα ήταν αρκετή.

«Ερευνούμε τις υποθέσεις τεσσάρων ανθρώπων που εξαφανί-στηκαν», είπε ο Καρλ. «Το όνομα Γκίτε Τσαρλς σού λέει κάτι; Ήταν βοηθός νοσοκόμα, ζούσε στο Σάμσε».

Ο δημοσιογράφος έγνεψε αρνητικά.«Το όνομα Ρίτα Νίλσεν, μήπως; Ή Βίγκο Μόγκενσεν;»«Όχι. Πότε εξαφανίστηκαν όλοι αυτοί;»«Αρχές Σεπτεμβρίου του 1987».Ο Πέτερσον χαμογέλασε ειρωνικά. «Εγώ ήμουν δώδεκα χρό-

νων τότε».«Άρα, δεν τους έφαγες εσύ», απάντησε με το ίδιο ειρωνικό χα-

μόγελο ο Άσαντ.«Το όνομα Φιλίπ Νέρβιγ; Μήπως αυτό σου λέει κάτι;»Ο Πέτερσον έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω και καμώθηκε πως

πάλευε να θυμηθεί, όμως ο Καρλ κατάλαβε ότι προσποιούνταν. Ο δημοσιογράφος προφανώς γνώριζε άριστα ποιος ήταν ο Φιλίπ Νέρβιγ. Ήταν λες κι είχε ανάψει μια φωτεινή επιγραφή από πά-νω του.

«Δικηγόρος με γραφείο στο Κορσέρ. Ζούσε στο Χέλσκο», είπεο Καρλ, χαμογελώντας με τη σειρά του. «Παλαιότερα συμμετεί-χε στο Κόμμα Καθαρότητας, διαγράφηκε το 1982. Όμως εσύ ήσουν μόλις εφτά χρόνων εκείνη την εποχή, οπότε ούτε σε αυτήτην υπόθεση εμπλέκεσαι».

«Δε νομίζω πως τον έχω ακουστά. Γιατί, θα έπρεπε;»«Αν σκεφτούμε πόσα άρθρα έχεις γράψει για το Κόμμα Καθα-

ρότητας, ας πούμε πως θα μου έκανε τεράστια εντύπωση αν δεν τον είχες ακουστά».

«Εντάξει, μπορεί και να είχα πετύχει κάπου το όνομά του. Απλώς δεν είμαι σίγουρος, αυτό είναι όλο».

ΕΝΟΧΗ 281

Πώς κι έτσι; σκέφτηκε ο Καρλ.«Θα μπορούσαμε να το διασταυρώσουμε με τα αρχεία των

εφημερίδων. Η Αστυνομία έχει μια έφεση σε κάτι τέτοιες διασταυ-ρώσεις, μη μου πεις πως δεν το ήξερες αυτό;»

Ο Πέτερσον χλόμιασε.«Τι έχεις γράψει σχετικά με το Σκοπό;» ρώτησε ο Άσαντ. Κά-

πως πρόωρα, αλλά όχι πολύ.Ο άντρας κούνησε το κεφάλι πέρα δώθε. Αυτό υποτίθεται ότι

σήμαινε «τίποτα», κι ίσως αυτή να ήταν η αλήθεια.«Καταλαβαίνεις πως όλα αυτά θα τα ελέγξουμε, έτσι δεν είναι,

Λούις; Ένα πράγμα θα σου πω μονάχα: η γλώσσα του σώματόςσου μου λέει πως γνωρίζεις πολύ περισσότερα απ’ όσα παραδέ-χεσαι. Δεν ξέρω πόσα ακριβώς, κι ίσως να είναι άσχετα με την υπόθεση, όμως νομίζω πως καλά θα έκανες να αρχίσεις να μιλάς, αμέσως. Για λογαριασμό του Κουρτ Βεντ εργάζεσαι;»

«Όλα εντάξει, Λούις;» ρώτησε ο φίλος του, ο Μόγενς, ο οποίος τους είχε πλησιάσει επιφυλακτικά.

«Ναι, εγώ μια χαρά είμαι. Αυτοί οι δύο, όμως, σε λάθος μέ-ρος ήρθαν να γυρέψουν απαντήσεις». Στράφηκε ξανά στον Καρλ. Η φωνή του ακούστηκε ψύχραιμη. «Δεν έχω καμία σχέ-ση με τον άνθρωπο αυτό, απολύτως καμία. Εργάζομαι για μια οργάνωση που ακούει στο όνομα “Μπένεφις”. Είναι ένας ανε-ξάρτητος οργανισμός που χρηματοδοτείται από εθελοντικές ει-σφορές. Δουλειά μου είναι να συγκεντρώνω πληροφορίες για τα λάθη που διέπραξε το Κόμμα της Δανίας και ο κυβερνητικός συνασπισμός τα τελευταία δέκα χρόνια. Ας πούμε πως υπάρχει αρκετό ψωμί σε αυτή την ιστορία για να με κρατάει απασχολη-μένο».

«Ναι, φαντάζομαι πως είσαι πολυάσχολος άνθρωπος. Εντάξει, ας το πιάσουμε αλλιώς. Οι πληροφορίες που συγκεντρώνεις, σεποιους απευθύνονται;»


«Σε οποιονδήποτε τις ζητήσει». Ο Πέτερσον ίσιωσε την πλάτη του. «Κοιτάξτε, λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότε-ρο. Αν θέλετε πληροφορίες για τον Κουρτ Βεντ, έχουν γραφτεί πολλά. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, έχετε όλα τα άρθρα μου, όμως στομεταξύ εγώ πέρασα σε άλλα θέματα. Οπότε, αν δεν έχετε κάποιασυγκεκριμένη ερώτηση σχετικά με αυτά τα άτομα που εξαφανί-στηκαν, θα σας ήμουν ευγνώμων αν με αφήνατε να απολαύσω όσο μου απομένει από το ρεπό μου».

«Πολύ απότομα κουμπώθηκε ο τύπος», σχολίασε ο Καρλ όταν βρέθηκαν και πάλι στο δρόμο, λίγα λεπτά αργότερα. «Το μόνο που του ζητήσαμε ήταν να μας πει πέντε πράγματα για τον Κουρτ Βεντ. Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι βιολί βαράει αυτός ο δημοσιο-γράφος».

«Θα σου απαντήσω σε πολύ λίγο, Καρλ», είπε ο Άσαντ. «Αυτή τη στιγμή, ο φίλος μας έχει πλακώσει τα τηλεφωνήματα. Μην κοιτάξεις, γιατί μας παρακολουθεί από το παράθυρο. Όμως νο-μίζω πως πρέπει να βάλουμε τη Λις να βρει σε ποιον τηλεφω-νεί».


ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ, η Νέτε ξύπνησε στο διαμέρισμάτης με φριχτό πονοκέφαλο. Αν αυτό οφειλόταν στα οσφρητικά πειράματα της προηγούμενης μέρας ή στη σκέψη πως εκείνη τηνκαθοριστική μέρα θα δολοφονούσε έξι ανθρώπους μέσα σε διά-στημα δώδεκα ωρών, δεν μπορούσε να το ξέρει.

Το μόνο που ήξερε ήταν πως αν δεν έπαιρνε τα χάπια για τις ημικρανίες της, τα πάντα θα πήγαιναν κατά διαόλου. Δύο χάπια ενδεχομένως ήταν αρκετά, όμως εκείνη πήρε τρία, και

ΕΝΟΧΗ 283

για το επόμενο δίωρο έμεινε να κοιτάζει το ρολόι, μέχρι που τα τριχοειδή αγγεία στον εγκέφαλό της χαλάρωσαν επιτέλους και το φως του ήλιου μπορούσε να πέφτει πάνω στους αμφιβληστρο-ειδείς της χωρίς να αισθάνεται η Νέτε ότι υποβαλλόταν σε ηλε-κτροσόκ.

Ύστερα έβγαλε τα φλιτζάνια του τσαγιού από το μαονένιο ντουλάπι που είχε στο προσεγμένο καθιστικό της, αράδιασε τα ασημένια κουταλάκια στη σειρά και τοποθέτησε και το δοχείο μετο απόσταγμα στρύχνου, ώστε να το έχει εύκαιρο όταν θα έφτα-νε η ώρα, για να προσφέρει στους καλεσμένους της την κατάλλη-λη ποσότητα με την ελάχιστη δυνατή αναστάτωση.

Ανέτρεξε νοερά στη διαδικασία για δέκατη φορά, προτού κα-θίσει και πάλι για να περιμένει, με το αγγλικό εκκρεμές να χτυ-πάει ρυθμικά πίσω της. Αύριο το απόγευμα θα πετούσε με προο-ρισμό τη Μαγιόρκα, όπου η σμαραγδένια βλάστηση της Βαλντε-μόσα θα κατέκλυζε τις αισθήσεις της, διαγράφοντας το παρελθόνκαι όλους τους δαίμονες που φώλιαζαν στο μυαλό της.

Προηγουμένως, όμως, ο νεκρικός θάλαμος ήταν έτοιμος να υποδεχτεί τους φιλοξενούμενούς του.

Η οικογένεια με την οποία επικοινώνησε ο πατέρας της μετά την αποβολή που ακολούθησε την πτώση της στο ποτάμι, υποδέχτη-κε τη Νέτε σαν ξένη, και αυτό ήταν κάτι που δεν έμελλε να αλ-λάξει.

Το δωμάτιο υπηρεσίας βρισκόταν ξέχωρα από το υπόλοιπο σπίτι, και οι δουλειές που έπρεπε να κάνει η Νέτε στη διάρκειατης μέρας ήταν κοπιαστικές, οπότε ο μόνος χρόνος που περνού-σε μαζί με την οικογένεια ήταν στα γεύματα, κι αυτά μέσα σε βα-θιά σιωπή. Στις λιγοστές περιπτώσεις που επιχείρησε να ανοίξειτο στόμα της, της είπαν αυστηρά να σωπάσει, παρότι έβαζε τα δυ-


νατά της να εκφράζεται όμορφα. Ακόμα και η κόρη με το γιο, που ήταν σχεδόν συνομήλικοί της, συνήθως την αγνοούσαν. Η Νέτε αποτελούσε ξένο σώμα, μια παρακατιανή, κι εκείνοι την αντιμε-τώπιζαν λες και είχαν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω της. Πέ-ρα από τη δουλειά, η καθημερινότητα δεν της πρόσφερε τίπο-τα για να ξεχνιέται, ούτε άκουγε ποτέ της μια γλυκιά κουβέντα. Αυστηρότητα, επιπλήξεις και κανόνες ήταν το μόνο που εισέ-πραττε.

Είκοσι χιλιόμετρα χώριζαν τη Νέτε από το σπίτι των παιδικών της χρόνων, μόλις μία ώρα δρόμος με το ποδήλατο. Όμως η Νέ-τε ποδήλατο δεν είχε και περνούσε τις μέρες της ελπίζοντας πωςθα ερχόταν ο πατέρας της κάποια στιγμή να την επισκεφτεί. Δενεμφανίστηκε ποτέ.

Έχοντας συμπληρώσει ενάμιση χρόνο με την οικογένεια, κλή-θηκε να παρουσιαστεί στο καθιστικό, εκεί όπου ο χωροφύλακαςτης περιοχής συνομιλούσε με τον ανάδοχο πατέρα της. Ήταν χα-μογελαστός, όμως αμέσως μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία της Νέτε, η έκφρασή του άλλαξε.

«Νέτε Χέρμανσεν, ήρθα για να σε ενημερώσω ότι ο πατέραςσου απαγχονίστηκε στο σπίτι του, την περασμένη Κυριακή. Επο-μένως, οι Αρχές αποφάσισαν πως αυτοί εδώ οι καλοί άνθρωποιθα αναλάβουν οριστικά την κηδεμονία σου. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έως τα εικοστά πρώτα γε-νέθλιά σου. Να ευχαριστείς την καλή σου τύχη. Ο πατέρας σουμονάχα χρέη άφησε πίσω του».

Τόσο ξερά. Ούτε λόγια παρηγοριάς ούτε κουβέντα για την κη-δεία.

Της έγνεψαν κοφτά, για να δείξουν πως αυτό ήταν όλο. Η ζωήτης Νέτε είχε καταρρεύσει. Η ακρόαση είχε λήξει.

Πήγε στα χωράφια κι έκλαψε, και οι εργάτες εκεί ψιθύριζαν,όπως κάνουν οι άνθρωποι για εκείνους που στέκουν ξέχωρα από

ΕΝΟΧΗ 285

τους πολλούς. Κάποιες φορές, η μοναξιά της ήταν τόσο έντονη, ώστε πονούσε το κορμί της. Κι άλλες φορές ήταν εντελώς αδιά-φορη.

Τα πράγματα ίσως να είχαν εξελιχτεί διαφορετικά αν υπήρχελίγη καλοσύνη, ένα χάδι στο μάγουλο μια στο τόσο. Όμως η Νέ-τε έμαθε να ζει χωρίς αυτά.

Όταν στήθηκε πανηγύρι στη γειτονική πόλη ένα Σαββατοκύ-ριακο, οι υπόλοιπες κοπέλες από το αγρόκτημα πήραν το λεωφο-ρείο και πήγαν εκεί χωρίς να της πουν τίποτα. Κι αυτός ήταν ολόγος που η Νέτε βρέθηκε στην άκρη του δρόμου, με δύο κορό-νες στην τσέπη, να κάνει οτοστόπ σε όποιο όχημα τύχαινε να περ-νάει.

Εκείνο που σταμάτησε δεν παρουσίαζε και το καλύτερο θέα-μα. Ήταν ένα ταλαιπωρημένο φορτηγάκι με καθίσματα ξεχαρ-βαλωμένα, όμως ο οδηγός τής χαμογέλασε.

Προφανώς, δεν είχε ιδέα ποια ήταν.Της είπε πως τον έλεγαν Βίγκο. Βίγκο Μόγκενσεν, κι είχε έρ-

θει από μακριά, από το Λούντεμπορ. Μετέφερε καπνιστά ψάρια στην καρότσα για έναν τύπο που είχε πάγκο και θα τα πουλούσεστην αγορά. Δύο γεμάτα κιβώτια που μύριζαν καπνό και θάλασ-σα, και η Νέτε δε θυμόταν άλλη φορά άνθρωπο να μιλάει με τό-σο ενθουσιασμό για τη δουλειά του.

Όταν οι άλλες κοπέλες την είδαν να κάνει τη βόλτα της ανά-μεσα στο καρουζέλ και στους πάγκους της σκοποβολής, κρατώ-ντας ένα παγωτό στο χέρι κι έχοντας ένα γοητευτικό νέο άντρα στο πλευρό της, τα μάτια τους γούρλωσαν, πήραν μια έκφρασηπου πρώτη φορά έβλεπε η Νέτε. Αργότερα θα σκεφτόταν πως ήταν από ζήλια, όμως εκείνη την ώρα απλώς αιφνιδιάστηκε, καιόχι άδικα.

Έκανε ζέστη, όπως τα καλοκαίρια της συντροφιά με τον Τά-γκε, και ο Βίγκο τής περιέγραφε τη ζωή στη θάλασσα και την


ελευθερία που τη συνόδευε τόσο ζωντανά, ώστε η Νέτε σχεδόν την ένιωθε δική της. Μια όλο και εντονότερη αίσθηση ευτυχίας ζέ-σταινε το είναι της κι έκανε τα πράγματα για τον Βίγκο πολύ ευ-κολότερα απ’ ό,τι θα ήταν σε άλλη περίπτωση.

Τον άφησε να περάσει το χέρι του γύρω από της ώμους της καθώς την πήγαινε με το φορτηγάκι πίσω, κι εκείνη στράφηκε και τον κοίταξε με ελπίδα στην καρδιά, ενώ τα μάγουλά της κοκκίνι-σαν όταν αυτός σταμάτησε το φορτηγάκι πίσω από κάτι δέντρακαι την τράβηξε προς το μέρος του. Και ούτε ανησύχησε καθό-λου όταν ο Βίγκο φόρεσε προφυλακτικό και της είπε πως έτσι θακρατούσαν μονάχα την απόλαυση και δε θα είχαν κανένα λόγοανησυχίας.

Ύστερα, όμως, όπως τραβήχτηκε από μέσα της και είδε πως το προφυλακτικό είχε σπάσει, η έκφρασή του άλλαξε. Εκείνη τονρώτησε αν θα έμενε τώρα έγκυος, ίσως γιατί ήλπιζε πως θα τηςέλεγε πως ήταν πιθανό κάτι τέτοιο και ότι, τουλάχιστον, θα τηνέπαιρνε μαζί του.

Παρότι το τελευταίο αποδείχτηκε φρούδα ελπίδα, η Νέτε έμει-νε πράγματι έγκυος, και οι άλλες κοπέλες δεν άργησαν να το ανα-καλύψουν.

«Τα ξερατά στα καλαμπόκια σημαίνουν πως κάποιος φουρνί-ζει ψωμάκι», φώναξε μία από αυτές πίσω της. Κι όλες μαζί έβα-λαν τα γέλια, μέχρι που τα μαντίλια λύθηκαν κάτω από τα πιγού-νια τους.

Μισή ώρα αργότερα στεκόταν μπροστά στην ανάδοχη μητέ-ρα της, η οποία με τρεμάμενη φωνή την απειλούσε πως θα τη λιά-νιζε, προτού καλέσει την Αστυνομία, έτσι και δε συμφωνούσε ναξεφορτωθεί το έμβρυο.

Την ίδια μέρα, ένα ταξί σταμάτησε στον αυλόγυρο και παρέ-λαβε το γιο, καθώς η οικογένεια ήθελε να τον απαλλάξει από τονα γίνει μάρτυρας της ντροπής που είχε προκαλέσει η Νέτε στη

ΕΝΟΧΗ 287

ζωή τους. Η Νέτε είπε πως υπεύθυνος ήταν ένας καλός νέος απότο Λούντεμπορ, τον οποίο είχε γνωρίσει στο πανηγύρι, όμως οι κοπέλες που τους είχαν δει μαζί επέμεναν πως ήταν από εκείνουςτους αλητήριους που εκμεταλλεύονται τα θηλυκά, με μοναδικό σκοπό να περάσουν αυτοί καλά και τίποτε άλλο.

Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί η Νέτε αντιμέτωπη με ένα τε-λεσίγραφο. Είτε θα περνούσε από τον παλιό γιατρό της για να δώ-σει τέλος στην εγκυμοσύνη ή αλλιώς η οικογένεια θα ζητούσε από τους ανθρώπους της Πρόνοιας στην περιοχή να ενημερώσουν σχε-τικά την Αστυνομία.

«Το έχεις κάνει κι άλλοτε, ξέρεις πώς πάει η δουλειά», είπε ηανάδοχη μητέρα της, χωρίς το παραμικρό ίχνος συμπάθειας, καιστη συνέχεια ο σύζυγος αυτής της γυναίκας την πήρε με το αμά-ξι και την κατέβασε έξω από το ιατρείο. Μόλις θα ξεμπέρδευε, ας έπαιρνε το λεωφορείο για να γυρίσει στο σπίτι, ο δικός του χρό-νος ήταν πολύτιμος και δεν μπορούσε να χασομερήσει όλη μέρα.Απέφυγε να της ευχηθεί καλή επιτυχία, αν και ίσως να χαμογέλα-σε αμήχανα, μάλλον για να κρύψει τη χαρά που ένιωθε κατά βά-θος.

Η Νέτε δεν κατάφερε ποτέ να καταλάβει τι σκεφτόταν αυτόςο άνθρωπος.

Πέρασε κάποια ώρα καθιστή, χτυπώντας μηχανικά τα γόνατά της μεταξύ τους και γέρνοντας μπρος πίσω, ενώ περίμενε στην πρά-σινη αίθουσα αναμονής. Η μυρωδιά της καμφοράς και των φαρ-μάκων την έκανε να ζαλίζεται και να φοβάται. Ο φόβος των ια-τρικών εργαλείων και του κρεβατιού εξέτασης του γιατρού την πλημμύρισε, ενώ τα λεπτά κυλούσαν βασανιστικά αργά, καθώς οι ασθενείς που έβηχαν περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο πίσω απότην κλειστή πόρτα του ιατρείου. Άκουγε τον ήχο της φωνής του


γιατρού. Ήταν βαθιά και ψύχραιμη, αλλά σε καμία περίπτωση καθησυχαστική.

Όταν, τελικά, έφτασε η σειρά της, μιας και ήταν η τελευταία εκείνη τη μέρα, ένας γιατρός νεότερος από εκείνον που περίμε-νε να δει της έσφιξε το χέρι και την καλωσόρισε, και η φωνή του έμοιαζε να χρωματίζεται από καλοσύνη. Η φωνή του ήταν που την έκανε να ξεχάσει τις πιο άμεσες επιφυλάξεις της. Και όταν ο γιατρός πρόσθεσε πως τη θυμόταν καλά και στη συνέχεια τη ρώτησε αν ήταν χαρούμενη με την καινούρια της οικογένεια, η Νέτε έγνεψε καταφατικά, χωρίς να μιλήσει, κι αφέθηκε στα χέ-ρια του.

Δεν ανησύχησε όταν εκείνος είπε στη γραμματέα του πως μπο-ρούσε να γυρίσει στο σπίτι της, ούτε όταν κλείδωσε την πόρτα, αν και η Νέτε αναρωτήθηκε για ποιο λόγο ήταν ο γιος κι όχι ο πατέ-ρας που την κοίταζε τώρα λες και είχαν συναντηθεί πολλές φορέςστο παρελθόν. Μονάχα μία φορά είχαν ειδωθεί, τότε που ο ηλι-κιωμένος γιατρός είχε περάσει από το σπίτι της, μετά την απο-βολή.

«Έχεις την τιμή να είσαι η πρώτη γυναικολογική ασθενής μου, Νέτε. Ο πατέρας μου μόλις πρόσφατα μου παρέδωσε το ιατρείο,οπότε πλέον εγώ είμαι αυτός που θα προσφωνείς “δόκτωρ Βεντ”».

«Μα, όταν τηλεφώνησε ο κηδεμόνας μου, στον πατέρα σας μί-λησε, γιατρέ. Μήπως ξέρετε τι θα γίνει τώρα;»

Εκείνος στάθηκε για μια στιγμή, κοιτάζοντάς την από πάνω μέχρι κάτω με έναν τρόπο που δεν της άρεσε καθόλου. Πήγε σταπαράθυρα κι έκλεισε τις κουρτίνες, κι όπως στράφηκε μετά καιτην αντίκρισε, η έκφρασή του έδειχνε πως το ενδιαφέρον του ήταν μάλλον προσωπικού παρά επαγγελματικού χαρακτήρα.

«Βεβαίως και ξέρω», απάντησε έπειτα από λίγο, ενώ καθόταναπέναντί της κι έπαιρνε επιτέλους τα μάτια του από το κορμί της.

ΕΝΟΧΗ 289

«Δυστυχώς, ο νόμος σε αυτή τη χώρα επιβάλλει ορισμένους περι-ορισμούς στις εκτρώσεις, οπότε να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που στο θέμα αυτό δείχνω την ίδια κατανόηση με τον πατέρα μου. Φυσικά, φαντάζομαι πως όλα αυτά τα γνωρίζεις ήδη», είπε, ακου-μπώντας την παλάμη πάνω στο γόνατό της. «Αντίστοιχα φαντά-ζομαι πως ξέρεις ότι εσύ κι εγώ θα μπορούσαμε να μπλέξουμε άσχημα έτσι και ακούγονταν παραέξω τα όσα θα κάνουμε σή-μερα».

Η Νέτε έγνεψε καταφατικά, αμίλητη, και του έδωσε το φάκε-λο που κρατούσε. Μέσα είχε όλες τις οικονομίες της των δύο τε-λευταίων χρόνων –εκτός από τα πέντε νομίσματα των δύο κορο-νών που είχε στην τσέπη της– συν ένα χαρτονόμισμα των εκατόκορονών που της είχε δώσει η ανάδοχη μητέρα της. Τετρακόσιες κορόνες συνολικά. Το μόνο που ήλπιζε ήταν να έφταναν τα χρή-ματα.

«Αυτό ας το αφήσουμε κατά μέρος για την ώρα, τι λες κι εσύ,Νέτε; Πρώτα, έλα να ξαπλώσεις εδώ. Άφησε το εσώρουχό σου στην καρέκλα εκεί πέρα».

Έκανε αυτό που της είπε, με το βλέμμα καρφωμένο στους με-ταλλικούς αναβολείς, ενώ σκεφτόταν πως δε θα μπορούσε με τί-ποτα να σηκώσει τα πόδια της τόσο ψηλά. Χασκογέλασε, παρότι φοβόταν. Της φαίνονταν όλα τόσο απίστευτα και κωμικά.

«Λοιπόν, ξάπλωσε λιγάκι», είπε ο γιατρός, καθώς τη βοηθού-σε να φέρει τα πόδια της στην κατάλληλη θέση.

Κι έτσι η Νέτε βρέθηκε ανάσκελα, με τα γεννητικά της όργα-να εκτεθειμένα, να αναρωτιέται πόση ώρα θα διαρκούσε η όληδιαδικασία.

Ανασήκωσε το κεφάλι της κάποια στιγμή και τον είδε να κοι-τάζει επίμονα, σκυμμένος ανάμεσα στα πόδια της.

«Μείνε ακίνητη τώρα», είπε, τινάζοντας ελαφρά το σώμα τουαπό τη μέση και κάτω, λες και κατέβαζε το παντελόνι του.


Κι ένα δευτερόλεπτο αργότερα, η Νέτε συνειδητοποίησε πως αυτό ακριβώς είχε κάνει ο γιατρός.

Πρώτα ένιωσε τους τριχωτούς μηρούς του πάνω στους δικούςτης. Τη γαργάλησαν, κι αμέσως μετά ακολούθησε η διείσδυση μέ-σα της, τόσο δυνατά, που η Νέτε τεντώθηκε σαν τόξο.

«Άου», φώναξε. Εκείνος τραβήχτηκε για μια στιγμή, κι έπειτα άρχισε να καρ-

φώνεται μέσα της, ξανά και ξανά, κρατώντας σφιχτά τα γόνατάτης, έτσι που δεν της επέτρεπε να κλείσει τα πόδια της ή να στρί-ψει για να ξεφύγει. Δε μιλούσε, μονάχα είχε στυλώσει τα γουρλω-μένα μάτια του ανάμεσα στα μπούτια της.

Η Νέτε προσπάθησε να αντιδράσει, να τον κάνει να σταματή-σει, όμως η τραχεία της ήταν σαν να είχε φράξει και δεν άφηνε τις λέξεις να περάσουν. Κι ύστερα, εκείνος έριξε πάνω της όλο του το βάρος, ενώ τα μάτια του τώρα έμοιαζαν θολά και άδεια. Δενήταν καθόλου ωραία, όπως με τον Τάγκε και τον Βίγκο. Καμίασχέση. Η μυρωδιά του και μόνο της προκαλούσε αηδία.

Έπειτα από λίγο, ανασήκωσε το κεφάλι του προς το ταβάνι, και το στόμα του άνοιξε για να βγει ένα βογκητό.

Όταν τελείωσε, κούμπωσε το παντελόνι του κι έτριψε με αρ-γές κινήσεις τα δάχτυλά του στον πονεμένο, υγρό καβάλο της.

«Είσαι έτοιμη τώρα», είπε. «Έτσι γίνεται η δουλειά».Η Νέτε δάγκωσε το κάτω χείλος της. Ένα αίσθημα ντροπής

ρίζωσε μέσα της και παρέμεινε εκεί από τότε. Και ακόμα η αί-σθηση πως το κορμί και το μυαλό της ήταν δύο διαφορετικά πράγματα και ότι το ένα μπορούσε να στραφεί ενάντια στο άλ-λο. Ένιωθε απαρηγόρητη και οργισμένη και μόνη, αφόρητα μόνη.

Τον είδε να ετοιμάζει τη μάσκα για τη χορήγηση της αναισθη-σίας, και ξαφνικά της ήρθε να τραπεί σε φυγή. Πριν προλάβει νααντιδράσει, όμως, η εμετική μυρωδιά του αιθέρα κατέκλυσε τα

ΕΝΟΧΗ 291

ρουθούνια της. Ζαλίστηκε, και η τελευταία σκέψη που έκανε ήταν πως μόλις τελείωναν όλα αυτά, θα ξόδευε τις δέκα κορόνες πουτης απέμεναν για να αγοράσει ένα εισιτήριο για το τρένο και ναπάει στο Όδενσε, όπου θα έβρισκε εκείνο το μέρος που ονομαζό-ταν Συμβούλιο Άγαμων Μητέρων. Είχε ακούσει πως εκεί βοηθού-σαν γυναίκες σαν κι εκείνη. Και γι’ αυτό που της είχε κάνει ο Κουρτ Βεντ, θα έπαιρνε εκδίκηση.

Κάπως έτσι τέθηκαν τα θεμέλια μιας σχέσης που κατέστρεψετη ζωή της.

Οι επόμενες μέρες τής επιφύλαξαν διαδοχικές απογοητεύσεις. Οι γυναίκες στο Συμβούλιο αρχικά φάνηκαν πρόθυμες. Της πρό-σφεραν τσάι και της έσφιξαν το χέρι, κι εκείνη ένιωσε πως θα έκαναν τα πάντα προκειμένου να τη βοηθήσουν. Όμως, μόλις τους περιέγραψε το βιασμό της, την έκτρωση που ακολούθησε και τα χρήματα που είχε πληρώσει, τα πρόσωπά τους σκοτεί-νιασαν.

«Κατ’ αρχάς, Νέτε, πρέπει να καταλάβεις πως τέτοιες κατηγο-ρίες είναι πράγματι πολύ σοβαρές. Εκτός αυτού, δεν μπορούμενα αντιληφθούμε για ποιο λόγο πρώτα έκανες την έκτρωση καιμετά στράφηκες σ’ εμάς. Εντελώς ανάποδη σειρά. Δυστυχώς, θα πρέπει να παραπέμψουμε την περίπτωσή σου στις αρμόδιες Αρ-χές. Μας καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Εδώ πρέπει να κινούμα-στε απολύτως τυπικά».

Η Νέτε σκέφτηκε να τους πει ότι οι κηδεμόνες της είχαν θε-λήσει να γίνουν έτσι τα πράγματα. Πως αυτό που σε καμία περί-πτωση δεν επιθυμούσαν ήταν να έχουν μια κοπέλα υπ’ ευθύνη τους, η οποία επιδείκνυε αισχρή και ακόλαστη συμπεριφορά μπροστά στα παιδιά τους και στις νεαρές εργάτριες που απασχολούσαν. Όμως η Νέτε δεν είπε τίποτα, νιώθοντας πως τους χρωστούσε ευ-


γνωμοσύνη, αφού είχαν δεχτεί, τουλάχιστον, να την ακούσουν. Αλ-λά πλανάτο πλάνην οικτράν, όπως θα διαπίστωνε στη συνέχεια.

Λίγο μετά, εμφανίστηκαν δύο ένστολοι αστυνομικοί στο γρα-φείο και της ζήτησαν να τους ακολουθήσει. Θα έκανε καταγγελίαστο αστυνομικό τμήμα, αφού πρώτα την πήγαιναν στο νοσοκο-μείο, ώστε να εξακριβωθεί το κατά πόσο έλεγε την αλήθεια.

Και όταν θα τελείωναν από εκεί, η Νέτε θα περνούσε τη νύχταστην πόλη, υπό το άγρυπνο βλέμμα των κυριών του Συμβουλίου.

Την εξέτασαν προσεκτικά και εντόπισαν ενδείξεις γυναικολο-γικής επέμβασης. Άντρες με λευκές ρόμπες έχωναν τα δάχτυλά τους μέσα της, και γυναίκες με καρτελάκια νοσοκόμων στο στή-θος τη σκούπιζαν.

Ακολούθησαν οι ερωτήσεις. Απάντησε με ειλικρίνεια, όσο κα-λύτερα μπορούσε. Τα πρόσωπα των γιατρών ήταν αυστηρά και οι ψίθυροί τους, όταν αποσύρθηκαν σε μια γωνιά του δωματίουγια να συσκεφτούν, ακούγονταν φορτωμένοι ανησυχίες.

Δεν αμφέβαλλε πως οι άνθρωποι αυτοί ήταν με το μέρος της, και ως εκ τούτου η απρόσμενη συνάντησή της με τον ελεύθερο και χαμογελαστό Κουρτ Βεντ στο δωμάτιο ανακρίσεων του αστυ-νομικού τμήματος την κατέκλυσε με φόβο. Ο γιατρός έμοιαζε νατα πηγαίνει μια χαρά με τους δύο ένστολους αστυνομικούς, και ο άντρας στο πλάι του, ο οποίος της συστήθηκε ως Φιλίπ Νέρβιγ, δικηγόρος στο επάγγελμα, προφανώς ήταν έτοιμος να της κάνειτη ζωή δύσκολη.

Ζήτησαν από τη Νέτε να καθίσει κι έγνεψαν στις δύο γυναίκες που μπήκαν στο δωμάτιο. Τη μία την ήξερε από το Συμβούλιο, ηδεύτερη δε συστήθηκε.

«Μιλήσαμε στο δόκτορα Βεντ, και μας επιβεβαίωσε ότι προ-χώρησε σε μια διαδικασία η οποία ονομάζεται απόξεση, Νέτε», είπε η άγνωστη γυναίκα. «Έχουμε το φάκελό σου εδώ».

Ακούμπησε το φάκελο στο τραπέζι μπροστά της. Πάνω στο

ΕΝΟΧΗ 293

εξώφυλλο υπήρχε μια λέξη που δεν την έβγαζε, κι από κάτω ο αριθμός 64. Αυτό, τουλάχιστον, το καταλάβαινε.

«Θα σου διαβάσω τώρα τι έγραψε ο δόκτωρ Βεντ μετά την αποχώρησή σου από το ιατρείο του», εξήγησε ο δικηγόρος. «Ανα-φέρει ξεκάθαρα ότι προχώρησε στην απόξεση καθώς είχες έντο-νη, ακανόνιστη περίοδο, κατά πάσα πιθανότητα λόγω της αποβο-λής πριν από δύο σχεδόν χρόνια. Εκτός αυτού, αναφέρει πως, πα-ρά το νεαρό της ηλικίας σου, ομολόγησες ότι είχες σεξουαλικέςσχέσεις με αγνώστους, ισχυρισμό τον οποίο επιβεβαιώνουν και οι κηδεμόνες σου. Ισχύουν αυτά;»

«Δεν ξέρω τι πάει να πει απόξεση, όμως αυτό που ξέρω είναιπως ο γιατρός μού έκανε πράγματα που δεν είναι σωστά». Έσφι-ξε τα χείλη της για να ελέγξει το τρέμουλό τους. Δε θα τους άφη-νε να την κάνουν να κλάψει.

«Δεσποινίς Χέρμανσεν, ως δικηγόρος του δόκτορος Βεντ, οφεί-λω να σας συμβουλεύσω να προσέχετε πάρα πολύ όταν προβαί-νετε σε ισχυρισμούς οι οποίοι δεν επιβεβαιώνονται», είπε ο Νέρ-βιγ με πρόσωπο χλομό, αλλά ψύχραιμη έκφραση. «Δηλώσατε ότι ο δόκτωρ Βεντ προχώρησε σε έκτρωση στην περίπτωσή σας, κιόμως οι γιατροί εδώ στο Όδενσε δεν μπόρεσαν να επιβεβαιώσουν κάτι τέτοιο. Ο Κουρτ Βεντ είναι ένας ευσυνείδητος και ικανότα-τος γιατρός. Αποστολή του είναι να βοηθάει τους ανθρώπους, όχι να κάνει παράνομες εκτρώσεις. Πράγματι πραγματοποίησε τηναπόξεση, όμως αυτό έγινε για το δικό σας καλό, έτσι δεν είναι;»

Έγειρε προς τα εμπρός, λες και ήταν έτοιμος να τη βουτήξει από το λαιμό, όμως η Νέτε δε φοβήθηκε περισσότερο απ’ όσο φο-βόταν ήδη.

«Ρίχτηκε πάνω μου κι έκανε σεξ μαζί μου, κι εγώ του φώναζανα σταματήσει. Αυτό συνέβη, σας το είπα».

Έριξε μια ματιά στα πρόσωπα που την περιτριγύριζαν. Ήτανσαν να μιλούσε σε ντουβάρια.


«Νομίζω πως πρέπει να προσέχεις πολύ όταν λες τέτοια πράγ-ματα, Νέτε», είπε η γυναίκα από το Συμβούλιο Άγαμων Μητέρων. «Δε βοηθάς την κατάσταση έτσι».

Ο δικηγόρος κοίταξε τριγύρω με αυτάρεσκο ύφος. Η Νέτε δεντον συμπαθούσε διόλου.

«Ακριβώς. Τώρα ισχυρίζεσαι ότι ο δόκτωρ Βεντ σε βίασε», συ-νέχισε. «Και επ’ αυτού ο δόκτωρ Βεντ έχει την ευγενή καλοσύνηνα απαντήσει πως ο αιθέρας που σου χορήγησε ως αναισθησίαεπέδρασε βαριά στον οργανισμό σου, και σε αυτές τις περιπτώ-σεις οι ασθενείς, πολύ συχνά, έχουν παραισθήσεις. Γνωρίζεις τι σημαίνει αυτή η λέξη, Νέτε;»

«Όχι, και δεν έχει σημασία αν ξέρω τι σημαίνει, γιατί μου έκα-νε κάτι που δεν έπρεπε να είχε κάνει, κι αυτό έγινε προτού μου βάλει τη μάσκα».

Οι παρευρισκόμενοι κοιτάχτηκαν με νόημα μεταξύ τους.«Επίτρεψέ μου να σου πω κάτι, Νέτε. Αν υποθέσουμε πως ένας

γιατρός ήθελε να βιάσει μια ασθενή του σε μια τέτοια κατάσταση, δε νομίζεις πως θα περίμενε να το κάνει αφού της χορηγούσε την αναισθησία;» επενέβη η γυναίκα που δε γνώριζε η Νέτε. «Οφεί-λω να ομολογήσω πως τα όσα μας λες, πολύ δύσκολα μπορεί νατα πιστέψει κανείς».

«Μα, έτσι έγινε». Η Νέτε κοίταξε ολόγυρά της, συνειδητοποι-ώντας πως κανείς από τους ανθρώπους εκεί δεν ήταν με το μέροςτης.

Σηκώθηκε, νιώθοντας ξανά ενόχληση στην κοιλιά της και μια υγρασία στο εσώρουχό της. «Θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου», εί-πε. «Θα πάρω το λεωφορείο».

«Λυπάμαι, αλλά δεν είναι τόσο απλό, Νέτε. Είτε θα ανασκευ-άσεις τους ισχυρισμούς σου είτε θα πρέπει να σου ζητήσουμε να παραμείνεις εδώ», είπε ο ένας από τους αστυνομικούς κι έσπρω-ξε ένα χαρτί στο τραπέζι προς το μέρος της.

ΕΝΟΧΗ 295

Η Νέτε το κοίταξε, χωρίς να καταλαβαίνει τι έγραφε, ενώ εκεί-νος της έδειχνε μια διακεκομμένη γραμμή στο κάτω μέρος.

«Γράψε εδώ το όνομά σου και είσαι ελεύθερη να φύγεις».Η Νέτε, όμως, δε γνώριζε ούτε γραφή ούτε ανάγνωση.Το βλέμμα της πέρασε από το χαρτί στον Κουρτ Βεντ που κα-

θόταν απέναντί της. Τα μάτια τους συναντήθηκαν, και διέκρινε στα δικά του κάτι που θεώρησε πως ήταν μια έκκληση εκ μέρουςτου να μην το προχωρήσει άλλο. Εκείνη, όμως, δε σκόπευε να κά-νει πίσω.

«Έκανε αυτό που σας είπα πως έκανε», επέμεινε.Της ζήτησαν να πάει και να καθίσει σε μια καρέκλα στη γω-

νία όση ώρα αυτοί θα συσκέπτονταν. Οι γυναίκες έμοιαζαν να αντιμετωπίζουν το θέμα πολύ σοβαρά, και ο Κουρτ Βεντ έγνεψε αρνητικά σε δύο περιπτώσεις, όταν του απηύθυναν το λόγο. Τε-λικά, σηκώθηκε όρθιος και αντάλλαξε χειραψία με όλους, τον ένα μετά τον άλλο.

Τον άφησαν ελεύθερο να φύγει.Δύο ώρες αργότερα, η Νέτε καθόταν στην άκρη ενός κρεβα-

τιού, σε ένα δωματιάκι ενός σπιτιού, του οποίου η τοποθεσία τήςήταν άγνωστη.

Της είπαν πως η υπόθεση θα προχωρούσε με ταχείς ρυθμούς και ότι θα οριζόταν δικηγόρος προκειμένου να ενεργήσει εκ μέ-ρους της. Πρόσθεσαν, επίσης, ότι οι κηδεμόνες της θα έστελναντα πράγματά της.

Πλέον, δεν ήταν ευπρόσδεκτη στο αγρόκτημα.

Πέρασαν κάποιες εβδομάδες μέχρι να φτάσει στο δικαστήριο η υπόθεση με τις κατηγορίες εις βάρος του Κουρτ Βεντ, όμως στο μεταξύ οι Αρχές και ο δικηγόρος του γιατρού δεν έχασαν χρόνο. Ο Φιλίπ Νέρβιγ αποδείχτηκε ιδιαίτερα ικανός στην από-


κρουση των κατηγοριών, και ο δικαστής τον άκουσε με προθυ-μία.

Την υπέβαλαν σε τεστ ευφυΐας, κάλεσαν μάρτυρες, παρουσί-ασαν έγγραφα.

Μόλις δύο μέρες πριν την προγραμματισμένη ακροαματική διαδικασία, η Νέτε είχε, επιτέλους, την πρώτη επικοινωνία με το δικηγόρο που της είχαν ορίσει. Ήταν ένας αρκετά φιλικός άντρας, εξηντάρης, κι αυτό μόνο μπορούσε να πει για εκείνον.

Όταν βρέθηκε ενώπιον του δικαστηρίου, συνειδητοποίησε πλήρως ότι κανείς δεν είχε διάθεση να την πιστέψει και ότι η υπό-θεση είχε πάρει πολύ σοβαρές διαστάσεις ώστε να αγνοηθεί.

Ούτε ένας από τους μάρτυρες δε στράφηκε να την κοιτάξει. Ηατμόσφαιρα ανάμεσα σ’ εκείνους και τη Νέτε ήταν παγερή.

Η απαίσια διευθύντρια του σχολείου στο οποίο πήγαινε κάπο-τε αναφέρθηκε στα ανασηκωμένα φουστάνια, στο χυδαίο λεξιλό-γιο, στις αργόστροφες αντιδράσεις της Νέτε, στη νωθρότητα καιτη συνολικά έκλυτη συμπεριφορά της. Ο πάστορας που είχε δώ-σει το χρίσμα στους συμμαθητές της έκανε λόγο για ένα πλάσμα άθεο, με διαβολικές τάσεις.

Και κάπως έτσι προέκυψε το πρόωρο συμπέρασμα: προφα-νώς, είχαν να κάνουν με μια ξεκάθαρη υπόθεση «αντικοινωνικής καθυστέρησης».

Επ’ αυτού, η Νέτε κρίθηκε όχι μόνο ηθικά, αλλά και νοητικάανεπαρκής. Ένα απολειφάδι της κοινωνίας, από την παρουσία του οποίου οι φυσιολογικοί άνθρωποι είχαν την απαίτηση να απαλλαγούν. Ήταν ένα πλάσμα άτιμο και πονηρό, παρότι δεν ήξερε γράμματα. Αναφέρθηκαν επανειλημμένα και χωρίς ελα-φρυντικά στον «έκλυτο και αισχρό χαρακτήρα» της. Την κατηγό-ρησαν ότι ήταν συστηματικά απείθαρχη, σε σημείο να αμφισβη-τεί τα πάντα. Ισχυρίστηκαν πως η επιθετική, ανερυθρίαστα ερω-τική συμπεριφορά της αποτέλεσε από την πρώτη στιγμή πηγή με-

ΕΝΟΧΗ 297

γάλης αναστάτωσης για τους ανθρώπους γύρω της και ότι, αφό-του μπήκε στην εφηβεία, αποτελούσε πραγματική απειλή. Μόλις αποκαλύφθηκε και το ότι ο δείκτης ευφυΐας της είχε μετρηθεί στις 72,4 μονάδες στην κλίμακα Μπινέ-Σάιμον, τότε όλοι συμφώνη-σαν πως ο Κουρτ Βεντ είχε πέσει θύμα κακόβουλης συκοφάντη-σης και πεισματικής ανειλικρίνειας, ενώ εκείνος είχε αγαθές προ-θέσεις.

Η Νέτε διαμαρτυρήθηκε, υποστηρίζοντας πως οι ερωτήσεις που της τέθηκαν στη διάρκεια του τεστ ευφυΐας ήταν απερίγρα-πτα ανόητες, προσθέτοντας ότι είχε δώσει στον Κουρτ Βεντ τε-τρακόσιες κορόνες ακριβώς, προκειμένου να τερματίσει την εγκυ-μοσύνη. Αντιμέτωπος με αυτή την πληροφορία, ο ανάδοχος πα-τέρας της δήλωσε ενόρκως πως η Νέτε δε θα μπορούσε να είχε συγκεντρώσει τόσα πολλά χρήματα. Η Νέτε σοκαρίστηκε. Είτε εκείνος έλεγε ψέματα είτε η γυναίκα του δεν τον είχε ενημερώσειγια το ποσό που της είχε δώσει. Φώναξε στο δικαστή πως αν ήθε-λαν να διαπιστώσουν κατά πόσο έλεγε την αλήθεια, μπορούσαν να ρωτήσουν οι ίδιοι τη σύζυγο. Όμως η γυναίκα δεν ήταν παρού-σα στο δικαστήριο και, προφανώς, η θέληση να φτάσουν στην αλήθεια ήταν εξίσου απούσα.

Αργότερα, εμφανίστηκε ο επικεφαλής του ενοριακού συμβου-λίου, ο οποίος ήταν συγγενής ενός από τα αγόρια που την είχαν πετάξει μέσα στο ποτάμι, στο νερόμυλο του Πούγε. Ο άνθρωποςαυτός ανέβηκε στο βήμα των μαρτύρων και δήλωσε πως κάποιοίδρυμα θηλέων –ή, ακόμα καλύτερα, κάποιο αναμορφωτήριο– θα αποτελούσε καταλληλότερο προορισμό για τη Νέτε, παρά μια νέα ανάδοχη οικογένεια. Αυτό είχε καταστεί προφανές, δήλωσε, απότη στιγμή που η κοπέλα άρχισε να συνευρίσκεται με όποιον γυρ-νούσε να την κοιτάξει και είχε προκαλέσει την αποβολή βουτώ-ντας πάνω στα αιχμηρά βράχια. Η Νέτε αποτελούσε όνειδος γιαμια κατά τα άλλα καθωσπρέπει ενορία.


Η μία μετά την άλλη, οι κατηγορίες που βάραιναν τον Κουρτ Βεντ καταρρίφθηκαν στο δικαστήριο. Κρίνοντας από την ικανο-ποίηση που αποτυπωνόταν στο βλέμμα του Φιλίπ Νέρβιγ, η Νέ-τε συνειδητοποίησε πως αυτή η υπόθεση αποτελούσε για τον ίδιοεφαλτήριο προς τα ανώτερα δικαστήρια, την ώρα που ο Κουρτ Βεντ παρακολουθούσε την ακροαματική διαδικασία με ένα αυ-τάρεσκο χαμόγελο στο αξιόπιστο πρόσωπό του.

Και ύστερα, μία από τις τελευταίες παγερές μέρες του Φεβρου-αρίου, ο δικαστής, αφού ζύγισε τα υπέρ και τα κατά, μετέφερε στον Κουρτ Βεντ τη λύπη του δικαστηρίου για το γεγονός ότι εί-χε υποβληθεί σε τέτοια ταλαιπωρία εξαιτίας ενός ψευδολόγου και απαίσιου παιδιού.

Όπως περνούσε δίπλα από τη Νέτε, αποχωρώντας, ο Βεντ έγνεψε καταφατικά προς το μέρος της, ώστε να διαπιστώσει το δικαστήριο τη μεγαθυμία του, χωρίς να γίνει αντιληπτή η θριαμ-βευτική και περιφρονητική έκφραση των ματιών του. Ταυτόχρο-να, ο δικαστής έδινε εντολή να τεθεί η δεκαεφτάχρονη ανήλικηυπό την εποπτεία της Εθνικής Αρχής Νοητικά Υστερούντων Ατό-μων, προκειμένου να ασχοληθούν αυτοί με την κοινωνική επανέ-νταξή της, ούτως ώστε κάποια στιγμή τα επόμενα χρόνια να επι-στρέψει έχοντας βελτιωθεί, ικανή πλέον να αποτελέσει μέλος της κοινωνίας.

Μεσολάβησαν δύο μέρες, και στη συνέχεια στάλθηκε στο Ίδρυμα Κέλερ, στο Μπράινινγκ.

Ο υπεύθυνος εκεί την πληροφόρησε πως εκ πρώτης όψεως δεν του φαινόταν σε καμία περίπτωση καθυστερημένη και ότι θα έγραφε στο συμβούλιο της ενορίας της, προκειμένου να τους ενη-μερώσει πως θα έπαιρνε απολυτήριο από το ίδρυμα εφόσον τασχετικά τεστ καταδείκνυαν ότι ήταν φυσιολογική.

Όμως τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά.Η Ρίτα φρόντισε γι’ αυτό.

ΕΝΟΧΗ 299


Η ΠΡΩΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ του Κόμματος Καθαρότητας στέ-φθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ο Κουρτ είχε σταθεί απέναντι στους συνέδρους με περηφάνια και μάτια υγρά, πράγμα που σπάνια συ-νέβαινε.

Εδώ, στο λυκόφως της ζωής του, ο στόχος της δημιουργίας ενός πολιτικού κόμματος με ρεαλιστικές προσδοκίες κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης είχε επιτέλους επιτευχθεί, και τώρα σχεδόν δύο χιλιάδες ένθερμοι Δανοί πατριώτες τον χειροκροτούσαν όρθιοι,εκστατικοί. Επιτέλους, υπήρχε ελπίδα για τον τόπο που γέννησετους γιους του. Μακάρι να γινόταν να βρίσκεται και η Μπεάτε στο πλευρό του.

«Καλά έκανες και σταμάτησες εκείνο το δημοσιογράφο προ-τού ολοκληρώσει το φαρμακερό λογύδριό του», σχολίασε ένας από τους προέδρους των τοπικών οργανώσεων.

Ο Κουρτ έγνεψε καταφατικά. Εφόσον ήταν έτοιμος να πολε-μήσει για την προάσπιση απόψεων που προκαλούσαν αντιδρά-σεις και δημιουργούσαν εχθρούς, ήταν σημαντικό να μπορεί ναυπολογίζει στη βοήθεια δυνατών ανθρώπων που θα παρενέβαι-ναν όπου το απαιτούσαν οι περιστάσεις. Αυτή τη φορά τα είχε κα-ταφέρει χωρίς τη συνδρομή τους, όμως αν συνέβαινε κάτι ανάλο-γο ξανά, και ήταν βέβαιο πως θα συνέβαινε, θα φρόντιζε αυτοί οιάνθρωποι που κινούνταν γύρω του να αναλάβουν να τακτοποιή-σουν την όποια δυσάρεστη εξέλιξη.

Ευτυχώς, το συγκεκριμένο συμβάν είχε αντιμετωπιστεί άμεσακαι η διάσκεψη ολοκληρώθηκε χωρίς απρόοπτα, με την έξοχη πα-ρουσίαση του εκλογικού προγράμματος και των υποψηφίων του κόμματος.

«Προσπαθείτε να δημιουργήσετε ένα φασιστικό κόμμα, έτσι


δεν είναι, δόκτωρ Βεντ;» είχε φωνάξει ο δημοσιογράφος, καθώς έσπρωχνε για να ανοίξει δρόμο μέσα από το πλήθος, κρατώντας ψηλά το κασετόφωνό του.

Ο Κουρτ είχε γνέψει αρνητικά, χαμογελώντας. Αυτή ήταν η δέ-ουσα αντίδραση, όταν υπήρχαν κοντά πολλοί άνθρωποι.

«Σε καμία περίπτωση», απάντησε δυνατά. «Όμως θα σας πρό-τεινα να μιλήσουμε υπό καλύτερες συνθήκες. Θα σας λύσω τις όποιες απορίες και θα σας πω ό,τι θελήσετε να μάθετε».

Έριξε ένα γρήγορο, αυστηρό βλέμμα στους άντρες της ασφά-λειας, προλαβαίνοντας να τους σταματήσει την τελευταία στιγμή και αφήνοντας, έτσι, το πλήθος να κλείσει και πάλι γύρω από τονταραχοποιό. Το να αποκρούουν τις λεκτικές επιθέσεις όσων δια-φωνούσαν ή το να κρατούν σε απόσταση τους διάφορους παλα-βούς ήταν αποδεκτό, όμως το να βγάλουν σηκωτό έξω ένα δημο-σιογράφο που έκανε τη δουλειά του, δεν ήταν. Έπρεπε να φρο-ντίσει να το αντιληφθούν αυτό οι άνθρωποί του.

«Ποιος ήταν εκείνος ο άντρας;» ρώτησε τον Λέμπεργκ, μόλις έκλεισαν πίσω τους οι πόρτες της παλιάς αίθουσας συνεδριάσεων.

«Δεν αξίζει να ασχολούμαστε. Είναι από τη Διεθνή ΕταιρείαΕλεύθερου Τύπου, συγκεντρώνει πυρομαχικά για το κοινό του. Σέρεν Μπραντ ονομάζεται».

«Αν είναι αυτός, τον ξέρω. Να τον έχετε από κοντά».«Τον έχουμε ήδη υπόψη μας».«Όχι, εννοώ να τον έχετε πραγματικά από κοντά».Ο Λέμπεργκ έγνεψε καταφατικά και ο Κουρτ τον χτύπησε φι-

λικά στον ώμο, προτού ανοίξει την πόρτα που οδηγούσε σε μιαμικρότερη αίθουσα συνεδριάσεων. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί πε-ρίπου εκατό επίλεκτα μέλη, τα οποία τον περίμεναν.

Ανέβηκε σε ένα μικρό βήμα κι έστρεψε το βλέμμα προς τους πιστούς υποστηρικτές του, οι οποίοι σηκώθηκαν από τις θέσειςτους και άρχισαν να τον χειροκροτούν. «Λοιπόν, κύριοι», ξεκίνη-

ΕΝΟΧΗ 301

σε, «εδώ βρίσκεται η ελίτ της χώρας, αδιαφορώντας για την απα-γόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους».

Πλατιά χαμόγελα εμφανίστηκαν ένα γύρο, και κάποιος απότην πρώτη σειρά έτεινε το χέρι για να του προσφέρει ένα πούροαπό μια μικρή, δερμάτινη θήκη. Ο Κουρτ Βεντ χαμογέλασε και ύψωσε τις παλάμες του σε μια κίνηση άρνησης. «Ευχαριστώ πο-λύ, όμως ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει την υγεία του. Ειδικάόταν έχει κλείσει τα ογδόντα προ πολλού».

Το ακροατήριό του γέλασε δυνατά. Ήταν ευχάριστο να βρί-σκεται ανάμεσά τους. Αυτοί ήταν οι μυημένοι. Άνθρωποι τους οποίους μπορούσε να εμπιστευτεί. Άντρες ικανοί, αφοσιωμένοι στο Σκοπό, οι οποίοι, στην πλειονότητά τους, τον συντρόφευαν εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό που είχε να τους πει τώρα, δε θα ήταν ευχάριστο.

«Η σημερινή διάσκεψη εξελίχτηκε ιδανικά, και αν η ατμό-σφαιρα εκεί μέσα αντικατόπτριζε τα αισθήματα του κόσμου, νο-μίζω πως μπορούμε βάσιμα να προσδοκούμε την εξασφάλιση ικα-νού αριθμού εδρών στις επόμενες εκλογές».

Οι συγκεντρωμένοι σηκώθηκαν και πάλι από τις θέσεις τους,χειροκροτώντας τον θερμά.

Ο Κουρτ απόλαυσε για λίγο το χειροκρότημά τους και, στη συ-νέχεια, με μια κίνηση των χεριών, τους επέβαλε σιωπή, παίρνο-ντας βαθιά ανάσα προτού συνεχίσει. «Παρακαλώ, καθίστε. Είμα-στε όλοι ίσοι εδώ. Όσοι βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε τούτη την αίθουσα, αποτελούμε τη ραχοκοκαλιά του Κόμματος Καθαρότη-τας. Εμείς φυλάξαμε Θερμοπύλες στην πορεία των χρόνων, εμείςαναλάβαμε το δύσκολο έργο. Εμείς αποτελέσαμε την ηθική προ-φυλακή, έτοιμοι πάντοτε να ριχτούμε στον αγώνα με διακριτικό-τητα και σιγουριά. “Εκείνος που μόνη του επιθυμία είναι να υπη-ρετήσει τον Κύριο θα λάβει τη μεγαλύτερη ανταμοιβή”, όπως έλε-γε κι ο πατέρας μου».


Κι άλλα χειροκροτήματα.Ένα χαμόγελο πέρασε φευγαλέα από το πρόσωπό του. «Σας

ευχαριστώ. Ο πατέρας μου θα αισθανόταν περήφανος αν μπο-ρούσε να βρίσκεται εδώ σήμερα». Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι τουγια να κοιτάξει αυτούς που κάθονταν στις πρώτες σειρές. «Το έρ-γο μας, η αποτροπή της γέννησης ατόμων ανάξιων της εθνικής μας κληρονομιάς, η διακοπή της κύησης στις γυναίκες που θα μπορούσαν να φέρουν τέτοια άτομα στη ζωή, αποτελεί τη συνέ-χιση μιας μακράς και υπερήφανης προσπάθειας και, μέσα από το έργο αυτό, όλοι όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ καταλήξαμε να συνειδητοποιήσουμε πως η αδιαφορία δεν οδηγεί σε τίποτα κα-λό». Ύψωσε και πάλι τις παλάμες του, απαντώντας στις επιδοκι-μασίες του ακροατηρίου του. «Όσοι βρισκόμαστε εδώ ουδέποτε υπήρξαμε αδιάφοροι». Και πάλι χειροκροτήματα αντήχησαν στην αίθουσα. «Και τώρα, από τις θεμελιώδεις αρχές μας γεννήθηκεένα πολιτικό κόμμα, το οποίο θα αγωνιστεί για μια κοινωνία όπου το έργο που επιτελούσαμε μέχρι σήμερα μυστικά, αντιμέτωποι με τους νόμους της χώρας, σύντομα θα μπορέσει να έρθει στο φως.Όχι απλώς να νομιμοποιηθεί, αλλά να εκθειαστεί».

«Μπράβο, μπράβο!» φώναξαν αρκετοί, ταυτόχρονα.«Σε κάθε περίπτωση, όμως, και μέχρι τη στιγμή που θα συμ-

βεί αυτό, φοβάμαι πως οι δραστηριότητες αυτού του κύκλου πρέ-πει να διακοπούν».

Τα λόγια του προκάλεσαν προβληματισμό και ανησυχία. Πολ-λοί πάγωσαν στις θέσεις τους, με τα πούρα να σιγοκαίνε ανάμε-σα στα δάχτυλά τους.

«Γίνατε όλοι μάρτυρες των προσπαθειών που κατέβαλε νωρί-τερα εκείνος ο δημοσιογράφος να ρίξει σκιές πάνω μας. Θα υπάρ-ξουν και άλλοι σαν κι αυτόν, οπότε ο πρωταρχικός στόχος μας εί-ναι να τους κρατήσουμε υπό έλεγχο. Ως εκ τούτου, το έργο πουεπιτελείται από τους παρισταμένους πρέπει να περιοριστεί για

ΕΝΟΧΗ 303

κάποιο διάστημα». Ακολούθησαν μουρμουρητά από το ακροατή-ριο, τα οποία διακόπηκαν όταν ο Κουρτ Βεντ σήκωσε το χέρι του. «Μόλις σήμερα το πρωί λάβαμε τη θλιβερή είδηση πως ένας εκτων καλύτερων φίλων μας, ο Χανς Κρίστιαν Ντίρμαντ, από το Σέ-νερμπορ –και βλέπω πως αρκετοί από εσάς γνωρίζατε προσωπι-κά τον Χανς Κρίστιαν–, οδηγήθηκε στην αυτοχειρία».

Παρατήρησε τα πρόσωπα που είχε απέναντί του. Ορισμένα έδειχναν συντετριμμένα, άλλα ήταν σκεπτικά.

«Γνωρίζουμε ότι, κατά τις δύο τελευταίες εβδομάδες, ο Χανς Κρίστιαν είχε βρεθεί στο στόχαστρο των ιατρικών Αρχών που ερευνούσαν το έργο του. Αφορμή υπήρξε μια περίπτωση τερμα-τισμού εγκυμοσύνης και στείρωσης, η οποία ακούγεται πως πραγ-ματοποιήθηκε τόσο απρόσεκτα, ώστε η συγκεκριμένη νεαρή ανα-γκάστηκε να καταφύγει στο Γενικό Νοσοκομείο του Σένερμπορ.Ο Χανς Κρίστιαν επέλεξε να υποστεί τις συνέπειες, καταστρέφο-ντας όλα τα αρχεία και τα προσωπικά έγγραφά του, για να προ-χωρήσει στη συνέχεια στο απονενοημένο διάβημα».

Και πάλι, η αποστροφή αυτή προκάλεσε μουρμουρητά ανά-μεσα στους συγκεντρωμένους, αλλά ο Κουρτ δεν μπόρεσε να κα-ταλάβει τι σήμαιναν ακριβώς.

«Σε περίπτωση που η συμμετοχή του Χανς Κρίστιαν στο Σκο-πό ερχόταν στο φως, είμαι βέβαιος πως αντιλαμβάνεστε τον αντί-κτυπο που θα είχε στο έργο μας. Προφανώς, ο Χανς Κρίστιαν τοείχε συνειδητοποιήσει. Όλα όσα αγωνιζόμαστε τώρα να πετύχου-με εντός του πλαισίου του Κόμματος Καθαρότητας, θα είχαν κα-ταστραφεί».

Ακολούθησε παρατεταμένη σιωπή.«Μια τέτοια αδυναμία δεν μπορεί να γίνει ανεκτή στο παρόν

κλίμα, σε μια στιγμή κατά την οποία το Κόμμα Καθαρότητας πρέ-πει να προωθηθεί και να εδραιωθεί στη συνείδηση του λαού τηςΔανίας», είπε.


Μετά τον προσέγγισαν αρκετά μέλη, τα οποία τον ενημέρω-σαν ότι σκόπευαν να συνεχίσουν τις μυστικές προσπάθειές τους, παρά την έκκληση που τους είχε απευθύνει, διαβεβαιώνοντάς τον, όμως, ότι θα έλεγχαν προσεκτικά όλα τα αρχεία τους, ώστε να βε-βαιωθούν πως δεν περιείχαν το παραμικρό στοιχείο που θα μπο-ρούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στο Σκοπό.

Κι αυτό ακριβώς επιδίωκε ο Κουρτ Βεντ. Ασφάλεια πάνω απ’όλα.

«Θα παραστείς στην κηδεία του Χανς Κρίστιαν;» τον ρώτησεο Λέμπεργκ καθώς αποχωρούσαν.

Ο Κουρτ χαμογέλασε. Ήταν καλός άνθρωπος ο Λέμπεργκ. Εί-χε πάντοτε το νου του για να διακρίνει τυχόν αστοχίες στην κρί-ση των άλλων, συμπεριλαμβανομένου ακόμα και του αρχηγού του κόμματος.

«Φυσικά όχι, Βίλφριντ. Πάντως, θα μας λείψει, δε συμφω-νείς;»

«Πράγματι». Ο Λέμπεργκ έγνεψε καταφατικά. Κάθε άλλο πα-ρά εύκολο είχε αποδειχτεί για τον ίδιο να πείσει έναν παλιό τουφίλο πως τα υπνωτικά χάπια αποτελούσαν τη μόνη επιλογή πουτου απέμενε.

Κάθε άλλο παρά εύκολο.

Μέχρι να επιστρέψει εκείνος στο σπίτι, η Μπεάτε είχε ήδη απο-κοιμηθεί.

Άνοιξε το iPhone που του είχε χαρίσει ο μεγάλος γιος του καιβρέθηκε αντιμέτωπος με την πληθώρα γραπτών μηνυμάτων πουείχε λάβει.

Τα μηνύματα θα έπρεπε να περιμένουν μέχρι το πρωί, σκέ-φτηκε. Τώρα, ήταν πολύ κουρασμένος.

Κάθισε για λίγο στην άκρη του κρεβατιού, παρατηρώντας το

ΕΝΟΧΗ 305

πρόσωπο της Μπεάτε με μάτια μισόκλειστα, σαν να προσπαθού-σε να μετριάσει τη σκληρή επίδραση που είχε πάνω της ο χρόνος. Για εκείνον, εξακολουθούσε να είναι πανέμορφη, και προτιμού-σε να αναλογίζεται αυτό το γεγονός, παρά το πόσο αδύναμη είχεκαταλήξει.

Φίλησε το μέτωπό της κι ύστερα πήγε στο μπάνιο και ξεντύ-θηκε.

Κάτω από το ντους, ήταν ένας γέρος άνθρωπος. Μονάχα εκείτου ήταν αδύνατο να αγνοήσει την κατάπτωση του σώματός του. Στρέφοντας το βλέμμα προς τα κάτω, μπορούσε να δει πόσο εί-χαν συρρικνωθεί οι γάμπες του, πώς η επιδερμίδα του ήταν λευ-κή και γυμνή εκεί όπου κάποτε καλυπτόταν από πυκνές, σκούρεςτρίχες. Το στομάχι του δεν ήταν πλέον σφιχτό όπως τον παλιό και-ρό και τα χέρια του μετά βίας έφταναν να τρίψουν την πλάτη του.

Έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω, θέλοντας να αφήσει το νερόνα παρασύρει την ξαφνική μελαγχολία του, κι ένιωσε το ζεστό πί-δακα να χτυπάει το πρόσωπό του.

Τα γηρατειά ήταν μια δύσκολη κατάσταση, όπως και η πα-ράδοση των ηνίων. Παρότι πράγματι είχε καταχειροκροτηθεί από τους συνέδρους σήμερα, η στάση τους αυτή ήταν για έναν άντρα που αποχωρούσε, για έναν άνθρωπο του οποίου το έργο είχε ολοκληρωθεί. Πλέον, αποτελούσε ιστορικό ηγέτη, που απλώς θα καθόταν στο θρόνο του και τίποτα περισσότερο. Από σήμερα, άλλοι θα μιλούσαν εξ ονόματος του κόμματος. Εκείνος θα διατηρούσε ένα συμβουλευτικό ρόλο, φυσικά, όμως οι σύνε-δροι είχαν εκλέξει τα άτομα που θα τους εκπροσωπούσαν στη δημόσια σκηνή, και ποιος μπορούσε να τον βεβαιώσει πως οι άνθρωποι αυτοί θα επέλεγαν πάντοτε να ακολουθούν τις συμ-βουλές του;

Πάντοτε. Επανέλαβε τη λέξη σαν να την αναμασούσε. Τι παρά-


ξενη λέξη, όταν την πρόφερε κανείς σε ηλικία ογδόντα οχτώ ετών. Πόσο κενή περιεχομένου φάνταζε ξαφνικά.

Σκουπιζόταν με την πετσέτα, προσέχοντας να μη γλιστρήσειστα πλακάκια, όταν άρχισε να χτυπάει το κινητό τηλέφωνο στηντσέπη του παντελονιού του, πάνω στο κάθισμα της λεκάνης.

Το έπιασε και είπε το όνομά του, την ώρα που τα νερά σχημά-τιζαν μια λιμνούλα γύρω από τα πόδια του.

«Χέρμπερτ Σένερσκο», άκουσε από την άλλη άκρη της γραμ-μής. «Επιτέλους, από το πρωί προσπαθώ να σε βρω στο τηλέ-φωνο».

«Ναι, το φαντάζομαι. Καιρό είχα να σε ακούσω, φίλε μου. Μεσυγχωρείς, είχα κλείσει το κινητό μου, μιας και είχαμε τη διάσκε-ψη του κόμματος στο Τάστρουπ».

Ο συνομιλητής του τον συνεχάρη, αν και κάθε άλλο παρά χα-ρούμενος ακουγόταν. «Κουρτ, πέρασε από εδώ η Αστυνομία, έχουν ανοίξει ξανά τους φακέλους κάποιων ατόμων που εξαφανίστηκαν, συμπεριλαμβανομένης και της υπόθεσης του Φιλίπ. Ένας Καρλ Μερκ, από τα Κεντρικά στην Κοπεγχάγη. Η Μίε ανέφερε το όνομά σου σε μια δυο περιπτώσεις. Δυστυχώς, είπε και για το Σκοπό».

Ο Κουρτ έμεινε ακίνητος για λίγο. «Τι ακριβώς γνωρίζει η Μίε;»

«Τίποτα το ιδιαίτερο. Τουλάχιστον, εγώ δεν της έχω πει κάτι, και φαντάζομαι ούτε ο Φιλίπ τής είχε μιλήσει. Απ’ ό,τι φαίνεται,είχε ακούσει κάποιες σκόρπιες κουβέντες. Ανέφερε και τον ΛούιςΠέτερσον. Επέμενε, αν και προσπάθησα να την εμποδίσω. Φο-βάμαι πως τον τελευταίο καιρό έχει γίνει κάπως ξεροκέφαλη».

Αυτό δεν ήταν καλό. «Τι είπε ακριβώς; Μπορείς να θυμηθείς;»Ο Κουρτ ρίγησε από το κρύο, και οι λιγοστές τρίχες που του απέ-μεναν ανασηκώθηκαν.

Άκουσε χωρίς να κάνει κάποιο σχόλιο όσα είχε να του πει οΧέρμπερτ Σένερσκο. Μόνο όταν ολοκλήρωσε εκείνος, μίλησε.

ΕΝΟΧΗ 307

«Ξέρεις αν αυτός ο επιθεωρητής επιχείρησε να επικοινωνήσει με τον Λούις Πέτερσον;»

«Όχι, σκέφτηκα να το ελέγξω, όμως δεν είχα το κινητό του Λούις. Δεν είναι από αυτά που τα βρίσκεις εύκολα, καλά δε λέω;»

Ακολούθησε σιωπή, καθώς ο Κουρτ προσπαθούσε να εκτιμή-σει τη ζημιά. Όχι, δεν ήταν καλή αυτή η εξέλιξη. Διόλου καλή.

«Χέρμπερτ, το έργο μας ποτέ άλλοτε δεν εκτέθηκε σε τέτοιοκίνδυνο, οπότε προσπάθησε, σε παρακαλώ, να καταλάβεις αυτόπου θα σου ζητήσω. Εσύ και η Μίε πρέπει να αναχωρήσετε για διακοπές, σύμφωνοι; Τα έξοδα τα καλύπτω εγώ. Στην Τενερίφηνα πάτε. Το νησί, στη δυτική πλευρά του, έχει απόκρημνες ακτές,“Ακαντιλάδο δε Λος Γιγάντες” λέγονται».

«Ω Θεέ μου», είπε άψυχα ο Σένερσκο.«Άκουσέ με, Χέρμπερτ! Δεν υπάρχει άλλη λύση. Πρέπει να φα-

νεί σαν ατύχημα, με καταλαβαίνεις;»Άκουσε το συνομιλητή του να βαριανασαίνει από την άλλη

άκρη της γραμμής.«Χέρμπερτ, διακυβεύονται πολλά. Σκέψου τον αδερφό σου, τό-

σους καλούς φίλους, συναδέλφους και γνωστούς. Για να μην ανα-φέρω εσένα. Το έργο τόσων ετών κινδυνεύει να ακυρωθεί, απει-λούμαστε με πολιτική καταστροφή. Πολλοί άνθρωποι θα διαλυ-θούν αν δεν μπει ένα τέλος στη φλυαρία της Μίε. Μιλάμε για δι-καστήρια, για μακροχρόνιες και επώδυνες ιστορίες. Για βαριέςποινές φυλάκισης. Για ατίμωση και εξευτελισμό. Όλοι οι κόποι μας προκειμένου να αποτελέσουμε μια αναγνωρισμένη πολιτικήοργάνωση, θα πάνε στράφι. Αμέτρητες χιλιάδες ώρες και δωρεέςύψους εκατομμυρίων. Σήμερα πραγματοποιήθηκε η Πρώτη Εθνι-κή Διάσκεψη του Κόμματος Καθαρότητας. Μετά τις επόμενες εκλογές, θα διαθέτουμε φωνή στο Κοινοβούλιο. Εσύ και η Μίε θατα θέσετε όλα αυτά σε κίνδυνο, αν δε δράσεις άμεσα».


Και πάλι ο Σένερσκο δεν κατόρθωσε να μιλήσει.«Θεωρώ δεδομένο ότι κατέστρεψες τους φακέλους του Φιλίπ,

όπως είχαμε συμφωνήσει. Πες μου, τα αρχεία του έχουν εξαφα-νιστεί;»

Καμία απάντηση. Ο Κουρτ έφριξε. Πλέον, θα έπρεπε να ανα-λάβουν τον έλεγχο της κατάστασης οι ίδιοι.

«Δεν μπορώ να το κάνω, Κουρτ. Δε γίνεται να φύγουμε απλώς,μέχρι να καταλαγιάσουν τα πράγματα;» είπε ικετευτικά ο Σένερ-σκο. Λες και δεν ήξερε πως τα παρακάλια του ήταν μάταια.

«Δύο καθωσπρέπει συνταξιούχοι με δανικά διαβατήρια, Χέρ-μπερτ; Πιστεύεις σοβαρά πως θα μπορούσατε να περάσετε απα-ρατήρητοι μέσα στο πλήθος; Η Αστυνομία θα σας εντόπιζε σε χρόνο μηδέν. Κι αν δεν το κάνει αυτή, θα το κάνουμε εμείς».

«Ω Θεέ μου», επανέλαβε ο Σένερσκο.«Έχεις είκοσι τέσσερις ώρες στη διάθεσή του. Κλείσε θέσεις

με τη Star Tour αύριο. Αν δεν έχουν εισιτήρια, βρες θέσεις σε κά-ποια πτήση με προορισμό τη Μαδρίτη, κι από εκεί πετάξτε με το-πικό αερομεταφορέα για Τενερίφη. Μόλις φτάσετε εκεί, άρχισε να παίρνεις φωτογραφίες του μέρους όπου βρίσκεστε κάθε πέντεώρες και στέλνε τες σ’ εμένα με e-mail, για να ξέρω πού θα είστε.Το θέμα θα κλείσει εδώ, συνεννοηθήκαμε;»

Η απάντηση ακούστηκε διστακτική. «Καταλαβαίνω».Αμέσως μετά, ο Κουρτ έδωσε τέλος στη συνομιλία.«Θα βεβαιωθούμε πως έχεις καταλάβει», μονολόγησε. «Κι

ύστερα, θα πάρουμε εκείνα τα αναθεματισμένα αρχεία και θα τα κάψουμε».

Ανέτρεξε στη λίστα με τις αναπάντητες κλήσεις, στην οθόνητου κινητού του. Ο Σένερσκο έλεγε την αλήθεια. Του τηλεφωνού-σε κάθε μισή ώρα, από τις δώδεκα και μισή. Κι αργότερα, ο Λούις Πέτερσον είχε αρχίσει να κάνει το ίδιο. Δεκαπέντε αναπάντητεςκλήσεις συνολικά.

ΕΝΟΧΗ 309

Τα πράγματα δεν εξελίσσονταν καθόλου καλά.Η όποια έρευνα για την εξαφάνιση του Φιλίπ Νέρβιγ ποσώς

τον προβλημάτιζε. Ο ίδιος δεν είχε την παραμικρή σχέση μ’ εκεί-νη την υπόθεση. Αυτό που τον προβλημάτιζε ήταν το τι είχε απο-καλύψει η Μίε στην Αστυνομία.

Και να πεις πως δεν είχε προειδοποιήσει τον Φιλίπ γι’ αυτή την αναθεματισμένη γυναίκα; Όπως και τον Χέρμπερτ, αργό-τερα.

Όχι μία, αλλά πολλές φορές.

Πέρασε μισή ώρα ακόμα, στη διάρκεια της οποίας κάλεσε επα-νειλημμένα το κινητό του Λούις Πέτερσον, προτού του τηλεφω-νήσει ο νεαρός δημοσιογράφος.

«Ναι, με συγχωρείς, απλώς κλείνω το κινητό μου κάθε φοράπου σου τηλεφωνώ, για να μην μπορεί να εντοπιστεί η κλήση»,εξήγησε. «Άσε που δε θέλω να μου τηλεφωνήσουν εκείνοι οι δύοαστυνομικοί, ο Καρλ Μερκ και ο απαίσιος βοηθός του».

«Πες μου με δυο λόγια τι συνέβη», ζήτησε επιτακτικά ο Κουρτ. Ο Πέτερσον υπάκουσε.«Πού βρίσκεσαι τώρα;» ρώτησε ο ηλικιωμένος άντρας, μόλις

ολοκλήρωσε ο δημοσιογράφος.«Σε ένα χώρο στάθμευσης έξω από το Κίελο».«Και τι κάνεις εκεί πέρα;»«Δε θες να ξέρεις».Ο Κουρτ αποδέχτηκε την απάντησή του.«Και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Έχω μαζί μου όλους

τους φακέλους της “Μπένεφις”».Σωστός.Τερμάτισαν τη συνομιλία τους, και ύστερα ο Κουρτ ντύθηκε.

Ο ύπνος έπρεπε να περιμένει.


Ανέβηκε στον πάνω όροφο, στο δωμάτιο με το κουζινάκι, τρά-βηξε ένα συρτάρι κάτω από τον πάγκο, έβγαλε έναν πλαστικό δί-σκο γεμάτο βίδες και παξιμάδια και πήρε το παλιό κινητό Nokiaπου βρισκόταν κρυμμένο από κάτω.

Τοποθέτησε μια SIM καρτοκινητής, συνέδεσε το τηλέφωνο μετο φορτιστή, το άνοιξε και σχημάτισε τον αριθμό του Κάσπερσεν. Μέσα σε λιγότερο από είκοσι δευτερόλεπτα, η κλήση του είχε απαντηθεί.

«Ξενυχτάς, βλέπω, Κουρτ. Πώς και τηλεφωνείς από αυτό το νούμερο;»

«Προέκυψε θέμα», απάντησε εκείνος. «Σημείωσε το νούμεροπου θα σου πω και τηλεφώνησέ μου από το καρτοκινητό σου. Σεπέντε λεπτά ακριβώς».

Ο Κάσπερσεν ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες, ακούγο-ντας αμίλητος τον αρχηγό να τον ενημερώνει για τις εξελίξεις.

«Ποιον έμπιστο άνθρωπο έχουμε στα Κεντρικά της Αστυνο-μίας;» ρώτησε ο Κουρτ, μόλις ολοκλήρωσε την περιγραφή της κα-τάστασης.

«Κανέναν. Έχουμε, όμως, έναν στο Τμήμα Πόλης», απάντη-σε ο Κάσπερσεν.

«Επικοινώνησε μαζί του και πες του πως έχει ξεκινήσει μια έρευνα την οποία πρέπει να σταματήσουμε. Θα αμειφθεί καλά για τον κόπο του, αρκεί να εξουδετερωθεί αυτός ο Καρλ Μερκ».


Ο ΚΑΡΛ ΕΡΙΞΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ στην ώρα καθώς έφτανε στο χώρο στάθ-μευσης, με τους υαλοκαθαριστήρες του στην ταχύτερη κλίμακα.Τέσσερις παρά τέταρτο· τρία τέταρτα καθυστέρηση στο ηλίθιο

ΕΝΟΧΗ 311

ραντεβού με τον Κρις, τον τρελογιατρό. Η Μόνα θα τον κατσά-διαζε για τα καλά απόψε. Πώς κέρατο στράβωναν τα πράγματα έτσι, συνέχεια;

«Καλύτερα να πάρουμε κι αυτό εδώ μαζί μας», είπε ο Άσαντ,ξεθάβοντας μια σπαστή ομπρέλα από τη θήκη στην πόρτα του συ-νοδηγού.

Ο Καρλ έσβησε τον κινητήρα. «Δεν έχω καμία διάθεση να μοι-ράζομαι ομπρέλες», γκρίνιαξε, όμως σύντομα μετάνιωσε για ταλόγια του, καθώς στάθηκε στην είσοδο του θλιβερού, τσιμεντένιου κτιρίου του αρχηγείου της Αστυνομίας και συνειδητοποίησε πως κάποιος είχε τραβήξει την τάπα της ουράνιας μπανιέρας, και τομόνο που έβλεπε μπροστά του ήταν ένα υδάτινο τείχος.

«Έλα εδώ από κάτω, Καρλ. Μέχρι χτες ήσουν άρρωστος, το ξέχασες;» φώναξε ο Άσαντ.

Ο Καρλ στράφηκε και κοίταξε με μισό μάτι την πουά ομπρέ-λα. Ποιος στα κομμάτια είχε πείσει κοτζάμ άντρα να αγοράσειένα τόσο φριχτά γελοίο πράγμα; Ήταν ροζ, για όνομα!

Πάντως, χώθηκε από κάτω και προσπάθησε να αποφύγει τις νε-ρολακκούβες στο προαύλιο, χοροπηδώντας μαζί με τον Άσαντ, μέ-χρι τη στιγμή που ένας συνάδελφος ξεπρόβαλε ξαφνικά μέσα από τον κατακλυσμό και πέρασε από δίπλα τους χαμογελώντας πονη-ρά, λες κι από την πρώτη στιγμή υποψιαζόταν πως αυτοί οι δύο δεν είχαν μόνο μια αυστηρά επαγγελματική σχέση. Τι ρεζιλίκι!

Ο Καρλ προτίμησε τα καρεκλοπόδαρα, ανασηκώνοντας πε-ρήφανα το πιγούνι του. Οι άντρες που κρατούσαν ομπρέλες ήτανγελοίοι, σχεδόν εξίσου ξεφτίλες μ’ εκείνους που έμεναν γυμνοί από τη μέση και πάνω στα πικνίκ. Δεν μπορούσε να έχει την παραμι-κρή σχέση μαζί τους.

«Σαν πνιγμένος ποντικός είσαι», σχολίασε ο αξιωματικός υπη-ρεσίας, την ώρα που ο βρεγμένος Καρλ περνούσε από μπροστάτου φουριόζος.


«Κάνε μου τη χάρη και έλεγξε ποιος βρίσκεται πίσω από την ορ-γάνωση “Μπένεφις”, εντάξει, Ρόζε;» είπε, προσπερνώντας τα σχό-λιά της για το μουσκίδι του.

Στέγνωσε πρόχειρα τα ρούχα του με χαρτί υγείας, σε μια κα-ταδικασμένη προσπάθεια, ενώ ταυτόχρονα υποσχόταν στον εαυ-τό του πως θα κανόνιζε να εγκατασταθεί αυτόματος στεγνωτήρας χεριών στην τουαλέτα. Κάποιο μοντέλο ικανό να επαναφέρει τηθερμοκρασία του σώματος σε φυσιολογικά επίπεδα σε χρόνο μηδέν.

«Μήπως μίλησες με τη Λις, Άσαντ;» ρώτησε, τρίτα τέταρτα του ρολού αργότερα, την ώρα που ο Άσαντ ξεδίπλωνε το χαλάκι τηςπροσευχής στην τρύπα που είχε για γραφείο.

«Όλα στον καιρό τους, Καρλ. Προηγείται η προσευχή».Ο Καρλ έριξε μια ματιά στο ρολόι του. Το μισό προσωπικό

του κτιρίου θα σηκωνόταν να πάει σπίτι του σε ένα λεπτό, και ηΛις δε θα αποτελούσε εξαίρεση. Κάποιος έπρεπε να σεβαστεί τοπροβλεπόμενο ωράριο εργασίας, έστω κι αν αυτός ο κάποιος δεν ήταν ο ίδιος.

Κάθισε βαρύς στην καρέκλα του γραφείου του και σχημάτισετον αριθμό του τηλεφώνου της.

«Τομέας Α. Πώς μπορώ να σας βοηθήσωωω;» ρώτησε τραγου-διστά μια φωνή, και ο Καρλ θα έπαιρνε όρκο πως ανήκε στην κυ-ρία Σέρενσεν.

«Ε, Λις;»«Η Λις είχε ραντεβού με το γυναικολόγο της. Η Κάτα είμαι».Πολλές πληροφορίες μαζεμένες.«Α, μάλιστα. Καρλ Μερκ εδώ. Μήπως κάποια από εσάς τσέ-

καρε αν αυτός ο τύπος, ο Λούις Πέτερσον, έκανε κάποιο τηλεφώ-νημα γύρω στις τρεις σήμερα το απόγευμα;»

«Ναι, καλέ μου, το τσεκάραμε».Καλέ μου; Μήπως να έκλεινε κι ο Καρλ κανένα ραντεβού με

ΕΝΟΧΗ 313

ΩΡΛ; Τι σόι σεμινάρια ήταν αυτά που παρακολουθούσε η Σέρεν-σεν; Δουλικότητας;

«Τηλεφώνησε στον Κουρτ Βεντ, στο Μπρόντμπι. Μήπως θα ήθελες να σου πω τη διεύθυνσή του;»

Δύο τηλεφωνήματα στον Λούις Πέτερσον δεν έφεραν κανένα απο-τέλεσμα, πέρα από το μήνυμα που τον ενημέρωνε πως ο συνδρο-μητής δεν ήταν διαθέσιμος εκείνη τη στιγμή, αλλά σάμπως περί-μενε και τίποτα διαφορετικό; Ο Καρλ, πάντως, πολύ θα ήθελε να ρωτήσει το δημοσιογράφο για ποιο λόγο είχε τηλεφωνήσει σε κά-ποιον με τον οποίο δεν είχε την παραμικρή σχέση, όπως είχε ισχυ-ριστεί νωρίτερα.

Κοίταξε τον πίνακα ανακοινώσεων αναστενάζοντας, ενώ κα-τέβαζε το χαρτάκι με το τηλέφωνο του Κρις. Δεν είχε σκεφτεί νατο μεταφέρει στη λίστα επαφών του κινητού του, όμως το να τοχρησιμοποιήσει τώρα ήταν οπωσδήποτε θελκτικότερη επιλογή από το να βγει στον παλιόκαιρο για να φτάσει στη λεωφόρο Άν-κερ Χίγκορς.

«Κρις λα Κουρ», είπε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.Είχε και λουλουδάτο επίθετο, για να ταιριάζει με το όλο πακέτο.

«Καρλ Μερκ».«Δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα, Καρλ, ετοιμάζομαι να δε-

χτώ έναν πελάτη. Τηλεφώνησέ μου αύριο το πρωί».Σκατά. Η Μόνα καθόλου δε θα χαιρόταν με αυτή την εξέλι-

ξη.«Ζητώ συγνώμη, Κρις», πρόλαβε να πει ο Καρλ, προτού κλεί-

σει το τηλέφωνο ο άλλος. «Στάθηκε αδύνατο να καταφέρω να έρ-θω σήμερα. Όπως ξέρεις, η δουλειά μου είναι σκληρή, γεμάτη πτώματα. Δε γίνεται να με βολέψεις κάποια στιγμή τη Δευτέρα;Σε παρακαλώ. Το ξέρω πως θα μου κάνει καλό».


Η σιωπή που ακολούθησε ήταν εξίσου βασανιστική με αυτή που μεσολαβούσε ανάμεσα στο «Στοχεύσατε» και το «Πυρ!» του εκτελεστικού αποσπάσματος. Ο Καρλ δεν είχε την παραμικρή αμ-φιβολία πως εκείνο το φαντασμένο σιντριβάνι κολόνιας θα τηλε-φωνούσε στη Μόνα για να της δώσει πλήρη αναφορά.

«Χμ... Άραγε, το εννοείς πραγματικά αυτό;»Ποιο πράγμα, ήταν έτοιμος να ρωτήσει ο Καρλ, αλλά αμέσως

μετά κατάλαβε.«Βεβαίως, χίλια τα εκατό. Είμαι πεπεισμένος πως οι συνε-

δρίες μας θα αποδειχτούν ιδιαίτερα θετικές για εμένα», είπε, έχο-ντας το νου του, κυρίως, στην πρόσβαση που θα του εξασφάλιζανστο λαχταριστό κορμί της Μόνα, παρά στις όποιες απόπειρες τουΚρις να ξεμπερδέψει το κουβάρι που φώλιαζε στο μυαλό του.

«Τότε, λοιπόν, τα λέμε τη Δευτέρα. Στις τρεις ακριβώς, όπως σήμερα. Εντάξει;»

Ο Καρλ έστρεψε τα μάτια στο ταβάνι. Εντάξει, γαμώτο.«Ευχαριστώ», είπε κι έκλεισε αμέσως το τηλέφωνο.«Δύο θεματάκια για εσένα, Καρλ», ακούστηκε μια φωνή πίσω

του.Ο Καρλ είχε μυρίσει το άρωμα πριν ακόμα εκείνη ανοίξει το

στόμα της. Λες κι είχε απλωθεί ένα σύννεφο μαλακτικού στο γρα-φείο. Αδύνατο να το αγνοήσει.

Στράφηκε και αντίκρισε τη Ρόζε στο άνοιγμα της πόρτας, μεμια στοίβα εφημερίδες υπό μάλης.

«Τι άρωμα είναι αυτό που φοράς;» ρώτησε, γνωρίζοντας πωςη απάντησή της θα μπορούσε να ισοδυναμεί με θανατηφόρα μα-χαιριά, αν δεν πρόσεχε.

«Αυτό; Α, της Ίρσα είναι».Δε χρειαζόταν να ακούσει κάτι άλλο. Κατά τα φαινόμενα, δε

θα τους άφηνε να ξεχάσουν σύντομα τον άλλο της εαυτό.«Πρώτον, έλεγξα τον Χέρμπερτ Σένερσκο, με τον οποίο τα εί-

ΕΝΟΧΗ 315

πες ένα χεράκι στο Χέλσκο. Απ’ ό,τι φαίνεται, αλήθεια λέει όταν ισχυρίζεται πως δεν είχε σχέση με την εξαφάνιση του Νέρβιγ, για-τί βρισκόταν στη Γροιλανδία από την 1η Απριλίου έως τις 18 Οκτωβρίου του 1987. Είχε συμβόλαιο ως νομικός σύμβουλος τηςτοπικής κυβέρνησης εκεί».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά, νιώθοντας το ανησυχητικό βου-ητό μιας θύελλας που ετοιμαζόταν να ξεσπάσει στο έντερό του.

«Δεύτερον, αυτή η “Μπένεφις” που λέγαμε, είναι μια “δεξαμε-νή σκέψης”, η οποία χρηματοδοτείται από ιδιωτικά κεφάλαια. Εκτός από κάτι πολιτικούς αναλυτές, οι οποίοι είναι εξωτερικοί συνεργάτες, έχουν ένα δημοσιογράφο στο μόνιμο προσωπικό, τον Λούις Πέτερσον. Λειτουργούν επί τη βάσει αυτού που οι ίδιοι ονο-μάζουν “γρήγορη ενημέρωση”, δηλαδή παρέχουν υλικό το οποίο οι πολυάσχολοι πολιτικοί μας μπορούν να διαβάσουν σε μερικάδευτερόλεπτα. Λαϊκίστικες, υποβολιμαίες βλακείες, αν θες τη γνώ-μη μου».

Ο Καρλ δεν αμφέβαλε στιγμή γι’ αυτό. «Και ποιος βρίσκεται από πίσω;» ρώτησε.

«Μια Λιζελότε Ζίμενς, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου.Η αδερφή της είναι γενική διευθύντρια».

«Χμ... Πρώτη φορά την ακούω».«Κι εγώ το ίδιο, αλλά έλεγξα και τη δική της περίπτωση. Χρει-

άστηκε να πάω είκοσι πέντε χρόνια πίσω στο παρελθόν, να ψάξωόλες τις καταχωρισμένες διευθύνσεις της, μέχρι να καταφέρω ναανακαλύψω κάτι που θα μπορούσε να μας στρέψει προς τη σω-στή κατεύθυνση».

«Ακούω».«Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ζούσε στην ίδια διεύθυνση

με έναν πολύ γνωστό γιατρό, ειδικό σε θέματα υπογονιμότητας, στο Χέλερουπ, ονόματι Βίλφριντ Λέμπεργκ. Είναι ο πατέρας τωνδύο αδερφών Ζίμενς. Γεγονός μάλλον ενδιαφέρον, θα έλεγα».


«Α, ναι;» Ο Καρλ έγειρε ελαφρά προς τα εμπρός. «Και γιατί το λες αυτό;»

«Επειδή ο Βίλφριντ Λέμπεργκ είναι ένας εκ των ιδρυτών τουΚόμματος Καθαρότητας. Δεν τον έχεις δει στην τηλεόραση;»

Ο Καρλ προσπάθησε να θυμηθεί, όμως διαπίστωσε πως το ερεθισμένο έντερό του είχε υψώσει απροσπέλαστο τείχος μπρο-στά από τον εγκεφαλικό φλοιό του.

«Εντάξει. Και όλες αυτές τις εφημερίδες, τι τις θέλεις;» συνέ-χισε, γνέφοντας προς τον πάκο κάτω από το μπράτσο της Ρόζε.

«Ο Άσαντ κι εγώ ψάχνουμε ξανά τα φύλλα από το διάστημα κατά το οποίο εξαφανίστηκαν τα άτομα που μας ενδιαφέρουν, μόνο που αυτή τη φορά εστιάσαμε σε διαφορετικές εφημερίδες.Πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε καλύψει κάθε περίπτω-ση».

«Καλή δουλειά, Ρόζε», απάντησε ο Καρλ, ενώ λογάριαζε πό-σες δρασκελιές θα χρειαζόταν για να φτάσει στην τουαλέτα.

Δέκα λεπτά αργότερα στεκόταν μπροστά στον Άσαντ κάτω-χρος. «Λέω να πηγαίνω, Άσαντ. Το στομάχι μου δεν είναι καλά».

Τώρα θα μου πετάξει ένα «εγώ σου τα ’λεγα», σκέφτηκε ο Καρλ.

Αντιθέτως, όμως, ο βοηθός του έφερε το χέρι κάτω από το γρα-φείο του κι έβγαλε την ομπρέλα, την οποία και του έδωσε.

«Να λυπάσαι την καμήλα που δεν μπορεί να βήχει και να χέ-ζει ταυτόχρονα», είπε.

Άντε τώρα να βγάλεις νόημα από τέτοιες αρλούμπες.

Στη διαδρομή μέχρι το σπίτι του, το πόδι του χόρευε κλακέτες πά-νω στο γκάζι, ιδρώτας έσταζε από κάθε πόρο του σώματός του, ενώ στο στομάχι του η θύελλα μαινόταν. Έτσι και τον σταματού-σε η Τροχαία, δε θα είχε άλλη επιλογή παρά να επικαλεστεί ανω-

ΕΝΟΧΗ 317

τέρα βία. Μάλιστα, κάποια στιγμή σκέφτηκε να ανάψει το φάρο και τη σειρήνα. Είχαν περάσει δεκαετίες από την τελευταία φο-ρά που τα είχε κάνει πάνω του, και ο Καρλ σκόπευε να συνεχίσειαυτό το καλό σερί για αρκετό καιρό ακόμα.

Έτσι, όταν έφτασε στο σπίτι και βρήκε την πόρτα κλειδωμέ-νη, παραλίγο να την γκρεμίσει. Τι διάολο έκαναν οι συγκάτοικοί του;

Πέντε λεπτά ανακούφισης στη λεκάνη της τουαλέτας, κι ένιω-θε ήδη αρκετά καλύτερα. Σε δύο ώρες έπρεπε να εμφανιστεί, με ένα χαμόγελο αντάξιο διαφήμισης οδοντόπαστας, στο σπίτι της Μόνα, έτοιμος να υποδυθεί το ρόλο του καλοσυνάτου θείου απέ-ναντι σ’ εκείνο το τερατάκι, τον εγγονό της.

Ο Χάρντι ήταν ξύπνιος όταν ο Καρλ πέρασε στο καθιστικό, και παρακολουθούσε τη βροχή να ξεχειλίζει από τις υδρορροές της σκεπής.

«Κωλόκαιρος», σχολίασε, ακούγοντας τον Καρλ να μπαίνει. «Και τι δε θα έδινα να στεκόμουν εκεί έξω, έστω για μισό λε-πτό».

«Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω, κολλητέ». Ο Καρλ κάθισε στο κρεβάτι του Χάρντι και πέρασε την παλάμη του πάνω από το μά-γουλο του φίλου του. «Κάθε πράγμα έχει και την άσχημη πλευρά του, ξέρεις. Εγώ φαίνεται πως τσίμπησα μια ξεγυρισμένη γαστρε-ντερίτιδα εξαιτίας του καιρού».

«Σοβαρά μιλάς; Και τι δε θα έδινα για μια γαστρεντερίτιδα».Ο Καρλ χαμογέλασε και ακολούθησε το βλέμμα του Χάρντι

προς τα κάτω.Υπήρχε ένα ανοιχτό γράμμα πάνω στο πάπλωμά του, και ο

Καρλ αναγνώρισε αμέσως τη διεύθυνση του αποστολέα. Περίμε-νε και ο ίδιος κάτι ανάλογο, από μέρα σε μέρα.

«Α, μάλιστα, ώστε βγήκε το διαζύγιό σου με τη Μίνα. Πώς σουφαίνεται, Χάρντι;»


Ο Χάρντι έσφιξε τα δόντια και κατέβαλε μια σπαραξικάρδια προσπάθεια να μην παρατηρήσει την έκφραση συμπάθειας πουείχε πάρει ο Καρλ.

«Δε νομίζω πως μπορώ να το συζητήσω τώρα, Καρλ», απάντη-σε έπειτα από περίπου ένα λεπτό αβάσταχτης σιωπής.

Ο Καρλ τον καταλάβαινε καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλο. Ο Χάρντι είχε έναν καλό γάμο. Πιθανότατα τον καλύτερο στον κύ-κλο γνωριμιών του Καρλ. Υπό άλλες συνθήκες, σε λίγους μήνεςθα γιόρταζε την ασημένια επέτειό του, όμως η σφαίρα που είχε φάει ο Χάρντι είχε ανατρέψει και αυτή την προοπτική, μεταξύ άλλων.

Ο Καρλ συγκατένευσε. «Πέρασε η ίδια η Μίνα για να φέρει τα χαρτιά;»

«Ναι. Ήταν κι ο γιος μας μαζί της. Καλά τα πηγαίνουν».Ο Χάρντι καταλάβαινε, φυσικά. Για ποιο λόγο να θαφτεί μα-

ζί του η γυναίκα που αγαπούσε, απλώς και μόνο επειδή ο ίδιος εί-χε σακατευτεί;

«Το αστείο είναι πως ένιωσα κάπως τις ελπίδες μου να ανα-πτερώνονται σήμερα».

Ο Καρλ ανασήκωσε τα φρύδια, ασυναίσθητα. Χαμογέλασε απολογητικά, όμως ήταν πολύ αργά.

«Εντάξει, ξέρω τι σκέφτεσαι, Καρλ. Νομίζεις πως είμαι ένας παλαβός που αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Όμως, πριν από μισή ώρα, ο Μίκα μού έκανε κάτι που με τρέλα-νε στον πόνο. Εντάξει, δε με τρέλανε ακριβώς, αλλά ήταν αρκετόώστε να αρχίσει ο Μόρτεν να χορεύει στο δωμάτιο, τέλος πά-ντων».

«Ποιος είναι ο Μίκα;»«Τώρα είναι σίγουρο πως δεν κάθεσαι στο σπίτι αρκετά τον

τελευταίο καιρό. Αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Μίκα, κάνε έναν κόπο να ρωτήσεις τον Μόρτεν. Μονάχα φρόντισε να χτυπήσεις

ΕΝΟΧΗ 319

πρώτα την πόρτα. Μην τους πετύχεις πάνω στα σορόπια, δηλα-δή». Ένας γαργαριστός ήχος αναδύθηκε από το λαρύγγι του, που με λίγη καλή διάθεση θα μπορούσε να περιγραφεί ως χα-χανητό.

Ο Καρλ στεκόταν ακίνητος κι αμίλητος μπροστά στην πόρτα τουυπόγειου δωματίου του Μόρτεν, μέχρι τη στιγμή που ένα πνιχτόγέλιο τον παρότρυνε να χτυπήσει.

Διστακτικά, πέρασε μέσα. Η σκέψη πως θα αντίκριζε το πλα-δαρό κορμί του Μόρτεν σε τρυφερές περιπτύξεις με έναν τύπο ονόματι Μίκα αρκούσε για να διστάσει οποιοσδήποτε.

Οι δύο άντρες στέκονταν αθώα μπροστά από την ανοιχτή πόρ-τα του χώρου όπου κάποτε ήταν η σάουνα, αγκαλιασμένοι από τους ώμους.

«Γεια, Καρλ. Τώρα μόλις έδειχνα στον Μίκα τη συλλογή με ταPlaymobil μου».

Ο Καρλ ένιωσε την αμήχανη έκφραση που απλώθηκε στο πρό-σωπό του. Αν πράγματι ο Μόρτεν Χόλαντ είχε καταφέρει να κα-τεβάσει εκείνο το μελαχρινό παίδαρο εκεί κάτω με το πρόσχημαπως θα του έδειχνε τα πλαστικά ανθρωπάκια που μάζευε, τότε η δικαιολογία αυτή έκανε σκόνη κάθε τέχνασμα που είχε σκαρφι-στεί ο Καρλ για να παρασύρει ανυποψίαστες τρυφερές υπάρξειςστη δική του φωλιά.

«Γεια χαρά», είπε ο Μίκα, τείνοντας ένα χέρι πιο τριχωτό απ’ ό,τι το στήθος του Καρλ. «Μίκα Γιόχανσεν. Είμαι συλλέκτης, όπως και ο Μόρτεν».

«Ααα», έκανε ο Καρλ, καθώς ξαφνικά τον είχαν εγκαταλείψειόλα τα σύμφωνα.

«Δε συλλέγει αβγά Kinder ή Playmobil όπως εγώ, όμως εδώ δες τι μου χάρισε».


Ο Μόρτεν έδωσε στον Καρλ ένα μικρό χαρτονένιο κουτί. 3218A BAUARBEITER, έγραφε πάνω του. Και, πράγματι, μέσα υπήρχε ένα μπλε ανθρωπάκι με κόκκινο κράνος, κρατώντας κά-τι που μάλλον υπερμεγέθης σκούπα πρέπει να ήταν.

«Ωραίο είναι», σχολίασε ο Καρλ κι επέστρεψε το κουτί.«Ωραίο;» Ο Μόρτεν ρουθούνισε κι αγκάλιασε θερμά τον κα-

λεσμένο του. «Δεν είναι απλώς ωραίο, είναι τέλειο, Καρλ. Τώραέχω ολόκληρη τη συλλογή των εργατών από το 1974, όταν ξεκί-νησε η σειρά, μέχρι σήμερα. Και το κουτί βρίσκεται σε άψογη κα-τάσταση. Είναι κάτι παραπάνω από τέλειο».

Ο Καρλ δεν είχε δει το νοικάρη του τόσο ενθουσιασμένο απότότε που εγκαταστάθηκε στο σπίτι, πριν από τρία χρόνια.

«Λοιπόν, εσύ τι συλλέγεις;» ρώτησε ο Καρλ τον Μίκα, αν και δεν ήθελε να ξέρει την απάντηση.

«Παλιά βιβλία με αντικείμενο το κεντρικό νευρικό σύστημα».Ο Καρλ προσπάθησε μάταια να βρει κάποιο κατάλληλο σχό-

λιο. Ο μελαψός Άδωνις γέλασε.«Εντάξει, είναι παράξενο αντικείμενο, το ξέρω. Όμως είμαι

εκπαιδευμένος φυσιοθεραπευτής και πτυχιούχος βελονιστής, οπό-τε ίσως να μην είναι και τόσο περίεργο».

«Γνωριστήκαμε πριν από δύο εβδομάδες, όταν έκανα κάτι και με έπιασε ο λαιμός μου. Ούτε να στρίψω το κεφάλι δεν μπορού-σα, θυμάσαι, Καρλ;»

Γιατί, υπήρχε στιγμή που να μην αντιμετώπιζε κάποιο τέτοιοθέμα ο Μόρτεν; Ο Καρλ, μια φορά, δεν μπορούσε να θυμηθεί.

«Στον Χάρντι μίλησες;» τον ρώτησε ο Μόρτεν.«Ναι, γι’ αυτό κατέβηκα εδώ. Είπε πως κάτι τον πέθανε στον

πόνο». Στράφηκε στον Μίκα. «Τι έκανες, του έμπηξες καμιά βε-λόνα στο μάτι;»

Έκανε να γελάσει, όμως δεν είχε παρέα.«Όχι ακριβώς. Τοποθέτησα βελόνες σε ορισμένα νεύρα τα

ΕΝΟΧΗ 321

οποία εξακολουθούν να εμφανίζουν σημάδια δραστηριότητας».«Και ο Χάρντι αντέδρασε;»«Αντέδρασε δε λέει τίποτα», είπε ο Μόρτεν.«Πρέπει να τον ανασηκώσουμε», είπε ο Μίκα. «Διατηρεί την

αίσθηση σε αρκετά σημεία. Υπάρχει μια περιοχή με νευρική δρα-στηριότητα στον ώμο του και δύο γύρω από τη βάση του αντίχει-ρά του. Αυτά είναι πολύ ενθαρρυντικά σημάδια».

«Τι εννοείς;»«Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς μας να εκτιμήσει πλήρως πόσο

σκληρά έχει προσπαθήσει ο Χάρντι να δραστηριοποιήσει αυτά τα σημεία. Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, εφόσον συνεχίσει την προ-σπάθεια, ενδεχομένως να καταφέρει να κινήσει τον αντίχειρά του».

«Τον αντίχειρά του; Και σε τι ακριβώς θα τον βοηθούσε αυ-τό;»

Ο Μίκα χαμογέλασε. «Σε πολλά. Σημαίνει επαφή, εργασία, με-τακίνηση, ικανότητα να αναλάβει τη φροντίδα του εαυτού του».

«Αναφέρεσαι σε κάποια ηλεκτροκίνητη αναπηρική καρέ-κλα;»

Ακολούθησε μια παύση, στη διάρκεια της οποίας ο Μόρτεν χάζευε με λατρεία την καινούρια του κατάκτηση, ενώ ο Καρλ ένιωθε τη θερμοκρασία του σώματός του να ανεβαίνει και την καρδιά του να χτυπάει σαν ταμπούρλο.

«Αυτό, και όχι μόνο. Έχω πάρα πολλούς γνωστούς στον τομέατης υγείας, και η περίπτωση του Χάρντι σαφώς χρήζει περαιτέ-ρω διερεύνησης. Είμαι απολύτως πεπεισμένος πως η ζωή του θαμπορούσε να αλλάξει ριζικά στο εγγύς μέλλον».

Ο Καρλ είχε μαρμαρώσει. Ένιωθε λες και το ταβάνι έπεφτε να τον πλακώσει, δεν ήξερε πού πατούσε, ούτε προς τα πού να στρέψει το βλέμμα του. Με δυο λόγια, είχε μείνει εμβρόντητος, σαν παιδί που συνειδητοποιούσε ξαφνικά πώς λειτουργούσε ο


κόσμος γύρω του. Ήταν ένα συναίσθημα ουσιαστικά άγνωστο για εκείνον, και το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν ένα βήμα μπροστά για να κλείσει το μελαχρινό άντρα στην αγκαλιά του. Ήθελε να τον ευχαριστήσει, όμως τα λόγια σκάλωσαν στο λα-ρύγγι του.

Την επόμενη στιγμή, ένιωσε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, «Ναι», είπε ο Μίκα, ο άγγελος. «Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι,Καρλ. Είναι σπουδαία εξέλιξη. Πραγματικά σπουδαία».

Ευτυχώς ήταν Παρασκευή, οπότε το κατάστημα παιχνιδιών στην κεντρική πλατεία του Άλερεντ δεν είχε κλείσει ακόμα. Ίσα που προλάβαινε ο Καρλ να βρει κάποια βλακεία για τον εγγο-νό της Μόνα, κάτι που δε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο.

«Γεια», έλεγε λίγη ώρα αργότερα, καθώς το αγόρι τον κοίταζεαπό χαμηλά, στο χολ της Μόνα, με μια έκφραση που έδειχνε ότιμπορούσε να του προκαλέσει μεγάλη ζημιά, ακόμα κι αν δεν εί-χε κάτι πρόχειρο να του φέρει στο κεφάλι.

Ο Καρλ τού πρόσφερε το δώρο του, φροντίζοντας να παρα-μείνει σε απόσταση ασφαλείας. Ένα παιδικό μπράτσο τινάχτηκε με ταχύτητα κόμπρας.

«Ωραία αντανακλαστικά», είπε στη Μόνα, ενώ το αγόρι εξα-φανιζόταν μαζί με το δώρο.

Ο Καρλ την έφερε προς το μέρος του, σφίγγοντάς την έτσι που ούτε ένα χορταράκι δε θα μπορούσε να τρυπώσει ανάμεσά τους.Ήταν πραγματικά πανέμορφη, αρωματισμένη και λαχταριστή, σχεδόν απερίγραπτα.

«Τι του πήρες;» τον ρώτησε κι ύστερα τον φίλησε. Πώς διάολο περίμενε από τον Καρλ να θυμηθεί, έτσι κοντά

που είχε φέρει εκείνα τα θεσπέσια, καστανά μάτια της;

ΕΝΟΧΗ 323

«Εεε... μια Τρελόμπαλα, έτσι νομίζω πως τη λένε. Μπορείς να τη ζουλήξεις μέχρι να γίνει πίτα, κι αυτή ξαναφουσκώνει από μό-νη της. Έχει κάποιο χρονοδιακόπτη πάνω της... νομίζω».

