ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΖΑΝ-ΜΑΡΤΙΝΕΓΚΟΥ

«…ΑΛΛΑ ΕΚΟΙΤΑΞΑ ΤΟΥΣΤΟΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ, ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗΝ…»

ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΚΤΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΥΝΑΜΑΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΜΗΤΕ ΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΜΗΤΕ ΕΙΣ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΙΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗΝ

ΞΕΦΑΝΤΩΣΙΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ EXΩ ΠΛΕΟΝ ΕΛΠΙΔΑ ΔΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΖΩΗΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΑΛΛΗΝ ΟMΙΛΙΑΝ ΠΑΡΑ ΕΚΕΙΝΗΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ

Και σεις, μαύρα μου συγγράμματα, που σας αγαπούσα και ήθελα το καλόν σας, ότι λογής μια αγαπητή μητέρα το θέλει είς τα τέκνα της, έχετε, κλεισμένα εδώ μέσα που σας έχω, να χορτάσετε την κοιλίαν των σαράκων…

ΕΚΟΙΤΑΞΑ ΤΑ ΜΑΚΡIΑ ΦΟΡΕΜΑΤΑΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΘΗΚΑ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ

ΓΥΝΑΙΚΑ, ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΛΕΟΝ ΓΥΝΑΙΚΑΖΑΚΥΝΘΙΑ

ΤέλοςΓεράνη Ειρήνη

Μέλιου Εμμανουέλα

Κυριακοπούλου Εμμανουέλα