Η Μόνα τού έριξε μια λοξή ματιά, σαν να του έλεγε πως ο Λού-ντβιχ δε θα δυσκολευόταν να βρει ένα σωρό χρήσεις για το συγκε-κριμένο παιχνίδι, τις οποίες ο Καρλ πιθανότατα δεν μπορούσε καν να φανταστεί.

Αυτή τη φορά η κόρη της Μόνα, η Σαμάνθα, έδειχνε περισσό-τερο προετοιμασμένη. Έσφιξε το χέρι του και απέφυγε να καρ-φώσει το βλέμμα της στα λιγότερο κολακευτικά σημεία της εμφά-νισής του.

Είχε πάρει τα μάτια της μητέρας της. Πώς ήταν δυνατό να πα-ρατήσει κάποιος μια τέτοια θεά, και μάλιστα με ένα παιδί που τομεγάλωνε μόνη της, ο Καρλ δεν μπορούσε καν να το διανοηθεί. Τουλάχιστον, δεν μπορούσε να το διανοηθεί έως τη στιγμή πουεκείνη άνοιξε το στοματάκι της.

«Ελπίζω αυτή τη φορά να μη σου πέφτουν μύξες στη σάλ-τσα», είπε, ξεσπώντας σε ένα ηχηρό και πέρα για πέρα άστοχο γέλιο.

Ο Καρλ προσπάθησε να τη μιμηθεί, αν και το δικό του γέλιοήταν μάλλον λιγότερο εγκάρδιο.

Πήγαν και κάθισαν αμέσως στο τραπέζι. Ο Καρλ είχε προε-τοιμαστεί για μάχη. Με τέσσερις ταμπλέτες από το φαρμακείο εί-χε ταπώσει για τα καλά το σφιγκτήρα του, και το μυαλό του ήτανκαθαρό κι έτοιμο να αντιμετωπίσει το χειρότερο.

«Πώς σου φαίνεται η Τρελόμπαλα, Λούντβιχ;»Το αγόρι δεν απάντησε. Ίσως επειδή είχε μπουκώσει το στό-

μα του με δυο χούφτες τηγανητές πατάτες.«Έφυγε από το παράθυρο με την πρώτη», απάντησε η μητέ-

ρα του. «Θα κατεβείς κάτω και θα τη μαζέψεις από την αυλή μό-λις φάμε, ακούς που σου μιλάω, Λούντβιχ;»


Και πάλι, καμία απάντηση. Ο μικρός δεν έκανε διακρίσεις, τουλάχιστον.

Ο Καρλ κοίταξε τη Μόνα, κι εκείνη απλώς ανασήκωσε τουςώμους. Προφανώς, η περίοδος αναστολής της ποινής του δεν εί-χε λήξει ακόμα.

«Σου χύθηκαν καθόλου μυαλά από αυτή εκεί την τρύπα όταν έφαγες τη σφαίρα;» ρώτησε κάποια στιγμή το αγόρι, αφού πρώ-τα χλαπάκιασε μερικές ακόμα χούφτες τηγανητές πατάτες. Έδει-ξε την ουλή στον κρόταφο του Καρλ.

«Λιγάκι, ναι», απάντησε εκείνος. «Γι’ αυτό τώρα είμαι μονάχαδύο φορές εξυπνότερος απ’ ό,τι ο πρωθυπουργός».

«Εντάξει, δε λέει κάτι αυτό», σχολίασε η μητέρα του πιτσιρι-κά από δίπλα.

«Είμαι γερός στα μαθηματικά, εσύ;» ρώτησε το αγόρι, και τα φωτεινά του μάτια κοίταξαν για πρώτη φορά καταπρόσωπο τονΚαρλ. Επαφή.

«Τέλειος», απάντησε ψέματα.«Το 1089 το ξέρεις;» ρώτησε το αγόρι. Ο Καρλ εντυπωσιάστηκε, δεν περίμενε πως ο μικρός θα μπο-

ρούσε να προφέρει καν έναν τόσο μεγάλο αριθμό. Πόσων χρόνων ήταν, άραγε; Πέντε;

«Ίσως να χρειαστείς χαρτί για τη συνέχεια, Καρλ», είπε η Μό-να, βγάζοντας ένα σημειωματάριο κι ένα μολύβι από ένα συρτά-ρι του επίπλου πίσω της.

«Λοιπόν», είπε το αγόρι. «Σκέψου έναν τριψήφιο αριθμό καιγράψ’ τον».

Έναν τριψήφιο αριθμό. Πού διάολο είχε μάθει μια τέτοια έκ-φραση ένα πεντάχρονο;

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά κι έκανε αυτό που του ζήτησε. 367.«Τώρα, γύρνα τον αριθμό ανάποδα».«Να τον γυρίσω ανάποδα; Τι εννοείς;»

ΕΝΟΧΗ 325

«Γράψε με την αντίστροφη σειρά τα ψηφία. Είσαι σίγουρος πως δε σου χύθηκε όλο το μυαλό από εκείνη την τρύπα;» ρώτησεη... γλυκομίλητη μητέρα του αγοριού.

Ο Καρλ έγραψε τον αριθμό 763.«Τώρα αφαίρεσε το μικρό αριθμό από το μεγαλύτερο», του εί-

πε η σγουρομάλλικη ιδιοφυΐα.763 μείον 367. Ο Καρλ κάλυψε το χαρτί με την παλάμη του,

για να μη δουν οι άλλοι πως έκανε όλες τις πράξεις λες και πήγαι-νε στην τρίτη δημοτικού.

«Ποια είναι η απάντηση;» Τα μάτια του Λούντβιχ είχαν γουρ-λώσει από την προσμονή.

«Ε... 396, νομίζω».«Τώρα, γράψε τον αριθμό ανάποδα και πρόσθεσέ τον στο 396.

Τι άθροισμα σου δίνει;»«Εννοείς, 693 συν 396; Να προσθέσω αυτούς τους δύο αριθ-

μούς;»«Ναι!»Ο Καρλ συγκεντρώθηκε για να κάνει την πρόσθεση, χρησιμο-

ποιώντας και πάλι την παλάμη του για να κρύψει τους υπολογι-σμούς του.

«1089», είπε, αφού πρώτα παιδεύτηκε λιγάκι με τα κρατούμενα.Το αγόρι έσκασε στα γέλια καθώς ο Καρλ ανασήκωσε το κε-

φάλι, νιώθοντας πόσο εμβρόντητος πρέπει να έδειχνε.«Ωραίο κόλπο, Λούντβιχ. Και το αποτέλεσμα θα είναι πάντο-

τε 1089, όποιους αριθμούς κι αν διαλέξεις;»Το αγόρι σαν να απογοητεύτηκε κάπως. «Αυτό δεν είπα λίγο

πριν; Όμως, αν ξεκινήσεις με το 102, για παράδειγμα, μετά τηνπρώτη αφαίρεση θα έχεις υπόλοιπο 99. Τότε θα πρέπει να γρά-ψεις 099 και όχι 99, γιατί ο αριθμός πρέπει να είναι πάντοτε τρι-ψήφιος, το ξέχασες;»

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά, δήθεν πως είχε καταλάβει.


«Έξυπνο παιδί», είπε ξερά, χαμογελώντας στη Σαμάνθα. «Έμοιασε της μητέρας του, είμαι βέβαιος».

Εκείνη δεν απάντησε, οπότε προφανώς σωστά είχε μαντέψει.«Η Σαμάνθα πρέπει να είναι μία από τις πιο χαρισματικές μα-

θηματικούς της χώρας. Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, ο Λούντβιχ θαγίνει ακόμα καλύτερος», τον ενημέρωσε η Μόνα, προτού του δώ-σει το σολομό.

Μάλιστα, επομένως μαμά και σπόρος ήταν από την ίδια πά-στα. Ένα μέρος ιδιοφυΐα, ένα μέρος φωτιά και λαύρα, κι ένα μέ-ρος η προσωποποίηση της αγένειας. Ωραίος συνδυασμός. Άντε τώρα να βρει θέση σε μια τέτοια οικογένεια.

Έπειτα από μερικές ακόμα δοκιμασίες της ευστροφίας του, ο Καρλ τη σκαπούλαρε. Δύο ακόμα μερίδες πατάτες τηγανητές συ-μπληρώθηκαν από τρεις μπάλες παγωτού, οπότε το αγόρι ξερά-θηκε. Η Σαμάνθα και ο Λούντβιχ αποφάσισαν πως ήταν ώρα να πηγαίνουν, κι έτσι τους καληνύχτισαν, αφήνοντας τη Μόνα να στέ-κεται μπροστά του με μάτια που σπινθήριζαν.

«Κανόνισα καινούριο ραντεβού με τον Κρις για τη Δευτέρα»,είπε ο Καρλ, καθώς ήθελε να ξεμπερδεύει γρήγορα με τη συγκε-κριμένη εκκρεμότητα. «Του τηλεφώνησα για να ζητήσω συγνώμη που δεν κατάφερα να είμαι συνεπής σήμερα. Θέλω να με πιστέ-ψεις, Μόνα, δεν έχω σταθεί στιγμή από το πρωί».

«Μην ανησυχείς», είπε εκείνη αγκαλιάζοντάς τον τόσο σφιχτά, ώστε ο Καρλ κόντεψε να βράσει. «Μου φαίνεται πως είσαι έτοι-μος για λίγη διασκέδαση», πρόσθεσε, κατεβάζοντας την παλάμη της στον καβάλο του παντελονιού του.

Ο Καρλ πήρε μια κοφτή ανάσα σφίγγοντας τα δόντια. Η Μό-να ήταν παρατηρητική, αυτό όφειλε να της το αναγνωρίσει. Ίσωςνα το είχε κληρονομήσει από την κόρη της.

ΕΝΟΧΗ 327

Μετά τα προκαταρκτικά, οπότε η Μόνα πετάχτηκε μέχρι το μπάνιο για να πουδράρει τη μύτη της, ο Καρλ έμεινε να κάθεταιστην άκρη του κρεβατιού με μάγουλα κατακόκκινα, χείλη πρη-σμένα κι ένα εσώρουχο το οποίο ξαφνικά το ένιωθε ασφυκτικάμικρό.

Κι εκεί πάνω, χτύπησε το κινητό του.Είδε τον αριθμό της Ρόζε, από τα Κεντρικά. Σκατά.«Ναι, τι τρέχει, Ρόζε;» είπε ξερά στο μικρόφωνο της συσκευής.

«Συντόμευε. Έχω αφήσει στη μέση κάτι πολύ σημαντικό», πρό-σθεσε, καθώς ένιωθε πως το «καμάρι» του είχε αρχίσει να μαρα-ζώνει κομματάκι.

«Πετύχαμε διάνα, Καρλ».«Τι είναι αυτά που λες; Και γιατί βρίσκεσαι ακόμα στο γρα-

φείο;»«Και οι δυο εδώ είμαστε. Γεια, Καρλ!» ακούστηκε χαρωπή η

φωνή του Άσαντ από το βάθος.Μα καλά, πανηγύρι είχαν στήσει εκεί πέρα;«Εντοπίσαμε μία ακόμα υπόθεση εξαφάνισης. Δηλώθηκε ένα

μήνα αργότερα, σε σχέση με τις υπόλοιπες, οπότε αρχικά δεν τηνπροσέξαμε».

«Ωραία, και τι σας κάνει να πιστεύετε πως οι υποθέσεις αυτές σχετίζονται μεταξύ τους;»

«Την ονόμασαν Υπόθεση Velo Solex. Ένας τύπος από το Μπρέντερουπ, στο Φιν, καβαλάει το μοτοποδήλατό του και τρα-βάει για το Άιμπι, το παρατάει έξω από το σιδηροδρομικό σταθ-μό, και από εκείνη τη στιγμή και μετά κανείς δεν τον ξαναείδε.Έγινε καπνός».

«Και πότε συνέβη αυτό;»«Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1987. Περίμενε, όμως, έχει κι άλ-

λο».Ο Καρλ έριξε μια ματιά προς το μπάνιο, όπου η γυναίκα που


πρωταγωνιστούσε στις ερωτικές φαντασιώσεις του είχε αρχίσει ήδη να κάνει διάφορους μελωμένους ήχους.

«Άντε καμιά ώρα, τελείωνε. Τι άλλο ανακαλύψατε;»«Το όνομά του ήταν Χέρμανσεν. Τάγκε Χέρμανσεν».Ο Καρλ συνοφρυώθηκε. «Και λοιπόν;»«Χέρμανσεν, Καρλ!» αναφώνησε ο Άσαντ από το βάθος. «Κα-

λά, δε θυμάσαι; Αυτό ήταν το όνομα που ανέφερε η Μίε Νέρβιγσε σχέση με την πρώτη υπόθεση που είχε αναλάβει ο σύζυγός τηςγια λογαριασμό του Κουρτ Βεντ».

«Εντάξει», απάντησε ο Καρλ. «Είναι κάτι που πρέπει να το ψά-ξουμε. Καλή δουλειά. Λοιπόν, τραβάτε στα σπίτια σας, και οι δύο».

«Τα λέμε αύριο, εντάξει, Καρλ; Στις εννέα ακριβώς το πρωί», έφτασε στ’ αφτιά του η φωνή του Άσαντ μέσα από το κινητό.

«Αύριο είναι Σάββατο, Άσαντ. Καλά, δεν ξέρεις τι πάει να πειρεπό;»

Ακούστηκε ένας θόρυβος στη γραμμή, καθώς η Ρόζε περνού-σε το τηλέφωνο στον Άσαντ.

«Κοίτα, Καρλ. Αφού η Ρόζε κι εγώ μπορούμε να εργαστούμεστο ρεπό μας, εσύ μπορείς να πας με το αμάξι έως το Φιν, έτσιδεν είναι;»

Παρά το ερωτηματικό στο τέλος, δεν ήταν ερώτηση.


Η ΡΙΤΑ ΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ προς τη λίμνη Πέμπλινγκε. Εξωτερι-κά, έδειχνε χαλαρή, κατά βάθος, όμως, ήταν σφιγμένη και γεμά-τη προσμονή, το σώμα της λαχταρούσε λίγη νικοτίνη. Θα έκανεδυο τσιγάρα και ύστερα θα πήγαινε στο γκρίζο, τούβλινο κτίριο,

ΕΝΟΧΗ 329

θα χτυπούσε το κουδούνι του θυροτηλεφώνου, θα άνοιγε την εξώ-πορτα και θα ανέβαινε τη σκάλα που θα την οδηγούσε στο παρελ-θόν της. Κι ύστερα, η ζωή θα ξεκινούσε από την αρχή.

Χαμογέλασε σε αυτή τη σκέψη, καθώς και στο νεαρό άντραπου είχε βγει για τρέξιμο και ο οποίος ανταπέδωσε με ένα βλέμ-μα όλο νόημα. Παρότι η Ρίτα είχε σηκωθεί από το χάραμα, ήταν κεφάτη. Ένιωθε ανίκητη.

Με το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη, παρατήρησε πως ο δρο-μέας είχε σταματήσει είκοσι μέτρα παρακάτω κι είχε αρχίσει νακάνει διατάσεις, με τα μάτια καρφωμένα στο ανοιχτό πανωφόρι και το πλούσιο στήθος της.

«Μια άλλη μέρα, ίσως», του είπε με το βλέμμα της, καθώς άνα-βε το τσιγάρο.

Το μόνο που είχε σημασία εκείνη τη στιγμή ήταν η Νέτε. Το να συναντήσει τη Νέτε ήταν πιο επείγον από ένα παιδαρέλι πουείχε το μυαλό ανάμεσα στα σκέλια του.

Το ερώτημα κλωθογύριζε στο μυαλό της από τη μέρα που άνοιξε το γράμμα μέχρι εκείνο το πρωί, όταν μπήκε στο αυτοκί-νητό της και ξεκίνησε για την πρωτεύουσα. Για ποιο λόγο ήθελενα τη συναντήσει η Νέτε; Αφού είχαν συμφωνήσει εδώ και χρό-νια να μη συναντηθούν ξανά. Το είχε καταστήσει απολύτως σα-φές η Νέτε την τελευταία φορά που ειδώθηκαν.

«Εσύ φταις που κατέληξα σ’ εκείνο το καταραμένο νησί. Εσύμε παρέσυρες εκείνη τη μέρα», μονολογούσε η Ρίτα, μιμούμενητο ύφος της άλλοτε φίλης της, ανάμεσα στις τζούρες που τραβού-σε από το τσιγάρο της, ενώ ο νεαρός άντρας προσπαθούσε ακό-μα να δει αν τον έπαιρνε να την πλησιάσει.

Η Ρίτα γέλασε. Ήταν δύσκολες εκείνες οι εποχές, στο αυστη-ρό περιβάλλον του ασύλου, το 1955.


Τη μέρα που εμφανίστηκε η Νέτε στο ίδρυμα του Μπράινινγκ, στην Ανατολική Γιουτλάνδη, τέσσερις από τις λιγότερο καθυστε-ρημένες τροφίμους είχαν εμπλακεί σε καβγά. Οι ψηλοτάβανες αί-θουσες αντηχούσαν από τις φωνές και τις κραυγές τους. Κανονι-κό τρελοκομείο.

Η Ρίτα απολάμβανε κάτι τέτοιες μέρες, όταν συνέβαινε κάτι. Πάντοτε της άρεσε να παρακολουθεί ένα γερό ξύλο, και το προ-σωπικό ήξερε να επιβάλλει ανάλογες τιμωρίες.

Στεκόταν δίπλα στην είσοδο την ώρα που οι δύο αστυνομικοί έφεραν μέσα τη Νέτε. Μια φευγαλέα ματιά που της έριξε ήταν αρκετή για να συνειδητοποιήσει πως επρόκειτο για μια κοπέλαπου της έμοιαζε πάρα πολύ. Έξυπνο βλέμμα, σοκαρισμένο απότην ασχήμια που αντίκριζε. Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά μέσα της σιγόβραζε μια οργή. Η Νέτε ήταν άνθρωπος που ήξερε να επιβι-ώνει, ακριβώς όπως και η ίδια.

Η Ρίτα απέδιδε μεγάλη σημασία στην οργή. Αυτή ήταν που της έδινε τη δύναμη να συνεχίζει. Να κλέβει, να απαλλάσσει τιςαφελείς από τα πορτοφόλια τους, να παραμερίζει όποια τής στε-κόταν εμπόδιο. Φυσικά, ήξερε πως η οργή δεν μπορούσε να απο-τελεί σε καμία περίπτωση λύση, όμως για κάποιο λόγο το συναί-σθημα αυτό της αρκούσε. Όταν φούντωνε μέσα της η οργή, αι-σθανόταν ικανή για τα πάντα.

Στην καινούρια κοπέλα έδωσαν ένα δωμάτιο δυο πόρτες πα-ρακάτω από το δικό της. Η Ρίτα αποφάσισε να την προσεγγίσειτο ίδιο κιόλας βράδυ. Θα γίνονταν φίλες, σύμμαχοι, οτιδήποτε. Θα της άνοιγε τα μάτια.

Λογάριαζε πως η άλλη ήταν ένα δυο χρόνια μικρότερή της. Ουσιαστικά αφελής, άτσαλα αναθρεμμένη. Σίγουρα ευφυής, όμως ακόμα δεν είχε μάθει αρκετά πράγματα για τη ζωή και την αν-θρώπινη φύση, ώστε να καταλάβει πως τα πάντα λειτουργούσανσαν παιχνίδι. Η Ρίτα θα τη μάθαινε αυτά τα πράγματα.

ΕΝΟΧΗ 331

Μόλις η κοπελιά θα βαριόταν να μαντάρει κάλτσες όλη μέρα, και οι πρώτες της συγκρούσεις με το προσωπικό θα την έβγαζαναπό τα νερά της, θα ερχόταν στη Ρίτα για παρηγοριά. Και η Ρί-τα θα της την προσέφερε. Προτού βγουν τα καινούρια φύλλα στιςοξιές, οι δυο τους θα την έκαναν, υποσχέθηκε στον εαυτό της. Θα διέσχιζαν τη χερσόνησο της Γιουτλάνδης και θα έφταναν στη δυ-τική ακτή, όπου θα επιβιβάζονταν σε κάποιο αλιευτικό στο Χβί-ντε Σέντε που θα τις πήγαινε στην Αγγλία. Πάντοτε υπήρχαν ψα-ράδες πρόθυμοι να πάρουν μαζί δυο όμορφα κορίτσια. Ποιος άντρας στα συγκαλά του θα προσπερνούσε την ευκαιρία να κου-νήσει τη βάρκα παρέα με τις δυο τους;

Και όταν έφταναν στην Αγγλία, θα μάθαιναν τη γλώσσα καιθα έπιαναν δουλειά, και μόλις ήταν έτοιμες, θα έφευγαν για την Αμερική.

Η Ρίτα είχε το σχέδιο έτοιμο. Το μόνο που χρειαζόταν ήτανκάποια για να το πραγματοποιήσει μαζί της.

Μεσολάβησαν λιγότερο από τρεις μέρες ώσπου να ξεκινήσουν ταπροβλήματα για τη νεοφερμένη. Έκανε υπερβολικά πολλές ερω-τήσεις, τόσο απλά. Και από τη στιγμή που ξεχώριζε απ’ όλες τις άλλες ανισόρροπες, απλοϊκές ψυχές που κυκλοφορούσαν εκεί πέ-ρα, οι ερωτήσεις της δεν μπορούσαν παρά να ερμηνευτούν ως άσκηση κριτικής, ως επίθεση σε βάρος του συστήματος.

«Κοίτα να μη δίνεις στόχο», της είπε η Ρίτα στο διάδρομο. «Μην αφήσεις να καταλάβουν πόσο έξυπνη είσαι. Δε θα σε βοη-θήσει αυτό. Κάνε ό,τι σου λένε, χωρίς να μιλάς».

Κι ύστερα τράβηξε τη Νέτε προς το μέρος της και την αγκά-λιασε σφιχτά. «Θα ξεφύγουμε από εδώ πέρα, σ’ το υπόσχομαι, όμως πρώτα είναι κάτι που πρέπει να ξέρω. Υπάρχει περίπτωσηνα έρθει να σε επισκεφτεί κανείς εδώ πέρα;»


Η Νέτε έγνεψε αρνητικά.«Σαν να λέμε, δεν έχεις άνθρωπο να πας έτσι και σε αφήσουν

κάποια στιγμή να φύγεις από εδώ;»Ήταν φανερό πως η ερώτηση την τάραξε. «Τι εννοείς “έτσι

και με αφήσουν κάποια στιγμή”;»«Δε φαντάζομαι να νομίζεις πως θα αφήσουν καμιά μας να

βγει από εδώ πέρα; Εντάξει, τα κτίρια φαίνονται ωραία, αλλά καιπάλι φυλακή είναι. Μπορεί να έχουμε το ελεύθερο να χαζεύουμετα χωράφια και το φιόρδ, όμως ολόγυρά μας υπάρχουν αόρατααγκαθωτά σύρματα που υψώνονται από το έδαφος. Δε θα κατα-φέρεις ποτέ να περάσεις αυτό το τείχος χωρίς τη βοήθειά μου, αυ-τό να το βάλεις καλά στο σκατοκέφαλό σου».

Απρόσμενα, η Νέτε χασκογέλασε.«Ε, δεν επιτρέπεται να βλαστημάμε εδώ πέρα», τη μάλωσε σι-

γανά, ρίχνοντας μια πειρακτική αγκωνιά στα πλευρά της Ρίτα.Η κοπελιά ήταν εντάξει.

Αφού κάπνισε τα δυο τσιγάρα της, η Ρίτα κοίταξε το ρολόι της. Ηώρα ήταν 10:58. Ώρα να βάλει το κεφάλι της στο στόμα του λιο-νταριού. Ώρα να τσακίσει τα δόντια του.

Στο μεταξύ, ο δρομέας είχε ακουμπήσει σε ένα δέντρο. Παρα-λίγο να του φωνάξει για να του πει να την περιμένει να σχολάσειαπό τη δουλειά της, όμως ύστερα θυμήθηκε τα πλούσια μαλλιάτης Νέτε, τις καμπύλες της, και άλλαξε γνώμη. Από άντρες, άλλο τίποτα. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να κουνήσει το δαχτυλά-κι της. Οπουδήποτε. Οποτεδήποτε.

Η φωνή της Νέτε ακούστηκε αλλαγμένη στο θυροτηλέφωνο,όμως η Ρίτα δεν επέτρεψε σε αυτή τη λεπτομέρεια να την προ-βληματίσει.

«Νέτε! Πόσο χαίρομαι που ακούω ξανά τη φωνή σου», είπε

ΕΝΟΧΗ 333

στο μικρόφωνο, πριν η εξώπορτα ξεκλειδώσει με ένα βουητό, σπρώχνοντας για να την ανοίξει. Τελικά, ίσως η Νέτε να ήταν πραγματικά άρρωστη. Δεν ακουγόταν καλά.

Η ταραχή που την κατέλαβε φευγαλέα εξαφανίστηκε μόλις ηΝέτε την υποδέχτηκε στην πόρτα του διαμερίσματος και στάθη-κε μπροστά της λες κι εκείνα τα είκοσι έξι χρόνια που είχαν με-σολαβήσει δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια πνοή αέρα, πουφύσηξε και πήρε όλα τα βαριά λόγια που είχαν πει μεταξύ τους.

«Πέρασε μέσα, Ρίτα, μια χαρά σε βλέπω. Σ’ ευχαριστώ που ήρ-θες στην ώρα σου», είπε η Νέτε.

Την οδήγησε στο καθιστικό και της πρότεινε να καθίσει. Ταίδια λευκά δόντια, τα ίδια σαρκώδη χείλη. Και τα ίδια γαλανά μά-τια, που ήταν ικανά να μετατραπούν από πάγο σε φωτιά στη στιγ-μή, όπως κανενός άλλου ανθρώπου που γνώρισε στη ζωή της η Ρίτα.

Πενήντα χρόνων, κι όμως ήταν πανέμορφη, όπως πριν από τό-σα χρόνια, σκέφτηκε, καθώς η Νέτε στεκόταν με την πλάτη γυρι-σμένη προς το μέρος της, σερβίροντας το τσάι. Εκείνα τα φίνα, λεπτά πόδια της μέσα στο καλοσιδερωμένο παντελόνι. Η εφαρ-μοστή μπλούζα που αγκάλιαζε τις καμπύλες των γοφών της, ο πι-σινός της, στητός όπως πάντα.

«Μια χαρά σε βρίσκω, αγάπη μου. Ό,τι κι αν έχεις, δεν μπο-ρώ να πιστέψω πως είναι κάτι σοβαρό. Πες μου πως δεν είναι αλή-θεια. Πες μου πως έτσι το έγραψες, για να με πείσεις να έρθω έως εδώ».

Η Νέτε στράφηκε με τα φλιτζάνια του τσαγιού στα χέρια καιμια ζεστασιά στο βλέμμα της. Όμως δε μίλησε. Λιγομίλητη, όπως πάντα.

«Ήμουν σίγουρη πως δεν ήθελες να με ξαναδείς ποτέ σου, Νέ-τε», συνέχισε η Ρίτα, κοιτάζοντας ολόγυρα το δωμάτιο. Δεν ήτανπολυτελές. Τουλάχιστον όχι για τα μέτρα μιας γυναίκας που, σύμ-


φωνα με τις πληροφορίες τις οποίες είχε συγκεντρώσει η ίδια, δι-έθετε περιουσία εκατομμυρίων. «Όπως και να ’χει, εγώ σε σκε-φτόμουν συχνά, είμαι σίγουρη πως δε σου κάνει εντύπωση αυτό»,πρόσθεσε, κοιτάζοντας τώρα το τσάι που είχε ακουμπήσει μπρο-στά της η Νέτε.

Χαμογέλασε. Τα φλιτζάνια ήταν δύο και όχι τρία.Στράφηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Ο δικηγόρος δε

θα ερχόταν. Καλύτερα οι δυο τους.

Η Ρίτα και η Νέτε αποτελούσαν αχτύπητο δίδυμο. Αυτό ήταν κά-τι που το προσωπικό το συνειδητοποίησε σχεδόν αμέσως. «Μαςλείπει κόσμος στον παιδικό θάλαμο», είπαν και τις εφοδίασαν με κουτάλια.

Για μερικές μέρες, τάιζαν παιδιά δεμένα με λουριά στα καλο-ριφέρ, επειδή ήταν νοητικά ανίκανα να καθίσουν στο τραπέζι. Ήταν μια φριχτή, βρόμικη δουλειά, την οποία εκτελούσαν κάπως παράμερα από τις υπόλοιπες τροφίμους, ώστε εκείνες να μην υπο-βάλλονται σε αυτό το θλιβερό θέαμα. Μόλις οι κοπέλες αποδεί-χτηκαν άξιες για την καινούρια ευθύνη και ικανές να κρατούν ταπαιδιά σχετικά καθαρά, ανταμείφθηκαν με την επιπλέον αρμο-διότητα να κρατούν εξίσου καθαρό και το άλλο άκρο του πεπτι-κού τους συστήματος.

Η Ρίτα ξέρναγε. Εκεί όπου είχε μεγαλώσει, τα μόνα ξένα πε-ριττώματα που είχε αντικρίσει στη ζωή της ήταν εκείνα που ανά-βλυζαν καμιά φορά από τους υπονόμους, όταν άνοιγε ο ουρανόςξαφνικά κι έριχνε καρεκλοπόδαρα. Η Νέτε, αντιθέτως, ήταν ικα-νή να σκουπίζει πισινούς και να αλλάζει βρόμικες πάνες λες καιδεν είχε ασχοληθεί με τίποτε άλλο στη ζωή της.

«Εντάξει, μωρέ, σκατά είναι», έλεγε απλά. «Εγώ μέσα στα σκα-τά μεγάλωσα».

ΕΝΟΧΗ 335

Περιέγραφε τις κοπριές των αγελάδων, τις ακαθαρσίες των γουρουνιών και τις σβουνιές των αλόγων, καθώς και τις κοπιαστι-κές μέρες της στο αγρόκτημα, οπότε η παραμονή της στο άσυλο,συγκριτικά, πρέπει να της φάνταζε σαν διακοπές.

Όμως η Νέτε ήξερε πως δεν επρόκειτο για διακοπές. Αυτό ήταν φανερό από τους σκούρους κύκλους γύρω από τα μάτια της κι από τις βλαστήμιες της για το γιατρό που την είχε ξεγελάσει μετο άτιμο τεστ ευφυΐας.

«Κανένας από τους γιατρούς εδώ πέρα δεν ξέρει πώς είναι να σηκώνεσαι στις τέσσερις το χάραμα για να αρμέξεις αγελάδες χει-μωνιάτικα, μη σου πω ούτε το καλοκαίρι», έλεγε αγριεμένη τις σπάνιες φορές που εμφανιζόταν κάποιος γιατρός με την άσπρηρόμπα του. «Άραγε, θα μπορούσε να ξεχωρίσει τη μυρωδιά έτσι και η αγελάδα είχε μόλυνση στη μήτρα, από εκείνες που δεν περ-νούν; Σιγά μην το καταλάβαινε. Και τότε, εμένα γιατί με λένε χα-ζή που δεν ξέρω ποιος είναι ο βασιλιάς της Νορβηγίας;»

Είχαν δύο εβδομάδες που σκούπιζαν στόματα και κώλους, κι είχαν διαπιστώσει πως μπορούσαν να πηγαινοέρχονται ελεύθερα στον παιδικό θάλαμο, όταν η Ρίτα ξεκίνησε τη σταυροφορία της.

«Πήγες να μιλήσεις με τον υπεύθυνο, Νέτε, ή ακόμα;» τη ρω-τούσε τα πρωινά. «Μήπως είδες κάποιον από τους άλλους για-τρούς; Την έγραψαν εκείνη την εισήγηση στο ενοριακό συμβού-λιο; Έχουν πάρει χαμπάρι πως βρίσκεσαι εδώ;» Έκανε τις ερω-τήσεις τη μία μετά την άλλη, σαν οπλοπολυβόλο.

Κι αφού πέρασε μία εβδομάδα έτσι, η Νέτε δεν άντεξε άλλο.Όταν τελείωσε το μεσημεριανό εκείνη τη μέρα, κοίταξε ολό-

γυρά της τα ανέκφραστα πρόσωπα, τα σκεβρωμένα κορμιά, τα κοντά πόδια και τα πονηρά μάτια. Είχε αρχίσει να συνειδητο-ποιεί την κατάσταση.

«Θέλω να μιλήσω με τον υπεύθυνο», είπε σε μία από τις νοσο-


κόμες, η οποία την προσπέρασε κουνώντας το κεφάλι. Κι αφούεπανέλαβε το αίτημά της μια δυο φορές ακόμα, χωρίς να πάρει καμία απάντηση, στάθηκε στη μέση του δωματίου και το είπε ουρ-λιάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσε.

Εδώ, η εμπειρία της Ρίτα τη βοήθησε.«Είναι βέβαιο πως θα συναντήσεις το διευθυντή έτσι και συνε-

χίσεις αυτή την τακτική. Μονάχα που, προτού φτάσεις έως εκεί,θα έχεις περάσει μέρες ολόκληρες δεμένη σε κάποιο κρεβάτι, κιεκεί θα σε πλακώσουν στις ενέσεις για να βγάλεις το σκασμό. Δεν κάνω πλάκα».

Η Νέτε έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω, για να φωνάξει τη στρι-γκή απαίτησή της με ακόμα περισσότερη δύναμη, όμως η Ρίτατην εμπόδισε.

«Ο μόνος τρόπος για να φύγουν από εδώ πέρα κοπέλες σαν του λόγου μας, είναι να δραπετεύσουν ή, αλλιώς, να στειρωθούν. Συ-νειδητοποιείς πόσο γρήγορα μπορούν να αποφασίσουν ποιες θα πάνε για στείρωση και ποιες όχι; Ξέρω στα σίγουρα πως ο διευθυ-ντής και ο προϊστάμενος γιατρός ξεχώρισαν δεκαπέντε κοπέλες μέ-σα σε δέκα λεπτά την περασμένη εβδομάδα. Πόσες από αυτές λες να τη σκαπούλαραν; Μη γελιέσαι, από την ώρα που οι περιπτώ-σεις αυτές περνούν από την επιτροπή του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας, οι περισσότερες φεύγουν πακέτο για το Γενικό Νοσο-κομείο του Βάιλε, προτού καλά καλά καταλάβουν τι γίνεται. Οπό-τε σε ρωτάω για μία ακόμα φορά, Νέτε. Υπάρχει κανείς έξω από αυτό το μέρος που θα σου λείψει; Γιατί, αν δεν υπάρχει, έλα να κό-ψουμε λάσπη μαζί, μόλις δώσουμε στα παιδιά το δείπνο τους».

Τα γεγονότα των δύο επόμενων εβδομάδων συνοψίζονται στα εξής:

Έκλεψαν δύο λευκές μπλούζες και ασορτί φούστες την ίδια

ΕΝΟΧΗ 337

μέρα και πέρασαν από την πύλη, όπως το προσωπικό. Κρύφτη-καν στους θάμνους, περπάτησαν ώρες ολόκληρες και απομακρύν-θηκαν πολύ από το άσυλο. Το επόμενο πρωί έσπασαν το παρά-θυρο ενός αγροτόσπιτου την ώρα που όλοι βρίσκονταν στις απο-θήκες και στους στάβλους, έκλεψαν μερικά ρούχα και κάτι χρή-ματα, κι εξαφανίστηκαν.

Έφτασαν μέχρι το Σίλκεμπορ, στο καλάθι μιας μοτοσικλέταςNimbus, κι εκεί τις εντόπισε η Αστυνομία, ενώ στέκονταν κι έκα-ναν οτοστόπ στο δρόμο που οδηγούσε στο Βίμπορ. Τράπηκαν σε φυγή προς το δάσος και κατάφεραν να ξεφύγουν. Έπειτα πέρα-σαν τρεις μέρες σε μια κυνηγετική καλύβα, τρώγοντας σαρδέλεςαπό κονσέρβες.

Η Ρίτα δοκίμασε να πλαγιάσει με τη Νέτε τη νύχτα, κούρνια-σε πάνω στην κατάλευκη επιδερμίδα της κι άπλωσε το μπράτσο στο στήθος της, όμως η Νέτε την έκανε πέρα, μουρμουρίζονταςπως υπήρχε λόγος που οι άνθρωποι ήταν δυο λογιών και πως δενήταν φυσικό να πλαγιάζουν οι όμοιοι μαζί.

Την τρίτη μέρα, με την παγερή βροχή να πέφτει ασταμάτητα, οι προμήθειές τους τελείωσαν. Πέρασαν τρεις ώρες στο δρόμο,μέχρι που ένας φορτηγατζής λυπήθηκε τις δυο μουσκεμένες κο-πέλες και τις άφησε να στεγνώσουν στην καμπίνα του οχήματός του, με κάτι πανιά που είχε εκεί. Τους έριχνε πονηρές ματιές, όμως κράτησε το λόγο του και τις πήγε στο Χβίντε Σέντε.

Εκεί, βρήκαν έναν ψαρά με μάτι που έπαιζε, ακριβώς όπως το είχε προβλέψει η Ρίτα, έναν άντρα που άρπαξε μεμιάς την ευκαι-ρία να τις πάρει μαζί του στους ψαρότοπους. Κι αν εκείνες τού φέ-ρονταν εντάξει, ευχαρίστως θα τις περνούσε στα ανοιχτά σε κάποιο από τα εγγλέζικα σκαριά, που τα πληρώματά τους στερούνταν εξί-σου τη γυναικεία συντροφιά. Τουλάχιστον, έτσι τους είπε.

Τους ζήτησε να ετοιμαστούν, για να πάρει μια πρώτη γεύσηαπό τα καλούδια τους, όμως η Νέτε έγνεψε αρνητικά, οπότε ο ψα-


ράς βολεύτηκε μονάχα με τη Ρίτα. Κι αφού καλοπέρασε μαζί της για δυο ωρίτσες, φώναξε τον αδερφό του, ο οποίος ήταν χωροφύ-λακας στο Νέρε Σνέδε.

Οι κοπέλες ούτε που κατάλαβαν τι είχε συμβεί, μέχρι τη στιγ-μή που δυο γομάρια από την Αστυνομία του Ρίνγκεμπινγκ τους πέρασαν τα «βραχιόλια» και τις οδήγησαν σε ένα περιπολικό.

Όταν επέστρεψαν στο Ίδρυμα Κέλερ, στο Μπράινινγκ, τόσοη Νέτε όσο και η Ρίτα εξασφάλισαν την πολυπόθητη ακρόαση μετο διευθυντή.

«Είσαι μια αισχρή εγκληματίας, Ρίτα Νίλσεν», είπε εκείνος. «Όχι μόνο εκμεταλλεύτηκες την εμπιστοσύνη που σου έδειξε τοπροσωπικό, αλλά έβλαψες και τον εαυτό σου. Είσαι ένας απαί-σιος χαρακτήρας. Ανόητη, ψεύτρα και ανώμαλη. Αν επέτρεπα σε ένα αντικοινωνικό άτομο σαν και του λόγου σου να κυκλοφορεί ελεύθερο, είναι βέβαιο πως θα συνευρισκόσουν σχεδόν με οποιον-δήποτε θα έβρισκες μπροστά σου, και σύντομα η κοινωνία θα ερ-χόταν αντιμέτωπη με τους υπανθρώπους που θα γεννούσες. Γιατο λόγο αυτό, βεβαίωσα εγγράφως ότι είσαι ακατάλληλη να λά-βεις οποιαδήποτε άλλη θεραπεία πέρα από αυτή την οποία σουεπέβαλα πλέον υποχρεωτικά και η οποία θα έχει τέτοια διάρκεια, ώστε να σου δώσει ένα μάθημα για το οποίο είναι απίθανο να αδια-φορήσεις».

Αργότερα εκείνη τη μέρα, η Ρίτα και η Νέτε βρέθηκαν μαζίστο πίσω κάθισμα ενός μαύρου Citroën, με κλειδωμένες τις πόρ-τες. Στο μπροστινό κάθισμα ήταν ακουμπισμένες οι έγγραφες βε-βαιώσεις του διευθυντή. Οι δυο κοπέλες στέλνονταν στο Σπρόγκε. Στο νησί των απόβλητων γυναικών.

«Δεν έπρεπε να σε είχα ακούσει», είπε με λυγμούς η Νέτε, κα-θώς διέσχιζαν το Φιν. «Εσύ φταις για όλα».

ΕΝΟΧΗ 339

«Μωρέ, κάπως πικρό είναι το τσάι, Νέτε», είπε η Ρίτα μετά την πρώτη γουλιά. «Μήπως σου βρίσκεται καθόλου καφές;»

Το πρόσωπο της Νέτε πήρε αμέσως μια αλλόκοτη έκφραση, λες και η Ρίτα τής είχε προσφέρει ένα δώρο, το οποίο, όμως, άρ-παξε από μπροστά της καθώς εκείνη έκανε να το πάρει. Ήταν κά-τι περισσότερο από απλή απογοήτευση. Ήταν κάτι βαθύτερο.

«Λυπάμαι, όχι», απάντησε η Νέτε με φωνή υποτονική, λες καιο κόσμος θα κατέρρεε από στιγμή σε στιγμή γύρω της.

Τώρα θα μου προτείνει να μου φέρει ένα άλλο φλιτζάνι, σκέ-φτηκε η Ρίτα, που διασκέδαζε με το πόσο σοβαρά έδειχνε να παίρνει η Νέτε το ρόλο της οικοδέσποινας.

Αλλά καμία τέτοια πρόταση δεν ακολούθησε. Η Νέτε δε μίλη-σε, απλώς έμεινε στη θέση της, λες και τα πάντα είχαν αρχίσει να εκτυλίσσονται σε αργή κίνηση.

Η Ρίτα κούνησε το κεφάλι της.«Μην ανησυχείς. Αν είχες λίγο γάλα, όμως, καλά θα ήταν. Εί-

μαι σίγουρη πως θα στρώσει έτσι», είπε, απορώντας με την ορα-τή ανακούφιση που απλώθηκε στο πρόσωπο της Νέτε.

«Φυσικά», είπε εκείνη και σχεδόν πετάχτηκε όρθια. «Έρχομαι σε μισό λεπτό!» φώναξε από την κουζίνα.

Η Ρίτα έριξε μια ματιά προς τον πάγκο όπου είχε ακουμπήσει η Νέτε την τσαγιέρα. Γιατί δεν την είχε φέρει στο τραπέζι; Ίσως αυτό όριζαν οι τύποι για μια σωστή οικοδέσποινα. Ιδέα δεν είχε.

Για μια στιγμή σκέφτηκε να ζητήσει ένα ποτηράκι από το λι-κέρ –ή ό,τι τέλος πάντων ήταν– που περιείχε η κανάτα δίπλα στοτσάι, όμως εκείνη τη στιγμή επέστρεψε φουριόζα η Νέτε με τογάλα, σερβίροντάς τη με ένα χαμόγελο που έμοιαζε περισσότεροσφιγμένο απ’ ό,τι απαιτούσε η περίσταση.

«Ζάχαρη;» ρώτησε η Νέτε.Η Ρίτα έγνεψε αρνητικά. Ξαφνικά, η Νέτε έμοιαζε πολύ πιεσμέ-

νη, λες και βιαζόταν. Αυτό προκάλεσε την περιέργεια της Ρίτα. Μή-


πως ήταν απλώς ένα τελετουργικό, κάτι που έπρεπε να ολοκληρω-θεί πολύ σύντομα, προτού της τείνει, επιτέλους, η Νέτε το χέρι, λέ-γοντάς της πόσο χαιρόταν που είχε αποδεχτεί την πρόσκλησή της; Ή μήπως ήταν κάτι ολότελα διαφορετικό;

«Λοιπόν, πού είναι εκείνος ο δικηγόρος που είπες πως θα ερ-χόταν, Νέτε;» ρώτησε η Ρίτα με ένα λοξό χαμόγελο στα χείλη. Ένα χαμόγελο το οποίο έμεινε χωρίς ανταπόκριση. Όχι πως περίμε-νε το αντίθετο.

Είχε καταλάβει ήδη τι είχε κατά νου η Νέτε. Κανένας δικηγό-ρος δεν υπήρχε, ούτε βέβαια και τα δέκα εκατομμύρια, και η Νέ-τε κάθε άλλο παρά άρρωστη ήταν.

Ακόμα κι έτσι, όμως, η Ρίτα σκόπευε να παίξει τα χαρτιά τηςσωστά, ώστε να μην πάει τελείως στράφι όλο το ταξίδι.

Πρόσεξε, κάτι σκαρώνει αυτή, σκέφτηκε η Ρίτα, γνέφοντας καταφατικά μόλις της απάντησε η Νέτε πως ο δικηγόρος είχε κα-θυστερήσει λιγάκι, όμως θα ερχόταν από στιγμή σε στιγμή.

Φούμαρα! Η Νέτε ήταν τόσο ωραία, τόσο πλούσια, αλλά και τόσο ανίκανη να κρύψει τις προθέσεις της.

«Άσπρο πάτο», είπε η Νέτε, χαχανίζοντας ξαφνικά, καθώς ύψωνε το φλιτζάνι της.

Απρόβλεπτη όπως πάντα, σκέφτηκε η Ρίτα κάπως απορημένη, ενώ σκηνές από το παρελθόν κατέκλυζαν ξαφνικά το μυαλό της.

Άραγε, θυμόταν ακόμα η Νέτε το δικό τους τελετουργικό; Εκεί-νο που ακολουθούσαν οι κοπέλες στις σπάνιες περιπτώσεις που τις άφηναν χωρίς επιτήρηση την ώρα του δείπνου, όταν δεν υπήρχε κανείς να τους φωνάξει αυστηρά να σωπάσουν; Εκεί, στην τραπε-ζαρία, καμώνονταν πως ήταν ελεύθερες, φαντάζονταν πως βρίσκο-νταν στο λούνα παρκ του Ντιρεχαουσμπάκεν, με τα ποτήρια της μπίρας ψηλά, να κάνουν ό,τι τραβούσε η όρεξή τους.

«Άσπρο πάτο!» έλεγε σε κάθε τέτοια ευκαιρία η Ρίτα στις υπό-λοιπες, οπότε κατέβαζαν μονορούφι το νερό που είχαν μπροστά

ΕΝΟΧΗ 341

τους. Κι ύστερα, όλες γελούσαν, εκτός από τη Νέτε, που καθότανστη γωνιά της, χαζεύοντας έξω από το παράθυρο.

Αλήθεια, τα θυμόταν όλα αυτά;Η Ρίτα τής χαμογέλασε, καθώς διαισθανόταν πως, τελικά, η

βραδιά μπορεί και να έπαιρνε ευχάριστη τροπή, καθώς έφερνε το φλιτζάνι στα χείλη της και άδειαζε το περιεχόμενό του με-μιάς.

«Άσπρο πάτο!» είπαν ταυτόχρονα, γελώντας αυτή τη φορά, και αμέσως μετά η Νέτε πήγε στον πάγκο για να γεμίσει ξανά τα φλι-τζάνια τους.

«Εγώ είμαι εντάξει, ευχαριστώ», δήλωσε η Ρίτα, εξακολουθώ-ντας να χαχανίζει. «Κοίτα να δεις που το θυμόσουν», συνέχισε, επαναλαμβάνοντας φωναχτά την πρόποση μία ακόμα φορά, για να δέσει η ανάμνηση. «Καλά τα περνούσαμε, έτσι δεν είναι;»

Θυμήθηκαν κι άλλα σκηνικά, από τις φάρσες που έκαναν πα-ρέα με κάτι άλλες κοπέλες εκεί πέρα, στο νησί.

Η Ρίτα κούνησε το κεφάλι. Ήταν παράξενο που η ατμόσφαι-ρα στο διαμέρισμα της Νέτε ξαφνικά έφερνε στην επιφάνεια τό-σες πολλές αναμνήσεις. Αλλόκοτο, επίσης, ήταν και το ότι αυτέςαποδεικνύονταν τόσο ευχάριστες.

Η Νέτε ακούμπησε το φλιτζάνι της στο τραπεζάκι και γέλασεξανά, διαφορετικά από πριν, λες και η όλη κατάσταση ήταν πε-ρισσότερο αστεία απ’ ό,τι έδειχνε. Όμως, προτού προλάβει η Ρί-τα να απορροφήσει εκείνη τη σκέψη, η Νέτε τής μίλησε ήρεμα,με βλέμμα διαπεραστικό και έντονο:

«Για να είμαι ειλικρινής, Ρίτα, αν δεν είχες βρεθεί στο δρόμομου, είμαι σίγουρη πως θα μπορούσα να είχα ζήσει μια απόλυταφυσιολογική ζωή. Αν με είχες αφήσει ήσυχη, δε θα είχα καταλή-ξει στο Σπρόγκε. Θα είχα μάθει πώς να συμπεριφέρομαι στα ιδρύ-ματα, ώστε να πειστούν οι γιατροί πως ήμουν φυσιολογική, για να με αφήσουν να φύγω. Αν δεν είχες καταστρέψει τα πάντα εσύ, οι


γιατροί θα είχαν καταλάβει ότι σε καμία περίπτωση δεν ήμουν αντικοινωνική, το περιβάλλον μου ευθυνόταν. Θα είχαν καταλά-βει πως εγώ δεν αποτελούσα απειλή για κανέναν. Γιατί δεν μπό-ρεσες να με αφήσεις στην ησυχία μου;»

Ώστε αυτό ήταν. Η Νέτε είχε ανάγκη να αναμετρηθεί με το παρελθόν της. Σε αυτή την περίπτωση, σε λάθος άνθρωπο είχε στραφεί. Και προτού επιστρέψει στο Κόλινγκ, η Ρίτα σκόπευε ναδώσει ένα καλό μάθημα σε αυτή την κλώσα. Θα την έβαζε να πλη-ρώσει τα έξοδα του ταξιδιού της όχι μία, αλλά δέκα φορές, καιαπό πάνω θα της τα έψελνε κι ένα χεράκι.

Η Ρίτα ξερόβηξε. Σκόπευε να της πει πως το τσάι ήταν απαί-σιο, πως εκείνη δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάρει απολυτή-ριο από το Σπρόγκε ή το Μπράινινγκ χωρίς να υποστεί πρώτα στείρωση, πως ήταν ένα τσουλάκι που κάποια στιγμή έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών της. Όμως, εντελώς ξαφνικά,το στόμα της είχε στεγνώσει τελείως.

Έφερε την παλάμη στο λαιμό της. Αισθανόταν παράξενα, όπως αν είχε αλλεργική αντίδραση από θαλασσινά ή από τσίμπη-μα σφήκας. Ένα κάψιμο απλώθηκε στην επιδερμίδα της, λες καιείχε τριφτεί με τσουκνίδες. Το φως πονούσε τα μάτια της.

«Τι στο διάολο έβαλες μέσα στο τσάι;» βόγκηξε, κοιτάζοντας ολό-γυρα το δωμάτιο, αλαφιασμένη. Τώρα, ο οισοφάγος της είχε αρχί-σει να την καίει. Κάποιο άσχημο παιχνίδι τής είχε παίξει η Νέτε.

Η σιλουέτα μπροστά της σηκώθηκε και πλησίασε. Η φωνή ακουγόταν κάπως πιο ευγενική τώρα, αν και περιέργως άψυχη.

«Είσαι εντάξει, Ρίτα;» είπε. «Γείρε στην πλάτη της καρέκλας,γιατί αλλιώς φοβάμαι πως θα πέσεις. Πηγαίνω να τηλεφωνήσωνα έρθει γιατρός, ναι; Ίσως να έπαθες εγκεφαλικό. Οι κόρες τωνματιών σου κάπως περίεργες είναι».

Η Ρίτα πάλευε να πάρει ανάσα. Τα μπρούντζινα σκεύη στα ράφια άρχισαν να χορεύουν μπροστά στα μάτια της, καθώς η καρ-

ΕΝΟΧΗ 343

διά της χτυπούσε, αρχικά, σαν ταμπούρλο και, σταδιακά, επιβρά-δυνε.

Άπλωσε το χέρι της, βαρύ σαν μολύβι, προς τη μεριά της σιλου-έτας μπροστά της. Για μια φευγαλέα στιγμή, θύμισε θηρίο που επι-χειρούσε να σταθεί στα πίσω του πόδια, με τα νύχια γυμνωμένα.

Μετά, το μπράτσο της έπεσε και η καρδιά της σχεδόν σταμά-τησε.

Και όταν η σιλουέτα χάθηκε από μπροστά της, μαζί της χάθη-κε και το φως.


ΤΟΝ ΞΥΠΝΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ του ήλιου να πέφτει άπλετο ολόγυράτης, και κάτι λακκάκια στα μάγουλά της τόσο βαθιά, που του φαι-νόταν πως χωρούσε να κουρνιάσει μέσα τους.

«Καλά ξυπνητούρια, Καρλ! Έχεις να πας στο Φιν σήμερα πα-ρέα με τον Άσαντ, το ξέχασες;»

Τον φίλησε και τράβηξε τις κουρτίνες. Το σώμα της φάνταζεσχεδόν αιθέριο τώρα, έπειτα από τα όσα πικάντικα προηγήθηκαν τη νύχτα. Δεν είπε λέξη για τις τέσσερις φορές που ο Καρλ χρει-άστηκε να τρέξει στην τουαλέτα, δεν του έριξε ούτε μια ντροπα-λή ματιά εξαιτίας των διαφόρων ορίων που ενδεχομένως παραβιά-στηκαν στη διάρκεια της ερωτικής τους συνεύρεσης. Η Μόνα ήταν μια γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της, κι όμως του είχε δείξει μετρόπο ξεκάθαρο πως πλέον του ανήκε.

«Ορίστε», είπε, ακουμπώντας το δίσκο στο κρεβάτι, δίπλα του. Μια θεσπέσια ραψωδία αρωμάτων, και ανάμεσα σε όλα εκείνα υπήρχε ένα κλειδί. «Για εσένα είναι», πρόσθεσε, καθώς του σέρ-βιρε τον καφέ του. «Χρησιμοποίησέ το σοφά».


Ο Καρλ το πήρε και το ζύγισε στην παλάμη του. Δυόμισι γραμ-μάρια. Ελάχιστο βάρος για κάτι που του εξασφάλιζε την είσοδο στον Παράδεισο, συνέλαβε τον εαυτό του να σκέφτεται.

Γύρισε από την άλλη τη μικρή πλαστική καρτέλα που κρεμό-ταν από το κλειδί και διάβασε τις λέξεις που ήταν γραμμένες με κεφαλαία γράμματα εκεί: ΚΛΕΙΔΙ ΕΡΑΣΤΗ.

Δεν ήταν σίγουρος πως του άρεσε αυτό.Το κλειδί έμοιαζε χρησιμοποιημένο.

Τέσσερις φορές είχαν τηλεφωνήσει στη Μίε Νέρβιγ. Και τις τέσ-σερις χωρίς αποτέλεσμα.

«Δε μένει παρά να περάσουμε από εκεί, κι ας ελπίσουμε πως θα είναι στο σπίτι», είπε ο Καρλ, καθώς πλησίαζαν στο Χέλσκο,με τη Γέφυρα του Στόαρμπελτ να εκτείνεται παραπέρα.

Φτάνοντας, βρέθηκαν μπροστά σε ένα σπίτι που θύμιζε τρο-χόσπιτο το οποίο είχε συμμαζευτεί για το χειμώνα. Παράθυρα κλειστά, άδειο γκαράζ. Ακόμα και η κεντρική βάνα του νερού ήταν κλεισμένη, παρατήρησε ο Καρλ, καθώς δοκίμασε να ανοί-ξει το λάστιχο του κήπου.

«Ούτε κι εδώ βλέπω τίποτα», είπε ο Άσαντ, με τη μύτη χωμέ-νη ανάμεσα σε δύο παντζούρια στην πίσω πλευρά.

«Σκατά», πέταξε εκνευρισμένος ο Καρλ. Οι δύο ένοικοι είχανκόψει λάσπη.

«Θα μπορούσαμε να διαρρήξουμε το σπίτι», πρότεινε ο Άσαντ, βγάζοντας το σουγιά του.

Καλά, δε δίσταζε μπροστά σε τίποτα ο βοηθός του;«Για όνομα, Άσαντ, μάζεψε το ρημάδι. Θα περάσουμε ξανά

αργότερα, μπορεί στο μεταξύ να έχουν επιστρέψει».Το είπε έτσι για να το πει, δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος.

ΕΝΟΧΗ 345

«Να, αυτό εκεί είναι το Σπρόγκε», είπε ο Καρλ, δείχνοντας προς το νησί που ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τους κολοσσιαίους πυλώ-νες της γέφυρας.

«Τώρα μοιάζει όμορφο, καμία σχέση με το πώς ήταν παλιά»,σχολίασε ο Άσαντ, με τα γόνατα κολλημένα πάνω στο ντουλαπά-κι του συνοδηγού. Μα ούτε να καθίσει σωστά σε ένα αυτοκίνητο δεν ήξερε;

«Εδώ είμαστε», παρατήρησε ο Καρλ, καθώς πλησίαζαν στο νη-σί και στην έξοδο που υπήρχε στα μισά της γέφυρας. Έστριψε κι έφτασε μπροστά σε μια μπάρα, η οποία για κάποιο λόγο ήταν κα-τεβασμένη. «Μάλλον θα πρέπει να αφήσουμε το αυτοκίνητο σεαυτό το σημείο», είπε αναστενάζοντας.

«Και μετά τι θα κάνουμε; Θα γυρίσουμε με την όπισθεν στοναυτοκινητόδρομο; Δε μου λες, το έχασες το μυαλό σου, Καρλ;»

«Λοιπόν, άκου να δεις τι θα κάνουμε: θα ανάψω τα αλάρμ μό-λις βάλω όπισθεν. Κανείς δε θα πέσει πάνω μας», απάντησε ο Καρλ με μάτι που γυάλιζε. «Άντε, κουνήσου, Άσαντ. Θα φάμε όλη μας τη μέρα έτσι και αρχίσουμε τα τηλεφωνήματα για να πάρου-με έγκριση».

Πέρασαν λιγότερο από δύο λεπτά ωσότου συμβεί κάτι. Μια γυναίκα με κοντά μαλλιά πλησίασε με μεγάλες δρασκελιές προς το μέρος τους, φορώντας ψηλοτάκουνα παπούτσια κι ένα φωσφο-ρίζον γιλέκο με διακριτικά πάνω του. Ιδιαίτερος συνδυασμός, του-λάχιστον.

«Δεν μπορείτε να σταματήσετε εδώ, βρίσκεστε σε περιοχή ελεγχόμενης πρόσβασης! Θα σας ανοίξουμε την μπάρα και μπορείτε να συνεχίσετε είτε με προορισμό το Φιν είτε να ακο-λουθήσετε το δρόμο κάτω από τη γέφυρα για να επιστρέψετε στο Σγιέλαν χωρίς άλλη καθυστέρηση. Αυτό πάει να πει αμέ-σως!»

«Καρλ Μερκ, Τομέας Q», απάντησε ξερά ο Καρλ, δείχνοντας


το σήμα του. «Κι από εδώ, ο βοηθός μου. Κάνουμε έρευνα για μια δολοφονία. Έχετε τα κλειδιά γι’ αυτό το μέρος;»

Η αντίδραση του Καρλ είχε σαφώς αποτέλεσμα, όμως ήταν φανερό πως και η γυναίκα διέθετε κάποια εξουσία. Υποχώρησεμερικά βήματα κι έφερε έναν ασύρματο στο αφτί της. Αντάλλαξε μερικές κουβέντες και, στη συνέχεια, στράφηκε προς το μέρος τους με ύφος.

«Ορίστε», είπε, δίνοντας στον Καρλ τον ασύρματο.«Καρλ Μερκ, Τομέας Q, Αστυνομία της Κοπεγχάγης. Με ποιον

μιλάω;»Ο άντρας στην άλλη άκρη της γραμμής συστήθηκε. Ήταν κά-

ποιο πομπώδες στέλεχος από τα γραφεία της εταιρείας η οποίαδιαχειριζόταν τη γέφυρα, με έδρα το Κορσέρ. «Δεν μπορείτε να μπείτε στο Σπρόγκε χωρίς προηγούμενη έγκριση. Είναι κατανοη-τό αυτό;» είπε αγριεμένα ο τύπος.

«Φυσικά και δεν μπορώ. Όπως δεν μπορώ να τραβήξω το πι-στόλι μου και να σημαδέψω έναν τρελαμένο οπλοφόρο αν δεν εί-μαι εκπαιδευμένος αστυνομικός εν ώρα υπηρεσίας. Δεν το αξίζειη δουλειά μας, καλά δε λέω; Το θέμα είναι ότι εδώ πέρα δεν ήρ-θαμε για τουρισμό. Ερευνάμε μια πολύ άσχημη υπόθεση, η οποία φαίνεται πως συνδέεται με κάποια πράγματα που συνέβαιναν εδώ, στο Σπρόγκε».

«Σαν τι είδους πράγματα;»«Δεν μπορώ να σας πω, δυστυχώς. Φυσικά, εσείς μπορείτε να τη-

λεφωνήσετε στο γενικό αστυνομικό διευθυντή, στην Κοπεγχάγη. Θα πάρετε την έγκριση που γυρεύετε μέχρι να πείτε κύμινο». Αυτό ήταν κάπως υπερβολικό. Υπήρχαν φορές που χρειαζόταν ακόμα κι ένα τέ-ταρτο για να καταφέρεις να μιλήσεις με τη γραμματεία του γενικού αστυνομικού διευθυντή. Πνίγονταν στη δουλειά αυτό τον καιρό.

«Αν είναι έτσι, τηλεφωνώ αμέσως».«Καλοσύνη σας. Ευχαριστώ πολύ, πραγματικά. Δε θα ξεχάσω

ΕΝΟΧΗ 347

τη βοήθεια που μας προσφέρατε», είπε ο Καρλ καθώς έκλεινε τον ασύρματο και τον επέστρεφε. «Μας άφησε είκοσι λεπτά περιθώ-ριο», δήλωσε στη γυναίκα με το φωσφορίζον γιλέκο. «Προλαβαί-νουμε σε τόση ώρα να μας ξεναγήσετε; Θέλουμε να μας πείτε ό,τιξέρετε γι’ αυτό το μέρος τότε που λειτουργούσε ως ίδρυμα υποδο-χής γυναικών, εντάξει;»

Από την αρχική διάταξη των κτιρίων, ελάχιστα πράγματα απέμε-ναν, καθώς στην πορεία έγιναν διάφορες μετατροπές και παρεμ-βάσεις, τους εξήγησε η ξεναγός τους.

«Προς την απέναντι πλευρά του νησιού υπήρχε ένα μικρό κτί-σμα, το Ησυχαστήριο, όπου οι γυναίκες μπορούσαν να μένουν μό-νες τους επί μία εβδομάδα, στη διάρκεια της μέρας. Ήταν, κατά μία έννοια, οι διακοπές τους. Αρχικά, το κτίριο είχε χτιστεί για ναμπαίνουν σε καραντίνα οι ναύτες που ήταν φορείς πανώλης. Δεναπομένει τίποτε από εκείνο το κτίριο, όμως», τους είπε, καθώς τους οδηγούσε σε ένα κλειστό προαύλιο, όπου ένα δέντρο δέσπο-ζε πάνω από τις πλάκες.

Ο Καρλ κοίταξε τριγύρω τα τέσσερα κτίρια που υψώνονταν γύρω γύρω.

«Πού βρίσκονταν οι κοιτώνες των τροφίμων;» ρώτησε.Η γυναίκα τού έδειξε. «Στον πάνω όροφο, εκείνα τα παραθυ-

ράκια στη στέγη. Τα κτίρια έχουν ανακατασκευαστεί πλήρως. Πλέον, χρησιμοποιούνται για σεμινάρια και εκπαιδευτικά προ-γράμματα, για τέτοιες δραστηριότητες, γενικά».

«Και τι έκαναν οι κοπέλες στο διάστημα που βρίσκονταν εδώ;Είχαν κάποιο λόγο για τη ζωή τους;»

Η ξεναγός τους ανασήκωσε τους ώμους. «Αμφιβάλλω. Καλλιερ-γούσαν λαχανικά, τσάπιζαν τα χωράφια, φρόντιζαν τα ζώα. Εκείμέσα είχαν ένα δωμάτιο ραπτικής», είπε, δείχνοντας προς την


ανατολική πτέρυγα. «Απ’ ό,τι φαίνεται, εκείνες που παρουσίαζαν νοητική υστέρηση ήταν αρκετά επιδέξιες».

«Δηλαδή, οι κοπέλες παρουσίαζαν πράγματι νοητική υστέρη-ση;»

«Τι να σας πω, έτσι λένε. Μάλλον δεν ίσχυε αυτό, όμως. Του-λάχιστον, όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Θέλετε να δείτε το κελί τι-μωρίας; Υπάρχει ακόμα».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Σίγουρα ήθελε να το δει.Πέρασαν από μια τραπεζαρία με ψηλή, ξύλινη επένδυση στους

τοίχους και ωραιότατη θέα προς τη θάλασσα.Η ξεναγός τούς έδειξε με το χέρι της ολόγυρα την αίθουσα.

«Εδώ γευμάτιζαν οι κοπέλες. Το προσωπικό έτρωγε στο διπλανόδωμάτιο. Φρόντιζαν να έχουν ξεχωριστούς χώρους. Στην άλλη πλευρά αυτού του κτιρίου έμενε η προϊσταμένη και η αναπληρώ-τριά της, όμως κι εκείνοι οι χώροι έχουν ανακατασκευαστεί στομεταξύ. Ακολουθήστε με».

Τους οδήγησε σε μια σκάλα που κατέληγε σε έναν πιο ταπει-νό χώρο. Μια μακριά, ενιαία γούρνα από μωσαϊκό εκτεινόταν κα-τά μήκος της μιας πλευράς του στενού διαδρόμου. Στην απέναντιυπήρχαν αρκετές πόρτες.

«Πρέπει να ήταν μάλλον στενάχωρα, καθώς κάθε δωμάτιο το μοιράζονταν δύο», είπε η γυναίκα, ενώ τους έδειχνε ένα χαμηλο-τάβανο δωμάτιο με κεκλιμένους τοίχους.

Ύστερα άνοιξε μια πόρτα που οδηγούσε σε μια μακρόστενησοφίτα, μέσα στην οποία υπήρχαν διάφορα παλιά έπιπλα, ράφιακαι αριθμημένοι γάντζοι για ρούχα.

«Οι κοπέλες άφηναν εδώ όσα πράγματα δε χωρούσαν στα δω-μάτιά τους», εξήγησε η ξεναγός τους.

Η γυναίκα με το φωσφορίζον γιλέκο τούς οδήγησε και πάλι στο διάδρομο και τους έδειξε μια χαμηλή πόρτα εφοδιασμένη μεδύο βαριές μπάρες.

ΕΝΟΧΗ 349

«Αυτό είναι το κελί τιμωρίας. Εδώ έριχναν τις κοπέλες, όταν ήταν απείθαρχες».

Ο Καρλ προχώρησε και μπήκε μέσα, σκύβοντας για να περά-σει από τη βαριά, ξύλινη πόρτα, και βρέθηκε σε ένα χώρο τόσο μι-κρό, ώστε μετά βίας θα μπορούσε να ξαπλώσει και να τεντωθεί.

«Υπήρχαν φορές που τις άφηναν εδώ για μέρες. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι κοπέλες ήταν δεμένες, κι αν δυσκόλευαν το προ-σωπικό, τους χορηγούσαν ακόμα και ηρεμιστικά. Δεν αστειεύο-νταν καθόλου».

Αυτό κι αν ήταν ευφημισμός, σκέφτηκε ο Καρλ. Στράφηκε στον Άσαντ, ο οποίος είχε συνοφρυωθεί κι έδειχνε φανερά ταραγ-μένος.

«Είσαι εντάξει, Άσαντ;»Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Έχω ξαναδεί κάτι τέτοια σημά-

δια».Έδειξε την εσωτερική πλευρά της πόρτας, το πρόσφατο βά-

ψιμο της οποίας δεν είχε σταθεί αρκετό για να κρύψει αρκετά ακανόνιστα αυλάκια πάνω στο ξύλο.

«Αυτά τα σημάδια τα άφησαν άνθρωποι που έξυναν με τα νύ-χια τους το ξύλο, Καρλ. Πίστεψέ με».

Βγήκε αμέσως από το δωμάτιο κι έγειρε για μια στιγμή πάνω στον τοίχο. Ίσως κάποια μέρα να εξηγούσε για ποιο λόγο είχε αντιδράσει έτσι.

Ένας βόμβος ακούστηκε από τον ασύρματο της ξεναγού τους.«Ναι;» είπε, και η έκφρασή της άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα.

«Κατάλαβα. Εντάξει, θα ενημερώσω».Κούμπωσε τη συσκευή ξανά στη ζώνη της και τους κοίταξε

απογοητευμένη.«Ο προϊστάμενός μου λέει πως δεν κατάφερε να επικοινωνή-

σει με το γενικό αστυνομικό διευθυντή και ότι κάποιοι συνάδελ-φοί μου μας είδαν να κυκλοφορούμε στο χώρο από τις οθόνες


τους. Ζήτησε να αποχωρήσετε αμέσως. Με άλλα λόγια τώρα, αν δεν ήμουν αρκετά σαφής».

«Λυπάμαι που το ακούω. Πείτε τους πως σας ξεγέλασα για ναμας φέρετε εδώ. Πάντως, ευχαριστούμε, είδαμε αρκετά».

«Είσαι εντάξει, Άσαντ;» ρώτησε ο Καρλ, αφού είχε περάσει ώραχωρίς να μιλούν, καθώς διέσχιζαν τη γέφυρα προς το Φιν.

«Ναι, μην ανησυχείς, Καρλ». Ο Άσαντ ανασηκώθηκε στο κά-θισμά του. «Βγες από τον αυτοκινητόδρομο στην έξοδο 55», είπε, δείχνοντας το GPS.

Ο Καρλ ήταν σίγουρος πως η συσκευή θα τους ενημέρωνε από μόνη της σε λίγο.

«Σε εξακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά», ανακοίνωσε η ψιλή φωνή.«Δεν υπάρχει λόγος να δίνεις οδηγίες, Άσαντ. Το GPS μάς ει-

δοποιεί αυτόματα».«Κι από εδώ παίρνουμε τη διαδρομή 329 με προορισμό το Χί-

ντεβεδ», συνέχισε ο βοηθός του απτόητος. «Θέλουμε γύρω στα δέ-κα χιλιόμετρα από εκεί μέχρι το Μπρέντερουπ».

Ο Καρλ αναστέναξε. Αυτή τη στιγμή, τα δέκα χιλιόμετρα φά-νταζαν έτη φωτός μακριά.

Κάθε είκοσι δευτερόλεπτα, ο Άσαντ έκανε και κάποιο καινούριο σχόλιο, μέχρι να πει επιτέλους πως έφτασαν στον προορισμό τους.

«Αυτό είναι το σπίτι όπου ζούσε ο Τάγκε», είπε, προλαβαίνο-ντας το GPS για δύο δευτερόλεπτα.

Η λέξη «σπίτι» ήταν μάλλον υπερβολική. Περισσότερο με πα-ράπηγμα έμοιαζε, μαυρισμένο από τον καιρό και χτισμένο απόδιάφορα περισσευούμενα υλικά, από τσιμεντότουβλα μέχρι κομ-μάτια τσίγκου. Σε διάφορα σημεία του κτιρίου υπήρχαν ορατά σημάδια, σαν να είχαν γίνει προσθήκες σταδιακά, από τα θεμέ-λια μέχρι την πολυκαιρισμένη, μεταλλική στέγη. Σίγουρα δεν

ΕΝΟΧΗ 351

ομόρφαινε την περιοχή, σκέφτηκε ο Καρλ, ενώ κατέβαινε από τοαυτοκίνητο ανασηκώνοντας το παντελόνι του.

«Είσαι βέβαιος πως δεν ήρθαμε απροειδοποίητα;» ρώτησε το βοη-θό του, καθώς χτυπούσε το κουδούνι της πόρτας για πέμπτη φορά.

Ο Άσαντ έγνεψε καταφατικά. «Α, ναι. Μίλησα με μια πολύ ευ-γενική κυρία στο τηλέφωνο», είπε. «Τραυλίζει, όμως το ραντεβού είναι κανονισμένο, Καρλ».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Μια πολύ ευγενική κυρία. Ο Άσαντ είχε αρχίσει να ακούγεται λες και επαναλάμβανε φράσεις από βιβλίο για εκμάθηση της γλώσσας.

Άκουσαν τον ξεγυρισμένο βήχα πριν τα βήματα, όμως τουλά-χιστον υπήρχε ζωή εκεί μέσα.

Ο βήχας ήταν συνδυασμός του εμφυσήματος που είχε προκα-λέσει το κάπνισμα, των τριχών από τις γάτες που ζούσαν εκεί καιτων συμπυκνωμένων αναθυμιάσεων αλκοόλ, όμως παρά τις προ-φανείς δυσκολίες και την εμφανή ακαταλληλότητα του οικήμα-τος, τουλάχιστον ως ανθρώπινης κατοικίας, το ηλικιωμένο άτομο που τους συστήθηκε ως Μέτε Σμαλ κατόρθωνε να κινείται στο χώ-ρο με τη χάρη και την κομψότητα που θα περίμενε κανείς απότην κυρία κάποιας έπαυλης.

«Με τον Τάγκε δ-δ-δεν παντρευτήκαμε ποτέ, όμως ο δ-δ-δι-κηγόρος ήταν σίγουρος πως έτσι κι έδ-δ-δινα μια προσφορά για το σπίτι, θα ήταν πολύ δ-δ-δίκαιο να μου το άφ-φ-φηναν».

Άναψε τσιγάρο. Δεν ήταν το πρώτο της εκείνη τη μέρα, χίλιατα εκατό.

«Δ-δ-δέκα χιλιάδες κ-κ-κορόνες. Πολλά λ-λ-λεφτά, εκείνα ταχρόνια. Π-π-πήγε χίλια εν-ν-νιακόσια εν-ν-νενήντα τέσσερα μέ-χρι να κ-κ-κανονιστεί».

Ο Καρλ κοίταξε ολόγυρα. Απ’ όσο μπορούσε να θυμηθεί, δέ-κα χιλιάρικα έκανε πάνω κάτω μια βιντεοκάμερα τότε, ποσό τοοποίο μπορεί να ήταν μεγάλο για βιντεοκάμερα, αλλά σε καμία


περίπτωση δεν ήταν πολλά για σπίτι. Βέβαια, ποιος θα προτιμού-σε μια βιντεοκάμερα από αυτό το σωρό χαλασμάτων;

«Εδώ πέρα ήταν η φ-φ-φωλιά του Τάγκε», είπε η γυναίκα, πα-ραμερίζοντας ευγενικά δυο γάτες, οι ουρές των οποίων στέκοντανόρθιες σαν κοντάρια. «Δ-δ-δεν μπαίνω ποτέ εκεί μέσα. Μου φαί-νεται πως δε θα ήταν σ-σ-σωστό».

Έσπρωξε μια πόρτα καλυμμένη με παλιές διαφημιστικές αφί-σες για διάφορα λιπαντικά κινητήρων, και βρέθηκαν σε ένα χώ-ρο απείρως πιο δύσοσμο απ’ ό,τι αυτός που είχαν μόλις αφήσει πίσω τους.

Ο Άσαντ ήταν εκείνος που βρήκε τρόπο να μπει λίγος καθαρός αέρας στο δωμάτιο, και στη συνέχεια εντόπισε την πηγή της πνι-γηρής οσμής. Πέντε μπουκάλια κρασιού σε μια γωνιά πίσω από το κρεβάτι, καθένα από τα οποία περιείχε ούρα κάποτε. Κρίνοντας από την κατάσταση των μπουκαλιών, πρέπει να ήταν ξέχειλα, για-τί το γυαλί πλέον είχε γίνει τελείως αδιαφανές, έχοντας θαμπώσει απ’ ό,τι ήταν αυτό που απέμενε μετά την εξάτμιση των ούρων.

«Έπρεπε να είχαν π-π-πεταχτεί εδώ και χρόνια», είπε η ιδιο-κτήτρια του σπιτιού, καθώς τα έριχνε στα αγριόχορτα πίσω απότο σπίτι.

Το δωμάτιο μέσα στο οποίο στέκονταν ήταν ένα εργαστήρι επισκευής ποδηλάτων και μοτοποδηλάτων. Υπήρχαν διάφορα ερ-γαλεία και παλιά σκουπίδια, και καταμεσής αυτού του χαμού βρι-σκόταν ένα κρεβάτι, τα σκεπάσματα του οποίου είχαν περίπου τοίδιο χρώμα με το λαδωμένο πάτωμα.

«Δε σας είπε ο Τάγκε τι σκόπευε να κάνει εκείνη τη μέρα πουσηκώθηκε κι έφυγε;»

«Όχι. Λ-λ-λέξη δεν του έπαιρνες, τελείως ξ-ξ-ξαφνικά».«Εντάξει. Πειράζει να ρίξουμε μια ματιά;»Η γυναίκα έγνεψε προς το δωμάτιο, δίνοντάς τους το ελεύθερο.«Δ-δ-δεν έχει πατήσει κανείς εδώ από τότε που π-π-πέρασαν

ΕΝΟΧΗ 353

οι αστυνομικοί, τ-τ-τον καιρό που χ-χ-χάθηκε ο Τάγκε», είπε, στρώνοντας αφηρημένα τα σκεπάσματα. Όχι πως έκανε κάποια διαφορά αυτό.

«Όμορφες κυρίες», σχολίασε ο Άσαντ, γνέφοντας προς τις αφί-σες με τα ημίγυμνα μοντέλα.

«Ναι, από εκείνες τις εποχές που δεν υπήρχαν σιλικονάτα στή-θη, τατουάζ και αποτριχωτικές μηχανές», σχολίασε δύσθυμα ο Καρλ, καθώς έπιανε μια στοίβα από διάφορα χαρτιά, τα οποίαισορροπούσαν οριακά πάνω σε μια χαρτονένια θήκη για αβγά, γεμάτη ρουλεμάν.

Πραγματικά, ήταν δύσκολο να σκεφτούν ότι κάποια από τα σκουπίδια που κατέκλυζαν το χώρο θα τους έδιναν την παραμι-κρή πληροφορία σχετικά με την τύχη του Τάγκε Χέρμανσεν.

«Μιλούσε ποτέ ο Τάγκε για κάποιον άντρα ονόματι Κουρτ Βεντ;» ρώτησε ο Άσαντ.

Η γυναίκα έγνεψε αρνητικά.«Τέλος πάντων, ποιον ανέφερε; Θυμάστε κάποιο όνομα;»Και πάλι αρνητική απάντηση. «Κανένα, βασικά. Κ-κ-κυρίως

τον ενδιέφεραν τα K-k-kreidler-Florettes, τα P-p-puchs και τα SCO».

Ο Άσαντ δεν κατάλαβε.«Μοτοποδήλατα, Άσαντ. Ξέρεις, βρουμ βρουμ», εξήγησε ο

Καρλ, στρίβοντας δύο αόρατα γκάζια. «Μήπως άφησε τίποτα χρή-ματα ο Τάγκε;» συνέχισε.

«Ούτε δ-δ-δεκάρα».«Υπάρχει περίπτωση να είχε εχθρούς;»Η γυναίκα γέλασε, γεγονός που της προκάλεσε αμέσως δυνα-

τό βήχα. Όταν κάποια στιγμή συνήλθε και σκούπισε τα μάτια της, κοίταξε τον Καρλ με νόημα.

«Εσύ τι λ-λ-λες;» Έδειξε με το χέρι της τριγύρω. «Σου φαίνε-ται για μ-μ-μέρος όπου μπορεί να δεχτεί κανείς φ-φ-φίλους;»


«Εντάξει, χρειάζεται ένα συγυρισματάκι, όμως φαντάζομαι πως ο χώρος δεν έχει αλλάξει και τόσο από τότε, επομένως μάλλον είναι απίθανο να εξαφανίστηκε γι’ αυτό το λόγο, καλά δε λέω; Μήπως έχετε κάποια υποψία σχετικά με το τι του συνέβη, κυρία Σμαλ;»

«Κ-κ-καμία».Ο Καρλ αντιλήφθηκε τον Άσαντ να ψαχουλεύει τα περιοδικά

με τις κοπέλες. Μήπως σχεδίαζε να πάρει μερικά μαζί του;Στράφηκε και βρέθηκε μπροστά σε ένα φάκελο τον οποίο κρα-

τούσε ο Άσαντ σε απόσταση αναπνοής.«Εκεί πέρα ήταν».Έδειξε προς ένα κομμάτι νοβοπάν, πάνω από μία από τις ημί-

γυμνες κοπέλες που κρατούσαν συντροφιά στον Τάγκε.«Ο φάκελος ήταν πιασμένος με δύο πινέζες, φαίνονται οι τρύ-

πες. Δες και μόνος σου».Ο Καρλ κοίταξε προσεκτικά το νοβοπάν. Αφού το έλεγε ο

Άσαντ, πιθανότατα είχε δίκιο.«Η δεύτερη πινέζα πρέπει να έπεσε, κι έτσι ο φάκελος γλίστρη-

σε πίσω από την αφίσα, πιασμένος ακόμα από τη μία πλευρά».«Και λοιπόν;» ρώτησε ο Καρλ, καθώς έπαιρνε το φάκελο από

τα χέρια του Άσαντ.«Άδειος είναι, όμως δες τι γράφει πίσω».Ο Καρλ διάβασε: Νέτε Χέρμανσεν, Πέμπλινγκε Ντοσέρινγκ 32,

2200, Κοπεγχάγη.«Εντάξει, Καρλ. Τώρα γύρνα τον από την άλλη και κοίτα τη

σφραγίδα του ταχυδρομείου».Αυτό έκανε. Ήταν αρκετά ξεθωριασμένη, όμως φαινόταν ακό-

μα η ημερομηνία.28-8-1987. Μόλις μία εβδομάδα πριν την εξαφάνιση του Τά-

γκε.Όχι πως αυτό σήμαινε κάτι απαραίτητα. Συχνά εμφανίζονταν

στοιχεία τα οποία συσχετίζονταν χρονικά με την εξαφάνιση του

ΕΝΟΧΗ 355

ιδιοκτήτη τους. Ελάχιστοι άνθρωποι κάθονταν να συγυρίσουν προτού εξαφανιστούν. Τουλάχιστον, όχι χωρίς να έχουν σοβαρό λόγο. Όπως, για παράδειγμα, όταν ξέρουν πως δεν πρόκειται ναεπιστρέψουν.

Ο Καρλ κοίταξε τον Άσαντ. Το μυαλό του βοηθού του δούλευε πυρετωδώς, αυτό ήταν προφανές.

«Θα τηλεφωνήσω στη Ρόζε», μουρμούρισε, σχηματίζοντας τον αριθμό της. «Πρέπει να της πω για το φάκελο. Αυτή θα βγάλειάκρη, το αισθάνομαι».

Ο Καρλ κοίταξε τριγύρω το εργαστήρι. Αφού βρέθηκε ο φά-κελος, κάπου πρέπει να ήταν παραχωμένο και το γράμμα. Ίσωςνα είχε πέσει κι αυτό πίσω από την αφίσα. Ίσως να βρισκόταν κά-τω από το κρεβάτι ή μέσα στο καλάθι των αχρήστων. Έπρεπε ναψάξουν καλά.

«Ξέρετε ποια είναι αυτή η Νέτε Χέρμανσεν, κυρία Σμαλ;» ρώ-τησε.

«Μ-μ-μπα, όχι. Σ-σ-συγγενής θα είναι, μ-μ-άλλον. Από το όνομα».

Έπειτα από μία ώρα μάταιης αναζήτησης στα πράγματα του Τά-γκε και τρίτα τέταρτα στο αυτοκίνητο, ξεπρόβαλε μπροστά τους και πάλι η κολοσσιαία Γέφυρα του Στόαρμπελτ, η οποία συνέδεε τα νησιά Φιν και Σγιέλαν, με τους πελώριους πυλώνες της να μοιά-ζουν λες και άγγιζαν τα σύννεφα.

«Να το πάλι το καταραμένο νησάκι μας», σχολίασε ο Άσαντ, δείχνοντας το Σπρόγκε όπως αναδυόταν παρακάτω, μέσα από την ομίχλη.

Έμεινε να το κοιτάζει αμίλητος για λίγο, κι ύστερα στράφηκεστον Καρλ.

«Τι κάνουμε έτσι και ο Χέρμπερτ Σένερσκο και η Μίε Νέρβιγδεν είναι πάλι στο σπίτι, Καρλ;»


Ο Καρλ έριξε μια ματιά στο νησί καθώς περνούσαν από δίπλα του. Έμοιαζε γαλήνιο. Το ένα άκρο του αγκάλιαζε τον αυτοκινη-τόδρομο στη μετάβαση από το χαμηλό, δυτικό επίπεδο της γέφυ-ρας προς την κρεμαστή πλευρά της στα ανατολικά, ο φάρος έστε-κε κατάλευκος πάνω στον πράσινο λόφο και τα όμορφα κίτρινα κτίσματα βρίσκονταν στο απάγκιο, ενώ στα λιβάδια φύτρωναν αγριόχορτα.

Μια επίγεια Κόλαση, έτσι είχε χαρακτηρίσει εκείνο το μέροςη Ρόζε, κι αμέσως ο Καρλ είχε την αίσθηση πως το παλιό κακό γκρέμιζε τις προστατευτικές μπάρες του αυτοκινητόδρομου και τα φαντάσματα του παρελθόντος ξεπρόβαλλαν μπροστά του, ψυ-χές ρημαγμένες, στέρφες μήτρες, σημαδεμένες για μια ζωή. Άρα-γε, πράγματι είχε επιτρέψει η Δανία, και μάλιστα είχε ενθαρρύ-νει, τη διάπραξη τέτοιων επεμβάσεων από τους καλά εκπαιδευ-μένους γιατρούς της κι εκείνους που υποτίθεται ότι μεριμνούσανγια τις γυναίκες αυτές; Η ιδέα τού φαινόταν ασύλληπτη. Κι όμως,οι διακρίσεις πάντοτε υπήρχαν, ακόμα και τώρα, έστω κι αν στιςπερισσότερες περιπτώσεις δεν προκαλούσαν σκάνδαλο.

Κούνησε το κεφάλι και πάτησε γκάζι. «Τι είπες, Άσαντ, δε σεάκουσα;»

«Ρώτησα τι θα κάνουμε έτσι και δεν έχουν επιστρέψει ο Χέρ-μπερτ Σένερσκο και η Μίε Νέρβιγ».

Ο Καρλ στράφηκε και τον κοίταξε. «Να σου πω, τον έχεις ακό-μα πρόχειρο εκείνο το σουγιά;»

Ο Άσαντ έγνεψε καταφατικά. Κανονίστηκε κι αυτό. Θα έριχναν μια καλή ματιά στα αναθεματισμένα αρχεία, για να δουν τι αφο-ρούσε η υπόθεση Χέρμανσεν, στην οποία είχε αναφερθεί η Μίε Νέρβιγ. Έστω και χωρίς ένταλμα. Όχι πως υπήρχε περίπτωση να το εξασφαλίσουν, ακόμα κι αν υπέβαλλαν σχετικό αίτημα.

Εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κινητό του Καρλ. Το έβαλε σεανοιχτή ακρόαση. «Ναι, Ρόζε, τι είναι;» είπε.

ΕΝΟΧΗ 357

«Πήγα στα Κεντρικά όταν τηλεφώνησε ο Άσαντ. Καλύτερα εκεί, παρά να χαζεύω από τα παράθυρο του σπιτιού μου. Τέλος πάντων, έψαξα λιγάκι την υπόθεση». Ακουγόταν ενθουσιασμένη.«Λοιπόν, θα μπω κατευθείαν στο θέμα και θα σου πω πως με πε-ρίμενε ένα γερό σοκ. Θα μπορούσες να το πιστέψεις πως υπάρ-χει ακόμα κάποια Νέτε Χέρμανσεν καταχωρισμένη στη διεύθυν-ση που μου έδωσες, στο Νέρεμπρο; Τέλειο, ε;»

Ο Άσαντ ύψωσε και τους δύο αντίχειρες.«Εντάξει, όμως θα είναι κάπως ηλικιωμένη τώρα πια, σω-

στά;»«Μάλλον, δεν τσέκαρα ακόμα τα στοιχεία της, όμως βλέπω εδώ

πέρα ότι ζούσε στο ίδιο μέρος με το όνομα Νέτε Ρόζεν. Ωραίο επί-θετο, δε βρίσκεις; Μήπως να έκανα έτσι και το δικό μου; Ρόζε Ρό-ζεν. Καλό δεν ακούγεται; Θα μπορούσε να με υιοθετήσει κιόλας.Αποκλείεται να είναι χειρότερη από τη δική μου μάνα».

Ο Άσαντ γέλασε πνιχτά, ενώ ο Καρλ απέφυγε να κάνει κάποιοσχόλιο. Επισήμως, δε γνώριζε το παραμικρό για την προσωπική ζωή της Ρόζε. Έτσι και μάθαινε εκείνη πως είχε σκαλίσει το πα-ρελθόν της και είχε μιλήσει στην αδερφή της, την πραγματική Ίρ-σα, θα γινόταν το έλα να δεις.

«Καλή δουλειά, Ρόζε. Θα το κοιτάξουμε αργότερα. Στο μετα-ξύ, θέλω θα ψάξεις τι άλλα στοιχεία έχουμε για τη γυναίκα αυτή, εντάξει; Εμείς πηγαίνουμε τώρα στο Χέλσκο, για να ρίξουμε μιαματιά στα αρχεία του Νέρβιγ. Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει ναξέρουμε;»

«Κοίτα, έχουμε κάπως καλύτερη εικόνα τώρα για τις δραστη-ριότητες του Κουρτ Βεντ. Μίλησα με ένα δημοσιογράφο ονόμα-τι Σέρεν Μπραντ. Έχει συγκεντρώσει πολλές πληροφορίες σχετι-κά με το κόμμα που έχει ιδρύσει ο Βεντ».

«Το Κόμμα Καθαρότητας;»«Αυτό. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, η προσωπική ζωή του δεν εί-


ναι και τόσο καθαρή. Καθόλου ευχάριστος άνθρωπος, όπως προ-κύπτει. Έχουν γίνει ένα σωρό καταγγελίες εις βάρος του όλα αυ-τά τα χρόνια, με βαριές κατηγορίες, όμως ο τύπος, όλως παραδό-ξως, ουδέποτε καταδικάστηκε για το παραμικρό».

«Τι εννοείς;»«Έχει μπλέξει σε ένα σωρό καταστάσεις, όμως δεν το έχω ψά-

ξει διεξοδικά το θέμα. Αυτός ο Σέρεν Μπραντ είπε πως θα μουστείλει περισσότερες πληροφορίες. Προς το παρόν παλεύω να βγάλω άκρη από τα έγγραφα των παλιών υποθέσεων και νομίζω πως μπορείς να καταλάβεις ότι κάπως αλλιώς θα προτιμούσα να περνάω την ώρα μου, έτσι δεν είναι;»

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Ούτε κι αυτός θα πετούσε από τη χαρά του αν βρισκόταν στη θέση της.

«Υπάρχει μια παλιά κατηγορία για βιασμό, από το 1955. Κα-μία άλλη πληροφορία, πέραν του ότι ο Κουρτ Βεντ αθωώθηκε. Έπειτα έχουμε τρεις διαφορετικές υποθέσεις με τις οποίες ασχο-λήθηκε η Υπηρεσία Νομικής Βοήθειας. Το 1967, το 1974 και, πιο πρόσφατα, το 1996. Υποβλήθηκαν καταγγελίες εις βάρος του για ρατσιστικά σχόλια σε διάφορες περιπτώσεις, καθώς και για πρό-κληση μίσους, παραβίαση ιδιωτικού χώρου, συκοφαντία. Καμίααπό τις καταγγελίες αυτές δεν οδήγησε σε καταδίκη, αν και οι πε-ρισσότερες επέσυραν, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο Σέρεν Μπραντ. Έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, κυρίως».

«Κάποια αναφορά σε ανθρωποκτονία ή κάτι ανάλογο;»«Όχι ακριβώς, αλλά στο περίπου. Σε αρκετές περιπτώσεις κα-

τηγορήθηκε ότι προχώρησε σε εκτρώσεις ενάντια στη θέληση των εγκύων. Εγώ αυτό θα το ονόμαζα δολοφονία, δεν ξέρω για εσέ-να».

«Ε... τι να σου πω; Ίσως. Σαφώς εγείρεται θέμα αν οι γυναίκες δεν του είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους».

«Τέλος πάντων, όπως και να ’χει, μιλάμε για ένα άτομο που

ΕΝΟΧΗ 359

συστηματικά ξεχώριζε τους ανθρώπους σε άξιους και ανάξιους, σε πολίτες ανώτερης και κατώτερης κατηγορίας. Ήταν ένας ιδι-αίτερα ικανός γιατρός όταν τον προσέγγιζαν καθωσπρέπει άνθρω-ποι και ζητούσαν τη βοήθειά του προκειμένου να αποκτήσουν παιδιά, όμως αποδεικνυόταν το ακριβώς αντίθετο όποτε του χτυ-πούσαν την πόρτα τα... ανθρωπάκια».

«Τι συνέβαινε σε αυτές τις περιπτώσεις, δηλαδή;» Ο Καρλ κά-τι υποψιαζόταν ήδη απ’ όσα είχε υπαινιχθεί η Μίε Νέρβιγ. Ίσωςοι υποψίες του να επιβεβαιώνονταν τώρα.

«Κοίτα, όπως σου είπα, ουδέποτε καταδικάστηκε για κάτι, όμως οι αρμόδιες υπηρεσίες έχουν επισκεφτεί το ιατρείο του ουκολίγες φορές, προκειμένου να διερευνήσουν καταγγελίες ότι προ-χωρούσε σε εκτρώσεις χωρίς την απαραίτητη συγκατάθεση, ενώσε κάποιες περιπτώσεις οι γυναίκες που υποβάλλονταν στις επεμ-βάσεις δεν ήξεραν καν τι επρόκειτο να κάνει».

Ο Καρλ ένιωσε τον Άσαντ να αναδεύεται στη θέση του. Ανα-ρωτήθηκε αν είχε δεχτεί κι εκείνος μειωτικούς χαρακτηρισμούς.

«Εντάξει, ευχαριστώ, Ρόζε. Θα μιλήσουμε ξανά για το θέμα μόλις επιστρέψουμε».

«Μισό λεπτό, Καρλ. Κάτι τελευταίο. Ένας από τους υποστη-ρικτές του Κόμματος Καθαρότητας, ονόματι Χανς Κρίστιαν Ντίρ-μαντ, μόλις αυτοκτόνησε. Έτσι ήρθα σε επικοινωνία με τον Σέ-ρεν Μπραντ, το δημοσιογράφο. Έγραψε στο ιστολόγιό του πωςθα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στα όσα έκανε ο Κουρτ Βεντ στο παρελθόν και σε αυτό που έκανε ο Ντίρμαντ στον εαυτό του».

«Μεγάλο καθίκι αυτός ο τύπος!» αναφώνησε ξαφνικά ο Άσαντ. Και ήταν πράγματι βαριά κουβέντα, ειδικά όταν την έλεγε έναςάνθρωπος τόσο μετρημένος.


Το σπίτι στο Χέλσκο ήταν κλειστό και έρημο, όπως ακριβώς το εί-χαν αφήσει το πρωί. Ο Άσαντ έφερε το χέρι στην τσέπη του και προ-χωρούσε ήδη προς την πίσω πλευρά, όταν ο Καρλ τον σταμάτησε.

«Στάσου λίγο, Άσαντ. Γύρνα στο αυτοκίνητο», είπε κι ύστερακατευθύνθηκε προς το μπανγκαλόου που υπήρχε στην απέναντι πλευρά του ήσυχου δρόμου.

Έδειξε το σήμα του, και η γειτόνισσα που στεκόταν μπροστά στο σπίτι της απέμεινε να το κοιτάζει εμβρόντητη. Κάποιες φορές, αυτή ήταν η αντίδραση των ανθρώπων, όταν δεν το έφτυναν.

«Όχι, ιδέα δεν έχω πού μπορεί να πήγαν ο Χέρμπερτ και η Μίε», απάντησε αμέσως μόλις τη ρώτησε.

«Τους γνωρίζετε προσωπικά;»Εκείνη σαν να μαλάκωσε κάπως. «Ναι, είμαστε καλοί φίλοι,

τα πηγαίνουμε μια χαρά. Παίζουμε και χαρτιά μία φορά στις δε-καπέντε, ξέρετε, τα γνωστά».

«Και δεν έχετε την παραμικρή υποψία για το πού μπορεί ναβρίσκονται τώρα; Μήπως είναι σε κάποιο εξοχικό, μήπως πήγαν να επισκεφτούν τα παιδιά τους, να περάσουν ένα Σαββατοκύρια-κο κοντά στη θάλασσα;»

«Τι να σας πω, δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι πως κάθε τόσο τακάνουν τα ταξιδάκια τους. Εγώ και ο άντρας μου αναλαμβάνου-με να τους ποτίζουμε τα φυτά, όταν δεν είναι στο σπίτι η κόρη τους. Μας εξυπηρετούν κι αυτοί όποτε χρειάζεται, καταλαβαίνε-τε. Έχουμε κι εμείς φυτά που χρειάζονται φροντίδα, όταν απου-σιάζουμε».

«Βλέπω πως το σπίτι είναι κλειστό από παντού. Λογικά, αυτόσημαίνει πως θα λείψουν για περισσότερο από δυο τρεις μέρες,έτσι δεν είναι;»

Η γυναίκα έξυσε το λαιμό της. «Ναι, τώρα που το λέτε, μαςπροβλημάτισε κι εμάς αυτό. Δε φαντάζομαι να τους έτυχε κάτι άσχημο;»

ΕΝΟΧΗ 361

Ο Καρλ έγνεψε αρνητικά και την ευχαρίστησε για τη βοήθειά της. Εκείνη θα καθόταν τώρα σε αναμμένα κάρβουνα από την πε-ριέργειά της και σίγουρα θα είχε το νου της να δει τι έκαναν αυ-τοί οι δύο απέναντι.

Επέστρεψε στο αυτοκίνητο, όμως διαπίστωσε πως ο Άσαντ δεβρισκόταν εκεί. Λίγες στιγμές αργότερα παρατήρησε πως οι γρί-λιες του καθιστικού, στην πίσω πλευρά του σπιτιού, ήταν πειραγ-μένες και το παράθυρο πίσω τους μισάνοιχτο. Δεν υπήρχε το πα-ραμικρό σημάδι, ούτε γρατσουνιά. Προφανώς, ο Άσαντ είχε ξα-νακάνει κάτι ανάλογο. Κι όχι μονάχα μία φορά.

«Πήγαινε στην πόρτα του υπογείου, Καρλ», του ζήτησε ο βοη-θός του από μέσα.

Ευτυχώς, οι αρχειοθήκες βρίσκονταν ακόμα εκεί, πράγμα που σή-μαινε πως η εξαφάνιση των ενοίκων του σπιτιού δεν είχε καμίασχέση με την επίσκεψή τους την προηγούμενη μέρα.

«Χέρμανσεν, αυτό είναι το πρώτο επίθετο που πρέπει να τσε-κάρουμε», είπε ο Καρλ.

Δεν πέρασαν ούτε είκοσι δευτερόλεπτα, και ο Άσαντ επέστρε-ψε κρατώντας ένα φάκελο στο χέρι του.

«Ήταν κανονικά στη θέση του. Όμως ο Χέρμανσεν που γρά-φει εδώ δεν είναι ο Τάγκε Χέρμανσεν».

Έδωσε το φάκελο στον Καρλ. ΚΟΥΡΤ ΒΕΝΤ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΝΕΤΕΧΕΡΜΑΝΣΕΝ, έγραφε στο εξώφυλλο, και ο φάκελος περιείχε έγ-γραφα από την υπόθεση που οδηγήθηκε στο δικαστήριο το 1955,καταχωρισμένα με χρονολογική σειρά. Τα έγγραφα ήταν σφρα-γισμένα από το περιφερειακό δικαστήριο, καθώς και από το δι-κηγορικό γραφείο του Φιλίπ Νέρβιγ.

Μια γρήγορη ματιά στο περιεχόμενο αποκάλυψε φράσεις όπως «κατηγορία βιασμού», «ισχυρισμός ότι κατέβαλε ποσό για


τον τερματισμό της εγκυμοσύνης», και όλα αυτά έδειχναν πως ηαπόδειξη των καταγγελιών βάραινε αποκλειστικά τη Νέτε Χέρ-μανσεν. Η υπόθεση είχε κλείσει με την αθώωση του Βεντ, αυτόήταν φανερό από τα αρχεία, όμως το τι απέγινε στη συνέχεια ηΝέτε Χέρμανσεν παρέμενε μυστήριο.

Το κινητό του Καρλ άρχισε να χτυπάει.«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, Ρόζε», είπε.«Εγώ, πάλι, νομίζω πως είναι. Λοιπόν, άκουσε: η Νέτε Χέρ-

μανσεν ήταν τρόφιμος στο Σπρόγκε. Παρέμεινε εκεί από το 1955 έως το 1959. Τι έχεις να πεις τώρα;»

«Δε θα έλεγα πως με εκπλήσσει», απάντησε εκείνος, ενώ ζύγι-ζε το φάκελο στην παλάμη του.

Ήταν ελαφρύς σαν πούπουλο.

Ένα τέταρτο αργότερα είχαν τελειώσει με το φόρτωμα όλων τωναρχείων στο αυτοκίνητο.

Καθώς έκλειναν το πορτμπαγκάζ, ένα πράσινο φορτηγάκι φά-νηκε από το λόφο, κινούμενο προς το μέρος τους. Δεν ήταν τόσοτο φορτηγάκι που τράβηξε την προσοχή του Καρλ όσο ο τρόποςπου επιβράδυνε ξαφνικά.

Ίσιωσε το κορμί του και εστίασε πάνω του. Ο οδηγός σαν να δίσταζε, δεν ήξερε αν έπρεπε να πλησιάσει ή να απομακρυνθεί.

Αυτό που έκανε, τελικά, ήταν να ρίξει μια κλεφτή ματιά προςτο σπίτι, καθώς περνούσε από μπροστά. Ίσως να έψαχνε κάποιοσυγκεκριμένο αριθμό, όμως σε μια προσεγμένη γειτονιά όπως αυ-τή, οι αριθμοί όλων των σπιτιών φαίνονταν καθαρά, οπότε ποιοήταν το πρόβλημα;

Ο οδηγός απέστρεψε το πρόσωπό του προσπερνώντας. Το μό-νο που είδε ο Καρλ φευγαλέα ήταν κάτι λευκά, κυματιστά μαλλιά.

ΕΝΟΧΗ 363


ΑΙΣΘΑΝOΤΑΝ ΣΑΝ ΒΑΣΙΛΙΑΣ, έτσι όπως έβλεπε το Σγιέλαν να περ-νάει έξω από τα παράθυρα του τρένου. Επρόκειτο για ένα ταξίδι με προορισμό τον Παράδεισο, σκεφτόταν, κι έδωσε σε ένα ζητια-νάκι στο βαγόνι ένα νόμισμα.

Ήταν μια λαμπρή μέρα, μια στέψη. Η μέρα κατά την οποίαθα πραγματοποιούνταν τα πιο τρελά του όνειρα.

Φανταζόταν τη Νέτε να στρώνει τα μαλλιά της και να τον προ-σκαλεί συνεσταλμένα να περάσει μέσα. Ένιωθε ήδη την πράξημεταβίβασης των χρημάτων στην παλάμη του. Το χαρτί που θατου απέφερε δέκα εκατομμύρια κορόνες, προς μεγάλη χαρά της εφορίας και αιώνια ευτυχία του ίδιου.

Όμως, όταν βρέθηκε τελικά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κοπεγχάγης και συνειδητοποίησε πως του απέμενελιγότερο από μισή ώρα για να εντοπίσει τη διεύθυνση της Νέτε, μια ξαφνική ανησυχία τον κατέκλυσε.

Άνοιξε μεμιάς την πόρτα ενός ταξί και ρώτησε τον οδηγό πό-σο θα του στοίχιζε η διαδρομή. Και μόλις πληροφορήθηκε πωςτο κόμιστρο θα έβγαινε μερικές κορόνες παραπάνω απ’ ό,τι του επέτρεπαν τα οικονομικά του, ζήτησε από τον ταξιτζή να τον με-ταφέρει όσο μακρύτερα μπορούσε για τα χρήματα που είχε στιςτσέπες του. Έβαλε τα νομίσματα στη χούφτα του οδηγού κι έφτα-σε εφτακόσια μέτρα παρακάτω, στη Βέστερμπρος Τορ, όπου κα-τέβηκε, για να διασχίσει το Τεατερπασέζεν και να προχωρήσεικατά μήκος των λιμνών. Έπρεπε να βιαστεί.

Ο Τάγκε δεν ήταν μαθημένος να περπατάει. Ο σάκος που εί-χε κρεμασμένο στον ώμο του αναπηδούσε βαρύς πάνω στο γοφό του, την ώρα που ο ιδρώτας πότιζε τα καινούρια ρούχα του, αφή-νοντας μαύρα σημάδια στις μασχάλες του σακακιού του.


Θα αργήσεις, θα αργήσεις, επαναλάμβανε στον εαυτό του, κι εκείνα τα λόγια αντηχούσαν μέσα του καθώς άνοιγε το βήμα του στο μονοπάτι, ενώ δρομείς κάθε ηλικίας τον προσπερνού-σαν.

Κάθε τσιγάρο που είχε κάνει στη ζωή του, προκαλούσε συριγ-μό τώρα στα πνευμόνια του, κάθε μπουκάλι μπίρας, κάθε ποτή-ρι ουίσκι που είχε πιει, τάνυζε τους μυς των ποδιών του.

Ξεκούμπωσε το σακάκι του και προσευχήθηκε στο Θεό να φτάσει εγκαίρως, κι όταν με τα πολλά κατάφερε να βρει τη διεύ-θυνση, η ώρα ήταν 12:35. Πέντε λεπτά καθυστέρηση.

Για το λόγο αυτό, δάκρυα ευγνωμοσύνης ανάβλυσαν στα μά-τια του όταν τον άφησε η Νέτε να περάσει μέσα, κι εκείνος τηςπαρέδωσε την πρόσκληση, σύμφωνα με τις οδηγίες του γράμμα-τος.

Αισθανόταν άθλιος μέσα σ’ εκείνο το έξοχο σπίτι, έτσι όπωςστεκόταν μπροστά στην καλύτερη σύντροφο που είχε στη ζωή του, μεσήλικη γυναίκα πλέον, που τον καλωσόριζε με ανοιχτές αγκά-λες. Του ήρθε να βάλει τα κλάματα όταν τον ρώτησε αν ήταν κα-λά κι αν θα ήθελε ένα φλιτζάνι τσάι, προσφέροντάς του κι ένα δεύ-τερο, λίγα λεπτά αργότερα.

Κι εκείνος θα είχε τόσα πολλά να της πει, αν ξαφνικά δεν αι-σθανόταν απαίσια. Θα της είχε πει πως ποτέ δεν έπαψε να την αγαπάει. Πως η ντροπή που την εγκατέλειψε παραλίγο να τον κα-ταστρέψει. Θα είχε πέσει στα γόνατα για να την ικετέψει να τονσυγχωρέσει, αν το αίσθημα ναυτίας δεν είχε θεριέψει τόσο από-τομα μέσα του, ώστε χωρίς να το καταλάβει άρχισε να ξερνάει χο-λή πάνω στο ωραίο, καινούριο σακάκι του.

Η Νέτε τον ρώτησε αν ένιωθε καλά, αν θα ήθελε ένα ποτήρινερό ή λίγο ακόμα τσάι.

«Ζέστη που κάνει εδώ μέσα», βόγκηξε εκείνος, προσπαθώνταςνα πάρει ανάσα, όμως οι πνεύμονές του δεν τον υπάκουαν. Κι ενώ

ΕΝΟΧΗ 365

η Νέτε πήγε να του φέρει λίγο νερό, ο Τάγκε έφερε το χέρι στομέρος της καρδιάς, συνειδητοποιώντας πως πέθαινε.

Η Νέτε παρατήρησε τον άντρα που είχε καταρρεύσει στην καρέ-κλα μπροστά της, ντυμένος μ’ εκείνο το απαίσιο κοστούμι. Ήταν πολύ πιο μεγαλόσωμος απ’ ό,τι φανταζόταν. Το βάρος του σώμα-τός του από τη μέση και πάνω παραλίγο να τη γονατίσει, καθώςτον έγειρε προς το μέρος της, προκειμένου να τον πιάσει από τις μασχάλες.

«Ω Θεέ μου», βόγκηξε, ρίχνοντας μια ματιά προς το εκκρεμέςπου κινούνταν πέρα δώθε μέσα στο παλιό ρολόι. Θα έχανε πάραπολύ χρόνο έτσι.

Τράβηξε τα χέρια της, αφήνοντας το σώμα να πέσει προς τα εμπρός. Ακούστηκε ένας απαίσιος γδούπος, καθώς η μύτη και τομέτωπο του Τάγκε έσκαγαν στο πάτωμα. Η Νέτε ήλπιζε πως ο θό-ρυβος δε θα αναστάτωνε τη γυναίκα στον κάτω όροφο.

Ύστερα έπεσε στα τέσσερα και κατάφερε να σπρώξει το σώ-μα, να το γυρίσει στο πλάι στη μέση του περσικού χαλιού της και,βάζοντας όλη της τη δύναμη, να το φέρει μέχρι την πόρτα πουέβγαζε στο διάδρομο, όπου κοντοστάθηκε απελπισμένη. Γιατί δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα αυτό; Μια τραχιά μοκέτα κάλυπτε όλο το χώρο. Δεν υπήρχε περίπτωση να σύρει το πτώμα πάνω της, ακόμα κι αν το τραβούσε με το χαλί. Υπερβολική τριβή.

Έσπρωξε το σώμα όσο μπορούσε, καταφέρνοντας να το πε-ράσει από την πόρτα, προτού εγκαταλείψει απρόθυμα το σχέδιότης.

Έσφιξε τα χείλη της. Η Ρίτα αποδείχτηκε μπελάς, κι ας μηνήταν τόσο βαριά. Εκείνης το σώμα έμοιαζε να μην έχει αρθρώ-σεις, λες και ξεφύτρωναν άκρα ανάμεσα από κάθε πλευρό της. Ένα σωρό φορές σταμάτησε για να φέρει τα χέρια της Ρίτα πάνω


στο στομάχι, και τελικά αναγκάστηκε να τα δέσει εκεί για να κα-ταφέρει να ολοκληρώσει το έργο της.

Κοίταξε τον Τάγκε με αηδία. Τι τρομερή διαφορά ανάμεσαστον νεαρό με τον οποίο είχε πλαγιάσει κι αυτό τον άντρα με τοπρησμένο, ιδρωμένο πρόσωπο και τα πλαδαρά μπράτσα.

Κατάφερε να τον ανασηκώσει σε καθιστή θέση, οπότε το κε-φάλι και ο κορμός του έγειραν προς τα εμπρός, λες και ήταν έναςπαχύσαρκος ακροβάτης που ετοιμαζόταν να κάνει κωλοτούμπα.Έτσι, κατάφερε να κερδίσει γύρω στο μισό μέτρο.

Έστρεψε το βλέμμα της προς το διάδρομο. Με αυτό το ρυθ-μό, θα της έπαιρνε τουλάχιστον δέκα λεπτά για να τον μεταφέρειστο αεροστεγές δωμάτιο, όμως δεν μπορούσε να σταματήσει τώρα.

Πίεσε το κεφάλι του στο πάτωμα, τον κύλησε λες και ήταν βα-ρέλι μία φορά και επανέλαβε την ίδια κίνηση αργά, διαπιστώνο-ντας πως το μόνο που χρειαζόταν ήταν να βάλει αρκετή δύναμηώστε να διατηρήσει τη φόρα της.

Αλλά δυσκολευόταν. Το σακατεμένο πόδι της, ο γοφός και η σπονδυλική της στήλη την πέθαιναν στον πόνο, ολόκληρο το νευ-ρικό της σύστημα βρισκόταν σε κατάσταση συναγερμού.

Όταν κατάφερε με τα πολλά να τον φέρει στο δωμάτιο, στην τραπεζαρία με τις επτά καρέκλες, εγκατέλειψε το σχέδιο να τονκαθίσει δίπλα στο πτώμα της Ρίτα, το οποίο είχε τοποθετήσει στην καρέκλα μπροστά από το αντίστοιχο καρτελάκι, με το κεφάλι γερ-μένο πάνω στον ώμο και τον κορμό στερεωμένο στην πλάτη του καθίσματος με σκοινί.

Κοίταξε τον Τάγκε στο πάτωμα, εκεί όπου κειτόταν με τα μά-τια ορθάνοιχτα και τα δάχτυλα αγκυλωμένα, γαμψά. Αξιοθρήνη-τη εικόνα. Θα έπρεπε να τον βάλει στη θέση του μέχρι το τέλος της μέρας.

Τότε, κάτι τράβηξε την προσοχή της. Η τσέπη στο στήθος του

ΕΝΟΧΗ 367

εμετικά γυαλιστερού κοστουμιού του Τάγκε ήταν σκισμένη, και μια μικρή λωρίδα υφάσματος έλειπε. Δεν μπορεί να ήταν έτσι από την πρώτη στιγμή, σωστά; Έπρεπε να βεβαιωθεί.

Η ώρα ήταν δύο παρά είκοσι. Ο Βίγκο θα ερχόταν σε πέντελεπτά.

Έκλεισε την πόρτα του δωματίου κι έψαξε στο διάδρομο, χω-ρίς να καταφέρει να εντοπίσει πουθενά το ύφασμα. Τελικά, ίσωςνα ήταν σκισμένο από την αρχή. Απλώς δε θα το είχε παρατηρή-σει η ίδια. Δεν είχε τραβήξει καθόλου το βλέμμα της από το πρό-σωπο του Τάγκε από τη στιγμή που εκείνος κάθισε.

Η Νέτε πήρε μια βαθιά ανάσα και πήγε στο μπάνιο για να φρεσκαριστεί. Παρατήρησε το ιδρωμένο της πρόσωπο στον κα-θρέφτη με ικανοποίηση. Τα πήγαινε καλά, παρά τα εμπόδια. Το απόσταγμα στρύχνου λειτουργούσε ακριβώς όπως έπρεπε, και όλα εκτυλίσσονταν σύμφωνα με το σχέδιο. Βέβαια, θα ήταν από-λυτα φυσιολογικό αν βίωνε κάποια αντίδραση εκείνο το βράδυ,όταν τα πάντα θα είχαν τελειώσει. Ίσως ξαφνικά να έβλεπε όλους αυτούς τους ανθρώπους μέσα από ένα νέο πρίσμα. Ίσως, παρότι θα έβαζε τα δυνατά της προκειμένου να το αποφύγει, να αναλο-γιζόταν πως ακόμα κι εκείνοι κάποτε ζούσαν ανάμεσα σε συγγε-νείς και φίλους που τους αγαπούσαν και ήθελαν το καλύτερο στη ζωή τους.

Όμως αυτό ήταν κάτι που η Νέτε δεν ήθελε να την προβλημα-τίσει τώρα.

Έστρωσε τα μαλλιά της και σκέφτηκε εκείνους που θα έρχο-νταν στη συνέχεια. Άραγε, ο Βίγκο είχε παχύνει όπως ο Τάγκε; Ανπράγματι έτσι είχε καταλήξει, τότε έπρεπε οπωσδήποτε να φτά-σει στην ώρα του. Η Νέτε δεν τολμούσε καν να διανοηθεί τις συ-νέπειες αν καθυστερούσε ο επισκέπτης της.

Εκείνη τη στιγμή ήταν που αναλογίστηκε το πανύψηλο κορμίτου Κουρτ Βεντ και το πόσο θα ζύγιζε λογικά. Και τότε παρατή-


ρησε πως το παλτό της Ρίτα εξακολουθούσε να κρέμεται από τογάντζο στο διάδρομο.

Το άρπαξε και το πέταξε πάνω στο κρεβάτι, εκεί όπου ήταν αφη-μένη και η τσάντα της. Τα τσιγάρα της έπεσαν από την τσέπη.

Έμεινε να τα κοιτάζει για μια στιγμή.Τα ρημάδια, σκέφτηκε. Θα είχε ξοδέψει ένα σωρό λεφτά η Ρί-

τα γι’ αυτή την απαίσια συνήθεια.


«Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΗΣ ΕΙΠΕ πως δε θα μπορέσετε να χρησιμοποιήσετετην αντρική τουαλέτα στο διάδρομο μέχρι την Τετάρτη, που θα έχει χρόνο για να περάσει να τη φτιάξει», τους πληροφόρησε η Ρό-ζε με τα χέρια στη μέση. «Κάποιος χρησιμοποίησε τόσο πολύ χαρ-τί χτες, που έφραξε η αποχέτευση. Ποιος την έκανε τη λαδιά;»

Έτσι όπως ήταν γυρισμένη προς τον Άσαντ, στράφηκε και αγριοκοίταξε τον Καρλ, με τα φρύδια ανασηκωμένα τόσο που σχεδόν άγγιζαν τα κατάμαυρα μαλλιά της.

Ο Καρλ σήκωσε τα χέρια ψηλά. Στη διεθνή γλώσσα του σώ-ματος αυτό σήμαινε «πού θες να ξέρω εγώ;» Στη δική του, προ-σωπική διάλεκτο, η μετάφραση ήταν «κι εσένα τι λόγος σου πέ-φτει;» Δεν είχε καμία διάθεση να μοιραστεί τις συνήθειές του στην τουαλέτα και τα εντερικά του προβλήματα με μια υφισταμένη του αντίθετου φύλου. Σε καμία περίπτωση.

«Οπότε, όταν θα πηγαίνετε στη γυναικεία, να φροντίζετε είτενα κάθεστε όταν κατουράτε είτε να σηκώνετε το κάθισμα και ύστε-ρα να το κατεβάζετε όταν τελειώσετε. Συνεννοηθήκαμε;»

Ο Καρλ συνοφρυώθηκε. Η συζήτηση είχε αρχίσει να παίρνειπολύ προσωπικές διαστάσεις.

ΕΝΟΧΗ 369

«Τσέκαρε ό,τι ξέρουμε για τη Νέτε Χέρμανσεν και ετοίμασέμου μια λίστα. Πρώτα, όμως, δώσε μου το τηλέφωνο εκείνου του δημοσιογράφου που βρήκες, του Σέρεν Μπραντ», ήταν η απάντη-σή του. Αν ήθελε να τον κουρντίσει, μπορούσε να το επιχειρήσεικάποια άλλη στιγμή, όχι το Σαββατοκύριακο. Στο κάτω κάτω, υπήρχαν και όρια.

«Μιας και τον ανέφερες, τώρα μιλούσα με τον Μπραντ, Καρλ», είπε ο Άσαντ, καθώς έφερνε στα χείλη του ένα αχνιστό φλιτζάνιπου περιείχε ένα εμετικά αρωματικό, καραμελένιο υγρό.

Ο Καρλ τον κοίταξε λοξά. Απίστευτο.«Τώρα του μιλούσες;» Συνοφρυώθηκε ξανά. «Δε φαντάζομαι

να του είπες πως βουτήξαμε όλους εκείνους τους φακέλους, σω-στά;»

Ήταν η σειρά του Άσαντ να του τα χώσει. «Θαρρείς πως η κα-μήλα βουτάει τα πόδια της στη λίμνη απ’ όπου πίνει;»

«Του το είπες, έτσι δεν είναι;»Ο Άσαντ μαζεύτηκε. «Μπορεί να του είπα κάτι. Του ανέφερα

πως είχαμε κάποια στοιχεία για τον Κουρτ Βεντ».«Και τι άλλο;»«Και κάτι πραγματάκια για τον Λέμπεργκ, του Κόμματος Κα-

θαρότητας».«Τι ακριβώς πραγματάκια;»«Ο φάκελός του ήταν στο Λ. Ο Νέρβιγ είχε αναλάβει κάποιες

υποθέσεις για λογαριασμό του».«Εντάξει, θα το δούμε αργότερα αυτό. Και τι είπε ο Σέρεν

Μπραντ;»«Είπε πως είχε ακουστά το Σκοπό. Μάλιστα, είχε μιλήσει με

την πρώτη σύζυγο του Νέρβιγ, κι εκείνη του είχε αποκαλύψει πωςνοσοκόμες και γιατροί επί χρόνια προωθούσαν έγκυες προερχό-μενες από ακατάλληλο κοινωνικό πλαίσιο για γυναικολογικές εξε-τάσεις σε μέλη της οργάνωσης. Οι γυναίκες δεν ήξεραν τι συνέ-


βαινε, και πολύ συχνά κατέληγαν σε έκτρωση. Ο Σέρεν Μπραντ έχει πληροφορίες και είναι πρόθυμος να τις ανταλλάξει με αντί-γραφα των φακέλων που έχουμε εμείς».

«Για όνομα του Θεού, Άσαντ! Καταλαβαίνεις τι προσπαθείς να κάνεις; Θα μας πετάξουν με τις κλοτσιές από εδώ πέρα έτσι καιμαθευτεί πως διαρρήξαμε σπίτι για να βρούμε στοιχεία! Δώσε μου το τηλέφωνό του».

Ο Καρλ σχημάτισε τον αριθμό ανήσυχος.«Ναι, μιλούσα λίγο νωρίτερα με το συνάδελφό σου», είπε ο

Σέρεν Μπραντ μετά τις συστάσεις. Ακουγόταν νέος και πρόθυμος. Ο χειρότερος συνδυασμός.

«Αν κατάλαβα σωστά, με τον Άσαντ συζητήσατε την περίπτω-ση μιας ανταλλαγής».

«Πράγματι, και ειλικρινά θα σας ήμουν ευγνώμων. Προσπα-θώ ακόμα να βρω στοιχεία που να συνδέουν το Κόμμα Καθαρό-τητας με το Σκοπό. Φανταστείτε να καταφέρναμε να κόψουμε τοβήχα αυτών των παρανοϊκών, προτού αποκτήσουν ουσιαστική επιρροή».

«Κοίτα, λυπάμαι που σε απογοητεύω, όμως δυστυχώς ο Άσαντυποσχέθηκε πράγματα τα οποία δεν μπορεί να κάνει. Το υλικόπου έχουμε θα το προωθήσουμε στην Εισαγγελία».

Ο δημοσιογράφος ρουθούνισε. «Χαμένος κόπος, όμως σε κα-ταλαβαίνω, πρέπει να κοιτάξεις κι εσύ να φυλαχτείς. Οι δουλειέςσπανίζουν στην εποχή μας, ποιος θέλει να τρέχει; Πάντως, μηνανησυχείς. Με τίποτα δε θα σας έδινα, που να με ρίχνανε στα λιο-ντάρια».

Ήταν λες κι άκουγε τον εαυτό του να μιλάει.«Άκουσε, Μερκ. Οι άνθρωποι του Βεντ είναι φανατικοί. Σκο-

τώνουν αγέννητα παιδιά χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Έχουν στήσει ολόκληρο σύστημα, άψογο, για να καλύπτουν όλα τα ίχνη.Έχουν εκατομμύρια κορόνες στη διάθεσή τους, από καταπιστεύ-

ΕΝΟΧΗ 371

ματα και ιδρύματα. Πληρώνουν και κάτι γομάρια να καθαρίζουν για πάρτη τους, άτομα με τα οποία δε θες να έχεις πάρε δώσε. Τινομίζεις, πως κι εγώ ζω στη διεύθυνση όπου είμαι δηλωμένος; Ναι, καλά. Φυλάγομαι, γιατί αυτούς τους τύπους δεν τους σταμα-τάει τίποτα έτσι και πει κακή κουβέντα κάποιος για τη διεστραμ-μένη αντίληψη που έχουν για την κοινωνία και τις πολιτικές τους επιδιώξεις, πίστεψέ με. Πάρε, για παράδειγμα, εκείνο το γιατρό,τον Χανς Κρίστιαν Ντίρμαντ. Αν θες τη γνώμη μου, δεν αποφά-σισε από μόνος του να πλακωθεί στα ηρεμιστικά για να δει τα ραδίκια ανάποδα. Οπότε κρατάω το στόμα μου κλειστό, κατά-λαβες;»

«Μέχρι να δημοσιοποιήσεις την έρευνά σου;»«Ακριβώς. Και είμαι διατεθειμένος να πάω στη φυλακή προ-

κειμένου να προστατέψω τις πηγές μου, μην αμφιβάλλεις ούτε στιγμή γι’ αυτό. Αρκεί να γκρεμίσω τον Βεντ και τα καθίκια πουτον ακολουθούν».

«Εντάξει. Σε αυτή την περίπτωση, μπορώ να σου πω ότι ερευ-νάμε μια σειρά από εξαφανίσεις οι οποίες, απ’ ό,τι φαίνεται, σχετίζονται με μια γυναίκα από εκείνο το ίδρυμα που λειτουρ-γούσε παλιά στο Σπρόγκε. Θα ήταν λογικό αν υποθέταμε πως ο Κουρτ Βεντ είχε κάποιου είδους εμπλοκή στην πορεία; Μιλάμε για μια ιστορία πενήντα χρόνων, όμως μήπως ξέρεις κάτι σχε-τικά;»

Άκουγε τον άντρα να ανασαίνει για λίγο, και ξαφνικά έπεσεσιωπή.

«Έλα, με ακούς;»«Ναι, εδώ είμαι», απάντησε ο Μπραντ. «Απλώς ήθελα για μια

στιγμή να ηρεμήσω. Η θεία της μητέρας μου υπήρξε τρόφιμος στο Σπρόγκε. Μας έλεγε κάτι ανατριχιαστικές ιστορίες. Όχι ει-δικά για τον Κουρτ Βεντ, αλλά για κάτι άλλους γιατρούς σαν και του λόγου του. Δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να είχε εκείνος με όλα


αυτά, όμως δε θα μου έκανε την παραμικρή εντύπωση αν ήταν μπλεγμένος».

«Εντάξει. Μίλησα και με έναν άλλο δημοσιογράφο, έναν τύποονόματι Λούις Πέτερσον. Κάποια στιγμή είχε γράψει ορισμέναεπικριτικά άρθρα για τον Κουρτ Βεντ. Τον ξέρεις;»

«Ακουστά τον έχω. Τα άρθρα του τα έχω διαβάσει, εννοείται. Είναι από εκείνους τους τύπους που οι κανονικοί δημοσιογράφοιδεν τους χωνεύουν. Είχε δουλέψει ως ανεξάρτητος για ένα διάστη-μα και φαινόταν πως κάτι είχε καταφέρει να ξεθάψει, όμως στην πορεία μάλλον ο Βεντ τον έκανε να αλλάξει στρατόπεδο, τον έμπλεξε με την “Μπένεφις”, το πουλημένο ειδησεογραφικό πρα-κτορείο που έχει στήσει. Κατά πάσα πιθανότητα, του τα σκάνε χοντρά. Τέλος πάντων, το ρεζουμέ είναι πως όλα τα επικριτικάκείμενα σταμάτησαν από τη μια μέρα στην άλλη».

«Εσένα σου έκανε κανείς κάποια τέτοια πρόταση;»Ο Σέρεν Μπραντ γέλασε. «Όχι ακόμα, όμως με αυτές τις ύαι-

νες ποτέ δεν ξέρεις. Η αλήθεια είναι πως εκνεύρισα τον Κουρτ Βεντ και τον Λέμπεργκ στη διάσκεψη του Κόμματος Καθαρότη-τας, χτες».

«Αυτός ο Λέμπεργκ, τι ξέρεις για την περίπτωσή του;»«Βίλφριντ Λέμπεργκ. Δεξί χέρι του Βεντ, προστατευόμενός

του. Πατέρας της τύποις προέδρου της “Μπένεφις”, ιδρυτικό στέ-λεχος του Κόμματος Καθαρότητας και ιδιαίτερα δραστήριο μέ-λος του Σκοπού. Οπότε, ναι, θα φρόντιζα να τον ζαλίσω λιγάκι,αν ήμουν στη θέση σου. Βάλε τον Λέμπεργκ και τον Βεντ μαζί, κιέχεις τη μετενσάρκωση του Γιόζεφ Μένγκελε».

Είδαν τη λάμψη της φωτιάς πολύ πριν φτάσουν στο σπίτι. Ένατέτοιο σκοτεινό απόγευμα του Νοεμβρίου θα ήταν δύσκολο να δια-φύγει την προσοχή τους.

ΕΝΟΧΗ 373

«Εύπορη γειτονιά», σχολίασε ο Άσαντ, γνέφοντας προς τα πο-λυτελή σπίτια.

Το σπίτι του Λέμπεργκ δε διέφερε από τα υπόλοιπα που εκτεί-νονταν κατά μήκος του ήσυχου δρόμου, υψωνόταν λευκό και επι-βλητικό, με μεγάλα παράθυρα και μια στέγη από μαύρα, γυαλι-στερά κεραμίδια. Ήταν χτισμένο λίγο πιο πίσω σε σχέση με τα γειτονικά, και ο θόρυβος που έκαναν τα βήματά τους καθώς ανη-φόριζαν το χαλικόστρωτο μονοπάτι ήταν αρκετός για να ανακοι-νώσει την άφιξή τους.

«Τι γυρεύετε στην ιδιοκτησία μου;» ρώτησε επιτακτικά μια φωνή.Κοίταξαν πίσω από ένα πυξάρι και είδαν έναν ηλικιωμένο

άντρα που φορούσε καφέ ποδιά και χοντρά γάντια κηπουρικής.«Τι δουλειά έχετε εδώ;» είπε θυμωμένα, περνώντας μπροστά

από το φλεγόμενο μεταλλικό βαρέλι, το οποίο τάιζε με χαρτιά από το καρότσι που βρισκόταν δίπλα του.

«Οφείλω να σας ενημερώσω ότι η αποτέφρωση απορριμμά-των σε υπαίθριο χώρο είναι παράνομη», είπε ο Καρλ μισοκλείνο-ντας τα μάτια, σε μια προσπάθεια να διακρίνει την προέλευση των χαρτιών. Φάκελοι και έγγραφα, κατά πάσα πιθανότητα, σχε-τικά με όλες εκείνες τις αθλιότητες στις οποίες ήταν μπλεγμένοςο Λέμπεργκ και το σινάφι του.

«Αλήθεια; Σε ποιο νόμο αναφέρεστε, δηλαδή;»«Ευχαρίστως να μπούμε στον κόπο να ειδοποιήσουμε τον Πυ-

ροσβεστικό Σταθμό του Γκεντόφτε προκειμένου να αποσαφηνί-σουμε τι ορίζουν οι κανονισμοί του δήμου». Στράφηκε στον Άσαντ. «Θα σου ήταν εύκολο να το αναλάβεις, Άσαντ;»

Ο ηλικιωμένος άντρας τίναξε το κεφάλι. «Μα πώς κάνετε έτσι;Χαρτιά είναι. Γιατί να ενοχληθεί κάποιος;»

Ο Καρλ έδειξε το σήμα του. «Φαντάζομαι πως αρκετοί άνθρω-ποι θα ενοχλούνταν, εφόσον αποδεικνυόταν πως αυτά που κατα-στρέφετε εδώ είναι αποδεικτικά στοιχεία τα οποία θα απαντού-


σαν σε πολλά ερωτήματα σχετικά με τη δράση τη δική σας και του Κουρτ Βεντ».

Αυτό που συνέβη στα επόμενα δευτερόλεπτα ήταν κάτι το οποίο ο Καρλ, ακόμα και στα πιο τρελά του όνειρα, δε θα μπο-ρούσε να πιστέψει πως θα επιχειρούσε με τόση ταχύτητα και απο-τελεσματικότητα ένας άνθρωπος της ηλικίας και του σωματότυ-που του Λέμπεργκ.

Με μια αστραπιαία κίνηση, εκείνος σήκωσε ολόκληρη τη στοί-βα των εγγράφων από το καροτσάκι και τα έριξε μέσα στο μεταλ-λικό βαρέλι, άρπαξε ένα πλαστικό μπουκάλι με παραφίνη που εί-χε στα πόδια του, αφαίρεσε το καπάκι και το πέταξε ολόκληροστη φωτιά.

Το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό και άμεσο. Ο Καρλ και ο Άσαντ πετάχτηκαν πίσω, καθώς μια πύρινη στήλη υψώθηκε στον αέρα, φτάνοντας σχεδόν στη φυλλωσιά της ψηλής σημύδας πουέστεκε επιβλητική στη μέση του κήπου.

«Ορίστε», είπε ο άντρας. «Τώρα μπορείτε να καλέσετε την Πυ-ροσβεστική. Πόσο να είναι το πρόστιμο; Πέντε χιλιάδες; Δέκα.Πολύ που με νοιάζει».

Ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο σπίτι, όταν ο Καρλ τον στα-μάτησε, ακουμπώντας την παλάμη πάνω στον ώμο του.

«Η κόρη σου, η Λιζελότε, ξέρει με τι είδους εμετικές υποθέ-σεις συσχετίζει το όνομά της, Λέμπεργκ;»

«Η Λιζελότε; Τι εμετικές υποθέσεις; Αν αναφέρεσαι στην προ-εδρία της “Μπένεφις”, τότε μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως έχει λόγους να αισθάνεται περήφανη».

«Α, έτσι λες, ε; Δηλαδή, είναι περήφανη για το Σκοπό και όλεςτις παράνομες εκτρώσεις, ή μήπως απέφυγες να της το αναφέρεις αυτό; Συμμερίζεται κι εκείνη τις αρρωστημένες απόψεις σου; Συμ-φωνεί με τη δολοφονία αθώων παιδιών; Είναι περήφανη και γι’αυτό, ή της έχεις αποκρύψει την αλήθεια;»

ΕΝΟΧΗ 375

Ο Λέμπεργκ τον αγριοκοίταξε. Τα μάτια του ήταν δυο κομμά-τια πάγου που καμία φωτιά δε θα μπορούσε να λιώσει.

«Δεν έχω ιδέα σε ποιο πράγμα αναφέρεσαι. Αν έχεις κάτι ου-σιαστικό που θέλεις να συζητήσεις, θα πρότεινα να επικοινωνή-σεις με το δικηγόρο μου, το πρωί της Δευτέρας. Το γραφείο τουανοίγει στις οχτώ και μισή. Κάσπερσεν ονομάζεται. Θα τον βρεις στον κατάλογο».

«Α, μάλιστα, ο Κάσπερσεν», είπε ο Άσαντ, λίγο παραπίσω. «Τον ξέρουμε από την τηλεόραση. Είναι κι αυτός μέλος του Κόμ-ματος Καθαρότητας, σωστά; Πάρα πολύ θα θέλαμε να είχαμε το τηλέφωνό του. Σας ευχαριστούμε θερμά, πράγματι».

Η άνεση του Άσαντ φάνηκε για μια στιγμή να περιορίζει τηνυπεροψία του Λέμπεργκ.

Ο Καρλ έφερε το πρόσωπό του σε απόσταση αναπνοής απότον ηλικιωμένο άντρα και σχεδόν ψιθύρισε τα τελευταία λόγια:

«Ευχαριστούμε πολύ, Λέμπεργκ. Νομίζω πως πλέον έχουμε αρκετά στοιχεία για να προχωρήσουμε. Τα χαιρετίσματά μου στον Κουρτ Βεντ και να του πεις πως πάμε να μιλήσουμε με μια παλιά του γνώριμη στο Νέρεμπρο. Υπόθεση Χέρμανσεν, έτσι δεντην είχατε ονομάσει εκείνη την εποχή;»

Το Νέρεμπρο ήταν εμπόλεμη ζώνη. Οι τσιμεντένιες πολυκατοικίες που είχαν σηκωθεί από τη μια μέρα στην άλλη παρείχαν τις ιδανι-κές συνθήκες για ένα πλήθος κοινωνικών προβλημάτων, λειτουργώ-ντας σαν εκκολαπτήριο για τα εγκλήματα, τη βία και το μίσος. Κα-μία σχέση με τον παλιό καιρό, τότε που το κοινωνικό έργο στην πε-ριοχή αφορούσε αποκλειστικά την παροχή βοήθειας στους σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους, προκειμένου να έχουν μια αξιοπρεπή δια-βίωση. Μονάχα όταν προχωρούσε κανείς προς τη γειτονιά κατά μή-κος των λιμνών, ξεπρόβαλλε το μεγαλείο των αλλοτινών εποχών.


«Οι λίμνες εξακολουθούν να είναι το καλύτερο σημείο της πό-λης», συνήθιζε να λέει ο Άντονσεν, που υπηρετούσε στο Ρεδόβρε. Ήταν αλήθεια. Από εκείνο το μέρος, κοιτάζοντας τη σειρά τωνεπιβλητικών κτιρίων που φώλιαζαν πίσω από τις καστανιές, με τηθέα προς τα ήσυχα νερά και τους κύκνους που έμοιαζαν να γλι-στρούν στην επιφάνειά τους, φάνταζε αδιανόητο το ότι, σε από-σταση λίγων εκατοντάδων μέτρων, συμμορίες μεταναστών και μη-χανόβιων έκαναν απόλυτο κουμάντο και οι άνθρωποι καλό θα ήταν να έχουν το νου τους όταν περνούσαν από εκεί μετά το σού-ρουπο.

«Μου φαίνεται πως είναι στο σπίτι, Καρλ», είπε ο Άσαντ, δεί-χνοντας τα παράθυρα στον τελευταίο όροφο.

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Όπως και όλα τα άλλα παράθυ-ρα στην γκρίζα πολυκατοικία, ήταν φωτισμένα.

«Η Νέτε Χέρμανσεν; Αστυνομία», είπε στο θυροτηλέφωνο. «Θα ήθελα να σας κάνω ορισμένες ερωτήσεις. Θα είχατε την κα-λοσύνη να μου ανοίξετε;»

«Τι είδους ερωτήσεις;» «Τίποτα το ασυνήθιστο. Ρουτίνας».«Έχει να κάνει με τους πυροβολισμούς στην Μπλόγκορντσγκε-

δε, τις προάλλες; Η αλήθεια είναι πως κάτι άκουσα, ναι. Αν θέλε-τε, κάντε λίγο πίσω και δείξτε μου το σήμα σας. Πρέπει να προ-σέχει κανείς στις μέρες μας».

Ο Καρλ έκανε νόημα στον Άσαντ να περιμένει στην πόρτα, κιύστερα οπισθοχώρησε στο χώρο ανάμεσα στα μικρά παρτέρια του ισογείου, έτσι που το φως έπεφτε πάνω στο πρόσωπό του.

Πέρασαν μερικές στιγμές προτού ανοίξει ένα παράθυρο στοντελευταίο όροφο και ξεπροβάλει ένα κεφάλι.

Ο Καρλ σήκωσε το σήμα του όσο πιο ψηλά μπορούσε.Τριάντα δευτερόλεπτα αργότερα, ακούστηκε ένα βουητό από

το θυροτηλέφωνο.

ΕΝΟΧΗ 377

Έπειτα από μια φαινομενικά ατελείωτη και ολοένα πιο ξέπνοη ανάβαση μέχρι τον τέταρτο όροφο, βρήκαν την πόρτα του διαμε-ρίσματος ορθάνοιχτη, οπότε η ένοικος προφανώς δεν ήταν και τόσο προσεκτική.

«Ω!» αναφώνησε, καθώς τρόμαξε βλέποντας τον Καρλ να μπαίνει στο ελαφρώς πνιγηρό χολ, με τον Άσαντ να στέκει ακρι-βώς πίσω του. Η διαρκής απειλή από τις συμμορίες μεταναστώντου Νέρεμπρο είχε αφήσει το αποτύπωμά της και εδώ.

«Α, με συγχωρείτε, όμως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε, ο βοηθός μου είναι. Τελείως άκακος άνθρωπος», είπε ο Καρλ.

Ο Άσαντ έτεινε το χέρι του. «Πώς είστε, κυρία Χέρμανσεν;» Έκανε μια υπόκλιση σαν σχολιαρόπαιδο του παλιού καιρού πουζητούσε από μια συμμαθήτριά του να χορέψουν στη γιορτή με την οποία έκλεινε η χρονιά. «Χαφέζ αλ-Άσαντ, όμως μπορείτε να με λέτε Άσαντ. Χαίρω πολύ για τη γνωριμία».

Η γυναίκα δίστασε για λίγο, προτού σφίξει το χέρι του.«Μήπως θα θέλατε ένα φλιτζάνι τσάι;» ρώτησε, σαν να μην

έβλεπε τον Καρλ που κουνούσε επίμονα το κεφάλι σε άρνηση.Το καθιστικό ήταν όπως θα περίμενε κανείς για μια κυρία της

ηλικίας και της κοινωνικής της τάξης. Ένα συνονθύλευμα από βα-ριά έπιπλα και αναμνηστικά μιας πολύχρονης ζωής. Μονάχα η απουσία κορνιζαρισμένων οικογενειακών φωτογραφιών φάνταζε παράξενη. Ο Καρλ θυμήθηκε τη σύντομη ενημέρωση που του έκανε η Ρόζε για τη ζωή της Νέτε Χέρμανσεν. Υπήρχαν σοβαροίλόγοι για την απουσία τέτοιων φωτογραφιών.

Η ηλικιωμένη γυναίκα ήρθε με το τσάι πάνω σε ένα δίσκο, κου-τσαίνοντας ελαφρά, όμως ήταν εμφανίσιμη, παρά τα εβδομήντατρία χρόνια της. Ξανθά μαλλιά, προφανώς βαμμένα, και κουρε-μένα με πολύ κομψό τρόπο. Ήταν φανερό πως η οικονομική άνε-ση είχε βελτιώσει τη ζωή της, παρά τις ατυχίες που της είχαν συμ-βεί. Τα χρήματα, γενικά, είχαν αυτό το πλεονέκτημα.


«Τι υπέροχο φόρεμα!» σχολίασε ο Άσαντ.Εκείνη δεν είπε τίποτα, μόνο τού σέρβιρε το τσάι.«Για τους πυροβολισμούς στη Μπλόγκορντσγκεδε έχετε έρθει,

έτσι δεν είναι;» ρώτησε, καθώς καθόταν ανάμεσά τους κι έσπρω-χνε ένα πιατάκι με μπισκότα προς το μέρος του Καρλ.

Ο Καρλ αρνήθηκε το κέρασμα και ανακάθισε στην πολυθρό-να του.

«Για την ακρίβεια, όχι, άλλος είναι ο λόγος. Το 1987, ορισμέ-νοι άνθρωποι εξαφανίστηκαν, και από τότε δεν έδωσαν σημεία ζωής. Αυτό που ελπίζουμε, Νέτε...» Έκανε μια παύση. «Μου επι-τρέπεις να σε λέω Νέτε;»

Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά. Κάπως διστακτικά ίσως, αν και δε θα το έλεγε κανείς με σιγουριά.

«Αυτό που ελπίζουμε είναι πως θα μπορούσες εσύ να μας βοη-θήσεις να ανακαλύψουμε τι απέγιναν».

Δύο λεπτές ρυτίδες σχηματίστηκαν στο μέτωπό της. «Εντάξει,αν μπορώ να φανώ χρήσιμη».

«Έχω εδώ μια περίληψη που αναφέρεται σε μια συγκεκριμέ-νη περίοδο της ζωής σου. Βλέπω ότι αντιμετώπισες κάποιες ση-μαντικές δυσκολίες. Θα ήθελα να ξέρεις πως εμείς που συμμετέ-χουμε στην έρευνα αυτή ειλικρινά αγανακτούμε με την κακοποί-ηση που υπέστησαν γυναίκες όπως εσύ».

Η ηλικιωμένη ανασήκωσε το ένα φρύδι της. Μήπως όλα αυτάτην έκαναν να αισθάνεται άβολα; Το πιθανότερο.

«Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένος να ανοίξω παλιές πληγές, όμως δεν παύει να αποτελεί γεγονός ότι αρκετά από τα αγνοού-μενα άτομα συνδέονταν με το ίδρυμα που λειτουργούσε στο Σπρό-γκε. Θα επανέλθω σε αυτό σε πολύ λίγο». Ήπιε μια γουλιά απότο τσάι του. Κάπως πικρό για τα γούστα του, αλλά χίλιες φορές καλύτερο από την ψαρόκολλα που έφτιαχνε ο Άσαντ. «Ο βασικόςλόγος που ήρθαμε εδώ είναι επειδή κάνουμε έρευνα για την εξα-

ΕΝΟΧΗ 379

φάνιση του ξαδέρφου σου, του Τάγκε Χέρμανσεν, το Σεπτέμβριο του 1987».

Εκείνη τούς κοίταξε λοξά. «Ο ξάδερφός μου, ο Τάγκε; Εξαφα-νίστηκε; Χρόνια έχω να του μιλήσω, όμως λυπάμαι που το μαθαί-νω. Δεν το ήξερα».

«Καταλαβαίνω. Περάσαμε νωρίτερα σήμερα από το συνεργείο του, στο Μπρέντερουπ. Εκεί βρήκαμε αυτό το φάκελο».

Τον έβγαλε από την πλαστική θήκη του και της τον έδειξε.«Ναι, το θυμάμαι. Είχα γράψει στον Τάγκε, τον προσκάλεσα

να έρθει να με επισκεφτεί. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δε μου απά-ντησε ποτέ».

«Δε φαντάζομαι να έχεις κάποιο αντίγραφο εκείνου του γράμ-ματος; Κάποια φωτοτυπία ή αντίγραφο από καρμπόν, ίσως;»

Η γυναίκα χαμογέλασε. «Λυπάμαι, όχι. Ήταν ένα απλό, χει-ρόγραφο γράμμα».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά.«Βρέθηκες σ’ εκείνο το ίδρυμα το ίδιο διάστημα με μια νοσο-

κόμα ονόματι Γκίτε Τσαρλς. Μήπως τη θυμάσαι;»Οι ρυτίδες στο μέτωπό της εμφανίστηκαν ξανά. «Ναι, βε-

βαίως και τη θυμάμαι. Δε θα ξεχάσω ποτέ κανένα πρόσωπο απότο Σπρόγκε».

«Η Γκίτε Τσαρλς επίσης εξαφανίστηκε, το ίδιο περίπου διά-στημα με τον ξάδερφό σου».

«Τι παράξενο».«Και η Ρίτα Νίλσεν». Αυτή η πληροφορία σαν να αιφνιδίασε κάπως τη Νέτε. Το μέ-

τωπό της έστρωσε, και ίσιωσε τους ώμους.«Η Ρίτα; Πότε συνέβη αυτό;»«Το τελευταίο πράγμα που γνωρίζουμε είναι ότι αγόρασε ένα

πακέτο τσιγάρα από ένα περίπτερο, εδώ παραπάνω στη Νέρε-μπρογκεδε, στις 4 Σεπτεμβρίου του 1987, στις δέκα και δέκα το


πρωί. Εκτός αυτού, η Mercedes της εντοπίστηκε στην οδό Κάπελ.Κάπου εδώ κοντά δε βρίσκεται κι αυτή;»

Τα χείλη της γυναίκας σφίχτηκαν. «Είναι τρομερό αυτό πουμου λέτε. Η Ρίτα πέρασε από εδώ εκείνη τη μέρα. Στις 4 Σεπτεμ-βρίου, είπατε; Θυμάμαι πως ήταν κάπου στα τέλη του καλοκαι-ριού, αλλά όχι την ακριβή ημερομηνία. Είχα φτάσει σε ένα ση-μείο της ζωής μου όπου έκρινα πως έπρεπε να αντιμετωπίσω τοπαρελθόν μου. Λίγα χρόνια νωρίτερα είχα χάσει το σύζυγό μουκαι μου ήταν αδύνατο να προχωρήσω. Αυτός ήταν και ο λόγος που προσκάλεσα τη Ρίτα και τον Τάγκε».

«Ώστε η Ρίτα Νίλσεν σε επισκέφτηκε;»«Ναι, βεβαίως». Έγνεψε προς το τραπέζι. «Καθίσαμε εκεί και

ήπιαμε τσάι. Από τα ίδια φλιτζάνια που χρησιμοποιούμε και τώ-ρα. Έμεινε εδώ μια δυο ώρες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο παράξενο ήταν να τη βλέπω ξανά. Ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγ-ματα, καταλαβαίνετε. Δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις στο ίδρυμα».

«Μετά την εξαφάνισή της, οι Αρχές απηύθυναν έκκληση στους πολίτες για πληροφορίες. Η υπόθεση ακούστηκε πολύ στα μέσαενημέρωσης. Πώς και δεν επικοινώνησες με την Αστυνομία, Νέτε;»

«Αχ, τι τρομερό! Μα, τι μπορεί να της συνέβη;»Η ηλικιωμένη γυναίκα έμεινε να κοιτάζει το κενό για λίγο. Κι

αν δεν απάντησε στην ερώτηση του Καρλ ήταν επειδή κάτι δενπήγαινε καλά.

«Γιατί δεν επικοινώνησα με την Αστυνομία;» επανέλαβε τελι-κά. «Δεν μπορούσα, βλέπετε. Αναχώρησα με προορισμό τη Μα-γιόρκα την επομένη της επίσκεψής της, προκειμένου να αγορά-σω ένα σπίτι εκεί. Νομίζω πως πέρασαν έξι μήνες, μπορεί και πα-ραπάνω, μέχρι να ξαναδώ δανική εφημερίδα. Το σπίτι βρίσκεταιστη Σον Βίδα. Πηγαίνω το χειμώνα. Ο μόνος λόγος που δε βρί-

ΕΝΟΧΗ 381

σκομαι τώρα εκεί είναι επειδή είχα κάποιες ενοχλήσεις από πέ-τρες στα νεφρά, και προτιμώ να αντιμετωπιστεί το θέμα εδώ».

«Φαντάζομαι έχεις τα συμβόλαια αυτού του σπιτιού».«Φυσικά. Όμως τώρα έχω την αίσθηση πως με ανακρίνετε. Αν

με υποψιάζεστε για οτιδήποτε, θα σας παρακαλούσα να είστε ει-λικρινής απέναντί μου».

«Κάθε άλλο, Νέτε. Όμως πρέπει να διασταυρώσουμε ορισμέ-να πράγματα, κι ένα από αυτά είναι ο λόγος που δεν υπήρξε κά-ποια αντίδραση εκ μέρους σου όταν δημοσιοποιήθηκε η εξαφά-νιση της Ρίτα Νίλσεν. Θα μπορούσαμε να δούμε εκείνα τα συμ-βόλαια;»

«Μάλιστα. Ευτυχώς που δεν τα έχω αφήσει στη Μαγιόρκα, σω-στά;» είπε ελαφρώς θιγμένη. «Εκεί τα είχα, βέβαια, μέχρι πέρυσι, όταν σημειώθηκαν αρκετές διαρρήξεις στην περιοχή. Πρέπει να προσέχει κανείς στις μέρες μας».

Ήξερε ακριβώς πού βρίσκονταν τα έγγραφα, τα ακούμπησεμπροστά στον Καρλ και του υπέδειξε την ημερομηνία της αγο-ράς.

«Αγόρασα το σπίτι στις 30 Σεπτεμβρίου του 1987, όμως ήδηέψαχνα τρεις εβδομάδες κάποιο κατάλληλο ακίνητο και διαπραγ-ματευόμουν την τιμή. Ο ιδιοκτήτης προσπαθούσε να μου τη φέ-ρει. Απέτυχε, φυσικά».

«Όμως...»«Ναι, μεσολάβησε κάποιο διάστημα από τις τέσσερις του μή-

να, το αντιλαμβάνομαι αυτό, ωστόσο έτσι έγιναν τα πράγματα. Αν είστε τυχερός, ίσως να έχω κάπου φυλαγμένα και τα αεροπορικάεισιτήρια. Οπότε θα διαπιστώσετε πως δε βρισκόμουν στη χώρα.Αυτά, όμως, θα χρειαστώ περισσότερη ώρα για να τα βρω».

«Η σφραγίδα στο διαβατήριο ή σε κάποιο άλλο ταξιδιωτικό έγγραφο μας κάνει επίσης», είπε ο Καρλ. «Φαντάζομαι πως έχειςφυλαγμένα τα παλιά διαβατήρια και σίγουρα κάποιου είδους


σφραγίδα θα υπάρχει που να αποδεικνύει την ημερομηνία του τα-ξιδιού, έτσι δεν είναι;»

«Σίγουρα τα έχω φυλαγμένα, όμως θα πρέπει να περάσετε κά-ποια άλλη στιγμή, δυστυχώς. Θα πρέπει να τα ψάξω».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Ήταν σχεδόν βέβαιος πως η ηλι-κιωμένη γυναίκα έλεγε την αλήθεια. «Τι είδους σχέση είχες με την Γκίτε Τσαρλς, Νέτε; Αυτό θα μπορούσες να μου το πεις;»

«Κι εσάς τι σας νοιάζει;»«Ζητώ συγνώμη, έχεις δίκιο. Έπρεπε να είχα θέσει διαφορε-

τικά την ερώτησή μου. Το θέμα είναι πως έχουμε ελάχιστες πλη-ροφορίες σχετικά με την περίπτωση της Γκίτε. Δυστυχώς, όσοι τηγνώριζαν δε βρίσκονται εν ζωή, οπότε είναι δύσκολο να σχηματί-σουμε εικόνα για το τι είδους άτομο ήταν και για ποιο λόγο εξα-φανίστηκε. Πώς θα την περιέγραφες;»

Ήταν προφανές ότι επρόκειτο για μια τραυματική σχέση. Πώς θα μπορούσε μια κρατούμενη να περιγράψει θετικά τη δεσμοφύ-λακά της; Σαφώς θα είχε δίλημμα.

«Σου φέρθηκε σκληρά; Γι’ αυτό δυσκολεύεσαι να απαντήσεις;» πετάχτηκε ο Άσαντ.

Η Νέτε Χέρμανσεν έγνεψε καταφατικά. «Μου είναι αρκετά δύσκολο, οφείλω να το ομολογήσω».

«Επειδή το Σπρόγκε ήταν άσχημο μέρος; Κι αυτή ήταν μία από τις γυναίκες που σε κράτησαν εκεί πέρα, ναι;» συνέχισε ο Άσαντ με το βλέμμα καρφωμένο πάνω στο πιατάκι με τα μπι-σκότα.

Εκείνη έγνεψε και πάλι καταφατικά. «Χρόνια είχα να τη φέ-ρω στο νου μου, για να είμαι ειλικρινής. Όπως και το Σπρόγκε,άλλωστε. Τα όσα συνέβησαν εκεί δε θέλω ούτε να τα σκέφτομαι.Μας κρατούσαν τελείως απομονωμένες από τον έξω κόσμο, μας κατέστησαν στείρες. Έλεγαν πως υστερούσαμε νοητικά. Ούτε που ξέρω γιατί. Και παρότι η Γκίτε Τσαρλς δεν ήταν η χειρότερη, σε

ΕΝΟΧΗ 383

καμία περίπτωση, ποτέ δε με βοήθησε να ξεφύγω από εκείνο το μέρος».

«Κι από τότε, δεν είχες καμία άλλη επικοινωνία μαζί της;»«Καμία, δόξα τω Θεώ».«Έχουμε, επίσης, την περίπτωση ενός Φιλίπ Νέρβιγ. Τον θυ-

μάσαι, έτσι δεν είναι;»Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά, αδύναμα.«Κι αυτός εξαφανίστηκε εκείνη τη μέρα». Ήταν και πάλι η σει-

ρά του Καρλ να πάρει το λόγο. «Από τη χήρα του μάθαμε πως εί-χε λάβει μια πρόσκληση να έρθει στην Κοπεγχάγη. Μας είπες λί-γο πριν πως είχες φτάσει σε ένα στάδιο της ζωής σου όπου είχεςανάγκη να αντιμετωπίσεις το παρελθόν σου. Υπό μία έννοια, ο Φιλίπ Νέρβιγ ήταν υπεύθυνος για την ταλαιπωρία που υπέστης, έτσι δεν είναι; Εξαιτίας του έχασες την υπόθεση εις βάρος του Κουρτ Βεντ, σωστά; Εκείνος, λοιπόν, δεν ήταν ένας από τους αν-θρώπους με τους οποίους έπρεπε να ξεκαθαρίσεις τη σχέση σου,Νέτε; Η πρόσκληση που έλαβε, από εσένα ήταν;»

«Όχι, σε καμία περίπτωση. Εγώ προσκάλεσα μονάχα τον Τά-γκε και τη Ρίτα, κανέναν άλλο». Κούνησε το κεφάλι της. «Δεν κα-ταλαβαίνω. Τόσοι άνθρωποι μαζί, κι εγώ τους γνώριζα όλους. Τιστην ευχή μπορεί να συνέβη;»

«Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που ενεπλάκη ο Τομέας Q. Εκκρεμείς υποθέσεις, περιπτώσεις που απαιτούν ειδική έρευνα,αυτό είναι το αντικείμενό μας. Όλες αυτές οι ταυτόχρονες εξαφα-νίσεις, και μάλιστα από τη στιγμή που συνδέονται, μας δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο, όπως άλ-λωστε είπες κι εσύ».

«Ερευνάμε την περίπτωση ενός γιατρού, Κουρτ Βεντ ονομάζε-ται», παρενέβη ο Άσαντ.

Κάπως νωρίτερα απ’ ό,τι θα ήθελε ο Καρλ, όμως δεν ήταν ηπρώτη φορά που βιαζόταν ο βοηθός του.


«Υπάρχουν πολλά στοιχεία για τον άνθρωπο αυτό, που φαίνε-ται πως τον συνδέουν με τους αγνοούμενους», συνέχισε ο Άσαντ. «Ειδικά στην περίπτωση του Νέρβιγ».

«Ο Κουρτ Βεντ!» Η ηλικιωμένη γυναίκα ανασήκωσε το κεφάλι λες και ήταν γάτα που είχε εντοπίσει ένα πουλί πολύ κοντά της.

«Ναι, καταλαβαίνουμε πως κατά πάσα πιθανότητα ο άνθρω-πος αυτός είναι η αφετηρία για όλα τα δεινά που πέρασες», είπεο Καρλ. «Διαβάσαμε τα αρχεία του Νέρβιγ και είδαμε τον τρόπομε τον οποίο απέκρουσε τις κατηγορίες εις βάρος του πελάτη του και πώς τελικά τις έστρεψε εναντίον σου. Λυπάμαι που είμαι ανα-γκασμένος να σου θυμίσω αυτές τις καταστάσεις, όμως αν θα μπο-ρούσες να μας δώσεις μια ιδέα για το πώς συνδέεται ενδεχομένως ο Κουρτ Βεντ με την εξαφάνιση αυτών των ανθρώπων, θα σου ήμαστε πραγματικά ευγνώμονες».

Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά. «Θα το σκεφτώ, σαφώς».«Η δική σου υπόθεση, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν η πρώτη

μιας μακράς σειράς, όπου ο Κουρτ Βεντ κατόρθωσε να εξευτελί-σει κάθε έννοια της αλήθειας και να παρουσιάσει τα πράγματα έτσι όπως βόλευαν τον ίδιο, αδιαφορώντας για την αδικία που προκαλούσε με τον τρόπο αυτό. Εφόσον απαγγέλλονταν, κάποιαστιγμή, κατηγορίες εναντίον του, ενδεχομένως θα σε καλούσουν ως μάρτυρα. Πώς θα σου φαινόταν κάτι τέτοιο;»

«Το να καταθέσω εις βάρος του Κουρτ Βεντ; Α, όχι, αυτό δεθα το ήθελα σε καμία περίπτωση. Για εμένα, όλα αυτά ανήκουνοριστικά στο παρελθόν. Η δικαιοσύνη θα καταφέρει να τον αντι-μετωπίσει και χωρίς τη δική μου εμπλοκή. Ο Βελζεβούλης τρίβει,κατά πάσα πιθανότητα, τα χέρια του πανευτυχής, αυτή τη στιγμήπου μιλάμε».

«Σε καταλαβαίνουμε απόλυτα, Νέτε», είπε ο Άσαντ γέρνονταςπρος τα εμπρός, με ένα ύφος σαν να ετοιμαζόταν να γεμίσει ξα-νά το φλιτζάνι του.

ΕΝΟΧΗ 385

Ο Καρλ τον σταμάτησε με μια κίνηση του χεριού του.«Ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να τα πούμε και πάλι, σύντομα,

Νέτε. Ευχαριστούμε για το τσάι και τη φιλοξενία», είπε, ενημε-ρώνοντας τον Άσαντ με ένα νεύμα πως η επίσκεψη είχε λήξει. Ανέκαναν γρήγορα, μπορεί και να προλάβαινε να πεταχτεί από το σπίτι του για να αλλάξει ρούχα, προτού δοκιμάσει το κλειδί για το διαμέρισμα της Μόνα.

Ο Άσαντ ευχαρίστησε με τη σειρά του, τσιμπώντας με τρόποένα ακόμα μπισκότο, την ποιότητα του οποίου επαίνεσε, προτού σηκώσει ξαφνικά το δείκτη του στον αέρα.

«Μισό λεπτό, Καρλ. Είναι ένα ακόμα άτομο για το οποίο δε ρω-τήσαμε». Στράφηκε και κοίταξε τη Νέτε Χέρμανσεν. «Εξαφανίστη-κε κι ένας ψαράς από το Λούντεμπορ. Το όνομά του ήταν Βίγκο Μόγκενσεν. Μήπως κατά τύχη τον είχες γνωρίσει κάποια στιγμή; Το Λούντεμπορ δεν είναι μακριά από το Σπρόγκε με σκάφος».

Η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε. «Όχι, δυστυχώς το όνομααυτό μου είναι παντελώς άγνωστο».

«Κάπως σκερτσικός φαίνεσαι, Καρλ; Τι γυροφέρνει εκεί μέσα στο μυαλό σου;»

«Σκεπτικός, Άσαντ. Δεν υπάρχει η λέξη σκερτσικός. Όμως, τέλος πάντων, έχουμε πολλά πράγματα να σκεφτούμε, δε συμφωνείς;»

«Αυτό θα έλεγα κι εγώ, ναι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεταιμε αυτή την υπόθεση, Καρλ. Αν εξαιρέσουμε τον Βίγκο Μόγκεν-σεν, είναι λες κι έχουμε να κάνουμε με δύο υποθέσεις σε μία: ηΡίτα, η Γκίτε, ο Κουρτ Βεντ, ο Νέρβιγ και η Νέτε από τη μια με-ριά. Εδώ, ο ξάδερφος, ο Τάγκε, σαν να μην ταιριάζει, δεν έχει κα-μία σχέση με το Σπρόγκε, απ’ ό,τι ξέρουμε. Από την άλλη, έχου-με τον Τάγκε και τη Νέτε. Κι αυτό σημαίνει πως είναι η μόνη πουέχει κάποια σχέση με όλα αυτά τα πρόσωπα».


«Ναι, ίσως και να έχεις δίκιο, Άσαντ, αν και δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό. Μπορεί να είναι ο Κουρτ Βεντ εκείνοςπου συνδέεται με όλες τις περιπτώσεις. Με αυτόν πρέπει να ασχο-ληθούμε τώρα. Η πιθανότητα μιας ομαδικής αυτοκτονίας ή μιαςσύμπτωσης που έχει να κάνει με ταυτόχρονα, δυσερμήνευτα ατυ-χήματα, για κάποιο λόγο έπαψε να βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα μου».

«Για ξαναπές το αυτό, Καρλ. Η ατζέντα σου και τι ατυχήμα-τα;»

«Ξέχνα το, Άσαντ. Θα το συζητήσουμε αργότερα».

29Σπρόγκε 1955/Κοπεγχάγη, Σεπτέμβριος 1987

ΕΝΑ ΣΜΑΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ στεκόταν στην προβλήτα, χαιρετώντας λεςκαι η Νέτε με τη Ρίτα ήταν φίλες που είχαν λαχταρίσει να ξανα-δούν. Οι γυναίκες θύμιζαν παιδιά, έτσι που έκαναν φασαρία και χασκογελούσαν, καθαρές και περιποιημένες. Και η Νέτε δεν μπο-ρούσε να καταλάβει.

Τι λόγο είχαν να χαμογελούν; Το σκάφος από το Νίμπορ δενήταν κάποιου είδους σωστική λέμβος που είχε έρθει να τις γλιτώ-σει. Δεν ήταν η Κιβωτός του Νώε που θα τις μετέφερε σε μέροςασφαλές. Το αντίθετο, απ’ ό,τι είχε ακούσει. Το σκάφος ήταν κα-τάρα.

Η Νέτε κοίταξε πέρα από την κουπαστή, προς τη μεριά τουλόφου και του φάρου πάνω του, κι ύστερα παραπίσω, προς το συ-γκρότημα των κτιρίων με τις κόκκινες κεραμιδένιες σκεπές καιτους κίτρινους τοίχους, έτσι που τα παράθυρά τους έμοιαζαν με μάτια που παρακολουθούσαν το νησιωτικό τοπίο και τις δύστυ-χες ψυχές που γυρόφερναν εκεί. Μια μεγάλη μπαλκονόπορτα στο

ΕΝΟΧΗ 387

μεσαίο κτίριο άνοιξε διάπλατα και μια βραχύσωμη, στητή σιλου-έτα ξεπρόβαλε, με το ένα χέρι να στηρίζεται πάνω στο χερούλι. Ένας ναύαρχος που είχε βγει για να καλωσορίσει το στόλο, ή, πιοσωστά, η βασίλισσα του Σπρόγκε που επέβλεπε την επικράτειάτης. Η γυναίκα που έκανε απόλυτο κουμάντο σε αυτό το μέρος.

«Μήπως φέρατε τσιγάρα;» ήταν το πρώτο πράγμα που τους φώναξαν οι κοπέλες. Μάλιστα, μία από αυτές σκαρφάλωσε πάνωστους ξύλινους πασσάλους, τεντώνοντας τα χέρια της. Έτσι κι εί-χαν φέρει, θα έπιανε πρώτη σειρά.

Οι κοπέλες γυρόφερναν τις νεοφερμένες σαν κοπάδι από θο-ρυβώδεις χήνες. Ονόματα αντηχούσαν στον αέρα, παλάμες απο-ζητούσαν μια επαφή.

Η Νέτε έριξε μια ανήσυχη, κλεφτή ματιά στη Ρίτα, όμως εκεί-νη βρισκόταν στο στοιχείο της. Εκείνη είχε μαζί της τσιγάρα, και τα τσιγάρα ήταν το μονοπάτι προς την κορυφή της ιεραρχίας. Σή-κωσε τα πακέτα ψηλά πάνω από το κεφάλι της για να τα δουν οι κοπέλες, κι ύστερα εξίσου γρήγορα τα έχωσε στην τσέπη της. Διό-λου παράξενο που η προσοχή όλων στράφηκε προς το μέρος της.

Στη Νέτε παραχωρήθηκε ένα δωμάτιο κάτω από τη στέγη ενός κτιρίου. Ένας και μοναδικός φεγγίτης αποτελούσε το παράθυρό της προς τον κόσμο. Ο χώρος ήταν ψυχρός, ο άνεμος τρύπωνε από το ξεχαρβαλωμένο κούφωμα του παραθύρου. Υπήρχαν δύοκρεβάτια και μια μικρή βαλίτσα που ανήκε στη συγκάτοικό της.Αν δεν ήταν ο Εσταυρωμένος και δυο μικρές φωτογραφίες αστέ-ρων του κινηματογράφου που η Νέτε δεν αναγνώρισε, το μέροςθα έμοιαζε με κελί φυλακής.

Το δωμάτιο ήταν ένα από τα πολλά στη σειρά, κι έξω από τηνπόρτα υπήρχε μια μακριά γούρνα από μωσαϊκό, στην οποία πλέ-νονταν.


Σε όλη την παιδική της ηλικία, η Νέτε κόπιαζε για να καθαρίσει από τις σβουνιές τους στάβλους, όμως πάντοτε πρόσεχε πολύ την προσωπική της υγιεινή, έτριβε καλά μπράτσα και παλάμες με μια σκληρή βούρτσα, και το υπόλοιπο κορμί της με το σφουγγάρι.

«Πρέπει να είσαι το καθαρότερο παιδί σε όλο τον κόσμο», της έλεγε πάντοτε ο Τάγκε.

Εδώ, όμως, η καθαριότητα λάμβανε χώρα στη γούρνα, ενώ ολόγυρα επικρατούσε πανζουρλισμός, κι έτσι ήταν δύσκολο να πλυθεί κανείς σωστά. Οι κοπέλες μαζεύονταν όλες μαζί εκεί πέ-ρα, γδύνονταν μέχρι τη μέση και πλένονταν σαν φρενιασμένες, καθώς είχαν περιθώριο μόλις πέντε λεπτών. Χρησιμοποιούσαν τις ίδιες νιφάδες σαπουνιού όπως και στο Μπράινινγκ, που έκαναντα μαλλιά τους άκαμπτα σαν κράνη, κι εξίσου άσχημα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά, όταν τις χρησιμοποιούσαν, μύριζαν χειρότερα απ’ ό,τι προτού πλυθούν.

Η υπόλοιπη μέρα περνούσε με τους χτύπους της καμπάνας,την τήρηση ενός συγκεκριμένου ωραρίου και αυστηρή πειθαρχία. Η Νέτε σιχαινόταν αυτό το μέρος και φρόντιζε να μην έχει πολ-λά πάρε δώσε με τις υπόλοιπες, όπως είχε κάνει και στο σπίτι τηςανάδοχης οικογένειας. Το πλεονέκτημα ήταν πως έτσι μπορούσενα κλαίει τη μοίρα της με την ησυχία της, όμως μια σκιά κυριαρ-χούσε, μια σκιά που σκέπαζε τα πάντα: το Σπρόγκε ήταν νησί, απ’ όπου η διαφυγή φάνταζε αδύνατη. Ίσως κάποια φιλική ψυχή στις τάξεις του προσωπικού ή κάποια καλή φίλη ανάμεσα στις υπό-λοιπες κοπέλες να είχε καταστήσει την παραμονή εκεί περισσό-τερο υποφερτή, όμως οι γυναίκες που τις επιτηρούσαν ήταν αυ-στηρές και δύστροπες, και η Ρίτα είχε πολλά να κάνει, καθώς τρι-γύριζε κι έκλεινε συμφωνίες προκειμένου να σκαρφαλώσει στηνκλίμακα της ιεραρχίας, μέχρι τελικά να κάνει κουμάντο εκεί πέ-ρα, κυβερνώντας τις απλοϊκές υποτακτικές της καθισμένη στο θρόνο της.

ΕΝΟΧΗ 389

Το κρεβάτι απέναντι από της Νέτε ανήκε σε μια κοπέλα με λι-γοστό μυαλό, που όλη την ώρα φλυαρούσε κι έλεγε κάτι για παι-δάκια. Ο Χριστός τής είχε χαρίσει μια κούκλα, κι αν εκείνη κα-τάφερνε να τη φροντίσει αρκετά καλά, τότε μια μέρα θα ανταμει-βόταν με ένα δικό της παιδί, όπως επέμενε να ισχυρίζεται. Η Νέ-τε δεν μπορούσε να βγάλει άκρη μαζί της, ωστόσο πολλές από τις υπόλοιπες κοπέλες ήταν αρκετά έξυπνες. Μία από αυτές λαχτα-ρούσε όσο τίποτα να μάθει να διαβάζει, όμως το προσωπικό τηνειρωνευόταν, η επιθυμία της χαρακτηριζόταν «πολυτέλεια», και την ξαπόστελναν να δουλέψει.

Και η Νέτε δούλευε. Είχε ζητήσει να τη στείλουν στους στά-βλους, όμως το αίτημά της απορρίφθηκε. Κι ενώ η Ρίτα περνούσε τις μέρες της στο πλυσταριό, βράζοντας ρούχα και καλαμπουρί-ζοντας με τις υπόλοιπες, η Νέτε ήταν στην κουζίνα, καθάριζε λα-χανικά κι έτριβε κατσαρόλες. Κι όταν κουραζόταν και δούλευε πιο αργά, κάνοντας μια παύση για να χαζέψει έξω από το παράθυρο, γινόταν εύκολος στόχος. Το προσωπικό και οι υπόλοιπες κοπέλες τής κολλούσαν. Κάποια φορά, μία από τις κοπέλες την απείλησε με μαχαίρι και την πέταξε στο πάτωμα, και η Νέτε απάντησε στην πρόκληση εκσφενδονίζοντας ένα καυτό καπάκι στο πρόσωπο της άλλης και ρίχνοντας κλοτσιά σε ένα τηγάνι που στράβωσε. Κάπως έτσι κλήθηκε να παρουσιαστεί στο γραφείο της προϊσταμένης.

Η προϊσταμένη και το γραφείο της ήταν λες και αποτελούσανενιαίο οργανισμό. Εκείνη ήταν απόμακρη, το δωμάτιο ψυχρό καιαπρόσωπο, το περιεχόμενό του τακτοποιημένο συστηματικά. Ρά-φια με φακέλους στη μια πλευρά, αρχειοθήκες στην απέναντι. Μέσα σ’ εκείνα τα αρχεία, τα πεπρωμένα δεκάδων γυναικών έστε-καν στη σειρά, έτοιμα να εγκαταλείψουν για λίγο τη θέση τους,να αξιολογηθούν και να απορριφθούν.

«Λένε πως προκαλείς φασαρίες στην κουζίνα», είπε η προϊστα-μένη, κουνώντας δασκαλίστικα το δείκτη της.


«Άμα είναι έτσι, στείλτε με στους στάβλους. Εκεί θα είμαι φρό-νιμη», απάντησε η Νέτε, παρακολουθώντας τα χέρια της γυναί-κας να κινούνται νευρικά πάνω στο γραφείο. Εκείνα τα χέρια ήταν ένα παράθυρο. Μέσα από αυτά μπορούσε κανείς να διαβάσει τιςσκέψεις της προϊσταμένης, έλεγε η Ρίτα. Κι εκείνη κάτι θα ήξερε που το έλεγε, τόσες φορές που είχε κληθεί να παρουσιαστεί μπρο-στά της.

Δυο διαπεραστικά μάτια την αγριοκοίταξαν. «Ένα πράγμα πρέπει να καταλάβεις, Νέτε. Δεν είμαστε εδώ για να παραχωρού-με προνόμια που διευκολύνουν τη ζωή των τροφίμων. Παρότι έχε-τε όλες σας άθλιους χαρακτήρες και λειψά μυαλά, στόχος μας εί-ναι να σας διδάξουμε πως ακόμα και πράγματα τα οποία δεν προ-σφέρουν καμία απολύτως απόλαυση στη ζωή, μπορούν να παρέ-χουν σπουδαία οφέλη. Εδώ βρίσκεστε προκειμένου να μάθετε ναφέρεστε ως ανθρώπινα όντα και όχι σαν τα ζώα στα οποία προ-σομοιάζατε έως τώρα. Είναι κατανοητό αυτό;»

Η Νέτε κούνησε το κεφάλι αρνητικά, σχεδόν ανεπαίσθητα, τό-σο που και η ίδια παραλίγο να μην αντιληφθεί την κίνηση. Όμως η προϊσταμένη βρισκόταν σε εγρήγορση, και ξαφνικά τα χέριατης κοκάλωσαν.

«Θα μπορούσα να ερμηνεύσω αυτή την αντίδραση ως αυθά-δεια, Νέτε, όμως επί του παρόντος θα θεωρήσω πως είναι απλώς σημάδι ότι είσαι ηλίθια, απλοϊκή και κουφιοκέφαλη».

Ίσιωσε την πλάτη όπως καθόταν στην καρέκλα της. Το σώματης, από τη μέση και πάνω, ήταν ευτραφές. Οπωσδήποτε δεν απο-τελούσε αντικείμενο πόθου για την πλειονότητα των αντρών.

«Θα προτιμήσω να σε στείλω για ραπτική. Μερικούς μήνες νω-ρίτερα απ’ ό,τι είναι σωστό και πρέπον, όμως στην κουζίνα δε σεθέλουν άλλο».

«Μάλιστα, προϊσταμένη», είπε η Νέτε, με το βλέμμα καρφω-μένο στο πάτωμα.

ΕΝΟΧΗ 391

Η ραπτική δε θα μπορούσε να είναι χειρότερη, σκέφτηκε, όμως έκανε λάθος.

Αν και η Νέτε δεν τα κατάφερνε ιδιαίτερα με τις δαντέλες καιτα γαζιά στα σεντόνια, η δουλειά ήταν εντάξει. Το άσχημο ήτανη συνύπαρξη με τις άλλες κοπέλες. Το ότι βρισκόταν κλεισμένη μαζί τους σε ένα δωμάτιο, αναγκασμένη να ακούει τις φλυαρίες και τις ανοησίες τους. Τη μια στιγμή ήταν κολλητές φιλενάδες,την άλλη έτοιμες να σκοτωθούν.

Η Νέτε καταλάβαινε πως υπήρχαν πολλά πράγματα στη ζωή για τα οποία είχε άγνοια. Δεν ήξερε γεωγραφία και ιστορία, δεν εί-χε γενικές γνώσεις. Και το ότι δυσκολευόταν τόσο πολύ με τα γράμ-ματα και τους αριθμούς σήμαινε πως ήταν υποχρεωμένη να δίνει βάση στις όποιες πληροφορίες έφταναν προφορικά σ’ εκείνη, και η Νέτε είχε γνωρίσει ελάχιστους ανθρώπους στη ζωή της που είχαν κατορθώσει να κεντρίσουν την προσοχή της κατ’ αυτό τον τρόπο.

Είχε εξασκηθεί αρκετά στην τέχνη τού να μην ακούει, όμωςστο δωμάτιο ραπτικής δεν είχε πια αυτή την επιλογή. Οι ανού σιες φλυαρίες κατέκλυζαν το χώρο και της τσάκιζαν τα νεύρα. Δέκα ώρες κάθε μέρα.

«Γκρέτε, έλα, καλή μου, πέρασέ μου την κλωστή», μπορεί ναέλεγε μια, κι αμέσως η Γκρέτε απαντούσε χολωμένη: «Τι θαρρείς πως είμαι, η χαζή δούλα σου; Η υπηρέτριά σου;»

Κάπως έτσι άλλαζε το κλίμα, από τη μια στιγμή στην άλλη. Και όλες τους, εκτός από τη Νέτε και την κοπέλα που άκουγε ταπαράπονα, έσκαγαν στα γέλια, ενώ βρισιές εκτοξεύονταν στον αέ-ρα, ώσπου το ίδιο ξαφνικά φίλιωναν πάλι, και οι φλυαρίες συνε-χίζονταν, οι ίδιες επαναλαμβανόμενες ιστορίες.

Όμως, εκτός από την έλλειψη τσιγάρων, τις φήμες για γοητευ-τικούς άντρες σε καΐκια και τις τρομακτικές διηγήσεις για το χει-ρουργό και το νυστέρι του, πέρα στο Κορσέρ, ελάχιστα θέματασυζήτησης υπήρχαν.


«Κοντεύω να τρελαθώ εδώ πέρα», ψιθύρισε στη Ρίτα μια μέ-ρα, όταν την πέτυχε στο προαύλιο, λίγο πριν το μεσημεριανό.

Η Ρίτα την κοίταξε από την κορυφή μέχρι τα νύχια, λες καιήταν εμπόρευμα στο ράφι ενός μπακάλικου. «Θα φροντίσω να μας βάλουν στο ίδιο δωμάτιο. Έτσι θα μπορέσω να σου φτιάξω κάπως το κέφι».

Το ίδιο εκείνο βράδυ, η συγκάτοικος της Νέτε υπέστη έγκαυ-μα και χρειάστηκε να μεταφερθεί με το σκάφος στο νοσοκομείοτου Κορσέρ. Ακούστηκε πως πλησίασε πολύ το καζάνι στο πλυ-σταριό και πως από απροσεξία το έπαθε. Ήταν χαζή και αδέξια και το κούφιο κεφάλι της είχε χώρο μονάχα για τις ανοησίες πουέλεγε για εκείνη τη μικρή κούκλα της.

Οι κραυγές της ακούστηκαν μέχρι το δωμάτιο ραπτικής. Η Νέτε δεν ήξερε τι να σκεφτεί.

Η Ρίτα εγκαταστάθηκε στο δωμάτιο της Νέτε, και το γέλιο επέ-στρεψε στη ζωή της, για ένα σύντομο διάστημα, τουλάχιστον. Οι αστείες ιστορίες ακούγονταν ακόμα πιο αστείες όταν τις διηγού-νταν η Ρίτα, κι εκείνη ήταν καλή στο να τις συγκεντρώνει. Όμωςη συντροφιά της Ρίτα είχε και το τίμημά της, και η Νέτε ανακά-λυψε ποιο ήταν αυτό από την πρώτη κιόλας νύχτα.

Αντέδρασε, όμως η Ρίτα ήταν δυνατή και την έβαλε κάτω μετο ζόρι. Και όταν μια πνιχτή κραυγή ηδονής ξέφυγε από τα χεί-λη της Νέτε, αφέθηκε σε αυτή την κατάσταση.

«Κράτα το στόμα σου κλειστό, Νέτε. Έτσι και μαθευτεί παρα-έξω τι κάνουμε, είσαι τελειωμένη, κατάλαβες;» είπε με σφιγμέναδόντια η Ρίτα.

Και η Νέτε κατάλαβε.Η Ρίτα δεν ήταν δυνατή μονάχα στο σώμα, αλλά και στο μυα-

λό, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η Νέτε. Και παρότι η Ρίτα απεχθα-

ΕΝΟΧΗ 393

νόταν που βρισκόταν στο νησί, δεν έδειχνε να αμφιβάλλει στιγμή πως κάποιο φωτεινότερο μέλλον την περίμενε. Ήταν πεπεισμέ-νη πως μια μέρα θα έβρισκε τρόπο να δραπετεύσει, και μέχρι ναέρθει εκείνη η μέρα, ήξερε καλύτερα από κάθε άλλη πώς να κά-νει τη ζωή της άνετη.

Κατάφερνε να εξασφαλίζει τις καλύτερες δουλειές, και στηντραπεζαρία πάντοτε σερβιριζόταν πρώτη. Κάπνιζε τσιγάρα πίσωαπό την αποθήκη, τη νύχτα πλάγιαζε με τη Νέτε και τη μέρα ήταν η αντιβασίλισσα του νησιού.

«Τέλος πάντων, αυτά τα τσιγάρα πού τα βρίσκεις;» τη ρωτού-σε κάθε τόσο η Νέτε, κι απάντηση δεν έπαιρνε, μέχρι που μια ανοιξιάτικη νύχτα αντιλήφθηκε τη Ρίτα να σηκώνεται από το κρε-βάτι, να φοράει τα ρούχα της και να τραβάει το μάνταλο της πόρ-τας τελείως αθόρυβα.

Από στιγμή σε στιγμή θα χτυπήσει συναγερμός, σκεφτόταν η Νέ-τε. Σε όλες τις πόρτες υπήρχε μια μικρή περόνη, η οποία πεταγόταν μόλις άνοιγε η πόρτα, ενεργοποιώντας ένα κουδούνι το οποίο συγκέ-ντρωνε στη στιγμή τα μέλη του προσωπικού, τα οποία ξυλοφόρτω-ναν την απείθαρχη τρόφιμο και την έβαζαν να ηρεμήσει σε ένα από τα δωμάτια σκέψης, όπως ονόμαζαν τα κελιά τιμωρίας. Όμως το κουδούνι δε χτύπησε, γιατί η Ρίτα είχε φρακάρει το μηχανισμό.

Μόλις η Ρίτα εξαφανίστηκε στο διάδρομο, η Νέτε σηκώθηκε για να δει τι είχε κάνει, και ανακάλυψε ένα κομμάτι σύρμα, ευφυώς λυγισμένο, το οποίο έπιανε στην τρύπα της περόνης όταν άνοιγεη πόρτα. Τόσο απλό.

Η Νέτε χρειάστηκε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα για ναβάλει το φόρεμά της και να βγει ακροπατώντας στο διάδρομο, ώστε να ακολουθήσει τη συγκάτοικό της, ενώ η καρδιά της χτυ-πούσε σαν ταμπούρλο. Ένα τρίξιμο μιας σανίδας στο πάτωμα ή ενός αλάδωτου μεντεσέ αρκούσε για να ανοίξουν οι πύλες της Κό-λασης. Όμως η Ρίτα τής είχε δείξει το δρόμο.


Φτάνοντας στην εξωτερική πόρτα, η Νέτε τη βρήκε ξεκλείδωτη, καθώς η Ρίτα και πάλι είχε εξουδετερώσει τα μέτρα ασφαλείας.

Από κάποια απόσταση είδε τη σιλουέτα της να περνάει μπρο-στά από το κοτέτσι και να κατηφορίζει στο λιβάδι, σαν να ήξερε πού βρισκόταν κάθε πέτρα και κάθε λασπόλακκος μέσα στο σκοτάδι.

Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πως η Ρίτα τραβούσε προς το Ησυχαστήριο, όπως έλεγαν το πιο απομακρυσμένο σπιτάκι, που έβλεπε προς τα δυτικά. Εκεί επέτρεπαν στις κοπέλες με την καλύ-τερη συμπεριφορά να περνούν τις ώρες της μέρας, στη διάρκεια μιας εβδομάδας διακοπών, όπως τις αποκαλούσαν. Τον παλιό και-ρό, το κτίριο ονομαζόταν «Σπίτι της Πανούκλας», κι εκεί έστελναν σε καραντίνα τους ναύτες που κουβαλούσαν μεταδοτικές αρρώ-στιες. Αλλά όπως ανακάλυψε η Νέτε εκείνο το βράδυ, η πανούκλα εξακολουθούσε να φωλιάζει εκεί πέρα.

Κάποια μικρά σκάφη φορτωμένα με δίχτυα και ψαροκασέλεςήταν αραγμένα στην ακτή, και μέσα στο Ησυχαστήριο τρεμόπαι-ζε το αδύναμο φως από δύο λάμπες παραφίνης.

Η Νέτε πλησίασε με προσοχή κι έριξε μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο. Το θέαμα που αντίκρισε την άφησε εμβρόντητη.Στη μια άκρη του μικρού τραπεζιού όπου γευμάτιζαν οι κοπέλες,στοιβάζονταν αρκετές κούτες τσιγάρων, και σκυμμένη στην άλλη άκρη, με τις παλάμες πάνω στην επιφάνεια του τραπεζιού, ήταν η Ρίτα, γυμνή και με τα οπίσθια τουρλωμένα, ώστε να διευκολύ-νει τον άντρα που στεκόταν από πίσω να μπει μέσα της.

Δύο ακόμα άντρες περίμεναν τη σειρά τους. Τα πρόσωπά τους ήταν ξαναμμένα, τα γουρλωμένα μάτια τους καρφωμένα στο θέ-αμα μπροστά τους. Τρεις ψαράδες. Και η Νέτε γνώριζε πολύ κα-λά εκείνον που έστεκε στα δεξιά.

Ήταν ο Βίγκο Μόγκενσεν.

ΕΝΟΧΗ 395

Αναγνώρισε τη φωνή του Βίγκο στο θυροτηλέφωνο αμέσως. Αυτή τη φορά, η καρδιά της χτυπούσε δυνατά καθώς αφουγκραζόταν τα βήματα που αντηχούσαν στη σκάλα. Και όταν άνοιξε την πόρ-τα, κατάλαβε αμέσως πως τα πράγματα θα ήταν δυσκολότερα αυ-τή τη φορά.

Ο Βίγκο τη χαιρέτησε με βαθιά, θερμή φωνή και πέρασε από δίπλα της για να βρεθεί στο διάδρομο, λες κι ερχόταν συχνά στοσπίτι. Εξακολουθούσε να είναι γοητευτικός άντρας, ικανός να ξυ-πνήσει τα αισθήματα μιας γυναίκας, ακριβώς όπως είχε κάνει κιεκείνη τη μέρα στο πανηγύρι. Η επιδερμίδα του, που παλιά ήταντόσο τραχιά, τώρα έμοιαζε πιο λεία, τα γκρίζα μαλλιά του ήτανπεριποιημένα και πιο μαλακά απ’ ό,τι τα θυμόταν η Νέτε.

Τόσο μαλακά, που σκέφτηκε πως ίσως και να περνούσε τα δά-χτυλά της ανάμεσά τους, αφού τον σκότωνε.


Ο ΚΑΡΛ ΞΥΠΝΗΣΕ ΑΛΑΦΙΑΣΜΕΝΟΣ, χωρίς να ξέρει ούτε τι μέρα ήτανούτε γιατί το υπνοδωμάτιο του θύμισε παζάρι σε κάποιο τσιμεντέ-νιο γκέτο μεταναστών. Άραγε, η μυρωδιά που τρύπωνε στα ρου-θούνια του ήταν από τα σιροπιαστά, καυτά ροφήματα που ετοί-μαζε ο Άσαντ και απ’ ό,τι κεράσματα του είχαν περισσέψει, συν-δυασμένη με μια δύσοσμη υποψία χειρουργείου;

Άπλωσε το χέρι να πιάσει το ρολόι του και διαπίστωσε πως ηώρα ήταν εννέα και είκοσι πέντε πρώτα λεπτά.

«Σκατά!» αναφώνησε πάνω στη σαστιμάρα του, καθώς πετού-σε πέρα το πάπλωμα. Γιατί δεν τον είχε ξυπνήσει κανείς; Τώρα, ο Γέσπερ θα αργούσε. Όπως και ο ίδιος, άλλωστε.

Του πήρε λιγότερο από πέντε λεπτά για να απαλλαγεί από τη


βρόμα της προηγούμενης μέρας και να ρίξει πάνω του κάποια σχετικά καθαρά ρούχα. «Άντε, κουνήσου, Γέσπερ!» φώναξε, ενώκοπανούσε για δεύτερη φορά την πόρτα του θετού του γιου. «Έχεις αργήσει, και δε σου φταίει κανείς γι’ αυτό».

«Τι τρέχει, Καρλ; Για την εκκλησία ετοιμάζεσαι; Στις δέκα ξε-κινάει η λειτουργία, προλαβαίνεις», σχολίασε κάπως επιφυλακτι-κά ο Μόρτεν. Στεκόταν μπροστά στην κουζίνα, φορώντας τις πι-τζάμες και την αγαπημένη του ποδιά, θυμίζοντας χαρακτήρα βγαλμένο από τις σελίδες κάποιου κόμικ.

«Καλημέρα, Καρλ», ακούστηκε μια φωνή από το καθιστικό. «Ωραίο πράγμα το χουζούρι, ε;»

Ένας χαλαρός και άνετος Μίκα, ντυμένος από την κορυφή έως τα νύχια στα άσπρα, του χαμογελούσε πλατιά. Μπροστά του, ο Χάρντι ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, όχι πως είχε κι άλλη επιλογή, ενώ στο τροχήλατο τραπεζάκι στο πλευρό του υπήρχανδύο αχνιστές κούπες που περιείχαν ένα υγρό στο οποίο βουτούσεκάτι πανιά ο Μίκα κι έβαζε κομπρέσες πάνω στο παράλυτο κορ-μί του μεγαλόσωμου άντρα.

«Φρεσκάρουμε λιγάκι τον Χάρντι. Είπε πως του φαινόταν πωςμύριζε κάπως, οπότε χρησιμοποιούμε ένα συνδυασμό καμφοράςκαι μενθόλης. Έτσι θα είναι και πάλι μυρωδάτος, καλά δε λέω, Χάρντι;»

«Μέρα, Καρλ», είπε το κεφάλι στην άκρη του ωχρού, ισχνούκορμιού.

Ο Καρλ συνοφρυώθηκε, ενώ την ίδια στιγμή που ο Γέσπερ βρυχάτο από το δωμάτιο του πάνω ορόφου πως ο Καρλ ήταν ομεγαλύτερος παπάρας σε ολόκληρο τον πλανήτη, συνειδητοποί-ησε μια μικρή λεπτομέρεια που είχε να κάνει με το Γρηγοριανόημερολόγιο.

«Είναι Κυριακή, ηλίθιε!» έβρισε τον εαυτό του, κρύβοντας τοπρόσωπο πίσω από τις παλάμες του. «Δε μου λέτε, τι γίνεται εδώ

ΕΝΟΧΗ 397

πέρα; Μαγέρικο σκέφτεσαι να ανοίξεις, Μόρτεν;» ρώτησε, ανα-φερόμενος στις μυρωδιές από φαγητά που κατέκλυζαν το σπίτι.

Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να μη σκέφτεται πόσο άσχημα πήρε την κάτω βόλτα η κουβέντα που είχε με τη Μόνα τοπροηγούμενο βράδυ.

Όχι, δυστυχώς δε θα μπορούσε να περάσει από το σπίτι της,γιατί έφευγε για να επισκεφτεί τη Ματίλντε, του είχε πει.

«Τη Ματίλντε;» ρώτησε εκείνος. «Και ποια είναι αυτή η Μα-τίλντε που πρέπει να επισκεφτείς;» Του ήρθε να ρίξει γροθιά στη μύτη του που έκανε μια τόσο ηλίθια ερώτηση.

«Η Ματίλντε; Η Ματίλντε τυγχάνει να είναι η μεγαλύτερη κό-ρη μου», του απάντησε, με μια φωνή τόσο παγερή, που συνέχιζενα του προκαλεί ρίγος μέχρι τα χαράματα, καθώς στριφογύριζε στο κρεβάτι του.

Γαμώτο. Του είχε αναφέρει μήπως κάποια στιγμή πως την άλ-λη κόρη της την έλεγαν Ματίλντε; Εκτός αυτού, είχε ενδιαφερθείο ίδιος να ρωτήσει; Φυσικά και όχι. Και τώρα, η ζημιά είχε γί-νει.

Άκουσε τον Μόρτεν να τιτιβίζει χαρωπά στο βάθος, όμως δενέδωσε σημασία σε ό,τι ενδεχομένως του έλεγε. «Για επανάλαβέ το αυτό», του είπε έπειτα από λίγο.

«Είπα “το πρωινό είναι έτοιμο”, Καρλ», απάντησε ο νοικάρης του. «Ένα ωραίο, χορταστικό πρωινό για πεινασμένες κοιλίτσεςκαι δύο αγόρια τρελά ερωτευμένα». Οι βλεφαρίδες του πετάριζαν καθώς το ανέφερε.

Ο τύπος είχε δαγκώσει άσχημα τη λαμαρίνα, σκέφτηκε ο Καρλ. Καιρός ήταν.

Ο Μόρτεν αράδιασε τις γαστριμαργικές δημιουργίες του στοτραπέζι τις κουζίνας. «Έτοιμοι. Τηγανητό σκόρδο πάνω σε φέτεςκαπνιστού αρνίσιου λουκάνικου και κατσικίσιο τυρί. Χυμός λαχα-νικών και τσάι κυνόροδου με μέλι».


«Ο Χριστός και η Παναγία», μουρμούρισε ο Καρλ και σκέφτη-κε μήπως θα ήταν καλύτερα να επέστρεφε στο κρεβάτι του.

«Σήμερα ξεκινάμε το πρόγραμμα ενδυνάμωσης του Χάρντι»,ανακοίνωσε ο Μίκα από το καθιστικό. «Και κάποια στιγμή θέλου-με να πονέσουμε, έτσι δεν είναι, Χάρντι;»

«Θα ήταν θαυμάσιο αυτό», απάντησε εκείνος.«Χωρίς να καλλιεργούμε υπερβολικές προσδοκίες, βεβαίως».«Τίποτα δεν προσδοκώ· το μόνο που κάνω είναι να ελπίζω».Ο Καρλ στράφηκε προς το μέρος του και ύψωσε τον αντίχει-

ρά του. Πώς ήταν δυνατό να κάθεται και να λυπάται τον εαυτό του, την ώρα που ο Χάρντι επιδείκνυε τέτοια στωικότητα;

«Μην ξεχάσεις να τηλεφωνήσεις στη Βίγκα, Καρλ», είπε ο Μόρτεν.

Μάλιστα. Να και η απάντηση.

Ο Καρλ καθόταν και μουρμούραγε πάνω από το λουκάνικό του, χωρίς να ασχολείται με τον Γέσπερ που είχε κατεβάσει κάτι μού-τρα μέχρι το πάτωμα. Αυτή η ιστορία με τη Βίγκα δε θα είχε κα-λή κατάληξη. Μάλιστα, είχε αποφασίσει να μην ασχοληθεί άλλο,όταν η λύση αποκαλύφθηκε ξαφνικά μπροστά του, λογικότατη και απλούστατη, μια επιφοίτηση που τον οδήγησε να ευχαριστή-σει ευγενικά τον Μόρτεν για το πρωινό, παρότι δυσκολευόταν ναθυμηθεί αν είχε δοκιμάσει ποτέ άλλοτε στη ζωή του κάτι τόσο αη-διαστικό.

«Χαίρομαι που τηλεφώνησες», είπε η Βίγκα. Ήταν από τις σπάνιες φορές που ακουγόταν σφιγμένη. Γενικά, επρόκειτο γιαμια γυναίκα η οποία είχε την τάση να κινείται έχοντας ως αφετη-ρία την πεποίθηση πως ο κόσμος όφειλε να προσαρμόζεται στιςανάγκες της. Όμως δεν έφταιγε ο Καρλ που η Βίγκα σχεδίαζε ναπαντρευτεί πριν ακόμα πάρουν διαζύγιο.

ΕΝΟΧΗ 399

«Μίλησες με την τράπεζα, Καρλ;» τον ρώτησε, μπαίνοντας κα-τευθείαν στο ψητό.

«Καλή σου μέρα κι εσένα, Βίγκα. Όχι, δε μίλησα με καμία τράπεζα. Δεν υπήρχε λόγος».

«Μάλιστα. Δηλαδή, τώρα θα μου πεις ότι μπορείς να συγκε-ντρώσεις εξακόσιες πενήντα χιλιάδες χωρίς να χρειαστεί να πά-ρεις δάνειο; Μήπως θα σε βοηθήσει ο Χάρντι;»

Ο Καρλ γέλασε. Ο σαρκασμός της θα ξεθύμαινε σε ένα λε-πτό.

«Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση για το ποσό που ζητάς,Βίγκα. Άλλωστε, το μισό σπίτι είναι δικό σου».

«Καρλ, ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω...» Είχε μείνει άφωνη.Ο Καρλ κάγχασε από μέσα του. Δεν είχε ολοκληρώσει αυτό

που θα έλεγε.«Όμως, πέρα από αυτό, υπάρχουν και ορισμένοι εκκρεμείς λο-

γαριασμοί. Κάθισα και υπολόγισα κάποια πραγματάκια».«Εκκρεμείς λογαριασμοί;»«Ακριβώς, γλυκιά μου. Εσύ μπορεί να εξακολουθείς να ζεις

στην εποχή των χίπηδων, όμως δυστυχώς εμείς, οι κοινοί θνητοί,δεν κατοικούμε πλέον στον κόσμο των λουλουδιών και του ελεύ-θερου έρωτα. Ζούμε στην εποχή του εγωισμού, και τώρα πια τα πάντα αποτιμώνται σε κορόνες και κεφάλαια».

Απόλαυσε τη σιωπή που ακολούθησε. Ποιος θα το φανταζό-ταν πως η Βίγκα ήταν ικανή να το βουλώσει. Ο Καρλ ένιωθε λεςκι είχε δύο μέρες ρεπό για τα Χριστούγεννα.

«Λοιπόν, άκου. Πρώτα απ’ όλα, έχουμε τα πέντε με έξι χρόνιαπου ζει ο Γέσπερ εδώ, μαζί μου. Τρία χρόνια στο λύκειο δεν ήτανφτηνά, άσχετα αν κατάφερε να αποφοιτήσει ή όχι. Και το κολέ-γιό του στοιχίζει ένα σωρό λεφτά. Όμως, ας πούμε πως θα μοι-ραστούμε τα έξοδα στη μέση, ογδόντα χιλιάρικα το χρόνο. Το δι-καστήριο σίγουρα θα το έβρισκε απόλυτα λογικό αυτό».


«Για μισό λεπτό», πετάχτηκε εκείνη. Όπως ακούστηκε, ο κα-βγάς μάλλον είχε ξεκινήσει. «Δεν έπαψα στιγμή να πληρώνω για τα έξοδα του Γέσπερ. Δύο χιλιάδες κορόνες το μήνα».

Τώρα, ήταν η σειρά του Καρλ να αιφνιδιαστεί.«Τι έκανε λέει; Ελπίζω να έχεις τις αποδείξεις, γιατί εγώ δεν

είδα δεκάρα τσακιστή από τα λεφτά που ανέφερες».Φαρμακερή απάντηση. Η Βίγκα σώπασε και πάλι.«Λοιπόν, Βίγκα. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, την ίδια σκέψη κάνου-

με. Το αγγελούδι σου τσέπωνε τα λεφτά όλο αυτό το διάστημα».«Το σκατόπαιδο», είπε αγριεμένα εκείνη.«Εντάξει, Βίγκα, άκουσέ με. Τώρα πια, δεν μπορούμε να κά-

νουμε τίποτα επ’ αυτού. Το αφήνουμε πίσω μας και προχωράμε. Θες, απ’ ό,τι κατάλαβα, να στεφανωθείς εκείνο τον τύπο, τον Κουρ-κουμά, στο Πιλαφιστάν, σωστά; Σου προτείνω, λοιπόν, το εξής: εγώ σου δίνω τα εξακόσια πενήντα χιλιάρικα κι εσύ μου δίνεις σα-ράντα χιλιάρικα επί έξι φορές για τα δίδακτρα του Γέσπερ – τα τέσσερα χρόνια στο ενιαίο σχολείο και τα δύο χρόνια που έχει ακό-μα στο κολέγιο. Αν δε θες να πληρώσεις για το κολέγιο, τότε μου δίνεις απλώς εκατόν πενήντα χιλιάρικα και τον παίρνεις να ζήσει μαζί σου μέχρι να ολοκληρώσει την προετοιμασία ώστε να πάει στο πανεπιστήμιο, ή δεν ξέρω πού αλλού. Εσύ αποφασίζεις».

Η σιωπή της ήταν αποκαλυπτική. Με δυο λόγια, ο Κουρκου-μάς και ο Γέσπερ δεν ήταν αυτό που λέμε κολλητοί.

«Εκτός αυτού, έχουμε και τα δικά σου περιουσιακά στοιχεία.Έριξα μια πρόχειρη ματιά στο διαδίκτυο και βρήκα πως εκείνο το καλύβι σου εκτιμάται στα πεντακόσια χιλιάρικα, πράγμα πουσημαίνει πως τα διακόσια πενήντα χιλιάρικα είναι δικά μου. Οπό-τε, συνολικά, σου δίνω εξακόσια πενήντα χιλιάρικα, μείον δια-κόσια σαράντα χιλιάρικα που μου χρωστάς εσύ για τον Γέσπερ, μείον διακόσια πενήντα χιλιάρικα από το σπίτι σου, οπότε μένουν εκατόν εξήντα χιλιάδες κορόνες, συν τα μισά αντικείμενα του σπι-

ΕΝΟΧΗ 401

τιού, φυσικά. Μπορείς να περάσεις να τα παραλάβεις όποτε σε εξυπηρετεί».

Έριξε μια ματιά ολόγυρα στα έπιπλα και σχεδόν δαγκώθηκεγια να μη γελάσει.

«Είσαι σίγουρος πως υπολόγισες τα ποσά σωστά;» τον ρώτησε τελικά η Βίγκα.

«Θα σου στείλω με το ταχυδρομείο ένα κομπιουτεράκι, σε πε-ρίπτωση που ο Κουρκουμάς δυσκολεύεται να προσθέσει με το νου του τόσο μεγάλα νούμερα», προσφέρθηκε ο Καρλ. «Το θετικό, βέ-βαια, είναι πως δε θα χρειάζεται να δίνεις τα δύο χιλιάρικα κάθεμήνα για τον Γέσπερ. Ό,τι λεφτά ήταν να τσεπώσει το καμάρι σου, τα τσέπωσε. Κι εγώ θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε να ολο-κληρώσει το προπαρασκευαστικό πρόγραμμα του κολεγίου. Πώςσου ακούγεται η συμφωνία;»

Ακολούθησε μια παύση τόσο παρατεταμένη, ώστε ο Καρλ ήταν σίγουρος ότι η τηλεφωνική εταιρεία θα έτριβε τα χέρια της, βλέ-ποντας το λογαριασμό να ανεβαίνει.

«Δε μου αρέσει», είπε έπειτα από λίγο. «Η απάντηση είναι “όχι”».

Ο Καρλ κούνησε το κεφάλι του. Φυσικό κι επόμενο ήταν.«Μήπως θυμάσαι εκείνη την ευγενέστατη δικηγόρο στο Λίνγκμπι,

εκείνη που ανέλαβε τη χαρτούρα όταν αγοράσαμε το σπίτι;»Η Βίγκα μούγκρισε.«Που λες, από τότε εξελίχτηκε πολύ, πλέον έχει δικαίωμα πα-

ράστασης ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Στείλε σε αυτή τις διεκδικήσεις σου. Και να θυμάσαι κάτι, Βίγκα: ο Γέσπερ δεν εί-ναι αίμα μου. Οπότε, στην παραμικρή αναστάτωση, σου τον έστει-λα πακέτο. Και τα ποσά παραμένουν τα ίδια».

Για μία ακόμα φορά, τα ταμεία της τηλεφωνικής εταιρείας ρούφηξαν τα χρήματά του. Ο Καρλ άκουγε στο βάθος φωνές, πε-ρισσότερο φορτισμένες απ’ ό,τι συνήθως.


«Εντάξει, Καρλ. Ο Γκουρκαμάλ δέχεται, το ίδιο κι εγώ».Ο Θεός να έχει καλά τον κοντοστούπη Σιχ της και να ευλογεί

τα γένια του.«Όμως θέλω να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα», συνέχισε η Βί-

γκα εκνευρισμένη. «Έχει να κάνει με τη συμφωνία μας σχετικά με τη μητέρα μου. Συμφωνήσαμε πως θα την επισκεπτόσουν του-λάχιστον μία φορά την εβδομάδα, και δεν το έχεις κάνει. Αυτή τηφορά, θέλω να δω ότι την επισκέφτηκες γραπτώς. Έτσι και δεντην επισκεφτείς πενήντα δύο φορές το χρόνο, θα σου στοιχίζει από ένα χιλιάρικο κάθε φορά. Συνεννοηθήκαμε;»

Ο Καρλ έφερε στο νου του την πεθερά του. Άλλοι άνθρωποιπου υπέφεραν από άνοια δεν είχαν σοβαρές προοπτικές για το μέλλον, όμως με την Κάρλα Άλσινγκ ποτέ δεν ήξερες. Αυτός ο συμ-βιβασμός μπορούσε να αποδειχτεί επώδυνος οικονομικά.

«Θέλω να συμπεριλάβουμε και δώδεκα εβδομάδες διακοπώνμέσα στη συμφωνία», αποτόλμησε ο Καρλ.

«Δώδεκα εβδομάδες; Δεν είσαι βουλευτής, ξέρεις. Κανένας απλός άνθρωπος δεν έχει δώδεκα εβδομάδες διακοπών. Να αρκεστείςσε πέντε, όπως όλος ο κόσμος!»

«Δέκα», αντιπρότεινε εκείνος.«Αποκλείεται. Εφτά, και ούτε μία παραπάνω».«Οχτώ, αλλιώς βγάλε άκρη μ’ εκείνη τη δικηγόρο στο Λίν-

γκμπι».Νέα παύση.«Εντάξει, οχτώ», απάντησε τελικά η Βίγκα. «Όμως θα κάθε-

σαι τουλάχιστον μία ώρα τη φορά, ξεκινώντας από σήμερα. Όσογια τα πράγματα του σπιτιού, δε θέλω τίποτε από το σκουπιδαριόσου, να ’σαι καλά. Ποιος θα ήθελε ένα ραδιόφωνο Bang & Olufsenαπό το 1982, τη στιγμή που ο Γκουρκαμάλ έχει ένα Samsung μεέξι ηχεία, τελευταίας τεχνολογίας; Οπότε, όχι, ξέχνα το».

ΕΝΟΧΗ 403

Φανταστική εξέλιξη. Απίστευτη, σχεδόν. Τα είχε κανονίσει έτσιώστε το διαζύγιο με τη Βίγκα θα του στοίχιζε μόλις εκατόν εξή-ντα χιλιάδες κορόνες. Δε θα υποχρεωνόταν καν να πάρει δάνειο.

Κοίταξε το ρολόι του και σκέφτηκε πως, λογικά, θα μπορού-σε να τηλεφωνήσει τώρα στη Μόνα, άσχετα με το μέχρι πόσο αρ-γά είχε μείνει εκείνη στο σπίτι της Ματίλντε.

Όταν του απάντησε τελικά, δεν ακούστηκε ιδιαίτερα χαρού-μενη.

«Μήπως σε ξύπνησα;» τη ρώτησε.«Όχι, εμένα όχι. Ξύπνησες τον Ρολφ».Ποιος κέρατο ήταν ο Ρολφ; Ο Καρλ ένιωσε λες και του είχαν

σκάσει πακέτο οι κυριακάτικες καταθλίψεις μιας ολόκληρης χρο-νιάς. Τον πήρε η κάτω βόλτα με τη μία, και τώρα έχανε τον έλεγ-χο τελείως.

«Ο Ρολφ;» έσκουξε. «Ποιος είναι ο Ρολφ;»«Μην ανησυχείς, Καρλ. Θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγ-

μή».Α, σοβαρά;«Τέλος πάντων, γιατί μου τηλεφώνησες; Για να ζητήσεις συ-

γνώμη που δεν ήξερες το όνομα της κόρης μου;»Κατευθείαν στην καρωτίδα. Μπορεί να του είχε παραχωρή-

σει η Μόνα το κλειδί του εραστή, όμως ποιος μπορούσε να τον διαβεβαιώσει πως δεν είχε μπάσει άλλον άντρα στο σπίτι; Έναν τύπο ονόματι Ρολφ, για παράδειγμα; Τα ευχάριστα νέα που σκόπευε να της ανακοινώσει, ξαφνικά φάνταζαν ολότελα ασή-μαντα.

Ρολφ. Τι γελοίο όνομα κι αυτό, σκέφτηκε, προσπαθώντας ναδιώξει την εικόνα ενός καλοσχηματισμένου αντρικού κορμιού νακαλοπερνάει στα δικά του χωράφια.

«Όχι, δεν είναι αυτός ο λόγος. Απλώς σκέφτηκα να σε ενημε-ρώσω πως με τη Βίγκα καταλήξαμε σε συμφωνία σχετικά με το


διαζύγιο. Τηλεφώνησα για να σου πω πως σύντομα θα είμαι ελεύ-θερος».

«Αλήθεια;» απάντησε εκείνη με ελάχιστο ενθουσιασμό. «Χαί-ρομαι για εσένα, Καρλ».

Κάποια στιγμή, ο Καρλ τερμάτισε τη συζήτηση κι απέμεινε να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, με το κινητό να κρέμεται στην παλάμη του.

Αυτό ήταν το περίφημο ξενέρωμα.«Γιατί έχεις τέτοια μούτρα, Κάρλο;» ρώτησε ο Γέσπερ από το

διάδρομο.Απ’ όλες τις βλακώδεις ερωτήσεις που θα μπορούσε να του εί-

χε κάνει εκείνος ο αναιμικός έφηβος, η συγκεκριμένη πρέπει ναήταν η χειρότερη.

«Η μητέρα σου κι εγώ παίρνουμε διαζύγιο», απάντησε.«Ωραία, και λοιπόν;»«Τι εννοείς “και λοιπόν;” Δε σημαίνει τίποτα για εσένα αυτό,

Γέσπερ;»«Όχι, τι σχέση έχει μ’ εμένα αυτή η γελοία υπόθεση;»«Θα σου εξηγήσω τι ακριβώς σχέση έχει μ’ εσένα, νεαρέ μου.

Το διαζύγιο σημαίνει πως τα δύο χιλιάρικα που τσέπωνες κάθεμήνα αυτά τα τελευταία χρόνια, σου κουνάνε μαντίλι από αυτή τηστιγμή. Να ποια σχέση έχει μ’ εσένα!»

Ο Καρλ χτύπησε τις παλάμες του με δύναμη, ώστε να δει ο θε-τός γιος του το κουτί με τα λεφτά να κλείνει μπροστά στα μάτιατου.

Παραδόξως, ο κατά τα λοιπά ετοιμόλογος έφηβος δεν κατόρ-θωσε να αρθρώσει ούτε μια βρισιά για να ανταποδώσει το χτύπη-μα που του είχε καταφέρει ο Καρλ, κι έτσι περιορίστηκε στο νακοπανάει κάθε πόρτα του σπιτιού καθώς έφευγε.

ΕΝΟΧΗ 405

Έτσι δυστυχής που ένιωθε ο Καρλ, σκέφτηκε πως ήταν μια ευκαι-ρία να ξεμπερδέψει από την αγγαρεία και να επισκεφτεί τη γυ-ναίκα που σύντομα θα είχε τη χαρά να αποκαλεί πρώην πεθεράτου.

Βγαίνοντας, παρατήρησε ένα νεαρό άντρα με γκρι-μπλε κοστού-μι να γέρνει πάνω στην πόρτα ενός αυτοκινήτου στο χώρο στάθμευ-σης, όμως με μόνη εξαίρεση το γεγονός πως ο τύπος απέστρεψε το πρόσωπό του όπως πέρασε από μπροστά του ο Καρλ, θα μπορού-σε να ήταν ένας ακόμα φέρελπις νέος που περίμενε τα τσιμεντένια κάστρα να αμολήσουν τις όμορφες δεσποσύνες τους στον κόσμο, για να καλοπεράσουν κομματάκι, μιας κι ήταν Κυριακή. Όμως ο Καρλ δεν έδινε δεκάρα για το παραμικρό από τη στιγμή που είχε ξυπνήσει τον Ρολφ, κι από πάνω η Μόνα είχε το θράσος να του κά-νει και παράπονα. Πόσο χαμηλά ήταν ικανή να πέσει;

Οδήγησε τα δεκαπέντε χιλιόμετρα μέχρι τον οίκο ευγηρίας στο Μπάγκσβεαρ σε κατάσταση αφασίας, χωρίς να αντιλαμβάνεταιτην κίνηση στο δρόμο. Και όταν μια νοσοκόμα τού άνοιξε για να περάσει, μετά βίας γύρισε να της ρίξει μια ματιά.

«Ήρθα για να επισκεφτώ την Κάρλα Άλσινγκ», είπε σε ένα άλ-λο μέλος του προσωπικού, στην πτέρυγα άνοιας.

«Κοιμάται», ήρθε μεμιάς η απάντηση. Μια χαρά τον βόλευε αυτό. «Λυπάμαι που το λέω, όμως είναι αρκετά δύσκολη αυτό το διάστημα», συνέχισε η εκνευρισμένη γυναίκα. «Καπνίζει στο δω-μάτιό της, παρότι ξέρει πάρα πολύ καλά ότι δεν επιτρέπεται. Που-θενά δεν επιτρέπεται το κάπνισμα στους χώρους μας. Δεν ξέρου-με πού βρίσκει τα τσιγάρα. Μήπως ξέρετε εσείς κάτι;»

Ο Καρλ δήλωσε απόλυτα αθώος. Μήνες είχε να περάσει απόεκεί.

«Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως χτες αναγκαστήκαμε να κα-τασχέσουμε ένα πακέτο πουράκια. Ειλικρινά, είναι πρόβλημα για εμάς. Μήπως θα μπορούσατε να την ενθαρρύνετε να παίρνει τα


χάπια νικοτίνης που της έχουμε δώσει, όταν της έρχεται διάθεση να καπνίσει; Η μόνη ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν αυτά, είναι στην τσέπη της».

«Θα της το πω», τη διαβεβαίωσε ο Καρλ, παρότι μετά βίας άκουγε τι του έλεγε. «Γεια σου, Κάρλα», είπε μπαίνοντας στο δω-μάτιο, χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση. Η άλλοτε σερβιτό-ρα, που έζησε από κοντά δύο ολόκληρες εποχές της νυχτερινήςζωής της Κοπεγχάγης, ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ της με τα μάτια κλειστά και τα κοκαλιάρικα μπούτια της εκτεθειμένα σε κοινή θέα, φορώντας ένα κιμονό το οποίο ο Καρλ είχε δει και πα-λιότερα, αν και ποτέ έως τότε τόσο ανοιχτό.

«Αχ, καλέ μου», απάντησε εκείνη, προς μεγάλη του έκπληξη,ανοίγοντας τα μάτια, κι αμέσως πετάρισε τις βλεφαρίδες της τό-σο αθώα ώστε, συγκριτικά, ο Μπάμπι το ελαφάκι έμοιαζε με δαί-μονα.

«Ναι... ο Καρλ είμαι, ο γαμπρός σου».«Ο υπέροχος, γεροδεμένος αστυνόμος μου. Πώς και ήρθες να

με δεις; Τι θαυμάσια έκπληξη!»Ο Καρλ σκόπευε να την ενημερώσει πως στο εξής θα περνού-

σε πιο συχνά για να την επισκέπτεται, όμως ήταν δύσκολο, ως συ-νήθως, να αρθρώσει λέξη δίπλα στη γυναίκα που είχε μάθει τη Βίγκα να εκφράζεται με φράσεις τόσο μεγάλες, ώστε ήταν να απο-ρεί κανείς πώς και δε λιποθυμούσε από την έλλειψη οξυγόνου.

«Μήπως θα ήθελες ένα πουράκι, Καρλ;» ρώτησε εκείνη, εμ-φανίζοντας ένα πακέτο κι έναν πλαστικό αναπτήρα πίσω από έναμαξιλάρι.

Άνοιξε το πακέτο με απόλυτα έμπειρο τρόπο και του πρόσφε-ρε ένα.

«Κανονικά, δεν επιτρέπεται να καπνίζεις εδώ, Κάρλα. Πού τα βρήκες αυτά;»

Εκείνη έγειρε προς το μέρος του, έτσι που το κιμονό της κρέ-

ΕΝΟΧΗ 407

μασε, αποκαλύπτοντας και τις υπόλοιπες από τις άλλοτε θηλυκέςχάρες της. Ο Καρλ δεν ήξερε πού να σταθεί.

«Κάνω κάτι χατίρια του κηπουρού», είπε η Κάρλα, σκουντώ-ντας τον με τον κοκαλιάρικο αγκώνα της στα πλευρά. «Προσωπι-κού χαρακτήρα, ξέρεις εσύ». Δεύτερη αγκωνιά.

Ο Καρλ δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να κάνει το σταυρό τουή να γονατίσει με δέος μπροστά στη γηριατρική λίμπιντο της πε-θεράς του.

«Και δε χρειάζεται να μου πεις να παίρνω τα χάπια νικοτίνης. Το ξέρω πολύ καλά».

Έβγαλε το πακέτο κι έριξε ένα στο στόμα της.«Ξεκίνησαν να μου δίνουν τις τσίχλες, όμως δεν έβγαινε άκρη

με δαύτες. Όλη την ώρα κολλούσαν στις μασέλες μου και μου έπε-φταν. Τώρα, παίρνω τα χαπάκια».

Έπειτα χτύπησε ελαφρά το πακέτο με τα πουράκια για να βγά-λει ένα, που το άναψε. «Και να σου πω κάτι, Καρλ; Ωραία είναινα μασουλάς ένα χαπάκι, την ώρα που κάνεις το τσιγάρο σου».


«ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Δε μου αρέσει το τσάι», είπε ο Βίγκο.Η Νέτε ήταν έτοιμη να σερβίρει.Στράφηκε προβληματισμένη προς το μέρος του. Και τώρα;«Δε θα έλεγα όχι σε ένα φλιτζάνι καφέ, πάντως. Δύο ώρες τα-

ξίδι, κουράζεται ο άνθρωπος και χρειάζεται κάτι να τον τονώ-σει».

Η Νέτε κοίταξε το ρολόι. Ανάθεμα, δεύτερη φορά που ένας από τους επισκέπτες της δεν έπινε τσάι. Πώς στην ευχή δεν είχεπροβλέψει μια τέτοια περίπτωση; Είχε υποθέσει πως οι πάντες


έπιναν τσάι τώρα πια, είχε γίνει της μόδας. Τσάι κυνόροδου, τσάι με βότανα, τσάι μέντας, τελειωμό δεν είχαν οι ποικιλίες που κα-τανάλωναν οι άνθρωποι, κι αυτό ήταν πράγματι καλό, γιατί το τσάι έκρυβε ιδανικά τη μυρωδιά του στρύχνου. Βέβαια, και ο κα-φές μια χαρά βόλευε. Γιατί δεν είχε αγοράσει από το σούπερ μάρ-κετ, όταν πέρασε από εκεί;

Έφερε την παλάμη στο στόμα της, για να μην ακούσει ο Βί-γκο πόσο βαριά ανάσαινε. Τώρα, τι θα έκανε; Δεν προλάβαινε ναπεταχτεί έξω για να αγοράσει καφέ, να βράσει νερό, να ετοιμά-σει το ρόφημα και να προσθέσει το εκχύλισμα.

«Και λίγο γάλα, αν έχεις», πρόσθεσε ο Βίγκο από την καρέκλατου. «Το στομάχι μου δεν είναι γερό όπως παλιά», σχολίασε καιγέλασε έτσι όπως είχε γελάσει πριν από τόσα χρόνια, μ’ εκείνο τον τρόπο που έκανε τη Νέτε να αφεθεί στην αγκαλιά του.

«Μισό λεπτό», είπε η Νέτε κι έτρεξε στην κουζίνα για να βά-λει το νερό να βράζει.

Πήγε στην αποθήκη και διαπίστωσε πως σωστά θυμόταν. Εί-χε ξεμείνει τελείως από καφέ. Έστρεψε το βλέμμα στην εργαλειο-θήκη, άνοιξε το καπάκι και έμεινε να κοιτάζει το σφυρί.

Αν σκόπευε να το χρησιμοποιήσει, θα έπρεπε να βάλει δύνα-μη στο χτύπημα. Μετά, θα είχε και τα αίματα. Μπορεί να γέμιζε ο τόπος. Άρα, μάλλον δεν ήταν αυτή η λύση.

Έτσι, πήρε το πορτοφόλι της αποφασιστικά από τον πάγκο,άνοιξε την εξώπορτα του διαμερίσματος και πέρασε στην απένα-ντι πλευρά, στο διαμέρισμα της γειτόνισσάς της.

Πάτησε το κουδούνι για αρκετή ώρα και περίμενε ανυπόμο-να, καθώς άκουγε μονάχα τα γρυλίσματα του μικρόσωμου σκύ-λου πίσω από την πόρτα. Φυσικά, θα μπορούσε να τυλίξει μια πετσέτα φαγητού γύρω από το σφυρί και να καταφέρει το χτύ-πημα στη βάση του λαιμού του. Αυτό, σχεδόν μετά βεβαιότη-τας, θα τον έριχνε αναίσθητο, κι έτσι θα μπορούσε να ρίξει το

ΕΝΟΧΗ 409

απόσταγμα του στρύχνου κατευθείαν στο λαρύγγι του, με την άνεσή της.

Η Νέτε έγνεψε καταφατικά. Δεν της ήταν ευχάριστη αυτή ηπροοπτική, όμως αναγκαστικά αυτό έπρεπε να κάνει. Όμως, όπως στράφηκε για να επιστρέψει στο διαμέρισμά της και να ξε-μπερδεύει, η πόρτα πίσω της άνοιξε.

Η Νέτε, ουσιαστικά, δεν είχε προσέξει ποτέ μέχρι τότε τη γει-τόνισσά της. Και τώρα, έτσι όπως έστεκαν η μία απέναντι στηνάλλη, αντίκρισε τα κουρασμένα χαρακτηριστικά και το δύσπιστο βλέμμα πίσω από τους χοντρούς φακούς των γυαλιών που φορού-σε η ηλικιωμένη γυναίκα.

Της πήρε μια στιγμή να συνειδητοποιήσει πως εκείνη δεν τηναναγνώρισε. Κατανοητό αυτό. Μια δυο φορές μονάχα είχαν χαι-ρετηθεί τυπικά όταν συναντήθηκαν στη σκάλα, και, απ’ ό,τι φαι-νόταν, πρέπει να ήταν τελείως στραβή.

«Συγνώμη για την ενόχληση. Η γειτόνισσά σας είμαι, Νέτε Χέρμανσεν ονομάζομαι», της είπε, έχοντας στραμμένο το βλέμ-μα στο σκυλί που γρύλιζε δίπλα στα πόδια της κυράς του. «Δυστυ-χώς μου τελείωσε ο καφές κι έχω επισκέπτη στο σπίτι, δε θα μεί-νει για πολύ, οπότε έλεγα μήπως θα μπορούσατε να...»

«Η γειτόνισσά μου ονομάζεται Νέτε Ρόζεν», τη διέκοψε η ηλι-κιωμένη γυναίκα όλο δυσπιστία. «Το γράφει στην πόρτα της».

Η Νέτε πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ναι, συγνώμη, δεν το διευ-κρίνισα. Χέρμανσεν είναι το πατρικό μου, βλέπετε. Έπαψα να χρησιμοποιώ το επίθετο του συζύγου μου. Το άλλαξα και στην πόρτα τώρα».

Καθώς η άλλη έσκυβε μπροστά για να βεβαιωθεί, η Νέτε ανα-σήκωσε τα φρύδια και πήρε χαρωπή έκφραση, προσπαθώντας να δείχνει αξιόπιστη, όπως θα ταίριαζε σε μια καλή γειτόνισσα. Μέ-σα της, όμως, η απόγνωση τη ρήμαζε.

«Θα σας πληρώσω, εννοείται», πρότεινε, καταφέρνοντας να


ελέγξει την αναπνοή της, καθώς άνοιγε το πορτοφόλι για να πά-ρει από μέσα ένα χαρτονόμισμα των είκοσι κορονών.

«Λυπάμαι, όμως δεν έχω φρέσκο καφέ», απάντησε η ηλικιω-μένη γυναίκα.

Η Νέτε χαμογέλασε βεβιασμένα, την ευχαρίστησε και έκανε να μπει στο διαμέρισμά της. Αναγκαστικά, θα έπιανε το σφυρί.

«Μου βρίσκεται λίγος στιγμιαίος, όμως», ακούστηκε η φωνήπίσω της.

«Επιστρέφω σε μισό λεπτάκι», φώναξε η Νέτε από την κουζίνα,ενώ σέρβιρε το γάλα σε μια γαλατιέρα.

«Υπέροχο το σπίτι σου, Νέτε», σχολίασε ο Βίγκο από το άνοιγ-μα της πόρτας.

Το φλιτζάνι παραλίγο να πέσει από τα χέρια της Νέτε, καθώςο Βίγκο άπλωσε το χέρι για να το πάρει. Δεν έπρεπε να συμβεί αυ-τό τόσο νωρίς. Πρώτα είχε να προσθέσει το απόσταγμα στρύ-χνου.

Κρατώντας ακόμα το φλιτζάνι, πέρασε από μπροστά του.«Άσε με να σε σερβίρω εγώ. Έλα, κάθισε», του είπε. «Έχουμε

πολλά να πούμε μέχρι να έρθει ο δικηγόρος».Τον άκουσε να την ακολουθεί με βαριά βήματα και να κοντο-

στέκεται στο κατώφλι του καθιστικού.Έριξε μια ματιά προς το μέρος του κι ένιωσε το κορμί της

να τινάζεται καθώς ο Βίγκο έσκυβε προς τον κάτω μεντεσέ της πόρτας για να δει τι ήταν αυτό που είχε σκαλώσει εκεί. Η Νέτε κατάλαβε αμέσως. Ώστε εκεί είχε σκιστεί το σακάκι του Τά-γκε.

«Τι να είναι αυτό;» αναρωτήθηκε χαμογελαστός εκείνος, κρα-τώντας το σκισμένο ύφασμα.

Η Νέτε έδειξε ότι δεν είχε ιδέα κι ύστερα ακούμπησε τη γα-

ΕΝΟΧΗ 411

λατιέρα στο τραπεζάκι, δίπλα στο δοχείο όπου είχε το απόσταγ-μα στρύχνου. Σε λίγο, ο καφές ήταν έτοιμος. Το γάλα μπορούσε να προστεθεί αργότερα.

«Μήπως θα ήθελες λίγη ζάχαρη;» τον ρώτησε, γυρνώντας προς το μέρος του με το φλιτζάνι στο χέρι.

Ο Βίγκο στεκόταν μόλις ένα βήμα μπροστά της. «Ελπίζω ναμη σου σκίστηκε κάποια φούστα εκεί;»

Η Νέτε έκανε να πλησιάσει, δήθεν απορημένη.Τότε, γέλασε σιγανά. «Θεούλη μου, όχι. Ποιος θα φορούσε

ρούχο από τέτοιο ύφασμα;»Ο Βίγκο συνοφρυώθηκε, γεγονός που την προβλημάτισε.Αμέσως μετά, πήγε και στάθηκε στο φως των παραθύρων,

όπου παρατήρησε για λίγο την υφασμάτινη λωρίδα. Για υπερβο-λικά πολλή ώρα, με υπερβολική ένταση.

Το φλιτζάνι που κρατούσε η Νέτε άρχισε να κουδουνίζει στοπιατάκι του.

Ο Βίγκο στράφηκε προς το μέρος της, εντοπίζοντας την πηγή του ήχου.

«Νευρική μοιάζεις, Νέτε», είπε, παρατηρώντας το τρεμάμενοχέρι της. «Συμβαίνει κάτι;»

«Όχι, τίποτε απολύτως. Τι να συμβαίνει;»Ακούμπησε το φλιτζάνι στο τραπεζάκι δίπλα στην πολυθρόνα.

«Κάθισε, Βίγκο. Πρέπει να μιλήσουμε για το λόγο που σου ζήτη-σα να έρθεις σήμερα εδώ, και δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο στηδιάθεσή μου. Πιες τον καφέ σου και θα σου εξηγήσω πώς έχουντα πράγματα».

Θα σταματούσε, επιτέλους, εκείνος να παρατηρεί το παλιο-ύφασμα;

Ο Βίγκο την κοίταξε κατάματα. «Κάπως αναστατωμένη μού φαίνεσαι, Νέτε. Καλά δε λέω;» ρώτησε, γέρνοντας το κεφάλι στοπλάι, όλο απορία, καθώς η Νέτε του έγνεφε να καθίσει.


Τόσο προφανές ήταν, δηλαδή; Θα έπρεπε να ελέγξει καλύτε-ρα τις αντιδράσεις της στη συνέχεια.

«Ναι, μάλλον», απάντησε. «Αντιμετωπίζω κάποια θέματα με την υγεία μου, καταλαβαίνεις».

«Λυπάμαι που το ακούω», απάντησε ο Βίγκο με ουδέτερη φω-νή, ενώ της παρέδιδε το σκισμένο ύφασμα. «Θα έλεγα πως αυτό εδώ είναι κομμάτι από την τσέπη ενός σακακιού. Πώς στην ευχήθα μπορούσε να σκαλώσει ένα τέτοιο κομμάτι ύφασμα στον κά-τω μεντεσέ μιας πόρτας;»

Η Νέτε πήρε το ύφασμα από το χέρι του και το παρατήρησεπροσεκτικότερα. Τι θα μπορούσε να απαντήσει;

«Νομίζω πως έχω μια υποψία από πού θα μπορούσε να προ-έρχεται, αν κι εμένα παράξενο μου φαίνεται».

Ανασήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε ανήσυχη. Τι συμβαίνει εδώ πέρα; Πόσα έχει καταλάβει; αναρωτήθηκε.

Ο Βίγκο συνοφρυώθηκε. «Κάπως έκπληκτη μου φάνηκες τώ-ρα δα, Νέτε».

Πήρε ξανά το σκισμένο ύφασμα και, σαν να το ζύγιζε στην πα-λάμη του, κάρφωσε το βλέμμα του πάνω της, καθώς οι ρυτίδες στο μέτωπό του βάθαιναν. «Έφτασα μισή ώρα νωρίτερα εδώ, Νέ-τε. Στάθηκα κάτω από τις καστανιές κι έκανα ένα δυο τσιγάρα για να περάσει η ώρα. Και ξέρεις τι είδα;»

Εκείνη έγνεψε αρνητικά, όμως οι ρυτίδες δε χάθηκαν από τομέτωπό του.

«Είδα ένα χοντρό άντρα να πλησιάζει, περπατώντας άχαρα σαν πάπια και φορώντας ένα φτηνιάρικο κοστούμι. Και να σουπω κάτι ακόμα; Θα έλεγα πως το κοστούμι ήταν φτιαγμένο απότο ίδιο ακριβώς ύφασμα με αυτό εδώ. Τι σύμπτωση, δε συμφω-νείς; Και όχι μονάχα αυτό, αλλά ο τύπος χτύπησε το κουδούνι σου. Δεν το βρίσκεις παράξενο, Νέτε;»

Ο Βίγκο έγνεψε καταφατικά, σαν να επιβεβαίωνε έτσι τις υπο-

ΕΝΟΧΗ 413

ψίες του. Και τότε, η έκφρασή του άλλαξε. Η Νέτε συνειδητοποί-ησε πως η επόμενη ερώτηση θα μπορούσε να αποδειχτεί μοι-ραία.

«Το γράμμα έγραφε πως έπρεπε να είμαστε ακριβώς στην ώρα μας. Επειδή είχες κι άλλες υποχρεώσεις, όπως ανέφερες. Θεώρησα πως αυτό σήμαινε πως περίμενες και άλλους επισκέπτες. Μήπως ο άντρας με το φριχτό κοστούμι ήταν ένας από αυτούς; Κι αν ναι, πώς και δεν τον είδα να φεύγει; Μήπως βρίσκεται ακόμα εδώ;»

Η Νέτε καταλάβαινε πως η παραμικρή άστοχη αντίδραση θατου έδινε την απάντηση στην ερώτησή του, οπότε το μόνο που έκανε ήταν να χαμογελάσει, καθώς σηκώθηκε όρθια, πήγε στηνκουζίνα, άνοιξε την πόρτα της αποθήκης, έσκυψε πάνω από τηνεργαλειοθήκη και πήρε το σφυρί.

Δεν πρόλαβε να το τυλίξει μέσα σε κάποια πετσέτα φαγητού,γιατί ο Βίγκο βρέθηκε πίσω της, επαναλαμβάνοντας την ερώτη-σή του.

Αυτό ήταν το σινιάλο. Με μια αστραπιαία κίνηση, στράφηκε προς το μέρος του και κατέβασε το σφυρί με δύναμη πάνω στον κρόταφό του, τόσο που ακούστηκε ένας δυνατός, ξερός ήχος, σανκάτι να έσπασε.

Ο Βίγκο σωριάστηκε στο πάτωμα τέζα. Το αίμα δεν ήταν πο-λύ. Μόλις συνειδητοποίησε η Νέτε πως ο άντρας εξακολουθούσε να αναπνέει, επέστρεψε στο καθιστικό κι έφερε τον καφέ του.

Εκείνος πνίγηκε καθώς του άνοιγε το στόμα κι έχυνε το ζεστόυγρό μέσα του. Όμως αυτό ήταν όλο.

Για μια στιγμή, η Νέτε στάθηκε να τον κοιτάζει. Αν δεν είχευπάρξει ποτέ ο Βίγκο, η ζωή της θα είχε πάρει διαφορετική πο-ρεία.

Τώρα, δεν υπήρχε πια.


Η ντροπή και η αηδία από τα όσα είχε δει να συμβαίνουν εκείνη τη νύχτα στο Ησυχαστήριο τη βάραιναν τόσο πολύ, ώστε τελικά η Νέτε δεν κατάφερε να το κρύψει άλλο.

Η Ρίτα τη ρώτησε μερικές φορές τι συνέβαινε, όμως η Νέτεαπλώς τραβιόταν από κοντά της. Μονάχα στο σκοτάδι, κάτω από τα σκεπάσματα, την ώρα που έπαιρνε ο ύπνος τη Νέτε, υπήρχε κάποια επαφή μεταξύ τους. Εκείνο το είδος της επαφής που απαι-τούσε η Ρίτα, σε αντάλλαγμα για τη φιλία της.

Λες και η Νέτε χρειαζόταν άλλο τη φιλία της.Μια ματιά ήταν αυτή που την πρόδωσε τελικά.Κάποιες από τις κοπέλες που δούλευαν στα χωράφια, ντυμέ-

νες με φόρμες, είχαν φέρει ένα από τα γουρούνια στο προαύλιογια να το σφάξουν, οπότε η Ρίτα βγήκε από το πλυσταριό για να δει τι συνέβαινε, όπως και η Νέτε από το δωμάτιο ραπτικής, θέ-λοντας να ανασάνει λίγο καθαρό αέρα. Η Ρίτα αντιλήφθηκε τηνπαρουσία της κι έστρεψε το κεφάλι προς το μέρος της, έτσι πουτα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν, την ώρα που το ζώο έσκουζε και γρύλιζε φοβισμένο.

Ήταν μία από εκείνες τις μέρες που η ραπτική είχε σπάσει τανεύρα της Νέτε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κλάψειμε λυγμούς, και η λαχτάρα της για μια καλύτερη ζωή την έκανε πικρόχολη και θυμωμένη. Έτσι, το βλέμμα που έριξε στη Ρίτα φανέρωνε τα συναισθήματά της, και η Ρίτα το ανταπέδωσε με ένα βλέμμα γεμάτο ανησυχία και δυσπιστία.

«Λοιπόν, θα μου πεις, επιτέλους, τι τρέχει;» τη ρώτησε επιτα-κτικά στο δωμάτιό τους, εκείνη τη νύχτα.

«Πηδιέσαι με άντρες για να παίρνεις τσιγάρα, σε είδα με ταίδια μου τα μάτια. Και ξέρω γιατί το έχεις αυτό εδώ». Έχωσε τοχέρι της κάτω από το στρώμα της Ρίτα κι έβγαλε το σύρμα που χρησιμοποιούσε εκείνη για να εξουδετερώνει το συναγερμό.

Αν ήταν ικανή η Ρίτα να αντιδράσει με ταραχή σε κάτι, το έδει-

ΕΝΟΧΗ 415

χνε τώρα. «Έτσι κι ακούσω πως μίλησες πουθενά γι’ αυτό, θα το πληρώσεις». Τίναξε το δείκτη προς το μέρος της. «Αν με προδώ-σεις ή με βάλεις σε μπελάδες, θα σε κάνω να φτύσεις το γάλα πουβύζαξες, με κατάλαβες;» την προειδοποίησε, με μάτια που γυάλι-ζαν από οργή.

Κι έτσι έγινε.Η Ρίτα πραγματοποίησε την απειλή της, και οι συνέπειες απο-

δείχτηκαν βαρύτατες και για τις δυο τους. Τώρα, είκοσι πέντε χρό-νια αργότερα, η Νέτε είχε κατορθώσει, επιτέλους, να πάρει εκδί-κηση, και η Ρίτα με τον Βίγκο βρίσκονταν νεκροί στο αεροστεγέςδωμάτιο του διαμερίσματός της.

Ένα κομμάτι σκοινί τούς συγκρατούσε στη θέση τους, και ταάλλοτε ζωηρά βλέμματά τους ατένιζαν τώρα το κενό.


Ο ΚΟΥΡΤ ΒΕΝΤ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΕ. Από τη στιγμή που πέρασε η Αστυ-νομία για να μιλήσει με τον Χέρμπερτ Σένερσκο, τη Μίε Νέρβιγκαι τον Λούις Πέτερσον, τα πάντα είχαν στραβώσει. Το δίχτυ ασφαλείας που με τόση επιμέλεια είχαν στήσει αυτός και οι ομοϊ-δεάτες του στην πορεία των χρόνων, ξηλωνόταν ταχύτερα απ’ ό,τιθα μπορούσε να προβλέψει.

Ανέκαθεν είχε απόλυτη επίγνωση ότι οι δραστηριότητές του απαι-τούσαν τη μέγιστη προσοχή και διακριτικότητα, και για το λόγο αυ-τό αισθανόταν βέβαιος πως με το που θα προέκυπτε η παραμικρή απειλή, θα ήταν εύκολο για τους ανθρώπους του να την εξουδετερώ-σουν πριν προλάβει να πάρει διαστάσεις. Αυτό που δεν μπορούσε να προβλέψει ήταν πως κάποια γεγονότα από το μακρινό παρελθόνθα έκαναν πάλι την παρουσία τους για να τον στοιχειώσουν.


Όμως, τι ακριβώς ερευνούσαν εκείνοι οι δύο αστυνομικοί; Κά-τι που είχε να κάνει με κάποιο εξαφανισμένο άτομο, του είχε πειο Χέρμπερτ Σένερσκο. Πώς στην ευχή αμέλησε να ξεψαχνίσει τον Χέρμπερτ σχετικά με το θέμα αυτό, όσο είχε την ευκαιρία; Μή-πως ήταν η αστοχία αυτή ένα πρώτο σημάδι γεροντικής άνοιας; Μακάρι όχι.

Και τώρα, ο Χέρμπερτ και η Μίε είχαν εξαφανιστεί από προ-σώπου Γης. Ο Χέρμπερτ δεν είχε στείλει ούτε μία φωτογραφίααπό το μέρος όπου βρίσκονταν, όπως του είχε ζητήσει να κάνει ο Κουρτ, και το ότι δεν είχε ανταποκριθεί σε αυτό, μονάχα μία εξή-γηση θα μπορούσε να έχει.

Σε τελική ανάλυση, θα έπρεπε να το είχε προβλέψει. Έπρεπενα είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή πως εκείνος ο φαφλα-τάς χαρτογιακάς δε θα είχε τα κότσια να σταθεί στο ύψος των πε-ριστάσεων όταν θα ερχόταν η ώρα.

Τράβηξε χειρόφρενο στις σκέψεις του και κούνησε το κεφάλι. Πάλι τα ίδια, επέτρεπε στο μυαλό του να τον παρασύρει. Παλιά, δεν υπέκυπτε έτσι εύκολα. Έπρεπε οπωσδήποτε να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του. Να συγκρατήσει τις αντιδράσεις του. Μπορού-σε να πει κανείς με βεβαιότητα πως ο Χέρμπερτ δεν είχε το κουρά-γιο να ξεφορτωθεί τη Μίε; Άλλωστε, υπήρχαν ένα σωρό άλλοι τρό-ποι για να δοθεί οριστική λύση στο πρόβλημα, πέρα από τη μέθο-δο που είχε απαιτήσει αυτός να εφαρμοστεί. Ίσως μια μέρα να εντο-πίζονταν τα αποσυντεθειμένα λείψανα του Χέρμπερτ και της Μίε, πιασμένων χέρι χέρι, σε κάποιο χαντάκι δίπλα σε ένα δρόμο. Μή-πως η αυτοκτονία δεν ήταν η καλύτερη λύση στην περίπτωσή τους; Η ιδέα αυτή είχε περάσει και από το μυαλό του Κουρτ, ειδικά αν η χαοτική κατάσταση που είχε δημιουργηθεί εξακολουθούσε να επι-δεινώνεται και άρχιζε να αγγίζει και τον ίδιο. Εφόσον τα πράγμα-τα έφταναν εκεί, γνώριζε πολλούς ανώδυνους τρόπους με τους οποίους μπορούσε ο άνθρωπος να εγκαταλείψει το σαρκίο του.

ΕΝΟΧΗ 417

Τι διαφορά θα είχε, άλλωστε; Αυτός ήταν γέρος και η Μπεά-τε άρρωστη. Οι γιοι του πατούσαν γερά στα πόδια τους και μπο-ρούσαν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Το σπουδαιότερο ήταν τοΚόμμα Καθαρότητας, τελικά. Η αντιμετώπιση της κατάπτωσηςκαι της παρακμής που απειλούσε τη δανική κοινωνία. Αυτό δεν ήταν το έργο της ζωής του; Το κόμμα και ο Σκοπός;

Αποτελούσε ηθική του υποχρέωση να συνεχίσει να διαφυλάσ-σει τις αξίες που πρέσβευε, στο λιγοστό χρόνο που του απέμενε.Το να δει το έργο του να ακυρώνεται θα ήταν σχεδόν σαν να μην είχε ζήσει. Σαν να εγκατέλειπε τον κόσμο χωρίς να αφήσει πίσω του απογόνους, χωρίς να αφήσει το σημάδι του. Όλα τα ιδεώδηκαι τα οράματά του θα αποδεικνύονταν μάταια. Όλοι οι κίνδυνοικαι οι ευγενείς φιλοδοξίες θα έχαναν το νόημά τους. Ήταν μια σκέψη αφόρητη για εκείνον, κι έτσι ετοιμάστηκε να δώσει μάχη. Θα χρησιμοποιούσε κάθε μέσο προκειμένου να εμποδίσει την έρευνα της Αστυνομίας, η οποία θα μπορούσε να ανακόψει τηνπορεία του Κόμματος Καθαρότητας προς το Κοινοβούλιο. Κάθε μέσο.

Γι’ αυτό τώρα λάμβανε τα μέτρα του και άρχισε να στέλνει, τοένα μετά το άλλο, γραπτά μηνύματα, που υποχρέωναν τα μέλη του Σκοπού να εφαρμόσουν την απόφαση που λήφθηκε στη συ-νάντηση μετά την εθνική διάσκεψη. Τα πάντα έπρεπε να καούν! Φάκελοι, παραπεμπτικά, αλληλογραφία, όλα! Τα έγγραφα όπουκαταγραφόταν μια προσπάθεια πενήντα χρόνων έπρεπε να γίνουν καπνός, την ίδια κιόλας μέρα.

Για τα δικά του αρχεία, δεν είχε κανένα λόγο να ανησυχεί. Οιφάκελοί του βρίσκονταν ασφαλείς στο θωρακισμένο δωμάτιο τουβοηθητικού κτιρίου. Σε περίπτωση θανάτου του, είχε αφήσει οδη-γίες στον Μίκαελ σχετικά με το τι έπρεπε να τα κάνει. Είχε τακτο-ποιήσει και αυτή την εκκρεμότητα.

Εν ολίγοις, είχε φροντίσει για τη διαδικασία αποτέφρωσης, και


αυτό ήταν το καλύτερο, σκέφτηκε αργότερα το ίδιο εκείνο απόγευ-μα του Σαββάτου, όταν χτύπησε το σταθερό του τηλέφωνο.

Ήταν ο Κάσπερσεν.«Μίλησα με τον άνθρωπό μας στο Τμήμα Πόλης. Μας έδωσε

κάποιες πληροφορίες σχετικά με τους δύο αστυνομικούς που σκά-λιζαν το σπίτι του Νέρβιγ. Δεν είναι ευχάριστα τα πράγματα, δυ-στυχώς».

Του εξήγησε πως ο Καρλ Μερκ και ο βοηθός του, ο Χαφέζ αλ-Άσαντ, ήταν τοποθετημένοι στον επονομαζόμενο Τομέα Q του αρ-χηγείου της Αστυνομίας. Ο αλ-Άσαντ, απ’ ό,τι φαινόταν, δεν είχε εκπαιδευτεί από την Αστυνομία, όμως διέθετε εκπληκτική διαί-σθηση και το όνομά του είχε ακουστεί στα αστυνομικά τμήματατης ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας.

Ο Κουρτ κούνησε το κεφάλι. Ένας Άραβας! Πόσο σιχαινόταν τη σκέψη πως ένας τέτοιος υπάνθρωπος έχωνε τη μύτη του στιςυποθέσεις του! Αίσχος!

«Σύμφωνα με τον άνθρωπό μας, ο Τομέας Q όπου προΐσταται ο Καρλ Μερκ, ή αλλιώς Τομέας Διερεύνησης Αρχειοθετημένων Υποθέσεων, για να χρησιμοποιήσω την κάπως ανησυχητική επί-σημη ονομασία του, ενδεχομένως να αποδειχτεί σοβαρή απειλή.Οι τύποι ειδικεύονται στις ξεχασμένες υποθέσεις και, παρότι ο άνθρωπός μας δεν ήθελε να το παραδεχτεί, έχουν αποδειχτεί ιδιαί-τερα αποτελεσματικοί. Το θετικό είναι πως δουλεύουν κυρίως μό-νοι τους, οπότε οι υπόλοιποι τομείς πιθανότατα δεν έχουν ιδέα μεποια υπόθεση ασχολούνται ανά πάσα στιγμή».

Οι πληροφορίες ανησύχησαν τον Κουρτ Βεντ, και ιδίως το γε-γονός πως αυτός ο Τομέας Q ειδικευόταν στο να σκαλίζει βρομιές από το παρελθόν.

Ο Κάσπερσεν συνέχισε εξηγώντας ότι είχε ρωτήσει να μάθει πό-σο ευάλωτοι θα μπορούσαν να αποδειχτούν εκείνοι οι δύο άντρες, και ο άνθρωπός τους τον είχε ενημερώσει πως, παρότι ο Καρλ

ΕΝΟΧΗ 419

Μερκ κουβαλούσε μια παλιά ιστορία που σκίαζε την πορεία του, μια ιστορία η οποία, στη χειρότερη εκδοχή της, θα μπορούσε να του στοιχίσει μια διαθεσιμότητα, η υπόθεση αυτή πλέον βρισκόταν στα χέρια ικανών συναδέλφων του στα Κεντρικά, και για το λόγο αυτό θα ήταν δύσκολο να υπάρξουν εξωτερικές παρεμβάσεις. Ακό-μα κι αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό, θα χρειαζόταν τουλάχιστον μία εβδομάδα για να βγει ο Μερκ εκτός υπηρεσίας, περιθώριο το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, δε διέθεταν οι ίδιοι. Εναλλακτικά, θα μπορούσαν να σκαλίσουν τους όρους απασχόλησης του Χαφέζ αλ-Άσαντ, ώστε να εντοπίσουν κάποιο χρήσιμο στοιχείο εκεί, όμως κι αυτό θα απαιτούσε χρόνο. Χρόνο που και πάλι δε διέθεταν.

Ο Κάσπερσεν είχε δίκιο. Αν ήταν να αντιδράσουν, έπρεπε νατο κάνουν άμεσα.

«Ζήτησε από τον άνθρωπό μας να μου στείλει με e-mail κά-ποιες φωτογραφίες και των δυο τους», είπε ο Κουρτ κι ύστερα έκλεισε το τηλέφωνο.

Το e-mail έφτασε μέσα στην επόμενη ώρα. Εκείνος το άνοιξε και παρατήρησε τα πρόσωπα. Δύο άντρες που χαμογελούσαν λο-ξά, λες και ο φωτογράφος είχε μόλις κάνει κάποιο βλακώδες αστείο, όμως ίσως και να ήταν χαμόγελα υπεροψίας. Οι δυο τουςδιέφεραν όπως η μέρα με τη νύχτα. Αμφότεροι απροσδιορίστου ηλικίας, αν και ο Καρλ Μερκ, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν με-γαλύτερος από το βοηθό του. Η ηλικία των Αράβων πάντα απο-τελούσε ζήτημα για τον Κουρτ Βεντ.

«Γελοίοι, δεν πρόκειται να μας εμποδίσετε», είπε μεγαλόφω-να, χτυπώντας την παλάμη του πάνω στην οθόνη, τη στιγμή πουτο απόρρητο κινητό του άρχισε να χτυπάει.

Ήταν ο οδηγός του.«Ναι, Μίκαελ, τι έγινε; Κατάφερες να πάρεις τα αρχεία του

Νέρβιγ;»«Δυστυχώς όχι, κύριε Βεντ».


Εκείνος συνοφρυώθηκε. «Τι πάει να πει αυτό;»«Δύο άντρες που επέβαιναν σε ένα σκούρο μπλε Peugeot 607

έφτασαν πρώτοι εκεί. Αστυνομικοί πρέπει να ήταν. Έκοβες τις φάτσες τους από ένα χιλιόμετρο μακριά».

Ο Κουρτ κούνησε το κεφάλι με απόγνωση. Δεν μπορεί να συ-νέβαινε αυτό. «Μήπως ο ένας ήταν Άραβας;» ρώτησε, αν και ήταν ήδη βέβαιος για την απάντηση.

«Έτσι μου φάνηκε, ναι».«Περίγραψέ τους».Παρατηρούσε προσεκτικά τα χαρακτηριστικά των δύο αντρών

στην οθόνη του υπολογιστή του, την ώρα που ο Μίκαελ τα απα-ριθμούσε. Είχε κοφτερό μάτι ο Μίκαελ. Η περιγραφή ταίριαζε απόλυτα. Καταστροφή.

«Τι μέρος των αρχείων πήραν μαζί τους;»«Τι να σας πω, δεν είμαι σίγουρος. Πάντως, οι τέσσερις αρχειο-

θήκες που μου είπατε, ήταν άδειες».Κι άλλα άσχημα νέα.«Εντάξει, Μίκαελ. Πρέπει να βρούμε κάποιον τρόπο να ανα-

κτήσουμε αυτά τα αρχεία. Κι αν δεν το καταφέρουμε, πρέπει ναφροντίσουμε ώστε οι δύο φίλοι μας να πάθουν κάποιο ατύχημα.Κατανοητό;»

«Θα το πω στα παιδιά, θα φροντίσουμε να είμαστε έτοιμοι».«Ωραία. Μάθε πού ακριβώς μένουν και θέσε τους υπό παρα-

κολούθηση σε εικοσιτετράωρη βάση, ώστε να μπορέσουμε να κι-νηθούμε σε πρώτη ευκαιρία. Τηλεφώνησέ μου να σου δώσω τηντελική έγκριση, μόλις έρθει η ώρα».

Ο Κάσπερσεν εμφανίστηκε στο σπίτι του Κουρτ Βεντ λίγες ώρες αργότερα. Πρώτη φορά έδειχνε τόσο ταραγμένος αυτός ο αχρείος δικηγόρος, που δε θα δίσταζε να αποσπάσει και την τελευταία δε-

ΕΝΟΧΗ 421

κάρα από μια πάμφτωχη μητέρα πέντε παιδιών και να την παρα-δώσει στο βίαιο πρώην σύζυγό της.

«Φοβάμαι πως από τη στιγμή που η Μίε Νέρβιγ και ο Χέρ-μπερτ Σένερσκο δε βρίσκονται εδώ για να υποβάλουν προσωπι-κά καταγγελία στην Αστυνομία, οι πιθανότητές μας να ανακτή-σουμε τα αρχεία είναι λιγοστές, Κουρτ. Δε φαντάζομαι να τράβη-ξε ο Μίκαελ φωτογραφίες την ώρα που διαπραττόταν αυτή η πα-ρατυπία;»

«Όχι, όταν έφτασε, η δουλειά είχε γίνει ήδη. Αλλιώς θα μουτις είχε παραδώσει, δε νομίζεις;»

«Καταφέραμε να μάθουμε κάτι από τη γειτόνισσα; Είχε να μας δώσει κάποια πληροφορία;»

«Μόνο ότι επρόκειτο για δύο αστυνομικούς από την Κοπεγχά-γη. Πάντως, είναι σε θέση να τους αναγνωρίσει, εννοείται, εφό-σον χρειαστεί. Έχουν φάτσες που ξεχωρίζουν, απ’ ό,τι μπορώ νακαταλάβω».

«Ακριβώς. Όμως, μέχρι να καταφέρουμε να ανακτήσουμε αυ-τά τα αρχεία, όλοι οι φάκελοι θα έχουν εξαφανιστεί στα υπόγεια του αρχηγείου της Αστυνομίας, να είσαι βέβαιος γι’ αυτό. Και δενέχουμε καμία ξεκάθαρη απόδειξη πως αυτοί οι δύο ήταν υπεύθυ-νοι για τη διάρρηξη».

«Δακτυλικά αποτυπώματα δεν άφησαν;»«Θα μας ήταν παντελώς άχρηστα», απάντησε ο Κάσπερσεν.

«Οι δυο τους πέρασαν από το σπίτι των Νέρβιγ την προηγούμενημέρα, δικαιολογημένα. Απ’ όσο γνωρίζω, η επιστήμη δεν έχει προ-χωρήσει τόσο ώστε να προσδιορίζει τη χρονική στιγμή που σχη-ματίστηκε ένα δακτυλικό αποτύπωμα».

«Τι να πω, απ’ ό,τι φαίνεται θα πρέπει να καταφύγουμε σε πιοδραστικά μέσα προκειμένου να ξεμπλέξουμε από αυτή την ιστο-ρία. Ενεργοποίησα ήδη αυτή τη διαδικασία. Το μόνο που χρειά-ζεται να κάνω πλέον, είναι να δώσω το σήμα».


«Δε φαντάζομαι να υπονοείς πως θα σκοτωθούν άνθρωποι, Κουρτ; Αν αυτό λες, λυπάμαι, όμως δεν μπορώ να συμμετάσχω άλλο σε αυτή τη συζήτηση».

«Ηρέμησε, Κάσπερσεν. Θα σε αφήσω απέξω, μην ανησυχείς.Πάντως, να ξέρεις πως τα πράγματα μπορεί να ακολουθήσουν αρκετά βίαιη πορεία για ένα διάστημα, και καλά θα κάνεις να εί-σαι έτοιμος ώστε να αναλάβεις τα ηνία».

«Αυτό, πάλι, τι σημαίνει;»«Αυτό ακριβώς που σου είπα. Εφόσον αυτή η ιστορία καταλή-

ξει έτσι όπως δείχνει τώρα, τότε εκτός από ένα πολιτικό κόμμα, θα έχεις να διαχειριστείς και μια περιουσία εδώ, στην οδό Μπρό-ντμπιοστερ. Δε θα υπάρχουν ίχνη, και ως εκ της φύσεως των πραγ-μάτων δε θα είμαι σε θέση να παραστώ σε κανένα δικαστήριο, εφόσον καταλήξουμε εκεί. Alea iacta est. Ο κύβος ερρίφθη».

«Θεός φυλάξοι, Κουρτ. Ας προσπαθήσουμε σε πρώτη φάση να επικεντρωθούμε στην ανάκτηση των αρχείων του Νέρβιγ, εντά-ξει;» απάντησε ο Κάσπερσεν, ακολουθώντας το χρυσό κανόνα όλων των δικηγόρων: ό,τι δεν έχει συζητηθεί, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. «Θα επικοινωνήσω με τον άνθρωπό μας στην Αστυ-νομία. Νομίζω πως μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια πωςοι φάκελοι βρίσκονται στα Κεντρικά, αυτή τη στιγμή που μιλάμε.Ο Τομέας Q στεγάζεται στο υπόγειο, απ’ ό,τι πληροφορήθηκα. Τη νύχτα δεν υπάρχει ψυχή εκεί κάτω, οπότε είμαι βέβαιος πωςδε θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για έναν αστυνομικό να απομακρύ-νει το αρχειακό υλικό του Νέρβιγ».

Ο Κουρτ τον κοίταξε ανακουφισμένος. Αν είχε δίκιο ο Κάσπερ-σεν, ουσιαστικά ο σκόπελος είχε ξεπεραστεί.

Ήταν μια αισιόδοξη σκέψη, η οποία κατέρρευσε σχεδόν αμέ-σως μόλις χτύπησε το τηλέφωνό του κι ένας εξοργισμένος Βίλ-φριντ Λέμπεργκ τον ενημέρωσε πως οι δύο αστυνομικοί είχαν εμ-φανιστεί στο σπίτι του.

ΕΝΟΧΗ 423

Ο Κουρτ έβαλε την ανοιχτή ακρόαση, ώστε να παρακολουθείκαι ο Κάσπερσεν τα διαμειβόμενα. Άλλωστε, τα συμφέροντά του απειλούνταν το ίδιο.

«Εμφανίστηκαν τελείως απροειδοποίητα. Με πέτυχαν πάνω που έκαιγα έγγραφα. Αν δεν είχα αντιδράσει γρήγορα, πετώντας τα στη φωτιά, θα είχαμε μπλέξει πολύ άσχημα. Να έχεις το νου σου με δαύτους, Κουρτ. Πριν το καταλάβεις, θα τους βρεις μπρο-στά στην πόρτα σου ή στην πόρτα κάποιου άλλου δικού μας. Πρέ-πει να ειδοποιήσεις τους φίλους μας, να είναι προετοιμασμένοι».

«Και τι ήθελαν;»«Ιδέα δεν έχω. Νομίζω πως απλώς προσπαθούσαν να με τα-

ράξουν. Πράγμα που μάλλον το κατάφεραν, θα έλεγα. Τώρα ξέ-ρουν σίγουρα πως κάτι συμβαίνει».

«Στέλνω αμέσως νέα σειρά γραπτών μηνυμάτων», είπε ο Κά-σπερσεν, υποχωρώντας ελαφρά.

«Ήρθαν προετοιμασμένοι, Κουρτ. Έμεινα με την αίσθηση πως βασικά εσένα έχουν στο στόχαστρο, όμως πίστεψέ με όταν σου λέω πως ξέρουν περισσότερα απ’ όσα θα θέλαμε, για πολλά ακόμα θέματα. Όχι πως αναφέρθηκαν σε κάτι συγκεκριμένα, όμως κάποια στιγμή ανέφεραν την “Μπένεφις” και μια γυναίκα,ονόματι Νέτε Χέρμανσεν. Σου θυμίζει κάτι αυτό το όνομα; Απ’ ό,τι κατάλαβα, θα περνούσαν από το Νέρεμπρο μετά, προκειμέ-νου να της μιλήσουν. Ίσως να βρίσκονται ήδη εκεί».

Ο Κουρτ έτριψε το μέτωπό του. Εντελώς ξαφνικά, η ατμόσφαι-ρα στο δωμάτιο είχε γίνει πνιγηρή.

«Ναι, ξέρω ποια είναι η Νέτε Χέρμανσεν, αν και οφείλω ναομολογήσω πως μου κάνει εντύπωση το ότι ζει ακόμα. Όπως καινα ’χει, αυτό είναι κάτι που διορθώνεται. Ας περιμένουμε να δού-με πρώτα τι θα συμβεί μέσα στις επόμενες είκοσι τέσσερις ώρες. Νομίζω πως έχεις δίκιο, για εμένα ενδιαφέρονται κυρίως. Δεν ξέ-ρω γιατί, αλλά δε χρειάζεται και να το μάθω».


«Τι εννοείς; Δεν μπορεί να μη σε ενδιαφέρει να μάθεις το για-τί, έτσι δεν είναι;»

«Αυτό που εννοώ είναι πως, πολύ απλά, τα πάντα ενδεχομένωςνα τελειώσουν πάρα πολύ σύντομα. Εσύ έχε το νου σου στο κόμ-μα κι άφησε εμένα να τακτοποιήσω τα υπόλοιπα».

Αφού αποχώρησε ο Κάσπερσεν, προφανώς καταπτοημένος από τις τελευταίες εξελίξεις, ο Κουρτ τηλεφώνησε και πάλι στονΜίκαελ και του είπε ότι, αν κινούνταν αμέσως, ίσως και να προ-λάβαιναν τους δύο αστυνομικούς στο Πέμπλινγκε Ντοσέρινγκ, ώστε να τους παρακολουθήσουν από εκεί και μετά.

Μιάμιση ώρα αργότερα, ο Μίκαελ τηλεφώνησε προκειμένουνα τον ενημερώσει πως είχαν φτάσει πολύ αργά, αλλά πλέον εί-χαν αφήσει άνθρωπο στο χώρο στάθμευσης έξω από το σπίτι τουΚαρλ Μερκ, και ότι ο επιθεωρητής μόλις είχε φτάσει εκεί. Ο Χα-φέζ αλ-Άσαντ, όμως, είχε καταφέρει να τους ξεγλιστρήσει. Σε κά-θε περίπτωση, το διαμέρισμα στη Χάιμνταλσγκεδε που είχε δη-λωθεί στο όνομά του, ήταν τελείως άδειο.

Νωρίς το πρωί της Κυριακής, ο Κουρτ τηλεφώνησε στο γιατρό.Το αγκομαχητό και η ακανόνιστη αναπνοή της Μπεάτε, δίπλα του στο κρεβάτι, είχαν επιδεινωθεί πολύ τις τελευταίες δύο ώρες.

«Λοιπόν, Κουρτ», είπε ο γιατρός, ο οποίος ήταν ένας εξαιρετι-κός επιστήμονας από το Χβιδόβρε. «Όπως καταλαβαίνεις κι εσύ ως συνάδελφος, κρίνοντας από αυτά που μου λες από το τηλέφω-νο, φοβάμαι πως δεν απομένει πολύς χρόνος στη σύζυγό σου. Ηκαρδιά της είναι καταπονημένη, πολύ απλά. Θα έλεγα ότι μιλά-με για μέρες πλέον, αν όχι για ώρες. Είσαι σίγουρος ότι δε θέλεις να καλέσω ασθενοφόρο;»

Ο Κουρτ ανασήκωσε τους ώμους. «Σε τι θα ωφελούσε;» είπε.

ΕΝΟΧΗ 425

«Όχι, νομίζω πως προτιμώ να είμαι μόνος μαζί της, μέχρι το τέ-λος. Όπως και να ’χει, ευχαριστώ».

Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο, ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα τηςκι έπιασε το χέρι της. Εκείνο το ντελικάτο χέρι που τόσες φορέςείχε χαϊδέψει το μάγουλό του. Εκείνο το λατρεμένο χέρι.

Άφησε το βλέμμα του να ταξιδέψει πέρα από το μπαλκόνι, προς την αυγή, κι ευχήθηκε για μια στιγμή να πίστευε σε κάποιοθεό. Έτσι, θα μπορούσε να πει μια ήσυχη προσευχή για την αγα-πημένη του, τις τελευταίες ώρες της. Τρεις μέρες νωρίτερα, αι-σθανόταν έτοιμος γι’ αυτή την αναπόφευκτη εξέλιξη, έτοιμος να αντιμετωπίσει τον απόηχό της. Τώρα, τα πάντα είχαν αλλάξει.

Έριξε μια ματιά στο μπουκαλάκι με τα υπνωτικά χάπια. Ισχυ-ρά και εύκολα στην κατάποση. Θα χρειάζονταν είκοσι δευτερό-λεπτα, το πολύ. Χαμογέλασε. Κι ένα λεπτό για να πάει να φέρει ένα ποτήρι νερό, φυσικά.

«Τι λες, θα ήταν καλύτερα να τα πάρω τώρα, αγάπη μου;» ψι-θύρισε, σφίγγοντας ελαφρά την παλάμη της. Μακάρι να μπορού-σε η Μπεάτε να του απαντήσει. Ένιωθε τόσο μόνος.

Χάιδεψε τρυφερά τα λεπτά μαλλιά της. Πόσες φορές δεν ταείχε θαυμάσει, την ώρα που εκείνη καθόταν και τα βούρτσιζε μπροστά στον καθρέφτη, έτσι που έλαμπαν στο φως. Πόσο γρή-γορα είχε περάσει η ζωή.

«Αχ, Μπεάτε. Σε αγάπησα με όλη μου την καρδιά. Ήσουν τοφως μου. Αν γινόταν να ζήσω ξανά μαζί σου, θα το έκανα. Κάθεστιγμή. Μακάρι να μπορούσα να σε ξυπνήσω για λίγο, για να σου το πω, πολυαγαπημένη μου».

Ύστερα στράφηκε προς το μέρος της και κούρνιασε κοντά στο κορμί της που ανάσαινε αδύναμα, το πιο θεσπέσιο κορμί που εί-χε γνωρίσει στη ζωή του.


Η ώρα κόντευε δώδεκα όταν ξύπνησε από το κουδούνισμα ενός τηλεφώνου, που όμως σταμάτησε ξαφνικά.

Ανασήκωσε ελαφρά το κεφάλι και διαπίστωσε, χωρίς ίχνος ανακούφισης, πως η Μπεάτε εξακολουθούσε να αναπνέει. Δεν μπορούσε να πεθάνει χωρίς να είναι εκείνος αναγκασμένος να την παρακολουθεί;

Κούνησε το κεφάλι στη σκέψη αυτή.«Σύνελθε, Κουρτ», μάλωσε τον εαυτό του. Η Μπεάτε δεν υπήρ-

χε περίπτωση να πεθάνει μόνη της, όσο κι αν του στοίχιζε αυτό.Αρνιόταν να επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο.

Κοίταξε από την μπαλκονόπορτα που έβγαζε στη βεράντα. Οουρανός είχε το γκρίζο χρώμα του Νοεμβρίου και ο άνεμος σφύ-ριζε όπως περνούσε ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά των δέ-ντρων.

Δεν ήταν καλή μέρα, σκέφτηκε, πιάνοντας και τα δύο κινητάτου.

Κανένα από τα δύο δεν είχε καταγράψει κάποια αναπάντητη κλήση, όμως στη συνέχεια κοίταξε την οθόνη του σταθερού τηλε-φώνου και εκεί είδε έναν άγνωστο αριθμό.

Ενεργοποίησε τη λειτουργία κλήσης, αν κι αμέσως διαισθάν-θηκε πως δεν έπρεπε να το είχε κάνει.

«Σέρεν Μπραντ», είπε μια φωνή που εκείνος δεν είχε καμία διάθεση να ακούσει.

«Δεν έχουμε τίποτα να πούμε εμείς οι δύο», είπε απότομα ο Κουρτ.

«Δε θα ήμουν και τόσο σίγουρος στη θέση σου. Θα μπορούσανα ρωτήσω αν διάβασες την ανάρτηση στο ιστολόγιό μου σχετι-κά με την αυτοκτονία του Χανς Κρίστιαν Ντίρμαντ;»

Ο άντρας στην άλλη άκρη της γραμμής περίμενε λίγο, για να δει αν θα έπαιρνε κάποια απάντηση. Μάταια.

Το κάθαρμα. Το αναθεματισμένο διαδίκτυο.

ΕΝΟΧΗ 427

«Μίλησα με τη χήρα του Ντίρμαντ», συνέχισε ο αλήτης ο δη-μοσιογράφος. «Δεν μπορεί να καταλάβει πώς συνέβη αυτό το πράγμα. Μήπως έχεις κάποιο σχόλιο επ’ αυτού;»

«Κανένα απολύτως. Ελάχιστα γνώριζα τον άνθρωπο. Και τώ-ρα, άκουσέ με προσεκτικά. Είμαι σε κακή κατάσταση αυτές τιςώρες. Η σύζυγός μου είναι ετοιμοθάνατη. Οπότε ελπίζω να έχεις τη στοιχειώδη ανθρωπιά να με αφήσεις στην ησυχία μου, και θατα πούμε κάποια άλλη στιγμή εμείς οι δύο».

«Λυπάμαι που το ακούω. Ετοιμαζόμουν να σου πω ότι έφτα-σαν στα χέρια μου πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες έχεις μπει στο στόχαστρο της Αστυνομίας σχετικά με μια υπόθεση εξαφάνι-σης. Όμως έχω την αίσθηση πως δεν πρόκειται να κάνεις κάποιοσχόλιο, σωστά;»

«Ποια υπόθεση εξαφάνισης;» Πραγματικά, δεν είχε την πα-ραμικρή ιδέα σε τι αφορούσε αυτή η ιστορία, και ήταν η δεύτε-ρη φορά που του έθιγε κάποιος το συγκεκριμένο ζήτημα.

«Αυτό είναι κάτι ανάμεσα σ’ εσένα και την Αστυνομία, έτσι δεν είναι; Πάντως, απ’ ό,τι γνωρίζω, πολύ θα ήθελαν να ανταλλάξουν μαζί μου πληροφορίες σχετικά με το Σκοπό και τις προφανώς εγκληματικές δραστηριότητές του. Επομένως, η τελευταία μου ερώτηση επί του παρόντος είναι κατά πόσο εσύ και ο Βίλφριντ Λέμπεργκ σκοπεύετε να εντάξετε ανάλογες δραστηριότητες, όπως λόγου χάρη οι αναγκαστικές εκτρώσεις, στο επίσημο πρόγραμματου Κόμματος Καθαρότητας».

«Αρκετά με τις συκοφαντίες! Θα ξεκαθαρίσω το θέμα με την Αστυνομία, μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτού. Κι ανδημοσιεύσεις έστω μία λέξη χωρίς αποδείξεις, σου υπόσχομαι πως θα φροντίσω να το πληρώσεις πολύ ακριβά».

«Καλώς. Οι αποδείξεις δεν αποτελούν πρόβλημα, μιας και τιςανέφερες, πάντως ευχαριστώ για τα σχόλια. Είναι πάντοτε χρήσι-μο να έχεις μια δυο δηλώσεις».


Κι αμέσως μετά έκλεισε το τηλέφωνο. Ο δημοσιογράφος τού έκλεισε το τηλέφωνο. Ο Κουρτ Βεντ ήταν εξαγριωμένος.

Σε τι είδους αποδείξεις αναφερόταν; Είχαν διαδοθεί ήδη τόσο πολύ οι πληροφορίες για τα αρχεία του Νέρβιγ; Αυτή η ιστορία θα ήταν η ταφόπλακα του Μπραντ. Το καθίκι!

Έπιασε το απόρρητο κινητό του και σχημάτισε τον αριθμό του Κάσπερσεν.

«Πού βρισκόμαστε με την επιχείρηση που συζητούσαμε νωρί-τερα, Κάσπερσεν;»

«Δεν τα πήγαμε καλά, δυστυχώς. Ο άνθρωπός μας μπήκε στα Κεντρικά της Αστυνομίας χωρίς να συναντήσει καμία δυσκολία,όμως μόλις κατέβηκε στο υπόγειο, έπεσε πάνω στον Χαφέζ αλ-Άσαντ. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο τύπος κοιμάται εκεί κάτω».

«Να πάρει! Φυλάει το αρχείο του Νέρβιγ, δηλαδή;»«Έτσι φαίνεται, ναι».«Και γιατί δε μου τηλεφώνησες να με ενημερώσεις;»«Σου τηλεφώνησα, Κουρτ. Όχι μία, αλλά πολλές φορές, σήμε-

ρα το πρωί. Όχι σε αυτό το νούμερο, στο άλλο».«Δε χρησιμοποιώ το iPhone επί του παρόντος. Για λόγους

ασφαλείας».«Μα, και στο σταθερό σού τηλεφώνησα».Άπλωσε το χέρι και κοίταξε την οθόνη της συσκευής. Ο Κά-

σπερσεν είχε δίκιο. Υπήρχαν αρκετές αναπάντητες κλήσεις πριναπό εκείνη του Σέρεν Μπραντ. Ο Κάσπερσεν του τηλεφωνούσεκάθε είκοσι λεπτά από τις οχτώ και μετά.

Τόσο βαθιά είχε κοιμηθεί στο πλευρό της Μπεάτε; Μήπως ήταν αυτές οι τελευταίες ώρες της κοινής τους ζωής;

Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε την Μπεάτε, καθώς σκεφτό-ταν τι έπρεπε να κάνει.

Και οι τρεις έπρεπε να βγουν από τη μέση, δεν υπήρχε άλλοςτρόπος. Ο Άραβας, ο Μερκ και ο Μπραντ. Την τύχη της Νέτε Χέρ-

ΕΝΟΧΗ 429

μανσεν θα την αποφάσιζε αργότερα. Εκείνη δεν ήταν τόσο επι-κίνδυνη όσο οι άλλοι τρεις.

Σχημάτισε τον αριθμό του Μίκαελ από το απόρρητο κινητό του.

«Μπορούμε να εντοπίσουμε τον Σέρεν Μπραντ;»«Λογικά, ναι. Επί του παρόντος, βρίσκεται σε ένα εξοχικό σπί-

τι στο Χέβε».«Πώς το ξέρουμε αυτό;»«Το ξέρουμε επειδή τον παρακολουθούμε από τη στιγμή που

έκανε φασαρία στην εθνική διάσκεψη».Ο Κουρτ χαμογέλασε. Ήταν η πρώτη φορά εκείνη τη μέρα.«Εντάξει, Μίκαελ, μπράβο. Με τον Καρλ Μερκ, τι γίνεται;

Γνωρίζουμε τις κινήσεις του;»«Βεβαίως. Αυτή τη στιγμή διασχίζει το χώρο στάθμευσης κο-

ντά στο σπίτι του. Ο άνθρωπός μας τον παρακολουθεί. Αν υπάρ-χει κάποιος που να ξέρει τι κάνει ο τύπος, είναι ο δικός μας. Πρώην στέλεχος της Ασφάλειας. Ακόμα δε γνωρίζουμε πού βρίσκεται ο Άραβας, όμως».

«Επ’ αυτού μπορώ να σε διαφωτίσω εγώ. Βρίσκεται στο υπό-γειο του αρχηγείου της Αστυνομίας. Μπορείς να στείλεις έναν δι-κό σου να σταθεί έξω από το ταχυδρομείο, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, για να ξέρουμε πότε θα φύγει από εκεί. Κάτι ακόμα, Μίκαελ».

«Ναι;»«Όταν θα έχουν πέσει όλοι για ύπνο στο σπίτι του Καρλ Μερκ

απόψε, θα συμβεί ένα ατύχημα. Είναι σαφές αυτό;»«Μια φωτιά;»«Ναι. Η οποία θα ξεκινήσει από την κουζίνα. Φρόντισε να πά-

ρει εκρηκτικές διαστάσεις. Μια πυρκαγιά με πολύ καπνό. Πες στους ανθρώπους μας να φροντίσουν να απομακρυνθούν από εκεί χωρίς να γίνουν αντιληπτοί».


«Θα το αναλάβω προσωπικά, μάλλον».«Ωραία. Κάλυψε τα νώτα σου και απομακρύνσου γρήγορα».«Αυτό θα κάνω. Με τον Σέρεν Μπραντ, τι θα γίνει;»«Βάλε τους ανθρώπους σου να τον κανονίσουν, αμέσως».


Ο ΚΑΡΛ ΞΥΠΝΗΣΕ, καθώς κάποιος τον ταρακουνούσε.Άνοιξε τα μάτια του και διέκρινε θολά μια σιλουέτα σκυμμέ-

νη από πάνω του. Δοκίμασε να σηκωθεί, όμως του ήρθε ζαλάδα,κι έτσι ξαφνικά, όσο και ανεξήγητα, βρέθηκε πεσμένος στο πά-τωμα, δίπλα στο κρεβάτι του. Κάτι δεν πήγαινε καλά, καθόλου καλά.

Σαστισμένος, ένιωσε τον αέρα να εισβάλλει ορμητικά στο δω-μάτιο από κάποιο ανοιχτό παράθυρο και μύρισε γκάζι.

«Εντάξει, κατάφερα να ξυπνήσω τον Γέσπερ», φώναξε κάποιος από το διάδρομο. «Τον έχει πιάσει εμετός. Τι να κάνω;»

«Γύρνα τον στο πλάι. Άνοιξες το παράθυρο;» είπε το ίδιο δυ-νατά η σκοτεινή φιγούρα στο πλευρό του Καρλ.

Ένιωσε ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλό του, κι αμέσως με-τά ένα δεύτερο. «Καρλ, κοίταξέ με. Συγκεντρώσου. Είσαι εντά-ξει;»

Εκείνος έγνεψε καταφατικά, αν και δεν ήταν σίγουρος.«Πρέπει να κατεβείς στο ισόγειο, Καρλ. Εδώ πάνω εξακολου-

θεί να είναι πάρα πολύ το αέριο. Μπορείς να περπατήσεις;»Σηκώθηκε όρθιος με αργές κινήσεις, έφτασε παραπατώντας

έως το διάδρομο και με ασταθή βήματα κατέβηκε τη σκάλα. Ένιωθε λες κι έπεφτε σε μια τρύπα. Μόνο όταν βρέθηκε να κά-θεται σε μια καρέκλα, μπροστά στην πόρτα του κήπου, τα θολά

ΕΝΟΧΗ 431

περιγράμματα ξεδιάλυναν αρκετά, ώστε να αρχίσει να καταλα-βαίνει τι συνέβαινε.

Ανασήκωσε το κεφάλι και κοίταξε το σύντροφο του Μόρτεν, οοποίος στεκόταν στο πλάι του.

«Τι κέρατο;» μουρμούρισε. «Εδώ είσαι ακόμα; Τι έγινε, μένεις κι εσύ στο σπίτι τώρα;»

«Αν το αποφάσισε, όλοι μας θα πρέπει να του είμαστε ιδιαίτε-ρα ευγνώμονες», ακούστηκε ένα ξερό σχόλιο από το κρεβάτι τουΧάρντι.

Ο Καρλ έστρεψε το κεφάλι προς το μέρος του, ζαλισμένος ακό-μα. «Τι συνέβη;»

Ακούστηκε μια φασαρία, καθώς ο Μόρτεν κατέβαζε με τα χί-λια ζόρια τον Γέσπερ από τη σκάλα. Ο θετός γιος του Καρλ ήταν σε χειρότερα χάλια ακόμα κι από εκείνη τη φορά που είχε επι-στρέψει έπειτα από δύο εβδομάδες ξέφρενου γλεντιού στην Κω.

Ο Μίκα έγνεψε προς την κουζίνα. «Κάποιος μπήκε στο σπίτι.Όποιος κι αν ήταν, δε μας συμπαθεί».

Με δυσκολία, ο Καρλ σηκώθηκε και πήγε να δει.Το μάτι του έπεσε αμέσως στη φιάλη του γκαζιού, ήταν από

εκείνες τις καινούριες, τις έφτιαχναν από σκληρό πλαστικό τώραπια. Ο ίδιος δε χρησιμοποιούσε τέτοιες στο σπίτι. Προτιμούσε τις παλιές για την ψηστιέρα γκαζιού· μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους. Και, τέλος πάντων, τι δουλειά είχε αυτή η φιάλη εδώ, καιμάλιστα με ένα κομμάτι λάστιχο προσαρμοσμένο στην παροχή;

«Πού βρέθηκε αυτό το ρημάδι εδώ;» ρώτησε, τόσο ζαλισμένος ακόμα, που δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομα του άντρα που στεκόταν δίπλα του.

«Πάντως δεν ήταν εδώ στις δύο το πρωί, όταν πέρασα να δωπώς είναι ο Χάρντι», απάντησε ο τύπος.

«Ο Χάρντι;»«Ναι, είχε μια αντίδραση στη θεραπεία του χτες. Εμφάνισε


εξάψεις, πονοκεφάλους. Είναι καλό σημάδι το ότι αντιδρά τόσο έντονα στα ερεθίσματα. Συν του ότι, κατά πάσα πιθανότητα, αυ-τό ήταν που μας έσωσε τη ζωή».

«Όχι, αυτό το έκανες εσύ, Μίκα», φώναξε ο Χάρντι από το κρε-βάτι του.

Α, γεια σου! Μίκα τον έλεγαν.«Εξήγησε», διέταξε ο Καρλ, καθώς το αστυνομικό του ένστι-

κτο αναλάμβανε δράση.«Παρακολουθούσα τον Χάρντι κάθε δύο ώρες από χτες το βρά-

δυ. Θα μείνω εδώ για μια δυο μέρες, ώστε να μπορώ να δω πώς ακριβώς αντιδρά. Τέλος πάντων, πριν από μισή ώρα χτύπησε το ξυπνητήρι μου, και όταν σηκώθηκα, μου μύρισε γκάζι. Η οσμή ήταν ιδιαίτερα έντονη στο υπόγειο και παραλίγο να με ρίξει λιπό-θυμο όταν ανέβηκα εδώ στο ισόγειο. Έκλεισα τη βάνα της φιά λης και άνοιξα όλα τα παράθυρα, και τότε παρατήρησα πως υπήρχε ένα τηγανάκι πάνω στο μάτι της κουζίνας, το οποίο κάπνιζε. Όταν πλησίασα, κατάλαβα πως ήταν σχεδόν στεγνό, εκτός από μια μι-κρή ποσότητα ελαιολάδου στον πάτο και ένα καψαλισμένο κομ-μάτι χαρτιού κουζίνας. Από εκεί έβγαινε ο καπνός». Έγνεψε προς το παράθυρο. «Το πέταξα έξω όσο πιο γρήγορα μπόρεσα. Μια στιγμή ακόμα, και το χαρτί θα είχε πιάσει φωτιά».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά στο συνάδελφό του από τον ΤομέαΔιερεύνησης Πυρκαγιών, Έρλινγκ Χολμ. Τυπικά, η υπόθεση αυ-τή δεν ανήκε στην αρμοδιότητά του, όμως ο Καρλ δεν ήθελε ναεμπλακεί η Αστυνομία του Χίλερεδ, κι εκτός αυτού ο Έρλινγκ ζού-σε σε απόσταση μόλις πέντε χιλιομέτρων από το σπίτι του Καρλ,στο Λίνγκε.

«Πολύ άσχημη ιστορία, Καρλ. Άλλα είκοσι με τριάντα δευτε-ρόλεπτα ήθελε, και το χαρτί κουζίνας θα είχε πιάσει φωτιά, προ-

ΕΝΟΧΗ 433

καλώντας έκρηξη. Κι απ’ όσο μπορώ να κρίνω από το βάρος της φιάλης, ήδη είχε διαρρεύσει μεγάλη ποσότητα. Με τη βάνα καιτο φαρδύ ακροφύσιο που διαθέτει, υπολογίζω πως δε θα χρειά-στηκαν πάνω από είκοσι λεπτά για να γεμίσει αέριο το σπίτι». Κούνησε το κεφάλι. «Αυτός ήταν και ο λόγος που όποιος έστησε αυτή τη δουλειά δεν άναψε το μάτι στο τέρμα. Ήθελε να έχει γε-μίσει το σπίτι αέριο για να γίνει το μπαμ».

«Και δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να μαντέψουμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα, σωστά, Έρλινγκ;»

«Ας το θέσουμε ως εξής: ο Τομέας Q θα έπρεπε να αναζητή-σει καινούριο προϊστάμενο».

«Μιλάμε για μεγάλη έκρηξη, δηλαδή;»«Ναι και όχι. Αποτελεσματική, σε κάθε περίπτωση. Όλα τα

δωμάτια και ό,τι υπάρχει μέσα σε αυτά θα έπιαναν φωτιά στη στιγμή».

«Μα ο Γέσπερ, ο Χάρντι κι εγώ θα είχαμε πεθάνει από την ει-σπνοή του αερίου πριν προκληθεί η έκρηξη, έτσι δεν είναι;»

«Δε θα το έλεγα. Δεν είναι τόσο δηλητηριώδες. Μπορεί να σας προκαλούσε πονοκέφαλο, όμως». Γέλασε.

Χωρατατζήδες αυτοί οι τύποι του Τομέα Διερεύνησης Πυρκα-γιών.

«Θα καιγόσαστε ακαριαία, και όσοι βρίσκονταν στο υπόγειο δε θα μπορούσαν να διαφύγουν. Το πιο σατανικό, όμως, είναι πως τα παιδιά από τον τομέα μας δε θα ήταν σε θέση να εξακριβώ-σουν αν επρόκειτο για εγκληματική ενέργεια. Κατά πάσα πιθα-νότητα, θα εντόπιζαν την αιτία της πυρκαγιάς, δηλαδή τη φιάληκαι το τηγάνι στην κουζίνα, όμως κάλλιστα θα μπορούσε να θεω-ρηθεί ατύχημα. Αποτέλεσμα απροσεξίας. Αντιμετωπίζουμε συχνά τέτοιες καταστάσεις πλέον, τώρα που οι πάντες διαθέτουν μπάρ-μπεκιου. Για να είμαι ειλικρινής, αυτός που έστησε τη δουλειά πι-θανώς να τη σκαπουλάρει».


«Σιγά μην τη σκαπουλάρει, αποκλείεται όσο περνάει από το χέρι μου».

«Κάποια σκέψη για το ποιος μπορεί να το έκανε, Καρλ;»«Ναι. Κάποιος που διαθέτει επαγγελματικά αντικλείδια. Η

κλειδαριά της εξώπορτας έχει κάμποσα σημάδια. Κατά τα άλλα, ιδέα δεν έχω».

«Υποψίες, έστω;»«Η ζωή μου είναι γεμάτη από δαύτες».Ο Καρλ τον ευχαρίστησε και διαβεβαίωσε τον Έρλινγκ πως

όλοι στο σπίτι ήταν εντάξει, προτού κάνει μια γρήγορη βόλτα από τους γείτονες για να διαπιστώσει αν κάποιος είχε δει κάτι. Μερι-κοί ενοχλήθηκαν. Ποιος δε θα ενοχλούνταν αν του χτυπούσαν την πόρτα στις πέντε το πρωί; Γενικά, όμως, οι περισσότεροι φάνη-καν να σοκάρονται πραγματικά, αν και κανείς δεν είχε αντιλη-φθεί κάποια ύποπτη κίνηση.

Χρειάστηκε λιγότερο από μία ώρα για να καταφθάσει η Βίγκα αναμαλλιασμένη, συνοδευόμενη από τον Γκουρκαμάλ με το τουρ-μπάνι, τα μεγάλα άσπρα δόντια και τη μακριά γενειάδα του.

«Ω Θεέ μου!» αναφώνησε ξέπνοα εκείνη. «Πες μου πως ο Γέ-σπερ είναι εντάξει».

«Μια χαρά είναι. Ξέρασε στον καναπέ και στο κρεβάτι του Χάρντι, όμως κατά τα άλλα δεν έχει το παραμικρό. Πάντως, πρώ-τη φορά εδώ και χρόνια τον άκουσα να λέει πως ήθελε τη μανού-λα του».

«Αχ, το χρυσούλι μου!» Ούτε κουβέντα για το πώς ένιωθε ο Καρλ. Η διαφορά ανάμεσα στον οσονούπω πρώην σύζυγο και τογιο της ήταν κάτι περισσότερο από προφανής.

Ο Καρλ την άκουγε να κανακεύει το καμάρι της κάπου παρα-πίσω, όταν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας.

ΕΝΟΧΗ 435

«Αν είναι ο τύπος με το γκάζι, πες του πως μας περίσσεψε λί-γο από την πρώτη φιάλη», φώναξε ο Χάρντι από το κρεβάτι του. «Ας περάσει την άλλη εβδομάδα».

Τι στην ευχή τού είχε κάνει ο Μίκα και τον άλλαξε έτσι; ανα-ρωτήθηκε ο Καρλ, ανοίγοντας την πόρτα.

Η κοπέλα που στεκόταν μπροστά του ήταν χλομή από την αϋ-πνία. Είχε σκούρους κύκλους γύρω από τα μάτια, έναν κρίκο πε-ρασμένο στο χείλος της και δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτερη απόδεκάξι χρόνων.

«Γεια», είπε. Έδειξε με τον αντίχειρα πάνω από τον ώμο της, προς το σπίτι του γείτονά του, του Κεν, κι έτσι όπως έκανε διάφο-ρα σπαστικά από αμηχανία, κινδύνευε να πάθει καμιά εξάρθρω-ση. «Βγαίνω με τον Πίτερ, εκεί πέρα μένει, κι είχαμε πάει σε ένα πάρτι, στη Λέσχη Νέων. Έμεινα να κοιμηθώ στο σπίτι του, γιατί το δικό μου είναι στο Μπλόουστρεδ, και δεν έχει λεωφορεία τηνύχτα. Γυρίσαμε πριν από δυο τρεις ώρες, και ο Κεν κατέβηκε ναδει αν ήμαστε εντάξει, μετά που περάσατε και ρωτήσατε αν είχε παρατηρήσει κανείς κάποια περίεργη κίνηση κοντά στο σπίτι σας χτες τη νύχτα. Μας είπε τι συνέβη, κι εμείς του είπαμε πως κάτιείχαμε δει την ώρα που γυρνούσαμε στο σπίτι, οπότε ο Κεν μούζήτησε να έρθω και να σας το πω».

Ο Καρλ ανασήκωσε το ένα φρύδι. Προφανώς, δεν ήταν τόσο νυσταγμένη όσο έδειχνε, με τέτοια λογοδιάρροια που την είχε πιά-σει.

«Μάλιστα. Και τι είδατε, λοιπόν;»«Ήταν ένας άντρας στην πόρτα σας, την ώρα που περνούσα-

με από εδώ. Ρώτησα τον Πίτερ αν τον γνώριζε, όμως εκείνος είχεαλλού το μυαλό του». Χαχάνισε.

Ο Καρλ επέμεινε. «Πώς έμοιαζε αυτός ο άντρας; Μπόρεσες να διακρίνεις κάτι;»

«Ναι, στεκόταν στο φως δίπλα στην πόρτα. Σαν να σκάλιζε την


κλειδαριά μού φάνηκε, όμως δε γύρισε προς το μέρος μας, οπό-τε δεν τον είδα από μπροστά».

Ο Καρλ ένιωσε τους ώμους του να κρεμάνε κάμποσες μοί-ρες.

«Ήταν σχετικά ψηλός, αρκετά γεροδεμένος απ’ ό,τι μπόρεσα να καταλάβω, και τα ρούχα του ήταν όλα σκούρα. Φορούσε παλ-τό ή κάποιο φαρδύ αδιάβροχο, κάτι τέτοιο. Κι ένα μαύρο, πλεχτόσκούφο, σαν του Πίτερ. Παρατήρησα τα μαλλιά του, όμως. Πο-λύ ανοιχτά ξανθά, σχεδόν άσπρα. Κι είχε μια φιάλη γκαζιού στο έδαφος, δίπλα του».

Σχεδόν λευκά. Η πληροφορία αυτή, από μόνη της, ήταν σχε-δόν αρκετή. Αν είχε καταλάβει σωστά ο Καρλ, ο ξανθομάλλης γο-ρίλας που είχε στη δούλεψή του ο Κουρτ Βεντ, ο άντρας που εί-χαν δει στο Χέλσκο, διέθετε κι άλλες ικανότητες, πέρα από το να οδηγεί φορτηγάκι.

«Ευχαριστώ», είπε. «Είσαι πολύ παρατηρητική και με βοήθη-σες πραγματικά. Καλά έκανες και ήρθες».

Η κοπέλα άρχισε πάλι τα σπαστικά.«Μήπως παρατήρησες αν φορούσε γάντια;»«Α, το ξέχασα αυτό», είπε εκείνη, σταματώντας για μια στιγμή

να δοκιμάζει διάφορες συστροφές του σώματός της. «Φορούσε, ναι. Από εκείνα που έχουν τρύπες στις αρθρώσεις».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Σε αυτή την περίπτωση, δε χρει-αζόταν να μπει στον κόπο να τσεκάρει την κλειδαριά για αποτυ-πώματα. Το ζήτημα ήταν αν θα μπορούσαν να εντοπίσουν την προέλευση του ρυθμιστή ροής της φιάλης, που έδειχνε ιδιαίτερος, αν και ο Καρλ πολύ αμφέβαλλε ότι θα οδηγούσε κάπου αυτή ηπληροφορία, καθώς λογικά θα υπήρχαν ένα σωρό τέτοιες συσκευές στο εμπόριο.

«Λοιπόν, εφόσον όλα είναι εντάξει εδώ, λέω να περάσω απότα Κεντρικά», ανακοίνωσε στους συγκεντρωμένους ενοίκους και

ΕΝΟΧΗ 437

επισκέπτες, λίγες στιγμές αργότερα, οπότε η Βίγκα τον βούτηξε από το μανίκι.

«Υπόγραψε αυτό το χαρτί πρώτα. Έχω φέρει ένα αντίγραφογια εσένα, ένα για το δήμο και ένα είναι για εμένα», τον ενημέρω-σε, καθώς αράδιαζε και τα τρία πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Συμφωνία Διαμοιρασμού Περιουσίας, έγραφε στην κορυφή.

Ο Καρλ το διάβασε στα γρήγορα. Το κείμενο ανέφερε ακρι-βώς όλα όσα είχαν συμφωνήσει την προηγούμενη μέρα. Έτσι, δεθα χρειαζόταν να το ετοιμάσει ο ίδιος.

«Μια χαρά το βλέπω, Βίγκα. Τα αναφέρει όλα εδώ, εντάξει. Ακόμα και τις επισκέψεις στη μητέρα σου. Είμαι σίγουρος πως οιΑρχές θα χαρούν να μάθουν πως μου άφησες οχτώ εβδομάδες δια-κοπών από τη συγκεκριμένη υποχρέωση. Πολύ γενναιόδωρο εκ μέρους σου». Γέλασε σαρκαστικά και υπέγραψε δίπλα στη δική της, ανοικονόμητη υπογραφή.

«Έπειτα, είναι και η αίτηση διαζυγίου», είπε η Βίγκα, βάζο-ντας ένα ακόμα έγγραφο μπροστά του. Ο Καρλ το υπέγραψε χω-ρίς κανένα δισταγμό.

«Ευχαριστώ, αγάπη». Η Βίγκα έμοιαζε σχεδόν συγκινημένη.Καλοσύνη της που τον είπε έτσι, όμως η λέξη τού έφερε στο μυα-

λό τον Ρολφ της Μόνα, κι αυτός δεν ήταν ο πλέον επιθυμητός συ-νειρμός. Τον περίμενε ακόμα μακρύς δρόμος για να αποδεχτεί την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα. Η Μόνα δεν ήταν κάποια τυ-χαία γυναίκα. Θα του έπαιρνε καιρό για να την ξεπεράσει.

Ρουθούνισε. Αγάπη. Κάπως υπερβολική προσφώνηση για να πέσει η αυλαία της σχέσης τους, δεδομένου του πόσο θυελλώδηςείχε αποδειχτεί ο γάμος τους.

Παρέδωσε τα έγγραφα στον Γκουρκαμάλ, που χαμογελούσε,και ο οποίος υποκλίθηκε ελαφρά, προτού τείνει το χέρι του.

«Ευχαριστώ για τη σύζυγό σου», είπε εκείνος, μάλλον με τηνπροφορά των Σιχ, όπως υπέθεσε ο Καρλ. Η συμφωνία έκλεισε.


Η Βίγκα είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά. «Τώρα που κανο-νίστηκε και το τυπικό σκέλος, μπορώ να σε πληροφορήσω ότι με-τακομίζω στο σπίτι του Γκουρκαμάλ, πάνω από το κατάστημά του, την ερχόμενη εβδομάδα».

«Ελπίζω να είναι πιο ζεστά εκεί απ’ ό,τι στο προηγούμενο», σχολίασε ο Καρλ.

«Α, μιας και το ανέφερες, το πούλησα χτες για εξακόσιες χι-λιάδες. Εκατό χιλιάδες παραπάνω απ’ ό,τι υπολογίσαμε την αξίατου στη συμφωνία μας. Σκέφτηκα να κρατήσω εγώ τη διαφορά,αν δεν έχεις αντίρρηση».

Ο Καρλ έμεινε άφωνος. Εκείνος ο Κουρκουμάς σίγουρα τηςείχε μάθει ένα δυο πραγματάκια σχετικά με το πώς γίνονται αυ-τές οι δουλειές. Ο τύπος έπαιρνε στροφές γρηγορότερα απ’ ό,τι χέζει μια καμήλα, όπως κατά πάσα πιθανότητα θα έλεγε ο Άσαντ.

«Ευτυχώς που σε πέτυχα, Καρλ», είπε ο Λάουρσεν, όταν συναντή-θηκαν στα σκαλοπάτια της εισόδου, στα Κεντρικά. «Έρχεσαι πά-νω μια στιγμή;»

«Θα ανέβαινα ούτως ή άλλως, για να μιλήσω με τον Μάρκους Γιάκομπσεν».

«Τώρα μόλις του πήγα το μεσημεριανό. Βρίσκεται σε σύσκε-ψη. Όλα εντάξει;»

«Μια χαρά», απάντησε ο Καρλ. «Αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως είναι Δευτέρα, με έγδαρε οικονομικά η οσονούπω πρώην μου, η φιλενάδα μου πηδιέται με κάποιον άλλο, μας δηλητηρίασαν όλους με γκάζι χτες τη νύχτα και το σπίτι παραλίγο να τιναχτείστον αέρα. Πρόσθεσε σε όλα αυτά τα ζόρια και την πίεση που μου φορτώνει αυτό εδώ το μέρος, και δε θα μπορούσα να είμαι καλύ-τερα. Κατάφερα να ξεφορτωθώ και τη διάρροια».

ΕΝΟΧΗ 439

«Μια χαρά, λοιπόν», είπε ο Λάουρσεν, τρία σκαλοπάτια μπρο-στά του. Τίποτα δεν είχε ακούσει. «Πρόσεξέ με», είπε όταν κάθι-σαν στο δωματιάκι πίσω από την κουζίνα της καντίνας, κυκλω-μένοι από ψυγεία και προμήθειες λαχανικών. «Υπήρξε κάποια εξέλιξη στην υπόθεση με το πιστόλι καρφιών. Έχει να κάνει μ’ εκείνη τη φωτογραφία όπου εμφανιζόσουν εσύ και ο Άνκερ, πα-ρέα με τον τύπο που βρέθηκε παραχωμένος στο κιβώτιο. Έβα-λαν διάφορα εργαστήρια να την αναλύσουν, και πιστεύω θα ανα-κουφιστείς όταν σου πω ότι τα περισσότερα θεωρούν πως πρό-κειται για ψηφιακά αλλοιωμένη φωτογραφία, φτιαγμένη από διά φορες πηγές».

«Φυσικά και είναι αλλοιωμένη, αυτό τους έλεγα από την πρώ-τη στιγμή. Στημένη ιστορία. Ίσως να το έκανε κάποιος που στρά-βωσε μαζί μου κάποτε. Ξέρεις πόσο εκδικητικά είναι ορισμένα από αυτά τα καθάρματα. Κάθονται στις φυλακές χρόνια ολόκλη-ρα και σκέφτονται πώς θα σου τη φέρουν μια μέρα. Λογικό είναινα συμβαίνει αυτό μία στο τόσο. Πάντως, ένα πράγμα μπορώ να σου πω στα σίγουρα: ούτε που ήξερα ποιος ήταν αυτός ο Πιτ Μπό-σγουελ, με τον οποίο προσπαθούν να με μπλέξουν».

Ο Λάουρσεν έγνεψε καταφατικά. «Η φωτογραφία δεν εμφα-νίζει μεσοτονικές κουκκίδες. Είναι λες κι έχουν συνενωθεί όλα τα στοιχεία, ακόμα και τα πιο μικρά. Πρώτη φορά συναντώ τέτοια περίπτωση».

«Τι σημαίνει αυτό;»«Σημαίνει πως δεν μπορείς να διακρίνεις τη συρραφή, βασι-

κά. Ενδεχομένως χρησιμοποιήθηκαν διάφορες φωτογραφίες, οιοποίες ελήφθησαν σταδιακά, όπως προχωρούσε η επεξεργασία,με κάποια μηχανή Polaroid, για παράδειγμα, κι έπειτα η συνολι-κή εικόνα φωτογραφήθηκε από κάποια αναλογική κάμερα με κα-νονικό φιλμ, το οποίο δόθηκε για εμφάνιση στη συνέχεια. Ή μπο-ρεί να χρησιμοποιήθηκε κάποιο πρόγραμμα ψηφιακής επεξερ-


γασίας πάνω στη συρραφή, προτού εκτυπωθεί η φωτογραφία. Δεν είναι σίγουροι. Ούτε μας λέει κάτι το χαρτί».

«Ανάθεμα κι αν κατάλαβα πώς γίνονται όλα αυτά».«Εντάξει, οι δυνατότητες είναι αμέτρητες στην εποχή μας. Ή,

πιο σωστά, πριν από λίγα χρόνια, όταν ο Πιτ Μπόσγουελ ζούσε ακόμα».

«Οπότε τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και όλα θαπάνε καλά, αυτό δε μου λες;»

«Κοίτα, γι’ αυτό ζήτησα να σου μιλήσω». Ο Λάουρσεν πρόσφε-ρε μια μπίρα στον Καρλ, την οποία εκείνος αρνήθηκε. «Δεν έχουν καταλήξει ακόμα σε κάποιο συμπέρασμα, όμως το θέμα είναι πως δε θεωρούν όλοι στα εργαστήρια πως η φωτογραφία είναι πλαστή. Σε τελική ανάλυση, αυτά που σου ανέφερα δεν αποδεικνύουν τίπο-τα, πέρα από το ότι αυτή η ιστορία είναι κάπως ύποπτη. Όμως, απ’ ό,τι έχω ακούσει, οι περισσότεροι πιστεύουν πως κάποιος έβαλε τα δυνατά του για να στήσει μια φωτογραφία που μοιάζει γνήσια».

«Και η δική μου θέση ποια είναι; Εξακολουθούν να θέλουν να με βγάλουν στη σέντρα; Προσπαθείς να μου πεις να περιμένω τομπιλιέτο για τη διαθεσιμότητα;»

«Όχι, με παρεξήγησες. Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι ότι η όλη ιστορία θα πάρει χρόνο. Όμως νομίζω πως ο Τέργε είναι ο αρμόδιος για να σε ενημερώσει». Έγνεψε προς την τραπεζαρία.

«Ο Τέργε Πλουγκ είναι εδώ;»«Ναι, έρχεται κάθε μέρα την ίδια ώρα, αν δεν έχει τρεχάματα

εκτός κτιρίου. Είναι ένας από τους τακτικότερους πελάτες μου, αλήθεια, οπότε προσπάθησε να του μιλήσεις όμορφα».

Βρήκε τον Πλουγκ να κάθεται σε μια γωνιά της αίθουσας.«Κρυφτούλι παίζουμε, Τέργε;» αστειεύτηκε ο Κάρλ, όπως κα-

θόταν και ακουμπούσε τους αγκώνες του πάνω στο τραπέζι, σε μι-κρή απόσταση από το αφόρητα υγιεινό πιάτο με λαχανικά που εί-χε μπροστά του ο Πλουγκ.

ΕΝΟΧΗ 441

«Χαίρομαι που σε βλέπω, Καρλ. Ακριβοθώρητος είσαι τον τε-λευταίο καιρό. Σου είπε ο Λάουρσεν τι έγινε με τη φωτογρα-φία;»

«Ναι, κάτι μου ανέφερε. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, δεν έχω ξε-μπερδέψει τελείως ακόμα».

«Να ξεμπερδέψεις; Μα κανείς δε σε κατηγορεί για κάτι, απ’ όσο γνωρίζω. Λάθος κάνω;»

Ο Καρλ τίναξε το κεφάλι προς τα πίσω. «Επισήμως, όχι».«Άρα, είμαστε εντάξει. Τέλος πάντων, έτσι έχει η κατάσταση

επί του παρόντος. Θα μαζευτούμε για να συζητήσουμε τις εξελί-ξεις κάποια στιγμή. Δηλαδή εγώ, οι συνάδελφοι που ερευνούν τους φόνους στο μηχανουργείο στο Σόρε, καθώς και τα παλικάρια από την Ολλανδία που ασχολούνται με τις δολοφονίες που έγιναν στοΣχίνταμ. Σε μερικές εβδομάδες, ίσως σε κάνα δυο μήνες, θα τα βάλουμε κάτω να δούμε τι έχουμε σχετικά με αυτές τις υποθέσειςόπου εμπλέκεται πιστόλι καρφιών. Γεγονότα, αποδεικτικά στοι-χεία, συνοδευτικό υλικό, τα πάντα».

«Και κάπου τώρα θα μου πετάξεις πως πρόκειται να κληθώ ως μάρτυρας».

«Όχι, το αντίθετο μάλιστα. Δεν πρόκειται να κληθείς».«Και γιατί όχι; Επειδή θεωρούμαι ύποπτος;»«Ηρέμησε, Καρλ. Κάποιος θέλει να σου προκαλέσει πρόβλη-

μα, το καταλαβαίνουμε αυτό. Και όχι, δε θεωρείσαι ύποπτος. Όμως, μόλις φτάσουμε στο σημείο να ετοιμάσουμε το κείμενο της κοινής αναφοράς, θα θέλαμε να το αξιολογήσεις».

«Μάλιστα. Και όλα αυτά παρότι τα δακτυλικά μου αποτυπώ-ματα βρέθηκαν στα νομίσματα, παρά την πειραγμένη φωτογρα-φία και παρά το γεγονός ότι ο Χάρντι θεωρεί πως ο Άνκερ ήτανμπλεγμένος με τον Τζαμαϊκανό φίλο μας, κι εγώ ενδεχομένως να γνώριζα τον Γκέοργκ Μάντσεν;»

«Παρ’ όλα αυτά, ναι. Όπως το βλέπω εγώ, εσύ είσαι αυτός που


θα βγει περισσότερο κερδισμένος από την όσο το δυνατόν λεπτο-μερέστερη διερεύνηση αυτής της υπόθεσης».

Χτύπησε φιλικά τη ράχη της παλάμης του Καρλ. Ήταν μια μάλλον συγκινητική χειρονομία.

«Μιλάμε για έναν καλό, έντιμο αστυνομικό που προσπαθεί να κά-νει τη δουλειά του όπως πρέπει, και νομίζω πως οφείλουμε να σε-βόμαστε τον Τέργε γι’ αυτό, Καρλ», είπε ο διοικητής. Το γωνια-κό γραφείο του Γιάκομπσεν έζεχνε ακόμα από το «Πιάτο Ημέ-ρας» που σέρβιρε ο Λάουρσεν. Τι είχε πάθει η κυρία Σέρενσεν και είχε επιτρέψει να υπάρχουν τριγύρω βρόμικα πιάτα και μαχαιρο-πίρουνα για περισσότερο από πέντε λεπτά;

«Ναι, αν το δεις από αυτή τη σκοπιά». Ο Καρλ έγνεψε κατα-φατικά. «Πάντως, είμαι ακόμα στην τσίτα. Αυτή η ιστορία έχει αρχίσει να μου τη δίνει».

Ο Μάρκους ανταπέδωσε το καταφατικό νεύμα. «Μίλησα με τον Έρλινγκ, από τον Τομέα Διερεύνησης Πυρκαγιών. Έμαθα πως είχες επισκέψεις χτες τη νύχτα».

«Δεν έγινε τίποτα».«Όχι, και δόξα τω Θεώ να λέμε! Όμως για ποιο λόγο συνέβη

αυτό, Καρλ;»«Επειδή κάποιος θέλει να με βγάλει από τη μέση. Και δε νο-

μίζω πως αυτός ο κάποιος είναι μια από τις γκόμενες που παρά-τησε ο θετός γιος μου». Προσπάθησε να χαμογελάσει.

«Τότε, ποιος μπορεί να είναι;»«Κατά πάσα πιθανότητα, κάποιος από τους ανθρώπους του

Κουρτ Βεντ. Ξέρεις, από το Κόμμα Καθαρότητας».Ο Γιάκομπσεν έγνεψε και πάλι καταφατικά.«Του δημιουργούμε πρόβλημα. Αυτός είναι και ο λόγος που

πέρασα να σε δω. Θέλω να μπει κοριός στο τηλέφωνό του. Το ίδιο

ΕΝΟΧΗ 443

και στο τηλέφωνο ενός κυρίου ονόματι Βίλφριντ Λέμπεργκ, κα-θώς κι ενός δημοσιογράφου, του Λούις Πέτερσον».

«Δυστυχώς, δεν μπορώ να εγκρίνω μια τέτοια κίνηση, Καρλ».Ο Καρλ θέλησε να μάθει το γιατί, ενοχλημένος αρχικά, ενώ

στην πορεία κρέμασε μούτρα, προτού τελικά εγκαταλείψει την προσπάθεια, ανασηκώνοντας τους ώμους, αφού δεν κατάφερε τί-ποτα. Το μόνο που απέσπασε από αυτή τη συνάντηση ήταν μια προειδοποίηση να έχει το νου του, καθώς και ρητές οδηγίες να ενη-μερώσει σε περίπτωση που συνέβαινε οτιδήποτε το ασυνήθιστο.

Ασυνήθιστο. Άντε τώρα να βγάλεις άκρη με αυτή τη λέξη εκεί πέρα. Τα πάντα στη δουλειά τους ασυνήθιστα ήταν, ευτυχώς δη-λαδή.

Ο Καρλ σηκώθηκε από την καρέκλα του. Ασυνήθιστο. Αναρω-τήθηκε τι θα έλεγε ο προϊστάμενός του έτσι και ήξερε για τουςφακέλους που στοιβάζονταν στα μισοσκότεινα γραφεία του Το-μέα Q, το αρχειακό υλικό που είχαν εξασφαλίσει με έναν τρόποπου, ακόμα και για τα δικά τους μέτρα, ήταν ασυνήθιστα αμφι-λεγόμενος.

Για πρώτη φορά, και οι δύο γραμματείς τού έγνεψαν εύθυμα πί-σω από το γραφείο τους, την ώρα που έβγαινε.

«Γεια, Καρλ», είπε η Λις, με σοροπιαστή φωνή, και το επόμε-νο δευτερόλεπτο η κυρία Σέρενσεν τιτίβισε τον ίδιο ακριβώς χαι-ρετισμό. Ίδια λόγια, ίδιος τόνος, ίδιο θελκτικό χαμόγελο.

Αυτό κι αν ήταν ανατροπή.«Εεε... Κάτα!» τραύλισε, απευθυνόμενος στη γυναίκα της οποίας

η παρουσία μέχρι πρότινος ήταν αρκετή για να αναγκάζει ολό-κληρες ομάδες σκληροτράχηλων αστυνομικών, μεταξύ των οποίων και τον ίδιο τον Καρλ, να προτιμούν να κάνουν μεγάλες παρακάμ-ψεις, μόνο και μόνο για να αποφύγουν να περάσουν από μπρο-


στά της. «Μήπως θα ήθελες να μου πεις τι ακριβώς αφορούσαν εκείνα τα σεμινάρια που έκανες; Δε φαντάζομαι να είναι τίποτα κολλητικό;»

Η γυναίκα ανασήκωσε τους ώμους, ενδεχομένως σε μια κίνη-ση που σκοπό είχε να εκφράσει τη χαρά της που της έγινε αυτή η ερώτηση, και ύστερα χαμογέλασε πλατιά στη Λις, προτού πλησιά-σει ανησυχητικά κοντά στον Καρλ.

«Σεμινάρια νευρογλωσσικού προγραμματισμού», είπε με μιαφωνή που ξαφνικά ακουγόταν διαποτισμένη από μυστήριο, λες κι ετοιμαζόταν να ξελογιάσει κάποιον Άραβα σεΐχη. «Είναι κάπως δύσκολο να σου το εξηγήσω ακριβώς, όμως επίτρεψέ μου να σουδώσω ένα παράδειγμα».

Νέο ανασήκωμα των ώμων, σαν μια μικρή πρόγευση των όσων τον περίμεναν στη συνέχεια.

Εκείνη έπιασε την τσάντα της και βάλθηκε να την ψαχου λεύει, οπότε κάποια στιγμή έβγαλε ένα κομμάτι κιμωλίας. Ασυνήθιστοαντικείμενο για γυναικεία τσάντα.

Έπειτα έσκυψε και σχεδίασε δύο κύκλους στο πάτωμα, γεγο-νός που από μόνο του θα ήταν αρκετό για να την κάνει να λιπο-θυμήσει, λίγες μόλις εβδομάδες νωρίτερα. Και άλλους, επίσης.

Στη συνέχεια σχεδίασε ένα – στον ένα κι ένα + στον άλλο.«Ορίστε, Καρλ. Ένας θετικός κύκλος κι ένας αρνητικός. Τώ-

ρα θέλω να σταθείς πρώτα στον ένα και ύστερα στον άλλο, και ναπεις την ίδια ακριβώς πρόταση. Στον αρνητικό κύκλο φαντάσουπως μιλάς σε κάποιο άτομο που αντιπαθείς και στο θετικό κύκλο σε κάποιο άτομο που του έχεις αδυναμία».

«Μάλιστα. Δηλαδή, αυτό ήταν το αποτέλεσμα των σεμιναρίων; Γιατί αυτό που λες, το καταφέρνω ήδη μια χαρά».

«Έλα, λοιπόν, για να σε ακούσουμε», τον παρότρυνε η Λις, σταυρώνοντας τα μπράτσα μπροστά στο λαχταριστό στήθος της,πλησιάζοντας.

ΕΝΟΧΗ 445

Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί;«Διάλεξε μια απλή φράση, όπως για παράδειγμα το “βλέπω

πως άλλαξες χτένισμα”. Πρώτα πες την ευγενικά, κι ύστερα όχικαι τόσο ευγενικά».

«Δεν καταλαβαίνω», είπε ο Καρλ ψέματα, καθώς παρατηρού-σε τα κοντοκουρεμένα μαλλιά και των δύο γυναικών. Η δοκιμα-σία προμηνυόταν πανεύκολη. Ο θάμνος της κυρίας Σέρενσεν δεσυγκρινόταν με τα μαλλιά της Λις, αν έπρεπε να το σχολιάσει.

«Εντάξει, εγώ θα δώσω το θετικό παράδειγμα», είπε η Λις. «Κι ύστερα η Κάτα θα αναλάβει το αρνητικό».

Για μισό λεπτό, ανάποδα έπρεπε να το κάνουν, σκέφτηκε ο Καρλ, διαγράφοντας αφηρημένα ένα μικρό κύκλο με το πόδι του.

«Βλέπω πως άλλαξες χτένισμα!» είπε χαμογελαστή η Λις. «Έτσι μιλάς σε έναν άνθρωπο που συμπαθείς. Σειρά σου τώρα, Κάτα».

Η κυρία Σέρενσεν γέλασε, κι ύστερα ετοιμάστηκε. «Βλέπω πως άλλαξες χτένισμα!» είπε χολωμένα, με ζήλια. Έδειχνε πραγματικά φοβερή. Ακριβώς όπως τον παλιό, καλό καιρό.

Και οι δύο γυναίκες ξεράθηκαν στα γέλια. Πολύ κοριτσίστι-κο.

«Τι, αυτό ήταν; Εντάξει, δεν επρόκειτο και για καμιά κοσμο-γονική διαφορά, καλά δε λέω; Τι υποτίθεται πως πρέπει να κα-ταλάβω απ’ όλη αυτή την ιστορία;»

Η κυρία Σέρενσεν σοβαρεύτηκε. «Το θέμα είναι πως αυτού του είδους οι ασκήσεις σε μαθαίνουν να καταλαβαίνεις τον τρόπο με τον οποίο μικρές μεταβολές στον τόνο της φωνής μπορούν να επη-ρεάσουν το περιβάλλον σου με διάφορους τρόπους. Αντιλαμβά-νεσαι, έτσι, την επίδραση που έχουν τα όσα λες και το είδος τωνμηνυμάτων που στέλνεις. Και βέβαια, ως επιπλέον μπόνους, το πώς επηρεάζουν όλα αυτά τον εαυτό σου».

«Σαν να λέμε, “όπως φέρεσαι θα σου φέρονται”».


«Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. Εσύ ξέρεις πώς επιδράς στο περιβάλλον σου, Καρλ; Να τι μπορούν να σου διδάξουν τα σεμι-νάρια».

Αυτά τα πράγματα τα έμαθα όταν ήμουν εφτά χρόνων, σκέ-φτηκε εκείνος.

«Μερικές φορές, τα σχόλια που κάνεις ακούγονται κάπως σκληρά, Καρλ», συνέχισε η κυρία Σέρενσεν.

Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση. Για δες ποιος μιλάει, σκέφτη-κε. «Λοιπόν, σας ευχαριστώ και τις δύο που είχατε την καλοσύνη να διευρύνετε τους ορίζοντές μου», ήταν το σχόλιο που έκανε τε-λικά, ανυπομονώντας πλέον να φύγει από εκεί πέρα. «Σίγουρα θατα σκεφτώ όλα αυτά».

«Δοκίμασε πρώτα την άσκηση, Καρλ. Πάρε θέση στον ένα από τους κύκλους», τον παρότρυνε η κυρία Σέρενσεν, γνωστή πλέον και ως Κάτα. Έκανε να του υποδείξει τον κύκλο με τον οποίο θαέπρεπε να ξεκινήσει, όμως διαπίστωσε πως ο Καρλ είχε καταφέ-ρει να σβήσει το μεγαλύτερο μέρος με τη μύτη του παπουτσιούτου, όση ώρα εκείνες χαζολογούσαν.

«Ουπς», έκανε ο Καρλ. «Λυπάμαι ειλικρινά». Απομακρύνθηκεαπό την αύρα τους. «Καλό σας απόγευμα, κυρίες μου. Κοιτάξτενα μη χάσετε το κέφι σας, εντάξει;»


ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΣΤΕΚΟΤΑΝ και χάζευε έξω από το παράθυρο, ένα μέ-ρος του μίσους που ένιωθε είχε εξανεμιστεί, λες και το χτύπημαστον κρόταφο του Βίγκο και οι τελευταίες ανάσες που πήρε εκεί-νος αφού του έδωσε να πιει το απόσταγμα στρύχνου, είχαν αφαι-ρέσει μια σκλήθρα από το μυαλό της.

ΕΝΟΧΗ 447

Το βλέμμα της ακολούθησε την Πέμπλινγκε Ντοσέρινγκ και τα πλήθη των ανθρώπων που απολάμβαναν τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού. Άνθρωποι απλοί, καθένας με τη δική του ζωήκαι μοίρα, και οι περισσότεροι έκρυβαν, κατά πάσα πιθανότητα,κάποια μυστικά από το παρελθόν τους.

Τα χείλη της άρχισαν να τρέμουν. Εντελώς ξαφνικά, ένιωσε να λυγίζει από τη συναισθηματική φόρτιση. Ακόμα και ο Τάγκε, ηΡίτα και ο Βίγκο άνθρωποι ήταν στα μάτια του Θεού, και τώρακείτονταν νεκροί, από το δικό της χέρι.

Έκλεισε τα μάτια της και θυμήθηκε όλα όσα είχαν προηγη-θεί. Το πρόσωπο του Βίγκο εξέπεμπε τόση ζεστασιά όταν του άνοιξε την πόρτα. Ο Τάγκε έμοιαζε πραγματικά ευγνώμων. Καιτώρα ήταν η σειρά του Νέρβιγ. Του δικηγόρου που αρνήθηκε να την ακούσει, όταν εκείνη χρειαζόταν απεγνωσμένα λίγη βοήθεια. Του ανθρώπου που είχε διαφυλάξει με λύσσα το καλό όνομα τουΚουρτ Βεντ, αδιαφορώντας για την τύχη της ίδιας.

Όμως είχε, άραγε, δικαίωμα η Νέτε να του κάνει ό,τι της είχε κάνει κι εκείνος; Να του στερήσει τη ζωή;

Η αμφιβολία εξακολουθούσε να φωλιάζει μέσα της όταν εντό-πισε τη νευρώδη σιλουέτα του δίπλα στη λίμνη, μπροστά από τοκτίριο όπου είχε το διαμέρισμά της.

Παρότι είχαν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια, τον αναγνώ-ρισε αμέσως. Εξακολουθούσε να έχει αδυναμία στα τουίντ σακά-κια με τα δερμάτινα κουμπιά. Κρατούσε πάντα εκείνο τον καφετή χαρτοφύλακα κάτω από το μπράτσο του. Φαινομενικά, έδειχνε ίδιος κι απαράλλακτος, κι όμως η Νέτε διαισθανόταν από τη γλώσ-σα του σώματός του πως ίσως να μην ήταν τα πάντα όπως παλιά.

Ο άντρας έκανε μερικά βήματα πέρα δώθε κάτω από τις κα-στανιές, κοιτάζοντας κάθε τόσο προς τη λίμνη. Έβγαλε ένα μα-ντίλι από την τσέπη του και το έφερε πάνω στο πρόσωπό του, σαννα σκούπιζε τον ιδρώτα, ή ίσως τα δάκρυά του.


Και τότε, η Νέτε παρατήρησε πως το σακάκι τού έπεφτε με-γάλο, το ίδιο και το παντελόνι του. Κρέμαγαν στους ώμους και στα γόνατα, αντίστοιχα. Ήταν ρούχα αγορασμένα σε καλύτερεςεποχές, για ένα σώμα σε καλύτερη κατάσταση.

Για μια στιγμή λυπήθηκε τον άνθρωπο, ο οποίος ήταν ανύπο-πτος καθώς πλησίαζε στον τάφο του.

Κι αν είχε παιδιά που τον αγαπούσαν; Εγγόνια;Η σκέψη και μόνο ήταν αρκετή για να την κάνει να σφίξει τις

γροθιές της. Τα βλέφαρά της τρεμόπαιξαν. Μήπως η ίδια κατά-φερε να αποκτήσει παιδιά που θα την αγαπούσαν; Και ποιος έφταιγε γι’ αυτό;

Όχι. Έπρεπε να κοιτάξει τον εαυτό της και να παραμείνει συ-γκεντρωμένη. Αύριο το απόγευμα θα άφηνε πίσω της αυτή τη ζωή. Πρώτα, όμως, έπρεπε να ολοκληρώσει ό,τι είχε ξεκινήσει. Είχευποσχεθεί σε αυτό τον άντρα, δικηγόρο στο επάγγελμα, πως θατου παραχωρούσε δέκα εκατομμύρια κορόνες. Το είχε κάνει εγ-γράφως, κι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν υπήρχε περίπτωση να της επιτρέψει να υπαναχωρήσει.

Ειδικά ο Φιλίπ Νέρβιγ.

Στεκόταν μπροστά της, όχι τόσο ψηλός όσο τον θυμόταν, κοιτάζο-ντάς τη σαν μετανιωμένο κουτάβι, με φρύδια ανασηκωμένα. Λες κι εκείνη η συνάντηση μαζί της ήταν μεγίστης σημασίας για τον ίδιο, και ζωτικής σημασίας η πρώτη εντύπωση που θα της έδινε.

Τα μάτια του ήταν πολύ πιο ψυχρά τότε που έλεγε ψέματα στο δικαστήριο και την παρέσερνε ώστε να δώσει αφελείς απαντή-σεις. Δε δίστασε στιγμή, ούτε επέτρεψε στον εαυτό του να συγκι-νηθεί από τα φορτισμένα ξεσπάσματά της. Οι λυγμοί της δεν άγ-γιξαν τα κουφά αφτιά του, ακριβώς όπως τα δάκρυά της δεν άγ-γιξαν τα τυφλά μάτια του.

ΕΝΟΧΗ 449

Ήταν δυνατόν αυτά τα μάτια που με τόση ταπεινότητα χαμή-λωσαν, καθώς του άνοιγε την πόρτα, να ήταν εκείνα τα ασυγκίνη-τα μάτια που αντίκρισε στο δικαστήριο; Η ίδια ανελέητη φωνήήταν αυτή που τώρα την ευχαριστούσε για την πρόσκλησή της;

Τον ρώτησε αν θα ήθελε λίγο τσάι, κι εκείνος δέχτηκε ευχαρί-στως, ενώ πάλευε να πάρει το βλέμμα του από το πάτωμα και να την κοιτάξει καταπρόσωπο.

Η Νέτε τού έδωσε το φλιτζάνι και τον παρακολούθησε καθώςάδειαζε το περιεχόμενό του. Το μέτωπό του ζάρωσε φευγαλέα.

Ίσως να μην του άρεσε η γεύση, σκέφτηκε αρχικά εκείνη, όμως λίγο μετά ο Νέρβιγ έτεινε το φλιτζάνι του και ζήτησε λίγοακόμα τσάι.

«Φοβάμαι πως χρειάζομαι βοήθεια για να στυλωθώ, κυρία Χέρμανσεν. Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να σας πω».

Επιτέλους, ανασήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε. Και τότε, λόγια τα οποία δε θα έπρεπε να είχαν ειπωθεί ποτέ άρχισαν ναρέουν ασυγκράτητα από τα χείλη του. Όμως η στιγμή για μια τέ-τοια εξομολόγηση είχε παρέλθει προ πολλού.

«Μόλις έλαβα το γράμμα σου, Νέτε...» Έκανε μια παύση. «Μεσυγχωρείς, μου επιτρέπεις να σου μιλώ στον ενικό;»

Εκείνη έγνεψε καταφατικά, σχεδόν ανεπαίσθητα. Δεν είχε κα-νένα πρόβλημα να της μιλάει στον ενικό πριν από τόσα χρόνια, οπότε γιατί προβληματιζόταν τώρα;

«Μόλις έλαβα το γράμμα σου, βρέθηκα ξαφνικά αντιμέτω-πος με κάτι που με κατέτρωγε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κάτι για το οποίο θα ήθελα να εξιλεωθώ, αν πράγματι είναι εφικτό αυτό. Οφείλω να ομολογήσω πως ήρθα στην Κοπεγχάγη σήμε-ρα με σκοπό να σώσω όχι μόνο τη δική μου ζωή, αλλά και αυτή της οικογένειάς μου. Τα χρήματα δε μου είναι αδιάφορα, οφεί-λω να το παραδεχτώ, όμως παράλληλα ήρθα εδώ για να ζητήσω συγνώμη».


Ξερόβηξε και ήπιε μία ακόμα γερή γουλιά από το τσάι του.«Τα τελευταία χρόνια, πολλές φορές ήρθε στο νου μου η εικό-

να εκείνης της απελπισμένης κοπέλας που αναζήτησε το δίκιο της στο δικαστήριο, για να καταλήξει έγκλειστη στο άσυλο του Μπρά-ινινγκ. Και αναρωτήθηκα τι διάολο με έπιασε τότε να αποκρού-σω τις κατηγορίες που απηύθυνες εις βάρος του Κουρτ Βεντ. Ήξε-ρα, βέβαια, πως τα όσα έλεγες ενδεχομένως ήταν αλήθεια. Όληεκείνη η ιστορία, πως δήθεν ήσουν λειψή στο μυαλό κι επικίνδυ-νη, προφανώς καμία σχέση δεν είχε με την κοπέλα που στεκόταν μπροστά μου στη θέση του μάρτυρα και αγωνιζόταν για τη ζωή της».

Έσκυψε το κεφάλι για μια στιγμή. Και όταν το ξανασήκωσε,η επιδερμίδα του έμοιαζε ακόμα πιο πανιασμένη απ’ ό,τι πριν.

«Μόλις έληξε η δίκη, πίεσα τον εαυτό μου και σε έβγαλα από το μυαλό μου. Και τα κατάφερα, σε είχα διαγράψει από τη μνή-μη μου, έως τη μέρα που διάβασα για εσένα στα περιοδικά. Έμα-θα πως είχες παντρευτεί τον Αντρέας Ρόζεν. Μια τόσο ευφυής, πα-νέμορφη γυναίκα». Έγνεψε καταφατικά, σαν να αναγνώριζε την αλήθεια. «Αναγνώρισα το πρόσωπό σου αμέσως. Μεμιάς, οι ανα-μνήσεις με κυρίευσαν, και ντράπηκα για τον εαυτό μου».

Ήπιε ξανά μια γουλιά από το τσάι του, ενώ η Νέτε κοίταζε με τρόπο το ρολόι. Από στιγμή σε στιγμή, το δηλητήριο θα επιδρού-σε. Μονάχα που τώρα δεν ήθελε να συμβεί αυτό, όχι ακόμα. Μα-κάρι να μπορούσε να σταματήσει το χρόνο. Αυτή ήταν η στιγμήτης δικαίωσής της. Πώς μπορούσε να τον αφήνει να πίνει το τσάι; Εκείνος είχε μετανιώσει, ήταν ολοφάνερο.

Απέστρεψε το βλέμμα της, ενώ ο Νέρβιγ συνέχιζε να μιλάει.Το κακό που διέπραττε την έκανε να αισθάνεται άσχημα όταν κοί-ταζε τα μάτια του, που την αντίκριζαν με εμπιστοσύνη. Ποτέ τηςδεν είχε φανταστεί πως ένα τέτοιο συναίσθημα θα μπορούσε ναξυπνήσει μέσα της. Της ήταν αδιανόητο.

ΕΝΟΧΗ 451

«Εκείνη την εποχή, είχα ήδη αρκετά χρόνια που εργαζόμουνγια λογαριασμό του Κουρτ Βεντ. Είχα παρασυρθεί, το ομολογώ. Οφείλω να αναγνωρίσω ότι δεν τον πλησιάζω σε δύναμη χαρα-κτήρα». Κούνησε το κεφάλι κι έφερε ξανά το φλιτζάνι στα χείλητου. «Όμως, μόλις σε είδα στο εξώφυλλο εκείνου του περιοδικού, αποφάσισα να επανεξετάσω το παρελθόν μου, και ξέρεις τι συ-νειδητοποίησα;»

Δεν περίμενε την απάντησή της, ούτε παρατήρησε πως με αρ-γές κινήσεις εκείνη στράφηκε ξανά προς το μέρος του, κουνώντας το κεφάλι της.

«Συνειδητοποίησα πως είχα πέσει θύμα εκμετάλλευσης και πα-ραπλάνησης, και πως εκείνο το διάστημα συνέβησαν πολλά πράγ-ματα, για τα οποία μετάνιωσα. Μου ήταν δύσκολο να αναγνωρί-σω τα σφάλματά μου. Θέλω να το ξέρεις αυτό. Όμως, όπως ανέ-τρεχα στα αρχεία μου, έβλεπα πως ο Κουρτ Βεντ με είχε εξαπα-τήσει όχι μία, αλλά πολλές φορές, με τα ψέματα και τις ανακρί-βειές του, με τον τρόπο που κατέπνιγε την αλήθεια. Συνειδητοποί-ησα πως με είχε εκμεταλλευτεί με συστηματικό τρόπο».

Έτεινε το φλιτζάνι του, ζητώντας κι άλλο τσάι, πράγμα που έκανε τη Νέτε να αναρωτηθεί μήπως είχε ξεχάσει να προσθέσειτο απόσταγμα.

Του σέρβιρε λίγο ακόμα, και τότε παρατήρησε πως ο επισκέ-πτης της είχε αρχίσει να ιδρώνει, η αναπνοή του γινόταν ολοένακαι πιο βαριά, δυσφορούσε. Ο ίδιος έμοιαζε να μην το έχει αντι-ληφθεί. Είχε ένα σωρό πράγματα στο μυαλό του.

«Η αποστολή του Κουρτ Βεντ σε όλη του τη ζωή ήταν, ή πιοσωστά είναι, να καταστρέψει εκείνους που κρίνει ανάξιους να μοι-ράζονται αυτή τη χώρα με τον ίδιο και τους αποκαλούμενους φυ-σιολογικούς, καθωσπρέπει ανθρώπους. Ντρέπομαι που το λέω, όμως πλέον είμαι σε θέση να βεβαιώσω ότι η στάση του είχε ωςαποτέλεσμα να προβεί σε περισσότερες από πεντακόσιες εκτρώ-


σεις, συχνά χωρίς να το γνωρίζουν οι έγκυες και σχεδόν πάντοτε παρά τη θέλησή τους, και εκτιμώ ότι συνειδητά προκάλεσε ανή-κεστη στειρότητα με χειρουργική επέμβαση σε σχεδόν ισάριθμεςπεριπτώσεις».

Την κοίταζε λες και το νυστέρι το κρατούσε ο ίδιος.«Θεέ μου, είναι τρομερό. Όπως και να ’χει, όμως, εγώ αισθά-

νομαι την ανάγκη να ομολογήσω τα πάντα». Τα λόγια του Νέρβιγσυνοδεύτηκαν από έναν αναστεναγμό που θέριευε στα σωθικά του χρόνια ολόκληρα. «Μέσα από τη δράση μιας οργάνωσης που απο-καλείται “Σκοπός”, το νομικό σκέλος της οποίας χειριζόμουν επί αρκετά χρόνια, ο Βεντ ήρθε σε επαφή με δεκάδες γιατρούς οι οποίοι συμμερίζονταν τις πεποιθήσεις και την αποφασιστικότη-τά του. Δεν μπορείς καν να φανταστείς για τι κλίμακα μιλάμε».

Η Νέτε προσπάθησε, και δε δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα.Ο Νέρβιγ έσφιξε τα χείλη του, καθώς πλέον δυσκολευόταν να

συγκρατήσει τα δάκρυα που ανάβλυζαν στα μάτια του.«Βοήθησα στη δολοφονία χιλιάδων αγέννητων παιδιών, Νέ-

τε». Ένα πνιχτό επιφώνημα ξέφυγε από το στόμα του, κι ύστερα συνέχισε με τρεμάμενη φωνή: «Κατέστρεψα τη ζωή ισάριθμων αθώων γυναικών. Πόνο και δυστυχία, αυτά προκάλεσα, Νέτε. Αυ-τό είναι το έργο μου».

Η φωνή του έτρεμε τόσο, ώστε αναγκάστηκε να σταματήσει.Έστρεψε το βλέμμα του σ’ εκείνη, ζητώντας συγχώρεση. Ήταν

ολοφάνερο, και η Νέτε δεν ήξερε πια τι να πει ή τι να κάνει. Πί-σω από την ψύχραιμη όψη της, κατέρρεε. Άραγε, ήταν πραγμα-τικά δίκαιο αυτό που έκανε σ’ εκείνο τον άντρα; Ναι ή όχι;

Για μια στιγμή, της ήρθε να πιάσει το χέρι του. Να του προ-σφέρει τη συγχώρεση που γύρευε και να ελαφρύνει το βάρος του,καθώς έχανε τις αισθήσεις του. Όμως δεν μπορούσε. Ίσως επει-δή και η ίδια ντρεπόταν. Ίσως επειδή πολύ απλά το χέρι της εί-χε δική του βούληση.

ΕΝΟΧΗ 453

«Πριν από λίγα χρόνια, αποφάσισα να μιλήσω για όλα όσα γνώριζα. Η πίεση είχε καταλήξει να είναι αφόρητη, όμως ο Κουρτ Βεντ παρενέβη και μου στέρησε τα πάντα. Τη δουλειά μου, τηντιμή μου, τον αυτοσεβασμό μου. Είχα ένα συνεταίρο, ονόματι Χέρμπερτ Σένερσκο. Ο Κουρτ τον έπεισε να αποκαλύψει κάποιες πληροφορίες για εμένα που θα μου προκαλούσαν ανεπανόρθωτηζημιά. Λογομάχησα και με τους δύο, απείλησα να αποκαλύψω ταπάντα για το Σκοπό. Αυτοί απάντησαν επικοινωνώντας ανώνυμαμε την Αστυνομία, την οποία ενημέρωσαν πως είχα υπεξαιρέσειποσά από τους λογαριασμούς των πελατών μου. Και παρότι αυτό δεν ήταν αλήθεια, έστησαν την καταγγελία έτσι ώστε να μοιάζειαληθινή. Είχαν πρόσβαση σε όλα τα έγγραφα, διέθεταν τις κατάλ-ληλες επαφές και σαφώς τα μέσα για να κάνουν ό,τι έκριναν σκό-πιμο».

Ο Νέρβιγ χαμήλωσε το κεφάλι του. Τα βλέφαρά του άρχισαννα τρεμοπαίζουν.

«Ο Χέρμπερτ, το κάθαρμα! Από την πρώτη στιγμή είχε βάλει στο μάτι τη γυναίκα μου. Είπε πως αν δεν κρατούσα το στόμα μου κλειστό για πάντα, θα φρόντιζαν να καταλήξω στη φυλακή». Κού-νησε το κεφάλι. «Είχα μια κόρη, δε θα άντεχε την ταπείνωση. Δενμπορούσα να κάνω το παραμικρό. Ο Βεντ ήταν επικίνδυνος, κι εξακολουθεί να είναι. Νέτε... ακούς; Πρέπει να μείνεις μακριά από αυτό τον άνθρωπο».

Και τότε, κρέμασε προς τα εμπρός, ενώ συνέχιζε να μιλάει, ανκαι τα λόγια του έβγαιναν μασημένα. Κάτι έλεγε για τον πατέρατου Βεντ, που νόμιζε πως ήταν ο ίδιος ο Θεός. Για κάποιους ασυ-νείδητους, υπερόπτες, κυνικούς ανθρώπους. Για κάτι ψυχοπα-θείς.

«Η γυναίκα μου με συγχώρεσε που χρεοκόπησα», είπε, καθώς η φωνή του καθάρισε ξαφνικά. «Ευχαριστώ το Θεό που μου έδει-ξε...» –προσπάθησε να βρει τις κατάλληλες λέξεις, ενώ το στόμα


του γέμιζε σάλια και πάλευε να καταπιεί– «...που μου έδειξε έλεος και μου επέτρεψε να σε συναντήσω σήμερα, Νέτε. Και υπόσχο-μαι πως από σήμερα δε θα ξεστρατίσω στιγμή από το δρόμο τουΘεού. Με τα χρήματά σου, Νέτε, η οικογένειά μου κι εγώ...»

Και με αυτά τα λόγια σωριάστηκε στο πάτωμα, ενώ ο αγκώ-νας του χτυπούσε στο μπράτσο της πολυθρόνας. Για μια στιγμή φάνηκε ότι θα έκανε εμετό, αναγούλιαζε, τα μάτια του είχαν γουρ-λώσει σαστισμένα. Την επόμενη στιγμή, ξαφνικά ανακάθισε.

«Γιατί μαζεύτηκαν τόσοι άνθρωποι εδώ πέρα, Νέτε;» Ακουγό-ταν φοβισμένος τώρα.

Εκείνη προσπάθησε να πει κάτι, όμως δεν μπόρεσε να αρθρώ-σει ούτε μία λέξη.

«Γιατί με κοιτάζουν έτσι όλοι τους;» μουρμούρισε ο Νέρβιγ, ενώ τα μάτια του, που αναζητούσαν λίγο φως, στράφηκαν προςτο παράθυρο.

Άρχισε να κλαίει, ενώ άπλωνε τα χέρια του για να ψηλαφίσειτον αέρα.

Και η Νέτε έκλαψε μαζί του.


ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΜΟΙΑΖΑΝ τόσο πολύ στην όψη ο Άσαντ και η Ρόζε.Σκοτεινές, βλοσυρές ματιές και μια πλήρης απουσία έκφρασης που θα μπορούσε να θυμίζει, έστω και αμυδρά, χαμόγελο.

«Παράφρονες», αναφώνησε η Ρόζε. «Κανονικά, έπρεπε να τους βάλουν στη σειρά και να τους αναγκάσουν να ρουφήξουν τογκάζι, μέχρι να πρηστούν σαν μπαλόνια, να απογειωθούν και να εξαφανιστούν μια και καλή. Πόσο παρακάτω μπορεί να πέσει κά-ποιος από το να προσπαθήσει να κάψει πέντε ανθρώπους, μόνο

ΕΝΟΧΗ 455

και μόνο για να σου κλείσει το στόμα, Καρλ; Είναι αδιανόητο αυ-τό που συνέβη».

«Το στόμα σου, Καρλ, τόσο κατάφεραν να το κλείσουν τελι-κά». Ο Άσαντ σχημάτισε ένα μηδενικό με το δείκτη και τον αντί-χειρά του. «Τώρα ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Αυ-τά τα γουρούνια κρύβουν πολλές βρομιές κάτω από τα χαλιά τους, αυτό το ξέρουμε τώρα πια».

Κατέβασε τη σφιγμένη γροθιά του πάνω στην παλάμη του άλ-λου χεριού του. Θα πονούσε τρομερά έτσι και είχε βρεθεί κάποιος μπροστά της.

«Θα τους κάνουμε να πληρώσουν, Καρλ», συνέχισε. «Θα δου-λέψουμε μέρα και νύχτα, και τελικά θα βάλουμε λουκέτο στο Κόμ-μα Καθαρότητας, θα τσακίσουμε το Σκοπό και ό,τι άλλο έχει στή-σει ο Κουρτ Βεντ».

«Να ’σαι καλά, Άσαντ. Όμως φοβάμαι πως δε θα είναι και τό-σο εύκολο, και σίγουρα όχι ακίνδυνο. Νομίζω πως καλό θα ήτανεσείς οι δύο να μείνετε εδώ για τις επόμενες μέρες, μην το κουνή-σετε ρούπι». Χαμογέλασε. «Αν και φαντάζομαι πως αυτό σχεδιά-ζατε, ούτως ή άλλως».

«Τουλάχιστον σταθήκαμε τυχεροί που ήμουν εδώ τη νύχτα του Σαββάτου», πρόσθεσε ο Άσαντ. «Κάποιος γυρόφερνε εδώ κάτω. Φορούσε στολή αστυνομικού, όμως τον τρόμαξα μόλις βγήκα από το γραφείο μου».

Γιατί, ποιος δε θα τρόμαζε έτσι κι ερχόταν αντιμέτωπος με ταγουρλωμένα μάτια του Άσαντ νυχτιάτικα; αναρωτήθηκε ο Καρλ. «Τι γύρευε εδώ;» ρώτησε. «Και από πού ήταν; Κατάφερες να μά-θεις;»

«Βλακείες μού έλεγε, Καρλ. Κάτι μουρμούραγε για το κλειδίτου δωματίου όπου έχουμε τα αρχεία, και ένα σωρό τέτοιες ανοη-σίες. Κάτι δικό μας γύρευε εδώ κάτω, είμαι σίγουρος. Προς το γραφείο σου πήγαινε, Καρλ».


«Απ’ ό,τι φαίνεται, έχουμε να κάνουμε με οργάνωση που έχει παρακλάδια παντού», είπε εκείνος. Στράφηκε στη Ρόζε. «Τι έκα-νες με τα αρχεία του Νέρβιγ, Ρόζε;»

«Στην αντρική τουαλέτα είναι. Α, τώρα που το θυμήθηκα. Εφό-σον πρέπει να πάτε για την ανάγκη σας στη γυναικεία, μην ξεχνά-τε να κατεβάζετε το ρημάδι το κάθισμα μόλις τελειώσετε, εντά-ξει;»

«Γιατί;» ρώτησε ο Άσαντ. Άρα εκείνος είχε κάνει τη λαδιά.«Αν ήξερες πόσες φορές αναγκάστηκα να κάνω αυτή την κου-

βέντα, Άσαντ, θα προτιμούσες να σφύραγες αδιάφορα στην κα-τασκήνωση των προσκόπων στο Λάνγκελαν αυτή τη στιγμή, πί-στεψέ με».

Ήταν προφανές από την έκφραση του Άσαντ πως δεν είχε κα-ταλάβει γρι απ’ όσα είχε πει η Ρόζε. Ούτε και ο Καρλ είχε κατα-λάβει, άλλωστε.

«Λοιπόν, άκου να δεις πώς έχει το πράγμα. Ξεχνάς να κατεβά-σεις το κάθισμα αφού κάνεις το ψιλό σου, εντάξει;» Ύψωσε το δεί-κτη της στον αέρα. «Πρώτον, όλα τα καθίσματα είναι σιχαμερά από κάτω, για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Κάποιες φορές, και το “σι-χαμερά” λίγο είναι για να τα περιγράψει. Δεύτερον, όταν πρέπει να χρησιμοποιήσει μια γυναίκα την τουαλέτα και το κάθισμα είναι ση-κωμένο, τα δάχτυλά της πρέπει να το αγγίξουν προτού καθίσει. Τρί-τον, τα δάχτυλά μας γεμίζουν με ένα σωρό αηδιαστικά μικρόβια όταν σκουπιζόμαστε, τα οποία μεταφέρονται στο κάθισμα όταν το πιάνουμε, πράγμα που δεν είναι καθόλου καλό. Ή μήπως δεν έχεις ακουστά τις ουρολοιμώξεις; Τέταρτον, ποιος ο λόγος να πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας δύο φορές, επειδή κάποιος βαριέται να κά-νει κάτι τόσο απλό όπως το να κατεβάσει το κάθισμα της λεκάνης; Είναι λογικό αυτό; Όχι, δεν είναι!» Έβαλε τα χέρια στη μέση της. «Έτσι και μαθαίνατε εσείς να κατεβάζετε το κάθισμα αφού κάνε-τε το ψιλό σας, δε θα κολλούσαμε εμείς μικρόβια, και κατ’ επέκτα-

ΕΝΟΧΗ 457

ση ούτε κι εσείς, γιατί θα πλένατε τα χέρια σας μετά, ούτως ή άλ-λως. Δηλαδή, θέλω να ελπίζω πως θα τα πλένατε».

Ο Άσαντ έμεινε για λίγο σκεπτικός. «Νομίζεις πως θα ήταν κα-λύτερα να σηκώσω το κάθισμα πριν κάνω το ψιλό μου; Γιατί τό-τε εγώ θα έχω τα μικρόβια, και θα πρέπει να πλύνω τα χέρια μου πριν κάνω τη δουλειά μου».

Η Ρόζε ύψωσε και πάλι το δείκτη της. «Πρώτον, αυτός ακρι-βώς είναι ο λόγος που εσείς οι άντρες καλό θα ήταν να κάθεστεόταν πάτε να ουρήσετε. Δεύτερον, αν περνιέστε για τόσο άντρα-κλες που δε σας παίρνει να καθίσετε, μην ξεχνάτε πως οι άντρες που έχουν νορμάλ έντερο χρειάζεται να καθίσουν έτσι κι αλλιώςκάθε τόσο για να κάνουν τη δουλειά τους, οπότε πρέπει να κατε-βάζετε το κάθισμα. Αν υποθέσουμε, δηλαδή, πως δεν κάνετε και το χοντρό σας όρθιοι».

«Μα δε χρειάζεται να κατεβάσουμε το κάθισμα έτσι κι έχει πε-ράσει από την τουαλέτα μια κυρία προηγουμένως, γιατί το κάθι-σμα θα είναι ήδη κατεβασμένο», απάντησε ο Άσαντ. «Και να σου πω και κάτι άλλο, Ρόζε; Μου φαίνεται πως θα πάω να βρω τα ωραία, πράσινα λαστιχένια γάντια μου, για να φτιάξω την τουα-λέτα των αντρών μαζί με τους δύο εξαίρετους βοηθούς μου». Σή-κωσε τα χέρια του. «Αυτοί θα πιάσουν το κάθισμα και θα χωθούν στους σωλήνες. Ευτυχώς, ορισμένοι εδώ πέρα δε διστάζουμε να λερωθούμε, σιχασιάρα φίλη μου».

Ο Καρλ παρατήρησε τα μάγουλα της Ρόζε, τα οποία είχαν αρ-χίσει να κοκκινίζουν με ταχύ ρυθμό, πράγμα που σήμαινε ότι ήταν έτοιμη να εξαπολύσει ένα ξεγυρισμένο σιχτίρισμα. Ενστικτωδώς,πήρε θέση ανάμεσα στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Τέρμα αυτήη συζήτηση. Ευτυχώς, η εκπαίδευσή του στο συγκεκριμένο θέμαήταν όπως έπρεπε. Πώς θα μπορούσε να μην ήταν, άλλωστε, σεένα σπίτι όπου το καπάκι της λεκάνης είχε ένα χνουδωτό πορτο-καλί κάλυμμα;


«Λοιπόν, ας ασχοληθούμε λιγάκι και με τη δουλειά μας», πα-ρενέβη. «Στο σπίτι μου είχαμε απόπειρα εμπρησμού, κι εδώ στο υπόγειο εμφανίστηκε ένας τύπος που μάλλον κοίταζε να βουτήξειτα αποδεικτικά στοιχεία που συγκεντρώσαμε. Οποιοσδήποτε μπορεί να μπει στην αντρική τουαλέτα, όπου παράχωσες τα αρ-χεία του Νέρβιγ, Ρόζε, οπότε το βρίσκεις σωστό να τα φυλάμε εκεί; Δε φαντάζομαι να νομίζεις πως μια πινακίδα που γράφει Εκτός Λειτουργίας θα εμποδίσει ένα διαρρήκτη, σωστά;»

Εκείνη έβγαλε ένα κλειδί από την τσέπη της. «Όχι, αυτό εδώ, όμως, ίσως και να τον δυσκολέψει. Και μιας και αναφέρθηκες σε θέματα ασφαλείας, δε νομίζω πως θα περιφέρομαι εδώ πέρα πε-ρισσότερο απ’ ό,τι είναι απαραίτητο. Θέλω να πω, δεν είναι καιτόσο ευχάριστα εδώ κάτω. Στην τσάντα μου έχω διάφορα αντικεί-μενα με τα οποία θα μπορέσω να αμυνθώ, αν χρειαστεί, αλλά και πάλι...»

Ο Καρλ συνέλαβε τον εαυτό του να σκέφτεται σπρέι πιπεριούκαι πιστόλια που προκαλούσαν ηλεκτροσόκ, διάφορα ζόρικα αντικείμενα τα οποία η Ρόζε σε καμία περίπτωση δεν είχε άδεια να χρησιμοποιήσει.

«Εντάξει, όμως να έχεις το νου σου, Ρόζε».Η γραμματέας του πήρε άγρια έκφραση. Ήταν σχεδόν ένα

όπλο κι αυτό.«Έριξα μια πρώτη ματιά σε όλους τους φακέλους του Νέρβιγ

και πέρασα τα ονόματα όλων των εναγομένων στη βάση δεδομέ-νων». Ακούμπησε αρκετές σελίδες, πιασμένες με συρραπτικό, στο γραφείο μπροστά του. «Ορίστε και η σχετική λίστα. Υπόψη πως ορι-σμένες από τις αναφορές είναι υπογεγραμμένες από ένα συμβολαι-ογράφο ονόματι Άλμπερτ Κάσπερσεν. Σε περίπτωση που κάποιος εδώ μέσα δε γνωρίζει το όνομα, να ενημερώσω ότι μιλάμε για ένα κορυφαίο στέλεχος του Κόμματος Καθαρότητας, που θεωρείται βέ-βαιο ότι θα διαδεχτεί τον Βεντ στην αρχηγία».

ΕΝΟΧΗ 459

«Δηλαδή, εργαζόταν στην εταιρεία του Νέρβιγ;»«Στο δικηγορικό γραφείο Νέρβιγ & Σένερσκο, ναι. Αργότερα,

όταν αυτοί οι δύο διέλυσαν τη συνεργασία τους, ο Κάσπερσεν συ-νέχισε σε ένα άλλο γραφείο, στην Κοπεγχάγη».

Ο Καρλ κοίταξε στα γρήγορα τις σελίδες. Η Ρόζε είχε σχημα-τίσει τέσσερις στήλες για κάθε υπόθεση. Μία με το όνομα του πε-λάτη που υπερασπιζόταν το γραφείο, μία με το όνομα του ενάγο-ντα, και δύο ακόμα με την ημερομηνία και το είδος της υπό-θεσης.

Η τέταρτη στήλη περιλάμβανε έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθ-μό αγωγών που αφορούσαν κατάχρηση των τεστ ευφυΐας, γενικήιατρική αμέλεια και, το σημαντικότερο, υποθέσεις για «ανεπιτυ-χείς» ή περιττές γυναικολογικές επεμβάσεις. Η στήλη με τίτλο «Όνομα» περιλάμβανε συνηθισμένα δανικά επίθετα, καθώς και αρκετά που έμοιαζαν να έχουν ξένη προέλευση.

«Διάλεξα ορισμένες από τις υποθέσεις και τις μελέτησα με προσοχή», είπε η Ρόζε. «Προσωπικά, θεωρώ πως έχουμε να κά-νουμε με μία από τις χειρότερες περιπτώσεις συστηματικής κα-τάχρησης εξουσίας που έχω συναντήσει ποτέ μου. Μιλάμε για ωμές φυλετικές διακρίσεις, για μια αισχρή νοοτροπία στο στιλ της αρίας φυλής. Κι αν πράγματι πρόκειται απλώς για την κορυφήτου παγόβουνου, τότε οι άνθρωποι αυτοί είναι ένοχοι για αμέτρη-τα εγκλήματα εις βάρος γυναικών και αγέννητων παιδιών».

Έδειξε τα πέντε ονόματα που εμφανίζονταν συχνότερα. Κουρτ Βεντ, Βίλφριντ Λέμπεργκ και τρεις ακόμα.

«Αν κοιτάξεις στην ιστοσελίδα του Κόμματος Καθαρότητας, τα τέσσερα από αυτά τα ονόματα παρουσιάζονται ως σημαίνοντα μέλη, ενώ ο πέμπτος είναι πλέον νεκρός. Πώς σας φαίνονται όλααυτά, κύριοι; Ή, διαφορετικά, meine Herren, όπως θα έλεγαν και οι Ναζί».

«Έτσι και καταφέρει αυτό το κάθαρμα να αποκτήσει λόγο στη


Δανία, Καρλ, θα έχουμε πόλεμο, να μου το θυμηθείς», σχολίασε αγριεμένα ο Άσαντ, αδιαφορώντας για το σαματά που έκανε το τηλέφωνο του γραφείου του. Ήταν η πολλοστή φορά που το απαί-σιο κουδούνισμά του είχε επιτεθεί στα τύμπανα των αφτιών τουςεκείνο το πρωί.

Ο Καρλ κοίταξε τον Άσαντ προβληματισμένος. Αυτή η υπόθε-ση τον είχε επηρεάσει περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη στηνοποία είχαν δουλέψει μαζί. Το ίδιο ίσχυε και για τη Ρόζε. Ήτανλες και τους πλήγωνε βαθιά το συγκεκριμένο θέμα. Πράγμα που δεν προκαλούσε έκπληξη, βέβαια, καθώς οι δύο αυτοί άνθρωποι που ο Καρλ είχε ρίξει στη μάχη ήταν βαθιά πληγωμένοι, ο καθέ-νας με το δικό του τρόπο. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Καρλ έβρισκεπαράξενο το γεγονός πως ο Άσαντ είχε αφοσιωθεί τόσο πολύ σε μια υπόθεση που τον τάραζε βαθιά.

«Αν μπορεί ένας άνθρωπος να εκτοπίζει γυναίκες σε κάποιονησί και να μη δίνει λόγο πουθενά», συνέχισε ο Άσαντ, με τα μαύ-ρα φρύδια του να σμίγουν, «να αφαιρεί τη ζωή τόσων αγέννητων παιδιών και να στειρώνει τόσες γυναίκες, τότε νομίζω πως θα μπο-ρούσε να μείνει ατιμώρητος για οτιδήποτε, Καρλ. Και νομίζω πως κάτι τέτοιο δε θα ήταν καλό, έτσι και ο άνθρωπος αυτός κατέλη-γε να γίνει μέλος του Κοινοβουλίου της χώρας του».

«Λοιπόν, ακούστε με και οι δύο. Βασικά, αυτό που ερευνάμε είναι η εξαφάνιση πέντε ανθρώπων, εντάξει; Της Ρίτα Νίλσεν, της Γκίτε Τσαρλς, του Φιλίπ Νέρβιγ, του Βίγκο Μόγκενσεν και τουΤάγκε Χέρμανσεν. Όλοι τους εξαφανίστηκαν ταυτόχρονα, και κανείς τους δεν έδωσε έκτοτε σημεία ζωής. Αυτό, από μόνο του,αρκεί για να υποψιαστούμε πως έχουμε να κάνουμε με κάποια εγκληματική ενέργεια. Από τη μια μεριά, καταλήξαμε ότι κοινοίπαρονομαστές είναι η Νέτε Χέρμανσεν και το άσυλο του Σπρό-γκε. Από την άλλη, έχουμε ένα σωρό παραμέτρους που συνδέο-νται με τον Κουρτ Βεντ και τις δραστηριότητές του, τις οποίες σα-

ΕΝΟΧΗ 461

φέστατα αξίζει να διερευνήσουμε. Μπορεί αυτός και το έργο του να έπρεπε να είναι ο στόχος μας, αλλά μπορεί και όχι. Όπως και να ’χει, πρωταρχικό μέλημά μας πρέπει να είναι η διαλεύκανσητων υποθέσεων που αφορούν αυτά τα εξαφανισμένα άτομα. Ταυπόλοιπα μάλλον πρέπει να τα προωθήσουμε στην Ασφάλεια ή στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών. Εμείς δεν μπορούμε να χειριστούμε μια τόσο μεγάλη υπόθεση, ξεφεύγει από τις δυνατότητες τριών ανθρώπων, για να μην αναφερθώ στις ενδεχομένως εκρηκτικές διαστάσεις που θα μπορούσε να πάρει».

Ήταν φανερό πως η προοπτική αυτή δυσαρεστούσε τον Άσαντ. «Είδες κι εσύ εκείνες τις χαρακιές που υπήρχαν στην πόρτα τουκελιού στο Σπρόγκε, Καρλ. Με τα ίδια σου τα αφτιά άκουσες τιείχε να πει η Μίε Νέρβιγ σχετικά με τον Κουρτ Βεντ, και με τα ίδια σου τα μάτια μπορείς να διαβάσεις τι γράφει αυτή η λίστα.Πρέπει να πάμε να ανακρίνουμε τον παλιόγερο για όλα τα απαί-σια εγκλήματα που διέπραξε. Δεν έχω να πω κάτι άλλο».

Ο Καρλ ύψωσε το χέρι του. Το κινητό του είχε αρχίσει να χτυ-πάει, και ήταν μια βολική διακοπή στη διαφωνία που είχαν. Του-λάχιστον, έτσι νόμιζε, μέχρι που είδε πως του τηλεφωνούσε η Μόνα.

«Ναι, Μόνα, τι συμβαίνει;» είπε, με κάπως πιο αποστασιοποι-ημένο τόνο απ’ ό,τι σκόπευε αρχικά.

Η ζεστασιά της φωνής της, όμως, ήταν τόση όση είχε ελπίσει.«Χαθήκαμε τις τελευταίες μέρες, Καρλ. Τι έγινε, μήπως έχασεςτο κλειδί σου;»

Ο Καρλ βγήκε στο διάδρομο. «Όχι, απλώς δεν ήθελα να ενο-χλήσω. Σκέφτηκα πως ίσως ο Ρολφ να ήθελε να χουζουρέψει λί-γο ακόμα».

Η σιωπή που ακολούθησε δεν ήταν και τόσο βαριά, όμως ήταν αρκετή για να του χαλάσει τη διάθεση. Δεν υπήρχαν άπειροι τρό-ποι για να πεις σε μια γυναίκα για την οποία ήσουν τρελός και πα-


λαβός πως δεν ήθελες να τη μοιράζεσαι με κανέναν άλλο. Και τοαποτέλεσμα, σχεδόν πάντοτε, ήταν ο χωρισμός.

Ο Καρλ άρχισε να μετράει τα δευτερόλεπτα και ήταν έτοιμοςνα κλείσει το τηλέφωνο από τα νεύρα του, όταν ένας χείμαρροςαπό τρανταχτά γέλια παραλίγο να σπάσει το τύμπανο του αφτιού του.

«Αχ, Θεέ μου, είσαι ένας γλύκας, Καρλ. Ζηλεύεις ένα σκύλο,αγάπη μου! Η Ματίλντε με έπεισε να αναλάβω να φροντίζω τοκουταβάκι της, ένα τεριέ, όσο εκείνη θα λείπει σε κάτι σεμινά-ρια».

«Σκύλο;» Ο Καρλ ένιωσε να ξεφουσκώνει σαν κλαταρισμένησαμπρέλα. «Και τότε, πώς σου ήρθε να μου πετάξεις τη φράση:“Μην ανησυχείς, θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή”, ότανσου τηλεφώνησα; Κόντεψα να τρελαθώ».

«Άκουσέ με, χαζέ. Ίσως έτσι μάθεις πως ορισμένες γυναίκεςίσως να μην έχουν διάθεση για κουβεντούλα με τους φίλους τουςπριν περάσουν ένα μισάωρο μπροστά στον καθρέφτη».

«Σαν να μου λες, δηλαδή, πως ήταν μια δοκιμασία όλο αυ-τό».

Η Μόνα γέλασε. «Τελικά, είσαι καλός αστυνομικός, ε; Ένα ακόμα μυστήριο διαλευκάνθηκε».

«Πώς τα πήγα;»«Θα το συζητήσουμε απόψε. Αν δεν έχεις αντίρρηση, βέβαια,

που θα είναι και ο Ρολφ εδώ, δηλαδή».

Άφησαν την οδό Ρόσκιλε κι έστριψαν στην οδό Μπρόντμπιοστερ,όπου πυκνοχτισμένες πολυκατοικίες υψώνονταν και στις δύο πλευ-ρές του δρόμου.

«Γνωρίζω αυτές τις γειτονιές του Μπρόντμπι αρκετά καλά», εί-πε ο Άσαντ. «Εσύ, Καρλ;»

ΕΝΟΧΗ 463

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Πόσες φορές είχε βγει για περι-πολία εδώ; Έλεγαν πως το Μπρόντμπιοστερ αποτελούσε κάποτε μια κοινότητα γεμάτη ζωή, με τρεις πολυσύχναστες πλατείες, έναμέρος που είχε άφθονες θετικές προοπτικές. Καλές γειτονιές, κα-τοίκους με αγοραστική δύναμη. Κάποια στιγμή, όμως, εμφανί-στηκαν τα εμπορικά κέντρα, το ένα μετά το άλλο: Ρεδόβρε Σέ-ντρουμ, Γκλόστρουπ Σέντρετ, Χβιδόβρε Σέντρετ, καθώς και τα κολοσσιαία σούπερ μάρκετ «Μπίλκα», στο Ίσχεϊ και το Χούντιν-γκε. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους. Τα μικρά καταστήματα άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, λες κι είχε πέσει πανού-κλα. Ήταν καλά μαγαζιά, με σοβαρούς ιδιοκτήτες, και τώρα δεναπέμενε τίποτα. Το Μπρόντμπι έμοιαζε με πόλη αφημένη στη μοίρα της. Πού είχε πάει ο πεζόδρομος, πού ήταν οι μπουτίκ και τα άλλα καταστήματα, ο κινηματογράφος, οι δημοτικές εγκατα-στάσεις; Τώρα, οι μόνοι άνθρωποι που ζούσαν εκεί ήταν αυτοί που διέθεταν μέσο να μετακινούνται ώστε να ψωνίζουν αλλού ήόσοι αρκούνταν σε ελάχιστα.

Η όλη κατάσταση αποτυπωνόταν ξεκάθαρα στις πλατείες Μπρόντμπιοστερ Τορ και Νίγκορντς Πλαντς. Πέρα από την πο-δοσφαιρική του ομάδα, το Μπρόντμπι ελάχιστα πράγματα είχεγια να αισθάνεται περήφανο. Ήταν μια πόλη που είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο, και το βορειότερο άκρο της, το Μπρόντμπι Νορ, αποτελούσε χαρακτηριστικό παράδειγμα.

«Ναι, το ξέρω καλά αυτό το μέρος, Άσαντ. Γιατί ρωτάς;»«Είμαι σίγουρος πως ελάχιστες έγκυες γυναίκες στο Μπρό-

ντμπι Νορ θα κατάφερναν να ξεφύγουν από τα δίχτυα που είχεαπλώσει ο Κουρτ Βεντ. Μου θυμίζει τους γιατρούς στα στρατόπε-δα συγκέντρωσης, που στέκονταν στα βαγόνια και αποφάσιζαν για την τύχη των εβραίων», είπε.

Ίσως να ήταν κάπως υπερβολική η παρομοίωση, όμως ο Καρλ έγνεψε καταφατικά, ενώ κοίταζε μπροστά του, πέρα από τη γέ-


φυρα που υψωνόταν πάνω από τις γραμμές του τρένου. Λίγο πα-ρακάτω στο δρόμο, ξεπρόβαλε το παλιό χωριό. Μια όαση μέσα στη ζούγκλα της ασφάλτου. Γραφικά σπιτάκια με αχυροσκεπέςκαι καρποφόρα δέντρα που δεν καλλιεργούνταν μαζικά. Εδώ, υπήρχε χώρος για να ανασαίνουν οι άνθρωποι.

«Πρέπει να πάρουμε τη λεωφόρο Βέστρε», είπε ο Άσαντ, κοι-τάζοντας το GPS. «Η Μπρόντμπιοστερ είναι μονόδρομος, οπότεθα πρέπει να κατεβείς μέχρι το Άλε Παρκ και να γυρίσεις από εκεί».

Ο Καρλ κοίταξε τις πινακίδες. Καλά τα έλεγε. Και τότε, πάνω που έμπαιναν στο χωριό, είδε τη σκιά ενός φορτηγού να κινείταικαταπάνω τους με ταχύτητα, βγαίνοντας από έναν παράδρομο.Πριν προλάβει να αντιδράσει, το φορτηγό έσκασε στην πίσω πλευρά του Peugeot με τόση δύναμη, ώστε το αυτοκίνητο εκσφεν-δονίστηκε πάνω στο πεζοδρόμιο, όπου την πορεία του ανέκοψεένας πυκνός φράχτης από πυξάρι. Τα δευτερόλεπτα που μεσολά-βησαν έμοιαζαν με λεπτά, ενώ ολόγυρα έσπαζαν γυαλιά, μέταλ-λα συνθλίβονταν και οι αερόσακοι άνοιγαν πάνω στα πρόσωπάτους. Λίγο μετά, τα πάντα τελείωσαν. Άκουσαν τη μηχανή να σφυ-ρίζει, σπασμένη, και τις φωνές των ανθρώπων που πλησίαζαν. Αυ-τό ήταν όλο.

Κοιτάχτηκαν, ταραγμένοι αλλά ανακουφισμένοι, καθώς οι αε-ρόσακοι άρχισαν να ξεφουσκώνουν.

«Εδώ δείτε τι κάνατε στο φράχτη μου!» αναφώνησε ένας ηλι-κιωμένος άντρας, όπως έβγαιναν ζαλισμένοι από το αυτοκίνητο. Ούτε μια κουβέντα για να δείξει πως τον ενδιέφερε η κατάστασήτους. Ευτυχώς, ήταν και οι δύο εντάξει.

Ο Καρλ ανασήκωσε τους ώμους. «Να μιλήσετε με την ασφα-λιστική σας εταιρεία. Να ζητήσετε το Γραφείο Περιβαλλοντικής Αποκατάστασης». Έριξε μια ματιά τριγύρω, στους πλησιέστερους περαστικούς. «Μήπως είδε κανείς τι συνέβη;»

ΕΝΟΧΗ 465

«Ένα φορτηγό ήταν, έτρεχε σαν τρελό ανάποδα στο μονόδρο-μο και ύστερα έπιασε ξανά την Μπρόντμπιοστερ. Ο τύπος συνέ-χισε προς τη λεωφόρο Χόιστενς, αν είδα καλά», είπε ένας.

«Από το Μπρόντμπιτοφτεν ήρθε. Ήταν αρκετή ώρα παρκαρι-σμένο εκεί. Δεν ξέρω να σας πω τι μάρκα ήταν το φορτηγό, μο-νάχα πως είχε μπλε χρώμα θυμάμαι», πρόσθεσε ένας άλλος.

«Σιγά μην ήταν μπλε, γκρι ήταν», πετάχτηκε ένας τρίτος.«Δε φαντάζομαι να κατάφερε κανείς σας να σημειώσει τον

αριθμό κυκλοφορίας;» ρώτησε ο Καρλ, ενώ κοίταζε τις ζημιές. Το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να επικοινωνήσει με τον όρχοκαι να τους ενημερώσει για το τι είχε συμβεί. Κι επειδή ήξερε τιεξυπηρετικοί ήταν οι άνθρωποι εκεί, υπολόγιζε πως με τον Άσαντθα έπαιρναν το τρένο για να επιστρέψουν.

Κι αν το ένστικτό του αποδεικνυόταν σωστό, πολύ που θα τουςβοηθούσε αν προσπαθούσαν να ρωτήσουν στη βιομηχανική ζώ-νη του Μπρόντμπιτοφτεν μήπως είχε δει κανείς εκεί γύρω εκείνοτο φορτηγό.

Ήταν μια απροκάλυπτη απόπειρα να τους ξεκάνουν. Σίγουρα όχι ατύχημα.

«Θα το πίστευες αν σου το έλεγε κάποιος; Το σπίτι του Κουρτ Βεντ βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ακαδημία της Αστυνομίας. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να κρύψει κάποιος τις ατιμίες του, τι λες κι εσύ, Άσαντ; Ποιος θα σκεφτόταν να ψάξει εδώ πέρα;»

Ο Άσαντ έδειξε μια μπρούντζινη πλακέτα βιδωμένη στον κί-τρινο, τούβλινο τοίχο, δίπλα στην εξώπορτα.

«Εδώ δε γράφει το όνομά του, Καρλ. Λέει Καρλ-Γιόχαν Χένρικσεν, Μαιευτήρας-Γυναικολόγος».

«Το ξέρω, ο Βεντ έχει πάρει σύνταξη. Δες, έχει δύο κουδούνιαστην πόρτα, Άσαντ. Τι λες να χτυπήσουμε το πάνω;»


Άκουσαν μια πνιχτή εκδοχή του Μπιγκ Μπεν κάπου μέσα στοσπίτι. Κι αφού δεν εμφανίστηκε κανείς έπειτα από επανειλημμέ-νες προσπάθειες και με τα δύο κουδούνια, πέρασαν από το δρο-μάκι που υπήρχε ανάμεσα στο σπίτι κι ένα ασβεστωμένο κτίριο–μάλλον στάβλοι άλλοτε– με κεραμιδένια σκεπή, το οποίο έμοια-ζε με απομεινάρι από την εποχή του βασιλιά Κνουτ.

Ο κήπος ήταν ένα μικρό παραλληλόγραμμο, που περιβαλλό-ταν από αγιόκλημα κι έναν ξύλινο φράχτη. Υπήρχαν και μερικάπαρτέρια τα οποία έδειχναν σχετικά φροντισμένα, καθώς κι ένα υπόστεγο μάλλον παραμελημένο.

Προχώρησαν στο μέσον του γρασιδιού και αντίκρισαν το πρό-σωπο ενός ηλικιωμένου άντρα, ο οποίος τους παρατηρούσε πίσωαπό το παράθυρο του δωματίου όπου πρέπει να βρισκόταν το κα-θιστικό. Ήταν ο Κουρτ Βεντ, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία.

Εκείνος έγνεψε αρνητικά με το κεφάλι. Ο Καρλ έστρεψε το σήμα του προς το παράθυρο, πράγμα που απλώς έκανε τον Βεντνα επαναλάβει το αρνητικό νεύμα. Προφανώς, δεν είχε σκοπό να τους ανοίξει.

Τότε, ο Άσαντ ανέβηκε τα σκαλοπάτια και χτύπησε με δύνα-μη την πίσω πόρτα. Λίγο μετά, αυτή άνοιξε.

«Κουρτ Βεντ», είπε στο κατώφλι. «Μπορούμε να περάσουμε;»Ο Καρλ παρακολουθούσε από το παράθυρο. Η έκφραση του

ηλικιωμένου άντρα φανέρωνε οργή, αν και ο Καρλ δεν μπόρεσενα ακούσει την απάντησή του.

«Ευχαριστώ πάρα πολύ», είπε ο Άσαντ και τρύπωσε μέσα.Έχει θράσος ο μπαγάσας, σκέφτηκε ο Καρλ και τον ακολού-

θησε.«Εισέρχεστε παράνομα σε ιδιωτικό χώρο. Είμαι υποχρεωμέ-

νος να σας ζητήσω να αποχωρήσετε αμέσως», διαμαρτυρήθηκε ο Βεντ. «Η σύζυγός μου βρίσκεται στα τελευταία της στον πάνω όρο-φο, δεν έχω καμία διάθεση για επισκέψεις».

ΕΝΟΧΗ 467

«Τι σύμπτωση, κι εμείς κακή διάθεση έχουμε», του απάντησε μεμιάς ο Άσαντ.

Ο Καρλ τον έπιασε από το μανίκι. «Λυπούμαστε για τη σύζυ-γό σας, κύριε Βεντ. Δε θα σας απασχολήσουμε πολύ, έχετε το λό-γο μου».

Κάθισε χωρίς να του το προτείνουν σε ένα ρουστίκ καναπέ, παρότι ο οικοδεσπότης παρέμενε όρθιος.

«Νομίζω πως ξέρετε για ποιο λόγο βρισκόμαστε εδώ, κρίνο-ντας από τα παιχνίδια που παίζετε μαζί μας από το πρωί. Όμωςεπιτρέψτε μου να σας κάνω μια σύντομη περίληψη».

Ο Καρλ έκανε μια παύση, προκειμένου να παρατηρήσει την αντίδραση του Βεντ στον υπαινιγμό πως εμπλεκόταν στις δύο απόπειρες εις βάρος της ζωής τους, όμως εκείνος δεν έκανε κα-νένα σχόλιο. Η γλώσσα του σώματός του, εντούτοις, έδειχνε πως δεν ήταν ευπρόσδεκτοι και καλά θα έκαναν να φύγουν το συντο-μότερο.

«Πέραν του ότι ρίξαμε μια πρώτη ματιά στις δραστηριότητές σας στο πλαίσιο διαφόρων οργανισμών και πολιτικών κομμάτων,ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι επειδή θα θέλαμε να ξέρου-με αν έχετε κάποια σχέση με την εξαφάνιση ορισμένων ατόμωνστις αρχές Σεπτεμβρίου του 1987. Όμως, προτού σας θέσω συ-γκεκριμένες ερωτήσεις, μήπως θα θέλατε εσείς να μας πείτε κά-τι σχετικά με αυτό το θέμα;»

«Ναι. Σας λέω ότι θέλω να φύγετε».«Δεν καταλαβαίνω», είπε ο Άσαντ. «Θα έπαιρνα όρκο πως τώ-

ρα δα μας είπατε να περάσουμε».Το βλέμμα του Άσαντ δεν είχε ίχνος από τη συνηθισμένη λάμ-

ψη του. Εκείνος έμοιαζε να έχει πεισμώσει και ισορροπούσε σταόρια της επιθετικότητας. Ο Καρλ καταλάβαινε πως θα έπρεπε να τον έχει από κοντά.

Ο ηλικιωμένος άντρας έκανε να διαμαρτυρηθεί, όμως ο Καρλ


ύψωσε το χέρι του. «Όπως σας είπα ήδη, λίγες σύντομες ερωτή-σεις έχουμε. Κι εσύ, Άσαντ, μη μιλάς για λίγο».

Ο Καρλ έριξε μια ματιά τριγύρω στο χώρο. Υπήρχε μια πόρτα που έβγαζε στον κήπο, μια δεύτερη που οδηγούσε σε ένα δωμάτιο που έμοιαζε με τραπεζαρία και, επίσης, μια δίφυλλη πόρτα κλει-στή. Ήταν όλες φτιαγμένες από κόντρα πλακέ, βερνικωμένες στα χρώματα του τικ. Κλασική αισθητική της δεκαετίας του 1960.

«Να υποθέσω πως πίσω από εκεί βρίσκεται το ιατρείο του Καρλ-Γιόχαν Χένρικσεν; Δε δέχεται επισκέψεις αυτή την ώρα;»

Ο Κουρτ Βεντ το επιβεβαίωσε με ένα νεύμα του κεφαλιού. Ο Καρλ καταλάβαινε πως ο ηλικιωμένος άντρας βρισκόταν σε επι-φυλακή και πρόσεχε τις αντιδράσεις του, όμως η οργή του σίγου-ρα θα ξεσπούσε μόλις οι ερωτήσεις γίνονταν πιο επιθετικές.

«Δηλαδή, κάποιος που θα ερχόταν από την εξώπορτα, θα είχε τρεις κατευθύνσεις για να κινηθεί. Να ανεβεί στον πάνω όροφο,όπου βρίσκεται η σύζυγός σας, να πάει αριστερά στο ιατρείο καιδεξιά, περνώντας από την τραπεζαρία, στην κουζίνα. Σωστά;»

Ο Κουρτ Βεντ έγνεψε καταφατικά, καθώς μάλλον προσπαθού-σε να καταλάβει πού ήθελε να καταλήξει ο Καρλ, όμως σε κάθεπερίπτωση επέλεξε να παραμείνει σιωπηλός.

Ο Καρλ κοίταξε και πάλι τις πόρτες. Αν επρόκειτο να δεχτούν επίθεση, λογικά αυτή θα εκδηλωνόταν από τη δίφυλλη πόρτα τουιατρείου, σκέφτηκε. Έτσι, είχε το νου του προς τα εκεί και τη μιαπαλάμη στην περιοχή του πιστολιού του.

«Σε ποιες εξαφανίσεις αναφέρεστε;» ρώτησε τελικά ο οικοδε-σπότης.

«Σε κάποιον Φιλίπ Νέρβιγ. Ξέρουμε ότι είχε εργαστεί για λο-γαριασμό σας».

«Μάλιστα. Έχω να τον δω είκοσι πέντε χρόνια. Όμως δεν εί-ναι μόνο η δική του περίπτωση, είπατε. Ποιοι άλλοι εξαφανίστη-καν;»

ΕΝΟΧΗ 469

Εντάξει, φαινόταν πως είχε αρχίσει να ηρεμεί κάπως.«Άτομα τα οποία σχετίζονταν με το Σπρόγκε, με τον ένα ή τον

άλλο τρόπο», απάντησε ο Καρλ.«Λυπάμαι, δεν μπορώ να σας βοηθήσω σε αυτό. Εγώ κατάγο-

μαι από το Φιν», απάντησε ο Βεντ, χαμογελώντας ειρωνικά.«Κι όμως, οι επαγγελματικές σας αξιολογήσεις είχαν ως συνέ-

πεια να καταλήξουν πάρα πολλές γυναίκες στο νησί. Εκτός αυτού, ήσαστε επικεφαλής μιας δραστήριας και πολύ καλά δομημένηςοργάνωσης, η οποία έστελνε γυναίκες στο ίδρυμα που λειτουργού-σε εκεί, στο διάστημα από το 1955 έως το 1961. Παράλληλα, η οργάνωση αυτή φαίνεται πως εμπλέκεται σε έναν εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό περιπτώσεων αναγκαστικών εκτρώσεων και πα-ράνομων στειρώσεων».

Το χαμόγελο του ηλικιωμένου άντρα πλάτυνε. «Και πόσες κα-ταδίκες προέκυψαν από αυτή την υποτιθέμενη δράση; Καμία απο-λύτως. Φούμαρα και ανοησίες όλα αυτά που ισχυρίζεστε. Σοβαρά, ήρθατε μέχρι εδώ για να μου πείτε για εκείνες τις κοπέλες με τα νοητικά προβλήματα από το Σπρόγκε; Δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση θα μπορούσε να έχει αυτό με τις υποθέσεις που ερευνάτε. Ίσως θα έπρεπε να μιλήσετε με τον Νέρβιγ, αντί μ’ εμένα».

«Ο Νέρβιγ εξαφανίστηκε το 1987».«Ναι, το αναφέρατε κι αυτό. Όμως ενδεχομένως να είχε σο-

βαρούς λόγους που το έκανε. Ίσως εκείνος να κρυβόταν πίσω από την υπόθεση που σας ενδιαφέρει, όποια κι αν είναι αυτή τελικά.Προσπαθήσατε να τον εντοπίσετε;»

Το θράσος του ανθρώπου ήταν απερίγραπτο.«Δεν ανέχομαι να συνεχιστεί αυτό, Καρλ». Ο Άσαντ στράφηκε

και κοίταξε κατάματα τον Κουρτ Βεντ. «Ήξερες πως ερχόμαστεεδώ, έτσι; Δεν πήγες καν στην πόρτα να δεις ποιος είναι. Ήξερεςπως το φορτηγό που είχες βάλει να μας περιμένει απέτυχε να μαςσταματήσει. Και τώρα, την έχεις άσχημα».


Ο Άσαντ πλησίασε τον ηλικιωμένο άντρα. Τα πράγματα έπαιρ-ναν περίεργη τροπή, και γρήγορα. Εξακολουθούσαν να τους λεί-πουν ένα σωρό στοιχεία, τα οποία έπρεπε να εκμαιεύσουν από αυτόν. Έτσι όπως αντιδρούσε ο Άσαντ, ο Βεντ θα έκλεινε το στό-μα του, και δε θα του έπαιρναν λέξη.

«Όχι, Καρλ, περίμενε», είπε ο Άσαντ, μόλις συνειδητοποίησε ότι ο προϊστάμενός του ετοιμαζόταν να παρέμβει. Και τότε, έδε-σε τα μπράτσα του γύρω από τη μέση του ηλικιωμένου άντρα, οοποίος ήταν ένα κεφάλι ψηλότερός του, τον σήκωσε και στη συ-νέχεια τον έβαλε να καθίσει με το ζόρι σε μια πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι. «Καλύτερα εδώ. Χτες τη νύχτα προσπάθησες να σκο-τώσεις τον Καρλ και τους φίλους του, βάζοντας φωτιά στο σπίτιτου. Προχτές τη νύχτα προσπάθησες να κλέψεις αποδεικτικά στοιχεία από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση. Κάποια άλλα έγ-γραφα ρίχτηκαν στη φωτιά. Έγγραφα που είχαν να κάνουν με τιςβρομοδουλειές των ανθρώπων σου. Νομίζεις πως θα σου φερθώκαλύτερα απ’ ό,τι μας έχεις φερθεί εσύ; Γιατί αν αυτό νομίζεις, εί-σαι πολύ γελασμένος!»

Ο Κουρτ Βεντ καθόταν και χαμογελούσε στον Άσαντ, ψύχραι-μος και συγκροτημένος. Ο τύπος σχεδόν πήγαινε γυρεύοντας.

Ο Καρλ υιοθέτησε τον ίδιο επιθετικό τόνο. «Μήπως να μας έλεγες πού μπορεί να έχει πάει ο Λούις Πέτερσον;»

«Ποιος;»«Άσε τα σάπια. Ξέρεις πάρα πολύ καλά ποιους ανθρώπους

έχεις στη δούλεψή σου μέσω της “Μπένεφις”».«Της “Μπένεφις”; Τι είναι αυτό;»«Εντάξει, εξήγησέ μου, λοιπόν, πώς και σου τηλεφώνησε ο

Λούις Πέτερσον αμέσως μετά που τον ρωτήσαμε να μας πει γιαεσένα, σε ένα μπαρ στο Χόλμπεκ».

Το χαμόγελο φάνηκε κάπως πιο μαγκωμένο. Ο Καρλ είδε πως και ο Άσαντ το παρατήρησε. Με την πρώτη αναφορά σε κάτι συ-

ΕΝΟΧΗ 471

γκεκριμένο, το οποίο θα μπορούσε να συνδεθεί με τον ίδιο προ-σωπικά, ο Βεντ είχε αντιδράσει. Διάνα!

«Και για ποιο λόγο σού τηλεφώνησε ο Χέρμπερτ Σένερσκο νω-ρίτερα; Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, αυτό έγινε αμέσως με-τά που περάσαμε να μιλήσουμε στον ίδιο και τη Μίε Νέρβιγ, στο Χέλσκο. Κάποιο σχόλιο;»

«Κανένα». Ο Κουρτ Βεντ ακούμπησε τις παλάμες του σταθε-ρά πάνω στα μπράτσα της πολυθρόνας, για να τους δείξει πως από εκείνη τη στιγμή και μετά έπαυε να απαντάει στις ερωτήσειςτους.

«Μίλησέ μου για το Σκοπό», συνέχισε ο Καρλ. «Ενδιαφέρου-σα περίπτωση αυτή η οργάνωση. Σύντομα, οι εφημερίδες θα στή-σουν πάρτι. Τα πάντα θα βγουν στο φως. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυ-τό; Άλλωστε, εσύ είσαι ο ιδρυτής, σωστά;»

Καμία απάντηση. Οι παλάμες του Βεντ έσφιξαν τα μπράτσατης πολυθρόνας.

«Είσαι έτοιμος να ομολογήσεις το ρόλο σου στην εξαφάνιση του Φιλίπ Νέρβιγ; Γιατί, αν μιλήσεις, ενδεχομένως να μπορέσου-με να εστιάσουμε τις προσπάθειές μας σε αυτή την υπόθεση, αντίνα ασχολούμαστε με όλες τις άλλες περίεργες ιστορίες που έχειςσκαρώσει με πολιτικά κόμματα και μυστικές οργανώσεις».

Η αντίδραση του ηλικιωμένου άντρα σε αυτό το σημείο ήταν καθοριστική. Η μακρά εμπειρία του Καρλ αυτό τού έλεγε. Γιατί,όσο ανεπαίσθητη κι αν ήταν αυτή η αντίδραση, θα αποτελούσετον οδηγό του για τη στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθήσει προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτό τον απολιθωμένο εγκλημα-τία. Άραγε, θα άρπαζε την ευκαιρία να πει την αλήθεια και να σώ-σει το κόμμα ή θα επιχειρούσε να γλιτώσει το τομάρι του; Αν έπρε-πε να μαντέψει, ο Καρλ θα επέλεγε το δεύτερο ενδεχόμενο.

Όμως ο Κουρτ Βεντ δεν αντέδρασε στο ελάχιστο.Ο Καρλ κοίταξε τον Άσαντ. Την ίδια σκέψη είχε κάνει κι εκεί-


νος. Δηλαδή, ότι στο μυαλό του Κουρτ Βεντ, το να κλείσει μια συμ-φωνία για την υπόθεση Νέρβιγ δεν άξιζε το παραμικρό απέναντι στο Σκοπό. Δε σκόπευε να συμβιβαστεί για να περιοριστεί η έρευ-να στο μικρότερο έγκλημα, ακόμα κι αν έτσι, ενδεχομένως, γλί-τωνε τις συνέπειες για το μεγαλύτερο. Πωρωμένοι εγκληματίες δε θα είχαν διστάσει ούτε στιγμή, αν ήταν στη θέση του, να μιλή-σουν, όμως εκείνος δε νοιαζόταν για την όποια συμφωνία. Μή-πως, τελικά, δεν είχε καμία σχέση με τις εξαφανίσεις εκείνων τωνανθρώπων; Η περίπτωση αυτή δεν μπορούσε να αποκλειστεί. Ή μήπως ήταν πολύ πιο ευφυής απ’ ό,τι είχαν θεωρήσει;

Για την ώρα, καμία πρόοδος δεν είχε σημειωθεί.«Ο Κάσπερσεν εξακολουθεί να εργάζεται για λογαριασμό σου,

έτσι δεν είναι; Όπως και την εποχή που μαζί με τον Λέμπεργκ και αρκετά ακόμα μέλη του Κόμματος Καθαρότητας καταστρέψατετη ζωή όλων εκείνων των αθώων γυναικών».

Ο ηλικιωμένος άντρας παρέμεινε απαθής. Ο Άσαντ, αντιθέ-τως, ήταν έτοιμος να εκραγεί.

«Καταλαβαίνεις, βέβαια, πως καθαρότητα σημαίνει να είσαι καθαρός, ειδικά στο ήθος. Ηλίθιε γέρο!» είπε κι έμοιαζε να βρά-ζει.

Ο Καρλ παρατήρησε πως μπορεί αυτό για το οποίο είχε κα-τηγορήσει ο Άσαντ τον Βεντ να ήταν ένα τίποτα συγκριτικά με τα υπόλοιπα, όμως είχε βρει στόχο. Το σχόλιο φάνηκε να εξοργίζειτον ηλικιωμένο άντρα περισσότερο απ’ όλα τα προηγούμενα μα-ζί. Το να του κάνει μάθημα σημειολογίας αυτός ο αυθάδης ξένος ήταν μια απερίγραπτη πρόκληση, προφανώς.

«Πώς ονομάζεται ο οδηγός σου, εκείνος με τα άσπρα μαλλιά,που άφησε τη φιάλη του γκαζιού στο σπίτι μου;» συνέχισε ο Καρλ, θέλοντας να αυξήσει την πίεση. Κι αμέσως μετά: «Θυμάσαι τη Νέτε Χέρμανσεν;»

Ο Βεντ ανακάθισε. «Θα σας ζητήσω και πάλι να φύγετε αυτή

ΕΝΟΧΗ 473

τη στιγμή». Ώστε το γύρναγε και πάλι στους τύπους. «Η σύζυγός μου είναι ετοιμοθάνατη, σας ζητώ να αποχωρήσετε αμέσως καινα σεβαστείτε το γεγονός πως αυτές είναι οι τελευταίες ώρες πουθα περάσουμε μαζί».

«Όπως σεβάστηκες κι εσύ τη Νέτε όταν έβαλες να τη στείλουν σ’ εκείνο το νησί; Όπως σεβάστηκες τις γυναίκες που δεν μπορού-σαν να ανταποκριθούν στα αρρωστημένα, παρακμιακά πρότυπάσου, εκείνες τις γυναίκες που δολοφόνησες τα παιδιά τους προ-τού γεννηθούν;» Ο Καρλ πέταξε αυτά τα λόγια έχοντας το ίδιο ει-ρωνικό χαμόγελο το οποίο είχε υιοθετήσει νωρίτερα ο Κουρτ Βεντ.

«Πώς τολμάς να με συγκρίνεις με αυτά τα άτομα;» Ο ηλικιω-μένος άντρας σηκώθηκε όρθιος. «Αρκετά ανέχτηκα όλη αυτή την υποκρισία». Κινήθηκε προς τον Άσαντ. «Κι εσύ φαντάζεσαι πωςμπορείς να φέρεις στον κόσμο τα άθλια, μαυριδερά χαμίνια σουκαι να τα ονομάζεις Δανούς; Χάσου από μπροστά μου, άθλιο πλά-σμα!»

«Α, μάλιστα, εδώ είμαστε». Ο Άσαντ χαμογέλασε. «Το κτήνος ξεπρόβαλε. Να και η άσχημη πλευρά του καθωσπρέπει Κουρτ Βεντ».

«Τσακίσου χάσου από μπροστά μου, σιχαμένε υπάνθρωπε! Τράβα πίσω στη χώρα σου, εκεί όπου είναι η θέση σου!» Στράφη-κε προς τον Καρλ. «Ναι, έπαιξα κάποιο ρόλο στο να οδηγηθούναντικοινωνικές, καθυστερημένες κοπέλες με παρεκκλίνουσες σε-ξουαλικές ροπές στο Σπρόγκε. Ναι, εκεί στειρώθηκαν. Και καλά θα έκανες να με ευχαριστήσεις, αφού τώρα δεν είσαι αναγκασμέ-νος να αντιμετωπίζεις τα μούλικά τους, που θα είχαν αμοληθεί σαν τα ποντίκια στους δρόμους, γιατί μπορώ να σε διαβεβαιώσωπως η Αστυνομία δε θα ήξερε τι να κάνει για να αντιμετωπίσει την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά τους. Στο διάολο να πάτε και οι δυοσας! Αν ήμουν νεότερος, ειλικρινά δεν ξέρω τι...»


Ύψωσε τις γροθιές του προς το μέρος τους. Ο Άσαντ προφα-νώς είχε διάθεση να τον αφήσει να επιχειρήσει κάτι. Τώρα, ο Βεντ έδειχνε πολύ αδύναμος σε σχέση με τις εμφανίσεις του στην τη-λεόραση. Το θέαμα ήταν σχεδόν κωμικό. Αυτός ο ηλικιωμένος άντρας να παίρνει θέση για να παίξει μπουνιές σε ένα καθιστικό επιπλωμένο με τις διαφορετικές επιλογές μιας ολόκληρης ζωής. Όμως ο Καρλ ήξερε πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Τα φαινό-μενα απατούσαν, και η αδυναμία του Κουρτ Βεντ περιοριζότανμονάχα στο σώμα του. Το όπλο του ήταν το μυαλό του, κι αυτόπαρέμενε άθικτο. Ο τύπος ήταν αδίστακτος και μοχθηρός.

Οπότε ο Καρλ έπιασε το βοηθό του από το γιακά και τον έσυ-ρε μαζί του, φεύγοντας από την πίσω πόρτα.

«Θα τον τσακώσουν, αργά ή γρήγορα, Άσαντ, μην ανησυχείς», τον διαβεβαίωσε, καθώς προχωρούσαν κατά μήκος της οδού Μπρόντμπιοστερ, προς το σταθμό του τρένου.

Όμως ο Άσαντ δεν άκουγε τίποτα.«Ποιοι θα τον τσακώσουν; Γιατί λες θα τον τσακώσουν και όχι θα

τον τσακώσουμε; Ποιοι είναι αυτοί που θα τον σταματήσουν; Ο Κουρτ Βεντ είναι ογδόντα οχτώ ετών, Καρλ. Κανείς δεν πρόκει-ται να τον τσακώσει προτού τον περιλάβει ο Αλλάχ, εκτός κι αν τοκάνουμε εμείς».

Δε μίλησαν πολύ στο δρόμο της επιστροφής. Ήταν και οι δύο χα-μένοι στις σκέψεις τους.

«Πρόσεξες τι θράσος είχε το κάθαρμα; Ούτε συναγερμό δε δια θέτει το σπίτι του», σχολίασε ο Άσαντ κάποια στιγμή. «Θα μπο-ρούσε να τρυπώσει κάποιος εκεί μέσα στο πι και φι. Και όχι μό-νο θα μπορούσε, αλλά θα έπρεπε να το κάνει, προτού καταστρέ-ψει ο Βεντ σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία. Νομίζω πως σίγου-ρα αυτό θα κάνει, Καρλ».

ΕΝΟΧΗ 475

Δε διευκρίνισε ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο κάποιος.«Ούτε να το σκέφτεσαι, Άσαντ», του απάντησε ο Καρλ. «Μία

διάρρηξη την εβδομάδα είναι παραπάνω από αρκετή». Δεν υπήρ-χε λόγος να επεκταθεί περισσότερο, οπότε άφησε το θέμα εκεί.

Δεν είχαν περάσει πάνω από πέντε λεπτά που είχαν επιστρέ-ψει στα Κεντρικά, όταν εμφανίστηκε η Ρόζε στο γραφείο του Καρλ, κρατώντας ένα χαρτί στο χέρι.

«Το βρήκα στο φαξ. Για τον Άσαντ είναι», είπε. «Από τη Λιθου-ανία, απ’ όσο μπορώ να καταλάβω. Ανατριχιαστική φωτογραφία, δε βρίσκεις; Ξέρεις μήπως για ποιο λόγο την έστειλαν σ’ εμάς;»

Ο Καρλ έριξε μια ματιά στο χαρτί κι ένιωσε το αίμα του ναπαγώνει.

«Άσαντ, έλα εδώ αυτή τη στιγμή!» βρυχήθηκε.Χρειάστηκε λίγο περισσότερος χρόνος απ’ ό,τι συνήθως για να

έρθει ο βοηθός του. Είχε προηγηθεί μια δύσκολη μέρα.«Ναι, τι είναι;» ρώτησε, όταν εμφανίστηκε τελικά στο γραφείο.Ο Καρλ τού έδειξε το φαξ.«Αναγνωρίζεις το τατουάζ, Άσαντ;»Ο Άσαντ παρατήρησε το δράκο που είχε κοπεί στα δύο, από

το σχεδόν πλήρη αποκεφαλισμό του Λίνας Βερσλόβας. Το πρό-σωπο του άντρα που είχε παραμορφώσει την αδερφή του Μπέρ-γκε Μπακ, όταν της επιτέθηκε με βιτριόλι, είχε φωτογραφηθεί με μια έκφραση φόβου ανάμεικτου με κατάπληξη.

Ο Άσαντ, αντιθέτως, φάνηκε πιο συγκρατημένος στις αντιδρά-σεις του.

«Ατυχής εξέλιξη», είπε. «Όμως εγώ δεν έχω καμία σχέση μεαυτό που συνέβη».

«Σαν να λέμε, δε θεωρείς πως έχεις κάποια ευθύνη γι’ αυτή την κατάληξη, άμεσα ή έμμεσα;» ρώτησε ο Καρλ, κοπανώντας το φαξ πάνω στο γραφείο. Και τα δικά του νεύρα ήταν τεντωμένα. Διό-λου παράξενο.


«Για το έμμεσα, κανείς δεν ξέρει. Όμως αυτό εδώ δεν είναι κά-τι που το έκανα επίτηδες».

Ο Καρλ άρχισε να ψαχουλεύει τριγύρω, για να βρει τα τσιγά-ρα του. Είχε ανάγκη να καπνίσει, τώρα αμέσως. «Όχι, ούτε κι εγώ πιστεύω πως το έκανες επίτηδες, Άσαντ. Όμως μου εξηγείς πώςστο διάολο η Αστυνομία της Λιθουανίας, ή όποιος κερατάς έστει-λε αυτό το ρημάδι, θεώρησε πως έπρεπε να ενημερωθείς σχετι-κά; Και πού εξαφανίστηκε ο αναπτήρας μου, τον πήρε πουθενάτο μάτι σου;»

«Δεν ξέρω για ποιο λόγο θα έπρεπε να ενημερωθώ σχετικά, Καρλ. Μήπως να τους τηλεφωνήσω και να ρωτήσω;» Ήταν μιαερώτηση που έγινε με τόνο πιο σαρκαστικό απ’ όσο ταίριαζε στην περίσταση.

«Να σου πω κάτι, Άσαντ; Νομίζω πως αυτό μπορεί να περιμέ-νει. Για την ώρα, καλό θα ήταν να γυρίσεις στο σπίτι σου, ή όπουτέλος πάντων πηγαίνεις όταν δε βρίσκεσαι εδώ, και να προσπα-θήσεις να καθαρίσεις το μυαλό σου. Γιατί, έτσι όπως σε κόβω, θα εκραγείς όπου να ’ναι».

«Παράξενο, λοιπόν, που δεν έχεις πάει κι εσύ στο σπίτι σου,Καρλ. Όμως, αφού επιμένεις, θα φύγω». Δεν το έδειχνε, ωστόσοήταν πιο θυμωμένος από κάθε άλλη φορά.

Και τότε, έκανε μεταβολή και βγήκε, με τον αναπτήρα του Καρλ να ξεπροβάλλει επιδεικτικά από την πίσω τσέπη του παντελονιού του.

Δεν ήταν καλά σημάδια αυτά.


ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΝΕΡΒΙΓ κρέμασε πάνω στο στήθος του, ο κό-σμος της Νέτε κατακλύστηκε από τη σιωπή. Ο ίδιος ο θάνατος εί-

ΕΝΟΧΗ 477

χε ξεπροβάλει λίγο νωρίτερα μπροστά της, γνέφοντάς της να πέσει στις φλόγες της Κόλασης. Όμως τώρα ήταν και πάλι ολομόναχη.

Ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει τόσο κοντά στο τέλος. Ούτε κανόταν είχε πεθάνει η μητέρα της. Ούτε κι όταν κειτόταν στο κρε-βάτι του νοσοκομείου, ενώ της ανακοίνωναν πως ο σύζυγός της εί-χε σκοτωθεί στο τροχαίο.

Γονάτισε μπροστά στην καρέκλα όπου το σώμα του Φιλίπ Νέρ-βιγ στεκόταν σαν σακί, με τα ανοιχτά του μάτια κόκκινα από τοκλάμα, χωρίς να αναπνέει πλέον.

Και τότε, άπλωσε τα τρεμάμενα χέρια της για να αγγίξει τασφιγμένα δάχτυλά του, αναζητώντας λέξεις που ήταν αδύνατο ναβρεθούν. Ίσως απλώς να ήθελε να πει «συγνώμη», όμως για κά-ποιο λόγο αυτό έμοιαζε λίγο.

Έχει μια κόρη, σκέφτηκε, κι ένιωσε το ανακάτεμα στο στομά-χι της να απλώνεται και στο υπόλοιπο σώμα της.

Είχε μια κόρη. Αυτές οι άψυχες παλάμες δε θα χάιδευαν ποτέξανά το μάγουλό της στοργικά.

«Σταμάτα, Νέτε!» φώναξε ξαφνικά, καθώς διαισθάνθηκε πού οδηγούσε τον εαυτό της. «Κάθαρμα!» γρύλισε στο πτώμα του Νέρ-βιγ.

Ποιος θαρρούσε πως ήταν κι εμφανίστηκε εκεί, μετανιωμένος, νομίζοντας πως η ζωή της θα βελτιωνόταν χάρη σε αυτή τη μετα-στροφή; Δεν του έφταναν όσα της είχε κάνει, τώρα ήθελε να τηςστερήσει και τη χαρά της εκδίκησης; Πρώτα τής αρνήθηκε τηνελευθερία της, τη γονιμότητα και τη μητρότητα, και τώρα επιχει-ρούσε να της κλέψει και το θρίαμβό της;

«Έλα εδώ», μουρμούρισε, καθώς έδενε τα μπράτσα της γύρωαπό τον κορμό του, αναγνωρίζοντας αμέσως τη μυρωδιά που κα-τέκλυσε τα ρουθούνια της. Ο Νέρβιγ είχε χάσει τον έλεγχο του σφιγκτήρα του τη στιγμή του θανάτου του. Κι άλλη δουλειά πουέπρεπε να γίνει, ενώ τα χρονικά περιθώρια ήταν στενά.


Κοίταξε το ρολόι: 4 μ.μ. Σε δεκαπέντε λεπτά ήταν η σειρά του Κουρτ Βεντ. Και παρότι στη συνέχεια θα ερχόταν η Γκίτε, ο Κουρτ θα αποτελούσε την κορυφαία στιγμή του εγχειρήματός της.

Σήκωσε τον Νέρβιγ από την καρέκλα και είδε το δύσοσμο, κα-φετή λεκέ από τις ακαθαρσίες του πάνω στο ύφασμα.

Ο Νέρβιγ είχε αφήσει ένα τελευταίο σημάδι στη ζωή της.

Αφού έβαλε στο επίμαχο σημείο μια πετσέτα του μπάνιου και έσυ-ρε τον άντρα μέχρι το αεροστεγές δωμάτιο, γονάτισε μπροστά στην πολυθρόνα, τρίβοντας το ύφασμα με δύναμη, ενώ όλα τα πα-ράθυρα στο καθιστικό και στην κουζίνα ήταν ορθάνοιχτα. Τόσοο λεκές όσο και η μυρωδιά αρνούνταν να φύγουν, και τώρα, δε-κατέσσερα λεπτά μετά τις τέσσερις, τα πάντα στο χώρο, ακόμα και το μικρότερο μπιμπελό, έμοιαζαν να της φωνάζουν πως κάτιδεν πήγαινε καθόλου καλά στο διαμέρισμα.

Δύο λεπτά αργότερα, η πολυθρόνα είχε οδηγηθεί σε μια γωνιά του αεροστεγούς δωματίου, ενώ η θέση που καταλάμβανε κανο-νικά παρέμενε χτυπητά άδεια. Για μια στιγμή, η Νέτε σκέφτηκενα φέρει μια καρέκλα από την τραπεζαρία, όμως τελικά άλλαξεγνώμη. Δεν είχε κανένα άλλο έπιπλο που να ταίριαζε εκεί.

Αναγκαστικά, ο Κουρτ Βεντ θα είναι καθισμένος στον κανα-πέ, δίπλα στο βοηθητικό τραπέζι, όση ώρα εγώ θα αναμειγνύω τοτσάι με το απόσταγμα, σκέφτηκε. Απλώς θα πρέπει να σταθώ ανά-μεσα, ώστε να μη δει τι κάνω.

Η ώρα περνούσε, και η Νέτε βάλθηκε να παρακολουθεί το δρόμο. Όμως ο Κουρτ Βεντ δεν εμφανίστηκε.

Η Νέτε είχε περάσει περισσότερους από δεκαοχτώ βασανιστικούς μήνες στο νησί, όταν εμφανίστηκε μια μέρα ένας άντρας σε μια

ΕΝΟΧΗ 479

γωνιά του προαυλίου, ο οποίος στεκόταν και φωτογράφιζε τη θέα προς τη θάλασσα. Ένα σωρό κοπέλες του Σπρόγκε είχαν συγκε-ντρωθεί ολόγυρά του, ψιθυρίζοντας και χαχανίζοντας, κόβοντάςτον από πάνω μέχρι κάτω, λες και τις έπαιρνε να τον καλοβλέ-πουν. Όμως ο άντρας ήταν μεγαλόσωμος και γεροδεμένος, και όσα χέρια επιχείρησαν να τον αγγίξουν, αποκρούστηκαν αποφα-σιστικά.

Έμοιαζε με εντάξει άνθρωπο, όπως θα έλεγε και ο πατέραςτης. Ήταν ροδαλός σαν αγρότης, τα μαλλιά του έλαμπαν από υγεία κι έδειχνε να πλένεται με κάτι άλλο, και όχι μ’ εκείνες τις σκληρές νιφάδες σαπουνιού.

Τέσσερις από τις γυναίκες που επιτηρούσαν τις τροφίμους βγήκαν για να τον έχουν από κοντά, και όποτε τα πράγματα έμοιαζαν να ξεφεύγουν, φώναζαν στις κοπέλες και τις έδιωχναν,στέλνοντάς τες πίσω στις αγγαρείες τους. Στο μεταξύ, η Νέτε εί-χε κρυφτεί πίσω από το ψηλό δέντρο καταμεσής του προαυλίου,περιμένοντας να δει τι θα συνέβαινε στη συνέχεια.

Ο άντρας περιέφερε το βλέμμα του στο χώρο, παρατηρούσε και κάθε τόσο έβγαζε ένα σημειωματάριο και κατέγραφε τις εντυ-πώσεις του.

«Θα μπορούσα μήπως να μιλήσω σε κάποια από τις κοπέλες;» τον άκουσε η Νέτε να ρωτάει.

Μία από τις υπαλλήλους γέλασε και του είπε πως, αν ήθελε ναδιαφυλάξει την τιμή του, καλά θα έκανε να αφήσει τις κοπέλεςστην ησυχία τους και να μιλήσει καλύτερα στις ίδιες.

«Εγώ θα είμαι φρόνιμη», είπε η Νέτε καθώς πλησίαζε, έχοντας στο πρόσωπο εκείνο το χαμόγελο που ο πατέρας της έλεγε πάντο-τε πως ήταν το «φως» της.

Αμέσως είδε στα βλέμματα των υπαλλήλων την τιμωρία που την περίμενε για την αυθάδειά της.

«Τράβα πίσω στη δουλειά σου», είπε εκείνη που τη φώναζαν


Νυφίτσα, η πιο μικρόσωμη από τις τέσσερις γυναίκες, η βοηθός της προϊσταμένης. Προσπάθησε να ακουστεί συγκρατημένη, όμως η Νέτε δεν ξεγελιόταν. Η Νυφίτσα ήταν μια σκληρή γυναί-κα, όπως και οι συναδέλφισσές της, ένα άτομο που φαινόταν ναμη διαθέτει πια τίποτε άλλο πέρα από αυστηρά λόγια και πι-κρία.

«Κανείς άντρας στα λογικά του δε θα ήθελε μια τέτοια γυναί-κα», έλεγε πάντοτε η Ρίτα. «Είναι από αυτές που χαίρονται με τιςδυστυχίες των άλλων».

«Όχι, σταθείτε», είπε ο άντρας. «Θα ήθελα να της μιλήσω. Άκακη δείχνει».

Η Νυφίτσα ρουθούνισε ειρωνικά, όμως δε μίλησε.Ο άντρας πλησίασε. «Είμαι συνεργάτης του περιοδικού Photo

Report. Θα σε πείραζε να μιλούσαμε λιγάκι;»Η Νέτε αμέσως έγνεψε ζωηρά, παρότι ένιωθε τέσσερα ζευγά-

ρια μάτια να την αγριοκοιτάζουν.Ο άντρας στράφηκε προς τις υπαλλήλους. «Δέκα λεπτά μόνο.

Κάτω στην προβλήτα. Μερικές ερωτήσεις θα κάνω και θα τραβή-ξω δυο τρεις φωτογραφίες. Αν θέλετε, μπορείτε να κατεβείτε κιεσείς για να παρέμβετε, αν αποδειχτεί πως είμαι ανήμπορος ναυπερασπιστώ τον εαυτό μου», πρόσθεσε με ένα πνιχτό γέλιο.

Καθώς οι υπάλληλοι απομακρύνονταν, η μία από αυτές τρά-βηξε προς το γραφείο της προϊσταμένης, έπειτα από νεύμα πουτης έκανε η Νυφίτσα.

Μια στιγμή έχεις μονάχα, σκέφτηκε η Νέτε, προχωρώντας μπροστά από το δημοσιογράφο στο πέρασμα ανάμεσα από τα κτίρια, που οδηγούσε στη θάλασσα.

Το φως φάνταζε ασυνήθιστα λαμπερό εκείνη τη μέρα, και στην προβλήτα ήταν δεμένη η βάρκα που είχε φέρει τον άντραστο νησί. Η Νέτε είχε δει κι άλλοτε το βαρκάρη, που της χαμογέ-λασε και τη χαιρέτησε από μακριά.

ΕΝΟΧΗ 481

Εκείνη ευχαρίστως θα έδινε κάποια χρόνια από τη ζωή της προκειμένου να έφευγε από εκεί με αυτή τη βάρκα.

«Δεν είμαι καθυστερημένη, ούτε ανώμαλη», εξήγησε βιαστικάστο δημοσιογράφο, γυρίζοντας να τον κοιτάξει. «Με έστειλαν εδώ επειδή έπεσα θύμα βιασμού. Από ένα γιατρό ονόματι Κουρτ Βεντ. Μπορείς να βρεις το όνομά του στον τηλεφωνικό κατάλογο».

Αμέσως ο άντρας τέντωσε τα αφτιά του.«Θύμα βιασμού, είπες;»«Ναι».«Από γιατρό; Κάποιον Κουρτ Βεντ;»«Ναι. Μπορείς να ψάξεις τα πρακτικά της δίκης. Έχασα την

υπόθεση».Ο άντρας έγνεψε αργά, σοβαρά, αν και δεν κρατούσε σημειώ-

σεις. Γιατί δεν έγραφε κάτι απ’ όσα του έλεγε;«Και πώς σε λένε;»«Νέτε Χέρμανσεν».Αυτό το έγραψε στο σημειωματάριό του. «Λες πως είσαι απο-

λύτως φυσιολογική, όμως εγώ ξέρω πως όλες οι γυναίκες που βρί-σκονται εδώ έχουν διαγνωστεί με κάποιο πρόβλημα. Ποια είναιη δική σου διάγνωση;»

«Διάγνωση;» Δεν ήξερε τι σήμαινε αυτή η λέξη.Ο άντρας χαμογέλασε. «Νέτε, ξέρεις να μου πεις το όνομα της

τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Δανίας;»Η Νέτε έστρεψε το βλέμμα προς το λοφίσκο με τα οπωροφό-

ρα δέντρα, καθώς ήξερε πολύ καλά προς τα πού πήγαινε το πράγ-μα. Τρεις ακόμα ερωτήσεις, και η ετυμηγορία θα έβγαινε.

«Ξέρω πως δεν είναι η Όδενσε, γιατί αυτή είναι η δεύτερη με-γαλύτερη», απάντησε.

Ο άντρας έγνεψε καταφατικά. «Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, από τοΦιν κατάγεσαι κι εσύ».

«Ναι. Κοντά στο Άσενς γεννήθηκα».


«Τότε, ίσως μπορείς να μου πεις κάτι για το σπίτι όπου πέρα-σε τα παιδικά του χρόνια ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, στην Όδεν-σε. Τι χρώμα έχει;»

Η Νέτε κούνησε το κεφάλι. «Δεν μπορείς να με πάρεις από εδώ πέρα; Θα σου πω ένα σωρό πράγματα που αλλιώς δεν πρό-κειται να τα μάθεις. Πράγματα που κανείς δεν ξέρει».

«Για παράδειγμα;»«Να, για τις γυναίκες που μας φυλάνε. Έτσι και μας φερθεί

καλά κάποια, τη διώχνουν από το νησί. Κι αν είμαστε ανυπά κουες, μας δέρνουν και μας κλειδώνουν στα δωμάτια σκέψης».

«Τι είναι τα δωμάτια σκέψης;»«Κελιά τιμωρίας. Έχουν ένα κρεβάτι εκεί μέσα, και τίποτε άλ-

λο».«Εντάξει, όμως εδώ πέρα δεν ήρθατε για διακοπές, σωστά;»Η Νέτε απογοητεύτηκε. Ο άντρας δεν καταλάβαινε. «Ο μόνος

τρόπος για να φύγουμε από εδώ είναι να μας ανοίξουν με τα νυ-στέρια τους και να μας στειρώσουν».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Ναι, το γνωρίζω αυτό. Το κάνουν για να μη φέρετε στον κόσμο παιδιά τα οποία μετά δεν μπορείτε να φροντίσετε. Δε θεωρείς πως είναι καλοπροαίρετο αυτό;»

«Καλοπροαίρετο;»«Ξέρεις, ευγενικό».«Γιατί να μην επιτρέπεται να κάνω παιδιά; Τα δικά μου παι-

διά αξίζουν λιγότερο απ’ ό,τι των άλλων;»Ο δημοσιογράφος κοίταξε πίσω από τη Νέτε τις τρεις υπαλ-

λήλους που τους είχαν ακολουθήσει τελικά, προσπαθώντας να κρυφακούσουν τι έλεγαν.

«Σε χτυπάει κάποια από αυτές τις γυναίκες;» ρώτησε.Η Νέτε στράφηκε προς το μέρος τους. «Όλες με χτυπούν, όμως

η κοντή είναι η χειρότερη. Μας βαράει στο λαιμό, κάνει μέρες ναπεράσει ο πόνος».

ΕΝΟΧΗ 483

«Μάλιστα. Κοίτα, έρχεται η προϊσταμένη, οπότε έχω μια τε-λευταία ερώτηση. Πες μου κάτι που δεν επιτρέπεται να κάνετε εδώ πέρα».

«Το προσωπικό φυλάει τα βότανα και τα μπαχαρικά, τα θέ-λουν για τις ίδιες. Εμείς επιτρέπεται να βάζουμε μονάχα αλάτι, πιπέρι και ξίδι».

Ο άντρας χαμογέλασε. «Εντάξει, αν αυτό είναι το χειρότεροπου μπορείς να σκεφτείς, θα έλεγα πως μια χαρά τα πάτε. Το φα-γητό είναι αρκετά καλό. Το δοκίμασα».

«Το χειρότερο είναι πως μας μισούν. Δε μας νοιάζονται και μας αντιμετωπίζουν λες κι είμαστε κατώτερες. Ποτέ δεν ακούν αυτά που τους λέμε».

Ο δημοσιογράφος γέλασε. «Πρέπει να γνωρίσεις τον αρχισυ-ντάκτη μου. Μου φαίνεται πως τον περιέγραψες στην εντέλεια».

Η Νέτε άκουσε τις υπαλλήλους να σκορπάνε πίσω της, ενώ λί-γο προτού η προϊσταμένη τη βουτήξει από το μπράτσο και τη σύ-ρει μαζί της, παρατήρησε πως ο βαρκάρης είχε ανάψει τσιγάροκαι είχε βαλθεί να μπαλώνει τα δίχτυα του.

Δεν είχε καταφέρει να ακουστεί, τουλάχιστον όχι όπως θα έπρεπε. Οι προσευχές της δεν εισακούστηκαν. Ήταν εξίσου αδιά-φορη και ασήμαντη με μια τούφα χορτάρι.

Στην αρχή, έβαλε τα κλάματα, όπως ήταν ξαπλωμένη στο κελί τι-μωρίας. Και από τη στιγμή που αυτό δε βοήθησε, άρχισε να ουρ-λιάζει όσο πιο δυνατά μπορούσε, ζητούσε να της ανοίξουν να βγει, κλοτσούσε κι έγδερνε την πόρτα. Τελικά, όταν κουράστηκαν απότις φωνές της, δύο από τις υπαλλήλους μπήκαν στο κελί, της πέ-ρασαν τα χέρια στο ζουρλομανδύα και την έδεσαν στο κρεβάτι.

Ώρες ολόκληρες κράτησε η ταραχή της, έκλαιγε ασταμάτηταμε λυγμούς κι εκλιπαρούσε το λερό τοίχο να γκρεμιστεί και να της


φανερώσει το δρόμο προς την ελευθερία. Κάποια στιγμή, η πόρ-τα άνοιξε, και η προϊσταμένη πέρασε μέσα, ακολουθούμενη από εκείνη τη φαρμακερή, μπασμένη βοηθό της.

«Μίλησα με τον κύριο Γουίλιαμ από το Photo Report και, ευτυ-χώς για εσένα, δεν πρόκειται να δημοσιεύσει τίποτε από εκείνα τα γελοία παραμύθια που του ξεφούρνισες».

«Δεν του είπα παραμύθια, ούτε λέω ποτέ μου ψέματα».Η Νέτε δεν είδε την παλάμη που έσκισε τον αέρα και τη χτύ-

πησε στο στόμα, όμως ήταν προετοιμασμένη όταν η Νυφίτσα σή-κωσε το χέρι της για δεύτερη φορά.

«Εντάξει, δεσποινίς Γέσπερσεν, νομίζω πως τόσο αρκεί», είπεη προϊσταμένη.

Κοίταξε και πάλι τη Νέτε. Απ’ όλα τα μέλη του προσωπικού, η προϊσταμένη μπορεί να είχε τα πιο καλοσυνάτα μάτια, όμως εκείνη τη στιγμή ήταν ψυχρά σαν πάγος.

«Τηλεφώνησα στο δόκτορα Βεντ και τον ενημέρωσα ότι εξα-κολουθείς να προβάλλεις εξωφρενικούς και παντελώς αστήρι-κτους ισχυρισμούς εις βάρος του. Άκουσα με ενδιαφέρον την άπο-ψή του σχετικά με το πώς θα έπρεπε να σε αντιμετωπίσω. Θεω-ρεί πως λόγω του πεισματικού και μυθομανή χαρακτήρα σου, οεγκλεισμός δεν είναι επαρκής τιμωρία». Χάιδεψε τη Νέτε στο κε-φάλι. «Φυσικά, αυτό είναι κάτι που δεν το αποφασίζει εκείνος, όμως σε κάθε περίπτωση αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβου-λή του. Σε πρώτο στάδιο, θα παραμείνεις εδώ επί μία εβδομάδα,και θα δούμε πώς θα συνεχίσουμε. Εφόσον φερθείς φρόνιμα και δεν κάνεις φασαρία, θα σου βγάλουμε το μανδύα αύριο. Τι λες κιεσύ, Νέτε; Είμαστε σύμφωνες;»

Η Νέτε έστριψε ελαφρά το κορμί της, έτσι όπως ήταν σφιγμέ-νη με τη ζώνη.

Μια σιωπηρή διαμαρτυρία.

ΕΝΟΧΗ 485

Πού στην ευχή είχε πάει; αναρωτήθηκε η Νέτε. Μήπως, τελικά, ο Κουρτ Βεντ είχε αποφασίσει να μην έρθει; Σοβαρά, ήταν τόσο υπε-ρόπτης ώστε ακόμα και η προοπτική να εισπράξει δέκα εκατομμύ-ρια κορόνες δεν ήταν ικανή να τον ξετρυπώσει από το λαγούμι του; Επρόκειτο για μια εξέλιξη την οποία δεν είχε προβλέψει.

Κούνησε το κεφάλι απελπισμένη. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγ-μα που της χρειαζόταν. Παρότι είχε κλείσει τα μάτια της, το πτώ-μα του ξερακιανού δικηγόρου εξακολουθούσε να την κοιτάζει μ’ εκείνο το αξιοθρήνητο ύφος, όμως ο Νέρβιγ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας λακές, κι εφόσον δε χαρίστηκε σε αυτόν, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δείξει έλεος στον Κουρτ Βεντ.

Έσφιξε τα χείλη της και κοίταξε το εκκρεμές του μεγάλου ρο-λογιού, το οποίο συνέχιζε να ταλαντεύεται ασταμάτητα.

Θα μπορούσε να φύγει για τη Μαγιόρκα, από τη στιγμή που το έργο της δεν είχε ολοκληρωθεί; Δε θα μπορούσε, ήταν σίγου-ρη γι’ αυτό. Ο Κουρτ Βεντ ήταν το σημαντικότερο από τα άτομαπου είχε θέσει στο στόχαστρό της.

«Έλα, άντε, φανερώσου, γουρούνι!» μουρμούρισε εκνευρισμέ-νη, καθώς έπιασε τις βελόνες της και άρχισε να πλέκει με μανία.Και κάθε φορά που οι βελόνες διασταυρώνονταν, έστρεφε το βλέμμα της πέρα από τα ανοιχτά παράθυρα, προς το μονοπάτιδίπλα στη λίμνη, και αγρίευε περισσότερο.

Μήπως ήταν αυτός; Εκείνη η ψηλή φιγούρα δίπλα στο πολυ-βολείο; Ή μήπως εκείνος ο άλλος, από πίσω; Όμως κανείς απότους δύο δεν ήταν ο Βεντ.

Και τώρα, τι γινόταν;Εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Όχι το θυ-

ροτηλέφωνο, αλλά το κουδούνι της πόρτας του διαμερίσματός της. Η Νέτε τρόμαξε κι ένιωσε ένα ρίγος να διατρέχει το σώμα της.

Άφησε κάτω το πλεχτό της κι έριξε μια ματιά τριγύρω, διαπι-στώνοντας με ικανοποίηση πως όλα ήταν έτοιμα.


Το απόσταγμα στη θέση του. Η τσαγιέρα μέσα στο κάλυμμά της. Τα έγγραφα με τα πλαστά στοιχεία του ανύπαρκτου δικηγό-ρου ήταν αραδιασμένα πάνω στο δαντελωτό τραπεζομάντιλο τουτραπεζιού μπροστά στον καναπέ. Οσμίστηκε την ατμόσφαιρα. Απ’ όσο μπορούσε να καταλάβει, η βρόμα από το θάνατο του Νέρ-βιγ είχε διαλυθεί.

Ύστερα πήγε στην πόρτα, ευχόμενη να είχε τοποθετήσει εκεί«ματάκι». Πήρε βαθιά ανάσα και ανασήκωσε το κεφάλι, έτοιμηνα αντικρίσει κατάματα τον Κουρτ Βεντ μόλις του άνοιγε.

«Ανακάλυψα πως, τελικά, είχα και φρέσκο καφέ. Μου πήρε κάμποση ώρα, με τη στραβομάρα που με δέρνει», είπε μια φωνήπερίπου μισό μέτρο χαμηλότερα από εκεί όπου περίμενε να τηνακούσει η Νέτε.

Η γειτόνισσα της έτεινε το πακετάκι που κρατούσε, ενώ τέντω-νε το λαιμό της για να κοιτάξει προς το βάθος του διαμερίσματοςτης Νέτε. Τι πιο συναρπαστικό από μια κλεφτή ματιά στον άγνω-στο κόσμο ενός γείτονα;

Όμως η Νέτε απέφυγε να της προτείνει να περάσει μέσα.«Σας ευχαριστώ πάρα πολύ», είπε, καθώς παραλάμβανε τον

καφέ. «Και ο στιγμιαίος εντάξει ήταν, όμως αυτός είναι ανώτερος, φυσικά. Θα μου επιτρέψετε να σας πληρώσω τώρα; Δυστυχώς, δε θα είμαι σε θέση να ανταποδώσω με ανάλογο τρόπο τις επόμενες εβδομάδες. Θα λείψω για ένα διάστημα, βλέπετε».

Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά, και η Νέτε έσπευσε να επι-στρέψει στο καθιστικό, όπου πήρε το πορτοφόλι από την τσάντα της. Στο μεταξύ, η ώρα είχε πάει 4:35 μ.μ., και ο Κουρτ Βεντ ακό-μα να εμφανιστεί. Η γειτόνισσα έπρεπε οπωσδήποτε να μη βρί-σκεται εκεί σε περίπτωση που ακουγόταν το θυροτηλέφωνο. Η Νέτε δεν ήθελε καν να σκέφτεται τι θα συνέβαινε έτσι και ανακοι-νωνόταν κάποια εξαφάνιση μέσω των εφημερίδων ή της τηλεό-ρασης. Κάτι γυναίκες σαν τη γειτόνισσά της κάθονταν όλη μέρα

ΕΝΟΧΗ 487

μπροστά στο χαζοκούτι. Μάλιστα, η Νέτε άκουγε το ασταμάτητο βουητό της τηλεόρασης από δίπλα, μόλις κόπαζε ο θόρυβος των αυτοκινήτων τις ώρες αιχμής.

«Ωραίο το έχεις φτιάξει το διαμέρισμά σου», είπε η γυναίκααπό πίσω της.

Η Νέτε έστριψε σαν σβούρα. Η άλλη την είχε ακολουθήσει και τώρα στεκόταν στο καθιστικό, κοιτάζοντας ολόγυρα με περιέρ-γεια. Τα ανοιχτά παράθυρα και τα έγγραφα πάνω στο τραπεζάκιτου καφέ τράβηξαν αμέσως την προσοχή της.

«Ναι, καλό είναι», απάντησε η Νέτε, ενώ της έδινε ένα χαρτο-νόμισμα των δέκα κορονών. «Σας ευχαριστώ για την εξυπηρέτη-ση, πολύ ευγενικό εκ μέρους σας».

«Ο επισκέπτης σου πού πήγε;» ρώτησε εκείνη.«Α, είχε κάτι δουλειές στην πόλη».«Μήπως να πίναμε ένα καφεδάκι όση ώρα περιμένεις;» πρό-

τεινε η γυναίκα.Η Νέτε έγνεψε αρνητικά. «Λυπάμαι, δεν ευκαιρώ. Κάποια άλ-

λη στιγμή, ευχαρίστως. Έχω κάποια έγγραφα που πρέπει να τα-κτοποιήσω».

Έγνεψε φιλικά στη γυναίκα, παρατηρώντας την έκφραση απο-γοήτευσης στο πρόσωπό της, προτού την πιάσει από το μπράτσο και την οδηγήσει έξω στο διάδρομο.

«Ευχαριστώ και πάλι για την εξυπηρέτηση», είπε σαν κατα-κλείδα κι έκλεισε την πόρτα πίσω της.

Στάθηκε εκεί για τριάντα δευτερόλεπτα, ή και περισσότερο, περιμένοντας μέχρι που σιγουρεύτηκε πως η γειτόνισσα είχε επι-στρέψει στο διαμέρισμά της.

Τι θα έκανε έτσι κι εμφανιζόταν ξανά η γυναίκα αυτή, την ώρα που βρισκόταν εκεί ο Κουρτ Βεντ ή η Γκίτε Τσαρλς; Μήπως θα έπρεπε να τη βγάλει κι αυτή από τη μέση;

Η Νέτε κούνησε το κεφάλι πέρα δώθε μόλις αναλογίστηκε τους


αστυνομικούς που θα κατέκλυζαν την πολυκατοικία και όλες τις ερω-τήσεις που θα έκαναν. Παραήταν ριψοκίνδυνη μια τέτοια κίνηση.

Σε παρακαλώ, Θεέ μου, κάνε να μην επιστρέψει, προσευχή-θηκε από μέσα της.

Όχι πως πίστευε πως Εκείνος θα ασχολούνταν για να τη βοη-θήσει. Άλλωστε, οι προσευχές της ποτέ δεν αρκούσαν.

Αυτό είχε αποδειχτεί στο παρελθόν.

Η τέταρτη μέρα με ψωμί σίκαλης και νερό αποτέλεσε μεγάλη δο-κιμασία. Ο κόσμος της Νέτε είχε συρρικνωθεί, δεν υπήρχε πλέονπεριθώριο για δάκρυα, ούτε για τις προσευχές που ανέπεμπε στον Κύριο μέρα και νύχτα. Κυρίως τη νύχτα.

Αντιθέτως, ούρλιαζε, ζητούσε αέρα και την ελευθερία της. Και, πάνω από όλα, τη μητέρα της.

«Έλα να με βοηθήσεις, μητέρα! Αγκάλιασέ με, μείνε μαζί μουγια πάντα», οδυρόταν. Αχ, και να μπορούσε να καθόταν τώρα πα-ρέα με τη μητέρα της στο κηπάκι του σπιτιού τους, καθαρίζοντας αρακά. Μακάρι να γινόταν...

Σταμάτησε όταν άρχισαν να κοπανάνε γροθιές πάνω στην πόρ-τα και κάποιες φωνές τής έλεγαν να βγάλει το σκασμό. Δεν ήταν οι υπάλληλοι, αλλά ορισμένες από τις κοπέλες που τα δωμάτιά τους βρίσκονταν παρακάτω στο διάδρομο. Και το κουδούνι τουδιαδρόμου χτυπούσε γιατί είχαν βγει νύχτα.

Οι κραυγές, οι φωνές και ο σαματάς κόπασαν μόλις ακούστη-καν οι αυστηρές προειδοποιήσεις της προϊσταμένης και το σύρ-σιμο της μπάρας που ασφάλιζε την πόρτα του κελιού της.

Δευτερόλεπτα αργότερα, η Νέτε απωθούνταν και πάλι πίσω στο στενάχωρο δωμάτιο. Τίναξε το κεφάλι και ούρλιαξε καθώς η μακριά βελόνα καρφωνόταν στη σάρκα της, και λίγο μετά το δω-μάτιο άρχισε να γυρίζει μπροστά στα μάτια της.

ΕΝΟΧΗ 489

Όταν συνήλθε, με τα χέρια της ακινητοποιημένα από λουριά, δεν είχε δύναμη να φωνάξει.

Κι έτσι, έμεινε ξαπλωμένη στο κρεβάτι όλη μέρα, χωρίς να αρ-θρώσει λέξη. Όταν προσπάθησαν να την ταΐσουν, απέστρεψε τοπρόσωπό της και φαντάστηκε το καταφύγιό της εκεί έξω, πέρααπό το λοφίσκο με τις δαμασκηνιές, εκεί όπου το λαμπερό φως του ήλιου φιλτραριζόταν ανάμεσα από τα φύλλα. Κάπως έτσι θυ-μήθηκε και τα αποτυπώματα που είχαν αφήσει τα κορμιά της στα άχυρα, όταν έκανε έρωτα με τον Τάγκε στο στάβλο.

Φρόντιζε να είναι συγκεντρωμένη και σε εγρήγορση, γιατί, αν δεν πρόσεχε, το αυτάρεσκο πρόσωπο του Κουρτ Βεντ θα ει-σέβαλλε στη σκέψη της. Κι αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε.

Δεν ήθελε να τον σκέφτεται. Εκείνος ο απαίσιος άντρας είχε καταστρέψει τη ζωή της, και η Νέτε δε θα κατάφερνε να φύγειαπό το νησί έτσι όπως ήταν όταν ήρθε. Αυτό το ήξερε σίγουρα,πλέον. Η ζωή την είχε προσπεράσει, και κάθε φορά που οι πνεύ-μονές της γέμιζαν με αέρα, ευχόταν να σταματούσε η αναπνοή της.

Το τελευταίο της γεύμα το είχε φάει και το είχε χωνέψει ήδη,σκέφτηκε. Ο Κουρτ Βεντ, ο ίδιος ο διάολος, και όλο το κακό που κουβαλούσε μαζί του, δεν της άφηναν κανένα περιθώριο να φα-νταστεί κάποια ζωή μετά.

Κι όταν πέρασαν αρκετές μέρες χωρίς να φάει, και στο έντε-ρό της δεν απέμενε τίποτα για να αποβάλει, φώναξαν το γιατρό από την ηπειρωτική χώρα.

Αυτός υποτίθεται πως ήταν ο σωτήρας της, αποκαλώντας τονεαυτό του φίλο της, όμως η βοήθεια που της πρόσφερε ήταν μιαένεση στο μπράτσο κι ένα ταξίδι μέχρι το νοσοκομείο του Κορ-σέρ.

Εκεί την είχαν υπό διαρκή παρακολούθηση και δε θέλησαν να


την ακούσουν όταν άρχισε να τους ικετεύει να τη λυπηθούν και να πιστέψουν πως ήταν μια κοπέλα όπως όλες οι άλλες, που απλώς την είχε βρει μια τρομερή ατυχία.

Μονάχα μία φορά εμφανίστηκε κάποιος που ενδεχομένως νατην άκουσε, όμως η Νέτε ήταν τόσο ζαλισμένη από τα φάρμακα, ώστε πέρασε σχεδόν όλη τη μέρα σε κατάσταση νάρκης.

Ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας άντρας, εικοσιπεντάρης περί-που, ο οποίος είχε έρθει να επισκεφτεί ένα κοριτσάκι με δυσκο-λία στην ακοή, το οποίο τον είχαν φέρει στο δωμάτιο εκείνο το πρωί και τώρα ήταν ξαπλωμένο στο κρεβάτι απέναντι από της Νέ-τε, πίσω από μια τραβηγμένη κουρτίνα. Η Νέτε άκουσε να λένεπως το κοριτσάκι έπασχε από λευχαιμία, και παρότι δεν ήξερε τιακριβώς αρρώστια ήταν αυτή, συνειδητοποίησε πως το παιδί πέ-θαινε. Παρά τη ζάλη της, το διέκρινε στο βλέμμα των γονιών του,όπως έφευγαν. Η Νέτε ζήλευε πολύ εκείνο το κοριτσάκι. Είχε απαλλαγεί από τη δυστυχία του κόσμου, κι όμως περιτριγυριζό-ταν από ανθρώπους που το αγαπούσαν. Τι ευτυχία! Και ήταν κι αυτός ο άντρας, που ήρθε για να απαλύνει τις τελευταίες του ώρες, διαβάζοντάς του ή αφήνοντας το κοριτσάκι να του διαβάσει κάτι.

Η Νέτε έκλεισε τα μάτια και άκουγε, καθώς η καθησυχαστι-κή φωνή του άντρα βοηθούσε το παιδί να αρθρώσει τις συλλαβές, τις λέξεις και τις προτάσεις, μέχρι που αυτές αποκτούσαν νόημα,και το έκανε αρκετά αργά, ώστε η Νέτε, παρά τη ζάλη της, μπο-ρούσε να παρακολουθεί και η ίδια.

Εκείνος τής χαμογέλασε θερμά περνώντας μπροστά από το κρεβάτι της.

Ήταν ένα χαμόγελο που σκλάβωσε την καρδιά της και την ώθησε να κατεβάσει μια μπουκιά φαγητό το ίδιο βράδυ.

Δύο μέρες αργότερα, το κοριτσάκι πέθανε και η Νέτε πήρε τοδρόμο της επιστροφής για το Σπρόγκε, πιο σιωπηλή και εσωστρε-

ΕΝΟΧΗ 491

φής από ποτέ. Ακόμα και η Ρίτα την άφησε ήσυχη εκείνη τη νύ-χτα, όμως τώρα πια είχε δικά της προβλήματα να αντιμετωπίσει. Όλες τους είχαν προβλήματα.

Κι αυτό γιατί το ίδιο σκάφος που οδήγησε τη Νέτε πίσω στονησί, έφερε μαζί του την Γκίτε Τσαρλς.


ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΞΑΠΛΩΜΕΝΟΣ ο Κουρτ στο πλάι, πάνω στο διπλό κρε-βάτι, και χάζευε τα σχεδόν διάφανα βλέφαρα της αγαπημένης του, τα οποία δεν είχαν ανοίξει εδώ και τρία μερόνυχτα, είχε όσοχρόνο ήθελε προκειμένου να αναλογιστεί, εξοργισμένος, τα γεγο-νότα των τελευταίων ημερών.

Τα πάντα κατέρρεαν. Το σύστημα ασφαλείας, το οποίο είχεστηθεί για να απομακρύνει κάθε εμπόδιο, είχε διαπράξει μοιραία λάθη, και άνθρωποι οι οποίοι κάποτε σώπαιναν, τώρα δεν έβα-ζαν γλώσσα μέσα.

Ήταν λες και, παρά τους πρόσφατους θριάμβους του Κόμμα-τος Καθαρότητας, διάφορες καταστροφές έπαιρναν σειρά για να συμβούν, η μία μετά την άλλη, αλυχτώντας γύρω από τα θεμέλια της ζωής του σαν λυσσασμένα σκυλιά.

Γιατί είχαν αποτύχει να σταματήσουν εκείνους τους δύο αστυ-νομικούς; Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε. Ο Μί καελ, ο Λέμπεργκ και ο Κάσπερσεν, όλοι τους είχαν υποσχεθεί να κά-νουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, κι όμως είχαν αποτύχει.

Το πρόσωπο της Μπεάτε συσπάστηκε σχεδόν ανεπαίσθητα, όμως κι αυτό ήταν αρκετό για να τον κάνει να τιναχτεί.

Κοίταξε το αποστεωμένο χέρι του καθώς χάιδευε τρυφερά τομάγουλό της, κι αισθάνθηκε αλλόκοτα ξεκομμένος από τον εαυ-


τό του. Ήταν σχεδόν σαν να χανόταν το χέρι του πάνω στην επι-δερμίδα της, τόσο ελάχιστη ήταν η διαφορά ανάμεσα στα δικά του γηρατειά και τη δική της εικόνα. Όμως, σε λίγες ώρες, η Μπε-άτε θα ήταν νεκρή, ενώ εκείνος ζωντανός. Αυτό ήταν το ζήτημαπου έπρεπε να αντιμετωπίσει, αν πράγματι τον ενδιέφερε να ζή-σει. Πάντως, τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν τον ενδιέφερε. Υπήρ-χαν εκκρεμότητες οι οποίες έπρεπε να τακτοποιηθούν, και μόλιςέκλεινε αυτό το θέμα, ο Κουρτ σκόπευε να βρει μια ταφόπλακα,όπου ο μαρμαράς θα σκάλιζε όχι ένα, αλλά δύο ονόματα.

Ένας ξαφνικός, επιτακτικός ήχος ακούστηκε από το κομοδί-νο του. Ήταν το iPhone, όχι το απόρρητο νούμερο που χρησιμο-ποιούσε κατά κύριο λόγο πλέον. Στράφηκε, έπιασε το κινητό καιείδε ότι είχε φτάσει ένα μήνυμα.

Ήταν από τον Χέρμπερτ Σένερσκο.Επομένως, είχε υπακούσει στις εντολές του, σκέφτηκε ο Κουρτ,

ικανοποιημένος με την προοπτική αυτή. Ένα λιγότερο άτομο που τον απειλούσε με τη φλυαρία του.

Άνοιξε το μήνυμα και περίμενε λίγο μέχρι να εμφανιστεί η φω-τογραφία. Κι όταν αυτό συνέβη, ο Κουρτ πετάχτηκε όρθιος, ανή-συχος.

Στη φωτογραφία, ο Χέρμπερτ και η Μίε, χαμογελαστοί, τονχαιρετούσαν μπροστά από ένα πλούσιο, κατάφυτο φόντο. Πάνωαπό την εικόνα υπήρχε μια σύντομη λεζάντα: Δεν πρόκειται να μαςβρεις ποτέ.

Μόλις μετέφερε το αρχείο στο φορητό υπολογιστή του, το άνοιξεξανά και μεγέθυνε τη φωτογραφία, έτσι που κάλυπτε ολόκληρητην οθόνη. Είχε τραβηχτεί πριν από μόλις δέκα λεπτά, και ο ου-ρανός πάνω από το χαμογελαστό ζευγάρι ήταν κατακόκκινος, λί-γες στιγμές πριν τη δύση. Πίσω τους υψώνονταν φοινικόδεντρα

ΕΝΟΧΗ 493

και, παραπίσω, διακρίνονταν σκούρα πρόσωπα και το απέραντο γαλάζιο του ωκεανού.

Άνοιξε την εφαρμογή «Πλανήτες» στο iPhone του και επέλεξε«Υδρόγειος», ώστε να δει πού ακριβώς βρισκόταν ο ήλιος εκείνητη στιγμή. Μελέτησε τα δεδομένα και διαπίστωσε πως η μόνη τρο-πική τοποθεσία όπου ο ήλιος είχε δύσει πριν από δέκα λεπτά ήταν το νότιο άκρο της Μαδαγασκάρης. Όλες οι άλλες περιοχές ήτανσημεία της ανοιχτής θάλασσας, έρημοι της Μέσης Ανατολής καιεύκρατες ζώνες της πρώην ΕΣΣΔ.

Κι εφόσον στέκονταν με τις πλάτες στο ηλιοβασίλεμα, θα πρέ-πει να βρίσκονταν στη δυτική πλευρά του νησιού. Η Μαδαγασκά-ρη ήταν μεγάλη, βέβαια, όχι όμως αρκετά μεγάλη ώστε να τουςκρύψει για πάντα. Εφόσον έστελνε τον Μίκαελ εκεί κάτω να μά-θει πού κυκλοφορούσαν δύο ηλικιωμένοι, γκριζομάλληδες Σκαν-διναβοί, θα τους εντόπιζε σε χρόνο μηδέν. Ένα λάδωμα εδώ κιεκεί πάντοτε έκανε θαύματα, και δεν έλειπαν οι καρχαρίες σ’ εκεί-να τα νερά για να εξαφανίσουν κάθε ίχνος.

Ήταν η πρώτη καλή είδηση της μέρας.Χαμογέλασε κι ένιωσε τις δυνάμεις του να επιστρέφουν. «Τί-

ποτα δεν καταβάλλει τον άνθρωπο όσο η λιποψυχία», έλεγε πά-ντοτε ο πατέρας του. Σοφός άνθρωπος, πραγματικά.

Έγειρε το μαγκωμένο κορμί του προς τα πίσω και κοίταξε τους δόκιμους αστυνομικούς που έπαιζαν τα παιχνιδάκια τους κάτω από τα δέντρα στους κήπους της Ακαδημίας, στην απέναντι πλευ-ρά του δρόμου. Με αηδία διαπίστωσε πως αρκετοί από τους έν-στολους νέους ήταν μελαψοί. Κι εκείνη τη στιγμή, άρχισε να χτυ-πάει το Nokia πάνω στο κομοδίνο.

«Ο Μίκαελ είμαι. Έχω εδώ έναν από τους ανθρώπους μας. Δεχρειάζεται να ξέρετε το όνομά του. Πριν από εφτά λεπτά, εντοπί-σαμε τον Χαφέζ αλ-Άσαντ να αποχωρεί από τα Κεντρικά της Αστυνομίας. Αυτή τη στιγμή κατεβαίνει τα σκαλοπάτια της Γέφυ-


ρας Τίτγκενς προς τις αποβάθρες του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού. Τι θέλετε να κάνουμε;»

Τι ήθελε να κάνουν; Ήταν προφανές.«Ακολουθήστε τον. Αν σας δοθεί η ευκαιρία, χωρίς να γίνετε

αντιληπτοί, βουτήξτε τον και πάρτε τον μαζί σας. Κράτα το τηλέ-φωνο ανοιχτό για να ακούω. Και φρόντισε να μη σας καταλάβει».

«Όπως σας είπα, είμαστε δύο. Κρατάμε αποστάσεις, δεν υπάρ-χει λόγος να ανησυχείτε».

Ο Κουρτ χαμογέλασε. Δεύτερη ευχάριστη εξέλιξη. Τελικά, ίσως τα πράγματα να είχαν αρχίσει να φτιάχνουν.

Ξάπλωσε και πάλι στο πλευρό της ετοιμοθάνατης συζύγου του, με το αφτί κολλημένο στο κινητό που είχε ακουμπήσει στο μαξι-λάρι. Ζωή και θάνατος, αντικριστά.

Και όπως ήταν ξαπλωμένος εκεί κι άκουγε για κάμποσα λε-πτά, παρατηρώντας πως η αναπνοή της Μπεάτε κόντευε να στα-ματήσει, στο αφτί του έφτασε ένας ψίθυρος.

«Βρισκόμαστε μέσα στο τρένο, με κατεύθυνση το Τάστρουπ. Ίσως και να μας οδηγήσει στην πραγματική του διεύθυνση. Έχου-με πιάσει θέσεις στις δύο άκρες του βαγονιού, κοντά στις πόρτες,οπότε δεν πρόκειται να μας ξεγλιστρήσει, να είστε σίγουρος».

Ο Κουρτ επαίνεσε τον Μίκαελ και στράφηκε στην Μπεάτε. Ακούμπησε τα ακροδάχτυλά του πάνω στο λαιμό της. Έπιανε ακόμα σφυγμό, όμως ήταν αδύναμος και απρόβλεπτος, όπως ο θάνατος.

Έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή, και το μυαλό του κατακλύστη-κε από τις αναμνήσεις ροδαλών μάγουλων και γέλιων που έδιωχναν κάθε έγνοια. Άραγε, υπήρξε κάποτε τόσο νέος; αναρωτήθηκε.

«ΔΕΞΙΑ!» Ο Κουρτ τινάχτηκε, ακούγοντας ξαφνικά τη δυνατήφωνή στο κινητό του. «Κατέβηκε από το τρένο στη Μπρόντμπιο-στερ. Μου φαίνεται πως έρχεται προς το σπίτι σας, κύριε Βεντ».

Μήπως τον είχε πάρει ο ύπνος; Κούνησε το κεφάλι σαστισμέ-

ΕΝΟΧΗ 495

νος κι ανακάθισε στο κρεβάτι, με το κινητό στο αφτί. «Μείνετε σε απόσταση. Θα είμαι έτοιμος να τον υποδεχτώ μόλις φτάσει εδώ.Εσείς κινηθείτε διακριτικά. Οι δόκιμοι εδώ απέναντι, στη σχολή,έχουν αμοληθεί στον κήπο λες και παίζουν καουμπόηδες και ιν-διάνους».

Χαμογέλασε. Σκόπευε να ετοιμάσει θερμή υποδοχή σ’ εκείνο τον τύπο, τον Άσαντ.

Αναγκαστικά, έπρεπε να αφήσει την Μπεάτε για μερικά λε-πτά. Στράφηκε να της ζητήσει να κάνει υπομονή, όμως βρέθηκε να κοιτάζει τα ορθάνοιχτα μάτια της, ενώ το κεφάλι της ήταν γερ-μένο στο πλάι.

Κράτησε την ανάσα του κι ύστερα την άφησε, αντικρίζονταςτο θολό, άψυχο βλέμμα της. Έμοιαζε να έχει καρφώσει τα μάτια της στο σημείο όπου λίγο νωρίτερα ήταν ξαπλωμένος ο Κουρτ, λες κι εκείνες τις τελευταίες στιγμές είχε αναζητήσει μια επαφή.Κι εκείνος κοιμόταν. Ταράχτηκε. Την είχε εγκαταλείψει τη στιγ-μή που τον χρειαζόταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Ένιωσε το στομάχι του να δένεται κόμπος, κι ύστερα μια αί-σθηση σαν να είχε φάει γροθιά απλώθηκε στο στήθος του, κάνο-ντάς τον να διπλωθεί. Ένας τραχύς, λαρυγγικός ήχος έγδαρε τολαιμό του. Το πρόσωπό του συσπάστηκε, κι ένα μακρόσυρτο, σχε-δόν βουβό ουρλιαχτό συνόδευσε τους λυγμούς του.

Έμεινε σε αυτή τη στάση για μερικά λεπτά, κρατώντας το χέ-ρι της, ώσπου τελικά της έκλεισε τα μάτια και σηκώθηκε να φύ-γει, χωρίς να κοιτάξει πίσω.

Στο δωμάτιο δίπλα στην τραπεζαρία βρήκε το ρόπαλο με τοοποίο οι γιοι του είχαν αλλάξει τα φώτα σε αμέτρητες μπάλες τουμπέιζμπολ. Το ζύγισε στο χέρι του, διαπιστώνοντας πως ήταν αρ-κετά βαρύ, κι ύστερα βγήκε στον κήπο για να παραφυλάξει πίσω από το βοηθητικό κτίριο.

Άκουγε τις δυνατές φωνές που έρχονταν από την απέναντι


πλευρά του δρόμου, εκεί όπου οι δόκιμοι αστυνομικοί επιβεβαί-ωναν τα νεανικά ιδεώδη τους, νομίζοντας πως μπορούσαν να ξε-χωρίσουν τους καλούς από τους κακούς. Αυτό ακριβώς σκόπευενα κάνει τώρα και ο Κουρτ. Θα κατέφερε ένα συντριπτικό χτύπη-μα στο σβέρκο του Χαφέζ αλ-Άσαντ, κι ύστερα θα τον έσερνε γρή-γορα σε ασφαλές σημείο μέσα στο βοηθητικό κτίριο. Και μόλις έφταναν εκεί οι άλλοι δύο, θα τον βοηθούσαν να βάλει το πτώμαστο θωρακισμένο δωμάτιο.

Το κινητό άρχισε να δονείται μέσα στην τσέπη του.«Ναι;» ψιθύρισε. «Πού βρίσκεστε τώρα;»«Στη συμβολή της λεωφόρου Βέστρε με την οδό Μπρόντμπιο-

στερ. Μας ξέφυγε».Ο Κουρτ συνοφρυώθηκε. «Τι έκανε, λέει;»«Χώθηκε ξαφνικά σε ένα εργοτάξιο και χάσαμε τα ίχνη του».«Χωριστείτε και κοιτάξτε να τον βρείτε, αμέσως».Έκλεισε εκνευρισμένος το κινητό και κοίταξε ολόγυρα. Αισθα-

νόταν απόλυτα ασφαλής στη γωνία του κήπου, καθώς πίσω τουυπήρχε ένας ψηλός μαντρότοιχος που έβλεπε προς το Τβέαργκε-δεν. Ο εισβολέας μόνο από μία κατεύθυνση μπορούσε να έρθει,δηλαδή από το δρομάκι που έβγαζε στο σπίτι κι έβαινε παράλλη-λα με το βοηθητικό κτίριο, στην άκρη του οποίου είχε κρυφτεί εκείνος. Ήταν έτοιμος.

Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά όταν άκουσε βήματα. Προσε-κτικά, διστακτικά βήματα στο δρομάκι, που πλησίαζαν μέτρο τομέτρο.

Έσφιξε τις παλάμες γύρω από το ρόπαλο και προχώρησε μεπροφυλάξεις μέχρι τη γωνία του κτιρίου. Πήρε μια βαθιά ανάσακαι την κράτησε, μέχρι που είδε ένα κεφάλι να ξεπροβάλλει.

Στο κλάσμα δευτερολέπτου που μεσολάβησε μέχρι να κατεβά-σει με όλη του τη δύναμη το ρόπαλο, το κεφάλι πρόλαβε και τρα-βήχτηκε.

ΕΝΟΧΗ 497

«Εγώ είμαι, κύριε Βεντ!» είπε μια φωνή, τελείως αλλιώτικη από του Άραβα.

Ένας άντρας βγήκε από τη γωνία, κι ήταν από τους δικούς του. Τον χρησιμοποιούσε ο Μίκαελ μία στο τόσο, σε κάποιες από τιςδράσεις τους.

«Πανηλίθιε!» σφύριξε ο Κουρτ. «Τσακίσου φύγε, θα τον τρο-μάξεις. Τράβα πίσω στο δρόμο, και κοίτα να μη σε καταλάβει».

Στάθηκε για λίγο εκεί, με την καρδιά να χτυπάει σαν ταμπούρ-λο στο στήθος του, ενώ αναθεμάτιζε τους βλάκες που τον περι-τριγύριζαν. Άντε λοιπόν, καμηλιέρη, σκεφτόταν, την ώρα που οι θόρυβοι από τις ασκήσεις των δοκίμων έσβηναν. Έλα να τελειώ-νουμε.

Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη του για την επι-κείμενη αναμέτρηση, όταν ακούστηκε ένας γδούπος πίσω του. Έριξε μια ματιά προς τα εκεί και πρόλαβε να δει δυο χέρια ναακουμπούν στην κορυφή του μαντρότοιχου. Όπως έκανε να γυ-ρίσει, ο άντρας προσγειώθηκε σαν γάτα, πέφτοντας στα τέσσερα και αγριοκοιτάζοντάς τον με δυο μάτια που είχαν εστιάσει πάνω στο θήραμά τους.

«Πρέπει να μιλήσουμε, Βεντ», είπε αμέσως ο Άραβας, όμωςεκείνος σήκωσε το ρόπαλο και το κατέβασε με δύναμη.

Με μια σβέλτη κίνηση, ο βραχύσωμος, στιβαρός άντρας πετά-χτηκε στο πλάι κι αμέσως σηκώθηκε όρθιος, τινάζοντας τα δυνα-τά του πόδια. Και καθώς το ρόπαλο έσκαγε στο έδαφος με έναβαρύ γκουπ, όρμησε και ακινητοποίησε τον αντίπαλό του, πλέκο-ντας τα μπράτσα γύρω από τον κορμό του.

«Τώρα θα πάμε μέσα, συνεννοηθήκαμε;» ψιθύρισε. «Έχεις ξα-μολήσει πάρα πολλές ύαινες εκεί έξω».

Έσφιξε τα μπράτσα του τόσο, που ο Κουρτ Βεντ ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Ήθελε να καλέσει σε βοήθεια, όμως δεν μπο-ρούσε να στείλει αέρα στους πνεύμονές του.


Ο Άραβας τον κουβάλησε γρήγορα στην αυλή, κι από εκεί στην πίσω πόρτα. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και θα περνούσαν μέσαστο σπίτι. Τότε, όμως, ακούστηκαν βήματα, ποδοβολητό στο δρο-μάκι, και την επόμενη στιγμή εμφανίστηκε ο Μίκαελ, ο οποίοςκοκάλωσε κι έμεινε να τους κοιτάζει εμβρόντητος.

Ο Άσαντ έσφιξε ακόμα περισσότερο τα μπράτσα του, τόσο που ο γέρος παραλίγο να λιποθυμήσει. Την επόμενη στιγμή, τον άφη-σε ελεύθερο.

Ο Βεντ έμεινε για μια στιγμή πεσμένος μπρούμυτα στο έδα-φος. Πίσω του, άκουγε φωνές. Χτυπήματα, βρισιές σε δύο γλώσ-σες.

Με δυσκολία κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και παραπα-τώντας έφτασε μέχρι το βοηθητικό κτίριο, εκεί όπου ήταν ακόμα πεσμένο το ρόπαλο.

Έσκυψε να το πιάσει και, όπως ανασηκώθηκε, αντίκρισε τονΆραβα που στεκόταν μπροστά του.

Ενστικτωδώς, έριξε μια ματιά προς το γρασίδι, εκεί όπου ο Μίκαελ κειτόταν αναίσθητος. Μα ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;

«Άφησέ το κάτω αυτό», είπε ο Χαφέζ αλ-Άσαντ, σαν να τον προκαλούσε να τον αψηφήσει.

Ο ήχος που έκανε το ξύλινο ρόπαλο πέφτοντας στις πλάκες έμοιαζε με την αίσθηση που είχε ο Κουρτ Βεντ στο στομάχι του.

«Τι γυρεύεις από εμένα;» ρώτησε.«Κάτι άτομα σαν και του λόγου σου τα ξέρω καλύτερα απ’ ό,τι

νομίζεις, και δε θα τη γλιτώσεις», απάντησε ο Άραβας. «Θέλω να μάθω τα πάντα για τις δραστηριότητές σου, κι είμαι σίγουρος πως όλα όσα χρειαζόμαστε για να αποδείξουμε τις κατηγορίες βρίσκο-νται μέσα σε αυτό το σπίτι. Είσαι ένας δολοφόνος, Κουρτ Βεντ».

Έπειτα τον άρπαξε από τον καρπό και τον ανάγκασε να τον ακολουθήσει.

Έφτασαν στην πίσω πόρτα, όταν κάτι έσκισε τον αέρα κι έσκα-

ΕΝΟΧΗ 499

σε πάνω στο κεφάλι του Άραβα, βγάζοντας έναν απαίσιο, ξερό ήχο. Ο Άσαντ σωριάστηκε στο έδαφος.

«Ναι, ρε!» είπε μια φωνή από πίσω. Ήταν ο άνθρωπος του Μί-καελ. «Τέρμα τα δίφραγκα».

Λίγο μετά το τηλεφώνημά του στο νεαρό γιατρό στον οποίο είχεπαραχωρήσει το ιατρείο του, ο Κουρτ Βεντ άκουσε το κλειδί στηνπόρτα του ισογείου.

«Ευχαριστώ που ήρθες τόσο γρήγορα, Καρλ-Γιόχαν», είπε καιτον οδήγησε στο υπνοδωμάτιο.

Ο Καρλ-Γιόχαν Χένρικσεν έκανε τα προβλεπόμενα, κι ύστερα κα-τέβασε το στηθοσκόπιο και κοίταξε τον ηλικιωμένο άντρα σκυθρω-πός. «Λυπάμαι πολύ», μουρμούρισε. «Όμως τώρα θα ησυχάσει».

Συμπλήρωσε το πιστοποιητικό θανάτου με τρεμάμενα χέρια,λες και είχε επηρεαστεί περισσότερο από την όλη κατάσταση απ’ό,τι ο ίδιος ο σύζυγος.

«Τι θα κάνεις τώρα, Κουρτ;»«Συνεννοήθηκα με έναν υποστηρικτή μας, έναν εξαιρετικό ερ-

γολάβο κηδειών στο Καρλσλούνε. Πριν από λίγο μιλούσα μαζί του, θα βρεθούμε απόψε. Αύριο θα τηλεφωνήσω στον πάστορα. Η Μπεάτε θα αναπαυτεί στο παλιό κοιμητήριο, εδώ, στην εκκλη-σία του Μπρόντμπιοστερ».

Ο Βεντ παρέλαβε το πιστοποιητικό θανάτου και δέχτηκε τα συλ-λυπητήρια του Καρλ-Γιόχαν Χένρικσεν. Αντάλλαξαν χειραψία.

Και κάπως έτσι, ένα μακρύ και φαινομενικά ατελείωτο κεφά-λαιο έφτασε στο τέλος του.

Ήταν μια πραγματικά δύσκολη μέρα.Κάθισε για λίγο στο πλευρό της συζύγου του και παρατήρησε

ότι το σώμα της είχε κρυώσει κιόλας. Πόσο γρήγορα χανόταν ηζωή!


Ύστερα την τακτοποίησε και συγύρισε το δωμάτιο. Πήρε τακλειδιά του αυτοκινήτου του, πέρασε στο βοηθητικό κτίριο, άνοι-ξε το θωρακισμένο δωμάτιο και διαπίστωσε πως, εντούτοις, υπήρ-χε ακόμα ζωή στο μελαψό σώμα που κειτόταν στο τσιμεντένιο δά-πεδο.

«Όνειρα γλυκά, ανόητε καμηλιέρη. Κι αν δεν έχεις φύγει από αυτό τον κόσμο όταν επιστρέψω από το γραφείο τελετών, ευχαρί-στως θα σε βοηθήσω να ξεκινήσεις το τελευταίο ταξίδι».


ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΛΗΣΙΑΖΕ η Γκίτε στην Κοπεγχάγη τόσο πιο ξε-κάθαρη μορφή αποκτούσε το σχέδιό της.

Δέκα εκατομμύρια ήταν πολλά χρήματα, όμως η Νέτε είχε πε-ρισσότερα, πολύ περισσότερα. Η Γκίτε ήταν μόλις πενήντα τριών χρόνων, και δέκα εκατομμύρια κορόνες δύσκολα θα της έφταναν για μια ολόκληρη ζωή. Τουλάχιστον, όχι με τους ρυθμούς που ξό-δευε τα χρήματα και όλα εκείνα τα όνειρα που είχε στο μυαλό της. Έτσι και φρόντιζε τον εαυτό της και περιόριζε το ποτό, άνετα εί-χε ακόμα τριάντα με σαράντα χρόνια μπροστά της. Και, σε μια τέτοια περίπτωση, δε χρειαζόταν να είναι κανείς λογιστής για νακαταλάβει πως τα δέκα εκατομμύρια δεν ήταν αρκετά.

Το σχέδιο, επομένως, ήταν να θέσει υπό τον έλεγχό της η Γκί-τε ολόκληρη την περιουσία της Νέτε. Για την ώρα, δεν είχε απο-φασίσει ακόμα πώς θα το κατάφερνε αυτό. Ήταν κάτι που εξαρ-τιόταν από την τροπή που θα έπαιρναν τα πράγματα. Το ιδανικόθα ήταν να αποδεικνυόταν η Νέτε ευεπηρέαστη, όπως παλιά. Όμως, αν πράγματι ήταν τόσο άρρωστη όσο άφηνε να εννοηθεί,τότε η Γκίτε απλώς θα έπρεπε να της καταστεί απαραίτητη, μέ-

ΕΝΟΧΗ 501

χρι να σβήσει το καντήλι της. Η διαθήκη της Νέτε και οι υπογρα-φές που θα χρειάζονταν ήταν ένα εμπόδιο το οποίο η Γκίτε αι-σθανόταν σίγουρη πως θα κατόρθωνε να ξεπεράσει.

Κι αν η Νέτε δεν ήταν συνεργάσιμη, τότε υπήρχε πάντοτε ηεπιλογή περισσότερο δραστικών μέτρων. Δεν επιθυμούσε κάτι τέ-τοιο η Γκίτε, όμως ταυτόχρονα δεν το απέκλειε, σε καμία περί-πτωση. Το είχε κάνει κι άλλοτε, στέλνοντας ανίατα ασθενείς στονάλλο κόσμο γρηγορότερα απ’ ό,τι ήταν γραφτό τους.

Η Ρίτα Νίλσεν ήταν εκείνη που πρώτη ανακάλυψε την αδυναμίατης Γκίτε στις γυναίκες. Με τα απαλά χείλη και τα βρεγμένα μαλ-λιά της που έπεφταν μπροστά στα μάτια της, έκανε τα γόνατα της Γκίτε να λυγίζουν. Κάτι τέτοιο απαγορευόταν, φυσικά, όμως όταν η μπλούζα της Ρίτα αγκάλιαζε το κορμί της μέσα στους ατμούςτου πλυσταριού, και ταυτόχρονα η Γκίτε διέθετε την εξουσία νατη διατάξει να κατεβεί στο λιβάδι ό,τι ώρα ήθελε, η Γκίτε ήταν εκείνη που πήρε την πρωτοβουλία.

Η Ρίτα Νίλσεν ήταν κάτι περισσότερο από πρόθυμη. Το απα-λό, ζεστό κορμί της λαχταρούσε την ηδονή, και η Γκίτε της τηνπρόσφερε.

Η σχέση τους συνεχίστηκε για όσο διάστημα η Ρίτα ήταν συ-νεργάσιμη, όμως μια νύχτα σηκώθηκε και κατέβασε την μπλού-ζα της, καλύπτοντας το στήθος της, κι εκεί τελείωσαν όλα.

«Θέλω να φύγω από εδώ, κι εσύ θα με βοηθήσεις», της ανακοί-νωσε. «Θα πεις στην προϊσταμένη ότι έχω σωφρονιστεί και θα προτείνεις να πάρω απολυτήριο. Συνεννοηθήκαμε;»

Η Γκίτε δεν ήταν συνηθισμένη να της μιλούν με τέτοιο τρόπο οι κοπέλες του Σπρόγκε και δεν ήταν διατεθειμένη να το ανεχτεί. Οι κοπέλες σκόρπιζαν μόλις έδινε εντολή η Γκίτε, κι έτσι ακρι-βώς σκόπευε να συνεχίσει. Τη σέβονταν και την έτρεμαν, γιατί


ήταν ικανή να μετατραπεί σε τύραννο όποτε την εξυπηρετούσε αυτό.

Καμία υπάλληλος δεν έστελνε στα δωμάτια σκέψης τόσες πολ-λές κοπέλες όσες η Γκίτε. Καμία δεν έβαζε τέτοιες φωνές έτσι καιήταν ανυπάκουη κάποια. Τα υπόλοιπα μέλη του προσωπικού θε-ωρούσαν τη συμπεριφορά της αξιέπαινη και τη θαύμαζαν, γιατί ήταν εκπαιδευμένη νοσοκόμα κι επιπλέον εμφανίσιμη.

Η Γκίτε σκέφτηκε να ρίξει μια ανάστροφη στη Ρίτα για να τηντιμωρήσει για την αυθάδειά της, όμως δίστασε για μια στιγμή, κι έτσι δέχτηκε εκείνη ένα χαστούκι στο πρόσωπο, το οποίο παρα-λίγο να της κόψει την ανάσα και την έκανε να παραπατήσει καινα σωριαστεί κάτω. Πώς τόλμησε εκείνη η λειψή στο μυαλό κο-πέλα να σηκώσει χέρι πάνω της;

«Το ξέρεις πολύ καλά ότι μπορώ να σε καταστρέψω. Είμαι σε θέση να περιγράψω το σώμα σου με κάθε λεπτομέρεια, και θα τοκάνω, μπροστά στην προϊσταμένη, εκτός κι αν με βοηθήσεις», εξήγησε ψύχραιμα η Ρίτα, καθώς στεκόταν από πάνω της. «Καιμόλις της πω ότι με ανάγκασες να σε ικανοποιήσω, οι περιγρα-φές μου θα είναι από μόνες τους αρκετές για να πειστεί ότι λέωτην αλήθεια. Οπότε κανόνισε να με στείλεις πίσω στην ηπειρωτι-κή χώρα. Το ξέρω πως αυτά τα αποφασίζουν οι γιατροί, όμως θαβρεις τρόπο εσύ».

Το βλέμμα της Γκίτε ακολούθησε ένα σμήνος από χήνες πουπετούσε στον ουρανό. Λίγο μετά, έγνεψε καταφατικά, σχεδόν ανε-παίσθητα.

Η Ρίτα θα επέστρεφε πράγματι στην ηπειρωτική χώρα, όχι όμως πριν το αποφασίσει η Γκίτε. Ούτε μία στιγμή νωρίτερα.

Το επόμενο πρωί, η Γκίτε τσίμπησε με δύναμη τα μάγουλά της,προτού χτυπήσει αποφασιστικά την πόρτα της προϊσταμένης και

ΕΝΟΧΗ 503

περάσει μέσα, όπου βρέθηκε αντιμέτωπη με την άμεση όσο καιταραγμένη αντίδραση της γυναίκας πίσω από το γραφείο.

«Χριστός και Απόστολος, Γκίτε! Τι στην ευχή σού συνέβη;»Η Γκίτε κράτησε την αναπνοή της κι έστριψε ελαφρά το σώ-

μα της, ώστε να δει η προϊσταμένη όχι μόνο ότι η λευκή ποδιά της είχε σκιστεί, αλλά και ότι δε φορούσε εσώρουχα.

Της περιέγραψε εν συντομία το πώς εκείνη η ανισόρροπη, σε-ξουαλικά ανώμαλη ψυχοπαθής, η Ρίτα Νίλσεν, της είχε σκίσει ταρούχα πίσω από το πλυσταριό, όπου την έριξε στο έδαφος και την ανάγκασε να ανοίξει τα πόδια της.

Έκανε τη φωνή της να πάλλεται, δήθεν από ταραχή, και κοί-ταζε ντροπιασμένη το πάτωμα όση ώρα τής περιέγραφε την επί-θεση και τις μάταιες προσπάθειές της να αμυνθεί.

«Προτείνω η Ρίτα Νίλσεν να οδηγηθεί σε κελί τιμωρίας για δέ-κα μέρες κι επιπλέον να της αφαιρεθούν όλα τα προνόμια», είπε,συμπεραίνοντας από τον τρόπο που έτρεμαν οι παλάμες της προϊ-σταμένης και τη σοκαρισμένη της έκφραση πως το αίτημά της θα γινόταν αποδεκτό. «Εκτός αυτού, νομίζω πως θα ήταν σκόπιμο να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της στείρωσης και, στη συνέχεια, τηςαπομάκρυνσής της από εδώ. Η κοπέλα είναι σεξομανής και, κα-τά την άποψή μου, θα αποτελούσε αφόρητο βάρος για την κοινω-νία αν δε λάβουμε εγκαίρως τα μέτρα μας».

Η προϊσταμένη έσφιξε τις παλάμες της σε γροθιά, και οι κλει-δώσεις της άσπρισαν καθώς κοίταζε μαγκωμένη τα σημάδια στολαιμό της Γκίτε.

«Φυσικά», είπε και σηκώθηκε όρθια.

Η Ρίτα έκανε μεγάλη φασαρία, όμως οι κατηγορίες που εξαπέλυ-σε κατά της Γκίτε απορρίφθηκαν συνολικά. Ήταν φανερό πως εί-χε σοκαριστεί, όχι μόνο που το σχέδιό της είχε αποτύχει, αλλά και


με το γεγονός πως τελικά εφαρμόστηκε εις βάρος της. Η Γκίτε το απολάμβανε.

«Φυσικά και μπορείς να μου περιγράψεις το σώμα της Γκίτε»,είπε η προϊσταμένη. «Αφού εσύ η ίδια τής επιτέθηκες. Έτσι πω-ρωμένη και κακόβουλη που είσαι, δεν αμφιβάλλω πως θα επιχει-ρούσες να παρουσιάσεις την όποια κατάσταση όπως σε συμφέ-ρει, όμως δυστυχώς εμένα δεν μπορείς να με ξεγελάσεις, νεαρήμου. Τι άλλο να περιμένει κανείς από μια κοπέλα με λειψό μυα-λό και ένα αισχρό ιστορικό, όπως στη δική σου περίπτωση;»

Η είδηση πως προέκυψαν αυτές οι εξελίξεις εξαπλώθηκε σανφωτιά σε ξερά χόρτα, και προτού νυχτώσει, τα κουτσομπολιά εί-χαν φτάσει ήδη στους στάβλους, στα χωράφια, στα κοτέτσια καισε κάθε πιθανή κι απίθανη γωνιά ενός των τειχών του ιδρύματος. Η Ρίτα ούρλιαζε και χτυπιόταν μέσα στο κελί της, οπότε ανέλα-βαν δράση τα ηρεμιστικά. Πολλές από τις συναδέλφους της Γκί-τε, αλλά και αρκετές από τις κοπέλες, δεν έκρυβαν τη χαρά τους.

Η επιστροφή της στους χώρους της υπόλοιπης κοινότητας αποδείχτηκε σύντομη, καθώς η Ρίτα ήταν σκληρό καρύδι και δυ-σκολευόταν να συμμαζέψει τη γλώσσα της. Μόλις μία εβδομάδααργότερα, βρέθηκε και πάλι κλεισμένη σε κελί τιμωρίας, δεμένη στο κρεβάτι, να ωρύεται σαν δαιμονισμένη.

«Η Νέτε Χέρμανσεν είναι καλή κοπέλα. Δεν είναι σωστό να μοιράζεται το ίδιο δωμάτιο μ’ εκείνο το τέρας», είπε η Γκίτε στηνπροϊσταμένη. Κι έτσι, απομάκρυναν όλα τα πράγματα της Ρίτα κι άφησαν τη Νέτε να έχει όλο το δωμάτιο δικό της.

Αυτό έκανε τη Νέτε να δει την Γκίτε μέσα από ένα διαφορετι-κό πρίσμα, γεγονός το οποίο η Γκίτε διαισθάνθηκε αμέσως.

Η Νέτε ήταν εκείνη που πήρε την πρωτοβουλία. Αφελής, γε-μάτη ελπίδα και τόσο ακαταμάχητα θελκτική.

Τις είχαν βάλει να ξεφορτώσουν κάτι σακιά με κάρβουνα από

ΕΝΟΧΗ 505

το σκάφος, οπότε μία από τις κοπέλες στραμπούλιξε τον αστρά-γαλό της κι έπεσε, σκούζοντας σαν δαρμένο σκυλί. Όλες μαζεύ-τηκαν γύρω της, παρότι οι φύλακες φώναζαν και τις χτυπούσαν,και πάνω στην αναστάτωση η Νέτε και η Γκίτε βρέθηκαν να στέ-κονται η μία δίπλα στην άλλη, σε μικρή απόσταση.

«Από λάθος κατέληξα εδώ», ψιθύρισε η Νέτε, με βλέμμα φω-τεινό και καθαρό. «Δεν είμαι χαζή και ξέρω πως κι άλλες κοπέλεςεδώ δεν είναι χαζές, ούτε κανένα τσουλί είμαι, όπως με κατηγο-ρούν. Δε γίνεται να εξετάσουν πάλι την περίπτωσή μου;»

Ήταν πανέμορφη. Σαρκώδη χείλη κι ένα κορμί σφιχτό και σα-γηνευτικό όσο καμιάς άλλης στο νησί. Η Γκίτε την ήθελε, και τοήξερε εδώ και καιρό. Τώρα ήταν η ευκαιρία της.

Στάθηκαν για λίγο εκεί, ενώ γύρω τους έπεφταν χτυπήματα, και φωνές κατέκλυζαν τον αέρα. Η κατάσταση ήταν τέτοια, που η Νέτε άρχισε να κλαίει. Τότε, όμως, η Γκίτε την πήρε από το χέ-ρι και την απομάκρυνε. Το αποτέλεσμα ήταν μαγικό. Ένα ρίγοςδιέτρεξε το σώμα της κοπέλας, λες και το άγγιγμα και το ενδια-φέρον της Γκίτε ήταν το κλειδί για ό,τι λαχταρούσε. Και η Γκίτε σκούπισε τα δάκρυα της Νέτε, καθώς την οδηγούσε προς το βάλ-το και έγνεφε καταφατικά, με κατανόηση, στα κατάλληλα σημεία, όσο η κοπέλα τής εξομολογούνταν τους καημούς της.

Ήταν μια ολότελα αθώα κατάσταση. Μέσα σε δέκα λεπτά, η Γκίτε είχε κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη της.

«Θα κάνω ό,τι μπορώ, αν και δεν μπορώ να σου υποσχεθώ κά-τι», της είπε.

Πρώτη φορά στη ζωή της αντίκρισε ένα τόσο πλατύ χαμόγελο.

Τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όσο εύκολα λογάριαζε η Γκίτε. Πα-ρότι μιλούσαν ανοιχτά στη διάρκεια των περιπάτων τους μέχρι το βάλτο, η Νέτε έμοιαζε απρόθυμη να αφεθεί.


Κατά έναν περίεργο τρόπο, ήταν ο γάτος του φαροφύλακα που βοήθησε, τελικά, την Γκίτε.

Η έντονη αντιπαλότητα ανάμεσα σε δύο κοκόρια στο κοτέτσιτου φαροφύλακα είχε καταστρέψει τον ύπνο του επί αρκετές δια-δοχικές νύχτες, ενώ οι υπαίτιοι κατόρθωναν έως τότε να διαφεύ-γουν κάθε προσπάθεια σύλληψής τους. Ως εκ τούτου, ο βοηθός του φαροφύλακα στάλθηκε στο λιβάδι προκειμένου να μαζέψειξερούς στρύχνους, ώστε να αναισθητοποιηθεί ολόκληρος ο πλη-θυσμός του κοτετσιού με τον καπνό από το καιόμενο φυτό, διευ-κολύνοντας με τον τρόπο αυτό τη σύλληψη και, στη συνεχεία, το καρύδωμα του ενός από τα προβληματικά πουλερικά.

Μερικά από αυτά τα φυτά πετάχτηκαν σε ένα νερόλακκο, όπου κι έμειναν να σαπίζουν για ένα διάστημα, ώσπου ο γάτος, το όνομα του οποίου ήταν Μίκυ, προσελκύστηκε από τη μυρωδιά κι έβαλε δι-στακτικά τη γλώσσα του στο νερό που λίμναζε, για να δει τι ήταν.

Λίγη ώρα αργότερα, ο απορημένος φαροφύλακας και ο βοη-θός του είδαν το αιλουροειδές να ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό σε κάτι δέντρα, προτού σωριαστεί έξω από την αποθήκη, όπου έφε-ρε μια δυο τούμπες και, τελικά, τα τέζαρε.

Όλοι, εκτός από τη σύζυγο του φαροφύλακα, θεώρησαν πωςη ιστορία ήταν ξεκαρδιστική, και κάπως έτσι η Γκίτε έμαθε για το σπάνιο φυτό που φύτρωνε στο Σπρόγκε και οι ιδιότητές του προκαλούσαν περίεργες αντιδράσεις σε όσους το κατανάλωναν.

Η Γκίτε παρήγγειλε βιβλία από την ηπειρωτική χώρα και σύ-ντομα είχε αποκτήσει αρκετές γνώσεις ώστε να είναι σε θέση να κάνει τα δικά της πειράματα.

Τη γοήτευε η προοπτική να αποκτήσει τον έλεγχο πάνω στηζωή των άλλων. Ήταν μια έλξη η οποία παραλίγο να αποδειχτείμοιραία για μία από τις κοπέλες, την οποία η Γκίτε έβρισκε ιδι-αίτερα αυθάδη. Κάποια στιγμή, βούτηξε ένα τσιγάρο στο από-σταγμα του φυτού και το άφησε να στεγνώσει. Και όταν ήρθε η

ΕΝΟΧΗ 507

κατάλληλη στιγμή, το άφησε με τρόπο στην τσέπη του καρό φο-ρέματος της κοπέλας.

Την άκουσαν που άρχισε να ουρλιάζει και να ξεστομίζει διά-φορες ασυναρτησίες την ώρα που βρισκόταν κάτω στη Στήλη, στο σωρό από πέτρες που σημάδευε το μέσο της απόστασης ανάμε-σα στο Σγιέλαν και το Φιν, εκεί όπου κατέβαινε συχνά η κοπέλα για να κάνει ένα τσιγάρο μόνη της. Κι όμως, δεν ανησύχησαν ιδι-αίτερα όταν ξαφνικά σώπασε.

Η κοπέλα επιβίωσε, αν και δεν ήταν πια το απείθαρχο πλά-σμα όπως παλιά. Ο φόβος του θανάτου την είχε γραπώσει για τα καλά.

Η Γκίτε ικανοποιήθηκε με το αποτέλεσμα, καθώς πλέον διέ-θετε τον τρόπο να κάνει τη Νέτε συνεργάσιμη.

Οι απειλές της πως θα την τρέλαινε, ή ακόμα και θα τη σκό-τωνε, σε συνδυασμό με το ότι η Νέτε ήξερε τι πραγματικά ήθελεη Γκίτε από εκείνη, τη σόκαραν σε τέτοιο βαθμό, ώστε ούτε καννα κλάψει δεν μπορούσε. Ήταν λες και όλη η κακία του κόσμου είχε φωλιάσει μέσα στη γυναίκα που θεωρούσε σωτήρα της, και πλέον όλα τα όνειρα που είχε κάνει για την επιστροφή σε μια φυ-σιολογική ζωή, έσβησαν μεμιάς.

Η Γκίτε αντιλήφθηκε αυτή την αντίδραση, η οποία τη βόλευε μια χαρά. Τη διαβεβαίωσε πως, εφόσον ήταν πρόθυμη να την ικα-νοποιεί, εκείνη θα έκανε ό,τι μπορούσε για να πείσει την προϊ-σταμένη να επανεξετάσει την περίπτωσή της. Κι έτσι, η Νέτε υπέ-κυψε και, παρότι η Γκίτε δεν ήθελε να το παραδεχτεί, άρχισε να εξαρτιέται από τη σχέση τους. Αυτή ήταν που καθιστούσε υπο-φερτή τη ζωή της ανάμεσα σ’ εκείνες τις χολωμένες, εκδικητικέςκαι απαίσιες γυναίκες, που τόσο πολύ διέφεραν από την ίδια. Μά-λιστα, έφτασε στο σημείο να πιστέψει πως δεν ήθελε να αλλάξει το παραμικρό.

Με τη Νέτε να πλαγιάζει στο πλευρό της ανάμεσα στα ψηλά


χορτάρια, μπορούσε να ξεχνάει κάθε της έγνοια και να αναπνέει ελεύθερα στη νησιωτική φυλακή της.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η Ρίτα μπήκε σφήνα ανάμεσά τους, ανκαι η Γκίτε το έμαθε αυτό αργότερα.

Μέχρι να λάβει τέλος η απομόνωση της Ρίτα στο δωμάτιο σκέ-ψης, η προϊσταμένη είχε αρχίσει να αμφιταλαντεύεται όσον αφο-ρά την περίπτωσή της.

«Σε θέματα που αφορούν τη στείρωση των τροφίμων, είμαι υποχρεωμένη να συμβουλευτώ τον προϊστάμενο γιατρό», δήλωσε. «Θα έρθει σύντομα στο νησί, οπότε ας περιμένουμε να ακούσου-με και τη δική του γνώμη».

Όμως τα διαστήματα που μεσολαβούσαν ανάμεσα στις επι-σκέψεις του γιατρού ήταν μεγάλα, και η Ρίτα εκμεταλλεύτηκε αυ-τό το χρόνο προκειμένου να σχεδιάσει την εκδίκησή της, ανοίγο-ντας τα μάτια της Νέτε και πείθοντάς την πως η Γκίτε Τσαρλς σεκαμία περίπτωση δεν ήταν αξιόπιστη, και ότι η μόνη διέξοδος για τις δυο τους ήταν να δραπετεύσουν.

Έκτοτε τα πράγματα πήγαν πολύ στραβά.


«ΤΟΥ ΕΧΩ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕΙ εκατό φορές ήδη, Καρλ, δεν απαντάει.Είμαι σίγουρη πως έχει κλείσει το κινητό του. Μα γιατί να το κά-νει αυτό; Ποτέ άλλοτε δεν είχε αντιδράσει έτσι». Η Ρόζε ακουγό-ταν πραγματικά ανήσυχη. «Εσύ φταις για όλα, γομάρι. Λίγο πρινφύγει, είπε πως τον κατηγόρησες για τη δολοφονία εκείνου τουΛιθουανού, του Βερσλόβας».

ΕΝΟΧΗ 509

Ο Καρλ έγνεψε αρνητικά. «Όχι, δεν είναι έτσι, Ρόζε. Όπως και να ’χει, όμως, το φαξ που μας έστειλαν εγείρει ορισμένα ερω-τήματα. Κανείς μας δεν είναι υπεράνω υποψίας σε αυτά τα θέ-ματα».

Η Ρόζε στάθηκε μπροστά του, με τις γροθιές πάνω στους γο-φούς της. «Για άκου να σου πω. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο εδώ πέρα. Εφόσον ο Άσαντ λέει πως δεν είχε καμία σχέση με την κατάληξητου ψυχάκια του Βερσλόβας, σημαίνει πως είναι αλήθεια, εντά-ξει; Το θέμα, Καρλ, είναι ότι μας πιέζεις χωρίς να νοιάζεσαι για το πώς αισθανόμαστε. Αυτό είναι το πρόβλημά σου».

Ένα κάρο ασυναρτησίες. Η κοπέλα είχε καταφέρει να φέρει τούμπα τα πάντα, πράγμα που οπωσδήποτε ήταν ένα από τα ατού της στο πλαίσιο των ερευνών, όμως αποτελούσε σημαντικό μειονέ-κτημα σε ό,τι είχε να κάνει με τις διαπροσωπικές σχέσεις. Σε κάθε περίπτωση, δεν του χρειαζόταν να ακούει αυτές τις κατηγορίες.

«Λοιπόν, Ρόζε, για να ηρεμήσουμε λιγάκι. Απ’ όσο μπορώ νακρίνω, εσύ και ο Άσαντ φροντίζετε μια χαρά τα συναισθηματικάσας ζητήματα. Να με συγχωρείς, όμως ειλικρινά δεν ευκαιρώ αυ-τή τη στιγμή να ακούσω όλα αυτά τα μελοδραματικά. Με περιμέ-νει ο Μάρκους Γιάκομπσεν για να μου σούρει τον εξάψαλμο».

«Θες να πεις πως είναι για τα παλιοσίδερα πλέον; Και ζητάς και-νούριο αυτοκίνητο;» Ο διοικητής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών είχε απομείνει να τον κοιτάζει εμβρόντητος. «Έχουμε Νοέμβριο, Καρλ. Μήπως έχεις ακουστά κάτι που λέγεται προϋπολογισμός;»

«Κοίτα να δεις σύμπτωση, κι εγώ για τον προϋπολογισμό έλε-γα να σου μιλήσω, Μάρκους. Είμαι απόλυτα ενήμερος, ξέρεις. Για τον Τομέα Q προβλέφθηκαν οχτώ εκατομμύρια κορόνες φέτος, σωστά; Πού κέρατο κατέληξαν όλα αυτά τα χρήματα;»

Οι ώμοι του Μάρκους Γιάκομπσεν κρέμασαν. «Σοβαρά, θα κά-


νουμε πάλι αυτή την κουβέντα, Καρλ; Το ξέρεις πάρα πολύ καλάπως τα χρήματα αυτά μοιράζονται ανάμεσά μας».

«Αναφέρεσαι στον προϋπολογισμό του δικού μου τομέα, Μάρ-κους, κι εγώ τελικά από αυτά τα χρήματα ζήτημα είναι να βλέπωτο ένα πέμπτο. Έτσι δεν είναι; Μάλλον φτηνά τής έρχεται της χώ-ρας το υπόγειο, τι λες κι εσύ;»

«Μπορεί. Πάντως, καινούριο αυτοκίνητο δεν πρόκειται να πά-ρεις, σ’ το λέω να το ξέρεις. Δεν υπάρχουν χρήματα, τόσο απλά.Δεν έχεις ιδέα πόσες υποθέσεις έχουμε αυτή τη στιγμή, που κα-ταπίνουν τους πόρους μας».

Ο Καρλ δεν απάντησε. Ήξερε πως ήταν αλήθεια αυτό, έστωκι αν δεν είχε σχέση με το θέμα τους.

Ο Μάρκους πήρε μία ακόμα τσίχλα νικοτίνης από το πακέτο. Το στόμα του κόντευε να μπουκώσει. Μπράβο του που είχε αφή-σει κατά μέρος τα τσιγάρα, όμως οι τεράστιες ποσότητες του υπο-κατάστατου που μασούλαγε τον είχαν μονίμως στην πρίζα από τηστιγμή που πέρασε το κρύωμά του.

«Νομίζω πως υπάρχει ένα ακόμα Peugeot 607 στον όρχο», εί-πε τελικά. «Θα πρέπει να το μοιράζεσαι, όμως. Δυστυχώς, δε βλέ-πω άλλη λύση μέχρι το νέο οικονομικό έτος, Καρλ».

«Καλά, νομίζεις».Ο διοικητής αναστέναξε κουρασμένα. «Εντάξει, πες μου τι

ακριβώς συνέβη. Έχεις πέντε λεπτά».«Πέντε λεπτά δεν είναι αρκετά».«Κάνε μια προσπάθεια».Ένα τέταρτο της ώρας αργότερα, ο Μάρκους κόντευε να γίνει

πύραυλος. «Πρώτα κάνεις διάρρηξη στο σπίτι του Νέρβιγ και κλέ-βεις τα αρχεία του. Ύστερα εισβάλλεις με το έτσι θέλω στο σπίτιενός γνωστού πολιτικού, την ώρα που η γυναίκα του πεθαίνει. Γιανα μην αναφερθώ σε καμιά εκατοστή ακόμα παραβάσεις των κα-νονισμών».

ΕΝΟΧΗ 511

«Δεν ξέρουμε αν πράγματι η σύζυγος πεθαίνει. Ή θες να μου πεις πως εσύ δε χρησιμοποίησες ποτέ αυτή τη δικαιολογία; Δεν έχεις πει ποτέ ότι είχες να πας στην κηδεία μιας ανύπαρκτης θείας, κάποια μέρα που σου ήρθε διάθεση για ένα ρεπό;»

Ο Μάρκους παραλίγο να πνιγεί από εκείνη τη μάζα από τσί-χλες που είχε στο στόμα. «Σε καμία περίπτωση, κι ελπίζω ειλικρι-νά να μην έχεις κάνει κάτι αντίστοιχο εσύ, τουλάχιστον όχι όσοκαιρό είμαι εγώ προϊστάμενός σου. Όμως άκουσε να σου πω κά-τι, Καρλ. Θέλω να έρθουν εδώ τα αρχεία του Νέρβιγ, και σβέλτα. Κι αμέσως μόλις επιστρέψει ο Άσαντ, θα του εξηγήσεις πως όπωςήρθε, έτσι θα τα μαζέψει και θα φύγει. Εκτός αυτού, παύεις ναασχολείσαι με αυτή την υπόθεση από τώρα! Αλλιώς, σε βλέπω ναμπλέκεις πάλι σε καταστάσεις από τις οποίες δε θα μπορέσω να σε γλιτώσω».

«Τι μου λες; Λοιπόν, σκέψου ένα πράγμα: έτσι και παρατήσου-με αυτή την υπόθεση, εσύ θα έχεις 6,8 εκατομμύρια λιγότερα γιατον προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς».

«Δηλαδή;»«Δηλαδή, ποιος ο λόγος να υπάρχει ο Τομέας Q, αν είναι να

κωλώνουμε στα ζόρια;»«Καρλ, προσπαθώ να σου εξηγήσω πως αυτή τη στιγμή πατάς

πάνω σε πολύ λεπτό πάγο, και το θέτω κομψά. Οπότε μείνε μα-κριά, εκτός κι αν καταφέρεις από τη σχετική ασφάλεια του γρα-φείου σου να βρεις κάποιες αδιάσειστες αποδείξεις πως ο ΚουρτΒεντ και κάποια άλλα ηγετικά μέλη του Κόμματος Καθαρότητας έχουν διαπράξει εγκληματικές πράξεις. Μέχρι τότε, τέρμα οι στε-νές επαφές μαζί τους. Συνεννοηθήκαμε;»

Ο Καρλ συγκατένευσε απρόθυμα. Μάλιστα. Τελικά, τα πάντασε αυτό τον κόσμο είναι θέμα πολιτικής;

«Κάτι λέγαμε για ένα αυτοκίνητο», είπε, αλλάζοντας γραμμήπλεύσης.


«Καλά, εντάξει, θα δω τι μπορώ να κάνω. Στο μεταξύ, εσύ κα-τέβα στο υπόγειο και φέρε εδώ πάνω εκείνους τους φακέλους».

Ο Καρλ έβγαζε καπνούς από τα αφτιά όταν έφυγε από το γρα-φείο του διοικητή. «Νευράκια, νευράκια, Καρλ;» σχολίασε η Λις,καθώς έδινε έναν πάκο έγγραφα από τον πάγκο σε ένα μελαψόάντρα με μαύρα, σγουρά μαλλιά, ο οποίος φορούσε ένα από τα χειμερινά μπουφάν που χορηγούσε η υπηρεσία.

Εκείνος στράφηκε προς τον Καρλ και τον χαιρέτησε με ένα νεύμα του κεφαλιού. Γνωστή η φάτσα του.

«Σαμίρ», θυμήθηκε ξαφνικά ο Καρλ. Ο γνωστός του Άσαντ αυ-τοπροσώπως. «Τι έγινε, κεσάτια έχετε στο Ρεδόβρε;» είπε δηκτι-κά. «Αποφάσισε ο Άντονσεν να βγει στη σύνταξη και πήρε τα πά-ντα μαζί του στο σπίτι;»

Γέλασε με το αστείο του, και ήταν ο μόνος.«Έχουμε πολλή δουλειά για να μας κρατάει απασχολημένους,

όμως να είσαι καλά για το ενδιαφέρον. Απλώς έπρεπε να ανταλ-λάξουμε κάτι έγγραφα», απάντησε ο Σαμίρ, ζυγίζοντας τον πάκοστην παλάμη του.

«Να σου πω ένα λεπτάκι, Σαμίρ, μιας και σε πέτυχα εδώ; Τιτρέχει μ’ εσένα και τον Άσαντ; Και μη μου πεις πως δεν τρέχει τί-ποτα. Θέλω να μάθω τι συμβαίνει, αυτό είναι όλο. Θα με βοηθού-σε αν καταλάβαινα».

«Το μόνο πράγμα που μπορεί να σε βοηθήσει είναι να συνει-δητοποιήσεις πόσο δυσλειτουργικό άτομο είναι».

«Δυσλειτουργικό; Δε σε καταλαβαίνω. Ο Άσαντ δεν είναι δυσ-λειτουργικός. Γιατί το λες αυτό το πράγμα;»

«Ρώτα τον να σου πει ο ίδιος, εγώ δεν πρόκειται να ανακατευ-τώ. Έχει σαλτάρει, κι εγώ του το έχω πει. Η αλήθεια είναι, κι απλώς δεν μπορεί να τη χειριστεί».

Ο Καρλ τον έπιασε από το μπράτσο. «Άκουσε, Σαμίρ. Δεν έχωιδέα τι μπορεί και τι δεν μπορεί να χειριστεί ο Άσαντ, όμως έχω

ΕΝΟΧΗ 513

την υποψία πως εσύ μια χαρά μπορείς να το χειριστείς. Κι αν δενανοίξεις το στοματάκι σου να μου εξηγήσεις τι παίζει, ίσως και να αναγκαστώ να σε κάνω να μιλήσεις με το ζόρι, όταν έρθει ηώρα. Το ίδιο ισχύει και για τον Άσαντ, βέβαια. Με πιάνεις;»

«Όπως νομίζεις, Μερκ. Προσπάθησε».Ελευθερώθηκε από τη λαβή του κι έφυγε εκνευρισμένος προς

το διάδρομο.Η Λις κοίταξε τον Καρλ με συμπάθεια και ταυτόχρονα με ανη-

συχία. «Μη στεναχωριέσαι για το αυτοκίνητο, Καρλ. Κάποια λύ-ση θα βρεθεί», είπε.

Οι φήμες εξαπλώνονταν εκεί μέσα εν ριπή οφθαλμού.

«Κανένα νέο από τον Άσαντ;»Η Ρόζε έγνεψε αρνητικά. Ήταν φανερό ότι ανησυχούσε πλέον.«Δε μου λες, πώς και νοιάζεσαι ξαφνικά τόσο πολύ γι’ αυ-

τόν;»«Νοιάζομαι επειδή τον τελευταίο καιρό τον είδα ταραγμένο

μια δυο φορές. Δεν ήταν έτσι παλιά».Ο Καρλ κατάλαβε τι εννοούσε ακριβώς η Ρόζε. Τίποτα δεν της

ξέφευγε.«Θα πρέπει να ανεβάσουμε τα αρχεία του Νέρβιγ στον τρίτο

όροφο».«Σαν να λέμε, σε περιμένει τρελό κουβάλημα, ε;»Ο Καρλ έσκυψε ελαφρά το κεφάλι, για να διώξει λίγο από το

αίμα που είχε ανέβει εκεί. «Δε μου λες, γιατί είσαι έτσι τσατισμέ-νη, Ρόζε;»

«Μη χαλάς τη ζαχαρένια σου», απάντησε εκείνη. «Άλλωστε, εσύ δεν ευκαιρείς να ακούσεις» –εδώ έβαλε εισαγωγικά με τα δά-χτυλά της– «“όλα αυτά τα μελοδραματικά”, σωστά; Μόνος σου τοείπες».


Ο Καρλ κατέβαλε προσπάθεια για να διατηρήσει την ψυχραι-μία του και να την πληροφορήσει πως αν δεν τσακιζόταν να ση-κωθεί από το γραφείο της για να αρχίσει να ανεβάζει εκείνους τους καταραμένους φακέλους στον τρίτο, θα της ζητούσε να γυ-ρίσει στο σπίτι της και να στείλει την Ίρσα στη θέση της.

Και το εννοούσε, πραγματικά.Η Ρόζε συνοφρυώθηκε. «Να σου πω κάτι, Καρλ; Δεν πρέπει

να στέκεις και πολύ στα καλά σου».Την άκουγε που έκανε θόρυβο, ενώ εκείνος καλούσε κατ’ επα-

νάληψη τον αριθμό του Άσαντ, κουνώντας νευρικά το πόδι κάτω από το γραφείο του. Ο Άσαντ είχε βουτήξει τον αναπτήρα του, και αν δεν άναβε τσιγάρο μέσα στο επόμενο λεπτό, οι μύες της γά-μπας του θα πάθαιναν κράμπα.

«Τα λέμε αργότερα», ακούστηκε η στριγκή φωνή της Ρόζε από το διάδρομο.

Ο Καρλ έστρεψε το πρόσωπο προς το άνοιγμα της πόρτας καιτην είδε να φεύγει φουρκισμένη, φορώντας ήδη το πανωφόρι της κι έχοντας κρεμασμένη στον ώμο τη ροζ τσάντα της.

Ώστε αυτό ήταν.Γαμώτο! Στ’ αλήθεια την είχε κάνει; Ο Καρλ παραλίγο να βά-

λει τα κλάματα, καθώς αναλογιζόταν τις συνέπειες. Η Ρόζε θα έστελνε τον άλλο της εαυτό το πρωί, την Ίρσα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Το κινητό του άρχισε να χτυπάει και να δονείται πάνω στο γραφείο. Ήταν η Λις.

«Λοιπόν, τακτοποίησα το θέμα με το αμάξι. Αν θέλεις να πε-ράσεις από το γκαράζ του Εθνικού Κέντρου Ερευνών, θα στείλωκάποιον να σου φέρει τα κλειδιά.

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Επιτέλους. Τώρα, το μόνο πουείχε να κάνει ήταν να βρει τον Άσαντ. Η Ρόζε είχε καταφέρει νατον κουρντίσει άσχημα.

ΕΝΟΧΗ 515

Δύο λεπτά αργότερα, στεκόταν στον όρχο και κοίταζε ολόγυ-ρα, μάταια. Ούτε αμάξι ούτε κανένας άνθρωπος με κλειδιά. Συ-νοφρυώθηκε κι ετοιμαζόταν να τηλεφωνήσει στη Λις, όταν δύο προβολείς αναβόσβησαν προς το μέρος του, από το βάθος.

Πλησίασε και διαπίστωσε πως ήταν η Ρόζε, με τη φωσφορί-ζουσα τσάντα της στα πόδια, καθισμένη στη θέση του συνοδηγού ενός αυτοκινήτου μικρότερου κι από την τσέπη του παντελονιούτου. Ο Καρλ ξεροκατάπιε, προσπαθώντας να χωνέψει το θέαμα.Το χρώμα του αυτοκινήτου ήταν από μόνο του αρκετό να τον γο-νατίσει. Του θύμιζε ένα κομμάτι ροκφόρ που το είχε παραχώσειστο ψυγείο πριν από κάτι μήνες και στην πορεία το ξέχασε τε-λείως.

«Τι κέρατο είναι αυτό, και τι δουλειά έχεις εσύ εδώ, Ρόζε;» ρώ-τησε εκνευρισμένος, καθώς άνοιγε την πόρτα από την πλευρά του οδηγού.

«Είναι ένα Ford Ka, κι εσύ σκόπευες να πας να βρεις τον Άσαντ, σωστά;»

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Όφειλε να της το αναγνωρίσει. Από διαίσθηση έσκιζε.

«Λοιπόν, θα έρθω μαζί σου. Κι αυτό είναι το αυτοκίνητο πουκανόνισε για εσένα ο Μάρκους Γιάκομπσεν για το υπόλοιπο τηςχρονιάς». Κατάφερε να πνίξει ένα γέλιο, κι ύστερα πήρε και πά-λι σοβαρό ύφος. «Άντε, Καρλ, ξεκίνα. Νυχτωθήκαμε».

Γονάτισαν ο ένας μετά τον άλλο και κοίταξαν μέσα από τη θυρί-δα αλληλογραφίας, στην πόρτα του διαμερίσματος της Χάιμνταλ-σγκεδε, και όπως ακριβώς περίμενε ο Καρλ, δεν είδαν ούτε έπι-πλα ούτε κάποιο άλλο ίχνος του Άσαντ.

Την τελευταία φορά που είχε βρεθεί εδώ ο Καρλ, είχε έρθειαντιμέτωπος με δύο αδερφούς που είχαν εκτεταμένα τατουάζ στο


κορμί, ξενικά ονόματα και δικέφαλους μεγάλους σαν καρύδες. Αυτή τη φορά θα βολευόταν με το γενικό σαματά από τους οικο-γενειακούς καβγάδες που βρίσκονταν σε εξέλιξη, σε κάτι γλώσσες που θα μπορούσαν να είναι σερβοκροατικά ή σομαλικά. Ήταν αυτό που λέμε «ζωντανή γειτονιά».

«Ζει σε ένα σπίτι στο Κόνγκεβαϊεν εδώ και λίγο καιρό. Μη μου ζητήσεις να σου εξηγήσω το πώς και το γιατί», είπε ο Καρλ, κα-θώς έπαιρνε ξανά θέση στο κινούμενο σπιρτόκουτο.

Οδήγησε επί ένα τέταρτο χωρίς να ανταλλάξει κουβέντα με τηΡόζε, ώσπου βρέθηκαν να στέκονται μπροστά σε ένα ασβεστωμέ-νο σπιτάκι, το οποίο έμοιαζε να έχει γίνει ένα με το δάσος, στοσημείο όπου ο δρόμος για το Μπίστρουπ άνοιγε προς το Κόνγκε-βαϊεν.

«Κι αυτό ακατοίκητο μου φαίνεται, Καρλ», είπε η Ρόζε. «Είσαι σίγουρος πως ήρθαμε στη σωστή διεύθυνση;»

«Τι να σου πω, αυτή μου έδωσε».Κοίταξαν την πλακέτα δίπλα στην πόρτα. Πάνω της ήταν χα-

ραγμένα δύο τυπικά δανικά γυναικεία ονόματα. Ίσως να είχαν υπενοικιάσει το σπίτι στον Άσαντ. Με την αγορά ακινήτων να έχει πιάσει πάτο, οι πάντες γνώριζαν πλέον κάποιον που ξαφνικά βρέ-θηκε με δύο σπίτια στα χέρια και άμεση ανάγκη για μετρητά. Οισυναρπαστικές μέρες όπου οι υπουργοί Οικονομικών βολεύονταν από μυαλό με τα σκατά που κουβαλούσαν στο κεφάλι τους και οιτράπεζες κονομούσαν εις βάρος των απλών πολιτών, δεν είχαν πε-ράσει ακόμα, σε καμία περίπτωση.

Λίγες στιγμές αργότερα, η πρόσχαρη μαυρομάλλα γυναίκα που άνοιξε την πόρτα τον διαβεβαίωνε πως αν αυτός ο φίλος του,ο Άσαντ, ήταν άστεγος, ευχαρίστως να την έβγαζε δυο τρία βρά-δια στον καναπέ τους, θα του έκαναν και καλή τιμή. Κατά τα άλ-λα, όμως, ούτε η ίδια ούτε η σύντροφός της τον είχαν ακουστά.

Τζίφος.

ΕΝΟΧΗ 517

«Καλά, δεν ξέρεις πού μένουν οι άνθρωποι που δουλεύουν για εσένα;» ρώτησε δηκτικά η Ρόζε, καθώς επέστρεφαν στο αυτοκί-νητο. «Εγώ νόμιζα πως άφηνες τον Άσαντ στο σπίτι του μία στοτόσο, αφού ξέρω πόσο σου αρέσει να χώνεις τη μύτη σου στις δου-λειές των άλλων».

Ο Καρλ αναλογίστηκε την προσβολή για λίγο, προτού περά-σει στην αντεπίθεση. «Ωραία, λοιπόν, δεσποινίς Ξερόλα. Για πες,εσύ τι ξέρεις σχετικά με την οικογενειακή ζωή του Άσαντ;»

Η Ρόζε κοίταξε πέρα από το παρμπρίζ, χωρίς να εστιάζει κά-που συγκεκριμένα. «Όχι και πολλά. Παλιότερα, ανέφερε μία στο τόσο τη γυναίκα και τις δύο κόρες του, όμως έχει περάσει καιρόςαπό την τελευταία φορά. Για να είμαι ειλικρινής, δε νομίζω ότιεξακολουθεί να ζει μαζί τους».

Ο Καρλ συγκατένευσε προβληματισμένος. Την ίδια σκέψη εί-χε κάνει και ο ίδιος. «Από φίλους, πώς πάει; Έχει αναφέρει κανέ-να όνομα; Ίσως να πήγε στο σπίτι κάποιου γνωστού του».

Η Ρόζε κούνησε το κεφάλι πέρα δώθε. «Θα με περάσεις για χαζή τώρα, όμως κάτι μου λέει πως ο Άσαντ δεν έχει δικό του σπίτι».

«Γιατί το λες αυτό;»«Εδώ και καιρό μού έχει δημιουργηθεί η αίσθηση πως τη βγά-

ζει στο γραφείο του. Σκέφτομαι ότι ίσως να φεύγει για μερικές ώρες τη νύχτα, για να μην κινήσει υποψίες. Όμως δε χτυπάμε κάρτα στη δουλειά, σωστά; Οπότε είναι δύσκολο να το πούμε μεβεβαιότητα».

«Κι από ρούχα, πώς βολεύεται; Δε φοράει τα ίδια κάθε μέρα,έτσι δεν είναι; Οπότε κάπου πρέπει να έχει μια βάση».

«Φαντάζομαι πως θα μπορούσαμε να ελέγξουμε τα ντουλάπιακαι τα συρτάρια του στα Κεντρικά. Ίσως εκεί μέσα να έχει παρα-χώσει όλα τα πράγματά του. Τα άπλυτά του μπορεί να τα πηγαί-νει στο καθαριστήριο. Τώρα που το σκέφτομαι, τον έχω πετύχει


να κουβαλάει κάτι σάκους κάθε τόσο. Νόμιζα πως έβαζε εκεί μέ-σα όλα εκείνα τα αλλόκοτα σνακ που αγοράζει από τα μαγαζιάτων μεταναστών».

Ο Καρλ αναστέναξε. Ό,τι κι αν περιείχαν οι σάκοι του Άσαντ,δεν τους βοηθούσαν σε τίποτα τώρα.

«Μάλλον πήγε κάπου να ξεσκάσει. Θα δεις, το πιθανότερο εί-ναι πως μας περιμένει στο γραφείο αυτή τη στιγμή. Δεν του κά-νεις πάλι ένα τηλεφώνημα, Ρόζε;»

Εκείνη ανασήκωσε τα φρύδια. Η κλασική αντίδρασή της που σήμαινε «γιατί δεν το κάνεις μόνος σου;» Τελικά, όμως, έβγαλε τοκινητό της και τηλεφώνησε.

«Το ήξερες πως έχει βάλει αυτόματο τηλεφωνητή στο καινού-ριο τηλέφωνό του, Καρλ;» ρώτησε, με το αφτί κολλημένο στο κι-νητό της. «Έχει ηχογραφήσει και μήνυμα».

Ο Καρλ έκανε ένα νεύμα με το κεφάλι. «Τι λέει;»«Λέει πως απουσιάζει από το γραφείο για υπηρεσιακούς λό-

γους, αλλά θα βρίσκεται πίσω στις έξι».«Και πόσο έχει πάει τώρα;»«Κοντεύει εφτά».Ο Καρλ έπιασε το δικό του κινητό και κάλεσε το γραφείο του

αξιωματικού υπηρεσίας στα Κεντρικά.Ούτε εκεί τον είχαν δει.Υπηρεσιακοί λόγοι, ανέφερε το μήνυμα του Άσαντ. Παράξενο.Η Ρόζε έκλεισε το κινητό της κι έμεινε για λίγο συλλογισμένη.«Μήπως σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι κι εγώ, Καρλ; Ικανό

τον έχω, έτσι διαολισμένος που ήταν».Ο Καρλ έμεινε να κοιτάζει με μάτια μισόκλειστα τα φώτα των

αυτοκινήτων που περνούσαν με ταχύτητα από τον πολυσύχναστοδρόμο.

«Φοβάμαι πως μπορεί και να έχεις δίκιο», είπε τελικά.

ΕΝΟΧΗ 519

Άφησαν το απολειφάδι με τους τέσσερις τροχούς στο Τβέαργκε-δεν, απέναντι από την Ακαδημία της Αστυνομίας. Το σπίτι του Κουρτ Βεντ βρισκόταν είκοσι πέντε μέτρα παρακάτω, στο τέρμαενός αρκετά όμορφου δρόμου. Απ’ όσο μπορούσαν να διακρίνουν από εκείνη την απόσταση, το σπίτι ήταν σκοτεινό πίσω από τον ψηλό, ξύλινο φράχτη.

«Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα», είπε ο Καρλ.«Ακόμα δεν ξέρουμε», απάντησε η Ρόζε. «Χαίρομαι μονάχα

που έχουμε όπλα μαζί μας, γιατί η διαίσθησή μου έχει χτυπήσει κόκκινο εδώ πέρα».

Ο Καρλ άγγιξε το υπηρεσιακό του όπλο. «Εγώ μια χαρά οπλι-σμένος είμαι. Εσύ, όμως, τι έχεις μέσα στην τσάντα σου;»

Έγνεψε προς το ανοικονόμητο, ροζ τερατούργημα που η Ρό-ζε, κατά πάσα πιθανότητα, είχε βουτήξει από την αδερφή της, την πραγματική Ίρσα.

Εκείνη δεν απάντησε. Αρκέστηκε να φέρει την τσάντα μία φο-ρά γύρω από το κεφάλι της, κι ύστερα να την κατεβάσει με έναν τρομερό γδούπο πάνω στον πράσινο κάδο απορριμμάτων που υπήρχε στο πεζοδρόμιο.

Μόλις είδαν τι έπαθε ο κάδος, ο οποίος είχε κυλήσει και τώρακειτόταν μπροστά στο γειτονικό σπίτι, έχοντας σκορπίσει πίσω του ένα μονοπάτι από σκουπίδια, έκαναν αμέσως μεταβολή κι έκοψαν λάσπη. Μέχρι να ανάψει το φως της εξώπορτας, είχαν γί-νει άφαντοι.

«Δε μου λες, τι κέρατο έχεις βάλει εκεί μέσα; Κοτρόνες;» ρώ-τησε ξέπνοα ο Καρλ, καθώς σταμάτησαν μπροστά στο δρομάκιπου κατέληγε στο σπίτι του Κουρτ Βεντ, στην οδό Μπρόντμπιο-στερ.

«Τα άπαντα του Σαίξπηρ. Δερματόδετα».


Ένα λεπτό αργότερα, ο Καρλ στεκόταν στον κήπο του Βεντ για δεύτερη φορά εκείνη τη μέρα, κοιτάζοντας μέσα στο σπίτι από το παράθυρο του καθιστικού, ενώ η Ρόζε περίμενε σε ασφαλή από-σταση, έχοντας το νου της μήπως φανεί κανείς.

Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που τους είχε ακολουθήσει εκτός γραφείου και φαινόταν νευρική με τόση μαυ-ρίλα γύρω της. Ακόμα και τα αστέρια στον ουρανό έμοιαζαν νατην έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια εκείνη τη νύχτα.

Ο Καρλ πλησίασε στην πίσω πόρτα και δοκίμασε να την ανοί-ξει. Ήταν κλειδωμένη, όμως το κούφωμα δεν έδειχνε σε καλή κα-τάσταση. Αναρωτήθηκε τι θα έκανε ο Άσαντ αν βρισκόταν στη θέ-ση του κι ύστερα έσπρωξε την πόρτα με τόση δύναμη, ώστε τοκούφωμα έτριξε δυνατά.

Γράπωσε το ατσάλινο χερούλι καλύτερα, πήρε δυο βαθιές ανά-σες για να συγκεντρώσει δυνάμεις, έβαλε το ένα πέλμα κόντρα στα τούβλα και τράβηξε την πόρτα τόσο απότομα, ώστε αμέσωςένιωσε σαν να είχε πάθει θλάση στον ώμο. Έχασε την ισορροπία του και έπεσε προς τα πίσω, καταλήγοντας με τον πισινό στο γρα-σίδι, το χερούλι στο χέρι κι έναν πόνο στα πλευρά.

«Ωραίος», σχολίασε η Ρόζε, παρατηρώντας ότι, ενώ η πόρτακαι η κλειδαριά παρέμεναν στη θέση τους, το τζάμι είχε ραγίσει και μια μακριά ρωγμή εκτεινόταν κατά μήκος του ξύλου, συνο-δευόμενη από αμέτρητες μικρότερες που έμοιαζαν με παραπό-ταμους.

Ανασήκωσε το πόδι της και πίεσε ελαφρά τη σόλα της μπότας της πάνω στο γυαλί.

Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός θόρυβος καθώς το τζάμι ξεκολ-λούσε κι έπεφτε από μέσα. Ο Καρλ μετρούσε τα δευτερόλεπτα,ελπίζοντας πως ο Άσαντ είχε δίκιο στην παρατήρηση που έκανε πως το σπίτι δε διέθετε συναγερμό. Σίγουρα δεν είχε καμία διά-θεση να προσπαθήσει να εξηγήσει σε τίποτα σεκιουριτάδες πως

ΕΝΟΧΗ 521

οι σειρήνες άρχισαν να ουρλιάζουν όταν η πόρτα διαλύθηκε ξαφ-νικά από μόνη της.

«Πώς και δεν υπάρχει συναγερμός;» ψιθύρισε η Ρόζε. «Στο σπίτι στεγάζεται κι ένα ιατρείο».

«Σ’ εκείνη την πλευρά του σπιτιού θα υπάρχει συναγερμός, πί-στεψέ με», απάντησε επίσης ψιθυριστά ο Καρλ.

Αυτό που επιχειρούσαν να κάνουν φάνταζε γελοίο. Ποιος ο λό-γος να διαρρήξουν ένα σπίτι, τη στιγμή που ο Άσαντ προφανέστα-τα δε βρισκόταν εκεί; αναρωτήθηκε. Μήπως προσπαθούσε κάτι να του πει η διαίσθησή του; Ή απλώς τον ωθούσε η επιθυμία του να κάνει τον αχρείο γέρο να πληρώσει για τις πράξεις του;

«Τι κάνουμε τώρα, Καρλ;» ρώτησε η Ρόζε.«Θέλω να δω τι υπάρχει στον πάνω όροφο. Έχω την αίσθηση

πως κάτι θα ανακαλύψουμε εκεί, ίσως κάτι που να αποδεικνύει την εμπλοκή του σε αυτό που συνέβη στο δικό μου σπίτι. Ο Βεντπροσπάθησε να μας διώξει λέγοντας πως η γυναίκα του ήταν στατελευταία της. Όμως αυτός δε θα βρισκόταν εδώ τώρα, αν έλεγε την αλήθεια; Θέλω να πω, τι σόι άνθρωπος θα παρατούσε την ετοιμοθάνατη γυναίκα του ολομόναχη σε ένα άδειο σπίτι; Όχι, πιστεύω πως κάτι κρύβει εκεί πάνω. Έχω ένστικτο».

Ο Καρλ άναψε το φακό του, φωτίζοντας το δρόμο τους μέσα από το καθιστικό και ύστερα το διάδρομο, όπου μια εμπριμέ κουρ-τίνα πίσω από το τζάμι της εξώπορτας εμπόδιζε τις ματιές στο εσω-τερικό. Δοκίμασε να ανοίξει την πόρτα του ιατρείου. Ήταν ασφα-λείας, ακριβώς όπως το είχε υποθέσει, και πιθανότατα ενισχυμέ-νη με ατσάλι, ενώ λογικά υπήρχε και συναγερμός, ο οποίος θα ενεργοποιούνταν αμέσως μόλις την παραβίαζε κάποιος.

Κοίταξε προς τη μεριά της σκάλας, με το γωνιακό ντουλάπιστο κεφαλόσκαλο, τη στρογγυλεμένη, ξύλινη κουπαστή και την γκρίζα μοκέτα. Την ανέβηκε γρήγορα γρήγορα.

Ο πάνω όροφος δεν ήταν εξίσου περιποιημένος με το ισόγειο.


Ένας μακρύς, σκοτεινός διάδρομος με εντοιχισμένες ντουλάπες και δωμάτια τα οποία έδιναν την εντύπωση πως τα παιδιά που έμεναν εκεί δεν είχαν αποχωρήσει πρόσφατα: παμπάλαιες αφί-σες ειδώλων πάνω στους κεκλιμένους τοίχους και φτηνοί εμπριμέκαναπέδες που μετατρέπονταν σε κρεβάτια.

Και τότε, παρατήρησε ένα αδύναμο φως που έφεγγε κάτω από μια πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Έσβησε το φακό κι έπιασετη Ρόζε από το μπράτσο.

«Ο Κουρτ Βεντ ίσως να βρίσκεται εδώ, αν και μάλλον λείπει», ψιθύρισε, τόσο κοντά στο αφτί της Ρόζε, ώστε τα χείλη του το άγ-γιξαν. «Αν ήταν εδώ, θα είχε κατέβει αμέσως μόλις σπάσαμε τοτζάμι, όμως ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως να είναι από εκείνους τους τύ-πους που προτιμούν να στήσουν καρτέρι κρατώντας καραμπίνα. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό θα του ταίριαζε περισσότερο. Στά-σου από πίσω μου και να είσαι έτοιμη να πέσεις κάτω».

«Αν βρίσκεται στο σπίτι και δεν είναι οπλισμένος, πώς θα τουεξηγήσεις τι κάνουμε εδώ πέρα;»

«Θα του πω ότι λάβαμε ένα τηλεφώνημα πως κάποιος είχε ει-σβάλει», απάντησε ψιθυριστά ο Καρλ, ελπίζοντας πως δε θα χρει-αζόταν να επαναλάβει αυτή τη δικαιολογία στον Μάρκους Γιάκο-μπσεν κάποια στιγμή στη συνέχεια.

Πλησίασε τη λουστραρισμένη πόρτα και κράτησε την ανάσα του για μια στιγμή, ενώ η παλάμη του γλιστρούσε προς τη λαβήτου πιστολιού του.

Μέτρησε από μέσα του έως το τρία κι ύστερα άνοιξε την πόρ-τα κλοτσώντας την. Αμέσως μετά έκανε στο πλάι και καλύφθηκεπίσω από τον τοίχο.

«Αστυνομία, Βεντ. Λάβαμε τηλεφώνημα πως κάποιος...» άρχι-σε να λέει, διατηρώντας τη φωνή του όσο πιο ήρεμη μπορούσε,και τότε παρατήρησε πως το φως τρεμόπαιζε, σαν να προερχό-ταν από κάποιο κερί.

ΕΝΟΧΗ 523

Προσεκτικά, έσκυψε προς τα εμπρός κι έριξε μια γρήγορη μα-τιά στο δωμάτιο, καταλαβαίνοντας αμέσως πόσο ανόητη ήταν αυ-τή η κίνηση, και το μόνο που εντόπισε ήταν μια μικρόσωμη γυ-ναίκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Το κεφάλι της ήταν ακάλυπτο, ενώ ένα άσπρο σεντόνι σκέπαζε το σώμα της κι ένα μαραμένο μπου-κέτο λουλούδια ήταν τοποθετημένο ανάμεσα στα σταυρωμένα χέ-ρια της. Τη φώτιζε μονάχα το κερί που είχε ακουμπήσει στο κο-μοδίνο δίπλα στο κρεβάτι ο αφοσιωμένος σύζυγός της.

Η Ρόζε πέρασε μέσα στο δωμάτιο. Επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Έτσι συνέβαινε με το θάνατο.

Έμειναν να κοιτάζουν τη νεκρή για λίγο, και τελικά η Ρόζε αναστέναξε σιγανά. «Μου φαίνεται πως αυτή ήταν η νυφική αν-θοδέσμη της, Καρλ», είπε.

Ο Καρλ ξεροκατάπιε δύο φορές.

«Έλα, πάμε να φύγουμε από εδώ, Ρόζε. Αυτό που κάναμε μόλις τώρα ήταν τεράστια βλακεία», είπε ο Καρλ όπως έβγαιναν από τοσπίτι και κοντοστέκονταν στη διαλυμένη πόρτα. Μάζεψε το με-ταλλικό χερούλι από εκεί όπου το είχε ρίξει, στο γρασίδι, σκουπί-ζοντάς το προσεκτικά με το μαντίλι του, προτού το πετάξει και πάλι κάτω. «Ελπίζω να μην έπιανες ό,τι έβρισκες μπροστά σου εκεί μέσα».

«Εννοείται πως όχι. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα προλάβαινα να ρίξω μια ξεγυρισμένη με την τσάντα μου, έτσι κι έτρωγες καμιά σφαίρα κατάστηθα», απάντησε.

Τι καλοσύνη εκ μέρους της!«Δώσε μου το φακό», είπε επιτακτικά η Ρόζε. «Δε μου αρέσει

να σε ακολουθώ. Δε βλέπω τίποτα έτσι».Βάλθηκε να στριφογυρίζει τη δέσμη, λες και ήταν σχολιαρό-

παιδο που είχε ξεμυτίσει νυχτιάτικα για να κάνει σκανταλιές, κι


έτσι όποιος τύχαινε να βρίσκεται εκεί τριγύρω να μην έχει την πα-ραμικρή αμφιβολία πως βρισκόταν σε εξέλιξη κάποια διάρρηξη. Ο Καρλ ήλπιζε πως ο τύπος που του είχαν ρημάξει το σκουπιδο-τενεκέ δε θα έψαχνε ακόμα ποιος τού έκανε τη λαδιά.

«Κράτα χαμηλά το φακό, Ρόζε», τη διέταξε.Η Ρόζε υπάκουσε.Και την αμέσως επόμενη στιγμή πάγωσε.Η κηλίδα από αίμα στο γρασίδι δεν ήταν μεγάλη, όμως φαι-

νόταν καθαρά. Έστρεψε το φακό ολόγυρα και εντόπισε μια δεύ-τερη στο μονοπάτι. Κι ύστερα, μια ολόκληρη σειρά από μικρές σταγόνες που μετά βίας διακρίνονταν και οδηγούσαν προς το βοη-θητικό κτίριο.

Το ένστικτο του Καρλ έκανε δυναμική επάνοδο. Ένας κόμπος στο στομάχι του.

Αν είχαν εντοπίσει το αίμα προτού διαρρήξουν το σπίτι, θα εί-χε καλέσει ενισχύσεις. Τώρα, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά.

Ζύγισε για λίγο την κατάσταση με το νου του.Ίσως να κατάφερναν να δικαιολογηθούν. Είχαν δει αρκετά

στοιχεία στο χώρο, που συνηγορούσαν στο ότι κάτι ύποπτο συνέ-βαινε ενδεχομένως εκεί. Αυτό θα μετρούσε υπέρ τους, σωστά; Άλ-λωστε, ποιος θα μπορούσε να αποδείξει πως αυτοί ήταν υπεύθυ-νοι για τη διάρρηξη; Δεν υπήρχε λόγος, βέβαια, να το ομολογή-σουν σε κανέναν.

«Θα τηλεφωνήσω στην Αστυνομία του Γκλόστρουπ», είπε ο Καρλ. «Καλό θα ήταν να κινηθούμε πιο επίσημα από εδώ και πέρα».

«Εσύ δεν έλεγες πως ο Μάρκους Γιάκομπσεν σου ξεκαθάρισεπως δεν έπρεπε να πλησιάσεις ξανά τον Κουρτ Βεντ;» ρώτησε ηΡόζε, ενώ η δέσμη του φακού της σάρωνε τις τρεις πόρτες του βοη-θητικού κτιρίου.

«Ναι, αυτό είναι αλήθεια».

ΕΝΟΧΗ 525

«Και τότε, τι δουλειά έχεις εδώ, στο σπίτι του;»«Σωστό κι αυτό, όμως εγώ θα ειδοποιήσω το Γκλόστρουπ όπως

και να ’χει», απάντησε εκείνος, ενώ έβγαζε το κινητό από την τσέ-πη του. Οι συνάδελφοι από το τοπικό τμήμα θα μπορούσαν νατου πουν τι αυτοκίνητο είχε ο Κουρτ Βεντ και να ενημερώσουν άμεσα τα περιπολικά να βρίσκονται σε επιφυλακή. Ίσως το αμά-ξι του Βεντ να βρισκόταν κάπου εκεί έξω, με έναν τραυματία στοπορτμπαγκάζ, και ο τραυματίας αυτός να ήταν ο Άσαντ. Ο Καρλέβαζε διάφορα με το μυαλό του.

«Στάσου», είπε ξαφνικά η Ρόζε. «Κοίτα!»Έστρεψε το φακό της πάνω στο λουκέτο που κρεμόταν από τη

μεσαία πόρτα των παλιών στάβλων. Ένα κοινό λουκέτο, από εκεί-να που έβρισκες με δέκα κορόνες στην αγορά. Μόνο που το συ-γκεκριμένο, αν το παρατηρούσε κανείς προσεκτικά, είχε πάνω του δύο σημάδια που δε θα μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο πέρα από δακτυλικά αποτυπώματα.

Η Ρόζε έτριψε λίγο σάλιο πάνω τους κι ύστερα πιπίλισε το δά-χτυλό της.

Είχε γεύση αίματος.Ο Καρλ παρατήρησε προσεκτικότερα το λουκέτο και ύστερα

τράβηξε το πιστόλι από τη θήκη του. Η ευκολότερη λύση θα ήταν να διαλύσει το λουκέτο με μια σφαίρα, όμως επέλεξε τη λιγότεροθεαματική μέθοδο, κοπανώντας το λουκέτο με τη λαβή του όπλουτου, μέχρι που τα δάχτυλά του άρχισαν να πονούν.

Η Ρόζε τον χτύπησε επιδοκιμαστικά στην πλάτη, όταν τελικά το λουκέτο υποχώρησε.

«Τώρα πια δεν υπάρχει λόγος να φυλαγόμαστε», είπε, καθώςψηλάφιζε την εσωτερική πλευρά του τοίχου δίπλα στην πόρτα, αναζητώντας κάποιο διακόπτη για τα φώτα.

Ανοιγόκλεισαν τα μάτια τους μερικές φορές, καθώς οι λάμπεςφθορισμού άναβαν, αποκαλύπτοντας ένα χώρο που θα μπορούσε


να ανήκει σε οποιοδήποτε βοηθητικό κτίριο της πόλης όπου είχε μεγαλώσει ο Καρλ. Ράφια στον ένα τοίχο, με γλάστρες για λου-λούδια πάνω τους, παλιά τηγάνια και δοχεία, καθώς και σταφι-διασμένους βολβούς λουλουδιών που είχαν να φυτευτούν σε χώ-μα εδώ και χρόνια. Στην απέναντι πλευρά υπήρχε ένας καταψύ-κτης που βούιζε, μπροστά από μια ατσάλινη σκάλα η οποία περ-νούσε μέσα από μια καταπακτή και κατέληγε στη σοφίτα, όπου οΚαρλ μπορούσε να διακρίνει μια γυμνή λάμπα που φώτιζε αδύ-ναμα το χώρο, 25 βατ το πολύ.

Ανέβηκε από τη σκάλα και κοίταξε ολόγυρα ένα δωμάτιο πουξεχείλιζε από κορνιζαρισμένες φωτογραφίες, παλιά στρώματα και βουνά από μαύρες σακούλες σκουπιδιών, μέσα από τις οποίες ξε-πηδούσαν παλιά ρούχα.

Έστρεψε το φακό προς τους κεκλιμένους τοίχους, που καλύ-πτονταν από λινάτσα, και έπιασε τον εαυτό του να σκέφτεται πωςο χώρος αυτός πρέπει να αποτέλεσε πρώτης τάξεως λημέρι γιατους νεαρούς που είχαν μεγαλώσει εκεί.

«Ω Θεέ μου! Καρλ!» αναφώνησε ξαφνικά η Ρόζε από κάτω.Στεκόταν μπροστά στον καταψύκτη, με το καπάκι ανασηκω-

μένο και μια έκφραση αηδίας. Η καρδιά του Καρλ άρχισε να χτυ-πάει σαν ταμπούρλο.

«Τι σίχαμα είναι αυτό!» είπε εκείνη, στρέφοντας αλλού το πρό-σωπό της.

Εντάξει, σκέφτηκε ο Καρλ. Έτσι και είχε ανακαλύψει τον Άσαντ χωμένο εκεί μέσα, κάτι άλλο θα είχε πει.

Κατέβηκε και κοίταξε μέσα στον καταψύκτη. Εκεί υπήρχαν αρκετές διαφανείς πλαστικές σακούλες, μέσα στις οποίες βρίσκο-νταν ανθρώπινα έμβρυα. Μέτρησε οχτώ συνολικά. Οχτώ μικρέςζωές που δεν αντίκρισαν ποτέ τον κόσμο. Ο ίδιος δεν έβρισκε το θέαμα σιχαμερό. Η εικόνα που αντίκριζε προκαλούσε μέσα τουκάποια εντελώς διαφορετικά συναισθήματα.

ΕΝΟΧΗ 527

«Δε γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη εδώ, Ρόζε».Εκείνη έγνεψε αρνητικά κι έσφιξε τα χείλη της. Ήταν προφα-

νές πως είχε επηρεαστεί βαθιά.«Το αίμα που είδαμε εκεί έξω θα μπορούσε να έτρεξε από κά-

ποια από αυτές τις σακούλες. Ίσως να έπεσε μία από τα χέρια του καινούριου γιατρού, να τρύπησε και να έσταζε στις πλάκες. Έτσι θα μπορούσαν να εξηγηθούν και τα δακτυλικά αποτυπώματα».

Η Ρόζε έγνεψε και πάλι αρνητικά. «Όχι, το αίμα στην πόρταείναι φρέσκο, κι αυτά εδώ τα έμβρυα έχουν κοκαλώσει». Έδειξε με το χέρι προς το περιεχόμενο του καταψύκτη. «Βλέπεις εσύ κα-μιά τρύπα σε κάποια από τις σακούλες;»

Έξοχη παρατήρηση. Επί του παρόντος, ο Καρλ έμοιαζε να υστερεί σε σχέση μ’ εκείνη.

«Κοίτα, άκρη δεν πρόκειται να βγάλουμε χωρίς βοήθεια», της είπε. «Έτσι όπως το βλέπω εγώ, τρεις επιλογές υπάρχουν. Είτε ση-κωνόμαστε και φεύγουμε όσο προλαβαίνουμε ακόμα, είτε τηλε-φωνούμε στο τμήμα του Γκλόστρουπ και τους ενημερώνουμε για τις υποψίες μας, πράγμα που νομίζω πως θα ήταν και το καλύτε-ρο, είτε καλούμε ξανά το τηλέφωνο του Άσαντ στο γραφείο», πρό-σθεσε. «Ίσως να έχει επιστρέψει στο μεταξύ, δεν το ξέρουμε». Έγνεψε καταφατικά, σαν να επιχειρούσε να πείσει τον εαυτό του. «Μπορεί να φόρτισε, στο μεταξύ, και το κινητό του».

Έβγαλε το τηλέφωνό του. Η Ρόζε και πάλι διαφωνούσε. «Κα-λά, δε σου μυρίζει κάτι να καίγεται;» ρώτησε.

Ο Καρλ δε μύριζε κάτι. Στο μεταξύ, το ηχογραφημένο μήνυ-μα του Άσαντ ακουγόταν από τον τηλεφωνητή της σταθερής γραμ-μής.

«Κοίτα», είπε η Ρόζε. «Εκεί». Έδειξε προς το ταβάνι.Ο Καρλ έριξε μια ματιά προς τα πάνω, καθώς σχημάτιζε τον

αριθμό του κινητού του Άσαντ. Καπνός ήταν αυτό που έβλεπε εκεί ή απλώς σκόνες που χόρευαν στο λιγοστό φως;


Παρακολούθησε τα λικνιζόμενα οπίσθια της Ρόζε να εξαφα-νίζονται όπως ανέβαινε τη σκάλα, ενώ το μήνυμα της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας τον ενημέρωνε ότι ο συνδρομητής δεν ήτανδιαθέσιμος.

«Πράγματι, κάτι σιγοκαίει εδώ πάνω», του φώναξε από ψηλά η Ρόζε. «Όμως έρχεται από εκεί όπου είσαι εσύ».

Κατέβηκε τη σκάλα σε χρόνο μηδέν. «Η σοφίτα είναι μακρύ-τερη απ’ ό,τι ο χώρος εδώ κάτω. Πρέπει να υπάρχει κι άλλο δω-μάτιο πίσω», είπε, δείχνοντας προς τον τοίχο. «Κι αυτή τη στιγμή,βγαίνει καπνός από κάτι που καίγεται εκεί μέσα».

Ο Καρλ παρατήρησε αμέσως ότι ο τοίχος έμοιαζε να αποτε-λείται από δύο μεγάλες γυψοσανίδες.

Αν υπήρχε πράγματι κάποιο δωμάτιο πίσω από εκείνο τον τοί-χο, δεν μπορούσαν να μπουν από το σημείο όπου βρίσκονταν, σκέφτηκε, και τότε είδε τις πρώτες τούφες καπνού να ξεφεύγουναπό εκεί.

Η Ρόζε πετάχτηκε μπροστά και άρχισε να χτυπάει διερευνητι-κά τη γροθιά της πάνω στα διάφορα μέρη του τοίχου. «Άκου! Αυ-τό εδώ είναι μάλλον συμπαγές, όμως τούτο ακούγεται κούφιο», εί-πε ενθουσιασμένη. «Σαν να είναι φτιαγμένο από κάποιο μέταλλο. Κάπου εδώ υπάρχει μια συρόμενη πόρτα, Καρλ, είμαι σίγουρη».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά και κοίταξε τριγύρω. Εκτός κι αν η πόρτα άνοιγε με τηλεχειριστήριο, κάπου μέσα στο δωμάτιο πρέ-πει να υπήρχε κάτι για να την ανοίγει.

«Τι ψάχνουμε;» ρώτησε η Ρόζε.«Κάποιο διακόπτη, καλώδια, οτιδήποτε πάνω στον τοίχο που

να μοιάζει παράταιρο», απάντησε εκείνος, ενώ η ταραχή θέριευεμέσα του.

«Μήπως εκεί πέρα;» πρότεινε η Ρόζε, δείχνοντας τον τοίχο πά-νω από τον καταψύκτη.

Τα μάτια του Καρλ σάρωσαν την επιφάνεια, ώσπου εντόπισε

ΕΝΟΧΗ 529

αυτό που είχε δει εκείνη. Η Ρόζε είχε δίκιο. Υπήρχε μια γραμμή εκεί, μια ρωγμή που μάλλον φανέρωνε πως κάποιου είδους επι-σκευή είχε γίνει.

Με το βλέμμα του ακολούθησε τη διαδρομή της, καταλήγο-ντας σε ένα παλιό, μπρούντζινο εξάρτημα πάνω από τον καταψύ-κτη, το οποίο έμοιαζε σαν να ανήκε αρχικά σε κάποιο πλοίο ή σε κάποιο μεγάλο μηχάνημα.

Το ανασήκωσε από το καρφί απ’ όπου κρεμόταν και πίσω τουανακάλυψε ένα μικρό μεταλλικό πορτάκι, το οποίο και άνοιξε.

«Σκατά!» αναφώνησε αιφνιδιασμένος, καθώς ο καπνός που ξέ-φευγε ανάμεσα από τις γυψοσανίδες πύκνωνε. Αντί για κάποιο δια-κόπτη, ο χώρος πίσω από το πορτάκι φιλοξενούσε μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο με γράμματα και αριθμούς. Το να ανακαλύψουν το συνδυασμό που θα ενεργοποιούσε το μηχανισμό και θα άνοιγε τη συρόμενη πόρτα φάνταζε κάτι παραπάνω από απίθανο.

«Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν διάφορες πηγές έμπνευσης γιατους κωδικούς τους: τα ονόματα των παιδιών τους, τους αριθμούς μητρώου, τα γενέθλια των συζύγων, τυχερά νούμερα. Άντε τώρανα βγάλεις άκρη», είπε εκνευρισμένος ο Καρλ και βάλθηκε να κοι-τάζει τριγύρω, αναζητώντας κάτι με το οποίο θα μπορούσε να δο-κιμάσει να γκρεμίσει τον τοίχο.

Στο μεταξύ, η Ρόζε είχε προτιμήσει να στραφεί στη συστημα-τική λογική της.

«Ξεκινάμε με όσα μπορούμε να θυμηθούμε, Καρλ», είπε, πλη-σιάζοντας το πληκτρολόγιο.

«Δηλαδή, σχεδόν τίποτα, στην περίπτωσή μου. Ο τύπος ονο-μάζεται Κουρτ Βεντ και είναι ογδόντα οχτώ χρόνων. Αυτά μονά-χα θυμάμαι».

«Εντάξει, μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Κατάλαβα», του πέταξε εκείνη.Πληκτρολόγησε ορισμένα γράμματα: Κ-Ο-Μ-Μ-Α-Κ-Α-Θ-Α-Ρ-

Ο-Τ-Η-Τ-Α-Σ. Τίποτα. Σ-Κ-Ο-Π-Ο-Σ. Τίποτα.


Δοκίμασε χωρίς αποτέλεσμα διάφορα ονόματα και στοιχεία από τα αρχεία και τα αποκόμματα που μελετούσε σχετικά με τον Κουρτ Βεντ τις τελευταίες μέρες. Ακόμα και η ημερομηνία των γενεθλίων της γυναίκας του είχε αποτυπωθεί στη μνήμη της.

Τελικά, έκανε μια παύση για να σκεφτεί, την ώρα που η προ-σοχή του Καρλ μοιραζόταν ανάμεσα στον καπνό που έβγαινε πί-σω από τον τοίχο και στα φώτα των αυτοκινήτων που σάρωνανκάθε τόσο το κτίριο.

Ξαφνικά, η Ρόζε στράφηκε και τον κοίταξε με τέτοιον τρόπο, που του έδωσε να καταλάβει πως πίσω από την γκόθικ όψη της είχε αρχίσει να παίρνει μορφή μια ιδέα που φάνταζε τόσο λογι-κή, όσο και πιθανή.

Ο Καρλ παρακολούθησε τα δάχτυλά της καθώς σχημάτιζαν ένα όνομα:

Χ-Ε-Ρ-Μ-Α-Ν-Σ-Ε-Ν. Αμέσως ακούστηκε ένα κλικ. Τα δύο κομμάτια του τοίχου πα-

ραμέρισαν, αποκαλύπτοντας ένα μυστικό δωμάτιο το οποίο είχεκατακλυστεί από καπνό, που τώρα απλώθηκε ορμητικά προς το μέρος τους. Την ίδια στιγμή, η απότομη εισροή οξυγόνου έστει-λε μια πελώρια φλόγα να πεταχτεί ψηλά.

«Γαμώτο!» αναφώνησε ο Καρλ. Βούτηξε το φακό από το χέρι της Ρόζε και χώθηκε στο δωμάτιο.

Εκεί εντόπισε έναν ακόμα καταψύκτη, καθώς και ράφια πουέμοιαζαν να φιλοξενούν κάποιο αρχείο. Όμως το ακίνητο κορμίπου κειτόταν στο πάτωμα ήταν αυτό πάνω στο οποίο εστίασε το βλέμμα και όλες τις αισθήσεις του.

Η φωτιά έγλειφε τα μπατζάκια του Άσαντ. Ο Καρλ τον έσυρεέξω, ενώ ταυτόχρονα φώναζε στη Ρόζε να ρίξει το παλτό της πά-νω στο συνάδελφό τους, για να σβήσει τις φλόγες.

«Ω Θεέ μου, Θεέ μου, Θεέ μου, μετά βίας αναπνέει», τραύλιζε η Ρόζε ταραγμένη, ενώ ο Καρλ έριξε μια ματιά προς το δωμάτιο

ΕΝΟΧΗ 531

και διαπίστωσε πως η φωτιά είχε εξαπλωθεί τόσο πολύ, ώστε κά-θε σκέψη να περισώσει οτιδήποτε από εκεί μέσα ήταν άσκοπη.

Το τελευταίο πράγμα που παρατήρησε προτού απομακρύνουν τον Άσαντ, ήταν οι λέξεις που είχαν γραφτεί με αίμα σχεδόν σεκάθε διαθέσιμη επιφάνεια εκείνου του περιορισμένου χώρου: Ο ΑΣΑΝΤ ΗΤΑΝ ΕΔΩ! Κι ύστερα, στο πάτωμα δίπλα στον καταψύ-κτη, τα λιωμένα απομεινάρια ενός αναπτήρα ο οποίος έμοιαζε εντυπωσιακά μ’ εκείνον που είχε αφήσει ο Καρλ πάνω στο γρα-φείο του, λίγες μόλις ώρες νωρίτερα.

Πρώτο έφτασε το ασθενοφόρο, και το πλήρωμά του ανέλαβε ναφροντίσει τον Άσαντ. Τον έβαλαν σε ένα φορείο και του τοποθέ-τησαν μια μάσκα οξυγόνου, η οποία διοχέτευε και πάλι ζωή στους πνεύμονές του.

Η Ρόζε είχε βουβαθεί. Κρίνοντας από την όψη της, ήταν πιθα-νό να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή.

«Θα γίνει καλά, ναι;» ρώτησε ο Καρλ τους διασώστες, ενώ πά-λευε να ανακόψει το χείμαρρο των συναισθημάτων που ξεσπού-σαν μέσα του, συναισθήματα τα οποία του ήταν σχεδόν άγνωσταμέχρι τότε. Τρεμόπαιξε τα βλέφαρα, σε μια αδύναμη προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυά του, όμως εκείνα κύλησαν τελικά. «Έλα, ρε Άσαντ. Μην τα παρατάς, φίλε!»

«Ζει ακόμα», απάντησε ένας από το πλήρωμα του ασθενοφό-ρου. «Όμως τα περιστατικά εισπνοής καπνού, όπως αυτό, συχνά αποδεικνύονται μοιραία. Ενδεχομένως να έχουν προκληθεί βλά-βες από τη θερμότητα, εγκαύματα στο αναπνευστικό σύστημα, δηλητηρίαση. Καλό θα ήταν να είστε προετοιμασμένοι για το χει-ρότερο. Αλλά και το χτύπημα στην πίσω πλευρά του κεφαλιού δεν είναι αστεία υπόθεση. Μπορεί να έχει υποστεί κάταγμα στο κρα-νίο και εσωτερική αιμορραγία. Τον ξέρετε καλά;»


Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Η κατάσταση ήταν επώδυνη για τον ίδιο, όμως το πώς αισθανόταν δε συγκρινόταν με το πόσο βα-ριά το είχε πάρει η Ρόζε.

«Ελπίδα πάντοτε υπάρχει», συνέχισε ο άντρας που τους εξη-γούσε, την ώρα που οι πυροσβέστες φώναζαν οδηγίες ο ένας στον άλλο ξετυλίγοντας τις μάνικες.

Ο Καρλ πέρασε το μπράτσο του γύρω από τους ώμους της Ρό-ζε και ένιωσε το τρέμουλό της.

«Όλα θα πάνε καλά, Ρόζε. Θα τα καταφέρει, είμαι σίγουρος», της είπε, αν και συνειδητοποιούσε πόσο ανούσια ακούγονταν ταλόγια του.

Μόλις έφτασε ο γιατρός, λίγες στιγμές αργότερα, έσκισε αμέ-σως το πουκάμισο του Άσαντ, προκειμένου να σχηματίσει μια πρώτη εικόνα για τους σφυγμούς και την αναπνοή του, όμως κά-τι υπήρχε εκεί που τον εμπόδιζε. Έσκισε το ύφασμα λίγο ακόμα,οπότε έβγαλε κάτι χαρτιά που ήταν χωμένα μέσα από τα ρούχατου Άσαντ και τα πέταξε στο έδαφος.

Ο Καρλ τα μάζεψε από κάτω.Τα χαρτιά ήταν μοιρασμένα σε δύο δέσμες. Η μία αποτελού-

νταν από κάποιες σελίδες πιασμένες με συρραπτικό. Στην μπρο-στινή έγραφε: ΣΚΟΠΟΣ - ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΜΕΛΩΝ.

Η δεύτερη δέσμη ήταν μέσα σε ένα λεπτό ντοσιέ: ΦΑΚΕΛΟΣΑΡ. 64.


Η ΩΡΑ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΠΕΝΤΕ και είκοσι πέντε, και η Νέτε είχε πλέξει ήδη πάμπολλες σειρές.

Κάτω από τα ορθάνοιχτα παράθυρα περνούσαν κάθε λογής

ΕΝΟΧΗ 533

άνθρωποι, και μάλιστα κάποιοι κοντοστέκονταν για μια στιγμή μπροστά στο κτίριο. Όμως ο Κουρτ Βεντ εξακολουθούσε να εί-ναι άφαντος.

Η Νέτε προσπάθησε να θυμηθεί την τελευταία επικοινωνία που είχε μαζί του. Τη στιγμή που κατέβασε το ακουστικό του τη-λεφώνου, είχε μείνει με την εντύπωση ότι εκείνος είχε πέσει στην παγίδα της. Κι όμως, αποδεικνυόταν πως λάθος είχε καταλάβει.Ή μήπως όχι;

Ίσως ο Βεντ να στεκόταν εκεί κάτω, πίσω από τα δέντρα, πα-ρακολουθώντας το κτίριο. Μήπως είχε δει τον Φιλίπ Νέρβιγ να μπαίνει, αλλά να μην ξαναβγαίνει; Αυτό είχε συμβεί;

Έτριψε τον αυχένα της προβληματισμένη. Χωρίς τον Κουρτ Βεντ, θρίαμβος δε θα μπορούσε να υπάρξει, ούτε γαλήνη, και τώ-ρα ένιωθε την ένταση που συσσωρευόταν μέσα της να ξεσπάει σε πονοκέφαλο. Αν δεν έπαιρνε τα φάρμακά της αμέσως, θα την έπια-νε ημικρανία, και τώρα δεν είχε ούτε το χρόνο ούτε τη δύναμη να την αντιμετωπίσει. Εκείνη τη στιγμή, ήταν ανάγκη περισσότερο από ποτέ να σκέφτεται καθαρά και να βρίσκεται σε εγρήγορση.

Πήγε στο μπάνιο, ενώ το κεφάλι της είχε αρχίσει ήδη να πο-νάει άσχημα, πήρε το κουτί με τα χάπια της από το ντουλαπάκιτου φαρμακείου και συνειδητοποίησε πως απέμενε μονάχα ένα.

Δεν πειράζει, έχω κι άλλο κουτί στο ντουλάπι με τα τραπεζο-μάντιλα, σκέφτηκε. Επέστρεψε στο διάδρομο και κοίταξε προςτο βάθος, την κλειστή πόρτα της τραπεζαρίας. Αναγκαστικά θαέπρεπε να ξαναπάει εκεί, για να αντικρίσει και πάλι τα ασημένια μαχαιροπίρουνα, την κανάτα, τα κρυστάλλινα ποτήρια και τα πτώματα που έτρωγαν τώρα το τελευταίο τους δείπνο.

Αποφασισμένη, άνοιξε την πόρτα του αεροστεγούς δωματίουόσο πιο γρήγορα μπορούσε και την έκλεισε πίσω της εξίσου γρή-γορα. Ήδη η ατμόσφαιρα ήταν δύσοσμη, κυρίως εξαιτίας του Φι-λίπ Νέρβιγ.


Κοίταξε με δυσφορία το πτώμα του. Την περίμενε δύσκολη δουλειά με αυτόν, όταν θα έφτανε η ώρα να ετοιμαστούν τα πτώ-ματα. Ίσως όλοι τους να τη δυσκόλευαν, σκέφτηκε, καθώς έβρι-σκε το κουτί με τα χάπια.

Κάθισε στην κεφαλή του τραπεζιού και παρατήρησε τα θύμα-τά της, το ένα μετά το άλλο.

Εκτός από τον Τάγκε, ο οποίος εξακολουθούσε να κείτεται στο πάτωμα σαν θαλάσσιος ελέφαντας που είχε εξοκείλει, οι υπόλοι-ποι ήταν ωραία καθισμένοι στη σειρά. Η Ρίτα, ο Βίγκο και ο Φι-λίπ.

Έβαλε νερό σε ένα ποτήρι για να πιει, έφερε τρία χάπια στοστόμα της, κι ας ήξερε πως δύο θα ήταν αρκετά, κι ύστερα ύψω-σε το ποτήρι προς τα θολά μάτια και τα κρεμασμένα κεφάλια.

«Εις υγείαν, κυρίες και κύριοι», είπε και κατάπιε τα χάπια.Γέλασε πνιχτά με την πρόποση που έκανε και σκέφτηκε πόση

φορμόλη θα έριχνε σύντομα στα λαρύγγια των βουβών καλεσμέ-νων της. Έτσι, θα περιοριζόταν αρκετά η αποσύνθεσή τους.

«Λίγη υπομονή, παρακαλώ. Σύντομα θα πιείτε κι εσείς. Άσε που σε λίγο θα έχετε και παρέα. Κάποιοι από εσάς τη γνωρίζετεήδη. Γκίτε Τσαρλς ονομάζεται. Καλά ακούσατε. Εκείνη η απαί-σια ξανθιά γυναίκα που έκανε τη ζωή κόλαση σε ορισμένες απόεμάς, σ’ εκείνο το καταραμένο νησί. Παλιά, ήταν πολύ καθωσπρέ-πει, οπότε δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε ότι διατήρησε κά-ποια ποιότητα. Δε θέλουμε να μας ρίξει το επίπεδο, έτσι δεν είναι;»

Γέλασε με την καρδιά της, ώσπου ο πονοκέφαλος της έδωσενα καταλάβει πως έφτανε τόσο. Ύστερα σηκώθηκε, έκανε μια μι-κρή υπόκλιση στους καλεσμένους της και βγήκε γρήγορα έξω.

Δεν ήθελε να αφήσει την Γκίτε Τσαρλς να περιμένει.

ΕΝΟΧΗ 535

Μετά το πρωινό, η Ρίτα Νίλσεν την πήρε κατά μέρος. «Άκουσε, Νέτε. Μόλις σε βαρεθεί η Γκίτε, θα σε παρατήσει, και τότε θα αρ-χίσουν τα πραγματικά προβλήματά σου. Είδες τι έπαθα εγώ».

Άπλωσε το μπράτσο της κι έδειξε στη Νέτε τα τρυπήματα απότις βελόνες. Πέντε συνολικά, μέτρησε η Νέτε. Τέσσερα περισσό-τερα απ’ όσα είχε η ίδια.

«Η ζωή μου είναι εφιάλτης εδώ πέρα, τώρα πια», συνέχισε ηΡίτα, κοιτάζοντας ανήσυχη γύρω της. «Εκείνες οι άτιμες που μαςφυλάνε, όλη την ώρα μού λένε να το βουλώσω και με πλακώνουν στις σφαλιάρες έτσι και ξεχαστώ. Με βάζουν να καθαρίζω τις του-αλέτες, να πλένω τα πανιά που χρησιμοποιούν στις μέρες τους οικοπέλες, να αδειάζω τα αποφάγια της κουζίνας. Τις χειρότερεςδουλειές με βάζουν να κάνω, μαζί με τις πιο ηλίθιες εδώ πέρα, όλη μέρα. Στιγμή δε με αφήνουν σε ησυχία. “Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις το άλλο” και “Σ’ το είπαμε ήδη μία φορά”. Είναι λεςκαι με έχουν βάλει στο στόχαστρο τώρα πια. Και γι’ αυτό φταίειη Γκίτε. Εδώ δες».

Η Ρίτα τής γύρισε την πλάτη, χαλάρωσε τις τιράντες της φόρ-μας της και την κατέβασε μέχρι κάτω, αποκαλύπτοντας αμέτρη-τες μελανιές στην πίσω πλευρά των μηρών της, ακριβώς κάτω από τους γλουτούς. «Δε φαντάζομαι να νομίζεις πως αυτές εδώ βγήκαν από μόνες τους;»

Στράφηκε ξανά προς τη Νέτε, με το δείκτη τεντωμένο. «Καιτο ξέρω πως την επόμενη φορά που θα περάσει από εδώ ο γιατρός, θα τον πείσουν να με στειρώσει. Γι’ αυτό πρέπει να την κάνω τώ-ρα αμέσως, κι εσύ θα έρθεις μαζί μου, ακούς; Σε χρειάζομαι».

Η Νέτε έγνεψε καταφατικά. Οι απειλές της Γκίτε Τσαρλς νατη δηλητηριάσει με στρύχνο κάπως παλεύονταν, όμως η συμπε-ριφορά της απέναντι στις άλλες κοπέλες ήταν άλλη υπόθεση. Την εξόργιζε ο τρόπος που έσκαγε στα γέλια όποτε περιέγραφε το πώς τους φερόταν, ανάλογα με τα κέφια της, προτείνοντας για στεί-


ρωση όποια ήθελε, όσο πρόθυμη κι αν ήταν εκείνη να την ευχα-ριστήσει.

Οπότε και η Νέτε είχε καταλήξει να φοβάται την κυκλοθυμι-κή Γκίτε.

«Και πώς θα διασχίσουμε το θαλάσσιο πέρασμα;» ρώτησε ηΝέτε.

«Άφησέ το πάνω μου αυτό».«Εμένα, τότε, τι με χρειάζεσαι;»«Για να εξασφαλίσουμε χρήματα».«Χρήματα; Πώς;»«Θα κλέψεις τις οικονομίες της Γκίτε. Τον καιρό που είχε εμέ-

να για σκυλάκι της, καυχιόταν πως είχε μαζέψει κάμποσα. Ξέρωπού τα φυλάει».

«Πού;»«Στο δωμάτιό της, χαζούλα».«Και γιατί δεν πας να τα πάρεις μόνη σου;»Η Ρίτα χαμογέλασε κι έδειξε τη φόρμα της. «Νομίζεις πως

αφήνουν εμάς που φοράμε φόρμες να κυκλοφορούμε ελεύθερα στους διαδρόμους του κτιρίου;» Το πρόσωπό της σοβάρεψε ξα-νά. «Πρέπει να γίνει μέρα, την ώρα που η Γκίτε θα γκαζώνει εμάς εκεί έξω. Ξέρεις πού φυλάει το κλειδί της. Μόνη σου το εί-πες».

«Τι, θες να το κάνω μέρα μεσημέρι; Δε γίνεται αυτό».Η Ρίτα έσφιξε τη γροθιά της και την πίεσε με δύναμη πάνω

στο πιγούνι της Νέτε. Το πρόσωπό της είχε ασπρίσει, οι μύες στα μάγουλά της ήταν σφιγμένοι.

«Γίνεται, και θα το κάνεις, αν δε θες να έχεις χειρότερα τρεχά-ματα, συνεννοηθήκαμε; Κι όχι μόνο γίνεται, αλλά θα το κάνεις αυτή τη στιγμή. Μπορούμε να το σκάσουμε απόψε».

ΕΝΟΧΗ 537

Το δωμάτιο της Γκίτε βρισκόταν πάνω από το δωμάτιο ραπτικής. Η Νέτε πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πρωινού με σταγόνες ιδρώτα στο πάνω χείλος της, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαι-ρία να ξεγλιστρήσει απαρατήρητη και να λείψει για μερικά λε-πτά. Όμως η ευκαιρία δεν έλεγε να παρουσιαστεί. Η δουλειά ήταν εύκολη εκείνη τη μέρα, και η φύλακας καθόταν ήσυχα στο παρά-θυρο με το κέντημά της. Γενικά, επικρατούσε μια ασυνήθιστη ηρεμία στο χώρο. Μια μέρα χωρίς φασαρίες και χωρίς θελήματαπου έπρεπε να γίνουν.

Η Νέτε κοίταξε τριγύρω. Έπρεπε να προκληθεί αναστάτωση. Το ερώτημα ήταν πού και πώς.

Και τότε, της ήρθε μια ιδέα.Μπροστά της κάθονταν δύο κοπέλες οι οποίες, πριν τις στεί-

λουν εδώ, ήταν πόρνες, έκαναν πιάτσα στην παλιά συνοικία του Πίσερενεν, στο κέντρο της Κοπεγχάγης. Ήταν γνωστές ως Μπέ-τι και Μπέτι, λόγω του ότι όλη την ώρα μιλούσαν για την ΜπέτιΝτέιβις και την Μπέτι Γκρέιμπλ, τις οποίες θαύμαζαν κι έκανανό,τι μπορούσαν για να τους μοιάσουν. Η Νέτε δεν είχε ιδέα ποιες ήταν αυτές οι δύο πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ, καθώς ποτέστη ζωή της δεν είχε πάει στον κινηματογράφο, ενώ η ασταμάτη-τη φλυαρία των δύο Μπέτι είχε αρχίσει από καιρό να της δίνει στα νεύρα.

Επίσης, υπήρχε μια τρίτη ιερόδουλη, η Πία από το Όρχους,η οποία καθόταν πίσω από τη Νέτε, με το υφαντό της. Η Πία ήταν λιγότερο ομιλητική απ’ ό,τι οι περισσότερες κοπέλες, ίσως επει-δή ήταν κάπως αργόστροφη, ανήκε στην παλιότερη γενιά των ιε-ρόδουλων και είχε χρόνια στο κουρμπέτι – τόσα που είχε κάνεισχεδόν ό,τι ήταν δυνατό να κάνει σε έναν άντρα. Μαζί με την Μπέ-τι και την Μπέτι είχαν ένα σωρό ιστορίες να ανταλλάξουν γύρω από το επάγγελμά τους, όμως σπάνιζαν οι ευκαιρίες, καθώς έπρε-πε να περιμένουν ώστε να μην είναι εκεί κοντά η γυναίκα που τις


πρόσεχε. Οι ιστορίες αυτές αφορούσαν τις αρρώστιες του επαγ-γέλματος, το πόσο χρέωναν για τις διάφορες υπηρεσίες, τους βρό-μικους άντρες και το πόσο αποτελεσματική ήταν μια καλοζυγι-σμένη κλοτσιά στους όρχεις, όταν έπρεπε να πείσουν κάποιον απρόθυμο πελάτη να σκάσει το παραδάκι.

Η Νέτε έριξε μια ματιά πίσω της. Η κοπέλα από το Όρχους ανασήκωσε το κεφάλι και της χαμογέλασε. Είχε τρεις εγκυμοσύνες στο παρελθόν της, και όλα τα παιδιά της τα είχαν πάρει οι Αρχές με το ζόρι για να τα δώσουν για υιοθεσία αμέσως μόλις γεννήθη-καν. Το ιστορικό της οδηγούσε στο συμπέρασμα πως, κατά πάσα πιθανότητα, σύντομα θα έπαιρνε το δρόμο για να στειρωθεί στο νοσοκομείο του Κορσέρ. Η Νέτε ήξερε πολύ καλά τι συνέβαινε εκεί, καθώς οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν ανάμεσα στις τροφίμους. Κατόπιν αιτήματος των αρμόδιων γιατρών από τα διάφορα άσυλα, το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας έστελνε πολλές κοπέλες για στείρωση, χωρίς εκείνες να το γνωρίζουν. Ήταν μια ωρολογιακή βόμβα που τις απειλούσε μονίμως και ήταν πιθανό να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Όλες τους το ήξεραν, συμπεριλαμβανομένης και της Πία από το Όρχους. Για το λόγο αυτό, δε μιλούσε πολύ καιπροτιμούσε να ονειροπολεί. Όλες στο νησί είχαν κάποια όνειρα,που τα περισσότερα σχετίζονταν με οικογένεια και παιδιά.

Η Πία και η Νέτε δεν αποτελούσαν εξαίρεση.Η Νέτε στράφηκε προς το μέρος της και έφερε την παλάμη

στο στόμα της, καθώς ψιθύριζε: «Λυπάμαι που σου το λέω, όμωςη Μπέτι και η Μπέτι λένε διάφορα. Τις άκουσα να λένε στη φύ-λακα πως τους είπες ότι μπορούσες να βγάλεις εκατό κορόνες σεένα πρωινό παίρνοντας τσιμπούκια και πως αυτό σκόπευες να ξα-νακάνεις έτσι και σε άφηναν να φύγεις κάποια στιγμή. Απλώς, σ’το λέω για να ξέρεις. Μου φαίνεται πως η Γκίτε Τσαρλς κάτι έχειακούσει ήδη. Λυπάμαι πάρα πολύ που το μαθαίνεις από εμένα,όμως έτσι είναι».

ΕΝΟΧΗ 539

Ο ήχος του αργαλειού σταμάτησε, και η Πία έφερε τις παλά-μες πάνω στα γόνατά της. Χρειαζόταν να κάνει παύση για να χω-νέψει αυτό που της είχε πει η Νέτε. Να αντιληφθεί τις συνέπειες,να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της προδοσίας της Μπέτι και της Μπέτι.

«Έλεγαν, επίσης, πως σκοπεύεις να καρφώσεις ένα ψαλίδι στην Γκίτε Τσαρλς», ψιθύρισε η Νέτε. «Αλήθεια είναι;»

Και τότε, κάτι έσπασε μέσα στην άλλη, και λίγα δευτερόλεπτααργότερα πετάχτηκε όρθια και τους έδωσε να καταλάβουν πόσο ζόρικη αντίπαλος μπορούσε να αποδειχτεί μια γυναίκα που έκα-νε πεζοδρόμιο στο Όρχους.

Η Νέτε αποτραβήχτηκε και βγήκε από το δωμάτιο την ώραπου η φύλακας καλούσε σε βοήθεια και η φασαρία που είχε ξεκι-νήσει από τις τρεις κοπέλες εξαπλωνόταν και στις υπόλοιπες.

Από την κουζίνα και τις αποθήκες έβγαιναν τρέχοντας φύλα-κες, ενώ κάποια χτύπησε το καμπανάκι που κρεμόταν έξω από τογραφείο της προϊσταμένης.

Μέσα σε ελάχιστες στιγμές, μία κατά τα άλλα ήσυχη μέρα κα-τακλύστηκε από ουρλιαχτά και φωνές, ενώ παντού αντηχούσαν λέξεις τις οποίες οι καθωσπρέπει κοπέλες δε θα έπρεπε ποτέ τουςνα ξεστομίσουν.

Η Νέτε βρέθηκε στη σκάλα κι από εκεί στο δωμάτιο της Γκί-τε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, εντοπίζοντας το κλειδί στο ανώφλι της πόρτας.

Δεν είχε μπει άλλοτε εκεί, όμως τώρα έβλεπε πόσο προσεγμέ-νος ήταν ο χώρος, με τους όμορφους πίνακες στους τοίχους και το προσεκτικά στρωμένο κρεβάτι.

Η Γκίτε είχε ελάχιστα πράγματα σε μια μικρή συρταριέρα, κα-θώς κι ένα ζευγάρι γερά παπούτσια περιπάτου, τα οποία η Νέτε δεν την είχε δει ποτέ να φο ράει.

Μέσα στα παπούτσια βρήκε σχεδόν πεντακόσιες κορόνες, κα-


θώς κι ένα δαχτυλίδι με μια αφιέρωση χαραγμένη: Ο Άλιστερ Τσαρλς στην Ολίνε Γένσεν, Θόρσχαβν, 7 Αυγούστου 1929.

Άφησε το δαχτυλίδι στη θέση του.

Εκείνο το βράδυ, τόσο το κελί τιμωρίας στο υπόγειο όσο κι εκεί-νο στον πάνω όροφο φιλοξενούσαν τις κοπέλες που είχαν πιαστείστα χέρια στο δωμάτιο ραπτικής.

Ήταν μία από εκείνες τις μέρες όπου δεν ακούστηκε λέξη την ώρα του βραδινού φαγητού. Καμία από τις κοπέλες δεν είχε διά-θεση να στρέψει τα βλέμματα πάνω της, από τη στιγμή που αρκε-τές από τις φύλακες έφεραν ακόμα σημάδια και μελανιές από τον καβγά που είχε ξεσπάσει. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη.

Η Ρίτα κοίταξε επίμονα τη Νέτε και κούνησε το κεφάλι. Η πρόκληση μιας τέτοιας αναστάτωσης δεν ήταν αυτό που είχε κα-τά νου.

Σήκωσε και τα δέκα δάχτυλα στον αέρα κι ύστερα δύο μόνα τους. Αυτό σήμαινε πως θα δραπέτευαν τα μεσάνυχτα, αν και η Νέτε δεν είχε ιδέα πώς στην ευχή θα κατάφερναν να ξεφύγουν από εκεί πέρα.

Πάντως, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να μαντέψει πως η Ρίτα θα έβαζε φωτιά στο κρεβάτι της συγκατοίκου της. Εν-νοείται πως τα σπίρτα ήταν ένα αντικείμενο το οποίο το προσω-πικό φρόντιζε πολύ να μην πέσει στα χέρια των τροφίμων, όμωςη Ρίτα ήταν διαόλου κάλτσα και το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα σπίρτο κι ένα τόσο δα κομματάκι από την τραχιά επιφάνεια ενόςσπιρτόκουτου, τα οποία και έκλεψε από την κουζίνα. Αυτά τα δύοαντικείμενα πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της μέρας κρυμμέναστο στήθος της, περιμένοντας την ώρα που θα χρησιμοποιούνταν, την ώρα που η πανηλίθια συγκάτοικος θα κοιμόταν.

Αυτή η συγκάτοικος ήταν που σήμανε συναγερμό, όταν ξύπνη-

ΕΝΟΧΗ 541

σε και είδε την κουβέρτα της να καίγεται και το δωμάτιο να έχειγεμίσει καπνούς. Φύλακες και τρόφιμοι πετάχτηκαν από τα κρε-βάτια τους στη στιγμή, γιατί ανάλογα περιστατικά είχαν συμβείκαι παλιότερα. Οι στάβλοι είχαν πιάσει φωτιά σε αρκετές περι-πτώσεις, ενώ πριν από κάμποσα χρόνια ολόκληρο το άσυλο είχε παραδοθεί στις φλόγες. Ο φαροφύλακας και ο βοηθός του έσπευ-σαν να βοηθήσουν κι αυτοί, με τα πουκάμισα να κρέμονται καιτα παντελόνια να τους πέφτουν στους γοφούς, καθώς οργάνωναντις αντλίες και τους κουβάδες κι έδιναν οδηγίες στις κοπέλες που κουβαλούσαν το νερό.

Η Ρίτα και η Νέτε συναντήθηκαν πίσω από το παρτέρι με τα βότανα και κοίταξαν προς τα πίσω τη φωτιά, που έκανε το φεγγί-τη στο δωμάτιο της Ρίτα να τιναχτεί ξαφνικά στον αέρα με κρότο, στέλνοντας μια στήλη καπνού στον ανέφελο, νυχτερινό ου ρανό.

Δε θα περνούσε πολλή ώρα μέχρι να πέσουν οι υποψίες στηΡίτα και να ξεκινήσει έρευνα, οπότε τα περιθώρια ήταν στενά.

Όπως είχε μαντέψει η Νέτε, τις περίμεναν κάποιοι βαρκάρη-δες κάτω από τη λάμψη της λάμπας παραφίνης που έκαιγε στο Ησυχαστήριο. Αυτό που δεν περίμενε ήταν πως ο Βίγκο θα βρι-σκόταν ανάμεσά τους και ότι δε θα κατόρθωνε να την αναγνω-ρίσει.

Την έκοψε από πάνω μέχρι κάτω με το ίδιο λάγνο βλέμμα που είχε τότε που τον είδε η Νέτε μαζί με ένα φίλο του να παρακολου-θούν έναν τρίτο άντρα να παίρνει από πίσω τη Ρίτα. Ήταν ένα βλέμ-μα που μια γυναίκα ενδεχομένως να ήθελε από τον εραστή της, όχι όμως από έναν ξένο, κι αυτό ακριβώς ήταν πλέον ο Βίγκο.

Μόλις του είπε πως ήταν η κοπέλα από το πανηγύρι, εκείνοςδεν μπορούσε καν να θυμηθεί το περιστατικό. Γέλασε και απά-ντησε πως αφού είχαν κυλιστεί ήδη μία φορά στα άχυρα, θα μπο-ρούσαν να το ξανακάνουν.

Η Νέτε ένιωσε την καρδιά της να σκίζεται στα δύο.


Ένας άλλος βαρκάρης είχε μετρήσει τα χρήματα και τώρα αποφαινόταν πως δεν ήταν αρκετά. Οι κοπέλες έπρεπε να ξαπλώ-σουν στο τραπέζι και να ανοίξουν τα πόδια τους για να καλύψουντη διαφορά.

Προφανώς, αυτό δεν ήταν μέρος της συμφωνίας. Η Ρίτα άρ-χισε να κάνει φασαρία, φωνάζοντας θυμωμένη. Κι αυτό, σύντο-μα, αποδείχτηκε λάθος απόφαση.

«Αφού είσαι έτσι, να μείνεις εδώ πέρα», είπε ο άντρας κι ύστε-ρα τη χαστούκισε στο πρόσωπο. «Στα τσακίδια».

Η Νέτε έριξε μια ματιά στον Βίγκο, ελπίζοντας πως θα δια-μαρτυρόταν, όμως εκείνος παρέμεινε απαθής. Της είπε πως δενέκανε αυτός κουμάντο και δεν είχε κανένα πρόβλημα να ακολου-θεί τις οδηγίες των άλλων.

Η Ρίτα άλλαξε γνώμη. Ανασήκωσε το φόρεμά της, όμως οι άντρες δεν ενδιαφέρονταν πια. Ποιος ο λόγος να ασχοληθούν μεένα θρασύ τσουλάκι, που άλλωστε το είχαν πηδήξει αμέτρητες φορές, τη στιγμή που μπορούσαν να γλεντήσουν μια καινούριακοπέλα; Έτσι ακριβώς το έθεσαν.

«Έλα, Νέτε, πάμε να φύγουμε. Δώστε μας πίσω τα λεφτά μας», είπε αυστηρά η Ρίτα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει τουςάντρες να γελάσουν ακόμα πιο δυνατά, όπως μοιράζονταν τα χρή-ματα.

Η Νέτε είχε φρίξει. Η Γκίτε Τσαρλς θα καταλάβαινε πως εκεί-νη τής είχε κλέψει τις οικονομίες της. Πώς θα μπορούσε να επι-στρέψει στο άσυλο απόψε; Θα ήταν εφιάλτης.

«Μ-μπορείτε να το κάνετε μαζί μου», τραύλισε, σκαρφαλώνο-ντας στο τραπέζι, ενώ οι άντρες έβγαζαν σηκωτή τη Ρίτα από τοκαλύβι.

Άκουσε τη Ρίτα να βλαστημάει απέξω, όμως ύστερα επικρά-τησε σιωπή, εκτός από τα βογκητά του αγνώστου που καρφωνό-ταν μέσα της.

ΕΝΟΧΗ 543

Μόλις τελείωσε αυτός και ήταν η σειρά του Βίγκο, η Νέτε σκέ-φτηκε πως δε θα κατάφερνε να κλάψει ποτέ ξανά και πως η ζωή είχε πετάξει μέσα από τα χέρια της, οριστικά και αμετάκλητα. Ποτέ της δεν είχε φανταστεί πως θα ήταν δυνατό να φερθεί κά-ποιος τόσο άτιμα, με τέτοια μοχθηρία.

Και όση ώρα ο Βίγκο μπαινόβγαινε μέσα της, τα μάτια της πλανιούνταν στο μικρό δωμάτιο, σαν να αποχαιρετούσαν όχι μο-νάχα το Σπρόγκε, αλλά και τον παλιό της εαυτό.

Τη στιγμή που το κορμί του Βίγκο σφίχτηκε, πλησιάζοντας στην κορύφωση, και ο φίλος του χαμογελούσε πονηρά στη γωνία, η πόρτα άνοιξε διάπλατα και η Νέτε βρέθηκε αντιμέτωπη με τοδείκτη της Ρίτα που ήταν στραμμένος πάνω της και το διαπερα-στικό βλέμμα της Γκίτε Τσαρλς.

Οι άντρες εξαφανίστηκαν στη στιγμή, αφήνοντας τη Νέτε εκεί, λες και ήταν βιδωμένη στο τραπέζι, με τα γεννητικά της όργανασε κοινή θέα.

Από εκείνη τη στιγμή, το μίσος της Νέτε για τις δύο γυναίκες,καθώς και για τον Βίγκο, ο οποίος έλεγε πως ήταν άντρας, όμωςστην πραγματικότητα ήταν χειρότερος κι από γουρούνι, δε γνώ-ριζε όρια.


ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ μπροστά στην εκκλησία του Μπρόντ-μπιοστερ, ο Κουρτ Βεντ αιφνιδιάστηκε βλέποντας τόση κίνηση εκεί, καθώς ένα πλήθος ανθρώπων είχε συγκεντρωθεί μέσα στοκρύο και παρακολουθούσε με περιέργεια.

Ένα ρίγος διέτρεξε τη σπονδυλική του στήλη μόλις συνειδη-τοποίησε ότι ο κόσμος στεκόταν έξω από το σπίτι του. Μπλε φά-


ροι αναβόσβηναν, φωνές ακούγονταν, παράλληλα με το βουητόαπό τις πυροσβεστικές αντλίες. Πραγματικός εφιάλτης.

«Είμαι ο ιδιοκτήτης. Τι συνέβη εδώ;» ρώτησε αγριεμένα, μετους μηχανισμούς του άμυνας έτοιμους να αντιδράσουν.

«Ρωτήστε την Αστυνομία. Εδώ ήταν πριν από μερικά λεπτά», του φώναξε ένας πυροσβέστης, καθώς κατέβρεχε τα τελευταία αποκαΐδια στο εσωτερικό του βοηθητικού κτιρίου. «Να δεις πώςτον έλεγαν τον αστυνόμο που ήταν εδώ πέρα... Μήπως θυμάσαι;»στράφηκε σε ένα συνάδελφό του που είχε βαλθεί να μαζεύει τις μάνικες.

«Μερκ, νομίζω», είπε εκείνος. Κούνησε το κεφάλι, δεν ήταν σί-γουρος, όμως η απάντηση αυτή αρκούσε.

Ο Κουρτ δε χρειαζόταν να ακούσει τίποτε άλλο. Καθόλου κα-λή εξέλιξη.

«Σταθήκατε τυχερός, κύριε, ειλικρινά», συνέχισε ο δεύτερος πυροσβέστης. «Λίγα λεπτά ακόμα και το κτίριο θα καταστρεφό-ταν από τη φωτιά, και κατά πάσα πιθανότητα θα έπαιρνε μαζί του κι εκείνο το κτίσμα με την αχυροσκεπή, στην απέναντι πλευ-ρά του Τβέαργκεδεν. Δυστυχώς, εντοπίστηκε ένας βαριά τραυμα-τίας εκεί μέσα. Με τσιγγάνο έμοιαζε. Ίσως να ήταν κάποιος άστε-γος που βρήκε μέρος να περάσει τη νύχτα. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυ-τός πρέπει να προκάλεσε τη φωτιά, αν και δεν το έχουμε εξακρι-βώσει ακόμα. Πρέπει να έβαλε φωτιά σε κάτι χαρτιά που βρήκε,μάλλον για να ζεσταθεί, όμως για την ώρα όλα αυτά είναι εικα-σίες. Θα σας πρότεινα να επικοινωνήσετε με την Αστυνομία».

Ο ηλικιωμένος άντρας δεν απάντησε. Αυτό ήταν το τελευταίοπράγμα που σκόπευε να κάνει.

Έστρεψε το φακό του προς το βοηθητικό κτίριο και είδε πωςη συρόμενη πόρτα του θωρακισμένου δωματίου ήταν ανοιχτή και ότι το πάτωμα από πίσω είχε μετατραπεί σε πολτό από μουσκε-μένες στάχτες. Ήταν ένα θέαμα που τον σόκαρε.

ΕΝΟΧΗ 545

Περίμενε πρώτα να φύγουν οι πυροσβέστες κι ύστερα τσαλα-βούτησε μέσα στα βρεγμένα αποκαΐδια κι έφτασε στο αρχείο, από το οποίο συνειδητοποίησε ότι δεν είχε απομείνει το παραμικρό.

Αυτό που είχε γλιτώσει από τη φωτιά, όμως, ήταν κάτι γράμ-ματα ολόγυρα στους τοίχους.

Ο ΑΣΑΝΤ ΗΤΑΝ ΕΔΩ!Σχεδόν κατέρρευσε.

«Τίποτα δε γλίτωσε», είπε στον Λέμπεργκ, μιλώντας του από το απόρρητο νούμερο. «Τίποτα. Αρχεία, αποκόμματα, καταστατικάέγγραφα, κατάλογοι μελών, φάκελοι ασθενών. Η φωτιά κατέστρε-ψε τα πάντα!»

«Ελπίζω να έχεις δίκιο», είπε εκείνος. «Είναι τρομερό, φυσικά, όμως δεν μπορούμε παρά να ελπίσουμε πως πράγματι δεν απέ-μεινε το παραμικρό. Είπες πως αυτός ο Χαφέζ αλ-Άσαντ ζούσεακόμα όταν τον άφησες εκεί, όμως ξέρουμε πώς κατάφερε να τον εντοπίσει η Αστυνομία; Μήπως τους οδήγησε έως εκεί το κινητό του;»

«Όχι, του το πήραμε και το κλείσαμε. Ο Μίκαελ και οι δικοίτου ψάχνουν στη μνήμη του για να δουν μήπως περιέχει κάποιο χρήσιμο στοιχείο. Όμως το τηλέφωνο ήταν κλειστό από τη στιγ-μή που πέρασε στην κατοχή μας. Οπότε, όχι, δεν μπορώ καν ναφανταστώ πώς κατάφερε να τον εντοπίσει ο Μερκ».

«Εντάξει, δώσε μου δέκα λεπτά για να τσεκάρω τι γίνεται στα νοσοκομεία. Θα σου τηλεφωνήσω εγώ».

Ο Κουρτ έτρεμε από οργή και οδύνη. Αν είχε αναβάλει την επί-σκεψη στο γραφείο τελετών μέχρι αύριο, αν δε γνώριζε τον ιδιο-κτήτη από τις έξοχες υπηρεσίες που είχε προσφέρει στο κόμμα, τίποτε απ’ όλα αυτά δε θα είχε συμβεί.

Κούνησε το κεφάλι σκασμένος. Ήταν ανάγκη να πιει κι εκεί-


νο το δεύτερο καφέ; Έπρεπε να τον πιάσει στην πάρλα η γυναί-κα του ιδιοκτήτη για να του εκφράσει τα συλλυπητήριά της; Όμως σε τι ωφελούσε να τα σκέφτεται όλα αυτά τώρα; Σε τι χρησίμευανόλα εκείνα τα «αν»; Το κακό έγινε, δεν άλλαζε κάτι.

Πλέον, αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να ακολουθήσουν το σχέδιο. Ήταν αρκετά απλό. Από τη στιγμή που θα έβγαζαν από τη μέση τον Άραβα, θα κινούνταν άμεσα εναντίον του συ-νεργάτη του. Κι από τη στιγμή που θα τον τακτοποιούσαν κι εκείνον, πράγμα το οποίο θα μπορούσε να συμβεί ακόμα και την επόμενη μέρα, θα έστελναν τον άνθρωπό τους από το Τμήμα Πόλης ξανά στα Κεντρικά, προκειμένου να πάρει τους φακέλους του Νέρβιγ.

Με τον τρόπο αυτό, η πιο άμεση απειλή για το κόμμα θα έπαυε να υφίσταται. Αυτός ήταν ο πρωταρχικός στόχος.

Βέβαια, υπήρχε και μια γυναίκα βοηθός στον τομέα. Δεν ήτανκανένα ξεφτέρι, όπως τους είχε ενημερώσει ο πληροφοριοδότηςτους, οπότε το συγκεκριμένο εμπόδιο εύκολα θα ξεπερνιόταν. Κι αν ο άνθρωπός τους έκανε λάθος, θα έπρεπε να βρουν άμεσα έναν τρόπο να της δημιουργήσουν πρόβλημα και να την απομακρύ-νουν από το σύστημα σε χρόνο μηδέν. Αυτό ήταν το μόνο βέ-βαιο.

Στο μεταξύ, ο Σέρεν Μπραντ είχε πάψει να αποτελεί πρόβλη-μα, απ’ ό,τι είχε πληροφορηθεί. Και ο Μίκαελ σύντομα θα ανα-χωρούσε με προορισμό τη Μαδαγασκάρη, προκειμένου να τακτο-ποιήσει τη Μίε Νέρβιγ και τον Χέρμπερτ Σένερσκο.

Έτσι, μονάχα μία πιθανή πηγή προβλημάτων θα απέμενε. ΗΝέτε Χέρμανσεν.

Ο θάνατός της έπρεπε πάση θυσία να φανεί φυσικός. Ένα γρή-γορο πιστοποιητικό θανάτου και μια κηδεία χωρίς πολλά πολλά,και το θέμα θα έκλεινε εκεί.

Οριστικά, όπως ήλπιζε.

ΕΝΟΧΗ 547

Πλέον, το αρχείο του είχε καταστραφεί από τις φλόγες, ακρι-βώς όπως οι σύντροφοί του στο Σκοπό είχαν καταστρέψει τα δι-κά τους αρχεία, και με την επικείμενη εξόντωση του Καρλ Μερκκαι του Χαφέζ αλ-Άσαντ η αστυνομική έρευνα, κατά πάσα πιθα-νότητα, θα έπαυε να αποτελεί απειλή, από τη στιγμή που, όπως τον είχαν ενημερώσει, ο Τομέας Q προτιμούσε να λειτουργεί απο-κομμένος από την υπόλοιπη Αστυνομία. Έτσι, σύντομα το κόμμαθα ήταν ελεύθερο να εδραιώσει τη θέση του, κι επομένως το έρ-γο μιας ολόκληρης ζωής θα καρποφορούσε.

Ο Κουρτ έγνεψε καταφατικά. Τώρα που είχε σκεφτεί ψύχραι-μα τα πράγματα, αισθανόταν σίγουρος πως δεν είχε προκληθεί ηπαραμικρή ζημιά. Το αντίθετο, μάλιστα.

Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να περιμένει την ενημέρωση του Λέμπεργκ από το νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί ο Άραβας.

Ανέβηκε στον πάνω όροφο και ξάπλωσε για λίγο δίπλα στηνπολυαγαπημένη του. Η επιδερμίδα της έμοιαζε σαν το χιόνι καιήδη είχε κρυώσει.

«Άφησέ με να σε ζεστάνω, λατρεμένη μου Μπεάτε», είπε, τρα-βώντας προς το μέρος του τη σορό της. Δεν ήταν χαλαρή πλέον.Η νεκρική ακαμψία είχε κάνει την εμφάνισή της όση ώρα εκεί-νος έπινε καφέ συντροφιά με ανθρώπους που δε σήμαιναν τίπο-τα για τον ίδιο. Πώς το είχε κάνει αυτό το πράγμα;

Το κινητό του άρχισε να χτυπάει.«Έλα, Λέμπεργκ. Τον εντόπισες;»«Στο Χβιδόβρε τον μετέφεραν, σε κρίσιμη κατάσταση. Δεν τα

πάει καθόλου καλά, απ’ ό,τι μαθαίνω».Ο Κουρτ αναστέναξε με ανακούφιση.«Ποιος είναι μαζί του;»«Ο Καρλ Μερκ».«Μάλιστα. Ξέρουμε αν κατάφερε να αφαιρέσει κάτι από το

θωρακισμένο δωμάτιο;»


«Αμφιβάλλω. Αλλά και κάτι να αφαίρεσε, δεν μπορεί να είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Έχουμε μάτια και αφτιά στην αίθουσα ανα-μονής, απέναντι από τον Μερκ, αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Θαρωτήσω τη γυναίκα που έχω στο άλλο τηλέφωνο αν ξέρει κάτι. Μι-σό λεπτό».

Άκουσε τη φωνή του Λέμπεργκ στο βάθος, κι ύστερα ένα θρό-ισμα καθώς εκείνος επανήλθε στη γραμμή.

«Τελικά, δεν είναι και τόσο απλό. Δεν μπορεί να τον πλησιά-σει αρκετά ώστε να δει. Ο Μερκ κάτι κρατάει που μοιάζει με λί-στα, όμως ίσως να είναι απλώς οι πληροφορίες που δίνει το νοσο-κομείο στους συγγενείς και τους φίλους των ασθενών».

«Λίστα, είπες;»«Ναι, όμως μην ταράζεσαι, Κουρτ, πιθανότατα δεν είναι κάτι

σημαντικό. Η μπόρα πέρασε, φίλε μου. Από ιστορικής πλευράςείναι κρίμα, προφανώς, που χάσαμε όλα τα έγγραφα όπου κατα-γραφόταν η ίδρυση του Σκοπού και του Κόμματος Καθαρότητας.Όμως, ακριβώς όπως όταν ρίξαμε τους φακέλους των ασθενών μας στις φλόγες, ίσως αποδειχτεί, τελικά, πως ήταν καλύτερα που καταστράφηκαν και τα δικά σου αρχεία. Τέλος πάντων, εσύ πώςείσαι; Όλα εντάξει εκεί;»

«Όχι». Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Η Μπεάτε είναι νεκρή».Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή. Ο Κουρτ γνώριζε την

άποψη που είχε ο Λέμπεργκ, καθώς και αρκετά από τα παλαιό-τερα μέλη της οργάνωσης, σχετικά με την Μπεάτε. Την εκτιμού-σαν όχι μόνο ως εξαιρετική συντονίστρια και ως άτομο που λει-τουργούσε συνεκτικά, αλλά ταυτόχρονα και ως γυναίκα. Η Μπε-άτε ήταν πραγματικά μοναδική.

«Ζωή σε λόγου σου», ήταν το μόνο που μπόρεσε να πει ο Λέ-μπεργκ.

ΕΝΟΧΗ 549

Η συμφωνία με τον εργολάβο κηδειών ήταν πως εκείνος και ο βοη θός του θα περνούσαν για να παραλάβουν τη σορό της Μπε-άτε στις δέκα ακριβώς το επόμενο πρωί. Η διαδικασία δεν μπο-ρούσε να καθυστερήσει άλλο, όπως τον ενημέρωσαν.

Ο Κουρτ την κοίταζε θλιμμένος. Νωρίτερα, είχε αποφασίσει πως θα την ακολουθούσε την ίδια νύχτα. Όταν θα έφταναν οι άν-θρωποι από το γραφείο τελετών, θα διαπίστωναν πως θα έπρεπε να κάνουν δύο διαδρομές.

Οι εξελίξεις, όμως, είχαν επιβάλει την αλλαγή των σχεδίων του.Πρώτα έπρεπε να βεβαιωθεί πως ο Καρλ Μερκ και ο Χαφέζ

αλ-Άσαντ είχαν βγει από τη μέση, και ότι η λίστα που καθόταν και διάβαζε εκείνη τη στιγμή ο αστυνόμος στη στενάχωρη αίθουσα αναμονής δεν ήταν αυτό που φοβόταν ο ίδιος.

Σχημάτισε τον αριθμό του Μίκαελ. «Δυστυχώς, ο Χαφέζ αλ-Άσαντ επιβίωσε από το χτύπημα στο

κεφάλι και κατάφερε να βάλει φωτιά στο αρχείο», τον ενημέρω-σε. «Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, δε θα τη γλιτώσει. Προσπαθούμε να μείνουμε ενήμεροι για τις εξελίξεις με τη βοήθεια μιας καλής και έμπιστης επαφής που έχουμε στο νοσοκομείο. Πρόκειται για μια νοσοκόμα η οποία μας έχει συνδράμει αρκετές φορές στο πα-ρελθόν και δε θα δίσταζε να το κάνει ξανά. Τελικά, δε νομίζω ότι χρειάζεται να ανησυχούμε ιδιαίτερα για τον Άραβα. Το πρόβλη-μά μας τώρα είναι ο Καρλ Μερκ».

«Εντάξει», ήρθε η απάντηση από την άλλη άκρη της γραμμής.«Αυτή τη φορά δε θα τον αφήσεις από τα μάτια σου ούτε στιγ-

μή, Μίκαελ. Θα τον βρεις στο νοσοκομείο του Χβιδόβρε. Θέλω να τον έχεις από κοντά, όπου κι αν πάει, κατάλαβες; Θέλω να βγει από τη μέση με την πρώτη ευκαιρία που θα παρουσιαστεί. Πα-ράσυρέ τον με το φορτηγάκι, κάνε ό,τι χρειαστεί. Πάντως, κλεί-σε αυτή την εκκρεμότητα χωρίς άλλη καθυστέρηση».



ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΣΤΕΚΟΤΑΝ Η ΡΟΖΕ με το βλέμμα καρφωμένο πάνω στο κάτωχρο πρόσωπο του Άσαντ και τα νεύρα τεντωμένα, την ώρα που τον κατέβαζαν από το ασθενοφόρο μπροστά στα Επείγοντα, ο Καρλ σκέφτηκε πως μια μακριά νύχτα αναμονής, για κάποια ενημέρωση σχετικά με την κατάσταση του συναδέλφου τους, θα της έπεφτε πολύ.

«Μπορείς να οδηγήσεις για να γυρίσεις στο σπίτι σου;» τη ρώ-τησε, καθώς τους φώτιζαν οι μπλε φάροι που αναβόσβηναν. Της έδωσε το κλειδί του αυτοκινήτου, αλλά αμέσως θυμήθηκε πόσο τραγικά κακή οδηγός ήταν. Πολύ αργά πλέον.

«Ευχαριστώ», είπε εκείνη και τον αγκάλιασε για μια φευγαλέα, υπερβατική στιγμή, προτού νεύσει θλιβερά προς το φορείο όπου κειτόταν ο Άσαντ και πάρει το δρόμο για το Ford Ka.

Τουλάχιστον δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση στους δρόμους τέτοια ώρα, σκέφτηκε ο Καρλ. Έτσι και πάθαινε τίποτα και η Ρόζε, το πρώτο πράγμα που θα έκανε την επόμενη μέρα ήταν να φύγει από τη δουλειά.

Ίσως αυτό να έκανε, ούτως ή άλλως.

Είχαν περάσει ώρες αφότου μπήκε ο Άσαντ στο χειρουργείο, ώσπου τελικά ένας γιατρός με θλιμμένη όψη εμφανίστηκε μπρο-στά στον Καρλ στην αίθουσα αναμονής και τον ενημέρωσε ότι οι πνεύμονες του βοηθού του ευτυχώς έδειχναν εντάξει, όμως το τραύμα που είχε υποστεί στο κρανίο και η αιμορραγία που ακο-λούθησε ήταν τέτοια ώστε δεν μπορούσε να του υποσχεθεί το πα-ραμικρό. Μάλιστα, η κατάσταση του Άσαντ ήταν τόσο σοβαρή, ώστε σκόπευαν να τον μεταφέρουν στο Νοσοκομείο Ριγκς, όπου

ΕΝΟΧΗ 551

το Κέντρο Αποκατάστασης Πολυτραυματιών προετοιμαζόταν ήδη για την άφιξή του. Εκεί, θα υποβαλλόταν σε λεπτομερείς εξετά-σεις και, κατά πάσα πιθανότητα, θα οδηγούνταν στο χειρουργείο πάλι, προτού νοσηλευτεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά, την ώρα που μέσα του η οργή πά-λευε με την οδύνη. Μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην ενημερώσει ακόμα τη Ρόζε.

Έσφιξε πάνω στο στήθος του ένα από τα χαρτιά που είχε κρύψει ο Άσαντ μέσα από το πουκάμισό του. Ο Κουρτ Βεντ θα πλήρωνε γι’ αυτό. Κι αν δεν κατάφερναν να τον στριμώξουν νόμιμα, υπήρχαν κι άλλοι τρόποι. Πλέον, δεν έδινε δεκάρα για τις όποιες συνέπειες.

«Τώρα μόλις το έμαθα», ακούστηκε μια γνώριμη φωνή από το διάδρομο, καθώς ο Μάρκους Γιάκομπσεν ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος του.

Ήταν τόσο θλιβερό και συνάμα συγκινητικό, ώστε ο Καρλ χρειάστηκε να σκουπίσει τα μάτια του.

«Καλύτερα να γυρίσουμε πίσω στα Κεντρικά, Μάρκους», πρότει-νε ο Καρλ. «Δεν αντέχω να πάω στο σπίτι, κι εκτός αυτού έχω ένα σωρό πράγματα να τακτοποιήσω πρώτα στη δουλειά».

Ο Μάρκους Γιάκομπσεν έστρεψε το βλέμμα του στον μπρο-στινό καθρέφτη και τον ίσιωσε ελαφρά.

«Περίεργο, είναι ένα αυτοκίνητο που μας έχει πάρει από πί-σω εδώ και ώρα», είπε και ύστερα κοίταξε τον Καρλ. «Εντάξει, καταλαβαίνω. Όμως δε θα μπορέσεις να βοηθήσεις κανέναν αν είσαι άυπνος και με άδειο στομάχι».

«Ωραία, μπορείς να με κεράσεις ένα ουίσκι μόλις φτάσουμε. Ο ύπνος θα χρειαστεί να περιμένει».

Ενημέρωσε τον Μάρκους σχετικά με τα όσα είχαν συμβεί στη διάρκεια της μέρας. Δε γινόταν να το αποφύγει.


«Αν θυμάμαι καλά, σε διέταξα να μην πλησιάσετε τον Κουρτ Βεντ, Καρλ. Με έγραψες εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι, και δες τώ-ρα πού καταλήξαμε».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Δεν είχε άδικο που του τα έψελ-νε. Αναπόφευκτο ήταν.

«Όπως και να ’χει, ευτυχώς που επέμεινες», πρόσθεσε ο διοι-κητής.

Ο Καρλ στράφηκε προς το μέρος του. «Ευχαριστώ, Μάρκους».Εκείνος δίστασε για μια στιγμή, προτού ρίξει τη βόμβα. «Πρώ-

τα πρέπει να μιλήσω με κάποιους ανθρώπους, προτού σου επιτρέ-ψω να συνεχίσεις με όλη αυτή την ιστορία, Καρλ».

«Είμαι σίγουρος. Όμως, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, δε βλέ-πω την ώρα να συνεχίσω».

«Κι αν σκαλώσει η υπόθεση, δε θα έχω άλλη επιλογή από το να σε θέσω σε διαθεσιμότητα».

«Αν το κάνεις, αυτά τα καθάρματα θα τη σκαπουλάρουν».«Να τη σκαπουλάρουν από τι ακριβώς, Καρλ; Από το ότι επι-

χείρησαν να κάψουν το σπίτι σου; Από το ότι επιτέθηκαν στον Άσαντ; Ή απ’ όλα εκείνα τα παλιά εγκλήματα και το πώς κατά-φεραν να ιδρύσουν το κόμμα τους;»

«Απ’ όλα!»«Ένα πράγμα θα σου πω, Καρλ. Αν δεν ηρεμήσεις μέχρι να

συζητηθεί το θέμα από τους υψηλά ιστάμενους, ο Κουρτ Βεντ και οι άνθρωποί του τελικά θα καταφέρουν να γλιτώσουν, παρά τα εγκλήματά τους. Είναι παράλογο να επιτρέψεις να συμβεί κάτι τέ-τοιο. Οπότε ας συμφωνήσουμε επί του παρόντος ότι θα καθίσεις ήσυχος μέχρι να σου πω, εντάξει;»

Ο Καρλ ανασήκωσε τους ώμους, καθώς αποφάσισε πως ήταν καλύτερα να μη δεσμευτεί για κάτι.

Άφησαν το αυτοκίνητο στο χώρο στάθμευσης κι ύστερα στά-θηκαν για λίγο κοιτάζοντας απέναντι το αυστηρό, τσιμεντένιο κτί-

ΕΝΟΧΗ 553

ριο του αρχηγείου της Αστυνομίας, καθώς αναλογίζονταν τα γε-γονότα εκείνης της μέρας.

«Δε φαντάζομαι να σου βρίσκεται κανένα τσιγάρο, ε, Καρλ;» ρώτησε εντελώς ξαφνικά ο Μάρκους.

Ο Καρλ χαμογέλασε, βλέποντας να κλονίζεται η δύναμη θέλη-σης του προϊσταμένου του. «Τσιγάρο μού βρίσκεται. Αναπτήρα δεν έχω, αυτό είναι το θέμα».

«Μισό λεπτό», είπε ο Μάρκους. «Έχω έναν αναπτήρα στο ντου-λαπάκι του συνοδηγού».

Έκανε μεταβολή και δεν είχε προλάβει να προχωρήσει μερι-κά βήματα, όταν ένα σκουρόχρωμο αυτοκίνητο το οποίο περίμε-νε με τα φώτα σβηστά λίγο πιο πέρα από τα Κεντρικά, στην απέ-ναντι πλευρά του δρόμου, ξαφνικά επιτάχυνε προς το μέρος τους.

Πετάχτηκε και πήρε κλίση όπως βρήκε στο κράσπεδο, και ο διαπεραστικός ήχος μετάλλου που έβρισκε κάτω τρύπησε τα αφτιά του Καρλ τη στιγμή που βουτούσε στο πλάι και κυλιόταν στο πεζοδρόμιο. Το αυτοκίνητο φρέναρε στριγκλίζοντας, ο οδηγός έβαλε όπισθεν καρφωτή, και η βαριά οσμή καμένου ελαστικού κατέκλυσε τον αέρα, καθώς οι ρόδες σπινάριζαν.

Άκουσαν τον πυροβολισμό, όμως δεν είχαν ιδέα από πού προ-ερχόταν. Το μόνο πράγμα που κατέγραψαν στα επόμενα κλάσμα-τα δευτερολέπτου ήταν η πορεία του οχήματος, το οποίο βρισκό-ταν πλέον φανερά εκτός ελέγχου, καθώς ορμούσε και πάλι στο δρόμο κι έπεφτε με ταχύτητα πάνω σε ένα σταθμευμένο περιπο-λικό.

Τότε μόνο είδαν το μοτοσικλετιστή αστυνομικό που ερχόταν τρέχοντας από τα Κεντρικά με το πιστόλι του υψωμένο, και τότε μόνο αντιλήφθηκε ο Καρλ πόσες βρισιές είχε καταφέρει να εξα-πολύσει ο προϊστάμενός του με μία ανάσα.


Όση ώρα ο Μάρκους Γιάκομπσεν και ο υπεύθυνος Τύπου κρα-τούσαν τους δημοσιογράφους και τους ανθρώπους της τηλεόρα-σης απασχολημένους, ο Καρλ έλεγχε τα στοιχεία του άντρα που τους είχε επιτεθεί. Προφανώς, δεν κουβαλούσε ταυτότητα πάνω του, όμως το μόνο που χρειάστηκε να κάνει ο Καρλ ήταν μια γρή-γορη επίσκεψη στους συναδέλφους του στο Εγκληματολογικό, προτού η φωτογραφία του νεκρού οδηγού, σωριασμένου μέσα στο αμάξι με μια τρύπα στο λαιμό, φέρει αποτέλεσμα. Τα παιδιά στον Τομέα C δεν ήταν τεμπελόσκυλα, αυτό όφειλε να τους το αναγνω-ρίσει.

«Ο τύπος είναι ο Όλε Κρίστιαν Σμιντ», είπε ένας, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Ο Καρλ είχε μάθει αυτό που ήθελε. Ο νε-κρός είχε ποινικό μητρώο ως ακροδεξιός ακτιβιστής και είχε αποφυλακιστεί πρόσφατα, αφού εξέτισε ποινή δυόμισι ετών για πρόκληση βαριών σωματικών βλαβών σε βάρος στελέχους της εκτελεστικής επιτροπής του Σοσιαλιστικού Κόμματος κι ενός νε-αρού μετανάστη, οι οποίοι απλώς περπατούσαν στο δρόμο, χω-ρίς να ενοχλούν κανέναν. Ίσως να μην ήταν και ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να είχε κάνει, πάντως σίγουρα προβλημάτιζε ως προς το ποια θα ήταν η μελλοντική πορεία του συγκεκριμένου ατόμου.

Ο Καρλ έριξε μια ματιά στο ειδησεογραφικό κανάλι της τηλε-όρασης, το οποίο έπαιζε στην επίπεδη οθόνη από τη στιγμή που είχε καθίσει στο γραφείο του.

Η ενημέρωση των δημοσιογράφων σχετικά με το επεισόδιο έξω από τα Κεντρικά και τον πυροβολισμό φαίνεται πως είχε πάει καλά. Λέξη δεν ακούστηκε σχετικά με τη συνεχιζόμενη έρευνα, ούτε υπήρξε η παραμικρή αναφορά στο πιθανό κίνητρο. Το μό-νο που κατόρθωσαν να μάθουν οι δημοσιογράφοι ήταν πως το πε-ριστατικό θεωρούνταν μεμονωμένο, ο δράστης άτομο με προβλη-ματικό χαρακτήρα, ενώ το ότι οι δύο αστυνόμοι ήταν σώοι και

ΕΝΟΧΗ 555

αβλαβείς αποδιδόταν στη θεία πρόνοια και την αετίσια όραση ενός μοτοσικλετιστή της Αστυνομίας.

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Αυτό που είχε συμβεί φανέρωνε πέρα από κάθε αμφιβολία πως ο Κουρτ Βεντ βρισκόταν σε από-γνωση και, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα σταματούσε εκεί. Μό-λις επέστρεφε ο Μάρκους στο γραφείο του, θα έπρεπε να συζη-τήσουν ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσουν γρή-γορα σε ορισμένες συλλήψεις.

Τότε, η εικόνα στην οθόνη άλλαξε και εμφανίστηκε ο πα-ρουσιαστής από το στούντιο του καναλιού, ο οποίος αναφέρθη-κε εν συντομία στις διακρίσεις του Μάρκους Γιάκομπσεν, ενη-μερώνοντας τους τηλεθεατές ότι τα ονόματα του νεκρού και του αστυνομικού που τον είχε σκοτώσει δεν είχαν δημοσιοποιηθεί ακόμα.

Ο σκηνοθέτης πέρασε σε άλλη κάμερα, όμως η έκφραση στο πρόσωπο του παρουσιαστή παρέμεινε η ίδια ακριβώς στο κλά-σμα δευτερολέπτου που μεσολάβησε.

«Πτώμα νέου άντρα εντοπίστηκε στα ανοιχτά του Σέγερε σή-μερα το πρωί από ιστιοπλόο, ο οποίος κατευθυνόταν στο νησί από το Χάουνσε. Σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο νεκρός, ο οποίος πιστεύεται ότι πνίγηκε, είναι ο Σέρεν Μπραντ, δημοσιογράφος, ετών τριάντα ένα. Η Αστυνομία ανακοίνωσε πως ενημερώθηκαν ήδη οι συγγενείς του».

Ο Καρλ κατέβασε τον καφέ του κι έμεινε να κοιτάζει τη φω-τογραφία ενός χαμογελαστού Σέρεν Μπραντ, καθώς αυτή κατέ-κλυζε την οθόνη.

Δεν υπήρχε τελειωμός σε αυτή την ιστορία;

«Με τον Μάντβιγκ γνωρίζεστε από παλιά, έτσι δεν είναι, Καρλ;» είπε ο Μάρκους, ενώ πρότεινε στους δύο άντρες να καθίσουν.


Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά και αντάλλαξε χειραψία με τον άλλο. Ήταν ο Καρλ Μάντβιγκ, ένα από τα πιο ζόρικα στελέχη της Ασφάλειας. Ο Καρλ τον γνώριζε καλύτερα απ’ ό,τι οι περισσότε-ροι συνάδελφοί του.

«Καιρό είχαμε να συναντηθούμε, Μερκ», είπε ο Μάντβιγκ.Δεν υπερέβαλλε. Τα μονοπάτια τους δεν είχαν διασταυρωθεί

από την εποχή που φοιτούσαν στην ίδια τάξη της Ακαδημίας της Αστυνομίας, καθώς στη συνέχεια ο Μάντβιγκ επιδόθηκε στο κυ-νήγι μιας πραγματικά λαμπρής σταδιοδρομίας στον τομέα της συλλογής πληροφοριών. Παλιά, ήταν αρκετά ευχάριστος τύπος, όμως οι φήμες τον ήθελαν να έχει χάσει στην πορεία των χρόνων το μεγαλύτερο μέρος της φυσικής γοητείας του. Ίσως να έφταιγε το σκούρο κοστούμι που φορούσε πάντοτε, ή ενδεχομένως να εί-χε καβαλήσει το καλάμι. Ό,τι και αν ήταν, πολύ που τον ένοιαζε τον Καρλ.

«Όλα καλά, Τσούχτρα;» ρώτησε, απολαμβάνοντας τη φανερή δυσφορία του άλλου μόλις άκουσε το παλιό του παρατσούκλι να αναδύεται ξαφνικά μέσα από την αχλή της λήθης. «Προφανώς, στην υπόθεση εμπλέκεται πλέον και η Ασφάλεια», πρόσθεσε, ρίχνοντας ένα βλέμμα όλο νόημα προς την κατεύθυνση του Μάρκους.

Ο προϊστάμενός του βάλθηκε να ψαχουλεύει στην τσέπη του για να βρει τις τσίχλες νικοτίνης. «Καρλ, ο Μάντβιγκ είναι επικε-φαλής των ερευνών της Ασφάλειας σχετικά με το Κόμμα Καθα-ρότητας και όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του, συμπεριλαμβα-νομένου και του Κουρτ Βεντ. Τους παρακολουθούν εδώ και τέσ-σερα χρόνια, οπότε είμαι σίγουρος πως κι εσύ θα συμφωνήσεις ότι...»

«Κατάλαβα», είπε ο Καρλ, γυρνώντας προς τον Μάντβιγκ. «Εί-μαι όλος δικός σου, Τσούχτρα. Ακούω!»

Ο Μάντβιγκ έγνεψε καταφατικά και ξεκίνησε εκφράζοντας τα... συλλυπητήριά του γι’ αυτό που είχε συμβεί στο βοηθό του

ΕΝΟΧΗ 557

Καρλ. Με τη σειρά του, ο Καρλ ευχήθηκε να είχε χρησιμοποιή-σει λάθος λέξη ο Μάντβιγκ.

Ενημερώθηκε σχετικά με τα όσα γνώριζε η Ασφάλεια για την υπόθεση. Ο Μάντβιγκ αποδείχτηκε ειλικρινής και αρκετά παθια-σμένος στην παρουσίασή του. Ήταν προφανές πως η υπόθεση αυτή σήμαινε πολλά για τον ίδιο. Είχε τσαλαβουτήσει κι αυτός στο βούρκο και είχε ανακαλύψει τι ήταν ικανοί να κάνουν εκείνοι οι φαινομενικά αξιοπρεπείς άνθρωποι.

«Έχουμε θέσει σημαίνοντα μέλη του Κόμματος Καθαρότη-τας, καθώς και αρκετά άτομα που εμπλέκονται στο Σκοπό, υπό συστηματική παρακολούθηση, ή όσο συστηματική, τέλος πά-ντων, επέτρεψαν οι συνθήκες, και ήδη ξέρουμε πολλά για τα ζη-τήματα σχετικά με τα οποία ενημέρωσες τον Μάρκους Γιάκομπσεν. Εννοείται πως διαθέτουμε καταθέσεις μαρτύρων και έγγραφα προκειμένου να τεκμηριώσουμε τα συμπεράσματά μας. Μπορού-με να ανατρέξουμε σε αυτά αν και εφόσον καταστεί απαραίτη-το. Πάντως, τα αρχεία που “βρήκατε”» –έκλεισε με τα δάχτυλά του τη λέξη μέσα σε εισαγωγικά– «μαζί με το βοηθό σου στο σπί-τι του Νέρβιγ δεν αποκάλυψαν κάτι που δεν το γνωρίζαμε ήδη. Όλες εκείνες οι παλιές υποθέσεις που κατέληξαν στα δικαστή-ρια, με κατηγορούμενους μέλη του Σκοπού, είναι ελεύθερα δια-θέσιμες από τις αντίστοιχες αστυνομικές διευθύνσεις. Αυτό που δε γνωρίζαμε, όμως, είναι οι πολύ πρόσφατες ενδείξεις πως οι άνθρωποι του Κουρτ Βεντ εμπλέκονται σε ξεκάθαρα εγκληματι-κές δραστηριότητες, πράγμα το οποίο, υπό μία έννοια, είναι θε-τικό. Με αυτή την πληροφορία, δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα είναι πολύ ευκολότερη η προσπάθειά μας να πείσουμε τους αρ-μόδιους ότι πρέπει να μπει ένα οριστικό τέλος στη δράση αυτών των ατόμων».

«Πράγματι», παρενέβη ο διοικητής του Τμήματος Ανθρωπο-κτονιών. «Έχεις κάθε δικαίωμα να αγανακτήσεις που δε σε είχα


ενημερώσει για τις έρευνες της Ασφάλειας νωρίτερα, Καρλ, όμως ήταν επιτακτική ανάγκη να μη διαρρεύσει το παραμικρό. Σκέψου μόνο το σάλο, έτσι και μάθαιναν οι δημοσιογράφοι πως ένα καινούριο και φαινομενικά δημοκρατικό κόμμα βρισκόταν υπό παρακολούθηση, και πως ενδεχομένως στις τάξεις του είχαν παρεισφρήσει άνθρωποι της Αστυνομίας. Φαντάζεσαι τα πρω-τοσέλιδα;» Διέγραψε ένα τόξο στον αέρα με την παλάμη του. «Αστυνομικό Κράτος, Καταστολή, Φασισμός. Μιλάμε για κατηγορίες οι οποίες θα αδικούσαν κατάφωρα τις μεθόδους μας και σε κα-μία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στο στόχο όλων αυτών των ερευνών».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. «Ευχαριστώ για την εμπιστοσύ-νη. Πάντως, είμαι σίγουρος πως θα μπορούσαμε να κρατήσουμε το στόμα κλειστό. Τέλος πάντων. Μάθατε πως τα καλόπαιδα κα-θάρισαν τον Σέρεν Μπραντ στο μεταξύ;»

Ο Μάρκους και ο Μάντβιγκ κοιτάχτηκαν.«Ώστε δεν το ξέρετε. Ο Σέρεν Μπραντ ήταν ένας από τους

πληροφοριοδότες μου. Το πτώμα του εντοπίστηκε σήμερα το πρωί να πλέει ανοιχτά του Σέγερε. Φαντάζομαι, όμως, πως γνω-ρίζετε ποιος ήταν, σωστά;»

Οι δύο άλλοι τον κοίταξαν με πανομοιότυπα ενοχλημένες εκ-φράσεις. Προφανώς και ήξεραν.

«Τον έφαγαν, πιστέψτε με. Ο Μπραντ φοβόταν για τη ζωή του. Είχε κρυφτεί κάπου, αρνήθηκε να μου πει πού. Όχι πως τον βο-ήθησε ιδιαίτερα αυτό, τελικά».

Ο Μάντβιγκ έστρεψε το βλέμμα του έξω από το παράθυρο. «Μάλιστα, ώστε σκότωσαν ένα δημοσιογράφο», μουρμούρισε, κα-θώς αναλογιζόταν τις συνέπειες. «Σε αυτή την περίπτωση, οι συ-νάδελφοί του θα ταχθούν με το μέρος μας. Κανείς στη χώρα δεν πρόκειται να ανεχτεί δολοφονίες δημοσιογράφων, όπως συμβαί-νει στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Θα προχωρήσουμε σε ανακοι-

ΕΝΟΧΗ 559

νώσεις σύντομα», είπε, γυρνώντας και πάλι προς τους δύο άντρες, με μια υποψία χαμόγελου στο πρόσωπό του. Αν το θέμα δεν ήταν τόσο τραγικό, πιθανότατα να χτυπούσε τις παλάμες πάνω στους μηρούς του από χαρά.

Ο Καρλ παρατήρησε τον Μάντβιγκ και τον Γιάκομπσεν για λί-γο, προτού ρίξει στο τραπέζι τον άσο που κρατούσε.

«Έχω μια πληροφορία που θα ήθελα να θέσω υπόψη σας, όμως σε αντάλλαγμα ζητάω απόλυτη ελευθερία κινήσεων για να ολοκληρώσω την υπόθεση πάνω στην οποία δουλεύουμε στο υπό-γειο. Εκτιμώ πως, εφόσον τη διαλευκάνουμε, θα ενισχυθούν ση-μαντικά οι κατηγορίες εις βάρος του Κουρτ Βεντ, καθώς υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση αρκε-τών ανθρώπων τη δεκαετία του 1980. Είμαστε σύμφωνοι;»

«Αυτό εξαρτάται από το τι έχεις να μας πεις, έτσι δεν είναι; Άλ-λωστε, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να μπει σε κίνδυνο η δική σου ζωή, αλλά και των συνεργατών σου, στην προσπάθειά σας να τσακώσετε τον Κουρτ Βεντ», απάντησε ο Γιάκομπσεν, έχοντας ένα ύφος σαν να του έλεγε: «Αποκλείεται»!

Ο Καρλ τούς έδειξε κάμποσες σελίδες πιασμένες με συρρα-πτικό. «Ορίστε», είπε. «Αυτός είναι ο κατάλογος με όλα τα μέλη του Σκοπού».

Τα μάτια του Μάντβιγκ παραλίγο να πεταχτούν έξω από τις κόχες τους. Δε θα τολμούσε ποτέ να φανταστεί πως υπήρχε ένας τέτοιος κατάλογος, ούτε καν στα πιο τρελά του όνειρα.

«Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, σας διαβεβαιώ. Εδώ περιλαμβάνο-νται τα ονόματα γνωστών γιατρών, αρκετών αστυνομικών, μεταξύ των οποίων και ενός από το Τμήμα Πόλης, νοσοκόμων, κοινωνικών λειτουργών. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Και όχι μονάχα αυτό, αλλά υπάρ-χουν, επίσης, λεπτομερείς πληροφορίες για τον καθένα ξεχωριστά και για εκείνους που αμολάει ο Βεντ να κάνουν τη βρόμικη δουλειά. Μια ολόκληρη στήλη αφιερωμένη στις αφεντιές τους».


Πέρασε τα δάχτυλά του πάνω από τον κατάλογο. Δίνοντας μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, ο Κουρτ Βεντ είχε καταχω-ρίσει όχι μόνο τις διευθύνσεις κατοικίας, τα ονόματα των συζύ-γων, τους εργοδότες, τις διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομεί-ου, τους αριθμούς μητρώου, τηλεφώνων και φαξ, αλλά και το ρόλο του κάθε ατόμου μέσα στην οργάνωση. Πληροφορίες, Πα-ραπομπές, Έρευνα, Παρεμβάσεις, Αποτεφρώσεις, Νομική Υπο-στήριξη ήταν λίγες μόλις από τις πάμπολλες επιμέρους κατηγο-ρίες. Και στο τέλος: Πρακτικά Μέτρα. Δε χρειαζόταν να είναι κανείς δαιμόνιος ντετέκτιβ προκειμένου να καταλάβει τι σήμαι-νε αυτό.

«Στη στήλη Πρακτικά Μέτρα έχουμε και το όνομα του Όλε Κρίστιαν Σμιντ, για να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα», συνέχι-σε ο Καρλ, χτυπώντας με το δείκτη του τον κατάλογο. «Μην παίρ-νεις τόσο σαστισμένο ύφος, Μάρκους. Είναι ο τύπος που παραλί-γο να μας φάει λάχανο σήμερα το πρωί».

Ο Μάντβιγκ έδειχνε ότι καθόταν στα καρφιά. Ο Καρλ τον φανταζόταν να επιστρέφει σφαίρα στη μονάδα του και να ανα-κοινώνει τις καθοριστικές εξελίξεις. Όμως δεν μπορούσε να συμμεριστεί τον προφανή ενθουσιασμό του συναδέλφου του, κα-θώς η εξασφάλιση εκείνων των πληροφοριών είχε στοιχίσει πο-λύ ακριβά.

Ο Άσαντ έδινε μάχη να κρατηθεί στη ζωή, στο Νοσοκομείο Ριγκς.

«Κρίνοντας από τους αριθμούς μητρώου των ατόμων που βρί-σκονται στη στήλη Πρακτικά Μέτρα, διαπιστώνουμε ότι ανήκουν σε διαφορετική ηλικιακή ομάδα απ’ ό,τι εκείνοι που πραγματο-ποιούν τις εκτρώσεις, για παράδειγμα», συνέχισε. «Κανείς δεν εί-ναι πάνω από τριάντα. Αυτό που προτείνω είναι να στείλουμε δι-κούς μας από τα Κεντρικά, ώστε να προχωρήσουμε στην προλη-πτική σύλληψη όλων τους, και ύστερα να τους ζορίσουμε για να

ΕΝΟΧΗ 561

μάθουμε πού κινήθηκαν και τι έκαναν τις τελευταίες μέρες. Με τον τρόπο αυτό, σίγουρα δε θα έχουμε άλλες δολοφονίες, ούτε και απόπειρες, για την ώρα τουλάχιστον. Στο μεταξύ, εσείς από την Ασφάλεια μπορείτε να αναλάβετε το γραφειοκρατικό κομμάτι».

Τράβηξε τον κατάλογο των μελών προς το μέρος του. «Η εξα-σφάλιση αυτών εδώ των πληροφοριών ενδεχομένως να στοίχισε τη ζωή ενός καλού φίλου και συνεργάτη μου, οπότε δεν πρόκει-ται να τη δώσω πουθενά, εκτός κι αν συμφωνήσουμε σε αυτό που ζήτησα. Ξεκάθαρες κουβέντες».

Μεσολάβησαν μερικές ακόμα στιγμές, καθώς ο Μάντβιγκ και ο Γιάκομπσεν κοιτάζονταν και πάλι.

«Ήθελα να σε ενημερώσω πως ο Άσαντ ανέκτησε για λίγο τις αι-σθήσεις του, Ρόζε», είπε ο Καρλ στο τηλέφωνο.

Από την άλλη άκρη της γραμμής δεν υπήρξε αντίδραση. Η πληροφορία αυτή δεν αρκούσε για να την καθησυχάσει, ο Καρλ το καταλάβαινε.

«Οι γιατροί είπαν ότι άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε τριγύ-ρω. Κι ύστερα χαμογέλασε και ψιθύρισε: “Με βρήκαν. Πολύ ωραία!” Μετά, έχασε τις αισθήσεις του και πάλι».

«Ω Θεέ μου!» ψέλλισε η Ρόζε. «Λες να τα καταφέρει, Καρλ;»«Τι να σου πω, δεν ξέρω. Πρέπει να περιμένουμε, να δούμε

πώς θα εξελιχτεί η κατάσταση. Στο μεταξύ, εγώ συνεχίζω να ασχο-λούμαι με την υπόθεση. Εσύ μπορείς να πάρεις μία εβδομάδα άδεια, Ρόζε. Ούτως ή άλλως, καιρός ήταν να ξεκουραστείς λίγο. Θα σου κάνει καλό. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα τις τελευ-ταίες μέρες».

Άκουσε την αναπνοή της να βαραίνει. «Μπορεί, όμως άκου. Ανακάλυψα κάτι το οποίο δεν ταιριάζει με τα όσα υποθέταμε, Καρλ».


«Τι εννοείς;»«Ο φάκελος που πήρε ο Άσαντ από το αρχείο του Κουρτ Βεντ

έμεινε στο αυτοκίνητο, τον είδα όταν έφτασα στο σπίτι. Κάθισα το πρωί και του έριξα μια ματιά. Φάκελος αρ. 64, τον ξέρεις».

«Σε ποια υπόθεση αναφέρεται;»«Τώρα καταλαβαίνω για ποιο λόγο ο Άσαντ τον θεώρησε τόσο

σημαντικό ώστε τον παράχωσε στο πουκάμισό του, προτού βάλει φωτιά εκεί μέσα. Πρέπει να έψαξε ολόκληρο το αρχείο, μιας και ξεχώρισε ειδικά τον συγκεκριμένο, καθώς και τον κατάλογο των μελών που πήρες εσύ. Ευτυχώς που σου βούτηξε τον αναπτήρα, αλλιώς δε θα μπορούσε να δει τη μύτη του εκεί μέσα».

«Ο φάκελος, σε τι αναφέρεται, Ρόζε;»«Είναι το αρχείο που κράτησε ο Κουρτ Βεντ από τις δύο εκτρώ-

σεις της Νέτε Χέρμανσεν».«Δύο;»«Ναι, ήταν δεκαπέντε ετών την πρώτη φορά. Κάλεσαν το για-

τρό γιατί εκείνη είχε αρχίσει να αιμορραγεί έπειτα από μια πτώ-ση στο ποτάμι. Σύμφωνα με το αρχείο, επρόκειτο για αποβολή. Και ξέρεις ποιος ήταν ο γιατρός που κάλεσαν; Ο πατέρας του Κουρτ Βεντ».

«Τη δύστυχη! Σε τέτοια ηλικία! Πρέπει να ήταν πολύ ντροπια-στικό, εκείνη την εποχή».

«Πιθανόν, όμως η υπόθεση που μου κίνησε εμένα το ενδιαφέ-ρον είναι αυτή που γνωρίζαμε ήδη από το αρχείο του Νέρβιγ. Τό-τε που η Νέτε Χέρμανσεν κατηγόρησε τον Κουρτ Βεντ ότι τη βί-ασε και πήρε χρήματα για να προχωρήσει στην παράνομη έκτρω-ση του εμβρύου που κυοφορούσε».

«Δε φαντάζομαι να γράφει πολλά ο φάκελος που έχεις σχετι-κά με αυτή την ιστορία».

«Σωστά, όμως υπάρχει μια άλλη πληροφορία, η οποία είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα».

ΕΝΟΧΗ 563

«Δηλαδή, Ρόζε; Θα με σκάσεις!»«Αναφέρεται το όνομα του τύπου που την άφησε έγκυο».«Και ποιος ήταν;»«Ο Βίγκο Μόγκενσεν. Εκείνος που η Χέρμανσεν ισχυρίστηκε

πως δεν είχε καν ακουστά, όταν περάσατε από το σπίτι της τις προάλλες».


Η ΝΕΤΕ ΕΝΤΟΠΙΣΕ την Γκίτε Τσαρλς τη στιγμή που η σιλουέτα της ξεπρόβαλε στο βάθος, στο μονοπάτι που ερχόταν από τις λί-μνες. Εκείνο το χαρακτηριστικό βήμα, ο τρόπος που κουνούσε τα χέρια της, φέρνοντας ανατριχίλα στη Νέτε. Για πάνω από τριά-ντα χρόνια είχε απωθήσει αυτή την εικόνα, που τώρα την έκανε να σφίξει τις γροθιές της και να κοιτάξει ολόγυρα στο δωμάτιο, προκειμένου να βεβαιωθεί πως όλα ήταν έτοιμα ώστε να ολοκλη-ρωθεί ο φόνος με τη μικρότερη δυνατή αναστάτωση. Αυτή τη φο-ρά όλα έπρεπε να εξελιχτούν ομαλά, καθώς η ημικρανία της συ-νεχιζόταν με την ίδια ένταση, λες κι ένα ξυράφι έσκιζε τον εγκέ-φαλό της, και ήταν μια αίσθηση τόσο αφόρητη, ώστε της ερχό-ταν να κάνει εμετό.

Αναθεμάτισε βουβά την κατάσταση που την ταλαιπωρούσε, ελ-πίζοντας πως θα ηρεμούσε κάπως από τη στιγμή που θα ξέφευγε απ’ όλα εκείνα που της θύμιζαν τον τρόπο που είχε κατακερματι-στεί η ζωή της.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να φύγει για μερικούς μήνες, και τα πάντα θα άλλαζαν. Ίσως, μάλιστα, κατόρθωνε να συμφι-λιωθεί με τη συνεχιζόμενη παρουσία του Κουρτ Βεντ σε αυτό τον κόσμο.


Έτσι όπως ενεργούσε εκείνος, το παρελθόν του ήταν βέβαιο πως θα τον ακολουθούσε και κάποια στιγμή θα τον κατέστρεφε, σκέφτηκε η Νέτε.

Και η σκέψη αυτή ήταν καθοριστική. Διαφορετικά, δε θα μπο-ρούσε σε καμία περίπτωση να βρει τη δύναμη να σκοτώσει την Γκίτε Τσαρλς.

Τέσσερις μέρες μετά τον εμπρησμό και την αποτυχημένη από-πειρα απόδρασης, δύο ένστολοι αστυνομικοί εμφανίστηκαν και παρέλαβαν τη Ρίτα και τη Νέτε. Δεν τους είπαν λέξη σχετικά με το τι επρόκειτο να συμβεί, όμως δεν υπήρχε η παραμικρή αμφι-βολία. «Νοητικά καθυστερημένη, αχρεία πυρομανής» δεν ήταν μια πε-ριγραφή που θα χάριζε πόντους σε οποιαδήποτε τρόφιμο του Σπρόγκε, ενώ η εκδίκηση της Γκίτε Τσαρλς αποδείχτηκε ακριβής και αποφασιστική. Έτσι, η Ρίτα και η Νέτε οδηγήθηκαν στην απέ-ναντι στεριά, και από εκεί μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο στο νο-σοκομείο του Κορσέρ, δεμένες με λουριά σε όλη τη διαδρομή, λες και ήταν μελλοθάνατες που οδηγούνταν στο ικρίωμα. Ήταν μια αίσθηση η οποία ενισχύθηκε από τους γεροδεμένους νοσοκόμους, που κινήθηκαν με μεγάλες δρασκελιές προς το μέρος τους μόλις έφτασαν εκείνες και τις άρπαξαν, κάνοντας τη Νέτε και τη Ρίτα να ουρλιάζουν και να κλοτσούν καθώς τις οδηγούσαν μέσα από τους διαδρόμους και, τελικά, τις πέταξαν σε ένα θάλαμο. Εκεί, τις έδεσαν σε διπλανά κρεβάτια, όπου άρχισαν να κλαψουρίζουν και να προσεύχονται για τα αγέννητα παιδιά τους. Το προσωπικό έμοιαζε να αδιαφορεί. Είχαν έρθει αντιμέτωποι με πάρα πολλά από εκείνα τα «εξαχρειωμένα» άτομα, οπότε τα δάκρυα της Νέ-τε και οι απεγνωσμένες φωνές της για βοήθεια τους άφηναν ασυ-γκίνητους.

Τελικά, ακόμα και η Ρίτα άρχισε να ωρύεται. Στην αρχή απαι-

ΕΝΟΧΗ 565

τούσε να μιλήσει με τον επικεφαλής γιατρό, ύστερα με την Αστυ-νομία και, τελικά, με τον ίδιο το δήμαρχο του Κορσέρ, μάταια όμως.

Στο μεταξύ, η Νέτε είχε περιπέσει σε κατάσταση σοκ.Δύο γιατροί και δύο νοσοκόμες μπήκαν αμίλητοι στο θάλαμο

και στάθηκαν δίπλα στα κρεβάτια τους, καθώς ετοίμαζαν τις ενέ-σεις. Προσπάθησαν να τις ηρεμήσουν, λέγοντάς τους πως ό,τι γι-νόταν ήταν για το δικό τους καλό και ότι στη συνέχεια θα μπορού-σαν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή. Όμως η καρδιά της Νέτε χτυπούσε σαν τρελή από την αγωνία για τις ζωούλες που δε θα έφερνε στον κόσμο. Και μόλις κάρφωσαν τη βελόνα στη φλέβα της, η καρδιά της ήταν σαν να σταμάτησε τελείως, έτσι που αφέ-θηκε κι εγκατέλειψε κάθε ελπίδα.

Όταν συνήλθε, μερικές ώρες αργότερα, μονάχα ο πόνος στην κοιλιά απέμενε. Όλα τα άλλα τής τα είχαν στερήσει.

Επί δύο μέρες, η Νέτε παρέμεινε αμίλητη. Δε μίλησε ούτε όταν την οδήγησαν μαζί με τη Ρίτα πίσω στο Σπρόγκε. Η οδύνη και η απόγνωση ήταν οι μόνες της σύντροφοι πλέον.

«Η χαμένη, κατάπιε τη γλώσσα της. Ίσως να το πήρε το μά-θημά της τώρα πια», σχολίαζαν οι φύλακες.

Εκείνη τις άκουγε, και ήξερε πως ήταν αλήθεια. Επί έναν ολό-κληρο μήνα αρνιόταν να μιλήσει. Σε τι θα την ωφελούσε, άλλω-στε;

Κι ύστερα, πήρε απολυτήριο.Η Ρίτα παρέμεινε στο νησί. Υπήρχε όριο στο ποιες γυναίκες

μπορούσαν να επιστρέψουν και πάλι στην κοινωνία, της είπαν.Η Νέτε στάθηκε στην πρύμνη του σκάφους κι έβλεπε το νησί

να χάνεται πίσω από τα κύματα, τον ορίζοντα να καταπίνει το φά-ρο σταδιακά. Και όλη την ώρα σκεφτόταν ότι κάλλιστα θα μπο-ρούσε να είχε μείνει εκεί, γιατί η ζωή της τώρα πια δεν είχε κανέ-να νόημα.


Η πρώτη οικογένεια όπου στάλθηκε ήταν ενός σιδερά και της γυ-ναίκας του, οι οποίοι είχαν τρεις γιους, μηχανικούς αυτοκινήτων, που η ζωή τους ήταν μεροδούλι-μεροφάι από διάφορες δουλειές ή από τα επιδόματα. Καμία άλλη οικογένεια δε χρειαζόταν πε-ρισσότερο μια κοπέλα για να της βάζει τις φωνές και να την αγ-γαρεύει όλη μέρα. Ήταν μια ανάγκη η οποία καλύφθηκε με το παραπάνω, όταν κατέληξε εκεί η Νέτε. Την είχαν για να κάνει τα πάντα, από το να τακτοποιεί τη μάντρα που ήταν γεμάτη σκου-ριασμένα παλιοσίδερα, μέχρι να κάνει την υπηρέτρια σε μια αναί-σθητη, ασυγκίνητη μάνα, της οποίας η μοναδική απόλαυση ήταν το να τυραννάει τους πάντες γύρω της, και ιδίως τη Νέτε.

«Χαμένο κορμί», της έλεγε χολωμένη η γυναίκα. «Ηλίθια τσού-λα». Δεν έχανε ευκαιρία να τη βρίζει και να τη μειώνει. «Καθυστε-ρημένη. Δεν ξέρεις να διαβάζεις, βλαμμένη;» της φώναξε μια μέ-ρα, δείχνοντας την πίσω πλευρά της συσκευασίας ενός απορρυ-παντικού.

Και μόλις η Νέτε ομολόγησε πως δεν ήξερε ανάγνωση, η ντρο-πή της συνοδεύτηκε από μια σφαλιάρα στο σβέρκο.

«Δανικά δεν καταλαβαίνεις, πανίβλακα;» ήταν η φράση με την οποία συνόδευε η γυναίκα κάθε της κουβέντα, και η Νέτε μαράζωνε.

Οι γιοι χούφτωναν το στήθος της, ενώ ο πατέρας απειλούσε να προχωρήσει ακόμα περισσότερο. Όποτε πλενόταν, έρχονταν ο ένας μετά τον άλλο και μύριζαν το χώρο λες κι ήταν λαγωνικά, στέκονταν έξω από την πόρτα, αλυχτούσαν και διατυμπάνιζαν ξε-διάντροπα τις προθέσεις τους.

«Άνοιξέ μας, Νέτε. Θα σε κάνουμε να σκούξεις σαν γουρούνι που είσαι», κάγχαζαν.

Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες, όμως οι νύχτες ήταν ακόμα χειρότερες. Η Νέτε έκλεινε καλά την πόρτα του δωματίου της, έστηνε μια καρέκλα κάτω από το χερούλι και έστρωνε να κοιμη-θεί στο πάτωμα, δίπλα στα πόδια του κρεβατιού. Έτσι και κατά-

ΕΝΟΧΗ 567

φερνε κάποιος να μπει στο δωμάτιο, η Νέτε θα φρόντιζε να τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Κι αυτό γιατί θα έβρισκε το κρεβάτι άδειο, ενώ η σιδερένια μπάρα που είχε βρει στη μάντρα ήταν κάτι παραπάνω από βαριά. Κι αν έφταναν τα πράγματα μέ-χρι εκεί, ούτε που την ενδιέφερε αν αυτός που θα χτυπούσε θα κα-τέληγε αναίσθητος ή ακόμα και νεκρός. Τι θα μπορούσε να της συμβεί που θα ήταν χειρότερο απ’ ό,τι της είχαν κάνει ήδη;

Κάθε τόσο σκεφτόταν να ρίξει στο βραδινό ρόφημα της οικο-γένειας λίγο από το στρύχνο που είχε φέρει μαζί της από το νησί. Όμως κάθε φορά έχανε το θάρρος της και δεν το αποφάσιζε.

Τελικά, όμως, μια μέρα η γυναίκα έριξε στον άντρα της ένα ακόμα τσουχτερό χαστούκι στο πρόσωπο, από τα πολλά που συ-νήθιζε να του ρίχνει, οπότε ο τύπος πήγε και πήρε την καραμπίνα του, τινάζοντας τα μυαλά της και την οικογένειά του στον αέρα.

Η Νέτε έμεινε για ώρες ολομόναχη στην κουζίνα, πηγαίνοντας ασταμάτητα μπρος πίσω όση ώρα οι τεχνικοί της Σήμανσης αφαι-ρούσαν σκάγια και εγκεφαλική ουσία από τους τοίχους.

Είχε βραδιάσει ήδη όταν ξεκαθάρισε το μέλλον της.Ένας νεαρός άντρας με ίσια πλάτη, που δεν πρέπει να ήταν

πάνω από έξι εφτά χρόνια μεγαλύτερός της, στάθηκε με το χέρι απλωμένο προς το μέρος της και της συστήθηκε. «Ονομάζομαι Έρικ Χάνστχολμ, και από εδώ είναι η σύζυγός μου, η Μαριάνε. Μας ζήτησαν να σε φροντίσουμε».

Η έννοια της «φροντίδας» τής ακουγόταν ολότελα ξένη. Σαν αδύναμος απόηχος μιας μουσικής από μια ξεχασμένη εποχή. Πα-ράλληλα, όμως, αποτελούσε πηγή ανησυχίας. Αντίστοιχες υποσχέ-σεις τής είχαν προσφέρει ελπίδα πολλές φορές στο παρελθόν, ελ-πίδα η οποία τελικά αποδείχτηκε φρούδα. Όμως εδώ, σε αυτό το απαίσιο σπίτι, όπου ο κρότος από τη μοιραία μπαταριά αντηχού-σε ακόμα, η ελπίδα για πρώτη φορά φάνταζε βάσιμη.

Έστρεψε το βλέμμα της στον άντρα και παρατήρησε το πρό-


σωπό του. Έδειχνε ευγενικός, όμως η Νέτε απέρριψε αμέσως τη σκέψη. Πόσες φορές δεν την είχαν αναλάβει άντρες που εκείνη τούς νόμιζε «ευγενικούς»;

«Όπως θέλετε», είπε ανασηκώνοντας τους ώμους, γιατί τι άλ-λο θα μπορούσε να πει; Η ίδια δεν είχε λόγο στις αποφάσεις.

«Η Μαριάνε κι εγώ έχουμε αναλάβει να διδάσκουμε τους κω-φούς στο Μπρέντεμπρο. Στη “σκοτεινή Γιουτλάνδη”». Εκείνος γέ-λασε πνιχτά με την έκφραση που χρησιμοποίησε. «Ελπίζαμε πως θα ήθελες να μας συνοδεύσεις».

Τότε μόνο τον κοίταξε η Νέτε στα μάτια. Είχε αφήσει κανείς έως τότε να εννοηθεί πως η ίδια ενδεχομένως είχε λόγο για το μέλ-λον της; Απ’ όσο μπορούσε να θυμηθεί, τέτοιο πράγμα δεν είχε συμβεί ποτέ. Και πόσες φορές τής είχε πει κάποιος «ελπίζαμε πως θα ήθελες»; Ούτε μία απ’ όταν πέθανε η μητέρα της, γι’ αυτό ήταν σίγουρη.

«Συναντηθήκαμε μια φορά παλιότερα, έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε», είπε ο άντρας. «Διάβαζα ένα βιβλίο σε ένα κορι-τσάκι που είχε πρόβλημα με την ακοή του κι ήταν βαριά άρρω-στο από λευχαιμία. Στο νοσοκομείο του Κορσέρ, κι εσύ βρισκό-σουν στο απέναντι κρεβάτι. Θυμάσαι;»

Εκείνος έγνεψε καταφατικά μόλις είδε τη σαστιμάρα της, τον τρόπο που η Νέτε άρχισε να ανοιγοκλείνει τα μάτια, σαν να προ-σπαθούσε να προστατευτεί από το διαπεραστικό βλέμμα του.

Στ’ αλήθεια ήταν ο ίδιος άνθρωπος;«Νομίζεις πως δεν κατάλαβα πως μας άκουγες; Βεβαίως και

κατάλαβα. Πώς θα μπορούσε να ξεχάσει κανείς δυο υπέροχα γα-λανά μάτια σαν τα δικά σου;»

Και τότε έτεινε το χέρι του ήρεμα, χωρίς να πιάσει το δικό της, κι απλώς περίμενε, με το χέρι απλωμένο προς το μέρος της.

Ώσπου και η Νέτε άπλωσε το δικό της και το έπιασε.

ΕΝΟΧΗ 569

Ολόκληρος ο κόσμος της Νέτε ήρθε ανάποδα λίγες μόλις μέρες αργότερα, στο σπίτι που πρόσφεραν στο ζευγάρι, μαζί με τη δου-λειά στο Μπρέντεμπρο.

Η Νέτε είχε παραμείνει ξαπλωμένη στο κρεβάτι της από την ώρα που εγκαταστάθηκαν εκεί, περιμένοντας να αρχίσει η σκλα-βιά της. Περιμένοντας τα σκληρά λόγια και την προδοσία, που ήταν σαν να την ακολουθούσαν παντού, σαν σκιά.

Η νεαρή σύζυγος του Έρικ Χάνστχολμ, η Μαριάνε, ήταν εκεί-νη που ήρθε να την πάρει από το δωμάτιό της για να την κατεβά-σει στο γραφείο, όπου της έγνεψε προς έναν πίνακα με την αλφα-βήτα.

«Θέλω να συγκεντρωθείς, Νέτε. Θα σου θέσω ορισμένες ερω-τήσεις. Έχεις όσο χρόνο θέλεις για να απαντήσεις. Μπορείς να μου κάνεις αυτή τη χάρη;»

Η Νέτε κοίταξε τα γράμματα. Από στιγμή σε στιγμή, ο κόσμος της θα κατέρρεε, καθώς ήξερε πολύ καλά πού θα οδηγούσε όλο αυτό. Η αλφαβήτα ήταν η κατάρα της, από την εποχή που πήγαι-νε στο σχολείο του χωριού. Το σφύριγμα της βέργας καθώς έπε-φτε πάνω στον πισινό της, το χτύπημα του χάρακα πάνω στις πα-λάμες της, θα τη συνόδευαν για το υπόλοιπο της ζωής της. Και μόλις αυτή η γυναίκα που στεκόταν τώρα μπροστά της ανακάλυ-πτε πως η Νέτε μπορούσε να αναγνωρίσει, στην καλύτερη των πε-ριπτώσεων, ένα στα τέσσερα γράμματα, κι επιπλέον της ήταν αδύ-νατο να τα συνδυάσει ώστε να βγάζουν νόημα, θα κατέληγε και πάλι στο βούρκο, όπου οι πάντες έλεγαν ότι ανήκε.

Η Νέτε έσφιξε τα χείλη της. «Θα το ήθελα, κυρία Χάνστχολμ. Όμως δεν μπορώ».

Κοιτάχτηκαν για λίγο, χωρίς να μιλήσουν. Η Νέτε αναρωτιό-ταν πότε θα έτρωγε τη σφαλιάρα, όμως η Μαριάνε Χάνστχολμ απλώς χαμογέλασε.

«Πίστεψέ με, καλή μου. Μπορείς, αλλά όχι ακόμα. Θα ήθελες


να μου πεις ποια από τα γράμματα αναγνωρίζεις; Αυτό θα με ευ-χαριστούσε πολύ».

Η Νέτε συνοφρυώθηκε. Και από τη στιγμή που δε συνέβη τί-ποτε άλλο, και η κυρία απέναντί της συνέχιζε να της χαμογελάει ενθαρρυντικά, σηκώθηκε διστακτικά και πλησίασε τον πίνακα.

«Ξέρω αυτό εδώ», είπε. «Είναι το Ν, όπως λέμε Νέτε».Η κυρία Χάνστχολμ χειροκρότησε και γέλασε. «Να, λοιπόν,

κάναμε ωραιότατη αρχή, τι λες κι εσύ;» αναφώνησε, καθώς πετά-χτηκε πάνω και αγκάλιασε τη Νέτε. «Θα τους δείξουμε εμείς, πε-ρίμενε και θα δεις».

Έτσι όπως την έκλειναν μέσα τους εκείνα τα ζεστά μπράτσα, η Νέτε άρχισε να τρέμει, όμως η Μαριάνε Χάνστχολμ συνέχισε να την κρατάει σφιχτά και να της μουρμουρίζει στο αφτί πως όλα θα καλυτέρευαν τώρα. Η Νέτε δεν τολμούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε. Συνέχιζε να τρέμει, κι ύστερα έβαλε τα κλάματα.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο ο Έρικ Χάνστχολμ, που είχε ακούσει τα επιφωνήματα, και αμέσως έγινε φανερή η συγκί-νησή του βλέποντας τα δάκρυα στα μάτια της Νέτε και τον τρό-πο που είχε γραπωθεί από τη νεαρή σύζυγό του.

«Όλα καλά, Νέτε. Κλάψε να ξεσπάσεις. Βγάλε ό,τι σε βαραί-νει, γιατί από σήμερα δεν πρόκειται να υποστείς ξανά αυτό τον πόνο», της είπε. Και τότε, της ψιθύρισε τρυφερά τα λόγια που από εκείνη τη στιγμή έδιωξαν από τη ζωή της όλη την κακία που είχε βιώσει έως τότε. «Είσαι άξια, Νέτε. Αυτό να το θυμάσαι πάντοτε: είσαι άξια».

Η Νέτε έπεσε πάνω στη Ρίτα έξω από ένα φαρμακείο στο Μπρέ-ντεμπρο, το φθινόπωρο του 1961. Εκείνη τής ανακοίνωσε μεμιάς την είδηση, πριν καν προλάβει η Νέτε να αντιδράσει στη συμπτω-ματική τους συνάντηση.

ΕΝΟΧΗ 571

«Έκλεισαν το ίδρυμα στο Σπρόγκε», της είπε η Ρίτα, γελώντας με τη σαστισμένη έκφρασή της. Την αμέσως επόμενη στιγμή, σο-βάρεψε και πάλι. «Τις περισσότερες μας έστειλαν να δουλέψουμε για να καλύπτουμε τα έξοδά μας, οπότε, ως προς αυτό, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αγώνας, από το χάραμα μέχρι το σούρουπο, και ούτε μία δεκάρα για αμοιβή. Κάποια στιγμή κουράζει όλο αυτό, Νέτε».

Η Νέτε έγνεψε καταφατικά. Ήξερε πολύ καλά αυτή την κα-τάσταση. Και τότε δοκίμασε να κοιτάξει τη Ρίτα στα μάτια. Της ήταν δύσκολο. Ποτέ δεν της είχε περάσει από το νου ότι θα τα ξα-νάβλεπε.

«Τι κάνεις εδώ πέρα;» τη ρώτησε τελικά, κι ας μην ήταν σίγου-ρη πως ήθελε να ξέρει την απάντηση.

«Δουλεύω σε ένα γαλακτοκομείο, είκοσι χιλιόμετρα από εδώ. Η Πία, εκείνη η παλιά πουτάνα από το Όρχους, είναι επίσης εκεί. Από τις πέντε τα χαράματα μέχρι αργά, ιδροκοπάμε. Σκέτη δυ-στυχία. Οπότε την κοπάνησα και ήρθα να ρωτήσω αν θέλεις να με ακολουθήσεις τώρα που φεύγω».

Η σκέψη τής ήταν ολότελα ξένη. Η Νέτε δεν ήθελε καν να το διανοηθεί. Όλο της το είναι είχε αντιδράσει στη θέα της Ρίτα. Πώς τολμούσε να εμφανιστεί εκεί, έπειτα από αυτό που της είχε κάνει; Αν δεν είχε αποδειχτεί ζηλιάρα κι εγωίστρια η Ρίτα, τα πά-ντα θα είχαν εξελιχτεί διαφορετικά.

Η Νέτε θα είχε καταφέρει να δραπετεύσει από το νησί, έχο-ντας ακόμα τη δυνατότητα να αποκτήσει παιδιά.

«Έλα, φιλενάδα. Πάμε να την κάνουμε εσύ κι εγώ. Να πάνε να πνιγούν όλοι τους. Θυμάσαι τα σχέδια που είχαμε; Πρώτη στά-ση Αγγλία, ύστερα Αμερική. Κάπου όπου δε θα μας ξέρει κα-νείς».

Η Νέτε απέστρεψε το βλέμμα της. «Πώς ήξερες πού να με βρεις;»

Ένα ξερό, λαρυγγικό γέλιο που φανέρωνε χρόνια καπνίσμα-


τος ξέφυγε από τα χείλη της Ρίτα. «Νομίζεις πως η Γκίτε Τσαρλς δεν παρακολουθούσε τις κινήσεις σου, ανόητο πλάσμα; Η κάργια με βασάνιζε μέρα και νύχτα, με τυραννούσε, περιγράφοντάς μου πού βρισκόσουν και πώς είχε αλλάξει η ζωή σου».

Η Γκίτε Τσαρλς! Η Νέτε έσφιξε τις γροθιές της στο άκουσμα του ονόματος. «Η Τσαρλς! Και πού βρίσκεται τώρα αυτή;»

«Έτσι και το ήξερα, θα την περίμενε μια άσχημη έκπληξη», απάντησε η Ρίτα.

Η Νέτε την παρατήρησε για λίγο. Είχε δει τι ήταν ικανή να κάνει η Ρίτα. Την είχε δει να περιλαβαίνει με τις ξύλινες λαβίδες του πλυσταριού όσες κοπέλες δεν πλήρωναν για τα τσιγάρα, να τους αλλάζει τα φώτα, φροντίζοντας ώστε οι μελανιές να φαίνο-νται μονάχα όταν οι κοπέλες έβγαζαν τα ρούχα τους.

«Θέλω να φύγεις όπως ήρθες, Ρίτα», της είπε με ήρεμη φωνή. «Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου, κατάλαβες;»

Η Ρίτα ανασήκωσε το πιγούνι της και την κοίταξε υπό γωνία. «Σαν να λέμε, δε σου κάνω τώρα ποια, έτσι δεν είναι; Χαμένο κορμί!»

Η Νέτε έγνεψε αποφασιστικά. Η ζωή τής είχε μάθει να σέβε-ται δύο οικουμενικές αλήθειες. Η πρώτη ήταν η παρατήρηση του αδερφού της σχετικά με τα δύο είδη πλασμάτων: τα αρσενικά και τα θηλυκά. Η άλλη ήταν πως η πορεία του ανθρώπου είναι μια διαρκής προσπάθεια ισορροπίας, μια διαδρομή πάνω σε τεντω-μένο σκοινί πάνω από το κενό, όπου παραφυλάνε οι πειρασμοί, και πως οι συνέπειες της αδυναμίας να μείνει κανείς πάνω στο σκοινί ήταν ανυπολόγιστες.

Εκείνη τη στιγμή, η Νέτε μπήκε στον πειρασμό να χρησιμοποι-ήσει τη γροθιά της για να σβήσει το αυτάρεσκο χαμόγελο από το πρόσωπο της Ρίτα, όμως ήταν ένας πειρασμός στον οποίο αντιστά-θηκε. Αν ήταν να πέσει κάποια στο κενό, σίγουρα δε θα ήταν αυτή.

«Να προσέχεις τον εαυτό σου, Ρίτα», της είπε κάνοντας μετα-βολή.

ΕΝΟΧΗ 573

Όμως η Ρίτα δεν είχε τελειώσει ακόμα.«Για στάσου», είπε χολωμένη, αρπάζοντάς την από το μπράτσο,

και την επόμενη στιγμή αγριοκοίταξε δύο σαστισμένες νοικοκυρές, οι οποίες περνούσαν τυχαία από εκεί με τα ψώνια τους. «Εμάς που μας βλέπετε, είμαστε τσούλες από το Σπρόγκε, που πηγαίνουμε με τους άντρες σας για δέκα κορόνες, και τούτη εδώ είναι η χειρότε-ρη», φώναξε, πιάνοντας τη Νέτε από τα μάγουλα και αναγκάζοντάς τη να στρέψει το πρόσωπό της προς τις δύο εμβρόντητες γυναίκες. «Κοιτάξτε τη. Δε συμφωνείτε πως οι άντρες σας θα προτιμούσαν να πηδήξουν αυτή, παρά δυο σκυλομούρες σαν και του λόγου σας; Εδώ, στην πόλη σας ζει, οπότε στη θέση σας θα είχα το νου μου!» Η Ρίτα στράφηκε ξανά προς τη Νέτε με μάτια μισόκλειστα. «Λοι-πόν, θα έρθεις μαζί μου, ναι ή όχι; Γιατί, αν δεν έρθεις, θα καθίσω εδώ και θα ουρλιάζω μέχρι να έρθει η Αστυνομία. Δε νομίζω πως αυτό θα σου διευκολύνει τη ζωή, τι λες κι εσύ;»

Αργότερα, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα του δωματίου της, εκεί όπου καθόταν κι έκλαιγε η Νέτε. Ο ανάδοχος πατέρας της μπήκε διστακτικά μέσα.

Το πρόσωπό του ήταν σκυθρωπό, και για πολλή ώρα δεν είπε λέξη.

Τώρα θα μου ζητήσει να τα μαζέψω και να φύγω, σκέφτηκε η Νέτε. Και θα με στείλουν σε κάποια οικογένεια που θα με κρατή-σει μακριά από τους κανονικούς ανθρώπους. Σε μια οικογένεια που δε θα ντρέπεται, γιατί δε θα ξέρει καν τι σημαίνει ντροπή.

Ο Έρικ Χάνστχολμ ακούμπησε απαλά την παλάμη του πάνω στο χέρι της. «Νέτε, θέλω να ξέρεις πως το μοναδικό πράγμα που σχολιάζουν οι άνθρωποι στην πόλη είναι το πώς κατάφερες να δια τηρήσεις την αξιοπρέπειά σου. Έσφιγγες τις γροθιές σου, το είδαν αυτό. Όμως δεν προσπάθησες να επιτεθείς. Προτίμησες να


αμυνθείς με τις λέξεις, και γι’ αυτό πραγματικά σου αξίζουν συγ-χαρητήρια».

«Ναι, αλλά τώρα όλοι ξέρουν», είπε η Νέτε.«Τι ξέρουν; Το μόνο πράγμα που ξέρουν είναι πως δεν υπο-

χώρησες και της είπες: “Έχεις το θράσος να αποκαλείς εμένα τσούλα; Να σου πω κάτι, Ρίτα; Την επόμενη φορά που θα με μπερδέψεις με τη δίδυμη αδερφή σου, νομίζω πως οι άνθρωποι εδώ ευχαρίστως θα σε παραπέμψουν στο πλησιέστερο κατάστη-μα οπτικών. Φύγε και μην ξανάρθεις, αλλιώς θα καλέσω την Αστυ-νομία. Με κατάλαβες;”» Έγνεψε καταφατικά. «Αυτό ξέρουν, Νέ-τε. Και σε τιμάει».

Την κοίταξε χαμογελώντας, ώσπου χαμογέλασε κι εκείνη.«Α, μην το ξεχάσω. Σου έφερα κάτι».Έφερε το χέρι πίσω από την πλάτη του.«Ορίστε», είπε και της έδωσε ένα δίπλωμα, γραμμένο με με-

γάλα γράμματα. Η Νέτε το διάβασε αργά, λέξη προς λέξη.Όποιος είναι σε θέση να το διαβάσει αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί

αναλφάβητος, έγραφε.Εκείνος τής έσφιξε το μπράτσο. «Κάνε υπομονή, Νέτε. Μόλις

διαβάσεις όλα τα βιβλία που έχουμε στο σπίτι και καταφέρνεις να λύνεις όλες τις ασκήσεις μαθηματικών που κάνουμε με τους κω-φούς, θα σε στείλουμε στο σχολείο».

Τα πάντα πέρασαν στο παρελθόν προτού καλά καλά το συνειδη-τοποιήσει. Το σχολείο, το τεχνικό κολέγιο, η εκπαίδευσή της ως βοηθός εργαστηρίου, η πρόσληψή της από την Ίντερλαμπ, ο γά-μος της με τον Αντρέας Ρόζεν. Ένα υπέροχο παρελθόν, το οποίο η Νέτε θεωρούσε ως δεύτερη ζωή της. Εκείνα τα χρόνια προτού σκοτωθεί ο Αντρέας, πολύ πριν βρεθεί να κάθεται σε αυτό το δια-μέρισμα, έχοντας τέσσερις φόνους στη συνείδησή της.

ΕΝΟΧΗ 575

Μόλις βγει από τη μέση η Γκίτε, θα ξεκινήσει η τρίτη ζωή μου, σκέφτηκε.

Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ακούστηκε το θυροτηλέφωνο.Όταν άνοιξε την πόρτα η Νέτε, βρήκε την Γκίτε να στέκεται

μπροστά της, ένα μαρμάρινο άγαλμα ρημαγμένο από τα χρό-νια, που όμως διατηρούσε την ομορφιά του, κομψό όπως πά-ντα.

«Σ’ ευχαριστώ για την πρόσκληση, Νέτε», είπε εκείνη, κι αμέ-σως πέρασε μέσα, σαν φίδι που τρυπώνει στη φωλιά ποντικού.

Η Γκίτε έριξε μια ματιά τριγύρω όπως στεκόταν στο χολ, έδω-σε το παλτό της στη Νέτε και προχώρησε στο καθιστικό. Κάθε ασημένιο κουταλάκι καταγράφηκε και κάθε πίνακας στους τοί-χους αξιολογήθηκε από το κοφτερό μάτι της.

Τελικά, στράφηκε προς το μέρος της οικοδέσποινας. «Λυπή-θηκα πάρα πολύ όταν έμαθα πόσο άρρωστη είσαι, Νέτε. Καρ-κίνος;»

Η Νέτε έγνεψε καταφατικά.«Και δεν μπορούν να σε βοηθήσουν άλλο;»Η Νέτε έγνεψε και πάλι καταφατικά, έτοιμη να προτείνει στην

Γκίτε να καθίσει, όμως ήταν παντελώς απροετοίμαστη γι’ αυτό που της επιφύλασσε η καλεσμένη της.

«Όχι, δεν υπάρχει λόγος να κουράζεσαι εσύ, Νέτε. Θα αναλά-βω εγώ. Βλέπω πως έφτιαξες τσάι. Έλα, θα σου ετοιμάσω ένα φλι-τζάνι».

Έσπρωξε τη Νέτε προς τα πίσω, την κάθισε στον καναπέ και στράφηκε προς το τραπεζάκι.

«Ζάχαρη θέλεις;» ρώτησε.«Ευχαριστώ, όχι», απάντησε η Νέτε, όπως σηκωνόταν ξανά.

«Πάω να βάλω νερό να βράσει· το τσάι εδώ θα έχει κρυώσει. Το ετοίμασα γιατί είχα και νωρίτερα επισκέψεις».

«Είχες νωρίτερα επισκέψεις; Θες να πεις ότι κάλεσες κι άλλο


κόσμο;» Η Γκίτε την κοίταξε με ενδιαφέρον, κι ύστερα άρχισε να σερβίρει το τσάι, παρά τις αντιρρήσεις της Νέτε.

Ξαφνικά, δεν αισθανόταν καθόλου σίγουρη για τον εαυτό της. Μήπως η Γκίτε είχε αρχίσει να φυλάγεται; Μήπως υποψιαζόταν πως κάτι δεν πήγαινε καλά; Η Νέτε την είχε δει να έρχεται από τις λίμνες, οπότε η πιθανότητα να είχε συναντήσει τυχαία κάποιον από τους προηγούμενους πρέπει να ήταν μηδαμινή.

«Ναι, πέρασαν ένας δυο ακόμα, νωρίτερα. Εσύ είσαι η τελευ-ταία».

«Μάλιστα». Η Γκίτε έδωσε στη Νέτε το τσάι της κι ετοίμασε ένα φλιτζάνι για την ίδια. «Όλοι εμείς, για τον ίδιο λόγο κληθή-καμε εδώ;»

«Όχι, όχι όλοι. Ο δικηγόρος, παρεμπιπτόντως, πετάχτηκε για λίγο έξω. Είχε κάτι δουλειές να κάνει, προτού κλείσουν τα μαγα-ζιά, οπότε θα πρέπει να περιμένεις για λίγη ώρα, δυστυχώς. Μή-πως βιάζεσαι;»

Η ερώτηση προκάλεσε ένα παράξενο ξέσπασμα γέλιου. Λες και η περίπτωση να βιάζεται ήταν το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να φανταστεί η Γκίτε.

Θα συνεχίσω την κουβέντα μέχρι να αφήσει εμένα να σερβί-ρω, σκέφτηκε η Νέτε. Πώς θα το κατάφερνε αυτό, όμως; Έσπα-γε το κεφάλι της, ενώ η ημικρανία συνέχιζε να της δίνει σουβλιές. Ένιωθε λες και είχε φορέσει ένα κράνος επενδυμένο με καρφιά, το οποίο είχε δέσει σφιχτά πάνω στο κρανίο της.

«Πραγματικά, είναι δύσκολο να φανταστώ ότι είσαι άρρωστη, Νέτε. Ο χρόνος στάθηκε τόσο ευγενικός μαζί σου», σχολίασε η Γκίτε ανακατεύοντας το τσάι της.

Η Νέτε κούνησε το κεφάλι πέρα δώθε. Απ’ όσο μπορούσε να κρίνει, οι δυο τους έμοιαζαν πολύ, από πολλές απόψεις, και η λέ-ξη «ευγενικός» δε φάνταζε κατάλληλη για να περιγράψει το πώς είχε σταθεί ο χρόνος απέναντί τους. Ρυτίδες, άτονη επιδερμίδα

ΕΝΟΧΗ 577

και γκρίζες τρίχες αποτελούσαν εδώ και καιρό μέρος της εμφά-νισής τους. Όχι, ήταν προφανές πως η ζωή είχε επιφυλάξει αρκε-τές δοκιμασίες και για τις δυο τους.

Η Νέτε προσπάθησε να θυμηθεί το διάστημα που ήταν μαζί στο νησί. Της φαινόταν τόσο παράξενο τώρα που ήξερε ότι οι ρό-λοι τους είχαν αντιστραφεί.

Πέρασαν λίγη ώρα συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, κι έπειτα η Νέτε σηκώθηκε, πήρε το φλιτζάνι της, καθώς και το φλι-τζάνι της Γκίτε, και πήγε στο τραπεζάκι, όπου στάθηκε με την πλάτη γυρισμένη στην καλεσμένη της, ακριβώς όπως είχε κάνει τέσσερις φορές νωρίτερα. «Λίγο τσάι ακόμα;» ρώτησε.

«Ευχαριστώ, εγώ είμαι εντάξει», απάντησε η Γκίτε. «Όμως εσύ πιες όσο θέλεις».

Η Νέτε προσπέρασε την άρνηση και γέμισε το φλιτζάνι της καλεσμένης της ξανά, προσθέτοντας αρκετές σταγόνες από το απόσταγμα. Πόσες και πόσες φορές δεν της είχε επιβληθεί η Γκί-τε Τσαρλς σ’ εκείνο το απαίσιο νησί; Ακούμπησε το φλιτζάνι στο τραπεζάκι μπροστά της, χωρίς να ξαναγεμίσει το δικό της, ενώ η ημικρανία έκανε τα μηνίγγια της να χτυπούν. Ακόμα και η μυρω-διά του τσαγιού τής προκαλούσε ναυτία.

«Σε πειράζει αν αλλάξουμε θέσεις, Γκίτε;» είπε νιώθοντας ανα-γούλα. «Έχω έναν τρομερό πονοκέφαλο και, δυστυχώς, δεν αντέ-χω το φως από το παράθυρο απέναντί μου».

«Αχ, έχεις και πονοκεφάλους; Καημενούλα μου!» της είπε η Γκίτε συμπονετικά και σηκώθηκε, ενώ η Νέτε μετακινούσε το δι-κό της φλιτζάνι στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού.

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να μιλήσω τώρα», απο-κρίθηκε η Νέτε. «Πρέπει να κλείσω τα μάτια μου για λίγο».

Άλλαξαν θέσεις, και η Νέτε έκλεισε τα μάτια, βάζοντας τα δυ-νατά της για να σκεφτεί. Αν η πρώην βασανίστριά της δεν έπινε το τσάι της, θα αναγκαζόταν να καταφύγει και πάλι στο σφυρί.


Θα της πρότεινε να ετοιμάσει καφέ, θα έφερνε το σφυρί και θα το κατέβαζε με δύναμη στο σβέρκο της, κι ύστερα θα καθόταν και θα περίμενε να περάσει ο πολύς πονοκέφαλος. Βέβαια, θα υπήρ-χε αίμα, όμως τι σημασία είχε, από τη στιγμή που η Γκίτε ήταν η τελευταία; Η Νέτε θα έπλενε τα χαλιά αφού έσερνε το πτώμα στο δωμάτιο όπου βρίσκονταν και τα υπόλοιπα.

Άκουσε την καλεσμένη της να πλησιάζει, όμως αιφνιδιάστηκε μόλις ένιωσε τις παλάμες της Γκίτε πάνω στο λαιμό και στους ώμους της.

«Μείνε ακίνητη, Νέτε. Εγώ είμαι καλή σε αυτό, αν κι εσύ κά-θεσαι κάπως άβολα. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν καθόσουν στην πολυθρόνα», ακούστηκε η φωνή της από πίσω, ενώ τα δάχτυλά της πίεζαν και μάλαζαν τους μυς στο λαιμό της Νέτε.

Εκείνη άκουγε τη φωνή να φλυαρεί, όμως οι λέξεις ξεθώρια-ζαν. Είχε νιώσει και άλλοτε το ίδιο άγγιγμα, υπό πολύ διαφορετι-κές συνθήκες. Ήταν διεγερτικό, εσκεμμένα αισθησιακό, και το σιχαινόταν.

«Καλύτερα να σταματήσεις», είπε και τραβήχτηκε. «Αλλιώς, μπορεί να μου έρθει εμετός. Άφησέ με να καθίσω εδώ για λίγο. Πήρα ένα χάπι και σύντομα θα είμαι εντάξει. Πιες το τσάι σου, Γκίτε. Ύστερα θα καθίσουμε να μιλήσουμε, μόλις επιστρέψει και ο δικηγόρος».

Άνοιξε τα μάτια της μια ιδέα κι ένιωσε τα δάχτυλα της Γκίτε να αποτραβιούνται, λες κι είχαν αγγίξει κάτι ηλεκτροφόρο. Η Νέ-τε διαισθάνθηκε την κίνηση της καλεσμένης της γύρω από τον κα-ναπέ, προτού καθίσει προσεκτικά δίπλα της. Έπειτα από μια δυο στιγμές, ακούστηκε το σιγανό κουδούνισμα του φλιτζανιού πάνω στο πιατάκι του.

Η Νέτε έγειρε το κεφάλι της ελαφρά προς τα πίσω και διέκρι-νε μέσα από τις βλεφαρίδες των μισόκλειστων ματιών της την Γκί-τε να φέρνει το φλιτζάνι στα χείλη της. Έδειχνε σφιγμένη και ανή-

ΕΝΟΧΗ 579

συχη, τα ρουθούνια της φούσκωσαν όπως μύρισε το τσάι, προτού πιει μια γουλιά. Ξαφνικά, τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, με κα-χυποψία, κι όλο της το είναι φάνηκε να τίθεται σε κατάσταση συ-ναγερμού. Έριξε μια κοφτή, διαπεραστική ματιά στη Νέτε και μύρισε το τσάι της ξανά.

Μόλις άφησε κάτω το φλιτζάνι, η Νέτε άνοιξε σιγά σιγά τα μά-τια της.

«Αχ», έκανε, προσπαθώντας να καταλάβει τι σκέψεις περνού-σαν από το μυαλό της Γκίτε. «Κάπως καλύτερα αισθάνομαι ήδη. Ήταν υπέροχο το μασάζ, Γκίτε. Είσαι πολύ καλή».

Σήκω αμέσως, διέταξε τον εαυτό της. Φέρε το σφυρί και τελεί-ωνε με αυτή την ιστορία. Μετά, άδειασε τη φορμόλη στο λαρύγ-γι της και πήγαινε να ξαπλώσεις.

«Μου φαίνεται πως χρειάζομαι ένα ποτήρι νερό», είπε, ενώ ση-κωνόταν με δυσκολία. «Τα χάπια μού στεγνώνουν το στόμα».

«Γιατί δεν πίνεις μια γουλιά τσάι;» αντιπρότεινε η Γκίτε, προ-σφέροντάς της το φλιτζάνι της.

«Όχι, δε μου αρέσει αν δεν είναι πολύ ζεστό. Θα βάλω νερό να βράσει, να ετοιμάσω λίγο ακόμα. Είμαι σίγουρη πως ο δικη-γόρος θα επιστρέψει όπου να ’ναι».

Πήγε στην κουζίνα και άνοιξε το ντουλάπι, κι όπως έσκυβε για να πάρει το σφυρί, τρόμαξε ακούγοντας τη φωνή της Γκίτε πίσω της.

«Αν θα έπρεπε να μαντέψω, Νέτε, θα έλεγα πως δεν υπάρχει κανένας δικηγόρος».


ΤΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ήταν ένας μηχανισμός όπου ακό-μα και η παραμικρή κίνηση του πιο μικροσκοπικού γραναζιού


στις εσχατιές του κτιρίου καταγραφόταν. Έμοιαζε με μυρμηγκο-φωλιά, όπου τα σήματα μεταδίδονταν με τέτοια ταχύτητα, ώστε να αψηφούν κάθε ερμηνεία. Κάθε φορά που κάποιο άτομο υπό κράτηση επιχειρούσε να το σκάσει, κάθε φορά που εξαφανιζόταν κάποιο στοιχείο, κάθε φορά που κάποιος συνάδελφος αρρώσται-νε σοβαρά ή ο γενικός αστυνομικός διευθυντής είχε μπλεξίματα με τους πολιτικούς, τα νέα εξαπλώνονταν παντού.

Μια τέτοια μέρα ήταν και η σημερινή. Η ατμόσφαιρα ήταν φορ-τισμένη. Στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας είχαν εμφανιστεί επισκέπτες, στον όροφο όπου στεγαζόταν το γραφείο του γενικού αστυνομικού διευθυντή επικρατούσε οργασμός, σύμβουλοι και ανώ-τερα στελέχη από την Εισαγγελία είχαν κατακλύσει το χώρο.

Και ο Καρλ ήξερε το γιατί.Το ζήτημα του Σκοπού και των ατόμων που κρύβονταν πίσω

του ήταν εκρηκτικό, και τα εκρηκτικά υπήρχε κίνδυνος να εκρα-γούν, εκτός κι αν μουσκεύονταν με άφθονες ποσότητες νερού. Οπότε οι πάνω όροφοι είχαν πλημμυρίσει.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, μέχρι το τέλος της μέρας θα απαγ-γέλλονταν κατηγορίες σε περίπου σαράντα άτομα, και καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις απαιτούσε άμεση κινητοποίηση για τη συγκέντρωση στοιχείων που θα έδεναν την υπόθεση. Οι διαδικα-σίες είχαν ξεκινήσει, και οι αστυνομικοί εκείνοι που τα ονόματά τους εμφανίζονταν στον κατάλογο μελών από το αρχείο του Κουρτ Βεντ είχαν οδηγηθεί ήδη στα Κεντρικά για ανάκριση. Έτσι και διέρρεε το παραμικρό πριν να είναι τα πάντα έτοιμα, η κατάστα-ση θα ξέφευγε από κάθε έλεγχο.

Ο Καρλ ήξερε πως οι διάφοροι τομείς είχαν διαθέσει τους κα-τάλληλους ανθρώπους γι’ αυτή τη δουλειά. Το είχαν αποδείξει σε τόσες περιπτώσεις μέχρι τώρα. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν εξίσου βέ-βαιος πως ακόμα και σε αυτό τον προσεκτικά πλεγμένο ιστό από ακλόνητες και έμμεσες αποδείξεις θα εμφανίζονταν κενά, μέσα

ΕΝΟΧΗ 581

από τα οποία θα μπορούσε να ξεγλιστρήσει κάποιος. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν δύναμη, και οι άνθρωποι που είχε βάλει στο στό-χαστρό της η Αστυνομία διέθεταν άφθονη. Δεν τον ενδιέφεραν οι τραμπούκοι. Δεν τον ενδιέφεραν οι γορίλες του Κουρτ Βεντ. Δεν τον ενδιέφεραν οι εκτελεστές. Αυτοί δεν επρόκειτο να ξεφύγουν, του το είχε διδάξει η εμπειρία. Εκείνοι που χάραζαν τη στρατηγι-κή και την τακτική της οργάνωσης ήταν ο ουσιαστικός στόχος. Τους περίμεναν ώρες ατελείωτες υπομονετικής ανάκρισης των μαρίδων, ώστε τελικά να φτάσουν και στα μεγάλα ψάρια, όμως αυτό προϋ-πέθετε πως οι αστυνομικοί θα έκαναν σωστά τη δουλειά τους.

Μόνο που ο Καρλ ήταν περισσότερο ανυπόμονος απ’ ό,τι οι περισσότεροι συνάδελφοί του, ειδικά τώρα. Τα ανακοινωθέντα σχετικά με την υγεία του Άσαντ ανέφεραν τα ίδια: θα θεωρούνταν τυχερός έτσι και κατόρθωνε να επιβιώσει.

Ποιος μπορούσε να δείξει υπομονή σε μια τέτοια κατάσταση;Κάθισε για λίγο στο γραφείο του, καθώς αναρωτιόταν ποιος

ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κινηθεί στη συνέχεια. Έτσι όπως έβλεπε τα πράγματα, δύο ήταν τα θέματα που ενδεχομένως συν-δέονταν, αλλά όχι απαραίτητα. Από τη μια, οι εξαφανίσεις το 1987. Από την άλλη, οι αδικίες που διαπράχτηκαν εις βάρος ενός μεγάλου αριθμού γυναικών, καθώς και οι επιθέσεις εναντίον του Άσαντ και του ίδιου.

Η Ρόζε τον είχε μπερδέψει. Μέχρι να του δώσει εκείνη την τε-λευταία αναφορά, όλες οι προσπάθειές τους επικεντρώνονταν στον Κουρτ Βεντ, ενώ η Νέτε Χέρμανσεν έμοιαζε να είναι απλώς ένα θύμα, ένας παράξενος αλλά αθώος συνδετικός κρίκος μετα-ξύ των εξαφανισμένων ατόμων. Όμως, έπειτα απ’ όσα είχε ανα-καλύψει η Ρόζε, προειδοποιητικά λαμπάκια είχαν αρχίσει να ανά-βουν παντού.

Για ποιο λόγο η Νέτε Χέρμανσεν είχε πει ψέματα στον Καρλ και τον Άσαντ; Για ποιο λόγο είχε αναγνωρίσει ότι συνδεόταν με όλα τα


υπόλοιπα αγνοούμενα πρόσωπα εκτός από τον Βίγκο Μόγκενσεν; Αφού είχε προκύψει πως αυτός μάλλον ήταν υπεύθυνος για την αρ-χή των ατυχών, αλυσιδωτών γεγονότων που τόσο βαθιά σημάδεψαν τη ζωή της: απρόβλεπτη εγκυμοσύνη, έκτρωση, βιασμός, άδικος εγκλεισμός σε ψυχιατρικό άσυλο, αναγκαστική στείρωση.

Ο Καρλ δεν μπορούσε να βγάλει άκρη.«Πες στον Μάρκους Γιάκομπσεν πως αν θελήσει κάτι από εμέ-

να, θα με βρει στο κινητό μου», είπε βιαστικά στον αξιωματικό υπηρεσίας, όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να αναλάβει δράση.

Τα πόδια του τον οδηγούσαν προς την κατεύθυνση του όρχου, όμως το μυαλό του συνειδητοποίησε το λάθος. Σκατά, είχε παρα-χωρήσει τον κουβά με τις τέσσερις ρόδες στη Ρόζε.

Έριξε μια ματιά προς το σταθμό του τρένου, ενώ χαιρετούσε με ένα νεύμα δύο συναδέλφους με πολιτικά, οι οποίοι ξεκινούσαν για κάπου πεζοί. Και γιατί να μην περπατήσει; Μπορούσε να τα κατα-φέρει. Τι ήταν δύο χιλιόμετρα για έναν άντρα στα καλύτερά του;

Κατευθύνθηκε προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, ο οποίος βρισκόταν μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, προτού νιώσει τα πόδια του να λυγίζουν, οπότε αποφάσισε να τα παρα-τήσει και να πάρει ταξί.

«Στο τέρμα της Κόρσγκεδε, στις λίμνες», είπε στον οδηγό. Οι δρόμοι της πόλης ήταν γεμάτοι κόσμο. Ο Καρλ κοίταξε πά-

νω από τον ώμο του, όμως δεν μπορούσε να καταλάβει αν κάποιος τον ακολουθούσε.

Έλεγξε ότι είχε μαζί το πιστόλι του. Αυτή τη φορά δεν υπήρ-χε περίπτωση να τον πιάσουν απροετοίμαστο.

Η ηλικιωμένη γυναίκα ακούστηκε έκπληκτη στο θυροτηλέφωνο, όμως αναγνώρισε τη φωνή του και του ζήτησε να ανέβει και να περιμένει έξω από την πόρτα της για λίγο.

ΕΝΟΧΗ 583

Εκείνος στάθηκε μερικά λεπτά εκεί, ώσπου τελικά η πόρτα άνοιξε, και η Νέτε Χέρμανσεν τον καλωσόρισε, φορώντας μια πλισέ φούστα κι έχοντας τα μαλλιά της προσεκτικά βουρτσι-σμένα.

«Ελπίζω να μην ενοχλώ», της είπε, ενώ τα ρουθούνια του κα-τέγραφαν μια μυρωδιά η οποία φανέρωνε, ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι την προηγούμενη φορά που είχε βρεθεί εδώ, πως απένα-ντί του είχε μια γυναίκα η οποία ενδεχομένως δεν είχε την τάση να αερίζει το διαμέρισμά της όσο συχνά θα έπρεπε.

Έστρεψε το βλέμμα του προς το διάδρομο. Η μοκέτα δίπλα στη βιβλιοθήκη, στο βάθος, είχε ανασηκωθεί, σχηματίζοντας ένα μικρό δίπλωμα.

Στράφηκε προς την πλευρά του καθιστικού. Σημάδι ότι δε σκό-πευε να αποχωρήσει άμεσα.

«Λυπάμαι που σε απασχολώ χωρίς να ενημερώσω νωρίτερα, Νέτε, όμως έχω ορισμένες ερωτήσεις να σου θέσω».

Η ηλικιωμένη γυναίκα έγνεψε καταφατικά και τον οδήγησε στο καθιστικό, όμως τινάχτηκε μόλις ακούστηκε ένα ξαφνικό κλικ από την κουζίνα, ένας ήχος που στο σπίτι του Καρλ σήμαινε πως το νερό στο βραστήρα ήταν έτοιμο.

«Θα ετοιμάσω να πιούμε ένα ωραίο τσαγάκι», πρότεινε η οι-κοδέσποινα. «Ώρα του ήταν, έτσι κι αλλιώς».

Ο Καρλ ανασήκωσε το κεφάλι. «Θα προτιμούσα καφέ, αν δε σου κάνει κόπο», είπε, καθώς θυμήθηκε τη λιωμένη πίσσα που έφτιαχνε ο Άσαντ, την οποία, όμως, αυτή τη φορά, ευχαρίστως θα δεχόταν από τα χέρια του. Η σκέψη πως ενδεχομένως ο βοηθός του να μην του την πρόσφερε ποτέ ξανά, τον διέλυσε.

Δύο λεπτά αργότερα, η ηλικιωμένη γυναίκα στεκόταν πίσω του, στο βοηθητικό τραπεζάκι του καθιστικού, σερβίροντάς του στιγμιαίο καφέ.

Του πρόσφερε το φλιτζάνι χαμογελαστή, έβαλε τσάι για την


ίδια και ύστερα κάθισε απέναντί του, με τα χέρια σταυρωμένα πά-νω στα πόδια της.

«Λοιπόν, πώς θα μπορούσα να σας βοηθήσω;» ρώτησε.«Θυμάσαι την προηγούμενη φορά που πέρασα από εδώ και

μιλήσαμε για εκείνους τους αγνοούμενους ανθρώπους, κι εγώ ανέ-φερα κάποιον Βίγκο Μόγκενσεν;»

«Βεβαίως και το θυμάμαι», είπε χαμογελώντας εκείνη. «Μπο-ρεί να είμαι εβδομήντα τριών, όμως δεν έχω ξεκουτιάνει ακό-μα».

Ο Καρλ ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Είπες ότι δεν τον γνώρι-ζες. Μήπως έκανες κάποιο λάθος;»

Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους. Πού ήθελε να καταλήξει;«Γνώριζες όλους τους άλλους, πράγμα διόλου παράξενο, δε-

δομένων των συνθηκών. Τον Νέρβιγ, το δικηγόρο που υπερα-σπίστηκε τον Κουρτ Βεντ απέναντι στις κατηγορίες που του προ-σήψες. Τον ξάδερφό σου, τον Τάγκε. Την Γκίτε Τσαρλς, τη νο-σοκόμα που εργαζόταν στο ίδρυμα του Σπρόγκε. Τη Ρίτα Νίλ-σεν, η οποία ήταν τρόφιμος εκεί το ίδιο διάστημα μ’ εσένα. Προ-φανώς, δε θα σε ωφελούσε σε κάτι αν έλεγες πως δεν τους γνώ-ριζες».

«Όχι, φυσικά. Γιατί να το αρνηθώ; Αν και –οφείλω να το ανα-γνωρίσω– πράγματι κάπως μαζεμένες έπεσαν όλες αυτές οι συ-μπτώσεις».

«Κι όμως, ένα από τα αγνοούμενα άτομα δεν το γνώριζες κα-θόλου. Αυτό μου είπες, και υποθέτω πως με τον τρόπο αυτό θεώ-ρησες ότι ενδεχομένως να στρέφαμε την προσοχή μας αλλού».

Καμία αντίδραση.«Όταν ήρθαμε να σου μιλήσουμε, το περασμένο Σάββατο, εί-

πα ότι ερευνούσαμε την περίπτωση του Κουρτ Βεντ. Για το λόγο αυτό, νομίζω πως μάλλον θεώρησες πως είχες ξεμπερδέψει», εί-πε ο Καρλ απότομα. «Όμως να σου πω κάτι, Νέτε; Πλέον ξέρου-

ΕΝΟΧΗ 585

με ότι μας είπες ψέματα. Η αλήθεια είναι πως γνώριζες τον Βίγκο Μόγκενσεν, και μάλιστα πολύ καλά. Αυτός ήταν η αιτία όλης της δυστυχίας σου. Είχες σχέση μαζί του και σε άφησε έγκυο, πράγ-μα που σε οδήγησε κατευθείαν στα χέρια του Κουρτ Βεντ, ο οποί-ος προχώρησε σε παράνομη έκτρωση. Αυτό το εξακριβώσαμε από το αρχείο του ίδιου, το οποίο σε πληροφορώ ότι πλέον βρίσκεται στα χέρια μας».

Σε αυτό το σημείο, ο Καρλ περίμενε να τη δει να αντιδρά, ίσως μάλιστα να καταρρέει και να βάζει τα κλάματα. Όμως αποδεί-χτηκε πως έκανε λάθος. Εκείνη έγειρε ελαφρά στην πλάτη της κα-ρέκλας της, ήπιε ήσυχα το τσάι της και κούνησε το κεφάλι αργά, αρνητικά.

«Τι να σας πω κι εγώ, τώρα;» απάντησε. «Λυπάμαι που δε σας είπα την πάσα αλήθεια. Αυτά που αναφέρατε ισχύουν, φυσικά. Πράγματι, γνώριζα τον Βίγκο Μόγκενσεν. Κι όχι μόνο αυτό, αλ-λά ορθά υποθέτετε ότι δεν είχα άλλη επιλογή πέρα από το να ισχυ-ριστώ το αντίθετο». Τον κοίταξε με μάτια που είχαν χάσει τη λάμ-ψη τους. «Το θέμα είναι πως εγώ δεν έχω την παραμικρή σχέση με όλες αυτές τις εξαφανίσεις και ότι, όπως ορθά επισημαίνετε, θεώρησα πως για κάποιο λόγο όλα τα στοιχεία συνέκλιναν σ’ εμέ-να. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, πέρα από το να προσπαθήσω να στρέψω το ενδιαφέρον σας αλλού; Σας διαβεβαιώ ότι είμαι πα-ντελώς αθώα και δεν έχω καμία απολύτως σχέση με ό,τι συνέβη σ’ εκείνους τους δυστυχείς».

Αναστέναξε θιγμένη, σαν να ήθελε να υπογραμμίσει την αθω-ότητά της, και ύστερα έγνεψε προς το φλιτζάνι του Καρλ. «Πιεί-τε τον καφέ σας και εξηγήστε μου πάλι πώς έχει η υπόθεση. Με την άνεσή σας, μη βιαστείτε».

Ο Καρλ συνοφρυώθηκε. Η Νέτε Χέρμανσεν διέθετε ασυνήθι-στη αυτοπεποίθηση για γυναίκα της ηλικίας της. Σχεδόν χωρίς να το σκεφτεί, έμοιαζε απόλυτα σίγουρη για όσα έλεγε. Καλοσχημα-


τισμένες προτάσεις κι ούτε ένα ερωτηματικό. Ήταν όλα απολύ-τως σαφή. Εξηγήστε μου πάλι.

Γιατί να χρειάζεται κάτι τέτοιο; Και γιατί να μη βιαστεί ο Καρλ; Μήπως προσπαθούσε να τον καθυστερήσει; Αυτό ήταν; Γιατί τον είχε αφήσει τόση ώρα να στέκεται έξω από την πόρτα; Μήπως είχε τηλεφωνήσει σε κάποιον; Σε κάποιον που θα μπορού-σε να τη βοηθήσει να βγει από μια δύσκολη θέση;

Ο Καρλ δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Μήπως εί-χε ενώσει τις δυνάμεις της πλέον με τον ορκισμένο εχθρό της, τον Κουρτ Βεντ;

Μονάχα ερωτήσεις φαινόταν να έχει. Απλώς, δεν ήταν σίγου-ρος ποιες ακριβώς ήταν αυτές.

Έξυσε το πιγούνι του. «Θα είχες αντίρρηση να ερευνούσαμε το διαμέρισμά σου, Νέτε;»

Αυτή τη φορά, εκείνη αλαφιάστηκε κάπως. Ήταν μια απειρο-ελάχιστη, σχεδόν ανεπαίσθητη απόκλιση από το εδώ και τώρα. Ο Καρλ είχε διακρίνει την ίδια αντίδραση και άλλοτε, εκατοντάδες φορές, και του φανέρωνε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι οι λέξεις.

Τώρα, θα του έλεγε «όχι».«Κοιτάξτε, αν το θεωρείτε απαραίτητο, δε νομίζω να πείραζε

αν ρίχνατε μια ματιά. Αρκεί να μη μου αναστατώσετε το σπίτι».Προσπάθησε να δείξει χαλαρή, όμως απέτυχε.Ο Καρλ έγειρε προς το μέρος της. «Αφού είναι έτσι, μου φαί-

νεται πως αυτό θα κάνω. Όμως οφείλω να σε ενημερώσω πως η απάντηση αυτή συνιστά συγκατάθεση να ερευνήσω το σύνολο του διαμερίσματος καθ’ οιονδήποτε τρόπο κρίνω συναφή προς τις έρευνές μας. Θα είναι μια συστηματική έρευνα και ίσως πάρει κάποιο χρόνο. Το λέω για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις».

Η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε. «Πιείτε τον καφέ σας. Μου φαίνεται πως θα χρειαστείτε ενέργεια. Δεν είναι μικρό το διαμέ-ρισμα, σε καμία περίπτωση, όπως σίγουρα έχετε καταλάβει».

ΕΝΟΧΗ 587

Ο Καρλ ήπιε μια γουλιά. Ο καφές του είχε απαίσια γεύση, άφησε το φλιτζάνι κάτω.

«Θα τηλεφωνήσω στον προϊστάμενό μου, ώστε να του επιβε-βαιώσεις τα όσα συμφωνήσαμε μόλις τώρα, εντάξει;»

Η οικοδέσποινα του έγνεψε καταφατικά κι ύστερα σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα. Τελικά, ίσως και να χρειαζόταν να ανα-κτήσει την αυτοκυριαρχία της.

Πλέον, ο Καρλ ήταν βέβαιος. Κάτι δεν πήγαινε καλά.«Ναι, γεια, Λις», είπε, μόλις κατάφερε με τα πολλά να πιάσει

γραμμή. «Θέλω να βρεις τον Μάρκους...»Διαισθάνθηκε τη σκιά πίσω του. Αιφνιδιασμένος, στράφηκε να

κοιτάξει.Και τότε είδε πως το σφυρί που σημάδευε το σβέρκο του απεί-

χε ελάχιστα από το να τον βρει γεμάτα.


ΕΙΧΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ της πολυαγαπημένης του όλη τη νύχτα και το πρωί. Το έσφιγγε, το φιλούσε και το χάιδευε, ώσπου εμφανί-στηκε ο εργολάβος κηδειών.

Ο Κουρτ έτρεμε από τη συγκίνηση όταν τον κάλεσαν να έρθει στο καθιστικό και την είδε ξαπλωμένη μέσα στο φέρετρο, ντυμέ-νη με ολόλευκο μετάξι και τα χέρια σταυρωμένα πάνω στη νυφι-κή ανθοδέσμη της. Εδώ και μήνες ήξερε πως αυτή η ώρα θα ερ-χόταν, κι όμως στην πράξη αποδεικνυόταν αφόρητη. Το φως της ζωής του, η μητέρα των παιδιών του. Κειτόταν νεκρή εκεί πέρα. Είχε φύγει από τον κόσμο, είχε φύγει από κοντά του.

«Αφήστε με μια στιγμή μαζί της», είπε και ακολούθησε με το βλέμμα του τον κοστουμαρισμένο εργολάβο και το βοηθό του,


καθώς αποχωρούσαν από το δωμάτιο και έκλειναν την πόρτα πί-σω τους.

Έσκυψε από πάνω και χάιδεψε τα μαλλιά της για μια τελευ-ταία φορά.

«Αχ, λατρεμένη μου», μουρμούρισε, βρίσκοντας μετά βίας τη φωνή του. Σκούπισε τα μάτια του, όμως τα δάκρυα είχαν δική τους βούληση. Ξερόβηξε, όμως δεν κατάφερε να απαλλαγεί από την οδύνη που τον έπνιγε.

Ύστερα, έκανε το σημάδι του σταυρού πάνω από το πρόσω-πό της και φίλησε τρυφερά το παγωμένο μέτωπό της.

Ο σάκος στο πάτωμα δίπλα του περιείχε όλα όσα χρειαζόταν. Δώδεκα αμπούλες προποφόλης των 20 ml, από τις οποίες το πε-ριεχόμενο τριών βρισκόταν ήδη μέσα σε σύριγγες. Αρκετό αναι-σθητικό για να τερματίσει τη ζωή πέντε έξι ατόμων. Όμως στο σάκο είχε και φλουμαζενίλη, ώστε να αντιμετωπίσει την επίδρα-ση της προποφόλης, εφόσον το απαιτούσε η κατάσταση. Ήταν καλά προετοιμασμένος.

«Απόψε θα ανταμώσουμε ξανά, αγάπη μου», ψιθύρισε, προ-τού ισιώσει την πλάτη του. Έτσι όπως τα είχε σχεδιάσει, δύο ακό-μα άνθρωποι θα πέθαιναν, προτού έρθει η δική του σειρά.

Περίμενε απλώς να τον ειδοποιήσουν.Πού ήταν ο Καρλ Μερκ;

Ο πληροφοριοδότης του τον συνάντησε δύο κτίρια πριν από εκεί-νο όπου βρισκόταν το διαμέρισμα της Νέτε, στην Πέμπλινγκε Ντοσέρινγκ. Ήταν ο ίδιος άντρας που είχε εξουδετερώσει τον Χαφέζ αλ-Άσαντ.

«Νόμιζα πως θα ερχόταν με τα πόδια, οπότε τον παρακολου-θούσα διακριτικά. Βρισκόμουν ακριβώς πίσω του, μέχρι που έφτασε στον κεντρικό σταθμό», είπε, ανασηκώνοντας απολογητι-

ΕΝΟΧΗ 589

κά τους ώμους. «Εκεί είναι βολικό μέρος, αν θες να σπρώξεις κά-ποιον μπροστά σε ένα λεωφορείο, όμως ξαφνικά χώθηκε μέσα σε ένα ταξί. Πήρα το επόμενο στην πιάτσα και τον ακολούθησα από κάποια απόσταση, αλλά έμπαινε ήδη μέσα στο κτίριο την ώρα που έφτανα στη στροφή».

Ο Κουρτ Βεντ έγνεψε καταφατικά. Ένας ακόμα ηλίθιος, ανί-κανος να κάνει σωστά τη δουλειά του.

«Πόση ώρα έχει που μπήκε μέσα;»Ο άλλος έριξε μια ματιά στο ρολόι του. «Έχει μία ώρα κι ένα

τέταρτο ήδη».Ο ηλικιωμένος άντρας έστρεψε το βλέμμα του προς τα παρά-

θυρα του διαμερίσματος. Απ’ ό,τι φαινόταν, η Νέτε ζούσε εκεί από τότε που του έστειλε εκείνη την πρόσκληση, πριν από τόσα χρό-νια. Και ποιος θα μπορούσε να την κατηγορήσει; Ήταν ένα επι-βλητικό κτίριο με εντυπωσιακή θέα, σε κεντρικό σημείο, όπου η πόλη έσφυζε από ζωή.

«Έφερες αυτά που σου ζήτησα;» ρώτησε.«Ναι, όμως ο μηχανισμός κάπου σκαλώνει. Καθίστε να σας

δείξω».Ο Κουρτ έγνεψε καταφατικά και τον ακολούθησε στην εξώ-

πορτα. Τα βασικά τα γνώριζε ήδη.«Η κλειδαριά εδώ έχει έξι πείρους και μοιάζει αρκετά δύσκο-

λη, όμως δεν είναι», εξήγησε ο άνθρωπός του. «Μπορούμε να υπο-θέσουμε πως κάτι αντίστοιχο έχει και στην πόρτα του διαμερί-σματός της. Θα έλεγα πως μάλλον άλλαξαν παντού κλειδαριές όταν εγκατέστησαν το θυροτηλέφωνο».

Έβγαλε μια μικρή δερμάτινη θήκη με εργαλεία διάρρηξης κι έριξε μια ματιά τριγύρω. Πέρα από ένα νεαρό ζευγάρι που προ-χωρούσε αγκαζέ στο μονοπάτι, δεν υπήρχε ψυχή.

«Βάζουμε αυτό το λαμάκι εδώ», είπε, καθώς το τοποθετούσε μέσα στην κλειδαριά. «Το γυρνάμε απαλά δεξιά αριστερά μέχρι


να βρούμε το σημείο όπου ξεκλειδώνει η πρώτη στροφή –να το–, και έτσι συνεχίζουμε με τις υπόλοιπες. Εντάξει;»

Η πόρτα άνοιξε σχεδόν αμέσως.Έγνεψε καταφατικά και παρέδωσε τα εργαλεία στον Βεντ.

«Τώρα μπαίνετε ελεύθερα. Θα τα καταφέρετε πάνω ή μήπως θέ-λετε να έρθω μαζί σας;»

Ο ηλικιωμένος άντρας έγνεψε αρνητικά. «Όχι, εντάξει θα εί-μαι. Μπορείς να γυρίσεις στο σπίτι σου».

Από εδώ και πέρα, προτιμούσε να χειριστεί την κατάσταση μό-νος του.

Στη σκάλα δε συνάντησε κανέναν. Πέρα από το σιγανό ήχο κά-ποιας τηλεόρασης, δεν υπήρχε καμία ένδειξη πως βρισκόταν οποιοσδήποτε άλλος σπίτι του σε όλο το κτίριο.

Ακούμπησε το αφτί του πάνω στην πόρτα της Νέτε, περιμένο-ντας να ακούσει φωνές από μέσα, όμως δεν ακουγόταν το παρα-μικρό.

Έχωσε το χέρι μέσα στο σάκο του, βγάζοντας από μέσα δύο σύριγγες. Βεβαιώθηκε πως οι βελόνες ήταν σωστά τοποθετημένες και ύστερα τις έριξε στην τσέπη του παλτού του.

Η πρώτη του απόπειρα με το αντικλείδι απέτυχε. Θυμήθηκε τις οδηγίες και προσπάθησε ξανά.

Παρότι ήταν παλιά, η κλειδαριά αποδείχτηκε αρκετά ανθεκτι-κή, όμως αφού στριφογύρισε μερικές φορές το λαμάκι, ένιωσε τους πείρους να μετακινούνται τελικά, και η πόρτα άνοιξε.

Μια αλλόκοτη, βαριά μυρωδιά κατέκλυσε τα ρουθούνια του. Σαν μουχλιασμένα βιβλία ή ντουλάπια που είχαν χρόνια να ανοι-χτούν. Παλιά ρούχα και ναφθαλίνη. Ένα μαγαζί μεταχειρισμέ-νων ρούχων χωρίς πελάτες.

Μπροστά του εκτεινόταν ένας μακρύς διάδρομος, με πόρτες

ΕΝΟΧΗ 591

που οδηγούσαν σε άλλα δωμάτια. Στο βάθος ήταν σκοτεινά, όμως από τα δύο κοντινότερα δωμάτια έβγαινε φως. Κρίνοντας από το ψυχρό φως που αναβόσβηνε στα δεξιά του, η κουζίνα είχε λάμπες φθορισμού, ενώ η θερμή λάμψη στα αριστερά του, κατά πάσα πι-θανότητα, προερχόταν από αρκετούς λαμπτήρες πυράκτωσης, την κατοχή των οποίων η Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο που δεν την είχε ποινικοποιήσει πλέον.

Έκανε ένα βήμα στο διάδρομο, ακουμπώντας το σάκο του στο πάτωμα, ενώ έπιανε τη μία σύριγγα στην τσέπη του παλτού του.

Αν βρίσκονταν και οι δυο τους στο διαμέρισμα, θα έπρεπε να κινηθεί πρώτα εναντίον του αστυνόμου. Ένα γρήγορο τρύπημα στη φλέβα του λαιμού του, και θα έπεφτε ξερός πολύ σύντομα. Αν κατέληγαν να πιαστούν στα χέρια, θα έπρεπε να καρφώσει τη βε-λόνα κατευθείαν στην καρδιά του Μερκ, παρότι αυτή ήταν μια λύση την οποία θα προτιμούσε να αποφύγει. Οι νεκροί δε φημί-ζονται για την ομιλητικότητά τους, και ο Κουρτ ήθελε να αποσπά-σει πρώτα πληροφορίες. Πληροφορίες οι οποίες ενδεχομένως εί-χαν διαρρεύσει και θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανεπανόρθω-τη ζημιά στο Κόμμα Καθαρότητας, καταστρέφοντας παράλληλα το ζωτικής σημασίας έργο που επιτελούσε ο Σκοπός.

Η Νέτε σχεδίαζε να τον εκδικηθεί με κάποιον τρόπο, δεν έτρε-φε την παραμικρή αμφιβολία. Όλα τα στοιχεία σε αυτό συνηγο-ρούσαν. Εκείνη η αλλόκοτη πρόσκληση, πριν από τόσα χρόνια, και τώρα οι επαφές της με τον Καρλ Μερκ. Ήταν επιτακτική ανά-γκη να εξακριβώσει μια και καλή αν υπήρχε σε αυτό το διαμέρι-σμα κάτι που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο το έργο μιας ολό-κληρης ζωής. Και από τη στιγμή που θα έθετε και τους δυο τους υπό έλεγχο, ήταν βέβαιο πως θα μιλούσαν. Οι πληροφορίες που θα του έδιναν θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν από άλλα μέλη της οργάνωσης.

Άκουσε ένα θόρυβο από το δωμάτιο στα αριστερά του. Ελα-


φριά, μάλλον συρτά βήματα, τα οποία σίγουρα δεν ανήκαν σε έναν άντρα με το σώμα του Μερκ.

Πλησίασε κι έριξε μια ματιά πάνω από τον ώμο της γυναίκας, η οποία σάστισε μόλις ξεπρόβαλε μπροστά της. Εκείνος έλεγξε στα γρήγορα το καθιστικό και διαπίστωσε πως ήταν άδειο.

«Καλησπέρα, Νέτε», είπε, στρέφοντας το βλέμμα του πάνω στο πρόσωπό της.

Τα μάτια της ήταν πιο θαμπά απ’ ό,τι τα θυμόταν, γκρίζα και άτονα. Είχε χάσει τη σπιρτάδα της, τα χαρακτηριστικά του προ-σώπου της δεν ήταν τόσο φίνα και καλοσχηματισμένα όπως πα-λιά, οι αναλογίες είχαν αλλοιωθεί από το πέρασμα του χρόνου. Αναμενόμενο, άλλωστε.

«Λυπάμαι που μπήκα έτσι στο σπίτι σου, όμως η πόρτα ήταν ανοιχτή και είπα να πάρω το θάρρος. Είμαι σίγουρος πως δε σε πειράζει. Χτύπησα, βέβαια, αλλά μάλλον δεν άκουσες».

Εκείνη κούνησε αργά το κεφάλι.«Είμαστε παλιοί φίλοι εμείς οι δύο, έτσι δεν είναι, Νέτε; Ο Κουρτ

Βεντ θα είναι πάντοτε ευπρόσδεκτος στο σπίτι σου, σωστά;»Χαμογέλασε, ενώ η γυναίκα τον κοίταζε εμβρόντητη, κι ύστε-

ρα παρατήρησε προσεκτικότερα το δωμάτιο. Τίποτα το ασυνήθι-στο εδώ, απ’ ό,τι έβλεπε, πέραν του ότι στο τραπέζι τα φλιτζάνια ήταν δύο, και ο Καρλ Μερκ δε φαινόταν πουθενά. Εστίασε το βλέμμα του πάνω στα φλιτζάνια. Το ένα ήταν γεμάτο. Σκέτος κα-φές, σχεδόν έως το χείλος. Το άλλο φλιτζάνι ήταν μισοάδειο.

Ο Κουρτ πλησίασε στο τραπέζι, ενώ φρόντιζε να ελέγχει πως η Νέτε παρέμενε στη θέση της. Άπλωσε το χέρι κι έβαλε το δεί-κτη στο πρώτο φλιτζάνι. Ο καφές ήταν χλιαρός, όχι ζεστός.

«Πού βρίσκεται ο Καρλ Μερκ;» ρώτησε.Εκείνη έμοιαζε φοβισμένη. Λες και ο Μερκ ήταν κρυμμένος

σε κάποια γωνιά και τους παρακολουθούσε. Ο Κουρτ κοίταξε ξα-νά τριγύρω στο δωμάτιο.

ΕΝΟΧΗ 593

«Πού βρίσκεται;» επανέλαβε.«Έφυγε πριν από λίγο».«Όχι, δεν έφυγε, Νέτε. Θα τον είχαμε δει αν έβγαινε από το

κτίριο. Οπότε σε ρωτάω ξανά. Πού βρίσκεται; Καλά θα κάνεις να μου απαντήσεις».

«Έφυγε από την πίσω σκάλα. Δεν ξέρω γιατί».Ο ηλικιωμένος άντρας έμεινε ακίνητος για λίγο. Μήπως ο

Μερκ είχε αντιληφθεί τον άνθρωπο που τον παρακολουθούσε; Μήπως βρισκόταν ένα βήμα μπροστά τους, από την πρώτη στιγ-μή;

«Δείξε μου πού είναι η πίσω πόρτα», διέταξε, γνέφοντάς της να προπορευτεί.

Εκείνη έφερε την παλάμη στο στήθος της και πέρασε διστα-κτικά από μπροστά του, κι από εκεί στην κουζίνα.

«Εδώ», είπε, δείχνοντας προς την πόρτα στη γωνία, φανερά αμήχανη.

Ο Κουρτ το έβρισκε λογικό ότι έμοιαζε έξω από τα νερά της.«Ώστε έφυγε από εδώ; Δηλαδή, μετακίνησε όλα αυτά τα μπου-

κάλια, το καλάθι των λαχανικών και τη σακούλα των σκουπιδιών, και προτού φύγει τα ξανάβαλε στη θέση τους; Λυπάμαι, Νέτε, όμως δε νομίζω πως σε πιστεύω».

Ακούμπησε τις παλάμες πάνω στους ώμους της και την έστρι-ψε απότομα προς το μέρος του. Το βλέμμα της καρφώθηκε στο πάτωμα – διόλου απρόσμενο. Εκείνη η ανόητη τσούλα ήταν γεν-νημένη ψεύτρα. Μια ζωή, έτσι ήταν.

«Πού βρίσκεται ο Καρλ Μερκ;» επανέλαβε, καθώς έβγαλε τη μία σύριγγα από την τσέπη του, αφαίρεσε το καπάκι ασφαλείας και ακούμπησε τη βελόνα πάνω στο λαιμό της.

«Έφυγε από την πίσω σκάλα», επανέλαβε εκείνη ψιθυριστά.Και τότε, ο Κουρτ κάρφωσε τη βελόνα στο λαιμό της και πίε-

σε το έμβολο, φέρνοντάς το μέχρι τη μέση.


Μέσα σε δευτερόλεπτα, η ηλικιωμένη γυναίκα έχασε την ισορ-ροπία της και κατέρρευσε σαν πάνινη κούκλα.

«Λοιπόν, τώρα σε κρατάω, Νέτε Χέρμανσεν. Αν υπάρχει κάτι που θέλεις να εξομολογηθείς, σε διαβεβαιώ πως θα μείνει μετα-ξύ μας. Συνεννοηθήκαμε;»

Την άφησε σωριασμένη στο πάτωμα κι επέστρεψε στο διάδρο-μο, όπου στάθηκε για λίγο, με τα αφτιά τεντωμένα, ώστε να ακού-σει τον παραμικρό ήχο, οτιδήποτε θα μπορούσε να τον θέσει σε επιφυλακή. Τον ήχο ανάσας, το τρίξιμο κάποιας σανίδας του πα-τώματος, πνιχτές κινήσεις. Όμως δεν ακουγόταν το παραμικρό. Επέστρεψε στο καθιστικό. Παλιά, ήταν δύο δωμάτια, τα οποία εί-χαν ενωθεί. Εύκολα μπορούσε να το διακρίνει, ακολουθώντας το γύψινο περιμετρικά του ταβανιού. Θα πρέπει να υπήρχε μια πόρ-τα στη γωνία, στο βάθος του δεύτερου δωματίου, που έβγαζε στο διάδρομο, όμως τώρα πια είχε χτιστεί.

Γενικά, ήταν ένα σπίτι το οποίο ταίριαζε με την ηλικία και την κοινωνική θέση της Νέτε. Ούτε υπερβολικά παλιομοδίτικο ούτε υπερβολικά μοντέρνο. Ένα επιδαπέδιο ρολόι με εκκρεμές χτυ-πούσε δίπλα σε ένα CD player. Εκεί υπήρχαν κάποια CD κλασι-κής μουσικής, αλλά και ένα δυο πιο μοντέρνα, που δεν ταίριαζαν στα γούστα του.

Κοίταξε και πάλι τα φλιτζάνια στο τραπέζι κι ύστερα κάθισε. Προσπάθησε να φανταστεί τι μπορεί να είχε απογίνει ο Καρλ Μερκ και τι θα έπρεπε να κάνουν προκειμένου να τον εντοπίσουν ξανά, κι έτσι όπως σκεφτόταν, πήρε το πρώτο φλιτζάνι και ήπιε. Ο καφές ήταν πικρός και τον άφησε κάτω αηδιασμένος.

Έφερε το χέρι στην τσέπη του παντελονιού του για να πιάσει το απόρρητο κινητό του. Ίσως έπρεπε να στείλει κάποιον δικό του στα Κεντρικά της Αστυνομίας προκειμένου να διαπιστώσει μήπως με κάποιον ανεξήγητο τρόπο ο Μερκ είχε εμφανιστεί εκεί. Κοίταξε το ρολόι του. Ίσως, πάλι, να ήταν καλύτερα να στείλει

ΕΝΟΧΗ 595

κάποιον στο σπίτι του Μερκ, στο Άλερεντ. Η ώρα ήταν περα-σμένη.

Το κεφάλι του κρέμασε για μια στιγμή. Αισθανόταν αποκαμω-μένος. Τα χρόνια είχαν αρχίσει να τον βαραίνουν. Και τότε πα-ρατήρησε ένα μικροσκοπικό σημάδι στο χρυσοκόκκινο μοτίβο του χαλιού, στα πόδια του. Έδειχνε πρόσφατο. Παράξενο, σκέ-φτηκε, και το άγγιξε με το δείκτη του, για να δει μήπως ήταν ξε-ραμένος λεκές.

Δεν ήταν.Κοίταξε σαστισμένος την άκρη του δαχτύλου του, προσπαθώ-

ντας να αντιληφθεί τι συνέβαινε εκεί.Για ποιο λόγο να υπάρχει φρέσκο αίμα πάνω στο χαλί της Νέ-

τε Χέρμανσεν; Τι θα μπορούσε να είχε συμβεί; Μήπως ο Μερκ βρισκόταν ακόμα στο διαμέρισμα;

Απότομα, σηκώθηκε, επέστρεψε στην κουζίνα και κοίταξε τη Νέτε που κειτόταν στο δάπεδο. Ένιωσε το στόμα του ξερό, και την επόμενη στιγμή μια ξαφνική ναυτία. Έτριψε τα μάγουλά του, ήπιε νερό κατευθείαν από τη βρύση, έβρεξε το μέτωπό του, ενώ στηριζόταν πάνω στον πάγκο. Δεν ήταν παράξενο που οι απαί σιες ώρες τις οποίες είχε περάσει εκείνο το τελευταίο μερόνυχτο τον επηρέαζαν πλέον.

Συνήλθε κάπως κι έπιασε τη δεύτερη σύριγγα με την προπο-φόλη, για να βεβαιωθεί πως ήταν έτοιμη για χρήση, προτού την ξαναβάλει στην τσέπη του. Αν χρειαζόταν, θα μπορούσε να την καρφώσει μέσα σε δευτερόλεπτα σε όποιον επιχειρούσε να του επιτεθεί.

Προσεκτικά, βγήκε στο διάδρομο, προχωρώντας με αργά βή-ματα και ανοίγοντας μια ιδέα την πρώτη πόρτα, για να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα άστρωτο κρεβάτι, καθώς και σωρούς από πα-πούτσια και εσώρουχα.

Συνέχισε στη δεύτερη πόρτα, κι εκεί αντίκρισε έναν πραγμα-


τικό θησαυρό από υπολείμματα μιας προηγούμενης ζωής: φορέ-ματα, τσάντες, παλτά. Ό,τι επιθυμούσε μια κυρία της καλής κοι-νωνίας, αραδιασμένα πάνω σε ράφια, κρεμάστρες και γάντζους.

Τίποτα κι εδώ, αποφάσισε, κλείνοντας την πόρτα πίσω του, και τότε του χτύπησε τα ρουθούνια, για μία ακόμα φορά, εκείνη η αη-διαστικά γλυκερή μυρωδιά που ένιωσε όταν πρωτομπήκε στο δια-μέρισμα, μονάχα που τώρα ήταν εντονότερη. Πολύ εντονότερη.

Κοντοστάθηκε, μυρίζοντας τον αέρα. Οι αισθήσεις του τον έστρεψαν προς τη βιβλιοθήκη στο βάθος του διαδρόμου. Περιέρ-γως, ήταν σχεδόν άδεια. Μερικά παμπάλαια τεύχη του Reader’s Digest και κάτι ξεχασμένα εβδομαδιαία περιοδικά, κατά τα άλλα δεν είχε τίποτα. Δε θα μπορούσε να είναι αυτή η πηγή μιας τόσο έντονης οσμής.

Πήρε βαθιά ανάσα. Ήταν δύσκολο να την προσδιορίσει ακρι-βώς, έμοιαζε με ένα λεπτό πέπλο στην ατμόσφαιρα, σαν την επί-μονη μυρωδιά ψαριού ή μπαχαρικών από το χτεσινοβραδινό φα-γητό.

Πιθανότατα κάποιο ποντίκι είχε ψοφήσει κάπου εκεί γύρω. Τι άλλο να ήταν;

Όπως έκανε μεταβολή για να ερευνήσει περαιτέρω το καθι-στικό, σκόνταψε και παραλίγο να πέσει.

Κοιτάζοντας στο δάπεδο για να εντοπίσει την αιτία, είδε ένα δίπλωμα στη μοκέτα. Η γωνία που σχημάτιζε, τον έκανε να απο-ρήσει. Λες και η πόρτα είχε ανοίξει, παρασέρνοντας μαζί της το υλικό που κάλυπτε το πάτωμα. Κι εκεί, στη μέση, υπήρχε αίμα. Όχι παλιό, ξεραμένο αίμα, αλλά σκουροκόκκινο, φρέσκο.

Στράφηκε προς τη βιβλιοθήκη και κοίταξε ξανά τη μοκέτα.Τότε, έπιασε γερά τη μια πλευρά της βιβλιοθήκης και την τρά-

βηξε, απομακρύνοντας την από τον τοίχο.Δεν ήταν βαριά. Βρέθηκε να κοιτάζει την πόρτα που κάλυπτε.

Μια βαριά, ξύλινη πόρτα με σύρτη.

ΕΝΟΧΗ 597

Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά. Αισθανόταν μια πα-ράξενη έξαψη. Λες και η πόρτα αυτή αντιπροσώπευε το σύνολο όλων των παράνομων, μυστικών δραστηριοτήτων που είχαν δια-μορφώσει ολόκληρη την ενήλικη ζωή του. Τα μυστικά των παι-διών που δε γεννήθηκαν ποτέ, των ζωών που τερματίστηκαν πρό-ωρα. Πράξεις για τις οποίες ήταν περήφανος. Ορισμένοι μπορεί να θίγονταν από μια τέτοια στάση, όμως εκείνος έτσι αισθανόταν. Μπροστά σε αυτή την κρυμμένη πόρτα, για κάποιο λόγο, ένιωθε χαλαρός, παρότι η ξηρότητα στο στόμα του συνεχιζόταν, όπως και η ζαλάδα.

Απέδωσε αυτά τα συμπτώματα στην κόπωση και τράβηξε το σύρτη. Γλίστρησε εύκολα, και η πόρτα μετακινήθηκε από το πλαί-σιο με έναν ελαφρύ ήχο σαν να ξεκολλούσε. Μια βαριά μυρωδιά άρχισε να κατακλύζει τα ρουθούνια του. Τα μάτια του ακολούθη-σαν τις γραμμές του κουφώματος, διαπιστώνοντας πως έφερε γύ-ρω γύρω μονωτικό λάστιχο. Έσπρωξε την πόρτα. Του φάνηκε βα-ριά, τελείως διαφορετική από τις υπόλοιπες στο διαμέρισμα, και δεν έμοιαζε να έχει μείνει αχρησιμοποίητη για μεγάλο διά-στημα.

Ξαφνικά, οι αισθήσεις του τέθηκαν σε κατάσταση συναγερ-μού. Έβγαλε από την τσέπη του τη σύριγγα.

«Μερκ;» είπε σιγανά, χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση.Τότε άνοιξε την πόρτα διάπλατα, και το θέαμα που αντίκρισε

παραλίγο να κάνει τα γόνατά του να λυγίσουν.Εδώ βρισκόταν η πηγή της μυρωδιάς, και η εξήγηση ήταν ολο-

φάνερη.Τα μάτια του σάρωσαν την αλλόκοτη σκηνή που αποκαλυπτό-

ταν μπροστά του. Το ακίνητο σώμα του Καρλ Μερκ στο πάτωμα, τα απαίσια, μουμιοποιημένα κεφάλια με τα σκονισμένα, εύθρυ-πτα μαλλιά, τα ζαρωμένα χείλη και τα μαυρισμένα δόντια. Στα-φιδιασμένα, σκεβρωμένα πτώματα, ντυμένα με τα καλά τους, με


πρόσωπα παγωμένα, να περιμένουν το τελευταίο δείπνο. Δεν εί-χε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Άδειες κόχες ατένιζαν κρύσταλλα και αση-μικά. Διάφανες επιδερμίδες κάλυπταν κόκαλα που προεξείχαν και χοντρούς τένοντες. Αγκυλωμένα δάχτυλα με κίτρινα νύχια, ακουμπισμένα στην άκρη του τραπεζιού. Χέρια τα οποία δεν επρόκειτο να απλωθούν για να αγγίξουν, ποτέ ξανά.

Ο Βεντ ξεροκατάπιε και πέρασε μέσα στο δωμάτιο. Η μυρω-διά ήταν αποπνικτική, αν και σε καμία περίπτωση τόσο απαίσια όσο της σαπρής σάρκας, και τώρα την αναγνώριζε, καθώς θυμό-ταν εκείνη τη φορά που είχε ανοίξει μια γυάλινη προθήκη η οποία περιείχε βαλσαμωμένα πουλιά. Θάνατος και αιωνιότητα αντάμα.

Πέντε μούμιες και δύο κενές θέσεις. Κοίταξε την πρώτη και είδε το όνομα ΝΕΤΕ ΧΕΡΜΑΝΣΕΝ προ-

σεκτικά γραμμένο πάνω στην κάρτα. Δεν ήταν δύσκολο να φαντα-στεί για ποιον ήταν κρατημένη η δεύτερη θέση. Το όνομα στην κάρτα, σχεδόν μετά βεβαιότητος, θα ήταν το δικό του.

Τι σατανική γυναίκα!Έσκυψε για να παρατηρήσει το ακίνητο σώμα του Μερκ. Τα

μαλλιά στον κρόταφο και την πίσω πλευρά του κρανίου του είχαν κολλήσει από το αίμα που έτρεχε από το τραύμα. Κατά πάσα πι-θανότητα, ο αστυνομικός εξακολουθούσε να ζει. Έφερε δύο δά-χτυλα πάνω στην καρωτίδα του άντρα κι έγνεψε καταφατικά, ευ-χαριστημένος, εν μέρει επειδή η Νέτε τον είχε δέσει χειροπόδα-ρα με πολύ αποτελεσματικό τρόπο, χρησιμοποιώντας μονωτική ταινία, και εν μέρει επειδή ο σφυγμός ήταν φυσιολογικός. Ούτε είχε χάσει πολύ αίμα. Το χτύπημα ήταν άσχημο, βέβαια, αλλά όχι τόσο που να του στοιχίσει κάτι περισσότερο από μια ελαφρά διά-σειση.

Κοίταξε ξανά την κενή θέση που προοριζόταν για τον ίδιο. Τι ευτύχημα που είχε αγνοήσει την πρόσκλησή της πριν από τόσα

ΕΝΟΧΗ 599

χρόνια! Προσπάθησε να υπολογίσει πόσος καιρός είχε περάσει ακριβώς, όμως έχασε το μέτρημα. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Διόλου παράξενο που οι καλεσμένοι έμοιαζαν κου-ρασμένοι.

Γέλασε πνιχτά με το μαύρο χιούμορ του, καθώς επέστρεφε στο διάδρομο και από εκεί στην κουζίνα, όπου έπιασε γερά την αναί-σθητη οικοδέσποινα, κάτω από τις μασχάλες.

«Έλα, Νέτε, σήκω. Ώρα να έρθεις κι εσύ στο πάρτι που οργά-νωσες, επιτέλους».

Την έσυρε στο κρυφό, σφραγισμένο δωμάτιο και με αρκετό κόπο κατάφερε να την καθίσει στην κεφαλή του τραπεζιού, στη θέση που είχε φυλάξει για τον εαυτό της.

Και πάλι αισθάνθηκε μια αδιαθεσία, οπότε στάθηκε για λίγο παίρνοντας βαθιές ανάσες, προτού συνέλθει κάπως και φέρει το σάκο που είχε αφήσει μέσα από την εξώπορτα. Ύστερα επέστρε-ψε στο δωμάτιο κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Με την ανεμελιά του γιατρού μπροστά στο θάνατο, πέταξε το σάκο πάνω στο τρα-πέζι κι έβγαλε από μέσα μια αχρησιμοποίητη σύριγγα, καθώς και μια αμπούλα φλουμαζενίλης. Μια μικρή δόση από το αντίδοτο, και η Νέτε θα επέστρεφε στο παρόν.

Η γυναίκα ρίγησε ελαφρά καθώς εκείνος πίεζε μέχρι τέλους το έμβολο, και άνοιξε διστακτικά τα μάτια της, λες και είχε συνει-δητοποιήσει από την πρώτη στιγμή την αφόρητη πραγματικότη-τα με την οποία θα ερχόταν αντιμέτωπη.

Εκείνος τής χαμογέλασε και της έδωσε ένα χαστουκάκι στο μάγουλο. Σε μερικά λεπτά θα είχε συνέλθει αρκετά ώστε να μιλή-σει.

«Και τώρα τι θα κάνουμε με τον Καρλ Μερκ;» αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα, καθώς κοίταζε τριγύρω στο δωμάτιο. «Α», παρατή-ρησε. «Μια επιπλέον καρέκλα». Έγνεψε ευγενικά προς τη μουμιο-ποιημένη παρέα, καθώς έφερνε την καρέκλα από τη γωνία.


Πάνω στην ταπετσαρία της υπήρχε ένας σκούρος λεκές.«Κυρίες και κύριοι, με ιδιαίτερη χαρά ανακοινώνω την άφιξη

ενός νέου καλεσμένου στη συντροφιά. Παρακαλώ να τον κάνετε να αισθανθεί σαν στο σπίτι του, σύμφωνοι;» είπε με θεατρινίστι-κο ύφος, καθώς σήκωνε την καρέκλα με μια σβέλτη κίνηση και την ακουμπούσε δίπλα σ’ εκείνη της Νέτε, στην κεφαλή του τρα-πεζιού.

Ύστερα έσκυψε κι έπιασε γερά τον πεισματάρη αστυνομικό που τόσα προβλήματα του είχε προκαλέσει, καταφέρνοντας να καθίσει το αναίσθητο σώμα του πάνω στην καρέκλα.

«Με συγχωρείτε», είπε, καθώς τεντωνόταν πάνω από το τρα-πέζι, γνέφοντας εν είδει συγνώμης στη μούμια που κάποτε ανήκε σε κάποιον άντρα. «Ο καλεσμένος μας μάλλον χρειάζεται κάτι να τον δροσίσει».

Σήκωσε την κανάτα πάνω από το κεφάλι του Καρλ, αφαίρεσε το καπάκι και τον έλουσε με νερό είκοσι χρόνων, το οποίο σχη-μάτισε κόκκινα δέλτα πάνω στο χλομό πρόσωπό του.


Ο ΚΑΡΛ ΣΥΝΗΛΘΕ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, αλλά αυτό έγινε σταδιακά. Πρώτα το νερό στο πρόσωπό του, ύστερα ο οξύς πό-νος που διέτρεξε το κρανίο του, η ενόχληση στον αγκώνα και τον πήχη του, όπως είχε υψώσει το χέρι για να αποκρούσει το χτύπη-μα. Το κεφάλι του κρέμασε προς τα εμπρός, ενώ τα μάτια του παρέμεναν κλειστά. Λιποθύμησε για λίγο, ύστερα ανέκτησε ξα-νά τις αισθήσεις του, νιώθοντας μια γενικότερη δυσφορία, που όμοιά της δε μπορούσε να θυμηθεί άλλοτε. Το λαρύγγι του ήταν στεγνό, διάφορες εικόνες περνούσαν από το μυαλό του, φωτεινές

ΕΝΟΧΗ 601

δίνες και χρωματιστά κύματα. Αισθανόταν απαίσια, τα πάντα γύ-ριζαν γύρω του, αμέτρητες φωνούλες τον προειδοποιούσαν πως έτσι και άνοιγε τα μάτια του, η κατάσταση θα γινόταν ακόμα χει-ρότερη.

Και τότε, μια φωνή ακούστηκε πιο καθαρά από τις υπόλοι-πες.

«Άντε, Μερκ, σύνελθε καμιά ώρα».Μια φωνή η οποία δεν ανήκε στο χώρο όπου πίστευε πως βρι-

σκόταν ακόμα.Αργά, άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε μια θολή φιγούρα, η

οποία σταδιακά άρχισε να παίρνει σχήμα, μέχρι που ξαφνικά βρέθηκε να κοιτάζει ένα μουμιοποιημένο ανθρώπινο πτώμα, με το σαγόνι ορθάνοιχτο, σε μια βουβή κραυγή.

Η εικόνα τον συνέφερε κι έβγαλε ένα πνιχτό επιφώνημα, ενώ τα μάτια του προσπαθούσαν να εστιάσουν, καθώς κινούνταν από το ένα σταφιδιασμένο κουφάρι στο άλλο.

«Έξοχη συντροφιά, τι λέτε κι εσείς, επιθεωρητά;» σχολίασε η φωνή από πάνω του.

Ο Καρλ προσπάθησε να κουνήσει το κεφάλι, δοκιμάζοντας τους μυς του λαιμού του, όμως ο πόνος τον σταμάτησε. Τι διάολο συνέβαινε εκεί πέρα; Γυμνά δόντια και νεκρή σάρκα ολόγυρα. Πού βρισκόταν;

«Επιτρέψτε μου», είπε η φωνή, οπότε ένιωσε μια παλάμη να τον βουτάει από τα μαλλιά και να τραβάει πίσω το κεφάλι του απότομα. Ο Καρλ ένιωσε λες και όλες οι νευρικές απολήξεις του ούρλιαξαν μεμιάς.

Ο ηλικιωμένος άντρας, το πρόσωπο του οποίο αντίκριζε τώ-ρα, δε διέφερε και τόσο από τα πτώματα γύρω από το τραπέζι. Η επιδερμίδα του ήταν στεγνή και ζαρωμένη, το χρώμα είχε χα-θεί από τα μάγουλά του εδώ και χρόνια, τα μάτια του, άλλοτε τό-σο ζωηρά, τώρα έμοιαζαν να στεφανώνονται από το θάνατο. Μό-


λις μία μέρα είχε μεσολαβήσει, κι όμως ο Κουρτ Βεντ είχε αλλά-ξει.

Αμέτρητες ερωτήσεις συσσωρεύονταν στο μυαλό του. Ερωτή-σεις σχετικά με το τι γύρευε ο ηλικιωμένος άντρας εκεί και κατά πόσο εκείνος και η Νέτε ήταν, τελικά, συνεργοί. Όμως ο Καρλ δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη.

Άλλωστε, ποιος ο λόγος να το κάνει; Η παρουσία του Κουρτ Βεντ ήταν από μόνη της υπεραρκετή.

«Καλώς όρισες στο πάρτι», είπε εκείνος, αφήνοντας απότο-μα το κεφάλι του Καρλ, που έπεσε στο πλάι. «Όπως βλέπεις, έχεις για παρέα την οικοδέσποινά μας. Μάλιστα, εξακολουθεί να αναπνέει, οπότε είμαι σίγουρος πως θα τα περάσουμε περί-φημα».

Ο Καρλ έμεινε να κοιτάζει το πρόσωπο της Νέτε Χέρμανσεν. Χαρακτηριστικά χαλαρά, στόμα που έχασκε.

Έπειτα τα μάτια του παρατήρησαν και το υπόλοιπο σώμα. Ήταν δεμένη όπως ο ίδιος, ο κορμός της στηριγμένος στην κα-ρέκλα με μονωτική ταινία, χέρια και πόδια να κρέμονται.

«Δεν κάθεσαι άνετα, Νέτε», είπε ο Κουρτ Βεντ, πιάνοντας το ρολό ξανά. Ακολούθησε μια σειρά από κοφτά σκισίματα, καθώς εκείνος έδενε τα χέρια της πάνω στα μπράτσα της πολυθρόνας. «Ευτυχώς που είχες φυλάξει την καλύτερη θέση για τον εαυτό σου», πρόσθεσε γελώντας και κάθισε στη μοναδική καρέκλα που παρέμενε ελεύθερη. «Κυρίες και κύριοι, επιτρέψτε μου να σας κα-λωσορίσω θερμά, έναν προς έναν. Το δείπνο έχει σερβιριστεί. Κα-λή όρεξη!»

Ύψωσε το άδειο ποτήρι του, γνέφοντας με τη σειρά προς όλους τους συνδαιτυμόνες.

«Μήπως θα ήθελες να με συστήσεις στους καλεσμένους σου, Νέτε;» πρότεινε, δείχνοντας με ένα νεύμα του κεφαλιού το απο-στεωμένο κουφάρι με το σκονισμένο, σκοροφαγωμένο σακάκι,

ΕΝΟΧΗ 603

που είχε τοποθετηθεί στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού. «Γνω-ρίζω τον Φιλίπ, φυσικά». Ύψωσε και πάλι το ποτήρι του. «Εις υγείαν, παλιέ μου φίλε. Κανένας λόγος ανησυχίας εφόσον βρίσκε-ται ο Νέρβιγ στην κεφαλή της σύσκεψης, έτσι δε λέγαμε εκείνα τα χρόνια;»

Ξέσπασε σε παρανοϊκά γέλια. Ο Καρλ ένιωθε πως του ερχό-ταν εμετός.

Ο Κουρτ Βεντ στράφηκε προς το μέρος της οικοδέσποινας. «Αχ, καλή μου Νέτε, μήπως αισθάνεσαι κάπως αδιάθετη; Θα ήθε-λες λίγη ακόμα φλουμαζενίλη; Σίγουρα κάπως πεσμένη δείχνεις. Σε έχω δει και πολύ καλύτερα, οφείλω να το ομολογήσω».

Εκείνη κάτι απάντησε ψιθυριστά, το οποίο, όμως, ο Καρλ δεν άκουσε ακριβώς. Του φάνηκε πως είπε: «Έτσι νομίζεις».

Ούτε και ο Βεντ έδειξε να άκουσε, όμως η έκφρασή του άλλα-ξε.

«Αρκετά με τους χαριεντισμούς. Βλέπω πως είχες καταστρώ-σει σχέδια για όλους μας, Νέτε, και, δεδομένων των προθέσεών σου, χαίρομαι ακόμα περισσότερο που βρίσκομαι σήμερα εδώ με τους δικούς μου όρους. Λοιπόν, για τη συνέχεια, εσείς οι δύο θα με ενημερώσετε εν συντομία για το πόσες πληροφορίες προωθή-σατε σε τρίτους όσον αφορά το έργο μου. Επ’ αυτής της βάσης θα είμαι σε θέση να εκτιμήσω την έκταση της ζημιάς και να σκεφτώ τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποί μου θα μπορέσουν να επα-ναφέρουν την τάξη και να ανανεώσουν την πίστη στην αποστολή μας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».

Ο Καρλ τον αγριοκοίταξε με βλέμμα θολό, καθώς ακόμα προ-σπαθούσε να συνέλθει. Δοκίμασε να αναπνέει όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά, όμως μόνο όταν άρχισε να παίρνει ανάσες από το στόμα αισθάνθηκε κάποια βελτίωση, σαν να έθετε υπό μερικό έλεγχο τις αλλόκοτες αισθήσεις που διέτρεχαν το σώμα του. Ένιω-θε περισσότερο τις κινήσεις που έκανε για να καταπιεί, το μού-


διασμα στο λαιμό και τον ουρανίσκο του να μετριάζεται. Μπο-ρούσε να πάρει βαθύτερες ανάσες τώρα.

«Είσαι μεγάλο κάθαρμα», του πέταξε.Ο ηλικιωμένος άντρας τον άκουσε, όμως απλώς χαμογέλασε.«Α, μίλησες. Τι θαυμάσια εξέλιξη! Δεν υπάρχει καμία βιασύ-

νη, όμως ας ξεκινήσουμε από εσένα, σύμφωνοι, Καρλ;» Κοίτα-ξε με νόημα το σάκο πάνω στο τραπέζι. «Δε θα επιχειρήσω να χρυσώσω το χάπι. Η αποψινή βραδιά είναι η τελευταία σου. Πε-ριττό να διευκρινίσω πως αυτό ισχύει εξίσου και για τους δυο σας. Εντούτοις, μπορώ να σας υποσχεθώ πως, εφόσον συνερ-γαστείτε μαζί μου, ο θάνατος θα είναι ανώδυνος και γρήγορος. Αν όχι...» Έχωσε το χέρι μέσα στο σάκο κι έβγαλε από μέσα ένα νυστέρι. «Χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο; Είμαι βέ-βαιος ότι γνωρίζετε πως το εργαλείο αυτό ξέρω να το χειρίζο-μαι πολύ καλά».

Και πάλι η Νέτε δοκίμασε να μιλήσει, αλλά κατά τα φαινόμε-να ήταν ακόμα πολύ ζαλισμένη.

Ο Καρλ εστίασε το βλέμμα του πάνω στο νυστέρι και προσπά-θησε να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του. Έστριψε τους καρ-πούς του, δοκιμάζοντας τις αντοχές της μονωτικής ταινίας, όμως δεν είχε ίχνος δύναμης μέσα του. Επιχείρησε να μετατοπίσει το βάρος του στην καρέκλα, όμως το σώμα του έμοιαζε να αρνείται πεισματικά να αντιδράσει στο ελάχιστο. Δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να κλάψει.

Τι κέρατο έχω πάθει; αναρωτήθηκε. Άραγε, έτσι ήταν η διά-σειση; Αυτό τού συνέβαινε;

Κοίταξε τον Κουρτ Βεντ. Ιδρώτας ήταν αυτό που διέκρινε να κυλάει πάνω στη μύτη του ηλικιωμένου άντρα; Η κούραση έκανε τα χέρια του να τρέμουν;

«Πείτε μου πώς συναντηθήκατε. Επικοινώνησες με την Αστυ-νομία, Νέτε;» Ο Βεντ σκούπισε το μέτωπό του και γέλασε. «Όχι,

ΕΝΟΧΗ 605

δε νομίζω πως θα έκανες κάτι τέτοιο. Άλλωστε, έχεις αρκετά πράγ-ματα εδώ πέρα που θα ήθελες να κρατήσεις κρυφά, καλά δε λέω;» Έδειξε με το χέρι ολόγυρα, τη μακάβρια σκηνή. «Και ποιοι είναι οι υπόλοιποι από αυτούς τους δυστυχείς, αυτά τα άτυχα άτομα μα-ζί με τα οποία σκόπευες να με βάλεις; Αυτός εκεί πέρα, για παρά-δειγμα; Τι είδους σκουλήκι ήταν; αναρωτιέμαι».

Τίναξε το δείκτη του προς το πτώμα ακριβώς απέναντί του. Όπως και τα υπόλοιπα, ήταν γερά δεμένο με σκοινί στην καρέ-κλα, αν και πλέον δε βρισκόταν σε τελείως ίσια στάση. Ένα άμορ-φο κουφάρι, του οποίου ο παλιός όγκος, όμως, εξακολουθούσε να διακρίνεται εύκολα, παρά το πέρασμα του χρόνου.

Ο Κουρτ Βεντ χαμογέλασε, όμως αμέσως έπιασε το λαιμό του, με μια αντανακλαστική κίνηση, λες και πήγαινε να φτύσει χολή, ή για κάποιο λόγο τού είχε κοπεί η ανάσα. Ο Καρλ θα είχε κάνει το ίδιο, αν κατάφερνε να λύσει τα χέρια του.

Ο ηλικιωμένος άντρας ξερόβηξε μερικές φορές και σκούπισε ξανά το μέτωπό του. «Πες μου ποια έγγραφα έχεις στα χέρια σου, Μερκ. Βρήκες μήπως κάτι ενδιαφέρον στο αρχείο μου;» Σήκωσε το νυστέρι κι έσκισε το τραπεζομάντιλο. Το εργαλείο ήταν ανα-τριχιαστικά κοφτερό.

Ο Καρλ έκλεισε τα μάτια. Δεν είχε καμία πρόθεση να εγκατα-λείψει τα εγκόσμια ακόμα, και σίγουρα όχι με τέτοιον τρόπο. Όμως, εφόσον είχε έρθει η ώρα του, ήταν έτοιμος να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Ο Βεντ δεν επρόκειτο να του πάρει λέξη, πέρα απ’ ό,τι θα αποφάσιζε ο ίδιος να του πει.

«Ώστε προτιμάς να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό. Πολύ καλά. Όταν θα έχω σχολάσει και με τους δυο σας, θα καλέσω τους ανθρώπους μου και θα τους ζητήσω να απομακρύνουν τα πτώματά σας, αν και...» Κοίταξε αφηρημένα το κενό μπροστά του και πήρε μερικές βαθιές ανάσες. Δεν αισθανόταν καθόλου καλά. Ξεκούμπωσε το γιακά του πουκαμίσου του. «...Αν και εί-


ναι κρίμα να διαλυθεί μια τόσο ευχάριστη συντροφιά», ολοκλή-ρωσε.

Ο Καρλ δεν τον άκουγε. Εστίαζε τις δυνάμεις του στην προ-σπάθεια να αναπνεύσει. Εισπνοή με το στόμα, εκπνοή από τη μύ-τη. Έτσι, το δωμάτιο έμοιαζε να περιστρέφεται κάπως λιγότερο. Είχε τα χάλια του, και το ήξερε.

Εκείνη τη στιγμή, η Νέτε Χέρμανσεν ζωντάνεψε και ξεστόμι-σε μια ξαφνική, απρόσμενη φράση.

«Ήπιες τον καφέ!» είπε με φωνή τραχιά, σχεδόν πνιχτή, κα-θώς κοίταζε με παγερό βλέμμα το βασανιστή της.

Εκείνος μαγκώθηκε για μια στιγμή και ύστερα κατάπιε με δυ-σκολία λίγο νερό και γέμισε με αέρα τους πνεύμονές του. Έδειχνε καταπονημένος και ασταθής, και ο Καρλ τον ένιωθε απόλυτα.

Η Νέτε έβγαλε μερικούς ήχους που θα μπορούσαν να εκλη-φθούν σαν γέλιο. «Βλέπω πως είναι ακόμα δραστικό. Είχα ορι-σμένες αμφιβολίες».

Ο ηλικιωμένος άντρας χαμήλωσε το κεφάλι και την κάρφωσε με ένα διαπεραστικό βλέμμα που κάθε άλλο παρά αδυναμία μαρ-τυρούσε. «Τι έριξες στον καφέ, Νέτε;» ρώτησε.

Η απάντησή της συνοδεύτηκε και πάλι από τους προηγούμε-νους ήχους. «Άφησέ με ελεύθερη και θα σου πω. Αν και δεν είμαι σίγουρη πως θα σε βοηθήσει αυτό».

Ο Κουρτ Βεντ έφερε το χέρι στην τσέπη του, έβγαλε ένα κινη-τό και πάτησε ένα νούμερο, με το βλέμμα συνεχώς καρφωμένο σ’ εκείνη. «Πες μου τι έριξες στον καφέ, διαφορετικά θα με αναγκά-σεις να χρησιμοποιήσω το νυστέρι. Κατάλαβες; Σε πολύ λίγο, ένας άνθρωπός μου θα βρίσκεται εδώ για να μου χορηγήσει το αντίδο-το. Πες μου τι έβαλες στον καφέ και θα σε αφήσω ελεύθερη. Έτσι, θα είμαστε πάτσι».

Κάθισε για λίγο, περιμένοντας να απαντηθεί η κλήση του, και τελικά έκλεισε απότομα το κινητό και δοκίμασε ξανά. Κι όταν δεν

ΕΝΟΧΗ 607

κατάφερε και πάλι να μιλήσει με τον άνθρωπο στον οποίο τηλε-φωνούσε, η ταραχή του ήταν φανερή, ενώ καλούσε έναν άλλο αριθμό. Χωρίς αποτέλεσμα.

Ο Καρλ ένιωσε το διάφραγμά του να σφίγγεται. Πήρε μια κο-φτή ανάσα, όσο πιο βαθιά μπορούσε. Ο πόνος ήταν εφιαλτικός, όμως καθώς έβγαζε την ανάσα, κόντρα στη βασανιστική κράμπα που είχε μουδιάσει τη γλώσσα και τους μυς του λάρυγγά του, σαν να υποχώρησε κάπως, και αισθάνθηκε ανακούφιση.

«Αν προσπαθείς να επικοινωνήσεις με τους γορίλες σου, θα χρειαστεί να περιμένεις πολύ», πέταξε χολωμένος, κοιτάζοντας τον Βεντ κατάματα. Ήταν προφανές πως ο ηλικιωμένος άντρας δεν καταλάβαινε τι εννοούσε.

Ο Καρλ χαμογέλασε. Ήταν δύσκολο να το αποφύγει. «Έχουν συλληφθεί όλοι. Εντοπίσαμε τον κατάλογο των μελών του Σκοπού στο θωρακισμένο δωμάτιο που είχες φτιάξει».

Μια σκιά πέρασε από το πρόσωπο του άλλου, κι έκανε ένα μορφασμό. Ξεροκατάπιε μια δυο φορές, ενώ τα μάτια του στρέ-φονταν ταραγμένα ολόγυρα στο δωμάτιο και το ύφος της απόλυ-της σιγουριάς έσβηνε από το πρόσωπό του. Έβηξε και ύστερα ανασήκωσε το κεφάλι και αγριοκοίταξε τον Καρλ, με βλέμμα που φλεγόταν από το μίσος.

«Φοβάμαι πως πρέπει να ξεπαστρέψω έναν από τους καλεσμέ-νους σου, Νέτε», γρύλισε. «Και μόλις τελειώσω, θα μου πεις με τι με δηλητηρίασες. Συνεννοηθήκαμε;»

Ίσιωσε το μακρύ, κοκαλιάρικο σώμα του κι έγειρε πίσω στην καρέκλα. Το νυστέρι φώλιαζε γερά στην παλάμη του, οι αρθρώ-σεις του είχαν ασπρίσει όπως το έσφιγγε. Ο Καρλ χαμήλωσε το βλέμμα του, καθώς δεν ήθελε να δώσει σ’ εκείνο το χασάπη την ικανοποίηση να τον κοιτάζει στα μάτια μόλις θα άρχιζε να τον πε-τσοκόβει.

«Πώς τολμάς να με αποκαλείς με το μικρό μου;» ακούστηκε


τραχιά η φωνή της Νέτε στο πλευρό του. «Η οικειότητα αυτή εί-ναι απαράδεκτη, Κουρτ Βεντ. Δε με γνωρίζεις. Ιδέα δεν έχεις ποια είμαι πραγματικά». Η αναπνοή της ήταν ακανόνιστη, όμως η φω-νή της ακουγόταν καθαρά πλέον. «Προτού σηκωθείς, νομίζω πως πρέπει να συστηθείς κανονικά στην κυρία δίπλα σου, όπως θα όφειλε να κάνει ένας αληθινός τζέντλεμαν».

Ο ηλικιωμένος άντρας την κάρφωσε με το ψυχρό βλέμμα του κι έπειτα στράφηκε και παρατήρησε την κάρτα με το όνομα. Κού-νησε το κεφάλι του. «Γκίτε Τσαρλς. Το όνομα δε μου λέει κάτι, λυπάμαι».

«Αν δε σου λέει κάτι, μάλλον πρέπει να κοιτάξεις καλύτερα. Κοίταξέ την, κτήνος».

Ο Καρλ ανασήκωσε το κεφάλι και είδε τον Βεντ να στρέφει το πρόσωπό του προς το πτώμα, σαν σε αργή κίνηση, σκύβοντας προς τα εμπρός και στρίβοντας τον κορμό του πάνω από το τρα-πέζι, προκειμένου να παρατηρήσει καλύτερα τα χαρακτηριστικά της γυναίκας. Με τα γαμψά δάχτυλά του έπιασε το κεφάλι της μούμιας και το γύρισε προς το μέρος του. Ακούστηκε ένας ξερός ήχος, σαν κάτι να έσπασε.

Και τότε, το άφησε.Αργά, έγειρε στην πλάτη της καρέκλας του, με το στόμα να χά-

σκει και τα μάτια θολά, χωρίς να εστιάζουν κάπου.«Μα... είναι η Νέτε», ψέλλισε, σφίγγοντας ξαφνικά το στήθος

του.Και τότε ήταν που φάνηκε να χάνει κάθε έλεγχο των μυών του

προσώπου του. Η έκφρασή του άλλαξε απότομα, τα χαρακτηρι-στικά του σχεδόν παραμορφώθηκαν. Οι ώμοι του κρέμασαν, και ό,τι απέμενε από το κύρος και τη σιγουριά του Κουρτ Βεντ φάνη-κε να καταρρέει μαζί τους.

Το κεφάλι του έγειρε στο στήθος, καθώς πάλευε να πάρει ανά-σα. Και τότε, έπεσε πάνω στο τραπέζι.

ΕΝΟΧΗ 609

Έμειναν να τον παρακολουθούν βουβοί, καθώς οι σπασμοί υποχωρούσαν. Ο Βεντ εξακολουθούσε να αναπνέει, αλλά δε θα ήταν για πολύ.

«Εγώ είμαι η Γκίτε Τσαρλς», είπε η γυναίκα κοιτάζοντας τονΚαρλ. «Το μοναδικό άτομο που σκότωσα σε αυτό το τραπέζι εί-ναι η Νέτε Χέρμανσεν. Αν δεν το έκανα, θα με σκότωνε εκείνη, ήταν αυτοάμυνα. Ένα χτύπημα με το σφυρί στάθηκε αρκετό, μετο ίδιο σφυρί που σκόπευε να με σκοτώσει».

Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά, καθώς συνειδητοποιούσε πως δεν είχε μιλήσει ποτέ με τη Νέτε. Κι αυτό εξηγούσε πολλά.

Κάθισαν για λίγο έτσι, αμίλητοι, κοιτάζοντας τον Κουρτ Βεντπου ανοιγόκλεινε θλιβερά τα μάτια του, καθώς βαριανάσαινε.

«Νομίζω πως ξέρω ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι», είπε τελικά ο Καρλ. «Εσύ, όμως, από αυτούς ποιους γνώριζες;» ρώ-τησε.

«Πέρα από τη Νέτε, μονάχα τη Ρίτα». Υπέδειξε με το βλέμματης το σταφιδιασμένο πτώμα στο πλευρό του Καρλ. «Μόνο όταν πέρασες να με ανακρίνεις συνειδητοποίησα τη σχέση ανάμεσα στα ονόματα πάνω στις κάρτες και τα άτομα που είχαν βρεθεί στο δρόμο της Νέτε. Κι εγώ ήμουν απλώς ένα από αυτά».

«Έτσι και γλιτώσουμε από εδώ πέρα, θα πρέπει να σε συλλά-βω. Προσπάθησες να με σκοτώσεις με το σφυρί, και όχι μόνο, απ’ ό,τι κατάλαβα», της είπε ο Καρλ. «Δεν ξέρω τι έριξες στον καφέμου, όμως ίσως να είμαι ήδη τελειωμένος». Έγνεψε προς τη με-ριά του Βεντ, που τα σχεδόν ακίνητα βλέφαρα του φανέρωναν πως η ζωή μέσα του κόντευε να σβήσει. Ο συνδυασμός του δηλητη-ρίου, της προχωρημένης ηλικίας και του σοκ σύντομα θα αποδει-κνυόταν θανάσιμος.

Ο χρόνος τελειώνει, σκέφτηκε ο Καρλ, όμως τι σημασία έχει αυτό; Ο Κουρτ Βεντ πλήρωσε με τη ζωή του για ό,τι έκανε στονΆσαντ. Ήταν κι αυτό μια μορφή δικαιοσύνης.


Η γυναίκα δίπλα του έγνεψε αρνητικά με το κεφάλι. «Ελάχι-στο καφέ ήπιες. Είμαι βέβαιη πως δεν πρόκειται να σε σκοτώσει. Το απόσταγμα ήταν παλιό».

Ο Καρλ την κοίταξε απορημένος.«Γκίτε, ζούσες τη ζωή της Νέτε τα τελευταία είκοσι τρία χρό-

νια. Πώς τα κατάφερες;»Εκείνη προσπάθησε να γελάσει. «Ανέκαθεν υπήρχε μια κάποια

ομοιότητα ανάμεσά μας. Εγώ ήμουν μεγαλύτερη, φυσικά, λίγα χρόνια, και αρκετά ταλαιπωρημένη όταν συνέβη ό,τι συνέβη. Σύ-ντομα, όμως, κατάφερα να μπω σε μια σειρά. Μερικοί μήνες στη Μαγιόρκα ήταν αρκετοί για να στρώσω, ας πούμε. Ξάνθυνα ταμαλλιά μου, απέκτησα ωραία ρούχα για την γκαρνταρόμπα μου.Μια χαρά με βόλευε. Η ζωή της Νέτε ήταν απείρως προτιμότερη από τη δική μου. Εννοείται πως ανησυχούσα πως θα με καταλά-βαιναν όταν θα περνούσα από τον έλεγχο διαβατηρίων. Το ίδιοκαι στην τράπεζα, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη. Όμως, ξέρειςκάτι; Διαπίστωσα πως κανείς στην Κοπεγχάγη δε γνώριζε πραγ-ματικά τη Νέτε. Από τη στιγμή που θυμόμουν να κουτσαίνω λιγά-κι, αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που παρατηρούσαν οι άνθρω-ποι. Και οι καλεσμένοι μου εδώ δεν επρόκειτο να με μαρτυρή-σουν. Βρήκα μια μεγάλη ποσότητα φορμόλης στην κουζίνα, οπό-τε δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω τι σκόπευε να κάνει η Νέτε. Θα την άδειαζε μέσα τους για να τους εμποδίσει να σαπίσουν, και ιδού το αποτέλεσμα. Όλοι τους κάθονται όμορφα κι ωραία, ακρι-βώς στις θέσεις τους. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Να τους κό-ψω και να τους πετάξω στα σκουπίδια, κινδυνεύοντας να με εντο-πίσουν οι Αρχές, έστω τυχαία; Αποφάσισα πως η Νέτε είχε βρειτην ιδανική λύση. Και τώρα, είμαστε εδώ, μαζί της, ανήμποροινα φύγουμε».

Άρχισε να γελάει υστερικά. Ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Τα είχε καταφέρει, είχε ζήσει τη ζωή μιας άλλης για πε-

ΕΝΟΧΗ 611

ρισσότερες από δύο δεκαετίες. Αλλά σε τι θα την ωφελούσε αυτό τώρα; Είχε καταλήξει δεμένη σε ένα δωμάτιο, αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν είχε σημασία πόσο δυνατά θα φώναζαν,κανείς δεν επρόκειτο να τους ακούσει. Τελικά, ποιος θα τους ανα-κάλυπτε εκεί μέσα; Και πότε; Η Ρόζε ήταν ο μοναδικός άνθρω-πος ο οποίος γνώριζε πού θα μπορούσε ενδεχομένως να βρίσκε-ται ο Καρλ, όμως λίγο νωρίτερα της είχε δώσει άδεια μίας εβδο-μάδας. Και μετά λένε για τις συμπτώσεις.

Ο Καρλ στράφηκε και κοίταξε τον Κουρτ Βεντ, ο οποίος ξαφ-νικά κάρφωσε τα ορθάνοιχτα μάτια του πάνω τους. Ένα ρίγος δι-έτρεξε το σώμα του, σαν να προσπαθούσε να συγκεντρώσει τις ελάχιστες δυνάμεις που του απέμεναν. Την επόμενη στιγμή, γύ-ρισε στο πλάι και τίναξε το χέρι του προς το μέρος της Γκίτε Τσαρλς, με έναν ύστατο, αγωνιώδη σπασμό.

Ο Καρλ άκουσε τον Βεντ να πεθαίνει. Ήταν ένας σύντομος, αδύναμος ρόγχος. Μια σχεδόν ανεπαίσθητη εκπνοή. Κι ύστε-ρα, ο ηλικιωμένος άντρας απέμεινε ακίνητος, με το βλέμμα καρ-φωμένο στο ταβάνι. Εκεί στάθηκαν τελικά τα μάτια που είχαν ατενίσει την ανθρωπότητα και χώρισαν τους συνανθρώπους του σ’ εκείνους που ήταν άξιοι να ζήσουν και σ’ εκείνους που ήταν ανάξιοι.

Ο Καρλ πήρε μια βαθιά ανάσα. Ίσως από ανακούφιση ή μπο-ρεί κι από απόγνωση. Δεν ήταν σίγουρος τι από τα δύο. Έστρεψετο κεφάλι προς τη γυναίκα στο πλευρό του. Το νυστέρι είχε καρ-φωθεί στο λαρύγγι της. Η Γκίτε Τσαρλς δεν είχε κάνει ούτε κιχ.

Η σιωπή ήταν το μόνο που απέμενε.

Επί δύο νύχτες έμεινε ενταφιασμένος σ’ εκείνο το μαυσωλείο με τα εφτά πτώματα. Και κάθε στιγμή, οι σκέψεις του ταξίδευαν αλ-λού. Στους ανθρώπους που πλέον συνειδητοποιούσε πως αγαπού-


σε περισσότερο απ’ ό,τι φανταζόταν. Τον Άσαντ, τη Μόνα και τον Χάρντι. Ακόμα και τη Ρόζε.

Όταν η τρίτη νύχτα απλώθηκε για να σκεπάσει τις άψυχες μορφές ολόγυρά του, ο Καρλ αφέθηκε, άφησε να τον παρασύρειη λήθη. Δεν ήταν δύσκολο. Θα τον έπαιρνε ο ύπνος μαζί του για πάντα.

Ξύπνησε από κάτι δυνατές φωνές, καθώς ανθρώπινα χέρια τον ταρακουνούσαν. Δεν ήξερε ποιοι ήταν, όμως του εξήγησαν ότι ήταν της Ασφάλειας. Ο ένας ακούμπησε τα δάχτυλα πάνω στο λαι-μό του, για να πιάσει το σφυγμό του, κι αμέσως αντιλήφθηκε πό-σο αδύναμος ήταν.

Μόνο όταν του έδωσαν να πιει νερό, ο Καρλ αισθάνθηκε τηναπερίγραπτη ανακούφιση της αναζωογόνησης.

«Πώς;» κατάφερε να ψελλίσει με τεράστια προσπάθεια, κα-θώς αφαιρούσαν τη μονωτική ταινία από τα πόδια του.

«Εννοείς, πώς καταφέραμε να σε βρούμε; Τις τελευταίες μέ-ρες έχουμε συλλάβει ένα σωρό άτομα. Ο τύπος που σε ακολούθη-σε μέχρι εδώ και το σφύριξε στον Κουρτ Βεντ, ξαφνικά αποφάσι-σε να κελαηδήσει», απάντησε μια φωνή.

Με ακολούθησε; Επανέλαβε από μέσα του ο Καρλ. Είχε επι-τρέψει σε κάποιον να τον παρακολουθήσει χωρίς να το πάρει χα-μπάρι;

Είχε αρχίσει να γερνάει, δεν τον σήκωνε πια αυτή η δουλειά.

ΕΠΙΛΟΓΟΣΔεκέμβριος 2010

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ τις μέρες που ο Καρλ πραγματικά τις σι-χαινόταν όσο τίποτε άλλο. Τα λασπωμένα χιόνια του Δεκεμβρίουκάλυπταν τους δρόμους και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια στρά-βωναν τους πάντες. Και, τέλος πάντων, προς τι τόση έκσταση για το νερό που πάγωνε και για την ανερυθρίαστη κατασπατάλησητων ολοένα και λιγότερων ενεργειακών πόρων του πλανήτη απότα πολυκαταστήματα;

Κουραφέξαλα ήταν όλα αυτά, κι επιπλέον η διάθεσή του είχε πάρει την κάτω βόλτα από ώρα.

«Έχεις επισκέψεις», ανακοίνωσε η Ρόζε από το άνοιγμα τηςπόρτας.

Στράφηκε απότομα προς τα εκεί, έτοιμος να ξεσπάσει τον εκνευρισμό του. Τι διάολο, δεν είχαν τρόπους οι άνθρωποι; Δεν μπορούσαν να ρίξουν πρώτα ένα τηλεφώνημα;

Ήταν ένα συναίσθημα το οποίο επιδείνωσε η εμφάνιση τουΜπέργκε Μπακ στο γραφείο του.

«Τι κέρατο θες εδώ πέρα; Βρήκες καινούριο στιλέτο για να με μαχαιρώσεις πισώπλατα; Και για να έχουμε καλό ρώτημα, πώςμπόρεσες να περάσεις...»

«Έφερα και την Έστερ μαζί μου», είπε ο Μπακ. «Ήθελε να σε ευχαριστήσει».

Ο Καρλ άφησε τη φράση του στη μέση και κάρφωσε τα μάτια


του στη γυναίκα, καθώς περνούσε μπροστά από τον αδερφό της.

Φορούσε ένα στιλάτο φουλάρι γύρω από το κεφάλι και το λαι-μό της, και σταδιακά τού επέτρεψε να δει το πρόσωπό της. Πρώ-τα την πλευρά που ήταν ελαφρώς αποχρωματισμένη και πρησμέ-νη κι ύστερα την πλευρά πάνω στην οποία είχαν δουλέψει τόσοεντατικά οι πλαστικοί χειρουργοί, και η οποία εξακολουθούσε ναείναι μια μαυρισμένη επιφάνεια γεμάτη καύκαλα, εν μέρει κα-λυμμένη με γάζες. Η γυναίκα τον κοίταξε με ένα μάτι που έλα-μπε. Το άλλο ήταν κλειστό. Το άνοιξε αργά, σαν να μην ήθελε νατον τρομάξει. Ήταν γαλακτερό και τυφλό, η λάμψη του είχε χα-θεί. Κι όμως, ο Καρλ διαισθάνθηκε ένα χαμόγελο στο βλέμμα της.

Στεκόταν με ένα μπουκέτο λουλούδια στο χέρι. Ο Καρλ έκανενα τα παραλάβει, με τη δέουσα μετριοφροσύνη, όταν η γυναίκαρώτησε αν θα μπορούσε να μιλήσει με τον Άσαντ.

«Ο Μπέργκε μού εξήγησε πως φροντίσατε

να εξαφανιστεί οΛίνας Βερσλόβας. Ήθελα να σας ευχαριστήσω. Θα μου ήταν αδύ-νατο να αισθανθώ και πάλι ασφαλής εφόσον εξακολουθούσε νακυκλοφορεί εδώ γύρω».

Ο Άσαντ ήρθε στο γραφείο και δεν είπε λέξη καθώς η γυναί-κα συστηνόταν και του εξηγούσε για ποιο λόγο είχε έρθει.

Ο Καρλ έγνεψε στη Ρόζε, και ενόσω εκείνη πήγε να τον φέρει,επικράτησε σιωπή.

«Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, Άσαντ», κατέληξε, προσφέροντάς του τα λουλούδια.

Μεσολάβησε μια στιγμή προτού απλώσει το αριστερό του χέ-ρι ο Άσαντ, και μία ακόμα μέχρι να καταφέρει να πιάσει καλά τομπουκέτο.

«Με κάνει πολύ χαρούμενο αυτό, αλήθεια»,

είπε. Το κεφάλι

Ευχαριστώ, σου λέει μετά.

ΕΝΟΧΗ 615

του εξακολουθούσε να τρέμει ελαφρά όταν μιλούσε, όμως η κα-τάσταση βελτιωνόταν. Χαμογέλασε αμήχανα και προσπάθησε να σηκώσει και το δεξί του χέρι, για να ευχαριστήσει για τη χειρονο-μία, όμως του στάθηκε αδύνατο.

«Άφησε να τα βάλω εγώ σε λίγο νερό, Άσαντ», προσφέρθηκε ευγενικά η Ρόζε, την ώρα που η Έστερ Μπακ τον αγκάλιαζε και αποχαιρετούσε και τους δυο τους με ένα νεύμα.

«Τα λέμε σύντομα. Ξαναπιάνω δουλειά την 1η Ιανουαρίου, στη φύλαξη κλεμμένων αντικειμένων. Είναι κι αυτό μια επαφή με το αντικείμενό μας, φαντάζομαι. Το να καταγράφω τι βούτηξαν οι διαρρήκτες», ήταν τα λόγια με τα οποία τους άφησε ο Μπακ.

Χριστέ μου! Ο Μπέργκε Μπακ στο υπόγειο του Καρλ.«Να και το ταχυδρομείο σου, Καρλ. Μέχρι και καρτ ποστάλ

έχεις σήμερα. Θα σου αρέσει, είμαι σίγουρη. Και μόλις ξεμπερδέ-ψεις με αυτό, να κάνουμε και καμιά δουλειά εδώ πέρα, εντάξει;»

Η Ρόζε τού έδωσε την κάρτα. Την καταλάμβαναν δύο τερά-στια, μαυρισμένα στήθη, καλυμμένα στα επίμαχα σημεία από τηλεζάντα που έγραφε Όμορφες Μέρες στην Ταϊλάνδη. Γύρω γύρω, ένας αχταρμάς από παραλίες, φοινικόδεντρα και χρωματιστά φανα-ράκια.

Ο Καρλ τη γύρισε από την ανάποδη, κάπως νευρικά.

Τι χαμπάρια, Καρλ!Ο ξαδερφάκος σου είμαι και σου στέλνω χαιρετίσματα από την Πα-

τάγια, για να σε ενημερώσω πως ολοκλήρωσα τη συγγραφή της ιστο ρίαςμου (μας) σχετικά με το θάνατο του γέρου. Το μόνο που χρειάζομαι εί-ναι ένα συμβόλαιο για την έκδοσή της. Μήπως ξέρεις κανέναν ενδιαφε-ρόμενο;

Να ’σαι καλά!Ρόνι


Ο Καρλ κούνησε το κεφάλι. Το χάρισμα του Ρόνι να σκορπί-ζει χαρά προφανώς δεν είχε όρια.

Πέταξε την κάρτα στο καλάθι των αχρήστων και σηκώθηκε από το γραφείο του.

«Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε έξω, Ρόζε; Δε βλέπω το λόγο, αν θες τη γνώμη μου».

Εκείνη είχε σταθεί πίσω από τον Άσαντ στο διάδρομο και τονβοηθούσε να φορέσει το μπουφάν του.

«Επειδή είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε ο Άσαντ κι εγώ, εντάξει;»

«Εσύ κάθεσαι πίσω», τον διέταξε πέντε λεπτά αργότερα, αφού είχε παραλάβει το μικροσκοπικό Ford και είχε καβαλήσει το μισό πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά από το κτίριο της Αστυνομίας.

Ο Καρλ βλαστήμησε την τύχη του και όχι μόνο, καθώς χρειά-στηκε να προσπαθήσει δύο φορές μέχρι να καταφέρει να χωρέ-σει στον τροχήλατο κουβά. Ο Μάρκους Γιάκομπσεν έφταιγε, αυ-τός και ο καταραμένος προϋπολογισμός του.

Η διαδρομή κράτησε δέκα λεπτά, αρκετά για να κάνουν τα νεύρα του Καρλ τσατάλια, καθώς ο δρόμος κατακλυζόταν από αυ-τοκίνητα, τα οποία πάντως φρόντιζαν να τους κάνουν χώρο, κα-θώς η Ρόζε πειραματιζόταν με ορισμένους καινοφανείς κανόνες οδήγησης, αλλάζοντας άγαρμπα ταχύτητες.

Με τα πολλά, έκοψε απότομα στην οδό Κάπελ, παρκάρονταςσχεδόν με τις μπάντες το αμάξι στο κενό που υπήρχε ανάμεσα σεδύο παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα, και χαμογέλασε καθώς τράβηξε το κλειδί από τη μίζα και τους ανακοίνωνε πως είχαν φτάσει στον προορισμό τους: το Κοιμητήριο Ασίστενς.

Δόξα τω Θεώ, σκέφτηκε ο Καρλ, καθώς πάλευε να ξεκολλήσειμέσα από το Ford.

«Εδώ πέρα είναι», δήλωσε η Ρόζε, παίρνοντας τον Άσαντ αλάμπρατσέτα.

ΕΝΟΧΗ 617

Εκείνος δυσκολευόταν να περπατήσει στο χιόνι, όμως τις δύο τελευταίες εβδομάδες είχε σημειώσει πρόοδο και σε αυτό τον το-μέα.

«Ορίστε», είπε η Ρόζε, μόλις εντόπισε τον τάφο από απόστα-ση. «Κοίτα, Άσαντ, έχουν τοποθετήσει και την πλάκα».

«Χαίρομαι», απάντησε εκείνος.Ο Καρλ έγνεψε καταφατικά. Η υπόθεση της Νέτε Χέρμανσεν

είχε αφήσει τα σημάδια της και στους τρεις τους. Τώρα που τοσκεφτόταν ξανά, καταλάβαινε πως είχαν ανάγκη από ένα είδοςεπιλόγου. Ο φάκελος αρ. 64 θα έμπαινε οριστικά στο αρχείο, και η Ρόζε είχε αποφασίσει πως αυτό έπρεπε να γίνει με ένα χριστου-γεννιάτικο στεφάνι καμωμένο από έλατο, κουκουνάρια και κόκ-κινη κορδέλα. Τι άλλο;

«Αναρωτιέμαι ποια να είναι αυτή;» είπε, γνέφοντας προς το μέ-ρος μιας ασπρομάλλας γυναίκας η οποία πλησίαζε τον τάφο απόένα διπλανό μονοπάτι.

Σε άλλες εποχές, η γυναίκα πρέπει να ήταν αρκετά ψηλότερη, όμως τα χρόνια και τα βάρη της ζωής είχαν καμπουριάσει τη ρα-χοκοκαλιά της, τόσο που ο λαιμός της έβγαινε σχεδόν κατευ θείαναπό τους ώμους της.

Οι τρεις τους κοντοστάθηκαν και την παρακολούθησαν να ψα-χουλεύει μέσα στην τσάντα της, βγάζοντας από μέσα κάτι που, από εκείνη την απόσταση, έμοιαζε με το καπάκι ενός μικρού κου-τιού.

Έπειτα έσκυψε και ακούμπησε ό,τι ήταν αυτό που κρατούσεπάνω στην πλάκα του μνήματος.

«Μα, τι κάνει εκεί πέρα;» αναφώνησε η Ρόζε, τραβώντας μαζίτης τους δύο άντρες.

Διέκριναν την επιγραφή από δέκα μέτρα μακριά: Νέτε Χέρμαν-σεν, 1937-1987. Τίποτε άλλο. Καμία αναφορά στο όνομα του συ-ζύγου της. Ούτε καν ένα ενθάδε κείται. Αυτό ήταν το μόνο που απο-


φάσισαν να χαραχτεί στην πλάκα οι διαχειριστές της περιουσίας της.

«Τη γνωρίζατε;» ρώτησε η Ρόζε την ηλικιωμένη γυναίκα.Εκείνη έγνεψε καταφατικά, καθώς παρατηρούσε τα λασπερά,

λιωμένα χιόνια πάνω στον τάφο.«Υπάρχει θέαμα πιο θλιβερό απ’ ό,τι ένας τάφος χωρίς λου-

λούδια;» απάντησε.Η Ρόζε την πλησίασε. «Ορίστε», είπε, παραδίδοντάς της το

αταίριαστα φανταχτερό στεφάνι με την κιτς κορδέλα του. «Χρι-στούγεννα έχουμε, κι έτσι σκέφτηκα πως δε θα πείραζε», εξή-γησε.

Η άλλη χαμογέλασε κι έσκυψε όσο περισσότερο μπορούσε για να το αποθέσει πάνω στην πλάκα.

«Με συγχωρείτε, ρωτήσατε αν γνώριζα τη Νέτε. Ονομάζομαι Μαριάνε Χάνστχολμ και ήμουν η δασκάλα της. Την αγαπούσα πολύ. Γι’ αυτό έπρεπε να έρθω. Διάβασα το τι συνέβη στις εφημε-ρίδες. Όλοι εκείνοι οι απαίσιοι άνθρωποι που συνελήφθησαν, και ο ιθύνων νους, που τελικά ήταν υπεύθυνος για τη δυστυχία της Νέ-τε. Μακάρι να είχαμε ξαναβρεθεί, όμως κάποια στιγμή χάσαμετην επαφή μας». Άπλωσε τα αδύναμα χέρια της σε μια κίνηση πα-ραίτησης. «Έτσι είναι η ζωή. Εσείς ποιοι είστε;»

Έγνεψε προς το μέρος τους, με βλέμμα καλοσυνάτο κι ένα θερμό χαμόγελο στα χείλη.

«Είμαστε αυτοί που την ξαναβρήκαμε», είπε η Ρόζε.«Θα μπορούσα να ρωτήσω τι ήταν αυτό που αφήσατε στο μνή-

μα, λίγο πριν;» ρώτησε ο Άσαντ πλησιάζοντας στον τάφο.«Α, ένα μικρό ενθύμιο, το οποίο θεώρησα πως θα ήθελε να έχει

μαζί της».Η ηλικιωμένη γυναίκα έσκυψε ξανά με δυσκολία, σηκώνοντας

από κάτω ένα μικρό, ξύλινο πίνακα, ο οποίος με μια πρώτη ματιά θύμιζε επιφάνεια κοπής, πάνω στην οποία ήταν κάτι γραμμένο.

ΕΝΟΧΗ 619

Η Μαριάνε Χάνστχολμ έστριψε το ξύλο στα χέρια της και τογύρισε προς το μέρος τους.

ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΑ!Ο Καρλ συγκατένευσε.Δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως η Νέτε ήταν άξια.Κάποτε.

ΕΝΟΧΗ 621

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ένα θερμό «ευχαριστώ» στη Χάνε Άντλερ-Όλσεν, για την καθη-μερινή έμπνευση, ενθάρρυνση και τις ευφυείς, εύστοχες παρατη-ρήσεις της. Ευχαριστώ, επίσης, τους Φρέντι Μίλτον, Έντι Κίραν,Χάνε Πίτερσεν, Μίσια Σμάλστιγ και Κάρλο Άντερσεν, για τα άκρως απαραίτητα και λεπτομερή σχόλιά τους, καθώς και την Άννε Κ. Άντερσεν για το κοφτερό μάτι και την αστείρευτη ενέρ-γειά της. Ευχαριστώ τους Νιλς και Μαριάνε Χόρμπο, τους Γκίτεκαι Πίτερ Κ. Ράνες, καθώς και το Δανικό Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών στο Χελδ Χόβεντγκαρ, για τη φιλοξενία. Ευχαρι-στώ τον επιθεωρητή Λάιφ Κρίστενσεν, ο οποίος είχε την ευγενή καλοσύνη να μοιραστεί μαζί μου τις εμπειρίες του και να επιση-μάνει αστοχίες σε θέματα σχετικά με τις διαδικασίες της Αστυνο-μίας. Ευχαριστώ την εταιρεία της Γέφυρας του Στόαρμπελτ, το Δανικό Ραδιοφωνικό Αρχείο, τους Μαριάνε Φριδ, Κουρτ Ρέιντερ,Μπίρτε Φριτ-Νίλσεν, Ούλα Ίδε, Φρίντα Τόρουπ, Γκίριτ Κόμπερ, Καρλ Ράουν και Σες Νοβέλια για τη συνεισφορά τους στην έρευ-νά μου σχετικά με το Ίδρυμα Γυναικών του Σπρόγκε.

ΕΝΟΧΗ 1

Enoxh - Jussi Adler Olsen

Documents

Transcript of Enoxh - Jussi Adler Olsen